A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
"Oke, loop maar door." Zei ik en met mijn hand op haar rug duwde ik haar in de goede richting. Ze keek me een beetje verbaasd aan, niet wetend wat er ging gebeuren. Maar met aanvankelijk kleine, onzekere stapjes liep ze daarna toch volgens verwachting voor me uit. We liepen door de gang, ik schuin achter haar, totdat we bij de juiste deur aankwamen.
"Hier is het, ga maar naar binnen." Zei ik, terwijl ik de deur voor haar openhield. Zodra ze binnen was stapte ik ook naar binnen en sloot de deur achter ons. Het licht flikkerde aan en de badkamer baadde nu in een fontein van licht. Om van de verrassing gebruik te maken gebaarde ik naar de commode.
"Ga maar liggen." Ik klopte even met mijn platte hand op het koele plastic van het aankleedkussen. In het midden lag over het geplastificeerde matras een grote badstof handdoek. De handdoek was even lang als de matras maar niet zo breed. De opstaande randen aan beide lange zijden van het matras waren niet bedekt.
Joyce stond een beetje beduusd om zich heen te kijken. Ze nam de wat vreemd uitgevoerde badkamermeubels in zich op. Tegenover de commode stond een badkuip, bijna twee meter lang. Dit was een gewoon bad, maar net boven de badrand tegen de muur was een soort van plank bevestigd, die nu was opgeklapt tegen de muur. Het was een kunststof plank die kon worden neergelaten zodat het steunde op alle vier de randen van het bad. De plank bevatte veel gaten. Het leek bedoeld om iemand in de badkuip op te sluiten, maar het werd gebruikt om iemand bovenop het bad te leggen, waardoor het gemakkelijker liggend kon worden gewassen en afgespoeld met de douchekop, zonder steeds te hoeven bukken.
Verder leek het op een gewone badkamer, behalve dan de grote commode van bijna twee meter lang. Het was een lange tafel met een breed werkblad, met daarop het aankleedkussen dat even lang was als de commode. En op die commode wilde ik Joyce zo snel mogelijk hebben liggen, voordat ze van alle schrik bekomen was en ze niet meer mee wilde werken.
"Kom op, een beetje opschieten." Zei ik, nog steeds op vriendelijke toon en met een lach op mijn gezicht. Joyce had nog steeds die verbaasde blik op haar gezicht, maar nu maakte ze toch aanstalten om op de commode te klimmen.
"Waarom, wat ga je doen?" vroeg ze, maar als ik dat vertelde zou ze niet meer gaan liggen. Ik ontweek de vraag en toen ze op de commode zat, met haar benen nog naar beneden bengelend, hielp ik haar om te gaan liggen.
"Het is zo voorbij. Als je even meewerkt, tenminste." Ik tilde haar benen op de commode en ze liet zich nu achterover zakken. Ondanks dat ze het vreemd vond deed ze toch wat ik verlangde. Ik keek nu op het meisje neer, staand voor de commode. Ze was vijftien jaar, blonde haren en een fris gezichtje. Ze was spontaan en onschuldig. De rode blos op haar wangen toonde haar innerlijke onrust.
"Wil je je T-shirt even uit je broek trekken, ik wil je navel even zien." Vroeg ik en ik zag haar verbazing nog iets stijgen. Ze schoof een beetje onrustig over de handdoek die kreukelde en niet meer recht in het midden van het aankleedkussen lag. Ze begon figuurlijk nattigheid te voelen en had spijt dat ze op de commode was gaan liggen. Toch deed ze nog wat ik vroeg, een beetje uit nieuwsgierigheid, ondertussen haar ongerustheid overwinnend. Liggend tilde ze haar hoofd zo ver mogelijk op, om te zien wat ik deed. Ik deed echter nog niets en keek toe hoe ze haar strak zittende, witte T-shirt uit haar broek trok. Haar navel kwam tevoorschijn boven de band van heer spijkerbroek.
Natuurlijk deed ik dit niet voor haar navel, maar toch legde ik even mijn hand op haar maagdelijke buik, die onder me schokte van de aanraking. Ze voelde warm en zacht aan. Door met mijn nagel even voorzichtig rond haar navel te schuren, kweekte ik een glimlach en een schokkend lichaam onder me. Even was ze ontspannen en lette ze wat minder op. Dat leverde me genoeg tijd op om snel ter hoogte van haar navel, daar waar haar middel het smalst was, aan beide kanten onder het aankleedkussen een uiteinde van een riempje te pakken en die boven haar buik te sluiten. Het metalen sluitsysteem klikte dicht en ik trok de riem nog iets strakker. De riemen kwamen van onder het aankleedkussen vandaan en waren aan de tafel vastgemaakt. Doordat de riemen nu wat strakker stonden, drukte het de opstaande randen van het aankleedkussen in.
Joyce keek geschrokken toe, maar lag nu vast op de tafel. De riemen zaten niet zo heel strak, maar strak genoeg om te zorgen dat ze niet onder de riemen uit kon komen. Ook het slotje kon wel zo gesloten worden, maar niet zonder sleutel geopend worden. En de riempjes konden alleen strakker getrokken worden.
"Nee! Wat doe je?" De verbazing was van haar gezicht af te lezen. Haar pupillen waren wijd open. Ik las angst in haar ogen. Tevergeefs frommelde ze met het slot, maar kreeg het niet los. Ze probeerde overeind te komen, maar alleen haar schouders kwamen met veel moeite een paar centimeter van het plastic omhoog. Ze trok haar knieen in, zwaaide met haar armen, en schudde over de tafel, terwijl het zweet haar aan alle kanten uitbrak.
Ik legde mijn hand op haar voorhoofd en duwde haar bovenlichaam weer zachtjes naar beneden. Ik probeerde haar iets te kalmeren.
"Het spijt me, ik moet dit even doen. Wat ik met je ga doen, vindt je vast niet leuk. Het is een stuk makkelijker zo." Natuurlijk waren mijn woorden niet troostend en werd ze er niet rustiger op.
"Maak me los, ik heb niets gedaan. Waarom?" Tranen sprongen in haar ogen terwijl ze en nog steeds probeerde los te komen. Ze had het slot opgegeven en probeerde nu met al haar kracht de riemen kapot te trekken. Tevergeefs natuurlijk, want toen ook dat niet lukte trachtte ze mij beet te grijpen. Ik greep echter haar bij haar polsen en duwde ze beiden naar achter haar hoofd, en hield ze daar stevig vast.
"Alsjeblieft, doe een beetje rustig. Ik wil niet ook je polsen vastbinden. Alsjeblieft?" Ik keek nu vragend, bijna smekend aan. Mijn ogen vonden de hare. Ik zag dat ik vooral haar angst en onzekerheid een beetje moest proberen weg te nemen.
"Ik ga je geen pijn doen, wees niet bang. Als je vijf minuten niet al te veel tegenwerkt is het zo gebeurd."
"Nee!' gilde ze nu. Aangezien ze tot de conclusie was gekomen dat ze zichzelf niet kon bevrijden, probeerde ze nu hulp van buiten te krijgen. En alhoewel niemand haar zou komen helpen, legde ik toch mijn hand over haar mond. Haar gil dempte.
"Alsjeblieft, niet doen. Wees even rustig." Heel langzaam haalde ik mijn hand voor haar mond weg, en ze stopte met gillen. Nog steeds keken die ogen me met een enorme angst aan.
"Ik ga je uitkleden, helemaal. Als het nodig is zal ik je een beetje wassen. Dan zal ik je aankleden en kun je terug naar je ouders. Het duurt misschien vijf minuten." Zei ik. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en huilde nu voluit.
"Nee, alsjeblieft niet doen. Waarom?" Haar lichaam ontspande zich nu eindelijk, en ik kon mijn gang gaan. Ik negeerde haar huilen en begon met haar schoenen en sokken. Met een hand hield ik haar bij een enkel beet, terwijl ik met mijn andere hand de lus in de veter van haar sportschoen lostrok. Ik voelde hoe Joyce probeerde haar voet weg te trekken, maar het was een krachteloze poging. Binnen een paar seconden had ik haar schoenen uit. Beide schoenen gooide ik in een mand die naast de commode stond. Ook haar sokken trok ik op dezelfde manier uit.
Daarna begon ik aan haar spijkerbroek. Ik duwde de vingers van een hand onder de band van de broek en ditmaal werkte ze wel degelijk tegen. Ze trok haar knieen in en probeerde me met haar handen tegen te werken. Ik was echter sterker en de knoopjes van haar gulp sprongen een voor een open. Met een beetje moeite trok ik de strak zittende spijkerbroek tot op haar enkels. Daar liet ik de broek zitten. Het belemmerde haar in haar bewegingen en de rest kon ik straks wel doen.
Haar lichtroze slipje was nu zichtbaar. Ik besefte dat ze een mooi meisje was met een heel goed figuur. Nu mocht ik haar naakt zien, uitkleden en ik had zelfs toestemming om haar te wassen. Het was niet moeilijk te denken dat ik van deze positie gemakkelijk misbruik zou kunnen maken. Mijn vingers konden zonder enige moeite tussen haar benen glijden. Ik kon haar aanraken waar ik maar wilde. Mijn vingers konden ongestraft elk plekje van haar lichaam ontdekken, onderzoeken en besmetten. Toch had ik geen enkele moeite om me in te houden. Ondanks dat mijn gedrag dat ik hier beschrijf misschien anders doet vermoeden, respecteerde ik haar en dacht ik er niet eens aan. En ook haar ouders hadden me vertrouwd en dat vertrouwen zou ik niet beschamen.
Mijn vingers gleden bijna klinisch aan de zijkanten onder haar slipje en ik trok het naar beneden. Joyce probeerde me nog te stoppen, maar dat lukte niet. Nu kon ze niets anders meer dan zich proberen te bedekken. Met zowel haar spijkerbroek als haar slipje op haar enkels deed ik nu een stap naar links en probeerde haar T-shirt uit te trekken. Dit was een stuk ingewikkelder dan haar broek, maar het lukte wel.
Ondertussen had ze zelf haar broek uitgetrapt, om zichzelf wat meer bewegingsvrijheid te gunnen. Ik hielp haar nu alleen nog uit haar slipje dat als laatste op de stapel kleren in de mand werd gegooid.
Ze was naakt. Ze begreep dat ze hulpeloos was en geheel was overgeleverd aan mijn genade. Zij huilde voluit, maar het hysterische van de eerste minuut was gelukkig weg. Ik dacht er even over na om haar even snel wat te wassen. Maar gezien het feit dat ik haar dat op dit moment niet wilde aandoen, en ze zich blijkbaar net had gedoucht want ze rook schoon en fris, deed ik het toch maar niet.
Even draaide ik me van haar weg en pakte uit een kast haar nieuwe ondergoed. Meteen toen Joyce dit zag werd bijna weer hysterisch. Als een klein kind gilde, schreeuwde, schopte met haar benen en sloeg met haar armen om zich heen. Ik begreep haar angst en kwaadheid, want ze zou natuurlijk geen gewoon ondergoed aan krijgen, anders had ik niet zoveel moeite hoeven te doen.
Joyce vertikte het nu helemaal om mee te werken en het duidelijk dat ik even wat strenger op moest treden. Ik wilde haar zo snel mogelijk aangekleed hebben, om haar zo min mogelijk 'exposure time' op de commode te geven. Hoe sneller het voor haar afgelopen was hoe beter, en aangezien het voor haar de eerste keer was dat ze op een commode werd uitgekleed moest ze nog leren wie hier de baas was.
Uit een laatje onder de commode haalde ik een speciaal voor dit doel gemaakt riempje. Aangezien haar enkels door de lucht zwiepten haalde ik het onder haar bovenbenen door en sloot het aan de bovenkant, waardoor er een lus ontstond. Ik trok de lus gedeeltelijk aan waardoor haar bovenbenen naar elkaar getrokken werden, en schoof de lus daarna richting enkels. Tegelijkertijd trok ik de lus steeds steviger aan, zodat haar voeten niet meer uit de lus konden ontsnappen. Op deze handige manier had ik binnen enkele seconden haar enkels stevig tegen elkaar gedrukt en klemde de lus af, zodat hij niet meer wijder getrokken kon worden.
Nu kon ik gemakkelijk haar enkels naar voren trekken zodat haar billen bloot kwamen te liggen. Ik wilde haar een pets voor haar billen geven, om haar eens flink te laten schrikken. Terwijl ik mijn hand onhoog haalde om toe te slaan, zag Joyce wat ik van plan was. Het idee om een pak voor haar billen te krijgen kalmeerde haar bijna meteen. Wanhopig probeerde ze met haar handen haar billen te beschermen,
"Nee, alstublieft. Niet doen" smeekte ze. Ik begon te twijfelen. Een flink pak slaag zou haar definitief breken. Toch wilde ik haar niet slaan, ze leek me zo fragiel en teer. Misschien zou een pets voor haar billen haar alleen maar meer onhandelbaar maken. Misschien zou ze dan nooit meer meewerken.
"Luister Joyce. Als je nu kalmeert, zal ik je billen sparen. Ik geef geen waarschuwingen meer. Begrepen?" Vluchtig knikte ze en ik keek haar strak aan. Ik probeerde er achter te komen of ik haar nu kon vertrouwen, of dat ze nu mee wilde werken. Joyce had haar handen weer voor haar gezicht geslagen en ze huilde zachtjes. Ik besloot om de gok maar te nemen en maakte de lus rond haar enkels los.
Ik pakte het speciale ondergoed weer op. Het was een dikke, katoenen luier, vooraf in een grote driehoek gevouwen. Terwijl ik met een arm haar benen omhoog duwde legde ik met mijn andere hand de kortste zijde van de luier voor haar billen. Daarna pakte met beide handen een punt van de luier beet en trok hem voorzichtig helemaal onder haar billen.
Joyce voelde nu voor het eerst het zachte katoen tegen haar billen. Het gaf haar een vreemd gevoel. Enerzijds voelde het zachte katoen lekker warm aan, maar anderzijds had ze angst voor de vernedering van het dragen van een luier. Terwijl ze eindelijk haar handen weer voor haar gezicht vandaan haalde en ik haar rood betraande ogen weer kon zien, bewoog een hand zachtjes in de richting van de luier. Ik liet haar d'r gang gaan, want aan de voorzichtige beweging zag ik dat ze geen kwade bedoelingen had.
Ik pakte ondertussen een inlegluier voor haar. De dikke inlegluier gaf het meeste bescherming en zou op zijn plek gehouden worden door de katoenen luier. Ik legde nu mijn hand op de onderkant van haar linker bovenbeen en drukte die zoveel mogelijk richting haar eigen lichaam. Dit gaf mij de ruimte om de inlegluier onder haar billen maar op de katoenen luier te plaatsen.
Toen de inlegluier op zijn plaats lag liet ik mijn greep op haar onderbeen los en strekte ze haar benen weer languit op de commode. Als laatste vorm van protest kneep ze haar bovenbenen nu strak tegen elkaar, zodat ik de luier nu niet tussen haar benen door kon halen. Joyce keek me met tranen in haar ogen smekend aan. Ze vroeg nog een laatste keer om genade.
Ik antwoordde niet en duwde mijn hand zachtjes tussen haar bovenbenen. Even voelde ik weerstand, maar meteen daarna ontspande ze en kon ik haar bovenbenen uit elkaar duwen. Eerst haalde ik een uiteinde van de inlegluier tussen haar benen door en drukte die strak op haar onderbuik, daarna trok ik de katoenen luier er overheen. Er ontstond een dikke prop tussen haar benen, wat haar zou beletten haar bovenbenen tegen elkaar te drukken. Voorlopig werden haar knieen nog zover mogelijk naar buiten gedrukt en kon ik met vijf veiligheidsspelden de luier stevig dichtmaken.
Joyce had haar gezicht afgewend. De schaamte was te groot, ze durfde me niet meer aan te kijken. Ze wilde ook door niemand gezien worden en zou het liefst ze ver mogelijk in een hoekje gekropen zijn, als ze daar de kans voor gekregen zou hebben. Die kans kreeg ze natuurlijk niet, want eerst moest ik haar nog een plastic beschermingsbroekje aantrekken. Zonder al teveel moeite kreeg ik Joyce zover dat ze haar voeten in het doorzichtige broekje stak, zodat ik het broekje helemaal over de luier heen kon trekken.
Nu was ik klaar en bekeek ik het resultaat. Ik verzeker je dat het een vreemd gezicht is om een tienermeisje van vijftien in een belachelijk dikke luier te zien liggen op een commode, vooral als je het nog nooit eerder had gezien. Voor mij was het al routine om kinderen, of jonge volwassen, een luier om te doen. Het ongewone was er voor mij al af, en ondanks het feit dat het voor mij een soort van werk was, had ik toch elke keer meer medelijden wanneer ik de tranen uit de ooghoeken van het 'slachtoffer' zag lopen.
Joyce begreep dat ik klaar was en weer kwam haar onderzoekende hand richting haar luier. De voelde het koele plastic van het broekje, waarvan het elastiek irritant knelde tegen haar benen en buik. Even gleed haar vinger onder de elastische band van het broekje maar meteen sloeg ik zachtjes op haar hand. Ik keek haar streng aan en schudde mijn hoofd. Dat was genoeg om haar hand meteen weer terug te trekken.
Terwijl Joyce voorzichtig verder ging op haar ontdekkingstocht maakte ik tot grote opluchting van haar eindelijk de riem om haar middel los. Daarna pakte ik een pyjamapak uit de kast. Ik gaf haar het pyjamatruitje en ze kwam overeind op de commode. Ze kreunde van ongeloof en frustratie toen ze de dikte van de luier voelde. Door de dikte en de ongelijkmatige katoenen luier zat ze niet erg lekker. Snel trok ze het pyjamatruitje aan om in ieder geval al iets van haar lichaam te kunnen bedekken. Ik hielp haar ondertussen in de pyjamabroek en daarna liet ik haar weer gaan liggen om de pyjamabroek over de luier heen te krijgen.
Alhoewel de luier nu wel geheel bedekt was, lieten de vormen niets te raden over. De dikte van zowel de katoenen luier als de inlegluier waren duidelijk zichtbaar. Nu kwam Joyce weer omhoog en beduusd keek ze voor zich uit. De gebeurtenissen hadden haar emotioneel een beetje uitgeput. Ze keek me nu aan, zich afvragend wat er nu ging gebeuren.
"We zijn klaar" zei ik met een glimlach die niet beantwoord werd. "Ik breng je terug naar je ouders. Je zal een beetje moeite hebben met lopen dus zal ik je dragen." Terwijl ik dat zei tilde ik haar van de commode af. Met een arm onder haar knieen en een arm onder haar schouderbladen liep ik de badkamer uit. Joyce was blij eindelijk uit deze verschrikkelijke badkamer weg te zijn, maar eenmaal in de gang keek ze schuchter om zich heen om te zien of ze werd gezien. Ze hoopte dat we niemand zouden tegenkomen.
We kwamen echter niemand tegen en al snel waren we terug bij de ouders van Joyce. Ze zaten op de bank en keken naar het journaal van acht uur. Toen ze ons zagen binnenkomen stond de moeder van Joyce op, terwijl de vader de televisie zachter zette. De moeder van Joyce kwam ons een paar stappen tegemoet.
Joyce keek met enige schaamte naar haar, niet precies wetend hoe ze zich moest voelen of gedragen. Ze wist niet precies of dit alles hun idee was of de mijne. Haar moeder stond nu vlak bij ons en kuste het schaamrode voorhoofd van Joyce.
"Het spijt me lieverd, maar het wordt tijd dat je 's ochtends weer eens in een droog bed wakker wordt." En nogmaals kuste ze het verbouwereerde meisje in mijn armen op haar voorhoofd.
"Oke, loop maar door." Zei ik en met mijn hand op haar rug duwde ik haar in de goede richting. Ze keek me een beetje verbaasd aan, niet wetend wat er ging gebeuren. Maar met aanvankelijk kleine, onzekere stapjes liep ze daarna toch volgens verwachting voor me uit. We liepen door de gang, ik schuin achter haar, totdat we bij de juiste deur aankwamen.
"Hier is het, ga maar naar binnen." Zei ik, terwijl ik de deur voor haar openhield. Zodra ze binnen was stapte ik ook naar binnen en sloot de deur achter ons. Het licht flikkerde aan en de badkamer baadde nu in een fontein van licht. Om van de verrassing gebruik te maken gebaarde ik naar de commode.
"Ga maar liggen." Ik klopte even met mijn platte hand op het koele plastic van het aankleedkussen. In het midden lag over het geplastificeerde matras een grote badstof handdoek. De handdoek was even lang als de matras maar niet zo breed. De opstaande randen aan beide lange zijden van het matras waren niet bedekt.
Joyce stond een beetje beduusd om zich heen te kijken. Ze nam de wat vreemd uitgevoerde badkamermeubels in zich op. Tegenover de commode stond een badkuip, bijna twee meter lang. Dit was een gewoon bad, maar net boven de badrand tegen de muur was een soort van plank bevestigd, die nu was opgeklapt tegen de muur. Het was een kunststof plank die kon worden neergelaten zodat het steunde op alle vier de randen van het bad. De plank bevatte veel gaten. Het leek bedoeld om iemand in de badkuip op te sluiten, maar het werd gebruikt om iemand bovenop het bad te leggen, waardoor het gemakkelijker liggend kon worden gewassen en afgespoeld met de douchekop, zonder steeds te hoeven bukken.
Verder leek het op een gewone badkamer, behalve dan de grote commode van bijna twee meter lang. Het was een lange tafel met een breed werkblad, met daarop het aankleedkussen dat even lang was als de commode. En op die commode wilde ik Joyce zo snel mogelijk hebben liggen, voordat ze van alle schrik bekomen was en ze niet meer mee wilde werken.
"Kom op, een beetje opschieten." Zei ik, nog steeds op vriendelijke toon en met een lach op mijn gezicht. Joyce had nog steeds die verbaasde blik op haar gezicht, maar nu maakte ze toch aanstalten om op de commode te klimmen.
"Waarom, wat ga je doen?" vroeg ze, maar als ik dat vertelde zou ze niet meer gaan liggen. Ik ontweek de vraag en toen ze op de commode zat, met haar benen nog naar beneden bengelend, hielp ik haar om te gaan liggen.
"Het is zo voorbij. Als je even meewerkt, tenminste." Ik tilde haar benen op de commode en ze liet zich nu achterover zakken. Ondanks dat ze het vreemd vond deed ze toch wat ik verlangde. Ik keek nu op het meisje neer, staand voor de commode. Ze was vijftien jaar, blonde haren en een fris gezichtje. Ze was spontaan en onschuldig. De rode blos op haar wangen toonde haar innerlijke onrust.
"Wil je je T-shirt even uit je broek trekken, ik wil je navel even zien." Vroeg ik en ik zag haar verbazing nog iets stijgen. Ze schoof een beetje onrustig over de handdoek die kreukelde en niet meer recht in het midden van het aankleedkussen lag. Ze begon figuurlijk nattigheid te voelen en had spijt dat ze op de commode was gaan liggen. Toch deed ze nog wat ik vroeg, een beetje uit nieuwsgierigheid, ondertussen haar ongerustheid overwinnend. Liggend tilde ze haar hoofd zo ver mogelijk op, om te zien wat ik deed. Ik deed echter nog niets en keek toe hoe ze haar strak zittende, witte T-shirt uit haar broek trok. Haar navel kwam tevoorschijn boven de band van heer spijkerbroek.
Natuurlijk deed ik dit niet voor haar navel, maar toch legde ik even mijn hand op haar maagdelijke buik, die onder me schokte van de aanraking. Ze voelde warm en zacht aan. Door met mijn nagel even voorzichtig rond haar navel te schuren, kweekte ik een glimlach en een schokkend lichaam onder me. Even was ze ontspannen en lette ze wat minder op. Dat leverde me genoeg tijd op om snel ter hoogte van haar navel, daar waar haar middel het smalst was, aan beide kanten onder het aankleedkussen een uiteinde van een riempje te pakken en die boven haar buik te sluiten. Het metalen sluitsysteem klikte dicht en ik trok de riem nog iets strakker. De riemen kwamen van onder het aankleedkussen vandaan en waren aan de tafel vastgemaakt. Doordat de riemen nu wat strakker stonden, drukte het de opstaande randen van het aankleedkussen in.
Joyce keek geschrokken toe, maar lag nu vast op de tafel. De riemen zaten niet zo heel strak, maar strak genoeg om te zorgen dat ze niet onder de riemen uit kon komen. Ook het slotje kon wel zo gesloten worden, maar niet zonder sleutel geopend worden. En de riempjes konden alleen strakker getrokken worden.
"Nee! Wat doe je?" De verbazing was van haar gezicht af te lezen. Haar pupillen waren wijd open. Ik las angst in haar ogen. Tevergeefs frommelde ze met het slot, maar kreeg het niet los. Ze probeerde overeind te komen, maar alleen haar schouders kwamen met veel moeite een paar centimeter van het plastic omhoog. Ze trok haar knieen in, zwaaide met haar armen, en schudde over de tafel, terwijl het zweet haar aan alle kanten uitbrak.
Ik legde mijn hand op haar voorhoofd en duwde haar bovenlichaam weer zachtjes naar beneden. Ik probeerde haar iets te kalmeren.
"Het spijt me, ik moet dit even doen. Wat ik met je ga doen, vindt je vast niet leuk. Het is een stuk makkelijker zo." Natuurlijk waren mijn woorden niet troostend en werd ze er niet rustiger op.
"Maak me los, ik heb niets gedaan. Waarom?" Tranen sprongen in haar ogen terwijl ze en nog steeds probeerde los te komen. Ze had het slot opgegeven en probeerde nu met al haar kracht de riemen kapot te trekken. Tevergeefs natuurlijk, want toen ook dat niet lukte trachtte ze mij beet te grijpen. Ik greep echter haar bij haar polsen en duwde ze beiden naar achter haar hoofd, en hield ze daar stevig vast.
"Alsjeblieft, doe een beetje rustig. Ik wil niet ook je polsen vastbinden. Alsjeblieft?" Ik keek nu vragend, bijna smekend aan. Mijn ogen vonden de hare. Ik zag dat ik vooral haar angst en onzekerheid een beetje moest proberen weg te nemen.
"Ik ga je geen pijn doen, wees niet bang. Als je vijf minuten niet al te veel tegenwerkt is het zo gebeurd."
"Nee!' gilde ze nu. Aangezien ze tot de conclusie was gekomen dat ze zichzelf niet kon bevrijden, probeerde ze nu hulp van buiten te krijgen. En alhoewel niemand haar zou komen helpen, legde ik toch mijn hand over haar mond. Haar gil dempte.
"Alsjeblieft, niet doen. Wees even rustig." Heel langzaam haalde ik mijn hand voor haar mond weg, en ze stopte met gillen. Nog steeds keken die ogen me met een enorme angst aan.
"Ik ga je uitkleden, helemaal. Als het nodig is zal ik je een beetje wassen. Dan zal ik je aankleden en kun je terug naar je ouders. Het duurt misschien vijf minuten." Zei ik. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en huilde nu voluit.
"Nee, alsjeblieft niet doen. Waarom?" Haar lichaam ontspande zich nu eindelijk, en ik kon mijn gang gaan. Ik negeerde haar huilen en begon met haar schoenen en sokken. Met een hand hield ik haar bij een enkel beet, terwijl ik met mijn andere hand de lus in de veter van haar sportschoen lostrok. Ik voelde hoe Joyce probeerde haar voet weg te trekken, maar het was een krachteloze poging. Binnen een paar seconden had ik haar schoenen uit. Beide schoenen gooide ik in een mand die naast de commode stond. Ook haar sokken trok ik op dezelfde manier uit.
Daarna begon ik aan haar spijkerbroek. Ik duwde de vingers van een hand onder de band van de broek en ditmaal werkte ze wel degelijk tegen. Ze trok haar knieen in en probeerde me met haar handen tegen te werken. Ik was echter sterker en de knoopjes van haar gulp sprongen een voor een open. Met een beetje moeite trok ik de strak zittende spijkerbroek tot op haar enkels. Daar liet ik de broek zitten. Het belemmerde haar in haar bewegingen en de rest kon ik straks wel doen.
Haar lichtroze slipje was nu zichtbaar. Ik besefte dat ze een mooi meisje was met een heel goed figuur. Nu mocht ik haar naakt zien, uitkleden en ik had zelfs toestemming om haar te wassen. Het was niet moeilijk te denken dat ik van deze positie gemakkelijk misbruik zou kunnen maken. Mijn vingers konden zonder enige moeite tussen haar benen glijden. Ik kon haar aanraken waar ik maar wilde. Mijn vingers konden ongestraft elk plekje van haar lichaam ontdekken, onderzoeken en besmetten. Toch had ik geen enkele moeite om me in te houden. Ondanks dat mijn gedrag dat ik hier beschrijf misschien anders doet vermoeden, respecteerde ik haar en dacht ik er niet eens aan. En ook haar ouders hadden me vertrouwd en dat vertrouwen zou ik niet beschamen.
Mijn vingers gleden bijna klinisch aan de zijkanten onder haar slipje en ik trok het naar beneden. Joyce probeerde me nog te stoppen, maar dat lukte niet. Nu kon ze niets anders meer dan zich proberen te bedekken. Met zowel haar spijkerbroek als haar slipje op haar enkels deed ik nu een stap naar links en probeerde haar T-shirt uit te trekken. Dit was een stuk ingewikkelder dan haar broek, maar het lukte wel.
Ondertussen had ze zelf haar broek uitgetrapt, om zichzelf wat meer bewegingsvrijheid te gunnen. Ik hielp haar nu alleen nog uit haar slipje dat als laatste op de stapel kleren in de mand werd gegooid.
Ze was naakt. Ze begreep dat ze hulpeloos was en geheel was overgeleverd aan mijn genade. Zij huilde voluit, maar het hysterische van de eerste minuut was gelukkig weg. Ik dacht er even over na om haar even snel wat te wassen. Maar gezien het feit dat ik haar dat op dit moment niet wilde aandoen, en ze zich blijkbaar net had gedoucht want ze rook schoon en fris, deed ik het toch maar niet.
Even draaide ik me van haar weg en pakte uit een kast haar nieuwe ondergoed. Meteen toen Joyce dit zag werd bijna weer hysterisch. Als een klein kind gilde, schreeuwde, schopte met haar benen en sloeg met haar armen om zich heen. Ik begreep haar angst en kwaadheid, want ze zou natuurlijk geen gewoon ondergoed aan krijgen, anders had ik niet zoveel moeite hoeven te doen.
Joyce vertikte het nu helemaal om mee te werken en het duidelijk dat ik even wat strenger op moest treden. Ik wilde haar zo snel mogelijk aangekleed hebben, om haar zo min mogelijk 'exposure time' op de commode te geven. Hoe sneller het voor haar afgelopen was hoe beter, en aangezien het voor haar de eerste keer was dat ze op een commode werd uitgekleed moest ze nog leren wie hier de baas was.
Uit een laatje onder de commode haalde ik een speciaal voor dit doel gemaakt riempje. Aangezien haar enkels door de lucht zwiepten haalde ik het onder haar bovenbenen door en sloot het aan de bovenkant, waardoor er een lus ontstond. Ik trok de lus gedeeltelijk aan waardoor haar bovenbenen naar elkaar getrokken werden, en schoof de lus daarna richting enkels. Tegelijkertijd trok ik de lus steeds steviger aan, zodat haar voeten niet meer uit de lus konden ontsnappen. Op deze handige manier had ik binnen enkele seconden haar enkels stevig tegen elkaar gedrukt en klemde de lus af, zodat hij niet meer wijder getrokken kon worden.
Nu kon ik gemakkelijk haar enkels naar voren trekken zodat haar billen bloot kwamen te liggen. Ik wilde haar een pets voor haar billen geven, om haar eens flink te laten schrikken. Terwijl ik mijn hand onhoog haalde om toe te slaan, zag Joyce wat ik van plan was. Het idee om een pak voor haar billen te krijgen kalmeerde haar bijna meteen. Wanhopig probeerde ze met haar handen haar billen te beschermen,
"Nee, alstublieft. Niet doen" smeekte ze. Ik begon te twijfelen. Een flink pak slaag zou haar definitief breken. Toch wilde ik haar niet slaan, ze leek me zo fragiel en teer. Misschien zou een pets voor haar billen haar alleen maar meer onhandelbaar maken. Misschien zou ze dan nooit meer meewerken.
"Luister Joyce. Als je nu kalmeert, zal ik je billen sparen. Ik geef geen waarschuwingen meer. Begrepen?" Vluchtig knikte ze en ik keek haar strak aan. Ik probeerde er achter te komen of ik haar nu kon vertrouwen, of dat ze nu mee wilde werken. Joyce had haar handen weer voor haar gezicht geslagen en ze huilde zachtjes. Ik besloot om de gok maar te nemen en maakte de lus rond haar enkels los.
Ik pakte het speciale ondergoed weer op. Het was een dikke, katoenen luier, vooraf in een grote driehoek gevouwen. Terwijl ik met een arm haar benen omhoog duwde legde ik met mijn andere hand de kortste zijde van de luier voor haar billen. Daarna pakte met beide handen een punt van de luier beet en trok hem voorzichtig helemaal onder haar billen.
Joyce voelde nu voor het eerst het zachte katoen tegen haar billen. Het gaf haar een vreemd gevoel. Enerzijds voelde het zachte katoen lekker warm aan, maar anderzijds had ze angst voor de vernedering van het dragen van een luier. Terwijl ze eindelijk haar handen weer voor haar gezicht vandaan haalde en ik haar rood betraande ogen weer kon zien, bewoog een hand zachtjes in de richting van de luier. Ik liet haar d'r gang gaan, want aan de voorzichtige beweging zag ik dat ze geen kwade bedoelingen had.
Ik pakte ondertussen een inlegluier voor haar. De dikke inlegluier gaf het meeste bescherming en zou op zijn plek gehouden worden door de katoenen luier. Ik legde nu mijn hand op de onderkant van haar linker bovenbeen en drukte die zoveel mogelijk richting haar eigen lichaam. Dit gaf mij de ruimte om de inlegluier onder haar billen maar op de katoenen luier te plaatsen.
Toen de inlegluier op zijn plaats lag liet ik mijn greep op haar onderbeen los en strekte ze haar benen weer languit op de commode. Als laatste vorm van protest kneep ze haar bovenbenen nu strak tegen elkaar, zodat ik de luier nu niet tussen haar benen door kon halen. Joyce keek me met tranen in haar ogen smekend aan. Ze vroeg nog een laatste keer om genade.
Ik antwoordde niet en duwde mijn hand zachtjes tussen haar bovenbenen. Even voelde ik weerstand, maar meteen daarna ontspande ze en kon ik haar bovenbenen uit elkaar duwen. Eerst haalde ik een uiteinde van de inlegluier tussen haar benen door en drukte die strak op haar onderbuik, daarna trok ik de katoenen luier er overheen. Er ontstond een dikke prop tussen haar benen, wat haar zou beletten haar bovenbenen tegen elkaar te drukken. Voorlopig werden haar knieen nog zover mogelijk naar buiten gedrukt en kon ik met vijf veiligheidsspelden de luier stevig dichtmaken.
Joyce had haar gezicht afgewend. De schaamte was te groot, ze durfde me niet meer aan te kijken. Ze wilde ook door niemand gezien worden en zou het liefst ze ver mogelijk in een hoekje gekropen zijn, als ze daar de kans voor gekregen zou hebben. Die kans kreeg ze natuurlijk niet, want eerst moest ik haar nog een plastic beschermingsbroekje aantrekken. Zonder al teveel moeite kreeg ik Joyce zover dat ze haar voeten in het doorzichtige broekje stak, zodat ik het broekje helemaal over de luier heen kon trekken.
Nu was ik klaar en bekeek ik het resultaat. Ik verzeker je dat het een vreemd gezicht is om een tienermeisje van vijftien in een belachelijk dikke luier te zien liggen op een commode, vooral als je het nog nooit eerder had gezien. Voor mij was het al routine om kinderen, of jonge volwassen, een luier om te doen. Het ongewone was er voor mij al af, en ondanks het feit dat het voor mij een soort van werk was, had ik toch elke keer meer medelijden wanneer ik de tranen uit de ooghoeken van het 'slachtoffer' zag lopen.
Joyce begreep dat ik klaar was en weer kwam haar onderzoekende hand richting haar luier. De voelde het koele plastic van het broekje, waarvan het elastiek irritant knelde tegen haar benen en buik. Even gleed haar vinger onder de elastische band van het broekje maar meteen sloeg ik zachtjes op haar hand. Ik keek haar streng aan en schudde mijn hoofd. Dat was genoeg om haar hand meteen weer terug te trekken.
Terwijl Joyce voorzichtig verder ging op haar ontdekkingstocht maakte ik tot grote opluchting van haar eindelijk de riem om haar middel los. Daarna pakte ik een pyjamapak uit de kast. Ik gaf haar het pyjamatruitje en ze kwam overeind op de commode. Ze kreunde van ongeloof en frustratie toen ze de dikte van de luier voelde. Door de dikte en de ongelijkmatige katoenen luier zat ze niet erg lekker. Snel trok ze het pyjamatruitje aan om in ieder geval al iets van haar lichaam te kunnen bedekken. Ik hielp haar ondertussen in de pyjamabroek en daarna liet ik haar weer gaan liggen om de pyjamabroek over de luier heen te krijgen.
Alhoewel de luier nu wel geheel bedekt was, lieten de vormen niets te raden over. De dikte van zowel de katoenen luier als de inlegluier waren duidelijk zichtbaar. Nu kwam Joyce weer omhoog en beduusd keek ze voor zich uit. De gebeurtenissen hadden haar emotioneel een beetje uitgeput. Ze keek me nu aan, zich afvragend wat er nu ging gebeuren.
"We zijn klaar" zei ik met een glimlach die niet beantwoord werd. "Ik breng je terug naar je ouders. Je zal een beetje moeite hebben met lopen dus zal ik je dragen." Terwijl ik dat zei tilde ik haar van de commode af. Met een arm onder haar knieen en een arm onder haar schouderbladen liep ik de badkamer uit. Joyce was blij eindelijk uit deze verschrikkelijke badkamer weg te zijn, maar eenmaal in de gang keek ze schuchter om zich heen om te zien of ze werd gezien. Ze hoopte dat we niemand zouden tegenkomen.
We kwamen echter niemand tegen en al snel waren we terug bij de ouders van Joyce. Ze zaten op de bank en keken naar het journaal van acht uur. Toen ze ons zagen binnenkomen stond de moeder van Joyce op, terwijl de vader de televisie zachter zette. De moeder van Joyce kwam ons een paar stappen tegemoet.
Joyce keek met enige schaamte naar haar, niet precies wetend hoe ze zich moest voelen of gedragen. Ze wist niet precies of dit alles hun idee was of de mijne. Haar moeder stond nu vlak bij ons en kuste het schaamrode voorhoofd van Joyce.
"Het spijt me lieverd, maar het wordt tijd dat je 's ochtends weer eens in een droog bed wakker wordt." En nogmaals kuste ze het verbouwereerde meisje in mijn armen op haar voorhoofd.
