Geschreven door: Pieter
Inleiding
Hoofdstuk Een - "In een klap verliefd"
Hoofdstuk Twee - "Mijn eerste luier"
Hoofdstuk Drie - "Avond"
Hoofdstuk Vier - "Naar bed"
Hoofdstuk Vijf - "Ochtend"
Hoofdstuk Zes - "Zere billen"
Hoofdstuk Zeven - "Saskia"
Hoofdstuk Acht - "Uit eten"
Hoofdstuk Negen - "Plasje doen"
Einde verhaal
(deel 1)
Inleiding
De open haard brandde knapperend. Een warme, rode gloed kwam uit die richting en verwarmde mijn blote huid. Het was warm in de kamer. Bijna geheel naakt zat ik op de bank, mijn benen kruiselings opgetrokken. Daar waar mijn huid het leer van de bank raakte plakte het bezweet vast. Op mijn benen lag een jeugdtijdschrift met allerlei wetenswaardigheden. Snel las ik het artikel door, ik had niet zo veel tijd meer. Ik was halverwege de bladzijde, maar het was al bijna bedtijd. Ieder moment kon de deur opengaan en zou Joyce binnen komen. Ze zou me komen halen en naar bed brengen.
Bij elk geluid dat ik in de gang hoorde, luisterde ik even gespannen. Liep er iemand deze kant op? Daarna concentreerde ik me snel weer op het artikel. Ik vond het interessant en wilde het graag uit hebben voordat ik naar bed moest. Ik had geluk. Ik hoefde nog maar een paar regels toen ik in de gang voetstappen hoorde. Ik herkende de tred op afstand en wist dat ze van Joyce was. Mijn ogen vlogen over de laatste regels heen.
De deur ging open en Joyce kwam binnen. Ze was een jonge vrouw van halverwege de twintig. Met haar lange haar en ronde gezicht was ze een aantrekkelijke vrouw. En niet alleen was ze mooi, ook had ze veel geld om te besteden. Haar vader had een behoorlijk familiekapitaal opgebouwd en daar leefde ze van. Voor zover ik wist was ze nog steeds vrijgezel. Nu woonde ik dus bij haar in huis.
Ik was net zestien en had nog weinig geluk gehad in het leven. Mijn lagere schooltijd was een hel geweest. Ik werd gepest om mijn kleren en mijn afkomst. Al snel kwam ik met de politie in aanraking en zat ik meer in opvanghuizen en opvoedingsgestichten dan dat ik thuis was. Thuis was ook geen pretje. Mijn vader was aan de drank en werkeloos en mijn moeder verkocht zichzelf in de prostitutie om toch nog aan geld te komen. Volgens mij was ze ook aan de drugs, alhoewel ik dat niet zeker wist. De middelbare school kon me helemaal niet boeien. Met stelen en dealen verdiende ik geld, en waarom zou je dan naar school gaan? Ik had dus geen goede opleiding gehad en liep wat dat betreft achter op andere kinderen van mijn leeftijd. Nu probeerde ik dat in te halen door veel te lezen en mezelf van alles aan te leren. Nooit had ik daar de kans voor gekregen. Nu wel, en Joyce gaf me die kans en hielp me. Ze heeft me in huis opgenomen en helpt me met leren. Ik word liefdevol behandeld, en dat was me nog nooit gebeurd.
Natuurlijk waren er ook dingen die ik niet leuk vond. Die liefdevolle behandelingen gingen wel erg ver en voor een buitenstaander was het misschien moeilijk te begrijpen wat er hier in huis gebeurde.
Ik las de laatste regel en klapte het tijdschrift dicht. Joyce was inmiddels achter me, achter de bank, gaan staan en bukte voorover. Ze legde haar armen om mijn nek. Haar gezicht kwam naast het mijne en ik rook haar bijna bedwelmende geur van bloemen.
"Kom" Zei ze kort en ik gehoorzaamde zonder ook maar enig moment van opstand. Ik wilde gehoorzamen. Ik zou alles doen wat ze me vroeg, zolang ik maar in haar buurt mocht blijven en ze me af en toe zou liefkozen. Ik wilde zoveel mogelijk aandacht van haar als ik maar kon krijgen en voor een kus deed ik alles.
Ik vouwde mijn benen open, voelde ze 'losscheuren' van het bezwete leer, en zette mijn voeten op de koude vloertegels neer. Met behoedzame bewegingen stond ik op en nu pas werd mijn enige kledingstuk goed zichtbaar. Voor een buitenstaander zou het verrassend zijn geweest, maar Joyce keek er niet eens meer naar. Ook ik was er al aan gewend geraakt, alhoewel ik het natuurlijk nooit prettig zou gaan vinden. Ik had het er echter graag voor over. Joyce wilde het en ik deed wat zij wilde.
Ik droeg een grote, dikke luier. De buitenkant was van een dunne laag wit plastic, dat zacht kraakte wanneer ik bewoog. Aan de binnenkant zat een dikke laag absorberend materiaal, wat urine bijna meteen in zich opnam. De luier zat stevig dicht geplakt en elastische banden zorgden ervoor dat de luier goed afsloot. Brede strips, ongeveer twee centimeter breed, hielden de luier gesloten en zorgden dat de luier meerdere keren kon worden geopend en weer worden dichtgeplakt. Wanneer ik mijn bovenbenen dicht bij elkaar kneep voelde ik een dikke prop in mijn kruis en wanneer ik bewoog werden mijn bewegingen belemmerd door het plastic. Met zo'n luier als ik nu omhad kon je niet erg gemakkelijk lopen. Ik had nu dan ook een nachtluier om, die waren dikker dan gewone luiers en zaten minder comfortabel. Overdag kreeg ik een dunnere luier om. Daarmee kon ik beter lopen en die voelde ook prettiger aan. Zo'n gewone luier had nog bredere strips, zodat ook bij flinke beweging de luier niet open zou gaan.
Ik legde het tijdschrift op de bank neer en wilde naar haar toelopen. Joyce keek me echter bestraffend aan en ik voelde me meteen onzeker worden. Wat had ik gedaan? Ik had toch niets verkeerd gedaan?
"Opruimen, Mark!" Zei ze streng, terwijl ze naar het tijdschrift wees. Ik boog mijn hoofd en ruimde snel het tijdschrift op, rennend terwijl de luier me tegenwerkte.
"Wanneer leer je dat nu eens?" Zei ze met dezelfde strenge stem en mijn wangen kleurden roze van schaamte. Ik wilde niet dat ze boos op me was. Ik wist ook dat ze erg streng was en hard strafte wanneer ik iets fout deed. Dat was al een paar keer voorgekomen en dat wilde ik me eigenlijk niet laten gebeuren.
"Het spijt me." Zei ik zachtjes. Ik stond er wat beteuterd bij, ik wist niet precies wat ik moest doen en ik durfde haar nu zeker niet aan te kijken. Joyce kwam achter me staan en legde een hand op mijn hoofd. Ze was minstens een kop groter dan mij, ik was niet zo groot en Joyce was lang voor een vrouw. Ook was ze behoorlijk sterk. Dat merkte ik nogmaals toen ze me in beweging trok. Haar hand klemde zich om mijn bovenarm en trok me naar de deur. Ik had maar weinig aanmoediging nodig. Ik liep dicht naast haar en snoof nogmaals haar verrukkelijke geur op
Samen liepen we naar mijn slaapkamer. Dat was een grote kamer aan de achterkant van het huis. Ik had uitzicht op de tuin die nog een heel eind achter het huis doorliep. M'n kamer was een echte jongenskamer en eigenlijk was ik wel een beetje trots op deze kamer. Alles in deze kamer had ik zelf uit mogen zoeken. De vloerbedekking en het behang had ik zelf mogen kiezen en de posters aan de muur had ik zelf opgehangen. Alleen het bed was niet mijn keus. Ik vond het bed zelfs vreselijk, maar moest het machteloos goed vinden.
Het bed stond in een hoek van de kamer, tegen de muur. Het was een soort ziekenhuisbed met een opstaande rand met ijzeren spijlen. De spijlen staken zo'n dertig centimeter boven het matras uit. Ik lag op dit bed een stuk verder van de grond af dan op een gewoon bed. Als ik in dit bed lag voelde ik me nooit helemaal op mijn gemak. Het gaf me een bepaalde gevoel van hulpeloosheid.
Het dekbed was al open geslagen en Joyce duwde me richting het bed. Zoals van me verwacht werd ging ik op het bed liggen en schoof mijn voeten onder het dekbed. Ik draaide me op mijn buik en bracht mijn linkerpols naar het hoofdeind van het bed. Daar voelde ik het koude metaal van de handboei om mijn pols schuiven. Met een klik sloot het slotje en lag ik stevig aan het bed vast gekluisterd.
Nu lag ik helemaal hulpeloos in bed. Joyce bukte nog een maal voorover en kuste me op mijn wang. Ondanks de vernedering van het vastbinden voelde ik me helemaal warm worden. Mijn gekuste wang gloeide van genot en mijn hele gezicht straalde van geluk. Ik wist dat Joyce het zag en ze mocht het ook zien. Ik was verliefd op haar en, alhoewel ik wist dat ze nooit op mij verliefd zou worden, was ik gelukkig. Ze hield van mij, een beetje alsof ik haar eigen zoon was en zolang ik die liefde kreeg, zou ik alle vernederingen doorstaan.
Ze keek op me neer en ik draaide mijn gezicht haar kant op. Joyce trok het dekbed over me heen en daarna werden de gordijnen dichtgetrokken. Ze verdween uit de kamer. Het was net acht uur geweest en meestal moest ik zo blijven liggen tot een uur of negen. Soms een uurtje vroeger, dan weer een uurtje later. Een keer werd ik pas om half een 's middags uit bed gehaald. Ik vond dat niet leuk, maar ik klaagde niet. Ik wist dat ze ook haar eigen leven had. Overdag speelde ze met me en deed ze leuke dingen, ook leerde ze me van alles. 's Avonds en 's nachts wilde ze me niet in de buurt hebben. Daarom lag ik zo in bed. De luier en de handboei zorgden ervoor dat ik mijn bed niet uit kon en hoefde. Mijn behoeften deed ik in de luier en er lag altijd een zuigfles met water in mijn bed. Met een kettinkje zat hij aan een spijl vast, zodat de fles niet uit bed kon vallen.
Joyce hoefde zich geen zorgen om me te maken. Ze had me in het begin wel gewaarschuwd dat ik niet mocht schreeuwen of ander geluid maken. Ik moest gewoon stil in bed blijven liggen. Ik wist trouwens niet of ze me wel konden horen buiten de kamer, want ik hoorde maar heel af en toe iets van haar in de gang. Verder was het altijd stil in mijn slaapkamer.
Ik vroeg me af wat Joyce ging doen, het was tenslotte zaterdagavond. Misschien ging ze wel met iemand stappen. Misschien was ze wel verliefd, of nog erger, verloofd. Ik hoopte van niet, maar ik wist dat ik weinig kans maakte. Het maakte me verdrietig om er alleen al aan te denken dat Joyce met een andere jongen, of man, zou zijn. Misschien sliepen er wel eens mannen bij haar, hier in dit huis. In mijn huis. Ik moest er niet aan denken. Ik wist eigenlijk niet eens, of ze me wel eens alleen in huis achterliet. Ik dacht van wel, maar dat kon ik niet zeker weten.
Ik zuchtte en dacht terug aan de manier waarop ik Joyce had ontmoet.
Hoofdstuk Een - "In een klap verliefd"
Ik kon me nog goed herinneren hoe we elkaar ontmoetten. Ik liep toen al een paar dagen rond over straat, had weinig gegeten, en was ziek van de honger en de kou. Nu liep ik door een rijke buurt. Ik liep voorzichtig in de schaduw van de struiken langs de weg. Als de politie me hier zag lopen, zouden ze me oppakken. Dat wilde ik voorkomen, want dan werd ik weer teruggebracht naar dat vreselijke tehuis.
De wind nam toe. Er kwam een echte najaarsstorm aan. Ik vroeg me af waar ik vannacht zou slapen. Ik moest een warm plekje vinden, anders zou ik de hele nacht wakker blijven door de kou, en verkleumd morgen weer de straat op moeten.
Ik liep langs een ijzeren poort van een groot landhuis. De poort zat in een groot en hoog hek. Ik zocht een mogelijkheid om er overheen te klimmen, zodat ik ergens in de tuin een slaapplaats kon vinden. Misschien was er wel ergens een tuinhuisje waar ik kon slapen. Ineens stopte er grote auto naast me. Ik dacht dat hij wachtte totdat de poort open ging, via een soort elektrisch systeem, maar de auto stopte voor mij. Ik keek geschrokken om toen ik me dat realiseerde en wilde snel weglopen. De auto was fel rood en een duur soort sportauto, wat voor merk wist ik niet. Ik hoorde dat de portier openging en ik zonder te kijken rende ik weg. Dit was niet de eerste keer dat ik door mensen werd afgeranseld omdat ze me niet in hun buurt wilde hebben.
Zo hard ik kon rende ik, maar mijn kapotte schoenen en zere voeten, belemmerden mijn vlucht over de nat geregende stoep.
"Blijf staan. Wees niet bang" hoorde ik roepen en tot mijn verbazing hoorde ik een vrouwelijke stem. Verbaasd stopte ik en draaide me om. Een prachtige jonge vrouw was achter me aan gerend en hijgde nog na. Ze bleef op ongeveer twee meter afstand staan. Ik bekeek haar goed. Ze was werkelijk fantastisch. Haar lange blonde haren hingen losjes over de bontmantel die ze los om haar schouders had geslagen. Een kort, strak rokje bedekte alleen het bovenste gedeelte van haar benen, terwijl de rest in een donker, maar doorzichtige panty was gestoken.
Ik vroeg me af wat ze van mij wilde? Wat kon ik haar bieden? Waarom was ze voor mij uitgestapt? Ik zag dat ze me uitvoerig stond te onderzoeken. Haar ogen gleden over mijn hele lichaam. Ik voelde me niet prettig, maar zolang ze naar mij keek, kon ik ook haar bekijken. Door de wind heen rook ik even een vleugje van haar zeer waarschijnlijk dure, maar lekkere parfum.
Ze stak haar hand in haar binnenzak en haalde er een klein papiertje uit. Haar naam en adres stonden erop. Ze gaf het papiertje aan mij. Ik pakte het aan en raakte even haar zachte, gladde hand aan. Ze voelde fantastisch.
"Kom naar dat adres dan krijg je te eten en een slaapplaats voor vannacht" Zei ze, terwijl ze me keurend aankeek. Ze vroeg zich af of ik inderdaad naar dat adres zou komen. Ook ik wist dat nog niet zeker, ik was bang.
Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar ze bedacht zich en deed snel een stap naar me toe. Ik schrok en was te laat met wegstappen. Voordat ik kon bewegen legde ze haar hand op mijn hoofd en bewoog hem door mijn haar heen. Ze aaide me! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ze bukte voorover en bracht haar mond naar mijn oor.
"Als je vanavond nog komt zal ik je belonen!" fluisterde ze mysterieus en blies daarna even zachtjes in mijn oor. Er hing een bijna bedwelmende geur van bloemen om haar heen en ik raakte opgewonden van het aanzicht op haar borsten dat ik kreeg. Terwijl ze voorover bukte viel haar bontmantel open en nog nooit was ik met mijn gezicht zo dicht bij een vrouwelijk lichaam geweest. Ik vroeg me af wat ze bedoelde met die beloning en kreeg de meest erotische fantasieen. Op dat moment wist ik dat ik nog diezelfde avond voor haar deur zou staan. Voor geen goud zou ik dat willen missen. Voor mij was het een soort liefde op het eerste gezicht en ik zou alles doen om maar weer zo dicht bij haar in de buurt te mogen komen.
Op dat moment wist ik niet dat ik gewoon gebruikt werd. Mijn opspelende hormonen dwongen mij om op haar uitnodiging in te gaan. Niet wetend dat ik haar nooit naakt zou zien, laat staan dat ik haar aan mocht raken op de meest verborgen plaatsen.
De vrouw draaide zich om en liep weg. Zwevend liet ze me achter. Alle kou was uit mijn lichaam verdwenen, alles was ik vergeten en ik kon alleen nog maar denken aan haar. Ik voelde de warmte in mijn kruis en mijn opwinding. Dat was een tijd niet meer gebeurd, zeker niet in de (bijna) winterse koude van de afgelopen weken. Met een klap hoorde ik een portier dichtslaan en even later hoorde ik de piepende banden toen de auto wegsnelde. Ik zocht steun en beschutting tegen de muur en zakte door mijn knieen heen. Mijn stijve vingers hielden het visitekaartje stevig beet en ik tuurde naar de kleine lettertjes. Heel moeizaam las ik de woorden hardop. Stotterend, want mijn leescapaciteiten waren niet erg groot. De straatnaam was moeilijk en lang, maar nadat ik het voor mezelf vijftien keer hardop herhaalde, kon ik hem zonder tussenposen uitspreken. Nu was het probleem om de juiste straat en het juiste huis te vinden.
Na tien minuten lopen had ik de juiste straat eindelijk gevonden. Nerveus viste ik het visitekaartje uit de zak van mijn broek. Was ik echt wel op het juiste adres? Ik stond voor een groot hek dat elektrisch geopend kon worden, maar nu stevig dicht zat. Achter het hek begon een lange oprijlaan met een bocht erin. Naast de oprijlaan stonden bomen vergezeld door dichte struiken. Vanaf de poort was het huis niet te zien en ik vroeg me af hoe het huis eruit zou zien.
In een pilaar naast de poort zat een intercom, terwijl er verschillende camera's vanuit andere gezichtspunten op me gericht waren. Bijna bang om te bellen drukte ik toch op het knopje onder de intercom. Ik ging dicht bij de intercom staan en vroeg me af wat ik moest zeggen. Hoe kon ik aan iemand anders uitleggen dat ik was uitgenodigd? Ik hoopte op de stem van de mij bekende mevrouw te horen, maar de intercom bleef stil. Plots klonk er een zacht gezoem en de poort draaide open.
Snel liep ik door de poort heen en meteen sloot de poort zich weer. Ik kreeg een angstig gevoel van opgesloten te zijn, maar een plotselinge vlaag met regen zette mij aan tot het snel lopen tot het einde van de oprijlaan. Na ongeveer honderd meter kwam ik bij de bocht en na die bocht zag ik voor het eerst het huis. Mijn mond viel open van verbazing. Het leek wel een huis uit een sprookje. Het was zo verschrikkelijk groot en mooi.
Het huis had maar twee verdiepingen, maar elke verdieping was minstens vier meter hoog. Het had een plat dak dat ondersteund werd door brede pilaren die voor de voorgevel stonden en begonnen op een plateau dat via ongeveer tien treden bereikt kon worden. Het hele huis was wit en was fel verlicht door grote schijnwerpers. Ooit had ik een plaatje gezien wat het Witte Huis in Amerika en dit leek er wel een beetje op. Natuurlijk was het veel kleiner, maar even mooi. Natuurlijk overdreef ik, maar voor mij was elk groot huis even schitterend en mooi. Ik had alleen in krotten en in portieken gewoond, dus ik was niets gewend.
Snel liep ik door. Ik hoorde iemand roepen en bijna was ik omgedraaid en weg gerend. Dat was een gewoonte geworden die moeilijk meer af te leren was. Ik stond stil en zocht naar degene die geroepen had. In een verlichte deuropening helemaal rechts van het huis was een silhouet van een vrouw te zien. In haar herkende ik de vrouw die ik eerder had gezien. Ik haalde opgelucht adem. Ze zwaaide naar me en gebaarde me naar haar toe te komen.
Toch een beetje terughoudend liep ik op haar af, maar elke stap bracht me dichter bij haar en groeide mijn zelfverzekerdheid. Bij de deuropening werd ik omhelst en uitbundig begroet.
Hoofdstuk Twee - "Mijn eerste luier"
Voorzichtig duwde ze me de badkamer in. In eerste instantie leek die niet zo heel speciaal, het leek een gewone badkamer. Joyce kon er heel gemakkelijk en heel snel wel een speciale badkamer van maken en dat was ze ook van plan. Maar nu nog niet.
Ik keek een beetje beduusd rond. Het was een mooie grote badkamer met een ligbad tegen de achterwand. Joyce liep er naar toe en draaide de kranen open. Ze voelde even of het water niet te heet werd en draaide zich daarna weer naar mij toe.
"Kom, kleed je maar uit. Een warm bad zal je goed doen." Zei ze. Ik keek haar ietwat verbaasd aan. Ze verwachtte toch niet dat ik me in haar bijzijn helemaal zou uitkleden. Even dacht ik nog dat ze de badkamer zou uitlopen en mij hier alleen zou laten, maar dat deed ze niet. Ze bleef gedecideerd staan en keek naar me. Ze glimlachte naar me en begreep mijn probleem wel.
"Kom, kom. Je hoeft je voor mij niet te schamen. Ik heb wel vaker naakte jongetjes gezien. Ik werk in de verpleging en ik ben echt wel wat gewend." Loog ze om mij gerust te stellen, en dat werkte gedeeltelijk. Ik verbaasde me wel over het feit dat ze naar me refereerde als een jongetje. Ze had het ietwat meewarig uitgesproken en dat had mijn eerste waarschuwing moeten zijn. Ik stapte er echter gemakkelijk overheen en besloot meteen om me toch maar uit te kleden. Het bad liep al aardig vol en het zag er aantrekkelijk uit. Een doorzichtige damp verspreidde zich in de badkamer en de temperatuur steeg langzaam.
Heel langzaam kleedde ik me uit, in de hoop dat ze uit de badkamer zou zijn verdwenen op het moment dat ik bij mijn laatste kledingstuk zou zijn aangekomen. Ik wist eigenlijk al dat ze niet weg zou gaan, maar toch bleef ik hopen.
Mijn schamele kleren vielen langzamerhand naast me op de grond en niet lang daarna stond ik nog alleen in mijn onderbroek, die trouwens ook zijn beste tijd had gehad. Joyce stond de hele tijd maar een beetje nonchalant tegen een lange kast aangeleund. Een kast waarvan ik me afvroeg waartoe die diende. Hij stond tegen een zijwand en was misschien een meter hoog en wel twee meter lang. De kast had vier naast elkaar gelegen deurtjes en op de kast lag eigenlijk niet zo heel veel. Er lagen twee handdoeken netjes opgevouwen op de verre hoek en er stonden wat flesjes met shampoo verspreid, dicht tegen de achterwand.
Ik had alleen nog mijn onderbroek aan en keek een beetje beschaamd om me heen. Ik voelde dat Joyce me aankeek. Haar ogen volgden mijn lichaamscontouren en van top tot teen werd ik grondig bekeken. Dat voelde niet prettig, maar ik kon me nergens verbergen. Joyce merkte dat ik niet verder ging met uitkleden. Ze glimlachte weer en deed een stap naar me toe. Ze stak haar hand uit en legde die op mijn hoofd. Ze aaide me en trok daarna mijn hoofd tegen haar borst.
Ik hapte geschrokken naar adem. Zo dicht was ik nog nooit bij een vrouw geweest, en zeker niet zo'n mooie vrouw als Joyce was. Joyce was een kop groter dan ik en ze drukte mijn wang tegen haar rechterborst aan. Mijn ogen focusten op haar andere borst, die langzaam op en neer ging op het ritme van haar ademhaling. Ik voelde haar warmte door haar shirt heen en mijn ademhaling sloeg nog een paar keer over. Ik raakte opgewonden en voelde niet alleen dat mijn hoofd rood werd, maar ook kruis reageerde. Binnen een fractie van een seconde stond mijn penis strak tegen de binnenkant van mijn onderbroek. Mijn handen zweefden maar een beetje onhandig door de lucht, onwetend maar ik die moest houden.
"Je schaamt je voor mij. Dat hoeft helemaal niet." Ze duwde mijn gezicht weer van haar af en bukte voor me neer. Ik stond als aan de grond genageld en haalde opgelucht adem. Ik was bijna in paniek geraakt en ik stond nu met gemengde gevoelens. Aan de ene kant wilde ik haar weer zo dicht tegen me aan hebben, uren lang desnoods, aan de andere kant was ik bang en wist ik geen raad met mijn eigen hormonen.
Ik voelde haar handen op mijn onderbroek en voordat ik wist wat er gebeurde trok ze hem zonder pardon naar beneden. Natuurlijk zag ze meteen mijn staat van opwinding en begon hardop te lachen. Mijn gezicht werd rood van schaamte. Ik stapte uit mijn onderbroek en draaide me snel van haar af. Ik durfde haar nu niet aan te kijken en ik wist niet wat ik moest doen. Ik voelde een hand op mijn schouder.
"Je vindt me leuk, zie ik. Dat geeft niet." Zei ze teder. "Ik beschouw het als een compliment." Ze lachte weer, maar ik voelde dat ze me niet uitlachte.
"Ik... Het... Het spijt me." Stamelde ik van schaamte.
"Kom, stap het bad maar in. Je stinkt." Zei ze en ik was gelukkig dat ze op een ander onderwerp overging. Ik greep dat met beide handen aan en stapte snel het bad in. Het warme water voelde heet aan op mijn koude lichaam, maar eenmaal liggend voelde ik de warmte zich door mijn hele lichaam verspreiden. Ik genoot van de warmte, die ik zolang niet had gevoeld. Ik keek nog even met een lichte blos naar boven en zag Joyce op me neer kijken.
"Blijf maar een tijdje in bad liggen weken. Je bent behoorlijk vies." Zei ze terwijl ze zich omdraaide en de badkamer uitliep. De deur liet ze open staan en met mijn ogen volgde ik elke stap. Ze liep een tegenoverliggende kamer in en verdween even uit zicht. Dat duurde niet zo heel lang en ze kwam de badkamer weer in. Ze besteedde even geen aandacht aan mij en ik lag stil en genoot van het water. Alleen mijn hoofd bewoog en volgde elke stap van haar.
Ze pakte de twee handdoeken van de kast en legde die op de rand van de wastafel. Ze wachtte even om te zien of ze bleven balanceren en draaide zich daarna weer terug naar de kast. Ze pakte de flesjes shampoo bij elkaar en haalde ook die van de kast af. Ze werden verplaatst naar een plankje dat boven de wastafel hing. De hele kast was nu leeg aan de bovenkant. Ik vroeg me af wat hiervan de bedoeling was.
Joyce liet me weer even alleen en liep de gang in. Binnen een minuut was ze alweer terug en droeg iets groots, maar erg lichts de kamer in. Het leek wel een luchtbed of zoiets. Joyce legde het op de kast en toen zag ik wat het was. Ik schrok. Meteen kleurden mijn wangen weer rood, want het kon niet anders of het was voor mij bedoeld.
Het was geen luchtbed, maar een een meter tachtig lang matras van plastic. Het was tachtig centimeter breed en was iets hol over de hele lengte. Het was lichtgroen gekleurd met een kinderlijk motief van fel gekleurde beertjes. Nu begreep ik ook het doel van de kast, een commode. Het was een aankleedkussen. Nog nooit had ik een aankleedkussen zo groot gezien. Normaal waren ze niet langer dan een meter en werden ze gebruikt om kleine kinderen te verschonen.
Joyce schonk geen aandacht aan mij en was met haar gedachten ergens anders. Plotseling drong het tot mij door. Ik kreeg een luier om. Straks zou ik daar moeten gaan liggen, op de commode, en zou ze mij een luier omdoen. Ik werd al bang van de gedachte alleen. Ik schaamde me nu al vreselijk. Waarom moest ik een luier om? Ik was toch geen baby? Ik herinnerde me dat me net een jongetje noemde en ik begreep nu waarom. Ik draaide mijn gezicht naar de muur en ik voelde het zweet aan alle kanten bij me uitbreken. Het huilen stond me nader dan het lachen.
Ik hoorde hoe Joyce een kastje openmaken en even later weer sluiten. Daarna kwam ze naar het bad lopen en knielde ze naast het bad neer. Ik keek haar vragend aan.
"Waarom? Ik wil geen luier om." Huilde ik en weer zag ik die zelfde lach bij haar. Alsof ze me gerust wilde stellen, wat natuurlijk onmogelijk was. Als ze van plan was mij een luier om te doen, was ik niet gerust te stellen.
Joyce boog zich knielend iets voorover en kuste me op mijn voorhoofd. Die aanraking bezorgde me meteen weer de lichamelijke opwinding die me eerder zo in vernedering had gebracht.
"Ik begrijp dat je bang bent voor die luier. Maar je hoeft niet bang te zijn. Dat is nergens voor nodig. Het is alleen uit voorzorg. Ik beloof je dat het best mee zal vallen." Ze keek me doordringend aan en probeerde me op mijn gemak te stellen. Dat lukte slechts gedeeltelijk. Ik bleef bang voor de luier en de vernedering die daar bij hoorde.
"Alstublieft. Geen luier." Ik huilde en smeekte bijna om maar geen luier te hoeven dragen. De luier was echter een probleem voor later. Nu stond eerst een andere vernedering op het programma. Joyce had inmiddels een washandje gepakt en ging staan.
"Ga maar staan, dan kan ik je wassen." Ze zei het op een toon die aardig was, maar weinig tegenspraak duldde. Haar stemming was ineens omgeslagen. Eerst was ze lief en innemend, nu streng en direct. Ik keek haar echter verbaasd aan. Wilde ze dat ik helemaal naakt, rechtop in het bad zou gaan staan? Dat kon ze toch niet menen?
Ze keek nu echter dreigend naar beneden en had een uitdrukking op haar gezicht die ik nog niet eerder bij haar had gezien. Een blik van geprikkeld zijn. Een uitdrukking die ik niet durfde te negeren. Eigenlijk werd ik een beetje bang voor haar. Ze staalde onverzettelijkheid uit, alsof er niet met haar te spotten viel. Dat was wat anders dan de liefdevolle blik van een paar minuten geleden. Een blik die ik veel liever zag dan deze. Ik gehoorzaamde dan ook meteen.
Schuim droop langs mijn lichaam naar beneden, terwijl ik mijn handen beschermend voor mijn geslachtsdeel hield. Ze bracht meteen het washandje naar mijn gezicht en wreef het stevig heen en weer. Snel maar grondig werd mijn gezicht gewassen en bewoog het washandje naar beneden. Ze trok mijn handen weg en waste die. Toen ik ze daarna weer terug naar mijn kruis wilde brengen hield ze me tegen. Ze keek me kwaad aan en riep: "Viespeuk". Ze maakte heel snel duidelijk dat ik mijn handen daar vandaan moest houden.
Daarna waste ze mijn romp. Ze sloeg mijn kruis en billen over en waste mijn benen. Een voor een moest ik mijn voeten optillen en leunde ik op haar schouder, zodat ze mijn voeten kon wassen. Toen ook mijn laatste voet gewassen was, wist ik dat mijn kruis nu aan de beurt was. Uit een tube spoot ze een flinke scheut douchegel op het washandje.
"Benen spreiden." Zei ze streng. Ik wilde niet. Tranen sprongen in mijn ogen, want ik wist dat het onvermijdelijk was.
"Nee, alstublieft niet." Riep ik nog, maar een klein tikje aan de binnenkant van mijn bovenbeen was genoeg om me iets door mijn knieen te laten zakken en haar daardoor vrij spel te geven. Niet alleen was mijn plasser vogelvrij, maar ook kon ze tussendoor mijn billen bereiken. Ik huilde zachtjes en voelde hoe ze me waste. Ze kneep zachtjes in mijn ballen en mijn voorhuidje werd terug getrokken. Niets werd vergeten. Er was absoluut niets erotisch aan dit alles, maar toch reageerde mijn lichaam op haar aanraken. Met een spottende lach werd mijn stijve penis begroet.
"Omdraaien en voorover bukken" Zei ze en ik gehoorzaamde. Meteen daarna voelde ik hetzelfde washandje op mijn billen en er tussenin. Ik huilde nog steeds en zuchtte opgelucht toen ze eindelijk klaar was. Ik draaide me weer naar haar toe en zag hoe ze een apparaat uit een kastje vandaan haalde. Joyce zag mijn verdriet en angst, maar troostte me nog niet.
"Ga maar weer in het bad zitten" Zei ze, nu met een duidelijk aardiger stem dan zonet. Natuurlijk gehoorzaamde ik. Ik hoorde een zoemend geluid toen ze het apparaatje aanzette. Ik voelde een hand op mijn achterhoofd en ze duwde mijn hoofd voorover. Joyce zette het apparaatje tegen mijn nek en bewoog het langzaam omhoog.
Het was een tondeuse. Al mijn hoofdhaar werd op een lengte van een centimeter geknipt. Mijn haar betekende weinig voor me, maar het feit dat ze het zonder te vragen afschoor, beangstigde me toch een beetje.
Het was binnen een minuutje gedaan en toen gebood ze me weer te gaan staan. Mijn haar dreef op het schuim in het bad en plakte hier en daar zelfs op mijn lichaam. Met de douchekop werd ik echter geheel schoon gespoeld. Been voor been moest ik uit het bad stappen en werden mijn voeten ook schoon gespoeld.
Daar stond ik dus. Helemaal naakt en nog druipend op de tegelvloer. Ik mocht mezelf niet beschermen tegen haar doordringende blikken en hield mijn armen maar loshangend langs mijn lichaam. Joyce draaide zich van me vandaan en pakte een handdoek van de rand van de wastafel. Ze liet hem openvallen en sloeg hem om me heen. Ze hield beide bovenste punten goed beet en droogde me van top tot teen af. Toen ze door de handdoek heen mijn plasser beet pakte was ik bang dat ik weer zou reageren op haar aanraking, maar deze keer bleef me die vernedering bespaard.
Toen ik helemaal was afgedroogd en schoon en droog op het kleedje stond keek ze me eens goed aan. Ze zag de angst en vernedering in mijn ogen en ik zag haar strenge blik verdwijnen. Ze trok zich tegen me aan en weer drukte mijn wang tegen haar borst aan. Natuurlijk reageerde ik lichamelijk weer op deze wel heel dichte benadering. Ze negeerde dat echter, alhoewel ze het wel gevoeld moest hebben. Ik sloeg mijn armen nu ook om haar heen en genoot van haar warmte en snoof haar geur op. Even was ik alle ellende en alle vernederingen vergeten. Voor deze positie mocht ze me duizend keer wassen en een luier omdoen.
Ik voelde haar handen op mijn billen en ze tilde me zo iets van de grond. Als een klein kind (ik was ook klein ten opzichte van haar) tilde ze me op de commode. Mijn billen zakten weg in het koele plastic en ik voelde me meteen klein, heel erg klein. Nog steeds hield ik mijn armen om haar heen, bang om haar los te laten, maar langzaam verhoogde ze de druk naar achteren en mijn handen gleden van haar rug af.
Joyce deed een stap achteruit en keek naar me. Ik voelde haar blik, en die deed pijn. Ze ging me vernederen. Ik kreeg een luier om en misschien wist ze wel meer om me te vernederen. De tranen sprongen weer in mijn ogen. Joyce stapte op me af en drukte me achterover. Ik moest gaan liggen, mijn hoofd naar links. Zitten op commode was al verschrikkelijk, maar liggend voelde ik me helemaal een baby. Heel mijn lichaam plakte zich aan het plastic van het aankleedkussen. Haar blik priemde me vast en ik durfde me niet te bewegen.
"Niet huilen, Mark. Het is bijna voorbij. Ik begrijp best dat je een beetje boos op me bent, maar het is nu zo voorbij. Alleen je luier nog." Zei ze weer op vertederende toon, terwijl ze bukte en uit een kastje onder me een luier pakte. Mijn ogen vonden de luier zodra die boven de kast uitkwam en ik liet hem niet meer los. Hij was zo ontzettend groot. Terwijl de tranen langs mijn wangen stroomden zag ik hoe de luier werd opengevouwen. Angstig bleef ik toekijken. Ik troostte me bij de gedachte dat het hierna voorbij zou zijn. Joyce had dat zelf gezegd. Alleen nog even een luier om, dan was het voorbij. Daar hield ik me aan vast en misschien kwam het daardoor dat ik geen weerstand bood tegen de luier. Ik had me neergelegd bij het feit dat ik een luier moest dragen. Ik had geen keus. Als ik zou tegenwerken zou ik het misschien alleen maar erger maken.
Ik werkte niet tegen, onbewust hielp ik zelfs mee. Zonder het zelf te merken trok ik mijn knieen in. Ik voelde de luier onder me en even later zat hij al dicht. Ik durfde niet naar mezelf te kijken, dat was te vernederend. Nog even voelde ik haar handen tussen mijn benen, ze testte het elastiek. Blijkbaar was ze tevreden want ze trok haar handen terug.
"Mark. Ik vindt dat jij je voorbeeldig hebt gedragen. Je bent een schatje." Zei ze en kuste me op mijn wang.
"Ben je boos op me?" Vroeg ze. Ik keek nog liggend naar haar omhoog. Ik wist niet of ik me al mocht bewegen. Ik wilde van die commode af, met mijn voeten terug op de vloer. Dan voelde ik me een stuk prettiger, meer zelfverzekerd. Liggend voelde ik me zo machteloos, zo hulpeloos, zo klein.
Ik schudde mijn hoofd. Ik was niet zo heel boos meer, alleen bang. Ik wist niet wat er verder met me ging gebeuren. Ik had een totaal andere voorstelling gehad van vanavond. De wildste fantasieen waren in me opgekomen, maar niets van dat alles was werkelijkheid geworden. Natuurlijk wist ik wel dat ik niet met haar naar bed zou gaan. Ik wilde seks, maar wist dat ik dat niet zo krijgen. Ik verwachtte respect en had dat ook niet gekregen. Ik verwachtte ook liefde, maar daarover had ik een gemengd gevoel. Had ik liefde gekregen? Ja, dat dacht ik wel. Maar het was niet de liefde die ik had gewild. Ik kreeg een soort moederliefde. Ze zorgde voor me en had me getroost toen ik huilde.
"Kom er maar vanaf. Ga maar staan." Zei ze en ik deed dat graag. Ik schrok wel van het gekraak van het plastic. De luier voelde vreemd. Het gaf een warm en zacht gevoel, maar aan de andere kant ook een beperkte vrijheid. Toen ik bewoog voelde ik de plakstrips strak trekken en het elastiek uitrekken. Ik was bang dat de luier open zou springen, maar dat gebeurde niet. Ik liet me van de commode glijden en mijn voeten raakten het vochtige kleedje. Ik stond iets wijdbeens, alsof ik O-benen had en toen ik een eerste stap deed voelde dat ik mijn bovenlichaam iets voorover hield. Dit alles om het stugge van de luier te compenseren.
Had ik spijt? Dat vroeg ik me ineens af. Ik stond naakt op het kleedje, met alleen een grote, stevige luier om. Ik voelde me nietig en onvolwassen. Ik had geen keus gehad. Vanaf het moment dat ik haar ontmoette op straat was ik machteloos geweest. Eerst werd ik gedreven door een stel puberale hormonen en toen ik eenmaal dit huis binnen gelopen was, was Joyce de baas. Ze overheerste me op een bijna natuurlijke manier. Zodra ik een stap over de drempel had gezet voelde ik dat Joyce mijn meerdere was.
Als ik dit van te voren had geweten, had ik dan toch hierheen gekomen? Ook die vraag hield me bezig. Als ik wist van het wassen en de luier, zou ik dan toch hierheen gekomen zijn. Dat was een simpele vraag en het antwoord was, denk ik, even simpel. Ja!
Hoofdstuk Drie - "Avond"
Tien minuten later zat ik voor de open haard op een dikke schapenvacht. Voor de open haard was een soort vierkanten zitkuil gecrederd. Tegen twee kanten stonden comfortabele bruin leren banken en in het midden van de zitkuil een klein laag tafeltje. Voor de open haard was nog wat ruimte en daar had ik me genesteld, lekker in de warmte van het vuur. Joyce was even de kamer uit, en ik wist niet precies wat ik moest doen. Ik verveelde me en dacht na over wat er het laatste uur met me gebeurd was. Niet lang daarna kwam Joyce weer binnen en kwam ook voor de open haard zitten. Beiden zaten we met gekruiste benen, waardoor mijn luier aan de voorkant goed te zien was, maar mijn schaamte was wat dat betreft snel verdwenen. Ik kon de luier trouwens toch niet verbergen, omdat ik verder toch geen andere kleren aan had.
Ze zat dicht bij me en onze knieen raakten elkaar. Ze stak haar hand uit en raakte met haar vinger teder mijn wang aan. Ze zag dat ik een beetje met gemengde gevoelens zat en haar aanraking niet kon waarderen. Ze keek me even recht aan en wilde wat gaan zeggen. Ze lachte even en haar hele gezicht lachte mee.
"Je zult het allemaal wel vreemd vinden. Het ene moment in de kou op straat, het andere moment in de warmte binnen." Ik keek haar vragend aan. Wat wilde ze eigenlijk van me? Ik vond het inderdaad allemaal heel vreemd. Het was allemaal zo snel gegaan, er was geen tijd om er eens goed over na te denken. Toch had ik nu niet het gevoel alsof ik weg wilde rennen, van Joyce vandaan. Integendeel, ik voelde dat Joyce om me gaf. Om over mijn eigen gevoelens over Joyce maar niet eens te spreken.
"Waarom doe je dit?" Vroeg ik, zonder specifiek doel.
"Doe ik wat?" Vroeg ze, mij min of meer uitdagend om een onderwerp te kiezen. Ik had op antwoorden gehoopt en kreeg in plaats daarvan een afwijkende vraag terug. Ik werd daar een beetje kwaad van en riep chagrijnig:
"Dit! Alles! Je pikt me van de straat op. Je dwingt me uit te kleden en ik moet me laten wassen. Daarna krijg ik verdomme nog een luier om ook. En ondertussen vertel je me helemaal niets!" Mijn gezicht was rood aangelopen van kwaadheid en verwachtte nu toch wel een stel antwoorden. Daar had ik recht op, leek mij. Een beetje zelfrespect kwam weer in mij boven. Het leven op de straat had me wat dat betreft wel van alles geleerd.
Joyce keek me geschrokken aan. Ze had geen explosie van me verwacht. Ze gaf echter geen antwoorden, maar sloeg me ineens onverwacht hard in het gezicht. Meer van de schrik dan van de pijn schreeuwde ik het uit. Ik draaide mijn gezicht af en duwde mijn hand tegen mijn geteisterde en rood wordende wang. Ik keek verontwaardigd, maar voelde meteen dat ik niet de zelfverzekerdheid en de lef had die ik normaal gesproken op de straat wel zou hebben gehad.
"Er wordt hier niet gevloekt. Is dat begrepen?" Zei ze en keek me streng aan.
"Ja, Joyce" Zei ik netjes, want ik wilde niet nogmaals een klap krijgen. Meteen hierna zag ik de strengheid weer van haar gezicht verdwijnen. Het was vreemd hoe haar gezicht zo snel van uitdrukking kon veranderen.
"Je moet niet zo veel vragen. Jij hebt geluk en je bent een tijdje van de straat. Ik geef je eten, warme kleren en een bed. In ruil daarvoor vraag ik een beetje medewerking van je. Dat is toch niet teveel gevraagd? Of wel, soms?" Ze liet alweer een klein glimlachje zien.
Ik zweeg en dacht na. Ze had nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vragen. Ik vroeg me af of ik er ooit wel een antwoord op zou krijgen. Wat ze bedoelde te zeggen is, dat ik hier mag wonen wanneer ze mij maar als een kind mocht behandelen. Zolang ik me maar liet wassen, een luier omdoen en ik me maar netjes gedroeg, mocht ik hier blijven wonen. Net zolang totdat ze me zat was en dan zou ik natuurlijk meteen weer op straat staan.
Ik had niet zo heel veel keus, maar het zat me toch niet helemaal lekker. Een keertje gewassen worden (door een hele mooie vrouw) was niet ze erg en een keertje een luier om gedaan krijgen viel ook nog wel mee. Wanneer dat echter elke dag moest gebeuren, en misschien wel meerdere keren op een dag, dan werd dat al een stuk minder leuk. Voor vannacht had ik in ieder geval een lekker warm bed en daarvoor kon ik nog wel wat vernederingen doorstaan. Morgen zou ik wel weer verder zien. Wanneer het me allemaal te veel werd kon ik altijd nog weglopen, en weglopen uit tehuizen was inmiddels een specialiteit van me geworden.
"Het spijt me. Waarom behandel je me als een baby?" Vroeg ik schuchter, bang om haar nog een keer kwaad te maken. Nu begon ze wel weer te lachen en ook haar ogen straalden. Kleine rimpeltjes verschenen rond de ooghoeken en haar hoofd schudde licht.
"Een baby? Dat valt best wel mee. Ik heb je gewassen omdat ik er zeker van wilde zijn dat je schoon was. Ik heb een heel andere opvoeding gehad, en denk anders over hygiene."
"En de luier?" Vroeg ik. Weer lachte ze, want ze had de vraag al verwacht.
"Dat is heel simpel. Ik neem niet het risico dat je mijn hele huis onder plast. Nee, dat is overdreven, dat weet ik. Ik doe het omdat ik zeker wil zijn dat je schoon blijft."
"Je wilt me gewoon als een baby behandelen. Je vind dit leuk!" Riep ik kwaad uit, maar had daar meteen weer spijt van. Ik dacht even dat ze me weer zou slaan en deinsde alvast wat achteruit. Even betrok haar gezicht, maar dat duurde niet lang. Ze vergaf me de uitbarsting en stond op.
"Je bent ook nog maar een klein kind." Zei ze spottend, en terwijl ze langs me heen liep aaide ze me over mijn net kort geknipte hoofd. Ze deed alsof ze het niet meende, maar volgens mij meende ze het wel. Ik werd door haar gezien als een klein kind. Zo behandelde ze me en dat vond ze nog leuk ook.
Joyce liep weer de kamer uit en ik schoof met mijn rug naar de open haard. Mijn maag knorde. Ik had sinds gisteravond niets meer gegeten en dat eten van gisteren was ook niet echt voedzaam geweest. Ik was het echter gewend. De ene dag had ik wel eten en at ik voor drie dagen, terwijl ik andere dagen zonder eten door moest komen. Vooral zondagen waren altijd moeilijk. Als alle winkels gesloten zijn, is het moeilijk om even snel een appel van de fruitkraam mee te nemen. En het was dan rustig op straat, dus zakkenrollen kon je op zondag ook wel vergeten.
Een deur ging open en Joyce kwam weer binnen. Ik hoefde niet eens om eten te vragen, want Joyce had al een flink bord pap voor me geregeld. Ze had ook een theedoek mee genomen en legde die eerst op de salontafel, waarna ze het bord op de theedoek neerzette. Gulzig pakte ik de lepel en begon meteen te eten.
"Voorzichtig, niet knoeien! Of wil je een slabbetje om?" Vroeg ze plagend. Die opmerking negerend at ik snel door. Ik morste inderdaad wat, maar daar lette ik niet op. De pap was heel erg lekker. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit zo veel en zo lekker had gegeten. Na weken, of maanden, uit vuilnisbakken geleefd te hebben, smaakt alles goed. Het bord had ik dan ook snel leeg. Mijn volle maag voelde goed aan en dat was lang geleden.
Joyce was neergezakt op het leren bankstel en bekeek me. Toen ze zag dat ik mijn bord had leeg gegeten ("Als een grote jongen" Dacht ik bij mezelf) stond ze op en liep naar me toe. Ze pakte het bordje van de theedoek en zette het op de tafel neer. Daarna pakte ze de theedoek op en wilde ze mijn mond schoonvegen. Ze bracht de theedoek naar mijn gezicht, maar ik sputterde tegen. Ik vond dat niet nodig en draaide mijn hoofd weg.
Joyce liet zich daardoor echter niet ontmoedigen en pakte met haar andere hand mijn kin beet en ze trok mijn gezicht naar haar toe. Ik probeerde me los te trekken, maar al snel voelde ik de theedoek op mijn mond. Ze bewoog de theedoek snel drie keer heen en weer, voordat ik me los wist te rukken. Kwaad schoof ik snel naar achteren en keek haar boos aan. Joyce lachte alleen maar en liep weg. Ik was boos. Met allerlei kleine acties probeerde ze me te kleineren en dat haatte ik. De luier was al erg genoeg. Ik realiseerde me echter dat de luier niet op zich stond, ze kleineerde me continu.
Even later kwam ze terug. Ze had een glas drinken in haar handen, waar ze al lopend een slok uit nam. Ze ging weer op dezelfde plaats op de bank zitten en zette het glas naast haar neer. Ik was besluiteloos en wist niet wat ik nu moest doen, of wat er van me verwacht werd. Joyce klopte op de bank naast haar.
"Kom maar hier zitten." Zei ze en meteen ging ik daarop in. Ik nestelde me maar al te graag naast Joyce. Ik trok mijn voeten van de vloer en zakte iets onderuit. Ik leunde met mijn schouder tegen Joyce en ze sloeg haar arm om me heen. Ze trok me dicht tegen haar aan en ik genoot weer van haar aanraking. Ik draaide mijn gezicht even, zodat ik haar aan kon kijken en zag weer haar tedere blik, vol liefde en genegenheid. Ik draaide mijn hoofd weer terug en liet het wat achterover zakken tegen de bank. Joyce nam nog een slok uit haar glas en hield het daarna ook voor mijn mond. Zonder het glas beet te pakken nam ik een net te grote slok. Ik proefde een zoete smaak en de alcohol brandde in mijn keel. Ik hoestte en Joyce lachte, maar zonder enig teken van leedvermaak.
Ondanks de scherpe smaak voelde ik me lekker warm worden van binnen. Ook voelde ik nu mijn blaas. Ik moest naar de wc en baalde daarvan. Ten eerste moest ik er om vragen en daarna mocht ik vast niet zelf mijn luier uit trekken. Ik twijfelde. Zou ik het nu vragen, of zou ik daar nog even mee wachten? Ik bedacht me ineens dat ik het al een tijdje onbewust aan het ophouden was. Ik moest dus heel binnenkort toch een wc opzoeken. Ik kon er dus beter maar meteen over beginnen.
"Joyce. Mag ik naar de wc, ik moet plassen?" Ik kreeg alweer een lichtroze kleur op mijn wangen uit schaamte. Joyce antwoordde echter zonder blikken of blozen.
"Ik breng je zo naar bed en dan moet ik je toch een andere luier omdoen, dus je mag nu wel in je luier plassen." Verbaasd kwam ik overeind. Dit was absurd.
"Waarom? Ik wil naar de wc!" Riep ik verbaasd uit. Ik zat nu rechtop en keek haar met een mengeling van verbazing en woede aan. Er viel een spannende stilte, maar Joyce bleef rustig.
"Ik laat je niet alleen naar het toilet gaan en ik heb nu geen zin om op te staan. Over een half uur doe ik je een nachtluier om, dus plas nu maar in je luier." Kwaad stond ik op. Dit was belachelijk. Haar vernederingen kon ik misschien nog wel doorstaan, maar ik ging mezelf niet vernederen door in mijn luier te plassen. Waarom kon ik niet gewoon naar de wc?
"Nee, dat doe ik niet! Ik ga naar de wc!" Riep ik uit en de eerste tranen van woede liepen over mijn wang. Ik liep de zitkuil uit en richting de deur. Ik wist niet waar de wc was, maar die zou ik wel vinden. Ik was echter nog niet eens halverwege de kamer toen Joyce me terug riep.
"Mark, kom terug. Je blijft gewoon hier en als je moet plassen doe je dat in je luier. Maak me alsjeblieft niet boos, Mark." Zei ze genrriteerd. Ze bleef zitten en had alleen haar hoofd naar me toe gedraaid.
Ik bleef stil staan, in het midden van de kamer en twijfelde. Ik wist zeker of ik dit door durfde te zetten. Ik had Joyce nog niet echt kwaad gezien en wilde dat eigenlijk ook niet meemaken. Ik vroeg me af of de straf misschien lichter zou zijn dan het vrijwillig bevuilen van mezelf, maar die keus was simpel. Ik wist zeker dat Joyce me zwaar zou straffen.
"Je bent gemeen!" Riep ik en voelde me als een klein kind, toen ik beteuterd en een klein beetje huilend terug liep naar de bank. Mijn blaas deed me nu al behoorlijk pijn en ik wist dat ik het niet veel langer meer kon ophouden.
"Kom hier, Mark." Zei ze en kwam omhoog uit de bank. Ik liep langzaam naar haar toe en op haar aanwijzing ging ik naast haar op de bank zitten. Beschaamd keek ik naar de vloer, maar toen voelde ik haar hand onder mijn kin. Ze drukte hem omhoog en onze ogen vonden elkaar. Ik zag de ernst in haar gezicht en Joyce zag de tranen van woede en schaamte opwellen in mijn ooghoeken.
"Wil je een pak voor je billen?" Vroeg ze en ze meende het serieus.
"Nee. Alsjeblieft niet, Joyce" Stotterde ik.
"Dan wil ik dat je me voortaan meteen gehoorzaamd en niet eerst je eigen wil probeert door te zetten. Is dat begrepen?" Haar stem, zacht maar streng, deed me trillen. Het leek wel alsof ik bang voor haar was. Bang om gestraft te worden. Het was een absurde gewaarwording voor een zeventienjarige jongen, alsof ik negen jaar oud was en voor de klas een standje kreeg. Ik voelde me voor de zoveelste keer klein en nietig.
"Ja Joyce" Antwoordde ik en twee tranen stroomden uit mijn ooghoeken over mijn wangen en zochten de weg naar beneden. Halverwege bleven ze echter hangen, maar ondertussen voelde ik nattigheid tussen mijn benen. Ik plaste.
Ik huilde nu hardop, terwijl ik voelde hoe de vochtige warmte zich verspreidde in mijn kruis. Dit voelde verschrikkelijk. Ik bleef maar doorplassen en voelde mijn luier zwaarder worden. Zittend op de bank voelde ik mijn eigen urine tussen mijn billen. Langzaam absorbeerde mijn luier de nattigheid, maar liet een klam gevoel achter.
Tot overmaat van ramp voelde ik ook nog een hand op de voorkant van mijn luier. Ze drukte haar handpalm in mijn kruis en voelde de luier warm worden. Mijn ogen waren troebel door de tranen, maar ik zag dat Joyce me zonder medelijden aankeek. Ze kreeg een vreemde blik in haar ogen en even was ik bang voor haar, maar die blik verdween snel.
Joyce sloeg haar armen om me heen en trok me tegen haar aan. Ik verzette me. Op dit moment wilde ik niet getroost worden. Ik was kwaad op haar en ik wist dat als ik eenmaal in haar armen lag, dicht tegen haar aangedrukt, mijn boosheid heel snel zou verdwijnen. Haar warmte zou me troostten en haar lichaamsgeur zou me de pijn doen vergeten.
Ze zette door en wat ik al voorspelde gebeurde. Binnen een paar tellen nadat mijn gezicht tegen haar borst gedrukt werd, was ik alles vergeten. Seksuele fantasieen vulden mijn gedachten, maar de nattigheid tussen de benen haalde me snel weer uit mijn droom. Ik rukte me los en liep naar de verre hoek van de andere leren bank. Daar ging ik zitten en draaide mijn gezicht van haar af. Ik wilde haar nu niet aankijken. Ik hoorde een spottende lach van Joyce en dat maakte me nog kwader.
"Ach gut. Is mijn lieve jongetje boos." Op dat moment kon ik haar wel vermoorden, zo erg haatte ik haar. Tranen stroomden volop over mijn wangen en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo gehuild had. Jarenlang had ik deze emoties kunnen bedwingen. Ik was vroeg volwassen geweest. Je kon het je op straat niet permitteren om te huilen. Je moest bestand zijn tegen de harde buitenwereld.
Nu huilde ik echter volop. Het was vreemd, maar het leek alsof Joyce alle opgekropte emoties van de afgelopen jaren bij me boven wist te halen. Nu ineens barstte de bom en was ik geestelijk een wrak geworden, niet in staat om ook maar enige weerstand van formaat te beiden tegen haar strenge, en kinderlijke, eisen.
Mokkend in een hoekje hield ik me vijf minuten bezig met mezelf. Joyce schonk geen aandacht aan me en bladerde door een tijdschrift. Mijn ogen dwaalden over de muur voor me en ik probeerde mijn natte luier te vergeten. De vieze nattigheid drukte tegen mijn lichaam en besmette me. Ik kon het niet vergeten.
Hoofdstuk Vier - "Naar bed"
Na een paar minuten kwam ik weer wat tot rust en begon ik me te vervelen. Er was niets te doen. Ik kon ook niets doen met alleen een luier om. Ik wilde dicht bij het vuur blijven en in de halve cirkel van licht rond de open haard. Ik keek Joyce aan, maar die was verdiept in een of ander artikel. Ik gaapte en de moeheid sloeg toe.
Toen keek Joyce omhoog uit haar tijdschrift. Ze had me zien gapen en ik wist dat ze me weer ging vernederen. Ik zou naar bed worden gebracht. Ze legde het tijdschrift netjes naast haar neer op een stapeltje andere tijdschriften en stond op.
"Kom. Ik zal je naar bed brengen." Zei ze en stak een arm naar me uit. Ik stond ook op en liep de zitkuil uit. Ik voelde haar arm op me schouder en ze begeleidde me door de kamer heen. Ik werd als het ware door de kamer heen geduwd.
We liepen naar de badkamer. Mijn blote voeten kletsten op de verwarmde vloertegels. Mijn luier kraakte en voelde niet prettig meer aan. Een stugge massa bevond zich tussen mijn benen en hinderde me bij elke stap. Bij de badkamer aangekomen opende Joyce de deur voor mij en ontstak het felle TL-licht.
"Ga maar liggen." Zei ze en gebaarde naar de commode. Ik wilde niet maar had geen keus. Natuurlijk wilde ik niet, maar ze dwong me door de natte luier. Ik wilde een schone luier en verlangde naar dat zachte en warme gevoel. Ik sprong achterwaarts op de commode en ging liggen. Het plastic was koud en over mijn hele lichaam kreeg ik kippevel. Joyce was verdwenen naar de kamer aan de overzijde van de gang. Ik schoof mijn handen onder mijn hoofd en bleef geduldig wachten
Het leek wel uren te duren voordat Joyce uit de kamer tevoorschijn kwam. Ik vroeg me af of ze me expres zo liet liggen. Ze wist dat ik dit niet leuk vond. Ik haatte dit zelfs. Eindelijk kwam ze dan. Ze pakte een handdoek en vouwde die dubbel.
"Trek je knieen in." Zei ze en ik deed het. Met een hand onder mijn billen duwde ze mijn onderlichaam nog iets omhoog en met haar andere hand legde ze de gevouwen handdoek onder me. Ze trok haar hand weg en ik zakte met mijn billen op de handdoek. Mijn knieen hield ik gebogen en priemden in de lucht.
Het moment was daar. Joyce opende een voor een de plakstrips en vouwde de luier open. Koude lucht stroomde naar mijn net nog opgesloten kruis. Ze trok de luier onder me vandaan en gooide hem in een prullenbak die onder de wastafel stond. Ik bleef in dezelfde positie liggen en zag hoe Joyce een washandje pakte en hem nat maakte onder de koude kraan. Daarna draaide ze zich weer naar me toe.
"Knieen verder intrekken, Mark." Zei ze terwijl ik water uit het washandje zag druipen. Mijn blik was op die hand van Joyce gevestigd, terwijl ik mijn knieen zo ver mogelijk naar mijn borst toe trok. Mijn billen kwamen los van de handdoek en lagen nu open en bloot om gewassen te worden.
Ik rook de sterke geur van urine, mijn eigen urine. Mijn huid was nat en plakkerig en ik voelde me vies. Het koude washandje raakte mijn billen en ik huiverde. Het water was koud, veel te koud. Voor de tweede keer die dag werd ik gewassen. Het washandje bewoog zich onbelemmerd door mijn kruis en het koude water behoedde me voor ongewilde lichamelijke reacties. Haar aanraking was zacht en teder, maar de kou maakte het koel en gevoelloos.
Ondanks dat ik in mijn luier had moeten plassen, voelde het aan alsof ik stout was geweest. Het leek een straf. Ik voelde me alsof ik iets verkeerds had gedaan en daarvoor moest boeten. Ik bleef mezelf vertellen dat het niet mijn schuld was, ik kon er niets aan doen. Ik wilde naar het toilet maar mocht niet. Het leek alsof het mijn eigen schuld was dat ik niet mocht plassen zoals ieder ander kind. Had ik soms iets misdaan om dit te verdienen? Ik wist het niet. Ik wist niets meer zeker.
Een ding wist ik wel zeker. Ik was blij dat ik weer schoon was. Joyce was klaar met wassen. Mijn lichaam was nog nat maar het voelde veel prettiger zo. Mijn schaamhaar zat tegen mijn lichaam aan geplakt en mijn plasser hing lusteloos opzij. Ik was moe en uitgeblust lag ik wachten op mijn nieuwe luier. Ik wilde naar bed. Deze dag had me geestelijk uitgeput. Ik verlangde naar de lange nachtrust in een lekker warm bed. Niemand die op me zou letten voor een hele tijd, eindelijk zou ik alleen zijn.
Een handdoek werd in mijn kruis gedrukt en snel werd ik afgedroogd. Daarna werd ook de handdoek onder me vandaan getrokken en lag ik helemaal op het plastic. Joyce bukte en pakte een luier uit een kast onder me. Ik hoorde hoe ze een nieuw pak open moest maken en vroeg me af wat het verschil zou zijn tussen een gewone luier en een nachtluier. Ik zou dat echter snel merken.
Joyce stond weer op en vouwde de luier in mijn gezichtsveld open. De luier was even groot op het eerste gezicht, maar dat was natuurlijk wel logisch. De luier leek wel wat dikker te zijn. Joyce duwde een gedeelte van de luier onder me en trok de rest tussen mijn benen door. De voorkant drukte ze stevig tegen mijn buik. Ze sloot de plakstrips en liggend voelde ik weinig verschil met een gewone luier.
Ik mocht eindelijk van de commode af en toen ik mijn benen over de rand van de commode wilde tillen voelde ik het verschil. Deze luier was veel stugger en veel dikker dan de andere, gewone luier. Het plastic was stugger en mijn bewegingen werden nu nog meer belemmerd. De prop tussen mijn benen was nu nog veel groter en ik moest nu echt wijdbeens gaan staan.
Weer voelde ik die hand op mijn schouders en duwde ze me de badkamer uit. Ik voelde me erg ongemakkelijk en lopen ging moeilijk. Gelukkig was mijn bed dichtbij. Mijn slaapkamer lag recht tegenover de badkamer. Nieuwsgierig liep ik naar binnen.
Mijn kamer was niet zo groot. Dat viel een beetje tegen ten opzichte van de rest van het huis. De kamer was ongeveer vier bij vier meter met twee ramen naast elkaar in de achterste muur. De rechtermuur was geheel verborgen achter een kastenwand. De kamer was sober ingericht, functioneel. Er lag zeil op de vloer en er zat wit behang op de muren. Het was hier ongezellig en koel. In het midden van de kamer hing een kaal peertje dat fel brandde.
Ik zuchtte diep toen ik mijn bed zag. Ik was verrast, maar eigenlijk had ik al zoiets verwacht. Het was een soort ziekenhuis bed met stalen randen die tot een halve meter boven het matras uitstaken. Een voorkant was naar beneden geklapt, zodat ik gemakkelijker in het bed kon klimmen. Ik wist zeker dat ook deze rand omhoog geklapt zou worden, zodat ik zogenaamd niet uit bed kon vallen. Ik legde me er maar bij neer en probeerde niet te laten merken dat ik kwaad was. Ik wist dat het weinig, of niets, zou uithalen om te protesteren. Ik zou haar alleen maar amuseren.
"Hup, in je bed." Zei ze en ik waggelde naar het bed toe. Ik klom erin en schoof mijn voeten onder de opengeslagen dekens. Ik nestelde me op mijn rug, terwijl Joyce de dekens over me heen dicht sloeg. Er stond me echter nog een verrassing te wachten. Zonder waarschuwing graaide Joyce onder de dekens en pakte mijn rechterpols beet.
"Het spijt me, Mark. Ik weet niet of ik je kan vertrouwen." Zei ze verontschuldigend en trok mijn pols naar het hoofdeind van het bed. Ik voelde een leren riem om mijn pols en voordat ik van de schrik bekomen was zat mijn pols aan het hoofdeind vast geketend. Ik trok tevergeefs maar mijn hand bleef vast.
"Nee, waarom?" Zei ik, terwijl ik overeind kwam. Dit was gemeen. Joyce drukte me meteen weer naar beneden.
"Liggen, Mark. Je gaat nu slapen en ik wil geen commentaar." Zei ze streng en ik ging weer liggen, mijn rechterarm in een ongemakkelijk positie getrokken. Ik had ongeveer dertig centimeter speling, de lengte van de ketting tussen mijn pols en het midden van het hoofdeinde. Berustend draaide ik mijn betraande gezicht naar de muur.
"Het spijt me echt, Mark. Ik wil je echter nog even waarschuwen. Als ik merk dat je met je handen aan je luier gezeten hebt, dan krijg je een pak voor je billen. Ik wil absoluut geen gefrutsel aan de luier en je blijft ook met je tengels van je plasser af. Ik wil geen vieze spelletjes in mijn bed. Is dat begrepen? Kijk me aan, Mark!" Joyce keek me streng aan en wachtte totdat ik mijn gezicht naar haar toe gedraaid had. Toen haar dat niet snel genoeg ging pakte ze mijn kin beet en trok mijn gezicht naar haar toe. Ze kneep gemeen en ik verbeet de pijn.
"Is dat begrepen?" Vroeg ze nogmaals en ik knikte.
"Ja, Joyce"
"Goed zo, Mark." Ze bukte en kuste me op mijn wang. "Voor de zekerheid zal ik je toch maar een beetje in de gaten houden door die camera." Ze wees naar het plafond aan het voeteneind van mijn bed. Er hing inderdaad een kleine camera aan het plafond en ik keek verbijsterd.
"Welterusten" Joyce trok de rand van het bed omhoog en ik hoorde het vastklikken. Mijn ogen bleven gefixeerd op de camera. Hoe durfde ze. Ze gunde me geen enkel moment van privacy. Ik hoorde hoe de deur gesloten werd en ze liet me achter. Een klein geel lampje brandde in de hoek van de kamer, boven mijn bed. De hele nacht zou ik geobserveerd kunnen worden. Dat voelde niet prettig.
Ik draaide op mijn buik en schoof het kussen aan de kant. Ik legde mijn hoofd tegen het matras en sloot mijn ogen. Ik voelde me eenzaam en alleen. Ik was bang voor wat er verder nog met me ging gebeuren. Onrustig probeerde ik te slapen, maar het duurde niet lang voordat de slaap me van alle zorgen verloste.
Met een brede glimlach op haar gezicht plofte Joyce op de bank neer. Ze had een tevreden gevoel over zich, haar plan was dus eindelijk gelukt. Het was niet makkelijk geweest om de juiste persoon te vinden. Er liepen tenslotte ook weer niet zo heel veel jonge zwervers op straat.
Ze pakte de telefoon op en draaide, bijna zonder er bij na te denken, het nummer van haar vriendin, Saskia, aan wie ze al haar geheimen had verteld. Ook Saskia zat al een tijd in spanning. Ze vond het leuk voor Joyce dat zij haar verlangen op deze manier wist te verwezenlijken. Het duurde niet lang voordat Saskia aan de andere kant van de lijn opnam. Zonder haar naam te zeggen, riep ze meteen het heuglijke nieuws.
"Je raadt het niet!"
"Wat? Is het gelukt! Nee, dat geloof ik niet." Riep Saskia uit, even enthousiast als Joyce was. Joyce lachte.
"Het is echt waar. Kom maar langs."
"Nee, ongelofelijk. Ligt hij met ..." Saskia giechelde van pret en Joyce onderbrak haar.
"Ja, met een luier om. Je had hem moeten zien liggen. Hij spartelde zo lief tegen toen ik hem de luier omdeed. Hij is zo schattig."
"Hoe heet hij?... Ik wil hem zien... Hoe oud is hij?" Saskia zat vol met vragen, maar Joyce lachte alleen maar. Saskia barstte van nieuwsgierigheid, maar door de opwinding kwam er van een goed gesprek voorlopig even niets. Het duurde een paar minuten voordat beiden weer een beetje gekalmeerd waren, tot die tijd werden er alleen maar halve, niet afgemaakte zinnen over de lijn heen gestuurd. Na ruim een kwartier aan de telefoon gehangen te hebben besloot Saskia om direct hier naar toe te komen. Ze kon de nieuwsgierigheid niet meer aan, en ze woonde maar een kwartiertje hier vandaan
Inleiding
Hoofdstuk Een - "In een klap verliefd"
Hoofdstuk Twee - "Mijn eerste luier"
Hoofdstuk Drie - "Avond"
Hoofdstuk Vier - "Naar bed"
Hoofdstuk Vijf - "Ochtend"
Hoofdstuk Zes - "Zere billen"
Hoofdstuk Zeven - "Saskia"
Hoofdstuk Acht - "Uit eten"
Hoofdstuk Negen - "Plasje doen"
Einde verhaal
(deel 1)
Inleiding
De open haard brandde knapperend. Een warme, rode gloed kwam uit die richting en verwarmde mijn blote huid. Het was warm in de kamer. Bijna geheel naakt zat ik op de bank, mijn benen kruiselings opgetrokken. Daar waar mijn huid het leer van de bank raakte plakte het bezweet vast. Op mijn benen lag een jeugdtijdschrift met allerlei wetenswaardigheden. Snel las ik het artikel door, ik had niet zo veel tijd meer. Ik was halverwege de bladzijde, maar het was al bijna bedtijd. Ieder moment kon de deur opengaan en zou Joyce binnen komen. Ze zou me komen halen en naar bed brengen.
Bij elk geluid dat ik in de gang hoorde, luisterde ik even gespannen. Liep er iemand deze kant op? Daarna concentreerde ik me snel weer op het artikel. Ik vond het interessant en wilde het graag uit hebben voordat ik naar bed moest. Ik had geluk. Ik hoefde nog maar een paar regels toen ik in de gang voetstappen hoorde. Ik herkende de tred op afstand en wist dat ze van Joyce was. Mijn ogen vlogen over de laatste regels heen.
De deur ging open en Joyce kwam binnen. Ze was een jonge vrouw van halverwege de twintig. Met haar lange haar en ronde gezicht was ze een aantrekkelijke vrouw. En niet alleen was ze mooi, ook had ze veel geld om te besteden. Haar vader had een behoorlijk familiekapitaal opgebouwd en daar leefde ze van. Voor zover ik wist was ze nog steeds vrijgezel. Nu woonde ik dus bij haar in huis.
Ik was net zestien en had nog weinig geluk gehad in het leven. Mijn lagere schooltijd was een hel geweest. Ik werd gepest om mijn kleren en mijn afkomst. Al snel kwam ik met de politie in aanraking en zat ik meer in opvanghuizen en opvoedingsgestichten dan dat ik thuis was. Thuis was ook geen pretje. Mijn vader was aan de drank en werkeloos en mijn moeder verkocht zichzelf in de prostitutie om toch nog aan geld te komen. Volgens mij was ze ook aan de drugs, alhoewel ik dat niet zeker wist. De middelbare school kon me helemaal niet boeien. Met stelen en dealen verdiende ik geld, en waarom zou je dan naar school gaan? Ik had dus geen goede opleiding gehad en liep wat dat betreft achter op andere kinderen van mijn leeftijd. Nu probeerde ik dat in te halen door veel te lezen en mezelf van alles aan te leren. Nooit had ik daar de kans voor gekregen. Nu wel, en Joyce gaf me die kans en hielp me. Ze heeft me in huis opgenomen en helpt me met leren. Ik word liefdevol behandeld, en dat was me nog nooit gebeurd.
Natuurlijk waren er ook dingen die ik niet leuk vond. Die liefdevolle behandelingen gingen wel erg ver en voor een buitenstaander was het misschien moeilijk te begrijpen wat er hier in huis gebeurde.
Ik las de laatste regel en klapte het tijdschrift dicht. Joyce was inmiddels achter me, achter de bank, gaan staan en bukte voorover. Ze legde haar armen om mijn nek. Haar gezicht kwam naast het mijne en ik rook haar bijna bedwelmende geur van bloemen.
"Kom" Zei ze kort en ik gehoorzaamde zonder ook maar enig moment van opstand. Ik wilde gehoorzamen. Ik zou alles doen wat ze me vroeg, zolang ik maar in haar buurt mocht blijven en ze me af en toe zou liefkozen. Ik wilde zoveel mogelijk aandacht van haar als ik maar kon krijgen en voor een kus deed ik alles.
Ik vouwde mijn benen open, voelde ze 'losscheuren' van het bezwete leer, en zette mijn voeten op de koude vloertegels neer. Met behoedzame bewegingen stond ik op en nu pas werd mijn enige kledingstuk goed zichtbaar. Voor een buitenstaander zou het verrassend zijn geweest, maar Joyce keek er niet eens meer naar. Ook ik was er al aan gewend geraakt, alhoewel ik het natuurlijk nooit prettig zou gaan vinden. Ik had het er echter graag voor over. Joyce wilde het en ik deed wat zij wilde.
Ik droeg een grote, dikke luier. De buitenkant was van een dunne laag wit plastic, dat zacht kraakte wanneer ik bewoog. Aan de binnenkant zat een dikke laag absorberend materiaal, wat urine bijna meteen in zich opnam. De luier zat stevig dicht geplakt en elastische banden zorgden ervoor dat de luier goed afsloot. Brede strips, ongeveer twee centimeter breed, hielden de luier gesloten en zorgden dat de luier meerdere keren kon worden geopend en weer worden dichtgeplakt. Wanneer ik mijn bovenbenen dicht bij elkaar kneep voelde ik een dikke prop in mijn kruis en wanneer ik bewoog werden mijn bewegingen belemmerd door het plastic. Met zo'n luier als ik nu omhad kon je niet erg gemakkelijk lopen. Ik had nu dan ook een nachtluier om, die waren dikker dan gewone luiers en zaten minder comfortabel. Overdag kreeg ik een dunnere luier om. Daarmee kon ik beter lopen en die voelde ook prettiger aan. Zo'n gewone luier had nog bredere strips, zodat ook bij flinke beweging de luier niet open zou gaan.
Ik legde het tijdschrift op de bank neer en wilde naar haar toelopen. Joyce keek me echter bestraffend aan en ik voelde me meteen onzeker worden. Wat had ik gedaan? Ik had toch niets verkeerd gedaan?
"Opruimen, Mark!" Zei ze streng, terwijl ze naar het tijdschrift wees. Ik boog mijn hoofd en ruimde snel het tijdschrift op, rennend terwijl de luier me tegenwerkte.
"Wanneer leer je dat nu eens?" Zei ze met dezelfde strenge stem en mijn wangen kleurden roze van schaamte. Ik wilde niet dat ze boos op me was. Ik wist ook dat ze erg streng was en hard strafte wanneer ik iets fout deed. Dat was al een paar keer voorgekomen en dat wilde ik me eigenlijk niet laten gebeuren.
"Het spijt me." Zei ik zachtjes. Ik stond er wat beteuterd bij, ik wist niet precies wat ik moest doen en ik durfde haar nu zeker niet aan te kijken. Joyce kwam achter me staan en legde een hand op mijn hoofd. Ze was minstens een kop groter dan mij, ik was niet zo groot en Joyce was lang voor een vrouw. Ook was ze behoorlijk sterk. Dat merkte ik nogmaals toen ze me in beweging trok. Haar hand klemde zich om mijn bovenarm en trok me naar de deur. Ik had maar weinig aanmoediging nodig. Ik liep dicht naast haar en snoof nogmaals haar verrukkelijke geur op
Samen liepen we naar mijn slaapkamer. Dat was een grote kamer aan de achterkant van het huis. Ik had uitzicht op de tuin die nog een heel eind achter het huis doorliep. M'n kamer was een echte jongenskamer en eigenlijk was ik wel een beetje trots op deze kamer. Alles in deze kamer had ik zelf uit mogen zoeken. De vloerbedekking en het behang had ik zelf mogen kiezen en de posters aan de muur had ik zelf opgehangen. Alleen het bed was niet mijn keus. Ik vond het bed zelfs vreselijk, maar moest het machteloos goed vinden.
Het bed stond in een hoek van de kamer, tegen de muur. Het was een soort ziekenhuisbed met een opstaande rand met ijzeren spijlen. De spijlen staken zo'n dertig centimeter boven het matras uit. Ik lag op dit bed een stuk verder van de grond af dan op een gewoon bed. Als ik in dit bed lag voelde ik me nooit helemaal op mijn gemak. Het gaf me een bepaalde gevoel van hulpeloosheid.
Het dekbed was al open geslagen en Joyce duwde me richting het bed. Zoals van me verwacht werd ging ik op het bed liggen en schoof mijn voeten onder het dekbed. Ik draaide me op mijn buik en bracht mijn linkerpols naar het hoofdeind van het bed. Daar voelde ik het koude metaal van de handboei om mijn pols schuiven. Met een klik sloot het slotje en lag ik stevig aan het bed vast gekluisterd.
Nu lag ik helemaal hulpeloos in bed. Joyce bukte nog een maal voorover en kuste me op mijn wang. Ondanks de vernedering van het vastbinden voelde ik me helemaal warm worden. Mijn gekuste wang gloeide van genot en mijn hele gezicht straalde van geluk. Ik wist dat Joyce het zag en ze mocht het ook zien. Ik was verliefd op haar en, alhoewel ik wist dat ze nooit op mij verliefd zou worden, was ik gelukkig. Ze hield van mij, een beetje alsof ik haar eigen zoon was en zolang ik die liefde kreeg, zou ik alle vernederingen doorstaan.
Ze keek op me neer en ik draaide mijn gezicht haar kant op. Joyce trok het dekbed over me heen en daarna werden de gordijnen dichtgetrokken. Ze verdween uit de kamer. Het was net acht uur geweest en meestal moest ik zo blijven liggen tot een uur of negen. Soms een uurtje vroeger, dan weer een uurtje later. Een keer werd ik pas om half een 's middags uit bed gehaald. Ik vond dat niet leuk, maar ik klaagde niet. Ik wist dat ze ook haar eigen leven had. Overdag speelde ze met me en deed ze leuke dingen, ook leerde ze me van alles. 's Avonds en 's nachts wilde ze me niet in de buurt hebben. Daarom lag ik zo in bed. De luier en de handboei zorgden ervoor dat ik mijn bed niet uit kon en hoefde. Mijn behoeften deed ik in de luier en er lag altijd een zuigfles met water in mijn bed. Met een kettinkje zat hij aan een spijl vast, zodat de fles niet uit bed kon vallen.
Joyce hoefde zich geen zorgen om me te maken. Ze had me in het begin wel gewaarschuwd dat ik niet mocht schreeuwen of ander geluid maken. Ik moest gewoon stil in bed blijven liggen. Ik wist trouwens niet of ze me wel konden horen buiten de kamer, want ik hoorde maar heel af en toe iets van haar in de gang. Verder was het altijd stil in mijn slaapkamer.
Ik vroeg me af wat Joyce ging doen, het was tenslotte zaterdagavond. Misschien ging ze wel met iemand stappen. Misschien was ze wel verliefd, of nog erger, verloofd. Ik hoopte van niet, maar ik wist dat ik weinig kans maakte. Het maakte me verdrietig om er alleen al aan te denken dat Joyce met een andere jongen, of man, zou zijn. Misschien sliepen er wel eens mannen bij haar, hier in dit huis. In mijn huis. Ik moest er niet aan denken. Ik wist eigenlijk niet eens, of ze me wel eens alleen in huis achterliet. Ik dacht van wel, maar dat kon ik niet zeker weten.
Ik zuchtte en dacht terug aan de manier waarop ik Joyce had ontmoet.
Hoofdstuk Een - "In een klap verliefd"
Ik kon me nog goed herinneren hoe we elkaar ontmoetten. Ik liep toen al een paar dagen rond over straat, had weinig gegeten, en was ziek van de honger en de kou. Nu liep ik door een rijke buurt. Ik liep voorzichtig in de schaduw van de struiken langs de weg. Als de politie me hier zag lopen, zouden ze me oppakken. Dat wilde ik voorkomen, want dan werd ik weer teruggebracht naar dat vreselijke tehuis.
De wind nam toe. Er kwam een echte najaarsstorm aan. Ik vroeg me af waar ik vannacht zou slapen. Ik moest een warm plekje vinden, anders zou ik de hele nacht wakker blijven door de kou, en verkleumd morgen weer de straat op moeten.
Ik liep langs een ijzeren poort van een groot landhuis. De poort zat in een groot en hoog hek. Ik zocht een mogelijkheid om er overheen te klimmen, zodat ik ergens in de tuin een slaapplaats kon vinden. Misschien was er wel ergens een tuinhuisje waar ik kon slapen. Ineens stopte er grote auto naast me. Ik dacht dat hij wachtte totdat de poort open ging, via een soort elektrisch systeem, maar de auto stopte voor mij. Ik keek geschrokken om toen ik me dat realiseerde en wilde snel weglopen. De auto was fel rood en een duur soort sportauto, wat voor merk wist ik niet. Ik hoorde dat de portier openging en ik zonder te kijken rende ik weg. Dit was niet de eerste keer dat ik door mensen werd afgeranseld omdat ze me niet in hun buurt wilde hebben.
Zo hard ik kon rende ik, maar mijn kapotte schoenen en zere voeten, belemmerden mijn vlucht over de nat geregende stoep.
"Blijf staan. Wees niet bang" hoorde ik roepen en tot mijn verbazing hoorde ik een vrouwelijke stem. Verbaasd stopte ik en draaide me om. Een prachtige jonge vrouw was achter me aan gerend en hijgde nog na. Ze bleef op ongeveer twee meter afstand staan. Ik bekeek haar goed. Ze was werkelijk fantastisch. Haar lange blonde haren hingen losjes over de bontmantel die ze los om haar schouders had geslagen. Een kort, strak rokje bedekte alleen het bovenste gedeelte van haar benen, terwijl de rest in een donker, maar doorzichtige panty was gestoken.
Ik vroeg me af wat ze van mij wilde? Wat kon ik haar bieden? Waarom was ze voor mij uitgestapt? Ik zag dat ze me uitvoerig stond te onderzoeken. Haar ogen gleden over mijn hele lichaam. Ik voelde me niet prettig, maar zolang ze naar mij keek, kon ik ook haar bekijken. Door de wind heen rook ik even een vleugje van haar zeer waarschijnlijk dure, maar lekkere parfum.
Ze stak haar hand in haar binnenzak en haalde er een klein papiertje uit. Haar naam en adres stonden erop. Ze gaf het papiertje aan mij. Ik pakte het aan en raakte even haar zachte, gladde hand aan. Ze voelde fantastisch.
"Kom naar dat adres dan krijg je te eten en een slaapplaats voor vannacht" Zei ze, terwijl ze me keurend aankeek. Ze vroeg zich af of ik inderdaad naar dat adres zou komen. Ook ik wist dat nog niet zeker, ik was bang.
Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar ze bedacht zich en deed snel een stap naar me toe. Ik schrok en was te laat met wegstappen. Voordat ik kon bewegen legde ze haar hand op mijn hoofd en bewoog hem door mijn haar heen. Ze aaide me! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ze bukte voorover en bracht haar mond naar mijn oor.
"Als je vanavond nog komt zal ik je belonen!" fluisterde ze mysterieus en blies daarna even zachtjes in mijn oor. Er hing een bijna bedwelmende geur van bloemen om haar heen en ik raakte opgewonden van het aanzicht op haar borsten dat ik kreeg. Terwijl ze voorover bukte viel haar bontmantel open en nog nooit was ik met mijn gezicht zo dicht bij een vrouwelijk lichaam geweest. Ik vroeg me af wat ze bedoelde met die beloning en kreeg de meest erotische fantasieen. Op dat moment wist ik dat ik nog diezelfde avond voor haar deur zou staan. Voor geen goud zou ik dat willen missen. Voor mij was het een soort liefde op het eerste gezicht en ik zou alles doen om maar weer zo dicht bij haar in de buurt te mogen komen.
Op dat moment wist ik niet dat ik gewoon gebruikt werd. Mijn opspelende hormonen dwongen mij om op haar uitnodiging in te gaan. Niet wetend dat ik haar nooit naakt zou zien, laat staan dat ik haar aan mocht raken op de meest verborgen plaatsen.
De vrouw draaide zich om en liep weg. Zwevend liet ze me achter. Alle kou was uit mijn lichaam verdwenen, alles was ik vergeten en ik kon alleen nog maar denken aan haar. Ik voelde de warmte in mijn kruis en mijn opwinding. Dat was een tijd niet meer gebeurd, zeker niet in de (bijna) winterse koude van de afgelopen weken. Met een klap hoorde ik een portier dichtslaan en even later hoorde ik de piepende banden toen de auto wegsnelde. Ik zocht steun en beschutting tegen de muur en zakte door mijn knieen heen. Mijn stijve vingers hielden het visitekaartje stevig beet en ik tuurde naar de kleine lettertjes. Heel moeizaam las ik de woorden hardop. Stotterend, want mijn leescapaciteiten waren niet erg groot. De straatnaam was moeilijk en lang, maar nadat ik het voor mezelf vijftien keer hardop herhaalde, kon ik hem zonder tussenposen uitspreken. Nu was het probleem om de juiste straat en het juiste huis te vinden.
Na tien minuten lopen had ik de juiste straat eindelijk gevonden. Nerveus viste ik het visitekaartje uit de zak van mijn broek. Was ik echt wel op het juiste adres? Ik stond voor een groot hek dat elektrisch geopend kon worden, maar nu stevig dicht zat. Achter het hek begon een lange oprijlaan met een bocht erin. Naast de oprijlaan stonden bomen vergezeld door dichte struiken. Vanaf de poort was het huis niet te zien en ik vroeg me af hoe het huis eruit zou zien.
In een pilaar naast de poort zat een intercom, terwijl er verschillende camera's vanuit andere gezichtspunten op me gericht waren. Bijna bang om te bellen drukte ik toch op het knopje onder de intercom. Ik ging dicht bij de intercom staan en vroeg me af wat ik moest zeggen. Hoe kon ik aan iemand anders uitleggen dat ik was uitgenodigd? Ik hoopte op de stem van de mij bekende mevrouw te horen, maar de intercom bleef stil. Plots klonk er een zacht gezoem en de poort draaide open.
Snel liep ik door de poort heen en meteen sloot de poort zich weer. Ik kreeg een angstig gevoel van opgesloten te zijn, maar een plotselinge vlaag met regen zette mij aan tot het snel lopen tot het einde van de oprijlaan. Na ongeveer honderd meter kwam ik bij de bocht en na die bocht zag ik voor het eerst het huis. Mijn mond viel open van verbazing. Het leek wel een huis uit een sprookje. Het was zo verschrikkelijk groot en mooi.
Het huis had maar twee verdiepingen, maar elke verdieping was minstens vier meter hoog. Het had een plat dak dat ondersteund werd door brede pilaren die voor de voorgevel stonden en begonnen op een plateau dat via ongeveer tien treden bereikt kon worden. Het hele huis was wit en was fel verlicht door grote schijnwerpers. Ooit had ik een plaatje gezien wat het Witte Huis in Amerika en dit leek er wel een beetje op. Natuurlijk was het veel kleiner, maar even mooi. Natuurlijk overdreef ik, maar voor mij was elk groot huis even schitterend en mooi. Ik had alleen in krotten en in portieken gewoond, dus ik was niets gewend.
Snel liep ik door. Ik hoorde iemand roepen en bijna was ik omgedraaid en weg gerend. Dat was een gewoonte geworden die moeilijk meer af te leren was. Ik stond stil en zocht naar degene die geroepen had. In een verlichte deuropening helemaal rechts van het huis was een silhouet van een vrouw te zien. In haar herkende ik de vrouw die ik eerder had gezien. Ik haalde opgelucht adem. Ze zwaaide naar me en gebaarde me naar haar toe te komen.
Toch een beetje terughoudend liep ik op haar af, maar elke stap bracht me dichter bij haar en groeide mijn zelfverzekerdheid. Bij de deuropening werd ik omhelst en uitbundig begroet.
Hoofdstuk Twee - "Mijn eerste luier"
Voorzichtig duwde ze me de badkamer in. In eerste instantie leek die niet zo heel speciaal, het leek een gewone badkamer. Joyce kon er heel gemakkelijk en heel snel wel een speciale badkamer van maken en dat was ze ook van plan. Maar nu nog niet.
Ik keek een beetje beduusd rond. Het was een mooie grote badkamer met een ligbad tegen de achterwand. Joyce liep er naar toe en draaide de kranen open. Ze voelde even of het water niet te heet werd en draaide zich daarna weer naar mij toe.
"Kom, kleed je maar uit. Een warm bad zal je goed doen." Zei ze. Ik keek haar ietwat verbaasd aan. Ze verwachtte toch niet dat ik me in haar bijzijn helemaal zou uitkleden. Even dacht ik nog dat ze de badkamer zou uitlopen en mij hier alleen zou laten, maar dat deed ze niet. Ze bleef gedecideerd staan en keek naar me. Ze glimlachte naar me en begreep mijn probleem wel.
"Kom, kom. Je hoeft je voor mij niet te schamen. Ik heb wel vaker naakte jongetjes gezien. Ik werk in de verpleging en ik ben echt wel wat gewend." Loog ze om mij gerust te stellen, en dat werkte gedeeltelijk. Ik verbaasde me wel over het feit dat ze naar me refereerde als een jongetje. Ze had het ietwat meewarig uitgesproken en dat had mijn eerste waarschuwing moeten zijn. Ik stapte er echter gemakkelijk overheen en besloot meteen om me toch maar uit te kleden. Het bad liep al aardig vol en het zag er aantrekkelijk uit. Een doorzichtige damp verspreidde zich in de badkamer en de temperatuur steeg langzaam.
Heel langzaam kleedde ik me uit, in de hoop dat ze uit de badkamer zou zijn verdwenen op het moment dat ik bij mijn laatste kledingstuk zou zijn aangekomen. Ik wist eigenlijk al dat ze niet weg zou gaan, maar toch bleef ik hopen.
Mijn schamele kleren vielen langzamerhand naast me op de grond en niet lang daarna stond ik nog alleen in mijn onderbroek, die trouwens ook zijn beste tijd had gehad. Joyce stond de hele tijd maar een beetje nonchalant tegen een lange kast aangeleund. Een kast waarvan ik me afvroeg waartoe die diende. Hij stond tegen een zijwand en was misschien een meter hoog en wel twee meter lang. De kast had vier naast elkaar gelegen deurtjes en op de kast lag eigenlijk niet zo heel veel. Er lagen twee handdoeken netjes opgevouwen op de verre hoek en er stonden wat flesjes met shampoo verspreid, dicht tegen de achterwand.
Ik had alleen nog mijn onderbroek aan en keek een beetje beschaamd om me heen. Ik voelde dat Joyce me aankeek. Haar ogen volgden mijn lichaamscontouren en van top tot teen werd ik grondig bekeken. Dat voelde niet prettig, maar ik kon me nergens verbergen. Joyce merkte dat ik niet verder ging met uitkleden. Ze glimlachte weer en deed een stap naar me toe. Ze stak haar hand uit en legde die op mijn hoofd. Ze aaide me en trok daarna mijn hoofd tegen haar borst.
Ik hapte geschrokken naar adem. Zo dicht was ik nog nooit bij een vrouw geweest, en zeker niet zo'n mooie vrouw als Joyce was. Joyce was een kop groter dan ik en ze drukte mijn wang tegen haar rechterborst aan. Mijn ogen focusten op haar andere borst, die langzaam op en neer ging op het ritme van haar ademhaling. Ik voelde haar warmte door haar shirt heen en mijn ademhaling sloeg nog een paar keer over. Ik raakte opgewonden en voelde niet alleen dat mijn hoofd rood werd, maar ook kruis reageerde. Binnen een fractie van een seconde stond mijn penis strak tegen de binnenkant van mijn onderbroek. Mijn handen zweefden maar een beetje onhandig door de lucht, onwetend maar ik die moest houden.
"Je schaamt je voor mij. Dat hoeft helemaal niet." Ze duwde mijn gezicht weer van haar af en bukte voor me neer. Ik stond als aan de grond genageld en haalde opgelucht adem. Ik was bijna in paniek geraakt en ik stond nu met gemengde gevoelens. Aan de ene kant wilde ik haar weer zo dicht tegen me aan hebben, uren lang desnoods, aan de andere kant was ik bang en wist ik geen raad met mijn eigen hormonen.
Ik voelde haar handen op mijn onderbroek en voordat ik wist wat er gebeurde trok ze hem zonder pardon naar beneden. Natuurlijk zag ze meteen mijn staat van opwinding en begon hardop te lachen. Mijn gezicht werd rood van schaamte. Ik stapte uit mijn onderbroek en draaide me snel van haar af. Ik durfde haar nu niet aan te kijken en ik wist niet wat ik moest doen. Ik voelde een hand op mijn schouder.
"Je vindt me leuk, zie ik. Dat geeft niet." Zei ze teder. "Ik beschouw het als een compliment." Ze lachte weer, maar ik voelde dat ze me niet uitlachte.
"Ik... Het... Het spijt me." Stamelde ik van schaamte.
"Kom, stap het bad maar in. Je stinkt." Zei ze en ik was gelukkig dat ze op een ander onderwerp overging. Ik greep dat met beide handen aan en stapte snel het bad in. Het warme water voelde heet aan op mijn koude lichaam, maar eenmaal liggend voelde ik de warmte zich door mijn hele lichaam verspreiden. Ik genoot van de warmte, die ik zolang niet had gevoeld. Ik keek nog even met een lichte blos naar boven en zag Joyce op me neer kijken.
"Blijf maar een tijdje in bad liggen weken. Je bent behoorlijk vies." Zei ze terwijl ze zich omdraaide en de badkamer uitliep. De deur liet ze open staan en met mijn ogen volgde ik elke stap. Ze liep een tegenoverliggende kamer in en verdween even uit zicht. Dat duurde niet zo heel lang en ze kwam de badkamer weer in. Ze besteedde even geen aandacht aan mij en ik lag stil en genoot van het water. Alleen mijn hoofd bewoog en volgde elke stap van haar.
Ze pakte de twee handdoeken van de kast en legde die op de rand van de wastafel. Ze wachtte even om te zien of ze bleven balanceren en draaide zich daarna weer terug naar de kast. Ze pakte de flesjes shampoo bij elkaar en haalde ook die van de kast af. Ze werden verplaatst naar een plankje dat boven de wastafel hing. De hele kast was nu leeg aan de bovenkant. Ik vroeg me af wat hiervan de bedoeling was.
Joyce liet me weer even alleen en liep de gang in. Binnen een minuut was ze alweer terug en droeg iets groots, maar erg lichts de kamer in. Het leek wel een luchtbed of zoiets. Joyce legde het op de kast en toen zag ik wat het was. Ik schrok. Meteen kleurden mijn wangen weer rood, want het kon niet anders of het was voor mij bedoeld.
Het was geen luchtbed, maar een een meter tachtig lang matras van plastic. Het was tachtig centimeter breed en was iets hol over de hele lengte. Het was lichtgroen gekleurd met een kinderlijk motief van fel gekleurde beertjes. Nu begreep ik ook het doel van de kast, een commode. Het was een aankleedkussen. Nog nooit had ik een aankleedkussen zo groot gezien. Normaal waren ze niet langer dan een meter en werden ze gebruikt om kleine kinderen te verschonen.
Joyce schonk geen aandacht aan mij en was met haar gedachten ergens anders. Plotseling drong het tot mij door. Ik kreeg een luier om. Straks zou ik daar moeten gaan liggen, op de commode, en zou ze mij een luier omdoen. Ik werd al bang van de gedachte alleen. Ik schaamde me nu al vreselijk. Waarom moest ik een luier om? Ik was toch geen baby? Ik herinnerde me dat me net een jongetje noemde en ik begreep nu waarom. Ik draaide mijn gezicht naar de muur en ik voelde het zweet aan alle kanten bij me uitbreken. Het huilen stond me nader dan het lachen.
Ik hoorde hoe Joyce een kastje openmaken en even later weer sluiten. Daarna kwam ze naar het bad lopen en knielde ze naast het bad neer. Ik keek haar vragend aan.
"Waarom? Ik wil geen luier om." Huilde ik en weer zag ik die zelfde lach bij haar. Alsof ze me gerust wilde stellen, wat natuurlijk onmogelijk was. Als ze van plan was mij een luier om te doen, was ik niet gerust te stellen.
Joyce boog zich knielend iets voorover en kuste me op mijn voorhoofd. Die aanraking bezorgde me meteen weer de lichamelijke opwinding die me eerder zo in vernedering had gebracht.
"Ik begrijp dat je bang bent voor die luier. Maar je hoeft niet bang te zijn. Dat is nergens voor nodig. Het is alleen uit voorzorg. Ik beloof je dat het best mee zal vallen." Ze keek me doordringend aan en probeerde me op mijn gemak te stellen. Dat lukte slechts gedeeltelijk. Ik bleef bang voor de luier en de vernedering die daar bij hoorde.
"Alstublieft. Geen luier." Ik huilde en smeekte bijna om maar geen luier te hoeven dragen. De luier was echter een probleem voor later. Nu stond eerst een andere vernedering op het programma. Joyce had inmiddels een washandje gepakt en ging staan.
"Ga maar staan, dan kan ik je wassen." Ze zei het op een toon die aardig was, maar weinig tegenspraak duldde. Haar stemming was ineens omgeslagen. Eerst was ze lief en innemend, nu streng en direct. Ik keek haar echter verbaasd aan. Wilde ze dat ik helemaal naakt, rechtop in het bad zou gaan staan? Dat kon ze toch niet menen?
Ze keek nu echter dreigend naar beneden en had een uitdrukking op haar gezicht die ik nog niet eerder bij haar had gezien. Een blik van geprikkeld zijn. Een uitdrukking die ik niet durfde te negeren. Eigenlijk werd ik een beetje bang voor haar. Ze staalde onverzettelijkheid uit, alsof er niet met haar te spotten viel. Dat was wat anders dan de liefdevolle blik van een paar minuten geleden. Een blik die ik veel liever zag dan deze. Ik gehoorzaamde dan ook meteen.
Schuim droop langs mijn lichaam naar beneden, terwijl ik mijn handen beschermend voor mijn geslachtsdeel hield. Ze bracht meteen het washandje naar mijn gezicht en wreef het stevig heen en weer. Snel maar grondig werd mijn gezicht gewassen en bewoog het washandje naar beneden. Ze trok mijn handen weg en waste die. Toen ik ze daarna weer terug naar mijn kruis wilde brengen hield ze me tegen. Ze keek me kwaad aan en riep: "Viespeuk". Ze maakte heel snel duidelijk dat ik mijn handen daar vandaan moest houden.
Daarna waste ze mijn romp. Ze sloeg mijn kruis en billen over en waste mijn benen. Een voor een moest ik mijn voeten optillen en leunde ik op haar schouder, zodat ze mijn voeten kon wassen. Toen ook mijn laatste voet gewassen was, wist ik dat mijn kruis nu aan de beurt was. Uit een tube spoot ze een flinke scheut douchegel op het washandje.
"Benen spreiden." Zei ze streng. Ik wilde niet. Tranen sprongen in mijn ogen, want ik wist dat het onvermijdelijk was.
"Nee, alstublieft niet." Riep ik nog, maar een klein tikje aan de binnenkant van mijn bovenbeen was genoeg om me iets door mijn knieen te laten zakken en haar daardoor vrij spel te geven. Niet alleen was mijn plasser vogelvrij, maar ook kon ze tussendoor mijn billen bereiken. Ik huilde zachtjes en voelde hoe ze me waste. Ze kneep zachtjes in mijn ballen en mijn voorhuidje werd terug getrokken. Niets werd vergeten. Er was absoluut niets erotisch aan dit alles, maar toch reageerde mijn lichaam op haar aanraken. Met een spottende lach werd mijn stijve penis begroet.
"Omdraaien en voorover bukken" Zei ze en ik gehoorzaamde. Meteen daarna voelde ik hetzelfde washandje op mijn billen en er tussenin. Ik huilde nog steeds en zuchtte opgelucht toen ze eindelijk klaar was. Ik draaide me weer naar haar toe en zag hoe ze een apparaat uit een kastje vandaan haalde. Joyce zag mijn verdriet en angst, maar troostte me nog niet.
"Ga maar weer in het bad zitten" Zei ze, nu met een duidelijk aardiger stem dan zonet. Natuurlijk gehoorzaamde ik. Ik hoorde een zoemend geluid toen ze het apparaatje aanzette. Ik voelde een hand op mijn achterhoofd en ze duwde mijn hoofd voorover. Joyce zette het apparaatje tegen mijn nek en bewoog het langzaam omhoog.
Het was een tondeuse. Al mijn hoofdhaar werd op een lengte van een centimeter geknipt. Mijn haar betekende weinig voor me, maar het feit dat ze het zonder te vragen afschoor, beangstigde me toch een beetje.
Het was binnen een minuutje gedaan en toen gebood ze me weer te gaan staan. Mijn haar dreef op het schuim in het bad en plakte hier en daar zelfs op mijn lichaam. Met de douchekop werd ik echter geheel schoon gespoeld. Been voor been moest ik uit het bad stappen en werden mijn voeten ook schoon gespoeld.
Daar stond ik dus. Helemaal naakt en nog druipend op de tegelvloer. Ik mocht mezelf niet beschermen tegen haar doordringende blikken en hield mijn armen maar loshangend langs mijn lichaam. Joyce draaide zich van me vandaan en pakte een handdoek van de rand van de wastafel. Ze liet hem openvallen en sloeg hem om me heen. Ze hield beide bovenste punten goed beet en droogde me van top tot teen af. Toen ze door de handdoek heen mijn plasser beet pakte was ik bang dat ik weer zou reageren op haar aanraking, maar deze keer bleef me die vernedering bespaard.
Toen ik helemaal was afgedroogd en schoon en droog op het kleedje stond keek ze me eens goed aan. Ze zag de angst en vernedering in mijn ogen en ik zag haar strenge blik verdwijnen. Ze trok zich tegen me aan en weer drukte mijn wang tegen haar borst aan. Natuurlijk reageerde ik lichamelijk weer op deze wel heel dichte benadering. Ze negeerde dat echter, alhoewel ze het wel gevoeld moest hebben. Ik sloeg mijn armen nu ook om haar heen en genoot van haar warmte en snoof haar geur op. Even was ik alle ellende en alle vernederingen vergeten. Voor deze positie mocht ze me duizend keer wassen en een luier omdoen.
Ik voelde haar handen op mijn billen en ze tilde me zo iets van de grond. Als een klein kind (ik was ook klein ten opzichte van haar) tilde ze me op de commode. Mijn billen zakten weg in het koele plastic en ik voelde me meteen klein, heel erg klein. Nog steeds hield ik mijn armen om haar heen, bang om haar los te laten, maar langzaam verhoogde ze de druk naar achteren en mijn handen gleden van haar rug af.
Joyce deed een stap achteruit en keek naar me. Ik voelde haar blik, en die deed pijn. Ze ging me vernederen. Ik kreeg een luier om en misschien wist ze wel meer om me te vernederen. De tranen sprongen weer in mijn ogen. Joyce stapte op me af en drukte me achterover. Ik moest gaan liggen, mijn hoofd naar links. Zitten op commode was al verschrikkelijk, maar liggend voelde ik me helemaal een baby. Heel mijn lichaam plakte zich aan het plastic van het aankleedkussen. Haar blik priemde me vast en ik durfde me niet te bewegen.
"Niet huilen, Mark. Het is bijna voorbij. Ik begrijp best dat je een beetje boos op me bent, maar het is nu zo voorbij. Alleen je luier nog." Zei ze weer op vertederende toon, terwijl ze bukte en uit een kastje onder me een luier pakte. Mijn ogen vonden de luier zodra die boven de kast uitkwam en ik liet hem niet meer los. Hij was zo ontzettend groot. Terwijl de tranen langs mijn wangen stroomden zag ik hoe de luier werd opengevouwen. Angstig bleef ik toekijken. Ik troostte me bij de gedachte dat het hierna voorbij zou zijn. Joyce had dat zelf gezegd. Alleen nog even een luier om, dan was het voorbij. Daar hield ik me aan vast en misschien kwam het daardoor dat ik geen weerstand bood tegen de luier. Ik had me neergelegd bij het feit dat ik een luier moest dragen. Ik had geen keus. Als ik zou tegenwerken zou ik het misschien alleen maar erger maken.
Ik werkte niet tegen, onbewust hielp ik zelfs mee. Zonder het zelf te merken trok ik mijn knieen in. Ik voelde de luier onder me en even later zat hij al dicht. Ik durfde niet naar mezelf te kijken, dat was te vernederend. Nog even voelde ik haar handen tussen mijn benen, ze testte het elastiek. Blijkbaar was ze tevreden want ze trok haar handen terug.
"Mark. Ik vindt dat jij je voorbeeldig hebt gedragen. Je bent een schatje." Zei ze en kuste me op mijn wang.
"Ben je boos op me?" Vroeg ze. Ik keek nog liggend naar haar omhoog. Ik wist niet of ik me al mocht bewegen. Ik wilde van die commode af, met mijn voeten terug op de vloer. Dan voelde ik me een stuk prettiger, meer zelfverzekerd. Liggend voelde ik me zo machteloos, zo hulpeloos, zo klein.
Ik schudde mijn hoofd. Ik was niet zo heel boos meer, alleen bang. Ik wist niet wat er verder met me ging gebeuren. Ik had een totaal andere voorstelling gehad van vanavond. De wildste fantasieen waren in me opgekomen, maar niets van dat alles was werkelijkheid geworden. Natuurlijk wist ik wel dat ik niet met haar naar bed zou gaan. Ik wilde seks, maar wist dat ik dat niet zo krijgen. Ik verwachtte respect en had dat ook niet gekregen. Ik verwachtte ook liefde, maar daarover had ik een gemengd gevoel. Had ik liefde gekregen? Ja, dat dacht ik wel. Maar het was niet de liefde die ik had gewild. Ik kreeg een soort moederliefde. Ze zorgde voor me en had me getroost toen ik huilde.
"Kom er maar vanaf. Ga maar staan." Zei ze en ik deed dat graag. Ik schrok wel van het gekraak van het plastic. De luier voelde vreemd. Het gaf een warm en zacht gevoel, maar aan de andere kant ook een beperkte vrijheid. Toen ik bewoog voelde ik de plakstrips strak trekken en het elastiek uitrekken. Ik was bang dat de luier open zou springen, maar dat gebeurde niet. Ik liet me van de commode glijden en mijn voeten raakten het vochtige kleedje. Ik stond iets wijdbeens, alsof ik O-benen had en toen ik een eerste stap deed voelde dat ik mijn bovenlichaam iets voorover hield. Dit alles om het stugge van de luier te compenseren.
Had ik spijt? Dat vroeg ik me ineens af. Ik stond naakt op het kleedje, met alleen een grote, stevige luier om. Ik voelde me nietig en onvolwassen. Ik had geen keus gehad. Vanaf het moment dat ik haar ontmoette op straat was ik machteloos geweest. Eerst werd ik gedreven door een stel puberale hormonen en toen ik eenmaal dit huis binnen gelopen was, was Joyce de baas. Ze overheerste me op een bijna natuurlijke manier. Zodra ik een stap over de drempel had gezet voelde ik dat Joyce mijn meerdere was.
Als ik dit van te voren had geweten, had ik dan toch hierheen gekomen? Ook die vraag hield me bezig. Als ik wist van het wassen en de luier, zou ik dan toch hierheen gekomen zijn. Dat was een simpele vraag en het antwoord was, denk ik, even simpel. Ja!
Hoofdstuk Drie - "Avond"
Tien minuten later zat ik voor de open haard op een dikke schapenvacht. Voor de open haard was een soort vierkanten zitkuil gecrederd. Tegen twee kanten stonden comfortabele bruin leren banken en in het midden van de zitkuil een klein laag tafeltje. Voor de open haard was nog wat ruimte en daar had ik me genesteld, lekker in de warmte van het vuur. Joyce was even de kamer uit, en ik wist niet precies wat ik moest doen. Ik verveelde me en dacht na over wat er het laatste uur met me gebeurd was. Niet lang daarna kwam Joyce weer binnen en kwam ook voor de open haard zitten. Beiden zaten we met gekruiste benen, waardoor mijn luier aan de voorkant goed te zien was, maar mijn schaamte was wat dat betreft snel verdwenen. Ik kon de luier trouwens toch niet verbergen, omdat ik verder toch geen andere kleren aan had.
Ze zat dicht bij me en onze knieen raakten elkaar. Ze stak haar hand uit en raakte met haar vinger teder mijn wang aan. Ze zag dat ik een beetje met gemengde gevoelens zat en haar aanraking niet kon waarderen. Ze keek me even recht aan en wilde wat gaan zeggen. Ze lachte even en haar hele gezicht lachte mee.
"Je zult het allemaal wel vreemd vinden. Het ene moment in de kou op straat, het andere moment in de warmte binnen." Ik keek haar vragend aan. Wat wilde ze eigenlijk van me? Ik vond het inderdaad allemaal heel vreemd. Het was allemaal zo snel gegaan, er was geen tijd om er eens goed over na te denken. Toch had ik nu niet het gevoel alsof ik weg wilde rennen, van Joyce vandaan. Integendeel, ik voelde dat Joyce om me gaf. Om over mijn eigen gevoelens over Joyce maar niet eens te spreken.
"Waarom doe je dit?" Vroeg ik, zonder specifiek doel.
"Doe ik wat?" Vroeg ze, mij min of meer uitdagend om een onderwerp te kiezen. Ik had op antwoorden gehoopt en kreeg in plaats daarvan een afwijkende vraag terug. Ik werd daar een beetje kwaad van en riep chagrijnig:
"Dit! Alles! Je pikt me van de straat op. Je dwingt me uit te kleden en ik moet me laten wassen. Daarna krijg ik verdomme nog een luier om ook. En ondertussen vertel je me helemaal niets!" Mijn gezicht was rood aangelopen van kwaadheid en verwachtte nu toch wel een stel antwoorden. Daar had ik recht op, leek mij. Een beetje zelfrespect kwam weer in mij boven. Het leven op de straat had me wat dat betreft wel van alles geleerd.
Joyce keek me geschrokken aan. Ze had geen explosie van me verwacht. Ze gaf echter geen antwoorden, maar sloeg me ineens onverwacht hard in het gezicht. Meer van de schrik dan van de pijn schreeuwde ik het uit. Ik draaide mijn gezicht af en duwde mijn hand tegen mijn geteisterde en rood wordende wang. Ik keek verontwaardigd, maar voelde meteen dat ik niet de zelfverzekerdheid en de lef had die ik normaal gesproken op de straat wel zou hebben gehad.
"Er wordt hier niet gevloekt. Is dat begrepen?" Zei ze en keek me streng aan.
"Ja, Joyce" Zei ik netjes, want ik wilde niet nogmaals een klap krijgen. Meteen hierna zag ik de strengheid weer van haar gezicht verdwijnen. Het was vreemd hoe haar gezicht zo snel van uitdrukking kon veranderen.
"Je moet niet zo veel vragen. Jij hebt geluk en je bent een tijdje van de straat. Ik geef je eten, warme kleren en een bed. In ruil daarvoor vraag ik een beetje medewerking van je. Dat is toch niet teveel gevraagd? Of wel, soms?" Ze liet alweer een klein glimlachje zien.
Ik zweeg en dacht na. Ze had nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vragen. Ik vroeg me af of ik er ooit wel een antwoord op zou krijgen. Wat ze bedoelde te zeggen is, dat ik hier mag wonen wanneer ze mij maar als een kind mocht behandelen. Zolang ik me maar liet wassen, een luier omdoen en ik me maar netjes gedroeg, mocht ik hier blijven wonen. Net zolang totdat ze me zat was en dan zou ik natuurlijk meteen weer op straat staan.
Ik had niet zo heel veel keus, maar het zat me toch niet helemaal lekker. Een keertje gewassen worden (door een hele mooie vrouw) was niet ze erg en een keertje een luier om gedaan krijgen viel ook nog wel mee. Wanneer dat echter elke dag moest gebeuren, en misschien wel meerdere keren op een dag, dan werd dat al een stuk minder leuk. Voor vannacht had ik in ieder geval een lekker warm bed en daarvoor kon ik nog wel wat vernederingen doorstaan. Morgen zou ik wel weer verder zien. Wanneer het me allemaal te veel werd kon ik altijd nog weglopen, en weglopen uit tehuizen was inmiddels een specialiteit van me geworden.
"Het spijt me. Waarom behandel je me als een baby?" Vroeg ik schuchter, bang om haar nog een keer kwaad te maken. Nu begon ze wel weer te lachen en ook haar ogen straalden. Kleine rimpeltjes verschenen rond de ooghoeken en haar hoofd schudde licht.
"Een baby? Dat valt best wel mee. Ik heb je gewassen omdat ik er zeker van wilde zijn dat je schoon was. Ik heb een heel andere opvoeding gehad, en denk anders over hygiene."
"En de luier?" Vroeg ik. Weer lachte ze, want ze had de vraag al verwacht.
"Dat is heel simpel. Ik neem niet het risico dat je mijn hele huis onder plast. Nee, dat is overdreven, dat weet ik. Ik doe het omdat ik zeker wil zijn dat je schoon blijft."
"Je wilt me gewoon als een baby behandelen. Je vind dit leuk!" Riep ik kwaad uit, maar had daar meteen weer spijt van. Ik dacht even dat ze me weer zou slaan en deinsde alvast wat achteruit. Even betrok haar gezicht, maar dat duurde niet lang. Ze vergaf me de uitbarsting en stond op.
"Je bent ook nog maar een klein kind." Zei ze spottend, en terwijl ze langs me heen liep aaide ze me over mijn net kort geknipte hoofd. Ze deed alsof ze het niet meende, maar volgens mij meende ze het wel. Ik werd door haar gezien als een klein kind. Zo behandelde ze me en dat vond ze nog leuk ook.
Joyce liep weer de kamer uit en ik schoof met mijn rug naar de open haard. Mijn maag knorde. Ik had sinds gisteravond niets meer gegeten en dat eten van gisteren was ook niet echt voedzaam geweest. Ik was het echter gewend. De ene dag had ik wel eten en at ik voor drie dagen, terwijl ik andere dagen zonder eten door moest komen. Vooral zondagen waren altijd moeilijk. Als alle winkels gesloten zijn, is het moeilijk om even snel een appel van de fruitkraam mee te nemen. En het was dan rustig op straat, dus zakkenrollen kon je op zondag ook wel vergeten.
Een deur ging open en Joyce kwam weer binnen. Ik hoefde niet eens om eten te vragen, want Joyce had al een flink bord pap voor me geregeld. Ze had ook een theedoek mee genomen en legde die eerst op de salontafel, waarna ze het bord op de theedoek neerzette. Gulzig pakte ik de lepel en begon meteen te eten.
"Voorzichtig, niet knoeien! Of wil je een slabbetje om?" Vroeg ze plagend. Die opmerking negerend at ik snel door. Ik morste inderdaad wat, maar daar lette ik niet op. De pap was heel erg lekker. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit zo veel en zo lekker had gegeten. Na weken, of maanden, uit vuilnisbakken geleefd te hebben, smaakt alles goed. Het bord had ik dan ook snel leeg. Mijn volle maag voelde goed aan en dat was lang geleden.
Joyce was neergezakt op het leren bankstel en bekeek me. Toen ze zag dat ik mijn bord had leeg gegeten ("Als een grote jongen" Dacht ik bij mezelf) stond ze op en liep naar me toe. Ze pakte het bordje van de theedoek en zette het op de tafel neer. Daarna pakte ze de theedoek op en wilde ze mijn mond schoonvegen. Ze bracht de theedoek naar mijn gezicht, maar ik sputterde tegen. Ik vond dat niet nodig en draaide mijn hoofd weg.
Joyce liet zich daardoor echter niet ontmoedigen en pakte met haar andere hand mijn kin beet en ze trok mijn gezicht naar haar toe. Ik probeerde me los te trekken, maar al snel voelde ik de theedoek op mijn mond. Ze bewoog de theedoek snel drie keer heen en weer, voordat ik me los wist te rukken. Kwaad schoof ik snel naar achteren en keek haar boos aan. Joyce lachte alleen maar en liep weg. Ik was boos. Met allerlei kleine acties probeerde ze me te kleineren en dat haatte ik. De luier was al erg genoeg. Ik realiseerde me echter dat de luier niet op zich stond, ze kleineerde me continu.
Even later kwam ze terug. Ze had een glas drinken in haar handen, waar ze al lopend een slok uit nam. Ze ging weer op dezelfde plaats op de bank zitten en zette het glas naast haar neer. Ik was besluiteloos en wist niet wat ik nu moest doen, of wat er van me verwacht werd. Joyce klopte op de bank naast haar.
"Kom maar hier zitten." Zei ze en meteen ging ik daarop in. Ik nestelde me maar al te graag naast Joyce. Ik trok mijn voeten van de vloer en zakte iets onderuit. Ik leunde met mijn schouder tegen Joyce en ze sloeg haar arm om me heen. Ze trok me dicht tegen haar aan en ik genoot weer van haar aanraking. Ik draaide mijn gezicht even, zodat ik haar aan kon kijken en zag weer haar tedere blik, vol liefde en genegenheid. Ik draaide mijn hoofd weer terug en liet het wat achterover zakken tegen de bank. Joyce nam nog een slok uit haar glas en hield het daarna ook voor mijn mond. Zonder het glas beet te pakken nam ik een net te grote slok. Ik proefde een zoete smaak en de alcohol brandde in mijn keel. Ik hoestte en Joyce lachte, maar zonder enig teken van leedvermaak.
Ondanks de scherpe smaak voelde ik me lekker warm worden van binnen. Ook voelde ik nu mijn blaas. Ik moest naar de wc en baalde daarvan. Ten eerste moest ik er om vragen en daarna mocht ik vast niet zelf mijn luier uit trekken. Ik twijfelde. Zou ik het nu vragen, of zou ik daar nog even mee wachten? Ik bedacht me ineens dat ik het al een tijdje onbewust aan het ophouden was. Ik moest dus heel binnenkort toch een wc opzoeken. Ik kon er dus beter maar meteen over beginnen.
"Joyce. Mag ik naar de wc, ik moet plassen?" Ik kreeg alweer een lichtroze kleur op mijn wangen uit schaamte. Joyce antwoordde echter zonder blikken of blozen.
"Ik breng je zo naar bed en dan moet ik je toch een andere luier omdoen, dus je mag nu wel in je luier plassen." Verbaasd kwam ik overeind. Dit was absurd.
"Waarom? Ik wil naar de wc!" Riep ik verbaasd uit. Ik zat nu rechtop en keek haar met een mengeling van verbazing en woede aan. Er viel een spannende stilte, maar Joyce bleef rustig.
"Ik laat je niet alleen naar het toilet gaan en ik heb nu geen zin om op te staan. Over een half uur doe ik je een nachtluier om, dus plas nu maar in je luier." Kwaad stond ik op. Dit was belachelijk. Haar vernederingen kon ik misschien nog wel doorstaan, maar ik ging mezelf niet vernederen door in mijn luier te plassen. Waarom kon ik niet gewoon naar de wc?
"Nee, dat doe ik niet! Ik ga naar de wc!" Riep ik uit en de eerste tranen van woede liepen over mijn wang. Ik liep de zitkuil uit en richting de deur. Ik wist niet waar de wc was, maar die zou ik wel vinden. Ik was echter nog niet eens halverwege de kamer toen Joyce me terug riep.
"Mark, kom terug. Je blijft gewoon hier en als je moet plassen doe je dat in je luier. Maak me alsjeblieft niet boos, Mark." Zei ze genrriteerd. Ze bleef zitten en had alleen haar hoofd naar me toe gedraaid.
Ik bleef stil staan, in het midden van de kamer en twijfelde. Ik wist zeker of ik dit door durfde te zetten. Ik had Joyce nog niet echt kwaad gezien en wilde dat eigenlijk ook niet meemaken. Ik vroeg me af of de straf misschien lichter zou zijn dan het vrijwillig bevuilen van mezelf, maar die keus was simpel. Ik wist zeker dat Joyce me zwaar zou straffen.
"Je bent gemeen!" Riep ik en voelde me als een klein kind, toen ik beteuterd en een klein beetje huilend terug liep naar de bank. Mijn blaas deed me nu al behoorlijk pijn en ik wist dat ik het niet veel langer meer kon ophouden.
"Kom hier, Mark." Zei ze en kwam omhoog uit de bank. Ik liep langzaam naar haar toe en op haar aanwijzing ging ik naast haar op de bank zitten. Beschaamd keek ik naar de vloer, maar toen voelde ik haar hand onder mijn kin. Ze drukte hem omhoog en onze ogen vonden elkaar. Ik zag de ernst in haar gezicht en Joyce zag de tranen van woede en schaamte opwellen in mijn ooghoeken.
"Wil je een pak voor je billen?" Vroeg ze en ze meende het serieus.
"Nee. Alsjeblieft niet, Joyce" Stotterde ik.
"Dan wil ik dat je me voortaan meteen gehoorzaamd en niet eerst je eigen wil probeert door te zetten. Is dat begrepen?" Haar stem, zacht maar streng, deed me trillen. Het leek wel alsof ik bang voor haar was. Bang om gestraft te worden. Het was een absurde gewaarwording voor een zeventienjarige jongen, alsof ik negen jaar oud was en voor de klas een standje kreeg. Ik voelde me voor de zoveelste keer klein en nietig.
"Ja Joyce" Antwoordde ik en twee tranen stroomden uit mijn ooghoeken over mijn wangen en zochten de weg naar beneden. Halverwege bleven ze echter hangen, maar ondertussen voelde ik nattigheid tussen mijn benen. Ik plaste.
Ik huilde nu hardop, terwijl ik voelde hoe de vochtige warmte zich verspreidde in mijn kruis. Dit voelde verschrikkelijk. Ik bleef maar doorplassen en voelde mijn luier zwaarder worden. Zittend op de bank voelde ik mijn eigen urine tussen mijn billen. Langzaam absorbeerde mijn luier de nattigheid, maar liet een klam gevoel achter.
Tot overmaat van ramp voelde ik ook nog een hand op de voorkant van mijn luier. Ze drukte haar handpalm in mijn kruis en voelde de luier warm worden. Mijn ogen waren troebel door de tranen, maar ik zag dat Joyce me zonder medelijden aankeek. Ze kreeg een vreemde blik in haar ogen en even was ik bang voor haar, maar die blik verdween snel.
Joyce sloeg haar armen om me heen en trok me tegen haar aan. Ik verzette me. Op dit moment wilde ik niet getroost worden. Ik was kwaad op haar en ik wist dat als ik eenmaal in haar armen lag, dicht tegen haar aangedrukt, mijn boosheid heel snel zou verdwijnen. Haar warmte zou me troostten en haar lichaamsgeur zou me de pijn doen vergeten.
Ze zette door en wat ik al voorspelde gebeurde. Binnen een paar tellen nadat mijn gezicht tegen haar borst gedrukt werd, was ik alles vergeten. Seksuele fantasieen vulden mijn gedachten, maar de nattigheid tussen de benen haalde me snel weer uit mijn droom. Ik rukte me los en liep naar de verre hoek van de andere leren bank. Daar ging ik zitten en draaide mijn gezicht van haar af. Ik wilde haar nu niet aankijken. Ik hoorde een spottende lach van Joyce en dat maakte me nog kwader.
"Ach gut. Is mijn lieve jongetje boos." Op dat moment kon ik haar wel vermoorden, zo erg haatte ik haar. Tranen stroomden volop over mijn wangen en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo gehuild had. Jarenlang had ik deze emoties kunnen bedwingen. Ik was vroeg volwassen geweest. Je kon het je op straat niet permitteren om te huilen. Je moest bestand zijn tegen de harde buitenwereld.
Nu huilde ik echter volop. Het was vreemd, maar het leek alsof Joyce alle opgekropte emoties van de afgelopen jaren bij me boven wist te halen. Nu ineens barstte de bom en was ik geestelijk een wrak geworden, niet in staat om ook maar enige weerstand van formaat te beiden tegen haar strenge, en kinderlijke, eisen.
Mokkend in een hoekje hield ik me vijf minuten bezig met mezelf. Joyce schonk geen aandacht aan me en bladerde door een tijdschrift. Mijn ogen dwaalden over de muur voor me en ik probeerde mijn natte luier te vergeten. De vieze nattigheid drukte tegen mijn lichaam en besmette me. Ik kon het niet vergeten.
Hoofdstuk Vier - "Naar bed"
Na een paar minuten kwam ik weer wat tot rust en begon ik me te vervelen. Er was niets te doen. Ik kon ook niets doen met alleen een luier om. Ik wilde dicht bij het vuur blijven en in de halve cirkel van licht rond de open haard. Ik keek Joyce aan, maar die was verdiept in een of ander artikel. Ik gaapte en de moeheid sloeg toe.
Toen keek Joyce omhoog uit haar tijdschrift. Ze had me zien gapen en ik wist dat ze me weer ging vernederen. Ik zou naar bed worden gebracht. Ze legde het tijdschrift netjes naast haar neer op een stapeltje andere tijdschriften en stond op.
"Kom. Ik zal je naar bed brengen." Zei ze en stak een arm naar me uit. Ik stond ook op en liep de zitkuil uit. Ik voelde haar arm op me schouder en ze begeleidde me door de kamer heen. Ik werd als het ware door de kamer heen geduwd.
We liepen naar de badkamer. Mijn blote voeten kletsten op de verwarmde vloertegels. Mijn luier kraakte en voelde niet prettig meer aan. Een stugge massa bevond zich tussen mijn benen en hinderde me bij elke stap. Bij de badkamer aangekomen opende Joyce de deur voor mij en ontstak het felle TL-licht.
"Ga maar liggen." Zei ze en gebaarde naar de commode. Ik wilde niet maar had geen keus. Natuurlijk wilde ik niet, maar ze dwong me door de natte luier. Ik wilde een schone luier en verlangde naar dat zachte en warme gevoel. Ik sprong achterwaarts op de commode en ging liggen. Het plastic was koud en over mijn hele lichaam kreeg ik kippevel. Joyce was verdwenen naar de kamer aan de overzijde van de gang. Ik schoof mijn handen onder mijn hoofd en bleef geduldig wachten
Het leek wel uren te duren voordat Joyce uit de kamer tevoorschijn kwam. Ik vroeg me af of ze me expres zo liet liggen. Ze wist dat ik dit niet leuk vond. Ik haatte dit zelfs. Eindelijk kwam ze dan. Ze pakte een handdoek en vouwde die dubbel.
"Trek je knieen in." Zei ze en ik deed het. Met een hand onder mijn billen duwde ze mijn onderlichaam nog iets omhoog en met haar andere hand legde ze de gevouwen handdoek onder me. Ze trok haar hand weg en ik zakte met mijn billen op de handdoek. Mijn knieen hield ik gebogen en priemden in de lucht.
Het moment was daar. Joyce opende een voor een de plakstrips en vouwde de luier open. Koude lucht stroomde naar mijn net nog opgesloten kruis. Ze trok de luier onder me vandaan en gooide hem in een prullenbak die onder de wastafel stond. Ik bleef in dezelfde positie liggen en zag hoe Joyce een washandje pakte en hem nat maakte onder de koude kraan. Daarna draaide ze zich weer naar me toe.
"Knieen verder intrekken, Mark." Zei ze terwijl ik water uit het washandje zag druipen. Mijn blik was op die hand van Joyce gevestigd, terwijl ik mijn knieen zo ver mogelijk naar mijn borst toe trok. Mijn billen kwamen los van de handdoek en lagen nu open en bloot om gewassen te worden.
Ik rook de sterke geur van urine, mijn eigen urine. Mijn huid was nat en plakkerig en ik voelde me vies. Het koude washandje raakte mijn billen en ik huiverde. Het water was koud, veel te koud. Voor de tweede keer die dag werd ik gewassen. Het washandje bewoog zich onbelemmerd door mijn kruis en het koude water behoedde me voor ongewilde lichamelijke reacties. Haar aanraking was zacht en teder, maar de kou maakte het koel en gevoelloos.
Ondanks dat ik in mijn luier had moeten plassen, voelde het aan alsof ik stout was geweest. Het leek een straf. Ik voelde me alsof ik iets verkeerds had gedaan en daarvoor moest boeten. Ik bleef mezelf vertellen dat het niet mijn schuld was, ik kon er niets aan doen. Ik wilde naar het toilet maar mocht niet. Het leek alsof het mijn eigen schuld was dat ik niet mocht plassen zoals ieder ander kind. Had ik soms iets misdaan om dit te verdienen? Ik wist het niet. Ik wist niets meer zeker.
Een ding wist ik wel zeker. Ik was blij dat ik weer schoon was. Joyce was klaar met wassen. Mijn lichaam was nog nat maar het voelde veel prettiger zo. Mijn schaamhaar zat tegen mijn lichaam aan geplakt en mijn plasser hing lusteloos opzij. Ik was moe en uitgeblust lag ik wachten op mijn nieuwe luier. Ik wilde naar bed. Deze dag had me geestelijk uitgeput. Ik verlangde naar de lange nachtrust in een lekker warm bed. Niemand die op me zou letten voor een hele tijd, eindelijk zou ik alleen zijn.
Een handdoek werd in mijn kruis gedrukt en snel werd ik afgedroogd. Daarna werd ook de handdoek onder me vandaan getrokken en lag ik helemaal op het plastic. Joyce bukte en pakte een luier uit een kast onder me. Ik hoorde hoe ze een nieuw pak open moest maken en vroeg me af wat het verschil zou zijn tussen een gewone luier en een nachtluier. Ik zou dat echter snel merken.
Joyce stond weer op en vouwde de luier in mijn gezichtsveld open. De luier was even groot op het eerste gezicht, maar dat was natuurlijk wel logisch. De luier leek wel wat dikker te zijn. Joyce duwde een gedeelte van de luier onder me en trok de rest tussen mijn benen door. De voorkant drukte ze stevig tegen mijn buik. Ze sloot de plakstrips en liggend voelde ik weinig verschil met een gewone luier.
Ik mocht eindelijk van de commode af en toen ik mijn benen over de rand van de commode wilde tillen voelde ik het verschil. Deze luier was veel stugger en veel dikker dan de andere, gewone luier. Het plastic was stugger en mijn bewegingen werden nu nog meer belemmerd. De prop tussen mijn benen was nu nog veel groter en ik moest nu echt wijdbeens gaan staan.
Weer voelde ik die hand op mijn schouders en duwde ze me de badkamer uit. Ik voelde me erg ongemakkelijk en lopen ging moeilijk. Gelukkig was mijn bed dichtbij. Mijn slaapkamer lag recht tegenover de badkamer. Nieuwsgierig liep ik naar binnen.
Mijn kamer was niet zo groot. Dat viel een beetje tegen ten opzichte van de rest van het huis. De kamer was ongeveer vier bij vier meter met twee ramen naast elkaar in de achterste muur. De rechtermuur was geheel verborgen achter een kastenwand. De kamer was sober ingericht, functioneel. Er lag zeil op de vloer en er zat wit behang op de muren. Het was hier ongezellig en koel. In het midden van de kamer hing een kaal peertje dat fel brandde.
Ik zuchtte diep toen ik mijn bed zag. Ik was verrast, maar eigenlijk had ik al zoiets verwacht. Het was een soort ziekenhuis bed met stalen randen die tot een halve meter boven het matras uitstaken. Een voorkant was naar beneden geklapt, zodat ik gemakkelijker in het bed kon klimmen. Ik wist zeker dat ook deze rand omhoog geklapt zou worden, zodat ik zogenaamd niet uit bed kon vallen. Ik legde me er maar bij neer en probeerde niet te laten merken dat ik kwaad was. Ik wist dat het weinig, of niets, zou uithalen om te protesteren. Ik zou haar alleen maar amuseren.
"Hup, in je bed." Zei ze en ik waggelde naar het bed toe. Ik klom erin en schoof mijn voeten onder de opengeslagen dekens. Ik nestelde me op mijn rug, terwijl Joyce de dekens over me heen dicht sloeg. Er stond me echter nog een verrassing te wachten. Zonder waarschuwing graaide Joyce onder de dekens en pakte mijn rechterpols beet.
"Het spijt me, Mark. Ik weet niet of ik je kan vertrouwen." Zei ze verontschuldigend en trok mijn pols naar het hoofdeind van het bed. Ik voelde een leren riem om mijn pols en voordat ik van de schrik bekomen was zat mijn pols aan het hoofdeind vast geketend. Ik trok tevergeefs maar mijn hand bleef vast.
"Nee, waarom?" Zei ik, terwijl ik overeind kwam. Dit was gemeen. Joyce drukte me meteen weer naar beneden.
"Liggen, Mark. Je gaat nu slapen en ik wil geen commentaar." Zei ze streng en ik ging weer liggen, mijn rechterarm in een ongemakkelijk positie getrokken. Ik had ongeveer dertig centimeter speling, de lengte van de ketting tussen mijn pols en het midden van het hoofdeinde. Berustend draaide ik mijn betraande gezicht naar de muur.
"Het spijt me echt, Mark. Ik wil je echter nog even waarschuwen. Als ik merk dat je met je handen aan je luier gezeten hebt, dan krijg je een pak voor je billen. Ik wil absoluut geen gefrutsel aan de luier en je blijft ook met je tengels van je plasser af. Ik wil geen vieze spelletjes in mijn bed. Is dat begrepen? Kijk me aan, Mark!" Joyce keek me streng aan en wachtte totdat ik mijn gezicht naar haar toe gedraaid had. Toen haar dat niet snel genoeg ging pakte ze mijn kin beet en trok mijn gezicht naar haar toe. Ze kneep gemeen en ik verbeet de pijn.
"Is dat begrepen?" Vroeg ze nogmaals en ik knikte.
"Ja, Joyce"
"Goed zo, Mark." Ze bukte en kuste me op mijn wang. "Voor de zekerheid zal ik je toch maar een beetje in de gaten houden door die camera." Ze wees naar het plafond aan het voeteneind van mijn bed. Er hing inderdaad een kleine camera aan het plafond en ik keek verbijsterd.
"Welterusten" Joyce trok de rand van het bed omhoog en ik hoorde het vastklikken. Mijn ogen bleven gefixeerd op de camera. Hoe durfde ze. Ze gunde me geen enkel moment van privacy. Ik hoorde hoe de deur gesloten werd en ze liet me achter. Een klein geel lampje brandde in de hoek van de kamer, boven mijn bed. De hele nacht zou ik geobserveerd kunnen worden. Dat voelde niet prettig.
Ik draaide op mijn buik en schoof het kussen aan de kant. Ik legde mijn hoofd tegen het matras en sloot mijn ogen. Ik voelde me eenzaam en alleen. Ik was bang voor wat er verder nog met me ging gebeuren. Onrustig probeerde ik te slapen, maar het duurde niet lang voordat de slaap me van alle zorgen verloste.
Met een brede glimlach op haar gezicht plofte Joyce op de bank neer. Ze had een tevreden gevoel over zich, haar plan was dus eindelijk gelukt. Het was niet makkelijk geweest om de juiste persoon te vinden. Er liepen tenslotte ook weer niet zo heel veel jonge zwervers op straat.
Ze pakte de telefoon op en draaide, bijna zonder er bij na te denken, het nummer van haar vriendin, Saskia, aan wie ze al haar geheimen had verteld. Ook Saskia zat al een tijd in spanning. Ze vond het leuk voor Joyce dat zij haar verlangen op deze manier wist te verwezenlijken. Het duurde niet lang voordat Saskia aan de andere kant van de lijn opnam. Zonder haar naam te zeggen, riep ze meteen het heuglijke nieuws.
"Je raadt het niet!"
"Wat? Is het gelukt! Nee, dat geloof ik niet." Riep Saskia uit, even enthousiast als Joyce was. Joyce lachte.
"Het is echt waar. Kom maar langs."
"Nee, ongelofelijk. Ligt hij met ..." Saskia giechelde van pret en Joyce onderbrak haar.
"Ja, met een luier om. Je had hem moeten zien liggen. Hij spartelde zo lief tegen toen ik hem de luier omdeed. Hij is zo schattig."
"Hoe heet hij?... Ik wil hem zien... Hoe oud is hij?" Saskia zat vol met vragen, maar Joyce lachte alleen maar. Saskia barstte van nieuwsgierigheid, maar door de opwinding kwam er van een goed gesprek voorlopig even niets. Het duurde een paar minuten voordat beiden weer een beetje gekalmeerd waren, tot die tijd werden er alleen maar halve, niet afgemaakte zinnen over de lijn heen gestuurd. Na ruim een kwartier aan de telefoon gehangen te hebben besloot Saskia om direct hier naar toe te komen. Ze kon de nieuwsgierigheid niet meer aan, en ze woonde maar een kwartiertje hier vandaan
