Cyril Archambault
Frans-Nederlandse luierliefhebber
Waarschuwing: dit verhaal gaat niet over mij, maar over iemand die me goedkeuring heeft gegeven het te publiceren, zolang hij maar anoniem blijft.
VERHAAL
Sinds mijn achtste levensjaar, wilde ik graag weer eens wegwerpluiers dragen en ze gebruiken als mijn toilet. Ik wist echter dat dit onmogelijk was, omdat mijn ouders behoorlijk religieus zijn en dat ze dit als een teken van de duivel zouden beschouwen. Als ik iets deed wat in hun ogen of volgens de bijbel verkeerd was, werd dit bestraft met de riem, kreeg ik 1 maand huisarrest, mocht ik 1 week niet eten en kreeg ik 1 dag geen drinken.
Echter, een paar dagen na mijn dertiende verjaardag, gebeurde er iets waardoor mijn leven helemaal veranderde. 2 meisjes, die bij mij in de klas zaten, werden lastiggevallen door wat straatjongens. Zij scholden hen uit voor… eh… nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel… en trokken zelfs hun onderkleren uit. Van een veilige afstand, zag ik dat die meisjes zelf luiers droegen. Ik zag de herhaalrecepten, die deels in hun rugzakken zaten, en het drong tot me door dat ze incontinentie hadden en daarom verplicht luiers moesten dragen.
Ik besloot direct om er wat aan te doen. Eerst sloeg ik een kruis en fluisterde: “Vergeef me, Vader, want ik sta op het punt te zondigen.” Toen rende ik op de straatjongens af, schreeuwde zowat mijn longen eruit en sloeg de ene jongen, met mijn vuist, keihard in zijn gezicht, waardoor hij bewusteloos op de grond viel. De tweede kreeg van mij zo’n flinke trap in zijn edele delen, dat hij door de knieën zakte en het uitgilde als een keukenmeid. Nummer 3 bibberde van schrik en wilde wegrennen, maar liep per ongeluk tegen 1 van de straatlantaarns en viel zelf toen ook achterover. Toen hielp ik de meisjes met het oprapen van hun spullen en zichzelf aan te kleden. Ze waren zo ontzettend blij, dat ze, op mijn beide wangen, een liefdevolle zoen drukte, waardoor ik wel eventjes bloosde van verlegenheid.
Direct nadat de schoolbel luidde en alle kinderen naar huis gingen, namen de meisjes me eerst nog eventjes mee naar de toiletruimte, omdat ze een extra verrassing voor mij hadden, als dank voor mijn heldendaad. Daar zag ik een verkleedtafel staan en daarbovenop lag hetgeen waar ik al zo lang over droomde; een wegwerpluier, precies in mijn formaat. Dit was het allermooiste moment van mijn leven en ik zuchtte van verlichting. Binnen een paar minuutjes tijd hadden de meisjes me de luier omgedaan. Ik was benieuwd hoe hij zat, dus stapte ik direct van de tafel af, liep 3 keer in het rond en knikte tevreden. Hierop kleedden de meisjes me alweer aan, maar nog voordat we de hoofduitgang konden bereiken, kwam onze juf opeens tevoorschijn, die eiste dat we haar vertelden wat er gaande was. Ik legde alles haar uit, inclusief mijn thuissituatie. Natuurlijk vond de juf dat hele religieuze gedrag van mijn ouders, net als ik, flauwekul en onacceptabel.
Ineens herinnerde ze zich dat mijn ouders bij een gezochte en levensgevaarlijke sekte zaten, dus ze beloofde mij erop toe te zien dat ik niet langer bij hen hoefde te wonen. Daar hield ze zich ook aan. Mijn ouders en de andere sekteleden werden opgepakt. Ook kregen ze een contactverbod omtrent hun nakomelingen, zodat we allemaal in rust en vrede konden opgroeien. Mijn eerdere bijbelse gebruiken werden mij rustig afgeleerd, want ik voelde me er eigenlijk nooit goed bij om telkens tot God te moeten bidden en hem om vergiffenis te vragen. Natuurlijk had ik verder geen moeite met mensen die gelovig waren, daar toonde ik respect voor.
Ik werd toen geadopteerd door de juf, die ook de moeder was van de 2 meisjes. Ze gaf me ook haar goedkeuring om luiers te dragen en te gebruiken. Alle leerkrachten en leerlingen vonden het geen probleem en hielpen mij zo nu en dan met de verschoning van mijn luiers. Dit ging natuurlijk altijd goed, maar meestal deed de juf het.
Soms kom ik mijn biologische broers, zussen, neven en nichten tegen, die nu allemaal hun eigen levens hadden, met of zonder een eigen familie. We trekken natuurlijk nog wel veel met elkaar op, maar we spreken nooit meer over het geloof of onze sekte-familieleden. Ze moeten er nog wel aan wennen dat ik luiers draag, maar ze waren wel blij dat ik dit, volgens de afspraken met mijn juf, met mate deed en niet in het openbaar.
VERHAAL
Sinds mijn achtste levensjaar, wilde ik graag weer eens wegwerpluiers dragen en ze gebruiken als mijn toilet. Ik wist echter dat dit onmogelijk was, omdat mijn ouders behoorlijk religieus zijn en dat ze dit als een teken van de duivel zouden beschouwen. Als ik iets deed wat in hun ogen of volgens de bijbel verkeerd was, werd dit bestraft met de riem, kreeg ik 1 maand huisarrest, mocht ik 1 week niet eten en kreeg ik 1 dag geen drinken.
Echter, een paar dagen na mijn dertiende verjaardag, gebeurde er iets waardoor mijn leven helemaal veranderde. 2 meisjes, die bij mij in de klas zaten, werden lastiggevallen door wat straatjongens. Zij scholden hen uit voor… eh… nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel… en trokken zelfs hun onderkleren uit. Van een veilige afstand, zag ik dat die meisjes zelf luiers droegen. Ik zag de herhaalrecepten, die deels in hun rugzakken zaten, en het drong tot me door dat ze incontinentie hadden en daarom verplicht luiers moesten dragen.
Ik besloot direct om er wat aan te doen. Eerst sloeg ik een kruis en fluisterde: “Vergeef me, Vader, want ik sta op het punt te zondigen.” Toen rende ik op de straatjongens af, schreeuwde zowat mijn longen eruit en sloeg de ene jongen, met mijn vuist, keihard in zijn gezicht, waardoor hij bewusteloos op de grond viel. De tweede kreeg van mij zo’n flinke trap in zijn edele delen, dat hij door de knieën zakte en het uitgilde als een keukenmeid. Nummer 3 bibberde van schrik en wilde wegrennen, maar liep per ongeluk tegen 1 van de straatlantaarns en viel zelf toen ook achterover. Toen hielp ik de meisjes met het oprapen van hun spullen en zichzelf aan te kleden. Ze waren zo ontzettend blij, dat ze, op mijn beide wangen, een liefdevolle zoen drukte, waardoor ik wel eventjes bloosde van verlegenheid.
Direct nadat de schoolbel luidde en alle kinderen naar huis gingen, namen de meisjes me eerst nog eventjes mee naar de toiletruimte, omdat ze een extra verrassing voor mij hadden, als dank voor mijn heldendaad. Daar zag ik een verkleedtafel staan en daarbovenop lag hetgeen waar ik al zo lang over droomde; een wegwerpluier, precies in mijn formaat. Dit was het allermooiste moment van mijn leven en ik zuchtte van verlichting. Binnen een paar minuutjes tijd hadden de meisjes me de luier omgedaan. Ik was benieuwd hoe hij zat, dus stapte ik direct van de tafel af, liep 3 keer in het rond en knikte tevreden. Hierop kleedden de meisjes me alweer aan, maar nog voordat we de hoofduitgang konden bereiken, kwam onze juf opeens tevoorschijn, die eiste dat we haar vertelden wat er gaande was. Ik legde alles haar uit, inclusief mijn thuissituatie. Natuurlijk vond de juf dat hele religieuze gedrag van mijn ouders, net als ik, flauwekul en onacceptabel.
Ineens herinnerde ze zich dat mijn ouders bij een gezochte en levensgevaarlijke sekte zaten, dus ze beloofde mij erop toe te zien dat ik niet langer bij hen hoefde te wonen. Daar hield ze zich ook aan. Mijn ouders en de andere sekteleden werden opgepakt. Ook kregen ze een contactverbod omtrent hun nakomelingen, zodat we allemaal in rust en vrede konden opgroeien. Mijn eerdere bijbelse gebruiken werden mij rustig afgeleerd, want ik voelde me er eigenlijk nooit goed bij om telkens tot God te moeten bidden en hem om vergiffenis te vragen. Natuurlijk had ik verder geen moeite met mensen die gelovig waren, daar toonde ik respect voor.
Ik werd toen geadopteerd door de juf, die ook de moeder was van de 2 meisjes. Ze gaf me ook haar goedkeuring om luiers te dragen en te gebruiken. Alle leerkrachten en leerlingen vonden het geen probleem en hielpen mij zo nu en dan met de verschoning van mijn luiers. Dit ging natuurlijk altijd goed, maar meestal deed de juf het.
Soms kom ik mijn biologische broers, zussen, neven en nichten tegen, die nu allemaal hun eigen levens hadden, met of zonder een eigen familie. We trekken natuurlijk nog wel veel met elkaar op, maar we spreken nooit meer over het geloof of onze sekte-familieleden. Ze moeten er nog wel aan wennen dat ik luiers draag, maar ze waren wel blij dat ik dit, volgens de afspraken met mijn juf, met mate deed en niet in het openbaar.
