Jappie1996
Superlid
Dames en Heren, dit verhaal is waargebeurd en was een van de meest spannende situaties uit mijn hele luierleven. Het is ooit al eens eerder vermeld in een topic (spannendste plek om in je broek te poepen/plassen oid), maar vond het wel leuk om deze ervaring eens helemaal uit te schrijven omdat het echt het engste maar ook een van de spannendste dingen is die ik ooit heb meegemaakt.
Ik weet de precieze datum niet meer, maar het was op een vrijdagavond in de zomervakantie zo'n twee jaar geleden ergens in juli dat mijn moeder een weekje op vakantie ging. Ze ging mee op een boottocht vanuit Harlingen en ik zou haar afzetten in de haven daar. We stapten in de auto en haar spullen stonden in de kofferbak. Vlak voordat ze instapte had ik een crinklz luier in een tasje onder mijn voorstoel gelegd. Deze zou ik dan op de terugweg omdoen en gebruiken. Het idee om in een vieze luier te rijden leel me heerlijk om een of andere reden.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik zet mijn moeder af, zwaai haar uit en rij weg. Ik rijd richting een parkeerplaats ergens in Harlingen, deze was helemaal leeg. Ik klap mijn stoel zo ver mogelijk naar achter en doe de luier om. Dit lukte verassend goed. Die crinklz luiers vond ik altijd zo leuk en ze kraakte wel lekker.
Ik had nog sigaretten mee en stak er eentje op tijdens het rijden. Raampje open, muziekje aan en rustig touren in mijn eigen autotje. Het werd wel al avond dus ik wist dat ik langzamerhand wel richting huis moest rijden, terug over de afsluitdijk.
Vlak voor de afsluitdijk besluit ik nog wat drinken te halen, een kopje koffie en nog een flesje water. Ik had natuurlijk al een tijdje niet meer geplast vandaag en was gister voor het laatst naar de wc geweest om te poepen. Dit was expres gedaan om vandaag tijdens de rit wat leuks te beleven.
Ongemakkelijk loop ik naar binnen bij het winkeltje van het tankstation. Ik voelde hoe de luier om mijn lichaam zat en dat de korte broek die ik aanhad vrij krap was.
Toch lukt het om drinken te halen en heb ik het idee dat er niks geks aan mij te zien is.
Op de parkeerplaats van het tankstation, blijf ik even buiten staan. Ik neem een paar flinke slokken water om het even op gang te helpen. Daarna voel ik dat ik begin te plassen en hoe het in mijn luier stroomt. De warmte versrpeid zich. Heerlijk, dat gevoel. Daarna pak ik mijn koffie, maar deze is echt nog bloedheet. Die komt later wel denk ik. Ik stap weer de auto in en rij de afsluitdijk op. Het gevoel om met een plasluier te rijden was wel grappig maar niet heel uniek ofzo. Naja, dat was ook wel te verwachten leek mee maar het is toch wel een grappig iets om uit te proberen.
Voor de degene die het niet kennen of weten: Op de afsluitdijk is halverwege, of ergens daar vlakbij, een monument waar de dijken van Friesland en Noord-Holland samenkomen. Hier zijn wat parkeerplaatsen, er staat een standbeeld en er is een klein tentje waar je koffie kan halen voor de rest is er helemaal niks.
Langzaam kom ik richting dit stuk van de dijk en ik zie dat de lucht helemaal oranje is verkleurd door het licht van de ondergaande zon. Ik dacht, dit is een mooi moment om een sigaretje te roken, mijn koffie op de te drinken en goed gebruik te maken van mijn luier.
De afslag nadert en ik rij omhoog richting de parkeervakken. Ik pak mijn beker met koffie en het pakje marlboro en stap uit. Ik laat de sleutels voor het gemak lekker in het contact van de auto, ik ben toch de enige hier. Mijn telefoon ligt nog aan de oplader en aan de auxkabel. Die heb ik ook niet nodig. Ik doe mijn autodeur dicht, en geheel onbewust, zonder dat ik het zelf merk, druk ik het slotje naar beneden voordat ik de deur helemaal dicht gooi.
