Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Deze short is een vervolg op het verhaal 'Een week lang geen 18?!'. Ik-figuur is Alph. In deze short wordt hij geconfronteerd met hoe één van zijn broers weer in aanraking komt met een mislukte belofte...
Ik zat boven achter mijn computer toen ik mijn vader weer eens hoorde schreeuwen. Ik zuchtte. Was er nou weer eens iets verschrikkelijks aan de hand...? Ik besloot er maar niet al te veel op te letten en verder te gaan met waar ik eigenlijk al mee bezig was.
Ik schrok me wild toen Ava mijn kamer binnenkwam met wel héél slecht nieuws.
“Alph, dit is een groot drama!” riep Ava. “Picky heeft straf, en niet zo'n beetje ook!”
“Hè?” zei ik, terwijl ik Ava niet-begrijpend aankeek. “Toch niet hetzelfde als ik, Clarence en Finn destijds hadden, hè? In dat geval moet papa dan eens een lange preek krijgen over dat hij zich toch echt aan die belofte moet houden!”
“Helaas is het wel zo” zei Ava. “Nog zo'n stomme situatie in paniek. Picky had alleen maar zijn fiets per ongeluk laten vallen toen hij deze wilde parkeren, en papa dacht dus dat hij dit expres deed. Nou, dat zit 'm dan eens flink tussen zijn oren, vind je niet?”
“Ik vind het echt zielig voor Picky...” zuchtte ik. “Weet de rest van de tweede vierling er al van?”
“Nog niet” zei Ava, “dus we zullen het samen mededelen, goed?”
Ik knikte, en zette mijn computer even op stand-by, waarna ik Ava naar de kamer van de tweede vierling volgde. Met pijn in ons hart vertelden we het verhaal, tot grote schrik van Robert, Sam en Finn.
“Heeft hij zich niet aan zijn belofte gehouden?!” schreeuwde Robert uit.
“Dat zullen we hem eens goed in zijn oren knopen” zei Finn, “tenminste, als wij daar eens genoeg tijd voor hebben...”
“En inspraak” zei Sam, die het één en ander in een notitieboekje opschreef.
Even later was het half 7 's avonds. Ik zat, door mijn knieën, naast de box en troostte Picky, die nog steeds heel erg verdrietig was. Onze ouders waren in de keuken ruzie aan het maken. Hoe onze moeder het toch niet eens was met wat onze vader nou was vergeten. Hoe die belofte toch mislukt was. Ik vond dat toch zo zonde van alle tijd.
“Ik vind het ook niet leuk, Picky” zei ik sussend. “Echt verschrikkelijk hoe papa dat nou zo heeft gedaan. Ik zal hem, samen met je broers en Ava, zo snel mogelijk een preek van hier tot Hocotate geven, goed?”
Picky keek op en knikte voorzichtig. Hij had een fles met water in zijn mond en zoog erop alsof het een speentje was.
“Picky toch” zuchtte Ava, die op de bank een krant aan het lezen was. “Ik zal je zoveel mogelijk beschermen en lief hebben... net zoals bij iedere andere broer die hiermee te maken heeft gehad.” Ze legde de krant weg en tilde Picky op haar schoot, waarna ze zijn rug begon te strelen. Ik zag dat het hem kalmeerde.
“Zou jij alsjeblieft voor de rest van de tijd nog op Picky willen letten?” vroeg ik, “want ik heb zo een afspraak, remember?”
“Graag zelfs” zei Ava, die mij een zoen op het voorhoofd gaf. “Neem gerust de tijd om je klaar te maken.”
Ik ging naar boven en dook in mijn kledingkast. Ik zou 's avonds met Brittany uitgaan, en wist niet wat ik nou aan moest trekken. Ik had heel veel shirts en zo... Er spookten allerlei vragen door mijn hoofd. Of ik er dan wel goed uit zou zien of niet. Of aantrekkelijk. Zou ik er misschien stiekem een luier onder aan mogen hebben? Die laatste vraag hoefde geen twee keer door mijn hoofd te spoken, want sindskort draag ik soms ook overdag een luier, maar dan is deze wel haast onzichtbaar, zodat niet alle ogen op mij gericht zullen zijn.
Na een tijdje wist ik mezelf in formele kleding te werken, met zo'n haast onzichtbare luier eronder, en ik voelde me er nog comfortabel bij ook. Ik bekeek mezelf nog eens in de spiegel en verbeterde mijn haarstijl. Dat zag er een stuk beter uit. Nog even een nepbloemetje in mijn borstzak om het helemaal af te maken... en daar ging de bel. Ik sprintte naar beneden en deed open alsof het het einde van het universum was. Daar was Brittany.
“Hoi” zei ik, en ik gaf Brittany een zoen op haar wang.
“Hi, schat” zei Brittany. “Zullen we dan maar?” Ze gaf me een zoen terug.
Ik knikte, en controleerde of ik mijn mobieltje en sleutels ook bij me had. In mijn broekzak was dat niet zo'n goed idee, dus ik griste mijn buiktasje van de kapstok en deed het daarin. Hierna waren we echt klaar om te gaan.
“How's life?” vroeg ik, toen we naar het bushokje liepen.
“Goed” zei Brittany, “en jij?”
“Ik heb echt verschrikkelijk nieuws vanuit mijn huis” zei ik. “Mijn vader heeft zich niet aan zijn belofte gehouden.” Ik voelde mijn blaas iets groter worden van de nervositeit.
“Welke?” vroeg Brittany. “Die van dat hij die ene straf niet meer zou geven?”
“Helaas wel” zuchtte ik. “Picky had per ongeluk zijn fiets laten vallen, en mijn vader dacht dat hij dat expres deed... dus nu neemt Ava de zorg van Picky op zich.”
“Verschrikkelijk, zeg” zei Brittany. “Dat vind ik gewoon niet kunnen... dat hij zich niet aan beloftes kan houden. Weet je, in mijn megagrote huishouden, voordat ik dus ging verhuizen op mijn achtste, had je geen straf, maar een preek van wel tienduizend jaar waarnaar niemand toch zou luisteren. Ik kreeg ze bijna nooit, zo braaf was ik blijkbaar!”
“Maar er zit ook weer een positieve kant aan de straf” zei ik met een grote grijns op mijn gezicht.
“Dat Picky de wc een week lang niet hoeft te gebruiken?” lachte Brittany. “Dat scheelt heel wat kosten van het water, zou ik denken!”
“Nee, dat hij en de rest van de tweede vierling een week lang even geen Steven Universe hoeven te kijken” giechelde ik. “Ze zijn daar letterlijk door gebrainwasht, ze praten echt over niets anders!”
“Ik kijk het trouwens ook” fluisterde Brittany in mijn oor, “maar hoor je mij erover praten?”
Ik schudde mijn hoofd, en op hetzelfde moment kwam de bus van kwart voor 7 aan, waarin we gingen zitten om naar de stad te rijden.
We praatten tijdens de rit van zo'n 9 minuten nog over het één en ander dat over onszelf ging, of over wat we wel interessant vonden.
“Alphie, mag ik eens iets vragen?” vroeg Brittany op gegeven moment toen we uitstapten.
“Als het een wel heel persoonlijke vraag is over mij” zei ik, “fluister het dan maar in mijn oor...”
“Dat is het ook” zei Brittany, en hierna fluisterend: “Draag jij op dit moment een luier onder je kleding?”
Ik knikte, giechelde zachtjes en zoende Brittany op haar mond, waarna we samen naar het café liepen waar we hadden afgesproken.
Het was een gezellige avond, we hadden lekker gegeten en nog veel meer gepraat, en zelfs tijdens het terugkeren naar huis hadden we elkaar soms nog een wel heel persoonlijke vraag gesteld.
Brittany mocht bij mij komen slapen, en ik moest haar, voordat we naar binnen gingen, nog wel heel belangrijke dingen vertellen.
“Het is momenteel 10 over half 9” zei ik, “en over 5 minuten gaan Clarence en Picky slapen, dus we moeten zo héél stil zijn, oké?”
Brittany knikte, terwijl ik de deur zachtjes ontgrendelde en we hierna allebei naar binnen gingen.
“Maak jij je klaar voor het gezamenlijke bad straks?” vroeg Brittany. “Ik wacht op je.”
“Heb je wel meer kleding bij je?” vroeg ik. “Gewoon voor de zekerheid.”
“Dank je voor het herinneren, schatje” giechelde Brittany, “ik ben ook zó onhandig! Ik ben even bij de kapstok, goed? Want daar staat het.” Snel maar zachtjes had Brittany haar tas onder de kapstok vandaan gepakt en naar boven gebracht.
Terwijl ik mijn kleding uitdeed en in het wasmandje in de hoek van de kamer deed, twijfelde ik nu wel of ik nou naar de wc wilde of niet. Nee, de badkamer was bezet. Ach, wat geeft het... Ik ging op de rand van mijn bed zitten en bevrijdde mijn blaas van alle inhoud, waarna ik de luier gauw uitdeed en mezelf eerst volledig voorlapte met wat lotiondoekjes, zodat ik in bad ook al redelijk schoon zou zijn.
Tenslotte legde ik mijn slaapkleding voor straks nog even klaar en deed ik een handdoek om mijn buik, zodat niemand mijn dinges zou zien, waarna ik naar de badkamer liep. De badkuip was al goed gevuld en Brittany wachtte op me, ook gekleed in een handdoek, welke wel iets groter was.
“We hebben natuurlijk wel wat privacy nodig, nietwaar?” zei ik met een lach op mijn gezicht, terwijl ik de deur vergrendelde.
Niet lang hierna zaten Brittany en ik samen in bad en hadden we niets anders gedaan dan (zachtjes) praten over hoe het vandaag nou was, een beetje met elkaar knuffelen, en natuurlijk hadden we ook heel lang gezoend, waar ook het tongzoenen bij zat.
Om ongeveer 10 over 9 waren we allebei wel een beetje klaar en droogden we elkaar met alle liefde af, waarna we ons allebei ook (zelf) in onze slaapkleding hesen. Voor de grap hadden we zelfs elkaars tanden gepoetst en nog wat gelachen, waarna we hem allebei peerden naar mijn kamer.
“Dit is echt een heel gezellige avond, nietwaar?” zei ik.
“Jij maakt alles gezellig” lachte Brittany zachtjes, “en dat is echt fijn.”
“Dank je” giechelde ik, en we doken allebei het grote bed in. Deze veerde altijd zo lekker.
“Weet je, Alphie, schatje, liefje, cutie?” zei Brittany. “Van mij mag je die luier nu ook nog dragen. Hij staat je fijn, en we zijn tenslotte nog lang niet aan dat ene toe, als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Ik snap het” zei ik, voordat we weer eens lang gingen zoenen. We hadden nog lang liefde naar elkaar gemaakt totdat we er allebei moe van waren.
“Slaap lekker, Britt, mijn meisje” fluisterde ik, waarbij ik Brittany nog een laatste zoen op haar mond gaf.
“Jij ook, Alphie” fluisterde Brittany, die mij terug zoende. Om ongeveer half 10 lagen we allebei te slapen.
Naschrift:
Ik, Ava en alle broers (behalve Picky dan) hebben onze vader de volgende dag de preek gegeven, en hij realiseerde zich meteen. Hij wilde dat Picky abrupt weer 21 was, alhoewel Picky zelf nog wel genoot van hoe hij weer eens kind was, echter niet zoveel als ik destijds. Hij wil het zelf nog een halve week doen, en dat vinden we nu dus goed.
Inmiddels hangt er een lijst met nog belangrijkere regels op de bordenkast, waarvan één is dat niemand als straf weer kind moet zijn. Ava zei dat als ze dat had, dat ze dat verschrikkelijk zou vinden. En terecht, want zij zorgde in dat soort situaties altijd voor iedereen! Ach, dat ik soms nog wel eens een luier draag is voor niemand in mijn huis een probleem, en ook niet voor Brittany, zoals jullie misschien net merkten.
