de jobstudente

mijn4

Gewaardeerd Lid
Iets na 6u, maandag avond.
Ik ga nog rap langst de supermarkt voor een pak Drynites. Je weet wel, een soort luierbroekje voor tieners die nog in bed plassen… Nuja, ik ben wel geen tiener meer, en te jong om al vader te zijn, laat staan van een tienerdochter. Ik draag ze omdat ik ze… graag draag.
En als ze op zijn, koop ik er nieuwe.

Gelukkig is het rustig in de winkel. Niemand die me herkent. Ik neem een pak en ga naar de kassa. Er komt er direct eentje vrij. Hier zit een jobstudente. Ik heb ze hier nog niet eerder gezien. Het is een winkel waar ik af en toe eens kom, is nooit echt druk als ik daar kom na mijn werk.
Als het mijn beurt is kijkt ze eens op met een soort van grijs. Alsof ze weet dat ik ze voor mezelf koop.
Ik reken af en vertrek. Zonder problemen.

Enkele dagen later moest ik van mijn ouders na mijn werk nog enkele spullen halen. Ondanks dat ik werk woon ik nog bij mijn ouders, spaart makkelijker en er zijn minder kosten aan. Aan de andere kant zou ik liever sneller het huis uit zijn. Maar als je pas werkt is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Nuja, ik zocht de dingen die mijn ouders hadden opgeschreven.
Eén item vond ik niet direct, ik had nog tomaten in blik nodig en stond bij de conserven te kijken. Maar daar vond ik het niet, dus ging ik het vragen aan een winkelbediende.
De eerste die ik tegenkwam was dezelfde jobstudente die me eerder had geholpen.

“excuseer,” begon ik, “waar staan de tomaten in blik, ik vind ze niet bij de conserven?”
Ze keek om en glimlachte, “Staan bij de sauzen, wacht ik kom even mee kijken.”
samen wandelde we richting de rayon, “Had jij eerder deze week geen drynites gekocht hier?” vroeg ze.
“Euhm, jawel,” zei ik onzeker.
“Laat me raden, je kocht deze voor jezelf?”
“Hoe…” begon ik, maar ik kon mijn zin niet meer afmaken.
“Laat ons zeggen dat ik iets van… luiers afken. Je bent te jong om vader te zijn van een tiener, voor je zus zou je het niet doen en als je ze echt nodig had, zou je geen meisjes model kopen.” Zei ze zelferzekerd.
Ik wist niet wat uit te brengen behalve, “wat?” of “Hoe…?”
nog steeds zeker van haar stuk lifte ze de onderkant van haar shirt een klein beetje op, waardoor ik een witte luierrand kon zien.
Ik was met verstomming geslagen. “Ik vind het ook leuk, ik zit straks op het terras van de Knarre hier vlakbij, tussen 8u en 8u30, je kan komen, dragend, of niet, je ziet maar,” zei ze.
“euhm, ok,” ik wist totaal niet wat te zeggen of te doen. En toen was ze weg. Terug aan het werk.
Ik zocht de laatste spullen die ik nodig had en ging naar huis.

Na het eten thuis was het ongeveer 8u. Ik wist dat ik moest gaan, nuja iemand anders die ook graag luiers draagt vind je niet vaak. Ik trok een van mijn laatste ‘echte’ luiers aan, een Abena.
“MAM!” riep ik, “ik ga even iets drinken.”
“Ok, Stijn,” riep ze terug, “niet vergeten dat je morgen moet werken.”
en weg was ik.

Ik kwam aan bij de Knarre. Het was niet al te druk, het was gelukkig maar donderdag. Ik zag haar al snel zitten en liep naar haar toe. Ze was er alleen en had al een pintje op de tafel staan. Ze zag er goed uit. Ze droeg een topje met een blouse over en een jeansbroek. Je zou niet zeggen dat ze een hele dag in een supermarkt heeft gewerkt.
“Hallo…” stamelde ik, “Ik ben Stijn.”
“Hey Stijn, leuk dat je bent gekomen,” glimlachte ze, “ik heet Sarah.”
“leuk je te leren kennen, Sarah,” antwoorde ik.
ik zette me ook aan het tafeltje. En al snel kwam een ober en ik bestelde ook een pintje. Dat van haar was bijna op dus bestelde zij er ook eentje. Even later was deze al weer terug met onze drankjes en ik betaalde dit rondje alvast.
We praatten wat over onze hobby’s, haar studies en hoe ze in de supermarkt haar studentenjob niet graag deed. Ook kwam vertelde ze dat ze op kot zat in Leuven, wat niet zo ver was van waar we nu zaten. Eigenlijk lag dit stadje halfweg waar zij woont en Leuven. Maar vanavond zou ze naar Leuven, aangezien ze daar s ’avonds makkelijker geraakte.
Een rondje later voelde ik een lichte druk op mijn blaas. Maar niet genoeg om naar het toilet te gaan. En we bleven nog even praten.
Langzaam maar zeker vergrootte de druk echter wel.
“sorry, Sarah, maar ik moet even naar het toilet,” zei ik tegen haar.
“Ik zei nog dat je er eentje moest aandoen,” grijnsde ze me toe, “en ik dacht echt dat ik iet meer zag toen je aankwam.”
Natuurlijk was ik vergeten dat ik een luier aanhad. Ik bleef zitten en probeerde te ontspannen. Het lukte echter niet zo goed als ik wilde. En dit merkte ze en ze lachte een beetje.
Uiteindelijk lukte het toch. En even later had ik een lekkere warme luier aan. En niemand op het terras die het doorhad! Wat een zalig gevoel.
We dronken nog een laatste biertje. Ik wandelde met haar mee naar het station. Toen we opstonden merkte ik pas dat haar kontje niet zomaar een kontje was, maar dat zij ook een goede luier aan had.
toen we onderweg waren, en er niemand was die ons echt kon horen zij ze “Ik heb deze al van deze middag aan, hellemaal nat!”
ik glimlachte.
“Kom anders mee naar m’n kamer, kan je me verschonen, en ik jouw,” zei ze.
Ik stemde in en stuurde iets naar m’n ouders, dat ze niet ongerust zouden zijn.

“Hoe ben jij eigenlijk beginnen dragen?” vroeg ik haar.
“wel, toen ik 8 jaar was, kreeg ik een kleine broer en zus, een tweeling,” begon ze, “en met dat zei met twee waren en super veel aandacht kregen, probeerde ik op elke manier ook aandacht te krijgen.”
“Één van die manieren was door in mijn bed of broek te plassen. En dan kreeg ik een van hun luiers om. In het begin vond ik dit al leuk. Dusja.”
Ik knikte begrijpend, ze leek zelfverzekerd, in haar wandel, maar minder in haar stem.
“Maar al snel begonnen mijn ouders dit door te krijgen en moest ik mijn natte kleren langer aan houden, soms ook in het openbaar. Laat ons zeggen dat ik ben gestopt met op die manier aandacht te zoeken. Later jatte ik af en toe wel een luier, maar daar bleef het bij.”
een korte stilte, ik nam haar hand vast.
“…tot dit jaar en ik op kot ging, ik kon eindelijk luiers kopen, wat ik ook deed.”
weer een korte stilte.
“… da’s mijn verhaal,” ze glimlachte, ze zag er zo mooi uit in het straatlicht. “jij?”
Ze keek me recht in de ogen.
“Ik ben nadat een van mijn beste vrienden was doodgereden in het eerste middelbaar in bed beginnen plassen. En dan luiers moeten dragen, maar dat was redelijk snel over, maar had de smaak te pakken.”
We kwamen op he station en moesten nog een minuut of 5 wachten op onze trein.
“Brrrrr, het begint s’ avonds als het donker is toch fris te worden.” Hierop nam ik haar in mijn armen, knuffelend wachten we op de trein. Ik voelde haar luier, enkel gescheiden door onze jeans broeken, door mijn luier. Wat een heerlijk gevoel. En ik mag haar dadelijk een nieuwe aandoen… en zij mij!
 

diapeetje

wanne change me?
Die meid laat er ook geen gras over groeien zeg.

prachtig verhaal, wil me direct kandidaat stellen voor de rol van 'Stijn' als ze dit verfilmen ;D ,./ ,./
 

mijn4

Gewaardeerd Lid
ik ben niet direct van plan een vervolg hiervoor te schrijven. ik sluit niet uit dat het ooit komt, of dat er een spin-off ofzo van komt, voorlopig houd ik het bij kortere verhalen.
 
Bovenaan