Brian’s treinreis: of hoe onze vriendschap begon

[Karin_1982]

Brian’s treinreis: of hoe onze vriendschap begon

“Brian, ik waarschuw je. En nu stil.” Ik keek op van mijn boek en zag een vrouw met een jongen en een meisje in haar kielzog de coupe binnenstappen. Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht toen ze merkte, dat ik haar waarschuwende woorden richting de jongen had gehoord. De vrouw ging tegenover me zitten en ik schikte wat in. De jongen ging expres aan de overkant van het gangpad zitten en hij keek naar buiten. Het meisje ging naast mij zitten.

Even keek ik de drie medereizigers aan en verdiepte me toen weer in mijn boek. Als ik me niet vergiste was het moeder, zoon en dochter. De dochter schatte ik een jaar of achttien, de jongen misschien een jaartje jonger. In ieder geval een echte puber. Beetje slungelachtig, nonchalante haardracht met flink wat gel en een houding van “boeiend”. Boeiend werd het.

Een paar minuten later stopte de trein plotseling. Ik keek naar buiten. Ik wist voldoende. De trein stopte vaker op dit punt en ik had het vermoeden dat het nog wel even kon duren. De plotselinge stop maakte de jongen nerveus. “What the … “ het derde woord slikte hij snel in. Zijn moeder had hem al verwijtend aangekeken. “Dit moet echt niet te lang duren” zei de jongen. Zijn zus speelde wat met haar mobieltje en ze schaamde zich zichtbaar voor de opmerkingen van haar broer. Ik keek weer op van mijn boek. Ik merkte iets zenuwachtigs aan de jongen. Alsof hij. Natuurlijk. Dat was het. Zoonlief had hoge nood.

Ik dacht terug aan het moment dat ik was ingestapt. Op de toiletdeur was aangegeven dat het toilet defect was. Dat was voor een moeder met een jong kind aanleiding geweest snel uit te stappen en de coupe een aantal meters verderop te pakken. Maar het defecte toilet had de jongen naast me overvallen. Arme jongen, ik had best medelijden met hem. En het was best een schatje ook nog.

Een kwartier later was de trein misschien honderd meter verder gereden, waar hij nu alweer enkele minuten stilstond. De jongen had wanhopig uit het raam gekeken, maar kon niks zien. Ik besloot me ermee te bemoeien.

“Het kan best even duren. De trein staat hier vaker stil. Vorige week nog bijna een uur.” De jongen keek me verbijsterd aan. Als hij niet zo’n hoge nood had gehad, had hij ongetwijfeld een houding aangenomen van waar bemoei jij je mee, maar nu probeerde hij te glimlachen. “Ik moet vet nodig” biechtte hij op. “Dat merk ik” lachte ik. “Nog even doorbijten.” “Ja, de toilet is kapot, dus ik heb weinig keus he”. “Precies.” “Je had keus genoeg Brian, je had gewoon bij je tante naar het toilet moeten gaan” bemoeide zijn moeder zich ermee. Ze vond kennelijk dat haar zoon het helemaal aan zichzelf te wijten had. Brian trok een boos gezicht.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik, dat Brian af en toe in zijn plasser kneep om de druk wat te verlichten. Dat leidde tot boze blikken van zijn moeder. Opeens was de maat vol voor Brian. Hij trok zijn rugzak open en haalde daar een flesje cola uit. Hij draaide de dop los en liet de inhoud door het geopende raam naar buiten lopen. “Brian ga zitten!” commandeerde zijn moeder. Maar Brian luisterde niet. Hij stond op en ging met de rug naar ons toe staan. Hij deed zijn gulp los. Even later hoorde ik hoe hij in het flesje plaste. Dat was nog best moeilijk, want af en toe hoorde ik dat er wat lekte en hij zijn broek een beetje nat plaste. Zijn moeder had haar hand voor haar mond gedaan. Zijn zus lachte.

Waarschijnlijk was ik de enige die merkte dat Brian’s hoge nood niet alleen uit een volle blaas bestond. Opeens ging zijn rechterhand naar zijn achtwerk. Ik had even daarvoor zijn strakke spijerbroek aan de achterzijde zien opbollen. Ik wist genoeg.

Maar Brian deed of er niks aan de hand was. Het gevulde flesje gooide hij zonder pardon uit het raam en alsof er niks gebeurd was, ging hij zitten. De schade aan de voorzijde van zijn spijerbroek viel mee. Als je niet beter wist, zou je denken dat hij water had geknoeid of had gezweet. “Thuis zwaait er wat vriend” was het enige wat zijn moeder uit kon brengen.

Alsof de machinist had gewacht totdat Brian was uitgeplast, begon de trein weer te rijden. Ondertussen vroeg ik me af, of ik inderdaad de achterkant van de broek van de jongen had zien opbollen. Hij was gewoon gaan zitten en deed alsof hij weer op zijn gemak was. “Ah, dat was even nodig” had hij stoer gezegd en zonder schaamte had hij me aangekeken. De paar natte vlekken nam hij voor lief. Een minuut of wat later, wist ik dat mijn ogen inderdaad hadden waargenomen, wat ik vermoedde. De flauwe geur van poep kwam mijn neusgaten in. Ik keek opzij. Ik merkte duidelijk dat de jongen de schade aan het opnemen was. Ik was benieuwd of zijn zus of moeder iets zouden merken.

De geur van poep werd niet sterker. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het uit de afvalbakken kwam, of dat een reiziger een wind had gelaten. Zo te zien, verdachten moeder en zus Brian niet van een poepbroek. Maar hoe lang dat zou duren?

“Goedemiddag vervoersbewijzen alstublieft.” De conducteur was de coupe binnengekomen. Ik toonde snel mijn ov-kaart. De moeder van Brian pakte haar tasje om naar de kaartjes te zoeken. De conducteur had ondertussen de broek van Brian gezien en wist niet of hij er iets van moest zeggen. Zonder er verder woorden aan vuil te maken controleerde hij de kaartjes. “Zo dadelijk in Zwolle overstappen op de stoptrein” adviseerde de conducteur de moeder. Deze knikte. Toevallig, ik moest ook die trein hebben.

De trein reed Zwolle binnen. Zuslief was al opgestaan en de coupe uitgegaan, gevolgd door haar moeder. Brian was even blijven zitten en liep achter mij de coupe uit. Ik hoorde hem zachtjes “shit oh nee” zeggen. Ik draaide me om. Zonder twijfel stond de jongen nu echt helemaal in zijn broek te poepen. “Gaat het?” vroeg ik. “Ja best” zei hij. Ik bleef expres in het halletje staan, zodat hij mij moest passeren om de trein uit te stappen. Ik had wederom zicht op zijn achtwerk. Nu was het duidelijk zichtbaar. De jongen had een flinke poepbroek. Zo te zien was het een stevige lading die keurig op zijn plaats bleef. Het lekte in ieder geval niet door. De geur was wel sterker geworden. “Ik ga even naar de toiletten” riep hij naar zijn moeder en zus die richting perron 3 liepen. “Als je maar opschiet, de trein vertrekt over twintig minuten.” De jongen keek me aan. “Sorry” zei ik. “Waarvoor?” vroeg de jongen. “Dat ik ervan weet. Je weet wel.” Het gezicht van de jongen kleurde rood. “Hier” zei ik. Ik opende mijn tas en haalde er een luier uit die ik voor noodgevallen altijd bij me had. “Gebruik die maar als onderbroek voor straks.” De jongen keek me verbaasd aan. “Een luier?” fluisterde hij. “Ja, die kun jij wel gebruiken” lachte ik. Verbaasd pakte hij het ding aan en stopte het in zijn rugtas. Hij mompelde nog iets en liep toen naar de toiletten.

Een kwartier later liep hij mij voorbij. Hij glimlachte en zei bedankt. Op het papiertje wat hij me in de hand drukte stond zijn mobiele telefoonnummer.
Ik koos bewust voor een andere coupe. Als ik door het glas van de tussendeur keek, kon ik Brian zien zitten. Ik was benieuwd of hij inderdaad de luier aan had gedaan. Als hij verstandig was wel, want het zou erg koud aanvoelen zonder onderbroek en alleen een spijerbroek. Ondertussen vroeg ik me af, of ik er wel verstandig aan had gedaan mijn luier weg te geven. Als we nog ooit zouden bellen, dan zou ik wat uit te leggen hebben. Van de andere kant, ik had hem er mee geholpen.

Heel toevallig moesten we er op hetzelfde perron uit. Ik liep naar mijn fiets. Even later fietste ik hen voorbij. De moeder mopperde, maar leek wel wat bedaard. Aan de overkant van de weg bleef ik wachten. Ik zag dat ze dezelfde kant opliepen. Brian leek me niet op te merken. Een paar minuten later zag ik ze het witte huis aan de rand van het dorp ingaan. Het zijn de nieuwe bewoners, dacht ik bij mezelf. Een minuutje later ging ik mijn ouderlijk huis binnen, dat schuin tegenover het nieuwe huis van de ouders van Brian stond.

“Dag schat” begroette mijn moeder me vriendelijk. “Hai mam” zei ik. “En alles goed gegaan vandaag?” vroeg ze. “Ja hoor, prima” zei ik. Nonchalant zette ik mijn tas in de hoek neer. Ik schrok toen mijn moeder de tas oppakte en erin keek. Ze keek me aan. “Is het echt goed gegaan?” vroeg mijn moeder nu bezorgd. Ik knikte. Ik wist dondersgoed waar ze heen wilde, maar ik had er geen zin in.

Ik droeg vanaf mijn veertiende af en toe luiers. Eigenlijk van de ene op de andere dag kreeg ik moeite op mijn grote boodschap lang op te houden. Als ik aandrang voelde, moest ik heel snel zijn. Zo niet, dan ging het mis. Een echte oorzaak is nooit gevonden. Gelukkig ging het wel steeds beter en sinds een half jaar waren de ongelukjes echt tot een minimum beperkt. Mijn moeder stond erop dat ik een luier bij me droeg, gewoon uit voorzorg. Het was een hele tijd geleden dat ze voor het laatst had gecontroleerd of ik er nog een bij me had. Maar nu was me dat dus weer overkomen. Ik wist dat ik me op kon maken voor een discussie. Waarschijnlijk vermoedde ze, dat ik weer een ongelukje had gehad. Dat zou betekenen dat ze erop stond dat ik weer een luier aandeed als ik de deur uitging. Het werkelijke verhaal hoefde ik in ieder geval niet te vertellen. Dat was veel te onlogisch. Ik besloos maar af te wachten wat komen ging.

Toen ik de keuen in liep ging mijn moeder voor me staan. “Lief, zeg eens eerlijk, is het mis gegaan vandaag?” Mijn moeder streek door mijn haar en even legde ze een hand op mijn billen om te controleren of ik een luier droeg. Toen dat niet zo bleek te zijn, keek ze me glimlachend aan. Ik antwoordde niet en liep naar mijn kamer.

Wordt vervolgd…

 

[Bobby_DL]

Goed verhaal, leest makkelijk. Wacht op je volgende deel !1

 

[Anomiem12575123672371651]

Bedankt voor wederom een spannend en goed geschreven verhaal!

 

[Karin_1982]

Brian (2): de nieuwe ontmoeting

Ik durfde Brian niet te bellen. Twee keer had ik het nummer ingetoetst op mijn mobieltje, maar ik durfde vervolgens niet op het groene horentje te drukken. Schijterd, dacht ik bij mezelf. Ik moest lachen om de woordspeling. Ik had nog van hem gedroomd. Hij was echt leuk. Iets jonger dan ik, maar ach. Ik studeerde net een jaar aan de hogeschool in Zwolle. Brian zou waarschijnlijk in de 4e of 5e zitten. Maar van welke school eigenlijk? Ik had geen idee. Ik had nog wel gefantaseerd. Over hoe hij zich thuis van zijn luier had ontdaan. Tenminste, als hij deze had aangetrokken. Over de straf die hij had gekregen, als hij die had gekregen tenminste. Ik glimlachte. Ik had wel een passende straf geweten. Ik begon langzaam maar zeker te merken, dat ik verliefd op hem was geworden. Ik moest grinniken bij de gedachte naar de vraag die in de toekomst lag. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Nou, we zaten in de trein en toen. Ik glimlachte. Uiteindelijk durfde ik het aan een sms-je te sturen.
“Ha Brian, zullen we elkaar ontmoeten? X je treinreizigster.”
Pas twee dagen later ontving ik een smsje terug. Ik was op weg van school naar huis. Toen ik het smsje las, bedacht ik me dat de trein het punt voorbij raasde waar ik Brian in de colafles had zien urineren.
“Hallo ??, goed. Snackbar De Trompet, zatermiddag 14.30 uur. B.” Ik glimlachte. Het smsje terug was kort: “Ok”.

Die zaterdagmiddag liep ik zenuwachtig De Trompet binnen. Ik kwam bijna nooit in deze snackbar, die buiten mijn woonwijk is gelegen. Pas toen ik aan een plastic tafeltje had plaatsgenomen, realiseerde ik me dat de snackbar dicht bij de middelbare school lag van het dorp. Waarschijnlijk zat Brian daar op school. Ik keek de snackbar rond. Het was rustig. Ik kende eigenlijk niemand. Ja, de bediende vaag van de lagere school, maar verder niemand. Vreemd, dacht ik. Het dorp is niet zo groot, maar in deze wijk ken ik de mensen dus niet. Toen ik mijn cola bijna op had, zag ik Brian binnenkomen. Hij lachte en ging tegenover me zitten. Hij was erg verlegen.

“Hoi” begon ik. “Hallo, eh?” Stom. Hij kende mijn naam natuurlijk nog niet. “Karin, Karin Engel” antwoordde ik en ik merkte dat ik zijn verlegenheid overnam. “Brian de Roo” antwoordde hij. We moesten beide lachen. “Hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg ik. “Zeventien.” “Jij?” “Achttien.” “Zullen we lopen?”vroeg hij. Ik knikte. Even later liepen we de weilanden in. Het was best koud, maar op de een of andere manier vond ik dat niet onprettig. We praatten over van alles en nog wat. School, vrienden en vriendinnen, familie etc. Brian bleek inderdaad nieuw in het dorp. Kende er niemand. Zijn vader was veel op pad, goede baan. Zijn moeder zorgde voor het huishouden. Best strenge ouders, als ik het goed begreep.

Brian vermeed iedere toespeling op de treinrit. Ik kon het niet laten. “Reis je vaak met de trein?” “Nee, bijna nooit. We waren op bezoek geweest bij een oom en tante van me in Limburg. Mijn moeder heeft geen rijbewijs.” Ik knikte. “En jij?” “Ik studeer ik Zwolle, zoals ik al vertelde. Ik reis op en neer. Woon nog thuis” Hij knikte. “Heb je, je weet wel, echt aangedaan?” vroeg ik. Brian werd rood. Hij schudde ja. “Ik eh. Ik had m’n onderbroek weggegooid. Het was best fris. Dus ik heb mijn billen schoongemaakt en toen dat ding omgedaan. Volgens mij achterstevoren, maar goed. En thuis snel weggegooid. Niemand is erachter gekomen.” Ik knikte. “Nog op je duvel gehad?” Brian keek verbaasd. “Nee joh, waarvoor dan? Pa was het met mij eens. Vond het plassen in de fles een goede oplossing. Beter dat, dan een natte broek. En eh. Het andere. Daar is mijn ma niet achtergekomen. Dankzij jou.” Die laatste woorden sprak hij met vertedering, wat me warm maakte. Opeens zaten we te zoenen.

“Maar vertel eens. Hoe komt het dat jij, zo’n ding, in je tas hebt?” Ik vertelde het verhaal. Brian was heel meelevend. “Heb je er nu een om?” Ik lachte. “Nee hoor, het gaat steeds beter.” “Maar je hebt er wel eentje in je tas zitten?” Ik knikte. “Mag ik het zien?” vroeg hij. Ik opende de tas en liet hem het witte pakje zien. Hij glimlachte. “Mijn redding”. We liepen terug naar de snackbar. “Ga je wel eens uit in de Groene Visser?” vroeg Brian. “Dat is lang geleden” antwoordde ik. “Komen alleen maar..” Ik slikte mijn woorden in. “Alleen kinderen” maakte Brian af. “Zoals ik”. Hij plaagde me. “Zo bedoel ik het niet. Maar ik kwam er vroeger toen ik nog op de middelbare school zat. Maar nu zijn het vooral veel veertien en vijftien jarige. Maar ik vind het prima om er nog eens heen te gaan.” Brian glom. “Zaterdagavond. Ik moet wel vroeg thuis zijn van mijn ma.” Brian keek beduusd. “Om half negen in de bar?” Ik knikte. Ik vond het wel aandoenlijk. Het was een hele schappelijke tijd. Niet wat ik gewend was met vriendinnen in de stad. Dan begonnen we pas rond 23.00 uur. Zou me niks verbazen als Brian dan al thuis moest zijn. Maar ik had er wel zin in.

Die zaterdag waren mijn ouders een avondje naar het theater. Ik vertelde ze met wat oud bekenden naar de Groene Visser te gaan. Ze verbaasden zich erover, dat ik nog naar die tent wilde, maar ze zochten er niks achter. Mijn vader meldde nog dat hij en mama het volgende weekend naar zee gingen. Dan had ze de zaterdag en zondag voor zich alleen. Nu maar hopen dat Brian ook kon.

De avond met Brian was gezellig. Wat ik al verwachtte gebeurde. Een aantal vrienden van Brian waren er ook en zij keurden mij. Ik wist op welke wijze Brian indruk op zijn vriendjes kon maken en pakte hem midden op de dansvloer bewust op zijn bek. Dat leverde veel gejoel op. Brian was het mannetje. De jongen genoot. Maar zoals ik al verwachtte, gebeurde. Om half een moest hij weg. Of hij mij nog naar huis mocht brengen? Tuurlijk dacht ik. Toen realiseerde ik me pas, dat hij nog helemaal niet wist, dat we zowat overburen waren. Maar daar kwam Brian tien minuten later achter. “Ik wist niet..” Maar ik legde mijn hand op zijn mond. We kusten nog en namen afscheid. Het volgende weekend zou hij bij mij blijven.

De zaterdag erop ging de bel. Mijn ouders waren al ruim een uurtje weg. Het zou me niets verbazen als Brian dat in het oog had gehouden. “Hoi”. “Hoi”. Hij had een tas met schone kleren meegenomen en een toilettas. Ik merkte dat hij best zenuwachtig was. Bijna net zo zenuwachtig als in de trein. Toen merkte ik pas, wat Brian van plan was. Ik voelde een tinteling in mijn buik. Ik besloot het spelletje mee te spelen.

“Iets drinken?” vroeg ik. “Cola?” “Ja”. Ik zette een glas cola op de salontafel. Gulzig dronk Brian het op. “Wil je dit echt?” vroeg ik. Brian begreep meteen wat ik bedoelde. Hij knikte en werd een beetje rood. “Maar niet hier.” Ik nam hem mee naar zolder. Daar was mijn eigen hoekje. Ik had er een zitje met luxe banken, een bed en een apart toilet en douche. “Ik eh.” Brian wees naar de wc. “Ga je gang.” Even later hoorde ik hem in de wc plassen. Ik vroeg me af, of hij terug was gekrabbeld. Ondertussen merkte ik, dat ik aandrang kreeg voor een plas. Het maakte we warm van binnen.

Toen Brian even later mijn kamer binnenkwam, keek hij rond. “Ga maar zitten” zei ik en wees hem de luxe bank. Hij schudde zijn hoofd. “Liever iets hards onder mijn kont” zei hij en hij glimlachte. Ik wist voldoende. Ik trok een oude eetkamerstoel dichterbij. Dankbaar ging hij erop zitten. “Wil je een luier aan?” vroeg ik. Brian knikte gretig. “Houd je het nog?” “Ja hoor.” “Oke, nog even rekken dan, zei ik en ik nam het heft in handen.
Ik merkte dat Brian nu hoge nood begon te krijgen. Ik merkte dat ik best opgewonden raakte van de hoge nood van een knappe jongen. Hij had al een paar windjes gelaten en ik had snel het raam opengezet. Hij keek me aan met een vragende blik. “Moet Briantje een poepie doen?” vroeg ik met een stem als een vijfjarige. “Ja” antwoordde hij. “Grote jongens gaan op de wc” zei ik kordaat. “Ik weet niet of ik dat haal” zei hij en hij liet zijn stem wat kinderlijk klinken. Brian speelde mee. Ik stond op en pakte een luier uit mijn voorraadkast. Ik trok Brian van zijn stoel en hielp hem zijn spijerbroek uitdoen. “Snel, snel” riep hij in paniek uit, en even viel hij uit zijn rol. Ik genoot. Hij stroopte zijn onderbroek af. Zijn penis begon al wat hard te worden. Ik vouwde de luier open en Brian stapte erin. Uit zijn tas die hij had meegenomen haalde hij een joggingbroek die hij aantrok. Toen plofte hij snel terug in zijn stoel. Even leek het erop alsof hij het in zijn luier deed, maar dat was niet zo. Hij wilde het nog even ophouden, merkte ik.

Ik ging op bed liggen en wenkte Brian. Hij begreep de hint. Langzaam stond hij op en vleide zich even later naast me neer. Met zijn linkerhand beroerde hij zijn penis. Ik legde mijn rechterhand op de achterzijde van zijn joggingbroek en voelde aan zijn geluiderde billen. Langzaam begon ik te wrijven. “Toe maar” zei ik zachtjes in zijn oor. “Toe dan, net als in de trein, kom op.” Brian haalde diep adem. Hij begon in extase te raken. “Harder wrijven” zei hij uitgelaten. “Harder”. “Oohh”. Brian kwam klaar. Op hetzelfde moment voelde ik de luier krachtig opbollen. Het mij o zo bekende krakende, knisperende geluid klonk in mijn oren. Met een ferme pers had Brian een flinke drol in zijn luier geperst. En nog een. Ik omklemde zijn boodschap en wreef erover. Langzaam begon ik op het achterwerk van Brian te kloppen. Hij genoot. Hij ging op zijn knieën zitten en strekte zijn achterwerk uit. Ik stroopte de joggingbroek af. “Billenkoek” fluisterde Brian. “Geef me billenkoek.” Ik deed wat me gevraagd werd en gaf een paar flinke tikken op zijn geluierde billen. Van genot liet hij zich voorover vallen en beschermde zijn achterwerk toen met zijn handen. Vermoeid vielen we in elkaars armen en we zoenden elkaar.

Nadat we waren bijgekomen, zag ik schaamte in de blik van Brian. Hij leek zelfs tranen in zijn ogen te krijgen. Had hij spijt? Wilde hij dit toch liever niet? Hij stond er nu bij als een ondeugend kind dat voor de zoveelste keer in de broek had gedaan en straf verwachtte. Verlegen wendde Brian zijn blik af. “Ga maar douchen” zei ik en ik merkte dat ook ik tranen in mijn ogen had. Even later hoorde ik hoe hij de inhoud van zijn luier in de wcpot deponeerde. De kraan ging aan.

Na het verschonen ging Brian naar huis. We hadden weinig woorden gewisseld. “Sorry” had hij gezegd toen hij de deur achter zich in het slot gooide. Toen merkte ik pas hoe nodig ik moest plassen en toen was het te laat. Terwijl ik Brian naar zijn huis zag lopen, stond ik in mijn broek te plassen.

Wordt vervolgd…

 

[bla77]

mooi verhaal, ben benieuwd naar meer

 

[jhonny11]

:'( een woord FANTASTISCH!
echt gigantisch goed geschreven en een perfect verhaal
ik wacht met smart op het volgende deel! !1

Groetjes,
Jonathan

 

[Sardonyx]

goed verhaal
kan niet wachten op meer :

 

[Karin_1982]

Brian (3): Brian blijft slapen

Ik zag Brian nu regelmatig. We durfden te bellen en donderdagmiddag was onze vaste ontmoetingsdag. Hij haalde me op van het station, of ik hem van school, althans vanaf De Trompet. Pas een maand na ons avontuur bij mij op zolder, durfden we het erover te hebben. Maar Brian bleef het moeilijk vinden. Hij had zich inderdaad geschaamd en biechtte op dat het eigenlijk te snel was gegaan. Hij had nooit eerder gefantaseerd over luiers. De min of meer verplichte luierdracht van station Zwolle naar huis had zijn gedachten flink op hol doen slaan. Ik stelde hem gerust en zei dat hij het de tijd moest gunnen. Als hij het niet wilde, vond ik het ook prima. Ik vertelde hem over mijn ervaringen. Zoals ik hem al eerder had verteld, droeg ik ze echt omdat ik ze nodig had. Maar ik biechtte wel eerlijk op, dat ik ook wel eens wat had geëxperimenteerd. Dus vertelde ik Brian over de keer in bed, over de dag in het pretpark en mijn genante ervaring in een warenhuis. Maar ik maakte hem ook duidelijk, dat het steeds beter ging met mijn controle en ik aan het afbouwen was. Of ik het samen met hem nog eens zou willen doen, vroeg Brian. Ik wist het niet.

Een paar weken later, het was nu januari, belde Brian me onverwachts op. De dag ervoor, donderdag, had hij nog gezegd dat hij het weekend weg zou zijn, maar dat was veranderd. Of hij zaterdag mocht langskomen en blijven slapen? Ik twijfelde even, omdat mijn ouders misschien uit gingen, maar misschien op het laatste moment van gedachten zouden veranderen. Maar Brian bleek het geen probleem te vinden als hij mijn ouders zou ontmoeten. Tenminste als ik het ook goed vond. Ik drukte hem wel op het hart, dat ik mijn ouders zou vertellen, dat we goed bevriend waren. Een stel, of verkering vond ik nog net wat te ver. Brian vond het prima, al merkte ik aan zijn stem dat hij het toch jammer vond dat hij zich niet als mijn vriend mocht introduceren.

Maar van een introductie kwam het niet nog niet meteen. Mijn ouders hadden besloten toch een hapje te gaan eten. Toen ik Brian’s tas aanpakte, zei ik dat hij niet kon blijven slapen omdat mijn ouders terugkwamen. Hij was wat teleurgesteld, maar stemde in. We spraken wat met elkaar, dronken een wijntje en keken samen tv. Hij was op zijn gemak. Zo te merken, was hij niks van plan. Maar even later zag ik aan Brian, dat hij naar het toilet moest. Onze blikken kruisten elkaar. “Wat is er?” vroeg ik. Hij glimlachte en maakte een hoofdbeweging richting zolder. Ik schudde mijn hoofd. “Mijn ouders komen zo.” Brian dacht na. “Ook op zolder?” Ik slikte. Ik vond het maar niks. Mijn ouders zouden niet zomaar naar boven gaan, maar van de andere kant waren ze ongetwijfeld nieuwsgierig wie die “goede vriend” was. Mijn moeder zou waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid boven op de deur kloppen en vragen of ik hem aan haar en papa wilde voorstellen. De gedachte alleen al, dat Brian op dat moment… Ik schudde mijn hoofd. “Nee joh. Ik doe het niet. Misschien worden we gesnapt.” Het leek wel of de wijntjes Brian’s gevoel voor gene en remming hadden doen verdwijnen. Hij keek me ondeugend aan en wipte even van de bank. Of hij het speelde of echt nodig moest, wist ik niet, maar zijn bewegingen deden vermoeden of hij elk ogenblik in zijn broek zou doen. “Brian alsjeblief, vanavond niet. Oke?” Hij liep naar me toe en kuste me. “Waarom niet?” zei hij met een zwoele stem. “Ik wil het niet. Het is bijna half elf, mijn ouders zullen zo thuiskomen van het etentje.” “We kunnen naar mij thuis gaan.” Ik schudde van nee. Ik wilde dit niet, niet vanavond in ieder geval.

“Kom op, ga maar gewoon naar de wc en dan drinken we nog iets.” Brian lachte ondeugend. Hij vond het kennelijk maar wat spannend dat ik hem op andere gedachten probeerde te brengen. “Nee hoor, ik vind het te gênant om op een ander te gaan kakken. Wat moeten je ouders wel niet van me denken? Als je niet mee wil werken, hou ik het wel op, dat hoop ik tenminste.” Ik zuchtte. “Dat help ik je inderdaad hopen.” Nog geen minuut later hoorde ik de deur opengaan. Mijn ouders kwamen eraan. Brian leek even te schrikken. “Ik stel je zo voor” stelde ik hem gerust.

De ontmoeting met mijn ouders verliep goed. Brian was alles behalve verlegen en knoopte al snel een gesprek aan met mijn vader over auto’s en voetbal. Hij leek in ieder geval geen hoge nood meer te hebben en hij viel in de smaak. Een half uurtje later besloten mijn ouders naar bed te gaan. Mijn vader vroeg of hij Brian naar huis moest brengen, maar Brian antwoordde dat hij schuin tegenover woonde. Mijn vader leek dit antwoord te verbazen. Ik besefte dat hij hetzelfde dacht als ik een maand of twee geleden. Het zijn de nieuwe bewoners. Maar dan is hij toch geen oude bekende van Karin? , hoorde ik hem denken. Toen mijn ouders op bed lagen en Brian besefte dat het voor vanavond over was, besloot hij te gaan. Hij nam zijn tas en zei gedag.

Ik was mijn tanden aan het poetsen, toen ik een smsje kreeg. Brian. “Geen sleutel. Ik kom terug.” Ik zuchtte. Ik ving Brian op bij de achterdeur. Hij zei dat hij geen sleutel had en niet durfde aan te bellen. Zijn ouders sliepen en zijn zus was bij een vriendin. Brian zei dat hij zijn ouders had verteld dat hij bij een vriend zou slapen. Ik schudde mijn hoofd. “Je kunt het bed op zolder gebruiken” zei ik. “En jij dan?” vroeg Brian verbaasd. “Ik slaap gewoon in mijn eigen bed. De zolderkamer gebruik ik alleen om vrienden te ontvangen, ik heb ook nog een gewone slaapkamer” zei ik lachend. Hij knikte verlegen. “Mag ik…” “Nee, we slapen apart.” Brian wreef zenuwachtig over zijn neus. “Ik bedoel, mag ik een…” Ik slikte. “Je weet waar ze liggen, maar ik heb er geen zin in Brian. En zorg alsjeblieft dat je het netjes houdt.” Brian knikte. “Ik kom zo nog wel even boven” zei ik.

Mijn ouders sliepen nog niet en ik vertelde dat Brian bleef slapen. Ze gaven geen commentaar, maar uit hun lichaamstaal maakte ik op dat ze zoiets al hadden vermoed. Toen ik benadrukte dat hij op zolder sliep en ik op mijn eigen kamer glimlachten ze en wensten mij goede nacht. Ik klopte op de zolderdeur. “Binnen” zei Brian. Hij had zich al uitgekleed. De pyjama die hij aanhad vond ik echt schattig en ik schoot in de lach. Brian werd verlegen. Aan zijn kont te zien, had hij de voorraadkast nog niet durven openen. Wel merkte ik dat Brian een wind had gelaten en demonstratief zette ik het raam open. “Trek je er een aan, of niet?” vroeg ik nu en mijn vraag klonk dwingender dan ik had bedoeld. “Eh.” Ik snapte het niet meer. Brian tilde zijn rechterbeen op en zette deze toen krampachtig over zijn linkerbeen. Ik zag dat hij zijn spieren aanspande. Zijn hoofd werd rood en zijn rechterhand verdween naar zijn achterwerk. Ik werd nu rood van plaatsvervangende schaamte. Ik besloot er niks van te zeggen en trok de lade van de voorraadkast open. Ik nam er een luier uit en legde deze op bed. Brian was blijven staan, als vastgenageld. De kou die door het open raam naar binnen kwam, deed hem rillen. “Maak maar dicht hoor” zei ik. Even aarzelde Brian, maar toen draaide hij zich om en sloot het raam. De pyjamabroek zat te los om de billen van Brian om te kunnen vaststellen of hij het in zijn broek had gedaan. “Zal ik helpen?” vroeg ik. Brian schudde zijn hoofd. “Nou, dan ga ik maar. Welterusten. Tot morgen.” “Welterusten”. Brian verroerde zich niet en keek me na. Ik sloot de deur en liep de trap af. De trap kraakte. Na vier passen naar beneden, liep ik de trap weer op. Brian zou ongetwijfeld hebben geluisterd en denken dat ik de trap af ben. Ondertussen sloop ik terug naar de deur van de zolderkamer. Ik ging op mijn hurken zitten en kon door het kleine gaatje in het kozijn naar binnen kijken.

Brian was op zijn hurken gegaan en keek in de richting van de deur. Ik zag dat hij aan het persen was. Zijn rechterhand hield hij onder zijn billen en met zijn linkerhand hield hij de bedrand vast. De luier zag ik nog op bed liggen. Mijn hart ging tekeer. Hij durfde wel! Zat daar uitgebreid in zijn broek te poepen. Ik zag hoe hij zijn grote boodschap betaste. Hij stond voorzichtig op en hij trok zijn onderbroek en pyjamabroek strak. Hij zette twee voorzichtige passen en ging toen op de vloer liggen, op zijn rug. Zijn billen probeerde hij van de vloer te houden. Al liggend betaste hij zijn lading opnieuw en met zijn andere hand beroerde hij zijn penis. Brian zorgde er zorgvuldig voor, dat hij zijn lading niet plette. Hij stond voorzichtig op en liep naar de toiletruimte. Mijn hart bonsde. Een minuut later lag ik in mijn eigen bed. Ik had een besluit genomen. De volgende keer zou ik meedoen.

Wordt vervolgd…

 

[jhonny11]

he,

ik ruik talent
ga zo door karin!
leest echt heel goed, sterk verhaal!
Toppie!

groetjes,
Jonathan

 

[ggijzen]

haha, prachtig verhaal

ga zo door !1

luierknul

 

[Karin_1982]

Brian (4): de ontdekking

De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker. Ik douchte me snel en kleedde me aan. Ik hoorde mijn ouders beneden aan het ontbijt. Ik bleef even luisteren. Zo te horen was Brian nog niet aangeschoven. Ik liep naar zolder. Even bleef ik aan de deur luisteren. Ik hoorde het gekletter van stromend water. Brian was zich aan het douchen. Ik besloot om naar beneden te gaan.

Ik merkte dat mijn ouders wat beduusd waren. Op een of andere manier wilden ze beide veel vragen stellen over Brian, maar dat gebeurde niet. Totdat mijn blik die van mijn moeder kruiste. “Ken je hem van therapie?” vroeg ze opeens. Ik was als door een wesp gestoken. Therapie? Hoe kwam mama daar nu bij. Ik wilde helemaal niet over dat onderwerp praten. Ik had het verdrongen, maar het kwam weer boven. Therapie. Ik was tussen mijn veertiende en vijftiende enkele maanden onder behandeling geweest om te kijken of de controle verbeterd kon worden. Ik was blij toen het erop zat. Het resultaat was nul, maar ik was er in ieder geval van af. Al die stomme vragen en testjes. Je werd als een kleuter behandeld soms. En ik dacht terug aan twee praatsessies waar ik andere kinderen had ontmoet. Mijn moeder had me op de dag van de tweede sessie opgehaald en wat andere kinderen gezien. Daar doelde ze nu op.

Ik schudde mijn hoofd. Mijn moeder keek mijn vader aan. “Gisteren teveel gedronken dan?” vervolgde mijn vader, alsof het een logische vervolgvraag was. Ik snapte de vragen niet. Mijn ouders merkten dat. “Ik heb vanochtend op zolder tandpasta gepakt, want die was op.” Mijn moeder liet even een stilte vallen. “Op de verwarming lag een onderbroekje. Van Brian, neem ik aan. Hij heeft hem keurig uitgespoeld, maar…” Mijn moeder liet weer een stilte vallen. Ik werd rood. “hij heeft er een ongelukje in gehad.” Ik keek mijn moeder aan. “Ik heb gewoon op mijn eigen kamer geslapen. Ik weet niet wat Brian heeft gedaan” Daarmee was voor mij de kous af. Wat mijn ouders precies dachten, wist ik niet. Ik wist niet eens of ik dit tegen Brian moest vertellen.

Na het ontbijt maakten we een wandeling. “Maar lekker geslapen dus?” vroeg ik. “Heerlijk. Wat is er?” vroeg Brian, toen hij mij geheimzinnig zag wegkijken. “Niks”. Ik besloot Brian op de proef te stellen. “Waren het gisteren alleen windjes?” begon ik. Brian keek schalks. “Als je was gebleven, had je het geweten” zei hij. Brian wist natuurlijk niks van mijn observaties. “Maar je luier heb ik keurig teruggelegd in je lade.” We gingen op een bankje zitten en keken uit over het veenlandschap. “Wat kwam je vanmorgen eigenlijk doen?” Ik keek Brian verschrikt aan. “Hoezo?” Hij lachte. “Haha. Vanmorgen op de badkamer. Ik hoorde de la van het kastje open en dicht gaan en toen was je vrij snel weg.” “Dat was ik niet. Dat was mijn moeder. De tandpasta was op.” Ik zag Brian verbleken. “Maar, maar je zei dat…” “Normaal komt er inderdaad niemand, maar nu toevallig wel.” Brian probeerde zich te herpakken. Ik besloot niks te zeggen. Ik wist dondersgoed dat hij maar aan één ding dacht: de uitgespoelde onderbroek op de verwarming.

Mijn ouders kwamen niet meer terug op de ontdekking op zolder. Mijn moeder zou er zeker nog eens over beginnen, daarvan was ik overtuigd. Mijn ouders waren boven verwachting enthousiast over Brian. Spontaan, vriendelijk, een leuke jongen. En een jaartje jonger, ach dat gaf niet.

De week erop bracht mijn moeder, we waren samen thuis, het onderwerp op Brian. Of hij wist van mijn probleempje. Ik loog, dat hij bij toeval de luiervoorraad had ontdekt en ik het toen heb verteld. “Was dat voor of na zijn overnachting van vorige week?” Tja, ik had die vraag kunnen verwachten. “Mam, toe ik wil het hier liever niet over hebben.” Mijn moeder zweeg even. “Als je maar weet, dat als hij ook moeite heeft met, nou ja je weet wel, ik het wil weten. Ik zal er heel discreet mee omgaan. Maar ik wil geen vieze broeken zien.”

“Brian?” “Mmm”. Brian was verdiept in zijn leerboek Geschiedenis en lag op mijn zolderbed. “Weet je nog toen er iemand de badkamer hier binnenkwam?” Brian keek op en knikte. “Je moeder toch?” Ik knikte. “Brian. Ze heeft. Ze heeft je onderbroek gezien.” Brian schrok zichtbaar. Hij zuchtte diep. Uit boosheid gooide hij zijn geschiedenisboek weg en draaide zich op zijn rug. Met gebalde vuisten trommelde hij op de dekens. “Ik wist het, ik wist het. Stom, stom stom.” Ik slikte. Zo te merken had hij al een vermoeden gehad en gaf hij zichzelf de schuld. Ik merkte dat hij een verhaal bedacht. Hij ging zitten en keek me aan. “Luister. Ik had een ongelukje. Ik was gewoon te laat. Toen je de zolder had verlaten ben ik naar de wc gelopen, maar ik hield het niet meer op. Ik heb toen mijn onderbroek uitgewassen en te drogen gelegd. Ze zal echt niets vermoeden.” Brian leek te wachten op mijn reactie. Het feit dat hij loog over het ongelukje vond ik op dit moment nog niet zo erg. “Nee Brian, ze weet dat je in je broek hebt gepoept. Ze is niet gek. Hoe denk je dat ze het vroeger bij mij heeft ontdekt? Bijna op die manier. Vochtige, maar op het oog schone onderbroekjes in de wasmand. Overdreven ruikend naar zeep. Neem van mij aan dat mijn ouders weten van je ongelukje. Ze hebben zelfs gevraagd of ik je van therapie ken.” Brian slikte. “En nu?” “Nu niks. Mama gaat er heel discreet mee om. Je kunt kiezen. Of je zorgt, dat het bij dit ene ongelukje blijft, of je neemt je voor dat je hetzelfde probleem hebt als ik. In dat geval zullen mijn ouders er niet raar van opkijken als je een luier draagt.” Brian zuchtte. “Moet ik echt kiezen?” “Nu nog niet hoor.” Ik kuste hem. “Maar nog een vieze broek, brengt je in de problemen.” Brian zweeg.

Een paar weken later stonden mijn ouders erop dat Brian mee zou gaan voor een lange wandeling op de hei. Ze zagen ons vaak wandelen en dachten dat Brian het fijn zou vinden. Hij stemde in, maar meer uit beleefdheid. Die zondagmorgen reden we erheen. Het was een autorit van ongeveer een uur. De wandeling deed ons goed. De pannenkoeken en de koffie lieten we ons goed smaken. Voordat we terugreden vroeg mijn moeder of ik dacht aan mijn voorzorgsmaatregelen. Ik slikte. Ik wiste dat ze gelijk had. Mijn stoelgang was wat onregelmatig de laatste dagen en ik had vandaag nog niet hoeven drukken. De pannenkoeken en koffie in combinatie met een lange autorit zouden problemen kunnen geven. Ik trok me even terug in de toiletten van het pannenkoekenhuis.

Op de parkeerplaats zag ik de vragende blik van mijn moeder. Ik wist meteen wat ze bedoelde, maar maakte haar duidelijk dat Brian niet hoefde. Tenminste, dat hoopte ik maar voor hem. De terugweg begon vlot, maar toen we de snelweg afgingen en de provinciale weg op draaiden, begon het verkeer tegen te zitten. We kamen in een file terecht. Ik merkte dat de koffie begon te werken en baalde ervan dat ik er niet aan had gedacht nog te plassen. Ik vond het plassen in de luier maar vervelend. Ik droeg die dingen per slot van rekening alleen omdat ik wel eens moeite had mijn grote boodschap op te houden, niet voor mijn plas. Niet dat iemand het zou merken als ik erin zou plassen, maar helemaal prettig voelde ik me er niet bij. Ik besloot het dan ook maar op te houden.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Brian ook moest. Hij had al even een grimas getrokken en kort aan zde voorzijde van zijn broek gevoeld. Ik keek naar buiten. Geen afrit te ontdekken. En hier de weg af zou gevaarlijk zijn. Dat deed haar vader niet. Zeker niet omdat het tegemoetkomend verkeer nog wel gewoon voorbijraasde. Mijn moeder had het vanuit de spiegel ook gemerkt. “Moet je een plas doen Brian”, vroeg ze bezorgd. Het was best een genante vraag voor een zeventienjarige jongen, maar de manier waarop mama het zei kwam het gelukkig niet zo over. “Eh, ja eigenlijk best nodig mevrouw.”Mijn vader mengde zich in het gesprek. “Kun je het nog even ophouden, ik kan hier niet van de weg.” “Ik heb geen keus” zei Brian.

Er bleek geen beweging in te zitten. De auto stond nog steeds op dezelfde plek stil en Brian had nu echt hoge nood. “Sorry, maar ik hou het niet langer meer.” Mijn moeder reageerde kordaat. Uit de rugtas die ze bij zich had pakte ze een luier. Ik had al het vermoeden, dat mama er eentje bij zich zou hebben, voor het geval ik de mijne was vergeten. “Hier” zei ze. Brian nam het ding aan. Hij speelde verbaasdheid. “Karin zal je wel hebben verteld over haar probleempje. Trek hem maar aan. Onder de stoel ligt een deken, dat geeft wat privacy.” Brian knikte. We keken elkaar even aan. Hij trok het deken over zich heen en begon toen zijn spijerbroek en onderbroek uit te doen. Dat ging nog niet zo gemakkelijk, maar hij kreeg het voor elkaar. De luier kreeg hij vrij gemakkelijk aan. “Doe hem stevig dicht om lekken te voorkomen” adviseerde mijn moeder. Brian controleerde gedwee de platstrips. Hij trok zo goed en zo kwaad het ging zijn spijerbroek weer aan. Aan zijn gezicht te zien, bleef hij proberen om zijn plas op te houden. Mijn moeder merkte dat ook. “Toe maar jongen, je hebt niet voor niets een luier aan. Daar zijn ze voor. Er zal echt niemand achterkomen.” Brian slikte. “Het voelt een beetje vreemd.” Ik keek Brian giftig aan. Hoezo vreemd, hij doet net alsof het de eerste keer is, bedacht ik me. Brian keek de andere kant op. “Dat went wel”, zei mijn moeder. Toen ze merkte dat hij het nog steeds niet durfde, zette ze de radio aan. Dat had Brian nodig. De rockmuziek overstemde hij sissende geluid van de vollopende luier. Ik deed mee.

“Shit.” Brian hield zijn hand voor zijn mond. Maar we snapten wat hij bedoelde. Toen we de straat inreden, zagen we de moeder van Brian bij ons voor de deur staan. Brian werd rood en leek tranen in zijn ogen te krijgen. Papa reageerde kordaat. In plaats van meteen de parkeerplaats op te draaien, nam hij een blokje om. Die tijd kon Brian benutten om zijn spijerbroek met veel pijn en moeite dicht te doen. Toen we eenmaal hadden geparkeerd, was de moeder van Brian dichterbij gekomen. Ze stelde zich voor en maakte een babbeltje. Brian kon ondertussen ontkomen en met een smoes ging hij alvast naar huis. Of zijn moeder het was opgevallen, wist ik niet. Ik ging snel naar binnen, ontdeed me van mijn natte luier en ging als een brave meid op de wc drukken. Het smsje van Brian was duidelijk. “Vet bedankt. Tot donderdag.”

Wordt vervolgd…

 

[qawsedrf]

mooi verhaal lees graag verder.

 

[LuierTie]

Ja erg goed.

 

[Karin_1982]

Brian (5): belofte maakt schuld

Het was de dag van Brians achttiende verjaardag dat ik de ouders en zus van Brian ontmoette. Tenminste, als de ontmoeting in de trein en op de parkeerplaats niet worden meegerekend. Inmiddels ware we ook voor de buitenwacht vriend en vriendin. Ik was uitgenodigde voor zowel de middag als de avond. ’s Middags kon ik kennismaken met de familie van Brian, ’s avonds met zijn vrienden. Ik verheugde me er niet echt op. Alleen de beste vriend van Brian had een vriendin en het was niet zeker of zij meekwam. En ik had eigenlijk geen zin in een mannenavond, of eerder jongensavond, want Brian was de oudste van het stel op zijn beste vriend na die negentien was.

De middag was best gezellig. De moeder van Brian had lekkere hapjes op tafel gezet. Zijn zus was een plezierig meisje, dat veertien bleek te zijn. Ik had haar ouder geschat in de trein. De weken voor zijn verjaardag hadden we ons hoofd gebroken over de vraag of Brian eerlijk moest vertellen dat ik het meisje uit de trein was. De ontmoeting op de parkeerplaats was een testcase geweest. Brian had zijn moeder er niet over gehoord. Hij besloot erop te gokken dat zijn zusje het ook niet zou merken. Ik moest wel beloven glashard te ontkennen, als zij er toch naar zou vragen. Ik vond het eigenlijk niks, maar stemde in. Ik verbond er wel een voorwaarde aan. Als ik erover zou moeten liegen, zou ik dat doen. Maar dan moest Brian beloven zijn grenzen te verleggen: hij zou met mij moeten gaan winkelen in een stad van zijn keuze. En, vanzelfsprekend, hij zou een luier moeten dragen net zolang tot hij nodig verschoond zou moeten woorden. Met een grijns had hij ingestemd. Of hij zijn kansen goed inschatte, of hij het een spannende deal vond, wist ik niet zo snel.

De middag verliep gezellig. Brians moeder nodigde me uit te blijven eten, maar ik sloeg het aanbod af. Mijn ouders wilden me nog graag even zien, voordat ik ’s avonds weer naar Brian zou gaan. Ik nam afscheid en beloofde tegen negen uur terug te zijn.

De hapjes hadden me een beetje misselijk gemaakt. Gewoon omdat ik te veel had gegeten, want ze waren van prima kwaliteit. Ik at thuis weinig. Ik voelde mijn maag rommelen en probeerde het ritme van mijn stoelgang voor de geest te halen. Ik baalde van het resultaat. Ik had vandaag nog niet hoeven drukken. Het onregelmatige eten en het onbekende voedsel van die middag voorspelde niet veel goeds voor me. De kans was groot dat ik onverwacht aandrang zou krijgen en het dan niet meer lang zou kunnen ophouden. Ik zou in principe op tijd het toilet bij Brian thuis halen. Maar als zijn vrienden flink begonnen te drinken zou het toilet wel eens regelmatig bezet kunnen zijn. Dat zou vervelend kunnen worden. Maar een luier aantrekken? Dan zou ik een andere kledingkeuze moeten maken. En dat terwijl ik een sexy jurkje op het oog had. Ik durfde het er niet op te gokken. Ik koos voor de veilige weg.

Ik had Brian ingelicht over mijn keuze en hij was heel begripvol. Ik merkte dat het hem zelfs opwond. Ik realiseerde me, dat dit de eerste keer was dat ik in zijn bijzijn een luier droeg, terwijl hij ervan wist. De laatste keer in de auto wist Brian van niks. En ook op een donderdagmiddag een paar maanden geleden, had hij niks gemerkt. Brian betaste mijn billen. Ik glimlachte. “Heb je er wel een aan?” Ik glimlachte. “Het is een hele dunne variant, die valt niet zo op.” “Die wil ik ook wel eens proberen.” “Dat komt wel.”

Om negen uur waren er nog niet veel van zijn vrienden. Degene die er waren, waren wat verlegen en spraken enkel met elkaar. Dat was voor de zus van Brian reden om met mij wat te kletsen. Brian was niet ver weg en kon ons horen. De vraag viel plotseling. “Volgens mij heb ik jou eerder gezien” zei ze opeens. Brian was meteen een en al oor. “Brian, weet je nog die treinreis?” Brian deed of hij van niks wist. “He?” Ik besloot er meteen vol voor te gaan om Brian aan zijn belofte te houden. “In de trein? Nee hoor, sinds ik mijn rijbewijs heb reis ik niet meer met de trein. Dat is misschien een half jaar geleden.” De zus van Brian leek te rekenen. “Mmm, nou dan ben je het niet geweest. Je lijkt er wel op.” Ik reageerde niet en Brians zus ging over op een ander onderwerp. Brian knipoogde naar me. Ik glimlachte. Ook hij wist het. Onze afspraak stond.

De avond kabbelde voort. Uiteindelijk werd het nog best gezellig. Na wat biertjes waren Brians vrienden iets losser en de meesten bleken humor te hebben. De stoerigheid uit de kroeg van enkele maanden geleden hadden ze afgeschud. Ik voelde me er echt bijhoren. Om iets voor elf uur merkte ik dat ik aandrang kreeg. Ik verliet de woonkamer en gebruikte het toilet boven. Ik haalde opgelucht adem. De luier had ik niet nodig en deed ik af. Uit mijn tasje pakte in mijn onderbroekje en deed deze aan. De ongebruikte luier stopte ik terug in mijn tasje. Ik had bijna de fout gemaakt deze in het afvalemmerjte te mikken. Terug beneden fluisterde ik Brian iets in zijn oor. Hij glimlachte en kuste me.

Om twee uur hield ik het voor gezien. Ik nam afscheid en dook thuis mijn bed in. Net voor ik sliep kreeg ik nog een smsje van Brian. “Utrecht. Volgende week donderdag.” Ik glimlachte. Ik had die dag vrij en Brian had dat goed onthouden. Of hij de hele dag vrij was of een aantal uren ging spijbelen wist ik niet.

Donderdagochtend kwam Brian achterom gereden. Zijn fiets zette hij in het tuinhuisje en zijn rugtas bleef daar ook staan. Hij had dus gewoon school, dacht ik. Ik liet hem binnen en na wat gedronken te hebben gingen we naar boven. Daar ontdeed Brian zich van zijn onderbroek en trok een luier aan. Hij had voor een dun exemplaar gekozen, die niet echt opviel. Hij controleerde het in de spiegel. “En?” vroeg hij. “Valt niet op.” “Neem je je onderbroek niet mee?” vroeg ik. Hij dacht even na. “We komen hier toch terug?” Ik knikte. “Hoe laat zijn je ouders er?” “Dan zijn wij allang terug.”

De auto van mijn moeder startte meteen. Dat was goed nieuws, want ik had er in het verleden wel eens moeite mee gehad. Mama wilde niet dat ik in de drukke stad zou rijden, dus parkeerde ik bij een klein stationnetje. Vandaar namen we de trein. We winkelden wat, kochten een broodje en dronken koffie. Brian kocht een mooie ketting voor me. We leken een heel normaal verliefd koppeltje. En dat waren we natuurlijk ook. Na twee uur begon Brian de tijd rijp te vinden voor actie. Hij was zichtbaar nerveus. Ik plaagde hem en zei belofte maakt schuld. “Maak je geen zorgen.” Brian had goed naar mijn advies van een tijdje terug geluisterd. Ik had hem gewaarschuwd dat de dunne luier die hij nu droeg zou gaan lekken, als hij er en een plas en een stevige druk in zou doen. In het warenhuis zocht hij het toilet op. “Alleen geplast” zei hij toen we even later doorliepen. We bleven af en toe staan voor een etalage. Ik merkte dat Brian zijn bilspieren nu af en toe bij elkaar kneep om het op te houden. In een stil straatje kneep hij zelfs even in zijn achterste. “Gaat het nog?” vroeg ik. Hij knikte. Zijn hoofd werd even rood en hij begon wat te zweten. “Ik moet nu echt keinodig.” We gingen op het dichtstbijzijnde bankje zitten. De harde zitting leek de hoge nood even te verlichten. “Als ik opsta is het gebeurd” zei hij zacht. Ik ging tegen hem aanhangen en wreef over zijn been. “Toe maar schat, maak je geen zorgen.” “Hoe ver is het station lopen?” “Minuut of tien denk ik.” “Ik wil dit niet Karin, niet hier. Ik. Een druk station. Ik durf het niet.” Ik had nu echt medelijden met Brian. Hij leek nu te hullen en dat vertederde me. Ik dacht na. Als hij echt nodig moest en het niet speelde, zou hij het toilet niet meer halen. Maar een volle luier op een druk station, dat was inderdaad niet erg prettig. Ik besloot het Brian zo min mogelijk genant te maken. “We kunnen de bus pakken. Die rijdt binnen vijf minuten naar het station waar de auto staat. Dan hoef je niet meer de drukte in. Haal je dat?” Hij keek me vragend aan. Ik wees naar de bushalte. Hij knikte. Als een oude man die last heeft van zijn rug schuifelde hij naar de halte. Ik kon mijn lach moeilijk houden. Een oude dame vroeg of hij het aan zijn rug had. Brian knikte maar van ja. De bus was er snel. Gelukkig was het rustig. Ik kocht snel een kaartje voor Brian en liet mijn ov-kaart zien. Brian was op de stoel achter de chauffeur gaan zitten. Ik ging achter hem zitten. Ik hoorde hoe Brian een wind liet, tenminste als het een wind was. Hij had nu echt moeite.

De wandeling van bushalte naar parkeerplaats was een martelgang. “Ik heb een klein beetje gepoept” zei hij eerlijk. “Wacht hier maar. Ik rij de auto wel voor.” Even later stapte Brian in. Aan zijn gezicht te zien had hij het niet bij het kleine beetje gelaten. Hij zette zijn raam wagenwijd open. Ik zag dat hij zich probeerde op te drukken met zijn rug strak tegen de rugleuning, zodat hij zijn billen boven het zitvlak hield. Ik grinnikte om zijn houding. “Wat lach je” zei Brian geïrriteerd. “Ja duh, je zit er bij als een houtenklaas. Ga gewoon zitten man.” Hij gleed langzaam op zijn zitvlak. Ik zag hoe hij het pletten van zijn boodschap verschrikkelijk vond. “Heb je een volle broek?” vroeg ik recht voor zijn raap. “Nee een beetje zei ik toch al.” Maar ik geloofde hem niet. Nu hij weer gewoon op zijn billen zat, was Brian best ontspannen. Hij had niet de blik en houding van iemand die nog nodig moest drukken. Toen we goed en wel op de snelweg zaten, ging de telefoon van Brian. “Hoi Mam.” “Bij Karin, hoezo?” “Winkelen.” “Frans en Duits vielen uit. Hoezo gebeld. Meneer Daans. Mam. Ja mamma.” Brian was nu lijkbleek geworden. Ik vroeg niets. Ik wist voldoende.

“Wat doe je?” vroeg Brian verbaasd toen ik de auto parkeerde op vijfhonderd meter van mijn huis. “Een plan bedenken. Om jou uit de shit te helpen.” “Figuurlijk dan” zei ik er droog achteraan. Brian kon nog flauwtjes glimlachen om die grap. “Je hebt het begrepen?” vroeg hij. “Dat je gespijbeld hebt. Dat was niet te missen. En dat je moeder boos is, ook niet.” Brian keek me nu echt angstig aan. “Ik ben zuur. Vanwege het spijbelen al.” “Daar kan ik niks meer aan doen. Het enige wat ik kan proberen is je ongezien bij mij onder de douche te krijgen. Dan scheelt een hoop uitleggen.” Brian grinnikte. “Dat is nog wel het minste. Ik zal je de komende weken niet zien. Mijn moeder is zo kinderachtig met straf geven. Mijn pa zit in Frankrijk, die zou het waarschijnlijk bij een preek houden. Denk aan je toekomst, verantwoordelijkheden, bladiebla. Maar mijn moeder.” Brian keek op. “Wat ga je doen.” Ik legde mijn plannetje uit en Brian stemde in.

Een minuut of vijf later parkeerde ik de auto voor de garagedeur. Ik deed alsof ik de moeder van Bram niet zag naderen en opende de voordeur. “Karin, hoi”. “Oh mevrouw De Roo, ik had u niet gezien” zei ik quasiverbaasd. “Dat geeft niet. Is Brian niet bij je?” “Nee, die is vanmiddag wel bij me geweest, maar is naar school gegaan.” “Daar is hij niet geweest. Ik kreeg een telefoontje dat hij twee uur heeft gespijbeld. Ik weet niet wat hem mankeert, maar er zwaait wat voor hem. Nou ja, als je hem ziet dan stuur hem maar naar huis.” “Dat zal ik doen.”

Even later opende ik de garagedeur en reed de auto binnen. Ik sloot de garagedeur en opende toen snel de klep van de auto. Brian nam meteen een teug zuurstof en proestte het uit. Ik schoot in een lachbui. Hij kokhalsde, maar herpakte zich snel. Ik hielp hem de auto uit en stuurde hem naar de douche. Ik kon het niet nalaten om een speelse tik op zijn achterste te geven.

Ondertussen bekommerde ik me om de auto. De lucht was niet te harden. Ik reed de auto weer op zijn oude vertrouwde plek, nadat ik met open ramen een blokje om was gereden. Ik spoot nog wat luchtverfrisser. Toen ik weer binnenkwam, zat Brian prinsheerlijk voor de tv. “Zo kleine broekenpoeper, weer fris” zei ik plagend. Brian leek weer op zijn gemak te zijn. Hij gaf me een plastic tasje aan dat ik vakkundig in de vuilnisbak deponeerde. “Ik ga mijn straf tegemoet” besloot Brian en gaf me een zoen. “Misschien zien we elkaar voorlopig niet.” “Sms me maar.”

Wordt vervolgd…

 

[Sardonyx]

wauw 3 delen op een dag 8)
Het is echt een goed verhaal !1

 

[Karin_1982]

Brian (6): Een ongepland ongelukje

Brian had gelijk gekregen. De twee weken na ons uitstapje naar Utrecht had ik Brian niet gezien. Nou ja, twee keer toen hij ’s morgens naar school fietste en hij mij ontdekte voor het raam van mijn slaapkamer. Ook had hij niet gesmst de eerste week en ook niet gemaild. Na één week kwam het eerste mailtje waarin hij uitlegde dat hij twee weken op water en brood zat. Gevoel voor dramatiek had hij wel. Hij had zijn mobieltje in moeten leveren en de internetverbinding van zijn computer werd voor een week in de ban gedaan.

Twee weken later stond Brian plotseling voor de deur. Hij glimlachte. Ik was blij hem weer te zien en liet hem snel binnen. Mijn moeder begroette Brian vriendelijk. Ik had haar verteld over zijn spijbelactie en straf, want ik wilde voorkomen dat ze zou denken dat het over was tussen ons. Brian had het goedgevonden. “Zo jongeman, je hebt je lesje geleerd” zei mijn moeder met een lach. Brian knikte verlegen. Ik trok hem mee naar de zolder.

“Voorlopig wil ik het niet meer” zei Brian uit het niets. Hij keek me strak aan. Ik knikte. “Het is allemaal te snel gegaan. Als ik erop terugkijk lijkt het wel een film. Ik kan amper geloven dat het allemaal is gebeurd. Vooral achterin de kofferbak was, was best eng.” Ik legde een arm om hem heen om hem te troosten. “Je moet het zelf maar aangeven” zei ik. “Als je het helemaal uit onze relatie wilt verbannen, begrijp ik dat ook. Nou ja, helemaal nooit natuurlijk want ik blijf ze waarschijnlijk toch soms nodig hebben.” Brian glimlachte. “Nee, ik heb alleen even tijd nodig. Maar ik wil het echt wel weer proberen. Wat denken jouw ouders van mij over je weet wel?” Ik haalde mijn schouders op. “Ze geloven niet dat jij hetzelfde hebt als ik. Het gevonden onderbroekje beschouwen ze als incident en de autorit, ach je had geen keus.” Brian haalde opgelucht adem. Ik vond het best spannend om over deze dingen zo openhartig te praten. En Brian stond er nu voor open. “Jouw eerste keer he?” begon ik. “Mmm”. “Je vond het toen fijn dat ik, dat ik je op je billen gaf.” Brian knikte. “Waarom?” Brian slikte. “Weet nie. Ik denk omdat ik me een klein ondeugend jongetje voelde, dat straf had verdiend voor zijn gedrag. Meer niet.” Ik knikte. “Heb je vroeger billenkoek gekregen als je stout was?” vroeg ik. Brian glimlachte. “Ja, wel eens. Als ik het echt te bont had gemaakt. Maar dat vond ik terecht. Het is al weer lang geleden.” Ik knikte. “Oh, ik dacht…” “Je dacht dat ik na mijn treinrit en spijbelen over de knie ben gelegd” maakte Brian mijn zin af. “Nee hoor. De laatste keer dat ik over de knie ben gelegd was toen ik in groep 8 zat. Daarna nooit meer.” Brian keek me aan. “Maar jij mag het wel doen hoor” zei hij lachend. Ik gaf hem een speelse duw.

De weken gingen snel voorbij. Het vaste ritme van ontmoetingen wijzigde. Ik had een nieuw lesrooster en dat paste niet in dat van Brian. Alleen woensdagavond en in het weekend zagen we elkaar. Ik keek uit naar de zomervakantie. We hadden al toestemming van onze ouders om er een weekje samen op uit te trekken. En de ouders van Brian stonden erop, dat we ook nog een weekje bij hen in hun tweede huis in Frankrijk zouden komen. Als de foto’s van het vakantiehuisje echt waren, dan zou dat een fantastische vakantie worden! Brian bleek inderdaad even genoeg te hebben van luiers. Er waren weekenden bij geweest dat hij rustig zijn gang had kunnen gaan, maar de vraag was niet gekomen. Even vroeg ik me zelfs af, of hij het echt had afgezworen. Het tegendeel bleek een week later.

Mijn ouders waren een weekendje naar mijn oom en tante in België. Ik had het rijk alleen. Brian zou alleen zaterdag komen, want zondag moest hij leren voor zijn examen. Gelukkig stond hij er goed voor. Alleen aan Frans moest hij nog even flink trekken, maar hij zou zeker slagen.

Hij kwam zaterdag al redelijk vroeg. Ik merkte meteen aan hem dat hij nog niet naar het toilet was geweest. Mijn hart ging sneller kloppen. Ik deed alsof ik het niet merkte en schonk een glas cola in. Brian was ondertussen aan de tuintafel gaan zitten en genoot van de zon. Hij had een korte broek aan en een shirt. Ik ging naast hem zitten. Hij had een ondeugende blik in zijn ogen. Ik glimlachte. “Zal ik?” vroeg ik uitdagend en knikte richting zolder. Brian schudde zijn hoofd. Ik keek verbaasd. Ik stond op en liep naar hem toe. “Sta eens op” zei ik bevelend. Hij deed wat hem gevraagd werd. Ik trok de kussens uit de stoel. Brian snapte het. “Daar gebeurt niets mee hoor” zei hij. Na het tweede glas cola werd hij zenuwachtig. Ik liep naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. “Nee Kaar, nee, dat kan ik even niet hebben” zei hij.

Een half uur later zaten we weer samen in de tuin. Ik had een handdoek meegenomen die ik op het gras uitspreidde. Brian ging erop liggen. Toen ik hem een ijsje aangaf rolde hij om en ging op zijn buik liggen. De zon maakte ons loom. Even later vielen we in slaap. Ik werd wakker door de deurbel. Versuft keek ik op. Brian leek nog steeds te slapen. Ik liep door de kamer naar de voordeur. De postbode met een pakketje. Ik nam het aan en liep terug naar de tuin. Brian sliep nog steeds. Toen ik weer naast hem ging liggen, zag ik het pas. Ik hield mijn hand voor mijn hand. Langzaam ging ik dichterbij. “Brian, Brian wordt wakker” zei ik. “He, huh” zei hij versuft.”Wat is er?” “Foute boel schatje” zei ik. Verschrikt stond hij op. “Oh shit”. Ik giechelde. Brian had in zijn broek geplast. “Ik had je nog gewaarschuwd”. Brian dribbelde snel naar binnen. Ik volgde hem, de natte handdoek nam ik vast mee. “Waar ben je?” vroeg ik. “Hier” antwoordde hij vanuit de garage. Ik ging de garage binnen. “Geef je natte spullen maar hier en ga je maar vast douchen.” Brian knikte. Snel ging hij de trap op naar zolder. Ik gooide de natte kleren en handdoek in de wasmachine en draaide een was.

Toen ik de zolder opkwam was Brian al gedoucht. Hij had een handdoek omgeslagen. “Ik draai even een wasje” zei ik. Hij knikte. “Ik droomde dat ik een luier omhad” zei Brian. “Tja, ik had het aangeboden.” “Wil je er nu een aan.” “Hoe lang duurt het voor mijn broek klaar is?” “Een uurtje denk ik, misschien twee om hem goed te drogen.” “Ok. Geef er maar één.” Ik trok de lade open en pakte er eentje uit. Brian trok hem aan en bekeek zichzelf in de spiegel. Zijn shirt deed hij erover aan. Het leek net een jurkje. “Moet je nog?” Brian grijnsde. “Ja drukken.” Ik knikte. Brian pakte mijn hand en kuste me. We bleven op bed liggen, totdat de wasmachine piepte. “Kun jij hem zelf in de droger doen?” vroeg ik. Brian knikte. Hij liep de trap af. Even later was hij terug. Weer vielen we in slaap, waarschijnlijk nog van het te lang zonnen. We schrokken wakker van het piepen van de droogmachine. Ik keek op. Dat ding piepte alleen als hij het volledige programma had afgedraaid. Snel liep ik de trap af, het washok binnen en rukte de droogtrommel open. Brian was op mijn lachbui afgekomen. Ik hield iets omhoog, wat vroeger een trendy korte broek voor een jongeman was geweest, maar nu was gekrompen tot een klein kinderbroekje.

Na uitgelachen te zijn, werd Brian ernstig. “Heb ik hier nog kleren van mij liggen?” Ik schudde mijn hoofd. “Shit, hoe kom ik nu thuis.” Ik keek op de klok. Het was drie uur geweest en Brian had zijn moeder beloofd er om precies drie uur te zijn. Ik keek in de kledingkast van mijn vader, maar niks paste Brian. War we allebei al hadden vermoed, gebeurde. De mobiele telefoon van Brian. “Ja mam, ik kom zo.” Haastig drukte hij zijn moeder weg. Daar kwam rottigheid van. En dat klopte. We konden boven op zolder het venijnig dichtklappen van de voordeur van Brians ouderlijk huis horen. Ik keek uit het raam. “Je moeder komt eraan, ze kijkt niet vrolijk.” Brian dacht koortsachtig na. Hij trok snel de luier uit die ik aanpakte en wegstopte. Hij deed de handdoek weer om zijn middel. “Wat verzinnen we?” “Geknoeid?” “Tja.”

Ik deed de deur open. “Hoi Karin. Brian zou om drie uur thuis zijn. Mag ik even binnenkomen?” Zonder op antwoord te wachten, liep zijn moeder naar binnen. “Brian!” riep ze. “Brian.” “Hij is boven” zei ik. Ik hoorde Brian naar beneden komen. Zijn moeder keek verbaasd toen ze zijn handdoek zag. “Je kunt gewoon thuis douchen hoor” zei ze, en schoot ik de lach. “Ongelukje” mompelde hij. Zijn moeder keek hem aan. “Hoe bedoel je?” “Ik heb je toch verteld dat er wat zou zwaaien als het nog een keer zou gebeuren. Je..” “Mam, alsjeblieft. Ik heb een glas cola geknoeid. Karin heeft mijn broek in de was gedaan. Ik ben zo stom geweest om hem in de droger te doen en nu is hij gekrompen.” Ik toonde de moeder van Brian de gekrompen broek. Nu schoot ze echt in de lach en leek de kou uit de lucht. “Ohohoh.” “Nou die paar meter zonder broek gaat wel, kom op.” Brian bleef staan. “Mijn onderbroek is ook gekrompen.” Zijn moeder keek nu verbaasd. “Hoezo. Heb je die ook gewassen dan? Als je een glas cola knoeit dan is je onderbroek toch niet nat. Je broek is waterafstotend.” Ik slikte. De moeder van Brian was niet van gisteren. “Ik haal even een onderbroek en een broek voor je en ben zo terug” besloot ze. “Tjee, jouw moeder is niet voor de poes” zei ik droog. “Sinds dat treindingetje niet nee. Het lijkt wel of ze vermoed dat ik af en toe in mij broek heb gedaan.”

Brian trok de meegebrachte kleren aan. Van de spanning van het telefoontje en het onverwachte bezoek had Brian helemaal vergeten, dat hij nog steeds nodig moest poepen. De aandrang kwam terug als een mokerslag, net op het moment dat zijn moeder hem wilde meeloodsen naar huis. Ik zag dat Brian zijn billen stevig dichtkneep. Arme jongen, dacht ik. “Euh” zei hij. Zijn moeder keek hem aan. “Gaan we nu nog treuzelen? Het is bijna vier uur. Je had al achter je studieboeken moeten zitten.” “Brian, wat is er in vredesnaam met je… Brian. Wat?” Zijn moeder hield haar hand voor haar mond. Brian had een stevige kramp gevoeld. Hij was iets voorover gebogen en had het niet meer op kunnen houden. Zijn moeder durfde mij uit schaamte niet aan te kijken. Ze trok haar zoon naar zich toe. Alsof ze de luier van een peuter controleerde op inhoud, legde ze haar hand op het achterwerk van haar zoon. Ze werd vuurrood. Zonder nog een woord te wisselen, sleurde ze Brian aan zijn arm mee de deur uit. Brian had zijn rechterhand op zijn achterwerk gelegd.

Wordt vervolgd…

 

[Karin_1982]

Brian (7): Brian overtreedt de regels

De volgende dag werd ik thuis gebeld door Brian. Of ik die avond wilde komen praten. Als afsluiting fluisterde Brian me nog toe dat ik mijn mail moest checken. Ik was nieuwsgierig. Ik zag geen berichtje in mijn inbox zitten en klikte op de spamfilter. Daar viste ik een e-mailtje uit die van Brians schoole-mail afkomstig was. Ik las:
“He Kaar, ik ben zuur. Mijn ouders willen jou spreken. Hou het op een ongelukje. Ze weten er niks van. Ook niet van jouw probleem. Please dek me. Gr. B.”

Ik zuchtte. Ik had helemaal geen zin in het gesprek. Laat staan dat ik wilde liegen. Maar ik besloot Brian te redden. Voor de zoveelste keer. Het gesprek die avond begon over koetjes en kalfjes. Maar al snel kwam het onderwerp op de dag ervoor. Brians moeder verontschuldigde zich voor het feit dat ze zonder gedag te zeggen was vertrokken, Brian met zich meeslepend. Zijn moeder keer Brian aan, of ze zeggen wilde, toe dan. Brian werd rood. Met een gespeelde schaamte verontschuldigde hij zich voor het broekpoepen. Ik voelde dat ik van schaamte rood werd. Zijn moeder had hem dus opdracht gegeven zich voor zijn ongelukje te verontschuldigen. “Ik vond het vervelend om bij jou thuis te gaan. Ik..” Brian speelde perfect toneel. Ik schraapte mijn keel. “Ach, kan gebeuren. Misschien had je wel een zonnesteek. We hadden te lang in de zon gelegen.” Brian knikte heftig. Aan zijn reactie merkte ik, dat hij die smoes zelf ook al had verteld. Om Brian te helpen, verzon ik een verhaal. “Ja mevrouw, ik heb dat twee jaar geleden ook gehad. Op het strand. Ik was misselijk en toen. Nou ja, u weet wel.”Brians moeder knikte. “Ik heb er toch wat moeite mee” aarzelde ze. Ze zat even in dubio of ze het mij moest vertellen, maar begon toen. Ze vertelde over de treinreis. Ik hoorde nu pas, dat zijn moeder weldegelijk had geweten, dat Brian toen in zijn broek had gepoept. Dat hij hij altijd verzwegen. Ook had ze na het dagje hei vermoed dat Brian een natte broek had gehad. Ze vertelde niet waarom. En het glas cola? Ik slikte. “Was het echt een glas cola Karin?” Ik had me helemaal niet meer op deze vraag voorbereid. Wat had Brian verteld? Had hij voet bij stuk gehouden, of opgebiecht dat hij al slapend in zijn broek had geplast? Ik durfde geen keuze te maken. “Ik weet het niet mevrouw.” “Kom op Karin. Je hebt de natte broek in de was gedaan. Was het frisdrank of iets anders.” “Ik. Ik” “Vertel het maar” zei Brian schor. Ik slikte. Ik vertelde haar dat Brian in slaap was gevallen en het toen in zijn broek had gedaan. Zijn moeder knikte. “Dank je wel. Nou ik heb een duidelijk afspraak gemaakt. Als het nog een keer gebeurt moet Brian van mij een luier dragen. Ik hoop dat hij het dan leert.” Ik deed alsof ik ervan schrok. “Nu wil ik dat je gaat. Brian heeft nog straf. Hij mag deze week geen bezoek ontvangen. Oh Brian, het is twee uur geleden, kom op op de wc. En ik wil je broek zien na afloop.” Brian ging door de grond. Thuis fantaseerde ik over de controles van Brian. Zou hij echt om de paar uur naar de wc gestuurd worden? Ik hoopte maar dat het snel over was.

De weken erop gingen snel voorbij. Brian slaagde voor zijn examen en hield een knalfeest. Ik haalde mijn eerste jaar en was blij met een welverdiende vakantie. Nog twee dagen en dan zouden Brian en ik zijn ouders achterna reizen naar hun huisje in Frankrijk. Mijn ouders waren al op vakantie en vonden het jammer dat Brian en ik hen niet bezochten. Maar Spanje vond ik te ver rijden en vliegen, daar had ik het niet zo op. Brian had zijn koffer al gepakt en zette deze alvast in het autootje van mijn moeder. We besloten de twee dagen voor onszelf nog even plezierig door te brengen. Brian had meteen een luier aangedaan. Hij vroeg of ik meedeed, maar dat wilde ik niet. Ik had wel wat luiers in mijn koffer gepakt. Brian wist dat hij het op vakantie zonder moest doen. Ik wilde voorkomen dat hij mijn voorraad opmaakte en ik zonder kwam te zitten. Ik had sowieso al de zenuwen dat ik er eentje nodig zou hebben. Aan het idee dat zijn ouders er iets van zouden merken durfde ik al helemaal niet te denken. Ik had Brian al eens eerder gevraagd waarom hij zelf geen luiers kocht. Maar dat durfde hij niet. Ook mijn aanbod dat hij ze bij mij kon laten, hielp niet. Wel had hij een paar dagen na ons gesprek geld aan mij willen geven. Maar dat had ik geweigerd. Ik stond ze graag aan hem af, maar als ik bijna door mijn voorraad was, dan was het even over. Brian begreep het.

De avond voor de dag van vertrek was Brian opgewonden. Waarschijnlijk besefte hij dat hij de komende twee weken zonder luier door het leven moest. Hij wilde er die avond nog van genieten. En wat mij natuurlijk al lang duidelijk was, was dat Brian vooral opgewonden werd van een volle luier. Alleen het dragen vond hij niet het spannendste. Hij wilde actie, zoals hij het eens letterlijk had gezegd. Brian kende mijn regels en daar hield hij zich aan. Hij mocht van mij overal in huis een luier dragen, maar als hij actie wilde, dan alleen op zolder.

Brian lag op de bank voor de tv. Vanwege het warme weer had hij zijn shirt uitgetrokken. De rand van zijn luier kwam boven zijn korte broek uit. Brian deed zijn benen wat uit elkaar en gaf zijn billen wat ruimte. Met zijn handen trok hij zijn broek iets naar beneden, zodat er ruimte ontstond. Toen wreef hij langzaam over zijn buik en zuchtte even. “Niet hier he, dat weet je.” Ik verwachtte dat ik me duidelijk genoeg had gemaakt. Ik liep naar de keuken om een glas fris in te schenken. Toen ik terugkwam, zag ik dat Brian met zijn rechterhand aan zijn billen voelde. Hij genoot zichtbaar. Zijn ogen hield hij gesloten. Ik besloot hem even zijn gang te laten gaan en verwachtte dat hij snel op zou springen om naar zolder te gaan. Tenminste, als hij zich aan de afspraken hield.

Toen ik even later de woonkamer binnenliep schrok ik. Brian was helemaal verdiept in zijn spel. Hij bewoog op en neer met zijn rug en billen en schuurde over de bank. Zijn korte broek hing half tussen zijn knieën en enkels. Met zijn geluierde billen schuurde hij over de bekleding van de bank. “Brian hou op!” riep ik. Even was hij uit zijn spel, maar hij glimlachte en ging door. Met zijn linkerhand zat hij voorin zijn luier en hij beroerde zijn penis. Hij bewoog nu hevig op en neer. Ik zag dat het materiaal het heftige schuren niet doorstond. Langzaam maar zeker scheurde de luier open. Brian had nog steeds niets in de gaten. Hij genoot zichtbaar. Hij trok zijn korte broek op en ging op zijn knieën op de bank zitten. Hij keek mij schalks aan. “Wat was de afspraak” zei ik boos. Brian keek gespeeld beteuterd. “Ik heb niks gedaan” zei hij. “Ook dat voorspel van jou wil ik niet beneden hebben. Je molt de bekleding nog eens.” Brian keek me aan. Hij kreunde en ontspande zich. “Brian nee!” riep ik nog. Maar het was te laat. Hij had de sluizen opengezet. Al snel merkte hij, dat het foute voel was. Hij had verwacht een warme gloed rond zijn penis en billen te voelen, maar hij voelde het langs zijn benen lopen en ook zijn broek voelde nat aan. Verschrikt probeerde Brian te stoppen. Hij voelde aan zijn broek en in paniek liet hij zich van de bank rollen. Op het kleed en toen in een sprint naar het toilet.

Brian was erg geschrokken en ik was vreselijk boos. Door de scheur in zijn luier had hij zijn broek en de bank bevuild. En door zijn lompe actie, ook het vloerkleed. Na een douchebeurt maakte hij met trillende handen de bank schoon. De plas had een donkere vlek achtergelaten en het witte kleed was ook niet meer te redden. Ik was woest. Ik had hem wel een klap willen geven, zijn billen rood willen slaan. Alles.

De volgende ochtend was ik tot bedaren gekomen. De ouders van Brian waren gebeld met de mededeling dat we een dag later zouden komen. Iets met de auto. De ochtend dat we op de snelweg naar het zuiden hadden moesten zitten, laaiden we bij het woonwarenhuis exact hetzelfde kleed in de auto. Brian had betaald. Daar ging een groot deel van zijn geld. Het vieze kleed hadden we al gedumpt op het afvaldepot. Nu de bank nog. Ik ontkwam er niet aan een reinigingsbedrijf te bellen. Het smoesje dat mijn nichtje van drie het in haar broek had gedaan, leek te slagen. De man van het bedrijf sloot zijn reinigingsmachine aan en na een uur was de bank weer als nieuw. Brian rekende af.

Na de geslaagde schoonmaakoperatie bood Brian duizendmaal excuses aan. Hij zei zich niet gerealiseerd te hebben dat de luier was gescheurd. Ik zei bot, dat hij gewoon naar zolder had moeten gaan. Boos liep ik naar zolder. Even later kwam hij naar me toe. Hij deed zijn broek naar beneden en ging voorover staan. De dertig harde petsen op zijn billen maakten veel goed.

Wordt vervolgd…

 

[Tommyboy]

prachtig verhaal.
en tegen een serieus tempo geschreven !1

ik wacht vol spanning op meer

 

[jhonny11]

hierzo ook
Prachtig! Ga zo door!!

 

[Karin_1982]

Brian (8): Op weg naar Frankrijk

Een dag later dan gepland, konden we dan toch vertrekken. Ik had de bank nog eens zorgvuldig bekeken, maar de mannen van de reinigingsdienst hadden hun werk goed gedaan. Ik had Brian zijn misstap vergeven, maar vergeten deed ik het niet. Ook had ik me voorgenomen hem geen dun exemplaar meer te geven; die scheurden te snel.

Brian had zichtbaar spijt van zijn onbesuisde actie. Hij was nog steeds een beetje beteuterd. Ik wist niet of het kwam omdat ik zo boos op hem was geweest. Hij had nog wel pijn aan zijn billen, want hij had een dikke handdoek op zijn stoel gelegd. Even had Brian nog geprobeerd toch een luier om te krijgen (de dikke exemplaren zorgden ook voor comfort) maar ik was daar niet op ingegaan. Ik had mijn voorraad nog hard nodig. Want voor lange autoritten en onzekere rustmomenten had ik ze gewoon hard nodig. De rollen waren dus omgekeerd: ik in een luier, Brian in een gewone onderbroek.

Door de stressvolle dag ervoor was mijn stoelgang ontregeld. Ik had nu twee dagen niet gedrukt en dat was een probleem. Brian durfde er niet naar te vragen, maar ik had het vermoeden dat hij wist wat door mijn hoofd speelde. Tot Maastricht hadden we over van alles en nog wat gesproken, maar vermeden we het de vorige maanden zo vaak besproken onderwerp. Brian was degene die een voorzet deed en naar het bordje met de P wees. Ik knikte. “De eerste stop is na Luik. Nog een kilometer of dertig. “Kwartiertje” mompelde Brian in een relaxte houding. Geen hoge nood dus. Op de parkeerplaats aten we een broodje en dronken we wat fris. Brian had snel een plas gedaan tegen een boom en had op zijn duvel gekregen van een of andere beheerder. Zijn Frans was goed genoeg om te bemerken dat hij naar het toiletblok had gemoeten. Om de spanningen niet op te laten lopen, besloten we te vertrekken. “Idioot” gromde Brian nog. Ik lachte.

We hadden ons voorgenomen om in Straatsburg een hotel te pakken. We waren dan halverwege. Dat was een relaxte rit. We hadden van de ouders van Brian een adres gekregen van een goed bereikbaar hotelletje dat door een Nederlands gezin werd uitgebaat. We haalden het hotel precies op tijd. Net na het inchecken kondigden mijn darmen aan, dat ik snel een toilet op moest zoeken. Ik zorgde ervoor, dat Brian er niks van meekreeg om hem niet op wilde ideeën te brengen. Ik liet Brian de koffers sjouwen, terwijl ik het toilet nabij de incheckbalie binnenging. Ik haalde opgelucht adem. Voor zover ik me kon herinneren, was dit de eerste keer sinds lange tijd, dat ik het tijdens een lange autorit had gehaald.

Op onze hotelkamer aangekomen, was Brian uitgestrekt op bed gaan liggen. Hij keek me glimlachend aan. “Zullen we vanavond samen?” Ik schudde mijn hoofd. ”Nee, niet tijdens de vakantie, dat hadden we toch afgesproken, of wil je de regels weer overtreden?” Brian deed alsof hij boos werd. “De vakantie begint pas als we bij mijn ouders zijn. Dit is het voorstadium.” Ik lachte en kwam naast hem liggen. “Zo lust ik er nog wel een paar. We gaan zo een hapje eten.” Brian stemde in. Na een stevige maaltijd besloten we nog even op het mooie terras van het hotel te gaan zitten. Ik merkte dat Brian zich aan het voorbereiden was op actie, maar dat negeerde ik volkomen. Als hij nu weer dacht zijn zin door te drijven, dan had hij het echt mis. Na een paar drankjes verontschuldigde Brian zich voor een toiletbezoek. Ik observeerde hem toen hij weer plaatsnam. Ik merkte al snel, dat meneer alleen zijn blaas had geleegd, maar nog iets meer in petto had. Zijn vraag om terug te gaan naar onze hotelkamer verbaasde me dan ook niet. “Ga maar vast” zei ik en ik gaf hem de sleutel. Ik was benieuwd wat Brian uit ging spoken. Ik kon me drie scenario’s bedenken. Of hij had toch stiekem ergens een luier vandaan gehaald, of hij zou het weer in zijn onderbroek doen. Het minst realistische scenario was dat hij gewoon op het toilet ging. Opeens kwam er een plan in mijn hoofd op, dat ik zo briljant vond dat ik het in werking moest zetten. Wie niet horen wil…

“Ober” ik wenkte de ober die goed Nederlands sprak. “Zet de rekening maar op kamernummer 14. Wilt u daar over vijf minuten een fles wijn serveren met twee glazen. Zet het er maar vast neer, mijn vriend en ik komen later.” “Maar natuurlijk madame” zei de ober vriendelijk. Ik verliet het terras en liep een blokje om. Ongeveer tien minuten later kwam ik langs de receptie gelopen. De eigenaresse van het hotel kwam snel vanachter de receptie gelopen toen ze mij voorbij zag komen. “Mevrouw Engel” zei ze bezorgd. Ik deed of ik verbaasd was. “Ja?” “Euh, komt u even mee naar achteren.” Ik liep de eigenaresse achterna, uit het gehoor van de voorbijlopende gasten. “Uw vriend is ziek geworden” zei de vrouw en ze was zichtbaar aangedaan en wat rood in haar gezicht. “Ziek, hoe bedoelt u?” vroeg ik nu, gespeeld bezorgd. “Wel, euh. Frederique trof hem in zijn hotelkamer aan. Hij zat gehurkt naast zijn bed. En. Euh. Hij had een ongelukje in zijn broek gehad.” Ik hield een hand voor mijn mond. “Het spijt me echt, misschien was de biefstuk niet in orde. Ik maak het goed met u. Als ik nog iets kan doen?” Ik wimpelde haar af en liep met een brede grijns op mijn gezicht naar onze hotelkamer. Ik trof Brian in de badkamer. Zijn poepbroek had hij net uitgedaan. “Wat is er gebeurd?” zei ik geschrokken. “Ik euh. Was net te laat.” “Jaja, dat geloof je toch zelf niet.” Brian had een hoofd als een tomaat. Ik vond dat hij zijn verdiende loon had gehad. Ik was benieuwd in welke houding de over Brian had aangetroffen. Volgens mij had de eigenaresse er maar een draai aan gegeven om Brian niet nog meer in verlegenheid te brengen.

Toen Brian fris gedoucht op bed lag, waagde ik het. “Wat is er nu gebeurd? Ik sprak de eigenaresse en die beweerde dat je ziek was en als gevolg daarvan…” Brian keek me schuchter aan. “Ik vertel het nog wel eens.” Net goed. Boontje komt om zijn loontje.

Wordt vervolgd…