Het bedplassen begon na de scheiding van mijn ouders. Eerst had mijn moeder begrip getoond. Maar naarmate de frequentie van een nat bed toenam, nam de ergernis ook toe. Op een dag besloot ze mij 's nachts weer een luier om te doen. Over de luier trok ze me nog een ouderwetse plastiekbroek aan. Deze actie leidde niet naar het beoogde resultaat. In tegendeel. Sinds die maatregel ontwaak ik elke ochtend met een natte luier.
“Het kind in de man wordt vaak door vrouwen herkend. Mannen ontkennen het bestaan ervan. Bent u het zat? Stuur uw man of zoon naar ons toe. Wij zorgen na overleg met u voor een juiste behandeling Neem contact met ons op voor meer informatie.”
Mijn moeder laat mij deze advertentie zien nadat ik op een ochtend weer met een natte luier wakker ben geworden. “Ik heb contact met hun gezocht en afgesproken dat je voor een behandeling naar hun toegaat. Je houdt de luier om zodat ze daar kunnen bepalen hoe je behandeling er voor een 17 jarige uit moet gaan zien.” Natuurlijk protesteerde ik en weigerde zelfs.
Maar toen mijn moeder dreigde foto's van mij met luier om op het internet te zetten brak mijn verzet.
Nu sta ik daar voor de deur terwijl de bel nog nagalmt. Ik hoor gemorrel aan het slot daarna slaat de deur open. Een aantrekkelijke vrouw uitdagend gekleed in korte rok en schoenen met hoge hakken begroet mij. “Je moeder heeft je komst al telefonisch gemeld. Ze zegt dat je vrijwillig mee zult werken.!” Ik weet niets te zeggen en knik ja als ik merk dat ze op een reactie wacht.
Haar blik gaat langs mijn lichaam en blijft steken op ten hoogte van mijn kruis.
“Heb je de luier nog om?” ze kijkt me glimlachend aan. Weer knik ik.
Ze doet een stap naar voren en voelt in mijn kruis terwijl ze me recht in de ogen kijkt.
Ik voel me beschaamd. Schaamte die nog groter werd toen ze mijn broek losmaakte en naar beneden trok.
Daar sta ik op de stoep van het huis in mijn luier en met plastiekbroek aan terwijl mijn broek op de enkels bungelt. Angstig kijk ik om me heen. Gelukkig staat het huis vrij geïsoleerd en zie ik geen andere mensen. “Baby mag verder komen!” Om beschutting te vinden tegen eventuele blikken van voorbijgangers, volg ik haar zo snel als ik kan.
'Ik ben geen baby mevrouw!” protesteer ik. “Mijn naam is Isis en jij bent baby!” Ze voelt weer in mijn kruis. “Baby's plassen in hun luier en wat heb jij gedaan?”
Zonder mijn antwoord af te wachten sommeert ze mij haar te volgen. Via een keuken komen we in de woonkamer. Het loopt lastig met mijn broek op de enkels.
(Wordt vervolgd)
“Het kind in de man wordt vaak door vrouwen herkend. Mannen ontkennen het bestaan ervan. Bent u het zat? Stuur uw man of zoon naar ons toe. Wij zorgen na overleg met u voor een juiste behandeling Neem contact met ons op voor meer informatie.”
Mijn moeder laat mij deze advertentie zien nadat ik op een ochtend weer met een natte luier wakker ben geworden. “Ik heb contact met hun gezocht en afgesproken dat je voor een behandeling naar hun toegaat. Je houdt de luier om zodat ze daar kunnen bepalen hoe je behandeling er voor een 17 jarige uit moet gaan zien.” Natuurlijk protesteerde ik en weigerde zelfs.
Maar toen mijn moeder dreigde foto's van mij met luier om op het internet te zetten brak mijn verzet.
Nu sta ik daar voor de deur terwijl de bel nog nagalmt. Ik hoor gemorrel aan het slot daarna slaat de deur open. Een aantrekkelijke vrouw uitdagend gekleed in korte rok en schoenen met hoge hakken begroet mij. “Je moeder heeft je komst al telefonisch gemeld. Ze zegt dat je vrijwillig mee zult werken.!” Ik weet niets te zeggen en knik ja als ik merk dat ze op een reactie wacht.
Haar blik gaat langs mijn lichaam en blijft steken op ten hoogte van mijn kruis.
“Heb je de luier nog om?” ze kijkt me glimlachend aan. Weer knik ik.
Ze doet een stap naar voren en voelt in mijn kruis terwijl ze me recht in de ogen kijkt.
Ik voel me beschaamd. Schaamte die nog groter werd toen ze mijn broek losmaakte en naar beneden trok.
Daar sta ik op de stoep van het huis in mijn luier en met plastiekbroek aan terwijl mijn broek op de enkels bungelt. Angstig kijk ik om me heen. Gelukkig staat het huis vrij geïsoleerd en zie ik geen andere mensen. “Baby mag verder komen!” Om beschutting te vinden tegen eventuele blikken van voorbijgangers, volg ik haar zo snel als ik kan.
'Ik ben geen baby mevrouw!” protesteer ik. “Mijn naam is Isis en jij bent baby!” Ze voelt weer in mijn kruis. “Baby's plassen in hun luier en wat heb jij gedaan?”
Zonder mijn antwoord af te wachten sommeert ze mij haar te volgen. Via een keuken komen we in de woonkamer. Het loopt lastig met mijn broek op de enkels.
(Wordt vervolgd)