De Luierplaneet

friendly

Superlid
Ons nieuwe verhaal De Luierfee is bijna af, maar eerst even een beginnetje van iets heel anders.

De Luierplaneet
Deel 1: De Markt

Het schotelvormige schip materialiseerde zich bij de dubbelster Panjales.
Ramon en Elyse moesten even bijkomen van de schok.
Een sprong in de tijd/ruimte ging nooit zo soepel als ze zouden willen.
"Goed. Nu naar de vierde planeet" zei Elyse en typte de coördinaten in.
"Ja. Hoe heette die ook alweer?" vroeg Ramon.
"Ze noemen het Fraldas. Er is een humanoïde beschaving, zij het relatief primitief.
Ze doen nog niet aan ruimtevaart, dus is er weinig over ze bekend."
"Juist ja."
"Doe dan ook je huiswerk eens, Ramon!"
"Ach joh..."
"Gelukkig heeft de taalcomputer voldoende van hun uitzendingen opgevangen."
"Ja, een uurtje hypno-slaap en we spreken vloeiend Fraldiaans."
"Gut gut, meneer zou eens moeite moeten doen."
"Waarom? De techniek staat voor niets."

Het schip zette zich in beweging.
Elyse pakte de twee setjes elektroden van het dashboard.
Ramon kon het niet laten om even naar haar billen te kijken toen ze bukte.
Jee, wat zagen die er goed uit in de nauwe omsluiting van haar inertie-pak.
Wat zou hij graag eens...
Nee Ramon, zei hij tegen zichzelf.
Professioneel blijven.
Dit is een serieuze missie.
Van groot belang voor de Galactische Federatie.
Maar ja, aan de andere kant...
Dan hadden ze hem maar niet op pad moeten sturen met zo'n schoonheid.
Natuurlijk selecteerde de GF hun tijd/ruimte-agenten alleen op hun skills, maar toch.
Wat een lekker ding.

Ze hadden de planeet al binnen een paar seconden bereikt.
Maar het schip bleef nog een uur in een parkeerbaan rond de planeet cirkelen.
Middels de elektroden op hun voorhoofd pompte de taalcomputer hun hersens vol met Fraldiaans.
Uit hun hypno-slaap ontwakend bezagen ze de glanzende planeet onder hen.
Zachtblauw met roze vlekken. Oceanen en continenten.
Na een scan van de planeet kozen ze de grootste stad uit voor hun landing.
De lokale klederdracht werd op maat verzorgd door de materie-synthesizer.
Aangekleed en wel, de nodige instrumenten verborgen onder hun kleding, klommen ze in de landingssloep.
Hun missie was simpel.
Een paar weken opgaan in de beschaving en zoveel mogelijk te weten komen.
Lokale gebruiken, politieke structuur, economische opzet.
Technisch en intellectueel niveau, dat soort dingen.
Ramon moest al gapen als hij eraan dacht.
Gelukkig maakte de aanwezigheid van zijn lieflijke collega veel goed.
Ook al was ze dan een beetje een ijspegel.
Hij had in ieder geval iets om naar te kijken.

Hij zette de sloep net buiten de stad neer.
Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de beschaving besmet werd door invloeden van buitenaf.
Van hunzelf, bijvoorbeeld. Dat zou de missie verstoren.
Dus verborg hij het schip met de ingebouwde fase-generator.
Daardoor werd het schip onzichtbaar en ontastbaar voor de bevolking.
Elyse keek om zich heen om zich te orienteren.
Ramon keek naar Elyse.
Wat zag ze er goed uit in de lokale klederdracht.
Een zijden blouse die haar middel bloot liet.
Daaronder een strakke broek tot op de knie van ruwer materiaal.
Sandaaltjes om haar lieflijke kleine voetjes.
Glorieus. In het felle licht van de twee zonnen aan de hemel.
Hij bekeek haar van top tot teen.
Maar zij keurde hém geen blik waardig.
"Volgens mij heb ik een markt gezien bij de stadspoort. Een goed beginpunt voor onze missie."
Hmm. Altijd professioneel en verantwoordelijk.
Hij zou eens zien of hij daar verandering in kon brengen de komende tijd.
Plicht en plezier konden heel goed samengaan.
"Op weg dan maar" zei hij kordaat.
Ze liepen de heuvel af naar de stadsmarkt.

Ze begaven zich in de drukte.
Overal schreeuwende kooplui, kakelende kipachtige vogels, drommende mensen.
Muziek, handelswaar en etensgeuren. En andere, minder welriekende geuren.
Kraampjes, tenten, dekens met handelswaar.
Hier en daar een betonnen gebouwtje met een rijtje mensen voor de ingang.
Al die mensen, al die drukte.
Dit wordt de lakmoestest, dacht Ramon.
Nu gaan we zien of we voor Fraldianen kunnen doorgaan.
"Mevrouw, meneer!" riep een koopvrouw achter een kraam met onsmakelijk uitziende visachtigen.
"Verse grondzool! Vijftig ptanka per stuk!"
Hij maakte een afwerend gebaar en bedankte in het Fraldiaans.
"Veertig! Voor U slecht veertig ptanka!" riep de koopvrouw hen na.
Goed, ze vielen blijkbaar niet op.
"Ptanka, de lokale geldeenheid blijkbaar" fluisterde Elyse hem toe.
"Eens kijken of hun gehele economie daarop gebaseerd is."
Altijd de professional.
Ze stapte op een kledinghandelaar af.
De mooiste stoffen en gewaden, uitgespreid op de stalling en hangend aan haakjes.
Elyse bevoelde een jurkje van een ragfijne zilveren stof.
Ze hield hem voor haar lichaam zodat Ramon hem kon keuren.
Ja hoor. Hoe professioneel ook, geef een vrouw een kledingzaak en ze gaat shoppen, dacht Ramon.
Hij had het mis natuurlijk.
"Hoeveel?" vroeg ze aan de koopman.
"Vierduizend ptanka" antwoordde hij.
"Maar voor een schoonheid als U slechts negenendertig" voegde hij slijmerig glimlachend toe.
Elyse bedankte beleefd en ze liepen verder.
"Vis vijftig ptanka, jurk vierduizend. Zo krijgen we een idee van de levenskosten."
Ze is echt goed, dacht Ramon.
Goeie hersens en een mooi lichaam, nou nou.

Ze liepen verder en gingen op in de massa.
Mensen en nog eens mensen, nauwelijks verschillend van waar dan ook in de GF.
Maar één verschil was Ramon wel opgevallen. De lichaamsbouw.
De Fraldianen hadden zonder uitzondering een nogal dik achterwerk.
Hij niet. En zelfs Elyse had welgevormde, maar bescheiden billen.
Als dat maar niet opviel. Dan zouden ze daar iets aan moeten doen.
Juist op dat ogenblik begon een meisje aan de hand van haar moeder te jengelen.
Ze wees naar Elyse en daarna naar Ramon.
Naar hun billen.
"Mama! Mama! Geen luier!" riep het meisje.
Wat? Had hij dat nou goed verstaan?
De moeder draaide zich om.
"Wat zeg je, schatje?"
Het meisje wees weer en jengelde "Geen luier! Geen luier!"
Ja, hij had het goed verstaan.
Elyse wierp hem een vragende blik toe. Hij haalde zijn schouders op.
De moeder volgde het wijzende vingertje van haar dochter en bekeek het duo.
Vooral hun middel en billen.
Ze kreeg grote ogen en sloeg haar hand voor haar mond.
"Geen luier..." fluisterde ze voor zich uit.
En toen, al wijzend, harder: "Geen luier! Geen luier!"
Hoofden draaiden zich om.
Monden vielen open.
Mensen deden een stap van hen weg.
En begonnen te roepen en te wijzen.
"Geen luier! Geen luier! Walgelijk! Roep de politie!"
Steeds meer mensen verzamelden zich in het nauwe pad.
"Wat gebeurd hier?" riep Elyse boven het lawaai uit.
"Geen idee, maar ik ben er niet blij mee" antwoordde Ramon.
"Politie! Politie!" zwol het geschreeuw aan.
"Geen luier! Geen luier!"
In een kring van betichtende vingers keken ze verdwaasd om zich heen.
In de verte zwollen sirenes aan.




F&YR
 
Laatst bewerkt:

friendly

Superlid
Bedankt voor de snelle reacties!
En ja, Endy, grammatica en spelling zijn een beetje mijn ding (ben een echte taalnazi).
;)
Deel 2 is in de maak, getiteld: De Rechtbank.
 

friendly

Superlid
De Luierplaneet
Deel 2: De Rechtbank

Na een wilde rit in de politiewagen, een zwevende magneet-auto, werden ze door de twee agenten uitgeladen.
De agenten hadden hen tijdens de rit compleet genegeerd en geen antwoord gegeven op hun vragen.
Ook nu vermeden ze ieder contact, een misprijzende blik op hun gezicht.
"Ze hebben dus maglev-technologie" zei Elyse toen ze naar het politiebureau geleid werden.
Altijd de professional, zelfs in een situatie als deze.
Een joelende menigte had zich gevormd buiten het bureau, ongetwijfeld ingelicht door de mensen op de markt.
"Walgelijk! Luierloze barbaren! Viezerikken!" weerklonk het op het pleintje.
Ze werden naar binnen gebracht en moesten voor een balie staan.
"Voor ernstige vergrijpen als deze geldt het snelrecht" zei de balie-beambte.
"Jullie worden direct voorgeleid."
Met een minachtende blik op het duo vertrokken de agenten.
Na een poosje namen twee suppoosten hen mee naar de rechtszaal..
De suppoosten vermeden eveneens zorgvuldig lichamelijk contact, alsof de arrestanten besmet waren.
"Wat is hier toch aan de hand?" fluisterde Ramon, nog steeds verward.
"Dat lijkt me wel duidelijk" zei Elyse. "Iedereen draagt hier luiers. Niet dragen is strafbaar."
"Maar dat is toch belachelijk? Luiers zijn voor baby's!"
"Ach. 's Lands wijs, 's lands eer."
"Oh jee. Mevrouw de cultuurfilosoof."
"Nou ja, ik vind het wel interessant. Het kan belangrijk zijn voor onze missie."
"Volgens mij kunnen we die missie wel op onze buik schrijven" antwoordde Ramon.
Ze waren aangekomen in de rechtszaal. Een joelende menigte en een misprijzende blik van de rechter.
"Want volgens mij gaan we de gevangenis in, als ik dat zo zie. Of erger."
Afkeurend geschreeuw van de massa toen ze naar de beklaagdenbank geleid werden.
De rechter keek hen streng aan en hamerde de menigte tot rust.
"Orde in de rechtbank!"
Stilte daalde neer.
"Steken we meteen iets op van het rechtssysteem van deze planeet" fluisterde Elyse.
Ramon zuchtte.

De stem van de rechter donderde door de zaal.
"Beklaagden. Jullie worden ervan beschuldigd dat jullie je ongeluierd in het openbaar hebben begeven.
Wat pleiten jullie?"
Ze konden moeilijk zeggen dat ze onschuldig waren.
Hun smalle achterwerken spraken boekdelen. Het verschil met de dikke billen van de menigte was te groot.
Ramon haalde adem om iets te zeggen, maar Elyse was hem voor.
"Schuldig, edelachtbare. Maar er zijn verzachtende omstandigheden."
Gejoel uit het publiek. Gehamer van de rechter.
"Verzachtende omstandigheden? Daar kan ik me niets bij voorstellen. Wie draagt er nu geen luier?"
Er is zelfs geen zweem van onpartijdigheid in die stem, dacht Ramon.
We zijn al veroordeeld. De vraag is alleen tot wát.
"Wij zijn niet van hier. Wij kennen de gewoonten niet" sprak Elyse, zo waardig mogelijk.
"Waar komen jullie dan vandaan?"
Elyse twijfelde even. "Uit Dev, edelachtbare" zei ze vervolgens.
De andere grote stad op Fraldas.
De rechter fronste zijn wenkbrauwen en begon weer te hameren.
"Nonsens! Nonsens!"
De menigte joelde en schreeuwde hun afkeuring uit.
"Jullie spreken Hoog-Fraldiaans, precies zoals wij hier in Myxi doen. Jullie missen het Dev-dialect. En bovendien..."
Hij hief zijn hamer op en begon weer te slaan.
Ik zou met liefde die hamer in zijn reet rammen, dacht Ramon nog.
"Iedereen op Fraldas draagt luiers! Ook in Dev!!!" schreeuwde de rechter vol toorn.
"Waar zouden we anders onze behoeften moeten laten?" ging hij verder. "Jullie zijn weerzinwekkend."
Elyse kuchtte en nam het woord.
"Excuus, edelachtbare. We komen inderdaad niet uit Dev. We komen van een andere planeet."
Een zucht van verrassing door de menigte.
"Wij zijn op een missie voor de Galactische Federatie. Informatie verzamelen.
Met als doel het mogelijk toetreden van uw planeet tot de federatie."
De rechter leek wat milder geworden nu.
"Aha, buitenwerelders. Dat dacht ik al. Dat verklaart veel. Maar één ding niet!"
Ramon en Elyse keken de rechter vragend aan.
"Waar doen jullie in vredesnaam jullie behoeften!?"

Nu keken ze elkaar vragend aan.
Elyse knikte Ramon toe. Zijn beurt.
"Ehh, wij gebruiken de WC, edelachtbare."
"De 'weesee'? Wat moet ik me daarbij voorstellen?"
"Nou ja, het is... een bak, met water. Daar ga je dan voor staan of op zitten. En doe je je ding."
Een zucht van afgrijzen door de menigte. Een walgende blik van de rechter.
"Gewoon, zo maar? Open en bloot in de buitenwereld?"
"Nou ja, je doet wel de deur op slot."
De rechter schudde zijn hoofd.
"Dat maakt niet uit. Het is walgelijk."
"En dan spoel je het weg. Met water dus."
De rechter bleef zijn hoofd schudden.
"Ik heb genoeg gehoord. Wat een schunnigheid. Nu volgt mijn oordeel."
Ramon hield zijn adem in.
"Jullie walgelijkheid verdient de doodstraf."
Gejoel van instemming uit het publiek.
"Maar het feit dat jullie niet van Fraldas zijn weegt mee. Dus wordt het levenslang."
Ramon keek Elyse in paniek aan.
"En denk maar niet dat er weesees zijn in de gevangenis!" donderde de rechter.
Gejuich en gejoel uit het publiek, dat nu zo'n beetje in feeststemming verkeerde.
"Of dat wij ooit lid willen worden van jullie weerzinwekkende federatie!"
Het gejuich bereikte een toppunt, tot de rechter weer zijn hamer misbruikte.
"Voer ze af" zei hij tegen de suppoosten.
"Maar eerst langs de LV, alsjeblieft. Ik wil zelfs hun medegevangenen hun smerige aanblik besparen."
Ramon en Elyse werden afgevoerd.
Ze hoorden de rechter nog binnensmonds mopperen.
"Weesees. Walgelijk."

De gevangenis grensde aan het gerechtsgebouw.
Door een lange, overdekte gang werden Ramon en Elyse erheen geleid.
"Primitieve rechtspraak. Geen advocatuur. Geen hoor en wederhoor" fluisterde Elyse.
Ramon zuchtte.
"Vergeet die fokking missie. We gaan de gevangenis in" antwoordde hij.
"De missie gaat altijd voor."
"Ja. En nu kun je het gevangenissysteem bestuderen. Van dichtbij."
"Inderdaad. Je leert het al."
Hij zuchtte diep en wierp zijn handen omhoog in een hopeloos gebaar.
"Maar eerst die LV. Ik ben benieuwd wat dat inhoudt" zei Elyse.
Hij keek haar sarcastisch aan.
"Maak maar notities. Voor de missie."
Ze glimlachte hem toe.
"Goed idee."


F&YR
 

friendly

Superlid
De Luierplaneet
Deel 3: De Luierverschoner

De gang eindigde in een T-splitsing.
Links de deur naar het cellencomplex.
Rechts een andere deur met in sierlijke letters 'LV 2' erboven.
De rechterdeur werd geopend en de wachters duwden de twee naar binnen.
"Op de juiste positie plaatsnemen en je armen wijd" snauwde de ene en wierp de deur dicht.
Ze gingen in de vier op de grond gemarkeerde voetstappen staan en spreidden hun armen.
"Ik ben benieuwd" zei Ramon.
"Nou, ik heb wel een idee wat dit is" zei Elyse opgeruimd.
"Wat dan?" vroeg hij nog.
Maar op dat moment trad de machine in werking.
Een luikje ging open en een elektronisch oog op een steeltje bestudeerde hen.
Robotarmen eindigend in pincet-achtige vingers kwamen uit de muur.
Minutieus en snel begonnen die hun kleren te verwijderen.
Alleen bij hun ondergoed haperden ze even. Dat kenden ze blijkbaar niet.
Een nieuwe arm met een klein schaartje aan het eind kwam tevoorschijn.
En knipte Elyse's slip op de heupen door. Idem met Ramon's onderbroek.
"Ja. Het lijkt erop dat ik het goed had" zei Elyse.
Vervolgens werden hun billen en kruis gewassen met vochtige doekjes.
Een robotarm met een poederdons aan het eind depte hun huid droog.
"Wat bedoel je, dat je het goed had?" vroeg Ramon verwilderd.
"Let maar op" zei Elyse.
Een luik tussen hun voeten ging open. Een plateau kwam omhoog.
Met daarop een dikke, witte luier.
Van het soort dat ze in de federatie voor baby's gebruikten, maar dan groter.
De robotarmen trok de luier tussen hun benen omhoog en vouwde hem om hun billen.
Eén voor één de plakstrips dicht en daar stonden ze.
Geluierd en wel.
Elyse knikte naar Ramon.
"Zie je wel. LV. Luier Verschoner. De 2 stond voor tweepersoons, denk ik."
"Maar hoe wist je dat dan?" vroeg hij, plukkend aan de luier.
De plakstrips gingen met geen mogelijkheid los.
"Ik zag op de markt al hier en daar een gebouwtje met LV boven de deur. Toen dacht ik nog dat het toiletten waren.
Maar met de kennis die we nu hebben..."
Ramon zuchtte maar weer eens.
"Scherp observatievermogen, hoor."
"Observatie én deductie."
"Ja hoor, ook dat."

De deur aan de andere kant van de LV ging open.
Ramon en Elyse liepen schoorvoetend die kant maar op.
Ramon liet zijn ogen over Elyse's lichaam dwalen, naakt op die luier na.
Perfecte vrouwelijke vormen.
Ondanks het ongemak van de luier in zijn kruis voelde hij iets groeien, daar beneden.
Hmmm, met zo'n lichaam staat zelfs een luier je goed.
De wachter aan deze kant behandelde hen met meer respect.
Zeker omdat ze nu geluierd waren, net als iedereen.
"Goed, het dagrooster is simpel" zei hij.
"Acht uur opstaan. LV, schaft, binnenplaats. Twaalf uur: LV, schaft, binnenplaats.
Zes uur: LV, schaft, cel. Ik breng jullie nu naar jullie cel, en daarna naar de binnenplaats."
"En onze kleding?" vroeg Ramon.
"Geen kleding. Nederigheid leren" zei de wachter nors.
Na een bezoek aan hun cel werden ze naar de binnenplaats geleid.
Die was gevuld met naakte mannen en vrouwen, allemaal in luiers.
Ze gingen een beetje achteraf zitten aan een kaal stalen tafeltje.
Samen observeerden ze de omgeving en de medegedetineerden.
"Daar zitten we dan. Luier en alles." verzuchtte Ramon.
"Tsja, het is niet anders" zei Elyse.
"En wat nu als ik moet pissen?"
"Dan doe je dat toch. Gewoon in je luier."
"Hou toch op. Doe normaal."
"Waarom niet? Ik heb het al gedaan."
"Wát?"
"Tuurlijk. Ik moest nodig, en daar is een luier toch voor."
Die Elyse.
Professioneel, intelligent én praktisch ingesteld.
"En als ik moet p... een grote boodschap moet?"
"Dan zou ik even wachten tot het bijna schafttijd is."
"Hoezo?"
"Als ik het goed begrijp worden we maar drie keer per dag verschoond."
"Allejezus. Waar zijn we in beland?"
Elyse keek over zijn schouder.
"Pas op. Er komt iemand naar ons toe."

Een grote, gespierde man kwam aan hun tafeltje zitten.
De witte luier spande om zijn lichaam.
De indicatorstreep was al vervaagd en de luier een beetje gelig tussen zijn benen.
"Zo. Ik heb gehoord dat jullie buitenwerelders zijn."
"Dat heb je goed gehoord" zei Ramon, op zijn hoede.
"Nieuws gaat snel in een plaats als deze. Wat vinden jullie van Fraldas, tot dusver?"
"We hebben er nog niet veel van kunnen zien" zei Elyse.
"Nou popje. Binnenkort breek ik hier uit. Ga met me mee, dan laat ik je heel Fraldas zien."
Hij keek Ramon aan.
"Jullie, bedoel ik."
Uitbreken. Daar had Ramon wel oren naar. Te vriend houden, deze kerel.
Hij stak zijn hand uit.
"Ik ben Ramon. En dit is Elyse."
"Messikonowitschabarenko. Mijn vrienden noemen me Messy."
"Aangenaam, Messy" zei Elyse lieflijk.
"Maar eigenlijk heb ik hier geen vrienden. Het zijn allemaal domme barbaren. Jullie lijken me slimmer."
"Jij lijkt me ook niet dom, Messy" zei Elyse nog lieflijker en met een knipoog.
Die is wat van plan, dacht Ramon. En het werkt.
Messy smolt al voor haar.
"Blijf bij mij in de buurt en er gebeurd je niks hier, Elyse."
Hij keek weer naar Ramon.
"Jullie, bedoel ik."

Die nacht, in hun cel.
"Die Messy moeten we te vriend houden. Die kan nog van nut zijn" zei Elyse.
"Ja, je was wel erg van hem gecharmeerd" zei Ramon, zogenaamd nonchalant.
"Hihihi, ben je jaloers?"
"Nee hoor. Nou ja, misschien een beetje."
"Nergens voor nodig, lieve Ramon."
Ze stond op en kwam voor hem staan.
"Ik paai hem een beetje zodat hij ons kan helpen, later."
"Okee dan."
"Maar jij bent mijn collega. En meer, als je wilt."
Ze kuste hem zachtjes op de lippen.
Hij kuste terug en haar tong flitste naar binnen.
"Elyse... ik..."
"Oh, hou toch je mond, eikel. We zitten hier nu toch. Laten we het een beetje prettiger maken voor elkaar."
Die praktische instelling. Daar hield hij wel van.
Ze duwde hem haar brits op.
Zoenen, strelen, grijpen, aaien.
"Maar... die luiers..." stamelde hij zachtjes.
Elyse kwam een beetje overeind.
"Ja, ik weet het. Die kunnen niet af. Maar ik moet je iets bekennen."
"W...wat dan?"
"Ik vind hem wel lekker zitten. Heerlijk zelfs. En om gewoon mijn plas te laten lopen... geweldig."
Hij dacht aan zijn volle blaas van die middag en hoeveel moeite hij had moeten doen om eindelijk te kunnen plassen.
"Vind je dat lekker? Doe normaal."
"Ja. En voor de avondschaft moest ik... een grote boodschap, zoals jij dat noemt."
"En toen heb je dat gedaan?"
"Ja!"
Ramon trok even een vies gezicht.
"En hoe voelde dat dan?"
"Raar, eerst. Maar al snel niet meer."
"Ga je me nu vertellen dat je dat ook lekker vond?"
"Eigenlijk wel. Het voelde... speciaal. Alsof ik weer een klein meisje was."
"En toen heeft de LV je verschoond."
"Ja. Ik vond het bijna jammer. En sindsdien..."
Ze pauzeerde even om hem weer te kussen.
"Sindsdien wat?" vroeg hij.
"Sindsdien ben ik zo geil als boter."



F&YR
 

friendly

Superlid
Thx LittleBoy!

De Luierplaneet
Deel 4: De Uitbraak

De dagen gingen voorbij.
Messy beschermde hen tegen de inderdaad nogal barbaarse medegevangenen.
En ze leerden veel over Fraldas van hem.
Elyse kon geen notities maken maar onthield zoveel mogelijk.
Voor als ze eventueel naar de GF zouden kunnen terugkeren.
Op hun beurt vertelden Ramon en Elyse over het leven in de federatie.
Naast de politieke, culturele en sociale verschillen kwam vooral het meest in het oog springende aspect naar voren.
"Echt waar? Dragen jullie geen luiers? Hoe doen jullie dat dan?"
Ramon legde het de ademloos luisterende Messy uit.
"Dus bij jullie draagt niemand luiers."
"Jawel. Baby's. Maar we hebben geen LV's."
"Hoe worden ze dan verschoond?"
"Door hun ouders."
"Echt waar? Door mensen?"
"Ja. Dat zal je wel raar en vies vinden."
Messy dacht even na, en zijn antwoord verraste hen.
"Nou, nee. Niet echt. Dat liefdeloze machinale gedoe hier. Dat wordt ik wel eens beu."
Elyse knipoogte stiekem naar Ramon en nam het woord.
"Als het kon, zou ik met liefde jouw luier verschonen, Messy."
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht.
"Helaas. Die gevangenisluiers laten dat niet toe. Maar ik hou je eraan."
"Voor wanneer we uitgebroken zijn?"
Hij knikte lachend.
"Als ik nog een motivatie nodig had daarvoor, dan had ik die bij deze."
Die Elyse toch, dacht Ramon.
Die weet waar ze mee bezig is.
"De luiers buiten de gevangenis zijn niet afgesloten?" vroeg ze.
"Nee, die zou je zelf kunnen openen. Maar niemand doet dat."
"Behalve ik bij jou dan, wanneer we vrij zijn" zei ze, met een verleidelijke knipoog.
"Oh god. Ik kan niet wachten!"
"Wanneer denk je dat het kan?" vroeg Ramon.
"Nog even. Ik heb een plan. Ik wacht een paar variabelen af."
"Alleen wij drieën toch?"
"Alleen wij drieën. De rest van die barbaren hoort hier gewoon thuis."
De middagschaft werd afgeroepen.
Ze schoven aan in de rij voor de LV.

