Verhaal Klaar de Eerste keer

[DL_Michel]

geschreven door: Babyfabiola


Ooit heel lang geleden ik was vier jaar oud. Zag ik mijn moeder mijn broertje een schone kond geven. Mijn broertje was toen net een jaar oud. Niks bijzonder zal je denken, maar niets is minder waar. Ik vroeg aan mijn moeder of ik dat ook mocht hebben en mijn moeder keek neerslachtig op mij neer. De blik in haar ogen deden mij vertellen dat het er dus niet inzat voor mij. Ze zei niks, maar die blik sprak boekdelen. Ik wist dat het er voor mij niet meer inzat.

En toen, jammerlijk genoeg naar mijn kamer werd gestuurd, trok ik uit de kast boven snel zo een plastic strikslip mee, en een identieke katoenen luier mee die hij droeg. Op mijn kamer aangekomen deed ik hetzelfde als mijn moeder en vouwde de strikslip uit zoals mijn moeder die deed. Daarop lag ik de luier en deze vouwde ik ook als ik het mijn moeder zag doen. Met een veiligheidsspeld Maakte ik deze vast aan de voorkant. Toen dat rare plastic ding. Dat deed mijn moeder bij mijn broertje van voren met een knoopje aan de flappen vast. Ik ging dat ook proberen.

De eerste keren lukte het mij niet. Even later echter wel, en trots als een pauw ging ik in bed Liggen. Mijn pyjama had ik al aangetrokken zoals ze me dat bevolen was. Even later moest ik weer naar beneden komen. Ik liep de trap af en kwam zo in de hal. Van de hal liep ik naar de woonkamer daar waar mijn moeder, vader, zus en broertje zaten. Ik moest er bij komen zitten en al snel merkte mijn moeder dat ik mij anders gedroeg.

Ze vroeg wat er was en ik zei niets. Mijn moeder liet het er niet bij zitten. En toen mijn vader naar zijn werk was kwam het er op dat mijn moeder me wilde controleren of ik me wel gewassen had. Nou dat had ik wel maar ik had ook nog steeds die luier om. De vernedering kwam pas toen mijn moeder mijn pyjamabroek naar benden trok om te controleren of ik mijn kond en bennen gewassen had. Zij zag die luier en werd niet kwaad maar beledigden me er mee.

Wat een baby ben jij, zelf je luiertje maar gestrikt, doe je een plasje in je luier of doe je het op het potje, wilde je straks je pap op een bordje of in een flesje, je weet toch dat kleine kindertjes vastgebonden worden in bed he zodat ze niet kunnen weglopen, je weet toch dat kleine kindertjes op een plastic bedzeiltje slapen. Mijn zus die moest lachen. Ik werd er de gehele avond mee geplaagd. En toen sesamstraat afgelopen was pakte mijn moeder mij beet en lag me op een koel plastic ding met opstaande randjes. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Mijn moeder zei alleen dat ik moest blijven liggen. Ze bukte en pakte iets uit het kastje vandaan daar waar dat zachte plastic ding op lag.

Mamma zij dat baby's op de commode verschonen moesten worden. En daar lag ik dus ook op. Ze vroeg me of ik dit wel echt wilde, zo op een commodekussen naakt te liggen, en als baby behandelt te dient te worden. Waarop ik in grootte onschuld ja heb gezegd. Dit heeft mijn hele leven veranderd. Mamma deed bij mij een zalf op mijn billen en lag daarna de plastic strikslip onder me en toen de luier. Dit bond ze stevig vast. Ze bracht me naar bed en ik moest gaan slapen. Er was nog niks aan mijn kamer veranderd. Ik mocht gewoon in mijn eigen bed slapen maar met een luier om. Mamma had mij wel verteld dat ik onder geen beding aan de luier mocht zitten, en als ik dat wel deed dan zou ik daar problemen mee krijgen.

Ze vertelde mij ook wat er vanaf die dag voor mij zou veranderen. Ik mocht niet meer naar de wc bijvoorbeeld en zoals grote mensen daar gebruik van maken. Nee ik moest alles maar laten lopen in die luier die ik van haar om kreeg. Want, zo vertelde zei dat een baby dat ook zo deed. En per slot van rekening ik was ook een baby omdat ik luiers wilde dragen.