Ik loop naar het hek en kijk recht over de waddenzee naar een grote oranje zon die langzaam zakt. Dit voelt als een magisch moment. Ik steek mijn sigaret aan en neem mijn koffie. Direct slaat dit op mijn darmen en ik voel dat ik nu moet poepen. Ik maak er nog een klein spelletje van om het op te houden totdat mijn sigaret op is, maar daarna laat ik alles gaan en voel een bruine massa de achterkant van mijn luier opvullen. Ik laat ook een klein plasje gaan.
Poe poe, dat voelt lekker. En wat een moment ook, bij ondergaande zon in alle rust, maar toch wel redelijk in het openbaar. Oke, nu de zon bijna onder is en ik weer klaar ben vind ik het tijd om verder te gaan.
Ik voel mijn volle luier en loop naar de auto en trek aan de deurhendel. Godverdomme, wat krijgen we nu... ik probeer het nog een paar keer en zie dat ik mijn deur op slot heb gedaan. Ik verstijf even en werd best wel bang. En nu? Ik kan ook niemand bellen want mijn telefoon ligt daar ook binnen en hier komt echt helemaal niemand in de avond. Ik loop snel naar het restaurantje aan de andere kant maar deze was gesloten en er was niemand aanwezig.
Ik heb mijzelf buitengesloten op de afsluitdijk en ik sta in een volle, vieze luier. Oke, en nu? Denk ik bij mezelf. Verderop komt er een auto aangereden en er stapt iemand uit. Hij maakt een foto van het laatste stukje zon wat net boven de horizon uit steekt en stapt weer in. Ik riep hem en liep naar zijn auto toe. Hij bleef wachten en zijn raampje ging omlaag. Wat is er? Vraagt hij. Ik leg uit dat ik mijzelf heb buitengesloten en niet kan bellen en of ik aub zijn telefoon mag lenen om de ANWB te bellen. Er was niemand anders thuis om een sleutel te brengen dus dit was mijn enige optie. Ja is goed, wacht even. Hij stapt uit en geeft zijn telefoon en gaat naast me staan. Ik was natuurlijk in paniek, door de situatie. Maar nu werd dat even erger omdat een vreemde man nu naast mij staat terwijl ik een vieze, stinkende luier draag.
Na 5 minuten bellen, wat voelde als een eeuwigheid, werd mij verteld dat er een auto van de AMWB onderweg was en er werd opgehangen. Ik bedank de man vriendelijk. Hij zei graag gedaan, succes en stapte weer in. Zijn auto startte en hij reed weg.
Zou hij het gemerkt hebben? Geen idee en ik zal het nooit weten. Ergens stelde het mij gerust dat ik wist dat de ANWB onderweg was. Het werd wel donkerder en kouder. Dat was nogal kut aangezien ik alleen een korte broek en een shirtje aanhad. Gelukkig had ik mijn sigaretten wel bij me dacht ik. Ik keek op de weg om te zien of er een geel busje aan kwam. Wachten duurt dan echt een eeuwigheid. Ik steek nog een sigaretje op en plas nog eens in mijn luier. Nu maakt het mij niet zo veel meer uit. Een lichte aandrang maakt dat ik nog een kleine drol in mijn luier pers. Daar sta je dan, donker, koud en in een volgeplaste poeluier helemaal alleen en machteloos... Na dik drie kwartier wachten in het donker, verschijnen er twee felle lampen op het parkeerterrein. Het is het busje van de ANWB! YES!! Ik zwaai mijn hand op en het busje stopt naast mij. Ik leg ook hem mijn situatie uit en hij pakt soort scheetkussen wat hij tussen mijn deur propt en opblaast, er komt wat ruimte tussen de deur en met een lange, ijzere stok tikt hij zo het slotje omhoog. Binnen een paar minuten was mijn auto weer open! Ik laat hem het ANWB-pasje zien, alles was in orde. Hij stapt in en wenst me een goeie en veilige reis. Of hij ook wat door heeft gehad zal ik niet weten. Wel ruik ik mijzelf, al helemaal als ik instap en de deur dicht doe. Een plas en poeplucht vulde de auto, maar ik wou toch een beetje opwarmen dus laat alles dicht (en had geen airco).
Ik rij in een koud geworden, natte en stinkende luier naar huis. Thuis aangekomen voelde het stiekem wel heel lekker en als kinds natuurlijk maar dit was een doodsenge ervaring. Helemaal omdat de situatie zonder luier ook al erg zou zijn. De poep en plasluier maakte het alleen nog maar veel erger. Uiteindelijk heb ik bijna 1.5 uur op de dijk gezeten en gewacht.
Zoiets doe ik nooit meer, sindsdien neem ik altijd mijn sleutels mee en dubbelcheck ik mijn slot altijd.
Eind goed, al goed.
Ik weet de precieze datum niet meer, maar het was op een vrijdagavond in de zomervakantie zo'n twee jaar geleden ergens in juli dat mijn moeder een weekje op vakantie ging. Ze ging mee op een boottocht vanuit Harlingen en ik zou haar afzetten in de haven daar. We stapten in de auto en haar spullen stonden in de kofferbak. Vlak voordat ze instapte had ik een crinklz luier in een tasje onder mijn voorstoel gelegd. Deze zou ik dan op de terugweg omdoen en gebruiken. Het idee om in een vieze luier te rijden leel me heerlijk om een of andere reden.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik zet mijn moeder af, zwaai haar uit en rij weg. Ik rijd richting een parkeerplaats ergens in Harlingen, deze was helemaal leeg. Ik klap mijn stoel zo ver mogelijk naar achter en doe de luier om. Dit lukte verassend goed. Die crinklz luiers vond ik altijd zo leuk en ze kraakte wel lekker.
Ik had nog sigaretten mee en stak er eentje op tijdens het rijden. Raampje open, muziekje aan en rustig touren in mijn eigen autotje. Het werd wel al avond dus ik wist dat ik langzamerhand wel richting huis moest rijden, terug over de afsluitdijk.
Vlak voor de afsluitdijk besluit ik nog wat drinken te halen, een kopje koffie en nog een flesje water. Ik had natuurlijk al een tijdje niet meer geplast vandaag en was gister voor het laatst naar de wc geweest om te poepen. Dit was expres gedaan om vandaag tijdens de rit wat leuks te beleven.
Ongemakkelijk loop ik naar binnen bij het winkeltje van het tankstation. Ik voelde hoe de luier om mijn lichaam zat en dat de korte broek die ik aanhad vrij krap was.
Toch lukt het om drinken te halen en heb ik het idee dat er niks geks aan mij te zien is.
Op de parkeerplaats van het tankstation, blijf ik even buiten staan. Ik neem een paar flinke slokken water om het even op gang te helpen. Daarna voel ik dat ik begin te plassen en hoe het in mijn luier stroomt. De warmte versrpeid zich. Heerlijk, dat gevoel. Daarna pak ik mijn koffie, maar deze is echt nog bloedheet. Die komt later wel denk ik. Ik stap weer de auto in en rij de afsluitdijk op. Het gevoel om met een plasluier te rijden was wel grappig maar niet heel uniek ofzo. Naja, dat was ook wel te verwachten leek mee maar het is toch wel een grappig iets om uit te proberen.
Voor de degene die het niet kennen of weten: Op de afsluitdijk is halverwege, of ergens daar vlakbij, een monument waar de dijken van Friesland en Noord-Holland samenkomen. Hier zijn wat parkeerplaatsen, er staat een standbeeld en er is een klein tentje waar je koffie kan halen voor de rest is er helemaal niks.
Langzaam kom ik richting dit stuk van de dijk en ik zie dat de lucht helemaal oranje is verkleurd door het licht van de ondergaande zon. Ik dacht, dit is een mooi moment om een sigaretje te roken, mijn koffie op de te drinken en goed gebruik te maken van mijn luier.
De afslag nadert en ik rij omhoog richting de parkeervakken. Ik pak mijn beker met koffie en het pakje marlboro en stap uit. Ik laat de sleutels voor het gemak lekker in het contact van de auto, ik ben toch de enige hier. Mijn telefoon ligt nog aan de oplader en aan de auxkabel. Die heb ik ook niet nodig. Ik doe mijn autodeur dicht, en geheel onbewust, zonder dat ik het zelf merk, druk ik het slotje naar beneden voordat ik de deur helemaal dicht gooi.
Ik loop naar het hek en kijk recht over de waddenzee naar een grote oranje zon die langzaam zakt. Dit voelt als een magisch moment. Ik steek mijn sigaret aan en neem mijn koffie. Direct slaat dit op mijn darmen en ik voel dat ik nu moet poepen. Ik maak er nog een klein spelletje van om het op te houden totdat mijn sigaret op is, maar daarna laat ik alles gaan en voel een bruine massa de achterkant van mijn luier opvullen. Ik laat ook een klein plasje gaan.
Poe poe, dat voelt lekker. En wat een moment ook, bij ondergaande zon in alle rust, maar toch wel redelijk in het openbaar. Oke, nu de zon bijna onder is en ik weer klaar ben vind ik het tijd om verder te gaan.
Ik voel mijn volle luier en loop naar de auto en trek aan de deurhendel. Godverdomme, wat krijgen we nu... ik probeer het nog een paar keer en zie dat ik mijn deur op slot heb gedaan. Ik verstijf even en werd best wel bang. En nu? Ik kan ook niemand bellen want mijn telefoon ligt daar ook binnen en hier komt echt helemaal niemand in de avond. Ik loop snel naar het restaurantje aan de andere kant maar deze was gesloten en er was niemand aanwezig.
Ik heb mijzelf buitengesloten op de afsluitdijk en ik sta in een volle, vieze luier. Oke, en nu? Denk ik bij mezelf. Verderop komt er een auto aangereden en er stapt iemand uit. Hij maakt een foto van het laatste stukje zon wat net boven de horizon uit steekt en stapt weer in. Ik riep hem en liep naar zijn auto toe. Hij bleef wachten en zijn raampje ging omlaag. Wat is er? Vraagt hij. Ik leg uit dat ik mijzelf heb buitengesloten en niet kan bellen en of ik aub zijn telefoon mag lenen om de ANWB te bellen. Er was niemand anders thuis om een sleutel te brengen dus dit was mijn enige optie. Ja is goed, wacht even. Hij stapt uit en geeft zijn telefoon en gaat naast me staan. Ik was natuurlijk in paniek, door de situatie. Maar nu werd dat even erger omdat een vreemde man nu naast mij staat terwijl ik een vieze, stinkende luier draag.
Na 5 minuten bellen, wat voelde als een eeuwigheid, werd mij verteld dat er een auto van de AMWB onderweg was en er werd opgehangen. Ik bedank de man vriendelijk. Hij zei graag gedaan, succes en stapte weer in. Zijn auto startte en hij reed weg.
Zou hij het gemerkt hebben? Geen idee en ik zal het nooit weten. Ergens stelde het mij gerust dat ik wist dat de ANWB onderweg was. Het werd wel donkerder en kouder. Dat was nogal kut aangezien ik alleen een korte broek en een shirtje aanhad. Gelukkig had ik mijn sigaretten wel bij me dacht ik. Ik keek op de weg om te zien of er een geel busje aan kwam. Wachten duurt dan echt een eeuwigheid. Ik steek nog een sigaretje op en plas nog eens in mijn luier. Nu maakt het mij niet zo veel meer uit. Een lichte aandrang maakt dat ik nog een kleine drol in mijn luier pers. Daar sta je dan, donker, koud en in een volgeplaste poeluier helemaal alleen en machteloos... Na dik drie kwartier wachten in het donker, verschijnen er twee felle lampen op het parkeerterrein. Het is het busje van de ANWB! YES!! Ik zwaai mijn hand op en het busje stopt naast mij. Ik leg ook hem mijn situatie uit en hij pakt soort scheetkussen wat hij tussen mijn deur propt en opblaast, er komt wat ruimte tussen de deur en met een lange, ijzere stok tikt hij zo het slotje omhoog. Binnen een paar minuten was mijn auto weer open! Ik laat hem het ANWB-pasje zien, alles was in orde. Hij stapt in en wenst me een goeie en veilige reis. Of hij ook wat door heeft gehad zal ik niet weten. Wel ruik ik mijzelf, al helemaal als ik instap en de deur dicht doe. Een plas en poeplucht vulde de auto, maar ik wou toch een beetje opwarmen dus laat alles dicht (en had geen airco).
Ik rij in een koud geworden, natte en stinkende luier naar huis. Thuis aangekomen voelde het stiekem wel heel lekker en als kinds natuurlijk maar dit was een doodsenge ervaring. Helemaal omdat de situatie zonder luier ook al erg zou zijn. De poep en plasluier maakte het alleen nog maar veel erger. Uiteindelijk heb ik bijna 1.5 uur op de dijk gezeten en gewacht.
Zoiets doe ik nooit meer, sindsdien neem ik altijd mijn sleutels mee en dubbelcheck ik mijn slot altijd.
Eind goed, al goed.
