RNdU
Superlid
Hoofdstuk 6.
De wijze waarop we onze nieuwe rollen de eerste dagen invulden kwam achteraf bezien wat geforceerd over, zo was mijn ervaring althans. Het voelde nog weinig natuurlijk hoewel de onderliggende emoties en gevoelens oprecht waren en de gesproken woorden en daden niet gespeeld. Maar het leek wat theatraal, overdreven en daardoor voelde het voor mij nog niet zoals het zou moeten zijn. Ik had de indruk dat dit ook voor Danielle gold maar ernaar vragen durfde ik niet en zij begon er zelf evenmin over. De korte vakantie die mijn vrouw en meesteres zichzelf had gegund om ons huwelijk te vieren en te genieten van elkaars weerzien, deed de synergie echter veel goeds. Geleidelijk en haast ongemerkt begonnen we te zijn die we wilden worden in onze rollen als dominante en onderdanige. Het gespeelde ging meer over in het natuurlijke waardoor er ook ruimte ontstond voor momenten van affectie en genegenheid. Het toenemend aantal dagen samen zorgde er ook voor dat we elkaar steeds beter begonnen aan te voelen en te begrijpen. Een blik of een gebaar met haar hand of vinger was al voldoende om duidelijk te maken wat er van mij werd verwacht.
Op dit moment echter was dat niets. Ik was naakt opgesloten in de kennel die in de tuin stond. Vanachter de tralies zag ik Danielle op de loungebank genieten van een latte en een boek. Zowel het terras waarop zij zat als mijn kennel werden door de herfstzon heerlijk verwarmd. Af en toe keek Danielle van haar boek op en wierp ze een blik in mijn richting. Ze glimlachte nadat we oogcontact hadden gemaakt waarna ze zich weer in haar boek verdiepte. Ik zuchtte. Het gras onder mijn knieën en onderbrengen was gelukkig zacht en dat was zo ongeveer het enige dat positief was. Om mijn handen zaten zware leren mittens gegespt en met slotjes vergrendeld die mijn handen nutteloos maakten. Zelfs iets optillen of een kraan open draaien was een klus die ik onmogelijk kon klaren, laat staan de sluiting van mijn halsband openen en van mijn ketting die vastzat aan de structuur van mijn verblijf in de kennel. En dan was er nog de traliedeur als toegang tot mijn kennel. Die was afgesloten met een draaiknop die op drie plaatsen tegelijkertijd moest worden ingedrukt om het slot te kunnen openen. Voor een volwassene een eenvoudige klus met de duim, ring- en middelvinger. Maar niet met mittens om. Wanneer ik in de kennel verbleef was ik verplicht om op mijn handen en knieën te zitten of te liggen. Staan was ten strengste verboden en ook was ik altijd naakt. Eenmaal uit de kennel was een luier een verplicht onderdeel van mijn garderobe maar nu was mijn kuisheidskooi het enige dat ik droeg, buiten de eerdergenoemde mittens en halsband om dan. Ik keek door mijn armen heen naar achteren en zag hoe mijn penis en ballen voor iedereen in het zicht tussen mijn benen bungelden. Ik besloot even te gaan liggen en zocht een plekje op waar ik dat het beste kon doen, dat wil zeggen tot zover de ketting mij de ruimte gaf. Met mijn rug naar de zon toe nam ik een foetushouding aan en sloot mijn ogen. Ik hoorde het gezang van de vogels, het geritsel van de eekhoorns die bezig waren hun wintervoorraden aan te leggen en af en toe Danielle die ging verzitten of het geklingel van het theelepeltje in haar glas wanneer ze een slok van haar latte nam. Langzaam voelde ik de moeheid opkomen en gaf daar dankbaar aan toe; even weg zijn uit het sleur van het niets kunnen doen.
Mijn slaapje had een minuut of twintig geduurd denk ik, niet langer. Het was een soort powernap geweest. Ik probeerde mijn ogen weer te sluiten maar merkte dat de moeheid uit mijn lichaam was verdwenen. Een nieuwe positie om in te gaan liggen hielp evenmin. Mijn gewoel had waarschijnlijk ook de aandacht van Danielle getrokken want ze legde haar boek op z’n kop open op de tafel en kwam mijn richting op gelopen. Ze droeg een comfortabele spijkerbroek met een klassieke marineblauwe polo erboven. Aan haar voeten een paar sneakers in dezelfde donkerblauwe kleur. Ik keek naar haar op zoals zij op mij neer keek. De tralies van mijn kennel scheidden ons. Danielle glimlachte en stak haar hand door de spijlen.
‘Hi puppy!’ zei ze terwijl ze zachtjes mijn kin vastpakte.
Ik antwoordde niet want honden praten niet. Ik mocht blaffen. Een blaf was een nee, twee blaffen een ja. Maar op een begroeting kon ik niet antwoorden en dus bleef ik stil.
Danielle zakte door haar knieën om met mij op ooghoogte te komen. Ze keek mij indringend maar niet onvriendelijk aan.
‘Tijd voor een plasje?’
‘Woef woef’ antwoordde ik. Ik moest nodig en wilde mijn eigen kennel niet bevuilen. Welke oplossing Danielle voor mijn probleem had, zou weldra duidelijk worden. Ze wreef over mijn snuit en draaide zich om, richting het huis om even later terug te keren met een rugzak over haar schouder geslagen. In haar handen zag ik mijn riem en twee zwarte dingen die ik niet direct kon thuisbrengen. Het bleken kniebeschermers te zijn die ze net buiten de kennel op het gras liet vallen. Ze viste het sleuteltje van mijn ketting uit haar broekzak en opende de draaiknopsluiting van mijn verblijf. Met gerinkel viel de ketting op de grond nadat die was losgemaakt van mijn halsband. Een klik van de riem volgde en daarmee was ook de spanning op mijn halsband weer terug. Danielle bevestigde de kniebeschermers en deed de lus van het uiteinde van haar riem om haar pols en pakte het uiteinde vervolgens vast.
‘Loop maar naar de poort’ zei ze.
Ik schrok maar zette mij automatisch in de gewenste richting in beweging. De achtertuin grensde aan het bos. We woonden vrijstaand maar zeker niet solitair en het bos was openbaar terrein. Zou Danielle het risico nemen om mij naakt buiten uit te laten?’ Tot de poort was het nog een aardig eindje kruipen en ik hijgde al licht toen we daar waren aangekomen. Ik hield halt omdat ik de poort zelf niet kon openen en maakte plaats voor Danielle zodat zij die kon ontgrendelen. Eenmaal buiten begon direct het bos dat voornamelijk bestond uit sparren. De grond was zanderig en zacht, ook door de vele dennennaalden die erop waren gevallen. Er was geen pad, ik kroop gewoon maar achter Danielle aan die af en toe tevreden over haar schouder keek. Even later hield ze bij een boom stil.
‘Ga je gang puppy’ zei ze.
Ik keek onrustig om mij heen. Er waren geen geluiden te horen en waarschijnlijk was er ook niemand in de buurt. Na het ergste ongemakkelijke gevoel te hebben verdrongen, tilde ik mijn rechterbeen omhoog om te proberen tegen de boom te plassen. Het lukte niet helemaal want mijn linkerbeen voelde ik nat worden. Beschaamd keek ik Danielle aan maar ze leek het niet te zien. Ze scande de omgeving en stopte met om zich heen te kijken toen ze geen geklater meer hoorde. Ik keek omhoog in de verwachting dat we weer om zouden keren maar Danielle had blijkbaar zin in een wandeling en liep verder het bos in. Na enkele minuten kruipen liep het zweet mij over de rug ook al liep Danielle langzaam en hield ze rekening met mijn situatie. Het terrein liep ook nog eens omhoog wat het kruipen extra zwaar en vermoeiend maakte. Het enige voordeel was dat de bomen volledige schaduw boden waardoor het niet te warm werd. Comfortabel voelde het geenszins, de riem stond altijd strak waardoor de halsband aan mijn nek trok. Als een slaafs en trouw hondje kroop ik achter mijn bazin aan totdat we opeens in een open stuk terecht waren gekomen. Danielle nam plaats op een rots en gebaarde mij naast haar te komen zitten. Pas nu zag ik het uitzicht dat deze plaats bood. We keken over een klein ravijn uit dat volledig door bos leek te zijn bedekt. Van een eerdere bestudering van de kaart wist ik dat dit de uitlopers van het Appalachengebergte moesten zijn. Danielle haalde de lus van de riem van haar pols en klikte de riem bij mijn halsband open. Ze liep naar een boom toe die vlakbij de rots stond waar ze zojuist op gezeten had. Ze sloeg de riem om de boom heen en haalde het uiteinde door de lus heen en trok die zachtjes aan en wenkte mij naar haar toe te komen. Met een enkele klik van de bajonetsluiting zat ik vast aan de boom en kon uitsluitend toekijken hoe Danielle weer op de rots plaatsnam en haar rugzak opende. Ik zag mijn roestvrijstalen voederbakken tevoorschijn komen en een fles water. Danielle zette de voederbakken voor mij neer en vulde er een met water en de ander met in kleine stukken gesneden brood, crackers en hamblokjes.
‘Enjoy your meal’ zei ze vriendelijk en ze aaide mij even over mijn hoofd.
Ik keek haar aan maar kon geen oogcontact maken, ze had zich alweer omgedraaid en haar boek opengeslagen. Met mijn handen naast de bakken doopte ik mijn gezicht in de waterbak om te kunnen drinken. Na mijn ergste dorst te hebben gelest, viel ik mijn etensbak aan en hapte ik de broodstukken en blokjes ham naar binnen. Op mijn natte kin en wangen bleven stukjes kleven die ik er voorzichtig met mijn mittens afschraapte om ze te kunnen eten. Mijn rantsoen was namelijk karig omdat ik nog niet op het door Danielle gewenste gewicht zat. Sinds mijn aankomst, nu meer dan vier weken geleden, was ik voor mijn gevoel al vijf kilo afgevallen maar de ambitie van mijn bazin was meer dan dat. Na het eten dronk ik mijn bak leeg en wachtte in stilte af totdat Danielle weer tijd en oog voor mij had. Mijn riem bood weinig bewegingsruimte en de stam gaf niets mee. Het was vernederend om zo vast te zitten. Een simpele bajonetsluiting die met twee vingers eenvoudig te openen was, kon tegelijkertijd het verschil betekenen tussen vrijheid en gebondenheid. In mijn geval was dat dus het laatste. Ik overdrijf niet als Danielle zeker anderhalf uur op de rots heeft zitten lezen, mediteren en van het uitzicht genoten voordat ze weer mijn kant op kwam. Ze aaide mij weer over mijn hoofd, maakte de riem los en zette weer koers richting ons huis. Wat stijf en stram kroop ik moeizaam achter haar aan wat op enkele venijnige rukken aan mijn riem kon rekenen. Na een honderdtal meter gekropen te hebben, voelde ik een grote aandrang om me te ontlasten. Ik hield stil omdat er een kramp door mijn onderlichaam schoot en zag mijn Meesteres zich omdraaien.
‘Wat is er puppy?’ vroeg ze. ‘Ben je moe? Heb je je blesseert?’
‘Woef’ antwoordde ik en ik trok aan de riem in de richting van wat struiken die vijf meter verderop stonden. Danielle gaf mij die ruimte omdat ze de harde wind hoorde die ik niet kon inhouden.
‘Moet je poepen?’
‘Woef, woef’ blafte ik hard, blij dat mijn bazin mij begrepen had.
Ze lachte en liep dit keer achter mij aan in plaats van omgekeerd. Ik kroop onder half onder de takken van de struik, meer ruimte kreeg ik niet van Danielle. Zo dadelijk zou er een nieuw hoofdstuk worden toegevoegd aan mijn lijst van vernederingen. Ik probeerde me discreet een paar keer te draaien zodat mijn billen van mijn Meesteres af stonden maar iedere keer draaide zij met mij mee. Met een zucht gaf ik het op en ontspande ik tegelijkertijd mijn sluitspier waarna al snel mijn ontlasting op gang kwam. Met licht gespreide benen en mijn borst zover omhoog als ik kon zonder dat mijn mittens van de grond kwamen, gaf ik mee en voelde hoe de ene na de andere drol uit mijn lichaam kwam. Gelukkig kwam de laatste er ook heel uit waardoor mijn billen redelijk schoon bleven. Opgelucht nu de krampen mijn lichaam niet meer teisterden liet ik mijn rug wat inzakken en kroop ik voorzichtig onder de struiken vandaan. Ik verwachtte dat Danielle mij weer voor zou gaan maar ze maakte nog geen aanstalten.
‘Draai je om en snuffel aan je drollen zoals een echte hond dat doet’ commandeerde ze me.
Gelaten deed ik wat ze vroeg. Ik had nog nooit mijn ontlasting op deze wijze gezien en was verbaasd over de hoeveel die er lag. Het rook onaangenaam en ik probeerde er zoveel mogelijk vandaan te blijven maar Danielle was pas tevreden totdat ik er met mijn neus een paar tellen direct boven had gehangen. Met ingehouden adem probeerde ik de tijd uit te zitten en dat lukte. Danielle keerde zich om en liepen we richting huis.
Eenmaal thuis werd mijn puppy-outfit omgeruild voor een dikke luier, t-shirt en joggingbroek.
‘We gaan boodschappen doen’ zei Danielle ‘en we hebben een afspraak met Carmen voor jouw baan in de spoelkeuken.’
‘Ja Danielle’ antwoordde ik en richtte mijn blik op mijn broek die bol stond door de luier.
Ze had mijn hoofdbeweging gezien. ‘Ja, je luier is voor iedereen goed te zien’ zei ze zonder een greintje medelijden. Ze opende de achterportier en liet mij plaatsnemen. Ik kreeg een speen in mijn mond zodat ik niet kon praten en Danielle zich op de weg kon concentreren.
Ik keek uit het raampje en masseerde ondertussen mijn pijnlijke knieën. Hoeveel kilometer zou ik hebben gekropen? Twee, drie misschien nog meer? Ik sabbelde op mijn speen hoewel ik er geen liefhebber van was. Ik keek door het raampje naar buiten en zag het verkeer voorbij komen. Niemand die overigens mij kon zien door de zwartgetinte ramen, dat gaf wel rust want ik voelde me niet prettig met de speen in mijn mond. Al redelijk snel nam Danielle de afslag en herkende ik het winkelcentrum waar Hooters was gevestigd. Danielle reed de auto tot zo dicht mogelijk bij de ingang van Walmart, de supermarkt. Ik bleef zitten totdat zij zelf uitgestapt was en mijn portier had geopend. Mijn luier kraakte luid toen ik naast Danielle liep. Gelukkig rammelde ons winkelwagentje waardoor het gekraak werd overstemd. Op het parkeerterrein was het aardig vol, zenuwachtig liep ik richting de ingang, vrezend hoeveel andere klanten er zouden zijn. Danielle oogde ontspannen en leek het geen probleem te vinden om naast een dik geluierde volwassen man te lopen, sterker nog; ze schikte mijn t-shirt zodat die op mijn luier bleef hangen en trok expres de band van mijn broek wat omlaag die ik bij het uitstappen juist omhoog had gehesen.
‘Je luier valt minder op als je je broek niet zo hoog optrekt’ zei ze erbij. ‘Dan zit die minder strak in je kruis.’
‘Maar dan steekt de bovenkant er toch uit Meesteres?’ bracht ik er tegenin.
‘Wat je wilt’ antwoordde Danielle schouderophalend.
We waren nog amper binnen of ik zag de eerste klanten al vreemd naar mij kijken. De ene vrouw stootte de andere aan en knikte in mijn richting. Het ging niet eens discreet. Danielle was het ook opgevallen.
‘Ja, hij draagt een luier’ zei ze tegen de vrouwen. ‘Hij bevuilt zichzelf. Ik zie geen andere optie? Jullie?’ Danielle had er niet bij gezegd waarom ik mijzelf bevuil maar dat deed er ook niet toe.
De beide vrouwen, ongeveer begin veertig, knikten met een glimlach en zo ontstond er een spontaan gesprekje dat eindigde met een ‘Good luck’ in de richting van mijn Meesteres. In de tussentijd hadden andere klanten delen van het gesprek ook meegekregen en kwamen sommige jonge meiden en vrouwen wel opvallend vaak langs of in onze buurt. In de gang met de luiers bleef Danielle staan. Toen er een medewerkster ons benaderde vroeg Danielle haar om hulp.
‘Ik weet niet meer welke luiers ik moet hebben’ zei ze. Voordat ik het wist trok ze mijn broek van mijn billen en was mijn luier vol in het zicht. Ik hoorde gegiechel maar keek strak richting het schap om oogcontact te vermijden.
‘Het zijn deze luiers die ik zoek. Ik weet zeker dat ik die de vorige keer ook bij jullie heb gekocht en ze bevallen mij uitstekend.’ Gespeeld ging Danielle met haar vingers over mijn luier. ‘Ik zie nergens een merkje of een naam, jij wel?’ Ze keek de medewerkster aan die de hele situatie wel amusant leek te vinden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze het wist maar geen uitsluitsel gaf om mij nog even in mijn blootgelegde luier te laten staan.
‘Als u een moment heeft’ antwoordde ze terwijl ze een paar pakken van het schap haalde. Ik keek Danielle aan die mij een lach en een knuffel schonk.
‘Je hebt bekijks’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Vier knappe jonge vrouwen.’
Met een minieme draai van mijn nek keek ik in de richting die Danielle mij aanwees en waar het gegiechel vandaan was gekomen. Ik zag de vrouwen en de camera’s van hun telefoons op mij gericht. Ik kon wel door de grond zakken, dit soort vernederingen leken nooit te wennen. De medewerkster en Danielle namen alle tijd om mijn luier te controleren op merk of naam. Ze lieten mij met mijn luier open en bloot staan terwijl ze een pak luiers bestudeerden of het mogelijk dat merk en model zou kunnen bevatten die ze zochten. Ondertussen kwamen er meer klanten het gangpad ingelopen die geamuseerd naar mijn luier keken en er opmerkingen over maakten. Ze waren zonder uitzondering plagend en grappend: ‘Leuke luier!’, ‘Staat je goed!’, ‘Zou hij nog droog zijn?’ ‘Moet mama je verschonen?’
Uiteindelijk belandde het goede pak luiers in de winkelwagen die pontificaal voorin het karretje werd geplaatst zodat het goed te zien was. Danielle bedankte de medewerkster uitgebreid voor haar hulp. Met een lach zei ze ons gedag waarna we onze weg vervolgden. Ik was inmiddels ‘The-talk-of-the-town’ geworden en werd door bijna alle bezoekers nagestaard en toegelachen. Mijn gezicht was zo rood als een biet en bleef dat totdat we na het afrekenen weer buiten op het parkeerterrein stonden. Ik was dan ook blij met de verkoeling die de frisse lucht bood. Danielle keek mij lachend aan en tikte speels op mijn billen.
‘Dat was leuk, vond je niet?’
‘Nee Meesteres’ antwoordde ik eerlijk. Ik durfde niet te liegen ook al was mijn Meesteres tegenspreken evenzeer een zonde. Toch vatte ze dat niet zo op, wellicht omdat ze zelf ook wel wist dat ze mij plaagde. Onder haar toeziend oog laadde ik de boodschappen over van de kar in de kofferbak van de auto en zette het wagentje daarna terug. Danielle bedankte mij niet, dat hoefde ze ook niet want zij was de Meesteres en ik de slaaf.
‘We zijn mooi op tijd bij Carmen’ zei ze na een blik op haar horloge te hebben geworpen.
Mijn luier kraakte nog steeds maar nu was er geen winkelwagentje dat het geluid camoufleerde. Ik hoopte dat het muziek of het rumoer in het restaurant het gekraak zou overheersen. Voor gasten was het voor mijn gevoel nog te vroeg. De voordeur van het restaurant was open en er zat een enkele eter. Carmen liep rond en kwam gelijk naar ons toegelopen nadat ze gezien had dat wij binnen waren.
‘Welkom’ zei ze op een toon alsof ze al in haar rol als gastvrouw zat. Met twee zoenen begroette ze Danielle en daarna mij waarna ze ons naar een rustig plekje achterin het restaurant meenam. Er liepen twee vrouwen rond die al nieuwsgierig onze kant op keken alsof ze wisten wie ik was en waar ons gesprek over ging.
Carmen ging met Danielle in gesprek en ik zat erbij alsof ik lucht voor ze was. Ze praatten over mij maar niet met mij, zo kon ik het eerste deel van gesprek samenvatten. Ik keek naar buiten en belandde met mijn gedachten in een andere wereld. Daarna richtte Danielle zich uiteindelijk toch tot mij.
‘Zo Roger, heb je het kunnen volgen?’
Ik schudde mijn hoofd. Mijn gedachten waren al snel afgedwaald nadat ik gemerkt had dat ik genegeerd werd.
‘Dat dacht ik al’ zei ze met een lach. ‘Jij gaat in principe dagelijks hier in de spoelkeuken werken. Van vijf uur ‘s middags tot sluitingstijd. Je gaat het minimum loon verdienen en op het uitdrukkelijk verzoek van jouw Meesteres deel je niet mee in de fooienpot. Als tegenprestatie zal ik de meiden vragen en op het hart drukken voorzichtig met je te zijn, al is het ook alleen maar omdat ik deze vacature niet ingevuld krijg en wij het spoelen en opruimen na sluitingstijd zelf moeten doen. Maar goed, ik zal ze vragen om je niet te plagen met je dikke luierkont. Garantie tot de deur zeg ik er wel bij. Je salaris wordt op jullie en/of rekening gestort. Jij kunt daar niet bij heb ik van Danielle begrepen maar dat zijn mijn zaken verder niet. Jouw Meesteres wilde dat ik je in de keuken aan de ketting leg maar dat staat de Arbeidsinspectie niet toe. Bij een controle, en die komen onverwachts, zijn de boetes niet mals, laat staan de vragen die het verder gaat opleveren. Daar zit ik niet op te wachten. Het enige wat ik kan toezeggen is dat ik al het personeel zal opdragen jou in de gaten te houden en dan vooral de deur die naar de keuken leidt. Die kom jij niet over wanneer je dienst hebt. Dat betekent dat de spoelkeuken de enige plek is waar jij mag zijn onder diensttijd. Daar is geen wc maar die heb je ook niet nodig. Afijn, je hebt de ruimte al eerder gezien en er gewerkt. Er is sindsdien niets veranderd.’ Carmen nam een korte pauze om haar gedachten te ordenen en ging vervolgens verder: ‘Je hebt recht op een pauze van twee keer een kwartier. In een pauze ben ik bereid je te verschonen in het andere kwartier eet je. Ik zal ervoor zorgen dat je voldoende water tot je beschikking hebt en verder heb je denk ik niets nodig behalve werkkleding.’
‘Past die over zijn luier denk je?’ vroeg Danielle.
Carmen schrok. ‘Nee, we hebben geen uniform of zo voor hem. Sorry als ik die indruk wekte. Voor in de spoelkeuken is het prettig om comfortabele kleding te dragen die niet te warm is vanwege de hoge luchtvochtigheid door de dampende vaatwasmachines.’
‘Zoiets als wat hij nu aan heeft?’ Danielle gebood mij te gaan staan waardoor Carmen mij goed kon bekijken.
‘Ja, dat is perfect denk ik.’
Ik zag Carmen op haar lip bijten alsof ze een probleem had of een kwestie die ze lastig vond om te benoemen. Danielle was het ook opgevallen en speelde open kaart.
‘Wat zit je dwars?’
Carmen aarzelde. ‘We hebben afgesproken dat je vanaf volgende week zou beginnen maar sinds vanmorgen weet ik dat we nu ook al behoefte hebben aan een spoelkeukenmedewerker. De huidige oproepkracht heeft afgezegd en opgezegd.’
‘Dat geeft toch niet?’ antwoordde Danielle meelevend. ‘Mijn slaafje kan jou vanaf vandaag komen helpen.’
Carmen durfde nog niet opgelucht te kijken. Ze keek mij aan en ik keek richting Danielle omdat zij mijn Meesteres was.
’Ik laat mijn slaafje hier. Wat spreken we af hoe hij terug komt?’
‘Echt? O, dat zou zo ontzettend fijn zijn!’
‘Tuurlijk. Geen probleem. Ik heb alleen geen verschoonspullen meegenomen. Ik kan alleen een paar luiers uit de auto halen die we net hebben gehaald.’
‘Ik regel dat wel. Toiletpapier genoeg hier. Ach, ik vind het zo fijn dat je Roger hier wilt laten!’
Danielle en ik zagen de opluchting op het gezicht van Carmen.
‘Ik drop hem wel af op de weg naar huis’ bood ze Danielle aan.
‘Hoe laat is dat?’
‘Dat zal wel rond een uur worden. Is dat een probleem?’
Ik zag Danielle een sleutel van haar voordeur uit haar tas pakken. ‘Dit is de sleutel van mijn voordeur. Mijn slaafje mag je in de gang in zijn hok opsluiten.’ Danielle keek mij aan. ‘Jij legt vannacht aan Carmen uit hoe het werkt, afgesproken?’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik.
Carmen keek Danielle geïnteresseerd aan. ‘Een hok?’
‘Mijn slaafje heeft een hok onder de trap met een traliehek ervoor. Het slot is magnetisch en is eenvoudig te bedienen.’
Danielle richtte zich weer tot mij. ‘Ik zal voor je een dekentje en wat andere zaken neerleggen. Zorg ervoor dat je mij niet wakker maakt of stoort als je thuiskomt. Begrepen?’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik weer.
‘Weet je wat?’ stelde Danielle Carmen voor, ‘Ik zal het pak luiers hier achterlaten. Ik loop nog wel even de winkel in om een extra pak voor thuis te halen en zal dan gelijk wat billendoekjes en luierzakjes halen.’
Carmen stak haar hand op. ‘Laat mij het dan betalen, ik ben al lang blij dat ik Roger mag hebben.’
‘Schiet het maar voor en houd het op zijn salaris in’ antwoordde Danielle.
‘Vind ik ook goed.’ Ik was er getuige van hoe ik als een stuk vee werd verhandeld zonder daar enige zeggenschap in te hebben.
Danielle en Carmen stonden op. Carmen liep naar de bar en Danielle sprak mij toe.
‘Succes lieverd. Geniet van de vrouwelijke aandacht en zorg ervoor dat Carmen en de vrouwen tevreden met je zijn.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik gedwee.
Carmen kwam terug met in haar handen een briefje van vijftig dollar. ‘Dit moet genoeg zijn, toch?’
‘Zeker’ zei Danielle knikkend terwijl ze het biljet in haar tas stopte. ‘Tot zo!’
‘Zeg je Meesteres gedag’ gebood Danielle me.
Ik zakte door mijn knieën en kuste de bovenkant van haar voeten en keek omhoog terwijl Carmen ons gadesloeg.
‘Dag Meesteres.’
‘Dag slaaf.’
Nadat ik was opgestaan nam Carmen mij mee richting de keuken.
‘Ik zal je aan de dames voorstellen. De meesten zijn nieuw voor je en een paar zul je nog wel kennen maar die zijn er vandaag niet.’
Carmen stelde mij aan mijn nieuwe collega’s voor die mij en mijn verhaal aandachtig aankeken en aanhoorden. Mijn relatie met Danielle vonden ze zeer interessant en een collega wilde wel mijn opzichter worden. Met haar strenge donkere ogen keek ze mij indringend aan en ik zag een duivels lachje in haar mondhoeken verschijnen. Ondertussen kwam Danielle nog even terug om een pak luiers, billendoekjes, zalf, poeder en luierzakjes te brengen die Carmen op een plank in de spoelkeuken zette. Het wisselgeld verdween in haar zak waarna Danielle nu echt verdween en mijn werkdag was begonnen.
De wijze waarop we onze nieuwe rollen de eerste dagen invulden kwam achteraf bezien wat geforceerd over, zo was mijn ervaring althans. Het voelde nog weinig natuurlijk hoewel de onderliggende emoties en gevoelens oprecht waren en de gesproken woorden en daden niet gespeeld. Maar het leek wat theatraal, overdreven en daardoor voelde het voor mij nog niet zoals het zou moeten zijn. Ik had de indruk dat dit ook voor Danielle gold maar ernaar vragen durfde ik niet en zij begon er zelf evenmin over. De korte vakantie die mijn vrouw en meesteres zichzelf had gegund om ons huwelijk te vieren en te genieten van elkaars weerzien, deed de synergie echter veel goeds. Geleidelijk en haast ongemerkt begonnen we te zijn die we wilden worden in onze rollen als dominante en onderdanige. Het gespeelde ging meer over in het natuurlijke waardoor er ook ruimte ontstond voor momenten van affectie en genegenheid. Het toenemend aantal dagen samen zorgde er ook voor dat we elkaar steeds beter begonnen aan te voelen en te begrijpen. Een blik of een gebaar met haar hand of vinger was al voldoende om duidelijk te maken wat er van mij werd verwacht.
Op dit moment echter was dat niets. Ik was naakt opgesloten in de kennel die in de tuin stond. Vanachter de tralies zag ik Danielle op de loungebank genieten van een latte en een boek. Zowel het terras waarop zij zat als mijn kennel werden door de herfstzon heerlijk verwarmd. Af en toe keek Danielle van haar boek op en wierp ze een blik in mijn richting. Ze glimlachte nadat we oogcontact hadden gemaakt waarna ze zich weer in haar boek verdiepte. Ik zuchtte. Het gras onder mijn knieën en onderbrengen was gelukkig zacht en dat was zo ongeveer het enige dat positief was. Om mijn handen zaten zware leren mittens gegespt en met slotjes vergrendeld die mijn handen nutteloos maakten. Zelfs iets optillen of een kraan open draaien was een klus die ik onmogelijk kon klaren, laat staan de sluiting van mijn halsband openen en van mijn ketting die vastzat aan de structuur van mijn verblijf in de kennel. En dan was er nog de traliedeur als toegang tot mijn kennel. Die was afgesloten met een draaiknop die op drie plaatsen tegelijkertijd moest worden ingedrukt om het slot te kunnen openen. Voor een volwassene een eenvoudige klus met de duim, ring- en middelvinger. Maar niet met mittens om. Wanneer ik in de kennel verbleef was ik verplicht om op mijn handen en knieën te zitten of te liggen. Staan was ten strengste verboden en ook was ik altijd naakt. Eenmaal uit de kennel was een luier een verplicht onderdeel van mijn garderobe maar nu was mijn kuisheidskooi het enige dat ik droeg, buiten de eerdergenoemde mittens en halsband om dan. Ik keek door mijn armen heen naar achteren en zag hoe mijn penis en ballen voor iedereen in het zicht tussen mijn benen bungelden. Ik besloot even te gaan liggen en zocht een plekje op waar ik dat het beste kon doen, dat wil zeggen tot zover de ketting mij de ruimte gaf. Met mijn rug naar de zon toe nam ik een foetushouding aan en sloot mijn ogen. Ik hoorde het gezang van de vogels, het geritsel van de eekhoorns die bezig waren hun wintervoorraden aan te leggen en af en toe Danielle die ging verzitten of het geklingel van het theelepeltje in haar glas wanneer ze een slok van haar latte nam. Langzaam voelde ik de moeheid opkomen en gaf daar dankbaar aan toe; even weg zijn uit het sleur van het niets kunnen doen.
Mijn slaapje had een minuut of twintig geduurd denk ik, niet langer. Het was een soort powernap geweest. Ik probeerde mijn ogen weer te sluiten maar merkte dat de moeheid uit mijn lichaam was verdwenen. Een nieuwe positie om in te gaan liggen hielp evenmin. Mijn gewoel had waarschijnlijk ook de aandacht van Danielle getrokken want ze legde haar boek op z’n kop open op de tafel en kwam mijn richting op gelopen. Ze droeg een comfortabele spijkerbroek met een klassieke marineblauwe polo erboven. Aan haar voeten een paar sneakers in dezelfde donkerblauwe kleur. Ik keek naar haar op zoals zij op mij neer keek. De tralies van mijn kennel scheidden ons. Danielle glimlachte en stak haar hand door de spijlen.
‘Hi puppy!’ zei ze terwijl ze zachtjes mijn kin vastpakte.
Ik antwoordde niet want honden praten niet. Ik mocht blaffen. Een blaf was een nee, twee blaffen een ja. Maar op een begroeting kon ik niet antwoorden en dus bleef ik stil.
Danielle zakte door haar knieën om met mij op ooghoogte te komen. Ze keek mij indringend maar niet onvriendelijk aan.
‘Tijd voor een plasje?’
‘Woef woef’ antwoordde ik. Ik moest nodig en wilde mijn eigen kennel niet bevuilen. Welke oplossing Danielle voor mijn probleem had, zou weldra duidelijk worden. Ze wreef over mijn snuit en draaide zich om, richting het huis om even later terug te keren met een rugzak over haar schouder geslagen. In haar handen zag ik mijn riem en twee zwarte dingen die ik niet direct kon thuisbrengen. Het bleken kniebeschermers te zijn die ze net buiten de kennel op het gras liet vallen. Ze viste het sleuteltje van mijn ketting uit haar broekzak en opende de draaiknopsluiting van mijn verblijf. Met gerinkel viel de ketting op de grond nadat die was losgemaakt van mijn halsband. Een klik van de riem volgde en daarmee was ook de spanning op mijn halsband weer terug. Danielle bevestigde de kniebeschermers en deed de lus van het uiteinde van haar riem om haar pols en pakte het uiteinde vervolgens vast.
‘Loop maar naar de poort’ zei ze.
Ik schrok maar zette mij automatisch in de gewenste richting in beweging. De achtertuin grensde aan het bos. We woonden vrijstaand maar zeker niet solitair en het bos was openbaar terrein. Zou Danielle het risico nemen om mij naakt buiten uit te laten?’ Tot de poort was het nog een aardig eindje kruipen en ik hijgde al licht toen we daar waren aangekomen. Ik hield halt omdat ik de poort zelf niet kon openen en maakte plaats voor Danielle zodat zij die kon ontgrendelen. Eenmaal buiten begon direct het bos dat voornamelijk bestond uit sparren. De grond was zanderig en zacht, ook door de vele dennennaalden die erop waren gevallen. Er was geen pad, ik kroop gewoon maar achter Danielle aan die af en toe tevreden over haar schouder keek. Even later hield ze bij een boom stil.
‘Ga je gang puppy’ zei ze.
Ik keek onrustig om mij heen. Er waren geen geluiden te horen en waarschijnlijk was er ook niemand in de buurt. Na het ergste ongemakkelijke gevoel te hebben verdrongen, tilde ik mijn rechterbeen omhoog om te proberen tegen de boom te plassen. Het lukte niet helemaal want mijn linkerbeen voelde ik nat worden. Beschaamd keek ik Danielle aan maar ze leek het niet te zien. Ze scande de omgeving en stopte met om zich heen te kijken toen ze geen geklater meer hoorde. Ik keek omhoog in de verwachting dat we weer om zouden keren maar Danielle had blijkbaar zin in een wandeling en liep verder het bos in. Na enkele minuten kruipen liep het zweet mij over de rug ook al liep Danielle langzaam en hield ze rekening met mijn situatie. Het terrein liep ook nog eens omhoog wat het kruipen extra zwaar en vermoeiend maakte. Het enige voordeel was dat de bomen volledige schaduw boden waardoor het niet te warm werd. Comfortabel voelde het geenszins, de riem stond altijd strak waardoor de halsband aan mijn nek trok. Als een slaafs en trouw hondje kroop ik achter mijn bazin aan totdat we opeens in een open stuk terecht waren gekomen. Danielle nam plaats op een rots en gebaarde mij naast haar te komen zitten. Pas nu zag ik het uitzicht dat deze plaats bood. We keken over een klein ravijn uit dat volledig door bos leek te zijn bedekt. Van een eerdere bestudering van de kaart wist ik dat dit de uitlopers van het Appalachengebergte moesten zijn. Danielle haalde de lus van de riem van haar pols en klikte de riem bij mijn halsband open. Ze liep naar een boom toe die vlakbij de rots stond waar ze zojuist op gezeten had. Ze sloeg de riem om de boom heen en haalde het uiteinde door de lus heen en trok die zachtjes aan en wenkte mij naar haar toe te komen. Met een enkele klik van de bajonetsluiting zat ik vast aan de boom en kon uitsluitend toekijken hoe Danielle weer op de rots plaatsnam en haar rugzak opende. Ik zag mijn roestvrijstalen voederbakken tevoorschijn komen en een fles water. Danielle zette de voederbakken voor mij neer en vulde er een met water en de ander met in kleine stukken gesneden brood, crackers en hamblokjes.
‘Enjoy your meal’ zei ze vriendelijk en ze aaide mij even over mijn hoofd.
Ik keek haar aan maar kon geen oogcontact maken, ze had zich alweer omgedraaid en haar boek opengeslagen. Met mijn handen naast de bakken doopte ik mijn gezicht in de waterbak om te kunnen drinken. Na mijn ergste dorst te hebben gelest, viel ik mijn etensbak aan en hapte ik de broodstukken en blokjes ham naar binnen. Op mijn natte kin en wangen bleven stukjes kleven die ik er voorzichtig met mijn mittens afschraapte om ze te kunnen eten. Mijn rantsoen was namelijk karig omdat ik nog niet op het door Danielle gewenste gewicht zat. Sinds mijn aankomst, nu meer dan vier weken geleden, was ik voor mijn gevoel al vijf kilo afgevallen maar de ambitie van mijn bazin was meer dan dat. Na het eten dronk ik mijn bak leeg en wachtte in stilte af totdat Danielle weer tijd en oog voor mij had. Mijn riem bood weinig bewegingsruimte en de stam gaf niets mee. Het was vernederend om zo vast te zitten. Een simpele bajonetsluiting die met twee vingers eenvoudig te openen was, kon tegelijkertijd het verschil betekenen tussen vrijheid en gebondenheid. In mijn geval was dat dus het laatste. Ik overdrijf niet als Danielle zeker anderhalf uur op de rots heeft zitten lezen, mediteren en van het uitzicht genoten voordat ze weer mijn kant op kwam. Ze aaide mij weer over mijn hoofd, maakte de riem los en zette weer koers richting ons huis. Wat stijf en stram kroop ik moeizaam achter haar aan wat op enkele venijnige rukken aan mijn riem kon rekenen. Na een honderdtal meter gekropen te hebben, voelde ik een grote aandrang om me te ontlasten. Ik hield stil omdat er een kramp door mijn onderlichaam schoot en zag mijn Meesteres zich omdraaien.
‘Wat is er puppy?’ vroeg ze. ‘Ben je moe? Heb je je blesseert?’
‘Woef’ antwoordde ik en ik trok aan de riem in de richting van wat struiken die vijf meter verderop stonden. Danielle gaf mij die ruimte omdat ze de harde wind hoorde die ik niet kon inhouden.
‘Moet je poepen?’
‘Woef, woef’ blafte ik hard, blij dat mijn bazin mij begrepen had.
Ze lachte en liep dit keer achter mij aan in plaats van omgekeerd. Ik kroop onder half onder de takken van de struik, meer ruimte kreeg ik niet van Danielle. Zo dadelijk zou er een nieuw hoofdstuk worden toegevoegd aan mijn lijst van vernederingen. Ik probeerde me discreet een paar keer te draaien zodat mijn billen van mijn Meesteres af stonden maar iedere keer draaide zij met mij mee. Met een zucht gaf ik het op en ontspande ik tegelijkertijd mijn sluitspier waarna al snel mijn ontlasting op gang kwam. Met licht gespreide benen en mijn borst zover omhoog als ik kon zonder dat mijn mittens van de grond kwamen, gaf ik mee en voelde hoe de ene na de andere drol uit mijn lichaam kwam. Gelukkig kwam de laatste er ook heel uit waardoor mijn billen redelijk schoon bleven. Opgelucht nu de krampen mijn lichaam niet meer teisterden liet ik mijn rug wat inzakken en kroop ik voorzichtig onder de struiken vandaan. Ik verwachtte dat Danielle mij weer voor zou gaan maar ze maakte nog geen aanstalten.
‘Draai je om en snuffel aan je drollen zoals een echte hond dat doet’ commandeerde ze me.
Gelaten deed ik wat ze vroeg. Ik had nog nooit mijn ontlasting op deze wijze gezien en was verbaasd over de hoeveel die er lag. Het rook onaangenaam en ik probeerde er zoveel mogelijk vandaan te blijven maar Danielle was pas tevreden totdat ik er met mijn neus een paar tellen direct boven had gehangen. Met ingehouden adem probeerde ik de tijd uit te zitten en dat lukte. Danielle keerde zich om en liepen we richting huis.
Eenmaal thuis werd mijn puppy-outfit omgeruild voor een dikke luier, t-shirt en joggingbroek.
‘We gaan boodschappen doen’ zei Danielle ‘en we hebben een afspraak met Carmen voor jouw baan in de spoelkeuken.’
‘Ja Danielle’ antwoordde ik en richtte mijn blik op mijn broek die bol stond door de luier.
Ze had mijn hoofdbeweging gezien. ‘Ja, je luier is voor iedereen goed te zien’ zei ze zonder een greintje medelijden. Ze opende de achterportier en liet mij plaatsnemen. Ik kreeg een speen in mijn mond zodat ik niet kon praten en Danielle zich op de weg kon concentreren.
Ik keek uit het raampje en masseerde ondertussen mijn pijnlijke knieën. Hoeveel kilometer zou ik hebben gekropen? Twee, drie misschien nog meer? Ik sabbelde op mijn speen hoewel ik er geen liefhebber van was. Ik keek door het raampje naar buiten en zag het verkeer voorbij komen. Niemand die overigens mij kon zien door de zwartgetinte ramen, dat gaf wel rust want ik voelde me niet prettig met de speen in mijn mond. Al redelijk snel nam Danielle de afslag en herkende ik het winkelcentrum waar Hooters was gevestigd. Danielle reed de auto tot zo dicht mogelijk bij de ingang van Walmart, de supermarkt. Ik bleef zitten totdat zij zelf uitgestapt was en mijn portier had geopend. Mijn luier kraakte luid toen ik naast Danielle liep. Gelukkig rammelde ons winkelwagentje waardoor het gekraak werd overstemd. Op het parkeerterrein was het aardig vol, zenuwachtig liep ik richting de ingang, vrezend hoeveel andere klanten er zouden zijn. Danielle oogde ontspannen en leek het geen probleem te vinden om naast een dik geluierde volwassen man te lopen, sterker nog; ze schikte mijn t-shirt zodat die op mijn luier bleef hangen en trok expres de band van mijn broek wat omlaag die ik bij het uitstappen juist omhoog had gehesen.
‘Je luier valt minder op als je je broek niet zo hoog optrekt’ zei ze erbij. ‘Dan zit die minder strak in je kruis.’
‘Maar dan steekt de bovenkant er toch uit Meesteres?’ bracht ik er tegenin.
‘Wat je wilt’ antwoordde Danielle schouderophalend.
We waren nog amper binnen of ik zag de eerste klanten al vreemd naar mij kijken. De ene vrouw stootte de andere aan en knikte in mijn richting. Het ging niet eens discreet. Danielle was het ook opgevallen.
‘Ja, hij draagt een luier’ zei ze tegen de vrouwen. ‘Hij bevuilt zichzelf. Ik zie geen andere optie? Jullie?’ Danielle had er niet bij gezegd waarom ik mijzelf bevuil maar dat deed er ook niet toe.
De beide vrouwen, ongeveer begin veertig, knikten met een glimlach en zo ontstond er een spontaan gesprekje dat eindigde met een ‘Good luck’ in de richting van mijn Meesteres. In de tussentijd hadden andere klanten delen van het gesprek ook meegekregen en kwamen sommige jonge meiden en vrouwen wel opvallend vaak langs of in onze buurt. In de gang met de luiers bleef Danielle staan. Toen er een medewerkster ons benaderde vroeg Danielle haar om hulp.
‘Ik weet niet meer welke luiers ik moet hebben’ zei ze. Voordat ik het wist trok ze mijn broek van mijn billen en was mijn luier vol in het zicht. Ik hoorde gegiechel maar keek strak richting het schap om oogcontact te vermijden.
‘Het zijn deze luiers die ik zoek. Ik weet zeker dat ik die de vorige keer ook bij jullie heb gekocht en ze bevallen mij uitstekend.’ Gespeeld ging Danielle met haar vingers over mijn luier. ‘Ik zie nergens een merkje of een naam, jij wel?’ Ze keek de medewerkster aan die de hele situatie wel amusant leek te vinden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze het wist maar geen uitsluitsel gaf om mij nog even in mijn blootgelegde luier te laten staan.
‘Als u een moment heeft’ antwoordde ze terwijl ze een paar pakken van het schap haalde. Ik keek Danielle aan die mij een lach en een knuffel schonk.
‘Je hebt bekijks’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Vier knappe jonge vrouwen.’
Met een minieme draai van mijn nek keek ik in de richting die Danielle mij aanwees en waar het gegiechel vandaan was gekomen. Ik zag de vrouwen en de camera’s van hun telefoons op mij gericht. Ik kon wel door de grond zakken, dit soort vernederingen leken nooit te wennen. De medewerkster en Danielle namen alle tijd om mijn luier te controleren op merk of naam. Ze lieten mij met mijn luier open en bloot staan terwijl ze een pak luiers bestudeerden of het mogelijk dat merk en model zou kunnen bevatten die ze zochten. Ondertussen kwamen er meer klanten het gangpad ingelopen die geamuseerd naar mijn luier keken en er opmerkingen over maakten. Ze waren zonder uitzondering plagend en grappend: ‘Leuke luier!’, ‘Staat je goed!’, ‘Zou hij nog droog zijn?’ ‘Moet mama je verschonen?’
Uiteindelijk belandde het goede pak luiers in de winkelwagen die pontificaal voorin het karretje werd geplaatst zodat het goed te zien was. Danielle bedankte de medewerkster uitgebreid voor haar hulp. Met een lach zei ze ons gedag waarna we onze weg vervolgden. Ik was inmiddels ‘The-talk-of-the-town’ geworden en werd door bijna alle bezoekers nagestaard en toegelachen. Mijn gezicht was zo rood als een biet en bleef dat totdat we na het afrekenen weer buiten op het parkeerterrein stonden. Ik was dan ook blij met de verkoeling die de frisse lucht bood. Danielle keek mij lachend aan en tikte speels op mijn billen.
‘Dat was leuk, vond je niet?’
‘Nee Meesteres’ antwoordde ik eerlijk. Ik durfde niet te liegen ook al was mijn Meesteres tegenspreken evenzeer een zonde. Toch vatte ze dat niet zo op, wellicht omdat ze zelf ook wel wist dat ze mij plaagde. Onder haar toeziend oog laadde ik de boodschappen over van de kar in de kofferbak van de auto en zette het wagentje daarna terug. Danielle bedankte mij niet, dat hoefde ze ook niet want zij was de Meesteres en ik de slaaf.
‘We zijn mooi op tijd bij Carmen’ zei ze na een blik op haar horloge te hebben geworpen.
Mijn luier kraakte nog steeds maar nu was er geen winkelwagentje dat het geluid camoufleerde. Ik hoopte dat het muziek of het rumoer in het restaurant het gekraak zou overheersen. Voor gasten was het voor mijn gevoel nog te vroeg. De voordeur van het restaurant was open en er zat een enkele eter. Carmen liep rond en kwam gelijk naar ons toegelopen nadat ze gezien had dat wij binnen waren.
‘Welkom’ zei ze op een toon alsof ze al in haar rol als gastvrouw zat. Met twee zoenen begroette ze Danielle en daarna mij waarna ze ons naar een rustig plekje achterin het restaurant meenam. Er liepen twee vrouwen rond die al nieuwsgierig onze kant op keken alsof ze wisten wie ik was en waar ons gesprek over ging.
Carmen ging met Danielle in gesprek en ik zat erbij alsof ik lucht voor ze was. Ze praatten over mij maar niet met mij, zo kon ik het eerste deel van gesprek samenvatten. Ik keek naar buiten en belandde met mijn gedachten in een andere wereld. Daarna richtte Danielle zich uiteindelijk toch tot mij.
‘Zo Roger, heb je het kunnen volgen?’
Ik schudde mijn hoofd. Mijn gedachten waren al snel afgedwaald nadat ik gemerkt had dat ik genegeerd werd.
‘Dat dacht ik al’ zei ze met een lach. ‘Jij gaat in principe dagelijks hier in de spoelkeuken werken. Van vijf uur ‘s middags tot sluitingstijd. Je gaat het minimum loon verdienen en op het uitdrukkelijk verzoek van jouw Meesteres deel je niet mee in de fooienpot. Als tegenprestatie zal ik de meiden vragen en op het hart drukken voorzichtig met je te zijn, al is het ook alleen maar omdat ik deze vacature niet ingevuld krijg en wij het spoelen en opruimen na sluitingstijd zelf moeten doen. Maar goed, ik zal ze vragen om je niet te plagen met je dikke luierkont. Garantie tot de deur zeg ik er wel bij. Je salaris wordt op jullie en/of rekening gestort. Jij kunt daar niet bij heb ik van Danielle begrepen maar dat zijn mijn zaken verder niet. Jouw Meesteres wilde dat ik je in de keuken aan de ketting leg maar dat staat de Arbeidsinspectie niet toe. Bij een controle, en die komen onverwachts, zijn de boetes niet mals, laat staan de vragen die het verder gaat opleveren. Daar zit ik niet op te wachten. Het enige wat ik kan toezeggen is dat ik al het personeel zal opdragen jou in de gaten te houden en dan vooral de deur die naar de keuken leidt. Die kom jij niet over wanneer je dienst hebt. Dat betekent dat de spoelkeuken de enige plek is waar jij mag zijn onder diensttijd. Daar is geen wc maar die heb je ook niet nodig. Afijn, je hebt de ruimte al eerder gezien en er gewerkt. Er is sindsdien niets veranderd.’ Carmen nam een korte pauze om haar gedachten te ordenen en ging vervolgens verder: ‘Je hebt recht op een pauze van twee keer een kwartier. In een pauze ben ik bereid je te verschonen in het andere kwartier eet je. Ik zal ervoor zorgen dat je voldoende water tot je beschikking hebt en verder heb je denk ik niets nodig behalve werkkleding.’
‘Past die over zijn luier denk je?’ vroeg Danielle.
Carmen schrok. ‘Nee, we hebben geen uniform of zo voor hem. Sorry als ik die indruk wekte. Voor in de spoelkeuken is het prettig om comfortabele kleding te dragen die niet te warm is vanwege de hoge luchtvochtigheid door de dampende vaatwasmachines.’
‘Zoiets als wat hij nu aan heeft?’ Danielle gebood mij te gaan staan waardoor Carmen mij goed kon bekijken.
‘Ja, dat is perfect denk ik.’
Ik zag Carmen op haar lip bijten alsof ze een probleem had of een kwestie die ze lastig vond om te benoemen. Danielle was het ook opgevallen en speelde open kaart.
‘Wat zit je dwars?’
Carmen aarzelde. ‘We hebben afgesproken dat je vanaf volgende week zou beginnen maar sinds vanmorgen weet ik dat we nu ook al behoefte hebben aan een spoelkeukenmedewerker. De huidige oproepkracht heeft afgezegd en opgezegd.’
‘Dat geeft toch niet?’ antwoordde Danielle meelevend. ‘Mijn slaafje kan jou vanaf vandaag komen helpen.’
Carmen durfde nog niet opgelucht te kijken. Ze keek mij aan en ik keek richting Danielle omdat zij mijn Meesteres was.
’Ik laat mijn slaafje hier. Wat spreken we af hoe hij terug komt?’
‘Echt? O, dat zou zo ontzettend fijn zijn!’
‘Tuurlijk. Geen probleem. Ik heb alleen geen verschoonspullen meegenomen. Ik kan alleen een paar luiers uit de auto halen die we net hebben gehaald.’
‘Ik regel dat wel. Toiletpapier genoeg hier. Ach, ik vind het zo fijn dat je Roger hier wilt laten!’
Danielle en ik zagen de opluchting op het gezicht van Carmen.
‘Ik drop hem wel af op de weg naar huis’ bood ze Danielle aan.
‘Hoe laat is dat?’
‘Dat zal wel rond een uur worden. Is dat een probleem?’
Ik zag Danielle een sleutel van haar voordeur uit haar tas pakken. ‘Dit is de sleutel van mijn voordeur. Mijn slaafje mag je in de gang in zijn hok opsluiten.’ Danielle keek mij aan. ‘Jij legt vannacht aan Carmen uit hoe het werkt, afgesproken?’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik.
Carmen keek Danielle geïnteresseerd aan. ‘Een hok?’
‘Mijn slaafje heeft een hok onder de trap met een traliehek ervoor. Het slot is magnetisch en is eenvoudig te bedienen.’
Danielle richtte zich weer tot mij. ‘Ik zal voor je een dekentje en wat andere zaken neerleggen. Zorg ervoor dat je mij niet wakker maakt of stoort als je thuiskomt. Begrepen?’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik weer.
‘Weet je wat?’ stelde Danielle Carmen voor, ‘Ik zal het pak luiers hier achterlaten. Ik loop nog wel even de winkel in om een extra pak voor thuis te halen en zal dan gelijk wat billendoekjes en luierzakjes halen.’
Carmen stak haar hand op. ‘Laat mij het dan betalen, ik ben al lang blij dat ik Roger mag hebben.’
‘Schiet het maar voor en houd het op zijn salaris in’ antwoordde Danielle.
‘Vind ik ook goed.’ Ik was er getuige van hoe ik als een stuk vee werd verhandeld zonder daar enige zeggenschap in te hebben.
Danielle en Carmen stonden op. Carmen liep naar de bar en Danielle sprak mij toe.
‘Succes lieverd. Geniet van de vrouwelijke aandacht en zorg ervoor dat Carmen en de vrouwen tevreden met je zijn.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik gedwee.
Carmen kwam terug met in haar handen een briefje van vijftig dollar. ‘Dit moet genoeg zijn, toch?’
‘Zeker’ zei Danielle knikkend terwijl ze het biljet in haar tas stopte. ‘Tot zo!’
‘Zeg je Meesteres gedag’ gebood Danielle me.
Ik zakte door mijn knieën en kuste de bovenkant van haar voeten en keek omhoog terwijl Carmen ons gadesloeg.
‘Dag Meesteres.’
‘Dag slaaf.’
Nadat ik was opgestaan nam Carmen mij mee richting de keuken.
‘Ik zal je aan de dames voorstellen. De meesten zijn nieuw voor je en een paar zul je nog wel kennen maar die zijn er vandaag niet.’
Carmen stelde mij aan mijn nieuwe collega’s voor die mij en mijn verhaal aandachtig aankeken en aanhoorden. Mijn relatie met Danielle vonden ze zeer interessant en een collega wilde wel mijn opzichter worden. Met haar strenge donkere ogen keek ze mij indringend aan en ik zag een duivels lachje in haar mondhoeken verschijnen. Ondertussen kwam Danielle nog even terug om een pak luiers, billendoekjes, zalf, poeder en luierzakjes te brengen die Carmen op een plank in de spoelkeuken zette. Het wisselgeld verdween in haar zak waarna Danielle nu echt verdween en mijn werkdag was begonnen.