Captain Crinklz
Toplid
Hoi RPV,
Geweldig vervolg en weer prachtig geschreven!
Groet,
CC
Geweldig vervolg en weer prachtig geschreven!
Groet,
CC
Nog niet klaar Afspraak in Atlanta
- Onderwerp starter RNdU
- Startdatum
plastic luiermannetje
Toplid
ja, weer een mooi spannend stuk
RNdU
Superlid
Hoofdstuk 17
De krapte op de arbeidsmarkt was in onze regio goed te merken. Veel werknemers, ook bij Hooters, namen ontslag en kozen voor het ondernemerschap waardoor Carmen vaak met haar handen in het haar zat om de roosters rond te krijgen. Nieuw personeel vinden werd bijna een dagtaak voor de leidinggevenden en de salarissen gingen voor iedereen omhoog, ook die van mij hoewel ik daar zelf niets van terugzag. Anna was blij met de loonsverhoging, net als de meiden en vrouwen die waren gebleven, net als met de vele gasten die iedere avond weer kwamen en forse fooien neerlegden om het knappe personeel te paaien en te bedanken voor de leuke tijd. De manager van het thuiswerkbedrijf, die ook last had van de tekorten, had Anna ook lopen stalken of zij niet meer wilde werken. Het bedrijf had al een hoger uurloon geboden maar Anna had nog niet gehapt. Dat deed ze wel na overleg met mijn Meesteres en na een eis voor een nog hoger uurloon. Met het vooruitzicht dat Anna, in feite ik, vier keer zoveel uren zou gaan werken en met de tot nu toe geleverde hoge kwaliteit, stemde het bedrijf in. Anna voelde zich bezwaard naar mij toe omdat ze wist dat ik in feite nu vier banen had: het werk bij Hooters, vier dagen thuiswerk voor haar, mijn dag in de week schoonmaken bij Lila en al het huishoudelijk werk thuis. Aan de andere kant waren er in de States hele volksstammen die meerdere banen tegelijkertijd hadden. Ik zou nu, net als een gemiddelde ondernemer, iets van 72 uur per week werken. Danielle was ook in haar nopjes omdat mijn extra werk en loonsverhogingen ook weer meer inkomsten voor haar betekende. Hoe exact de verdeling zou worden van het geld dat ik met de drie dagen meer thuiswerk verdiende wist ik niet. Danielle zou het mij niet vertellen, althans daar ging ik van uit, maar misschien Anna wel wanneer ik bij haar was.
’Nog steeds blij met je leven als mijn slaafje?’ Ik keek omhoog, in de richting van de stem die mij aansprak. Mijn Meesteres zat op de bank met een glas wijn in haar hand. Ze keek met een vriendelijk gezicht op mij neer en drukte zachtjes haar in een nylon kous gehulde voet in het kruis van mijn luier. Met haar tenen gleed ze over mijn plastic broek en tikte er speels op.
‘Luierslaafje’ zei ze zachtjes en gaf daarna een blik waaruit ik opmaakte dat ze op mijn antwoord wachtte.
‘Ik ben heel blij met mijn leven als Uw slaafje Meesteres’ antwoordde ik braaf maar ook oprecht.
Danielle liet een stilte vallen om mij te verleiden meer te zeggen, wat ik ook uiteindelijk deed:
‘Ik zie er alleen wel tegenop om zoveel meer uren te gaan werken. Ik ben dan minder beschikbaar om voor U in huis alles op orde te krijgen en te houden.’
Mijn Meesteres leek niet onder de indruk van mijn argumenten. ‘Dan zul je of harder of slimmer moeten gaan werken’ kreeg ik hard terug. ‘Er zijn zoveel mensen die veel uren per dag werken. Je mag ook blij zijn dat je die extra uren vanuit huis mag doen. Dat is ook niet iedereen gegeven.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik beschaamd en ik voelde mijn gezicht rood kleuren.
‘Wees blij dat je je Meesteres kunt dienen door nog meer geld voor haar in het laatje te brengen. Sterker nog, ik had gehoopt en eerlijk gezegd ook wel verwacht dat je meer ambitie had en liefde toonde voor je Meesteres.’
Ik keek haar vragend aan.
‘Door aan te bieden om nog meer uren voor mij te werken. Dat is toch de enige taak van een slaaf: Alles doen om zijn Meesteres het naar de zin te maken en er voor te zorgen dat Zij niets tekort komt?’
‘Ja Meesteres’ klonk ik hees van de spanning die ik voelde van de berisping die ik kreeg. ‘Het spijt me dat ik niet uit mijzelf U aangeboden heb om meer te werken.’
‘Nee, integendeel’ klonk het nu scherp. ‘Meesteres, ik vind het toch wel veel wat ik nu moet werken’ zei ze mij spottend imiterend.
‘Hoe kan ik het goedmaken Meesteres’ bood ik aan, proberend mijn Meesteres tevreden te stellen.
‘Waarom leg je het iedere keer bij mij neer? Kom zelf eens met een aanbod. Verras je Meesteres, toon initiatief!’ spoorde ze mij aan zonder haar stem te verheffen. Haar superioriteit over mij was overweldigend en het feit dat zij op de bank zat, gekleed en ik in mijn dikke luier op de grond, benadrukte die nog eens extra.
Ik kleurde zo mogelijk nog roder en begon tot haar amusement te hakkelen en te stamelen.
In mijn streven om het tij zo snel mogelijk te keren, ging ik op mijn knieën zitten en legde ik mijn handen om haar been dat over de ander was geslagen en bood haar van alles aan waarvan ik nu al wist dat ik er spijt van zou gaan krijgen:
‘Meesteres, ik bied U mijn verontschuldigingen aan. Ik zal Anna vragen of ik in plaats van vier dagen zeven dagen per week voor haar en U kan werken. Carmen kan ook extra hulp in de spoelkeuken gebruiken, ik zal mijn meerdere beschikbaarheid aan haar doorgeven. Ik doe niets liever dan U tevreden te stellen met extra inkomsten. Ik zal mezelf met een schrijfblok opsluiten in mijn hok en alle blaadjes vol schrijven met strafregels, zelfkritiek, een ode aan U en zaken die ik voortaan anders ga aanpakken. Morgenochtend zal ik, wanneer U het goed vindt en mij bevrijdt, mezelf op de bok ketenen en de spanking machine mij laten slaan zodat ik mijn les kan leren en de volgende keer beter uit kijk met wat ik zeg en doe.’
Verwachtingsvol keek ik mijn Meesteres aan. Ze leek tevreden te zijn met wat ik had gezegd en naast de opluchting die ik voelde, voelde ik ook de last van de toezeggingen die ik had gedaan; want toezeggen is één, het ook waarmaken is een ander verhaal.
‘Het begin is er’ zei ze op een vriendelijke toon. ‘Op de tafel ligt een nieuw schrijfblok: neem dat mee en twee pennen en sluit je zelf op.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik opgelucht en ik kroop bij haar vandaan naar de eetkamertafel waar ik het schrijfblok en de twee pennen pakte en weer verder kroop in de richting van de hal.
Het was laat toen Danielle de hal in kwam lopen om naar boven te gaan om te gaan slapen. Ze hield stil voor mijn hok, zakte door haar knieën en keek mij met leedvermaak aan.
‘Ik kruip straks in mijn heerlijk warme en zachte bed. Met veel plezier zal ik aan je denken hoe je jezelf straft voor de fouten die je hebt gemaakt, hier in je hok, afhankelijk van mij voor je eten, drinken, bevrijding, verschoning, alles. Je bent aardig op weg om een goed getraind slaafje te worden maar hebt tegelijkertijd ook nog veel te leren. Misschien ligt dat ook aan mij, ben ik in het begin te zacht voor je geweest.’ Ze pauzeerde een moment en ik zei niets. Ik had geen toestemming gekregen om te praten en mijn Meesteres had mij ook geen vraag gesteld. Na de korte pauze vervolgde ze: ‘Ik wil dat je vanaf nu, wanneer je het over jezelf hebt, in de derde persoon enkelvoud spreekt, dus niet ‘Ik zal dit of Mag ik zus?’, maar ‘Dit slaafje zal’ of ‘Mag het slaafje?’ Ik ben dan nog wel zo aardig dat je zelf mag bepalen of je in plaats van ‘slaafje’ liever ‘sletje’ of ‘baby’ of ‘luierkontje’ of ‘sukkel’ of iets vergelijkbaars zegt. Is dat duidelijk.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik beschaamd.
‘Fout’ zei ze met een sadistische grijns.
‘Het is duidelijk voor dit stomme slaafje Meesteres’ antwoordde ik in de herhaling.
‘Ik ben blij dat je in ieder geval over zelfinzicht beschikt.’ Ze veerde omhoog. ‘Tot morgen slaafje. En zorg ervoor dat je mij dan wat goeds op papier kunt laten zien.’
‘Het slaafje wenst U welterusten Meesteres en Uw slaafje zal U morgen niet teleurstellen Meesteres.’
Danielle reageerde niet en ik hoorde haar de trap oplopen en toen ze bovenaan de trap was, deed zij het licht in de hal uit en zat ik in het donker waardoor er van schrijven niets meer kwam. Ik pakte mijn deken en maakte het me zo comfortabel mogelijk. Op de bovenverdieping hoorde ik de vertrouwde geluiden van een lopende kraan, het doorspoelen van de wc en het lopen van Danielle. Ik voelde mijn natte luier en ook de druk in mijn darmen. Om mezelf extra te kastijden voor de stommiteiten die ik vandaag had begaan, spande ik mijn buikspieren aan en poepte zo mijn luier vol. Een lege buik sliep nog altijd beter dan een lege luier, zover was ik inmiddels al getransformeerd tot een luierslaaf. Het duurde niet lang voordat ik langzaam wegzakte en in slaap viel.
De volgende ochtend schreef ik bij het eerste licht verder aan mijn strafregels, ode en zelfkritiek. Het was inspannend om zonder doorhalen mijn woorden goed op papier te krijgen want in tegenstelling tot een iPad of laptop kon ik niet eenvoudig wijzigingen aanbrengen zonder sporen achter te laten. In mijn hok rook ik mijn vuile luier en wist ik dat de stank ook in de hele hal te ruiken moest zijn. Het vulde me met gêne maar aan de andere kant zou de lucht ook zo weer weg zijn wanneer de voordeur een paar minuten opengezet werd. Mijn Meesteres verscheen aangekleed en prachtig opgemaakt voor mijn traliedeur. Haar donkerblauwe suède pumps ter hoogte van mijn ogen omdat ik mijzelf even een pauze had gegund na lang schrijven en was gaan liggen.
‘Goedemorgen Meesteres’ groette ik haar.
‘Dag stinkerd’ antwoordde ze met leedvermaak. ‘Heeft het slaafje het naar zijn zin in zijn hok?’
‘Ja Meesteres, het slaafje voelt zich er helemaal thuis.’
‘Dat is mooi, dan laat ik je er nog een tijdje in zitten. Of eigenlijk jammer, ik had gehoopt dat het slaafje graag bevrijd wilde worden. Dan had ik er nog veel meer lol in gehad. Nou, beschouw het dan maar als een gunst dat ik je in je hok laat.’
‘Dank U Meesteres dat U het slaafje een plezier wilt doen’ reageerde ik prompt terwijl ik baalde van het feit dat ik voorlopig nog niet vrij zou komen.
‘Hoe ver is het slaafje met schrijven?’
Ik gaf het schrijfblok door de tralies van mijn hok aan mijn Meesteres. Ze nam het aan en bladerde het door.
‘Ik ben nog niet echt onder de indruk van de voortgang. Je hebt zeker te lang liggen pitten’ zei ze streng.
Ik antwoordde niet en keek haar enkel ongemakkelijk aan.
‘Daar heb ik wel een oplossing voor’ vervolgde ze koeltjes waarna ze de hal uit liep. Even later keerde Danielle weer terug met in haar handen een stalen halsband en een korte ketting. In minder dan een minuut zat ik met mijn billen op de grond en mijn rug tegen de muur aan mijn halsband vastgeketend. Mijn Meesteres had de ketting zo kort gehouden dat ik enkel op mijn billen kon zitten, bij iedere andere pose zou ik mijzelf verhangen. Ik had het schrijfblok terug gekregen zonder de pagina’s die ik reeds had beschreven. Hoelang ik in mijn hok zou moeten blijven zitten wist alleen mijn Meesteres.
Het had tot het einde van de ochtend geduurd voordat mijn Meesteres de knop naast de deur had ingedrukt waardoor het magnetisch slot werd geopend en ik mijn hok mocht verlaten. Na een korte douchebeurt had Danielle mij gekeurd als een stuk vee en vervolgens mee naar de kamer genomen waar de spanking machine stond. Met trillende benen, deels van de kou en deels van de spanning, stond ik naakt naast het intimiderende apparaat. Mijn Meesteres had haar armen over elkaar gelegd en keek mij indringend aan.
