de Kliniek

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 1 12,5%
  • 7

    Stemmen: 1 12,5%
  • 8

    Stemmen: 1 12,5%
  • 9

    Stemmen: 2 25,0%
  • 10

    Stemmen: 3 37,5%

  • Totaal stemmers
    8

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
geschreven door: Pieter

(deel 1)


HOOFDSTUK 1


Nog hijgend lagen we naast elkaar op het grote bed en keken we zwijgend door het panoramaraam naar de ingang van de baai. Ze waren in een slaapkamer in enorme villa aan de kust, ver weg van de grote stad, midden in de stilte. De villa stond aan een kleine inham, waarvan de ingang door hoge rotsen werd bewaakt.

Ik rolde naar hem toe en legde mijn hoofd op zijn borst. Het deed pijn. Diep in mijn hart voelde ik een doffe pijn. Hij mocht dan wel nog zo vaak zeggen dat het niet aan mij lag, maar aan zijn eigen vreemde fantasieën, toch bleef het pijn doen. Maanden geleden toen we voor het eerst met elkaar naar bed gingen hadden we er beiden veel meer plezier in gehad. Langzamerhand verdween het plezier bij Mark, wat hij in het begin niet wilde laten merken. Al snel merkte ik het toch. Hij wilde niet zo snel meer met me naar bed en waar we een maand geleden nog nachten lang lagen te vreeen, werd het nu steeds korter. Ik vroeg hem hoe dat kwam en hij antwoordde niet. Hij praatte er moeilijk over. Hij had een bepaalde fantasie in zijn hoofd die af en toe de overhand kreeg. Heel sporadisch vertelde hij erover, liet hij me toe in zijn fantasieën. Ik had zelfs geprobeerd om mee te spelen in zijn fantasie, maar daar was de lol snel af. Hij vond het niet leuk wanneer het gespeeld werd, het was niet echt genoeg, het ging niet ver genoeg. Ik speelde mee met een glimlach en kon hem niet echt pijn doen. En daarmee bedoelde ik niet de echte lichamelijke pijn, maar geestelijke pijn. Hij wilde vernederd worden op een bepaalde manier en wanneer ik hem zo probeerde te vernederden wist hij dat het maar een spel was. De vernedering moest echt zijn.

Hij lag op zijn rug, had zijn handen onder zijn hoofd neergelegd en keek naar het plafond. Ik rook het zweet op zijn borst en dat vermengde zich met mijn eigen zweet. Tranen welden op in mijn ogen en zachtjes begon ik te huilen. Mark wist dat hij me pijn deed en het deed hem zelf ook pijn. Hij hield ontzettend veel van me, maar kon er gewoon niets aan doen. Hij had geprobeerd om het van zich af te zetten, om weer gewoon te gaan genieten en zelfs om het voor mij te verborgen te houden, en te doen alsof er niets aan de hand was. Ik voelde het echter meteen, wanneer er iets niet goed zat. Je kon het aan hem merken.

Hij sloeg zijn armen over me heen en probeerde me te troosten.

"Alsjeblieft, niet huilen, lieverd." Hij kwam overeind op het bed en trok me dicht tegen zich aan. Hij kuste me meerdere malen op mijn hoofd in mijn zwarte lange haren. De huilbui ging langzaam weer over en ik kuste hem terug.

"Het spijt me, Mark. Ik kan er niets aan doen." Onze vriendschap, en het was meer dan alleen vriendschap, we hielden echt van elkaar, liep op deze manier langzaam stuk, terwijl we zoveel van elkaar hielden. Hij wist zich er ook geen raad mee en was bang dat als deze relatie stuk liep, hij wel geen kans zou maken op een andere langdurige relatie met iemand anders. Daarom deed hij er ook alles aan om me vast te houden. Ik stapte uit bed en liep naakt naar de badkamer. Mark floot naar me als een bouwvakker die naar iedere vrouw zou fluiten. Dat bracht weer een glimlach op mijn gezicht en ik poseerde even voor hem, terwijl hij zelf nog half onder de dekens lag. Ik liep verder naar de douche en draaide de koude kraan open. Het was weer zo'n verschrikkelijk hete dag vandaag en zo'n dag was niet geschikt om ook maar iets vermoeiends te doen. Mede daardoor was het in bed ook fout gegaan, maar dat deed aan het probleem niets af. Ik stapte onder de brede straal en het koude water sneed een ogenblik mijn adem af. Daarna koelde het mijn lichaam heerlijk af. Ik keek op mezelf neer, en hoewel ik helemaal niet verschrikkelijk ijdel was, was ik toch wel een beetje trots op mijn eigen lichaam. Ik was slank, maar zeer zeker niet te mager. Er konden nog best een paar pondjes van af, maar ik voelde me hier lekker bij. Ik sportte veel en hoefde daardoor ook helemaal niet op mijn gewicht te letten. Mijn borsten waren klein, maar stevig en reageerden op de eerste de beste mannelijke aanval.

Mark was ook geen lelijke jongen. Hij was wel vrij klein voor een man en we waren beiden dan ook ongeveer even groot. Hij was ook niet overdadig breed of zo iets. Hij was gewoon een lekkere, lieve, ondeugende en kleine jongen. We waren beiden rond de twintig jaar en studeerden. Zijn ouders waren rijk en bezaten villa's zoals deze. Alhoewel ik deze toch nog wel het mooiste vond. Hij was dan niet zo groot en zeker niet zo luxe, maar lag op een schitterende plaats aan de rand van een enorm bosrijk gebied en langs een indrukwekkende rotskust. Mark en ik woonden hier het grootste deel van het jaar. Het was niet zo heel ver van onze collegebanken en juist daarom had de vader van Mark dit huis aan hem cadeau gedaan. Het huis had een eigen zwembad in de tuin, een tennisbaan naast het huis, een privéstrandje met een haventje waar het enorme jacht van de familie lag afgemeerd en een eigen oprit van een kilometer door de bossen heen.

Mijn ouders daarentegen hadden niet zo veel geld en woonden in een gewoon rijtjeshuis ergens in de grote stad, vele kilometers hier vandaan. In het begin hadden mijn ouders, en ik zelf trouwens ook, wel opgezien tegen de zogenaamde elite, waar Mark en zijn ouders toe behoorden. Het viel uiteindelijk allemaal erg mee, mede doordat Mark zich helemaal niet als een rijkelui's zoontje gedroeg. Ook zijn ouders waren hartelijke mensen en al verschillende keren bij mijn ouders in de stad op bezoek geweest. Ze konden het goed met elkaar vinden en het bleek dat mijn vader ook nog eens in één van Mark's vaders bedrijven werkte. Dat was eerst wel een schok geweest, en het leverde mijn vader op den duur ook een promotie op, alhoewel hij daar al jaren flink voor aan het leren was en hij die promotie misschien ook wel had gekregen zonder hulp van bovenaf. Mark's vader had het ook nooit echt toegegeven dat hij achter die promotie zat, maar het feit was wel dat de promotie eerder kwam dan iedereen, inclusief zijn medestrevers, hadden verwacht. Wel maakten ze er samen altijd grapjes over zo van "Hé, waar blijven nu die nieuwe bedrijfsauto's, die waar ik nu in rij rammelt zowat uit elkaar. Hij is al zeven maanden oud", en "Pas jij maar op, want ik stuur Mark morgen voor een boodschap naar Terpstra. Heb je zijn dochter wel eens gezien!" Terpstra was één van zijn collega's die ook voor de promotie in aanmerking kwam en zich nu nog afvraagt, waarom hij die promotie niet kreeg. Terpstra had ook een dochter die ongeveer even oud was als ik.

Druipend kwam ik onder de douche vandaan en bond een handdoek vlak boven mijn borsten om me heen. Ik liep terug de slaapkamer in en zag Mark nog steeds op zijn rug op het bed liggen. Hij huilde niet, maar het scheelde niet veel. Ik sprong naast hem op het bed, terwijl het water nog uit mijn haar druppelde en het bed nat maakte. Ik boog over hem heen en kuste hem.

"Ik hou van je. Dat weet je toch." Er vielen druppels van mijn gezicht op zijn lichaam. Hij kuste me terug, maar het beurde hem niet op. Ik liet hem maar alleen en droogde me af en trok daarna een klein kort broekje aan met een wit T-shirt. Ik borstelde mijn haar en ging daarna naar de grote woonkamer en pakte de krant van vandaag. De kamer was ouderwets ingericht met baksteenrode tegels op de vloer en bruine leren bankstellen in een zithoek voor de open haard. Ik plofte op de bank en sloeg de krant open. Vanavond ging Mark voor twee weken weg, met zijn vader mee naar het buitenland. Zo leerde hij het zakendoen van zijn vader en wanneer zijn opleiding afgelopen was zou hij als compagnon in het bedrijf gaan werken. De tijd dat hij weg was ging ik naar mijn ouders, alhoewel ik best hier kon blijven wonen. Het was hier echter zo stil als Mark er niet was en je was hier zo'n verschrikkelijk eind weg van alles wat gezellig was. Nog een maand en de colleges zouden weer beginnen, was het over met de rust en moest er weer hard geleerd worden. Desondanks vond ik het toch heerlijk om te studeren. Het was in ieder geval beter als werken.

Ik bladerde wat door de krant, maar echt mijn aandacht kon ik er niet bijhouden. Mijn gedachten waren steeds bij Mark. Hoe kon ik hem nu gelukkiger maken. Ik dacht aan hoe we elkaar ontmoetten. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht geweest.

Er schoot me ineens een ideetje te binnen, maar ik verwierp het meteen weer. Ik kon hem wel zijn fantasie in werkelijkheid laten beleven, maar ik twijfelde of hij daarmee gelukkig zou zijn. Ik had ook vaak fantasieën, niet van die vreselijk aparte, maar als ik eerlijk moest zijn wilde ik niet dat ze waarheid zouden worden. Het was trouwens ook bijna onmogelijk. Toch moest ik hem op een één of andere manier die fantasie laten beleven zonder dat ik hem te veel zou laten lijden. Het moest aan de andere kant wel weer echt zijn, anders was het nog niet goed. Ik had vanaf morgen twee weken de tijd om iets te regelen, zonder dat hij argwaan zou krijgen. Toch liet het idee me niet meer los. Er waren nog veel vragen waar ik een antwoord op moest bedenken. De twijfel was er nog steeds, maar naar mate de uitvoering van mijn plan concreter in mijn gedachten kwam werd de twijfel minder. Nu hoopte ik alleen maar dat het daarna wel weer goed kwam tussen ons. Voor het zelfde geld was hij daarna zo verschrikkelijk kwaad dat hij niets meer van me wilde weten. Die kans was er best wel, maar ik overtuigde mezelf dat op deze manier onze relatie ook niet erg lang meer zou duren.

Ineens schrok ik op. Mark ging naast me op de bank zitten en sloeg zijn arm om me heen.

"Wat is er?" Hij keek me vragend aan. Ik had er blijkbaar wat geschrokken uitgezien en nu al was ik bang dat hij iets vermoedde, dat hij het op mijn voorhoofd kon lezen.

"Niets, niets. Hoe laat ga je vanavond weg?" Snel stapte ik op een ander onderwerp over.

"Ik wordt om half acht opgehaald. Houd je het wel twee weken uit zonder me?"

"Dat betwijfel ik," zei ik lachend," bel je me wel af en toe. Ik ga overigens wel een week naar huis."

"'Tuurlijk. Ik moet trouwens alles nog in pakken." Hij keek op zijn horloge, "Ik mag wel opschieten."

Daarna verdween hij weer. Rond een uur of zes maakte ik een pizza uit de diepvries warm en aten we gezamenlijk in de tuin, naast het koele zwembad. Daarna pakte Mark nog snel de laatste dingen in en om kwart over zeven stond er een enorme limousine voor de deur. De chauffeur legde de koffers in de kofferbak en Mark en ik omhelsden elkaar nog eens.

"Pas je goed op je zelf?" Ik gaf hem een dikke kus op zijn wang en hij kuste mij. Daarna stapte hij in en de chauffeur deed de portier achter hem dicht. Met een zacht zoemen gleed het donkere raampje naar beneden en zwaaiden we naar elkaar totdat de auto achter de bomen verdween. Even bleef ik nog kijken naar de lege oprit, maar daarna liep ik met een brede glimlach het huis weer binnen. Ik had nog een hoop te regelen, voordat hij weer terug kwam.
HOOFDSTUK 2

Ik wachtte op hem op het vliegveld. Zijn vliegtuig was al een half uur geleden geland, maar hij stond waarschijnlijk nog steeds op zijn koffers te wachten. Hij had een vliegreis van acht uur achter de rug en hij zou wel flink moe zijn. Ik zweette, het was nog steeds van dat warme weer. De airconditioning was blijkbaar niet voorbereid op deze hitte en deze drukte. Het was ontzettend druk zo midden in de vakantietijd. Overal om me heen werden mensen hartelijk begroet, werd er gekust en nam iemand anders de koffers over van de reiziger. Verveeld liep ik wat heen en weer. Er waren drie uitgangen en ik moest alle drie de uitgangen in de gaten houden. Hier en daar kwamen er al wat door de zon gebruinde mensen door de schuifdeuren en zochten allemaal de omgeving af op bekenden. Eindelijk kwam Mark door de geblindeerde schuifdeuren heen. Ik zwaaide wild en riep hem. Slaperig en loom keek hij om zich heen. Toen hij me zag fleurde zijn gezicht op. Met zijn karretje met twee koffers baande hij een weg tussen de menigte. Ik vloog op hem af en hing meteen om zijn hals. We begroetten elkaar hartelijk.

"Hoe was het, vertel op?" wilde ik van hem weten. Hij zag er inderdaad niet op zijn best uit. Zijn haren zaten door de war en hij had wallen onder zijn ogen van de slaap die hij tekort gekomen was. Hij zweette nog erger dan ik en zijn haar plakte tegen zijn voorhoofd aan.

"Laten we eerst in de auto gaan zitten, daar is het tenminste wel wat koeler." Daar had hij gelijk in. De airco in de auto werkte op volle toeren, wat de temperatuur in de auto op een aangename temperatuur hield. We zeulden met de koffers naar de parkeergarage waar de felrode sportauto stond. We gooiden de koffers in de achterbak en daarna klom ik geheel tegen de gewoonte achter het stuur. Dat moest wel, dat hoorde bij het plan.

"Je zal wel flink moe zijn, ik zal wel rijden." Hij knikte en liet zich onderuit zakken in de comfortabele kuipstoeltjes. Ik reed de parkeergarage uit en volgde het drukke verkeer de stad uit. Hij vertelde onderweg over wat hij meegemaakt had, over de transacties die hij afgesloten had en wat er door zijn toedoen allemaal fout was gegaan. Hij vertelde ook dat hij in verschillende schitterende plaatsen was geweest, maar door de vermoeidheid hield hij halverwege op met vertellen. Het was nog minstens een uur rijden naar het huis aan de kust, maar daar gingen we niet heen. Ik moest hem met een smoesje mee zien te krijgen naar de privékliniek die niet eens zo ver van het huis af lag. De kliniek lag midden in de bossen ongeveer dertig kilometer voor het plaatsje waar Mark dacht dat we heen gingen.

"Oh, Mark. Dat vergat ik te vertellen.", ineens klonk de smoes niet meer zo overtuigend. Het was de beste en meest aannemelijke die ik kon verzinnen. Uit mijn broekzak haalde ik een brief van zijn sportvereniging. De brief was nep en de handtekening vervalst. Mark bemoeide zich veel met zijn vereniging en daar was ik wel een beetje bang voor.

"Die vrouw, de secretaris van de vereniging, belde , .....eh hoe heet ze ook alweer. Stam, ik weet het weer. Die belde of je voor eergisteren jezelf wilde laten keuren. Zo'n sportkeuring weet je wel." Mark keek verbaasd. "Toen die brief kwam was je net een dag weg."

"Ik heb me vorig jaar nog laten keuren, moet dat verdomme tegenwoordig elk jaar." Mark was chagrijnig door de reis, maar gelukkig geloofde hij het.

"Ik heb haar toen gebeld en gezegd dat je naar het buitenland was, maar omdat het snel moest gebeuren moest ik meteen maar een afspraak voor je maken. Ik heb een stuk of tig dokters gebeld, maar nergens kon het meteen. Alleen bij Kliniek Boszicht kon het vanmiddag nog, om vijf uur." Nu keek hij nog meer verbaasd en een beetje kwaad zelfs. Het was nu half vijf.

"Je kon nergens anders snel terecht dus ik wist het anders ook niet. En het ligt nog op de route naar huis ook. Als je die keuring dan vanavond nog naar die Stam bracht kon ze het misschien nog op tijd bij de Bond krijgen." Mark vloekte. Hij was niet in de stemming voor een sportkeuring, terwijl het nog nergens voor nodig was ook. Zo'n sportkeuring stelde niet echt veel voor, maar je had het nu eenmaal wel nodig voor de bond. Om de zoveel tijd moest de bij de dokter een aantal kniebuigingen maken en dan meette hij je hartslag. Meer stelde het eigenlijk niet voor.

De laatste helft van de rit naar de kliniek dutte hij in. De kliniek lag midden in de bossen verscholen. Het was een klein privé ziekenhuis voor rijke mensen. Je kon er tot rust komen en ze waren er goed medisch uitgerust. Het was geen goedkope kliniek en wat ik had geregeld kostte een enorme smak met geld. Zoveel geld dat mijn ouders in een jaar nog niet samen zouden verdienen. Ik was daar dan ook met een heel speciale wens aangekomen en voor geld kon je daar alles bereiken. Ik was er de afgelopen week al een keer of drie geweest om alles tot in de details door te spreken. Ik wilde niet dat er dingen fout zouden gaan. Hij zou er toch al geen leuke tijd krijgen.

Zonder fout te rijden reed ik er heen. Dat had verdacht kunnen zijn, maar Mark sliep. Op de oprit stootte ik hem wakker en verbaasd keek hij op. Hij kwam weer wat overeind en keek om zich heen. Recht voor hem lag een groot wit gebouw. Het was een ouderwets landhuis, met hoge plafonds en van die pilaren voor de deur. Er waren links en rechts twee grote vleugels te zien die halfrond naar achteren liepen. Voor de pilaren was een grote oprit met grind. Om het gebouw lagen tot in de puntjes verzorgde grasvelden en bloemperken. Links lag een vennetje verscholen tegen de rand van het grasveld, tegen de bosrand aan. Rechts lag een perfect ronde vijver met in het midden een hoge fontein. Het zag er schitterend uit, zelfs voor Mark die wel wat gewend was. Ik zette de auto voor de hoge stenen trap neer en Mark stapte uit.

"Weet je zeker dat we hier moeten zijn?" Ik stapte ook uit en liep voor hem uit de trap op.

"Kom nu maar, we moeten opschieten. Het is al vijf uur geweest." Ik was een beetje zenuwachtig, maar als hij eenmaal binnen was kon er weinig meer fout gaan. We liepen door de dubbele schuifdeuren en de koele lucht kwam ons tegemoet, het had hier een aangename temperatuur. We stonden in een grote half ronde zaal. Recht tegenover de deur stond een balie, waarachter een lange blondine zat te tikken en te telefoon beantwoorde. Met haar had ik het eerste gesprek door de telefoon gehad en zei had me doorverwezen naar meneer Dupoint, de directeur. In eerste instantie had die man me vreemd staan aankijken, door de telefoon, maar hij had wel vaker van dit soort vreemde verzoeken gehad. "Er waren een hoop rijke mensen met vreemde 'afwijkingen'", had hij verteld en toen ik met mijn portemonnee, eigenlijk de portemonnee van Mark, was gaan schudden werkte hij ineens goed mee.

Het meisje achter de balie herkende me van de eerdere bezoeken die ik hier had gebracht.

"Goedemiddag, mevrouw." zei ze beleefd en met de eeuwige glimlach op haar gezicht.

"Hallo, we komen een sportkeuring, op afspraak." Ze knikte.

"Gaat u maar even zitten." Ze wees op de zithoek aan de linker kant van de hal. Meteen pakte ze de telefoon op. Ze drukte een drie-cijferig nummer in en even later voerde ze een kort gesprek. We moesten een paar minuten wachten en Mark dommelde alweer bijna in toen Dupoint aan kwam lopen. Hij kwam uit een deur achter de balie vandaan en liep rechtstreeks op ons af. Ik herkende hem van onze vorige ontmoeting en stond meteen op om hem te begroeten. We schudden elkaar de hand.

"Goedendag, hoe maakt u het mevrouw." Hij knikte beleefd. Mark sprong ook van de bank op en gaf hem ook een hand. Terwijl Dupoint Mark zijn hand schudde keek hij hem eens goed aan. Zijn ogen gleden van boven naar beneden langs zijn lichaam.

"Het spijt me dat ik er zo onfris bij loop, maar ik kom net van het vliegveld, uit het buitenland, en heb nog geen tijd gehad op me op te frissen." De zware stevige man, die over zijn kleren een witte jas droeg, negeerde zijn opmerking en liet zijn hand los. Hij draaide zich weer naar mij toe.

"Komt u mee." zei hij tegen mij speciaal en ik wenkte Mark dat hij mee moest lopen. Mark kreeg meteen al een hekel aan de man. Dupoint negeerde hem en Mark vroeg zich af waarom. Dupoint ging ons voor door een deur die naast de zithoek zat, de linker vleugel van het gebouw in. Ze kwamen eerst in een andere kleine hal, waar twee gangen op uit kwamen. Een gang liep naar rechts en was niet langer dan vijftien meter, maar had verschillende zijgangen of anders inhammen. De tweede gang liep de vleugel in en liep met een ronde bocht naar achteren, net als de vleugel zelf. Links en rechts zaten een stuk of twintig deuren op verschillende afstanden van elkaar. Samen liepen ze de gang in tot bijna het eind en al die tijd werd er geen woord gesproken. Toen opende Dupoint een deur aan de linkerkant, hield de deur voor ons open en wenkte dat we hier naar binnen konden. Het was een kleine wachtkamer. Er stonden twee comfortabele banken tegen de muren. In het midden van de kamer stond een laag tafeltje, met daaronder een stel tijdschriften. De kamer had, behalve de deur naar de gang, nog een deur. We gingen zitten op de bank tegenover de rondlopende buitenmuur met twee ramen. De ramen gaven uitzicht op de bosrand die niet verder weg lag dan drie meter. Dupoint richtte zich weer op mij.

"Er komt over een paar minuten wel iemand Mark ophalen voor de keuring." Ik stond op en gaf de man nog een hand. Mark stond ook op om de man een hand te geven, maar de man negeerde hem weer en vertrok door dezelfde deur als welke wij binnen waren gekomen. Mark bleef beteuterd achter en keek me weer verbaasd aan.

"Zie je dat hij me gewoon negeert." Ik moest lachen toen hij dat zij. Hij zei het op zo'n lachwekkend, verbaasde manier dat het niet lukte om me in te houden. Natuurlijk was dit afgesproken, maar Mark voelde blijkbaar nog geen nattigheid. Hij keek me aan.

"Waarom lach je?" zei hij verontwaardigd," ik vind het een verschrikkelijk eigenwijze vent." Ik zei maar niets en probeerde mezelf weer onder controle te krijgen. Wanneer zou hij ontdekken dat hij hier helemaal niet voor een sportkeuring kwam en hoelang zou het duren voordat het tot hem doordrong dat ik hier allemaal achter zat. Voorlopig nog niet, hoopte ik. We moesten een paar minuten wachten en toen werd de zijdeur door een geheel in het wit geklede zuster geopend. Ze droeg een lange jurk met daarover heen een plastic schort. In haar haar had ze een witte clip om het lange blonde, stijle haar in een staart te houden.

"Kom je mee." zei ze en keek Mark aan. Het klonk niet als een vraag, meer als een bevel en Mark stond langzaam op en liep naar de kamer ernaast. De zuster was stevig gebouwd en een stuk groter en breder dan Mark. De zuster liep ook de kamer ernaast in, maar liet de deur openstaan. Hier vandaan kon ik alles goed horen.

