De Littekens (18- /DL)

Wat denk jij?


  • Totaal stemmers
    26

luierfan_boy

Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Hoofdstuk 1: 'Vergeten schade'



Mijn hand gleed over het snoertje van mijn koptelefoon. Het nieuwe nummer van Hollywood Undead vulde mijn hoofd met de verse klare tekst, terwijl ik voor me uit staarde. Het vliegtuig was druk, te druk naar mijn mening. Mensen van allerlei soorten , maten en leeftijden vulden het vliegtuig met hun aanwezigheid. Kinderen liepen naar elkaar over, volwassenen zaten met dikke boeken in hun handen of zaten met elkaar hun vakantie na te bespreken.
Mijn vliegreis was alles behalve voor het vakantiegenot, ik moest mijn verre klanten uit Italië voorlichten over het nieuwe röntgenapparaat wat we in Nederland al in volle gang aan het gebruiken zijn. Ik hield van mijn werk, maar om zoiets in de maand augustus te doen, viel behoorlijk tegen. Vanwege de bezuinigen werd in namelijk alleen op pad gestuurd en was mijn schema zo intensief en strak op elkaar dat ik geen tijd meer had om van het land te genieten.

Ik trok de stropdas van mijn pak wat van zijn plek, want hij verstikte me bijna door de warmte in dit vliegtuig. Mijn hand schoof geïrriteerd door mijn naar achter gekamde pikzwarte haren bij het idee dat ik niet eens tijd meer heb gehad om me om te kleden. Twee uur geleden zat ik nog tussen de Corleone’s en over een half uurtje zou ik uitstappen en weer terug naar mijn zoontje om samen met hem het weekend in te leiden. En daar was ik zwaar aan toe, want het was alweer bijna 21:00.

‘goede middag meneer, had u nog wat gewild?’, vroeg een charmante, blonde meid. Ze leek een jaar of dertig en had het welbekende blauwe op maat gemaakte vliegtuig mantelpakje aan, met daaronder korte hakken. Ze had haar steile haar bij elkaar gebonden met een klip op haar achterhoofd. Ze keek me vriendelijk en geduldig aan.
‘Een sandwich en een cola, alsjeblieft’ Ik lachte naar haar, ze glimlachte terug en liep verder. Even voelde ik de brutale neiging om haar na te kijken, maar ik hield me in. Haar parfum zweefde langs mijn neus achter haar aan, alsof ze hiermee een laatste poging probeerde om mijn starre blik van de stoel voor me af te slaan en haar na te kijken. Toch deed ik alsof de donkerblauwe stoel voor me mooier was als zij, en schoof ik mijn koptelefoon weer op mijn hoofd. Ik had een bedrijf te vertegenwoordigen. In principe was ik nog steeds aan het werk, want totdat ik thuis ben en me uit mijn driedelig pak zou kleden bleef ik het gezicht van mijn bedrijf. En gedisciplineerd als ik was, hield ik me aan deze voorwaarden.

Mijn blik schoof naar het vierkante raampje naast me. Er zaten kristallen ijs sporen op het raam, die me meteen moesten denken aan mijn scheiding. Aan het gebroken, uit elkaar gevallen verleden. Aan haar ijskoude hart die nu tot een andere man behoorde. Eigenlijk kon ik me niet zo veel meer bekommeren om haar, het ging meer om mijn zoontje. Hij was een heel ander persoon geworden sinds de scheiding. Hij keerde zich – mede vanwege zijn puberverschijnselen – af van zijn moeder, en van mij. Ik probeerde al weken hem op het juiste pad te houden en er voor hem te zijn, maar hij liet het simpelweg niet toe. Bijna voelde ik me schuldig door de scheiding, ondanks het feit dat mijn ex degene was die de rug naar ons beide keerde, in ruil voor een hoge pief bij de bank. Ik had de man één keer gezien, maar zelfs al had ik hem nog nooit gezien – het zit gewoon in de menselijk aard om diegene met heel je hart te haten. Ik staarde verder het niets van de nacht in, met een steeds zwaarder wordend gevoel op mijn maag.

‘Hier is uw sandwich en de cola.’ De jongedame stond weer voor me. Ik lachte even in mezelf bij het idee dat ze me met ‘u’ aansprak, terwijl we van dezelfde leeftijd waren. Ik wist ook wel dat zoiets deel van haar werk was, maar al had ze in de lokale bar naast me gezeten, waren de kansen heel anders verdeeld.
‘Dankjewel, je ziet er prachtig uit trouwens..’, probeerde ik zo spontaan mogelijk. Het schoot er gewoon uit, zonder dat ik er teveel bij nadacht. Even sloeg ik mezelf voor mijn kop dat ik me zo had kunnen laten gaan, maar haar reactie maakte alles goed.
Ze schoof haar heup van haar hele been op de ander en glimlachte – deze keer lief in plaats van zakelijk. ‘Dankje. Ik hoor het wel als ik nog wat voor je kan doen’, ze klonk vrolijk en opgewekt. Vervolgens liep ze weg, draaide haar hoofd nog één keer om, glimlachte naar me en liep toen door. Dezelfde parfumgeur volgende haar weer, en deze keer kon ik het niet laten om haar na te kijken.
Soms snapte ik mezelf echt niet. De ene keer had ik totaal geen behoefte aan ook maar elke bacteriële vorm van vrouwelijkheid, de ander keer snakte ik naar gezelschap. Ik sprak mezelf op alle fronten tegen en dat frustreerde me enorm. Ik wilde zekerheid, een basis. Iets waar ik mijn zinnen op kon zetten. ‘Ik wil mijn zinnen op haar zetten..’ schoot er door mijn hoofd, wetend dat ik haar na deze vliegreis hoogstwaarschijnlijk nooit meer zou zien.

‘Dames en heren, wij gaan over enkele ogenblikken de landing inzetten…-‘ het bekende praatje werd gehouden, maar wel door een andere stewardess. Helemaal aan het einde van de rij zag ik hoe blauwe pakjes aan het uitleggen waren hoe de gasmaskers werkten, dus probeerde ik mijn ogen scherper te stellen. Echter ging er een waas over mijn zicht heen en werd ik draaierig. Ik begon tevens te zweten en mijn hartslag werd hoger. Snel schoot ik mezelf in de riem van de vliegstoel en probeerde ik mijn ademhaling kalm te houden.

Waarom ik opeens zo hevig reageerde, wist ik niet. Vliegtuigen hebben me nooit in mijn hele leven angst aangejaagd, ook niet tijdens de landing. Ik voelde hoe de zwaartekracht op mijn lichaam drukte terwijl we met de meters naar beneden afvlogen. Mijn oren ging dichtzitten en een zware, doordringende hoofdpijn kwam op als wolken voor de zon. Mijn zicht begon nog waziger te worden en mijn misselijkheid werd heviger. Een druppel zweet liep over mijn voorhoofd. Ik probeerde mezelf bezig te houden door mijn handbagage op te ruimen, maar al toen ik mijn koptelefoon van mijn hoofd trok schrok ik enorm van mijn bevende handen.
Puur vanwege een snelle reactie en het goed kennen van mijn lichaam, trok ik het kotszakje naar me toe. Nog voordat ik het zakje helemaal goed opengevouwen had belandde mijn Italiaanse ontbijt en de sandwich er al in. Mijn keel voelde rauw en ruw als schuurpapier aan. Even dreigde ik het zwart voor mijn ogen te krijgen, maar ik kon mezelf daar nog net op tijd onttrekken. Ik maakte het zakje dicht en hing het terug. Mijn ogen schoven langs de cabine om een stewardess te zoeken, maar alles wat ik zag waren de wazige contouren van de vliegtuigstoelen en nog vaker enkele gezichten die ik niet kon onderscheiden en het personeel zat natuurlijk zelf ook in de gordels nu.

De manier waarop het vliegtuig met zijn zwaartekracht steeds dichter naar de grond werd gedrukt deed steeds meer desoriënteren. Mijn blik was nu niet alleen wazig, maar ik kreeg nu ook maar fracties mee. Even werd het zwart, dan zag ik weer wat vage contouren en daarna weer zwart. De wielen van het toestel maakte een slippend, dof geluid doordat ze in contact kwamen met de landingsbaan. Het moment daarom raakte ik volledig buiten bewustzijn.

Felle lampen schenen in mijn gezicht. Ik hief mijn ogen op tot kiertjes en kon nog net het keurig afgewerkt plafond boven het felle licht door zien flankeren. Ik voelde me meteen uitgerust en scherp. Het drukkende, zware gevoel uit mijn hoofd was inmiddels verdwenen en nu ik langs mijn zij keek zag ik in alle scherpte een behandeltafeltje naast me staan. Op het tafeltje met het doorzichtige bovenblad lagen verschillende soorten spuiten, steriele tangen en met klittenband sluitende stoffen banden. Ik kon me niet voorstellen dat dit allemaal gebruikt was bij mij in de tijd dat ik buiten bewustzijn was, terwijl ik nog even nadrukkelijk keek naar de glinsterende, grote tang.

‘Ik geloof dat je mij nog wel herkent?’, er klonk een vertrouwde stem naast me. Toen ik mijn hoofd omdraaide keek ik recht in het gezicht van de blonde stewardess. Of ze net buiten mijn ingeving om naast mijn bed heeft gestaan of dat ze daar al langer bezig was wist ik niet, maar het overviel me wel. De kalmte en rust die ze uitstraalde deden mijn lichte schrok van het horen van een andere aanwezige in deze kamer meteen wegvagen.
‘Zeker..’, mijn stem kraakte en er ging weinig emotie gepaard met het woord. De stewardess had haar blauwe opvallende maatpak ingewisseld voor een leren jasje, waaronder een wit shirt verscholen ging. Ze droeg een spijkerbroek en ze had zwarte hoge laarzen. De blonde golven hingen vrolijk over haar schouder terwijl ze me licht glimlachend aankeek. Ze had niet bepaald een professionele werkhouding sinds ze hier stond, maar deze kant van haar beviel me alleen maar meer.

‘Hoelang ben ik weg geweest?’ Ik betrapte mezelf erop dat ik toch nog niet helemaal bijgekomen was, want mijn woordkeuze leek nog wat krom. ‘Sinds het vliegtuig aan de grond ging en ik mensen hoorden schreeuwen dat je buiten westen was tot nu.. ongeveer twee uurtjes’, sprak ze met lichte sarcasme in haar stem. ‘Maar belangrijker, hoe voel je je nu?’ Even moest ik van binnen lachen om het feit dat ze me niet meer met u aansprak, maar het voelde al meteen meer vertrouwd en persoonlijker. ‘Eigenlijk wel prima, maar..’
Ik begon me te realiseren dat ik nog helemaal niks heb laten horen aan mijn zoontje. Hij wist – bijdehand als het ventje was – precies wanneer ik hoor te landen en zoals gebruikelijk belde ik hem meteen op zodra voet aan wal raakte. Even schoot de paniek door me heen en woelde ik van onder de dekens uit. Deze actie deed me nog veel meer schrikken, want wat ik voelde ik wat niet klopte. Ik voelde een bepaald kledingstuk wat ik niet gewend was. Mijn gedachten zochten intensief naar het antwoord hierop, terwijl ik onrustig begon te worden.

‘Geen paniek, we hebben gewoon wat voorzorgsmaatregelen getroffen. Zodra we de uitslag van de incontinentie test hebben kan de luier alweer uit – indien het negatief is natuurlijk..’, er klonk berouw in haar stem. Alsof ze zelf ook geschokt was, al kon het nooit zo erg als ik zijn. Mijn lichaam wilde de luier van me af scheuren en weggooien, maar mijn hoofd weerhield me hiervan. Het voelde ongemakkelijk en dik tussen mijn benen, als een ware irritatiefactor. Ik wilde aan de ene kant kijken of hij droog was, maar ik was te bang voor een nat resultaat. Echter leek het wel alsof ze mijn gedachten kon lezen, en schoof ze het deken naar achteren. Een warme aangename temperatuur hing er in de ruimte, maar desondanks rilde ik. Het laatste dat ik me ook nog maar zo bloot heb gesteld bij een vrouw, was met mijn ex. Mijn hart begon sneller te kloppen terwijl haar hand tussen mijn benen verdwenen. Heel licht voelde ik hoe ze haar hand op mijn luier legde en deden erop hield. Ze keek me recht in mijn gezicht aan, terwijl ik haar blik probeerde te ontwijken. Een pijnlijke, doordringende schaamte ging door mijn lichaam heen. Het liefst trok ik als een klein kind het deken over mijn hoofd heen en negeerde ik elke vorm van leven om me heen. Dit ging tegen mijn principes in over mijn mening dat mannen het sleeptouw moeten nemen en zich niet in schaamte willen ondervinden in het bijzijn van een vrouw. Het ging strikt tegen de wetten van mijn natuur in en dat maakte me rood en sprakeloos.

Ze keek me aan met een blik die genoeg boekdelen sprak. Met een gezicht die verbazing mengde met medelijden en onzekerheid. Ik voelde mijn middel en bovenbenen warm worden en ik wist genoeg. Ik was incontinent. Een warme, vochtige traan stroomde over mijn wang en groef zich in mijn kussen, zoals het leven voorheen zich in mijn huid groefde als niets meer dan een vergeten litteken.
 

Abbjornnl

Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
zeer goed begin voor een langdurend verhaal met vele richtings mogelijkheden.
wil graag een vervolg lezen
 

luierfan_boy

Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
björn (XXIV) zei:
zeer goed begin voor een langdurend verhaal met vele richtings mogelijkheden.
wil graag een vervolg lezen
Dankje! Ik kan nu inderdaad alle kanten op ;)
 
Bovenaan