mark
Superlid
Hier woont ze dus, achter deze donkere deur die me geen welkom lijkt te heten. Maar mijn hand gaat naar de bel, aarzelend, ik wil hier niet zijn maar ik moet. Wat heb ik nu spijt van mijn pesterijen, waarom moest ik mijn klasgenootje Robin nou zo nodig inpeperen dat hij hier goed op zijn plaats zou zijn. De deur zwaait open, en ze kijkt me vanuit de hoogte aan.
“Zo Mark, een beetje laat, vind je niet ?”
“Ja juf”, antwoord ik timide, “ik kon ’t niet zo snel vinden”.
“Nou ja, je bent er in ieder geval. Kom binnen”.
Met tegenzin stap ik naar binnen en overhandig haar de tas die mijn moeder heeft meegegeven. Ze inspecteert de inhoud en knikt goedkeurend. “Mooi, ik zie dat alles erin zit wat je vanmiddag nodig hebt. Je weet waarvoor je hier bent, hè ?” Ik knik zwijgend. “Kom maar mee”.
Schoorvoetend volg ik haar naar de kamer. Ik wist dat ze op haar vrije dagen voor wat kleine kinderen uit de buurt zorgt, dat had ze al een paar keer aan onze klas verteld. Daar zitten ze, in een hoek van de ruime kamer spelen een jongetje en een meisje met duploblokken. Ze hebben alletwee een luier aan, overduidelijk zichtbaar. Luier, luier, het woord galmt door mijn hoofd.
Dat was precies waarmee ik Robin pestte omdat hij op school een keer in zijn broek had geplast. De dag daarna zei ik heel treiterig tegen hem dat hij beter naar de crèche van de juf zou kunnen gaan, daar kon hij dan net als de kleuters een luier aan. Eerst negeerde hij me, maar ik bleef hem achtervolgen met pesterige opmerkingen totdat hij in huilen uitbarstte. De juf vroeg natuurlijk wat er aan de hand was en toen het haar duidelijk werd dat ik de oorzaak was nam ze me woedend apart.
“Zo, het lijkt jou dus grappig, naar de crèche, met een luier aan?”
“Nee juf”, stamelde ik, bang voor de straf die nu ongetwijfeld zou volgen.
“Waarom zei jij dat dan tegen Robin ?”
“Ik weet niet, ik… hij had…”
“In zijn broek geplast, ja dat weet ik”, onderbrak ze me. “Dat was een ongelukje, dat had jou ook kunnen overkomen. En je kunt bedenken dat hij dat verschrikkelijk vond en dat hij zich daar enorm voor schaamt”.
“Ja juf”.
“Dus ik zie niet in waarom jij hem dat zo nodig moest inpeperen. Maar als je dat zo grappig vindt weet ik wel wat. Zaterdagmiddag kom je maar eens een paar uurtjes terug, niet hier op school maar bij mij thuis. Dan kun je zelf een middagje bij mij op de crèche doorbrengen, dat lijkt je toch zo leuk ?”
Ik zweeg, een angstig voorgevoel kriebelde in mijn maag omhoog.
“Ik zal je moeder wel bellen, die kan dan wat spulletjes aanschaffen die een klein jongetje als jij kennelijk nog nodig heeft”.
“Spulletjes ?” vroeg ik aarzelend.
“Ja, spulletjes. O, niet veel hoor, een paar luiers en een leuk broekje is voldoende”.
“Luiers ?” stamelde ik, totaal overdonderd, “maar juf, ik hoef toch geen… ik ben toch geen baby, ik…”
“Klaar ! Ik denk dat je het met me eens bent dat je gedrag echt niet door de beugel kan en dat je daarvoor je straf echt wel verdiend hebt. Die crèche leek jou toch zo grappig ? En je weet toch dat kindjes op een crèche luiers dragen, dat was toch ook wat jij voor Robin in gedachten had ? Maar troost je, je zult beslist niet de enige zijn met een luier aan. Ik pas niet alleen op lieve peutertjes maar ook op stoute kinderen. Zaterdag is er nog een, uit de klas van een collega die net als jij voor straf een middagje moet terugkomen. En nu terug de klas in, laat ik niets meer merken van vervelende opmerkingen tegen Robin, anders zwaait er wat !”
Niet alleen lieve peutertjes, maar ook stoute kinderen, toen ze het zei kon ik me er nauwelijks iets bij voorstellen. Maar nu zie ik het, aan de tafel zit een jongen van mijn leeftijd, hij schrijft iets in een schriftje. En net als de kleintjes in de hoek heeft hij een luier aan, een luier en een T-shirt. Daar overheen een plastic broekje, niets wat die luier ook maar in het minst verbergt. Ik slik. Dat bedoelde ze dus. Het duizelt me.
“Zo, stoere jongen, nu kun je zelf meemaken hoe leuk het is op de crèche”. Haar woorden brengen me met een schok terug in de realiteit. Dit staat me vanmiddag dus ook te wachten. Ik kijk haar angstig en onzeker aan.
“Nou, waar wacht je op ? Zó kun je er vanmiddag niet bij blijven lopen, je ziet dat alle kinderen hier een luier aan hebben, zo gaat dat op een crèche en dat geldt ook voor jou. Kleed je maar vast uit, je T-shirt mag je aanhouden, ik kom zo bij je, ik wil eerst even Gerjans luier controleren. Gerjan, kom eens hier ?”
De jongen met het plastic broekje staat op van zijn stoel en loopt naar haar toe. Ze schuift zijn T-shirt omhoog zodat zijn blote buik zichtbaar wordt.
“Even vasthouden zo, dan kan ik het beter zien”. Dan trekt ze zijn broekje omlaag tot zijn knieën en voelt aan de voorkant van zijn luier. Het broekje wordt weer opgetrokken en ze zegt goedkeurend: “Droog, goed zo joh, ga maar weer verder met je strafwerk. En geen geklieder hè, wat hebben we ook weer afgesproken ?”
De jongen slaat zijn ogen neer. “Dan krijg ik billenkoeken”, mompelt hij.
“Billenkoeken ja, en dat staat ook deze jongeman te wachten als hij niet opschiet”.
Met die opmerking richt ze zich boos tot mij. Ik besef dat het nutteloos is me te verzetten, zo langzaam als mogelijk is zonder haar nog bozer te maken trek ik mijn schoenen uit en mijn broek, alleen mijn onderbroek houd ik aan.
“Je onderbroek óók, en snel een beetje”. Haar ogen voorspellen weinig goeds.
Ik besef dat het zinloos is daartegen te protesteren en schuif mijn onderbroek langs mijn benen omlaag. Nu sta ik in mijn blote billen voor haar, de andere kinderen kijken nieuwsgierig toe. Ik schaam me dood, ik heb me ondanks het T-shirt dat ik nog aan heb nog nooit zo naakt gevoeld.
“Ga hier maar liggen”, beveelt ze, wijzend op een bankje onder het raam. Gedwee gehoorzaam ik haar. Ze rommelt wat in mijn tas en haar hand komt tevoorschijn met blauw, badstof broekje. Dat had mijn moeder er vanochtend met een knipoog ingestopt en de woorden: “Speciaal voor je gemaakt op verzoek van je juf, dit stond je echt schattig toen je twee was”. Weer verdwijnt haar hand in de tas, ditmaal verschijnt die met een luier die ze bijna triomfantelijk omhoog houdt en daarna langzaam openvouwt. De jongen, Gerjan, is naast het bankje komen staan, kijkt me onderzoekend aan en vraagt dan aan haar: “Moet hij ook een luier aan ?”
“Ja, hij heeft daar heel ijverig naar gesolliciteerd, net als jij”.
Dan, met een dwingende blik op mij: “Billen omhoog”.
Is dit het begin van alweer een leuk, maar onwaarschijnlijk luierverhaal ?
Neen, jongens en meisjes, neen. Deze crèche bestaat echt, al zijn de aanwezigen allemaal ouder dan 18 jaar. Althans, hij kán bestaan.
De discussie enige weken geleden over een betaalde nanny in ClubLuier Antwerpen resulteerde in een helder “Nee” van de organisatie, plus de suggestie dat de voorstanders daarvan een eigen meeting zouden kunnen organiseren. Welnu, bij deze een eerste aanzet. De nanny in kwestie blijkt bereid tegen een redelijke vergoeding de rol van juf te spelen in deze nieuw te starten speelmeeting, zodra zich nog enkele liefhebbers hebben aangemeld kan e.e.a. inderdaad plaatsvinden. Wij denken voorlopig aan een kleine groep, niet meer dan 4 personen en een eerste “probeermiddagje” van 2 uren. De meeting vindt plaats in Willebroek, een plaats ten zuiden van Antwerpen, bij de nanny thuis. Voor deze eerste meeting streven we naar een mix baby/kleuter/schoolkind; afhankelijk van de aanmeldingen en wensen kan dat in een later stadium wellicht leiden tot aparte meetings voor de verschillende gespeelde leeftijdsgroepen.
Zoals bij elke crèche hangt ook hier uiteraard een prijskaartje aan: 65 euro per deelnemer. Ben je geïnteresseerd? Laat het mij dan weten op mijn hotmailadres: [email protected] en geef daarbij aan op welke dagen je zou kunnen deelnemen, en of je graag als baby’tje of als kleuter/schoolkindje behandeld wil worden. Vul ook het briefje in wat je hieronder vindt, de nanny wil graag op voorhand weten wat de wensen van de deelnemers zijn zodat ze zich kan voorbereiden. Alle handelingen vinden plaats in dezelfde ruimte en zijn dus voor de andere deelnemers duidelijk zichtbaar. Het vernederende aspect daarvan is een wezenlijk onderdeel van de speelmiddag.
Zodra zich voldoende personen hebben gemeld neem ik weer contact op met de nanny voor verdere afspraken over datum en tijd waarna je te horen krijgt wanneer je op de crèche verwacht wordt. Een eerste selectie van de eventuele deelnemers wordt door mij gemaakt, voor alle anderen overleg ik de mogelijkheden vervolgens met de nanny. Vervolgens neem ik weer contact met je op.
Wat mag je verwachten ?
Géén toeschouwers, alleen deelnemers. Een duidelijk zichtbare luier is verplicht.
De juf doet je een luier aan bij binnenkomst.
Je wordt 2 X gecontroleerd of je nog droog of al nat bent.
Je wordt 1 X verschoond door de juf.
Wanneer ? Dat bepaalt de juf, dat maakt het extra spannend.
Keuze: 1 X een flesje of een potje Olvarit, óf 1 X billenkoeken, matig of stevig.
Géén seksuele handelingen.
Géén bruine luiers.
Zelf meebrengen: luiers, babydoekjes, poeder, een plastic zak voor je natte luiers.
Ook zelf meebrengen: je drank, je flesje of beker en wat je wil eten.
Zelf weer mee terugnemen: je natte luiers.
Bij binnenkomst lever je een enveloppe in met het verschuldigde bedrag en een briefje waarop staat:
Deze middag heet ik: …………….
Deze middag ben ik ………… jaar.
Ik ben hier: voor de crèche / voor straf. *
Ik ben een: lief peutertje / ondeugend kleutertje / stout schoolkind. *
Ik wil liefdevol worden behandeld / moet streng worden aangepakt *
Ik wil: flesje / gevoerd worden / ik verdien billenkoeken (matig / stevig). *
* doorstrepen wat niet gewenst is.
Groet,
Mark.
“Zo Mark, een beetje laat, vind je niet ?”
“Ja juf”, antwoord ik timide, “ik kon ’t niet zo snel vinden”.
“Nou ja, je bent er in ieder geval. Kom binnen”.
Met tegenzin stap ik naar binnen en overhandig haar de tas die mijn moeder heeft meegegeven. Ze inspecteert de inhoud en knikt goedkeurend. “Mooi, ik zie dat alles erin zit wat je vanmiddag nodig hebt. Je weet waarvoor je hier bent, hè ?” Ik knik zwijgend. “Kom maar mee”.
Schoorvoetend volg ik haar naar de kamer. Ik wist dat ze op haar vrije dagen voor wat kleine kinderen uit de buurt zorgt, dat had ze al een paar keer aan onze klas verteld. Daar zitten ze, in een hoek van de ruime kamer spelen een jongetje en een meisje met duploblokken. Ze hebben alletwee een luier aan, overduidelijk zichtbaar. Luier, luier, het woord galmt door mijn hoofd.
Dat was precies waarmee ik Robin pestte omdat hij op school een keer in zijn broek had geplast. De dag daarna zei ik heel treiterig tegen hem dat hij beter naar de crèche van de juf zou kunnen gaan, daar kon hij dan net als de kleuters een luier aan. Eerst negeerde hij me, maar ik bleef hem achtervolgen met pesterige opmerkingen totdat hij in huilen uitbarstte. De juf vroeg natuurlijk wat er aan de hand was en toen het haar duidelijk werd dat ik de oorzaak was nam ze me woedend apart.
“Zo, het lijkt jou dus grappig, naar de crèche, met een luier aan?”
“Nee juf”, stamelde ik, bang voor de straf die nu ongetwijfeld zou volgen.
“Waarom zei jij dat dan tegen Robin ?”
“Ik weet niet, ik… hij had…”
“In zijn broek geplast, ja dat weet ik”, onderbrak ze me. “Dat was een ongelukje, dat had jou ook kunnen overkomen. En je kunt bedenken dat hij dat verschrikkelijk vond en dat hij zich daar enorm voor schaamt”.
“Ja juf”.
“Dus ik zie niet in waarom jij hem dat zo nodig moest inpeperen. Maar als je dat zo grappig vindt weet ik wel wat. Zaterdagmiddag kom je maar eens een paar uurtjes terug, niet hier op school maar bij mij thuis. Dan kun je zelf een middagje bij mij op de crèche doorbrengen, dat lijkt je toch zo leuk ?”
Ik zweeg, een angstig voorgevoel kriebelde in mijn maag omhoog.
“Ik zal je moeder wel bellen, die kan dan wat spulletjes aanschaffen die een klein jongetje als jij kennelijk nog nodig heeft”.
“Spulletjes ?” vroeg ik aarzelend.
“Ja, spulletjes. O, niet veel hoor, een paar luiers en een leuk broekje is voldoende”.
“Luiers ?” stamelde ik, totaal overdonderd, “maar juf, ik hoef toch geen… ik ben toch geen baby, ik…”
“Klaar ! Ik denk dat je het met me eens bent dat je gedrag echt niet door de beugel kan en dat je daarvoor je straf echt wel verdiend hebt. Die crèche leek jou toch zo grappig ? En je weet toch dat kindjes op een crèche luiers dragen, dat was toch ook wat jij voor Robin in gedachten had ? Maar troost je, je zult beslist niet de enige zijn met een luier aan. Ik pas niet alleen op lieve peutertjes maar ook op stoute kinderen. Zaterdag is er nog een, uit de klas van een collega die net als jij voor straf een middagje moet terugkomen. En nu terug de klas in, laat ik niets meer merken van vervelende opmerkingen tegen Robin, anders zwaait er wat !”
Niet alleen lieve peutertjes, maar ook stoute kinderen, toen ze het zei kon ik me er nauwelijks iets bij voorstellen. Maar nu zie ik het, aan de tafel zit een jongen van mijn leeftijd, hij schrijft iets in een schriftje. En net als de kleintjes in de hoek heeft hij een luier aan, een luier en een T-shirt. Daar overheen een plastic broekje, niets wat die luier ook maar in het minst verbergt. Ik slik. Dat bedoelde ze dus. Het duizelt me.
“Zo, stoere jongen, nu kun je zelf meemaken hoe leuk het is op de crèche”. Haar woorden brengen me met een schok terug in de realiteit. Dit staat me vanmiddag dus ook te wachten. Ik kijk haar angstig en onzeker aan.
“Nou, waar wacht je op ? Zó kun je er vanmiddag niet bij blijven lopen, je ziet dat alle kinderen hier een luier aan hebben, zo gaat dat op een crèche en dat geldt ook voor jou. Kleed je maar vast uit, je T-shirt mag je aanhouden, ik kom zo bij je, ik wil eerst even Gerjans luier controleren. Gerjan, kom eens hier ?”
De jongen met het plastic broekje staat op van zijn stoel en loopt naar haar toe. Ze schuift zijn T-shirt omhoog zodat zijn blote buik zichtbaar wordt.
“Even vasthouden zo, dan kan ik het beter zien”. Dan trekt ze zijn broekje omlaag tot zijn knieën en voelt aan de voorkant van zijn luier. Het broekje wordt weer opgetrokken en ze zegt goedkeurend: “Droog, goed zo joh, ga maar weer verder met je strafwerk. En geen geklieder hè, wat hebben we ook weer afgesproken ?”
De jongen slaat zijn ogen neer. “Dan krijg ik billenkoeken”, mompelt hij.
“Billenkoeken ja, en dat staat ook deze jongeman te wachten als hij niet opschiet”.
Met die opmerking richt ze zich boos tot mij. Ik besef dat het nutteloos is me te verzetten, zo langzaam als mogelijk is zonder haar nog bozer te maken trek ik mijn schoenen uit en mijn broek, alleen mijn onderbroek houd ik aan.
“Je onderbroek óók, en snel een beetje”. Haar ogen voorspellen weinig goeds.
Ik besef dat het zinloos is daartegen te protesteren en schuif mijn onderbroek langs mijn benen omlaag. Nu sta ik in mijn blote billen voor haar, de andere kinderen kijken nieuwsgierig toe. Ik schaam me dood, ik heb me ondanks het T-shirt dat ik nog aan heb nog nooit zo naakt gevoeld.
“Ga hier maar liggen”, beveelt ze, wijzend op een bankje onder het raam. Gedwee gehoorzaam ik haar. Ze rommelt wat in mijn tas en haar hand komt tevoorschijn met blauw, badstof broekje. Dat had mijn moeder er vanochtend met een knipoog ingestopt en de woorden: “Speciaal voor je gemaakt op verzoek van je juf, dit stond je echt schattig toen je twee was”. Weer verdwijnt haar hand in de tas, ditmaal verschijnt die met een luier die ze bijna triomfantelijk omhoog houdt en daarna langzaam openvouwt. De jongen, Gerjan, is naast het bankje komen staan, kijkt me onderzoekend aan en vraagt dan aan haar: “Moet hij ook een luier aan ?”
“Ja, hij heeft daar heel ijverig naar gesolliciteerd, net als jij”.
Dan, met een dwingende blik op mij: “Billen omhoog”.
Is dit het begin van alweer een leuk, maar onwaarschijnlijk luierverhaal ?
Neen, jongens en meisjes, neen. Deze crèche bestaat echt, al zijn de aanwezigen allemaal ouder dan 18 jaar. Althans, hij kán bestaan.
De discussie enige weken geleden over een betaalde nanny in ClubLuier Antwerpen resulteerde in een helder “Nee” van de organisatie, plus de suggestie dat de voorstanders daarvan een eigen meeting zouden kunnen organiseren. Welnu, bij deze een eerste aanzet. De nanny in kwestie blijkt bereid tegen een redelijke vergoeding de rol van juf te spelen in deze nieuw te starten speelmeeting, zodra zich nog enkele liefhebbers hebben aangemeld kan e.e.a. inderdaad plaatsvinden. Wij denken voorlopig aan een kleine groep, niet meer dan 4 personen en een eerste “probeermiddagje” van 2 uren. De meeting vindt plaats in Willebroek, een plaats ten zuiden van Antwerpen, bij de nanny thuis. Voor deze eerste meeting streven we naar een mix baby/kleuter/schoolkind; afhankelijk van de aanmeldingen en wensen kan dat in een later stadium wellicht leiden tot aparte meetings voor de verschillende gespeelde leeftijdsgroepen.
Zoals bij elke crèche hangt ook hier uiteraard een prijskaartje aan: 65 euro per deelnemer. Ben je geïnteresseerd? Laat het mij dan weten op mijn hotmailadres: [email protected] en geef daarbij aan op welke dagen je zou kunnen deelnemen, en of je graag als baby’tje of als kleuter/schoolkindje behandeld wil worden. Vul ook het briefje in wat je hieronder vindt, de nanny wil graag op voorhand weten wat de wensen van de deelnemers zijn zodat ze zich kan voorbereiden. Alle handelingen vinden plaats in dezelfde ruimte en zijn dus voor de andere deelnemers duidelijk zichtbaar. Het vernederende aspect daarvan is een wezenlijk onderdeel van de speelmiddag.
Zodra zich voldoende personen hebben gemeld neem ik weer contact op met de nanny voor verdere afspraken over datum en tijd waarna je te horen krijgt wanneer je op de crèche verwacht wordt. Een eerste selectie van de eventuele deelnemers wordt door mij gemaakt, voor alle anderen overleg ik de mogelijkheden vervolgens met de nanny. Vervolgens neem ik weer contact met je op.
Wat mag je verwachten ?
Géén toeschouwers, alleen deelnemers. Een duidelijk zichtbare luier is verplicht.
De juf doet je een luier aan bij binnenkomst.
Je wordt 2 X gecontroleerd of je nog droog of al nat bent.
Je wordt 1 X verschoond door de juf.
Wanneer ? Dat bepaalt de juf, dat maakt het extra spannend.
Keuze: 1 X een flesje of een potje Olvarit, óf 1 X billenkoeken, matig of stevig.
Géén seksuele handelingen.
Géén bruine luiers.
Zelf meebrengen: luiers, babydoekjes, poeder, een plastic zak voor je natte luiers.
Ook zelf meebrengen: je drank, je flesje of beker en wat je wil eten.
Zelf weer mee terugnemen: je natte luiers.
Bij binnenkomst lever je een enveloppe in met het verschuldigde bedrag en een briefje waarop staat:
Deze middag heet ik: …………….
Deze middag ben ik ………… jaar.
Ik ben hier: voor de crèche / voor straf. *
Ik ben een: lief peutertje / ondeugend kleutertje / stout schoolkind. *
Ik wil liefdevol worden behandeld / moet streng worden aangepakt *
Ik wil: flesje / gevoerd worden / ik verdien billenkoeken (matig / stevig). *
* doorstrepen wat niet gewenst is.
Groet,
Mark.