"Kleed je maar uit." hoorde ik de vrouw zeggen. Mark stond in een even grote kamer als de wachtkamer. Er stond een lange tafel in het midden van de kamer. De tafel was ongeveer 80 centimeter breed, had schuin oplopende randen en was bekleed met een soort zwart leer. Behalve de randen was de tafel over het hele oppervlak zacht als een matras. Over de hele lengte van de tafel lag een strook badstof, als een grote badhanddoek. In de hoek van de kamer stond een houten stoel en daar legde Mark zijn kleren overheen. De zuster stond omgekeerd voor een bureau en vulde een injectiespuit met een doorzichtig vloeistof uit een flesje. Ik hoorde hoe Mark zich uitkleedde en toen hij klaar was draaide hij zich, zichzelf een beetje schamend, om naar de zuster. Zij was net klaar met de injectiespuit en draaide zich ook naar hem toe. Mark zag de spuit en ondanks dat hij al veel sportkeuringen had gehad, had hij nooit een spuit gekregen. Dit vond hij trouwens toch al de vreemdste sportkeuring die hij ooit had meegemaakt.

"Krijg ik een prik." vroeg Mark. De zuster legde haar vrije hand op zijn schouder.

"Je hoeft niet bang te zijn." zei ze kleinerend, alsof Mark bang zou zijn voor de prik. Mark zijn wangen kregen een licht rode kleur, dit bedoelde hij niet met die opmerking.

"Draai je om en ga maar gebukt over de tafel staan." Met haar hand duwde ze hem de juiste richting op en Mark deed verbaasd wat ze vroeg. Hij bukte langzaam over de tafel heen. Zijn bezweette huid raakte de badstof overtrek op de tafel. Zijn billen kwamen vrij voor de zuster en met een, met jodium doordrenkt, watje wilde ze op een bil een klein stukje ontsmetten. Daar was het doel van de scherpe injectienaald. Op het laatste moment gooide ze het watje weg in de prullenbak.

"Bah, viezerik. Staan blijven." Dat laatste klonk als een bevel en ze draaide zich om naar de kleine wasbak, die tussen het bureau en de deur naar de badkamer, tegen de muur zat. Mark draaide verbaasd zijn gezicht naar de vrouw toe en ik kon in de kamer ernaast mijn lachen bijna niet inhouden. Hij wist echt niet wat de zuster bedoelde, maar daar kwam hij snel genoeg achter. De zuster pakte een wit washandje en hield dat onder de koudwaterkraan. Ze kneep hem uit en draaide zich weer terug naar Mark. Ze duwde haar hand op zijn billen en wreef met het natte, koude washandje heen en weer. Mark schrok en voelde het washandje en het koude water op zijn billen. Ze duwde het washandje in zijn bilspleet. Even voelde hij een vinger met het washandje een klein stukje in zijn anus. Mark protesteerde heftig en wilde overeind komen, maar de vrouw duwde hem met haar andere hand op zijn rug terug op de tafel. Na nog drie vegen liet ze hem los en draaide zich om. Mark kwam overeind.

"Waar was dat godverdomme voor nodig?" De zuster gooide het washandje terug in de wastafel en pakte een handdoek die naast de wastafel aan een haakje hing. Ze negeerde zijn kwaadheid en keek hem recht in de ogen aan.

"Omdraaien en over de tafel heen bukken. Schiet op!" Ze schreeuwde naar Mark en hij wist niet hoe hij het had. Ruw duwde de zuster hem weer voorover naar de tafel. Als verdoofd liet hij zich duwen.

Mark voelde een koude druppel water langs zijn been naar beneden lopen, terwijl hij weer met zijn borst op de tafel geduwd werd. De zuster legde de handdoek op zijn billen en veegde zijn billen droog. Mark wist van verbazing niets uit te brengen. Hoe durfde ze dit te doen, zijn billen waren helemaal niet vies. Wat was dit voor een onzin.

Op een kinderlijke manier werd Mark voor de gek gehouden. Mark keek van schaamte maar voor zich uit en liet de zuster haar gang gaan. Hij voelde het jodium midden op zijn linkerbil. Daarna duwde ze met een snelle beweging de injectienaald midden in de rode plek diep in zijn bil.

"Auw!" riep Mark uit, meer van schrik dan van pijn. Ze spoot de injectienaald leeg en trok hem daarna weer terug. Ze veegde met dezelfde handdoek het jodium weg en plakte een kleine huidkleurige pleister op zijn bil.

"Goed zo, dat is gebeurd." Ze gaf hem een klein bemoedigend klopje op zijn billen en hij mocht weer overeind komen.

"Waar was die prik voor?" wilde Mark nu weten, maar ze gaf geen antwoord. Mark was te verbaasd en te geschrokken om op dat moment iets anders te vragen.

"Ga maar op je rug op de tafel liggen, dan zal ik je zo onderzoeken." De zuster liep van de tafel weg.

Mark wipte soepel op de tafel en ging achterover op de tafel liggen. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd en trok zijn knieën iets in. Hij verwachte eigenlijk dat ze meteen terug kwam, maar hij moest wachten. Mark bleef zich maar afvragen waarom de zuster dat bij hem had gedaan. Hij vroeg zich af of het kon zijn dat hij door de lange reis niet helemaal fris meer was, maar dat zijn billen echt vies waren kon hij nauwelijks geloven.

Ik hoorde een deur open en dicht gaan en nam aan dat de zuster even weg ging. Ik stond op en liep naar de deuropening. Mark lag rustig op zijn rug en was mij helemaal vergeten. Hij draaide zijn hoofd mijn kant op en zag me staan. Zijn gezicht werd rood en zijn ogen ontweken de mijne. Hij realiseerde zich dat ik alles had kunnen horen en schaamde zich voor het feit dat de zuster zijn billen had moeten schoonvegen. Mark zweeg en ik ging terug naar de bank waar ik een tijdschrift onder de tafel vandaan haalde en die begon door te bladeren. De vrouw bleef lang weg en Mark werd onrustig op de tafel. Ik hoorde hem heen en weer schuiven over de tafel. Hij twijfelde of hij zou opstaan of zou blijven liggen. Hij besloot maar te blijven liggen omdat de zuster elk moment terug kon komen. Na nog een paar minuten dommelde hij bijna in.

Ik trok mijn schoenen uit en ging languit op de bank tegen de armleuning zitten. Op een gegeven moment ging de deur open, maar het was niet de zuster. Een andere vrouw, ook geheel in het wit gekleed, kwam de wachtkamer binnen en bood me een kop koffie aan. Daar zei ik geen nee tegen. De vrouw lette niet op Mark en bood hem niets aan. De koffie was heet en heel sterk gezet. Het wachten ging ondertussen voort. Mark praatte af en toe tegen me terwijl ik gewoon onderuit gezakt op de bank bleef zitten. Ik keek op mijn horloge. Het was inmiddels half zes geweest en Mark sprong van de tafel af en ging naakt in de deuropening van de wachtkamer staan.

"Duurt wel lang!" zei hij verveeld, maar juist op dat moment kwam de zuster weer binnen. Ze keek hem kwaad aan en Mark sprong snel weer op de tafel. Achter de zuster aan kwam Dupoint de kamer binnen lopen. De zuster had nog steeds het plastic schort aan, maar had nu ook plastic handschoentjes aan. Dupoint bleef wat op de achtergrond staan en boog over het bureau heen, alsof hij wat zocht. De zuster begon allereerst Mark zijn bloeddruk op te meten. Hij kreeg een band op zijn arm die stevig werd vast getrokken, waarna ze met een pompje de druk onder de armband werd opgevoerd. Mark voelde hoe haar koude handen zijn huid raakten. Even bleef ze stil op de meter staan kijken en daarna knikte ze alleen maar en haalde ze de armband weer van zijn bovenarm. Daarna begon ze aan het lichamelijke onderzoek. Mark kreeg de handen op zijn gezicht en ze trok eerst aan zijn oogleden. Ze opende zelfs zijn mond. Mark zijn hoofd werd sterk achterover gedrukt en hij voelde een plastic vinger langs zijn tanden en kiezen glijden. Ze veegde haar handen af en pakte een apparaatje waarmee ze in zijn oor kon kijken. Ze keek in beide oren, duwde zijn hoofd heen en weer en daarna gleden haar handen over zijn borst. Ze drukte een paar keer ergens op zijn borst en ribben en al die tijd bleef Mark stilletjes liggen. Hij voelde de koude plastic handen op zijn borst en langzaam gleden de handen af tot op zijn onderbuik. De zuster drukte een paar keer en wreef nogmaals met haar handen over zijn onderbuik. Hij voelde zelfs haar vingers door de bovenste laag van zijn schaamhaar gaan. De zuster duwde zijn benen iets uit elkaar en drukte nogmaals op zijn buik, ter hoogte van zijn blaas. Door de druk van de koude vingers op zijn blaas voelde hij ineens sterk de drang om te moeten plassen. De zuster duwde zijn benen nog iets uit elkaar en een koude handschoen gleed onder zijn geslachtsdeel. Hij voelde haar vingers op zijn ballen. Ze wilde net verder gaan en een dijbeen beetpakken toen het gebeurde. De drang om te gaan plassen werd ineens te sterk en v oordat hij kon vragen of hij even naar het toilet mocht, begon hij ineens te plassen. Hij was de macht over zijn blaas kwijt. Dit was hem nog nooit gebeurd. Mark kon er niets aan doen en hij bleef plassen, hij probeerde het uit alle macht op te houden, maar het ging gewoon niet. Het urine liep over zijn onderbenen en zelfs over de handschoenen van de zuster, die meteen geschrokken achteruit sprong.

"Wat doe je nu?" riep ze kwaad en keek Mark aan. Mark zijn gezicht werd ineens vuurrood. Hij wilde zijn handen naar zijn buik brengen om het te verbergen of tegen te houden, maar meteen sprong de zuster toe en pakte zijn polsen stevig beet.

"Viezerik." zei ze en trok zijn armen achterover totdat hij helemaal gestrekt en hulpeloos op de tafel lag. Mark trok beschermend een knie op. Druppels urine liepen tussen zijn benen door en Mark voelde hoe de urine in het badstof onder zijn billen drong.

Dupoint draaide omhoog van het bureau vandaan en deed een stap naar voren om te kijken wat er gebeurde. Zijn gezicht liep rood aan, maar dan van woede.

Het duurde volgens Mark een eeuwigheid voordat hij ophield met plassen, wat in werkelijkheid slechts een paar seconden duurde. Mark was ook verbaasd. Hoe kon dit nu gebeuren? Hij had sinds zijn vroege jeugd niet meer in zijn broek geplast en zijn ergste angst werd werkelijkheid. Voor de neus van een grote zuster en een stevige vent plaste hij zomaar, zonder dat hij er ook maar iets aan kon doen.

Mark legde geen verband tussen het verlies van de controle over zijn blaas en de prik in zijn billen. Wat hij niet wist was dat de injectienaald een vloeistof bevatte die zijn sluitspieren verzwakte en dus ook de controle over zijn blaas. Dit alles was natuurlijk van te voren gepland en het lange wachten was noodzakelijk om de vloeistof zijn werk te laten doen. De koude handen en de druk op zijn blaas deden de rest.
HOOFDSTUK 3

Ik stond op en liep naar de deuropening om te kijken wat er gebeurde. Ik bleef in de deuropening staan en glimlachte. De zuster liet de polsen van Mark los en beide mensen, met een witte jas aan, stonden met hun handen in hun zij nu verbaasd en kwaad te kijken. Mark draaide zijn rode hoofd van hun af en keek beschaamd een andere kant op, mijn richting op. Toen hij mij zag werd de ontzetting op zijn gezicht nog groter en draaide hij zijn hoofd nog sneller terug de andere kant op. Hij kneep zijn ogen dicht.

"Het spijt me, ik kon er niets aan doen." prevelde hij met een huilende stem. Hij kwam omhoog en wilde zijn benen over de rand van de tafel gooien zodat hij hier weg kon, hij wilde hier vandaan, ontzettend ver hier vandaan. De zuster liep weer op Mark af en voordat hij van de tafel kon springen werd hij alweer ruw achterover op de tafel geduwd. Mark probeerde de handen weg te duwen om toch weer overeind te komen, maar ze was sterker. En zeker wanneer Mark in deze vreemde houding lag en weinig kracht kon zetten. Zijn benen bungelden nog naast de tafel. Met één hand duwde ze zo hard op Mark zijn borst dat hij niet overeind kon komen en met de andere hand tilde ze zijn benen weer op te tafel. De zuster keek nu vragend naar Dupoint die haar baas was. Dupoint wist wel wat er moest gebeuren.

Dupoint liep naar het hoofdeinde van de tafel en bukte iets over hem heen. Zijn grote gezicht hing nu recht boven het huilende gezicht van Mark. De linkerhand van Dupoint pakte Mark zijn kaak beet en draaide zijn gezicht recht, zodat Mark recht naar boven keek. Recht in de ogen van Dupoint.

"Wat een beschamende vertoning!" Hij keek Mark strak aan.

"Ben je zindelijk?" vroeg hij kwaad. Mark knikte en besefte niet wat een onzinnige vraag het eigenlijk was. Dupoint had natuurlijk ook Mark zijn medisch record opgevraagd bij zijn huisarts, wat normaal is bij sportkeuringen, en had daarin niets gelezen over incontinentie of iets dergelijks.

Dupoint keek even peinzend en trok zijn conclusies.

"Blijkbaar loopt je puberteit wat lang door en wil je graag extra aandacht. Ik zal je die aandacht maar niet ontzeggen. Was hem maar en doe hem een luier om. Breng hem daarna maar naar mijn kantoor." De zuster knikte en Mark schrok. Wat zei die man? Werd hij gewassen en kreeg hij een luier om. De schrik werd groot toen dat tot hem doordrong. Dit was absurd, waar haalde hij het recht en het lef vandaan. Dit kon gewoon niet, hij moest dromen. Hij wilde weer overeind komen en heftig gaan protesteren, maar de zuster deed weer een stap naar hem toe en de legde haar plastic hand op zijn voorhoofd en duwde hem terug naar beneden.

"Blijf van me af!" schreeuwde Mark en duwde wild de hand van zijn hoofd. "Je laat me met rust." Tranen van kwaadheid en angst liepen over zijn wangen. Mark was echt geen kinderachtige jongen, maar dit werd hem toch teveel. Hij wilde weer overeind komen, maar weer duwde ze hem, nu hardhandiger, terug op de tafel.

"Je blijft liggen!" beval ze streng. Ze pakte de voorhoofd haren van Mark beet en trok zijn hoofd iets achterover. Mark gaf een kreetje van de pijn. De ogen van de zuster keken hem kwaad aan en ze schudde zijn hoofd zo heen en weer en dwong hem haar zo aan te kijken. Ze was het gewend om met onwillige kinderen om te gaan. Dit mocht dan wel een erg groot kind zijn, maar het principe bleef hetzelfde. Gedwongen keek hij haar aan en onderwierp zich zo aan haar wil.

"Je houd je rustig en je doet vanaf nu wat ik zeg. Is dat begrepen." Ze zei het heel rustig, maar er klonk een bepaalde macht uit en die macht had ze op dat moment zeker over Mark. Hij durfde niet meer tegen te stribbelen, hij was te overdonderd. Ik bleef in de deuropening kijken en vond het wel een interessant schouwspel. Het wond me zelfs een beetje op. Mark bleef onbewogen liggen en de zuster verdween snel even de kamer uit.

"Wat gebeurt er, Mark." vroeg ik ten overvloede, maar ik wilde het hem wel eens horen zeggen. Hij draaide zijn gezicht mijn kant op en antwoordde met een heel klein stemmetje.

"Ik weet het niet, ze gaan me een luier omdoen." was alles wat hij huilend en met een zacht, hoog stemmetje uit kon brengen. Hij keek me beschaamd en met een nog rood gezicht aan. Hij huilde. Hij voelde de natte badstof tegen zijn billen en bovenbenen en vervloekte zichzelf dat hij in deze positie terecht was gekomen. Geen moment kwam het in hem op dat het allemaal nep was en dat hij er inderdaad niets aan kon doen dat hij ineens begon te plassen. Hij zou zich dat pas later realiseren. Tranen biggelden over zijn wangen. Hij voelde zich rot en dacht dat hij zich als een klein kind had gedragen. Hij wachtte vol afschuw en met spanning op de kinderachtige behandeling die hem in het vooruitzicht was gesteld. Hij zou gewassen worden en kreeg een luier om. Dat konden ze toch niet menen. Ze zeiden dat alleen maar om hem bang te maken en te pesten. Dat kon toch niet anders.

De zuster kwam de kamer weer binnen, liep om de tafel heen en schoof de twee sterke armen onder het lichaam van Mark. Schijnbaar moeiteloos werd hij van de tafel getild en een natte vlek in het midden van de tafel bleef achter. Zijn naakte lichaam kwam tegen de plastic schort aan en zijn natte buik en bovenbenen plakte tegen het plastic vast. Het voelde onpersoonlijk en koud aan. Ik liep haar achterna. Ze liep de gang in en stak recht over, door de openstaande deur een koude badkamer in. Mark liet zich willoos dragen. De badkamer was helemaal wit, net als de rest van het gebouw en de mensen erin, leek het. Rechts was een groot ligbad en midden tegen de achterwand een wastafel met links en rechts een hoge kast met dubbele openslaande deuren. Links stond tegen de muur weer zo'n lange tafel en daar werd hij opgelegd, met zijn hoofd aan de linkerkant. Deze tafel was van hout en harder en er lagen twee grote, witte handdoeken over de tafel heen gespreid. Met twee bange ogen keek Mark naar boven, naar het gezicht van de zuster. Ze draaide zich van hem af naar de wastafel en pakte een klaar liggend washandje. Er zat een stop in de afvoer van de wastafel en de wastafel stond halfvol met water. Ze drenkte het washandje in het water en kneep het uit. Mark hoorde de druppels terug op het water vallen en werd nerveus. Ze draaide zich naar hem toe en liep door tot aan zijn hoofd. De duwde het washandje in zijn gezicht en Mark voelde het koude water. Hij wilde niet gewassen worden en draaide zijn hoofd opzij. De hand met het washandje draaide snel mee en Mark bewoog zijn hoofd nog sneller heen en weer. Met zijn voeten probeerde hij houvast te zoeken en zijn lichaam worstelde over de tafel.

Met haar vrije linkerhand pakte de zuster zijn hoofd aan zijn haren beet en trok hard. Mark schreeuwde van de pijn en moest nu wel zijn hoofd stil houden. De zuster veegde de tranen van zijn gezicht en Mark voelde machteloos hoe zijn gezicht werd gewassen. Eerst zijn voorhoofd, over zijn ogen en neus naar zijn mond en daarna voelde hij het washandje zelfs in en achter zijn oor. Ze wilde blijkbaar niets vergeten. Mark kermde van pijn.

"Alsjeblieft, laat me los. Ik zal gehoorzamen." De greep in zijn haar deed verschrikkelijk pijn. De zuster liet hem los en hij slaakte een zucht van verlichting. Meteen draaide de zuster zich om en drenkte het washandje nogmaals in het water. Daarna waste ze zijn kin en nek. Zijn armen en buik werden ook zorgvuldig gewassen. Daarna werd hij overeind getrokken en waste ze zijn rug. Mark liet zich gewillig wassen, voelde zich klein, machteloos, vernederd en bang. Ik stond weer in de deuropening te kijken en af en toe lachte de zuster naar me. Daarna waste ze zijn benen en voeten. Weer drenkte ze het washandje in het water, kneep het uit en draaide zich weer naar hem toe. Mark wist wat er nu aan de beurt. De zuster had hem helemaal gewassen, op alleen zijn kruis en billen na. Het idee dat de zuster het washandje tussen zijn benen zou duwen, bracht hem weer enigszins bij zijn positieven. De afgelopen minuten was hij in een soort trance geweest. Even voelde hij zich een klein kind en liet zich wassen, maar nu drong de realiteit weer tot hem door.

Mark kon niet geloven wat er gebeurde en trok beschermend zijn knieën op. Hij had weer nieuwe moed gevonden en liet zich niet zomaar tussen zijn benen wassen. De zuster keek hem streng aan en die ene blik naar Mark zijn ogen vernietigde in één klap zijn moed weer. Hij moest gewoon toegeven dat zij zijn meerdere was. Zij was de baas en kon op dat moment alles met hem doen. Ze duwde een hand tussen zijn knieën en Mark gaf toe aan de kleine druk van haar hand en deed zijn benen uit elkaar. Hij liet het washandje toe op zijn meest beschermde plek. Dit was het ergst, het meest vernederend. Hij zou dit nooit meer vergeten. Hij voelde het koude water op zijn ballen en begon zachtjes te huilen toen hij haar hand voelde op zijn plasser. Extra lang en goed werd dit gewassen. Ze doopte nogmaals het washandje in het water en tilde zijn knieën omhoog.

Mark wist wat hij moest doen. Zijn neef en nicht hadden laatst een baby'tje gekregen, een dochter en hij had een paar keer gezien hoe haar luier verschoond werd. De baby werd op haar rug gelegd en de beentjes gingen de lucht in om de smurrie tussen haar billetjes vandaan te halen. Met een vochtig doekje werd ze toen schoon geveegd. Hier deed de zuster het met een nat washandje, maar de rest was hetzelfde.

Hij voelde zich als de baby, even machteloos, even klein en even vies. Mark tilde zijn benen op en trok zijn knieën naar zich toe. Zijn billen kwamen iets los van de handdoek en hij liet de zuster zijn billen schoonvegen, zoals de baby naïef zijn billetjes liet schoon vegen.

Eindelijk was ze klaar met wassen. Mark mocht zijn benen weer op de tafel laten zakken. De zuster pakte uit de kast links naast de wastafel drie grote witte handdoeken. Twee legde ze op de rand van de wastafel en de derde vouwde ze open. Ze draaide zich om naar de tafel en gebaarde dat hij overeind moest komen. Mark gehoorzaamde en de zuster trok de wat nat geworden handdoek van de tafel en legde de droge handdoek neer. Mark moest zich weer achterover laten zakken en nu zijn benen omhoog houden. Daar legde ze ook een droge handdoek neer en daarna pakte ze de laatste handdoek van de wastafel. Ze vouwde hem helemaal open en begon met twee handen Mark af te drogen. Ze drukte de handdoek over zijn gezicht en bewoog hem ruw heen en weer. Mark hielp gewillig mee en bewoog bij elk gebaar meteen de goede richting op. Als laatste droogde ze hem tussen zijn benen af en werd hij weer gedwongen zijn knieën in de lucht te houden, zodat zijn billen weer vrij kwamen van de tafel. Ze trok de handdoek tussen zijn benen door en hield met een hand de handdoek tegen zijn billen. De andere kant van de handdoek werd strak getrokken en op zijn buik geduwd. Daarna wreef ze vanaf haar billen, langzaam omhoog, totdat ze Mark zijn plasser in de handdoek in haar hand had. Ze wreef en drukte zachtjes op zijn ballen. Mark kermde en de zuster liet hem los. Ze gooide de handdoek op de grond en liep nogmaals naar de linkerkast. Ze pakte van de bovenste la een grote gevouwen witte doek. Toen ze zich weer omdraaide lachte ze even snel naar mij. Mark zag wat ze in haar handen had en begon weer te huilen. Hij wist wat het was. Het was een grote katoenen luier was en die wilde hij zeker niet om zijn billen. De zuster had hem echter in zijn macht en toen ze zijn rechter knie beetpakte en omhoog tilde ging zijn andere knie ongewild automatisch mee. Hij had geen macht meer over zichzelf en onderbewust gehoorzaamde zijn lichaam aan haar wil. Ditmaal duwde ze zijn knie helemaal door tot boven zijn buik, zijn benen waren helemaal ingetrokken en de zust er liet Mark zo los. Ze vouwde de voorgevouwen katoenen luier op de tafel open, totdat er een grote driehoek ontstond met twee lange kanten en een kortere kant. Het midden van de kortere kant schoof ze onder zijn billen door tot onder zijn rug. Daarna mocht Mark zijn billen weer laten zakken. Hij wist wat er gebeurde en hoe hij zich nu moest bewegen. Hij had dit vaker gezien. Zijn billen zakten op het zachte, dikke katoen. Het katoen voelde lekkerder aan als het ruwe badstof van de handdoek, maar toch brak het angstzweet hem aan alle kanten uit.

Hij zette zijn voeten veertig centimeter voorbij zijn billen op de tafel neer. Zijn knieën staken nog hoog in de lucht. De zuster pakte twee hoeken van de luier en vouwde ze over zijn buik heen, de ene hoek over de andere heen. Mark begon harder te huilen, hij wist niet hoe hij het had. Dit was verschrikkelijk vernederend.

Uit de zak van haar lange jurk haalde ze een grote stevige veiligheidsspeld en prikte die midden op zijn buik, net iets onder zijn navel in de dikke lagen katoen. Ze had duidelijk moeite om de speld door het katoen heen te krijgen, maar toen de speld eenmaal dicht zat besefte Mark dat de luier ontzettend strak zat. Hij had zijn buik ingetrokken gehouden, maar nu merkte hij dat zijn buik hard tegen het katoen drukte.

"Niet zo strak." huilde hij, maar ze trok zich nergens van aan. De zuster pakte de overgebleven punt van de luier en vouwde die eerst een stuk naar binnen. Daarna trok ze het katoen tussen de benen van Mark door en drukte het op het katoen op zijn buik. Zijn bovenbenen werden nog eens uit elkaar geduwd door het katoen.

De zuster was het duidelijk gewend om met katoenen luiers om te gaan. Haar handen bewogen soepel. Even gleed haar hand in de luier en verlegde zijn plasser, zodat die naar beneden wees.

Een andere speld verdween nu in de luier links aan de bovenkant en hield de strook katoen tussen zijn benen goed strak. Een volgende veiligheidsspeld verdween recht boven in de luier en daarna duwde de zuster nog twee veiligheidsspelden in de luier vlak bij zijn benen om het gat waar zijn been uitstak flink strak aan te trekken. Mark voelde nu overal het katoen stevig tegen zijn lichaam aan. Hij kon zijn benen niet meer rechtuit leggen. De luier dwong zijn benen iets omhoog en ver uit elkaar.

Nog was de zuster niet klaar. Ze pakte uit de kast, naast de stapel katoenen luiers die speciaal voor Mark bestemd waren, een grote plastic H-vorm. Weer werden Mark zijn billen van de tafel getild en werd het plastic onder de luier geschoven. Hij voelde op zijn rug het koele plastic, waar het plastic de luier overlapte. De zuster pakte de twee uiteinden van het plastic dat nu onder hem lag en knoopte het strak op zijn buik dicht. De dwarsstreep van de H-vorm verdween tussen zijn benen en werd ook strak aangetrokken. De bovenste helft van de plastic strikslip werd op zijn buik op zijn plaats geduwd en ruw werd Mark op zijn buik gedraaid. Daar werden de laatste twee poten van de H-vorm zo strak mogelijk vastgeknoopt. Daarna deed de zuster een stapje achteruit en bekeek het resultaat. Nog even werd Mark op zijn rug gedraaid en werden zijn bovenbenen uit elkaar geduwd. De zuster duwde de rand van de plastic strikslip nog even tussen de luier en Mark zijn been, om het geheel goed waterdicht te maken. Daarna was ze echt klaar. De zuster wenkte naar me dat ik binnen mocht komen en ik ging naast haar staan en keek naar Mark. Ik moest lachen om het resultaat, het was een verbijsterend gezicht om je beste vriend huilend languit op een tafel te zien liggen met een grote, dikke katoenen luier om zijn billen. Mark keek me beschaamd aan.

"Miranda, alsjeblieft. Help me." zijn stem klonk zo hulpeloos en hij realiseerde zich blijkbaar nog niet dat hij door mij op die tafel lag en op deze manier zo verschrikkelijk werd vernederd dat het gewoon lachwekkend was.

"Het is je eigen schuld," zei ik glashard," maar je bent zo wel een lieve jongen." Ik kuste hem op zijn rode wangen en hij sloeg zijn koude, blote armen om mijn nek. Hij duwde zijn hoofd tegen mijn borst en begon weer te huilen. Ik duwde hem van me af en liep de badkamer uit.

"Zo is het genoeg geweest. Ga staan!" beval de zuster en Mark kwam onhandig overeind op de tafel en bracht zijn benen over de rand van de tafel. Zijn bewegingen werden ernstig belemmerd door de luier en toen hij met zijn blote voeten op de koude tegels sprong, kraakte het plastic aan alle kanten. Hij stond een beetje wijdbeens door de dikke laag katoen tussen zijn benen. Het was een komisch gezicht. De zuster wenkte en liep voor hem uit de gang in, richting de hal. Mark volgde haar waggelend, met moeite haar tempo bijhoudend en ik liep als laatste achter Mark aan. Aan het eind van de gang sloegen we linksaf de korte gang in. Daarna rechts een trap op en weer kwamen we in een korte gang uit. De zuster klopte op de laatste deur aan de rechterkant en na een gedempt "Ja?" deed ze de deur open. Achter in de grote en luxe ingerichte kamer zat Dupoint achter een groot bureau voor een raam dat uitkeek op oprit.

"Ah, zuster. Laat onze baby maar binnen." Ze deed een stapte opzij en duwde Mark de kamer binnen. Een beetje bang en kwaad om de opmerking bleef hij net na de deur stil staan.

"Breng mevrouw maar naar de tuin en bied haar wat te eten aan." zei hij en daarna richtte hij zijn aandacht op Mark. De zuster sloot de deur en nam me mee de gang in en leidde me naar de beneden. Ze liet me zien hoe ik in de tuin kon komen en vroeg of ik misschien zwemspullen bij me had. Ik knikte en de zuster wees naar een hoek van een zwembad, waar ze een ligstoel voor me neer zou laten zetten. Ze liet me ook zien waar ik me om kon kleden en vertelde me dat ze straks een menukaart zou brengen, zodat ik uit kon kiezen wat ik wilde eten. Daarna liep ik terug naar de auto en haalde mijn bikini op. Even later nam ik een verfrissende duik in het koele water en ging languit liggen op de gemakkelijke ligstoel. Het was hier goed vertoeven. Achter het gebouw lag een enorme tuin. Het zwembad lag links in de tuin en was omringd door een groot grasveld. Ik was niet de enige in de tuin. Hier en daar liepen wat mensen rond. Er liep een zuster met een wat oudere vrouw in een rolstoel rond en even verder liep een man met zijn been in het gips met krukken over de paden door de tuin. Ongeveer vijf meter verder stond een andere ligstoel. Er lag een meisje in wat ongeveer even oud was als ik. Het meisje zag er bleek en mager uit. Ze las wat in een blad en verveelde zich duidelijk. Ze had een vreemde, brede armband om haar linkerhand en ik moest nog eens terloops en onopvallend kijken voordat ik zag dat ze met een ketting aan een paaltje vast zat. De ketting was hooguit anderhalve meter lang en gaf haar weinig ruimte om te bewegen. Ik vroeg me af waarom zij hier was en glimlachte even toen het bij me opkwam dat het wel een grap kon zijn van haar vriend. Dat leek me wat onwaarschijnlijk. Over het gras naast het zwembad kwam een andere zuster naar me toe en gaf me de menukaart. Je kon hier uitgebreid eten en ze hadden zo te zien een grote keuken. Ik koos wat lekkers uit en ze verdween weer. Ik strekte me lekker achterover uit en genoot van de zon. Er was een zwak windje opgestoken wat een beetje verkoeling bracht. De zon zakte lan gzaam weg achter de bossen. Het meisje dat naast me aan de ketting vast zat, begon tegen me te praten.

"Hoi, jij bent nieuw hier, zeker. Ik heb je nog niet gezien hier."

"Nee, ik ben alleen maar op bezoek!" antwoordde ik, een klein beetje liegend. "Het is hier wel mooi."

"Meer als deze tuin en een klein kamertje binnen heb ik niet gezien. Ik zit vast, zie je." Ze hield haar arm met de brede leren band, waar de ketting aan vast zat omhoog. Ik stond op en liep naar haar toen. Ze stak haar hand uit.

"Joyce."

"Miranda," we schudden elkaar de hand en ik ging naast haar op de rand van het zwembad zitten.

"Waarom zit je vast, of mag ik dat niet vragen?"

"Jawel hoor, ik ben hier gebracht door mijn ouders. Ik ging met de verkeerde vrienden om, raakte aan de drugs en daarom lieten ze me hier opnemen. De eerste nacht liep ik echter meteen weg en sindsdien houden ze me goed in de gaten." Ze vertelde het met van schaamte, maar zonder enige terughoudendheid.

"Ben je hier al lang?"

"Morgen ben ik hier zes weken. De eerste drie weken kwam ik niet van mijn bed af. Ze hebben me op de harde manier laten afkicken. Ik was trouwens niet zo heel erg verslaafd, hoor. En jij, ben je hier echt op bezoek." Ze had toch gemerkt dat ik had gelogen of misschien dacht ze dat ik hier zat voor iets dat ik niet wilde vertellen.

"Nee, ik heb een gemene streek met mijn vriend uitgehaald." Ik lachte en ze lachte mee. Op dat moment kwam de zuster met een tafeltje en daarna brachten twee andere zusters mijn bestelde eten. Het rook lekker en zag er ook goed uit. Ik ging weer naar mijn eigen stoel en begon te smullen van het overheerlijke eten.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
(deel 2)

HOOFDSTUK 4

Mark stond vlak voor de deur toen de deur achter hem door de zuster werd dichtgedaan. Dupoint keek hem van achter zijn bureau aan. Hij schoof wat papieren opzij.

"Kom eens dichterbij!" vroeg hij en ging achterover hangen in zijn dure en comfortabele leren bureaustoel. Langzaam deed Mark een paar stapjes naar voren. Met zijn blote voeten schuifelde hij over een hoogpolig tapijt. Nog een stuk voor het bureau bleef hij staan.

"Nog dichter bij, jongen!' zei hij nu streng en Mark schuifelde door tot voor het bureau. Het was doodstil in de kamer, het enige geluid was het kraken van het plastic van zijn luier. Hij bleef een meter voor het bureau staan. Dupoint keek hem aan en zijn ogen gleden van boven naar beneden snel over zijn lichaam.

"Je ziet er zo belachelijk uit, weet je." en hij lachte hard. Mark zijn gezicht werd meteen weer rood en het huilen stond hem nader dan het lachen.

"Ik heb je doktersdossier eens doorgelezen, maar er staat niets in over incontinentie of iets dergelijks." Hij wachtte even en keek Mark weer diep in de ogen. "Daarom moet ik dan ook concluderen dat je het expres deed."

"Maar, meneer. Ik kon er echt ni..." protesteerde Mark, maar hij werd fel onderbroken door een kwaad wordende Dupoint.

"Als ik spreek houd jij je mond. Is dat begrepen snotneus!" riep hij kwaad en zijn stem bulderde door de grote kamer. Mark knikte en met een hoog stemmetje zei hij:

"Ja, meneer." Mark stond daar voor het bureau met zijn handen op zijn rug als een jongen op de lagere school die door de hoofdmeester straf krijgt. Dupoint zweeg weer even, keek naar beneden naar zijn bureaublad en deed alsof hij nadacht. Hij ging ineens over op een heel ander onderwerp.

"Heb je weleens klachten bij het sporten." De verandering was zo ineens dat Mark even niet wist wat hij moest zeggen.

"eh ...., nee." Dupoint stoof omhoog uit zijn stoel. Zijn ogen spuwden bijna vuur en zijn gezicht werd rood.

"Nee, meneer!" schreeuwde hij, zo hard dat het hele gebouw het moest hebben kunnen horen. Mark deinsde bang achteruit en begon weer te huilen. Voor vandaag had hij jaren lang niet gehuild, maar vandaag huilde hij al bij het minste of geringste.

"Nee, meneer." fluisterde hij. Dupoint ging weer zitten en pakte een blocnote uit een la en schreef met een dikke vulpen de sportkeuring. Hij was goedgekeurd. Daarna drukte hij op een bel die onder het tafelblad zat. Even later kwam er weer een in het wit geklede zuster binnen.

"Breng hem maar naar de kinderkamer, wil je en laat hem maar een tijdje in de box spelen." Zijn stem was weer rustig geworden en de zuster nam hem mee de kamer uit. Ze duwde hem een andere kamer in en zag dat een kinderkamer was.

Er stond onder andere een klein hobbelpaard voor peuters en in een andere hoek was een grote tafel met allemaal duplo blokken. In het midden stond een box. De spijlen waren fel gekleurd en op de bodem van de box lag een fel rood plastic boxkleed. Er lagen allemaal speelgoedjes in. Een paar kleine pluche beertjes en een rammelaar. Naar deze box werd hij heen geduwd.

"Stap er maar in." zei de zuster op een rustige, aardige manier.

"Ik wil niet." zei hij bijna huilend en keek haar vragend aan.

"Ga er nu maar in, als Dupoint straks langs komt en ziet dat je niet in de box zit, wordt hij pas echt kwaad." Ze probeerde hem te overtuigen en ze gebruikte niet de macht die de andere zuster, die hem gewassen had, wel gebruikte. Mark vond echter wel dat ze gelijk had en hij was bang voor Dupoint dus stapte hij in de box. Zodra hij met beide benen in de box stond legde de zuster een arm op zijn schouder en duwde hem naar beneden.

"Zitten." zei ze weer op die rustige toon en Mark ging zitten. De luier kraakte weer en deed hem pijn aan zijn bovenbenen, omdat de luier volgens hem daar veel te strak zat. De zuster bukte en Mark had er geen erg in wat er gebeurde, maar plots voelde hij hoe de zuster een bovenkant ook afsloot met een deksel van tralies. Hij moest zijn hoofd buigen omdat de box net niet hoog genoeg was en voordat Mark het wist zat hij opgesloten in een ruimte van 1 meter lang en hoog en anderhalve meter breed. Ze duwde de deksel in een slot en zat meteen muurvast. Mark voelde dat de box van stevige stalen buizen was gemaakt en hij daar met geen mogelijkheid zelf uit kon komen.

"Alsjeblieft, niet doen." smeekte hij, maar de zuster verdween de kinderkamer uit en liet hem opgesloten alleen achter. Hij begon meteen wild te huilen en te schreeuwen en als een gek aan de tralies te rukken. De deur bleef echter dicht en langzaam kalmeerde Mark wat. Hij probeerde te gaan liggen, trok zijn knieën helemaal in en schoof de speeltjes aan de kant. Hij kon precies op het boxkleed liggen. Er stak een voet uit de tralies en Mark nam een pluche beestje als hoofdkussen.

Zijn bezwete lichaam plakte meteen weer tegen het plastic van het boxkleed. Liggend keek hij de kamer rond.

Zijn huilen werd langzaam minder en hij dommelde weer bijna in. Hij had al een lange tijd niet geslapen en de vorige nacht overgeslagen door de lange vliegreis en de verschillende tijdzones. Hij kreeg nu de tijd om over de dingen die het afgelopen uur waren gebeurd na te denken. Alles gebeurde zo snel achter elkaar, dat hij zich nu pas realiseerde wat er allemaal met hem was gebeurd.

Eerst dat incident met zijn zogenaamde vieze billen, daarna plaste hij ineens terwijl hij op de onderzoektafel lag en vervolgens werd hij als een klein kind behandeld. Vooral dat laatste konden ze toch niet maken. Dit was gewoon mishandeling en ontvoering.

Hij realiseerde zich ineens dat dit moest door iemand afgesproken zijn. Ineens zag hij de schuldige levensgroot in zijn verbeelding voor zich. Even twijfelde hij nog, maar toen hij er nog even over nadacht, wist hij het zeker. Ineens werd hij ontzettend kwaad op mij. Het was maar goed dat ik op dat moment niet in de buurt was, want volgens mij had ik het dan niet overleeft. Weer begon Mark wild aan de tralies te rukken.

"Miranda, klootzak." Hij was woedend. Huilend van kwaadheid stroomden zijn tranen weer vrij over zijn wangen en hij legde moedeloos zijn hoofd op zijn arm neer. Anderhalf uur lang lag hij nog woedend in de box. Uiteindelijk viel hij uit verveling met nog tranende ogen in slaap.

Ik was klaar met eten en het was verrukkelijk, naar het meisje naast me werd ook eten gebracht en zij mocht blijkbaar niet uitkiezen. Dupoint kwam ook langs wandelen, met zijn handen op zijn rug, borst vooruit en kalm vanuit de hoogte naar beneden kijkend.

"Is alles naar wens, Miranda?" vroeg hij. Ik knikte.

"Mark slaapt nu, we brengen hem zo naar buiten, dan mag je hem eten geven." Hij zij het met een glimlach en ik moest ook lachen. Op dat moment kwam er een zuster met een box naar buiten rijden. De box stond op een plateau met wieltjes. De box werd naast mijn ligstoel neergezet en ik zag dat Mark op de bodem ineengedoken lag te slapen. Een andere zuster had een bordje met een dikke pap in haar handen, samen met een grote slab en een flesje melk. Op het flesje zat een grote zuigdop. Ik stak mijn hand door de spijlen van de box en schudde Mark wakker. Beduusd keek hij om zich heen. Hij wilde zich uitrekken, maar kon het niet. Slaperig opende hij zijn ogen en hij merkte dat hij niet meer in de speelkamer was, maar nog steeds lag hij in de box. Hij draaide zijn hoofd om en zag dat hij nu met box en al in de tuin stond. Hij hoorde iemand in het zwembad spartelen. Voorzichtig draaide hij zich om en keek recht in mijn gezicht.

"Miranda?", riep hij verbaasd en zijn woede kwam weer op," jij vuile hoer." Hij kwam overeind, zo ver hij kon, en stak zijn arm door de spijlen om met beet te pakken. Ik kon nog net op tijd opzij schuiven.

"Door jou komt het dat ik......" Mark werd onderbroken door de zware stem van Dupoint.

"Je moet je mond houden, je hebt hier niets te vertellen." Mark had blijkbaar niet door dat Dupoint ook in het zogenaamde komplot zat en wilde vertellen over de prik in zijn billen.

"Meneer, alstublieft. Zij heeft me een inject....." Weer liet hij Mark niet uitpraten.

"Ben je doof?" bulderde hij," Heb je gehoord wat ik zei?" Mark liet zijn hoofd zakken en gaf het op om het Dupoint te vertellen. Ik maakte van de gelegenheid gebruikt om met beide handen binnen de spijlen het slabbetje over zijn blote borst te hangen en om zijn nek vast te knopen. Mark liet het toe en zag het allemaal aan als de zoveelste vernedering en liet het maar over zich heen komen. Het kon het op het ogenblik niet meer zoveel schelen. Ik pakte daarna het bord en haalde de lepel door de dikke pap. Met één hand door de spijlen bracht ik de lepel naar zijn mond. Mark deed eerst zijn mond niet open, maar zag dat Dupoint, de grote grijze beer, nog steeds op hem zat te letten. Langzaam deed hij zijn mond open en ik duwde de lepel erin. Alsof ik een klein kind aan het voeren was, bewoog ik de steel van de lepel naar boven zodat de pap in zijn mond bleef hangen. Met een vies gezicht slikte hij de pap door en deed meteen daarna gedwee zijn mond weer open. Hij keek me met een kwaad gezicht aan, maar even zag ik angst in zijn ogen. Het was voor hem een onbekende ervaring om niet meer de baas te zijn over je eigen lichaam. Andere mensen bepaalden nu of hij zijn benen moest spreiden of wanneer hij te eten kreeg. Anderen maakten beslissingen voor hem en hij kon alleen maar gehoorzamen.

Hapje voor hapje lepelde ik het hele bord met pap naar binnen. De hele tijd bleef ik met een grote grijns op mijn gezicht naar Mark kijken. Ik vond het heerlijk om hem zo te behandelen en dacht niet aan later, hoe hij zou reageren als we hem weer 'vrij' zouden laten. Hij zou in ieder geval flink kwaad worden en ik kon dan maar beter niet in de buurt zijn. Toen het bord leeg was legde ik het naast me neer en stak mijn arm weer door de spijlen. Met de onderkant van het slabbetje veegde ik over Mark zijn mond heen alsof hij zou hebben geknoeid. Hij probeerde me te ontwijken, maar ik trok mijn hand alweer terug. Ik liet hem het slabbetje gewoon omhouden, gewoon omdat het wel een leuk gezicht was. Het slabbetje was lichtblauw en er stond een grote roze teddybeer op.

Ik pakte de zuigfles, de inhoud was nog lauw. Mark zag de fles aankomen en toen ik de fles, met de grote speciale zuigdop, voor zijn mond bracht opende hij heel netjes zijn mond. Ik duwde de speen in zijn mond en liet hem de fles zelf met twee handen vasthouden. Het was moeilijk drinken door zo'n speen. De speen vulde zich steeds met een klein beetje melk en door met je lippen op de speen te drukken opende zich een heel klein gaatje op de top van de speen en kon Mark een klein beetje melk naar buiten zuigen. Daarna moest hij de druk op de speen weer verminderen zodat de speen weer vol met melk kon lopen.

Heel langzaam werd de lauwe melk minder in de fles. Mark deed nu gewoon, zonder ook maar enige tegenstribbeling, wat er van hem verwacht werd en had blijkbaar de moed opgegeven om tegenwind te geven. Het leek hem het maar het beste om te gehoorzamen, des te eerder ze hem misschien hier uit zouden halen. Mark zoog het laatste restje melk uit de fles en gaf netjes de fles weer aan me terug. Ik aaide hem door zijn haar en trok zijn hoofd naar de tralies, zodat ik hem een dikke kus om zijn roze wang kon geven.

"Dat heb je goed gedaan, liefje." complimenteerde ik hem. Mark liet zich weer onderuit zakken in de box en trok zijn knieën in.

"Heb je slaap?" vroeg ik. Mark keek me aan en knikte, mocht hij er dan misschien nu eindelijk uit, of hadden ze nog meer voor hem in petto. Dupoint liep nu weg en ik zag dat de zuster die Mark eerder had gewassen er weer aan kwam lopen. Mark zag haar ook aankomen en vreesde alweer het ergste. Ze liep naar de box toe en met een klein sleuteltje opende ze de bovenkant van de box. Even kreeg Mark hoop, maar die verdween meteen weer. De zuster stak haar dikke armen de box in. Één arm verdween onder Mark zijn knieën en de andere schoof ze onder zijn rug. Nu toch met enige moeite trok ze hem omhoog uit de box. Eenmaal uit de box voelde Mark meteen weer het plastic schortje dat de zuster aanhad.

"Kom je mee?" vroeg de zuster en ik hoefde niet te aarzelen. Ik wilde voor geen goud iets missen. Ik liep achter haar aan en volgde haar het gebouw weer in. Ze droeg Mark de trappen op naar een kleine kamer. Ik liep achter haar aan de kamer in en even stond ik perplex. Daarna begon ik hard te lachen en moest ik me even aan de deurpost beethouden. Dit was een prachtige kamer. Het was een echter babykamer. Aan de muren hing wit behang met kleine roze en blauwe dieren erop getekend. In de tegenoverliggende muur zat een raam van één bij één meter met daarvoor een lichtblauwe gordijnen, dezelfde kleur als de dikke, wollige vloerbedekking. Links achterin stond tegen de muur net zo'n box, met deksel, als er nu in de tuin stond. En nu meteen links van me stond tegen de muur een lange, brede kast. De kast was zo'n meter hoog en ongeveer twee meter lang. Op de kast lag een roze aankleedkussen, zoals je ze wel in echte babykamers ziet, alleen was deze veel groter. Mark werd op het kussen neergelegd en hij bleef stil liggen. De zuster draaide hem even op zijn zij en maakte de knoop in de strikslip op zijn rug los. Ik keek verder en het mooiste in de kamer was natuurlijk de wieg. Er stond rechts achterin de kamer, los van de muur, een gigantische wieg. Hij was ongeveer anderhalve meter lang en 80 cm breed. De beide uiteinden waren rond. De wieg was speciaal voor Mark gemaakt. Ik wist dat er een wieg gemaakt zou worden, maar ik had hem nog niet gezien. De wieg stond op vier poten en het matras lag ongeveer op tachtig centimeter hoogte en werd omringd door een nog eens veertig centimeter hoge houten rand. Aan het hoofdeinde hing aan een stok gordijntjes schuin naar beneden, als was het een echte wieg. De binnenkant was helemaal in het lichtblauw bekleed. Aan de binnenkant van de houten rand zat eerst een laag zacht schuimrubber met daarover heen de blauwe stof. Ik liep naar de wieg toe en trok het dekbed terug. Het plastic dat onder het dekbedovertrek zat om het dekbed te beschermen kraakte vreselijk en ook toen ik mijn hand op de zachte matras legde kraakte het. Er lag aan het hoofdeinde geen kussen, alleen twee grote, witte speelgoedberen. In het midden van het matras staken links en rechts twee brede leren riemen aan de rand naar boven. Het was dan ook wel nodig om Mark in deze wieg vast te maken, want hij zou waarschijnlijk er nog geen vijf minuten in blijven liggen.

Ik draaide me om en zag hoe de zuster voor de brede kast stond. Mark lag nog steeds stil op zijn rug en hield zijn handen naast zijn hoofd. Hij was helemaal naakt. De zuster had net de luier losgemaakt en hield de benen van Mark omhoog, zodat ze met haar andere hand de, nog droge, luier onder zijn billen vandaan kon trekken. De billen van Mark waren iets roze gekleurd en het was zo een lief gezicht. Daar waar de luier strak tegen zijn benen had gezeten zaten een paar rode striemen. De zuster hield zijn benen nog even in de lucht en bekeek Mark zijn billen.

"Miranda, wil jij hem even zo vasthouden." Ik knikte en liep naar de kast waar Mark op lag. De zuster hield met één hand beide enkels vast en drukte ze iets naar beneden. Mark hield zijn knieën gekromd boven zijn buik. Ik pakte zijn enkels over en keek meteen naar Mark. Hij kleurde weer iets rood. Hij bleef stil liggen. Ik voelde mezelf meteen weer warm worden. Ik had een jongen van mijn eigen leeftijd voor me liggen in een vernederende houding. Ik hield zijn enkels met mijn linkerhand beet, Mark werkte niet tegen, en mijn rechter hand was vrij. Ik kon mezelf niet bedwingen en wilde even zijn billen aanraken. Ik legde mijn hand op zijn billen en wreef even zachtjes heen en weer. De zuster zag me en glimlachte. Ze wachtte even en liet me mijn gang gaan. Mijn vingers gleden in zijn bilspleet en langzaam gleden mijn vingers naar boven. Ik raakte steeds meer opgewonden en raakte Mark zijn schaamhaar, het krulde zich om mijn vingers. Mark begon te zweten over zijn hele lichaam. Ik genoot van dit moment. Nog nooit was een jongen zo in mijn macht geweest. Ik raakte zijn ballen en Mark begon zachtjes te huilen, geestelijk niet in staat om ook maar enig tegenspel te geven. Mijn hand gleed over zijn plasser, wat niet de eerste keer was, want we hadden samen veel liggen vrijen, en ook als hij wilde gaan slapen gleed mijn hand nog wel eens onverwachts in zijn onderbroek. Mark begon steeds harder te huilen en ik liet hem maar verder met rust en trok mijn hand terug. Met een kleine blos op mijn wangen keek ik naar de zuster, maar ze lachte me gemoedelijk toe en legde even een arm op mijn schouder. Daarna pakte ze uit een geel Zwitsal doosje een vochtig doekje en veegde ermee over de Mark zijn billen. Toen pakte ze een droog doekje en hield dat tegen de opening van een flesje. Ze hield het flesje met het doekje op zijn kop en het doekje werd doordrenkt met de vloeistof.

"Wat is dat?"

"Dat is speciale vloeistof tegen luieruitslag. Wanneer onze lieve Mark vannacht weer nog niet zindelijk blijkt te zijn, ligt hij de hele nacht in zijn eigen vuil. Daarom smeer ik hem nu hiermee in." Ze zette het flesje neer en begon met het doekje zijn billen in te smeren. Toen ze dat gedaan had liet ze de vloeistof nog even intrekken, waarna ze een andere, dikkere, katoenen luier onder zijn billen legde. Voor de tweede keer die dag onderging Mark de vernedering van het omkrijgen van een luier. Deze luier was dikker en werd door de zuster ook strakker omgedaan. Toen ze klaar was tilde ze Mark weer op en droeg hem naar de wieg. Mark begon hard te huilen toen hij op zijn rug in de wieg werd gelegd, maar hij werkte niet tegen. Mark paste niet languit in de wieg en ging op zijn zij liggen met zijn knieën ingetrokken. Beschaamd keek hij uit de wieg naar boven.

"Mark, zie je die camera." De zuster wees naar de muur boven de deur, waar een televisiecamera op wieg was gericht. Mark keek naar boven en zag de camera.

"Ik hoop voor je eigen bestwil dat je in de wieg blijft liggen en dat je je luier omhoudt." Van de camera ging een bepaalde dreiging uit en Mark haalde het niet in zijn hoofd om ook maar aan uit de wieg klimmen te denken. De zuster hoefde de leren riem niet vast te maken. Mark liet zijn hoofd zakken op het matras en hoorde het plastic. De zuster trok het dekbed over hem heen, waarna ze van de wieg weg stapte. Ze trok het gordijntje voor het raam dicht en liep daarna naar de deur. Ze haalde een grote rode speen uit haar zak en gaf hem aan mij. Ik liep naar de wieg, schoof het gordijntje bij het hoofdeinde opzij en boog voorover. Mark draaide zijn hoofd naar me toe en ik zag zijn betraande rode ogen zielig naar me op kijken. Voor het eerst die dag had ik medelijden met hem. Toch duwde ik snel even de speen in zijn mond en verbaasd hield hij hem in zijn mond. Ik kuste hem daarna snel op zijn voorhoofd.

"Welterusten." Ik liep de kamer uit en de zuster sloot de deur. Daarna liep zij naar links en ik liep rechts de gang uit om terug te gaan naar de tuin.

Het meisje zat nog steeds vast op haar stoel. Ik ging maar even naast haar zitten, straks zou ik naar huis gaan om Mark morgenochtend weer uit zijn wieg te halen en mee naar huis te nemen. Het meisje was wel nieuwsgierig wat er nu met Mark gebeurde.

"Is die jongen geestelijk gehandicapt?" vroeg ze. Ik moest lachen.

"Nee, hij heeft af en toe van die vreemde fantasieën. Hij vindt het leuk om als een klein kind behandeld te worden. Twee maanden geleden vroeg hij zelfs aan mij of ik die nacht alstublieft een luier wilde dragen."

"Vreemd."

"Vreemd, dan heb je de rest nog niet gehoord. Soms word je naast hem in bed wakker en dan heeft hij expres in bed geplast, en dan wil hij ook nog door mij gewassen worden." Ze keek me verbaasd aan.

"En dus heb ik een geintje met hem uitgehaald. Vanmiddag kwam ik hier zogenaamd met hem voor een sportkeuring. Hij moest zich uitkleden en kreeg in zijn billen een injectie. Wat hij niet wist was dat die injectie zou zorgen dat hij de eerste twee dagen niet meer zindelijk zou zijn." Ik moest weer lachen en ze lachte even hard met me mee.

"Toen hebben ze hem een half uur in zijn nakie op zo'n onderzoektafel laten wachten om die injectie te laten werken en daarna kwam die dikke zuster om hem zogenaamd te onderzoeken. Zij had eerst haar handen in ijswater gehouden en toen die handen op Mark zijn blaas werden gedrukt begon hij te plassen."

"Midden op die onderzoektafel?"

"Ja." Het meisje kreeg meteen zowat de slappelach.

"Laat nou net 'heel toevallig' de directeur er bij staan. En nu is dit allemaal voor straf. Hij ligt nu met een luier om in een grote nagemaakte wieg." Het meisje bleef lachen. Het was duidelijk te zien dat ze pas flink ziek geweest was van dat afkicken. Vooral wanneer ze lachte waren die ingevallen wangen en de diepliggende ogen duidelijk te zien.

Dupoint kwam weer op zijn bekende manier, buik naar voren, kin omhoog en handen op zijn rug, statig aangelopen. Hij liep recht naar ons toe. Hij kwam voor Joyce.

"Het gaat de goede kant op met je de laatst tijd." zei hij nors.

"Dank u, meneer." Ook Joyce gedroeg zich alsof ze bang was voor Dupoint en misschien was dat ook wel terecht.

"Als het zo door gaat kunnen we je binnenkort misschien weer wat privileges gaan geven." Hij zij het op zo'n serieuze toon dat ik maar moeilijk een glimlach van mijn gezicht kon houden.

"Mag ze nu niet even los, dan kunnen we even een stukje gaan wandelen. Zo te zien kan ze een beetje beweging wel gebruiken." Ik riskeerde geloof ik wel een flinke uitbrander en even keek hij me aan alsof ik hem ernstig had beledigd, maar na een korte twijfel stemde hij toch toe.

"Oké, vooruit dan maar. Een half uur." Nors draaide hij zich daarna meteen om en liep zonder verder nog wat te zeggen weg. Even later kwam er een zuster die de Joyce losmaakte en moeizaam kwam ze overeind uit de stoel. Meteen vloog ze me om mijn nek.

"Bedankt." huilde ze bijna van blijdschap en samen begonnen we door de tuin te wandelen. Ze vertelde me dat ze haar hier nog nooit zonder begeleiding vrij hadden laten rondlopen. We liepen door de tuin en we praatten wat. Ze vertelde veel over zichzelf. Ze zat op school en was altijd een goede leerlinge geweest, totdat haar cijfers daalden. Door een stel vrienden was ze aan de drugs geraakt en het werd steeds erger. Ze vertelde dat gelukkig haar ouders toen ingrepen. Ze had ouders die haar altijd streng straften en veel te veel van haar verwachten. Ze moest altijd hoge cijfers halen. Nadat ze er achter was gekomen dat ze verslaafd was hadden haar ouders haar een week lang opgesloten in een kamer in de kelder. Ze kreeg echter sterke ontwenningsverschijnselen en het werd niet meer verantwoord om haar de hele dag zonder toezicht alleen te laten. Daarom was ze hierheen gebracht, maar meteen de eerste nacht was ze ontsnapt en was ze weer op zoek naar drugs gegaan. Ze was echter sterk verzwakt en de volgende ochtend hadden ze haar snel weer gevonden. Sindsdien hielden ze haar hier stevig in de gaten en mocht ze niet meer onbewaakt los buiten. Met een ketting lag ze de hele dag buiten en las maar wat, of ze lag opgesloten in haar kamer op bed, terwijl een videocamera haar continu in de gaten leek te houden. Vandaag was ze voor het eerst weer los en mocht ze rondlopen over het terrein. Ze vertelde dat haar ouders zich schaamden voor hun enige kind en dat ze haar dan ook weinig op kwamen zoeken. Ze waren in al die tijd dat ze hier al zat nog maar twee keer geweest. Ik beloofde dat ik eens een keer langs haar ouders zou gaan om te vragen of ze een keer langs wilde komen. Ze woonden niet zo heel ver bij het huis aan de baai vandaan.

We liepen nog een tijdje verder en kwamen weer bij het zwembad uit. We waren nog niet de helft van de enorme tuin doorgelopen. Joyce was nog niet helemaal gezond en kreeg zeker veel te weinig lichaamsbeweging. Een beetje sporten en zwemmen zou haar goed doen. We namen afscheid en ik beloofde haar dat ik nog een keer op bezoek zou komen. Daarna stapte ik in de auto en reed naar huis.
HOOFDSTUK 5

De volgende ochtend stond ik vroeg op. Om acht uur was ik al op weg naar de kliniek om Mark op te halen. Hij had er nu wel lang genoeg doorgebracht. Ik parkeerde de auto weer voor de deur op de oprijlaan en stapte het nog stille ziekenhuis binnen.

"Goedemorgen, mevrouw." Hetzelfde meisje zat weer achter de balie en die gemaakte glimlach toverde ze weer tevoorschijn.

"Goedemorgen." Ik glimlachte maar terug. Kennelijk wist ze waarvoor ik kwam, of was ze gewoon op de hoogte gesteld van mijn komst, want ze verwees me meteen door naar de badkamer in de linkergang. Ik wist de weg hier nu onderhand wel en stapte de lange gang. De deur naar de badkamer stond open en ik hoorde Mark al van afstand protesteren en huilen. Ik keek door de deur naar binnen en zag Mark op de lange tafel liggen. Hij had zijn knieën weer boven zijn buik en de zuster had net zijn luier opengemaakt. Ze had een hand op zijn onderbeen liggen en in de andere hand een washandje. Ik stapte over de drempel de badkamer binnen en rook meteen wat er aan de hand was. De stank van poep hing duidelijk in de lucht. Er lag een vieze, natte luier op de grond. De luier zat helemaal onder een dunne bruine laag. In liep verder de badkamer in en zag dat ook zijn billen nog helemaal onder de poep zaten. De zuster zag mij en ik zag dat ze zweette.

"Hoi, ik ben blij dat jij er bent. Wil jij hem even vasthouden, hij wil niet meewerken."

"Natuurlijk!" antwoordde ik spontaan en gaf eerst de kwade Mark een zoen op zijn wang.

"Heb je lekker geslapen?" vroeg ik, maar hij gaf geen antwoord. Ik pakte zijn enkels, hield ze stevig beet en drukte ze wat naar achteren, zodat zijn billen wat meer van de tafel kwamen. De zuster pakte een ander washandje en draaide de warme kraan open. Ik zag dat ze een dik plastic handschoentje aan had. Ze wachtte even totdat de damp van de straal water af kwam en hield daarna het washandje in de straal. Ze draaide zich om en drukte het washandje tegen zijn billen. Mark gilde van pijn en schokte op de tafel. Ik bleef hem echter stevig vasthouden en weer spoelde de zuster het washandje uit onder de dampende kraan. Weer duwde ze het washandje tegen zijn billen en het effect was hetzelfde. Mark schreeuwde en tranen van woede liepen over zijn gezicht. De zuster bleef doorgaan totdat zijn billen helemaal vlekkeloos schoon waren. Daarna droogde ze hem af. Mark zijn billen waren vuurrood en de zuster pakte uit de kast een blikje met zalf. Heel voorzichtig nu smeerde ze zijn billen in, de zalf verkoelde zijn billen, en ik voelde aan Mark dat de pijn meteen minder werd. Toen ze klaar was trok ze hem zijn gewassen onderbroek aan, die hij gisteren aan had, en Mark keek verbaasd. Ze hielp hem ook in zijn korte broek en liet hem van de tafel afkomen. Mark keek me opgelucht aan en veegde de tranen van zijn gezicht. De zuster gaf hem zijn T-shirt en hij trok het meteen aan.

"Je gaat nog even mee, Mark." zei de zuster streng en pakte hem stevig bij zijn pols. Ze trok hem bijna mee door de gang, de trap op en het kantoor van Dupoint in. Ze liet mij ook binnen en ik bleef naast de deur wat achteraf staan. Mark liep schuchter naar het bureau, waar Dupoint schijnbaar druk aan het werk was.

"Ha, Mark. Je mag weer naar huis."

"Dat werd tijd." zei Mark chagrijnig. Dupoint schonk daar geen aandacht aan.

"Maar eerst wil ik dat je even wat tekent." Hij schoof een velletje papier naar voren en legde er een pen op.

"Ik teken niets." riep Mark kwaad.

"In dat geval, zullen we je nog een paar dagen hier moeten houden. Het spijt me Mark." Dupoint keek serieus en drukte op de bel. Uit een zijdeur kwam een andere zuster de kamer binnen. Ze had een luier bij zich.

"Doet u hem maar weer een luier om en neem hem mee." De zuster spreidde de katoenen driehoek uit op de vloer. Mark deinsde achteruit toen de zuster naar hem toe kwam lopen. Mark sprong echter niet snel genoeg achteruit en de zuster greep hem bij zijn arm. Mark kermde van de pijn en de zuster trok hem naar zich toe. Voordat Mark kon reageren had ze met haar andere hand in één beweging zijn korte broek en onderbroek op zijn knieën getrokken. Mark schreeuwde en wilde weg stappen, maar struikelde door de korte broek op zijn knieën. De zuster maakte handig gebruik van zijn val en trok hem snel opzij. Mark belandde met zijn billen op de luier en meteen trok de zuster de lange punt tussen zijn benen door. Mark gilde en smeekte.

"Alstublieft, meneer. Ik zal tekenen." Dupoint wachtte even en de zuster trok de luier met haar handen strak aan. Ze hield de drie punten van de katoenen luier in één hand op zijn buik. Mark trappelde wild en sloeg met zijn armen om zich heen. De zuster keek naar Dupoint en hij knikte naar haar. Meteen liet ze de luier los en Mark sprong overeind. Meteen griste hij zijn onderbroek omhoog. Dupoint pakte het vel papier weer en hield het omhoog.

"Hier, Mark." Hij wees met de pen aan waar hij moest tekenen en heel snel zette Mark zijn handtekening onder het papier. Dupoint trok het papier daarna snel weg en borg het op in zijn la. Mark kalmeerde weer wat en trok zijn onderbroek recht en zijn korte broek omhoog.

"Met deze handtekening heb je ons gevrijwaard voor elke juridische stappen die je tegen ons kunt nemen. De datum bovenaan is trouwens de datum van gisteren, de dag dat je jezelf spontaan aanmeldde voor de speciale behandeling die je wilde hebben." Ik heb trouwens ook twee ingehuurde getuigen die alles zullen beamen." Hij zweeg even en lachte toen.

"Ik hoop dat je genoten hebt. Goedendag, Mark." Mark keek hem woedend aan en ik stapte de kamer uit. Mark kwam achter me aan. Ik was een beetje bang voor hem, je wist nooit wat hij nu zou doen. Kwaad liep hij langs me heen, hij wilde zo snel mogelijk de kliniek uit. Ik volgde hem naar de hal, door de deuren heen naar buiten, de zon in. Ruw trok hij het portier open. Snel stapte ik naast hem in de auto, want ik wist zeker dat hij anders zonder mij zou weg rijden. Ik keek hem angstig aan, maar hij lette niet op mij. De sleutels zaten nog in het contact en hij startte de auto. Grind spoot onder de autobanden vandaan toen hij wegreed. Wild reed hij over de oprijlaan de weg op, richting huis. Langzaam werd zijn woede wat minder en minderde hij ook zijn snelheid. Hij zei nog steeds niets tegen mij. Ik durfde ook niets te zeggen. Hij remde voor aan verkeerslicht af en terwijl we stonden te wachten keek hij me ineens aan. Ik voelde zijn blik. Hij wilde wat zeggen, maar op het laatste moment zei hij toch maar niets en keek hij maar weer recht voor zich uit. Zijn gezicht werd wel weer rood van woede en zijn handen klemden zich strak om het stuur heen, zodat zijn knokkels wit werden. Achter ons begonnen twee auto's te toeteren en Mark schrok. Het verkeerslicht stond weer op groen en snel reed hij verder. De verdere weg sprak hij nog steeds geen woord en al snel reden we weer op onze eigen oprit. Mark was weer helemaal rustig geworden ik verwachtte geen 'gevaar' van hem. Een paar honderd meter voor het huis remde hij plotseling af. Met een schok kwam de auto tot stilstand en verbaasd keek ik hem aan. Ik zag zijn gezicht langzaam weer rood aanlopen. Met een hendeltje onder het stuur opende hij de kofferbak en daarna smeet hij het portier open. Hij stapte uit en haalde wat uit de kofferbak, die hij met een grote klap weer dicht gooide. Daarna liep hij naar mijn kant van de auto en trok het portier open.

"Eruit" gilde hij en ik zag wat er gebeurd was. De voorkant van zijn korte broek was helemaal nat. De ingespoten vloeistof was nog niet uitgewerkt en daar was ik ook al voor gewaarschuwd. Ineens werd ik bang en wilde in de auto wegkruipen. Zijn hand sloot zich om mijn bovenarm en hij trok mij uit de auto. Zijn greep deed me pijn en ik protesteerde, maar onverbiddelijk trok hij me van de weg af, het bos in. Aan deze kant van de weg lag maar een smalle strook bomen. Nog geen honderd meter verder had je een rotswand die naar de bulderende stijl afliep. Ruw sleurde hij me achter zich aan en ik zag nu ook dat hij in zijn andere hand een lang stuk touw vasthield. Ik gilde het uit van angst en pijn en probeerde me los te rukken. Hij gooide me op de grond en sprong meteen op me. Wild sloeg ik om me heen. Mark pakte mijn linker pols en een eind van het touw. Ik smeekte en schreeuwde het uit terwijl Mark langzaam mijn polsen aan elkaar bond. Ik was volkomen machteloos en trapte met mijn benen in het niets. Zonder wat te zeggen gooide hij het andere eind van het touw over een dikke tak die op zo'n drie meter hoog horizontaal liep. Hij gooide het eind nogmaals over de tak en trok mij daarna omhoog. Ik voelde hoe mijn polsen in de lucht werden getrokken en ik probeerde te gaan staan. Hij trok echter sneller dan ik kon opstaan en ik hing in het touw. Hij trok mijn polsen nog hoger, totdat ik nog maar net met mijn hakken de grond kon raken. Daarna bond hij het touw om de stam van de boom heen en machteloos hing ik aan de tak. Ik huilde van angst en woede en net zoals Mark eerder op de dag voelde ik me vreselijk machteloos. Mark draaide zijn rug naar me toe en liet me even achter. Hij keek om zich heen en liep even rond. Voorzichtig draaide ik hem mee en zag hem een tak van een nog jonge wilgeboom afbreken. De tak was taai en hij had zijn zakmes nodig om hem los te snijden. Daarna draaide hij zich naar mij toe. Met het zakmes sneed hij de zijtakjes van de ongeveer een centimeter dikke tak. Met een gemene glimlach keek hij me aan.

"Nu weet je hoe het voelt om machteloos te zijn." Hij gooide de tak en zijn zakmes op de grond en liep nog dichter naar me toe. Met hele kleine stapjes probeerde ik achteruit van hem weg te lopen, maar natuurlijk kwam ik niet ver. Vlak bij me boog hij iets door en trok in één beweging mijn korte broek en mijn slipje tot op mijn knieën. Kwaad trapte ik nu om me heen, maar de broek belemmerde mijn bewegingen en ik miste hem. Ik wist wat hij nu ging doen en ik begon nog harder te huilen en te schreeuwen. Hij pakte de tak weer op en hield de dikste kant stevig in zijn hand. Mijn polsen deden pijn van het touw. Ik draaide mijn zij naar hem toe en hij sloeg. De tak trof me half op mijn bil en mij zij en het deed gigantisch pijn. Ik jankte nog harder en smeekte om vergiffenis.

"Het is je eigen schuld, teef. Ik ben verdomme een baby geworden, ik plas gewoon in mijn broek." Weer sloeg hij toe. Nu trof hij me recht op mijn rug. Het T-shirt dat over mijn rug en half over mijn billen hing gaf weinig bescherming. Van pijn tolde ik rond in de touwen en ik hoorde de tak alweer aan zwiepen. De pijn werd steeds erger en Mark leefde al zijn agressies van de afgelopen twee dagen op mij uit.

"Mark, alsjeblieft. Dat gaat over." wilde ik roepen, maar ik gilde alleen maar van de pijn. Telkens weer raakte hij mijn billen, bovenbenen en rug. Ik voelde mijn lichaam branden en Mark ging door.

"Ik ben vernederd en jij stond te lachen." Hij sloeg maar door en één keer raakte hij me zelfs aan de voorkant en zwiepte de zweep door mijn schaamhaar. Ik zag dat de tak een lange rode streep achterliet en begreep dat mijn billen wel helemaal vuurrood moesten zijn.

Langzaam veranderde zijn woede. Zijn slagen werden minder hard en langzaam hield hij op met slaan. Voorzichtig keek ik tussen mijn armen door naar hem. Mijn gezicht was nat van de tranen en mijn ogen waren rood. Ik zag hoe Mark de tak weggooide en op de grond ging zitten.

"Je bent een klootzak." riep hij en hij legde zijn gezicht in zijn handen en begon te huilen.

"Het spijt me, Miranda." huilde hij even later. Ik probeerde mijn polsen los te krijgen, maar het lukte niet. Mijn korte broek en slip waren al op mijn enkels gezakt en ik stapte er uit. Mark stond op en pakte het zakmes. Hij durfde me niet aan te kijken en bleef maar herhalen dat het hem speet, maar ik haatte hem verschrikkelijk. Mijn achterste deed verschrikkelijk pijn en voelde roodgloeiend aan. Hij sneed mijn polsen los en eindelijk was ik weer vrij. Ik sloeg hem met mijn platte hand hard in zijn gezicht en daarna rende ik huilend door het bos naar huis. Tranen stroomden over mijn wang en scherpe takjes sneden in mijn voeten, maar het kon me allemaal niets schelen. Ik wilde weg, weg van die klootzak. Hoe durfde hij me zo te slaan. Hijgend en met pijn in mijn voeten kwam ik eindelijk bij het huis aan. Meteen rende ik door naar de slaapkamer en sprong languit op het bed. Een paar minuten lang bleef ik bijna hysterisch huilen en probeerde ik na te denken. Toen sprong ik op en trok alle kastdeuren in de slaapkamer open. Heel snel pakte ik al mijn kleren in en kleedde me aan, daarna pakte ik de andere auto die in de garage stond en vertrok. Halverwege de oprijlaan zag ik langs de kant van de weg nog een auto staan. Er stond niemand bij en zonder ook maar af te remmen reed ik door. Vanaf het station in de stad belde ik nog even naar het huis. Niemand nam op dus sprak ik op het antwoordapparaat in waar hij de auto terug kon vinden. Daarna stapte ik op de trein en ging naar huis, mijn echte, ouderlijk, huis.
HOOFDSTUK 6

Ik lag lui in de zon. Onze tuin lag aardig afgeschermd tegen de wind en bij een redelijke temperatuur kon je bij ons al snel in de tuin liggen. Het was niet eens zo'n mooie zomerdag, er stond een vrij harde wind, maar de temperatuur was goed. Ik had mijn bikini aan en staarde naar de lucht, waar af en toe een flinke wolk voor de zon langs dreef. Voor de zoveelste keer die dag dacht ik aan Mark. Het was al weer een maand geleden dat hij me vast gebonden had en me had geslagen. Sindsdien had ik hem niet meer gezien. Ik wilde hem ook niet meer zien, ik was kwaad op hem en die kwaadheid nam maar heel langzaam af. Aan de andere kant wist ik ook wel dat het eigenlijk mijn eigen schuld was dat hij zo te keer was gegaan. Ik had hem naar die kliniek gebracht. Ik had hem daar als een baby laten behandelen en hem verschrikkelijk laten vernederen. Wanneer ik er nu over terug dacht, kon ik me haast niet meer voorstellen dat ìk dat had gedaan. Ik vroeg me af waar ik de moed vandaan had gehaald. Waarschijnlijk kwam het doordat ik eigenlijk verschrikkelijk van hem hield. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik zag dat het niet goed ging tussen ons. We hielden beiden veel van elkaar en toch groeiden we uit elkaar. Hij had die vreemde obsessie en ik paste daar niet in thuis. Misschien had ik het daarom gedaan, ik dacht dat het de enige kans was om onze relatie weer nieuw bloed te geven.

Misschien was het ook wel gelukt. Misschien was het wel weer goed gekomen, maar dan had ik mijn trots aan de kant moeten zetten. Dan had ik hem dat pak slaag moeten vergeven. Maar juist dat kon ik niet. Mijn verontwaardiging daarover was blijven bestaan en werd nog eens vergroot doordat ik drie dagen daarna nog kon voelen waar die zweepslagen me hadden geraakt. Verschillende nachten had ik nog gehuild in bed. Ik wist niet wat ik moest doen. Mijn ouders waren ook verschrikkelijk bezorgd en bleven steeds vragen wat er was gebeurd. Ik had ze niets verteld, helemaal niets en juist dat vonden ze zo vreemd. Normaal gesproken praatte ik altijd veel met mijn moeder. Ze wist alles van me en ik hield voor haar nooit geheimen achter. Alleen deze keer had ik niets verteld. Ze hadden wel een vermoeden dat er iets tussen mij en Mark was gebeurd, maar ze wisten niet wat. Ik zou niet vertellen wat er was gebeurd, daar was ik te trots voor.

Op dat moment ging de telefoon. Ik was alleen thuis en ik baalde er van dat ik weer op moest staan. Ik lag net zo lekker in de zon en wilde er van genieten voordat de zon definitief achter de wolken zou verdwijnen. Ik liep naar de kamer en pakte de telefoon op.

"Hallo, met Miranda." Even was het stil. Ik hoorde alleen wat ademen op de achtergrond en wilde juist weer opleggen.

"Miranda, met Mark." Het was dus toch geen hijger. Ik was even een beetje van mijn stuk gebracht. Ik wist helemaal niets te zeggen en wilde eigenlijk ook niets zeggen.

"Ja?" zei ik kortaf.

"Miranda, ik mis je. Mag ik je alsjeblieft weer een keer zien. Ik hou van je." Hij smeekte me. Zijn stem klonk schor, alsof hij huilde. Bij mij sprongen er ook tranen in mijn ogen en probeerde zo goed mogelijk mijn stem normaal te houden.

"Nee, Mark. Ik wil je niet meer zien." Ik loog en wilde hem juist heel graag weer een keer zien. Ik durfde het alleen niet te zeggen. Ik was bang, bang voor nog een pak slaag en bang dat ik nog verder verliefd op hem zou worden. Ik was bang dat ik weer bij hem zou gaan inwonen en ik wist gewoon dat het dan weer fout zou gaan.

"Alsjeblieft. Het spijt me, ik zal je nooit meer slaan." Daarna was het stil op de lijn en ik begon te huilen. Ik haatte hem, maar ik hield ook verschrikkelijk veel van hem. Ik kon niet verder praatten en ik gooide de hoorn maar op de haak. Ik vloekte, nu had hij me weer aan het huilen gebracht. Ik stapte de tuin weer in, maar mijn goede humeur was helemaal verpest. Ik had geen zin meer om in de zon te gaan liggen. Ik wilde wat gaan doen. Iets wat mijn gedachten van Mark konden afhouden. Ineens schoot met Joyce weer te binnen. Dat meisje dat ik in de kliniek tegenkwam, dat daar vastgehouden werd. Ik had beloofd nog een keer langs te gaan en nu leek me het er een goede tijd voor. Ik douchte me snel en trok mijn kleren aan. Daarna reed ik met mijn auto naar de stad en kocht een cd voor haar. Ik nam aan dat Joyce wel een discman had en anders had ze wel een walkman en zou ik de cd wel voor haar opnemen. Ik hoopte dat ze wel van die muziek zou houden. Ik mocht hem anders vast wel ruilen. Ik was een vaste klant in de cd-winkel en de jongen die vaak achter de kassa stond had nog bij mij in de klas gezeten.

Ik reed naar de kliniek en toen ik weer door de hoge hekken reed en het grind onder mijn banden hoorden knetteren, dacht ik toch weer aan Mark. Ik kon er niets aan doen, maar mijn humeur was weer wat opgeknapt en ik probeerde te glimlachen. Ik kon hem nog voor me zien. Liggend in de badkamer, terwijl de zuster hem verschoonde. Die schaamte in zijn ogen zou me altijd bijblijven.

Ik zette de auto naast een paar andere auto's en toen ik uitstapte moest ik weer lachen. Er stonden vijf andere auto's en geen van die auto's was goedkoper dan twee ton geweest. En daar tussen stond dan dat oude barrel van mij dat rijp was voor de sloop. Ik reed graag in deze auto. Hij mocht dan wel oud zijn, maar je had meer bekijks dan in zo'n nieuwe blitsauto. Ik liep de bekende trap weer op, door de draaideuren heen en zag hetzelfde bekende gezicht weer van het meisje achter de balie. Ik zat al te wachten op haar bekende glimlach en inderdaad glimlachte ze precies zoals ik haar al vaker had zien doen.

"Goedemiddag, mevrouw. Wat kan ik voor u doen?"

"Ik wilde Joyce graag bezoeken." Ik weet haar achternaam niet, maar ze wist wie ik bedoelde. Ik zag haar dat ze twijfelde.

"Ik weet niet..... of ze bezoek mag hebben." legde ze me uit en juist op dat moment kwam Dupoint de hal binnen lopen. Toen hij me zag toverde hij ook een glimlach op zijn norse gezicht.

"Miranda, kom je voor een volgende behandeling voor Mark?" Het woord 'behandeling' sprak hij met een lichte spot uit.

"Nee, ik wilde eigenlijk Joyce bezoeken, maar ik hoorde net dat ze geen bezoek mag hebben."

"Voor jou maken we altijd een uitzondering." zei hij en hij nam me mee naar haar kamer. In een lange gang en voor een stevige deur bleef hij staan. Hij haalde een grote sleutelbos uit zijn zak en zocht de goede sleutel. Hij opende de deur voor me en liet me binnen.

"Naast de deur zit een bel. Als je weg wilt kun je bellen. Oké?" Ik knikte en stapte een klein kamertje binnen. De kamer was misschien drie bij drie meter. Er zat een klein raam in de tegenoverliggende muur. Voor het raam zaten een stel dikke tralies en het raam liet maar weinig licht door. Onder het raampje stond een ziekenhuis bed. Het matras lag zo'n meter van de vloer af en rond het matras liep een kleine opstaande getraliede rand. Op het bed lag Joyce. Met twee kussens in haar rug lag ze wat ongeïnteresseerd een boek te lezen. Verrast keek ze me aan. Ik zag dat ze er wat beter uitzag dan de vorige keer. Ze was alweer een stuk dikker geworden, alhoewel ze nog steeds vrij mager was. Haar vel lag tenminste niet meer losjes over haar botten, zoals ze er een maand geleden uit had gezien. Joyce sprong van haar bed af om me te begroetten. Ze droeg een lange witte nachtjapon, alsof ze zo uit bed kwam.

"Miranda?" kon ze alleen maar uitbrengen. Ze was duidelijk ontzettend blij dat ik langs kwam. Volgens mij kreeg ze anders geen bezoek en was dit een welkome afleiding tijdens de lange uren opsluiting. Ze sloeg haar armen om mijn nek en kuste me.

"Hoi, Joyce. Hoe gaat het?" vroeg ik maar, want zoveel enthousiasme had ik ook niet verwacht.

"Leuk dat je er bent." Ze ging weer op het bed zitten en nodigde mij uit om naast haar te gaan zitten. Toen ik op het bed sprong en mijn ogen door de kamer gleden besefte ik ineens dat dit gewoon een ordinaire cel was. Alle wanden en de vloer waren betegeld. Er lag een oud kleedje op de vloer en rechts van de deur stond een kale wc-pot, zonder wc-bril. Naast de wc-pot stond een rol toiletpapier. Uitgezonderd het bed was de kamer verder helemaal leeg. Joyce had wel wat posters opgehangen, maar de cel bleef kaal en onpersoonlijk. Het voelde er koud aan, terwijl het er helemaal niet koud was. Voorzichtig vroeg ik waarom ze hier opgesloten werd en ze antwoordde dat haar ouders haar waren komen bezoeken en ze was toen zo kwaad geworden dat zij ze had geslagen. Dat was inmiddels een week geleden en al die tijd zat ze hier opgesloten. Twee keer per dag mocht ze aan een ketting even wat lopen in de tuin.

Ik had medelijden met haar, maar wat kon ik voor haar doen? We praatten nog een tijdje door en ik gaf haar de cd. Ze was er verschrikkelijk blij mee en vertelde dat ze wel een discman had, maar dat die afgepakt was en dat ze nu geen muziek mocht luisteren. Ze dacht dat ze hem binnenkort wel weer zou terugkrijgen. Anderhalf uur later liet ik haar weer alleen. Ik was in een sombere stemming en probeerde eerst nog Dupoint te vinden. Ik wilde hem vragen of Joyce haar discman terug kon krijgen. Dupoint was echter nergens te vinden en de vrouw achter de balie in de hal wist ook niet waar hij was. Ik besloot om maar een briefje te schrijven aan Dupoint en liet dat bij de balie achter. De vrouw beloofde mij dat ze het hem zou geven. Daarna liep ik de kliniek uit en stapte in mijn auto. Nog steeds bedrukt reed ik weg, door de bossen naar de provinciale weg. Aan het eind van de bosweg, kwam ik op een T-splitsing. Normaal gesproken zou ik naar rechts moeten om naar de stad te gaan, maar als ik links ging kwam ik bij Mark's huis uit. Ik twijfelde en bleef maar stil staan. Achter me begon een chauffeur zenuwachtig te worden en toeterde. Ik schrok uit mijn gedachten omhoog en in een flits besloot ik links te gaan. Meteen daarna had ik eigenlijk al weer spijt, maar ik besloot door te gaan. Eindelijk zou ik Mark weer zien, tenminste als hij thuis was. Hoe dichter ik bij de villa kwam, hoe nerveuzer ik werd. Ik kwam al snel bij de oprit aan en bleef nog even staan. Durfde ik het? Ik was bang en vroeg me af hoe hij zou reageren. Misschien was hij wel niet eens thuis. Ik besloot om toch maar naar binnen te gaan, ik was al zo ver gekomen en had nog weinig zin om meteen weer helemaal naar huis te rijden.

Zachtjes reed ik over de oprijlaan en zette de auto voor de garagedeur. Ik zag dat zijn overdreven dure sportauto buiten onder een afdakje stond, dus de kans was wel heel groot dat hij nu thuis was. Ik stapte uit en gooide het portier dicht. Ik had nog een huissleutel en liep zonder te bellen naar binnen. Het was rustig in huis. Ik hoorde zachtjes de radio en liep door naar de zitkamer. De radio stond hier aan, maar er was niemand. Het was hier een rommeltje. Kleren lagen slordig over de bank heen en oude kranten lagen nog op de salontafel. Op een grote tafel achterin de zitkamer stonden nog de resten van een Chinees afhaalmenu. Ik vroeg me af of hij wel thuis was en liep verder door de villa. Ik liep naar zijn slaapkamer en zag dat de deur openstond. In de slaapkamer was de bende nog groter. Hier lagen nog meer vuile kleren.

Mark lag op bed en sliep. De gordijnen waren open en de zon scheen fel naar binnen. In de slaapkamer was het benauwd en Mark lag, voor zover ik kon zien, naakt onder een dun dekbed, dat hij half van zich af had getrapt. Zijn benen kwamen onder het dekbed vandaan, net zoals zijn bovenlichaam vanaf zijn borst. Hij sliep met zijn hoofd naar het raam en ik liep om het bed heen. Aan de andere kant van de kamer, dichter bij het bed hing een wat sterke, vieze geur. Langzaam kreeg ik een vermoeden waar die geur vandaan kwam en toen zag ik ook nog de luier op de grond liggen. Naast een broek en half op een shirt lag een grote, dikke plastic luier. De luier lag met de binnenkant naar beneden en ik bukte om hem op te pakken. Toen ik hem aanraakte voelde ik het al. Hij was koud, kouder dan normaal. Ik tilde hem op en hij voelde ook zwaar aan. Ik draaide hem om en zag dat er in geplast was. Ik keek naar de dikke prop absorberende stof in het smalste gedeelte van de luier. Het normaal zo witte drooghoudlaagje was vies geel. Er kwam ook een behoorlijke stank van af. Toen ik die luier zag, kwam meteen die walging weer bij me op. Moest ik met deze jongen, dit kindje, samenwonen. Ik draaide me om naar het bed en trok ruw het dekbed van hem af. Toen ik ook nog zag dat hij gewoon in zijn bed had geplast werd ik echt kwaad. Ik moest er niet aan denken dat ik er nu naast had gelegen. En hij deed het nog wel allemaal expres ook.

Mark lag helemaal naakt op het bed, boven een grote, natte plek op het laken. Mark kreunde wat en bewoog zich onrustig op het bed. Hij was het dekbed kwijt en voelde met zijn armen om zich heen waar het gebleven was. Toen hij het niet kon vinden draaide hij zich op zijn buik en sliep verder.

Ik was kwaad op hem, hij gedroeg zich als een klein kind. Tranen kwamen weer in me op. Aan de ene kant hield ik van hem, maar aan de andere kant kon ik niet van een jongen houden die van die vreemde ideeën in zijn hoofd had. Ik wilde niet iedere morgen wakker worden en dan merken dat je in het zeik van iemand anders lag. Als hij het nu een keertje per ongeluk deed was het niet zo erg, maar expres! Ik knielde op het bed neer en zorgde er voor niet in het natte gedeelte te komen of Mark aan te raken. Ik was vies van hem. Hij stonk verschrikkelijk en plakte aan alle kanten. Hij lag precies met zijn maag in het natte gedeelte van het bed. Ik had de natte luier nog in mijn hand en met mijn andere hand pakte ik Mark aan zijn haren beet. In zijn slaap kermde hij wat. Ik trok zijn hoofd iets omhoog en duwde de luier onder zijn gezicht, zodat zijn neus precies boven het natte gedeelte hing. Daarna duwde ik zijn hoofd weer naar beneden. Ik bleef met mijn hand op zijn hoofd drukken, zodat zijn neus hard in het natte gedeelte van de luier stak. Door de druk kwam er weer vocht uit de absorberende laag. De stank maakte hem snel en onrustig wakker. Het duurde een paar seconden en daarna was hij ineens wakker. Even was hij verbaasd en realiseerde hij niet wat er gebeurde. Hij merkte dat zijn hoofd vast zat en rukte zich los. Nog verbaasd keek hij naar me op en sprong daarna van het bed af.

"Wat doe jij verdomme hier?" schreeuwde hij en om zijn beschaamde gezicht te verbergen draaide hij zich om en pakte zijn badjas van het haakje aan de muur. Met zijn mouw veegde hij zijn gezicht droog.

Ik wilde niets zeggen, ik was alleen verdrietig, maar mijn kwaadheid kreeg toch de overhand.

"Je lijkt wel een baby!" riep ik met veel emotie in mij stem. Meteen begon ik zachtjes te huilen. Nu draaide ik me om en staarde door het raam naar de zee. De wind blies grote, witte golven het strand op en tegen de enorme rotsmassa aan. Mark had zijn badjas inmiddels dicht geknoopt en zag dat ik huilde. Hij had het ook moeilijk. Voorzichtig liep hij naar me toe en wilde een arm om me heen slaan. Meteen sprong ik opzij.

"Blijf van me af, viezerd." De afschuw was in mijn stem te horen. Mark deinsde achteruit en onthutst rende ik de kamer uit.

"Ik wil niets meer met je te maken hebben." riep ik hem nog huilend toe en verdween snel uit de villa. En ik ging wéér terug naar huis.
HOOFDSTUK 7

Ik reed weer over de oude, vertrouwde oprijlaan naar het grote huis aan de kust. Ik was hier al een paar weken niet geweest en had eigenlijk wel behoorlijk heimwee gekregen. Ik vroeg me af hoe het met Mark ging. Zou hij nog steeds kwaad op me zijn. Ik nam aan van wel, maar hoopte dat hij het alweer een beetje vergeten was. Ik zette mijn auto naast een grote zilvergrijze Jaguar van Mark zijn vader. Ik stapte uit en op dat moment werd de deur van de villa open gegooid. Een man met grijzende haren en een klein kaal plekje op zijn achterhoofd kwam woedend naar buiten lopen. Zijn gezicht was rood aangelopen. Toen hij mij zag kalmeerde hij gelukkig wat. Ik had de verhalen van Mark gehoord en wist dat zijn vader flink tekeer kon gaan en er ook niet voor terug deinsde om af en toe een flinke mep te geven.

"Hallo, Miranda. Kwam je Mark opzoeken? Ik zou maar weer weggaan, want er is vandaag weer geen land te bezeilen met hem." Ik keek verbaasd.

"Wat is er dan?"

"Hij is de laatste weken niet meer te hanteren. Hij gedraagt zich als een klein kind, geeft iedereen een grote bek en fatsoenlijk praten met hem valt er ook al niet. Sinds jij bij hem weg bent lijkt het wel een klein kind." Kwaad beende de man naar zijn auto en opende het portier. Kwaad stapte hij in.

"Het zou wel eens goed voor hem zijn als iemand hem een keer met harde hand de les leest." Nog steeds woedend trok hij hard het portier dicht en met een enorm gebrul van de motor trok de auto op. Grind spoot onder de banden vandaan en de auto liet twee lange groeven in het grind achter. De auto verdween met grote snelheid achter de bomen en de rust keerde weer terug midden in de bossen.

Even bleef ik op de oprit staan. Ik vroeg me af wat hij allemaal wist. Hij wist blijkbaar dat ik weer bij mijn ouders was gaan wonen, maar wist hij ook waarom? Wat wist hij trouwens van de 'afwijking' die Mark had? Mark had zijn vader vast niet verteld dat hij een nacht in die kliniek had doorgebracht.

De deur stond nog open en zachtjes liep ik naar binnen. Mark wist blijkbaar nog niet dat ik in de buurt was en dat wilde ik wel even zo houden. Ik liet e deur open en liep door de grote hal rechtstreeks naar zijn slaapkamer.

Het was stil in de villa. In de verte klonk ergens vandaan een radio en als je goed luisterde kon je misschien de zee horen ruisen. De deur naar de slaapkamer was dicht. Hopend dat hij ergens anders was opende ik voorzichtig de slaapkamerdeur.

Ik had geluk. De kamer was leeg. De grote glazen schuifwand stond ver open. Ik stapte over een stapel vuile kleren heen die achteloos op de grond waren gegooid en de laatste week niet meer verplaatst waren. Toen ik hier nog woonde kwam er bijna dagelijks een schoonmaakster, maar ook in de hal was het me al opgevallen dat het er niet netjes uitzag.

Ik liep naar het bed toe en trok het dekbed weg dat slordig over het bed heen lag. Het bed was droog en dat was wat ik wilde weten. Ik keek nog even in de badkamer, maar nergens leek het erop alsof hij de laatste dagen nog in zijn bed geplast had.

Door de openstaande schuifwand liep ik het terras op en zag Mark languit in een comfortabel stoel naast het zwembad in de zon liggen. Hij had een donkere zonnebril op en een stripboek in zijn handen. Hij had me nog niet gezien en schrok duidelijk toen ik wat zei.

"Had je ruzie met je vader?"

Hij draaide zich om en keek me verbaasd aan.

"Wat doe jij hier?" zijn verbazing sloeg om in kwaadheid, toen hij zag dat ik uit de richting van zijn slaapkamer kwam. Hij stond op en gooide het stripboek open op de stoel.

"Wat moest je in mijn slaapkamer?" Ik haalde nonchalant mijn schouders op. Zijn toon stond me niet aan. Ik had hier lange tijd gewoond en het was weinig voorgekomen dat hij zo'n toon tegen me aansloeg.

"Gewoon, ik wilde even kijken."

"Sodemieter een eind op." Hij hield uitdagend zijn armen in zijn zij en keek me aan. Ik liep langs hem heen en ging op de rand van het zwembad zitten.

"Mark, we moeten praten." zei ik serieus.

"We moeten niets." Hij ging weer zitten en pakte het stripboek weer op. Alsof ik er niet was las hij verder.

"Het spijt me, wat ik met je heb gedaan. Ik had het niet moeten doen." Hij reageerde niet alsof hij me negeerde, maar uiteindelijk zei hij toch wat. Blijkbaar had hij ook spijt en probeerde hij het te vergeten. Misschien wilde hij net zoals ik aan een nieuw hoofdstuk beginnen en alles vergeten wat er was voorgevallen. Zijn kwaadheid ging snel voorbij en langzaam zag ik aan zijn gezicht dat hij blij was dat ik weer terug was gekomen.

Ineens stond hij op, gooide het stripboek een eind weg en omhelsde me. Hij kuste me in mijn hals en zijn handen knepen zachtjes in mijn billen.

Ik had ook hem gemist. Bij zijn aanraking voelde in me helemaal warm worden van binnen. Even los van al mijn afkeren en lieten we ons zakken op het gras. Voor het eerst sinds maanden vrijden we weer met elkaar. Ineens leek alles weer goed, alsof er niets was gebeurd.

Ik kwam onder de verkoelende douche vandaan. Ik droogde me af en met nog natte haren trok ik een groene badjas aan. Ik pakte een droge handdoek en nam hem mee de badkamer uit. Terwijl ik liep wreef ik mijn haar zo goed als het ging droog. Ik vond Mark in de slaapkamer. Hij had net de lakens van het bed verschoond.

"Speciaal voor jou!" riep Mark. Ik twijfelde nog en wilde eigenlijk nog niet met hem in één bed slapen, maar aan de andere kant wilde ik hem ook niet teleurstellen. Mark zag mijn bedenkelijke gezicht en ook zijn glimlach verdween van zijn gezicht.

"Wat is er? Slaap je niet bij mij?" Voorzichtig schudde ik mijn hoofd.

"Het spijt me Mark. Vannacht nog niet." Ik zag zijn teleurstelling. Hij draaide zich van me af en probeerde zijn teleurstelling en zijn woede te verbergen.

"Ik kan het niet..... nog niet. Het spijt me." zei ik en liep naar de logeerkamer.

Het was al laat en ik föhnde mijn haar droog. Daarna kuste ik Mark welterusten en kroop in het kleine eenpersoons bed. Mark ging ook meteen naar bed.

Ik kon de slaap niet meteen vatten en woelde onrustig tussen de lakens. Aan de ene kant had ik spijt dat ik niet bij Mark lag. Ik verlangde blijkbaar toch meer naar hem dan dat ik had willen toegeven. Om half twee 's nachts nam ik de beslissing. Met alleen een slipje aan stapte ik uit bed en liep naar Mark zijn slaapkamer. Voorzichtig opende ik de deur en in het flauwe licht van de maan zag ik Mark liggen. Half verborgen onder een enkel laken. Hij sliep onrustig en woelde ook al in zijn bed. Heel zachtjes kroop ik naast hem onder het laken. Ik raakte voorzichtig zijn rug aan en hij kreunde. Hij draaide zich op zijn rug en ik kroop bovenop hem. Mijn lippen zochten de zijne en ik kuste hem. Hij bleef slapen en ik draaide me op mijn zij. Mijn hoofd legde ik tegen zijn borst aan en ik trok mijn knieën in. Ik sliep al bijna toen Mark weer bewoog. Hij schoof iets bij me vandaan en ik schoof bijna automatisch achter hem aan.

Plots was ik weer klaar wakker. Met een grote sprong stond ik naast het bed. Vloekend. Door het bewegen van het bed werd Mark ook wakker. Hij zag mij staan en keek verbaasd naar me. Woedend beende ik de kamer uit smeet zijn slaapkamerdeur dicht en liep weer terug naar de logeerkamer.

Weer had Mark in zijn bed geplast, maar ditmaal was ik het zat. Nu zou ik maatregelen treffen. Ik wist nog niet precies hoe, maar ik had nog de hele nacht om die te bedenken. Ik trok ook mijn kamerdeur achter me dicht. Mark was me niet gevolgd. Kwaad stapte ik in bed. Slaap had ik niet meer.

Mijn gedachten waren vol van wraakgevoelens.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
(deel 3)

HOOFDSTUK 8

Mark werd wakker en wist meteen dat er iets niet goed was. Buiten begon het nog maar net licht te worden en normaal gesproken was hij nooit zo vroeg wakker. Hij vroeg zich af wat hem dan gewekt kon hebben.

Hij keek nog stil liggend naar het plafond en zag de eerste flauwe zonnestralen het wit geel kleuren. Langzaam trok de slaap uit hem weg en een vieze geur drong tot hem door. Het was niet alleen de stank van urine die hij rook, die stank herkende hij wel, maar hij rook nu ook iets anders. Iets sterkers.

Het verbaasde hem dat hij in zijn bed had geplast. Hij had nog nooit zomaar in bed geplast. Altijd had hij het geweten, maar nu kon hij zich niet meer herinneren dat hij dat had gedaan. Hij voelde zijn natte onderbroek en het plakkerige gevoel tussen zijn benen, maar hij voelde nog wat anders. Even begreep hij het niet, maar snel drong het tot hem door. Hij had niet alleen in bed geplast, maar ook zijn andere behoefte in bed gedaan. Hij voelde hoe zijn eigen poep in zijn onderbroek en tussen zijn billen zat gepropt.

Mark walgde van het idee en zijn verbazing werd nog groter. Waarom had hij dit gedaan? Hij had nog nooit in zijn bed gepoept, hij vond het idee alleen al verschrikkelijk. In bed plassen vond hij heel wat anders. In eerste instantie voelde je het genot van het legen van een volle blaas, wat volgens sommigen het tweede lekkerste genot is na klaarkomen, en dan voelde je dat een warmte zich verspreidde in je kruis en op je bovenbenen.

Het kwam in Mark op dat hij wel ziek moest zijn, anders had hij dit nooit gedaan. Hij voelde zich bij nader inzien ook niet goed. Hij voelde zich slap en misselijk. Dat en het vieze bed waar hij in lag verzekerde hem ervan dat hij ziek was.

Dat was aan de ene kant wel een opluchting. Hoe anders moest hij dit verklaren tegenover Miranda.

Mark keek opzij en zag op zijn wekkerradio dat het net zeven uur was geweest. Hij besloot dat hij maar beter meteen zijn bed uit kon gaan. Hij wilde zich eerst goed wassen en zou daarna vragen of Miranda een dokter wilde bellen. Mark wilde overeind komen, maar tot zijn schrik weigerde zijn lichaam. Zijn buikspieren waren niet sterk genoeg om hem overeind op het bed te laten zitten.

Mark schrok en probeerde het nog een keer. Nu ondersteunde hij zichzelf met zijn handen, maar ook zijn armen hadden niet genoeg kracht. Zijn hoofd kwam maar een paar decimeter van het kussen los en hijgend liet hij zich weer achterover vallen.

Hij voelde hoe zijn hart als een razende tekeer ging, hij zweette ineens verschrikkelijk. Het voelde alsof hij net een marathon had gelopen of zoiets dergelijks.

Een enorme angst kwam in hem op. Hij kon zich niet bewegen, hij was helemaal hulpeloos en hij lag ook nog in zijn eigen uitwerpselen.

Er kwam een angst in Mark op dat hij doodging, maar dat idee verwierp hij meteen. Hij was gewoon ziek.

Hij begon te schreeuwen. Gelukkig was Miranda vandaag thuis, anders zou hij hier misschien wel dagen liggen.

Weer riep hij naar Miranda. Laat haar alsjeblieft snel komen. Dan kan ze een dokter bellen.

Hulpeloos spartelde Mark op het bed, het spartelen was niet meer dan een krampachtig bewegen van zijn armen en zijn benen. Voor Mark leek het wel uren te duren, voordat ik eindelijk kwam, maar in feite had ik gewoon wakker gelegen en wachtte totdat hij wakker zou worden.

Ik gooide de deur open. Mark keek meteen naar me op. Ik bleef in de deuropening staan en keek hem kwaad aan.

"Hou nu eens op met dat geschreeuw!"

"Maar Miranda, ik ...." Ik liep nu kwaad naar het bed toe en trok het dekbed van hem af en gooide het over het voeteneind. Met een minachtende blik keek ik op hem neer en zag hem in zijn eigen vuil liggen. Ik keek hem recht in de ogen en sloeg hem op zijn wang.

"Vanaf nu ben ik de baas. Leg je eigen er maar bij neer dat je een klein kind bent." Daarna draaide ik me van hem weg en liep de kamer uit. Ik liet hem liggen en wist dat hij zelf nooit het dekbed over zich heen kon krijgen. Al zijn spieren in zijn armen en benen waren door injecties met een bepaald medicijn bijna volledig verlamd. Ook had ik hem door injecties niet meer zindelijk gemaakt. Hij had totaal geen controle meer over zijn blaas en darmen.

In de deuropening draaide ik me nog een keer om. Mark keek verbaasd en smekend naar me.

"Miranda help me, ik ben ziek." Mark had nog niet door dat hij helemaal niet ziek was.

"Mark, je bent niet ziek. Ga slapen, over een paar uur kom ik je uit bed halen. En hou nu je mond!" Ik sloot de deur en liet een verbijsterde Mark achter. Ik kroop snel mijn bed weer in en viel spoedig weer in slaap.

Ik werd pas na tienen weer wakker en stapte daarna meteen mijn bed uit. Ik liep langs de kamer van Mark, maar liep door. Ik wilde eerst ontbijten. Pas daarna ging ik weer bij Mark kijken.

Ik deed de deur open. Mark lag nog steeds op het bed, maar nu met zijn hoofd op het voeteneinde. Hij had het dekbed toch weer over zich heen weten te krijgen en was na die inspanning in slaap gevallen.

Het stonk vreselijk in de kamer en weer trok in het dekbed van hem af. Mark schrok wakker en keek geschrokken naar me. Hij had een blik van schaamte in zijn ogen. Ik lette er niet op en trok meteen zijn onderbroek uit. De onderbroek zat vol opgedroogde poep en ook de billen van Mark zat onder de vastgeklonterde poep. Ik gooide zijn onderbroek op het hoofdeinde van het bed en liep naar de wastafel om een handdoek te pakken.

"Wat is er aan de hand?" smeekte Mark die er niets meer van snapte. Hij voelde zich ziek, kon zich haast niet bewegen en Miranda deed alsof er niets aan de hand was en trok hem zijn vuile onderbroek uit.

Ik stopte de handdoek onder de kraan en drenkte de handdoek in lauw water. Toen ik de handdoek uitwrong en daarna weer naar Mark toe liep antwoordde ik met een serieuze stem.

"Mark, omdat je je als een klein kind gedraagd heb ik er voor gezorgd dat je ook als een baby behandeld moet worden. Je zult niet meer kunnen lopen, niet eens kruipen, en je zult volledig incontinent zijn."

Mark's gezicht werd asgrauw. Hij besefte niet hoe, maar wel dat hij helemaal in haar macht was.

Ik knielde voor het bed neer en pakte zijn twee enkels bij elkaar en hield ze omhoog. Met de natte handdoek wastte ik de poep van zijn billen. Mark lag hulpeloos op zijn rug op het bed.

"Wat heb je verdomme gedaan!" schreeuwde Mark nu die zijn woede niet kon bedwingen. Ik ging gewoon door met mijn werk, ik wist dat hij toch hulpeloos was en mij alleen met woorden kon kwetsen. Toen de poep van zijn billen af was liet ik hem alleen en Mark keek meteen bang. Ik liep echter naar de badkamer en liet een laagje lauw water in het bad lopen. Ik liet er niet meer water in, want Mark was niet in staat om zich overeind te houden in het water en ik was bang da wanneer hij helemaal onder water zou komen kon hij in paniek zou raken en misschien verdrinken.

Daarna liep ik terug naar Mark en tilde hem op. Mark begreep waar hij heen ging en liet me mijn gang gaan. Hij voelde zich vies. Ik legde hem zachtjes in het bad, in het heldere water. Mark was nog steeds beduusd, kon niet bevatten wat er gebeurd was.

Hij zat rechtop in het bad met zijn rug tegen de schuine zijde. Langzaam gleed hij naar beneden, net zolang tot zijn voeten de andere kant van bad vonden en steun kregen. Mark werd kwaad, op zichzelf en op mij. Hij was kwaad op zichzelf dat hij zo hulpeloos was, alhoewel hij er zelf niets aan kon doen. Hij was nog kwader op mij, omdat ik hem dit had aangedaan. Ik had ondertussen de douchekop gepakt en begon zijn haar nat te maken. Met al zijn kracht probeerde hij zich om te draaien en met zijn rechterhand greep hij de de mauw van mijn trui. Met een inspannend gezicht keek Mark naar me op, terwijl ik alleen maar glimlachte. Met een simpele beweging trok ik zijn hand los en liet hem terug in het bad zakken. Mark keek verbaasd en bedacht dat hij mij alleen maar nat kon spetteren. Verder kon hij me niets aandoen. Hij begon dus zo hard mogelijk naar me te spetteren, maar ik bleef gewoon glimlachen. Ik had dit wel verwacht. Zelfs die glimlach irriteerde hem. Het maakte hem woedend. Zijn gezicht werd rood en hij schreeuwde de meest vreselijke dingen naar me. Als een wilde ging hij tekeer in het bad, maar het enige wat gebeurde was dat hij steeds dieper in het bad wegzakte. Zijn knieen kwamen uit het water omhoog en hij miste de kracht om zijn benen weer te strekken. Hij gleed door totdat zijn gezicht net boven water uit stak. Langzaam bekoelde zijn woede en geleidelijk vernaderde zijn woede in verdriet. Hij begon hardop te huilen van machteloosheid, tranen liepen over zijn wangen en hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht van schaamte.

"Tegenwerken is zinloos, Mark. Werk liever gewoon mee." zei ik streng en liep weer op hem toe.

Tien minuten later had ik hem helemaal gewassen en afgedroogd en droeg ik hem terug naar de slaapkamer. Ik legde hem op zijn rug op de grond neer. De vieze lucht van poep prikkelde in je neus. Hulpeloos keek hij naar me op terwijl ik een luier en wat kleren voor hem ging halen. Naakt, met zijn handen achter zijn hoofd en met zijn benen iets gespreid, wachtte hij op wat er verder ging gebeuren.

In de kamer bukte ik meteen bij hem neer en deed hem zonder problemen een luier om. Hij kon haast niet tegenwerken en begreep dat tegenwerken ook geen zin had.

"Sorry, dat ik je op de grond een luier moet omdoen. Ik heb een mooie babykamer voor je besteld, maar je zult nog even moeten wachten.

Ik tilde Mark op en droeg hem naar de woonkamer. In het midden van de kamer op de tegelvoer stond nu een echte box. De box was helemaal van metaal gemaakt en de stangen waren bedekt met een dunne laag zacht rubbel en daar overheen nog een plastic laag in allerlei felle kleuren. Voordat Mark er erg in had, had ik hem al in de box neer gezet. De box was ongeveer één bij één meter en iets langer dan een meter hoog. Mark zag dat hij nu opgesloten zat een raakte in paniek. Alhoewel de box aan de bovenkant niet was afgesloten was het voor Mark hetzelfde als de bovenkant op vijf meter hoogte zat. Hij had geen genoeg kracht om zich aan de rand op te tillen en zich over de rand te duwen. Het begon te schreeuwen en janken en ik liet hem maar alleen. Ik sloot de deur om het geschreeuw wat te verminderen, maar door het hele huis was het hoorbaar.

Ik liep naar Mark zijn slaapkamer en trok de vuile lakens van het bed. Ik stopte alles tegelijk in de wasmachine en trok daarna het plastic van het matras. Dat was niet meer nodig, want Mark zou hier voorlopig toch niet meer slapen. Ik trok het matras naar buiten en legde het over een paar stoelen om het te laten luchten. Ik zou vannacht hier gaan slapen en ik wilde niet in Mark zijn stank liggen.

Toen ik alles opgeruimd had begon ik de kamer naast de gastenbadkamer leeg te ruimen. Dit zou de kinderkamer van Mark worden. Je kon vanuit de kamer rechtstreeks in de badkamer komen en ook die badkamer zou vanmorgen nog veranderd worden.

Een half uur later kwamen de mannen die de kinderkamer zouden verbouwen. Ze trokken de bruine vloerbedekking eruit en legde mooie witte vlerbedekking neer. Ook het behang ging eraf en in korte tijd zat er nieuw behang op de muren.

Twee andere mannen waren in de badkamer bezig. Ze sloopten het bad eruit en zetten er een speciaal wandmeubel neer. Dat wandmeubel had ik speciaal volgens mijn wensen laten maken. Het onderste gedeelte bestond uit drie naast elkaar liggende kasten van ongeveer een meter hoog. Daar bovenop kwam een soort badje met rond oplopende randen van ongeveer vijftien centimeter. Het badje was zeventig centimeter breed. Aan beide uiteinden zat een afvoer en midden boven het badje zat een kraan met een losse douchekop aan de muur. Ik kon Mark hierin gemakkelijk wassen.

Boven het badje hingen ondiepe kasten met aan de onderkant van die kasten over de hele lengte een tl-balk, zodat Mark goed in het licht lag, terwijl als je voor het badje stond je door een rand aan voorkant van de kasten geen last had van het licht.

Wanneer ik Mark hier in de badkamer had gewassen zou ik hem naar de kinderkamer ernaast brengen, waar een lange tafel met een aankleedkussen stond. Daar zou ik hem dan goed kunnen afdrogen en kunnen aankleden.

Mark was iets bedaard, maar af en toe schreeuwde Mark en vroeg hij om aandacht. Ik gaf hem geen aandacht, want ik wilde hem laten merken dat hij volledig van mij afhankelijk was. De mannen aan het werk keken in het begin steeds weer verbaasd als ze Mark hoorden schreeuwen, maar op een gegeven moment waren ze er aan gewend en letten ze er niet meer op.

Om drie uur waren ze klaar met alle werkzaamheden. Het rook er nog wel naar verf en alles rook nieuw, maar vooral die nieuwigheid zou er snel afgaan. Om kwart over drie kwam ook de kleermaker met de spullen die ik bij hem had besteld. Eerder die middag had een jongen van de kliniek al een paar dozen met luiers gebracht, tesamen met wat spullen tegen luieruitslag en om schrale huid tegen te gaan. Ook de meubels waren 's ochtens al gekomen en stond al op hun plaats in de kinderkamer.

Het was inmiddels half vier en ik maakte snel een flesje met warme melk klaar voor Mark. Hij had sinds gisteravond niets meer gedronken.

Ik liep de woonkamer binnen en zag meteen dat Mark in slaap was gevallen. Hij lag onderuitgezakt met zijn rug en hoofd tegen de tralies. Zijn linkerbeen lag ingetrokken in de box, maar zijn rechterbeen stak half uit de box. Mark was door al het schreeuwen en waarschijnlijk ook rukken en trekken aan de tralies zo vermoeid geraakt dat hij in slaap was gevallen. Ik moest hem echter nu toch wakker maken, want hij moest wat drinken. Zachtjes tikte ik hem op zijn wang en even later deed hij langzaam zijn ogen open. Snel was hij helemaal wakker en zodra hij mij zag werd hij weer woedend. Ik zag dat zijn lippen helemaal droog waren en snel, voordat hij wat kon zeggen, drukte ik de grote speen in zijn mond. Ik bleef de fles voor hem vasthouden en zag dat hij eerst weigerde te drinken, maar na een paar seconden had hij zich al bedacht en dronk zo snel als de speen het toeliet de fles met warme melk leeg. Onderwijl bleef hij me met die grote woede in zijn ogen aankijken. Toen de fles leeg was trok ik hem weg en legde hem aan de kant.

"Brave jongen." complimenteerde ik en dat viel niet in goede aard. Er kwam weer een woedeuitbarsting en ik liet hem begaan. Ik zat veilig op een afstandje en bekeek hem. Zelfs als hij door de spijlen heen reikte en me vast greep kon hij me met zijn kracht bijna geen pijn doen. Toen Mark weer wat rustiger werd ging ik staan en ging met mijn hoofd boven de box hangen. Terwijl ik op hem neer keek en Mark met zijn hoofd achterover me probeerde aan te kijken moest ik bijna lachen.

"Mark, ik geef je de keus. Of je laat me voor je zorgen of, als je dat graag zou willen, ga ik weg en beloof ik je dat ik je nooit meer zal pesten." Mark wilde wat zeggen, maar ik was hem voor.

"Als je voor het laatste kiest zal ik je een fles water geven en er pas over een dag of drie aan denken om iemand te waarschuwen dat je hier hulpeloos ligt. Als je wilt dat ik voor je zorg, dan zal ik je daaraan de eerste drie weken houden en zal ik je ook, en dat meen ik serieus, met alle liefde behandelen."

Mark koos natuurlijk voor de eerste en ik had daar ook geen moment aan getwijfeld. Mark liet zich daarna gewillig uit de box tillen en ik bracht hem naar zijn slaapkamer. Ik verschoonde zijn luier en legde hem in zijn box. Mark keek verbaasd naar zijn nieuwe kamer. Met nog een zuigflesje met melk liet ik hem daarna achter.
HOOFDSTUK 9

De volgende twee weken zorgde ik goed voor Mark. Hij kreeg van mij veel aandacht en na een moeizaam begin, begon Mark zich ook beter te voelen in zijn rol van baby. Ik moest hem veel leren, zoals het feit dat hij niet meer tegen me mocht praten. Ook had het geen zin om te vragen of ik hem wilde verschonen. Nadat zijn schaamte in de eerste week was verdwenen zag ik dat Mark gelukkig werd. Hij lachte veel tegen me en we deden spelletjes in de tuin in de zon. Mark kreeg langzaam aan zijn kracht weer terug in zijn armen en benen en op een zaterdag in de derde week zaten we samen in de tuin. Het was een warme dag en de zon stond hoog aan de hemel. Mark droeg alleen zijn luier en ik zat in een bikinibroekje en een T-shirt. Mark kon alweer goed zitten zonder om te vallen en we waren een beetje met een bal aan gooien toen opeens Mark zijn vader in de tuin stond. Hij kwam toevallig eens langs, omdat hij een tijd niets meer van ons gehoord had. Hij zag Mark in zijn luier en begreep dat ik nu behoorlijk in de nesten zat. Mark zijn vader had op dat moment meer aandacht voor Mark, die probeerde uit te leggen wat er was gebeurd en dat hij het nu niet meer erg vond. Ik glipte er tussen uit en nam de auto van Mark mee, waar ik meestal in reed. In ging naar mijn appartement in de stad en wachte op wat er ging gebeuren. In verwachte in ieder geval wel een telefoontje van een paar woedende ouders van Mark, want ik geloofde nooit dat Mark zou kunnen uitleggen dat hij zich inmiddels vrijwillig had laten verzorgen en dat hij het leuk vond.

Ik ging die avond om half één 's nachts naar bed, maar kon niet slapen. Om drie uur in de nacht werd er aan de deur gebeld. Ik deed snel een ochtendjas aan en opende de deur. Voor de deur stonden twee politieagenten. Enigzins verbaasd was ik wel, maar ik had het kunnen verwachten. Ze arresteerden me voor mishandeling en nog meer misdaden tegen Mark. Ik kon niets anders doen dan mee gaan en nadat ik me had aangekleed brachten ze me naar het politiebureau, waar ik de rest van de nacht moest doorbrengen.

Pas 's morgens werd ik verhoord. Het had geen zin om dingen achter te houden dus ik vertelde alles. De twee mannen die me het verhoor afnamen wisten niet wat ze hoorden, terwijl ze toch al heel wat vreemde verhalen hadden gehoord. Het verhoor duurde zo'n drie uur en in die tijd had ik alles twee keer verteld en hadden ze me met honderden vragen bestookt.

Na het verhoor werd ik weer in een cel geduwd en daar moest ik die dag en de volgende nacht blijven. De ochtend daarna, ik had inmiddels ruim dertig uur op het politiebureau gezeten, kwam het bericht dat de familie van Mark mij niet vervolgde wanneer ik beloofde niets van alles wat er was gebeurd naar buiten te brengen. Mark zijn vader had een hoge functie binnen een groot bedrijf en een schandaal rond zijn enige zoon zou zijn positie flink kunnen aantasten en verdere promotie waarschijnlijk zelfs uitsluiten. Ik beloofde plechtig niets aan de pers te vertellen en even later stond ik weer op straat. Mijn ouders waren hevig ongerust geweest en wisten niet wat er aan de hand was. Ik verzon een één of ander onzinverhaal en zei erbij dat het allemaal een grote vergissing was. Ik ging daarna gewoon door met leven en zag Mark niet meer.
HOOFDSTUK 10

begin hoofdstuk aanpassen.

Of- enige weken zijn inmiddels verstreken

Of- Mark (?) zit nog in een rolstoel

Ik was benieuwd of hij nog van me hield. Ik hield in ieder geval nog steeds van hem, op mijn eigen aparte manier en ik miste hem. Zou hij mij ook missen?

Ik wilde het weten en belde hem gewoon op. Ik kreeg zijn vader aan de telefoon. Ik praatte met hem, want ik had een plannetje in mijn hoofd om er echt achter te komen. Natuurlijk kon Mark zeggen dat hij van me hield, maar ik wilde weten of hij geheel onvoorwaardelijk van me hield. Als dat niet zo was kon ik niet van hem houden en zou de relatie op korte of lange termijn toch stuk lopen.

Ik hoopte stiekem dat hij echt van me hield, daarom had ik ook twee koffers voor hem ingepakt. Ik belde vanuit mijn appartement en vertrok vanavond met het vliegtuig terug naar huis, naar mijn ouders, of in het andere geval zou ik samen met Mark terug gaan naar de villa aan de kust. Ik had bij elkaar drie tickets gekocht en zou er dus in ieder geval één niet gebruiken, anders twee.

Ik hoefde niet op het geld te letten. In de tijd dat ik Mark onder mijn hoede had, had ik genoeg geld voor mezelf weten te 'reserveren'. Niemand had het gemerkt en als ze het zouden weten, zou het ze waarschijnlijk niets kunnen schelen. In Mark zijn familie letten ze niet op het geld en die paar duizend gulden die ik bij elkaar had geschraapt was mijn vergoeding voor de geleden schade.

"Hallo, Miranda hier." Meteen werd de hoorn op de haak gegooid. Ik belde echter meteen nog een keer.

"Luister eens, Miranda. Ik zou graag willen dat je ons verder met rust liet." Hij was kwaad, volgens mij geloofde hij nog steeds dat ik Mark gewoon mishandeld had.

"Dat zal ik ook doen. Ik heb alleen nog wat foto's van Mark en ik wil jullie die graag meteen overhandigen. Ik sta nu op het vliegveld en over anderhalf uur vertrekt mijn vliegtuig en ik beloof dat ik daarna nooit meer bij juliie in de buurt zal komen." Het vliegtuig waar ik het over had was het vliegtuig naar mijn ouders. Het andere vliegtuig vertrok twee uur later en dat kwam prima uit voor het geval Mark echt van me hield.

"Wat voor een foto's?" vroeg hij geinteresseerd.

"Foto's van Mark met een luier om en het is duidelijk te zien dat niet alle luiers even schoon zijn."

"Stuur ze maar gewoon op!"

"Nee, ik wil ze aan Mark geven en daarbij moeten jullie, zijn vader en moeder bedoel ik, aanwezig zijn. Als jullie ze niet komen ophalen dan kunnen de foto's wel eens op rare plaatsen terecht komen."

"Is dat een dreigement?" Mark zijn vader werd kwaad.

"In zekere zin, maar beschouw het liever als een waarschuwing." Ik keek op mijn horloge. "Jullie kunnen binnen een uur hier zijn, dus schiet op." Nu was ik het die de telefoon neerlegde en ik hoopte dat ze met zijn drieen naar het vliegveld zouden komen. Ik verwachte het wel, want een schandaal rond de zoon van een belangrijk zakenman was iets waar de roddelpers van smulde. De foto's waren van dien aard dat ik er nog flink aan kon verdienen ook.

Ik ging in de vertrekhal zitten wachten. De koffers had ik in een paar kluisjes gedaan omdat ik natuurlijk nog niet wist in welk vliegtuig ze moesten.

Om de tijd te doden kocht ik een goedkoop tijdschrift. Onrustig las ik het blad, maar echt geconcentreerd lezen kon ik niet. Ik was zenuwachtig. Binnen een uur wist ik hoe mijn leven verder kon gaan. Ik kon terug naar huis gaan, terug in mijn oude kleine kamertje en leven zonder al te veel geld. Of ik ging weer wonen in de villa aan de kust, die van alle gemakken voorzien was en dan hoefde ik ook niet meer op een paar centen te letten. Ik zou dan weer samenwonen met Mark en dan volgens mijn regels.

Na drie kwartier legde ik het tijdschrift naast me neer en begon om me heen te kijken of ik Mark zag met zijn ouders. Na vijf minuten zag ik Mark lopen. Ik wuifde naar hem en hij wenkte zijn ouders weer dat hij mij had gevonden.

Met zijn drieen bleven ze op een afstand van een meter of drie staan.

"Waar zijn die foto's?" snauwde Mark zijn vader. Mark zelf keek me niet aan. Hij keek een andere kant op, alsof hij me niet aan durfde te kijken.

Ik gaf hem de foto's nog niet.

"Nu we hier toch gezellig bij elkaar zijn, wil ik graag even wat uitpraten. Ik geloof namelijk dat Mark nog steeds van mij houdt." Ik glimlachte.

"Belachelijk. Na alles wat je hem hebt aangedaan? Lariekoek." Zijn moeder reageerde geagiteerd. Mark had inmiddels alweer flink wat kleur op zijn wangen.

"Je bent niet goed bij je hoofd, meisje." zei zijn vader, maar ik hield nog steeds Mark in de gaten en hij wist dat ik naar hem keek.

"U gelooft dat Mark een vreselijke tijd heeft gehad bij mij, maar heeft hij u dan nooit verteld dat hij diep in zijn hart juist als een kind behandeld wil worden?"

"Dat lieg je!" schreeuwde Mark ineens en hij draaide zich kwaad om.

"Ik heb geen idee waar je die vreemde ideeen vandaan haalt. Elk normaal mens gelooft hier toch niets van." snauwde de vader weer.

"Laten we Mark dan zelf beslissen." zei ik.

"Oké, Mark. Vertel maar hoe ze je mishandeld heeft en zag haar dat je haar haat!" zei zijn vader tegen Mark, die nog steeds met zijn rug naar ons toe gedraaid stond.

Mark draaide zich om en ik zag dat zijn ogen nat waren. Hij huilde, alhoewel hij het goed wist te verbergen.

"Miranda, ik haat je. Ik wil je nooit weer zien." riep hij, maar het kwam bij mij niet overtuigend over. Ik wilde hem testen.

"Geef nu die foto's en verdwijn." zei zijn vader kwaad en zijn gezicht liep nu rood aan. Hij kon, en wilde, niet geloven dat zijn zoon anders was dan andere.

"Nee, ik geloof niet wat hij zegt."

"Wat wil je godverdomme dan horen?" schreeuwde hij nu met een felrood hoofd uit. Van verschillende kanten keken mensen nu onze kant op, maar iedereen die ons zag, zag niet meer dan een vader dochter ruzie.

"Mark. Als ik nu vertrek wil ik je nooit meer zien. Je kunt ook met me mee gaan, dan gaan we terug naar de villa aan de kust."

"Jij gaat nergens met hem heen!" onderbrak hij me. Geirriteerd ging ik verder.

"Ik heb twee tickets. Ook één voor jou. Ik heb een hele koffer vol met speciale kleren voor je. Als je echt van me houdt dat wil ik dat nu weten."

Mark keek me nu voor het eerst aan. Hij keek vragend naar me. Zijn ouders keken beiden naar Mark. Ze waren benieuwd naar zijn reactie. Even was iedereen stil.

"Mark, ik wil dat je nu in je broek plast. Dan mag je met me mee. Dan hou ik echt van je." Ik keek hem strak aan. Deze woorden veroorzaakten een enorme reactie, maar niet bij Mark. Zijn vader sprong bijna uit zijn vel en schreeuwde tegen me wat ik me wel niet verbeelde. Zijn moeder was ook woedend, maar meer ingetogen. Even was ik bang dat zijn vader me wilde aanvallen of zoiets. Dreigend stapte hij naar me toe, maar hij bleef gelukkig bij me vandaan.

Mark was niet kwaad, hij leek eerder bang.

"Maar hoe..... Ik kan toch niet hier......" zei hij zachtjes. Ik kon hem maar net verstaan boven het geschreeuw van zijn vader uit.

"Ik heb een luier en een schone broek voor je in de tas. Ik heb geen uren de tijd Mark. Doe het nu!"

Mark zijn vader was weer wat rustiger geworden en samen met zijn vrouw keken ze nu weer naar Mark. Ze waren verbaasd dat Mark zich zo gedroeg. Ze konden niet geloven dat hij nog steeds van me hield. Ze konden niet geloven dat hij me niet meteen afwees, maar er nog zo lang over moest nadenken.

Ik geloofde niet dat Mark er lang over moest nadenken. Ik moest gewoon wachten omdat hij op dit moment niet hoefde te plassen.

"Ik kan niet...." zei Mark nog en ik zag dat hij met zijn buik trok. Ik juichte van binnen. Mark probeerde om te plassen en na een minuut van stil staan en proberen lukte het hem eindelijk.

Op zijn gezicht was even een moment van geluk te zien, maar meteen daarna keek hij weer bang. Hij draaide zich in de richting van zijn ouders die met open mond stonden toe te kijken.

Heel langzaam verscheen er in het kruis van Mark zijn katoenen broek een donkere, natte plek. Het duurde even voordat zijn ouders reageerden. Zijn moeder reageerde het eerst.

"Mark, waarom?" Ik zag dat ze bijna huilde. Het drong tot haar door dat Mark wilde dat ik hem steeds maar bleef vernederen. Mark zijn vader begreep het niet en zou het waarschijnlijk ook nooit begrijpen. Hij wilde op hem toelopen om hem in het gezicht te slaan en hem wakker te maken.

"Mark, waar ben je mee bezig?" riep hij. Zijn moeder hield hem tegen.

"Het is zijn keus." zei ze zacht en beschermde Mark nu tegen zijn vader.

"Kom laten we gaan, voordat je het allemaal erger maakt. Mogen we langskomen?" vroeg ze nu aan mij. Ik was blij met deze onverwachte extra overwinning. Deze had ik niet verwacht. Mark zijn moeder had begrepen wat Mark gedaan had, misschien had ze altijd al een vermoeden gehad. Iets wat moeders vaak hebben, moeders weten meestal het beste hoe haar zoon of dochter zich voelt.

"Natuurlijk. Ik zou dat graag willen." Daarna vertrokken Mark zijn ouders. De vader was sprakeloos en kon het niet geloven, zijn moeder leidde hem weg en liet ons alleen.

"Mark. Ik houd nog steeds van je." zei ze nog toen ze wegliep.

Ineens stonden we met zijn tweeen. Mark stond drie meter bij me vandaan. Hij keek beschaamd naar de grond. Ik liep naar hem toe en kuste hem op zijn wang. Het fleurde hem iets op, maar hij realiseerde zich dat hij nog steeds in zijn natte broek midden in de vertrekhal stond, waar iedereen hem kon zien. Er was echter niemand die op hem lette. Iedereen liep gehaast langs hem heen.

Ik gaf Mark een plastic tas.

"Hou die er maar voor." zei ik en meteen pakte hij de tas aan en probeerde hem nonchalant voor zijn buik vast te houden.

Ik legde mijn arm op zijn rug en liep naar de kluisjes. Met de koffers op een karretje liepen we naar de incheck-balie. Het was niet druk en ik was meteen aan de beurt. Uit mijn zak haalde ik de twee juiste tickets en gaf ze aan de altijd glimlachende mevrouw achter de balie. De koffers zette ik op de lopende band en werden weggevoerd. Toen alles geregeld was, wilde Mark al weer egrijden met het wagentje. Hij stond met zijn buik steeds dicht tegen het wagentje aan zodat zijn natte broek verborgen bleef.

"Mevrouw, misschien een vreemde vraag, maar hij is nogal nerveus," ik wees naar Mark die op een afstandje stond en niets hoorde " en heeft in zijn broek geplast. Hij is namelijk bang om te vliegen. Is hier ergens een badkamer, of zoiets, waar ik hem kan wassen." De vrouw achter de balie keek me lichtelijk verbaasd aan, maar ik ging gewoon verder.

"Ik heb hem nog zo gewaarschuwd. Ziet u, hij plast namelijk wel eens vaker in zijn broek, maar hij weigerde om een speciaal broekje aan te trekken." Ik deed alsof ik lichtelijk geergerd was. De mond van de vrouw achter de balie viel langzaam helemaal open en Mark stond rustig op een afstandje om zich heen te kijken en deed alsof er niets aan de hand was. Hij had ook niet in de gaten dat ik het over hem had.

"Hij heeft namelijk van die speciale plastic broekjes, maar die zitten volgens hem niet zo lekker. Het is zijn eigen schuld. Ik had het al zijn aankomen en heb daarom als straf maar een luier en een reserve broek voor hem in een tas gedaan en apart gehouden." Ik probeerde nu een beetje kwaad over te komen, maar inwendig moest ik lachen. Die vrouw wist niet wat ze hoorde en van verbaasdheid wist ze niets meer te zeggen.

"Sorry, mevrouw. U kunt daar om de hoek wel de toiletten vinden, maar verder kan ik niets bedenken." stamelde de vrouw, die in een net blauw uniform achter de balie zat. Ik keek haar nu bezorgd aan.

"Zijn er hier geen speciale verblijven voor kinderopvang, of iets dergelijks?" vroeg ik. Ze knikte meteen heftig.

"U kunt misschien maar het beste daar heen gaan. Ik kom daar niet zo vaak, maar ik geloof dat ze daar vast wel iets van een badkamer hebben."

"Oh, gelukkig." zuchte ik gemaakt "Hoe kom ik daar .......
HOOFDSTUK 11

Mijn auto, eigenlijk een auto van Mark maar ik had hem voor zolang 'geleend', stond op de parkeerplaats voor langparkeren. Ik betaalde en ik reed richting de villa aan de kust, waar Mark en ik al die tijd hadden gewoond. Het was geen lange rit, naar de villa was het zo'n drie kwartier rijden. Mark verwachte, nam gewoon aan, dat we naar de villa gingen, maar dat dat niet waar was zou hij snel genoeg merken.

Mark was rustig. Tijdens de vlucht had hij weinig gezegd en ook in de auto hield hij zijn mond. Mark had zijn stoel achterover gedraaid en lette niet op de weg. Af en toe soeste hij wat in, waarna hij weer wakker schrok wanneer de auto voor een stoplicht afremde of over een hobbel reed. Mark overdacht of hij wel de juiste beslissing genomen had. Natuurlijk had hij zijn twijfels. Hij had een moeilijke beslissing moeten nemen, maar diep in zijn achterhoofd had hij al een tijdje gehoopt dat dit zou gebeuren. Nu hij een beslissing had genomen, drukte hij zijn twijfels weg. Daarvoor was het nu te laat.

Mark schrok. Waren ze nu al thuis. De auto hobbelde over een drempel en meteen daarna knersten de banden over het grind. Mark keek uit het raam en herkende het niet. Thuis hadden ze geen oprijlaan met grind. Het zag er allemaal anders uit. De auto reed door een bocht en het bos naast de oprit week uiteen. Recht voor de auto verscheen er een groot grasveld met in het midden een vijvertje met een fontein die zijn water hoog opspuitte. De oprijlaan liep rond het vijvertje. Achter de vijfer stond een groot statig gebouw. Het middelste gedeelte was drie verdiepingen hoog. Voor de deur rezen brede, wiite pilaren omhoog die tot aan het dak rezen. Aan beide zijden van het middengedeelte liep een grote, aangebouwde vleugel rond naar achteren.

Mark herkende dit. Dit gebouw zou hij nooit kunnen vergeten. Hier had ik hem maanden geleden heen gebracht om hem zogenaamd van zijn kinderlijke neigingen af te helpen. Ik had hem hier laten straffen voor zijn daden. Hij was hier toen een dag en een nacht geweest en ze hadden hem als een klein kind behandeld. Later had ik hem zelf ook als een kind behandeld, maar die eerste keer zou hij nooit vergeten. Een onbekende vrouw had hem meerdere malen gewassen en een luier omgedaan. De vrouw had hem ook ten aanzien van andere mensen vernederd, door hem opgesloten in een kooi, een box, en met alleen een grote luier om, in de tuin te zetten.

Dit was de kliniek.

Mark kwam geschrokken overeind.

"Wat doen wij hier?" zei hij en ik zag angst in zijn ogen. Hij hield van mij en door mij wilde hij als een baby behandeld worden, niet door anderen, buitenstaanders.

"Je hoeft niet bang te zijn. Het is maar voor één nachtje. Morgenochtend kom ik je weer ophalen." Ik parkeerde de auto en stapte uit. Langzaam kwam Mark ook uit de auto en deed zachtjes de portier achter zich dicht. Met ontzetting, een soort afschuw, keek hij naar het gebouw. Ik legde een arm op zijn schouder en duwde hem richting de ingang. We liepen de witte trap op en tussen twee enorme pilaren door. Mark was stil gevallen. Hij durfde niets te vragen en was ook geimponeerd door het gebouw.

Ik liep naar de receptioniste.

"Ik heb Mark den Oosten bij me. Ik heb vanmiddag nog gebeld. Hij blijft hier vannacht." De receptioniste glimlachte naar me en tikte op de terminal Mark's naam in. Binnen een seconde kwam de informatie over hem op het scherm. Ze keek naar Mark.

"Zaal 23. Dat is de eerste verdieping, rechts de gang in. De zaal is halverwege de gang aan de linkerkant." Met gebaren verduidelijkte ze nog eens hoe we moesten lopen. Mark zei nog steeds niets en ik knikte naar haar dat ik het begrepen had.

"Er staat nog een memo op het scherm. Er ligt een pyjamapak klaar op het bed. Of u hem die wilt aantrekken." Nu sprak ze mij weer aan. Uit die kleine dingen kon je opmaken dat het hier om een uiterst professioneel werkende kliniek ging. Normaal gesproken was het laatste bericht aan de patient gericht, maar zelfs in dit specifiek geval was die uitzondering tot aan de receptioniste bekend.

Ik bedankte haar en liep met Mark naar zijn zaal. Ik kon hem makkelijk vinden. De gang liep ook rond en daardoor kon je het eind niet zien. Alles was goed verlicht en zag er goed verzorgd uit. Dat mocht ook wel, want dit was de duurste en de meest gespeciliseerde kliniek van de omgeving, waarschijnlijk zelfs van het land.

Ik stapte als eerste de zaal binnen. Er stonden vier bedden in, aan elke zijwand twee. Drie bedden waren bezet, tenminste aan de lakens te zien. Twee bedden zagen eruit alsof er nog maar net iemand in gelegen had, maar nu even weg was. In een ander bed, net na de ingang links, lag nog een jonge vrouw. Ze was misschien net vijfentwintig. Ze lag achterover, half onder de lakens een boek te lezen. Zodra ze ons zag legde ze het boek aan de kant. Ik knikte haar gedag en zag dat ze uit het bed stapte, een badjas over haar nachtpon aantrok en wegliep. Net nadat ze door de deur was kwam een man en een vrouw, beiden ergens in de veertig, de zaal binnen. Ze groeten ons en kropen daarna beiden in hun bed.

Naast het bed van de jonge vrouw, bij het raam, stond een bed dat nog netjes opgemaakt was. Bovenop lag een pyjamapak netjes opgevouwen. Mark liep nog beduusd rond. Hij liep op het bed af en drukte met zijn handen op het matras. Hij ging op het bed zitten en ik ging voor hem staan.

"Mark, je hoeft niet bang te zijn."

"Maar, waarom?" Hij keek naar beneden, naar zijn knieen. Ik drukte met mijn hand onder zijn kin zijn hoofd omhoog en begon langzaam de knoopjes van zijn blouse open te maken. Hij keek me nu aan en ik keek recht in die zielige oogjes van hem.

"Omdat ik van je houd." Antwoorde ik kryptisch en nu wist hij nog niets. Alle knoopjes waren los en ik trok de blouse uit zijn broek en trok hem daarna uit. Daarna trok ik ook zijn hemd uit zijn broek. Ik had geen luierhemdje bij me gehad op het vliegveld, dus droeg hij een gewoon hemd. Mark werkte wel mee, maar bleef verder stil zitten.

"Wat gaat er gebeuren?" vroeg hij weer. Ik had hem inmiddels zijn hemdje uitgetrokken en terwijl hij met ontbloot bovenlijf zat, pakte ik één voet en maakte zijn veters los.

Onder de rand van zijn broek was al het plastic van de luier te zien, maar daar besteedde Mark geen aandacht aan.

"Ik vind het niet leuk wanneer je het expres in je broek doet." Ik zei het hard genoeg dat de andere mensen het konden horen. Ze waren vast verbaasd, maar ik lette niet op hun of ze dat ook lieten merken. Vast en zeker hadden ze meegeluisterd, zo is de mens nu eenmaal en ik vond het helemaal niet erg. Dit was weer een uitstekende manier om Mark te plagen en te vernederen. Mark keek inderdaad meteen weer met een rood gezicht naar beneden.

"Nou en?" zei hij stoer, maar ik voelde dat dat gemaakte zelfverzekerdheid was.

"De dokter zal er voor zorgen dat je het nooit meer expres kunt doen." Het duurde even tot het helemaal tot Mark door drong. Geschrokken en verbaasd keek hij omhoog, recht in mijn ogen.

"Nee, dat doe je niet." Ik had hem zijn schoenen en sokken inmiddels uitgetrokken en duwde hem achterover op het bed, zodat ik hem zijn broek uit kon trekken. Hij lag nu dwars over het bed. Ik zei niets en opende de knoop en de rits van zijn broek. Terwijl zijn luier hevig kraakte trok ik zijn broek uit, waarna hij alleen nog maar zijn luier om had. Mark kwam meteen daarna weer overeind en pakte nu zelf het pyjamatruitje. Hij vouwde het open en stak zijn arm erin. Ik pakte het truitje van hem over en trok het daarna over zijn hoofd. Toen zijn gezicht uit de pyjama kwam zag ik tranen in de ogen van Mark. Hij was bang, dat was begrijpelijk.

Voor de pyjamabroek liet ik hem van het bed opstaan en terwijl Mark van het bed af gleed zag ik even dat de twee mensen aan de overkant van het middenpad met nieuwsgierigheid zaten te kijken. Ik stopte de onderkant van het truitje in zijn broek en sloeg daarna de lakens open. Mark kroop erin en ik sloeg de lakens weer dicht. Mark schikte zijn twee kussens achter zijn rug, zodat hij rechtop kon zitten.

"Miranda, alsjeblieft niet. Ik zal alles voor je doen. Ik zal alles doen wat je zegt. Alsjeblieft." Smeekte hij met tranen op zijn wang. Ik veegde zijn tranen weg.

"Hou je van me?" vroeg ik en fluisterde het in zijn oor. Mark antwoordde niet. Het antwoord was voor hem duidelijk, hij hield ontzettend van haar, maar hij wist dat wanneer hij dat nu zou zeggen hij aan haar overgeleverd was.

"Wil je dat ik van jou ga houden?" fluisterde ik verder. Eindelijk knikte Mark en duwde zijn gezicht tegen mijn borst en sloeg zijn armen om me heen. Ik duwde hem van me af en keek hem strak aan.

"Dan moet je dit voor me doen. Je wilt toch dat we gelukkig zijn?" Natuurlijk wilde Mark dat, maar hij snapte niet waarom dat niet kon, zonder dat hij niet meer zindelijk hoefde te zijn. Mark fluisterde toch een zacht oké.

Juist op dat moment kwam er een dokter in een lange, witte jas binnen lopen. Achter hem aan kwam, eveneens in het wit, een zuster van nog geen dertig aanlopen. De dokter groette snel even de andere twee patienten en richtte zich toen op ons. Hij gaf me een hand en stelde zich voor als dokter Van Wieringa. Ik stelde mezelf voor en daarna keek hij naar Mark. Hij gaf hem ook een hand.

"Zo, dus jij bent Mark." Hij richte zich weer op mij. "Dit is zuster Angela. Zij zal even uitleggen wat er vanmiddag gaat gebeuren." Ik gaf Angela ook een hand. De dokter verdween weer en terwijl Angela Mark geen blik waardig gunde, begon ze mij uit te leggen wat Mark allemaal te wachten stond.

"Ik ga Mark vanmiddag eerst eens goed wassen, daarna mag hij nog voor de laatste keer in zijn leven naar het toilet en dan maak ik hem klaar voor de kleine ingreep. Het stelt niet zo heel veel voor. Het is niet eens een echte operatie. Ze doen het met magnetische straling of zoiets. We kunnen Mark ook wel plaatselijk verdoven, maar doordat hij absoluut stil moet liggen zal de dokter hem wel helemaal laten verdoven. Na de ingreep brengen we Mark weer gewoon naar deze zaal, waar je hem morgenochtend na het ontbijt weer op kunt halen." Ze pauzeerde even en keek me aan. "Ik hoop dat alles duidelijk is?" vroeg ze nog en ik schudde mijn hoofd. De zuster wilde weer weglopen, maar ik gebaarde dat ze even moest wachten. Eerst nam ik afscheid van Mark. Ik boog voorover en drukte een dikke kus op zijn bezweette voorhoofd. Hij lag nu op zijn zij en keek met natte ogen langs me heen het raam uit. Hij was kwaad en verward. Hij kroop diep onder de lakens weg, alsof hij niet gezien wilde worden. Ik aaide hem nog een keer door zijn haar en zei niets. Mark hoorde me toch niet, hij was diep in gedachten verzonken.

