Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplasser op Koningsdag
Koningsdag zou nat en koud worden. Ze hadden het al aangekondigd; het stond zelfs in de krant. En het klopte: mijn bed was nat en koud, toen ik 's morgens wakker werd. Ik had weer eens in bed geplast. Mijn boxer doorweekt, een grote natte vlek in mijn laken. Een geluk bij een ongeluk dat ik nog steeds een zeiltje in mijn bed had. Om drie maanden lang niet in bed te plassen was me nog nooit gelukt.
Mijn neef Dennis lag bij mij op de kamer, want hij was een nachtje blijven slapen. We zaten op dezelfde school, maar wij woonden in het centrum. Mijn neef woonde in een buitenwijk, daarom was hij vannacht bij ons gebleven. Wij woonden namelijk gunstiger voor de vrijmarkt, en samen waren we van plan om flink wat oud speelgoed te verkopen en games waarop wij uitgekeken waren.
'Wakker worden' riep hij vrolijk, en trok het dekbek van me af. Met grote ogen keek hij naar mijn natgeplaste bed.
'Heb je weer in je bed gepist?' vroeg hij overbodig, en begon te lachen. 'Ik dacht dat je er allang van af was!'
'Als je je bek maar houdt' zei ik onvriendelijk terug.
Ik schaamde me. Mijn neef is nog maar 14, een jaar jonger dan ik, maar zover ik wist had hij al in geen jaren meer in zijn bed geplast.
'Pissebed!' zei hij, en 'doe je het nog vaak?'
'Gaat je niks aan' bitste ik terug.
'Ja dus!' grijnste mijn neef. 'Pissebed! Pissebed!!'
Ik trok het natte laken van mijn bed. Al een paar jaar had ik met mijn pa en ma de afspraak dat ik zelf mijn bed zou verschonen als ik weer nat was. Mijn neefje zag het zeiltje en begon weer te lachen.
'Je bent écht nog een bedpisser, hè!' zei hij. 'Anders had je dat rubber laken niet in je bed!'
Ik zweeg grimmig en droogde het zeiltje af met de droge delen van mijn laken. In mijn natte broek en met het natte laken in mijn armen liep ik naar de badkamer.
Het natgeplaste broekje en het laken verdwenen in de wasmachine. Ik deed er wat wasmiddel bij en zette de machine aan. Daarna sprong ik onder de douche en probeerde mijn vervelende neefje te vergeten.
Toen ik terugkwam op mijn kamertje kreeg ik een schok. Midden op het bedzeiltje lag een pak tena boy luiers. Ernaast zag ik een van mijn plasticbroekjes. Mijn neef had kennelijk in mijn nachtkastje gekeken!
Tot ik een jaar of 13 was, plaste ik elke nacht in bed en moest daarvoor luiers om. Voor de zekerheid een plasticbroekje er over heen. Ik wist niet beter. Toen was het bedplassen geleidelijk minder geworden, en op een gegeven moment hadden pa en ma besloten dat ik geen luiers meer om hoefde – behalve als we op vakantie waren en in een hotel bleven slapen. Voor het geval dát. Dan trok ik een drynite of een tena aan, en een plasticbroekje, en menig keer was ik er stiekem blij mee geweest als ik in een hotel in bed had geplast. Vandaar dat er nog steeds luiers en plasticbroekjes in mijn nachtkastje lagen... Ook op mijn vijftiende had ik nog af en toe ongelukjes. Zoals afgelopen nacht.
'Waarom had je geen luier om, pissebed?' vroeg mijn neef, en wees op het pak op het bedzeiltje. 'En je had minstens dat plasticbroekje aan kunnen trekken, baby!'
Woedend en zonder een woord te zeggen legde ik het plasticbroekje en de luiers weer in mijn nachtkastje.
Zoals afgesproken moest ik het bij het ontbijt melden als ik in bed had geplast. Mijn ouders stonden daarop, misschien toch met het idee om mij ervan bewust te laten zijn dat ik er toch echt te groot voor werd. Overbodig was het, want het bonkende geluid van de wasmachine 's morgens vroeg was een zeker teken dat het weer een keertje mis was gegaan. Normaliter volstond 'n simpele mededeling, waarop mijn vader meestal zuchtte en mijn moeder iets zei in de trant van 'het gaat vast gauw helemaal over' of er verheugd op wees dat de vorige keer al weer vijf weken geleden was. Maar nu zat mijn neef er bij, en ik vond het moeilijk om de woorden uit te spreken. Toen mijn vader mij verwachtingsvol aankeek – hij had het geluid van de wasmachine niet gemist – kon ik er niet langer onder uit.
“Ik heb in mijn bed geplast”, zei ik luid en duidelijk, en voelde hoe ik rood werd.
'Zo zo' zei mijn vader, 'al weer?'
Ik knikte schuldbewust.
Mijn vader zei streng:
'Dus je bent nog steeds een bedplasser. En dat op de verjaardag van de Koning!'
En tot mijn ontzetting wendde hij zich tot mijn neef en vroeg, hoewel hij het antwoord vast al wist:
'Plas jij nog wel eens in bed?'
Mijn neef schudde krachtig van nee.
'Ik heb nog nooit in bed geplast! Nou ja, als baby misschien, maar dat weet ik niet meer.'
'Neem er een voorbeeld aan!' sprak mijn vader, en klopte mijn neef goedkeurend op zijn schouder. Hierdoor allicht aangemoedigd zei mijn neef:
'Ik zag dat Frankie nog luiers heeft. Kan hij die 's nachts niet beter aan?'
Ik had hem kunnen schoppen. Maar hij ging door:
'Zijn hele bed was vanmorgen nat!'
Mijn moeder schoot me te hulp.
'Wij denken dat Frank er eerder van af is als hij niet elke nacht een luier om heeft. En het gaat de goede kant uit, want vroeger was hij veel vaker nat.'
Ze klopte bemoedigend op mijn hand.
'Mijn kleine jongen wordt vanzelf wel een grote jongen!'
En daarmee was, tot mijn opluchting, het onderwerp bedplassen tijdens het ontbijt weer afgehandeld. En mijn neef deed weer normaal. Nog wel.
We hadden de spullen om te verkopen al klaargezet bij de deur. Mijn vader had een marktkraam geregeld met een luifeltje, vanwege het verwachte slechte weer. In het midden kwam mijn moeder te zitten met haar pottenbakkerskunsten, wandkleden en kaarsen, links zat mijn neef met voornamelijk computerspelletjes en rechts zat ik, met van alles en nog wat: flink wat autootjes, puzzels, boeken en stripboeken. Wat CD's nog uit de tijd voordat ik spotify had. En een paar spijkerbroeken en truien die me te klein waren geworden en waarvan ik stiekem hoopte dat mijn moeder ze zou verkopen. Wat wist ik als jongen nou van kleren.
Koud was het, maar gelukkig regende het niet. We hadden alle drie een dikke jas aan en het was best uit te houden. Mijn vader bracht af en toe hete koffie naar buiten, en het was al gauw knap druk. Meer kijkers dan kopers zoals gewoonlijk, maar ik had geluk toen een oude man, kennelijk een verzamelaar, al mijn oude matchbox autootjes kocht. Zonder af te dingen of te pingelen, hoewel ik toch een euro per stuk wilde hebben! Ineens was ik dik twintig euri rijker! Vet!
'Ma, ik ga even de markt over, hoor!' zei ik, en voelde me een man in bonus.
'Is goed, jongen! Ik pas wel even mee op jouw handel', antwoordde mijn moeder.
Wat was het overal druk en gezellig! Ik moest lachen om de belachelijke oranje opblaaskronen die sommige mensen op hadden, om de oranje slingers, de oranje cowboyhoeden. Ik kwam een paar jongens uit mijn klas tegen, en we liepen een eind samen op, haalden een patatje met. Hier en daar stond een televisie aan. Ik zwaaide naar Amalia en de Koningin op het scherm.
Er waren een paar jongens uit een lagere klas die wat raar lacherig deden toen ze mij zagen. Ik snapte het niet echt, ik had toch niet zo'n zotte kroon op? Maar ik maakte me er ook niet verder druk om. Na een uurtje te hebben rondgelopen zei ik m'n maten gedag en ging terug naar onze kraam.
Het was er behoorlijk druk. Vooral bij het deel van mijn neefje was het een komen en gaan van jongens van onze school. Hij deed kennelijk goede zaken. Ik ging weer terug naar mijn eigen deel. Mijn moeder had zowaar een paar stripboeken voor me verkocht en die oude spijkerbroeken waren ook weg. Nu ik weer terug was, ging ze even het huis in en zei dat ze wat te eten voor ons klaar zou maken.
Een jongen kwam bij mijn neef vandaan en keek mijn spullen over. Ik kende hem wel. Hij zat een klas lager bij mijn neef in de klas. Hij was een goede voetballer en trainde soms samen met ons. Ineens kwam hij dicht bij me staan, en tot mijn verbazing zei hij heel zachtjes tegen me:
'Geeft niks hoor. Ik doe het ook nog!'
Ik wilde vragen wat hij bedoelde, maar hij was al weg.
Nog had ik niets in de gaten, al waren er vrij wat jongens die bij mijn neef vandaan kwamen en gniffelend mijn kant op keken. De alarmbellen begonnen pas echt te rinkelen toen er een jongen van onze school voorbij kwam, die een bijna vol pak drynites voor jongens van 8-15 voor me neerlegde.
'Heb ik voor jou gekocht' zei hij vals lachend, 'kostte maar 50 cent. Voor een euro mag je het hebben!'
Ik was verward. Wist die jongen van mijn bedplassen af?
'Hoe.... Wat.... ' stamelde ik.
'Vraag maar aan je neef!' antwoordde de jongen, en liep hard lachend verder. De luierbroekjes liet hij liggen. Ik legde ze gauw aan de kant, maar wilde ze eigenlijk onder de kraam gooien!
Ik liep boos naar de helft van de kraam waar mijn neef stond, een groep van zijn klasgenoten en jongens van onze school om hem heen. Eén voor één keken ze op de telefoon van mijn neef.
De jongens maakten ruim baan toen ik er aan kwam. Er kwam stoom uit mijn oren.
Op de kraam lag een bord. Met een dikke zwarte viltstift had mijn neef geschreven:
'Gehijm weten? 1 euro LAGGEN'.
Spelling was niet zijn sterkste punt.
Ik griste de telefoon uit zijn hand. In kleur en in close up zag je mij liggen met alleen een kort, natgeplast voetbalbroekje aan, het dekbed aan de kant, een grote natte pisvlek in mijn laken, onmiskenbaar een nat bed. 'Frank pist nog in ze bed' stond er onder. De foto was duidelijk die morgen gemaakt. Ik had er niets van gemerkt.
'Daar krijg je spijt van, klootzak!' siste ik mijn neef toe, en stak zijn telefoon in mijn zak.
'Ik heb goed aan je verdiend' probeerde hij nog, en wees op een oude koektrommel. Er lag inderdaad een heel behoorlijke laag euromunten in. Ik negeerde hem.
'Geld delen? Als je niks zegt!'
Ik kookte van woede. Ineens moest ik er van uitgaan dat veel mensen bij ons op school wisten dat ik nog een bedplasser was. Misschien kon ik ze laten geloven dat het een ongelukje was?? Ik was vast niet de enige tienerjongen die nog wel eens in bed plaste. Of misschien kon ik ze wel wijsmaken dat het een geintje tussen mij en m'n neef was. Afgesproken werk, om geld te verdienen.
Mijn neef voelde wel aan dat hij te ver was gegaan. Hij smeekte ineens.
'Je zegt toch niks tegen mijn vader? Of tegen je eigen pa?'
Ik zweeg.
Mijn oom was streng. Ik wist dat mijn neef nog geregeld ouderwets over de knie moest als hij iets had uitgehaald. En ik wist nog iets. Dat had ik van mijn vader gehoord. Zowel mijn pa als zijn broer – mijn oom dus – hadden lang in bed geplast! Niet zo lang als ik, maar ze wisten wat het was, en ze wisten dat je er niets aan kon doen. Op veel begrip zou de actie van mijn neef vast niet kunnen rekenen.
Mijn neef schoof mij de koektrommel met muntgeld toe.
'Hier, neem het nou. En ik zal die foto deleten!'
'Staat die foto al ergens anders?' vroeg ik dreigend.
'Nee, echt niet! Ik zweer het je...... '
Het zweet brak mijn neef uit en hij begon te zwetsen.
'Ik dacht dat ik er eerst wel leuk aan kon verdienen op de vrijmarkt. Ik dacht.... Ik wou..... Met de jongens van school. Lachen en geld verdienen. En dat was ook zo..... Maar, maar.... hou jij het geld maar!'
'Wij hebben het er vanavond wel over. Op mijn kamer. En die mobiel houd ik voorlopig!'
De foto had ik inmiddels al gewist, maar dat wist mijn neefje niet.
De koningsdag verliep verder zonder bijzonderheden. Alleen verkocht ik zowaar het pak drynites nog aan een jongen van ongeveer mijn eigen leeftijd, die erg verlegen keek maar wel vier euro neerlegde voor wat ik zelf voor niets had gekregen. Misschien was hij ook een bedplasser. Of vond hij luiers wel leuk. Vier euro was vier euro.
Toen we die avond naar bed moesten, zei mijn neef niets toen ik mijn bed opmaakte. Een schoon laken over het duidelijk zichtbare bedzeiltje legde.
'Wanneer mag ik m'n mobiel terug?' vroeg mijn neef. Daar had ik al over nagedacht.
'Als je vannacht in je bed plast', zei ik. 'En niet een paar druppeltjes. Het hele bed nat!'
Hij keek geschokt.
'Ik heb al tien jaar niet in bed geplast! Minstens!' protesteerde hij.
'Vannacht ben je nat, anders vertel ik het aan je pa! Als je geluk heb, ben ik morgen ook weer nat. En anders helaas pindakaas, dan ben jij de enige die bij het ontbijt mag vertellen dat 'ie in bed geplast heeft! Wees blij dat je er hier geen straf voor krijgt..... '
Ik kreeg een idee. Ik gunde mijn neef niet dat hij “geluk” zou hebben. Geen gedeeld leed voor hem.
Ik zei:
'Ik zal er voor zorgen dat jij echt de enige bent die morgenochtend een nat bed heeft.... ' en pakte mijn luiers uit het nachtkastje. Geoefend deed ik mezelf de luier om.
Mijn neef keek met grote ogen toe. Hij besefte dat een luier mijn bed droog zou houden, als ik al in bed zou plassen.
'Mag ik niet ook een luier om?' vroeg hij. 'Ik beloof je dat ik 'm nat zal maken!'
'Nee!' zei ik hardvochtig. 'Jij wordt morgen gewoon wakker in een nat bed, en anders heb ik wat te vertellen aan je vader...... '.
Al sprekende stapte ik in mijn plasticbroekje en trok het op, zorgde ervoor dat het broekje de luier bedekte, en kroop onder mijn dekbed.
Mijn neef probeerde het nog een keer, vroeg of hij dan misschien een plasticbroekje van mij aan mocht hebben, maar schikte zich in zijn lot toen ik nee schudde. Toen hij gewoontegetrouw nog even naar de wc wilde, gaf ik hem te kennen dat dat niet zo'n goed idee was. Hij ging zowaar meteen braaf zijn bed in.
'Morgen ben je nat! Je plast in bed. Als je verstandig bent, doe je het nu... '
'Ik kan niet!'
'Je moet! Je hebt me voor gek gezet, nu is het jouw beurt!'
Tien minuten, een kwartier was het stil. Ik viel bijna in slaap. Het was een lange, vermoeiende dag geweest.
'Frank..... Frankie....... '
'Ja, wat is er nou weer!?'
'Ik heb het gedaan. Ik ben nat. Kijk maar..... '
Hij sloeg het dek van zijn logeerbed terug.
En hij was net zo nat als ik die morgen was geweest. Hij had in bed geplast en zou morgen wat uit te leggen hebben. Ik schoot gauw een paar foto's.
'Als je nog een keer zoiets flikt, staan deze morgen op facebook. En instagram. En overal!'
'Nee echt niet Frank.... Je zegt toch niks hè, Frankie?'
Hij zat in de klem.
Ik draaide me om, tevreden met mijn wraak. Mijn neef had in zijn bed geplast. Ik hoopte dat ik die nacht droog zou blijven, en dacht van wel. Ik deed het nog maar zelden twee nachten achtereen. Hoe dat morgen op school zou gaan, met al die jongens die nu wisten dat ik nog wel eens in bed plaste, nou, dat zagen we morgen dan wel weer. De meeste mensen hebben maar een kort geheugen.
Naast mij lag mijn neefje in zijn natgeplaste bed. Ik keek even naar hem door mijn half gesloten ogen. Hij sliep nog niet. Voelde zich waarschijnlijk tamelijk ongelukkig. Denkend aan de schaamte die hem morgen ten deel zou vallen. En wat zou ik het hem bij het ontbijt laten weten, dat hij in bed had geplast! Ik verheugde me er nu al op. Ja, wraak was zoet. Zelf viel ik tevreden in een diepe slaap, veilig in mijn luier en mijn plasticbroekje.
Zie verder voor deel 2.
Op de vrijmarkt zag ik een jongen van 14 of zo die anderhalf pak drynites tussen z'n spullen te koop had liggen. Hij had ze zelf kennelijk niet meer nodig! Ik heb ze niet gekocht, maar het zette wel mijn fantasie in werking. Toen ik thuiskwam heb ik 's avonds even dit verhaaltje geschreven.
Laatst bewerkt:
