geschreven door: Pieter
Hoofdstuk 1
"Joyce komt hierheen!" Zei ik en vier verbaasde gezichten keken me aan. Zelf had ik dit ook niet verwacht, niet na wat ze me aangedaan had.
"Wat? Waarom dan? Absurd!" Zei Frank. Met zijn vijven zaten we in de tuin van de villa van mijn vader. Het liep al tegen vijven, maar de hete zon schitterde nog steeds op de licht golvende water van het zwembad. We zaten deels in de beschutting van een boom en een grote parasol, en nipten aan een cocktail. We vierden dat we geslaagd waren voor het VWO, en tegelijkertijd was het een soort van afscheid, want na de vakantie zouden we allemaal een andere richting op gaan
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik heb geen idee waarom ze langs komt, maar ik ben blij dat jullie er zijn, want anders zou ik haar misschien wel wat aan doen." Zei ik, mezelf weer kwaad makend op wat er gebeurd was. Ik had mezelf ingeschreven op een dure, maar zeer hoog aangeschreven, prive-school. De toelatingseisen waren echter erg hoog, maar voor bijna alle vakken was ik ruim geslaagd en mijn cijfers waren hoog genoeg om toegelaten te worden.
Voor een vak werd het eindcijfer echter deels bepaald door een afsluitende opdracht die met twee personen werd uitgevoerd. Ik werd gekoppeld aan Joyce, een meisje dat ik helemaal niet mocht, en dat gevoel was wederzijds. Willens en wetens had ze achter mijn rug om de opdracht getorpedeerd. Voor haar was een hoog eindcijfer niet meer nodig, aangezien ze toch al gezakt was. Toch had ze beloofd haar best te doen en het had er ook op geleken dat ze dat ook deed.
Op het allerlaatste moment had ze echter een belangrijk deel van de opdracht laten mislukken, en met een valse glimlach had ze me verteld dat ze dat expres had gedaan om mij tegen te werken. Het resultaat was een ruime onvoldoende voor de opdracht en een veel lager gemiddeld eindcijfer dan ik nodig had om de toelatingseis te halen.
Ik had gepraat en gesmeekt bij leraren om hen ervan te overtuigen dat het lage cijfer niet mijn schuld was, en dat het niet terecht was. Het was tevergeefs geweest en tot mijn ontzetting hoorde ik daarna dat ook mijn aanvraag voor toelating op de prive-school was afgewezen.
Je begrijpt dat ik Joyce haatte, en nu, twee weken later, wilde ze bij me langskomen. Vorige week nog was ik haar in de stad tegengekomen en hadden we nog een fikse ruzie gehad, waarna ze me recht in mijn gezicht had uitgelachen.
"Het was wel heel erg kinderachtig van Joyce, het word tijd dan iemand haar eens flink de les leest." Zei Jennifer en ik moest glimlachen. Ik had precies hetzelfde idee gehad en had er vannacht zelfs over gedroomd. In mijn fantasie had ik haar flink gestraft voor haar kinderlijke en achterbakse gedrag, maar in de echte wereld was dat allemaal niet zo makkelijk.
"Het is nog een kind!" Zei Stefan, terwijl hij lachte. Geen van allen mochten we Joyce en haar laatste actie had haar zeker niet populairder gemaakt.
Een half uur, en twee cocktails, later klonk de gong die als deurbel diende. Mijn vader was niet thuis, dus ik liet mijn vrienden alleen en liep het huis in naar de voordeur. Ik deed de deur open en keek in het nerveuze gezicht van Joyce. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak, terwijl bij mij de scherpe randjes er door de alcohol wel vanaf waren.
"Wat kom je doen?" Vroeg ik onbeschoft, voordat ze zelf wat kon zeggen. "Je hebt wel lef om hierheen te komen!"
"Ik... Je moet me helpen." Stamelde ze, ze zette een sporttas naast zich op de grond neer. Ik keek haar verbaasd aan, waar haalde ze het lef vandaan om te vragen of ik haar wilde helpen.
"Het spijt me van de opdracht, ik zal je helpen te proberen dat terug te draaien. Als ik zeg dat ik expres een laag cijfer wilde hebben, zullen je jou misschien wel willen helpen."
"Waarom zou je dat doen?" Vroeg ik, nieuwsgierig naar de reden van haar plotselinge koerswijziging.
"Ik zoek een... een slaapplaats. Het is maar voor een weekje." Zei ze. "Mijn ouders zijn op vakantie, ik logeer bij mijn oom en tante, maar... ik heb een beetje ruzie met ze. Alsjeblieft?" Vroeg ze me, bijna smekend. Ik keek haar aan en de verbazing moest van mijn gezicht leesbaar zijn geweest. Ik had geen enkele aandrang om haar te willen helpen, en haar aanbod om te proberen te helpen mijn cijfer omhoog te halen, gaf me weinig hoop. Ik had zelf ervaren hoe stijf en onbuigzaam de leraren waren geweest en haar bekentenis zou me zeer waarschijnlijk toch ook niet helpen.
"Ik... Daar moet ik over nadenken. Kom morgen maar terug." Zei ik bruusk en wilde de deur dichtgooien. Teveel gedachten sprongen er door mijn hoofd en het zou even duren voordat ik daar een zinnig antwoord uit zou krijgen.
"Nee, ik... Ik kan niet terug." Zei Joyce, terwijl ze de deur probeerde open te houden. Ik keek haar aan.
"Waarom ik? Waarom hier?" Vroeg ik.
"Je hebt ruimte genoeg hier in huis, je zult amper merken dat ik er ben. Volgende week zijn mijn ouders weer terug en ga ik gewoon weer naar huis, alsjeblieft?" Smeekte ze.
"Ik moet er over nadenken. Kom over een paar uur maar terug." Zei ik en duwde de deur dicht. Joyce bleef verbouwereerd staan en ging uit wanhoop maar voor de voordeur op de stoep zitten. Ze was de wanhoop nabij en kon geen kant op. Ik bekeek haar nog een ogenblik vanachter de vitrages vandaan en liep daarna terug naar de tuin. Mijn vrienden keken me vol verwachting aan.
"En?" zei Stefan
"Wat wilde ze?" Vroeg Jennifer.
"Ze wil hier blijven logeren. Haar ouders zijn op vakantie en komen volgende week pas terug. Ze slaapt bij familie, maar ze heeft er ruzie gekregen." Legde ik uit. De verbazing kon ik van hun gezichten aflezen.
"Ze heeft wel lef. Je hebt haar zeker lachend weggestuurd?" Vroeg Jennifer. Ik schudde mijn hoofd.
"Ik heb gezegd dat ik er over na zou denken."
"Je bent gek, waarom zou je dat doen na wat ze jou heeft aangedaan?" Zei Stefan.
"Omdat dit een ideale manier is om haar eens flink te pakken te nemen. Ik heb haar in mijn macht. Ik ben haar laatste optie, want ze komt echt niet vrijwillig naar mij toe. Ze heeft geen andere keus. Dit is de kans van mijn leven om haar te straffen voor wat ze me aangedaan heeft." Ik zag nu op sommige van mijn vrienden dezelfde gemene glimlach verschijnen die ook op mijn gezicht zichtbaar was.
"Wat ga je doen?" Vroeg Frank lachend, ik zag dat hij graag wilde meewerken met welk gemeen plannetje ik ook zou bedenken. Ik haalde mijn schouders op, wist nog niet precies wat ik van plan was.
"We moeten een geschikte straf vinden voor dat kutkind!" Riep Stefan en dat bracht me op een idee, ik wist alleen niet of ik het wel uit durfde te voeren. Het was nogal vreemd en het zou mijn diepste geheimen bloot leggen. Anderzijds zou het ook mijn fantasie laten uitkomen, en dat was een kans die ik waarschijnlijk nooit meer zou krijgen.
Ik dacht er nog een paar minuten over na, terwijl mijn vrienden om me heen steeds fantastischer manieren bedachten om Joyce te straffen. Mijn manier was bijna even fantastisch en even onmogelijk. Ik geloof niet dat ik hem zelfs hardop durfde te vertellen aan mijn vrienden. Mijn fantasieën, seksuele fantasieën, waren nogal ongewoon en ik schaamde me ervoor.
Weer ging de deurbel, natuurlijk was het Joyce. Ik stond op en had eigenlijk al besloten dat ik haar gewoon weg zou sturen, maar toen ik oog in oog met haar stond, was ik ineens niet meer zo zeker. Haar arrogante uiterlijk, nu tijdelijk bedekt onder een laagje spijt en nervositeit, deed me verlangen om haar toch te straffen op mijn speciale manier.
"En? Mag het?" Ik schudde onzeker mijn hoofd. Ik maakte mezelf wijs dat mijn plannetje toch niet zou lukken, Joyce zou niet meewerken en misschien was het zelfs wel strafbaar wat ik met haar zou doen. Wat zou er gebeuren als ze aangifte zou doen van mishandeling, of zoiets?
"Ach, kom op. Ik heb toch gezegd dat het me spijt. Ik zal je helpen met je cijfer, dat lukt vast wel." Haar arrogante en eigenwijze karakter kwam alweer naar boven, het maakte me boos. Ik hield me in en lachte naar haar.
"Je zoekt het lekker zelf maar uit, verwacht van mij geen medelijden!" Zei ik hardvochtig. Joyce's gezicht vertrok van woede en dreigend kwam ze een stap naar me toe.
"Ik wist wel dat je een minder leuk persoon was. Je denkt dat je met geld alles kunt kopen, dat pappie alles wel voor je kan regelen. Allemaal dure spulletjes, verre vakanties, allemaal zogenaamde vriendjes om je heen, die alleen maar op je geld uit zijn. Ik ben blij dat je nu realiseert dat niet alles met geld te koop is, zoals een goed cijfer. Daar mag je me wel voor bedanken, eikel!" Ik werd rood van woede. Mijn hele leven lang vocht ik al tegen het beeld van een rijkelui's zoontje dat werd verwend met veel speelgoed en nog veel meer speeltjes. Maar het feit dat ik al vroeg in mijn vrije tijd werkte voor mijn eigen geld, en heel veel tijd in mijn studie stopte werd altijd vergeten.
Ik sloeg haar hard in haar gezicht, ze gilde. Ik trok haar naar binnen en smeet de deur achter haar dicht.
"Hoe haal je het in je hoofd om hier zomaar te komen en te verwachten dat ik je zou helpen? Ben je niet goed bij je hoofd of zo? Denk je nu echt dat ik je zou helpen, ben je zo vreselijk dom?" Riep ik woedend. Ze ontweek mijn blik en probeerde langs me heen weg te lopen, maar ik hield haar tegen.
"Laat me los! Als je me toch niet wil helpen..." Riep ze met tranende ogen en overslaande stem. Ik had echter geen enkele medelijden met haar.
"Aangezien jij me flink voor schut gezet hebt, zal ik je alleen helpen als jij nu jezelf eerst flink vernedert. Als je dat doet mag je hier de hele week blijven slapen." Zei ik, wetend dat ik het niet bij die ene vernedering zou laten. Deze vernedering zou een eerste stap betekenen die ik naar believen verder kon uitbreiden, zonder mijn eigen fantasieën op dit moment prijs te geven. Maar Joyce hoefde dat natuurlijk nog niet te weten, ze zou het stapje voor stapje te weten komen wat ik met haar van plan was.
"Ik... Wat..." Stamelde ze, verbaasd over de kans die ze kreeg, maar natuurlijk voelde ze ook dat er iets aan de hand was. Ze had het idee dat ze in de maling werd genomen.
"Je gaat gewoon buiten in de tuin zitten, alsof er niets aan de hand is. Maar ik wil dat je in je broek plast, als straf voor je kinderlijke gedrag." Ik lachte, hopend dat Joyce zou toestemmen, terwijl ze nu nog niet wist dat er nog vier klasgenootjes in de tuin zaten. Daar zou ze vanzelf wel achter komen.
"Wat moet ik doen?"
"In je broek plassen, ik wil dat je laat zien dat je nog maar een klein kind bent!"
"Doe normaal, dat meen je niet?" Ik stond met mijn handen in mijn zij en keek haar met een minzame glimlach aan. Langzaam drong het tot haar door dat ik het echt meende, dat ze zichzelf echt moest gaan vernederen wilde ze hier blijven slapen.
"Je bent gek!" Riep ze verbijsterd uit.
"Het hoeft niet, het is je eigen vrije keuze." Zei ik, terwijl ik naar de deur liep. Ik opende de deur en wees naar buiten. Joyce stond perplex, wist niet wat ze moest doen. Het was een grote beslissing die ze moest nemen, het was geen gemakkelijke opgave om jezelf te moeten vernederen door in je broek te plassen. Ik begreep heel goed dat ze niet meteen een beslissing kon nemen, alhoewel ze eigenlijk weinig keuze had. Of ze kon mijn opdracht volbrengen of alsnog een andere slaapplaats proberen te vinden, en dat laatste was ook niet gemakkelijk.
"Je krijgt vijf minuten bedenktijd." Zei ik, terwijl ik haar alleen liet. Ik liep naar mijn slaapkamer en pakte mijn videocamera en bracht die naar Stefan. Ik zei tegen hem dat hij hem verborgen moest houden, en dat hij vanzelf wel zou merken wanneer het nodig was om te gaan filmen. Hij verborg de camera in een tas onder zijn stoel, terwijl hij me vragend aankeek. Ik vertelde echter nog niets en zei dat iedereen maar een beetje geduld moest hebben. Daarna pakte ik nog een paar spulletjes en duwde die ook in een ondoorzichtig plastic tasje. Daarna liep ik terug naar de hal.
Gelukkig stond ze er nog, en was ze niet alsnog weggegaan. Ze nog geen beslissing genomen. Ze stond me besluiteloos aan te kijken en wist niet wat ze moest doen. Ze begreep ook niet precies waarom ze in haar broek moest plassen, het was een erg vreemde manier van wraak nemen.
"Ik... Waarom..." Stotterde ze. Haar houding was veranderd, eerst was ze verbaasd en arrogant geweest, nu onzeker. Dat was een goed teken en ik wist dat de kansen al een stuk groter waren geworden om het plan tot uitvoer te kunnen brengen.
"Waarom? Omdat ik zin heb om je uit te lachen, en het lijkt me een passende straf voor de kinderlijke stunt die je uitgehaald hebt. En schiet op! Ik wil het nu weten, anders trap ik je naar buiten." Zei ik en gebaarde naar de deur die nog steeds open stond. Joyce bleef echter stilletjes staan en ik wist dat ik haar een beetje op gang moest duwen.
"Dag Joyce!" Zei ik en pakte haar stevig bij haar bovenarm beet. Ik trok haar richting de deur. Ze protesteerde en kermde omdat ik haar te hard beet had. Ze rukte zich los en keek me verontwaardigd aan.
"OK, OK. Je krijgt je zin. Ik zal in mijn broek plassen." Zei ze en ik glimlachte. Het leek allemaal volgens plan te verlopen. Het was nu even afwachten wat er zou gebeuren als ze zag dat we niet met zijn tweeën waren. We liepen door de keuken de tuin in, terwijl ik uit de koelkast een fles mineraalwater meenam. We liepen de tuin in en plotseling bleef Joyce staan. Ik had mezelf op een strategische manier achter haar gepositioneerd, zodat ze nu niet meer terug kon.
Kwaad draaide ze zich naar me om, haar ogen spuwden vuur. Ik keek haar met een brede glimlach aan.
"O, was ik vergeten te vertellen dat ik niet alleen thuis was? Sorry." Ik duwde haar in de richting van de tafel waar we met zijn alleen omheen zaten. Joyce weerstond mijn druk en leek weer te twijfelen. Ze zag de verbaasde gezichten van mijn vrienden, haar klasgenoten, en haar opdracht werd ineens een stuk moeilijker.
"Nee, absoluut niet!" Zei ze, terwijl ze me woedend aankeek. Ze besefte heel goed dat ze ik haar voor het blok gezet had, en haar dit expres voor haar had verzwegen.
"Zoals ik al zei: je wordt niet gedwongen, het is je eigen vrije keuze." Nogmaals keek Joyce me woedend aan, maar daarna liet ze zich naar een vrije stoel duwen.
Ik weerstond de nieuwsgierige en vragende blikken van de vier vrienden die stilletjes zaten te wachten op wat er komen zou. Joyce ging zitten op de comfortabele tuinstoel, terwijl ze een voorzichtige blik wierp op het kussen waar ze nu op zat. Een kussen dat niet droog zou blijven. Ik schonk een glas koud water voor haar in en zette de fles dicht bij haar neer. Ik hield het glas voor haar, terwijl ik mijn vrienden toesprak.
"Het spijt Joyce erg wat er gebeurd is, en omdat ze beseft dat ze zich kinderachtig gedragen heeft, zal ze op een even kinderlijke manier haar spijt betuigen. Of niet soms, Joyce?" Ik keek Joyce strak aan en haar gezicht werd vuurrood, maar ze knikte. Ik twijfelde nog steeds of ze het wel echt zou doen, maar ik zou er niet voor terug deinzen om haar alsnog mijn huis uit te zetten.
Met zijn allen keken we naar Joyce, die voorzichtig een teug van het water nam. De aandacht die op haar gevestigd had vond ze helemaal niet prettig, Toen mijn vrienden begrepen dat er niets gebeurde en ze mijn cryptische aanwijzing ook niet thuis konden brengen keken ze mij weer aan. Ik haalde lachend mijn schouders op en dronk de laatste teug van mijn cocktail op. Ik kon nu niets anders meer doen dan wachten.
Langzaam kwamen de gesprekken weer op gang, terwijl Joyce zich afzijdig hield. Vanuit mijn ooghoek hield ik haar in de gaten. Joyce had de fles mineraalwater al bijna voor de helft leeg gedronken, maar dat was niet zo vreemd. Ik had haar een stoel gegeven die haar in het zonlicht zette. Het zweet op haar gezicht hoefde dus niet perse door de angst of schaamte te komen, maar kon ook best door de hitte veroorzaakt zijn.
Saskia sprak met Jennifer over de komende zomervakantie, terwijl Stefan, Frank en ik het over vrouwen, uiteraard, hadden. Ik wist dat het nu niet al te lang meer zou duren voordat Joyce de definitieve beslissing zou nemen, haar gezicht werd met de minuut nerveuzer en ik zag haar lichaam af en toe krampachtig bewegen. Ik was een ogenblik bang dat ze alsnog zou opstaan en naar het toilet zou lopen. Ik keek haar aan en herinnerde haar nog een laatste maal aan haar benarde situatie
"Joyce, weet je zeker dat je hier wilt blijven logeren?" Vroeg ik, en alleen Joyce begreep wat ik bedoelde. Ik zag haar zuchten, terwijl de woede uit haar ogen af te lezen was. De rest van de groep besefte nu ook dat er op een bepaalde manier een kritieke fase aan kwam. Ze begrepen dat er wat stond te gebeuren, alhoewel ze niet precies wisten wat.
Ineens sprong Stefan overeind, terwijl het gezicht van Joyce vuurrood kleurde en er een zacht gekreun uit haar mond ontsnapte. Meteen richtte mijn blik zich op het strakke, witte broekje, waar een kort T-shirtje boven hing. Een donkere plek in haar kruis werd steeds duidelijker zichtbaar en groter, voordat ze haar benen bij elkaar duwde en het meeste aan het zicht onttrok.
"Ze zit te plassen, kijk!" Riep Stefan en de rest keek verbaasd op. Vijf paar ogen waren nu op Joyce gericht. Haar volle blaas leegde zich volledig in haar broek. Ze voelde de urine tussen haar benen door stromen, terwijl haar natte slipje en korte broek tegen haar lichaam begon te plakken.
Stefan bukte meteen weer en pakte de videocamera uit de tas. Van dichtbij werd het gebeuren op video vereeuwigd. Joyce keek in afschuw om haar heen, haar strak tegen elkaar geduwde benen konden de enorme natte plek niet meer verhullen, en ook de stank van urine drong in onze neuzen. Ze drukte haar handen op haar kruis, alsof ze handmatig de stroom urine probeerde te stoppen. Na de eerste verbazing begon iedereen nu te lachen. We stonden met zijn vijven om Joyce heen, vormden een cirkel van lachende mensen. De camera zoomde in op haar gezicht en ik wist dat het Stefan zou lukken om een onvergetelijk filmpje te maken.
Joyce stond op en probeerde weg te komen. Saskia en Frank stapten voor haar opzij, maar ik pakte haar beet en duwde haar terug op de natte tuinstoel.
"Laat me gaan. Ik heb gedaan wat je wilde, we staan nu gelijk!" Riep ze met overslaande stem. Ik glimlachte naar haar, ze besefte nog niet dat ze zich juist had overgegeven aan nog veel meer vernederingen. De videoband maakte mijn positie alleen maar sterker.
"Ga even zitten, allemaal. Ik heb nog een veel leukere verrassing." Zei ik, terwijl ik als enige bleef staan. Ik pakte de plastic tas en ging daarna weer dicht bij Joyce in de buurt staan, want ik wilde haar geen gelegenheid geven om te ontsnappen. Joyce keek me angstig en kwaad aan en wilde nogmaals opstaan, maar weer duwde ik haar terug. Deze laatste poging van haar was al een stuk minder wilskrachtig dan de eerste.
"Joyce blijft een weekje bij me logeren, maar het wordt geen gewone logeerpartij. Om haar nog meer te straffen voor de kinderachtige truc die ze met mij uitgehaald heeft, zal ze de hele week een luier moeten dragen. En in haar huidige conditie lijkt me dat geen slecht idee, toch?" Ik draaide me naar Joyce die verbijsterd was. Ze keek naar me omhoog en begreep dat het geen grap was. Het zweet brak haar aan alle kanten uit, en ze was de wanhoop nabij.
"Nee, die kun je niet maken... Het..." Stotterde ze, terwijl ze weer uit haar stoel omhoog probeerde te komen.
"Ga zitten, Joyce. Ik ben nog niet klaar." Joyce bleef echter staan en keek me schaapachtig aan. Ik sloeg haar weer met mijn platte hand in haar gezicht. Ze kermde luid, maar dat was meer van schrik dan van de pijn.
"Zitten, nu!" Riep ik kwaad en ze ging zitten. Mijn vier vrienden keken verbaasd naar dit schouwspel, nog niet precies wetend wat ze ermee aan moesten. Ik begreep dat het voor hun heel vreemd moest zijn, maar een meisje domineren en haar luiers laten dragen was al jaren mijn ultieme, seksuele fantasie.
"Het wordt nog een klein beetje erger, Joyce. Niet alleen zul je dag en nacht een luier dragen, ook zul je niet meer naar het toilet mogen, en dus al je behoeften in je luier moeten doen. En je begrijpt natuurlijk ook wel dat je niet je eigen luier mag verschonen, aangezien kleine kinderen nooit hun eigen luier verschonen." Joyce's gezicht trok wit weg, terwijl ze de camera allang vergeten was, maar ook die liep nog steeds. Stefan's gezicht was er achter verborgen, maar de andere gezichten van mijn vrienden kon ik wel goed zien.
Saskia had een gemene glimlach op haar gezicht, zij genoot van die schouwspel en zou het spelletje meespelen. Frank lachte en zou ook geen problemen opleveren. Alleen Jennifer keek een beetje bezorgd, en ik hoopte maar dat zij het spelletje niet zou gaan verpesten. Van Stefan wist ik dat ik al helemaal geen problemen hoefde te verwachten, hij had al veel langer naar een mogelijkheid gezicht om Joyce eens flink te grazen te nemen.
"Ik besef dat het niet prettig zal zijn om je poepluiers te verschonen, maar je hebt het verdiend. Het wordt tijd dat iemand jouw irritante, egoïstische, arrogante gedrag een keer afleert. En om je eigen woorden te gebruiken: je zou me hiervoor dankbaar moeten zijn!" Ik graaide in de tas en haalde er een grote, plastic luier uit. Het was een volwassen maat en zou Joyce prima passen, misschien zou hij zelfs iets te groot zijn. Ik vouwde de luier voor Joyce's ogen open en hield hem voor haar. Ze keek er met grote ogen naar en begon zich langzaam te realiseren dat ze een heel moeilijke week tegemoet zou gaan, als ze tenminste niet wist te ontsnappen uit mijn mentale greep.
"Ik ga echt niet zo'n luier dragen, no-way!" Zei ze en een klein beetje van haar arrogantie en zelfverzekerdheid kwam weer terug. Ik negeerde Joyce.
"Mark, wat... Ga je niet een beetje te ver?" Vroeg Jennifer bezorgd en ik ging op mijn knieën naast haar zitten.
"Ze heeft het verdiend, Jennifer. Niet alleen heeft ze mij een flinke oor aan genaaid, maar heeft ze niet het hele jaar ons leven een beetje minder prettig gemaakt. Haar arrogantie en eigenzinnigheid verpestte de sfeer in de klas. Het wordt tijd dat ze eens een lesje krijgt in nederigheid." Ik keek Jennifer aan en zag de vertwijfeling.
"En Joyce heeft zelf de eerste stap gezet, ik heb haar gevraagd als boetedoening, of als excuus, in haar broek te plassen. Dat heeft ze gedaan, dus ze weet wel degelijk dat ze fout zat." Jennifer glimlachte een ogenblik en ik wist dat het de goede kant op ging.
"En we zijn met zijn vijven, plus het feit dat we een hele leuke videoband hebben, dus... We zijn de baas. Ze zal ons moeten gehoorzamen, ze zal de straf die wij haar geven moeten ondergaan. En zeg nu zelf, het is een heel toepasselijke straf voor dat kind dat daar met traantjes in haar ogen zit te huilen omdat ze net in haar broekje geplast heeft. We laten haar een week lang merken hoe we over haar denken, doen allemaal leuke spelletjes met haar, en daarna gaat ze gewoon terug naar huis. En door de videoband zal ze tegen niemand wat zeggen, en anders zullen we het gewoon ontkennen." Ik lachte en Jennifer ook, alhoewel ze nog steeds onzeker was.
"En je ouders, eh... je vader dan?" Vroeg Jennifer.
"Mijn vader zit twee weken in het buitenland, dus we hebben van niemand last." Eindelijk brak er bij Jennifer een glimlach door. Ook zij was overstag en niets hield ons meer tegen om een week lang Joyce flink te vernederen.
Hoofdstuk 2
"Zullen we ons baby'tje dan maar eens haar eerste luier omdoen?" Vroeg ik luid lachend. Joyce trok haar knieën in en leek zich te verschansen in haar stoel. Ze kromp ineen, want ze wist dat ze machteloos was tegen de kracht van vijf mensen. Alle vrienden knikten en lachten mee. Ik keek Joyce dreigend aan.
"Ik hoop eigenlijk dat je niet mee wilt werken, want ik zou je graag een flink pak voor je billen willen geven." Ik trok haar aan haar bovenarm uit de stoel vandaan en trok haar naar de tafel toe.
"Willen jullie de tafel even leeghalen, dan kan ze er op gaan liggen?" Ik voelde hoe Joyce zich van me probeerde los te trekken, maar natuurlijk was het tevergeefs. Saskia en Jennifer pakten snel de glazen van de tafel en Frank pakte de andere arm van Joyce beet. We trokken haar op de tafel, terwijl Joyce steeds heftiger begon tegen te spartelen. Ze schreeuwde en spuugde, maar de dichtstbijzijnde buren woonden, dus niemand kon haar horen.
Stefan dartelde met de videocamera om ons heen en probeerde de meest leuke posities uit. Joyce lag nu op haar rug op de tafel. Frank duwde met zijn ene hand haar schouder op de tafel en hield met zijn andere hand haar bovenarm in bedwang. Ik gebaarde naar Saskia, die Joyce op dezelfde manier probeerde beet te pakken. Het lukte en Joyce's bovenlichaam werd nu stevig op de tafel gedrukt. Ook Jennifer ging aan het hoofdeinde staan en hielp mee Joyce in bedwang te houden. Joyce's gezicht werd vuurrood van woede en angst, maar ze kon niet meer doen dan wild met haar benen trappelend proberen los te komen. Tegen drie paar handen was ze echter kansloos.
Ik ging ter hoogte van haar benen staan en greep een enkel beet. Ze probeerde me te trappen, maar toen ik haar enkel in een onnatuurlijk stand probeerde te buigen schreeuwde ze een ogenblik van pijn en hield zich meteen daarna een stuk rustiger. Ik trok haar sportschoen en sok uit en liet ze op de grond vallen. Daarna greep ik haar andere voet en deed ik hetzelfde.
Met een brede glimlach op mijn gezicht deed ik een stap opzij, en stond nu ter hoogte van haar middel. Ik legde mijn hand op de voorkant van haar, op de meeste plaatsen, nog witte korte broek.
"Nee, alsjeblieft... Niet doen... Niet..." Schreeuwde ze smekend, maar ik opende de rits van het broekje. Joyce kneep haar bovenbenen strak tegen elkaar en ik stond voor een probleempje. Jennifer liet ineens los en glimlachte breed.
"Zal ik even helpen? Ik weet wel wat." Zei ze en pakte haar tasje. Ze haalde er iets kleins uit, en toen ze weer dichterbij kwam zag ik dat het een naald was. Joyce keek er in afschuw naar en begreep dat ze pijn gedaan zou worden. Haar lichaam verstrakte, terwijl Jennifer het hemdje van Joyce wat omhoog schoof, zodat haar buik bloot kwam te liggen. Met een aanstekelijk genoegen prikte ze voorzichtig met de naald in de buik van Joyce. Ze trok haar hand met de naald terug en weer stak ze toe. Met verbazing zag ik het plezier dat Jennifer had, en mijn twijfels over haar medewerking waren op slag verdwenen.
Het lichaam van Joyce schokte over de tafel heen, het strak gespannen lichaam verslapte en probeerde wanhopig de naald de ontwijken. Het waren maar kleine prikjes, maar elke keer schokte Joyce over de tafel heen. Ze huilde van pijn en woede en haar verzet brak, haar lichaam zakte slap op de tafel ineen en haar bovenbenen leken zich vrijwillig iets te spreiden. Ik keek met genoegen toe, en zag dat een tiental kleine, rode puntjes de buik van Joyce sierden, bedekt met een minuscuul druppeltje bloed.
"Bedankt Jennifer." Zei ik en zonder moeite kon ik de stinkende korte broek naar beneden trekken.
"Geen dank, ik deed het met liefde." Lachte ze. Al onze blikken waren nu gericht op het doorweekte slipje van Joyce. Het was een afschrikwekkend gezicht, maar mijn plezier nam met de minuut toe. De angst en de pijn van Joyce maakte me een klein beetje nerveus, maar ik zette door. Ik duwde de bovenbenen van Joyce uit elkaar en gaf de camera toegang om een nieuwe, bij voorbaat al legendarische, opname te maken.
Joyce kermde, maar het verzet had haar uitgeput. Haar borstkas bewoog regelmatig op en neer, een hijgend had ze haar hoofd op de tafel laten zakken. Ze leek voor het ogenblik alle verzet opgegeven te hebben, maar ik wist dat dat maar tijdelijk was. De camera zoomde in op haar doorweekte slipje. Het vocht had de stof doorzichtig gemaakt en van binnen drukten haar krullende schaamharen tegen het slipje.
"Jezus, wat een stank!" Zei Stefan van achter de camera vandaan, en langzaam schoof hij weer iets naar achteren. Ik krulde mijn beide wijsvingers onder het slipje, ter hoogte van haar heupen. Heel langzaam begon ik het slipje naar beneden te trekken. Meteen duwde Joyce haar bovenbenen weer bij elkaar, maar dat was niet genoeg om mij tegen te houden.
Ik grinnikte en trok zachtjes verder. Het dunne, gladde stof gleed moeiteloos tussen haar bovenbenen door. Er ging een rilling door mijn lichaam heen, ze was naakt! Ik keek bijna geobsedeerd naar haar kruis, alhoewel ze nog steeds haar benen tegen elkaar drukte en zo een vrij blikveld belemmerde. Ik trok het slipje helemaal uit, met een kleine hapering bij haar knieën, maar dat obstakel was met een klein extra rukje ook overwonnen.
Ik hield het slipje als een trofee omhoog.
"Kijk hier, het laatste slipje dat Joyce voorlopig zal dragen. Vanaf nu alleen nog maar luiers."
"Laat me los, je hebt beloofd... minder leuk persoon." Schreeuwde Joyce, en weer probeerde ze zich los te rukken. Jennifer sprong echter snel bij, en Joyce zat nog steeds hopeloos in de val. Ik bukte en pakte de luier uit de tas en hield hem omhoog. Ik zag wat verbaasde blikken, want natuurlijk begrepen ze niet waar ik zomaar ineens een luier voor volwassen vandaan haalde.
Ik vouwde de luier open. Joyce leek nog een laatste, bijna panische, paniekreactie te geven, waarbij de wild schokkend over de tafel gleed. Bijna had ze zich bevrijd uit de greep van Frank en Joyce, hun handen verloren de greep op hun gevangene, maar gelukkig konden ze zich herstellen. Joyce huilde en kermde. Haar gezicht was vuurrood en nat van het zweet en de tranen. Ze drukte haar bovenbenen weer stevig tegen elkaar en probeerde nog een laatste poging tot verzet.
"Jennifer, wil je nog even helpen met je naald. Accupunctuur schijnt goed te helpen tegen ongehoorzaamheid!" Joyce kermde luid en protesteerde. Jennifer stapte in haar gezichtsveld en keek met angstige ogen naar de naald. De dreiging was genoeg om Joyce te laten gehoorzamen en ze ontspande haar benen. Ze kermde en smeekte, maar zonder daar aandacht aan te besteden, duwde ik de luier onder haar klamme billen.
Ik duwde haar bovenbenen uit elkaar en bedekte haar vies stinkende schaamhaar onder een dikke laag absorberende stof, met een dun laagje plastic. Ik wilde haar op dit moment nog niet wassen, aangezien ik haar dan teveel zou mishandelen. Mijn bedoeling was om Joyce deze straf vrijwillig te laten beleven, en daarvoor wilde ik niet te ver gaan. Langzaam kon ik vanaf nu de strafmaat opbouwen, voorzichtig balancerend op de rand van wat ze toeliet.
Natuurlijk hing alles af van het feit hoe ze op de huidige vernedering zou reageren. De eerste keer was het meest erg, en de kans was groot dat ze zich nooit zou neerleggen bij haar vernederingen. Als dat zou gebeuren dan had ik een probleem, want dan zou ze nooit accepteren dat ik haar zo behandeld heb. De videoband zou niet genoeg dreiging zijn om te voorkomen dat ze dit geheim zou houden, uiteindelijk zou ik in grote problemen kunnen komen, en misschien wel aangeklaagd worden wegens mishandeling.
Natuurlijk had dit alles nooit gebeurd als ik niet drie of vier cocktails had gedronken, dan had ik het nooit aangedurfd om Joyce zo aan te pakken. En ook mijn vrienden hadden dan niet meegeholpen, maar bij het risico dat we dit niet ongestraft konden doen, stonden we niet stil. Dat probleem zouden we morgenochtend pas onder ogen komen.
Ik duwde de voorkant van de luier op haar buik en duwde de plakstrips op de luier. Ik had de luier behoorlijk strak gesloten, en wist dat het op den duur niet prettig zou aanvoelen. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, maar het belangrijkste doel van de luier was de constante vernedering. Voortdurend zou ze er aan herinnerd worden dat ze niet de baas was over haar eigen lichaam. En natuurlijk zou de luier grotendeels van de tijd in het zicht blijven, en ons er ook aan herinneren hoe wij haar in onze macht hadden.
Genietend deed ik een stapje achteruit. Ik voelde me zo vreselijk goed, euforisch bijna. Ik genoot van elke tel. Het was zo'n vreemd gezicht om een meisje van mijn eigen leeftijd in een enorme luier te zien. Het getekende en gepijnigde gezicht deden mijn sadomasochistische gevoelens ook geen kwaad.
Nogmaals bukte ik en pakte een setje handboeien uit de tas. De kwaliteit van de handboeien was niet optimaal, maar ik hoopte dat het genoeg was om Joyce in bedwang te kunnen houden. Ik sloot de eerste handboei om haar pols.
"Laat haar maar overeind komen. We zetten haar weer in de stoel. Jennifer wil jij het kussen even uit de stoel halen?" Ze deed het en Frank en ik trokken Joyce van de tafel en duwde haar in de stoel. Ik haalde de handboei onder de armleuning door en duwde haar andere pols in de handboei. Met een zachte klik zat ze aan de stoel vast en aangezien het stevige houten tuinstoelen waren, zou ze niet gemakkelijk los kunnen komen. Het zou ook best lastig zijn om met de stoel en al weg te lopen, dus ze kon geen kant op.
Terwijl Jennifer naar de keuken liep om een doekje te pakken om de tafel schoon te vegen, boog Stefan op twee meter afstand voor Joyce neer. Hij had haar perfect in het vizier en zag hoe Joyce voorzichtig met haar vingers de luier aftastte. Ze had haar hoofd gebogen, haar gedachten in zichzelf gekeerd. Even dacht ik dat ze de luier van zich af zou scheuren, maar ze deed het niet. Waarschijnlijk was ze bang voor de represailles, ze besefte goed dat ze volkomen in mijn macht was.
Jennifer kwam met een schone doek aanlopen. Ik pakte hem over en liep ermee naar Joyce. Ik duwde mijn linkerhand onder haar kin en duwde haar hoofd iets achterover. Daarna veegde ik met mijn andere hand het zweet en de tranen van haar gezicht. Nog steeds was ze vuurrood en zweette ze, maar aangezien de zon inmiddels achter een boom schuilging, kon het niet van de hitte komen.
Stefan zette de videocamera neer en stelde voor om nog een cocktail klaar te maken. Daar hadden we wel zin in, en even later zaten we weer met zijn vijven om de tafel heen en nipten we aan een donkerrode vloeistof. De gesprekken gingen natuurlijk over Joyce, wat we nog meer met haar konden doen, en hoe ze had gereageerd op de huidige vernedering. Joyce zelf zat was afzijdig en hield zich gedeisd. Ze frummelde af en toe wat aan haar luier, maar ze was inmiddels wat gekalmeerd. Haar gezicht had niet meer die onnatuurlijke rode kleur, en de angst en pijn waren uit haar ogen verdwenen. Ik was alweer druk bezig met het verder plannen van de week, maar definitieve plannen waren toch afhankelijk van hoe Joyce zou reageren.
"Waar heb je trouwens die luier vandaan gehaald?" Vroeg Saskia ineens. Ik was al bang dat deze vraag gesteld zou worden en wist eigenlijk niet precies wat ik daarop zou antwoorden.
"Ja, en hoe kom je eigenlijk aan het idee om Joyce in haar broek te plassen en een luier om te doen?" Vroeg Stefan. Alle ogen waren gericht op mij, en ik zag dat ook Joyce stiekem mijn kant op gluurde. Ook zij wilde natuurlijk graag weten waarom ik juist deze straf had bedacht.
"Hoezo? Hebben jullie klachten? Had je zelf een andere straf in gedachten dan?" Probeerde ik, maar deze afleidingsmanoeuvre werkte niet voldoende.
"Nee, nee. Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf." Lachte Frank.
"Ja, vertel op!" Moedigde Saskia me aan. Ik geloof dat ik begon te blozen en dat wakkerde natuurlijk nog meer nieuwsgierigheid aan. Ik kwam er niet onderuit, en voor het eerst sprak ik openlijk over mijn fantasieën.
"Ik... Ik heb altijd al fantasieën gehad over het domineren van een meisje, om haar luiers te laten dragen. Ik vind het leuk om haar zo te vernederen, te behandelen als een klein kind, haar behoeften in haar luier te laten doen. Ik weet niet waarom, het is een soort van SM, denk ik." Stamelde ik nerveus. Ik was bang hoe men er op zou reageren, voorzichtig liet ik mijn blik langs mijn vrienden glijden. Ze wisten niet meteen wat ze moesten zeggen, maar gelukkig werd ik ook niet meteen voor gek verklaard.
"Van vrouwen in een luier, of plaatjes daarvan, wordt ik vreselijk opgewonden. Ik kan er niets aan doen, het..." Jennifer lachte en onzeker keek ik haar aan.
"Weird, maar ik geloof dat we allemaal wel onze eigen, vreemde, fantasieën hebben. Ik vind het knap dat je er zo over durft te praten." Zei ze en ik haalde opgelucht adem.
"Plaatjes van vrouwen in een luier?" Vroeg Frank. "Gehandicapten, of zo?" Ik begreep zijn verwarring. Als je niet wist dat er mensen met die soort fantasieën bestonden, dan kon je ook niet weten dat er een levendige gemeenschap was die zich met luiers bezig hield.
"Nee gewoon, normale vrouwen. Op het internet zijn duizenden foto's te vinden, en verhalen." Ik vertelde hen over wat er op internet allemaal te vinden was. En dat er tientalle mensen waren die dezelfde gevoelens, of bijna dezelfde, hadden dan ik. Ik probeerde ze te laten begrijpen dat ik geen uitzondering was en dat heel veel mensen met luiers speelden. Ik weet niet of me het gelukt was, of ze niet nog steeds dachten dat ik een vreemd figuur was, maar de initiële verbazing was wel verdwenen.
"En de luiers dan?" Vroeg Jennifer, die het meest begrijpend overkwam. Ze leek het zelfs wel leuk te vinden. Ik denk dat ze ook wel begreep waarom ik luiers in huis had, en speels daagde ze me uit om het te vertellen. Ik voelde dat ik weinig keus had, en dat ik er beter eerlijk over kon zijn. Als ik dingen zou verbergen of niet vertellen, dan zou de achterdocht misschien alleen maar groter worden, als ik eerlijk was en alles oprecht vertelde, dan kon ik misschien wat begrip kweken.
"Ik... Ik speel wel eens met luiers. Soms, heel soms, draag ik er zelf een. Gewoon, om te voelen hoe het is. Ik..."
"En je ouders? Weten zij ervan?" Vroeg Saskia. Ik knikte.
"Ze weten dat ik wat met luiers heb, maar we praten er nooit over. Jaren geleden hebben ze het ontdekt, en sindsdien doen ze of ze het niet weten. Ik probeer het ook zoveel mogelijk voor hun verborgen te houden. Ik zou ze er nooit expres mee confronteren." Bekende ik.
Zowel Stefan als Frank hielden zich een beetje afzijdig, ze voelden zich ongemakkelijk en praatten niet graaf over seks. De twee meiden hadden er iets minder moeite mee en ik was vooral blij met Jennifer. Ze leek begrip te hebben voor mijn fantasieën, alhoewel ze dat niet hardop bekende.
We praatten er nog een tijdje over verder, en ik was opgelucht dat het geen geheim meer was. Natuurlijk zou er bijna nooit openlijk over gepraat worden, maar het feit dat ze het wisten, en nu begrepen waarom ik deed Joyce aandeed, gaf een goed gevoel.
Het werd al later in de middag. Frank, Stefan en Saskia vertrokken op de fiets naar huis, Jennifer bleef nog even wat langer. We spraken af om morgenmiddag met zijn allen naar de video te gaan kijken, want natuurlijk waren ze erg nieuwsgierig. Ook waren ze benieuwd naar de verdere belevenissen die ik voor Joyce in petto had.
Joyce zat stilletjes in haar stoel en bewoog amper. Alleen haar ogen zwierven door de tuin, waarschijnlijk op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid. Uit haar gehoorbereik belde ik haar oom en tante om te zeggen dat ze een paar dagen bij mij bleef logeren. Ik had haar tante aan de lijn en gelukkig nam ze dat goed op. Ik geloof zelfs dat ze min of meer opgelucht waren om van Joyce af te zijn. Toen ik daarna Joyce vertelde dat haar tante het goed vond dat ze een paar dagen bij mij bleef logeren, spuwden haar ogen vuur. Ze bleef echter zwijgen, en draaide resoluut haar hoofd af.
Jennifer en ik liepen de woonkamer in, maar hielden Joyce door de grote, glazen schuifpui goed in de gaten. Ik belde de plaatselijke Chinees en liet een maaltijd bezorgen. Daarna kwam Jennifer dicht bij me staan. Ze sloeg een arm om mijn schouder.
"Ik vind het dapper van je dat je uit durft je komen voor je fantasieën. Ik begrijp best dat het heel moeilijk voor je was." Ze kuste me op mijn wang.
"Dank je."
"Om eerlijk te zijn, moet ik je bekennen dat ik ook met erg veel plezier naar Joyce kijk. De luiers doen me niets, maar de vernedering en het vastbinden vind ik wel erg leuk. Mag ik ook hier blijven slapen? Ik wil je graag helpen met Joyce." Zei Jennifer en ik kuste haar. Het was een enorme opluchting dat ik er niet helemaal alleen voor stond. Van de anderen moest ik nog maar afwachten wat ze er morgen van zouden vinden, als de alcohol was uitgewerkt en ze weer rationeel konden nadenken. Jennifer was echter bereid met me mee te doen, en dat vertrouwen deed me goed.
"Je weet wat de prijs voor een overnachting is. Joyce weet daar alles van." Zei ik lachend en Jennifer keek geschokt. Ik wilde haar niet wegjagen, dus ik zwakte het aanbod iets af.
"Alleen vannacht, en je mag hem zelf omdoen. Ik zal wel controleren of je hem om hebt. Je mag hem pas morgenochtend na het ontbijt weer afdoen." Lachte ik. Ik vond Jennifer al jaren een hele leuke, spontane meid. Misschien was ik zelfs wel verliefd op haar, maar ik had me altijd gerealiseerd dat een relatie waarin mijn liefde voor luiers niet geaccepteerd was, weinig kans van slagen had. Nu was er ineens een kans, want Jennifer kende mijn geheime fantasieën al, en stond er niet afwijzend tegenover.
"Ik zal erover nadenken! Ik zeg niet dat ik het doe, maar misschien..." Zei Jennifer en ze lachte. Natuurlijk voelde ze zich er ongemakkelijk door. Ze wist dat de luier bij mij een seksuele reactie zou opwekken en wilde niet als puur lustobject gebruikt worden. Inwendig juichte ik. Ze had mijn voorstel niet afgewezen, er was hoop dat ze vrijwillig een luier zou dragen, hoe miniem ook.
"Zullen we maar binnen eten?" Zei Jennifer en veranderde wijselijk van onderwerp. Ik knikte en hielp met het op tafel zetten van drie borden met bestek. Het leek me verstandig om maar geen alcohol meer te drinken, dus ik schonk voor Jennifer en mij maar een glas fris in.
"Wat ben je nog meer van plan met Joyce vandaag." Ik haalde mijn schouders op. De eerste stap was gezet, en nu moest ik weer nieuwe plannen gaan bedenken. Ineens speelde er een gemeen ideetje door mijn hoofd, ik glimlachte gemeen.
"Wat? Vertel op?" Jennifer was nieuwsgierig, maar ik vertelde het niet.
"Wil jij even op Joyce passen, dan kleed ik me even snel om. Ik zweet helemaal." Zei ik. Jennifer schikte zich in het feit dat ik het haar toch niet ging vertellen, en ging terug de tuin in. Joyce zat nog steeds stilletjes in haar stoel. Haar korte hemdje bedekte de luier niet, en op de luier na had ze verder niets meer aan.
"Alsjeblieft Jennifer, maak me los. Laat me naar huis gaan!" Smeekte Joyce, maar Jennifer haalde glimlachend haar schouders op.
"Waarom zou ik? En ik denk dat Mark zo kwaad word, dat ik dan als straf een luier omkrijg. En trouwens, ik vind het bij jou wel een schattig gezicht. Het is je verdiende straf."
"Verdiend? Dit is absurd. Mark is een imbeciel, dit is toch niet normaal? Of wel soms?" Riep Joyce kwaad uit, ze rukte een ogenblik uit protest aan haar polsboeien, die echter stevig vast bleven.
"Weet je wat ik absurd vindt? Iemand die vrijwillig in zijn broek plast, dat is pas absurd!" Lachte Jennifer en Joyce kreeg een rood gezicht van schaamte. Ze boog haar hoofd.
"Ik had geen keus. Ik heb ruzie met mijn oom en tante, mijn ouders zijn op vakantie. Ik moet toch ergens slapen." Stamelde ze zachtjes. Ze begreep nu natuurlijk ook wel dat ze een grote fout had gemaakt om inderdaad in haar broek te plassen. Ze had nooit moeten toegeven en gewoon een andere manier moeten zoeken om onderdak te krijgen. Ze voelde zich zelf ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor wat er was gebeurd, alhoewel ze het mij natuurlijk nooit zou vergeven.
"Wat gaan jullie met me doen?" Vroeg Joyce, maar Jennifer haalde haar schouders op.
"Ik weet echt niet wat Mark van plan is, dat meen ik! Je zult moeten afwachten en hopen dat hij niet al te boos op je is."
Even later kwam ik de tuin weer inlopen. Ik had me even snel gedoucht en schone kleren aangetrokken en voelde me weer een stuk beter. Terwijl ik aan kwam lopen en ik Joyce met haar luier in het vizier kreeg, moest ik weer glimlachen. Het was zo'n absurd gezicht, maar het gaf zo'n vreselijk goed gevoel, dat het bijna pijn deed. Ik ging achter Joyce staan, legde een hand over haar borst en legde mijn andere hand op haar luier in haar kruis.
"Hoe is het met mijn lieve, kleine broekplassertje?" Vroeg ik lachend. Ik voelde dat de luier nog droog was, alhoewel ik dat ook wel met mijn ogen had kunnen controleren. Joyce schokte en vloekte, ze duwde haar bovenbenen bij elkaar en verdreef mijn hand uit haar kruis.
"Laat los, viezerik." Schreeuwde ze luid, en ik liet inderdaad los. Ik viste het sleuteltje van de handboeien uit mijn broekzak en maakte een van de twee polsboeien los.
"Kom maar mee, we gaan zo eten." Zei ik en liet Joyce zelf opstaan. Jennifer en ik liepen achter haar aan en begeleidden Joyce naar de keuken. Toen ik van achteren tegen haar dik ingepakte billen aankeek, kon ik het niet laten even haar luier daar aan te raken. Joyce sprong geschrokken een meter vooruit, maar liep daarna door.
In de keuken liet ik haar plaats nemen op de kop van de tafel. Ik had net een glas drinken voor haar ingeschonken, en met flinke teugen dronk ze het glas in een keer leeg. Ik keek met genoegen toe en schonk nog maar een glas voor haar in. Ze had lang genoeg in de zon gezeten om heel wat vocht kwijt te raken, en hoe meer ze dronk, hoe eerder en vaker ze in haar luier zou gaan plassen.
Een donkere jongen op een oud brommertje bracht ons de tas met Chinees eten en met zijn drieën aten we gulzig. Ik liet Joyce met rust en deed voor het ogenblik alsof er niets aan de hand was. Haar luier was verborgen onder de tafel en de handboeien lagen los op het aanrecht. Het eten smaakte ons prima, en terwijl we over school en vakantie praatten, mengde Joyce zich langzamerhand ook weer in het gesprek.
Na een half uur waren we uitgegeten en uit het vriesvak haalde ik nog een emmer ijs. Ook dat werkten we naar binnen en daarna ruimde Jennifer en ik de tafel leeg. Beiden hadden we in de gaten dat Joyce zich langzamerhand wat onzekerder begon te voelen. Ze schoof was nerveus op haar stoel heen en weer, en ze werd ineens weer wat stiller.
Natuurlijk wisten Jennifer en ik wat er aan de hand was, want de drie glazen frisdrank hadden hun uitwerking niet gemist. Jennifer en ik glimlachten naar elkaar, terwijl we het vuile vaatwerk in de afwasmachine zetten. Toen de hele keuken weer netjes opgeruimd was, draaide ik me naar Joyce toe.
"Tijd voor een plasje?" Vroeg ik en Joyce keek me wanhopig aan. Ze wist dat ze zich wederom moest gaan vernederen, en werd bang toen ik langzaam op haar af kwam lopen. Ze schoof snel de stoel naar achteren en probeerde weg te lopen, maar ik was veel eerder bij haar. Ik greep haar bij haar bovenarm en trok haar naar me toe. Vervolgend gaf ik haar een zetje en stond ze ineens met de rug tegen de muur. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en kermde.
Haar blaas deed steeds meer pijn, en ze had steeds meer kracht nodig om haar luier nodig te houden. Haar gezicht vertrok van de pijn, terwijl ik een hand voor haar gezicht wegtrok.
"Kijk me aan!" Riep ik, en gaf haar een por in haar zij. Haar ogen richtten zich op mij, want ik wist dat mijn plannetje weer uitstekend werkte. Joyce's gezicht was enerzijds bedekt met een pijnlijke grimas, maar er speelde nog een tweede emotie mee. Op de achtergrond verborg Joyce wat, en terwijl ik recht in haar ogen keek, zag ik wat het was. Jennifer, die twee meter naar achteren stond, merkte er niets van en zag alleen dat Joyce door haar knieën zakte.
Ze draaide haar gezicht naar de muur, terwijl ze op haar knieën op de grond zat. Ze drukte een hand op de luier in haar kruis en huilde toen ze haar blaas liet lopen. Een steeds grotere warme plek centreerde zich in haar kruis, terwijl ze haar gezicht voor me verborgen probeerde te houden.
Ik bukte dicht achter haar neer en schoof een hand over haar buik heen omhoog. Ik raakte haar borsten en voelde hoe haar tepels zich verharden. Ondanks, of misschien wel dankzij, dat ze in haar luier plast, was haar lichaam opgewonden. Joyce schaamde zich ervoor en begreep het niet. Ze probeerde het te verbergen, maar haar gehijg en schokkende bewegingen vertelden mij genoeg.
Ze probeerde mijn hand van haar borsten af te trekken, maar ik wist genoeg. Ik glimlachte en feliciteerde mezelf met het geniale idee om haar een flinke dosis Aphrodisiac the geven. Ze realiseerde zich gelukkig niet dat haar seksuele lust niet uit haar zelf kwam, maar door het middeltje in haar frisdrank. Waarschijnlijk zou ze er wel achter komen, maar ze kon er niets meer aan doen.
Joyce was uitgeplast. Ze voelde zich letterlijk en figuurlijk leeg. Haar zichtbare schaamte behelsde niet alleen de doorweekte luier, maar ook haar schijnbare genot die ze eraan beleefd had. Ze wist dat ik het gemerkt had, en vervloekte zich ervoor. Ik trok haar omhoog en liet haar met de rug naar de muur staan. Joyce sloeg haar handen voor haar luier, maar het verpestte ons uitzicht niet.
Ik liep terug naar Jennifer en kuste haar op haar wang. Samen keken we schaamteloos naar het meisje dat volkomen in onze macht was. Twee angstige oogjes keken ons aan, haar schouders afgezakt en haar benen iets gekromd, zodat de zware luier tussen haar benen hing, met zo min mogelijk contact met haar eigen lichaam.
Hoofdstuk 3
"Zullen we ons kindje maar weer eens een schone luier omdoen?" Jennifer knikte. Ik pakte Joyce bij haar pols beet en trok haar mee naar haar slaapkamer. Joyce probeerde niet tegen te werken, nog steeds beduusd van haar onverwachte seksuele opwinding. Ik trok haar naar het bed toe. Ik trok het dekbed van het bed af en dwong Joyce te gaan liggen.
Uit het nachtkastje haalde ik twee polsboeien en maakte die aan het hoofdeind aan beide kanten van het bed vast. Joyce kermde weer en smeekte, maar ik duwde haar polsen onverbiddelijk in de boeien, die met een luide klik sloten. Haar armen werden strak naar buiten en naar achteren getrokken, en Joyce trok voorzichtig haar lichaam wat meer naar het hoofdeind om haar armen wat meer speling te geven.
Ik liet Jennifer even alleen met Joyce achter, maar kwam vrij snel weer terug met een stuk plastic van iets meer dan een vierkante meter. Ik duwde het onder haar onderrug, en tot haar knieën lag ze nu op het plastic. Ook haalde ik een bakje met lauw water en een washandje en zette dat naast het bed neer. En natuurlijk lag er ook weer een schone luier voor Joyce klaar, maar daar waren we nog lang niet aan toe.
Ik ging ter hoogte van haar middel op de rand van het bed zitten en draaide met mijn vinger kleine rondjes rond haar navel, die nog net vrijgelaten was door de luier. Joyce kronkelde en kermde onder me. Ik keek naar de vieze luier, waar dikke gele klonten tussen haar benen samengeperst waren.
"Joyce, kijk me aan! Ik ga je wassen en verschonen en wil dat je een beetje meewerkt. Is dat begrepen?" Vroeg ik. Joyce keek me inderdaad aan, maar een bevestiging kreeg ik niet. Jennifer pakte meteen haar speld weer tevoorschijn en liep naar de andere kant van het bed, dat alleen met het hoofdeinde tegen de muur stond. Jennifer begreep heel goed wat ik wilde, want tot mijn genoegen zag ik dat ze Joyce's hemdje naar boven trok, en daarna friemelde Jennifer ook nog aan Joyce's beha.
Joyce was machteloos en keek geschokt toe hoe haar borsten bloot werden gelegd. Niets was heilig voor ons en de dreiging dat haar borsten door de naald bewerkt werden, werd Joyce teveel.
"Nee, stop. Ik zal gehoorzamen, alsjeblieft!" Smeekte ze, terwijl Jennifer de scherpe punt van de naald langs Joyce's tepels kriebelde. Het gezicht van Joyce werd bleek, maar ik gebaarde naar Jennifer dat ze op kon houden. Toen mijn handen naar de luier bewogen, gingen Joyce's bovenbenen als vanzelfsprekend uit elkaar. Ik trok de plakstrips open, scheurde het onderliggende plastic mee, en langzaam drong de scherpe geur van urine in onze neuzen.
Ik trok de zwaar geworden luier onder haar billen vandaan, en haar vochtige huis zakte op het plakkende plastic. Ze hield haar bovenbenen iets uit elkaar en ik had een perfect uitzicht op haar schaamstreek. Haar vagina lag verborgen onder een laagje donker haar, maar dat plakte tegen haar huid. Joyce trilde van schaamte, en waarschijnlijk begon ook het middeltje weer te werken, wat haar schaamte nog meer vergrootte.
"OK, knieën intrekken. Als je lief bent, zal ik je belonen." Zei ik cryptisch en ik knipoogde naar Jennifer. Ik geloof dat zij nu ook begon te herkennen dan Joyce seksueel opgewonden was. Ze keek me vragend aan, maar ik negeerde haar. Ik zette het bakje met water op het plastic niet te ver bij haar billen vandaan, en duwde mijn hand in het washandje.
Joyce had haar knieën ingetrokken en haar bovenbenen iets gespreid. Ik had een vrij uitzicht op haar venusheuvel en dat was de eerste plek waar ik het washandje neer liet komen. Joyce schokte en kermde op het bed. Heel langzaam wreef ik door haar schaamhaar en zag het gezicht van Joyce weer langzaam dieprood kleuren.
Druppels lauw water liepen langs haar liezen naar beneden, en belanden op het plastic. Nogmaals doopte ik het washandje in het lauwe water en liet het druipend landen op haar billen. Mijn vingers in het washandje gleden door haar bilnaad, daarna naar boven en wreven over haar schaamlippen. Opnieuw doopte ik het washandje in het water en nu duwde ik mijn vingers zachtjes bij haar naar binnen. Het was maar misschien maar een centimeter, maar Joyce reageerde kreunend.
"Stop, alsjeblieft. Stop!" Kreunde Joyce. Jennifer glimlachte, ze begreep niet dat Joyce zo opgewonden kon zijn, maar wist wel dat ik daar optimaal gebruik van zou maken. Ik wilde het zo lang mogelijk laten duren, maar uiteindelijk zou ze onder mijn handen klaarkomen, als beloning voor haar zogenaamd goede gedrag.
Joyce's lichaam schokte onder me, maar zodra ze haar bovenbenen bij elkaar wilde duwen, voelde ze een scherpe, stekende pijn in haar borsten. De pijn, de vernedering en het langzame wrijven deden de rest. Als ze te luid kreunde, doopte ik het washandje in het water en waste ik haar billen en bovenbenen, zodat ze was tot rust kon komen. Maar onvermijdelijk kwam het washandje terug, als een eeuwigdurende kwelling.
Joyce was schoon, er was geen enkel spoortje van urine meer op haar lichaam te vinden, maar het wassen was nog niet afgelopen. Ik zocht met mijn vingers, bedekt in het washandje, haar gevoelige plekjes op en wreef zachtjes. Het einde naderde en Joyce maakte steeds wildere bewegingen. Voor de zekerheid zette ik het bakje met water maar op de grond, aangezien ik niet wilde dat het hele bed nat zou worden.
Ik wreef zachtjes heen en weer, soms duwde ik mijn vingers steeds iets dieper in haar vagina, daarna zachtjes langs haar liezen, dan weer spelend met haar schaamlippen. Een luide kreun, harder dan alle daarvoor, klonk en Joyce klemde haar bovenbenen in een uiterste wanhoopspoging bij elkaar. Meteen begon Jennifer te steken, kleine rode puntjes verschenen weer over haar borsten heen, proberend de meest pijnlijke plekjes te vinden. Het kreunen en kermen vermengden zich, haar lichaam verkrampte en ontspande en verkrampte nogmaals. Ik probeerde gebruik te maken van de tijdelijk ontspanningen van haar lichaam en wreef verder. Ik duwde mijn vinger voor een laatste maal in haar vagina, maar het was niet meer nodig.
Joyce schreeuwde het uit. Haar lichaam schokte heen en weer alsof ze een epileptische aanval had. Ze schopte met haar benen, gooide haar hoofd in ontzetting opzij, maar kon het grootste, en meeste intense orgasme dat ze ooit had gehad niet tegenhouden. Het intense genot stuurde elektrische schokgolven door haar hele lichaam en het leek minuten te duren voordat ze weer tot rust kwam. Jennifer en ik keken voldaan toe.
Joyce lag hijgend met haar ogen dicht stilletjes op haar bed. Haar borstkas deinde als een zee bij zwaar weer, terwijl de rest van haar lichaam uitgeput op het bed lag. Haar billen duwden in het plastic en het verspilde water vormde een plasje rond haar billen. Ik legde voorzichtig een hand op haar wang en ontzet opende Joyce haar ogen.
"Dit was een cadeautje van mij, omdat jij je zo goed gedragen hebt. Als je lief bent, zal ik je vaker belonen, OK?" Vroeg ik gemeen, en Joyce draaide haar gezicht beschaamd af. Ze begreep nog steeds niet waar deze gevoelens vandaan waren gekomen, en de link naar een seksueel opwindend middeltje had ze nog niet gelegd.
Ik pakte een handdoek en depte haar bezwete gezicht af. Daarna liet ik Joyce haar knieën weer intrekken en veegde ik het plastic droog. Met een andere handdoek droogde ik haar billen en vagina af, zonder dat Joyce protesteerde. Ik trok het plastic weg en liet haar op het droge bed zakken. Ik pakte de schone luier en vouwde hem open. Joyce leek weer te willen protesteren, maar deed het niet. Al snel voelde Joyce de luier onder haar billen, en werden haar bovenbenen uit elkaar gedrukt.
Ondertussen maakte Jennifer om de beurt Joyce's polsen los, en trok haar op die manier haar hemdje uit. Ze sloot ook haar bh weer. Ik twijfelde hoe ik haar zou laten slapen. Ik was bang dat als ik haar niet met twee polsen aan het bed vast zou laten, ze haar luier zou uittrekken. Aan de andere kant wilde ik haar ook niet al te veel mishandelen. Ik koos ervoor om haar aan een pols aan het bed vast te laten zitten. Op die manier zou ze in ieder geval niet weg kunnen lopen, en moest ik haar nu alleen nog even duidelijk maken, dat ongehoorzaamheid zwaar zou worden bestraft. Ik gebaarde naar Jennifer dat ze Joyce's pols niet meer aan het bed hoefde vast te maken. Daarna duwde ik een vinger onder haar kin en dwong haar me aan te kijken.
"Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat je je luier niet uit mag trekken. Doe je dat wel, dan zal ik zowel je polsen als je enkels aan het bed vastbinden, begrepen?" Zei ik streng en Joyce knikte. Meteen daarna draaide ze zich op buik en drukte haar gezicht in het matras. Ik trok het dunne dekbed over haar heen en aaide nog eenmaal over haar hoofd.
Jennifer pakte de vuile luier en het bakje met water beet en ik nam de handdoeken en het plastic mee de kamer uit. Nog eenmaal keek ik om, en met een trots en voldaan gevoel keek ik neer op het meisje dat me zoveel pijn had gedaan. Ditmaal was ik aan de beurt om te pijnigen.
Jennifer en ik dronken nog wat in de woonkamer. Het was inmiddels al ruim na tienen en de alcohol had ons vermoeid. We verlangden beiden naar ons bed, maar toen ik haar een goede nacht kuste en haar in haar logeerkamer achterliet, voelde ik toch iets van spijt, alsof de dag nog niet compleet was. Ik had mezelf gewassen en was net in bed gestapt toen er zachtjes op de deur geklopt werd, en dat kon alleen Jennifer zijn. De deur werd geopend en Jennifer stak haar hoofd om de hoek.
"Mag ik binnenkomen?" Vroeg ze en ik knikte. Ik wilde me verontschuldigen dat ik weinig meer aanhad dat een onderbroek, maar toen Jennifer helemaal in het zicht kwam, sloeg mijn hart drie slagen over, en voelde ik mijn eigen seksuele gevoelens flink stijgen.
Jennifer droeg een ruimvallend doorzichtig T-shirt. Ze droeg er geen bh onder, en haar borsten drukten het shirt naar voren. Ze had haar haren los gedaan en uitgeschud. Het T-shirt was niet lang genoeg om haar ondergoed te verbergen, en daar waar een slipje had horen zitten, droeg Jennifer een luier. Het grote, witte gevaarte was slordig dichtgeplakt en zou een flinke plas niet kunnen weerstaan, maar dat was totaal niet van belang. Jennifer glimlachte me nerveus toe, toch niet helemaal zeker of ze hier wel goed aan gedaan had.
Ik sprong overeind en rende naar Jennifer toe. Ik omhelsde haar en kuste haar langdurig op haar wang. Ik droeg niet meer dan een onderbroek, en die was niet in staat om mijn opwinding te verbergen. Ze merkte het en ontspande. Met haar lippen zocht ze de mijne en haar lichaam vleide zich tegen de mijne. Ik tilde haar naar het bed en legde haar op haar rug. Ik ging bovenop haar zitten, een knie aan elke kant van haar en liet mijn handen over haar luier glijden.
"Dit lijkt helemaal nergens op..." Zei ik en duwde een vinger in haar lies. Het elastiek dat tegen haar liezen had moeten drukken, raakte niets, en ook de plakstrip aan deze kant leek elk moment los te kunnen springen.
"... Maar ik vergeef het je." Zei ik en boog naar haar voorover. Onze lippen vonden elkaar weer en ik voelde een hand op mijn geslachtsdeel. Ik hoopte dat ze er voorzichtig mee zou zijn, want een ondoordachte beweging en ik zou er een plakkerige bedoening van maken. Mijn hand gleed in haar luier en vond meer dezelfde gevoelige plekjes als een uurtje geleden, maar nu zonder washandje. Jennifer glimlachte
"Misschien moet jij me voortaan dan maar helpen met mijn luier." Stelde ze lachend voor. Voor vandaag maakte het niet uit, want binnen een paar tellen lag de luier kapot gescheurd op de grond naast het bed. De zwoele nacht werd nog warmer en ons zweet vermengde zich. Tussen de vochtige lakens vielen we een uur later ineen gestrengeld in slaap.
Om drie uur 's nachts werd ik wakker omdat mijn blaas op springen stond. Het duurde even voordat ik mezelf uit de armen van Jennifer had gewikkeld, zonder dat ik haar wakker had gemaakt. Wankel liep ik naar het toilet en leegde mijn blaas. Vervolgens liep ik naar de slaapkamer van Joyce. Ik was benieuwd of ze haar luier nog om had.
Zachtjes opende ik de slaapkamerdeur en in het licht van een volle maan keek ik de kamer rond. Joyce lag onder het dekbed en ik kon geen luier op de grond vinden, maar dat was natuurlijk geen bewijs genoeg. Ik stapte op het bed af en reikte naar het dekbed. Ineens draaide Joyce zich om en keek me aan.
"Blijf van me af." Zei ze zacht, terwijl ze het dekbed zelf een ogenblik optilde. Ik zag dat ze de luier nog omhad, maar toen ze het dekbed weer wilde neerlaten hield ik haar tegen.
