Uit mijn boek Het Sprookjeskasteel.
DE BABYPOP
De volgende morgen zag ik dat ik geen babyjurkje meer aanhad, maar een pon. Ik had gisteravond nog wel gevoeld dat ze iets met me deed, maar ik was niet echt wakker geworden. De lange pon was roze met een kraagje van witte kant en ook de lange mouwen hadden gerimpelde kant bij de polsen, heel lief.
Ik zat op de rand van het bed toen Amalia de badkamer uit kwam, ‘wat zie je er vreselijk lief uit, meisje, zo’n pon staat je ook heel schattig hoor’.
‘Ik vind dit een heel fijne pon, mag ik hem ook aanhouden bij het ontbijt, in plaats van een pyjama?’
Ze schudde haar hoofd, ‘nee lieverd, dit kleine meisje houd ik voor mezelf’.
‘Jammer’, zei ik een beetje teleurgesteld.
Ze zag mijn gezicht, ‘ik zal wat voor je meebrengen van het ontbijt, dan kan je op de kamer blijven, Goed?’
‘Fijn Ama, je bent lief’ en met mijn armen om haar nek gaf ik haar een dikke zoen. Ik ging weer in bed liggen en voelde me gelukkig.
Een tijdje later kwam Amalia terug met mijn ontbijt en zette dat op het tafeltje bij het raam.
Ze kwam naast me zitten. ‘Heb je nog slaap?’
‘Nee hoor, maar ik voel me zo fijn, zullen we even kroelen?’
Ze lachte, ‘nu niet hoor, ik moet aan het werk, maar ik heb nog wat voor je om mee te spelen’. Ze liep naar de kleedkamer en kwam terug met een grote doos en zette die bij het tafeltje. ‘Eerst eten en dan pas de doos openmaken hoor!’ Ze gaf me nog een zoen en een aai over mijn bol en was weg. Ik keek naar de doos maar besloot toch eerst te eten voor ik hem open zou maken.
Na nog een laatste slok melk ging ik op mijn knieën voor de doos zitten en deed de deksel open. Er zaten twee poppen in en kleertjes. Eén pop herkende ik onmiddellijk, met dat roze jurkje en een zee van kant en met die grote hoed. Ze had die uit Amsterdam meegenomen! Hier was ik blij mij zeg. Voorzichtig haalde ik de pop uit de doos en nam haar in mijn handen, wat was ze mooi. Ik fatsoeneerde het jurkje, dat was wat verward geraakt in de doos. Met mijn vingers ging door haar haren, die zaten ook niet goed vond ik en haalde een kam. Hoed af en na een tijdje kammen was ik tevreden, haar lange haar hing nu op haar rug. Mooi! Ik zette haar in één van de stoelen bij het raam en dook de doos weer in. De andere pop was bloot. ‘Och arme, heb je het niet koud’, mompelde ik, ‘ik zal je gauw wat aantrekken’. Tot mijn verrassing vond ik eenzelfde jurkje dat ik ook eens aan had gehad. Eerst nog een broekje en dan het jurkje. ‘Ben je blij popje? Je ziet er lief uit zo’ en ik gaf haar een kusje. Heerlijk vond ik het zo met die poppen te spelen. Dat had ik vroeger niet kunnen doen, maar nu wel. Al spelend met de poppen voelde ik me teruggaan in de tijd en werd voor even het jonge meisje dat ik nooit had kunnen zijn.
Ik had bijna alle kleertjes uit de doos gepakt tot ik iets bekends zag. Het was een babypon, dezelfde die ik aanhad! Vlug deed ik haar het jurkje uit en het ponnetje aan. Dat was lief!
Ik ging met haar naar het bed, legde haar tegen mijn borst en zei, ‘ga maar lekker drinken baby, straks moet je naar bed’ en ik wiegde haar in mijn armen.
Ik had niet gehoord dat Ama de kamer in was gekomen, maar op een gegeven moment voelde ik het en keek op.
‘Ama! Hoe lang sta je daar al?’
‘Een hele tijd, lieve schat’.
Ik kleurde, oh, ‘vind je het gek?’
‘Helemaal niet, je was zo lief bezig met je pop, jullie passen heel goed bij elkaar’. Ik zag haar ogen vol liefde en een beetje vragend naar mij en mijn pop kijken. ‘Wat denk je, wil je mijn kleine meisje blijven vandaag?’
‘Kan dat?’
‘Ja hoor, ik heb je lunch al meegenomen’ en ze wees naar het blad op haar bureau.
‘Je bent heel lief Ama’. Ik ging van het bed en zette mijn pop naast de andere in de stoel.
‘Je hebt nog steeds je pon aan, ik ga je eerst wat anders aantrekken’. Ze pakte de andere pop en zei, ‘wil je dit jurkje aan?’
‘Heb je dat dan?’
‘Ja, dat heb ik toch gezegd, dat ik het in jouw maat had’.
Ze ging de kleedkamer in en kwam terug met het jurkje, ‘kijk maar, leuk? Dat zag er inderdaad erg leuk uit, ik zou haar levende pop zijn, dat was ik altijd al, maar nu met een echte poppenjurk aan.
‘Doe je pon maar uit’.
Het duurde een tijdje voordat het jurkje echt goed zat. ‘Klaar, kijk maar in de spiegel’. Dat was verrassend, ik leek precies een grote pop. Het bovenstukje van mijn jurk had korte mouwtjes en was roze en met een grote kraag. Het roze liep door tot net over mijn buik en had een kanten strook. Daaronder vandaan kwam een heel wijde rok, ook van kant.
‘Wat een mooi jurkje Ama. Ben ik nu een baby of een pop?’
‘Allebei, mijn baby èn mijn pop en ze gaf me een knuffel. ‘Ga nu eerst maar eten’.
Voorzichtig ging ik in de stoel zitten en deed mijn wijde rok goed. Oppassen dat ik niet zou morsen, dat zou zonde zijn.
Ik voelde me helemaal happy, daarnet speelde ik nog met mijn poppen en nu was ik háár pop. Het was fijn haar zo gelukkig te zien. Ik wilde altijd haar pop zijn, dat was ik al maar met dit jurkje aan voelde het toch anders, ik wás haar pop!
Klaar met eten begon ik voor Amalia te dansen. ‘Ik ben blij’, riep ik vrolijk en maakte een soort pirouette, stond dan voor haar stil en met mijn hoofd een beetje schuin keek ik haar lief aan, ‘anderen mogen mij toch ook wel als jouw pop zien hè, dat kan toch wel?’
‘Nu nog niet lieverd, dat doen we later, in de club, weet je wel.
‘Oh ja, dan moet ik heel stil en gehoorzaam zijn hè’.
‘Ja’, ze fronste, ‘maar ik vind het toch wel zonde van dat mooie jurkje om je daarin vast te binden’.
‘Zullen we voorzichtig oefenen?’
‘Nee, nu niet, we moeten je jurk netjes en schoonhouden hoor, we doen hem weer uit’.
‘Nu al, ik heb hem net aan’.
‘Ja, je moet je middagdutje gaan doen en zo kan je niet naar bed’.
‘Middagdutje? Goed’ en ik begon het jurkje uit te trekken. Ik ging ook nog naar de WC, wilde niet het risico lopen het in mijn luier te moeten doen, één keer was genoeg.
‘Doe je pon maar weer aan, dat kan nog wel voor een middagslaapje. Heb je nog een droge luier?’
‘Ja, ik heb net geplast’.
‘Grote meid’, zei ze en begon me een tuigje om te doen. Ze deed het goed strak en ik hoorde een paar klikken achter mijn rug. Dat kon ik zelf niet meer losmaken, wist ik.
‘Kom baby, maar mee naar je kamer’.
Op mijn kamer ging ik gehoorzaam op bed liggen en met de riemen van het tuigje maakte ze me stevig aan het bed vast.
‘Zo, dat zit goed, jij kan niet meer weg baby’tje’. Na nog een dekentje over me heen gelegd te hebben gaf ze me zoen en aaide over mijn hoofd, ‘lekker slapen hoor’ en ze liep de kamer uit.
Ik probeerde te bewegen, maar er was niet veel ruimte, ik kon niet overeind en me niet draaien. Het lag wel lekker zo in dat tuigje en ik voelde die vreemde loomheid van een tijdje geleden weer over me heen komen, het babygevoel nam bezit van mij.
Een zoen op mijn neus. Knipperend opende ik mijn ogen, haalde mijn duim uit mijn mond en strekte mijn armen naar haar uit, ‘Amalief!’
Ze glimlachte, ‘je hebt lang geslapen lieverd, het is al zes uur’ en ze maakte de riemen los, ‘kom maar’.
Nog met het tuigje over mijn pon liep ik wat slaapdronken waggelend voor haar uit naar onze kamer. Daar stond mijn kinderstoel al klaar en ook mijn ledikantje. Ik was niet verbaasd dat die daar stonden, die waren voor mij en ik liep direct door naar de stoel. Ik zag Amalia een moment vragend naar mij kijken, maar dan draaide ze het blad opzij en zei, ‘klim er maar in baby dan krijg je je bordje pap’.
Met een beetje moeite klom ik in de stoel, mijn pon zat wat in de weg. Ze maakte mijn tuigje aan de stoel vast, deed het blad dicht en zette het bordje erop.
‘Moet ik je voeren?’
Ik knikte blij.
De pap smaakte als de vorige keer, lekker zoet. De ene lepel na de andere schoof mijn mond in en na de laatste hap veegde ze mijn mond af met mijn slabbetje. Met haar hand onder mijn kin tilde ze mijn hoofd wat op en vroeg zachtjes, ‘Netteke?’
Ik knipperde met mijn ogen en lachte lief naar haar.
‘Dat dacht ik al’ zei ze. ‘Speel hier maar even mee, ik kom zo terug’ en ze zette een telraam voor me neer. Dat was wel leuk en ik begon met de balletjes te schuiven.
Niet veel later kwam ze terug met José achter haar aan. Die liep direct naar me toe en zei, ‘hallo Netteke, hoe voel je je nu?’
Domme vraag, hoe voel ik me nu, ik ben toch een baby.
Ik gaf haar maar een lieve lach en pakte mijn telraam weer. Ik was Ama’s baby, dat was fijn en straks zou ze met me knuffelen en zou ik heel dicht bij haar zijn, zou ik haar weer voelen, ruiken en proeven.
Ja, ik zie het’, zei José, ‘ze is een baby’.
Ze liepen bij me vandaan en ik hoorde José vragen, ‘hoe lang is ze al zo?’
‘Sinds ze wakker is denk ik. Ze was helemaal niet verbaasd dat ik de kinderstoel en het ledikant in de kamer had gezet.
‘En daarvoor was ze gewoon Annet in dat ponnetje?’
‘Ja, een babyspel, dat we spelen dat wel vaker, dat weet je’.
‘Ze wordt dus Netteke, de baby, bij emoties’, vroeg José weer.
‘Ja, maar niet altijd. Er waren nu geen emoties, ze was gewoon happy. Het kan zijn dat ze zich met dat tuigje om ons eerste spel herinnerde, dat was vrij heftig’.
‘Dat zou kunnen zei José, wanneer is ze weer Annet?’
‘Dat weet ik niet, we kunnen haar in het ledikantje leggen, kijken wat ze doet’.
Ik wilde wel in het ledikantje, dat was een veilige plek, daar kon me niets gebeuren, Ama zorgde dan voor me.
Ze kwam naar me toe, ‘kom baby, het is weer bedtijd. Ze maakte mijn tuigje los en deed het blad open; ik klom eruit en liep naar mijn ledikantje. De klep ging naar beneden en ik kroop er snel in. Mijn tuigje weer vast en een dekentje over mij heen, fijn was dat en ik knorde, lieve Ama.
Ze streelde over mijn hoofd en gaf me een zachte zoen op mijn mond. Ik zag in haar ogen dat ze veel van me hield en sloeg mijn armen om haar nek en trok haar naar me toe. Ze lachte en gaf me nog een zoen, ‘welterusten schatje, tot morgen’. Even voelde ik een lichte teleurstelling, waarom ging ze weg, maar stak dan mijn duim in mijn mond en deed mijn ogen dicht, straks zou ze wel komen.
DE BABYPOP
De volgende morgen zag ik dat ik geen babyjurkje meer aanhad, maar een pon. Ik had gisteravond nog wel gevoeld dat ze iets met me deed, maar ik was niet echt wakker geworden. De lange pon was roze met een kraagje van witte kant en ook de lange mouwen hadden gerimpelde kant bij de polsen, heel lief.
Ik zat op de rand van het bed toen Amalia de badkamer uit kwam, ‘wat zie je er vreselijk lief uit, meisje, zo’n pon staat je ook heel schattig hoor’.
‘Ik vind dit een heel fijne pon, mag ik hem ook aanhouden bij het ontbijt, in plaats van een pyjama?’
Ze schudde haar hoofd, ‘nee lieverd, dit kleine meisje houd ik voor mezelf’.
‘Jammer’, zei ik een beetje teleurgesteld.
Ze zag mijn gezicht, ‘ik zal wat voor je meebrengen van het ontbijt, dan kan je op de kamer blijven, Goed?’
‘Fijn Ama, je bent lief’ en met mijn armen om haar nek gaf ik haar een dikke zoen. Ik ging weer in bed liggen en voelde me gelukkig.
Een tijdje later kwam Amalia terug met mijn ontbijt en zette dat op het tafeltje bij het raam.
Ze kwam naast me zitten. ‘Heb je nog slaap?’
‘Nee hoor, maar ik voel me zo fijn, zullen we even kroelen?’
Ze lachte, ‘nu niet hoor, ik moet aan het werk, maar ik heb nog wat voor je om mee te spelen’. Ze liep naar de kleedkamer en kwam terug met een grote doos en zette die bij het tafeltje. ‘Eerst eten en dan pas de doos openmaken hoor!’ Ze gaf me nog een zoen en een aai over mijn bol en was weg. Ik keek naar de doos maar besloot toch eerst te eten voor ik hem open zou maken.
Na nog een laatste slok melk ging ik op mijn knieën voor de doos zitten en deed de deksel open. Er zaten twee poppen in en kleertjes. Eén pop herkende ik onmiddellijk, met dat roze jurkje en een zee van kant en met die grote hoed. Ze had die uit Amsterdam meegenomen! Hier was ik blij mij zeg. Voorzichtig haalde ik de pop uit de doos en nam haar in mijn handen, wat was ze mooi. Ik fatsoeneerde het jurkje, dat was wat verward geraakt in de doos. Met mijn vingers ging door haar haren, die zaten ook niet goed vond ik en haalde een kam. Hoed af en na een tijdje kammen was ik tevreden, haar lange haar hing nu op haar rug. Mooi! Ik zette haar in één van de stoelen bij het raam en dook de doos weer in. De andere pop was bloot. ‘Och arme, heb je het niet koud’, mompelde ik, ‘ik zal je gauw wat aantrekken’. Tot mijn verrassing vond ik eenzelfde jurkje dat ik ook eens aan had gehad. Eerst nog een broekje en dan het jurkje. ‘Ben je blij popje? Je ziet er lief uit zo’ en ik gaf haar een kusje. Heerlijk vond ik het zo met die poppen te spelen. Dat had ik vroeger niet kunnen doen, maar nu wel. Al spelend met de poppen voelde ik me teruggaan in de tijd en werd voor even het jonge meisje dat ik nooit had kunnen zijn.
Ik had bijna alle kleertjes uit de doos gepakt tot ik iets bekends zag. Het was een babypon, dezelfde die ik aanhad! Vlug deed ik haar het jurkje uit en het ponnetje aan. Dat was lief!
Ik ging met haar naar het bed, legde haar tegen mijn borst en zei, ‘ga maar lekker drinken baby, straks moet je naar bed’ en ik wiegde haar in mijn armen.
Ik had niet gehoord dat Ama de kamer in was gekomen, maar op een gegeven moment voelde ik het en keek op.
‘Ama! Hoe lang sta je daar al?’
‘Een hele tijd, lieve schat’.
Ik kleurde, oh, ‘vind je het gek?’
‘Helemaal niet, je was zo lief bezig met je pop, jullie passen heel goed bij elkaar’. Ik zag haar ogen vol liefde en een beetje vragend naar mij en mijn pop kijken. ‘Wat denk je, wil je mijn kleine meisje blijven vandaag?’
‘Kan dat?’
‘Ja hoor, ik heb je lunch al meegenomen’ en ze wees naar het blad op haar bureau.
‘Je bent heel lief Ama’. Ik ging van het bed en zette mijn pop naast de andere in de stoel.
‘Je hebt nog steeds je pon aan, ik ga je eerst wat anders aantrekken’. Ze pakte de andere pop en zei, ‘wil je dit jurkje aan?’
‘Heb je dat dan?’
‘Ja, dat heb ik toch gezegd, dat ik het in jouw maat had’.
Ze ging de kleedkamer in en kwam terug met het jurkje, ‘kijk maar, leuk? Dat zag er inderdaad erg leuk uit, ik zou haar levende pop zijn, dat was ik altijd al, maar nu met een echte poppenjurk aan.
‘Doe je pon maar uit’.
Het duurde een tijdje voordat het jurkje echt goed zat. ‘Klaar, kijk maar in de spiegel’. Dat was verrassend, ik leek precies een grote pop. Het bovenstukje van mijn jurk had korte mouwtjes en was roze en met een grote kraag. Het roze liep door tot net over mijn buik en had een kanten strook. Daaronder vandaan kwam een heel wijde rok, ook van kant.
‘Wat een mooi jurkje Ama. Ben ik nu een baby of een pop?’
‘Allebei, mijn baby èn mijn pop en ze gaf me een knuffel. ‘Ga nu eerst maar eten’.
Voorzichtig ging ik in de stoel zitten en deed mijn wijde rok goed. Oppassen dat ik niet zou morsen, dat zou zonde zijn.
Ik voelde me helemaal happy, daarnet speelde ik nog met mijn poppen en nu was ik háár pop. Het was fijn haar zo gelukkig te zien. Ik wilde altijd haar pop zijn, dat was ik al maar met dit jurkje aan voelde het toch anders, ik wás haar pop!
Klaar met eten begon ik voor Amalia te dansen. ‘Ik ben blij’, riep ik vrolijk en maakte een soort pirouette, stond dan voor haar stil en met mijn hoofd een beetje schuin keek ik haar lief aan, ‘anderen mogen mij toch ook wel als jouw pop zien hè, dat kan toch wel?’
‘Nu nog niet lieverd, dat doen we later, in de club, weet je wel.
‘Oh ja, dan moet ik heel stil en gehoorzaam zijn hè’.
‘Ja’, ze fronste, ‘maar ik vind het toch wel zonde van dat mooie jurkje om je daarin vast te binden’.
‘Zullen we voorzichtig oefenen?’
‘Nee, nu niet, we moeten je jurk netjes en schoonhouden hoor, we doen hem weer uit’.
‘Nu al, ik heb hem net aan’.
‘Ja, je moet je middagdutje gaan doen en zo kan je niet naar bed’.
‘Middagdutje? Goed’ en ik begon het jurkje uit te trekken. Ik ging ook nog naar de WC, wilde niet het risico lopen het in mijn luier te moeten doen, één keer was genoeg.
‘Doe je pon maar weer aan, dat kan nog wel voor een middagslaapje. Heb je nog een droge luier?’
‘Ja, ik heb net geplast’.
‘Grote meid’, zei ze en begon me een tuigje om te doen. Ze deed het goed strak en ik hoorde een paar klikken achter mijn rug. Dat kon ik zelf niet meer losmaken, wist ik.
‘Kom baby, maar mee naar je kamer’.
Op mijn kamer ging ik gehoorzaam op bed liggen en met de riemen van het tuigje maakte ze me stevig aan het bed vast.
‘Zo, dat zit goed, jij kan niet meer weg baby’tje’. Na nog een dekentje over me heen gelegd te hebben gaf ze me zoen en aaide over mijn hoofd, ‘lekker slapen hoor’ en ze liep de kamer uit.
Ik probeerde te bewegen, maar er was niet veel ruimte, ik kon niet overeind en me niet draaien. Het lag wel lekker zo in dat tuigje en ik voelde die vreemde loomheid van een tijdje geleden weer over me heen komen, het babygevoel nam bezit van mij.
Een zoen op mijn neus. Knipperend opende ik mijn ogen, haalde mijn duim uit mijn mond en strekte mijn armen naar haar uit, ‘Amalief!’
Ze glimlachte, ‘je hebt lang geslapen lieverd, het is al zes uur’ en ze maakte de riemen los, ‘kom maar’.
Nog met het tuigje over mijn pon liep ik wat slaapdronken waggelend voor haar uit naar onze kamer. Daar stond mijn kinderstoel al klaar en ook mijn ledikantje. Ik was niet verbaasd dat die daar stonden, die waren voor mij en ik liep direct door naar de stoel. Ik zag Amalia een moment vragend naar mij kijken, maar dan draaide ze het blad opzij en zei, ‘klim er maar in baby dan krijg je je bordje pap’.
Met een beetje moeite klom ik in de stoel, mijn pon zat wat in de weg. Ze maakte mijn tuigje aan de stoel vast, deed het blad dicht en zette het bordje erop.
‘Moet ik je voeren?’
Ik knikte blij.
De pap smaakte als de vorige keer, lekker zoet. De ene lepel na de andere schoof mijn mond in en na de laatste hap veegde ze mijn mond af met mijn slabbetje. Met haar hand onder mijn kin tilde ze mijn hoofd wat op en vroeg zachtjes, ‘Netteke?’
Ik knipperde met mijn ogen en lachte lief naar haar.
‘Dat dacht ik al’ zei ze. ‘Speel hier maar even mee, ik kom zo terug’ en ze zette een telraam voor me neer. Dat was wel leuk en ik begon met de balletjes te schuiven.
Niet veel later kwam ze terug met José achter haar aan. Die liep direct naar me toe en zei, ‘hallo Netteke, hoe voel je je nu?’
Domme vraag, hoe voel ik me nu, ik ben toch een baby.
Ik gaf haar maar een lieve lach en pakte mijn telraam weer. Ik was Ama’s baby, dat was fijn en straks zou ze met me knuffelen en zou ik heel dicht bij haar zijn, zou ik haar weer voelen, ruiken en proeven.
Ja, ik zie het’, zei José, ‘ze is een baby’.
Ze liepen bij me vandaan en ik hoorde José vragen, ‘hoe lang is ze al zo?’
‘Sinds ze wakker is denk ik. Ze was helemaal niet verbaasd dat ik de kinderstoel en het ledikant in de kamer had gezet.
‘En daarvoor was ze gewoon Annet in dat ponnetje?’
‘Ja, een babyspel, dat we spelen dat wel vaker, dat weet je’.
‘Ze wordt dus Netteke, de baby, bij emoties’, vroeg José weer.
‘Ja, maar niet altijd. Er waren nu geen emoties, ze was gewoon happy. Het kan zijn dat ze zich met dat tuigje om ons eerste spel herinnerde, dat was vrij heftig’.
‘Dat zou kunnen zei José, wanneer is ze weer Annet?’
‘Dat weet ik niet, we kunnen haar in het ledikantje leggen, kijken wat ze doet’.
Ik wilde wel in het ledikantje, dat was een veilige plek, daar kon me niets gebeuren, Ama zorgde dan voor me.
Ze kwam naar me toe, ‘kom baby, het is weer bedtijd. Ze maakte mijn tuigje los en deed het blad open; ik klom eruit en liep naar mijn ledikantje. De klep ging naar beneden en ik kroop er snel in. Mijn tuigje weer vast en een dekentje over mij heen, fijn was dat en ik knorde, lieve Ama.
Ze streelde over mijn hoofd en gaf me een zachte zoen op mijn mond. Ik zag in haar ogen dat ze veel van me hield en sloeg mijn armen om haar nek en trok haar naar me toe. Ze lachte en gaf me nog een zoen, ‘welterusten schatje, tot morgen’. Even voelde ik een lichte teleurstelling, waarom ging ze weg, maar stak dan mijn duim in mijn mond en deed mijn ogen dicht, straks zou ze wel komen.
