friendly
Superlid
Ons nieuwe verhaal De Luierfee is bijna af, maar eerst even een beginnetje van iets heel anders.
De Luierplaneet
Deel 1: De Markt
Het schotelvormige schip materialiseerde zich bij de dubbelster Panjales.
Ramon en Elyse moesten even bijkomen van de schok.
Een sprong in de tijd/ruimte ging nooit zo soepel als ze zouden willen.
"Goed. Nu naar de vierde planeet" zei Elyse en typte de coördinaten in.
"Ja. Hoe heette die ook alweer?" vroeg Ramon.
"Ze noemen het Fraldas. Er is een humanoïde beschaving, zij het relatief primitief.
Ze doen nog niet aan ruimtevaart, dus is er weinig over ze bekend."
"Juist ja."
"Doe dan ook je huiswerk eens, Ramon!"
"Ach joh..."
"Gelukkig heeft de taalcomputer voldoende van hun uitzendingen opgevangen."
"Ja, een uurtje hypno-slaap en we spreken vloeiend Fraldiaans."
"Gut gut, meneer zou eens moeite moeten doen."
"Waarom? De techniek staat voor niets."
Het schip zette zich in beweging.
Elyse pakte de twee setjes elektroden van het dashboard.
Ramon kon het niet laten om even naar haar billen te kijken toen ze bukte.
Jee, wat zagen die er goed uit in de nauwe omsluiting van haar inertie-pak.
Wat zou hij graag eens...
Nee Ramon, zei hij tegen zichzelf.
Professioneel blijven.
Dit is een serieuze missie.
Van groot belang voor de Galactische Federatie.
Maar ja, aan de andere kant...
Dan hadden ze hem maar niet op pad moeten sturen met zo'n schoonheid.
Natuurlijk selecteerde de GF hun tijd/ruimte-agenten alleen op hun skills, maar toch.
Wat een lekker ding.
Ze hadden de planeet al binnen een paar seconden bereikt.
Maar het schip bleef nog een uur in een parkeerbaan rond de planeet cirkelen.
Middels de elektroden op hun voorhoofd pompte de taalcomputer hun hersens vol met Fraldiaans.
Uit hun hypno-slaap ontwakend bezagen ze de glanzende planeet onder hen.
Zachtblauw met roze vlekken. Oceanen en continenten.
Na een scan van de planeet kozen ze de grootste stad uit voor hun landing.
De lokale klederdracht werd op maat verzorgd door de materie-synthesizer.
Aangekleed en wel, de nodige instrumenten verborgen onder hun kleding, klommen ze in de landingssloep.
Hun missie was simpel.
Een paar weken opgaan in de beschaving en zoveel mogelijk te weten komen.
Lokale gebruiken, politieke structuur, economische opzet.
Technisch en intellectueel niveau, dat soort dingen.
Ramon moest al gapen als hij eraan dacht.
Gelukkig maakte de aanwezigheid van zijn lieflijke collega veel goed.
Ook al was ze dan een beetje een ijspegel.
Hij had in ieder geval iets om naar te kijken.
Hij zette de sloep net buiten de stad neer.
Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de beschaving besmet werd door invloeden van buitenaf.
Van hunzelf, bijvoorbeeld. Dat zou de missie verstoren.
Dus verborg hij het schip met de ingebouwde fase-generator.
Daardoor werd het schip onzichtbaar en ontastbaar voor de bevolking.
Elyse keek om zich heen om zich te orienteren.
Ramon keek naar Elyse.
Wat zag ze er goed uit in de lokale klederdracht.
Een zijden blouse die haar middel bloot liet.
Daaronder een strakke broek tot op de knie van ruwer materiaal.
Sandaaltjes om haar lieflijke kleine voetjes.
Glorieus. In het felle licht van de twee zonnen aan de hemel.
Hij bekeek haar van top tot teen.
Maar zij keurde hém geen blik waardig.
"Volgens mij heb ik een markt gezien bij de stadspoort. Een goed beginpunt voor onze missie."
Hmm. Altijd professioneel en verantwoordelijk.
Hij zou eens zien of hij daar verandering in kon brengen de komende tijd.
Plicht en plezier konden heel goed samengaan.
"Op weg dan maar" zei hij kordaat.
Ze liepen de heuvel af naar de stadsmarkt.
Ze begaven zich in de drukte.
Overal schreeuwende kooplui, kakelende kipachtige vogels, drommende mensen.
Muziek, handelswaar en etensgeuren. En andere, minder welriekende geuren.
Kraampjes, tenten, dekens met handelswaar.
Hier en daar een betonnen gebouwtje met een rijtje mensen voor de ingang.
Al die mensen, al die drukte.
Dit wordt de lakmoestest, dacht Ramon.
Nu gaan we zien of we voor Fraldianen kunnen doorgaan.
"Mevrouw, meneer!" riep een koopvrouw achter een kraam met onsmakelijk uitziende visachtigen.
"Verse grondzool! Vijftig ptanka per stuk!"
Hij maakte een afwerend gebaar en bedankte in het Fraldiaans.
"Veertig! Voor U slecht veertig ptanka!" riep de koopvrouw hen na.
Goed, ze vielen blijkbaar niet op.
"Ptanka, de lokale geldeenheid blijkbaar" fluisterde Elyse hem toe.
"Eens kijken of hun gehele economie daarop gebaseerd is."
Altijd de professional.
Ze stapte op een kledinghandelaar af.
De mooiste stoffen en gewaden, uitgespreid op de stalling en hangend aan haakjes.
Elyse bevoelde een jurkje van een ragfijne zilveren stof.
Ze hield hem voor haar lichaam zodat Ramon hem kon keuren.
Ja hoor. Hoe professioneel ook, geef een vrouw een kledingzaak en ze gaat shoppen, dacht Ramon.
Hij had het mis natuurlijk.
"Hoeveel?" vroeg ze aan de koopman.
"Vierduizend ptanka" antwoordde hij.
"Maar voor een schoonheid als U slechts negenendertig" voegde hij slijmerig glimlachend toe.
Elyse bedankte beleefd en ze liepen verder.
"Vis vijftig ptanka, jurk vierduizend. Zo krijgen we een idee van de levenskosten."
Ze is echt goed, dacht Ramon.
Goeie hersens en een mooi lichaam, nou nou.
Ze liepen verder en gingen op in de massa.
Mensen en nog eens mensen, nauwelijks verschillend van waar dan ook in de GF.
Maar één verschil was Ramon wel opgevallen. De lichaamsbouw.
De Fraldianen hadden zonder uitzondering een nogal dik achterwerk.
Hij niet. En zelfs Elyse had welgevormde, maar bescheiden billen.
Als dat maar niet opviel. Dan zouden ze daar iets aan moeten doen.
Juist op dat ogenblik begon een meisje aan de hand van haar moeder te jengelen.
Ze wees naar Elyse en daarna naar Ramon.
Naar hun billen.
"Mama! Mama! Geen luier!" riep het meisje.
Wat? Had hij dat nou goed verstaan?
De moeder draaide zich om.
"Wat zeg je, schatje?"
Het meisje wees weer en jengelde "Geen luier! Geen luier!"
Ja, hij had het goed verstaan.
Elyse wierp hem een vragende blik toe. Hij haalde zijn schouders op.
De moeder volgde het wijzende vingertje van haar dochter en bekeek het duo.
Vooral hun middel en billen.
Ze kreeg grote ogen en sloeg haar hand voor haar mond.
"Geen luier..." fluisterde ze voor zich uit.
En toen, al wijzend, harder: "Geen luier! Geen luier!"
Hoofden draaiden zich om.
Monden vielen open.
Mensen deden een stap van hen weg.
En begonnen te roepen en te wijzen.
"Geen luier! Geen luier! Walgelijk! Roep de politie!"
Steeds meer mensen verzamelden zich in het nauwe pad.
"Wat gebeurd hier?" riep Elyse boven het lawaai uit.
"Geen idee, maar ik ben er niet blij mee" antwoordde Ramon.
"Politie! Politie!" zwol het geschreeuw aan.
"Geen luier! Geen luier!"
In een kring van betichtende vingers keken ze verdwaasd om zich heen.
In de verte zwollen sirenes aan.
F&YR
De Luierplaneet
Deel 1: De Markt
Het schotelvormige schip materialiseerde zich bij de dubbelster Panjales.
Ramon en Elyse moesten even bijkomen van de schok.
Een sprong in de tijd/ruimte ging nooit zo soepel als ze zouden willen.
"Goed. Nu naar de vierde planeet" zei Elyse en typte de coördinaten in.
"Ja. Hoe heette die ook alweer?" vroeg Ramon.
"Ze noemen het Fraldas. Er is een humanoïde beschaving, zij het relatief primitief.
Ze doen nog niet aan ruimtevaart, dus is er weinig over ze bekend."
"Juist ja."
"Doe dan ook je huiswerk eens, Ramon!"
"Ach joh..."
"Gelukkig heeft de taalcomputer voldoende van hun uitzendingen opgevangen."
"Ja, een uurtje hypno-slaap en we spreken vloeiend Fraldiaans."
"Gut gut, meneer zou eens moeite moeten doen."
"Waarom? De techniek staat voor niets."
Het schip zette zich in beweging.
Elyse pakte de twee setjes elektroden van het dashboard.
Ramon kon het niet laten om even naar haar billen te kijken toen ze bukte.
Jee, wat zagen die er goed uit in de nauwe omsluiting van haar inertie-pak.
Wat zou hij graag eens...
Nee Ramon, zei hij tegen zichzelf.
Professioneel blijven.
Dit is een serieuze missie.
Van groot belang voor de Galactische Federatie.
Maar ja, aan de andere kant...
Dan hadden ze hem maar niet op pad moeten sturen met zo'n schoonheid.
Natuurlijk selecteerde de GF hun tijd/ruimte-agenten alleen op hun skills, maar toch.
Wat een lekker ding.
Ze hadden de planeet al binnen een paar seconden bereikt.
Maar het schip bleef nog een uur in een parkeerbaan rond de planeet cirkelen.
Middels de elektroden op hun voorhoofd pompte de taalcomputer hun hersens vol met Fraldiaans.
Uit hun hypno-slaap ontwakend bezagen ze de glanzende planeet onder hen.
Zachtblauw met roze vlekken. Oceanen en continenten.
Na een scan van de planeet kozen ze de grootste stad uit voor hun landing.
De lokale klederdracht werd op maat verzorgd door de materie-synthesizer.
Aangekleed en wel, de nodige instrumenten verborgen onder hun kleding, klommen ze in de landingssloep.
Hun missie was simpel.
Een paar weken opgaan in de beschaving en zoveel mogelijk te weten komen.
Lokale gebruiken, politieke structuur, economische opzet.
Technisch en intellectueel niveau, dat soort dingen.
Ramon moest al gapen als hij eraan dacht.
Gelukkig maakte de aanwezigheid van zijn lieflijke collega veel goed.
Ook al was ze dan een beetje een ijspegel.
Hij had in ieder geval iets om naar te kijken.
Hij zette de sloep net buiten de stad neer.
Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de beschaving besmet werd door invloeden van buitenaf.
Van hunzelf, bijvoorbeeld. Dat zou de missie verstoren.
Dus verborg hij het schip met de ingebouwde fase-generator.
Daardoor werd het schip onzichtbaar en ontastbaar voor de bevolking.
Elyse keek om zich heen om zich te orienteren.
Ramon keek naar Elyse.
Wat zag ze er goed uit in de lokale klederdracht.
Een zijden blouse die haar middel bloot liet.
Daaronder een strakke broek tot op de knie van ruwer materiaal.
Sandaaltjes om haar lieflijke kleine voetjes.
Glorieus. In het felle licht van de twee zonnen aan de hemel.
Hij bekeek haar van top tot teen.
Maar zij keurde hém geen blik waardig.
"Volgens mij heb ik een markt gezien bij de stadspoort. Een goed beginpunt voor onze missie."
Hmm. Altijd professioneel en verantwoordelijk.
Hij zou eens zien of hij daar verandering in kon brengen de komende tijd.
Plicht en plezier konden heel goed samengaan.
"Op weg dan maar" zei hij kordaat.
Ze liepen de heuvel af naar de stadsmarkt.
Ze begaven zich in de drukte.
Overal schreeuwende kooplui, kakelende kipachtige vogels, drommende mensen.
Muziek, handelswaar en etensgeuren. En andere, minder welriekende geuren.
Kraampjes, tenten, dekens met handelswaar.
Hier en daar een betonnen gebouwtje met een rijtje mensen voor de ingang.
Al die mensen, al die drukte.
Dit wordt de lakmoestest, dacht Ramon.
Nu gaan we zien of we voor Fraldianen kunnen doorgaan.
"Mevrouw, meneer!" riep een koopvrouw achter een kraam met onsmakelijk uitziende visachtigen.
"Verse grondzool! Vijftig ptanka per stuk!"
Hij maakte een afwerend gebaar en bedankte in het Fraldiaans.
"Veertig! Voor U slecht veertig ptanka!" riep de koopvrouw hen na.
Goed, ze vielen blijkbaar niet op.
"Ptanka, de lokale geldeenheid blijkbaar" fluisterde Elyse hem toe.
"Eens kijken of hun gehele economie daarop gebaseerd is."
Altijd de professional.
Ze stapte op een kledinghandelaar af.
De mooiste stoffen en gewaden, uitgespreid op de stalling en hangend aan haakjes.
Elyse bevoelde een jurkje van een ragfijne zilveren stof.
Ze hield hem voor haar lichaam zodat Ramon hem kon keuren.
Ja hoor. Hoe professioneel ook, geef een vrouw een kledingzaak en ze gaat shoppen, dacht Ramon.
Hij had het mis natuurlijk.
"Hoeveel?" vroeg ze aan de koopman.
"Vierduizend ptanka" antwoordde hij.
"Maar voor een schoonheid als U slechts negenendertig" voegde hij slijmerig glimlachend toe.
Elyse bedankte beleefd en ze liepen verder.
"Vis vijftig ptanka, jurk vierduizend. Zo krijgen we een idee van de levenskosten."
Ze is echt goed, dacht Ramon.
Goeie hersens en een mooi lichaam, nou nou.
Ze liepen verder en gingen op in de massa.
Mensen en nog eens mensen, nauwelijks verschillend van waar dan ook in de GF.
Maar één verschil was Ramon wel opgevallen. De lichaamsbouw.
De Fraldianen hadden zonder uitzondering een nogal dik achterwerk.
Hij niet. En zelfs Elyse had welgevormde, maar bescheiden billen.
Als dat maar niet opviel. Dan zouden ze daar iets aan moeten doen.
Juist op dat ogenblik begon een meisje aan de hand van haar moeder te jengelen.
Ze wees naar Elyse en daarna naar Ramon.
Naar hun billen.
"Mama! Mama! Geen luier!" riep het meisje.
Wat? Had hij dat nou goed verstaan?
De moeder draaide zich om.
"Wat zeg je, schatje?"
Het meisje wees weer en jengelde "Geen luier! Geen luier!"
Ja, hij had het goed verstaan.
Elyse wierp hem een vragende blik toe. Hij haalde zijn schouders op.
De moeder volgde het wijzende vingertje van haar dochter en bekeek het duo.
Vooral hun middel en billen.
Ze kreeg grote ogen en sloeg haar hand voor haar mond.
"Geen luier..." fluisterde ze voor zich uit.
En toen, al wijzend, harder: "Geen luier! Geen luier!"
Hoofden draaiden zich om.
Monden vielen open.
Mensen deden een stap van hen weg.
En begonnen te roepen en te wijzen.
"Geen luier! Geen luier! Walgelijk! Roep de politie!"
Steeds meer mensen verzamelden zich in het nauwe pad.
"Wat gebeurd hier?" riep Elyse boven het lawaai uit.
"Geen idee, maar ik ben er niet blij mee" antwoordde Ramon.
"Politie! Politie!" zwol het geschreeuw aan.
"Geen luier! Geen luier!"
In een kring van betichtende vingers keken ze verdwaasd om zich heen.
In de verte zwollen sirenes aan.
F&YR
Laatst bewerkt: