De Luierfee

friendly

Superlid
babysamantha zei:
vandaag geen vervolg??????????
kan niet wachten is leuk verhaal
xxxx Samantha
Jawel... maar heb nachtdienst, dus moest ook ff slapen...
Bedankt voor de reacties!


De Luierfee
Hoofdstuk 13: Begrip

Mark kon niet slapen.
Het was een lange, leuke dag geweest.
Ze hadden schoenen en een paar beha's voor hem gekocht.
Daarna hadden ze lekker gegeten en waren naar de film geweest.
Zoals het een verliefd stelletje betaamd hadden ze hun handen niet van elkaar af kunnen houden.
Uiteindelijk waren ze bij hem thuis op de bank beland en hadden ze hun vrijpartij van die ochtend herhaald.
Rustig en langzaam deze keer, de tijd nemend.
Mark wist nu wat Marielle prettig vond,
En hij had haar nog verder verkend.
Met zijn handen, zijn mond en zijn vingers.
Ze vroeg nog voorzichtig of ze ook iets voor hem kon doen.
Maar lekker tegen haar aanliggen met haar dij tussen zijn benen was voor hem genoeg, voor nu.
Dat begreep ze, gelukkig.

En nu zat hij hier weer, op diezelfde bank.
Marielle sliep rustig in zijn bed.
Hij zou moe moeten zijn na zo'n dag. En dat was hij ook.
Maar hij was ook onrustig.
Het licht van de volle maan scheen door het raam.
Zou ze nog wel komen?
Oh, hij hoopte het zo.

Het werd later.
Hij stond op, ijsbeerde wat door de kamer en keek uit het raam.
Naar de maan.
De lucht was helder en het maanlicht krachtig.
Hij kon zijn ogen er bijna niet van afhouden.
Dat mooie, zachtgele licht, met een hint van zilverblauw.
Gehypnotiseerd bleef hij kijken.
De sterren rond de maan begonnen te schitteren in de nachthemel.
En te dansen, als glitterende stofjes in het maanlicht.
Ze wervelden zijn kamer binnen, alsof ze vlakbij waren geweest.
En verzamelden zich tot een fluorescerende zeepbel.
De zeepbel spatte uiteen, en daar was ze.
De luierfee!

Haar bijna naakte lichaam.
Nauwelijks bedekt door de sluier van ragfijn, blauwzilveren materiaal.
De kleine libellenvleugels op haar rug.
Haar gezicht, als van een godin. Stralend.
Haar blauwe ogen en zilveren lokken.
Ze keek hem met een glimlach aan.
"Hallo Mark."
Haar stem, warm en koel tegelijk, net als maanlicht.
Mark trilde van emotie.
Hij stapte naar haar toe en omarmde de stralende verschijning.
"Mama..." kreunde hij zachtjes.

Hij had haar nog meer gemist dan hij dacht.
Tranen van geluk stroomden over zijn wangen.
"Ja, Mark. Ik ben er weer. De cyclus is rond."
"Mama... lieve mama..."
"Ja, lieverd. Je hebt goed werk geleverd. Het is bijna volbracht."
Ze deed een stapje terug en hief haar maanstaf.
"Ga je.. ga je weer een meisje van me maken?" stamelde hij.
"Ja. Helemaal. Als je dat wilt."
"Ik wil... ik wil niets liever."
"Goed dan."

Ze tikte met het stafje op zijn voorhoofd.
Geen warme gloed deze keer.
Alleen tintelingen in zijn borsten, tussen zijn benen en op zijn hoofdhuid.
"Het... het voelt anders..." fluisterde hij.
"Ja. Je transformatie is al bijna compleet. Ik hoef minder van mijn magie te gebruiken."
Ze wuifde met haar staf over de bank.
En daar lagen zijn babyjurkje, de sokjes en het broekje.
En een luier.
"Zelfs toen ik er niet was, was ik bij je. Dat zul je wel gemerkt hebben."
"Ja. De kleertjes. En de luiers."
"Precies. En ik was hier."
Een koele vinger op zijn voorhoofd.
"Maar het meeste werk heb je zelf gedaan."
Ze keek hem liefdevol aan.
"Ik ben trots op je."

Ze nam de kleren van de bank.
Het jurkje en de sokjes gingen aan.
Trillend van geluk voelde Mark de zachte stof op zijn lichaam.
Daarna moest hij gaan liggen en deed ze hem zijn luier om.
Wat voelde dat toch heerlijk. Geen piemeltje dat in de weg zat.
Het broekje eroverheen en twee vlechtjes in zijn nu weer lange, bruine haar.
Het was klaar.
Hij was weer het babymeisje van zijn dromen.
"En nu, lieve Marcella... een kus."
Ze boog zich naar hem toe en nam zijn gezicht in haar koele handen.
Haar lippen raakten de zijne en er ging een schok door zijn lichaam.
Een heerlijk, warm gevoel. Tintelingen overal.
"Bij deze is je transformatie compleet. Het laatste werk moet je zelf doen."
Ze keek over zijn schouder.
"En dat begint nu."

De luierfee glimlachte naar iemand achter hem.
"Hallo, Marielle."
Hij draaide zich langzaam om.
Naar Marielle die in de deuropening stond.
Kijkend naar de luierfee.
Haar mond open van verbazing.
"Wie... wie ben jij?"

Marielle keek de verschijning ademloos aan.
Was dit echt? Of was het een droom?
Dit kon toch niet waar zijn?
Maar toen schoot het door haar hoofd.
Hoe Mark steeds vrouwelijker geworden was.
Zomaar, spontaan. Zonder hulp.
In een paar weken had hij plotseling borstjes gekregen.
En billen. En meisjesachtige trekjes in zijn gezicht.
Nee, een meisjesgezicht, eigenlijk.
Dat kon toch ook niet?
Of misschien had hij toch hulp gehad?
Hulp van deze droomverschijning?

"Wie ben jij?" vroef ze nogmaals.
Een glimlach van de luierfee.
"Wie ik ben, is niet belangrijk, Marielle. Maar kijk. Ik toon je Mark zoals hij werkelijk is."
Marielle knikte, nog steeds ademloos.
"Ja. Ze is een meisje, nu. Door jou?" vroeg ze uiteindelijk.
"Juist. Maar ik heb haar alleen maar geholpen zichzelf te verwezenlijken."
"Ja. Dat begrijp ik nu."
Marcella keek Marielle aan. Ze durfde niets te zeggen.
De kleertjes, de luier.
Oh god, hoe ging ze dit ooit begrijpen?
Er zijn grenzen aan begrip, bedacht ze zich weer.
Marielle leek inderdaad verward.
"Maar ze is een... een baby? Een babymeisje?" stamelde Marielle.
De luierfee knikte.

"Alleen door haar onschuld weer te hervinden kon Mark Marcella worden."
"Onschuld..." fluisterde Marielle voor zich uit. "Onschuldig, als een baby."
"Juist. Door het verleden van zich af te schudden en opnieuw te beginnen."
"Ja" knikte Marielle nu. "Een nieuw begin. Onbesmet, onbezoedeld."
"Heel goed, Marielle. En het verdere werk is aan jullie."
Marcella schrok op.
"Maar... ga je dan weer weg?"
De fee keek haar liefdevol aan.
"Ja, Marcella. Ik heb mijn taak volbracht."
"Maar... maar het is nog volle maan! Nog twee nachten!"
Weer die liefdevolle, maar nu ook wat melancholieke glimlach.
"Helaas, mijn lieve meisje."
"Maar... maar..."
"Nee. Ik moet gaan. Maar ik blijf nog even bij je. Hier."
De koele vinger op haar voorhoofd.
"Totdat je helemaal klaar bent."
De luierfee draaide met haar stafje. Kleine glitters strooiden zich uit.
Haar vorm begon te vervagen.
"Nee! Nee!" riep Marcella.
"Dag, mijn lieve meisje" zei de luierfee, als van ver weg,
En loste toen op in het maanlicht.

Marcella voelde zich slap worden.
Huilend liet ze zich op de bank zakken.
Marielle kwam naast haar zitten en sloeg haar arm om haar heen.
Zo goed als ze kon probeerde ze het kwetsbare hoopje mens in haar armen te troosten.
Marcella huilde lang en hartstochtelijk.
En al begon Marielle zich al af te vragen of het nu allemaal echt gebeurd was, ze voelde met haar mee.
Sussend en troostend liet ze zich met het snikkende meisje in haar armen naar achteren zakken.
Om, na wat uren leek, eindelijk allebei in slaap te vallen.



8)&:-*
 

friendly

Superlid
De Luierfee
Hoofdstuk 14: De Luierfee

Een flauw ochtendzonnetje wekte Marielle.
Ze merkte dat ze nog op de bank zat met Mark tegen zich aan.
Of Marcella eigenlijk, dacht ze.
Maar nee.
Dat was maar een droom geweest. Toch?
Mark was onderuitgezakt en lag nu opgekruld tegen haar aan, zijn hoofd in haar schoot.
Hij was naakt.
Zie je wel, geen babykleertjes, dacht Marielle.
Geen luier.
Maar wat leek zijn haar lang.
Zo lang was het toch nog niet?
Ze liet haar blik over zijn slapende lichaam dwalen.
Niet meer van een meisje te onderscheiden, zo.
Met zijn dijen tegen elkaar en zijn piemel er onzichtbaar tussen.
En dan dat lange, bruine haar.
Was het dan toch geen droom geweest?
Hoe waren ze anders op de bank beland?
Nee. Het feit dat ze dat niet meer wist bewees niets.
Ze hadden aardig wat wijntjes op, gisteravond.
En zijn langere haar, tsja.
Er hadden wel meer veranderingen plaatsgevonden de laatste tijd.

Mark bewoog een beetje en gromde zachtjes in zijn slaap.
Toen opende hij zijn ogen, roodomrand van het huilen.
Hij keek Marielle bedroefd aan.
"Ze is er niet meer. Ze is weg" was het eerste wat hij zei.
"Wie bedoel je? Wie is weg?" vroeg Marielle verbaasd.
"De luierfee natuurlijk. Je hebt haar toch gezien" zei hij somber.
"Dat was toch maar een droom?" stamelde Marielle.
"Dat dacht ik eerst ook. Maar ze was echt."
"Maar dat kan toch niet?"
Mark zuchtte.
"Hoe verklaar je dan dat we allebei dezelfde droom hadden?"
Marielle wilde nog protesteren.
Dat de luierfee niet echt kon zijn.
Maar ze geloofde het zelf al niet meer.
Oh mijn god.
Het was dus toch echt gebeurd.
Hoe kon dat nou?

"Ze was echt en nu is ze weg" zei Mark somber.
"Maar je hebt mij toch nog" zei ze, om maar iets te zeggen.
Mark zuchtte.
"Ja. En daar ben ik blij om, lieve Marielle."
"Ik hou van je, Mark. Met alles erop en eraan."
"En ik van jou. Maar de luierfee..."
Hij pauzeerde.
"Ja?" vroeg Marielle.
"Ze gaf me iets wat niemand anders me kan geven. Met haar magie."
Marielle knikte.
Ze dacht aan de luier en de babykleertjes.
En aan speentjes, vlechtjes, teddybeertjes, rammelaars.
Allemaal symbolen van onschuld.
Kinderlijke onschuld.

Mark kwam overeind.
Hij ging staan en rekte zich stijfjes uit.
Marielle's mond viel open van verbazing.
Ze staarde hem aan. Van zijn gezicht naar zijn middel en weer terug.
"Wat is er?" vroeg hij.
"Mark..."
Haar blik bleef ter hoogte van zijn kruis hangen.
"Ik moet je nu voortaan echt Marcella noemen."
"Hoe bedoel je?" vroeg hij en volgde haar blik.
"Oh..." stamelde hij toen hij zag wat zij zag.
Waar zijn piemel hoorde te zitten zat alleen nog een toefje zacht blond haar.
"Oh..." zei hij weer en voelde tussen zijn benen.
Twee zachte lippen met een bescheiden spleetje ertussen.
"De kus... de kus die ze me gaf..." snikte hij.
"Dat was voor de laatste stap..."

Marielle stond op en sloeg haar armen om hem heen.
Om háár heen.
"Nu ben je echt een meisje. Helemaal" fluisterde ze zachtjes.
"Mijn meisje."
Huilend van geluk klemde Marcella zich aan haar vast.
Toen ze snikkend een beetje tot rust was gekomen nam Marielle haar hand.
"Kom. We gaan kijken" zei ze, en nam Marcella mee naar de slaapkamer.
Met behulp van haar make-up-spiegeltje bekeken ze samen Marcella's nieuwe vulva.
Mooi, roze, zacht, lief.
Marcella kloof van blije spanning op haar vingers bij de aanblik.
"Kijk eens" zei Marielle. "Kijk toch eens. Je bent prachtig."
Marcella barstte weer in tranen uit.

De week die volgde was heerlijk.
Ze hadden allebei vrij en alle tijd voor elkaar.
Onder begeleiding van Marielle waagde Marcella haar eerste stapjes in de buitenwereld.
Om te shoppen, bijvoorbeeld. Ze had nu een hele nieuwe garderobe nodig.
Maar ook lekker uit eten en naar de bioscoop.
In eerste instantie voelde ze zich nog vaak opgelaten.
Maar het viel haar op dat niemand raar naar haar keek.
Behalve sommige mannen dan.
Marielle was een knappe meid.
En Marcella deed blijkbaar niet voor haar onder.
Want ook zij moest zich de nodige wellustige blikken laten welgevallen.
Ze giechelden er samen maar wat om.
"Ze moesten eens weten" zei Marcella dan.
Maar Marielle wilde daar niets van horen.
"Wat valt er te weten? Je bent gewoon een mooie meid. Verder niks."
"Ja, maar..."
"Geen maar. Geniet er gewoon van. Het zal niet de laatste keer zijn."
"Ja. Okee. Dat is goed."

Ze wachtte tot ze zich voldoende op haar gemak voelde in haar nieuwe rol.
Voor zover dat mogelijk was in zo'n korte tijd.
Maar de in haar hoofd nog aanwezige fee hielp haar de knoop door te hakken.
Toen belde ze haar moeder.
Haar stem trilde toen ze haar te woord stond.
"Kan ik langskomen? Ik neem Marielle mee. Ik moet jullie wat vertellen."
"Oh jee. Een verloving?" vroeg zijn moeder gekscherend.
"Hou op, mam" giechelde ze en voelde zich meteen wat meer ontspannen.
"Ja, okee dan, is goed. Kom nu maar, papa is er ook" antwoordde zijn moeder.
Maar blijkbaar had ze toch iets aan haar stem gehoord.
"Mark? Gaat het?" vroeg ze een beetje bezorgd. "Is alles wel okee?"
"Ja. Heel erg okee. Daarom juist. Dat moet ik jullie laten zien."
"Nou, ik ben benieuwd. Kom maar snel dan" zei ze.

Ze reageerden verrast, maar niet erg verbaasd.
"Ik heb het altijd wel geweten" zei haar moeder. "En je pa ook."
"Ja, al van kleins af aan" vulde haar vader aan.
"Maar wat is dat snel gegaan? Kan dat tegenwoordig?"
"Nou, het is nog een heel proces geweest. Gelukkig had ik Marielle."
"Waarom heb je ons niks verteld? Je weet toch dat je altijd bij ons terecht kan."
Marcella zuchtte schuldbewust.
"Ja... maar ik wist niet... ik wilde niet..." haperde ze.
"Laat ook maar" wuifde haar moeder de vraag weg.
"Je ziet er in ieder geval prachtig uit."
Ze keek Marielle dankbaar aan.
"Fijn dat je er was om hem te steunen. Sorry, háár te steunen."
Marielle glimlachte naar haar, en toen naar Marcella.
"Ik deed het met liefde."
Marcella glimlachte liefdevol naar haar terug.
"Ja. Letterlijk met liefde."
Nu was zijn moeder wél verbaasd.
"Bedoel je... bedoel je dat jullie...?"
"Ja, mam" zei Mark.
Haar moeder sloeg haar hand voor haar mond.
"Oh, wat heerlijk!!!"

Het personeelsfeest.
En oh god, daar was hij weer. Die irritante collega.
"Zo, jou ken ik nog niet" zei hij tegen Marielle.
Zijn blik ging van haar borsten naar haar gezicht en weer terug.
"En wie heb je meegenomen?"
Dezelfde hijgerige blik op Marcella's borsten.
De dames deinsden terug van de alcoholwalm die hij verspreidde.
"Ik ben Marielle en dit is Marcella. Maar je kent haar al."
"Oh ja? Nou, ik denk dat ik zo'n lekker ding wel zou onthouden."
Een vette, dronken knipoog naar Marcella.
"Ja hoor" zei Marielle. "Kijk maar eens goed."
Nu nam hij Marcella met iets meer aandacht op.
Bij haar gezicht bleef hij steken.
Begrip daagde. Herkenning.
"M... Mark?" stamelde hij.
"Mark? Ben jij dat? Allejezus..."
Ze gaf hem een hand.
"Nee, Marcella. Prettig kennis te maken."
Verward bleef hij haar aankijken.
Toen daalde zijn blik weer af naar haar borsten.
Dezelfde hijgerige, verlangende blik als eerder.
"Jezus... nou, Mark of Marcella... als je een keer iets wil afspreken..."
Marcella keek hem meewarig aan.
"Nee, dank je."
En draaide zich om.

De overige collega's op het feest namen het beter op.
Vooral de vrouwen. Die waren erg geïnteresseerd en begripvol.
En misschien ook opgelucht.
Over het feit dat ze nu dachten te weten waarom Mark nooit interesse in hen getoond had.
Hoe dan ook, het was veel minder een probleem dan Marcella zich voorgesteld had.
Die laatste nerveuze uurtjes voor ze naar het feest vertrokken.
Ook Elise, haar bazin, die van de leuke mantelpakjes, was verheugd.
Ze nodigde haar uit voor een gesprekje na de vakantie.
En beloofde haar om haar op alle vlakken te steunen.
Voor als collega's eventueel vervelend deden en dergelijke.
Al met al was het, ondanks de spanning vooraf, een geslaagd feest.
Ze dronken wijn en dansten samen op de muziek.
Ze voelde zich bevrijd en vrij.
Gelukkig. Bijna euforisch zelfs.
Het werk is klaar, dacht ze.
Mijn taak is volbracht.
Nu kan ik eindelijk mezelf zijn.
Gelukkig zijn.

Maar eenmaal thuis kwamen de tranen.
"Wat is er toch, lieverd? Het ging toch heel goed?" suste Marielle.
"Ja" snikte Marcella. "Dat wel. Maar ze is weg. Ik voel het."
"Wie is weg?"
"De fee. Ze was nog bij me, hier."
Ze tikte op haar voorhoofd.
"Maar nu is ze echt weg. Omdat het klaar is."
"Ach lieverd" zei Marielle, en sloeg haar armen om haar heen.
"Dan is het toch goed? Dan is het toch af?"
Nu barstte ze echt in huilen uit.
"Ja, maar nu zal ik haar nooit meer zien! En ik mis haar zo!"
Marielle drukte haar stevig tegen zich aan.
Ze kuste en knuffelde haar vriendinnetje.
Marcella snikte zachtjes.
"Ik was haar kleine meisje. Haar baby. En ik mis haar zo!"
Marielle tutte en trooste.
En dacht na.

De maan doorliep haar cyclus en zwol weer aan.
De relatie verdiepte zich verder, ook op seksueel vlak.
Marielle leerde Marcella om van haar lichaam te genieten.
Samen verkenden ze alles wat er te verkennen valt, en ontdekten ze elkaars gevoelige plekjes.
Maar ondanks hun nieuwe geluk merkte Marielle dat Marcella af en toe wat droevig voor zich uit zat te kijken.
Op haar vraag wat er was antwoordde ze steevast: "Niets, lieverd"
Maar Marielle wist wel beter.
En dacht na.
En kwam uiteindelijk tot een besluit.
Op een avond, toen de maan weer vol was, riep ze Marcella naar de slaapkamer.
Die had de hele avond weer wat stilletjes op de bank gezeten.
Maar toen ze de slaapkamer binnenstapte sloeg ze een kreetje van verbazing.
Met haar ogen opengesperd overzag ze de spullen die op het bed klaarlagen.
De spullen die Marielle de afgelopen week had besteld.

Een roze jurkje met lintjes, ruches en kant..
Lieve bijpassende sokjes en strikjes voor in haar haar..
Een speentje en een teddybeertje.
En een stapeltje luiers met een schattig babyprintje.
Marcella sloeg haar handen voor haar mond en keek Marielle aan.
Die nam een luier van het stapeltje en vouwde hem open.
"Lieve schat..." begon ze.
"Vanaf nu ben ik je luierfee."










8)&:-*
 

friendly

Superlid
Laatste deel alweer...


De Luierfee
Hoofdstuk 15: Epiloog


Die nacht scheen het gelige licht van de volle maan de slaapkamer binnen.
In de streep licht over hun bed lagen Marcella en Marielle te slapen.
Marielle op haar rug en Marcella op haar zij tegen haar aan.
Een arm om Marcella's schouders.
Marcella's hoofd op Marielle's borst en een hand op haar buik.
Het jurkje, de sokjes, de strikjes, het beertje.
Het speentje en de dikke luier.
Diep in slaap merkten ze niet dat het maanlicht veranderde.
Het kreeg een blauwzilveren glans.
De sterren rond de maan fonkelden en schitterden.
De maan zelf veranderde, werd een gezicht.
Een gezicht als van een godin.
Blauwe ogen en zilveren lokken.
Stralend.

Ze keek met een glimlach op de verstrengelde lichamen van de meisjes neer.
"Hallo Marcella" fluisterde ze.
Een stem als ruisende bladeren in de nacht.
Marcella bewoog even in haar slaap.
"Eindelijk ben je klaar. Het is voltooid."
Marcella mummelde even langs haar speen, maar sliep door.
"En je hebt nu je eigen luierfee. Maar toch..."
Marcella gromde zachtjes. Haar ogen bewogen achter haar oogleden.
"Je had het mis. Ik ben niet weggegaan."
Een frons op Marcella's voorhoofd.
"Ik wil dat je weet dat ik bij je blijf. Voor eeuwig en altijd."
Een glimlach verscheen op Marcella's slapende gezicht.
"Ik hou van je" fluisterde ze zachtjes langs haar speen.
"En ik van jou. Slaap zacht, mijn babymeisje."
De sterretjes fonkelden.
De maan werd weer de maan.
Diep gelukkig sliep Marcella verder.




8)&:-*
 

friendly

Superlid
Dankjewel, annel!
In de tussentijd kun je misschien wat oudere verhalen van me lezen.
Berna, mijn Mama; Het Klooster; Messy Diaper Service; Vieze Babymeiden (meer SM-achtig); Marijke en ik.
 

annel

Nieuw lid
friendly zei:
Dankjewel, annel!
In de tussentijd kun je misschien wat oudere verhalen van me lezen.
Berna, mijn Mama; Het Klooster; Messy Diaper Service; Vieze Babymeiden (meer SM-achtig); Marijke en ik.
Dank voor je tip, maar ik heb ze al gelezen :) fijne verhalen, goed geschreven!
 

friendly

Superlid
De Luierfee
Addendum

De Luierfee Index
Hoofdstuk 1: Meisjes
Hoofdstuk 2: Onschuld
Hoofdstuk 3: Glittertjes
Hoofdstuk 4: Marielle
Hoofdstuk 5: Marcella
Hoofdstuk 6: Gecompliceerd
Hoofdstuk 7: De Cyclus
Hoofdstuk 8: Transformatie
Hoofdstuk 9: Openheid
Hoofdstuk 10: Trans-dinges
Hoofdstuk 11: Traject
Hoofdstuk 12: Voortgang
Hoofdstuk 13: Begrip
Hoofdstuk 14: De Luierfee
Hoofdstuk 15: Epiloog
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan