Nog niet klaar Afspraak in Atlanta

RNdU

Superlid
Afspraak in Atlanta

Hoofdstuk 1
“Ladies and gentlemen, flight KLM 625 to Atlanta is now ready for boarding. We would like to invite our Platinum Elite and Gold Elite members to embark first. Please have your passport and boardingcard ready. Dames en heren, vlucht KL 625 naar Atlanta is klaar om in te stappen. We verzoeken onze Platinum Elite- en Gold Elite- deelnemers om als eerste aan boord te gaan. Wilt u uw paspoort en instapkaart gereedhouden?”

Nog voordat de grondstewardess deze woorden uitsprak, stonden er al drommen mensen bij de ingang van de gate, dringend om zo snel mogelijk aan boord te kunnen gaan. Vanaf één van de stoelen in de wachtruimte sla ik het nerveuze gedrentel van mijn medepassagiers gade terwijl ik met mijn gedachten half tot volledig afdwaal naar het doel van mijn reis. In mijn handen heb ik de prints van de e-mailcorrespondentie die ik met mijn afspraak in Atlanta heb gevoerd. Het lezen en herlezen van de mails zorgt voor een flinke bobbel in mijn broek die ik met mijn op mijn schoot liggende zomerjas gemakkelijk aan het zicht kan onttrekken. Ik zie de eerste mensen de gate in lopen en de meute bij de balie komt in beweging. Het instappen gaat sneller als er ook een tweede grondstewardess komt die de instapkaarten en paspoorten controleert en zo een tweede ‘lane’ creëert. Op het platform is er veel bedrijvigheid rond ons vliegtuig. Het is een tweemotorige Airbus A-330. Een widebody die met gemak de oceaan kan oversteken. De koffers worden geladen en ook de cateringwagen staat omhoog geschaard tegen één van de deuren van het vliegtuig. Een medewerker rijdt de trolleys vanuit de wagen het vliegtuig in. Ik stop de geprinte mails weer netjes in het voorvak van mijn trolley en loop naar de balie toe. In de rij staand zie ik de piloten in de cockpit bezig met de voorbereidingen van de vlucht. De papieren vliegplannen en beladingsschema’s worden ingevoerd en doorgenomen en de systemen worden gecontroleerd. Bijna ben ik aan de beurt. Ik vouw mijn paspoort open en stop de instapkaart tussen de pagina's met mijn foto en persoonsgegevens zodat de stewardess zometeen niet hoeft te zoeken. Nadat het gezin voor mij door de grondstewardess is afgehandeld, zet ik twee stappen naar voren en toon ik mijn documenten. Met een vriendelijk “Goede vlucht” krijg ik een deel van mijn instapkaart met mijn paspoort terug en loop ik ook de gate in. Bij de deur van het vliegtuig staat de purser en een stewardess de passagiers welkom te heten.
“Goedemorgen, Kan ik u helpen met het wijzen van uw stoel?”
Ik laat mijn instapkaart zien ofschoon ik weet waar ik moet zijn.
“Stoel 10 J. Dat is het tweede gangpad en dan aan uw linkerhand.”
Ik volg de aanwijzingen op en vind al snel de stoel waar ik de komende negen uur mijn tijd zal moeten doorbrengen. Het is een perfecte plaats aan het raam met maar één stoel naast mij. Dat leek al op de plattegrond zo toen ik de stoelkeuze kon wijzigen maar in het echt ziet het er nog beter uit. Een schot voor mij, een goed uitzicht, net over de voorrand van de vleugel en geen toiletten of keukens die voor overlast zorgen. Mijn wat oudere buurman op stoel 10 H zit er al. Ik zie dat hij een Spaanstalige krant leest. Ik spreek zelf geen woord Spaans en als hij geen Engels spreekt hebben we weinig aan elkaar deze vlucht. Na een vriendelijke begroeting neem ik in mijn stoel plaats en schuif ik de trolley onder mijn stoel. Mijn vermoeden wordt bevestigd; geen engels.
Het instapproces verloopt vloeiend en al snel wordt de deur van het vliegtuig gesloten en begint op de televisieschermen de flight-safetydemonstratie. Met een scheef oog kijk ik naar de instructies. Door mijn regelmatige reizen kan ik de aanwijzingen dromen. Wel heb ik goed gekeken waar de deuren zitten en hoe die geopend moeten worden. Dat verschilt namelijk per merk en type vliegtuig. Nadat de demonstratie is afgelopen komt de stewardess langs om te controleren of de stoelriemen vastzitten, de rugleuningen rechtop staan, de tafeltjes ingeklapt en de bagage onder de stoel of in de bakken zijn opgeborgen. Ik hoor de motor die zich aan mijn zijde bevindt opgestart worden en niet veel later taxiën we naar de startbaan. De piloot meldt via de intercom dat we vanaf de Polderbaan in noordelijke richting zullen opstijgen en dat de vlucht negen uur zal duren. Er wordt geen turbulentie verwacht.
De Polderbaan betekent een flink eindje rijden. Ik zie de A4 onder ons als we over het viaduct rijden. Vervolgens rijden we parallel aan de A5 en daarna rijden we ook daarover heen. Het gedreun van op volle kracht draaiende motoren komt dichterbij en vanuit mijn raampje zie ik ook dat we de startbaan al dicht zijn genaderd. Na een paar minuten zijn wij ook aan de beurt en begint de Airbus vaart te maken. Na een flinke aanloop gaat de neus langzaam omhoog en stijgen we op. Spaarnwoude is zichtbaar en na een bocht naar links zie ik het Noord-Hollands kanaal en de fabrieken van de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel, tegen de kustlijn aan liggen. Het strand en de Noordzee worden door de heldere zon prachtig belicht en het geheel ziet er zomers uit. Schepen en boorplatformen wisselen zich beneden mij af en na verloop van tijd zitten we zo hoog dat deze niet meer te onderscheiden zijn. Het lampje en geluidssignaal van ‘Stoelriemen vast’ gaat uit en even later zie ik de stewardessen van hun stoelen gaan en richting de keukens lopen. Mijn buurman is in een diepe slaap en ik pak het kleine stapeltje e-mails weer uit mijn tas en begin deze vanaf het begin te lezen. Terwijl ik lees komen de beelden en herinneringen terug van de momenten dat ik deze schreef en de antwoorden las.

Ik fantaseerde al lange tijd over een sessie die meerdere dagen zou duren. Een sessie waarin mijn fantasieën gerealiseerd zouden worden, namelijk luiers, (publieke) vernedering, spanking en opsluiting of bondage. Avonden lang surfte ik op het internet op zoek naar een studio of domina die deze fantasie kon waarmaken. De studio’s die in het bdsm-gedeelte van mijn fantasie konden voorzien, leken geen belangstelling te hebben voor de luiers. Daarnaast speelde juist een huiselijke sfeer in mijn fantasie een grote rol. Een mommy bood die sfeer dan weer wel maar had niet de faciliteiten voor opsluiting of bondage en richtte zich meer op het baby-aspect. En daar lag mijn behoefte dan weer niet. Vruchteloos zocht ik wekenlang naar de perfecte match en bijna had ik de hoop opgegeven. Bijna.
Totdat ik op de website belandde van Dawn Wilson, een leuke, natuurlijk ogende jonge vrouw van rond de dertig jaar oud die haar diensten aanbood op het gebied van ‘Discipline, ‘Behaviourmodification’, ‘Humiliation’ en heel belangrijk: “Long term sessions possible”. Geen woord over luiers maar hetgeen wat ik las en vooral ook zag bood een hele goede basis. Dawn voldeed aan mijn droom van de ideale speelpartner: Niet kinky met piercings, tatoeages of extreem gekleed en of opgemaakt. Ze was juist heel normaal, een paar pondjes teveel met een vrouwelijke uitstraling en mooie blauwe ogen en lang donkerblond haar. Haar interesses waren dus het geven van spankings of andere straffen, gedragsverandering en vernederen. Op haar site stonden voorbeelden van klanten die zij onder haar hoede had gehad. Uit deze verhalen maakte ik op dat Dawn strikt was, creatief, heel gemeen kon zijn maar ook juist weer lief als je hetgeen wat zij opgedragen had goed had uitgevoerd. Daarnaast voelde zij haar klanten feilloos aan en wist zij makkelijk hun grenzen te vinden en er net overheen te gaan.
De sessies voerde Dawn gewoon bij haar thuis, een voorstad van Atlanta, uit. Één kamer was ingericht voor het geven van de disciplinaire straffen en beschikte over een spankingbank. De klanten die een meerdaagse sessies wilden, konden slapen in de basement waar Dawn een cel had ingericht met aan drie kanten een stenen muur en aan de voorzijde een zwaar ijzeren traliehekwerk. Er was ook een deel met informatie over de visie van Dawn op opvoeding, discipline en straf. Uit haar verhaal kwam sterk naar voren dat zij de man van nature ondergeschikt achtte aan de vrouw en onderbouwde dit met argumenten die voldoende interessant waren om hier een avond stevig over te discussiëren. Dawn stond voor een strenge aanpak die voortkwam uit liefde en de roeping om de ‘male creature’ beschaving en goede omgangsvormen bij te brengen die de wereld tot een aangenamere plek moesten maken. Al met al spraken de foto’s, de huiselijke omgeving, de aangeboden diensten en de achtergrond van Dawn Wilson mij aan en besloot ik haar na een nachtje erover te hebben geslapen een mail te sturen.
Ik begon met een complimentje over de website en vervolgens wat mij aansprak. Tot slot kwam ik met mijn fantasie: Een meerdaagse sessie waarin ik gedwongen zou worden om luiers te dragen, daarmee geplaagd te worden en, binnen vast te stellen grenzen, publiekelijk vernederd. Spanking, bondage waren belangrijke ingrediënten om bovenstaande doelen te bereiken. Ik maakte duidelijk dat het niet ging om een babyspel en dat ik als een man van mijn eigen leeftijd, halverwege de dertig, zou acteren.
Dankzij het tijdsverschil kreeg ik dezelfde dag nog een reactie. Op z’n Amerikaans werd ik allereerst uitvoerig bedankt voor de complimenten die ik gegeven had over haar website en de getoonde belangstelling. Dawn gaf aan dat haar huis in het geheel niet was ingericht voor een luier- of babyspel maar dat ze over voldoende ervaring beschikte om mijn fantasie uit te kunnen voeren. Zij vond het verschonen van plasluiers geen probleem, maar een poepluier moest ik zelf regelen. Daar ging ik mee akkoord.
Vanaf dat moment begon een mailwisseling. Dawn was beducht op fakers en om er zeker van te zijn dat zij met een serieuze kandidaat te maken had vroeg zij een vergoeding voor de mails die zij stuurde. De kosten zouden we dan verrekenen met de sessie die we zouden plannen. Dat leek mij een reëel voorstel en toen mijn geld nog diezelfde week – hiep hiep hoera voor de IBAN - op haar rekening stond, konden de voorbereidingen beginnen.
Dawn wilde mijn fantasie nog scherper hebben en informeerde naar mijn ervaringen op het gebied van vernedering, het ontvangen van spankings, gedisciplineerd te worden en in het opgesloten en / of vastgebonden worden. Ik antwoordde deze vragen naar alle eerlijkheid en gaf aan weinig tot geen ervaring te hebben op al deze gebieden. Even was ik bang voor een afwijzing op grond van mijn onervarenheid én het feit dat Dawn luiers niet in haar standaardpakket aanbood. Maar gelukkig kreeg alweer een snel een positieve reactie.
Dawn zei te willen investeren in onze sessie zodra we een datum hadden vastgelegd en ik een aanbetaling had gedaan. Daarnaast wilde Dawn mij eerst via Skype zien en spreken voordat zij een meerdaagse sessie wilde afspreken. Dit leek mij meer dan logisch en zelf bood mij een livegesprek ook de gelegenheid om Dawn te leren kennen en om te beoordelen of zij inderdaad voor mij de ideale domina was. Ze was verbaasd toen zij vernam dat ik vanuit Nederland kwam en ik eerst moest kijken wanneer er plek in het vliegtuig was. Dat laatste bleek reuze mee te vallen en we stelden de datum vast. Het zou over iets meer dan een maand zijn. We kwamen een totaalbedrag overeen voor een sessie van twee weken. Ik moest even slikken toen ik voor mezelf alle kosten op een rij zette maar besloot door te zetten en mijn spaarrekening aan te spreken. Ik betaalde de helft aan met de afspraak dat we een evaluatiemoment na dag één en na een week zouden hebben. Als we de sessie voortijdig zouden afbreken, had ik besloten, zou ik de rest van de dagen gaan golfen.
In de aanloop naar onze afspraak hadden we regelmatig contact. Dawn meldde dat zij een flinke voorraad luiers had gekocht en nog ‘wat andere spullen om het spel een leuke invulling te geven’. Aan deze omschrijving maakte ik op dat Dawn hier geen verdere informatie zou verstrekken. Ik gaf haar mijn vluchtgegevens door en we spraken af dat zij mij kwam afhalen van de luchthaven.

“Wat wilt u drinken meneer?” vroeg de stewardess vriendelijk. Ik wilde zo fris mogelijk aankomen en besloot geen alcohol of koolzuur te drinken.
“Een appelsap alstublieft”.
De stewardess schonk een glas in en serveerde er een zakje pinda’s bij.
Mijn buurman was even wakker geworden en bestelde een flesje rode wijn. Na zijn eerste glas in twee teugen te hebben leeggedronken viel hij weer in slaap. Ik klapte mijn tv-schermpje open en bekeek het aanbod. Het kon mij niet echt bekoren en ik liet het kanaal op flighttracking staan zodat ik de route die we vlogen kon volgen.

Mijn gedachten dwaalden weer af naar de voorbereidingen van de sessie. Ik probeerde mij voor te stellen hoe het spel zich zou gaan ontwikkelen. Via Skype hadden we in grote lijnen besproken wat de aanleiding van mijn bezoek aan Dawn zou zijn. We zouden spelen dat ik vanwege mijn ‘hardnekkige’ probleem van bedplassen via via was doorverwezen naar mevrouw Wilson. Zij scheen met haar aanpak goede resultaten te boeken. Maar tegelijkertijd was die aanpak controversieel. Wat precies de aanpak van mevrouw Wilson was, was niet bekend en evenmin wilde zij daarover, voorafgaand aan de sessie, geen mededelingen over doen. “Maar als je echt van het probleem van bedplassen afwilde, had je er alles voor over” was haar motto.
De stewardess kwam de lege bekertjes ophalen en deelde daarna warme doekjes uit met een frisse mintgeur. Mijn handen die door het eten van de pinda’s vettig waren geworden, voelden weer schoon aan. Ik zag op het scherm dat we inmiddels de kust van Schotland naderden.

Dawn had mij gevraagd een formulier in te vullen waarop ik moest aangeven wat mijn gevoelens waren per onderwerp en daarnaast ook de ervaring die ik daarmee had. Via Skype hadden we dit formulier geëvalueerd. Ik maakte uit de samenvatting van Dawn op dat zij zich een goed beeld had gevormd van mijn wensen en grenzen, ervaringen en zaken waar ik open voor stond.
Terwijl ik de kustlijn van Schotland onder mij door zag glijden vroeg ik mij af wat Dawn allemaal voor mij in petto had. Door die gedachten was mijn penis continu half stijf en voelden mijn ballen zwaar aan.

De maaltijdservice begon en ik kon een keuze maken uit pasta of kip. Ik koos het laatste en voelde toch de behoefte aan alcohol en vroeg om een flesje rode wijn. Mijn buurman gaf mij te kennen dat die zeer goed smaakte en bestelde zijn tweede.
Na drie uur vliegen was het plateau weer weggehaald en bevonden we ons ten zuiden van IJsland. Nog zes uur te gaan. Ik besloot mijn ogen dicht te doen en zoveel mogelijk te rusten. Atlanta had zeven uur tijdsverschil met Amsterdam. We zouden rond 13.00 uur lokale tijd landen dus ik had nog een lange dag voor de boeg. Ik probeerde weer te dromen over het moment dat ik bij Dawn in huis aankwam en het spel zou beginnen. Wat zou ze doen? Waarmee zou ze beginnen?

Tot mijn verbazing was ik erin geslaagd om twee uur te slapen. We waren over de helft en dat zorgde voor een extra gevoel van opwinding. Ik moest naar het toilet en stapte voorzichtig over de benen van mijn buurman. In het toilet bekeek ik mijn geharsde kruis. Ik had met Dawn afgesproken dat ik mij bij haar zonder schaamhaar en haar in de bilnaad zou melden. Via fora op internet had ik vernomen dat harsen de meest effectieve manier was om te ontharen. Ook mannen lieten zich meer en meer ontharen. Ik maakte een afspraak bij een salon en werd door een ‘wax-angel’ vriendelijk ontvangen. Al bij het maken van de afspraak had ik besloten om al mijn haar op mijn benen en buik direct mee te laten harsen. Dit maakte enerzijds het maken van de afspraak voor mij een stuk makkelijker. Daarnaast vond ik het geen gezicht als alleen mijn kruis en billen waren onthaard. De ‘wax-angel’ verzekerde mij dat ik een maand lang vrij zou zijn van stoppels en haren. Dat was vorige week. De eerste twee dagen was mijn huid vuurrood geweest. Inmiddels was deze gekalmeerd en voelde die zijdezacht aan. Gelukkig had ik geen last van jeuk.

Elk uur kwam de stewardess langs met een blad vol drankjes. Ik koos voor water of appelsap. We waren inmiddels via Canada het luchtruim van de Verenigde Staten binnengevlogen. Er werd een instructiefilm over het invullen van de landingskaarten getoond. Ik had geen visum dus moest ik een groen formulier invullen.

Wat zou Dawn aan hebben? Zou ze haar haren hebben opgestoken als een strenge gouvernante of los als een zelfbewuste vrouw? Ik betrapte mijzelf erop dat ik vaak op mijn horloge keek. Nog anderhalf uur tot de landing. Er werd een warme snack geserveerd dat iets weg had van een burrito.
Ik besloot de mails in kleine snippers te verscheuren en deze bij het afval van de verpakking van de burrito te stoppen. Ik wilde niet het risico lopen dat de immigratiedienst de teksten zou lezen en ik daardoor in de problemen zou komen. Het telefoonnummer van Dawn had ik al opgeslagen in mijn telefoon.

Eindelijk begon het vliegtuig de landing in te zetten. De cabine werd door de stewardessen opgeruimd en na een half uur dalen raakten de wielen van de Airbus de landingsbaan van Hartsfield Airport, Atlanta. Het weer zag er stralend uit. Een kwartier later stonden we aan de gate en kon ik uitstappen. Het wachten op de koffers duurde niet lang in tegenstelling tot de wachtrij voor de customs en immigration. Toen mijn documenten en bagage door de strenge beambten waren bekeken kon ik eindelijk door de schuifdeuren de aankomsthal in lopen. Na een snelle scan zagen Dawn en ik elkaar vrijwel tegelijkertijd. Met energie tred kwam zij op mij afgelopen en we gaven elkaar een hand.
“Did you have a good flight?”
“Yes, but it was very long.”
Meer kon ik even niet bedenken, mijn volle aandacht op Dawn vestigend.
Dawn had waarschijnlijk veel ervaring met nerveuze klanten en nam soepeltjes het heft in handen.
“It’s a short walk to my car and then it’s a 20 minute drive to my house. You’ll be fine.”
 

yoyo

Beginneling
Heel goed!!

Kijk uit naar het vervolg. Als het wederom zo uitgebreid is (wat het leuk maakt!), zal het helaas wel even duren...

Ben benieuwd!
 

werni

Gewaardeerd Lid
Mooi geschreven verhaal. Doordat je vaker wat meer ruimte in de tekst liet, las het tweede deel makkelijker. Het verhaal is boeiend Ik ben benieuwd naar het vervolg. Temeer ik ook een liefhebber ben van het door jou omschreven spel. De combi sm en luiers.
 

RNdU

Superlid
Dag 1

Dawn reed in een Toyota Prius. Mijn koffer en trolley had ik in de kofferbak gelegd en nu zat ik naast Dawn op weg naar haar huis. De airco draaide op volle kracht om de klamme warmte, waarom de zuidelijke staten bekend stonden, buiten te houden. De radio stond op een nieuwszender afgestemd waar een zeer snel sprekende man de routeinformatie aan de luisteraars doorgaf. Het volume stond echter laag waardoor het niet storend was.
Het landschap was wijds maar ook besloten door de heuvels en de uitbundige flora. Discreet probeerde ik Dawn te bekijken. Tot mijn geruststelling leek zij in het echt veel op de foto’s die zij op haar website had geplaatst.

“Is it your first trip to the States?”
“No, I’ve been in New York and San Francisco. But it’s the first time in Atlanta.”
“You’ll enjoy the city. It’s lovely here.

Het eerste wat mij opviel was de ruimte; brede snelwegen, ruim opgezette bebouwing en ik keek belangstellend om mij heen. Ik wilde Dawn niet als enige het gesprek op gang laten houden dus besloot ik haar een paar vragen te stellen.
“Are you born and raised in Atlanta?”
“Yes, it’s my hometown. I moved a couple of times within the region but always stayed in the vicinity of Atlanta.”
Dawn draaide de Interstate 285 op en reed in noordelijke richting. Ze wees naar een bord waar Midwest Cascade op stond.
“Midwest Cascade is where I live. We’re fortunate it’s not rush hour, otherwise it would take us more than an hour. Did you know that during the ’96 Olympics the Interstate highways were continuously jammed? It caused the Olympic committee a lot of headache” zei Dawn grinnikend.
We babbelden de rest van de reis totdat Dawn haar auto naar rechts de oprit op draaide.
“We’re here.”

Het was een groot vrijstaand huis met een prachtig verzorgde tuin vol met azalea’s, Japanse esdoorns en andere schaduwplanten. Het huis was in Victoriaanse stijl gebouwd met rode en zandkleurige bakstenen, gebogen ramen en, ter ondersteuning van de luifel, twee witte pilaren. Het huis stond goed in de verf en het geheel maakte een zeer verzorgde indruk. De omgeving werd gedomineerd door sparren die deel uitmaakten van de uitlopers van een bos.
Ik stapte uit en liep naar de achterzijde van de auto. Dawn liep met mij mee en opende de kofferbak. Met de koffer in mijn ene hand en de trolley in de andere, liep ik achter haar aan het pad op naar de voordeur. Ik bestudeerde nu bewust het uiterlijk van Dawn; ze droeg een spijkerbroek met daarboven een crèmekleurige blouse. Om haar hals droeg zij een zilverkleurige collier, in haar oren zaten pareltjes. Haar lange haren waren achter haar hoofd in een clip gebonden, een lange lok bleef bewust vrij en hing langs haar gezicht. Onder haar spijkerbroek droeg Dawn stijlvolle pumps. Ze had een mooi figuur met de rondingen op de juiste plek. Aan de voorkant had Dawn niet veel, ik schatte maximaal een C-cup. Haar dijen verklapten de paar pondjes teveel maar dat maakte haar voor mij alleen maar aantrekkelijker.

“So, welcome at my home. Would you like to drink anything?”
“Yes, water please” antwoordde ik terwijl ik het interieur van de woning in mij opnam. De entree had een grote trap naar boven. Door de vide kon je de lichtkoepel zien die een diffuus licht doorliet. Het huis had een lichtgekleurde natuurstenen vloer die in wildverband was gelegd, hoge witte wanden en was voor Amerikaanse begrippen modern ingericht. De keuken had wel het obligate eikenhouten motief. Alles was groot in het huis. De oppervlakten waren niet te vergelijken met de Nederlandse standaard. Aan de andere kant van de woonkamer zag ik twee schuifdeuren die half open stonden. Ik liep ernaar toe en zag de kamer die ik van de foto’s herkende. Hier stond het spankingbankje en in een grote vaas in de hoek stond een arsenaal aan slaginstrumenten.

Ik hoorde de hakken van Dawn naderbij komen.
“Have a seat” zei Dawn en ze wees naar de keukentafel die de overgang vormde tussen de keuken en de woonkamer. Ik nam plaats op één van de stoelen. Dawn nam tegenover mij plaats en we keken elkaar in de ogen. Dawn stak van wal:

“Okay, before we start our session I would like you to confirm all the agreements we’ve already made by mail and by Skype.” Dawn schoof een formulier naar mij toe en ging verder.
“I want you to sign this form as a confirmation that you wave any responsibility, you’ll not offend me in any way, use of safe word and so on. Please read it carefully before you sign it.”

En dat deed ik ook. Aandachtig las ik alle voorwaarden door en ik ontdekte niets wat niet eerder was besproken of anders was overeengekomen. Met mijn handtekening ondertekende ik de verklaring. Tevreden nam Dawn het formulier in ontvangst en borg het op in haar map. Ondertussen dronk ik mijn glas water op, de spanning in mijn lijf voelend. Dawn en ik keken elkaar aan en zonder iets te zeggen vertelden we elkaar klaar te zijn om te beginnen.

Dawn nam zoals verwacht het initiatief.
“Well, Roger - dat was de naam die ik mijzelf had aangemeten -, I read your file and I see you have since many, many years difficulties to control your bladder at night, right?” Ik knikte slechts ter bevestiging. De wijze waarop Dawn haar eerste zin had uitgesproken toonde al haar natuurlijke dominantie waardoor ik mij direct klein begon te voelen.
“You visited many doctors, however none of them succeeded in solving your problem. Medication, bedwettingalarm, dry-bedtraining, nothing worked. You’ve been medical examined and there were no physical deficits found. So, my conclusion is that the cause of your problems should be psychological. Do you agree?
Ik antwoordde voorzichtig. “Maybe, I don’t know”.
“Well, that’s exactly what bothers me” vervolgde Dawn. “You don’t seem very concerned. Do you care?”
“Yes I do” antwoordde ik verlegen.
“Then tell me, what have you done or what do you do treat or cope with your problem? Did you find my address yourself or did one of the medical doctors came up with my name?”
“One of my medical doctors mentioned your name. She said that you could possibly help me because your treatment, she said, is somewhat different compared to what we’ve tried so far.”
“So no initiative from you I conclude.”
Ik knikte en zweeg. Dawn ging verder.
“How do you deal with your problem?” herhaalde Dawn het laatste deel van haar vorige vraag.
“What do you mean?” vroeg ik oprecht, niet wetend waar Dawn op doelde.
“Do you wear protective garments?”
Ik bloosde.
“No, I don’t like to wear diapers. I use protective bed sheets. Besides, my problem is not that big, I only wet my bed twice to three times a week.”
Dawn keek mij indringend aan.
“Only twice to three times a week…” Dawn keek in de papieren die zij voor zich had liggen. “According to your medical file you wet your bed every two nights” en Dawn keek mij aan, mijn reactie observerend.
“Well, three times a week, every two days. It’s a small difference. Does it care?”
“A man at your age should care” en Dawn keek mij weer indringend aan.
“Yes I care.” Meer kon ik niet uitbrengen.
“If you care” vervolgde ze, “you’ll be happy to be here and start your training. Do you?”
“Yes I do” en ik wist niet of ik Dawn of mevrouw moest zeggen. Maar Dawn voelde dit feilloos aan.
“Yes I do miss Wilson” corrigeerde ze mij.
“Yes I do miss Wilson” verbeterde ik mijzelf.
“Good boy. So, if you want to start your training you will stay in my house. Will that be a problem?”
“No miss Wilson.”
“And in my house I make the rules” en ze wachtte op mijn reactie.
“Yes miss Wilson.”
“In my house I want you to wear diapers. Is that clear?
Ik kleurde dieprood. Het idee dat ik in haar bijzijn een luier zou dragen deed mij koken van binnen.
Oprecht de indruk hebbende dat het dragen van luiers alleen op ’s nachts betrekking had antwoordde ik:
“Yes miss Wilson.”
“Good boy” zei Dawn tevreden.
“Before you start your training, think well of the consequences you’ll face. Once started there won’t be a way back. Is that clear?”
“Yes miss Wilson.”
“Would you like to have a few minutes to think things over?”
“No miss Wilson, I’m ready to start my training.”
“Okay then. Hand me your passport, wallet and other valuables so I can keep them in my vault.”
“Yes miss Wilson” en ik pakte uit mijn trolley de gevraagde spullen en overhandigde die aan Dawn.
“Very well. Now strip” commandeerde zij.
Deze overgang niet verwachtend aarzelde ik te lang naar het oordeel van Dawn.
“I didn’t hear your answer and I don’t see any movement.”
“I’m sorry miss Wilson. Right away miss Wilson.” Ik begon direct mezelf midden in de kamer uit te kleden. Twee minuten later stond ik in mijn blootje tegenover Dawn. Ik kon mijn opwinding niet verbergen maar Dawn negeerde mijn halfstijve lid.
“Spin around” commandeerde zij mij.
“Yes miss Wilson” en ik draaide langzaam rond. Ik voelde de blik van Dawn in mijn rug en billen prikken.
“Excellent. You may stop turning.”
Dawn stond op en liep op mij af. Ze pakte mij bij de arm en trok mij met haar mee.
“Follow me” zei ze kortaf.
“Yes miss Wilson.” Het was heel vernederend om naakt naast een geklede vrouw te lopen en daardoor had ik al een onderdanige positie ten opzichte van haar.
We liepen naar de kamer die ik van de foto’s kende.
Dawn pakte een ouderwetse keukenstoel uit de hoek en zette die wat meer in het midden van de kamer neer. Ze gebood mij om bij de stoel te wachten. Ik zag dat Dawn een lineaal, plak en paddle pakte. Daarna ging Dawn op de stoel zitten en dirigeerde zij mij over haar knie.
“The first part of my training is always a firm spanking. It helps to show the trainee his place and demonstrates very precise who’s in charge. Understand?”
“Yes miss Wilson.”
Ik voelde dat Dawn met haar hand mijn pols van mijn rechterarm pakte en deze vast op mijn rug duwde. Ik kon geen kant meer op.
“Boys who cannot act their age will be treated exactly the way they behave. So I will treat you as the pissyboy you are. It’s unbelievable that you can’t control your bladder. But don’t worry, you will when I’m ready with you.”
En zonder verdere aankondiging kwam haar hand hard op mijn billen terecht. De ene klap na de andere volgde in een hoog tempo. De enige pauzes die er waren, waren bedoeld om van slaginstrument te wisselen. Na haar hand kwam Dawn met de plak. Mijn billen stonden in brand en de tranen in mijn ogen. Maar Dawn leek het niet te zien of te deren.
“Your butt is turning to a nice shade of red. It’s always such a beautiful sight to see a nice pair of red buttocks.”
Ik voelde de handen van Dawn zachtjes over mijn billen strijken.
“So when I finished your spanking I will put you in diapers which you will be wearing for the next two weeks.”
“No please miss Dawn. Don’t do that. I’m only wetting at night” was mijn zwakke verweer.
“O yes I will. That was part of our agreement in case you forgot.”
“No miss Wilson, I did not forget, but please…” Maar voordat ik mijn kon afmaken ging de spanking verder en was de pijn vele malen erger dan het genot. Dawn ging over mijn grenzen heen. Ik wilde niet nu al het safe word inzetten en beet op mijn tanden terwijl de slagen op mijn billen bleven doorregenen.
“Maybe I’ll put you in double diapers. I’m in charge of you and you’ll obey me whatever I tell you to do. Is that clear?”
“Yes miss Wilson” zei ik tussen mijn snikken door. Mijn tranen liet ik de vrije loop. Ik was in de paar minuten dat ik gespanked was al gebroken en ik zou er nu alles voor over hebben om de slagen te laten ophouden. Maar Dawn stopte niet.
De spanking ging nog minuten lang door en toen ik mocht opstaan was ik zo zwak als blubber. Ik wilde aan mijn billen voelen maar Dawn verbood dat.
“Don’t dare to touch your bottom. Keep your hands at your side.”
“Yes miss Wilson.”
“I think you just learned your first lesson. I’m in charge and you’ll do exactly as I tell you to do.” Haar woorden kwamen zacht maar lieten niets aan onduidelijkheid over. De blik van Dawn was streng zonder gemeen te zijn.
“Come with me” sprak Dawn gedecideerd en ik liet mij door haar leiden naar de woonkamer.
“Stand still.”
Ik stond stil en Dawn draaide van mij weg achter mijn rug.
“Put your hands behind your back.”
Gedwee volgde ik haar opdracht uit en bracht ik mijn armen naar achteren. Tot mijn verrassing voelde ik koud metaal om mijn polsen klikken en waren mijn armen achter mijn rug gekruist geboeid.
Dawn leidde mij naar een hoek in de kamer en duwde een pingpongbal tussen mijn neus en de muur.
“When this ball drops, you’re in serious trouble” sprak Dawn zachtjes in mijn oor.
“Yes miss Wilson”.
“What is the code of your suitcase?”
Ik gaf haar het nummer en met behulp van mijn sleutels had Dawn mijn koffer en trolley spoedig geopend. Ik hoorde haar in mijn bagage rommelen. Vanzelfsprekend durfde ik geen vin te verroeren, laat staan een poging ondernemen om mij om te draaien en te kijken wat Dawn aan het doen was. Ik hoorde Dawn weglopen en weer terugkomen en weer weglopen en weer terugkomen. Uiteindelijk liep ze naar mij toe.
“Good boy” zei ze terwijl haar hand de bal tussen mijn neus en de muur weghaalde.
Toen ik mij omdraaide waren mijn koffer en trolley uit de kamer verdwenen.
“Follow me” en ter ondersteuning van haar opdracht pakte Dawn mij bij mijn oor vast. We liepen naar de gang. Dawn deed een deur open waarachter een trap zat die naar beneden leidde. We daalden af en na een draai stonden we in een open kelderruimte. Dawn liep verder en ik kon niet anders doen dan volgen. In de hoek, verscholen in een grote nis, was de cel die ik op de foto’s had gezien. In het echt zag die er nog bedreigender uit. Er stond een bed in en er was een rode knop. Verder niets, op een paar ijzeren ringen en haken na die uit de muren staken of in de grond waren verankerd. De muren bestonden uit grote betonnen stenen, de tralies waren van dik staal. De deur opende naar binnen en had een flens waardoor die niet naar buiten kon worden gedraaid. Het slot zag er heel sterk uit en vergrendelde de deur op drie punten.
“So this place will be your room for the coming days. You will sleep here and I will lock you up whenever I find it necessary to do so. There’s no light, I decide if it’s dark or light in your prison. Normally I have a bucket for bowel and bladder movements but since you’re going to be diapered I found it useless to keep it in your prison so I removed it. As you can see there’s a red button. I warn you to only use it for emergency reasons. Violation of this rule will result in very severe punishment. Is that clear?”
“Yes miss Wilson.”
“Good. I have a camera pointing in the direction of your prison” en Dawn wees naar een camera die buiten de cel aan het plafond hing. “I can observe you anytime, any moment, also during the night. Remember that.”
“Yes miss Wilson.”
“I put all your clothes in this cupboard” en Dawn draaide de deuren open van de kast die tegenover mijn cel stond.
“I stowed your boxers at another place because you won’t need them during your stay.”
Door deze opmerking begon ik weer te blozen.
“Regarding to your room. As you can see there are multiple possibilities to secure you within your prison. It’s up to you if we do it the hard way or the easy way. If you start making a fuzz or a noise by banging at the bars of your prison, I assure you that you’ll be chained. Understand?
“Yes miss Wilson.”
“Very good. Let’s see. It’s now three pm. I can imagine that it will be hard for you to stay awake for let’s say six more hours. So I suggest that you take a nap for two hours before we’ve dinner.”
“Yes miss Wilson, I would like to take a rest.”
“Right. You stay here, I will collect some stuff we need to get you ready for your nap.”
En zonder op een antwoord te wachten liep Dawn uit de cel en liet zij de deur in het slot vallen. Met mijn geboeide handen kon ik de traliedeur met geen mogelijkheid open krijgen.

