geschreven door: Pieter
(deel 1) Proloog
Ik keek omhoog naar Mark en Peter, die naast me stonden. Ik bloosde licht, maar ik was de schaamte al voorbij. Het was niet de situatie waar ik me voor schaamde. Ik schaamde me wel voor mijn probleem, maar dat was een schaamte die al een jaren in meer of mindere mate aanwezig was. Peter bukte zich en drukte troostend een kus op mijn voorhoofd. Peter was een aardige jongen en misschien was ik wel verliefd op hem, hij had een bijzondere soort aantrekkingskracht op me. Mark was zijn broer en hij was een paar jaar ouder. Mark draaide zich om en liep naar het bed, hij trok het dekbed open en hing het over het voeteneind. Het was een soort kinderbed, misschien een meter zeventig lang en met opstaande randen langs het matras.
Peter boog zich iets over me heen, zijn rechterhand gleed tussen mijn benen en onder mijn billen. Op mijn rug liggend opende ik mijn benen nog een stukje. Mijn luier kraakte terwijl Peter het luierhemdje onder me vandaan trok en het lange achtereind tussen mijn benen vandaan trok. De knoopjes van het hemdje werden gesloten en het hemdje zat nu strak om mijn lichaam. Ik voelde het plastic in mijn liezen en op mijn buik, en de dikke absorberende laag tussen mijn benen. Ik was niet incontinent, maar soms plaste ik in mijn bed. Dat deed ik van jongs af aan, en ik schaamde me ervoor. Maar bij Peter kon ik die schaamte vergeten, hij had hetzelfde probleem als ik. Dit was zijn kamer, een kinderkamer, als straf voor zijn probleem. Ik lag nu op zijn commode, en had een luier van hem om. Mark had me de luier omgedaan, en Peter had op een afstandje toegekeken. Hij had troostende woorden in mijn oor gefluisterd.
"Je bent een lieve meid, Joyce." Zei Peter. Mijn luierhemdje zat dicht en ik was klaar voor een paar uurtjes slaap. De zon scheen door het grote raam naar binnen en het was nog lang geen avond. Ik had medelijden met Peter en, ondanks dat zijn behandeling nu eenmalig de mijne was, schikte ik me in mijn lot. Afgelopen nacht had ik thuis in mijn eigen bed geplast, zonder luier maar met een matrasbeschermer. Nu was ik in Mark en Peters ouderlijk huis, en daar gold de regel dat als je ’s nachts in bed had geplast, je de volgende dag een luier moest dragen en op tijd naar bed moest. En als het weekend was, dan moest je ook ’s middags een paar uurtjes naar bed.
Peter drukte weer een kus op mijn voorhoofd, en zijn hand lag nu op mijn buik. Nu was ik het kleine kind, maar ik wist dat het de volgende keer weer Peter zou zijn die op zijn rug op deze commode zou liggen, en door zijn ouders of oudere broer zou worden verschoond. Ik voelde wel schaamte, maar vooral medelijden. Peter was een lieve jongen, en ik was graag bij hem in de buurt. Dit was de keerzijde van de medaille, maar dat had ik er wel voor over. Peter deed een stapje aan de kant voor Mark, en die tilde me van de commode af, en legde me in bed. Mark trok het lichtblauwe dekbed over me heen.
"Welterusten, Joyce." Zei hij. Hij draaide zich om en liep de kamer uit. "Kom je ook, Peter?" Peter knikte, maar knielde eerst nog naast het bed neer. Dit was een vreemde kamer. Het was ingericht als kinderkamer en werd ook als dusdanig gebruikt. Er waren veel lichtblauwe en roze kleuren verwerkt. De vloer was wit met een lichtroze motief, met een groot blauw speelkleed in het midden. Alle meubels waren wit: de commode, het bed, de grote kast en het bureautje. Aan de roze muur hing een poster van een raceauto. Voor het raam dat uitkeek op de tuin hingen lichtblauwe gordijnen met kleine schattige beertjes. Er stonden ook veel grote en kleine teddyberen in de hoek van de kamer. Als de commode en het bed niet zo groot was geweest zou het misschien lijken op een gewone kinderkamer van een jongen van een jaar of zes. Het werd nu regelmatig bewoond door Peter, een jongen van zeventien, die af en toe in bed plaste en dan als straf een tijdje in deze kamer moest doorbrengen.
Eigenlijk was het te absurd voor woorden, en als ze het niet met eigen ogen had gezien, had ze het niet geloofd. En nu was het eenmalig een paar uurtjes mijn kamer, als een soort van solidariteitsbetuiging.
"Is het niet vreemd: een meisje in je eigen bedje?" Vroeg ik glimlachend. Ondanks mijn kinderachtige kleding en de vernederende situatie zojuist op de commode, voelde ik me bij Peter op mijn gemak. Het was moeilijk geweest om mezelf te laten uitkleden op de commode, en misschien nog wel moeilijker om me een luier om te laten doen. Peter had me gesteund en op de juiste momenten had hij mijn handen gepakt en me gekust, zodat ik me niet had kunnen verzetten. Mark had zijn gang kunnen gaan en binnen twee minuutjes was het al gebeurd. In die twee minuten was ik veranderd van een bijna achttienjarige jonge vrouw in een kleuter met een luier om. Ze hadden me niet uitgelachen.
Peter legde zijn hand op mijn wang en wreef een paar haren voor mijn gezicht weg. Hij lachte en voor het eerst voelde ik me ongemakkelijk bij die lach.
"Mijn bedje?" Zei hij. Hij boog voorover en kuste me nogmaals. Toen stond hij op en liep de kamer uit. Hij keek nog eenmaal naar me en knipoogde. Ineens was ik verward en onzeker. Waarom ontkende Peter dat dit zijn bedje was? Ik had hem er zelf in zien liggen. Ik draaide me op mijn zij, hoorde mijn luier kraken, en keek door de open gordijnen naar buiten. De lucht was grijs en grauw en ik kon de wind langs het huis horen waaien. Zag ik daar een eerste sneeuwvlokje?
"Peter, wacht, ik..." Riep ik Peter na. De deur werd net gesloten, maar ging meteen weer open. Peter stak zijn hoofd om de hoek en keek me vragend aan.
"Wat is er schatje? Je moet slapen." Zei Peter op zachte, maar indringende toon. Hij kwam de kamer weer binnenlopen en ging naast het bed staan.
"Wat bedoelde je, met... net toen ik vroeg..." Stamelde ik onzeker. Peter schudde lachend zijn hoofd.
"Joyce, je hebt beloofd je te zullen houden aan de regels in dit huis. Je hebt vannacht in bed geplast, dus nu moet je even een paar uurtjes slapen. Straks maak ik je weer wakker en kunnen we gaan doen wat je wilt. Nu moet je gaan slapen." Zei Peter. Hij klonk streng, strenger dan hij tot nu toe had geklonken. Ik werd er nog onzekerder van, dit was niet de Peter zoals ik hem kende. Peter had me echter eerder verrast, en ik realiseerde me heel goed dat ik hem nog maar nauwelijks kende. Ik voelde me blozen en wist dat Peter gelijk had. Ik had erin toegestemd om hetzelfde als Peter behandeld te worden. Dat was wel zo eerlijk, en ik wist dat Peter het zou waarderen. Nu stond hij aan mijn bed en keek hij streng naar beneden. Hij knielde.
"Ik was droog vannacht, dus ik hoef niet naar bed. Schaam je niet, ik lach je niet uit en niemand hier in huis zal je uitlachen. Dus ga maar lekker even slapen. Ik maak je straks wel wakker." Hij legde zijn hand op mijn voorhoofd en wreef me liefkozend langs mijn gezicht. Peter glimlachte lief, en dit was weer de Peter zoals ik hem kende. Dit was de Peter voor wie ik wel een keertje een luier wilde dragen. Peter knipoogde weer, en stond op. Hij liep de kamer uit en sloot de deur. Nu was ik wel alleen. Ik had geen slaap, maar lag wel in bed. Een paar uur had Peter gezegd, en ik had geen enkele methode om de tijd te volgen. Mijn horloge was afgedaan en er was geen klok in de kamer. Het beloofde een lange en saaie middag te worden.
- 1 -
"Peter?" Riep ik verbaasd. De voordeur had op een kiertje gestaan en ik was naar binnen gegaan zonder te bellen. Buiten was het koud en ik vermoedde dat de voordeur voor mij alvast op een kiertje was gezet, zodat ik niet in de koud hoefde te wachten. Mijn schouders waren ontbloot en mijn galajurk leverde een groot deel van mijn bovenlichaam aan de koude lucht over. Ik huiverde en had net de voordeur achter me dicht laten vallen, toen ik boven aan de trap Peter zag staan.
"J... Joyce?" Stamelde hij met een vuurrood gezicht. Ook Peter was grotendeels ontbloot, hij droeg maar een enkel kledingstuk. De luier die hij omhad was enorm, ik had nog niet eerder een luier voor volwassenen gezien, en ik had nog helemaal geen volwassene in een luier gezien. Ik staarde ontzet naar het witte plastic, dat met blauwe plakstrips stevig om zijn lichaam zat gevouwen. Peter stond boven aan de trap en ik dacht zelfs te zien dat de voorkant van de luier een gelige kleur had, anders dan de rest van de luier.
"Hup! Naar beneden!" Hoorde ik roepen en een jongen van begin twintig kwam uit een kamer tevoorschijn en ging achter Peter staan. Deze jongen had me nog niet opgemerkt en duwde Peter in beweging, de trap af. "Schiet op, anders ben je te laat." Peter wankelde de bovenste treden van de brede trap af, terwijl de andere jongen achter hem aan liep.
"Nee, Mark... Ik... Joyce..." Hoorde ik Peter stamelen en ineens stond de jongen achter Peter stil. Ik wist dat Peter een broer had die broer Mark heette, dus dit moest zijn broer zijn. Mark keek me verbaasd aan, en toen keek Mark op zijn horloge.
"Joyce? Halftien was toch de afspraak?" Zei Mark en nog steeds verbijsterd schudde ik mijn hoofd. Ik kon mijn blik niet van Peter afwenden, dit was niet de Peter die bij mij de in de klas zat. Die kon niet de Peter zijn die me had gevraagd als partner tijdens het jaarlijkse gala in de Kerstvakantie. Ineens kwam Peter in beweging. Hij rende de trap af, nam twee treden per stap, rende voor me langs, zijn blote voeten kletsend op de tegels, en verdween door een deur op de begane grond. Mark kwam ook in beweging, schudde zijn hoofd en liep naar me toe.
"Het spijt me dat je dit moest zien. Ik dacht echt dat je pas over een half uur zou komen, en ik heb de deurbel ook niet gehoord. Peter is... is nog niet klaar." Zei Mark. Terwijl Mark sprak drong een vieze poeplucht in mijn neus en ik sloeg mijn hand voor mijn mond en neus. Mark lachte onzeker
"Volgens mij heeft Peter wat uit te leggen, vanavond." Zei Mark en ik keek hem verbijsterd aan. Wat viel er uit te leggen? Peter had een poepluier om, en dat was een antwoord op zich. Ik realiseerde me dat ik Peter eigenlijk helemaal niet kende. Ik was twee maanden geleden naar deze stad verhuisd en was bij Peter in de klas gekomen. Peter was van het begin af aan aardig tegen me geweest, maar verder dan een paar lunchafspraakjes waren we nog niet gekomen. Ik was verrast dat Peter me vroeg voor het eindejaarsgala, en dit zou onze eerste echte afspraakje zijn. Ik kon het beeld van Peter in een luier niet uit mijn hoofd krijgen. Moest ik met hem naar het galafeest?
Ik keek Mark aan en schudde mijn hoofd. Dit was niet de avond die ik vooraf in gedachten had.
"Nee, Mark. Laat maar, ik... ik heb geen zin meer." Zei ik. Ik voelde tranen in me opkomen. Mijn avond was verpest en alle moeite vooraf was voor niets geweest. Ik draaide me abrupt om en liep weer terug naar de voordeur. Ik wilde Peter nooit meer zien, ik wilde naar huis, mijn jurk uit doen, de spelden uit mijn opgestoken haar trekken, en in een oude joggingbroek op de bank naar de televisie kijken. Ik wilde niet meer denken aan de feestavond. Ik voelde een hand op mijn schouder en ik draaide me terug naar Mark.
"Alsjeblieft, mag ik je vergezellen naar het feest? Geef me vijf minuten dan heb ik me omgekleed." Zei Mark en ik keek hem verbaasd aan. Mark was wel een paar jaar ouder dan Peter, maar het leek een aardige jongen, en in ieder geval een stuk volwassener dan Peter. Toch zou het niet hetzelfde zijn, en ik wist niet zeker of ik me nog wel zou kunnen vermaken vanavond. "Alsjeblieft? Je bent de mooiste vrouw van het bal, en ik zou zo graag je klasgenoten jaloers maken." Zei Mark lachend.
Alles was beter dan met Peter naar het gala te gaan. Mijn beeld van Peter dat het een aardige en slimme jongen was, was verdwenen. De luier had dat beeld voorgoed laten verdwijnen. Het beeld dat ik nu van Peter had was een heel andere: een zieke, zielige jongen, of een abnormale sukkel. Ik kom me nauwelijks voorstellen dat Peter ziek was. Daar had ik de afgelopen weken niets van gemerkt en Peter had er ook niets over gezegd. Ik wist zeker dat Peter overdag op school geen luier omhad, dat zou ik zeker gemerkt hebben.
- 2 -
Gearmd liepen we de zaal in. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, omdat ik de zaal in kwam met iemand anders aan mijn arm dan verwacht. Mijn klasgenoten wisten dat ik met Peter had afgesproken en nu kwam ik met een onbekende binnen. Ik dacht niet dat ze wisten dat dit de broer van Peter was. Mark gedroeg zich echter als een heer en loodste me door de zaal heen, naar de tafeltjes achterin. De band speelde muziek die ik normaal gesproken niet leuk vond, maar het paste in de sfeer. Al mijn klasgenotes hadden lange jurken aan en de jongens droegen zwarte pakken met witte overhemden, net zoals Mark.
We gingen zitten en Mark deed zijn best om het gesprek vrolijk en luchtig te houden. Ik was niet in de stemming om te gaan dansen, en Mark voelde dat aan. Hij bestelde wat te drinken en vroeg me over school, over waar ik vandaan kwam, en hoe ik het vond in deze stad. Ik deed mijn best niet aan Peter te denken, maar het gebeurde steeds. Dat beeld van die bijna naakte Peter, met die enorme luier om, stinkend naar poep, raakte ik niet kwijt.
"Je denkt aan Peter?" Zei Mark zachtjes, en ik knikte. "Wil je erover praten, of..." Zei hij. Ik haalde mijn schouders op. Mark keek me onderzoekend aan. Twee glazen wijn werden geserveerd en ik nam snel een slok. Ik speelde met het volle glas, liet mijn vingers over de rand glijden, en draaide het glas rond aan het smalle pootje.
"Mag ik uitleggen wat je gezien hebt?" Vroeg Mark. Hij zweeg even, wachtend op mijn reactie, maar ik keek hem niet aan. Ik keek langs hem heen de zaal in.
"Mark is een bedplasser. Altijd al geweest." Zei Mark plots. Ik keek Mark verbaasd aan. "Een bedplasser?" Zei ik, net iets te hard. De band speelde dus ik geloof niet dat iemand het gehoord had, maar toch voelde ik me er ongemakkelijk bij. Mark knikte.
"Peter is nooit helemaal zindelijk geweest. Hij heeft altijd nog regelmatig in bed geplast. Soms wat meer, soms wat minder, maar is nooit langer dan een paar weken achter elkaar droog geweest." Vertelde Mark. Hij zat wat voorovergebogen over de tafel heen, en ik nam dezelfde houding aan.
"Onze ouders zijn ermee naar de dokter geweest, naar specialisten in het ziekenhuis, Peter is zelfs naar een speciaal vakantiekamp geweest voor bedplassers, maar het heeft niet geholpen." Zei Mark schouderophalend. Ik keek Mark nog steeds verbaasd aan, maar tegelijkertijd was dit nog steeds geen verklaring waarom ik Peter in een poepluier rond heb zien lopen. Mark zag dat ik nog steeds vele vragen had, en ging verder met zijn verhaal.
"Toen Peter een jaar of zeven was, hebben mijn ouders een tweede slaapkamer voor hem ingericht. De nieuwe slaapkamer voor als hij droog was gebleven, met een groot bed en een groot bureau, en zijn oude slaapkamer voor als hij weer eens in bed had geplast. In die oude slaapkamer stond een kinderbed met hoge randen en een commode waarop Peters luiers wonden worden verschoond."
"Luiers?" Vroeg ik. Mark knikte.
"Als Peter weer eens in bed had geplast, moest hij voor straf een paar nachten lang in de kinderkamer slapen. Dan moest hij luiers dragen, soms zelfs overdag. Als straf voor het in bed plassen werd hij dus een tijdje als een baby behandeld. Dan moest hij dus luiers dragen, en moest hij vroeg naar bed. Hij mocht niet buitenspelen, of naar vriendjes toe. Na school moest hij meteen naar huis, kreeg hij een luier om en moest hij naar de kinderkamer."
Ik slikte. Dit was een zware straf. Ook ik plaste wel eens in bed, maar gelukkig hadden mijn ouders niet van die zware straffen bedacht. Ik moest altijd mijn eigen bed verschonen en mijn lakens in de wasmachine stoppen. Ik heb nooit luiers hoeven dragen, of ben ik op een andere manier voor mijn bedplassen bestraft. Ik durfde mark dat nu niet te vertellen, en ik was ook veel te nieuwsgierig naar wat Mark verder nog te vertellen had. Ik zou later wel eens vertellen dat ik ook wel eens in bed plaste.
"Heeft hij veel tijd in die kinderkamer moeten doorbrengen?" Vroeg ik. Mark knikte heftig.
"In het begin wel, de eerste maanden zelfs bijna continu, maar na een tijdje werd het wat minder. Hij plaste niet al te vaak meer in bed, en hoefde dus ook niet meer zo vaak luiers te dragen. De straf leek dus eigenlijk te werken, en gek genoeg hebben ze de straf nooit afgeschaft."
Mark zweeg en ik ook. Ik dacht aan de lange dagen die Peter in een luier in die kamer heeft moeten doorbrengen. Ik kon niet begrijpen dat Peter nog steeds op die manier werd bestraft. Peter is tenslotte geen zeven meer, maar zeventien, en luiers laten dragen is niet echt een straf die je een bijna volwassen jongen kon aandoen. Blijkbaar dachten Peters ouders daar anders over.
"De commode en het bedje zijn inmiddels wel vervangen door een groter formaat. Ik geloof dat mijn vader die speciaal heeft laten maken." Het gesprek viel weer stil en Mark zakte weer naar achteren in zijn stoel. Mijn verbazing was nog lang niet weggeëbd.
"Maar die... die vieze luier." Zei ik zachtjes, met licht blozende wangen. Mark haalde zijn schouders op.
"Als Peter een luier draagt, mag hij niet naar het toilet. Meestal doen we hem zijn luier dan wel even af, want niemand van ons heeft zin om een poepluier te verschonen. Peter kwam echter net uit bed, omdat hij dan langer op mocht blijven. En als Peter in zijn kinderbedje ligt, mag hij niet zelf zijn bed uitkomen. Eigenlijk komt het nooit voor dat hij in zijn luier poept, maar... Ik heb wel medelijden met hem, juist nu jij binnen kwam, liep Peter in een poepluier rond." Mark lachte als een boer met kiespijn. Ik zag dat Mark het ook allemaal een beetje vreemd vond.
"Peter heeft gesmeekt of deze kinderachtige behandeling alsjeblieft kan stoppen, meerdere malen zelfs, maar onze ouders blijven standvastig. Ze vinden het ook niet leuk om Peter zo te behandelen, maar ze zijn bang dat zijn bedplassen alleen maar erger wordt als ze de straf verlichten."
"Plast... Plast hij vaak in bed?" Vroeg ik, denkend aan mijn eigen bedplassen. Mark haalde zijn schouders op.
"Als Peter in bed plast moet hij drie dagen in de kinderkamer slapen. Dat komt een keer of vijf voor in de maand. En na die vijf keer moet hij 3 nachten luiers dragen. De helft van de tijd draagt hij dus ongeveer een luier, en dan mag hij ’s avonds niet naar het toilet. Zijn luier is ‘s morgens dan ook altijd nat. Ma roept dan altijd: ’s nachts een klein kind, overdag ook een klein kind" Mark zag me blozen en ik keek de danszaal in. Hij stak zijn hand uit en legde die op de mijne.
"Peter is er aan gewend, het is niet zo erg als je denkt. Alleen normaal gesproken komt niemand er achter, en blijft dit verborgen achter onze voordeur. Behalve onze ouders en Peter en ik weet niemand dit." Zei Mark en ik keek hem recht in de ogen.
"Ik vertel dit aan niemand." Zei ik met nadruk. Ik had medelijden met Peter, zeker omdat ik hetzelfde probleem had als hij, maar ik er helemaal niet voor gestraft werd. Mark pakte mijn hand en kneep er zachtjes in.
"Ik geloof je. Zullen we dansen?" Marks gezicht trok open, zijn serieuze blik werd vervangen door een oprechte glimlach.
- 3 -
Giechelend liep ik achter Mark aan. Weer stond ik in de hal waar ik eerder deze avond ook had gestaan. Nu was het er donker, maar toch keek ik onbewust naar boven. Maar Peter stond niet bovenaan de trap. Mark zag me kijken en lachte.
"Petertje zal wel slapen. Zullen we even gaan kijken?" Mark grinnikte en ik was nieuwsgierig. Beiden hadden we een paar glazen wijn op. Mark legde zijn vinger op zijn lippen en heel zachtjes liepen we de trap op. Mijn hakken klikten op het hout van de trap. Zo geluidloos waren we dus niet, maar we deden in ieder geval ons best. Bovenaan de trap liepen we een klein gangetje in en we namen de tweede deur aan de linkerkant. Mark gebaarde me te wachten en opende zachtjes de slaapkamerdeur. Hij keek om het hoekje en ik zag dat het niet helemaal donker was in de kamer. Bijna zoals het hoorde op een kinderkamer, brandde er een klein lampje in de hoek van de kamer om de volledige duisternis te weren.
Ik bleef staan in de gang en keek nieuwsgierig de kamer in. Ik kon maar een deel van de kamer zien, maar ik kon de gesloten, blauwe gordijntjes voor het raam zien hangen, met voor het raam een grote, brede kast van een meter hoog. Daarop lag een groot aankleedkussen. Nu ik met mijn eigen ogen deze levensgrote commode zag wist ik dat Mark niet had gelogen. Natuurlijk had ik Peter in een poepluier gezien, maar het verhaal bleef nog steeds zo ongeloofwaardig. Nu keek ik de kinderkamer in en zag ik de commode waar Peter op verschoond werd. Mark kwam weer in de deuropening staan en glimlachte.
"Hij slaapt. Kom maar binnen." Zei hij. Ik stapte uit mijn schoenen en op kousenvoeten liep ik de kamer in. Midden in de kamer lag een groot, blauw vloerkleed. Links stond een grote, witte kast tegen de muur met hoge deuren. Recht voor me stond de commode voor het raam. In de rechterhoek naast de commode stond een laag bureautje met daarop velletjes papier en een heleboel stiften en kleurpotloden. Er lagen teddyberen op de grond, in alle kleuren en maten. Meteen rechts naast de deur stond Peters bed. Peter kon er maar net languit in liggen. Het was wit met een opstaande houten rand. De rand was niet hoog genoeg om je in het bed te houden, maar zorgde er wel voor dat je niet in je slaap uit je bed kon rollen.
Peter lag op zijn zij, met zijn rug naar ons toe. Hij ademde regelmatig en in het schemerlicht kon in zijn krullen op het kussen zien. Het was een heel apart gezicht om een jongen van mijn leeftijd in zo’n overduidelijk kinderbed te zien liggen. De hele kamer ademde een sfeer van kinderlijkheid uit, en afgezien van de grootte van het bed en de commode was alles precies zoals in een echte kinderkamer.
Ik dacht aan mijn eigen bedplassen en draaide me om, van Peter vandaan. Ik wist dat hij een luier omhad, en op de commode had gelegen toen hij die luier had omgekregen. Ik liep naar de commode toe en legde mijn hand op het aankleedkussen. Er lag een witte handdoek op, het aankleedkussen zelf was roze. Het plastic van het aankleedkussen voelde koel aan, en de randen waren zacht. Mark kwam naast me staan en knielde. Hij opende een kastdeurtje en pakte een plastic luier van de stapel. De luier kraakte luidruchtig en ik was bang dat Peter wakker zou worden, maar dat gebeurde niet.
Mark vouwde de luier open en gaf hem aan mij. Ik hoopte dat in dit licht Mark mijn blozende wangen niet kon zien. Mijn vingers voelden het kille plastic en de zachte binnenkant. Ik had wel vaker luiers gezien, maar nooit van deze grootte, totdat ik Peter in zo’n luier boven aan de trap zag staan. Ik legde de luier snel weg, een soort van angstig om de luier aan te raken, maar op een vreemde manier was ik er toch door geobsedeerd. Ik moest me dwingen op mijn blik van de luier af te halen. Ik keek nog een keer naar Peter, en voelde me hier niet op mijn plaats. Alhoewel ik Peters luier niet kon zien, was ik wel op een plaats waar hij me nooit zou willen zien. Het voelde zelfs een beetje als verraad.
Ik keek Mark aan en liep zachtjes de kamer uit. Mark kwam een paar seconden later ook de kamer uit. Zachtjes sloot hij de deur en ik pakte mijn schoenen op. We liepen naar beneden en gingen in de woonkamer zitten, ver weg van de kinderkamer en uit het gehoor van Peter.
"Het is zielig voor die jongen." Zei ik, maar door de drank kon ik er ook wel een beetje om lachen. Het was zo absurd, dat het bijna alweer grappig was. Mark lachte en haalde zijn schouders op.
"Voor ons is het gewoon, maar ik ben blij dat ik nooit in bed geplast heb." Mark schonk twee glazen wijn in en gaf me er een aan. We nipten aan de rode wijn en zaten onderuitgezakt op de bank. Het was stil in het huis en even wisten we niet wat we moesten zeggen.
"Bedankt dat je mee bent gegaan naar het feest. Het was gezellig." Zei ik. Ik boog opzij en kuste Mark op zijn wang.
- 4 -
Ik leunde tegen het muurtje voor de ingang van onze school. Hier was het minder druk dan verderop bij de fietsenstalling waar er door veel leerlingen werd gerookt. Ik had dit plekje uitgezocht omdat het juist wat rustiger was. Ik was Peter vandaag al twee keer tegengekomen, de eerste keer in de klas bij wiskunde, en de tweede keer was op de gang tussen heel veel medeleerlingen. We hadden elkaar kort aangekeken, maar niets gezegd. Wat viel er te zeggen wat door iedereen gehoord kon worden?
"Joyce?" Peter stond in de deuropening en hij bloosde. Hij glimlachte onzeker en kwam langzaam de trap aflopen. Onwillekeurig keek ik of ik de vormen van een luier onder zijn kleren kon ontdekken, ondanks dat ik wist dat hij naar school geen luiers hoefde te dragen. Peter zag waar ik naar keek en zijn gezicht werd nog iets roder.
"Hi Peter." Zei ik, me schamend voor de openlijke blik naar zijn kruis.
"Hoe was het feest?" Vroeg Peter, en ik haalde mijn schouders op.
"Ach, wel gezellig." Loog ik. Het was een vreemd gevoel dat ik tot voor dit weekend met Peter omging, maar nu voor aanstaande donderdag een afspraakje met zijn broer had gemaakt. Het feest was erg gezellig geweest, maar dat durfde ik Peter niet te vertellen.
"Ik... Het spijt me..." Stamelde Peter.
"Het geeft niets. Mark heeft me alles verteld, je kunt er ook niets aan doen." Ik dacht er heel even over na om te vertellen dat ook ik wel eens in bed plaste, maar daar leek dit me niet het juiste moment voor. En misschien vertelde ik het wel nooit aan Peter, of aan Mark, want ik was bang voor hun reactie.
"Sorry dat ik niet meer... met je naar het feest wilde. Ik..." Stotterde ik. Mark glimlachte onzeker en haalde zijn schouders op.
"Ik begrijp het wel." Zei hij en hij draaide zich van me af. "Ik ben nog een kind." Zei hij nog zachtjes.
"Nee!" Riep ik. "Dat is niet waar." Ik wilde hem zo graag vertellen dat hij niet de enige was die in bed plaste. Ik wilde hem troosten, mijn armen om hem heen slaan en zeggen dat ik hetzelfde probleem had. Ik durfde niet. Ik bleef tegen het muurtje geleund en de afstand tussen Peter en mij bleef even groot, onoverbrugbaar bijna. Peter draaide zich om en keek me aan, misschien verbaad om mijn heftige reactie. Ik bloosde en zwakte mijn reactie wat af.
"Je kunt er niets aan doen, en je bent vast niet de enige met dit probleem." Zei ik als compromis. Ik vond mezelf laf en ik draaide mijn gezicht weg. Peter stond er ongemakkelijk bij en uiteindelijk draaide hij zich om en liep hij van me weg. Ik keek hem na en voelde me schuldig. Ik bedacht me dat ik Peter eigenlijk aardiger vond dat Mark, maar met Mark had ik donderdag een afspraak.
Peter liep de school weer binnen, hij draaide zich nog eenmaal naar hem om, maar ik ontweek zijn blik. Ik vloekte binnensmonds en probeerde ergens anders aan te denken.
- 5 -
"Brrr, wat is het koud." Zei ik bibberend. Mark liet me binnen en deed snel de deur achter me dicht. Er stond een grote Kerstboom in de hal, de lampjes fonkelden en de gouden ballen en slingers glinsterden in het licht. Mark nam mijn jas aan en hing hem aan de kapstok. Hij glimlachte toen hij me weer naar boven zag kijken.
"Peter ligt al op bed." Zei Mark. Ik keek automatisch op mijn horloge, ondanks dat ik eigenlijk wel wist hoe laat het was. Mark knikte. "Yep, in de kinderkamer. Hij heeft gisternacht weer in bed geplast, maar vannacht blijft het bed in ieder geval wel droog." Lachte Mark gemeen en ik gaf hem plagend een tik op zijn arm.
"Dat is gemeen." We liepen naar de woonkamer. Ook in de woonkamer stond een Kerstboom, de open haard brandde en ik plofte op de bank neer. "Waar zijn jullie ouders? Ik heb ze nog niet gezien." Zei ik. Mark ging naast me zitten.
"Onze ouders zijn gescheiden, we wonen samen met onze moeder. Die werkt echter veel. Ze is ook vaak op zakenreis. Wijntje?" Ik knikte. Mark stond op en ik hoorde hem achter me een wijnfles ontkurken.
"Maar... Als je moeder weg is, wie doet Peter dan..." Vroeg ik me verbaasd af. Mark lachte hardop.
"Ma heeft heel duidelijke regels en die gelden ook als ze zelf niet thuis is. Zeker wat bedplassen betreft is ze heel duidelijk, dus als ze niet thuis is doe ik Peter een luier om. Heel soms, als ik ook niet thuis ben, doet Peter zelf zijn luier om en gaat hij vroeg naar bed. Peter houdt zich aan de regels, en verzet zich er nauwelijks meer tegen." Mark kwam terug met twee glazen wijn en nippend aan de wijn zaten we naast elkaar op de bank.
"Is dat niet gek, je broertje van zeventien een luier omdoen?" Vroeg ik. Mark haalde zijn schouders op.
"Het is altijd zo geweest, ik ben niet anders gewend."
"Vind je het dan normaal dat Peter zo wordt behandeld?" Mark draaide zich op de bank naar me toe en keek me in mijn ogen.
"Joyce, ik kan er niets aan doen dat hij nog in zijn bed plast, en ik kan er ook niets aan doen dat ma hem zo wil behandelen. En nee, het is niet normaal, maar misschien is peter ook geen normaal kind. Ik heb geen verstand van opvoeden." Zei Mark en hij eindigde met een lach. Even was de sfeer tussen ons wat ongemakkelijk. Beiden nipten we aan de wijn. Toch was ik nog niet bereid dit onderwerp te laten rusten. Het deed pijn om te zien hoe Peter werd gestraft voor iets waar ik zelf ook last van had, en ik werd er niet voor gestraft.
"Ik vind het niet normaal, Mark." Zei ik zachtjes, hopend dat Mark niet boos zou worden. Mark draaide zich terug en leunde weer met zijn rug tegen de rugleuning van de bank. Beiden keken we recht vooruit.
"Je neemt het wel heel erg op voor Peter, het is en blijft net een klein kind."
"Nee! Het is geen klein kind. Hij plast in bed, dat is heel wat anders." Riep ik fel.
"Dus jij vindt bedplassen niet kinderachtig?" Zei Mark en plots keek hij me weer recht in mijn ogen. Ik bloosde en was bang mijn eigen geheim te verklappen. Ik keek Mark niet aan en probeerde nonchalant aan de wijn te nippen. Mark bleef me onderzoekend aankijken en ik werd nerveus.
"Wil je me wat vertellen, Joyce?" Vroeg Mark ineens, en ik vreesde dat hij mijn geheim had geraden. Had ik mezelf verraden door zo voor Peter op te komen?
"Wat... Wat bedoel je?" Stamelde ik. Mijn gezicht moest langzamerhand vuurrood geworden zijn en ik had het gevoel dat mijn geheim van mijn voorhoofd te lezen was.
"Volgens mij ben jij ook nog niet helemaal zindelijk, toch?" Zei Mark indringend.
"Nee... Ik..."
"Je liegt, Joyce. Ik zie het in je ogen. Ben je een bedplasser?" Mark greep mijn kin beet en trok mijn gezicht richting de zijne. Zijn ogen keken me genadeloos aan. Ik had het gevoel dat liegen geen zin had, dat Mark mijn leugens doorzag. Ik had mezelf verraden en ik kon me hier niet meer uit redden. Ik trok zijn hand los en stond op.
"Ja!" Riep ik. "Ja, ook ik plas wel eens in bed. En? Ben ik daarom een klein kind?" Ik was verontwaardigd en kwaad tegelijk. Mark was stil en keek me met een vreemde glimlach aan. Heel rustig zette hij zijn glas wijn op tafel, toen stond hij op.
"Een baby, je bent net zo’n baby als Peter." Zei Mark verontwaardigd. Ik keek hem woedend aan. Ik zette het glas ook op tafel en liep met grote stappen de woonkamer uit. Ik griste mijn jas van de kapstok en gooide de voordeur open. Al rennend trok in mijn jas aan, de tranen uit mijn ogen vegend.
- 6 -
"Trut!" Peter liep langs me heen en stootte me met zijn schouder aan. We liepen in de drukke gang op school, tussen twee lesuren in. Zonder me aan te kijken liep hij door.
- 7 -
"Peter, ik..." Peter stond me op te wachten op de plek waar ik een paar dagen geleden op hem had staan wachten. Het was vrijdagmiddag en de laatste lessen waren geweest. Hij leunde tegen precies hetzelfde muurtje als waar ik tegen geleund had gestaan. Hij keek me kwaad en teleurgesteld aan.
"Je bent een echte vriendin, Joyce." Zei hij cynisch. Hij bleef me aankijken, maar ik keek naar de grond. "Je had me best mogen vertellen dat je ook in bed plast." Er viel een stilte.
"Ik snap best dat je vorige week vrijdag even geen zin had om met mij naar het feest te gaan, maar... maar daarna heb je toch kansen genoeg gehad om te zeggen, dat... dat..." Nu keek Peter ook de andere kant op. Natuurlijk voelde ik me schuldig, maar Peter moest als geen ander begrijpen dat het moeilijk was om zoiets te vertellen. En hoe langer ik er mee had gewacht, hoe moeilijker het werd. Peter ging rechtop staan en keek me aan.
"Tot ziens, Joyce. Ik verwacht iets meer van mijn vriendinnen, met name eerlijkheid. En Mark wil je al helemaal niet meer zien." Peter draaide zich abrupt om en liep weg. Kwaad keek ik hem na, maar ik was vooral kwaad op mezelf.
"Peter, stop." Zei ik, maar veel te zacht en met te weinig zelfvertrouwen. Peter liep door, zijn beweging haperde niet eens.
- 8 -
Ik draaide me op mijn andere zij en opende mijn ogen. Ik had toch even geslapen. Ik keek over de houten rand van het bed heen, dat maar een centimeter of vijftien boven het matras uitstak. Mark stond bij het raam en was met het gordijn bezig. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek hem verbaasd aan. Het rechter gordijntje was roze, en het linker gordijntje was lichtblauw. Ik dacht dat ze beiden lichtblauw waren geweest.
"Wat doe je?" Vroeg ik. Mark keek om en glimlachte, maar ging daarna weer door met waar hij mee bezig was. Het blauwe gordijntje kwam los en Mark hing het over zijn schouder. Hij hield nu een roze gordijntje omhoog en haakte dat aan de gordijnrails boven het raam.
"Ga maar weer slapen." Zei Mark zachtjes en hij liep de kamer uit. Ik keek hem verbijsterd na. Mijn blik gleed terug naar het raam, de roze gordijntjes waren gesloten. Ik vroeg me af of ik echt had gezien dat Mark zojuist de blauwe voor de roze had omgewisseld. Of droomde ik? Ik kwam overeind en zag ineens nog meer verschillen. De poster van de raceauto was weg en een schilderij van een paar paarden in een wei hing nu op dezelfde plaats. Ook het blauwe speelkleed op de vloer was weg, en nu lag er een voornamelijk roze gekleurd speelkleed.
Mijn ogen gleden nerveus door de kinderkamer en ineens realiseerde ik me dat dit een meisjeskamer was geworden. Dit was niet meer de jongenskamer van Peter, met blauwe tinten en raceauto’s, nu was alles roze met wit. Al het blauwe was verdwenen. Ik liet me achterover zakken en keek naar het plafond. Ik snapte er niets van. Waarom was dit veranderd? Was dit speciaal voor mij?
Ik vroeg me af hoelang ik geslapen had. Ik had niet verwacht dat ik überhaupt zou kunnen slapen, maar dat was kennelijk toch gebeurd. Vanmorgen was ik thuis wakker geworden in een nat bed. Ik had mijn bed verschoond en gedoucht, en daarna was ik weer onder de schone lakens gekropen. Ik voelde me schuldig, naar Peter toe. Voor hem zou een nat bed heel anders zijn afgelopen. Ik moest erkennen dat ik niet eerlijk tegen hem geweest was. Meerdere malen had ik op het punt gestaan hem te vertellen dat ik soms ook in bed plaste, en ook aan Mark. Uiteindelijk was dat pas donderdagavond gebeurd. Natuurlijk was Peter teleurgesteld in mij, en Mark was zelfs boos op me.
Om negen uur vanmorgen had ik Peter gebeld en hem nogmaals mijn excuses aangeboden. Hij wilde me eigenlijk niet te woord staan, ook niet toen ik bekende dat ik vannacht in bed geplast had. Hij was voornamelijk stil gebleven en had geluisterd. Ik wist eigenlijk niet eens meer hoe het precies was gekomen dat ik had ingestemd om naar Peter toe te gaan om dezelfde behandeling als Peter te krijgen. Met tegenzin had ik ermee ingestemd, het voelde alsof dit de enige kans was om mijn vriendschap met Peter terug te winnen.
Nu lag ik hier in bed, met een luier en een luierhemdje om. Ik moest plassen, maar hield al een paar uur mijn plas op. Ik wilde niet verschoond worden. Een luier dragen was al erg genoeg. Eigenlijk hadden we niet afgesproken tot hoelaat ik een luier moest dragen. Een beetje zenuwachtig herinnerde ik me wel dat ik dezelfde behandeling zou krijgen als Peter. Om half een was ik hier aangekomen en toen hadden ze me een luier omgedaan en naar bed gebracht. Het was zaterdag en normaal gesproken zou Peter de hele dag een luier moeten dragen. Ik vond alleen dit middagdutje in een luier wel voldoende.
- 9 -
"Heb je lekker geslapen?" Vroeg Peter. De deur was heel zachtjes opengegaan en Peter keek om de deur heen naar mij. Hij glimlachte lief. Zijn teleurstelling van gistermiddag leek verdwenen en hij was weer net zo aardig als vorige week, misschien nog wel aardiger. Ik knikte, wat eigenlijk een leugentje was. Het grootste gedeelte van de tijd had ik wakker gelegen en gepiekerd over mijn behandeling en de vreemde verandering van de kinderkamer.
Peter kwam naar me toe en ging op de rand van het bed zitten. Hij bukte voorover en kuste me op mijn lippen. Toen schoof hij het dekbed opzij en legde mijn luier bloot. Zijn hand gleed naar mijn luier toe en schoof het luierhemdje opzij. Ik bloosde en wilde zijn hand wegtrekken, maar toen had hij al losgelaten. Hij keek me glimlachend aan, alsof hij wist dat ik nodig moest plassen.
"Je hoeft je niet te schamen, Joyce. Ik ben trots op je dat je dit voor mij doet." Zei Peter. Ik bloosde, maar zijn compliment deed me goed. "Over vijf minuutjes zal ik je een schone luier omdoen, ook als je nog droog bent, dus..." Weer boog Peter zich naar me toe en drukte hij zijn lippen op de mijne. Zijn rechterhand gleed over mijn luierhemdje en hij drukte op mijn onderbuik. Ik voelde de druk op mijn blaas toenemen en Peter zag mijn pijnlijke gezicht. Hij glimlachte lief en stond toen op. Hij trok het dekbed van me af en hing het over het voeteneind. Ik voelde me naakt en onzeker, het luierhemdje bood geen bescherming. Peter liep de kamer uit en liet me alleen achter.
"Peter, nee... Het is genoeg, ik... ik wil niet..." Stamelde ik, maar Peter was allang de kamer uitgelopen. Ik keek naar de commode en naar de roze gordijntjes. Ik moest zo nodig plassen, maar ik wilde niet. Ik wilde geen luier meer dragen, ik had mijn goede wil getoond. Nu was het toch wel genoeg? Peter kwam terug met een bakje met water. De damp kwam nog uit het bakje omhoog, en Peter zette het voorzichtig op het eind van de commode neer. De commode was lang genoeg voor het aankleedkussen, en zowel aan het hoofdeind als aan het voeteneind bleef er nog ruimte over.
"Nee, Peter!" Zei ik fel, en ik kwam rechtovereind in het bed zitten. Peter keek naar me om en keek bezorgd. Hij schudde zijn hoofd.
"Wat is er, Joyce?" Zei Peter, maar hij wist heel goed wat er was. "Je hebt nu net twee uur een luier omgehad, en nu heb je er geen zin meer in? Is dat het?" Zei Peter geïrriteerd. Ik bloosde. Peter zweeg en keek me aan. Ik wist even niets te zeggen.
"Is dit dezelfde Joyce die ik vanmorgen aan de telefoon had?" Hij wachtte een ogenblik. "Dus dit vind je wel genoeg? Je hebt een paar uurtjes geslapen in een luier! Kijk mee aan, Joyce!" Zei hij streng, bijna als een schoolmeester. "Je wilde dezelfde straf als ik, maar na twee uurtjes slapen heb je er al geen zin meer in! Waar zijn al die mooie beloftes gebleven? Dacht je dat dit het ergste deel van mijn straf was?" Peter stond naast mijn bed en keek op me neer.
"Nee, Peter, ik..." Stamelde ik, maar Peter onderbrak me met een handbeweging. Hij ging op de rand van het bed zitten.
"Natuurlijk wil je niet, en natuurlijk vind je het niet leuk. Dat snap ik best, maar ik denk dat je toch gaat doen wat ik je zeg. Ik wil dat je nu je bed uitkomt en op de commode gaat liggen. Je hebt het me beloofd, en ik denk dat je die belofte niet gaat verbreken." Zijn stem was ineens weer een stuk rustiger. Diep van binnen wist ik dat Peter gelijk had. Ik wilde niet, ik schaamde me, en ik wenste dat ik die belofte nooit had gedaan. Ik had iets beloofd zonder goed na te denken wat ik precies beloofd had.
Peter pakte mijn hand vast en zonder dwang hielp hij me omhoog. Ik stapte het bed uit en op blote voetjes liep ik naar de commode toe. Ik draaide mijn rug naar de commode toe, zette mijn handen op de rand en sprong achterwaarts op de commode. Ik kroop op het aankleedkussen en liet me gewillig achterover zakken. Peter glimlachte en aaide me over mijn wang.
"Grote meid." Zei hij complimenterend. "Doe je nog een plasje?" Lachte Peter lief. Ik bloosde en keek weg. Ineens stond er een oudere vrouw in de deuropening. Peter draaide zich om en lachte.
"Ma? Je bent vroeg thuis?" Peter liep op zijn moeder af en ze omarmden elkaar.
"Het is Kerstavond, Peter." Zei Peters moeder alsof dat verklaring genoeg was. "Je hebt een gast." Peters moeder klonk verrast. Met een rood gezicht van schaamte keek ik liggend naar Peter en zijn moeder.
"Dat is Joyce, ze is hier vandaag voor het eerst. Ze zit bij mij in de klas." Legde Peter uit en ik hoorde dat ook hij een beetje nerveus was, al begreep ik niet precies waarom. Ik vond het wel een beetje vreemd dat Peters moeder niet zo heel erg verrast was dat niet haar zoon, maar ik met een luier om op de commode lag.
"Zal ik dan maar haar luier verschonen, kunnen me meteen even kennismaken." Zei Peters moeder en ze liep langs Peter heen naar de commode. Ze keek me met een vriendelijke glimlach aan, en ze leek niet de strenge vrouw die ik had verwacht. "Hallo Joyce, ik ben Peters moeder. Heb je lekker geslapen?" Vroeg ze en ik knikte zenuwachtig. Ik was te nerveus om wat te zeggen, en wist ook niet precies wat ik moest zeggen. Peters moeder keek me onderzoekend aan en stak meteen haar handen uit haar mouwen. De knoopjes van mijn luierhemdje werden opengetrokken en het hemdje werd tot boven mijn navel opgetrokken. Met een vuurrood hoofd keek ik opzij naar Peter, die nog steeds bij de deur stond en zijn moeders bewegingen nauwkeurig in de gaten hield.
Toen de plakstrips werden losgetrokken realiseerde ik me ineens dat ik nog niet had geplast. Ik was het wel van plan geweest, aangezien ik me had gerealiseerd dat ik de komende uren nog wel een luier zou dragen. Ik kon mijn plas zolang niet meer ophouden, dus dan kon ik mijn plas beter laten lopen net voordat ik een schone luier kreeg, dan net daarna. Nu voelde ik mijn blaas weer en de luier werd al opengevouwen. Hulpeloos keek ik naar Peter, en die begreep mijn probleem.
"Mam, ze... ze wilde net... net gaan plassen." Zei Peter stotterend. Peters moeder keek naar haar zoon om en toen keek ze naar mij. Ze lachte en duwde mijn benen wat uit elkaar en drukte daarna de open luier tussen mijn benen.
"OK. Doe maar een plasje, Joyce." Ik voelde hoe haar hand de luier stevig tussen mijn benen drukte. Ik kermde en wilde protesteren. Peter liep naar me toe en legde zijn hand op mijn bezwete voorhoofd. Ook Peter glimlachte me lief toe. Met de grootste tegenzin en met een vuurrood hoofd van schaamte, ontspande ik. Vrijwel meteen voelde ik hoe mijn plas zich een weg naar buiten zocht, waar het werd opgevangen door de luier. De luier werd natter en natter, en ik voelde de druppels in mijn liezen naar beneden druipen. Het werd klam tussen mijn benen, en de natte plek in de luier breidde zich razendsnel uit.
Peter en zijn moeder stonden stilletjes te wachten en het leek eindeloos te duren voordat ik ophield met plassen. Peters moeder leek dat te voelen en haar hand ontspande. De luier drukte niet meer tegen mijn kruis aan. Ik huiverde toen de luier openviel en daarna onder me vandaan werd getrokken.
"Zo, dat lucht op. Of niet, Joyce?" Lachte ze. Ik kon niets anders doen dan knikken.
- 10 -
Met mijn beentjes in de lucht werd ik even snel gewassen en afgedroogd. Toen knielde Peters moeder voor de kast neer en pakte een schone luier. Ze vouwde de luier in mijn gezichtsveld open, terwijl ik er met argusogen naar keek.
"Dat is lang geleden, zeg." Lachte Peters moeder. Ze schoof het achtereind van de luier onder mijn billen en ik liet mijn voeten terug op de commode zakken. Ik keek verbaasd naar Peters moeder op.
"L... Lang geleden?" Stamelde ik.
"Tot een jaar of vijf geleden mocht ik Peter ook nog wel eens een luier omdoen. De laatste jaren jammer genoeg niet meer, en ik vond het altijd juist zo schattig." De luier werd dichtgevouwen en nog eens rechtgetrokken. Ik keek nogmaals naar Peter en zag hem ongemakkelijk naast me staan. Ik begreep het niet meer, maar ik snapte wel dat Peter niet helemaal de waarheid had verteld.
"Maar..." Ik wist niet wat ik moest zeggen of vragen. De luier werd al dichtgeplakt en het luierhemdje werd naar beneden getrokken.
"Wat is er Joyce? Is Peter niet helemaal eerlijk geweest?" Vroeg Peters moeder, die begreep dat ik ineens niet helemaal meer op mijn gemak lag. Peters moeder haar zoon aan, en Peter bloosde. Haar gezicht betrok iets, de vriendelijkheid verdween een ogenblik. Er viel een stilte die me net even iets te lang duurde. Peter voelde de indringende blik van zijn moeder op zich gericht en schuifelde wat heen en weer.
"Mag ik even met Joyce alleen praten?" Vroeg ze ineens aan haar zoon. Peter knikte en verliet schoorvoetend de kamer. Hij sloot de slaapkamerdeur en toen keek ze weer naar mij.
"Even voor de zekerheid: je bent hier toch vrijwillig?" Vroeg ze. Ik bloosde en wist niet meteen te antwoorden. Natuurlijk was ik hier vrijwillig, niemand had me gedwongen. Ik was niet bedreigd of gechanteerd. Ik kon niet anders doen dan bevestigend antwoorden.
"Ja... Ik ben hier vrijwillig." Zei ik overbodig, want Peters moeder was al gerustgesteld toen ze mijn reactie op haar vraag zag. Toch was ze niet helemaal op haar gemak gesteld.
"Het spijt me dat ik zo brutaal was om zo deze kamer binnen te stormen. Ik dacht..." Verontschuldigde ze zich. Ik begreep het nog steeds niet helemaal. "Ik dacht dat je net als Peter..." Ook zij wist zich blijkbaar even geen raad met de situatie. Ik zag haar mijn onzekere blik met vragende ogen bekijken. Ze glimlachte ongemakkelijk, wel begreep ze dat ik nog niet heel erg kwaad was, en vooral nieuwsgierig naar wat er hier nu precies aan de hand was.
"Ik weet niet precies wat er aan de hand is, dus laat ik maar bij het begin beginnen." Zei ze. "Peter heeft van jongs af aan altijd iets met luiers gehad. Als klein kind was hij redelijk snel zindelijk, maar toch wilde hij nog steeds graag een luier om. Soms plaste hij als kleuter in zijn broek en hoopte dan dat ik hem een luier om zou doen. Ik had al snel door dat hij dat expres deed en besteedde er geen aandacht aan." Ze stopte even.
"Toen ik eenmaal was begonnen met hem af en toe zijn zin te geven, wilde hij steeds langer en vaker een luier dragen. Met een luier om kon ik zo lekker knuffelen met hem. Mark is wat dat betreft heel anders, veel afstandelijker. Peter is een echt moederskindje." Peters moeder trok ondertussen het luierhemdje tussen mijn benen door en sloot de knoopjes. Blijkbaar was ze nog steeds van mening dat ongeacht de uitkomst, ik straks nog steeds een luier zou dragen
"Peter werd wat ouder, en anders dan de verwachtingen, bleef Peter graag een luier dragen. We hebben het een tijdje geprobeerd te ontmoedigen, maar dat werkte niet. Peter kocht toen van zijn zakgeld zelf luiers, die vervolgens onder het bed verdwenen en vergeten werden weg te gooien. In die tijd zijn z’n vader en ik ook gescheiden, en een om luiers zeurend kind kon ik er even niet bij hebben." Ze stopte even, en keek van me af, door het raam naar buiten, alsof ze nadacht.
"De luiers werden een soort beloning van goed gedrag. Als Peter goed zijn best deed op school, dan deed ik hem soms in het weekend een luier om. Uit die tijd stamt ook deze extra kinderkamer. Peter bleef ook na de lagere school met luiers spelen, maar de tijd dat ik hem erbij mocht helpen was voorbij. Wel kwam Peter soms nog lekker knus tegen me aan zitten als hij een luier omhad. Aangezien we deze kamer niet gebruikten hebben we hem zo gelaten. Ik denk dat Peter hier nog wel eens speelde als ik niet thuis was."
Ik bloosde en realiseerde me dat ik me behoorlijk beet had laten nemen.
"Peter heeft wel vaker vriendinnetjes gehad, maar ik geloof niet dat ze deze kamer te zien hebben gekregen. Ik weet wel dat Peter op internet actief is, en daar voornamelijk via mail en msn contacten heeft met andere luierliefhebbers. Dus..." Nu keek Peters moeder mij weer aan. "... Dus ik dacht, dat jij... Vandaar dat ik zo gemeen de kamer inkwam."
"Ik... Peter had me verteld dat deze kamer een straf was voor zijn bedplassen. Ik... Omdat ik soms... ook..." Mijn gezicht werd langzaam wat roder en gelukkig legde Peters moeder een vinger op mijn mond en stelde ze me gerust.
"Je hoeft me niets te vertellen, ik denk dat je beter eens een goed woordje met Peter moet gaan praten." Zei ze lachend. "Hij is niet eerlijk tegen je geweest, en ik snap dat je boos op hem bent. Ik zal hem naar je toe sturen, en als je hem niet alleen aandurft... Roep me dan maar." Zei ze. Ze hielp me overeind en keek me vriendelijk glimlachend aan.
"Misschien is het gemeen, maar je ziet er schattig uit. Mag ik dat zeggen?" Zei ze, ik moest glimlachen en dat stelde haar gerust.
- 11 -
Peter kwam de kamer binnen. Ik was kwaad op hem, maar vreemd genoeg niet zo kwaad als ik had verwacht. Peter leek me minder zenuwachtig dan ik had verwacht. Hij had tegen me gelogen en me door list en bedrog vernederd, maar toch toonde hij geen berouw.
"Jij! Je bent..." begon ik. Peter deed de deur achter zich dicht en lachte. Die arrogantie maakte me wel wat kwader, en eigenlijk was ik daar blij om. Misschien dat mijn onzekerheid over mijn bedplassen me enigszins tegenhield wat betreft de woede over de luier, maar die arrogante lach maakte we wel woedend. Ik bukte en trok de knoopjes van mijn hemdje los, ondertussen naar de juiste woorden zoekend.
"Joyce, stop! Blijf met je tengels van het hemdje af!" Riep Peter streng. Ik keek hem onthutst aan. Hij moest toch begrijpen dat zijn spelletje uit was. Zijn plannetje was mislukt en ik bleef geen minuut langer in deze belachelijke kleren staan, en allereerst moest die stomme luier af.
"Wat... Waar haal je het lef vandaan... Leugenaar!" Riep ik stotterend. Peter schudde uitdagend zijn hoofd.
"Er is niets veranderd, Joyce. De regels zijn in ieder geval niet veranderd. Je hebt vannacht in bed geplast, en de straf daarvoor is een luier. Ik ben alleen niet eerlijk geweest over mijn eigen bedplassen, maar je kende de regels en daarmee ben je akkoord gegaan." Zei Peter en verbijsterd keek ik hem aan. Dit was te absurd voor woorden. Peter deed net of zijn spel nog niet uit was, maar hij stond schaak. Hij kon geen kant op, zijn moeder had het spel opengegooid.
"Wat? Je... Je bent gek!" Riep ik. Ik had mijn hemdje inmiddels los en nu gleed ik met mijn vingers over de luier, tastend naar het uitstekende lipje van de plakstrips.
"Nee, Joyce. Blijf van je luier af!" Peters stem klonk nog harder en zelfverzekerder. Zijn arrogantie en zelfverzekerdheid maakten me nerveus. Met mijn duim en wijsvinger had ik de eerste plakstrip al beet, maar terwijl ik Peter aankeek begon ik te twijfelen.
"Ik meen het, Joyce. Wil je een pak slaag?" Vroeg hij, een rilling trok door mijn lichaam heen. Ik keek naar de deur, maar daarvoor moest ik langs Peter heen. "Een pak slaag op je blote billen, daar solliciteer je naar." Peters stem klonk angstig zelfverzekerd. Zo zelfverzekerd dat ik mijn luier niet hier durfde uit te trekken. Mijn vingers lieten de plakstrip los en met kleine stapjes liep ik in een boogje om Peter heen, naar de deur. Peter bleef stokstijf staan. Hij deed geen enkele poging om me tegen te houden. Alleen zijn hoofd draaide mee, en hij bleef me met die indringende ogen aankijken.
"Peter, je... je bent gek. Ik..." Zei ik, en ik pakte de deurkruk beet. Ik verwachte dat Peter elk moment in beweging kon komen. Hij zou boven op me springen en me beletten de deur te open. Ik zou de longen uit mijn lijf gillen, en Peters moeder zou me te hulp moeten schieten. Ik haalde diep adem en duwde de deurklink naar beneden. Peter bleef me aankijken en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. De deurklink kon niet verder naar beneden en ik trok de deur heel voorzichtig op een kiertje. Peter deed niets.
De deur ging langzaam verder open en was nu ver genoeg om er door te kunnen ontsnappen. Ik keek Peter aan, nog steeds wachtend op zijn reactie. Ik deed een stap naar voren, langs de deur. Peter bewoog en ik schrok. Mijn lichaam verstijfde en dat terwijl ik juist weg wilde rennen. Mijn adem stokte en mijn mond werd kurkdroog.
Peter draaide zijn hoofd terug, meer niet. Hij keek naar de commode, zijn rug naar me toegekeerd. Mijn hart bonkte in mijn keel, maar met een zucht liet ik mijn adem ontsnappen.
"Je kunt me niet ontsnappen, Joyce. Als jij je luier uittrekt zal ik je moeten straffen. Is dat begrepen..." Zei Peter zachtjes. Ik keek naar Peters rug en voelde weer die rilling door me heen trekken. Waarom deed Peter toch zo zelfverzekerd? Hij stond met zijn rug naar me toe, en ik stond al op de drempel. Hij kon me niet tegenhouden, en beneden aan de trap stond Peters moeder klaar om me te helpen.
"Is dat begrepen... Baby Joyce apenstaartje hotmail punt com?" De woorden werden tergend langzaam uitgesproken. Ik verstijfde. Ik herkende mijn email-adres. Het zweet brak me aan alle kanten uit, huiverend. Ik keek de slaapkamer uit, zag Peters moeder nu boven aan de trap staan. Zij zou mijn redding betekenen, Peter kon me niets doen. Ik kon me achter Peters moeder verschuilen, en daar zou ik veilig zijn.
Ik draaide me om naar Peter. Hij stond rechtop in het midden van de kamer, met zijn rug naar me toe. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen. Ik kon zijn gezicht niet zien, maar kon zijn zelfgenoegzame glimlach wel voor de geest halen. Hij wist dat hij gewonnen had, dat ik me niet van hem los kon rukken. Het leek alsof ineens de mist was opgetrokken en alles was nu veel duidelijker. Ik wist was me te doen stond. Er trok een huivering door mijn lichaam, en ik was bang. Tegelijkertijd wist ik dat ik niet bang hoefde te zijn, ik voelde dat ik bij Peter in goede handen was.
Ik deed nog een stap de slaapkamer in, sloot de deur achter me. Mijn handen trilden en mijn vingers zochten heel langzaam naar de plakstrips. Peters zelfverzekerdheid was dus toch niet op niets gebaseerd. Hij had me in zijn macht, en met angst en opwinding tegelijk was ik toch ongehoorzaam. Ik wilde ongehoorzaam zijn, en ik wilde zijn straf.
Een voor een trok ik de plakstrips los, tot uiteindelijk de luier tussen mijn benen op de grond viel. Mijn stem sloeg over, toen ik me aan hem over gaf.
"Sla me niet te hard, alsjeblieft."
- 12 -
Tussen alle andere pakjes onder de Kerstboom had een klein pakje voor mij gelegen, en Peter had het aan me gegeven. Ik zat voor de open haard, en de warmte van de vlammen gloeide op mijn wangen en voorhoofd. Mijn billen gloeiden ook en voelden net zo warm, maar dat had een heel andere reden. De pijn was geweken, de opwinding zakte ook al, en bang was ik allang niet meer. De dikke luier beschermde mijn gepijnigde billen en het dikke katoen van mijn pyjama gaf me een warm en behaaglijk gevoel. Ik speelde met het kleine, maar relatief zware pakje in mijn handen. Het rode inpakpapier met groene Kerstboompjes en gele sterretjes was nog intact.
De herinnering aan de pijn van zojuist stond me nog helder voor de geest. Ik had gekermd en gehuild van de pijn, en Peter had me veel harder en langer geslagen dan ik had verwacht. Hij was op de rand van het bed gaan zitten en had me over zijn knieën heen getrokken. Mijn rechterarm had hij op mijn rug gedraaid en zodra ik teveel bewoog leek het alsof hij mijn arm uit de kom zou draaien. Mijn billen waren volkomen onbeschermd geweest en met de platte hand had hij me tientallen keren geslagen.
Mijn billen en gezicht moesten vuurrood geweest zijn, en toen hij eindelijk ophield was ik van zijn knieën af gegleden en had ik me op de grond zo klein mogelijk gemaakt. Ik had gehuild van de pijn en met mijn vingers had ik mijn billen voorzichtig betast. Peters moeder was de kamer binnengekomen, maar toen had Peter me alweer in zijn armen genomen. Troostend had ik mijn betraande gezicht tegen zijn borst mogen leggen, en hij had zijn handen om me heen geslagen. Zijn handen hadden mijn naakte huid gestreeld, en hij had me zelfs op mijn meeste intieme plekken betast. Zijn handen waren ook onder mijn luierhemdje gegleden en ik voelde zijn vingers met mijn tepels spelen. De pijn was haast ogenblikkelijk gezakt en ik had me nog dichter tegen hem aan proberen te duwen.
Een vreemde, nog niet eerder gevoelde opwinding had zich van mij meester gemaakt. Zijn langzaam op en neergaande borstkas had mijn linkerwang verwarmd. Ik had mijn ogen gesloten en zijn warmte tegen me aan gevoeld. Ik had zijn handen vrij spel gegeven, en ik had geweten dat ik me vanaf nu nog veel vaker door Peter zou laten straffen. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik Peter in alles zou gaan gehoorzamen, maar Peter zou genoeg redenen gaan verzinnen om me toch te bestraffen.
Peter had me uiteindelijk op de commode laten klimmen en hij had me op een zo voorzichtig mogelijke manier een luier omgedaan. Nu zat ik weer volledig aangekleed voor de open haard naar mijn kado’tje te staren. Ik hoorde Peter achter me tegen zijn moeder praten, en stiekem luisterde ik mee.
"Ik ken Joyce via internet. We hebben al ruim een jaar contact via de mail, maar ze wist niet dat ik allang haar echte naam had achterhaald. Als je anoniem mailt ben je veel eerlijker en opener tegen elkaar, en we kennen inmiddels elkaars diepste geheimen en fantasieën." Zei Peter tegen zijn moeder. Ik glimlachte. Wat Peter vertelde was waar. Ik kende Peter van een verhaaltje dat hij geschreven had en op internet had geplaatst. Het was een verhaaltje over een onderdanig meisje dat als een klein kind werd behandeld, en ik had Peter gemaild dat ik het een heel mooi verhaal vond. Ik had na lang aandringen mijn eigen fantasieën gemaild, en die waren bijna hetzelfde geweest als wat het meisje uit het verhaaltje had doorgemaakt. Sindsdien mailden we elkaar en werden we steeds openhartiger. Het feit dat je anoniem bent en mailt met iemand die je begrijpt doet wat dát betreft wonderen.
"Ik was blij verrast toen ik merkte dat Joyce hier in de buurt kwam wonen," vertelde Peter verder, "en nog verbaasder toen ik haar in augustus mijn klas binnen zag lopen. We hadden geen foto’s van elkaar, maar ik herkende haar van een foto die ik van haar had gevonden op een website van haar zwemvereniging. Zodoende herkende ik haar wel, maar kende ze mijn echte naam niet." Mijn duim gleed onder het plakbandje van het kado’tje en het papier scheurde open. Peter ging nog verder met vertellen
"Ik wilde dolgraag laten merken dat ik haar al kende, maar ik wilde ook wat doen met de kennis die ik van haar had. Dit was een kans die ik me niet wilde laten ontglippen. Gelukkig klikte het wel tussen ons, ondanks dat ik in eerste instantie toch wat afstand heb proberen te houden. Ik had een plannetje bedacht om haar fantasie uit te laten komen, en heb Mark gevraagd me te helpen. Het was riskant, maar gelukkig is het goed afgelopen." Zei Peter en ik hoorde hem lachen. Peters moeder glimlachte ook en legde een hand op haar zoons schouders.
Ik hoorde twee mensen binnenkomen en uit mijn ooghoek zag ik dat het Mark was, met een vrouw. De vrouw kuste Peters moeder en toen Peter.
"Hoi, zwagertje." Hoorde ik de vrouw zeggen, en blozend begreep ik dat ik ook door Mark beet was genomen. Zijn zogenaamde interesse in mij was ook deel van het plan. Peters schoonzus keek naar mij en ik zag haar glimlachen.
"Mag ik Joyce straks een schone luier geven." Zei Peters schoonzus, en ik zag Peter knikken. Peter glom van trots, en ik zag dat hij zich gelukkig voelde. Op een vreemde manier deed mij dat goed, alsof zijn geluk ook mijn geluk was. Het voelde alsof ik wat geluk en liefde van hem afhankelijk was, dat zolang Peter gelukkig was, ik ook gelukkig zou zijn. Ik glimlachte en voelde een diepe warmte van binnen, en tegelijkertijd voelde ik ook een vochtige warmte in mijn luier ontstaan. Ik plaste, haast zonder er bij na te denken.
Ik keek naar mijn kado’tje en scheurde het papier ervan af. Ik hoorde voetstappen achter me. Peter knielde naast me neer en sloeg zijn armen om mijn nek heen. Hij kuste me op mijn hoofd.
"En? Wat vind je van je kado’tje?" Fluisterde hij in mijn oor. Ik trok het koperen plaatje uit het papier. Het was een naambordje voor mijn slaapkamer, handgeschilderd met een sierlijke rand. Er was een kleuter op geschilderd met twee staartjes in zijn haar en uiteraard met een dikke, roze luier om. De kleuter zat achter vier zwarte tralies en duwde zijn gezichtje tegen de middelste tralies aan. Er stonden twee grote woorden op het naambordje:
"Baby Joyce." Ik draaide me om naar Peter, sloeg mijn armen op zijn nek en drukte mijn mond op de zijne. Ik wilde hem nooit meer loslaten. Mijn lippen kwamen los van zijn mond.
"Er staat een verkeerde naam op het bordje." Zei ik. Peter keek me onderzoekend aan, verbaasd. Ik lachte.
"Er moet staan: \'Peters baby\'
(deel 1) Proloog
Ik keek omhoog naar Mark en Peter, die naast me stonden. Ik bloosde licht, maar ik was de schaamte al voorbij. Het was niet de situatie waar ik me voor schaamde. Ik schaamde me wel voor mijn probleem, maar dat was een schaamte die al een jaren in meer of mindere mate aanwezig was. Peter bukte zich en drukte troostend een kus op mijn voorhoofd. Peter was een aardige jongen en misschien was ik wel verliefd op hem, hij had een bijzondere soort aantrekkingskracht op me. Mark was zijn broer en hij was een paar jaar ouder. Mark draaide zich om en liep naar het bed, hij trok het dekbed open en hing het over het voeteneind. Het was een soort kinderbed, misschien een meter zeventig lang en met opstaande randen langs het matras.
Peter boog zich iets over me heen, zijn rechterhand gleed tussen mijn benen en onder mijn billen. Op mijn rug liggend opende ik mijn benen nog een stukje. Mijn luier kraakte terwijl Peter het luierhemdje onder me vandaan trok en het lange achtereind tussen mijn benen vandaan trok. De knoopjes van het hemdje werden gesloten en het hemdje zat nu strak om mijn lichaam. Ik voelde het plastic in mijn liezen en op mijn buik, en de dikke absorberende laag tussen mijn benen. Ik was niet incontinent, maar soms plaste ik in mijn bed. Dat deed ik van jongs af aan, en ik schaamde me ervoor. Maar bij Peter kon ik die schaamte vergeten, hij had hetzelfde probleem als ik. Dit was zijn kamer, een kinderkamer, als straf voor zijn probleem. Ik lag nu op zijn commode, en had een luier van hem om. Mark had me de luier omgedaan, en Peter had op een afstandje toegekeken. Hij had troostende woorden in mijn oor gefluisterd.
"Je bent een lieve meid, Joyce." Zei Peter. Mijn luierhemdje zat dicht en ik was klaar voor een paar uurtjes slaap. De zon scheen door het grote raam naar binnen en het was nog lang geen avond. Ik had medelijden met Peter en, ondanks dat zijn behandeling nu eenmalig de mijne was, schikte ik me in mijn lot. Afgelopen nacht had ik thuis in mijn eigen bed geplast, zonder luier maar met een matrasbeschermer. Nu was ik in Mark en Peters ouderlijk huis, en daar gold de regel dat als je ’s nachts in bed had geplast, je de volgende dag een luier moest dragen en op tijd naar bed moest. En als het weekend was, dan moest je ook ’s middags een paar uurtjes naar bed.
Peter drukte weer een kus op mijn voorhoofd, en zijn hand lag nu op mijn buik. Nu was ik het kleine kind, maar ik wist dat het de volgende keer weer Peter zou zijn die op zijn rug op deze commode zou liggen, en door zijn ouders of oudere broer zou worden verschoond. Ik voelde wel schaamte, maar vooral medelijden. Peter was een lieve jongen, en ik was graag bij hem in de buurt. Dit was de keerzijde van de medaille, maar dat had ik er wel voor over. Peter deed een stapje aan de kant voor Mark, en die tilde me van de commode af, en legde me in bed. Mark trok het lichtblauwe dekbed over me heen.
"Welterusten, Joyce." Zei hij. Hij draaide zich om en liep de kamer uit. "Kom je ook, Peter?" Peter knikte, maar knielde eerst nog naast het bed neer. Dit was een vreemde kamer. Het was ingericht als kinderkamer en werd ook als dusdanig gebruikt. Er waren veel lichtblauwe en roze kleuren verwerkt. De vloer was wit met een lichtroze motief, met een groot blauw speelkleed in het midden. Alle meubels waren wit: de commode, het bed, de grote kast en het bureautje. Aan de roze muur hing een poster van een raceauto. Voor het raam dat uitkeek op de tuin hingen lichtblauwe gordijnen met kleine schattige beertjes. Er stonden ook veel grote en kleine teddyberen in de hoek van de kamer. Als de commode en het bed niet zo groot was geweest zou het misschien lijken op een gewone kinderkamer van een jongen van een jaar of zes. Het werd nu regelmatig bewoond door Peter, een jongen van zeventien, die af en toe in bed plaste en dan als straf een tijdje in deze kamer moest doorbrengen.
Eigenlijk was het te absurd voor woorden, en als ze het niet met eigen ogen had gezien, had ze het niet geloofd. En nu was het eenmalig een paar uurtjes mijn kamer, als een soort van solidariteitsbetuiging.
"Is het niet vreemd: een meisje in je eigen bedje?" Vroeg ik glimlachend. Ondanks mijn kinderachtige kleding en de vernederende situatie zojuist op de commode, voelde ik me bij Peter op mijn gemak. Het was moeilijk geweest om mezelf te laten uitkleden op de commode, en misschien nog wel moeilijker om me een luier om te laten doen. Peter had me gesteund en op de juiste momenten had hij mijn handen gepakt en me gekust, zodat ik me niet had kunnen verzetten. Mark had zijn gang kunnen gaan en binnen twee minuutjes was het al gebeurd. In die twee minuten was ik veranderd van een bijna achttienjarige jonge vrouw in een kleuter met een luier om. Ze hadden me niet uitgelachen.
Peter legde zijn hand op mijn wang en wreef een paar haren voor mijn gezicht weg. Hij lachte en voor het eerst voelde ik me ongemakkelijk bij die lach.
"Mijn bedje?" Zei hij. Hij boog voorover en kuste me nogmaals. Toen stond hij op en liep de kamer uit. Hij keek nog eenmaal naar me en knipoogde. Ineens was ik verward en onzeker. Waarom ontkende Peter dat dit zijn bedje was? Ik had hem er zelf in zien liggen. Ik draaide me op mijn zij, hoorde mijn luier kraken, en keek door de open gordijnen naar buiten. De lucht was grijs en grauw en ik kon de wind langs het huis horen waaien. Zag ik daar een eerste sneeuwvlokje?
"Peter, wacht, ik..." Riep ik Peter na. De deur werd net gesloten, maar ging meteen weer open. Peter stak zijn hoofd om de hoek en keek me vragend aan.
"Wat is er schatje? Je moet slapen." Zei Peter op zachte, maar indringende toon. Hij kwam de kamer weer binnenlopen en ging naast het bed staan.
"Wat bedoelde je, met... net toen ik vroeg..." Stamelde ik onzeker. Peter schudde lachend zijn hoofd.
"Joyce, je hebt beloofd je te zullen houden aan de regels in dit huis. Je hebt vannacht in bed geplast, dus nu moet je even een paar uurtjes slapen. Straks maak ik je weer wakker en kunnen we gaan doen wat je wilt. Nu moet je gaan slapen." Zei Peter. Hij klonk streng, strenger dan hij tot nu toe had geklonken. Ik werd er nog onzekerder van, dit was niet de Peter zoals ik hem kende. Peter had me echter eerder verrast, en ik realiseerde me heel goed dat ik hem nog maar nauwelijks kende. Ik voelde me blozen en wist dat Peter gelijk had. Ik had erin toegestemd om hetzelfde als Peter behandeld te worden. Dat was wel zo eerlijk, en ik wist dat Peter het zou waarderen. Nu stond hij aan mijn bed en keek hij streng naar beneden. Hij knielde.
"Ik was droog vannacht, dus ik hoef niet naar bed. Schaam je niet, ik lach je niet uit en niemand hier in huis zal je uitlachen. Dus ga maar lekker even slapen. Ik maak je straks wel wakker." Hij legde zijn hand op mijn voorhoofd en wreef me liefkozend langs mijn gezicht. Peter glimlachte lief, en dit was weer de Peter zoals ik hem kende. Dit was de Peter voor wie ik wel een keertje een luier wilde dragen. Peter knipoogde weer, en stond op. Hij liep de kamer uit en sloot de deur. Nu was ik wel alleen. Ik had geen slaap, maar lag wel in bed. Een paar uur had Peter gezegd, en ik had geen enkele methode om de tijd te volgen. Mijn horloge was afgedaan en er was geen klok in de kamer. Het beloofde een lange en saaie middag te worden.
- 1 -
"Peter?" Riep ik verbaasd. De voordeur had op een kiertje gestaan en ik was naar binnen gegaan zonder te bellen. Buiten was het koud en ik vermoedde dat de voordeur voor mij alvast op een kiertje was gezet, zodat ik niet in de koud hoefde te wachten. Mijn schouders waren ontbloot en mijn galajurk leverde een groot deel van mijn bovenlichaam aan de koude lucht over. Ik huiverde en had net de voordeur achter me dicht laten vallen, toen ik boven aan de trap Peter zag staan.
"J... Joyce?" Stamelde hij met een vuurrood gezicht. Ook Peter was grotendeels ontbloot, hij droeg maar een enkel kledingstuk. De luier die hij omhad was enorm, ik had nog niet eerder een luier voor volwassenen gezien, en ik had nog helemaal geen volwassene in een luier gezien. Ik staarde ontzet naar het witte plastic, dat met blauwe plakstrips stevig om zijn lichaam zat gevouwen. Peter stond boven aan de trap en ik dacht zelfs te zien dat de voorkant van de luier een gelige kleur had, anders dan de rest van de luier.
"Hup! Naar beneden!" Hoorde ik roepen en een jongen van begin twintig kwam uit een kamer tevoorschijn en ging achter Peter staan. Deze jongen had me nog niet opgemerkt en duwde Peter in beweging, de trap af. "Schiet op, anders ben je te laat." Peter wankelde de bovenste treden van de brede trap af, terwijl de andere jongen achter hem aan liep.
"Nee, Mark... Ik... Joyce..." Hoorde ik Peter stamelen en ineens stond de jongen achter Peter stil. Ik wist dat Peter een broer had die broer Mark heette, dus dit moest zijn broer zijn. Mark keek me verbaasd aan, en toen keek Mark op zijn horloge.
"Joyce? Halftien was toch de afspraak?" Zei Mark en nog steeds verbijsterd schudde ik mijn hoofd. Ik kon mijn blik niet van Peter afwenden, dit was niet de Peter die bij mij de in de klas zat. Die kon niet de Peter zijn die me had gevraagd als partner tijdens het jaarlijkse gala in de Kerstvakantie. Ineens kwam Peter in beweging. Hij rende de trap af, nam twee treden per stap, rende voor me langs, zijn blote voeten kletsend op de tegels, en verdween door een deur op de begane grond. Mark kwam ook in beweging, schudde zijn hoofd en liep naar me toe.
"Het spijt me dat je dit moest zien. Ik dacht echt dat je pas over een half uur zou komen, en ik heb de deurbel ook niet gehoord. Peter is... is nog niet klaar." Zei Mark. Terwijl Mark sprak drong een vieze poeplucht in mijn neus en ik sloeg mijn hand voor mijn mond en neus. Mark lachte onzeker
"Volgens mij heeft Peter wat uit te leggen, vanavond." Zei Mark en ik keek hem verbijsterd aan. Wat viel er uit te leggen? Peter had een poepluier om, en dat was een antwoord op zich. Ik realiseerde me dat ik Peter eigenlijk helemaal niet kende. Ik was twee maanden geleden naar deze stad verhuisd en was bij Peter in de klas gekomen. Peter was van het begin af aan aardig tegen me geweest, maar verder dan een paar lunchafspraakjes waren we nog niet gekomen. Ik was verrast dat Peter me vroeg voor het eindejaarsgala, en dit zou onze eerste echte afspraakje zijn. Ik kon het beeld van Peter in een luier niet uit mijn hoofd krijgen. Moest ik met hem naar het galafeest?
Ik keek Mark aan en schudde mijn hoofd. Dit was niet de avond die ik vooraf in gedachten had.
"Nee, Mark. Laat maar, ik... ik heb geen zin meer." Zei ik. Ik voelde tranen in me opkomen. Mijn avond was verpest en alle moeite vooraf was voor niets geweest. Ik draaide me abrupt om en liep weer terug naar de voordeur. Ik wilde Peter nooit meer zien, ik wilde naar huis, mijn jurk uit doen, de spelden uit mijn opgestoken haar trekken, en in een oude joggingbroek op de bank naar de televisie kijken. Ik wilde niet meer denken aan de feestavond. Ik voelde een hand op mijn schouder en ik draaide me terug naar Mark.
"Alsjeblieft, mag ik je vergezellen naar het feest? Geef me vijf minuten dan heb ik me omgekleed." Zei Mark en ik keek hem verbaasd aan. Mark was wel een paar jaar ouder dan Peter, maar het leek een aardige jongen, en in ieder geval een stuk volwassener dan Peter. Toch zou het niet hetzelfde zijn, en ik wist niet zeker of ik me nog wel zou kunnen vermaken vanavond. "Alsjeblieft? Je bent de mooiste vrouw van het bal, en ik zou zo graag je klasgenoten jaloers maken." Zei Mark lachend.
Alles was beter dan met Peter naar het gala te gaan. Mijn beeld van Peter dat het een aardige en slimme jongen was, was verdwenen. De luier had dat beeld voorgoed laten verdwijnen. Het beeld dat ik nu van Peter had was een heel andere: een zieke, zielige jongen, of een abnormale sukkel. Ik kom me nauwelijks voorstellen dat Peter ziek was. Daar had ik de afgelopen weken niets van gemerkt en Peter had er ook niets over gezegd. Ik wist zeker dat Peter overdag op school geen luier omhad, dat zou ik zeker gemerkt hebben.
- 2 -
Gearmd liepen we de zaal in. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, omdat ik de zaal in kwam met iemand anders aan mijn arm dan verwacht. Mijn klasgenoten wisten dat ik met Peter had afgesproken en nu kwam ik met een onbekende binnen. Ik dacht niet dat ze wisten dat dit de broer van Peter was. Mark gedroeg zich echter als een heer en loodste me door de zaal heen, naar de tafeltjes achterin. De band speelde muziek die ik normaal gesproken niet leuk vond, maar het paste in de sfeer. Al mijn klasgenotes hadden lange jurken aan en de jongens droegen zwarte pakken met witte overhemden, net zoals Mark.
We gingen zitten en Mark deed zijn best om het gesprek vrolijk en luchtig te houden. Ik was niet in de stemming om te gaan dansen, en Mark voelde dat aan. Hij bestelde wat te drinken en vroeg me over school, over waar ik vandaan kwam, en hoe ik het vond in deze stad. Ik deed mijn best niet aan Peter te denken, maar het gebeurde steeds. Dat beeld van die bijna naakte Peter, met die enorme luier om, stinkend naar poep, raakte ik niet kwijt.
"Je denkt aan Peter?" Zei Mark zachtjes, en ik knikte. "Wil je erover praten, of..." Zei hij. Ik haalde mijn schouders op. Mark keek me onderzoekend aan. Twee glazen wijn werden geserveerd en ik nam snel een slok. Ik speelde met het volle glas, liet mijn vingers over de rand glijden, en draaide het glas rond aan het smalle pootje.
"Mag ik uitleggen wat je gezien hebt?" Vroeg Mark. Hij zweeg even, wachtend op mijn reactie, maar ik keek hem niet aan. Ik keek langs hem heen de zaal in.
"Mark is een bedplasser. Altijd al geweest." Zei Mark plots. Ik keek Mark verbaasd aan. "Een bedplasser?" Zei ik, net iets te hard. De band speelde dus ik geloof niet dat iemand het gehoord had, maar toch voelde ik me er ongemakkelijk bij. Mark knikte.
"Peter is nooit helemaal zindelijk geweest. Hij heeft altijd nog regelmatig in bed geplast. Soms wat meer, soms wat minder, maar is nooit langer dan een paar weken achter elkaar droog geweest." Vertelde Mark. Hij zat wat voorovergebogen over de tafel heen, en ik nam dezelfde houding aan.
"Onze ouders zijn ermee naar de dokter geweest, naar specialisten in het ziekenhuis, Peter is zelfs naar een speciaal vakantiekamp geweest voor bedplassers, maar het heeft niet geholpen." Zei Mark schouderophalend. Ik keek Mark nog steeds verbaasd aan, maar tegelijkertijd was dit nog steeds geen verklaring waarom ik Peter in een poepluier rond heb zien lopen. Mark zag dat ik nog steeds vele vragen had, en ging verder met zijn verhaal.
"Toen Peter een jaar of zeven was, hebben mijn ouders een tweede slaapkamer voor hem ingericht. De nieuwe slaapkamer voor als hij droog was gebleven, met een groot bed en een groot bureau, en zijn oude slaapkamer voor als hij weer eens in bed had geplast. In die oude slaapkamer stond een kinderbed met hoge randen en een commode waarop Peters luiers wonden worden verschoond."
"Luiers?" Vroeg ik. Mark knikte.
"Als Peter weer eens in bed had geplast, moest hij voor straf een paar nachten lang in de kinderkamer slapen. Dan moest hij luiers dragen, soms zelfs overdag. Als straf voor het in bed plassen werd hij dus een tijdje als een baby behandeld. Dan moest hij dus luiers dragen, en moest hij vroeg naar bed. Hij mocht niet buitenspelen, of naar vriendjes toe. Na school moest hij meteen naar huis, kreeg hij een luier om en moest hij naar de kinderkamer."
Ik slikte. Dit was een zware straf. Ook ik plaste wel eens in bed, maar gelukkig hadden mijn ouders niet van die zware straffen bedacht. Ik moest altijd mijn eigen bed verschonen en mijn lakens in de wasmachine stoppen. Ik heb nooit luiers hoeven dragen, of ben ik op een andere manier voor mijn bedplassen bestraft. Ik durfde mark dat nu niet te vertellen, en ik was ook veel te nieuwsgierig naar wat Mark verder nog te vertellen had. Ik zou later wel eens vertellen dat ik ook wel eens in bed plaste.
"Heeft hij veel tijd in die kinderkamer moeten doorbrengen?" Vroeg ik. Mark knikte heftig.
"In het begin wel, de eerste maanden zelfs bijna continu, maar na een tijdje werd het wat minder. Hij plaste niet al te vaak meer in bed, en hoefde dus ook niet meer zo vaak luiers te dragen. De straf leek dus eigenlijk te werken, en gek genoeg hebben ze de straf nooit afgeschaft."
Mark zweeg en ik ook. Ik dacht aan de lange dagen die Peter in een luier in die kamer heeft moeten doorbrengen. Ik kon niet begrijpen dat Peter nog steeds op die manier werd bestraft. Peter is tenslotte geen zeven meer, maar zeventien, en luiers laten dragen is niet echt een straf die je een bijna volwassen jongen kon aandoen. Blijkbaar dachten Peters ouders daar anders over.
"De commode en het bedje zijn inmiddels wel vervangen door een groter formaat. Ik geloof dat mijn vader die speciaal heeft laten maken." Het gesprek viel weer stil en Mark zakte weer naar achteren in zijn stoel. Mijn verbazing was nog lang niet weggeëbd.
"Maar die... die vieze luier." Zei ik zachtjes, met licht blozende wangen. Mark haalde zijn schouders op.
"Als Peter een luier draagt, mag hij niet naar het toilet. Meestal doen we hem zijn luier dan wel even af, want niemand van ons heeft zin om een poepluier te verschonen. Peter kwam echter net uit bed, omdat hij dan langer op mocht blijven. En als Peter in zijn kinderbedje ligt, mag hij niet zelf zijn bed uitkomen. Eigenlijk komt het nooit voor dat hij in zijn luier poept, maar... Ik heb wel medelijden met hem, juist nu jij binnen kwam, liep Peter in een poepluier rond." Mark lachte als een boer met kiespijn. Ik zag dat Mark het ook allemaal een beetje vreemd vond.
"Peter heeft gesmeekt of deze kinderachtige behandeling alsjeblieft kan stoppen, meerdere malen zelfs, maar onze ouders blijven standvastig. Ze vinden het ook niet leuk om Peter zo te behandelen, maar ze zijn bang dat zijn bedplassen alleen maar erger wordt als ze de straf verlichten."
"Plast... Plast hij vaak in bed?" Vroeg ik, denkend aan mijn eigen bedplassen. Mark haalde zijn schouders op.
"Als Peter in bed plast moet hij drie dagen in de kinderkamer slapen. Dat komt een keer of vijf voor in de maand. En na die vijf keer moet hij 3 nachten luiers dragen. De helft van de tijd draagt hij dus ongeveer een luier, en dan mag hij ’s avonds niet naar het toilet. Zijn luier is ‘s morgens dan ook altijd nat. Ma roept dan altijd: ’s nachts een klein kind, overdag ook een klein kind" Mark zag me blozen en ik keek de danszaal in. Hij stak zijn hand uit en legde die op de mijne.
"Peter is er aan gewend, het is niet zo erg als je denkt. Alleen normaal gesproken komt niemand er achter, en blijft dit verborgen achter onze voordeur. Behalve onze ouders en Peter en ik weet niemand dit." Zei Mark en ik keek hem recht in de ogen.
"Ik vertel dit aan niemand." Zei ik met nadruk. Ik had medelijden met Peter, zeker omdat ik hetzelfde probleem had als hij, maar ik er helemaal niet voor gestraft werd. Mark pakte mijn hand en kneep er zachtjes in.
"Ik geloof je. Zullen we dansen?" Marks gezicht trok open, zijn serieuze blik werd vervangen door een oprechte glimlach.
- 3 -
Giechelend liep ik achter Mark aan. Weer stond ik in de hal waar ik eerder deze avond ook had gestaan. Nu was het er donker, maar toch keek ik onbewust naar boven. Maar Peter stond niet bovenaan de trap. Mark zag me kijken en lachte.
"Petertje zal wel slapen. Zullen we even gaan kijken?" Mark grinnikte en ik was nieuwsgierig. Beiden hadden we een paar glazen wijn op. Mark legde zijn vinger op zijn lippen en heel zachtjes liepen we de trap op. Mijn hakken klikten op het hout van de trap. Zo geluidloos waren we dus niet, maar we deden in ieder geval ons best. Bovenaan de trap liepen we een klein gangetje in en we namen de tweede deur aan de linkerkant. Mark gebaarde me te wachten en opende zachtjes de slaapkamerdeur. Hij keek om het hoekje en ik zag dat het niet helemaal donker was in de kamer. Bijna zoals het hoorde op een kinderkamer, brandde er een klein lampje in de hoek van de kamer om de volledige duisternis te weren.
Ik bleef staan in de gang en keek nieuwsgierig de kamer in. Ik kon maar een deel van de kamer zien, maar ik kon de gesloten, blauwe gordijntjes voor het raam zien hangen, met voor het raam een grote, brede kast van een meter hoog. Daarop lag een groot aankleedkussen. Nu ik met mijn eigen ogen deze levensgrote commode zag wist ik dat Mark niet had gelogen. Natuurlijk had ik Peter in een poepluier gezien, maar het verhaal bleef nog steeds zo ongeloofwaardig. Nu keek ik de kinderkamer in en zag ik de commode waar Peter op verschoond werd. Mark kwam weer in de deuropening staan en glimlachte.
"Hij slaapt. Kom maar binnen." Zei hij. Ik stapte uit mijn schoenen en op kousenvoeten liep ik de kamer in. Midden in de kamer lag een groot, blauw vloerkleed. Links stond een grote, witte kast tegen de muur met hoge deuren. Recht voor me stond de commode voor het raam. In de rechterhoek naast de commode stond een laag bureautje met daarop velletjes papier en een heleboel stiften en kleurpotloden. Er lagen teddyberen op de grond, in alle kleuren en maten. Meteen rechts naast de deur stond Peters bed. Peter kon er maar net languit in liggen. Het was wit met een opstaande houten rand. De rand was niet hoog genoeg om je in het bed te houden, maar zorgde er wel voor dat je niet in je slaap uit je bed kon rollen.
Peter lag op zijn zij, met zijn rug naar ons toe. Hij ademde regelmatig en in het schemerlicht kon in zijn krullen op het kussen zien. Het was een heel apart gezicht om een jongen van mijn leeftijd in zo’n overduidelijk kinderbed te zien liggen. De hele kamer ademde een sfeer van kinderlijkheid uit, en afgezien van de grootte van het bed en de commode was alles precies zoals in een echte kinderkamer.
Ik dacht aan mijn eigen bedplassen en draaide me om, van Peter vandaan. Ik wist dat hij een luier omhad, en op de commode had gelegen toen hij die luier had omgekregen. Ik liep naar de commode toe en legde mijn hand op het aankleedkussen. Er lag een witte handdoek op, het aankleedkussen zelf was roze. Het plastic van het aankleedkussen voelde koel aan, en de randen waren zacht. Mark kwam naast me staan en knielde. Hij opende een kastdeurtje en pakte een plastic luier van de stapel. De luier kraakte luidruchtig en ik was bang dat Peter wakker zou worden, maar dat gebeurde niet.
Mark vouwde de luier open en gaf hem aan mij. Ik hoopte dat in dit licht Mark mijn blozende wangen niet kon zien. Mijn vingers voelden het kille plastic en de zachte binnenkant. Ik had wel vaker luiers gezien, maar nooit van deze grootte, totdat ik Peter in zo’n luier boven aan de trap zag staan. Ik legde de luier snel weg, een soort van angstig om de luier aan te raken, maar op een vreemde manier was ik er toch door geobsedeerd. Ik moest me dwingen op mijn blik van de luier af te halen. Ik keek nog een keer naar Peter, en voelde me hier niet op mijn plaats. Alhoewel ik Peters luier niet kon zien, was ik wel op een plaats waar hij me nooit zou willen zien. Het voelde zelfs een beetje als verraad.
Ik keek Mark aan en liep zachtjes de kamer uit. Mark kwam een paar seconden later ook de kamer uit. Zachtjes sloot hij de deur en ik pakte mijn schoenen op. We liepen naar beneden en gingen in de woonkamer zitten, ver weg van de kinderkamer en uit het gehoor van Peter.
"Het is zielig voor die jongen." Zei ik, maar door de drank kon ik er ook wel een beetje om lachen. Het was zo absurd, dat het bijna alweer grappig was. Mark lachte en haalde zijn schouders op.
"Voor ons is het gewoon, maar ik ben blij dat ik nooit in bed geplast heb." Mark schonk twee glazen wijn in en gaf me er een aan. We nipten aan de rode wijn en zaten onderuitgezakt op de bank. Het was stil in het huis en even wisten we niet wat we moesten zeggen.
"Bedankt dat je mee bent gegaan naar het feest. Het was gezellig." Zei ik. Ik boog opzij en kuste Mark op zijn wang.
- 4 -
Ik leunde tegen het muurtje voor de ingang van onze school. Hier was het minder druk dan verderop bij de fietsenstalling waar er door veel leerlingen werd gerookt. Ik had dit plekje uitgezocht omdat het juist wat rustiger was. Ik was Peter vandaag al twee keer tegengekomen, de eerste keer in de klas bij wiskunde, en de tweede keer was op de gang tussen heel veel medeleerlingen. We hadden elkaar kort aangekeken, maar niets gezegd. Wat viel er te zeggen wat door iedereen gehoord kon worden?
"Joyce?" Peter stond in de deuropening en hij bloosde. Hij glimlachte onzeker en kwam langzaam de trap aflopen. Onwillekeurig keek ik of ik de vormen van een luier onder zijn kleren kon ontdekken, ondanks dat ik wist dat hij naar school geen luiers hoefde te dragen. Peter zag waar ik naar keek en zijn gezicht werd nog iets roder.
"Hi Peter." Zei ik, me schamend voor de openlijke blik naar zijn kruis.
"Hoe was het feest?" Vroeg Peter, en ik haalde mijn schouders op.
"Ach, wel gezellig." Loog ik. Het was een vreemd gevoel dat ik tot voor dit weekend met Peter omging, maar nu voor aanstaande donderdag een afspraakje met zijn broer had gemaakt. Het feest was erg gezellig geweest, maar dat durfde ik Peter niet te vertellen.
"Ik... Het spijt me..." Stamelde Peter.
"Het geeft niets. Mark heeft me alles verteld, je kunt er ook niets aan doen." Ik dacht er heel even over na om te vertellen dat ook ik wel eens in bed plaste, maar daar leek dit me niet het juiste moment voor. En misschien vertelde ik het wel nooit aan Peter, of aan Mark, want ik was bang voor hun reactie.
"Sorry dat ik niet meer... met je naar het feest wilde. Ik..." Stotterde ik. Mark glimlachte onzeker en haalde zijn schouders op.
"Ik begrijp het wel." Zei hij en hij draaide zich van me af. "Ik ben nog een kind." Zei hij nog zachtjes.
"Nee!" Riep ik. "Dat is niet waar." Ik wilde hem zo graag vertellen dat hij niet de enige was die in bed plaste. Ik wilde hem troosten, mijn armen om hem heen slaan en zeggen dat ik hetzelfde probleem had. Ik durfde niet. Ik bleef tegen het muurtje geleund en de afstand tussen Peter en mij bleef even groot, onoverbrugbaar bijna. Peter draaide zich om en keek me aan, misschien verbaad om mijn heftige reactie. Ik bloosde en zwakte mijn reactie wat af.
"Je kunt er niets aan doen, en je bent vast niet de enige met dit probleem." Zei ik als compromis. Ik vond mezelf laf en ik draaide mijn gezicht weg. Peter stond er ongemakkelijk bij en uiteindelijk draaide hij zich om en liep hij van me weg. Ik keek hem na en voelde me schuldig. Ik bedacht me dat ik Peter eigenlijk aardiger vond dat Mark, maar met Mark had ik donderdag een afspraak.
Peter liep de school weer binnen, hij draaide zich nog eenmaal naar hem om, maar ik ontweek zijn blik. Ik vloekte binnensmonds en probeerde ergens anders aan te denken.
- 5 -
"Brrr, wat is het koud." Zei ik bibberend. Mark liet me binnen en deed snel de deur achter me dicht. Er stond een grote Kerstboom in de hal, de lampjes fonkelden en de gouden ballen en slingers glinsterden in het licht. Mark nam mijn jas aan en hing hem aan de kapstok. Hij glimlachte toen hij me weer naar boven zag kijken.
"Peter ligt al op bed." Zei Mark. Ik keek automatisch op mijn horloge, ondanks dat ik eigenlijk wel wist hoe laat het was. Mark knikte. "Yep, in de kinderkamer. Hij heeft gisternacht weer in bed geplast, maar vannacht blijft het bed in ieder geval wel droog." Lachte Mark gemeen en ik gaf hem plagend een tik op zijn arm.
"Dat is gemeen." We liepen naar de woonkamer. Ook in de woonkamer stond een Kerstboom, de open haard brandde en ik plofte op de bank neer. "Waar zijn jullie ouders? Ik heb ze nog niet gezien." Zei ik. Mark ging naast me zitten.
"Onze ouders zijn gescheiden, we wonen samen met onze moeder. Die werkt echter veel. Ze is ook vaak op zakenreis. Wijntje?" Ik knikte. Mark stond op en ik hoorde hem achter me een wijnfles ontkurken.
"Maar... Als je moeder weg is, wie doet Peter dan..." Vroeg ik me verbaasd af. Mark lachte hardop.
"Ma heeft heel duidelijke regels en die gelden ook als ze zelf niet thuis is. Zeker wat bedplassen betreft is ze heel duidelijk, dus als ze niet thuis is doe ik Peter een luier om. Heel soms, als ik ook niet thuis ben, doet Peter zelf zijn luier om en gaat hij vroeg naar bed. Peter houdt zich aan de regels, en verzet zich er nauwelijks meer tegen." Mark kwam terug met twee glazen wijn en nippend aan de wijn zaten we naast elkaar op de bank.
"Is dat niet gek, je broertje van zeventien een luier omdoen?" Vroeg ik. Mark haalde zijn schouders op.
"Het is altijd zo geweest, ik ben niet anders gewend."
"Vind je het dan normaal dat Peter zo wordt behandeld?" Mark draaide zich op de bank naar me toe en keek me in mijn ogen.
"Joyce, ik kan er niets aan doen dat hij nog in zijn bed plast, en ik kan er ook niets aan doen dat ma hem zo wil behandelen. En nee, het is niet normaal, maar misschien is peter ook geen normaal kind. Ik heb geen verstand van opvoeden." Zei Mark en hij eindigde met een lach. Even was de sfeer tussen ons wat ongemakkelijk. Beiden nipten we aan de wijn. Toch was ik nog niet bereid dit onderwerp te laten rusten. Het deed pijn om te zien hoe Peter werd gestraft voor iets waar ik zelf ook last van had, en ik werd er niet voor gestraft.
"Ik vind het niet normaal, Mark." Zei ik zachtjes, hopend dat Mark niet boos zou worden. Mark draaide zich terug en leunde weer met zijn rug tegen de rugleuning van de bank. Beiden keken we recht vooruit.
"Je neemt het wel heel erg op voor Peter, het is en blijft net een klein kind."
"Nee! Het is geen klein kind. Hij plast in bed, dat is heel wat anders." Riep ik fel.
"Dus jij vindt bedplassen niet kinderachtig?" Zei Mark en plots keek hij me weer recht in mijn ogen. Ik bloosde en was bang mijn eigen geheim te verklappen. Ik keek Mark niet aan en probeerde nonchalant aan de wijn te nippen. Mark bleef me onderzoekend aankijken en ik werd nerveus.
"Wil je me wat vertellen, Joyce?" Vroeg Mark ineens, en ik vreesde dat hij mijn geheim had geraden. Had ik mezelf verraden door zo voor Peter op te komen?
"Wat... Wat bedoel je?" Stamelde ik. Mijn gezicht moest langzamerhand vuurrood geworden zijn en ik had het gevoel dat mijn geheim van mijn voorhoofd te lezen was.
"Volgens mij ben jij ook nog niet helemaal zindelijk, toch?" Zei Mark indringend.
"Nee... Ik..."
"Je liegt, Joyce. Ik zie het in je ogen. Ben je een bedplasser?" Mark greep mijn kin beet en trok mijn gezicht richting de zijne. Zijn ogen keken me genadeloos aan. Ik had het gevoel dat liegen geen zin had, dat Mark mijn leugens doorzag. Ik had mezelf verraden en ik kon me hier niet meer uit redden. Ik trok zijn hand los en stond op.
"Ja!" Riep ik. "Ja, ook ik plas wel eens in bed. En? Ben ik daarom een klein kind?" Ik was verontwaardigd en kwaad tegelijk. Mark was stil en keek me met een vreemde glimlach aan. Heel rustig zette hij zijn glas wijn op tafel, toen stond hij op.
"Een baby, je bent net zo’n baby als Peter." Zei Mark verontwaardigd. Ik keek hem woedend aan. Ik zette het glas ook op tafel en liep met grote stappen de woonkamer uit. Ik griste mijn jas van de kapstok en gooide de voordeur open. Al rennend trok in mijn jas aan, de tranen uit mijn ogen vegend.
- 6 -
"Trut!" Peter liep langs me heen en stootte me met zijn schouder aan. We liepen in de drukke gang op school, tussen twee lesuren in. Zonder me aan te kijken liep hij door.
- 7 -
"Peter, ik..." Peter stond me op te wachten op de plek waar ik een paar dagen geleden op hem had staan wachten. Het was vrijdagmiddag en de laatste lessen waren geweest. Hij leunde tegen precies hetzelfde muurtje als waar ik tegen geleund had gestaan. Hij keek me kwaad en teleurgesteld aan.
"Je bent een echte vriendin, Joyce." Zei hij cynisch. Hij bleef me aankijken, maar ik keek naar de grond. "Je had me best mogen vertellen dat je ook in bed plast." Er viel een stilte.
"Ik snap best dat je vorige week vrijdag even geen zin had om met mij naar het feest te gaan, maar... maar daarna heb je toch kansen genoeg gehad om te zeggen, dat... dat..." Nu keek Peter ook de andere kant op. Natuurlijk voelde ik me schuldig, maar Peter moest als geen ander begrijpen dat het moeilijk was om zoiets te vertellen. En hoe langer ik er mee had gewacht, hoe moeilijker het werd. Peter ging rechtop staan en keek me aan.
"Tot ziens, Joyce. Ik verwacht iets meer van mijn vriendinnen, met name eerlijkheid. En Mark wil je al helemaal niet meer zien." Peter draaide zich abrupt om en liep weg. Kwaad keek ik hem na, maar ik was vooral kwaad op mezelf.
"Peter, stop." Zei ik, maar veel te zacht en met te weinig zelfvertrouwen. Peter liep door, zijn beweging haperde niet eens.
- 8 -
Ik draaide me op mijn andere zij en opende mijn ogen. Ik had toch even geslapen. Ik keek over de houten rand van het bed heen, dat maar een centimeter of vijftien boven het matras uitstak. Mark stond bij het raam en was met het gordijn bezig. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek hem verbaasd aan. Het rechter gordijntje was roze, en het linker gordijntje was lichtblauw. Ik dacht dat ze beiden lichtblauw waren geweest.
"Wat doe je?" Vroeg ik. Mark keek om en glimlachte, maar ging daarna weer door met waar hij mee bezig was. Het blauwe gordijntje kwam los en Mark hing het over zijn schouder. Hij hield nu een roze gordijntje omhoog en haakte dat aan de gordijnrails boven het raam.
"Ga maar weer slapen." Zei Mark zachtjes en hij liep de kamer uit. Ik keek hem verbijsterd na. Mijn blik gleed terug naar het raam, de roze gordijntjes waren gesloten. Ik vroeg me af of ik echt had gezien dat Mark zojuist de blauwe voor de roze had omgewisseld. Of droomde ik? Ik kwam overeind en zag ineens nog meer verschillen. De poster van de raceauto was weg en een schilderij van een paar paarden in een wei hing nu op dezelfde plaats. Ook het blauwe speelkleed op de vloer was weg, en nu lag er een voornamelijk roze gekleurd speelkleed.
Mijn ogen gleden nerveus door de kinderkamer en ineens realiseerde ik me dat dit een meisjeskamer was geworden. Dit was niet meer de jongenskamer van Peter, met blauwe tinten en raceauto’s, nu was alles roze met wit. Al het blauwe was verdwenen. Ik liet me achterover zakken en keek naar het plafond. Ik snapte er niets van. Waarom was dit veranderd? Was dit speciaal voor mij?
Ik vroeg me af hoelang ik geslapen had. Ik had niet verwacht dat ik überhaupt zou kunnen slapen, maar dat was kennelijk toch gebeurd. Vanmorgen was ik thuis wakker geworden in een nat bed. Ik had mijn bed verschoond en gedoucht, en daarna was ik weer onder de schone lakens gekropen. Ik voelde me schuldig, naar Peter toe. Voor hem zou een nat bed heel anders zijn afgelopen. Ik moest erkennen dat ik niet eerlijk tegen hem geweest was. Meerdere malen had ik op het punt gestaan hem te vertellen dat ik soms ook in bed plaste, en ook aan Mark. Uiteindelijk was dat pas donderdagavond gebeurd. Natuurlijk was Peter teleurgesteld in mij, en Mark was zelfs boos op me.
Om negen uur vanmorgen had ik Peter gebeld en hem nogmaals mijn excuses aangeboden. Hij wilde me eigenlijk niet te woord staan, ook niet toen ik bekende dat ik vannacht in bed geplast had. Hij was voornamelijk stil gebleven en had geluisterd. Ik wist eigenlijk niet eens meer hoe het precies was gekomen dat ik had ingestemd om naar Peter toe te gaan om dezelfde behandeling als Peter te krijgen. Met tegenzin had ik ermee ingestemd, het voelde alsof dit de enige kans was om mijn vriendschap met Peter terug te winnen.
Nu lag ik hier in bed, met een luier en een luierhemdje om. Ik moest plassen, maar hield al een paar uur mijn plas op. Ik wilde niet verschoond worden. Een luier dragen was al erg genoeg. Eigenlijk hadden we niet afgesproken tot hoelaat ik een luier moest dragen. Een beetje zenuwachtig herinnerde ik me wel dat ik dezelfde behandeling zou krijgen als Peter. Om half een was ik hier aangekomen en toen hadden ze me een luier omgedaan en naar bed gebracht. Het was zaterdag en normaal gesproken zou Peter de hele dag een luier moeten dragen. Ik vond alleen dit middagdutje in een luier wel voldoende.
- 9 -
"Heb je lekker geslapen?" Vroeg Peter. De deur was heel zachtjes opengegaan en Peter keek om de deur heen naar mij. Hij glimlachte lief. Zijn teleurstelling van gistermiddag leek verdwenen en hij was weer net zo aardig als vorige week, misschien nog wel aardiger. Ik knikte, wat eigenlijk een leugentje was. Het grootste gedeelte van de tijd had ik wakker gelegen en gepiekerd over mijn behandeling en de vreemde verandering van de kinderkamer.
Peter kwam naar me toe en ging op de rand van het bed zitten. Hij bukte voorover en kuste me op mijn lippen. Toen schoof hij het dekbed opzij en legde mijn luier bloot. Zijn hand gleed naar mijn luier toe en schoof het luierhemdje opzij. Ik bloosde en wilde zijn hand wegtrekken, maar toen had hij al losgelaten. Hij keek me glimlachend aan, alsof hij wist dat ik nodig moest plassen.
"Je hoeft je niet te schamen, Joyce. Ik ben trots op je dat je dit voor mij doet." Zei Peter. Ik bloosde, maar zijn compliment deed me goed. "Over vijf minuutjes zal ik je een schone luier omdoen, ook als je nog droog bent, dus..." Weer boog Peter zich naar me toe en drukte hij zijn lippen op de mijne. Zijn rechterhand gleed over mijn luierhemdje en hij drukte op mijn onderbuik. Ik voelde de druk op mijn blaas toenemen en Peter zag mijn pijnlijke gezicht. Hij glimlachte lief en stond toen op. Hij trok het dekbed van me af en hing het over het voeteneind. Ik voelde me naakt en onzeker, het luierhemdje bood geen bescherming. Peter liep de kamer uit en liet me alleen achter.
"Peter, nee... Het is genoeg, ik... ik wil niet..." Stamelde ik, maar Peter was allang de kamer uitgelopen. Ik keek naar de commode en naar de roze gordijntjes. Ik moest zo nodig plassen, maar ik wilde niet. Ik wilde geen luier meer dragen, ik had mijn goede wil getoond. Nu was het toch wel genoeg? Peter kwam terug met een bakje met water. De damp kwam nog uit het bakje omhoog, en Peter zette het voorzichtig op het eind van de commode neer. De commode was lang genoeg voor het aankleedkussen, en zowel aan het hoofdeind als aan het voeteneind bleef er nog ruimte over.
"Nee, Peter!" Zei ik fel, en ik kwam rechtovereind in het bed zitten. Peter keek naar me om en keek bezorgd. Hij schudde zijn hoofd.
"Wat is er, Joyce?" Zei Peter, maar hij wist heel goed wat er was. "Je hebt nu net twee uur een luier omgehad, en nu heb je er geen zin meer in? Is dat het?" Zei Peter geïrriteerd. Ik bloosde. Peter zweeg en keek me aan. Ik wist even niets te zeggen.
"Is dit dezelfde Joyce die ik vanmorgen aan de telefoon had?" Hij wachtte een ogenblik. "Dus dit vind je wel genoeg? Je hebt een paar uurtjes geslapen in een luier! Kijk mee aan, Joyce!" Zei hij streng, bijna als een schoolmeester. "Je wilde dezelfde straf als ik, maar na twee uurtjes slapen heb je er al geen zin meer in! Waar zijn al die mooie beloftes gebleven? Dacht je dat dit het ergste deel van mijn straf was?" Peter stond naast mijn bed en keek op me neer.
"Nee, Peter, ik..." Stamelde ik, maar Peter onderbrak me met een handbeweging. Hij ging op de rand van het bed zitten.
"Natuurlijk wil je niet, en natuurlijk vind je het niet leuk. Dat snap ik best, maar ik denk dat je toch gaat doen wat ik je zeg. Ik wil dat je nu je bed uitkomt en op de commode gaat liggen. Je hebt het me beloofd, en ik denk dat je die belofte niet gaat verbreken." Zijn stem was ineens weer een stuk rustiger. Diep van binnen wist ik dat Peter gelijk had. Ik wilde niet, ik schaamde me, en ik wenste dat ik die belofte nooit had gedaan. Ik had iets beloofd zonder goed na te denken wat ik precies beloofd had.
Peter pakte mijn hand vast en zonder dwang hielp hij me omhoog. Ik stapte het bed uit en op blote voetjes liep ik naar de commode toe. Ik draaide mijn rug naar de commode toe, zette mijn handen op de rand en sprong achterwaarts op de commode. Ik kroop op het aankleedkussen en liet me gewillig achterover zakken. Peter glimlachte en aaide me over mijn wang.
"Grote meid." Zei hij complimenterend. "Doe je nog een plasje?" Lachte Peter lief. Ik bloosde en keek weg. Ineens stond er een oudere vrouw in de deuropening. Peter draaide zich om en lachte.
"Ma? Je bent vroeg thuis?" Peter liep op zijn moeder af en ze omarmden elkaar.
"Het is Kerstavond, Peter." Zei Peters moeder alsof dat verklaring genoeg was. "Je hebt een gast." Peters moeder klonk verrast. Met een rood gezicht van schaamte keek ik liggend naar Peter en zijn moeder.
"Dat is Joyce, ze is hier vandaag voor het eerst. Ze zit bij mij in de klas." Legde Peter uit en ik hoorde dat ook hij een beetje nerveus was, al begreep ik niet precies waarom. Ik vond het wel een beetje vreemd dat Peters moeder niet zo heel erg verrast was dat niet haar zoon, maar ik met een luier om op de commode lag.
"Zal ik dan maar haar luier verschonen, kunnen me meteen even kennismaken." Zei Peters moeder en ze liep langs Peter heen naar de commode. Ze keek me met een vriendelijke glimlach aan, en ze leek niet de strenge vrouw die ik had verwacht. "Hallo Joyce, ik ben Peters moeder. Heb je lekker geslapen?" Vroeg ze en ik knikte zenuwachtig. Ik was te nerveus om wat te zeggen, en wist ook niet precies wat ik moest zeggen. Peters moeder keek me onderzoekend aan en stak meteen haar handen uit haar mouwen. De knoopjes van mijn luierhemdje werden opengetrokken en het hemdje werd tot boven mijn navel opgetrokken. Met een vuurrood hoofd keek ik opzij naar Peter, die nog steeds bij de deur stond en zijn moeders bewegingen nauwkeurig in de gaten hield.
Toen de plakstrips werden losgetrokken realiseerde ik me ineens dat ik nog niet had geplast. Ik was het wel van plan geweest, aangezien ik me had gerealiseerd dat ik de komende uren nog wel een luier zou dragen. Ik kon mijn plas zolang niet meer ophouden, dus dan kon ik mijn plas beter laten lopen net voordat ik een schone luier kreeg, dan net daarna. Nu voelde ik mijn blaas weer en de luier werd al opengevouwen. Hulpeloos keek ik naar Peter, en die begreep mijn probleem.
"Mam, ze... ze wilde net... net gaan plassen." Zei Peter stotterend. Peters moeder keek naar haar zoon om en toen keek ze naar mij. Ze lachte en duwde mijn benen wat uit elkaar en drukte daarna de open luier tussen mijn benen.
"OK. Doe maar een plasje, Joyce." Ik voelde hoe haar hand de luier stevig tussen mijn benen drukte. Ik kermde en wilde protesteren. Peter liep naar me toe en legde zijn hand op mijn bezwete voorhoofd. Ook Peter glimlachte me lief toe. Met de grootste tegenzin en met een vuurrood hoofd van schaamte, ontspande ik. Vrijwel meteen voelde ik hoe mijn plas zich een weg naar buiten zocht, waar het werd opgevangen door de luier. De luier werd natter en natter, en ik voelde de druppels in mijn liezen naar beneden druipen. Het werd klam tussen mijn benen, en de natte plek in de luier breidde zich razendsnel uit.
Peter en zijn moeder stonden stilletjes te wachten en het leek eindeloos te duren voordat ik ophield met plassen. Peters moeder leek dat te voelen en haar hand ontspande. De luier drukte niet meer tegen mijn kruis aan. Ik huiverde toen de luier openviel en daarna onder me vandaan werd getrokken.
"Zo, dat lucht op. Of niet, Joyce?" Lachte ze. Ik kon niets anders doen dan knikken.
- 10 -
Met mijn beentjes in de lucht werd ik even snel gewassen en afgedroogd. Toen knielde Peters moeder voor de kast neer en pakte een schone luier. Ze vouwde de luier in mijn gezichtsveld open, terwijl ik er met argusogen naar keek.
"Dat is lang geleden, zeg." Lachte Peters moeder. Ze schoof het achtereind van de luier onder mijn billen en ik liet mijn voeten terug op de commode zakken. Ik keek verbaasd naar Peters moeder op.
"L... Lang geleden?" Stamelde ik.
"Tot een jaar of vijf geleden mocht ik Peter ook nog wel eens een luier omdoen. De laatste jaren jammer genoeg niet meer, en ik vond het altijd juist zo schattig." De luier werd dichtgevouwen en nog eens rechtgetrokken. Ik keek nogmaals naar Peter en zag hem ongemakkelijk naast me staan. Ik begreep het niet meer, maar ik snapte wel dat Peter niet helemaal de waarheid had verteld.
"Maar..." Ik wist niet wat ik moest zeggen of vragen. De luier werd al dichtgeplakt en het luierhemdje werd naar beneden getrokken.
"Wat is er Joyce? Is Peter niet helemaal eerlijk geweest?" Vroeg Peters moeder, die begreep dat ik ineens niet helemaal meer op mijn gemak lag. Peters moeder haar zoon aan, en Peter bloosde. Haar gezicht betrok iets, de vriendelijkheid verdween een ogenblik. Er viel een stilte die me net even iets te lang duurde. Peter voelde de indringende blik van zijn moeder op zich gericht en schuifelde wat heen en weer.
"Mag ik even met Joyce alleen praten?" Vroeg ze ineens aan haar zoon. Peter knikte en verliet schoorvoetend de kamer. Hij sloot de slaapkamerdeur en toen keek ze weer naar mij.
"Even voor de zekerheid: je bent hier toch vrijwillig?" Vroeg ze. Ik bloosde en wist niet meteen te antwoorden. Natuurlijk was ik hier vrijwillig, niemand had me gedwongen. Ik was niet bedreigd of gechanteerd. Ik kon niet anders doen dan bevestigend antwoorden.
"Ja... Ik ben hier vrijwillig." Zei ik overbodig, want Peters moeder was al gerustgesteld toen ze mijn reactie op haar vraag zag. Toch was ze niet helemaal op haar gemak gesteld.
"Het spijt me dat ik zo brutaal was om zo deze kamer binnen te stormen. Ik dacht..." Verontschuldigde ze zich. Ik begreep het nog steeds niet helemaal. "Ik dacht dat je net als Peter..." Ook zij wist zich blijkbaar even geen raad met de situatie. Ik zag haar mijn onzekere blik met vragende ogen bekijken. Ze glimlachte ongemakkelijk, wel begreep ze dat ik nog niet heel erg kwaad was, en vooral nieuwsgierig naar wat er hier nu precies aan de hand was.
"Ik weet niet precies wat er aan de hand is, dus laat ik maar bij het begin beginnen." Zei ze. "Peter heeft van jongs af aan altijd iets met luiers gehad. Als klein kind was hij redelijk snel zindelijk, maar toch wilde hij nog steeds graag een luier om. Soms plaste hij als kleuter in zijn broek en hoopte dan dat ik hem een luier om zou doen. Ik had al snel door dat hij dat expres deed en besteedde er geen aandacht aan." Ze stopte even.
"Toen ik eenmaal was begonnen met hem af en toe zijn zin te geven, wilde hij steeds langer en vaker een luier dragen. Met een luier om kon ik zo lekker knuffelen met hem. Mark is wat dat betreft heel anders, veel afstandelijker. Peter is een echt moederskindje." Peters moeder trok ondertussen het luierhemdje tussen mijn benen door en sloot de knoopjes. Blijkbaar was ze nog steeds van mening dat ongeacht de uitkomst, ik straks nog steeds een luier zou dragen
"Peter werd wat ouder, en anders dan de verwachtingen, bleef Peter graag een luier dragen. We hebben het een tijdje geprobeerd te ontmoedigen, maar dat werkte niet. Peter kocht toen van zijn zakgeld zelf luiers, die vervolgens onder het bed verdwenen en vergeten werden weg te gooien. In die tijd zijn z’n vader en ik ook gescheiden, en een om luiers zeurend kind kon ik er even niet bij hebben." Ze stopte even, en keek van me af, door het raam naar buiten, alsof ze nadacht.
"De luiers werden een soort beloning van goed gedrag. Als Peter goed zijn best deed op school, dan deed ik hem soms in het weekend een luier om. Uit die tijd stamt ook deze extra kinderkamer. Peter bleef ook na de lagere school met luiers spelen, maar de tijd dat ik hem erbij mocht helpen was voorbij. Wel kwam Peter soms nog lekker knus tegen me aan zitten als hij een luier omhad. Aangezien we deze kamer niet gebruikten hebben we hem zo gelaten. Ik denk dat Peter hier nog wel eens speelde als ik niet thuis was."
Ik bloosde en realiseerde me dat ik me behoorlijk beet had laten nemen.
"Peter heeft wel vaker vriendinnetjes gehad, maar ik geloof niet dat ze deze kamer te zien hebben gekregen. Ik weet wel dat Peter op internet actief is, en daar voornamelijk via mail en msn contacten heeft met andere luierliefhebbers. Dus..." Nu keek Peters moeder mij weer aan. "... Dus ik dacht, dat jij... Vandaar dat ik zo gemeen de kamer inkwam."
"Ik... Peter had me verteld dat deze kamer een straf was voor zijn bedplassen. Ik... Omdat ik soms... ook..." Mijn gezicht werd langzaam wat roder en gelukkig legde Peters moeder een vinger op mijn mond en stelde ze me gerust.
"Je hoeft me niets te vertellen, ik denk dat je beter eens een goed woordje met Peter moet gaan praten." Zei ze lachend. "Hij is niet eerlijk tegen je geweest, en ik snap dat je boos op hem bent. Ik zal hem naar je toe sturen, en als je hem niet alleen aandurft... Roep me dan maar." Zei ze. Ze hielp me overeind en keek me vriendelijk glimlachend aan.
"Misschien is het gemeen, maar je ziet er schattig uit. Mag ik dat zeggen?" Zei ze, ik moest glimlachen en dat stelde haar gerust.
- 11 -
Peter kwam de kamer binnen. Ik was kwaad op hem, maar vreemd genoeg niet zo kwaad als ik had verwacht. Peter leek me minder zenuwachtig dan ik had verwacht. Hij had tegen me gelogen en me door list en bedrog vernederd, maar toch toonde hij geen berouw.
"Jij! Je bent..." begon ik. Peter deed de deur achter zich dicht en lachte. Die arrogantie maakte me wel wat kwader, en eigenlijk was ik daar blij om. Misschien dat mijn onzekerheid over mijn bedplassen me enigszins tegenhield wat betreft de woede over de luier, maar die arrogante lach maakte we wel woedend. Ik bukte en trok de knoopjes van mijn hemdje los, ondertussen naar de juiste woorden zoekend.
"Joyce, stop! Blijf met je tengels van het hemdje af!" Riep Peter streng. Ik keek hem onthutst aan. Hij moest toch begrijpen dat zijn spelletje uit was. Zijn plannetje was mislukt en ik bleef geen minuut langer in deze belachelijke kleren staan, en allereerst moest die stomme luier af.
"Wat... Waar haal je het lef vandaan... Leugenaar!" Riep ik stotterend. Peter schudde uitdagend zijn hoofd.
"Er is niets veranderd, Joyce. De regels zijn in ieder geval niet veranderd. Je hebt vannacht in bed geplast, en de straf daarvoor is een luier. Ik ben alleen niet eerlijk geweest over mijn eigen bedplassen, maar je kende de regels en daarmee ben je akkoord gegaan." Zei Peter en verbijsterd keek ik hem aan. Dit was te absurd voor woorden. Peter deed net of zijn spel nog niet uit was, maar hij stond schaak. Hij kon geen kant op, zijn moeder had het spel opengegooid.
"Wat? Je... Je bent gek!" Riep ik. Ik had mijn hemdje inmiddels los en nu gleed ik met mijn vingers over de luier, tastend naar het uitstekende lipje van de plakstrips.
"Nee, Joyce. Blijf van je luier af!" Peters stem klonk nog harder en zelfverzekerder. Zijn arrogantie en zelfverzekerdheid maakten me nerveus. Met mijn duim en wijsvinger had ik de eerste plakstrip al beet, maar terwijl ik Peter aankeek begon ik te twijfelen.
"Ik meen het, Joyce. Wil je een pak slaag?" Vroeg hij, een rilling trok door mijn lichaam heen. Ik keek naar de deur, maar daarvoor moest ik langs Peter heen. "Een pak slaag op je blote billen, daar solliciteer je naar." Peters stem klonk angstig zelfverzekerd. Zo zelfverzekerd dat ik mijn luier niet hier durfde uit te trekken. Mijn vingers lieten de plakstrip los en met kleine stapjes liep ik in een boogje om Peter heen, naar de deur. Peter bleef stokstijf staan. Hij deed geen enkele poging om me tegen te houden. Alleen zijn hoofd draaide mee, en hij bleef me met die indringende ogen aankijken.
"Peter, je... je bent gek. Ik..." Zei ik, en ik pakte de deurkruk beet. Ik verwachte dat Peter elk moment in beweging kon komen. Hij zou boven op me springen en me beletten de deur te open. Ik zou de longen uit mijn lijf gillen, en Peters moeder zou me te hulp moeten schieten. Ik haalde diep adem en duwde de deurklink naar beneden. Peter bleef me aankijken en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. De deurklink kon niet verder naar beneden en ik trok de deur heel voorzichtig op een kiertje. Peter deed niets.
De deur ging langzaam verder open en was nu ver genoeg om er door te kunnen ontsnappen. Ik keek Peter aan, nog steeds wachtend op zijn reactie. Ik deed een stap naar voren, langs de deur. Peter bewoog en ik schrok. Mijn lichaam verstijfde en dat terwijl ik juist weg wilde rennen. Mijn adem stokte en mijn mond werd kurkdroog.
Peter draaide zijn hoofd terug, meer niet. Hij keek naar de commode, zijn rug naar me toegekeerd. Mijn hart bonkte in mijn keel, maar met een zucht liet ik mijn adem ontsnappen.
"Je kunt me niet ontsnappen, Joyce. Als jij je luier uittrekt zal ik je moeten straffen. Is dat begrepen..." Zei Peter zachtjes. Ik keek naar Peters rug en voelde weer die rilling door me heen trekken. Waarom deed Peter toch zo zelfverzekerd? Hij stond met zijn rug naar me toe, en ik stond al op de drempel. Hij kon me niet tegenhouden, en beneden aan de trap stond Peters moeder klaar om me te helpen.
"Is dat begrepen... Baby Joyce apenstaartje hotmail punt com?" De woorden werden tergend langzaam uitgesproken. Ik verstijfde. Ik herkende mijn email-adres. Het zweet brak me aan alle kanten uit, huiverend. Ik keek de slaapkamer uit, zag Peters moeder nu boven aan de trap staan. Zij zou mijn redding betekenen, Peter kon me niets doen. Ik kon me achter Peters moeder verschuilen, en daar zou ik veilig zijn.
Ik draaide me om naar Peter. Hij stond rechtop in het midden van de kamer, met zijn rug naar me toe. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen. Ik kon zijn gezicht niet zien, maar kon zijn zelfgenoegzame glimlach wel voor de geest halen. Hij wist dat hij gewonnen had, dat ik me niet van hem los kon rukken. Het leek alsof ineens de mist was opgetrokken en alles was nu veel duidelijker. Ik wist was me te doen stond. Er trok een huivering door mijn lichaam, en ik was bang. Tegelijkertijd wist ik dat ik niet bang hoefde te zijn, ik voelde dat ik bij Peter in goede handen was.
Ik deed nog een stap de slaapkamer in, sloot de deur achter me. Mijn handen trilden en mijn vingers zochten heel langzaam naar de plakstrips. Peters zelfverzekerdheid was dus toch niet op niets gebaseerd. Hij had me in zijn macht, en met angst en opwinding tegelijk was ik toch ongehoorzaam. Ik wilde ongehoorzaam zijn, en ik wilde zijn straf.
Een voor een trok ik de plakstrips los, tot uiteindelijk de luier tussen mijn benen op de grond viel. Mijn stem sloeg over, toen ik me aan hem over gaf.
"Sla me niet te hard, alsjeblieft."
- 12 -
Tussen alle andere pakjes onder de Kerstboom had een klein pakje voor mij gelegen, en Peter had het aan me gegeven. Ik zat voor de open haard, en de warmte van de vlammen gloeide op mijn wangen en voorhoofd. Mijn billen gloeiden ook en voelden net zo warm, maar dat had een heel andere reden. De pijn was geweken, de opwinding zakte ook al, en bang was ik allang niet meer. De dikke luier beschermde mijn gepijnigde billen en het dikke katoen van mijn pyjama gaf me een warm en behaaglijk gevoel. Ik speelde met het kleine, maar relatief zware pakje in mijn handen. Het rode inpakpapier met groene Kerstboompjes en gele sterretjes was nog intact.
De herinnering aan de pijn van zojuist stond me nog helder voor de geest. Ik had gekermd en gehuild van de pijn, en Peter had me veel harder en langer geslagen dan ik had verwacht. Hij was op de rand van het bed gaan zitten en had me over zijn knieën heen getrokken. Mijn rechterarm had hij op mijn rug gedraaid en zodra ik teveel bewoog leek het alsof hij mijn arm uit de kom zou draaien. Mijn billen waren volkomen onbeschermd geweest en met de platte hand had hij me tientallen keren geslagen.
Mijn billen en gezicht moesten vuurrood geweest zijn, en toen hij eindelijk ophield was ik van zijn knieën af gegleden en had ik me op de grond zo klein mogelijk gemaakt. Ik had gehuild van de pijn en met mijn vingers had ik mijn billen voorzichtig betast. Peters moeder was de kamer binnengekomen, maar toen had Peter me alweer in zijn armen genomen. Troostend had ik mijn betraande gezicht tegen zijn borst mogen leggen, en hij had zijn handen om me heen geslagen. Zijn handen hadden mijn naakte huid gestreeld, en hij had me zelfs op mijn meeste intieme plekken betast. Zijn handen waren ook onder mijn luierhemdje gegleden en ik voelde zijn vingers met mijn tepels spelen. De pijn was haast ogenblikkelijk gezakt en ik had me nog dichter tegen hem aan proberen te duwen.
Een vreemde, nog niet eerder gevoelde opwinding had zich van mij meester gemaakt. Zijn langzaam op en neergaande borstkas had mijn linkerwang verwarmd. Ik had mijn ogen gesloten en zijn warmte tegen me aan gevoeld. Ik had zijn handen vrij spel gegeven, en ik had geweten dat ik me vanaf nu nog veel vaker door Peter zou laten straffen. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik Peter in alles zou gaan gehoorzamen, maar Peter zou genoeg redenen gaan verzinnen om me toch te bestraffen.
Peter had me uiteindelijk op de commode laten klimmen en hij had me op een zo voorzichtig mogelijke manier een luier omgedaan. Nu zat ik weer volledig aangekleed voor de open haard naar mijn kado’tje te staren. Ik hoorde Peter achter me tegen zijn moeder praten, en stiekem luisterde ik mee.
"Ik ken Joyce via internet. We hebben al ruim een jaar contact via de mail, maar ze wist niet dat ik allang haar echte naam had achterhaald. Als je anoniem mailt ben je veel eerlijker en opener tegen elkaar, en we kennen inmiddels elkaars diepste geheimen en fantasieën." Zei Peter tegen zijn moeder. Ik glimlachte. Wat Peter vertelde was waar. Ik kende Peter van een verhaaltje dat hij geschreven had en op internet had geplaatst. Het was een verhaaltje over een onderdanig meisje dat als een klein kind werd behandeld, en ik had Peter gemaild dat ik het een heel mooi verhaal vond. Ik had na lang aandringen mijn eigen fantasieën gemaild, en die waren bijna hetzelfde geweest als wat het meisje uit het verhaaltje had doorgemaakt. Sindsdien mailden we elkaar en werden we steeds openhartiger. Het feit dat je anoniem bent en mailt met iemand die je begrijpt doet wat dát betreft wonderen.
"Ik was blij verrast toen ik merkte dat Joyce hier in de buurt kwam wonen," vertelde Peter verder, "en nog verbaasder toen ik haar in augustus mijn klas binnen zag lopen. We hadden geen foto’s van elkaar, maar ik herkende haar van een foto die ik van haar had gevonden op een website van haar zwemvereniging. Zodoende herkende ik haar wel, maar kende ze mijn echte naam niet." Mijn duim gleed onder het plakbandje van het kado’tje en het papier scheurde open. Peter ging nog verder met vertellen
"Ik wilde dolgraag laten merken dat ik haar al kende, maar ik wilde ook wat doen met de kennis die ik van haar had. Dit was een kans die ik me niet wilde laten ontglippen. Gelukkig klikte het wel tussen ons, ondanks dat ik in eerste instantie toch wat afstand heb proberen te houden. Ik had een plannetje bedacht om haar fantasie uit te laten komen, en heb Mark gevraagd me te helpen. Het was riskant, maar gelukkig is het goed afgelopen." Zei Peter en ik hoorde hem lachen. Peters moeder glimlachte ook en legde een hand op haar zoons schouders.
Ik hoorde twee mensen binnenkomen en uit mijn ooghoek zag ik dat het Mark was, met een vrouw. De vrouw kuste Peters moeder en toen Peter.
"Hoi, zwagertje." Hoorde ik de vrouw zeggen, en blozend begreep ik dat ik ook door Mark beet was genomen. Zijn zogenaamde interesse in mij was ook deel van het plan. Peters schoonzus keek naar mij en ik zag haar glimlachen.
"Mag ik Joyce straks een schone luier geven." Zei Peters schoonzus, en ik zag Peter knikken. Peter glom van trots, en ik zag dat hij zich gelukkig voelde. Op een vreemde manier deed mij dat goed, alsof zijn geluk ook mijn geluk was. Het voelde alsof ik wat geluk en liefde van hem afhankelijk was, dat zolang Peter gelukkig was, ik ook gelukkig zou zijn. Ik glimlachte en voelde een diepe warmte van binnen, en tegelijkertijd voelde ik ook een vochtige warmte in mijn luier ontstaan. Ik plaste, haast zonder er bij na te denken.
Ik keek naar mijn kado’tje en scheurde het papier ervan af. Ik hoorde voetstappen achter me. Peter knielde naast me neer en sloeg zijn armen om mijn nek heen. Hij kuste me op mijn hoofd.
"En? Wat vind je van je kado’tje?" Fluisterde hij in mijn oor. Ik trok het koperen plaatje uit het papier. Het was een naambordje voor mijn slaapkamer, handgeschilderd met een sierlijke rand. Er was een kleuter op geschilderd met twee staartjes in zijn haar en uiteraard met een dikke, roze luier om. De kleuter zat achter vier zwarte tralies en duwde zijn gezichtje tegen de middelste tralies aan. Er stonden twee grote woorden op het naambordje:
"Baby Joyce." Ik draaide me om naar Peter, sloeg mijn armen op zijn nek en drukte mijn mond op de zijne. Ik wilde hem nooit meer loslaten. Mijn lippen kwamen los van zijn mond.
"Er staat een verkeerde naam op het bordje." Zei ik. Peter keek me onderzoekend aan, verbaasd. Ik lachte.
"Er moet staan: \'Peters baby\'
