RNdU
Superlid
Afspraak in Atlanta
Hoofdstuk 1
“Ladies and gentlemen, flight KLM 625 to Atlanta is now ready for boarding. We would like to invite our Platinum Elite and Gold Elite members to embark first. Please have your passport and boardingcard ready. Dames en heren, vlucht KL 625 naar Atlanta is klaar om in te stappen. We verzoeken onze Platinum Elite- en Gold Elite- deelnemers om als eerste aan boord te gaan. Wilt u uw paspoort en instapkaart gereedhouden?”
Nog voordat de grondstewardess deze woorden uitsprak, stonden er al drommen mensen bij de ingang van de gate, dringend om zo snel mogelijk aan boord te kunnen gaan. Vanaf één van de stoelen in de wachtruimte sla ik het nerveuze gedrentel van mijn medepassagiers gade terwijl ik met mijn gedachten half tot volledig afdwaal naar het doel van mijn reis. In mijn handen heb ik de prints van de e-mailcorrespondentie die ik met mijn afspraak in Atlanta heb gevoerd. Het lezen en herlezen van de mails zorgt voor een flinke bobbel in mijn broek die ik met mijn op mijn schoot liggende zomerjas gemakkelijk aan het zicht kan onttrekken. Ik zie de eerste mensen de gate in lopen en de meute bij de balie komt in beweging. Het instappen gaat sneller als er ook een tweede grondstewardess komt die de instapkaarten en paspoorten controleert en zo een tweede ‘lane’ creëert. Op het platform is er veel bedrijvigheid rond ons vliegtuig. Het is een tweemotorige Airbus A-330. Een widebody die met gemak de oceaan kan oversteken. De koffers worden geladen en ook de cateringwagen staat omhoog geschaard tegen één van de deuren van het vliegtuig. Een medewerker rijdt de trolleys vanuit de wagen het vliegtuig in. Ik stop de geprinte mails weer netjes in het voorvak van mijn trolley en loop naar de balie toe. In de rij staand zie ik de piloten in de cockpit bezig met de voorbereidingen van de vlucht. De papieren vliegplannen en beladingsschema’s worden ingevoerd en doorgenomen en de systemen worden gecontroleerd. Bijna ben ik aan de beurt. Ik vouw mijn paspoort open en stop de instapkaart tussen de pagina's met mijn foto en persoonsgegevens zodat de stewardess zometeen niet hoeft te zoeken. Nadat het gezin voor mij door de grondstewardess is afgehandeld, zet ik twee stappen naar voren en toon ik mijn documenten. Met een vriendelijk “Goede vlucht” krijg ik een deel van mijn instapkaart met mijn paspoort terug en loop ik ook de gate in. Bij de deur van het vliegtuig staat de purser en een stewardess de passagiers welkom te heten.
“Goedemorgen, Kan ik u helpen met het wijzen van uw stoel?”
Ik laat mijn instapkaart zien ofschoon ik weet waar ik moet zijn.
“Stoel 10 J. Dat is het tweede gangpad en dan aan uw linkerhand.”
Ik volg de aanwijzingen op en vind al snel de stoel waar ik de komende negen uur mijn tijd zal moeten doorbrengen. Het is een perfecte plaats aan het raam met maar één stoel naast mij. Dat leek al op de plattegrond zo toen ik de stoelkeuze kon wijzigen maar in het echt ziet het er nog beter uit. Een schot voor mij, een goed uitzicht, net over de voorrand van de vleugel en geen toiletten of keukens die voor overlast zorgen. Mijn wat oudere buurman op stoel 10 H zit er al. Ik zie dat hij een Spaanstalige krant leest. Ik spreek zelf geen woord Spaans en als hij geen Engels spreekt hebben we weinig aan elkaar deze vlucht. Na een vriendelijke begroeting neem ik in mijn stoel plaats en schuif ik de trolley onder mijn stoel. Mijn vermoeden wordt bevestigd; geen engels.
Het instapproces verloopt vloeiend en al snel wordt de deur van het vliegtuig gesloten en begint op de televisieschermen de flight-safetydemonstratie. Met een scheef oog kijk ik naar de instructies. Door mijn regelmatige reizen kan ik de aanwijzingen dromen. Wel heb ik goed gekeken waar de deuren zitten en hoe die geopend moeten worden. Dat verschilt namelijk per merk en type vliegtuig. Nadat de demonstratie is afgelopen komt de stewardess langs om te controleren of de stoelriemen vastzitten, de rugleuningen rechtop staan, de tafeltjes ingeklapt en de bagage onder de stoel of in de bakken zijn opgeborgen. Ik hoor de motor die zich aan mijn zijde bevindt opgestart worden en niet veel later taxiën we naar de startbaan. De piloot meldt via de intercom dat we vanaf de Polderbaan in noordelijke richting zullen opstijgen en dat de vlucht negen uur zal duren. Er wordt geen turbulentie verwacht.
De Polderbaan betekent een flink eindje rijden. Ik zie de A4 onder ons als we over het viaduct rijden. Vervolgens rijden we parallel aan de A5 en daarna rijden we ook daarover heen. Het gedreun van op volle kracht draaiende motoren komt dichterbij en vanuit mijn raampje zie ik ook dat we de startbaan al dicht zijn genaderd. Na een paar minuten zijn wij ook aan de beurt en begint de Airbus vaart te maken. Na een flinke aanloop gaat de neus langzaam omhoog en stijgen we op. Spaarnwoude is zichtbaar en na een bocht naar links zie ik het Noord-Hollands kanaal en de fabrieken van de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel, tegen de kustlijn aan liggen. Het strand en de Noordzee worden door de heldere zon prachtig belicht en het geheel ziet er zomers uit. Schepen en boorplatformen wisselen zich beneden mij af en na verloop van tijd zitten we zo hoog dat deze niet meer te onderscheiden zijn. Het lampje en geluidssignaal van ‘Stoelriemen vast’ gaat uit en even later zie ik de stewardessen van hun stoelen gaan en richting de keukens lopen. Mijn buurman is in een diepe slaap en ik pak het kleine stapeltje e-mails weer uit mijn tas en begin deze vanaf het begin te lezen. Terwijl ik lees komen de beelden en herinneringen terug van de momenten dat ik deze schreef en de antwoorden las.
Ik fantaseerde al lange tijd over een sessie die meerdere dagen zou duren. Een sessie waarin mijn fantasieën gerealiseerd zouden worden, namelijk luiers, (publieke) vernedering, spanking en opsluiting of bondage. Avonden lang surfte ik op het internet op zoek naar een studio of domina die deze fantasie kon waarmaken. De studio’s die in het bdsm-gedeelte van mijn fantasie konden voorzien, leken geen belangstelling te hebben voor de luiers. Daarnaast speelde juist een huiselijke sfeer in mijn fantasie een grote rol. Een mommy bood die sfeer dan weer wel maar had niet de faciliteiten voor opsluiting of bondage en richtte zich meer op het baby-aspect. En daar lag mijn behoefte dan weer niet. Vruchteloos zocht ik wekenlang naar de perfecte match en bijna had ik de hoop opgegeven. Bijna.
Totdat ik op de website belandde van Dawn Wilson, een leuke, natuurlijk ogende jonge vrouw van rond de dertig jaar oud die haar diensten aanbood op het gebied van ‘Discipline, ‘Behaviourmodification’, ‘Humiliation’ en heel belangrijk: “Long term sessions possible”. Geen woord over luiers maar hetgeen wat ik las en vooral ook zag bood een hele goede basis. Dawn voldeed aan mijn droom van de ideale speelpartner: Niet kinky met piercings, tatoeages of extreem gekleed en of opgemaakt. Ze was juist heel normaal, een paar pondjes teveel met een vrouwelijke uitstraling en mooie blauwe ogen en lang donkerblond haar. Haar interesses waren dus het geven van spankings of andere straffen, gedragsverandering en vernederen. Op haar site stonden voorbeelden van klanten die zij onder haar hoede had gehad. Uit deze verhalen maakte ik op dat Dawn strikt was, creatief, heel gemeen kon zijn maar ook juist weer lief als je hetgeen wat zij opgedragen had goed had uitgevoerd. Daarnaast voelde zij haar klanten feilloos aan en wist zij makkelijk hun grenzen te vinden en er net overheen te gaan.
De sessies voerde Dawn gewoon bij haar thuis, een voorstad van Atlanta, uit. Één kamer was ingericht voor het geven van de disciplinaire straffen en beschikte over een spankingbank. De klanten die een meerdaagse sessies wilden, konden slapen in de basement waar Dawn een cel had ingericht met aan drie kanten een stenen muur en aan de voorzijde een zwaar ijzeren traliehekwerk. Er was ook een deel met informatie over de visie van Dawn op opvoeding, discipline en straf. Uit haar verhaal kwam sterk naar voren dat zij de man van nature ondergeschikt achtte aan de vrouw en onderbouwde dit met argumenten die voldoende interessant waren om hier een avond stevig over te discussiëren. Dawn stond voor een strenge aanpak die voortkwam uit liefde en de roeping om de ‘male creature’ beschaving en goede omgangsvormen bij te brengen die de wereld tot een aangenamere plek moesten maken. Al met al spraken de foto’s, de huiselijke omgeving, de aangeboden diensten en de achtergrond van Dawn Wilson mij aan en besloot ik haar na een nachtje erover te hebben geslapen een mail te sturen.
Ik begon met een complimentje over de website en vervolgens wat mij aansprak. Tot slot kwam ik met mijn fantasie: Een meerdaagse sessie waarin ik gedwongen zou worden om luiers te dragen, daarmee geplaagd te worden en, binnen vast te stellen grenzen, publiekelijk vernederd. Spanking, bondage waren belangrijke ingrediënten om bovenstaande doelen te bereiken. Ik maakte duidelijk dat het niet ging om een babyspel en dat ik als een man van mijn eigen leeftijd, halverwege de dertig, zou acteren.
Dankzij het tijdsverschil kreeg ik dezelfde dag nog een reactie. Op z’n Amerikaans werd ik allereerst uitvoerig bedankt voor de complimenten die ik gegeven had over haar website en de getoonde belangstelling. Dawn gaf aan dat haar huis in het geheel niet was ingericht voor een luier- of babyspel maar dat ze over voldoende ervaring beschikte om mijn fantasie uit te kunnen voeren. Zij vond het verschonen van plasluiers geen probleem, maar een poepluier moest ik zelf regelen. Daar ging ik mee akkoord.
Vanaf dat moment begon een mailwisseling. Dawn was beducht op fakers en om er zeker van te zijn dat zij met een serieuze kandidaat te maken had vroeg zij een vergoeding voor de mails die zij stuurde. De kosten zouden we dan verrekenen met de sessie die we zouden plannen. Dat leek mij een reëel voorstel en toen mijn geld nog diezelfde week – hiep hiep hoera voor de IBAN - op haar rekening stond, konden de voorbereidingen beginnen.
Dawn wilde mijn fantasie nog scherper hebben en informeerde naar mijn ervaringen op het gebied van vernedering, het ontvangen van spankings, gedisciplineerd te worden en in het opgesloten en / of vastgebonden worden. Ik antwoordde deze vragen naar alle eerlijkheid en gaf aan weinig tot geen ervaring te hebben op al deze gebieden. Even was ik bang voor een afwijzing op grond van mijn onervarenheid én het feit dat Dawn luiers niet in haar standaardpakket aanbood. Maar gelukkig kreeg alweer een snel een positieve reactie.
Dawn zei te willen investeren in onze sessie zodra we een datum hadden vastgelegd en ik een aanbetaling had gedaan. Daarnaast wilde Dawn mij eerst via Skype zien en spreken voordat zij een meerdaagse sessie wilde afspreken. Dit leek mij meer dan logisch en zelf bood mij een livegesprek ook de gelegenheid om Dawn te leren kennen en om te beoordelen of zij inderdaad voor mij de ideale domina was. Ze was verbaasd toen zij vernam dat ik vanuit Nederland kwam en ik eerst moest kijken wanneer er plek in het vliegtuig was. Dat laatste bleek reuze mee te vallen en we stelden de datum vast. Het zou over iets meer dan een maand zijn. We kwamen een totaalbedrag overeen voor een sessie van twee weken. Ik moest even slikken toen ik voor mezelf alle kosten op een rij zette maar besloot door te zetten en mijn spaarrekening aan te spreken. Ik betaalde de helft aan met de afspraak dat we een evaluatiemoment na dag één en na een week zouden hebben. Als we de sessie voortijdig zouden afbreken, had ik besloten, zou ik de rest van de dagen gaan golfen.
In de aanloop naar onze afspraak hadden we regelmatig contact. Dawn meldde dat zij een flinke voorraad luiers had gekocht en nog ‘wat andere spullen om het spel een leuke invulling te geven’. Aan deze omschrijving maakte ik op dat Dawn hier geen verdere informatie zou verstrekken. Ik gaf haar mijn vluchtgegevens door en we spraken af dat zij mij kwam afhalen van de luchthaven.
“Wat wilt u drinken meneer?” vroeg de stewardess vriendelijk. Ik wilde zo fris mogelijk aankomen en besloot geen alcohol of koolzuur te drinken.
“Een appelsap alstublieft”.
De stewardess schonk een glas in en serveerde er een zakje pinda’s bij.
Mijn buurman was even wakker geworden en bestelde een flesje rode wijn. Na zijn eerste glas in twee teugen te hebben leeggedronken viel hij weer in slaap. Ik klapte mijn tv-schermpje open en bekeek het aanbod. Het kon mij niet echt bekoren en ik liet het kanaal op flighttracking staan zodat ik de route die we vlogen kon volgen.
Mijn gedachten dwaalden weer af naar de voorbereidingen van de sessie. Ik probeerde mij voor te stellen hoe het spel zich zou gaan ontwikkelen. Via Skype hadden we in grote lijnen besproken wat de aanleiding van mijn bezoek aan Dawn zou zijn. We zouden spelen dat ik vanwege mijn ‘hardnekkige’ probleem van bedplassen via via was doorverwezen naar mevrouw Wilson. Zij scheen met haar aanpak goede resultaten te boeken. Maar tegelijkertijd was die aanpak controversieel. Wat precies de aanpak van mevrouw Wilson was, was niet bekend en evenmin wilde zij daarover, voorafgaand aan de sessie, geen mededelingen over doen. “Maar als je echt van het probleem van bedplassen afwilde, had je er alles voor over” was haar motto.
De stewardess kwam de lege bekertjes ophalen en deelde daarna warme doekjes uit met een frisse mintgeur. Mijn handen die door het eten van de pinda’s vettig waren geworden, voelden weer schoon aan. Ik zag op het scherm dat we inmiddels de kust van Schotland naderden.
Dawn had mij gevraagd een formulier in te vullen waarop ik moest aangeven wat mijn gevoelens waren per onderwerp en daarnaast ook de ervaring die ik daarmee had. Via Skype hadden we dit formulier geëvalueerd. Ik maakte uit de samenvatting van Dawn op dat zij zich een goed beeld had gevormd van mijn wensen en grenzen, ervaringen en zaken waar ik open voor stond.
Terwijl ik de kustlijn van Schotland onder mij door zag glijden vroeg ik mij af wat Dawn allemaal voor mij in petto had. Door die gedachten was mijn penis continu half stijf en voelden mijn ballen zwaar aan.
De maaltijdservice begon en ik kon een keuze maken uit pasta of kip. Ik koos het laatste en voelde toch de behoefte aan alcohol en vroeg om een flesje rode wijn. Mijn buurman gaf mij te kennen dat die zeer goed smaakte en bestelde zijn tweede.
Na drie uur vliegen was het plateau weer weggehaald en bevonden we ons ten zuiden van IJsland. Nog zes uur te gaan. Ik besloot mijn ogen dicht te doen en zoveel mogelijk te rusten. Atlanta had zeven uur tijdsverschil met Amsterdam. We zouden rond 13.00 uur lokale tijd landen dus ik had nog een lange dag voor de boeg. Ik probeerde weer te dromen over het moment dat ik bij Dawn in huis aankwam en het spel zou beginnen. Wat zou ze doen? Waarmee zou ze beginnen?
Tot mijn verbazing was ik erin geslaagd om twee uur te slapen. We waren over de helft en dat zorgde voor een extra gevoel van opwinding. Ik moest naar het toilet en stapte voorzichtig over de benen van mijn buurman. In het toilet bekeek ik mijn geharsde kruis. Ik had met Dawn afgesproken dat ik mij bij haar zonder schaamhaar en haar in de bilnaad zou melden. Via fora op internet had ik vernomen dat harsen de meest effectieve manier was om te ontharen. Ook mannen lieten zich meer en meer ontharen. Ik maakte een afspraak bij een salon en werd door een ‘wax-angel’ vriendelijk ontvangen. Al bij het maken van de afspraak had ik besloten om al mijn haar op mijn benen en buik direct mee te laten harsen. Dit maakte enerzijds het maken van de afspraak voor mij een stuk makkelijker. Daarnaast vond ik het geen gezicht als alleen mijn kruis en billen waren onthaard. De ‘wax-angel’ verzekerde mij dat ik een maand lang vrij zou zijn van stoppels en haren. Dat was vorige week. De eerste twee dagen was mijn huid vuurrood geweest. Inmiddels was deze gekalmeerd en voelde die zijdezacht aan. Gelukkig had ik geen last van jeuk.
Elk uur kwam de stewardess langs met een blad vol drankjes. Ik koos voor water of appelsap. We waren inmiddels via Canada het luchtruim van de Verenigde Staten binnengevlogen. Er werd een instructiefilm over het invullen van de landingskaarten getoond. Ik had geen visum dus moest ik een groen formulier invullen.
Wat zou Dawn aan hebben? Zou ze haar haren hebben opgestoken als een strenge gouvernante of los als een zelfbewuste vrouw? Ik betrapte mijzelf erop dat ik vaak op mijn horloge keek. Nog anderhalf uur tot de landing. Er werd een warme snack geserveerd dat iets weg had van een burrito.
Ik besloot de mails in kleine snippers te verscheuren en deze bij het afval van de verpakking van de burrito te stoppen. Ik wilde niet het risico lopen dat de immigratiedienst de teksten zou lezen en ik daardoor in de problemen zou komen. Het telefoonnummer van Dawn had ik al opgeslagen in mijn telefoon.
Eindelijk begon het vliegtuig de landing in te zetten. De cabine werd door de stewardessen opgeruimd en na een half uur dalen raakten de wielen van de Airbus de landingsbaan van Hartsfield Airport, Atlanta. Het weer zag er stralend uit. Een kwartier later stonden we aan de gate en kon ik uitstappen. Het wachten op de koffers duurde niet lang in tegenstelling tot de wachtrij voor de customs en immigration. Toen mijn documenten en bagage door de strenge beambten waren bekeken kon ik eindelijk door de schuifdeuren de aankomsthal in lopen. Na een snelle scan zagen Dawn en ik elkaar vrijwel tegelijkertijd. Met energie tred kwam zij op mij afgelopen en we gaven elkaar een hand.
“Did you have a good flight?”
“Yes, but it was very long.”
Meer kon ik even niet bedenken, mijn volle aandacht op Dawn vestigend.
Dawn had waarschijnlijk veel ervaring met nerveuze klanten en nam soepeltjes het heft in handen.
“It’s a short walk to my car and then it’s a 20 minute drive to my house. You’ll be fine.”
Hoofdstuk 1
“Ladies and gentlemen, flight KLM 625 to Atlanta is now ready for boarding. We would like to invite our Platinum Elite and Gold Elite members to embark first. Please have your passport and boardingcard ready. Dames en heren, vlucht KL 625 naar Atlanta is klaar om in te stappen. We verzoeken onze Platinum Elite- en Gold Elite- deelnemers om als eerste aan boord te gaan. Wilt u uw paspoort en instapkaart gereedhouden?”
Nog voordat de grondstewardess deze woorden uitsprak, stonden er al drommen mensen bij de ingang van de gate, dringend om zo snel mogelijk aan boord te kunnen gaan. Vanaf één van de stoelen in de wachtruimte sla ik het nerveuze gedrentel van mijn medepassagiers gade terwijl ik met mijn gedachten half tot volledig afdwaal naar het doel van mijn reis. In mijn handen heb ik de prints van de e-mailcorrespondentie die ik met mijn afspraak in Atlanta heb gevoerd. Het lezen en herlezen van de mails zorgt voor een flinke bobbel in mijn broek die ik met mijn op mijn schoot liggende zomerjas gemakkelijk aan het zicht kan onttrekken. Ik zie de eerste mensen de gate in lopen en de meute bij de balie komt in beweging. Het instappen gaat sneller als er ook een tweede grondstewardess komt die de instapkaarten en paspoorten controleert en zo een tweede ‘lane’ creëert. Op het platform is er veel bedrijvigheid rond ons vliegtuig. Het is een tweemotorige Airbus A-330. Een widebody die met gemak de oceaan kan oversteken. De koffers worden geladen en ook de cateringwagen staat omhoog geschaard tegen één van de deuren van het vliegtuig. Een medewerker rijdt de trolleys vanuit de wagen het vliegtuig in. Ik stop de geprinte mails weer netjes in het voorvak van mijn trolley en loop naar de balie toe. In de rij staand zie ik de piloten in de cockpit bezig met de voorbereidingen van de vlucht. De papieren vliegplannen en beladingsschema’s worden ingevoerd en doorgenomen en de systemen worden gecontroleerd. Bijna ben ik aan de beurt. Ik vouw mijn paspoort open en stop de instapkaart tussen de pagina's met mijn foto en persoonsgegevens zodat de stewardess zometeen niet hoeft te zoeken. Nadat het gezin voor mij door de grondstewardess is afgehandeld, zet ik twee stappen naar voren en toon ik mijn documenten. Met een vriendelijk “Goede vlucht” krijg ik een deel van mijn instapkaart met mijn paspoort terug en loop ik ook de gate in. Bij de deur van het vliegtuig staat de purser en een stewardess de passagiers welkom te heten.
“Goedemorgen, Kan ik u helpen met het wijzen van uw stoel?”
Ik laat mijn instapkaart zien ofschoon ik weet waar ik moet zijn.
“Stoel 10 J. Dat is het tweede gangpad en dan aan uw linkerhand.”
Ik volg de aanwijzingen op en vind al snel de stoel waar ik de komende negen uur mijn tijd zal moeten doorbrengen. Het is een perfecte plaats aan het raam met maar één stoel naast mij. Dat leek al op de plattegrond zo toen ik de stoelkeuze kon wijzigen maar in het echt ziet het er nog beter uit. Een schot voor mij, een goed uitzicht, net over de voorrand van de vleugel en geen toiletten of keukens die voor overlast zorgen. Mijn wat oudere buurman op stoel 10 H zit er al. Ik zie dat hij een Spaanstalige krant leest. Ik spreek zelf geen woord Spaans en als hij geen Engels spreekt hebben we weinig aan elkaar deze vlucht. Na een vriendelijke begroeting neem ik in mijn stoel plaats en schuif ik de trolley onder mijn stoel. Mijn vermoeden wordt bevestigd; geen engels.
Het instapproces verloopt vloeiend en al snel wordt de deur van het vliegtuig gesloten en begint op de televisieschermen de flight-safetydemonstratie. Met een scheef oog kijk ik naar de instructies. Door mijn regelmatige reizen kan ik de aanwijzingen dromen. Wel heb ik goed gekeken waar de deuren zitten en hoe die geopend moeten worden. Dat verschilt namelijk per merk en type vliegtuig. Nadat de demonstratie is afgelopen komt de stewardess langs om te controleren of de stoelriemen vastzitten, de rugleuningen rechtop staan, de tafeltjes ingeklapt en de bagage onder de stoel of in de bakken zijn opgeborgen. Ik hoor de motor die zich aan mijn zijde bevindt opgestart worden en niet veel later taxiën we naar de startbaan. De piloot meldt via de intercom dat we vanaf de Polderbaan in noordelijke richting zullen opstijgen en dat de vlucht negen uur zal duren. Er wordt geen turbulentie verwacht.
De Polderbaan betekent een flink eindje rijden. Ik zie de A4 onder ons als we over het viaduct rijden. Vervolgens rijden we parallel aan de A5 en daarna rijden we ook daarover heen. Het gedreun van op volle kracht draaiende motoren komt dichterbij en vanuit mijn raampje zie ik ook dat we de startbaan al dicht zijn genaderd. Na een paar minuten zijn wij ook aan de beurt en begint de Airbus vaart te maken. Na een flinke aanloop gaat de neus langzaam omhoog en stijgen we op. Spaarnwoude is zichtbaar en na een bocht naar links zie ik het Noord-Hollands kanaal en de fabrieken van de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel, tegen de kustlijn aan liggen. Het strand en de Noordzee worden door de heldere zon prachtig belicht en het geheel ziet er zomers uit. Schepen en boorplatformen wisselen zich beneden mij af en na verloop van tijd zitten we zo hoog dat deze niet meer te onderscheiden zijn. Het lampje en geluidssignaal van ‘Stoelriemen vast’ gaat uit en even later zie ik de stewardessen van hun stoelen gaan en richting de keukens lopen. Mijn buurman is in een diepe slaap en ik pak het kleine stapeltje e-mails weer uit mijn tas en begin deze vanaf het begin te lezen. Terwijl ik lees komen de beelden en herinneringen terug van de momenten dat ik deze schreef en de antwoorden las.
Ik fantaseerde al lange tijd over een sessie die meerdere dagen zou duren. Een sessie waarin mijn fantasieën gerealiseerd zouden worden, namelijk luiers, (publieke) vernedering, spanking en opsluiting of bondage. Avonden lang surfte ik op het internet op zoek naar een studio of domina die deze fantasie kon waarmaken. De studio’s die in het bdsm-gedeelte van mijn fantasie konden voorzien, leken geen belangstelling te hebben voor de luiers. Daarnaast speelde juist een huiselijke sfeer in mijn fantasie een grote rol. Een mommy bood die sfeer dan weer wel maar had niet de faciliteiten voor opsluiting of bondage en richtte zich meer op het baby-aspect. En daar lag mijn behoefte dan weer niet. Vruchteloos zocht ik wekenlang naar de perfecte match en bijna had ik de hoop opgegeven. Bijna.
Totdat ik op de website belandde van Dawn Wilson, een leuke, natuurlijk ogende jonge vrouw van rond de dertig jaar oud die haar diensten aanbood op het gebied van ‘Discipline, ‘Behaviourmodification’, ‘Humiliation’ en heel belangrijk: “Long term sessions possible”. Geen woord over luiers maar hetgeen wat ik las en vooral ook zag bood een hele goede basis. Dawn voldeed aan mijn droom van de ideale speelpartner: Niet kinky met piercings, tatoeages of extreem gekleed en of opgemaakt. Ze was juist heel normaal, een paar pondjes teveel met een vrouwelijke uitstraling en mooie blauwe ogen en lang donkerblond haar. Haar interesses waren dus het geven van spankings of andere straffen, gedragsverandering en vernederen. Op haar site stonden voorbeelden van klanten die zij onder haar hoede had gehad. Uit deze verhalen maakte ik op dat Dawn strikt was, creatief, heel gemeen kon zijn maar ook juist weer lief als je hetgeen wat zij opgedragen had goed had uitgevoerd. Daarnaast voelde zij haar klanten feilloos aan en wist zij makkelijk hun grenzen te vinden en er net overheen te gaan.
De sessies voerde Dawn gewoon bij haar thuis, een voorstad van Atlanta, uit. Één kamer was ingericht voor het geven van de disciplinaire straffen en beschikte over een spankingbank. De klanten die een meerdaagse sessies wilden, konden slapen in de basement waar Dawn een cel had ingericht met aan drie kanten een stenen muur en aan de voorzijde een zwaar ijzeren traliehekwerk. Er was ook een deel met informatie over de visie van Dawn op opvoeding, discipline en straf. Uit haar verhaal kwam sterk naar voren dat zij de man van nature ondergeschikt achtte aan de vrouw en onderbouwde dit met argumenten die voldoende interessant waren om hier een avond stevig over te discussiëren. Dawn stond voor een strenge aanpak die voortkwam uit liefde en de roeping om de ‘male creature’ beschaving en goede omgangsvormen bij te brengen die de wereld tot een aangenamere plek moesten maken. Al met al spraken de foto’s, de huiselijke omgeving, de aangeboden diensten en de achtergrond van Dawn Wilson mij aan en besloot ik haar na een nachtje erover te hebben geslapen een mail te sturen.
Ik begon met een complimentje over de website en vervolgens wat mij aansprak. Tot slot kwam ik met mijn fantasie: Een meerdaagse sessie waarin ik gedwongen zou worden om luiers te dragen, daarmee geplaagd te worden en, binnen vast te stellen grenzen, publiekelijk vernederd. Spanking, bondage waren belangrijke ingrediënten om bovenstaande doelen te bereiken. Ik maakte duidelijk dat het niet ging om een babyspel en dat ik als een man van mijn eigen leeftijd, halverwege de dertig, zou acteren.
Dankzij het tijdsverschil kreeg ik dezelfde dag nog een reactie. Op z’n Amerikaans werd ik allereerst uitvoerig bedankt voor de complimenten die ik gegeven had over haar website en de getoonde belangstelling. Dawn gaf aan dat haar huis in het geheel niet was ingericht voor een luier- of babyspel maar dat ze over voldoende ervaring beschikte om mijn fantasie uit te kunnen voeren. Zij vond het verschonen van plasluiers geen probleem, maar een poepluier moest ik zelf regelen. Daar ging ik mee akkoord.
Vanaf dat moment begon een mailwisseling. Dawn was beducht op fakers en om er zeker van te zijn dat zij met een serieuze kandidaat te maken had vroeg zij een vergoeding voor de mails die zij stuurde. De kosten zouden we dan verrekenen met de sessie die we zouden plannen. Dat leek mij een reëel voorstel en toen mijn geld nog diezelfde week – hiep hiep hoera voor de IBAN - op haar rekening stond, konden de voorbereidingen beginnen.
Dawn wilde mijn fantasie nog scherper hebben en informeerde naar mijn ervaringen op het gebied van vernedering, het ontvangen van spankings, gedisciplineerd te worden en in het opgesloten en / of vastgebonden worden. Ik antwoordde deze vragen naar alle eerlijkheid en gaf aan weinig tot geen ervaring te hebben op al deze gebieden. Even was ik bang voor een afwijzing op grond van mijn onervarenheid én het feit dat Dawn luiers niet in haar standaardpakket aanbood. Maar gelukkig kreeg alweer een snel een positieve reactie.
Dawn zei te willen investeren in onze sessie zodra we een datum hadden vastgelegd en ik een aanbetaling had gedaan. Daarnaast wilde Dawn mij eerst via Skype zien en spreken voordat zij een meerdaagse sessie wilde afspreken. Dit leek mij meer dan logisch en zelf bood mij een livegesprek ook de gelegenheid om Dawn te leren kennen en om te beoordelen of zij inderdaad voor mij de ideale domina was. Ze was verbaasd toen zij vernam dat ik vanuit Nederland kwam en ik eerst moest kijken wanneer er plek in het vliegtuig was. Dat laatste bleek reuze mee te vallen en we stelden de datum vast. Het zou over iets meer dan een maand zijn. We kwamen een totaalbedrag overeen voor een sessie van twee weken. Ik moest even slikken toen ik voor mezelf alle kosten op een rij zette maar besloot door te zetten en mijn spaarrekening aan te spreken. Ik betaalde de helft aan met de afspraak dat we een evaluatiemoment na dag één en na een week zouden hebben. Als we de sessie voortijdig zouden afbreken, had ik besloten, zou ik de rest van de dagen gaan golfen.
In de aanloop naar onze afspraak hadden we regelmatig contact. Dawn meldde dat zij een flinke voorraad luiers had gekocht en nog ‘wat andere spullen om het spel een leuke invulling te geven’. Aan deze omschrijving maakte ik op dat Dawn hier geen verdere informatie zou verstrekken. Ik gaf haar mijn vluchtgegevens door en we spraken af dat zij mij kwam afhalen van de luchthaven.
“Wat wilt u drinken meneer?” vroeg de stewardess vriendelijk. Ik wilde zo fris mogelijk aankomen en besloot geen alcohol of koolzuur te drinken.
“Een appelsap alstublieft”.
De stewardess schonk een glas in en serveerde er een zakje pinda’s bij.
Mijn buurman was even wakker geworden en bestelde een flesje rode wijn. Na zijn eerste glas in twee teugen te hebben leeggedronken viel hij weer in slaap. Ik klapte mijn tv-schermpje open en bekeek het aanbod. Het kon mij niet echt bekoren en ik liet het kanaal op flighttracking staan zodat ik de route die we vlogen kon volgen.
Mijn gedachten dwaalden weer af naar de voorbereidingen van de sessie. Ik probeerde mij voor te stellen hoe het spel zich zou gaan ontwikkelen. Via Skype hadden we in grote lijnen besproken wat de aanleiding van mijn bezoek aan Dawn zou zijn. We zouden spelen dat ik vanwege mijn ‘hardnekkige’ probleem van bedplassen via via was doorverwezen naar mevrouw Wilson. Zij scheen met haar aanpak goede resultaten te boeken. Maar tegelijkertijd was die aanpak controversieel. Wat precies de aanpak van mevrouw Wilson was, was niet bekend en evenmin wilde zij daarover, voorafgaand aan de sessie, geen mededelingen over doen. “Maar als je echt van het probleem van bedplassen afwilde, had je er alles voor over” was haar motto.
De stewardess kwam de lege bekertjes ophalen en deelde daarna warme doekjes uit met een frisse mintgeur. Mijn handen die door het eten van de pinda’s vettig waren geworden, voelden weer schoon aan. Ik zag op het scherm dat we inmiddels de kust van Schotland naderden.
Dawn had mij gevraagd een formulier in te vullen waarop ik moest aangeven wat mijn gevoelens waren per onderwerp en daarnaast ook de ervaring die ik daarmee had. Via Skype hadden we dit formulier geëvalueerd. Ik maakte uit de samenvatting van Dawn op dat zij zich een goed beeld had gevormd van mijn wensen en grenzen, ervaringen en zaken waar ik open voor stond.
Terwijl ik de kustlijn van Schotland onder mij door zag glijden vroeg ik mij af wat Dawn allemaal voor mij in petto had. Door die gedachten was mijn penis continu half stijf en voelden mijn ballen zwaar aan.
De maaltijdservice begon en ik kon een keuze maken uit pasta of kip. Ik koos het laatste en voelde toch de behoefte aan alcohol en vroeg om een flesje rode wijn. Mijn buurman gaf mij te kennen dat die zeer goed smaakte en bestelde zijn tweede.
Na drie uur vliegen was het plateau weer weggehaald en bevonden we ons ten zuiden van IJsland. Nog zes uur te gaan. Ik besloot mijn ogen dicht te doen en zoveel mogelijk te rusten. Atlanta had zeven uur tijdsverschil met Amsterdam. We zouden rond 13.00 uur lokale tijd landen dus ik had nog een lange dag voor de boeg. Ik probeerde weer te dromen over het moment dat ik bij Dawn in huis aankwam en het spel zou beginnen. Wat zou ze doen? Waarmee zou ze beginnen?
Tot mijn verbazing was ik erin geslaagd om twee uur te slapen. We waren over de helft en dat zorgde voor een extra gevoel van opwinding. Ik moest naar het toilet en stapte voorzichtig over de benen van mijn buurman. In het toilet bekeek ik mijn geharsde kruis. Ik had met Dawn afgesproken dat ik mij bij haar zonder schaamhaar en haar in de bilnaad zou melden. Via fora op internet had ik vernomen dat harsen de meest effectieve manier was om te ontharen. Ook mannen lieten zich meer en meer ontharen. Ik maakte een afspraak bij een salon en werd door een ‘wax-angel’ vriendelijk ontvangen. Al bij het maken van de afspraak had ik besloten om al mijn haar op mijn benen en buik direct mee te laten harsen. Dit maakte enerzijds het maken van de afspraak voor mij een stuk makkelijker. Daarnaast vond ik het geen gezicht als alleen mijn kruis en billen waren onthaard. De ‘wax-angel’ verzekerde mij dat ik een maand lang vrij zou zijn van stoppels en haren. Dat was vorige week. De eerste twee dagen was mijn huid vuurrood geweest. Inmiddels was deze gekalmeerd en voelde die zijdezacht aan. Gelukkig had ik geen last van jeuk.
Elk uur kwam de stewardess langs met een blad vol drankjes. Ik koos voor water of appelsap. We waren inmiddels via Canada het luchtruim van de Verenigde Staten binnengevlogen. Er werd een instructiefilm over het invullen van de landingskaarten getoond. Ik had geen visum dus moest ik een groen formulier invullen.
Wat zou Dawn aan hebben? Zou ze haar haren hebben opgestoken als een strenge gouvernante of los als een zelfbewuste vrouw? Ik betrapte mijzelf erop dat ik vaak op mijn horloge keek. Nog anderhalf uur tot de landing. Er werd een warme snack geserveerd dat iets weg had van een burrito.
Ik besloot de mails in kleine snippers te verscheuren en deze bij het afval van de verpakking van de burrito te stoppen. Ik wilde niet het risico lopen dat de immigratiedienst de teksten zou lezen en ik daardoor in de problemen zou komen. Het telefoonnummer van Dawn had ik al opgeslagen in mijn telefoon.
Eindelijk begon het vliegtuig de landing in te zetten. De cabine werd door de stewardessen opgeruimd en na een half uur dalen raakten de wielen van de Airbus de landingsbaan van Hartsfield Airport, Atlanta. Het weer zag er stralend uit. Een kwartier later stonden we aan de gate en kon ik uitstappen. Het wachten op de koffers duurde niet lang in tegenstelling tot de wachtrij voor de customs en immigration. Toen mijn documenten en bagage door de strenge beambten waren bekeken kon ik eindelijk door de schuifdeuren de aankomsthal in lopen. Na een snelle scan zagen Dawn en ik elkaar vrijwel tegelijkertijd. Met energie tred kwam zij op mij afgelopen en we gaven elkaar een hand.
“Did you have a good flight?”
“Yes, but it was very long.”
Meer kon ik even niet bedenken, mijn volle aandacht op Dawn vestigend.
Dawn had waarschijnlijk veel ervaring met nerveuze klanten en nam soepeltjes het heft in handen.
“It’s a short walk to my car and then it’s a 20 minute drive to my house. You’ll be fine.”