Maar ik was niet lang alleen. Ik hoorde Dawn weer eerder aankomen dan dat ik haar zag. In haar handen had zij een stapel luiers en een pak verschoningsdoekjes. Met een bijzondere sleutel opende Dawn de deur en trad mijn cel binnen.
“Turn your back to me” zei ze.
Ik gehoorzaamde en ik voelde dat mijn handboeien werden losgemaakt. Ik durfde niet aan mijn billen te voelen alhoewel de verleiding heel groot was. Maar de ervaren Dawn gaf het antwoord op mijn gevoelens al.
“They’re so nice red. I’m sure they must sting like hell.”
“Yes miss Wilson, they sting indeed.”
“It supposed to sting my boy. Lay on your back on your bed.”
Ik volgde haar opdracht zo snel als ik kon op. Dawn kwam op de rand van het bed zitten en vouwde de eerste luier uit.
“So you don’t like to wear diapers. You’re right, an adult shouldn’t. But if you can’t keep your bed and clothes dry, there’s no other option, is it?”
Het leek erop dat Dawn nog niet eerder grote luiers had gezien want ze bekeek de opengevouwen luier van alle kanten.
“My, my, these are really big. They should fit you well. Come on Roger, lift your butt for miss Wilson.”
Prompt pakte ik met mijn handen mijn enkels vast en trok ik mijn benen naar achteren. Wat onhandig schoof Dawn de luier onder mijn billen, gelukkig wel met de plakkers aan de achterzijde.
Er viel een flinke laag talkpoeder op mijn billen die door Dawn vluchtig werd uitgesmeerd over mijn billen en ballen.
“A boy who acts like a baby should smell like a baby. There’s no other reason why I use this powder” daarmee haar haastig smeerwerk verklarend.
Het vastplakken van de luier ging verbazingwekkend vaardig en voldaan keek miss Wilson op mij neer.
“Stand up boy so I can check your new garment.”
Ik stond direct op, wat onstabiel door de strakke luier. Uit schaamte en onderdanigheid durfde ik miss Wilson niet aan te kijken.
“Spin around.”
Toen ik mij omgedraaid had voelde ik de hand van miss Wilson over mijn billen glijden.
“Those modern diapers are disappointedly quite thin. I might add another diaper to meet the required padding. Lay down on your bed.”
Miss Wilson vouwde een tweede luier open en schoof die onder mijn billen. In no time was deze ook vast getapet, maar niet voordat zij de buitenlaag van de eerste luier had opengetrokken. Daarna moest ik weer opstaan.
“Excellent. Now you look very appropriate dressed.” En terwijl miss Wilson dat zei, klopte ze op mijn dik geluierde billen.
“Your sheets and bedding will definitely stay dry with those double diapers. Still one item to go.” Ik zag miss Wilson een afsluitbare plastic broek pakken die zij aan mij gaf.
“Put these on, the chain on the backside.”
“Yes miss Wilson.”
Ik stopte mijn voeten door de beengaten en trok de plastic broek omhoog, over mijn luier heen.
“Turn around so I can lock the chain.” Miss Wilson had een klein hangslot in haar handen.
“Yes miss Wilson” en ik draaide mij om.
Ik voelde de ketting, die in de band van de plastic broek zat, strakgetrokken worden. Met een klik van het kleine hangslot zat de ketting vast en kon ik met geen mogelijkheid met mijn handen mijn luiers aanraken.
“Go to your bed. I’ll wake you in two hours.”
“Yes miss Wilson” antwoordde ik en ik stapte in mijn bed en schoof onder het dekbed.
Miss Wilson liep mijn cel uit, en trok de traliedeur zachtjes in het slot. Desondanks hoorde je het geluid goed van zwaar metaal op zwaar metaal. De sleutel werd omgedraaid en ik hoorde de grendels van positie verschuiven. Ik zat opgesloten.
Miss Wilson sprak me door de tralies nog een keer toe.
“Remember what I said about making noise. This is the easy way. If you don’t behave I’ll be back to put you in a much more difficult predicament.”
“Yes miss Wilson”.
“Good” was haar korte reactie en miss Wilson deed het licht uit, liep weg in de richting van de deur die naar de trap naar boven leidde.
Ik was alleen maar door de spanning en de lange dag die ik al achter de rug had, viel ik snel in slaap. Zelfs mijn billen, die gloeiden van de spanking, hielden mij niet wakker.

Voor mijn gevoel werd ik midden in mijn slaap gewekt door het opendraaien van het slot van mijn celdeur. Miss Wilson kwam naar binnen en zag mij slaperig gezicht.
“Hello mister bedwetter. It’s time to wake up and to get dressed. It’s almost dinnertime and I suppose you should be quite hungry by now.”
Ik moest wakker worden en door het tijdverschil voelde ik mij heel draaierig. In een helder moment berekende ik dat het ongeveer na middernacht in Nederland moest zijn. En terwijl de uitkomst van mijn rekensom door mijn hoofd tolde, begon mijn buik te rommelen.
“Your stomach gives me the answer to my question” zei miss Wilson op een vriendelijke toon.
Na een kleine minuut was ik helder en sterk genoeg om weer op te staan.
“Come on, follow me.”
Dit keer werd ik niet bij mijn oor gegrepen maar miss Wilson hield mij scherp in de gaten. Naast de kast waar mijn kleren lagen was een wastafelcombinatie met een spiegel.
“Fresh yourself up” en miss Wilson bleef als een bewaker naast mij staan terwijl ik de kraan opendraaide en het washandje van de rand pakte. Het water deed wonderen en in enkele minuten voelde ik mij al een stuk beter. Een warme maaltijd zou de rest doen. Ik droogde mijn gezicht af, fatsoeneerde mijn haren en volgde miss Wilson. Ze opende de kast en bekeek de broeken zorgvuldig. Ik had twee spijkerbroeken meegenomen en drie katoenen voor wanneer ik zou gaan golfen.
Miss Wilson pakte van die drie er één en gaf die aan mij.
“Did you wet?” en zij keek naar mijn luier
“No, I’m still dry miss Wilson.
“Okay. Try these on.”
“But my diaper…”
“Is still dry, yes, you just said that.”
Ik probeerde mijn broek over mijn dubbele luier te krijgen maar wist dat dit een kansloze zaak was.
“It won’t fit” antwoordde ik angstig, bang voor een reprimande.
“I see. Well you stay here and I’ll be back in a minute.” Miss Wilson had zich al half omgedraaid toen zij zich bedacht.
“No, I don’t trust you yet. Come, walk to your cell.”
Ik moest voor de tralies van mijn cel blijven staan en mijn handen door verschillende tralies naar binnen steken. Miss Wilson liep mijn cel in en boeide mijn handen met de handboeien die zij uit de achterzak van haar broek haalde. Door de horizontale tralie kon ik mijn handen niet lager krijgen en zat ik vast.
“They’re quite handy” merkte miss Wilson speels op terwijl ze met haar vingers speels op de boeien tikte.
“Don’t walk away Roger.”

Even later hoorde ik miss Wilson terugkomen. Ze bleef op een kleine afstand achter mij staan.
“Oh, your diapered butt is so adorable. It’s a pity you can’t see it yourself.”
Daarna liep miss Wilson naar binnen en maakte zij mijn handboeien los en stopte die weer in haar achterzak.
“Let’s try this one.”
Ik pakte een donkerblauwe joggingbroek aan en wilde die net aantrekken toen miss Wilson zei:
“Wait, I brought something else you should put on first.” Met een klein lachje op haar gezicht overhandigde ze mij een romper.
“No way I’m going to wear that” reageerde ik geschrokken.
“Oh yes you will Roger. You don’t want to take the risk that people might see the top of your diapers while dining in the restaurant? Won’t you?”
“Are we going to a restaurant and I have to keep these diapers on?”
“Yes, that’s exactly what’s going to happen.”
“No, no, no. I mean, no please, miss Wilson!”
“I think you will in a moment. Raise your pants and follow me.”

We liepen de trap op naar boven. Ik kneep met mijn ogen vanwege het felle licht. Toen ik begreep wat miss Wilson van plan was, lag ik al bijna over haar knie. Met luier en al. Miss Wilson trok de joggingbroek omlaag en pakte mijn rechterarm weer vast en legde die op mijn rug.
“I think that after you met my hairbrush you’ll be more docile.”
En zonder verdere woorden aan de situatie te verspillen kwam de grote brede houten haarborstel hard op de zijkanten van mijn billen terecht. Precies op de plekken waar de absorptielaag ophield. De plastic broek bood geen bescherming en al snel stonden de tranen weer in mijn ogen. Ik probeerde mijn arm en mijzelf los te wurmen om de pijn en de schaamte te stoppen. Maar miss Wilson was een getrainde disciplinarian en hield mij stevig vast zodat ik geen kant op kon.
“If you don’t stop fuzzing, you receive a double dose. Is that clear.”
“Yes miss Wilson” kon ik nog net tussen mijn snikken door uitbrengen.”
Na wat een eeuwigheid duurde, stopte de slagen en mocht ik opstaan. Miss Wilson bleef zitten.
“On your knees” commandeerde ze.
“So, did you learn your lesson?”
“Yes miss Wilson.”
“Look at me when you’re talking to me”.
“Yes miss Wilson” herhaalde ik terwijl ik Dawn in haar mooie ogen keek.
“Would you like to wear your diapers to the restaurant or would you like to continue your spanking and meet my strap?”
Ik zag de strap naast de stoel liggen en die boezemde mij heel veel angst in. Temeer omdat mijn billen door de tweede forse spanking in korte tijd voor mijn gevoel niets meer konden hebben.
“I would like to wear my diapers to the restaurant” mompelde ik als antwoord.
“I didn’t hear you Roger.”
“I would like to wear my diapers to the restaurant miss Wilson” zei ik nogmaals met schaamte in mijn stem.
“Please miss Wilson” vulde zij aan.
“Please miss Wilson” herhaalde ik.
“Now one good sentence”.
“Miss Wilson, may I please wear my diapers to the restaurant?”
“Smart boy” antwoordde miss Wilson tevreden, “Are you going to behave now and do exactly as you’re told from now on?”
“Yes miss Wilson, I will.”
“Very well then.”
Tot mijn verbazing kreeg ik een kus op mijn wang en depte Dawn mijn tranen weg met een zacht doekje. Uit dit moment sprak een intense warmte. We keken elkaar kort aan en even dacht ik dat Dawn misschien zelf geschrokken was van de felheid waarmee zij mij op mijn billen had geslagen. Ze streek nog even door mijn haar en pakte de romper op.
“Put these on, I’ll help you with the snaps in the crotch.”
De romper paste goed en miss Wilson maakte de drukkers vast.
“Thank you miss Wilson.”
Ik trok de joggingbroek over de romper en mijn luiers en ik kreeg van miss Wilson nog één van mijn sweatshirts aangereikt. Toen ik die ook aangetrokken had mocht ik mij in één van de spiegels bekijken. De luier was zichtbaar, zeker als je wist dat ik er één om had. Ik hoopte dat ik met wat geluk niemand in het restaurant mij zou opmerken.
Miss Wilson had een jasje over haar blouse aangetrokken en we liepen samen naar buiten, richting haar auto. Ik hoorde mijn luier en plastic broek kraken. Mijn benen werden licht uit elkaar geduwd door de prop tussen mijn benen.

Miss Wilson reed de auto voor het huis langs waar in de voortuin een soort van rotonde was aangelegd. Ze draaide de straat op en nam het woord.
“I’ll bet you must be hungry by now.”
“Yes I am miss Wilson.”
“It’s a short drive to the restaurant, so we can settle in a few minutes.”
“I’ll hold on miss Wilson.”
“Concerning your diapers, I will neither tell the world myself that you’re wearing them but nor will I deny it when people start making comments. When people start to ask me questions about your diapers, I will confirm that you are diapered indeed for medical reasons. So I will not start a discussion but I will certainly answer questions from other persons about your diapers. Is that clear?”
“Yes miss Wilson, very clear.”
“Very well. I’ve got more rules to explain: Don’t try to take advantage of the situation while we’re in in public in the restaurant. I won’t hesitate to discipline you in front of everyone. If I have to correct you during our diner, you can bet I will punish you very, very hard once back at home. You’ll certainly meet my strap and it’s much more painful cousins and suffer all the other punishments I’ve in stock for you. Got it?
“Yes miss Wilson.”
“Rule number two: In the restaurant you’ll address me as miss Wilson. I’m in charge and I’ll decide what you eat, what you drink and how much you eat and drink. No backtalking.
“Yes miss Wilson.”
“Rule number three: Visits to the bathroom are not allowed of course. Your bathroom is your diaper. Don’t ask if you may go to the bathroom, nor ask for a diaper change. I didn’t bring any spare diapers with me. Second, I don’t want to hear what the condition of your diaper is. So suffer in silence unless I ask you if your wet or messed your diaper. Clear?
“Yes miss Wilson.”
“Very well then. If you follow my rules we might have a very nice time in the restaurant. Look, there it is.”
Ik zag miss Wilson naar de Fridays wijzen, een soort McDonalds met bediening. Nou ja, ze hadden wel een uitgebreide kaart maar het draaide vooral om bier, patat en een flinke hamburger of portie chickenwings.

Het was nog licht toen we uit de auto stapten maar aan de temperatuur voelde je dat de avond al in aantocht was. De warmte van vanmiddag had plaatsgemaakt voor een aangename temperatuur om zonder jas je buiten te begeven. Ik voelde mijn hartslag toenemen toen ik een halve pas achter miss Wilson richting de ingang van Fridays liep. Het parkeerterrein stond vol, een teken dat het druk was in de mall, waar Friday’s aan de buitenkant van was gevestigd. Wellicht zat het restaurant wel ook helemaal vol. Ik bad in stilte dat mijn luier niet zou opvallen. Aan het lopen te voelen moest mijn luier dik zijn en kon het niet anders dan dat iemand het zou opmerken. In gedachten zag ik die persoon staren en vervolgens de tafelgenoot aantikken om vervolgens samen in lachen uit te barsten. Inmiddels liep ik een pas achter miss Wilson. Dit was haar ook opgevallen en zij draaide zich om:

“Come, come my dear, I thought you said you were hungry? Or can’t you walk so fast due to your diaper? Maybe you’re afraid people may see your diaper?”
Ik bloosde en kon even mijn woorden niet vinden.
Miss Wilson had het door en zei:
“Oh Sweety, I’m sorry. I shouldn’t tease you. It’s your first time diapered in public” en nadat miss Wilson haar opmerking had gemaakt verscheen er een plagerige uitdrukking op haar gezicht. Een uitdrukking zoals alleen vrouwen die op kunnen zetten; sensueel, uitdagend, warm. Maar het was ook het gezicht van de vrouw die mijn billen vandaag al twee keer flink onder handen had genomen. Ik was op mijn hoede.

We liepen naar binnen. Het restaurant zat stampvol. Miss Wilson wachtte bij de kansel naast de ingang. Er hing een bordje aan de kansel: “Please wait here to be seated”. Een serveerster had ons al binnen zien komen en was naar ons onderweg. Het was een jonge vrouw met een flinke boezem, de rest was verscholen achter haar sloof.
“Hi, welcome, table for two?”
Miss Wilson was de baas en dat liet zij duidelijk blijken.
“Yes, table for two please.”
“Okay, please follow me.”

We liepen achter de serveerster aan. Miss Wilson voor mij zodat mijn kont voor iedereen goed te zien was. De tafel was natuurlijk aan de andere zijde van het restaurant zodat we de hele tent moesten doorlopen. Miss Wilson ging op het bankje zitten, ik op een stoel er tegenover.
“Would you like to drink anything?”
“Yes please, two diet cokes. One small and one extra large” antwoordde miss Wilson zonder mij aan te kijken, laat staan te vragen. Ik wist na een paar uur al beter dan miss Wilson commentaar te geven en hield dus wijselijk mijn mond. De serveerster deed haar best de situatie te negeren maar slaagde daar net niet in.
“Would you like to have dinner?” vervolgde ze.
“Yes please” antwoordde miss Wilson.
De serveerster wist voldoende en liep weg om de bestelling in orde te maken.

Zoals te verwachten had miss Wilson ook de keuze voor mij gemaakt wat het eten betreft. Na anderhalf uur, twee grote coke light en één kleine plus een grote portie friet met een quarterpounder in mijn buik, maakten we aanstalten het restaurant te verlaten. Het was in het restaurant gelukkig schemerig en lawaaiig. Ik maakte mij geen zorgen dat iemand iets zou zien, en als het al zo zou zijn, dan gingen we toch naar huis. Door alle cola die ik had gedronken stond mijn blaas op knappen. Bij de auto aangekomen had ik gelukkig even de tijd om te ontspannen en mijn plas te laten lopen terwijl miss Wilson haar pumps inruilde voor platte schoenen voor tijdens het rijden. Mijn luier zat vol en ik voelde ‘m hangen tegen mijn romper aan die op zijn beurt weer tegendruk gaf. Zittend op de voorstoel maakten mijn billen vol contact met de natte luier. Ik voelde mij vrij; blij verlost te zijn van de volle blaas en blij dat het hoofdstuk restaurant achter mij lag. Nu nog afwachten wat miss Wilson voor mij in petto had.

“So dear, did you like your dinner?”
“Yes miss Wilson, it was very good.”
“I suppose your bladder must be quite full by now or did you release yourself in your diaper? I can imagine it’s must be very embarrassing to use your diaper. But you haven’t got a choice, do you?”
Ze wachtte niet op een antwoord en concentreerde zich op de weg.

Thuis aangekomen werd ik gecommandeerd om mij uit te kleden, met uitzondering van mijn luier. Niet dat ik die kon afdoen door de afgesloten plastic broek. Een fractie later stond ik naakt in mijn luier voor miss Wilson. Ze ging zitten en liet een stilte vallen die voor mij met de tel pijnlijker werd.
Miss Wilson bestudeerde mij nauwgezet en de machtsafstand kon niet groter zijn dan dat die nu was.

“It looks like someone peed in his diaper.” Haar hand gleed over de plastic broek heen en vervolgens hield ze het middenstuk van mijn luier dat slap tussen mijn benen hing in haar hand.
“Do you want a diaper change Roger?”
“Yes miss Wilson.”
“Very well, ask me then.”
“May I change my diaper miss Wilson?”
“Yes you may.”
Ze pakte de sleutel van het slot van mijn plastic broek en maakte die los.
“Follow me”
We liepen naar de kelder. Daar was een douchecel waar ik mij in drie minuten moest wassen. Dat lukte en weer even later stond ik afgedroogd bij de wastafel.
“Brush your teeth.”
“Yes miss Wilson” en ik voerde haar opdracht uit.
Ondertussen had zij nieuwe luiers gepakt en met deze in haar hand liep zij naar mijn cel toe. Zonder dat miss Wilson iets had gezegd wist ik dat ik moest volgen.

Ze pakte een stoel en ging zitten. Ik vreesde voor wat er zou komen maar wist tegelijkertijd dat er geen ontkomen aan was. Tien minuten later stonden mijn billen in vuur en vlam en was ik geïnformeerd dat ik elke dag ’s ochtends en ’s avonds een flinke spanking zou krijgen. Het maakte niet uit of ik goed had geluisterd. Als dat niet het geval was, zou ik daarvoor apart gestraft worden.

Op het bed werd de eerste luier uitgelegd. Miss Wilson gebaarde dat ik op de luier moest gaan liggen.
“You know the drill” zei ze kortaf en snel pakte ik mijn enkels. Kort daarna stopte miss Wilson twee keer iets tussen mijn billen. Ik vermoedde dat het laxeerpillen waren maar ik durfde het niet te vragen. Ook nu weer kreeg ik een dubbele luier om met een afsluitbare plastic broek. Mijn pyjama bestaat normaal gesproken uit een t-shirt en mijn boxer maar omdat miss Wilson die had weggenomen bleef alleen mijn t-shirt over. Bij nader inzien vond miss Wilson deze toch niet geschikt en pakte zij de romper en gebood mij deze aan te trekken.

“You’re appropriately dressed for the night. Just one more thing.”
Ik zag miss Wilson twee wanten tevoorschijn halen.
“Give me your left hand.”
“Yes miss Wilson” en ik deed mijn linkerhand naar voren. Miss Wilson deed de want om mijn hand en pols en sloot die met een klein hangslotje af. Daarna deed zij met mijn rechterhand hetzelfde. Ik kon mijn handen niet meer gebruiken.

“Go into your bed”
“Yes miss Wilson” en ik kroop onder het dekbed.
“Goodnight diaperboy and remember what I said about the red button and making noise.”
“Yes miss Wilson. Goodnight”
“One more thing diaperboy: When I come to open your cell, you’d better be standing ready in front of the bars with your hands through the openings. Your bed should be made. Is that clear?”
“Yes miss Wilson.”
“I’ll bet it is, otherwise punishment will follow.

En zonder om te kijken verliet zij mijn cel, sloot de traliedeur en draaide de sleutel tweemaal om. Ik hoorde de grendels op hun plek schuiven. Daarna het weglopen van miss Wilson en het licht dat uitging. Het was donker. Ik was opgesloten en mijn handen kon ik niet gebruiken. En als ik die al kon gebruiken, dan kon ik nog mijn luier niet afdoen. Ik vroeg mij af hoe laat miss Wilson mij zou halen; maar ik had ook geen klok, alleen een klein raampje wat zich om de hoek van mijn cel bevond. Ik kon daar niet doorheen kijken vanuit mijn cel. Het zou dus een gok worden. Misschien zou ik wel een uur of langer moeten wachten. Mijn hele situatie wond mij zodanig op dat ik ondanks alle beperkingen die ik had met een beetje wrijven van mijn want over de voorkant van mijn romper een orgasme kreeg. Niet lang daarna begonnen mijn darmen zich te roeren. Wat ik vermoedde was juist. Miss Wilson had mij laxeerpillen gegeven. Na een kwartier waarin de spanning zich opbouwde, explodeerden mijn billen en vulde ik mijn luier van voor tot achter met een dikke laag met een toegift van mijn volle blaas. Ondanks de viezigheid in mijn luier was ik bekaf van de emoties en de lange reis. Ik viel dan ook snel in slaap.
 

RNdU

Superlid
Dag 2

De straf

Na een diepe slaap die volgens mij een uur of zes geduurd had, begon ik lichter te slapen. Het tijdsverschil zou een rol hierin kunnen spelen of de laatste woorden van miss Wilson dat ik ervoor moest zorgen klaar te staan wanneer zij voor mijn cel stond, met mijn bed opgemaakt. Ik moest er rekening mee houden dat ik door de wanten om mijn handen meer tijd nodig zou hebben dan normaal. Ik probeerde mij half om te draaien om op mijn zij te kunnen liggen. Door het draaien voelde ik mijn poepluier en verlangde ik naar een schone broek. Het op mijn zij liggen, wat normaal mijn favoriete slaaphouding is, voelde door de prop tussen mijn benen minder fijn aan. En zo begon ik te woelen. Opeens moest ik aan de camera denken die tegenover mijn cel aan het plafond hing. Zou miss Wilson mij nu bekijken? vroeg ik mij af.

Na een tijdje voelde ik dat ik niet meer zou kunnen slapen en ging ik uit bed. Ik probeerde mijn bed zo goed als ik kon op te maken. Uiteindelijk lukte het voor mijn gevoel heel goed en liep ik naar de tralies van mijn cel toe. Ik voelde door het leer van mijn wanten de tralies die er erg sterk uitzagen. Voorzichtig probeerde ik de tralies te bewegen, zo min mogelijk geluid proberen te maken, maar alles zat muurvast. Ik liep naar de deur van mijn cel en bestudeerde het slot. Ook die boezemde angst in; zonder de juiste sleutel zou ik die niet open kunnen krijgen. Sterker nog al had ik de sleutel wel gehad, dan was het slot onbereikbaar vanaf de binnenkant van de cel. Aan alles was gedacht. Zonder sleutel, met mijn handen in de wanten hoefde ik helemaal geen illusies te koesteren dat ik zou kunnen ontsnappen. Ik zat opgesloten en was afhankelijk van het moment dat miss Wilson zou komen. Ik hoopte dat dat moment snel zou aanbreken. Ik stak mijn wanten door de tralies en wachtte in mijn lot berustend op miss Wilson, ondertussen een flinke plas in mijn luier laten lopend.

Het duurde nog lang voordat het licht aangedaan werd en ik de voetstappen van miss Wilson hoorde. Zelfverzekerd, adembenemend mooi en met een keurende blik liep zij naar mij toe, op een meter van de tralies halt houdend.

“Good morning dear. Did you sleep well? I see you took notice of my last words yesterday. Good boy. But look at you; locked away, standing in your prison cell. Nowhere to go. I assume you studied the bars and the locks of your door. Pretty impressive huh? I can assure you you won’t make any chance of getting out of your cell without me. And I must not forget those nice mittens I put on your hands. You must feel so helpless right now. Locked up, no clue of the time, and a filthy diaper taped around your bottom. I can smell you made a big mess and I can see you’ve soaked it to the limit. Ow, and how pity you are. You can’t even take your diaper off yourself. You need miss Wilson to do that. Isn’t that humiliating Roger?”
Ik knikte en antwoordde: “Yes miss Wilson.”
“I know it is and I guess you would like a fresh diaper, would you?”
“Yes miss Wilson.”
“Then tell me how much you would like a fresh diaper stinkyboy.”
“Please miss Wilson, I would like to be changed very, very much.”
“That’s not enough Roger. I don’t hear any desperation in your voice. Maybe I should take your back to Fridays in this diaper.”
“No miss Wilson, please don’t do that. I’ll do anything for a change.”
“Oh yes, you certainly will because you don’t have a choice anyway. But since I consider your offer quite fair, I’d like to accept it.”
“Thank you miss Wilson.”

Dezelfde grijns als gisterenavond verscheen op het gezicht van miss Wilson.
“You respond quite predictable Roger. You don’t surprise me so far. You tend to be humble and I like humble boys because they know their place. To stress the point that you’ll do everything for me and especially the fact you offered to do anything for a clean diaper, I brought this.” Miss Wilson liet een houten paddle zien die met kleine gaatjes was geperforeerd.

“This is a very nice paddle. I just received it so it hasn’t be tried before but the comments from earlier buyers were quite interesting. They said the paddle will inflict a solid feeling of pain, turns the skin to deep red and makes sure your sub will listen very well to the owner.” Demonstratief sloeg miss Wilson met de paddle zachtjes in haar eigen hand. Ik kon mij de recensies goed voorstellen. De paddle leek een cm of dertig, veertig lang en zag er solide uit. Die zou niet buigen wanneer miss Wilson hiermee mijn billen zou raken.

“Well, can I take your word that you will present your butt to my paddle? After you’ve changed of course.”
Miss Wilson vond dat ik te lang wachtte met antwoorden.
“Maybe you would like to stay in your dirty diaper in your cell?”
“No miss Wilson, please. I will be ready for my spanking after my change.”
“Sorry to correct you my dear, You should be ready for your paddling. That’s something different. But you can tell the difference very well afterwards.”

Miss Wilson opende mijn celdeur en ik liep voor haar uit naar de wascabine in de kelder. Daar deed zij mijn wanten af en zag ik sinds lange tijd weer mijn eigen handen. Vervolgens werd het slot van mijn plastic broek geopend en kon ik die uittrekken. De plastic broek en de romper verdwenen in de wasmachine. Ik kreeg een vuilniszak aangereikt en een doos met schoonmaakdoekjes. Ik moest in een half uur mijzelf verschoond hebben, fris gewassen en geschoren. Kortom, klaar om mijn ‘paddling’ te ondergaan. Elke seconde te laat zou een extra tik met de paddle zijn. Miss Wilson drukte de stopwatch in toen zij wegliep naar boven toe, niet geconfronteerd willen worden met mijn vuile luier.

Ik probeerde mij zo snel mogelijk te verschonen en nam risico’s. In de haast raakten mijn handen ook bevuild en moest ik oppassen dat er ‘ongewenst materiaal’ buiten de vuilniszak belandde. Mijn glad gewaxte billen waren nu een zegen. Het vereenvoudigde het schoonmaken aanzienlijk. Na enige tijd beoordeelde ik mijzelf schoon genoeg om onder de douche te stappen. Ik draaide de kraan open en al snel kwam er een heerlijk warme straal uit de douchekop. Het water spoelde de laatste restjes weg en na mijn handen te hebben gewassen, schrobde ik de rest van mijn lijf schoon en waste ik mijn haren. De verleiding was groot om lang onder de douche te blijven staan om lekker wakker te worden en te kunnen ontspannen maar de stopwatch tikte onverbiddelijk door. Ik draaide snel de kraan dicht en droogde me met een ruwe handdoek, had miss Wilson deze express gegeven?, zo goed mogelijk af. Daarna liet ik de wastafel vollopen met heet water en legde ik mijn scheermes erin. Het scheren ging vlotjes en na het verzorgen van mijn haar en het deo-en was ik klaar voor miss Wilson. Gelukkig op tijd want nog geen minuut later kwam zij terug de kelder in.

“Time’s up Roger. You’d better be ready.”
Miss Wilson stond voor mij en bekeek mij kritisch. Als een klein kind werd ik gecontroleerd of ik mij goed gewassen, afgedroogd en verzorgd had. Gelukkig had ik de toets doorstaan en werd ik aan mijn arm mee naar boven geleid. Volgens verwachting liep miss Wilson naar de spanking kamer maar ik kreeg het toch wel benauwd toen zij niet haar stoel pakte maar mij naar het spankingbankje dirigeerde.

“It’s time for you to meet my very special spanking horse. Put your knees on the supports at the sides and bent over.”
“Yes miss Wilson” zei ik direct en tegelijkertijd maakte ik aanstalten om mijn linker onderbeen op de steun te zetten. Ik wilde miss Wilson zo gunstig mogelijk stemmen in de hoop dat daardoor de paddling minder hard zou zijn. Nadat mijn linker onderbeen goed lag, tilde ik mijn rechterbeen op en legde die op de steun aan de andere kant van het bankje. Ik boog voorover en legde mijn buik op het zachte leer. De steunen voor mijn benen voelden ook comfortabel aan maar dat was een pleister op de wond. Miss Wilson stond achter mij en ik voelde en zag half hoe zij de riemen rond mijn benen vastgespte.

“We don’t want you to walk away during your punishment.” Miss Wilson pakte de brede riem die mijn middel tegen het bankje zou vastdrukken. De brede riem was meervoudig gevoerd en voelde even zacht aan als de andere riemen. Met twee smallere riemen werd de brede riem strakgetrokken en gefixeerd. Ik was nu al niet meer in staat om mijzelf te bevrijden maar toch ging miss Wilson verder. Ik kreeg polsboeien om en een korte haak met bajonetsluiting die miss Wilson uit haar broekzak haalde was de schakel tussen de ring van mijn boei en de ring die aan het bankje was vastgeschroefd. Met mijn andere pols gebeurde hetzelfde. Ik kon niet bij de bajonetsluiting komen, de sluiting was te klein en of mijn vingers niet lang genoeg om erbij te komen. Met opgetrokken benen en dito gebogen armen lag ik vast, mijn billen op een presenteerblaadje voor miss Wilson. Ze kwam voor mij staan en ik moest moeite doen om mijn hoofd op te tillen en haar aan te kijken.
“Look how beautiful. I presume you must feel quite vulnerable now. And you should. There’s nowhere to go. Your bum and your balls are at full display. Wiggle your butt for me to see if you can move.”
Ik probeerde mijn billen te bewegen maar meer dan een paar centimeter lukte dat niet.
“Excellent.” Miss Wilson hield een kleine pauze om mijn afhankelijkheid van haar te accentueren.
“I’ve one belt left. Maybe you did notice, maybe not.”
Ik boog mijn hoofd weer omhoog maar de spanning op mijn nek was te groot om dat lang vol te houden. Ik kon nog net antwoorden:
“No miss Wilson, I didn’t notice.”
“I will tell you. It’s a belt to strap your neck to the horse and will immobilize you completely when fastened. Your head will be forced sideways. It’s a very harsh position. For now, I won’t use it but sure I will if you’re behaving badly. Is that clear?”
“Yes miss Wilson, it’s very clear and I will behave miss Wilson.”
“Good boy.”

Ze plaatste de bekende stoel een meter voor mijn gezicht en legde daar de nieuwe houten paddle op en een leren plak.
“I want you to look at the implements I will be using on you shortly” droeg miss Wilson mij op. “And in the meantime I want you to try to break loose. I want you to see you struggling to get out of your bonds.”
“Yes miss Wilson” antwoordde ik maar zij liep al weg, waarheen kon ik niet zien omdat mijn billen gericht waren naar de schuifdeuren. Ik hoorde haar voetstappen steeds zachter worden. Ondanks dat ik wist dat miss Wilson weg was, durfde ik niet haar opdracht te negeren. Met verwoede pogingen probeerde ik mijn riemen los te krijgen, maar wat ik ook probeerde ze gaven niets mee en na een korte tijd lag ik bezweet, uitgeput en nog steeds vastgebonden op het spankingbankje. Kort daarna kwam miss Wilson weer terug. Toen zij naast mij stond, zag ik dat zij een kop koffie en een tijdschrift in haar hand had. Zij plaatste beide zaken op een klein rond tafeltje en keek vervolgens mij met een glimlach aan.

“Well done my boy. Your face tells me you definitely tried to break loose. But no result as I can see. You’re still strapped to my spanking horse. While I drink my coffee and read my freshly delivered magazine I want you to look at the paddle and strap on the chair.”
“Yes miss Wilson” en ik draaide mijn hoofd weer rechtop, de meest pijnvolle positie.
Ik hoorde miss Wilson door het tijdschrift bladeren, haar beker koffie pakken, deze weer neerzetten en na enige tijd weer oppakken en weer neerzetten. Ondertussen bleef ik naar de stoel kijken en de paddle en plak die daarop lagen. Het wachten bouwde de spanning verder op en maakte mij nerveuzer. Uiteindelijk verscheen miss Wilson voor mijn ogen. Ik zag dat zij een zwarte pantalon droeg met rechte pijpen. Een model dat ook in Nederland door veel vrouwen op het werk wordt gedragen. Daaronder droeg miss Wilson zwarte pumps. Boven haar broek droeg zij een witte blouse. Het geheel gaf miss Wilson een zakelijke, strenge uitstraling. Maar de zorgvuldig aangebrachte make up maakte ook dat miss Wilson er heel vrouwelijk uitzag.

“It’s time for your punishment. But one more thing” zei miss Wilson terwijl ze de houten paddle van de stoel pakte. “I don’t have neighbours but I won’t tolerate any noise except softly cries. If you start to scream or yell, you’ll get a gag.” Miss Wilson legde demonstratief de gag op de stoel op de plaats waar de houten paddle zojuist had gelegen. Het was een grote ronde gag, gemaakt van sponsachtig materiaal. Door het midden liep een riempje wat afgesloten kon worden.
“I understand miss Wilson”
“Good. Well no time to waste” en ik zag miss Wilson uit mijn beeld verdwijnen naar achteren toe, richting mijn billen.

Ik voelde hoe miss Wilson de houten paddle tegen mijn billen hield. Daarna werd het contact verbroken en daarna hoorde ik de paddle door de lucht fluiten, in een fractie van een seconde gevolgd door een enorme klap.
“Aaah” schreeuwde ik, verrast door de klap en de pijn die daar direct op volgde. Ik trok aan mijn boeien maar wist dat elke poging om los te komen tevergeefs zou zijn.
De tweede klap volgde, snel gevolgd door de derde, vierde en vijfde. Gelukkig kon ik mijn kaken op elkaar houden ondanks dat de pijn enorm was.
“It’s amazing” hoorde ik miss Wilson achter mij zeggen. Ik voelde hoe haar hand over mijn billen streek.
“I never expected this paddle would made such nice marks.” Miss Wilson leek in haar nopjes met de nieuwe slagwapen.
“You should see your butt. It’s already turning red and blue. Are you ready for the next five strokes?”
Eigenlijk niet maar dat durfde ik niet te zeggen.
“Yes miss Wilson.”
“Good boy”
En daarna volgde klap zes, zeven, acht, negen en tien elkaar in een hoog tempo op. Ik schreeuwde het uit bij iedere klap. Na de serie van vijf volgde weer een inspectie. De tranen stroomden uit mijn ogen en ik voelde dat mijn gezicht rood was van de pijn.
Miss Wilson liep naar voren toe en zakte door haar knieën zodat zij op ooghoogte kwam.
“Dear, dear. It seems that I have a real baby in the house; In need of diapers and crying and yelling when punished. You remembered what I just said about making noise, did you? En terwijl zij die woorden zachtjes maar ook op autoritaire wijze sprak keek miss Wilson mij indringend aan. Ze veegde met haar vinger mijn tranen weg.
Ik knikte ja ter bevestiging, niet de kracht hebbende om te praten.
Miss Wilson leek het te accepteren want zij sprak verder.
“Good, then you’ll also know what the consequences are of your screaming.”
Ik knikte wederom. Ik zag miss Wilson naar de stoel reiken waar de gag op lag. Ze pakte ‘m op en kneep de sponsachtige bal een beetje samen.
“Open very wide Roger.”
Ik deed mijn mond zo wijd mogelijk open en ik voelde hoe miss Wilson de bal zorgvuldig in mijn mond stopte tot het riempje tegen mijn mondhoeken kwam. Zij hield vervolgens één hand voor mijn mond om te voorkomen dat ik de gag uit mijn mond zou duwen en met haar andere hand nam miss Wilson de beide uiteinden van het riempje vast. Ik voelde hoe het riempje strakgetrokken werd en strak bleef zitten. Daarna veerde miss Wilson weer op en voelde ik haar hand op mijn wang.

“Now you can make all the noise you want but it won’t harm anyone and neither will your cries stop me from punishing you.”

De bal in mijn mond zette uit en ik voelde hoe heel mijn mond gevuld werd door de gag. Mijn kaken werden uit elkaar geduwd. Gelukkig kon ik nog wel goed ademen.

Miss Wilson liep weer naar achteren en streek met haar handen over mijn billen.
“Wow, they’re on fire. I think you will remember this paddling for a long time. And that’s exactly what it should do.”

Miss Wilson kwam weer naar mijn hoofd toe gelopen en zakte door haar knieën.
“If you want me to stop your paddling, you may say it now. If not, I will continue as long as I seem fit.” Miss Wilson pauzeerde even maar bleef mij aankijken. Het voelde heel vernederend geen kant uit te kunnen en ook niet te kunnen praten. Ik wilde de paddling laten stoppen. Het had meer pijn gedaan dan mij lief was en dat ik opwindend vond en dat probeerde ik miss Wilson ook te laten weten:
“Bwweefff miff Wifffon fffobb ffaabbbiin mmee.”
Miss Wilson keek mij aandoenlijk aan.
“Sorry Roger, I don’t understand any word you just said. If you want something, you should speak more clearly.”
Ik wist dat miss Wilson een spel met mij speelde maar ik wilde zo graag dat de paddling zou stoppen dat ik daarvoor de vernedering wilde ondergaan en het spel meespeelde. Zo duidelijk mogelijk herhaalde ik mijn verzoek:
“Bweeff miff Wiffonn, ffoobb faabbbinn mme.”
“I’m sorry Roger but you speak very poorly. I conclude that I have to continue your paddling.” En met een elegante tred liep miss Wilson weer naar achteren.
Ik voelde hoe miss Wilson de paddle weer tegen mijn billen aan hield. Ik spande mijn spieren om de klap op te vangen. Echter, tegen de impact van het houten slagwapen was geen kruid gewassen. Ik schreeuwde het uit in mijn gag. Mijn ogen schoten vol tranen. Een serie van vijf klappen kwamen op mijn billen neer. Na een korte pauze en controle van mijn billen volgden een tweede serie en weer een pauze en toen een derde serie van vijf. Ik huilde van de pijn en ik lag krachteloos in mijn boeien op het spankingbankje. Mijn borstkas ging diep heen en weer van het snikken. Ik voelde mij erg klein en vernederd. Voetstappen kwamen op mij af. Miss Wilson kwam terug uit de woonkamer of de keuken, dat kon ik niet zien. Evenmin had ik gehoord dat zij was weggelopen.

Ik voelde de handen van miss Wilson op mijn rug. Ze maakte de riempjes van de brede riem op mijn rug los. Daarna volgden de riemen om mijn benen en als laatste mijn polsboeien. Miss Wilson hielp mij voorzichtig overeind. Al die tijd werd er gezwegen. Ik kreeg mijn snikken en mij zelf weer enigszins onder controle. De hand van miss Wilson streek door mijn haren en haar duim ging een paar keer over mijn wang. Het was een duidelijk teken dat de straf erop zat. Toch maakte miss Wilson de gag nog niet los en zelf durfde ik er niet over te beginnen. Lijdzaam volgde ik haar bewegingen, klaar om direct in actie te komen wanneer miss Wilson dat zou bevelen.

“My my, you cried a lot. Haven’t been paddled or punished before I guess?”
Ik knikte nee ter bevestiging.
“Right” was het korte antwoord van miss Wilson die begreep dat haar veronderstelling juist was.
“Well, you can look forward to have at least one paddling or similar punishment a day if you choose to stay for the full two weeks and complete your program. I want you to think about that.”
Ik knikte nogmaals ter bevestiging.
Miss Wilson gaf mij het glaasje water wat ik in drie snelle slokken opdronk.
“I’m going to remove your gag. The first thing I want to hear is a thank you. Is that clear?”
Ik knikte voor de derde keer.
Even later was de gag uit mijn mond en kon ik mijn pijnlijke kaken weer een beetje bewegen.
“Thank you miss Wilson for the paddling you gave me.”
“All right my boy. Come, follow me to the kitchen where you can have breakfast. In the meantime we’ll evaluate our first day. It’s up to you if you want to leave or to stay.”
“Yes miss Wilson” en ik volgde haar naar de keuken. Ik wilde heel graag mijn billen voelen en bekijken maar voelde aan dat dit niet de goedkeuring van miss Wilson zou hebben. Er stond een stoel klaar voor mij. Het was bedekt met een handdoek zodat ik niet met mijn blote billen op de bekleding kwam. Tijdens het zitten voelde ik de pijn nog meer dan dat ik staand en lopend had gevoeld.
 

Fish

Beginneling
I think Georgia is Eastern time so that would be a 6 hour time difference, not a 7 hour time difference. I like the story, it was a little slow to get going but I like the storyline. The only thing that really bugs me about it is that Dawn does not sound American at all. If she was born and raised in Georgia she really would not be talking like that. You made a couple mistakes but your english is, for the most part, pretty good, but the voice is still very european. What "region" is she talking about? When writing American English you can't just use "region" everywhere you would use "regio" it's "area" and "in the viscinity of Atlanta?" Nice word, awkward in that sentence, even more awkward that she's using it while talking to someone from out of the country. We don't up our vocabularies when talking to foreigners, we just talk louder.
"would you like to drink anything"-> "would you like anything to drink"

Maybe you could just write her part in Dutch since the people here make a stink every time anyone uses English...it's just that you and everyone else except me seem to get a pass. Anyway, it just really bugs that when I read her part my brain automatically gives her a British (and occasionally Dutch) because of the wording.
 

werni

Gewaardeerd Lid
Jammer dan Fish. het verhaal is bestemd voor de nederlandse markt. Door een liefhebber geschreven met een ruime fantasie. Hij hoeft niet te weten hoe talen in diverse landen precies gesproken wordt. Voor mij doet het geen afbreuk aan het verhaal. Een verhaal geschreven door een liefhebber niet door een prof.

Vooral doorgaan!!!!!

groetjes
werni
 

Snakebite

Superlid
Forumleiding
Het stoort mij persoonlijk ook niet. Maar dit is natuurlijk wel uitstekende, opbouwende kritiek. Fish probeert duidelijk tips te geven, en niet het verhaal af te kraken. En tips van iemand UIT de VS over een verhaal dat zich afspeelt IN de VS, zijn dan waardevol. :) Als RPV het verhaal zo realistisch mogelijk wil houden, dan kan hij hier zeker iets mee. De comment van Fish zomaar even wegwuiven, is kortzichtig.

Bovendien, iedereen heeft het recht om zijn of haar mening te uiten. En iedereen heeft dan weer het recht die mening al dan niet te negeren. :p
 

Fish

Beginneling
Ik wil mijn mening ook duidelijk uitleggen, want dat heb ik niet gedaan. Ik vind het een heel goed verhaal, en heel realistisch, die stuk in de vliegtuig..oh man ik voelde dat ik echt in een vliegtuig met hem zat. Daarom stoort de Engels van Dawn mij een beetje. Ik ben mezelf helemaal in de verhaal kwijt tot Dawn iets raar of verkeerd zegt dan ben ik terug in het echte leven gegooid.
 
S

silentsorrow

Guest
Ach, als ik jouw berichten lees Fish, dan zie ik ook wel wat verbeterpunten. Maar ik weet dat je een Amerikaanse bent en dat je je best doet. Je berichten zijn goed te begrijpen en dat waardeer ik al zo dat ik het wel uit mijn hoofd laat om daar kritiek op te geven. Temeer omdat het vrij zinloos is jou een les in de Nederlandse taal te geven, zolang je voor 99% van de tijd nog Amerikaans-Engels zult spreken.
 

Fish

Beginneling
als iedereen boos word als iemand advies geeft en we alleen dingen zoals, "ga door" en "ik wacht op een vervolg" kunnen schrijven dan er kan beter geen reacties zijn. Ik heb nooit gezegt dat mijn Nederlands goed is (maar ik schrijf ook geen verhaal in het Nederlands) en als ik advies geef over iemand zijn Engels dat betekent ook niet dat zijn Engels slecht is.

Als je bij een vriend gaat en zijn huis is altijd zo een rommel je zou niks zeggen over een trui die op de vloer ligt, het zou ook niet opvallen. Maar als zijn huis altijd netjes en in ordnung is dan de trui zou wel opvallen en je zou het misschien in de kast hangen omdat je weet dat je vriend dat zou willen. Dit verhaal is op een hogere niveau geschreven dan veel andere, je kunt zien dat het tijd duurt om te schrijven, dat dit verhaal belangrijk is voor de schrijver. Daarom geef ik die advies. Het is zo bijna perfekt dat het zonde zou zijn als ik niks zei.

Dat Rael niet tegen corrigeren kan wist ik al...zelfs als het voor iemand anders bedoelt was! Mensen zoals hem zou het heel moeilijk hebben in het leven. Als je denkt dat jij het altijd beter weet, en altijd advies als schelden aanpakt en in plaats van luisteren naar het advies je denkt alleen over hoe je de adviesgever terug kunt slaan dan je zou niks leren. Dat ik niet voldoende Nederlands spreekt betekent niet dat mijn advies in het Engels minderwaardig is.
 

Snakebite

Superlid
Forumleiding
Kom op, mensen. Laten we het gezellig houden! !1

Fish heeft goede, opbouwende kritiek gegeven, en het is aan de schrijver om te kijken of hij er iets mee kan, of wil, doen. :)

De discussie over talen hebben we nu al zo vaak gehad; laat het gewoon rusten. Bevalt een bericht je niet? Lekker negeren en fluitend door naar een ander topic! :D
 

Delete

Superlid
Ah joh, allemaal niet zo druk maken.
Ik was al helemaal blij dat er gereageerd was op dit topic dus dacht dat er een nieuw hoofdstuk bij was.
Echt het eerste verhaal waar ik gewoon op een nieuw hoofdstuk wacht.
 

Abbjornnl

Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
Het verhaal is prima geschreven en de stukjes die amerikaans zouden zijn geschreven daar had ik zelf niet op gelet (kan zelf prima engels lezen) maar fish heeft wel een puntje idd met het woord voor omgeving. Voor de rest hoop ik wel dat er snel een nieuw hoofdstuk zal komen.
 

werni

Gewaardeerd Lid
Volgens mij kun je zowat op alle verhalen kritiek hebben. Taalgebruik, indeling, grammatica etc.. Dit is echter geen leerprogramma. Waarom kritiek op het gebruik van de engelse taal in een prachtig verhaal?
Maar boos ben ik niet op je Fish! Ik vind dat dit soor commentaar mensen kan weerhouden om te schrijven. Dat zou ik jammer vinden.
groet
Werni
 
Bovenaan