SwirlyPopsicle
Toplid
Het was een rustige zaterdagochtend toen ik besloot om eindelijk iets te doen wat ik al wekenlang in mijn hoofd had. De nieuwsgierigheid naar hoe het zou zijn om met een luier aan een wandeling te maken, bleef als een zachte drang in mijn gedachten hangen. Er was iets in het idee dat me aantrok, maar tegelijkertijd ook afschrikte. Het was niet zozeer de luier zelf die me onzeker maakte – het was het idee dat ik naar buiten zou stappen, tussen mensen, met dat geheime laagje onder mijn kleren. De gedachte dat iemand iets zou kunnen merken, gaf me een onaangenaam gevoel van schaamte. Wat als iemand het zag? Wat als iemand een opmerking maakte?
Ondanks die zorgen bleef de nieuwsgierigheid sterker dan de angst. Het voelde bijna als een persoonlijke uitdaging, een manier om mezelf beter te leren kennen en die ongemakkelijke grenzen op te zoeken. Deze zaterdag zou anders zijn, dat wist ik. Het was niet alleen een test van mijn comfort, maar ook een moment om te zien hoe ik mezelf zou voelen in het publieke oog, terwijl ik een geheimpje met me meedroeg dat alleen ik kende.
De week voorafgaand aan mijn plan had ik zorgvuldig onderzoek gedaan naar een geschikte plek. Het moest een rustige, afgelegen locatie zijn, ergens waar ik kon genieten van de natuur zonder het gevoel te hebben dat ik voortdurend bekeken werd. Na wat zoeken vond ik een grote zandvlakte, omgeven door een dicht bos. Het was perfect: op slechts een half uur rijden van huis en doorgaans niet al te druk. Een ideale plek om deze ervaring voor het eerst te beleven.
De dagen ervoor had ik ook praktische voorbereidingen getroffen. Discrete luiers aangeschaft, zodat het niet te opvallend zou zijn. En met wat geluk had ik nog chili con carne van de vorige avond over. Het leek misschien een vreemde combinatie, maar voor mij was het een manier om mijn normale routine te combineren met iets totaal nieuws. Alles lag klaar: mijn rugzak gevuld met eten, twee blikjes cola voor onderweg, en natuurlijk een schone luier – voor het geval dat. Ik was klaar voor wat aanvoelde als een klein avontuur.
Toen ik eenmaal in de auto stapte en de motor startte, voelde ik een mengeling van opwinding en zenuwen. Na zo'n vijftien minuten rijden drong het plots tot me door: ik had geen schone kleren meegenomen. Wat als er iets misging? Wat als ik iets morste of… meer dan dat? Even overwoog ik om terug te rijden, maar iets in mij wilde niet omkeren. Misschien was het mijn vastberadenheid om dit avontuur door te zetten, of de wens om mezelf te confronteren met dat ongemakkelijke gevoel. Dus reed ik verder.
De rit verloopt soepel, al ben ik lichtelijk gespannen door mijn eigen gedachten. Net wanneer ik me weer wat meer ontspan, kom ik bij een wegafzetting en moet ik een omweg nemen. "Natuurlijk," mompel ik zachtjes in mezelf, bijna lachend om de ironie. Toch voelt het alsof elke kleine tegenslag deel uitmaakt van de ervaring. Na nog een kwartiertje extra rijden, arriveer ik eindelijk bij de parkeerplaats. De plek is net zo rustig als ik me had voorgesteld. Het moment is aangebroken.
Bij het inrijden van de parkeerplaats voel ik een kort moment van rust en spot ik het bord met verschillende wandelroutes. Het is tijd om te beslissen welke weg ik zal nemen. Ik stap uit de auto en loop langzaam richting het bord. De spanning van het moment is er nog steeds, maar ik probeer mezelf te kalmeren door simpelweg na te denken over de wandelopties.
Bijna bij het bord aangekomen, hoor ik het geluid van een andere auto die in mijn richting rijdt. Mijn hart slaat een slag over en mijn adem stokt kort. Ik had gehoopt hier wat langer alleen te zijn, onopgemerkt, zonder vreemde ogen op me gericht. Als ik even over mijn schouder kijk, zie ik een stel dat duidelijk verdwaald lijkt te zijn, zoekend naar een plek om te parkeren. De spanning bouwt zich weer op in mijn borst. Wat als ze te dicht bij komen? Wat als ze iets doorhebben?
Snel schakelt mijn brein om. Ik wuif met mijn arm in de richting van de weg waar ze vandaan komen, en gebaar hen terug te rijden en dan rechtsaf te slaan. Gelukkig volgen ze mijn aanwijzingen zonder te aarzelen. Hun auto verdwijnt langzaam uit het zicht terwijl ze achteruit rijden, en met iedere meter die ze verder weg zijn, voel ik de spanning in mijn lijf afnemen. Dit is mijn moment, zo snel als ik kan, loop ik door naar het bord. Ik moet mijn route kiezen voordat ze naar het bord komen en naast me staan.
Het bord geeft verschillende routes aan, maar mijn ogen blijven hangen op de gele route. Deze volgt voor een groot deel de groene route, maar biedt een handige afkorting van zes kilometer minder. Dat klinkt precies goed voor vandaag – niet te lang, niet te kort. Ik heb mijn keuze gemaakt. Zonder verdere aarzeling sla ik het pad in dat me de bossen in leidt. De gele paaltjes zijn duidelijk te volgen, en terwijl ik de bomen om me heen zie toenemen, voel ik een lichte spanning in mijn maag. Dit is het begin.
Na een klein stukje wandelen kom ik uit op een kleine open plek in het bos. De lage beplanting zorgt voor een gevoel van ruimte, en in het midden van de open plek valt iets bijzonders op: een tak die rechtop staat, zijn topje beschenen door een straal zonlicht die door de bladeren heen breekt. Het is een haast surrealistisch tafereel, iets dat me doet denken aan een scène uit Lord of the Rings. De stilte van de omgeving, gecombineerd met het zachte licht, maakt het moment bijna magisch. Het voelt als een klein verborgen wonder, iets dat je alleen tegenkomt als je echt de tijd neemt om de natuur te verkennen.
Niet lang daarna kom ik bij de eerste kleine klim. De bomen langs het pad hebben hun wortels zo uitgespreid dat ze als natuurlijke treden dienen. Het is fascinerend om te zien hoe de natuur zich op die manier vormt en aanpast. Elke stap omhoog voelt als een klein avontuur, alsof ik langzaam een verborgen wereld betreed.
Bovenaan de klim kom ik aan bij een omheining. Voor mijn neus staat een hek, met een bord dat aangeeft dat huisdieren niet zijn toegestaan. "Is er toch nog een voordeel aan geen huisdieren hebben," denk ik met een klein, maar zwaar gevoel in mijn hart. Aan de andere kant van de omheining strekt een grote zandvlakte zich uit. Laag groeiende beplanting verspreidt zich over het terrein, waardoor ik ver over de vlakte kan kijken. Het uitzicht is wijds en open, en het is werkelijk prachtig om te zien hoe de natuur zich hier uitstrekt. Toch loop ik snel door, wetend dat de temperatuur in de middag zal oplopen tot dertig graden. Met een luier en romper aan onder mijn wijde broek en t-shirt, wil ik niet te lang stil blijven staan.
Bekijk bijlage overzicht zandvlakte-min.jpg
Onderweg spot ik enkele interessante planten, maar helaas ook wat zwerfafval. Ik zucht en buk om het op te rapen, waarna ik het in een apart vakje van mijn rugzak stop. "Wie haalt het in zijn hoofd om dit in een natuurgebied te laten slingeren?" denk ik gefrustreerd. De schoonheid van de natuur zou voor iedereen een reden moeten zijn om deze plekken te respecteren.
Dan zie ik iets blauws in de verte. In een lage boom hangt een voorwerp dat mijn aandacht trekt. Als ik dichterbij kom, herken ik het als een helium ballon, leeggelopen en vastgeknoopt aan een tak. Even voel ik teleurstelling, maar dan bedenk ik me dat het misschien een aandenken is. Het kan haast niet anders dan dat deze plek of ballon voor iemand een bijzondere betekenis had. Bij de ballon sta ik even stil en lucht ik mijn hart in gedachten. De natuur om me heen helpt me om na te denken over alles wat er op dit moment in mijn leven speelt. In stilte loop ik verder en tot mijn verbazing stuit ik op een houten kruis. Het staat daar, als een stille herinnering aan een tragedie uit de Tweede Wereldoorlog. Een persoon is hier gefusilleerd, en terwijl ik naar het kruis staar, vullen de zware gedachten mijn hoofd weer. Met een zwaar hart besluit ik de heuvel op te lopen, op zoek naar een plek om even te pauzeren. Ik zet mijn rugzak neer, pak een blikje cola en neem een slok, terwijl de stilte van de omgeving me langzaam weer tot rust brengt.
Na een tijdje in stilte gezeten te hebben en genietend van mijn drankje, voel ik ineens mijn blaas opspelen. Een moment van ongemak overvalt me terwijl ik besef wat er gaat gebeuren. Alles wat ik tot nu toe had overwogen en voorbereid, komt nu ineens tot een hoogtepunt. Mijn hart slaat sneller terwijl er van alles gebeurt, mijn lichaam neemt het over. Het is een vreemd gevoel van overgave, een mix van opluchting en ongemak, alsof ik een grens heb overschreden die ik zelf had gesteld. Met enige moeite laat ik de inhoud van mijn blaas in mijn luier lopen, en voel de luier heerlijk opzwellen. De stilte van de omgeving en de rustgevende gevoelens van de luier zetten mijn zware gedachten op de achtergrond, en laten me weer helemaal bijkomen.
Bekijk bijlage boven het kruis-min.jpg
Enkele momenten later hoor ik voetstappen in de verte. Het koppel van eerder komt mijn kant op, wandelend over het pad, zonder dat ze me opmerken. Mijn adem stokt even en de spanning keert terug. Het besef dat ik hier zit, midden in de natuur, terwijl zij langs me lopen zonder enige notie van mijn situatie, maakt het moment tegelijkertijd spannend en bevrijdend. Ze passeren me op enkele meters afstand, druk pratend, en ik blijf stil zitten, mijn blik naar de grond gericht.
Ze verdwijnen al snel weer achter de beplanting, en ik laat mijn adem langzaam ontsnappen. Er is iets bevrijdends aan het idee dat niemand iets heeft gemerkt. Een onzichtbare grens is overschreden, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het voelt alsof ik net een test heb doorstaan, één die ik misschien alleen voor mezelf had opgezet, maar die nu achter me ligt. Ik sta langzaam op, veeg wat zand van mijn broek, en besluit verder te wandelen.
Na een stuk over de zandvlakte te hebben gelopen en enkele mooie bloemetjes te hebben bewonderd, kom ik uit op een vrij droge vlakte. De beplanting hier is duidelijk verdord door het hete weer van de afgelopen dagen. De grond lijkt bijna te koken onder mijn voeten, en de lucht voelt droog en onverbiddelijk aan. De vegetatie is verwelkt en bruin, een scherp contrast met het frisse groen van de bossen verderop.
De vlakte heeft een schrale, bijna onherbergzame uitstraling. Elk beetje vocht lijkt te zijn opgeslorpt door de paar overgebleven planten, vergelijkbaar met mijn luier die al mijn vocht absorbeert. De planten staan er dor en uitgedroogd bij. Terwijl ik over de vlakte kijk, voel ik een melancholie. Het is makkelijk je voor te stellen hoe snel een vuurtje hier zou kunnen oplaaien, met het droge gras en de dorre takken die nauwelijks weerstand bieden. Misschien is dit de reden waarom de natuur hier zo bescheiden is, zich aanpassend aan de hitte door het landschap zo min mogelijk brandbaar te maken.
Het is alsof de vlakte een stille strijd voert tegen de elementen, net zoals een luier zijn best doet om al het vocht vast te houden. De leegte ervan raakt me op een onverwachte manier, en het herinneren van de kracht van de natuur, en hoe deze zich aanpast en volhardt, maakt me bewust van de fragiliteit en schoonheid van deze plek. Na een panorama foto, loop ik weer verder.
Bekijk bijlage dorre vlakte-minn.jpg
In de verte zie ik een grote, majestueuze boom, die boven het landschap uitsteekt. Mijn pad lijkt rechtstreeks naar deze boom te leiden, en het is een perfect moment om een foto te maken van onderaf. De enorme takken en bladeren vormen een indrukwekkend contrast tegen de lucht. Terwijl ik mijn telefoon positioneer voor een foto met een dramatische invalshoek, voel ik een opwinding over het vastleggen van dit prachtige tafereel.
Net op het moment dat ik de foto neem, hoor ik plotseling voetstappen achter me. Een lichte paniek stijgt op, en mijn hart begint sneller te kloppen. In een reflex draai ik me om en ga snel van een hurkende positie naar knielend, hopend dat mijn luier minder zichtbaar is. Mijn ademhaling versnelt terwijl ik probeer mijn zenuwen te bedwingen.
Om geen onnodige aandacht te trekken, houd ik mijn telefoon vast en doe ik alsof ik een foto van het pad maak, met de boom in het frame. Terwijl ik mijn ogen snel naar de man richt die langs me af loopt, voel ik een golf van ongemak. Hij groet me vriendelijk, en ik antwoord haastig met een 'Hoi' en een ietwat nerveuze glimlach.
Wanneer mijn brein weer helder is, zie ik dat hij nu in mijn foto frame loopt, een onverwachte toevoeging aan mijn neppe shot. Een ondeugende glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik snel een extra foto neem. Het voelt een beetje als een stiekeme overwinning, een moment van speelse rebelsheid. Niet dat de man het ooit zal zien, maar de gedachte dat ik dit heb vastgelegd in deze situatie, maakt me een beetje opgetogen.
Naarmate hij verder wegloopt, voel ik een diepe opluchting. Het besef dat hij niets heeft gemerkt van mijn situatie doet een zware druk van mijn schouders vallen. Het was allemaal slechts in mijn hoofd, een kwestie van perceptie en angst. De opluchting dat ik ongemerkt ben gebleven en tegelijkertijd dit moment heb kunnen vastleggen, geeft me een gevoel van rust en voldoening. Ik voel me bevrijd van de spanning en kan nu met een opgelucht gevoel verder wandelen, wetende dat het allemaal tussen mijn oren zit.
Voor nu hou ik het hier even bij, als je feedback hebt, hoor ik dat graag!
Ondanks die zorgen bleef de nieuwsgierigheid sterker dan de angst. Het voelde bijna als een persoonlijke uitdaging, een manier om mezelf beter te leren kennen en die ongemakkelijke grenzen op te zoeken. Deze zaterdag zou anders zijn, dat wist ik. Het was niet alleen een test van mijn comfort, maar ook een moment om te zien hoe ik mezelf zou voelen in het publieke oog, terwijl ik een geheimpje met me meedroeg dat alleen ik kende.
De week voorafgaand aan mijn plan had ik zorgvuldig onderzoek gedaan naar een geschikte plek. Het moest een rustige, afgelegen locatie zijn, ergens waar ik kon genieten van de natuur zonder het gevoel te hebben dat ik voortdurend bekeken werd. Na wat zoeken vond ik een grote zandvlakte, omgeven door een dicht bos. Het was perfect: op slechts een half uur rijden van huis en doorgaans niet al te druk. Een ideale plek om deze ervaring voor het eerst te beleven.
De dagen ervoor had ik ook praktische voorbereidingen getroffen. Discrete luiers aangeschaft, zodat het niet te opvallend zou zijn. En met wat geluk had ik nog chili con carne van de vorige avond over. Het leek misschien een vreemde combinatie, maar voor mij was het een manier om mijn normale routine te combineren met iets totaal nieuws. Alles lag klaar: mijn rugzak gevuld met eten, twee blikjes cola voor onderweg, en natuurlijk een schone luier – voor het geval dat. Ik was klaar voor wat aanvoelde als een klein avontuur.
Toen ik eenmaal in de auto stapte en de motor startte, voelde ik een mengeling van opwinding en zenuwen. Na zo'n vijftien minuten rijden drong het plots tot me door: ik had geen schone kleren meegenomen. Wat als er iets misging? Wat als ik iets morste of… meer dan dat? Even overwoog ik om terug te rijden, maar iets in mij wilde niet omkeren. Misschien was het mijn vastberadenheid om dit avontuur door te zetten, of de wens om mezelf te confronteren met dat ongemakkelijke gevoel. Dus reed ik verder.
De rit verloopt soepel, al ben ik lichtelijk gespannen door mijn eigen gedachten. Net wanneer ik me weer wat meer ontspan, kom ik bij een wegafzetting en moet ik een omweg nemen. "Natuurlijk," mompel ik zachtjes in mezelf, bijna lachend om de ironie. Toch voelt het alsof elke kleine tegenslag deel uitmaakt van de ervaring. Na nog een kwartiertje extra rijden, arriveer ik eindelijk bij de parkeerplaats. De plek is net zo rustig als ik me had voorgesteld. Het moment is aangebroken.
Bij het inrijden van de parkeerplaats voel ik een kort moment van rust en spot ik het bord met verschillende wandelroutes. Het is tijd om te beslissen welke weg ik zal nemen. Ik stap uit de auto en loop langzaam richting het bord. De spanning van het moment is er nog steeds, maar ik probeer mezelf te kalmeren door simpelweg na te denken over de wandelopties.
Bijna bij het bord aangekomen, hoor ik het geluid van een andere auto die in mijn richting rijdt. Mijn hart slaat een slag over en mijn adem stokt kort. Ik had gehoopt hier wat langer alleen te zijn, onopgemerkt, zonder vreemde ogen op me gericht. Als ik even over mijn schouder kijk, zie ik een stel dat duidelijk verdwaald lijkt te zijn, zoekend naar een plek om te parkeren. De spanning bouwt zich weer op in mijn borst. Wat als ze te dicht bij komen? Wat als ze iets doorhebben?
Snel schakelt mijn brein om. Ik wuif met mijn arm in de richting van de weg waar ze vandaan komen, en gebaar hen terug te rijden en dan rechtsaf te slaan. Gelukkig volgen ze mijn aanwijzingen zonder te aarzelen. Hun auto verdwijnt langzaam uit het zicht terwijl ze achteruit rijden, en met iedere meter die ze verder weg zijn, voel ik de spanning in mijn lijf afnemen. Dit is mijn moment, zo snel als ik kan, loop ik door naar het bord. Ik moet mijn route kiezen voordat ze naar het bord komen en naast me staan.
Het bord geeft verschillende routes aan, maar mijn ogen blijven hangen op de gele route. Deze volgt voor een groot deel de groene route, maar biedt een handige afkorting van zes kilometer minder. Dat klinkt precies goed voor vandaag – niet te lang, niet te kort. Ik heb mijn keuze gemaakt. Zonder verdere aarzeling sla ik het pad in dat me de bossen in leidt. De gele paaltjes zijn duidelijk te volgen, en terwijl ik de bomen om me heen zie toenemen, voel ik een lichte spanning in mijn maag. Dit is het begin.
Na een klein stukje wandelen kom ik uit op een kleine open plek in het bos. De lage beplanting zorgt voor een gevoel van ruimte, en in het midden van de open plek valt iets bijzonders op: een tak die rechtop staat, zijn topje beschenen door een straal zonlicht die door de bladeren heen breekt. Het is een haast surrealistisch tafereel, iets dat me doet denken aan een scène uit Lord of the Rings. De stilte van de omgeving, gecombineerd met het zachte licht, maakt het moment bijna magisch. Het voelt als een klein verborgen wonder, iets dat je alleen tegenkomt als je echt de tijd neemt om de natuur te verkennen.
Niet lang daarna kom ik bij de eerste kleine klim. De bomen langs het pad hebben hun wortels zo uitgespreid dat ze als natuurlijke treden dienen. Het is fascinerend om te zien hoe de natuur zich op die manier vormt en aanpast. Elke stap omhoog voelt als een klein avontuur, alsof ik langzaam een verborgen wereld betreed.
Bovenaan de klim kom ik aan bij een omheining. Voor mijn neus staat een hek, met een bord dat aangeeft dat huisdieren niet zijn toegestaan. "Is er toch nog een voordeel aan geen huisdieren hebben," denk ik met een klein, maar zwaar gevoel in mijn hart. Aan de andere kant van de omheining strekt een grote zandvlakte zich uit. Laag groeiende beplanting verspreidt zich over het terrein, waardoor ik ver over de vlakte kan kijken. Het uitzicht is wijds en open, en het is werkelijk prachtig om te zien hoe de natuur zich hier uitstrekt. Toch loop ik snel door, wetend dat de temperatuur in de middag zal oplopen tot dertig graden. Met een luier en romper aan onder mijn wijde broek en t-shirt, wil ik niet te lang stil blijven staan.
Bekijk bijlage overzicht zandvlakte-min.jpg
Onderweg spot ik enkele interessante planten, maar helaas ook wat zwerfafval. Ik zucht en buk om het op te rapen, waarna ik het in een apart vakje van mijn rugzak stop. "Wie haalt het in zijn hoofd om dit in een natuurgebied te laten slingeren?" denk ik gefrustreerd. De schoonheid van de natuur zou voor iedereen een reden moeten zijn om deze plekken te respecteren.
Dan zie ik iets blauws in de verte. In een lage boom hangt een voorwerp dat mijn aandacht trekt. Als ik dichterbij kom, herken ik het als een helium ballon, leeggelopen en vastgeknoopt aan een tak. Even voel ik teleurstelling, maar dan bedenk ik me dat het misschien een aandenken is. Het kan haast niet anders dan dat deze plek of ballon voor iemand een bijzondere betekenis had. Bij de ballon sta ik even stil en lucht ik mijn hart in gedachten. De natuur om me heen helpt me om na te denken over alles wat er op dit moment in mijn leven speelt. In stilte loop ik verder en tot mijn verbazing stuit ik op een houten kruis. Het staat daar, als een stille herinnering aan een tragedie uit de Tweede Wereldoorlog. Een persoon is hier gefusilleerd, en terwijl ik naar het kruis staar, vullen de zware gedachten mijn hoofd weer. Met een zwaar hart besluit ik de heuvel op te lopen, op zoek naar een plek om even te pauzeren. Ik zet mijn rugzak neer, pak een blikje cola en neem een slok, terwijl de stilte van de omgeving me langzaam weer tot rust brengt.
Na een tijdje in stilte gezeten te hebben en genietend van mijn drankje, voel ik ineens mijn blaas opspelen. Een moment van ongemak overvalt me terwijl ik besef wat er gaat gebeuren. Alles wat ik tot nu toe had overwogen en voorbereid, komt nu ineens tot een hoogtepunt. Mijn hart slaat sneller terwijl er van alles gebeurt, mijn lichaam neemt het over. Het is een vreemd gevoel van overgave, een mix van opluchting en ongemak, alsof ik een grens heb overschreden die ik zelf had gesteld. Met enige moeite laat ik de inhoud van mijn blaas in mijn luier lopen, en voel de luier heerlijk opzwellen. De stilte van de omgeving en de rustgevende gevoelens van de luier zetten mijn zware gedachten op de achtergrond, en laten me weer helemaal bijkomen.
Bekijk bijlage boven het kruis-min.jpg
Enkele momenten later hoor ik voetstappen in de verte. Het koppel van eerder komt mijn kant op, wandelend over het pad, zonder dat ze me opmerken. Mijn adem stokt even en de spanning keert terug. Het besef dat ik hier zit, midden in de natuur, terwijl zij langs me lopen zonder enige notie van mijn situatie, maakt het moment tegelijkertijd spannend en bevrijdend. Ze passeren me op enkele meters afstand, druk pratend, en ik blijf stil zitten, mijn blik naar de grond gericht.
Ze verdwijnen al snel weer achter de beplanting, en ik laat mijn adem langzaam ontsnappen. Er is iets bevrijdends aan het idee dat niemand iets heeft gemerkt. Een onzichtbare grens is overschreden, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het voelt alsof ik net een test heb doorstaan, één die ik misschien alleen voor mezelf had opgezet, maar die nu achter me ligt. Ik sta langzaam op, veeg wat zand van mijn broek, en besluit verder te wandelen.
