geschreven door: Pieter
(deel 1)
HOOFDSTUK 1
Nog hijgend lagen we naast elkaar op het grote bed en keken we zwijgend door het panoramaraam naar de ingang van de baai. Ze waren in een slaapkamer in enorme villa aan de kust, ver weg van de grote stad, midden in de stilte. De villa stond aan een kleine inham, waarvan de ingang door hoge rotsen werd bewaakt.
Ik rolde naar hem toe en legde mijn hoofd op zijn borst. Het deed pijn. Diep in mijn hart voelde ik een doffe pijn. Hij mocht dan wel nog zo vaak zeggen dat het niet aan mij lag, maar aan zijn eigen vreemde fantasieën, toch bleef het pijn doen. Maanden geleden toen we voor het eerst met elkaar naar bed gingen hadden we er beiden veel meer plezier in gehad. Langzamerhand verdween het plezier bij Mark, wat hij in het begin niet wilde laten merken. Al snel merkte ik het toch. Hij wilde niet zo snel meer met me naar bed en waar we een maand geleden nog nachten lang lagen te vreeen, werd het nu steeds korter. Ik vroeg hem hoe dat kwam en hij antwoordde niet. Hij praatte er moeilijk over. Hij had een bepaalde fantasie in zijn hoofd die af en toe de overhand kreeg. Heel sporadisch vertelde hij erover, liet hij me toe in zijn fantasieën. Ik had zelfs geprobeerd om mee te spelen in zijn fantasie, maar daar was de lol snel af. Hij vond het niet leuk wanneer het gespeeld werd, het was niet echt genoeg, het ging niet ver genoeg. Ik speelde mee met een glimlach en kon hem niet echt pijn doen. En daarmee bedoelde ik niet de echte lichamelijke pijn, maar geestelijke pijn. Hij wilde vernederd worden op een bepaalde manier en wanneer ik hem zo probeerde te vernederden wist hij dat het maar een spel was. De vernedering moest echt zijn.
Hij lag op zijn rug, had zijn handen onder zijn hoofd neergelegd en keek naar het plafond. Ik rook het zweet op zijn borst en dat vermengde zich met mijn eigen zweet. Tranen welden op in mijn ogen en zachtjes begon ik te huilen. Mark wist dat hij me pijn deed en het deed hem zelf ook pijn. Hij hield ontzettend veel van me, maar kon er gewoon niets aan doen. Hij had geprobeerd om het van zich af te zetten, om weer gewoon te gaan genieten en zelfs om het voor mij te verborgen te houden, en te doen alsof er niets aan de hand was. Ik voelde het echter meteen, wanneer er iets niet goed zat. Je kon het aan hem merken.
Hij sloeg zijn armen over me heen en probeerde me te troosten.
"Alsjeblieft, niet huilen, lieverd." Hij kwam overeind op het bed en trok me dicht tegen zich aan. Hij kuste me meerdere malen op mijn hoofd in mijn zwarte lange haren. De huilbui ging langzaam weer over en ik kuste hem terug.
"Het spijt me, Mark. Ik kan er niets aan doen." Onze vriendschap, en het was meer dan alleen vriendschap, we hielden echt van elkaar, liep op deze manier langzaam stuk, terwijl we zoveel van elkaar hielden. Hij wist zich er ook geen raad mee en was bang dat als deze relatie stuk liep, hij wel geen kans zou maken op een andere langdurige relatie met iemand anders. Daarom deed hij er ook alles aan om me vast te houden. Ik stapte uit bed en liep naakt naar de badkamer. Mark floot naar me als een bouwvakker die naar iedere vrouw zou fluiten. Dat bracht weer een glimlach op mijn gezicht en ik poseerde even voor hem, terwijl hij zelf nog half onder de dekens lag. Ik liep verder naar de douche en draaide de koude kraan open. Het was weer zo'n verschrikkelijk hete dag vandaag en zo'n dag was niet geschikt om ook maar iets vermoeiends te doen. Mede daardoor was het in bed ook fout gegaan, maar dat deed aan het probleem niets af. Ik stapte onder de brede straal en het koude water sneed een ogenblik mijn adem af. Daarna koelde het mijn lichaam heerlijk af. Ik keek op mezelf neer, en hoewel ik helemaal niet verschrikkelijk ijdel was, was ik toch wel een beetje trots op mijn eigen lichaam. Ik was slank, maar zeer zeker niet te mager. Er konden nog best een paar pondjes van af, maar ik voelde me hier lekker bij. Ik sportte veel en hoefde daardoor ook helemaal niet op mijn gewicht te letten. Mijn borsten waren klein, maar stevig en reageerden op de eerste de beste mannelijke aanval.
Mark was ook geen lelijke jongen. Hij was wel vrij klein voor een man en we waren beiden dan ook ongeveer even groot. Hij was ook niet overdadig breed of zo iets. Hij was gewoon een lekkere, lieve, ondeugende en kleine jongen. We waren beiden rond de twintig jaar en studeerden. Zijn ouders waren rijk en bezaten villa's zoals deze. Alhoewel ik deze toch nog wel het mooiste vond. Hij was dan niet zo groot en zeker niet zo luxe, maar lag op een schitterende plaats aan de rand van een enorm bosrijk gebied en langs een indrukwekkende rotskust. Mark en ik woonden hier het grootste deel van het jaar. Het was niet zo heel ver van onze collegebanken en juist daarom had de vader van Mark dit huis aan hem cadeau gedaan. Het huis had een eigen zwembad in de tuin, een tennisbaan naast het huis, een privéstrandje met een haventje waar het enorme jacht van de familie lag afgemeerd en een eigen oprit van een kilometer door de bossen heen.
Mijn ouders daarentegen hadden niet zo veel geld en woonden in een gewoon rijtjeshuis ergens in de grote stad, vele kilometers hier vandaan. In het begin hadden mijn ouders, en ik zelf trouwens ook, wel opgezien tegen de zogenaamde elite, waar Mark en zijn ouders toe behoorden. Het viel uiteindelijk allemaal erg mee, mede doordat Mark zich helemaal niet als een rijkelui's zoontje gedroeg. Ook zijn ouders waren hartelijke mensen en al verschillende keren bij mijn ouders in de stad op bezoek geweest. Ze konden het goed met elkaar vinden en het bleek dat mijn vader ook nog eens in één van Mark's vaders bedrijven werkte. Dat was eerst wel een schok geweest, en het leverde mijn vader op den duur ook een promotie op, alhoewel hij daar al jaren flink voor aan het leren was en hij die promotie misschien ook wel had gekregen zonder hulp van bovenaf. Mark's vader had het ook nooit echt toegegeven dat hij achter die promotie zat, maar het feit was wel dat de promotie eerder kwam dan iedereen, inclusief zijn medestrevers, hadden verwacht. Wel maakten ze er samen altijd grapjes over zo van "Hé, waar blijven nu die nieuwe bedrijfsauto's, die waar ik nu in rij rammelt zowat uit elkaar. Hij is al zeven maanden oud", en "Pas jij maar op, want ik stuur Mark morgen voor een boodschap naar Terpstra. Heb je zijn dochter wel eens gezien!" Terpstra was één van zijn collega's die ook voor de promotie in aanmerking kwam en zich nu nog afvraagt, waarom hij die promotie niet kreeg. Terpstra had ook een dochter die ongeveer even oud was als ik.
Druipend kwam ik onder de douche vandaan en bond een handdoek vlak boven mijn borsten om me heen. Ik liep terug de slaapkamer in en zag Mark nog steeds op zijn rug op het bed liggen. Hij huilde niet, maar het scheelde niet veel. Ik sprong naast hem op het bed, terwijl het water nog uit mijn haar druppelde en het bed nat maakte. Ik boog over hem heen en kuste hem.
"Ik hou van je. Dat weet je toch." Er vielen druppels van mijn gezicht op zijn lichaam. Hij kuste me terug, maar het beurde hem niet op. Ik liet hem maar alleen en droogde me af en trok daarna een klein kort broekje aan met een wit T-shirt. Ik borstelde mijn haar en ging daarna naar de grote woonkamer en pakte de krant van vandaag. De kamer was ouderwets ingericht met baksteenrode tegels op de vloer en bruine leren bankstellen in een zithoek voor de open haard. Ik plofte op de bank en sloeg de krant open. Vanavond ging Mark voor twee weken weg, met zijn vader mee naar het buitenland. Zo leerde hij het zakendoen van zijn vader en wanneer zijn opleiding afgelopen was zou hij als compagnon in het bedrijf gaan werken. De tijd dat hij weg was ging ik naar mijn ouders, alhoewel ik best hier kon blijven wonen. Het was hier echter zo stil als Mark er niet was en je was hier zo'n verschrikkelijk eind weg van alles wat gezellig was. Nog een maand en de colleges zouden weer beginnen, was het over met de rust en moest er weer hard geleerd worden. Desondanks vond ik het toch heerlijk om te studeren. Het was in ieder geval beter als werken.
Ik bladerde wat door de krant, maar echt mijn aandacht kon ik er niet bijhouden. Mijn gedachten waren steeds bij Mark. Hoe kon ik hem nu gelukkiger maken. Ik dacht aan hoe we elkaar ontmoetten. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht geweest.
Er schoot me ineens een ideetje te binnen, maar ik verwierp het meteen weer. Ik kon hem wel zijn fantasie in werkelijkheid laten beleven, maar ik twijfelde of hij daarmee gelukkig zou zijn. Ik had ook vaak fantasieën, niet van die vreselijk aparte, maar als ik eerlijk moest zijn wilde ik niet dat ze waarheid zouden worden. Het was trouwens ook bijna onmogelijk. Toch moest ik hem op een één of andere manier die fantasie laten beleven zonder dat ik hem te veel zou laten lijden. Het moest aan de andere kant wel weer echt zijn, anders was het nog niet goed. Ik had vanaf morgen twee weken de tijd om iets te regelen, zonder dat hij argwaan zou krijgen. Toch liet het idee me niet meer los. Er waren nog veel vragen waar ik een antwoord op moest bedenken. De twijfel was er nog steeds, maar naar mate de uitvoering van mijn plan concreter in mijn gedachten kwam werd de twijfel minder. Nu hoopte ik alleen maar dat het daarna wel weer goed kwam tussen ons. Voor het zelfde geld was hij daarna zo verschrikkelijk kwaad dat hij niets meer van me wilde weten. Die kans was er best wel, maar ik overtuigde mezelf dat op deze manier onze relatie ook niet erg lang meer zou duren.
Ineens schrok ik op. Mark ging naast me op de bank zitten en sloeg zijn arm om me heen.
"Wat is er?" Hij keek me vragend aan. Ik had er blijkbaar wat geschrokken uitgezien en nu al was ik bang dat hij iets vermoedde, dat hij het op mijn voorhoofd kon lezen.
"Niets, niets. Hoe laat ga je vanavond weg?" Snel stapte ik op een ander onderwerp over.
"Ik wordt om half acht opgehaald. Houd je het wel twee weken uit zonder me?"
"Dat betwijfel ik," zei ik lachend," bel je me wel af en toe. Ik ga overigens wel een week naar huis."
"'Tuurlijk. Ik moet trouwens alles nog in pakken." Hij keek op zijn horloge, "Ik mag wel opschieten."
Daarna verdween hij weer. Rond een uur of zes maakte ik een pizza uit de diepvries warm en aten we gezamenlijk in de tuin, naast het koele zwembad. Daarna pakte Mark nog snel de laatste dingen in en om kwart over zeven stond er een enorme limousine voor de deur. De chauffeur legde de koffers in de kofferbak en Mark en ik omhelsden elkaar nog eens.
"Pas je goed op je zelf?" Ik gaf hem een dikke kus op zijn wang en hij kuste mij. Daarna stapte hij in en de chauffeur deed de portier achter hem dicht. Met een zacht zoemen gleed het donkere raampje naar beneden en zwaaiden we naar elkaar totdat de auto achter de bomen verdween. Even bleef ik nog kijken naar de lege oprit, maar daarna liep ik met een brede glimlach het huis weer binnen. Ik had nog een hoop te regelen, voordat hij weer terug kwam.
HOOFDSTUK 2
Ik wachtte op hem op het vliegveld. Zijn vliegtuig was al een half uur geleden geland, maar hij stond waarschijnlijk nog steeds op zijn koffers te wachten. Hij had een vliegreis van acht uur achter de rug en hij zou wel flink moe zijn. Ik zweette, het was nog steeds van dat warme weer. De airconditioning was blijkbaar niet voorbereid op deze hitte en deze drukte. Het was ontzettend druk zo midden in de vakantietijd. Overal om me heen werden mensen hartelijk begroet, werd er gekust en nam iemand anders de koffers over van de reiziger. Verveeld liep ik wat heen en weer. Er waren drie uitgangen en ik moest alle drie de uitgangen in de gaten houden. Hier en daar kwamen er al wat door de zon gebruinde mensen door de schuifdeuren en zochten allemaal de omgeving af op bekenden. Eindelijk kwam Mark door de geblindeerde schuifdeuren heen. Ik zwaaide wild en riep hem. Slaperig en loom keek hij om zich heen. Toen hij me zag fleurde zijn gezicht op. Met zijn karretje met twee koffers baande hij een weg tussen de menigte. Ik vloog op hem af en hing meteen om zijn hals. We begroetten elkaar hartelijk.
"Hoe was het, vertel op?" wilde ik van hem weten. Hij zag er inderdaad niet op zijn best uit. Zijn haren zaten door de war en hij had wallen onder zijn ogen van de slaap die hij tekort gekomen was. Hij zweette nog erger dan ik en zijn haar plakte tegen zijn voorhoofd aan.
"Laten we eerst in de auto gaan zitten, daar is het tenminste wel wat koeler." Daar had hij gelijk in. De airco in de auto werkte op volle toeren, wat de temperatuur in de auto op een aangename temperatuur hield. We zeulden met de koffers naar de parkeergarage waar de felrode sportauto stond. We gooiden de koffers in de achterbak en daarna klom ik geheel tegen de gewoonte achter het stuur. Dat moest wel, dat hoorde bij het plan.
"Je zal wel flink moe zijn, ik zal wel rijden." Hij knikte en liet zich onderuit zakken in de comfortabele kuipstoeltjes. Ik reed de parkeergarage uit en volgde het drukke verkeer de stad uit. Hij vertelde onderweg over wat hij meegemaakt had, over de transacties die hij afgesloten had en wat er door zijn toedoen allemaal fout was gegaan. Hij vertelde ook dat hij in verschillende schitterende plaatsen was geweest, maar door de vermoeidheid hield hij halverwege op met vertellen. Het was nog minstens een uur rijden naar het huis aan de kust, maar daar gingen we niet heen. Ik moest hem met een smoesje mee zien te krijgen naar de privékliniek die niet eens zo ver van het huis af lag. De kliniek lag midden in de bossen ongeveer dertig kilometer voor het plaatsje waar Mark dacht dat we heen gingen.
"Oh, Mark. Dat vergat ik te vertellen.", ineens klonk de smoes niet meer zo overtuigend. Het was de beste en meest aannemelijke die ik kon verzinnen. Uit mijn broekzak haalde ik een brief van zijn sportvereniging. De brief was nep en de handtekening vervalst. Mark bemoeide zich veel met zijn vereniging en daar was ik wel een beetje bang voor.
"Die vrouw, de secretaris van de vereniging, belde , .....eh hoe heet ze ook alweer. Stam, ik weet het weer. Die belde of je voor eergisteren jezelf wilde laten keuren. Zo'n sportkeuring weet je wel." Mark keek verbaasd. "Toen die brief kwam was je net een dag weg."
"Ik heb me vorig jaar nog laten keuren, moet dat verdomme tegenwoordig elk jaar." Mark was chagrijnig door de reis, maar gelukkig geloofde hij het.
"Ik heb haar toen gebeld en gezegd dat je naar het buitenland was, maar omdat het snel moest gebeuren moest ik meteen maar een afspraak voor je maken. Ik heb een stuk of tig dokters gebeld, maar nergens kon het meteen. Alleen bij Kliniek Boszicht kon het vanmiddag nog, om vijf uur." Nu keek hij nog meer verbaasd en een beetje kwaad zelfs. Het was nu half vijf.
"Je kon nergens anders snel terecht dus ik wist het anders ook niet. En het ligt nog op de route naar huis ook. Als je die keuring dan vanavond nog naar die Stam bracht kon ze het misschien nog op tijd bij de Bond krijgen." Mark vloekte. Hij was niet in de stemming voor een sportkeuring, terwijl het nog nergens voor nodig was ook. Zo'n sportkeuring stelde niet echt veel voor, maar je had het nu eenmaal wel nodig voor de bond. Om de zoveel tijd moest de bij de dokter een aantal kniebuigingen maken en dan meette hij je hartslag. Meer stelde het eigenlijk niet voor.
De laatste helft van de rit naar de kliniek dutte hij in. De kliniek lag midden in de bossen verscholen. Het was een klein privé ziekenhuis voor rijke mensen. Je kon er tot rust komen en ze waren er goed medisch uitgerust. Het was geen goedkope kliniek en wat ik had geregeld kostte een enorme smak met geld. Zoveel geld dat mijn ouders in een jaar nog niet samen zouden verdienen. Ik was daar dan ook met een heel speciale wens aangekomen en voor geld kon je daar alles bereiken. Ik was er de afgelopen week al een keer of drie geweest om alles tot in de details door te spreken. Ik wilde niet dat er dingen fout zouden gaan. Hij zou er toch al geen leuke tijd krijgen.
Zonder fout te rijden reed ik er heen. Dat had verdacht kunnen zijn, maar Mark sliep. Op de oprit stootte ik hem wakker en verbaasd keek hij op. Hij kwam weer wat overeind en keek om zich heen. Recht voor hem lag een groot wit gebouw. Het was een ouderwets landhuis, met hoge plafonds en van die pilaren voor de deur. Er waren links en rechts twee grote vleugels te zien die halfrond naar achteren liepen. Voor de pilaren was een grote oprit met grind. Om het gebouw lagen tot in de puntjes verzorgde grasvelden en bloemperken. Links lag een vennetje verscholen tegen de rand van het grasveld, tegen de bosrand aan. Rechts lag een perfect ronde vijver met in het midden een hoge fontein. Het zag er schitterend uit, zelfs voor Mark die wel wat gewend was. Ik zette de auto voor de hoge stenen trap neer en Mark stapte uit.
"Weet je zeker dat we hier moeten zijn?" Ik stapte ook uit en liep voor hem uit de trap op.
"Kom nu maar, we moeten opschieten. Het is al vijf uur geweest." Ik was een beetje zenuwachtig, maar als hij eenmaal binnen was kon er weinig meer fout gaan. We liepen door de dubbele schuifdeuren en de koele lucht kwam ons tegemoet, het had hier een aangename temperatuur. We stonden in een grote half ronde zaal. Recht tegenover de deur stond een balie, waarachter een lange blondine zat te tikken en te telefoon beantwoorde. Met haar had ik het eerste gesprek door de telefoon gehad en zei had me doorverwezen naar meneer Dupoint, de directeur. In eerste instantie had die man me vreemd staan aankijken, door de telefoon, maar hij had wel vaker van dit soort vreemde verzoeken gehad. "Er waren een hoop rijke mensen met vreemde 'afwijkingen'", had hij verteld en toen ik met mijn portemonnee, eigenlijk de portemonnee van Mark, was gaan schudden werkte hij ineens goed mee.
Het meisje achter de balie herkende me van de eerdere bezoeken die ik hier had gebracht.
"Goedemiddag, mevrouw." zei ze beleefd en met de eeuwige glimlach op haar gezicht.
"Hallo, we komen een sportkeuring, op afspraak." Ze knikte.
"Gaat u maar even zitten." Ze wees op de zithoek aan de linker kant van de hal. Meteen pakte ze de telefoon op. Ze drukte een drie-cijferig nummer in en even later voerde ze een kort gesprek. We moesten een paar minuten wachten en Mark dommelde alweer bijna in toen Dupoint aan kwam lopen. Hij kwam uit een deur achter de balie vandaan en liep rechtstreeks op ons af. Ik herkende hem van onze vorige ontmoeting en stond meteen op om hem te begroeten. We schudden elkaar de hand.
"Goedendag, hoe maakt u het mevrouw." Hij knikte beleefd. Mark sprong ook van de bank op en gaf hem ook een hand. Terwijl Dupoint Mark zijn hand schudde keek hij hem eens goed aan. Zijn ogen gleden van boven naar beneden langs zijn lichaam.
"Het spijt me dat ik er zo onfris bij loop, maar ik kom net van het vliegveld, uit het buitenland, en heb nog geen tijd gehad op me op te frissen." De zware stevige man, die over zijn kleren een witte jas droeg, negeerde zijn opmerking en liet zijn hand los. Hij draaide zich weer naar mij toe.
"Komt u mee." zei hij tegen mij speciaal en ik wenkte Mark dat hij mee moest lopen. Mark kreeg meteen al een hekel aan de man. Dupoint negeerde hem en Mark vroeg zich af waarom. Dupoint ging ons voor door een deur die naast de zithoek zat, de linker vleugel van het gebouw in. Ze kwamen eerst in een andere kleine hal, waar twee gangen op uit kwamen. Een gang liep naar rechts en was niet langer dan vijftien meter, maar had verschillende zijgangen of anders inhammen. De tweede gang liep de vleugel in en liep met een ronde bocht naar achteren, net als de vleugel zelf. Links en rechts zaten een stuk of twintig deuren op verschillende afstanden van elkaar. Samen liepen ze de gang in tot bijna het eind en al die tijd werd er geen woord gesproken. Toen opende Dupoint een deur aan de linkerkant, hield de deur voor ons open en wenkte dat we hier naar binnen konden. Het was een kleine wachtkamer. Er stonden twee comfortabele banken tegen de muren. In het midden van de kamer stond een laag tafeltje, met daaronder een stel tijdschriften. De kamer had, behalve de deur naar de gang, nog een deur. We gingen zitten op de bank tegenover de rondlopende buitenmuur met twee ramen. De ramen gaven uitzicht op de bosrand die niet verder weg lag dan drie meter. Dupoint richtte zich weer op mij.
"Er komt over een paar minuten wel iemand Mark ophalen voor de keuring." Ik stond op en gaf de man nog een hand. Mark stond ook op om de man een hand te geven, maar de man negeerde hem weer en vertrok door dezelfde deur als welke wij binnen waren gekomen. Mark bleef beteuterd achter en keek me weer verbaasd aan.
"Zie je dat hij me gewoon negeert." Ik moest lachen toen hij dat zij. Hij zei het op zo'n lachwekkend, verbaasde manier dat het niet lukte om me in te houden. Natuurlijk was dit afgesproken, maar Mark voelde blijkbaar nog geen nattigheid. Hij keek me aan.
"Waarom lach je?" zei hij verontwaardigd," ik vind het een verschrikkelijk eigenwijze vent." Ik zei maar niets en probeerde mezelf weer onder controle te krijgen. Wanneer zou hij ontdekken dat hij hier helemaal niet voor een sportkeuring kwam en hoelang zou het duren voordat het tot hem doordrong dat ik hier allemaal achter zat. Voorlopig nog niet, hoopte ik. We moesten een paar minuten wachten en toen werd de zijdeur door een geheel in het wit geklede zuster geopend. Ze droeg een lange jurk met daarover heen een plastic schort. In haar haar had ze een witte clip om het lange blonde, stijle haar in een staart te houden.
"Kom je mee." zei ze en keek Mark aan. Het klonk niet als een vraag, meer als een bevel en Mark stond langzaam op en liep naar de kamer ernaast. De zuster was stevig gebouwd en een stuk groter en breder dan Mark. De zuster liep ook de kamer ernaast in, maar liet de deur openstaan. Hier vandaan kon ik alles goed horen.
"Kleed je maar uit." hoorde ik de vrouw zeggen. Mark stond in een even grote kamer als de wachtkamer. Er stond een lange tafel in het midden van de kamer. De tafel was ongeveer 80 centimeter breed, had schuin oplopende randen en was bekleed met een soort zwart leer. Behalve de randen was de tafel over het hele oppervlak zacht als een matras. Over de hele lengte van de tafel lag een strook badstof, als een grote badhanddoek. In de hoek van de kamer stond een houten stoel en daar legde Mark zijn kleren overheen. De zuster stond omgekeerd voor een bureau en vulde een injectiespuit met een doorzichtig vloeistof uit een flesje. Ik hoorde hoe Mark zich uitkleedde en toen hij klaar was draaide hij zich, zichzelf een beetje schamend, om naar de zuster. Zij was net klaar met de injectiespuit en draaide zich ook naar hem toe. Mark zag de spuit en ondanks dat hij al veel sportkeuringen had gehad, had hij nooit een spuit gekregen. Dit vond hij trouwens toch al de vreemdste sportkeuring die hij ooit had meegemaakt.
"Krijg ik een prik." vroeg Mark. De zuster legde haar vrije hand op zijn schouder.
"Je hoeft niet bang te zijn." zei ze kleinerend, alsof Mark bang zou zijn voor de prik. Mark zijn wangen kregen een licht rode kleur, dit bedoelde hij niet met die opmerking.
"Draai je om en ga maar gebukt over de tafel staan." Met haar hand duwde ze hem de juiste richting op en Mark deed verbaasd wat ze vroeg. Hij bukte langzaam over de tafel heen. Zijn bezweette huid raakte de badstof overtrek op de tafel. Zijn billen kwamen vrij voor de zuster en met een, met jodium doordrenkt, watje wilde ze op een bil een klein stukje ontsmetten. Daar was het doel van de scherpe injectienaald. Op het laatste moment gooide ze het watje weg in de prullenbak.
"Bah, viezerik. Staan blijven." Dat laatste klonk als een bevel en ze draaide zich om naar de kleine wasbak, die tussen het bureau en de deur naar de badkamer, tegen de muur zat. Mark draaide verbaasd zijn gezicht naar de vrouw toe en ik kon in de kamer ernaast mijn lachen bijna niet inhouden. Hij wist echt niet wat de zuster bedoelde, maar daar kwam hij snel genoeg achter. De zuster pakte een wit washandje en hield dat onder de koudwaterkraan. Ze kneep hem uit en draaide zich weer terug naar Mark. Ze duwde haar hand op zijn billen en wreef met het natte, koude washandje heen en weer. Mark schrok en voelde het washandje en het koude water op zijn billen. Ze duwde het washandje in zijn bilspleet. Even voelde hij een vinger met het washandje een klein stukje in zijn anus. Mark protesteerde heftig en wilde overeind komen, maar de vrouw duwde hem met haar andere hand op zijn rug terug op de tafel. Na nog drie vegen liet ze hem los en draaide zich om. Mark kwam overeind.
"Waar was dat godverdomme voor nodig?" De zuster gooide het washandje terug in de wastafel en pakte een handdoek die naast de wastafel aan een haakje hing. Ze negeerde zijn kwaadheid en keek hem recht in de ogen aan.
"Omdraaien en over de tafel heen bukken. Schiet op!" Ze schreeuwde naar Mark en hij wist niet hoe hij het had. Ruw duwde de zuster hem weer voorover naar de tafel. Als verdoofd liet hij zich duwen.
Mark voelde een koude druppel water langs zijn been naar beneden lopen, terwijl hij weer met zijn borst op de tafel geduwd werd. De zuster legde de handdoek op zijn billen en veegde zijn billen droog. Mark wist van verbazing niets uit te brengen. Hoe durfde ze dit te doen, zijn billen waren helemaal niet vies. Wat was dit voor een onzin.
Op een kinderlijke manier werd Mark voor de gek gehouden. Mark keek van schaamte maar voor zich uit en liet de zuster haar gang gaan. Hij voelde het jodium midden op zijn linkerbil. Daarna duwde ze met een snelle beweging de injectienaald midden in de rode plek diep in zijn bil.
"Auw!" riep Mark uit, meer van schrik dan van pijn. Ze spoot de injectienaald leeg en trok hem daarna weer terug. Ze veegde met dezelfde handdoek het jodium weg en plakte een kleine huidkleurige pleister op zijn bil.
"Goed zo, dat is gebeurd." Ze gaf hem een klein bemoedigend klopje op zijn billen en hij mocht weer overeind komen.
"Waar was die prik voor?" wilde Mark nu weten, maar ze gaf geen antwoord. Mark was te verbaasd en te geschrokken om op dat moment iets anders te vragen.
"Ga maar op je rug op de tafel liggen, dan zal ik je zo onderzoeken." De zuster liep van de tafel weg.
Mark wipte soepel op de tafel en ging achterover op de tafel liggen. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd en trok zijn knieën iets in. Hij verwachte eigenlijk dat ze meteen terug kwam, maar hij moest wachten. Mark bleef zich maar afvragen waarom de zuster dat bij hem had gedaan. Hij vroeg zich af of het kon zijn dat hij door de lange reis niet helemaal fris meer was, maar dat zijn billen echt vies waren kon hij nauwelijks geloven.
Ik hoorde een deur open en dicht gaan en nam aan dat de zuster even weg ging. Ik stond op en liep naar de deuropening. Mark lag rustig op zijn rug en was mij helemaal vergeten. Hij draaide zijn hoofd mijn kant op en zag me staan. Zijn gezicht werd rood en zijn ogen ontweken de mijne. Hij realiseerde zich dat ik alles had kunnen horen en schaamde zich voor het feit dat de zuster zijn billen had moeten schoonvegen. Mark zweeg en ik ging terug naar de bank waar ik een tijdschrift onder de tafel vandaan haalde en die begon door te bladeren. De vrouw bleef lang weg en Mark werd onrustig op de tafel. Ik hoorde hem heen en weer schuiven over de tafel. Hij twijfelde of hij zou opstaan of zou blijven liggen. Hij besloot maar te blijven liggen omdat de zuster elk moment terug kon komen. Na nog een paar minuten dommelde hij bijna in.
Ik trok mijn schoenen uit en ging languit op de bank tegen de armleuning zitten. Op een gegeven moment ging de deur open, maar het was niet de zuster. Een andere vrouw, ook geheel in het wit gekleed, kwam de wachtkamer binnen en bood me een kop koffie aan. Daar zei ik geen nee tegen. De vrouw lette niet op Mark en bood hem niets aan. De koffie was heet en heel sterk gezet. Het wachten ging ondertussen voort. Mark praatte af en toe tegen me terwijl ik gewoon onderuit gezakt op de bank bleef zitten. Ik keek op mijn horloge. Het was inmiddels half zes geweest en Mark sprong van de tafel af en ging naakt in de deuropening van de wachtkamer staan.
"Duurt wel lang!" zei hij verveeld, maar juist op dat moment kwam de zuster weer binnen. Ze keek hem kwaad aan en Mark sprong snel weer op de tafel. Achter de zuster aan kwam Dupoint de kamer binnen lopen. De zuster had nog steeds het plastic schort aan, maar had nu ook plastic handschoentjes aan. Dupoint bleef wat op de achtergrond staan en boog over het bureau heen, alsof hij wat zocht. De zuster begon allereerst Mark zijn bloeddruk op te meten. Hij kreeg een band op zijn arm die stevig werd vast getrokken, waarna ze met een pompje de druk onder de armband werd opgevoerd. Mark voelde hoe haar koude handen zijn huid raakten. Even bleef ze stil op de meter staan kijken en daarna knikte ze alleen maar en haalde ze de armband weer van zijn bovenarm. Daarna begon ze aan het lichamelijke onderzoek. Mark kreeg de handen op zijn gezicht en ze trok eerst aan zijn oogleden. Ze opende zelfs zijn mond. Mark zijn hoofd werd sterk achterover gedrukt en hij voelde een plastic vinger langs zijn tanden en kiezen glijden. Ze veegde haar handen af en pakte een apparaatje waarmee ze in zijn oor kon kijken. Ze keek in beide oren, duwde zijn hoofd heen en weer en daarna gleden haar handen over zijn borst. Ze drukte een paar keer ergens op zijn borst en ribben en al die tijd bleef Mark stilletjes liggen. Hij voelde de koude plastic handen op zijn borst en langzaam gleden de handen af tot op zijn onderbuik. De zuster drukte een paar keer en wreef nogmaals met haar handen over zijn onderbuik. Hij voelde zelfs haar vingers door de bovenste laag van zijn schaamhaar gaan. De zuster duwde zijn benen iets uit elkaar en drukte nogmaals op zijn buik, ter hoogte van zijn blaas. Door de druk van de koude vingers op zijn blaas voelde hij ineens sterk de drang om te moeten plassen. De zuster duwde zijn benen nog iets uit elkaar en een koude handschoen gleed onder zijn geslachtsdeel. Hij voelde haar vingers op zijn ballen. Ze wilde net verder gaan en een dijbeen beetpakken toen het gebeurde. De drang om te gaan plassen werd ineens te sterk en v oordat hij kon vragen of hij even naar het toilet mocht, begon hij ineens te plassen. Hij was de macht over zijn blaas kwijt. Dit was hem nog nooit gebeurd. Mark kon er niets aan doen en hij bleef plassen, hij probeerde het uit alle macht op te houden, maar het ging gewoon niet. Het urine liep over zijn onderbenen en zelfs over de handschoenen van de zuster, die meteen geschrokken achteruit sprong.
"Wat doe je nu?" riep ze kwaad en keek Mark aan. Mark zijn gezicht werd ineens vuurrood. Hij wilde zijn handen naar zijn buik brengen om het te verbergen of tegen te houden, maar meteen sprong de zuster toe en pakte zijn polsen stevig beet.
"Viezerik." zei ze en trok zijn armen achterover totdat hij helemaal gestrekt en hulpeloos op de tafel lag. Mark trok beschermend een knie op. Druppels urine liepen tussen zijn benen door en Mark voelde hoe de urine in het badstof onder zijn billen drong.
Dupoint draaide omhoog van het bureau vandaan en deed een stap naar voren om te kijken wat er gebeurde. Zijn gezicht liep rood aan, maar dan van woede.
Het duurde volgens Mark een eeuwigheid voordat hij ophield met plassen, wat in werkelijkheid slechts een paar seconden duurde. Mark was ook verbaasd. Hoe kon dit nu gebeuren? Hij had sinds zijn vroege jeugd niet meer in zijn broek geplast en zijn ergste angst werd werkelijkheid. Voor de neus van een grote zuster en een stevige vent plaste hij zomaar, zonder dat hij er ook maar iets aan kon doen.
Mark legde geen verband tussen het verlies van de controle over zijn blaas en de prik in zijn billen. Wat hij niet wist was dat de injectienaald een vloeistof bevatte die zijn sluitspieren verzwakte en dus ook de controle over zijn blaas. Dit alles was natuurlijk van te voren gepland en het lange wachten was noodzakelijk om de vloeistof zijn werk te laten doen. De koude handen en de druk op zijn blaas deden de rest.
HOOFDSTUK 3
Ik stond op en liep naar de deuropening om te kijken wat er gebeurde. Ik bleef in de deuropening staan en glimlachte. De zuster liet de polsen van Mark los en beide mensen, met een witte jas aan, stonden met hun handen in hun zij nu verbaasd en kwaad te kijken. Mark draaide zijn rode hoofd van hun af en keek beschaamd een andere kant op, mijn richting op. Toen hij mij zag werd de ontzetting op zijn gezicht nog groter en draaide hij zijn hoofd nog sneller terug de andere kant op. Hij kneep zijn ogen dicht.
"Het spijt me, ik kon er niets aan doen." prevelde hij met een huilende stem. Hij kwam omhoog en wilde zijn benen over de rand van de tafel gooien zodat hij hier weg kon, hij wilde hier vandaan, ontzettend ver hier vandaan. De zuster liep weer op Mark af en voordat hij van de tafel kon springen werd hij alweer ruw achterover op de tafel geduwd. Mark probeerde de handen weg te duwen om toch weer overeind te komen, maar ze was sterker. En zeker wanneer Mark in deze vreemde houding lag en weinig kracht kon zetten. Zijn benen bungelden nog naast de tafel. Met één hand duwde ze zo hard op Mark zijn borst dat hij niet overeind kon komen en met de andere hand tilde ze zijn benen weer op te tafel. De zuster keek nu vragend naar Dupoint die haar baas was. Dupoint wist wel wat er moest gebeuren.
Dupoint liep naar het hoofdeinde van de tafel en bukte iets over hem heen. Zijn grote gezicht hing nu recht boven het huilende gezicht van Mark. De linkerhand van Dupoint pakte Mark zijn kaak beet en draaide zijn gezicht recht, zodat Mark recht naar boven keek. Recht in de ogen van Dupoint.
"Wat een beschamende vertoning!" Hij keek Mark strak aan.
"Ben je zindelijk?" vroeg hij kwaad. Mark knikte en besefte niet wat een onzinnige vraag het eigenlijk was. Dupoint had natuurlijk ook Mark zijn medisch record opgevraagd bij zijn huisarts, wat normaal is bij sportkeuringen, en had daarin niets gelezen over incontinentie of iets dergelijks.
Dupoint keek even peinzend en trok zijn conclusies.
"Blijkbaar loopt je puberteit wat lang door en wil je graag extra aandacht. Ik zal je die aandacht maar niet ontzeggen. Was hem maar en doe hem een luier om. Breng hem daarna maar naar mijn kantoor." De zuster knikte en Mark schrok. Wat zei die man? Werd hij gewassen en kreeg hij een luier om. De schrik werd groot toen dat tot hem doordrong. Dit was absurd, waar haalde hij het recht en het lef vandaan. Dit kon gewoon niet, hij moest dromen. Hij wilde weer overeind komen en heftig gaan protesteren, maar de zuster deed weer een stap naar hem toe en de legde haar plastic hand op zijn voorhoofd en duwde hem terug naar beneden.
"Blijf van me af!" schreeuwde Mark en duwde wild de hand van zijn hoofd. "Je laat me met rust." Tranen van kwaadheid en angst liepen over zijn wangen. Mark was echt geen kinderachtige jongen, maar dit werd hem toch teveel. Hij wilde weer overeind komen, maar weer duwde ze hem, nu hardhandiger, terug op de tafel.
"Je blijft liggen!" beval ze streng. Ze pakte de voorhoofd haren van Mark beet en trok zijn hoofd iets achterover. Mark gaf een kreetje van de pijn. De ogen van de zuster keken hem kwaad aan en ze schudde zijn hoofd zo heen en weer en dwong hem haar zo aan te kijken. Ze was het gewend om met onwillige kinderen om te gaan. Dit mocht dan wel een erg groot kind zijn, maar het principe bleef hetzelfde. Gedwongen keek hij haar aan en onderwierp zich zo aan haar wil.
"Je houd je rustig en je doet vanaf nu wat ik zeg. Is dat begrepen." Ze zei het heel rustig, maar er klonk een bepaalde macht uit en die macht had ze op dat moment zeker over Mark. Hij durfde niet meer tegen te stribbelen, hij was te overdonderd. Ik bleef in de deuropening kijken en vond het wel een interessant schouwspel. Het wond me zelfs een beetje op. Mark bleef onbewogen liggen en de zuster verdween snel even de kamer uit.
"Wat gebeurt er, Mark." vroeg ik ten overvloede, maar ik wilde het hem wel eens horen zeggen. Hij draaide zijn gezicht mijn kant op en antwoordde met een heel klein stemmetje.
"Ik weet het niet, ze gaan me een luier omdoen." was alles wat hij huilend en met een zacht, hoog stemmetje uit kon brengen. Hij keek me beschaamd en met een nog rood gezicht aan. Hij huilde. Hij voelde de natte badstof tegen zijn billen en bovenbenen en vervloekte zichzelf dat hij in deze positie terecht was gekomen. Geen moment kwam het in hem op dat het allemaal nep was en dat hij er inderdaad niets aan kon doen dat hij ineens begon te plassen. Hij zou zich dat pas later realiseren. Tranen biggelden over zijn wangen. Hij voelde zich rot en dacht dat hij zich als een klein kind had gedragen. Hij wachtte vol afschuw en met spanning op de kinderachtige behandeling die hem in het vooruitzicht was gesteld. Hij zou gewassen worden en kreeg een luier om. Dat konden ze toch niet menen. Ze zeiden dat alleen maar om hem bang te maken en te pesten. Dat kon toch niet anders.
De zuster kwam de kamer weer binnen, liep om de tafel heen en schoof de twee sterke armen onder het lichaam van Mark. Schijnbaar moeiteloos werd hij van de tafel getild en een natte vlek in het midden van de tafel bleef achter. Zijn naakte lichaam kwam tegen de plastic schort aan en zijn natte buik en bovenbenen plakte tegen het plastic vast. Het voelde onpersoonlijk en koud aan. Ik liep haar achterna. Ze liep de gang in en stak recht over, door de openstaande deur een koude badkamer in. Mark liet zich willoos dragen. De badkamer was helemaal wit, net als de rest van het gebouw en de mensen erin, leek het. Rechts was een groot ligbad en midden tegen de achterwand een wastafel met links en rechts een hoge kast met dubbele openslaande deuren. Links stond tegen de muur weer zo'n lange tafel en daar werd hij opgelegd, met zijn hoofd aan de linkerkant. Deze tafel was van hout en harder en er lagen twee grote, witte handdoeken over de tafel heen gespreid. Met twee bange ogen keek Mark naar boven, naar het gezicht van de zuster. Ze draaide zich van hem af naar de wastafel en pakte een klaar liggend washandje. Er zat een stop in de afvoer van de wastafel en de wastafel stond halfvol met water. Ze drenkte het washandje in het water en kneep het uit. Mark hoorde de druppels terug op het water vallen en werd nerveus. Ze draaide zich naar hem toe en liep door tot aan zijn hoofd. De duwde het washandje in zijn gezicht en Mark voelde het koude water. Hij wilde niet gewassen worden en draaide zijn hoofd opzij. De hand met het washandje draaide snel mee en Mark bewoog zijn hoofd nog sneller heen en weer. Met zijn voeten probeerde hij houvast te zoeken en zijn lichaam worstelde over de tafel.
Met haar vrije linkerhand pakte de zuster zijn hoofd aan zijn haren beet en trok hard. Mark schreeuwde van de pijn en moest nu wel zijn hoofd stil houden. De zuster veegde de tranen van zijn gezicht en Mark voelde machteloos hoe zijn gezicht werd gewassen. Eerst zijn voorhoofd, over zijn ogen en neus naar zijn mond en daarna voelde hij het washandje zelfs in en achter zijn oor. Ze wilde blijkbaar niets vergeten. Mark kermde van pijn.
"Alsjeblieft, laat me los. Ik zal gehoorzamen." De greep in zijn haar deed verschrikkelijk pijn. De zuster liet hem los en hij slaakte een zucht van verlichting. Meteen draaide de zuster zich om en drenkte het washandje nogmaals in het water. Daarna waste ze zijn kin en nek. Zijn armen en buik werden ook zorgvuldig gewassen. Daarna werd hij overeind getrokken en waste ze zijn rug. Mark liet zich gewillig wassen, voelde zich klein, machteloos, vernederd en bang. Ik stond weer in de deuropening te kijken en af en toe lachte de zuster naar me. Daarna waste ze zijn benen en voeten. Weer drenkte ze het washandje in het water, kneep het uit en draaide zich weer naar hem toe. Mark wist wat er nu aan de beurt. De zuster had hem helemaal gewassen, op alleen zijn kruis en billen na. Het idee dat de zuster het washandje tussen zijn benen zou duwen, bracht hem weer enigszins bij zijn positieven. De afgelopen minuten was hij in een soort trance geweest. Even voelde hij zich een klein kind en liet zich wassen, maar nu drong de realiteit weer tot hem door.
Mark kon niet geloven wat er gebeurde en trok beschermend zijn knieën op. Hij had weer nieuwe moed gevonden en liet zich niet zomaar tussen zijn benen wassen. De zuster keek hem streng aan en die ene blik naar Mark zijn ogen vernietigde in één klap zijn moed weer. Hij moest gewoon toegeven dat zij zijn meerdere was. Zij was de baas en kon op dat moment alles met hem doen. Ze duwde een hand tussen zijn knieën en Mark gaf toe aan de kleine druk van haar hand en deed zijn benen uit elkaar. Hij liet het washandje toe op zijn meest beschermde plek. Dit was het ergst, het meest vernederend. Hij zou dit nooit meer vergeten. Hij voelde het koude water op zijn ballen en begon zachtjes te huilen toen hij haar hand voelde op zijn plasser. Extra lang en goed werd dit gewassen. Ze doopte nogmaals het washandje in het water en tilde zijn knieën omhoog.
Mark wist wat hij moest doen. Zijn neef en nicht hadden laatst een baby'tje gekregen, een dochter en hij had een paar keer gezien hoe haar luier verschoond werd. De baby werd op haar rug gelegd en de beentjes gingen de lucht in om de smurrie tussen haar billetjes vandaan te halen. Met een vochtig doekje werd ze toen schoon geveegd. Hier deed de zuster het met een nat washandje, maar de rest was hetzelfde.
Hij voelde zich als de baby, even machteloos, even klein en even vies. Mark tilde zijn benen op en trok zijn knieën naar zich toe. Zijn billen kwamen iets los van de handdoek en hij liet de zuster zijn billen schoonvegen, zoals de baby naïef zijn billetjes liet schoon vegen.
Eindelijk was ze klaar met wassen. Mark mocht zijn benen weer op de tafel laten zakken. De zuster pakte uit de kast links naast de wastafel drie grote witte handdoeken. Twee legde ze op de rand van de wastafel en de derde vouwde ze open. Ze draaide zich om naar de tafel en gebaarde dat hij overeind moest komen. Mark gehoorzaamde en de zuster trok de wat nat geworden handdoek van de tafel en legde de droge handdoek neer. Mark moest zich weer achterover laten zakken en nu zijn benen omhoog houden. Daar legde ze ook een droge handdoek neer en daarna pakte ze de laatste handdoek van de wastafel. Ze vouwde hem helemaal open en begon met twee handen Mark af te drogen. Ze drukte de handdoek over zijn gezicht en bewoog hem ruw heen en weer. Mark hielp gewillig mee en bewoog bij elk gebaar meteen de goede richting op. Als laatste droogde ze hem tussen zijn benen af en werd hij weer gedwongen zijn knieën in de lucht te houden, zodat zijn billen weer vrij kwamen van de tafel. Ze trok de handdoek tussen zijn benen door en hield met een hand de handdoek tegen zijn billen. De andere kant van de handdoek werd strak getrokken en op zijn buik geduwd. Daarna wreef ze vanaf haar billen, langzaam omhoog, totdat ze Mark zijn plasser in de handdoek in haar hand had. Ze wreef en drukte zachtjes op zijn ballen. Mark kermde en de zuster liet hem los. Ze gooide de handdoek op de grond en liep nogmaals naar de linkerkast. Ze pakte van de bovenste la een grote gevouwen witte doek. Toen ze zich weer omdraaide lachte ze even snel naar mij. Mark zag wat ze in haar handen had en begon weer te huilen. Hij wist wat het was. Het was een grote katoenen luier was en die wilde hij zeker niet om zijn billen. De zuster had hem echter in zijn macht en toen ze zijn rechter knie beetpakte en omhoog tilde ging zijn andere knie ongewild automatisch mee. Hij had geen macht meer over zichzelf en onderbewust gehoorzaamde zijn lichaam aan haar wil. Ditmaal duwde ze zijn knie helemaal door tot boven zijn buik, zijn benen waren helemaal ingetrokken en de zust er liet Mark zo los. Ze vouwde de voorgevouwen katoenen luier op de tafel open, totdat er een grote driehoek ontstond met twee lange kanten en een kortere kant. Het midden van de kortere kant schoof ze onder zijn billen door tot onder zijn rug. Daarna mocht Mark zijn billen weer laten zakken. Hij wist wat er gebeurde en hoe hij zich nu moest bewegen. Hij had dit vaker gezien. Zijn billen zakten op het zachte, dikke katoen. Het katoen voelde lekkerder aan als het ruwe badstof van de handdoek, maar toch brak het angstzweet hem aan alle kanten uit.
Hij zette zijn voeten veertig centimeter voorbij zijn billen op de tafel neer. Zijn knieën staken nog hoog in de lucht. De zuster pakte twee hoeken van de luier en vouwde ze over zijn buik heen, de ene hoek over de andere heen. Mark begon harder te huilen, hij wist niet hoe hij het had. Dit was verschrikkelijk vernederend.
Uit de zak van haar lange jurk haalde ze een grote stevige veiligheidsspeld en prikte die midden op zijn buik, net iets onder zijn navel in de dikke lagen katoen. Ze had duidelijk moeite om de speld door het katoen heen te krijgen, maar toen de speld eenmaal dicht zat besefte Mark dat de luier ontzettend strak zat. Hij had zijn buik ingetrokken gehouden, maar nu merkte hij dat zijn buik hard tegen het katoen drukte.
"Niet zo strak." huilde hij, maar ze trok zich nergens van aan. De zuster pakte de overgebleven punt van de luier en vouwde die eerst een stuk naar binnen. Daarna trok ze het katoen tussen de benen van Mark door en drukte het op het katoen op zijn buik. Zijn bovenbenen werden nog eens uit elkaar geduwd door het katoen.
De zuster was het duidelijk gewend om met katoenen luiers om te gaan. Haar handen bewogen soepel. Even gleed haar hand in de luier en verlegde zijn plasser, zodat die naar beneden wees.
Een andere speld verdween nu in de luier links aan de bovenkant en hield de strook katoen tussen zijn benen goed strak. Een volgende veiligheidsspeld verdween recht boven in de luier en daarna duwde de zuster nog twee veiligheidsspelden in de luier vlak bij zijn benen om het gat waar zijn been uitstak flink strak aan te trekken. Mark voelde nu overal het katoen stevig tegen zijn lichaam aan. Hij kon zijn benen niet meer rechtuit leggen. De luier dwong zijn benen iets omhoog en ver uit elkaar.
Nog was de zuster niet klaar. Ze pakte uit de kast, naast de stapel katoenen luiers die speciaal voor Mark bestemd waren, een grote plastic H-vorm. Weer werden Mark zijn billen van de tafel getild en werd het plastic onder de luier geschoven. Hij voelde op zijn rug het koele plastic, waar het plastic de luier overlapte. De zuster pakte de twee uiteinden van het plastic dat nu onder hem lag en knoopte het strak op zijn buik dicht. De dwarsstreep van de H-vorm verdween tussen zijn benen en werd ook strak aangetrokken. De bovenste helft van de plastic strikslip werd op zijn buik op zijn plaats geduwd en ruw werd Mark op zijn buik gedraaid. Daar werden de laatste twee poten van de H-vorm zo strak mogelijk vastgeknoopt. Daarna deed de zuster een stapje achteruit en bekeek het resultaat. Nog even werd Mark op zijn rug gedraaid en werden zijn bovenbenen uit elkaar geduwd. De zuster duwde de rand van de plastic strikslip nog even tussen de luier en Mark zijn been, om het geheel goed waterdicht te maken. Daarna was ze echt klaar. De zuster wenkte naar me dat ik binnen mocht komen en ik ging naast haar staan en keek naar Mark. Ik moest lachen om het resultaat, het was een verbijsterend gezicht om je beste vriend huilend languit op een tafel te zien liggen met een grote, dikke katoenen luier om zijn billen. Mark keek me beschaamd aan.
"Miranda, alsjeblieft. Help me." zijn stem klonk zo hulpeloos en hij realiseerde zich blijkbaar nog niet dat hij door mij op die tafel lag en op deze manier zo verschrikkelijk werd vernederd dat het gewoon lachwekkend was.
"Het is je eigen schuld," zei ik glashard," maar je bent zo wel een lieve jongen." Ik kuste hem op zijn rode wangen en hij sloeg zijn koude, blote armen om mijn nek. Hij duwde zijn hoofd tegen mijn borst en begon weer te huilen. Ik duwde hem van me af en liep de badkamer uit.
"Zo is het genoeg geweest. Ga staan!" beval de zuster en Mark kwam onhandig overeind op de tafel en bracht zijn benen over de rand van de tafel. Zijn bewegingen werden ernstig belemmerd door de luier en toen hij met zijn blote voeten op de koude tegels sprong, kraakte het plastic aan alle kanten. Hij stond een beetje wijdbeens door de dikke laag katoen tussen zijn benen. Het was een komisch gezicht. De zuster wenkte en liep voor hem uit de gang in, richting de hal. Mark volgde haar waggelend, met moeite haar tempo bijhoudend en ik liep als laatste achter Mark aan. Aan het eind van de gang sloegen we linksaf de korte gang in. Daarna rechts een trap op en weer kwamen we in een korte gang uit. De zuster klopte op de laatste deur aan de rechterkant en na een gedempt "Ja?" deed ze de deur open. Achter in de grote en luxe ingerichte kamer zat Dupoint achter een groot bureau voor een raam dat uitkeek op oprit.
"Ah, zuster. Laat onze baby maar binnen." Ze deed een stapte opzij en duwde Mark de kamer binnen. Een beetje bang en kwaad om de opmerking bleef hij net na de deur stil staan.
"Breng mevrouw maar naar de tuin en bied haar wat te eten aan." zei hij en daarna richtte hij zijn aandacht op Mark. De zuster sloot de deur en nam me mee de gang in en leidde me naar de beneden. Ze liet me zien hoe ik in de tuin kon komen en vroeg of ik misschien zwemspullen bij me had. Ik knikte en de zuster wees naar een hoek van een zwembad, waar ze een ligstoel voor me neer zou laten zetten. Ze liet me ook zien waar ik me om kon kleden en vertelde me dat ze straks een menukaart zou brengen, zodat ik uit kon kiezen wat ik wilde eten. Daarna liep ik terug naar de auto en haalde mijn bikini op. Even later nam ik een verfrissende duik in het koele water en ging languit liggen op de gemakkelijke ligstoel. Het was hier goed vertoeven. Achter het gebouw lag een enorme tuin. Het zwembad lag links in de tuin en was omringd door een groot grasveld. Ik was niet de enige in de tuin. Hier en daar liepen wat mensen rond. Er liep een zuster met een wat oudere vrouw in een rolstoel rond en even verder liep een man met zijn been in het gips met krukken over de paden door de tuin. Ongeveer vijf meter verder stond een andere ligstoel. Er lag een meisje in wat ongeveer even oud was als ik. Het meisje zag er bleek en mager uit. Ze las wat in een blad en verveelde zich duidelijk. Ze had een vreemde, brede armband om haar linkerhand en ik moest nog eens terloops en onopvallend kijken voordat ik zag dat ze met een ketting aan een paaltje vast zat. De ketting was hooguit anderhalve meter lang en gaf haar weinig ruimte om te bewegen. Ik vroeg me af waarom zij hier was en glimlachte even toen het bij me opkwam dat het wel een grap kon zijn van haar vriend. Dat leek me wat onwaarschijnlijk. Over het gras naast het zwembad kwam een andere zuster naar me toe en gaf me de menukaart. Je kon hier uitgebreid eten en ze hadden zo te zien een grote keuken. Ik koos wat lekkers uit en ze verdween weer. Ik strekte me lekker achterover uit en genoot van de zon. Er was een zwak windje opgestoken wat een beetje verkoeling bracht. De zon zakte lan gzaam weg achter de bossen. Het meisje dat naast me aan de ketting vast zat, begon tegen me te praten.
"Hoi, jij bent nieuw hier, zeker. Ik heb je nog niet gezien hier."
"Nee, ik ben alleen maar op bezoek!" antwoordde ik, een klein beetje liegend. "Het is hier wel mooi."
"Meer als deze tuin en een klein kamertje binnen heb ik niet gezien. Ik zit vast, zie je." Ze hield haar arm met de brede leren band, waar de ketting aan vast zat omhoog. Ik stond op en liep naar haar toen. Ze stak haar hand uit.
"Joyce."
"Miranda," we schudden elkaar de hand en ik ging naast haar op de rand van het zwembad zitten.
"Waarom zit je vast, of mag ik dat niet vragen?"
"Jawel hoor, ik ben hier gebracht door mijn ouders. Ik ging met de verkeerde vrienden om, raakte aan de drugs en daarom lieten ze me hier opnemen. De eerste nacht liep ik echter meteen weg en sindsdien houden ze me goed in de gaten." Ze vertelde het met van schaamte, maar zonder enige terughoudendheid.
"Ben je hier al lang?"
"Morgen ben ik hier zes weken. De eerste drie weken kwam ik niet van mijn bed af. Ze hebben me op de harde manier laten afkicken. Ik was trouwens niet zo heel erg verslaafd, hoor. En jij, ben je hier echt op bezoek." Ze had toch gemerkt dat ik had gelogen of misschien dacht ze dat ik hier zat voor iets dat ik niet wilde vertellen.
"Nee, ik heb een gemene streek met mijn vriend uitgehaald." Ik lachte en ze lachte mee. Op dat moment kwam de zuster met een tafeltje en daarna brachten twee andere zusters mijn bestelde eten. Het rook lekker en zag er ook goed uit. Ik ging weer naar mijn eigen stoel en begon te smullen van het overheerlijke eten.
(deel 1)
HOOFDSTUK 1
Nog hijgend lagen we naast elkaar op het grote bed en keken we zwijgend door het panoramaraam naar de ingang van de baai. Ze waren in een slaapkamer in enorme villa aan de kust, ver weg van de grote stad, midden in de stilte. De villa stond aan een kleine inham, waarvan de ingang door hoge rotsen werd bewaakt.
Ik rolde naar hem toe en legde mijn hoofd op zijn borst. Het deed pijn. Diep in mijn hart voelde ik een doffe pijn. Hij mocht dan wel nog zo vaak zeggen dat het niet aan mij lag, maar aan zijn eigen vreemde fantasieën, toch bleef het pijn doen. Maanden geleden toen we voor het eerst met elkaar naar bed gingen hadden we er beiden veel meer plezier in gehad. Langzamerhand verdween het plezier bij Mark, wat hij in het begin niet wilde laten merken. Al snel merkte ik het toch. Hij wilde niet zo snel meer met me naar bed en waar we een maand geleden nog nachten lang lagen te vreeen, werd het nu steeds korter. Ik vroeg hem hoe dat kwam en hij antwoordde niet. Hij praatte er moeilijk over. Hij had een bepaalde fantasie in zijn hoofd die af en toe de overhand kreeg. Heel sporadisch vertelde hij erover, liet hij me toe in zijn fantasieën. Ik had zelfs geprobeerd om mee te spelen in zijn fantasie, maar daar was de lol snel af. Hij vond het niet leuk wanneer het gespeeld werd, het was niet echt genoeg, het ging niet ver genoeg. Ik speelde mee met een glimlach en kon hem niet echt pijn doen. En daarmee bedoelde ik niet de echte lichamelijke pijn, maar geestelijke pijn. Hij wilde vernederd worden op een bepaalde manier en wanneer ik hem zo probeerde te vernederden wist hij dat het maar een spel was. De vernedering moest echt zijn.
Hij lag op zijn rug, had zijn handen onder zijn hoofd neergelegd en keek naar het plafond. Ik rook het zweet op zijn borst en dat vermengde zich met mijn eigen zweet. Tranen welden op in mijn ogen en zachtjes begon ik te huilen. Mark wist dat hij me pijn deed en het deed hem zelf ook pijn. Hij hield ontzettend veel van me, maar kon er gewoon niets aan doen. Hij had geprobeerd om het van zich af te zetten, om weer gewoon te gaan genieten en zelfs om het voor mij te verborgen te houden, en te doen alsof er niets aan de hand was. Ik voelde het echter meteen, wanneer er iets niet goed zat. Je kon het aan hem merken.
Hij sloeg zijn armen over me heen en probeerde me te troosten.
"Alsjeblieft, niet huilen, lieverd." Hij kwam overeind op het bed en trok me dicht tegen zich aan. Hij kuste me meerdere malen op mijn hoofd in mijn zwarte lange haren. De huilbui ging langzaam weer over en ik kuste hem terug.
"Het spijt me, Mark. Ik kan er niets aan doen." Onze vriendschap, en het was meer dan alleen vriendschap, we hielden echt van elkaar, liep op deze manier langzaam stuk, terwijl we zoveel van elkaar hielden. Hij wist zich er ook geen raad mee en was bang dat als deze relatie stuk liep, hij wel geen kans zou maken op een andere langdurige relatie met iemand anders. Daarom deed hij er ook alles aan om me vast te houden. Ik stapte uit bed en liep naakt naar de badkamer. Mark floot naar me als een bouwvakker die naar iedere vrouw zou fluiten. Dat bracht weer een glimlach op mijn gezicht en ik poseerde even voor hem, terwijl hij zelf nog half onder de dekens lag. Ik liep verder naar de douche en draaide de koude kraan open. Het was weer zo'n verschrikkelijk hete dag vandaag en zo'n dag was niet geschikt om ook maar iets vermoeiends te doen. Mede daardoor was het in bed ook fout gegaan, maar dat deed aan het probleem niets af. Ik stapte onder de brede straal en het koude water sneed een ogenblik mijn adem af. Daarna koelde het mijn lichaam heerlijk af. Ik keek op mezelf neer, en hoewel ik helemaal niet verschrikkelijk ijdel was, was ik toch wel een beetje trots op mijn eigen lichaam. Ik was slank, maar zeer zeker niet te mager. Er konden nog best een paar pondjes van af, maar ik voelde me hier lekker bij. Ik sportte veel en hoefde daardoor ook helemaal niet op mijn gewicht te letten. Mijn borsten waren klein, maar stevig en reageerden op de eerste de beste mannelijke aanval.
Mark was ook geen lelijke jongen. Hij was wel vrij klein voor een man en we waren beiden dan ook ongeveer even groot. Hij was ook niet overdadig breed of zo iets. Hij was gewoon een lekkere, lieve, ondeugende en kleine jongen. We waren beiden rond de twintig jaar en studeerden. Zijn ouders waren rijk en bezaten villa's zoals deze. Alhoewel ik deze toch nog wel het mooiste vond. Hij was dan niet zo groot en zeker niet zo luxe, maar lag op een schitterende plaats aan de rand van een enorm bosrijk gebied en langs een indrukwekkende rotskust. Mark en ik woonden hier het grootste deel van het jaar. Het was niet zo heel ver van onze collegebanken en juist daarom had de vader van Mark dit huis aan hem cadeau gedaan. Het huis had een eigen zwembad in de tuin, een tennisbaan naast het huis, een privéstrandje met een haventje waar het enorme jacht van de familie lag afgemeerd en een eigen oprit van een kilometer door de bossen heen.
Mijn ouders daarentegen hadden niet zo veel geld en woonden in een gewoon rijtjeshuis ergens in de grote stad, vele kilometers hier vandaan. In het begin hadden mijn ouders, en ik zelf trouwens ook, wel opgezien tegen de zogenaamde elite, waar Mark en zijn ouders toe behoorden. Het viel uiteindelijk allemaal erg mee, mede doordat Mark zich helemaal niet als een rijkelui's zoontje gedroeg. Ook zijn ouders waren hartelijke mensen en al verschillende keren bij mijn ouders in de stad op bezoek geweest. Ze konden het goed met elkaar vinden en het bleek dat mijn vader ook nog eens in één van Mark's vaders bedrijven werkte. Dat was eerst wel een schok geweest, en het leverde mijn vader op den duur ook een promotie op, alhoewel hij daar al jaren flink voor aan het leren was en hij die promotie misschien ook wel had gekregen zonder hulp van bovenaf. Mark's vader had het ook nooit echt toegegeven dat hij achter die promotie zat, maar het feit was wel dat de promotie eerder kwam dan iedereen, inclusief zijn medestrevers, hadden verwacht. Wel maakten ze er samen altijd grapjes over zo van "Hé, waar blijven nu die nieuwe bedrijfsauto's, die waar ik nu in rij rammelt zowat uit elkaar. Hij is al zeven maanden oud", en "Pas jij maar op, want ik stuur Mark morgen voor een boodschap naar Terpstra. Heb je zijn dochter wel eens gezien!" Terpstra was één van zijn collega's die ook voor de promotie in aanmerking kwam en zich nu nog afvraagt, waarom hij die promotie niet kreeg. Terpstra had ook een dochter die ongeveer even oud was als ik.
Druipend kwam ik onder de douche vandaan en bond een handdoek vlak boven mijn borsten om me heen. Ik liep terug de slaapkamer in en zag Mark nog steeds op zijn rug op het bed liggen. Hij huilde niet, maar het scheelde niet veel. Ik sprong naast hem op het bed, terwijl het water nog uit mijn haar druppelde en het bed nat maakte. Ik boog over hem heen en kuste hem.
"Ik hou van je. Dat weet je toch." Er vielen druppels van mijn gezicht op zijn lichaam. Hij kuste me terug, maar het beurde hem niet op. Ik liet hem maar alleen en droogde me af en trok daarna een klein kort broekje aan met een wit T-shirt. Ik borstelde mijn haar en ging daarna naar de grote woonkamer en pakte de krant van vandaag. De kamer was ouderwets ingericht met baksteenrode tegels op de vloer en bruine leren bankstellen in een zithoek voor de open haard. Ik plofte op de bank en sloeg de krant open. Vanavond ging Mark voor twee weken weg, met zijn vader mee naar het buitenland. Zo leerde hij het zakendoen van zijn vader en wanneer zijn opleiding afgelopen was zou hij als compagnon in het bedrijf gaan werken. De tijd dat hij weg was ging ik naar mijn ouders, alhoewel ik best hier kon blijven wonen. Het was hier echter zo stil als Mark er niet was en je was hier zo'n verschrikkelijk eind weg van alles wat gezellig was. Nog een maand en de colleges zouden weer beginnen, was het over met de rust en moest er weer hard geleerd worden. Desondanks vond ik het toch heerlijk om te studeren. Het was in ieder geval beter als werken.
Ik bladerde wat door de krant, maar echt mijn aandacht kon ik er niet bijhouden. Mijn gedachten waren steeds bij Mark. Hoe kon ik hem nu gelukkiger maken. Ik dacht aan hoe we elkaar ontmoetten. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht geweest.
Er schoot me ineens een ideetje te binnen, maar ik verwierp het meteen weer. Ik kon hem wel zijn fantasie in werkelijkheid laten beleven, maar ik twijfelde of hij daarmee gelukkig zou zijn. Ik had ook vaak fantasieën, niet van die vreselijk aparte, maar als ik eerlijk moest zijn wilde ik niet dat ze waarheid zouden worden. Het was trouwens ook bijna onmogelijk. Toch moest ik hem op een één of andere manier die fantasie laten beleven zonder dat ik hem te veel zou laten lijden. Het moest aan de andere kant wel weer echt zijn, anders was het nog niet goed. Ik had vanaf morgen twee weken de tijd om iets te regelen, zonder dat hij argwaan zou krijgen. Toch liet het idee me niet meer los. Er waren nog veel vragen waar ik een antwoord op moest bedenken. De twijfel was er nog steeds, maar naar mate de uitvoering van mijn plan concreter in mijn gedachten kwam werd de twijfel minder. Nu hoopte ik alleen maar dat het daarna wel weer goed kwam tussen ons. Voor het zelfde geld was hij daarna zo verschrikkelijk kwaad dat hij niets meer van me wilde weten. Die kans was er best wel, maar ik overtuigde mezelf dat op deze manier onze relatie ook niet erg lang meer zou duren.
Ineens schrok ik op. Mark ging naast me op de bank zitten en sloeg zijn arm om me heen.
"Wat is er?" Hij keek me vragend aan. Ik had er blijkbaar wat geschrokken uitgezien en nu al was ik bang dat hij iets vermoedde, dat hij het op mijn voorhoofd kon lezen.
"Niets, niets. Hoe laat ga je vanavond weg?" Snel stapte ik op een ander onderwerp over.
"Ik wordt om half acht opgehaald. Houd je het wel twee weken uit zonder me?"
"Dat betwijfel ik," zei ik lachend," bel je me wel af en toe. Ik ga overigens wel een week naar huis."
"'Tuurlijk. Ik moet trouwens alles nog in pakken." Hij keek op zijn horloge, "Ik mag wel opschieten."
Daarna verdween hij weer. Rond een uur of zes maakte ik een pizza uit de diepvries warm en aten we gezamenlijk in de tuin, naast het koele zwembad. Daarna pakte Mark nog snel de laatste dingen in en om kwart over zeven stond er een enorme limousine voor de deur. De chauffeur legde de koffers in de kofferbak en Mark en ik omhelsden elkaar nog eens.
"Pas je goed op je zelf?" Ik gaf hem een dikke kus op zijn wang en hij kuste mij. Daarna stapte hij in en de chauffeur deed de portier achter hem dicht. Met een zacht zoemen gleed het donkere raampje naar beneden en zwaaiden we naar elkaar totdat de auto achter de bomen verdween. Even bleef ik nog kijken naar de lege oprit, maar daarna liep ik met een brede glimlach het huis weer binnen. Ik had nog een hoop te regelen, voordat hij weer terug kwam.
HOOFDSTUK 2
Ik wachtte op hem op het vliegveld. Zijn vliegtuig was al een half uur geleden geland, maar hij stond waarschijnlijk nog steeds op zijn koffers te wachten. Hij had een vliegreis van acht uur achter de rug en hij zou wel flink moe zijn. Ik zweette, het was nog steeds van dat warme weer. De airconditioning was blijkbaar niet voorbereid op deze hitte en deze drukte. Het was ontzettend druk zo midden in de vakantietijd. Overal om me heen werden mensen hartelijk begroet, werd er gekust en nam iemand anders de koffers over van de reiziger. Verveeld liep ik wat heen en weer. Er waren drie uitgangen en ik moest alle drie de uitgangen in de gaten houden. Hier en daar kwamen er al wat door de zon gebruinde mensen door de schuifdeuren en zochten allemaal de omgeving af op bekenden. Eindelijk kwam Mark door de geblindeerde schuifdeuren heen. Ik zwaaide wild en riep hem. Slaperig en loom keek hij om zich heen. Toen hij me zag fleurde zijn gezicht op. Met zijn karretje met twee koffers baande hij een weg tussen de menigte. Ik vloog op hem af en hing meteen om zijn hals. We begroetten elkaar hartelijk.
"Hoe was het, vertel op?" wilde ik van hem weten. Hij zag er inderdaad niet op zijn best uit. Zijn haren zaten door de war en hij had wallen onder zijn ogen van de slaap die hij tekort gekomen was. Hij zweette nog erger dan ik en zijn haar plakte tegen zijn voorhoofd aan.
"Laten we eerst in de auto gaan zitten, daar is het tenminste wel wat koeler." Daar had hij gelijk in. De airco in de auto werkte op volle toeren, wat de temperatuur in de auto op een aangename temperatuur hield. We zeulden met de koffers naar de parkeergarage waar de felrode sportauto stond. We gooiden de koffers in de achterbak en daarna klom ik geheel tegen de gewoonte achter het stuur. Dat moest wel, dat hoorde bij het plan.
"Je zal wel flink moe zijn, ik zal wel rijden." Hij knikte en liet zich onderuit zakken in de comfortabele kuipstoeltjes. Ik reed de parkeergarage uit en volgde het drukke verkeer de stad uit. Hij vertelde onderweg over wat hij meegemaakt had, over de transacties die hij afgesloten had en wat er door zijn toedoen allemaal fout was gegaan. Hij vertelde ook dat hij in verschillende schitterende plaatsen was geweest, maar door de vermoeidheid hield hij halverwege op met vertellen. Het was nog minstens een uur rijden naar het huis aan de kust, maar daar gingen we niet heen. Ik moest hem met een smoesje mee zien te krijgen naar de privékliniek die niet eens zo ver van het huis af lag. De kliniek lag midden in de bossen ongeveer dertig kilometer voor het plaatsje waar Mark dacht dat we heen gingen.
"Oh, Mark. Dat vergat ik te vertellen.", ineens klonk de smoes niet meer zo overtuigend. Het was de beste en meest aannemelijke die ik kon verzinnen. Uit mijn broekzak haalde ik een brief van zijn sportvereniging. De brief was nep en de handtekening vervalst. Mark bemoeide zich veel met zijn vereniging en daar was ik wel een beetje bang voor.
"Die vrouw, de secretaris van de vereniging, belde , .....eh hoe heet ze ook alweer. Stam, ik weet het weer. Die belde of je voor eergisteren jezelf wilde laten keuren. Zo'n sportkeuring weet je wel." Mark keek verbaasd. "Toen die brief kwam was je net een dag weg."
"Ik heb me vorig jaar nog laten keuren, moet dat verdomme tegenwoordig elk jaar." Mark was chagrijnig door de reis, maar gelukkig geloofde hij het.
"Ik heb haar toen gebeld en gezegd dat je naar het buitenland was, maar omdat het snel moest gebeuren moest ik meteen maar een afspraak voor je maken. Ik heb een stuk of tig dokters gebeld, maar nergens kon het meteen. Alleen bij Kliniek Boszicht kon het vanmiddag nog, om vijf uur." Nu keek hij nog meer verbaasd en een beetje kwaad zelfs. Het was nu half vijf.
"Je kon nergens anders snel terecht dus ik wist het anders ook niet. En het ligt nog op de route naar huis ook. Als je die keuring dan vanavond nog naar die Stam bracht kon ze het misschien nog op tijd bij de Bond krijgen." Mark vloekte. Hij was niet in de stemming voor een sportkeuring, terwijl het nog nergens voor nodig was ook. Zo'n sportkeuring stelde niet echt veel voor, maar je had het nu eenmaal wel nodig voor de bond. Om de zoveel tijd moest de bij de dokter een aantal kniebuigingen maken en dan meette hij je hartslag. Meer stelde het eigenlijk niet voor.
De laatste helft van de rit naar de kliniek dutte hij in. De kliniek lag midden in de bossen verscholen. Het was een klein privé ziekenhuis voor rijke mensen. Je kon er tot rust komen en ze waren er goed medisch uitgerust. Het was geen goedkope kliniek en wat ik had geregeld kostte een enorme smak met geld. Zoveel geld dat mijn ouders in een jaar nog niet samen zouden verdienen. Ik was daar dan ook met een heel speciale wens aangekomen en voor geld kon je daar alles bereiken. Ik was er de afgelopen week al een keer of drie geweest om alles tot in de details door te spreken. Ik wilde niet dat er dingen fout zouden gaan. Hij zou er toch al geen leuke tijd krijgen.
Zonder fout te rijden reed ik er heen. Dat had verdacht kunnen zijn, maar Mark sliep. Op de oprit stootte ik hem wakker en verbaasd keek hij op. Hij kwam weer wat overeind en keek om zich heen. Recht voor hem lag een groot wit gebouw. Het was een ouderwets landhuis, met hoge plafonds en van die pilaren voor de deur. Er waren links en rechts twee grote vleugels te zien die halfrond naar achteren liepen. Voor de pilaren was een grote oprit met grind. Om het gebouw lagen tot in de puntjes verzorgde grasvelden en bloemperken. Links lag een vennetje verscholen tegen de rand van het grasveld, tegen de bosrand aan. Rechts lag een perfect ronde vijver met in het midden een hoge fontein. Het zag er schitterend uit, zelfs voor Mark die wel wat gewend was. Ik zette de auto voor de hoge stenen trap neer en Mark stapte uit.
"Weet je zeker dat we hier moeten zijn?" Ik stapte ook uit en liep voor hem uit de trap op.
"Kom nu maar, we moeten opschieten. Het is al vijf uur geweest." Ik was een beetje zenuwachtig, maar als hij eenmaal binnen was kon er weinig meer fout gaan. We liepen door de dubbele schuifdeuren en de koele lucht kwam ons tegemoet, het had hier een aangename temperatuur. We stonden in een grote half ronde zaal. Recht tegenover de deur stond een balie, waarachter een lange blondine zat te tikken en te telefoon beantwoorde. Met haar had ik het eerste gesprek door de telefoon gehad en zei had me doorverwezen naar meneer Dupoint, de directeur. In eerste instantie had die man me vreemd staan aankijken, door de telefoon, maar hij had wel vaker van dit soort vreemde verzoeken gehad. "Er waren een hoop rijke mensen met vreemde 'afwijkingen'", had hij verteld en toen ik met mijn portemonnee, eigenlijk de portemonnee van Mark, was gaan schudden werkte hij ineens goed mee.
Het meisje achter de balie herkende me van de eerdere bezoeken die ik hier had gebracht.
"Goedemiddag, mevrouw." zei ze beleefd en met de eeuwige glimlach op haar gezicht.
"Hallo, we komen een sportkeuring, op afspraak." Ze knikte.
"Gaat u maar even zitten." Ze wees op de zithoek aan de linker kant van de hal. Meteen pakte ze de telefoon op. Ze drukte een drie-cijferig nummer in en even later voerde ze een kort gesprek. We moesten een paar minuten wachten en Mark dommelde alweer bijna in toen Dupoint aan kwam lopen. Hij kwam uit een deur achter de balie vandaan en liep rechtstreeks op ons af. Ik herkende hem van onze vorige ontmoeting en stond meteen op om hem te begroeten. We schudden elkaar de hand.
"Goedendag, hoe maakt u het mevrouw." Hij knikte beleefd. Mark sprong ook van de bank op en gaf hem ook een hand. Terwijl Dupoint Mark zijn hand schudde keek hij hem eens goed aan. Zijn ogen gleden van boven naar beneden langs zijn lichaam.
"Het spijt me dat ik er zo onfris bij loop, maar ik kom net van het vliegveld, uit het buitenland, en heb nog geen tijd gehad op me op te frissen." De zware stevige man, die over zijn kleren een witte jas droeg, negeerde zijn opmerking en liet zijn hand los. Hij draaide zich weer naar mij toe.
"Komt u mee." zei hij tegen mij speciaal en ik wenkte Mark dat hij mee moest lopen. Mark kreeg meteen al een hekel aan de man. Dupoint negeerde hem en Mark vroeg zich af waarom. Dupoint ging ons voor door een deur die naast de zithoek zat, de linker vleugel van het gebouw in. Ze kwamen eerst in een andere kleine hal, waar twee gangen op uit kwamen. Een gang liep naar rechts en was niet langer dan vijftien meter, maar had verschillende zijgangen of anders inhammen. De tweede gang liep de vleugel in en liep met een ronde bocht naar achteren, net als de vleugel zelf. Links en rechts zaten een stuk of twintig deuren op verschillende afstanden van elkaar. Samen liepen ze de gang in tot bijna het eind en al die tijd werd er geen woord gesproken. Toen opende Dupoint een deur aan de linkerkant, hield de deur voor ons open en wenkte dat we hier naar binnen konden. Het was een kleine wachtkamer. Er stonden twee comfortabele banken tegen de muren. In het midden van de kamer stond een laag tafeltje, met daaronder een stel tijdschriften. De kamer had, behalve de deur naar de gang, nog een deur. We gingen zitten op de bank tegenover de rondlopende buitenmuur met twee ramen. De ramen gaven uitzicht op de bosrand die niet verder weg lag dan drie meter. Dupoint richtte zich weer op mij.
"Er komt over een paar minuten wel iemand Mark ophalen voor de keuring." Ik stond op en gaf de man nog een hand. Mark stond ook op om de man een hand te geven, maar de man negeerde hem weer en vertrok door dezelfde deur als welke wij binnen waren gekomen. Mark bleef beteuterd achter en keek me weer verbaasd aan.
"Zie je dat hij me gewoon negeert." Ik moest lachen toen hij dat zij. Hij zei het op zo'n lachwekkend, verbaasde manier dat het niet lukte om me in te houden. Natuurlijk was dit afgesproken, maar Mark voelde blijkbaar nog geen nattigheid. Hij keek me aan.
"Waarom lach je?" zei hij verontwaardigd," ik vind het een verschrikkelijk eigenwijze vent." Ik zei maar niets en probeerde mezelf weer onder controle te krijgen. Wanneer zou hij ontdekken dat hij hier helemaal niet voor een sportkeuring kwam en hoelang zou het duren voordat het tot hem doordrong dat ik hier allemaal achter zat. Voorlopig nog niet, hoopte ik. We moesten een paar minuten wachten en toen werd de zijdeur door een geheel in het wit geklede zuster geopend. Ze droeg een lange jurk met daarover heen een plastic schort. In haar haar had ze een witte clip om het lange blonde, stijle haar in een staart te houden.
"Kom je mee." zei ze en keek Mark aan. Het klonk niet als een vraag, meer als een bevel en Mark stond langzaam op en liep naar de kamer ernaast. De zuster was stevig gebouwd en een stuk groter en breder dan Mark. De zuster liep ook de kamer ernaast in, maar liet de deur openstaan. Hier vandaan kon ik alles goed horen.
"Kleed je maar uit." hoorde ik de vrouw zeggen. Mark stond in een even grote kamer als de wachtkamer. Er stond een lange tafel in het midden van de kamer. De tafel was ongeveer 80 centimeter breed, had schuin oplopende randen en was bekleed met een soort zwart leer. Behalve de randen was de tafel over het hele oppervlak zacht als een matras. Over de hele lengte van de tafel lag een strook badstof, als een grote badhanddoek. In de hoek van de kamer stond een houten stoel en daar legde Mark zijn kleren overheen. De zuster stond omgekeerd voor een bureau en vulde een injectiespuit met een doorzichtig vloeistof uit een flesje. Ik hoorde hoe Mark zich uitkleedde en toen hij klaar was draaide hij zich, zichzelf een beetje schamend, om naar de zuster. Zij was net klaar met de injectiespuit en draaide zich ook naar hem toe. Mark zag de spuit en ondanks dat hij al veel sportkeuringen had gehad, had hij nooit een spuit gekregen. Dit vond hij trouwens toch al de vreemdste sportkeuring die hij ooit had meegemaakt.
"Krijg ik een prik." vroeg Mark. De zuster legde haar vrije hand op zijn schouder.
"Je hoeft niet bang te zijn." zei ze kleinerend, alsof Mark bang zou zijn voor de prik. Mark zijn wangen kregen een licht rode kleur, dit bedoelde hij niet met die opmerking.
"Draai je om en ga maar gebukt over de tafel staan." Met haar hand duwde ze hem de juiste richting op en Mark deed verbaasd wat ze vroeg. Hij bukte langzaam over de tafel heen. Zijn bezweette huid raakte de badstof overtrek op de tafel. Zijn billen kwamen vrij voor de zuster en met een, met jodium doordrenkt, watje wilde ze op een bil een klein stukje ontsmetten. Daar was het doel van de scherpe injectienaald. Op het laatste moment gooide ze het watje weg in de prullenbak.
"Bah, viezerik. Staan blijven." Dat laatste klonk als een bevel en ze draaide zich om naar de kleine wasbak, die tussen het bureau en de deur naar de badkamer, tegen de muur zat. Mark draaide verbaasd zijn gezicht naar de vrouw toe en ik kon in de kamer ernaast mijn lachen bijna niet inhouden. Hij wist echt niet wat de zuster bedoelde, maar daar kwam hij snel genoeg achter. De zuster pakte een wit washandje en hield dat onder de koudwaterkraan. Ze kneep hem uit en draaide zich weer terug naar Mark. Ze duwde haar hand op zijn billen en wreef met het natte, koude washandje heen en weer. Mark schrok en voelde het washandje en het koude water op zijn billen. Ze duwde het washandje in zijn bilspleet. Even voelde hij een vinger met het washandje een klein stukje in zijn anus. Mark protesteerde heftig en wilde overeind komen, maar de vrouw duwde hem met haar andere hand op zijn rug terug op de tafel. Na nog drie vegen liet ze hem los en draaide zich om. Mark kwam overeind.
"Waar was dat godverdomme voor nodig?" De zuster gooide het washandje terug in de wastafel en pakte een handdoek die naast de wastafel aan een haakje hing. Ze negeerde zijn kwaadheid en keek hem recht in de ogen aan.
"Omdraaien en over de tafel heen bukken. Schiet op!" Ze schreeuwde naar Mark en hij wist niet hoe hij het had. Ruw duwde de zuster hem weer voorover naar de tafel. Als verdoofd liet hij zich duwen.
Mark voelde een koude druppel water langs zijn been naar beneden lopen, terwijl hij weer met zijn borst op de tafel geduwd werd. De zuster legde de handdoek op zijn billen en veegde zijn billen droog. Mark wist van verbazing niets uit te brengen. Hoe durfde ze dit te doen, zijn billen waren helemaal niet vies. Wat was dit voor een onzin.
Op een kinderlijke manier werd Mark voor de gek gehouden. Mark keek van schaamte maar voor zich uit en liet de zuster haar gang gaan. Hij voelde het jodium midden op zijn linkerbil. Daarna duwde ze met een snelle beweging de injectienaald midden in de rode plek diep in zijn bil.
"Auw!" riep Mark uit, meer van schrik dan van pijn. Ze spoot de injectienaald leeg en trok hem daarna weer terug. Ze veegde met dezelfde handdoek het jodium weg en plakte een kleine huidkleurige pleister op zijn bil.
"Goed zo, dat is gebeurd." Ze gaf hem een klein bemoedigend klopje op zijn billen en hij mocht weer overeind komen.
"Waar was die prik voor?" wilde Mark nu weten, maar ze gaf geen antwoord. Mark was te verbaasd en te geschrokken om op dat moment iets anders te vragen.
"Ga maar op je rug op de tafel liggen, dan zal ik je zo onderzoeken." De zuster liep van de tafel weg.
Mark wipte soepel op de tafel en ging achterover op de tafel liggen. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd en trok zijn knieën iets in. Hij verwachte eigenlijk dat ze meteen terug kwam, maar hij moest wachten. Mark bleef zich maar afvragen waarom de zuster dat bij hem had gedaan. Hij vroeg zich af of het kon zijn dat hij door de lange reis niet helemaal fris meer was, maar dat zijn billen echt vies waren kon hij nauwelijks geloven.
Ik hoorde een deur open en dicht gaan en nam aan dat de zuster even weg ging. Ik stond op en liep naar de deuropening. Mark lag rustig op zijn rug en was mij helemaal vergeten. Hij draaide zijn hoofd mijn kant op en zag me staan. Zijn gezicht werd rood en zijn ogen ontweken de mijne. Hij realiseerde zich dat ik alles had kunnen horen en schaamde zich voor het feit dat de zuster zijn billen had moeten schoonvegen. Mark zweeg en ik ging terug naar de bank waar ik een tijdschrift onder de tafel vandaan haalde en die begon door te bladeren. De vrouw bleef lang weg en Mark werd onrustig op de tafel. Ik hoorde hem heen en weer schuiven over de tafel. Hij twijfelde of hij zou opstaan of zou blijven liggen. Hij besloot maar te blijven liggen omdat de zuster elk moment terug kon komen. Na nog een paar minuten dommelde hij bijna in.
Ik trok mijn schoenen uit en ging languit op de bank tegen de armleuning zitten. Op een gegeven moment ging de deur open, maar het was niet de zuster. Een andere vrouw, ook geheel in het wit gekleed, kwam de wachtkamer binnen en bood me een kop koffie aan. Daar zei ik geen nee tegen. De vrouw lette niet op Mark en bood hem niets aan. De koffie was heet en heel sterk gezet. Het wachten ging ondertussen voort. Mark praatte af en toe tegen me terwijl ik gewoon onderuit gezakt op de bank bleef zitten. Ik keek op mijn horloge. Het was inmiddels half zes geweest en Mark sprong van de tafel af en ging naakt in de deuropening van de wachtkamer staan.
"Duurt wel lang!" zei hij verveeld, maar juist op dat moment kwam de zuster weer binnen. Ze keek hem kwaad aan en Mark sprong snel weer op de tafel. Achter de zuster aan kwam Dupoint de kamer binnen lopen. De zuster had nog steeds het plastic schort aan, maar had nu ook plastic handschoentjes aan. Dupoint bleef wat op de achtergrond staan en boog over het bureau heen, alsof hij wat zocht. De zuster begon allereerst Mark zijn bloeddruk op te meten. Hij kreeg een band op zijn arm die stevig werd vast getrokken, waarna ze met een pompje de druk onder de armband werd opgevoerd. Mark voelde hoe haar koude handen zijn huid raakten. Even bleef ze stil op de meter staan kijken en daarna knikte ze alleen maar en haalde ze de armband weer van zijn bovenarm. Daarna begon ze aan het lichamelijke onderzoek. Mark kreeg de handen op zijn gezicht en ze trok eerst aan zijn oogleden. Ze opende zelfs zijn mond. Mark zijn hoofd werd sterk achterover gedrukt en hij voelde een plastic vinger langs zijn tanden en kiezen glijden. Ze veegde haar handen af en pakte een apparaatje waarmee ze in zijn oor kon kijken. Ze keek in beide oren, duwde zijn hoofd heen en weer en daarna gleden haar handen over zijn borst. Ze drukte een paar keer ergens op zijn borst en ribben en al die tijd bleef Mark stilletjes liggen. Hij voelde de koude plastic handen op zijn borst en langzaam gleden de handen af tot op zijn onderbuik. De zuster drukte een paar keer en wreef nogmaals met haar handen over zijn onderbuik. Hij voelde zelfs haar vingers door de bovenste laag van zijn schaamhaar gaan. De zuster duwde zijn benen iets uit elkaar en drukte nogmaals op zijn buik, ter hoogte van zijn blaas. Door de druk van de koude vingers op zijn blaas voelde hij ineens sterk de drang om te moeten plassen. De zuster duwde zijn benen nog iets uit elkaar en een koude handschoen gleed onder zijn geslachtsdeel. Hij voelde haar vingers op zijn ballen. Ze wilde net verder gaan en een dijbeen beetpakken toen het gebeurde. De drang om te gaan plassen werd ineens te sterk en v oordat hij kon vragen of hij even naar het toilet mocht, begon hij ineens te plassen. Hij was de macht over zijn blaas kwijt. Dit was hem nog nooit gebeurd. Mark kon er niets aan doen en hij bleef plassen, hij probeerde het uit alle macht op te houden, maar het ging gewoon niet. Het urine liep over zijn onderbenen en zelfs over de handschoenen van de zuster, die meteen geschrokken achteruit sprong.
"Wat doe je nu?" riep ze kwaad en keek Mark aan. Mark zijn gezicht werd ineens vuurrood. Hij wilde zijn handen naar zijn buik brengen om het te verbergen of tegen te houden, maar meteen sprong de zuster toe en pakte zijn polsen stevig beet.
"Viezerik." zei ze en trok zijn armen achterover totdat hij helemaal gestrekt en hulpeloos op de tafel lag. Mark trok beschermend een knie op. Druppels urine liepen tussen zijn benen door en Mark voelde hoe de urine in het badstof onder zijn billen drong.
Dupoint draaide omhoog van het bureau vandaan en deed een stap naar voren om te kijken wat er gebeurde. Zijn gezicht liep rood aan, maar dan van woede.
Het duurde volgens Mark een eeuwigheid voordat hij ophield met plassen, wat in werkelijkheid slechts een paar seconden duurde. Mark was ook verbaasd. Hoe kon dit nu gebeuren? Hij had sinds zijn vroege jeugd niet meer in zijn broek geplast en zijn ergste angst werd werkelijkheid. Voor de neus van een grote zuster en een stevige vent plaste hij zomaar, zonder dat hij er ook maar iets aan kon doen.
Mark legde geen verband tussen het verlies van de controle over zijn blaas en de prik in zijn billen. Wat hij niet wist was dat de injectienaald een vloeistof bevatte die zijn sluitspieren verzwakte en dus ook de controle over zijn blaas. Dit alles was natuurlijk van te voren gepland en het lange wachten was noodzakelijk om de vloeistof zijn werk te laten doen. De koude handen en de druk op zijn blaas deden de rest.
HOOFDSTUK 3
Ik stond op en liep naar de deuropening om te kijken wat er gebeurde. Ik bleef in de deuropening staan en glimlachte. De zuster liet de polsen van Mark los en beide mensen, met een witte jas aan, stonden met hun handen in hun zij nu verbaasd en kwaad te kijken. Mark draaide zijn rode hoofd van hun af en keek beschaamd een andere kant op, mijn richting op. Toen hij mij zag werd de ontzetting op zijn gezicht nog groter en draaide hij zijn hoofd nog sneller terug de andere kant op. Hij kneep zijn ogen dicht.
"Het spijt me, ik kon er niets aan doen." prevelde hij met een huilende stem. Hij kwam omhoog en wilde zijn benen over de rand van de tafel gooien zodat hij hier weg kon, hij wilde hier vandaan, ontzettend ver hier vandaan. De zuster liep weer op Mark af en voordat hij van de tafel kon springen werd hij alweer ruw achterover op de tafel geduwd. Mark probeerde de handen weg te duwen om toch weer overeind te komen, maar ze was sterker. En zeker wanneer Mark in deze vreemde houding lag en weinig kracht kon zetten. Zijn benen bungelden nog naast de tafel. Met één hand duwde ze zo hard op Mark zijn borst dat hij niet overeind kon komen en met de andere hand tilde ze zijn benen weer op te tafel. De zuster keek nu vragend naar Dupoint die haar baas was. Dupoint wist wel wat er moest gebeuren.
Dupoint liep naar het hoofdeinde van de tafel en bukte iets over hem heen. Zijn grote gezicht hing nu recht boven het huilende gezicht van Mark. De linkerhand van Dupoint pakte Mark zijn kaak beet en draaide zijn gezicht recht, zodat Mark recht naar boven keek. Recht in de ogen van Dupoint.
"Wat een beschamende vertoning!" Hij keek Mark strak aan.
"Ben je zindelijk?" vroeg hij kwaad. Mark knikte en besefte niet wat een onzinnige vraag het eigenlijk was. Dupoint had natuurlijk ook Mark zijn medisch record opgevraagd bij zijn huisarts, wat normaal is bij sportkeuringen, en had daarin niets gelezen over incontinentie of iets dergelijks.
Dupoint keek even peinzend en trok zijn conclusies.
"Blijkbaar loopt je puberteit wat lang door en wil je graag extra aandacht. Ik zal je die aandacht maar niet ontzeggen. Was hem maar en doe hem een luier om. Breng hem daarna maar naar mijn kantoor." De zuster knikte en Mark schrok. Wat zei die man? Werd hij gewassen en kreeg hij een luier om. De schrik werd groot toen dat tot hem doordrong. Dit was absurd, waar haalde hij het recht en het lef vandaan. Dit kon gewoon niet, hij moest dromen. Hij wilde weer overeind komen en heftig gaan protesteren, maar de zuster deed weer een stap naar hem toe en de legde haar plastic hand op zijn voorhoofd en duwde hem terug naar beneden.
"Blijf van me af!" schreeuwde Mark en duwde wild de hand van zijn hoofd. "Je laat me met rust." Tranen van kwaadheid en angst liepen over zijn wangen. Mark was echt geen kinderachtige jongen, maar dit werd hem toch teveel. Hij wilde weer overeind komen, maar weer duwde ze hem, nu hardhandiger, terug op de tafel.
"Je blijft liggen!" beval ze streng. Ze pakte de voorhoofd haren van Mark beet en trok zijn hoofd iets achterover. Mark gaf een kreetje van de pijn. De ogen van de zuster keken hem kwaad aan en ze schudde zijn hoofd zo heen en weer en dwong hem haar zo aan te kijken. Ze was het gewend om met onwillige kinderen om te gaan. Dit mocht dan wel een erg groot kind zijn, maar het principe bleef hetzelfde. Gedwongen keek hij haar aan en onderwierp zich zo aan haar wil.
"Je houd je rustig en je doet vanaf nu wat ik zeg. Is dat begrepen." Ze zei het heel rustig, maar er klonk een bepaalde macht uit en die macht had ze op dat moment zeker over Mark. Hij durfde niet meer tegen te stribbelen, hij was te overdonderd. Ik bleef in de deuropening kijken en vond het wel een interessant schouwspel. Het wond me zelfs een beetje op. Mark bleef onbewogen liggen en de zuster verdween snel even de kamer uit.
"Wat gebeurt er, Mark." vroeg ik ten overvloede, maar ik wilde het hem wel eens horen zeggen. Hij draaide zijn gezicht mijn kant op en antwoordde met een heel klein stemmetje.
"Ik weet het niet, ze gaan me een luier omdoen." was alles wat hij huilend en met een zacht, hoog stemmetje uit kon brengen. Hij keek me beschaamd en met een nog rood gezicht aan. Hij huilde. Hij voelde de natte badstof tegen zijn billen en bovenbenen en vervloekte zichzelf dat hij in deze positie terecht was gekomen. Geen moment kwam het in hem op dat het allemaal nep was en dat hij er inderdaad niets aan kon doen dat hij ineens begon te plassen. Hij zou zich dat pas later realiseren. Tranen biggelden over zijn wangen. Hij voelde zich rot en dacht dat hij zich als een klein kind had gedragen. Hij wachtte vol afschuw en met spanning op de kinderachtige behandeling die hem in het vooruitzicht was gesteld. Hij zou gewassen worden en kreeg een luier om. Dat konden ze toch niet menen. Ze zeiden dat alleen maar om hem bang te maken en te pesten. Dat kon toch niet anders.
De zuster kwam de kamer weer binnen, liep om de tafel heen en schoof de twee sterke armen onder het lichaam van Mark. Schijnbaar moeiteloos werd hij van de tafel getild en een natte vlek in het midden van de tafel bleef achter. Zijn naakte lichaam kwam tegen de plastic schort aan en zijn natte buik en bovenbenen plakte tegen het plastic vast. Het voelde onpersoonlijk en koud aan. Ik liep haar achterna. Ze liep de gang in en stak recht over, door de openstaande deur een koude badkamer in. Mark liet zich willoos dragen. De badkamer was helemaal wit, net als de rest van het gebouw en de mensen erin, leek het. Rechts was een groot ligbad en midden tegen de achterwand een wastafel met links en rechts een hoge kast met dubbele openslaande deuren. Links stond tegen de muur weer zo'n lange tafel en daar werd hij opgelegd, met zijn hoofd aan de linkerkant. Deze tafel was van hout en harder en er lagen twee grote, witte handdoeken over de tafel heen gespreid. Met twee bange ogen keek Mark naar boven, naar het gezicht van de zuster. Ze draaide zich van hem af naar de wastafel en pakte een klaar liggend washandje. Er zat een stop in de afvoer van de wastafel en de wastafel stond halfvol met water. Ze drenkte het washandje in het water en kneep het uit. Mark hoorde de druppels terug op het water vallen en werd nerveus. Ze draaide zich naar hem toe en liep door tot aan zijn hoofd. De duwde het washandje in zijn gezicht en Mark voelde het koude water. Hij wilde niet gewassen worden en draaide zijn hoofd opzij. De hand met het washandje draaide snel mee en Mark bewoog zijn hoofd nog sneller heen en weer. Met zijn voeten probeerde hij houvast te zoeken en zijn lichaam worstelde over de tafel.
Met haar vrije linkerhand pakte de zuster zijn hoofd aan zijn haren beet en trok hard. Mark schreeuwde van de pijn en moest nu wel zijn hoofd stil houden. De zuster veegde de tranen van zijn gezicht en Mark voelde machteloos hoe zijn gezicht werd gewassen. Eerst zijn voorhoofd, over zijn ogen en neus naar zijn mond en daarna voelde hij het washandje zelfs in en achter zijn oor. Ze wilde blijkbaar niets vergeten. Mark kermde van pijn.
"Alsjeblieft, laat me los. Ik zal gehoorzamen." De greep in zijn haar deed verschrikkelijk pijn. De zuster liet hem los en hij slaakte een zucht van verlichting. Meteen draaide de zuster zich om en drenkte het washandje nogmaals in het water. Daarna waste ze zijn kin en nek. Zijn armen en buik werden ook zorgvuldig gewassen. Daarna werd hij overeind getrokken en waste ze zijn rug. Mark liet zich gewillig wassen, voelde zich klein, machteloos, vernederd en bang. Ik stond weer in de deuropening te kijken en af en toe lachte de zuster naar me. Daarna waste ze zijn benen en voeten. Weer drenkte ze het washandje in het water, kneep het uit en draaide zich weer naar hem toe. Mark wist wat er nu aan de beurt. De zuster had hem helemaal gewassen, op alleen zijn kruis en billen na. Het idee dat de zuster het washandje tussen zijn benen zou duwen, bracht hem weer enigszins bij zijn positieven. De afgelopen minuten was hij in een soort trance geweest. Even voelde hij zich een klein kind en liet zich wassen, maar nu drong de realiteit weer tot hem door.
Mark kon niet geloven wat er gebeurde en trok beschermend zijn knieën op. Hij had weer nieuwe moed gevonden en liet zich niet zomaar tussen zijn benen wassen. De zuster keek hem streng aan en die ene blik naar Mark zijn ogen vernietigde in één klap zijn moed weer. Hij moest gewoon toegeven dat zij zijn meerdere was. Zij was de baas en kon op dat moment alles met hem doen. Ze duwde een hand tussen zijn knieën en Mark gaf toe aan de kleine druk van haar hand en deed zijn benen uit elkaar. Hij liet het washandje toe op zijn meest beschermde plek. Dit was het ergst, het meest vernederend. Hij zou dit nooit meer vergeten. Hij voelde het koude water op zijn ballen en begon zachtjes te huilen toen hij haar hand voelde op zijn plasser. Extra lang en goed werd dit gewassen. Ze doopte nogmaals het washandje in het water en tilde zijn knieën omhoog.
Mark wist wat hij moest doen. Zijn neef en nicht hadden laatst een baby'tje gekregen, een dochter en hij had een paar keer gezien hoe haar luier verschoond werd. De baby werd op haar rug gelegd en de beentjes gingen de lucht in om de smurrie tussen haar billetjes vandaan te halen. Met een vochtig doekje werd ze toen schoon geveegd. Hier deed de zuster het met een nat washandje, maar de rest was hetzelfde.
Hij voelde zich als de baby, even machteloos, even klein en even vies. Mark tilde zijn benen op en trok zijn knieën naar zich toe. Zijn billen kwamen iets los van de handdoek en hij liet de zuster zijn billen schoonvegen, zoals de baby naïef zijn billetjes liet schoon vegen.
Eindelijk was ze klaar met wassen. Mark mocht zijn benen weer op de tafel laten zakken. De zuster pakte uit de kast links naast de wastafel drie grote witte handdoeken. Twee legde ze op de rand van de wastafel en de derde vouwde ze open. Ze draaide zich om naar de tafel en gebaarde dat hij overeind moest komen. Mark gehoorzaamde en de zuster trok de wat nat geworden handdoek van de tafel en legde de droge handdoek neer. Mark moest zich weer achterover laten zakken en nu zijn benen omhoog houden. Daar legde ze ook een droge handdoek neer en daarna pakte ze de laatste handdoek van de wastafel. Ze vouwde hem helemaal open en begon met twee handen Mark af te drogen. Ze drukte de handdoek over zijn gezicht en bewoog hem ruw heen en weer. Mark hielp gewillig mee en bewoog bij elk gebaar meteen de goede richting op. Als laatste droogde ze hem tussen zijn benen af en werd hij weer gedwongen zijn knieën in de lucht te houden, zodat zijn billen weer vrij kwamen van de tafel. Ze trok de handdoek tussen zijn benen door en hield met een hand de handdoek tegen zijn billen. De andere kant van de handdoek werd strak getrokken en op zijn buik geduwd. Daarna wreef ze vanaf haar billen, langzaam omhoog, totdat ze Mark zijn plasser in de handdoek in haar hand had. Ze wreef en drukte zachtjes op zijn ballen. Mark kermde en de zuster liet hem los. Ze gooide de handdoek op de grond en liep nogmaals naar de linkerkast. Ze pakte van de bovenste la een grote gevouwen witte doek. Toen ze zich weer omdraaide lachte ze even snel naar mij. Mark zag wat ze in haar handen had en begon weer te huilen. Hij wist wat het was. Het was een grote katoenen luier was en die wilde hij zeker niet om zijn billen. De zuster had hem echter in zijn macht en toen ze zijn rechter knie beetpakte en omhoog tilde ging zijn andere knie ongewild automatisch mee. Hij had geen macht meer over zichzelf en onderbewust gehoorzaamde zijn lichaam aan haar wil. Ditmaal duwde ze zijn knie helemaal door tot boven zijn buik, zijn benen waren helemaal ingetrokken en de zust er liet Mark zo los. Ze vouwde de voorgevouwen katoenen luier op de tafel open, totdat er een grote driehoek ontstond met twee lange kanten en een kortere kant. Het midden van de kortere kant schoof ze onder zijn billen door tot onder zijn rug. Daarna mocht Mark zijn billen weer laten zakken. Hij wist wat er gebeurde en hoe hij zich nu moest bewegen. Hij had dit vaker gezien. Zijn billen zakten op het zachte, dikke katoen. Het katoen voelde lekkerder aan als het ruwe badstof van de handdoek, maar toch brak het angstzweet hem aan alle kanten uit.
Hij zette zijn voeten veertig centimeter voorbij zijn billen op de tafel neer. Zijn knieën staken nog hoog in de lucht. De zuster pakte twee hoeken van de luier en vouwde ze over zijn buik heen, de ene hoek over de andere heen. Mark begon harder te huilen, hij wist niet hoe hij het had. Dit was verschrikkelijk vernederend.
Uit de zak van haar lange jurk haalde ze een grote stevige veiligheidsspeld en prikte die midden op zijn buik, net iets onder zijn navel in de dikke lagen katoen. Ze had duidelijk moeite om de speld door het katoen heen te krijgen, maar toen de speld eenmaal dicht zat besefte Mark dat de luier ontzettend strak zat. Hij had zijn buik ingetrokken gehouden, maar nu merkte hij dat zijn buik hard tegen het katoen drukte.
"Niet zo strak." huilde hij, maar ze trok zich nergens van aan. De zuster pakte de overgebleven punt van de luier en vouwde die eerst een stuk naar binnen. Daarna trok ze het katoen tussen de benen van Mark door en drukte het op het katoen op zijn buik. Zijn bovenbenen werden nog eens uit elkaar geduwd door het katoen.
De zuster was het duidelijk gewend om met katoenen luiers om te gaan. Haar handen bewogen soepel. Even gleed haar hand in de luier en verlegde zijn plasser, zodat die naar beneden wees.
Een andere speld verdween nu in de luier links aan de bovenkant en hield de strook katoen tussen zijn benen goed strak. Een volgende veiligheidsspeld verdween recht boven in de luier en daarna duwde de zuster nog twee veiligheidsspelden in de luier vlak bij zijn benen om het gat waar zijn been uitstak flink strak aan te trekken. Mark voelde nu overal het katoen stevig tegen zijn lichaam aan. Hij kon zijn benen niet meer rechtuit leggen. De luier dwong zijn benen iets omhoog en ver uit elkaar.
Nog was de zuster niet klaar. Ze pakte uit de kast, naast de stapel katoenen luiers die speciaal voor Mark bestemd waren, een grote plastic H-vorm. Weer werden Mark zijn billen van de tafel getild en werd het plastic onder de luier geschoven. Hij voelde op zijn rug het koele plastic, waar het plastic de luier overlapte. De zuster pakte de twee uiteinden van het plastic dat nu onder hem lag en knoopte het strak op zijn buik dicht. De dwarsstreep van de H-vorm verdween tussen zijn benen en werd ook strak aangetrokken. De bovenste helft van de plastic strikslip werd op zijn buik op zijn plaats geduwd en ruw werd Mark op zijn buik gedraaid. Daar werden de laatste twee poten van de H-vorm zo strak mogelijk vastgeknoopt. Daarna deed de zuster een stapje achteruit en bekeek het resultaat. Nog even werd Mark op zijn rug gedraaid en werden zijn bovenbenen uit elkaar geduwd. De zuster duwde de rand van de plastic strikslip nog even tussen de luier en Mark zijn been, om het geheel goed waterdicht te maken. Daarna was ze echt klaar. De zuster wenkte naar me dat ik binnen mocht komen en ik ging naast haar staan en keek naar Mark. Ik moest lachen om het resultaat, het was een verbijsterend gezicht om je beste vriend huilend languit op een tafel te zien liggen met een grote, dikke katoenen luier om zijn billen. Mark keek me beschaamd aan.
"Miranda, alsjeblieft. Help me." zijn stem klonk zo hulpeloos en hij realiseerde zich blijkbaar nog niet dat hij door mij op die tafel lag en op deze manier zo verschrikkelijk werd vernederd dat het gewoon lachwekkend was.
"Het is je eigen schuld," zei ik glashard," maar je bent zo wel een lieve jongen." Ik kuste hem op zijn rode wangen en hij sloeg zijn koude, blote armen om mijn nek. Hij duwde zijn hoofd tegen mijn borst en begon weer te huilen. Ik duwde hem van me af en liep de badkamer uit.
"Zo is het genoeg geweest. Ga staan!" beval de zuster en Mark kwam onhandig overeind op de tafel en bracht zijn benen over de rand van de tafel. Zijn bewegingen werden ernstig belemmerd door de luier en toen hij met zijn blote voeten op de koude tegels sprong, kraakte het plastic aan alle kanten. Hij stond een beetje wijdbeens door de dikke laag katoen tussen zijn benen. Het was een komisch gezicht. De zuster wenkte en liep voor hem uit de gang in, richting de hal. Mark volgde haar waggelend, met moeite haar tempo bijhoudend en ik liep als laatste achter Mark aan. Aan het eind van de gang sloegen we linksaf de korte gang in. Daarna rechts een trap op en weer kwamen we in een korte gang uit. De zuster klopte op de laatste deur aan de rechterkant en na een gedempt "Ja?" deed ze de deur open. Achter in de grote en luxe ingerichte kamer zat Dupoint achter een groot bureau voor een raam dat uitkeek op oprit.
"Ah, zuster. Laat onze baby maar binnen." Ze deed een stapte opzij en duwde Mark de kamer binnen. Een beetje bang en kwaad om de opmerking bleef hij net na de deur stil staan.
"Breng mevrouw maar naar de tuin en bied haar wat te eten aan." zei hij en daarna richtte hij zijn aandacht op Mark. De zuster sloot de deur en nam me mee de gang in en leidde me naar de beneden. Ze liet me zien hoe ik in de tuin kon komen en vroeg of ik misschien zwemspullen bij me had. Ik knikte en de zuster wees naar een hoek van een zwembad, waar ze een ligstoel voor me neer zou laten zetten. Ze liet me ook zien waar ik me om kon kleden en vertelde me dat ze straks een menukaart zou brengen, zodat ik uit kon kiezen wat ik wilde eten. Daarna liep ik terug naar de auto en haalde mijn bikini op. Even later nam ik een verfrissende duik in het koele water en ging languit liggen op de gemakkelijke ligstoel. Het was hier goed vertoeven. Achter het gebouw lag een enorme tuin. Het zwembad lag links in de tuin en was omringd door een groot grasveld. Ik was niet de enige in de tuin. Hier en daar liepen wat mensen rond. Er liep een zuster met een wat oudere vrouw in een rolstoel rond en even verder liep een man met zijn been in het gips met krukken over de paden door de tuin. Ongeveer vijf meter verder stond een andere ligstoel. Er lag een meisje in wat ongeveer even oud was als ik. Het meisje zag er bleek en mager uit. Ze las wat in een blad en verveelde zich duidelijk. Ze had een vreemde, brede armband om haar linkerhand en ik moest nog eens terloops en onopvallend kijken voordat ik zag dat ze met een ketting aan een paaltje vast zat. De ketting was hooguit anderhalve meter lang en gaf haar weinig ruimte om te bewegen. Ik vroeg me af waarom zij hier was en glimlachte even toen het bij me opkwam dat het wel een grap kon zijn van haar vriend. Dat leek me wat onwaarschijnlijk. Over het gras naast het zwembad kwam een andere zuster naar me toe en gaf me de menukaart. Je kon hier uitgebreid eten en ze hadden zo te zien een grote keuken. Ik koos wat lekkers uit en ze verdween weer. Ik strekte me lekker achterover uit en genoot van de zon. Er was een zwak windje opgestoken wat een beetje verkoeling bracht. De zon zakte lan gzaam weg achter de bossen. Het meisje dat naast me aan de ketting vast zat, begon tegen me te praten.
"Hoi, jij bent nieuw hier, zeker. Ik heb je nog niet gezien hier."
"Nee, ik ben alleen maar op bezoek!" antwoordde ik, een klein beetje liegend. "Het is hier wel mooi."
"Meer als deze tuin en een klein kamertje binnen heb ik niet gezien. Ik zit vast, zie je." Ze hield haar arm met de brede leren band, waar de ketting aan vast zat omhoog. Ik stond op en liep naar haar toen. Ze stak haar hand uit.
"Joyce."
"Miranda," we schudden elkaar de hand en ik ging naast haar op de rand van het zwembad zitten.
"Waarom zit je vast, of mag ik dat niet vragen?"
"Jawel hoor, ik ben hier gebracht door mijn ouders. Ik ging met de verkeerde vrienden om, raakte aan de drugs en daarom lieten ze me hier opnemen. De eerste nacht liep ik echter meteen weg en sindsdien houden ze me goed in de gaten." Ze vertelde het met van schaamte, maar zonder enige terughoudendheid.
"Ben je hier al lang?"
"Morgen ben ik hier zes weken. De eerste drie weken kwam ik niet van mijn bed af. Ze hebben me op de harde manier laten afkicken. Ik was trouwens niet zo heel erg verslaafd, hoor. En jij, ben je hier echt op bezoek." Ze had toch gemerkt dat ik had gelogen of misschien dacht ze dat ik hier zat voor iets dat ik niet wilde vertellen.
"Nee, ik heb een gemene streek met mijn vriend uitgehaald." Ik lachte en ze lachte mee. Op dat moment kwam de zuster met een tafeltje en daarna brachten twee andere zusters mijn bestelde eten. Het rook lekker en zag er ook goed uit. Ik ging weer naar mijn eigen stoel en begon te smullen van het overheerlijke eten.