geschreven door: Dries
Hoi ik ben Thomas en ben bedplasser, wat mij afgelopen twee weken is gebeurd zul je echt niet geloven zo erg was het. Ik ben dus 19 jaar en zit op dit moment in de eerste van de HEAO, ik ben erg klein voor mijn leeftijd, als ik zou zeggen dat ik 8 was zou je me ook geloven. Zelfs mijn lichaamshaar schittert in afwezigheid.
Maandags zou ik met mijn school op uitwisselingsproject gaan naar de Verenigde Staten dit zou twee weken duren. De bedoeling was dat we eerst met zijn allen naar de VS reisden en na een week ons op splitsen in groepjes van twee studenten naar één gastgezin. Ik was dus vrijdag's door mijn enkel gezakt en had verschrikkelijke pijn in mijn voet. Die zondag gebeurd het volgende.
Mijn moeder was boven gekomen om me te helpen inpakken, ze had een pak luiers meegenomen waarvan ze er 15 in mijn koffer stopte en twee in mijn rugtas. Toen ik vroeg waarom ze ook in mijn rugtas stopte zei ze dat ze voor de zekerheid ook voor in het vliegtuig luiers meegaf. Als ik moe was kon ik die even omdoen en gerust gaan slapen. Die 15 luiers waren afgesproken maar die 2 in mijn rugtas niet. Ik vond het trouwens vreemd dit waren niet de luiers die ik normaal droeg, deze waren veel dikker en er stonden kinderlijke motiefjes op. Toen ik daarna vroeg zei ze dat de normale op waren.
Ik had mijn mooiste kleren uitgezocht en had deze aangetrokken naar het opvanghuis waar mijn geestelijk gehandicapte broer woont. Die mooiste kleren zou ik dus ook aantrekken als ik naar Amerika ging. Omdat het een eindje lopen was vanaf de auto naar zijn kamer had mijn vader mijn broers oude buggy meegenomen waarin ik moest gaan zitten. Je moet weten dat mijn broer tot zijn 12e in een speciale buggy had gezeten zodat hij niet zomaar weg kon lopen en aangezien ik nu last van mijn voet had was het een goede oplossing zodat mijn voet rust kon houden. Mensen keken naar mij alsof ze een klein kind zagen dus toen ik bij de kamer van mijn broer kwam vroeg ik meteen of ik op de stoel mocht gaan zitten. Mijn vader tilde me toen op de stoel.
Mijn broer was blij ons weer te zien en verzorgde voor ons allemaal een glas limonade. Maar toen mijn ouders even druk bezig waren met mijn broers kledingkast te inspecteren stootte mijn broer mij per ongeluk aan waardoor het glas limonade over mij heen viel. Mijn broer had het zelf niet door maar ik was meteen geschrokken. En omdat ik nerveus was voor de reis reageerde ik stom door te gaan huilen. Mijn moeder hoorde het en liep de kamer in en vroeg wat er gebeurd was. Al snikkend vertelde ik het, maar omdat mijn broer het zelf niet gemerkt had ontkende hij in alle toonaarden. Mijn moeder geloofde hem omdat hij nooit liegt.
Mijn moeder trok bij mij mijn blouse en broek uit en stopte deze in een plastik tas. Ik zat daar dus in alleen mijn ondergoed, sokken en schoenen. Ik kreeg een grote trui van mijn broer aan welke bij mij stond als een jurk.
Na het bezoek ging ik weer in de buggy en liepen we naar de auto toe. Een klein meisje zag mij zitten en vroeg haar moeder waarom ik geen gewone kleren aanhad. Mijn moeder antwoordde toen omdat de moeder van het meisje zei dat ze stil moest zijn. Mijn moeder zei: "Job heeft een natte broek waardoor hij deze niet meer kan dragen." Ik werd rood van schaamte gelukkig waren we snel bij de auto aangekomen.
Mijn vader tilde me de auto in en we reden naar huis. Thuis aangekomen was het al laat dus mijn moeder snel mijn nachtluier om en ik ging snel slapen. Het klinkt misschien raar dat mijn moeder de luier omdoet maar ze behandeld mij daarbij met waardigheid en dus als een volwassen man.
De volgende dag was ik ontzettend nerveus. De hele dag was ik vervelend aan het doen, maar het was eindelijk 19:00 uur en we gingen naar schiphol. Het was ondertussen 20:00 uur toen we er aankwamen. Mijn vader zette me in de buggy, ik werkte het slotje dat tussen mijn benen zat naar voren zodat ik er niet op zat en mijn vader trok het riempje dat over de schouders moeten om tussen de benen in het slotje te gaan over de rugleuning van de buggy. Het is niet nodig dat ik vast gezet werd en per slot van rekening moest ik er bij de incheck balie toch weer uit want de buggy ging niet mee naar Amerika.
Bij de balie aangkomen kwam Jan Carel (een van de docenten) op ons af. "je hoeft alleen je koffer in te checken en ik heb alle papieren al klaar." Mijn vader bracht de koffer naar de balie toe en mijn moeder sprak kort met Jan Carel. Hij kwam op mij af en zei: "Ik hoor dat jij 's nachts luiers moet dragen en in het vliegtuig er ook één gaat dragen, als je hulp nodig hebt vraag je het maar." Ik werd rood en zei: "dat bepaal ik zelf wel en ik kan mijn luier zelf wel omdoen."De tranen schoten meteen in mijn ogen. Jan Carel ging door de knieën en glimlachte hij wreef met zijn handpalm over mijn gezicht en gaf me vervolgens een kus op mijn wang. Schaam je maar niet liefje er zijn er meer die nog met luiers om lopen.
Na verloop van tijd liepen we door de grote hallen van schiphol. Bij een van de winkeltjes ging Jan Carel naar binnen en liet hij een andere docent op mij passen. Hij kwam terug en het feit dat hij wat gekocht had zinde mij niet. Het was namelijk een winkel met kinderartikelen. Het was tijd voor koffie werd er gezegd en Jan Carel zette mij op een stoel bij een van de tafeltjes van de bar neer. Hij liep naar de bar toe en bestelde drinken, ik zag ook dat hij wat afgaf aan de bediende maar ik zag niet wat. Na een tijdje kwam de bediende met het dienblad en gaf alle docenten koffie. Jan Carel vroeg: "lust jij een beetje melk Thomas?" Ik knikte.
Jan Carel gaf mij een antilek bekertje met melk. Ik deed alsof er niets aan de hand was en pakte het aan. Ik dacht dat als ik niets liet merken dat het vanzelf op hield. Ik sabbelde wat aan het tuitje en kreeg zo beetje bij beetje wat melk binnen. Jan Carel lachte naar mij en vertelde alle andere docenten dat ik er schattig uit zag welke zijn uitspraken beaamden.
Na een poosje liep Jan Carel met mij aan de arm naar de Wc's hij tilde me op en trok mijn jogging broek en onderbroek in een keer naar beneden en zette met op de wc. Zelf liep hij naar een van de latrines en deed een plas. Na het wassen van zijn handen kwam hij terug. Ik zei hem dat ik niet moest plassen.
Jan Carel tilde me van de toilet af en nam niet de moeite mijn broek omhoog te doen. Hij legde me op de commode en kleede me vervolgens helemaal uit. Ik had helemaal niets meer aan en begon te huilen. Jan Carel probeerde met gerust te stellen door mij over mijn wangen en buik te wrijven. Ik werd er inderdaad rustig van.
Jan Carel haalde uit mijn rugtas een luierhemd, poeder, crème en doekjes welke ik allen nog nooit had gezien, tot slot pakte hij de luier. Alles werd naast me neergelegd behalve de hemd die werd meteen aangetrokken. Jan Carel vouwde de luier open en ik trok mijn benen in. Jan Carel fluisterde in mijn oor: "Kereltje, ik wil dat je niets doet om me te helpen behalve als ik het je vraag. Ga maar languit liggen en doe niets ik kleed je wel aan." Ik deed wat hij zei. Hij pakte me bij de enkels en legde de luier onder mijn billen. Hierna wreef hij mij in met crème en poeder waarna hij de luier om mijn billen deed. Hij deed de luierhemd vast en trok vervolgens de rest van mijn kleren weer aan.
Ik weet niet wat voor luiers dit waren maar deze waren groter dan de normale luiers die ik had. Ze waren veel en veel dikker en duidelijker zichtbaar. Jan Carel zei tegen me: "Ik heb liever dat je vandaag even niet op het potje gaat, gebruik je luiertje maar. Anders moet ik steeds weer die luier afdoen voor een plasje terwijl je je wc om je billen hebt zitten. Schaam je maar niet ik verschoon je wel als het nodig is. De hele klas weet dat je een luiertje om hebt dus je hoeft je nergens voor te schamen." Ik werd rood maar knikte.
Jan Carel zette me op de grond en hield me bij de hand vast. Hierna liepen we naar de gate. Ik ging bij Jan Carel op schoot zitten, dit ging vanzelf en uit mezelf hij zei niet en wenkte ook niet, ik weet niet wat me mankeerde. Ik kreeg het tuimelbekertje en dronk nog een beetje van de melk.
Naar het vliegtuig toe werd ik gedragen door Jan Carel ik keek in het rond of niemand zat te lachen, maar dat gebeurde niet.
Ik moest tussen Jan Carel en Constant (een andere docent) in zitten en na het opstijgen kreeg ik mijn bekertje melk weer en dronk hem leeg.Ik kreeg van een van de stewardessen een kleurboekje met kleurtjes. De kleurplaten waren onderdeel van een verhaaltje. Na een poosje gekleurd te hebben pakte Constant het boekje weg en hield het voor mijn gezicht, hij begon mij voor te lezen. Ik reageerde op zijn vragen over wat de plaatjes waren en zo. Ook wees ik de plaatjes aan welke ik al had ingekleurd en gingen we samen praten over de inhoud van het plaatje.
Na een poosje werd ik moe en ging ik tegen Jan Carel aan liggen hij legde zijn arm om mij heen. Ik voelde mij fijn en stak mijn duim in mijn mond. Jan Carel boog zich naar mij toe en vroeg of ik nog droog was wat ik beaamde, daarna vroeg hij of ik een speentje wilde. Ik wilde dat heel graag, vol schaamte gaf ik bevestigend antwoord. Ik kreeg het speentje in mijn mond geduwd en viel daarna vlotjes in slaap.
Toen we in amerka aankwamen werd ik door Jan Carel terwijl ik nog sliep opgetild. Na een poosje werd ik wakker en zag ik dat we net de douane waren doorgegaan en naar de koffers liepen. Ik fluisterde in Jan Carel's oor dat ik wakker was en weer wilde lopen. Jan Carel vroeg of ik nat was, ik bevestigde dat het zo was. Hij vroeg of ik nog even met die luier kon doen. Makkelijk was mijn antwoord.
Jan Carel wachtte even bij de deur van de gate waarna totdat de hele klas compleet was en de wandelwagen er ook stond. Ik werd erin gezet.
Drie dagen lang werd ik rond gereden in een wandelwagen en moest ik een luier om. Na de vierde dag was mijn voet genezen en mocht ik zelf lopen, ook hoefde ik geen luier om en mocht ik weer gewoon eten en drinken.
De vierde dag
In stapte uit bed en keek mijn klasgenoot aan, hij was net klaar met douchen en stond naakt in de kamer. Ik kroop uit bed en deed mijn natte luier af en gooide deze in de vuilnisbak, waarna ik met ging douchen.
Vanaf vandaag sliep ik bij mijn klasgenoot op de kamer, daarvoor bij Jan Carel. En nu was het de eerste keer in 3 dagen dat ik mijn onderbroek weer aan mocht doen. Na het douchen kleedde ik me snel aan en liep met mijn klasgenoot naar het restaurant.
Daar waren de meeste andere klasgenoten en docenten al aanwezig. Voorzichtig ging ik aan tafel zitten en wachtte tot het ontbijt (pannekoeken) werden bezorgt. Ik morste wat met het eten van mijn pannenkoeken en melk maar dat zag niemand (dacht ik).
We gingen met zijn allen in groepjes het centrum van de stad in om te winkelen. Om een uur of 10 voelde ik een plas aankomen en wilde naar het toilet gaan. Ik was net te laat en had een natte broek. Vol schaamte trok ik mijn tshirt over mijn overduidelijk natte broek en liep door. Niemand had het gezien. Om half elf kwamen wij de docenten tegen. Jan Carel gebood mij mijn t-shirt in mijn broek te stoppen. Ik weigerde waarna hij op mij af kwam. Ik gilde en rende weg.
Jan Carel kwam achter mij aan en pakte me beet. Ik schaamde mij rot op het moment dat hij mijn natte broek voelde. Hij pakte me bij mijn pols en we liepen een kinderkledingwinkel binnen. Daar kocht Jan Carel een tuinbroekje met een grote dinosaurus erop en een bijpassend t-shirt en sokken. Ik schaamde me, maar had geen keus omdat ik wel erg nat was. Na afgerekend te hebben liepen we naar een drogist waar Jan Carel een pak Huggies voor mij kocht. In een openbare wc kleedde Jan Carel mij uit. Ik was rood van schaamte toen ik daar naakt stond en er een vader met zijn zoontje welke een kop kleiner dan mij was binnenkwam.
Het zoontje zei tegen zijn vader: "Look daddy, that kiddie is to small to do peepee in the potty is he?" zijn vader knikte en keek lachend van schaamte naar Jan Carel. Jan Carel zei: "it's ok he doesn't understand what your boy is saying, we're dutch." Ik werd opgetild en op de commode gelegd. Met babydoekjes maakte Jan Carel mij schoon waarna hij mijn inpoederde en oliede. De luier voelde beschermend maar mijn tranen staken toch weer de kop op. Jan Carel kleedde mij eerst helemaal aan en ruimde de troep op. Daarna tilde hij me op en troostte mij. Automatisch stak ik mijn duim in mijn mond en werd rustig terwijl ik in Jan Carels armen zat.
De volgende dag gingen we met zijn allen naar een verzamelruimte voor de gastgezinnen. Ik zat in de wandelwagen met een luier om mijn billen heen en keek Jan Carel aan. Frank die met mij samen in het gastgezin zou gaan had gezegd dat hij niet met een baby wilde en dus is hij bij een stel andere jongens gegaan waarvan de gastouders hadden gezegd dat het goed was. Mijn gastouders waren twee mensen die zelf geen kinderen konden krijgen ze vonden het fantastisch om één jongen te krijgen. Jan Carel zei: "he is potty trained but yesterday he had a little accident, you can put him in his regular underwear." De vrouw zei: "that is the first thing we will do, we do'nt want a diaper boy"
Hoi ik ben Thomas en ben bedplasser, wat mij afgelopen twee weken is gebeurd zul je echt niet geloven zo erg was het. Ik ben dus 19 jaar en zit op dit moment in de eerste van de HEAO, ik ben erg klein voor mijn leeftijd, als ik zou zeggen dat ik 8 was zou je me ook geloven. Zelfs mijn lichaamshaar schittert in afwezigheid.
Maandags zou ik met mijn school op uitwisselingsproject gaan naar de Verenigde Staten dit zou twee weken duren. De bedoeling was dat we eerst met zijn allen naar de VS reisden en na een week ons op splitsen in groepjes van twee studenten naar één gastgezin. Ik was dus vrijdag's door mijn enkel gezakt en had verschrikkelijke pijn in mijn voet. Die zondag gebeurd het volgende.
Mijn moeder was boven gekomen om me te helpen inpakken, ze had een pak luiers meegenomen waarvan ze er 15 in mijn koffer stopte en twee in mijn rugtas. Toen ik vroeg waarom ze ook in mijn rugtas stopte zei ze dat ze voor de zekerheid ook voor in het vliegtuig luiers meegaf. Als ik moe was kon ik die even omdoen en gerust gaan slapen. Die 15 luiers waren afgesproken maar die 2 in mijn rugtas niet. Ik vond het trouwens vreemd dit waren niet de luiers die ik normaal droeg, deze waren veel dikker en er stonden kinderlijke motiefjes op. Toen ik daarna vroeg zei ze dat de normale op waren.
Ik had mijn mooiste kleren uitgezocht en had deze aangetrokken naar het opvanghuis waar mijn geestelijk gehandicapte broer woont. Die mooiste kleren zou ik dus ook aantrekken als ik naar Amerika ging. Omdat het een eindje lopen was vanaf de auto naar zijn kamer had mijn vader mijn broers oude buggy meegenomen waarin ik moest gaan zitten. Je moet weten dat mijn broer tot zijn 12e in een speciale buggy had gezeten zodat hij niet zomaar weg kon lopen en aangezien ik nu last van mijn voet had was het een goede oplossing zodat mijn voet rust kon houden. Mensen keken naar mij alsof ze een klein kind zagen dus toen ik bij de kamer van mijn broer kwam vroeg ik meteen of ik op de stoel mocht gaan zitten. Mijn vader tilde me toen op de stoel.
Mijn broer was blij ons weer te zien en verzorgde voor ons allemaal een glas limonade. Maar toen mijn ouders even druk bezig waren met mijn broers kledingkast te inspecteren stootte mijn broer mij per ongeluk aan waardoor het glas limonade over mij heen viel. Mijn broer had het zelf niet door maar ik was meteen geschrokken. En omdat ik nerveus was voor de reis reageerde ik stom door te gaan huilen. Mijn moeder hoorde het en liep de kamer in en vroeg wat er gebeurd was. Al snikkend vertelde ik het, maar omdat mijn broer het zelf niet gemerkt had ontkende hij in alle toonaarden. Mijn moeder geloofde hem omdat hij nooit liegt.
Mijn moeder trok bij mij mijn blouse en broek uit en stopte deze in een plastik tas. Ik zat daar dus in alleen mijn ondergoed, sokken en schoenen. Ik kreeg een grote trui van mijn broer aan welke bij mij stond als een jurk.
Na het bezoek ging ik weer in de buggy en liepen we naar de auto toe. Een klein meisje zag mij zitten en vroeg haar moeder waarom ik geen gewone kleren aanhad. Mijn moeder antwoordde toen omdat de moeder van het meisje zei dat ze stil moest zijn. Mijn moeder zei: "Job heeft een natte broek waardoor hij deze niet meer kan dragen." Ik werd rood van schaamte gelukkig waren we snel bij de auto aangekomen.
Mijn vader tilde me de auto in en we reden naar huis. Thuis aangekomen was het al laat dus mijn moeder snel mijn nachtluier om en ik ging snel slapen. Het klinkt misschien raar dat mijn moeder de luier omdoet maar ze behandeld mij daarbij met waardigheid en dus als een volwassen man.
De volgende dag was ik ontzettend nerveus. De hele dag was ik vervelend aan het doen, maar het was eindelijk 19:00 uur en we gingen naar schiphol. Het was ondertussen 20:00 uur toen we er aankwamen. Mijn vader zette me in de buggy, ik werkte het slotje dat tussen mijn benen zat naar voren zodat ik er niet op zat en mijn vader trok het riempje dat over de schouders moeten om tussen de benen in het slotje te gaan over de rugleuning van de buggy. Het is niet nodig dat ik vast gezet werd en per slot van rekening moest ik er bij de incheck balie toch weer uit want de buggy ging niet mee naar Amerika.
Bij de balie aangkomen kwam Jan Carel (een van de docenten) op ons af. "je hoeft alleen je koffer in te checken en ik heb alle papieren al klaar." Mijn vader bracht de koffer naar de balie toe en mijn moeder sprak kort met Jan Carel. Hij kwam op mij af en zei: "Ik hoor dat jij 's nachts luiers moet dragen en in het vliegtuig er ook één gaat dragen, als je hulp nodig hebt vraag je het maar." Ik werd rood en zei: "dat bepaal ik zelf wel en ik kan mijn luier zelf wel omdoen."De tranen schoten meteen in mijn ogen. Jan Carel ging door de knieën en glimlachte hij wreef met zijn handpalm over mijn gezicht en gaf me vervolgens een kus op mijn wang. Schaam je maar niet liefje er zijn er meer die nog met luiers om lopen.
Na verloop van tijd liepen we door de grote hallen van schiphol. Bij een van de winkeltjes ging Jan Carel naar binnen en liet hij een andere docent op mij passen. Hij kwam terug en het feit dat hij wat gekocht had zinde mij niet. Het was namelijk een winkel met kinderartikelen. Het was tijd voor koffie werd er gezegd en Jan Carel zette mij op een stoel bij een van de tafeltjes van de bar neer. Hij liep naar de bar toe en bestelde drinken, ik zag ook dat hij wat afgaf aan de bediende maar ik zag niet wat. Na een tijdje kwam de bediende met het dienblad en gaf alle docenten koffie. Jan Carel vroeg: "lust jij een beetje melk Thomas?" Ik knikte.
Jan Carel gaf mij een antilek bekertje met melk. Ik deed alsof er niets aan de hand was en pakte het aan. Ik dacht dat als ik niets liet merken dat het vanzelf op hield. Ik sabbelde wat aan het tuitje en kreeg zo beetje bij beetje wat melk binnen. Jan Carel lachte naar mij en vertelde alle andere docenten dat ik er schattig uit zag welke zijn uitspraken beaamden.
Na een poosje liep Jan Carel met mij aan de arm naar de Wc's hij tilde me op en trok mijn jogging broek en onderbroek in een keer naar beneden en zette met op de wc. Zelf liep hij naar een van de latrines en deed een plas. Na het wassen van zijn handen kwam hij terug. Ik zei hem dat ik niet moest plassen.
Jan Carel tilde me van de toilet af en nam niet de moeite mijn broek omhoog te doen. Hij legde me op de commode en kleede me vervolgens helemaal uit. Ik had helemaal niets meer aan en begon te huilen. Jan Carel probeerde met gerust te stellen door mij over mijn wangen en buik te wrijven. Ik werd er inderdaad rustig van.
Jan Carel haalde uit mijn rugtas een luierhemd, poeder, crème en doekjes welke ik allen nog nooit had gezien, tot slot pakte hij de luier. Alles werd naast me neergelegd behalve de hemd die werd meteen aangetrokken. Jan Carel vouwde de luier open en ik trok mijn benen in. Jan Carel fluisterde in mijn oor: "Kereltje, ik wil dat je niets doet om me te helpen behalve als ik het je vraag. Ga maar languit liggen en doe niets ik kleed je wel aan." Ik deed wat hij zei. Hij pakte me bij de enkels en legde de luier onder mijn billen. Hierna wreef hij mij in met crème en poeder waarna hij de luier om mijn billen deed. Hij deed de luierhemd vast en trok vervolgens de rest van mijn kleren weer aan.
Ik weet niet wat voor luiers dit waren maar deze waren groter dan de normale luiers die ik had. Ze waren veel en veel dikker en duidelijker zichtbaar. Jan Carel zei tegen me: "Ik heb liever dat je vandaag even niet op het potje gaat, gebruik je luiertje maar. Anders moet ik steeds weer die luier afdoen voor een plasje terwijl je je wc om je billen hebt zitten. Schaam je maar niet ik verschoon je wel als het nodig is. De hele klas weet dat je een luiertje om hebt dus je hoeft je nergens voor te schamen." Ik werd rood maar knikte.
Jan Carel zette me op de grond en hield me bij de hand vast. Hierna liepen we naar de gate. Ik ging bij Jan Carel op schoot zitten, dit ging vanzelf en uit mezelf hij zei niet en wenkte ook niet, ik weet niet wat me mankeerde. Ik kreeg het tuimelbekertje en dronk nog een beetje van de melk.
Naar het vliegtuig toe werd ik gedragen door Jan Carel ik keek in het rond of niemand zat te lachen, maar dat gebeurde niet.
Ik moest tussen Jan Carel en Constant (een andere docent) in zitten en na het opstijgen kreeg ik mijn bekertje melk weer en dronk hem leeg.Ik kreeg van een van de stewardessen een kleurboekje met kleurtjes. De kleurplaten waren onderdeel van een verhaaltje. Na een poosje gekleurd te hebben pakte Constant het boekje weg en hield het voor mijn gezicht, hij begon mij voor te lezen. Ik reageerde op zijn vragen over wat de plaatjes waren en zo. Ook wees ik de plaatjes aan welke ik al had ingekleurd en gingen we samen praten over de inhoud van het plaatje.
Na een poosje werd ik moe en ging ik tegen Jan Carel aan liggen hij legde zijn arm om mij heen. Ik voelde mij fijn en stak mijn duim in mijn mond. Jan Carel boog zich naar mij toe en vroeg of ik nog droog was wat ik beaamde, daarna vroeg hij of ik een speentje wilde. Ik wilde dat heel graag, vol schaamte gaf ik bevestigend antwoord. Ik kreeg het speentje in mijn mond geduwd en viel daarna vlotjes in slaap.
Toen we in amerka aankwamen werd ik door Jan Carel terwijl ik nog sliep opgetild. Na een poosje werd ik wakker en zag ik dat we net de douane waren doorgegaan en naar de koffers liepen. Ik fluisterde in Jan Carel's oor dat ik wakker was en weer wilde lopen. Jan Carel vroeg of ik nat was, ik bevestigde dat het zo was. Hij vroeg of ik nog even met die luier kon doen. Makkelijk was mijn antwoord.
Jan Carel wachtte even bij de deur van de gate waarna totdat de hele klas compleet was en de wandelwagen er ook stond. Ik werd erin gezet.
Drie dagen lang werd ik rond gereden in een wandelwagen en moest ik een luier om. Na de vierde dag was mijn voet genezen en mocht ik zelf lopen, ook hoefde ik geen luier om en mocht ik weer gewoon eten en drinken.
De vierde dag
In stapte uit bed en keek mijn klasgenoot aan, hij was net klaar met douchen en stond naakt in de kamer. Ik kroop uit bed en deed mijn natte luier af en gooide deze in de vuilnisbak, waarna ik met ging douchen.
Vanaf vandaag sliep ik bij mijn klasgenoot op de kamer, daarvoor bij Jan Carel. En nu was het de eerste keer in 3 dagen dat ik mijn onderbroek weer aan mocht doen. Na het douchen kleedde ik me snel aan en liep met mijn klasgenoot naar het restaurant.
Daar waren de meeste andere klasgenoten en docenten al aanwezig. Voorzichtig ging ik aan tafel zitten en wachtte tot het ontbijt (pannekoeken) werden bezorgt. Ik morste wat met het eten van mijn pannenkoeken en melk maar dat zag niemand (dacht ik).
We gingen met zijn allen in groepjes het centrum van de stad in om te winkelen. Om een uur of 10 voelde ik een plas aankomen en wilde naar het toilet gaan. Ik was net te laat en had een natte broek. Vol schaamte trok ik mijn tshirt over mijn overduidelijk natte broek en liep door. Niemand had het gezien. Om half elf kwamen wij de docenten tegen. Jan Carel gebood mij mijn t-shirt in mijn broek te stoppen. Ik weigerde waarna hij op mij af kwam. Ik gilde en rende weg.
Jan Carel kwam achter mij aan en pakte me beet. Ik schaamde mij rot op het moment dat hij mijn natte broek voelde. Hij pakte me bij mijn pols en we liepen een kinderkledingwinkel binnen. Daar kocht Jan Carel een tuinbroekje met een grote dinosaurus erop en een bijpassend t-shirt en sokken. Ik schaamde me, maar had geen keus omdat ik wel erg nat was. Na afgerekend te hebben liepen we naar een drogist waar Jan Carel een pak Huggies voor mij kocht. In een openbare wc kleedde Jan Carel mij uit. Ik was rood van schaamte toen ik daar naakt stond en er een vader met zijn zoontje welke een kop kleiner dan mij was binnenkwam.
Het zoontje zei tegen zijn vader: "Look daddy, that kiddie is to small to do peepee in the potty is he?" zijn vader knikte en keek lachend van schaamte naar Jan Carel. Jan Carel zei: "it's ok he doesn't understand what your boy is saying, we're dutch." Ik werd opgetild en op de commode gelegd. Met babydoekjes maakte Jan Carel mij schoon waarna hij mijn inpoederde en oliede. De luier voelde beschermend maar mijn tranen staken toch weer de kop op. Jan Carel kleedde mij eerst helemaal aan en ruimde de troep op. Daarna tilde hij me op en troostte mij. Automatisch stak ik mijn duim in mijn mond en werd rustig terwijl ik in Jan Carels armen zat.
De volgende dag gingen we met zijn allen naar een verzamelruimte voor de gastgezinnen. Ik zat in de wandelwagen met een luier om mijn billen heen en keek Jan Carel aan. Frank die met mij samen in het gastgezin zou gaan had gezegd dat hij niet met een baby wilde en dus is hij bij een stel andere jongens gegaan waarvan de gastouders hadden gezegd dat het goed was. Mijn gastouders waren twee mensen die zelf geen kinderen konden krijgen ze vonden het fantastisch om één jongen te krijgen. Jan Carel zei: "he is potty trained but yesterday he had a little accident, you can put him in his regular underwear." De vrouw zei: "that is the first thing we will do, we do'nt want a diaper boy"
