Nog niet klaar Afspraak in Atlanta

peterpannie

Gewaardeerd Lid
Op de een of andere manier had ik dit verhaal nog niet gelezen. WOW! Wat een gaaf verhaal! Heb het nu in een keer helemaal uit gelezen.
Ik zou het heel jammer vinden als het verhaal hier stopt. Ik hoop op een snel vervolg. Ik ben zo nieuwsgierig wat "Roger" heeft bedacht voor zijn vijf opdrachten....

PLEASE! MORE!
 

hansbe

Beginneling
Zeker een goed verhaal, heb het dankzij Werni's reactie deze week eens gelezen. Wat een prachtverhaal, erg goed geschreven!
Hoop ook op meer!
 

RNdU

Superlid
hansbe zei:
Zeker een goed verhaal, heb het dankzij Werni's reactie deze week eens gelezen. Wat een prachtverhaal, erg goed geschreven!
Hoop ook op meer!
peterpannie zei:
Op de een of andere manier had ik dit verhaal nog niet gelezen. WOW! Wat een gaaf verhaal! Heb het nu in een keer helemaal uit gelezen.
Ik zou het heel jammer vinden als het verhaal hier stopt. Ik hoop op een snel vervolg. Ik ben zo nieuwsgierig wat "Roger" heeft bedacht voor zijn vijf opdrachten....

PLEASE! MORE!
werni zei:
Lang genoeg nu zo gezeten, het wordt tijd dat mevrouw Wilson je komt 'redden'! haha
Beste allen,

Dank voor de positieve reacties. Het verhaal krijgt zeker nog een vervolg. Momenteel 'zit' ik beter in mijn andere verhaal "Mijn Kapster" en krijgt dat voorrang maar ook "Afspraak in Atlanta" zal ik weer oppakken.
Groet,

rpv57500
 
Man man wat een straf verhaal.
Ik zou mezelf wel in verhaal kunnen vinden.
Gezien de leeftijd van het verhaal hoop ik toch nog steeds op een vervolg.
 

RNdU

Superlid
blackdiaper zei:
Man man wat een straf verhaal.
Ik zou mezelf wel in verhaal kunnen vinden.
Gezien de leeftijd van het verhaal hoop ik toch nog steeds op een vervolg.
Hoi,

Er komt zeker een vervolg. Sterker nog, ik heb het verhaal in mijn hoofd al helemaal geschreven. Het ontbreekt mij aan de tijd om alles uit te schrijven. Ik vind het belangrijk om mijn verhalen af te ronden om alle lezers ook een volledig stuk te kunnen aanbieden. Door het gebrek aan tijd heb ik er voor gekozen om focus aan te brengen en niet aan twee verhalen tegelijk te werken. De afgelopen week heb ik weer een hoofdstuk aan mijn andere verhaal 'Mijn Kapster' toegevoegd. Ik ga er nog steeds van uit dat ik dat verhaal dit jaar zal afronden. Daarna pak ik 'Afspraak in Atlanta' weer op.

Gr. rpv57500
 

RNdU

Superlid
Beste lezers,

Na een lange schrijfpauze om af te koelen van mijn andere verhaal 'Mijn Kapster', en om weer in de flow te komen van de verhaallijnen en personages van 'Afspraak in Atlanta', volgt hieronder het eerste nieuwe deel.
 

RNdU

Superlid
Met alle kracht die ik in mij had richtte ik mij weer op mijn opdracht om een goed alternatief te bedenken.
De opdrachten had ik al min of meer uitgedacht en opgeschreven. Ik verwachtte dat die door de vrouwen als voldoende zouden worden gewaardeerd. Maar ergens knaagde het: het was teveel in beton gegoten, de X-factor ontbrak. Het probleem was dat ik geen inspiratie meer had of dat de opdrachten teveel op elkaar gingen lijken. Toch dwong ik mijzelf om out-of-the-box te denken en met iets creatiefs te komen. Zo verstreek de tijd. Ik plaste nog tweemaal in mijn toch al vuile en natte luier. Ik voelde mijn luier lekken en de lekkage tegengehouden worden door de plastic broek. Ik snakte naar een lange warme douche want ik voelde mij heel erg vies, echt heel erg vies. Maar toen kreeg ik een Eureka! moment.

De tijd kroop voort maar door de recente brainwave had ik daar geen erg in. Ik had geen benul van het uur van de dag maar aan het schaarse licht wat de kelder binnenkwam, dacht ik op te kunnen maken dat het al tegen het einde van de middag liep. Ik had gelukkig iets origineels en creatiefs kunnen bedenken en gebruikte de achterzijde van het laatste vel om deze uit te werken. Ik twijfelde nog of het vernederend en pijnlijk gevonden zou worden bevonden door de dames maar de spanning en de funfactor waren zonder meer goed. Rusteloos door de adrenalineboost van mijn idee dat steeds meer vorm kreeg, liep ik in mijn cel heen en weer. Vandaag voelde ik mij voor het eerst echt een gevangene; ik zat nu bijna 24 uur achtereen achter de tralies. Nu ik er zo’n lange tijd achter had gezeten had ik een stelling aan mijzelf voorgelegd: Achter de tralies zitten is psychisch moeilijker dan opgesloten zijn in een cel met een dichte deur. Immers, ik kon de vrijheid zien, horen en ruiken. Ik kon mijn armen en benen door de tralies steken maar ik kon er niet voorbij. Zo dichtbij en aanraakbaar maar tegelijkertijd onbereikbaar. Dat ervoer ik als een psychische marteling.

Ik dronk het laatste slokje uit de fles water. Ik verwachtte dat het niet lang meer zou duren voordat miss Wilson zou terugkomen en mij zou voorzien van eten en drinken. De duisternis begon nu echt in te vallen. Het gedimde licht in de kelder ging over in schemer en niet lang erna was het donker. Ik kon wel de omgeving van mijn cel nog zien maar mijn notities kon ik niet meer lezen. Om de tijd te doden stond ik op. Ik voelde hoe de inhoud van mijn luier naar beneden zakte en tussen mijn benen bleef hangen. Mijn luier hing tussen mijn benen en schuurde tussen mijn liezen. Waggelend ijsbeerde ik heen en weer. Na een paar maal heen en weer gelopen te zijn stopte ik. Het schuren deed pijn en ook mijn billen voelden schraal, ongetwijfeld als gevolg van de luieruitslag die alle ruimte kreeg zich te ontwikkelen.

Er kwam een geluid van boven. Ik spitste mijn oren en inderdaad waren er voetstappen te horen. Inmiddels kon ik uit het ritme van de voetstappen opmaken dat miss Wilson was thuisgekomen. Onbewust werd ik hierdoor een stuk rustiger. Gelukkig was ik niet meer alleen thuis en weldra zou ik te eten en te drinken krijgen. Mijn maag kwam ook plotseling tot leven nu de redding nabij was. Ik hoopte op iets anders dan pap maar wist dat dit een utopie zou zijn. Het duurde voor mijn gevoel nog bijna een uur nadat ik het eerste geluid had gehoord voordat miss Wilson naar beneden kwam. Het licht ging aan en ik moest enige tijd wennen aan de overgang van het donker naar het felle licht. Een casual geklede, zeer opgewekte miss Wilson verscheen voor mijn tralies.

“Oh my gosh, what a smell in here. I should open a window to get some fresh air. So, did you have a good time Roger?” Miss Wilson zei het neutraal maar het plezier viel van haar gezicht af te lezen. Mijn misère was overduidelijk waarneembaar vermoedde ik. In het licht zag ik dat mijn luier inderdaad helemaal opgezwollen was en aan de voor- en achterkant flink bolde.
“I enjoyed my day out. But I didn’t forget you Roger, oh no! I imagined how you suffered in your cell in your filthy diaper. Peeing en pooping in your diaper without having any possibility to avoid it. How humiliating and to be forced to sit in it for many hours. And at the same time I took a sip of my cocktail and delicious sandwich, went into the spa and had a nice beauty treatment.”
Ik hoorde miss Wilson zwijgend aan maar keek haar wel in de ogen. Ze wachtte ook niet op mijn reactie:

“I’ll get you some food and then it’s beddy bye for you.”
“Yes miss Wilson” was het enige wat ik kon antwoorden.
“Good.”

En weg was ze weer. Miss Wilson deed aan de trapopgang het licht uit en wederom zat ik in het donker opgesloten. Het eten wat miss Wilson zo meteen zou brengen was de enige afleiding en het was opmerkelijk hoezeer ik kon uitkijken naar een bord pap, een fles melk en een fles water. Het doorbrak de eentonigheid, de eenzaamheid en het stilde de honger in mijn maag. Gelukkig duurde het niet lang voordat het licht weer aanging en miss Wilson voor mijn cel stond.

Het was dit keer geen pap zag ik hoewel de substantie identiek was. Het leek op fijngemalen groente zoals die ook in Olvaritpotjes te koop is.

'Mashed carrots, mixed with potatoes. No salt or pepper, just how babyfood should be and taste' zei Miss Dawson.
Terwijl ik dankbaar het diepe bord met daarin een plastic kinderlepel aanpakte zag ik hoe Miss Wilson een blik wierp op mijn beschreven vellen papier.

'I see you wrote a lot. I assume we can expect tomorrow an entertaining afternoon?'
'Yes miss Wilson' antwoordde ik zelfverzekerd.
'May I ask you two questions about my assignment?'
'Go ahead' zei ze vriendelijk.
'Could I have one more piece of paper?'
'That's your first question?' vroeg ze.
'Yes miss Wilson'
'Granted. I will bring it to you tomorrow morning.'
'Thank you miss Wilson. My second question: 'Do you have six dices at home?'
'Six dices?' reageerde miss Wilson wat verbaasd.
'Yes ma'am.'
'Ik merkte dat ze nieuwsgierig was naar wat daar de bedoeling van was hoewel ze dit niet uitsprak.
'Yes, I do have six dices. That's all?'
'Yes miss Wilson.'
'Good. Now eat your meal. Light's out in fifteen minutes. I want you to eat all of your dinner and lick the plate clean. I want no scraps that attract rats as I collect your plate tomorrow morning. Understood?'
'Yes miss Wilson. Good night miss Wilson.'
'Good night Roger.'

Miss Wilson liep weg en de stilte keerde terug in de kelder. Het eten smaakte flauw, heel flauw. Zonder te hoeven kauwen was het bord al snel half leeg. Maar het eten was ook veel en machtig. Eigenlijk had ik al genoeg gegeten maar de opdracht van miss Wilson was duidelijk: het bord moest helemaal leeg zijn en schoongelikt. Tegen heug en meug at ik door en het licht was al lang uit toen ik met een laatste lik het bord schoon had. Ik ging op bed liggen en dronk een paar slokken water uit mijn babyfles om de ergste dorst te lessen en tegelijkertijd mijn maag niet nog verder te vullen.

Langzaam moest ik zijn weggezakt in een diepe slaap want toen ik wakker werd was het in mijn cel half licht. Knipperend met mijn ogen ging ik op zoek naar de bron van het licht en zag ik dat die achter de verduisterende gordijnen van het bovenlicht in de kelder lag. Het was ochtend geworden. De lange nacht met het wakker liggen, die ik aanvankelijk had gevreesd, lag achter me. Een zucht van verlichting ging door mijn lichaam. Hoe meer mijn lichaam ontwaakte hoe meer ik me bewust werd van mijn conditie: mijn luier voelde natter en warmer aan dan gisterenavond. Zou ik er vannacht ongemerkt in geplast hebben? In ieder geval voelde de luier heel zwaar en vies aan. Gelukkig zou ik er over een paar uur van verlost worden, hoewel dat proces ongetwijfeld heel vernederend zou gaan verlopen.

