Carl

Welk cijfer geef je dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 1 33,3%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 0 0,0%
  • 8

    Stemmen: 1 33,3%
  • 9

    Stemmen: 1 33,3%
  • 10

    Stemmen: 0 0,0%

  • Totaal stemmers
    3
  • Opiniepeiling gesloten .

jorisss

drynite? heb liever een wetnite :)
Hoofdstuk 1

‘’wakker worden Carl, Snel!’’ Langzaam deed ik mijn ogen open. Ik hoorde mijn zusje huilen en snapte niet wat er aan de hand was. Ik vroeg aan mijn moeder ‘’ Mam, Wat is er allemaal aan de hand’’ Mijn moeder zei: daar hebben we nu geen tijd voor! Dat leg ik straks in de Vrachtauto uit. Vrachtauto? Wat gebeurd er allemaal?!
BAM, een oorverdovend geluid. Het klonk alsof we werden aangevallen, Maar door wat?
Bam weer een oorverdovend geluid. Bij de derde knal kwam mijn vader het huis binnen rennen en riep’’ Marta we zijn klaar om te gaan, Schiet op!’’
Mijn moeder pakte mijn hand en die van me zusje en we renden naar buiten.
Ik keek naar rechts waar het bos lag waar ik altijd speelde met mijn vrienden. Een grote vuurzee, BAM weer een harde klap maar dit keer nog harder, Mijn vader schreeuwde hysterisch ‘’ SCHIET OP!!!’’ Snel renden we naar de vrachtauto en stapte in de laadbak.
Mijn vader haalde opgelucht adem en zei: ‘’ we hebben het gehaald jongens’’
Nadat we een uur hadden gereden vroeg ik: Waar gaan we heen?
Ik kreeg geen antwoord. Ik probeerde het na een half uurtje weer en vroeg: Waar gaan we heen? Een diepe zucht kwam bij m’n vader vandaan. Het enige wat hij zei was: ‘’ergens waar we veilig zijn’’
‘’ieeeehhhhhh’’ Het geluid van piepende banden drong mijn oren binnen.
‘’ We zijn bij de grens!’’ zei mijn vader enthousiast.
Ik was er klaar mee en vroeg wat er nou allemaal aan de hand was.
Mijn vader zuchtte en zei: ‘’ We worden aangevallen door de rebellen, De regering zag dit aankomen maar deed niks. Maar ik wel, Waarschijnlijk is ons huis,Ons dorp en het hele bos nu al weggebrand’’ Ik was in shock en realiseerde dat mijn hele omgeving weggevaagd is.
Waar gaan we nu dan heen vroeg ik aan mijn vader. ‘’ We gaan naar nederland’’
‘’ Wakker worden carl! Word wakker!’’ Mijn zusje trok me zowat de vrachtauto uit en ik was alweer klaarwakker, Rotkind. ‘’ Flight 329 to Amsterdam is leaving at gate 10, I repeat Flight 329 To Amsterdam is leaving at gate 10’’
‘’ snel jongens rennen! Dan halen we het misschien nog’’
Oef, Net op tijd! Ik ga lekker zitten op de stoelen van het vliegtuig en val meteen in slaap.
Na 5 uur vliegen gaat er iets goed mis. ik roep ''mam! We storten neer!'' Bang kijk ik mijn moeder aan en ze zegt: ‘’ Het komt goed, ik blijf bij je.
‘’ Stay Calm and keep your heads down’’ Hoorde ik de stewardess zeggen boven het lawaai van schreeuwende mensen zeggen.


Wordt vervolgd
 

poopoopants

hoi iedereen, welkom op mijn profiel
een goed spannend begin! Maar hoe lang moeten we wachten op het vervolg? kan bijna niet wachten:)))
 

jorisss

drynite? heb liever een wetnite :)
Ik zal vanavond een lekker lang stuk maken :) Want ik ga morgen op vakantie dus dan kan ik bijna niet schrijven.
Mooi dat het in de smaakt valt trouwens :D Ik zit te twijfelen of ik er wel luiers in doe. Maar dan zal zeker de populariteit afnemen:p
Greetzz
 

jorisss

drynite? heb liever een wetnite :)
Hey Allemaal.
Ik heb een nieuw vervolg geschreven, Hier zitten nog geen luiers in maar ’t is wel lekker spannend denk ik. Wie niet tegen bloed kan moet dit verhaal niet lezen.
Anyways enjoy! En vertel me wat je er van vond en vul de poll in als je tijd hebt.
Groetjesss, Jorisss!

HoofdStuk 2: Overleven.
Gegil kwam mijn oren binnen, Tassen en koffers vlogen door de lucht.
En af en toe vloog een persoon langs, Meestal al onder het bloed.
Ik keek uit het raam en zag de grond naderen. Een grote woestijn, met een klein cactusje.
‘’Keep your heads down!’’ Hoorde ik de stewardess weer schreeuwen. De hand van mijn moeder duwde me naar beneden. ‘’Keep your arms on your neck!’’ Ik deed mijn armen op mijn nek en maakte me klaar voor de laatste tien seconden van mijn leven, Althans dat dacht ik.
Het knisperende geluid van vuur maakte me wakker. ‘’Waar was ik?’’ ‘’ Wat is er gebeurd?’’
Een pijnlijke schok ging door mijn rechterbeen. Ik keek naar beneden en tot mijn grote schrik zag ik mijn hele been bebloed. Meteen wist ik wat er gebeurd was. ‘’We zijn neer gestort!’’
Snel keek ik naar links of mijn moeder nog leefde. Haar gezicht zat onder het bloed en snel voelde ik aan haar pols, Niks geen hartslag. Ik kromp ineen en viel weer in slaap.
‘’Help me, Please help me!’’ Ik keek op en zag een jongetje van Ongeveer 10 jaar oud voor me staan. Snel liep ik naar hem toe en vroeg of zijn ouders nog leefden.
Met een droevig gezicht vertelde hij me van niet, Hij barste in tranen uit.
Tot mijn schrik zag ik dat zijn arm onder het bloed zat. Snel rende ik naar de cockpit en probeerde de plasjes bloed en de lijken zo min mogelijk te bekijken.
Vlak voor de cockpit schrok ik me dood. Daar lag mijn Vader!
Snel knielde ik bij hem neer om een teken van leven te onderzoeken. Maar helaas, Ook mijn vader was dood, Rustig in de hemel.
Snel rende ik door naar de cockpit en pakte daar een grote witte doek.
Uit films had ik gezien hoe je een wond moest afdekken en er druk opzetten.
Het jongentje keek me dankbaar aan en vroeg mij of het ging. Met mijn wond.
Ik knikte en we gingen naar buiten, De woestijn in. De lijken en het bloed achter ons laten.
Al snel kregen we dorst en gingen terug naar het vliegtuig. Gelukkig was er erg veel drinken en we probeerden zoveel mogelijk mee te nemen, Nog wat eten en we gingen weer.
Ik liep nog even langs mijn moeder en gaf haar een kus, op haar koude voorhoofd.
Met veel drinken gewapend gingen we de woestijn in. Na 1 uur lopen hadden we op twee wilde kamelen na nog geen een teken van leven gevonden. Alleen maar zand en grote bergen. De wind stak op en we zochten een schuilplek. Hoewel dat onmogelijk was probeerde we zoveel mogelijk onszelf te beschermen tegen de zand storm.
We gingen liggen en begonnen over ons zelf te praten. Zijn naam John en hij kwam uit Engeland, hij was 11 jaar oud en woonde in London.
Ik begon te vertellen over mijn leven en Langzaam vielen we in slaap. Naar een betere wereld, Droomland.
Ik droomde over het strand, De zee, De meeuwen en mijn familie.
Mijn zusje zat een zandkasteel te maken. 2 mooie torens een grote poort en veel huisjes in het kasteel. ´´Carl! Wake up!´´ Langzaam deed ik mijn ogen open en keek in het bange gezicht van John. Het geluid van jankende wolven drong mijn oren binnen. ´´Oh shit!´´
Ik hoorde gegrom dichterbij komen en zag de ogen van de wolf in de duisternis.
´´ John Run!´´ Het gegrom kwam nog dichterbij. Ik rende achter john aan, De duisternis in.
Zonder te beseffen waar we heen gingen rende we als een dolle door. Hoewel ik echt een conditie heb van een varken rende ik toch hard en lang. Waarschijn door de adrenaline die door mijn hele lijf gierde. John rende ongelooflijk hard en het duurde niet lang totdat we de wolf kwijt waren. In een flits kwam het beeld van het zandkasteel weer door mijn gedachten heen. Snel checkte ik de tassen. We hadden 58 2L flessen meegenomen. Dat is 116L!
Een zandkasteel kun je stevig maken doormiddel van water toe te voegen herinnerde ik mij van vroeger. Wat als we een klein Huisje maken van zand en bladeren!
We stonden naast een grote boom met grote bladeren. Ik legde het plan uit aan John en hij stemde in. We gingen hard aan het werk en na 4 uur werken was het eindelijk af. Het was echt heel klein je kon er alleen maar in liggen.
We lagen al weer een tijdje en ik had dorst. We hadden 45 van de flessen gebruikt dus we hadden niet veel meer over.
2 dagen zijn voorbij gegaan. We hebben het luchtverkeer gecheckt en we kwamen tot de conclusie dat elke ochtend om precies 10:44 een helikopter langs vloog.
We hoopten erop dat als we ons dak in de fik stoken de helikopter het zou zien en zou stoppen. Het was een groot risico want als het niet zou werken hadden we geen dak meer.
We hebben nog 8 flessen over voor de rest van de tijd.
Ik opende mijn ogen en John stond al buiten te wachten op de helikopter.
Ik keek op mijn digitale horloge en zag dat het 10:33 was.
Snel kroop ik naar buiten en om 10:44 staken we het dak in de fik.
De helikopter kwam aan vliegen en zag het vuur en lande. John en ik konden wel een gat in de lucht springen van blijheid! De man stapte uit en vroeg in het Arabisch aan ons wat er aan de hand was.
We konden het niet verstaan en we brachten de man naar het vliegtuig.
We wezen op het vliegtuig en we liepen terug. Ondertussen was het alweer 16:48
We stapte in de helikopter en waren opgelucht maar bang tegelijk.
Zouden we deze vlucht wel overleven?
 

luierfan_boy

Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
weer super vervolg! lijkt beetje op de serie lost die ik
nu aan het volgen ben..

soms komen er nog wel wat onlogische dingen in zoals de hij
ze ouders zomaar daar dood achterlaat, en dat ze iets van 50
liter drinken in een paar uur xD...

luierfan_boy
 

jorisss

drynite? heb liever een wetnite :)
@Luierfan_Boy
Dat water hadden ze gebruikt om hun zandhuisje te maken. En dat dooie ouders is onlogisch klopt had ik beternaar moeten kijken
 

Tiuri

Voormalig LuierTiener
Een mooi verhaal man!
Idd af en toe beetje onlogisch maar dat doet er niet aan toe.
Ook goed en leesbaar geschreven!
 

poopoopants

hoi iedereen, welkom op mijn profiel
een goed verhaal met goed begin. wel nog wat kleine foutjes, maar daardoor leer je der van. Ik zou zeggen ga zo door.. ;D
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
L Carl de loodgieter C 18
Similar threads

Bovenaan