Nog niet klaar Afspraak in Atlanta

RNdU

Superlid
Hoofdstuk 6.


De wijze waarop we onze nieuwe rollen de eerste dagen invulden kwam achteraf bezien wat geforceerd over, zo was mijn ervaring althans. Het voelde nog weinig natuurlijk hoewel de onderliggende emoties en gevoelens oprecht waren en de gesproken woorden en daden niet gespeeld. Maar het leek wat theatraal, overdreven en daardoor voelde het voor mij nog niet zoals het zou moeten zijn. Ik had de indruk dat dit ook voor Danielle gold maar ernaar vragen durfde ik niet en zij begon er zelf evenmin over. De korte vakantie die mijn vrouw en meesteres zichzelf had gegund om ons huwelijk te vieren en te genieten van elkaars weerzien, deed de synergie echter veel goeds. Geleidelijk en haast ongemerkt begonnen we te zijn die we wilden worden in onze rollen als dominante en onderdanige. Het gespeelde ging meer over in het natuurlijke waardoor er ook ruimte ontstond voor momenten van affectie en genegenheid. Het toenemend aantal dagen samen zorgde er ook voor dat we elkaar steeds beter begonnen aan te voelen en te begrijpen. Een blik of een gebaar met haar hand of vinger was al voldoende om duidelijk te maken wat er van mij werd verwacht.

Op dit moment echter was dat niets. Ik was naakt opgesloten in de kennel die in de tuin stond. Vanachter de tralies zag ik Danielle op de loungebank genieten van een latte en een boek. Zowel het terras waarop zij zat als mijn kennel werden door de herfstzon heerlijk verwarmd. Af en toe keek Danielle van haar boek op en wierp ze een blik in mijn richting. Ze glimlachte nadat we oogcontact hadden gemaakt waarna ze zich weer in haar boek verdiepte. Ik zuchtte. Het gras onder mijn knieën en onderbrengen was gelukkig zacht en dat was zo ongeveer het enige dat positief was. Om mijn handen zaten zware leren mittens gegespt en met slotjes vergrendeld die mijn handen nutteloos maakten. Zelfs iets optillen of een kraan open draaien was een klus die ik onmogelijk kon klaren, laat staan de sluiting van mijn halsband openen en van mijn ketting die vastzat aan de structuur van mijn verblijf in de kennel. En dan was er nog de traliedeur als toegang tot mijn kennel. Die was afgesloten met een draaiknop die op drie plaatsen tegelijkertijd moest worden ingedrukt om het slot te kunnen openen. Voor een volwassene een eenvoudige klus met de duim, ring- en middelvinger. Maar niet met mittens om. Wanneer ik in de kennel verbleef was ik verplicht om op mijn handen en knieën te zitten of te liggen. Staan was ten strengste verboden en ook was ik altijd naakt. Eenmaal uit de kennel was een luier een verplicht onderdeel van mijn garderobe maar nu was mijn kuisheidskooi het enige dat ik droeg, buiten de eerdergenoemde mittens en halsband om dan. Ik keek door mijn armen heen naar achteren en zag hoe mijn penis en ballen voor iedereen in het zicht tussen mijn benen bungelden. Ik besloot even te gaan liggen en zocht een plekje op waar ik dat het beste kon doen, dat wil zeggen tot zover de ketting mij de ruimte gaf. Met mijn rug naar de zon toe nam ik een foetushouding aan en sloot mijn ogen. Ik hoorde het gezang van de vogels, het geritsel van de eekhoorns die bezig waren hun wintervoorraden aan te leggen en af en toe Danielle die ging verzitten of het geklingel van het theelepeltje in haar glas wanneer ze een slok van haar latte nam. Langzaam voelde ik de moeheid opkomen en gaf daar dankbaar aan toe; even weg zijn uit het sleur van het niets kunnen doen.

Mijn slaapje had een minuut of twintig geduurd denk ik, niet langer. Het was een soort powernap geweest. Ik probeerde mijn ogen weer te sluiten maar merkte dat de moeheid uit mijn lichaam was verdwenen. Een nieuwe positie om in te gaan liggen hielp evenmin. Mijn gewoel had waarschijnlijk ook de aandacht van Danielle getrokken want ze legde haar boek op z’n kop open op de tafel en kwam mijn richting op gelopen. Ze droeg een comfortabele spijkerbroek met een klassieke marineblauwe polo erboven. Aan haar voeten een paar sneakers in dezelfde donkerblauwe kleur. Ik keek naar haar op zoals zij op mij neer keek. De tralies van mijn kennel scheidden ons. Danielle glimlachte en stak haar hand door de spijlen.
‘Hi puppy!’ zei ze terwijl ze zachtjes mijn kin vastpakte.
Ik antwoordde niet want honden praten niet. Ik mocht blaffen. Een blaf was een nee, twee blaffen een ja. Maar op een begroeting kon ik niet antwoorden en dus bleef ik stil.
Danielle zakte door haar knieën om met mij op ooghoogte te komen. Ze keek mij indringend maar niet onvriendelijk aan.
‘Tijd voor een plasje?’
‘Woef woef’ antwoordde ik. Ik moest nodig en wilde mijn eigen kennel niet bevuilen. Welke oplossing Danielle voor mijn probleem had, zou weldra duidelijk worden. Ze wreef over mijn snuit en draaide zich om, richting het huis om even later terug te keren met een rugzak over haar schouder geslagen. In haar handen zag ik mijn riem en twee zwarte dingen die ik niet direct kon thuisbrengen. Het bleken kniebeschermers te zijn die ze net buiten de kennel op het gras liet vallen. Ze viste het sleuteltje van mijn ketting uit haar broekzak en opende de draaiknopsluiting van mijn verblijf. Met gerinkel viel de ketting op de grond nadat die was losgemaakt van mijn halsband. Een klik van de riem volgde en daarmee was ook de spanning op mijn halsband weer terug. Danielle bevestigde de kniebeschermers en deed de lus van het uiteinde van haar riem om haar pols en pakte het uiteinde vervolgens vast.
‘Loop maar naar de poort’ zei ze.
Ik schrok maar zette mij automatisch in de gewenste richting in beweging. De achtertuin grensde aan het bos. We woonden vrijstaand maar zeker niet solitair en het bos was openbaar terrein. Zou Danielle het risico nemen om mij naakt buiten uit te laten?’ Tot de poort was het nog een aardig eindje kruipen en ik hijgde al licht toen we daar waren aangekomen. Ik hield halt omdat ik de poort zelf niet kon openen en maakte plaats voor Danielle zodat zij die kon ontgrendelen. Eenmaal buiten begon direct het bos dat voornamelijk bestond uit sparren. De grond was zanderig en zacht, ook door de vele dennennaalden die erop waren gevallen. Er was geen pad, ik kroop gewoon maar achter Danielle aan die af en toe tevreden over haar schouder keek. Even later hield ze bij een boom stil.
‘Ga je gang puppy’ zei ze.

Ik keek onrustig om mij heen. Er waren geen geluiden te horen en waarschijnlijk was er ook niemand in de buurt. Na het ergste ongemakkelijke gevoel te hebben verdrongen, tilde ik mijn rechterbeen omhoog om te proberen tegen de boom te plassen. Het lukte niet helemaal want mijn linkerbeen voelde ik nat worden. Beschaamd keek ik Danielle aan maar ze leek het niet te zien. Ze scande de omgeving en stopte met om zich heen te kijken toen ze geen geklater meer hoorde. Ik keek omhoog in de verwachting dat we weer om zouden keren maar Danielle had blijkbaar zin in een wandeling en liep verder het bos in. Na enkele minuten kruipen liep het zweet mij over de rug ook al liep Danielle langzaam en hield ze rekening met mijn situatie. Het terrein liep ook nog eens omhoog wat het kruipen extra zwaar en vermoeiend maakte. Het enige voordeel was dat de bomen volledige schaduw boden waardoor het niet te warm werd. Comfortabel voelde het geenszins, de riem stond altijd strak waardoor de halsband aan mijn nek trok. Als een slaafs en trouw hondje kroop ik achter mijn bazin aan totdat we opeens in een open stuk terecht waren gekomen. Danielle nam plaats op een rots en gebaarde mij naast haar te komen zitten. Pas nu zag ik het uitzicht dat deze plaats bood. We keken over een klein ravijn uit dat volledig door bos leek te zijn bedekt. Van een eerdere bestudering van de kaart wist ik dat dit de uitlopers van het Appalachengebergte moesten zijn. Danielle haalde de lus van de riem van haar pols en klikte de riem bij mijn halsband open. Ze liep naar een boom toe die vlakbij de rots stond waar ze zojuist op gezeten had. Ze sloeg de riem om de boom heen en haalde het uiteinde door de lus heen en trok die zachtjes aan en wenkte mij naar haar toe te komen. Met een enkele klik van de bajonetsluiting zat ik vast aan de boom en kon uitsluitend toekijken hoe Danielle weer op de rots plaatsnam en haar rugzak opende. Ik zag mijn roestvrijstalen voederbakken tevoorschijn komen en een fles water. Danielle zette de voederbakken voor mij neer en vulde er een met water en de ander met in kleine stukken gesneden brood, crackers en hamblokjes.
‘Enjoy your meal’ zei ze vriendelijk en ze aaide mij even over mijn hoofd.
Ik keek haar aan maar kon geen oogcontact maken, ze had zich alweer omgedraaid en haar boek opengeslagen. Met mijn handen naast de bakken doopte ik mijn gezicht in de waterbak om te kunnen drinken. Na mijn ergste dorst te hebben gelest, viel ik mijn etensbak aan en hapte ik de broodstukken en blokjes ham naar binnen. Op mijn natte kin en wangen bleven stukjes kleven die ik er voorzichtig met mijn mittens afschraapte om ze te kunnen eten. Mijn rantsoen was namelijk karig omdat ik nog niet op het door Danielle gewenste gewicht zat. Sinds mijn aankomst, nu meer dan vier weken geleden, was ik voor mijn gevoel al vijf kilo afgevallen maar de ambitie van mijn bazin was meer dan dat. Na het eten dronk ik mijn bak leeg en wachtte in stilte af totdat Danielle weer tijd en oog voor mij had. Mijn riem bood weinig bewegingsruimte en de stam gaf niets mee. Het was vernederend om zo vast te zitten. Een simpele bajonetsluiting die met twee vingers eenvoudig te openen was, kon tegelijkertijd het verschil betekenen tussen vrijheid en gebondenheid. In mijn geval was dat dus het laatste. Ik overdrijf niet als Danielle zeker anderhalf uur op de rots heeft zitten lezen, mediteren en van het uitzicht genoten voordat ze weer mijn kant op kwam. Ze aaide mij weer over mijn hoofd, maakte de riem los en zette weer koers richting ons huis. Wat stijf en stram kroop ik moeizaam achter haar aan wat op enkele venijnige rukken aan mijn riem kon rekenen. Na een honderdtal meter gekropen te hebben, voelde ik een grote aandrang om me te ontlasten. Ik hield stil omdat er een kramp door mijn onderlichaam schoot en zag mijn Meesteres zich omdraaien.
‘Wat is er puppy?’ vroeg ze. ‘Ben je moe? Heb je je blesseert?’
‘Woef’ antwoordde ik en ik trok aan de riem in de richting van wat struiken die vijf meter verderop stonden. Danielle gaf mij die ruimte omdat ze de harde wind hoorde die ik niet kon inhouden.
‘Moet je poepen?’
‘Woef, woef’ blafte ik hard, blij dat mijn bazin mij begrepen had.
Ze lachte en liep dit keer achter mij aan in plaats van omgekeerd. Ik kroop onder half onder de takken van de struik, meer ruimte kreeg ik niet van Danielle. Zo dadelijk zou er een nieuw hoofdstuk worden toegevoegd aan mijn lijst van vernederingen. Ik probeerde me discreet een paar keer te draaien zodat mijn billen van mijn Meesteres af stonden maar iedere keer draaide zij met mij mee. Met een zucht gaf ik het op en ontspande ik tegelijkertijd mijn sluitspier waarna al snel mijn ontlasting op gang kwam. Met licht gespreide benen en mijn borst zover omhoog als ik kon zonder dat mijn mittens van de grond kwamen, gaf ik mee en voelde hoe de ene na de andere drol uit mijn lichaam kwam. Gelukkig kwam de laatste er ook heel uit waardoor mijn billen redelijk schoon bleven. Opgelucht nu de krampen mijn lichaam niet meer teisterden liet ik mijn rug wat inzakken en kroop ik voorzichtig onder de struiken vandaan. Ik verwachtte dat Danielle mij weer voor zou gaan maar ze maakte nog geen aanstalten.
‘Draai je om en snuffel aan je drollen zoals een echte hond dat doet’ commandeerde ze me.
Gelaten deed ik wat ze vroeg. Ik had nog nooit mijn ontlasting op deze wijze gezien en was verbaasd over de hoeveel die er lag. Het rook onaangenaam en ik probeerde er zoveel mogelijk vandaan te blijven maar Danielle was pas tevreden totdat ik er met mijn neus een paar tellen direct boven had gehangen. Met ingehouden adem probeerde ik de tijd uit te zitten en dat lukte. Danielle keerde zich om en liepen we richting huis.

Eenmaal thuis werd mijn puppy-outfit omgeruild voor een dikke luier, t-shirt en joggingbroek.
‘We gaan boodschappen doen’ zei Danielle ‘en we hebben een afspraak met Carmen voor jouw baan in de spoelkeuken.’
‘Ja Danielle’ antwoordde ik en richtte mijn blik op mijn broek die bol stond door de luier.
Ze had mijn hoofdbeweging gezien. ‘Ja, je luier is voor iedereen goed te zien’ zei ze zonder een greintje medelijden. Ze opende de achterportier en liet mij plaatsnemen. Ik kreeg een speen in mijn mond zodat ik niet kon praten en Danielle zich op de weg kon concentreren.
Ik keek uit het raampje en masseerde ondertussen mijn pijnlijke knieën. Hoeveel kilometer zou ik hebben gekropen? Twee, drie misschien nog meer? Ik sabbelde op mijn speen hoewel ik er geen liefhebber van was. Ik keek door het raampje naar buiten en zag het verkeer voorbij komen. Niemand die overigens mij kon zien door de zwartgetinte ramen, dat gaf wel rust want ik voelde me niet prettig met de speen in mijn mond. Al redelijk snel nam Danielle de afslag en herkende ik het winkelcentrum waar Hooters was gevestigd. Danielle reed de auto tot zo dicht mogelijk bij de ingang van Walmart, de supermarkt. Ik bleef zitten totdat zij zelf uitgestapt was en mijn portier had geopend. Mijn luier kraakte luid toen ik naast Danielle liep. Gelukkig rammelde ons winkelwagentje waardoor het gekraak werd overstemd. Op het parkeerterrein was het aardig vol, zenuwachtig liep ik richting de ingang, vrezend hoeveel andere klanten er zouden zijn. Danielle oogde ontspannen en leek het geen probleem te vinden om naast een dik geluierde volwassen man te lopen, sterker nog; ze schikte mijn t-shirt zodat die op mijn luier bleef hangen en trok expres de band van mijn broek wat omlaag die ik bij het uitstappen juist omhoog had gehesen.
‘Je luier valt minder op als je je broek niet zo hoog optrekt’ zei ze erbij. ‘Dan zit die minder strak in je kruis.’
‘Maar dan steekt de bovenkant er toch uit Meesteres?’ bracht ik er tegenin.
‘Wat je wilt’ antwoordde Danielle schouderophalend.
We waren nog amper binnen of ik zag de eerste klanten al vreemd naar mij kijken. De ene vrouw stootte de andere aan en knikte in mijn richting. Het ging niet eens discreet. Danielle was het ook opgevallen.
‘Ja, hij draagt een luier’ zei ze tegen de vrouwen. ‘Hij bevuilt zichzelf. Ik zie geen andere optie? Jullie?’ Danielle had er niet bij gezegd waarom ik mijzelf bevuil maar dat deed er ook niet toe.
De beide vrouwen, ongeveer begin veertig, knikten met een glimlach en zo ontstond er een spontaan gesprekje dat eindigde met een ‘Good luck’ in de richting van mijn Meesteres. In de tussentijd hadden andere klanten delen van het gesprek ook meegekregen en kwamen sommige jonge meiden en vrouwen wel opvallend vaak langs of in onze buurt. In de gang met de luiers bleef Danielle staan. Toen er een medewerkster ons benaderde vroeg Danielle haar om hulp.

‘Ik weet niet meer welke luiers ik moet hebben’ zei ze. Voordat ik het wist trok ze mijn broek van mijn billen en was mijn luier vol in het zicht. Ik hoorde gegiechel maar keek strak richting het schap om oogcontact te vermijden.
‘Het zijn deze luiers die ik zoek. Ik weet zeker dat ik die de vorige keer ook bij jullie heb gekocht en ze bevallen mij uitstekend.’ Gespeeld ging Danielle met haar vingers over mijn luier. ‘Ik zie nergens een merkje of een naam, jij wel?’ Ze keek de medewerkster aan die de hele situatie wel amusant leek te vinden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze het wist maar geen uitsluitsel gaf om mij nog even in mijn blootgelegde luier te laten staan.
‘Als u een moment heeft’ antwoordde ze terwijl ze een paar pakken van het schap haalde. Ik keek Danielle aan die mij een lach en een knuffel schonk.
‘Je hebt bekijks’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Vier knappe jonge vrouwen.’
Met een minieme draai van mijn nek keek ik in de richting die Danielle mij aanwees en waar het gegiechel vandaan was gekomen. Ik zag de vrouwen en de camera’s van hun telefoons op mij gericht. Ik kon wel door de grond zakken, dit soort vernederingen leken nooit te wennen. De medewerkster en Danielle namen alle tijd om mijn luier te controleren op merk of naam. Ze lieten mij met mijn luier open en bloot staan terwijl ze een pak luiers bestudeerden of het mogelijk dat merk en model zou kunnen bevatten die ze zochten. Ondertussen kwamen er meer klanten het gangpad ingelopen die geamuseerd naar mijn luier keken en er opmerkingen over maakten. Ze waren zonder uitzondering plagend en grappend: ‘Leuke luier!’, ‘Staat je goed!’, ‘Zou hij nog droog zijn?’ ‘Moet mama je verschonen?’
Uiteindelijk belandde het goede pak luiers in de winkelwagen die pontificaal voorin het karretje werd geplaatst zodat het goed te zien was. Danielle bedankte de medewerkster uitgebreid voor haar hulp. Met een lach zei ze ons gedag waarna we onze weg vervolgden. Ik was inmiddels ‘The-talk-of-the-town’ geworden en werd door bijna alle bezoekers nagestaard en toegelachen. Mijn gezicht was zo rood als een biet en bleef dat totdat we na het afrekenen weer buiten op het parkeerterrein stonden. Ik was dan ook blij met de verkoeling die de frisse lucht bood. Danielle keek mij lachend aan en tikte speels op mijn billen.

‘Dat was leuk, vond je niet?’
‘Nee Meesteres’ antwoordde ik eerlijk. Ik durfde niet te liegen ook al was mijn Meesteres tegenspreken evenzeer een zonde. Toch vatte ze dat niet zo op, wellicht omdat ze zelf ook wel wist dat ze mij plaagde. Onder haar toeziend oog laadde ik de boodschappen over van de kar in de kofferbak van de auto en zette het wagentje daarna terug. Danielle bedankte mij niet, dat hoefde ze ook niet want zij was de Meesteres en ik de slaaf.
‘We zijn mooi op tijd bij Carmen’ zei ze na een blik op haar horloge te hebben geworpen.
Mijn luier kraakte nog steeds maar nu was er geen winkelwagentje dat het geluid camoufleerde. Ik hoopte dat het muziek of het rumoer in het restaurant het gekraak zou overheersen. Voor gasten was het voor mijn gevoel nog te vroeg. De voordeur van het restaurant was open en er zat een enkele eter. Carmen liep rond en kwam gelijk naar ons toegelopen nadat ze gezien had dat wij binnen waren.
‘Welkom’ zei ze op een toon alsof ze al in haar rol als gastvrouw zat. Met twee zoenen begroette ze Danielle en daarna mij waarna ze ons naar een rustig plekje achterin het restaurant meenam. Er liepen twee vrouwen rond die al nieuwsgierig onze kant op keken alsof ze wisten wie ik was en waar ons gesprek over ging.
Carmen ging met Danielle in gesprek en ik zat erbij alsof ik lucht voor ze was. Ze praatten over mij maar niet met mij, zo kon ik het eerste deel van gesprek samenvatten. Ik keek naar buiten en belandde met mijn gedachten in een andere wereld. Daarna richtte Danielle zich uiteindelijk toch tot mij.
‘Zo Roger, heb je het kunnen volgen?’
Ik schudde mijn hoofd. Mijn gedachten waren al snel afgedwaald nadat ik gemerkt had dat ik genegeerd werd.
‘Dat dacht ik al’ zei ze met een lach. ‘Jij gaat in principe dagelijks hier in de spoelkeuken werken. Van vijf uur ‘s middags tot sluitingstijd. Je gaat het minimum loon verdienen en op het uitdrukkelijk verzoek van jouw Meesteres deel je niet mee in de fooienpot. Als tegenprestatie zal ik de meiden vragen en op het hart drukken voorzichtig met je te zijn, al is het ook alleen maar omdat ik deze vacature niet ingevuld krijg en wij het spoelen en opruimen na sluitingstijd zelf moeten doen. Maar goed, ik zal ze vragen om je niet te plagen met je dikke luierkont. Garantie tot de deur zeg ik er wel bij. Je salaris wordt op jullie en/of rekening gestort. Jij kunt daar niet bij heb ik van Danielle begrepen maar dat zijn mijn zaken verder niet. Jouw Meesteres wilde dat ik je in de keuken aan de ketting leg maar dat staat de Arbeidsinspectie niet toe. Bij een controle, en die komen onverwachts, zijn de boetes niet mals, laat staan de vragen die het verder gaat opleveren. Daar zit ik niet op te wachten. Het enige wat ik kan toezeggen is dat ik al het personeel zal opdragen jou in de gaten te houden en dan vooral de deur die naar de keuken leidt. Die kom jij niet over wanneer je dienst hebt. Dat betekent dat de spoelkeuken de enige plek is waar jij mag zijn onder diensttijd. Daar is geen wc maar die heb je ook niet nodig. Afijn, je hebt de ruimte al eerder gezien en er gewerkt. Er is sindsdien niets veranderd.’ Carmen nam een korte pauze om haar gedachten te ordenen en ging vervolgens verder: ‘Je hebt recht op een pauze van twee keer een kwartier. In een pauze ben ik bereid je te verschonen in het andere kwartier eet je. Ik zal ervoor zorgen dat je voldoende water tot je beschikking hebt en verder heb je denk ik niets nodig behalve werkkleding.’
‘Past die over zijn luier denk je?’ vroeg Danielle.
Carmen schrok. ‘Nee, we hebben geen uniform of zo voor hem. Sorry als ik die indruk wekte. Voor in de spoelkeuken is het prettig om comfortabele kleding te dragen die niet te warm is vanwege de hoge luchtvochtigheid door de dampende vaatwasmachines.’
‘Zoiets als wat hij nu aan heeft?’ Danielle gebood mij te gaan staan waardoor Carmen mij goed kon bekijken.
‘Ja, dat is perfect denk ik.’
Ik zag Carmen op haar lip bijten alsof ze een probleem had of een kwestie die ze lastig vond om te benoemen. Danielle was het ook opgevallen en speelde open kaart.
‘Wat zit je dwars?’
Carmen aarzelde. ‘We hebben afgesproken dat je vanaf volgende week zou beginnen maar sinds vanmorgen weet ik dat we nu ook al behoefte hebben aan een spoelkeukenmedewerker. De huidige oproepkracht heeft afgezegd en opgezegd.’
‘Dat geeft toch niet?’ antwoordde Danielle meelevend. ‘Mijn slaafje kan jou vanaf vandaag komen helpen.’
Carmen durfde nog niet opgelucht te kijken. Ze keek mij aan en ik keek richting Danielle omdat zij mijn Meesteres was.
’Ik laat mijn slaafje hier. Wat spreken we af hoe hij terug komt?’
‘Echt? O, dat zou zo ontzettend fijn zijn!’
‘Tuurlijk. Geen probleem. Ik heb alleen geen verschoonspullen meegenomen. Ik kan alleen een paar luiers uit de auto halen die we net hebben gehaald.’
‘Ik regel dat wel. Toiletpapier genoeg hier. Ach, ik vind het zo fijn dat je Roger hier wilt laten!’
Danielle en ik zagen de opluchting op het gezicht van Carmen.
‘Ik drop hem wel af op de weg naar huis’ bood ze Danielle aan.
‘Hoe laat is dat?’
‘Dat zal wel rond een uur worden. Is dat een probleem?’
Ik zag Danielle een sleutel van haar voordeur uit haar tas pakken. ‘Dit is de sleutel van mijn voordeur. Mijn slaafje mag je in de gang in zijn hok opsluiten.’ Danielle keek mij aan. ‘Jij legt vannacht aan Carmen uit hoe het werkt, afgesproken?’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik.
Carmen keek Danielle geïnteresseerd aan. ‘Een hok?’
‘Mijn slaafje heeft een hok onder de trap met een traliehek ervoor. Het slot is magnetisch en is eenvoudig te bedienen.’
Danielle richtte zich weer tot mij. ‘Ik zal voor je een dekentje en wat andere zaken neerleggen. Zorg ervoor dat je mij niet wakker maakt of stoort als je thuiskomt. Begrepen?’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik weer.
‘Weet je wat?’ stelde Danielle Carmen voor, ‘Ik zal het pak luiers hier achterlaten. Ik loop nog wel even de winkel in om een extra pak voor thuis te halen en zal dan gelijk wat billendoekjes en luierzakjes halen.’
Carmen stak haar hand op. ‘Laat mij het dan betalen, ik ben al lang blij dat ik Roger mag hebben.’
‘Schiet het maar voor en houd het op zijn salaris in’ antwoordde Danielle.
‘Vind ik ook goed.’ Ik was er getuige van hoe ik als een stuk vee werd verhandeld zonder daar enige zeggenschap in te hebben.
Danielle en Carmen stonden op. Carmen liep naar de bar en Danielle sprak mij toe.
‘Succes lieverd. Geniet van de vrouwelijke aandacht en zorg ervoor dat Carmen en de vrouwen tevreden met je zijn.’
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik gedwee.
Carmen kwam terug met in haar handen een briefje van vijftig dollar. ‘Dit moet genoeg zijn, toch?’
‘Zeker’ zei Danielle knikkend terwijl ze het biljet in haar tas stopte. ‘Tot zo!’
‘Zeg je Meesteres gedag’ gebood Danielle me.
Ik zakte door mijn knieën en kuste de bovenkant van haar voeten en keek omhoog terwijl Carmen ons gadesloeg.
‘Dag Meesteres.’
‘Dag slaaf.’
Nadat ik was opgestaan nam Carmen mij mee richting de keuken.
‘Ik zal je aan de dames voorstellen. De meesten zijn nieuw voor je en een paar zul je nog wel kennen maar die zijn er vandaag niet.’
Carmen stelde mij aan mijn nieuwe collega’s voor die mij en mijn verhaal aandachtig aankeken en aanhoorden. Mijn relatie met Danielle vonden ze zeer interessant en een collega wilde wel mijn opzichter worden. Met haar strenge donkere ogen keek ze mij indringend aan en ik zag een duivels lachje in haar mondhoeken verschijnen. Ondertussen kwam Danielle nog even terug om een pak luiers, billendoekjes, zalf, poeder en luierzakjes te brengen die Carmen op een plank in de spoelkeuken zette. Het wisselgeld verdween in haar zak waarna Danielle nu echt verdween en mijn werkdag was begonnen.
 

luierjona

Superlid
Briljant…..!!! Nog een keer bril-jant…!! Echt super. Ik ga er ook steeds meer van genieten.
Weet je wat ik me wel afvraag, wat is nu precies de lol voor Daniëlle? Waar geniet ze van..?
 
  • Like
Waarderingen: RNdU

ikke 1

Superlid
Gaat, Wat fantastisch!! Ik heb het samen met mijn vriendin gelezen, ( ook omdat ze erg bdsm ingesteld is en goede ideeen heeft) en zeker het puppystuk spreekt ons erg aan,vooral omdat we dat al een beetje speelden. Wat mooi om te zien dat er een balans aan het komen is tussen hun twee. Dat zelfde is nu ook een beetje bij ons aan het gebeuren, nu ik bijna met alles de regie aan het overnemen ben. Het is heerlijk om te zien hoe hij geniet, en ik had nooooit gedacht dat dat iets met me zou doen. Eigenlijk verzorgend :peace Ons nichtje komt vrijdagavond op visite, en ik denk dat ik haar ook vertel over de update. Maar rpv wat een inspiratie bron. Doeggg, mama en vriendin van ikke
 
Laatst bewerkt:

RNdU

Superlid
Briljant…..!!! Nog een keer bril-jant…!! Echt super. Ik ga er ook steeds meer van genieten.
Weet je wat ik me wel afvraag, wat is nu precies de lol voor Daniëlle? Waar geniet ze van..?
Hoi Jona,

Dank voor je reactie en compliment.
Danielle geniet van het dominant zijn, zowel in haar werk als in haar priveleven. Ze is ambitieus, wil scoren en invloed uitoefenen. Ze is doel- en resultaatgericht en legt de lat voor zichzelf hoog. In haar relatie kan zij haar -ei- volledig kwijt: enerzijds omdat Roger onderdanig is en haar graag wil dienen en op een voetstuk wil plaatsen, anderzijds omdat haar slaaf ook zelfverzekerd genoeg is om zich in die kwetsbare positie te brengen. In dat opzicht heeft ze ook een gelijkwaardige partner. De relatie kent dus meerdere niveaus of lagen waar ze elkaar vinden en/of aanvullen.

Gr. Rpv57500
 

RNdU

Superlid
Gaat, Wat fantastisch!! Ik heb het samen met mijn vriendin gelezen, ( ook omdat ze erg bdsm ingesteld is en goede ideeen heeft) en zeker het puppystuk spreekt ons erg aan,vooral omdat we dat al een beetje speelden. Wat mooi om te zien dat er een balans aan het komen is tussen hun twee. Dat zelfde is nu ook een beetje bij ons aan het gebeuren, nu ik bijna met alles de regie aan het overnemen ben. Het is heerlijk om te zien hoe hij geniet, en ik had nooooit gedacht dat dat iets met me zou doen. Eigenlijk verzorgend :peace Ons nichtje komt vrijdagavond op visite, en ik denk dat ik haar ook vertel over de update. Maar rpv wat een inspiratie bron. Doeggg, mama en vriendin van ikke
Dank, dank, dank!
Ik zal mijn best doen om de bron niet te laten opdrogen!

Gr. Rpv57500
 

luierjona

Superlid
Hoi Jona,

Dank voor je reactie en compliment.
Danielle geniet van het dominant zijn, zowel in haar werk als in haar priveleven. Ze is ambitieus, wil scoren en invloed uitoefenen. Ze is doel- en resultaatgericht en legt de lat voor zichzelf hoog. In haar relatie kan zij haar -ei- volledig kwijt: enerzijds omdat Roger onderdanig is en haar graag wil dienen en op een voetstuk wil plaatsen, anderzijds omdat haar slaaf ook zelfverzekerd genoeg is om zich in die kwetsbare positie te brengen. In dat opzicht heeft ze ook een gelijkwaardige partner. De relatie kent dus meerdere niveaus of lagen waar ze elkaar vinden en/of aanvullen.

Gr. Rpv57500
Thanks!!! Dank voor je antwoord @rpv57500 !!
Helaas waar vind je ze … haha ;)
 
  • Like
Waarderingen: RNdU

ikke 1

Superlid
Hoi Jona,

Dank voor je reactie en compliment.
Danielle geniet van het dominant zijn, zowel in haar werk als in haar priveleven. Ze is ambitieus, wil scoren en invloed uitoefenen. Ze is doel- en resultaatgericht en legt de lat voor zichzelf hoog. In haar relatie kan zij haar -ei- volledig kwijt: enerzijds omdat Roger onderdanig is en haar graag wil dienen en op een voetstuk wil plaatsen, anderzijds omdat haar slaaf ook zelfverzekerd genoeg is om zich in die kwetsbare positie te brengen. In dat opzicht heeft ze ook een gelijkwaardige partner. De relatie kent dus meerdere niveaus of lagen waar ze elkaar vinden en/of aanvullen.

Gr. Rpv57500
Hey, goedemorgen rpv Ambitieus en scoren voor mij mwah, maar de rest kan ik en mijn of onze vriendin wel in vinden. Heel mooi verwoord . ;) Ikke begint zich nu echt meer in zijn rol prettig te voelen. Nichtje komt direct en hij zit nu met een betterdry, inlegger, eenhoornromper, wantjes speen en.. halsband in de box en mij zo lief:love aan te kijken.. smelt !!!!!!
 
Laatst bewerkt:
  • Like
Waarderingen: RNdU

RNdU

Superlid
Hoofdstuk 7


Mijn nieuwe dagindeling begon inmiddels routine te worden. Rond half vier bracht Danielle mij met een schone luier om naar Hooters waar mijn dienst om vier uur begon. Mijn werkdag eindigde meestal om half een in de ochtend waarna Carmen of een van haar collega’s mij thuis bracht en in het hok onder de trap opsloot. Rond de klok van half negen werd ik door Danielle eruit bevrijd en mocht ik me gaan douchen. Na het ontbijt en bijgepraat te hebben, zette mijn Meesteres mij thuis aan het werk met strijkgoed, stoffen en zuigen, de badkamer poetsen of koken. Mijn pauzes bracht ik onder haar bureau door waar ik haar voeten mocht masseren of tegenover haar in mijn mand, met mijn halsband geketend aan een oog in de muur. Ik werkte zes dagen in de week, meer was volgens de Amerikaanse wet en de cao van Hooters niet toegestaan. Gelukkig dwong Danielle mij ook niet meer te werken. Van mijn salaris zag ik geen cent en aan het eind van iedere werkdag keek ik toe hoe Carmen of de andere bedrijfsleidster, Sue, de fooienpot onder de collega’s verdeelde. Dat ik daarin niet meedeelde was geen nieuws meer. Op mededogen van mijn collega’s hoefde ik niet te rekenen, mijn verhaal was bekend en sommige collega’s vonden mij pervers en negeerden mij zoveel als ze konden. Een groot deel echter vond mijn relatie met Danielle interessant en stelde regelmatig vragen en bleef verder correct en vriendelijk. Dan had ik ook nog collega’s die een stapje verder gingen, speels waren en mij wilden verschonen zolang het een plasluier betrof. In overleg met Danielle hadden Carmen en Sue mij bevolen om instructies van deze collega’s op te volgen. Aan de andere kant kregen deze collega’s de opdracht om niet te ver te gaan. Zo kreeg ik op een avond een Mickey Mouse-oren diadeem opgezet en een andere keer een carnavalsneus van een varken. Gelukkig werden deze plagerijen ook afgewisseld met genegenheid en oprechte warmte. Een liefdevol of bemoedigend tikje of streling over mijn geluierde billen deed me goed, net als een knuffel of streek door mijn haren. De vrouwen waren allen sensitief en bezaten een goed oog voor de -onuitgesproken- behoeften van hun klanten, en daarmee ook voor hun collega’s en dus ook voor mij. Ook al stond ik eenzaam en alleen in de spoelkeuken, ik werd niet vergeten. Wanneer Carmen of Sue mij verschoonde, was er altijd wel een nieuwsgierige collega die toekeek of meehielp, en dat was altijd iemand van de laatstgenoemde categorie. Vandaag was echter mijn vrije dag en hoefde ik niet naar Hooters. Dat betekende niet dat ik niet hoefde te werken. De kans was groot dat Danielle een paar klussen voor mij had. Welke dat waren wist ik nog niet. Ik vermoedde dat het inmiddels bijna half negen zou zijn en mijn Meesteres mij uit mijn hok zou bevrijden. Met gespitste oren probeerde ik geluiden van boven op te vangen. Was mijn Godin al in aantocht?

Ik hoorde haar pas laat omdat ze op sokken liep. Voor mijn deur zakte ze door haar knieën en keek mij glimlachend aan. Daarna ging haar blik naar mijn luier die onbedekt onder het bovenstuk van mijn pyjama goed te zien was.
‘Lekker nat zie ik?’
‘Ja Danielle.’
‘Natte billen?’
Ik moest me even focussen maar kon al snel het antwoord geven. ‘Ja Danielle.’
‘Goed zo’ zei ze met een glinstering in haar ogen.
Ze stond weer op en draaide zich om. De schakelaar drukte ze niet in voordat ze uit de hal wegliep. Teleurgesteld keek ik haar na…

Het was pas na elf uur - zo zag ik toen ik eindelijk uit mijn verblijf was bevrijd- dat ik te eten kreeg. Danielle had een bakje gevuld met vlokken volkoren havermout, koude melk, schijfjes banaan en partjes aardbei die ze op een placemat die naast het keukenblok op de grond lag, neerzette. Vanaf mijn hok onder de trap had ik achter haar aan moeten kruipen naar de keuken en nu moest ik koers zetten naar mijn ontbijtkom. Met mijn geluierde kont omhoog en mijn onderarmen naast de kom geplaatst, duwde ik mijn neus en mond in de koude brei en begon de stukjes fruit eruit te pikken en op te eten. Danielle had het fruit bewust niet gepureerd omdat daarmee teveel suikers vrijkwamen. Door het te kauwen werd die hoeveelheid flink minder, zo had ze eerder wel eens verteld. Rustig at ik het fruit op en daarna slurpte ik zo goed en zo kwaad als het kon de koude havermout naar binnen. In onbewaakte ogenblikken veegde ik mijn neus en mond schoon om mijn eigenwaarde te behouden, voor zover dat nog enig nut had. Misschien was het meer een kwestie van gevoel hebben nog enige controle te hebben over de dingen die ik mocht en kon doen. Danielle bepaalde mijn leven, zo hadden we afgesproken en was zoals ik het wilde. Dat zij daarin verder ging of andere dingen deed dan ik leuk vond, was het risico van het spel. Want zo zag ik het nog steeds. Ook tijdens de eenzame momenten achter de tralies of wanneer er vier knappe vrouwen toekeken als mijn luier in de spoelkeuken werd verschoond.
‘Ben je al klaar?’ klonk het opeens streng.
Ik schrok uit mijn gedachten op en antwoordde snel direct: ‘Ja Meesteres!’
Nog sneller likte ik de laatste havermoutvlokken uit de kom en zette die op mijn knieën lopend op het aanrecht. Toen ik mij omdraaide keek ik tegen de lange benen van Danielle aan. Voorzichtig keek ik omhoog. Ik mocht haar aankijken.
‘Kruip maar voor me uit naar de badkamer.’
‘O, wat een heerlijk luierkontje heb je toch!’ merkte ze plagend op. ‘Ik heb trouwens een paar leuke foto’s binnengekregen die je collega’s hebben gemaakt.’
Ik antwoordde niet maar ik wist op welke foto’s Danielle doelde: gisteren had een wat flirterige collega mij verschoond en daarna mijn broek verwisseld voor het rokje van het Hooters-uniform. Hilariteit alom natuurlijk. Alle collega’s kwamen al snel een kijkje nemen en na sluitingstijd werd er een groepsfoto gemaakt waar ik natuurlijk vooraan in het midden werd geplaatst. Mijn dikke luier kwam onder de luier uit en op sommige foto’s werd mijn rokje ook opgetild en waren de voor- en zijkant van mijn luier geheel zichtbaar.

In de badkamer verloste Danielle mij van mijn natte luier en stuurde ze me onder de douche. Onder haar toeziend oog waste ik mijn haar en zeepte ik mijn lichaam schoon. Aan de wastafel schoor ik mijn gezicht en zorgde ik ervoor dat ik er tiptop uit zag.
‘Mooi’ zei Danielle tevreden toen ik weer op mijn knieën voor haar zat.
‘Kruip maar weer achter mij aan naar de huiskamer.’
In de huiskamer pakte Danielle een eetkamertafelstoel en plaatste die in het midden van de ruimte. Ze nam erop plaats en gebaarde mij over haar knieën te liggen.
‘Het is tijd voor je spanking. We gaan de balans opmaken en een en ander met elkaar verrekenen.’
Ik schrok. Ik had me niet gerealiseerd dat het alweer donderdag was, de dag waarop Danielle mij mijn wekelijkse straf gaf. Gedwee drapeerde ik mij voorzichtig over haar benen en maakte ik het mij zo comfortabel mogelijk.
‘Eens even kijken’ hoorde ik haar boven mij zeggen. Ze had een A4’tje van de grond gepakt en nam die met mij hardop door. Danielle noemde per dag en per klus de dingen die ik onvoldoende, matig, goed en excellent had gedaan. Voor de als ‘excellent’ beoordeelde klussen kreeg ik geen straf, alle andere leverden slaag op. Danielle legde de lat hoog. Aan de hand van de opsomming en de voorbeelden die ze noemde, kon ik het proces volgen en meerekenen of het klopte wat ze zei. Nog nooit had ik haar op een rekenfoutje kunnen betrappen en ook vandaag was dat evenmin het geval. Het totaal aan klussen dat niet voldeed aan de -aan-de-excellent-voldane-standaard- zoals Danielle dat noemde, werd geplot in een tabel die ze had gemaakt. Een kaart die links en bovenin rood gekleurd was en naarmate je verder naar rechts ging, van oranje naar geel en groen werd. De kaart was onderverdeeld in rasters van gelijke afmetingen en Danielle bekeek op de horizontale as het aantal klussen dat ik had uitgevoerd en op de verticale het aantal dat straf opleverde. In het groene deel van de kaart bestond de spanking uit slagen met de hand, in de dieprode kleur stond de cane en de dikke leren strap getekend. Vanzelfsprekend mocht Danielle in die situaties ook gebruik maken van de strafwerktuigen die bij een lichtere straf stonden afgebeeld. Dat waren onder andere de houten paddles in allerlei soorten en maten, de haarborstel, een roe, de mattenklopper en een teenslipper.

Nadat Danielle de strafmaat had bepaald, en deze aan mij had medegedeeld, zorgde ze ervoor dat ze goed zat en mij in de goede positie over haar schoot had liggen. De spanking begon zoals altijd vrij rustig waarbij ze enkel haar hand gebruikte. Na verloop van tijd werden de tikken harder en venijniger. Door de constante stroom werd de impact van de tikken groter en groter ook al sloeg Danielle niet iedere keer harder. Uit ervaring wist ik dat de spanking in het begin lekker aanvoelde; mijn billen begonnen te gloeien en ik vond het ook spannend om naakt over haar knie te liggen. De erotische spanning nam af naarmate de pijn toenam en het lekkere gevoel verdween. Nu begon het menens te worden en dan had Danielle enkel nog maar haar hand gebruikt. Zo dadelijk zou een paddle of pollepel volgen, of misschien haar borstel. Het werd een kleine houten paddle maar ook die deed gemeen pijn. Zonder iets te zeggen sloeg Danielle mijn billen in een rustig tempo vuurrood. Af en toe stopte ze om mijn huid en het resultaat te inspecteren of van instrument te wisselen. Toen ik na een minuut of twintig van haar schoot af mocht kruipen, stond mijn achterwerk in vuur en vlam. De spanking deed flink pijn en de tranen stonden in mijn ogen toen ik door Danielle in de hoek gezet werd. De pijn was voor mij iedere week weer een stimulans om het de komende dagen nog beter te doen in de hoop de volgende keer een minder pijnlijke afstraffing te krijgen.

Na een half uur werd ik uit de hoek gehaald en gebood Danielle mij om op mij knieën voor haar te gaan zitten. Ze pakte mij zachtjes bij de kin vast en duwde mijn gezicht omhoog waarmee ze aangaf dat ik oogcontact mocht maken.
‘Ga je deze week meer je best doen slaafje?’ zei ze op vriendelijke toon.
‘Ja Danielle’ antwoordde ik mijn pijn nog verbijtend.
‘Je bent goed op weg je te verbeteren maar je hebt ook nog een lange weg te gaan.’ Ze kuste me teder op mijn voorhoofd en streek enkele keren door mijn haar.
De uitingen van tederheid en de pijn in mijn billen deden de tranen achter mijn ogen opwellen. Danielle zag het en trok mij tussen haar benen tegen haar bovenlichaam aan en troostte me enige tijd zodat ik op adem en tot rust kon komen.
‘Kom’, zei ze. ‘Ik moet aan de slag en ook voor jou heb ik nog wat klusjes.’
Ze nam mij mee naar mijn kamer waar ik op de commode moest gaan liggen.
‘Je moet zo wat boodschappen doen. We hebben geen eten voor vanavond en ik wil verse groente eten. Ik wil dat jij een viergangen menu voor me maakt.’
‘Ja Danielle’ antwoordde ik braaf terwijl mijn meesteres een schone luier van de plank pakte.
‘Je mag kiezen’ ging ze verder. ‘Wil je gewone kleding aan met daaronder een extra dikke luier of wil je een dunnere luier met peuterkleding?’
Ik dacht na over het dilemma waarmee Danielle mij opzadelde. Een extra dikke luier betekende minimaal twee luiers met inleggers. Ik zou met dat pakket om waggelen als eend. Een dunne luier was meer discreet maar dat effect zou teniet gedaan worden door de aandacht die de peuterkleding zou trekken. Onwillekeurig keek ik naar de kast waar ik de kleding zag hangen; een sweatshirt met Disneyprint, een broek in een vrolijke kleur. Beide waren te kort om mijn luier geheel te bedekken. Ik wist zeker dat Danielle mij zo zou aankleden dat de discrete luier zichtbaar zou zijn wanneer ik iets van de schappen moest pakken of zelfs als ik stil in de rij voor de kassa stond. Alles afwegend koos ik aarzelend voor de eerste optie: een dikke luier om. Dat leek me uiteindelijk toch het minst opvallend.
‘Goed, dan krijg je een dikke luier om.’ Danielle liet zich niet uit of ze mijn keuze begreep, goedkeurde of leuk vond. Het ging er denk ik haar om dat ik mij altijd bewust zou zijn van mijn inferieure status, ook in haar afwezigheid. Een dikke wolk talkpoeder daalde op mij neer. Ik hoopte dat Danielle mijn billen zou insmeren met wat zalf die de intense pijn zou verzachten. Maar dat comfort gunde ze me niet. Mijn meesteres had nog wel een andere verrassing voor mij in petto: twee laxeerpillen die ze tot achter mijn anus inbracht om er zeker van te zijn dat die in mijn lichaam bleven totdat ze hun taak hadden volbracht. Ze deed een inlegger in mijn luier en plakte die vervolgens stevig dicht waarna een tweede, eveneens met inlegger, volgde.

Een kwartier later liep ik met twee lege boodschappentassen richting de supermarkt. Ik droeg een behoorlijk versleten beigekleurig dik katoenen broek met veel te wijde pijpen maar die zat alsnog vrij strak om mijn billen waardoor mijn luier toch wel opviel. Danielle had deze broek enkele maten te groot gekocht -en ik was inmiddels ook behoorlijk afgevallen- om in het kruis extra ruimte te hebben voor de zeer dikke luiers zoals ik die nu droeg. Daarboven droeg ik een wat vormloze dunne hoodie. De kleur ervan was ooit diep zwart geweest maar nu was die vaal en ook de witte opdruk was niet meer te lezen door het ontbreken van stukken letters. Danielle had deze hoodie met vlekken ooit ergens op een tweedehands kledingmarkt op de kop weten te tikken en zo liep ik in mijn armoedige hoodie en broek over straat. Een romper in een neutrale witte kleur maakte mijn outfit af. O ja, onder mijn broek droeg ik witte tennissokken en gympen. Mijn ensemble had iets weg met die van een nerd: smakeloos en volstrekt niet volgens de huidige of vorige mode. Gelukkig was het op straat uitgestorven en hoefde ik me vooralsnog geen zorgen te maken over vreemde blikken van passanten. Het was een half uur lopen naar de dichtstbijzijnde winkels. Buiten was het heerlijk nazomerweer en in dat opzicht was het geen straf om even op pad te zijn. Onder mijn romper en broek hoorde ik mijn luier kraken en in mijn broekzak knisperde de bankbiljetten die Danielle mij had meegegeven. Ik moest het bonnetje en het wisselgeld na thuiskomst aan mijn meesteres overhandigen. Het missen van een enkele cent zou al leiden tot de eerste klus van de nieuwe week die niet als ‘excellent’ zou worden beoordeeld en dus straf op zou leveren.

Bij de parkeerplaats van het kleine winkelcentrum aangekomen voelde ik de druk op mijn darmen toenemen. Ik kon het nog wel even ophouden maar besloot om tactische redenen mij in de buitenlucht te ontlasten, waar weinig mensen mij zagen en hoorden. Ik zakte door mijn knieën en deed net alsof ik mijn veters moest strikken. Er was weinig voor nodig om ‘de boel’ eruit te persen. Met een klein zetje vulde mijn luier zich. Ik was blij dat ik het buiten had gedaan want het knetterde nog behoorlijk. Nu nog hopen dat de stank meeviel maar daar maakte ik mij niet zoveel zorgen om: sinds ik door Danielle op dieet was gezet, en nauwelijks meer suikers binnen kreeg, rook mijn ontlasting veel minder. Het gevoel in mijn luier daarentegen was net zo smerig als altijd en zo nonchalant mogelijk liep ik naar de supermarkt toe om daar de boodschappen te gaan halen.

Op het boodschappenlijstje stonden ook twee pakken incontinentieluiers. Danielle had erbij geschreven dat ik op de terugweg in iedere hand een pak moest dragen. Aan de buitenzijde, dus niet afgeschermd met een boodschappentas. De voorkant van de verpakkingen moest naar buiten wijzen, dus zichtbaar voor iedereen die ik op de weg naar huis zou tegenkomen. En vanzelfsprekend moesten het luiers zijn in mijn maat en in de zwaarst mogelijke variant, bij voorkeur met plakstrips. In de supermarkt was het behoorlijk druk en zo snel als ik kon scharrelde ik de boodschappen bij elkaar en deed die in het wagentje. Voor vanavond zou ik voor Danielle een salade maken, dan soep, een hoofdgerecht en een toetje. Een volwaardig viergangen diner zoals ze had gevraagd. Ik zou voor twee personen koken, dan was het in ieder geval genoeg voor haar. Of ik ook zou mogen mee-eten was nog maar de vraag. Om mezelf niet teleur te stellen rekende ik er niet op, dan kon het altijd nog meevallen. Als extraatje zocht ik er passende wijnen bij en legde die ook in het wagentje. Ik lette er goed op om niet teveel boodschappen te kopen omdat ik ze ook nog naar huis moest dragen. Gelukkig waren de twee flessen wijn de grootste en zwaarste items, op de twee pakken luiers na, die ik nog moest pakken en kon ik me vervolgens naar dat gangpad begeven. Alsof het zo moest zijn was het bij de schappen met de luiers druk. Het waren jonge moeders die voor hun baby’s en peuters luiers of de ernaast gelegen verzorgingsproducten zochten. Ik kon op belangstellende blikken rekenen toen ik stilhield bij de incontinentieluiers en voelde enkele blikken op mij en mijn billen gericht. Zo snel als ik kon zocht ik de juiste luiers uit en legde twee pakken in mijn wagentje waarna ik stoïcijns richting de kassa liep. Ik hoorde nog wel wat gegrinnik en gegniffel achter mijn rug dat ongetwijfeld op mij betrekking had, maar keek niet om.

Met de boodschappen op de voorgeschreven wijze dragend, de pakken luiers met de voorzijde naar buiten gericht zonder dat die afgedekt mochten zijn door de andere aankopen, aanvaardde ik de terugreis. Ik waagde het niet om met de voorschriften te sollen; Danielle had mij eens stiekem op afstand met de fiets gevolgd. Gelukkig had ik toen geen regels overtreden maar het feit dat ze mij mogelijk in de gaten hield was voldoende om het nu ook niet te doen. Het lopen had trouwens meer weg van waggelen, vooral omdat mijn ontlasting irriteerde. De vuile luier tussen mijn benen schuurde in mijn liezen, ook omdat ik er inmiddels in had geplast wat de luier nog zwaarder en minder comfortabel maakte. Door voorbijgangers werd ik aandachtig bekeken; door een jonge vrouw op rollerskates, een stel dat hun hond uitliet en enkele scholieren die enige tijd achter mij liepen. Ik hoorde het geroezemoes en het lachen waarbij ik ervan uitging dat ik het onderwerp van het gesprek en hun plezier was. Ook nu liep ik stug door en zette ik een poker-face op en die ik vasthield totdat ik na een half uur weer bij de voordeur was.

Danielle was aan het bellen toen ik de keuken binnen sloop en ik hoorde aan haar manier van praten dat het een vriendin was, of in ieder geval geen zakelijk gesprek. Toen ze mij had opgemerkt gebaarde ze me dat ik de boodschappen neer moest zetten.
‘Hold on’ zei ze tegen haar vriendin waarna ze mij aankeek.
‘Leg het bonnetje en het geld op tafel neer en kleed je tot op je luier uit.’
‘Hier Danielle?’ vroeg ik omdat ik niet wist waar zij wilde dat ik mij uitkleedde.
‘Ja slaafje, hier.’
Zo snel als ik kon kleedde ik me uit en hing mijn kleding zo netjes mogelijk over de leuning van een van de stoelen.
‘Kom maar even bij me’ zei ze.
Danielle bleek te FaceTimen met Lila, de vrouw die ik enkele jaren terug had leren kennen toen ik bij miss Wilson was. Ze woonde destijds in een ‘dormitory’, een studentenhuis voor alleen meiden. Ik had er ook een nachtje geslapen en werd er door haar en de andere studentes als een baby behandeld, zoals opgedragen door miss Wilson. Ik vond Lila heel aardig en het was wederzijds. Om die reden was ik ook blij dat Danielle en Lila ook vriendinnen waren geworden, ook al was Danielle in het begin argwanend over mijn vriendschap met Lila.
‘Kijk eens’ zei Danielle tegen Lila, ‘Mijn slaafje in een dikke luier.’
Danielle draaide haar telefoon in mijn richting en ik hoorde Lila gillen van plezier.
‘O, he looks adorable!! So cute!!’
‘Zeg je Lila even gedag slaafje?’
‘Hi Lila’ zei ik met een lach hoewel ik me zeer ongemakkelijk voelde.
‘Hi Roger, baby boy. Nice big fluffy diaper you’re wearing.’
Danielle nam het woord weer.
‘Twee luiers met inleggers’ zei ze. ‘Moet je horen hoe flink het kraakt!’
Danielle kneedde het plastic en de vrouwen moesten weer lachen.
‘Vertel eens aan Lila wat je net gedaan hebt?’
De telefoon werd weer in mijn richting gedraaid en ik zag mezelf hoe Lila mij ook zag; naakt met alleen een hele dikke luier om.
‘Ik heb boodschappen gedaan. Lopend.’
‘In die dikke luier?’
‘Ja.’
Lila moest lachen.
‘En denk je dat mensen je luier hebben gezien?’
Ik knikte. ‘Ja’ antwoordde ik vervolgens.
‘Dat denk ik ook. Je luier is zo dik en maakt zoveel lawaai. En je loopt ook als een baby, is je dat ook opgevallen?’
Ik knikte weer.
Ditmaal zonder de telefoon om te draaien nam Danielle het woord.
‘Slaafje, je hebt nog wel meer te vertellen over het boodschappen doen, toch?’
Ik wist waar Danielle op doelde en knikte. Aan de andere kant van de telefoon zag ik Lila nieuwsgierig afwachten wat ik zou gaan vertellen.
‘Ik heb in mijn broek gepoept. Op de heenweg.’
‘Heb jij in je luier gepoept?!’
Ik knikte.
‘Overdag? Kon je het niet ophouden totdat je weer thuis was?’
Ik zou liegen als ik beweerde dat ik dat wel gekund zou hebben dus ik schudde mijn hoofd.
‘Nou, dan is het maar goed dat je meesteres jou een luier laat dragen’ antwoordde ze nog steeds lachend.
Om Danielle tevreden te stemmen knikte ik instemmend.
‘Of was het maar een klein beetje? Een heel klein ongelukje?’ plaagde Lila mij omdat ze wel een idee had wat er aan de hand was.
‘Zullen we eens kijken?’ stelde Danielle voor. Ze pakte de randen van de achterzijde van mijn luiers beet en trok die van mijn lichaam waarna ze met haar telefoon naar binnen keek.
‘Eeww!’ klonk het in de huiskamer en aan de andere kant van de lijn. ‘Dat is geen klein ongelukje Roger’ zei Lila op een berispende toon.
‘Dat is het zeker niet’ vond ook Danielle.
‘Een echte baby. Een echte grote baby’ concludeerde Lila.
‘Ja, ik kan er ook niets anders van maken’ zuchtte Danielle alsof ze het heel vervelend vond. ‘Maar een poepbroek biedt ook veel mogelijkheden voor straf’ vervolgende ze met een duivelse grijns op haar gezicht.
‘Wat ben je van plan?’ Lila leek het zeer interessant te vinden wat hier gebeurde aan de wijze te horen hoe ze haar vraag gesteld had.
‘Dat weet ik nog niet. Heb jij ideeën?’
‘Ik zou hem voor de televisie zetten, op z’n billen in z’n vieze luier en hem dan twee uur lang Sesamstraat laten kijken waarbij hij actief met alle liedjes, spelletjes en andere dingen mee moet doen. Als hij dat naar jouw zin goed gedaan heeft, mag hij zich verschonen.’
‘Dat vind ik een goed plan en dan heeft hij ook nog tijd genoeg om voor mij te koken’ reageerde Danielle opgetogen. ‘Dank voor het leuke idee!’
Danielle gebaarde mij al om plaats te nemen voor de televisie en selecteerde het kanaal van een streamingdienst en vervolgens het programma Sesamstraat. Ze keek op de klok en drukte op ‘play’. Het zitten in een poepluier was niet nieuw voor mij en kostte me ook geen moeite om te doen. Ik voelde me wel opgelaten door het gelach van de vrouwen. Ik merkte dat ze naar het einde van hun gesprek gingen waarbij er een afspraak gemaakt werd dat ik, als een verlaat Halloween, verkleed naar het huis van Lila zou gaan, met Danielle gelukkig. Met die afspraak in de agenda moest ik nog even zwaaien naar Lila waarna het gesprek snel werd beëindigd en Danielle de boodschappen uitpakte en het bonnetje en wisselgeld controleerde. Mijn dag was voorlopig nog niet ten einde; het kijken naar Sesamstraat was een kwelling, nog meer dan opgesloten zitten in mijn hok onder de trap. Ik betrapte mezelf erop dat ik ongeveer iedere drie minuten naar de klok keek. De tijd kroop vooruit en tegelijkertijd moest ik scherp blijven om niets te missen van het programma. Een keer toen ik naar de klok keek, kruiste mijn blik die van Danielle en die keek heel streng. Zo streng dat ik ervan schrok en ik me realiseerde dat ik misschien wel mijn eerste slaag voor de komende week had verdiend. Snel richtte ik mijn blik weer op de televisie waar het eerste spelletje was begonnen. Pino ging staan en de kleintjes in de studio ook. Ik volgde hun voorbeeld en stak net als Pino en de kleintjes mijn handen in de lucht…
 
Laatst bewerkt:

ikke 1

Superlid
Hiii, hoe krijg je het weer voorelkaar om iedere keer zo’n spannend en meeslepend vervolg te schrijven! Hulde, Wat spannend vernederend en toch liefdevol. Ik zit er helemaal in..., en ik heb net mijn vriendin laten weten dat er weer een vervolg is, dus daar zal ik nog wel wat van horen. Succes en wij wachten af. Doeggggg
 

luierjona

Superlid
Rpv briljant! Ook dit hoofdstuk in dit verhaal is echt super!!
Wat zou ik stiekem toch graag in z’n schoenen staan!
Ondanks alle afschuw die ik soms voel en soms heb…! Heerlijk!!!….
 

RNdU

Superlid
Hoofdstuk 8


De coronapandemie legde Danielle geen windeieren: Door de lock-down en de toename van het thuiswerken liep in veel relaties de spanning hoog op wat leidde tot breuken en bijna-breuken en werd de hulp van Danielle ingeroepen om te helpen om of goed uit elkaar te gaan of te lijmen wat er gelijmd kon worden. Ze maakte lange dagen en genoot van de groeiende omzet. Het werd mijn taak om alles in huis op rolletjes te laten lopen zodat Danielle zich enkel en volledig kon concentreren op haar werk. Dit betekende dat ik naast mijn werk bij Hooters, wat onverminderd doorging, het huis schoonmaakte, wassen draaide en het strijkgoed deed, boodschappen in huis haalde, kookte en, de volgende ochtend, de vaatwasser leegruimde. Ik maakte dagen van 16 uur en was daarmee echt tot slaaf gemaakt. Ondanks de vermoeidheid die ik geregeld voelde, gaf de constatering eigendom te zijn van Danielle mij ook enorm veel energie en een opgewonden gevoel. Ik zou voor geen geld meer terug willen naar mijn oude leven. Wat bijdroeg aan de vernedering, en daardoor eveneens aan mijn opwinding, was dat Danielle in een paar uur meer verdiende dan ik in mijn voltijdbaan bij Hooters. Dit gegeven bevestigde mijn inferieure status en het statusverschil tussen mijn Meesteres en mijzelf als slaaf. Van het door mij verdiende geld zag ik geen cent terug en daarmee kon geconcludeerd worden dat het inkomen van Danielle de afgelopen maanden flink was gestegen. Natuurlijk, ze was nu wel meer geld kwijt aan warm water en aan eten en luiers maar dat was peanuts vergeleken met wat ik ondanks mijn schamel inkomen bij elkaar buffelde. Ja, het ging haar goed en ik gunde het haar van harte. Ze zag en merkte ook dat ik het haar gunde en verraste mij met het aanbod om, wanneer het weer zou kunnen, samen op vakantie te gaan.

Sinds mijn aankomst in Atlanta, nu een paar maanden geleden, waren luiers een vast onderdeel van mijn garderobe geworden. Thuis droeg ik meestal niet meer dan een luier, een dubbele dan. Mijn Meesteres vond het leuk om mij daarin te zien lopen en noodzakelijk dat ik dik geluierd was en zorgde er daarom altijd voor dat de buitenste luier een babyprint had: overwegend wit met zoete motiefjes in zachte kleuren.

Op een dag dat ik vrij was, gebood Danielle mij na het avondeten om me aan te kleden. Ik trok een versleten joggingbroek aan, een enigszins bijpassende hoodie en sokken met afgetrapte gympen. Ik moest achterin plaatsnemen en mijn mond houden. Danielle was moe en had een lichte hoofdpijn, zei ze. Na een klein half uurtje rijden over de rustige wegen ten gevolge van de coronamaatregelen, stopte Danielle voor een winkelpand in een aftandse straat. Er stonden op de randen van de stoep enkele lantaarns waarvan de helft het niet deed of onregelmatig knipperde. Het was moeilijk voor te stellen dat deze straat ooit een bloeitijd had doorgemaakt. Links en rechts van ons waren wat vage eettenten die vooral ‘to-go’ aanboden en thuisbezorgden. Kleine auto’s reden af en aan. Enkele vitrines waren met plastic en oude kranten dichtgeplakt waardoor er niet naar binnen gekeken kon worden. Kortom, het geheel bood een desolate indruk. Danielle gebaarde me achter haar aan te lopen en ze belde bij een ogenschijnlijk gesloten winkel aan. Toch ging al snel een klein lichtje aan en werd de deur van het slot gedraaid. Een tweetal jonge Aziatische vrouwen stond in de gang, verwelkomde ons en liet ons binnen. Eenmaal in de winkelruimte zag ik dat we in een naaiatelier stonden.

In het felle TL-licht van de winkel kon ik de Aziatische vrouwen goed bekijken. Ik schatte beide midden twintig en aan de gelijkenissen in hun gezichten te zien maakte ik op dat het wel eens zussen zouden kunnen wezen. Ik vond het moeilijk om te zeggen in welk land hun wortels lagen maar als ik geld zou hebben om in te zetten zou ik dat op Vietnam doen. Dat was tot ik een kalender met daarop de naam ‘Szechuan’ zag, een provincie van China. Ach, wat maakte het ook uit. De jonge vrouwen waren knappe dames om te zien: ronde gezichten met hoge jukbeenderen, verzorgd en mooi opgemaakt, amandelvormige kastanjebruine ogen en prachtig dik gitzwart haar dat in vlechten was gebonden. Ze droegen beiden een broek met daaroverheen een nauwsluitende trui die de omvang van hun boezem niet verhulde.
‘Zo, dus dit is mijn slaafje’ zei Danielle alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
De vrouwen knikten en keken mij aan waarbij ze probeerden hun gezichten in de plooi te houden wat ze niet lukte.
Danielle keek mij streng aan en commandeerde: ‘Op je knieën!’
Ik deed direct wat ze vroeg waarmee mijn Meesteres haar opmerking van zojuist onderstreepte: ik was haar slaafje.
Danielle bleek al de nodige informatie over mij en het doel van haar bezoek te hebben gegeven want de drie vrouwen kwamen direct ter zake. De zussen gingen ons voor naar achter de toonbank waar ik enorme tafels met lappen stof zag liggen. Tegen de wanden stonden naai- en lockermachines en grote spoelen met garen. Ik kroop tot hilariteit van de Aziatische vrouwen als een baby of een hond, net hoe je het wilde zien, achter mijn Meesteres aan en hield halt nadat zij het hadden gedaan.
De meest seniore van de twee vroeg Danielle of ik kon gaan staan en mij kon uitkleden, dat maakte wat komen zou er een stuk eenvoudiger op. Na toestemming van mijn Meesteres stond ik op en kleedde ik me tot op mijn dubbele luier na uit. De vrouwen lachten en de eigenaren van het atelier konden niet nalaten om even aan mijn luier te voelen en er een opmerking over te maken. Daarna werd al snel voor mij het doel van het bezoek duidelijk: Danielle had voor mij een uniform van een dienstmeisje laten maken; op maat en met de nodige extra’s. Ik kreeg een witte jarretelgordel om, lange pantykousen aan die eraan werden vastgemaakt en daarna werd mij een witte blouse voorgehouden. Ik trok die aan en voelde dat de pasvorm ruim was. De knoopjes waren blind en eenvoudig en aan de manchetten zaten daarentegen roesjes van kant met belletjes ertussen verstopt. Bij de geringste beweging die ik maakte gaven de kleine metalen belletjes een hoog vrolijk rinkelend geluid. Nadat mijn blouse dichtzat volgde er een verrassing: de Aziatische dames hadden een hoes gemaakt van hetzelfde materiaal als de blouse en de roesjes. Die hoes had de vorm van een kraag en omhulde een stevige leren halsband die aan de achterzijde kon worden afgesloten met een ingebouwd slot. De dames lieten Danielle vol trots zien hoe de hoes eenvoudig over de halsband geschoven kon worden. Daarna deed een van hun mij de kraag annex halsband om en begreep ik dat de sluiting door een flapje in de kraag geheel uit het zicht onttrokken kon worden. Aan de voorzijde bleek ook een flapje te zitten en door die te openen kon de stevige stalen D-ring naar buiten getrokken worden. Danielle lachte tevreden en complimenteerde de dames met hun creativiteit en kwaliteit van het geleverde werk. Maar ze waren nog niet klaar: Ik kreeg een zwart jurkje aangetrokken dat aan de achterzijde expres open gelaten was waardoor mijn luier nagenoeg geheel zichtbaar bleef en tot slot een wit kanten schortje met veel tierlantijnen. Voor in mijn haar was er een soort diadeem gemaakt en toen die op z’n plek zat, ontbraken alleen de pumps nog maar ik was ervan overtuigd dat die nog zouden volgen. Nadat ik was aangekleed liepen de drie vrouwen mij nauwkeurig in zich opnemend om mij heen. Er werd overlegd over de lengte van de jurk aan de voorzijde en aan de achterzijde. Een van de vrouwen had een speldenkussen in haar hand en zakte door haar knieën om de jurk op de door Danielle gewenste lengte af te spelden. In de vele spiegels die in dit deel van de ruimte hingen, kon ik mezelf van alle kanten aanschouwen. Ik zag dat dit dienstmeisjesuniform er zeer indrukwekkend uitzag, veel meer dan die ik eerder had gedragen. Dat was zonder twijfel een exemplaar geweest die door een feestartikelenwinkel was geleverd. Nee, deze voelde aan alle kanten echt en vooral ook exclusief aan, ook al was het alleen al vanwege de kwaliteit van de gebruikte materialen en de vakkundigheid waarmee het was gemaakt. Na een kwartier frunniken en punniken was alles naar wens en mocht ik alles weer -heel voorzichtig- uittrekken en mijn ‘gewone’ kleding weer aantrekken. Op handen en voeten moest ik weer achter Danielle aan kruipen. De dames van het atelier vonden het zo grappig dat ze ervoor kozen om hun klanten voor te laten gaan zodat ze mij goed konden zien kruipen. Bij de deur aangekomen mocht ik weer gaan staan en hoorde ik de seniore zus tegen mijn Meesteres zeggen dat de kleding morgen tegen het einde van de ochtend opgehaald kon worden. Danielle antwoordde tevreden dat ze de rekening alvast zouden opmaken en mailen zodat ze de betaling direct kon overmaken. Ik zou het uniform morgen komen ophalen.

‘Nu je je nieuwe outfit al gezien hebt zal ik je ook je bijpassende schoenen laten zien.’ Danielle keek me aan met een blik die voelde alsof ze me in mijn gezicht aan het uitlachen was. Ik bleef op de grond zitten zoals een kind in de luiers placht te doen en wachtte in spanning af wat mijn Meesteres voor mij had uitgezocht. Ze keerde niet veel later terug met een schoenendoos en nam plaats op de fauteuil tegenover mij. Danielle haalde met een gezicht van gespeelde spanning de deksel van de doos en gebaarde me iets dichterbij te komen zodat ik er ook in kon kijken. Het waren degelijke zwartleren pumps met een stevige maar elegante hak, niet te hoog want het waren wel schoenen bedoeld voor een werkster. Ik schatte de hak op een centimeter of vier à vijf. Daarna viel mij oog op de gespsluiting om de enkels. Die kon met een hangslotje worden vergrendeld waardoor het afdoen van de pump niet mogelijk was.
‘Ga eens staan.’
Ik stond op en keek toe hoe Danielle mij de pumps aandeed en de bandjes strak trok en met de gesp dichtdeed. De hangslotjes zag ik niet maar die zouden nog wel volgen, zo was ik ervan overtuigd. Het op hakken staan voelde zeer onwennig en er op lopen, zoals Danielle mij gebood nadat ze de pasvorm en maat had gecontroleerd, was zo mogelijk nog vreemder. De brede hakken zorgden ervoor dat ik niet wiebelde of zwikte maar ik moest enorm wennen aan de andere balans die ik moest vinden en aanhouden, dit tot grote hilariteit van mijn Meesteres. Na een paar minuten gelopen te hebben, mocht ik de pumps weer uittrekken en terug in de doos stoppen. Ze nam me vervolgens mee naar mijn slaapkamer waar ik op de commode werd gedirigeerd.
‘Ik ben in een goede bui en zal je dit keer verschonen’ verklaarde ze met een glimlach mijn vragende blik. Al snel bleken mijn twijfels die ik bij haar antwoord voelde terecht, zo bleek niet veel later. Nadat ze me verlost had van mijn plasluier en me mijn benen omhoog liet houden, zag ik een dildo in mijn ooghoeken verschijnen. Met wat glijmiddel drukte Danielle die zachtjes tegen mijn kringspier. Ik wist wat ik nu het beste kon doen; uitademen zodat mijn spieren zich zouden ontspannen en de dildo makkelijker -en vooral minder pijnlijk- zou passeren.
‘Goed zo’ zei mijn Meesteres nog steeds vriendelijk. Ze had gemerkt dat ik mijn best deed om zo goed mogelijk mee te werken en duwde de dildo zachtjes een centimeter of vijftien naar binnen.
Ik zuchtte om de indringer zo goed mogelijk te kunnen verwerken en na enkele diepe teugen en zuchten maakte de pijn plaats voor een ander gevoel. In een rustig tempo begon Danielle de dildo heen en weer te bewegen, mij zo met haar hand nemend. De dildo gleed langs mijn prostaat waardoor die gestimuleerd werd. Het voelde overigens niet lekker of opwindend en daardoor bleef een erectie ook uit, en als ik die wel zou krijgen kon die nooit tot wasdom komen vanwege de kuisheidskooi die ik permanent droeg. Danielle had weinig tijd nodig om mij te laten komen. Het was geen orgasme in die zin dat ik er plezier aan beleefde. Ik kwam klaar en deed dat zonder te schokken. Het witte vocht stroomde langs de plastic opening van mijn peniskooi ter hoogte van de punt van mijn eikel en mijn Meesteres zorgde ervoor dat alles keurig werd opgevangen. Nadat ze er zeker van was dat mijn ballen helemaal geleegd waren en er geen druppels meer zouden volgen, goot ze het zaad in mijn mond.
‘Net zolang in je mond houden totdat je schone luier om is en ik je toestemming geef het door te slikken’ zei ze streng.
Ik knikte en proefde mijn zoete vocht dat inmiddels niet vreemd meer smaakte.

Na deze ‘milking’, zoals Danielle het noemde, dacht ik dat het voor mij tijd was om te gaan slapen. Mijn Meesteres bleek echter andere plannen te hebben: Ze had geen hoofdpijn meer en wilde graag oraal bevredigd worden. Nadat ze mij een dubbele luier had omgedaan en mijn handen in mittens had opgesloten, mocht ik met haar mee naar haar slaapkamer waar ze me uitgebreid begon te plagen en uit te dagen door in prachtige lingerie mij in de hoogste staat van opwinding te krijgen. Ze zette haar romige billen tegen de voorzijde van mijn luier en maakte suggestieve bewegingen, ze drukte mijn gezicht in haar boezem, alles met de wetenschap dat ik niets kon en mocht uitrichten zonder dat zij dat zou willen en er toestemming voor had geven. Haar schoonheid kon ik letterlijk en figuurlijk aanraken maar met geen mogelijkheid er mezelf mee bevredigen, hoezeer ik ook opgewonden was. Het plagen duurde hooguit een kwartier waarna mijn Meesteres een voor haar comfortabele positie innam en zij mij gebood haar met mijn tong te bevredigen. Ze bleek zelf ook aardig toe te zijn aan een climax want binnen een paar minuten had ze die bereikt en werd ik in mijn ledikant gelegd en de zijkant ervan door haar omhoog in het slot geschoven. De slaapkamerdeur ging dicht en ik zat dubbel opgesloten: in mijn bed en in mijn kamer omdat mijn deur aan de binnenkant geen klink had. Toch vond ik het fijn om eens per week in mijn spijlenbed te kunnen liggen, het was altijd nog veel comfortabeler dan mijn hok onder de trap waar ik na mijn werk bij Hooters in werd gestopt. In mijn donkere kamer hoorde ik Danielle nog wat rommelen, een douche nemen en uiteindelijk verdween ook het streepje licht dat onder mijn slaapkamerdeur door kwam.

Een dag later was het wederom een mooie herfstdag. Nadat ik voor het ontbijt van mijn Meesteres had gezorgd, werd ik door haar op pad gestuurd om mijn uniform bij het atelier op te halen. Het was te ver om te lopen en ik moest de bus nemen. Even had ik gehoopt dat Danielle mij haar auto liet gebruiken maar die hoop had ze al snel de grond in geboord. In mijn slonzige kleding, maar dit keer gelukkig wel een enkele luier met inlegger, liep ik naar de bushalte terwijl ik met mijn handen in de zakken mijn broek omhoog hield. Dit was een nieuw grapje van mijn Meesteres: De band van mijn broek was te wijd. In het elastiek zat geen rek meer en de joggingbroek had evenmin een koord dat je kon aantrekken. Daarnaast was het een redelijk laag model broek wat betekende dat die met veel moeite net de hele luier kon bedekken. Wanneer ik de broek niet omhoog hield, gleed die van mijn billen en was mijn luier met babyprint in vol ornaat voor iedereen zichtbaar. Die methode deed me denken aan de beruchte Nazi-rechter Freisler, die verdachten in te grote broeken zonder riem of bretels liet aantreden om ze op die manier extra te vernederen. Hoe dan ook, om het mij extra lastig te maken had Danielle mij een t-shirt met daarover de vale hoodie aangetrokken. Beide bovenstukken waren aan de korte kant en bij de minste of geringste beweging zou de band van mijn luier zichtbaar worden. Zo zou mijn reis heen en terug een beproeving worden. Ik zou continu alert moeten zijn en mijn kleding moeten schikken om te voorkomen dat mijn luier te zien was. Daarnaast had ik niet veel tijd want na thuiskomst moest ik voordat ik naar mijn werk ging nog de nodige klussen doen. Danielle had vandaag een drukke agenda en kon mij niet naar Hooters rijden. Ze had Carmen bereid gevonden mij te komen halen; het benzinegeld mocht -vanzelfsprekend- van mijn salaris worden ingehouden. Kortom, het zou weer een lange, zware dag voor me worden. Terwijl ik naar de bushalte liep hoorde ik de luier kraken. Ik hoopte dat het in de bus rumoerig of juist heel rustig zou zijn zodat niemand mijn luier zou opmerken.

Mijn gebeden werden helaas niet verhoord, sterker nog, ik viel met mijn neus in de prijzen. Een groepje meiden, tieners, zat in de bus en keek belangstellend op toen ik door het gangpad liep en zoveel mogelijk achterin een plek zocht. Ik voelde hoe hun blikken mij volgden en er na mijn passeren een gegiechel volgde. Stoïcijns keek ik door het geblindeerde glas van de bus naar buiten en slaakte van binnen een zucht toen de bus ging rijden en de interesse van de tieners zich naar een ander onderwerp verlegde. Voor het eerst haalde ik de handen uit m’n zakken en direct begon mijn broek, ook al zat ik, naar beneden te glijden. De vrolijk gekleurde ‘landingsbaan’ voor de plakstrips werd zichtbaar en zo zat ik open en bloot op mijn stoel de haltes aftellend voordat ik mijn bestemming had bereikt. De tieners moesten nog verder met de bus toen ik moest uitstappen en bleven dus zitten. Ook nu weer hoorde ik hun gegiechel maar ik was er nu minder zeker van of ze zich om mij vermaakten of dat het over iets anders ging. Wat maakte het ook uit, ik zou ze toch nooit meer zien. Zonder mobiele telefoon die me met navigeren kon helpen, was het een aardige klus om het verlaten winkelstraatje te vinden maar na twee keer miskleunen kwam ik dan toch aan. Ik drukte op de bel en al vrij snel hoorde ik gestommel achter de deur waarna die geopend werd en ik oog in oog stond met een stralende vrouw. Het was de jongste van de twee zussen. Ze keek me met pretoogjes aan en ging me voor naar de ruimte waar ik gisteren ook was geweest. De oudere zus zat achter een van de naaimachines maar staakte voor een moment haar werkzaamheden om naar mij en haar zusje toe te komen. Vanonder de toonbank pakte de oudste een doorzichtige plastic tas waarin het uniform keurig opgevouwen was opgeborgen. Met een lach overhandigde ze mij de waar. Ik dankte de zussen beleefd hoewel ik de dag vreesde dat ik de door hun gemaakte creatie zou moeten gaan dragen. Direct bij het aannemen van de tas merkte ik al dat het lopen en tegelijkertijd dragen van de tas een uitdaging zou zijn, om een term te gebruiken die je tegenwoordig te pas en te onpas op de werkvloer en vergaderruimtes hoort. Beide zussen kwamen achter hun toonbank vandaan, ik dacht om mij uitgeleide te doen maar dat had ik mis. Ze wilden mijn luier zien. Even keek ik ze verbaasd aan en daarna haalde ik mijn schouders op en liet mijn broek los. De vrouwen lachten en dartelden wat om me heen om de luier goed te kunnen zien. De print en het krakende plastic vonden ze prachtig en toen ze zagen dat de luier nog schoon en droog was, durfden ze er wat meer in te knijpen en te duwen. Na een paar minuten waren ze er op uit gekeken en werd ik uitgelaten.
‘Bye baby boy’ zei er een toen ik de drempel over was.
Ik wenste ze nog een keer goedendag en liep vervolgens naar de bushalte.

Het was nog een aardig stukje lopen en het gedoe met de afzakkende broek maakte het er niet eenvoudiger op. Zonder ongelukken bereikte ik gelukkig de bushalte en zag ik dat de bus over tien minuten zou komen. Onbewust en zonder na te denken over de mogelijke gevolgen ervan, besloot ik te plassen. Misschien was het omdat ik alleen stond te wachten en me daardoor kon ontspannen, misschien omdat ik alleen nog maar naar huis moest of wellicht was het een combinatie van meerdere factoren. Hoe dan ook, ik ledigde mijn hele blaas en de luier en inlegger absorbeerden al het vocht. Daarmee diende het volgende probleem zich direct aan. Mijn luier zwol en begon te hangen waardoor ik nog meer moest zorgen dat mijn broek niet naar beneden gleed. Immers, het kruis van mijn broek was niet gemaakt op het herbergen van luiers, laat staan van zware, hangende luiers. Wanneer ik mijn broek omhoog hield, was de dikke gezwollen luier in mijn kruis zeer zichtbaar. De broek wat minder strak omhoog trekken leidde er weer toe dat de band van mijn luier erbovenuit stak. Zo moest ik continu balanceren tussen niet te hoog optrekken en niet teveel laten zakken. Ik was daarom blij dat ik even later in de bus kon stappen. In de bus was het gelukkig stil en kon ik praktisch overal zitten waar ik wilde. Mijn billen voelden nat toen ik in mijn volgeplaste luier ging zitten. Inmiddels was ik daar al zo aangewend dat ik het al vrij snel kon negeren en concentreerde me op de haltes. Na twaalf haltes moest ik eruit. Ik had hier in Atlanta nog nooit met de bus gereisd en was weinig bekend met de omgeving. Het aantal bushaltes dat ik moest passeren was mijn belangrijkste referentie. Eenmaal bij de juiste halte uitgestapt zou ik met wat rondkijken de weg terug naar huis wel weer kunnen vinden. En daarom keek ik geconcentreerd naar het scherm in de bus als ook naar de namen op de bordjes van de haltes.

Het lopen van de halte naar huis was een beproeving, het zweet liep bijna over mijn rug en ik was blij toen ik eindelijk de straat van ons huis had bereikt. Eenmaal binnen riep ik in mijn euforie dat ik zonder problemen het huis had bereikt iets te hard dat ik er weer was; Danielle was in een videocall en keek me boos aan nadat ik vanuit de hal de huiskamer kwam ingelopen. Ik had haar gestoord en wist direct dat dit voor mij consequenties zou gaan hebben. Als een hond die weet dat die een fout heeft begaan, keek ik haar met angstige ogen aan en probeerde zo stilletjes mogelijk de kamer te verlaten. Danielle hield me tegen door haar hand op te steken en hield daarna haar schrijfblok buiten de camera omhoog waar ze in grote letters het woord PEN had opgeschreven. Ik slikte en knikte ten teken dat ik het begrepen had: ik moest mezelf opsluiten in het hok onder de trap. Om het niet erger te maken dan het was, ontzegde ik mezelf het glas water dat ik wilde drinken en drukte ik in de gang op de knop om de deur te ontgrendelen. Ik kroop in het hok en trok de traliedeur zachtjes dicht om geen geluid te maken. Een zoem klonk en daarmee was die vergrendeld en kon ik niets anders doen dan wachten op mijn Meesteres.
Danielle bevrijdde me na een uur of twee opgesloten te hebben gezeten. Ze moest vrij snel weer door naar haar volgend overleg en gebruikte haar paar vrije minuten om aan te kondigen dat de overtreding zou worden bestraft. Ik knikte en wachtte op mijn Meesteres.
‘Ga aan je taken van vandaag beginnen. Je hebt nog anderhalf uur om ze af te ronden.’
‘Ja Danielle.’
Ik liep achter haar aan de huiskamer in om mijn lijstje met taken te pakken. Mijn Meesteres nam weer plaats achter haar laptop.
Het eerste wat ik deed was mijn kleding uit trekken. Thuis moest ik op mijn luier na naakt rondlopen en Danielle volgde me met haar ogen en zag mijn natte zware luier en richtte daarna haar blik weer op het scherm. De taken die ik moest uitvoeren waren teveel voor de tijd die ik ervoor had. Ik werkte zo snel en nauwkeurig als ik kon maar om kwart over drie gebood mijn Meesteres mij mee te komen naar mijn kamer om verschoond te worden voordat ik door Carmen zou worden opgehaald.
‘Je hebt je werk niet afgekregen zie ik’ zei ze koel terwijl ik op de commode lag.
‘Ik had te weinig tijd en het was ook teveel in combinatie met het ophalen van het uniform.’
‘Had ik jou om een reactie of verklaring gevraagd?’ klonk ze zo fel dat ik ervan schrok.
‘Nee Meesteres, het spijt me Meesteres.’
‘Het spijt je’ herhaalde ze sarcastisch. ‘Ik denk dat je vandaag je dag niet hebt. Ten eerste zijn je klussen niet af, ten tweede kom je met veel lawaai thuis, ten derde geef je ongevraagd een antwoord en ten vierde bekritiseer je mij indirect door te beweren dat de planning niet goed is.’ Haar woorden waren vlijmscherp, net als haar blik. Ze had me ondertussen een schone luier met inlegger omgedaan en was nu bezig mij de tweede om te doen.
‘Ik denk dat ik jou voor heel wat meer narigheid behoed als ik je help om te voorkomen dat er nog meer vuiligheid uit je mond gaat komen. Je moet ook nog een hele shift werken en misschien geef je ook nog een grote mond naar Carmen of je collega’s.’
Ik knikte. Wie geknipt en geschoren wordt moet stil zitten, dacht ik.
Uit een lade van de commode kwam een gag tevoorschijn. Een anatomisch gevormd binnenstuk verscheen onder mijn neus en ik opende mijn mond. Het binnenstuk werd door Danielle diep naar achter geschoven en toen het op z’n plek zat was mijn mond geheel gevuld, mijn tong naar beneden gedrukt en kon ik mijn kaken net niet sluiten. Ik moest van de commode komen zodat mijn Meesteres de gag kon dichtgespen. Dat deed ze strak. Over het binnenstuk kwam een paneel dat vanaf mijn ene wang naar de andere liep en een uitsparing had voor mijn neusgat en aan de onderkant mijn kin bedekte. Danielle zette het paneel vast dat van dik zacht leer was gemaakt en toen alles op z’n plek zat kon ik geen hoorbaar geluid meer uitbrengen, laat staan mij verstaanbaar maken. Zonder verdere poespas moest ik een romper aantrekken die Danielle mij aanreikte en daarna mijn joggingbroek en sweater. Witte tennissokken en sneakers volgden waarna ik achter mijn Meesteres aanliep naar de keuken. Uit een lade viste ze een klein hangslotje om de gesp van mijn gag te vergrendelen. Het sleuteltje hield ze in haar hand.

Een paar minuten later belde Carmen aan om mij op te halen. Ze keek even vreemd op toen ze mij zag maar vrijwel direct richtte ze haar blik op Danielle en kon ik alleen maar toehoren hoe mijn Meesteres met Carmen sprak, vertelde over de reden waarom ik een gag in had en toezien hoe het sleuteltje werd overhandigd.
‘Ga maar vast achterin zitten’ zei mijn baas bij Hooters. ‘Ik kom er zo aan.’
Ik probeerde te antwoorden maar aan mijn gebrabbel was geen touw vast te knopen en nauwelijks te horen. Hier in huis was het nog stil maar in de spoelkeuken of in het restaurant zou ik zeker niet te verstaan zijn. Beide vrouwen moesten lachen en vernederd droop ik af naar de auto en keek vanaf de achterbank door het raampje toe hoe het gesprek nog even doorging voordat ook Carmen naar de auto liep. De voordeur ging dicht. Ik zwaaide nog maar Danielle had geen aandacht voor me of zag mij niet door het geblindeerde raam.
‘Nou mannetje, je hebt je vandaag flink in de nesten gewerkt hoorde ik’ begon Carmen toen ze ingestapt was. ‘Laten we ervoor zorgen dat je tijdens je dienst geen verdere moeilijkheden veroorzaakt’ vervolgde ze me via de binnenspiegel aankijkend, ‘anders moet Danielle die ook nog op je conto bijschrijven.’
Ik knikte en zag Carmen glimlachen. ‘De dames zullen lol hebben vanavond’ vervolgde ze op vrolijke toon waarna ze de auto startte en wegreed.
 

ikke 1

Superlid
Hai, rpv, wat een geweldig spannend en opwindend vervolg zeg!!! Fantastisch, enne toevallig had onze vriendin het een tijdje geleden nog over zon pakje, dus wij zijn aan het googlen. Maar het slaapkamer stukje vond ik zeker opwindend hoor ;) Dus het geeft weer ideeen . Bedankt hoor !!! Doeiiii
 
Wow, een te losse broek over een luier aantrekken en dan op pad sturen. En dan ook nog een laagvallend model broek, die Danielle weet wel wat ze doet zeg!
Ik ben zeer benieuwd welke creatieve ideeën zij nog meer heeft.

Je hebt weer een onwijs leuk hoofdstuk geschreven rpv; TOP!
 

luierjona

Superlid
Pfff wat een fenomenaal hoofdstuk weer!
Mijn verlangen wordt met de dag groter!
Elke keer zo’n hoofdstuk en ik ga er helemaal in mee. Pff werkelijkheid en dromen :love:verliefd
 

RNdU

Superlid
Hoofdstuk 9


Met mijn gag nog in wachtte ik in mijn hok op de komst van mijn Meesteres. Carmen had mij na het werk teruggebracht en, zoals altijd, opgesloten in mijn hok onder de trap. Het sleuteltje van het slot van mijn gag had ze op de trap gelegd en lag dus ergens boven me, dichtbij uit het zicht en buiten mijn bereik. Zonder sleuteltje kon ik de gesp niet openen en zonder de gesp te openen kreeg ik met geen mogelijkheid de gag ook maar een halve centimeter van zijn plek. Het ontwerp van de gag was eenvoudig maar zeer doeltreffend en ook al had ik mijn beide handen en tien vingers om eraan te zitten, ik kon niets uitrichten om mijn mond te bevrijden. Ik had dus de hele nacht doorgebracht met mijn gag in en die voelde verder niet oncomfortabel maar ermee naar bed gaan was toch zodanig vreemd dat ik voor mijn gevoel zeer licht en kort had geslapen. Nu had ik ook geen bed en lag ik op een oude matras maar daar was ik inmiddels al zo aan gewend dat dat niet de oorzaak van mijn korte nachtrust was. Terwijl ik wachtte op mijn bevrijding dacht ik terug aan de dienst van gisteren; de dames waren inmiddels al gewend aan mijn luier en de gag was in vergelijking daarmee niet zo heel bijzonder. Carmen had bij de teambespreking voorafgaand aan de opening uitgelegd dat ik de gag in had vanwege mijn grote mond naar mijn Meesteres toe en dat zij, Carmen, de sleutel van de gesp had mocht er een noodsituatie zijn. Ze vroeg de teamleden om regelmatig even bij mij te kijken omdat ik zelf nu een stuk moeilijker alarm kon slaan. De vrouwen hadden geamuseerd gekeken en geluisterd en wilden natuurlijk weten hoe effectief de gag daadwerkelijk was. Nadat ze geconstateerd hadden dat ik daadwerkelijk mijn knevel niet kon afdoen en er niet mee kon spreken, leken ze zeer tevreden. Ze begonnen mij te plagen door mij teksten te laten voorlezen of antwoord te geven wat ze natuurlijk niet konden verstaan omdat ik het niet kon uitspreken of me verstaanbaar kon maken. Nee, op mededogen hoefde ik gisterenavond niet te rekenen en ik was benieuwd maar ook bezorgd hoe Danielle vandaag naar mij toe zou zijn. Was haar boosheid over?

Ik hoorde haar de trap afkomen en ze liep rechtstreeks door naar de keuken en huiskamer, mij volkomen negerend. Pas een half uur later, ik vermoed dat ze zelf haar ontbijt had klaargemaakt, kwam ze mijn kant opgelopen. Ze nam niet de moeite om door haar knieën te gaan. Ik keek omhoog en zag hoe mijn Meesteres hoog boven mij uittorende. Ik kon niet fatsoenlijk ‘Goedemorgen Meesteres’ zeggen of haar op een andere wijze begroeten maar om mij toch van mijn beste kant te laten zien, waagde ik een poging. Het was een onverstaanbare mix van gemompel, geslis en geblaas langs mijn gag. Danielle lachte hooghartig.
‘O wat heerlijk zo’n effectieve gag. I love it!’
Ik keek haar ongemakkelijk aan. Het was zo vernederend om niet te kunnen praten, nog meer dan niet te mogen praten, zo vond ik. Danielle drukte de schakelaar in en de traliedeur van mijn hok klikte open. Met een knip van haar vinger gebood ze me naar buiten te kruipen. Mijn Meesteres ging mij voor en liep terug naar de keuken en huiskamer. Ik moest op mijn knieën gaan zitten, naakt op mijn zwaar verzadigde luier na die diep tussen mijn benen hing. Danielle nam plaats op een keukenstoel zitten en pakte het sleuteltje van mijn gag van de tafel en bevrijdde mij van de knevel die ruim zestien uur onafgebroken in mijn mond had gezeten. Ze had al een flesje water klaar staan en reikte die aan waarna ik die gulzig leegdronk. Mijn Meesteres keek geduldig toe en haar blik was minder streng dan gisterenmiddag.
‘Je hebt toestemming om te praten’ zei ze nadat ik het lege flesje terug op tafel had gezet.
Ik knikte en dacht koortsachtig na. Haar opmerking had een bedoeling en gelukkig was ik voldoende scherp om te beseffen dat mijn Meesteres als eerste mijn excuses voor mijn gedrag van gisteren verwachtte te horen. Daar begon ik dan ook mee.
‘Het spijt me Meesteres dat ik gisteren een grote mond had en Uw planning heb bekritiseerd. Daarnaast spijt het me ook dat ik gisteren niet al mijn taken heb kunnen uitvoeren.’
Danielle knikte nadat ze een lange pauze had laten vallen, mogelijk in afwachting of ik nog meer zou vertellen. Ik wist niets meer te bedenken en wilde evenmin iets verkeerds zeggen en dus zweeg ik.
‘Je weet dat jouw gedrag van gisteren consequenties gaat hebben voor de wekelijkse afrekening?’ antwoordde ze, doelend op de spanking die ik zou krijgen.
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik kort.
Ze knikte minzaam.
‘Weet je slaafje, je zegt nu wel sorry voor dit en sorry voor dat maar ik heb niet het gevoel dat het diep bij je zit. Ik denk meer, want zo komt het op mij over, aan een verplicht nummertje. Zo heb je me niet bedankt dat ik je heb behoed voor verdere grote monden. Of dacht je dat de gag een straf was?’
Ik dacht eerlijk gezegd van wel maar was te zwak om dat toe te geven.
‘Nee Meesteres’ loog ik dan ook.
‘Waarom heb ik die dan niet gehoord in je excuus zoëven?’
‘Dat weet ik niet Meesteres’ stamelde ik en ik keek haar berouwvol aan.
Danielle vroeg niet door maar was duidelijk ontevreden. Ze liet de kwestie voor nu rusten, althans zo leek het voor me. Ik zag haar diep ademhalen en daarna veranderde de blik in haar ogen. Mijn inschatting was juist geweest.
‘Ik heb zin in te lachen’ veranderde ze van onderwerp. ‘Ik heb de laatste tijd veel te weinig gelachen vind ik.’ Het gezicht van mijn Meesteres had een duivelse uitstraling gekregen, ik vreesde van wat er komen zou. ‘En ik heb zin om om jou te lachen. De vraag alleen is, hoe? Wat kan ik jou laten doen om je te kunnen uitlachen?’ Ze keek me vanuit de hoogte spottend aan. ‘Misschien kun je je opgebouwde strafpunten nog wat verlagen als je met een goede suggestie komt’ klonk het gemeen.
‘Ja Meesteres’ klonk mijn bevende antwoord terwijl ik al koortsachtig begon na te denken.

Een half uur later lag ik in de huiskamer op de grond stevig vastgebonden met touwen en leren boeien. Danielle was mij voor geweest met een idee dat ze leuk vond om uit te voeren waardoor ik niet hoefde te rekenen op aftrek van strafpunten. In mijn darmen waren nu drie zetpillen druk aan het werk om de boel daar op gang te krijgen. Mijn linker pols zat vast aan mijn linker enkel en aan de rechterzijde was dat identiek. Ik lag niet direct op de grond maar op het matras die ik uit mijn verblijf onder de trap had moeten pakken. Onder mijn matras lagen enkele kussens waardoor ik zo’n dertig centimeter boven de vloer lag. De matras lag daarnaast ook gekanteld; onder mijn voeten lagen meer kussens dan onder mijn borst waardoor ik voorover lag. Door de positie waarin ik vastlag kon ik niet op mijn zij rollen of mij überhaupt verplaatsen. De truc of het gemene wat mijn Meesteres had bedacht was dat ze mijn hoofd boven het matras had laten uitsteken waardoor die geen steun had. Het was onmogelijk om de hele tijd mijn nekspieren aan te spannen en zo mijn hoofd recht te houden. Nee, mijn hoofd wilde steun hebben en die ontbrak. Wel lag er onder mijn hoofd in plaats van een matras en kussens een afwasteil die tot de rand toe gevuld was met lauwwarme pap. De brij onder mijn neus motiveerde me om mijn hoofd omhoog te worden maar mijn Meesteres wist, terwijl ze op haar gemak toekeek vanaf de bank, dat ik een verloren strijd aan het voeren was.
‘Nog maar drie uurtjes volhouden slaaf, dan maak ik je los om naar je werk te gaan’ zei ze gemeen plagend.
‘Ja Meesteres’ antwoordde ik. ‘Dank U meesteres.’
Danielle had mij expres geen gag in gedaan want ten eerste zou die vies worden en ten tweede, en daar was het haar natuurlijk ook om te doen, zou onherroepelijk het moment aanbreken dat ik het niet meer volhield mijn hoofd omhoog te houden die dan in de bak met pap zou komen. Een gedwongen duik nemen in de pap, en daarna een vies gezicht, dat was haar hoofdprijs. En het was tevens mijn ontbijt dat ik nog niet gehad had.

Ik hield het nog een minuut langer vol. Ik had de tijd tergend langzaam zien verstrijken op de klok die -expres?- in mijn blikveld was gebleven. De spanning in mijn nek- en schouderspieren werd me teveel en tot mijn afschuw moest ik mijn hoofd laten zakken. Ik nam een teug adem en mijn hoofd verdween deels in de pap om er weer later met klonters en met stukjes pap op mijn wangen en kin weer uit omhoog te komen. Danielle lachte en keek voldaan toe hoe mijn hoofd steeds vaker en langer in de bak verdween waarbij de pap ook tot in mijn haar kwam. Het was een strijd die ook niet kon winnen omdat ik op twee fronten strijd moest leveren. Met een luid gegrom leken mijn darmen te exploderen en stuwden ze hun gehele inhoud naar buiten, in mijn natte luier die ik de hele nacht al had gedragen. Mijn anus leek in brand te staan maar dat nare gevoel ebde gelukkig al vrij snel weer weg. De krachten die mijn darmstelsel had verbruikt ging ten koste van de energie die ik naar mijn nek- en schouderspieren kon brengen en daardoor verdween mijn gezicht vaker en vaker een moment in de pap.

Danielle bleek minder gemeen te zijn dan ik dacht. Van de drie uur lag ik uiteindelijk maar een half uur vast. Mijn hoofd zat al wel volledig onder de pap en, nadat ik was losgemaakt en een slab om had gekregen, gebood mijn Meesteres mij om op de grond te gaan zitten. Ze pakte haar telefoon en stelde haar camera in.
‘Doe even twee duimpjes omhoog slaafje en probeer maar lief te lachen’ zei ze.
Ik probeerde naar eer en geweten haar opdracht uit te voeren en hoorde de camera klikken ten teken dat de foto’s werden genomen.
‘Zo, die kunnen aan je dossier worden toegevoegd’ zei ze met een lach en daarna hoorde ik het geluid van een verzonden bericht. Ze draaide haar telefoon naar mij toe zodat ik de gemaakte foto’s kon zien. Zoals ik verwacht had stond ik er bespottelijk op. En dat vond Susan klaarblijkelijk ook want haar reactie die ik binnen zag komen was kort maar krachtig: ‘OMG’, met een emoticon erachter die barstte van het lachen. Danielle reageerde op het bericht en er volgde nog een korte app-wisseling. Ondertussen zat ik in mijn vuile luier en vies gezicht op de grond lijdzaam te wachten op wat mijn Meesteres met mij zou gaan doen. Dat bleek heel erg mee te vallen! Nadat Danielle haar telefoon had neergelegd, nam ze me bij de hand en hield ze even stil bij de badkamer om het bad vol te laten lopen. Daarna liepen we naar mijn slaapkamer waar ik werd verlost van mijn natte en vuile luier. Mijn Meesteres toonde nu zich van haar zachte kant en die was zalig. Ze praatte op een baby-toontje tegen me en leek niet aangedaan door de smerigheid die ze aan het schoonmaken was. Met schone billen werd ik in bad gezet en daar ging de verwennerij verder. Mijn haren werden gewassen en daarna mijn hele lichaam totdat ik helemaal naar een baby rook. Eenmaal weer terug op de commode kreeg ik een dubbele luier om die op z’n plek werd gehouden door een romper waar mijn joggingbroek overheen getrokken werd.
‘Dit is voorlopig je laatste dagje werk’ zei ze.
Ik knikte. Hooters ging twee weken dicht in verband met een verbouwing van de Mall waar zij in gevestigd was. Het salaris werd, en dat was heel luxe naar Amerikaanse begrippen, volledig doorbetaald zonder dat we vakantiedagen hoefden op te nemen. De serveersters liepen natuurlijk wel hun fooien mis maar daar had ik geen van de vrouwen over horen klagen.
‘Ik heb alvast een opdracht voor je die je in je vrije dagen kunt gaan uitvoeren.’
Ik knikte belangstellend en genoot ondertussen van de strelingen en liefde van mijn Meesteres.
‘Die luiers van jou gaan er hard doorheen en daarnaast geven ze een hoop afval. Vanaf volgende maand gaan we in deze gemeente, in het kader van het milieu, betalen per vuilniszak. Ik heb uitgezocht dat wasbare luiers in gebruik milieuvriendelijker en goedkoper zijn. Op internet zijn behoorlijk wat wasbare luiers te vinden maar die voldoen niet aan mijn eisen. Ik heb mijn eisen op een rij gezet en ik wil dat jij vanaf morgen op zoek gaat naar een bedrijfje of persoon die voor jou luiers kan maken die aan mijn eisen voldoen en natuurlijk uiterlijk aan het eind van deze maand gereed kunnen zijn.’
Ik keek mijn Meesteres aan die mij lief aankeek en heerlijk streelde. Ze zag hoe ik genoot en beloonde dat met een paar extra aaien in mijn kruis. De dubbele luier kraakte luid.
‘Kunt U al iets meer vertellen over Uw eisen?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Je bent een nieuwsgierig slaafje’ antwoordde ze. Het viel me nu opeens op hoelang het geleden was dat zij mij bij mijn naam had genoemd. Ik werd al geruime tijd door haar enkel aangesproken met ‘slaafje’ of ‘baby’. ‘Maar ik begrijp je nieuwsgierigheid en je mag het best al wel weten.’
Ze pakte een fles haarlotion voor baby’s van de plank en gebaarde me rechtop te gaan zitten. ‘De luiers moeten gemaakt worden in een bepaalde verhouding tussen de flappen en het middenstuk’ begon ze. ‘De maten weet ik niet uit mijn hoofd. Daarnaast moet de absorberende kern dik zijn. Ik wil geen gedoe met dag- en nachtluiers: Alle luiers moeten geschikt zijn om langere tijd gedragen te worden. Ook heb ik eisen ten aanzien van de pasvorm, materiaal en natuurlijk het uiterlijk: Ik wil witte luiers maar ook luiers in kinderlijke motiefjes en kleurtjes. En tot slot heb ik een budget. Dus als je een persoon vindt die het wil en kan doen, dan moet het ook binnen het budget passen. En voor dat budget wil ik minimaal dertig luiers hebben.’
Ik slikte en knikte. Dat waren een hoop luiers dacht ik. ‘En wilt U dat ik die personen of bedrijven op internet ga opzoeken?’
‘De adressen mag je op internet gaan zoeken maar ik wil dat je er zelf naar toe gaat om je vraag te stellen, dus niet via de mail of website.’
Ik schrok en voelde mezelf rood kleuren. ‘Dus U wilt dat ik naar de winkel toe ga en dan daar vraag of zij luiers voor mij willen en kunnen maken?’
‘Precies’ knikte ze. ‘En vraag maar of ze een offerte willen maken. Ik wil minimaal drie offertes zien om uit te kunnen kiezen.’
Ik knikte. ‘Duidelijk Meesteres. Dank U wel.’ Met mijn gedachten dwaalde ik af en zag ik voor me hoe ik een winkel in zou stappen en aan de man of vrouw achter de balie mijn wensen moest kenbaar maken. Hoeveel klanten zouden er zijn en meeluisteren? Hoe zou de persoon achter de balie reageren? Ik durfde er geen voorstelling van te maken. En ik zou het minimaal drie keer moeten doen, wellicht vaker om aan de benodigde drie offertes te komen. Ik moest me er nu maar niet te druk over maken, ‘komt tijd komt raad’ hield ik mezelf voor. Danielle tikte me op mijn rug om aan te geven dat ze klaar was.
‘Het positieve aan je vrije dagen is dat je vanaf morgenavond een tijdje in je eigen bedje kunt slapen, dat is ook wel fijn, niet?’
Daar had mijn Meesteres gelijk in en daarom antwoordde ik ook instemmend: ‘Ja Danielle!’

Met mijn dikke billen liep ik naar de weg toe waar Carmen mij zou oppikken. Mijn sweatshirt was te kort om de luiers te bedekken en ik was me er volledig bewust van hoezeer ik te koop liep. Iedere passant zou de contouren van mijn absorberend ondergoed zien en ik voelde dan ook de blikken op mij gericht op deze drukke doorgaande weg. Danielle had mij redelijk vroeg uitgezwaaid waardoor ik in ieder geval een kwartier zou moeten wachten voordat Carmen eraan kwam. Maar zij was aan de late kant waardoor het bijna een half uur werd. Gelukkig was het droog en zonnig weer. In mijn korte periode dat ik nu fulltime slaaf was, had ik al geleerd om de kleinste dingen te waarderen en het overige zoveel mogelijk te negeren.
‘Zo!’ riep Carmen op de voor haar bekende wijze enthousiast uit, ‘ben je model aan het staan voor je luiers? Ik herkende je al aan je dikke kont voordat ik je gezicht zag’ riep ze even enthousiast uit.
‘Heeft Danielle je weer goed ingepakt of heb je dat zelf gedaan?’
‘Mijn Meesteres’ antwoordde ik. Ik mocht nimmer naar anderen toe de naam ‘Danielle’ uitspreken, zo had mijn Meesteres mij geboden. Voor Carmen en de collega’s was dat inmiddels zo normaal geworden dat het niet meer opviel. Mijn chef wierp nog een blik op mijn kruis voordat ze in haar spiegels keek om weer in te voegen.

De sfeer onder de collega’s was uitgelaten in het vooruitzicht twee weken betaald verlof te gaan genieten. Het restaurant zat mudvol omdat veel bezoekers nog een keer wilden dineren voordat de tent twee weken dicht zou gaan. In de spoelkeuken kon ik het tempo waarin de vuile vaat werd neergezet en om schoon servies werd gevraagd nauwelijks bijbenen. Door de warmte en hoge vochtigheid in de ruimte waarin ik werkte had ik mijn sweatshirt al uitgetrokken en stond ik in mijn romper met joggingbroek te buffelen. Toch bleef ik het nog steeds warm houden en vroeg ik Carmen of zij het goed vond als ik mijn broek uit zou doen. Ze knikte en onder haar toeziend oog trok ik mijn broek uit die ik netjes opvouwde en op mijn sweater legde. Toen Carmen even later de spoelkeuken verliet, zag ik ook dat mijn uitgetrokken kleding was verdwenen. Die zou zij vast hebben meegenomen concludeerde ik. Tijd om daarover na te denken had ik niet want de volgende lading vuile vaat werd al weer aangevoerd en vanuit de keuken en vanachter de bar werd alweer geroepen om schoon bestek. Zo snel als ik kon ruimde ik de vaatwassers leeg en legde ik het schone bestek en vaatwerk in het doorgeefluik voor mijn collega’s.

Het was elf uur toen het restaurant leeg was en de deur op slot ging. Carmen gaf mij toestemming om uit de spoelkeuken te komen om te helpen met afruimen en schoonmaken. Ik hoopte dat ze mij eerst zou verschonen want ik had twee keer een flinke plas gedaan en snakte naar droge billen. Maar een schone broek was nog ver weg, daarentegen hadden de dames wel een ‘leuk’ spelletje bedacht: mijn kleding was verstopt en dus mocht ik in mijn romper, waaronder mijn gezwollen dubbele luier zeer duidelijk afstak, door het restaurant lopen om te helpen met het afruimen van de tafels, ze schoonmaken en zorgen dat al het vaatwerk in de vaatwasser gezet werd. En wanneer ik mijn broek en sweater zou vinden, dan mocht ik die aantrekken. De vrouwen om mij heen joelden en plaagden me alsof het hun lieve lust was terwijl ik door het restaurant liep. Ik kreeg opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als ‘Diaper butt’, ‘Pamper boy’, ‘Baby’, ‘Mr. Huggies’ en ‘Sir Waddle’. Heel toevallig ‘vond’ ik mijn kleding pas toen het tijd was om naar huis te gaan. Een van mijn collega’s had, zo bleek naderhand, mijn broek en sweater in haar auto te hebben gelegd. Er ging een fles champagne open waarbij ik er al van uit ging dat die aan mij voorbij zou gaan. Een invoelende collega toverde echter een tuitbeker tevoorschijn waar ze een beetje van het gouden vocht in deed zodat ik mee kon toasten op de verbouwing. Carmen verraste ons met de mededeling dat we met ingang van de opening ook een nieuw uniform zouden krijgen dat identiek zou zijn aan het nieuwe logo van Hooters. Met een knipoog naar mij toe meldde ze dat ze ook aan mij had gedacht. Wat dat wezen kon wist ik niet maar haar glimlach sprak boekdelen.

Na het proosten wilde ik mijn kleding aantrekken omdat ik me zeer ongemakkelijk voelde in mijn romper en dikke opgezwollen dubbele luier tussen al het vrouwelijk schoon. Ik stond op het punt om mijn voet door de pijp te steken toen ik een zachte hand op mijn rug voelde. Verrast rechtte ik mijn rug en draaide me om zodat ik kon zien wie er bij die hand hoorde. Anna? Anna was een collega die tot de ‘vriendelijke club’ behoorde, zoals ik mijn collega’s voor mezelf had ingedeeld.
‘Zal ik je even verschonen?’ bood ze aan. ‘Anders moet je tot morgen wachten en dat’, zei ze wijzend naar mijn dikke luier, ‘kan wel eens tot lekkage gaan leiden.’
Nog steeds verbaasd maar dankbaar stamelde ik een ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’. Carmen zag dat Anna mij meenam naar de spoelkeuken waar de voorraad schone luiers lag. Ze liep naar ons toe.
‘Zeg Anna, zou jij Roger naar huis kunnen brengen? Jij woont er toch relatief dichtbij bedenk ik me net?’
Anna knikte, ze was niet zo lang geleden verhuisd en woonde nu op zo’n vijf minuten rijden van mij en Danielle vandaan.
‘Sure, no problem’ antwoordde ze vriendelijk.

Anna was eind twintig en gezegend met een prachtig gezicht en dito figuur. Het mooiste aan Anna vond ik haar bruine lange haar en blauwe ogen die altijd vriendelijk leken te staan. Ze was ook zeer intelligent en werkte hard aan haar wetenschappelijke carrière. Haar doel was om als gedragswetenschapper over twee tot drie jaar te promoveren op de relatie tussen sekse en beïnvloeding door verschillende typen social media. Naast haar promotieonderzoek werkte Anna dus bij Hooters. Ze vertelde dat er op de universiteit geen ruimte was om les te geven. Niet dat ze dat vervelend vond overigens, lesgeven was niet iets dat ze ambieerde. Ze wilde zodra ze gepromoveerd was liever aan de slag als zelfstandig adviseur of in dienst treden bij een adviesbureau. Haar baan bij Hooters, in de late middag- en avonduren, stelde haar in staat om overdag aan haar onderzoek te wijden en daarvoor op pad te gaan om mensen te spreken of via internet te vergaderen. Daarnaast voelde Anna zich ook niet te goed om te serveren en in korte, suggestieve kleding rond te lopen. Ze verdiende uitstekend en het werk bracht geen stress met zich mee zoals kantoorbanen die doorgaans wel doen. Over haar privéleven had ze zo af en toe wel eens wat gedeeld. Ze was vrijgezel en een paar jaar terug uit de kast gekomen. Haar familie woonde in de streek waar ze geboren en opgegroeid was, zo’n negenhonderd kilometer noordwestelijk in Saint-Louis, Missouri. De ‘laid-back’-atmosfeer van Atlanta beviel haar goed en ze zag zichzelf daarom ook niet zo snel weer terugkeren naar haar geboortegrond. Anna haalde een lok voor haar ogen weg. De kleine sproetjes op haar wangen waren daardoor goed te zien en leken haar jukbeenderen te accentueren. Ik lag inmiddels op het roestvrijstalen blad dat de hele avond vol vuile en schone vaat had gestaan maar nu glimmend schoon was. Anna lachte vriendelijk naar me en trok voorzichtig de knoopjes in het kruis van mijn romper een voor een los waarna ze het pand omhoog trok en zo mijn dubbele luier blootlegde.
‘Je intrigeert me enorm Roger’ zei ze. ‘Een knappe vent als jij die er vrijwillig voor kiest om zich te laten knechten. Ik zou dolgraag in jouw ziel eens een kijkje willen nemen.’
‘Wat let je?’ probeerde ik uitnodigend en met humor te antwoorden.
‘Jouw wens en je grenzen bijvoorbeeld.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Je hebt mijn blote billen, ballen en penis al gezien. Mijn diepste zielenroerselen kunnen er ook dan nog wel bij.’
‘Je vergeet je tattoo’ antwoordde ze lachend.
‘Zelfs die heb je gezien’ lachte ik.
Het ijs was gebroken. Dat voelden we allebei en ik wist dat ik er met Anna een vriendin bij had en zij met mij een vriend. En opeens vond ik het jammer dat we elkaar nu in ieder geval twee weken niet zouden gaan zien.
Vriendelijk maar zonder verdere poespas ontdeed ze me van mijn natte luiers en veegde ze mijn billen en kruis met enkele vochtige doekjes schoon. Ondertussen vertelde ik wat meer over thuis en zij over haar studie en coming-out. Ze vroeg ook naar Nederland en hoe het leven daar was. Een bezoek aan Amsterdam stond hoog op haar verlanglijstje, net als Moskou maar waar ze vanwege de gure politieke verhoudingen voorlopig niet naar toe durfde.
‘Een of twee luiers?’ vroeg ze plotseling veranderend van onderwerp.
‘Twee alsjeblieft.’ Mijn Meesteres wilde dat ik ‘s nachts een dubbele luier om had, net als tijdens mijn diensten.
‘Zou je de plastic buitenkant van de eerste na het omdoen willen opensnijden?’
‘Waarom? O ja, dan kan het vocht naar je tweede luier’ gaf ze zelf het antwoord op haar eigen vraag.
Ik knikte.
Anna had geen belangstelling voor mijn geslacht getoond wat ik eigenlijk heel prettig vond. Ze had heel netjes en lief mij verschoond met alles wat er bij komt kijken. Het was een heerlijke ervaring, misschien ook wel omdat het erotische element ontbroken had en haar vrouwelijkheid en zorgzaamheid daardoor extra sterk naar voren waren gekomen of ik die zo ervaren had. Even zorgzaam drukte ze de knoopjes in het kruis van mijn romper weer dicht en hielp ze mij met aankleden.
‘Wat zijn jouw plannen de komende weken?’ vroeg ik uit pure belangstelling.
Anna lachte. ‘O, ik ga mijn tijd volledig benutten aan mijn onderzoek. En jij?’
Ik vertelde over de opdracht die mijn Meesteres mij eerder vandaag had gegeven. Anna glimlachte en luisterde geïnteresseerd.
‘Dus over een paar weken loop je hier in een katoenen of flanellen luier rond’ vatte ze mijn verhaal samen.
‘Ja, met een plastic broek erover.’
‘Vanzelfsprekend.’ Ze keek om zich heen. ‘Wil je je luiers en andere spullen niet meenemen nu ze de boel hier volledig overhoop gaan halen?’
‘Dat is wel verstandig’ dankte ik haar. Een plastic tas was snel gevonden en ik deed alles wat van mij was erin.

Ik wees Anna de weg vanaf het moment dat ze van haar route naar huis moest afwijken. Ze parkeerde de auto voor de deur en pakte de sleutel die Carmen haar had gegeven om mij naar binnen te laten en op te sluiten in mijn verblijf onder de trap. Tot mijn verbazing brandde er nog licht in de huiskamer en toen ik Anna bedankt had voor de lift naar huis en in mijn hok kroop, kwam Danielle de gang in gelopen.
‘Hoi’ zei ze tegen Anna en daarna naar mij.
‘Dag Meesteres’ antwoordde ik nadat Anna had geantwoord.
Anna stelde zichzelf aan Danielle voor en ik merkte direct dat er een klik tussen die twee was.
Ik aarzelde om verder mijn verblijf in te gaan maar Danielle was streng.
‘Naar binnen jij!’
Ik keek opgelaten naar Anna en sloot de traliedeur achter me en hoorde twee tellen later de zoem dat het slot vergrendeld was.
‘Nice to meet you!’ zei Danielle.
‘Wederzijds’ antwoordde Anna. ‘Ik heb al het een en ander over jou en jullie relatie gehoord.’
‘Dat geloof ik direct. Kan ik je een glas wijn aanbieden? Ik heb een rode premier cru die op moet.’
‘Daar zeg ik geen ‘nee’ tegen antwoordde Anna die kwaliteit leek te waarderen. Ik zag de dames vrolijk pratend de huiskamer in lopen. Het licht in de gang ging uit en ik bleef alleen in het donker achter…
 
Bovenaan