Langzaam richtte ik mij op en ik voelde hoe de inhoud van mijn luier onder de veranderende druk verschoof. Ik stapte uit bed en liep naar de vellen papier toe die ik gisteren had volgekrast met allerlei ideeën. Na er een nacht over geslapen te hebben leek mij het als laatst bedachte alternatief nog steeds het beste. Zodra miss Wilson mij een extra vel papier zou komen brengen, zou ik dit alternatief netjes gaan uitwerken en aanbieden als uitgewerkte opdracht. Ik bukte om de vellen op te rapen en voelde hoe vol mijn blaas eigenlijk was. Had ik me dan toch vergist en niet vannacht ongemerkt in mijn luier geplast? Hoe dan ook, toen ik mijn sluitspieren ontspande stroomde er een gestage warme stroom urine in mijn driedubbele luier die dit ogenschijnlijk nog makkelijk opnam. Wel voelde ik direct hoe de luier nog zwaarder tussen mijn benen begon te hangen.

Want hoeveel liter zou ik de afgelopen ongeveer anderhalve dag geplast hebben? Een liter water is gelijk aan een kilogram. Ik vermoedde dat ik zeker al vijf liter had geplast. En dan nog het gewicht aan ontlasting. Zou dat ook een kilo zijn? Dus ongeveer zes kilo extra gewicht hing er tussen mijn benen. In mijn gepureerde wortelen en aardappelen had geen laxeermiddel gezeten maar ook die zou waarschijnlijk op korte termijn ook haar weg naar buiten gaan zoeken. Wellicht was het een goed idee om dit vanmorgen nog te proberen zodat ik dit vanmiddag niet in het bijzijn van de drie meiden en miss Wilson hoefde te doen. Toch weer een gênant moment minder.

Boven aan de keldertrap hoorde ik de deur opengaan, gevolgd door het klikken van de hakken van miss Wilson op de trap. Ze zag er weer zeer verzorgd uit.

'Good morning Roger' zei ze vriendelijk terwijl ze de gordijnen voor de bovenlichten opende.
'Good morning miss Wilson' antwoordde ik even vriendelijk.
Met een blik alsof ze onder de indruk was keek ze naar mijn kruis.
'Wow, that diaper must be loaded to the brim by the look of your bowed legs and huge bulge around your waist.'
'It is miss Wilson' was mijn wat timide antwoord, veroorzaakt door de intense schaamte.
'Well, salvation is on her way. Just a few hours till the girls arrive. I give you your breakfast in a minute. After that I will let you out of your cell so you can shave and wash your face.'
'Thank you miss Wilson'.
Ze draaide zich om, opende de bovenlichten en direct voelde ik een zachte stroom frisse lucht de ruimte binnenstromen. Het voelde weldadig aan want hoewel ik het zelf al veel minder meer rook, moest de stank in de kelder aanzienlijk zijn.

Even later had ik mijn bord met babypap en twee babyflessen met water op. Miss Wilson kwam het bord en de flessen ophalen, deed de cel open zodat ik mijn gezicht kon wassen en scheren, sloot mij weer in en liet, zoals beloofd, twee nieuwe vellen papier voor mij achter. Snel werkte ik mijn idee uit, ervoor zorgend dat alles wat ik schreef netjes recht stond en vooral ook zonder te strepen of met pijltjes te werken om aan te geven dat zaken niet op de goede plek stonden.
Dit kostte mij nog meer tijd dan ik had verwacht maar uiteindelijk was ik klaar. Tevreden met het resultaat legde ik het vel papier op mijn kussen en begon ik wat te ijsberen in mijn cel. Hoelang zou het nog duren voordat de deur bovenaan de trap zou opengaan en ik de opgewonden stemmen van vier vrouwen zou horen? Drie vreemde en een bekende? Welke verrassingen zouden ze voor mij in petto hebben? Hoe ver zouden ze gaan om mij te kleineren?

Veel rust om over deze vragen na te denken kreeg ik niet: het gerommel in mijn buik en de druk die ik er in een hoog tempo voelde toenemen trok al mijn aandacht van de vragen weg. Vanuit het perspectief van de langere termijn bekeken was ik blij met mijn aanstaande ontlasting. Dit betekende dat ik mij zeer waarschijnlijk vanmiddag niet zou hoeven te ontlasten, onder het toeziend oog van vier geamuseerde vrouwen. Vanuit het perspectief van de korte termijn bezien was het een ander verhaal: mijn luier was al meer dan vol. Van voor tot achter en van links tot rechts voelde ik mijn oude ontlasting plakken en schuiven. Hoe zou het voelen wanneer ook de aangekondigde lading eenmaal was gedeponeerd? Ik hield me weer vast aan de spijlen terwijl ik voorzichtig iets door mijn knieën ging om de stoelgang te vergemakkelijken. Mijn benen waren al gespreid door de dikke en laaghangende luier. Het duurde niet lang voordat ik voelde dat mijn sluitspier zich opende en de ontlasting mijn lichaam begon te verlaten.

Deze ontlasting was compacter dan de voorgaande twee. Dit had hoogstwaarschijnlijk te maken met het feit dat deze op eigen gelegenheid naar buiten kwam terwijl de eerdere door laxeermiddelen waren opgewekt. Mijn anus deed pijn, ik vermoedde omdat de ontlasting moeilijk haar weg kon vinden in de overvolle luier. Maar toen die eenmaal een route omhoog of een andere kant op had gevonden, nam de pijn af en het tempo van ontlasten toe. Of in de andere volgorde. Hoe dan ook, het was op gang gekomen en er leek geen einde aan te komen. Ik kon mij niet herinneren ooit zoveel te hebben moeten poepen. Wellicht was het ook de verbeelding alhoewel de hoeveelheid ook als zeer groot aanvoelde. Overal binnen mijn luier voelde ik de warme ontlasting zitten, van mijn penis tot aan de onderkant van mijn rug. En het was evenmin een dun laagje wat er bij was gekomen. Nee, het leek wel op een laag van drie centimeter; en dan over de gehele oppervlakte van mijn luier. Van walging en uit angst dat door te zitten ik helemaal onder zou komen te zitten, besloot ik staand de komst van de vier vrouwen af te wachten.

Ik was blij met de open raampjes in de kelder. Ik geneerde me al genoeg voor mijn situatie: de lucht van een uit te mesten stal zou mijn schaamte nog erger doen maken dan dat die al was. Gelaten liet ik nog een plas lopen; het kon me allemaal niet meer schelen. Weldra zou ik verlost worden van mijn vieze luier en hemellief, wat verlangde ik naar een schone luier. Een gezonde vent als ik zou niet naar een schone luier verlangen maar naar een schone onderbroek. Maar nee, ik was na 36 uur in een vuile luier te zijn opgesloten al blij met een schone luier. En dan was de periode van mijn opsluiting nog niet eens halverwege! Wat zou miss Dawn voor de tweede week van mijn verblijf nog aan verrassingen voor mij hebben bedacht?

De vier jonge vrouwen

Vanuit mijn gedachten schrok ik op: hoorde ik geluiden boven? Ik spitste mijn oren en het duurde niet lang voordat ik het zeker wist. Meerdere stemmen, uitgelaten en op z'n typisch Amerikaanse wijze enthousiast. Mijn hart begon te beven en ik voelde mijn handen klam worden. Het zou niet lang meer duren voordat ik de deur bovenaan de keldertrap zou horen open gaan. Ik hoorde de voetstappen verder het huis in gaan. Het viel me op dat ik voetstappen in huis nu pas hoorde. Miss Wilson had ik nooit horen lopen terwijl ze altijd schoenen met hakken droeg. Gespannen probeerde ik de voetstappen te volgen maar opeens stierven ze weg en bleef het stil. Zouden ze zijn gaan zitten? Op hun gemak eerst iets te gaan drinken en wellicht te eten? Terwijl ik smachtte naar verlossing? Of had ik me vergist en waren het niet de meiden maar andere gasten?

Teleurgesteld begon ik maar wat heen en weer te lopen. Mijn vieze zware luier hing laag tussen mijn benen en de beenelastieken van de luiers als van de plastic broek schuurden pijnlijk in mijn liezen, net als de plastic buitenzijde van de bovenste luier. Zelfs door alleen maar te lopen voelde ik de inhoud van mijn luier heen en weer gaan. Het was duidelijk dat mijn luier aan haar limiet was en misschien ook wel er overheen. Onwillekeurig bleef ik luisteren of ik boven geluiden hoorde maar het leek stil te zijn. Totdat er opeens een luid gelach klonk en de stemming uitgelaten leek en bleef. Het waren waarschijnlijk toch de meiden die ik gehoord had! Na een paar minuten hoorde ik de voetstappen weer en nu kwamen ze recht op de trap af gelopen. Ja, de kelderdeur ging open en de lamp ging aan. Op zich was dat niet nodig omdat het licht genoeg was maar waarschijnlijk was het de gewoonte van miss Wilson.

'Wow, I allready smell something' hoorde ik een stem op de trap zeggen.
Stemmen en voetstappen klonken door elkaar heen en vanwege de lange stilte waarin ik had verkeerd deden deze geluiden pijn aan mijn oren. Maar al snel waren ze beneden in de kelder waar ik opgesloten zat. Nog even en dan zouden vier gezichten de hoek om komen en mij zien.

Toen keek ik door de tralies van mijn cel tegen drie jonge vrouwen en miss Wilson aan…

De gezichten van de jonge vrouwen spraken boekdelen. Hun monden vielen open van schrik en verbazing. Waarschijnlijk hadden ze niet verwacht dat zich in de kelderruimte zo’n zware, professionele cel bevond. Ze hadden natuurlijk al wat iets gehoord, en op basis daarvan geprobeerd zich een beeld te vormen, maar wat ze zagen overtrof hun wildste ideeën.
De stilte duurde enkele seconden.
‘O my God’ zei een van de jonge vrouwen.
‘I never expected to see this’ vulde ze even later aan.
‘Me neither’ zei een andere jonge vrouw. Langzaam liep ze dichter naar mijn cel toe. De anderen volgden zonder enig woord te zeggen in haar kielzog als aan een onzichtbaar touw meegenomen.
Ze voelde aan de tralies om de stevigheid ervan te bestuderen. Daarna volgde de celdeur en werd het slot uitgebreid aan een onderzoek onderworpen.
‘Wow, this is really heavy stuff’ klonk het onder de indruk.
De twee andere jongere vrouwen stonden inmiddels op gelijke afstand van mijn cel en maakten hetzelfde rondje als de eerste: tralies, celdeur, slot.
‘It’s a real cell’ sprak een in de richting van miss Wilson. ‘There’s no way out, is it?’
‘Without the key?’ antwoordde miss Wilson, ‘No way’.
‘That’s harsh. And for how long he’s locked up like this?’
‘He has his fifth day in punishment. But he is not non-stop confined.’
‘And how many days to go?’ vroeg een andere jonge vrouw.
‘Well, a little less than 9 days.’
De jonge vrouwen lieten de getallen op zich in werken en pas toen leek hun aandacht zich meer van de cell naar mij te verplaatsen.
 
Laatst bewerkt:

ikke 1

Superlid
Na het hele verhaal van het begin af te hebben gelezen is het echtgruwelijk spannend en levensecht geschreven !! HULDE,maar ben erg nieuwsgierig geworden
 

Werni2

Superlid
Aangenaam verrast een vervolg deel aan te treffen. Helaas lijkt de verhaallijn weer te stagneren. Ik hoop dat je spoedig weer inspiratie vindt maar ja.....dat laat zich niet dwingen. Sowieso wens ik dat het een inspiratie dingetje is en dat het je goed gaat. Mijn inspiratiebron is ook behoorlijk leeg. Hobby's komen en gaan. Bezocht de verhalenlijn omdat dit verhaal nog steeds in mij leefde en ik benieuwd was of je het weer had opgepakt.
 
Bovenaan