de Overwinning

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 0 0,0%
  • 8

    Stemmen: 0 0,0%
  • 9

    Stemmen: 2 100,0%
  • 10

    Stemmen: 0 0,0%

  • Totaal stemmers
    2

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
Geschreven door: Pieter


Ik vond haar in de speciale badkamer, die ik voor haar verblijf had laten veranderen. Niet dat er zo veel was veranderd. Het was een ruime badkamer, dus de extra tafel kon er makkelijk bij, er hoefde alleen nog maar een paar plankjes opgehangen te worden. De badkamer was alweer volledig ingericht en op de planken lagen de extra spullen die ik voor haar nodig had. Ze zou maar een paar weken blijven en wanneer ze weg was kon de badkamer weer teruggebracht worden in de oude staat.

De deur naar de badkamer stond nog open en ik zag haar met haar rug naar me toe staan. Ze stond naast de grote, speciale tafel en haar linkerhand rustte op die tafel. Ze stond bewegingloos en staarde recht naar voren, naar het grote zwartstenen ligbad. Haar linkerhand bewoog langzaam en ze voelde met haar vingertoppen het dikke badstof. Haar hand gleed langzaam omhoog en met dezelfde trage bewegingen bewoog ze haar hand naar de twee planken die tegen de muur boven de tafel waren aangebracht.

Het was een speciale tafel met opstaande randen. De tafel was zo'n twee meter lang en ongeveer tachtig centimeter breed. Precies binnen de opstaande randen paste een dik langwerpig kussen met dezelfde opstaande randen. Het kussen liep hol naar beneden vanaf de randen van de tafel. Het was een zacht kussen en over de hele lengte van het kussen lag een badstof laken. Boven de tafel, op de planken, lagen luiers. Grote, dikke plastic luiers, maar niet voor kleine kinderen, voor grote mensen, mensen die incontinent waren. Er lagen twee hoge stapels met dichtgevouwen luiers. Elke stapel bestond uit 15 luiers. Het plastic van de luiers was wit met een kleine lichtgroene glans. Naast de luiers lag een stapel, eveneens witte handdoeken.

De hand van het meisje bewoog richting luiers en heel voorzichtig, alsof ze bang was, raakte ze de luiers aan. Ze voelde de kilte van het onpersoonlijke plastic en ik zag haar licht huiveren. Ze durfde geen luier van de stapel te halen om hem beter te bekijken, of misschien had ze al genoeg luiers in haar leven gezien dat ze wel wist hoe ze er uit zagen. Misschien walgde ze wel van die luiers, ze haatte ze waarschijnlijk, wat ik me trouwens best voor kon stellen.

Plotseling draaide ze zich om, alsof ze merkte dat ik achter haar stond. Ik had totaal geen geluid gemaakt en was stil blijven staan. Ik zag haar gezicht en zag dat haar wangen nat waren. Ze had gehuild. Snel veegde ze met haar hand de tranen weg en keek me aan. Ik zag iets van angst in haar ogen en besefte hoe klein en fragiel ze er zo uitzag. Ze leek zo breekbaar en ik bedacht me ineens wat ze allemaal al had meegemaakt.

"Je bent bang." bracht ik uit en wilde een stap naar haar toe maken, maar bij mijn eerste aanstalten zag ik al dat ze achteruit deinsde. Ik aarzelde en bleef toen stil staan.

"Je reputatie is je al vooruit gereist." begon ik nog eens en deed nu toch nog een stap naar voren. Ik was enigszins overbluft want ik had een totaal ander meisje verwacht. Ze hadden me veel over haar verteld en ik had me een heel ander beeld van haar voorgesteld. Ze leek zo kinderlijk, zo onschuldig, terwijl ze volgens de verhalen juist niet onschuldig was. Ze had al heel wat op haar kerfstok.

"Kom je zo naar het terras, we moeten wat afspraken maken." Ze keek me aan en al haar angst en verdriet leek verdwenen.

"Waarom doe je het?" vroeg ze me en sprong omhoog en plofte met haar billen op de tafel. Ze zakte net over de rand van de tafel weg in het zachte kussen. Vragend keek ze me aan, met een iets ondeugende blik. Ik kreeg zelfs iets van een glimlach te zien op haar gezicht.

Ik ontweek de vraag. Zelf wist ik ook niet precies waarom ik het deed, het was iets persoonlijks. Waarschijnlijk had het te maken met mijn eigen moeilijke jeugd, maar dan op een heel andere manier moeilijk dan dat zij het moeilijk had gehad, en nu nog heeft. Ik antwoordde gewoon niet.

"Ik zie je zo wel op het terras." zei ik en liet haar maar alleen.

Even later kwam ze naar het terras.

"Wat voor een afspraken wil je maken?" vroeg ze en ineens leken de afspraken die ik met haar wilde maken vreemd en kinderachtig. Gisteren en de dagen ervoor leken ze me redelijk, ik was tenminste de baas en ik wilde dat ze zich aan mijn regels zou houden. Maar nu ze hier tegenover me zat, durfde ik ze bijna niet eens te vertellen.

Ze keek me lachend aan, blijkbaar had ze dit vaker meegemaakt en was ze hier meer ervaren in dan ik.

"Zeg het maar....... Je wilt dat ik 's nachts een luier draag en hoe laat moet ik naar bed? .....Acht uur? .....Half acht?" Ze hielp me zo gelukkig in ieder geval over mijn dode punt heen. Bijna met een rood hoofd vertelde ik haar de regels die ik gisteren nog zo zelfverzekerd op had geschreven.

"Het spijt me, Miranda. Het lijkt misschien kinderachtig, en dat is het ook eigenlijk wel, maar vanaf nu ben ik de baas. Overdag ga jij je gang maar, dan zal ik niet zo op je letten. Ik wil echter dat je om zes uur netjes aan tafel zit. Geen vijf over zes of zoiets. Zes uur! Na het eten ga je in bad en trek je je pyjamapak aan en dan mag je opblijven totdat ik je tussen half acht en half negen naar bed stuur. En ik wens geen commentaar als ik je om half acht al naar bed stuur." Ze zat me een beetje luchtig aan te kijken en er speelde een kleine glimlach om haar mond. De vorige keren hadden er ook mensen strenge afspraken met haar gemaakt. Met serieuze blik vertelden ze haar dan dat ze zich daar streng aan zouden houden. Dat gebeurde de eerste dag ook wel, maar wanneer de week vorderde keken ze nooit meer zo nauw.

"Verder kom je 's morgens voor negen uur je bed uit, ga je eerst douchen en kun je ontbijten in de keuken. Oke?" Ik keek haar aan en zag dat ze knikte. Weer zag ik die glimlach op haar gezicht.

"De luiers zijn een waarschuwing. Je houdt je bed droog of je kunt vrijwillig speciale broekjes dragen. Anders zul je luiers gaan dragen, die ik je zal omdoen!" Ze had veel in bed geplast en waarschijnlijk steeds uit protest. Misschien was het onbewust dat ze in bed plaste, maar geen van haar gastouders geloofde daarin. Vaak hield ze haar bed droog, maar als het haar uitkwam, wanneer ze weer eens ruzie had gehad, was haar bed nat. Dat wilde ik voorkomen.

Nog meer afspraken. Ik had, hoopte ik, geleerd van haar vorige gastgezinnen. Telkens was het weer fout gegaan, werd ze weer onhandelbaar, ging ze gekke dingen doen en meestal draaide het er op uit dat ze weg liep, of weggestuurd werd. Ze had verschillende pleeggezinnen gehad en met sommige had ik gepraat. Allemaal vertelde ze me hetzelfde. Sommige raden me af om er aan te beginnen, weer anderen wensten me succes toe. Allemaal gaven ze me hetzelfde advies: Geef haar geen ruimte, laat haar niet los. Hou haar strak!

Ineens stond ze op en haar houding was ineens weer veranderd.

"Kom mee!" beval ze me en liep naar binnen. Ik stond rustig op en liep nieuwsgierig achter haar aan. Ze liep weer naar de speciale badkamer en toen ik daar binnenliep zat ze alweer op de tafel. Haar breekbaarheid en onschuldigheid waren verdwenen. Ineens had ze een heel andere, een zelfverzekerder houding. Meer ondeugend, uitdagend. Ze tilde haar benen op de tafel en liet zich daarna achterover zakken op de tafel. Languit op haar rug en met haar handen onder haar hoofd keek ze me aan.

"Ga je gang, daar is het toch voor." Demonstratief gingen haar benen iets uit elkaar. Ze keek me kwaad aan. Ik verbaasde me erover dat de uitdrukkingen op haar gezicht van het ene op het andere moment zo konden veranderen. Haar ogen gaven niets weg van wat ze van binnen voelde. Alsof ze een beschermende muur om haar innerlijke had gebouwd.