Na een stuk over de zandvlakte te hebben gelopen en enkele mooie bloemetjes te hebben bewonderd, kom ik uit op een vrij droge vlakte. De beplanting hier is duidelijk verdord door het hete weer van de afgelopen dagen. De grond lijkt bijna te koken onder mijn voeten, en de lucht voelt droog en onverbiddelijk aan. De vegetatie is verwelkt en bruin, een scherp contrast met het frisse groen van de bossen verderop.
De vlakte heeft een schrale, bijna onherbergzame uitstraling. Elk beetje vocht lijkt te zijn opgeslorpt door de paar overgebleven planten, vergelijkbaar met mijn luier die al mijn vocht absorbeert. De planten staan er dor en uitgedroogd bij. Terwijl ik over de vlakte kijk, voel ik een melancholie. Het is makkelijk je voor te stellen hoe snel een vuurtje hier zou kunnen oplaaien, met het droge gras en de dorre takken die nauwelijks weerstand bieden. Misschien is dit de reden waarom de natuur hier zo bescheiden is, zich aanpassend aan de hitte door het landschap zo min mogelijk brandbaar te maken.
Het is alsof de vlakte een stille strijd voert tegen de elementen, net zoals een luier zijn best doet om al het vocht vast te houden. De leegte ervan raakt me op een onverwachte manier, en het herinneren van de kracht van de natuur, en hoe deze zich aanpast en volhardt, maakt me bewust van de fragiliteit en schoonheid van deze plek. Na een panorama foto, loop ik weer verder.
Bekijk bijlage dorre vlakte-minn.jpg
In de verte zie ik een grote, majestueuze boom, die boven het landschap uitsteekt. Mijn pad lijkt rechtstreeks naar deze boom te leiden, en het is een perfect moment om een foto te maken van onderaf. De enorme takken en bladeren vormen een indrukwekkend contrast tegen de lucht. Terwijl ik mijn telefoon positioneer voor een foto met een dramatische invalshoek, voel ik een opwinding over het vastleggen van dit prachtige tafereel.
Net op het moment dat ik de foto neem, hoor ik plotseling voetstappen achter me. Een lichte paniek stijgt op, en mijn hart begint sneller te kloppen. In een reflex draai ik me om en ga snel van een hurkende positie naar knielend, hopend dat mijn luier minder zichtbaar is. Mijn ademhaling versnelt terwijl ik probeer mijn zenuwen te bedwingen.
Om geen onnodige aandacht te trekken, houd ik mijn telefoon vast en doe ik alsof ik een foto van het pad maak, met de boom in het frame. Terwijl ik mijn ogen snel naar de man richt die langs me af loopt, voel ik een golf van ongemak. Hij groet me vriendelijk, en ik antwoord haastig met een 'Hoi' en een ietwat nerveuze glimlach.
Wanneer mijn brein weer helder is, zie ik dat hij nu in mijn foto frame loopt, een onverwachte toevoeging aan mijn neppe shot. Een ondeugende glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik snel een extra foto neem. Het voelt een beetje als een stiekeme overwinning, een moment van speelse rebelsheid. Niet dat de man het ooit zal zien, maar de gedachte dat ik dit heb vastgelegd in deze situatie, maakt me een beetje opgetogen.
Naarmate hij verder wegloopt, voel ik een diepe opluchting. Het besef dat hij niets heeft gemerkt van mijn situatie doet een zware druk van mijn schouders vallen. Het was allemaal slechts in mijn hoofd, een kwestie van perceptie en angst. De opluchting dat ik ongemerkt ben gebleven en tegelijkertijd dit moment heb kunnen vastleggen, geeft me een gevoel van rust en voldoening. Ik voel me bevrijd van de spanning en kan nu met een opgelucht gevoel verder wandelen, wetende dat het allemaal tussen mijn oren zit.
Voor nu hou ik het hier even bij, als je feedback hebt, hoor ik dat graag!
Laatst bewerkt:
