Hoofdstuk 13
Danielle was opgewekt; ze had haar werk voor dit jaar afgesloten en kon nu gaan genieten van twee weken welverdiende vakantie. Op maandag 3 januari zou ze de draad weer gaan oppakken maar eerst was het tijd om te ontspannen! Voor de komende twee weken zat Danielle boordevol plannen en afspraken: Met Kerst zou Anna komen, op Oudejaarsavond waren ze bij Lila uitgenodigd en verder stonden er nog wat bezoekjes aan de schoonheidssalon, kapper en winkelcentra op de agenda. Nu was ze met Roger onderweg naar Jennifer. Deze afspraak stond aanvankelijk na Kerst gepland maar door een gaatje in de agenda’s kon dit naar voren worden verschoven. Op de vroege ochtend voor Kerst waren ze in de auto gestapt; Danielle voorin, ik achterin. Vanzelfsprekend zat ik dik geluierd en in makkelijke kleding in mijn stoel met een speen in mijn mond. Danielle wilde niet afgeleid worden door mijn geklets nu ze al haar aandacht bij het verkeer nodig had want het was druk op de weg, ontzettend druk. Iedereen was onderweg naar een winkelcentrum om de laatste inkopen te doen voor Kerst. Aan de hoeveelheid mensen dat op de been was, leek Corona voor nu even niet te bestaan. Ik keek uit het raampje en herkende de route, Danielle reed hetzelfde traject als de bus die ik een week of wat geleden had genomen. Vanaf het moment dat ze van huis waren weg gereden tot aan de afslag naar het parkeerterrein tegenover het atelier van Jennifer, Abigail en Britt konden we door het vele verkeer niet harder rijden dan dertig mijl per uur en stonden we ook regelmatig voor een stoplicht te wachten. Op de parkeerplaats zelf was het echter opvallend rustig, misschien ook wel omdat hier geen supermarkt, electronicazaak of speelgoedwinkel was gevestigd. Alleen bij de McDonalds was het druk zag ik. Danielle parkeerde de auto en stapte uit. Ik moest wachten met uitstappen totdat zij mijn portier van de buitenzijde had geopend omdat de achterdeuren op het kinderslot waren gezet.
Jennifer en Britt ontvingen ons met een brede grijns op hun gezicht. Abigail zag ik niet, mogelijk had zij vrij. De jonge vrouwen waren feestelijk gekleed alsof ze zo van het Kerstdiner waren gekomen in hun rode en zwarte fluwelen cocktailjurken en glitters in hun haren. Het had wat surrealistisch vond ik, de wijze waarop zij uitgedost waren en hetgeen waarvoor Danielle en ik kwamen. Ik keek met een scheef oog naar mijn Meesteres die ook even niet leek te weten wat ze ervan moest denken. Ze had Jennifer een paar keer gesproken en via de app en mail contact gehad maar nu zagen ze elkaar voor het eerst in levende lijve. Vanwege corona bleef het handen schudden ter kennismaking achterwege maar was de vriendelijkheid en het enthousiasme van Jennifer en Britt jegens ons zeker niet minder. Na een korte kennismaking en social talk gingen de vrouwen al snel over tot het doel van onze afspraak; het laten aanmeten van ‘passende’ kleding en het uitzoeken van de stoffen en patronen. Jennifer en Britt hadden de foto’s die Danielle had verzameld ontvangen en bekeken waardoor ze wisten wat mijn Meesteres ongeveer zocht en wilde.
‘Ik wil voorstellen dat we Roger, of noemen we hem ‘baby’?, eerst een luier om gaan doen zoals hij die gaat dragen en dat we pas daarna zijn maten gaan opnemen’ nam Jennifer het initiatief.
‘Dat lijkt me een goed idee’ antwoordde Danielle. ‘En je mag hem van mij ‘baby’ noemen. Jullie hadden een ook een luier gemaakt voor het opnemen van de maten, toch?’
‘Jazeker’ antwoordde Britt. Ze leek die al te hebben klaar gelegd en pakte die van haar bureau op en hield het kort in de lucht.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Zouden mijn nieuwe luiers zo groot worden? Ze leken minstens anderhalf keer groter en breder dan mijn huidige wegwerpluiers. Ik keek naar de luier en naar Britt, en dan meer naar haar boezem die wel heel erg door de jurk werd geaccentueerd. Britt was een knappe meid vond ik. Een tikkeltje eenvoudig door het accent waarmee ze sprak en de vele stopwoordjes die ze gebruikte. Haar make up was naar mijn smaak ook iets teveel van het goede maar ze was wel een meisje waar je als jongen graag naast wilde lopen of mee wilde dansen.
Britt gebaarde Danielle en mij om mee te lopen naar een lege tafel, eenzelfde model waarvan het halve atelier mee vol stond bedekt met rollen stof, waar ze de luier op legde en mij gebaarde op te klimmen.
‘Wil jij hem zijn luier om doen?’ Ze keek naar Danielle die op haar beurt naar mij keek.
‘Ben je schoon en droog?’
‘Ja Meesteres.’
Danielle keek Britt aan. ‘Ik zie het als service van de zaak als jij het wilt doen. Ik kan dan zien hoe je zo’n luier om doet.’
Britt leek even verrast maar herstelde zich direct. ‘Geen probleem maar ik heb evenmin ervaring hoor! Ik zal ook moeten zoeken en proberen maar misschien dat we elkaar kunnen helpen.’
‘Dat is prima voor mij’ antwoordde Danielle knikkend terwijl ze belangstellend naar het transparante plastic bakje keek waarin een assortiment van dubbele veiligheidsspelden zat met kapjes in allerlei kleuren en vormpjes.
‘Wat een leuke dingen zijn dat! Mag ik?’
‘Ja natuurlijk. Dit zijn speciale luierspelden. We verkopen ze veel aan ouders die hun kinderen stoffen luiers laten dragen. We dachten dat ze voor onze baby ook wel handig zouden kunnen zijn.’
‘O, en dat zijn ze zeker. En die verkopen jullie ook zei je?’ Het was duidelijk dat Danielle enthousiast was.
‘Jazeker. Maar ik zal je nog iets interessants vertellen: De fabrikant van deze spelden maakt ze ook in een maat groter.’
‘En hoeveel groter zijn ze dan?’
‘Ongeveer twee keer zo groot?’
‘Duur?’
‘Wat is duur? Deze spelden kosten twee dollar per stuk, de grotere vier maar wanneer je er tien koopt zijn ze drie tachtig per stuk en per twintig drie zestig.’
‘En dan kan ik kiezen uit al die soorten?’
‘Nee, je koopt dan een door zoals deze waarin allerlei soorten zitten.’
‘Bestel er voor mij zo een als je wilt. Die grote.’
‘Heel goed, dat zullen we doen.’ Britt keek mij aan. ‘Ga maar liggen baby, dan zal ik je je nieuwe luier om doen.’
Berustend in mijn lot liet ik mij achterover vallen en probeerde te tellen door hoeveel vrouwen ik nu al een luier omgedaan had gekregen. Voor miss Wilson had ik al in Nederland ervaring opgedaan met commerciële meesteressen die met mij een baby- of DL-spel hadden gespeeld. Maar vanaf mijn verblijf bij miss Wilson was de teller snel opgelopen: miss Wilson, Carmen, Rebecca, Emily, Victoria, Lila, Danielle, Anna, Britt en dan nog de collega’s bij Hooters plus degenen die ik zo snel vergeten was te tellen. Britt leek totaal niet verlegen te zijn en trok zonder een spoor van spanning of zenuwen mijn broek naar beneden en trok opvallend terzake kundig de plakstrips op de juiste wijze los waardoor de luier nog een keer te gebruiken was en trok die vervolgens onder mijn billen vandaan. Toen zag ze mijn tattoo en mijn kuisheidskooi.
‘O Jennifer, kom eens kijken!’ zei ze vol verbazing en enthousiast.
Ik zag Danielle zich direct omdraaien en in de richting kijken van waar de vinger van haar collega naar wees.
‘O my God, dit is echt erg!’ lachte ze waarna beide vrouwen met hand voor hun mond Danielle aankeken. ‘Hij is echt jouw slaafje en zijn piemel zit opgesloten!’ gierde Britt van het lachen. ‘Dit is zo hilarisch!’
Danielle glimlachte, ze kon zich de verbazing bij en ontzetting van de meiden goed voorstellen. ‘Ja’, begon ze met haar antwoord, ‘zonder mijn toestemming en medeweten kan mijn baby geen stijf piemeltje krijgen en stoute dingen doen.’ Ze wees naar de tattoo, ‘en mocht het hem onverhoopt toch een keer lukken het sleuteltje van zijn kooitje te pakken krijgen zonder dat ik er erg in heb, dan zal iedere vrouw zien dat ze met een slaafje te maken heeft die eigendom is van Meesteres Danielle.’
Britt en Jennifer knikten maar waren ontzettend nieuwsgierig naar mijn kuisheidskooi en bekeken het van alle kanten en bestudeerden met name de stevigheid van de constructie en die van het slot om te achterhalen in hoeverre het waar was wat Danielle zojuist had beweerd. Nadat ze tot de conclusie waren gekomen dat mijn kooi zonder sleutel echt niet te openen was, verschoof na wat gegiechel en gelach de aandacht naar de luier die ze voor mij en het aanmeten van mijn nieuwe kleding hadden gemaakt.
‘Billen omhoog baby’ commandeerde Britt mij.
Ik deed wat ze vroeg en voelde hoe de luier onder mijn achterste werd gepositioneerd terwijl ik ongegeneerd naar haar boezem staarde wat mij een vernietigende blik van Danielle opleverde. Beschaamd keek ik weg, wetende dat mijn ongehoorzaamheid straf zou gaan opleveren.
Toen Britt de luier tussen mijn benen trok, viel me op hoe breed en dik het middenstuk was; mijn benen gingen als vanzelf naar buiten staan. Onder mijn billen voelde het alsof er een kussen lag, zo zacht, zo dik. Ook het vastzetten van de flappen deed Britt verrassend gemakkelijk en goed. De luier zat recht en strak en na twee keer verstellen perfect. Ik voelde en zag dat deze luier inderdaad veel groter was dan de wegwerpluiers zoals ik al op het eerste gezicht vermoed had: Aan de voorzijde kwam die tot boven mijn navel en aan de achterzijde tot bijna halverwege mijn rug, zo schatte ik in. Het absorberende middenstuk was een kleine twintig centimeter breed en was minimaal drie centimeter dik, misschien zelfs wel vier. Ik zag dat zelfs Danielle schrok en wellicht van mening was dat dit misschien teveel van het goede was. Ze zei echter niets en keek toe hoe ik met de hulp van Britt en Jennifer van de tafel af kwam en met gebogen benen tussen de drie vrouwen in kwam te staan.
‘Nou, zo worden jouw nieuwe luiers dus’ zei Britt waarna ze Danielle aankeek ‘Wat vind je ervan?’
Nog voordat ik kon antwoorden kwam Jennifer tussenbeide. ‘Je vergeet hem deze nog aan te trekken’ zei ze terwijl ze een plastic broek aan haar collega aanreikte.
‘O ja, dank je. Ik val door de mand’, vervolgde ze met een knipoog in mijn richting en die van Danielle. ‘Ik heb geen ervaring met oppassen of zelf kinderen.’ Ze hield de plastic broek voor mij open zodat ik er makkelijk in kon stappen. Britt trok de broek omhoog en zorgde ervoor dat de hele luier onder het plastic opgesloten zat.
‘Zo, dan kunnen we nu beginnen met het opnemen van je maten. Toch?’ vroeg ze in de richting van haar collega die met een knikje de opmerking bevestigde. Haar eerdere vraag aan mij kwam niet meer aan bod en daar was ik ook wel blij om. Ik wist niet of ik die naar eerlijkheid had kunnen en durven antwoorden nu ik het stijgend enthousiasme bij mijn Meesteres zag hoe ik er bij stond. Via enkele wandspiegels kon ik mezelf bekijken en de luier was mega. Waren de wegwerpluiers nog echt volgens het broekmodel gemaakt om onopvallend gedragen te kunnen worden, deze wasbare luier deed daar geen enkele poging toe: Ik werd half door het katoen opgeslokt en omvat. Er was niets subtiels aan deze luiers en stiekem hoopte ik tegen beter weten in dat Danielle en Britt een fout hadden gemaakt bij het maken van de pasluier en dat de eigenlijke luiers een stukje kleiner en discreter zouden zijn. Jennifer kwam met een meetlint bij me staan en begon met het opmeten van mijn borstomvang, mijn heupen, buik, bovenbenen, onderbenen, romp, armlengte, billen; alle maten noemde ze op en Britt noteerde die op een kaart waarop de contouren van een lichaam waren afgebeeld met stippellijntjes die bedoeld waren om de maten te noteren. De twee jonge vrouwen werkten als een geolied team samen en in een paar minuten tijd hadden ze alle gegevens verzameld om voor mij kledingstukken op maat te kunnen maken. Nu ging het om het uitzoeken van de stoffen en de modellen die ze zouden maken. Wat betreft het laatste had Danielle met mij samen al een longlist gemaakt en daarmee was mijn inbreng ook direct ten einde. Ik had niet de illusie dat er nu nog om mijn mening zou worden gevraagd. De drie vrouwen lieten mij in mijn luier en plastic broek staan en rondlopen zonder zich verder om mij te bekommeren. Danielle werd langs alle stoffen geleid en op een afstandje zag ik dat enkel die in zeer kinderlijke kleuren en met dito motieven nader werden bestudeerd. Ik keek het gebeuren met lede ogen aan en constateerde enkel dat de order die geplaatst ging worden groter en groter werd. Toen we na anderhalf uur klaar waren om terug naar huis te gaan had mijn Meesteres een bestelling gedaan van twintig rompers, zes lange broeken en zes korte, zes pyjama’s met korte mouwen en pijpen voor de zomer, en zes met lange voor de winter, speelpakjes - de aantallen daarvan weet ik niet meer-, dertig plastic broekjes met een badstoffen of katoenen buitenzijde, een tiental truitjes, even zoveel slabben en ze zouden via hun netwerk een tiental maillots laten breien. Britt had mijn wasbare luier weer verwisseld voor mijn wegwerpmodellen en Danielle had bij Jennifer een forse aanbetaling gedaan om de order te bevestigen. Met een flinke fooi in het vooruitzicht had mijn Meesteres ook kunnen regelen dat de eerste stukken op tijd zouden klaar zijn voor wanneer de wasbare luiers zouden komen. Jennifer en Britt namen uitgebreid afscheid van ons, en dan met name van Danielle, en wensten ons een prettig Kerstfeest.
‘Zo, dat was het eerste deel van onze trip’ zei Danielle tevreden. ‘Stap twee wordt boodschappen doen voor Kerst wanneer Anna op bezoek komt.’ Mijn Meesteres tikte me liefkozend op mijn billen. ‘Die wasbare luiers gaan je enig staan. Ik denk alleen niet dat je nog discreet over straat kunt, maar dat is mijn probleem niet’ vervolgde ze schouderophalend. ‘Dus ik zou zeggen: ‘Geniet nog maar zo lang als het kan van je wegwerpluiers, over een week zijn die verleden tijd.’’
‘Ja Meesteres’ piepte ik. ‘Ik keek erg tegen het moment op omdat die wasbare luiers erg groot en indrukwekkend waren. Het pasmodel van vanmiddag had me klein en nietig doen voelen en ik vroeg me af of, wanneer de echte luiers ook zo groot zouden zijn, ik er ooit aan zou kunnen wennen. Danielle pakte mijn hand vast en leidde mij zo in de richting van de speciaalzaken waar we alles voor de Kerstdagen zouden halen. We begonnen bij de traiteur, gingen vervolgens naar de chocolatier, de groenteboer en tot slot naar een wijnhandelaar waar mijn Meesteres een paar prachtige flessen wijn en champagne kocht. Ik stond erbij en keek ernaar hoe Danielle de ene na de andere lekkernij kocht. Ondertussen was ik me terdege bewust van de aandacht die mijn verschijning had en dan vooral mijn dikke bilpartij die door iedereen gezien kon worden wanneer hij of zij ook maar een moment beter keek. In de rijen bij alle winkels waar we kwamen en langzaam in voortkropen. Ik hoorde gefluister en zacht gelach achter me maar besloot niet om te kijken. Mijn Meesteres deed het zo nu en dan wel en kneep af en toe in mijn hand om duidelijk te maken dat de mensen achter ons het over mij hadden. Ik voelde me naast Danielle echter veilig en geborgen, wanneer ik alleen zou zijn geweest zou dat heel anders zijn. Het kostte me naast mijn Meesteres ook geen moeite om mijn plas meerdere keren te laten lopen. De dubbele luier absorbeerde alles met het grootste gemak alhoewel ik mijn billen naar verloop van tijd wel vochtig en klam begonnen aan te voelen. Bij het lopen naar de laatste adressen om inkopen te doen, voelde ik de luier in mijn liezen hangen en schuren. Ik hoopte dat we direct naar huis zouden gaan en Danielle mij ook zou verschonen of daar toestemming voor zou geven. Die hoop boorde ik zelf de grond in met de gedachte hoe de heenreis was verlopen; een lange file. Een blik op de uitrit van de parkeerplaats liet namelijk zien dat daar de rij naar de oprit van de ringweg al leek te beginnen. De terugreis zou ook lang gaan duren! Ik tilde de boodschappentassen voor mijn Meesteres naar de auto zodat zij geen onnodige inspanningen hoefde te leveren.
‘Loop eens een beetje door slaafje’ zei ze midden op straat op een best wel harde toon.
Enkele voorbijgangers keken verbaasd om toen ze die woorden opvingen en moesten onwillekeurig lachen toen ze mij zagen zwoegen en Danielle als een diva voor mij uit paraderend op haar pumps en gemanicuurde handen die een designer handtas omklemden.
‘Ja Meesteres’ hijgde ik terwijl ik mijn pas versnelde om niet verder achterop te raken. Mijn natte luier begon lager en lager te hangen en de pijn in mijn liezen nam bij iedere stap toe. Gelukkig kwam onze auto al in beeld en concentreerde ik me op de verlossing die nabij was en negeerde ik de ongemakken die ik voelde.
De rode striemen stonden in mijn handpalmen toen ik de zware tassen naast de kofferbak op de grond neerzette. Ik had het gered en tilde de tassen vervolgens een voor een in de auto toen Danielle de portieren had ontgrendeld. Vervolgens was het mijn beurt om achterin in te stappen en snoerde mijn Meesteres mij in mijn stoel vast en nam vervolgens zelf achter het stuur plaats. Ze keek me via de binnenspiegel met een glimlach aan en startte de motor.
‘Je hebt het goed gedaan hoor slaafje. Ik vond het alleen leuk om je even te testen in het bijzijn van vreemden.’
‘Dank u Meesteres’ antwoordde ik op het gegeven compliment. De tweede opmerking liet ik voor wat het was. Danielle leek ook niet op een reactie te wachten en concentreerde zich op het drukke verkeer waarin ze zich moest gaan begeven. Ondertussen voelde en zag ik hoe mijn luier begon te lekken. Waarschijnlijk had Britt die toch niet helemaal goed omgedaan want lekkages had ik tot nu toe zelden tot nooit gehad, en zeker niet nu ik niet extreem veel had geplast. Of had ik me vergist?
Eenmaal thuis, weliswaar ruim een uur later, bleek Danielle in een goede bui te zijn. Nadat de boodschappen waren uitgepakt nam ze me mee naar mijn slaapkamer waar ze mijn natte luier verschoonde.
‘Je hebt gelekt’ zei ze. ‘Heb je zoveel geplast lieverd?’ Danielle streek zachtjes over de binnenkant van mijn benen als teken van liefde en genegenheid.
‘Ik weet het niet Meesteres. Misschien dat de luier niet helemaal goed zat?’ opperde ik voorzichtig. Danielle leek mijn suggestie niet verkeerd op te vatten en besteedde extra aandacht aan de wijze waarop mijn luiers waren vastgeplakt.
‘Ze zitten niet helemaal recht en ik zie ook dat je beenelastiekjes wat anders zitten. Of dat door het omdoen komt of door het vele lopen dat we hebben gedaan, kan ik niet beoordelen. Mijn Meesteres maakte er verder geen studie of punt van een rolde de natte luiers in een grote bal en gooide die in de luieremmer.
