Dit verhaal speelt zich af in het jaar 2045, waar er een nieuwe strafregeling is ingesteld voor mensen die een vertrouwenskwestie hebben beschaamd, waaronder fraude, belastingontduiking en desertie. Deze mensen moeten voor een bepaalde periode een "heropvoeding," doormaken, waarbij hun fysieke kracht en controle wordt beperkt. Dit moet worden uitgevoerd door een bevoegde medewerker van de staat, en mag zowel bij de schuldige zelf als in een overheidsinstelling worden uitgevoerd.
Dit verhaal gaat over Marielle, een negentienjarig meisje die haar ouders heeft verloren en wordt opgevangen door haar rijke peetoom, Iwan Jansma. Iwan is een een doorgewinterde generaal van eenenveertig, een boom van een vent van twee meter tien, doordringende blauwe ogen, een harde kaak en ondanks zijn leeftijd een flinke bos donkerblond haar. Iwan heeft ook een geheim wat hij jaren bij zich heeft gedragen- maar nu hij niet meer alleen woont kan de intelligente Marielle daar wel eens verandering in brengen.
Marielle daarentegen is slechts 1.68 lang, een slanke maar welgevormde jonge vrouw met een bos rode krullen die tot op haar schouders valt, een spitse neus en lichtbruine ogen.
1.
Marielle liep met een bruuske pas langs de lange oprit van haar peetoom Ivan's landhuis. Ze had de man niet meer gezien sinds de begrafenis van haar ouders twee maanden eerder, omdat ze had geweigerd bij hem te komen tot ze haar tweede schooljaar criminologie aan de Tilburgse universiteit had afgerond. Vooral omdat Ivan in een afgelegen landhuis woonde in het zuiden van Limburg, en zij nou eenmaal een sociaal dier was die de kilometers bos om het huis niet wist te waarderen.
Ze was opgelucht dat haar schooljaar over was, maar had contact gelegd met het politiebureau in Maastricht om tijdens haar vakantie nog te kunnen werken aan een tussenjaarse scriptie. Ze wilde immers haar gemiddelde cijfer van en 9.1 houden waar deze was om later sneller een baan te kunnen vinden in de criminele psychologie.
Terwijl ze dit overdacht, was ze gearriveerd bij de gigantische eikenhouten voordeur, waar ze het knopje naast de daar geïnstalleerde intercom indrukte.
"Goedemiddag, mevrouw Rietveld," klonk een oudere vrouwenstem over de intercom voordat de deur open zwaaide om een mollige oudere vrouw in een zwart werksters kostuum in beeld te brengen.
"Meneer verheugde zich al op uw komst. Ik ben Bertha Smit, maar noem me maar gewoon Bertha,"
"Oh, u hoeft me geen "u" te noemen, mevrouw. Gewoon Marielle is prima," reageerde Marielle, een beetje teruggenomen bij de beleefdheid van de vrouw. Ze was niet gewend om zo te worden aangesproken op haar leeftijd, zeker niet in een studentenstad als Tilburg.
"Dank je wel," zei Bertha met een glimlach alvorens de deur achter Marielle te sluiten. "Ik zal je bagage naar boven brengen. Meneer wacht op je in de bibliotheek."
"Hey, ome Iwan!" Riep Marielle vrolijk na de twee trappen richting de bibliotheek te zijn opgesneld, en Iwan keek om vanuit zijn leren fauteuil.
"Marielle! Kom je eindelijk de eenzaamheid van je ouwe peetoom verbreken?" zei Iwan met een grijns alvorens op te staan uit zijn stoel en Marielle op te vangen in een knuffel.
"Zo oud ben je nog niet, ome Iwan. En eenzaam hoef je ook niet te zijn, als je eens je kluizenaarsleven zou achterlaten!" Zei Marielle, en Iwan schudde zijn hoofd.
"Dat je zo onbeleefd durft te zijn tegen de beste vriend van je vader. Zeker omdat ik nog wel wat beschamende verhalen over je weet," knipoogde de man, die Marielle inderdaad al kende sinds ze in de luiers lag, en dus al haar gênante momenten een voor een kon opnoemen.
"Goed punt, ome Iwan. Goed punt. Al snap ik nog steeds niet wat je nou ziet in al die bossen, ik vond het leuker toen je nog midden in Den Haag woonde drie jaar terug,"
"Een oude man heeft rust nodig als hij vervroegd pensioneert. Een legerloopbaan is een harde, en hier gaat het leven een stuk langzamer," zei Iwan, en Marielle haalde haar schouders op.
"Dat is begrijpelijk, op zich. Waar zijn de honden eigenlijk? Ik heb ze gemist," vroeg ze, en Iwan lachte.
"Als je had geweten waar die beesten waren, had je me niet eens opgezocht, of wel? Ze zitten beneden, je mag ze wel uitlaten als je wilt. Over twee uur gaan we eten, kun je dan wel terug zijn?" Vroeg Iwan, die allang wist dat Marielle waarschijnlijk gekker was op die honden dan op hem. Ze was altijd al gek geweest op dieren, en ze was er ook goed mee.
"Ja, is helemaal goed! Bedankt ome Iwan!" Zei Marielle alvorens naar beneden te rennen, om beide rottweilers, Sadie en Bolt, in de bijkeuken aan te treffen. De dieren werden gek toen ze haar zagen, en begonnen onmiddellijk te kwispelen tegen haar op te springen.
"Wie wil er naar buiten?" riep ze in een hoog kinderstemmetje, waarop de honden zich van haar weg draaiden en richting de deur stormden.