Hoofdstuk 1
"Joyce komt hierheen!" Zei ik en vier verbaasde gezichten keken me aan. Zelf had ik dit ook niet verwacht, niet na wat ze me aangedaan had.
"Wat? Waarom dan? Absurd!" Zei Frank. Met zijn vijven zaten we in de tuin van de villa van mijn vader. Het liep al tegen vijven, maar de hete zon schitterde nog steeds op de licht golvende water van het zwembad. We zaten deels in de beschutting van een boom en een grote parasol, en nipten aan een cocktail. We vierden dat we geslaagd waren voor het VWO, en tegelijkertijd was het een soort van afscheid, want na de vakantie zouden we allemaal een andere richting op gaan
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik heb geen idee waarom ze langs komt, maar ik ben blij dat jullie er zijn, want anders zou ik haar misschien wel wat aan doen." Zei ik, mezelf weer kwaad makend op wat er gebeurd was. Ik had mezelf ingeschreven op een dure, maar zeer hoog aangeschreven, prive-school. De toelatingseisen waren echter erg hoog, maar voor bijna alle vakken was ik ruim geslaagd en mijn cijfers waren hoog genoeg om toegelaten te worden.
Voor een vak werd het eindcijfer echter deels bepaald door een afsluitende opdracht die met twee personen werd uitgevoerd. Ik werd gekoppeld aan Joyce, een meisje dat ik helemaal niet mocht, en dat gevoel was wederzijds. Willens en wetens had ze achter mijn rug om de opdracht getorpedeerd. Voor haar was een hoog eindcijfer niet meer nodig, aangezien ze toch al gezakt was. Toch had ze beloofd haar best te doen en het had er ook op geleken dat ze dat ook deed.
Op het allerlaatste moment had ze echter een belangrijk deel van de opdracht laten mislukken, en met een valse glimlach had ze me verteld dat ze dat expres had gedaan om mij tegen te werken. Het resultaat was een ruime onvoldoende voor de opdracht en een veel lager gemiddeld eindcijfer dan ik nodig had om de toelatingseis te halen.
Ik had gepraat en gesmeekt bij leraren om hen ervan te overtuigen dat het lage cijfer niet mijn schuld was, en dat het niet terecht was. Het was tevergeefs geweest en tot mijn ontzetting hoorde ik daarna dat ook mijn aanvraag voor toelating op de prive-school was afgewezen.
Je begrijpt dat ik Joyce haatte, en nu, twee weken later, wilde ze bij me langskomen. Vorige week nog was ik haar in de stad tegengekomen en hadden we nog een fikse ruzie gehad, waarna ze me recht in mijn gezicht had uitgelachen.
"Het was wel heel erg kinderachtig van Joyce, het word tijd dan iemand haar eens flink de les leest." Zei Jennifer en ik moest glimlachen. Ik had precies hetzelfde idee gehad en had er vannacht zelfs over gedroomd. In mijn fantasie had ik haar flink gestraft voor haar kinderlijke en achterbakse gedrag, maar in de echte wereld was dat allemaal niet zo makkelijk.
"Het is nog een kind!" Zei Stefan, terwijl hij lachte. Geen van allen mochten we Joyce en haar laatste actie had haar zeker niet populairder gemaakt.
Een half uur, en twee cocktails, later klonk de gong die als deurbel diende. Mijn vader was niet thuis, dus ik liet mijn vrienden alleen en liep het huis in naar de voordeur. Ik deed de deur open en keek in het nerveuze gezicht van Joyce. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak, terwijl bij mij de scherpe randjes er door de alcohol wel vanaf waren.
"Wat kom je doen?" Vroeg ik onbeschoft, voordat ze zelf wat kon zeggen. "Je hebt wel lef om hierheen te komen!"
"Ik... Je moet me helpen." Stamelde ze, ze zette een sporttas naast zich op de grond neer. Ik keek haar verbaasd aan, waar haalde ze het lef vandaan om te vragen of ik haar wilde helpen.
"Het spijt me van de opdracht, ik zal je helpen te proberen dat terug te draaien. Als ik zeg dat ik expres een laag cijfer wilde hebben, zullen je jou misschien wel willen helpen."
"Waarom zou je dat doen?" Vroeg ik, nieuwsgierig naar de reden van haar plotselinge koerswijziging.
"Ik zoek een... een slaapplaats. Het is maar voor een weekje." Zei ze. "Mijn ouders zijn op vakantie, ik logeer bij mijn oom en tante, maar... ik heb een beetje ruzie met ze. Alsjeblieft?" Vroeg ze me, bijna smekend. Ik keek haar aan en de verbazing moest van mijn gezicht leesbaar zijn geweest. Ik had geen enkele aandrang om haar te willen helpen, en haar aanbod om te proberen te helpen mijn cijfer omhoog te halen, gaf me weinig hoop. Ik had zelf ervaren hoe stijf en onbuigzaam de leraren waren geweest en haar bekentenis zou me zeer waarschijnlijk toch ook niet helpen.
"Ik... Daar moet ik over nadenken. Kom morgen maar terug." Zei ik bruusk en wilde de deur dichtgooien. Teveel gedachten sprongen er door mijn hoofd en het zou even duren voordat ik daar een zinnig antwoord uit zou krijgen.
"Nee, ik... Ik kan niet terug." Zei Joyce, terwijl ze de deur probeerde open te houden. Ik keek haar aan.
"Waarom ik? Waarom hier?" Vroeg ik.
"Je hebt ruimte genoeg hier in huis, je zult amper merken dat ik er ben. Volgende week zijn mijn ouders weer terug en ga ik gewoon weer naar huis, alsjeblieft?" Smeekte ze.
"Ik moet er over nadenken. Kom over een paar uur maar terug." Zei ik en duwde de deur dicht. Joyce bleef verbouwereerd staan en ging uit wanhoop maar voor de voordeur op de stoep zitten. Ze was de wanhoop nabij en kon geen kant op. Ik bekeek haar nog een ogenblik vanachter de vitrages vandaan en liep daarna terug naar de tuin. Mijn vrienden keken me vol verwachting aan.
"En?" zei Stefan
"Wat wilde ze?" Vroeg Jennifer.
"Ze wil hier blijven logeren. Haar ouders zijn op vakantie en komen volgende week pas terug. Ze slaapt bij familie, maar ze heeft er ruzie gekregen." Legde ik uit. De verbazing kon ik van hun gezichten aflezen.
"Ze heeft wel lef. Je hebt haar zeker lachend weggestuurd?" Vroeg Jennifer. Ik schudde mijn hoofd.
"Ik heb gezegd dat ik er over na zou denken."
"Je bent gek, waarom zou je dat doen na wat ze jou heeft aangedaan?" Zei Stefan.
"Omdat dit een ideale manier is om haar eens flink te pakken te nemen. Ik heb haar in mijn macht. Ik ben haar laatste optie, want ze komt echt niet vrijwillig naar mij toe. Ze heeft geen andere keus. Dit is de kans van mijn leven om haar te straffen voor wat ze me aangedaan heeft." Ik zag nu op sommige van mijn vrienden dezelfde gemene glimlach verschijnen die ook op mijn gezicht zichtbaar was.
"Wat ga je doen?" Vroeg Frank lachend, ik zag dat hij graag wilde meewerken met welk gemeen plannetje ik ook zou bedenken. Ik haalde mijn schouders op, wist nog niet precies wat ik van plan was.
"We moeten een geschikte straf vinden voor dat kutkind!" Riep Stefan en dat bracht me op een idee, ik wist alleen niet of ik het wel uit durfde te voeren. Het was nogal vreemd en het zou mijn diepste geheimen bloot leggen. Anderzijds zou het ook mijn fantasie laten uitkomen, en dat was een kans die ik waarschijnlijk nooit meer zou krijgen.
Ik dacht er nog een paar minuten over na, terwijl mijn vrienden om me heen steeds fantastischer manieren bedachten om Joyce te straffen. Mijn manier was bijna even fantastisch en even onmogelijk. Ik geloof niet dat ik hem zelfs hardop durfde te vertellen aan mijn vrienden. Mijn fantasieën, seksuele fantasieën, waren nogal ongewoon en ik schaamde me ervoor.
Weer ging de deurbel, natuurlijk was het Joyce. Ik stond op en had eigenlijk al besloten dat ik haar gewoon weg zou sturen, maar toen ik oog in oog met haar stond, was ik ineens niet meer zo zeker. Haar arrogante uiterlijk, nu tijdelijk bedekt onder een laagje spijt en nervositeit, deed me verlangen om haar toch te straffen op mijn speciale manier.
"En? Mag het?" Ik schudde onzeker mijn hoofd. Ik maakte mezelf wijs dat mijn plannetje toch niet zou lukken, Joyce zou niet meewerken en misschien was het zelfs wel strafbaar wat ik met haar zou doen. Wat zou er gebeuren als ze aangifte zou doen van mishandeling, of zoiets?
"Ach, kom op. Ik heb toch gezegd dat het me spijt. Ik zal je helpen met je cijfer, dat lukt vast wel." Haar arrogante en eigenwijze karakter kwam alweer naar boven, het maakte me boos. Ik hield me in en lachte naar haar.
"Je zoekt het lekker zelf maar uit, verwacht van mij geen medelijden!" Zei ik hardvochtig. Joyce's gezicht vertrok van woede en dreigend kwam ze een stap naar me toe.
"Ik wist wel dat je een minder leuk persoon was. Je denkt dat je met geld alles kunt kopen, dat pappie alles wel voor je kan regelen. Allemaal dure spulletjes, verre vakanties, allemaal zogenaamde vriendjes om je heen, die alleen maar op je geld uit zijn. Ik ben blij dat je nu realiseert dat niet alles met geld te koop is, zoals een goed cijfer. Daar mag je me wel voor bedanken, eikel!" Ik werd rood van woede. Mijn hele leven lang vocht ik al tegen het beeld van een rijkelui's zoontje dat werd verwend met veel speelgoed en nog veel meer speeltjes. Maar het feit dat ik al vroeg in mijn vrije tijd werkte voor mijn eigen geld, en heel veel tijd in mijn studie stopte werd altijd vergeten.
Ik sloeg haar hard in haar gezicht, ze gilde. Ik trok haar naar binnen en smeet de deur achter haar dicht.
"Hoe haal je het in je hoofd om hier zomaar te komen en te verwachten dat ik je zou helpen? Ben je niet goed bij je hoofd of zo? Denk je nu echt dat ik je zou helpen, ben je zo vreselijk dom?" Riep ik woedend. Ze ontweek mijn blik en probeerde langs me heen weg te lopen, maar ik hield haar tegen.
"Laat me los! Als je me toch niet wil helpen..." Riep ze met tranende ogen en overslaande stem. Ik had echter geen enkele medelijden met haar.
"Aangezien jij me flink voor schut gezet hebt, zal ik je alleen helpen als jij nu jezelf eerst flink vernedert. Als je dat doet mag je hier de hele week blijven slapen." Zei ik, wetend dat ik het niet bij die ene vernedering zou laten. Deze vernedering zou een eerste stap betekenen die ik naar believen verder kon uitbreiden, zonder mijn eigen fantasieën op dit moment prijs te geven. Maar Joyce hoefde dat natuurlijk nog niet te weten, ze zou het stapje voor stapje te weten komen wat ik met haar van plan was.
"Ik... Wat..." Stamelde ze, verbaasd over de kans die ze kreeg, maar natuurlijk voelde ze ook dat er iets aan de hand was. Ze had het idee dat ze in de maling werd genomen.
"Je gaat gewoon buiten in de tuin zitten, alsof er niets aan de hand is. Maar ik wil dat je in je broek plast, als straf voor je kinderlijke gedrag." Ik lachte, hopend dat Joyce zou toestemmen, terwijl ze nu nog niet wist dat er nog vier klasgenootjes in de tuin zaten. Daar zou ze vanzelf wel achter komen.
"Wat moet ik doen?"
"In je broek plassen, ik wil dat je laat zien dat je nog maar een klein kind bent!"
"Doe normaal, dat meen je niet?" Ik stond met mijn handen in mijn zij en keek haar met een minzame glimlach aan. Langzaam drong het tot haar door dat ik het echt meende, dat ze zichzelf echt moest gaan vernederen wilde ze hier blijven slapen.
"Je bent gek!" Riep ze verbijsterd uit.
"Het hoeft niet, het is je eigen vrije keuze." Zei ik, terwijl ik naar de deur liep. Ik opende de deur en wees naar buiten. Joyce stond perplex, wist niet wat ze moest doen. Het was een grote beslissing die ze moest nemen, het was geen gemakkelijke opgave om jezelf te moeten vernederen door in je broek te plassen. Ik begreep heel goed dat ze niet meteen een beslissing kon nemen, alhoewel ze eigenlijk weinig keuze had. Of ze kon mijn opdracht volbrengen of alsnog een andere slaapplaats proberen te vinden, en dat laatste was ook niet gemakkelijk.
"Je krijgt vijf minuten bedenktijd." Zei ik, terwijl ik haar alleen liet. Ik liep naar mijn slaapkamer en pakte mijn videocamera en bracht die naar Stefan. Ik zei tegen hem dat hij hem verborgen moest houden, en dat hij vanzelf wel zou merken wanneer het nodig was om te gaan filmen. Hij verborg de camera in een tas onder zijn stoel, terwijl hij me vragend aankeek. Ik vertelde echter nog niets en zei dat iedereen maar een beetje geduld moest hebben. Daarna pakte ik nog een paar spulletjes en duwde die ook in een ondoorzichtig plastic tasje. Daarna liep ik terug naar de hal.
Gelukkig stond ze er nog, en was ze niet alsnog weggegaan. Ze nog geen beslissing genomen. Ze stond me besluiteloos aan te kijken en wist niet wat ze moest doen. Ze begreep ook niet precies waarom ze in haar broek moest plassen, het was een erg vreemde manier van wraak nemen.
"Ik... Waarom..." Stotterde ze. Haar houding was veranderd, eerst was ze verbaasd en arrogant geweest, nu onzeker. Dat was een goed teken en ik wist dat de kansen al een stuk groter waren geworden om het plan tot uitvoer te kunnen brengen.
"Waarom? Omdat ik zin heb om je uit te lachen, en het lijkt me een passende straf voor de kinderlijke stunt die je uitgehaald hebt. En schiet op! Ik wil het nu weten, anders trap ik je naar buiten." Zei ik en gebaarde naar de deur die nog steeds open stond. Joyce bleef echter stilletjes staan en ik wist dat ik haar een beetje op gang moest duwen.
"Dag Joyce!" Zei ik en pakte haar stevig bij haar bovenarm beet. Ik trok haar richting de deur. Ze protesteerde en kermde omdat ik haar te hard beet had. Ze rukte zich los en keek me verontwaardigd aan.
"OK, OK. Je krijgt je zin. Ik zal in mijn broek plassen." Zei ze en ik glimlachte. Het leek allemaal volgens plan te verlopen. Het was nu even afwachten wat er zou gebeuren als ze zag dat we niet met zijn tweeën waren. We liepen door de keuken de tuin in, terwijl ik uit de koelkast een fles mineraalwater meenam. We liepen de tuin in en plotseling bleef Joyce staan. Ik had mezelf op een strategische manier achter haar gepositioneerd, zodat ze nu niet meer terug kon.
Kwaad draaide ze zich naar me om, haar ogen spuwden vuur. Ik keek haar met een brede glimlach aan.
"O, was ik vergeten te vertellen dat ik niet alleen thuis was? Sorry." Ik duwde haar in de richting van de tafel waar we met zijn alleen omheen zaten. Joyce weerstond mijn druk en leek weer te twijfelen. Ze zag de verbaasde gezichten van mijn vrienden, haar klasgenoten, en haar opdracht werd ineens een stuk moeilijker.
"Nee, absoluut niet!" Zei ze, terwijl ze me woedend aankeek. Ze besefte heel goed dat ze ik haar voor het blok gezet had, en haar dit expres voor haar had verzwegen.
"Zoals ik al zei: je wordt niet gedwongen, het is je eigen vrije keuze." Nogmaals keek Joyce me woedend aan, maar daarna liet ze zich naar een vrije stoel duwen.
Ik weerstond de nieuwsgierige en vragende blikken van de vier vrienden die stilletjes zaten te wachten op wat er komen zou. Joyce ging zitten op de comfortabele tuinstoel, terwijl ze een voorzichtige blik wierp op het kussen waar ze nu op zat. Een kussen dat niet droog zou blijven. Ik schonk een glas koud water voor haar in en zette de fles dicht bij haar neer. Ik hield het glas voor haar, terwijl ik mijn vrienden toesprak.
"Het spijt Joyce erg wat er gebeurd is, en omdat ze beseft dat ze zich kinderachtig gedragen heeft, zal ze op een even kinderlijke manier haar spijt betuigen. Of niet soms, Joyce?" Ik keek Joyce strak aan en haar gezicht werd vuurrood, maar ze knikte. Ik twijfelde nog steeds of ze het wel echt zou doen, maar ik zou er niet voor terug deinzen om haar alsnog mijn huis uit te zetten.
Met zijn allen keken we naar Joyce, die voorzichtig een teug van het water nam. De aandacht die op haar gevestigd had vond ze helemaal niet prettig, Toen mijn vrienden begrepen dat er niets gebeurde en ze mijn cryptische aanwijzing ook niet thuis konden brengen keken ze mij weer aan. Ik haalde lachend mijn schouders op en dronk de laatste teug van mijn cocktail op. Ik kon nu niets anders meer doen dan wachten.
Langzaam kwamen de gesprekken weer op gang, terwijl Joyce zich afzijdig hield. Vanuit mijn ooghoek hield ik haar in de gaten. Joyce had de fles mineraalwater al bijna voor de helft leeg gedronken, maar dat was niet zo vreemd. Ik had haar een stoel gegeven die haar in het zonlicht zette. Het zweet op haar gezicht hoefde dus niet perse door de angst of schaamte te komen, maar kon ook best door de hitte veroorzaakt zijn.
Saskia sprak met Jennifer over de komende zomervakantie, terwijl Stefan, Frank en ik het over vrouwen, uiteraard, hadden. Ik wist dat het nu niet al te lang meer zou duren voordat Joyce de definitieve beslissing zou nemen, haar gezicht werd met de minuut nerveuzer en ik zag haar lichaam af en toe krampachtig bewegen. Ik was een ogenblik bang dat ze alsnog zou opstaan en naar het toilet zou lopen. Ik keek haar aan en herinnerde haar nog een laatste maal aan haar benarde situatie
"Joyce, weet je zeker dat je hier wilt blijven logeren?" Vroeg ik, en alleen Joyce begreep wat ik bedoelde. Ik zag haar zuchten, terwijl de woede uit haar ogen af te lezen was. De rest van de groep besefte nu ook dat er op een bepaalde manier een kritieke fase aan kwam. Ze begrepen dat er wat stond te gebeuren, alhoewel ze niet precies wisten wat.
Ineens sprong Stefan overeind, terwijl het gezicht van Joyce vuurrood kleurde en er een zacht gekreun uit haar mond ontsnapte. Meteen richtte mijn blik zich op het strakke, witte broekje, waar een kort T-shirtje boven hing. Een donkere plek in haar kruis werd steeds duidelijker zichtbaar en groter, voordat ze haar benen bij elkaar duwde en het meeste aan het zicht onttrok.
"Ze zit te plassen, kijk!" Riep Stefan en de rest keek verbaasd op. Vijf paar ogen waren nu op Joyce gericht. Haar volle blaas leegde zich volledig in haar broek. Ze voelde de urine tussen haar benen door stromen, terwijl haar natte slipje en korte broek tegen haar lichaam begon te plakken.
Stefan bukte meteen weer en pakte de videocamera uit de tas. Van dichtbij werd het gebeuren op video vereeuwigd. Joyce keek in afschuw om haar heen, haar strak tegen elkaar geduwde benen konden de enorme natte plek niet meer verhullen, en ook de stank van urine drong in onze neuzen. Ze drukte haar handen op haar kruis, alsof ze handmatig de stroom urine probeerde te stoppen. Na de eerste verbazing begon iedereen nu te lachen. We stonden met zijn vijven om Joyce heen, vormden een cirkel van lachende mensen. De camera zoomde in op haar gezicht en ik wist dat het Stefan zou lukken om een onvergetelijk filmpje te maken.
Joyce stond op en probeerde weg te komen. Saskia en Frank stapten voor haar opzij, maar ik pakte haar beet en duwde haar terug op de natte tuinstoel.
"Laat me gaan. Ik heb gedaan wat je wilde, we staan nu gelijk!" Riep ze met overslaande stem. Ik glimlachte naar haar, ze besefte nog niet dat ze zich juist had overgegeven aan nog veel meer vernederingen. De videoband maakte mijn positie alleen maar sterker.
"Ga even zitten, allemaal. Ik heb nog een veel leukere verrassing." Zei ik, terwijl ik als enige bleef staan. Ik pakte de plastic tas en ging daarna weer dicht bij Joyce in de buurt staan, want ik wilde haar geen gelegenheid geven om te ontsnappen. Joyce keek me angstig en kwaad aan en wilde nogmaals opstaan, maar weer duwde ik haar terug. Deze laatste poging van haar was al een stuk minder wilskrachtig dan de eerste.
"Joyce blijft een weekje bij me logeren, maar het wordt geen gewone logeerpartij. Om haar nog meer te straffen voor de kinderachtige truc die ze met mij uitgehaald heeft, zal ze de hele week een luier moeten dragen. En in haar huidige conditie lijkt me dat geen slecht idee, toch?" Ik draaide me naar Joyce die verbijsterd was. Ze keek naar me omhoog en begreep dat het geen grap was. Het zweet brak haar aan alle kanten uit, en ze was de wanhoop nabij.
"Nee, die kun je niet maken... Het..." Stotterde ze, terwijl ze weer uit haar stoel omhoog probeerde te komen.
"Ga zitten, Joyce. Ik ben nog niet klaar." Joyce bleef echter staan en keek me schaapachtig aan. Ik sloeg haar weer met mijn platte hand in haar gezicht. Ze kermde luid, maar dat was meer van schrik dan van de pijn.
"Zitten, nu!" Riep ik kwaad en ze ging zitten. Mijn vier vrienden keken verbaasd naar dit schouwspel, nog niet precies wetend wat ze ermee aan moesten. Ik begreep dat het voor hun heel vreemd moest zijn, maar een meisje domineren en haar luiers laten dragen was al jaren mijn ultieme, seksuele fantasie.
"Het wordt nog een klein beetje erger, Joyce. Niet alleen zul je dag en nacht een luier dragen, ook zul je niet meer naar het toilet mogen, en dus al je behoeften in je luier moeten doen. En je begrijpt natuurlijk ook wel dat je niet je eigen luier mag verschonen, aangezien kleine kinderen nooit hun eigen luier verschonen." Joyce's gezicht trok wit weg, terwijl ze de camera allang vergeten was, maar ook die liep nog steeds. Stefan's gezicht was er achter verborgen, maar de andere gezichten van mijn vrienden kon ik wel goed zien.
Saskia had een gemene glimlach op haar gezicht, zij genoot van die schouwspel en zou het spelletje meespelen. Frank lachte en zou ook geen problemen opleveren. Alleen Jennifer keek een beetje bezorgd, en ik hoopte maar dat zij het spelletje niet zou gaan verpesten. Van Stefan wist ik dat ik al helemaal geen problemen hoefde te verwachten, hij had al veel langer naar een mogelijkheid gezicht om Joyce eens flink te grazen te nemen.
"Ik besef dat het niet prettig zal zijn om je poepluiers te verschonen, maar je hebt het verdiend. Het wordt tijd dat iemand jouw irritante, egoïstische, arrogante gedrag een keer afleert. En om je eigen woorden te gebruiken: je zou me hiervoor dankbaar moeten zijn!" Ik graaide in de tas en haalde er een grote, plastic luier uit. Het was een volwassen maat en zou Joyce prima passen, misschien zou hij zelfs iets te groot zijn. Ik vouwde de luier voor Joyce's ogen open en hield hem voor haar. Ze keek er met grote ogen naar en begon zich langzaam te realiseren dat ze een heel moeilijke week tegemoet zou gaan, als ze tenminste niet wist te ontsnappen uit mijn mentale greep.
"Ik ga echt niet zo'n luier dragen, no-way!" Zei ze en een klein beetje van haar arrogantie en zelfverzekerdheid kwam weer terug. Ik negeerde Joyce.
"Mark, wat... Ga je niet een beetje te ver?" Vroeg Jennifer bezorgd en ik ging op mijn knieën naast haar zitten.
"Ze heeft het verdiend, Jennifer. Niet alleen heeft ze mij een flinke oor aan genaaid, maar heeft ze niet het hele jaar ons leven een beetje minder prettig gemaakt. Haar arrogantie en eigenzinnigheid verpestte de sfeer in de klas. Het wordt tijd dat ze eens een lesje krijgt in nederigheid." Ik keek Jennifer aan en zag de vertwijfeling.
"En Joyce heeft zelf de eerste stap gezet, ik heb haar gevraagd als boetedoening, of als excuus, in haar broek te plassen. Dat heeft ze gedaan, dus ze weet wel degelijk dat ze fout zat." Jennifer glimlachte een ogenblik en ik wist dat het de goede kant op ging.
"En we zijn met zijn vijven, plus het feit dat we een hele leuke videoband hebben, dus... We zijn de baas. Ze zal ons moeten gehoorzamen, ze zal de straf die wij haar geven moeten ondergaan. En zeg nu zelf, het is een heel toepasselijke straf voor dat kind dat daar met traantjes in haar ogen zit te huilen omdat ze net in haar broekje geplast heeft. We laten haar een week lang merken hoe we over haar denken, doen allemaal leuke spelletjes met haar, en daarna gaat ze gewoon terug naar huis. En door de videoband zal ze tegen niemand wat zeggen, en anders zullen we het gewoon ontkennen." Ik lachte en Jennifer ook, alhoewel ze nog steeds onzeker was.
"En je ouders, eh... je vader dan?" Vroeg Jennifer.
"Mijn vader zit twee weken in het buitenland, dus we hebben van niemand last." Eindelijk brak er bij Jennifer een glimlach door. Ook zij was overstag en niets hield ons meer tegen om een week lang Joyce flink te vernederen.
Hoofdstuk 2
"Zullen we ons baby'tje dan maar eens haar eerste luier omdoen?" Vroeg ik luid lachend. Joyce trok haar knieën in en leek zich te verschansen in haar stoel. Ze kromp ineen, want ze wist dat ze machteloos was tegen de kracht van vijf mensen. Alle vrienden knikten en lachten mee. Ik keek Joyce dreigend aan.
"Ik hoop eigenlijk dat je niet mee wilt werken, want ik zou je graag een flink pak voor je billen willen geven." Ik trok haar aan haar bovenarm uit de stoel vandaan en trok haar naar de tafel toe.
"Willen jullie de tafel even leeghalen, dan kan ze er op gaan liggen?" Ik voelde hoe Joyce zich van me probeerde los te trekken, maar natuurlijk was het tevergeefs. Saskia en Jennifer pakten snel de glazen van de tafel en Frank pakte de andere arm van Joyce beet. We trokken haar op de tafel, terwijl Joyce steeds heftiger begon tegen te spartelen. Ze schreeuwde en spuugde, maar de dichtstbijzijnde buren woonden, dus niemand kon haar horen.
Stefan dartelde met de videocamera om ons heen en probeerde de meest leuke posities uit. Joyce lag nu op haar rug op de tafel. Frank duwde met zijn ene hand haar schouder op de tafel en hield met zijn andere hand haar bovenarm in bedwang. Ik gebaarde naar Saskia, die Joyce op dezelfde manier probeerde beet te pakken. Het lukte en Joyce's bovenlichaam werd nu stevig op de tafel gedrukt. Ook Jennifer ging aan het hoofdeinde staan en hielp mee Joyce in bedwang te houden. Joyce's gezicht werd vuurrood van woede en angst, maar ze kon niet meer doen dan wild met haar benen trappelend proberen los te komen. Tegen drie paar handen was ze echter kansloos.
Ik ging ter hoogte van haar benen staan en greep een enkel beet. Ze probeerde me te trappen, maar toen ik haar enkel in een onnatuurlijk stand probeerde te buigen schreeuwde ze een ogenblik van pijn en hield zich meteen daarna een stuk rustiger. Ik trok haar sportschoen en sok uit en liet ze op de grond vallen. Daarna greep ik haar andere voet en deed ik hetzelfde.
Met een brede glimlach op mijn gezicht deed ik een stap opzij, en stond nu ter hoogte van haar middel. Ik legde mijn hand op de voorkant van haar, op de meeste plaatsen, nog witte korte broek.
"Nee, alsjeblieft... Niet doen... Niet..." Schreeuwde ze smekend, maar ik opende de rits van het broekje. Joyce kneep haar bovenbenen strak tegen elkaar en ik stond voor een probleempje. Jennifer liet ineens los en glimlachte breed.
"Zal ik even helpen? Ik weet wel wat." Zei ze en pakte haar tasje. Ze haalde er iets kleins uit, en toen ze weer dichterbij kwam zag ik dat het een naald was. Joyce keek er in afschuw naar en begreep dat ze pijn gedaan zou worden. Haar lichaam verstrakte, terwijl Jennifer het hemdje van Joyce wat omhoog schoof, zodat haar buik bloot kwam te liggen. Met een aanstekelijk genoegen prikte ze voorzichtig met de naald in de buik van Joyce. Ze trok haar hand met de naald terug en weer stak ze toe. Met verbazing zag ik het plezier dat Jennifer had, en mijn twijfels over haar medewerking waren op slag verdwenen.
Het lichaam van Joyce schokte over de tafel heen, het strak gespannen lichaam verslapte en probeerde wanhopig de naald de ontwijken. Het waren maar kleine prikjes, maar elke keer schokte Joyce over de tafel heen. Ze huilde van pijn en woede en haar verzet brak, haar lichaam zakte slap op de tafel ineen en haar bovenbenen leken zich vrijwillig iets te spreiden. Ik keek met genoegen toe, en zag dat een tiental kleine, rode puntjes de buik van Joyce sierden, bedekt met een minuscuul druppeltje bloed.
"Bedankt Jennifer." Zei ik en zonder moeite kon ik de stinkende korte broek naar beneden trekken.
"Geen dank, ik deed het met liefde." Lachte ze. Al onze blikken waren nu gericht op het doorweekte slipje van Joyce. Het was een afschrikwekkend gezicht, maar mijn plezier nam met de minuut toe. De angst en de pijn van Joyce maakte me een klein beetje nerveus, maar ik zette door. Ik duwde de bovenbenen van Joyce uit elkaar en gaf de camera toegang om een nieuwe, bij voorbaat al legendarische, opname te maken.
Joyce kermde, maar het verzet had haar uitgeput. Haar borstkas bewoog regelmatig op en neer, een hijgend had ze haar hoofd op de tafel laten zakken. Ze leek voor het ogenblik alle verzet opgegeven te hebben, maar ik wist dat dat maar tijdelijk was. De camera zoomde in op haar doorweekte slipje. Het vocht had de stof doorzichtig gemaakt en van binnen drukten haar krullende schaamharen tegen het slipje.
"Jezus, wat een stank!" Zei Stefan van achter de camera vandaan, en langzaam schoof hij weer iets naar achteren. Ik krulde mijn beide wijsvingers onder het slipje, ter hoogte van haar heupen. Heel langzaam begon ik het slipje naar beneden te trekken. Meteen duwde Joyce haar bovenbenen weer bij elkaar, maar dat was niet genoeg om mij tegen te houden.
Ik grinnikte en trok zachtjes verder. Het dunne, gladde stof gleed moeiteloos tussen haar bovenbenen door. Er ging een rilling door mijn lichaam heen, ze was naakt! Ik keek bijna geobsedeerd naar haar kruis, alhoewel ze nog steeds haar benen tegen elkaar drukte en zo een vrij blikveld belemmerde. Ik trok het slipje helemaal uit, met een kleine hapering bij haar knieën, maar dat obstakel was met een klein extra rukje ook overwonnen.
Ik hield het slipje als een trofee omhoog.
"Kijk hier, het laatste slipje dat Joyce voorlopig zal dragen. Vanaf nu alleen nog maar luiers."
"Laat me los, je hebt beloofd... minder leuk persoon." Schreeuwde Joyce, en weer probeerde ze zich los te rukken. Jennifer sprong echter snel bij, en Joyce zat nog steeds hopeloos in de val. Ik bukte en pakte de luier uit de tas en hield hem omhoog. Ik zag wat verbaasde blikken, want natuurlijk begrepen ze niet waar ik zomaar ineens een luier voor volwassen vandaan haalde.
Ik vouwde de luier open. Joyce leek nog een laatste, bijna panische, paniekreactie te geven, waarbij de wild schokkend over de tafel gleed. Bijna had ze zich bevrijd uit de greep van Frank en Joyce, hun handen verloren de greep op hun gevangene, maar gelukkig konden ze zich herstellen. Joyce huilde en kermde. Haar gezicht was vuurrood en nat van het zweet en de tranen. Ze drukte haar bovenbenen weer stevig tegen elkaar en probeerde nog een laatste poging tot verzet.
"Jennifer, wil je nog even helpen met je naald. Accupunctuur schijnt goed te helpen tegen ongehoorzaamheid!" Joyce kermde luid en protesteerde. Jennifer stapte in haar gezichtsveld en keek met angstige ogen naar de naald. De dreiging was genoeg om Joyce te laten gehoorzamen en ze ontspande haar benen. Ze kermde en smeekte, maar zonder daar aandacht aan te besteden, duwde ik de luier onder haar klamme billen.
Ik duwde haar bovenbenen uit elkaar en bedekte haar vies stinkende schaamhaar onder een dikke laag absorberende stof, met een dun laagje plastic. Ik wilde haar op dit moment nog niet wassen, aangezien ik haar dan teveel zou mishandelen. Mijn bedoeling was om Joyce deze straf vrijwillig te laten beleven, en daarvoor wilde ik niet te ver gaan. Langzaam kon ik vanaf nu de strafmaat opbouwen, voorzichtig balancerend op de rand van wat ze toeliet.
Natuurlijk hing alles af van het feit hoe ze op de huidige vernedering zou reageren. De eerste keer was het meest erg, en de kans was groot dat ze zich nooit zou neerleggen bij haar vernederingen. Als dat zou gebeuren dan had ik een probleem, want dan zou ze nooit accepteren dat ik haar zo behandeld heb. De videoband zou niet genoeg dreiging zijn om te voorkomen dat ze dit geheim zou houden, uiteindelijk zou ik in grote problemen kunnen komen, en misschien wel aangeklaagd worden wegens mishandeling.
Natuurlijk had dit alles nooit gebeurd als ik niet drie of vier cocktails had gedronken, dan had ik het nooit aangedurfd om Joyce zo aan te pakken. En ook mijn vrienden hadden dan niet meegeholpen, maar bij het risico dat we dit niet ongestraft konden doen, stonden we niet stil. Dat probleem zouden we morgenochtend pas onder ogen komen.
Ik duwde de voorkant van de luier op haar buik en duwde de plakstrips op de luier. Ik had de luier behoorlijk strak gesloten, en wist dat het op den duur niet prettig zou aanvoelen. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, maar het belangrijkste doel van de luier was de constante vernedering. Voortdurend zou ze er aan herinnerd worden dat ze niet de baas was over haar eigen lichaam. En natuurlijk zou de luier grotendeels van de tijd in het zicht blijven, en ons er ook aan herinneren hoe wij haar in onze macht hadden.
Genietend deed ik een stapje achteruit. Ik voelde me zo vreselijk goed, euforisch bijna. Ik genoot van elke tel. Het was zo'n vreemd gezicht om een meisje van mijn eigen leeftijd in een enorme luier te zien. Het getekende en gepijnigde gezicht deden mijn sadomasochistische gevoelens ook geen kwaad.
Nogmaals bukte ik en pakte een setje handboeien uit de tas. De kwaliteit van de handboeien was niet optimaal, maar ik hoopte dat het genoeg was om Joyce in bedwang te kunnen houden. Ik sloot de eerste handboei om haar pols.
"Laat haar maar overeind komen. We zetten haar weer in de stoel. Jennifer wil jij het kussen even uit de stoel halen?" Ze deed het en Frank en ik trokken Joyce van de tafel en duwde haar in de stoel. Ik haalde de handboei onder de armleuning door en duwde haar andere pols in de handboei. Met een zachte klik zat ze aan de stoel vast en aangezien het stevige houten tuinstoelen waren, zou ze niet gemakkelijk los kunnen komen. Het zou ook best lastig zijn om met de stoel en al weg te lopen, dus ze kon geen kant op.
Terwijl Jennifer naar de keuken liep om een doekje te pakken om de tafel schoon te vegen, boog Stefan op twee meter afstand voor Joyce neer. Hij had haar perfect in het vizier en zag hoe Joyce voorzichtig met haar vingers de luier aftastte. Ze had haar hoofd gebogen, haar gedachten in zichzelf gekeerd. Even dacht ik dat ze de luier van zich af zou scheuren, maar ze deed het niet. Waarschijnlijk was ze bang voor de represailles, ze besefte goed dat ze volkomen in mijn macht was.
Jennifer kwam met een schone doek aanlopen. Ik pakte hem over en liep ermee naar Joyce. Ik duwde mijn linkerhand onder haar kin en duwde haar hoofd iets achterover. Daarna veegde ik met mijn andere hand het zweet en de tranen van haar gezicht. Nog steeds was ze vuurrood en zweette ze, maar aangezien de zon inmiddels achter een boom schuilging, kon het niet van de hitte komen.
Stefan zette de videocamera neer en stelde voor om nog een cocktail klaar te maken. Daar hadden we wel zin in, en even later zaten we weer met zijn vijven om de tafel heen en nipten we aan een donkerrode vloeistof. De gesprekken gingen natuurlijk over Joyce, wat we nog meer met haar konden doen, en hoe ze had gereageerd op de huidige vernedering. Joyce zelf zat was afzijdig en hield zich gedeisd. Ze frummelde af en toe wat aan haar luier, maar ze was inmiddels wat gekalmeerd. Haar gezicht had niet meer die onnatuurlijke rode kleur, en de angst en pijn waren uit haar ogen verdwenen. Ik was alweer druk bezig met het verder plannen van de week, maar definitieve plannen waren toch afhankelijk van hoe Joyce zou reageren.
"Waar heb je trouwens die luier vandaan gehaald?" Vroeg Saskia ineens. Ik was al bang dat deze vraag gesteld zou worden en wist eigenlijk niet precies wat ik daarop zou antwoorden.
"Ja, en hoe kom je eigenlijk aan het idee om Joyce in haar broek te plassen en een luier om te doen?" Vroeg Stefan. Alle ogen waren gericht op mij, en ik zag dat ook Joyce stiekem mijn kant op gluurde. Ook zij wilde natuurlijk graag weten waarom ik juist deze straf had bedacht.
"Hoezo? Hebben jullie klachten? Had je zelf een andere straf in gedachten dan?" Probeerde ik, maar deze afleidingsmanoeuvre werkte niet voldoende.
"Nee, nee. Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf." Lachte Frank.
"Ja, vertel op!" Moedigde Saskia me aan. Ik geloof dat ik begon te blozen en dat wakkerde natuurlijk nog meer nieuwsgierigheid aan. Ik kwam er niet onderuit, en voor het eerst sprak ik openlijk over mijn fantasieën.
"Ik... Ik heb altijd al fantasieën gehad over het domineren van een meisje, om haar luiers te laten dragen. Ik vind het leuk om haar zo te vernederen, te behandelen als een klein kind, haar behoeften in haar luier te laten doen. Ik weet niet waarom, het is een soort van SM, denk ik." Stamelde ik nerveus. Ik was bang hoe men er op zou reageren, voorzichtig liet ik mijn blik langs mijn vrienden glijden. Ze wisten niet meteen wat ze moesten zeggen, maar gelukkig werd ik ook niet meteen voor gek verklaard.
"Van vrouwen in een luier, of plaatjes daarvan, wordt ik vreselijk opgewonden. Ik kan er niets aan doen, het..." Jennifer lachte en onzeker keek ik haar aan.
"Weird, maar ik geloof dat we allemaal wel onze eigen, vreemde, fantasieën hebben. Ik vind het knap dat je er zo over durft te praten." Zei ze en ik haalde opgelucht adem.
"Plaatjes van vrouwen in een luier?" Vroeg Frank. "Gehandicapten, of zo?" Ik begreep zijn verwarring. Als je niet wist dat er mensen met die soort fantasieën bestonden, dan kon je ook niet weten dat er een levendige gemeenschap was die zich met luiers bezig hield.
"Nee gewoon, normale vrouwen. Op het internet zijn duizenden foto's te vinden, en verhalen." Ik vertelde hen over wat er op internet allemaal te vinden was. En dat er tientalle mensen waren die dezelfde gevoelens, of bijna dezelfde, hadden dan ik. Ik probeerde ze te laten begrijpen dat ik geen uitzondering was en dat heel veel mensen met luiers speelden. Ik weet niet of me het gelukt was, of ze niet nog steeds dachten dat ik een vreemd figuur was, maar de initiële verbazing was wel verdwenen.
"En de luiers dan?" Vroeg Jennifer, die het meest begrijpend overkwam. Ze leek het zelfs wel leuk te vinden. Ik denk dat ze ook wel begreep waarom ik luiers in huis had, en speels daagde ze me uit om het te vertellen. Ik voelde dat ik weinig keus had, en dat ik er beter eerlijk over kon zijn. Als ik dingen zou verbergen of niet vertellen, dan zou de achterdocht misschien alleen maar groter worden, als ik eerlijk was en alles oprecht vertelde, dan kon ik misschien wat begrip kweken.
"Ik... Ik speel wel eens met luiers. Soms, heel soms, draag ik er zelf een. Gewoon, om te voelen hoe het is. Ik..."
"En je ouders? Weten zij ervan?" Vroeg Saskia. Ik knikte.
"Ze weten dat ik wat met luiers heb, maar we praten er nooit over. Jaren geleden hebben ze het ontdekt, en sindsdien doen ze of ze het niet weten. Ik probeer het ook zoveel mogelijk voor hun verborgen te houden. Ik zou ze er nooit expres mee confronteren." Bekende ik.
Zowel Stefan als Frank hielden zich een beetje afzijdig, ze voelden zich ongemakkelijk en praatten niet graaf over seks. De twee meiden hadden er iets minder moeite mee en ik was vooral blij met Jennifer. Ze leek begrip te hebben voor mijn fantasieën, alhoewel ze dat niet hardop bekende.
We praatten er nog een tijdje over verder, en ik was opgelucht dat het geen geheim meer was. Natuurlijk zou er bijna nooit openlijk over gepraat worden, maar het feit dat ze het wisten, en nu begrepen waarom ik deed Joyce aandeed, gaf een goed gevoel.
Het werd al later in de middag. Frank, Stefan en Saskia vertrokken op de fiets naar huis, Jennifer bleef nog even wat langer. We spraken af om morgenmiddag met zijn allen naar de video te gaan kijken, want natuurlijk waren ze erg nieuwsgierig. Ook waren ze benieuwd naar de verdere belevenissen die ik voor Joyce in petto had.
Joyce zat stilletjes in haar stoel en bewoog amper. Alleen haar ogen zwierven door de tuin, waarschijnlijk op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid. Uit haar gehoorbereik belde ik haar oom en tante om te zeggen dat ze een paar dagen bij mij bleef logeren. Ik had haar tante aan de lijn en gelukkig nam ze dat goed op. Ik geloof zelfs dat ze min of meer opgelucht waren om van Joyce af te zijn. Toen ik daarna Joyce vertelde dat haar tante het goed vond dat ze een paar dagen bij mij bleef logeren, spuwden haar ogen vuur. Ze bleef echter zwijgen, en draaide resoluut haar hoofd af.
Jennifer en ik liepen de woonkamer in, maar hielden Joyce door de grote, glazen schuifpui goed in de gaten. Ik belde de plaatselijke Chinees en liet een maaltijd bezorgen. Daarna kwam Jennifer dicht bij me staan. Ze sloeg een arm om mijn schouder.
"Ik vind het dapper van je dat je uit durft je komen voor je fantasieën. Ik begrijp best dat het heel moeilijk voor je was." Ze kuste me op mijn wang.
"Dank je."
"Om eerlijk te zijn, moet ik je bekennen dat ik ook met erg veel plezier naar Joyce kijk. De luiers doen me niets, maar de vernedering en het vastbinden vind ik wel erg leuk. Mag ik ook hier blijven slapen? Ik wil je graag helpen met Joyce." Zei Jennifer en ik kuste haar. Het was een enorme opluchting dat ik er niet helemaal alleen voor stond. Van de anderen moest ik nog maar afwachten wat ze er morgen van zouden vinden, als de alcohol was uitgewerkt en ze weer rationeel konden nadenken. Jennifer was echter bereid met me mee te doen, en dat vertrouwen deed me goed.
"Je weet wat de prijs voor een overnachting is. Joyce weet daar alles van." Zei ik lachend en Jennifer keek geschokt. Ik wilde haar niet wegjagen, dus ik zwakte het aanbod iets af.
"Alleen vannacht, en je mag hem zelf omdoen. Ik zal wel controleren of je hem om hebt. Je mag hem pas morgenochtend na het ontbijt weer afdoen." Lachte ik. Ik vond Jennifer al jaren een hele leuke, spontane meid. Misschien was ik zelfs wel verliefd op haar, maar ik had me altijd gerealiseerd dat een relatie waarin mijn liefde voor luiers niet geaccepteerd was, weinig kans van slagen had. Nu was er ineens een kans, want Jennifer kende mijn geheime fantasieën al, en stond er niet afwijzend tegenover.
"Ik zal erover nadenken! Ik zeg niet dat ik het doe, maar misschien..." Zei Jennifer en ze lachte. Natuurlijk voelde ze zich er ongemakkelijk door. Ze wist dat de luier bij mij een seksuele reactie zou opwekken en wilde niet als puur lustobject gebruikt worden. Inwendig juichte ik. Ze had mijn voorstel niet afgewezen, er was hoop dat ze vrijwillig een luier zou dragen, hoe miniem ook.
"Zullen we maar binnen eten?" Zei Jennifer en veranderde wijselijk van onderwerp. Ik knikte en hielp met het op tafel zetten van drie borden met bestek. Het leek me verstandig om maar geen alcohol meer te drinken, dus ik schonk voor Jennifer en mij maar een glas fris in.
"Wat ben je nog meer van plan met Joyce vandaag." Ik haalde mijn schouders op. De eerste stap was gezet, en nu moest ik weer nieuwe plannen gaan bedenken. Ineens speelde er een gemeen ideetje door mijn hoofd, ik glimlachte gemeen.
"Wat? Vertel op?" Jennifer was nieuwsgierig, maar ik vertelde het niet.
"Wil jij even op Joyce passen, dan kleed ik me even snel om. Ik zweet helemaal." Zei ik. Jennifer schikte zich in het feit dat ik het haar toch niet ging vertellen, en ging terug de tuin in. Joyce zat nog steeds stilletjes in haar stoel. Haar korte hemdje bedekte de luier niet, en op de luier na had ze verder niets meer aan.
"Alsjeblieft Jennifer, maak me los. Laat me naar huis gaan!" Smeekte Joyce, maar Jennifer haalde glimlachend haar schouders op.
"Waarom zou ik? En ik denk dat Mark zo kwaad word, dat ik dan als straf een luier omkrijg. En trouwens, ik vind het bij jou wel een schattig gezicht. Het is je verdiende straf."
"Verdiend? Dit is absurd. Mark is een imbeciel, dit is toch niet normaal? Of wel soms?" Riep Joyce kwaad uit, ze rukte een ogenblik uit protest aan haar polsboeien, die echter stevig vast bleven.
"Weet je wat ik absurd vindt? Iemand die vrijwillig in zijn broek plast, dat is pas absurd!" Lachte Jennifer en Joyce kreeg een rood gezicht van schaamte. Ze boog haar hoofd.
"Ik had geen keus. Ik heb ruzie met mijn oom en tante, mijn ouders zijn op vakantie. Ik moet toch ergens slapen." Stamelde ze zachtjes. Ze begreep nu natuurlijk ook wel dat ze een grote fout had gemaakt om inderdaad in haar broek te plassen. Ze had nooit moeten toegeven en gewoon een andere manier moeten zoeken om onderdak te krijgen. Ze voelde zich zelf ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor wat er was gebeurd, alhoewel ze het mij natuurlijk nooit zou vergeven.
"Wat gaan jullie met me doen?" Vroeg Joyce, maar Jennifer haalde haar schouders op.
"Ik weet echt niet wat Mark van plan is, dat meen ik! Je zult moeten afwachten en hopen dat hij niet al te boos op je is."
Even later kwam ik de tuin weer inlopen. Ik had me even snel gedoucht en schone kleren aangetrokken en voelde me weer een stuk beter. Terwijl ik aan kwam lopen en ik Joyce met haar luier in het vizier kreeg, moest ik weer glimlachen. Het was zo'n absurd gezicht, maar het gaf zo'n vreselijk goed gevoel, dat het bijna pijn deed. Ik ging achter Joyce staan, legde een hand over haar borst en legde mijn andere hand op haar luier in haar kruis.
"Hoe is het met mijn lieve, kleine broekplassertje?" Vroeg ik lachend. Ik voelde dat de luier nog droog was, alhoewel ik dat ook wel met mijn ogen had kunnen controleren. Joyce schokte en vloekte, ze duwde haar bovenbenen bij elkaar en verdreef mijn hand uit haar kruis.
"Laat los, viezerik." Schreeuwde ze luid, en ik liet inderdaad los. Ik viste het sleuteltje van de handboeien uit mijn broekzak en maakte een van de twee polsboeien los.
"Kom maar mee, we gaan zo eten." Zei ik en liet Joyce zelf opstaan. Jennifer en ik liepen achter haar aan en begeleidden Joyce naar de keuken. Toen ik van achteren tegen haar dik ingepakte billen aankeek, kon ik het niet laten even haar luier daar aan te raken. Joyce sprong geschrokken een meter vooruit, maar liep daarna door.
In de keuken liet ik haar plaats nemen op de kop van de tafel. Ik had net een glas drinken voor haar ingeschonken, en met flinke teugen dronk ze het glas in een keer leeg. Ik keek met genoegen toe en schonk nog maar een glas voor haar in. Ze had lang genoeg in de zon gezeten om heel wat vocht kwijt te raken, en hoe meer ze dronk, hoe eerder en vaker ze in haar luier zou gaan plassen.
Een donkere jongen op een oud brommertje bracht ons de tas met Chinees eten en met zijn drieën aten we gulzig. Ik liet Joyce met rust en deed voor het ogenblik alsof er niets aan de hand was. Haar luier was verborgen onder de tafel en de handboeien lagen los op het aanrecht. Het eten smaakte ons prima, en terwijl we over school en vakantie praatten, mengde Joyce zich langzamerhand ook weer in het gesprek.
Na een half uur waren we uitgegeten en uit het vriesvak haalde ik nog een emmer ijs. Ook dat werkten we naar binnen en daarna ruimde Jennifer en ik de tafel leeg. Beiden hadden we in de gaten dat Joyce zich langzamerhand wat onzekerder begon te voelen. Ze schoof was nerveus op haar stoel heen en weer, en ze werd ineens weer wat stiller.
Natuurlijk wisten Jennifer en ik wat er aan de hand was, want de drie glazen frisdrank hadden hun uitwerking niet gemist. Jennifer en ik glimlachten naar elkaar, terwijl we het vuile vaatwerk in de afwasmachine zetten. Toen de hele keuken weer netjes opgeruimd was, draaide ik me naar Joyce toe.
"Tijd voor een plasje?" Vroeg ik en Joyce keek me wanhopig aan. Ze wist dat ze zich wederom moest gaan vernederen, en werd bang toen ik langzaam op haar af kwam lopen. Ze schoof snel de stoel naar achteren en probeerde weg te lopen, maar ik was veel eerder bij haar. Ik greep haar bij haar bovenarm en trok haar naar me toe. Vervolgend gaf ik haar een zetje en stond ze ineens met de rug tegen de muur. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en kermde.
Haar blaas deed steeds meer pijn, en ze had steeds meer kracht nodig om haar luier nodig te houden. Haar gezicht vertrok van de pijn, terwijl ik een hand voor haar gezicht wegtrok.
"Kijk me aan!" Riep ik, en gaf haar een por in haar zij. Haar ogen richtten zich op mij, want ik wist dat mijn plannetje weer uitstekend werkte. Joyce's gezicht was enerzijds bedekt met een pijnlijke grimas, maar er speelde nog een tweede emotie mee. Op de achtergrond verborg Joyce wat, en terwijl ik recht in haar ogen keek, zag ik wat het was. Jennifer, die twee meter naar achteren stond, merkte er niets van en zag alleen dat Joyce door haar knieën zakte.
Ze draaide haar gezicht naar de muur, terwijl ze op haar knieën op de grond zat. Ze drukte een hand op de luier in haar kruis en huilde toen ze haar blaas liet lopen. Een steeds grotere warme plek centreerde zich in haar kruis, terwijl ze haar gezicht voor me verborgen probeerde te houden.
Ik bukte dicht achter haar neer en schoof een hand over haar buik heen omhoog. Ik raakte haar borsten en voelde hoe haar tepels zich verharden. Ondanks, of misschien wel dankzij, dat ze in haar luier plast, was haar lichaam opgewonden. Joyce schaamde zich ervoor en begreep het niet. Ze probeerde het te verbergen, maar haar gehijg en schokkende bewegingen vertelden mij genoeg.
Ze probeerde mijn hand van haar borsten af te trekken, maar ik wist genoeg. Ik glimlachte en feliciteerde mezelf met het geniale idee om haar een flinke dosis Aphrodisiac the geven. Ze realiseerde zich gelukkig niet dat haar seksuele lust niet uit haar zelf kwam, maar door het middeltje in haar frisdrank. Waarschijnlijk zou ze er wel achter komen, maar ze kon er niets meer aan doen.
Joyce was uitgeplast. Ze voelde zich letterlijk en figuurlijk leeg. Haar zichtbare schaamte behelsde niet alleen de doorweekte luier, maar ook haar schijnbare genot die ze eraan beleefd had. Ze wist dat ik het gemerkt had, en vervloekte zich ervoor. Ik trok haar omhoog en liet haar met de rug naar de muur staan. Joyce sloeg haar handen voor haar luier, maar het verpestte ons uitzicht niet.
Ik liep terug naar Jennifer en kuste haar op haar wang. Samen keken we schaamteloos naar het meisje dat volkomen in onze macht was. Twee angstige oogjes keken ons aan, haar schouders afgezakt en haar benen iets gekromd, zodat de zware luier tussen haar benen hing, met zo min mogelijk contact met haar eigen lichaam.
Hoofdstuk 3
"Zullen we ons kindje maar weer eens een schone luier omdoen?" Jennifer knikte. Ik pakte Joyce bij haar pols beet en trok haar mee naar haar slaapkamer. Joyce probeerde niet tegen te werken, nog steeds beduusd van haar onverwachte seksuele opwinding. Ik trok haar naar het bed toe. Ik trok het dekbed van het bed af en dwong Joyce te gaan liggen.
Uit het nachtkastje haalde ik twee polsboeien en maakte die aan het hoofdeind aan beide kanten van het bed vast. Joyce kermde weer en smeekte, maar ik duwde haar polsen onverbiddelijk in de boeien, die met een luide klik sloten. Haar armen werden strak naar buiten en naar achteren getrokken, en Joyce trok voorzichtig haar lichaam wat meer naar het hoofdeind om haar armen wat meer speling te geven.
Ik liet Jennifer even alleen met Joyce achter, maar kwam vrij snel weer terug met een stuk plastic van iets meer dan een vierkante meter. Ik duwde het onder haar onderrug, en tot haar knieën lag ze nu op het plastic. Ook haalde ik een bakje met lauw water en een washandje en zette dat naast het bed neer. En natuurlijk lag er ook weer een schone luier voor Joyce klaar, maar daar waren we nog lang niet aan toe.
Ik ging ter hoogte van haar middel op de rand van het bed zitten en draaide met mijn vinger kleine rondjes rond haar navel, die nog net vrijgelaten was door de luier. Joyce kronkelde en kermde onder me. Ik keek naar de vieze luier, waar dikke gele klonten tussen haar benen samengeperst waren.
"Joyce, kijk me aan! Ik ga je wassen en verschonen en wil dat je een beetje meewerkt. Is dat begrepen?" Vroeg ik. Joyce keek me inderdaad aan, maar een bevestiging kreeg ik niet. Jennifer pakte meteen haar speld weer tevoorschijn en liep naar de andere kant van het bed, dat alleen met het hoofdeinde tegen de muur stond. Jennifer begreep heel goed wat ik wilde, want tot mijn genoegen zag ik dat ze Joyce's hemdje naar boven trok, en daarna friemelde Jennifer ook nog aan Joyce's beha.
Joyce was machteloos en keek geschokt toe hoe haar borsten bloot werden gelegd. Niets was heilig voor ons en de dreiging dat haar borsten door de naald bewerkt werden, werd Joyce teveel.
"Nee, stop. Ik zal gehoorzamen, alsjeblieft!" Smeekte ze, terwijl Jennifer de scherpe punt van de naald langs Joyce's tepels kriebelde. Het gezicht van Joyce werd bleek, maar ik gebaarde naar Jennifer dat ze op kon houden. Toen mijn handen naar de luier bewogen, gingen Joyce's bovenbenen als vanzelfsprekend uit elkaar. Ik trok de plakstrips open, scheurde het onderliggende plastic mee, en langzaam drong de scherpe geur van urine in onze neuzen.
Ik trok de zwaar geworden luier onder haar billen vandaan, en haar vochtige huis zakte op het plakkende plastic. Ze hield haar bovenbenen iets uit elkaar en ik had een perfect uitzicht op haar schaamstreek. Haar vagina lag verborgen onder een laagje donker haar, maar dat plakte tegen haar huid. Joyce trilde van schaamte, en waarschijnlijk begon ook het middeltje weer te werken, wat haar schaamte nog meer vergrootte.
"OK, knieën intrekken. Als je lief bent, zal ik je belonen." Zei ik cryptisch en ik knipoogde naar Jennifer. Ik geloof dat zij nu ook begon te herkennen dan Joyce seksueel opgewonden was. Ze keek me vragend aan, maar ik negeerde haar. Ik zette het bakje met water op het plastic niet te ver bij haar billen vandaan, en duwde mijn hand in het washandje.
Joyce had haar knieën ingetrokken en haar bovenbenen iets gespreid. Ik had een vrij uitzicht op haar venusheuvel en dat was de eerste plek waar ik het washandje neer liet komen. Joyce schokte en kermde op het bed. Heel langzaam wreef ik door haar schaamhaar en zag het gezicht van Joyce weer langzaam dieprood kleuren.
Druppels lauw water liepen langs haar liezen naar beneden, en belanden op het plastic. Nogmaals doopte ik het washandje in het lauwe water en liet het druipend landen op haar billen. Mijn vingers in het washandje gleden door haar bilnaad, daarna naar boven en wreven over haar schaamlippen. Opnieuw doopte ik het washandje in het water en nu duwde ik mijn vingers zachtjes bij haar naar binnen. Het was maar misschien maar een centimeter, maar Joyce reageerde kreunend.
"Stop, alsjeblieft. Stop!" Kreunde Joyce. Jennifer glimlachte, ze begreep niet dat Joyce zo opgewonden kon zijn, maar wist wel dat ik daar optimaal gebruik van zou maken. Ik wilde het zo lang mogelijk laten duren, maar uiteindelijk zou ze onder mijn handen klaarkomen, als beloning voor haar zogenaamd goede gedrag.
Joyce's lichaam schokte onder me, maar zodra ze haar bovenbenen bij elkaar wilde duwen, voelde ze een scherpe, stekende pijn in haar borsten. De pijn, de vernedering en het langzame wrijven deden de rest. Als ze te luid kreunde, doopte ik het washandje in het water en waste ik haar billen en bovenbenen, zodat ze was tot rust kon komen. Maar onvermijdelijk kwam het washandje terug, als een eeuwigdurende kwelling.
Joyce was schoon, er was geen enkel spoortje van urine meer op haar lichaam te vinden, maar het wassen was nog niet afgelopen. Ik zocht met mijn vingers, bedekt in het washandje, haar gevoelige plekjes op en wreef zachtjes. Het einde naderde en Joyce maakte steeds wildere bewegingen. Voor de zekerheid zette ik het bakje met water maar op de grond, aangezien ik niet wilde dat het hele bed nat zou worden.
Ik wreef zachtjes heen en weer, soms duwde ik mijn vingers steeds iets dieper in haar vagina, daarna zachtjes langs haar liezen, dan weer spelend met haar schaamlippen. Een luide kreun, harder dan alle daarvoor, klonk en Joyce klemde haar bovenbenen in een uiterste wanhoopspoging bij elkaar. Meteen begon Jennifer te steken, kleine rode puntjes verschenen weer over haar borsten heen, proberend de meest pijnlijke plekjes te vinden. Het kreunen en kermen vermengden zich, haar lichaam verkrampte en ontspande en verkrampte nogmaals. Ik probeerde gebruik te maken van de tijdelijk ontspanningen van haar lichaam en wreef verder. Ik duwde mijn vinger voor een laatste maal in haar vagina, maar het was niet meer nodig.
Joyce schreeuwde het uit. Haar lichaam schokte heen en weer alsof ze een epileptische aanval had. Ze schopte met haar benen, gooide haar hoofd in ontzetting opzij, maar kon het grootste, en meeste intense orgasme dat ze ooit had gehad niet tegenhouden. Het intense genot stuurde elektrische schokgolven door haar hele lichaam en het leek minuten te duren voordat ze weer tot rust kwam. Jennifer en ik keken voldaan toe.
Joyce lag hijgend met haar ogen dicht stilletjes op haar bed. Haar borstkas deinde als een zee bij zwaar weer, terwijl de rest van haar lichaam uitgeput op het bed lag. Haar billen duwden in het plastic en het verspilde water vormde een plasje rond haar billen. Ik legde voorzichtig een hand op haar wang en ontzet opende Joyce haar ogen.
"Dit was een cadeautje van mij, omdat jij je zo goed gedragen hebt. Als je lief bent, zal ik je vaker belonen, OK?" Vroeg ik gemeen, en Joyce draaide haar gezicht beschaamd af. Ze begreep nog steeds niet waar deze gevoelens vandaan waren gekomen, en de link naar een seksueel opwindend middeltje had ze nog niet gelegd.
Ik pakte een handdoek en depte haar bezwete gezicht af. Daarna liet ik Joyce haar knieën weer intrekken en veegde ik het plastic droog. Met een andere handdoek droogde ik haar billen en vagina af, zonder dat Joyce protesteerde. Ik trok het plastic weg en liet haar op het droge bed zakken. Ik pakte de schone luier en vouwde hem open. Joyce leek weer te willen protesteren, maar deed het niet. Al snel voelde Joyce de luier onder haar billen, en werden haar bovenbenen uit elkaar gedrukt.
Ondertussen maakte Jennifer om de beurt Joyce's polsen los, en trok haar op die manier haar hemdje uit. Ze sloot ook haar bh weer. Ik twijfelde hoe ik haar zou laten slapen. Ik was bang dat als ik haar niet met twee polsen aan het bed vast zou laten, ze haar luier zou uittrekken. Aan de andere kant wilde ik haar ook niet al te veel mishandelen. Ik koos ervoor om haar aan een pols aan het bed vast te laten zitten. Op die manier zou ze in ieder geval niet weg kunnen lopen, en moest ik haar nu alleen nog even duidelijk maken, dat ongehoorzaamheid zwaar zou worden bestraft. Ik gebaarde naar Jennifer dat ze Joyce's pols niet meer aan het bed hoefde vast te maken. Daarna duwde ik een vinger onder haar kin en dwong haar me aan te kijken.
"Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat je je luier niet uit mag trekken. Doe je dat wel, dan zal ik zowel je polsen als je enkels aan het bed vastbinden, begrepen?" Zei ik streng en Joyce knikte. Meteen daarna draaide ze zich op buik en drukte haar gezicht in het matras. Ik trok het dunne dekbed over haar heen en aaide nog eenmaal over haar hoofd.
Jennifer pakte de vuile luier en het bakje met water beet en ik nam de handdoeken en het plastic mee de kamer uit. Nog eenmaal keek ik om, en met een trots en voldaan gevoel keek ik neer op het meisje dat me zoveel pijn had gedaan. Ditmaal was ik aan de beurt om te pijnigen.
Jennifer en ik dronken nog wat in de woonkamer. Het was inmiddels al ruim na tienen en de alcohol had ons vermoeid. We verlangden beiden naar ons bed, maar toen ik haar een goede nacht kuste en haar in haar logeerkamer achterliet, voelde ik toch iets van spijt, alsof de dag nog niet compleet was. Ik had mezelf gewassen en was net in bed gestapt toen er zachtjes op de deur geklopt werd, en dat kon alleen Jennifer zijn. De deur werd geopend en Jennifer stak haar hoofd om de hoek.
"Mag ik binnenkomen?" Vroeg ze en ik knikte. Ik wilde me verontschuldigen dat ik weinig meer aanhad dat een onderbroek, maar toen Jennifer helemaal in het zicht kwam, sloeg mijn hart drie slagen over, en voelde ik mijn eigen seksuele gevoelens flink stijgen.
Jennifer droeg een ruimvallend doorzichtig T-shirt. Ze droeg er geen bh onder, en haar borsten drukten het shirt naar voren. Ze had haar haren los gedaan en uitgeschud. Het T-shirt was niet lang genoeg om haar ondergoed te verbergen, en daar waar een slipje had horen zitten, droeg Jennifer een luier. Het grote, witte gevaarte was slordig dichtgeplakt en zou een flinke plas niet kunnen weerstaan, maar dat was totaal niet van belang. Jennifer glimlachte me nerveus toe, toch niet helemaal zeker of ze hier wel goed aan gedaan had.
Ik sprong overeind en rende naar Jennifer toe. Ik omhelsde haar en kuste haar langdurig op haar wang. Ik droeg niet meer dan een onderbroek, en die was niet in staat om mijn opwinding te verbergen. Ze merkte het en ontspande. Met haar lippen zocht ze de mijne en haar lichaam vleide zich tegen de mijne. Ik tilde haar naar het bed en legde haar op haar rug. Ik ging bovenop haar zitten, een knie aan elke kant van haar en liet mijn handen over haar luier glijden.
"Dit lijkt helemaal nergens op..." Zei ik en duwde een vinger in haar lies. Het elastiek dat tegen haar liezen had moeten drukken, raakte niets, en ook de plakstrip aan deze kant leek elk moment los te kunnen springen.
"... Maar ik vergeef het je." Zei ik en boog naar haar voorover. Onze lippen vonden elkaar weer en ik voelde een hand op mijn geslachtsdeel. Ik hoopte dat ze er voorzichtig mee zou zijn, want een ondoordachte beweging en ik zou er een plakkerige bedoening van maken. Mijn hand gleed in haar luier en vond meer dezelfde gevoelige plekjes als een uurtje geleden, maar nu zonder washandje. Jennifer glimlachte
"Misschien moet jij me voortaan dan maar helpen met mijn luier." Stelde ze lachend voor. Voor vandaag maakte het niet uit, want binnen een paar tellen lag de luier kapot gescheurd op de grond naast het bed. De zwoele nacht werd nog warmer en ons zweet vermengde zich. Tussen de vochtige lakens vielen we een uur later ineen gestrengeld in slaap.
Om drie uur 's nachts werd ik wakker omdat mijn blaas op springen stond. Het duurde even voordat ik mezelf uit de armen van Jennifer had gewikkeld, zonder dat ik haar wakker had gemaakt. Wankel liep ik naar het toilet en leegde mijn blaas. Vervolgens liep ik naar de slaapkamer van Joyce. Ik was benieuwd of ze haar luier nog om had.
Zachtjes opende ik de slaapkamerdeur en in het licht van een volle maan keek ik de kamer rond. Joyce lag onder het dekbed en ik kon geen luier op de grond vinden, maar dat was natuurlijk geen bewijs genoeg. Ik stapte op het bed af en reikte naar het dekbed. Ineens draaide Joyce zich om en keek me aan.
"Blijf van me af." Zei ze zacht, terwijl ze het dekbed zelf een ogenblik optilde. Ik zag dat ze de luier nog omhad, maar toen ze het dekbed weer wilde neerlaten hield ik haar tegen.