Officieel was ik s'nachts droog maar die avond heb ik weer in mijn bed geplast. De volgende dag gebeurde weer hetzelfde En ik moest weer op de commode plaats nemen, voor een schone kond. Mijn moeder die me al voor alles uit maakte omdat mijn bed nat was, vertelde dat ze het er met de juf over zou gaan praten en dat ze me daar zo ook maar als een baby moesten behandelen. Zo werd ik er ook nog op de kleuterschool mee geplaagd dat ik een bedplasser was.

Bij het middageten at mijn vader en moeder een boterham, en ik vroeg waarom ik niks kreeg. Pappa riep me bij hem, en hij trok mijn broek naar beneden. Pappa lachte zich rot en toen hij klaar was met lachen voelde hij de luier of hij droog was, maar omdat mijn had uitgelachen had ik van schaamte het in mijn broek gedaan. Pappa werd toen enorm boos en verkocht mij een paar knallen op mijn billen.

Ondanks dat de luier er voor zat voelde ik ze toch vrij hard aankomen en begon net als een kleine baby te huilen. Toen was voor pappa de maat vol en zei dat ik voortaan altijd als een baby behandeld zou worden. En te beginnen per direct. Pappa pakte een touwtje en bond dat tussen mijn benen vast, zodat ik niet meer kon lopen. Hij zei van als jij een baby wilt zijn dan kan dat ook. Aan dit koordje kom jij nooit meer, als jij een baby wilt wezen dan kan dat ook, maar dan ook in alles.

Die middag werd ik zo naar school gebracht door mijn vader en die vertelde de juf er van en de juf die knikte van dat het goed was. Van de juf kreeg ik midden in de klas een schone luier om. 's Middags werd ik weer gehaald uit school. Eenmaal thuis aan gekomen stond er een tweede babybox in de kamer. Ook stond er een rare stoel van hout in de kamer. Mijn mamma en pappa vertelden mij dat ik nog maar alleen kruipend door het huis heen mocht gaan. En dat ik een kast vol met andere kleren zou krijgen.

Ik dacht leuk een kast vol met wat volwassener kleding, maar nee het was een kast vol met babykleding. Rompertjes, broekjes, truitjes, ondergoed, strikslips, plastic broekjes en ga zo maar door. Pappa liet het mij een maal zien. Hij zei dat ik het voor de rest nooit meer zou zien. Hij zei ook dat het allemaal voor mij was, en dat hiervan niks voor mijn broertje was.

Toen liepen we naar boven. Mijn kamer was totaal veranderd in een babykamer. Een bed met spijltje en aan die spijltjes zaten ijzeren dingen waar ik niet van begreep waarvoor ze dienden. Over het matrasje van het bed lag een wit ding, en daar op lag een lakentje van dezelfde stof bovenop. Daar bovenop lag een dekentje. In de hoek van de kamer bij het raam stond een commode met commodekussen er op. Pappa opende het kastje en daar lagen allemaal katoenen luiers in.

De buurman was ook meegelopen met een ijzer hekje dat hij plaatste boven en onder aan de trap. Ik vroeg waarvoor het diende en me vader zei dat het voor mij was zodat ik als baby niet naar beneden kon vallen. Pappa pakte me op en lag me op de commode neer. Snel pakte hij een riempje en deed deze over mijn middel heen. Vervolgens pakte hij mijn handen en bond deze boven mijn hoofd vast.

Ik wist niet wat er gebeurde. Pappa pakte vervolgens een luier en deed deze bij mij om. Vervolgens ging het koordje weer om de voeten heen, en ik werd losgemaakt. Ik moest gaan lopen, maar dat koordje zat in de weg en ik struikelde. Mijn pappa werd boos en zij van zie je nu wel dat je een baby bent. Vervolgens moest ik gaan staan en kreeg zo een harde klap met de riem van hem tegen mijn knie dat ik weer viel en deze keer kon ik niet meer opstaan.

Mijn vader tilde me naar beneden en lag mij in die tweede box daar waar mijn moeder al babyspeelgoed in had gestopt. Mijn pappa vertelde mij dat ik niet meer mocht praten als grote mensen, maar ik moest net zoals mijn kleine broertje praten, in babytaal. Als ik dat niet zou doen dan zou ik noch veel erger vernederd worden.

Bij het eten kreeg ik niets, ik moest wachten tot mijn moeder klaar was met eten. Het volgende moment kreeg ik een raar ding in mijn mondje gestopt. Mamma vertelde mij dat ik daar op moest sabbelen en dat het een speen was. Daar zuigt een baby op. Ik lag nog steeds in de box op het koele plastic van het kleed te spelen. Want ik mocht niks anders doen van pappa en mamma.

Even later toen mijn vader en moeder klaar waren met eten. Liep mijn moeder naar de keuken. Ze kwam met een flesje pap naar binnen toe. Mijn broertje werd er bij gepakt en ik moest goed kijken hoe hij dat deed, al wist ik niet waarom. Even later werd het mij duidelijk. Ik werd opgepakt en in die rare houten stoel neergezet. Mijn handen moest ik beneden het tafeltje houden dat nu voor me zat. Pappa pakte de ene hand vast en mamma de andere, mijn polsen werden met touwtje tegen de zijkanten van die stoel vast gebonden. En ik kon nog allen mijn bennen bewegen.

Mamma liep naar de keuken en kwam even later terug met een ander fles met pap erin. Kijk maar goed naar dit flesje want dit zul je de komende tijd vijf maal per dag eten. Geen snoep en geen normaal voedsel meer voor jou. Jij wilt een baby zijn dan kan dat ook. Ik zei toen wat terug in normale mensen taal. Pappa pakte zijn riem en ik kreeg een klap met de riem tegen mijn benen aan. In babytaal riep hij, jij bent een brutaal stuk vreten. In babytaal en niks anders.

Jij wilde een baby zijn, jij trok een luier aan een dag geleden. Dus jij wilde zelf een baby zijn, en voortaan behandelen we je zo. Mijn vader liep naar de kast en pakte een plastic slabbetje dat duidelijk nog nieuw was. Hij deed het bij mij om en ik moest huilen. Mamma drukte de top van dat flesje bij mij naar binnen en ik moest er aan sabbelen of het de speen was. Het lukt niet, omdat het gaatje te klein was. Mamma zag dat en maakte het gaatje groter. Toen ging het wel.

Na het eten mocht ik nog wat op de grond spelen. En toen sesamstraat afgelopen was moest ik naar bed. Ondertussen moest ik nodig naar het toilet. Want de juf had me nog gewoon naar het toilet laten gaan vlak voordat ik opgehaald werd.

Toen had ze me ook nog een schone kont gegeven. In babytaal maakte ik duidelijk dat ik naar het toilet toe moest. Waarop ik een negatief antwoord terug kreeg en ik het maar in de luier moest doen. Even later bracht mamma me naar bed. Ik werd op dat rare witte ding neergelegd. Dat bleek een plastic zeiltje te zijn. Mamma pakte een bepaalde zak uit de kast en ik zag dat ze die vanmiddag had gemaakt op de naaimachine.

Mamma stopte me er vrij hardhandig in. Het was een pak met een broek die volledig dicht genaaid was. Toen ik eenmaal daar in lag kreeg ik de speen in mijn mond geduwd. Ik werd op mijn buik gelegd, en mijn linkerarm werd naar dat ijzeren ding toegebracht. Mijn pols werd in de opening van zo een half open ding gedaan en de andere helft werd erover heen gedaan. Ik probeerde mijn hand terug te trekken maar dat lukte al niet meer.

Mijn hand was geboeid zo ging het ook met mijn rechter arm. Mijn benen waren toen nog vrij dat kan je duidelijk zien want het witte lakentje en dekentje was er vanaf. En de voeten kon ik nog bewegen want dat was net een broek. Toen pakte mijn moeder mijn linker been vast en probeerde die ook vast te leggen maar die voetboei die was te kort. en ik dacht dat ik die niet om hoefde.

Mamma liep naar de commode toe en trok een la open. hieruit pakte zij een bos met sleuteltjes en zo verstelde zei die boeien tot ik ook daar vast lag. Van de zijkanten werd een riem gepakt en die werd ter hoogte van mijn rug vastgebonden. Mijn moeder zei nu kan je geen kant meer op, zo zullen we je voortaan elke avond neerleggen. Dit is wat wij met een grote baby doen. En pas op als je in je bed plast dan mag je er de gehele dag in blijven liggen.

Nou en dat gebeurde dus ook. Mamma liep weg. Ze zette de babyfoon nog aan en draaide de speeldoos nog eens op. Die nacht heb ik inderdaad in mijn bed geplast en ik heb er de helle dag in gelegen. De poep kwam letterlijk mijn luier uit druipen. Ik lag in mijn eigen ontlasting te badderen.

In de middag kreeg ik mijn eerste maaltijd pas dat was een fles pap. En mamma zei van dat als ik dorst had dan ik dan maar moest huilen als een baby. Dit heb ik dus ook iedere keer gedaan. En de volgende dag werd ik verschoont. Ik stonk een uur in de wind. Twee dagen later werd er me gevraagd of ik als een baby door wou gaan en omdat ik dit eigenlijk toen der tijd wel leuk vond heb ik ja gezegd.

Mijn moeder maakte mij duidelijk dat het dan wel was tot ik uit huis ging. En dat ik dus altijd dit bedje zou houden. Het bed dat was al voor een volwassenen dacht ik. Ik vertelde ze ook dat ik die dag dat ik vast lag niet leuk vond, waarop mijn mamma en pappa vertelden dat het de enigste straf was die ze me zouden geven als ik niet luisterde Voor de rest mocht ik nooit gebruik maken van het toilet en volwassen dingen. Ik vond dit goed omdat het bij mij die bepaalde gevoelens bevredigde.

Een paar dagen later gingen we de stad in en als baby moest ik dus in de kinderwagen zitten. Door sommige leeftijdgenootjes werd ik toen uitgelachen. Want ik kon nog niet lopen werd er gezegd. Ik vond dit toen der tijd al zeer vernederend. Zo werd ik opgevoed en zelfs toen ik op de eerste klas van de lagere school kwam had ik nog steeds een koordje tussen mijn benen en had ik ook nog steeds katoenen luiers om. Dat moest wel want ik mocht nog steeds niet naar het toilet.

Mijn vader en moeder zijn in dat zelfde jaar gescheiden. Ik praat nu over een aantal jaren in de school tijd van me. Zelfs op school moest ik nog steeds luiers om en tijdens gym deed dat best wel eens pijn. Vooral je klasgenoten voor gek staan omdat je nog door de juf of meester verzorgd moest worden . Een normale wc heb ik in die jaren ook niet gezien wel lachende kinderen die mij constant uitmaakte voor baby.

Ik was tien jaar oud en de meester moest me verschonen. Het commodekussen werd gepakt en ik moest dar op plaats nemen. Ik was het wel gewend en de meester ook. Klasgenoten kwamen bij mij staan toen de meester weg werd geroepen voor een telefoontje. Ik moest blijven liggen. De meester had mij vast gelegd, zoals het toen der tijd ook is gegaan met het riempje. De meester zei nog ik doe dit zodat je blijft liggen zolang ik weg ben. Zelfs mijn handen waren gebonden boven mijn hoofd.

Toen de meester weg was kwamen er een paar kinderen vanuit mijn klas kijken naar me hoe ik er bij lag. Ik lag daar naakt op de commode. Dit vanwege dat ik alles had onder geplast en alles dus zeik nat was. De kinderen begonnen aan mijn voeten te trekken en al gouw aan mijn edele delen. Ik liep te schreeuwen van de pijn, want echt zacht deden ze het niet. De leerkracht uit de andere klas kwam kijken waarom ik zo huilde en schreeuwde. En die werd heel boos op die kinderen die het gedaan hadden. Ze kregen allemaal straf en weet je wat voor straf ze moesten allemaal een werkstuk maken over incontinentie.

Er is nooit een iemand geweest die gezegd heeft van dat dit zo met mijn problemen niet kon. Zelfs niet toen ik op de visserrijschool zat. We verhuisden naar Alkmaar toe. En ik zat in Den Helder op een centrum voor kinderen met problemen. Hier verbleef ik na dat ik vrij was van de visserrijschool tot een uurtje of half acht. Daarna moest ik weer naar huis.

Eenmaal thuis gekomen moest ik dan weer in de box en moest ik weer in het babytaaltje praten, dat ze me geleerd hadden. En al gaf mijn moeder me wat te eten dan moest ik eerst weer in de kinderstoel zitten. Dan werden mijn handen vast gebonden aan de spijltjes van de kinderstoel. 's Avonds werd ik iedere avond na dat ik thuis kwam meteen naar bed gebracht waar ik nog vlug een schone kond kreeg en dan naar bed moest. Mijn moeder maakte me handen en benen vast.

Ik lag die tijd rechtstreeks op het bedzeiltje. Mijn moeder trok het plastic laken over mij heen en in die tijd was dat alles waarop en in ik sliep. Mijn moeder zette dan de babyfoon aan en draaide het speeldoosje nog eens op. Overdag wanner ik thuis was had ik altijd babykleding aan en moest ik in de box legen en kruipend over de vloer heengaan. Spelen met babyspeelgoed.

Dit is zo door gegaan tot dat ik naar het internaat toegestuurd werd. In overleg met mijn moeder zou ik in de antilopengroep komen. Hier zouden ze de behandeling die ik kreeg doorzetten. Dat zouden ze doen op hun eigen manier. Nou ik heb hier heel wat dagen gezeten en vast gelegen in bed. Hier hebben ze me veel dingen geleerd die mijn moeder me op dat moment niet kon geven. Bijvoorbeeld liefde dat iemand van je houd om wie je bent en niet om wat je hebt. Of leren praten over je problemen.

Ja hier is pas de eerste hulp gekomen die ik in jaren gezocht heb. In eerste instantie werd ik voor gek verklaard. Mijn moeder had gelijk en die wist het beter dan ik. Na enig onderzoek van het internaat uit bleek toch dat ik gelijk had. De leiding gaf mij regelmatig een schone kond. Ik zal wat strikslips en plastic broekjes verbruikt hebben. Mijn moeder had verteld dat ze me nooit zo meer zou behandelen.

Later toen ik weer thuis kwam ben ik gaan werken. Mijn moeder behandelde me toen als een volwaardig volwassenen. Het plastic gebeuren kon ze niet meer tolereren, en alles wat met baby's te maken had mocht niet meer in huis komen. Ik was niet meer die baby die ze voor die internaatsperiode had weggebracht. Ik leerde kennissen kennen. Die ik dit verhaal heb verteld. Ze verklaarde me in eerste instantie voor gek. Als ze dan bij me op de kamer kwamen en zagen dat het bed en de commode er nog stond dan sloegen ze er stijl van achter over. Dat jij je zo heb laten behandelen. Dat is toch geestelijke mishandeling? Inderdaad maar het is wel al die jaren aan mijn gevoelens aangepast zelf op het internaat.

Twee jaar later kreeg ik een huur huisje en ik leerde al snel iemand kennen die mij die gevoelens van toen kon geven om weer eens een echte baby te zijn en mij te behandelen zoals mijn ouders dat deden. Die jonge man zei dat hij dat wel kon en kwam al snel bij mij inwonen. We hebben de grootste lol gehad. Als ik thuis kwam van het werken was hij er al. Het eerste wat hij deed toen ik thuis kwam. Dan bond hij mijn handen en voeten vast op een bewegingsvrijheid van een baby en gaf me als eerst een schone kond.

Ik had in die tijd natuurlijk niet veel babydingen en die maakte hij dan ook voor me. Hij was daar zeer handig in en binnen mum van tijd stond er een bed box babystoel en ga zo maar door. Ook maakte hij mijn babykleding. Het was een heerlijke tijd. Elke avond na sesamstraat naar bed en dan met handen en voeten gebonden worden alleen op een plastic zeiltje. Boven bij mijn hoofd had hij een flessenrekje gemaakt zodat wanneer ik dorst kreeg zo water uit een babyflesje kon drinken. Ook hij lag mij regelmatig een of meerdere dagen vast, maar hij verzorgde mij dan goed.

Ik heb zelfs een keer drie weken vastgelegen met natuurlijk zeer goede verzorging. Regelmatig gingen wij ook samen dingetjes doen. Zo ook op een zekere dag het was voor mij de eerste keer dat ik met hem mee de stad in ging. Er was een afspraak dat ik niet als Babyfab meeging maar als een volwaardig volwassenen. We zouden gaan kijken naar wat leuke babydingetjes die we zouden kunnen gebruiken om ons spel nog leuker te maken. Ook hadden we een nieuwe kinderwagen nodig en die vonden we al snel.

De verkoopster die keek wel even raar toen mijn vriend zei dat hij voor mij bedoeld was. Na even zoeken vond ze er dan toch eén een buggy. Hij was ruim genoeg voor mij en deed zelfs aan een certificaat dat de zitting tot driehonderd kilo kon houden. Die hebben we dus gekocht. We namen hem zo mee. De verkoopster zei ook nog dat wanner hij uit de doos gehaald zou worden dat hij meteen klaar was voor gebruik. We hebben nog bij wat winkeltjes wat andere dingen gekocht waaronder plastic slabbetjes en een paar babyflessen.

In de auto had hij een commode kussen liggen die hij een dag van te voren had gehaald uit het buitenland. Toen we later op de dag even wat gingen drinken bij een zaakje morste ik wat eten en ik liep te klungelen met het drinken. Hij pakte het af en zette het ergens anders neer. Hij liep richting de verkoopster van de zaak en hij vroeg haar wat. Ze knikte van dat het goed was.

Hij loopt naar achteren toe, pakt de kinderstoel, en zet mij in de kinderstoel. Ik wist toen niet wat er ging gebeuren. Hij trok mijn handen achter de kinderstoel en zette deze vast aan de rugleuning met handboeien die hij op zak had. Met touw trok hij het laatste stukje goed vast aan de stoel en ik kon mijn handen niet bewegen.

Hij liep weg en een minuut of vijf later komt hij terug. Opent de kinderwagen rustig, en geeft de doos aan de verkoopster. Uit het tasje met de spullen die we vandaag gekocht hadden haalt hij een babyflesje en gooit mijn drinken er in. Ik krijg de mededeling dat dit zo het beste was en dat ik beter niet kon huilen.

Toch deed ik dit omdat ik me zwaar vernederd voelde. Weer zoekt hij in het plastic tasje naar iets hij haalt er een slabbetje uit eentje met de tekst die we die zelfde dag hadden latten drukken voor de gein. De tekst en tekening die er opstonden sloegen op mij. "IK BEN BABY FABIAN" En met mijn foto er op. Dit plastic slabbetje krijg ik om. Weer zoek hij iets uit het tasje en haalt er dit keer babybestek uit en hij snijd mijn eten klein. Net als een baby word ik gevoerd, en de kinderstoel werd zo gezet dat iedereen dat kon zien.

Ik wist dat ik weer een baby was en dat hij zijn belofte gebroken had. Toen we het eten en drinken ophadden werd er een pak op de grond neer gelegd. De lengte twee meter maal tachtig centimeter. Het werd uit het papier gehaald en het plastic beschermlaagje werd er vanaf gehaald. Ik werd bevrijd uit de kinderstoel maar mijn handen waren nog steeds gebonden op mijn rug. Hij zei dat ik moest gaan liggen op het commodekussen, en ik maakte dat ik daar geen zin in had. Niet in het openbaar.

Hij gaf mij een trapje in mijn knieholte en ik viel half op het kussen. Hij lag me er snel goed op en trok mijn broek van mijn kond en ging de katoenen luier die ik vandaag om had vlug verschonen. Strikje los, FABIAN WAT BEN JIJ EEN VIEZERIK, JE HEBT IN JE BROEK GEPLAST EN GEPOEPT, FOEI, schreeuwde hij. Ik ging van schaamte door de vloer heen. Dit was niet goed meer.

Langzaam, heel langzaam verschoonde hij mijn kond. De mensen in de zaak stonden te lachen. Die vernedering zou ik dat nog te boven komen. Heel langzaam maakte hij mijn kont schoon. Heel langzaam. Dit was zijn moment om mij totaal onder zijn macht te krijgen. Heel langzaam vouwde hij de nieuwe strikslip op de juiste formaat en lag de luier erin. Deze bond hij vast ik lag nu open en bloot volledig naakt op het commodekussens.

Hij liep naar die tas die hij uit de auto gepakt had, gezamenlijk met dat grote pak, het commodekussen. Hij pakte er schone kleding uit maar niet de kleding die ik normaal droeg als hij me verklede. Nee het was een jurkje roze stof wel mooi maar dat wou ik zeker niet aan, per slot van rekening ik was geen meisje. Ik stribbelde tegen maar het mocht niet baten, mijn handen waren nog vast gebonden. Ik kreeg die jurk aan.

De kinderwagen werd er bij gepakt. Daar werd ik ingezet en vervolgens werden mijn handen en voeten zo goed mogelijk aan de kinderwagen vastgemaakt. Vervolgens werd ik op gemaakt als een meisje. Daar hielp die verkoopster bij. Hij wou het zo. Ik had er niets tegen in te brengen.

Nu een tijdje later hebben we dit al vaker gedaan. Na een poosje wou ik weer een paar dagen vastgelegen worden aan het bed en hij stemde er mee in. Zo gezegd zo gedaan. Ik werd een paar dagen later vastgelegd en hij verzorgde mij goed. In een gesprek met hem vertelde ik dat ik nog zo een paar dagen wou blijven liggen en hij keurde dit goed.

De avond valt en zoals gewoonlijk om half zeven, na sesamstraat, geeft hij mij mijn laatste fles voor die dag. Ik drink het op en krijg vervolgens de speen weer in mijn mond. Hij wint de draaidoos op en zet de babyfoon aan en vertrek. Ik val zeer snel in slaap.

De volgende dag word ik waker en bemerk ik dat ik in mijn eigen bed ben vastgebonden. Niet meer in het ledikant. Mijn handen strak vastgebonden en voeten ook. Over mijn benen, rug en schouders lopen nu riemen. Strak vastgebonden. Ik kan me bijna niet bewegen. Alleen mijn hoofd kan ik vrij bewegen en in mijn mond zit de speen van gisteravond. Ik zie voor de rest helemaal niets bijzonders en denk er niet bij na.

In de middag had ik nog geen eten van hem gehad, maar dat was logisch. Hij was vertrokken met de noorderzon en had mijn spullen allemaal meegenomen. Van box tot voorleesboekje ik was alles kwijt. Zes dagen later maakt mijn moeder zich zorgen om me omdat niemand van ons tweeën belde. Ze komt langs en het eerste dat ze ziet is dat al mijn spullen weg zijn. Ze roept mijn naam, maar doordat ik vijf dagen niet meer gedronken heb kan ik niet hard genoeg schreeuwen.

Even later komt ze naar mijn kamer toe en ziet mij liggen. Ze belt de politie en ze laat mij zo liggen. De politie komt en vraagt hoe het met me is en hoe het komt dat ik zo vastlig. Ze maken me los en ik ga eerst douchen voordat ik op hun vragen antwoord geef. Op een gegeven moment vragen ze me wat ik mis en toen bleek er alleen nog maar de babyfles waar ik de eerste dag water uit heb gedronken, een paar strikslips en een paar katoenen luiers te zijn.

Wilt u aangifte doen, nee meneer agent die zes dagen dat ik heb vastgelegen, wegen niet op tegen de twee jaar waarvan ik meer plezier heb gehad. De vernederingen van het baby willen zijn en geweest te zijn, en het vast legen zal ik waarschijnlijk nooit meer zo hevig ondergaan