Ze lijnde de honden aan, en liep met hen de oprijlaan weer op, richting het bos. Bij het hek liep ze bijna tegen een postbode aan, die een pakketje uit de achterkant van het busje haalde.
"Goedemiddag, mevrouw! Een pakketje voor van Vliet!" Zei de bode vrolijk, en Marielle fronste haar wenkbrauwen.
"Van Vliet? Er woont hier helemaal geen van Vliet," zei ze in verwarring, en de postbode haalde zijn schouders op.
"Ik bezorg hier toch al jarenlang post voor van Vliet! Kunt u het toch aannemen? Als het niet goed is, neem ik hem volgende week gewoon weer mee," zei de man, en Marielle knikte.
"Ik zal het doorgeven, bedankt,"
"Helemaal goed mevrouw! Nog een goede middag!" Lachte de man voor hij weer in zijn busje stapte en wegreed.
Marielle haalde haar schouders op en nam aan dat het een gewone fout was, en stopte het pakketje in de tas met hondensnoepjes.
Ze ging door met haar wandeling, en dacht pas weer aan het pakketje tijdens het avondeten.
"Oh, ome Iwan? Er kwam nog een pakketje binnen toen ik weg was met de honden. Het stond op de naam van Vliet, dat leek me een foutje," Zei Marielle aan tafel, en Iwan verbleekte voor een moment voordat hij rustig glimlachte.
"Ja, dat was de vorige bewoner, ik krijg af en toe nog steeds zijn post. Je zou toch denken dat mensen na drie jaar door zouden hebben dat hij hier niet meer woont," legde hij uit, en Marielle glimlachte terug. Het was een logische uitleg, en ze had geen enkele reden om aan Iwan te twijfelen.
Ze snapte daarom ook niet dat ze bleef terugdenken aan het eerste moment dat ze hem vertelde dat ze het pakketje had ontvangen en hij verbleekte.
Uiteindelijk sloot ze het voor zichzelf af door het toe te schrijven aan het feit dat ze al weken voor school geen zaak had moeten onderzoeken, en ze besloot de dag erop, een woensdag, naar het politiebureau te gaan om een mogelijke stage voor zichzelf te regelen.
Ze zocht het adres op, en liep naar de studeerkamer van Iwan om een pen op te zoeken waarmee ze het adres op kon schrijven. Ze wist dat het een ouderwetse manier was, maar ze vond het prettiger dan rondlopen met haar holo-phone, die af en toe nogal groots kon overkomen. Ze hield er niet van om de aandacht te trekken, en dat deed ze met een papiertje een stuk minder.
Ze werd verrast toen ze de studeerkamer binnenkwam, want op Iwan's bureau lag het pakketje voor "van Vliet, geopend en wel. Binnenin lagen schilder spullen, en ze wist dat haar oom een passie had voor schilderen.
Het pakketje was dus voor hem geweest, maar ze snapte niet waarom hij het onder een schuilnaam bestelde, vooral omdat het niets beschamends was.
Ze kon zichzelf niet helpen, en draaide de deur van de studeerkamer op slot om verder door Iwan's papieren te neuzen.
Alles wat ze tegenkwam stond onder de naam "Jan van Vliet," zelfs de akte van het huis die ze na uren spitten tegenkwam.
Ze besloot in dat moment om nog niets hiervan tegen haar oom te zeggen, maar om de criminele database waar ze als criminologie student toegang tot had, morgen na haar bezoek aan het politiebureau aan te spreken.
2.
De volgende dag snelde ze 's ochtends vroeg in haar kleren, en voor negen uur was ze het huis uit, met een lunchpakketje van Bertha.
"Goedemiddag, ik ben agente Lisa Groeneveld, jij was de studente die ons gemaild had, toch?" Zei een jonge agente, ze kon niet ouder zijn geweest dan vierentwintig, met haar opgestoken blonde haar en rimpelloze huid.
"Ja, dat ben ik! Ik zou hier heel graag stage lopen over de zomer, ik had mijn CV bijgesloten. Hadden jullie daar al een beslissing over genomen?" Vroeg Marielle, en Lisa knikte.
"Zeker! We waren allemaal erg onder de indruk van je CV, en willen je graag hebben als stagiair in recherche. Je zult er zelfs voor betaald worden, en je staat dan officieel geregistreerd als medewerker van de staat, wat je de bevoeging geeft om, onder toezicht van een volwaardig medewerker, arrestaties en onderzoeken uit te voeren," Legde ze uit, en Marielle viel bijna flauw van opwinding. Zoveel verantwoordelijkheid had ze zeker niet verwacht, zeker omdat ze nog maar negentien was.
Ze werd de rest van de middag rondgeleid en voorgesteld aan het team, en voelde zich haast emotioneel uitgeput toen ze terug kwam bij het landhuis.
Maar de energie die ze nodig had om Iwan verder te onderzoeken had ze nog, en wat ze tegenkwam zou haar zomer ernstig omgooien.
"Iwan Jansma, 41, MIA," las het begin van zijn informatie.
"MIA?" vroeg ze zichzelf af. Hij was immers toch gewoon hier?
Ze las verder, scrolde gelijk naar zijn criminele folder, wat leeg zou moeten zijn.
Zou moeten, met nadruk, want dat was het niet.
