Geschreven door: Pieter
Ik huiverde. Mijn hele lichaam rilde van de kou. De regen kletterde op het dak van de serre, en de herfstwind gierde rond het huis.
Ik stond in de glazen uitbouw achter het huis en keek naar buiten, mijn rug gekeerd naar de warme woonkamer waar het haardvuur knapperde en de kamer een rode gloed gaf. Binnen zaten Peter en Sandra. Ik hield mijn armen voor me gekruist en warmde mijn handen onder mijn oksels.
Ik tilde mijn voeten beurtelings van de koude vloertegels. De vloer was ijskoud en ik wilde mijn voeten zo min mogelijk op de vloer houden. Ik huiverde weer en er ontsnapte een traan aan mijn ooghoek.
Snel veegde ik hem weg en duwde mijn handen daarna snel weer onder mijn oksels voor wat warmte. Ik droeg een dun hemdje en een slipje; al mijn andere kleren lagen binnen. Mijn kleren waren niet bestand tegen de herfstkou en mijn slipje was nog nat ook: ik had erin geplast.
Peter was mijn vriend. Hij had mij en mijn vriendin Sandra uitgenodigd in het vakantiehuis van zijn ouders. Zijn ouders waren er niet en wij hadden het huis voor ons alleen. Het was een welkome afwisseling tussen de college?s door. We hadden alleen gehoopt dat het iets beter weer zou zijn.
Sandra zou twee dagen blijven, en ik zou daarna nog een extra weekje blijven. Ik had studieboeken bij me en ik wilde de komende dagen in ieder geval een aantal uren proberen te studeren. Peter waarschijnlijk ook; hij kon goed leren en was al in het laatste jaar Economie.
Peter zat met zijn rug naar mij toe, en negeerde me volledig. Sandra zat zijdelings naar me toe en af en toe keek ze naar me. Ik voelde dan haar ogen op me gericht, maar ik ontweek haar blik. Ze voelde zich ook ongemakkelijk en wist zich met de situatie geen raad.
Ze had verschrikt toegekeken hoe Peter en ik ruzieden, en aanvankelijk probeerde ze het te sussen. Dat had ze al snel opgegeven en had toen met een bleek gezicht toegekeken wat er zich voor haar ogen afspeelde. Peter had altijd al moeite gehad met mijn probleem.
Ik plaste soms in mijn broek, en mijn slipje vertoonde regelmatig een natte plek. Ook ?s nachts hield ik het niet altijd droog. Peter had me er al een paar keer op aangesproken en soms had dat tot een woordenwisseling geleid. Nu was eigenlijk hetzelfde gebeurt, alleen was de ruzie verder gegaan dan ooit.
Ik wisselde van voet. Ik stond op een been en mijn linkervoet was ijskoud geworden. Ik bracht mijn gewicht over naar mijn rechtervoet en liet mijn linkervoet op mijn rechter rusten. Ik keek door de grote schuifdeuren naar de woonkamer, naar het haardvuur en naar de rug van Peter.
Ik wist dat het achter het glas in de woonkamer lekker warm was. Het haardvuur had al gebrand toen Sandra en ik binnen waren gekomen, en er stonden wat lekkere hapjes op tafel. Er stonden drie glazen wijn op de salontafel, en ? daarvan was van mij.
Sandra keek naar Peter. Ik zag aan haar gezicht dat ze kwaad was, het was een ingehouden woede. Ze discussieerde fel gebarend, maar Peter leek niet te vermurwen. Ik wist niet wat ik moest doen. Er speelden zoveel emoties door mijn hoofd. Natuurlijk was ik kwaad.
Peter had me uitgescholden en hij had me gedwongen mezelf uit te kleden. Mijn kleren lagen nog op de vloer in de woonkamer: een bij elkaar geraapt hoopje waarbij mijn natte spijkerbroek bovenop lag. Ik schaamde me voor mijn ongelukje.
Het was niet de eerste keer dat het in Peters bijzijn gebeurde. Hij had me met een minzame blik aangekeken. Ik had zijn blik op mijn natte broek gericht gezien en toen hij me daarna weer recht aangekeken had, had ik teleurstelling en schaamte gezien. Het had geleken alsof hij zich voor mij schaamde.
Peter was kwaad op me geworden en zijn stem was luid en scherp geweest. Hij had recht voor me gestaan en op me neer gekeken. Letterlijk en figuurlijk. Zijn woorden hadden mij pijn gedaan en zijn houding was zo dreigend geweest dat ik bang was geweest dat hij me pijn zou gaan doen. Dat was niet de Peter geweest waar ik zo van hield. Onze relatie was nog maar een paar maanden oud, maar het was wel een heftige relatie.
Peter kon zo lief zijn, maar tegelijkertijd was hij ook erg opvliegend. De laatste weken leek het alsof onze relatie alweer over zijn hoogtepunt heen was. Peter was afstandelijker geworden. Sandra keek naar mij. Ze was mijn beste vriendin en wist ook al jaren dat ik mijn blaas niet onder altijd controle had. Zij had het nooit erg gevonden, en had me altijd gesteund en me soms zelfs geholpen om een natte broek te verbergen. Ik had spijt van wat er gebeurd was. Toen ik in mijn broek geplast had,
hadden mijn woorden en handelingen Peter alleen maar kwader gemaakt. Ik had mijn natte broek gevoeld en had het geprobeerd te verbergen, maar Peter had het bijna onmiddellijk doorzien. Omdat Sandra erbij was geweest had ik het eerst ontkend, en had ik het daarna gebagatelliseerd.
Maar mijn broek was behoorlijk nat geweest en toen Peter me uiteindelijk van de bank had getrokken was er ook een natte plek op het leer van de bank te zien geweest. Natuurlijk had ik gewoon meteen moeten toegeven, mezelf moeten verontschuldigen, en daarna schone kleren had moeten aantrekken. Dat had ik niet gedaan en daar had ik spijt van. Peter had me woedend aangekeken en gezegd dat hij mijn leugens zat was.
Ik had wel mijn excuses aangeboden en weer had ik de verkeerde dingen gezegd. Ik had beloofd niet meer in mijn broek te plassen, maar die belofte zou ik nooit kunnen waarmaken. Zijn woede was alleen maar erger geworden en hij had me bevolen me uit te kleden.
Ik had natuurlijk geweigerd, maar hij was zowel fysiek als mentaal te sterk voor me geweest. Ik had mezelf toch uitgekleed tot ik alleen nog maar mijn slip en hemd aan had, en daarna had hij me in de serre geduwd. Hij had de schuifdeur dichtgetrokken, maar niet op slot gedaan.
Sandra?s blik deed me nu pijn. Ik boog mijn hoofd en ontweek haar ogen. Ik voelde me als een klein kind dat gestraft werd.
Mijn natte schaamhaar kriebelde en het dunne katoen van het broekje plakte tegen mijn natte huid. Ik had alle redenen om me als een klein kind te voelen, en ik had me zelfs als een klein kind laten straffen. Ik haatte mezelf, de wereld, en ook Peter.
Mijn woede was niet groot genoeg om mijn schaamte te overstemmen. Het knaagde aan mijn eigenwaarde, en ik wist dat ik mezelf in deze situatie had gebracht. Ik was schuldig, en het schuldgevoel overweldigde me ook. De kwaadheid op Peter zakte steeds dieper weg en ik wilde niets liever dan mezelf wassen en met schone kleren aan in zijn armen uithuilen. Er sprongen tranen uit elke ooghoek en toen ik ze wegveegde, bleef mijn wang nat.
Ik keek naar Peter, naar zijn brede schouders die zicht in het flakkerende licht van de haard aftekenden. Ik voelde me verslagen en keek naar de schuifdeur. Ik wist dat hij gemakkelijk open geschoven kon worden. Niets hield me tegen om naar binnen te gaan, de warmte in.
Ik was bang voor de blikken van Sandra en Peter. Ik huiverde weer en verplaatste mijn gewicht weer naar mijn andere voet. Ik had kippenvel over heel mijn lichaam. Peter pakte een stukje worst van het bord en bracht het naar zijn mond.
Mijn maag rammelde en de kou op mijn blaas deed me alsnog naar het toilet verlangen. Ik snikte en verzamelde al mijn moed. Ik moest wat doen, ik kon hier niet langer in de kou blijven staan. Zodra ik de schuifdeur opende en ik in de deuropening ging staan keek Peter me aan.
Zijn woede was iets gezakt, maar nog lang niet helemaal. Hij keek me aan en zweeg. Aanvankelijk keek ik hem recht aan, maar mijn moed verdween zodra ik zijn ogen op me gericht zag. Ik boog mijn hoofd en keek naar de grond. De stilte was ijzingwekkend.
Alleen het hout in het vuur knapperde en zelfs de wind leek zich even stil te houden. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Mijn moed was nu alweer weg, en ik durfde me niet meer te bewegen. Ik wilde niet meer terug naar de serre, het was er te koud, maar ik durfde Peter eigenlijk ook niet onder ogen te komen. ?Wat moet ik me je aan, Joyce!? Zei Peter. Ik huiverde, en mijn hoop op medelijden was tevergeefs.
Wat kon ik doen om te laten zien dat het me speet, dat ik beterschap zou beloven, en dat ik mijn best zou doen om droog te blijven? Ik zocht naar woorden, maar Peter nam het woord. ?Wat ben je? Ben je gewoon stom? Ben je een leugenaar? Heb je een harde hand nodig die je leert wat wel en niet kan?
Is dat het, Joyce? Moet ik je gewoon een flink pak slaag geven? Moet ik je slipje naar beneden trekken, je over mijn knie leggen en je op je billen slaan?? Zijn stem klonk dreigend en ik twijfelde er niet aan dat hij het dreigement uit zou voeren. Onwillekeurig legde ik al een hand op mijn billen, als een soort van bescherming. Ik schudde heftig mijn hoofd en met waterige oogjes keek ik hem aan. ?
Nee, Peter. Niet? Ik? Het spijt me? Ik zal proberen om? om droog?? Stamelde ik. Het lukte me niet om te praten als een volwassene, in plaats daarvan stotterde ik als een kind die een vermaning kreeg van de kleuterjuf. Ik slikte de rest van mijn woorden in, en schudde alleen maar mijn hoofd. ?Of ben je nog een kind? Moet ik je troosten en de tranen van je wang vegen en je met lieve woordjes geruststellen?
Wil je dat?? Zei Peter, en ik keek naar hem op. Speelde hij weer een spelletje met me? Natuurlijk wilde ik getroost worden. Ik kon er toch ook niets aan doen dat ik in mijn broek plaste? Ik deed het niet expres, en ik had me al verontschuldigd dat ik had gelogen. Hij moest toch wel begrijpen dat ik me schaamde en dat ik mijn ongelukjes zoveel mogelijk zou ontkennen? ?Peter, ik??
Ik wist niet was ik moest zeggen, maar kreeg ook niet de kans om aan een zin te beginnen. Peter schudde zijn hoofd ten teken dat ik mijn mond moest houden, en dat deed ik gedwee. ?Kleine kindjes die nog in hun broek plassen horen ook helemaal geen grote mensen ondergoed te dragen. Die hebben meer bescherming nodig. Iets met plastic, en iets waarbij de broek en mijn bank droog blijven als ze een ongelukje krijgen.?
Zei Peter, en ik had moeten weten dat de woorden zijn troost en genade niet zo makkelijk te verdienen waren. ?Dan hoeven we geen van beiden bang te zijn om nat te worden als je dicht tegen me aan ligt of zit, en dan mag je lekker op het kleed voor de open haard zitten. En als je dan toch een ongelukje hebt, ben je binnen een paar minuutjes weer lekker schoon en fris.? Ging Peter verder. Ik schudde mijn hoofd.
Ik droeg nooit extra bescherming om mijn ongelukjes te verbergen, en in bed lag altijd een matje, en vaak ook nog een matrasbeschermer over de hele matras. ?Geen luier, Peter. Ik? Ik beloof dat ik? ik mijn best zal doen om?? Stamelde ik.
Ik besefte me nu ook waarom Peter de laatste tijd afstandelijker was geworden: hij was bang om dicht tegen me aan te zitten. Bang dat ik juist op dat moment in mijn broek zou plassen. Maar ik kon er niets aan doen, en betekende dit dan het eind van onze relatie? ?
Het kan me niets schelen dat je in je broek plast, Joyce!? Riep Peter ineens kwaad. ?Je kinderlijke leugens zijn veel erger. ?Ik heb niet in mijn broek geplast, echt niet!?.? Peter herhaalde mijn woorden met een kinderlijk stemmetje. ??Ik zal nooit meer in mijn broek plassen, dat beloof ik.? Dat zei je toch? Denk je echt dat ik zo na? ben dat ik d?geloof?? Riep Peter uit. ?Nee. Maar ik?? Stamelde ik. ?
Ik ben het zat, Joyce. Je kunt kiezen: een pak voor je billen of een luier.? Zei Peter met een diepe zucht. ?Als je voor de straf kiest kun jij je daarna gaan wassen en omkleden en praten we er niet meer over. Dan verwacht ik wel dat je daarna droog blijft. Ik zal je 15 slagen met de hand geven, op je billen.? Peter zweeg een paar seconden en ging daarna verder. ?Als je voor de luier kiest zal ik je helpen met wassen en aankleden.
Je krijgt geen straf als je luier per ongeluk nat is, daar zijn luiers tenslotte toch voor. Ik zal je troosten als je luier nat is, en je complimenteren als hij droog blijft.? Peter keek me indringend aan, en na een paar tellen keek ik pas weg.
Peter vond het luier dragen blijkbaar geen straf. Dit was chantage. Natuurlijk wilde ik niet geslagen worden, en wilde ik troost en begrip. En dat zou ik alleen krijgen met een luier om. Natuurlijk zou dit ook niet de laatste keer zijn dat ik in mijn broek zou plassen. Als ik dus nu voor de straf koos, zou ik dan daarna weer gestraft worden? Of zou ik dan weer moeten kiezen? De luier was waarschijnlijk niet eenmalig;
als ik nu voor een luier zou kiezen zou ik misschien het hele weekend een luier moeten dragen. Peter zag er vastberaden uit en ik vermoedde dat het geen zin had om nogmaals mijn verontschuldigingen aan te bieden en te hopen op een betere oplossing. ?
Kies nu, Joyce, of ga terug naar de serre en sluit de schuifdeur achter je. En spaar me je leugens en je huilerige excuses, misschien kun je beter gewoon je mond houden. Je mag over de armleuning van de bank gaan liggen, met je billen omhoog, of je mag je uitkleden en je slipje ritueel verbranden in de open haard.? ?Nee Peter. Waarom doe je zo gemeen?? Snotterend haalde ik mijn neus op en veegde ik een traan uit mijn ooghoek. ?
Gemeen? Ik heb zin om je ?een pak slaag te geven ?met een luier om naar bed te sturen. Ik ben genadig voor je, Joyce. Jij gedraagt je als een kind. Ik had gehoopt op een leuk en gezellig samenzijn, maar je verprutst het voor ons allemaal.? Riep Peter. ?
Nee, dat is niet waar! Jij? Jij?? Stamelde ik, maar weer wist ik niet wat ik moest zeggen om mezelf te verdedigen. ?Ga weg, Joyce! En schuif de deur achter je dicht voordat ik echt kwaad wordt.? Woedend wendde ik mijn blik af en keek ik een ogenblik Sandra aan. Ze wist zich met de situatie geen raad en kon of durfde me ook niet te helpen. Ik keek naar de serre, en door de glazen pui naar het met bladeren bedekte grasveldje. De wind speelde met de bladeren en een nieuwe regenbui teisterde het glas en het gazon. Ik voelde de koude lucht uit de serre door de opening de woonkamer binnenkomen. Ik wilde niet terug naar de kou. Ook ik wilde een gezellig weekend met zijn drie en een nog leukere vakantieweek daar achteraan. ?Joyce!? Riep Peter scherp. Ik moest een keuze maken. Ik stapte bij de schuifdeur weg en sloot hem. Ik voelde een pijp van mijn broek onder mijn blote voeten. Ik durfde niet meer na te denken over mijn keuze.
Ik had een keuze gemaakt, en hoopte maar dat het de goede was. Als ik er over zou gaan nadenken zou ik gaan twijfelen, of zou ik weigeren mee te werken.
Ik liep richting Peter. Met gebogen hoofd liep ik langs Sandra. Natuurlijk keek ze naar me, maar ik wilde haar niet aankijken. Links stond de bank. Het was een ouderwets eiken bankstel met een hoge, brede armleuning. De bank was bekleed met roodbruin leer. Ik huiverde bij de gedachte van een pak slaag? Zou het erg pijn doen? Zou ik gillen van de pijn, of zou ik gewoon hardop huilen?
Zou Peter hard slaan? Ik wilde geen antwoord op al die vragen en ik liep snel door. Ik liep tot recht voor de open haard. Peter zat nu rechts van me, op het puntje van de fauteuil. Waarschijnlijk keek hij naar me, maar ik wilde hem niet zien. De warmte van de open haard was overweldigend. De voorkant van mijn lichaam was naar de open haard gekeerd en werd beschenen door de oranje gloed van het vuur.
Het warmde mijn lichaam snel op. Een meter voor de open haard lag een hoogpolig wit tapijt, en ik stapte iets naar achteren, van de vloertegels af op het tapijt. Ik draaide mijn rug naar de open haard toe en wilde ook de warmte op mijn rug voelen.
Sandra keek naar me, en om haar blik te ontwijken draaide ik nog een kwartslag door. Ik stond nu met mijn rug naar Peter toe. Ik wist dat ik niet aan mijn noodlot kon ontkomen, en ik probeerde mijn schaamte opzij te zetten. Ik pakte de onderkant van mijn hemdje beet en trok het in 1 beweging over mijn hoofd uit. Ik droeg geen bh en heel mijn bovenlichaam was nu ontbloot. Ik droeg nu alleen nog maar een slipje. Ik liet het hemdje naast me neer vallen, en duwde meteen mijn duimen onder de rand van het slipje op mijn heupen. Twee paar ogen keken toe hoe ik mezelf volledig ontkleedde. De pijn en de schaamte was vreselijk. Ik huiverde terwijl ik bukte.
Ik hield mijn slipje nog met 1 hand vast terwijl ik eruit stapte. Peter was inmiddels opgestaan en met een ovenhandschoen pakte hij het haardrooster beet. Hij kantelde het iets voorover en maakte zo een opening voor mij om het slipje in het vuur te kunnen gooien. ?Je hebt hier in huis geen slipjes meer nodig, Joyce. Gooi hem maar in het vuur. Ik heb een paar luiers voor je in huis, en morgen gaan we naar de apotheek om een heel pak voor je te kopen.? Zei Peter. Zijn stem was rustig, en ik vermoedde dat hij vond dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Zelf was ik daar helemaal niet zo zeker van. Ik bracht mijn hand met het slipje omhoog en hield het slipje boven de opening. Het was een symbolisch gebaar, maar daardoor voelde het niet minder dramatisch. Ik gooide mijn slipje in open haard, maar het bleef op een nog niet opgebrand blok hout liggen. Peter pakte een pook en duwde het slipje in het vuur. Het knetterde en vrijwel meteen werd het slipje zwart en verdween het in de vlammen. Peter hing de pook weer terug naast de open haard en schoof het rooster weer op zijn plaats.
Daarna keken we nog een ogenblik en zagen de laatste resten van mijn slipje verdwijnen. Ik voelde Peters linkerhand op de mijne en we vouwden onze handen in elkaar. Hij nam me mee naar de open keuken en hij liet me voor de wasbak los. Hij draaide de kraan open en schoof de hendel naar lauwwarm.
Toen bukte hij en pakte een handdoek uit een kastje. Peter voelde de temperatuur van het water met zijn wijsvinger en wachtte nog een paar seconden. Hij hield een uiteinde van de handdoek onder de kraan en wrong het daarna uit. ?Benen spreidden!?
Zei Peter streng. Mijn gevoel van eigenwaarde zakte naar een nieuw dieptepunt, en het was me duidelijk dat ik nu echt was gedegradeerd tot klein kind. Peter zou me wassen en zijn hand zou de natte handdoek door mijn schaamhaar wrijven. Ik huiverde, maar toch schoof ik mijn benen uit elkaar en zakte ik iets door mijn knie? Ik gaf Peter toegang tot mijn verborgen plekken. We waren al een aantal keren met elkaar naar bed geweest, en ook toen had hij me aangeraakt. Dat voelde heel anders en zijn vingers hadden niets anders dan genot gebracht.
Hij was lief en teder geweest en zijn vingers hadden zorgvuldig hun weg gezocht, met heerlijke hoogtepunten als resultaat. ?Aahhh, Nee?? Snikte ik toen ik de natte handdoek tussen mijn benen voelde. Zijn bewegingen stokten niet en zorgvuldig werd ik gewassen.
Dit voelde heel anders als toen. Zijn bewegingen waren resoluut, maar niet grof. Met de andere zijde van de natte handdoek wreef hij over mijn billen en door mijn bilnaad. Ook de binnenkant van mijn benen werd niet vergeten. Toen werd ik met de droge kant van de handdoek afgedroogd, en dat ging iets sneller dan het wassen. ?Ik ga even een luier en wat kleren voor je pakken, Joyce.
Zoek jij maar even een plekje uit waar ik je liggend een luier om kan doen.? Zei Peter. Zijn stem was nu weer helemaal tot rust gekomen, maar ik voelde nog steeds een dreigende ondertoon. Ik had Peter nog nooit zo kwaad gezien, terwijl we toch al een aantal ruzies hadden meegemaakt.
Normaal gesproken bleef Peter nooit zo heel lang boos, maar voor vandaag had ik geen referentie. Peter liet me naakt achter, en hij raapte snel al mijn kleren op. Met de handdoek waarmee ik was gewassen en afgedroogd en met mijn vieze kleren liep hij de kamer uit. ?
Joyce, gaat het? Ik?? Begon Sandra, maar haar zin stokte. Ik knikte terwijl ik blozend naar mijn vriendin opkeek. Sandra en ik waren vaak samen naar de sauna geweest en tegenover haar schaamde ik me niet voor mijn naaktheid.
Op mijn buik en rond mijn heupen mochten er nog wel een paar pondjes af, maar behalve dat was ik best trots op mijn lichaam. Toch voelde ik me ook tegenover Sandra nu ook niet op mijn gemak. Zij zat volledig aangekleed op de bank, en had toegekeken hoe ik gewassen werd. ?Het spijt me dat ik je niet?
niet kon helpen. Ik? Het is te ver? Morgen naar? naar huis?? Stamelde Sandra. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het niet. Ik wilde zo graag bij peter blijven, maar ik vroeg me af of hij dat nu nog wel wilde. Was dit het einde van onze relatie?
Had ik het verprutst door in mijn broek te plassen, en daarna te liegen? Ik vroeg me af of ik Peter zou kunnen vergeven. Hield ik nog van hem, ondanks dat hij me nu zo slecht had behandeld? Zou ik later schuldgevoel overhouden aan deze avond, of schaamte, of woede? Nu wist ik het niet.
En de avond was nog maar nauwelijks begonnen, we hadden nog niet eens gegeten, en we waren nog maar een paar uurtjes geleden aangekomen. Het weekend duurde nog ze lang. Ik liep naar de open haard en ik hurkte voor het vuur neer. Mijn lichaam nam de warmte in zich op en verdreef de kilte.
Ik probeerde zo min mogelijk te denken aan de luier die ik om zou krijgen. ?Waarom zeg ik altijd de verkeerde dingen als Peter in de buurt is?? Vroeg ik met een voorzichtige glimlach aan Sandra. Ik probeerde het zo luchtig mogelijk te maken, en Sandra lachte miniem.
Sandra kreeg geen tijd om te antwoorden. Peter kwam weer de kamer in en Sandra en ik keken naar hem om. Hij droeg een stapeltje kleren en een dik, wit pakket lag bovenop. Dat moest de luier zijn en die was groter dan ik me had voorgesteld. De enige luiers die ik kende kocht je gewoon bij het Kruidvat, en die pasten me ongetwijfeld niet meer.
Peter legde mijn kleren naast mij op de grond neer en er rolde een geel busje onder de luier vandaan. Ik keek er met afschuw ernaar en Peter lachte. ?Ga maar liggen.? Zijn humeur leek verbeterd, en ik wilde dat niet verpesten. Het leek zelfs alsof Peter hier plezier aan beleefde. Zijn gezicht stond niet meer op onweer, en een lach speelde om zijn mond. Ondanks mijn afkeur voor luiers en de vernedering die het inhield, gehoorzaamde ik.
Ik ging languit op het kleedje liggen en keek met een blos op mijn wangen naar Peter op. Peter vouwde de luier open. De luier kraakte en opengevouwen was de luier vele malen groter dan een babyluier. Met een arm onder mijn knie?door tilde hij mijn benen van de grond.
Ik wist hoe een baby verschoond werd, ik was tenslotte vaak genoeg oppas geweest, en besefte me dat ik nu moest doen wat babytjes en peuters ook moesten doen. Bij babytjes pakte je beide enkeltjes tegelijk vast en tilde je zo de billetjes omhoog om de luier te kunnen plaatsen.
Het buurmeisje van twee jaar trok haar eigen beentjes altijd in en dat deed ik nu ook. Ik bracht mijn knie?richting mijn borst en Peter knikte goedkeurend. De luier werd onder mijn billen geschoven. Voordat ik mijn billen op de luier mocht laten zakken sprenkelde Peter eerst een paar flinke scheuten talkpoeder uit het gele busje op mijn billen. Met zijn andere hand wreef hij het in.
Ik rook de frisse geur van het poeder en voelde de koelte op mijn billen. Toen pas mocht ik mijn billen laten zakken. Peter duwde mijn bovenbenen uit elkaar en schudde het busje boven mijn schaamhaar nog een paar keer op en neer. Als sneeuw op ongemaaid gras bleef het poeder liggen. Eerst werd het lipje van het busje gesloten en werd het busje op de salontafel gezet, en daarna wreef hij met zijn hand het talkpoeder in.
Zijn hand was voorzichtig en zacht, maar schuwde geen enkele plek. Ineens realiseerde ik me dat ik binnen niet al te lange tijd moest plassen. Ik zou het misschien nog een uurtje kunnen ophouden, maar het leek me handiger als ik nu eerst even snel naar het toilet zou gaan. ?
Peter, ik? ik moet plassen?? Zei ik voorzichtig. ?Is het niet handig als ik? ik eerst even?? Stamelde ik. Het voelde zo vreemd om te moeten vragen of ik alsjeblieft even naar het toilet mocht. Maar Peter schudde resoluut zijn hoofd.
Hij maakte er geen woorden aan vuil en concentreerde zich op mijn luier. Hij vouwde de luier dicht en de blauwe plakstrips werden op het plastic van de luier geplakt en aangedrukt. Met o-benen door de dikte tussen mijn benen en een walm van talkpoeder om me heen, bleef ik liggend achter. Peter stond op en liep naar de keuken. ?Kleed je maar aan, Joyce. Of moet ik je helpen?? Zei Peter plagerig.
Peter waste zijn handen en bleef toen op een afstandje kijken hoe ik het stapeltje kleren bekeek. Er lag een wit hemdje en een paar dikke sokken op een broek en een truitje. Ik pakte het hemdje op en toen ik het omhoog bracht om over mijn hoofd te trekken, vouwde het zich open.
Ik zag dat de onderkant met drukknoopjes gesloten was. Verbaasd keek ik naar dit rompertje in mijn maat. Peter liep naar me terug en stak zijn hand naar me uit. ?Zal ik je toch maar even helpen?? Zei hij. Hij pakte het hemdje beet en trok de drukknoopjes open.
Hij hield de armsgaten voor me open en ik stak mijn handen erin. Toen mijn handen uit de openingen staken trok hij het hemdje over mijn hoofd heen. Hij trok het naar beneden en het sloot strak op mijn lichaam aan. Hij liet toe dat ik een hand in het hemdje schoof om mijn borsten te positioneren, en zodra mijn hand weer uit het hemdje vandaan was, trok hij het verder naar beneden.
Hij graaide tussen mijn benen door om de achterkant tussen mijn benen door de halen. Hij drukte de knoopjes dicht en ik voelde hoe het hemdje nu overal strak zat. Het drukte de luier tegen mijn lichaam. Blozend keek ik naar Sandra. Ik was blij dat er geen spiegel in de buurt was, want het moest een belachelijk gezicht geweest zijn. Het voelde ook belachelijk. De luier drukte in mijn liezen en ik voelde de luier samengedrukt tussen mijn bovenbenen. De luier kwam tot ongeveer mijn navel en Peter had de plakstrips zo dichtgeplakt dat de luier strak om mijn heupen sloot. ?
Moet ik je ook helpen met je pyjama en je sokken?? Zei Peter toen hij de pyjamabroek voor me oppakte. Ik griste het snel uit zijn handen en toen mijn benen in de broek verdwenen was ik blij dat mijn luier nu helemaal uit het zicht verdwenen was.
Het elastiek van de pyjamabroek was net sterk genoeg om hem op te houden, maar het zat ook niet te strak. Toen ik ook het pyjamajasje aangetrokken had ging ik op het kleed zitten om mijn sokken aan te trekken. Eindelijk was ik weer aangekleed. Ik schoof dichter naar het haardvuur toe en leunde tegen de muur naast de open haard. Met mijn billen zat ik op de koude tegels, maar de luier zorgde voor voldoende isolatie.
Het was stil in de kamer. De sfeer was verpest. Voordat ik in mijn broek plaste was het gezellig geweest. Peter en Sandra kenden elkaar al, en mochten elkaar. We waren al regelmatig samen wezen stappen. Sandra keek naar mij. Ze wist niets te zeggen, maar ze leek zich te realiseren dat ik mijn verzet had opgegeven, en dat er voor haar ook niets anders op zat. Ze stond op en keek naar Peter. ?
Ik zou me graag eerst even douchen.? Zei ze. Peter knikte. Het voelde een beetje alsof Sandra me alleen liet. Peter keek Sandra na, en toe ze uit de kamer verdwenen was draaide Peter zich naar mij toe. ?Het spijt me dat het zo gelopen is, Joyce.? Zei Peter.
Ik draaide me een kwartslag naar hem toe om hem goed aan te kunnen kijken. Ik bloosde weer. ?Het is niet toevallig dat ik luiers voor je in huis heb, maar ik had je er op een andere manier kennis mee willen laten maken.? Zei hij. Ik keek op en zag een brede glimlach op zijn gezicht.
Zijn opmerking deed me pijn en maakte me ook een beetje kwaad. ?Ik vind je vies en soms walg ik zelfs van je. Zonder luiers is onze relatie ten dode opgeschreven. Ik geef toe dat ik nu wel erg streng ben geweest, maar nu je eenmaal een luier om hebt?? Zei hij, maar hij maakte zijn zin niet af. Hij keek me even glimlachend aan, taxeerde mijn blik en trok hij me naar zich toe.
Hij omhelsde me en drukte zijn lippen op de mijne. Ik verstijfde en probeerde hem van me af te duwen, maar hij hield me stevig beet. Onze lippen kwamen los en hij draaide zijn hoofd iets af. Zijn rechterhand kwam van mijn rug af en ik voelde zijn hand op mijn hoofd.
Hij drukte mijn gezicht zachtjes tegen zijn schouder en ik voelde zijn wang tegen mijn hoofd. Ik voelde zijn warmte en realiseerde me dat dit de eerste keer sinds een maand was dat we zo dicht bij elkaar waren. We hadden niet meer geknuffeld, of dicht bij elkaar gelegen.
Hij had me afgeduwd en was afstandelijk geworden. Nu niet. Mijn lichaam ontspande en ik voelde me steeds comfortabeler in zijn armen. Hij wiegde zachtjes was heen en weer en ik genoot van zijn warmte, zijn geur en zijn sterke lichaam. Ik dacht niet meer aan de kou, en aan de vernedering. Dat leek allemaal uit mijn geheugen weg te zakken. Ik voelde alleen zijn liefde, en vergat de voorwaarde die er aan gesteld werd.
Ik voelde nog steeds mijn blaas, en ik vroeg me af hoelang ik het nog op moest houden. Het voelde nog niet kritiek, en het deed ook nog geen pijn, maar het moment zou er wel aan gaan komen de komende uren. Ineens besefte ik dat ik al aan het plassen was.
Er vormde zich een vochtige warmte in mijn luier, die zich langzamerhand verspreidde. Ik schrok en verstijfde, terwijl ik probeerde te voelen of ik ook nattigheid langs de binnenkant van mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Opgelucht constateerde ik dat alles buiten de luier droog leek te blijven. Peter liet me los en legde zijn handen op mijn schouders. Hij creëerde wat afstand tussen ons en keek me streng aan. ?
Zit je in je luier te plassen?? Vroeg hij. Zijn stem klonk donker en afschrikwekkend, en zijn gezicht was ontdaan van alle genegenheid. Ik voelde de moed alweer in mijn schoenen zakken en ik werd ineens bang. Was dit dan toch het einde van onze relatie?
Ik had weer even mogen proeven hoe het was om zo dicht bij Peter te zijn, maar nu was de barri ineens weer terug. Ik voelde me ineens weer koud en alleen. Ik schudde verwoed mijn hoofd. Ik wilde Peter niet kwijtraken. ?Nee! Ik heb niet??
Ik loog, en zodra ik begon wist ik dat ik weer de verkeerde dingen riep. Peter keek dwars door me heen en hij wist dat ik in mijn luier geplast had. Mijn gezicht werd rood van schaamte en ik boog mijn hoofd. ?Kijk me aan!? Zei Peter streng, en ik gehoorzaamde.
Langzaam zag ik zijn gezicht ontdooien en ik begreep dat hij me aan het plagen was. Hij was niet kwaad op me, het lachte nu zelfs naar me. Hij trok me weer tegen zich aan en ik liet het maar al te graag gebeuren. ?Stomme meid!? Grinnikte hij. ?Kleine meisjes mogen in hun luier plassen wanneer ze maar willen.
Dat geeft niets, hoor. Ik zal je straks verschonen.? Zei hij. Peter kuste me boven op mijn hoofd, en ik realiseerde me dat ik nu helemaal als een klein kind behandeld zou worden. Peter zou me wassen en verschonen alsof ik een klein kind was.
En ik zou het toelaten omdat ik bij hem wilde zijn. Peter hield van mij. Ik voelde tranen opkomen, en liet ze de vrije loop. Het waren tranen van geluk.
Ik huiverde. Mijn hele lichaam rilde van de kou. De regen kletterde op het dak van de serre, en de herfstwind gierde rond het huis.
Ik stond in de glazen uitbouw achter het huis en keek naar buiten, mijn rug gekeerd naar de warme woonkamer waar het haardvuur knapperde en de kamer een rode gloed gaf. Binnen zaten Peter en Sandra. Ik hield mijn armen voor me gekruist en warmde mijn handen onder mijn oksels.
Ik tilde mijn voeten beurtelings van de koude vloertegels. De vloer was ijskoud en ik wilde mijn voeten zo min mogelijk op de vloer houden. Ik huiverde weer en er ontsnapte een traan aan mijn ooghoek.
Snel veegde ik hem weg en duwde mijn handen daarna snel weer onder mijn oksels voor wat warmte. Ik droeg een dun hemdje en een slipje; al mijn andere kleren lagen binnen. Mijn kleren waren niet bestand tegen de herfstkou en mijn slipje was nog nat ook: ik had erin geplast.
Peter was mijn vriend. Hij had mij en mijn vriendin Sandra uitgenodigd in het vakantiehuis van zijn ouders. Zijn ouders waren er niet en wij hadden het huis voor ons alleen. Het was een welkome afwisseling tussen de college?s door. We hadden alleen gehoopt dat het iets beter weer zou zijn.
Sandra zou twee dagen blijven, en ik zou daarna nog een extra weekje blijven. Ik had studieboeken bij me en ik wilde de komende dagen in ieder geval een aantal uren proberen te studeren. Peter waarschijnlijk ook; hij kon goed leren en was al in het laatste jaar Economie.
Peter zat met zijn rug naar mij toe, en negeerde me volledig. Sandra zat zijdelings naar me toe en af en toe keek ze naar me. Ik voelde dan haar ogen op me gericht, maar ik ontweek haar blik. Ze voelde zich ook ongemakkelijk en wist zich met de situatie geen raad.
Ze had verschrikt toegekeken hoe Peter en ik ruzieden, en aanvankelijk probeerde ze het te sussen. Dat had ze al snel opgegeven en had toen met een bleek gezicht toegekeken wat er zich voor haar ogen afspeelde. Peter had altijd al moeite gehad met mijn probleem.
Ik plaste soms in mijn broek, en mijn slipje vertoonde regelmatig een natte plek. Ook ?s nachts hield ik het niet altijd droog. Peter had me er al een paar keer op aangesproken en soms had dat tot een woordenwisseling geleid. Nu was eigenlijk hetzelfde gebeurt, alleen was de ruzie verder gegaan dan ooit.
Ik wisselde van voet. Ik stond op een been en mijn linkervoet was ijskoud geworden. Ik bracht mijn gewicht over naar mijn rechtervoet en liet mijn linkervoet op mijn rechter rusten. Ik keek door de grote schuifdeuren naar de woonkamer, naar het haardvuur en naar de rug van Peter.
Ik wist dat het achter het glas in de woonkamer lekker warm was. Het haardvuur had al gebrand toen Sandra en ik binnen waren gekomen, en er stonden wat lekkere hapjes op tafel. Er stonden drie glazen wijn op de salontafel, en ? daarvan was van mij.
Sandra keek naar Peter. Ik zag aan haar gezicht dat ze kwaad was, het was een ingehouden woede. Ze discussieerde fel gebarend, maar Peter leek niet te vermurwen. Ik wist niet wat ik moest doen. Er speelden zoveel emoties door mijn hoofd. Natuurlijk was ik kwaad.
Peter had me uitgescholden en hij had me gedwongen mezelf uit te kleden. Mijn kleren lagen nog op de vloer in de woonkamer: een bij elkaar geraapt hoopje waarbij mijn natte spijkerbroek bovenop lag. Ik schaamde me voor mijn ongelukje.
Het was niet de eerste keer dat het in Peters bijzijn gebeurde. Hij had me met een minzame blik aangekeken. Ik had zijn blik op mijn natte broek gericht gezien en toen hij me daarna weer recht aangekeken had, had ik teleurstelling en schaamte gezien. Het had geleken alsof hij zich voor mij schaamde.
Peter was kwaad op me geworden en zijn stem was luid en scherp geweest. Hij had recht voor me gestaan en op me neer gekeken. Letterlijk en figuurlijk. Zijn woorden hadden mij pijn gedaan en zijn houding was zo dreigend geweest dat ik bang was geweest dat hij me pijn zou gaan doen. Dat was niet de Peter geweest waar ik zo van hield. Onze relatie was nog maar een paar maanden oud, maar het was wel een heftige relatie.
Peter kon zo lief zijn, maar tegelijkertijd was hij ook erg opvliegend. De laatste weken leek het alsof onze relatie alweer over zijn hoogtepunt heen was. Peter was afstandelijker geworden. Sandra keek naar mij. Ze was mijn beste vriendin en wist ook al jaren dat ik mijn blaas niet onder altijd controle had. Zij had het nooit erg gevonden, en had me altijd gesteund en me soms zelfs geholpen om een natte broek te verbergen. Ik had spijt van wat er gebeurd was. Toen ik in mijn broek geplast had,
hadden mijn woorden en handelingen Peter alleen maar kwader gemaakt. Ik had mijn natte broek gevoeld en had het geprobeerd te verbergen, maar Peter had het bijna onmiddellijk doorzien. Omdat Sandra erbij was geweest had ik het eerst ontkend, en had ik het daarna gebagatelliseerd.
Maar mijn broek was behoorlijk nat geweest en toen Peter me uiteindelijk van de bank had getrokken was er ook een natte plek op het leer van de bank te zien geweest. Natuurlijk had ik gewoon meteen moeten toegeven, mezelf moeten verontschuldigen, en daarna schone kleren had moeten aantrekken. Dat had ik niet gedaan en daar had ik spijt van. Peter had me woedend aangekeken en gezegd dat hij mijn leugens zat was.
Ik had wel mijn excuses aangeboden en weer had ik de verkeerde dingen gezegd. Ik had beloofd niet meer in mijn broek te plassen, maar die belofte zou ik nooit kunnen waarmaken. Zijn woede was alleen maar erger geworden en hij had me bevolen me uit te kleden.
Ik had natuurlijk geweigerd, maar hij was zowel fysiek als mentaal te sterk voor me geweest. Ik had mezelf toch uitgekleed tot ik alleen nog maar mijn slip en hemd aan had, en daarna had hij me in de serre geduwd. Hij had de schuifdeur dichtgetrokken, maar niet op slot gedaan.
Sandra?s blik deed me nu pijn. Ik boog mijn hoofd en ontweek haar ogen. Ik voelde me als een klein kind dat gestraft werd.
Mijn natte schaamhaar kriebelde en het dunne katoen van het broekje plakte tegen mijn natte huid. Ik had alle redenen om me als een klein kind te voelen, en ik had me zelfs als een klein kind laten straffen. Ik haatte mezelf, de wereld, en ook Peter.
Mijn woede was niet groot genoeg om mijn schaamte te overstemmen. Het knaagde aan mijn eigenwaarde, en ik wist dat ik mezelf in deze situatie had gebracht. Ik was schuldig, en het schuldgevoel overweldigde me ook. De kwaadheid op Peter zakte steeds dieper weg en ik wilde niets liever dan mezelf wassen en met schone kleren aan in zijn armen uithuilen. Er sprongen tranen uit elke ooghoek en toen ik ze wegveegde, bleef mijn wang nat.
Ik keek naar Peter, naar zijn brede schouders die zicht in het flakkerende licht van de haard aftekenden. Ik voelde me verslagen en keek naar de schuifdeur. Ik wist dat hij gemakkelijk open geschoven kon worden. Niets hield me tegen om naar binnen te gaan, de warmte in.
Ik was bang voor de blikken van Sandra en Peter. Ik huiverde weer en verplaatste mijn gewicht weer naar mijn andere voet. Ik had kippenvel over heel mijn lichaam. Peter pakte een stukje worst van het bord en bracht het naar zijn mond.
Mijn maag rammelde en de kou op mijn blaas deed me alsnog naar het toilet verlangen. Ik snikte en verzamelde al mijn moed. Ik moest wat doen, ik kon hier niet langer in de kou blijven staan. Zodra ik de schuifdeur opende en ik in de deuropening ging staan keek Peter me aan.
Zijn woede was iets gezakt, maar nog lang niet helemaal. Hij keek me aan en zweeg. Aanvankelijk keek ik hem recht aan, maar mijn moed verdween zodra ik zijn ogen op me gericht zag. Ik boog mijn hoofd en keek naar de grond. De stilte was ijzingwekkend.
Alleen het hout in het vuur knapperde en zelfs de wind leek zich even stil te houden. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Mijn moed was nu alweer weg, en ik durfde me niet meer te bewegen. Ik wilde niet meer terug naar de serre, het was er te koud, maar ik durfde Peter eigenlijk ook niet onder ogen te komen. ?Wat moet ik me je aan, Joyce!? Zei Peter. Ik huiverde, en mijn hoop op medelijden was tevergeefs.
Wat kon ik doen om te laten zien dat het me speet, dat ik beterschap zou beloven, en dat ik mijn best zou doen om droog te blijven? Ik zocht naar woorden, maar Peter nam het woord. ?Wat ben je? Ben je gewoon stom? Ben je een leugenaar? Heb je een harde hand nodig die je leert wat wel en niet kan?
Is dat het, Joyce? Moet ik je gewoon een flink pak slaag geven? Moet ik je slipje naar beneden trekken, je over mijn knie leggen en je op je billen slaan?? Zijn stem klonk dreigend en ik twijfelde er niet aan dat hij het dreigement uit zou voeren. Onwillekeurig legde ik al een hand op mijn billen, als een soort van bescherming. Ik schudde heftig mijn hoofd en met waterige oogjes keek ik hem aan. ?
Nee, Peter. Niet? Ik? Het spijt me? Ik zal proberen om? om droog?? Stamelde ik. Het lukte me niet om te praten als een volwassene, in plaats daarvan stotterde ik als een kind die een vermaning kreeg van de kleuterjuf. Ik slikte de rest van mijn woorden in, en schudde alleen maar mijn hoofd. ?Of ben je nog een kind? Moet ik je troosten en de tranen van je wang vegen en je met lieve woordjes geruststellen?
Wil je dat?? Zei Peter, en ik keek naar hem op. Speelde hij weer een spelletje met me? Natuurlijk wilde ik getroost worden. Ik kon er toch ook niets aan doen dat ik in mijn broek plaste? Ik deed het niet expres, en ik had me al verontschuldigd dat ik had gelogen. Hij moest toch wel begrijpen dat ik me schaamde en dat ik mijn ongelukjes zoveel mogelijk zou ontkennen? ?Peter, ik??
Ik wist niet was ik moest zeggen, maar kreeg ook niet de kans om aan een zin te beginnen. Peter schudde zijn hoofd ten teken dat ik mijn mond moest houden, en dat deed ik gedwee. ?Kleine kindjes die nog in hun broek plassen horen ook helemaal geen grote mensen ondergoed te dragen. Die hebben meer bescherming nodig. Iets met plastic, en iets waarbij de broek en mijn bank droog blijven als ze een ongelukje krijgen.?
Zei Peter, en ik had moeten weten dat de woorden zijn troost en genade niet zo makkelijk te verdienen waren. ?Dan hoeven we geen van beiden bang te zijn om nat te worden als je dicht tegen me aan ligt of zit, en dan mag je lekker op het kleed voor de open haard zitten. En als je dan toch een ongelukje hebt, ben je binnen een paar minuutjes weer lekker schoon en fris.? Ging Peter verder. Ik schudde mijn hoofd.
Ik droeg nooit extra bescherming om mijn ongelukjes te verbergen, en in bed lag altijd een matje, en vaak ook nog een matrasbeschermer over de hele matras. ?Geen luier, Peter. Ik? Ik beloof dat ik? ik mijn best zal doen om?? Stamelde ik.
Ik besefte me nu ook waarom Peter de laatste tijd afstandelijker was geworden: hij was bang om dicht tegen me aan te zitten. Bang dat ik juist op dat moment in mijn broek zou plassen. Maar ik kon er niets aan doen, en betekende dit dan het eind van onze relatie? ?
Het kan me niets schelen dat je in je broek plast, Joyce!? Riep Peter ineens kwaad. ?Je kinderlijke leugens zijn veel erger. ?Ik heb niet in mijn broek geplast, echt niet!?.? Peter herhaalde mijn woorden met een kinderlijk stemmetje. ??Ik zal nooit meer in mijn broek plassen, dat beloof ik.? Dat zei je toch? Denk je echt dat ik zo na? ben dat ik d?geloof?? Riep Peter uit. ?Nee. Maar ik?? Stamelde ik. ?
Ik ben het zat, Joyce. Je kunt kiezen: een pak voor je billen of een luier.? Zei Peter met een diepe zucht. ?Als je voor de straf kiest kun jij je daarna gaan wassen en omkleden en praten we er niet meer over. Dan verwacht ik wel dat je daarna droog blijft. Ik zal je 15 slagen met de hand geven, op je billen.? Peter zweeg een paar seconden en ging daarna verder. ?Als je voor de luier kiest zal ik je helpen met wassen en aankleden.
Je krijgt geen straf als je luier per ongeluk nat is, daar zijn luiers tenslotte toch voor. Ik zal je troosten als je luier nat is, en je complimenteren als hij droog blijft.? Peter keek me indringend aan, en na een paar tellen keek ik pas weg.
Peter vond het luier dragen blijkbaar geen straf. Dit was chantage. Natuurlijk wilde ik niet geslagen worden, en wilde ik troost en begrip. En dat zou ik alleen krijgen met een luier om. Natuurlijk zou dit ook niet de laatste keer zijn dat ik in mijn broek zou plassen. Als ik dus nu voor de straf koos, zou ik dan daarna weer gestraft worden? Of zou ik dan weer moeten kiezen? De luier was waarschijnlijk niet eenmalig;
als ik nu voor een luier zou kiezen zou ik misschien het hele weekend een luier moeten dragen. Peter zag er vastberaden uit en ik vermoedde dat het geen zin had om nogmaals mijn verontschuldigingen aan te bieden en te hopen op een betere oplossing. ?
Kies nu, Joyce, of ga terug naar de serre en sluit de schuifdeur achter je. En spaar me je leugens en je huilerige excuses, misschien kun je beter gewoon je mond houden. Je mag over de armleuning van de bank gaan liggen, met je billen omhoog, of je mag je uitkleden en je slipje ritueel verbranden in de open haard.? ?Nee Peter. Waarom doe je zo gemeen?? Snotterend haalde ik mijn neus op en veegde ik een traan uit mijn ooghoek. ?
Gemeen? Ik heb zin om je ?een pak slaag te geven ?met een luier om naar bed te sturen. Ik ben genadig voor je, Joyce. Jij gedraagt je als een kind. Ik had gehoopt op een leuk en gezellig samenzijn, maar je verprutst het voor ons allemaal.? Riep Peter. ?
Nee, dat is niet waar! Jij? Jij?? Stamelde ik, maar weer wist ik niet wat ik moest zeggen om mezelf te verdedigen. ?Ga weg, Joyce! En schuif de deur achter je dicht voordat ik echt kwaad wordt.? Woedend wendde ik mijn blik af en keek ik een ogenblik Sandra aan. Ze wist zich met de situatie geen raad en kon of durfde me ook niet te helpen. Ik keek naar de serre, en door de glazen pui naar het met bladeren bedekte grasveldje. De wind speelde met de bladeren en een nieuwe regenbui teisterde het glas en het gazon. Ik voelde de koude lucht uit de serre door de opening de woonkamer binnenkomen. Ik wilde niet terug naar de kou. Ook ik wilde een gezellig weekend met zijn drie en een nog leukere vakantieweek daar achteraan. ?Joyce!? Riep Peter scherp. Ik moest een keuze maken. Ik stapte bij de schuifdeur weg en sloot hem. Ik voelde een pijp van mijn broek onder mijn blote voeten. Ik durfde niet meer na te denken over mijn keuze.
Ik had een keuze gemaakt, en hoopte maar dat het de goede was. Als ik er over zou gaan nadenken zou ik gaan twijfelen, of zou ik weigeren mee te werken.
Ik liep richting Peter. Met gebogen hoofd liep ik langs Sandra. Natuurlijk keek ze naar me, maar ik wilde haar niet aankijken. Links stond de bank. Het was een ouderwets eiken bankstel met een hoge, brede armleuning. De bank was bekleed met roodbruin leer. Ik huiverde bij de gedachte van een pak slaag? Zou het erg pijn doen? Zou ik gillen van de pijn, of zou ik gewoon hardop huilen?
Zou Peter hard slaan? Ik wilde geen antwoord op al die vragen en ik liep snel door. Ik liep tot recht voor de open haard. Peter zat nu rechts van me, op het puntje van de fauteuil. Waarschijnlijk keek hij naar me, maar ik wilde hem niet zien. De warmte van de open haard was overweldigend. De voorkant van mijn lichaam was naar de open haard gekeerd en werd beschenen door de oranje gloed van het vuur.
Het warmde mijn lichaam snel op. Een meter voor de open haard lag een hoogpolig wit tapijt, en ik stapte iets naar achteren, van de vloertegels af op het tapijt. Ik draaide mijn rug naar de open haard toe en wilde ook de warmte op mijn rug voelen.
Sandra keek naar me, en om haar blik te ontwijken draaide ik nog een kwartslag door. Ik stond nu met mijn rug naar Peter toe. Ik wist dat ik niet aan mijn noodlot kon ontkomen, en ik probeerde mijn schaamte opzij te zetten. Ik pakte de onderkant van mijn hemdje beet en trok het in 1 beweging over mijn hoofd uit. Ik droeg geen bh en heel mijn bovenlichaam was nu ontbloot. Ik droeg nu alleen nog maar een slipje. Ik liet het hemdje naast me neer vallen, en duwde meteen mijn duimen onder de rand van het slipje op mijn heupen. Twee paar ogen keken toe hoe ik mezelf volledig ontkleedde. De pijn en de schaamte was vreselijk. Ik huiverde terwijl ik bukte.
Ik hield mijn slipje nog met 1 hand vast terwijl ik eruit stapte. Peter was inmiddels opgestaan en met een ovenhandschoen pakte hij het haardrooster beet. Hij kantelde het iets voorover en maakte zo een opening voor mij om het slipje in het vuur te kunnen gooien. ?Je hebt hier in huis geen slipjes meer nodig, Joyce. Gooi hem maar in het vuur. Ik heb een paar luiers voor je in huis, en morgen gaan we naar de apotheek om een heel pak voor je te kopen.? Zei Peter. Zijn stem was rustig, en ik vermoedde dat hij vond dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Zelf was ik daar helemaal niet zo zeker van. Ik bracht mijn hand met het slipje omhoog en hield het slipje boven de opening. Het was een symbolisch gebaar, maar daardoor voelde het niet minder dramatisch. Ik gooide mijn slipje in open haard, maar het bleef op een nog niet opgebrand blok hout liggen. Peter pakte een pook en duwde het slipje in het vuur. Het knetterde en vrijwel meteen werd het slipje zwart en verdween het in de vlammen. Peter hing de pook weer terug naast de open haard en schoof het rooster weer op zijn plaats.
Daarna keken we nog een ogenblik en zagen de laatste resten van mijn slipje verdwijnen. Ik voelde Peters linkerhand op de mijne en we vouwden onze handen in elkaar. Hij nam me mee naar de open keuken en hij liet me voor de wasbak los. Hij draaide de kraan open en schoof de hendel naar lauwwarm.
Toen bukte hij en pakte een handdoek uit een kastje. Peter voelde de temperatuur van het water met zijn wijsvinger en wachtte nog een paar seconden. Hij hield een uiteinde van de handdoek onder de kraan en wrong het daarna uit. ?Benen spreidden!?
Zei Peter streng. Mijn gevoel van eigenwaarde zakte naar een nieuw dieptepunt, en het was me duidelijk dat ik nu echt was gedegradeerd tot klein kind. Peter zou me wassen en zijn hand zou de natte handdoek door mijn schaamhaar wrijven. Ik huiverde, maar toch schoof ik mijn benen uit elkaar en zakte ik iets door mijn knie? Ik gaf Peter toegang tot mijn verborgen plekken. We waren al een aantal keren met elkaar naar bed geweest, en ook toen had hij me aangeraakt. Dat voelde heel anders en zijn vingers hadden niets anders dan genot gebracht.
Hij was lief en teder geweest en zijn vingers hadden zorgvuldig hun weg gezocht, met heerlijke hoogtepunten als resultaat. ?Aahhh, Nee?? Snikte ik toen ik de natte handdoek tussen mijn benen voelde. Zijn bewegingen stokten niet en zorgvuldig werd ik gewassen.
Dit voelde heel anders als toen. Zijn bewegingen waren resoluut, maar niet grof. Met de andere zijde van de natte handdoek wreef hij over mijn billen en door mijn bilnaad. Ook de binnenkant van mijn benen werd niet vergeten. Toen werd ik met de droge kant van de handdoek afgedroogd, en dat ging iets sneller dan het wassen. ?Ik ga even een luier en wat kleren voor je pakken, Joyce.
Zoek jij maar even een plekje uit waar ik je liggend een luier om kan doen.? Zei Peter. Zijn stem was nu weer helemaal tot rust gekomen, maar ik voelde nog steeds een dreigende ondertoon. Ik had Peter nog nooit zo kwaad gezien, terwijl we toch al een aantal ruzies hadden meegemaakt.
Normaal gesproken bleef Peter nooit zo heel lang boos, maar voor vandaag had ik geen referentie. Peter liet me naakt achter, en hij raapte snel al mijn kleren op. Met de handdoek waarmee ik was gewassen en afgedroogd en met mijn vieze kleren liep hij de kamer uit. ?
Joyce, gaat het? Ik?? Begon Sandra, maar haar zin stokte. Ik knikte terwijl ik blozend naar mijn vriendin opkeek. Sandra en ik waren vaak samen naar de sauna geweest en tegenover haar schaamde ik me niet voor mijn naaktheid.
Op mijn buik en rond mijn heupen mochten er nog wel een paar pondjes af, maar behalve dat was ik best trots op mijn lichaam. Toch voelde ik me ook tegenover Sandra nu ook niet op mijn gemak. Zij zat volledig aangekleed op de bank, en had toegekeken hoe ik gewassen werd. ?Het spijt me dat ik je niet?
niet kon helpen. Ik? Het is te ver? Morgen naar? naar huis?? Stamelde Sandra. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het niet. Ik wilde zo graag bij peter blijven, maar ik vroeg me af of hij dat nu nog wel wilde. Was dit het einde van onze relatie?
Had ik het verprutst door in mijn broek te plassen, en daarna te liegen? Ik vroeg me af of ik Peter zou kunnen vergeven. Hield ik nog van hem, ondanks dat hij me nu zo slecht had behandeld? Zou ik later schuldgevoel overhouden aan deze avond, of schaamte, of woede? Nu wist ik het niet.
En de avond was nog maar nauwelijks begonnen, we hadden nog niet eens gegeten, en we waren nog maar een paar uurtjes geleden aangekomen. Het weekend duurde nog ze lang. Ik liep naar de open haard en ik hurkte voor het vuur neer. Mijn lichaam nam de warmte in zich op en verdreef de kilte.
Ik probeerde zo min mogelijk te denken aan de luier die ik om zou krijgen. ?Waarom zeg ik altijd de verkeerde dingen als Peter in de buurt is?? Vroeg ik met een voorzichtige glimlach aan Sandra. Ik probeerde het zo luchtig mogelijk te maken, en Sandra lachte miniem.
Sandra kreeg geen tijd om te antwoorden. Peter kwam weer de kamer in en Sandra en ik keken naar hem om. Hij droeg een stapeltje kleren en een dik, wit pakket lag bovenop. Dat moest de luier zijn en die was groter dan ik me had voorgesteld. De enige luiers die ik kende kocht je gewoon bij het Kruidvat, en die pasten me ongetwijfeld niet meer.
Peter legde mijn kleren naast mij op de grond neer en er rolde een geel busje onder de luier vandaan. Ik keek er met afschuw ernaar en Peter lachte. ?Ga maar liggen.? Zijn humeur leek verbeterd, en ik wilde dat niet verpesten. Het leek zelfs alsof Peter hier plezier aan beleefde. Zijn gezicht stond niet meer op onweer, en een lach speelde om zijn mond. Ondanks mijn afkeur voor luiers en de vernedering die het inhield, gehoorzaamde ik.
Ik ging languit op het kleedje liggen en keek met een blos op mijn wangen naar Peter op. Peter vouwde de luier open. De luier kraakte en opengevouwen was de luier vele malen groter dan een babyluier. Met een arm onder mijn knie?door tilde hij mijn benen van de grond.
Ik wist hoe een baby verschoond werd, ik was tenslotte vaak genoeg oppas geweest, en besefte me dat ik nu moest doen wat babytjes en peuters ook moesten doen. Bij babytjes pakte je beide enkeltjes tegelijk vast en tilde je zo de billetjes omhoog om de luier te kunnen plaatsen.
Het buurmeisje van twee jaar trok haar eigen beentjes altijd in en dat deed ik nu ook. Ik bracht mijn knie?richting mijn borst en Peter knikte goedkeurend. De luier werd onder mijn billen geschoven. Voordat ik mijn billen op de luier mocht laten zakken sprenkelde Peter eerst een paar flinke scheuten talkpoeder uit het gele busje op mijn billen. Met zijn andere hand wreef hij het in.
Ik rook de frisse geur van het poeder en voelde de koelte op mijn billen. Toen pas mocht ik mijn billen laten zakken. Peter duwde mijn bovenbenen uit elkaar en schudde het busje boven mijn schaamhaar nog een paar keer op en neer. Als sneeuw op ongemaaid gras bleef het poeder liggen. Eerst werd het lipje van het busje gesloten en werd het busje op de salontafel gezet, en daarna wreef hij met zijn hand het talkpoeder in.
Zijn hand was voorzichtig en zacht, maar schuwde geen enkele plek. Ineens realiseerde ik me dat ik binnen niet al te lange tijd moest plassen. Ik zou het misschien nog een uurtje kunnen ophouden, maar het leek me handiger als ik nu eerst even snel naar het toilet zou gaan. ?
Peter, ik? ik moet plassen?? Zei ik voorzichtig. ?Is het niet handig als ik? ik eerst even?? Stamelde ik. Het voelde zo vreemd om te moeten vragen of ik alsjeblieft even naar het toilet mocht. Maar Peter schudde resoluut zijn hoofd.
Hij maakte er geen woorden aan vuil en concentreerde zich op mijn luier. Hij vouwde de luier dicht en de blauwe plakstrips werden op het plastic van de luier geplakt en aangedrukt. Met o-benen door de dikte tussen mijn benen en een walm van talkpoeder om me heen, bleef ik liggend achter. Peter stond op en liep naar de keuken. ?Kleed je maar aan, Joyce. Of moet ik je helpen?? Zei Peter plagerig.
Peter waste zijn handen en bleef toen op een afstandje kijken hoe ik het stapeltje kleren bekeek. Er lag een wit hemdje en een paar dikke sokken op een broek en een truitje. Ik pakte het hemdje op en toen ik het omhoog bracht om over mijn hoofd te trekken, vouwde het zich open.
Ik zag dat de onderkant met drukknoopjes gesloten was. Verbaasd keek ik naar dit rompertje in mijn maat. Peter liep naar me terug en stak zijn hand naar me uit. ?Zal ik je toch maar even helpen?? Zei hij. Hij pakte het hemdje beet en trok de drukknoopjes open.
Hij hield de armsgaten voor me open en ik stak mijn handen erin. Toen mijn handen uit de openingen staken trok hij het hemdje over mijn hoofd heen. Hij trok het naar beneden en het sloot strak op mijn lichaam aan. Hij liet toe dat ik een hand in het hemdje schoof om mijn borsten te positioneren, en zodra mijn hand weer uit het hemdje vandaan was, trok hij het verder naar beneden.
Hij graaide tussen mijn benen door om de achterkant tussen mijn benen door de halen. Hij drukte de knoopjes dicht en ik voelde hoe het hemdje nu overal strak zat. Het drukte de luier tegen mijn lichaam. Blozend keek ik naar Sandra. Ik was blij dat er geen spiegel in de buurt was, want het moest een belachelijk gezicht geweest zijn. Het voelde ook belachelijk. De luier drukte in mijn liezen en ik voelde de luier samengedrukt tussen mijn bovenbenen. De luier kwam tot ongeveer mijn navel en Peter had de plakstrips zo dichtgeplakt dat de luier strak om mijn heupen sloot. ?
Moet ik je ook helpen met je pyjama en je sokken?? Zei Peter toen hij de pyjamabroek voor me oppakte. Ik griste het snel uit zijn handen en toen mijn benen in de broek verdwenen was ik blij dat mijn luier nu helemaal uit het zicht verdwenen was.
Het elastiek van de pyjamabroek was net sterk genoeg om hem op te houden, maar het zat ook niet te strak. Toen ik ook het pyjamajasje aangetrokken had ging ik op het kleed zitten om mijn sokken aan te trekken. Eindelijk was ik weer aangekleed. Ik schoof dichter naar het haardvuur toe en leunde tegen de muur naast de open haard. Met mijn billen zat ik op de koude tegels, maar de luier zorgde voor voldoende isolatie.
Het was stil in de kamer. De sfeer was verpest. Voordat ik in mijn broek plaste was het gezellig geweest. Peter en Sandra kenden elkaar al, en mochten elkaar. We waren al regelmatig samen wezen stappen. Sandra keek naar mij. Ze wist niets te zeggen, maar ze leek zich te realiseren dat ik mijn verzet had opgegeven, en dat er voor haar ook niets anders op zat. Ze stond op en keek naar Peter. ?
Ik zou me graag eerst even douchen.? Zei ze. Peter knikte. Het voelde een beetje alsof Sandra me alleen liet. Peter keek Sandra na, en toe ze uit de kamer verdwenen was draaide Peter zich naar mij toe. ?Het spijt me dat het zo gelopen is, Joyce.? Zei Peter.
Ik draaide me een kwartslag naar hem toe om hem goed aan te kunnen kijken. Ik bloosde weer. ?Het is niet toevallig dat ik luiers voor je in huis heb, maar ik had je er op een andere manier kennis mee willen laten maken.? Zei hij. Ik keek op en zag een brede glimlach op zijn gezicht.
Zijn opmerking deed me pijn en maakte me ook een beetje kwaad. ?Ik vind je vies en soms walg ik zelfs van je. Zonder luiers is onze relatie ten dode opgeschreven. Ik geef toe dat ik nu wel erg streng ben geweest, maar nu je eenmaal een luier om hebt?? Zei hij, maar hij maakte zijn zin niet af. Hij keek me even glimlachend aan, taxeerde mijn blik en trok hij me naar zich toe.
Hij omhelsde me en drukte zijn lippen op de mijne. Ik verstijfde en probeerde hem van me af te duwen, maar hij hield me stevig beet. Onze lippen kwamen los en hij draaide zijn hoofd iets af. Zijn rechterhand kwam van mijn rug af en ik voelde zijn hand op mijn hoofd.
Hij drukte mijn gezicht zachtjes tegen zijn schouder en ik voelde zijn wang tegen mijn hoofd. Ik voelde zijn warmte en realiseerde me dat dit de eerste keer sinds een maand was dat we zo dicht bij elkaar waren. We hadden niet meer geknuffeld, of dicht bij elkaar gelegen.
Hij had me afgeduwd en was afstandelijk geworden. Nu niet. Mijn lichaam ontspande en ik voelde me steeds comfortabeler in zijn armen. Hij wiegde zachtjes was heen en weer en ik genoot van zijn warmte, zijn geur en zijn sterke lichaam. Ik dacht niet meer aan de kou, en aan de vernedering. Dat leek allemaal uit mijn geheugen weg te zakken. Ik voelde alleen zijn liefde, en vergat de voorwaarde die er aan gesteld werd.
Ik voelde nog steeds mijn blaas, en ik vroeg me af hoelang ik het nog op moest houden. Het voelde nog niet kritiek, en het deed ook nog geen pijn, maar het moment zou er wel aan gaan komen de komende uren. Ineens besefte ik dat ik al aan het plassen was.
Er vormde zich een vochtige warmte in mijn luier, die zich langzamerhand verspreidde. Ik schrok en verstijfde, terwijl ik probeerde te voelen of ik ook nattigheid langs de binnenkant van mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Opgelucht constateerde ik dat alles buiten de luier droog leek te blijven. Peter liet me los en legde zijn handen op mijn schouders. Hij creëerde wat afstand tussen ons en keek me streng aan. ?
Zit je in je luier te plassen?? Vroeg hij. Zijn stem klonk donker en afschrikwekkend, en zijn gezicht was ontdaan van alle genegenheid. Ik voelde de moed alweer in mijn schoenen zakken en ik werd ineens bang. Was dit dan toch het einde van onze relatie?
Ik had weer even mogen proeven hoe het was om zo dicht bij Peter te zijn, maar nu was de barri ineens weer terug. Ik voelde me ineens weer koud en alleen. Ik schudde verwoed mijn hoofd. Ik wilde Peter niet kwijtraken. ?Nee! Ik heb niet??
Ik loog, en zodra ik begon wist ik dat ik weer de verkeerde dingen riep. Peter keek dwars door me heen en hij wist dat ik in mijn luier geplast had. Mijn gezicht werd rood van schaamte en ik boog mijn hoofd. ?Kijk me aan!? Zei Peter streng, en ik gehoorzaamde.
Langzaam zag ik zijn gezicht ontdooien en ik begreep dat hij me aan het plagen was. Hij was niet kwaad op me, het lachte nu zelfs naar me. Hij trok me weer tegen zich aan en ik liet het maar al te graag gebeuren. ?Stomme meid!? Grinnikte hij. ?Kleine meisjes mogen in hun luier plassen wanneer ze maar willen.
Dat geeft niets, hoor. Ik zal je straks verschonen.? Zei hij. Peter kuste me boven op mijn hoofd, en ik realiseerde me dat ik nu helemaal als een klein kind behandeld zou worden. Peter zou me wassen en verschonen alsof ik een klein kind was.
En ik zou het toelaten omdat ik bij hem wilde zijn. Peter hield van mij. Ik voelde tranen opkomen, en liet ze de vrije loop. Het waren tranen van geluk.
