Cyril Archambault
Frans-Nederlandse luierliefhebber
Hoofdstuk 1: De komst van de rattenvanger
Ondertitel: Een kind met een magische missie
---
De torenklok luidde noodklanken in het stadje Hamelen, de riedelende melodie klonk als een sombere waarschuwing over de daken. Onder de scherpe middagzon klaagden de burgers luidkeels over de plaag die hen teistert.
"Die verdomde ratten vreten alles op wat we hebben!" riep een handelaar, terwijl hij zijn handen in de lucht gooide.
"Ze hebben zelfs mijn beste kaas gestolen!" voegde de kaasboer woedend toe, terwijl hij naar zijn lege schappen wees.
De menigte verzamelde zich op het Marktplein, de opwinding en de frustratie voelbaar in de lucht. Maar toen verscheen daar de burgemeester, Karl Müller, een man met een gezicht dat doorgaans uitgestraald leek van zelfvertrouwen en gezag.
"Lieve burgers van Hamelen!" riep hij uit, zijn stem krachtig boven het rumoer uit. "Maak je geen zorgen! Hulp is onderweg!"
Een zucht van opluchting verspreidde zich onder de menigte toen Karl Müller zijn Nederlandse vrouw, Anneke de Vries, aanwees die naast hem stond.
"Over precies een uur zal onze neef, Peter Wolf, de rattenvanger uit Leeuwarden, hier aankomen!" verkondigde Anneke met een glimlach die geruststelde.
Een gemompel van goedkeuring klonk door de menigte. "Peter Wolf? Die jongen kan die ratten vast wegjagen, toch?"
"Zeker weten! Hij heeft een magische fluit!" fluisterde een oudere vrouw opgewonden tegen haar buurman.
En waarachtig, na precies een uur, verscheen daar een opmerkelijke figuur aan de horizon. Het was niet de gebruikelijke stoere rattenvanger die men zou verwachten, maar een kind van acht jaar oud. Hij droeg een lichtblauw T-shirt, witte sokken, blauwe gympies en een blauwe pet die iets te groot leek voor zijn hoofd. Maar het meest opvallende van alles was de witte wegwerpluier die hij droeg.
De mannen van Hamelen konden een grijns niet onderdrukken bij het zien van de luier, maar de vrouwen wierpen hen bestraffende blikken toe.
"Stilte!" sisten ze. "Toon wat respect! Hij is hier om ons te helpen."
De burgemeester, Karl Müller, herkende zijn neefje onmiddellijk en stapte naar voren met een brede grijns op zijn gezicht. "Peter, mijn jongen! Goed je te zien!"
Peter Wolf keek op met een ondeugende twinkeling in zijn ogen en gaf zijn oom een knipoog. "Hallo oom Karl, tante Anneke! Ik ben klaar om die ratten te laten verdwijnen."
De kinderen van Hamelen, die Peter al eerder hadden ontmoet tijdens zijn eerdere bezoeken, juichten en kwamen nieuwsgierig dichterbij. Voor hen was het dragen van luiers iets wat hen totaal niet stoorde; ze vonden Peter gewoon een coole jongen met een magische fluit.
De burgemeester hief zijn hand op en sprak met een luide stem tot de menigte. "Beste mensen van Hamelen! We hebben een afspraak met Peter gemaakt. Als hij erin slaagt om de ratten te verdrijven, geven we hem allemaal één goudstuk!"
Peter Wolf, die normaal gesproken niet veel gaf om rijkdom, haalde zijn schouders op met een grijns. "Tja, zoals ik altijd zeg, van rijkdom word je niet gelukkig... maar gelukkig wel rijk!"
Een golf van lachen brak los onder de menigte, zelfs de burgemeester en zijn vrouw konden een grijns niet onderdrukken.
---
En zo begon het avontuur van Peter Wolf, de achtjarige rattenvanger met een missie die Hamelen voor altijd zou veranderen.
Ondertitel: Een kind met een magische missie
---
De torenklok luidde noodklanken in het stadje Hamelen, de riedelende melodie klonk als een sombere waarschuwing over de daken. Onder de scherpe middagzon klaagden de burgers luidkeels over de plaag die hen teistert.
"Die verdomde ratten vreten alles op wat we hebben!" riep een handelaar, terwijl hij zijn handen in de lucht gooide.
"Ze hebben zelfs mijn beste kaas gestolen!" voegde de kaasboer woedend toe, terwijl hij naar zijn lege schappen wees.
De menigte verzamelde zich op het Marktplein, de opwinding en de frustratie voelbaar in de lucht. Maar toen verscheen daar de burgemeester, Karl Müller, een man met een gezicht dat doorgaans uitgestraald leek van zelfvertrouwen en gezag.
"Lieve burgers van Hamelen!" riep hij uit, zijn stem krachtig boven het rumoer uit. "Maak je geen zorgen! Hulp is onderweg!"
Een zucht van opluchting verspreidde zich onder de menigte toen Karl Müller zijn Nederlandse vrouw, Anneke de Vries, aanwees die naast hem stond.
"Over precies een uur zal onze neef, Peter Wolf, de rattenvanger uit Leeuwarden, hier aankomen!" verkondigde Anneke met een glimlach die geruststelde.
Een gemompel van goedkeuring klonk door de menigte. "Peter Wolf? Die jongen kan die ratten vast wegjagen, toch?"
"Zeker weten! Hij heeft een magische fluit!" fluisterde een oudere vrouw opgewonden tegen haar buurman.
En waarachtig, na precies een uur, verscheen daar een opmerkelijke figuur aan de horizon. Het was niet de gebruikelijke stoere rattenvanger die men zou verwachten, maar een kind van acht jaar oud. Hij droeg een lichtblauw T-shirt, witte sokken, blauwe gympies en een blauwe pet die iets te groot leek voor zijn hoofd. Maar het meest opvallende van alles was de witte wegwerpluier die hij droeg.
De mannen van Hamelen konden een grijns niet onderdrukken bij het zien van de luier, maar de vrouwen wierpen hen bestraffende blikken toe.
"Stilte!" sisten ze. "Toon wat respect! Hij is hier om ons te helpen."
De burgemeester, Karl Müller, herkende zijn neefje onmiddellijk en stapte naar voren met een brede grijns op zijn gezicht. "Peter, mijn jongen! Goed je te zien!"
Peter Wolf keek op met een ondeugende twinkeling in zijn ogen en gaf zijn oom een knipoog. "Hallo oom Karl, tante Anneke! Ik ben klaar om die ratten te laten verdwijnen."
De kinderen van Hamelen, die Peter al eerder hadden ontmoet tijdens zijn eerdere bezoeken, juichten en kwamen nieuwsgierig dichterbij. Voor hen was het dragen van luiers iets wat hen totaal niet stoorde; ze vonden Peter gewoon een coole jongen met een magische fluit.
De burgemeester hief zijn hand op en sprak met een luide stem tot de menigte. "Beste mensen van Hamelen! We hebben een afspraak met Peter gemaakt. Als hij erin slaagt om de ratten te verdrijven, geven we hem allemaal één goudstuk!"
Peter Wolf, die normaal gesproken niet veel gaf om rijkdom, haalde zijn schouders op met een grijns. "Tja, zoals ik altijd zeg, van rijkdom word je niet gelukkig... maar gelukkig wel rijk!"
Een golf van lachen brak los onder de menigte, zelfs de burgemeester en zijn vrouw konden een grijns niet onderdrukken.
---
En zo begon het avontuur van Peter Wolf, de achtjarige rattenvanger met een missie die Hamelen voor altijd zou veranderen.
Laatst bewerkt:
