Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 126 WEER MET DE KANO EN, DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN VAN ALEIDA EN, JOHAN

Want tot onze verbazing stelde Simon namelijk voor om deze zondagavond te beginnen zoals we gisteravond waren geëindigd.
Dus wij achterin en, dus sturen, bovendien mochten wij een maatje kiezen en, als die wilde was dat prima.
Direct wilden Olaf en, Marjolein maar, ook Willemien en, Sanne weten wat de volgende stap zou zijn maar, Simon zei, " jongelui ik wil eerst kijken of het net zo goed gaat als gisteravond".
"Als dat zo is mogen de leden met een handicap een tweede ronde en, als dat goed gaat, is de kans heel groot dat jullie morgenavond alleen mogen".
Dat er vanavond waarschijnlijk al een derde ronde zou volgen hield Simon nu voor zich.
Omdat wij dachten dat degene die gister solo mochten dat nu weer wilden en, dus liever niet met ons samen zochten we Sandra Jeroen Maria en, Pim op maar, we merkten al snel dat dit niet zo was toen Carola Joost en, Mirte zich melden en, zich aanboden.
Toen ook Karel en, Miranda zich melden bij Simon was ons maar, ook de crew duidelijk dat iedereen wel eens als duo wilden.

Zodat de bereidheid van de groep groter was dan wij hadden verwacht, uiteindelijk koos Olaf voor Miranda en, Marjolein voor Arjan.
Hierna mochten Sanne en, Willemien kiezen, direct zei Willemien dat zij met Anneke wilde en, liet Sanne blijken dat zij met Joost wilde.
Waarna Josje met Suzanne en, Xantia samen met Iris wilde.
Nadat dit duidelijk was en, was goedgekeurd, werd er direct begonnen met instappen, iets wat nog niet meeviel maar, beter ging dan gisteren.
Ondanks dat het andere duo's waren dan gister hadden ze snel eenzelfde ritme te pakken.
Zodat we vergeleken met gisteren veel beter gingen.
Toen we één keer weg waren liep het dan ook al snel als een geoliede machine.
Hierbij verbaasde het Marjolein en, Olaf éénmaal buiten het haventje dat de combinatie van gang maken en, sturen ons goed afging.
Dat laatste viel ook Simon op die ook vanavond met het motorbootje alles in de gaten hield.
Iets anders was dat we ook vanavond merkten dat, toen we het uiterste punt voorbij waren we de stroom lichtjes tegen hadden.
Doordat we daar nu op rekenden koste het minder moeite dan gisteren, wat ook iets was wat Simon en, Guus opviel.
Bij terugkomst mochten we zoals gehoopt ook vanavond voor een tweede ronde.
Wat we zoals verwacht allemaal wel wilden.

DE AVOND VOOR VERTREK

Bij bos en hei waren deze zondagmiddag om 3 uur Janneke en, Sita aan hun dienst begonnen, iets wat Aleida en, Johan door alle drukte rond de voorbereidingen niet eens was opgevallen.
Waardoor beide na het afscheid nemen van oom en, tante bij het aan tafel komen rood aanliepen.
Hierdoor liepen beiden rood aan toen ze na het afscheid nemen van oom en, tante aan tafel kwamen en, de wisseling opmerkten.
Na de dames te hebben begroet kreeg Aleida direct een slab voor en, kwam Janneke bij Aleida zitten om haar eten te geven.
Tot verbazing van Janneke maakte Aleida verbaal en, non verbaal duidelijk dat ze na het voorgerecht waar hulp bij de soep echt hard nodig was , de andijviestamppot zelf wilde proberen.
Dat Sita en, Janneke hier hun twijfels bij hadden begrepen broer en, zus best maar, toch kreeg Aleida tot haar eigen verbazing het voordeel van de twijfel.
Toch vroegen Janneke en, Sita of Johan Aleida zonnodig wilde helpen.
Tot beider opluchting zei Johan, "dames dat is best".
Hierop concentreerde Sita en, Janneke zich op de andere bewoners.
Tot opluchting van Johan maar, vooral Aleida zelf ging het zelf eten haar vrij goed af.
Hoewel de slab van Aleida volledig werd benut, lukte het Aleida om het hoofdgerecht helemaal zelf op te eten.
Waarmee zij haar doel voor nu bereikt had maar, merkte dat ze nu vermoeid raakte, zodat toen zij ook haar tweede bord leeg had haar slab aan vervanging toe was.
Toen dat gebeurt was vroeg ze direct om hulp voor het toetje en, er direct aan toevoegde dat als om half 9 het avondbezoek was afgelopen zij direct wilde douchen en, daarna naar bed.

Een idee waar zowel Sita en, Janneke als Johan direct mee instemden.
Waarna Janneke Aleida aankeek en, haar toevoegde, " ondanks alles had ik niet verwacht dat jij in staat zou zijn om vanavond zelf te eten!".
Nu keek Aleida van Johan naar, Janneke en, zuchtte " ik ook niet maar, aangezien ik vandaag best wat energie had, wilde ik het proberen".
Dan antwoordde Sita terwijl ze Aleida hielp met haar toetje, " dat heb jij met redelijk succes geprobeerd maar, als ik jou was zou ik het bezoek straks niet te lang maken!"
"Dit om te zorgen dat je vanavond op tijd in bed ligt, aangezien dat wel even duurt omdat jullie beiden best wat verzorging nodig hebben".
Hierop knikten beide om dan nauwelijks het eten op de bezoekers te verwelkomen.

ONDERTUSSEN IN LOOSDRECHT

Dachten we dat het ook vanavond na de tweede ronde klaar was, wat voor de meesten ook zo bleek te zijn maar, niet voor ons.
Want toen iedereen op de kant stond keek Guus ons aan en, vroeg "hebben jullie energie genoeg om solo een rondje om die rode boei net buiten het haventje te maken?"

SOLO IN DE KANO

Nu keek Marjolein net als Olaf en, Jan-Willem verbaasd op maar, verscheen er bij alle drie net als bij Sanne een grote glimlach op hun gezicht.
Aangezien het hier natuurlijk ook bij hun om begonnen was.
Al snel zaten Marjolein en, Olaf net als de anderen in een éénpersoonskano en, ondanks dat Simon voor deze test maar, een achtje had uitgezet.
Aangezien iedereen de hele zondag al actief was en, hij hier nu bovendien weinig van verwachtte, zagen Simon en, Heleen dat het geweldig ging.
Bovendien bleek dat tot verbazing van Jan-Willem en, Marjolein alleen kanoën niet moeilijker maar, juist gemakkelijker.
Hoewel een achtje draaien weer veel pittiger was dan ze hadden verwacht.
Toen we na twintig minuten weer langs de kant afmeerden zagen Guus Heleen en, Simon Olaf Marjolein en, Jan-Willem stralen.
Dat maakte niet alleen Simon Heleen en, Guus maar, ook Kimberley duidelijk dat dit heel goed was uitgepakt.
Iets anders wat snel opviel was dat Olaf Marjolein en, Jan-Willem het alle drie nodig aan een verschoning toe hadden.

Het weer op de kant en, in de rolstoel komen bleek nog een hele opgave, aangezien vooral Marjolein hoewel ze het wel probeerde niet echt mee werkte.
Toch zeiden Simon en, Jan "Marjolein ook solo deden jullie het voor de eerste keer echt goed".
Na dat ook Olaf en, Jan-Willem complimenten hadden gehad glom het trio van trots.
Nu keek Marjolein Sien en, Marga aan en, zei dan, " het was een geweldige dag en, avond maar, ondanks dat het nog maar, kwart over acht is wil ik nu douchen en, naar bed!"
Net toen ze samen wilden vertrekken kwam Heleen binnen en, zei "heel even wachten Marjolein en, kom er even bij"
"Hm Heleen ik ben op en, wil naar bed".
"Anders ben ik morgen niets waard".
Nu keken Guus en, Heleen Marjolein aan maar, was het Jeanette die zei, "Marjolein het duurt maar, even en, dan mag je naar bed maar, de crew wil het programma voor morgen met jullie bespreken".
Dit deed me hoewel ik op was toch besluiten om aan tafel te komen, éénmaal met de rolstoel aan de tafel en, voorzien van een tuitbeker koffie keek Simon me aan en, zei "fijn Marjolein, dat je er toch bij komt".
Toen ik opmerkte dat zij niet opkeken van mijn tuitbeker keken Simon Heleen en, Guus mij aan en, zei Simon.
" Jongelui dat zien we hier wel vaker maar, Simon zei direct, "genoeg hierover maar, nogmaals, goed dat jij er nu bijzit Marjolein".
"Nu hoef ik het programma van morgen maar, één keer te vertellen".
Deze Opmerking deed niet alleen Marjolein maar, ook Olaf Mirte Jeroen Paul Miranda en, nog vele anderen opkijken.
Benieuwd wat er voor morgen op het programma stond.

goedendag heer luierdromer ik heb weer een paar foutjes ontdekt in dit hoofdstuk

luierdromer zei:

Dat laatste viel oom Simon op die ok vanavond met het motorbootje alles in de gaten hield.

Klik om te vergroten...

wellicht zijn deze twee foutjes stiekumpjes der tussen door gerold vandaar dat ik u er op atend maak

mvg

jjcvdk zei:

goedendag heer luierdromer ik heb weer een paar foutjes ontdekt in dit hoofdstuk



wellicht zijn deze twee foutjes stiekumpjes der tussen door gerold vandaar dat ik u er op atend maak

mvg

Klik om te vergroten...

Nee niet expres was me nog niet opgevallen dat krijg je als er meerdere lijnen in het verhaal zitten.
moet het nog nalezen en, eventueel herstellen.
Oom had ook moeten zijn

HOOFDSTUK 127 THE DAY BEFORE

Toen we allemaal van koffie of thee waren voorzien keek Simon ons aan en, begon.
"Jongelui, meestal gaan we met onze gasten niet alleen zeilen Kanoën en, andere watersporten zoals zit waterskiën doen."
"Ook bezoeken we vaak leuke plaatsjes in de omgeving".
Deze opmerking maakten dat velen verbaasd opkeken maar, er best veel interesse toonden.
Helemaal toen Simon vertelde dat het routes langs mooie landhuizen met grote mooie tuinen betrof.
Direct vervolgde Simon, "dus neem allemaal jullie telefoon mee om foto's te maken, als we morgen naar Breukelen gaan"
Dan dachten we dat dit het was maar, lieten Guus en, Heleen om de nieuwsgierigheid te prikkelen nog wat videobeelden zien.
Na deze vraag en, film was de koffie op en, gingen de meesten douchen en, naar bed, ons verheugend op de tocht naar Breukelen morgen.

BEDTIJD BIJ HUIZE BOS EN, HEI

Terwijl wij de afgelopen maar, vooral de volgende dag doornamen, maakten Aleida en, Johan zich op voor het bezoekuur.
Waar deze keer opa en, oma van moederskant op bezoek kwamen.
Die ook al zeiden dat Aleida het het naar omstandigheden goed deed en, meer kon dan beide ondanks alle verhalen hadden verwacht.
"Aleida geweldig dat jij weer kan zitten", lachte oma, dit compliment deed Aleida glimlachen en, dan antwoordde, "hier keek ook de fysiotherapeut vanop".
Dan vertelde Aleida dat die zei toen Aleida de rolstoel opmerkte en, liet blijken dat ze dat graag wilde proberen, dat zij dat eigenlijk nog te vroeg vond.
"Toen ik dat aangaf aarzelde Lisette maar, vertelde toen dat we daar wel naar toe werken maar, dat zij het eigenlijk nog te vroeg vond.
Nu knikte opa en, oma en, vroeg oma, "nou Aleida en, wat gebeurde er toen?"
"Nou uiteindelijk werd ik toen ik was aangekleed in de rolstoel gezet, die met de rugleuning minder recht stond dan nu".
"Ook moest ik beloven zeker de eerste dagen het zitten te beperken tot een uur voor tot een uur na het eten maar, zoals jullie zien houdt ik het nu al langer vol".

Tijdens het gesprek werd iedereen voorzien van koffie Thee of cappuccino met een plak koek.
Welke laatste ook Aleida helemaal zelf op at, iets waar ze zich volledig op concentreerde maar, ook dat ging steeds beter.
Wat niet alleen opa en, oma maar, ook Johan Sita en, Janneke zagen.
Ook zagen zij dat ondanks dat het nog steeds moeite koste, het al makkelijker ging dan de dag ervoor.
Hierdoor en, door de gezelligheid vloog het bezoekuur voorbij en, was het voor ze het beseften 8 uur wat betekende dat het bezoekuur op zijn einde liep, tenminste !
Want toen de cliënten en, Johan in de woonkamer terugkwamen bleek het al bijna 9 uur te zijn.
Wat betekende dat Janneke nog geen 10 minuten later zei, " jongelui bedtijd, want als jullie morgen om uiterlijk 10 uur klaar willen zijn, zullen we jullie toch tegen 7 uur moeten wekken ".
Terwijl broer en, zus nog na praten en, een sapje dronken keek Janneke hen aan en, zei " jongelui kwart over 9 bedtijd ".

Nu keek Aleida Janneke aan en, lachte "ik wilde je net vragen of je mij wil douchen en, naar bed wil helpen!"
Dan keek Aleida Johan aan en, zei "kom Johan dan gaan we douchen en, naar bed".
Direct stond Johan op en, terwijl hij Aleida richting de badkamer duwde, merkte hij aan alles dat zijn zus zin in de vakantie had maar, ook dat zij nu moe was.
Terwijl hij ook merkte dat het zitten pijnlijk werd, iets wat Johan ook aan zichzelf merkte.
Toch zei hij ja toen Janneke vroeg of Johan haar wilde helpen bij het verzorgen van Aleida.
Aangekomen in de badkamer zagen Johan en, Janneke tot hun verbazing dat Aleida niet zonder succes probeerde om mee te werken zodat het haar verzorgen makkelijker werd.
Hierdoor was ze snel uitgekleed.
Toen Janneke haar luier opende bleek niet allen dat Aleida best nat was maar, vooral dat ze net gepoept had.
Toen Janneke Aleida op haar zij draaide zag ze dat Aleida geheel onbewust haar anus aanspande, wat Janneke het kinderpotje deed pakken die ze zo goed en, kwaad als het ging onder de billen van Aleida duwde.

Tot verbazing van Johan zag hij de ontlasting van zijn zus het potje inlopen, wat Johan heel even deed denken dat Aleida dit bewust deed.
Toen ze klaar was en, Janneke het potje onder Aleida wegtrok en, Aleida verbaasd naar de inhoud keek begreep Johan dat Aleida er niets van gemerkt had.
Dan keek ze Janneke en, Johan aan en, vroeg "Janneke, heb ik dat gedaan?"
"Ja Aleida, dit is van jou".
"Hm nou je het zegt, voelde ik wel wat druk maar, dat ik nou kracht heb gezet!!"
Nu keek Janneke Aleida aan en, zei terwijl ze met het gevulde potje naar de spoelkeuken liep om deze te legen en, schoon te maken.
"Aleida het was Johan die jou gezicht zag betrekken en, ook dat jij onbewust met je billen schudde, alsof je wat kwijt moest".
Terwijl Janneke nog met Aleida in gesprek was, was Johan begonnen met het wassen van Aleida, wat hij tot verbazing van Janneke Secuur en, voorzichtig deed.

Iets anders wat Janneke opviel was, dat hoewel Aleida, sinds ze vanuit het ziekenhuis bij Bos en, Hei was komen wonen ze altijd al probeerde om zo goed en, kwaad als het ging mee te werken!
Dat dit nu beter leek te gaan dan de laatste tijd gebruikelijk was geweest en, deze zondagavond relatief makkelijk ging.
In elke geval makkelijker dan sinds het ongeluk.
Hierdoor kon Johan er gemakkelijk bij en, was de hulp van Janneke nauwelijks nodig.
Bovendien was het amper half 10 toen Aleida helemaal klaar in bed lag.
Hierna keek Janneke Johan aan, die inmiddels zijn tanden gepoetst had en, net een nachtluier pakte en, zich nu wilde omkleden en, verschonen
maar, merkte dat dit niet heel gemakkelijk meer ging.
Zodat hij zoals inmiddels vaker gebeurde om hulp vroeg.
Hoewel zijn schaamte voor het bedplassen inmiddels zo goed als verdwenen was, schaamde hij zich wel voor het feit dat hij het de laatste tijd ook overdag vaak ongemerkt in zijn broek deed.
Zodat hij net als zijn zus ook overdag een luier moest dragen.

Tot verbazing van Johan maar, nog meer van Aleida wuifde Janneke alle opgeworpen bezwaren hierover weg.
"Johan, dat jij weer in bed plast is voor mij niets bijzonders en, het feit dat jij op dit moment ook overdag niet zindelijk bent eigenlijk ook niet."
"Ja oké dat gebeurt in bijzondere situaties wel eens maar, dan kan ik me wel zelf verschonen en, zelfs dat lukt me nu niet" zuchtte Johan, terwijl Janneke Johan verschoonde en, aankleedde.
Terwijl ze Johan geruststelde door nogmaals te zeggen, "dat jij door het ongeluk weer in bed plast verbaasd mij niets maar, ook verbaasd het mij niet dat jij gezien alle ongewoonte sindsdien op dit moment overdag veiligheidshalve een luier draagt".
"Sterker niet alleen Aleida maar, ook jij doet het op dit moment supergoed".
"Dus dat jij op dit moment ook overdag een luier draagt en, wat hulp nodig hebt bij het verschonen van dat ding, is helemaal niet erg."
Toen dat één keer gebeurt was en, al snel na Aleida ook Johan in bed lag keek Janneke beide nog eens aan en, zei dan!
"Aleida Johan veel plezier tijdens de bootreis", dan zagen Johan en, Aleida dat Sita die bijna klaar was met haar ronde nog even kwam kijken en, hoorden haar dan vragen.
"Aleida heb je zin in deze vakantie?"
"Ja Sita absoluut, ook al denk ik wel dat wij veruit de jongsten zullen zijn!"

Nu keek Sita Aleida aan en, zei, "daar hoeven jullie je niets van aan te trekken".
"Jullie verdienen dit net zo goed en, volgens mij is deze week vooral voor jonggehandicapten en, volwassenen tot 30 jaar.".
Dan zei Sita nog eens, "hoe dan ook veel plezier komende week".
"Wij horen als jullie terug zijn graag hoe het is bevallen".
"Dat zullen we zeker vertellen", lachte Aleida.
Om dan tot verbazing van Sita en, Johan een paar keer te draaien en, in slaap te vallen.
Alles overdenkend bedacht Aleida zich dat het enige wat ze van de reis wist dat ze van de rijnkade in Arnhem zouden vertrekken en, daar acht dagen later ook weer zouden aanmeren.
De rest was een verrassing, behalve dan dat ze in Nederland zouden blijven.
Na deze overdenking viel Aleida in slaap.

HOOFDSTUK 128 DE DRUKKE VAKANTIE MAANDAG

Maandagochtend waren Aleida en, Johan al om half7 wakker en, toen Johan was gaan zitten zag hij dat Aleida zich aan de boven haar bed hangende haak, welke door de verpleegkundigen een papegaai werd genoemd omhoog hees.
Waarna ze ging zitten, pas nu merkte Aleida dat haar luier aan vervanging toe was maar, ook dat zij vannacht goed geslapen had bovendien was ze helemaal uitgerust.
Nu keek ze naar Johan en, zei met een grote glimlach, " Johan vandaag is het zo ver, we gaan op vakantie!"
Direct keek Johan zijn zus aan en, vroeg op zijn beurt, " nou zo te zien heb jij er zin en, kan je niet wachtten tot de taxi ons tegen 12 uur komt halen".
"Johan doordat ik de laatste weken zo vooruit ga mogen we vandaag op vakantie".
Terwijl Aleida door ratelde kwam Annemiek binnen, die verbaasd zag dat Aleida rechtop zat en, hoorde haar doorgaan.
" Johan het zal me benieuwen waar we allemaal naar toe gaan!"
Dan keek Annemiek haar aan en, vroeg "Aleida wie heeft jou geholpen om te gaan zitten?"
"Niemand, ik ben sterk genoeg om mezelf aan de haak boven mijn bed omhoog te hijsen."
"Ja ja "lachte Annemiek, terwijl nu ook Janneke en, Nathalie binnen kwamen en, ook al verbaasd keken toen Aleida vertelde dat zij zich zelf aan de papegaai omhoog getrokken had en, zich vasthoudend ook bleef zitten.

Door dit alles merkte Aleida dat het voor de verzorgers een stuk makkelijker werd om haar van het bed naar de rolstoel te verplaatsen.
Waarna het direct naar de badkamer ging waar Nathalie en, Janneke haar op het douchebed hielpen.
Hierbij merkten zowel de dames als Johan dat Aleida veel minder verkrampt reageerde als anders en, ze zodoende lag te genieten van de douchebeurt.
Omdat het alles bij elkaar even duurde, wilde Johan na bijna een kwartier weglopen om zich in één van de andere badkamers te verschonen en, te gaan douchen.
Echter had Johan zich nauwelijks omgedraaid en, de eerste stap gezet, of Esther keek op.
Johan aankijkend zei ze, "Johan even wachtten, dan help ik je zo met je luier, waarna je zelf mag douchen".
Doordat het een drukte van belang was en, Johan zich als hij fit was zich thuis prima redde met het afdoen van zijn luier en, hij bovendien had besloten om vandaag overdag een onderbroek te dragen luisterde hij nauwelijks.
Denkend dat Annemiek al weg was, of met andere cliënten bezig was en, Nathalie en, Esther hun handen vol hadden aan de andere Cliënten kon Johan stilletjes zijn gang gaan.
Dat dacht hij tenminste, want terwijl Johan zich naar de deur begaf draaide Esther zich om en, zei dat Johan op haar moest wachtten.
Hoewel zij dat net ook al gezegd had was hij niet van plan om nu te luisteren.
Terwijl Johan stilletjes weg probeerde te komen was Aleida gewassen had een schone luier gekregen en, terwijl Sita haar verder aankleedde zei ze tegen Esther dat die Johan mocht gaan helpen.

TOCH GEHOLPEN EN, GELUIERD

Op het moment dat Esther haar blik op Johan richtte zag zij hem staan met doucheschuim handdoek en, in plaats van een luier een onderbroek
Hiermee wilde Johan zich nu naar de douche begeven.
Tot grote verbazing van Johan zelf maar, ook van Aleida zei Esther, "Johan, staan blijven!"
Om dan door te gaan, "Johan ik loop met je mee en, ga je helpen".
Nu wilde Johan helemaal tegensputteren, wat dachten ze wel?
Esther gaf echter geen ruimte maar, ging door, " Johan aangezien komende week net als afgelopen weken anders is als anders hebben je oom en, tante er mee ingestemd dat ook jij tijdens de reis een luier draagt".
"Bovendien weten de mensen van de zonnebloem dat ook, aangezien dit ook op jou aanmeldingsformulier vermeld is".
"Toch mag je als je overdag voelt dat je naar de wc moet gewoon gaan", "net als nu ook" voegde Esther hier aan toe.
Hierop knikte Johan, terwijl Aleida inmiddels was aangekleed en, in de rolstoel zat Johan aankeek en, zei " Johan gezien alles wat we sinds het overlijden van pappa en, mamma hebben meegemaakt, zou ik zeggen, accepteer die luier en, vraag bij twijfel of vermoeidheid om hulp!"
Aan het eind van het gesprek waren we al bij de badkamer.
Hier aangekomen zei Esther terwijl Aleida mee naar binnen was en, belangstellend toe keek, " Aleida kom maar, hier dan mag je me helpen met het verzorgen van je broer".
Direct zag Johan dat Aleida heel voorzichtig dichterbij kwam en, aangekomen Esther inderdaad begon te helpen met het uitkleedden van Johan
Terwijl Aleida Esther goed meehielp, was in Loosdrecht deze maandag om half 8 iedereen uit bed.

MAANDAGOCHTEND IN LOOSDRECHT

Deze maandag waren we er om half 8 allemaal uit en, merkten we al snel dat wij door alle ongewoonte van de afgelopen twee dagen spierpijn hadden.
Net als Jan-Willem Nelleke Willemien en, Sanne maar, ook aan Arjan Joost Carola en, Renske dat ze de ongewone krachtsinspanning van de afgelopen twee dagen echt wel voelden.
Ondertussen hielpen we mee met het bereiden van de lunchpakketten voor vanmiddag waarbij we echt zagen dat Pim Paul Iris Carla en, Sandra totaal onbewust een pijnlijke grimas op hun gezicht lieten zien.
Wat voor ons een bevestiging was van de opmerking na de nachtwandeling, in de kerstvakantie, die ik me direct herinnerde.
Waar ik na de inspanning van de lange wandeling, die ik niet gewend was een hevige spierpijn had.
Welke er de volgende ochtend voor zorgde dat ik toen ik wakker werd, dat alle spieren zeer deden, zodat ik bijna niet kon opstaan.
Terwijl ik voelde dat ik nodig naar de wc moest.
Hierop keken Guus en, Heleen me aan en, vroeg Guus, " hoe heb je dat opgelost Marjolein?"
"Nou toen bevestigden verschillende leden dat zij dat ook wel eens hebben en, boden Nicolette en, Mirte aan om mijn rolstoel te halen maar, terwijl zij dat wilde doen en, ik bang was dat ik intussen alles alsnog in mijn luier zou doen kwam Suzanne, die alles gehoord had al met de rolstoel de hoek om".
"Dus uiteindelijk was je toch te laat?", reageerden Guus en, Heleen.
"Dat dacht ik eerst ook maar, door het snel handelen van de meiden was ik gelukkig op tijd", sloot ik het verhaal af.
Ondertussen was er een behoorlijke berg broodjes gesmeerd en, koffie gezet om mee te nemen voor de lunch.
Toen ook alle bordjes bestek en, bekers waren ingepakt en, de voorraad op het pontje stond en, iedereen nog naar de wc was geweest en, of was verschoond, konden we gaan.
Voor we ons naar de steiger mochten begeven moesten we op dringend advies van zowel Kimberley als Simon een zwemvest aantrekken.
Bovendien werd ons dringend geadviseerd om in de rolstoel mee te gaan.

Terwijl wij opstapten zaten Johan en, Aleida te ontbijten, waarbij het Sita en, Esther verbaasde dat Aleida nu in staat was om bovendien zonder enige ondersteuning zelf haar brood te smeren.
Ook at en, dronk ze vanochtend volledig zonder hulp, hoewel het wel de nodige energie koste maar, nu mocht Aleida haar gang gaan.
Toen het ontbijt eindelijk gedaan was, zagen broer en, zus dat het inmiddels bijna 10 uur was, aangezien het goed mogelijk was dat de taxi vroeger zou komen controleerden Johan en, Aleida samen met Esther nog eens of de bagage compleet was en, klaar stond.
Toen dat oké was werd er nog eens koffie gedronken, toen dat bijna op was ging ineens de bel.

HOOFDSTUK 129 DE EERSTE DAG VAN DE RIVIERCRUISE

Toen Esther de deur opende bleek de taxichauffeur die ons naar Arnhem zou brengen voor de deur te staan.
Direct pakten de chauffeur en, Esther de bagage, terwijl Johan Aleida voorzichtig naar de lift duwde.
Ondertussen viel er bij Aleida een last van haar schouders, nu de reis eindelijk zou beginnen.
Beneden gekomen ging het direct naar de gereedstaande taxi, waar de chauffeur de achterdeur opende en, de rolstoellift naar buiten haalde.
Om deze dan neer te klappen en, te laten zakken.
Om dan Aleida met stoel en, al daarop te zetten en, dan op de knop te drukken waardoor de stoel omhoog ging.
Bovengekomen duwde de chauffeur de stoel naar binnen en, zette deze vast, terwijl Johan intussen op één van de stoelen was gaan zitten.
Dan sloot de chauffeur na alle bagage te hebben aangenomen en, vastgezet de deur en, stapte dan zelf in.
Onderweg naar Arnhem bleek dat ze nog twee deelnemers aan deze reis zouden ophalen maar, toen die drie kwartier later in de bus zaten werd er direct koers gezet naar de rijnkade in Arnhem.
Uiteindelijk kwamen we even voor 2 uur op de rijnkade aan.

Aangezien het uit de bus halen van Aleida alsmede de twee andere deelnemers, een vrouw van tegen de 30 en, een wat oudere man voorzichtig gedaan moest worden, duurde het eventjes voor iedereen inclusief Johan en, Bagage op de rijnkade stonden en, we door de nodige vrijwilligers aan boord werden geholpen.
Aan boord gekomen melde Aleida zich bij de balie en, nadat alle gegevens waren verwerkt kregen zowel Aleida als Johan een hut sleutel en, een polsbandje.
Hiermee konden ze zowel bij de obers als bij de bar hapjes en, drankjes afrekenen, aangezien hier al een saldo van E50 euro opstond.
Hierna ging het met de bagage naar de hen toegewezen hut, waar twee complete ziekenhuisbedden bleken te staan.
Terwijl de vrijwilligers die beide verpleegkundigen bleken te zijn ons hielpen met het opruimen van de bagage, stelden zij zich voor als Reina en, Charlie.
Door deze hulp was al snel de bagage opgeruimd en, wilden zowel Johan als Aleida naar de salon, waar rond 4 uur een welkomcocktail zou zijn.
Direct gevolgd door de presentatie van de vaarroute en, de te bezoeken plaatsen.
Doch direct hielden Reina en, Charlie broer en, zus tegen en, zei Reina dat zij en, Charlie Johan en, Aleida eerst zouden verschonen.
Omdat Johan wist dat hij nat was ging hij, terwijl Charlie en, Reina Aleida vanuit de rolstoel op het bed legden, zelf op het andere bed liggen.
Toen Aleida lag kwam Charlie bij Johan, terwijl Reina Aleida half uitkleedde.
Nauwelijks was Reina hieraan begonnen of Aleida keek op en, vroeg "Reina zijn Johan en, ik niet veel te jong voor een reis als deze?"

Nu keek Reina terwijl ze gewoon verder ging haar aan en, antwoordde "beetje wel, eigenlijk moet je hiervoor minimaal 18 zijn maar, gehoord hebbende over jullie ongeluk en, wat hier de afgelopen maanden op volgde, maken we graag een uitzondering".
Direct zag Reina een grote glimlach op het gezicht van Aleida verschijnen, terwijl ze klaar was met het verzorgen van Aleida en, haar weer in de rolstoel zette.
Waarna het direct naar de grote zaal ging, waar ze bij een aantal andere gasten aan een grote tafel werden gezet en, van koffie of thee voorzien

Ondertussen waren alle deelnemers binnen en, nadat iedereen van koffie of thee en, wat lekkers was voorzien zagen broer en, zus dat er een jonge vrouw naar de microfoon liep.
Direct stelde zij zich voor als, Chantal Feenstra en, vertelde dat als we vragen hadden en, of er problemen waren we bij haar terecht konden.
Direct hierna werden de nooddeuren en. brandblussers gewezen en, werd de noodprocedure besproken en, toen dat was verteld kwam de te varen route ter sprake.

DE VAARROUTE

Hieruit bleek direct dat we tegen 4 uur zouden vertrekken om vanavond tegen half 10 in Rhenen aan te komen.
Hier zouden we morgenochtend tegen half 6 weer vertrekken om dan koers te zetten richting Enkhuizen waar we rond 10 uur zouden arriveren.
Terwijl het programma werd besproken merkten we dat de trossen los waren en, de touwen werden ingehaald.
Terwijl het schip langzaam snelheid maakte en, koers zette naar de Rijnbrug.
Nauwelijks vertrokken merkten Reina Charlie en, de andere vrijwilligers dat alle deelnemers maar, vooral Aleida en, Johan zaten te genieten.
Iets anders wat ze allemaal zagen was dat Aleida zo goed en, kwaad als het ging probeerde om zelf te drinken en, de lekkere hapjes op te eten.
Totdat tegen kwart voor 5 Charlie Reina en, nog twee andere vrijwilligers, die zich voorstelden als Frans en, Leonie Johan en, Aleida vroegen om mee te komen, zodat zij hen konden verschonen.
Terwijl ze hier direct gehoor aan gaven, zagen beide dat veel meer deelnemers werden meegenomen om te verschonen of naar de wc werden geholpen.
Toen we verzorgd waren bleek het al bijna 6 uur te zijn, wat betekende dat we inmiddels 2 uur onderweg waren.
Direct kreeg iedereen het verzoek om zich naar de grote zaal te begeven waar het diner wachtte.
Aangekomen en, geïnstalleerd wilde Johan Aleida de slab voordoen en, haar helpen met de soep.
Ondertussen waren ze tot Johan zijn verbazing al snel met een echtpaar van middelbare leeftijd in gesprek , terwijl ze genoten van de maaltijd.
Toen we tegen 7 uur klaar waren met eten, begaven we ons naar het bovendek om nog wat van het zonnetje te genieten.
Bovengekomen bleken we net Wageningen te passeren en, we nu echt op weg waren naar Rhenen.
Gezeten op het bovendek bleek Johan al snel dat de frisse lucht Aleida goed deed.
Terwijl ze alweer waren voorzien van een drankje en, wat hapjes raakten ze deze keer met leeftijdsgenoten in gesprek en, werd het ongemerkt steeds later.
Iets wat ze merkten toen ze Rhenen naderden en, op de klok van de grote toren zagen dat het bijna 10 uur was geworden.

Ondertussen was Aleida in gesprek met twee meiden van haar leeftijd, die zoals uit het gesprek bleek hun hele leven al gehandicapt waren en, net als Johan op een mytylschool hadden gezeten.
Hoewel beide jonge vrouwen in een rolstoel zaten bleek al snel dat beiden wel zindelijk waren, wat bleek toen de ene vrouw, die Martine bleek te heten Leonie aansprak en, haar vroeg of Leonie haar naar de wc wilde helpen.
Nu zagen Aleida en, Johan dat Leonie direct handelde.
Ondertussen spraken Johan en, Aleida met de andere jonge vrouw, die Joke hete en, vertelde dat ze zo geboren was.
Ondertussen naderde Rhenen en, werd er snelheid geminderd waarna we zagen dat we een haventje invoeren en, al snel aan de kade lagen.
Bijna direct daarna gaven meerdere deelnemers aan dat ze het voor vandaag welletjes vonden en, naar bed wilden.
Hierdoor was het bijna direct spitsuur, zodat Aleida en, Johan even moesten wachten tot zij aan de beurt waren.
Op het moment dat Johan zowel zijn pyjama als die van Aleida uit de bagage haalde, kwamen ook de pakjes waarvan oom en, tante hadden gezegd dat ze die pas na vertrek mochten openmaken tevoorschijn.
Hoewel hij brandde van nieuwsgierigheid wachtte hij tot Aleida in bed lag en, hij was geholpen met zijn nachtluier.
Pas toen ze alleen waren, kwam Johan voorzichtig bij zijn zus op bed zitten, om dan samen het eerste pakje open te maken.
Direct toen ze samen het papier eraf scheurden zagen ze een digitale fotocamera tevoorschijn komen.
Uit het tweede pakje kwam een mooi fotoalbum waar ze na de vakantie alle gemaakte foto's in konden plakken als waardevolle herinnering aan deze vakantie.
Dit alles werd begeleid door een bijgevoegde brief waarin oom en, tante schreven dat Johan maar, vooral Aleida deze reis verdienden.
Ook waren ze nu al benieuwd naar hun ervaringen en, belevenissen.
Nu keek Johan Aleida aan en, zag dat die glom van genoegen.
Dan gaf Johan haar een knuffel en, kroop in zijn eigen bed, om dan snel in slaap te vallen.

DE VOLGENDE OCHTEND

Deze dinsdag werden beiden tegen 7 uur redelijk ontspannen wakker en, keken nu al uit naar de dag presentatie.
Want ondanks dat gistermiddag de hele reis gepresenteerd was, zouden vanochtend pas de details van deze dinsdag duidelijk worden.
Doordat Aleida zo goed en, kwaad als het ging meewerkte toen Anna en, Leonie haar in bad deden en, zelfs met aankleedden dat redelijk lukte zaten Johan en, Aleida stipt om half 9 aan tafel.
Waar ze direct een slaatje en, een tuitbeker sinasappelsap kregen.
Direct wilde Johan Aleida helpen met haar slaatje maar, dan kwam Anna bij hen zitten en, zei "Johan geniet jij maar, van het uitzicht en, je ontbijt."
"Ik help jou zus wel met eten".
Terwijl we zaten te ontbijten passeerden we via het Amsterdamrijnkanaal Breukelen en, ging het zo richting Amsterdam.
Toen we de stad bereikten was het ontbijt allang weer achter de rug en, nam Chantal het woord en, vertelde de nodige wetenswaardigheden over Amsterdam.
Ook vertelde ze over de te varen route, dus ook dat we nu via het IJmeer naar het Markermeer en, langs het voormalige eiland Marken zouden varen.
"Waarna we koers zullen zetten richting Enkhuizen, waar we via de sluis het ijsselmeer zullen bereiken".
Om dan te vervolgen, " mensen als we een beetje op tijd in Enkhuizen zijn, is er een mogelijkheid om vanmiddag een bezoek te brengen aan het Zuiderzeemuseum".

OVER DE ZUIDERZEE EN, HET ZUIDERZEE MUSEUM.

Tijdens de presentatie keek Johan vertwijfeld naar Aleida en, vroeg dan " Aleida waar ligt de Zuiderzee?"
Nu keek Aleida naar Johan en, vroeg, "hebben jullie het op school al eens gehad over de Deltawerken?"
Nu keek Johan Aleida aan en, zei, " ja toen we met aardrijkskunde de provincie Zeeland behandelden".
Dan ging Johan door, " hier hebben ze na de watersnoodramp van 1953 de stormvloedkering in de Oosterschelde gebouwd., net als de nodige dammen tussen verschillende eilanden".
Dan vertelde Johan nog dat niet alleen Zeeland maar, ook delen van Zuid-Holland en, het westen van Brabant waren overstroomd.
"Heel goed, nou in Januari 1916 gebeurde er ook zoiets bij de Zuiderzee, ook met dramatische gevolgen"
"Dus daarom hebben ze van de Zuiderzee een meer gemaakt?" dacht Johan te begrijpen.
"Nou dat was wel de rede om het te versnellen maar, zowel hierbij als bij de Deltawerken bestonden de plannen daarvoor al vele jaren eerder".
Dan vertelde Aleida nog dat als gevolg daarvan de afsluitdijk tussen Noord-Holland en, Friesland gebouwd is.
"Eigenlijk is het niet eens een dijk maar, een dam!"
Dan zei Aleida, "Johan ik wil eigenlijk nog wat van de omgeving genieten en, vertellen is vermoeiend".
Voor Johan kon reageren zei Aleida maar, om het verhaal voor nu af te sluiten moet je weten dat zowel Marken als Urk vroeger eilanden waren".
Als allerlaatste keek ze Johan aan en, zei "Johan als we weer thuis zijn gaan we samen op internet kijken!
Nu knikte Johan en, spraken ze af om dat thuis te bestuderen maar, aangezien Johans nieuwsgierigheid nu gewekt was, ook dat ze meegingen naar het Zuiderzeemuseum.
Ondertussen zaten ze met onder andere Joke en, Martine op het dek en, lieten ook zij weten wel zin te hebben om mee te gaan naar het Zuiderzeemuseum.
Terwijl ze lekker door kletsten zagen ze dat ze de sluis van Enkhuizen binnen voeren en, direct achter hen de sluisdeuren dicht gingen.
Waarna het water begon te stijgen en, toen het hoog genoeg was, gingen de deuren aan de andere kant open en, ging het verder naar de compagniehaven van Enkhuizen.
Nauwelijks waren we afgemeerd of kwam Chantal vertellen dat het lunchtijd was.
Doordat ze dichtbij ons stond nam ze Aleida mee naar de grote tafel waar zij Aleida direct een slab voordeed.
Dan zei ze, "Aleida ik ga verder want ik heb meer te doen, tot straks".
Nauwelijks was Chantal vertrokken of er kwam al een meneer aan lopen om haar te helpen.
Toen hij zich melde en, zich wilde voorstellen aan Aleida merkte Johan dat beiden ineens heel stil werden.
Om dan te zien dat Aleida de meneer heel verbaasd aankeek en, stamelde, " Nou zeg meneer de Haan, u hier?"

HOOFDSTUK 130 DINSDAG ALEIDA EN JOHAN

Direct keek de aangesproken man Aleida aan lachte en, zei.
"Hé Aleida dat zou ik ook aan jou kunnen vragen maar, hoe gaat het nu met jou?"
Voor Aleida de vraag beantwoordde keek ze naar Johan en, zei, " Johan, dit is meneer De Haan onze leraar wiskunde".
Dan keek ze meneer de Haan aan en, antwoordde, "naar omstandigheden best goed".
"Zoals u ziet kan ik sinds een paar weken met voldoende steun zitten".
"Dit was de eerste weken na het ongeluk totaal onmogelijk maar, door goeie fysio heb ik dat de laatste weken stapje voor stapje opgebouwd".
"Eén ander pluspunt is dat zelf eten en, drinken steeds beter gaat maar, vooral dat mijn jongere broertje Johan, die niets aan het ongeluk heeft overgehouden, mij regelmatig opzoekt".
"Het allermooiste is nog wel dat wij nu samen deze reis mogen maken".
Dan keek meneer de Haan Aleida aan en, vroeg "zullen wij straks samen naar het Zuiderzeemuseum gaan Aleida ?"
"Ja meneer De Haan dat is goed".
Dan keek meneer De Haan Aleida aan en, antwoordde, "oké dat doen we maar, Aleida, deze week hoeft het niet zo formeel als op school en, mag je me gewoon bij mijn voornam noemen".
Hier keek Aleida vanop maar, antwoordde, "fijn Mathieu.".
Terwijl Aleida met haar leraar in gesprek was gingen degene die mee gingen naar het Zuiderzeemuseum naar het voordek.
Aangekomen in het museum merkte Aleida dat Johan zijn ogen uitkeek.
Vooral het feit dat het kleine armoedige huisjes waren verbaasde Johan maar, Aleida maar, vooral Mathieu reageerden gevat, "Johan zaken als electriciteit zijn pas van halverwege de 19e eeuw en, was tot ver in de 20e eeuw voor de gewone arbeider onbetaalbaar".
"Bovendien was de visserij hardwerken en, een armoedig bestaan, de mensen waren al blij als ze redelijk gekleed waren en, wat te eten hadden"
Al pratend ging het verder door het museum en, kregen Aleida en, Johan een goed beeld van het leven rond en, op de Zuiderzee.
Rondwandelend kwamen ze Joke en, Martine tegen die door Charlie en, een meneer die zich voorstelde als Benny werden begeleid.
Waarbij tegen lunchtijd een terrasje in het museum werd gepakt waar werd genoten van koffie en, een broodje paling en, dan nog een broodje Haring.
Wat zo zag Mathieu Aleida deed smullen.

EEN DAG EERDER IN LOOSDRCHT

Nauwelijks voorzien van een zwemvest en, op het pontje gestapt werd de loopplank ingehaald maar, niet voordat Marga Hein en, Jeanette de boxen met lunchpakketten aan boord hadden gebracht.
Waarna gecontroleerd werd of degene die medicatie of luiers nodig hadden dit bij zich hadden.
Iets wat gelukkig het geval was.
Onderweg naar Breukelen vertelden Simon interessante wetenswaardigheden over plaatsen die we passeerden.
Waarbij we merkten dat het vooral rijke zakenlui uit Amsterdam waren geweest die in de 17e eeuw buitenhuizen in plaatsen in Het Gooi hadden laten bouwen.
Iets wat we nu met eigen ogen aanschouwden, terwijl het langzaam verder ging richting het centrum waar we aanlegden.
Waarna de patrijspoort werd geopend en, Guus en, Heleen de loopplank uitlegden en, toen dat was gebeurt wilden Carla Carola Joost Karel en, Marco direct aan land stappen.
Voor zij echter de kans kregen om aan land te stappen keek Simon de groep rond en, zei, " jongelui voor we aan land gaan, gaat eerst de Sailwise shop open"
Nieuwsgierig naar wat Simon hiermee bedoelde bleven we allemaal staan waar we stonden.
Al snel bleek dat er een grote kist met daarin merchandising meegenomen was, wat bestond uit t' shirts vesten sweaters en, petjes met het SailWise logo en, een afbeelding van het eiland.

Precies zoals verwacht prikkelde dit bij iedereen de nieuwsgierigheid.
Met als gevolg dat we allemaal keken of er iets leuks tussen zat en, of dat ook in de onze maat was.
Waardoor al snel iedereen aan het passen was.
Om voor ons de kleding uit elkaar te houden spraken we af dat Olaf de oranje versie, van het vorige jaar zou nemen, Marjolein de blauwe versie van twee jaar geleden zou nemen.
Zodat Jan-Willem de mintgroene versie van dit jaar kon nemen.
Zodat wij net als Jan-Willem Nelleke maar, ook Willemien Sanne en, alle anderen shirts hoodievesten aan het passen waren, zagen we ook dat Xantia daarmee bezig was.
Om dan te denken dat het hierbij zou blijven.
Wat zoals snel bleek niet zo was, want al snel zagen we ook Miranda Jeroen Karel Mirte en, alle andere jongens en, meiden hun keuzes maakten en, kregen wat hebben wilden.

Direct toen we onze keuzes hadden gemaakt wilden wij net Miranda Jeroen Sandra en, Nelleke geld pakken maar, dan zei Simon " jongelui dit zetten we net als speciale drankjes op de turflijst die we afrekenen vlak voordat jullie zaterdag naar huis gaan."
Nu mochten we aan land en, het centrum van Breukelen onveilig maken.
Al lopend langs de winkeltjes en, terrasjes merkten we al snel dat de inwoners van Breukelen Sailwise kenden en, dus niet vreemd opkeken van onze groep.
Dat merkte de club ook toen we tegen half 12 een terrasje pakten om te lunchen en, er direct de nodige stoelen opzij werden geschoven zodat alle rolstoelen een plaatsje konden vinden.
Iets wat de hele club maar, vooral Olaf en, Marjolein duidelijk verbaasde.
Net als toen Olaf Marjolein en, Jan-Willem hun tuitbekers pakten en, lieten vullen en, we geholpen werden met eten.

Terwijl wij genoten van de lunch zagen Simon en, Guus onze verbazing en, beantwoordde onze ongestelde vraag direct.
"Jongelui dit tripje maken we met bijna alle groepen, dus komen we hier bijna elke week van begin Mei tot eind Oktober en, pakken dan altijd wel een terrasje".
"Dus zijn ze hier wel wat gewend".
"Bovendien zitten er in de meeste groepen veel meer deelnemers die zoals de zus van Johan veel meer hulp nodig hebben dan jullie".
Na een tweede ronde koffie of thee was het tijd voor een toiletbezoek en, of een luierverschoning.
Op het toilet aangekomen merkte zowel Nelleke als Miranda al dat hun luier ging hangen, wat betekende dat ze best nat waren.
Toen beide net als wij even daarvoor vroegen om een luier talkpoeder en, schoonmaakdoekjes zeiden Karel en, Jeanette, " jongelui gezien de beperkte ruimte van het aangepaste toilet, lopen we met jullie mee".
Waar Willemien door haar eerdere vakantie op het eiland en, dus ook een bezoek aan Breukelen wist dat zij de geboden hulp nodig had, keken wij nu verbaasd op.
Toch accepteerden we deze hulp zodat we snel schoon waren en, verder konden.
De rest van de middag in Breukelen vermaakten we ons opperbest, totdat Simon en, Guus de terugtocht naar het eiland aankondigde.
Eénmaal weer aan boord pakte Guus een groot houtenbord waar duidelijk touwen opgeknoopt waren.
Direct keken velen Guus verbaasd aan, waarop Guus het woord nam, " Jongelui met deze manieren van knopen ligt een boot stevig vast maar, heb je de boot ook snel weer los"!

Nu mochten we direct om de beurt proberen om op de aangegeven manier knopen te leggen, waarbij we merkten dat niet alleen wij maar, ook Iris Jeroen Renske Marco en, vele anderen hier best moeite mee hadden.
Toch lukte het de meesten uiteindelijk wel.
Tot veler verbazing deden ook Sien en, Jeanette hier aan mee.
Wat nog meer verbaasde was het feit dat het hen minstens zoveel moeite koste als ons.
Iets wat ook Simon en, Guus was opgevallen en, Heleen ons wilde uitleggen maar, wat deed Jeanette nu?

Leukste verhaal die ik tot nu toe op het forum heb gelezen

heer luierdromer

dit is weer een superleuk vervolg en ben benieuwd wat Olaf en Marjolein en Jan-Willem en hun vrienden nog meer gaan beleven tijdens hun vakantie en ook naar wat Aleida en haar broertje Johan nog gaan mee maken.

mvg jjcvdk

Hallo luierdromer grappig verhaaltje ik las vanacht een van mijn favoriete stukjes alleen als ik lees voor ik ga slapen droom ik over wat ik heb gelezen dus droomde dat ik in het verhaal zat met Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 131 DE OPNAME VAN WILMA

Hoewel wij het niet goed konden zien leek het er op dat Jeanette niet haar vingers vastknoopte.
Om dan nadat ze met enige moeite haar vingers weer los had razendsnel richting de bosjes te sprinten.
Hieruit begreep iedereen dat Jeanette inmiddels nodig moest plassen.
Bovendien werd ook begrepen dat Jeanette het bijna niet meer hield maar, gelukkig voor Jeanette liep dat deze keer goed af.
Wel moest Jeanette uiteindelijk toegeven dat dit alles indruk op haar had gemaakt.

WILMA

Over heftig gesproken, dat had mamma zonder dat wij het wisten afgelopen donderdag ook al ondervonden.
Want direct na een indrukweekend gesprek met Ineke waren er al de nodige onderzoeken gedaan en, had Ineke zoals al gezegd Wilma zes weken absolute rust met rustgevende medicatie voorgeschreven.
Bovendien werd Wilma direct door een verpleegkundige opgehaald en, meegenomen naar de gesloten afdeling.
Binnengekomen nam de man die zich inmiddels had voorgesteld als Remco Wilma mee om haar een kamer te wijzen.
Hier aangekomen ruimde Wilma haar weekendtas uit en, de haar gewezen kast in.
Toen dat was gebeurt volgde Wilma Remco naar de huiskamer om daar kennis te maken met de medebewoners van dit moment.
Op het moment dat Wilma haar kamer verliet wilde Wilma Remco om een sleutel vragen maar, pas op dat moment viel haar op dat er niet eens een slot op haar deur zat.
Op weg naar de huiskamer keek Wilma Remco aan en, vroeg ze, "Remco waarom kan mijn kamer niet op slot?".
Direct keek Remco Wilma aan en, antwoordde, " Wilma veel vooral nieuwe cliënten vertonen door hun ziekte gevaarlijk gedrag".
"Als bewoners zich kunnen opsluiten, moeten wij veel moeite doen om binnen te komen, terwijl in zo'n situatie elke seconde telt".
"Hoewel dit gelukkig niet vaak voorkomt, moeten we er wel rekening mee houden. zeker de eerste 72 uur na binnenkomst".
"Dus kunnen we niet voorzichtig genoeg zijn."
Nu knikte Wilma en, antwoordde "ja Remco dat begrijp ik, zeker na alle belevenissen met mijn zoon maar, vooral mijn dochter van het afgelopen jaar"
" Vooral mijn dochter ging eerst snel achteruit maar, vooral door de positieve uitwerking van activiteiten gaan ze nu net zo snel weer vooruit".
"Bovendien doen ze het echt goed op school".
Ondertussen zat Wilma op de grote bank in de huiskamer aan de koffie.

Genietend van de koffie vertelde ze haar groepsgenoten over ons en, vooral onze achteruitgang, waarbij de kans op herstel heel klein geacht werd.
"Nou jullie begrijpen onze verbazing maar, ook opluchting toen mijn dochter maanden later al is het achter een rollator weer kan staan en, lopen".
"Hoewel dat net als bij een paar ouderen hier, met steun van een rollator is maar, toch".
"Dit zorgde bij zowel mij als mijn man voor de nodige opluchting, helemaal toen de overstap van de mytylschool naar de basisschool in onze wijk heel goed bleek uit te pakken en, ze beide goed meekomen".
Nu nam Wilma een slok koffie en, vertelde dan dat ze regelmatig dacht dat de juf ons voortrok.
Om dan te vervolgen met het verhaal van Marjan die absoluut zeker wist dat dit niet zo was maar, dat wij het volledig zelf hadden gedaan.
"Het enige kan zijn dat waar op de mytylschool andere leerlingen zich aan hen optrokken, zij zich nu met klasgenoten proberen te meten.
Hierna vertelde Wilma nog dat wij bovendien met de creatief-club als met scouting meedoen.
"Wat me zeker in het begin toch verbaasd heeft maar, het werkt geweldig want beiden hebben ze het afgelopen jaar hun grenzen behoorlijk verlegd".
"Wat me nog meer verbaasd heeft is dat na 3 maanden scouting, Marjolein zoals gezegd weer kan lopen, al is het achter een rollator".
"Waar Olaf zich vervolgens aan optrok en, hij ook eens dat probeerde en, met succes", nu wilde Wilma verder vertellen maar, zag dan dat Ineke binnen kwam en, naar haar toe kwam.

Al snel werd Wilma duidelijk dat Ineke haar wilde spreken.
Dan wilde Wilma opstaan maar, zei Ineke dat Wilma best haar verhaal af mocht maken.
Om dan door te gaan "maar, het zou fijn zijn als je daarna met me mee loopt naar het kantoortje zodat we nog voor de lunch het behandelplan kunnen bespreken".
Direct deed Wilma wat Ineke haar had gevraagd en, hoewel Wilma het allemaal nog steeds wat overdreven vond begreep ze dat Ineke het bij haar grondig en, serieus aanpakte.
Net als Frans uiteindelijk ook bij Marjolein had gedaan.
Aangekomen op de werkkamer van Ineke, gezeten en, van koffie voorzien, keek Ineke Wilma aan en, begon " Wilma als ik het goed heb begrepen zijn er in jullie gezin het afgelopen jaar nogal wat heftige dingen gebeurt?"

Nu knikte Wilma waarna ze begon te vertellen, "het begon met een min of meer gedwongen verhuizing naar een huis met slaapkamers en, badkamer op de begane grond".
"Vooral omdat Olaf nu hij groter en, dus zwaarder wordt voor mij en, Henk bijna niet meer te tillen is."
Bovendien merkten Henk en, ik dat het lopen van Marjolein langzaam maar, zeker achteruit ging".
"Uiteindelijk belande dus ook mijn dochter in een rolstoel"
Na een slok koffie ging Wilma verder "maar, toch heeft de verhuizing alles bij elkaar goed uitgepakt".
"Niet alleen worden Olaf en, Marjolein door leeftijdsgenoten en, jonger in de buurt geaccepteerd en, hebben ze nu in tegenstelling tot in onze vorige woonplaats volop vrienden en, vriendinnen".
"Iets anders is dat beiden volop meedoen met activiteiten als een creatief-club en, een scoutingclub, wat bij beide verbazend goed gaat".
"Met de eerst genoemde zijn zij deze week op zeilkamp in Loosdrecht , wat volledig is aangepast voor mensen met een handicap".
"Wat de organisatie had uitgezocht omdat zij er op staan dat alle leden met het zomerkamp mee moeten kunnen gaan".
Dan ging Wilma verder over hoe Marjolein na een paar maanden bij scouting naar een rollator van een ander meisje greep en, al was het nu met een rollator zij weer kon lopen.
"Nog groter was onze verbazing toen Olaf korte tijd later zich op een creatief avond ineens aan de tafel waar hij aanzat omhoog trok en, niet alleen voor het eerst in zijn leven rechtop stond maar, ook hij steunend op de tafel een paar kleine stapjes zette".

Om dan terwijl Ineke ondertussen een verslag schreef zich af te vragen of deze positieve ontwikkeling zich voort zou zetten, of dat er uiteindelijk toch een grote terugval zou volgen.
Ook begreep Wilma nu dat ze uiteindelijk al meer dan een jaar continu aanstond en, nu de kinderen op vakantie waren stil viel.
Ook begon Wilma te begrijpen dat Ineke haar niet zomaar waarschuwde, wat haar ook het verhaal van de psychische klachten van Nelleke het bezoek van Marjolein aan Nelleke en, de uiteindelijke opname van Marjolein op de gesloten afdeling van de Riethorst deed vertellen.
"Hoewel dit geheel vrijwillig was begrepen zowel zijzelf als wij dat dit besluit een goeie zet was en, deze opname na de zeilweek een vervolg zou krijgen.
Na deze opmerking sloot Ineke het gesprek van bijna 3 kwartier af omdat het bijna lunchtijd was.
Toen Wilma opstond gaven de dames elkaar een hand en, zei Ineke dat Wilma er verstandig aan deed om de rest van deze donderdag vooral rustig aan te doen.
Op weg naar de huiskamer merkte Wilma dat de ochtend snel om gevlogen was.

Eenmaal aan tafel herinnerde Wilma zich ineens de nachtwandeling, waarbij ze in plaats van rust te vinden alles en, iedereen tegenkwam en, Marjan haar uiteindelijk keihard met haar neus op de feiten had gedrukt.
Terwijl ze dacht dat ze deze nachtwandeling voor zichzelf te houden aangezien iedereen thuis lag te slapen en, zij dus na thuiskomst ongemerkt naar haar bed kon, bleek direct bij binnenkomst dat Cora en, Henk op en, top bezorgd in de kamer op haar zaten te wachtten.
Zodat ze nog eens had moeten vertellen wat er in haar hoofd speelde.
Bovendien hadden ook Marjolein en, Olaf lucht van de situatie gekregen en, bleken ook zij gemeend bezorgd.
Uit verhalen om haar heen begreep Wilma dat er meer cliënten waren die net als zij in eerste instantie hadden ontkend dat ze een psychische probleem hadden.
Deze constatering leed er toe dat Wilma verpleegkundige Alice en, Harmen die inmiddels onder andere Remco hadden afgelost aankeek.
Toen beide uiteindelijk naast haar stonden vertelde Wilma wat er nu na het gesprek met Ineke van vanmiddag door haar heen ging en, vroeg of er nog voor vanavond een afspraak met Ineke of psychiater van dienst gemaakt kon worden.
Omdat ze vanavond nog wilde praten, zo hoog bleek het plotseling allemaal te zitten.
Hoewel deze mogelijkheid er was zei Alice " Wilma dat doen we eigenlijk alleen als er sprake is van een crisis en, of gevaarlijke situatie".

Om dan door te gaan, " Wilma zo ver ik nu kan nagaan is daar bij jou nu geen sprake van".
Voor Wilma de kans kreeg om haar teleurstelling te uiten, ging Alice verder " mevrouw De Vries gezien uw verhaal van daarnet ga ik toch een psychiater oproepen, zodat u uw verhaal aan een deskundige kwijt kunt".
"Bovendien kan hij of zij op basis daarvan bekijken of u extra ( slaap) medicatie voorgeschreven krijgt".
Dat deze opmerking Wilma een beetje geruststelde zag en, begreep Alice best maar, ook haar schrikreactie.
Toch was dit niet alles, zoals even later bleek toen Ineke na de melding over Wilma met haar in gesprek was.

HOOFDSTUK 132 ABSOLUTE RUST

Om te beginnen zei Ineke dat Wilma zeker het afgelopen jaar na de verhuizing en, alle perikelen rond ons zichzelf ietwat had weggecijferd.
Ook zei Ineke dat het haar was opgevallen dat Wilma hierdoor het bijna het hele afgelopen jaar continu had aangestaan.
Met als gevolg dat nu zij door onze afwezigheid tot stilstand kwam ze aan het eind van haar latijn zat..
Dan keek zowel Alice als Ineke Wilma aan en, zuchtte Ineke " Wilma wat jullie het afgelopen jaar met elkaar te verstouwen hebben gehad is niet niks".
"Dus dat nu de kinderen op zeilvakantie zijn bij jou het lampje uitgaat en, jij dus krakend en, piepend tot stilstand komt verbaasd mij niets".
OP deze opmerking van Ineke zuchtte Wilma even heel diep en, merkte dat ze geen antwoord had maar, zich nu ook geen houding wist te geven.
Laat staan dat ze in staat was om te reageren, iets wat Ineke trouwens ook niet vroeg.
Aangezien haar betoog nog wel even doorging " Wilma jullie hebben met elkaar ondanks alle sores het geweldig gedaan met elkaar".
"Dus verbaasd mij de reactie van jou lichaam en geest mij niet nu de kinderen op zeilkamp zijn en, jij eindelijk tot stilstand komt".
"Dat betekend concreet dat jij het in ieder geval de rest van de zomervakantie echt kalm aan moet doen!".
"Zodat als straks het nieuwe schooljaar begint jij weer fris en, fruitig bent".
"Bovendien moeten we zowel jou psychische gevoelens als die van Marjolein serieus nemen".
Nu knikte Wilma en, vertelde zij op haar beurt het nodige over het afgelopen jaar.
Niet alleen over alle positieve zaken maar, toch ook over alles wat tegengevallen was.
Zaken die tegengevallen waren, waren er nu ze alles op een rijtje zette zat geweest, kwam Wilma zuchtend tot de conclusie.
"Vooral doordat ik er door de zeer lange afwezigheid van Henk er dus lang alleen voorstond".
Om dan door te gaan, " vooral de kwetsbaarheid van Marjolein heeft er in gehakt".

Deze opmerking deed Ineke Wilma recht in haar gezicht kijken en, vragen " kun je mij kort vertellen wat er rond Marjolein allemaal gebeurt is?"
Direct vertelde Wilma dat Marjolein tot voor een jaar geleden gewoon kon lopen " maar, toen kwam ze net als Olaf in een rolstoel terecht".
"Dat zij net als Olaf een doorzetter is weten Henk en, ik"
"Zoals wij dus al hadden verwacht legde Marjolein zich dus niet zomaar bij dit feit neer maar, probeerde in ieder geval bij de fysiotherapie in het zwembad haar benen te blijven trainen".
"Uiteindelijk kreeg Marjolein een paar maanden later bij een scoutingactiviteit een rollator van een ander meisje te pakken".
Nu wilde Ineke wat vragen maar, Wilde vertelde alweer verder, " tot onze verbazing gaat dat veel beter dan wie dan ook had verwacht".
"Zelfs de fysiotherapeut wreef zijn ogen uit".
Ineke aankijkend vervolgde Wilma zuchtend, "inmiddels loopt Marjolein achter een rollator en, dat gaat geweldig goed".
"Bovendien kon ze vrij snel daarna weer fietsen, al is dat op een volledig aangepaste driewieler".
Iets anders is en, dat verbaasd ons nog het meeste is dat Marjolein met wisselend succes probeert om alsnog zindelijk te worden".

Nu nam Wilma een paar slokken van haar koffie en, vervolgde "dat gaat best goed".
Dan vertelde Wilma'' daarnaast doen zowel Marjolein als Olaf leuk mee met zowel scouting als een creatief-club".
"Bovendien laten beide zich bij beide activiteiten graag uitdagen".
"Bij scouting is het zelfs zo dat ze echt geen uitdaging uit de weggaan maar, juist een tandje bijzetten en confrontaties bewust opzoeken".
Terwijl Wilma vertelde maakte Ineke continu aantekeningen, niet alleen over wat Wilma vertelde, ook lette ze zonder dat Wilma het merkte op lichaamstaal en, gezichtsuitdrukking van Wilma.
Even later was Wilma uitverteld over Marjolein en, ging het verder over Olaf.
"Dat Olaf net als Marjolein zijn grenzen wil verleggen weten we en, moedigen we van harte aan maar, dat hij op een woensdagavond zich bij de crea-club ineens vanuit zijn rolstoel aan de tafel optrok en, dus voor het eerst in zijn bijna 13jarige leven rechtop stond en, zelfs een paar stapjes zette verbaasde zelfs Marjolein".
Nu vertelde Wilma ook nog dat toen ook Olaf net als Marjolein al snel een aangepaste fiets had en, dat ook dat goed ging.

Nu zag Ineke dat Wilma ontspande en, vroeg dan, " Wilma aangezien het bijna 9 uur is wil ik het hier bij laten".
"Zo te zien heeft het vertellen over jullie afgelopen jaar je goed gedaan en, ben je ontspannen?"
Gelukkig zag Ineke dat Wilma dit bevestigde en, antwoordde "mooi kan je straks hopelijk lekker slapen!"
"Mocht dat niet lukken dan geef ik je een recept voor een slaappil mee", terwijl ze dat vertelde zag Wilma dat Ineke pen en, papier pakte en, een recept voor slaapmedicatie uitschreef.
Ondertussen drukte ze ook de knop in die aangaf dat Harmen of Alice Wilma op kon halen.
Toen Wilma het recept wilde aanpakken vervolgde Ineke dan ook dat ze dit aan Alice of Harmen zou geven als die haar zo kwamen halen.
Dan stonden de dames op en drukte Ineke Wilma de hand wenste haar sterkte maar, vooral een goeie nacht.
Nauwelijks uitgesproken werd er op de deur geklopt en, toen die na een "binnen" openging stond Harmen binnen die direct van zowel Ineke als Wilma wilde weten of het een goed gesprek geweest was en, vooral of Wilma was gekalmeerd.
Terwijl Ineke het recept aan Harmen gaf gaf Wilma aan dat het gesprek haar goed had gedaan en, zij nu rustiger was geworden.
Dan stonden de dames op en, gaf Wilma Ineke een hand en, bevestigde dat het een goed en, kalmerend gesprek geweest was.
Dan zei Ineke dat ze haar tijd goed besteed had en, ze met een gerust hart naar huis ging.

weer een mooi vervolg heer luierdromer en ga zo door ben benieuwt hoe het verder gaat aflopen met de kinders en wilma
mvg jjcvdk

HOOFDSTUK 133 EERSTE NACHT VAN WILMA' s BEHANDELING

Direct zagen Harmen en, Ineke een kleine glimlach op het gezicht van Wilma verschijnen.
Waarna Wilma antwoordde, " ja het was een fijn gesprek".
"Bovendien vond ik het fijn om dit nu eens met iemand van buitenaf in plaats van met direct betrokkenen te bespreken".
Na dit te hebben gezegd schudde Wilma en, Ineke elkaar de hand en, ging Wilma met Harmen naar de afdeling.
Waar ze met alle andere patiënten koffie dronk.
Nauwelijks was rond half 10 de koffie op, of Wilma gaf al aan dat zij naar haar kamer ging, tanden poetsen wat opfrissen en, na nog wat lezen op tijd slapen.
Direct toen Wilma opstond en, zij zich naar de gang begaf zag ze dat ook Alice opstond en, zij Wilma achterna kwam.
Dit deed Wilma op haar beurt Alice aankijken en, vragen wat hier de bedoeling van was.
Wilma aankijkend zei Alice, "mevrouw De Vries, niets bijzonders hoor maar, wat mij betreft nemen we nu samen de bijsluiters van uw medicatie door!"
"Bovendien biedt ik u de mogelijkheid om deze donderdag na te bespreken, als u dat zou willen".

Over dat laatste had Wilma eigenlijk nog niet eens nagedacht maar, nu Alice het zo stelde !
Uiteindelijk liepen Wilma en, Alice samen naar Wilma haar kamer.
Hier aangekomen, namen ze eerst de medicatie van Wilma door, gevolgd door deze best heftige donderdag.
Hierbij vertelde Wilma over het afgelopen heftige jaar wat begon met de verhuizing en, voor ons een nieuwe basisschool maar, vooral de eerst de terugval van Marjolein maar, vooral dat zij bijna net zo hard weer vooruit ging.
Iets wat nu ze het met Alice besprak bij Wilma nog eens keihard binnenkwam.
Toen Wilma over de vooruitgang van Olaf vertelde, viel het Alice op dat de verbazing van Wilma hierover nog veel groter was.
Alleen al het feit dat Olaf al was het achter een rollator tegen alle verwachtingen in afstanden tot anderhalve kilometer kon lopen.
Aan het gezicht van Wilma zag Alice duidelijk dat alleen al dat indruk had gemaakt.

Toen Wilma nog kort over de deelname van haar kinderen aan beide clubs had verteld, keek Alice haar aan en, antwoordde!
"Wilma dat was inderdaad een heftig jaar".
"Ja en, wat me nog wel het meest verbaasd heeft is dat één hoe goed beiden meekomen op school en, in de buurt geaccepteerd worden en, twee bij de crea-club en, scouting geen uitdaging uit de weg gaan !"
Nu keek Alice Wilma aan en, zei "Wilma blijkbaar bieden de Crea-club en, scouting net de uitdagingen die uw zoon en, dochter zoeken!
"Dat jij hier verbaasd op reageert net als over het lopen van Olaf verbaasd mij dus niet", nu knikte Wilma.
"Ja Alice het weer kunnen lopen van Marjolein werd al zo goed als uitgesloten, laat staan de kans dat Olaf ooit zou lopen achtten zij op 5% ".
Dan zuchtte Wilma, waarna zij verder vertelde " iets anders wat me net zo verbaasd is dat Marjolein net zo tegen alle verwachtingen in bezig is om te proberen van haar incontinentie af te komen en, dus alsnog zindelijk te worden."
Nu nam Wilma een slok koffie en, vervolgde " Alice toen ik op een zaterdagmiddag Olaf en, Marjolein van de scouting kwam halen kwam de volgende verbazing!"
"Toen ik dacht dat terwijl Marjolein nog naar het toilet was Olaf zijn jas zou pakken, keek hij me aan en, zei doodkalm dat hij naar de wc ging om te poepen".
"Eerlijk gezegd geloofde ik Olaf niet en, zei zelfs tegen de leiding dat ik dacht dat Olaf zijn zus napraten maar, het bleek echt zo te zijn".
Dan dronk Wilma haar meegenomen mok leeg en, kreeg ze nog wat kalmerende medicatie, om toen ze dat had ingenomen te merken dat Alice was vertrokken.
Eenmaal tanden gepoetst trok Wilma haar pyjama aan pakte een boek en, deed het nachtlampje bij haar bed aan.
Eenmaal in bed was ze al snel verdiept in een spannend verhaal.
Zelfs zo dat ze niet merkte dat Alice tegen half elf ineens met de nodige bagage in haar deuropening stond.

Pas toen Alice haar keel schraapte keek Wilma op en, zag ze dat Alice haar handen vol had.
Alice aankijkend zei Wilma "Alice een toilettasje met inhoud heb ikzelf bij me hoor".
"Ja Wilma en, ook zie ik dat je er vrij ontspannen bij ligt te lezen".
"Ja Alice maar, wat heb jij nu allemaal bij je?
"Wilma om te beginnen een pyjama van het huis", direct had Wilma de nodige vragen maar, Alice ging al door!
"Verder heb ik een Betterdry luier en, een romper voor je bij me".
Nu keek Wilma totaal vertwijfeld naar Alice en, vroeg dan "Alice in hemelsnaam waar ben je mee bezig en, is dit allemaal goed voor?"
Om dan door te gaan, "wat ik net vertelde ging over mijn kinderen maar, niet over mijzelf!"
Terwijl Wilma onzeker door ratelde was Alice op de stoel naast het bed van Wilma gaan zitten en, nam toen Wilma zweeg het woord.
Keek Wilma aan zuchtte en, antwoordde, "Wilma dat klopt maar, er zijn situaties waarin we nieuw opgenomen patiënten best zware medicatie geven".
De medicatie die wij jou nu geven en, dan vooral de slaapmedicatie zijn best zwaar en, hebben helaas de nodige bijwerkingen".
"Zoals vrij vast slapen, waarschijnlijk veel vaster dan je gewend bent en, dat vergroot de kans dat je ongemerkt in bed plast behoorlijk, vandaar".
Na al het eerdere deed deze opmerking Wilma andermaal diep zuchtten maar, in plaats van te vragen liet zij Alice verder vertellen.
"Zoals je ziet heb ik verder een romper en, een pyjama uit één stuk bij me".

Ondertussen was Wilma weer opgestaan en, zag ze dat Alice de dikke witteluier uitvouwde en, op haar bed uitspreidde.
Waarna Alice Wilma verzocht om op de luier te gaan liggen.
Toen Wilma aan dat verzoek had voldaan merkte zij direct dat Alice haar net zo liefdevol verzorgde als dat zijzelf dat jarenlang bij ons had gedaan.
Terwijl dit allemaal door haar hoofd flitste draaide Wilma direct toen Alice daar om vroeg op haar zij zodat Alice haar billen kon voorzien van talkpoeder.
Waarna Wilma weer op haar rug draaide en, Alice haar schaamstreek voorzag van talkpoeder.
Direct hierna pakte Alice de bovenste punten van de dikke betterdry luier en, trok deze tot vlak onder Wilma haar navel trok de plakkers los en, plakte deze over de luier vast.
Dan ging Wilma staan zodat Alice de4 care romper bij haar aan kon trekken en, vastmaken.
Terwijl ze dat deed zei ze dat ze morgenavond scheerschuim en, een scheermesje mee zou nemen om het schaamhaar in de schaamstreek van Wilma te verwijderen.
Toen Wilma haar romper gesloten was hield Alice haar een antischeurpyjama voor waar ze in moest stappen en, haar handen en, armen door de mouwen aan de voorkant moest steken.
Direct toen Wilma aan deze opdracht had voldaan kwam Alice achter haar staan en, ritste zij de pyjama dicht, drukte het bovenste knoopje dicht en, pakte dan een slotje.
Direct zag Wilma dat Alice deze deze door twee ringen stak afsloot en, het sleuteltje in haar zak stak.
Nu mocht Wilma in haar bed stappen en, kreeg ze voor Alice vertrok nog een slaappil.
Nadat Wilma deze had ingenomen viel ze bijna direct in slaap.