Er stond dat Iwan jarenlang de belasting had ontdoken toen hij de miljoenen erfenis van zijn ouders kreeg, en dat hij na de ontvangst van dit geld gedeserteerd was. Hij had voor de rechter moeten komen, die hem had veroordeeld tot een heropvoeding van negen jaar, factor 5. Na deze veroordeling was de man spoorloos verdwenen. Marielle realiseerde zich dat hij zich al die tijd verschuild moest hebben als Jan van Vliet.
Ze schrok hevig. Factor vijf betekende dat de veroordeelde moest beginnen op het niveau van een pasgeborene, en een volledige heropvoeding zou moeten doormaken.
In haar hoofd klopte het niet, het beeld van de lange, gespierde man, meer dan twee keer zo oud als zij, en dit beeld.
Maar ze wist wat ze moest doen, althans volgens haar training. Ze moest de man aangeven, en zijn heropvoeding laten beginnen onder een voogd van de staat.
Toch wist ze het niet zeker. Deze man was de enige zogenoemde familie die ze nog over had, en ze wist dat haar vader niet had willen zien dat zijn beste vriend zo gedenigreerd werd.
Toen schoot het haar te binnen. Zij was nu ook een medewerker van de staat, geregistreerd en al! Als zij, onder toezicht van een volledig medewerker, de heropvoeding zou overnemen kon ze tegengaan dat al Iwan's geld verloren ging in het salaris van de staatsvoogd, en hij zou niet vernederd hoeven worden door iemand die hij niet kende.
Ze besloot haar plan de volgende dag in werking te stellen, en zo gebeurde het.
Ze verliet de volgende ochtend weer vroeg het huis, en eenmaal bij het politiebureau aangekomen legde ze haar dilemma voor aan Lisa, die het er duidelijk mee eens was.
"We moeten dit zo snel mogelijk in werking stellen. Ik ben ook pas een junior agente, maar ik mag je wel overzien. Als we Iwan vandaag registreren, kan ik je een bestelbusje met voorraden en zijn medicatie meegeven. Geef me twee uur, dan kan ik dit geregeld hebben. Als jij ondertussen een manier bedenkt om het tegen je peetoom te vertellen, moet het goed komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Twee uur later waren Lisa en Marielle, beiden zenuwachtig, onderweg met een bestelbus vol luiers, babykleding, flesjes, voeding en meubilair op maat voor de twee meter tien lange Iwan. In een klein koffertje op Marielle's schoot zaten pillen, en een enkele injectie, om Iwan in kracht en bewegingsvrijheid af te laten nemen, zodat hij makkelijker verzorgd kon worden. Ook zaten er meerdere laxerende middelen en klysma's in, voor de eerste paar dagen tot weken.
Drie mannelijke agenten waren mee gereden om het meubilair op te stellen, al zouden zij pas te werk gaan als alles was uitgelegd aan Iwan.
Dit was Marielles taak.
Ze liep alleen naar binnen, met in haar zak de injectienaald met spierverslappend middel.
"Ome Iwan!" Riep ze luid, en Bertha kwam binnen met een vrolijke lach.
"Meneer zit aan de lunch, hij is in de keuken," vertelde ze, en Marielle besloot alles nog niet aan de mollige vrouw uit te leggen.
"Hey, ome Iwan!" zei ze met een geveinsde lach alvorens naast de man te gaan zitten op een keukenstoel, en een stukje kip van zijn bord af te stelen
"Jongedame! Er ligt nog genoeg in de pan," zei Iwan berispend, en Marielle zuchtte zachtjes bij het idee dat zij straks de autoriteit op zich zou moeten nemen.
"Ome Iwan, ik wilde eigenlijk even praten," begon ze zachtjes.
"Natuurlijk meisje. Wat is er aan de hand?" vroeg Iwan, bezorgdheid duidelijk in zijn ogen.
"Ik was gisteren in je studeerkamer, en ik vond wat papieren- met de verkeerde naam. Ik weet van de veroordeling," zei ze, en Iwan schoof zijn stoel naar achteren en stond op.
"Ik hoop ten zeerste dat je dit stil hebt gehouden?!" Riep de man, zo bleek als een laken.
"Oom Iwan, rustig! We zijn familie, ik wil u alleen maar helpen." zei Marielle, en de generaal zuchtte van opluchting.
"Oh, god zij dank. Het zou toch verschrikkelijk zijn om door mijn aangenomen nichtje aangegeven te worden. Kom op, geef je oom eens een knuffel," zei hij, en Marielle liep zijn uitgestrekte armen in terwijl ze de naald uit haar broekzak viste.
"Ik wil u alleen maar helpen," herhaalde ze alvorens de naald in zijn nek te steken.
"Wat?! Marielle, wat was dat?!" Riep Iwan, zijn hand om zijn nek geklemd.
"Rustig, ome Iwan. Ga even zitten, je benen zullen het niet lang meer houden zo," zei Marielle zachtjes, en Iwan veegde zijn bord van de tafel in woede, maar toen hij op Marielle af wilde stormen, begaven zijn benen het en zakte hij in elkaar.
"Wat heb je met me gedaan?" herhaalde de man in angst, en Marielle ging naast hem zitten en veegde zachtjes over zijn wang.
"Ik moest wel, ome Iwan. Maar maak je geen zorgen, ik krijg de voogdij van de staat," zei ze, en op dat moment kwam Lisa binnen, in burger, witte zomerjurk met haar lange blonde haar los over haar rug. Zo, voor het eerst, viel her Marielle pas op wat een prachtig lichaam Lisa had.
"Ik heb een luier en wat kleding bij me. Wil je dat ik je help met hem?" vroeg ze, en Marielle knikte.
"Graag. Het is lang geleden dat ik een luier heb verschoond,"
"Jullie menen dit niet, toch? Ik ben een legergeneraal! Ik heb het land gediend! Marielle, ik heb jouw luiers verschoond!" Protesteerde Iwan, maar de meiden schonken hem geen verdere aandacht.
"En weet je zeker dat je hem onzindelijk wil maken op de natuurlijke manier?" Vroeg Lisa, en Marielle knikte.
"Ik denk dat dat hem beter de les zal leren. Kun je me helpen met zijn kleding?" Vroeg ze aan Lisa, en samen kleedden ze de liggende man uit tot op zijn onderbroek, terwijl Iwan gefrustreerd met zijn armen maaide, omdat hij dankzij de spierverslappers niet veel meer kon doen.
"Alsjeblieft, ik heb geen luier nodig. Alles behalve een luier, Marielle. Alsjeblieft," smeekte Iwan, maar het jonge meisje negeerde zijn smeekbede en trok na enige aarzeling zijn onderbroek uit over zijn enkels.
"Jemig, dat is fysiek zeker geen baby," Zei Lisa toen ze Iwan's geslachtsdeel, wat beslist veel groter was dan gemiddeld, zonder onderbroek zag.
"Okay, als jij helpt om zijn benen en kont van de grond te krijgen, doe ik hem de luier om," Zei Marielle, en Lisa tilde met veel moeite Iwans onderlijf van de vloer, ondanks de zwakke schopjes die de man wist te geven.
Toen Marielle zijn protest zag, gaf ze Iwan een bestraffende tik op zijn dij.
"Iwan! Ophouden nu. Dit is niet de laatste keer dat dit gaat gebeuren," zei ze streng, en Iwan gaf een harde schreeuw om hulp, waarna Bertha binnen kwam.
"Bertha! Haal deze twee vrouwen onmiddellijk weg!" Schreeuwde Iwan, en Bertha keek onzeker naar Lisa en Marielle.
"Het spijt me, meneer. Maar mevrouw de agent heeft me alles uitgelegd, en ik mag u niet helpen," zei de werkster alvorens de keuken te verlaten.
Ondertussen had Marielle de wegwerpluier stevig vastgemaakt, en Lisa liet Iwans benen zakken.
"Nu zijn onesie met wanten, toch?" Vroeg Marielle aan Lisa, en de agente knikte.
"Met het slotje in de nek, ja," beaamde ze, en het lichtblauwe kledingstuk werd tevoorschijn gehaald en met enige moeite aangetrokken.
Lisa kreeg op dat moment een bericht binnen, en keek vluchtig op haar telefoon.
"Alles is geïnstalleerd, de mannen zijn weg. Ze hebben de kinderstoel hier voor de deur gezet. Zullen we hem even in de box achterlaten terwijl wij alles bespreken?"
"Klinkt als een prima plan. Ome Iwan, het spijt me echt heel erg dat ik dit moet doen. Maar de wet is de wet, ik wil niet dat je voor altijd onder een andere naam moet blijven wonen. En als je gewoon gelijk begonnen was, had je er nu al een derde op zitten, maar daar kunnen we nu niets meer aan doen. Kom op, een beetje lopen moet nog kunnen als wij je ondersteunen," Zei Marielle alvorens haar vloekende en scheldende oom overeind te helpen, samen met Lisa.
"Laat me verdomme los! Ik ben een volwassen man, ik kan prima zelf lopen!" Riep de gefrustreerde generaal toen ze de keuken uit waren gestrompeld, en na elkaar even te hebben aangekeken grijnsden de jonge vrouwen naar elkaar alvorens hun nieuwe zorg los te laten.
Waarop de man prompt omviel. Het was grappig voor een moment, tot de meiden zich realiseerden dat de man een wond op zijn voorhoofd had opgelopen en vrij hevig bloedde (en vloekte).
"Ome Iwan! Gaat het een beetje?" Zei Marielle terwijl ze naar de man toe snelde.
"Raak me niet aan! Raak me verdomme niet aan! Stom, vervloekt kind!" Schreeuwde Iwan, en toen zijn geschrokken voogd beter keek zag ze dat er niet alleen bloed over zijn wangen stroomde, maar ook gefrustreerde tranen.
"Iwan," Zei ze meelevend, niet gewend dat haar oom zo kwetsbaar was, en ze wreef zachtjes over zijn rug. Hij verkrampte toen ze bij de rand van zijn luier kwam, en zijn adem stokte.
Dit bezorgde Marielle. Had ze de luier te strak gedaan, en schuurde hij in zijn huid?" Toen ze verder probeerde te voelen, stootte Iwan een verstikte "Nee!" uit, en ze realiseerde zich dat de luier zwaar en warm onder haar handen was.
Vanwege de harde klap in combinatie met de spierverslappers die toch enige uitwerking hadden op zijn blaas, had Iwan zijn urine laten lopen. Dit verbaasde haar niet, maar wekte wel haar medelijden. Zijn tranen, dacht ze, waren mogelijk een uitwerking van een lichte hersenschudding, wat ze in de gaten zou moeten houden.
"Rustig maar, Iwan. Kom maar, dan gaan we je gezicht schoonmaken, en je billen ook. Het komt allemaal goed, ik ben trots op je," Zei Marielle tegen de man, die zich opkrulde in schaamte.
"Nee, het is teveel- laat me alsjeblieft alleen," smeekte Iwan, al had het weer geen enkel effect.
"Lisa, kun je even helpen? Er liggen schone luiers en doekjes in de babykamer, toch?" Vroeg Marielle, en Lisa knikte.
"Kom maar, mannetje. We maken je wel weer helemaal schoon en netjes,"
wordt vervolgd
Dit verhaal gaat over Marielle, een negentienjarig meisje die haar ouders heeft verloren en wordt opgevangen door haar rijke peetoom, Iwan Jansma. Iwan is een een doorgewinterde generaal van eenenveertig, een boom van een vent van twee meter tien, doordringende blauwe ogen, een harde kaak en ondanks zijn leeftijd een flinke bos donkerblond haar. Iwan heeft ook een geheim wat hij jaren bij zich heeft gedragen- maar nu hij niet meer alleen woont kan de intelligente Marielle daar wel eens verandering in brengen.
Marielle daarentegen is slechts 1.68 lang, een slanke maar welgevormde jonge vrouw met een bos rode krullen die tot op haar schouders valt, een spitse neus en lichtbruine ogen.
1.
Marielle liep met een bruuske pas langs de lange oprit van haar peetoom Ivan's landhuis. Ze had de man niet meer gezien sinds de begrafenis van haar ouders twee maanden eerder, omdat ze had geweigerd bij hem te komen tot ze haar tweede schooljaar criminologie aan de Tilburgse universiteit had afgerond. Vooral omdat Ivan in een afgelegen landhuis woonde in het zuiden van Limburg, en zij nou eenmaal een sociaal dier was die de kilometers bos om het huis niet wist te waarderen.
Ze was opgelucht dat haar schooljaar over was, maar had contact gelegd met het politiebureau in Maastricht om tijdens haar vakantie nog te kunnen werken aan een tussenjaarse scriptie. Ze wilde immers haar gemiddelde cijfer van en 9.1 houden waar deze was om later sneller een baan te kunnen vinden in de criminele psychologie.
Terwijl ze dit overdacht, was ze gearriveerd bij de gigantische eikenhouten voordeur, waar ze het knopje naast de daar geïnstalleerde intercom indrukte.
"Goedemiddag, mevrouw Rietveld," klonk een oudere vrouwenstem over de intercom voordat de deur open zwaaide om een mollige oudere vrouw in een zwart werksters kostuum in beeld te brengen.
"Meneer verheugde zich al op uw komst. Ik ben Bertha Smit, maar noem me maar gewoon Bertha,"
"Oh, u hoeft me geen "u" te noemen, mevrouw. Gewoon Marielle is prima," reageerde Marielle, een beetje teruggenomen bij de beleefdheid van de vrouw. Ze was niet gewend om zo te worden aangesproken op haar leeftijd, zeker niet in een studentenstad als Tilburg.
"Dank je wel," zei Bertha met een glimlach alvorens de deur achter Marielle te sluiten. "Ik zal je bagage naar boven brengen. Meneer wacht op je in de bibliotheek."
"Hey, ome Iwan!" Riep Marielle vrolijk na de twee trappen richting de bibliotheek te zijn opgesneld, en Iwan keek om vanuit zijn leren fauteuil.
"Marielle! Kom je eindelijk de eenzaamheid van je ouwe peetoom verbreken?" zei Iwan met een grijns alvorens op te staan uit zijn stoel en Marielle op te vangen in een knuffel.
"Zo oud ben je nog niet, ome Iwan. En eenzaam hoef je ook niet te zijn, als je eens je kluizenaarsleven zou achterlaten!" Zei Marielle, en Iwan schudde zijn hoofd.
"Dat je zo onbeleefd durft te zijn tegen de beste vriend van je vader. Zeker omdat ik nog wel wat beschamende verhalen over je weet," knipoogde de man, die Marielle inderdaad al kende sinds ze in de luiers lag, en dus al haar gênante momenten een voor een kon opnoemen.
"Goed punt, ome Iwan. Goed punt. Al snap ik nog steeds niet wat je nou ziet in al die bossen, ik vond het leuker toen je nog midden in Den Haag woonde drie jaar terug,"
"Een oude man heeft rust nodig als hij vervroegd pensioneert. Een legerloopbaan is een harde, en hier gaat het leven een stuk langzamer," zei Iwan, en Marielle haalde haar schouders op.
"Dat is begrijpelijk, op zich. Waar zijn de honden eigenlijk? Ik heb ze gemist," vroeg ze, en Iwan lachte.
"Als je had geweten waar die beesten waren, had je me niet eens opgezocht, of wel? Ze zitten beneden, je mag ze wel uitlaten als je wilt. Over twee uur gaan we eten, kun je dan wel terug zijn?" Vroeg Iwan, die allang wist dat Marielle waarschijnlijk gekker was op die honden dan op hem. Ze was altijd al gek geweest op dieren, en ze was er ook goed mee.
"Ja, is helemaal goed! Bedankt ome Iwan!" Zei Marielle alvorens naar beneden te rennen, om beide rottweilers, Sadie en Bolt, in de bijkeuken aan te treffen. De dieren werden gek toen ze haar zagen, en begonnen onmiddellijk te kwispelen tegen haar op te springen.
"Wie wil er naar buiten?" riep ze in een hoog kinderstemmetje, waarop de honden zich van haar weg draaiden en richting de deur stormden.
Ze lijnde de honden aan, en liep met hen de oprijlaan weer op, richting het bos. Bij het hek liep ze bijna tegen een postbode aan, die een pakketje uit de achterkant van het busje haalde.
"Goedemiddag, mevrouw! Een pakketje voor van Vliet!" Zei de bode vrolijk, en Marielle fronste haar wenkbrauwen.
"Van Vliet? Er woont hier helemaal geen van Vliet," zei ze in verwarring, en de postbode haalde zijn schouders op.
"Ik bezorg hier toch al jarenlang post voor van Vliet! Kunt u het toch aannemen? Als het niet goed is, neem ik hem volgende week gewoon weer mee," zei de man, en Marielle knikte.
"Ik zal het doorgeven, bedankt,"
"Helemaal goed mevrouw! Nog een goede middag!" Lachte de man voor hij weer in zijn busje stapte en wegreed.
Marielle haalde haar schouders op en nam aan dat het een gewone fout was, en stopte het pakketje in de tas met hondensnoepjes.
Ze ging door met haar wandeling, en dacht pas weer aan het pakketje tijdens het avondeten.
"Oh, ome Iwan? Er kwam nog een pakketje binnen toen ik weg was met de honden. Het stond op de naam van Vliet, dat leek me een foutje," Zei Marielle aan tafel, en Iwan verbleekte voor een moment voordat hij rustig glimlachte.
"Ja, dat was de vorige bewoner, ik krijg af en toe nog steeds zijn post. Je zou toch denken dat mensen na drie jaar door zouden hebben dat hij hier niet meer woont," legde hij uit, en Marielle glimlachte terug. Het was een logische uitleg, en ze had geen enkele reden om aan Iwan te twijfelen.
Ze snapte daarom ook niet dat ze bleef terugdenken aan het eerste moment dat ze hem vertelde dat ze het pakketje had ontvangen en hij verbleekte.
Uiteindelijk sloot ze het voor zichzelf af door het toe te schrijven aan het feit dat ze al weken voor school geen zaak had moeten onderzoeken, en ze besloot de dag erop, een woensdag, naar het politiebureau te gaan om een mogelijke stage voor zichzelf te regelen.
Ze zocht het adres op, en liep naar de studeerkamer van Iwan om een pen op te zoeken waarmee ze het adres op kon schrijven. Ze wist dat het een ouderwetse manier was, maar ze vond het prettiger dan rondlopen met haar holo-phone, die af en toe nogal groots kon overkomen. Ze hield er niet van om de aandacht te trekken, en dat deed ze met een papiertje een stuk minder.
Ze werd verrast toen ze de studeerkamer binnenkwam, want op Iwan's bureau lag het pakketje voor "van Vliet, geopend en wel. Binnenin lagen schilder spullen, en ze wist dat haar oom een passie had voor schilderen.
Het pakketje was dus voor hem geweest, maar ze snapte niet waarom hij het onder een schuilnaam bestelde, vooral omdat het niets beschamends was.
Ze kon zichzelf niet helpen, en draaide de deur van de studeerkamer op slot om verder door Iwan's papieren te neuzen.
Alles wat ze tegenkwam stond onder de naam "Jan van Vliet," zelfs de akte van het huis die ze na uren spitten tegenkwam.
Ze besloot in dat moment om nog niets hiervan tegen haar oom te zeggen, maar om de criminele database waar ze als criminologie student toegang tot had, morgen na haar bezoek aan het politiebureau aan te spreken.
2.
De volgende dag snelde ze 's ochtends vroeg in haar kleren, en voor negen uur was ze het huis uit, met een lunchpakketje van Bertha.
"Goedemiddag, ik ben agente Lisa Groeneveld, jij was de studente die ons gemaild had, toch?" Zei een jonge agente, ze kon niet ouder zijn geweest dan vierentwintig, met haar opgestoken blonde haar en rimpelloze huid.
"Ja, dat ben ik! Ik zou hier heel graag stage lopen over de zomer, ik had mijn CV bijgesloten. Hadden jullie daar al een beslissing over genomen?" Vroeg Marielle, en Lisa knikte.
"Zeker! We waren allemaal erg onder de indruk van je CV, en willen je graag hebben als stagiair in recherche. Je zult er zelfs voor betaald worden, en je staat dan officieel geregistreerd als medewerker van de staat, wat je de bevoeging geeft om, onder toezicht van een volwaardig medewerker, arrestaties en onderzoeken uit te voeren," Legde ze uit, en Marielle viel bijna flauw van opwinding. Zoveel verantwoordelijkheid had ze zeker niet verwacht, zeker omdat ze nog maar negentien was.
Ze werd de rest van de middag rondgeleid en voorgesteld aan het team, en voelde zich haast emotioneel uitgeput toen ze terug kwam bij het landhuis.
Maar de energie die ze nodig had om Iwan verder te onderzoeken had ze nog, en wat ze tegenkwam zou haar zomer ernstig omgooien.
"Iwan Jansma, 41, MIA," las het begin van zijn informatie.
"MIA?" vroeg ze zichzelf af. Hij was immers toch gewoon hier?
Ze las verder, scrolde gelijk naar zijn criminele folder, wat leeg zou moeten zijn.
Zou moeten, met nadruk, want dat was het niet.
Er stond dat Iwan jarenlang de belasting had ontdoken toen hij de miljoenen erfenis van zijn ouders kreeg, en dat hij na de ontvangst van dit geld gedeserteerd was. Hij had voor de rechter moeten komen, die hem had veroordeeld tot een heropvoeding van negen jaar, factor 5. Na deze veroordeling was de man spoorloos verdwenen. Marielle realiseerde zich dat hij zich al die tijd verschuild moest hebben als Jan van Vliet.
Ze schrok hevig. Factor vijf betekende dat de veroordeelde moest beginnen op het niveau van een pasgeborene, en een volledige heropvoeding zou moeten doormaken.
In haar hoofd klopte het niet, het beeld van de lange, gespierde man, meer dan twee keer zo oud als zij, en dit beeld.
Maar ze wist wat ze moest doen, althans volgens haar training. Ze moest de man aangeven, en zijn heropvoeding laten beginnen onder een voogd van de staat.
Toch wist ze het niet zeker. Deze man was de enige zogenoemde familie die ze nog over had, en ze wist dat haar vader niet had willen zien dat zijn beste vriend zo gedenigreerd werd.
Toen schoot het haar te binnen. Zij was nu ook een medewerker van de staat, geregistreerd en al! Als zij, onder toezicht van een volledig medewerker, de heropvoeding zou overnemen kon ze tegengaan dat al Iwan's geld verloren ging in het salaris van de staatsvoogd, en hij zou niet vernederd hoeven worden door iemand die hij niet kende.
Ze besloot haar plan de volgende dag in werking te stellen, en zo gebeurde het.
Ze verliet de volgende ochtend weer vroeg het huis, en eenmaal bij het politiebureau aangekomen legde ze haar dilemma voor aan Lisa, die het er duidelijk mee eens was.
"We moeten dit zo snel mogelijk in werking stellen. Ik ben ook pas een junior agente, maar ik mag je wel overzien. Als we Iwan vandaag registreren, kan ik je een bestelbusje met voorraden en zijn medicatie meegeven. Geef me twee uur, dan kan ik dit geregeld hebben. Als jij ondertussen een manier bedenkt om het tegen je peetoom te vertellen, moet het goed komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Twee uur later waren Lisa en Marielle, beiden zenuwachtig, onderweg met een bestelbus vol luiers, babykleding, flesjes, voeding en meubilair op maat voor de twee meter tien lange Iwan. In een klein koffertje op Marielle's schoot zaten pillen, en een enkele injectie, om Iwan in kracht en bewegingsvrijheid af te laten nemen, zodat hij makkelijker verzorgd kon worden. Ook zaten er meerdere laxerende middelen en klysma's in, voor de eerste paar dagen tot weken.
Drie mannelijke agenten waren mee gereden om het meubilair op te stellen, al zouden zij pas te werk gaan als alles was uitgelegd aan Iwan.
Dit was Marielles taak.
Ze liep alleen naar binnen, met in haar zak de injectienaald met spierverslappend middel.
"Ome Iwan!" Riep ze luid, en Bertha kwam binnen met een vrolijke lach.
"Meneer zit aan de lunch, hij is in de keuken," vertelde ze, en Marielle besloot alles nog niet aan de mollige vrouw uit te leggen.
"Hey, ome Iwan!" zei ze met een geveinsde lach alvorens naast de man te gaan zitten op een keukenstoel, en een stukje kip van zijn bord af te stelen
"Jongedame! Er ligt nog genoeg in de pan," zei Iwan berispend, en Marielle zuchtte zachtjes bij het idee dat zij straks de autoriteit op zich zou moeten nemen.
"Ome Iwan, ik wilde eigenlijk even praten," begon ze zachtjes.
"Natuurlijk meisje. Wat is er aan de hand?" vroeg Iwan, bezorgdheid duidelijk in zijn ogen.
"Ik was gisteren in je studeerkamer, en ik vond wat papieren- met de verkeerde naam. Ik weet van de veroordeling," zei ze, en Iwan schoof zijn stoel naar achteren en stond op.
"Ik hoop ten zeerste dat je dit stil hebt gehouden?!" Riep de man, zo bleek als een laken.
"Oom Iwan, rustig! We zijn familie, ik wil u alleen maar helpen." zei Marielle, en de generaal zuchtte van opluchting.
"Oh, god zij dank. Het zou toch verschrikkelijk zijn om door mijn aangenomen nichtje aangegeven te worden. Kom op, geef je oom eens een knuffel," zei hij, en Marielle liep zijn uitgestrekte armen in terwijl ze de naald uit haar broekzak viste.
"Ik wil u alleen maar helpen," herhaalde ze alvorens de naald in zijn nek te steken.
"Wat?! Marielle, wat was dat?!" Riep Iwan, zijn hand om zijn nek geklemd.
"Rustig, ome Iwan. Ga even zitten, je benen zullen het niet lang meer houden zo," zei Marielle zachtjes, en Iwan veegde zijn bord van de tafel in woede, maar toen hij op Marielle af wilde stormen, begaven zijn benen het en zakte hij in elkaar.
"Wat heb je met me gedaan?" herhaalde de man in angst, en Marielle ging naast hem zitten en veegde zachtjes over zijn wang.
"Ik moest wel, ome Iwan. Maar maak je geen zorgen, ik krijg de voogdij van de staat," zei ze, en op dat moment kwam Lisa binnen, in burger, witte zomerjurk met haar lange blonde haar los over haar rug. Zo, voor het eerst, viel her Marielle pas op wat een prachtig lichaam Lisa had.
"Ik heb een luier en wat kleding bij me. Wil je dat ik je help met hem?" vroeg ze, en Marielle knikte.
"Graag. Het is lang geleden dat ik een luier heb verschoond,"
"Jullie menen dit niet, toch? Ik ben een legergeneraal! Ik heb het land gediend! Marielle, ik heb jouw luiers verschoond!" Protesteerde Iwan, maar de meiden schonken hem geen verdere aandacht.
"En weet je zeker dat je hem onzindelijk wil maken op de natuurlijke manier?" Vroeg Lisa, en Marielle knikte.
"Ik denk dat dat hem beter de les zal leren. Kun je me helpen met zijn kleding?" Vroeg ze aan Lisa, en samen kleedden ze de liggende man uit tot op zijn onderbroek, terwijl Iwan gefrustreerd met zijn armen maaide, omdat hij dankzij de spierverslappers niet veel meer kon doen.
"Alsjeblieft, ik heb geen luier nodig. Alles behalve een luier, Marielle. Alsjeblieft," smeekte Iwan, maar het jonge meisje negeerde zijn smeekbede en trok na enige aarzeling zijn onderbroek uit over zijn enkels.
"Jemig, dat is fysiek zeker geen baby," Zei Lisa toen ze Iwan's geslachtsdeel, wat beslist veel groter was dan gemiddeld, zonder onderbroek zag.
"Okay, als jij helpt om zijn benen en kont van de grond te krijgen, doe ik hem de luier om," Zei Marielle, en Lisa tilde met veel moeite Iwans onderlijf van de vloer, ondanks de zwakke schopjes die de man wist te geven.
Toen Marielle zijn protest zag, gaf ze Iwan een bestraffende tik op zijn dij.
"Iwan! Ophouden nu. Dit is niet de laatste keer dat dit gaat gebeuren," zei ze streng, en Iwan gaf een harde schreeuw om hulp, waarna Bertha binnen kwam.
"Bertha! Haal deze twee vrouwen onmiddellijk weg!" Schreeuwde Iwan, en Bertha keek onzeker naar Lisa en Marielle.
"Het spijt me, meneer. Maar mevrouw de agent heeft me alles uitgelegd, en ik mag u niet helpen," zei de werkster alvorens de keuken te verlaten.
Ondertussen had Marielle de wegwerpluier stevig vastgemaakt, en Lisa liet Iwans benen zakken.
"Nu zijn onesie met wanten, toch?" Vroeg Marielle aan Lisa, en de agente knikte.
"Met het slotje in de nek, ja," beaamde ze, en het lichtblauwe kledingstuk werd tevoorschijn gehaald en met enige moeite aangetrokken.
Lisa kreeg op dat moment een bericht binnen, en keek vluchtig op haar telefoon.
"Alles is geïnstalleerd, de mannen zijn weg. Ze hebben de kinderstoel hier voor de deur gezet. Zullen we hem even in de box achterlaten terwijl wij alles bespreken?"
"Klinkt als een prima plan. Ome Iwan, het spijt me echt heel erg dat ik dit moet doen. Maar de wet is de wet, ik wil niet dat je voor altijd onder een andere naam moet blijven wonen. En als je gewoon gelijk begonnen was, had je er nu al een derde op zitten, maar daar kunnen we nu niets meer aan doen. Kom op, een beetje lopen moet nog kunnen als wij je ondersteunen," Zei Marielle alvorens haar vloekende en scheldende oom overeind te helpen, samen met Lisa.
"Laat me verdomme los! Ik ben een volwassen man, ik kan prima zelf lopen!" Riep de gefrustreerde generaal toen ze de keuken uit waren gestrompeld, en na elkaar even te hebben aangekeken grijnsden de jonge vrouwen naar elkaar alvorens hun nieuwe zorg los te laten.
Waarop de man prompt omviel. Het was grappig voor een moment, tot de meiden zich realiseerden dat de man een wond op zijn voorhoofd had opgelopen en vrij hevig bloedde (en vloekte).
"Ome Iwan! Gaat het een beetje?" Zei Marielle terwijl ze naar de man toe snelde.
"Raak me niet aan! Raak me verdomme niet aan! Stom, vervloekt kind!" Schreeuwde Iwan, en toen zijn geschrokken voogd beter keek zag ze dat er niet alleen bloed over zijn wangen stroomde, maar ook gefrustreerde tranen.
"Iwan," Zei ze meelevend, niet gewend dat haar oom zo kwetsbaar was, en ze wreef zachtjes over zijn rug. Hij verkrampte toen ze bij de rand van zijn luier kwam, en zijn adem stokte.
Dit bezorgde Marielle. Had ze de luier te strak gedaan, en schuurde hij in zijn huid?" Toen ze verder probeerde te voelen, stootte Iwan een verstikte "Nee!" uit, en ze realiseerde zich dat de luier zwaar en warm onder haar handen was.
Vanwege de harde klap in combinatie met de spierverslappers die toch enige uitwerking hadden op zijn blaas, had Iwan zijn urine laten lopen. Dit verbaasde haar niet, maar wekte wel haar medelijden. Zijn tranen, dacht ze, waren mogelijk een uitwerking van een lichte hersenschudding, wat ze in de gaten zou moeten houden.
"Rustig maar, Iwan. Kom maar, dan gaan we je gezicht schoonmaken, en je billen ook. Het komt allemaal goed, ik ben trots op je," Zei Marielle tegen de man, die zich opkrulde in schaamte.
"Nee, het is teveel- laat me alsjeblieft alleen," smeekte Iwan, al had het weer geen enkel effect.
"Lisa, kun je even helpen? Er liggen schone luiers en doekjes in de babykamer, toch?" Vroeg Marielle, en Lisa knikte.
"Kom maar, mannetje. We maken je wel weer helemaal schoon en netjes,"
wordt vervolgd