‘Nog een weekje schat, dan gaan we over op wasbare luiers. Je krijgt er dan wel een taak bij: Je vuile luiers wassen.’
‘Ja Meesteres.’
Danielle waste met warm water mijn luierstreek en bovenbenen totdat ik weer lekker fris rook en alles schoon was. Een schone dubbele luier volgde en een badstoffen truitje, meer niet. Het truitje was zacht en warm. Met de houtkachel die inmiddels brandde was het binnen heerlijk warm en meer kleding ook niet nodig. De luier met print kraakte en was geparfumeerd waardoor ongemerkt lopen er niet bij zou zijn: Een vergelijking met een komeet kwam bij me op. Een felle bol met een lange staart. De felle bol was het luide gekraak en de walm van de parfum was de staart die achter mij volgde.
‘Lieverd, heb je zin om met mij een puzzel te maken? Ik heb een paar legpuzzels van 5000 stukjes. Het is voor mij een soort van traditie om in de Kerstvakantie een grote puzzel te maken en dit jaar wil ik het ook weer doen.’
‘Ja, leuk’ antwoordde ik opgetogen dat Danielle mij met haar samen iets liet doen.
Danielle knikte. ‘De puzzels liggen in de lade onderin de kast in mijn slaapkamer. Wil jij er een uitzoeken? Ik schenk ondertussen iets voor ons in. O ja, naast de kast - tussen de kast en de wand in - staat een hardboard plaat waar we de puzzel op kunnen leggen. Wil je die ook meenemen?’
‘Ja Meesteres.’ Ik spoedde mij richting de opgegeven plek en miste de glimlach op het gezicht van Danielle toen zij mij nakeek hoe ik als een komeet krakend op pad ging met een walm van de geparfumeerde luiers achter mij aan trekkend.
De rest van de middag hadden we het heel gezellig samen. Danielle knuffelde me veel en ik zag de helft van haar blikken niet die op mij en op mijn luiers gericht waren, teveel geconcentreerd op het zoeken naar de randstukjes om de kaders van de puzzel te kunnen leggen en zo de contouren te kunnen vaststellen. Het viel me evenmin op dat Danielle niet veel vorderde omdat ze haar aandacht er niet vol bij kon houden. Ze puzzelde vaak ook maar met een hand, de andere ging zachtjes over mijn rug, billen of door mijn haar. Ik genoot van haar liefde en zorg zoals ze die nu uitte, net als de vele kusjes die ze me gaf ook al mocht ik die niet beantwoorden. Zo werd ik dus ook in deze momenten, zij het op lieve, vriendelijke wijze, op mijn plek gewezen. Regelmatig stond Danielle even op om voor zichzelf een kop thee te maken waarbij ze voor mij een tuitbeker met sap of water vulde. Naast de puzzelplaat had ze een schaaltje met stukjes chocolade gezet waar we beiden flink van snoepten. In stilte vroeg ik af of we op deze manier de Kerstvakantie zouden gaan vieren. Ik hoopte het van harte want zoals het nu ging - ik in enkel een luier en truitje en met de liefdevolle aandacht van Danielle - vond ik het heerlijk. Mijn blootliggende luier deed mij klein en afhankelijk voelen en de wijze waarop Danielle mijn luier regelmatig beroerde, versterkte dit gevoel.
‘Ik ga wat kaarsjes aansteken’ zei ze toen het buiten begon te schemeren. Ze stond op en stak de ene na de andere kaars aan. De huiskamer baadde toen ze klaar was in een zacht geelrode gloed.
Vol geconcentreerd zat ik op mijn knieën op de zitting van de stoel om de rand van de grote legpuzzel te maken toen ik de handen van mijn Meesteres op mijn luier voelde en zij er zachtjes aan trok.
‘Een droge broek’ zei ze meer constaterend dan vragend waarop ik knikte.
‘Ja Danielle’ antwoordde ik erachteraan.
Met een zacht klopje op mijn achterste was de controle ‘officieel’ voorbij en nam Danielle weer naast mij plaats.
Ik glimlachte en dagdroomde over een hemelse Kerstvakantie.