DE ONRUSTIGE NACHT VAN WILMA

Hoewel Wilma ondanks alle commotie rustig was ingeslapen, zorgde menig droom voor onrust.
Waar ze hier eerst doorheen sliep, werd zij er tegen kwart voor twee wakker van, waarna het vijf minuten duurde voor zij wist waar ze was.
Toen ze na vijf minuten alles weer in het kratje had wilde ze opstaan om haar pyjama en, al helemaal haar luier uit te doen, wat dachten ze hier wel?
Zelf wist Wilma 100% zeker dat ze droog was, wat dus niet waar was maar, dat wist zij niet.
Wat ze echter ook probeerde het slot van haar pyjama was onbereikbaar.
Uiteindelijk nam Wilma maar, een slok water, waarna ze ging liggen en, na enige minuten gelukkig in slaap viel.
Helaas was het inderdaad een diepe maar, vooral onrustige slaap, waar ze toch meerdere malen wakker schrok.
Zo ook toen tegen half vier zachtjes de deur openging en, er een voor Wilma onbekende vrouw naar binnen keek.
Ondanks dat zij nauwelijks licht en, al helemaal geen geluid was Wilma direct wakker.
Dit deed de vrouw voorzichtig binnenstappen.
Toen Simone dichterbij kwam merkte ze direct dat Wilma wakker was.
Direct toen Simone naast Wilma stond vroeg ze aan Wilma of zij al geslapen had!
Tot opluchting van Simone vertelde Wilma dat dit het geval was.
Dan zei Simone voor ze weg ging dat als Wilma wilde zij nog een mok warme melk en, of een slaappil kon krijgen.
Direct zei Wilma dat ze beide wilde hebben maar, ook liet ze blijken dat ze van deze pyjama en, de luier af wilde.
Nu keek Simone haar aan en, antwoordde, " mevrouw De Vries een mok warme melk en, een slaappil zijn prima maar, wat betreft het verlossen van uw pyjama en, luier en, uw eigen pyjama en, uw gewone ondergoed terug, geen sprake van"!
Om na een zucht te vervolgen, " bovendien denk ik dat als ik over uw luier wrijf, deze in tegenstelling tot wat u denkt deze niet droog meer is".
Nu schrok Wilma en, besefte dan dat niet alleen de medicatie maar, ook de bijbehorende bijwerkingen hun werk hadden gedaan.

Ook besefte Wilma da de dikke betterdry luier haar plas tot nu toe volledig geabsorbeerd had.
Nu was al snel haar mok leeg en, toen Simone Wilma nog een keer een goeie nacht gewenst had, viel Wilma tegen half 4 weer in slaap.
Om nu pas weer tegen half 7 wakker te worden.
Nog liggend merkte ze niets maar, toen ze rechtop ging zitten merkte ze dat ze toch echt ongemerkt had geplast.
Zodat ze besefte dat zowel de medicatie als de luier hun werk hadden gedaan.
Verder ontwakend merkte Wilma dat zij naar twee dingen verlangde, het eerste was verlost worden van haar pyjama en, luier.
Twee een warme douche.
Toen ze over kleding nadacht merkte ze al snel dat dit haar voor nu niet meer kon schelen.
Ze zou het zo wel merken.

HOOFDSTUK 134 VRIJDAG OCHTEND ( WILMA)

Ondanks de onrustige nacht was Wilma tegen kwart voor 7 toen er op haar deur werd geklopt direct wakker maar, wel erg duf.
Toen de deur geopend werd bleek dat Remco ook nu vroege dienst had maar, hij nu niet alleen was.
Nauwelijks had hij zijn hoofd om de hoek gestoken of hij merkte direct dat Wilma een onrustige nacht had gehad en, ze ook nu zoals verwacht haar luier goed gebruikt had.
Iets anders wat Remco merkte was dat Wilma een pyjama van het huis had gekregen welke op slot zat.
De ontwakende Wilma aankijkend zei Remco, "Wilma wordt maar, rustig wakker dan kom of ik of mijn collega Marjolein u zo helpen".
Dat Laatste deed Wilma opgelucht adem halen, eindelijk zou ze van haar volle luier verlost worden.
Krap 2 minuten later werd er alweer op haar deur geklopt!
Toen deze na een, "ja binnen "van Wilma openging zag Wilma dat er een nog jonge vrouw van een jaar of 25 in de deuropening stond.
Die zich voorstelde, " goeie morgen mevrouw De Vries, ik ben Marjolein".
Nu lachte Wilma en, antwoordde, "mijn dochter heet ook Marjolein maar, dat terzijde".
"Wil je mijn pyjama open maken, me daar uit helpen en, me van de volle luier af helpen?"
"Dan kan ik me daarna douchen en, aankleedden".
Direct merkte Wilma dat Marjolein zonder antwoord te geven deed wat Wilma haar gevraagd had.
Terwijl Marjolein rustig doorging vertelde Wilma over ons.

Binnen de minuut stond Wilma onder de douche.
Iets wat nu al helemaal voor de broodnodige ontspanning zorgde.
Terwijl Wilma zich opfriste deden Remco en, Marjolein hun ronde over de afdeling.
Doch toen Wilma na 10 minuten onder de douche wegkwam en, zich had afgedroogd en, in Evakostuum naar haar kamer liep, die puur privé was merkte Marjolein dat direct op,
Binnengekomen merkte Wilma dat Marjolein de kleding voor Wilma op haar bed had gelegd.
Toen ze nog eens goed keek zag ze tot haar verbazing geen slipje maar, een Tena Super liggen.
Dat Wilma hier s' nachts een luier om moest vond ze al niks maar, wist inmiddels dat hier gen ontkomen aan was.
De verplichting om nu ook overdag een luier te dragen, was voor har echter de spreekwoordelijk brug te ver.
Een beetje dwars ging Wilma op zoek naar haar kleding, die zij tot haar opluchting al snel had gevonden, tenminste?
Het enige wat ze niet kon vinden waren haar hemden en, slipjes.
Terwijl Wilma opzoek was naar haar ondergoed kwam Marjolein binnen en, vroeg haar direct of ze lekker was opgefrist.

Direct liet Wilma merken dat ze lekker gedoucht had maar, ook vroeg ze waar Marjolein haar ondergoed verstopt had.
Nu zag Wilma dat Marjolein haar best ernstig aankeek en, na een korte stilte antwoordde, " mevrouw in overleg met uw huisarts heeft Eva besloten dat u in elk geval tot wij zeker weten dat u goed op uw medicatie reageert ook overdag een luier moet dragen ".
Na dit antwoord zweeg Wilma maar, toch merkte Marjolein dat Wilma het niet met de beslissing van de huisarts en, Eva eens was.
Dan vervolgde Marjolein, " Wilma je zal de eerste niet zijn die het door de behandeling ook overdag ineens in de broek doet".
"Dat komt meestal puur door stress, iets anders is dat veel mensen die net zijn opgenomen niet alleen s' nachts maar, ook overdag moeite hebben om hun plas op te houden".
"Bovendien heeft uw medicatie een aantal bijwerkingen, één is een verhoogde kans op incontinentie klachten".
Terwijl Marjolein Wilma de Tena luier omdeed haar een romper en, plasticbroek aantrok en, deze laatste met een slotje afsloot zag Marjolein dat Wilma voor nu beruste in haar lot.
Hierna kleedde Wilma zich verder aan, om zich daarna naar de huiskamer te begeven.
Daar aangekomen zag ze dat er al verschillend medebewoners aan het ontbijt zaten.
Terwijl Wilma Remco bij binnenkomst aankeek en, dan vroeg of hij een gesprek met Eva voor haar kon regelen.

Direct keek Remco Wilma aan en, antwoordde, "mevrouw De Vries, wij begrijpen heel goed dat u niet alleen opkijkt van uw opname en, uw medicatie maar, vooral van uw luiers!"
"Ja Remco van mijn zoon en, dochter ben ik dat gewend en, kijk ik juist verbaasd naar Marjolein die na een snelle achteruitgang toch weer kan staan lopen en, fietsen".
Ondertussen schoof Wilma bij de ontbijttafel aan en, pakte koffie en, boterhammen.
Om dan haar brood te smeren maar, door te praten, " dit was al tegen alle verwachtingen in".
"Wat me korte tijd later nog veel meer verbaasde was dat toen ik de kinderen op een woensdagavond van de crea-club ophaalde ik zag dat Olaf ineens steunend aan de tafel rechtop stond en, zowaar een paar stapjes zetten.
"Wat me nog veel meer verbaasde was dat hij net als Marjolein liet merken dat hij voelde dat hij moest drukken en, naar de wc geholpen wilde worden".
"Eerlijk gezegd dacht ik dat hij Marjolein na praten".
"Doch al snel vertelde de leiding dat ze Olaf hadden uitgedaagd om het net als zijn zus eens te proberen".
"Iets wat tot ieder verbazing direct succes had".
Ondertussen was Wilma uitgegeten en, genoot ze nog van de koffie, terwijl ze de situatie van nu overdacht.
Terwijl het verhaal van vanochtend wat naar de achtergrond verdween.
Waardoor ze een klein beetje ontspande.
Hierdoor merkte Wilma niet dat Remco Wilma vanaf een afstandje in de gaten hield dat deed
Terwijl Marjolein Remco aan keek en, op te merken " Remco als ik de verhalen zo hoor vindt het helemaal niet vreemd dat mevrouw de Vries nu aan het eind van haar latijn is en, verplicht rust moet nemen".
"Marjolein dat klopt" terwijl de twee verpleegkundigen Wilma bespraken zat Wilma zelf te kleuren, waar ze wat ontspanning uit haalde.
Toch merkte Wilma dat ze na een heel heftig jaar ineens tot stilstand kwam.

Wat er voor zorgde dat nu zij zelf figuurlijk maar, ook letterlijk voelde dat ze leeg liep.
Helemaal toen terwijl Eva haar even na 11 uur kwam halen.
Toen zij Wilma zag zitten besloot zij dat Wilma eerst verzorgd moest worden of die dat nu wilde of niet.
Dat het hier niet bij zou blijven merkte Wilma snel daarna al.