Elke nacht was een hoogtepunt voor Ramon.
Elyse was inderdaad botergeil, vooral wanneer ze voor de avondschaft een 'grote boodschap' had gedaan.
Goed, ze konden hun relatie niet écht consumeren, maar er waren genoeg mogelijkheden.
Zoenen, strelen, wrijven, kneden, schurken, schuiven en humpen.
Meer dan eens viel Ramon in slaap terwijl zijn volgespoten luier aan zijn ballen plakte.
Elyse werd steeds vrijer en spaarde de grote boodschap zelfs af en toe op.
Dan kon ze het in haar luier doen waar Ramon bij was.
Daar werd ze pas echt opgewonden van en de seks was dan extra lekker.
Zelf had hij er ook geen moeite meer mee.
Zonder erbij na te denken deed hij alles in zijn luier.
In eerste instantie werd hij er niet opgewonden van.
Maar al snel werd er door toedoen van Elyse een linkje gelegd in zijn hersenen.
Natte en volle luiers zijn gelijk aan heerlijke seks.
En dus genoot ook hij er uiteindelijk ook ten volle van.
Intussen vorderden de uitbraakplannen gestaag.
Messy had hen verteld over de CC in het presidentiële paleis.
De Centrale Computer die alle machines op Fraldas bediende. Ook de LV's.
En hij vertelde over het TV-station, ook in het paleis.
Van daaruit werden alle uitzendingen voor de gehele planeet verzorgd.
De dictatoriale president had alle touwtjes in handen.
Een plannetje begon te broeien in Ramon's verder nogal beperkte hersens.
Alleen uitbreken zou misschien niet genoeg zijn.
Ze konden op Messy vertrouwen, maar misschien wist hij ook niet genoeg.
Om hen uit handen van de politie te houden na de uitbraak, bijvoorbeeld.
Misschien waren er drastischer maatregelen nodig.

Messy stemde onmiddellijk in met zijn aanvulling op het plan.
"Ja! Natuurlijk! En zo moeilijk zal dat niet zijn."
"Hoezo?"
"Het hoofd van de paleiswacht is eigenlijk nogal een zware jongen. En een kennis van me."
"Zal hij ons wel willen helpen?"
"Hij zal wel moeten. Anders bereiken bepaalde foto's en bepaalde documenten bepaalde instanties."
"Aha. Chantage."
"Jazeker. En toevallig weet ik dat hij de president sowieso geen warm hart toedraagt."
"Dus dat zou geen probleem moeten zijn."
"Dat denk ik niet."
"Mooi. Heb je al een datum?"
"Ja. Als het goed is vallen alle variabelen overmorgen op hun plaats."
"Wij zijn er klaar voor."
"Anders ik wel."

Die ochtend nam Messy het duo mee naar een hoekje van de binnenplaats.
Met wat rollende spieren en een woeste blik liet hij de gedetineerden daar verdwijnen.
"Over een paar minuten vertrekt de voedseltruck. Daar moeten wij ongezien in zien te komen."
Desondanks leek hij wat nerveus.
Dat bleek uit zijn lichaamstaal en zijn lichaamsgeur.
Hij had het van de zenuwen al in zijn luier gedaan.
De dampende bobbel bij zijn billen getuigde daarvan.
"Nog even en ik verlos je hiervan" zei Elyse verleidelijk, en wreef over de bult.
Dat spoorde hem tot actie aan.
Hij opende de deur naar de keuken en sloop naar binnen, gevolgd door Ramon en Elyse.
Keukenwerknemers liepen met kratten groenten en vlees naar de voorraadkast.
Ze wachtten tot iedereen de keuken uit was.
Tenminste, dat dachten ze.
Een wachter stond bij de laadklep van de vrachtwagen.
Toen hij hen zag trok hij zijn wapen tevoorschijn.
"Hé! Wat doen jullie h..." begon hij te roepen.
Een flinke dreun van Messy snoerde hem de mond.
De laadklep van de truck sloot aan op het laadplatform van de keuken.
De klep was zich al aan het sluiten.
Met een sprong doken ze over de klep heen de laadruimte in.
De klep sloot zich en de truck zette zich in beweging.
"Gelukt!" riep Messy en schudde juichend Elyse's hand.
Daarna, minder enthousiast, ook die van Ramon.
"Was dat niet wat al te makkelijk?" vroeg Ramon zich hardop af.
"Welnee. Er heeft nog nooit iemand geprobeerd te ontsnappen. De bewaking is minimaal."
"Maar waarom ontsnapt er niemand dan?"
"Waar zou je heen moeten? Je bent naakt, en die gevangenisluier herkent iedereen meteen."
"Maar dat geldt toch ook voor ons?"
"Variabelen, vriend. Variabelen."
Hij haalde een pak kleding tevoorschijn. Lokale klederdracht voor twee mannen en één vrouw.
"Dit heb ik een mannetje tegen betaling in de truck laten verbergen."
"Geweldig. En wat nu?"
"Eerst langs bij een vriend. Dan van daaruit mijn kennis bij de paleiswacht contacteren."
"En daarna op naar het paleis?"
"Jazeker, vrienden! Het is begonnen!"



F&YR
 

friendly

Superlid
De Luierplaneet
Deel 5: De Revolutie

Ergens in een steeg in de oude stad brak Messy stilletjes de laadklep open.
Het trio sprong naar buiten en ze renden door een aantal nauwe straatjes.
Gebonk op een deur en een haastige entree.
"Messy! Makker! Jij zat toch in de bak?" zei een bebaarde oudere man.
"Nu niet meer. Kunnen we hier een uurtje onderduiken? En kan ik je visafoon gebruiken?"
"Natuurlijk. Alles voor een oude partner in crime."
Messy legde via de beeldtelefoon contact met het hoofd van de paleiswacht.
Die werkte gewillig mee en ontving zijn instructies.
"Goed. Nu te voet naar het paleis."
Hij was al op weg naar de deur, maar Ramon hield hem tegen.
"Kunnen we niet eerst iets aan die luiers doen?"
"Geen tijd, we moeten..."
"Heee Messy? Wil je niet liever dat ik je eerst even verschoon?"
De verleidelijke stem van Elyse.
"Ik... we moeten..."
Zijn stem brak. Een verlangende blik op Elyse.
"Okee, goed dan. Bleuja? Heb je nog losse luiers hier?"
"Jazeker, nog van toen we die LV-bevoorradingstruck opbliezen."
"Geef ze dan even. Plus een schaar."
Elyse leidde Messy naar het bed in de hoek van de kamer.
Met de schaar knipte ze de zijkanten van de gevangenisluier door.
En verschoonde vervolgens liefdevol zijn billetjes.
Bleuja was kokhalzend naar elders vertrokken.
Ramon hield Elyse echter scherp in de gaten.
Ook al wilde hij eigenlijk liever de inhoud van de luier niet zien.
Of Messy's geslachtsorgaan, wat dat betreft.
Maar Elyse moest nu ook weer niet al te liefdevol worden met hem.
En het was maar goed dat hij haar in de smiezen hield.
Want niet alleen uit Messy's gezicht bleek hoezeer hij van de verschoning genoot.
Zijn ruimbemeten orgaan stond recht omhoog.
Gelukkig negeerde Elyse zijn overduidelijke opwinding.
Stom, dacht Ramon. Ik had niet jaloers hoeven zijn.
Ze is gewoon praktisch ingesteld.
Verschoond en wel stond Messy even later met een tevreden glimlach naast het bed.
"Wij zelf ook maar even" zei Elyse toen ze met Messy klaar was.
Ze knipte de luier bij zichzelf en vervolgens bij Ramon door.
"Ik wil wel weer een schone. Ik weet niet of ik het nog wel op kan houden" zei ze giechelend.
Nee, dat kon Ramon ook niet met zekerheid zeggen.
Dus verschoonde hij Elyse en vice versa, verlangend gadegeslagen door Messy.
"Dit is het helemaal! Dit zou iedereen zo moeten doen!" riep hij euforisch.
Ramon knikte instemmend.
"Met een beetje geluk zullen ze binnenkort wel moeten."

Te voet naar het paleis.
Een kort onderhoud met het hoofd van de paleiswacht.
Geld wisselde van hand, en daarna wapens.
Messy gaf er één aan Ramon en één aan Elyse.
"Die hebben we waarschijnlijk niet nodig, maar je weet nooit."
Een paar trappen op. Soldaten lieten hen zonder meer door zodra ze het hoofd van de wacht herkenden.
Een enorme deur van rijkelijk bewerkt hout.
De presidentiële suite.
Het hoofd ontsloot de deur met een magnetische pas.
"Vanaf hier staan jullie er alleen voor" zei hij en droop stilletjes af.
Ze slopen naar binnen.
Rechts de Centrale Computer achter het presidentiële bureau.
Links de kleine televisiestudio, waarin de dictator aan één van zijn urenlange monologen bezig was.
Zonder veel omhaal schoot Messy de computer aan diggelen.
Hij had waarschijnlijk een explosief patroon gebruikt want de hele boel ontplofte met groot kabaal.
Alarmbellen begonnen te rinkelen en verstomden.
De computer beheerste alles, en alles lag nu plat.
Gebonk op de deur. Gevloek.
Ook de magnetische sloten werkten niet meer.
"Wat is dit?" hoorden ze de president vanuit de studio roepen.
Daar werkte alles blijkbaar nog, want hij richtte zich tot zijn publiek.
"Revolutie? Dames en heren, revolutionairen zijn het paleis binnengedrongen..."
Elyse stapte naar hem toe en stak haar middelvinger naar hem op.
"Maar... de onbeschaamdheid!" riep de president en zakte vervolgens verlamd in zijn stoel.
De enige apparatuur die Elyse in de gevangenis had kunnen behouden zat onder haar vingernagel.
Een geheugenwisser.
Eigenlijk alleen voor het korte-termijngeheugen, maar ze had hem op volle kracht gezet.
De geest van de dictator was nu bijna blanco.
Messy ging voor de camera staan.
"Dames en heren! De CC is uitgeschakeld! De LV's werken niet meer!"
Hij bracht zijn gezicht dicht bij de lens.
"Bij deze roepen wij de luierrevolutie uit!"

Het gehele volk van Fraldas zat aan de buis gekluisterd.
Degenen die op dat moment niet keken werden al snel ingeseind door vrienden en familie.
Voor het oog van de gehele wereldbevolking werd de president op zijn bureau gelegd.
Babbelend en kwijlend liet hij het trio begaan.
Elyse boog zich over hem heen en opende zijn luier.
Een schok ging over de hele planeet.
Met een vochtig doekje nam ze zijn billen en piemel af.
Miljarden mensen trilden van afgrijzen.
Talkpoeder over de gehele luierstreek en inwrijven.
Vrouwen vielen flauw en hartpatienten kregen een infarct.
Een schone luier onder zijn billen en dichtplakken maar.
De gehele planeet trilde op zijn grondvesten.
Elyse fluisterde zachtjes een paar woordjes in het oor van de president.
Het werd door zijn lege geest onmiddellijk als een mantra opgenomen.
Daarna hielp ze hem overeind en keek hem aan.
"En? Wat vind U ervan? Zo'n verschoning door een ander?" vroeg ze.
Ramon liet de camera inzoomen op zijn gezicht.
En de president herhaalde de hem door Elyse ingefluisterde woorden.
"Ik vind het heerlijk!!!" kraaide hij blij.

Ramon begon de zojuist geschoten beelden te bewerken.
Intussen nam Messy de camera weer.
"U heeft het gezien, dames en heren! Uw president heeft zijn luier laten verschonen!
Niet door een LV, maar door een ander mens! Jawel!!! En wat vond hij ervan?"
De beelden van de president keerden terug in een zich steeds herhalende lus.
"Ik vind het heerlijk!!! Ik vind het heerlijk!!! Ik vind het heerlijk!!!"
Gezichtsuitdrukkingen van de wereldbevolking veranderden van afgrijzen naar vertwijfeling.
Hun president, hun leidsman op alle vlakken, had zich laten verschonen door een mens.
En het heerlijk gevonden!
En nu de LV's niet meer werkten, moesten ze wellicht zijn voorbeeld volgen.
En er ook van gaan genieten.

De paleiswacht schaarde zich achter de revolutionairen.
En vervolgens het leger, de regering en alle andere openbare instanties.
Nieuwsploegen werden erop uit gestuurd.
Beelden van over de gehele planeet werden uitgezonden.
Mensen die aanvankelijk schoorvoetend in het openbaar elkaars luier verschoonden.
En naarmate ze eraan wenden, steeds enthousiaster werden.
Natte luiers, vochtige schaamstreken, volle poepluiers, vieze billen, alles kwam in beeld.
Enorme erecties, druipende vulva's, pompende pikken in kutten en konten, spuitende stralen.
De Fraldianen hadden waarlijk het plezier in elkaar verschonen ontdekt.
Dit alles begeleid door het presidentiële mantra op de televisie.
"Ik vind het heerlijk!!! Ik vind het heerlijk!!! Ik vind het heerlijk!!!"

Na een aantal dagen had het hele volk zich geschaard achter de luierrevolutie.
En was het tijd voor een nieuwe TV-uitzending, geleid door Messy.
Een uitgebreide ceremonie, bijgewoond door alle hoogwaardigheidsbekleders van de planeet.
Ramon en Elyse werden unaniem uitgeroepen tot het nieuwe presidentiële echtpaar.
Ze begaven zich statig naar het balkon van het paleis, waaronder het volk hen opwachtte.
Trots stonden ze, naakt op hun luier na, wuivend voor de Fraldiaanse vlag.
Het bevrijdde volk juichte hen dankbaar toe.



F&YR
 

friendly

Superlid
De Luierplaneet
Epiloog

Onrust bij de Hoge Raad van de Galactische Federatie.
De beelden vanaf Fraldas werden uiteraard ook daar bekeken.
"Dit druist wel heel erg in tegen onze politiek van incontaminatie" sprak de voorzitter.
"Niet alleen hebben Ramon en Elyse zich blootgegeven aan de Fraldianen, ze hebben zelfs hun cultuur beïnvloed."
"Maar daardoor kunnen we nu wel handelsbetrekkingen openen" zei een raadslid.
"Ja, en treden ze binnenkort toe tot de federatie" zei een ander.
"Dat is allemaal goed en wel, maar dat was niet hun opdracht" zei de voorzitter geïrriteerd.
Een raadslid stak zijn vinger op.
"Buitengewone omstandigheden vragen om buitengewone oplossingen, meneer."
De voorzitter sloeg met zijn vuist op tafel.
"Ze hebben zich godbetert tot president laten verkiezen!" riep hij boos.
Hij ijsbeerde wat heen en weer tot hij weer gekalmeerd was.
En keek toen op naar het beeldscherm.
Ramon en Elyse die trots poseerden voor de Fraldiaanse vlag.
"En vertel me, in godsnaam, iemand..."
Hij wees naar het bijna naakte duo.
"Wat hebben ze in hemelsnaam áán?"



F&YR
 

friendly

Superlid
Dank voor de reacties!

Dit verhaal heb ik op vakantie even snel eruit geramd.
Het was al een wat ouder idee, dus het ging op zich snel en makkelijk.
Stripliefhebbers herkennen misschien dat het een beetje een hommage is aan Ravian en Laureline.
Daar komt overigens binnenkort een film van Luc Besson van uit:
https://en.wikipedia.org/wiki/Valerian_and_the_City_of_a_Thousand_Planets

Ik wilde wat afstand nemen van De Luierfee, een verhaal waaraan YellowRose en ik wat meer tijd en aandacht hebben besteed.
Na dit herlezen (en stukjes herschreven) te hebben, is het nu klaar voor 'publicatie'.
Dus dat volgt binnenkort, als er interesse voor is.
 
Bovenaan