Samen met de zuster liep ik de zaal uit. Op de gang vroeg ik haar naar Joyce. Dat was het meisje dat ik eerder in de kliniek had ontmoet. Ze lag toen vast aan een stoel naast het zwembad, omdat ze de neiging had gehad om weg te lopen. Joyce was op een gegeven moment in een verkeerde groep vrienden terecht gekomen en was aan de drugs geraakt. Haar ouders grepen in en stuurde haar naar deze kliniek. De eerste nacht liep Joyce echter meteen weg en toen ze de volgende ochtend teruggepakt was werd ze steeds bewaakt of vastgebonden. Haar ouders waren blij dat ze eindelijk een tijdje van Joyce afwaren en lieten haar hier slecht behandelen. Toen Joyce eigenlijk wel weer naar huis kon hadden haar ouders geen zin meer om haar thuis te laten wonen en lieten haar gewoon in de kliniek.

De zuster kon zich Joyce wel herinneren en vertelde me dat zij was opgenomen in een project voor jongeren die het huis uit moesten, maar nog niet zelfstandig konden wonen. Onder begeleiding woonde ze nu met nog zeven andere jongeren op kamers in hetzelfde gebouw. Ik was blij dat het toch nog goed met haar was afgelopen en nam me voor om haar nog eens op te zoeken.

Daarna verliet ik de kliniek en reed naar huis. Het was al vijf uur geweest en ik moest om kwart voor zes thuis zijn, omdat ze nieuwe meubels zouden brengen voor Mark zijn kamer. Vanaf nu wilde ik hem niet meer bahandelen als een baby, maar als een kleuter.

De volgende ochtend stond ik om half tien weer op de zaal waar Mark de nacht had doorgebracht. Hij was blij mij te zien en zodra ik in de buurt was kwam hij van het bed overeind en omhelsde hij me.

"Heb je lekker geslapen?" vroeg ik en hij schudde zijn hoofd.

"Ik heb niet zo veel geslapen. Ik kon helemaal niet slapen." Hij keek schuchter naar boven, naar mij. Ik kuste hem op zijn wang.

"Dat geeft niet. Ik breng je vanmiddag nog wel een tijdje naar bed." Ik bemerkte dat er nog een bord met pap naast zijn bed op het kastje stond. Ik wees ernaar en vroeg waarvoor dat was.

"Dat is m'n ontbijt, maar ik heb geen honger." Ik pakte het bord en hield het zijn kant op.

"Opeten, Mark." zei ik streng, maar Mark pakte het niet aan.

"Dat lust ik niet." Hij zei het heel verlegen, maar voor deze brutaliteit moest ik hem toch straffen. Hij had een opdracht van mij in de wind geslagen en dat kon ik niet zomaar vergeten. Ik ging naast hem op het bed zitten en trok met mijn vrije had het kastje naar me toe. Ik zette het bord even terug en zag dat er aan de zijkant van het kastje een handdoek hing. Ik haalde hem van het haakje en legde het over Mark zijn borst en stopte één kant over Mark zijn kin. Mark wist uit ervaring wat er nu ging gebeuren en was kwaad op zichzelf dat hij hier niet aan gedacht had. Hij had niet verwacht dat ik hem zelfs hier zou voeren.

"Sorry, Miranda. Ik zal het meteen opeten." Hij wilde niet gevoerd worden, niet hier en probeerde er nog onderuit te komen.

"Daar ben je nu te laat mee. Blijf liggen." Ik duwde Mark weer met zijn rug terug op het bed en pakte het bord weer van het kastje. Mark lag met een paar kussens achter zijn rug, dus hij lag niet helemaal horizontaal op het bed. Mark was kwaad en voelde de schaamte al weer opkomen. Drie andere mensen zagen en hoorden dat hij nu gevoerd zou worden. Mark durfde niet tegen me in te gaan, omdat hij bang was dat hij nog verder gestraft zou worden. Zonder op de andere mensen te letten opende hij zijn mond toen ik de eerste lepel met pap naar zijn mond bracht. Mark trok een vies gezicht maar werkte niet tegen. Lepel voor lepel voerde ik het bordje leeg, waarna ik het bord weer op het kastje zette. Mark bleef liggen en wachtte totdat ik zijn mond zou afvegen met de handdoek. Hij kon dit ritueel en wist wat er van hem verwacht werd. Ik trok de handdoek onder zijn kin vandaan en veegde zijn mond af. Pas toen zag ik dat Angela achter me stond. Eerst gaf ik Mark nog een benoedigend klopje op zijn wang.

"Grote knul. Zo hoort dat." Daarna wende ik me naar Angela.

"Is alles goed gegaan?" vroeg ik.

"Ja hoor, perfect. Had hij zijn pap niet opgegeten?" vroeg ze belangstellend. Ik knikte. Angela liep naar de andere kant van het bed en stond nu tegenover me, met Mark liggend tussen ons in. Angela trok de lakens terug en ik zag dat Mark een ander pyjamapak aanhad. Ze trok de lakens tot voorbij Mark zijn knieen van hem vandaan en trok daarna ook nog zijn pyjamabroek naar beneden. Mark liet haar begaan, maar ik zag dat het niet van harte ging.

"Alleen tijdens het wassen werkte Mark niet helemaal mee, maar een flinke tik voor zijn billen deed wonderen." Ze glimlachte even snel naar me. Mark haalde opgelucht adem toen ze merkte dat de zuster niet verder op zijn straf was ingegaan. Ondertussen ging ze gewoon verder en trok zijn pyjamatruitje een stukje omhoog. Ze trok de plakstrips aan beide zijden van de luier open en trok de luier terug, zodat zijn plasser bloot kwam te liggen. De luier was nog droog, blijkbaar hadden ze hem net voordat ik binnen kwam nog verschoond. Ik zag ook dat ze, zoals ik had gevraagd, voor de hygiene zijn schaamhaar hadden weggeschoren. Niet dat ze Mark echt hadden geschoren, maar met een ontharingscreme hadden ze zijn kruis ingesmeerd, wat hetzelfde effect had. Het was een komisch gezicht.

Toen ik het gezien had plakte ze de luier weer dicht en trok zijn pyjamabroek weer omhoog.

"Kom maar van het bed af en trek je pyjamapak uit." zei ik streng tegen Mark en praatte daarna weer verder met de zuster.

"Deze ingreep, die is toch blijvend. Ik bedoel dat er geen weg terug is."

"Nee." antwoordde Angela "Er is een kleine mogelijk dat een operatie hem weer zindelijk kan maken, maar die kans is zeer klein." Mark hoorde wat de zuster vertelde en moest even flink slikken. Ondertussen had hij zijn pyjama helemaal uitgetrokken en op het bed neergelegd. Met alleen een luier aan stond hij met zijn handen op zijn rug te wachten op wat er verder ging gebeuren. Ik bedankte Angela en nam afscheid van haar. Daarna liep ze de zaal uit en draaide ik me om naar Mark. Op het voeteneind van het bed lag een plastic tas met kleren en daaruit haalde ik eerst een luierhemdje. Ik hield het hemdje voor hem omhoog en hij stak eerst zijn armen erin en daarna duwde ik het hemdje over zijn hoofd. Daarna trok ik het hemdje, dat strak om zijn lichaam zat, naar beneden. Mark schoof zijn benen uit elkaar en ik bukte voor hem neer om de onderkant van het hemdje tussen zijn benen door te halen. Ik drukte de knoopjes dicht en het hemdje sloot nu strak om zijn romp heen.

"Kleed je verder maar zelf aan. Ik wacht op je bij de receptie. Let je wel goed op of je niets vergeet." Ik liet hem alleen en liep naar de receptie om daar achter het adres van Joyce te komen. Het altijd glinmlachende meisje achter de balie deed niet moeilijk en zocht het adres voor me op. Veel mensen in deze kliniek willen graag anoniem blijven en adressen weggeven was iets wat een receptioniste niet snel zou doen. Het was me echter al opgevallen dat deze receptioniste echter overal van op de hoogte was en goed mensen kon inschatten. Ik weet niet van wij ze dat had gehoord, maar ze wist in ieder geval dat ik kontakt met Joyce had gehad. Ze schreef het adres voor me op en gaf het aan me. Ik had net het briefje in mijn zak gestopt en haar bedankt toen Mark naar beneden kwam lopen. Hij had zich blijkbaar gehaast en ik complimenteerde hem daarvoor. Hij had een tas bij zich met de spullen die nog van hem waren.

We stapten snel in en in de auto vroeg ik hem wat er gistermiddag allemaal nog gebeurd was. Terughoudend begon hij te vertellen, maar doordat ik al snel doorvroeg over bepaalde dingen, vertelde hij al snel alles.

Ongeveer drie kwartier nadat ik hem naar de kliniek had gebracht, hem in bed had gestopt en daarna weer was weggegaan kwam Angela terug naar de zaal. Ze had een badjas en een paar slippers voor Mark die hij moest aantrekken. Daarna pakte ze hem bij de pols beet en liepen samen naar een badkamer aan het eind van de gang. Weer hadden ze op de details gelet, want dat kleine gebaar van de pols beethouden vertelde veel over de verhouding van Mark tegenover de zuster. In de badkamer liet ze hem los en deed Angela de deur achter haar dicht. Het licht knipperde aan en Mark zag dat hij in een kleine betegelde ruimte stond. Achterin stond een douchecel met geheel doorzichtig kunstof wanden. Tegen de rechterwand stond alleen een lange houten tafel en aan de andere kant hing een wastafel, met een spiegel erboven, aan de wand. Helemaal links in de hoek stond een kale toiletpot, zonder bril. Er hing een simpele wc-rol houder naast aan de muur. Het felle tl-licht, dat terug kaatste op de gladde, lichte tegels, zorgde voor een kille atmosfeer. Het was er ook niet echt warm.

"Kleed je maar uit Mark." Angela ging dicht bij Mark staan en hield met haar armen over elkaar Mark goed in de gaten. Mark voelde haar oplettende blik strak op hem gericht en voelde zich ongemakkelijk. Langzaam gehoorzaamde hij haar, hij had geen andere keus, en trok de badjas uit. De slippers zette hij ook netjes naast elkaar onder de tafel en de badjas legde hij over de tafel heen. Daarna trok hij zijn pyjamatruitje aan en legde die ook op de tafel. Daarna twijfelde Mark even, Hij trok niet meteen zijn broek naar beneden, maar keek eerst even naar Angela. Haar ogen straalden een felle strengheid uit. Mark had waarschijnlijk best de kracht om tegen haar in te gaan, ook was hij normaal gesproken niet zo snel bang voor iemand. Maar in de rol waarin hij nu werd geduwd, kon Mark tegen niemand op. Terwijl hij normaal gesproken zo zelfverzekerd was, was hij nu bang en nerveus. Zijn hersenen speelden een raar spelletje met hem.

Mark had zijn pyjamabroek nu ook uit en begreep dat hij zijn luier niet zelf uit mocht trekken, dus daarom wachtte hij.

"Ga maar op de tafel liggen." gebood ze en terwijl Mark op de tafel ging liggen vroeg Angela:

"Ben je droog?" Mark knikte alleen maar en Angela begon zijn luier open te maken. Ze gooide de luier in een prullenbak die onder de tafel stond. Ze gebaarde dat hij op moest staan.

"Geniet er maar van, Mark. Voor de laatste keer mag je je behoeften doen op het toilet." Angela zei met een lichte ondertoon van leedvermaak. Mark liet zich van de tafel zakken en ging op de toiletpot zitten. Het zat onhandig zonder wc-bril. Mark deed zijn behoeften en daarna liet hij de zuster zijn billen afvegen. Mark moest voorover buigen en de zuster haalde twee keer een stukje wc-papier tussen zijn billen door. Daarna trok de door en moest Mark weer op de tafel gaan liggen, maar niet voordat ze de tafel aan het voeteneind een stuk va de muur had getrokken.

"Zet je voeten dicht bij je billen op de tafel en laat je knieen naar buiten zakken." Mark gehoorzaamde en Angela draaide zich van hem af en pakte een witte spuitbuis van de wastafel. Toen ze zich weer naar Mark terugdraaide lag hij klaar. Zijn linkerknie leunde nog tegen de muur en zijn rechterknie hing ergens in de lucht. De zuster kwam dicht tegen de tafel aan staan en boog een beetje over Mark zijn kruis heen. Ze pakte de spuitbus nog eens goed beet en met haar andere hand pakte de Mark zijn plasser. Uit de spuitboos spoot een dik en wit soort schuim. Ze spoot zijn hele kruis ermee in en even later was al zijn schaamhaar bedekt met het schuim. Pas daarna liet ze zijn plasser los, die nu ook onder het witte schuim zat. Mark liet het allemaal gelaten toe en vroeg zich af waarvoor dit allemaal diende. Hij vermoedde dat het een soort desinfectie was. Pas later begreep hij waar het echt voor was, voor ontharing.

Angela draaide zich weer om en liet Mark een paar minuten liggen. Ondertussen haalde ze uit een kast een schone luier. Ook pakte ze uit de kast een plastic schort. De deed de schort als het ware achterstevoren aan. De schort beschermde haar kleren aan de voorkant en door twee lange stukken om haar middel naar voren trekken kon ze de schort aan de voorkant dichtknopen. De schort had korte mouwen met een elastische band, zodat de korte mouwen van haar witte jurk niet nat konden worden. Daarna liep ze naar de douchecel en zette de kraan open om het water alvast warm te laten worden. Mark lag rustig op de tafel en voelde hoe het schuim begon te prikken in zijn kruis. Het deed steeds meer pijn en hij was blij toen hij op mocht staan en naar de douchecel werd geduwd. Mark stapte de douchecel binnen en Angela ging in de deuropening staan en pakte de douchekop. Met lauw water spoot ze het schuim uit zijn kruis en Mark zag tot zijn verbazing dat al zijn schaamhaar weg werd gespoeld.

"Wat heb je gedaan?" riep hij verbaasd en keek de zuster met grote ogen aan. Ze antwoordde niet.

Mark stopte even met vertellen en keek naar me en ging daarna verder met vertellen.

"Daarna heeft ze me gewassen met lauw water en droogde ze me ruw af met een grote handdoek." Ik onderbrak hem, want ik wilde meer weten. Angela vertelde me zojuist dat Mark tegenwerkte tijdens het wassen en ze hem toen een tik voor zijn billen had gegeven.

"Ben je lief geweest tegen Angela toen ze je waste?" Mark boog zijn hoofd.

"Nee." antwoordde hij verlegen.

"Wat nee. Ik wil dat je met twee woorden tegen me spreekt. Is dat begrepen?"

"Ja, Miranda. Het spijt me." Hij ging verder met vertellen en hij vertelde erover alsof het een biecht was.

"Eerst moest ik op mijn knieen voor haar gaan zitten, zodat ze mijn haar kon wassen. Daarna moest ik weer gaan staan en waste ze mijn buik en rug....." Hij wachtte even " .... en toen begon ze mijn... mijn plasser te wassen en toen..... toen heb ik haar geslagen." Ik keek verrast op. Dit had ik niet verwacht van Mark. Mark zelf had er nu blijkbaar ook spijt van, want er klonk geen enkele toon van genoegdoening in zijn stem door.

"En toen."

"Ze keek me verbaasd aan en werd toen kwaad. Ze trok me uit de douchecel vandaan en ik werd naar de tafel geduwd. Toen ik met mijn bovenbenen tegen de rand van de tafel stond, moest ik iets door mijn knien buigen, zodat mijn... plasser op de tafel kwam te liggen. Ik moest mijn handen op mijn rug houden en toen heeft ze me geslagen."

"Waar?" Ik hoefde die vraag niet te stellen, want ik had een sterk vermoeden.

"Op mijn ballen. Ze had een lineaal en daarmee sloeg ze." Mark begon bijna weer te huilen toen hij weer moest denken aan de pijn die het deed en ik barstte in lachen uit. Mark keek geschokt en kwaad naar mij, maar ik kon er niets aan doen. Ze hadden Mark op een adequate manier gestraft en ik kon me voorstellen dat Mark de rest van de avond precies deed wat er van hem verlangd werd.

We reden op dat moment onze oprijlaan op en ik parkeerde de auto voor de garage.

"Vertel me de rest later maar." zei ik, nog steeds na genietend van Marks verhaal. Ik opende de voordeur en toen Mark naar binnen liep stuurde ik hem meteen naar zijn nieuwe slaapkamer. Mark treuzelde niet en nadat ik de autosleutels had weggelegd liep ik ook naar zijn slaapkamer. MArk stond in het midden van de kamer wat rond te kijken en ik liep langs hem heen naar de comode, waar het aankleedkussen op lag. Ik pakte een luier uit de kast en legde het op de comode naast het aankleedkussen.

"Kom maar Mark. Ik zal je meteen weer naar bed brengen." Ik trok Mark naar me toe en trok hem zijn kleren uit. Liggend op de comode verschoonde ik zijn luier. Ik bedacht me dat dit een karweitje was, dat ik van nu af aan dagelijks verschillende keren zou moeten doen. Mark had een klein plasje gedaan en ik hoefde hem niet te wassen. Ik knoopte daarna zijn hemdje weer dicht en tilde hem naar zijn bed.

Zijn bed stond in een hoek van de kamer en was een stuk langer dan de wieg waar hij eerst in lag, maar nog steeds niet lang genoeg om languit in te liggen. Het bed vast aan de muur en aan de twee open kanten van het bed zaten spijlen tot een halve meter boven het matras. Aan de lange kant konden de spijlen naar beneden geschoven worden, zodat ik Mark gemakkelijk in zijn bed kon leggen. Wanneer hij eenmaal lag schoof ik de spijlen gewoon weer omhoog.

De lakens op zijn bed waren al teruggeschoven en op de matrashoes lag een trappelzak. Dit was nieuw voor Mark en mij. Ik legde Mark op het bed neer en schoof daarna zijn voeten in de zak. Ik draaide hem op zijn buik en stak zijn armen door de gaten. Ik trok de rits op zijn rug dicht en trok het laken over hem heen. De airconditioning zorgde voor koele lucht in de kamer, maar het bleef natuurlijk warm in z'n trappelzak. Waar Mark nu in lag was een dunne, maar ik had er ook één voor van de winter waar Mark helemaal in opgesloten lag. In die trappelzak zaten lange mouwen die aan het eind ook dicht zaten. Wanneer Mark in die trappelzak lag, stak alleen zijn hoofd er nog maar uit.

Ik boog over Mark heen en kuste hem.

"Slaap lekker." Mark antwoordde niet en draaide zijn gezicht van me af. Ik aaide nog een keer over zijn hoofd, trok daarna de gordijnen dicht en liet hem alleen.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
(Deel 4)


HOOFDSTUK 12

Mark werd soezend wakker. Hij lag lekker in de zon die door de grote ramen naar binnen scheen. De gordijnen waren al open getrokken of waren helemaal niet dicht geweest. Buiten was de hemel blauw en de temperatuur maar nauwelijks boven nul. Binnen was het veel aangenamer en trouwens, Mark lag in een dikke trappelzak en had dikke luier aan en lag bovendien onder een dekbed. Desondanks was de zon op zijn gezicht lekker om te voelen.

Het was nu ruim drie maanden geleden dat Mark bij mij terug was en ik hem had opgehaald uit de kliniek voor de kleine operatie. Mark rekte zich nog eens lekker uit. Hij hoefde voorlopig zijn bed nog niet uit. Mark voelde zich op zulke momenten gelukkig. Niets hoefde, hij had geen verantwoordelijkheden. Alles werd voor hem gedaan. Hij hoefde niet eens naar de wc. Zijn billen werden verschillende keren per dag gewassen. En trouwens, hij kon zijn behoefte toch niet ophouden. Hij had zich er bij neergelegd dat hij soms zelfs tijdens het verschonen zichzelf bevuilde. Maar wat maakte het uit, als je door iemand van wie je hield werd verschoond. Wat maakte het uit als je haar zachte handen iedere keer weer liefdevol op je lichaam voelde. Hij had zich ook neergelegd bij de vele ongemakken die hij had, maar de liefde die hij terug kreeg was zoveel groter dat hij het er graag voor over had.

Hij had dorst en spuugde zijn speen uit. Ook dat was één van die ongemakken, maar het werd van hem verwacht dat hij met een fopspeen sliep en hij was er inmiddels aan gewend. Zo erg was het nu ook weer niet.

Hij keek om zich heen en stak zijn arm door de spijlen naar het tafeltje dat naast zijn bed stond. Hij reikte naar de zuigfles en pakte hem beet. Hij trok hem door de hoge spijlen heen en stak de speen in zijn mond. Met zijn tanden en lippen beet hij in de speen en elke keer kwam er een klein beetje melk in zijn mond. De melk was lauw en was niet lekker meer om te drinken. De fles was al bijna leeg en hij moest hem nog leeg drinken, voordat hij uit bed gehaald werd.

Hij zette de fles terug en draaide zich nog eens lekker om in het bed. De fopspeen duwde hij weer in zijn mond en hij keek door de spijlen heen de tuin in.

Rond zijn bed zaten gekleurde spijlen die ongeveer een halve meter boven zijn matras uitstaken. Mark kon gemakkelijk uit zijn bed klimmen, maar zijn geest belette hem dat. Alhoewel de bovenkant van het bed open was, lag hij in zin eigen kleine kooi. Mark had niet de wilskracht om Miranda te weerstaan en ongehoorzaam uit zijn bed te stappen. Miranda was de baas en Mark had dat geaccepteerd. Hij was in haar macht en het was niet aan hem om te zeggen dat hij zijn bed uit wilde.

Wanneer Miranda straks kwam om hem uit bed te halen liet ze een kant van de spijlen zakken en kon ze hem uit bed tillen. Ze zou hem dan naar de badkamer brengen en hem in het speciale badje neerleggen. Ze zou hem helemaal uitkleden en wanneer hij dan naakt op het plastic van het kussen lag zou ze hem wassen. Daarna zou ze hem naar zijn slaapkamer brengen en nog eens goed afdroegen en een schone luier omdoen.

Hij voelde ineens dat hij moest plassen, maar kon het niet ophouden. Vrijwel meteen nadat hij de drang voelde opkomen spreidde zich een vieze, natte warmte uit in zijn kruis. Mark kende het gevoel door en door. Hij plaste de laatste tijd zo'n zeven keer per dag in zijn luier. Elke keer een kleine hoeveelheid.

Terwijl hij zich omdraaide kraakte het plastic dat om zijn matras heen zat. Het plastic was niet nodig. De luier, die dik genoeg was en strak om zijn lichaam zat, beschermde het matras afdoende. Mark zou zelf ook nooit zijn luier zelf uittrekken. Ten eerste zou hij haar dan kwaad maken, en dat wilde hij niet, en ten tweede zou ze hem verschrikkelijk straffen. Mark kon niet bedenken hoe, maar hij wist bij voorbaat al dat de hij veel pijn zou krijgen en/of flink vernederd zou worden.

Mark had niet het lef om Miranda kwaad te maken, zij was de baas en hij was volledig aan mij overgeleverd.

Hij probeerde nog even te slapen, maar het lukte hem niet. Hij sliep de laatste tijd ontzettend veel. Hij moest wel, het was de enige manier om de verveling tegen te gaan. Ook lag hij tegenwoordig veel vaker op bed dan vroeger. Hij lag 's avonds al om half acht op bed en werd er de volgende ochtend meestal om negen uur weer uitgehaald. Vaak moest hij ook tussen de middag nog naar bed. Miranda was nu eenmaal de baas en wanneer ze hem zat was, of wanneer ze hem even kwijt wilde legde ze hem meestal in bed.

Toch was Mark niet zo gelukkig als een paar maanden geleden. Toen vond hij de liefde die hij kreeg zo overheersend dat alle ongemakken daarbij in het niet vielen. De laatste tijd was hij echter aan haar liefde gewend geraakt en vond het het steeds verschrikkelijker om uren lang met een vieze luier in bed te liggen, wanneer hij het weer eens net nadat hij was verschoond in zijn luier had gedaan. Gelukkig was het Miranda ook opgevallen en zag ze dat ze hem zo niet lang meer kon behandelen. Ze moest iets nieuws verzinnen. Miranda had begrepen dat Mark wel weer eens wat wilde gaan doen. Nu lag hij de helft van de dag in bed en de andere helft van de dag bracht hij door met eten, gewassen worden, vervelen en af en toe een spelletje met Miranda.

Miranda stapte Mark zijn kamer binnen, deed de spijlen omlaag en knielde naast het bed neer.

"Mark, er zit je iets dwars. Vertel eens."
 
Bovenaan