Ik draaide me een kwartslag naar haar toe en keek op haar neer. Ze was mooi. Ze had lang, stijl zwart haar en haar ogen glinsterden. Ze had bolle wangen, die soms roze kleurden wanneer ze vrolijk was, maar even snel weer van kleur konden veranderen, zoals nu. Haar gezicht was wit, ze kon wel wat zonlicht gebruiken.

Ik stond er maar een beetje met mijn mond vol tanden en wist niets te zeggen. Ik schaamde me er nu eigenlijk een beetje voor dat ik de badkamer zo had laten veranderen. Het was voor haar pijnlijk geweest om te constateren dat ook haar nieuwe adres alles al wist. Ze had geen geheimen, kon niets verbergen en had geen eigen leven. Ze kon niet, ze mocht niet zelf beslissen over haar toekomst. Die toekomst lag in de handen van oude wijze en jonge carriFre makende mensen.

Tot mijn verbazing zag ik dat ze nu overeind kwam, haar broek opende en naar beneden trok. Ze duwde hem tot over haar knieen. Daarna liet ze zich weer achterover zakken en trok haar hemd en trui omhoog, zodat haar onderbroek nergens meer achter verborgen bleef.

"Waar wacht je op? Wil je me geen luier omdoen?" Ze kreeg een bepaalde blik in haar ogen die ik niet zo snel thuis kon brengen. Ik wist niet wat ik moest doen, of zeggen.

"Moet ik je helpen?" zei ze en ze duwde haar knieen uit elkaar. Ze bleef strak naar me kijken, haar ogen op mij gericht en plotseling zag ik dat ze plaste. Haar onderbroek werd in haar kruis nat en de urine kwam door het broekje heen en stroomde tussen haar benen door naar benenden.

"Wat doe je?" kom ik alleen maar uitbrengen, zo verbaasd was ik.

"Dit wil je toch zo graag. Doe me dan maar meteen een luier om, dan zijn we daar vanaf." Ze keek me nog steeds aan, met een soort van uitdaging in haar ogen. Ze was kwaad op me, terwijl ik nog niets gedaan had. Ik had alleen gezorgd dat, wanneer het gebeurde wat iedereen me voorspelde, ik klaar zou staan. Ik zou me niet laten bedotten door haar, maar nu stond ik ineens met een mond vol tanden.

"Waar wacht je op, je wil me toch zo graag wassen. Schiet op en kleed me uit. Ik weet dat je het leuk vind." riep ze en nu hoorde ik echte, niet gemaakte en niet meer verborgen, emotie in haar stem. Al haar woede, angst en verontwaardiging kwam ineens naar buiten. Ze had het al tijden weten te verbergen, maar nu kwam het naar buiten. Nu, nu lag ze, met haar benen nog een beetje gespreid, in een grote, natte plek. Ze leek nu wel hulpeloos, op haar rug liggend op een meter boven de grond, half naakt, met een natte onderbroek en met luiers om haar heen in een koele badkamer. Al die tijd had ze zich groot gehouden en nu voelde ze zich klein, nietig, een baby. En daar stond ik naast, besluiteloos. Wat moest ik doen? Hoe moest ik hier in hemelsnaam mee omgaan? Waarom hadden ze me hier niet op voorbereid? Waar waren die lessen dan voor, voor het omgaan met agressiviteit en met onhandelbare kinderen. Ik raakte lichtelijk in paniek en ondertussen begon ze steeds harder te huilen.

Ze draaide haar gezicht naar de muur en sloeg haar handen voor haar gezicht. Nu toonde ze echte emotie. Ik hoorde haar luid snikken. Onzeker bewoog ik mijn hand richting haar gezicht. Troostend legde ik mijn hand op haar schouder en voelde de schokkende beweging van haar lichaam. Mijn hand gleed naar haar hoofd en ik raakte haar zachte haren aan. Ik wreef een lok van haar bezwete voorhoofd en even draaide haar gezicht iets mijn kant op. Waar was nu die zelfverzekerde, eigenwijze, zich door niemand van stuk te brengen meid gebleven. Al wat ik zag was een jong, klein meisje dat met betraande ogen naar me op keek. Ik zag haar angst, angst om een pak slaag te krijgen, angst om op bed vastgebonden te worden, angst om in een donkere kelder te worden gesmeten. In plaats daarvan tilde ik haar weer overeind, veegde met een handdoek haar gezicht droog en troostte haar.

"Niet doen, dit is niet nodig. Je hoeft niet bang te zijn." zei ik sussend. Iets anders wist ik ook niet te zeggen. Ze keek er niet vrolijker van, maar ik zag een beetje van haar angst afnemen. Ik vroeg me af wat ik nu verder moest doen, wat ik kon doen, om haar te helpen. Ik realiseerde me dat ze haar innerlijke tegenover mij, en tegen iedereen, had proberen te verbergen door haar houding. Ik wist nu, dat wist ik eigenlijk altijd al, dat haar houding en haar gezichtsuitdrukking geen maatstaf waren voor haar gevoelens. Dat was moeilijk. Hoe kwam je nu te weten of ze het bijvoorbeeld naar haar zin had, of ze het leuk vindt. Alle dingen die ze zei zouden gelogen kunnen zijn.

Ik zag haar langzaam haar muur weer optrekken. Haar gevoelens kreeg ze weer onder controle en binnen een paar minuten zou niets aan haar uiterlijk meer herinneren aan die uitbarsting. Uiteindelijk liet ik haar maar alleen. Ik wreef nog met mijn hand over haar arm en liep terug naar het terras. Uit de wind ging ik naast het zwembad in de zon zitten en pakte de krant op, maar ik kon me niet concentreren op de artikelen.

Onrustig en ongennteresseerd bladerde ik de krant door en wachtte eigenlijk totdat ze naar me toe zou komen. Het duurde een kwartier en toen ze naast me op een andere stoel ging zitten, had ze de innerlijke muur alweer opgehaald. Ze liet niets meer merken van haar vreemde gedrag van net. Ze keek vrolijk en lachte zelfs even, maar ik voelde toch iets van verbazing bij haar.

"Waarom deed je het niet?" vroeg ze.

"Wat had ik moeten doen, je moeten uitkleden en wassen?" Ze knikte.

"Ik weet het niet, misschien had ik medelijden."

"Ik wil geen medelijden." zei ze kortaf en haar lach was weg, maar even later kwam die weer terug.

"Ze zouden me allemaal een pak slaag hebben gegeven." zei ze en weer zweeg ze. "Vind je mij mooi?" vroeg ze ineens en weer was ik verbaasd. Waarom vroeg ze dit nu weer? Dacht ze misschien dat ik haar met rust had gelaten en haar niet had uitgekleed omdat ik haar niet mooi vond? Dat was de enige logische en toch wel voor de hand liggende oplossing.

"Ben ik lelijk?" vroeg ze nogmaals. "Wil je me niet naakt zien. Waarom ben jij niet zoals al die anderen?"

Ik kreeg nog meer medelijden met haar. Haar wereld bestond uit twee soort mensen: haarzelf en slechte ouders die haar wilden straffen, pijn doen.

Ik begon te twijfelen. Is het wel goed om haar als een baby te behandelen, misschien waren die adviezen allemaal verkeerd. Ze waren ongetwijfeld goed bedoeld, maar hadden gewoon de verkeerde uitwerking. Iedereen had haar de gehele dag in de gaten gehouden en wanneer ze 's nachts niet in de gaten werd gehouden werd de deur op slot gedraaid, kreeg ze een luier om, en soms werden zelfs haar polsen aan het bed vast gemaakt.

Ik realiseerde me dat ik hetzelfde deed als al die andere mensen. Misschien was het daarom elke keer fout gegaan. Iedereen hard haar kort gehouden, ervoor gezorgd dat ze niet de ruimte kreeg om zelf dingen te doen. Misschien kon ik juist het tegenovergestelde doen. Ik zou haar juist alle ruimte kunnen geven, misschien dat ze zich dan beter ging gedragen. Ik realiseerde me ook dat ik dan een vreselijk risico nam, maar eigenwijs als ik was, durfde ik dat risico wel te nemen.

Miranda wilde opstaan en weer weglopen.

"Miranda, wacht even." Ze draaide zich. Ze had een verandering in mijn stem gehoord.

"Al die regels die ik je net vertelde!"

"Ja." Ze keek me vragend aan.

"Vergeet ze maar!" Ik lachte en Miranda keek alleen maar meer verbaasd. Ze begon er van te stamelen.

"Wat... Waarom?" Ze ging weer op de stoel zitten.

"Ik weet niet. Ze lijken me ineens zo kinderachtig. Ik zal je niets verplichten. Het lijkt me dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen daden. Het kan me niet schelen hoe laat je naar bed gaat, zolang je de volgende dag maar niet chagrijnig bent, omdat je slaap te kort hebt gehad. Als je in bed plast heb je alleen jezelf er maar mee. Het lijkt me niet prettig om in een nat bed te liggen. Je zult ook zelf je bed moeten verschonen." Dat waren hele andere regels als die ik eerst in mijn hoofd had. Ik stond er zelf ook verbaasd van, maar niet zo erg als Miranda. Ze keek me met grote ogen aan en geloofde haar oren niet. Waarschijnlijk dacht ze dat ik gek was geworden.

"Maar zal je me niet straffen als ik in bed plas?" Ik schudde mijn hoofd en waarschijnlijk zag ik nu voor het eerst een echt gemeende glimlach op haar gezicht.

"Ik begrijp het niet. Net zei je nog dat...."

"Mag je allemaal vergeten. Ik zal niet de eerste zijn die je op die manier heeft proberen te temmen. Door je mooie actie van net, zie ik, denk ik, mijn eigen fouten en fouten van anderen in. Ik bedenk net dat ik het eens op een andere manier ga proberen." Miranda liet zich achterover in de stoel zakken en staarde blind voor zich uit. Ik pakte het blad weer op en las verder. Na een paar minuten stond Miranda op en liep weer weg.

"Oh, Miranda?" Ze draaide zich weer om.

"Ik hou je niet in de gaten, dus als je weg wilt lopen waarschuw mij dat even. Dan geef ik je geld mee, zonder geld kom je niet echt ver." Ze lachte naar me. Een oprechte lach, alhoewel ik dat niet zeker wist. Ik vond het echter mijn eerste overwinning.

"Je hoeft niet bang te zijn, ik loop niet weg." zei ze en ik geloofde haar. Dat was mijn tweede overwinning.

Het was nu al laat in de middag en ik had Miranda de hele middag niet meer gezien. Ik klopte op de deur van haar kamer, maar kreeg geen antwoord. Voorzichtig opende ik de deur en ik zag dat Miranda op haar bed in slaap was gevallen, met haar kleren nog aan. Ook rook in urine en ik was bang dat Miranda nu al in haar bed had geplast.

Ik liep naar haar toe en van dichtbij zag ik dat inderdaad haar bed en kleren nat waren. Ik schudde haar zachtjes wakker en het duurde nog geen twee seconden nadat ze haar ogen had opengedaan toen ze merkte dat haar broek nat was. Ik zag ineens angst in haar ogen en ze wilde van het bed afspringen en wegrennen. Ik stak mijn arm uit en ving haar in haar middel op. Ik duwde haar terug naar het bed.

Ik voelde dat ze bang voor me was. Uit ervaring had ze geweten dat ze nu gestraft werd en vooral de eerste keer dat ze bij iemand thuis in bed had geplast was de straf vaak het ergst. Ze keek naar me en zag dat ik niet kwaad was.

"Miranda, je bent vergeten wat we afgesproken hebben." zei ik zachtjes en op een lieve toon. Dat kalmeerde haar een beetje, maar nog steeds was ze ongerust. Ik liep van haar vandaan.

"Ga eerst jezelf en het bed maar verschonen en kom dan maar eten. Chantal zal wel zeggen waar je schoon beddegoed kunt pakken." Ik liet haar alleen en liep naar de woonkamer. Aan het eind van de woonkamer stond een tafel gedekt. Er stond al een pan soep en ik schepte voor mezelf alvast op. Ik had honger en begon maar alvast te eten.

Miranda was naar de keuken gelopen. Daar stonden twee mensen. De kok, Erik, en de huishoudster, Chantal. Miranda moest eerst aan Chantal uitleggen dat ik niet kwaad was en dat ze zelf haar bed moest verschonen. Natuurlijk had ik van te voren met de huishoudster, die overdag aanwezig was, gesproken over Miranda en hoe ik haar wilde behandelen. Voor Erik was dat niet nodig, omdat hij toch maar een paar uur per dag hier was. Chantal was verbaasd maar geloofde Miranda wel en wees haar waar ze de schone lakens kon pakken en waar ze de vuile neer mocht gooien. De huishoudster zou ze wel voor haar wassen en ook dat was iets wat totaal nieuw voor Miranda was. In haar vorige tehuizen kon ze altijd met haar blote handen en een bakje met sop de lakens en haar kleren staan uitwassen.

Na een kwartier had ze zich gedoucht en kwam ze de kamer binnen. Ze liep zwijgend langs me heen en kuste me onderweg snel even op mijn wang. Dat was mijn grootste overwinning! Zou het me dan toch lukken?
 
Bovenaan