de Oppas (A)

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 33,3%
  • 8

    Stemmen: 0 0,0%
  • 9

    Stemmen: 1 33,3%
  • 10

    Stemmen: 1 33,3%

  • Totaal stemmers
    3

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
Geschreven door: Pieter


(deel 1)

Hoofdstuk 1 - De eerste keer


Ik vond het eigenlijk best wel vreemd. Papa had tegen me gezegd dat ik uit school naar een bepaald adres moest gaan. Papa en mama moesten samen ergens heen en daarom moest ik maar voor een middag en avond naar die meneer gaan. Hij was een goede kennis van hun, maar volgens mij had ik hem nog nooit gezien. Ik kon daar eten en laat in de avond zou ik dan opgehaald worden. Toen ik papa daarna vroeg waarom ik niet gewoon alleen thuis kon blijven, zoals wel vaker was gebeurd, ik was tenslotte al dertien, antwoordde hij een beetje chagrijnig dat ik niet moest zeuren en gewoon moest doen wat ze zeiden.

Nu stond ik dus voor de deur wat een onbekend huis, waar een onbekende man woonde. Wat onzeker belde ik aan en even later ging de deur open. In de deuropening stond een jongeman van een jaar of vijfentwintig. Hij was behoorlijk groot en zijn armen waren gespierd. Hij had een vierkant gezicht met blond haar, wat aan de achterkant tot in zijn nek krulde.

"Ah, jij bent zeker Mark?" Zei hij en stapte achteruit zodat ik naar binnen kon. Ik liep voorzichtig de hal binnen en hij sloot de deur achter me. Het was lekker koel in de donkere hal. Buiten was het bijna dertig graden, maar hier voelde het lekker koel aan.

"Loop maar door naar boven, ik kom er zo aan." Zei hij en voordat ik "Waarom?" kon zeggen was hij alweer door een deur verdwenen. Verbaasd liep ik de trap op naar boven en kwam in een klein halletje. Ik vroeg me af wat ik hier moest doen. Er zaten vijf deuren om me heen en ze waren allemaal gesloten. Ik dacht er even over na om stiekem even te kijken wat er achter de deuren zat, maar ik durfde niet.

Ik stond er misschien drie minuten te wachten totdat ik iemand de trap op hoorde lopen. De man ging achter me staan en stak bijna anderhalve kop boven me uit. Een arm schoof langs me heen en opende een deur recht voor me. Hij duwde me min of meer naar binnen en ik stond nu in een badkamer die misschien nog koeler was dan de hal. De badkamer had geen raam, alleen een ventilatorgat. Ik had geen tijd om rond te kijken, want meteen ging het licht in de badkamer aan en werd ik opgetild. Hij had geen moeite met mijn gewicht en verbaasd werd ik op mijn rug op een tafel gelegd. Ik wist niet wat me overkwam. Ik was te verbaasd om te reageren en het werd nog erger. Ik lag nog amper op mijn rug of hij had mijn schoenen en sokken al uitgetrokken. Ik vreesde dat ik nog verder uitgekleed werd en ik kwam protesterend overeind.

"Wat doe je? Hou op!" Riep ik, maar natuurlijk was hij veel sterker. Hij duwde me meteen weer achterover en zonder wat te zeggen trok hij mijn korte broek en onderbroek in één keer naar beneden. Daarna was mijn T-shirt aan de beurt. Dat ging wat moeilijker, omdat mijn armen niet echt meewerkten. Toch had hij er niet al te veel moeite mee.

Ik was naakt. Ik realiseerde het me ineens. Alles was zo snel gegaan, ik had amper de tijd gehad om te reageren. De man draaide zich van me af en nu zag ik pas voor het eerst waar ik op lag. Dit was geen gewone badkamer. Hij was speciaal ingericht voor een bepaald doel. De twee meest in het oog springende dingen waren het bad en de tafel. Er was een speciaal laag bad aan de andere kant van de badkamer. De randen van het bad waren misschien twintig centimeter hoog. Het bad was echter niet, zoals een gewoon bad, op de grond geplaatst, maar op middelhoogte. Ik denk dat het de bedoeling was dat je niet hoefde te bukken wanneer je iemand in bad deed en hem waste.

Ook deze tafel was vreemd. Ik lag op een hol dik matras met een plastic rand. Ik voelde mijn bezwete lichaam aan het plastic plakken. De tafel was bijna twee meter lang en ongeveer zestig centimeter breed. Op de tafel lag dit matras. Het was een soort aankleedkussen voor baby's maar dan veel groter. Het werd in ieder geval voor hetzelfde doel gebruikt. Ik wist niet eens dat ze deze dingen in deze maat maakten.

De man draaide zich weer naar me toe en had nu een washandje in zijn hand. Met zijn vrije hand pakte hij mijn beide enkels beet en trok ze omhoog. Zijn hand had mijn enkels strak beet en ik voelde dat ik niet los kon komen. Hij was veel te sterk, ik was gewoon hulpeloos. De man bewoog zijn hand met het washandje richting mijn billen en ik probeerde nog wel los te komen, maar het ging niet. Toen ik het washandje, in koud water gedrenkt, op mijn billen voelde werd het me teveel. Ik barstte ik huilen uit. Ik kon er echt niets aan doen. Huilend schokte ik over het plastic heen en weer en voelde het koude water hoe hij gewoon doorging met wassen. Met mijn enkels nog vast draaide hij zich even om en drenkte het washandje weer in het water. Het washandje bewoog zich nu richting mijn kruis en ik voelde hoe hij mijn plasser waste. Zijn hand gleed door mijn opkomend schaamhaar. Ik durfde niet te kijken en had mijn handen voor mijn gezicht gevouwen.

Hij waste me snel en met een handdoek droogde hij me daarna af. Ik huilde nog steeds, alhoewel het wel minder was geworden. Hij gooide de handdoek op de grond en bukte toen voor de tafel. Ik hoorde hoe hij wat uit een plastic zak haalde en ik wist wat er zou komen, dat was niet moeilijk te raden. Toch keek ik toen hij weer overeind kwam. Hij had inderdaad een luier in zijn handen. Hij vouwde hem al open en ik begon weer harder te huilen.

"Hou nu eens op met dat gejank. Je lijkt wel een baby!" Zei hij en hij keek me even strak aan. Daarna, zonder dat hij merkte dat ik alleen maar nog harder huilde, pakte hij mijn enkels weer beet. Hij trok ze omhoog en schoof de luier onder mijn billen. Mijn bezwete billen zakten weet terug naar beneden en raakten nu de zachte stof. De man liet mijn enkels los en duwde mijn bovenbenen uit elkaar, zodat hij de luier tussen mijn benen door kon trekken. Met één hand drukte hij de luier op mijn onderbuik en met de andere hand plakte hij de luier aan beide zijkanten dicht.

Meteen daarna tilde hij me op en droeg me de badkamer uit. Hij opende een deur en droeg me zonder moeite een slaapkamer binnen. Het is bijna onnodig te zeggen dat dit een speciale slaapkamer was. Het raam stond open en keek uit op de schaduwkant van het huis. De man tilde me over de rand van het bed en liet me zakken. Het was een speciaal bed. Het stond tegen de muur en had een uitstekende rand met spijlen. Het was een echt kinderbedje, maar toen ik mijn benen probeerde te strekken merkte ik dat ik net niet languit kon liggen. Hij trok het laken over me heen.

"Waarom...... Ik wil niet slapen." Zei ik en keek omhoog naar hem, maar hij negeerde me.

"Je gaat een paar uur slapen. Je houdt je luier om, anders krijg je een pak voor je billen, en je blijft in bed totdat ik je er weer uit kom halen." Hij zei het niet dreigend, maar ik voelde dat hij het meende toen hij zei dat ik een pak voor mijn billen kreeg als ik mijn luier uit zou trekken. Ik wist dat hij geen medelijden zou hebben en me echt pijn zou doen. Hij trok de gordijnen dicht en liet me alleen. Ik hoorde de deur dichtvallen en het was stil in de kamer. Door het open raam hoorde ik buiten in de verte wat kinderen spelen en er reed een auto door de straat. Een paar blokken verder hoorde ik hem om de hoek verdwijnen.

Daar lag ik dan, half twee in de middag, dertien jaar, in de brugklas van de middelbare school en met een luier om in bed. Ik was behoorlijk in de war, ik kon niet begrijpen wat er was gebeurd. Tranen kwamen alweer naar boven. Ik draaide me op mijn buik en legde mijn gezicht op het matras. Ik had geen slaap en voelde me ook niet moe, dus in slaap vallen zou ik niet. Ik zou de komende uren veel kunnen nadenken over wat er was gebeurd en waarom. Ik lag met mijn gezicht naar de kamer toe en door de spijlen heen keek ik de kamer in.

De kamer was precies zoals je een kinderkamer zou verwachten. Op de muur zat lichtblauw behang met een motief van kleine dieren. Op de grond lag lichte vloerbedekking met in het midden een kleed met gekleurde vakken en in elk vak een letter in een felle kleur. In een hoek van de kamer stond een box met speelgoedbeertjes erin. Aan de muur hingen kinderlijke posters. Één kant van de kamer bestond uit kasten en uit nieuwsgierigheid vroeg ik af wat erin zou zitten. Er lag een hoop speelgoed in de kamer. Er lag bijvoorbeeld een doos met houten blokken tegen de muur en ook stond er een grote speelgoedauto. Voor al dat speelgoed vond ik me natuurlijk te oud, maar ik was ook te oud voor een luier. Het enige vreemde aan deze, verder gewone, kinderkamer was dit bed. Het was veel te groot voor een klein kind. Ik kon er net niet languit in liggen. Het matras lag op ongeveer een halve meter boven de grond en daarboven stak ook nog eens een halve meter spijlen.
Hoofdstuk 2 - Spelen in de tuin

Ik weet niet hoelang ik in bed heb gelegen. Het is in ieder geval een lange tijd geweest. Ik was ieder begrip van tijd kwijt en had ook geen idee van hoe laat het was. Nu stond de man weer naast mijn bed. Hij had het laken van me af getrokken en gecontroleerd of ik mijn luier nog om had. Hij keek denigrerend op me neer. Languit op mijn rug lag ik in het bedje en met een nerveus gezicht keek ik omhoog. Wat zou er nu gebeuren? Zou hij me weer verschonen?

"Ben je droog gebleven?" Vroeg hij streng en ik knikte. Toch boog hij iets voorover en trok de plakstrips los. Hij vouwde de luier open en zag dat ik niet gelogen had. Het enige waarvan de luier wat klam was geworden, was van mijn zweet. Mijn hele lichaam was trouwens klam van het zweet.

De man plakte vouwde de luier weer dicht en sloot de plaktrips. Daarna tilde hij me uit het bed en zette me op mijn voeten op de grond. Met alleen mijn luier om werd ik naar de tuin gebracht. Midden op het grasveld achter het huis lag een groot, vierkant kleed. Een parasol zorgde voor een rond stuk schaduw. Aan de zon te zien was het ongeveer vier uur, maar aan mijn tijdmeting hechtte ik niet veel waarde. Ik kon er met gemak een uur, of meer, naast zitten.

"Ga hier maar spelen. Je komt niet van het kleed af zonder dat ik het zeg." Meteen liep hij weg en ik zocht een plekje in de schaduw en ging zitten. Ik zag meteen dat er een grote po naast het kleed, tegen de poot van de parasol stond. Ik hoopte niet dat ik daarop mijn behoeften moest doen, maar aan de andere kant wilde ik het ook niet in mijn luier doen. Beide opties waren in ieder geval weer flink vernederend.

Er lagen ook wat stripboeken op een stapeltje. Ik keek of er wat leuks tussen zat, maar allemaal waren ze bedoeld voor kleinere kinderen. Maar aangezien ik niets beters had te doen, begon ik er toch maar in één te lezen. Na tien minuten kwam de man met een grote beker met lauwe thee de tuin in.

"Hier drink op." Zei hij en bleef staan kijken, terwijl ik de beker van hem over pakte.

"Met twee handen vastpakken. Ik wil niet dat je knoeit." corrigeerde hij me streng. Zonder tegenstribbelen pakte ik ook met mijn andere hand de beker vast en dronk hem snel leeg. De lege beker werd me afgepakt en de man verdween weer naar binnen.

Op een gegeven moment kwam de drang om te plassen steeds verder op. Een uur geleden voelde ik het al aankomen, maar ik had het steeds uitgesteld. Ik durfde niet te vragen of ik naar de wc mocht, dat mocht ik toch niet. De aandrang werd echter steeds sterker, mede doordat ik net ook die beker lauwe thee had opgedronken. Ik moest in ieder geval snel beslissen wat ik ging doen, want het duurde niet lang meer of ik kon het niet meer ophouden.

"Meneer! Meneer, ik moet plassen." Riep ik een paar keer, maar er werd niet gereageerd. Natuurlijk was die man net ergens waar hij mij niet kon horen roepen. Ik riep steeds harder, maar na tien minuten gaf ik het op. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn buik en af en toe moest ik kleine scheutjes urine laten gaan.

"Meneer! Alstublieft. Ik moet plassen!" Riep ik nog één keer, maar er werd niet gereageerd. Ik durfde ook niet van het kleed af te gaan, want daar was ik streng voor gewaarschuwd en stiekem mijn luier uittrekken en plassen in de bosjes kwam al helemaal niet bij me op. Daar had ik het lef helemaal niet voor.

Ik voelde me kwaad en verontwaardigd, maar ook een beetje bang. Ik ging op mijn knieën zitten en keek beschaamd rond. Ik zag niemand en hoorde ook niets en terwijl de tranen me in mijn ogen sprongen plaste ik in mijn luier. Ik wist dat ik hiervoor wel weer flink gestraft zou worden. Ze zouden zeggen dat ik me inderdaad als een klein kind gedroeg, maar ik kon er dit keer echt niets aan doen. Dat zouden ze toch wel geloven?

Ik voelde het warme vocht zich tussen mijn benen verzamelen, waar het langzaam werd opgenomen door de dikke laag absorberende stof. Binnen een paar minuten voelde ik geen vocht meer, alleen nog maar de klamme toplaag van de luier.

Ik probeerde me te gedragen alsof er niets gebeurd was, misschien zou hij er wel helemaal niet achterkomen. Misschien hield ik deze luier om, totdat ik werd opgehaald. Thuis mocht ik mezelf wel wassen en zou ik de luier diep in de vuilnisbak wegstoppen, zodat niemand hem meer zou terugvinden. Ik ging weer op mijn buik liggen en las het volgende kinderachtige stripboekje.

Na een kwartier kwam de man weer naar buiten. Met de krant nestelde hij zich in een comfortabele tuinstoel en begon te lezen. Ik lag met mijn gezicht bij hem vandaan, want ik was bang dat hij aan mijn gezicht kon zien dat ik geplast had. Mijn gezicht moest wel vuurrood geweest zijn van schaamte, want nog nooit had ik me zo gekleineerd gevoeld.
Hoofdstuk 3 - Bezoek

De tijd ging erg langzaam en er gebeurde weinig om me heen. De man negeerde me, hij keek me niet aan en zei ook niets tegen me. Misschien vond ik dat niet eens zo erg. Laat in de middag hoorde ik de deurbel van de man. Hij stond op uit zijn stoel en deed de deur open. Tot mijn grote schrik hoorde ik een meisjesstem. Mijn schrik werd echter nog groter toen ik de man en het meisje richting de tuin hoorde lopen. De man liep naar buiten en ging meteen weer zitten, het meisje echter bleef staan en keek de tuin in. Natuurlijk zag ze me en mijn schaamte werd nog groter. Ze moet wel hebben gezien dat ik een luier droeg. Ik bleef met mijn gezicht de andere kant op kijken, ik wilde ze niet zien, maar ik kon ze duidelijk horen praten.

"Wie is dat?" Hoorde ik haar vragen.

"Hij? Dat is het zoontje van een kennis. Het is nogal een baby en ik pas even op hem. Zijn ouders wilden een dagje rust."

"Hij draagt een luier?" Hoorde ik haar stem weer. Ik schatte haar op een jaar of zestien, misschien wat jonger. Ze liep de tuin in en kwam naast me staan. Ik durfde haar niet aan te kijken en keek de andere kant op. Het meisje bukte naast me en raakte even met haar hand mijn luier aan. Ik voelde de aanraking en trilde. Wat een vernedering.

"Ach, wat schattig. Net een baby. Hoe oud is hij?"

"Dertien, geloof ik. Wil je even voor me kijken of hij verschoont moet worden?" Vroeg de man. Ik werd kwaad. Hoe durfde hij zo over mij te praten, dat recht had hij niet.

"Ja? Mag dat? Maar, hoe doe ik dat?" Vroeg het meisje verrukt. Het was duidelijk dat ze het leuk vond.

"Gewoon. Op z'n rug leggen en z'n luier openmaken. Ik denk dat hij wel moet worden verschoont." Bij de gedachte dat het meisje mijn luier open ging maken werd ik nog kwader. Dat kon die man toch niet maken. Papa en mama zouden dat nooit toestaan. Ik draaide me om.

"Nee! Ze blijft van me af." Riep ik verontwaardigd en ik stond op. Ik negeerde het meisje en sprak rechtstreeks tot de man, maar die was daar niet van gediend. Op een heel bedeesde toon, waaruit veel macht klonk, sprak hij tegen me.

"Je kunt meewerken of een pak slaag krijgen." Ik slikte en wist dat hij het meende. Ik wist dat hij niet bang was om te slaan. Ik denk dat hij het ook nog leuk zou vinden. Het meisje legde haar hand op mijn schouder en drukte om me te bewegen te gaan liggen.

"Hoe heet je?" Vroeg ze.

"Mark." Zei ik chagrijnig en noodgedwongen ging ik maar liggen. Verder zei ze niets tegen me. Ik lag weer op mijn rug, met mijn gezicht net in de zon. Ik voelde haar zachte handen op mijn benen. Beide handen drukten licht op de binnenkant van mijn bovenbenen. Langzaam gaf ik toe aan haar druk en mijn knieën bogen zich naar buiten. Daarna voelde ik haar handen op mijn buik. Één hand schoof zich iets onder de elastische rand van de luier en de andere hand maakte aan beide kanten de plakstrips los. De eerste tranen welden alweer op en toen het meisje de luier open vouwde huilde ik voluit. Ik voelde de koude, frisse lucht op mijn natte huid. Het meisje keek met een beetje ongeloof in de luier.

"Hij is nat?" Zei ze verbaasd, terwijl ze naar de man in de stoel keek.

"Dat verbaasd me niets. Als je wil, mag je hem verschonen." Zei de man en ik onderging de vernedering in stilte. Met mijn benen gekromd, mijn knieën naar buiten en mijn handen ongeveer naast mijn hoofd, huilde ik in stilte. De luier was tussen mijn benen door naar de grond gezakt, terwijl mijn billen nog steeds tegen de klamme stof drukte. Mijn huid in mijn kruis was nat en het beginnende schaamhaar zat tegen mijn lichaam geplakt. De vieze, scherpe geur van mijn eigen urine drong diep in mijn neusgaten. De wind koelde mijn natte huid af en ik had het koud. Kippenvel stond op mijn benen en buik.

"Mag ik hem wassen en een nieuwe luier omdoen?" Vroeg ze nog maar eens voor de zekerheid. Voor haar was dit ook onbekend, maar terwijl ik huilend van schaamte op de grond lag, vond het meisje dit allemaal wel leuk.

"Ja, pak maar een bakje met water, een washandje en een paar handdoeken. Een schone luier kun je boven in de badkamer vinden." Het meisje verdween en liet me achter. Ik durfde me niet te bewegen en voelde de blik van de man op me gericht.

Daar lag ik dan. Ik voelde me kwaad en bedrogen, maar was niet bij machte om daar iets aan te doen. Mama en papa zouden me uitlachen als ze dit hoorden. Ze zouden zeggen dat het m'n eigen schuld was. Ze zouden niet kwaad zijn op die meneer, ze zouden hem niet eens kwaad aankijken. Ze zouden hem alleen maar bedanken en vragen of hij nog een keer op mij wilde passen.

Snel kwam het meisje terug. Ze lachte vrolijk en bukte bij me neer. Een schone luier werd naast me neer gelegd en met enige angst keek ik er naar. Het was toch eigenlijk vreemd hoe zo'n klein stukje plastic zo'n grote emotie kon losmaken. Klotsend zette het meisje het bakje met water aan de andere kant van me neer, ter hoogte van mijn buik. De handdoeken hingen nog over haar schouder. Even keek ze om zich heen. Ze wist niet precies hoe ze nu het beste kon gaan zitten. Ze besloot maar aan de kant van het water naast me op haar knieën te gaan zitten. Daarna duwde ze een arm onder mijn knieën en tilde mijn benen van de grond. Ik moest mijn knieën intrekken, totdat ze bijna mijn borst raakten. Met mijn handen pakte ik mijn kuiten beet en hield zo mijn benen iets gespreid. Mijn rug kromde en mijn billen kwamen van de grond. De plakkende luier kwam door het gewicht van de urine los en mijn billen voelden nu ook de koelte.

Ze trok de luier weg en vouwde hem dicht. Met de plakstrips sloot ze de luier af en legde hem toen aan de kant. Een handdoek werd onder mijn billen geschoven en meteen daarna pakte het meisje het washandje en weer, voor de tweede keer die dag, werd ik gewassen. Huilend van schaamte liet ik haar haar gang gaan. Eerste waste ze mijn billen en bovenbenen. Ik voelde hoe ze probeerde een vinger in mijn poepgat te duwen. Na nog een keer het washandje in het bakje met water gedrenkt te hebben voelde ik het washandje op mijn plasser. Ik schrok en voelde hoe ik betast werd. Ze pakte mijn plasser beet en kneep er iets in. Ondertussen bleef ze maar lachen, en voelde ik hoe druppels water tussen mijn benen door dropen, richting bilnaad.

"Alsjeblieft, niet doen!" Smeekte ik, maar natuurlijk luisterde ze niet naar me. Ik voelde hoe mijn voorhuidje terug geschoven werd en hoe de natte, ruwe stof van het washandje heen en weer wreef. Ze vond het reuze interessant. Weer doopte ze het washandje in het water en weer greep ze me in mijn kruis. Mijn plasser verschrompelde niet alleen door haar aanraking, maar ook van het koude water.

.
Hoofdstuk 4 - Spelen bij Joyce

Samen met een meisje bij mij uit de klas liep ik naar haar huis. Mijn ouders waren vanmiddag niet thuis en er was afgesproken dat ik bij Joyce kon blijven spelen en eten. Dat was al van te voren afgesproken en ik vond het niet erg. Joyce was één van de leukere meisjes uit de klas en ik was zelfs wel een beetje trots dat ik bij haar mocht spelen. Ik was vooral blij omdat ik niet naar mijn oppas moest.

Samen liepen we door de achterdeur naar binnen, Joyce voorop. Ik was nog nooit bij haar in huis geweest en keek nieuwsgierig rond.

"Mam, ik ben thuis!" Riep Joyce hard en haar moeder antwoordde ergens van boven vandaan.

"Is Mark er ook?" Riep ze en Joyce riep een harde bevestiging. Daarna hoorde ik wat gestommel en een paar seconden later kon ik iemand van de trap horen lopen. De moeder van Joyce kwam binnen. Haar ogen keken priemend op me neer. Ze leek me van top tot teen te inspecteren en ik voelde me ongemakkelijk. Het duurde echter maar even, want daarna liep ze terug naar de keuken.

Joyce trok me mee naar de eetkamer en ze ging aan de eettafel zitten. Op de tafel stond al een pot thee op ons te wachten. Drie glazen met lepeltjes stonden rind de theepot. Ik ging naast Joyce zitten en samen wachtten we tot de moeder van Joyce weer binnenkwam. Ze kwam tegenover ons zitten en schonk de drie glazen vol met thee.

"Was het leuk op school?" Vroeg ze en Joyce antwoordde. Ze vertelde wat ze vanmiddag had meegemaakt. Ik was dit niet gewend, ik vertelde thuis niet zo veel over school. Ik had er een beetje moeite mee om erover te praten, maar af en toe zei ik ook wat. Dit duurde zo een paar minuten, onderwijl voorzichtig van de hete thee nippend. Toen veranderde het gesprek ineens.

"Mark, je moeder heeft gebeld. Ze vertelde dat je wel eens in je broek plast. Klopt dat?" Vroeg ze. Ineens werd mijn hoofd vuurrood. Ik schaamde me vreselijk. Waarom had mijn moeder dit verteld? Ik plaste bijna nooit overdag in mijn broek. Ik durfde nu niet meer naar Joyce te kijken, die verbaasd naast me zat. Ook zij had dit niet verwacht. Ik wist dat antwoordden nu geen zin had. Als ik zou ontkennen zou ze me toch niet geloven. Ik haatte mijn moeder!

"Ze vroeg of ik even wilde controleren of je onderbroekje nog droog is." Ze keek me strak aan en ik voelde haar ogen op me gericht. Ik hoorde hoe Joyce verbaasd naar adem hapte. Ik had deze vernedering nu al vaker meegemaakt en was eigenlijk banger voor de reactie van Joyce.

"Kom maar even hier staan!" Zei ze streng en wees naar de vloer vlak naast haar stoel. Tranen sprongen op dat moment in mijn ogen. Hoe kon mijn moeder me dit aandoen? Waarom had ik deze straf verdiend? Terwijl Joyce toekeek stond ik langzaam op en liep om de tafel heen. Weigeren zou het alleen maar erger maken, dat wist ik uit ervaring. Ik kon maar beter gehoorzamen.

Met mijn handen voor mijn gezicht ging ik precies op de plaats staan die me werd aangewezen. Ik stond nu binnen handbereik van de moeder van Joyce. Ik voelde haar vingers op mijn broek. Ik keek niet, maar voelde wat ze deed. De knoop van mijn spijkerbroek floepte uit het knoopsgat en mijn gulp scheurde open. Met haar twee handen op de riem trok ze mijn broek langzaam naar beneden.

"Nee, alsjeblieft" Huilde ik tevergeefs. Even flitsten mijn ogen langs Joyce en ik zag haar vol verbijstering naar me kijken. Ik voelde het mijn hemdje uit mijn onderbroek werd getrokken. Mijn onderbroek kwam nu helemaal bloot. Gelukkig was mijn onderbroek droog en schoon aan de voorkant. Dat verzachtte de pijn een beetje, maar de moeder van Joyce ging echter nog verder.

"Je bent droog?" Zei ze verbaasd, en die verbazing deed pijn. Waarom werd er van mij verwacht dat ik in mijn broek plaste? Maar nog steeds was de vernedering niet voorbij, het ging verder.

Terwijl Joyce toekeek werd mijn onderbroek helemaal naar beneden getrokken. Ik stond open en bloot te trillen op mijn benen. Ik was bang voor een straf, alhoewel ik niet wist wat ik fout gedaan had. Zou ze me een pak voor mijn billen geven? Mijn wangen werden vuurrood van schaamte.

"Trek je broek en onderbroek maar helemaal uit." Zei ze en ik gehoorzaamde. Ik bukte en telkens wankelend op een been trok ik mijn voeten uit mijn broekspijpen die zich als een dik pak om mijn enkels had gewikkeld. Daarna stapte ik ook uit mijn onderbroek.

Nogmaals vonden mijn ogen even die van Joyce. Ik zag een mengeling van afkeer en verbazing op haar gezicht. Ik probeerde niet te denken wat er na deze vernedering ging gebeuren. Was ze dan nog steeds mijn vriendinnetje? Of zou ze niets meer met me te maken willen hebben? Ik hoopte dat Joyce dit als een geheim kon bewaren, want ik moest er niet aan denken dat alle andere kinderen bij mij in de klas te weten kwamen dat ik zo werd vernederd. Mijn leven op school zou een hel worden, iedereen zou me pesten en uitschelden. Al mijn vrienden zouden me niet meer aankijken, want ze wilden natuurlijk niet meer gezien worden met een baby zoals ik.

"Joyce, wil jij even twee katoenen luiers en een plastic broekje van zolder halen? Ze liggen in die doos naast al dat oude speelgoed, weet je dat?" Ik schrok niet, ik wist allang dat ik ene luier om zou krijgen, toch schoten er weer nieuwe tranen uit mijn ooghoeken. Joyce zou getuige zijn van mijn vernedering, dat was veel erger.

"Mama, alsjeblieft" Zei Joyce terwijl ze opstond. Ze twijfelde en wilde hier eigenlijk niet aan meewerken. Dat was een hoopvol teken.

"Schiet even op, Joyce." Zei haar moeder met een lichte ergernis. Joyce twijfelde nog een seconde en liep toen snel de kamer uit. Ik hoor haar de trap op lopen en wachtte in spanning op het moment dat ze terug zou komen.

"Mark, het spijt me dat ik moet doen, maar als je meewerkt is het snel voorbij. Ga maar op de grond liggen." Zei ze, terwijl ze me streng aankeek. Nu Joyce weg was durfde ik me ineens wat meer te verzetten, dus ongehoorzaam deed ik een stap achteruit.

"Nee, alstublieft. Het is niet nodig. Ik...." Huilde ik. Ik zag het gezicht van Joyce's moeder betrekken.

"Schiet op! Of wil je dat ik je hier en nu een pak voor je billen geef? Nee? Schiet dan op en ga liggen!" Zei ze en ze pakte me even bij mijn bovenarm beet. Ze schudde me lichtjes door mekaar om me te laten merken dat het haar ernst was. Ik zag geen uitweg en ging uiteindelijk zonder al te veel tegensputteren liggen. Meteen knielde de moeder van Joyce naast me neer en liet me mijn knieen intrekken. Ze wreef met haar hand over mijn billen en bekeek mijn kruis ongegeneerd.

Ik hoorde Joyce's stampende voeten alweer op de trap en ineens stond ze weer in de deuropening. Haar moeder keek knielend naar haar op, terwijl Joyce haar ogen strak op mijn blote billen en kruis gericht waren. Ineens werd het me teveel. Ik sloeg ik mijn handen voor mijn ogen en barstte het hardop in huilen uit.

"Heb je ook veiligheidsspelden meegenomen?" Hoorde ik Joyce's moeder vragen. Ik hoorde Joyce niet antwoordden, maar blijkbaar had ze wel instemmend geknikt, want al snel voelde ik hoe een dikke laag katoen onder mijn billen werd geschoven. Nu werden mijn knieen naar buiten gedrukt en voelde ik het katoen tussen mijn benen door omhoog werd getrokken om daarna op mijn onderbuik geduwd te worden.

Huilend keek ik tussen mijn vingers door en zag nu ook Joyce op haar knieen vlak bij me zitten. Ze hield de veiligheidsspelden klaar en gaf ze een voor een aan haar moeder die ze strak en vakkundig in het katoen prikte. Al snel zat de luier strak gesloten en hoorde ik het plastic van het beschermende broekje kraken. Een voor een werden mijn voeten door de nauwe, elastische openingen geduwd en trok Joyce's moeder het broekje helemaal omhoog. Ik voelde hoe het elastiek van de taille over de luier heen werd getrokken en daarna strak tegen mijn blote buik aan drukte. Daarna voelde ik nog snel een paar vingers tussen mijn benen en toen werd ik alleen gelaten.

Pas een paar seconden later opende ik mijn ogen weer, nog steeds huilend. Ik zag dat Joyce's moeder alweer aan tafel was gaan zitten. Ze had haar kop thee weer in haar hand en dronk een flinke teug van de inmiddels lauwe thee. Onder de tafel door zag ik dat ook Joyce weer aan tafel was gaan zitten, ik zag haar voeten bungelen. Ik keek omhoog naar de moeder van Joyce die met een strenge blik om me neer keek.

"Als je klaar bent met huilen, mag je weer aan tafel gaan zitten en je thee opdrinken. Ik wil geen huilende kinderen aan tafel." Daarna draaide ze zich weer naar Joyce toe. "Heb je veel huiswerk voor morgen?" Hoorde ik haar vragen. Ik kwam overeind uit liggende positie en probeerde mijn tranen te bedwingen. De luier voelde dik en warm aan, terwijl het plastic broekje kraakte tijdens mijn bewegingen. Heel voorzichtig legde ik mijn hand op het doorzichtige plastic in mijn kruis, waar doorheen het gekreukelde katoen zichtbaar was.

Nog huilend graaide ik mijn lange broek van de grond en probeerde hem aan te trekken. De spijkerbroek zou niet alles kunnen verbergen, maar het was beter dan niets. Ik trok mijn broek zover mogelijk omhoog, maar kreeg hem lang niet ver genoeg. Mijn luier was veel te dik en mijn spijkerbroek te strak

...............
Hoofdstuk 5 - Op haar kamer

Op haar kamer liep ik meteen naar het bed. Ik ging er met gekruiste benen op zitten, met mijn rug naar haar toe. Ik wilde niet praten, niet nu. Ik wilde met rust gelaten worden. Mijn ogen zwierven rusteloos door het raam over de tuintjes en schuurtjes die achtere het huis stonden van Joyce.

Joyce legde haar hand op mijn schouder, maar ik schudde die van me af.

"Het spijt me." Zei ze. Stilte.

"Als het je geruststelt. Die luiers zijn, waren eigenlijk, van mij. Tot mijn twaalfde heb ik luiers gedragen: ik plaste in bed." Ik draaide me kwaad om.

"Moet me dat geruststellen? Ik ben degene die nu de luiers draagt! Ik ben toch godverdomme geen klein kind meer?" Huilde ik. "Trut!" Joyce keek me nu verbaasd en een beetje boos aan.

"Nee, niet waar, dat neem je terug! Ik weet dat mijn moeder streng is, maar als je jouw een luier omdoet heeft ze daar ongetwijfeld een goede reden voor. Mijn moeder is de beste moeder die je kunt hebben." Riep Joyce verontwaardigd. Geschrokken krabbelde ik terug. Ik had niet zo'n heftige reactie verwacht.

"Het spijt me" Zei ik verontschuldigend, want ik wilde haar zo goed mogelijke te vriend houden.

"Waarom moet jij eigenlijk een luier dragen? Het is me op school nooit opgevallen dat je in je broek plast, en ik had het denk ik ook wel gemerkt als je overdag luiers had gedragen. Ik heb tenslotte lang genoeg zelf luiers moeten dragen."

"Ik.... ik.... plas in bed.... soms." Stamelde ik.

"Moet je daarom overdag luiers dragen, dat geloof ik niet. Er is meer aan de hand. Is dit een soort van straf of zo? Wat heb je gedaan?" Joyce begreep precies wat er aan de hand was, liegen had geen zin meer.

"Mijn ouders proberen me op deze manier van het bedplassen af te helpen. Ze denken dat als ze me maar genoeg vernederen en luiers laten dragen, dat ik dan vanzelf droog blijf 's nachts."

"Is dat al een tijdje zo, of sinds kort?"

"Dat ik in bed plas, of dat ze me zo behandelen?" Vroeg ik.

"Dat ze je zo behandelen."

"Sinds kort. Al een paar weken doen ze steeds moeilijker over mijn bedplassen. Het werd ook een beetje erger. En vorige week moest ik ineens naar een oppas."

"Naar een oppas?"

"Ja. Als een baby werd ik gewassen en verschoond. Ik moest zelfs in een klein bedje slapen." Het verhaal van dat meisje liet ik maar achterwege, want dat was te vernederend. We hadden nu echter lang genoeg over mij en mijn luier gepraat, nu was het haar beurt.

"En jij? Tot wanneer plaste jij in bed? Ging het toen zomaar over?"

"Ik plaste tot mijn tiende, of elfde in bed. Op een dag werd het minder en een paar weken later merkte ik dat nu elke nacht mijn bed droog bleef." Ze zei het opgelucht, blij dat ze er van af was, en het gaf mij weer een beetje hoop. Ook bij mij kon het zomaar ophouden.

"Ook jij droeg luiers?" Zei ik, eigenlijk was dat geen vraag. Ik wist het antwoord al.

"Ja, dezelfde die jij nu draagt."

"Deed je moeder ze jouw om, of...." Vroeg ik.

"Meestal wel. Ik mocht het ook wel zelf doen, maar meestal was mijn moeder in de buurt en hielp ze me. Ik deed ze 's morgens wel zelf af." Ik benijdde haar. Sinds ik 's nachts luiers moest dragen werden ze mij omgedaan, en ook 's morgens moest ik er in rond blijven lopen totdat mijn moeder in de buurt was en mijn luier afdeed.

Op dat moment kwam de moeder van Joyce binnenlopen.

"Joyce, ik ga even wat boodschapjes doen. Mark moet in ieder geval binnen blijven en natuurlijk mag hij ook zijn luier niet afdoen. Wil jij daarop letten?" Vroeg ze en Joyce knikte, terwijl ik alweer met een vuurrood hoofd van schaamte op het bed zat.

"En als hij naar het toilet moet?" Vroeg Joyce, net op het moment dat ik voor het eerst voelde hoe vol mijn blaas eigenlijk wel niet was.

"Dat zat moeten wachten, Joyce, het spijt me. Ik zal hem meteen verschonen wanneer ik terug ben. Groetjes." Ze gaf Joyce nog een kus en liet ons toen weer alleen. In stilte hoorde we hoe even later de voordeur werd dichtgegooid en we dus echt alleen waren. Joyce glimlachte naar me.

"Dus nu ben ik jouw oppas. Je moet doen wat ik zeg, anders vertel ik het mama en dan krijg jij op je donder." Joyce zei het met een glimlach, maar ik wist even niet of ze het echt meende.

........
Hoofdstuk 6 - Naar de kinderopvang

Het was niet zo moeilijk om te raden dat er wat ging gebeuren. We hadden vanavond vroeg gegeten en daarna verdween mijn moeder naar boven om zich te douchen en netjes aan te kleden. Ze was al een half uur bezig met haar haar en met haar opmaakspulletjes. Ook mijn vader had inmiddels zijn netste pak aangetrokken.

En ik? Ik zat ondertussen nog steeds in mijn vale spijkerbroek en oude T-shirt op de bank. Ik durfde niet te vragen wat ze gingen doen en of ik mee mocht. Aan tafel hadden we weer behoorlijk ruzie gehad, en ik wist eigenlijk niet eens meer waarover. Ik was bang dat ik vanavond weer naar mijn oppas gebracht zou gaan worden, of misschien zou er wel een oppas hierheen komen. Ik hield me rustig en wachtte gelaten op wat er komen zou.

Mijn moeder kwam de kamer in en ik rook haar parfum van grote afstand.

"Mark, trek je schoenen aan. We gaan zo weg." Ik stond op en liep langs haar heen. Ik merkte dat haar woede van tijdens het avondeten was gezakt en voorzichtig vroeg ik wat er ging gebeuren.

"Waarheen?"

"Je vader en ik gaan de stad in. Jij gaat naar een creche."

"Een creche?" Riep ik verbaasd, terwijl ik met mijn schoenen in mijn hand de kamer weer in kwam. Ondertussen was mijn moeder bezig haar handtasje in te pakken en alle benodigde spullen bij elkaar te zoeken.

"Je oppas had vanavond geen tijd, maar gelukkig hebben we een creche bereid gevonden om jouw vannacht op te vangen. We komen je morgenochtend wel weer ophalen."

"Morgenochtend?" Riep ik verontwaardigd, maar daar kreeg ik meteen spijt van. Ik zag het gezicht van mijn moeder betrekken en haar boze ogen richten zich op mij. Sinds mijn eerste verblijf bij de oppas werd ik steeds vaker gekleineerd en vernederd. Mijn ouders vonden het de beste manier om mij mijn, in hun ogen, slechte gedrag af te leren.

"Ja, Mark. We komen vanavond pas laat thuis, en slapen morgen eerst uit. In de loop van de ochtend komen we je halen." Daarmee was het gesprek afgelopen. Zwijgend knoopte ik mijn veters vast. Mijn vader kwam nu ook naar beneden en met zijn allen trokken we onze jassen aan.

We reden in een paar minuten tijd naar een laag gebouwtje midden in een woonwijk. Het leek me een soort basisschool waar in de avonduren en 's nachts een soort van opvang werd geregeld. En ik wist bijna zeker dat er normaal gesproken geen kinderen van mijn leeftijd werden opgevangen, tenzij misschien geestelijk gehandicapten.

Mijn ouders stapten uit en ik wachtte totdat de portier voor me werd opengedaan. Alhoewel ik al bijna veertien was, was sinds kort het kinderslot weer actief. Het was vernederend om steeds te wachten totdat iemand de deur voor me opendeed, maar nadat ik de eerste keer het portier had geopend door mijn hand door het raampje te steken en me dat een flink pak slaag had opgeleverd, had ik me dat snel afgeleerd.

De deur ging open en ik liep tussen mijn vader en moeder in naar binnen. We kwamen in een soort van wachtruimte met een balie en een aantal plastic stoelen tegen de zijwand. Mijn vader drukte op het belletje dat op de balie was gemonteerd en vrijwel meteen kwam een vrouw van begin dertig door een deur achter de balie heen.

"Goedenavond. Waar kan ik u mee helpen?" Vroeg ze beleefd. Mijn vader nam het woord.

"We hebben telefonisch al met elkaar gesproken, denk ik. Wij komen Mark brengen voor de nacht."

"Ach, natuurlijk. Komt u verder." Zei ze en liep achter de balie vandaan richting een zijdeur. Ze opende de deur voor ons en nodigde ons uit naar binnen te gaan. Eenmaal in deze kamer zag ik dat dit toch niet alleen een opvang was voor kleine kinderen. Er stond namelijk een grote onderzoekstafel tegen de achterwand en ik wist zeker dat die gebruikt zou worden als commode, hetgeen een blos op mijn wangen veroorzaakte. Verder was de kamer ingericht alsof het de spreekkamer van een dokter was. Er stond een groot bureau, een scherm waarachter men zich kon ontkleden en een kast vol medische boeken

Mijn vader keek op zijn horloge en de vrouw zag dat.

"Het duurt niet lang, we moeten alleen even de standaard incheckprocedure even doorlopen."

"We hebben nog tijd genoeg." Ze mijn vader en ik zag zijn ogen even over haar lichaam glijden. Ze was inderdaad best een mooie, aantrekkelijk vrouw. Het witte, strakke bloesje liet weinig te raden over, en de eveneens strakke spijkerbroek verraadde haar slanke figuur.

"Ik heb begrepen dat Mark een luier moet dragen. Draagt hij nu een luier? Is hij schoon, of moet hij eerst gewassen worden? En heeft hij al gegeten?" Vroeg ze. Ik bloosde heftig van schaamte, terwijl mijn moeder antwoordde.

"Hij draagt nu geen luier, maar het is misschien beter om hem maar meteen een luier om te doen. Ik denk niet dat hij gewassen hoeft te worden. We hebben al gegeten." Het leek alsof het gesprek ging over iemand die niet in deze kamer was, maar het ging toch echt over mij. Ik werd volledig genegeerd.

"Oké, wilt u hem dan even helemaal uitkleden. Ondertussen haal ik even de juiste papieren. Het is altijd lastig, maar het papierwerk moet ook gedaan worden." Ze zei het met een volle glimlach en liet ons alleen. Mijn vader keek haar na en mijn moeder liep op me af om me uit te kleden. Geschrokken deed ik een stap achteruit.

"Nee! Ik kan mezelf wel uitkleden." Maar dat hielp niet.

"We hebben geen tijd voor spelletjes, Mark. Werk even mee!" Zei mijn moeder.

"Mark, luister naar je moeder, of wil je ene pak voor je billen?" Sprong mijn vader bij. Zijn dreigende stem deed me gehoorzamen, en ik boog mijn hoofd. Mijn moeder bukte voor me neer en balancerend op één been trok ze mijn schoenen één voor één uit. Daarna gleden haar vingers tussen mijn broek en mijn buik en sprong de knoop los. Ze trok mijn broek naar beneden en ik moest er uitstappen. Mijn vader stond inmiddels ook naast me en trok het T-shirt en hemd in één beweging over mijn hoofd heen.

Als laatste zakte mijn onderbroek tot op mijn enkels in moest ik daar ook uit stappen. Nu was ik helemaal naakt. Mijn voeten plakten aan het koude zeil op de vloer. Ik hield mijn handen enigszins in de buurt van mijn kruis om toch nog enige vorm van bescherming tegen spiedende blikken te hebben.

Mijn moeder stopte alle kleren in een plastic tasje, terwijl de deur openging en de vrouw weer binnen kwam lopen.

"Dat hebben jullie snel gedaan!" complimenteerde hij mijn ouders. Ze had een stapeltje papieren in haar hand.

"Luistert Mark goed, is hij gehoorzaam?" Vroeg ze meteen daarna. Mijn vader knikte.

"Over het algemeen luistert hij wel, anders is een flinke tik op zijn billen aanmoediging genoeg." Zei hij nors. Ondertussen ging de vrouw achter het bureau zitten en gebaarde mijn vader plaats te nemen voor het bureau. Zodra mijn vader zat legde ze het eerste formulier voor mijn vader neer.

"Dit is het standaardformulier dat, voor zolang nodig, de verzorging van Mark overdragen wordt aan mij en/of mijn organisatie. Als u deze hier wilt tekenen." Mijn vader tekende het formulier met zijn kenmerkende stijl vol krullen en uithalen. Volledig onleesbaar zoals altijd.

"En dan dit formulier voor de verzekeringsmaatschappij, mocht uw Mark zich misdragen en spullen vernielen." Ook hier kwam een krabbel onderaan de pagina te staan.

"En als laatste uw schriftelijke verklaring die mij toestemming geeft tot lichamelijke straffen en vernederingen, mocht dat nodig zijn natuurlijk." Ze sprak het uit alsof het voor haar de gewoonste zaak van de wereld was. Ook mijn vader leek er niet van onder de indruk, want ook dit formulier tekende mijn vader zonder aarzeling.

Daarmee was het officiële gedeelte afgesloten, en zowel mijn vader als de vrouw stonden op.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
(deel 2)

"Mark, kom even hier en steek je rechterhand even uit" Zei de vrouw en dat was de eerste keer dat ik rechtstreeks betrokken werd bij dit gebeuren. Ik liep naar haar toe, mezelf generend voor mijn schaamte, terwijl ze en plastic bandje pakte. Het ene uiteinde stak ze door nauwe opening aan het andere eind van het bandje, zodat er een lus overbleef. Ik moest mijn hand door de lus steken en het bandje werd strak aangetrokken. Het leek alsof ik in een ziekenhuis werd opgenomen.

"Oké, dit was het. U kunt hem morgenochtend vanaf negen uur ophalen. Vanaf dit tijd hebben we hem gewassen, verschoond en heeft hij ontbeten."

"Prima, bedankt." Zei mijn moeder en ze namen afscheid van elkaar. Nog even snel kuste mijn moeder me op mijn voorhoofd, maar mijn vader gunde me zelfs geen blik meer. De deur werd gesloten en ik bleef achter met de vrouw.
Hoofdstuk 7 - Kennismaking met de kinderen

De vrouw ging op de punt van het bureau zitten en bekeek me van top tot teen. Ik voelde me machteloos.

"Dus jij bent bijna veertien?" Vroeg ze. Ik knikte.

"Ja, mevrouw"

"En je gedraagt je als een baby?" Ik wist inmiddels dat ik zulke vragen beter kon toegeven, dus knikte ik weer.

"Ja, mevrouw" Ze lachte naar me, ze lachte me uit. Eigenlijk had ik niets anders verwacht, ik had hetzelfde gedaan. Ik wist dat het een belachelijke situatie was.

"Je zult binnen zien dat je de enige bent van jouw leeftijd die ik verzorg. De oudste is acht jaar, de jongste elf maanden oud. Je begrijpt dat ik jouw door je leeftijd iets anders zal moeten behandelen als de andere kinderen. Ik verwacht van je dat jij je aanpast. Je zult moeten spelen met de andere kinderen en met hetzelfde speelgoed. Het grootste verschil is dat jij een luier zal dragen en de andere kinderen, die nog niet slapen, niet.

Ik zal je luier regelmatig controleren en als ik dat nodig acht mag je je behoeften doen op een po. Vragen of je naar het toilet mag is overbodig en beschouw ik als kinderlijk gedrag, aangezien je weet dat je toch niet naar het toilet mag. Als het nodig is zal ik je verschonen, daar is een luier tenslotte voor.

Begrepen?" Vroeg ze.

"Ja, mevrouw" Ik had geen keus.

"Oké, prima. Kom maar mee." Zei ze en opende een deur die tot dan toe steeds dicht gebleven was. Het was de deur die naar een grote ruimte leidde. Door de deuropening zag ik spelende kinderen die ook nieuwsgierig mijn kant op keken. Ze wisten dat er weer een nieuw kind binnengebracht was en waren benieuwd naar hun nieuwe speelkameraadje.

Meteen sprong ik opzij en uit het zicht. Ik was tenslotte nog steeds naakt.

"Maar, ik..." Stotterde ik.

"Je luier en je kleren liggen binnen. Daar zal ik je aankleden. Schiet op." Voor het eerst hoorde ik enige stemverheffing bij haar. Meteen begreep ik dat ik hier niet de dienst uitmaakte. Er klonk een soort van dreiging, maar ook een enorm zelfvertrouwen uit. Een zelfvertrouwen die ze zeer waarschijnlijk putte uit haar macht om me een flink pak slaag te geven. Dit recht was haar gegeven door mijn eigen ouders en het zou gebruikt worden als ik niet gehoorzaamde.

Met vuurrood hoofd stapte ik maar achter de deur vandaan en liep de grote zaal in. Ik voelde dat ieder gezicht nu naar mij keek. Even was het doodstil in de zaal, de kinderen waren verbaasd.

"Kinderen, dit is Mark. Mark blijft hier vannacht slapen. Hij lijkt misschien een beetje groot, maar eigenlijk is hij nog maar een klein kindje. Jullie zijn allang zindelijk en hoeven geen luiers meer te dragen. Mark heeft nog niet geleerd dat je moet plassen op de wc, dus hij moet wel luiers dragen."

De jongere kinderen keken me verbaasd aan, terwijl de oudere begonnen te giechelen en me uitlachten. De vrouw naast me wees naar de commode aan de andere eind van de zaal. Ik schrok, want om daar te komen moest ik dwars door de spelende kinderen lopen. Het zouden de moeilijkst tien meter uit mijn leven worden.

"Ga daar maar liggen. Ik kom er zo aan." Zei ze en daarna bukte ze naar een sip kijkend vijfjarig meisje. De vrouw veegde een enkele traan van de wang van het meisje en pakte haar daarna op. Het meisje legde haar hoofdje op de schouder van de vrouw en stak haar duimpje in haar mond.

"Wat is er, lieverd. Waarom ben je zo verdrietig?" Vroeg ze. Het antwoord hoorde ik niet, want ondertussen liep ik stapvoets naar de andere kant van de zaal. De meeste kinderen speelden verder waarmee ze bezig waren, maar drie jongens van zeven jaar bleven me stap voor stap volgen.

Eindelijk was ik bij de commode, maar ik wilde er nog niet op gaan liggen. Daarmee wilde ik zo lang mogelijk wachten. De vrouw had het meisje ondertussen alweer op de grond gezet en was voor haar neergeknield. Heel even vonden haar ogen de mijne en haar blik sprak boekdelen. Ze wilde dat ik ging liggen en dat deed ik dan ook maar.

Vanuit mijn liggende positie zag ik dat een meisje van een jaar of vijf naar me toe kwam lopen. Ze droeg een wit snoezig jurkje met pofmouwtjes en witte sokjes. Zelfs haar blik vernederde me nog meer. Ik wilde haar wegjagen, maar ik zag dat de vrouw er inmiddels al aan kwam lopen.

"Laten we jouw maar eens even snel een luier omdoen, voordat je de hele boel onder plast." Zei ze tegen niemand in het bijzonder. Ze bukte en haalde uit de commode onder me een plastic luier. De luier was te groot voor me, maar toch legde ze hem op mijn buik neer. Daarna bukte ze voor een ander kastje en haalde er een inlegluier uit.

Met evenveel gemak alsof ik een baby was deed ze me de luier met inlegluier om. Ik kon niet anders dan meewerken. Toen de luier dicht zat en ik overeind mocht komen merkte ik pas hoe dik mijn luier was. Ik moest mijn handen uitsteken en ze hielp me in een wit T-shirt, Een T-shirt dat veel te kort was om mijn luier te bedekken.

"Ga nu maar lief met de andere kindjes spelen." Ze hielp me van de commode af en liep toen weg. Beteuterd stond ik nu tussen drie kleuters in. Ik wist niet wat ik moest doen, of wat er van me verwacht werd. De middelste van de drie kinderen was de meest brutale van het stel.

"Hoe oud ben jij?" Vroeg de zesjarige jongen. Enigszins beschaamd antwoordde ik dat ik bijna veertien was.

"Ik heb een zusje van drie en die plast ook nog in bed. Wil je met mij spelen?" Vroeg hij daarna. Blijkbaar was ik als kind geaccepteerd en zag hij me niet meer als de bijna volwassene die ik was (of die ik op dat moment dacht te zijn). De jongen pakte me aan mijn T-shirt en trok me mee naar een spelhoek met autootjes. Op de vloer lag een groot kleed waar wegen, stoplichten en huisjes waren getekend. Het jongetje liep voorzichtig om het kleed heen en ging midden tussen de autootjes zitten.

Nog steeds een beetje verward keek ik om me heen. Moest ik hier echt met dit kind met de autootjes gaan spelen? Ik had er niet zoveel zin in en had me liever in een stil hoekje teruggetrokken. Even zag ik dat de blik van de mevrouw op me gericht was en haar gebiedende blik deed me neerzakken op het kleed.

"Hier, jij bent de boef, dan ben ik de politie." Zei hij en duwde een klein autootje mijn kant op, terwijl hij zelf in het midden van de grotere auto's bleef zitten. Onwennig pakte ik het autootje op en reed het daarna voorzichtig heen en weer. Een van de vier wieltjes was verdwenen, een tweede stond scheef. Terwijl het jongetje vol overgave het sputterende geluid van zijn politieauto nadeed, en daarbij veel speeksel verloor, speelde ik voorzichtig mee.

Tien minuten later stond ze juffrouw ineens achter me. Ze knielde naast me neer en legde haar hand op mijn schouders.

"Ik zie dat je lief aan het spelen bent, mijn complimenten. Ik had gedacht dat ik wat meer moeite met je zou hebben." Het was blijkbaar een compliment, maar het schaamrood bedekte mijn gezicht.

"Is mijn lieve schatje nog droog?" Vroeg ze daarna, terwijl ze mijn T-shirt omhoog trok en haar andere hand op mijn kruis drukte. Ik knikte bedeesd, en hoopte dat ze zo snel mogelijk haar hand weg zou halen. Het jongetje tegenover me keek even vluchtig naar me, niet in de gaten hebbend wat dit voor vernederende positie voor me was, en stond snel op.

"Ik moet plassen." Riep hij, en ik hoorde een soort van trots in zijn stem. Alsof hij wilde zeggen, "Kijk eens naar mij, ik ben allang zindelijk."

"Dat kun jij toch zelf, ga maar snel." Zei de juffrouw en de jongen spurtte weg. De juffrouw haalde haar hand nog even aaiend door mijn haar en liep toen weg

Twee minuten later was de jongen terug. Zelfverzekerd liep hij langs me heen. Zijn hand gleed vlak langs me heen en ik rook de sterke urinegeur nog aan zijn vingers. Zijn gulp stond half open en een paar druppels urine hadden het toilet niet gehaald en waren blijven steken op zijn zwarte spijkerbroekje.

Ik walgde van hem en zijn gedrag, maar tegelijkertijd deed het me aan mijn eigen positie denken. Een positie die niet al te veel beter was, want langzamerhand begon ook mijn blaas zich te vullen en het ophouden begon pijn te doen. Nog even en ik zou het moeten laten gaan. Dit alles maakte mijn humeur er niet beter op. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik probeerde mezelf wat dat betreft onder controle te houden, maar een volgende tegenslag of vernedering kon ik misschien wel eens niet meer verwerken.

De avond sleepte zich traag voort, veel te traag.
Hoofdstuk 8 - In de hoek

Het was een uur later. Een uur die een eeuwigheid leek te duren. Ik zat ondertussen meer om zich me heen te kijken dan met het autootje te spelen dat ik nog steeds in mijn hand had. Ik keek ook naar de juffrouw en zag hoe ze met haar kinderen omging. Zonder veel strenge woorden en boze blikken kon ze de kinderen goed in bedwang houden. Die ene keer dat ze streng moest zijn, of boos werd, was dat van korte duur en heel specifiek op een kind. Ze bleef lief en aardig voor de andere kinderen op dat moment. Ze kon goed met kinderen omgaan, en ze was lief voor ze.

Toch verbaasde het me dan toch wel over dat ze tegelijkertijd meewerkte aan mijn ultieme vernedering. Ze wist dat dit geen spelletje was en waarschijnlijk pedagogisch ook niet helemaal verantwoord. Ze liet me naakt tussen de kinderen doorlopen, vertelde hen dat ik nog niet zindelijk was, deed me tussen de kinderen een luier om en liet me in alleen die luier en een kort T-shirtje spelen met hen. En als laatste zou ik ook nog in mijn luier moeten plassen, omdat ik niet naar de wc mocht.

De pijn werd nu langzamerhand te erg. Ik kon het niet langer volhouden en moest het laten gaan. Het had toch geen zin om het op te houden, want morgenochtend werd ik pas weer opgehaald en voor die tijd zou ik toch niet naar de wc mogen.

Zo nonchalant mogelijk keek ik om me heen en concentreerde me op mijn blaas. Zonder veel moeite te hoeven doen begon er nu een dikke straal urine mijn luier in te lopen. Het warme vocht verspreidde zich in mijn kruis en ik verbeelde me dat ik het kon ruiken. En misschien kon dat ook wel.

Ik kon er niets aan doen, maar toch moest het van mijn gezicht af te lezen zijn. Een bezweet voorhoofd en een angstige blik naar mijn kruis deden het ergste vermoeden. Ik prees me nu gelukkig om mijn extra dikke luier. De inlegluier nam het grootste gedeelte van mijn plas op en wat nog overbleef drong niet door de dikke absorberende stof van de eigenlijke luier door, zodat je het door het plastic kon zien.

Eindelijk stokte de constante vloed aan urine. De pijn verdween meteen en toen na nog een paar seconden niet aan mijn luier was dat ik geplast had haalde ik opgelucht adem.

Al die tijd tijdens het plassen had ik me op mezelf geconcentreerd. Nu kon ik weer om me heen kijken. Het zweterige gevoel verdween en ik wilde het zweet van mijn voorhoofd vegen toen mijn beweging stokte. De jongen tegenover me stond me strak aan te kijken. Hij mocht dan niet ouder zijn dan zes jaar, maar wist precies wat er was gebeurd.

Meteen brak het zweet weer aan alle kanten uit, maar ditmaal erger dan de vorige keer. Had hij het gezien? Wat zou hij nu doen? De jongen keek nu met grote ogen naar mijn luier. Ik wist nu zeker dat de jongen wist wat ik had gedaan en wat ik verborgen had willen houden. Ik probeerde een manier te bedenken om hem niets te laten vertellen. Hoe kon ik die jongen laten zwijgen. Omkopen? Bedreigen?

De jongen wist ook niet precies wat hij nu moest doen. Wel verscheen er een brede lach op zijn gezicht.

"Heb jij.... heb jij geplast?" Vroeg hij zachtjes. Ik schudde vol schaamte heftig mijn hoofd, maar het moest ook voor hem duidelijk zijn dat ik loog. Lachend stond hij op, maar paniekerig trok ik snel naar me toe.

"Je houdt je mond, is dat begrepen!" probeerde ik intimiderend, maar de jongen trok zich verrassend snel los.

"Hij heeft geplast! Hij heeft geplast! Baby, baby!" Riep hij lachend en iedereen draaide zich naar mij toe. Alle blikken waren nu gericht op die arme, blozende dertienjarige, in zijn luier temidden van peuters en kleuters.

Ik schoot overeind en probeerde de schade te beperken. Ik trok het jongetje naar me toe en smoorde zijn schreeuwende mond met mijn hand. Maar natuurlijk was het te laat en ik maakte het zo alleen maar erger. De jongen viel achterover en kwam met zijn rug midden over het speelkleed met de autootjes terecht. Het metaal moet pijnlijk in zijn rug gedrukt hebben. Even keek de jongen verbaasd om zich heen en barstte toen in een hysterisch geschreeuw uit.

Ik schrok. Wat had ik gedaan? Ik kek even beteuterd naar het jongetje en boog toen voorover om hem te helpen en te troosten. Ineens schreeuwde ik het uit van de pijn.

De juffrouw stond ineens achter me, had me bij mijn oorlel gegrepen, draaide hem een kwartslag om en trok me achteruit. De pijn was overweldigend.

"O nee, jongen. Jij hebt al genoeg aangericht. Met jouw reken in zo wel af!" Riep ze kwaad en pakte daarna het jongetje troostend in haar armen. Ze wreef over zijn pijnlijke ruggetje en het jongetje kalmeerde de wat. De schrik was ongetwijfeld groter geweest dan de pijn. Ondertussen stond ik er beteuterd bij. Zou ze me gaan straffen, en hoe?

Het jongetje balde zijn vuistje en met vol venijn wilde hij me stompen. De juffrouw hield hem tegen.

"Niet doen. Ik zal hem straffen, niet jij." Ze zette de jongen neer, terwijl hij met zijn knuistjes zijn ogen droog veegde. Daarna richtte de aandacht van de juffrouw zich op mij.

"Durf je wel, snotaap! Waarom deed je dat! Vertel op." Haar strenge blik richtte zich op mij en ik verschrompelde bijna. Ze had een enorm mentaal overwicht op mij, zo erg had ik dat nog nooit gevoeld.

Beschaamd draaide ik mijn blik weg. Ik wilde haar niet aankijken, bang als ik was voor die bestraffende blik en ik wilde al helemaal niet vertellen dat de jongen gelijk had en ik echt in mijn luier had geplast.

"Kijk me aan, lieve schat!" Zei ze cynisch en met haar vinger duwde ze mijn kin in de juiste richting. Mijn ogen vonden de hare en ik voelde me gedwongen om de waarheid te zeggen, alhoewel ik probeerde te liegen.

"Ik.... Hij..... Hij schold me uit.... voor baby." Zodra ik het gezegd had voelde ik de zwakheid van mijn verklaring. Als een kleuter die geen straf wilde wees ik naar iemand anders, alsof het zijn schuld was. De juffrouw bleef me aankijken en vond mijn verklaring niet voldoende.

"Hij.... hij riep dat ik.... ik geplast had.!" Zei ik zachtjes, en een enkele traan sprong uit mijn ooghoek. Snel veegde ik hem weg.

"En? Heb je jezelf bevuild?" Vroeg ze hardop. "Heb je je gedragen als een baby?". Weer wilde ik mijn blik afwenden, de vernedering ontwijken. Ik wilde weglopen en alles stil over me heen laten komen. Ik wilde niet in het midden van de belangstelling staan om bijna onterende vragen te moeten beantwoordden. Meteen drukte ze mijn kin weer omhoog. Ik kon en mocht haar blik niet ontwijken. Ik knikte en mompelde een bevestigend antwoord op haar vraag.

"Ik hoor je niet! Is je luier nat? Moet ik je als een baby verschonen?" Riep ze hardop, zodat iedereen het kon horen.

"Ja mevrouw." Antwoordde ik nu iets harder, blijkbaar hard genoeg. De juffrouw lachte.

"Dus de jongen had gelijk? Je bent een baby!" Ze haalde haar vinger weg en eindelijk mocht ik mijn blik afwenden. Ik boog mijn hoofd en keek naar de vloer. De stilte die hier op volgde duurde een paar seconden.

"Oke, grote jongen. Kom jij dan maar eens even een tijdje apart zitten." Weer pakte ze me bij mijn oor beet, maar ditmaal zag ik het aankomen en bewoog ik mee. Het deed minder pijn, maar ik was gedwongen haar te volgen. Ze trok me voort naar de zijkant van de grote ruimte. Tegen de muur stond een box van een meter breed en diep.

"Kom, stap er maar in! Kinderen die niet met andere kinderen kunnen spelen, worden een tijdje aan de kant gezet. Je gaat zitten en houdt je mond, totdat ik zeg dat je eruit mag komen. Begrepen?" Zei ze ik in knikte toen ze mijn oor losliet.

Schaamtevol klom ik gemakkelijk over de spijlen heen, schoof met mijn voeten wat beertjes aan de kant en ging zitten. Deze nieuwe vernedering kon er ook nog wel blij, want natuurlijk keken alle kinderen nu naar mij. Maar aan de andere kant had ik nu ook precies wat ik eigenlijk wilde: met rust gelaten worden.
Hoofdstuk 9 - De box en het bed

Maar natuurlijk waren de vernederingen nog niet over, het ergste kwam nog. Mijn blaas was leeg, maar helaas had mijn maag ook niet stilgezeten. Het eerste kwartier in de box kon ik het tegenhouden, maar ik vocht een hopeloze strijd.

Heel zachtjes begon ik te huilen, het werd me nu allemaal teveel en kon mezelf niet meer in bedwang houden. Ik schoof nog meer speelgoed in de box aan de kant en ging met opgetrokken knieen op mijn zij liggen. Met mijn gezicht naar de muur en hopend dat niemand enige aandacht aan mij besteedde liet ik mijn sluitspier ontspannen. Meteen voelde ik hoe een warme derrie zich een weg zocht in mijn luier. Ik voelde het tegen mijn billen en walgde. Het was vreselijk. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde verder.

Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Geschrokken keek ik om. Het was de juffrouw. Ze keek me aan met medelijden, en dat was de eerste keer. Haar medelijden verzachtte mijn pijn en verdriet echter niet.

"Kom, huil maar niet. Straks zal ik je verschonen." Ze aaide me over mijn bol en liet me daarna weer alleen. Ik perste alles uit mijn darmen wat ik had, want ik wilde dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik kon beter een keer flink vies zijn, dan vannacht nog een keer moeten poepen.

De stank van mijn poep drong door de luier heen en vond mijn neus. Een nieuwe huilbui welde op en ik liet me gaan. Ik hoefde me niet groot te houden, of stoer. Dat had nu geen enkele zin meer.

Een paar minuten later hoorde ik hoe een paar kinderen werden opgehaald. Even dacht ik te horen dat ze het over mijn hadden, maar ik bleef ze stil mogelijk liggen met mijn gezicht naar de muur. Ik wilde de inhoud van mijn luier ook zo min mogelijk bewegen. Het gevoel van de poep tegen mijn billen van afschuwelijk en de stank was eveneens niet prettig. Langzamerhand werd het rustiger in de speelzaal. De juffrouw had een aantal kinderen gewassen en naar bed gebracht en uiteindelijk was het helemaal stil.

"Zo, nu hebben we nog een klein kindje over. Of niet Mark?" Zei ze en van haar eerdere medelijden was niets meer te horen.

"Ga maar staan, Mark." Zei ze en ik gehoorzaamde. Mijn luier voelde nu vreselijk vies, nat en zwaar. Daar waar het elastiek mijn lichaam raakte was mijn huid vochtig van het zweet en doorlekkende urine. Mijn plasser drukte aan de binnenkant van de luier tegen een doorweekte en stugge inlegluier, en mijn billen waren zeer waarschijnlijk bedekt onder een centimeter dikke laag van mijn eigen uitwerpselen. De tranen stonden nog op mijn wangen.

"Alstublieft, een schone luier." Huilde ik en herinnerde me toen ineens het verbod om daarom te vragen, maar het was te laat.

"Nee, nee. Dat zouden we niet doen, weet je nog?" Zei ze en liet me uit de box stappen. "Ik weet wel wat leuks voor je, kom maar mee." Ik vermoedde het ergste, maar het leek mee te vallen. Ze liep naar een klein, laag tafeltje met daarop papier en kleurpotloden. De stoeltjes voor het tafeltje waren veel te klein voor me, maar daar trok de juffrouw zich niets van aan.

"Ga maar zitten, en ik wil dat je een hele mooie tekening voor je moeder gaat maken. Ik weet zeker dat jij heel mooi kunt tekenen." Zei ze weer op haar kinderlijke toon. Ze wees naar het stoeltje en gebaarde me te gaan zitten, maar ik sputterde tegen. Met mijn volgepoepte luier zou het niet prettig zijn om te gaan zitten.

"Schiet op, Mark!" Zei ze nu ineens een stuk strenger. Heel voorzichtig liet in mijn ingepakte achterste op het stoeltje zakken. Terwijl mijn billen nu het zitvlak raakten zocht mijn poep zich een weg naar boven. Ik voelde zelfs hoe de smurrie zich nu vlakbij mijn kruis nestelde. Maar gelukkig zat ik nu, en kon ik voorlopig stil blijven zitten.

De juffrouw hurkte naast me neer en legde een velletje papier voor me neer. Daarna streek ze even met haar hand over mijn kruis.

"Als je klaar bent en het is een hele mooie tekening geworden, dan zal ik je een lekkere, schone luier omdoen. Oke?" Vroeg ze en ik knikte.

De juffrouw stond op en bleef even achter me staan. Eigenlijk kon ik best goed tekenen, en misschien wist ze dat ook wel, maar ik had nu geen idee wat ik moest tekenen. Werd er van me veracht dat ik een hele kinderlijke tekening zou maken? Of moest ik mijn best doen en zo mooi mogelijk tekenen? Ik wist het niet. Ik pakte een potlood en friemelde er wat mee, trommelde met het achtereind op de tafel en legde het velletje papier nog iets rechter voor me neer.

"Als je niet weet wat je moet tekenen, heb ik nog wel een ideetje? Waarom teken je niet deze speelzaal? Dat is meteen een mooi aandenken voor je mama. Dat is een goed idee, toch?" Zei ze lachend en ik wist dat ik geen keus had. Van waar ik zat keek ik naar de hoek waar de commode stond, waar ik op gelegen had toen ik mijn luier omkreeg. Ook stond de box daar heel vlakbij. Natuurlijk was dit niet toevallig gekozen en uiteindelijk begon ik maar te tekenen.

Ik wist dat het beste niet goed genoeg zou zijn, dus deed ik mijn uiterste best om het zo getrouw mogelijk te laten zijn. Ik vond dat het me in een uurtje aardig gelukt was. De juffrouw was af en toe langs komen lopen en had goedkeurend gemompeld en me zo nu en dan een aai over mijn bol gegeven.

Terwijl de juffrouw alles een beetje aan het opruimen was deed ik nogmaals een plas in mijn luier. Nu werd mijn urine niet meer opgenomen door de inlegluier en vermengde het zich met mijn ontlasting. Gelukkig was nu eindelijk mijn tekening klaar en werd hij gekeurd door de juffrouw.

Ze keek er even na en ik wachtte gespannen af of ze hem zou goedkeuren. Op dit moment zou ik alles gedaan hebben voor een schone luier. Dit klinkt misschien gek, maar hoe vernederend het ook zou zijn, ik kon niet wachten totdat ik op de commode zou liggen en mijn luier zou worden opengemaakt. Die vernedering zou wegvallen tegen het ongemak dat ik nu had van mijn tot het uiterste gebruikte luier.

"Ik vind dat je het netjes gedaan hebt. Bravo!" Ze boog over me heen en kuste me op mijn voorhoofd. Ik glimlachte moeizaam, maar ik was blij dat ik nu verschoond zou worden.

"Ga maar op de commode liggen. Je hebt nu wel je schone luier verdient." Ironisch gezien voelde ik me als een kind zo blij en waggelend door mijn vieze luier liep ik naar de commode. Nog eenmaal voelde ik de viezigheid tussen mijn billen doorlopen toen ik op de commode ging zitten en mezelf achterover liet zakken.

Even was de juffrouw verdwenen, maar daarna kwam ze met een zuigfles warme melk aanlopen. Zonder een aanmoedigend woordje of aanwijzing pakte ik de fles beet, stak hem in mijn mond en begon te drinken. De juffrouw trok inmiddels een plastic schort aan en begon daarna mijn luier los te maken. De geur die vrijkwam was verschrikkelijk, maar ze leek zich er niet aan te storen.

Als een klein kind lag ik met mijn benen omhoog, terwijl de luier onder me werd weggetrokken. Met vochtige doekjes werden mijn billen grotendeels schoon geveegd. De doorweekte luier verdween in een afgesloten bak. De juffrouw maakte nu een washandje nat en liep op me terug.

Misschien is het moeilijk te begrijpen, en zelf begreep ik het ook niet helemaal, maar ik voelde me opgelucht en prettig toen ik het lauwe water voelde. Haar handen waren zacht en voorzichtig en het wassen was bijna een prettig gevoel. Hoe schoner ik werd, hoe opgewekter ik ook werd. Mijn verdriet en woede van eerder verdwenen en ik glimlachte zelfs toen de juffrouw lachend een opmerking maakte over mijn plasser, die ze speels even aanraakte.

Ik schaamde me voor mijn pret en wilde liever dat ik me kwaad en vernederd zou voelen, maar dat voelde ik me niet. Ten opzichte van tien minuten geleden voelde ik me honderd keer zo goed.

Ze spoelde het washandje een aantal keren uit en kwam steeds terug om me verder te wassen. De stank van urine en poep verdween langzaam en toen ze daarna ook de handdoek onder me vandaan trok en een schone neerlegde en tussen mijn benen omhoogtrok om mijn schaamstreek te bedekken voelde ik me prima. Heel even had ik zelfs zoveel hoop dat ik niet weer een luier om zo krijgen, dat ze medelijden met me had. Een hoop die vervloog, maar die niets afdeed aan mijn gelukzalige gevoel.

Ze droogde me zachtjes af en praatte tegen me alsof ik een klein kind was, maar toch kon ik een glimlach niet onderdrukken.

"Kijk eens wat voor een vrolijk kindje we hier hebben. Nu ben je weer lekker schoon." Toen ik droog was gooide ze de handdoek weg en pakte ze ene nieuwe luier met inlegluier. Met dezelfde handigheid als aan het begin van de avond zat binnen enkele seconden de luier weer strak op zijn plaats. Ik mocht overeind komen en ze trok me mijn T-shirt uit. Met een schoon washandje waste ze me mijn gezicht en handen en droogde me met een eveneens schone handdoek af.

Ik had mijn melk inmiddels allang op en ook dat was weer een complimentje van de juffrouw waard. Daarna nam ze me mee naar de slaapzaal die in diepe rust verkeerde. Er stonden verschillende soorten ledikanten, van klein met opstaande spijlen, tot iets grotere zonder beveiliging. Ze nam me mee naar het midden van de slaapzaal. Ze wees naar een bed dat misschien anderhalve meter lang was met aan drie zijden hoge spijlen. De vierde kant met spijlen was neergelaten, zodat ik gemakkelijk in het bed kon klimmen.

Even keek ik haar vragend aan, maar er was geen ontkomen aan. Ik klom het bed in en de juffrouw trok het dekbed over me heen. Ze bevestigde de twee hoekpunten aan de zijkant van het matras, zodat ik niet 'per ongeluk' het dekbed van me af kon schoppen. Daarna bukte ze nog eenmaal voorover en kuste me op mijn voorhoofd. Ik gaf haar een laatste glimlach en met gemengde gevoelens zag ik hoe ze de spijlen omhoogtrok, zodat ik nu aan vier kanten door ijzeren spijlen was omringd.

Liggend op mijn zij en met opgetrokken knieen koesterde ik de warmte van het dekbed. Ik dacht terug aan de avond en mijn humeur verslechterde. Al snel had stroomden de tranen alweer over mijn wangen en drukte ik mijn gezicht diep in het kussen. Al huilend viel ik een kwartier later in slaap.
Hoofdstuk 10 - Een nieuwe morgen

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, veel vroeger dan de andere kinderen. Hier en daar kon ik een enkeling onrustig horen woelen, maar in het flauwe licht van een enkel nachtlampje leek het alsof ze allemaal nog sliepen. Wel hoorde ik nu voor het eerst wat gestommel buiten de slaapzaal en even later kwam de juffrouw stilletjes binnenlopen. Ze zag dat ik wakker was en legde haar vinger op haar mond.

Daarna kwam ze naar me toe lopen en trok het dekbed open. Ze controleerde blijkbaar of ik mijn luier nog omhad, daarna vroeg ze fluisterend of ik nog droog was. Ik knikte, maar bedacht erbij dat dat niet meer voor heel lang zou zijn. Ik durfde haar dat niet te vertellen, want ik herinnerde me de afspraak van gisteren nog heel goed.

"Grote jongen. Ga nog maar even slapen." fluisterde ze en controleerde daarna een paar andere kinderen. Ik wist niet precies wat ze controleerde, maar het leek alsof ze controleerde of de kinderen niet in bed geplast hadden. Geen van allen leek dat gedaan te hebben en bij sommige kinderen trok ze het dekbed nog even over ze heen. Toen verdween ze weer.

Een uur of twee later werden de meeste kinderen ongeveer tegelijk wakker. De ene maakte de andere anders wel wakker. Een paar kinderen bleven nog een paar minuten liggen en keken met slaperige oogjes om zich heen. De meeste anderen hadden zich al naar de speelzaal gespoed en waren druk aan het spelen.

Ik durfde mijn bed nog niet uit te komen. Liggend op mijn rug en met mijn knieen de lucht in liet ik nogmaals mijn plas lopen. Volkomen veilig voor doorlekken werd het vocht spoedig opgenomen door de dikke luier. De luier voelde inmiddels alweer warm en zweterig aan en ik hoopte straks nog eenmaal verschoond te worden, voordat mijn ouders me weer kwamen ophalen.

Alle kinderen waren inmiddels uit de slaapzaal verdwenen, sommigen hadden mij eerst nog eens nieuwsgierig van dichtbij bekeken, maar liepen daarna zwijgend weg. Nog steeds twijfelde ik of ik uit bed zou klimmen, maar ik besloot het niet te doen. Het leek me beter te wachten.

Na nog een half uurtje kwam dan eindelijk de juffrouw binnen. Ze liep rechtstreeks naar mijn bed en haalde de spijlenrand omlaag. Ze trok het dekbed weg en keek op me neer.

"Heb je lekker geslapen, lieverd." Vroeg ze en ik knikte maar.

"Goed zo. Kom maar mee naar de commode, dan zal ik je even wassen en verschonen." Ze liet me uit het bed klimmen en liep achter me aan naar de commode. In de speelzaal zag ik dat alle kinderen aan de grote tafel zaten te ontbijten. Tot mijn grote schrik zag ik ook dat er nog een volwassene bij was gekomen. Dat was achteraf ook wel logisch, want het was vrij veel werk om alle kinderen te wassen, aan te kleden en te laten eten.

Het was een jong meisje... en ik herkende haar. Het was hetzelfde meisje als toen ik de eerste keer naar mijn oppas werd gestuurd. Het meisje had me toen mogen wassen en verschonen van de oppas, en dat had ze met heel veel plezier gedaan, terwijl ze extra aandacht besteedde aan mijn plasser en mijn toch al gekwetste ego.

"Wil je me even helpen, Sandra?" Vroeg het nieuwe meisje en de juffrouw antwoordde bevestigend.

"Je zult even moeten wachten, Mark. Ga maar vast op de commode liggen." Zei ze streng, terwijl ze wegliep. Ik deed wat er van me verwacht werd en klom weer op de commode. De juffrouw, Sandra, hielp mee om de kinderen netjes en zonder knoeien te laten eten. Dat duurde minstens een kwartier en daarna werden eerst alle spulletjes nog opgeruimd.

Ik had intussen ook wel honger gekregen, maar blijkbaar kreeg ik wat anders te eten. Eindelijk leek de juffrouw tijd voor me te hebben en ze draaide zich naar me toe.

"Karin, wil jij hem wassen, verschonen en eten geven, of zal ik het doen?" Vroeg ze en ik wist de uitkomst al. Karin, ik hoorde nu voor het eerst haar naam, zou maar al te graag toehappen.

"Ik doe het wel. Ik heb hem al eens verschoond. Dit is hetzelfde kind dat ik een paar maanden geleden bij mijn oom tegenkwam, toen mocht ik hem ook wassen en verschonen. Ik heb je dat toen vast wel verteld?"

"Ach, natuurlijk. Ik had het kunnen weten." Zei de juffrouw en liep daarna lachend weg. Karin kwam op me af lopen en legde haar hand op mijn wang. De vernedering van een paar maanden geleden zat nog in mijn hoofd en ik wilde haar niet aankijken.

"Dus je bent nog steeds niet zindelijk?" Vroeg ze, maar ik zweeg. Ze opende mijn luier en trok hem onder mij vandaan. Met een in koud water gedrenkt washandje begon ze me te wassen. Ik huiverde maar kon niets anders doen dan stil blijven liggen en hopen dat het snel voorbij was. Ondertussen bleef Karin naar me lachen, kietelde ze me alsof ik een klein kind was en speelde met mijn plasser. Dit was veel erger dan een verschoning door Sandra.


Gelukkig was ik niet zo heel vies en al snel gooide Karin het washandje weg en begon hetzelfde ritueel opnieuw, alleen nu met de handdoek. Ze wreef mijn billen droog en besteedde weer extra aandacht aan mijn plasser. Natuurlijk reageerde mijn lichaam op haar zachte aanrakingen en dat leverde een nieuwe lachsalvo op.

De tranen sprongen alweer in mijn ogen, maar gelukkig zag ik dat ik werd gered door een boze blik van Sandra. Ook zij vond dat Karin nu te ver ging. Een teleurgestelde Karin deed me daarna zonder verdere oponthoud mijn luier om, ditmaal zonder inlegluier.

De meeste kinderen waren inmiddels verdwenen. Sommigen waren opgehaald door hun ouders en de wat oudere kinderen werden naar school gebracht. Ik bleef over met nog twee hele kleine kinderen. Aan de ene kant luchtte dat wel weer op, maar ik was bang dat Karin en Sandra nu alle aandacht op mijn konden richten.

"Karin, wil jij Mark nog even voeren voordat je weggaat?" Riep Sandra vanuit de keuken. Natuurlijk wilde Karin dat en ze nam me mee naar de keuken. Ik moest op een stoel aan de keukentafel gaan zitten en moest mijn handen achter de rugleuning houden. Karin zette een flink bord met een soort van warme pap voor me neer. Natuurlijk kreeg ik een slabbetje om, dat verbaasde me niet meer. Karin ging tegenover me aan de tafel zitten.

"Kom, open je mondje maar." Zei ze op kinderlijke toon, terwijl ze een volle lepel naar mijn mond bracht. Ik vond de pap niet lekker, maar gaf Karin niet het genoegen om dat te weten. Het zou zinloos zijn om te protesteren en zou haar alleen maar plezieren.

Karin had inderdaad gehoopt dat ik zou tegensputteren en vies zou doen, maar helaas. Natuurlijk vond ze wel een andere manier om me te pesten. Alhoewel ze net deed alsof het mijn schuld smeerde ze langzamerhand mijn hele wang en kin onder de pap. Een dikke klodder hing net buiten het bereik van mijn tong aan mijn kin. Het was vernederend om dat niet te mogen wegvegen. Ook mijn slabbetje en de tafel waren bedekt met klodders pap. Ik liet haar haar gang gaan en werkte zo goed mogelijk mee.

Tien minuten later was het bordje leeg. Sandra kwam op dat moment toevallig de keuken binnenlopen. Ze glimlachte bij het aanzicht van mijn besmeurde gezicht. Ik dacht en hoopte dat Sandra wist dat dit niet mijn schuld was.

Met een droog stuk slab veegde ze mijn mond schoon. Daarna veegde ze de tafel schoon en bracht het bordje en mijn vieze slabbetje naar het aanrecht. Er werd niet gezegd wat ik nu moest doen dus bleef ik maar stilletjes zitten. Ik hoorde hoe Karin afscheid nam van Sandra en daarna kwam Karin nog even de keuken in.

"Dag, lieve schat!" Zei ze cynisch en drukte me snel een kus op mijn voorhoofd. Het was een kus zonder liefde en tederheid, het was een vernederende kus. Ze aaide me zelfs over mijn hoofd.

"Ik denk dat ik je hier nog wel vaker zal zien, dus tot ziens!" Zei ze lachend en liet me daarna weer alleen. Tien minuten lang zat ik alleen in de keuken. Ik hoorde Sandra af en toe rond lopen en spelen met de kinderen. En toen kwam ze me eindelijk ophalen.

"Kom maar Mark, je wordt opgehaald." Zei ze en ik haalde opgelucht adem. Ik werd meegenomen naar dezelfde ruimte als waar ik gisteren door mijn ouders was achtergelaten. Met alleen mijn luier om stapte ik door de deur heen en zag ik mijn moeder. Mijn gezicht kleurde dieprood toen ik zag hoe ze naar mijn luier keek. Ik stond naast Sandra aan de ene kant van de kamer, mijn moeder aan de andere kant. Ze droeg een plastic tasje met kleren voor me.

Sandra zakte door haar knieen en trok de plakstrips van mijn luier los. Ze trok de luier tussen mijn benen door en ik was weer naakt.

"Ben je lief geweest, Mark?" Vroeg mijn moeder en ik durfde geen antwoord te geven. Gelukkig sprong Sandra bij.

"Hij heeft zijn best gedaan. Op een klein voorvalletje na ging alles goed. Het is wel een complimentje waard." Mijn moeder knikte voldaan, alsof zij gecomplimenteerd werd met mijn geslaagde opvoeding.

"Kom, kleed je maar aan." Zei mijn moeder en ze stak de tas met kleren naar me toe. gretig pakte ik die beet en haalde mijn kleren uit de tas. Onderin vond ik een echte onderbroek en opgelucht kleedde ik me aan. Ondertussen handelde mijn moeder en Sandra nog wat papierwerk af en een paar minuten later liep ik weer als een vrije jongeman op straat. Nu ik erover terugdacht leek het een grote nachtmerrie geweest te zijn, maar diep van binnen wist ik dat die nachtmerrie nog lang niet afgelopen was.
 

pamperjong

ik vindt het fijn om lekker aan het luieren te zij
Wouw goed verhaal hoor, dat zou ik ook wel willen mee maken. !1
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
tommie22 Oppas gezocht Contact advertenties 6
L Gezocht oppas omgeving gorichem Contact advertenties 5
vanbartjes Hoe was het voor de bedplassers vroeger als de oppas kwam? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 47
Bart Oppas gezocht voor aankomde week een dagje Contact advertenties 3
L Ik zoek vrienden en dan oppas Contact advertenties 14
O Opzoek naar leuke mommy/daddy of oppas Contact advertenties 5
M Virtuele babysitter. Contact advertenties 16
M Ik wil Oppasser worden. Voorstellen 22
K Oppas Mammie Voorstellen 40
Steef/AB Papa of oppas mama gezocht omgeving noord-holland ? Voorstellen 5
B Oppas of nanny gezocht, waar te vinden? Pub 2
L Oppas lotte Voorstellen 21
Y oppas Milan O 5
G Hallo kleintjes Oppas pappie hier!! Voorstellen 37
Daddy_28 Oppas voor a.s zondag en nogmaals voorstellen Voorstellen 4
mama van AB25 Mama zoekt voor abtje een lieve oppas mama Voorstellen 20
vanbartje Oppas Colette O 34
N Voor alle kansloze gasten zonder oppas/mama/whatever Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 4
N basispakket (oppas)ouder. Algemeen 7
killer11 de geweldige oppas G 25
K Mijn buurmeisje de oppas M 134
romper Jeanette de oppas J 16
Rainn tieners behoefte aan oppas ? Tiener Baby's / Luierliefhebbers 42
Liefmeisje (verplict)dagje shoppen met (oppas)mama Pub 5
zonnetje de nieuwe oppas N 3
J De oppas O 34
R Hoe de oppas.... H 18
DL_Michel de Oppas (B) O 0
W Mijn buurmeisje als oppas. M 9
Bovenaan