Verhaal Klaar BIJLES MET SASKIA

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 1 2,2%
  • 2

    Stemmen: 1 2,2%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 1 2,2%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 2,2%
  • 8

    Stemmen: 5 11,1%
  • 9

    Stemmen: 5 11,1%
  • 10

    Stemmen: 31 68,9%

  • Totaal stemmers
    45

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
geschreven door: Pieter

(Deel 1)

Dag 1


Ze woonde nog geen twee maanden bij ons in de stad, en nu was ze al het meest populaire meisje in de klas. Ze heette Saskia en ze leek alles mee te hebben in het leven, niet alleen was ze mooi en slank en had ze een leuk gezichtje, ook had ze ouders die rijk waren, heel erg rijk. Ze woonde in de mooiste villa van de stad en natuurlijk wilde iedereen op school haar vriendje of vriendinnetje zijn. Ze was altijd vrolijk en opgewekt en iedere jongen was een beetje, of zelfs heel erg, verliefd op haar.

Hoe anders was mijn situatie. Ik kwam uit een arme familie. Mijn vader werkte in een vieze, stinkende fabriek en wanneer hij thuis was, was hij moe en chagrijnig. Mijn moeder had last van haar rug en kon niet meer werken, wel moest ze mijn twee broertjes en mijn zusje verzorgen. Ook zij was humeurig en streng voor mijn jongere broertjes en zusje. Ik trok me er weinig van aan, ik was oud en wijs genoeg om mijn eigen gang te gaan, maar wel had ik medelijden met mijn broertjes en zusje. Onze huurflat was oud en slecht onderhouden en regelmatig hadden we lekkage en de ramen tochtten.

Juist daarom was het zo vreemd dat juist ik Saskia's vriendje werd. We hadden niets met elkaar gemeen, behalve dat we in dezelfde klas zaten en ongeveer even goed konden leren. We zaten in de brugklas van de HAVO en over een week begon onze laatste tentamenweek van het schooljaar. De cijfers die we voor deze tentamens haalden telden zwaar mee bij de eindbeoordeling.

Dit werd een belangrijke week voor mij want ik moest nog een aantal goede cijfers halen om over te gaan. Je begrijpt dat school erg belangrijk voor mij was. Het zou de enige mogelijkheid zijn om ooit een goede baan te vinden. Ik wist bijna zeker dat als ik zou blijven zitten, ik van school zou moeten. Mijn schoolgeld werd betaald door de gemeente omdat mijn ouders het niet konden betalen, en zolang het goed ging mocht ik deze middelbare school afmaken. Als ik zou blijven zitten, zou ik waarschijnlijk in dezelfde fabriek moeten gaan werken als mijn vader, en de rest van mijn leven moeten slijten als onderbetaalde arbeider.

Ik mocht ook alleen naar school omdat mijn ouders dachten dat ik goed kon leren en wat kon bereiken, en daar hadden mijn ouders veel voor over. Het zou voor het gezin een stuk beter zijn als ik ook werk zou vinden en geld thuis kon inbrengen, maar gelukkig beseften ze maar al te goed dat een goede opleiding heel wat waard was. Maar als bleek dat ik niet kon leren of mezelf niet voor honderd procent inzette, dan moest ik van school en gaan werken. En natuurlijk deed ik er dus alles aan om goede cijfers te halen.

Nu stond ik voor de deur van die enorme villa. Hier woonde Saskia en ik was uitgenodigd om samen met Saskia te leren voor onze tentamens. Met zijn tweeën leerde je een stuk gemakkelijker en het was nog gezelliger ook. Ik had zelfs terloops gehoord dat er een speciale leraar zou zijn die ons bijles zou geven.

Je begrijpt dat ik deze kans met twee handen had aangegrepen. Ten eerste vond ik het een hele eer om in de buurt van Saskia te mogen zijn, en ten tweede vergrootte het mijn kansen om over te gaan. Saskia's vader had zelfs voorgesteld dat ik bij hen kon logeren omdat ik dan niet steeds van de ene kant naar de andere kant van de stad hoefde te reizen. Nu konden we meer tijd besteden aan leuke dingen en konden we de bijlessen verdelen over de hele dag. Tussendoor zou er dan genoeg tijd zijn om leuke dingen te gaan doen.

Het idee om in dat sjieke huis te mogen slapen sprak me wel aan, maar aan de andere kant was ik er ook een beetje bang voor. Ik was al die luxe en die netheid niet gewent. Bij ons thuis was het allemaal niet zo netjes en ik was bang dat ik moeite zou hebben om me aan te passen. Ik was ook bang dat ze me vies zouden vinden, of ordinair.

Met een tas vol kleren en boeken stond ik onder het afdakje. Ik drukte op de deurbel en ver in het huis hoorde ik een bel rinkelen. Een mevrouw in een jurk deed open en ik vroeg me een ogenblik af of dit soms Saskia's moeder was. Dat idee verwierp ik meteen weer, want ze was veel te jong. Waarschijnlijk was het een soort van bediende, of dienstmeisje die ik in films wel eens had gezien. Ik ineens met mijn mond vol tanden, maar gelukkig begreep de mevrouw wie ik was.

"Ah, jij bent zeker Mark? Kom binnen." Heel voorzichtig stapte ik over de drempel en vol verbazing keek ik rond. De hal was groter dan ons hele huis. Het leek wel tien meter hoog en in het midden hing er een enorme lamp, vol met stukjes glas die schitterden als diamanten. Een trap die aan de onderkant wel vier meter breed was en naar boven toe versmalde tot twee meter, liep met een sierlijke bocht naar de eerste etage. De vloer was bedekt met glanzend steen, dat schitterde in het licht van de zon die door hoge, smalle ramen naar binnen scheen.

Hoe lang ik met open mond rond gekeken heb, weet ik niet, maar ik werd met een klap uit mijn betovering gehaald toen er ineens een deur werd opengegooid en Saskia binnen kwam rennen.

"Hoi, Mark." Ze sprong naar me toe en omhelsde me. Daarna pakte ze me bij mijn hand en trok me huppelend mee. De bediende had nog net tijd om mijn tas met kleren van me over te nemen, maar mijn jas had ik nog aan. De overdadige weelde en luxe maakten me zenuwachtig. Ik durfde niets aan te raken, bang als ik was om iets te vernielen, of vies te maken. Snel keek ik achter me of mijn voetstappen geen vuile plekken op de vloer achter lieten. Ik werd meegetrokken door een brede gang naar de woonkamer. De woonkamer bleek eveneens groter dan ons hele huis.

"Pap, Mark is er." Saskia's vader stond op van de bank en liep naar me toe. Hij leek me van top tot teen te bekijken, en glimlachte me daarna vriendelijk toe.

"Hallo, jongen. Kon je het makkelijk vinden?" Vroeg hij en ik knikte. Ik bekeek hem nu van top tot teen en had meteen ontzag voor hem. Saskia's vader was een grote kerel, slank maar breedgeschouderd. Hij had een nors gezicht met zware wenkbrauwen, maar de glimlach leek zijn gezicht open te breken en zijn norsheid was plotsklaps verdwenen. Hij straalde een overwicht uit die ik nog weinig was tegengekomen. Het was zeker een man waar ik geen ruzie mee wilde krijgen.

"Ja, meneer. Een buurman heeft me voor de deur afgezet." Antwoordde ik beleefd. De man lachte me weer vriendelijk toe.

"Je hoeft me geen meneer te noemen, hoor." Zei hij joviaal. Vervolgens keek hij op zijn horloge, waarna hij ons beurtelings aankeek.

"Kom, gaan jullie je maar klaarmaken voor bed. Het is al bijna halfnegen, jullie beginnen morgenochtend vroeg met de lessen." Zonder aarzeling of protest knikte Saskia en gehoorzaamde ze. Ze draaide zich om en liep bij me weg, mij in onzekerheid achterlatend. Ik wist niet wat ik moest doen en bleef staan. Gelukkig nam Saskia's vader de taak op zich om mij de weg te wijzen.

"Kom maar mee, ik zal je naar je slaapkamer brengen." Samen liepen we de kamer uit, door de gang naar een kamer op de eerste verdieping.

"Mark, ik moet even iets met je bespreken." Saskia's vader keek me met een serieuze blik aan. Meteen werd ik lichtelijk nerveus, een beetje bang zelfs. Toch zag ik dat ook hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde.

"Ik weet niet of je er zelf al over hebt nagedacht, maar ik denk dat we hier in huis iets andere gewoonten hebben dan jij gewend bent. Ik hoop dat je dan ook kan begrijpen dat je hier in huis een beetje een speciale behandeling krijgt." Ook ik voelde me na deze mededeling niet helemaal meer op mijn gemak.

"Hoe bedoelt u?" Vroeg ik voorzichtig.

"Ik wil je niet beledigen of kwetsen, maar aangezien je uit een ander milieu komt ben je onze levensstijl niet gewend. Begrijp je wat ik bedoel?" Even viel er een stilte, een pijnlijk stilte die door Saskia's vader al snel weer werd verbroken.

"Ik zeg niet dat wij beter zijn, maar ik bedoel dat... Ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen... Ik denk dat wij een iets andere levenswijze hebben....." Ik boog mijn hoofd en met een lichte schaamte op mijn gezicht begreep ik precies wat hij bedoelde. Ik voelde me inderdaad niet op mijn gemak. Mijn bevlekte broek stak schril af tegen de haast steriele schoonheid van dit huis. Het voelde alsof ik bij elke stap dit huis viezer en viezer maakte. Saskia's vader zag dat ik hem begreep en legde troostend zijn hand op mijn schouder.

"Ik begrijp dat dit niet makkelijk voor je is." Juist op dat moment liepen we mijn tijdelijke slaapkamer binnen. Dezelfde bediende die de deur voor me had opengedaan was bezig mijn bed op te maken. Ik keek nog even vol schaamte naar Saskia's vader, die opgelucht was dat hij zijn zegje had gedaan.

"Maar hoe... Wat?" Stamelde ik nog, want ik vroeg me af wat hij met die speciale behandeling bedoelde.

"Carla zal je verder precies vertellen wat er van je verwacht wordt. Ik zie je straks nog wel in de woonkamer." Duidelijk opgelucht draaide hij zich nu om en liep mijn slaapkamer uit. Een kamer die ik nu voor het eerst eens goed bekeek. Het was een klein kamertje met een bed en een paar kasten. Het was een sobere kamer, maar groter dan de slaapkamer waar ik thuis samen met mijn twee broertjes in moest slapen. Het enige raam was verborgen achter een kleurig gordijn, en op de vloer lag een dik, hoogpolig tapijt. De wanden waren echter kaal en ongezellig, maar het bed zag er daarentegen wel weer comfortabel uit.

"Mark, dit is jouw badkamer." Zei Carla terwijl ze net klaar was met mijn bed op te maken en een zijdeur in mijn slaapkamer opende. "Je kunt je kleren in deze wasmand gooien. Hier liggen handdoeken en shampoo. Ga je maar even goed douchen, ondertussen zal ik je nachtgoed klaarleggen." Toen liep ze de badkamer uit en trok de deur achter zich dicht. Ik wilde naar de deur lopen om de deur op slot te draaien, maar zag dat er helemaal geen slot in de deur zat.

Ik glimlachte om de vreemde gebruiken hier in huis en kleedde me uit. Ik gooide al mijn kleren in de wasmand en stapte onder de douche. Ik genoot van de brede, warme straal water en waste me zo goed mogelijk. Ik wilde een goede indruk achterlaten en besteedde extra aandacht aan mijn gezicht en handen. Terwijl ik douchte hoorde ik de deur van de badkamer opengaan. Ik begreep dat de bediende mijn vuile kleren weghaalde.

Een paar minuten later draaide ik de kraan dicht en droogde me af. Ik haalde een borstel door mijn haren en bond daarna een handdoek om mijn middel. Een beetje opgelaten stapte ik de badkamer uit en zag dat de bediende nog steeds in mijn kamer bezig was. Vluchtig keek ik rond of er toevallig ergens als kleren voor me klaar lagen.

"Ah, daar ben je." Zei ze. "Saskia's vader heeft je neem ik aan al verteld van je ondergoed?" Zei ze, maar ze zag aan mijn verbaasde gezicht dat dat niet zo was. In spanning vroeg ik me af wat er te vertellen zou zijn over mijn ondergoed, maar het antwoord zou ik vrij snel krijgen.

"Oh, ik zie dat ik je het blijde nieuws mag vertellen." Zei ze sarcastisch. "Meneer Van Dealen, Saskia's vader dus, is een beetje bang dat je vannacht in bed zult plassen. Hij is niet gewend dat er kinderen uit de mindere wijken hier blijven logeren en hij heeft het misplaatste idee dat jullie allemaal vreselijk vieze kinderen zijn, dus... Het spijt me, maar ik ga je even helpen met een luier."

Ik schrok en stapte verbijsterd achteruit. Dit was dus wat Saskia's vader bedoelde met die speciale behandeling. En het ergste was nog dat hij dacht dat ik hem begreep en zelfs gelijk gaf. Ik wist zelf heel goed dat ik minder hygienisch was dan de mensen die hier woonden, maar natuurlijk plaste ik niet in bed! Ik was dertien jaar oud, zat ik de brugklas van de HAVO en had al sinds mijn vijfde jaar niet meer in bed geplast. Voor geen goud wilde ik me laten vernederen door vannacht een luier te dragen!

Eigenlijk loog ik tegen mezelf, want om heel eerlijk te zijn plaste ik wel heel af en toe een beetje in bed. Soms werd ik wakker midden in een kleine, natte plek, maar aangezien dat gewoon ongelukjes waren en maar heel zelden voorkwamen, telde ik dat niet mee. Je begrijpt dat ik die ongelukjes zo ver mogelijk in mijn hoofd wegstopte, er nooit over praatte en ze tegen iedereen zou ontkennen, inclusief mezelf.

Ik voelde dat Carla met mij mee voelde en ze sloeg een arm om me heen, maar die schudde ik van me af.

"Nee, dit is belachelijk! Ik ben niet vies, en natuurlijk plas ik niet in bed!" Riep ik met overslaande stem. Tot mijn schaamte stroomde er een eerste traan over mijn wang. Snel veegde ik hem weg, want een jongen van dertien hoorde niet te huilen.

"Kom, zo erg zal het niet zijn. Het is alleen voor vannacht. Ik weet zeker dat je meneer Van Dealen morgen kunt overtuigen dat je geen luier om hoeft."

"Nee, ik wil niet! Het is helemaal niet nodig!" Riep ik, maar ik zag in de ogen van Carla dat ze er ook niets aan kon doen. Ik kon met moeite nog meer tranen inhouden.

In een patstelling stonden Carla en ik tegenover elkaar. Ik zag de hele week die ik met Saskia zou doorbrengen in duigen vallen, want als ik geen luier zou willen dragen, zou ik zonder pardon worden weggestuurd. Wanhopig probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat ik mijn ego voor een nachtje moest inslikken. Een enkele nacht een luier dragen zou toch niet zo erg zijn, hield ik mezelf voor.

Het duurde nog een aantal seconden voordat ik de afweging gemaakt had tussen het weekje met Saskia zijn en het samen leren voor onze tentamens, en het nu naar huis gestuurd worden. De trots om volgende week aan iedereen op school te vertellen dat ik de hele week bij Saskia had gelogeerd en dat we samen bijles hadden gehad, kreeg uiteindelijk de overhand. Met een gedeukt ego besloot ik om voor één nacht een luier te dragen.

Treuzelend ging ik op bed liggen, overdonderd.

"Je hoeft je voor mij niet te schamen hoor." Zei Carla terwijl ze mijn handdoek los haalde, zodat ik nu naakt op bed lag. Carla stond op en pakte uit de kast een dikke voorgevormde katoenen luier. Mijn ogen fixeerden zich op het witte katoen dat Carla als in een vertragende herhaling naar me toe bracht. Ze ging ter hoogte van mijn middel op de rand van mijn bed zitten en schoof voorzichtig haar rechterhand onder mijn knieën. Ze tilde mijn knieën op en berustend werkte ik mee.

Alsof het bij iemand anders gebeurde keek ik toe hoe het uiteinde van de voorgevormde katoenen luier onder mijn billen werd geschoven. Daarna liet Carla mijn knieën weer zakken en mijn billen raakten voor het eerst het zachte katoen. Met zachte dwang drukte Carla daarna mijn bovenbenen uit elkaar en trok ze het andere uiteinde van de luier tussen mijn benen omhoog. Allereerst concentreerde Carla zich nu op de linkerkant van de luier. De linkerzijde van de luier trok ze strak en drukte ze daarna op mijn heup. Het uitstekende gedeelte van de luier dat onder mij vandaan kwam werd opgepakt en stevig op het andere gedeelte van de luier gedrukt. Ik hoorde hoe de brede strip van klittenband zich vasthechtte aan de voorkant van de luier.

Carla herhaalde hetzelfde ritueel nu aan de andere kant van de luier en al snel had de luier zich strak om mijn kruis gesloten. In eerste instantie voelde het helemaal niet zo slecht aan, maar toen ik mijn ogen opende en het resultaat bekeek, liet ik mijn tranen de vrije loop.

Ik zag er belachelijk uit, een dertienjarige jongen met een dikke katoenen luier om. Alsof ik een klein kind was lag ik hulpeloos op bed, mijn benen nog steeds gespreid. Mijn gezicht was rood van de schaamte en nat van het angstzweet.

Carla hielp me daarna ook nog in een strak plastic broekje die het katoen stevig in mijn kruis drukte. Ik probeerde mezelf weer onder controle te krijgen en veegde mijn gezicht droog. Carla was inmiddels opgestaan en pakte een blauw pyjamapak uit de kast, ze gooide het naar me toe. Ik ving het op, maar maakte nog geen aanstalten om het aan te trekken, mijn aandacht had zich tijdelijk gecentreerd op dat vreselijke gedrocht om mijn kruis en middel.

Juist op het moment dat ik mezelf weer wat beter in bedwang had stapte Saskia mijn slaapkamer binnen. Ik zat inmiddels met mijn benen gekruist op het bed en geschrokken probeerde ik mijn luier te verbergen met mijn pyjamapak dat ik nog in mijn handen had.

Saskia moest hebben gezien dat ik gehuild had, en misschien had ze het zelfs wel gehoord, maar ze deed alsof ze niets had gemerkt.

"Kom je mee naar de woonkamer?" Vroeg ze uitnodigend en haar lach werkte aanstekelijk. Mijn verdriet verdween grotendeels, maar mijn schaamte werd er niet minder op. Nog steeds hield ik krampachtig mijn pyjama voor mijn luier en keek ik Saskia een beetje beduusd en schaapachtig aan. Carla was inmiddels weggelopen en we waren nu met zijn tweeën op mijn kamer. Saskia lachte me weer toe, zonder dat ik het idee had dat ze me uitlachte. Saskia was gewoon een vrolijk meisje, en dat was ook het leuke aan haar.

"Kom, trek je pyjama aan. Je hoeft je luier niet te verbergen, ik weet het allang." Plagerig trok ze mijn pyjamapak weg en mijn luier werd zichtbaar. Ik schrok en keek Saskia beschaamd aan. Saskia leek totaal geen interesse te tonen voor mijn luier. Ze lachte me niet uit en toonde ook geen medelijden, alsof ik helemaal geen luier omhad, alsof ze het de normaalste gewoonte leek te vinden.

Saskia's reactie stelde me op mijn gemak, zodat ik nu ook weer een glimlach op mijn gezicht kon toveren. Speels trok ik mijn pyjamapak uit haar handen los en trok het daarna snel aan, opgelucht dat mijn luier nu in ieder geval voor het oog verborgen was. Op mijn blote voeten rende ik weer door de gangen van het huis achter Saskia aan.

Voor een moment vergat ik mijn luier, terwijl Saskia me door het huis heen leidde en me de meeste van de kamers liet zien. Het meest gefascineerd was ik door de enorme hoeveelheid oude boeken in de bibliotheek, en natuurlijk ook de grote slaapkamer van Saskia.

In haar slaapkamer plofte Saskia op haar bed neer en ik ging naast haar zitten. Pas toen voelde ik voor het eerst mijn luier weer, en realiseerde ik me dat ik mijn luier al die tijd al had gevoeld. Het dikke katoen voelde als een prop tussen mijn benen aan en het plastic kraakte zachtjes bij elke beweging. Ik wist ook dat Saskia mijn luier hoorde kraken, maar ze besteedde er geen aandacht aan.

Even keken we elkaar een beetje onwennig aan. Wat moesten we doen? We kenden elkaar eigenlijk nog niet zo goed, en dit was de eerste keer dat we samen waren. Een lichte nervositeit leek ineens over ons heen te dalen. Gelukkig kwam op dat moment Carla met twee glazen frisdrank binnen lopen.

"Hier, jullie zullen we dorst hebben." Zei ze, en ze gaf ons beiden een glas in de handen. Meteen verdween Carla weer en ik zag hoe Saskia gulzig het glas leeg dronk. Ik volgde haar voorbeeld en Saskia zette beide glazen op haar bureau. Hiermee was het ijs een gebroken. Saskia leek opgelucht en haar schijnbare nervositeit was verdwenen.

We begonnen te spelen, gooiden met kussens, speelden verstoppertje en tijdelijk voelden we ons nergens te oud voor. Na een half uur hield Saskia ineens op en wees ze naar de klok.

"Het is bijna negen uur, we moeten naar bed." Zei ze en ik bewonderde haar volwassenheid. Ik geloof niet dat ik zelf de tijd in de gaten zou hebben gehouden, en als ik zou weten dat ik om negen uur naar bed zou moeten zou ik zelfs bewust de tijd zijn vergeten, net zolang tot iemand mij naar bed zou sturen. Saskia was anders, in vele opzichten.

"Ga je mee papa welterusten zeggen?" Vroeg ze en liep voor me uit haar slaapkamer uit. Ik liep achter haar aan naar de woonkamer waar haar vader nog steeds, of alweer, op de bank zat. Ditmaal had hij een stapel papieren naast zich liggen en leek hij aan het werk. Toen hij ons zag en hoorde binnenkomen legde hij de papieren netjes naast zich neer en liep op zijn dochter af.

"Welterusten papa." Zei Saskia en kuste haar vader.

"Welterusten, schatje." Zei hij en aaide haar nog eenmaal over haar gezicht. Toen deed Saskia een stap achteruit en richtte Saskia's vader zijn aandacht op mij. Ineens was ik me er pijnlijk van bewust dat hij de oorzaak was dat ik nu een luier moest dragen. Mijn vernederingen waren allemaal zijn schuld. Met een klein beetje tegenzin liep ik naar hem toe.

Voor een enkel moment wilde ik protesteren en roepen dat ik geen baby was, dat ik helemaal geen luier hoefde en wilde dragen. Ik wilde roepen dat ik dit alles belachelijk vond, maar ik deed het niet. Saskia stond naast me en in haar bijzijn durfde ik niet over mijn luier te beginnen.

"Welterusten, meneer." Zei ik, vergetend dat ik geen meneer hoefde te zeggen.

"Welterusten, Mark." Gelukkig kuste hij me niet, maar daarentegen klopte hij me bemoedigend op mijn schouder.

"Het spijt me van je ondergoed, Mark. Ik hoop dat je desondanks toch lekker zult slapen." Zei hij en klopte tegelijkertijd op mijn dik ingepakte billen. Meteen kleurde mijn wangen zich roze van schaamte en boog ik mijn hoofd. Ineens boog Saskia zich naar me toe en kuste me op mijn wang.

"Welterusten Mark. Slaap lekker." Ik vergat mijn schaamte en even overwon de trots dat juist ik het vriendje van Saskia was. De andere jongens in de klas zouden jaloers op me zijn als ze wisten dat ik hier vannacht sliep en zelfs gekust werd door Saskia. Het ongemak van mijn luier viel gedeeltelijk in het niet.

"Welterusten." Zei ik glimlachend en daarna liepen we beiden naar onze slaapkamer. Daar aangekomen wees Carla me nog op mijn tandenborstel en uiterst secuur en langer dan normaal poetste ik mijn tanden. Daarna trok ik mijn pyjamapak uit, hing het netjes over de stoel naast mijn bed en stapte onder het dikke dekbed. Nog eventjes kwam de bediende naast me zitten.

"Ik moet je nog even een paar regeltjes vertellen. Je mag je luier zelf niet uittrekken, je moet hem aanhouden tot morgenochtend na het ontbijt. Dan kun je je wassen en zal ik je kleren geven die je aan kunt trekken. Als je naar het toilet moet mag je me wakker maken, ik slaap twee deuren verder, hier naar buiten en dan linksaf. Ik zal je helpen met je luier. Oké? Maak me gerust wakker, ik heb liever dat je me wakker maakt dan dat je stiekem je luier losmaakt, of dat je expres in je luier moet plassen." Ook Carla kuste me. Ze trok het dekbed nog even over me heen en liep daarna de kamer uit. Voordat ze de deur dichttrok deed ze het licht uit en liet me alleen met mijn gedachten.

Het was een vreemde dag geweest. Eerst was ik trots en blij dat ik werd uitgenodigd om hier te logeren en samen met Saskia te studeren, daarna had ik gehuild van schaamte door de luier die me werd omgedaan. Ik wist niet precies hoe ik me nu moest voelen. Ik schaamde me vreselijk, maar het plezier om samen met Saskia te zijn, en ook nog in dit mooie huis, overheerste. De luier viel eigenlijk best wel mee, en eigenlijk kon ik Saskia's vader wel begrijpen: ik was heel wat anders gewend en normaal gesproken zou ik me helemaal niet hebben gewassen voordat ik naar bed ging. Het leven hier in huis was een stuk schoner en netter. En dat ene nachtje een luier dragen overleefde ik ook wel.

Toch had ik een vreemd gevoel wat mijn luier betreft. Wanneer ik stil lag en het zachte katoen voelde tegen mijn billen en mijn plasser, leek het wel comfortabel. Alleen het strakke elastiek van het plastic beschermbroekje dat in mijn lies en rond mijn middel drukte, herinnerde me aan de luier. Heel voorzichtig schoof ik mijn hand onder het elastiek op mijn buik door en onder de dikke laag katoen. Voorzichtig raakte ik met mijn vingers mijn plasser aan en een vreemd tintelend gevoel golfde een ogenblik door mijn onderlichaam. Even voelde het prettig aan, maar vol afschuw trok ik toen mijn hand terug.

Het was verkeerd, spelen met mijn plasser was vies. Enigszins kwaad op mezelf draaide ik me op mijn buik. Ik legde mijn linker wang op het matras en dacht aan de dag van morgen. Ik verheugde me op het feit om de hele dag in de buurt van Saskia te zijn, om tegelijkertijd heel veel te leren. Ik hoopte dat we veel tijd zouden hebben om samen te spelen.

Al vrij snel viel ik daarna als een gelukkig kind in slaap, zorgeloos en onbekend met wat er morgen allemaal stond te gebeuren.
Dag 2

Ineens schrok ik wakker. Ik hoorde Saskia met Carla praten op de gang. Beduusd keek ik om me heen. Er was iets fout! Ik voelde me niet op mijn gemak, maar kon niet bedenken wat er aan de hand was.

Ik zat net rechtop in mijn bed toen de deur werd opengegooid. De altijd vrolijke Saskia kwam de kamer binnen en deed het licht aan. Slaperig veegde ik de slaap uit mijn ogen.

"Kom op, wakker worden. Slaapkop!" Riep Saskia. Ik liet me achterover zakken en trok het dekbed weer slaperig over me heen.

"Goedemorgen." Zei ik gapend en ineens kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik wist wat er mis was! Heel voorzichtig bracht ik mijn hand onder het dekbed richting mijn kruis. Door het plastic van mijn broekje voelde ik het natte katoen. Ik had in mijn luier geplast!

Paniekerig trok ik mijn hand weg. Wat moest ik doen? Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, ik wilde het uitschreeuwen, ik wilde wegrennen en nooit meer terugkomen. Natuurlijk deed ik dat niet, maar probeerde ik mijn schaamte en schrik te verbergen. Had Saskia het gezien? Wist ze dat ik in mijn luier geplast had? Kon ze het ruiken?

Saskia gedroeg zich even vrolijk als altijd, ze had in ieder geval geen last van ochtendhumeur. Ze gooide mijn pyjamapak naar me toe en moedigde me aan om uit bed te komen.

"Schiet nou toch op, slaapkop." Zei ze lachend, draaide zich daarna om en liep weg. Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik herinnerde me ineens heel goed dat ik mijn luier niet zelf mocht uittrekken. Ik wist niet wat de consequenties van ongehoorzaamheid zouden zijn, maar dat wilde ik liever niet uitproberen. Het enige wat ik kon doen was om net te doen alsof er niets aan de hand was en te wachten tot na het ontbijt. Ik kon ook niet in bed blijven liggen want ik wist zeker dat Saskia me, lachend en wel, uit bed zou trekken.

Snel trok ik mijn pyjamabroek onder het dekbed en trok het onhandig aan. Daarna stapte ik uit bed en trok de rest van mijn pyjama aan. Ik rook de geur van mijn eigen urine en hoopte maar dat Saskia dat niet zou ruiken. Voorzichtig deed ik mijn eerste stappen en voelde het klamme, vieze katoen als een klont tussen mijn benen hangen. Het voelde verschrikkelijk en ik vroeg me paniekerig af hoe ik het beste en snelste uit deze natte luier kon komen.

Ik liep achter Saskia aan, treuzelend om mijn luier zo min mogelijk te belasten. Saskia leek niets te merken en dartelde voor me uit. We liepen naar haar slaapkamer en daar had ik voor het eerst uitzicht op de enorme tuin die achter het huis lag. De zon scheen al een flink eind over de toppen van de bomen heen en scheen door de ramen op me neer. De zon liet een warme gloed op me achter, terwijl ik neerkeek op de netjes gemaaide gazons, de goed onderhouden perkjes en bosjes. Saskia kwam naast me staan.

"Vind je het een mooie tuin?" Vroeg ze en ik wilde antwoordden, maar ineens zag ik dat ze haar neus optrok. De schrik sloeg me om het hart. Had ze mijn vieze luier geroken? Meteen deed ik een stapje achteruit om uit haar buurt te komen, maar het was te laat.

"Wat is er? Is je luier nat?" Vroeg ze, schijnbaar achteloos. Ze leek niet verrast. Ik stamelde hopeloos, kon niet uit mijn woorden komen.

"Nee... Ik... Ja..." Saskia zag mijn gewetensnood en lachte me weer hartelijk toe. Nog steeds zag ik geen enkele vorm van uitlachen of leedvermaak. Het leek alsof ze het de gewoonste zaak van de wereld vond.

"Geeft niks," zei ze. "Kom je mee?" Aangezien ze zag dat ik me maar moeilijk een houding wist aan te meten pakte ze voorzichtig mijn hand. Ze gaf me een klein kusje op mijn wang en leidde me daarna terug richting mijn eigen kamer, totdat we Carla tegenkwamen. Met een vuurrood hoofd van schaamte keek ik toe hoe Saskia het woord nam.

"Carla, Mark heeft een probleempje. Wil jij hem even helpen?" Carla keek Saskia vragend aan, maar haar plotselinge glimlach beduidde dat ze het begreep. Als een kleuter in een groot winkelcentrum nam Carla mijn hand van Saskia over en liepen we hand in hand door mijn slaapkamer, regelrecht de badkamer in. Ze trok de deur achter ons dicht.

"Heb je een ongelukje gehad vannacht?" Vroeg Carla, terwijl ze voor me neer bukte. Ze wilde mijn pyjamabroek naar beneden trekken, maar ik deed snel een stap achteruit.

"Nee, ga weg." Sputterde ik. Ik was in de war, de afgelopen jaren had ik nooit zo veel in bed geplast als nu. Nooit was mijn ongelukje groter geweest dan een klein, nat plekje. En nu, juist op het moment dat ik bij iemand logeerde, leek het erop dat ik mijn volledige blaasinhoud in mijn luier had laten lopen. Ik vervloekte mezelf en snapte niet hoe het had kunnen gebeuren.

"Kom, laat me je helpen. Het geeft niets." Zei Carla terwijl ze een hand naar me uitstak.

"Nee! Ik plas nooit in bed! Laat me gaan." Riep ik verontwaardigd, aarzelend een traan van mijn wang afvegend.

"Mark, misschien waren het de zenuwen van het logeren. Misschien was je een beetje nerveus van dit nette en grote huis." Opperde Carla en ik wist dat ze wel eens gelijk kon hebben, maar was dat een reden om in bed te plassen?

"Kom, ik doe je luier af, en jij gaat jezelf eens goed douchen. Als je straks in nette, droge kleren aan het ontbijt zit ben je alles zo weer vergeten." Carla probeerde me gerust te stellen en ik zag het onvermijdelijke van de situatie in. Ik deed aarzelend een stapje naar Carla toe en zag hoe ze voor me neer bukte.

Ze trok mijn pyjamabroek naar beneden en terwijl ik met een hand op haar schouder steunde tilde ik een voor een mijn voeten op, zodat ze me mijn pyjamabroek helemaal uit kon trekken.

Ik durfde niet naar beneden te kijken, ik wilde mijn natte luier niet zien, maar ik voelde hoe mijn plastic broekje naar beneden werd getrokken en ik ook daar uit moest stappen. Uiteindelijk werden het klittenband van de katoenen luier open getrokken en viel er letterlijk en figuurlijk een zware last van me af. Stinkend en beschaamd stapte ik de douchecel in en waste ik snel alle onzichtbare viezigheid van me af.

Een paar minuten later stapte ik schoon en droog de badkamer uit. Op mijn bed lagen kleren voor me klaar, maar niet de kleren die ik zelf had meegenomen van huis. Deze kleren waren nieuw en schoon en trots trok ik ze aan.

Carla kwam mijn kamer weer binnenlopen en liep door naar de badkamer. Ze verzamelde mijn luier, mijn pyjamapak en de natte handdoek en bracht ze naar een kamer een paar deuren verderop. Blijkbaar was dat de waskamer, iets wat mijn moeder met de hand deed, maar waar ze hier vast en zeker een machine voor hadden. Daarna kwam Carla terug.

"Kom maar snel, Saskia en haar vader zijn al begonnen met ontbijten." Zei ze en ze liep met me mee naar de eetkamer. Toen ik de eetkamer binnenstapte voelde ik alle ogen op me gericht. Ik vroeg me af wat ze van me zouden denken. Ik was nog steeds bang dat ik uitgelachen zou worden door Saskia, of streng toegesproken zou worden daar haar vader. Onzeker leidde Carla me naar een lege stoel en stilletjes ging ik zitten.

Saskia's vader zat, net als ik, al geheel gekleed aan tafel. Hij droeg een net pak met stropdas. Een servet lag op zijn schoot, terwijl hij nipte aan een grote mok met dampende koffie. Alleen Saskia zat in haar pyjamapak en werkte met mes en vork een boterham met jam naar binnen.

Ik keek de tafel rond en zag tot mijn verbazing veel meer eten staan dan we met zijn allen konden opeten. Dat was bij ons thuis wel anders.

"Goedemorgen, Mark. Heb je lekker geslapen?" Vroeg Saskia's vader en ik knikte verlegen. Voorzichtig pakte ik een boterham van een de schaal waarop wel vier verschillende soorten boterhammen lagen.

"Voortaan zou ik wel graag willen dat je om acht uur aan de ontbijttafel zat. Wij eten hier gezamenlijk." Zei Saskia's vader streng.

"Ja, maar ik..... Het spijt me.... Ik...." Stotterde ik. Ik wilde zeggen dat ik er niets aan kon doen, maar ik begreep dat dát er niets toe deed. Het was mijn eigen schuld dat ik in mijn luier geplast had en daarna had ik ook meteen Carla kunnen opzoeken. Een echt goed excuus had ik dus niet.

"Het geeft niet, voor deze keer. Je wist het niet en ik heb ook begrepen dat er een goede reden was om jezelf te wassen vóór het ontbijt. Maar zorg dat je voortaan op tijd komt." Zei hij streng. Ik knikte nogmaals en mompelde een verontschuldiging. Daarna richtte hij zich tot Carla.

"Je hebt hem nu geen luier omgedaan? Is dat wel verstandig?" Vroeg hij en ik zakte bijna door de grond van schaamte. Van schrik liet ik mijn mes vallen en met het schaamrood op mijn kaken keek ik naar de boosdoener, Saskia's vader.

Carla kwam achter me staan en legde een hand op mijn schouder.

"Hij is dertien!" Zei Carla een beetje verontwaardigd. "Laten we hem in ieder geval het voordeel van de twijfel geven." Ik vond het vreselijk dat ze zo over mij aan het praten waren, terwijl ik er als een toeschouwer bij zat. Blijkbaar was mijn mening niet belangrijk. Weer stond ik op het punt om in huilen uit te barsten en om dat te camoufleren nam ik snel een slok sinaasappelsap.

Gelukkig gaf Saskia's vader Carla gelijk en nu keek hij mij aan.

"Sorry, Mark. Misschien ben ik wel te streng voor je." Zei hij en voor hem was daarmee de kous af. Ik bleef echter met de wrange nasmaak zitten en voelde me tegenover Saskia steeds kleiner worden. Ik was bang dat ze me maar een klein kind vond en niet meer mijn vriendinnetje wilde zijn. Dat zou het einde betekenen van mijn verblijf hier, en dat wilde ik ten allen tijde voorkomen.

Nu moest ik me echter eerst op mijn ontbijt concentreren. Ik had geen idee hoe ik me moest gedragen aan tafel. Nog nooit had ik zo netjes moeten eten. Nauwlettend volgde ik Saskia's bewegingen en probeerde ze zo goed mogelijk na te doen. Onhandig at ik mijn boterhammen voor het eerst met mes en vork. Het lukte me redelijk, zonder al te veel te morsen. In ieder geval waren mijn kleren schoon gebleven en dat was een pluspuntje.

Ondanks alles was dit toch het lekkerste ontbijt dat ik ooit had gehad en ik at veel meer dan normaal. Na het ontbijt nam Saskia me mee naar haar kamer. Ze liet me wachten op haar bank, terwijl ze zich in haar eigen badkamer ging douchen. Tien minuten later ging de deur naar de badkamer weer open.

"Ogen dicht!" Riep ze lachend en ik begreep dat ze naakt was. Natuurlijk sloot ik mijn ogen, alhoewel ik haar maar al te graag een keertje naakt zou hebben gezien. Mijn vroege tienerhormonen begonnen tenslotte al behoorlijk door mijn lichaam te spoken. Ik hoorde hoe ze op haar blote voeten door de kamer liep en ineens voelde ik hoe ze haar badjas over mijn hoofd heen gooide.

"Wat doe je?" Riep ik verbaasd, terwijl ik mijn ogen opende en zag dat ik nu nog steeds niets kon zien. De enige zintuigen die werkten, voelden het zachte badstof en roken een frisse prettige geur.

"Ik vertrouw je niet! Dit is gewoon voor een beetje zekerheid." Riep ze me lachend toe. "Ja, je mag weer kijken!" Riep ze er vrijwel meteen achteraan. Ik draaide me om en keek naar haar. Ze stond nog in haar ondergoed voor een grote kast met kleren. Bewonderd keek ik naar haar, ze toonde geen enkele schaamte om zich van achteren in haar slipje te tonen. Stilletjes was ik behoorlijk verliefd op haar, en dat werd er nu zeker niet minder op.

Saskia pakte een gemakkelijk zittende broek en een sweater uit de kast, en trok die aan. Daarna liep ze op me af, pakte de badjas van me over en bracht die terug naar haar badkamer. Samen liepen we daarna naar de bibliotheek. Daar zouden we samen gaan leren en, als het nodig was, bijles krijgen. Nogmaals verbaasde ik me over het grote aantal boeken in de bibliotheek, en ik vroeg me af of iemand hier in huis ze wel allemaal had gelezen.

We maakten kennis met Stefan, een jongen van begin twintig die ons ging helpen met leren. In principe was het geen bijles, want hij hielp ons echt alleen met leren. We begonnen met wiskunde en al snel had ik het idee dat ik nooit zover had kunnen komen als ik thuis in mijn eentje had gezeten. Stefan liet ons ook dingen aan elkaar uitleggen en controleerde op deze manier of we het wel echt begrepen. Stefan was best een aardige jongen en hij hielp ons goed.

Na anderhalf uur wiskunde stapten we over op Engels. Saskia was al veel verder met Engels dan ik, maar dat kwam omdat zij al een paar keer in Engeland en zelfs in Amerika was geweest, en zo dus veel 'praktijkles' had gehad. Ik was nog nooit buiten ons eigen land geweest en moest die ervaring missen.

De rest van de ochtend gingen we door met leren en na de lunch gingen we nog anderhalf uur door. Zo rond drie uur hielden we op en toen was ik het ook wel behoorlijk zat. Ik was behoorlijk trots op mezelf, want ik had vandaag een heleboel geleerd. Als we nog een paar dagen zo doorgingen kon ik alle tentamens met gemak tegemoet zien. Ik was blij dat ik deze kans had gekregen, alhoewel het enige minpuntje van vandaag het ongelukje van vannacht was geweest. Maar aangezien ik voor honderd procent zeker wist dat dát niet meer zou gebeuren, zou ik dat snel kunnen vergeten.

Die middag besloten Saskia en ik om maar eens naar buiten te gaan. We waren de hele dag al binnen geweest en een frisse neus zou ons goed doen. Ik kreeg een paar laarzen te leen en samen liepen Saskia en ik de tuin in. De tuin was zelfs nog groter dan ik dacht en achter de tuin begon zelfs een groot bos. Saskia en ik klommen voorzichtig over het hek heen en liepen het bos in. We praatten over van alles en nog wat, totdat we bij een klein bosmeertje kwamen. We gingen zitten op een oude omgevallen boomstronk.

"En? Hoe vind je ons huis?" Vroeg Saskia, nog hijgend van de wandeling.

"Mooi!" Antwoordde ik ongemakkelijk, een beetje jaloers was ik wel. Wij hadden het thuis een stuk moeilijker, en we woonden met meer mensen in een veel kleiner huisje. Even was het stil.

"Je vader is wel streng, hoor." Glimlachte ik. Saskia knikte.

"Maar het is de meest lieve papa die er bestaat. Hij wil alleen dat alles perfect in orde is. Hij heeft duidelijke regels opgesteld en daar binnen mag ik alles doen wat ik wil."

"Ik... Ik moet daar wel een beetje aan wennen." Stamelde ik.

"Dat komt vanzelf. Na een tijdje ben je het gewend en zul je zien dat hij gewoon heel aardig is." Verdedigde Saskia haar vader. Daarna was het een minuutje stil en keken we over het water uit, luisterden naar de kikkers en de vogels en we zagen zelfs een konijntje aan de overkant van het vennetje huppelen.

"Plas je wel vaker in bed?" Vroeg Saskia ineens. Ze vroeg het zachtjes en wist dat het een ongemakkelijk onderwerp voor me moest zijn.

"Nee! Nooit." Riep ik verontwaardigd uit. Ik probeerde mijn macho imago een beetje omhoog te houden, alhoewel dat imago al flink gedeukt was. Het konijntje was zich ineens van onze aanwezigheid bewust en huppelde het struikgewas in.

"Afgelopen nacht wel." Lachte Saskia en ik wenste maar dat ze dit onderwerp zo snel mogelijk met rust zou laten. Mijn verontwaardiging verdween en schaamte kwam er voor in de plaats.

"Ik... Dat was een ongelukje... Het gebeurt anders nooit... " Stotterde ik.

"Het geeft ook niets. Ik zal je niet uitlachen en ik zal het ooit aan niemand vertellen. Dat beloof ik!" Zei Saskia plechtig. Ik keek haar aan, recht in haar twinkelende oogjes, en ik zag dat ze het echt meende. Ik vertrouwde haar en bewonderde nogmaals haar oprechtheid.

"Bedankt." Stamelde ik zachtjes.

"Nu zul je vannacht weer een luier moeten dragen. Vind je dat erg?" Vroeg ze, terwijl ze me vragend aankeek. Haar oprecht belangstelling zorgde ervoor dat ik onmogelijk kon liegen, hoe pijnlijk de waarheid ook was.

"Ik... Ja... Nee... Ik voel me net een... een baby." Voor de zoveelste maal vocht ik tegen mijn tranen. Kwaad op mezelf draaide ik mijn hoofd weg, terwijl ik mijn ogen stijf dicht kneep. Een traan ontsnapte en biggelde tergend langzaam over mijn wang.

Saskia was naar me toe gebogen en met de mouw van haar sweater veegde ze mijn traan weg.

"Niet huilen, je hoeft je tegenover mij niet te schamen. We zijn toch vrienden?" Zei ze troostend, terwijl ze een arm over mijn schouder legde. Haar troostende woorden en gebaren hielpen en al snel had ik mezelf weer onder controle. Saskia liet het onderwerp daarna met rust en we praatten nog over vele andere onderwerpen voordat we langzaam naar huis liepen.

Bij het huis aangekomen trokken we onze laarzen uit en speelden we nog een uurtje op Saskia's kamer. Saskia legde me uit dat we ons voor het eten moesten wassen en schone kleren moesten aantrekken. Een kwartiertje voor etenstijd vertrok ik dus naar mijn eigen kamer en hielp Carla me met het uitzoeken van andere kleren. Ik vond dit een beetje onnodig want mijn kleren waren nog helemaal niet vies, maar ik liet dit niet merken.

Ruim op tijd was ik in de eetkamer te vinden, met mijn handen en gezicht gewassen en met schone kleren aan. Het eten was weer weldadig en in overvloed. We zaten bij elkaar zo'n uur aan tafel, en ook Carla at mee. Een andere bediende zette verschillende schalen met eten op tafel, waarna ze voor elk van ons opschepte.

Een paar keer wees Carla, die vlak bij me zat, me op een paar dingen die ik verkeerd deed, maar over het algemeen ging het goed. Ik was al redelijk behendig met mes en vork en moest alleen nog leren niet te grote happen ineens te nemen. Ik vond alleen dat het diner wel erg lang duurde, maar Saskia leek er geen moeite mee te hebben. Saskia was ook degene die het meeste praatte en grotendeels de sfeer aan tafel bepaalde.

Toen we eindelijk van tafel mochten gingen Saskia en ik naast elkaar op de bank zitten. We keken een uurtje naar de televisie toen het ineens al halfnegen was. Saskia stond op en ik begreep dat we ons alweer moesten klaarmaken voor bed.

Terwijl ik naar mijn kamer liep kwam ik Carla tegen, die me net wilde ophalen. Samen liepen we verder naar mijn kamer. Ik mocht kiezen of ik onder de douche wilde of in bad, en ik koos voor de douche. Ik kleedde me uit, gooide mijn kleren in de wasmand en douchte me weer grondig. Al die tijd moest ik aan de luier denken die ik weer om zou krijgen.

Het was een vreemd gevoel. Ik wist dat ik weer de vernedering zou moeten doorstaan om naakt op het bed te liggen, terwijl ik zou moeten toekijken hoe ik als een baby een luier omgedaan zou krijgen. Toch was het geen gevoel van afschuw, het had me afgelopen nacht in ieder geval gered van een groter schuldgevoel en een nog grotere schaamte. Ik vond het niet leuk dat ik nog een tijdje met mijn luier moest rondlopen, maar het naar bed gaan met een luier om gaf toch ook een zekere geruststelling.

Opgelaten liep ik naakt de badkamer uit. Zonder te mopperen ging ik op mijn rug op bed liggen. Carla deed me behendig en snel mijn luier om en was duidelijk blij dat ik er vandaag niet zo veel moeite mee had. Vandaag huilde ik niet en liet me zelfs gewillig vernederen.

"Voor de zekerheid zal ik je maar een dubbele luier om doen. Het zal misschien wel wat in de weg zitten met lopen, maar het geeft wat meer zekerheid." Zei Carla terwijl ze mijn kruis in een dubbele laag katoen inpakte. Ik zweeg en liet het me gebeuren, ik kon er niets aan doen en mijn protesten zouden zeer waarschijnlijk toch niet helpen.

Ze hielp me daarna in mijn plastic broek en terwijl ik opstond schrok ik. Mijn luier was echt twee keer zo dik en de prop tussen mijn benen leek vertienvoudigd. Ik kon mijn bovenbenen nu helemaal niet meer bij elkaar krijgen en ik was gedwongen te lopen alsof ik verschrikkelijke o-benen had.

Vragend, smekend bijna, keek ik Carla aan, maar ze trok haar schouders op.

"Het spijt me, lieve schat. Je zult het hiermee moeten doen." Ik begreep het en ging op het bed zitten om mijn pyjamapak aan te trekken. Liggend op mijn rug trok ik als laatste mijn pyjamabroek over mijn billen. De vorm van mijn luier bleef heel duidelijk zichtbaar.

Een beetje beschaamd liep ik daarna richting de kamer van Saskia. Toen ik schuchter haar kamer binnen kwam lopen keek ze openlijk naar mijn middel. Ze lachte hardop, maar toonde tegelijkertijd haar medeleven.

"Zit dat niet erg onhandig?" Vroeg ze en ik knikte. Ze sloeg me daarna hard op mijn billen, maar het katoen ving de klap volledig op. Speels draaide ik me snel naar Saskia om en sloeg haar met mijn platte hand op haar billen. Zij droeg geen bescherming en voelde het wel degelijk. Al snel lagen we worstelend op de vloer.

De ene keer lag ik bovenop en probeerde zittend op haar middel en haar vasthoudend aan beide polsen in bedwang te houden. Het ging me verrassend gemakkelijk af, en al snel had ik haar onder controle. Terwijl ik probeerde haar beide polsen achter haar hoofd met een hand in bedwang te houden boog ik met mijn gezicht iets naar haar toe.

"Dus jij lacht me uit?" Zei ik speels en verbaasde me nogmaals over haar weinige kracht.

"Ik? Nee, ik zou niet durven!" Riep ze lachend. Daarna liet ik me van haar af rollen en sprong Saskia boven op me. Ze zat met haar billen boven op mijn kruis.

"Je zit lekker zacht." Zei ze en pakte nu ook mijn polsen beet. Ik voelde dat ik me vrij gemakkelijk kon lostrekken. Op dat moment kwam Carla binnenlopen met twee glazen frisdrank. Ze lachte ons toe.

"Hebben de twee gladiatoren nog even tijd om wat te drinken?" Vroeg ze. Saskia was afgeleid en terwijl ze steunde op haar handen die mijn polsen beet hadden, liet ik haar omvallen door mijn handen weg te trekken. Saskia gaf een gilletje en kwam boven op me neer.

"Ah, gemenerik." Riep ze, terwijl ze opstond en onderwijl mij een flauw klapje gaf op mijn wang. Met een bezweet voorhoofd liep ze naar haar bank toe en ging zitten. Puffend pakte ze haar glas drinken en nam een paar grote slokken.

Ik stond nu ook op, trok mijn pyjama recht om mijn luier weer te bedekken die onder mijn pyjamabroek uit stak, en ging naast haar op de bank zitten. Ook ik pakte mijn glas en dronk het in een paar teugen leeg.

Even later was het alweer tijd om naar bed te gaan. Carla was er nog en wilde me meenemen naar mijn slaapkamer. Saskia stond op en wenste me welterusten. Ze kuste me op mijn wang en fluisterde me nog wat in mijn oor.

"Beloof me dat je niet in bed zult plassen." Zei ze.

"Ik... Ik zal het proberen." Fluisterde ik onzeker terug. Mijn aanvankelijke zekerheid dat ik vannacht niet in bed zou plassen, verdween langzamerhand. Naarmate de avond vorderde en ik nu toch echt naar bed ging voelde ik me steeds meer onzeker. Het feit dat ik bijna nooit in bed plaste viel geheel in het niet tegenover het feit dat ik de afgelopen nacht juist wel in bed had geplast.

"Welterusten, Saskia." Zei ik, terwijl ik zag dat ze naar de badkamer liep om haar tanden te poetsen. Twee minuten later lag ik ook met gepoetste tanden in bed en trok Carla het dekbed over me heen. Ik gaapte terwijl ik liggend op mijn rug naar het plafond keek. Het licht ging uit en de deur werd dichtgetrokken.

Ik was weer alleen en voelde weer dat vreemde, tintelende gevoel in mijn kruis. Ik kon de drang niet weerstaan om mijn hand nogmaals in mijn luier te steken en mijn plasser aan te raken. De aanraking voelde prettig aan, en ik voelde hoe mijn plasser groeide. Toch voelde ik me schuldig en vies en trok ik mijn hand terug uit mijn warme luier.

Ik draaide me op mijn buik, sloot mijn ogen en fantaseerde over Saskia. In mijn gedachten zag ik haar met dezelfde dikke luier als ik nu aanhad. Terwijl zij verder naakt was, zat ik tegenover haar. Ik zag haar blozen terwijl ze beschaamd naar beneden keek. Troostend nam ik haar in mijn armen.

Met een gelukkig gevoel viel ik even later in slaap.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
BIJLES MET SASKIA (Deel 2)

(deel 2)

Dag 3


"Hé, slaapkop. Wakker worden!" Riep Saskia, terwijl ze me wakker schudde. Slaperig deed ik mijn ogen open. Ik draaide me op mijn rug en strekte me uit.

"Eindelijk! Lag je in coma?" Lachte ze en trok speels het dekbed van me af. Een vlaag koude lucht bereikte mijn warme lichaam en ik rilde. Van schrik kwam ik overeind en probeerde mijn dekbed weer terug te krijgen. Ineens realiseerde ik me dat ik alleen mijn luier maar aan en ik nu wel erg open en bloot voor Saskia te kijk zat.

Ik realiseerde me ineens dat ik nat was. Geschrokken keek ik naar mijn kruis en zag een kleine nat plekje door het plastic heen. Ik haalde enigszins opgelucht adem, totdat ik zag dat Saskia naar me keek. Ze had mijn aanvankelijke schrik gezien en daarna de observatie van mijn luier.

"Ben je nat?" Vroeg ze ongegeneerd. Ze had er geen kwade bedoelingen mee, maar de vraag kwam pijnlijk hard aan. Alsof ik een peuter was tijdens zijn zindelijkheidstraining keek ik naar Saskia omhoog.

"Een klein beetje." Stamelde ik. Saskia ging op het voeteneind van mijn bed zitten. Ik vond haar er schattig uitzien in haar slobberende pyjamapak. Op de voorkant van het roze pyjamajasje was in reliëf een grote teddybeer aangebracht.

"Zal ik Carla halen? Als je je wilt douchen voor het eten moet je wel heel snel zijn, het is al bijna acht uur." Zei ze en ik begreep dat ik niet nogmaals te laat kon komen voor het ontbijt. Gelukkig kwam Carla op dat moment binnenlopen, ze leek er altijd te zijn als ik haar nodig had.

"Zo, dus hij is eindelijk wakker?" Vroeg ze lachend aan Saskia, waarna ze zich tot mij richtte.

"Je bent moeilijk wakker te krijgen, slaapkop." Zei ze en ik zag haar hoe ze mijn luier inspecteerde. Ondanks dat het van buiten wel mee leek te vallen en er slechts een klein nat plekje zichtbaar was, voelde ik me toch behoorlijk nat in mijn kruis. Het voelde vies en plakkerig aan.

"We hebben geen tijd om te douchen, dus ik zal je snel even een schone luier geven. Na het ontbijt zien we wel weer verder, toch?" Vroeg ze.

"Maar... Waarom moet ik nu nog een nieuwe luier om?" Stamelde ik. Het leek nutteloos omdat ik nu niet meer in bed zou kunnen plassen, ik was immers wakker.

"Mark, het spijt me, maar er is geen tijd om jezelf te douchen. Met een natte luier kun je niet ontbijten, en met die vieze billen kun je ook nog geen schone onderbroek aan. Als je voortaan eerder wakker wordt, kun je je wassen en aankleden voor het ontbijt, maar daar is nu geen tijd meer voor." Nog steeds zag ik de logica er niet van in, maar ik berustte. Gisteren had ik eigenlijk al besloten om me niet meer te verzetten, aangezien het toch geen zin had.

Carla liep naar de badkamer en Saskia en ik keken elkaar aan. Saskia begreep dat ze weg moest en sprong van het bed.

"Ik wacht buiten wel." Zei ze, terwijl ze om de hoek uit het zicht ging staan, maar de deur bleef open en ze zou alles kunnen horen. Ik durfde haar niet verder weg te sturen en ik durfde evenmin op te staan om de deur dicht te doen. Ik liet me met een diepe zucht achterover zakken, en liggend wachtte ik op Carla.

Carla kwam terug met een schone katoenen luier en een nieuwe plastic broek. Ze liet me mijn knieën zo ver mogelijk intrekken en trok daarna mijn plastic broek uit. Snel legde ze de schone katoenen luier open onder mijn billen, en terwijl ik nog met mijn benen in de lucht hing trok ze het klittenband van mijn luier los. Met een droog uiteinde veegde ze met de luier die ik net nog om had mijn kruis en billen droog. Toen mocht ik mijn benen weer omlaag doen en zakten mijn klamme billen op de schone luier. Ik voelde me nog steeds vies, maar Carla vond het voor nu wel goed en vouwde mijn luier dicht en drukte de klittenband uiteinden op elkaar. Als laatste trok me ook het plastic broekje aan.

"Schiet op, het is bijna tijd!" Riep Saskia vanaf de gang. Ik keek vragend naar Carla en kreeg toestemming om van het bed op te staan. Hinkelend duwde ik mijn voeten in het pyjamabroekje en met de bovenste helft van de pyjama nog in mijn hand, liep ik snel de gang in. Rennend gingen we naar de eetkamer en nog net op tijd schoven we aan. Ik keek Saskia aan en zag dat ze weer flink zat uit te hijgen, haar conditie leek erg slecht.

Saskia's vader schoof bijna tegelijk met ons aan en met zijn drieën ontbeten we. Ik begon inmiddels goed te wennen aan het eten met mes en vork en ik paste me al aardig aan.

"En, Mark, ben je droog gebleven vannacht?" Vroeg Saskia's vader ineens en ik schrok op. Plotseling was ik weer het onderwerp van gesprek, terwijl het de afgelopen minuten steeds over iets onschuldigs was gegaan.

"Ik... eh... Een beetje." Stamelde ik met een rood hoofd.

"Een beetje? Een beetje zwanger, een beetje dood, een beetje droog gebleven. Is je luier nat of niet?" Hij keek me streng aan en ik wendde mijn hoofd af. Saskia's vader wist blijkbaar nog niet dat ik net een droge luier had gekregen. Ik voelde ook Saskia's blik op me gericht, en aangezien zij precies wist wat er gebeurd was, werd ik min of meer gedwongen de waarheid te vertellen. Ik geen keus.

"Ik had een... een klein beetje geplast, bedoel ik." Zei ik met een verontschuldigende blik.

"Je zit toch niet met een natte luier aan tafel, toch?" Zei Saskia's vader terwijl hij zijn stem verhief. Blijkbaar was dat een onvergeeflijke daad. Ik schudde heftig mijn hoofd.

"Nee... Ik... Carla... Een schone luier." Stotterde ik, bang door de plotselinge stemverheffing.

"Prima. Ik wil geen vieze kinderen aan tafel, begrepen?" Ik knikte en at mijn boterham verder op. Een ogenblik werd er ook niet gepraat, het was een pijnlijke stilte.

"Waarom plas je in bed, Mark?" Vroeg Saskia's vader, de stilte verbrekend. "Ik heb met je moeder gepraat, en je hebt thuis sinds je zesde bijna niet meer in bed geplast. Waarom hier wel?" Ging hij verder. Met een vuurrood hoofd zat ik nu aan tafel, gevangen op een stoel waar ik niet vanaf mocht; dat lieten de regels van de goede manieren niet toe. Toch sprong ik ineens op, mijn stoel viel achterover op de grond, mijn servet dat op mijn schoot had gelegen dwarrelde naar de grond.

"Wat!... Mijn moeder?" Riep ik verontwaardigd. Ik had gehoopt dat mijn moeder van dit alles niets zou merken, ze had hier niets mee te maken. Dit zou me nu mijn leven lang achtervolgen, mijn relatie met mijn moeder was toch al niet al te best.

"Hoe durft u?" Riep ik. Saskia keek geschokt toe, terwijl Saskia's vader me stoïcijns bleef aankijken.

"Saskia, laat ons alsjeblieft even alleen." Vroeg haar vader vriendelijk. Saskia knikte, veegde met haar servet haar mond af en liep daarna snel de kamer uit. Pas toen Saskia weg was, vertrok het gezicht van haar vader. Hij keek me nu streng aan.

"Ga zitten, Mark! Hou jezelf alsjeblieft een beetje onder controle." Zei hij chagrijnig. "Je hebt vannacht weer in je bed geplast. Je moeder vertelde dat je dat anders nooit doet, en ook de schoolarts is niets bekend over incontinentieproblemen. Is het dan toeval? Doe je dit expres?" Vroeg hij, maar ik antwoordde niet. Mijn woede had de overhand. Het idee dat er iemand bij verschillende mensen was wezen navragen of ik wel vaker in bed plaste, was zo vernederend dat ik me niet kon beheersen.

"Daar heeft u niets mee te maken. Dat zijn mijn zaken. Bemoei u met uw eigen leven!" Riep ik.

"Dit zijn mijn zaken! Je logeert in mijn huis, je draagt mijn kleren, je slaapt in mijn bed. Als iemand er iets mee te maken heeft, dan ben ik dat wel." Riep hij me kwaad toe. "En ik wil je alleen maar helpen. Als je wilt gaan we naar de beste dokter in de stad, en als je er echt niets aan kunt doen, wil ik je helpen. Maar als ik denk dat je expres, om wat voor een reden dan ook, in bed plast, dan wil ik dat weten. Dan zal ik ervoor zorgen dat jouw kinderlijke gedrag met een kinderlijke behandeling beantwoord wordt. Als dát is wat jij wilt, dan kan dat!" Het leek alsof Saskia's vader meer verontwaardigd was dan boos.

Voor mij was er geen weg terug. Ik wist niet hoe ik hier uit moest komen. Het liefst zou ik de tijd tien minuten terugdraaien, zodat ik het nog een keer over kon doen. Iedereen was boos op mij, iedereen haatte me. Het leek alsof iedereen wist dat ik de afgelopen twee dagen in bed had geplast.

"Nee... Nee... Nee!" Riep ik, terwijl ik me omdraaide en wegliep.

"Staan blijven, jongeman. Nu meteen!" Zijn harde stem sneed door me heen, bulderde door mijn hoofd. Ik twijfelde, ik durfde niet meer. Maar ik kon niet meer terug, er was geen andere mogelijkheid.

Ik smeet de deur open en stormde de hal in. Ik wilde naar buiten rennen, maar ineens stond Saskia voor me en ze ving me op. Ze kon mijn gewicht niet dragen en samen vielen we op de grond. Ze sloeg haar armen om me heen en kuste me op mijn wang.

"Nee, alsjeblieft. Ga niet weg!" Smeekte ze me. Met de mouw van haar pyjamapak veegde ze mijn wangen droog. Mijn woede was overgegaan in verdriet en schaamte. Ik vervloekte mezelf.

"Ik... Ik kan niet... Hij..." stamelde ik.

"Alsjeblieft. Ik wil dat je blijft logeren, ik vind je aardig." Ik kreeg meer genegenheid van Saskia dan ik had verwacht, en dat verbaasde me.

"Nee, je vader laat me nooit blijven." Huilde ik.

"Jawel, ik weet het zeker. Ga terug en zeg dat het je spijt. Je zult straf krijgen, maar daarna mag je blijven. Alsjeblieft?" Smeekte ze weer. Natuurlijk wilde ik blijven, en het feit dat Saskia dat ook wilde versterkte mijn wens.

"St... Straf?" Stotterde ik, ik was er bang voor. Saskia's vader was groot en sterk, maar vooral streng.

"Alsjeblieft." Smeekte Saskia terwijl me nogmaals kuste, ditmaal wat langer. Ik probeerde een oplossing te bedenken, maar alle oplossingen leken te beginnen met het feit dat ik terug moest naar de eetkamer. Ik moest mijn excuses aanbieden, maar daar zag ik niet zo heel erg tegenop. De boosheid van Saskia's vader maakte me veel banger.

Met knikkende knieën dwong ik mezelf terug te gaan. Langzaam stond ik op, keek nog een keer onzeker naar Saskia, en liep toen de eetkamer in. Saskia's vader leek me even niet op te merken, en stilletjes hoopte ik dat hij me helemaal niet zou opmerken. Tevergeefs natuurlijk, want bij mijn derde stap in de eetkamer keek hij al naar me op.

Hij keek naar me, streng en nors. Het voelde belachelijk. Met een katoenen luier om mijn billen liep ik als een kleuter naar de meester om een standje te halen. Ik voelde me vreselijk klein en nietig. Saskia's vader wachtte tot ik het woord nam, ondertussen drong zijn blik weer diep in me door.

"Ik... " begon ik, maar Saskia's vader onderbrak me meteen.

"Hou maar op, ik houd niet van zielige verontschuldigingen. Je hebt de keuze of je gaat nu naar huis, of je blijft hier maar dan zal ik je moeten straffen. Dit soort gedrag kan ik niet tolereren." Met gebogen hoofd, afgezakte schouders en een enkele traan op mijn wang smeekte ik of ik mocht blijven.

"Ik wil blijven... alstublieft." Ik had het vreemde gevoel dat ik ten koste van alles wilde blijven. Ik wilde niet naar huis, naar de tochtige kamers, mijn chagrijnige moeder en dronken vader.

Saskia's vader zuchtte. Hij was verwend met een lieve dochter die zich altijd netjes gedroeg. Nu stond er een kind voor hem die zich niet kon aanpassen. Deze hele nieuwe ervaring vereiste een andere aanpak dan bij Saskia.

"Tot haar zevende jaar was Saskia regelmatig ondeugend en opstandig. Ik moest haar regelmatig over de knie leggen voor een flink pak voor haar billen. Sinds haar zevende is dat gelukkig niet meer nodig geweest. Ik heb altijd gedacht dat een ouderlijk pak slaag een teken is van zwakte. Nu voel ik me weer net zo machteloos als toen." Saskia's vader keek me weer recht in de ogen, en ik was bang. Dertien jaar was ik, trillend op mijn benen en met betraande wangen. Mijn stem sloeg over toen ik nogmaals om vergeving smeekte.

"Je zult moeten leren van je fouten, Mark. Ik denk dat een pak voor je billen je goed zal doen. Je zult me moeten geloven dat ik het niet prettig vind, maar ik zie geen andere uitweg."

"Nee!" Huilde ik hardop, maar ik voelde hoe ik aan mijn arm naar de hoek van de eetkamer werd getrokken. Ik werd met mijn neus in de hoek geduwd, en meteen daarna voelde ik hoe mijn pyjamabroek naar beneden werd getrokken. Daarna werden mijn polsen op mijn rug getrokken.

"Blijf zo staan. Na het ontbijt zal ik me over jouw ontfermen." Zei hij kortaf en daarna hoorde ik hoe hij terug liep naar de eettafel. Ik hoorde ook Saskia binnenkomen, maar durfde niet naar haar om te kijken. Mijn ene hand hield de andere bij de pols beet en rustten zo samen op het kille plastic van mijn luierbroekje. Een traan biggelde uit mijn ooghoek en liep langs mijn neus naar beneden, maar ik kon hem niet wegvegen.

Saskia en haar vader aten verder en het leek een eeuwigheid te duren. Ze leken zich niet meer om mij te bekommeren en ik vroeg me af of ze nog af en toe mijn kant op keken. Ik voelde me opgelaten en beschaamd, maar het meest erge zou nog komen. De gedachte dat ik straks met mijn billen bloot moest en ik als een kleuter geslagen zou worden, deed veel meer pijn. Mijn billen tintelden op een vreemde manier alsof ze zich voorbereidden op het ergste. Mijn wanhoop was groter dan ooit.

Saskia vertelde haar vader over de voortgang van de bijlessen, maar ik hoorde ik haar stem dat ze zich niet op haar gemak voelde. Ze vertelde dat het goed ging en dat ze nu bijna alle vakken goed beheerste. Ze vertelde ook dat ze niet bang was voor de tentamens, met nog een paar dagen te gaan was ze nu al goed voorbereid en kon het alleen nog maar beter worden.

Saskia's vader complimenteerde haar en beloofde een verrassing wanneer ze met hele goede cijfers door de tentamens zou komen. Saskia bedankte haar vader. Blijkbaar waren ze nu eindelijk klaar met eten en Saskia verdween om zich te douchen en aan te kleden.

Mijn snikken werd luider terwijl ik hoorde hoe Saskia's vader naar mij toe liep. Met knikkende knieën wachtte ik gespannen en ik slaakte ene kreet toen ik ineens voelde hoe mijn plastic broekje naar beneden werd getrokken. Nogmaals smeekte ik en beloofde ik dat ik voortaan alles zou doen wat van me gevraagd werd. Ik beloofde beterschap en gehoorzaamheid, maar het hielp niet.

Ik voelde hoe zijn handen langs mijn lichaam gleden, over het katoen en de klittenband sluitingen opentrokken. Langzaam zakte mijn luier tussen mijn benen naar beneden en werd het weggetrokken. Ik kneep mijn billen samen en wachtte op wat er komen ging, maar er gebeurde niets.

"Staan blijven, je komt zo aan de beurt!" Hoorde ik en daarna hoorde ik hoe voetstappen zich verwijderden, weer moest ik wachten. Ik huilde hardop, het wachten zou nog langer duren, maar het uiteindelijke moment kwam toch steeds dichterbij. Het zou nu nog maar hooguit een paar minuutjes duren.

Meer tranen liepen over mijn wangen, over mijn bovenlip. Andere tranen gleden langs mijn mond en lieten een nat spoor achter. De stilte om me heen was drukkend, ik kon niet zien of ik alleen was, ik durfde niet te kijken. Mijn voorhoofd zakte tegen de twee samenkomende muren aan en ik kneep mijn waterige ogen samen, wat nog meer tranen over mijn wangen deed glijden,

Ik schrok toen ik voetstappen hoorde op de gang, maar ze liepen verder. Was dat Carla, had ze me gezien? Vurig hoopte ik dat ze het voor me op zou nemen, dat ze me zou redden uit mijn benarde situatie. Tevergeefs.

Weer hoorde ik voetstappen en ditmaal kwamen ze de eetkamer in, waar ze werden gedempt door het vloerkleed. Met een omweg kwamen ze dichterbij en ineens hoorde ik de zware, strenge stem van Saskia's vader.

"Draai je maar om, Mark!" Langzaam draaide ik me met de rug naar de muur. Saskia's vader stond een meter van me af. Hij had een eettafelstoel gepakt en die meegenomen naar de hoek. Ik boog mijn hoofd, het aanstaande was onafwendbaar. Smeken zou niet helpen en het misschien alleen maar erger maken. Ik schikte me in het feit dat de vernedering vreselijk zou zijn, de pijn ondraaglijk en de tijdsduur eeuwig. Misschien was de voorafgaande angst wel erger dan het pak slaag zelf, en ik wenste dat het maar snel gedaan zou zijn.

"Vijftien slagen, met de hand op je blote billen. Dat is wat je verdiend wegens je brutaliteit en je ongehoorzaamheid. Begrepen?" Ik knikte en boog mijn hoofd. Vijftien maal zou zijn hand mijn billen raken, vijftien maal zou er een pijnscheut door mijn hele lichaam trekken en vijftien maal zou ik volledig onderdanig zijn aan de vader van het meisje dat ik aanbad. Het was de prijs voor mijn aanwezigheid hier, en een prijs die ik wilde betalen.

Zijn pols greep mijn bovenarm en hij trok me iets naar zich toe, daarna tilde hij mijn kin op totdat ik hem aankeek. Zijn andere hand legde hij op mijn linkerbil, ik huiverde. Laat het alsjeblieft snel afgelopen zijn, bad ik.

"Je bent dapper, Mark. Je wilt je verdiende straf ondergaan. Je weet dat je te ver bent gegaan en je hebt spijt. Dat is een goed teken. Je hebt je pak slaag verdiend, maar deze keer zal ik je sparen. Bedenk dat ik je de volgende keer niet zal sparen!" Zei hij en een loden last viel van me af. De opluchting was enorm en dankbaarheid overheerste. Ik wist me geen raad en stamelde een paar onbegrijpelijke woorden. Ondertussen trok Saskia's vader mijn plastic broekje en mijn pyjamabroek in een beweging omhoog, terwijl mijn luier als een hoopje katoen op de grond achter bleef.

"Ga je snel wassen, Stefan is er al." Hij draaide zich om en liep weg, voordat ik een bedankje uit kon brengen. Nog een paar seconden bleef ik staan, bijkomend van alle spanningen en daarna rende ik met mijn luier in mijn hand naar mijn badkamer. Ik kleedde me uit en onder het genot van een hete douche probeerde ik alles te vergeten.

De rest van de ochtend gebeurde er niet zo heel veel bijzonders. Met knorrende maag, want ik had niet de gelegenheid gekregen voor een volledig ontbijt, zaten Saskia en ik urenlang in de bibliotheek. Ook na de lunch hebben we nog een aantal uren doorgewerkt.

Eenmaal kwam Saskia's vader even binnenlopen. Een beetje angstig keek ik naar hem op, maar hij kwam gewoon even belangstellend langs. Hij legde zijn hand korte tijd op mijn schouder.

"Gaat het goed?" Vroeg hij. Ik knikte.

"Ja, meneer." Antwoordde ik beleefd en ook Saskia knikte. Daarna liep hij naar Stefan.

"Hoe ver zijn ze?" Vroeg hij.

"Als ze hiermee klaar zijn, dan hebben ze alle lesstof gehad. Dan kunnen we beginnen met herhalen en proeftentamens. Het ziet er goed uit." Zei Stefan en Saskia's vader knikte tevreden. Daarna keek hij weer naar ons.

"Als jullie vandaag tot het avondeten doorwerken en dit laatste gedeelte helemaal afwerken, krijgen jullie morgen de hele dag vrij. Zaterdag kunnen we dan weer verdergaan. Oké?" Vroeg hij. Onze gezichten fleurden op, want beiden hadden we er eigenlijk helemaal geen zin meer in. Alles leek goed te gaan, dus waarom zou je nog meer leren. Natuurlijk haalde ik graag hoge cijfers, maar met allemaal lage voldoendes was ik ook tevreden.

Saskia en ik keken elkaar aan en probeerden zoveel mogelijk leuke dingen te bedenken die we morgen zouden kunnen gaan doen. Eerst moesten we echter nog twee uur leren, en daarna was het een soort van weekend.

Zonder al te veel haast wandelde ik een paar uur later door de gang naar mijn kamer. De gebeurtenissen van vanmorgen was ik voor een ogenblik vergeten en de gedachte om morgen een hele dag niets te hoeven doen overheerste. Ik had nog ruim een half uur om mezelf om te kleden en klaar te maken voor het avondeten.

Ik moest me wassen, schone kleren aantrekken en mijn haar kammen. Ook moest ik in ieder geval een schone onderbroek gaan zoeken, want ik had het vandaag niet helemaal kunnen droog houden. Een kleine natte plek had zich in het witte katoen gevormd en de laatste uren had ik meerdere malen zenuwachtig gecontroleerd of de natte plek niet ook op mijn spijkerbroek zichtbaar was.

Nieuwsgierig keek ik de kamers in waarvan de deuren open stonden. Het grootste gedeelte van het huis was nog onbekend voor me, en mijn nieuwsgierigheid knaagde. Ik durfde echter niet zomaar een deur open te doen, want misschien was er wel iemand achter die deur die mijn nieuwsgierigheid niet op prijs zou stellen. Ik moest het dus doen met de weinige deuren die openstonden.

Vlakbij mijn eigen kamer aangekomen zag ik twee deuren verderop, aan de andere kant van de gang, een deur op een kiertje openstaan. Nieuwsgierig bleef ik voor mijn eigen duur staan en probeerde een goede reden te verzinnen om verder de gang in te lopen, daar waar ik eigenlijk niets te zoeken had.

"Carla?" Riep ik voorzichtig, in de hoop dat ze niet in de buurt was. Er kwam geen antwoord, en aangezien ik haar toch nodig zou hebben voor het verkrijgen van schoon ondergoed, liep ik stapvoets verder de gang in.

"Carla?" Riep ik nogmaals, terwijl ik heel zachtjes de op een kier staande deur verder open duwde. Het bleef akelig stil om me heen en met een laatste zet duwde ik de deur helemaal open.

Wat ik zag verbaasde me. De kamer was ongeveer net zo groot als mijn eigen slaapkamer, alleen was deze heel anders ingericht. De grootste blikvanger was het enorme ziekenhuisbed. De omhoog staande ijzeren railing omlijstte een netjes opgemaakt bed. Witte lakens waren strakgetrokken en aan drie zijden onder het matras geduwd. Twee witte kussens lagen aan het hoofdeinde netjes naast elkaar. Ook was het bed veel hoger dan anders. Een mechanisme van witte ijzeren buizen kon het matras ophogen en verlagen.

Verbaasd liep ik door de kamer heen. Het witte zeil op de vloer en de witte wanden maakten de kamer kil en onpersoonlijk. Een enkele deur in de zijwand brak de lange witte muur tegenover het bed in tweeën. Heel voorzichtig opende ik de deur en ik keek in een badkamer.

Ik vroeg me af hoeveel badkamers dit huis wel niet had, het leek alsof elke slaapkamer een eigen badkamer had. Ik keek de badkamer rond en zag een grote lange tafel tegen de muur staan. Het leek een onderzoekstafel, zoals je die bij een dokter of in een ziekenhuis tegenkwam. Eigenlijk was het niet zo bijzonder want het paste natuurlijk precies bij de ziekenhuiskamer zoals die in de kamer hiernaast was ingericht.

Ik liep de badkamer in en gleed met mijn hand over de rand van het ietwat holle matras dat op de grote tafel lag. Het plastic voelde koud aan, en drukte gemakkelijk in. Terwijl er een rilling door mijn lichaam liep, begreep ik dat deze tafel een soort van commode was met daarop een aankleedkussen. Het leek alsof het gebruikt werd om iemand te verschonen, om een iemand andere luier om te doen.

Met afschuw dacht ik aan mijn eigen problemen betreffende mijn bedplassen. Mijn natte onderbroek was ik op dat moment vergeten, iets wat ik beter niet kan kunnen doen. Met mijn linkerhand nog op het aankleedkussen trok ik met mijn andere hand een kastje open dat boven de tafel hing. Het was geen verrassing meer om te zien dat er ook luiers in lagen. Grote stapels netjes opgevouwen katoenen luiers lagen naast plastic inlegluiers en lichtgroene plastic broekluiers.

Ik huiverde, terwijl mijn vingers voorzichtig over het plastic van de broekluiers gleden. Het voelde koud en kil aan. Een ogenblik overviel de gedachte me dat dit alles voor mij was, maar die gedachte verwierp ik. Dat kon ik niet geloven. Ik was geen baby, en ik hoefde zeker niet als een baby behandeld te worden. En hoe konden ze vooraf weten dat ik een luier nodig had. Waarschijnlijk was er een zieke in huis, of in huis geweest.

Heel voorzichtig pakte ik een plastic wegwerpluier van de stapel en vouwde hem open. Het voelde zachter aan dan ik had verwacht. Ik bracht de binnenkant van de luier langzaam naar mijn neus en haalde diep adem. De geur van de luier was moeilijk te omschrijven maar het was een prettige geur. Met duim en wijsvinger voelde ik de dikte van de luier. Zachtjes drukte ik de absorberende stof in, wat meteen weer terug veerde na loslaten.

Mijn nieuwsgierigheid was nog steeds niet gestild en de tijd verstreek langzaam, maar gestaag. Terwijl ik net een voorgevouwen katoenen luier van de stapel pakte en hem op het aankleedkussen openvouwde hoorde ik iemand op de gang.

Mijn adem stokte en ik schrok op uit mijn trance. Met ingehouden adem luisterde ik naar de voetstappen. Ze kwamen steeds dichterbij. Ineens sloeg de angst op mijn hart. Mocht ik hier wel komen? Snel vouwde ik de katoenen luier weer dicht en legde hem terug op de stapel.

De plastic luier was moeilijker. Elke beweging bracht een licht gekraak met zich mee en ik durfde hem niet dicht te vouwen. Heel voorzichtig legde ik de plastic luier opengevouwen terug in de kast en sloot het kastdeurtje.

"Mark?" Hoorde ik Carla van de gang af roepen. Ik schrok en keek tevergeefs naar andere uitgangen, terwijl ik hoorde hoe de deur naar de ziekenhuiskamer werd opengeduwd en met uitbrekend angstzweet op mijn voorhoofd zocht ik naar een schuilplaats. Ik durfde niet te laten weten dat ik hier was, bang als ik was voor een standje, of misschien wel een pak voor mijn billen.

Snel stapte ik verder de badkamer in en verstopte me achter het douchegordijn, dat ik heel zachtjes een klein beetje dichtschoof. Ik hoorde voetstappen op het zeil in de kamer hiernaast en nogmaals werd mijn naam geroepen. Ik hoorde Carla's voetstappen dichterbij komen, en ik hoorde hoe ze de badkamerdeur openduwde. Trillend op mijn benen stond ik zo stil mogelijk te wachten. Het leek uren te duren, maar al het geluid was weg.

Pas enkele seconden later hoorde ik Carla omdraaien en weglopen. Onderwijl sloot ze de badkamerdeur achter zich en daarna ook de deur naar de gang.

Opgelucht haalde ik adem. Snel liep ik terug naar de tafel met aankleedkussen, opende het kastje en vouwde de luier weer dicht. Zo goed als het ging legde ik de luier onder op de stapel luiers, want het leek alsof ik hem niet meer precies zo kon opvouwen als de andere luiers. Deze luier leek dikker.

Heel voorzichtig opende ik de deur naar de kamer met het ziekenhuisbed. Ik keek om het hoekje en zag niemand. Snel sloop ik de badkamer uit en sloot de deur achter me. Ik liep naar de deur naar de gang en legde mijn oor tegen de deur. Ik probeerde te horen of Carla nog in de buurt was maar hoorde niets.

Ineens bedacht ik me dat het bijna etenstijd was, daarvoor was Carla me waarschijnlijk komen halen. Paniekerig rukte ik de deur open, keek angstig om me heen, en rende mijn slaapkamer in. Niemand had me gezien en snel stapte ik snel de badkamer in. Ik had nog maar weinig tijd om me klaar te maken voor het eten, en ik mocht niet te laat komen.

Ik trok snel wat kasten open op zoek naar een schone onderbroek, maar kon er geen vinden. In mezelf vloekend besloot mijn zoektocht op te geven en mijn gezicht maar te wassen. Dan leek het tenminste alsof ik me gewassen had, en zou niemand het hopelijk merken.

Een paar minuten later stapte ik nog hijgend de eetkamer binnen. Saskia en haar vader waren net gaan zitten en opgelucht haalde ik adem; ik was nog op tijd.

Om naar mijn eigen plekje te lopen moest ik echter wel langs Saskia's vader lopen. Ik was bang dat hij zou merken dat mijn onderbroek vies was, maar durfde ook niet met een boog om hem heen te lopen, of via een omweg langs de andere kant van de tafel naar mijn stoel te lopen. Zo nonchalant mogelijk liep ik dus langs hem heen naar mijn stoel.

Met een zweetdruppel op mijn voorhoofd kwam ik aan bij mijn stoel en zachtjes trok ik de stoel naar achteren. Net toen ik wilde gaan zitten keek Saskia's vader me met die karakteristieke strenge blik van hem aan.

"Heb je je gewassen voor het eten, Mark?" Vroeg hij me, en ik voelde me genoodzaakt om te liegen. Ik durfde de waarheid niet te vertellen, want dan moest ik ook vertellen waar ik dan al die tijd geweest was. Het leek me beter net te doen alsof ik een beetje verontwaardigd was.

"Ja, meneer. Dat moet toch voor het eten?" Zei ik, maar mijn woorden waren nog niet uit mijn mond of ik had er al spijt van. Het klonk oneerbiedig en overtuigend was het ook niet.

"Dus je bent schoon?" Vroeg hij zonder op antwoord te wachten en ik knikte. Even leek het erop dat het toch nog goed zou komen, maar zijn blik bleef op me gericht.

"Je ruikt anders niet zo fris. Kom eens hier!" Zei hij streng en ik voelde nattigheid, letterlijk en figuurlijk.

"Maar, meneer. Ik... Waarom?" Stamelde ik en bleef stil bij mijn stoel staan. Even vonden mijn ogen die van Saskia en zij keek verschrikt naar mij. Ze kon mij niet helpen en wendde haar blik van me af, iets wat pijn deed. Het leek dat Saskia nu ook vond dat ik me misdragen had. Toen ik me dat realiseerde brak mijn weerstand, ik begreep dat schuld bekennen het slimste was.

"Ik... Het spijt me... Ik... " Stamelde ik.

"De afspraak was dat je alleen schoon gewassen aan tafel mag." Onderbrak Saskia's vader me, en ik begreep wat hij bedoelde. Met gebogen hoofd schoof ik mijn stoel weer terug en liep de kamer uit.

Zodra ik de deur naar de eetkamer dicht had gedaan barstte ik in huilen uit. Ik haatte mezelf, en vervloekte mijn nieuwsgierigheid. Ik kon hier niemand anders de schuld van geven dan mezelf. Ik had mezelf weer in de problemen gewerkt en moest daarvoor de prijs betalen.

Ik liep snel door naar mijn badkamer en kleedde me daar helemaal uit. Al mijn kleren gooide ik in de wasmand en stapte onder de douche. De brede, warme straal water spoelde alle tranen en viezigheid weg. Maar toen ik me even later af stond te drogen voelde ik me nog niets beter. Schaamte en schuldgevoel overheersten en ik durfde niet meer terug naar de eetkamer. Mijn maag knorde, maar ik wilde niet nogmaals hun blikken op me gericht hebben. Ik wilde alleen nog met rust gelaten worden.

Naakt en droog stapte ik uit de badkamer en trok de kasten open op zoek naar kleren. De enige veilige plek was mijn bed, daar voelde ik me op mijn gemak. Omdat ik niet nog meer problemen wilde veroorzaken, en omdat ik diep van binnen wist dat ik het misschien wel nodig had, pakte ik twee katoenen luiers uit de kast, die ik liggend op bed om deed. Na zes keer het klittenband los getrokken te hebben en weer opnieuw te hebben gesloten voelde het goed aan en stond ik op om een plastic broekje te pakken en aan te trekken.

Daarna stapte ik onder de dekens en draaide me met mijn gezicht naar de muur. Ik hoopte maar dat ze het niet erg zouden vinden dat ik mezelf een luier had omgedaan, maar het gevoel dat ik nu niets meer fout kon doen stelde me gerust. Nog snikkend dacht ik na over wat er vandaag allemaal fout was gegaan. Gelukkig was de dag nu bijna teneinde en kon er niets meer fout gaan. Ik hoopte dat ze me met rust zouden laten, maar ik wist ook dat ze me op een gegeven moment zouden zoeken. Ik hoopte dat ik tegen die tijd in een diepe slaap zou zijn gedompeld en dat ze me dan lieten slapen.

Nogmaals knorde mijn maag, maar ik probeerde mijn honger te vergeten. Ik sloot mijn ogen en dacht aan Saskia, maar telkens herinnerde ik me haar blik. Ook in haar ogen had ik de teleurstelling gezien. Zou ze het me vergeven?

Er waren teveel dingen die ik wilde vergeten, of niet aan herinnerd wilde worden, zodat het lang duurde voordat ik in slaap viel, maar uiteindelijk gebeurde het dan toch.

Ik weet niet hoe lang ik geslapen heb, het was in ieder geval wel een onrustige slaap, maar ineens schrok ik wakker en voelde ik een arm op mijn schouder. Wrijvend in mijn ogen draaide ik me op mijn rug en zag dat Carla naast me op het bed was komen zitten. Ik keek naar haar omhoog en zag dat ze verbaasd was me in bed te vinden.

"Waarom ben je naar bed gegaan? Wil je niet eten?" Vroeg ze vriendelijk. Opgelucht merkte ik dat ze niet kwaad was, maar ik voelde nog steeds de schaamte en mijn schuldgevoel. Ik draaide mijn hoofd weg en keek afzijdig naar de muur.

"Ga weg!" Huilde ik zachtjes. Carla ging niet weg en schoof haar hand tussen mijn wang en het kussen. Ze duwde mijn gezicht zachtjes terug, zodat ik haar weer aankeek.

"Je schaamt je, dat begrijp ik. Maar wat er vanavond gebeurt is, zijn we allang weer vergeten. Je krijgt geen straf, en we lachen je ook niet uit." Ze boog naar me voorover en kuste me op mijn voorhoofd.

"Kom, dan krijg je wat te eten van me. Je zult wel honger hebben." Ze schoof iets bij me weg om me ruimte te geven om uit bed te komen, maar ik twijfelde nog. Carla trok langzaam het dekbed van me af, zodat ik wel moest kiezen. Of ik kon het dekbed terugtrekken, of ik kon het bed uit gaan. Mijn maag knorde en ik kreeg steeds meer honger, dat vergemakkelijkte mijn keuze.

Toen het dekbed tot over mijn middel was weggetrokken, en Carla mijn luier zag, keek me aan.

"Heb je jezelf gewassen en een luier omgedaan?" Vroeg ze, en bedeesd knikte ik. Meteen daarna glimlachte Carla voluit.

"Wat goed van je. Ik ben trots op je!" Zei ze, terwijl haar vingers over het plastic van mijn plastic broekje gleden. Ik wist niet of ze wilde controleren of het broekje goed zat, of dat ze controleerde of ik nog droog was, maar haar compliment beurde me op. Ook ik glimlachte en was blij dat ik toch iets goed had gedaan.

Ik ging recht overeind in bed zitten en sloeg mijn voeten over de rand. Ik pakte mijn pyjamapak van de stoel naast mijn bed en wilde het pyjamajasje aantrekken.

"Houd je je luier om?" Vroeg Carla en ik antwoordde schouderophalend. Iedereen in huis wist toch dat ik luiers droeg, en aangezien ik waarschijnlijk toch snel weer naar bed zou moeten, was het handiger om mijn luier om te houden.

Ik trok mijn pyjamabroek aan en trok hem staand omhoog. Daarna sloeg Carla een arm om me heen en liepen we samen naar de keuken. Ze liet me aan de keukentafel zitten en zette even later een groot bord pap voor me neer. Hongerig lepelde ik de pap naar binnen. Twee kleine klodders pap haalden mijn mond niet en waren op de voorkant van mijn pyjamapak gevallen. Ik wist dat ik niet netjes at, maar mijn hongerige maag dwong me op te schieten.

Al snel was het bordje leeg en kwam Carla met een theedoek naar me toe. Eerst veegde ze, zonder wat te zeggen, de twee vlekken op mijn pyjamapak schoon en bracht daarna ook de theedoek naar mijn gezicht. Voordat ik wist wat er gebeurde drukte ze de theedoek op mijn mond en veegde ze mijn lippen schoon. Verbaasd trok ik mijn hoofd weg en draaide me half om, maar ik was te laat. Ze was klaar en met een lichte blos van schaamte op mijn wangen ontweek ik Carla's blik.

"Saskia's vader wil nog even met je praten, hij zit in de bibliotheek." Met een angstige blik keek ik naar Carla op. Ze zag het en stelde me gerust.

"Hij is niet boos, ga maar gerust." Zei ze en ik stond op. Treuzelend liep ik door de donkere gang naar de bibliotheek. Netjes klopte ik op de deur en wachtte tot ik binnen mocht komen.

"Kom maar binnen." Hoorde ik en ik stapte de schemerige kamer binnen. Alleen een felle spot, precies op de leren fauteuil gericht, verlichtte een rond gedeelte achter in de bibliotheek. Saskia's vader sloot zijn boek en legde het naast zich op een tafeltje, meteen pakte hij zijn glas whisky op en nipte eraan.

"Dus je hebt jezelf een luier omgedaan en bent naar bed gegaan?" Vroeg hij en ik knikte.

"Ik... Maar..." Stamelde ik.

"Nee, rustig maar. Het is goed. Je wordt niet gestraft, je hebt jezelf al genoeg gestraft. Dat is een stap in de goede richting, weten wat wel en niet mag. Als je nu voortaan eerst denkt voordat je iets gaat doen, dan komt het misschien nog wel goed met je." Zei de man met een glimlach. Verbaasd glimlachte ik mee, misschien dat de whisky hem milder had gemaakt, maar ik prees me gelukkig.

Even bleef het stil en ik stond stilletjes te wachten, met mijn handen op mijn rug en mijn hoofd iets gebogen.

"Vind je het leuk hier, Mark?" Vroeg hij ineens. Ik schrok van de plotselinge wijziging van onderwerp.

"Ja, meneer. Ik... Ik heb vanmorgen toch al gezegd dat ik wilde blijven." Stotterde ik, omdat mijn woorden misschien als brutaal konden worden opgevat. Dat werden ze echter niet.

"Je wordt hier streng behandeld. Ik heb het idee dat je dat niet gewend bent. Wat vind je daarvan?" Vroeg hij verder, zijn ogen strak op me gericht.

"Ik... Misschien heb ik dat nodig, meneer." Zei ik en weer zag ik hem glimlachen.

"Misschien wel, ja." Herhaalde hij. Weer was het even stil.

"Alleen je broekplassen verbaasd me. Ik weet dat je het niet expres doet, maar toch denk ik dat er geen fysieke redenen aan te grondslag liggen. Ik denk dat het psychisch is. Ik wil je graag helpen, maar je moet me vertellen hoe. Heb je problemen thuis? Of op school?" Beschaamd schudde ik mijn hoofd.

"Ik heb vandaag met een psychiater gebeld en die vertelde me dat het een roep om aandacht kan zijn. Alsof je, onbewust, meer aandacht probeert te trekken. Maar dat moet toch een reden hebben." Ik haalde mijn schouders op en veegde snel een enkele traan weg.

"Het kan ook zijn dat je ons wilt straffen. De psychiater vertelde me dat ook jaloezie een reden kan zijn voor jouw bedplassen. Is dat zo? Ben je jaloers op het feit dat wij in een mooi huis wonen, en jij niet?" Ik schudde mijn hoofd en kon ook de volgende tranen niet bedwingen.

"Ach, misschien ben je gewoon wel zenuwachtig van dit huis, en al die nieuwe mensen om je heen." Zei hij bedaard. "Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is. Natuurlijk doe je je best om droog te blijven, dat begrijp ik. Ik probeer alleen maar te helpen. Het kan zo echter niet doorgaan, Mark. Je hebt nog geen enkele keer je onderbroek droog kunnen houden. Al jouw onderbroeken in de was waren een klein beetje nat, en soms zelfs erger." Hij zweeg een ogenblik en keek me recht in de ogen.

"Het was een moeilijke beslissing, maar mijn besluit staat vast. Vanaf nu mag je geen gewone onderbroeken meer dragen. Carla zal je speciale luierbroekjes geven, die je zelf kunt aan en uittrekken als een gewone onderbroek, maar die wel helpen tegen ongelukjes." Verbaasd deinsde ik achteruit. In een paar dagen werd ik van jongen van dertien omgetoverd in een klein kind. Iedereen zou me uitlachen en pesten. Mijn leven leek een hel te worden. Sprakeloos keek ik naar Saskia's vader.

"Het valt best mee. De luierbroekjes zijn niet zo heel dik en vallen niet op onder je gewone kleren. Je kunt ze zelf heel gemakkelijk aan en uittrekken, niemand zal het zien." Probeerde hij troostend, maar ik geloofde hem niet. Natuurlijk was het luierbroekje zichtbaar onder mijn kleren, en iedereen zou het horen kraken.

"Nee, alstublieft... Geef me nog een kans... Ik weet zeker dat ik morgen mijn onderbroek droog kan houden... Het was een ongelukje... Ik zal het nooit meer doen." Huilde ik stotterend.

"Natuurlijk mag je gewone broekjes dragen als je overdag weer droog blijft, maar dat zul je eerst moeten bewijzen. Tot nu toe heb je alleen maar natte onderbroeken in de was gegooid. Ik kan niet anders, het spijt me." Zei hij en daarmee was ons gesprek afgelopen. Hij stond op en met een arm op mijn schouder duwde hij me in de richting van mijn slaapkamer. Daar aangekomen moest ik mijn pyjamapak uittrekken.

"Wil je nog naar het toilet?" Vroeg hij en beschaamd knikte ik, want ik wist dat dat betekende dat hij mijn luier ging afdoen. Hij knielde voor me neer en deed mijn luier af. Ik stapte uit mijn plastic broekje en liep naar de badkamer. Na een kleine plas liep ik weer terug en ging gegeneerd op het bed liggen. Even vaardig als Carla deed hij me mijn luier weer om en wenste me daarna welterusten. Hij trok het dekbed over me heen en stopte me in.

Zwijgend draaide ik me op mijn buik en terwijl ik hoorde hoe de deur van mijn slaapkamer werd gesloten, schoof ik zachtjes mijn hand tussen het plastic en mijn katoenen luier. Ik kneep door het katoen heen in mijn plasser en voelde me warm en prettig van binnen.

Met afschuw dacht ik aan de dag van morgen. Wat eerst een leuke vrije dag leek, bleek een regelrechte ramp te worden. Ik probeerde er niet aan te denken en dacht aan Saskia. Met mijn hand nog in mijn plastic broek sloot ik mijn ogen en viel ik even later in slaap.
Dag 4

"Ssst!" Heel zachtjes werd ik door elkaar geschud. Voorzichtig deed ik mijn ogen open en keek ik in het gezicht van Saskia. Buiten werd het al langzaam licht, maar het was nog veel vroeger dan anders. Lichtelijk verontwaardigd over de verstoring van de enige ochtend dat ik kon uitslapen draaide ik me gapend om.

"Slaapkop, wakker worden." Fluisterde Saskia en nogmaals werd ik door elkaar geschud. Toen ik mijn mond open deed om wat te zeggen, legde Saskia daar snel een vinger overheen.

"Ben je droog?" Vroeg ze zachtjes en met licht blozende wangen realiseerde ik me dat ik geen nattigheid voelde. Voor de zekerheid stak ik toch nog even mijn hand in mijn luier, maar alles was droog. Saskia moest de opluchting van mijn gezicht hebben kunnen lezen, want ze kuste me meteen daarna op mijn voorhoofd.

"Kom!" Zei ze kortaf, maar glimlachend. Ze pakte mijn hand beet en trok me bijna uit bed. Met niets meer om me heen dan aan een dikke laag katoen om mijn billen, liep ik achter haar aan. Ik was nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren, maar mijn naaktheid plaagde me wel.

"Waar gaan we heen, ik... ik moet wat aantrekken." Stotterde ik, maar Saskia trok me verder. Ze liep voor me uit in haar nachthemd dat op en neer waaierde, en tot groot genoegen zag ik regelmatig een gedeelte van haar slipje. Mijn hormonen speelden op en ik was blij dat mijn dikke luier mijn lichamelijke reactie verborg.

Toen we aankwamen in Saskia's kamer deed ze zachtjes de deur achter me dicht en rende daarna door naar haar bed. Met een grote sprong dook ze onder de dekens en gebaarde me haar te volgen. Ondanks dat ik graag wilde, was ik schuchter genoeg om vertwijfeld te blijven staan.

"Kom nou! Je krijgt het nog koud, alles behalve je billen tenminste." Glimlachte ze en hield de dekens voor me omhoog. De warmte van het bed, en misschien ook wel haar lichaam, trok me over de streep, alhoewel ik nog steeds bang was dat ze mijn luier zou aanraken. Mijn grootste angst was om aandacht te krijgen voor mijn luier, maar ik durfde mijn luier ook niet uit te trekken.

Saskia's bed was groot en breed genoeg voor ons beiden en terwijl ik er voorzichtig instapte bleef ik Saskia aankijken of ze me alsnog begon uit te lachen, of te pesten. Nog nooit was Saskia zo dicht bij mijn luier geweest, ze had ze alleen maar af en toe een vluchtige blik op kunnen werpen. Nu lag de luier onder handbereik en ik wachtte in spanning af wat er ging gebeuren.

Al die spanningen resulteerden erin dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde. Saskia begreep dat en probeerde me op mijn gemak te stellen. Ze bleef stilletjes liggen en keek op haar zij naar mij. Het dekbed bedekte alles en warmde mijn lichaam weer langzaam op.

"Waarom ben je zo nerveus? Ben je bang voor me?" Vroeg ze en ik haalde mijn schouders op, onwillig om mijn gevoelens te tonen.

"Heb je al eens met een meisje in bed gelegen?" Vroeg ze en ik keek haar verbaasd aan? Dit gesprek ging een vreemde kant op.

"Nee." Antwoordde ik eerlijk.

"Ik ook niet met een jongen, hoor!" Stelde ze me gerust. Ze bleef me onderzoekend aankijken.

"Vind je me mooi?" Vroeg ze, terwijl ze wat verdwaalde haren uit haar gezicht wegveegde. Haar roze wangen verkleurden iets en haar ogen twinkelden zoals altijd. Ik keek haar schuchter aan, nog lang niet volwassen genoeg om over liefde te praten. Toch voelde ook ik de gevolgen van mijn ontwakende hormonen, en alhoewel je nog niet over liefde kon praten, was het in ieder geval een verregaande fascinatie. Alle vernederingen had ik doorstaan in de hoop maar teveel mogelijk bij haar te zijn. Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar mijn status op school zou enorm verhogen als ze wisten dat ik nu bij Saskia in hetzelfde bed lag en we beiden schaars gekleed waren.

Als bekend werd dat ik luiers moest dragen zou ik natuurlijk ook meteen weer de sul van de klas worden. Maar omdat bij iedereen bekend was dat ik uit een van de armste wijken van de stad kwam, en de gemeente mijn lesgeld moest subsidiëren, was ik toch al niet populair. Natuurlijk konden mijn ouders nooit zelf het lesgeld bij elkaar brengen, omdat het lesgeld evenveel bedroeg als het jaarsalaris van mijn vader.

Dit alles droeg niet bij aan mijn zelfvertrouwen. Het kwam er op neer dat Saskia me nu kon maken en breken. Als zij zou vertellen dat ik luiers moest dragen zou ik door de hele school gepest worden, maar als Saskia alleen vertelde dat ik de hele week bij haar gelogeerd had, was ik ineens een stuk populairder.

Mijn blik rustte op haar lieve, ronde gezichtje. Natuurlijk was ze een van de mooiste meisjes van de klas, en haar aardige karakter maakte haar alleen maar mooier.

Mijn nervositeit verdween geleidelijk en ik glimlachte naar Saskia.

"Natuurlijk ben je mooi, dat weet je best." Zei ik.

"Wat is er? Je bent nerveus." Zei ze grinnikend, terwijl ze nog dichter naast me kwam liggen. Ze draaide zich op haar zij en drukte met haar elleboog het kussen in, terwijl ze haar hand op haar oor legde om haar hoofd te ondersteunen. Mijn lichaam verkrampte wat en stilletjes bleef ik op mijn rug liggen, mijn blik op het plafond gericht.

"Ben je verliefd op me?" Vroeg ze me breed glimlachend. Ik zweeg.

"Je moet wel verliefd op me zijn." Zei ze en boog haar hoofd naar me voorover. Ze kuste me snel op mijn wang. Ik was verrast en kon mijn hoofd niet snel genoeg wegdraaien. Ik verafschuwde de gedachte aan haar natte lippen op mijn wang, maar desondanks verspreidde zich een aangename warmte door mijn lichaam, beginnend op de plek van aanraking. Ik bloosde licht.

"Waarom... waarom moet ik wel verliefd op je zijn?" Stotterde ik, terwijl ik iets van haar wegschoof. Ik lag nu echter dicht tegen de rand van het bed, en verder naar achteren kon ik niet.

"Simpel!" Zei ze lachend. "Als ik bij iemand ging logeren en ik zou luiers moeten dragen, dan zou ik heel hard naar huis rennen. En de enige reden die ik kan bedenken om hier te blijven, ben ik!" Haar verklaring klonk eenvoudig en was grotendeels waar. Ik was allang tot de conclusie gekomen dat het toeval was dat ik in bed begon te plassen op het moment dat ik bij Saskia ging logeren. Het zou dus ook niet ophouden wanneer ik weer naar huis ging, en ik wist heel goed dat mijn moeder minder begrijpend zou zijn. Een luier dragen was een veel minder grote straf dan de vernedering van het onder ogen moeten komen van mijn moeder.

"Nee, dat is het niet!" Riep ik, want ik kon natuurlijk niet zomaar toegeven dat ik verliefd was, en over mijn luier wilde ik al helemaal zwijgen. Lichtelijk geirriteerd duwde ik Saskia weer naar haar eigen helft van het bed en schoof ik daarna weer van de rand van het matras weg.

Saskia lachte me toe. Voorzichtig stak ze haar hand naar me uit en met een vinger streek ze langs mijn wang. Ik huiverde, een vreemde sensatie maakte zich meester van mijn lichaam, een gevoel dat ik nog nooit had gehad.

"Je mag best toegeven dat je me lief vindt, hoor! Ik word heus niet boos, ik vind het zelfs een eer." Zei ze glimlachend en weer streek ze over mijn wang. Mijn wangen begonnen te gloeien en de warmte in het bed leek tien graden te stijgen. Ik keek haar aan, en was trots op het feit dat ik naast haar in bed mocht liggen. Ze glimlachte naar me.

"Maar wees gerust, ik vind jou ook erg aardig, hoor." Zei ze en ik zuchtte opgelucht. Natuurlijk had ik opgemerkt dat ze niet had gezegd dat ze verliefd op me was, of dat ze me lief vond, maar ze had gezegd dat ze me aardig vond. Dat was voor mij al genoeg, want verliefd zijn betekende nog niet zo heel veel op dertienjarige leeftijd. Ik ontspande een beetje, en schoof iets verder van de rand van het bed weg. Natuurlijk was ik nog steeds niet helemaal op mijn gemak, maar het werd wel beter.

"Hoe voelt dat, zo'n luier?" Vroeg ze en ik bloosde. Haar hand gleed bijna onmerkbaar onder de dekens naar me toe en plots voelde ik haar hand op mijn buik. Haar hand was veel te dicht bij mijn luier. Mijn buik verstrakte, terwijl haar hand onder mijn pyjama verdween. Nu lag haar hand op mijn blote huid, net boven mijn navel.

"Wat is er?" Vroeg ze, mijn nervositeit bemerkend. Ze wreef zachtjes over mijn buik en raakte een kort ogenblik het randje van mijn plastic beschermbroekje. Ik kermde en er sprong een traan in mijn ogen.

"Niet doen, alsjeblieft." Stamelde ik, maar bleef tegelijkertijd bewegingsloos liggen onder haar verwarrend plezierige hand. Ondertussen bleef de verbaasde blik van Saskia op mij rusten.

"Ik doe niets. Waarom ben je zo bang? Ik heb je al tientalle keren in een luier gezien, waarom..." Zei ze en trok plots haar hand terug. Een ogenblik haalde ik opgelucht adem, maar voordat ik wist wat er gebeurde zat Saskia ineens boven op me. Haar knieen steunden aan weerszijden op het bed en met haar billen leunde ze op mijn bovenbenen. Ze torende hoog boven me uit en keek glimlachend op me neer. Nu gewogen beide handen naar mijn buik en tilden mijn pyjamatruitje omhoog. Ze legde beiden handen op mijn buik neer, maar zorgde ervoor dat ze niet het plastic van mijn luierbroekje aanraakte. De bovenste rand van mijn plastic broek stak onder mijn pyjamabroek uit, maar doordat Saskia boven op me zat kon ik mijn pyjamabroek niet verder omhoog trekken.

Haar handen gleden omhoog, richting mijn borst, terwijl ze voorover boog en haar gezicht steeds dichter bij de mijne kwam. Haar handen wreven zachtjes over mijn lichaam. Ondanks haar zachte handen bleef ik nerveus en voelde me opgesloten onder haar lichaam. Het voelde alsof ze me in mijn macht had. Mijn emoties waren verdeeld, zonder luier had ik dit geweldig gevonden, maar nu vochten mijn schaamte en genot hand aan hand en kreeg geen van beide echt de overmacht.

"Kom, wees niet bang." Zei ze en pakte mijn beide handen beet. Heel langzaam bracht ze mijn handen naar haar buik en legde ze op de licht doorzichtige stof van haar nachtjapon. Ze liet mijn handen los en door de stof heen voelde ik haar warme lichaam. Dertien jaar was ik en mijn zenuwen hadden de overhand, terwijl een meisje zich bij mij opdrong. Stijf en onwennig bleven mijn handen liggen op de plaats waar zij ze had neergelegd. Toen trok ze haar nachtjapon omhoog en de zachte stof glipte onder mijn platte handen door.

Toen lagen mijn handen op haar buik. Ze was mager en haar buik laag diep. Een groot litteken liet horizontaal over haar buik heen, twee kleinere littekens doorsnijdend. De randen waren wit en bobbelig, en ik begreep dat ze nog geen jaar oud waren.

"Wat is dit?" Vroeg ik nieuwsgierig, maar ze haalde haar schouders op, blijkbaar wilde ze er niet over praten.

"Operatie, niets ergs." Zei ze en pakte mijn handen beet, ze tilde ze op en legde ze een paar centimeter verder weer op haar buik neer, maar nu buiten bereik van de littekens.

Mijn handen bleven net onder haar beginnende borsten steken, mijn armen waren gestrekt en ik kon niet verder reiken. Saskia's handen bleven ook niet stilletjes liggen en nadat ze eerst enkele seconden met twee vingers over mijn buik had gekriebeld, pakte ze nu ineens de rand van mijn plastic broek vast. Ik schrok en wilde haar handen wegtrekken, maar Saskia had het elastiek al helemaal uitgetrokken.

"Handen weg, of ik laat los." Zei ze ondeugend en bleef me glimlachend aankijken. Ik negeerde het dreigement en trok het plastic uit haar handen los en liet het langzaam weer op mijn buik rusten. Daarna schoven haar handen net onder de rand van het plastic en raakte een ogenblik de bovenste rand van het katoen van mijn luier aan.

"Moet je niet vreselijk plassen?" Vroeg ze en ik keek haar niet begrijpend aan. Natuurlijk moest ik plassen, maar waarom vroeg ze dat? Haar handen drukten zachtjes op mijn onderbuik, precies op mijn blaas en Saskia zag dat ze gelijk had.

"Als ik 's morgens wakker word, moet ik altijd eerst naar het toilet. Jij niet?" Vroeg ze, aangezien ze wist dat ik vanmorgen nog niet naar het toilet was geweest. Ik knikte en voelde inderdaad een grote druk op mijn blaas. Ineens kreeg ze een heel ondeugende blik in haar ogen.

"Ik kan je helpen." Zei ze.

"Waarmee? Hoe dan?"

"Jij mag je luier niet uittrekken, maar ik mag dat wel. Papa heeft niet gezegd dat ik dat niet mag doen." Zei ze triomfantelijk. Mijn hoofd werd rood van schaamte. Ze dacht toch niet dat ik mijn luier door haar liet uittrekken? Dat was een belachelijk idee, misschien zou ik zelfs nog wel liever in mijn luier plassen. Saskia zag mijn reactie.

"Ach kom. Ik ben nog lang niet van plan om al mijn bed uit te gaan. We mochten vandaag uitslapen, en dat was ik van plan te gaan doen. En jij mag best hier blijven slapen, maar dan moet je wel eerst naar het toilet. Het kan me niet schelen hoe en wanneer jij in je luier plast, maar niet in mijn bed. Dat ga je maar weer terug naar je eigen bed." Riep ze verontwaardigd. Natuurlijk wilde ik hier nog een paar uurtjes blijven slapen, samen met Saskia in bed was natuurlijk een evenement dat ik niet wilde missen. Maar de schaamte om mijn luier was te groot.

"Ach kom, je hoeft je niet te schamen. Ik zal je niet plagen, alleen maar snel je luier even afdoen. En daarna ook weer omdoen, natuurlijk. Alsjeblieft?" Smeekte ze, ze kwam dicht naast me liggen en drukte haar kleine, smalle lichaam tegen me aan. Haar lippen reikten naar mijn wang en lieten een aantal seconden niet meer los.

"Ik begrijp dat het niet eerlijk is, daarom doe ik nog een laatste aanbod. Als jij straks uit het toilet komt, en je hebt je luier weer om, dan... dan mag je mij ook naakt zien. Helemaal naakt... maar alleen kijken, niet aanraken." Lachte ze, en voor het eerst zag ik bij haar nu ook enige tekenen van nervositeit. Ze wilde me blijkbaar graag in bed hebben, maar voelde zich zelf ook niet prettig met de gedachte dat ze straks naakt zou zijn, al was het maar voor een ogenblik.

Nu keek ik haar verbaasd aan. Hoorde ik dat echt? Mijn jeugdig verlangen naar naakte meisjes was natuurlijk aanwezig, en ze maakte mijn beslissing ineens veel moeilijker. Zonder dit aanbod had ik absoluut nee gezegd en was ik daarna naar mijn eigen slaapkamer afgedropen. Nu stond ik in dubio, en inderdaad neigde ik nu om op haar aanbod in te gaan. Niet alleen zou ik dan nog een paar uur naast haar mogen slapen, het was tenminste nog maar zeven uur, maar ook zou ik haar naakt zien.

Als tegenprestatie zou ze mijn luier afdoen en even later weer omdoen, een actie die Carla al een aantal keren op me had uitgevoerd. Als ik mijn ogen dicht deed zou het net lijken alsof Carla aan het bed stond.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
BIJLES MET SASKIA (deel 3)

(deel 3)



Ik dacht nog een ogenblik na, maar Saskia klom over me heen en stapte uit bed. Ze trok haar ochtendjas aan en trok daarna het dekbed van me af. Saskia keek een ogenblik op me neer en zag dat ik toch wel lichtelijk nerveus trilde. Ze knielde voor het bed neer en keek me nog een ogenblik aan. Ze twijfelde, maar ik bleef stil liggen, durfde me niet meer te bewegen. Toen ineens kwam ze snel ik actie. Saskia trok mijn plastic broek naar beneden, tot op mijn knieen en daarna legde ze haar handen op het warme katoen. Ze trok de twee zijden van de luier los, onder krakend protest van het klittenband.

De luier was open. Ik was naakt, maar toch op een vreemde manier. Dit was altijd het meest erge moment. Aan de luier was ik inmiddels gewend, en ook het naakt zijn is niet zo heel erg. Juist het moment waarop de luier open gaat, is het meest vernederende moment. Ik wist ook niet precies waarom, maar dat voelde ik elke keer weer.

Mijn bovenbenen bewogen zich traag naar buiten en ik tilde mijn billen van het bed af. Saskia trok de luier tussen mijn benen vandaan en toen was ik naakt. Saskia stond op en trok toen ook nog mijn plastic broek helemaal uit. Snel stond ik op en zonder Saskia aan te kijken liep ik langs haar heen, naar haar badkamer. Ik leegde opgelucht mijn blaas en liep daarna treuzelend weer de slaapkamer in.

Er hing een vreemd soort van spanning in de kamer, alsof we iets deden wat verkeerd was. Beiden voelden we ons er niet helemaal lekker onder, zelfs Saskia niet, die er vooraf toch zo vrolijk had uitgezien, en het hele idee zelfs lachend had voorgesteld. Zonder Saskia aan te kijken ging ik weer op het bed liggen.

Saskia knielde weer voor het bed, en ik deed alsof Carla naast me stond. Ik trok mijn voeten iets in en zette ze op het bed neer. Ik tilde zo mijn billen van het bed af en Saskia positioneerde de katoenen luier onder mijn billen. Ik liet mijn billen zakken en strekte daarna mijn benen weer. Zonder dat ik keek voelde ik hoe Saskia de luier tussen mijn benen omhoog trok. Snel en behendig duwde ze de klittenbanddelen op elkaar en was de luier weer gesloten.

Even keek ik Saskia aan, ook zij had een rode blos op haar wangen. Ze pakte snel het plastic broekje van de grond en duwde mijn voeten er een voor een in. Met wat hulp van mij trok ze de plastic broek omhoog. Toen ze klaar was en mijn luier weer netjes, en veilig, dicht zat, keken we elkaar aan. Ze keek me nerveus aan en ik voelde me schuldig. We wisten beide wat er nu ging komen, en nu leek het ineens helemaal niet zo'n goed idee meer.

Ik voelde me schuldig, alsof het mijn schuld was. Door mij was de gemoedelijke, vrolijke sfeer van net helemaal verdwenen. En tot overmaat van ramp had ik Saskia min of meer laten beloven dat ze zich zou uitkleden. En dat kwam allemaal doordat ik me de afgelopen dagen als een baby had gedragen en nu luiers moest dragen. Ik had geen enkele twijfel dat de luiers niet noodzakelijk waren, het voelde niet als straf, maar meer als maatregel tegen mijn gedrag. Als zijwieltjes wanneer je niet kon fietsen of als bijles bij slechte cijfers op school.

"Saskia, je... je hoeft niet..." Stamelde ik, met een rood hoofd. Ik wilde haar niet opzadelen met iets wat mijn schuld was. Saskia schudde echter gedecideerd haar hoofd.

"Nee. Ik heb het beloofd. En je hebt het verdiend." Zei ze, nadat ze me snel op mijn voorhoofd had gekust. Ze stond op en ging naast het bed staan, nog geen meter bij me vandaan. Heel langzaam, zoals ze een keer op televisie had gezien, trok ze haar nachtjapon over haar hoofd, hield het voor haar lichaam en deed een paar vreemde danspasjes. Toen gooide ze haar nachtjapon naar me toe. Ze glimlachte speels en probeerde haar nervositeit te verbergen.

Toen was het zover. Zonder veel omhaal trok ze haar slipje naar beneden en stapte ze eruit. Ze was naakt! Ondanks mijn ongemakkelijke gevoel keek ik toch, en ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Dit was de eerste keer dat ik een meisje van mijn eigen leeftijd naakt had gezien. En ze had zich zelfs speciaal voor mij uitgekleed ook.

Mijn ogen gleden van boven naar beneden over haar lichaam. Haar lieve gezichtje, bolle wangetjes, afgezakte schouders, kleine scherpe borsten, ingevallen buik met littekens, smalle heupen, beginnend schaamhaar, ranke benen, kleine voetjes.

Het leek minuten te duren, ik keek en zij bleef stil staan. In werkelijkheid duurde het natuurlijk maar een paar seconden voordat Saskia als eerste weer bewoog. Met een lichte blos op haar wangen bukte ze en pakte ze haar slipje op. Ze trok hem snel weer aan en ging toen naast me op het bed zitten. Ik was sprakeloos en wist niet wat ik moest zeggen, moest ik haar bedanken? Of een complimentje geven?

Saskia had inmiddels haar nachtjapon al weer aangetrokken en kroop over me heen het bed in. Ze kroop dicht tegen me aan en trok het dekbed over ons heen.

"Zullen we nog even gaan slapen?" Fluisterde ze en ik knikte. Het nog maar net over zevenen en de bedoeling was dat we vandaag zouden kunnen uitslapen. Ik draaide me op mijn buik, schoof het kussen aan de kant en legde mijn hoofd op het matras. Mijn gezicht lag richting Saskia toe, die rechts van me lag. Saskia tilde mijn rechterarm op en kroop er onder. Haar gezicht kwam nu vlak bij de mijne te liggen, terwijl haar linkerarm op mijn rug schoof. Haar hand rustte nu op mijn geplastificeerde billen, maar ik had geen bezwaar meer. Ze kneep zelfs even in het dikke katoen en glimlachte.

Ze tuitte haar lippen en we kusten elkaar op de mond. Toen deed ze haar ogen dicht en werd het stil. Heel regelmatig voelde ik haar adem in mijn gezicht. Ik hield mijn ogen open en genoot met volle teugen. Het bed was warm, haar arm om me heen, mijn arm over haar schouders. Ik kon niet slapen, emoties tolden door me heen, maar het was een gelukkig gevoel.

Toch viel ik in slaap, want ineens schrok ik wakker. Saskia lag nog steeds heel dicht tegen me aan. De gordijnen werden open getrokken en ik knipperde met mijn ogen. Saskia trok haar hand van mijn billen af en ging overeind zitten.

"Ik had al zo'n vermoeden dat je hier was." Zei Carla lachend terwijl ze ook de andere gordijnen opentrok.

"Goedemorgen." Zei Saskia's vader die op het bed af kwam lopen. "Het is halftien, het wordt nu wel eens tijd om het bed uit te komen." Saskia's vader boog voorover en gaf Saskia, die al overeind zat, een kus op haar wang. Daarna trok hij het dekbed van ons af. Ik lag nog steeds op mijn buik en wilde net met mijn hand mezelf omhoog duwen, toen ik ineens een dwingende hand tussen mijn bovenbenen voelde. Ik schrok, maar was te laat om er iets tegen te doen. Mijn bovenbenen werden iets uit elkaar gedrukt en meteen ik voelde de hand op de voorkant van de luier.

Verontwaardigd opende ik mijn mond, maar voordat ik iets kon zeggen, voelde ik hoe Saskia's vader door het plastic broekje heen, in het dikke katoen van mijn luier kneep. Vrijwel meteen daarna liet hij weer los. Ik zakte op het bed terug en de indringende hand verdween.

"Je bent droog. Goed gedaan, jongen!" Hoorde ik hem zeggen en daarna wreef hij mij gemoedelijk door mijn haar.

"Pap, ik... ik heb Mark geholpen met naar het toilet gaan." Zei Saskia stamelend, nu toch ineens nerveus of ze wel binnen de regels was gebleven. Haar vader keek haar even bedenkelijk aan. Ik zakte weer terug op het bed, opnieuw onderwerp van een gesprek waar ik niet bij wilde zijn.

"Hoe bedoel je?"

"Mark moest heel nodig plassen, en... en ik heb hem geholpen met zijn luier." Saskia keek vertwijfeld op naar haar vader, die haar nog steeds met een strenge blik aankeek. Saskia voelde zich ook niet meer prettig en het zweet brak haar uit.

"Je hebt zijn luier uitgetrokken en daarna weer omgedaan?" Vroeg hij en keek nu ook even naar mij. Saskia knikte en het gezicht van haar vader fleurde iets op. Saskia merkte die verandering meteen en wist dat het goed zat.

"Is dat zo?" Vroeg Saskia's vader aan mij. Misschien geloofde hij het nog niet helemaal, maar wat er gebeurd was, was blijkbaar wel prima. Ik keek omhoog naar het strenge gezicht, de verzachtende blik had ik nog niet herkend. Ik knikte, en met een droge keel kuchte ik een bevestiging. Nu was de spanning eraf. Saskia's vader lachte en keek met enige trots naar zijn dochter.

Wat ik niet zag, maar Saskia's vader wel, was de fonkelende blik in de ogen van Saskia. Een uitstraling die me misschien aan het denken had gezet over de afgelopen dagen in dit huis. Misschien had het me kunnen behoeden voor verdere vernederingen of andersoortige, minder prettige belevenissen. Ik keek echter omhoog naar Saskia's vader en voelde me miserabel. Voor de zoveelste keer het onderwerp zijn terwijl ik, min of meer, als een buitenstaander mee luisterde, vervulde me met afschuw. Maar hoogst waarschijnlijk had ik Saskia's blik niet eens herkend en had het me niet kunnen redden.

Saskia kroop weer over me heen en stapte uit bed. Ze kuste haar vader.

"Vind je het niet erg als ik Mark zo help? We wilden Carla nog niet wakker maken." Zei ze en liep daarna richting haar badkamer.

"Dat heb je prima gedaan." Complimenteerde Saskia's vader haar dochter, waarna hij zich naar mij keerde. Hij bukte voor me neer en trok mijn plastic broek een stukje naar beneden.

"Als Carla niet in de buurt is, mag je Saskia ook vragen of ze je wilt helpen met je luier." Zei hij en trok tegelijkertijd mijn luier open. Saskia stond in de badkamer en had met genoegen kennis genomen van haar nieuwe bevoegdheid. Ze glimlachte speels. Haar vader trok inmiddels de luier onder me vandaan.

"Kom, ga jij je ook maar douchen en aankleden. Carla heeft een speciaal luierbroekje voor je op het bed neergelegd." Ik stond ongemakkelijk op en trok mijn plastic broekje maar omhoog, om niet helemaal naakt door het huis te moeten lopen. Het plastic voelde vreemd, klef aan op mijn lichaam.

Ik pakte de katoenen luier van Saskia's vader over en met een licht ongemak liep ik naar mijn slaapkamer. Ik was alweer vergeten dat ik vandaag ook overdag een soort van luier om zou krijgen. De term luierbroekje gaf me niet veel vertrouwen over het comfort en de verborgenheid van de luier.

In mijn slaapkamer aangekomen liep ik meteen naar mijn bed toe, waar mijn kleren voor die dag al lagen uitgestald. Boven op het stapeltje lag een vreemdsoortig onderbroekje. Het was veel dikker dan een gewone onderbroek, en was veel elastischer. Toen ik het oppakte en openvouwde leek het veel te klein voor me, maar het elastiek kon ver en soepel uitgerekt worden.

Ineens stond Carla achter me en ze sloeg me speels op mijn billen, waar mijn plastic broekje een dikke laag zweet had bewerkstelligd. Daarna legde ze een hand op mijn schouder.

"Wat vind je er van? In de kast liggen er nog veel meer, dus als je een schone nodig hebt, kun je die zelf pakken. Er wordt echter wel van je verwacht dat je jezelf zo snel mogelijk verschoont na een ongelukje." Ik knikte en legde het luierbroekje neer en liep daarna de badkamer in. Ik gooide het klamme plastic broekje in de wasmand en stapte onder een brede straal warm water.

Vijf minuten later had ik me gewassen en afgedroogd en liep ik naakt de slaapkamer weer in. Met enige tegenzin pakte ik het luierbroekje op en trok het elastiek van ervan uit elkaar. Voorzichtig stapte ik met mijn voet door de nauwe opening en stak daarna ook mijn andere voet door de juiste opening heen. Heel voorzichtig trok ik het broekje omhoog en het elastiek bleef zich zonder problemen vormen naar de brede en smallere gedeelten van mijn been.

Toen ik het broekje helemaal opgetrokken had voelde het vreemd aan. Ik zakte een stukje door mijn knieen heen en de elastische randen schoven naar de juiste plaats. Ik wreef met mijn handen over het zachte oppervlak van het broekje en vroeg me af of dit broekje wel zoveel vocht op kon nemen. Het leek op het eerste gezicht niet echt effectief, maar ik bedacht me dat ik het ook maar niet wilde uit proberen. Nadat ik vannacht droog was gebleven had ik ook voor vandaag goede hoop dat ik dit broekje schoon kon houden. Mijn hoop over mijn tijdelijke incontinentie probleempjes lagen in het feit dat ik waarschijnlijk inderdaad wel erg nerveus was geweest. Nu ik me wat meer op mijn gemak voelde in huis, leek mijn probleempje ook opgelost te zijn. Ik moest echter vandaag nog maar even afwachten, want een zwaluw maakte nog geen zomer, natuurlijk.

Ik kleedde me verder aan en was opgelucht toen bleek dat het luierbroekje prima verborgen bleef onder mijn kleding. Niemand zou het merken, maar natuurlijk wist iedereen hier in huis dat ik wel degelijk beschermd was tegen ongelukjes.

Een kwartier later aten we in de keuken ons verlate ontbijt. Daarna besloten we om vandaag gewoon lekker niks toe doen, misschien kon ik dan vanmiddag nog wel even langs huis gaan om mijn moeder en broertjes en zusje gedag te zeggen. Ook Saskia wilde wel mee, alhoewel ik me eigenlijk schaamde om te laten zien hoe ik woonde. De tegenstelling was te groot.

Saskia had me toch over weten te halen, want rond twee uur fietsen Saskia en ik richting de arbeiderswijk waar ik woonde. Saskia fietste op haar eigen, glimmende sportfiets, en mijn fiets was minstens even glimmend en was geleend van de buurjongen van Saskia. Het was ongeveer een kwartiertje fietsen en toen zetten we onze fietsen op slot tegen de muur naast de ingang van de flat.

Door de bekraste deur liepen we het trappenhuis in. Nooit had ik me iets aangetrokken van de rotzooi en de stank die in het trappenhuis hing, maar nu voelde ik me vies. Ik schaamde me voor het feit dat ik hier woonde.

Met mijn huissleutel opende ik de deur en stapte de gang in. Ik zette snel even de driewieler van mijn jongste broertje aan de kant en liep voor Saskia de rommelige woonkamer in. Sander, mijn broertje van vijf jaar, zag me als eerste en rende op me af. Zijn kleren waren vies, maar ik tilde hem op en knuffelde hem. Saskia was ik een ogenblik vergeten, want Sander was mijn lievelingsbroertje en ik had hem gemist.

"Saskia, dit is Sander." Zei ik terwijl ik naar haar toe draaide. Saskia glimlachte en aaide Sander over zijn wang.

"Hoi!" Zei ze vrolijk lachend en Sander lachte mee.

"Zo, dus je komt ook weer eens langs?" Hoorde ik van achteren. Mijn moeder had weer een van die chagrijnige buien, die elke dag langer leken te worden. Ze droeg een schort met smerige vlekken over een half lange rok. Haar haar zat door de war en ze zag er onverzorgd en ongezond uit. Ik negeerde haar opmerking en stelde Saskia voor.

"Mam, dit is Saskia." Een kort ogenblik keek mijn moeder haar aan.

"Hai, schatje." Meteen daarna richtte ze haar aandacht weer op mij, Saskia's uitgestoken hand negerend. Ik realiseerde me dat ze had gedronken, teveel gedronken, en ik vreesde het ergste.

"Dus we kunnen straks weer opnieuw beginnen met je zindelijkheidstraining?" Een gemene glimlach speelde om haar mond en ik zakte bijna door de grond van schaamte. Met een vuurrood hoofd zag ik uit mijn ooghoek dat Saskia's mond was open gevallen van verbijstering.

"Mama, nee..." Stamelde ik.

"Ik zal de leren riem alvast naast je bed leggen. Elk druppel zal ik je laten voelen." Ineens draaide mijn moeder zich om naar Sander en sloeg hem in zijn gezicht.

"Blijf daar met je fikken vanaf, lummel." Schold ze en Sander kroop huilend in elkaar. Ik zag niets op tafel liggen waar Sander aan had kunnen zitten, maar durfde me er ook niet mee te bemoeien. Met betraande ogen draaide ik me van mijn moeder weg en met en brok in mijn keel zei ik:

"Saskia, ik zal je mijn slaapkamer laten zien." Ik kon mijn moeder niet langer onder ogen blijven en was blij toen ik uit haar zicht was. Mijn slaapkamer was een nog grotere rotzooi dan de woonkamer. Mijn bed was niet opgemaakt en was bedekt met speelgoed en vuile kleren. De twee andere bedden van mijn broertjes zagen er eveneens smoezelig uit. Saskia keek rond.

"Jullie slapen hier met zijn drieen?" Vroeg ze. Haar stem klonk niet verbaasd, maar belangstellend. Ze stond dicht naast me en veegde met haar hand een traan van mijn wang weg. Saskia wist zich ook geen houding te geven. Ik keek een ogenblik rond, blijkbaar waren mijn andere broertje en zusje niet thuis. Ik viste een leesboek onder het bed vandaan en draaide me daarna snel om.

"Kom, laten we gaan." Zei ik stotterend en hoopte angstvallig dat ik mijn moeder kon ontlopen. Ze stond ons in de woonkamer echter op te wachten.

"Dus je gaat er weer vandoor? Heb je een beter kosthuis gevonden?" Ze stond met haar handen in haar zij en keek me verontwaardigd aan. Ik stond er maar een beetje beteuterd bij, de sterke alcoholgeur waaide rond me heen.

"Als je denkt dat je het daar beter hebt, blijf je er maar. Verwend nest." Mijn moeder had weer zo'n bui dat ze al haar frustraties afreageerde op haar kinderen, en vandaag was ik dus het slachtoffer. Ik wilde me daarom ook net omdraaien om weg te lopen, totdat mijn moeder me ineens bij mijn bovenarm greep. Ze trok me hardhandig naar zich toe.

"Au, mama. Niet doen!" Huilde ik, maar ik was machteloos in de sterke greep. Saskia deed verschrikt een stap achteruit.

"Nu je toch weer terug gaat naar die nette mensen," zei ze cynisch, "zal ik er in ieder geval voor zorgen dat je met schoon ondergoed terug gaat." Ze hield me stevig beet en trok met haar andere hand ruw mijn broek naar beneden. Ik hoorde het katoen scheuren, maar dat was voor later zorg, nu had ik grotere problemen.

Mijn hemdje hield mijn speciale onderbroek nog verborgen, maar ik wist dat dat niet lang meer ging duren. Ik probeerde me uit alle macht uit haar handen te rukken, maar haar greep op mijn bovenarm werd alleen maar steviger. Het leek alsof ze mijn arm door midden kneep, de pijn werd overweldigend. Met mijn broek op mijn knieen rukte ze mijn hemd omhoog.

Het duurde een ogenblik voordat mijn moeder mijn luierbroek als zodanig herkende. Haar verstarde blik leek een ogenblik te ontdooien en haar greep werd iets minder. Met al mijn kracht probeerde ik me nog eenmaal los te rukken. Ik gooide al mijn gewicht en opgekropte woede in de strijd. Ik voelde hoe de greep op mijn arm langzaam verzwakte. Vingers gleden langzaam over mijn bezwete huid.

Mijn moeder en ik keken elkaar aan. Mijn gezicht was vertrokken van pijn en haat, maar door de tranen heen zag ik een gluiperige glimlach om de mond van mijn moeder. Een ogenblik leek de tijd stil te staan, een status-quo. Een ogenblik dat wel minuten leek te duren.

Toen ineens was ik los. Ik struikelde door de kamer heen en viel languit over het speelgoed heen. Een scherpe punt van de ladder van een brandweerauto stak pijnlijk in mijn zij, en mijn arm klopte nog, maar de opluchting was groot. Snel krabbelde ik overeind en probeerde mijn broek zo snel mogelijk omhoog te trekken. Mijn moeder lachte hardop. Ze lachte me uit!

"Een luier! Mijn oudste zoon van dertien draagt weer luiers." Ze keek spottend op me neer. Ik draaide me woedend om en wilde wat roepen, maar mijn mond bleef open. Er kwam geen geluid uit. Ik had niets te zeggen. Wat moest ik zeggen? Saskia trok me aan mijn hand mee en huilend liep ik met haar mee.

Op de galerij trok ik mijn hand los en rende ik voor haar uit. Ik rende het trappenhuis door en hijgend kwam ik op de begane grond aan. Ik hoorde Saskia achter me roepen, maar ik negeerde haar. Onder aan het trappenhuis, op de onderste trede, zakte ik snikkend in elkaar. Mijn emoties werden me de baas en ik kon door de tranen heen niets meer zien. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en legde mijn hoofd op mijn knieen. Hardop huilend verdronk ik in mijn verdriet.

Ik hoorde haar niet aankomen, maar ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik voelde hoe ze naast me kwam zitten en dicht tegen me aan kwam zitten. Het troostte me nauwelijks. Ik durfde haar nu niet onder ogen te komen, een nieuwe vernedering was toegevoegd aan de lange rij gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen. Een vernedering die nergens voor nodig was, en niet eens mijn eigen schuld was. Het was een trap dieper de grond in, een stuk grond waar ik al in verankerd zat en met geen mogelijkheid een uitweg uit kon vinden.

"Het spijt me, Mark." Fluisterde Saskia in mijn oren, een bekentenis die ik later in een heel ander daglicht zou zien. Nu voelde ik alleen maar woede ten opzichte van mijn moeder, en medelijden met mijn broertjes en zusje. Ik wist heel goed dat nu zij de volle laag over zich heen zouden krijgen, nu ik niet thuis was.

"Alsjeblieft, laten we hier weggaan. Ik... ik vind het hier niet prettig." Stamelde ze met gebroken stem. Ook zij huilde zachtjes en kon maar met moeite de tranen bedwingen. Eindelijk tilde ik mijn hoofd op en Saskia tilde zachtjes mijn handen voor mijn gezicht weg. Met een droge zakdoek veegde ze de tranen rond mijn rood doorlopen ogen weg, maar het hielp niet. Mijn tranen bleven uit mijn ooghoeken opwellen.

"Het... het is niet eerlijk." Snotterde ik. Saskia veegde nog een laatste keer over mijn wangen en trok me toen aan mijn hand omhoog. Ze leidde me naar onze fietsen.

"Laten we naar het park gaan, daar kunnen we rustig zitten... en praten." Stamelde Saskia en ik knikte. Ik wilde weg hier, eigenlijk voor altijd, maar ik wist dat ik toch weer terug zou komen. Mijn broertjes en zusje hadden me nodig. Ooit zou ik groot genoeg zijn en mijn moeder duidelijk maken dat dit zo niet langer kon. Ik zou terug slaan en haar betaald zetten voor alle slaag die ze mij en haar andere kinderen onnodig, maar met schijnbaar plezier, had gegeven.

We fietsten snel de wijk uit en kwamen in het drukkere gedeelte van de stad. Auto's schoten links en rechts langs ons heen en mijn vertroebelde ogen maakten het nog gevaarlijker. Ik was dan ook blij dat we in het grote stadspark aankwamen. We reden door het altijd openstaande, hoge ijzeren hek en zetten de fietsen in het fietsenrek. We liepen daarna zwijgend over het grind en zochten een rustig plekje op. Saskia leidde me en ik volgde bijna willoos. Ik wilde alleen maar rust en tijd om na te denken, maar ik wist ook dat Saskia me niet zomaar alleen zou laten.

We kwamen bij de grote vijver aan, en liepen over het gras naar een stukje waar niemand zat. We zaten redelijk beschermd tegen de wind door een grote struik en de zon scheen op ons neer door het half open bladerdak van een oude eik. Saskia ging zitten en leek haar blik te concentreren op de enorme fontein die het midden van de ovale vijver sierde. Een enkele zwaan en een paar tamme eenden bewogen traag door het water en leken een ogenblik onze kant op te kijken, waarna ze verder dreven.

"Gaat het weer een beetje?" Vroeg Saskia en met de rug van mijn hand veegde ik nog een traan weg, voordat ik haar aankeek.

"Ja, ik... Ze is een klootzak." Stotterde ik en Saskia boog haar hoofd. Ze voelde zich net zo ongemakkelijk als ik, en er hing een vreemde spanning tussen ons. Nu draaiden we onze hoofden weer richting de vijver en ik liet me achterover zakken en steunde mijn hoofd op mijn handen. Een minuut lang spraken we niet, en luisterden we naar het kletterende water van de fontein, de kwakende eenden die dertig meter verderop werden gevoerd door een vrouw met kind, en het zachte achtergrondgeluid van het stadsverkeer.

"Weet je dat ik erg lang ziek ben geweest? Je hebt mijn littekens toch gezien?" Begon Saskia ineens. Ik keek haar verbaasd aan, maar knikte. Vanmorgen had ze nog niet over die littekens willen praten, maar nu begon ze er ineens vrijwillig over.

"Ik... heb twee jaar lang vrij veel in het ziekenhuis gelegen, en we hebben thuis ook een speciale kamer voor me laten maken met een ziekenhuisbed." Saskia praatte er moeilijk over en haar woorden kwamen er voorzichtig uit.

"Die heb ik gezien. De... deur stond open en ik kon naar binnen kijken." Loog ik. "Ik vroeg me al af waarvoor die kamer was." Voor een ogenblik was ik mijn eigen problemen vergeten. Misschien vertelde Saskia daarom juist nu haar verhaal.

"Ik... ik was erg ziek, en kon soms niet eens naar het toilet." Zei ze. Ik stelde me voor hoe het zou zijn om zo ziek te zijn, maar ineens realiseerde ik me wat dat betekende.

"Droeg... droeg je toen luiers?" Vroeg ik voorzichtig, want het was natuurlijk een pijnlijk onderwerp. Saskia's gezicht vertrok en een rode blos verscheen op haar voorhoofd.

"Ik was erg ziek, ik kon niet eens overeind zitten. Ik had overal pijn en door de pillen kon ik helemaal niets meer." Zei ze en keek me aan. Ze leek zich wel schuldig te voelen.

"Ben je twee jaar lang ziek geweest?"

"Niet de hele tijd, soms ging het beter. Ik ben zes keer geopereerd." Zei ze. Ook ik voelde me een beetje schuldig. Aan de ene kant was ik opgelucht dat ook Saskia ooit luiers moest dragen, en ik begreep nu ook de bedoeling van die speciale badkamer. Het gevoel dat ik niet de enige was die de kleuterleeftijd was ontgroeid en nu toch weer luiers droeg, zoals ik dat voelde, beurde me een beetje op. Maar Saskia was natuurlijk erg ziek geweest en dat was geen vergelijking met mezelf. Ik was helemaal gezond en plaste toch in bed, zonder medische redenen, leek het.

"Gelukkig hoef ik geen luiers meer te dragen, nooit meer!" Zei ze, harder dan dat ze zelf had verwacht. De opluchting was duidelijk merkbaar in haar stem, maar toen ze mijn kant op keek zakte haar opluchting weg. Ze voelde zich schuldig ten opzichte van mij.

"Ik ben helemaal gezond, en het gaat steeds beter." Zei ze ter verduidelijking. Nu begreep ik ook waarom ze zo mager was en waarom ze helemaal niet sterk was. Blijkbaar moest dat nog herstellen.

Weer was het een minuutje stil. Een hond kwam luid blaffend voorbij rennen, terwijl het baasje, losjes zwaaiend met de leren hondenriem, even later ook langs de waterkant kwam lopen.

"Ik haatte mezelf." Zei ze, en tranen begonnen ineens over haar wangen te lopen. Ik keek haar met verbazing aan en wist me een ogenblik geen raad.

"Soms kon ik wel naar school, als ik gebracht en gehaald werd, maar moest ik toch luiers dragen. Ik... ik had continue aan vieze luier, en... en niet alleen plaste ik er in, ook..." Stotterde ze en ik walgde van het idee.

"Ik... ik kon er niets aan doen. Iedereen lachte me uit, zelfs mijn vrienden en vriendinnen. Ik haatte ze." Nu huilde Saskia nog iets harder en was ik degene die troost probeerde te brengen. Ik schoof dichter naar haar toe en drukte haar tegen me aan. Ik legde een arm om haar schouder en klopte zachtjes op haar arm.

"Daarna kreeg ik thuis les. Dat was veel handiger want dan konden de lessen aangepast worden aan mij. Tussen de middag ging ik dan naar bed." Saskia had zichzelf weer iets beter in de hand en ik haalde onhandig mijn arm van haar schouder weg.

"Carla moest me helpen... Ik moest wel twintig keer per dag een schone luier om." Bekende ze, terwijl ze me aankeek. Ik boog mijn hoofd, hoe durfde ik verontwaardigd te zijn over mijn luier als Saskia het tien keer zo erg had meegemaakt.

"Toen ik beter was zijn we verhuisd, geen enkel vriendje of vriendinnetje heeft meer iets van zich laten horen. Als ik ze nog eens op straat tegenkwam zag ik hoe ze me na wezen en hoorde ik ze fluisteren over wat voor een baby ik was. Ik haat luiers!" Zei ze weer hardop, en ik had medelijden met haar. Ik kon het me inmiddels goed voorstellen hoe het was luiers te dragen, maar ik werd er niet om uitgelachen, behalve door mijn moeder dan. Bij mij wisten ook maar een paar mensen dat ik luiers droeg, maar bij Saskia wist iedereen het. Zij kon het moeilijk verborgen houden als je zelfs je ontlasting niet op kon houden.

Mijn medelijden was groot en ik nam me voor om niet meer te klagen over mijn luiers, zeker niet in het bijzijn van Saskia. Na alles wat ze meegemaakt had voelde ik me klein en zielig omdat ik geen luiers wilde dragen, terwijl ik toch gewoon in bed geplast had.

"Ben je nu weer helemaal beter?" Vroeg ik en Saskia knikte.

"Elke drie maanden word ik nog onderzocht in het ziekenhuis, maar het lijkt erop dat ik helemaal beter ben. Ik moet alleen goed eten, en proberen mijn conditie weer op te bouwen, want ik ben nog niet sterk genoeg." Zei ze lachend en ze ging boven op me zitten. Ze pakte mijn polsen beet en hield die stevig vast. Ik zou gemakkelijk uit haar houdgreep kunnen ontsnappen, maar ik deed het niet. Ik deed alsof ik geen kant op ging en Saskia speelde het spelletje mee.

"Zie je wel, ik ben veel sterker dan jij." Lachte ze, maar er zat geen overtuiging in. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd en gleed van me af. Ze ging met haar gezicht van me vandaan zitten en ik voelde dat ze weer huilde.

"Wat is er?" Vroeg ik, maar ze bleef de andere kant op kijken. Haar schouders schokten en ik hoorde een gedempte snik.

"Het spijt me, Mark." Zei ze zachtjes. "Het is allemaal mijn schuld."

"Wat bedoel je?" Vroeg ik.

"Je luiers, ik... het spijt me." Zei ze huilend. Langzaam begon ik me steeds onbehaaglijker te voelen. Ik begon te vermoeden dat mijn problemen met plassen niet helemaal mijn schuld was, maar ik begreep het nog steeds niet.

"Vertel op, wat bedoel je?" Zei ik geirriteerd en schoof opzij, zodat ik Saskia's gezicht weer kon zien. Ze veegde een traan van haar wang en keek me aan.

"Toen... toen ik langzaam aan weer beter werd, kreeg ik steeds meer hekel aan mijn luiers. Het kostte heel veel moeite om... om weer zindelijk te worden. Sinds een paar maanden heb ik geen ongelukjes meer gehad, en heb ik gezworen nooit meer een luier te dragen." Saskia keek weer even recht naar voren, van mij af. Ze zweeg en ik was nog geen stap dichter bij de oplossing van mijn vraag. Ik wist nog steeds niet wat er gebeurd was. Eindelijk ging ze verder.

"Heel veel mensen hebben me in een luier gezien, ook in hele vieze luiers. En veel mensen hebben me als een klein kind behandeld. Het was alsof ik niet ziek was, maar een baby." Saskia keek verontwaardigd voor zich uit.

"Ik... Ik wilde ook wel eens iemand in een luier zien. Iemand die geen baby was, maar die toch luiers moest dragen." Nu keek Saskia me ineens heel indringend aan, haar gezicht was bedrukt en vol schaamte. Ik zag afkeer in haar ogen, maar ook spijt.

"Maar... Hoe wist je dat ik... Jullie..." Ineens begreep ik het. Woedend sprong ik overeind en deed verbijsterd een paar passen achteruit. Ik kon het bijna niet geloven dat ze mij dit hadden kunnen aandoen.

"Jullie hebben me expres in bed laten plassen!" Riep ik hardop, me niet realiserend dat er net een stelletje gearmd langs kwam lopen. Hun blikken draaiden zich verbaasd mijn kant op.

"Die luiers, het bedplassen... Het was niet mijn schuld." Mijn verbijstering was nog groter dan de woede.

"Het spijt me, Mark. Ik... Het was niet de bedoeling, dat..." Ook Saskia stond op en liep met uitgestoken armen op me af. Ik weerde haar af en liep opzij.

"Ik... Je vindt me niet aardig. Ik ben gewoon... gewoon een kind dat je kon gebruiken." Mijn wereld stortte voor mijn ogen in elkaar. Het meisje van wie ik hield had me gebruikt, ze had speciaal mij uitgekozen omdat ik uit de armste buurt van de stad kwam. In ruil voor eten en een warm bed konden ze doen en laten wat ze willen.

Saskia was achter me aan gelopen en legde een hand op mijn schouder. Woedend schudde ik de hand van me af. Ik draaide me abrupt om en ik sloeg. Het gebeurde ineens en het was zeker niet met voorbedachte rade, maar ik raakte haar vol in haar gezicht. Ik schrok van mezelf, maar Saskia schrok nog meer. Haar gezicht vertrok van de pijn en ze liet zich huilend op de grond zakken.

Ik keek op haar neer, maar mijn medelijden viel in het niet bij mijn woede. Ineens was mijn vaste stramien weer doorbroken. Ik wist niet meer wat ik moest doen, of waar ik heen kon. Ik wilde ook niet terug naar huis, mijn moeder zou me blijven uitlachen en zou het verhaal niet geloven. Wie zou dit verhaal wel kunnen geloven?

Saskia streek voorzichtig met haar hand over haar rode wang en kin en keek daarna naar mij op. Ik zag geen woede of angst in haar gezicht, alleen spijt en medelijden. Ik begon te geloven dat Saskia echt spijt had, maar zou nooit meer terug kunnen naar haar huis.

"Ik haat jou, en je vader en Carla. Allemaal!" Schreeuwde ik nog steeds huilend. Saskia keek op.

"Mijn vader weet het niet. Het was mijn idee, en Carla heeft me geholpen." Zei ze zachtjes. Nu kreeg mijn verbazing wel de overhand. Ik kon niet geloven dat dit helemaal buiten Saskia's vader om geregeld was.

"Maar alsjeblieft, ik... het spijt me echt. Ik vind je wel aardig." Probeerde ze nogmaals.

"Waarom ik?" Huilde ik, maar het was meer tegen mezelf dan als vraag bedoeld. Ik ging ook weer op het gras zitten, drie meter bij Saskia vandaan, trok mijn knieen op en verborg mijn gezicht in mijn handen. Mijn gezicht was doorweekt van de tranen.

"Omdat... Omdat we papa zover konden krijgen om je meteen al een luier te laten dragen... Omdat je uit... omdat je arm bent... Eigenlijk zouden we je de hele week in je broek laten plassen, maar ik vindt je echt aardig. Daarom..."

"Hoe..."

"Via medicijnen in je drinken en je eten. Dat is heel gemakkelijk. Carla heeft het geregeld. Papa weet er niets van af, en..." Ik keek Saskia aan en zag dat ze echt bang was dat ik dit aan haar vader zou vertellen. Het zou een goede wraak zijn en ik dacht er serieus over na. Misschien mocht ik haar dan wel een keertje een luier omdoen.

"Alsjeblieft, kom met me mee. Laten we naar mijn huis gaan. Ik... Ik zal het goed maken." Beloofde Saskia, maar ik stond versteld. Dacht ze nu echt dat ik gewoon weer met haar mee zou gaan? Dacht ze echt dat ik dit geheim zou houden, zodat ik vanavond weer gewoon een luier omgedaan kreeg? Mijn verbaasdheid resulteerde in woede.

"Jezus, trut. Ga weg! Ik ga echt niet met je mee terug, nooit!" Riep ik woedend en weer begonnen de tranen over mijn wangen te lopen. Ineens wilde ik haar voorlopig even niet meer zien. Ik wilde rust om na te denken. Ik stond op en zonder om te kijken rende ik weg.

"Nee, alsjeblieft. Ik..." Saskia riep me nog na, maar ik luisterde niet. Een klein stukje probeerde Saskia me te volgen, maar ik rende de longen uit mijn lijf. Voor een ogenblik was ik helemaal gefocust op het rennen, mijn hartslag, ademhaling en het gras dat onder mijn voeten door verdween. Saskia kon het tempo niet bijhouden, en na vier stappen hijgde ze al. Ze riep me nog een keer na en bleef toen alleen achter.

Eindelijk was ik alleen. Ik rende ver voorbij de vijver en zocht een stil stukje achter een ondoordringbaar struikgewas. Ik ging op de grond zitten, op een deken van bladeren, tegen de stam van een boom. Ik wreef mijn ogen nog een keer uit en probeerde rustig na te denken. De afgelopen dagen waren te verwarrend geweest.

Twee nachten achter elkaar was ik wakker geworden met een natte luier. Zonder dat ik het wist had ik 's nachts geplast. Hoe vaak was me dat eerder overkomen, vroeg ik me af. De afgelopen jaren had ik soms wel eens in bed geplast, maar het kwam maar een heel enkele keer voor. Vaak was het gebeurd nadat ik 's avonds een enorme ruzie met mijn moeder had gehad. De volgende ochtend had mijn moeder me dan nog een keer een flink pak slaag gegeven.

Carla had gezegd dat bedplassen soms veroorzaakt werd door nervositeit of spanningen, dat leek een redelijke verklaring. Dus misschien had ik ook wel in bed geplast zonder de medicijnen. Mijn gedachten sprongen een andere kant op, hier wilde ik niet over nadenken. Het was niet mijn schuld dat ik in mijn luier had geplast.

En overdag? Hoe vaak had ik overdag een natte broek? Ik durfde er niet aan te denken, maar ik realiseerde me dat dat eigenlijk wel gewoon was. Ik was niet de meeste hygienische jongen en mijn onderbroeken waren niet echt wit meer

Saskia had mij uitgezocht omdat ik een makkelijk slachtoffer was. Wat had ze allemaal van mij geweten? Wist ze dat ik problemen thuis had, ze wist in ieder geval dat ik uit een arm, een-ouder gezin kwam. Wist ze ook dat ik wel eens in bed geplast had? Dat had ze nooit kunnen weten, want wie zou het haar verteld moeten hebben?

Blijkbaar vond ze mij gewoon een leuk slachtoffer. Ze had geweten dat ze in ieder een aantal dagen met het slachtoffer zou moeten optrekken, dus ze had mij niet gekozen als ze me helemaal niet aardig had gevonden. Naast mij waren er nog twee die uit dezelfde arme wijk als ik kwamen. Een daarvan was een meisje dat zich nogal afgezonderd had, zij had met niemand contact. De tweede was een jongen die zich nogal stoer gedroeg, hij maakte met iedereen ruzie en was bijna een kop groter dan ik. Het had Saskia, of haar vader, nooit gelukt om hem in een luier te krijgen.

Bij die gedacht moest ik glimlachen. Ik probeerde me Erik, zo heette hij, voor te stellen terwijl hij een luier om kreeg. Hij had net zolang geslagen en getrapt totdat ze het opgegeven hadden.

Drie nachten lang had ik een luier om gehad, en ik realiseerde me dat ik dat eigenlijk helemaal niet zo erg had gevonden. Eenmaal in bed had het zelfs wel warm en comfortabel gevoeld. Het meest erge was dat ik de luier zelf niet mocht aan en uittrekken. En ook een natte luier voelde 's morgens helemaal niet prettig aan.

Als ik terug zou gaan naar Saskia en zou doen alsof er niets was gebeurd zou ik 's nachts nog steeds een luier om krijgen, terwijl ik wist dat mijn luier 's morgens nog droog zou zijn. Behalve de vernedering van het omdoen van de luier, zou ik dat niet erg vinden. De aandacht van Carla terwijl ik naakt op mijn rug lag, wachtend op mijn luier was ook prettig. Ze glimlachte dan lief tegen me en wreef elke keer even zachtjes over mijn billen heen.

"Nee, ik wil geen luier om. Ik ben geen baby!" Mompelde ik eigenwijs in mezelf. De gedachte dat ik het lekker vond om een luier te dragen verafschuwde ik, maar ik kon er niets aan doen. Het idee was vreselijk, maar het gevoel heerlijk.

En Saskia? Bijna drie dagen lang had ik het prettig gevonden om in haar buurt te zijn. En ook zij had het leuk gevonden om met mij te spelen, dat wist ik zeker. Ze had niet drie dagen achter elkaar net kunnen doen alsof. En ze had het helemaal leuk gevonden om mijn luier uit en aan te trekken, maar ik had het daarna ook leuk gevonden om haar naakt te zien. De nacht daarna had ik van haar gedroomd en was ik wakker geworden met een vreemd opgewonden gevoel.

Wat voor een opties had ik eigenlijk nog? Ik wilde niet naar huis, omdat ik thuis geen rust zou krijgen. Ik moest nog steeds een heleboel leren, maar thuis, met drie kinderen en een irritante moeder, zou ik daar weinig tijd voor krijgen. De enige andere optie was om naar Saskia's huis terug te keren. En dan? Wat zou er gebeuren als ik het hele verhaal aan Saskia's vader zou vertellen? Zou hij me geloven, dat moest toch wel. Saskia zou vreselijk straf krijgen, en Carla? En zou ik nog mogen blijven als duidelijk werd waarom Saskia mij erbij wilde hebben? Ik betwijfelde het.

Ik kon ook naar Saskia terug gaan en niets zeggen. Op die manier zou ik Saskia's vriendje blijven, zouden we samen kunnen leren en aangezien ik niet meer in mijn luier zou plassen, zou dat ongemak ook vanzelf weggaan.

Woedend stond ik op. Ik haatte mezelf. Mijn gedachten bleven heen en weer schommelen tussen de vreselijke woede en de wil om terug te gaan alsof er niets aan de hand was. Nu kreeg de woede weer de overhand en na een vluchtige blik om me heen, trok mijn broek naar beneden en scheurde het luierbroekje aan flarden. Ik gooide het zover mogelijk de bosjes in en terwijl ik mijn broek weer dicht maakte. Ik wilde nooit meer terug.

Het was net zeven uur geweest. De hele middag had ik door de stad gewandeld, niet wetend wat te doen. Het ene moment was ik weer opweeg naar huis, het andere moment stond ik op het punt om naar Saskia's huis te gaan. Nog steeds had ik niet echt besloten wat ik ging doen, ik twijfelde nog steeds, maar ik was nu al zover gekomen dat ik eigenlijk niet meer terug kon.

Net als drie dagen geleden stond ik weer voor dezelfde deur als toen. Nu was ik misschien nog wel nerveuzer dan toen. Het duurde lang voordat de deur werd opengedaan, maar toen hij openging stond daar Saskia's vader voor me. Hij keek lichtelijk verbaasd op me neer. Zijn blik gleed langs mijn kleren, mijn broek was gescheurd en vuil van het gras en de modder.

"Dus je bent terug?" Zei hij, en ik zweeg. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist ook niet wat Saskia's vader wist en wat ze hem verteld had. Ik mompelde een bevestiging en durfde hem niet aan te kijken. Een tiental seconden bleven we zo staan en toen hoorde ik ineens Carla's stem.

"Mark, kom snel binnen. Je zult het wel koud hebben." Zei ze, terwijl ze Saskia's vader bijna opzij duwde om bij mij te komen. Ik zag aan haar gezicht dat Carla wel wist wat er gebeurd was en ik begreep ook dat ze mij zo snel mogelijk bij Saskia's vader vandaan wilde hebben. Saskia's vader stond er ietwat beteuterd bij en begreep niet helemaal wat er gebeurde. Ook het verhaal van Saskia over wat er vanmiddag was gebeurd was ook nogal vaag gebleven.

Carla legde een hand op mijn schouder en trok me naar binnen.

"Ach, je bent helemaal vies. Kom, laat we eerst eens een warm bad voor je zoeken." Zei ze en dwong me min of meer om mee te lopen. Saskia's vader liet Carla haar gang maar gaan, want hij kende haar al jaren en wist dat ze meestal prima wist wat er in Saskia omging. Blijkbaar probeerde Carla hem duidelijk te maken dat hij er zich maar niet mee moest bemoeien.

Ik hoorde hoe de deur achter me dicht gedaan werd en ik liep gewillig mee met Carla. Ineens zag ik uit mijn ooghoek Saskia staan. Ik bleef abrupt staan en we keken elkaar een paar seconden recht in de ogen. Ik zag dat Saskia bang was, bang dat ik tegen haar vader ging vertellen wat er gebeurd was. Toen kreeg ik weer een zetje in mijn rug en liep ik de gang in. Saskia bleef achter en verdween uit het zicht.

We liepen naar mijn slaapkamer en Carla sloot de deur achter haar. Ze liep meteen door naar de badkamer en even later hoorde ik hoe luid klaterend het bad zich aan het vullen was. Ik kleedde me ondertussen langzaam uit, maar toen Carla terugkwam was ik nog niet verder gekomen dan mijn schoenen.

Carla keek me strak aan, terwijl ze op de rand van het bed ging zitten. Ik keek haar even recht in de ogen, maar ontweek meteen haar blik weer. Ik zag bij haar geen spijt, iets wat ik bij Saskia wel had gezien. Haar ogen keken me onderzoekend aan, misschien een beetje kil.

"Je kent Saskia niet zo goed dan ik, maar al die jaren dat ze luiers heeft moeten dragen, en ze ook meerdere keren per dag verschoond moest worden, hebben een heel diepe indruk op haar achtergelaten. Ik geloof niet dat jij je voor kunt stellen hoe het is om uitgelachen te worden door je beste vrienden, terwijl je ziek bent." Ze bleef me strak aankijken en weer was het haar gelukt om mij een schuldgevoel te geven. Ondertussen trok ik mijn hemd over mijn hoofd uit en gooide het op de grond neer.

"Ik heb geen medelijden met je. Ik heb heus wel gezien dat je genoot van al die aandacht die je kreeg. Je vindt het niet erg om een luier te dragen. Nee, ik snap ook wel dat het niet leuk is om als een klein kind behandeld te worden, maar het is een kleine prijs die je betaald voor het feit dat je hier vertroeteld wordt zoals je nog nooit vertroeteld bent." Langzaam zakte mijn broek naar beneden en aangezien ik geen ondergoed meer aan had, was ik naakt.

"Saskia had geen beter keus kunnen maken. Je was perfect als therapie voor Saskia, ze had het nodig om eens te zien hoe iemand anders luiers moest dragen. Ze vond het leuk en ze is er ineens een stuk vrolijker op geworden. Dat jij door Saskia jouw luier liet uittrekken en daarna weer omdoen, ben ik je eeuwig dankbaar. En ik heb begrepen dat ook jij daarvoor beloond bent." Zei ze en ik bloosde. Carla wist veel meer dan ik had verwacht.

"Er was echter een klein probleempje, anders had je de hele week een luier omgehad, en had je die luier ook echt nodig gehad. Je had dan elke morgen nat wakker geworden, en ook overdag had je een luier nodig gehad." Zei ze, terwijl ze me met een glimlach aankeek. Het was de eerste glimlach van haar sinds ik terug was.

"Wat... wat voor probleempje?" Vroeg ik voorzichtig en ik schrok toen Carla ineens opstond en naar me toe liep.

"Saskia vond je te aardig, je bent de eerste echt vriend die ze heeft sinds haar ziekte. Ook ik had vooraf niet verwacht dat ze medelijden met je zou krijgen, maar ik ben blij dat het is gebeurd." Ze legde een arm op mijn schouder en trok me even liefkozend tegen haar aan. Daarna duwde ze me richting het bad dat inmiddels al met een flinke schuimkraag behoorlijk volgelopen was. Ik stapte er voorzichtig in, maar voelde dat het water perfect op temperatuur was.

"En daarom weet ik ook dat je niets aan Saskia's vader zal vertellen, als ik tegelijkertijd beloof dat ik geen medicijnen meer in je eten zal doen. Zullen we dat afspreken?" Vroeg ze terwijl ze naast het bad neer knielde. Ik ging languit in het bad liggen, en de warmte overweldigde me. Ik overdacht de vraag en wist dat ik geen keus had.

"Ja." Mompelde ik en Carla keek me opgelucht aan. Ze wreef even liefkozend over mijn wang en liet me toen alleen.

Tien minuten later douchte ik het sop van me af en stapte uit bad. Ik pakte de grote handdoek van het rek en droogde me af. Carla kwam net even kijken en glimlachte weer even lief naar als de afgelopen dagen. Het leek alsof zij verder ging alsof er niets gebeurd was.

"Kom, ga maar op je bed liggen." Zei ze toen ik helemaal droog was en ik gehoorzaamde. Ik liep voor haar uit ging op mijn rug op het bed liggen. Carla pakte weer twee katoenen, voorgevormde luiers en een plastic broekje en ging daarna ter hoogte van mijn billen op het bed zitten. Ze pakte mijn enkels beet en trok ze naar zich toe, mijn knieen knikten en uiteindelijk bolde mijn rug. Met haar vrije hand schoof ze beide katoen luiers onder mijn billen en liet toen mijn enkels weer zakken.

Ze keek me even aan en zag mijn bedrukte gezicht. Ondanks dat ik diep van binnen verlangde naar het warme gevoel van de luier, voelde ik me toch beroerd. Carla voelde dat goed aan en legde een hand aan de binnenkant van mijn dijbeen. Heel zachtjes wreef ze over de vlakke huid. Mijn bovenbenen wezen naar buiten en haar hand had vrij spel tussen mijn benen.

"Kom, kom. Niet zo treurig." Troostte ze en haar wrijvende beweging over mijn dijbenen voelde prettig. Haar aandacht deed me goed, ondanks de vernederende houding. Ik probeerde een glimlach op mijn gezicht te tonen, en dat lukte. Een warm gevoel van liefde en geluk overspoelde me, en mijn lichaam gloeide terwijl Carla mijn luier strak sloot. Snel daarna voelde ik hoe ze het plastic broekje over mijn benen schoof en vlak daarna voelde ik de plastic elastische rand op mijn buik.

Nu wreef ze met haar handen over het plastic tussen mijn benen. Ze drukte even stevig op de plaats waar het katoen mijn plasser bedekte.

"Zo, ik denk dat je nu wel weer genoeg verwend bent." Zei ze vriendelijk lachend en stond op.

"Trek je pyjamapak maar aan, Saskia wacht op je." Zei ze en terwijl ik opstond zag ik ineens dat Saskia's vader in de deuropening stond. Ik vroeg me af hoelang hij daar al stond, en met een lichte blos op mijn wangen realiseerde ik me dat hij misschien wel gezien had dat ik de aandacht van Carla zo prettig vond. Saskia's vader glimlachte naar me.

"Als Saskia straks naar bed gaat, kom je dan nog even bij mij langs? Ik wil nog even met je praten." Zei hij, en toen ik een beetje nerveus knikte, draaide hij zich om en liep weg. Carla gaf me een schoon pyjamapak en snel trok ik het aan, en nadat ik mijn voeten in mijn sloffen duwde liep ik snel naar Saskia's kamer.

Met een klein beetje terughoudendheid stapte ik Saskia's kamer binnen. Ik wist niet hoe Saskia zou reageren en voelde me opgelaten. Ik keek de kamer door en zag haar niet meteen. Ik sloot de deur achter me en ineens hoorde ik haar stem.

"Mark." Haar stem klonk bedrukt. Ze lag op haar bed, haar haren zaten verward en haar ogen waren rood omrand. Ik zag dat ze had gehuild, ze huilde nog steeds en beetje. Ze keek me bang en bezorgd aan. Ze kwam overeind op het bed en keek me een ogenblik recht in mijn ogen. Toen gleden haar ogen langs mijn lichaam naar beneden en ontdekte ze de dikke bobbel van mijn luier. Een heel summier glimlachje tekende zich af op haar gezicht, ze hoopte dat de luier betekende dat ik niets had verteld.

Onhandig deed ik een paar stappen naar haar toe. We keken elkaar aan en wisten geen van beiden hoe we moesten beginnen. Terwijl ik dichterbij kwam zag ik ineens een blauwe plek op haar wang zitten. Ik schrok, dat was de plaats waar ik haar had geslagen en dat moest behoorlijk pijn gedaan hebben.

Voorzichtig stak Saskia haar hand naar me uit, uitnodigend om op haar bed te komen zitten. Voorzichtig ging ik naast haar zitten. Toen ik zat keek ik haar een ogenblik aan en plots barstte ik weer in huilen uit. Saskia legde haar hand op mijn wang en ik bedaarde iets.

"Heb je..." Stamelde ze en ik schudde mijn hoofd. Ze leek opgelucht, maar inwendig voelde ze zich helemaal niet opgelucht. Ze bleef me met een vragende blik aankijken.

"Je... je luier. Waarom..." Stamelde ze en ik bloosde. Hoe kon ik uitleggen dat ik het niet erg vond, dat ik het leuk vond om al die aandacht te krijgen, en dat ik de warmte en het op een vreemde manier comfortabele gevoel van een luier prettig vond. Zou ze me geloven, en kon ze het begrijpen. Terwijl ik mijn hoofd boog, haalde ik mijn schouders op.

"Ik... het is niet erg... Ik ben het al gewend." Zei ik stotterend.

"Dus je gaat het niet aan papa vertellen?" Vroeg ze heel voorzichtig en ik schudde mijn hoofd. Ineens lachte Saskia weer en herkende ik het vrolijke, opgewekte meisje van de afgelopen dagen. Ze sprong me om mijn nek en samen rolden we over het bed heen. Uiteindelijk lag ze boven op me en kuste me op iedere wang vier keer uitbundig.

"Ik ben blij dat je terug bent." Zei ze. "Blijft het echt ons geheim?" Vroeg ze nog maar eens voor de zekerheid. Ik knikte en lachte nu ook.

"Carla heeft beloofd dat ze me geen plaspillen meer geeft, en ik zal het niet aan jouw papa vertellen." De opgewektheid van Saskia deed me goed en ik was opgewekt. We speelden weer alsof er niet gebeurd was. Ik lachte terwijl ik Saskia van me af duwde en ze op haar buik op het bed kwam te liggen. Ik greep haar beide polsen bij elkaar en hield ze stevig op haar rug vast, terwijl ik met mijn rechterknie beiden benen stevig op het bed drukte.

"Papa zou boos worden als hij het hoorde, toch?" Zei ik lachend en Saskia draaide haar hoofd en knikte.

"Hoe boos? Zou hij je een pak voor je billen geven, zoals ik gisteren bijna kreeg?" Ze worstelde maar was niet sterk genoeg, terwijl ik nog een hand vrij had. Heel zachtjes trok ik haar pyjamabroek iets naar beneden, haar witte slipje werd zichtbaar. Saskia worstelde nog iets harder, en met een bezweet voorhoofd keek ze me ietwat bezorgd aan.

"Zou hij je op je blote billen slaan?" Vroeg ik en trok ook haar slipje naar beneden. Haar billen werden nu voor een klein gedeelte bloot en ik legde mijn hand op de onbedekte huid. Saskia antwoordde niet, en ik kriebelde zachtjes. Ik liet de rand van mijn nagels heel lichtjes over haar samengeknepen billen glijden. Ze spartelde niet meer tegen en vroeg tevergeefs om genade.

"Ik vind eigenlijk dat ik dat recht nu zou moeten krijgen, vind je ook niet?" Ik was absoluut niet van plan haar een pak voor haar billen te geven, maar liet haar ook nog niet los. Onder het toeziend, maar hulpeloze, oog van Saskia bracht ik mijn gezicht naar haar billen.

"Aangezien ik wel erg lief ben geweest, mag ik toch wel een beloning krijgen toch?" Vroeg ik speels en heel zachtjes drukte ik mijn lippen op haar billen. Een voor een drukte ik een kus op beide billen en liet haar toen los. Ik gleed snel van het bed en Saskia sprong overeind. Ze veegde met haar hand snel over haar billen en trok toen haar slipje en pyjamabroek weer omhoog. Ze stond op, pakte een kussen en rende achter me aan. Ik rende weg en stapte snel achter haar bureau.

Ze hief haar kussen hoog op en liep snel op me af. Ik kon geen kant meer op en ze zwaaide het hoofdkussen door de lucht en liet het vol op mijn hoofd neerkomen. Ze lachte en ik zakte in elkaar alsof ik zwaar gewond was. Lachend sloeg ze nog drie keer en hijgend zakte ze daarna naast me neer. Ze drukte snel even een kus op mijn wang.

"Je bent gemeen, wist je dat?" Zei ze en ik knikte instemmend. Nog nahijgend keek ze even voor zich uit en draaide zich daarna naar me toe.

"Het is bedtijd." Zei ze en hield toen haar mond heel dicht tegen mijn oor.

"Als je nu morgenochtend in je luier plast, weet ik zeker dat papa je voor de rest van de tijd hier 's nachts een luier laat dragen." Fluisterde ze en daarna stond ze snel op en rende naar de badkamer. Ik bleef beduusd achter, blijkbaar wist Saskia heel goed dat ik de luier prettig vond. Nog een beetje geschrokken stond ik op.

"Jij bent pas gemeen!" Riep ik nog naar Saskia toe en ik hoorde een schaterlach vanuit de badkamer. Blijkbaar hadden Saskia en ik geen geheimen meer voor elkaar en dus vond ik het niet zo heel erg.

"Welterusten!" Riep ik nog als laatste en Saskia riep hetzelfde terug. Ik herinnerde me ineens dat ik nog naar Saskia's vader moest en een beetje nerveus werd ik wel. Ik vroeg me af of hij misschien wel wilde weten wat er gebeurd was, en ik was bang dat ik niet kon liegen.

Ik vond Saskia's papa in de woonkamer en zachtjes liep ik naar binnen. Saskia's vader zat diep in een boek verzonken en merkte me niet op. Pas toen ik naast hem stond zag hij me en legde hij snel zijn boek weg. Zijn gezicht fleurde op en hij keek me lachend aan.

"Ik heb van Saskia begrepen dat jullie niet willen praten over wat er vanmiddag gebeurd is, dus zal ik er ook niet naar vragen." Begon hij en ik haalde opgelucht adem.

"Wat ik wel wilde zeggen is, is dat ik blij ben dat je weer terug bent. Saskia heeft de hele middag gehuild toen ze thuis kwam." Ik boog mijn hoofd en bloosde, het was fijn om te horen dat Saskia zo verdrietig was geweest, of misschien was ze ook wel alleen maar bang geweest.

"Misschien weet je het al, maar Saskia is een hele lange tijd ziek geweest en dat had nogal pijnlijke gevolgen. Ze is pas een paar maanden weer helemaal zindelijk, en daarvoor moest ze dus ook luiers dragen." Saskia's vader klopte ondertussen even zachtjes op mijn billen.

"Jij bent het eerste vriendje dat ze mee naar huis neemt, en om eerlijk te zijn was ik wel een beetje verrast. Jouw acceptatie van je luier en het plezier dat jullie samen hebben is een onverwachte combinatie. Sinds een paar dagen is Saskia veel vrolijker en vrijer geworden, en daar ben jij de oorzaak van." Hij keek me strak aan en ik zag dankbaarheid in zijn ogen, een gelukkige vader.

"Dus als je ooit iets nodig hebt, geld of anders, dan kun je altijd bij me aankloppen. Zullen we dat afspreken?" Zei hij en legde zijn hand op mijn schouder. Ik knikte blij verrast.

"Ja... meneer." Stotterde ik. Dit gesprek ging heel ergens anders over dan ik had verwacht.

"Echter... Ik moet je toch nog een pak voor je billen geven." Zei hij en ineens was hij streng. Ik schrok en deinsde achteruit. Hij legde echter zijn arm om mijn middel en tilde me moeiteloos van de grond. Hij droeg me naar een grote, zachte bank en gooide me neer. Ik probeerde me te herinneren wat ik gedaan kon hebben, en ineens wist ik het.

Ik had Saskia geslagen en die plek was nog steeds zichtbaar. De eerste tranen welden alweer op, terwijl ik hardhandig op mijn buik gedraaid werd. In een flits zag ik het lachende gezicht van Saskia's vader en ik was beduusd. Hij was niet boos.

Saskia's vader knielde voor de bank neer en tilde zijn hand hoog op. Hij sloeg hard op mijn billen en zijn hand kwam met een luide klap neer. Ik voelde er door het dikke katoen helemaal niets van en ineens begreep ik het. Saskia's vader was niet boos, maar hij stoeide met me.

"Je moet nu toch eens echt afleren om meneer tegen me te zeggen. Ik heb je dat al vaker tegen je gezegd en je bent vreselijk hardleers." Nogmaals sloeg hij hard op mijn billen en mijn verdriet was ineens weg. Het was echter al te laat om een paar tranen te bedwingen. Ik probeerde me op mijn buik te draaien en met een glimlach veegde ik de tranen uit mijn ogen.

"Nou kom, ga nu maar snel naar bed." Zei hij en nadat ik opgestaan was, gaf hij me nog een bemoedigend klopje op mijn luier. Ik bleef glimlachen en ik zag dat Saskia's vader me bleef nakijken terwijl ik de kamer uitliep. Ik liep snel naar mijn slaapkamer, waar ik me uitkleedde en mijn tanden poetste.

Even later lag ik in bed, op mijn buik. Ik had mijn kussens opzij geschoven en mijn hoofd lag op het matras. Mijn rechterhand gleed in mijn plastic broekje, maar buiten de luier. Ik legde mijn hand precies onder mijn kruis en voelde de dikte van het katoen. Het voelde goed en met een prettig gevoel sloot ik mijn ogen. Ik vergat de hele wereld om me heen en alleen Saskia waarde rond me heen. Haar aanwezigheid was alom en suste me. Alle slechte herinneringen zakten diep weg en heel vredig zakte ik in een diepe slaap.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
BIJLES MET SASKIA (deel 4)

(deel 4)


Dag 5
Met een vredig gevoel werd ik wakker. Het was tien voor acht en het was bijna tijd om mijn bed uit te gaan. Nog eenmaal draaide ik me om en dacht aan wat er gisteren allemaal was gebeurd. Het was teveel om te bevatten, maar voorlopig mocht ik hier nog steeds blijven logeren. Ik had drie mensen om me heen die me aardig vonden en die ook goed voor me zorgden, wat wilde ik nog meer?

Wel zou ik straks na het douchen weer zo'n vervelend luierbroekje aan moeten trekken. Dat was het meest erge. Het was vreemd dat ik deze luier geen bezwaar had, maar tegen een luierbroekje wel. Een luier voor de nacht voelde vertrouwd en warm aan, overdag kinderachtig en vernederend.

Ik gooide de dekens van me af en stond op. Ik trok mijn pyjamapak aan en liep naar de badkamer. Met een nat washandje waste ik mijn gezicht en kamde daarna mijn haren. Toen was ik klaar voor het ontbijt en netjes op tijd kwam ik de eetkamer in. Saskia kwam vlak achter me binnen en wenste me een goedemorgen. Ze kuste me ook op mijn wang en ik gloeide van trots en plezier.

Daarna kwam Saskia's vader binnen en hij legde even zijn hand op mijn schouder.

"Goedemorgen, lekker geslapen?" Vroeg hij en ik knikte. Daarna liep hij door naar Saskia en kuste haar.

"Goedemorgen, papa. Hoe laat komt Stefan?" Vroeg ze meteen.

"Negen uur. Zullen jullie goed je best doen?" Vroeg hij beiden antwoordden we bevestigend. Daarna begonnen we aan ons ontbijt. Er werd met geen woord meer over gisteren gepraat.

Na het eten hielp Carla me met mijn luier en douchte ik me. Toen ik me afgedroogd had lagen mijn schone kleren alweer klaar op het bed, inclusief een luierbroekje. Ik trok het met tegenzin aan en toen was het alweer bijna negen uur. Ik liep naar de bibliotheek waar me ook de vorige keer les gehad hadden en vond Stefan daar al. Hij had een aantal proeftentamens gemaakt die we moesten maken. We zouden ze daarna met zijn drieen nakijken en alle fouten bespreken. Vandaag kregen we vijf van die proeftentamens en morgen nog eens vijf. De dag erna, maandag, zouden we dan nog eens alle probleemvakken doornemen, voordat op woensdag de tentamens zouden beginnen.

De hele ochtend waren we geconcentreerd bezig. We hadden voor twaalf uur al drie tentamens gedaan en het ging best wel goed. Met Saskia ging het nog veel beter, maar ik was al blij dat ik zeer waarschijnlijk voldoendes zou gaan halen. Met een beetje geluk zou zelfs het gemiddelde van mijn vakken boven de vijf uitkomen, maar dan moest ik wel erg goede cijfers gaan halen. Het risico bleef erg groot dat ik dit jaar toch niet zou halen, maar dat was een probleem waar ik nog niet aan wilde denken.

Het enige wat me regelmatig afleidde was het gekriebel van mijn luierbroekje. Daar waar het plastic in mijn lies afsloot, kriebelde het door zweet dat zich tussen mijn lichaam en het plastic had gedrongen. Ik moest hier echter maar mee leven, want ik had geen andere keus.

Om elf uur kwam Saskia's vader ineens binnenlopen. Hij liep naar me toe en boog iets naar me voorover.

"Mark, je moeder aan de telefoon." Zei hij en ik keek verbaasd naar hem op. Met tegenzin liep ik met hem mee, want ik wilde mijn moeder helemaal niet spreken. Ik wist dat ze zich zou verontschuldigen voor gisteren. Dat deed ze altijd nadat ze zich weer eens overspannen had gedragen. Nu zou dat precies zo gaan.

Saskia's vader liep met me mee naar de hal en liet me de telefoon zien. Ik ging op het stoeltje zitten dat er bij stond en pakte langzaam de telefoon op. Saskia's vader liet me daarna alleen.

"Met Mark."

"Hoi mark, met mama." Zei ze.

"Hallo." Antwoordde ik koel.

"Ik weet dat ik me gisteren misdragen heb, en het spijt me. Ik..." Ik hoorde hoe de stem van mijn moeder oversloeg van schaamte en verdriet.

"Ik weet het mama, het geeft niet." Nu huilden we aan beide kanten van de telefoonlijn. Natuurlijk wist dat het mijn moeder speet, ze had altijd spijt nadat ze mij of iemand anders pijn gedaan had. Ze kon er niets aan doen, maar soms werd het haar allemaal wat teveel, en dan moest je gewoon bij haar uit de buurt blijven. Een half minuutje lang stuurden we alleen maar snikken over de lijn heen en weer.

"Heb je het naar je zin?" Vroeg ze uiteindelijk.

"Ja, we zijn nu tentamens aan het oefenen. Het gaat heel goed."

"Ik vind het fijn om dat te horen. Kom je binnenkort nog eens langs, ik zou graag Saskia eens echt willen ontmoeten."

"Dat zal ik doen."

"Het spijt me echt, Mark. Veel plezier nog."

"Ja, mama. Tot ziens."

"Dag, lieverd." Het gesprek was beeindigd en toen ik de telefoon neerlegde kwamen weer de tranen los. Ik was altijd weer blij als mama haar verontschuldigingen had aangeboden. Zo wist ik nog dat ze van me hield, en dat het niet mijn schuld was dat ze zich zo had gedragen.

Ik veegde snel mijn tranen weg en liep terug naar de bibliotheek. Daar aangekomen keek Saskia me aan. En terwijl ik nog een laatste traan wegveegde vertelde ik dat alles goed was. Hierna ging ik snel weer verder met mijn tentamen.

De dag vorderde snel zonder dat er gekke dingen gebeurden. Ik maakte vier van de vijf tentamens heel goed, alleen met Engels had ik nog moeite en ik zou nog behoorlijk aan de slag moeten om alle woordjes te leren die ik moest weten. Buiten het feit dat ik de hele dag jeuk in mijn lies had, verliep de dag op een prettige manier. Pas na het avondeten gebeurde er pas iets dat het vermelden waard was.

Saskia en ik zaten in haar kamer aan de grote tafel Monopoly te spelen. Saskia was aan de winnende hand, maar ik had nog steeds twee hele straten en had een kleine hoop dat ik nog wat langer kon rekken. Het was net acht uur geweest en ik zat al in mijn pyjamapak en had natuurlijk weer een dikke luier om. Ook Saskia had zich al gewassen en omgekleed en had over haar nachtjapon haar badjas aangetrokken.

Ik had net weer gedobbeld en was op een veilige plaats terechtgekomen, toen Carla binnen kwam lopen. Ze keek ons een beetje vreemd aan en ik zag ineens waarom. Achter haar liep Hendrik-Jan, een jongen uit onze klas en hij was op school redelijk vaak vlakbij Saskia te vinden. Ze behoorden tot hetzelfde groepje kinderen dat met elkaar optrok.

Saskia zag het ook en schrok eveneens. Gelukkig zat ik aan het andere eind van de tafel en was mijn luier goed verborgen onder de tafel, maar ik dan kon alleen zo blijven als ik bleef zitten.

"Blijf maar zitten, ik stuur hem zo snel mogelijk weer weg." Fluisterde Saskia terwijl ze opstond. Saskia liep naar hem toe.

"Hoi, Hendrik-Jan." Ik keek met spanning toe. Saskia ging precies tussen hem en mij in staan.

"Hoi, Saskia. Weet jij wat we precies moeten leren voor wiskunde?" Vroeg hij, maar zijn ogen schoten langs Saskia heen en hij zag mij zitten. Hij keek verbaasd.

"Wat doet hij hier?" Vroeg hij aan Saskia.

"Mark? O, hij logeert hier. We leren samen." Zei ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik bleef maar hopen dat hij snel weer verdween. Niet alleen was ik bang dat hij mijn luier zou ontdekken, ook vond ik hem helemaal niet aardig. Hij had nooit aardig tegen mij gedaan en af en toe hadden we zelfs ruzie gehad, waarbij ik steevast de meeste klappen moest incasseren en daarna letterlijk door het stof moest.

"Mark? Waarom hij?"

"Hij is mijn vriend." Zei Saskia uit de hoogte en ik glimlachte. Ik genoot van de verbazing van Hendrik-Jan. Hij vroeg zich zichtbaar af hoe het populairste, en ook mooiste, meisje van de klas juist mij had gekozen. Hendrik-Jan bleef met zijn mond open staan kijken, totdat Saskia hem een stomp gaf.

"Doe niet zo stom, je doet onbeschoft." Zei Saskia.

"Ik? Onbeschoft? Als iemand onbeschoft is, is Mark dat wel!" Zei hij provocerend, want hij wist dat hij sterker was. Misschien wilde hij zich bewijzen ten opzichte van Saskia, maar hij wist natuurlijk niet dat ik vast zat op mijn stoel, figuurlijk gezien dan.

"En jij bent een vreselijk eikel! Ik zal het formuliertje pakken waar onze taken op staan, en dan kun je vertrekken." Zei Saskia kwaad en liep naar haar bureau. Ze viste zonder moeite een briefje uit haar bureaula. Hendrik-Jan was inmiddels naar mij toe gelopen. Ik keek hem met een bezweet voorhoofd aan.

"Dus je bent dat krot van je ontvlucht en mag nu hier logeren?" Zei hij brutaal terwijl hij dreigend op me neer keek. Ik probeerde een eigenwijze glimlach op mijn gezicht te tonen.

"Ach, je bent jaloers." Zei ik zo nonchalant mogelijk, maar inwendig trilde ik van de spanning. Gelukkig kwam Saskia snel terug en ging tussen ons in staan.

"Hier heb je je briefje, en nu oprotten!" Hendrik-Jan draaide zich resoluut om en liep zonder een woord de kamer uit. Saskia liep achter hem aan en duwde met een extra harde klap de deur achter hem dicht. Daarna draaide ze zich lachend naar me om.

"Wat een eikel, zeg." Zei en ik lachte van opluchting.

"Ik was bang..." Lachte ik, maar maakte mijn zin niet af, want Saskia begreep wat ik bedoelde.

"Ik zou hem wel eens in een luier willen zien. Ik wil wedden dat hij de hele dag jankend in een hoekje van de kamer zou zitten." Zei ze lachend en liep weer naar me toe.

"En ik vind jou veel aardiger." Zei ze er nog achteraan. En toen ging ze weer zitten en speelden ons spelletje Monopoly uit. Dat liep niet zoals gehoopt en na drie beurten was ik al failliet. Gelukkig kwam op dat moment Carla binnen. Ze liep rechtstreeks naar mij toe en legde haar hand op mijn schouder.

"Het spijt me van net. Hendrik-Jan kwam samen met zijn vader binnen en hij liep meteen door hierheen. Ik had geen tijd om hem tegen te houden of om je te waarschuwen. Heeft hij iets gemerkt?" Vroeg ze en ik schudde mijn hoofd.

"Saskia heeft hem zo snel mogelijk de deur uit gewerkt, en ik ben de hele tijd blijven zitten." Zei ik.

"Gelukkig maar." Zei Carla terwijl ze achter me neer hurkte. Ze sloeg haar armen om mijn middel en keek langs me heen naar het Monopoly bord.

"Het gaat niet zo goed, hè?" Zei Carla en ik schudde mijn hoofd. "Kom, het is bedtijd. Morgen moet er weer flink gestudeerd worden." Ik knikte en we ruimden het spel op. Saskia zette het spel in de kast en ze kuste me een goedenacht.

Tien minuten later lag ik in bed. Mijn hand nam zijn vertrouwde positie weer aan tussen het krakende plastic van het plastic broekje en het zachte katoen van mijn luier. Een kwartiertje later was ik diep in slaap.
Dag 6

Ik lag op mijn rug op bed, mijn handen gevouwen onder mijn hoofd. Mijn ogen staarden naar het plafond. Dit was de laatste dag voor de tentamens, het zou een spannende week worden. Ik realiseerde me dat de komende week bepalend zouden zijn voor de rest van mijn leven. De druk op mijn schouders was enorm en ik wist dat het zeker niet makkelijk zou worden om de cijfers te halen die ik nodig had. Een voldoende voor een tentamen zou voor veel vakken niet genoeg zijn, voor sommige vakken moest ik minimaal een acht halen, om toch nog een voldoende op mijn eindlijst te krijgen.

Ik zuchtte en draaide me nog een keer om. Het gekraak en de warme, droge prop katoen tussen mijn benen deed me nogmaals herinneren aan mijn luier. Toch was het geen onprettig gevoel. Ik probeerde niet aan de luier te denken en was vanmorgen niet eens meer opgelucht dat ik droog was. Het leek alsof mijn ongelukjes zich in een ver verleden afspeelden, bijna als in een droom.

Ik schoof mijn kussen aan de kant draaide me op mijn buik. Mijn ogen gleden langs de rode cijfers van de wekker, ik had nog bijna een kwartier voordat ik mijn bed uit hoefde. Nog een kwartier kon ik genieten van de warmte in bed, en de broeierige hitte in mijn luier. Langzaam schoof ik mijn hand onder mijn buik en duwde hem tussen het plastic en mijn buik in. Een ogenblik twijfelden mijn vingers. Ze speelden met de bovenste rand van mijn katoenen luier.

Toen schoven mijn vingers zich in de luier. Het katoen drukte tegen de rug van mijn hand, terwijl mijn vingers het iele schaamhaar voelden. Een tinteling verspreidde zich door mijn lichaam en onwetend trok ik snel mijn hand terug. Daarna gleed mijn hand tussen het katoen en het plastic, op veilige afstand van mijn plasser. Ik sloot mijn ogen en mijn gedachten zweefden weg, richting Saskia die op nog geen twintig meter ook in bed lag. Hopelijk dacht ze aan mij.

Ik schrok wakker, gedesorienteerd keek ik om me heen. Saskia had de deur opengegooid en stond in haar nachtjapon naast mijn bed. Ze stond op het punt om het dekbed van me af te trekken en lachend keek ze op me neer. Snel trok ik mijn hand uit mijn luier en met een lichte blos op mijn wangen keek ik naar haar op. Ze zag mijn nerveuze reactie maar leek het te negeren. Ze ging op de rand van het bed zitten en kuste me op mijn wang.

"Goedemorgen. Ik heb er zin in, de tentamens bedoel ik. Ik weet zeker dat ik goede cijfers ga halen. En jij gaat het ook redden, dat weet ik zeker." Haar vrolijkheid bedekte haar nieuwsgierigheid, want ze voelde dat ik niet helemaal op mijn gemak was. De blos op mijn wangen wilde nog niet wegtrekken, terwijl mijn hand allang een veilige plaats had gevonden.

"Goedemorgen." Kreunde ik, ik was met een enorme klap terug in de werkelijkheid getrokken, terwijl ik net droomde over Saskia in een luier. De werkelijkheid was andersom en minder prettig.

"Wat is er? Ben je nat?" Vroeg ze, terwijl ze wist dat dat niet zo was. Haar ervaring zou mijn reactie daarop wel herkennen, en dit was iets anders.

Ik schudde mijn hoofd en keek haar verontwaardigd aan. Hoe durfde ze dat te denken! Onder toeziend oog van Saskia stapte ik uit bed en trok mijn pyjama aan. Snel haalde ik in de badkamer even een washandje over mijn gezicht om de slaap weg te vegen en daarna liep ik samen met Saskia naar de eetkamer.

"Zo, dus dit wordt de grote week. Hebben jullie er vertrouwen in?" Zei Saskia's vader en ik knikte.

"Alleen voor wiskunde ben ik een beetje bang, maar de rest is een makkie!" Saskia was vol vertrouwen en ik voelde me ook lang niet slecht. Alleen de opdracht om mijn gemiddelden boven de vijf te trekken drukte zwaar op me.

"Stefan komt vanmorgen nog een paar uurtjes langs. Vanmiddag kunnen jullie wel wat leuks gaan doen. Een beetje ontspanning vooraf is ook belangrijk." Ik verheugde me nu al op die vrije middag. Ik wilde nogmaals langs mijn moeder gaan en hoopte dat ze dit keer in beter humeur zou zijn.

Tussen de eerste en tweede boterham in vond ik ineens de moed om over mijn luierbroekje te beginnen.

"Meneer... Mag ik... Moet... Ik weet zeker dat ik droog blijf, mag ik dan alstublieft..." Stamelde ik, maar Saskia's vader liet me de zin niet afmaken. Hij richtte zijn ogen op me en keek me streng aan.

"Nee, het spijt me. Ik denk dat een luierbroekje geen overbodige luxe is."

"Maar... Maar ik heb... ben al twee dagen droog. Ik weet zeker dat ik..." Bijna had ik geroepen dat de natte onderbroeken niet mijn schuld was dat ik daarom zeker wist dat ik nu droog zou blijven, maar ik kon me op het juiste moment inhouden. Ik zag Saskia gespannen naar me kijken, maar de blik van haar vader deed me meer pijn. Zonder de overtuigende argumenten die Saskia zouden belasten, voelde ik echter dat ik kansloos was. Het had geen zin om verder te smeken. Ik boog mijn hoofd en een enkele traan ontsprong mijn ooghoek.

Saskia's vader boog naar me toe en legde een hand op mijn schouder. Daarna duwde hij mijn kin omhoog zodat ik hem weer aankeek.

"Ik snap best dat het moeilijk is, maar je weet dat je je hier nergens voor hoeft te schamen. We vinden het niet erg en we helpen je zo goed als we kunnen." Weer boog ik mijn hoofd, want mijn schaamte werd er niet minder om. Ik zou er een fortuin voor over hebben om eindelijk de waarheid te kunnen vertellen, maar kon het niet.

"Maar hoelang..." Ik wist niet hoe lang ik hier nog zou mogen logeren, aangezien de bijlessen bijna voorbij waren, maar ik hoopte toch nog voor die tijd, in ieder geval overdag, geen luiers meer te hoeven dragen.

"Mark, ik weet het niet. Ik wil je geen valse hoop geven. Het belangrijkste is dat je gewoon je best blijft doen. Elke droge dag is een gewonnen dag, maar laat je niet ontmoedigen als het eens een keertje niet mocht lukken."

Ik knikte en slikte mijn nederlaag weg. Saskia liet haar hand onder de tafel even over mijn been glijden. Haar lippen tuitten zich en een subtiel kusje werd de lucht in geblazen. Ik veegde mijn wang droog en ging verder met eten. Stilletjes at ik verder en liet de rest van de gesprekken langs me heen gaan.

Na het ontbijt kwam Stefan binnen en konden we ons gaan wassen en aankleden. Carla was er vandaag niet, dus Saskia's vader liep met me mee. In mijn slaapkamer ging hij op mijn bed zitten en wenkte me. Voorzichtig liep ik naar hem toe. Hij trok mijn pyjamabroek naar beneden en daarna ook het plastic broekje. Met zijn hand op mijn katoenen luier keek hij naar me omhoog. Ik was niet eens zoveel groter nu, hij zittend op het lage bed en ik recht voor hem staand.

"Mark, natuurlijk is het me opgevallen dat je al twee dagen helemaal droog bent." Hij trok de linkerkant van mijn luier open. Koude lucht stroomde mijn luier in.

"En daar mag je best trots op zijn." Ook aan de andere kant werd het klittenband los getrokken en het katoen viel open. Het hing nog tussen mijn benen in, maar nu stond ik naakt voor hem.

"Wees niet te ongeduldig, je hebt nog alle tijd. Je bent jong en nog een enorme toekomst voor je. Je zult nog veel meer problemen op je weg tegen komen, en ook die zul je overwinnen. Maar alles gaat met horten en stoten. Als je bang was om te vallen had je ook nooit leren fietsen, toch?" Zei hij en trok de luier tussen mijn benen vandaan. Meteen daarna stond hij op, hij draaide zijn arm achter mijn benen langs en tilde me op alsof ik niets woog. Met mijn middel naakt tussen mijn navel en mijn knieen liep hij met me naar de badkamer.

"En als hoofdprijs is dit een volledig verzorgde koude douche." Zei hij ineens lachend en snel liep hij door naar de douchecel. Terwijl hij me met zijn arm steunde draaide hij onhandig de koude kraan van de douchekop open. Een flinke straal koud water stroomde naar beneden. Ik spartelde lachend tegen, maar toen de kraan helemaal open was kon hij zich weer concentreren op mij en was ik machteloos. Hij bracht mijn hoofd steeds dichter richting de straal water en de fijne druppeltjes ijskoud water bereikten mijn voorhoofd al.

Ik worstelde een hand los en hield die snel onder de kraan. Een flinke guts water gooide ik naar zijn hoofd en trof hem op de schouder. Snel liet hij me los, maar zorgde er wel voor dat ik op mijn voeten terechtkwam. Daarna rende hij weg en met een glimlach op mijn gezicht stond ik even later onder een warme douche. Weer was het Saskia's vader gelukt om mijn verdriet en schaamte even laten vergeten.

Een kwartier later schoof ik in de bibliotheek aan, naast Carla. Ik had me aangekleed zoals het hoorde, nadat ik het luierbroekje drie keer aan de kant had gegooid, maar daarna ook weer drie keer had opgepakt. Ik voelde me laf en klein, maar durfde niet anders.

We oefenden voor de laatste keer wat proeftentamens. Saskia concentreerde zich voornamelijk op wiskunde en ik op Engels. Ik had het idee dat het steeds beter ging, maar ik ergerde me steeds meer aan mijn luierbroekje. Het elastiek jeukte en trok zich strak in mijn lies als ik op mijn stoel heen en weer schoof. Ik probeerde me te verbijten en concentreerde op mijn proefwerk.

Saskia keek op van haar lijstje met wiskundige formules en haar ogen vonden de mijne. Ze begreep ogenblikkelijk waarom ik me niet op mijn gemak voelde. Haar troostende woorden stelden me wel een ogenblik gerust, maar het nare gevoel van het luierbroekje bleef.

"Nog een paar dagen, ik weet zeker dat papa je dan wel... " Ze slikte de rest van de zin in, bang om kwetsend te zijn. Ik begreep haar, en hoopte dat ze gelijk zou hebben. Hoe sneller ik deze vervelende broekjes kwijt was, hoe beter.

Weer schoof ik onrustig met mijn billen over de stoel, maar het werd er alleen maar erger op. Elastiek drukte strak in mijn lies en verveeld stond ik op.

"Ik ga even naar de wc." Zei ik en Stefan keek verbaasd op uit zijn leesboek.

"Alweer, dat is al de derde keer vanochtend." Zei hij en ik haalde mijn schouders op en liep de deur uit. Ik porde met mijn vingers in mijn lies en probeerde de spanning van het elastiek gelijk te verdelen over de hele omtrek van mijn been, maar het luchtte niet op. Snel liep ik door naar het toilet en snel trok ik mijn broek naar beneden. Met een diepe zucht van opluchting liet ik daarna ook het luierbroekje zakken. Het elastiek schoof eindelijk van zijn plaats, maar liet een lichte, rode streep achter op mijn lichaam. Het bleef jeuken, maar de ergste pijn was in ieder geval weg.

Met mijn blote billen ging ik op de gesloten deksel van het toilet zitten. De koelte voelde verfrissend aan, maar mijn moedeloosheid bleef. Ik voelde hoe tranen zich in mijn ooghoek opwelden en ik liet ze gaan. Snikkend verdronk ik bijna in mijn verdriet en hulpeloosheid. Hoe vernederend was het om onschuldig beticht te worden van bedplassen om daarna zelfs overdag een luier te moeten dragen. Ik haatte mezelf en de situatie waar ik in zat, maar geen van die haat richtte zich op Saskia of Carla. Natuurlijk waren zij de echte schuldigen, maar de woede leek zich geen richting te kunnen vinden en keerde om. Ik was kwaad op mezelf dat ik dit kon laten gebeuren. Gewillig liet ik me de eerste avond een luier omdoen, en vanaf dat moment was het alleen maar erger geworden.

Ik was kwaad op mezelf omdat ik me geen raad wist met de gevoelens die het dikke katoen bij me opwelden, kwaad omdat ik het niet begreep. Waarom had Saskia zo'n aantrekkingskracht dat ik de vernederingen op de koop toe nam? Was Saskia dit waard? En vond ze mij echt aardig, of deed ze alsof en werd ik gebruikt als plaspop?

Alle vragen leverden geen antwoord op en ik voelde me alleen maar hulpelozer worden. Een geluid op de gang bracht me echter ineens weer bij mijn positieven. Nog eenmaal wreef ik over de geirriteerde huid en trok daarna het luierbroekje weer omhoog.

Saskia klopte op de deur. Natuurlijk zag ze dat ik me ongelukkig voelde en ze voelde zich schuldig en vol medelijden.

"Mark?" Riep niet al te hard.

"Ja, ja. Ik kom eraan." Zei ik en trok voor de vorm het toilet door. Haastig veegde ik mijn tranen weg en trok mijn broek omhoog. Mijn luier verborg zich weer voor het oog, maar minder pijnlijk werd het er niet op. Ik deed alsof ik mijn handen waste om de schijn op te houden en deed daarna de deur open. Saskia keek me onderzoekend aan en sloeg daarna een hand om mijn schouder. Ze zweeg voor een moment.

"Ik... Ik ga het tegen papa zeggen. Het is niet eerlijk..." Zei ze met een traan in haar ogen. Even voelde ik me opgelucht, dan was alles eindelijk voorbij, maar meteen daarna kwam mijn schuldgevoel boven drijven. Ik wist hoe streng Saskia's vader kon zijn en ik wilde niet dat Saskia zwaar gestraft zou worden. En als Saskia de waarheid zou vertellen zou aan mijn logeerpartij hier ook zeker een eind zijn gekomen.

"Nee, niet doen. Zo erg is het niet, ik stel me aan. Alsjeblieft?" We omhelsden elkaar en wisselden tranen uit. Het voelde vreemd aan hoe ik haar geluk boven dat van mij stelde, maar ik deed het intuitief.

"Zeg alsjeblieft niets tegen je vader, beloof je dat." Zei ik en Saskia deed een stapje achteruit om uit de omhelzing te geraken. Daarna veegde ze met haar mouw mijn tranen weg, voordat ze haar eigen tranen weg veegde.

"Ik houd van je." Zei ze ineens en kuste me daarna snel op mijn voorhoofd. Daarna draaide ze zich om en liep terug naar de bibliotheek.

De volgende anderhalf uur besteedde ik weer aan mijn testen, maar ik kreeg mijn gedachten er niet meer goed bij. De resultaten vielen dan ook wel een beetje tegen en op deze manier zou mijn cijfer voor Engels niet hoog genoeg zijn. Ik zette het van me af en was blij dat het twaalf uur was. We namen afscheid van Stefan en hadden nog een half uurtje de tijd voordat we gingen eten.

We zaten met zijn tweeen op Saskia's kamer en luisterden naar muziek. Ze liet me het ene na het andere geweldige nummer horen en het stapeltje Cd's dat open naast de cd-speler lag werd steeds groter. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn moeder en mijn broertjes en zusje.

Een uur later was het dan eindelijk zover. Tijdens de lunch zat ik nog onrustig op mijn stoel te schuifelen, want mijn luierbroekje irriteerde me mateloos, maar met een opgelucht gevoel liep ik terug naar mijn kamer. Even nog snel een plasje doen en dan kon ik weg. Saskia zou met me mee gaan en ze zou over tien minuten klaar staan in de schuur, bij de fietsen.

Ik stapte mijn badkamer in en snel schoof ik mijn luierbroekje weer naar beneden. Meteen maakte een opgelucht gevoel van me meester, maar dat was mede het resultaat van een volle blaas die zich ledigde in de toiletpot. Toen mijn blaas leeg was, overviel me een moedeloos gevoel. Ik keek vol woede naar beneden waar een droge, maar verkreukeld uitziend luierbroekje zich om mijn dijbenen sloot.

Ik begon te twijfelen.

Ik zou de hele middag niet thuis zijn, niemand die me kon controleren. Ik wilde niet dat mama me nogmaals in een luier zou zien. Ik wilde bewijzen dat het echt gewoon ongelukjes waren. En ook Saskia zou het natuurlijk wel begrijpen. En als ik vanmiddag thuis zou komen, zou ik meteen weer het luierbroekje aan kunnen trekken. Het idee kreeg steeds strakkere vormen en de voordelen wogen al veel zwaarder dan de nadelen. Niemand kon hier bezwaar tegen hebben, ook Saskia's papa niet aangezien ik hier in huis bijna niet zonder luier zou lopen. Ik zou hier niets nat kunnen maken, op een paar kleine momenten bij aankomst en vertrek.

Ik twijfelde niet meer. Ik ging op het toilet zitten en trok mijn lange broek uit. En met mijn oren gespitst of er niemand aan kwam, deed ik daarna ook het luierbroekje uit. Het voelde als een overwinning. Ik voelde me groot en volwassen, onoverwinnelijk. Natuurlijk kon ik de gevolgen er nog niet van overzien, want dat had ik zeker een andere beslissing genomen. Maar voorlopig baadde ik in het geluk dat ik even een middagje geen luier hoefde te dragen.

Opgewekt had ik me weer aangekleed en liep naar de garage. Ik had mijn luierbroekje verstopt onder mijn hoofdkussen, daar waar ik er straks weer gemakkelijk en onopvallend bij zou kunnen. Saskia stond als op me te wachten bij haar fiets.

"Waar bleef je nou?"

"O, gewoon." Zei ik op mijn hoede. Ik wilde het Saskia nog niet vertellen. Pas als we veilig uit het zicht van het huis zouden zijn, zou ik het haar vertellen. Saskia deed de deur open en leek niets te merken. Met haar fiets aan de hand liep ze door de deur heen. Ze was nog niet halverwege de deur toen haar vader ineens binnen kwam.

"Doen jullie wel voorzichtig." Zei hij en liep op Saskia af. Hij kuste haar op haar voorhoofd.

"Ja papa." Zei Saskia met een verveelde toon in haar stem. Ze was oud en wijs genoeg om voor zichzelf te zorgen, was af te lezen van haar gezicht. Daarna draaide Saskia's vader zich naar mij toe.

"En jij moet eens na gaan denken over hoe lang je nog wil, of mag, blijven logeren. Wil je dat aan je moeder vragen. De bijlessen zijn natuurlijk afgelopen, maar als je nog een paar dagen wilt blijven logeren, bijvoorbeeld tot na het laatste tentamen, mag dat uiteraard ook." Hij legde zijn hand op mijn schouders, en ik voelde mijn hart in mijn keel bonzen.

Ik knikte en mompelde dat ik het zou vragen. Ik wilde zo snel mogelijk onder zijn bespiedende blik vandaan zijn, want ik voelde me totaal niet op mijn gemak.

"Tot vanmiddag." Riep Saskia van buiten naar haar vader en ik zei hetzelfde. Saskia's vader keek me nog een ogenblik aan en even dacht ik dat hij me terug wilde roepen. Ik zag zijn blik op me gericht en voelde dat hij dacht dat er iets aan de hand was. Hij stak zijn hand op als afscheid maar bleef ons nakijken vanuit de deuropening. Ineens zag ik zijn blik versoepelen en draaide hij zich om. Ik haalde opgelucht adem.

Ik zette aan en haalde Saskia in. We fietsen een minuutje naast elkaar toen ze me ineens aankeek.

"Wat ben je vrolijk?" Ik knikte.

"Ik ben stout geweest." Zei ik lachend. Saskia keek me een ogenblik aan en trok toen ineens haar remmen in. Ze stopte langs de kant van de weg en ik zag haar mond openvallen van verbazing. Ik reed al fietsen een halve cirkel en stopte naast haar.

"Je luier..." Stotterde ze, haar gezicht vertrok van afschuw en ongeloof. Ik schrok van haar reactie.

"Wat? Niemand merkt het, en als we vanmiddag thuis komen trek ik hem meteen weer aan." Zei ik met iets minder zelfvertrouwen dat ik had gehoopt.

"Nee! Zoiets moet je niet doen. Als papa het merkt krijg je een pak slaag. Je... Je..."

"Waarom? Er gebeurd niets en als..." Verweerde ik me.

"Kom we gaan terug. Het is niet zo erg als je nu... Alsjeblieft?"

"Nee! Je vader komt het niet te weten, toch? Dit is mijn geheim en dat mag jij niet verklappen!" Zei ik plots op boze toon. Saskia realiseerde zich dat ze in een moeilijke situatie zat. Ze wilde niet tegen haar vader liegen, of iets achterhouden, want dat was even erg. Maar aan de andere kant was dit geheim natuurlijk nauw verwant met dat andere grote geheim dat ze haar vader niet kon vertellen.

Ineens zag ik een flauwe glimlach op Saskia's gezicht verschijnen. De spanning was verbroken.

"Je hebt veel meer lef dan ik. Ik hoop echt dat papa het niet te weten komt, want dan zal hij je echt een pak voor je billen geven. En ik weet uit eigen ervaring dat dat heel erg zeer doet." Zei ze lachend en we stapten weer op onze fiets. We spraken er verder niet meer over en langzaam aan verdween mijn ongemakkelijke gevoel toch weer. Diep van binnen had ik misschien een beetje spijt, maar ik kon het toch niet meer terugdraaien.

Een kwartiertje later kwamen we bij mijn huis aan. We zetten de fietsen weer goed op slot en liepen via het donkere trappenhuis naar boven. Ik belde aan en mijn moeder deed open. Ik zag al meteen dat haar humeur een stuk beter was en ze had ook niet gedronken.

"Hoi lieverd." Zei ze en kuste me op mijn wang. Daarna groette ze Saskia. Met een verlegen glimlach excuseerde ze zich voor haar gedrag van de vorige keer. Saskia knikte beleefd en ging er niet verder op in. Ik keek een beetje onwennig rond, er was iets vreemds. Het zag er netjes en schoon uit, en het hele huis leek stil. Mijn moeder zag me kijken en gaf uitleg.

"De kinderen zijn er niet. Je twee broertjes zijn naar oom Henk en tante Josien, en je zusje is naar opa en oma." Even keek ik een beetje teleurgesteld, want ik had ze graag even gezien, maar ik begreep ook heel goed de bedoeling. Mama wilde even een tijdje alleen zijn, ze had het moeilijk met de opvoeding van vier kinderen en het werd haar af en toe een beetje teveel. Nu had ze eindelijk even rust en kon ze een soort vakantie houden.

In de woonkamer was ook alles netjes. Het was duidelijk dat er even geen kinderen in de buurt waren en dat mama haar best had gedaan om alles weer eens echt goed schoon te maken.

"Willen jullie wat drinken?" Vroeg ze en we knikte allebei. We gingen naast elkaar op de bank zitten en ik voelde me zelfs een beetje onwennig. Toen mama terug kwam met twee glazen limonade en twee plakken zelf gebakken cake ging ze tegenover ons zitten.

"Mama, mag ik nog een paar dagen bij Saskia blijven logeren?" Vroeg ik, terwijl ik het antwoord al wist.

"Natuurlijk. Heb je het naar je zin?" Vroeg ze en ik knikte met een lichte blos op mijn wangen. Mama wist van de luiers, maar dat probeerde ik te negeren. Ik deed net alsof ze het niet wist, en ik zou er in ieder geval nooit uit mezelf over beginnen. Ik hoopte maar dat mama dat ook niet zou doen.

"En het gaat heel goed met leren. Misschien ga ik wel over." Zei ik blij. "Het leren samen gaat heel goed, we hadden zelfs een eigen leraar die ons hielp." Ik was zo enthousiast met vertellen dat ik dat ene moment van bedruktheid op mijn moeders gezicht niet opmerkte. Saskia had het wel gezien, maar wist niet wat het betekende. Ze negeerde het en vergat het al snel.

Saskia en ik bleven nog een half uur bij mijn moeder en daarna namen we afscheid. Even later fietsten we weer rustig naar huis. Mijn humeur was opgewekt, ik was blij dat het met mijn moeder weer wat beter ging. Ik hoopte dat ze dat haar paar kinderloze dagen uitgerust genoeg was om er weer een hele tijd tegen te kunnen. Maar naarmate ik dichter bij Saskia's huis in de buurt kwam, nam de opgewektheid langzamerhand af. Ik was helemaal niet meer zo zeker van mijn zaak en vroeg me af of het wel een goede keuze was geweest om mijn luier zelf uit te trekken. Het voelde aan alsof ik Saskia's vader had verraden, en ik hoopte echt dat hij het niet zou merken.

We praatten niet toen we bij Saskia's huis aankwamen, want ook Saskia had de spanning gevoeld. Iets minder lawaaierig dan normaal zetten we de fietsen weer in de schuur en liepen we naar binnen. In de gang kwamen we al meteen Saskia's vader tegen en met een brok in mijn keel keek ik hem aan. Gelukkig leek hij niet boos te zijn, dus ik probeerde mijn nervositeit te verbergen.

"Hoi, was het leuk bij je moeder?" Vroeg hij me. Ik knikte en durfde hem maar amper aan te kijken.

"Hij heeft een hele aardige moeder." Zei Saskia en probeerde de aandacht een beetje naar zichzelf toe te trekken.

"En? Mag je nog een paar dagen blijven logeren?" Vroeg Saskia's vader nu. Ik keek hem met een lichte blos op mijn wangen aan.

"Ja, mag het?" Vroeg ik en Saskia's vader knikte.

"Laten we eerst even de tentamens afwachten en dan zien we vrijdag wel weer verder, OK?" Ik knikte en was blij dat Saskia's vader zich nu eindelijk omdraaide en wegliep. Met een zich van verlichting keek ik Saskia aan die een geforceerde glimlach op haar gezicht toverde.

Opgelucht liep ik nu snel naar mijn slaapkamer. Ik deed nog even een plasje in mijn badkamer en trok toen mijn broek uit. Zittend op het bed graaide ik onder mijn hoofdkussen naar mijn luierbroekje.

Mijn hart sloeg over. Het was weg! Ik trok het kussen weg en keek naar de plaats waar ik het weggestopt had. Zweet brak me aan alle kanten uit en ik raakte in paniek. Ik rukte de dekens van het bed open, maar er lag niets. Ik viel op mijn knieen, maar ook onder het bed was niets te zien. Ik trok het matras omhoog, maar er was niets meer te bekennen van mijn luierbroekje.

Teneergeslagen ging ik op het bed zoeken. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en probeerde helder na te denken, maar het lukte niet. Was het ontdekt? Had ik het toch ergens anders neergelegd? Ik stond op en liep ijsberend door de kamer heen. Ik begreep niet wat er mis kon zijn gegaan. Het kon niet bij toeval gevonden zijn, dus moest Saskia's vader toch iets gemerkt hebben. En dat kon alleen gebeurd zijn op het moment dat we beneden in de schuur stonden en we net weg wilde gaan.

Ik wist niet wat ik moest doen en durfde Saskia's vader niet onder ogen te komen. Toch begreep ik ook niet waarom hij dan zonet niets gezegd had. Hij had helemaal niet boos gekeken, alsof hij van niets wist. Maar wie had het dan gedaan? Saskia was de hele tijd bij mij geweest, en Carla was vandaag vrij. Misschien dan toch Carla, was ze toch even langs geweest en had ze bij toeval mijn luierbroekje gevonden.

Ik opende de kast om dan maar een nieuw luierbroekje te pakken. Als het toch Carla was geweest dan zou ze het misschien wel niet aan Saskia's papa vertellen en dan was er niets aan de hand. Ik zou gewoon een schoon luierbroekje aantrekken en wel zien wat er gebeurde.

Ik keek naar een groot gapend gat tussen mijn andere kleren. Daar waar vanmorgen nog een hele stapel schone luierbroekjes had gelegen, tussen mijn broeken en T-shirts, daar lag nu helemaal niets. De plank was er leeg. Nu werd ik echt bang. Als dit een grapje van Carla was, dan was het nu in ieder geval niet meer leuk. Het huilen stond me nader dan het lachen en ik wist me geen raad. Wat moest ik nu?

Aangezien ik nog steeds in mijn blote billen liep en er verder geen ondergoed voor me te vinden was hier, trok ik uit noodzaak mijn broek maar weer aan. Daarna ging ik weer op het bed zitten. Ik keek nog eenmaal goed in en onder het bed, maar wist dat het nutteloos was. Dat mijn broekluiers ook uit de kast verdwenen waren, was natuurlijk geen toeval. Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik besefte wel dat ik wat moest doen. Dus ik stond op en liep heel langzaam mijn slaapkamer uit, op zoek naar Saskia's vader.

Ik vond hem in de bibliotheek. Met mijn hoofd gebogen en mijn blik op de grond gericht liep ik naar binnen. Heel even richtte ik mijn blik op en zag Saskia's vader naar me kijken. Op dat moment wist ik dat Saskia's vader de oorzaak was van de verdwenen luierbroekjes. Zijn strenge blik was op me gericht alsof hij tot in mijn ziel wilde kijken. Uit de hoogte keek hij op me neer totdat ik hem op twee meter genaderd was.

"Meneer, ik..." Begon ik stotterend, maar ik zweeg abrupt toen hij een stap mijn kant op deed. Hij legde een vinger onder mijn kin en drukte langzaam mijn hoofd omhoog. Mijn blik gleed mee, totdat mijn hoofd bijna in mijn nek lag en ik hem bijna noodgedwongen aankeek. Een rilling trok door mijn lichaam heen. Ik zweette uit al mijn porien en mijn benen voelden aan alsof ze het elk moment konden begeven.

"Ik ben teleurgesteld, niet boos." Zei hij en dat deed pijn. Ik wist dat een pak voor mijn billen en een avond vroeg naar bed tot de mogelijkheden behoorden en misschien had ik daar wel een beetje op gehoopt. Kwaadheid nam vrij snel af, maar teleurstelling zou veel langer blijven hangen.

"Ik denk dat ik me vergist heb in je. Ik hoopte dat je volwassen genoeg was. Het lijkt erop dat je nog niet rijp bent voor verantwoordelijkheid. Het is aan jou om jezelf droog te houden en om afspraken na te komen. En de afspraak was dat je luierbroekjes zou dragen. Ik had je de verantwoordelijkheid gegeven om ervoor te zorgen dat je overdag altijd een schone luier zou dragen."

Ik durfde mijn ogen niet af te wenden, alhoewel ik heel graag wilde. Die ene vinger onder mijn kin drukte diep in mijn lichaam. Mijn ogen stroomden vol met toekomstige tranen, terwijl mijn keel droger en droger werd. Er hing nu een ijzige stilte tussen ons in. Een stilte die ik niet geacht werd te doorbreken, dacht ik.

"Ik heb mezelf beloofd dat ik niet kwaad op je zou worden. Het is net zo zeer mijn schuld dat ik je de kans heb gegeven om in de fout te gaan. Ik heb je verkeerd ingeschat." Hij leek nu in zichzelf te praten en zijn ogen dwaalden even een ogenblik af. Misschien probeerde hij een passende straf te bedenken, maar het leek alsof hij me helemaal niet wilde straffen. Als je niet boos bent, geef je toch geen straf?

"Ga maar naar je kamer en kleed je uit. Je gaat naar bed." Zei hij abrupt en liet me los. Hij draaide zich meteen van me af.

"Meneer..." Probeerde ik nog, maar het was zinloos.

"Over een minuut ben ik bij je, en dan verwacht ik dat je uitgekleed bent." Zei hij nors, en nu hoorde ik voor het eerst de ingehouden woede. Blijkbaar was hij wel kwaad op me, maar wilde hij dat niet laten merken. Dankbaar liet ik hem alleen en liep snel naar mijn kamer. Op het eerste gezicht leek ik er nog genadig af te komen, maar opgelucht voelde ik me helemaal niet. Er hing een vreemde spanning in de lucht en ik voelde me schuldig. Ik had zo graag mijn beste kant willen laten zien aan Saskia en haar vader, maar dat was nu mislukt.

Ik trok mijn schoenen en sokken uit en daarna ook mijn shirt en sweater. Als laatste had ik nu alleen nog maar een lange broek aan en daar wilde ik zo lang mogelijk mee wachten. Ik vond het wel erg genant om helemaal, en dan ook echt helemaal, naakt te moeten wachten op Saskia's vader.

Al vrij snel kwam hij binnen lopen, met een grote stevige pas. Ik ging een stapje achteruit voor hem en trok heel langzaam mijn broek uit. Saskia's vader legde een luier op het nachtkastje en trok daarna het dekbed terug. Mijn ogen fixeerden zich op het nachtkastje. Ik schrok, het was geen katoenen luier die ik normaal altijd 's nachts droeg, maar een grote plastic wegwerpluier.

Ik stapte met mijn laatste voet uit de broek en Saskia's vader pakte me bij mijn bovenarm. Hij duwde me redelijk gedecideerd naar het bed toe.

"Ga maar liggen." Zei hij. Zijn toon klonk niet kwaad of gespannen, maar wel iets harder dan normaal. Helemaal naakt liep ik langs hem heen en ging op het bed liggen, op mijn rug. Van de normale genegenheid die Carla me altijd gaf als ze me 's avonds altijd een luier omdeed voor de nacht, was geen sprake. Saskia's vader knielde voor het bed neer en pakte de luier. Met een krakend geluid vouwde hij hem open en ik begon zachtjes te huilen, maar gewillig trok ik mijn knieen in.

Ik voelde hoe een grote hand onder mijn billen me een stukje optilde, waarna mijn billen daarna terugzakten op het zachte inwendige van de luier. Mijn bovenbenen werden uit elkaar gedrukt en de voorkant van de luier werd tussen mijn benen door getrokken.

"De luiers die je vanaf nu draagt kunnen niet meer geopend worden, zonder dat ik het merk. Ik hoop dat dat voldoende is voor je om de boel niet meer te misleiden. Vanaf nu zullen alleen Carla en ik je nog mogen helpen met je luier, ook Saskia kan dat niet." Ik voelde hoe hij de voorkant van de luier op mijn buik drukte, maar zijn bewegingen stokten. Door mijn betraande ogen keek ik op.

Saskia stond in de deuropening. Ook zij huilde met me mee. Maar ze bleef toekijken en haar vader keek naar haar. Ze zag hoe ik nog steeds met mijn knieen in de lucht en naar buiten gedrukt lag, en hoe mijn luier zich weer openvouwde en mijn plasser weer in het zicht kwam.

"Ik wil zo ook nog even met jou praten, maar Mark is eerst aan de beurt." Ik zag hoe Saskia knikte, en daarna draaide haar vader zich weer mijn kant op. Nogmaals duwde hij de luier op mijn buik en geroutineerd plakte hij de vier plakstrips dicht. Meteen daarna stond hij op en terwijl hij het gordijn dicht trok keek hij me nog een keer aan.

"Je blijft in bed tot ik je morgenochtend kom halen en je blijft met je vingers van je luier af. Is dat begrepen?" Zei hij en ik knikte.

"OK, welterusten en tot morgen." Hij liep naar buiten, waar Saskia op hem wachtte, en trok de deur achter zich dicht. Hardop huilend draaide ik me op mijn buik. De luier kraakte en voelde nu al klam en warm aan. Alsof ik me probeerde te verbergen schoof ik mijn gezicht onder het kussen. Nog erger dan bij het luierbroekje voelde ik nu hoe een plastic rand zich in mijn lies boorde. Ik bewoog mijn benen door het bed heen, maar het elastiek bleef precies op zijn plaats zitten en de druk werd niets minder.

Mijn wekkerradio gaf halfvier aan en ik wilde dat ik de tijd terug kon draaien. Vanmorgen had alles er nog prima uitgezien. Ik was al een paar dagen helemaal droog geweest en voelde dat ik me hier in huis steeds meer op mijn gemak voelde. Ik was er vanmorgen van overtuigd geweest dat ik nog maar maximaal een of twee dagen ook overdag een soort luier zou moeten dragen, maar daar was ik nu niet meer zeker van.

Ik haatte mezelf dat ik zo stom had kunnen zijn. Ik had kunnen weten dat Saskia's vader erachter zou komen. Hij leek altijd alles van me te weten en keek dwars door me heen. Nu had ik het weer voor mezelf verpest, en net op het moment dat ik had afgesproken om nog een paar dagen te blijven logeren. Ik kon geen kant op, want ik kon nu ook niet terug naar mama, die haar rust nu hard nodig had. Het was volledig mijn eigen schuld en zou ook nu weer op mijn blaren moeten zitten.

Langzaam bedaarde ik wat en bleef een beetje onrustig in bed woelen. Ik had nog totaal geen slaap en kon niets anders doen dan nadenken en mezelf laten irriteren door het nare elastiek in mijn lies.

Zachtjes ging mijn slaapkamerdeur open, Saskia gezicht kwam achter de deur vandaan.

"Ben je wakker?" Vroeg ze fluisterend. Ik knikte en Saskia opende de deur nu helemaal. Zwijgend ging ze op het voeteneind van het bed zitten, met haar rug tegen de muur. Ze keek me aan en probeerde een flauw glimlachje te tonen. Ik bleef liggen en vroeg me af of dit niet opnieuw straf zou opleveren. Mocht Saskia hier wel komen?

"Ik... Ik heb ook straf gekregen. Ik moet twee dagen op mijn kamer blijven, als ik niet naar school moet, tenminste." Ze keek me aan alsof ze een soort van medelijden op mijn gezicht verwachtte. Langzamerhand begon ik de ongelijkheid van dit alles in te zien en ik werd kwaad. Ik had eindelijk een weg gevonden om mijn opgekropte woede te kunnen ventileren.

"Straf?" Riep ik. "Dat noem je straf?" Ik rukte het dekbed van me af en mijn luier werd zichtbaar. Saskia's ogen werden er meteen weer op gericht.

"Twee dagen met alles om je heen, muziek, televisie, telefoon, alles! En dat noem je straf?" Mijn stem sloeg over en weer begon ik te janken. Dikke tranen rolden over mijn wangen, terwijl ik Saskia verwijtend aankeek.

"Ik wordt naar bed gestuurd alsof ik een kleuter ben, en dan een luier... alsof... een baby." Ik kreeg geen normale zin meer uit mijn mond. Ik wilde teveel zeggen, maar kon er geen worden voor vinden. Saskia deinsde achteruit, maar begreep dat haar woorden verkeerd gevallen waren. Ze schoof naar me toe en stak een troostende hand naar me uit. Ruw duwde ik haar weg.

"Ga weg, verwend kreng! Laat me alleen. Je maakt het alleen maar erger!" Beduusd keek ze me aan. Ik draaide me van haar af en kroop diep weg onder de dekens en het kussen. Saskia kon me niets meer schelen en ik hoorde hoe ze even later wegliep. Ik kon haar gezicht niet zien, wilde het niet zien, maar wist dat het beteuterd was. Het kon me niet schelen en ik probeerde aan leukere dingen te denken.

Ineens was het donker. Ik voelde hoe het kussen boven me werd opgetild en in het flauwe licht zag ik dat het Carla was. Ze streelde met haar hand over mijn gezicht en fluisterde.

"Ben je een beetje stout geweest?" Ik antwoordde niet, maar bleef haar aankijken. Haar gezicht stond niet boos, en er klonk ook geen teleurstelling door in haar stem. Ik draaide me op mijn rug.

"Het spijt me dat het zo moet lopen. Je moet me geloven dat dit nooit de bedoeling is geweest." Zei ze en daarna schoof ze haar hand onder het dekbed. Ik voelde de hand op mijn buik, die ik gespannen introk, maar de hand gleed verder. Het raakte het begin van mijn luier en gleed er overheen, tot aan mijn kruis.

"Ben je droog?" Fluisterde ze weer, alsof we samen een geheim deelden. Haar aanraking stelde me gerust en voelde zelfs prettig aan. Het voelde helemaal niet vernederend, vreemd genoeg. Ze kneep heel zachtjes in de droge klont luier ter hoogte van mijn luier en wreef daarna langzaam iets heen en weer. Toen boog ze haar hoofd naar me toe en kuste me midden op mijn voorhoofd.

"Stomme vraag van me, sorry?" Zei ze. "Zal ik eens wat te eten voor je zoeken?" Ik knikte en voelde mijn maag knorren bij de gedachte aan voedsel. Ik zag dat het al elf uur was geweest en sinds de cake bij mijn moeder had ik niets meer gegeten. Haar hand bewoog zich nu weer wrijvend over mijn buik, waar het even wat meer druk uitoefende ter hoogte van mijn blaas.

"Zal ik je eerst maar even helpen met je luier? Ik denk dat je wel even naar het toilet wilt, toch?" Ze wachtte mijn antwoord niet af, maar trok meteen het dekbed van me af. Zonder abrupte bewegingen en met zachte aanrakingen werden een voor een de plakstrips van mijn luier losgemaakt. Zodra de luier openviel trok Carla hem behendig onder mijn billen vandaan. Ik was weer helemaal naakt, maar het deerde me niet. Bij Carla voelde ik me veilig en tevreden.

"Kom, ga maar snel." Zei ze en hielp me van het bed af. Ik liep snel naar het toilet en leegde opgelucht mijn blaasinhoud. Terwijl ik doortrok kwam Carla de badkamer in. Ze legde haar hand op mijn billen.

"Ga je maar even douchen, je bent klam en zweterig." Ik gehoorzaamde en nam een lekkere warme douche. Toen ik me afdroogde stond Carla alweer op me te wachten. Het leek alsof ze altijd op me stond te wachten om de hoek, ze was elke keer weer precies op tijd. Met een hand op mijn schouder nam ze me mee naar mijn bed waar ik weer op moest gaan liggen

"Nee, alsjeblieft. Mag ik een katoenen luier om?" Het was vreemd om mezelf om een luier te horen smeken, maar het alternatief was alleen maar slechter. Carla schudde haar hoofd en ging naast me op het bed zitten.

"Je weet dat we dan niet kunnen controleren of jij je luier hebt afgedaan, of niet." Carla duwde de luier onder mijn billen en sloot mijn plasser weer af van de buitenwereld. Als een baby op een commode voelde ik me, wachtend totdat ik eraf getild werd en in de armen werd gesloten van een liefhebbende moeder, hulpeloos wachtend op die ene glimlach die ik kreeg als de luier goed dicht zat en het elastiek tussen mijn benen op de juiste spanning werd gecontroleerd.

De glimlach kwam inderdaad, en haar hand aaide me nogmaals over mijn wang. Als een droge, tevreden brabbelende baby die weer mocht gaan spelen onder toeziend oog van een ouder, mocht ik opstaan en mijn pyjamapak aantrekken. Ik voelde me bedrukt, maar toch ook prettig onder de aandacht die ik kreeg. Met haar hand op mijn schouder liepen we daarna gezamenlijk naar de keuken, waar een bord dampende tomatensoep voor me klaar stond.

"Eet maar snel op, voordat het koud wordt." Met genoegen ging ik op de stoel zitten en lepelde de soep snel naar binnen. Carla keek toe en wachtte tot ik klaar was, maar voor die tijd kwam Saskia's vader al binnen lopen. Een beetje bevreesd keek ik naar hem op en zag hoe hij was ijsblokjes uit de vriezer haalde en die in een halfvol vierkant glas gooide.

"Je hebt weer geluk dat Carla nog een beetje voor je zorgt." Zei hij met een glimlach.

"Ik... Het spijt me, ik..." Stamelde ik. Saskia's vader haalde zijn schouders op en liep naar me toe. Hij knielde naast me neer zodat onze gezichten op gelijke hoogte waren.

"Dat weet ik, ik ben ook niet boos meer. Ik kan heel goed begrijpen dat dit moeilijk voor je is, maar je zult toch je best moeten doen om je aan te passen. Nou, eet je soep maar lekker op en dan lekker slapen. Morgen ga je vreselijk je best doen en dan zul je zien, hoe goed je wel niet bent." Hij gaf me een laatste klopje op mijn schouder en liep toen de keuken uit.

Tien minuten later lag ik alweer in bed. Ik had mijn tanden gepoetst en Carla had me nog een flinke kus op mijn wang gegeven. Slaperig vielen mijn ogen dicht.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
BIJLES MET SASKIA (deel 5)

(deel 5)

Dag 7


Hoe erger had deze belangrijke dag kunnen beginnen. Vandaag begonnen onze tentamens en al meteen moest ik vanmorgen mijn zwaarste vak doen, Engels. Ik had alle concentratie, rust en geluk nodig die ik kon vinden. De sleutel voor mijn toekomst was voornamelijk die anderhalf uur die ik in dat lokaal met in vijf rijen geordende tafeltjes moest doorbrengen, zwetend op vragen in een taal die ik maar nauwelijks beheerste.

En juist vandaag, vandaag werd ik wakker in een natte luier.

Het was net zes uur geweest en ik werd wakker van wat gerommel op de gang. Ik hoorde iemand lopen, gedempte voetstappen op het kleed. Het was Saskia's vader, want alleen hij maakte van die grote stappen. Ineens was het geluid bijzaak geworden. Ik voelde mijn natte luier en mijn wereld stortte in, voor de zoveelste keer deze week. Het was geen kleine, natte plek, maar een grote, warme klont die ik tussen mijn benen voelde. Het moest een flinke plas geweest zijn.

Ik legde mijn hand in mijn kruis op mijn luier, maar trok hem meteen weer weg. Het was een vies, klef gevoel. Mijn gezicht trok wit weg. Mijn bovenbenen bewogen zich uit elkaar om de prop tussen mijn benen weg te krijgen. Het luchtte maar een beetje op, het bleef vreselijk vies aanvoelen.

De deur ging open en Saskia's vader kwam zachtjes binnenlopen. Hij was geheel gekleed en leek klaar om naar zijn werk te gaan.

"Goedemorgen, je bent al wakker. Wat is er?" Hij zag ineens dat er wat aan de hand was. Paniekerig kroop ik in de hoek zover mogelijk bij hem vandaan. Ik trok het dekbed mee en verschool me erachter. Ik huilde weer, voelde me klein, zielig.

Saskia's vader stapte verbaasd verder de kamer in. Ik geloof dat hij dacht dat ik mijn luier had uitgetrokken en daarna in bed had geplast. Aangezien ik het dekbed helemaal losgetrokken had van het voeteneind kon hij al snel zien dat het bed droog was. Hij begreep het niet, begreep mijn paniekerige en voor hem overdreven reactie niet.

Hij kwam nog dichter bij me, nog steeds verwachtend mijn luier ergens kapot getrokken te vinden. Ik huilde voluit, wilde dat hij wegging. Ik wilde met rust gelaten worden, ik had nog niet eens tijd gehad om na te denken over dit nieuwe incident. Het ging allemaal te snel, te onverwacht.

Het dekbed werd van me weggetrokken en ik gilde. Ik sloeg me armen beschermend om mijn hoofd heen, had mijn knieen opgetrokken en duwde mijn rug nog verder de hoek van de kamer in.

"Ga weg, ga weg!" Schreeuwde ik, ik wist niets anders. Saskia's vader keek me hulpeloos aan. Hij wist niet wat er aan de hand was. Hij zag een totaal in paniek geraakte jongen in een natte luier. Een luier die hij de afgelopen dagen wel vaker niet droog had gehouden. Hij pakte het dekbed en sloeg het weer over me heen.

"Nee, ik ben geen baby. Ik plas niet in bed!" Huilde ik hardop. "Ga weg!" Maar natuurlijk ging hij niet weg. Hij pakte me met beide handen beet en trok me naar zich toe. Ik verzette me, schreeuwde nog harder, maar het hielp niet. Hij was veel sterker. Hij duwde me tegen zich aan en sloeg zijn armen om me heen. Ik hield mijn lichaam stijf en probeerde mijn hoofd van zijn schouder af te houden.

"Kalmeer wat. Er is niets aan de hand. Je hebt een ongelukje gehad, niets ergs." Nog eenmaal probeerde ik me uit zijn greep te ontworstelen. Ik greep zijn arm en probeerde hem weg te duwen, ik kneep en duwde. Het hielp niet.

"Rustig maar. Rustig maar." Zei hij kalmerend en ik gaf het op. Mijn lichaam verzette zich niet maar en slap zakte ik in zijn armen tegen hem aan. Mijn natte wang bedierf zijn nette pak, maar het leek het niet te interesseren. Ik voelde hoe hij continue zijn hand over mijn rug wreef. Ik huilde en huilde.

"Ik weet het niet. Hij is wel nat, maak maar een warm bad voor hem klaar." Hoorde ik hem zeggen, maar ik was teveel in mezelf gekeerd om het te merken. Ik zocht naar een reden voor mijn natte luier. Misschien hadden ze me toch weer dat medicijn gegeven, hadden ze hun belofte gebroken. Misschien deden ze dit expres om mij te misleiden, was dit altijd al de bedoeling geweest.

Of misschien was het echt mijn schuld. Ook ik had de afgelopen jaren wel eens in bed geplast. Soms een beetje, soms wat meer. Vaak was het dan niet meer dan een klein rond plekje dat 's morgens in bed zichtbaar was. Nu was het veel meer. Maar ik wist dat het wel een mogelijkheid was.

Even was het minder geweest, maar ineens voelde ik weer die kleffe prop tussen mijn benen. Meteen ging mijn huilen over in een meer hysterische vorm. Toen werd ik ineens opgetild. Ik werd naar de badkamer gedragen en werd op mijn voeten neergezet. Saskia's vader hield me nog steeds vast en ik voelde hoe twee andere handen snel mijn zware luier losmaakten. Een hele last viel van me af, niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Meteen daarna werd ik weer opgetild en belande ik in een halfvol bad met warm water. Een dikke laag schuim bedekte het water.

De warmte overweldigde me, terwijl ik steeds dieper in het bad werd neergelaten. Alleen mijn schouders en hoofd staken er nu nog bovenuit. Saskia's vader verdween uit zicht en Carla en ik waren alleen. Ze boog naar me toe en stak haar hand naar me uit. Ze doopte me, gooide handjes water over me heen.

"Wat is er, vertel het me." Ik keek haar huilend aan.

"Ik wil geen baby zijn."

"Dat ben je ook helemaal niet, hoe kom je daar nu bij?" Zei ze verontwaardigd. Ze aaide me en wreef wat natte haren van mijn voorhoofd. Ik draaide mijn hoofd af en liet me nog iets verder in het bad zakken.

"Ik... Ik heb... geplast..." Huilde ik en weer raakte ik nog meer opgewonden.

"Sssst... Ik weet het. Hoe komt dat dan?" Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Abrupt draaide ik mijn hoofd om en keek Carla aan, verwijtend. Ze wist precies wat ik bedoelde. Gedecideerd schudde ze haar hoofd.

"Nee, Mark. Ik heb het beloofd, weet je nog?" Zei ze en ik geloofde haar. Het was dus gewoon mijn eigen schuld, en ik kon het niemand kwalijk nemen. Ze bleef doorgaan met handjes water over me heen te gooien. Het voelde prettig.

"Is dit dan je eerste keer?" Vroeg ze, en ik bloosde. Ik wilde het eigenlijk niet vertellen, maar ik kon het niet voor me houden. In een vertraagde beweging schudde ik mijn hoofd.

"Heel soms, misschien drie keer per jaar." Antwoordde ik naar waarheid, maar vertelde niet mijn grotere aantal kleinere ongelukjes die ongeveer maandelijks voorkwamen.

"Het spijt me voor je." Zei ze. Nog steeds hurkend naast het bad reikte ze met haar hand naar een washandje dat op de rand van het bad klaar lag. Ze hield het voor me klaar.

"Ga je maar even lekker wassen."

"En dan?" Vroeg ik onzeker.

"Het is kwart over zes geweest. Je kan nog lekker twee uurtjes slapen, lieverd. En ik ook." Zei ze lachend, maar ik schudde mijn hoofd. Ik wilde niet meer naar bed, niet weer een luier om en dan de kans lopen om nat wakker te worden. Dat risico wilde ik niet meer nemen.

"'Tuurlijk wel. Ben je bang dat je het niet droog houdt?" Vroeg ze. En ik keek haar aan. Ik knikte niet, maar ze begreep het wel. Ze glimlachte mijn bezwaren weg.

"Ga jij je wassen, of zal ik even helpen?" Vroeg ze na een kleine pauze. Ze hield nog steeds het washandje voor me klaar maar ik had nergens zin in. Ik voelde me stijf en leeg, besluiteloos. Ik pakte het washandje niet aan en dat was antwoord genoeg voor haar.

"Kom op, ga maar staan." Zei ze streng, maar met een glimlach. Ik gehoorzaamde en met sop over mijn hele lichaam stond ik midden in het bad. Water droop aan alle kanten van me af en ik leek apathisch. Ik voelde het washandje op mijn billen en liet haar haar gang gaan. Het voelde vernederend, maar ook vertrouwd. Ik wilde dat ze stopte, maar deed niets.

Ik was inmiddels al weer aardig gekalmeerd. Het warme water had zeker geholpen. Carla spoelde het washandje uit en greep mijn plasser beet. Al spelenderwijs waste ze me. Ik voelde een plotselinge vreemde trilling door mijn lichaam gaan, hetzelfde heerlijke gevoel als toen ik mijn hand in mijn katoenen luier stopte. Het gevoel alsof mijn kruis het middelpunt van mijn lichaam was, van waaruit zich kortstondige trillingen verspreiden.

Carla stond half gebogen voor me, hield een hand op mijn schouder en waste me met haar andere hand. Mijn blik richtte zich op Carla, op haar borsten. Ze droeg een doorzichtig nachthemd met daaronder wit ondergoed. Haar borsten werden er helemaal door bedekt en mijn ogen kon ik er niet vanaf halen. Het had een aantrekkingskracht die ik niet kon negeren. Carla had nog in bed gelegen toen ik wakker werd, en werd gevonden door Saskia's vader. Ze had geen tijd gehad om iets degelijks aan te trekken en had zich zo snel mogelijk richting het rumoer begeven.

Carla was klaar met wassen en strekte zich weer. Ze gooide het washandje in het bad en bemerkte toen waar mijn blik op gericht was. Een glimlach verscheen.

"Je bent al weer aardig bijgekomen van de schok, zie ik." Zei ze en speels hield ze haar hand voor mijn ogen. "Dat is niet voor kleine jongetjes. Daar ben je nog veel te jong voor." Ik bloosde en draaide mijn gezicht weg. Carla pakte de douchekop en spoelde me af. Daarna mocht ik uit bad stappen en sloeg ze een enorme handdoek om me heen. Ik hielp mee met afdrogen, maar het meeste werd toch door Carla gedaan. En toen ik helemaal droog was, zag ik Saskia's vader in de deuropening staan.

"Ik geloof dat deze kerel hier volwassen wordt, volgende keer zal ik me wat beter moeten kleden." Zei Carla tegen Saskia's vader die breed glimlachte. Ondertussen duwde ze me de badkamer uit, richting mijn bed. Ik verzette me een klein beetje, genoeg om mijn ongenoegen duidelijk te maken. Het deerde ze niet, want ik moest gewoon weer op het bed gaan liggen. Ik begon weer zachtjes te huilen

Saskia's vader pakte een luier van de kast die ik nog niet gezien had. Ze gaf hem aan Carla.

"Doe jij maar, daar ben jij veel behendiger in." Zei hij en ik zag de luier voor me langs glijden. Het was een dikke katoenen luier plots verzette ik me niet meer, maar de tranen bleven lopen. Heel behendig was ik een minuutje later stevig ingepakt in een dubbele laag katoen. Daar overheen kwam een plastic broekje, maar dat deerde me niet.

Ik lag klaar op mijn rug. De luier stevig gesloten. Mijn handen lagen nog gehoorzaam naast mijn hoofd en mijn benen lagen in een O-vorm. Met een betraand gezicht keek ik naar twee bezorgde gezichten op. Ik durfde niet te gaan slapen. Even keken Carla en Saskia's vader elkaar aan en ze leken elkaar te begrijpen. Saskia's vader tilde me van het bed en nam me in zijn armen. Hij liep met me door de gangen en al snel wist ik waar we heen gingen.

Carla opende de deur en zachtjes werd ik Saskia's kamer in gedragen. Saskia draaide zich slaperig om, terwijl Carla het dekbed open hield. Ik werd naast Saskia neer gelegd en kreeg het dekbed weer over me heen. Saskia wreef verbaasd de slaap uit haar ogen, terwijl ik blozend een andere kant uitkeek.

"Mark heeft wat warmte en troost nodig." Fluisterde Carla en vrijwel meteen voelde ik Saskia's hand op mijn schouder. Ik hoorde hoe we alleen gelaten werden. Ik draaide me op mijn rug en liet mijn tranen de vrije loop. Saskia kuste me en kroop heel dicht tegen me aan. Heel even voelde ik haar hand terloops over mijn luier glijden, maar meteen legde ze dezelfde hand op mijn borst.

Ik bleef nog een tijdje huilen, terwijl Saskia zweeg. Met haar hoofd op mijn borst viel ze in slaap, en even later sliep ik ook zachtjes in.

Zachtjes werd ik wakker geschud. Saskia keek naar me, terwijl ik langzaam mijn ogen opende. Een kort ogenblik wist ik niet waar ik was, een ogenblik van serene rust en veiligheid. Totdat ik me ineens weer alles herinnerde. Mijn schaamte kwam ogenblikkelijk terug en ik schoof dieper onder de dekens. Ik draaide mijn hoofd af.

"Wat is er gebeurd?" Vroeg ze voorzichtig, onwetend van alle gebeurtenissen vanmorgen vroeg. Ineens herinnerde ik me ook onze ruzie gisteravond, iets wat Saskia vergeten leek.

"Het spijt me van gisteravond?" Zei ik terwijl ik haar even blozend aankeek.

"Geeft niets. Je meende het niet, dat weet ik wel." Troostte ze, maar toch was ik bang dat ik haar pijn gedaan had. Saskia ging op haar zij liggen en strekte haar hand naar me uit.

"Je hoeft niet te vertellen wat er gebeurd is." Zei ze lieflijk. Ik keek haar een ogenblik met een rood hoofd aan.

"Ik... Ik was nat, vanmorgen." Zei ik, maar dat had Saskia natuurlijk wel kunnen raden. Toch keek ze verbaasd.

"Wat? Waarom? Ik... Wij... Ik beloof het..." Stamelde Saskia, bang dat ze beschuldigd zou worden. Ik lag op mijn rug een mijn blik was strak op het plafond gericht. Er viel een pijnlijke stilte, die Saskia uiteindelijk weer verbrak.

"Misschien zijn het de medicijnen die nog niet helemaal uitgewerkt zijn?" Opperde ze, maar ik schudde mijn hoofd.

"Ik... Heel soms..." Stotterde ik, maar Saskia liet me niet uitpraten. Ze begreep het al en meer woorden zouden alleen maar meer vernederend zijn. Ze schoof naar me toe en kuste me. Daarna veegde ze de tranen van mijn wang en ze glimlachte flauw. Ik keek haar boos en verontwaardigd aan.

"Waarom lach je?" Mopperde ik.

"Omdat het zo toevallig is dat ik juist jou uitgekozen heb." Ik kon de humor er helemaal niet van in zien.

"Heb je spijt dat je hier bent komen logeren?" Ze kwam overeind en keek op me neer. Ze stelde de vraag die ik mezelf ook al tientalle keren had gesteld. Een vraag waar ik eigenlijk geen antwoord op wist. Op sommige momenten had ik heel veel spijt en andere momenten was ik juist weer erg tevreden. Ik wist niet precies naar welke kant de balans door sloeg.

Ik haalde mijn schouders op. Saskia kroop over me heen en ging boven op me zitten. Ze speelde met haar vingers op mijn blote buik.

"Ik heb geen spijt... Wel van... je weet wel..., maar niet dat je hier bent komen logeren. Ik vind het leuk dat je er bent." Ik keek haar onzeker aan.

"Echt waar?" Vroeg ik. Ze prikte me in mijn buik.

"Ja, natuurlijk. Waarom niet?" Zei ze verbaasd, mijn onzekerheid niet begrijpend. Ik draaide mijn hoofd weg, maar daar nam ze geen genoegen mee. Ze duwde mijn hoofd terug, zodat we elkaar weer aankeken.

"Waarom zou ik je niet aardig vinden?" Vroeg ze nogmaals. Ik stamelde met een beschaamd gezicht.

"Omdat... Omdat ik een baby ben, en ik me steeds weer in moeilijkheden werk. Ik... Ik hoor hier niet." Zei ik zachtjes. Carla lachte me uit.

"Onzin. Als jij een baby bent, dan ben ik tot een paar maanden geleden ook een baby geweest, en dan zou ik nu dus een kleuter zijn, toch?" Lachte ze. "En je bent gewoon ondeugend, dat geeft niets. Papa vind je heus wel aardig, ondanks dat hij soms een beetje boos doet. En Carla vindt jou ook erg lief, dat ziet iedereen."

"Echt?" Ondanks alle lieve woorden bleef ik onzeker over mijn status hier. Ik was en bleef een buitenbeentje, dat voor onrust zorgde in huis.

Carla kwam binnen, maar zag dat ze ons niet wakker hoefde te maken. Saskia kroop van me af en stapte meteen uit bed. Carla wenste haar goedemorgen en kuste haar snel even op har voorhoofd. Daarna liep ze naar het bed toe.

"En? Beetje bijgekomen?" Zei ze, terwijl ze naast me kwam zitten. Ze wreef met haar hand langs mijn wang en glimlachte me toe. Ik moest aan de woorden van Saskia denken, en ze leek de waarheid te vertellen. Misschien vond Carla me inderdaad wel aardig. Haar glimlach werkte aanstekelijk en onder haar aanraking fleurde ik op.

Ik knikte en kwam overeind. Carla had mijn pyjamapak al meegenomen. Al zittend hield ze mijn pyjamajasje open en kon ik zo mijn armen erin steken. Ze trok het jasje over mijn hoofd. Het voelde een beetje kinderachtig om zo geholpen te worden met aankleden, maar bij Carla voelde het niet al te erg. Toen ik ging staan gaf ze me de pyjamabroek en liet me op haar steunen terwijl het aantrok.

"Saskia leent je wel even een washandje, dan kun je je even opfrissen. Het ontbijt staat al klaar." Zei ze en snel waste ik even mijn gezicht en handen en daarna liepen Saskia en ik in onze pyjama's naar de eetkamer, waar we samen met Carla ontbeten. Saskia's vader was naar zijn werk gegaan, maar zou ons wel wegbrengen naar school. Dat vond hij belangrijk genoeg om zijn werk even voor de onderbreken.

Een half uur later stapte ik onder de douche vandaan. Carla had me geholpen met mijn luier die nog droog was geweest. Daarna stapte ik een beetje bedrukt onder de douche. Ik moest straks weer een echte luier om, aangezien Carla dat vast niet vergeten was. De hele dag op school zou ik niet naar het toilet kunnen, en misschien moest ik dan wel expres in mijn luier plassen, als ik het niet meer op kon houden.

Carla zag mijn bedruktheid toen ze de badkamer binnenkwam met een schone handdoek. Ik stapte onder de douche vandaan en pakte de handdoek van haar aan. Ik droogde me af, maar dacht dat mijn wangen snel weer nat zouden worden. Carla keek naar me, en glimlachte naar me. Mijn stemming werd er niet beter door.

Toen ik droog was, stond Carla in de slaapkamer op me te wachten. Ze had een luierbroekje in haar hand en stak het naar me uit. Ik keek ernaar en toonde maar weinig opluchting. Blijkbaar hoefde ik geen echte luier om, en mocht ik dus ook vandaag gewoon zelf naar de wc. Dat was wel een opluchting, maar ik zag er wel erg tegenop om de hele dag zo'n strak luierbroekje om te moeten hebben.

"Wat is er? Ben je niet blij? Ik heb met moeite Saskia's vader over kunnen halen om je vandaag toch maar geen echte luier te laten dragen." Zei ze, terwijl ze verbaasd naar me keek.

"Ik... Ik wil geen luierbroekje om." Stamelde ik en ik zag Carla's gezicht betrekken.

"Wat wil je dan? Je krijgt geen gewone onderbroek, dus je kunt kiezen: of het luierbroekje aantrekken, of gaan liggen zodat ik je een luier om kan doen." Natuurlijk twijfelde ik niet en met een berustende blik pakte ik snel het luierbroekje aan, voordat Carla zich zou bedenken. Ik duwde mijn voeten er in en trok het voorzichtig omhoog, het elastiek rekte maximaal uit en gleed daarna over mijn bovenbenen, waarna het zich nestelde in mijn lies. Ik voelde de opstaande anti-lekrandjes tegen mijn billen kriebelen, terwijl ik met mijn hand in het broekje gleed om mijn plasser recht te leggen.

Carla ging op het bed zitten en keek me aan.

"Nou vertel, wat is er aan de hand? Waarom doe je zo moeilijk?" Ze stak haar handen naar me uit. Haar stem was weer gedaald en haar kwaadheid leek alweer verdwenen.

"Hij zit zo strak." Zei ik en liep een stukje naar haar toe. Mijn luier kwam binnen bereik van haar handen en ik voelde ze over mijn zij glijden. Aan beide zijden duwde ze tegelijk een vinger onder het elastiek en trok eraan. Ik zakte wat door mijn knieen en gaf haar zo de ruimte om haar vingers langs het elastiek te laten glijden. Haar vingers bereikten mijn lies en daar trok ze nog een keer aan het elastiek.

Ze trok haar vingers terug en ik wachtte op haar oordeel. Carla stond op en legde haar hand op mijn billen.

"Ik kan even kijken of we nog een iets grotere maat voor je hebben, deze broekjes waren natuurlijk voor Saskia bedoeld. Maar als dat niet zo is, zul je het hiermee moeten doen. Wacht maar even met aankleden, ik ben zo terug." Zei ze en opgelucht zag ik hoe ze wegliep. Ik hoopte maar dat ze een grotere maat voor me had, maar gelukkig kwam ze vrij snel alweer terug. Ze had een brede glimlach op haar gezicht en ook het mijne fleurde op.

"Kijk eens, een grotere maar voor meneer." Zei ze en snel trok ik mijn broekluier weer uit, ik pakte de grotere maat van haar aan en stapte er snel in. Dit voelde een stuk beter aan. Het elastiek drukte niet meer zo strak in mijn lies, terwijl het wel nog steeds goed afsloot. Carla zag dat ik gelukkig was en trok me even tegen zich aan.

"Kom, kleed je maar snel aan. Saskia's papa zal zo wel komen om jullie weg te brengen." Ik keek eerst nog even naar Carla.

"Bedankt." Zei ik, maar Carla wuifde het weg.

"Zorg maar dat je hem droog houdt, lieve schat." Zei ze en liet me daarna alleen. Ik kleedde me snel aan en pakte daarna mijn spulletjes bij elkaar. Ik las nog een laatste keer de formules door die ik moest weten voor het tentamen Wiskunde van straks, maar ik had het gevoel alsof het niet nodig was. Ik kende de formules uit mijn hoofd en begreep inmiddels alle oefenvragen die we hadden geoefend. Ik ging met vertrouwen de ochtend tegemoet.

Saskia's vader kwam ons inderdaad ophalen en in de grootste auto waar ik ooit in had gezeten werden we als koningen naar school gebracht. Saskia en ik speelden nog wat ontspannen op de achterbank, waar naast elkaar zaten, maar waar gordels ons een beetje uit elkaar hielden.

We stopten recht voor de school en het was er druk. Ik zag een heleboel klasgenootjes lopen en de meesten keken om naar de auto waar ik uit kwam. Saskia stapte aan de kant van haar vader uit en ze omhelsden elkaar.

"Doe je goed je best?" Vroeg hij.

"'Tuurlijk papa. Tot vanmiddag." Zei ze vrolijk waarna ze haar vader kuste. Ik stond er een ogenblik een beetje afzijdig bij, terwijl ik de vragende blikken van andere kinderen op me gericht voelde. Ik was een beetje zenuwachtig, maar dat was alleen omdat ik bang was dat iedereen zou kunnen zien dat ik een luier droeg. Maar Saskia, en ook Carla, hadden we verzekerd dat dat niet zo was.

Nu stond ik voor het schoolplein, een luierbroekje diep verborgen onder mijn broek. Saskia's vader keek naar me en ik keek een beetje opgelaten terug. Met een kleine beetje afgunst had ik gekeken hoe Saskia omhelsd werd en de liefde en warmte kreeg die ik thuis maar mondjesmaat kreeg. Toch hoopte ik niet dat hij me zou omhelzen en kussen, zoals hij dat bij Saskia had gedaan, maar gelukkig deed hij dat niet. Hij stak een ferme hand uit.

"Mark, ik weet dat je het kunt. Zet hem op, jongen. Succes." Zei hij en schudde mijn hand. Hij lachte naar me en ik voelde me trots. Hij zwaaide nog eenmaal naar ons en stapte toen weer in zijn auto. Hij reed weg en samen stonden we een ogenblik de auto na te kijken, Saskia zwaaide nog na. Daarna draaiden we ons om en liepen we het schoolplein op. Saskia zwaaide naar wat meisjes uit onze klas en ik trots liep ik naast haar. Ik voelde de ogen op me gericht en wist dat iedereen had gezien dat ik samen met Saskia uit de auto was gekomen. Een nieuwe tijd was begonnen, vanaf nu was ik niet meer de stille, verlegen en altijd gepeste jongen. Vanaf nu was ik de vriendin van Saskia en iedereen zou me normaal behandelen. Alle jongens zouden jaloers op me zijn.

We liepen de aula binnen en ik volgde Saskia, ik wilde zo dicht mogelijk bij haar blijven. Ze liep naar een tweetal meisjes. Ze keken op uit hun boeken die ze tot het laatste moment nog wilden bestuderen. Ze lachten naar Saskia en groetten haar, waarna hun ogen zich op mij richten. Voor het moment negeerden ze me nog.

"En? Goed geleerd?" Vroeg Saskia opgewekt, vol zelfvertrouwen dat ze zelf een redelijk hoog cijfer ging halen.

"Ach, misschien. Als ze de goede vragen stellen." Zei Angela, een meisje dat nooit van die hele goed cijfers haalde, en zeker niet voor wiskunde.

"Die sinussen en tangussen zal ik toch nooit begrijpen. Begrijp jij het wel dan?" Vroeg Jessica en Saskia haalde nonchalant haar schouders op.

"Ik denk het wel. Wij hebben de hele week bijles gehad."

"We?" Vroeg Angela.

"Ja, Mark en ik. Mijn vader had een leraar geregeld die ons bijles heeft gegeven." Ik zag hoe Angela en Jessica verbaasd opkeken, en daarna naar mij keken. Ik genoot van de aandacht, ik werd nu eens niet als een buitenbeetje gezien.

"... Mark?" Vroeg Jessica die me nooit aardig had gevonden. Angela negeerde me gewoon en liet me altijd wel met rust, maar voor Jessica was ik het favoriete pispaaltje geweest.

"Ja, hij heeft de hele week bij mij gelogeerd." Zei Saskia, maar voordat de verbazing ze tot een reactie verleidde kwamen er een paar jongens bij ons staan. Een van hen was Hendrik-Jan, de jongen die me eergisteren bijna in mijn luier betrapte. Hij kwam bij ons staan en schoof zelfs recht voor me, zodat ik buiten de kring kwam te staan. Gelukkig begreep Saskia wat hij deed en wendde zich tot mij.

"Mark, wat moet jij halen voor een voldoende op je eindlijst?" Ik schoof naar Saskia toe en duwde Hendrik-Jan een stukje opzij.

"Een 7.8, geloof ik. En dat gaat me lukken." Zei ik en voelde de aandacht op me gericht. Angela draaide zich naar me toe en hield haar boek voor me open.

"Dus jij begrijpt het wel? Hier, wil je hier even naar kijken. Ik snap er geen snars van." Ik geloof dat dit de eerste keer was dat Angela me zomaar aansprak. We zonderden ons een beetje af en ik probeerde haar in drie minuten tijd een bepaalde opgave uit te leggen. Ze stelde mijn hulp op prijs en ik had het idee dat ik haar nog wel aan een iets hoger cijfer kon helpen ook.

Een paar minuten later klonk de bel en liepen we nog druk pratend naar ons lokaal. Ook andere kinderen uit mijn klas leken me niet langer te negeren of te pesten, maar ik vroeg me af voor hoelang dat zou zijn. Alleen Hendrik-Jan keek me regelmatig met een gemene blik aan, en ik was zelfs een beetje bang voor hem. Ik had het gevoel alsof hij niet blij was met mijn nieuwe status, en dat voornamelijk omdat ik nu voortdurend bij Saskia in de buurt was.

Het tentamen verliep goed en na afloop werd ik hartelijk bedankt door Angela. Ze dacht dat ze nu wel een voldoende zou hebben gehaald, en dat voornamelijk door mijn hulp. Ik lachte en voelde me trots. Zelf had ik het tentamen ook goed gemaakt. Bij geen enkele vraag had ik het gevoel dat ik niet wist hoe ik had moeten oplossen. Natuurlijk had ik hier en daar wel wat steekjes laten vallen, maar een acht had ik waarschijnlijk wel gehaald. En dat zou betekenen dat ik ook voor dit vak een voldoende op mijn eindlijst zou hebben.

Ook het tentamen Engels, begin van de middag, verliep goed, maar nu was ik niet zo zeker of ik wel een voldoende op mijn eindlijst zou halen. Saskia was ook opgetogen want ook zij had haar tentamens goed gemaakt. Ze vertelde aan iedereen die het maar wilde horen dat de bijles die we samen hadden gehad, goed gewerkt had.

Om kwart voor drie kwam Saskia's vader ons weer ophalen, en toen hij hoorde dat we onze tentamens goed gemaakt hadden nam hij ons mee naar een terras waar hij ons op een enorme sorbet trakteerde. Daarna gingen we naar huis en belde ik opgewekt mijn moeder op. De rest van de middag en avond speelden we, zonder ons zorgen te maken over de tentamens van morgen.

Om halfnegen lag ik met een dikke katoenen luier om, omsloten door een dunne plastic broek, op bed. Carla kuste me nog en liet me daarna alleen in het donker. Gelukkig had ze me weer een katoenen luier omgedaan. Saskia's vader dacht dat ik me dan meer op mijn gemak zou voelen, aangezien ik de vorige nacht nogal onrustig was geweest. Ik had mijn rust hard genoeg nodig, dus ik had gratie gekregen.

Het katoen van de luier voelde veel beter aan dan het klamme plastic van een wegwerpluier. Natuurlijk schoof ik mijn hand weer in mijn plastic broek en voelde ik mijn plasser groter worden. Het was een prettig gevoel, maar ik wist niet precies wat ik mee aan moest. Het had nog geen echte seksuele betekenis voor me, maar het voelde wel geweldig.

Een kwartiertje later sliep ik vredig in.
Dag 8

De dag begon goed. Saskia maakte me wakker met een kus en een opgewekte glimlach, en mijn luier was droog. We ontbeten in onze pyjamapakken, waarna Carla me hielp met mijn luier. Opgewekt stond ik even later onder de douche en verheugde me op een nieuwe schooldag. Nog nooit had ik zoveel plezier in school gehad als nu. Mijn tentamens verliepen goed, ik werd niet meer gepest en niemand merkte dat ik overdag een luierbroekje droeg.

Carla bracht ons naar school, maar ze zei dat Saskia's vader ons wel weer zou komen ophalen. Hij was benieuwd naar hoe de tentamens waren gegaan en wilde dat zo snel mogelijk weten. Zodra we op het schoolplein waren kwam Angela meteen weer naar me toe. Weer had ze een boek in haar handen en zocht met spoed iemand die haar wat kon uitleggen.

Saskia keek er met een glimlach na en dacht aan het feit dat niemand mij een paar weken geleden enige aandacht zou hebben geschonken. Niemand zou ook gedacht hebben dat ik slim genoeg zou zijn om hun vragen te beantwoorden.

Uit mijn ooghoek zag ik Hendrik-Jan op een afstandje voorbij lopen. Hij lachte gemeen en hij gaf me zelfs een knipoog. Het leek alsof hij iets gemeens in gedachten had en genoot van de voorpret. Ik nam me voor om vandaag extra voorzichtig te zijn, want ik vertrouwde hem niet. Ik wilde hem niet de kans geven mijn nieuwe status te verpestten.

Angela lachte naar me, terwijl ik mijn best deed om haar een paar opgaven uit te leggen. Het leek vergeefse hoop, want ze begreep het nog steeds niet. Een minuutje later klonk de zoemer alweer en een enorme volksverhuizing kwam op gang. De aula liep leeg en een alle gangen stroomden langzaam vol. Groepen kinderen zochten de juiste lokalen op, en langzamerhand werden de gangen weer steeds leger.

Ik zocht een plekje op in de hoek van het lokaal, Saskia kwam naast me zitten. De tafeltjes stonden in zes rijen achter elkaar. Tussen elk tafeltje zat bijna een meter ruimte. Ik legde mijn tas met boeken en etui naast me op de grond en legde drie pennen (twee reserve) voor me op tafel. Vol vertrouwen wachtte ik tot de leraar met de tentamens binnen zou komen. Bijna iedereen zat al klaar en wachtte met spanning.

Hendrik-Jan kwam als laatste binnen, keek rustig het lokaal rond en liep toen tussen de tafeltjes door naar achteren. Hij liep precies tussen mij en Saskia door en weer zag ik dat hij met een gemene glimlach op zijn gezicht naar me keek. Toen hij vlak bij me was boog hij iets naar me toe en fluisterde me heel zachtjes wat toe.

"Baby." Ik keek hem verbouwereerd aan en mijn gezicht vertrok van schaamte. Zweet brak me aan alle kanten uit en toen Hendrik-Jan doorgelopen was keek ik hulpeloos naar Saskia. Ze keek me verbaasd aan en had waarschijnlijk niet gehoord wat Hendrik-Jan gezegd had.

"Wat is er?" Vroeg ze. Ik stond op het punt om in huilen uit te barsten en veegde zo onopvallend mogelijk een traan van mijn wang. Hoe kon hij het weten? Was mijn luierbroekje zichtbaar? Mijn zelfvertrouwen dat juist gisteren zo'n enorme lift had gekregen, leek weer te verdwijnen. Of was het toevallig geweest dat hij me baby noemde? Voordat ik bij Saskia ging logeren kreeg ik ontelbare scheldwoorden naar mijn hoofd, en ik was vast ook wel eens baby genoemd. Ik twijfelde, maar het toeval leek te groot.

Heel onzeker begon ik aan het tentamen en ik probeerde het gebeuren uit mijn hoofd te zetten. De eerste vragen Economie waren moeilijker dan ik dacht, maar toen na een kwartiertje mijn hoofd weer een beetje tot rust kwam, bleek ik een paar kleine foutjes gemaakt te hebben. Ik deed de opgaven nog een tweede keer en de antwoorden leken nu een stuk geloofwaardiger.

Na ruim een uur was ik al klaar met het tentamen en als een van de eerste verliet ik het lokaal. Meteen liep ik naar het toilet, want ik moest nodig plassen. Gelukkig was het toilet leeg, want de dunne wandjes konden het krakende geluid van mijn luierbroekje dat naar beneden getrokken werd, niet verbergen. Heel voorzichtig trok ik even later het luierbroekje ook weer omhoog.

In de aula wachtte ik totdat Saskia klaar zou zijn. Economie was het enige tentamen voor vandaag, dus de rest van de middag waren we vrij. Langzamerhand kwamen mijn klasgenootjes aan, sommige druk pratend over de antwoorden, sommige stilletjes in zichzelf gekeerd. Ons groepje was nu gegroeid tot een stuk of vijftien. Angela stond al naast me vertelde me dat ze het tentamen slecht gemaakt had.

Saskia was nog binnen, toen Hendrik-Jan kwam aangelopen. Hij hield een katoenen tasje met wat boeken nonchalant beet en keek me lachend aan. Ik begon weer te zweten en voelde me ongemakkelijk omdat Saskia niet in de buurt was. Hij kwam steeds dichterbij en ik voelde instinctief aan dat er problemen waren. Ik keek langs hem heen en hoopte dat Saskia nu uit de hal zou komen lopen, maar helaas.

"Hoi baby'tje. Heb je het tentamen goed gemaakt." Hij keek me strak aan en zag mijn gezicht betrekken. Alle ogen waren nu op mij gericht. Ik voelde me ziek en zwak en slikte mijn overtollige speeksel weg. Ik probeerde zelfverzekerd overkomen, rechtte mijn rug en schouders op keek hem aan.

"Je bent zelf een kind, ga weg!" Zei ik zelfverzekerd, maar mijn stem haperde en ik voelde hoe het vocht zich in mijn ooghoeken ophoopte.

"Ik? Een kind?" Riep hij hardop en nog meer ogen richten zich onze kant op. "Ik draag geen luiers!" Mijn hart sloeg over. Dus hij wist het toch! Hendrik-Jan keek me recht in de ogen, maar ik durfde niet meer naar hem te kijken. Angstig keek ik om me heen.

Waar was Saskia? Iedereen stond me aan te gapen, geschrokken, sommigen met een flauwe glimlach om hun mond. Ze stonden in een kring om me heen, ik kon geen kant op. Voorzichtig deed ik een stap achteruit. Ineens voelde ik een stevige hand op mijn bovenarm. Hij kneep.

"Waar ga je heen?" Vroeg Hendrik-Jan. "Draag je nu ook een luier, ik ben wel benieuwd!" Zei hij lachend en zijn blik richtte zich op mijn kruis. Ik rukte me los, probeerde Hendrik-Jan weg te duwen.

"Nee... Ik... Ik draag geen luier, klootzak. Blijf van me af!" Riep ik huilend en probeerde van me af te slaan, maar Hendrik-Jan had me stevig beet. Hij lachte ronduit, anderen keken toe en staken geen vinger naar me uit. Niemand hielp mee, maar gered werd ik ook niet.

"Die meid die bij Saskia in huis woont, die kwam vorige week luiers halen bij de apotheek waar mijn zus werkt. En dat is heel toevallig precies te tijd dat jij daar ging logeren!"

Ik zakte bijna door mijn knieen, kon niet meer staan. Mijn hoofd duizelde van schaamte en hulpeloos keek ik om me heen. Ik zag iedereen kijken met een blik alsof ze het altijd al geweten hadden. Hendrik-Jan keek triomfantelijk om zich heen, hij was degene die dit het eerst wist. Hij was degene die het aan iedereen kon vertellen. Hij voelde zich geweldig. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde hardop.

"Nee!" Een harde stem klonk achter me vandaan, ineens werd het stil. Iedereen keek om naar de spreker. Vlug veegde ik de tranen uit mijn ogen en draaide me om. Door mijn waterige ogen heen zag ik Saskia staan. Haar gezicht was rood van woede.

"Die luiers zijn voor mij!" Zei ze. Mijn mond viel open van verbazing. Alle ogen waren op Saskia gericht. Ze was het meest populaire meisje van de klas. Een meisje dat uiterlijk alles mee leek te hebben, alhoewel ik inmiddels wel beter wist. Ze was verhuist en naar een andere school gegaan omdat ze werd gepest vanwege haar luiers. Het afgelopen half haar had ze zich langzaam aan dat trauma ontworsteld.

En nu? Nu vertelde ze iedereen dat ze luiers droeg, en het was nog een leugen ook. Ze deed het om mij te redden. En het was nog een onzinnige actie ook, niemand zou haar gelogen. Ik was tenslotte die arme sloeber die altijd in oude en vieze kleren naar school kwam. Ik was degene die in de slechtste wijk van de stad woonde, in een huis zo groot als de gemiddelde woonkamer van de andere kinderen. Ik was degene voor wie het enorme schoolgeld door de gemeente werd betaald om kinderen zoals ik ook een kans te geven in de maatschappij.

Hendrik-Jan keek ongeloofwaardig naar Saskia. Hij geloofde het niet, net zoals de rest van mijn klasgenootjes. De gezichten draaiden zich alweer mijn kant op. Ze begrepen de vriendschap tussen mij en Saskia niet, maar ze begrepen wel dat Saskia zich voor mij wilde opofferen. Maar het had geen nut.

Saskia keek me aan. Haar gezicht stond verdrietig. Ik voelde het medelijden die ze met me had, en hulpeloos zocht ze een oplossing. Hoe kon ze iedereen ervan overtuigen dat zij degene was voor wie de luiers bedoeld waren. Ze was er blijkbaar van overtuigd dat het haar reputatie niet zou schaden. Ondanks de luiers zou ze nog steeds een van de populaire meisjes van de klas blijven, ook al zouden de luiers haar natuurlijk wel blijven achtervolgen.

"Ik wil een luier zien! Heb je er een om, Mark?" Hendrik-Jan kwam weer in actie en sprong op me af, hij wilde naar mijn broek grijpen, maar gelukkig kon ik zijn eerste aanval afslaan. Hoelang kon ik dit nog volhouden? Hendrik-Jan was groter en sterker dan ik, en hulp zou ik niet krijgen.

"Nee, blijf van hem af!" Saskia sprong heel dapper tussen ons in, met haar kracht zou ze me niet helpen, maar Saskia gaf niet op.

"Die luiers zijn van mij, ik zal het bewijzen." Zei ze heel gedecideerd en deed daarna een stap achteruit. Onder het toeziend oog van heel mijn klas en nog een aantal toegestroomde nieuwsgierigen trok ze haar hem uit haar broek en trok hem omhoog. Ze duwde met haar andere hand haar broek een stuk naar beneden. De blanke huid van haar buik werd zichtbaar en iedereen keek ontzet.

Vijf grote littekens kliefden de strakke huid, dikke rode strepen over een witte huid. Getuigenissen van de vele operaties die ze had gehad. Littekens in haar ziel.

Hendrik-Jan liet mijn bovenarm los. Zijn arm zakte naar beneden, zijn gezicht trok wit weg. Zijn ogen waren gericht op de buik van Saskia, op de littekens, het witte katoen van het slipje dan onder de broek zichtbaar was. Iedereen kon zien dat Saskia een gewone onderbroek aan had, ik wist niet of dat de bedoeling was, of een gelukkig toeval.

"Tot een half jaar geleden heb ik veel in ziekenhuizen geleden. Ik weet niet eens meer hoeveel keer ik geopereerd ben. Ik... Ik moest luiers dragen. Nu ben ik er gelukkig van af, maar soms... Soms als de pijn terug komt, moet ik medicijnen slikken... En dan moet ik weer luiers dragen." Saskia draaide zich plots om en liet haar tranen de vrije loop. Met zijn allen hoorden we haar snikkend praten.

"Het waren mijn luiers." Ik draaide me naar Saskia toe en liep naar haar toe. Hendrik-Jan gaf me nog een duwtje na en liep toen chagrijnig en verslagen weg.

"Jullie zijn allebei baby's." Zei hij nog. Ik keek hem boos na. Hij had we nogmaals een baby genoemd, maar dat deed me niet zoveel meer. Hij had ook Saskia beledigd, en dat deed me veel meer pijn. Ik weet niet wat er met me gebeurde, maar ik had mezelf ineens niet meer in de hand. Ik moest wraak nemen. Hij had niet alleen mij vernederd, maar vooral Saskia.

Ik liep snel achter hem aan, hij verwachtte me niet. Hij keek strak voor zich uit, richting uitgang. Ik raakte hem vol in de rug, hij werd bijna gelanceerd, struikelde over een paar stoelen en kwam tussen twee tafeltjes op de grond terecht. Hij schreeuwde van pijn en woede en draaide zich naar me om, maar ik zat al boven op me. Ik had het voordeel van de verrassing en met een waas voor mijn ogen sloeg ik hem hard in zijn gezicht. Ik was dan niet sterk, maar sterk genoeg om hem goed pijn te doen.

Weer haalde ik mijn hand naar achteren. Ik wilde hem nogmaals slaan, nog tien keer als het lukte. Uiteindelijk zou ik onderop liggen, nog veel meer klappen krijgen, maar nu nog niet. Beschermend hief hij zijn handen voor zijn gezicht. Mijn tweede slag deed hem al veel minder pijn, maar ik zag de angst in zijn ogen. Het was zijn verdiende loon, hij moest voelen wat hij had aangericht.

Ineens werd ik achterover getrokken. Ik gilde en schreeuwde, probeerde hem nog met mijn voeten te raken. Ik trapte mis. Kruipend schoof hij naar achteren, bij mij vandaan. Ik voelde me sterk, onoverwinnelijk, maar de greep van de concierge was veel te sterk. Hij hield me stevig beet en trok me uit de buurt van Hendrik-Jan.

Ik zag hoe Hendrik-Jan opstond, steunend op een tafel. Een grote rode plek op zijn gezicht, een paar druppels bloed uit zijn lip. Hij hinkelde en wreef over zijn pijnlijke enkel. Ik schrok, had ik dat gedaan? Ik kalmeerde, mijn woede werd angst. Wat ging er gebeuren, ik had hem wel kunnen vermoorden.

Stevig vastgehouden werd ik weggeleid, langs Saskia en langs de rest van mijn klasgenootjes. Ze keken ontzet en leken zelfs bang voor me. Saskia wilde me helpen, maar werd weggeduwd door de concierge. Ontsteld bleef ze achter. Mijn ogen vonden de hare voor een ogenblik, maar ik werd weggeduwd.

Ik zat op een houten krukje in het kleine kantoortje van de concierge, net achter de kantine. In de verte kon ik het geroezemoes horen van de kinderen in de aula. De concierge zei niets tegen me, keek alleen maar naar me. Ik had mijn gezicht in mijn handen gelegd en huilde. Ik hoorde niet hoe hij de directeur belde en wat er gezegd werd. Ik was in mezelf gekeerd en het duurde enkele minuten voordat ik weer een beetje bij zinnen kwam.

Eindelijk kon ik mijn handen voor mijn gezicht vandaan halen. Ze waren nat, mijn hele gezicht was nat. De concierge gaf me een handdoek en ik droogde me af, maar nog steeds liep er regelmatig een dikke traan over mijn wang. Angstig keek ik om me heen. Het was een totaal ongezellig kantoortje, ingericht op functionaliteit, maar misbruikt als opslagruimte, wasruimte en gereedsschapsschuur.

"Nou, vertel maar eens op. Wat is er gebeurd?" Ik keek hem angstig aan. De grote brede schouders van de man die wel bouwvakker had kunnen zijn imponeerden. Achter hem scheen de zon door het raam naar binnen, zodat ik eigenlijk alleen zijn silhouet kon zien.

"Ik..." Ik wist niet hoe ik moest beginnen, wat moest zeggen moest. Ik kon onmogelijk het hele verhaal vertellen, maar was een gedeelte daarvan wel geloofwaardig? Ik wist het niet. Ik draaide mijn hoofd af en keek naar de grond, het verweerde zeil, waar elektriciteitsdraden kriskras over de vloer liepen.

"Nou, vertel op. Ik heb je al tijd genoeg gegeven om erover na te denken." Zei hij geirriteerd. Ik keek hem weer een ogenblik vanuit mijn ooghoeken aan, maar ik zei niets. Ik kon het niet.

De deur ging open. Geschrokken keek ik om. Het was Saskia's vader en hij keek niet blij. Op de achtergrond zag ik Saskia, voorzichtig proberend een blik naar binnen te werpen. Zij keek angstig, ik nog meer. Saskia's vader keek de concierge aan. Ik geloof dat ze elkaar kenden, want ze wisselden een blik van verstandhouding uit en de concierge verliet het kantoor. Hij trok de deur goed achter zich dicht en liet mij achter met de man die er niet voor zou terugdeinzen mij een enorm pak slaag te geven.

"Vertel op! Wat is er gebeurd!" Zijn stem klonk zwaar en kwaad, ik keek hem niet aan, maar begon stotterend aan mijn verhaal. Ik vertelde hoe Hendrik-Jan me een baby had genoemd in het klaslokaal en later weer in de aula. Ik vertelde hoe hij had geprobeerd mijn broek naar beneden te trekken. Ik vertelde ook hoe Saskia me had gered en hoe ik daarna Hendrik-Jan had aangevallen.

Ik was klaar met vertellen en voorzichtig keek ik naar Saskia's vader op. Hij had al die tijd zijn mond gehouden, had me laten uitpraten tot er niets meer te vertellen was. Ze zon verdween achter de wolken en voor het eerst sinds hij op de stoel van de concierge was gaan zitten kon ik de uitdrukking van zijn gezicht lezen. Hij keek boos, woedend, teleurgesteld, ik wist het niet. Zijn gezicht was een mysterie voor me.

Hij keek op me neer. Zijn blik op me gericht. De stilte was pijnlijk, bijna ondragelijk.

"Het is dapper dat je Saskia wilt verdedigen, maar vechten lost niets op. Ik houd niet van vechtersbazen, het zijn domme mensen die hun problemen met hun vuisten proberen op te lossen in plaats van met hun verstand." Hij bleef me strak aankijken en ik voelde wat er komen ging, het was onvermijdelijk.

"Kom hier!" Zei hij streng, zijn gezicht verkrampte. Ik stond op en liep langzaam naar hem toe. Zodra ik binnen zijn bereik was, pakte hij me beet en trok me dichterbij. Hij maakte mijn broek open en trok hem niet zachtzinnig naar beneden. Hij bekeek mijn luierbroekje dat gelukkig nog droog was, en trok dat toen ook naar beneden. Ineens stond ik naakt voor hem.

Met mijn broek en luierbroek op mijn enkels trok hij me in de juiste positie. Hij trok mijn hemd en blouse omhoog en liet me over zijn bovenbenen buigen. Ik rustte met mijn onderbuik op zijn been en voelde hoe mijn billen zich samenknepen van spanning. Ik hoopte boven alles dat de deur gesloten zou blijven, dat er niemand binnen zou komen en me zo zou zien liggen.

De eerste slag raakte me vol. Zijn grote hand sloeg genadeloos op mijn blote billen en ik probeerde niet te gillen. Iedereen zou me dan kunnen horen, misschien zouden ze het slaan zelfs al kunnen horen. Weer werd ik geraakt, een scherpe, stekende pijn deed me kermen, maar het hield niet op. Hij wisselde zijn slagen in tempo en positie af. Ik wist niet waar en wanneer zijn slagen kwamen.

Ik kneep mijn ogen dicht, mijn hele lichaam verkrampte van de pijn. Dit was het meest pijnlijke wat ik ooit had meegemaakt, en niet alleen de lichamelijke pijn telde mee. De vernedering om zo genadeloos te worden geslagen was enorm, stond bijna gelijk aan het openbaar worden van mijn noodzaak om luiers te dragen.

Eindelijk hield hij op. Hij hielp me overeind en trok me tegen zich aan. Heel voorzichtig legde hij zijn hand op mijn vuurrode billen. Zijn andere hand veegde de tranen van mijn wang.

"Laat me dit alsjeblieft nooit meer doen, OK?" Vroeg hij, terwijl hij me hoopvol aankeek. Ik knikte en hoopte dat het inderdaad nooit meer zou gebeuren. Hij liet me los en bukte voor me neer. Heel voorzichtig trok hij mijn luierbroekje omhoog, mijn billen zo min mogelijk belastend. Daarna hielp hij met mijn broek, terwijl ik nog beduusd stilletjes voor me uit keek.

"Kom, fris jezelf even op. Bij de wastafel hangt wel een handdoek om je af te drogen." Hij legde zijn hand op mijn schouder en duwde me zachtjes richting de wastafel. Ik deed wat hij zei en bette mijn gezicht met het koude water. Het friste me op en koelde mijn gezicht. Mijn rood omrandde ogen kwamen tot rust en al gauw waren de tekenen op mijn gezicht verdwenen. Ik droogde mijn gezicht en handen en draaide me om naar Saskia's vader.

"Zullen we gaan." Zei hij en ik knikte. Hij deed de deur open liet me voor hem uit het kantoor uitlopen. We kwamen in het korte gangetje dat uitkwam in de gang naar de aula. Saskia stond te wachten en ik zag de bezorgde blik op haar gezicht. Een klein beetje waggelend liep ik naar haar toe, mijn billen bleven zeer doen, de pijn leek er niet minder te worden.

Heel voorzichtig legde Saskia haar armen om me heen en kuste ze me op mijn wang. Ze trok me tegen zich aan en fluisterde in mijn oren.

"Het spijt me." Ik knikte, het speet mij ook en de pijn in mijn billen zou die spijt nog wel een tijdje levend houden.

Toen we thuis kwamen liep ik meteen door naar mijn kamer. Ik wilde niet teveel mensen om me heen hebben, en met rust gelaten worden. Ik liet me op het bed vallen en drukte mijn gezicht in het kussen. Ik huilde zachtjes en overdacht alle gebeurtenissen. Liggend op mijn buik voelde ik mijn billen het minst, op een licht gloeiend gevoel na, en in deze positie bracht ik een kwartiertje door, totdat ik ineens een hand op mijn schouder voelde.

Ik draaide mijn hoofd en zag dat het Carla was. Met betraande ogen keek ik haar vragend aan.

"Mag ik alsjeblieft naar bed?" Ik wilde mijn knellende kleren uitdoen en met alleen een warme, zachte katoenen luier in bed liggen. Niemand hoefde ik dan onder ogen te komen, ook niet Saskia, voor wie ik een enorm schuldgevoel had. Zij had zich opgeofferd voor mij, en ik voelde me daar helemaal niet prettig bij.

Carla schudde haar hoofd, terwijl ze een traan van mijn wang veegde.

"Ik begrijp best dat je je niet zo lekker voelt, maar je straf is voorbij. Niemand is boos op je, of teleurgesteld. Wat gebeurd is, is gebeurd. Je gaat gewoon met Saskia spelen, misschien dat jullie elkaar een beetje op kunnen fleuren, want ook zij is verdrietig." Carla aaide me over mijn hoofd, maar ik wilde niet van het bed af komen. Ik had nog een tijdje over alles na kunnen denken en ik durfde Saskia niet onder ogen te komen.

"Doet het nog pijn?" Vroeg ze en ik knikte. Heel voorzichtig legde ze haar hand op mijn billen.

"Vanavond voel je er niets meer van, dat beloof ik je." Zei ze troostend en het hielp een klein beetje. Carla hielp me voorzichtig overeind en samen liepen we naar Saskia's kamer. Voor Saskia's kamerdeur bleef ik staan, Carla moest me een zetje geven en sloot daarna de deur achter me. Ik was alleen met Saskia.

Saskia lag op haar bed, ongeveer in dezelfde houding als ik gelegen had. Ze keek naar me om, haar ogen roodomrand door het huilen. Ze kwam overeind en schudde haar haren weer een beetje in model.

"Hendrik-Jan komt vanavond met zijn vader hierheen. Jullie moeten aan elkaar jullie excuses aanbieden." Zei Saskia. "Hij schijnt een flink blauw oog te hebben, en een gekneusde enkel." Ik glimlachte flauw, want ik haatte hem nog steeds. Hij had Saskia's leven door de war gegooid, en ook de mijne. Ik zweeg en bleef stilletjes bij de deur staan.

"Kom, zo erg is het niet." Zei ze, terwijl ze opstond en naar me toe liep. Ze sloeg een arm om mijn schouder heen en kuste me op mijn wang.

"Het is wel erg. Nu weet iedereen dat jij... jij..." Ik durfde het niet te zeggen, maar Saskia begreep het.

"Nou en? Nu weet ik tenminste wie mijn echte vrienden zijn, en wie niet. En Hendrik-Jan is alvast afgevallen." Zei ze met een glimlach.

"Ze zullen je pesten!" Zei ik, maar Saskia schudde haar hoofd.

"Dan pest ik ze gewoon terug! En anders roep ik jou wel en dan rennen ze meteen huilend naar hun moeder." Saskia lachte hardop en ik moest zelfs ook even lachen.

"En niemand weet het van jou luiers, dus er is helemaal niets ergs gebeurd. Ik hoop alleen dat je Hendrik-Jan meer pijn gedaan hebt, dan mijn vader jou." Zei ze en ze gleed even met beide handjes over mijn billen heen. Ik hield me groot.

"Ik... Ik voel niets meer." Zei ik, maar Saskia geloofde me toch niet helemaal. We gingen naast elkaar op het bed zitten en ons humeur werd een stukje beter. We praatten over de tentamens en de gestelde vragen, maar toch kwamen we steeds weer uit op hetzelfde onderwerp.

"Ik haat Hendrik-Jan. Konden we hem maar eens flink terugpakken." Zei Saskia, die probeerde een manier te bedenken om het hem betaald te zetten.

"Was hij maar degene die in bed plaste!" Zei ik, want ik zou hem dan het leven zuur maken. Saskia stootte me aan en met open mond keek ze me aan. Ik zag haar ogen fonkelen en wist dat ze een plannetje had.

"Natuurlijk!" Riep ze hardop lachend uit en ineens drong het tot me door wat ze wilde doen, het waren mijn eigen woorden geweest die haar op het idee hadden gebracht.

"Nee, dat kan niet. Dat is veel te gevaarlijk." Zei ik, maar ik wist dat ik Saskia er met geen mogelijkheid meer van af kon brengen.

"Ach, welnee. Ik doe gewoon wat van dat spul in zijn drinken vanavond."
 
J

JoyceWest

Guest
Heel mooi verhaal. Goed geschreven ook.

Enne dat vervolg zie ik wel zitten. Ik vind het jammer dat het al is afgelopen.
 

Jasper-DL

The cake is a lie... :'(
Echt een leuk verhaal :)
Ik vond het verhaal niet erg voorspelbaar en het had een leuke onverwachtte twist.
Een vervolg zal leuk zijn, alleen dat zal waarschijnlijk niet meer gebeuren :-\
Maar in ieder geval een top verhaal :)
 

luiers:)

Gewaardeerd Lid
Zeer jammer dit is namelijk echt een geweldig verhaal ik kon niet stoppen met lezen ik hoop eigenlijk op een vervolg ongeacht dat de kans hierop klein is
 
Wat een mooi verhaal hop toch ook op een vervolg zeer goed geschreven. Ook inhoudelijk kon het me de hele tijd verbazen met de plotselinge wendingen
 

diaperdrenthe

wees wie je wilt zijn in het leven.
blackdiaper zei:
Wat een mooi verhaal hop toch ook op een vervolg zeer goed geschreven. Ook inhoudelijk kon het me de hele tijd verbazen met de plotselinge wendingen
verhaal is wel meer dan 15 jaar oud zou ik bijna denken, was eerst op een luierverhalen site voordat de verhalen overgenomen waren door deze forum.
 

Guest1732

Superlid
Degene die het verhasl geschreven heeft, dat is Pieter en onder een andere naam hier aanwezig, heeft wel eens te kennen gegeven het geen uitdaging te vinden om verder te gaan met oude verhalen van hem.
Als ik zo vrij mag zijn om dat zo te omschrijven.

Pappie
 
diaperdrenthe zei:
blackdiaper zei:
Wat een mooi verhaal hop toch ook op een vervolg zeer goed geschreven. Ook inhoudelijk kon het me de hele tijd verbazen met de plotselinge wendingen
verhaal is wel meer dan 15 jaar oud zou ik bijna denken, was eerst op een luierverhalen site voordat de verhalen overgenomen waren door deze forum.
dat wist ik niet
 

Januca

Superlid
Ik heb dit verhaal al eens gelezen toen het nog op Pieters' verhalenpagina stond.
het is ronduit gezegd een geweldig verhaal. Ik heb er weer heel erg van genoten.
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
DL_Michel Verhaal Klaar BIJLES FRANS B 4
klein Saskia en Martin s wraak!! 16+ Verhalen 0
Similar threads


Bovenaan