‘Het is aan jou om het apparaat in te stellen: de duur van je straf, de frequentie van de slagen, de intensiteit. Laat maar zien hoeveel je woorden van gisteren waard zijn.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik met een trillende stem en ik schakelde het apparaat in waarna het display oplichtte. Ik keek op de klok boven de deur en zag dat het bijna half twaalf was. Over vier uur zou ik naar mijn werk moeten. Zonder verder na te denken zette ik de timer op vier uur, de frequentie op hoog en de slagkracht op zes, harder dan ik tot nu toe had gekregen. Ik keek naar mijn Meesteres die niets liet blijken. Ik wist dus niet of ze tevreden was of niet. Tot slot zette ik de vertraging in op vijf minuten. In die vijf minuten moest ik mijzelf positioneren en fixeren. Snel monteerde ik eerst nog een soepele leren plak op de slagarm van de machine en lijnde die vervolgens goed uit zodat de plak op de juiste plek zou slaan. Nadat het apparaat en de plak goed waren ingesteld pakte ik van een bijzettafeltje de lederen pols- en enkelboeien die ik mijzelf omdeed. Daarna hupte ik op de spankingbank en ging ik op mijn rug liggen. Ik schoof wat naar achteren zodat mijn billen goed naar de machine toe gericht werden en ik mijn knieën moest buigen om de enkelboeien aan de stalen palen te kunnen vastzetten. Ik lag nu met mijn benen in de zogenaamde ‘diaper’ positie, als het ware klaar om een luier omgedaan te krijgen. Om mijn middel maakte ik de brede riem vast die aan de spanking bank vast zat waardoor mijn onderlichaam geen millimeter meer kon bewegen. Daarna was het de beurt aan mijn polsen. De boeien moesten naast mijn hoofd worden vastgezet. De D-ring aan de boeien hoefde ik alleen maar in het slot te steken, net als een slot van een oude poort. De ring duwde de pal naar achteren die vervolgens weer vanzelf sloot nadat de ring was gepasseerd. Voor het openen diende je de grendel die op het slot zat gemonteerd naar beneden te duwen. Dat ging heel eenvoudig en licht mits je er bij kon. En dat kon ik niet. Met beide polsen geboeid wachtte ik in spanning af tot de machine zou beginnen.
‘Ik zie een strak bekkie slaaf. Ben je gespannen?’
‘Ja Meesteres, het slaafje is heel gespannen.’
Ze glimlachte, keek op de timer en toen weer naar mij. Hoelang het nog duurde zei ze expres niet. Het mij in onzekerheid laten was een onderdeel van haar spel.
Het gezoem en getril van de machine kondigde aan dat mijn afstraffing, die ik zelf had gekozen en aangeboden, op het punt stond om te gaan beginnen.
Danielle wachtte de eerste slagen niet af. Ze kneep even in mijn wang.
‘Veel plezier lieverd. Ik kijk af en toe wel even op de monitor hoe rood je billetjes worden.’
Ze was al weg voordat ik een antwoord kon geven. De deur sloot en ik was alleen in de kamer. De eerste slag kwam minder hard aan dan dat die klonk maar desondanks schrok ik zo van de impact ervan dat ik naar adem moest happen. Vier uur, dacht ik direct. Wat heb ik mezelf aangedaan!
De machine was net klaar toen Danielle de kamer in kwam. Ze had me waarschijnlijk via de camera’s in de gaten gehouden en gezien dat de tijd erop zat en dat tussentijds ingrijpen niet nodig was geweest. Dat was ondanks de tranen die over mijn wangen biggelden en de intense hitte die ik in mijn billen voelde. Ze maakte mijn polsen en enkels los en daarna de band rond mijn middel. Voorzichtig hielp ze me van de tafel af en nam mij zachtjes op schoot, haar benen gespreid zodat mijn billen geen contact hoefden te maken. Zonder een woord te zeggen drukte ze mij tegen haar aan en kon ik mijn hoofd over haar schouder leggen. Teder wreef ze door mijn haar en kuste ze me op mijn wang terwijl mijn tranen bleven vloeien.
‘Je hebt het fantastisch gedaan lieverd’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Ik ben onder de indruk van je hoe je dit hebt doorstaan.’ Ze knuffelde en troostte me totdat de bel van de voordeur ging.
‘Dat zal Anna wel zijn om je op te halen. Loop maar vast naar de nursery, dan kom ik er zo aan om je te helpen.’
Ik stond in de nursery en had mijn billen in de spiegel bekeken. Het aanzicht deed de pijn die ik voelde toenemen; fel rood en allerlei schakeringen en op sommige plekken zelfs blauw en soms geel en groen. Toch bloedde mijn billen nergens en leek de pijn vooral onder de huid te zitten.
‘Ach Roger!’ riep Anna verschrikt uit toen ze met Danielle de nursery in was gelopen en mijn billen zag.
Danielle leek ook geschrokken te zijn en deed haar best om mijn billen wat verzachting te bieden door het insmeren van verkoelende gel en vervolgens zalf. Anna keek toe hoe Danielle mij mijn luier omdeed en streek met haar zachte hand over mijn gezicht.
‘Hij heeft nog niet gegeten en gedronken vandaag. Zal ik wat meegeven zodat hij in de auto kan eten?’
‘Ik kan hem ook in het restaurant te eten geven, daar is meer dan genoeg’ bood Anna aan.
‘Is daar tijd voor dan?’
‘Tuurlijk, dat regel ik wel met Carmen.’
De beide vrouwen keken mij aan en ik knikte terug. Ik zou wel in het restaurant eten.
Met dik ingesmeerde billen en een schone luier om met plastic broek eroverheen, nam ik voorzichtig achterin de auto bij Anna plaats. Ik verbeet me toen ik ging zitten en de bank onder mijn billen voelde. Zitten zou ik voorlopig niet willen en kunnen concludeerde ik. We reden weg, uitgezwaaid door Danielle die zich toch wel leek te schamen voor wat ik mij mezelf had laten aandoen. Ik zag in haar gezicht de bezorgdheid die ze ook had toen ze mij van de tafel losmaakte. Ook Anna was er niet gerust op:
‘Gaat het Roger?’ Ze had via de binnenspiegel oogcontact gemaakt en keek ernstig.
‘Ja, het gaat wel Anna.’
‘Je billen zagen er anders zo gehavend uit.’
‘Zo voelen ze ook. Zitten doet ook ongelooflijk veel pijn.’
‘Dat geloof ik direct. Als je wilt, smeer ik ze tijdens onze dienst nog wel een paar keer in met de verkoelende gel en verzorgende zalf.’
‘Als het lukt, graag.’
‘Ik ga zorgen dat het lukt. Wil je vertellen wat er gebeurd is dat je zo bent toegetakeld?’
Ik knikte en begon te vertellen over wat er gisteravond was gebeurd en hoe dat geleid had tot mijn opsluiting en spanking. Anna was een goede verstaander en hoorde wat er gezegd werd en wat niet.
‘Heb je er nu spijt van? Van je keuze om slaaf te worden?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee.’
‘Echt niet?’
‘Nee. Echt niet.’
‘Zou je opnieuw de keuze maken om slaaf te worden als die je geboden wordt?’
‘Ja, dat denk ik wel.’
‘Maar je weet het niet zeker?’
Ik dacht even na en antwoordde: ‘Ja, ik weet het wel zeker.’
‘Ook nu je wordt uitgebuit, gedwongen wordt jezelf te mishandelen en tot op het bot vernederd wordt?’
‘Ja, dat is misschien ook wel een deel van de spanning die ik zoek: Dat een ander de regels bepaalt.’
‘Daar gaat het bij jou om?’
‘Voor een groot deel wel. De dominantie door een vrouw, door Danielle.’
‘En door mij, door je collega’s bij Hooters en zoveel anderen.’
‘Klopt, maar iedereen onder regie van Danielle.’
‘Op hoofdlijnen maar ze geeft mij en de andere vrouwen de ruimte om jou naar eigen inzicht aan te pakken. Dat vind je ook spannend en leuk?’
Ik antwoordde niet direct. De reactie die ik wilde geven leek me niet gepast en dus moest ik mijn gevoel opzij zetten en op zoek gaan naar een diplomatiek geformuleerd antwoord.
‘En?’ vroeg Anna nog een keer.
Ik zuchtte, nog steeds niet wetend wat ik zou moeten antwoorden, en besloot maar wat te zeggen. Anna zou er zelf maar chocolade van moeten maken.
‘In de meeste gevallen vind ik het wel leuk spannend. Zoals vanavond, iedereen van ons team weet van mijn situatie af en dan is het minder eng. Dat is anders als ik ergens nieuw ben of voor het eerst met anderen kennis moet maken. Maar het verschilt ook per contact, sommigen vind ik nog steeds niet leuk en ik denk dat dat dan ook andersom is. Ik bedoel, dat zij mij dan ook niet mogen. In het huis van Lila bijvoorbeeld zijn twee vrouwen die ik echt gemeen vind. Toen Danielle bij Jennifer, Britt en Abigail luiers lieten maken vond ik het ook spannend want die meiden hadden er lol in om mij flink te vernederen maar ze waren niet gemeen.’
‘Dus om naar hun toe te gaan vond je leuk spannend?’
‘Ja, uiteindelijk wel.’
Anna trok haar wenkbrauwen op als teken dat ze er een mening over had maar hield die verder voor zich.
‘Hoe vind je mij? Ook leuk spannend?’ Anna keek mij nieuwsgierig via de binnenspiegel aan.
‘Nee, ik vind jou leuk en lief. Vooral dat laatste.’ Ik lachte erbij toen ik haar antwoordde.
Anna lachte. ‘Ik weet nou niet of dat het antwoord is dat Danielle wil horen.’
‘Wat zou het dan moeten zijn? Streng?’
‘Ja, bijvoorbeeld. Ik moet je bekennen dat ik dat wel moeilijk vind hoor om streng voor je te zijn, of stel ik je nu teleur?’
‘Nee, waarom zou je?’
‘Ik weet het niet. Misschien omdat je op zoek bent naar spanning en dominantie?’
‘Jij bent toch de baas wanneer ik bij je ben.’
‘Voel je dat ook zo?’
Ik trok onverschillig mijn schouders op. ‘Niet echt, misschien heb je een natuurlijk overwicht of accepteer ik je gezag.’
Anna lachte. ‘Dat is wel een beetje overdreven, vind je zelf ook niet?’
Ik keek als een kind dat betrapt is met de hand in de koektrommel. Anna gaf me een knipoog.
‘Weet je lieverd? Ik zal je morgen, als je bij mij bent lekker moederen. Dan ben ik en een beetje streng voor je en kan ik je knuffelen. Hoe lijkt je dat?
‘Dat lijkt me leuk!’
Anna keek mij met een kritische blik aan. ‘Nee, dat vind jij niet leuk! Ik zie het in je ogen. Ik zie teleurstelling. Jij wilt wat anders.’
Ik zweeg. Inmiddels had ik geleerd dat ik als slaafje in dit soort situaties het best kon zwijgen om te voorkomen dat ik het van kwaad tot erger maakte. Maar Anna had wel gelijk, verdorie! Natuurlijk wilde ik lekker vertroeteld en verzorgd worden, en zeker door haar. Tegelijkertijd ontbrak er iets en Anna had het gevoeld of gezien of beide. Een zesde zintuig. Ondertussen waren we op de parkeerplaats aangekomen en zette Anna haar auto stil en draaide de sleutel om waardoor de motor tot rust kwam. Ze pakte de rugleuning van de bijrijdersstoel vast en keek mij aan.
‘Plagen, je wilt dat ik je plaag en bepaal wat jij moet doen. Misschien niet gemeen of streng maar wel kordaat. Heb ik gelijk of niet?’
Ze had de spijker op z’n kop geslagen. Bullseye. Ik bloosde en ontweek haar triomfantelijke blik.
Anna zei niets maar ik voelde opeens haar lippen op mijn wang.
‘Kom’ zei ze nadat haar lippen mijn gezicht -helaas- weer hadden losgelaten, ‘we moeten gaan. Carmen wacht op ons en zo dadelijk onze eerste gasten. Ik zal onder het werk eens nadenken hoe ik morgen aan je wensen kan voldoen. Dat verdien je wel met al het werk dat je voor me doet.’
Ik knikte. ‘Heeft mijn Meesteres jou al verteld dat ik nog meer voor je ga werken?’
Anna knikte. ‘Ze heeft me geappt en zei dat ze er morgen bij mij op terug zou komen. Je bent gek maar ik ben er wel erg blij mee. Dank je!’ Ik kreeg nog een kus op mijn wang en daarna stapte Anna uit en opende mijn portier.
‘Hoe gaat het met je billen?’
‘Voelen zo hard als een plank’ bekende ik.
‘Laten we maar snel naar binnen gaan, dan kan ik er direct een laagje gel en zalf op smeren.
Ze legde haar arm om mijn middel en geleidde me zo richting de dienstingang van het restaurant.
In mijn gedachten was ik al bij morgen, de dag dat Anna zou oppassen.
De krapte op de arbeidsmarkt was in onze regio goed te merken. Veel werknemers, ook bij Hooters, namen ontslag en kozen voor het ondernemerschap waardoor Carmen vaak met haar handen in het haar zat om de roosters rond te krijgen. Nieuw personeel vinden werd bijna een dagtaak voor de leidinggevenden en de salarissen gingen voor iedereen omhoog, ook die van mij hoewel ik daar zelf niets van terugzag. Anna was blij met de loonsverhoging, net als de meiden en vrouwen die waren gebleven, net als met de vele gasten die iedere avond weer kwamen en forse fooien neerlegden om het knappe personeel te paaien en te bedanken voor de leuke tijd. De manager van het thuiswerkbedrijf, die ook last had van de tekorten, had Anna ook lopen stalken of zij niet meer wilde werken. Het bedrijf had al een hoger uurloon geboden maar Anna had nog niet gehapt. Dat deed ze wel na overleg met mijn Meesteres en na een eis voor een nog hoger uurloon. Met het vooruitzicht dat Anna, in feite ik, vier keer zoveel uren zou gaan werken en met de tot nu toe geleverde hoge kwaliteit, stemde het bedrijf in. Anna voelde zich bezwaard naar mij toe omdat ze wist dat ik in feite nu vier banen had: het werk bij Hooters, vier dagen thuiswerk voor haar, mijn dag in de week schoonmaken bij Lila en al het huishoudelijk werk thuis. Aan de andere kant waren er in de States hele volksstammen die meerdere banen tegelijkertijd hadden. Ik zou nu, net als een gemiddelde ondernemer, iets van 72 uur per week werken. Danielle was ook in haar nopjes omdat mijn extra werk en loonsverhogingen ook weer meer inkomsten voor haar betekende. Hoe exact de verdeling zou worden van het geld dat ik met de drie dagen meer thuiswerk verdiende wist ik niet. Danielle zou het mij niet vertellen, althans daar ging ik van uit, maar misschien Anna wel wanneer ik bij haar was.
’Nog steeds blij met je leven als mijn slaafje?’ Ik keek omhoog, in de richting van de stem die mij aansprak. Mijn Meesteres zat op de bank met een glas wijn in haar hand. Ze keek met een vriendelijk gezicht op mij neer en drukte zachtjes haar in een nylon kous gehulde voet in het kruis van mijn luier. Met haar tenen gleed ze over mijn plastic broek en tikte er speels op.
‘Luierslaafje’ zei ze zachtjes en gaf daarna een blik waaruit ik opmaakte dat ze op mijn antwoord wachtte.
‘Ik ben heel blij met mijn leven als Uw slaafje Meesteres’ antwoordde ik braaf maar ook oprecht.
Danielle liet een stilte vallen om mij te verleiden meer te zeggen, wat ik ook uiteindelijk deed:
‘Ik zie er alleen wel tegenop om zoveel meer uren te gaan werken. Ik ben dan minder beschikbaar om voor U in huis alles op orde te krijgen en te houden.’
Mijn Meesteres leek niet onder de indruk van mijn argumenten. ‘Dan zul je of harder of slimmer moeten gaan werken’ kreeg ik hard terug. ‘Er zijn zoveel mensen die veel uren per dag werken. Je mag ook blij zijn dat je die extra uren vanuit huis mag doen. Dat is ook niet iedereen gegeven.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik beschaamd en ik voelde mijn gezicht rood kleuren.
‘Wees blij dat je je Meesteres kunt dienen door nog meer geld voor haar in het laatje te brengen. Sterker nog, ik had gehoopt en eerlijk gezegd ook wel verwacht dat je meer ambitie had en liefde toonde voor je Meesteres.’
Ik keek haar vragend aan.
‘Door aan te bieden om nog meer uren voor mij te werken. Dat is toch de enige taak van een slaaf: Alles doen om zijn Meesteres het naar de zin te maken en er voor te zorgen dat Zij niets tekort komt?’
‘Ja Meesteres’ klonk ik hees van de spanning die ik voelde van de berisping die ik kreeg. ‘Het spijt me dat ik niet uit mijzelf U aangeboden heb om meer te werken.’
‘Nee, integendeel’ klonk het nu scherp. ‘Meesteres, ik vind het toch wel veel wat ik nu moet werken’ zei ze mij spottend imiterend.
‘Hoe kan ik het goedmaken Meesteres’ bood ik aan, proberend mijn Meesteres tevreden te stellen.
‘Waarom leg je het iedere keer bij mij neer? Kom zelf eens met een aanbod. Verras je Meesteres, toon initiatief!’ spoorde ze mij aan zonder haar stem te verheffen. Haar superioriteit over mij was overweldigend en het feit dat zij op de bank zat, gekleed en ik in mijn dikke luier op de grond, benadrukte die nog eens extra.
Ik kleurde zo mogelijk nog roder en begon tot haar amusement te hakkelen en te stamelen.
In mijn streven om het tij zo snel mogelijk te keren, ging ik op mijn knieën zitten en legde ik mijn handen om haar been dat over de ander was geslagen en bood haar van alles aan waarvan ik nu al wist dat ik er spijt van zou gaan krijgen:
‘Meesteres, ik bied U mijn verontschuldigingen aan. Ik zal Anna vragen of ik in plaats van vier dagen zeven dagen per week voor haar en U kan werken. Carmen kan ook extra hulp in de spoelkeuken gebruiken, ik zal mijn meerdere beschikbaarheid aan haar doorgeven. Ik doe niets liever dan U tevreden te stellen met extra inkomsten. Ik zal mezelf met een schrijfblok opsluiten in mijn hok en alle blaadjes vol schrijven met strafregels, zelfkritiek, een ode aan U en zaken die ik voortaan anders ga aanpakken. Morgenochtend zal ik, wanneer U het goed vindt en mij bevrijdt, mezelf op de bok ketenen en de spanking machine mij laten slaan zodat ik mijn les kan leren en de volgende keer beter uit kijk met wat ik zeg en doe.’
Verwachtingsvol keek ik mijn Meesteres aan. Ze leek tevreden te zijn met wat ik had gezegd en naast de opluchting die ik voelde, voelde ik ook de last van de toezeggingen die ik had gedaan; want toezeggen is één, het ook waarmaken is een ander verhaal.
‘Het begin is er’ zei ze op een vriendelijke toon. ‘Op de tafel ligt een nieuw schrijfblok: neem dat mee en twee pennen en sluit je zelf op.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik opgelucht en ik kroop bij haar vandaan naar de eetkamertafel waar ik het schrijfblok en de twee pennen pakte en weer verder kroop in de richting van de hal.
Het was laat toen Danielle de hal in kwam lopen om naar boven te gaan om te gaan slapen. Ze hield stil voor mijn hok, zakte door haar knieën en keek mij met leedvermaak aan.
‘Ik kruip straks in mijn heerlijk warme en zachte bed. Met veel plezier zal ik aan je denken hoe je jezelf straft voor de fouten die je hebt gemaakt, hier in je hok, afhankelijk van mij voor je eten, drinken, bevrijding, verschoning, alles. Je bent aardig op weg om een goed getraind slaafje te worden maar hebt tegelijkertijd ook nog veel te leren. Misschien ligt dat ook aan mij, ben ik in het begin te zacht voor je geweest.’ Ze pauzeerde een moment en ik zei niets. Ik had geen toestemming gekregen om te praten en mijn Meesteres had mij ook geen vraag gesteld. Na de korte pauze vervolgde ze: ‘Ik wil dat je vanaf nu, wanneer je het over jezelf hebt, in de derde persoon enkelvoud spreekt, dus niet ‘Ik zal dit of Mag ik zus?’, maar ‘Dit slaafje zal’ of ‘Mag het slaafje?’ Ik ben dan nog wel zo aardig dat je zelf mag bepalen of je in plaats van ‘slaafje’ liever ‘sletje’ of ‘baby’ of ‘luierkontje’ of ‘sukkel’ of iets vergelijkbaars zegt. Is dat duidelijk.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik beschaamd.
‘Fout’ zei ze met een sadistische grijns.
‘Het is duidelijk voor dit stomme slaafje Meesteres’ antwoordde ik in de herhaling.
‘Ik ben blij dat je in ieder geval over zelfinzicht beschikt.’ Ze veerde omhoog. ‘Tot morgen slaafje. En zorg ervoor dat je mij dan wat goeds op papier kunt laten zien.’
‘Het slaafje wenst U welterusten Meesteres en Uw slaafje zal U morgen niet teleurstellen Meesteres.’
Danielle reageerde niet en ik hoorde haar de trap oplopen en toen ze bovenaan de trap was, deed zij het licht in de hal uit en zat ik in het donker waardoor er van schrijven niets meer kwam. Ik pakte mijn deken en maakte het me zo comfortabel mogelijk. Op de bovenverdieping hoorde ik de vertrouwde geluiden van een lopende kraan, het doorspoelen van de wc en het lopen van Danielle. Ik voelde mijn natte luier en ook de druk in mijn darmen. Om mezelf extra te kastijden voor de stommiteiten die ik vandaag had begaan, spande ik mijn buikspieren aan en poepte zo mijn luier vol. Een lege buik sliep nog altijd beter dan een lege luier, zover was ik inmiddels al getransformeerd tot een luierslaaf. Het duurde niet lang voordat ik langzaam wegzakte en in slaap viel.
De volgende ochtend schreef ik bij het eerste licht verder aan mijn strafregels, ode en zelfkritiek. Het was inspannend om zonder doorhalen mijn woorden goed op papier te krijgen want in tegenstelling tot een iPad of laptop kon ik niet eenvoudig wijzigingen aanbrengen zonder sporen achter te laten. In mijn hok rook ik mijn vuile luier en wist ik dat de stank ook in de hele hal te ruiken moest zijn. Het vulde me met gêne maar aan de andere kant zou de lucht ook zo weer weg zijn wanneer de voordeur een paar minuten opengezet werd. Mijn Meesteres verscheen aangekleed en prachtig opgemaakt voor mijn traliedeur. Haar donkerblauwe suède pumps ter hoogte van mijn ogen omdat ik mijzelf even een pauze had gegund na lang schrijven en was gaan liggen.
‘Goedemorgen Meesteres’ groette ik haar.
‘Dag stinkerd’ antwoordde ze met leedvermaak. ‘Heeft het slaafje het naar zijn zin in zijn hok?’
‘Ja Meesteres, het slaafje voelt zich er helemaal thuis.’
‘Dat is mooi, dan laat ik je er nog een tijdje in zitten. Of eigenlijk jammer, ik had gehoopt dat het slaafje graag bevrijd wilde worden. Dan had ik er nog veel meer lol in gehad. Nou, beschouw het dan maar als een gunst dat ik je in je hok laat.’
‘Dank U Meesteres dat U het slaafje een plezier wilt doen’ reageerde ik prompt terwijl ik baalde van het feit dat ik voorlopig nog niet vrij zou komen.
‘Hoe ver is het slaafje met schrijven?’
Ik gaf het schrijfblok door de tralies van mijn hok aan mijn Meesteres. Ze nam het aan en bladerde het door.
‘Ik ben nog niet echt onder de indruk van de voortgang. Je hebt zeker te lang liggen pitten’ zei ze streng.
Ik antwoordde niet en keek haar enkel ongemakkelijk aan.
‘Daar heb ik wel een oplossing voor’ vervolgde ze koeltjes waarna ze de hal uit liep. Even later keerde Danielle weer terug met in haar handen een stalen halsband en een korte ketting. In minder dan een minuut zat ik met mijn billen op de grond en mijn rug tegen de muur aan mijn halsband vastgeketend. Mijn Meesteres had de ketting zo kort gehouden dat ik enkel op mijn billen kon zitten, bij iedere andere pose zou ik mijzelf verhangen. Ik had het schrijfblok terug gekregen zonder de pagina’s die ik reeds had beschreven. Hoelang ik in mijn hok zou moeten blijven zitten wist alleen mijn Meesteres.
Het had tot het einde van de ochtend geduurd voordat mijn Meesteres de knop naast de deur had ingedrukt waardoor het magnetisch slot werd geopend en ik mijn hok mocht verlaten. Na een korte douchebeurt had Danielle mij gekeurd als een stuk vee en vervolgens mee naar de kamer genomen waar de spanking machine stond. Met trillende benen, deels van de kou en deels van de spanning, stond ik naakt naast het intimiderende apparaat. Mijn Meesteres had haar armen over elkaar gelegd en keek mij indringend aan.
‘Het is aan jou om het apparaat in te stellen: de duur van je straf, de frequentie van de slagen, de intensiteit. Laat maar zien hoeveel je woorden van gisteren waard zijn.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik met een trillende stem en ik schakelde het apparaat in waarna het display oplichtte. Ik keek op de klok boven de deur en zag dat het bijna half twaalf was. Over vier uur zou ik naar mijn werk moeten. Zonder verder na te denken zette ik de timer op vier uur, de frequentie op hoog en de slagkracht op zes, harder dan ik tot nu toe had gekregen. Ik keek naar mijn Meesteres die niets liet blijken. Ik wist dus niet of ze tevreden was of niet. Tot slot zette ik de vertraging in op vijf minuten. In die vijf minuten moest ik mijzelf positioneren en fixeren. Snel monteerde ik eerst nog een soepele leren plak op de slagarm van de machine en lijnde die vervolgens goed uit zodat de plak op de juiste plek zou slaan. Nadat het apparaat en de plak goed waren ingesteld pakte ik van een bijzettafeltje de lederen pols- en enkelboeien die ik mijzelf omdeed. Daarna hupte ik op de spankingbank en ging ik op mijn rug liggen. Ik schoof wat naar achteren zodat mijn billen goed naar de machine toe gericht werden en ik mijn knieën moest buigen om de enkelboeien aan de stalen palen te kunnen vastzetten. Ik lag nu met mijn benen in de zogenaamde ‘diaper’ positie, als het ware klaar om een luier omgedaan te krijgen. Om mijn middel maakte ik de brede riem vast die aan de spanking bank vast zat waardoor mijn onderlichaam geen millimeter meer kon bewegen. Daarna was het de beurt aan mijn polsen. De boeien moesten naast mijn hoofd worden vastgezet. De D-ring aan de boeien hoefde ik alleen maar in het slot te steken, net als een slot van een oude poort. De ring duwde de pal naar achteren die vervolgens weer vanzelf sloot nadat de ring was gepasseerd. Voor het openen diende je de grendel die op het slot zat gemonteerd naar beneden te duwen. Dat ging heel eenvoudig en licht mits je er bij kon. En dat kon ik niet. Met beide polsen geboeid wachtte ik in spanning af tot de machine zou beginnen.
‘Ik zie een strak bekkie slaaf. Ben je gespannen?’
‘Ja Meesteres, het slaafje is heel gespannen.’
Ze glimlachte, keek op de timer en toen weer naar mij. Hoelang het nog duurde zei ze expres niet. Het mij in onzekerheid laten was een onderdeel van haar spel.
Het gezoem en getril van de machine kondigde aan dat mijn afstraffing, die ik zelf had gekozen en aangeboden, op het punt stond om te gaan beginnen.
Danielle wachtte de eerste slagen niet af. Ze kneep even in mijn wang.
‘Veel plezier lieverd. Ik kijk af en toe wel even op de monitor hoe rood je billetjes worden.’
Ze was al weg voordat ik een antwoord kon geven. De deur sloot en ik was alleen in de kamer. De eerste slag kwam minder hard aan dan dat die klonk maar desondanks schrok ik zo van de impact ervan dat ik naar adem moest happen. Vier uur, dacht ik direct. Wat heb ik mezelf aangedaan!
De machine was net klaar toen Danielle de kamer in kwam. Ze had me waarschijnlijk via de camera’s in de gaten gehouden en gezien dat de tijd erop zat en dat tussentijds ingrijpen niet nodig was geweest. Dat was ondanks de tranen die over mijn wangen biggelden en de intense hitte die ik in mijn billen voelde. Ze maakte mijn polsen en enkels los en daarna de band rond mijn middel. Voorzichtig hielp ze me van de tafel af en nam mij zachtjes op schoot, haar benen gespreid zodat mijn billen geen contact hoefden te maken. Zonder een woord te zeggen drukte ze mij tegen haar aan en kon ik mijn hoofd over haar schouder leggen. Teder wreef ze door mijn haar en kuste ze me op mijn wang terwijl mijn tranen bleven vloeien.
‘Je hebt het fantastisch gedaan lieverd’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Ik ben onder de indruk van je hoe je dit hebt doorstaan.’ Ze knuffelde en troostte me totdat de bel van de voordeur ging.
‘Dat zal Anna wel zijn om je op te halen. Loop maar vast naar de nursery, dan kom ik er zo aan om je te helpen.’
Ik stond in de nursery en had mijn billen in de spiegel bekeken. Het aanzicht deed de pijn die ik voelde toenemen; fel rood en allerlei schakeringen en op sommige plekken zelfs blauw en soms geel en groen. Toch bloedde mijn billen nergens en leek de pijn vooral onder de huid te zitten.
‘Ach Roger!’ riep Anna verschrikt uit toen ze met Danielle de nursery in was gelopen en mijn billen zag.
Danielle leek ook geschrokken te zijn en deed haar best om mijn billen wat verzachting te bieden door het insmeren van verkoelende gel en vervolgens zalf. Anna keek toe hoe Danielle mij mijn luier omdeed en streek met haar zachte hand over mijn gezicht.
‘Hij heeft nog niet gegeten en gedronken vandaag. Zal ik wat meegeven zodat hij in de auto kan eten?’
‘Ik kan hem ook in het restaurant te eten geven, daar is meer dan genoeg’ bood Anna aan.
‘Is daar tijd voor dan?’
‘Tuurlijk, dat regel ik wel met Carmen.’
De beide vrouwen keken mij aan en ik knikte terug. Ik zou wel in het restaurant eten.
Met dik ingesmeerde billen en een schone luier om met plastic broek eroverheen, nam ik voorzichtig achterin de auto bij Anna plaats. Ik verbeet me toen ik ging zitten en de bank onder mijn billen voelde. Zitten zou ik voorlopig niet willen en kunnen concludeerde ik. We reden weg, uitgezwaaid door Danielle die zich toch wel leek te schamen voor wat ik mij mezelf had laten aandoen. Ik zag in haar gezicht de bezorgdheid die ze ook had toen ze mij van de tafel losmaakte. Ook Anna was er niet gerust op:
‘Gaat het Roger?’ Ze had via de binnenspiegel oogcontact gemaakt en keek ernstig.
‘Ja, het gaat wel Anna.’
‘Je billen zagen er anders zo gehavend uit.’
‘Zo voelen ze ook. Zitten doet ook ongelooflijk veel pijn.’
‘Dat geloof ik direct. Als je wilt, smeer ik ze tijdens onze dienst nog wel een paar keer in met de verkoelende gel en verzorgende zalf.’
‘Als het lukt, graag.’
‘Ik ga zorgen dat het lukt. Wil je vertellen wat er gebeurd is dat je zo bent toegetakeld?’
Ik knikte en begon te vertellen over wat er gisteravond was gebeurd en hoe dat geleid had tot mijn opsluiting en spanking. Anna was een goede verstaander en hoorde wat er gezegd werd en wat niet.
‘Heb je er nu spijt van? Van je keuze om slaaf te worden?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee.’
‘Echt niet?’
‘Nee. Echt niet.’
‘Zou je opnieuw de keuze maken om slaaf te worden als die je geboden wordt?’
‘Ja, dat denk ik wel.’
‘Maar je weet het niet zeker?’
Ik dacht even na en antwoordde: ‘Ja, ik weet het wel zeker.’
‘Ook nu je wordt uitgebuit, gedwongen wordt jezelf te mishandelen en tot op het bot vernederd wordt?’
‘Ja, dat is misschien ook wel een deel van de spanning die ik zoek: Dat een ander de regels bepaalt.’
‘Daar gaat het bij jou om?’
‘Voor een groot deel wel. De dominantie door een vrouw, door Danielle.’
‘En door mij, door je collega’s bij Hooters en zoveel anderen.’
‘Klopt, maar iedereen onder regie van Danielle.’
‘Op hoofdlijnen maar ze geeft mij en de andere vrouwen de ruimte om jou naar eigen inzicht aan te pakken. Dat vind je ook spannend en leuk?’
Ik antwoordde niet direct. De reactie die ik wilde geven leek me niet gepast en dus moest ik mijn gevoel opzij zetten en op zoek gaan naar een diplomatiek geformuleerd antwoord.
‘En?’ vroeg Anna nog een keer.
Ik zuchtte, nog steeds niet wetend wat ik zou moeten antwoorden, en besloot maar wat te zeggen. Anna zou er zelf maar chocolade van moeten maken.
‘In de meeste gevallen vind ik het wel leuk spannend. Zoals vanavond, iedereen van ons team weet van mijn situatie af en dan is het minder eng. Dat is anders als ik ergens nieuw ben of voor het eerst met anderen kennis moet maken. Maar het verschilt ook per contact, sommigen vind ik nog steeds niet leuk en ik denk dat dat dan ook andersom is. Ik bedoel, dat zij mij dan ook niet mogen. In het huis van Lila bijvoorbeeld zijn twee vrouwen die ik echt gemeen vind. Toen Danielle bij Jennifer, Britt en Abigail luiers lieten maken vond ik het ook spannend want die meiden hadden er lol in om mij flink te vernederen maar ze waren niet gemeen.’
‘Dus om naar hun toe te gaan vond je leuk spannend?’
‘Ja, uiteindelijk wel.’
Anna trok haar wenkbrauwen op als teken dat ze er een mening over had maar hield die verder voor zich.
‘Hoe vind je mij? Ook leuk spannend?’ Anna keek mij nieuwsgierig via de binnenspiegel aan.
‘Nee, ik vind jou leuk en lief. Vooral dat laatste.’ Ik lachte erbij toen ik haar antwoordde.
Anna lachte. ‘Ik weet nou niet of dat het antwoord is dat Danielle wil horen.’
‘Wat zou het dan moeten zijn? Streng?’
‘Ja, bijvoorbeeld. Ik moet je bekennen dat ik dat wel moeilijk vind hoor om streng voor je te zijn, of stel ik je nu teleur?’
‘Nee, waarom zou je?’
‘Ik weet het niet. Misschien omdat je op zoek bent naar spanning en dominantie?’
‘Jij bent toch de baas wanneer ik bij je ben.’
‘Voel je dat ook zo?’
Ik trok onverschillig mijn schouders op. ‘Niet echt, misschien heb je een natuurlijk overwicht of accepteer ik je gezag.’
Anna lachte. ‘Dat is wel een beetje overdreven, vind je zelf ook niet?’
Ik keek als een kind dat betrapt is met de hand in de koektrommel. Anna gaf me een knipoog.
‘Weet je lieverd? Ik zal je morgen, als je bij mij bent lekker moederen. Dan ben ik en een beetje streng voor je en kan ik je knuffelen. Hoe lijkt je dat?
‘Dat lijkt me leuk!’
Anna keek mij met een kritische blik aan. ‘Nee, dat vind jij niet leuk! Ik zie het in je ogen. Ik zie teleurstelling. Jij wilt wat anders.’
Ik zweeg. Inmiddels had ik geleerd dat ik als slaafje in dit soort situaties het best kon zwijgen om te voorkomen dat ik het van kwaad tot erger maakte. Maar Anna had wel gelijk, verdorie! Natuurlijk wilde ik lekker vertroeteld en verzorgd worden, en zeker door haar. Tegelijkertijd ontbrak er iets en Anna had het gevoeld of gezien of beide. Een zesde zintuig. Ondertussen waren we op de parkeerplaats aangekomen en zette Anna haar auto stil en draaide de sleutel om waardoor de motor tot rust kwam. Ze pakte de rugleuning van de bijrijdersstoel vast en keek mij aan.
‘Plagen, je wilt dat ik je plaag en bepaal wat jij moet doen. Misschien niet gemeen of streng maar wel kordaat. Heb ik gelijk of niet?’
Ze had de spijker op z’n kop geslagen. Bullseye. Ik bloosde en ontweek haar triomfantelijke blik.
Anna zei niets maar ik voelde opeens haar lippen op mijn wang.
‘Kom’ zei ze nadat haar lippen mijn gezicht -helaas- weer hadden losgelaten, ‘we moeten gaan. Carmen wacht op ons en zo dadelijk onze eerste gasten. Ik zal onder het werk eens nadenken hoe ik morgen aan je wensen kan voldoen. Dat verdien je wel met al het werk dat je voor me doet.’
Ik knikte. ‘Heeft mijn Meesteres jou al verteld dat ik nog meer voor je ga werken?’
Anna knikte. ‘Ze heeft me geappt en zei dat ze er morgen bij mij op terug zou komen. Je bent gek maar ik ben er wel erg blij mee. Dank je!’ Ik kreeg nog een kus op mijn wang en daarna stapte Anna uit en opende mijn portier.
‘Hoe gaat het met je billen?’
‘Voelen zo hard als een plank’ bekende ik.
‘Laten we maar snel naar binnen gaan, dan kan ik er direct een laagje gel en zalf op smeren.
Ze legde haar arm om mijn middel en geleidde me zo richting de dienstingang van het restaurant.
In mijn gedachten was ik al bij morgen, de dag dat Anna zou oppassen.
Captain Crinklz
Toplid
Hoi RPV,
Helemaal eens met Jona. Top hoe je dit allemaal op papier weet te krijgen!
CC
Helemaal eens met Jona. Top hoe je dit allemaal op papier weet te krijgen!
CC
Wij kunnen helaas niet meer doen als het er OOK helemaal mee eens zijn. Wat geweldig, en wij zijn bezig om
Ikke ook meer “vrijheid af te nemen” En eerlijkheid gebied dat het best leuk/spannend is
RNdU
Superlid
Hoofdstuk 18
Met de dikke katoenen luier tussen mijn benen zat ik op de grond. Mijn knieën waren gebogen en omhuld door een warme maillot. Buiten was het ijs en ijskoud en binnen met winterse kleren aan goed te doen. Het huis van Anna was oud en qua isolatie niet meer van deze tijd. Op sommige plekken voelde je de koud door de kieren tussen muur en kozijn naar binnen trekken. Ook de voordeur sloot niet goed af waar Anna een stoffen speelgoedslang als tochtstrip had neergelegd. Zelf droeg ze een spijkerbroek en een dikke gebreide trui met een col. De eenvoudige kleding stond haar goed vond ik. Ze was van zichzelf al mooi en al het meerdere was overbodige franje. Ik bewoog met wat voorover om een treintje te pakken en onder mijn romper en maillot kraakte mijn plastic broek. Het treintje had ik te pakken maar de wagonnetjes die ik zocht lagen aan de andere kant van de houten spoorbaan die ik had gelegd. Ik kroop naar de andere kant en kreeg halverwege mijn weg een liefkozende wrijf over mijn billen van Anna die op de bank mijn spel gadesloeg.
‘Ik aai de poes’ zei ze lachend toen ik opkeek.
De poes was het embleem dat ter opfleuring op de achterkant van mijn maillot was gestikt. Een grote lapjeskat op de appeltjesgroen gekleurde maillot. Over mijn romper met lange mouwen droeg ik een fluweelachtig truitje, eveneens met lange mouwen maar met korte panden, speciaal om boven mijn luier te eindigen. De kleur van het truitje was diep donkerblauw en glom wanneer je met de vleug meestreek. Nadat ik de wagonnetjes had gepakt kroop ik terug, langs de voeten van Anna die ze expres naar voren stak om mij de doorgang te beletten. Voor de tweede keer keek ik op.
‘Je mag er niet door. Je moet eerst een centje betalen.’
Ik deed alsof ik Anna een centje gaf maar daar ging ze niet in mee.
‘Dat is niet het goede centje’ zei ze vriendelijk.
Ik gaf haar een tweede denkbeeldig centje maar ook die viel niet in goede aarde.
‘Ik heb geen andere centjes’ antwoordde ik op gespeeld teleurgestelde toon.
‘Nee?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee’.
‘Ga eens zitten lieverd’ klonk het vanaf de bank. ‘Er zijn namelijk nog andere manieren om mij te betalen.’
Nieuwsgierig en ook licht gespannen liet ik me op mijn billen vallen en keek ik Anna afwachtend aan. Ze boog zich voorover en legde haar handen op mijn schouders.
‘Je ziet er uit om op te vreten.’ Haar handen begonnen mijn schouders zachtjes te masseren en ik kreeg een kusje op mijn voorhoofd. Ze ging zo een tijdje door en langzaam verplaatsten haar handen zich naar beneden waar ze door het stof van mijn truitje en mijn romper heen mijn tepels zocht. Toen ze die gevonden had, rolde zie voorzichtig tussen haar vingers, mijn reactie nauwlettend in de gaten houdend. Ik zuchtte zachtjes van genot en begon automatisch met mijn billen naar voren en naar achteren te rollen om de erectie die ik voelde opkomen -maar die geen ruimte kreeg- te bevredigen. Anna keek mij vriendelijk lachend aan, stopte even om over mijn buik en borst te strelen en ging daarna weer verder.
‘Je bent een echt baby’tje nu je zo in je dikke luier heen en weer aan het schuiven bent’ merkte ze zoet plagend op. ‘Zo klein, zo lief, zo schattig om te zien en hoe je op mij reageert…’
Ik kon enkel knikken want door de stimulering van mijn tepels en haar zachte stem had Anna mij in haar betovering en volledig in haar macht. En dat wist zij heel goed! Ze ging nog enige tijd door met kneden, masseren en strelen totdat de bel ging. Anna stond op, keek op het schermpje van de intercom en zag dat het de pakketdienst was.
‘Ach lieverd, doe jij even open? Het is een pakketje dat ik heb besteld. Er staat een leuke blonde dame voor de deur.’
Ik aarzelde maar had inmiddels al zoveel vernederende situaties ondergaan dat ik mijn hand hier ook niet meer voor omdraaide. Ik knikte naar Anna en waggelde in mijn dikke luier krakend in de richting van de deur waar inmiddels voor de tweede keer werd aangebeld. Ik deed de deur open en er stond inderdaad een leuke blonde vrouw voor de deur. Ze stak haar standaard enthousiaste en klantvriendelijke verhaaltje al af toen gaandeweg haar gezicht van verbazing veranderde.
‘Wat hebben we hier?’ riep ze enthousiast. ‘Jij ziet er schattig uit zeg!’ De pakketbezorgster had zich al snel herpakt en vroeg: ‘Ben jij eigenlijk wel oud genoeg om alleen de deur open te doen en een pakketje aan te nemen?’
Ik knikte van ja en stak mijn armen al uit om het pakket in ontvangst te nemen maar de pakketbezorgster trok haar armen terug. ‘Ga jij je mama of oppas maar halen’ zei ze gedecideerd.
‘Jij bent ook niet de persoon voor wie dit pakketje bestemd is. Dat is een mevrouw.’
Ik probeerde nog een keer het pakketje aan te nemen maar zonder resultaat. Er zat niets anders op dan Anna te halen. Ik draaide me om en realiseerde me te laat dat de poes op de achterkant van mijn maillot voor de pakketbezorgster nu vol in het zicht was. Ik zag haar in de spiegel in de gang in lachen uitbarsten.
Aan de hand van Anna keerde ik terug de gang in waar de pakketbezorgster ons vriendelijk en breed lachend opwachtte. ‘Hij is een snoepje om te zien’ zei ze tegen Anna, en tegen mij: ‘Wat heb jij een mooie poes op je billen! Heeft die poes ook een naam?’
Anna lachte en keek mij vertederd aan. ‘Heeft de poes eigenlijk een naam Roger?’ herhaalde ze de vraag.
‘Nee, nog niet’ klonk ik wat hoog in mijn stem.
‘Ach wat jammer’ plaagde de pakketbezorgster mij, ‘zo’n mooie poes. In ieder geval zit die wel lekker zacht op je dikke luier, toch?’
Ik knikte en voelde hoe ik kleurde. Anna zag het en sloeg haar arm om mij heen. ‘Die dikke luier houdt je kleertjes wel schoon en droog hè lieverd?’
Ik knikte nogmaals en de vrouwen lachten veelbetekenend naar elkaar waarna Anna het pakketje in ontvangst nam, de pakketbezorgster bedankte en haar vijf dollar fooi toestopte.
‘Dank je’ reageerde de blonde vrouw dankbaar. ‘Weer studieboeken?’ zei ze knikkend in de richting van het pakketje.
‘Ja, voor het volgend onderdeel van mijn onderzoek’ bevestigde Anna.
‘Veel succes in ieder geval en tot de volgende keer.’
‘Dank je. Tot de volgende keer en werk ze.’
Anna sloot de deur en nam mij mee de huiskamer in.
‘Dat was Kim, de pakketbezorger die altijd de pakjes komt brengen’ lichtte ze toe en toen werd het me duidelijk dat de vrouwen elkaar op z’n minst enigszins kenden.
Anna tikte me speels op de billen. ‘Je maillot trekt de aandacht!’ kirde ze, ‘zeker ook omdat je billen er prachtig in uitkomen!’ Ze wreef even flink over mijn achterwerk. ‘Die heerlijk dik ingepakte luierbilletjes van je! Een magneet voor alle vrouwen, jong en oud!’
Ik begon weer te blozen, denkend aan de reacties en de blikken die ik zou krijgen wanneer ik in deze kleding over straat zou gaan. Ik hoopte dat Anna niet van plan was dat te gaan doen!
Maar wat mij te wachten stond, en waar ik -misschien ook wel gelukkig- helemaal niets vanaf wist, kwam in de middag.
Anna nam mij mee naar een klimhal waar veel collega’s van Hooters zich al op de parkeerplaats verzameld hadden. Ik stapte aarzelend uit, mij volledig bewust van de maillot en het truitje dat ik droeg en die nu nog door mijn jas werden bedekt. Dat gold natuurlijk niet voor mijn benen, daar stak de felgroene maillot al vrolijk onderuit wat tot nieuwsgierige blikken van mijn collega’s leidde.
Carmen begroette Anna en mij en ik begreep dat de klimhal voor ons personeelsuitje/teambuilding was afgehuurd.
‘We zijn compleet en het is tijd dus we kunnen naar binnen’ zei Carmen waarna iedereen zich in de richting van de entree begaf. Twee vriendelijke, sportief uitziende jonge vrouwen, heetten ons welkom en waarschijnlijk had Carmen al aangekondigd dat er een wat afwijkend uitgedoste man zou meekomen want vooralsnog keken ze niet heel vreemd op. Anna begeleidde mij en droeg over haar schouder de grote verzorgingstas die bij alle collega’s bekend was.
‘Jij hebt de schone taak op je genomen om onze baby te verzorgen?’ vroegen enkele collega’s haar met een mix van leedvermaak en medelijden.
‘Ach, iemand moet het doen en het betaalt goed’ lachte Anna terug. ‘En buiten zijn poepluiers om valt het best wel mee hoor.’ Ze trok ondertussen de rits van mijn jas open en deed die uit waardoor ik in mijn peuterkleding tussen de aantrekkelijke vrouwen stond. Mijn collega’s, die inmiddels toch al het nodige gewend waren, moesten toch desalniettemin even kijken naar mijn outfit en ook zij toonden bovengemiddelde belangstelling voor de poes op de achterkant van mijn maillot. Er ontstond rumoer, gelach en gegiechel waardoor Carmen zich genoodzaakt zag om de twee gastvrouwen en tevens instructrices te informeren over mijn persoon en achtergrond. Ze zorgde ervoor dat de twee dames mij goed konden zien en liet mij nog een rondje draaien zodat mijn bilpartij voor hun vol in het zicht was. Ik hoorde ze lachen en er een opmerking over maken.
‘Dat wordt nog wat als hij moet gaan klimmen.’
‘Een soort Bridget Jones-scène’ maakte een van mijn collega’s een vergelijk. ‘In de brandweerkazerne, dat ze langs die paal naar beneden glijdt.’
‘O ja, die scène!’ Wederom gelach, veel en hard.
Voordat we gingen klimmen, kregen we een drankje aangeboden en werd ons het een en ander uitgelegd over klimtechnieken en veiligheidsmaatregelen. Anna schonk de appelsap die ze voor mij had besteld over in een tuitbeker en zette die op tafel neer wat tot lachende gezichten bij de collega’s en de instructrices leidde.
‘Met twee handjes vastpakken hè lieverd’ zei Anna zachtjes waarna ze een slab tevoorschijn toverde en die om mijn nek losjes vaststrikte.
Ik knikte en keek met een rood hoofd de ruimte in waar een twintigtal knappe vrouwen meer aandacht voor mij leken te hebben dan voor het white board waarop de instructies stonden getekend en geschreven. Het ongemak werd bij mij nog groter toen ik met twee handen mijn beker vastpakte en aan mijn mond zette. Anna streek goedkeurend over mijn zij.
‘Goed zo schatje’ complimenteerde ze me. ‘En rustig drinken.’
Ik knikte nogmaals en was blij dat de aandacht weer meer naar de uitleg uit ging. Na het drankje en de uitleg was het tijd om de klimhal in te gaan. Het was daar frisjes in vergelijking met de ruimte waar we de uitleg hadden gekregen maar de instructrices verzekerden ons dat we van het klimmen vanzelf warm zouden worden. Een van de instructrices trok een veiligheidsharnas aan en deed voor hoe je die kon en moest aanpassen aan je lichaam. Daarna liep ze naar de wand toe en pakte een touw dat van boven naar beneden liep en trok daaraan. Haar collega controleerde of het touw dat zij vast had het andere eind van datzelfde touw was. Dat bleek zo te zijn, wat ook logisch was omdat beide stukken dezelfde kleur hadden. Ze deed voor hoe je het touw aan je harnas vast moest maken en ging toen langzaam klimmend naar boven, bij iedere beweging een uitleg geven wat de beste techniek en strategie was om te klimmen. De instructrice die op de grond bleef en het andere eind vasthield legde uit hoe je het best het touw kon vasthouden en een eventuele val van je maatje kon opvangen. Na een klim van ongeveer acht meter daalde de instructrice weer af en stond zij even later weer op de grond.
‘We stellen voor dat we nog een keer een voorbeeld geven en dat jullie daarna in tweetallen gaan klimmen en borgen. Is er iemand die ons wil helpen een voorbeeld te geven?’
De instructrices keken ons als groep aan en, alsof het zo afgesproken was, keken al mijn collega’s mij aan.
‘Onze baby!’ stelde er een voor.
‘Ja, onze baby mag het voordoen!’ vielen anderen bij.
De instructrices keken mij aan of ik het ermee eens was maar Anna duwde me al zachtjes ongezien naar voren waardoor er voor mij geen weg terug was.
‘Als hij het van angst in zijn broek doet merken we er niets van’ werd er achter mijn rug gegrapt.
Een glimlachende instructrice hielp mij het harnas aan te trekken dat met twee banden in het kruis nog eens extra mijn dikke luierkont accentueerde. Een band rond mijn middel en kruislings over mijn borst en rug zorgden ervoor dat ik veilig was. Daarna werd de haak met het touw vastgeklikt en voelde ik de andere instructrice het touw aantrekken. Ik was blij dat ik goed had opgelet welke punten de instructrice had gepakt om naar boven te klimmen en was vastbesloten diezelfde weg naar boven te nemen om zo nog iets van mijn waardigheid te behouden. Ik was nog maar twee meter geklommen toen het gefluit en gejoel begon. Bijna iedereen leek er aan mee te doen zo hard klonk het en zo divers de stemmen die ik hoorde. Achterom kijken kon ik niet omdat ik al mijn aandacht bij het klimmen nodig had. De dikke luier zat mij flink in de weg en iedere keer wanneer ik mijn voeten verplaatste, hoorde ik het gekraak van de plastic broek onder mijn maillot uit komen. Het was een nieuwe dimensie van vernederd worden, zo ervoer ik het.
‘Lekker kontje!’
‘Luierkont!’
‘Dikbil!’
‘Baby boy!’ En nog veel meer opmerkingen kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd en op de matte klimmuur zag ik de flauwe spiegelingen van de flitsers die mij extra belichtten voor het maken van een foto of video. Ik kon wel raden hoe het er van beneden af uit zou zien. Ik probeerde me er desondanks van af te sluiten en klom verder omhoog, mijn hoogtevrees en bibberende benen negerend. De instructrices bleven professioneel en complimenteerden me voor mijn progressie en moedigden mij aan om verder te gaan. Ik vond het bovenin enger en enger worden. Ik dwong mezelf niet naar beneden te kijken, enkel naar voren en omhoog maar met iedere centimeter die ik klom, namen mijn zenuwen toe en duurde het langer voordat ik de volgende beweging durfde te maken. Het enige voordeel was dat het rumoer beneden stilgevallen was. De plagerijen waren opgehouden en hadden plaatsgemaakt voor respect. Gelukkig konden ze op de grond niet zien dat ik van pure angst ongecontroleerd in mijn luier plaste. Snel pakte ik een steunpunt boven mij vast om de stroom te laten ophouden maar die tactiek werkte niet. Eenmaal opnieuw in balans en de spieren ontspannend om nieuwe krachten op te bouwen voor de volgende stap, kwam de plas weer op gang en ging net zo lang door totdat mijn blaas geheel leeg was. Ik klom weer verder en voelde tot mijn geruststelling dat het touw nog steeds strak gehouden werd. Ik keek omhoog en zag dat er nog een heel stuk muur te beklimmen was. Mijn gevoel zei dat ik halverwege was maar ik durfde niet naar beneden te kijken om te controleren of mijn gevoel juist was. Ik trilde en beefde ondanks de positieve geluiden die de instructrices naar boven schreeuwde.
‘Je doet het heel goed!’
‘Ga door!’
‘We hebben je touw strak vast, er kan niets gebeuren.’
Ik haalde diep adem en maakte de volgende klim waar ik een fors uitstekend punt zag en waar ik even zou kunnen uitrusten. Een paar tellen later stond ik daar redelijk eenvoudig en kon ik mij aan twee uitstekende handvatten goed vasthouden. Voorzichtig keek ik achterom naar beneden om te zien hoe ver ik was en ik schrok me wezenloos. De dames beneden waren net Legopoppetjes en ik voelde mij draaierig en misselijk worden van de hoogte waarop ik me bevond. Van pure angst leegde ik met een luid gegorgel en gerommel mijn gehele darminhoud. Mijn luier bolde en trok strak, een gevolg waar ik inmiddels zeer vertrouwd mee was geraakt. Wat zouden de vrouwen zo dadelijk zeggen wanneer ik beneden was? Zouden ze het direct ruiken? Ik bibberde van angst, nu zowel van de hoogte als van de confrontatie die mij eenmaal weer beneden te wachten stond. Om nog meer respect af te dwingen, en zo hopelijk ook mijn poepluier te compenseren, klom ik omhoog, vertrouwend op de veiligheidslijn die nog steeds strak stond. Ik ging verder en verder totdat ik bovenin was en daarmee dacht ik het moeilijkste te hebben gehad. Maar dat viel tegen: Mijn spieren waren inmiddels flink verzuurd en vermoeid en moesten mij nog veilig naar beneden brengen. Daarbij moest ik nu bij iedere beweging die ik maakte naar beneden kijken in plaats van omhoog! Iedere keer de afgrond in kijkend vanaf een hoogte die mijn maag deed tollen. Voorzichtig ging ik van het ene houvast na het andere en was ik na enkele minuten halverwege en aan het einde van mijn krachten gekomen. Gelukkig was ik de afgelopen maanden veel afgevallen anders was het helemaal een onbegonnen werk geweest. Maar ik was niet getraind en door de vermoeidheid raakte ik naast mijn krachten ook mijn scherpte kwijt en greep ik mis. Ik kon niets meer vastpakken en zag alle uitsteeksels van de muur langs mijn ogen voorbij schieten. De instructrice reageerde snel en kon mijn val verzachten maar niet voorkomen dat ik in de lucht al stil kwam te hangen. Met een onelegante plof kwam ik voor alle vrouwen plat op mijn billen terecht en voelde ik de viezigheid in mijn luier alle kanten op gaan. Toch kreeg ik een oorverdovend applaus voor de prestatie die ik geleverd had.
‘Je billen kunnen geen pijn doen met zo’n dikke luier’ begon daarna een collega al te grappen.
De andere vrouwen begonnen ook te lachen maar nu het hun beurt was om te gaan klimmen, was de hilariteit toch minder door de nervositeit die zij voelden.
Anna ontfermde zich over mij en liep naar me toe om me overeind te helpen. Toen ik eenmaal stond gaf ze me een kus.
‘Goed gedaan zeg! En dat met zo’n dikke prop tussen je benen! Knap hoor!’
‘Dank je’ antwoordde ik voorzichtig lachend. De collega’s stonden inmiddels al in tweetallen klaar om te gaan klimmen en de veiligheidslijn vast te houden. Een van de instructrices kwam op ons afgelopen om Anna en mij er op te wijzen dat het nu aan haar was om te klimmen en aan mij om de lijn vast te houden. Anna excuseerde ons. ‘Ik denk dat hij eerst een schone broek nodig heeft.’
De ogen van de instructrice werden groot. ‘Ik dacht dat het alleen voor de show was’ zei ze wijzend naar mijn luier.’
‘O nee hoor, kijk en ruik maar!’
‘Nee dank je’ lachte de vriendelijke instructrice. ‘De toiletten zijn achter de bar links. In het midden is een grotere ruimte waar je hem kunt verschonen.’
‘Fijn, dank je wel!’ bedankte Anna haar. We liepen de hal uit, het restaurantgedeelte in waar Anna eerst de verzorgingstas pakte en daarna mij aan de hand meenam de verschoonruimte in.
‘Zo, dat was goed van jou zeg’ begon Anna weer terwijl ze mijn maillot naar beneden trok. ‘Ik wist niet dat jij dit kon en durfde.’
‘Ik ook niet maar ik vond het doodeng.’
‘Zo eng dat je in je broek plaste en poepte?’
‘Letterlijk, ja.’
‘Waarom ging je dan ook zo hoog?’
‘Om ervoor te zorgen dat die opmerkingen stopten. Die plagerijen.’
Anna had zichtbaar met mij te doen en streek met haar hand over mijn gezicht; eerst door mijn haar en toen over mijn wang.
‘Ach lieverd, die plagerijen zullen er altijd zijn. Dat kun je je collega’s niet kwalijk nemen als je ziet hoe je erbij loopt: een dikke luier - en die is echt dik hoor!’
‘Ik weet het’ onderbrak ik haar.
Ze knikte en ging verder: ‘Een dikke luier en dan nog een maillot met een poes er achterop gestikt in een kermiskleur en dan nog zo’n truitje, gemaakt van een kinderachtige stof. Je bent ook echt een peuter om te zien.’
Ik knikte en zweeg. Anna had inmiddels mijn plastic broek uitgetrokken en maakte de luier los.
‘Zo, jij hebt flink je best gedaan zeg’ zei ze half lachend half onder de indruk. ‘Je bezorgt me een hoop werk.’
‘Het spijt me Anna.’ Ik voelde me ongemakkelijk en vies en zonder dat ik het wilde begonnen mijn ogen vochtig te worden en biggelden de eerste tranen over mijn wangen. Het duurde even voordat Anna het zag, te druk bezig met de viezigheid van mijn onderlichaam te verwijderen. Echter, toen ze het zag toonde ze haar lieve en zorgzame karakter en troostte ze me.
‘Het komt goed lieverd. Ik maak je schoon, dan voel je je ook weer prettiger en dan kom je even bij mij op schoot knuffelen.’ Om mij tijdens het verschonen op me gemak te stellen, pakte ze een fopspeen uit de verzorgingstas, stopte die kort in haar mond waarna ze die vervolgens in de mijne stopte. Ik wist niet of ik dit nu nog meer vernederend vond voelen of niet maar naarmate ik langer op de speen sabbelde, voelde ik mijn ademhaling tot rust komen en de tranen drogen. Anna ging ondertussen rustig verder mij te verschonen terwijl ze ondertussen zachtjes maar met een heldere stem een liedje zong. Gaandeweg het liedje raakte ik een soort trance en ging de helft -of nog meer- van wat er in de ruimte gebeurde langs mij heen. Voordat ik erg in had, kuste Anna mij opnieuw en hield ze haar handen uitnodigend naar mij toe uit.
‘Kom, je bent klaar. Je ruikt weer lekker fris en je vieze luier zit veilig in een luchtdichte tas. Je hebt een schone plastic broek en je kleertjes waren nog schoon dus er is niets om je zorgen om te maken.’ Anna trok mij van de tafel af en nam plaats op de stoel waar ze me uitnodigde op haar schoot te komen zitten. Met mijn gezicht naar haar toe en mijn benen aan weerszijden van de hare liet ik me door Anna omarmen en legde ik mijn hoofd op haar schouder. Ik voelde haar handen over mijn rug en billen gaan. Ik had mijn speen nog in mijn mond en dommelde, wellicht door de combinatie van de ervaren spanning, vermoeidheid, speen en troost, al snel in.
Veel te snel fluisterde Anna in mijn oor dat het tijd was om terug te keren naar de collega’s. Ik stond op en kreeg nog een lieve knuffel van haar.
‘Zullen we die maar uit je mond halen’ zei ze de speen al uit mijn mond trekkend. ‘Ik denk dat je zonder al genoeg opmerkingen krijgt.’
Ik knikte en liep gedwee achter Anna aan. Vanuit het restaurant klonk al het rumoer van de eerste collega’s die teruggekeerd waren van hun klimavontuur.
‘Zo, zijn jullie daar eindelijk? We hoorden dat onze baby een poepluier had?’
Er werd hard gelachen. Anna glimlachte. ‘Dat hebben alle baby’s’ antwoordde ze droog. ‘Kleine baby’s en grote baby’s.’
Nog meer collega’s kwamen binnendruppelen. De ene meer bezweet dan de ander; het leek erop dat de meeste collega’s vooral hadden uitgekeken naar het borrelen en het eten dan naar de klimactiviteiten. Een van de collega’s had nog het klimharnas in haar handen en net op het moment dat ze die wilde terug gaan brengen, hield een andere collega haar tegen:
‘Laten we die onze baby aan trekken. Dan heeft die een tuigje zodat die niet weg kan lopen.’
Ik voelde direct hoe meerdere handen mij vastpakten. Anna en Carmen keken toe en negeerden mijn vragende blik. Toch voelde Anna zich wel verantwoordelijk voor mij: ‘Oké, alleen dan een harnas maar dan doen we het verder rustig aan. Afgesproken?’ Carmen knikte instemmend wat door de collega’s werd gezien. Ik zou vanmiddag verder redelijk met rust gelaten worden, leidde ik eruit af. De collega met het harnas hield het voor mij open en ik moest erin stappen waarna de gespen en banden rondom werden aangetrokken. Dat ze toch verder gingen met mij te vernederen was te verwachten: De wat kinky ingestelde collega’s toverden sokken en kniekousen tevoorschijn. Het eerste paar sokken werd om mijn handen geschoven, het tweede en derde paar opgerold en in mijn palmen gelegd waarover een volgend paar sokken geschoven werd. Om het geheel te borgen, volgden de kniekousen die dubbelgeslagen over mijn onderarmen werden getrokken. Zo waren mijn handen en vingers nutteloos gemaakt en moest ik ook lijdzaam toekijken hoe een veiligheidslijn aan mijn harnas werd vastgemaakt en vervolgens aan de bank waarop we zaten.
‘Onze baby kan niet meer weglopen’ grinnikte een van mijn kinky collega’s.
‘En zal ook gevoerd moeten worden want zelfs zijn tuitbeker kan hij niet meer vastpakken’ vulde een ander aan.
‘Dan zullen wij hem moeten voeren’ reageerde de eerste weer. Liefhebbers?’
Vele collega’s, veel meer dan ik had verwacht, staken hun hand op. Aan aandacht zou ik vanmiddag niets tekort komen. Ik keek Anna aan die mij bemoedigend knipoogde. ‘Het komt goed’ leek ze te willen zeggen. De ‘winnaars’ van de loting kwamen aan weerszijden van me zitten.
‘Mag hij al vast voedsel of moet onze baby nog aan de borst?’ vroeg een van mijn buurvrouwen aan Anna. ‘Het past in ieder geval goed bij de tekst op zijn slab!’
Op mijn slab van Hooters stond namelijk de suggestieve tekst: ‘I like my milk from jugs’
‘Als jij hem aan de borst wil leggen, prima.’
Dat bleek het juiste antwoord. Mijn buurvrouw bond in maar dat betekende nog niet dat het geplaag over was. Ik had nog een lange middag voor de boeg!
Met de dikke katoenen luier tussen mijn benen zat ik op de grond. Mijn knieën waren gebogen en omhuld door een warme maillot. Buiten was het ijs en ijskoud en binnen met winterse kleren aan goed te doen. Het huis van Anna was oud en qua isolatie niet meer van deze tijd. Op sommige plekken voelde je de koud door de kieren tussen muur en kozijn naar binnen trekken. Ook de voordeur sloot niet goed af waar Anna een stoffen speelgoedslang als tochtstrip had neergelegd. Zelf droeg ze een spijkerbroek en een dikke gebreide trui met een col. De eenvoudige kleding stond haar goed vond ik. Ze was van zichzelf al mooi en al het meerdere was overbodige franje. Ik bewoog met wat voorover om een treintje te pakken en onder mijn romper en maillot kraakte mijn plastic broek. Het treintje had ik te pakken maar de wagonnetjes die ik zocht lagen aan de andere kant van de houten spoorbaan die ik had gelegd. Ik kroop naar de andere kant en kreeg halverwege mijn weg een liefkozende wrijf over mijn billen van Anna die op de bank mijn spel gadesloeg.
‘Ik aai de poes’ zei ze lachend toen ik opkeek.
De poes was het embleem dat ter opfleuring op de achterkant van mijn maillot was gestikt. Een grote lapjeskat op de appeltjesgroen gekleurde maillot. Over mijn romper met lange mouwen droeg ik een fluweelachtig truitje, eveneens met lange mouwen maar met korte panden, speciaal om boven mijn luier te eindigen. De kleur van het truitje was diep donkerblauw en glom wanneer je met de vleug meestreek. Nadat ik de wagonnetjes had gepakt kroop ik terug, langs de voeten van Anna die ze expres naar voren stak om mij de doorgang te beletten. Voor de tweede keer keek ik op.
‘Je mag er niet door. Je moet eerst een centje betalen.’
Ik deed alsof ik Anna een centje gaf maar daar ging ze niet in mee.
‘Dat is niet het goede centje’ zei ze vriendelijk.
Ik gaf haar een tweede denkbeeldig centje maar ook die viel niet in goede aarde.
‘Ik heb geen andere centjes’ antwoordde ik op gespeeld teleurgestelde toon.
‘Nee?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee’.
‘Ga eens zitten lieverd’ klonk het vanaf de bank. ‘Er zijn namelijk nog andere manieren om mij te betalen.’
Nieuwsgierig en ook licht gespannen liet ik me op mijn billen vallen en keek ik Anna afwachtend aan. Ze boog zich voorover en legde haar handen op mijn schouders.
‘Je ziet er uit om op te vreten.’ Haar handen begonnen mijn schouders zachtjes te masseren en ik kreeg een kusje op mijn voorhoofd. Ze ging zo een tijdje door en langzaam verplaatsten haar handen zich naar beneden waar ze door het stof van mijn truitje en mijn romper heen mijn tepels zocht. Toen ze die gevonden had, rolde zie voorzichtig tussen haar vingers, mijn reactie nauwlettend in de gaten houdend. Ik zuchtte zachtjes van genot en begon automatisch met mijn billen naar voren en naar achteren te rollen om de erectie die ik voelde opkomen -maar die geen ruimte kreeg- te bevredigen. Anna keek mij vriendelijk lachend aan, stopte even om over mijn buik en borst te strelen en ging daarna weer verder.
‘Je bent een echt baby’tje nu je zo in je dikke luier heen en weer aan het schuiven bent’ merkte ze zoet plagend op. ‘Zo klein, zo lief, zo schattig om te zien en hoe je op mij reageert…’
Ik kon enkel knikken want door de stimulering van mijn tepels en haar zachte stem had Anna mij in haar betovering en volledig in haar macht. En dat wist zij heel goed! Ze ging nog enige tijd door met kneden, masseren en strelen totdat de bel ging. Anna stond op, keek op het schermpje van de intercom en zag dat het de pakketdienst was.
‘Ach lieverd, doe jij even open? Het is een pakketje dat ik heb besteld. Er staat een leuke blonde dame voor de deur.’
Ik aarzelde maar had inmiddels al zoveel vernederende situaties ondergaan dat ik mijn hand hier ook niet meer voor omdraaide. Ik knikte naar Anna en waggelde in mijn dikke luier krakend in de richting van de deur waar inmiddels voor de tweede keer werd aangebeld. Ik deed de deur open en er stond inderdaad een leuke blonde vrouw voor de deur. Ze stak haar standaard enthousiaste en klantvriendelijke verhaaltje al af toen gaandeweg haar gezicht van verbazing veranderde.
‘Wat hebben we hier?’ riep ze enthousiast. ‘Jij ziet er schattig uit zeg!’ De pakketbezorgster had zich al snel herpakt en vroeg: ‘Ben jij eigenlijk wel oud genoeg om alleen de deur open te doen en een pakketje aan te nemen?’
Ik knikte van ja en stak mijn armen al uit om het pakket in ontvangst te nemen maar de pakketbezorgster trok haar armen terug. ‘Ga jij je mama of oppas maar halen’ zei ze gedecideerd.
‘Jij bent ook niet de persoon voor wie dit pakketje bestemd is. Dat is een mevrouw.’
Ik probeerde nog een keer het pakketje aan te nemen maar zonder resultaat. Er zat niets anders op dan Anna te halen. Ik draaide me om en realiseerde me te laat dat de poes op de achterkant van mijn maillot voor de pakketbezorgster nu vol in het zicht was. Ik zag haar in de spiegel in de gang in lachen uitbarsten.
Aan de hand van Anna keerde ik terug de gang in waar de pakketbezorgster ons vriendelijk en breed lachend opwachtte. ‘Hij is een snoepje om te zien’ zei ze tegen Anna, en tegen mij: ‘Wat heb jij een mooie poes op je billen! Heeft die poes ook een naam?’
Anna lachte en keek mij vertederd aan. ‘Heeft de poes eigenlijk een naam Roger?’ herhaalde ze de vraag.
‘Nee, nog niet’ klonk ik wat hoog in mijn stem.
‘Ach wat jammer’ plaagde de pakketbezorgster mij, ‘zo’n mooie poes. In ieder geval zit die wel lekker zacht op je dikke luier, toch?’
Ik knikte en voelde hoe ik kleurde. Anna zag het en sloeg haar arm om mij heen. ‘Die dikke luier houdt je kleertjes wel schoon en droog hè lieverd?’
Ik knikte nogmaals en de vrouwen lachten veelbetekenend naar elkaar waarna Anna het pakketje in ontvangst nam, de pakketbezorgster bedankte en haar vijf dollar fooi toestopte.
‘Dank je’ reageerde de blonde vrouw dankbaar. ‘Weer studieboeken?’ zei ze knikkend in de richting van het pakketje.
‘Ja, voor het volgend onderdeel van mijn onderzoek’ bevestigde Anna.
‘Veel succes in ieder geval en tot de volgende keer.’
‘Dank je. Tot de volgende keer en werk ze.’
Anna sloot de deur en nam mij mee de huiskamer in.
‘Dat was Kim, de pakketbezorger die altijd de pakjes komt brengen’ lichtte ze toe en toen werd het me duidelijk dat de vrouwen elkaar op z’n minst enigszins kenden.
Anna tikte me speels op de billen. ‘Je maillot trekt de aandacht!’ kirde ze, ‘zeker ook omdat je billen er prachtig in uitkomen!’ Ze wreef even flink over mijn achterwerk. ‘Die heerlijk dik ingepakte luierbilletjes van je! Een magneet voor alle vrouwen, jong en oud!’
Ik begon weer te blozen, denkend aan de reacties en de blikken die ik zou krijgen wanneer ik in deze kleding over straat zou gaan. Ik hoopte dat Anna niet van plan was dat te gaan doen!
Maar wat mij te wachten stond, en waar ik -misschien ook wel gelukkig- helemaal niets vanaf wist, kwam in de middag.
Anna nam mij mee naar een klimhal waar veel collega’s van Hooters zich al op de parkeerplaats verzameld hadden. Ik stapte aarzelend uit, mij volledig bewust van de maillot en het truitje dat ik droeg en die nu nog door mijn jas werden bedekt. Dat gold natuurlijk niet voor mijn benen, daar stak de felgroene maillot al vrolijk onderuit wat tot nieuwsgierige blikken van mijn collega’s leidde.
Carmen begroette Anna en mij en ik begreep dat de klimhal voor ons personeelsuitje/teambuilding was afgehuurd.
‘We zijn compleet en het is tijd dus we kunnen naar binnen’ zei Carmen waarna iedereen zich in de richting van de entree begaf. Twee vriendelijke, sportief uitziende jonge vrouwen, heetten ons welkom en waarschijnlijk had Carmen al aangekondigd dat er een wat afwijkend uitgedoste man zou meekomen want vooralsnog keken ze niet heel vreemd op. Anna begeleidde mij en droeg over haar schouder de grote verzorgingstas die bij alle collega’s bekend was.
‘Jij hebt de schone taak op je genomen om onze baby te verzorgen?’ vroegen enkele collega’s haar met een mix van leedvermaak en medelijden.
‘Ach, iemand moet het doen en het betaalt goed’ lachte Anna terug. ‘En buiten zijn poepluiers om valt het best wel mee hoor.’ Ze trok ondertussen de rits van mijn jas open en deed die uit waardoor ik in mijn peuterkleding tussen de aantrekkelijke vrouwen stond. Mijn collega’s, die inmiddels toch al het nodige gewend waren, moesten toch desalniettemin even kijken naar mijn outfit en ook zij toonden bovengemiddelde belangstelling voor de poes op de achterkant van mijn maillot. Er ontstond rumoer, gelach en gegiechel waardoor Carmen zich genoodzaakt zag om de twee gastvrouwen en tevens instructrices te informeren over mijn persoon en achtergrond. Ze zorgde ervoor dat de twee dames mij goed konden zien en liet mij nog een rondje draaien zodat mijn bilpartij voor hun vol in het zicht was. Ik hoorde ze lachen en er een opmerking over maken.
‘Dat wordt nog wat als hij moet gaan klimmen.’
‘Een soort Bridget Jones-scène’ maakte een van mijn collega’s een vergelijk. ‘In de brandweerkazerne, dat ze langs die paal naar beneden glijdt.’
‘O ja, die scène!’ Wederom gelach, veel en hard.
Voordat we gingen klimmen, kregen we een drankje aangeboden en werd ons het een en ander uitgelegd over klimtechnieken en veiligheidsmaatregelen. Anna schonk de appelsap die ze voor mij had besteld over in een tuitbeker en zette die op tafel neer wat tot lachende gezichten bij de collega’s en de instructrices leidde.
‘Met twee handjes vastpakken hè lieverd’ zei Anna zachtjes waarna ze een slab tevoorschijn toverde en die om mijn nek losjes vaststrikte.
Ik knikte en keek met een rood hoofd de ruimte in waar een twintigtal knappe vrouwen meer aandacht voor mij leken te hebben dan voor het white board waarop de instructies stonden getekend en geschreven. Het ongemak werd bij mij nog groter toen ik met twee handen mijn beker vastpakte en aan mijn mond zette. Anna streek goedkeurend over mijn zij.
‘Goed zo schatje’ complimenteerde ze me. ‘En rustig drinken.’
Ik knikte nogmaals en was blij dat de aandacht weer meer naar de uitleg uit ging. Na het drankje en de uitleg was het tijd om de klimhal in te gaan. Het was daar frisjes in vergelijking met de ruimte waar we de uitleg hadden gekregen maar de instructrices verzekerden ons dat we van het klimmen vanzelf warm zouden worden. Een van de instructrices trok een veiligheidsharnas aan en deed voor hoe je die kon en moest aanpassen aan je lichaam. Daarna liep ze naar de wand toe en pakte een touw dat van boven naar beneden liep en trok daaraan. Haar collega controleerde of het touw dat zij vast had het andere eind van datzelfde touw was. Dat bleek zo te zijn, wat ook logisch was omdat beide stukken dezelfde kleur hadden. Ze deed voor hoe je het touw aan je harnas vast moest maken en ging toen langzaam klimmend naar boven, bij iedere beweging een uitleg geven wat de beste techniek en strategie was om te klimmen. De instructrice die op de grond bleef en het andere eind vasthield legde uit hoe je het best het touw kon vasthouden en een eventuele val van je maatje kon opvangen. Na een klim van ongeveer acht meter daalde de instructrice weer af en stond zij even later weer op de grond.
‘We stellen voor dat we nog een keer een voorbeeld geven en dat jullie daarna in tweetallen gaan klimmen en borgen. Is er iemand die ons wil helpen een voorbeeld te geven?’
De instructrices keken ons als groep aan en, alsof het zo afgesproken was, keken al mijn collega’s mij aan.
‘Onze baby!’ stelde er een voor.
‘Ja, onze baby mag het voordoen!’ vielen anderen bij.
De instructrices keken mij aan of ik het ermee eens was maar Anna duwde me al zachtjes ongezien naar voren waardoor er voor mij geen weg terug was.
‘Als hij het van angst in zijn broek doet merken we er niets van’ werd er achter mijn rug gegrapt.
Een glimlachende instructrice hielp mij het harnas aan te trekken dat met twee banden in het kruis nog eens extra mijn dikke luierkont accentueerde. Een band rond mijn middel en kruislings over mijn borst en rug zorgden ervoor dat ik veilig was. Daarna werd de haak met het touw vastgeklikt en voelde ik de andere instructrice het touw aantrekken. Ik was blij dat ik goed had opgelet welke punten de instructrice had gepakt om naar boven te klimmen en was vastbesloten diezelfde weg naar boven te nemen om zo nog iets van mijn waardigheid te behouden. Ik was nog maar twee meter geklommen toen het gefluit en gejoel begon. Bijna iedereen leek er aan mee te doen zo hard klonk het en zo divers de stemmen die ik hoorde. Achterom kijken kon ik niet omdat ik al mijn aandacht bij het klimmen nodig had. De dikke luier zat mij flink in de weg en iedere keer wanneer ik mijn voeten verplaatste, hoorde ik het gekraak van de plastic broek onder mijn maillot uit komen. Het was een nieuwe dimensie van vernederd worden, zo ervoer ik het.
‘Lekker kontje!’
‘Luierkont!’
‘Dikbil!’
‘Baby boy!’ En nog veel meer opmerkingen kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd en op de matte klimmuur zag ik de flauwe spiegelingen van de flitsers die mij extra belichtten voor het maken van een foto of video. Ik kon wel raden hoe het er van beneden af uit zou zien. Ik probeerde me er desondanks van af te sluiten en klom verder omhoog, mijn hoogtevrees en bibberende benen negerend. De instructrices bleven professioneel en complimenteerden me voor mijn progressie en moedigden mij aan om verder te gaan. Ik vond het bovenin enger en enger worden. Ik dwong mezelf niet naar beneden te kijken, enkel naar voren en omhoog maar met iedere centimeter die ik klom, namen mijn zenuwen toe en duurde het langer voordat ik de volgende beweging durfde te maken. Het enige voordeel was dat het rumoer beneden stilgevallen was. De plagerijen waren opgehouden en hadden plaatsgemaakt voor respect. Gelukkig konden ze op de grond niet zien dat ik van pure angst ongecontroleerd in mijn luier plaste. Snel pakte ik een steunpunt boven mij vast om de stroom te laten ophouden maar die tactiek werkte niet. Eenmaal opnieuw in balans en de spieren ontspannend om nieuwe krachten op te bouwen voor de volgende stap, kwam de plas weer op gang en ging net zo lang door totdat mijn blaas geheel leeg was. Ik klom weer verder en voelde tot mijn geruststelling dat het touw nog steeds strak gehouden werd. Ik keek omhoog en zag dat er nog een heel stuk muur te beklimmen was. Mijn gevoel zei dat ik halverwege was maar ik durfde niet naar beneden te kijken om te controleren of mijn gevoel juist was. Ik trilde en beefde ondanks de positieve geluiden die de instructrices naar boven schreeuwde.
‘Je doet het heel goed!’
‘Ga door!’
‘We hebben je touw strak vast, er kan niets gebeuren.’
Ik haalde diep adem en maakte de volgende klim waar ik een fors uitstekend punt zag en waar ik even zou kunnen uitrusten. Een paar tellen later stond ik daar redelijk eenvoudig en kon ik mij aan twee uitstekende handvatten goed vasthouden. Voorzichtig keek ik achterom naar beneden om te zien hoe ver ik was en ik schrok me wezenloos. De dames beneden waren net Legopoppetjes en ik voelde mij draaierig en misselijk worden van de hoogte waarop ik me bevond. Van pure angst leegde ik met een luid gegorgel en gerommel mijn gehele darminhoud. Mijn luier bolde en trok strak, een gevolg waar ik inmiddels zeer vertrouwd mee was geraakt. Wat zouden de vrouwen zo dadelijk zeggen wanneer ik beneden was? Zouden ze het direct ruiken? Ik bibberde van angst, nu zowel van de hoogte als van de confrontatie die mij eenmaal weer beneden te wachten stond. Om nog meer respect af te dwingen, en zo hopelijk ook mijn poepluier te compenseren, klom ik omhoog, vertrouwend op de veiligheidslijn die nog steeds strak stond. Ik ging verder en verder totdat ik bovenin was en daarmee dacht ik het moeilijkste te hebben gehad. Maar dat viel tegen: Mijn spieren waren inmiddels flink verzuurd en vermoeid en moesten mij nog veilig naar beneden brengen. Daarbij moest ik nu bij iedere beweging die ik maakte naar beneden kijken in plaats van omhoog! Iedere keer de afgrond in kijkend vanaf een hoogte die mijn maag deed tollen. Voorzichtig ging ik van het ene houvast na het andere en was ik na enkele minuten halverwege en aan het einde van mijn krachten gekomen. Gelukkig was ik de afgelopen maanden veel afgevallen anders was het helemaal een onbegonnen werk geweest. Maar ik was niet getraind en door de vermoeidheid raakte ik naast mijn krachten ook mijn scherpte kwijt en greep ik mis. Ik kon niets meer vastpakken en zag alle uitsteeksels van de muur langs mijn ogen voorbij schieten. De instructrice reageerde snel en kon mijn val verzachten maar niet voorkomen dat ik in de lucht al stil kwam te hangen. Met een onelegante plof kwam ik voor alle vrouwen plat op mijn billen terecht en voelde ik de viezigheid in mijn luier alle kanten op gaan. Toch kreeg ik een oorverdovend applaus voor de prestatie die ik geleverd had.
‘Je billen kunnen geen pijn doen met zo’n dikke luier’ begon daarna een collega al te grappen.
De andere vrouwen begonnen ook te lachen maar nu het hun beurt was om te gaan klimmen, was de hilariteit toch minder door de nervositeit die zij voelden.
Anna ontfermde zich over mij en liep naar me toe om me overeind te helpen. Toen ik eenmaal stond gaf ze me een kus.
‘Goed gedaan zeg! En dat met zo’n dikke prop tussen je benen! Knap hoor!’
‘Dank je’ antwoordde ik voorzichtig lachend. De collega’s stonden inmiddels al in tweetallen klaar om te gaan klimmen en de veiligheidslijn vast te houden. Een van de instructrices kwam op ons afgelopen om Anna en mij er op te wijzen dat het nu aan haar was om te klimmen en aan mij om de lijn vast te houden. Anna excuseerde ons. ‘Ik denk dat hij eerst een schone broek nodig heeft.’
De ogen van de instructrice werden groot. ‘Ik dacht dat het alleen voor de show was’ zei ze wijzend naar mijn luier.’
‘O nee hoor, kijk en ruik maar!’
‘Nee dank je’ lachte de vriendelijke instructrice. ‘De toiletten zijn achter de bar links. In het midden is een grotere ruimte waar je hem kunt verschonen.’
‘Fijn, dank je wel!’ bedankte Anna haar. We liepen de hal uit, het restaurantgedeelte in waar Anna eerst de verzorgingstas pakte en daarna mij aan de hand meenam de verschoonruimte in.
‘Zo, dat was goed van jou zeg’ begon Anna weer terwijl ze mijn maillot naar beneden trok. ‘Ik wist niet dat jij dit kon en durfde.’
‘Ik ook niet maar ik vond het doodeng.’
‘Zo eng dat je in je broek plaste en poepte?’
‘Letterlijk, ja.’
‘Waarom ging je dan ook zo hoog?’
‘Om ervoor te zorgen dat die opmerkingen stopten. Die plagerijen.’
Anna had zichtbaar met mij te doen en streek met haar hand over mijn gezicht; eerst door mijn haar en toen over mijn wang.
‘Ach lieverd, die plagerijen zullen er altijd zijn. Dat kun je je collega’s niet kwalijk nemen als je ziet hoe je erbij loopt: een dikke luier - en die is echt dik hoor!’
‘Ik weet het’ onderbrak ik haar.
Ze knikte en ging verder: ‘Een dikke luier en dan nog een maillot met een poes er achterop gestikt in een kermiskleur en dan nog zo’n truitje, gemaakt van een kinderachtige stof. Je bent ook echt een peuter om te zien.’
Ik knikte en zweeg. Anna had inmiddels mijn plastic broek uitgetrokken en maakte de luier los.
‘Zo, jij hebt flink je best gedaan zeg’ zei ze half lachend half onder de indruk. ‘Je bezorgt me een hoop werk.’
‘Het spijt me Anna.’ Ik voelde me ongemakkelijk en vies en zonder dat ik het wilde begonnen mijn ogen vochtig te worden en biggelden de eerste tranen over mijn wangen. Het duurde even voordat Anna het zag, te druk bezig met de viezigheid van mijn onderlichaam te verwijderen. Echter, toen ze het zag toonde ze haar lieve en zorgzame karakter en troostte ze me.
‘Het komt goed lieverd. Ik maak je schoon, dan voel je je ook weer prettiger en dan kom je even bij mij op schoot knuffelen.’ Om mij tijdens het verschonen op me gemak te stellen, pakte ze een fopspeen uit de verzorgingstas, stopte die kort in haar mond waarna ze die vervolgens in de mijne stopte. Ik wist niet of ik dit nu nog meer vernederend vond voelen of niet maar naarmate ik langer op de speen sabbelde, voelde ik mijn ademhaling tot rust komen en de tranen drogen. Anna ging ondertussen rustig verder mij te verschonen terwijl ze ondertussen zachtjes maar met een heldere stem een liedje zong. Gaandeweg het liedje raakte ik een soort trance en ging de helft -of nog meer- van wat er in de ruimte gebeurde langs mij heen. Voordat ik erg in had, kuste Anna mij opnieuw en hield ze haar handen uitnodigend naar mij toe uit.
‘Kom, je bent klaar. Je ruikt weer lekker fris en je vieze luier zit veilig in een luchtdichte tas. Je hebt een schone plastic broek en je kleertjes waren nog schoon dus er is niets om je zorgen om te maken.’ Anna trok mij van de tafel af en nam plaats op de stoel waar ze me uitnodigde op haar schoot te komen zitten. Met mijn gezicht naar haar toe en mijn benen aan weerszijden van de hare liet ik me door Anna omarmen en legde ik mijn hoofd op haar schouder. Ik voelde haar handen over mijn rug en billen gaan. Ik had mijn speen nog in mijn mond en dommelde, wellicht door de combinatie van de ervaren spanning, vermoeidheid, speen en troost, al snel in.
Veel te snel fluisterde Anna in mijn oor dat het tijd was om terug te keren naar de collega’s. Ik stond op en kreeg nog een lieve knuffel van haar.
‘Zullen we die maar uit je mond halen’ zei ze de speen al uit mijn mond trekkend. ‘Ik denk dat je zonder al genoeg opmerkingen krijgt.’
Ik knikte en liep gedwee achter Anna aan. Vanuit het restaurant klonk al het rumoer van de eerste collega’s die teruggekeerd waren van hun klimavontuur.
‘Zo, zijn jullie daar eindelijk? We hoorden dat onze baby een poepluier had?’
Er werd hard gelachen. Anna glimlachte. ‘Dat hebben alle baby’s’ antwoordde ze droog. ‘Kleine baby’s en grote baby’s.’
Nog meer collega’s kwamen binnendruppelen. De ene meer bezweet dan de ander; het leek erop dat de meeste collega’s vooral hadden uitgekeken naar het borrelen en het eten dan naar de klimactiviteiten. Een van de collega’s had nog het klimharnas in haar handen en net op het moment dat ze die wilde terug gaan brengen, hield een andere collega haar tegen:
‘Laten we die onze baby aan trekken. Dan heeft die een tuigje zodat die niet weg kan lopen.’
Ik voelde direct hoe meerdere handen mij vastpakten. Anna en Carmen keken toe en negeerden mijn vragende blik. Toch voelde Anna zich wel verantwoordelijk voor mij: ‘Oké, alleen dan een harnas maar dan doen we het verder rustig aan. Afgesproken?’ Carmen knikte instemmend wat door de collega’s werd gezien. Ik zou vanmiddag verder redelijk met rust gelaten worden, leidde ik eruit af. De collega met het harnas hield het voor mij open en ik moest erin stappen waarna de gespen en banden rondom werden aangetrokken. Dat ze toch verder gingen met mij te vernederen was te verwachten: De wat kinky ingestelde collega’s toverden sokken en kniekousen tevoorschijn. Het eerste paar sokken werd om mijn handen geschoven, het tweede en derde paar opgerold en in mijn palmen gelegd waarover een volgend paar sokken geschoven werd. Om het geheel te borgen, volgden de kniekousen die dubbelgeslagen over mijn onderarmen werden getrokken. Zo waren mijn handen en vingers nutteloos gemaakt en moest ik ook lijdzaam toekijken hoe een veiligheidslijn aan mijn harnas werd vastgemaakt en vervolgens aan de bank waarop we zaten.
‘Onze baby kan niet meer weglopen’ grinnikte een van mijn kinky collega’s.
‘En zal ook gevoerd moeten worden want zelfs zijn tuitbeker kan hij niet meer vastpakken’ vulde een ander aan.
‘Dan zullen wij hem moeten voeren’ reageerde de eerste weer. Liefhebbers?’
Vele collega’s, veel meer dan ik had verwacht, staken hun hand op. Aan aandacht zou ik vanmiddag niets tekort komen. Ik keek Anna aan die mij bemoedigend knipoogde. ‘Het komt goed’ leek ze te willen zeggen. De ‘winnaars’ van de loting kwamen aan weerszijden van me zitten.
‘Mag hij al vast voedsel of moet onze baby nog aan de borst?’ vroeg een van mijn buurvrouwen aan Anna. ‘Het past in ieder geval goed bij de tekst op zijn slab!’
Op mijn slab van Hooters stond namelijk de suggestieve tekst: ‘I like my milk from jugs’
‘Als jij hem aan de borst wil leggen, prima.’
Dat bleek het juiste antwoord. Mijn buurvrouw bond in maar dat betekende nog niet dat het geplaag over was. Ik had nog een lange middag voor de boeg!
luierjona
Superlid
Ha RPV,
Wat ontzettend jammer, maar begrijp het helemaal. Even op zinnen komen voordat je verder gaat met dit uitstekende verhaal.
Wens je alle rust en energie toe om je gedachten te ordenen. Uiteraard enigszins uit eigen belang, want je verhalen zijn een sieraad voor dit forum.
Neem de tijd, (maar niet te lang
,) en broed op schitterende vervolg delen.Succes en blijf je volgen uiteraard.
Wij kunnen het niet anders als helemaal hier mee eens zijn. Maar het blijft voor ons althans een geweldig verhaalHa RPV,
Wat ontzettend jammer, maar begrijp het helemaal. Even op zinnen komen voordat je verder gaat met dit uitstekende verhaal.
Wens je alle rust en energie toe om je gedachten te ordenen. Uiteraard enigszins uit eigen belang, want je verhalen zijn een sieraad voor dit forum.
Neem de tijd, (maar niet te lang
Succes en blijf je volgen uiteraard.
