molny
Die herinnering en gevoelens raak je nooit kwijt.
Anja van het Rembrandtplein
In de jaren zeventig, had ik een krantenwijk. Ik bracht een avondkrant rond, met circa 75 adressen. Wel behoorlijk verspreid, want die krant was niet zo populair onder de mensen. Vaak reed ik met mijn fiets door de paadjes achter de rijtjes woningen, dit om de afstand te verkorten. Om van het een naar het andere adres toe te komen. Ik vond het ook opwindend om op plastic broekjes jacht te gaan. Deze hingen vaak bij jonge gezinnen aan de waslijn te drogen. Alleen al om er naar te kijken vond ik al opwindend. En als er niet te veel risico aan verbonden was, dan probeerde ik deze van de waslijn te pikken. Dit deed ik dan in de avonduren wanneer het donker was. Dat was altijd wel een spannende aangelegenheid.
Op het Rembrandt plein had ik een adresje waar ik altijd mijn fiets tegen een lantarenpaal aanzette. Maar die lantarenpaal stond naast de buren van het adres waar ik mijn krantje af moest leveren. Op een gegeven moment, keek ik er met toeval naar binnen. Aan beide zijden had men in de woonkamer de gordijnen open. En ik keek door de woonkamer heen op de achtertuin. Zag ik het goed, ja ik zag het wel degelijk goed. Er hingen grote maten plastic broeken aan de waslijn.
Dit maakte mij wel heel nieuwsgierig, en ik besloot om na mijn kranten ronde eens beter te gaan kijken. Eenmaal mijn kranten te hebben bezorgd, reed ik langs de achtertuin van het betreffende huis om de zaak nog eens beter te observeren. En ja hoor het waren grote maten plastic broekjes, ik had het dus goed gezien. Deze zouden mijn ook passen. Ik kon niet te lang bij het huis staan want anders zou ik opvallen.
Thuis ben ik aan tafel gegaan, voor het avondeten. Tijdens het eten zat ik constant de denken aan die plastic broekjes die daar hingen te wapperen aan de waslijn in de wind. Mijn moeder vroeg of ik mij wel lekker voelden. Omdat ik niet op schoot met het eten. Eenmaal klaar met het eten, was het wachten tot dat het donker werdt. Constant naar buiten kijkend tot dat het echt goed donker werd.
Weer vroeg mijn moeder of er wat aan de hand was, wat ben je onrustig jongen. Voel je je wel lekker?
Na het journaal, stond ik op. Ik ga even naar Gerard toe, en ik ben zo weer terug.
Maar ik ging niet naar Gerard, ik ging op plastic broeken jacht.
Eenmaal bij de tuin aangekomen, van het betreffende huis. Heb ik mijn fiets wat verder op tegen een schuur aangezet. En gelukkig hingen de broekjes nog aan de waslijn. Kijkend om mijn heen, of alles veilig was. Drukte ik voorzichtig de klink van het tuinhekje naar beneden. Langzaam en voorzichtig deed ik het hekje open, ik liep de tuin binnen. En ik stond voor de waslijn. Ik graaide twee broekjes van de waslijn, en maakte mijn uit de voeten. Eenmaal bij mijn fiets aangekomen, reed ik als een bezetenen weg. Thuis zette ik mijn fiets in de schuur, mijn hart bonkte nog in mijn keel. De plastic broekjes had ik in mijn lege kranten tas gestopt. Die frommelde ik in mijn broek, om ze voor mijn ouders te verbergen. Mocht ik die tegen komen, in de keuken, of op de gang. Mijn ouders zaten samen op de bank televisie te kijken. Ik riep dat ik weer thuis was, en dat Gerard niet thuis was. Vervolgens ben ik naar boven gegaan, om mijn op te sluiten in mijn kamer. En om mijn nieuwe buit te bewonderen. Ik draaide mijn slaapkamer deur op slot, en haalde de twee plastic broekjes uit mijn broek. Ze roken heerlijk naar wasmiddel, wat mijn alleen nog meer opwond. Ik trok mijn spijkerbroek uit, en de rest van mijn kleren. Naakt lag ik op mijn bed, en ik trok een plastic broekje aan. Oh wat een heerlijk gevoel, mijn pik stond gelijk stijf. En daar lag ik dan op mijn bedje met een enorme stijve penis, met een plastic broekje aan. De spanningen die ik even daar van te voren had, was ik op dat moment weer vergeten. Ik begon mij heerlijk af te trekken, in mijn plastic broekje. Oh wat was dat heerlijk, eindelijk een plastic broekje aan wat groot genoeg was voor mij om aan te trekken. Dit was wel even iets anders dan die baby maatjes.
Na een paar minuten kwam ik heerlijk klaar in mijn plastic broek. En even lag ik bij te komen op bed, van die ontlading en belevenissen van die avond.
Martin, gaat alles goed met je?
Mijn moeder stond voor mijn slaapkamerdeur.
Waarom heb je de deur op slot? Mag ik niet binnen komen?
Ja ma, even wachten ik kleed mij zo om. En dan doe ik hem open.
Nee, dat hoeft niet perse ik wilde gewoon even weten of alles goed met je is.
Je bent vanavond zo anders.
In mijn pyjama ben ik nog even naar beneden gegaan, om televisie te kijken. Lang heb ik niet beneden gezeten, ik wilde weer gauw naar bed om in een van mijn plastic broekjes te gaan slapen.
De volgend dag, en die dagen daarna ben ik naar school gegaan. En aan het eind van de dag mijn kranten bezorgd.
Ook bij het huis waar ik aan het begin van de week, die plastic broeken van de lijn had gepikt.
Ik ging er dan ook vanuit zoals gewoonlijk dat niemand mijn gezien had.
Tot dat ik mijn fiets weer tegen die bewuste lantarenpaal aanzette. De deur van het huis, waar ik die broekjes had gepikt ging open.
Zeg kranten jongen, mag ik jou wat vragen?
Mijn hart sloeg zes keer over, foute boel..
Ja, hoor vroeg ik hakkelend en op van de zenuwen.
Kom even binnen, dat praat wat makkelijker.
Een mooie vrouw van half in de twintig, stond in de deur opening.
Ik stond daar op van de zenuwen voor de deur, met een krant in mijn hand die bestemd was voor haar buren.
Kom maar even binnen, en doe maar niet of je drempel vrees hebt. Want dat had je afgelopen maandag ook niet.
Nou ben ik de pineut. Dat was het eerste wat er in mijn op kwam.
Loop maar naar binnen, ga maar zitten. Want ik heb met jou nog wat te bespreken.
Afgelopen maandag zijn er twee plastic broeken bij mij van de lijn verdwenen. In eerste instantie was ik in de veronderstelling dat ze weggewaaid waren. Maar eergisteren werd ik aangesproken door mijn achterbuurvrouw, die heeft jou door de brandgang hard weg zien rijden. En dat jij ze mischien van de lijn hebt gehaald.
Klopt dat wat zij beweerdt?
Op van de zenuwen, sloeg ik door. En ik zei ja.
Ik ga er geen werk van maken, als je ze maar weer terug brengt. Je kan ze gewoon door de brievenbus stoppen. Ik hoop wel dat je ze schoon en onbeschadigd terug brengt.
Ja mevrouw antwoorden ik onderdanig.
En nu kan je weer gaan, als jij die broekjes weer terug brengt dan praten we nergens meer over.
Ik stond op, en ze zei laat die krant maar hier. Dan heb ik straks ook wat te lezen.
Dat vond ik niet erg, want ik had er altijd gemiddeld drie extra.
Met de angst nog in mijn lijf, heb ik op die zaterdagmiddag mijn krantenwijk afgemaakt.
Ja Martin nou ben je de klos, het moest er een keer van komen. En nou maar hopen dat er geen aangifte gedaan wordt, want dan ben je nog zwaarder de klos.
Thuis gekomen heb ik de broekjes gewassen, en afgedroogd met een handdoek. En daarna op een geheim plekje op zolder gedroogd. Met een beetje pijn in het hart, heb ik de broekjes, in een plastic tasje bij haar in de brievenbus gestopt. En nu maar hopen dat het hier bij bleef. Ik was er van dat moment van bewust dat ik maar beter plastic broekjes kon gaan kopen.
Het weekend ging voorbij, en ik kwam op het briljante idee, om vervolgens maar een krantje bij haar in de bus te stoppen. Dit als een boetedoening, en op die manier mijn spijt te betuigen. En na circa twee maanden, liep ik weer naar haar brievenbus. En ik zag haar op staan in de woonkamer, het was al gauw duidelijk dat zij mij wilde spreken. De deur ging weer open, en op een heel lieve toon vroeg ze.
Krantenjongen. Wil je even bij mij binnen komen?
Ja waarom niet zei ik, en ik overhandigde haar de krant. Doe je schoenen maar even uit, wil je wat drinken?
Alstublieft mevrouw,
Je hoeft geen mevrouw tegen mij te zeggen, maar noem mij maar Anja.
En jij, hoe mag ik jou noemen?..
Ik ben Martin.
Nou Martin aangenaam,
De reden waarom ik je even binnen haal, is dat ik je even wil zeggen dat ik je een hele lieve jongen vindt. Nu stop je al ruim twee maanden een krant bij mij in de brievenbus, ik weet hiervan de reden. Maar ik wil niet dat je hierdoor in de problemen komt. Want die zaak van die broekjes is opgelost.
In het begin was ik wel een beetje boos,maar dat is nu helemaal niet meer zo.
Tegen mijn achterbuurvrouw heb ik gezegd dat die broekjes van de waslijn waren gewaaid, en dat ik ze allebei achter de vuilnisbak heb gevonden. Wat ik nog wel even wil weten waarom je die broekjes bij mij van de lijn hebt gehaald. Ik heb wel een flauw vermoeden. Waarom je dit gedaan hebt. Maar als je dat liever niet aan mijn wil vertellen dan heb ik daar alle begrip voor.
Ik nam een slok van mijn cola, en ik keek gelijktijdig naar de klok.
Wat ben je onrustig,heb je haast?
Ja mevrouw, ik moet op tijd mijn kranten bezorgen.
Nou drink dan maar gauw je cola op, en geen mevrouw gewoon Anja.
Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag?
Ik ben negentien, volgende maand wordt ik twintig.
Leuke knul ben je, heb je al een meisje? Of heb je geen interesse in meisjes?
Ga je krantjes bezorgen Martin, ik spreek je weer gauw. Kom maar eens een keer langs wanneer je wel tijd hebt, dan kunnen we rustig eens even gezellig babbelen.
Ik kan straks wel even langs komen, over een uurtje ben ik klaar.
Ja is goed, dan zorg ik voor koffie, ik neem aan dat je koffie lust?
Ja lekker, tot straks.
En ik bezorgde mijn kranten, en nadat ik dat gedaan had ben ik naar huis gegaan om mijn op te frissen.
Lopend ben ik naar haar toe gegaan, en belde ik aan.
Ze kwam van boven, en deed de deur open.
Ga zitten, he je hebt andere kleren aan. Staat je leuk.
Dank je.
Hoe drink je je koffie?
Melk en suiker alsjeblieft.
Nou Martin, om maar even met de deur in huis te vallen, wil ik nou toch weten waarom je die plastic broekjes bij mij van de waslijn gehaald hebt. Dat is iets wat mij al van het begin bezig houdt En nu wil ik het weten ook.
Dat is goed, maar op een voorwaarden dat je het niemand verteld.
Dan weet ik het al, ik vermoed dat je het lekker vind om klaar te komen in een plastic broek.
Ja dat klopt, maar hou het alsjeblieft voor je.
Maar waar heb jij ze dan voor nodig, plas jij nog in je broek.
Nee, nu niet meer.
Vroeger wel, maar nu heb ik ze om vergelijkbare redenen als jij.
Dat meen je toch niet.
En dan durf jij ze demonstratief op te hangen zodat je buren ze kunnen zien.
Ja dat durf ik, dat geeft mij ook een kick. Ik heb in het begin wel eens vragen gekregen. Ik heb gezegd dat ik zwaar menstrueer. Wat niet het geval is, ik was laat zindelijk. En nadat ik eenmaal zindelijk was, verdwenen de plastic broekjes in de kast. En dat heb ik altijd als een gemis ervaren.
Hoe is het mogelijk, dat is bij mij precies het zelfde gebeurd. Die ervaring heb ik ook gehad. Maar vertel, hoe gebruik jij die plastic broekjes? Draag jij ze alleen voor het lekkere, en kom je er ook in klaar?
Ja, klopt helemaal. Je slaat de spijker op zijn kop.
En jij trekt je zeker lekker af in een plastic broekje. En dan mag je straks als je koffie op hebt met mij naar boven.
Want dan wil ik wel eens zien hoe een jongen in een plastic broekje klaar komt.
En ik maar denken dat ik er zwaar fout aan gedaan heb, dat ik bij jou die broekjes van de lijn hebt gehaald.
Heb je ook, ik heb het eerst even aangekeken. Ben nu van mening dat ik er goed aangedaan heb om je in huis te halen. Zeker nadat je zo vriendelijk bent geweest om bij mij de krant gratis te bezorgen. Ik vindt je een leuke lieve jongen. Ik droom al een aantal weken van je.
Ik weet dat er jongens rond lopen met een fetish voor luiers en plastic broekjes. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik ze allemaal in huis haal.
Loop maar achter mij aan, dan laat ik je wat zien.
Eenmaal op zolder, draaide Anja een deur open.
Ik kwam in een volledig ingerichte babykamer binnen.
Welkom in mijn geheime wereld.
Je bent de eerste die dit te zien krijgt.
Met mijn mond open van verbazing keek ik om mijn heen.
Waar komt dit vandaan?
Laten bezorgen, door postorder bedrijven. Behang en gordijnen kun je zo kopen in baby speciaalzaken.
Commode is een dressoir die ik wit geverfd heb, aankleedkussen is een kindermatras. Met daarover een op maat gemaakte plastic hoes, van een douche gordijn. Een babykamer maar dan een paar maatjes groter.
Helemaal zelf gemaakt.
Vind je het mooi?
Prachtig, zoiets zou ik ook wel willen hebben. Maar ik woon nog bij mijn ouders.
Dat begrijp ik.
Afgezien van het feit dat je zoiets niet aan je ouders kan vertellen, laat staan dat je de ruimte krijgt om zoiets bij je ouders in te richten..
Dan moet je echt zoals ik wachten, tot je op je zelf woont.
Mijn moeder weet wel dat ik nog plastic broekjes draag, zij is ook de enige.
En een hele goede vriendin van mij,is hiervan ook op de hoogte. Mijn moeder heb ik het verteld. Omdat ik daar nog behoefte aan had. Daar had zij begrip voor. En zij heeft dat ook voor de rest van de gezinsleden geheim weten te houden. Van mijn moeder kreeg ik ook altijd een plastic broekje, als ik dat verdiend had. Maar zij weet niet,sinds dat ik op mijn zelf woon. Dat ik een compleet ingerichte babykamer heb.
Dat gaat net iets te ver, dit is lekker iets van mijn zelf.
En ik laat het ook maar zo. Maar ik heb deze kamer nu ruim een jaar, zoals die nu is. En ik vond het nu wel eens tijd worden om hem met een ander te delen.
Met een leuke jongen, met de zelfde interesse. En gelijkwaardige gevoelens.
Nou en als je wil, dan mag je je uitkleden. En dan mag je als eerste op mijn commode gaan liggen.
Want ik wel jou wel eens zien met plastic broekje aan.
Ga jij maar eerst liggen, dan doe ik bij jou een plastic broekje om. Jij bent als eerste aan de beurt, daarna mag je mij een plastic broekje om doen.
Inmiddels lag ik naakt op de commode. Anja pakte een plastic broekje uit een la. Een schoof het broekje over mijn benen naar mijn billen.
Een stukje omhoog Martin, met je billen.
Oh je piemeltje is aan het groeien. Eens even kijken hoe groot die is..en of die in mijn mondje past.
Anja trok het elastiek van mijn plastic broekje wat naar onderen, en pakte mijn pik beet die ze in haar mond nam.
Oh lekker, ik proef je geile pik lekkere geile smaak zit er aan. Als je wil mag je in mijn mondje klaarkomen.
Nog geen minuut later kwam ik in Anja haar mond klaar.
Lekker geil, daar hou ik van. Nu mag je mij lekker klaar maken op de commode.
Anja had haar kleren inmiddels ook uit, en lag naakt op de commode.
Je hebt een kaal kutje.
Natuurlijk ik ben toch een grote geile baby, kom doe mij een plastic broekje om. Pak deze maar met die drukknoopjes.
Ik vouwde de plastic broek om het kutje van Anja, En begon haar natte spleetje in het plastic broekje te vingeren.
Wil je mijn geile kutje likken lieve Martin?
Ik maakte de drukknoopjes weer los, en begon haar natte geile spleetje te beffen.
Anja, kwam schokkend en gillend klaar, even dacht ik dat ze van de commode af zou vallen.
Met onze plastic broekjes aan zijn we nog even naar beneden gegaan.
Later op die middag ben ik weer vertrokken, en naar huis gegaan.
Je bent hier altijd welkom Martin, met of zonder krant.
In de jaren zeventig, had ik een krantenwijk. Ik bracht een avondkrant rond, met circa 75 adressen. Wel behoorlijk verspreid, want die krant was niet zo populair onder de mensen. Vaak reed ik met mijn fiets door de paadjes achter de rijtjes woningen, dit om de afstand te verkorten. Om van het een naar het andere adres toe te komen. Ik vond het ook opwindend om op plastic broekjes jacht te gaan. Deze hingen vaak bij jonge gezinnen aan de waslijn te drogen. Alleen al om er naar te kijken vond ik al opwindend. En als er niet te veel risico aan verbonden was, dan probeerde ik deze van de waslijn te pikken. Dit deed ik dan in de avonduren wanneer het donker was. Dat was altijd wel een spannende aangelegenheid.
Op het Rembrandt plein had ik een adresje waar ik altijd mijn fiets tegen een lantarenpaal aanzette. Maar die lantarenpaal stond naast de buren van het adres waar ik mijn krantje af moest leveren. Op een gegeven moment, keek ik er met toeval naar binnen. Aan beide zijden had men in de woonkamer de gordijnen open. En ik keek door de woonkamer heen op de achtertuin. Zag ik het goed, ja ik zag het wel degelijk goed. Er hingen grote maten plastic broeken aan de waslijn.
Dit maakte mij wel heel nieuwsgierig, en ik besloot om na mijn kranten ronde eens beter te gaan kijken. Eenmaal mijn kranten te hebben bezorgd, reed ik langs de achtertuin van het betreffende huis om de zaak nog eens beter te observeren. En ja hoor het waren grote maten plastic broekjes, ik had het dus goed gezien. Deze zouden mijn ook passen. Ik kon niet te lang bij het huis staan want anders zou ik opvallen.
Thuis ben ik aan tafel gegaan, voor het avondeten. Tijdens het eten zat ik constant de denken aan die plastic broekjes die daar hingen te wapperen aan de waslijn in de wind. Mijn moeder vroeg of ik mij wel lekker voelden. Omdat ik niet op schoot met het eten. Eenmaal klaar met het eten, was het wachten tot dat het donker werdt. Constant naar buiten kijkend tot dat het echt goed donker werd.
Weer vroeg mijn moeder of er wat aan de hand was, wat ben je onrustig jongen. Voel je je wel lekker?
Na het journaal, stond ik op. Ik ga even naar Gerard toe, en ik ben zo weer terug.
Maar ik ging niet naar Gerard, ik ging op plastic broeken jacht.
Eenmaal bij de tuin aangekomen, van het betreffende huis. Heb ik mijn fiets wat verder op tegen een schuur aangezet. En gelukkig hingen de broekjes nog aan de waslijn. Kijkend om mijn heen, of alles veilig was. Drukte ik voorzichtig de klink van het tuinhekje naar beneden. Langzaam en voorzichtig deed ik het hekje open, ik liep de tuin binnen. En ik stond voor de waslijn. Ik graaide twee broekjes van de waslijn, en maakte mijn uit de voeten. Eenmaal bij mijn fiets aangekomen, reed ik als een bezetenen weg. Thuis zette ik mijn fiets in de schuur, mijn hart bonkte nog in mijn keel. De plastic broekjes had ik in mijn lege kranten tas gestopt. Die frommelde ik in mijn broek, om ze voor mijn ouders te verbergen. Mocht ik die tegen komen, in de keuken, of op de gang. Mijn ouders zaten samen op de bank televisie te kijken. Ik riep dat ik weer thuis was, en dat Gerard niet thuis was. Vervolgens ben ik naar boven gegaan, om mijn op te sluiten in mijn kamer. En om mijn nieuwe buit te bewonderen. Ik draaide mijn slaapkamer deur op slot, en haalde de twee plastic broekjes uit mijn broek. Ze roken heerlijk naar wasmiddel, wat mijn alleen nog meer opwond. Ik trok mijn spijkerbroek uit, en de rest van mijn kleren. Naakt lag ik op mijn bed, en ik trok een plastic broekje aan. Oh wat een heerlijk gevoel, mijn pik stond gelijk stijf. En daar lag ik dan op mijn bedje met een enorme stijve penis, met een plastic broekje aan. De spanningen die ik even daar van te voren had, was ik op dat moment weer vergeten. Ik begon mij heerlijk af te trekken, in mijn plastic broekje. Oh wat was dat heerlijk, eindelijk een plastic broekje aan wat groot genoeg was voor mij om aan te trekken. Dit was wel even iets anders dan die baby maatjes.
Na een paar minuten kwam ik heerlijk klaar in mijn plastic broek. En even lag ik bij te komen op bed, van die ontlading en belevenissen van die avond.
Martin, gaat alles goed met je?
Mijn moeder stond voor mijn slaapkamerdeur.
Waarom heb je de deur op slot? Mag ik niet binnen komen?
Ja ma, even wachten ik kleed mij zo om. En dan doe ik hem open.
Nee, dat hoeft niet perse ik wilde gewoon even weten of alles goed met je is.
Je bent vanavond zo anders.
In mijn pyjama ben ik nog even naar beneden gegaan, om televisie te kijken. Lang heb ik niet beneden gezeten, ik wilde weer gauw naar bed om in een van mijn plastic broekjes te gaan slapen.
De volgend dag, en die dagen daarna ben ik naar school gegaan. En aan het eind van de dag mijn kranten bezorgd.
Ook bij het huis waar ik aan het begin van de week, die plastic broeken van de lijn had gepikt.
Ik ging er dan ook vanuit zoals gewoonlijk dat niemand mijn gezien had.
Tot dat ik mijn fiets weer tegen die bewuste lantarenpaal aanzette. De deur van het huis, waar ik die broekjes had gepikt ging open.
Zeg kranten jongen, mag ik jou wat vragen?
Mijn hart sloeg zes keer over, foute boel..
Ja, hoor vroeg ik hakkelend en op van de zenuwen.
Kom even binnen, dat praat wat makkelijker.
Een mooie vrouw van half in de twintig, stond in de deur opening.
Ik stond daar op van de zenuwen voor de deur, met een krant in mijn hand die bestemd was voor haar buren.
Kom maar even binnen, en doe maar niet of je drempel vrees hebt. Want dat had je afgelopen maandag ook niet.
Nou ben ik de pineut. Dat was het eerste wat er in mijn op kwam.
Loop maar naar binnen, ga maar zitten. Want ik heb met jou nog wat te bespreken.
Afgelopen maandag zijn er twee plastic broeken bij mij van de lijn verdwenen. In eerste instantie was ik in de veronderstelling dat ze weggewaaid waren. Maar eergisteren werd ik aangesproken door mijn achterbuurvrouw, die heeft jou door de brandgang hard weg zien rijden. En dat jij ze mischien van de lijn hebt gehaald.
Klopt dat wat zij beweerdt?
Op van de zenuwen, sloeg ik door. En ik zei ja.
Ik ga er geen werk van maken, als je ze maar weer terug brengt. Je kan ze gewoon door de brievenbus stoppen. Ik hoop wel dat je ze schoon en onbeschadigd terug brengt.
Ja mevrouw antwoorden ik onderdanig.
En nu kan je weer gaan, als jij die broekjes weer terug brengt dan praten we nergens meer over.
Ik stond op, en ze zei laat die krant maar hier. Dan heb ik straks ook wat te lezen.
Dat vond ik niet erg, want ik had er altijd gemiddeld drie extra.
Met de angst nog in mijn lijf, heb ik op die zaterdagmiddag mijn krantenwijk afgemaakt.
Ja Martin nou ben je de klos, het moest er een keer van komen. En nou maar hopen dat er geen aangifte gedaan wordt, want dan ben je nog zwaarder de klos.
Thuis gekomen heb ik de broekjes gewassen, en afgedroogd met een handdoek. En daarna op een geheim plekje op zolder gedroogd. Met een beetje pijn in het hart, heb ik de broekjes, in een plastic tasje bij haar in de brievenbus gestopt. En nu maar hopen dat het hier bij bleef. Ik was er van dat moment van bewust dat ik maar beter plastic broekjes kon gaan kopen.
Het weekend ging voorbij, en ik kwam op het briljante idee, om vervolgens maar een krantje bij haar in de bus te stoppen. Dit als een boetedoening, en op die manier mijn spijt te betuigen. En na circa twee maanden, liep ik weer naar haar brievenbus. En ik zag haar op staan in de woonkamer, het was al gauw duidelijk dat zij mij wilde spreken. De deur ging weer open, en op een heel lieve toon vroeg ze.
Krantenjongen. Wil je even bij mij binnen komen?
Ja waarom niet zei ik, en ik overhandigde haar de krant. Doe je schoenen maar even uit, wil je wat drinken?
Alstublieft mevrouw,
Je hoeft geen mevrouw tegen mij te zeggen, maar noem mij maar Anja.
En jij, hoe mag ik jou noemen?..
Ik ben Martin.
Nou Martin aangenaam,
De reden waarom ik je even binnen haal, is dat ik je even wil zeggen dat ik je een hele lieve jongen vindt. Nu stop je al ruim twee maanden een krant bij mij in de brievenbus, ik weet hiervan de reden. Maar ik wil niet dat je hierdoor in de problemen komt. Want die zaak van die broekjes is opgelost.
In het begin was ik wel een beetje boos,maar dat is nu helemaal niet meer zo.
Tegen mijn achterbuurvrouw heb ik gezegd dat die broekjes van de waslijn waren gewaaid, en dat ik ze allebei achter de vuilnisbak heb gevonden. Wat ik nog wel even wil weten waarom je die broekjes bij mij van de lijn hebt gehaald. Ik heb wel een flauw vermoeden. Waarom je dit gedaan hebt. Maar als je dat liever niet aan mijn wil vertellen dan heb ik daar alle begrip voor.
Ik nam een slok van mijn cola, en ik keek gelijktijdig naar de klok.
Wat ben je onrustig,heb je haast?
Ja mevrouw, ik moet op tijd mijn kranten bezorgen.
Nou drink dan maar gauw je cola op, en geen mevrouw gewoon Anja.
Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag?
Ik ben negentien, volgende maand wordt ik twintig.
Leuke knul ben je, heb je al een meisje? Of heb je geen interesse in meisjes?
Ga je krantjes bezorgen Martin, ik spreek je weer gauw. Kom maar eens een keer langs wanneer je wel tijd hebt, dan kunnen we rustig eens even gezellig babbelen.
Ik kan straks wel even langs komen, over een uurtje ben ik klaar.
Ja is goed, dan zorg ik voor koffie, ik neem aan dat je koffie lust?
Ja lekker, tot straks.
En ik bezorgde mijn kranten, en nadat ik dat gedaan had ben ik naar huis gegaan om mijn op te frissen.
Lopend ben ik naar haar toe gegaan, en belde ik aan.
Ze kwam van boven, en deed de deur open.
Ga zitten, he je hebt andere kleren aan. Staat je leuk.
Dank je.
Hoe drink je je koffie?
Melk en suiker alsjeblieft.
Nou Martin, om maar even met de deur in huis te vallen, wil ik nou toch weten waarom je die plastic broekjes bij mij van de waslijn gehaald hebt. Dat is iets wat mij al van het begin bezig houdt En nu wil ik het weten ook.
Dat is goed, maar op een voorwaarden dat je het niemand verteld.
Dan weet ik het al, ik vermoed dat je het lekker vind om klaar te komen in een plastic broek.
Ja dat klopt, maar hou het alsjeblieft voor je.
Maar waar heb jij ze dan voor nodig, plas jij nog in je broek.
Nee, nu niet meer.
Vroeger wel, maar nu heb ik ze om vergelijkbare redenen als jij.
Dat meen je toch niet.
En dan durf jij ze demonstratief op te hangen zodat je buren ze kunnen zien.
Ja dat durf ik, dat geeft mij ook een kick. Ik heb in het begin wel eens vragen gekregen. Ik heb gezegd dat ik zwaar menstrueer. Wat niet het geval is, ik was laat zindelijk. En nadat ik eenmaal zindelijk was, verdwenen de plastic broekjes in de kast. En dat heb ik altijd als een gemis ervaren.
Hoe is het mogelijk, dat is bij mij precies het zelfde gebeurd. Die ervaring heb ik ook gehad. Maar vertel, hoe gebruik jij die plastic broekjes? Draag jij ze alleen voor het lekkere, en kom je er ook in klaar?
Ja, klopt helemaal. Je slaat de spijker op zijn kop.
En jij trekt je zeker lekker af in een plastic broekje. En dan mag je straks als je koffie op hebt met mij naar boven.
Want dan wil ik wel eens zien hoe een jongen in een plastic broekje klaar komt.
En ik maar denken dat ik er zwaar fout aan gedaan heb, dat ik bij jou die broekjes van de lijn hebt gehaald.
Heb je ook, ik heb het eerst even aangekeken. Ben nu van mening dat ik er goed aangedaan heb om je in huis te halen. Zeker nadat je zo vriendelijk bent geweest om bij mij de krant gratis te bezorgen. Ik vindt je een leuke lieve jongen. Ik droom al een aantal weken van je.
Ik weet dat er jongens rond lopen met een fetish voor luiers en plastic broekjes. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik ze allemaal in huis haal.
Loop maar achter mij aan, dan laat ik je wat zien.
Eenmaal op zolder, draaide Anja een deur open.
Ik kwam in een volledig ingerichte babykamer binnen.
Welkom in mijn geheime wereld.
Je bent de eerste die dit te zien krijgt.
Met mijn mond open van verbazing keek ik om mijn heen.
Waar komt dit vandaan?
Laten bezorgen, door postorder bedrijven. Behang en gordijnen kun je zo kopen in baby speciaalzaken.
Commode is een dressoir die ik wit geverfd heb, aankleedkussen is een kindermatras. Met daarover een op maat gemaakte plastic hoes, van een douche gordijn. Een babykamer maar dan een paar maatjes groter.
Helemaal zelf gemaakt.
Vind je het mooi?
Prachtig, zoiets zou ik ook wel willen hebben. Maar ik woon nog bij mijn ouders.
Dat begrijp ik.
Afgezien van het feit dat je zoiets niet aan je ouders kan vertellen, laat staan dat je de ruimte krijgt om zoiets bij je ouders in te richten..
Dan moet je echt zoals ik wachten, tot je op je zelf woont.
Mijn moeder weet wel dat ik nog plastic broekjes draag, zij is ook de enige.
En een hele goede vriendin van mij,is hiervan ook op de hoogte. Mijn moeder heb ik het verteld. Omdat ik daar nog behoefte aan had. Daar had zij begrip voor. En zij heeft dat ook voor de rest van de gezinsleden geheim weten te houden. Van mijn moeder kreeg ik ook altijd een plastic broekje, als ik dat verdiend had. Maar zij weet niet,sinds dat ik op mijn zelf woon. Dat ik een compleet ingerichte babykamer heb.
Dat gaat net iets te ver, dit is lekker iets van mijn zelf.
En ik laat het ook maar zo. Maar ik heb deze kamer nu ruim een jaar, zoals die nu is. En ik vond het nu wel eens tijd worden om hem met een ander te delen.
Met een leuke jongen, met de zelfde interesse. En gelijkwaardige gevoelens.
Nou en als je wil, dan mag je je uitkleden. En dan mag je als eerste op mijn commode gaan liggen.
Want ik wel jou wel eens zien met plastic broekje aan.
Ga jij maar eerst liggen, dan doe ik bij jou een plastic broekje om. Jij bent als eerste aan de beurt, daarna mag je mij een plastic broekje om doen.
Inmiddels lag ik naakt op de commode. Anja pakte een plastic broekje uit een la. Een schoof het broekje over mijn benen naar mijn billen.
Een stukje omhoog Martin, met je billen.
Oh je piemeltje is aan het groeien. Eens even kijken hoe groot die is..en of die in mijn mondje past.
Anja trok het elastiek van mijn plastic broekje wat naar onderen, en pakte mijn pik beet die ze in haar mond nam.
Oh lekker, ik proef je geile pik lekkere geile smaak zit er aan. Als je wil mag je in mijn mondje klaarkomen.
Nog geen minuut later kwam ik in Anja haar mond klaar.
Lekker geil, daar hou ik van. Nu mag je mij lekker klaar maken op de commode.
Anja had haar kleren inmiddels ook uit, en lag naakt op de commode.
Je hebt een kaal kutje.
Natuurlijk ik ben toch een grote geile baby, kom doe mij een plastic broekje om. Pak deze maar met die drukknoopjes.
Ik vouwde de plastic broek om het kutje van Anja, En begon haar natte spleetje in het plastic broekje te vingeren.
Wil je mijn geile kutje likken lieve Martin?
Ik maakte de drukknoopjes weer los, en begon haar natte geile spleetje te beffen.
Anja, kwam schokkend en gillend klaar, even dacht ik dat ze van de commode af zou vallen.
Met onze plastic broekjes aan zijn we nog even naar beneden gegaan.
Later op die middag ben ik weer vertrokken, en naar huis gegaan.
Je bent hier altijd welkom Martin, met of zonder krant.
