Deel 13
Daphne en Daan leren elkaar écht kennen.
Vervolg op de ontmoeting
Daphne zet haar kopje koffie op zijn nachtkastje. Met haar hoofd leunt ze tegen Daan zijn schouder. Ze voelt hoe Daan met zijn hand over haar been wrijft. Daphne kan langzaam het schuldgevoel een beetje van zich af laten glijden. Ze tilt haar hoofd omhoog en kijkt Daan aan. Hij heeft zulke lieve en oprechte ogen. Haar maag maakt weer even een sprongetje. Ze is nog nooit zo verliefd geweest op iemand. Het liefst wil ze hem bespringen, aanraken, knijpen en knuffelen, maar ze houdt zich in. Daphne glimlacht naar Daan. Vervolgens geeft ze hem snel een kusje en kijkt ze hem daarna ondeugend aan.
Daan zit Daphne in gedachten uit te kleden. Hij is nog steeds van zijn apropos door het zien van Daphnes lichaam. Hij kan nergens anders aan denken dan aan haar. Hij wil het niet verpesten, hij wil Daphne niet kwijt. Vooral na de bekentenis over zijn luiergebruik, voelt Daan zich alsof hij op dun ijs loopt. Hij kan er ieder moment doorheen zakken en dan is hij Daphne kwijt.
Daan stelt voor beneden op de bank te gaan zitten. Hij zou de kaarsjes aansteken en een dekentje pakken. Daphne stelt voor een borreltje erbij te nemen. Het is inmiddels alweer half vijf. “De ideale borreltijd!” Grapt Daphne. Daan gaat serieus in op haar voorstel. “Ik ben helemaal voor.” Daan pakt alvast de glazen en een fles wijn, zodat Daphne dit kan inschenken. Daphne loopt met twee goedgevulde glazen wijn naar de bank. Daan doet de luxaflex dicht en maakt het sfeervol.
Op de achtergrond een muziekje aan en op tafel staan de kaarsen. Daphne vindt het romantisch. Ze is zo blij.
“Nou, proost. Op eh, ja op ons en je nieuwe huis. En eh, ja gewoon proost!” Daan is een beetje gestruikeld over zijn woorden. Het had soepeler gemoeten. “Daphne bloost en heft haar glas. “Proost lieverd.” Ze geeft hem een kus op zijn wang. Daan moet zijn best doen haar niet te bespringen. Ze is zo ontzettend leuk in alles wat ze doet. Zo schattig hoe ze naast hem zit met het dekentje over haar opgetrokken benen. Ze zit echt als een klein meisje op de bank en dat vindt Daan zo aandoenlijk.
“Oke ik wil toch even een momentje pakken om wat dingen bespreekbaar te maken.” Daan vindt dat hij de knoop moet doorhakken en de mogelijkheid moet bieden voor Daphne om vragen te stellen. “Oh, ja tuurlijk.” Daphne begint te blozen en kijkt naar beneden. Daan ziet de verandering in haar gedrag en voelt een spanning hangen. Hij weet niet goed hoe hij dit kan oplossen. “Misschien wil Daphne er niks van weten, misschien walgt ze wel van mij?” Daans gedachten slaan weer eens op hol.
“Ik wil dat je weet dat ik je niet raar vind, of weg zou gaan om deze reden.” Zegt Daphne. “Het is voor mij gewoon allemaal heel erg nieuw en ik ben er niet bekend mee, maar ik hoor graag van jou hoe het in elkaar zit.”
Daan haalt opgelucht adem. “Ik ben inderdaad een beetje bang dat je erachter komt toch niks met mij te maken willen hebben.” Daan weet niet zo goed waar hij moet kijken. Daphne zoekt zijn blik op en zodra ze die gevangen heeft geeft ze hem een knuffel. “Ik vind je echt heel erg leuk, Daan. Of je nu van luiers houdt of van je schoenen verkeerd om aandoen. Het maakt mij oprecht niet uit, zolang je er niemand kwaad mee doet.”
“Echt?” Daan kijkt Daphne vragend aan. “Ja echt. Ik moet natuurlijk wennen aan het idee, maar ik ben heel erg open minded en sta voor alles open.” “Zou je ook openstaan om het zelf eens te proberen?” Vraagt Daan impulsief. “Oh shit, nee waarom stel ik die vraag nu al!?” Daan raakt weer in paniek. Snel kijkt hij weg en neemt een grote slok wijn. Daphne lacht. Ze ziet hoe hij in de stress raakt van zijn eigen vraag. Ze snapt het wel, maar ze vindt het vooral heel schattig. Daphne weet van zichzelf dat ze de raarste dingen heeft geprobeerd en meegemaakt. Op zowel seksueel vlak als in het dagelijks leven. Ze is niet snel af te schrikken. “Dat weet ik nog niet. Ik zeg nooit nooit, maar voor nu niet.” Zegt Daphne. “Dat snap ik, het was ook een stomme vraag.” Zegt Daan een beetje verlegen. “Nee helemaal niet, je mag me alles vragen.” Daan bloost. “Ik was vooral geschrokken net, toen je mij betrapte op het kijken in je kast. Ik heb helemaal geen kwade bedoelingen, maar ik kon mezelf even niet beheersen op dat moment. Ik was zo nieuwschierig.” “Waar was je precies naar op zoek? Of wat hoopte je wel of niet tegen te komen?”
“Eh, ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik was vooral benieuwd naar waar je dan je luier zou opbergen.”
Daan glimlacht. Hij voelt dat Daphne oprecht geïnteresseerd is. Dat is een fijn gevoel. “Ik heb een speciale plek voor ze. Ergens waar ik ook niet zomaar geconfronteerd word met de luiers. Een plek, weg van mijn normale leven en spullen. Ik hou die graag apart van de luiers.” Legt Daan uit. Daphne luistert aandachtig. “Mag ik het niet weten?” Grapt Daphne. “Oh jawel hoor, ze liggen in een doos onder mijn bed.” Je zult ze niet snel vinden, er staat nog wel meer onder mijn bed haha.” Daan lacht en Daphne lacht mee. Ze legt haar hand op zijn knie. “Ik begrijp wel dat je je eigen leven en de luiers gescheiden wil houden, althans dat denk ik te begrijpen.” “Ik heb af en toe mensen over de vloer, en ook met de bezichtigingen die afgelopen maanden plaats hebben gevonden, is het verstandig ze uit het zicht te houden.”
Daphne knikt. “Hoevaak heb je eigenlijk een luier om?” Daan zet zijn denkende gezicht op. Hij weet het niet precies, hij heeft bijna altijd een luier om als hij de kans krijgt. “Ik denk een paar keer per week. Maar het verschilt, soms moet ik langer werken of heb ik een vriendenuitje. Dan laat ik het thuis.”
“Ah oké.” Daphne weet niet zo goed wat ze moet zeggen. “Is dat veel?” Vraagt ze. “Hmm, nee ik denk het niet. Ik denk gemiddeld. De mensen die ik spreek via forums dragen soms iedere dag een luier.” “Forums?” “Oh, ja sorry. Er zijn forums waar je met anderen kan praten en ervaringen delen over een bepaald onderwerp. Je hebt dus ook forums voor mensen die van luiers houden.” “Oh zo, ik snap het. Heb je wel eens je ervaringen gedeeld?” Vraagt Daphne nieuwschierig. “Ja zeker, ik heb wel eens contact met iemand en dan delen we onze ervaringen enzo. Het is wel fijn te weten dat er anderen zijn die hetzelfde gevoel hebben bij luiers. Ik voel me daardoor echt een stuk minder alleen.” “Ach, lieverd. Wat fijn. Dat snap ik heel goed.”
“Ja het is zeker fijn.” Daan bloost weer. Het gesprek verloopt prettig. Geen oordeel. Geen afkeer. Een fijn gesprek. Ze voelen zich allebei op hun gemak.
Daphne kijkt naar Daan. Ze vindt het helemaal niet erg dat hij van luiers houdt. Ze weet dat andere mensen misschien niet zo zouden reageren als hij. Zou iemand anders het weten? “Weet eigenlijk nog iemand anders hiervan?” Vraagt Daphne aan Daan, nadat er een stilte was. “Nee. Niemand weet het.” Daan krijgt een ernstig gezicht. “Zou je willen dat meer mensen het wisten?” “Hm, goeie vraag. Ik denk het niet. Het idee dat mijn moeder weet dat ik ervan geniet om luiers te gebruiken vind ik echt te vreemd en ongemakkelijk. Dan kan ik er niet van genieten. Mijn gedachten zouden alleen maar over mijn moeder gaan en wat ze wel niet zal denken als ze me zo zou zien.” Daan lijkt opgelucht. Het zat hem vast erg dwars dat hij het er niet over kon hebben met een geliefde.
“Ik heb natuurlijk contact met mensen van het forum. Daarmee was dat een fijne uitlaatklep. Ik wilde het ooit aan mijn vader vertellen. Hij was zo’n lieve man. Iemand die ik blind vertrouw. Hij heeft mij zoveel geleerd. Hij supporte alles wat ik deed. Al was het een circusopleiding die ik wilde doen. Helaas is hij komen te overlijden. “Oh jeetje lieverd.” Zegt Daphne meelevend. “Wat verschrikkelijk dat dat hem is overkomen.” Daan knikt. “Het is vijf jaar geleden gebeurd. Hij kreeg een motorongeluk.” “Gaat het?” Vraagt Daphne. “Ja hoor. Het doet nog steeds pijn. Maar ik ben over het verdriet heen. Ik heb hele mooie herinneringen, waar ik iedere dag wel eventjes aan denk.” “Mooi gezegd. Als je het er ooit over wil hebben, kan je altijd met mij in gesprek gaan. Ik denk dat wij elkaar heel goed kunnen begrijpen.” “Ja?”
“Toen ik 14 was, overleed mijn moeder. Ze was kerngezond, maar een bloedprop heeft roet in het eten gegooid. We hebben haar na een paar hele lange maanden moeten laten gaan.” “Jeetje Daphne. Wat je zegt raakt mij echt.” Daan is sprakeloos. Hij weet niet wat hij moet zeggen en is erg meelevend voor Daphne. “Ik wil iedere dag terug naar de tijd waar mijn moeder nog leefde. Nog een keertje samen met haar schommelen. Dat ze me wakker komt maken op m’n verjaardag met een ontbijtje op bed. Het zou echt zo leuk zijn om nog één keer met haar op vakantie te mogen. Zwemmen in de zee waarna ze me meeneemt en we een ijsje gaan halen. Hoe ze me altijd afdroogde na het douchen. En ons geheime taaltje. In mijn hoofd praat ik vaak in dat taaltje.” Daphne krijgt een lach op haar gezicht. Ze kijkt omhoog naar Daan, nadat ze de hele tijd naar haar handen keek. Waarmee ze zat te frunniken tijdens het praten. Daan ziet haar rode, waterige ogen. Hij geeft haar een knuffel en houdt haar stevig vast.
Daphne weet even niet wat ze moet voelen. Ze voelt verdriet. Tegelijkertijd voelt ze zich tevreden. Opgelucht. Fijn dat ze het heeft gedeeld. Ze kruipt tegen Daan aan en legt zijn arm om haar heen.
“Leuk eind van ons gesprek.” Grapt Daphne. “Zeg dat wel. Allebei verdrietig. Goed gedaan. Haha.” Zegt Daan. Ze blijven samen op de bank liggen. Daan hoort aan Daphnes ademhaling dat ze in slaap is gevallen. Daan streelt zachtjes Daphnes haar en doet ook z’n ogen dicht. Na een tijdje liggen ze allebei slapend op de bank. Daan met Daphne tegen zich aan.
Wordt vervolgd
liefss