Ik zou zeggen dat het me ten eerste spijt voor te weinig details over 'kind' zijn (omdat het natuurlijk wel om mij draaide!), maar hoop ten tweede wel dat jullie desondanks hiervan hebben genoten!
Ik zat boven achter mijn computer toen ik mijn vader weer eens hoorde schreeuwen. Ik zuchtte. Was er nou weer eens iets verschrikkelijks aan de hand...? Ik besloot er maar niet al te veel op te letten en verder te gaan met waar ik eigenlijk al mee bezig was.
Ik schrok me wild toen Ava mijn kamer binnenkwam met wel héél slecht nieuws.
“Alph, dit is een groot drama!” riep Ava. “Picky heeft straf, en niet zo'n beetje ook!”
“Hè?” zei ik, terwijl ik Ava niet-begrijpend aankeek. “Toch niet hetzelfde als ik, Clarence en Finn destijds hadden, hè? In dat geval moet papa dan eens een lange preek krijgen over dat hij zich toch echt aan die belofte moet houden!”
“Helaas is het wel zo” zei Ava. “Nog zo'n stomme situatie in paniek. Picky had alleen maar zijn fiets per ongeluk laten vallen toen hij deze wilde parkeren, en papa dacht dus dat hij dit expres deed. Nou, dat zit 'm dan eens flink tussen zijn oren, vind je niet?”
“Ik vind het echt zielig voor Picky...” zuchtte ik. “Weet de rest van de tweede vierling er al van?”
“Nog niet” zei Ava, “dus we zullen het samen mededelen, goed?”
Ik knikte, en zette mijn computer even op stand-by, waarna ik Ava naar de kamer van de tweede vierling volgde. Met pijn in ons hart vertelden we het verhaal, tot grote schrik van Robert, Sam en Finn.
“Heeft hij zich niet aan zijn belofte gehouden?!” schreeuwde Robert uit.
“Dat zullen we hem eens goed in zijn oren knopen” zei Finn, “tenminste, als wij daar eens genoeg tijd voor hebben...”
“En inspraak” zei Sam, die het één en ander in een notitieboekje opschreef.
Even later was het half 7 's avonds. Ik zat, door mijn knieën, naast de box en troostte Picky, die nog steeds heel erg verdrietig was. Onze ouders waren in de keuken ruzie aan het maken. Hoe onze moeder het toch niet eens was met wat onze vader nou was vergeten. Hoe die belofte toch mislukt was. Ik vond dat toch zo zonde van alle tijd.
“Ik vind het ook niet leuk, Picky” zei ik sussend. “Echt verschrikkelijk hoe papa dat nou zo heeft gedaan. Ik zal hem, samen met je broers en Ava, zo snel mogelijk een preek van hier tot Hocotate geven, goed?”
Picky keek op en knikte voorzichtig. Hij had een fles met water in zijn mond en zoog erop alsof het een speentje was.
“Picky toch” zuchtte Ava, die op de bank een krant aan het lezen was. “Ik zal je zoveel mogelijk beschermen en lief hebben... net zoals bij iedere andere broer die hiermee te maken heeft gehad.” Ze legde de krant weg en tilde Picky op haar schoot, waarna ze zijn rug begon te strelen. Ik zag dat het hem kalmeerde.
“Zou jij alsjeblieft voor de rest van de tijd nog op Picky willen letten?” vroeg ik, “want ik heb zo een afspraak, remember?”
“Graag zelfs” zei Ava, die mij een zoen op het voorhoofd gaf. “Neem gerust de tijd om je klaar te maken.”
Ik ging naar boven en dook in mijn kledingkast. Ik zou 's avonds met Brittany uitgaan, en wist niet wat ik nou aan moest trekken. Ik had heel veel shirts en zo... Er spookten allerlei vragen door mijn hoofd. Of ik er dan wel goed uit zou zien of niet. Of aantrekkelijk. Zou ik er misschien stiekem een luier onder aan mogen hebben? Die laatste vraag hoefde geen twee keer door mijn hoofd te spoken, want sindskort draag ik soms ook overdag een luier, maar dan is deze wel haast onzichtbaar, zodat niet alle ogen op mij gericht zullen zijn.
Na een tijdje wist ik mezelf in formele kleding te werken, met zo'n haast onzichtbare luier eronder, en ik voelde me er nog comfortabel bij ook. Ik bekeek mezelf nog eens in de spiegel en verbeterde mijn haarstijl. Dat zag er een stuk beter uit. Nog even een nepbloemetje in mijn borstzak om het helemaal af te maken... en daar ging de bel. Ik sprintte naar beneden en deed open alsof het het einde van het universum was. Daar was Brittany.
“Hoi” zei ik, en ik gaf Brittany een zoen op haar wang.
“Hi, schat” zei Brittany. “Zullen we dan maar?” Ze gaf me een zoen terug.
Ik knikte, en controleerde of ik mijn mobieltje en sleutels ook bij me had. In mijn broekzak was dat niet zo'n goed idee, dus ik griste mijn buiktasje van de kapstok en deed het daarin. Hierna waren we echt klaar om te gaan.
“How's life?” vroeg ik, toen we naar het bushokje liepen.
“Goed” zei Brittany, “en jij?”
“Ik heb echt verschrikkelijk nieuws vanuit mijn huis” zei ik. “Mijn vader heeft zich niet aan zijn belofte gehouden.” Ik voelde mijn blaas iets groter worden van de nervositeit.
“Welke?” vroeg Brittany. “Die van dat hij die ene straf niet meer zou geven?”
“Helaas wel” zuchtte ik. “Picky had per ongeluk zijn fiets laten vallen, en mijn vader dacht dat hij dat expres deed... dus nu neemt Ava de zorg van Picky op zich.”
“Verschrikkelijk, zeg” zei Brittany. “Dat vind ik gewoon niet kunnen... dat hij zich niet aan beloftes kan houden. Weet je, in mijn megagrote huishouden, voordat ik dus ging verhuizen op mijn achtste, had je geen straf, maar een preek van wel tienduizend jaar waarnaar niemand toch zou luisteren. Ik kreeg ze bijna nooit, zo braaf was ik blijkbaar!”
“Maar er zit ook weer een positieve kant aan de straf” zei ik met een grote grijns op mijn gezicht.
“Dat Picky de wc een week lang niet hoeft te gebruiken?” lachte Brittany. “Dat scheelt heel wat kosten van het water, zou ik denken!”
“Nee, dat hij en de rest van de tweede vierling een week lang even geen Steven Universe hoeven te kijken” giechelde ik. “Ze zijn daar letterlijk door gebrainwasht, ze praten echt over niets anders!”
“Ik kijk het trouwens ook” fluisterde Brittany in mijn oor, “maar hoor je mij erover praten?”
Ik schudde mijn hoofd, en op hetzelfde moment kwam de bus van kwart voor 7 aan, waarin we gingen zitten om naar de stad te rijden.
We praatten tijdens de rit van zo'n 9 minuten nog over het één en ander dat over onszelf ging, of over wat we wel interessant vonden.
“Alphie, mag ik eens iets vragen?” vroeg Brittany op gegeven moment toen we uitstapten.
“Als het een wel heel persoonlijke vraag is over mij” zei ik, “fluister het dan maar in mijn oor...”
“Dat is het ook” zei Brittany, en hierna fluisterend: “Draag jij op dit moment een luier onder je kleding?”
Ik knikte, giechelde zachtjes en zoende Brittany op haar mond, waarna we samen naar het café liepen waar we hadden afgesproken.
Het was een gezellige avond, we hadden lekker gegeten en nog veel meer gepraat, en zelfs tijdens het terugkeren naar huis hadden we elkaar soms nog een wel heel persoonlijke vraag gesteld.
Brittany mocht bij mij komen slapen, en ik moest haar, voordat we naar binnen gingen, nog wel heel belangrijke dingen vertellen.
“Het is momenteel 10 over half 9” zei ik, “en over 5 minuten gaan Clarence en Picky slapen, dus we moeten zo héél stil zijn, oké?”
Brittany knikte, terwijl ik de deur zachtjes ontgrendelde en we hierna allebei naar binnen gingen.
“Maak jij je klaar voor het gezamenlijke bad straks?” vroeg Brittany. “Ik wacht op je.”
“Heb je wel meer kleding bij je?” vroeg ik. “Gewoon voor de zekerheid.”
“Dank je voor het herinneren, schatje” giechelde Brittany, “ik ben ook zó onhandig! Ik ben even bij de kapstok, goed? Want daar staat het.” Snel maar zachtjes had Brittany haar tas onder de kapstok vandaan gepakt en naar boven gebracht.
Terwijl ik mijn kleding uitdeed en in het wasmandje in de hoek van de kamer deed, twijfelde ik nu wel of ik nou naar de wc wilde of niet. Nee, de badkamer was bezet. Ach, wat geeft het... Ik ging op de rand van mijn bed zitten en bevrijdde mijn blaas van alle inhoud, waarna ik de luier gauw uitdeed en mezelf eerst volledig voorlapte met wat lotiondoekjes, zodat ik in bad ook al redelijk schoon zou zijn.
Tenslotte legde ik mijn slaapkleding voor straks nog even klaar en deed ik een handdoek om mijn buik, zodat niemand mijn dinges zou zien, waarna ik naar de badkamer liep. De badkuip was al goed gevuld en Brittany wachtte op me, ook gekleed in een handdoek, welke wel iets groter was.
“We hebben natuurlijk wel wat privacy nodig, nietwaar?” zei ik met een lach op mijn gezicht, terwijl ik de deur vergrendelde.
Niet lang hierna zaten Brittany en ik samen in bad en hadden we niets anders gedaan dan (zachtjes) praten over hoe het vandaag nou was, een beetje met elkaar knuffelen, en natuurlijk hadden we ook heel lang gezoend, waar ook het tongzoenen bij zat.
Om ongeveer 10 over 9 waren we allebei wel een beetje klaar en droogden we elkaar met alle liefde af, waarna we ons allebei ook (zelf) in onze slaapkleding hesen. Voor de grap hadden we zelfs elkaars tanden gepoetst en nog wat gelachen, waarna we hem allebei peerden naar mijn kamer.
“Dit is echt een heel gezellige avond, nietwaar?” zei ik.
“Jij maakt alles gezellig” lachte Brittany zachtjes, “en dat is echt fijn.”
“Dank je” giechelde ik, en we doken allebei het grote bed in. Deze veerde altijd zo lekker.
“Weet je, Alphie, schatje, liefje, cutie?” zei Brittany. “Van mij mag je die luier nu ook nog dragen. Hij staat je fijn, en we zijn tenslotte nog lang niet aan dat ene toe, als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Ik snap het” zei ik, voordat we weer eens lang gingen zoenen. We hadden nog lang liefde naar elkaar gemaakt totdat we er allebei moe van waren.
“Slaap lekker, Britt, mijn meisje” fluisterde ik, waarbij ik Brittany nog een laatste zoen op haar mond gaf.
“Jij ook, Alphie” fluisterde Brittany, die mij terug zoende. Om ongeveer half 10 lagen we allebei te slapen.
Naschrift:
Ik, Ava en alle broers (behalve Picky dan) hebben onze vader de volgende dag de preek gegeven, en hij realiseerde zich meteen. Hij wilde dat Picky abrupt weer 21 was, alhoewel Picky zelf nog wel genoot van hoe hij weer eens kind was, echter niet zoveel als ik destijds. Hij wil het zelf nog een halve week doen, en dat vinden we nu dus goed.
Inmiddels hangt er een lijst met nog belangrijkere regels op de bordenkast, waarvan één is dat niemand als straf weer kind moet zijn. Ava zei dat als ze dat had, dat ze dat verschrikkelijk zou vinden. En terecht, want zij zorgde in dat soort situaties altijd voor iedereen! Ach, dat ik soms nog wel eens een luier draag is voor niemand in mijn huis een probleem, en ook niet voor Brittany, zoals jullie misschien net merkten.
Ik zou zeggen dat het me ten eerste spijt voor te weinig details over 'kind' zijn (omdat het natuurlijk wel om mij draaide!), maar hoop ten tweede wel dat jullie desondanks hiervan hebben genoten!
