Verhaal Klaar De Verzoening

[LV]

Ik heb nog een nieuw verhaaltje voor jullie. Het bestaat uit 13 hoofdstukken en een toegift. Ik zal regelmatig een nieuw hoofdstuk plaatsen.

Veel leesplezier.

 

[LV]

Hoofdstuk 1 – Een goed gesprek met een buitenstaander

De stilte was ijzig in de auto. Drie jonge vrouwen van negentien en twintig jaar keken chagrijnig voor zich uit, terwijl we over de snelweg suisden. Een van die jonge vrouwen was mijn zus Susanne, en Karin en Joyce waren haar vriendinnen. Ik, Peter, was de buitenstaander van de groep. Ik was een elfjarige jongen en het was me gelukt om eigenlijk al binnen een half uur ruzie met ze te maken. En de reis was nog maar net begonnen. Dat beloofde niet veel goeds.

Joyce zat naast me op de achterbank, maar tussen ons in stonden nog twee sporttassen die niet achterin de grote Volvo van mijn ouders hadden gepast. Joyce keek me aan en schudde haar hoofd. Natuurlijk was ik ook chagrijnig. Ik kon al niet zo goed opschieten met mijn ruim acht jaar oudere zus, en nu leek ook Joyce te suggereren dat dit mijn schuld was.

Natuurlijk wist ik ook dat mijn zus alleen de auto had mogen meenemen als ze instemde dat ik ook mee mocht. Ik had mijn zus horen vloeken, schelden en smeken, maar mijn moeder had voet bij stuk gehouden. Daarna had ik mijn zus Susanne afgeluisterd hoe ze dit nieuws aan heer vriendinnen had doorgebeld. Aan de reactie van Susanne had ik kunnen afleiden dat ook zij geen elfjarig broertje wilden meeslepen. En daardoor had ik ook helemaal geen zin meer om mee te gaan, maar ik had geen keus gehad. Ik had nog de leeftijd dan anderen voor mij beslisten wat ik moest doen. Nu zaten we dus een aantal dagen met elkaar opgescheept, en geen van allen hadden we dit gewild.

Weer voelde ik dat Joyce naar me keek. Vanuit mijn ooghoek zag ik haar flauw glimlachen, maar ik deed alsof ik haar blik niet zag. Toen ze naar me toe begon te schuiven en de sporttassen tussen ons vandaan tilde, keek ik haar wel aan. Mijn blik toonde ongetwijfeld geen enkele hint van vriendelijkheid, maar Joyce bleef glimlachen.

“Ken je me nog? Jaren geleden heb ik nog wel eens op je mogen passen. Toen was je zo’n lief, klein kereltje waarmee je heerlijk kon knuffelen.” Zei ze zachtjes. Ze fluisterde het bijna. Het leek alsof ze niet boven het geluid van de muziek uit wilde komen zodat Susanne en Karin voorin niet mee konden luisteren. Ik keek lichtelijk verbaasd opzij. Ik kende de vriendinnen van Susanne helemaal niet zo goed. Ze nam haar vriendinnen niet zo vaak mee naar huis, en als ze al bij ons thuis kwamen dan verdwenen ze al snel naar de kamer van Susanne.

“Ik had toen nog twee van die schattige staartjes.” Zei Joyce en ineens kon ik me haar inderdaad herinneren. Meteen begon ik te blozen, want ik kon me ook nog wel wat gênante momenten met haar herinneren. Gelukkig was dat heel lang geleden. Joyce zag me blozen en lachte. Nu voelde ik me nog wat roder worden, want ik wist dat Joyce zich die momenten ook kon herinneren.

“Kom, laten we nog eens knuffelen.” Zei ze, en ze maakte mijn gordel al los.

“Wat? Nee!” Riep ik verontwaardigd.

“Kom, kom. Niet zo verlegen.” Lachte ze en ze trok me dwars op de achterbank. Ik moest mijn benen over de hare leggen en ik voelde hoe een arm achter me langs gleed en me tegen haar aan trok. Ik spartelde wel wat tegen, maar ik was kleiner dan de forse Joyce en de verrassing hielp ook niet mee.

“Wat… Wat doe je?” Vroeg ik onzeker, maar ondertussen lag ik al wel tegen de negentienjarige Joyce aan. Mijn hoofd rustte tegen haar schouder aan en mijn kin drukte tegen haar borst. Mijn ogen hadden een heel goed uitzicht op haar andere borst, maar daar was ik nog niet zo mee bezig. Een arm van Joyce liep halverwege mijn rug langs en drukte me tegen haar zachte, warme lichaam, en haar andere hand gleed nu door mijn haren.

Ze aaide me en dat voelde verrassend troostend aan. Mijn moeder was niet zo van het knuffelen, en met mijn zus had ik bijna altijd ruzie, dus dit was stiekem een welkome afwisseling. Voelde ik nu zelfs een kus op mijn voorhoofd gedrukt worden? Ik keek naar Joyce op en onze ogen vonden elkaar. Ze knipoogde naar me.

Ik voelde me er ook wel wat ongemakkelijk bij. Enerzijds voelde het lekker warm en knus, maar tegelijkertijd voelde het kinderachtig. Over een paar jaar zou ik het waarschijnlijk fantastisch vinden op zo dicht tegen een mooie, rondborstige vrouw gedrukt te zitten, maar vooralsnog voelde ik me ook wel een beetje een kleuter zo.

“Ik weet wel waarom jij en je zus zo vaak ruzie hebben.” Hoorde ik. Weer sprak Joyce heel zachtjes en ik wist zeker dat ze dit voorin niet konden horen. “Ik weet wel wat jullie probleem is.” Zei ze nog. Ik wilde mijn hoofd omdraaien om haar aan te kijken, maar Joyce hield me tegen. Ze bleef mijn gezicht tegen haar borst drukken.

“Het is vast niet leuk om zoveel ruzie te hebben. Ik heb zelf geen broertjes of zusjes, en ik zou dolgraag een lief, klein broertje gehad willen hebben. Jij hebt maar één zus, een grote zus, en het is doodzonde om daar zoveel ruzie mee te maken. Je moet zuinig op haar zijn, en juist leuke dingen met haar doen. Ik ken Susanne heel goed en ik weet zeker dat als jullie minder ruzie maken, ze heel graag leuke dingen met je zou willen doen. Spelletjes spelen, of naar de bioscoop, of… Gaan jullie wel eens samen naar de bioscoop?” Ik schudde mijn hoofd. Ik deed nooit iets samen met mijn zus.

“Wat zijn jullie aan het fluisteren?” Hoorden we ineens van voor uit de auto komen.

“Dat gaat jullie niks aan. Peter en ik voeren even een goed gesprek, en wat we bespreken blijft tussen ons. Toch Peter?” Antwoordde Joyce, en ik knikte instemmend.

“Zou je niet af en toe wat leuks met je grote zus willen doen?” Vroeg Joyce, nu weer heel zachtjes. Ik antwoordde niet, want het antwoord lag er wel erg dik bovenop. Heel af en toe zag ik wel bij klasgenootjes hoe zij omgingen met oudere broers of zussen en dan merkte ik dat het bij mij thuis wel heel erg anders was. Tussen mij en Susanne was alleen meer een familieband en geen vriendschap. Nu Joyce me daar zo aan herinnerde voelde ik me een beetje verdrietig worden.

“Zal ik je helpen? De oplossing is namelijk heel simpel.” Fluisterde Joyce.

“Ja, alsjeblieft.” Zei ik zachtjes, en als ik geweten had dat dit antwoord mijn leven zou veranderen dan had ik er zeker langer over nagedacht. Op dat moment had het echter helemaal niet op een keerpunt in mijn leven geleken, alleen maar op een gesprek tussen een negentienjarig meisje, en een jongen van elf. De gevolgen waren echter groot.

“Toen ik zelf elf was dacht ik dat ik al bijna volwassen was. Dat denken alle elfjarige kinderen. Maar natuurlijk is dat niet zo. Met elf jaar ben je nog een kind en nog lang niet volwassen.” Fluisterde Joyce. Dit was niet wat ik wilde horen. Ik voelde me al een flinke jongen en over niet al te lange tijd werd ik zelfs al twaalf. Natuurlijk wilde ik niet voor kind uitgemaakt worden.

“Nee.” Zei ik op zeurderige toon. “Ik ben geen kind.” Joyce lachte, en haar borstkas ging stevig op en neer.

“Natuurlijk wel.” Zei ze hardop, en daarna ging ze weer over op fluistertoon. “Je zit nog op de basisschool, je…”

“Groep 8.” Zei ik onderbrekend.

“…bent een klein kereltje dat nog moet groeien, je kunt nog helemaal niet voor je zelf zorgen, je… je hebt nog geen haar op je piemeltje, toch?” Op dat moment drukte ze haar hand tussen mijn benen, op mijn kruis. Ik schrok en verstijfde, maar haar hand was alweer weg voordat ik er erg in had.

“Geloof me, je bent nog lang niet volwassen.” Zei ze in mijn oor en ze drukte een kus op mijn voorhoofd om de stelling te bekrachtigen. “Pas als jij je gaat realiseren dat je niet volwassen bent, ben je volwassen aan het worden. Dat is een belangrijke stap die je eerst moet zetten. Je bent nog op een ontdekkingsreis en je moet jezelf nog echt leren kennen.” Hoorde ik. Ik voelde me ongemakkelijk bij deze harde woorden, waarvan ik hoopte dat ze helemaal niet waar waren.

“Ik snap het wel, hoor. Jij trekt je op aan je grote zus. Je ziet dat zij allemaal leuke dingen mag doen, dingen die jij ook wilt. Je ziet dat ze geld verdient dat ze uit mag geven aan leuke kleren en hebbedingetjes. Zij mag ’s avonds laat thuis komen en laat naar bed. Zij mag heel veel dingen voor zichzelf beslissen. En jij? Jij moet op tijd naar bed en je kijkt in je pyjama met jaloerse ogen naar je zus op. Zo is het toch? En juist op het moment dat je door je mama naar bed gestuurd wordt, zie je dat Susanne weggaat om leuke dingen te gaan doen. Dat voelt niet eerlijk.”

Met een lichte huivering moest ik constateren dat Joyce het precies bij het rechte eind had. Het verschil in leeftijd tussen Susanne en mij was best groot en ik wilde dat ook. Ik wilde niet vroeg naar bed, ik wilde niet naar boven gestuurd worden juist terwijl Susanne in haar korte rokje en truitje naar beneden kwam lopen om te gaan stappen.

“Het is niet eerlijk.” Zei ik, en ik voelde een traan uit mijn oog rollen. Weer werd ik geaaid en kreeg ik een kus op mijn voorhoofd. Joyce zweeg even en liet de laatste zinnen even bezinken.

“Maar natuurlijk is het wel eerlijk.” Zei Joyce ineens, dit keer wat harder dan voorheen. “Want jij bent elf en zij is negentien.” Nu zakte het volume van haar stem weer tot het fluisterniveau. “Jij bent nog een kleine jongen, en Susanne is een heel stuk ouder, wijzer en volwassener. Als jij stopt met het doen alsof je volwassen bent, dan zal je merken dat je leven een stuk minder vermoeiend en spannend is.”

“Maar…” Begon ik hakkelend, maar met een vinger op mijn lippen werd ik gestopt.

“Je hebt sinds gistermiddag ruzie gemaakt over de vertrektijd, over het avondeten, over de muziek in de auto en over het ijsje bij de benzinepomp. Klopt dat?” Hoorde ik weer zachtjes. “Avondeten? Je betaalt het eten niet en je maakt het eten niet klaar. Vertrektijd? Jij hoeft niet te rijden, wij moeten beurtelings lang achter het stuur zitten. Muziek? Sorry, het is drie tegen een.” Ik luisterde met een groeiend ongemak, maar er viel niets tegen in de brengen.

“En dat ijsje? Als je mijn broertje was geweest zou ik je ter plekke een pak voor je billen hebben gegeven. Gewoon midden in de winkel, met je broek op je enkels en je billen bloot.” Ik hoorde het Joyce zeggen, maar ik voelde dat ze het niet zo streng bedoelde. Ik keek voorzichtig naar haar omhoog en zag ook een brede glimlach. Ze plaagde me, maar natuurlijk zat er een serieuzere ondertoon in.

“Je hebt geen eigen geld, dus kun je ook niet zelf beslissen of je een ijsje neemt. En als Susanne nee zegt, en nee blijft zeggen ondanks dat jij blijft zeuren, dan kun je helemaal niet het recht in eigen hand nemen en een Magnum uit het schap pakken en alvast uit zijn verpakking halen zodat het niet meer teruggelegd kan worden.”

“Ja maar… anders…” Stamelde ik.

“Nee, nee. Zo werkt het niet. En natuurlijk zal Susanne altijd nee tegen je zeggen als je iets vraagt, want je maakt altijd ruzie met haar. Wees eerst eens lief tegen haar, en vraag het dan netjes als je iets wilt. En vooral niet zeuren. Dan zegt ze nog steeds af en toe nee, maar dat gunt ze je ook af en toe wel wat. Een ijsje bijvoorbeeld. Of misschien had ze dan wel gezegd: ‘Nee, geen ijsje, maar zullen we even langs de McDonald’s rijden, want ik heb ook wel een beetje honger?’. Dat had ook gekund.” Zei Joyce met een lach en ze prikte me speels in mijn buik.

Een half minuutje lag ik zo stilletjes tegen haar aan en overdacht ik haar woorden. Ze had zoveel gezegd en over zoveel dingen moest ik nadenken dat ik bang was dat ik veel weer zou vergeten. De woorden dat ik nog een kind was en dat ik me vooral zo moest gedragen, was echter een mededeling die ik niet snel zou vergeten.

“Zal ik je eens een geheimpje vertellen?” Fluisterde Joyce in mijn oor. “We slapen vanavond in twee kamers en Susanne wil liever niet bij jou op de kamer. Omdat ze je niet zo aardig vindt.” Ik keek schuin naar Joyce op en zag dat ze naar me knipoogde. “Zullen wij dan samen een kamer delen?” Vroeg Joyce. Verbaasd keek ik op en knikte ik voorzichtig. Eigenlijk was ik wel opgelucht, want ik besefte dat als je mij met Susanne zou opsluiten in een kamer, de kamer te klein zou zijn.

Ik denk dat Joyce de opluchting van mijn gezicht aflas, maar ze temperde mijn verwachtingen. Dat probeerde ze althans. “Ik ben wel streng, hoor. Vroeg naar bed, tandjes poetsen voor het slapen gaan, en zo. Je bent tenslotte nog maar een klein jongetje, toch?” Lachte ze plagerig.

“Kom, geef me een kus.” Zei Joyce en verlegen kuste ik haar op de wang. Ze lachte. “Je bent een lieve jongen.” Zei ze, en toen drukte ze een uitgebreide kus op mijn voorhoofd. Ik voelde me meteen alweer een paar jaar jonger en blozend ging ik weer recht zitten. Joyce schoof weer naar haar eigen plek en zette de tassen weer tussen ons in.

De rit duurde nog uren, en onderweg stopten we ook nog bij een wegrestaurant om wat te eten. De woorden van Joyce bleven in mijn achterhoofd zitten, en het weerhield me er in ieder geval van om ruzie te maken.

 

[LV]

Hoofdstuk 2 – Hoe ik een lief, klein jongetje werd

De auto kwam tot stilstand op het grindpad voor de vakantiewoning. Ik was hier nog nooit geweest, maar Susanne en haar vriendinnen wel. Het vakantiehuisje was van de ouders van Karin en het lag dichtbij Euro Disney. Volgens mij was Susanne al wel drie keer naar Euro Disney geweest en ik nog nooit. Dat was toch ook niet eerlijk?

Iedereen stapte uit en strekte zijn benen. Het schemerde al, alhoewel het nog maar nauwelijks acht uur was. Het was ook nog best fris, maar dat was niet zo gek voor de tijd van het jaar. Ik zag dat Joyce de tassen van de achterbank tilde en op het grind zette. Karin had de achterklep van de auto geopend en trok er ook een tas uit.

“Die groene tas en dat matje heb ik ook nodig.” Riep Joyce, terwijl ze de sporttassen van de achterbank naar de voordeur sjouwde. De deur zat nog dicht, maar lag een twintigtal treden hoger dan het grindpad. Ik hoorde de achterklep weer dicht gaan en zag dat Karin de gewenste spullen alvast op het grind had gezet.

“Peter? Wil jij die groene tas en het matje meenemen?” Riep Joyce van boven. Ik knikte en keek met wat verbazing naar het opgerolde matje. Het leek op een soort van slaapmat, maar het was niet zo heel erg dik en het leek ook te zacht om als matras te dienen. Het was van een stevig soort stof gemaakt en er zat een zwarte riem met gesp omheen die het geheel bij elkaar hield. Ik pakte het op en liep ermee naar boven.

Een paar minuten later stonden we met zijn vieren in de woonkamer van de vakantiewoning. Ik zag dat Susanne gaapte, ze had ook een flink stuk gereden en zou wel moe zijn. Ik stond nog om me heen te kijken toen ik twee handen voelde die van achteren, onder mijn oksels door, samenkwamen op mijn buik.

“Kom je mee naar boven?” Fluisterde Joyce. “Eerst wassen en pyjama aan, dan nog even wat drinken, en dan lief naar bed?” Hoorde ik. Blozend probeerde ik me uit haar omhelzing te trekken, maar ze hield me stevig vast.

“Wat? Nu al?” Riep ik vol afgrijzen.

“Ja, Peter. Nu al.” Zei Joyce ineens streng. Dit kon wel iedereen horen en Karin en Susanne keken ons aan. Ik voelde me blozen. “Wij nemen de kamer met de wastafel wel, dan kunnen jullie die met de badkamer nemen.” Zei Joyce tegen haar vriendinnen. Dit leek al afgesproken te zijn en ze knikten. Joyce liet me los uit haar greep en wees naar een deur.

“Dat is onze slaapkamer. En nu, hup!” Lachte ze en ze sloeg me speels op mijn billen. Ze wachtte niet om te zien of ik in beweging kwam, maar draaide zich om en pakte het tas en het matje op. Ik voelde dat Karin en Susanne naar me staarden en dat ongemakkelijke gevoel deed me besluiten toch maar in beweging te komen. Heel even was ik in de verleiding geweest om te weigeren, het was tenslotte nog best vroeg om naar bed te gaan, maar ik deed het niet. Waarschijnlijk was dat vooral omdat Joyce me de opdracht had gegeven, want van Susanne zou ik het niet geaccepteerd hebben.

Ik liep de slaapkamer in en Joyce volgde me op de voet. Ze sloot de deur achter zich en legde de tas en het matje daarna op het bureautje. Ik keek naar het tweepersoonsbed en toen naar Joyce. Hier zouden we samen in slapen? Ik had eigenlijk twee eenpersoonsbedden op een kamer verwacht. Joyce zag me kijken.

“Ja, samen in een bed. Wat vind je daarvan?” Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Eigenlijk maakte het ook niet zoveel uit. Ik keek toe hoe Joyce het riempje van het matje opende en het matje op de vloerbedekking voor de wastafel legde. Er lag in de hele slaapkamer een hoogpolig tapijt. Ik liep al op blote voeten en dat voelde prettig aan.

“Weet je nog wat ik vanmiddag in de auto heb gezegd?” Vroeg Joyce. Ze keek me indringend aan en haar blik maakte me al een beetje zenuwachtig. Ik knikte, onzeker over wat ze precies bedoelde.

“Ik heb gezegd dat je nog lang niet volwassen bent, en dat je nog een kind bent. Dat kun jij je vast herinneren?” Zei ze met een glimlach. Ik knikte halfslachtig. “Nu wil ik dat je me laat zien dat je me begrepen hebt. Ik ga een beetje gemeen doen en net doen alsof je nog een klein kindje bent.” Zei ze, en ik voelde me ineens nog ongemakkelijker.

“Kom maar op het matje staan.” Zei Joyce. Ze stond naast de wastafel, half op het matje, en stak haar hand uitnodigend naar me uit. Ik keek een beetje verbaasd naar haar en misschien ook al wel een beetje nerveus.

“W… Wat?” Stamelde ik. Joyce lachte me vriendelijke toe.

“Kom, kom. We liggen vannacht samen in een bed, en ik wil zeker weten dat je dan schoon bent.” Zei ze, en ze stapte naar me toe en pakte me bij mijn hand. Ik werd met mijn voeten op het matje getrokken, recht voor de wastafel en de spiegel, en Joyce kwam achter me staan.

“Het spijt me Peter, maar ik ga je helpen met wassen. Ik ga nu even streng zijn, en jij moet nu naar de grote mensen luisteren.” Hoorde ik, terwijl ik haar handen al onderaan mijn shirt en voelde.

“Nee… Wat? N… Nee.” Stamelde ik weer, maar mijn armen gleden zonder pardon uit mijn shirt en mijn bovenlichaam was nu naakt. Ik kom me even vrij bewegen en ik draaide me snel om naar Joyce toe. Joyce legde echter meteen haar vinger over mijn lippen.

“Nee!” Haar stem klonk scherp en fel en ik schrok ervan. Zonder pardon voelde ik haar vingers nu op mijn broeksriem. Ze frummelden wat en de riem ging gemakkelijk open. Ik voelde dat een ferme ruk naar beneden voldoende zou zijn om me in mijn blote billen te zetten, en dat wilde ik me niet zomaar laten gebeuren. Ik duwde haar handen weg, maar ze was sneller en zette me klem tegen de wastafel. Ik gilde toen mijn broek en onderbroek naar beneden getrokken werd, en ik gilde nog harder toen ik een ferme pets op mijn rechterbil kreeg. Overdonderd en met betraande ogen keek ik Joyce aan.

“Wil je nog een pets voor je billen?” Vroeg ze heel rustig. Het leek alsof Joyce zich helemaal geen zorgen maakte en dat dit alles volgens plan verliep, maar voor mij voelde dat heel anders.

Ik schudde bijna wanhopig mijn hoofd. “Nee, alsjeblieft.” Smeekte ik. Joyce keek me indringend aan en ik was doodsbang dat ze me weer op mijn billen ging slaan. Haar blik was streng en haar ogen keek me recht aan. Een paar seconden stonden we zo tegenover elkaar, en ik besefte ineens dat ik niet alleen een stuk jonger was, maar ook flink kleiner. Ze was een stuk sterker dan mij, besefte ik. Mijn zus was dan misschien net zo oud als Joyce, maar in ieder geval een stuk tengerder en zelfs wat kleiner dan Joyce. Waar ik mijn zus misschien nog de baas kon, zou ik het zonder twijfel afleggen tegen Joyce als het op een worsteling aankwam.

Gelukkig brak haar gezicht weer een beetje open. Haar strengheid verdween en ze ontspande haar mondhoeken. “Kom, het geeft niets. Niet huilen. Geef me een dikke knuffel, dan een kus op mijn wang en daarna een welgemeend excuus. Dan is het voorbij en ben ik niet meer boos. Oké?” Ik knikte gewillig, en met betraande ogen drukte ik mijn lichaam snel tegen de hare. Ik sloeg mijn armen om haar heen, legde mijn hoofd precies midden tussen haar borsten en drukte mijn ontblote kruis tegen haar bovenbeen. Als dit haar boosheid kon doen verdwijnen, dan werkte ik daar graag aan mee.

De omhelzing was gemeend en wederzijds. Zij sloeg haar armen ook om mij heen en ze trok me stevig tegen haar aan. Weer woelde ze met haar hand door mijn hoofdhaar. Ondanks dat ze dingen met me deed die ik absoluut niet wilde, voelde het toch veilig en vertrouwd in haar armen. Het was zelfs bijna gemeen, want de omhelzing deed al mijn verzet heel snel verdampen.

Ik onttrok me uit de omhelzing, ging op mijn tenen staan en drukte een kus op haar wang. We keken elkaar recht in de ogen en blozend moest ik mezelf bekennen dat ik me in haar bijzijn ook echt nog een beetje als een kind voelde.

“Ik… Ik… Het spijt me…” Stamelde ik, maar Joyce schudde haar hoofd.

“Excuses klinken als volgt: ‘Joyce, het spijt me dat ik puntje-puntje-puntje.’ En dan daarna nog iets als ‘Ik zal het nooit meer doen’, of ‘Ik beloof dat…’. Zoiets, dus.” Instrueerde Joyce me. Dat maakte mijn blos nog iets dieper, want ondertussen stond ik nog steeds met mijn broek op mijn knieën en mijn plasser open en bloot.

“Joyce, het spijt me dat ik… dat ik…” Stamelde ik, maar mijn zin kwam haperend tot een eind. Joyce lachte.

“Weet je niet meer waarom ik boos was? Of waarom ik je een pets op je billen moest geven?” Joyce keek me aan alsof het allemaal niet zo ernstig was, maar ik stond inmiddels al een stuk minder vast op mijn voeten. Het was ook weer wat overdreven om te stellen dat mijn leven als drijfzand onder me weggleed, maar toch leek alles te veranderen. Waaronder ikzelf. Joyce leek geen moeite te hebben om mijn kinderlijke gevoel weer boven te halen.

“… dat ik niet meewerkte, met… met uitkleden. Ik beloof dat ik zal meewerken.” Zei ik, en blijkbaar waren dat de woorden die ze wilde horen. Haar gezicht brak weer open en ze drukte breed glimlachend een kus op mijn voorhoofd.

“Goed zo. Grote jongen.” Zei ze. “Zal je nu lief meewerken terwijl ik je verder uitkleed? En je weet ook al wat er daarna gaat gebeuren. Dan ga ik je helemaal wassen, van top tot teen. Zal je dan ook netjes blijven staan?” Vroeg ze, en er trok een huivering door me heen. Ik boog mijn hoofd en wilde mijn schaamte niet aan Joyce tonen.

“Ik ga je neusje wassen.” Zei ze, en ze raakte even kort mijn neus aan. “En je buikje.” Ze prikte even kort in mijn buik. Joyce knielde voor me neer. “Maar ook je piemeltje.” Ik verstijfde en wachtte op het moment dat haar vinger me daar zou aanraken. Ze deed het niet. “En je voetjes ga ik wassen. Til deze maar even op.” Vroeg ze en ze tikte mijn rechtervoet zachtjes aan. Ik gehoorzaamde en voelde hoe mijn broek en mijn onderbroek me begonnen te ontglippen. Toen ik meteen daarna ook mijn andere voet moest optillen, wist ik dat ik nu echt helemaal naakt zou zijn. Ik stond recht voor een spiegel, maar ik durfde me er zelf niet in aan te kijken.

Helemaal naakt stond ik op het matje, terwijl Joyce mijn kleren bij elkaar raapte en opzij legde. Ik stond er ongemakkelijk bij en moest hulpeloos toekijken hoe Joyce de groene tas opende en er twee handdoeken en twee washandjes uit haalde. Met die spullen in haar hand kwam ze weer naar me toe lopen.

Er werd op de deur geklopt. “Kom maar binnen.” Riep Joyce meteen. Ik wilde heel wat anders roepen, maar de deur ging al open en Susanne kwam naar binnen. Ze keek eerst naar Joyce, zag de handdoeken in haar hand, toen keek ze kort naar mij en daarna weer naar Joyce. Die ene korte blik was echter genoeg. Ik stond helemaal naakt en mijn oudere zus had naar me gekeken alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Waarom was ze niet verbaasd? Had ze al geweten wat er zou gaan gebeuren?

“Wil je zo nog wat eten?” Vroeg mijn zus aan Joyce. Joyce schudde haar hoofd. Volgens mij wilde Susanne al weer weggaan, maar het ging mij allemaal veel te langzaam. Het was alsof ik me nu pas realiseerde in wat voor vreemde situatie ik terecht was gekomen, alsof Joyce me had betoverd met haar strenge woorden en dikke knuffels.

“Ga weg!” Riep ik woedend. Susanne had zich eigenlijk alweer omgedraaid, maar nu keek ze naar mij. Mijn uitroep had het alleen nog maar erger gemaakt, en nu bekeek Susanne me van top tot teen. Haar ogen gleden via mijn betraande ogen, langs mijn borstkas tot mijn blootliggende kruis. En toen weer terug omhoog. Het was een blik die misschien maar twee seconden had geduurd, maar het waren twee pijnlijke seconden geweest.

Ik stapte van het matje af en rende naar de deur waar Susanne nog half achter verscholen was. Ik wilde de deur een enorme zwieper geven, en het maakte me niet uit dat Susanne dan een flink klap van de deur mee zou krijgen. Ik wilde de deur weer dicht hebben zodat we weer alleen waren, maar zover kwam ik niet. Ik werd aan mijn bovenarm vastgegrepen en opzij getrokken, nog voordat ik bij de deur was.

“Ik ga maar weer snel weg. Ik ben niet gewenst, geloof ik.” Hoorde ik Susanne lachen en daarna trok ze de deur achter zich dicht. We waren weer met zijn tweeën, maar de magie was weg. Zojuist had ik op het punt gestaan om me te laten wassen door Joyce, maar nu was ik dat absoluut niet van plan. Ik kon me ook niet meer voortellen waarom ik dat zojuist wel zou hebben laten gebeuren, maar de komst van mijn zus had de spreuk gebroken. Ik zou me meer niet zomaar laten wassen door Joyce en ik denk dat zij dat ook wel wist.

“Peter!” Hoorde ik Joyce zeggen, en haar stem klonk weer streng en hard. “Susanne heeft alle recht om hier te komen. Ze heeft zelfs netjes geklopt en ik heb haar toestemming gegeven om binnen te komen.” Zei ze streng. Ze had me nog steeds stevig bij mijn bovenarm vast en ze trok me naar het bed toe. Ze ging op de rand van het bed zitten en voordat ik het wist lag ik dwars over haar knieën, met mijn billen naar boven.

“Nee, Joyce, alsjeblieft.” Riep ik nog, maar tevergeefs. Haar hand kwam razendsnel omlaag en petste hard op mijn bil neer. Ze sloeg me meteen nogmaals, maar nu op mijn andere bil. Ik kermde hardop en wachtte op nog veel meer slagen, maar ze was al opgehouden.

“Kom, sta op.” Commandeerde ze, en ik kwam zo snel mogelijk overeind. Ik legde mijn hand op mijn bil op de plek waar ik zojuist geraakt was. Blozend keek ik naar Joyce.

“Weet je het nog? Een knuffel, een kus en oprechte excuses.” Zei ze en daarna draaide ze haar blik van me af. Haar handen gleden in de tas en ze rommelde er wat in. Ik wreef nog even over mijn pijnlijke billen, maar ik besefte dat het vooral de schrik was en geen pijn die ik had gevoeld. Toch had ze me wel degelijk een pak slaag gegeven, maar de kleinste vorm die mogelijk was om toch te laten merken dat ik stout was geweest. Ik veegde de tranen uit mijn ogen, maar voelde dat er zich bijna ogenblikkelijk weer een traan begon op te wellen in mijn ooghoek.

Voorzichtig kwam ik overeind en keek ik op Joyce neer. Zij zat nog op de rand van het bed en besteedde geen aandacht aan mij. Pas toen ik haar aansprak, keek ze me aan.

“Joyce?” Vroeg ik stamelend. Ze keek me een ogenblik onderzoeken aan en schoof toen wat verder op het bed. Ze opende haar armen voor me en ik ging dwars voor haar zitten: mijn billen aan de ene kant en mijn voeten aan de andere kant van haar. Haar armen sloten zich weer om me heen en weer voelde ik weer dat haar omhelzing bijna magisch was. Zojuist had ze me nog tweemaal hard geslagen, en nu ik in haar armen lag ebde al mijn boosheid weg.

Ze wiegde me zelfs wat heen en weer en we bleven een half minuutje zo zitten. Joyce was de eerste die sprak. “Dat is een heel bijzonder matrasje, Peter. Hij is magisch. Als je er op staat, of op zit, of ligt, dan kun je er niet meer af. Het is als een onbewoond eiland midden op de oceaan, omringd door hele grote haaien. Alleen ik kan die magie verbreken. Alleen ik. Zullen we dat afspreken?” Vroeg Joyce zachtjes. Ik begreep de bedoeling niet helemaal, maar ik was allang blij dat Joyce zo vergevingsgezind was na mijn woede-uitbarsting.

Mijn hoofd rustte weer in de kom van haar hoofd en schouder en nog steeds wiegde ze me zachtjes heen en weer. Ik besefte heel goed dat ik helemaal naakt was en dat ik me door haar als een klein jongetje liet troosten.

“Ik heb nog een verrassing voor je. Die zal ik je nu maar alvast laten zien, dan zijn we voor vandaag door de verrassingen heen.” Joyce lachte erbij, maar ik zag aan haar lach dat het een speciale verrassing was, waarvan ze zelf ook een beetje nerveus was. En dat maakte mij nog nerveuzer.

“W… Wat?” Vroeg ik voorzichtig.

“Je gaat dit geen leuke verrassing vinden, maar dat is dan jammer. Je komt er toch niet onderuit.” Zei ze en ze graaide iets uit de groene tas vandaan en hield het me voor. Het was rechthoekig en wit, zo’n drie centimeter dik. De buitenkant was van plastic en glom. Ineens zag ik wat het was en huiverde ik.

“Wat? Nee!” Riep ik ontzet. “Een luier?”

Joyce keek me met een serieuze blik aan. “Ja, een luier. Maar ik ga je eerst nog even wassen.” Ik keek Joyce onderzoekend aan om te zien of ze soms een grapje maakte, maar ik zag alleen tekenen dat ze het serieus meende. Vol verbazing begon ik langzaam mijn hoofd te schudden. Ik kon echt niet geloven dat ze dit serieus meende.

“W… Waarom?” Stamelde ik.

“Omdat het je gaat helpen herinneren dat je nog maar een klein jongetje bent.” Zei Joyce en ik bleef haar vol ongeloof aankijken. Een luier? Het was te gek voor woorden. Ik plaste nooit in bed en ik was ook geen kind. Het moeten dragen van een luier was absurd. Ik schudde weer mijn hoofd, maar nu resoluter.

“Nee, Joyce. Echt niet. Nooit!” Zei ik, harder en met meer weerstand. Joyce lachte nu hardop en trok me weer stevig in haar armen. Haar armen omcirkelden mijn naakte lichaam en ik werd steviger tegen haar borst gedrukt. Ze moest mijn weerstand gevoeld hebben, en dat ik mijn lichaam stijf hield, maar het deerde haar niet.

“Natuurlijk krijg je een luier om. Jij gaat de eerste zet doen om je grote zus te tonen dat je diep van binnen nog steeds haar lieve, kleine broertje bent. De eerste stap is het moeilijkst, dat weet ik.” Zei ze, en diep van binnen wist ik al dat ik verloren was. Dit zou ik niet winnen, niet verbaal en niet fysiek.

“Nee, Joyce. Alsjeblieft. Ik… Ik plas niet in bed… En… Ik…” Smeekte ik. Nog steeds hield ze me stevig tegen zich aan geklemd en voelde ik haar armen strak om mijn naakte lichaam heen. Ze begon me zelfs iets heen en weer te wiegen.

“Natuurlijk plas je niet in bed. De luier is symbolisch, gekkie. Alleen hele kleine kinderen dragen luiers, en natuurlijk ben jij geen heel klein kindje. Je bent een kind dat er aan herinnerd moet worden dat je nog niet volwassen bent. En je bent een kind dat aan zijn grote zus wil tonen dat jij er alles voor over hebt om weer een goede relatie met haar op te bouwen.” Zei ze, en slikte al mijn protesten in.

“Nee, nee, nee.” Zei ik zachtjes, bijna fluisterend, want ik besefte dat ik die luier echt om zou krijgen. De vernedering zou dus nog groter worden. Joyce voelde dat ik mijn protest aan het opgeven was en wiegde me nog even zachtjes heen en weer. Ze kuste me op mijn hoofd en wreef met haar hand over mijn blote rug. We bleven zo nog een half minuutje zitten.

“Nu is het klaar, Peter.” Zei ze gedecideerd. “Jij gaat op het matje staan, en ik ga je wassen. Daarna krijg je de luier om. Afgesproken?” Even was ze stil. “Als je nogmaals tegenwerkt ga je weer over de knie en krijg je nog een paar flinke petsen voor je billen.”

“Nee.” Kermde ik, maar de omhelzing stopte en Joyce duwde mijn voeten van het bed naar de grond. Ze liet me overeind komen en tikte me nog even aanmoedigend tegen mijn bil. Ik keek nog steeds ontzet naar de luier die naast Joyce op het bed lag. Joyce stond ook op en kwam voor me staan.

“Ik heb nog een kus tegoed, en je verontschuldiging.” zei ze. Ze pakte me bij mijn schouders beet en hield me op een klein beetje afstand. We keken elkaar in de ogen en ik wist dat ik me toch niet tegen het onvermijdelijke zou kunnen verzetten. Ondanks de voornamelijk lieve woordjes, op de dubbele pets op mijn billen na, klonk het voornamelijk lief en gemoedelijk, maar ik besefte heel goed dat ik volledig in haar macht was. Ze was me de baas, zowel fysiek, met woorden, en ook emotioneel.

Ik moest de moed toch echt uit mijn voeten halen, maar ik deed wat me gevraagd werd. Ik drukte een kus op haar wang. “Joyce, het spijt me dat ik boos werd en van het matje ben gestapt. Ik… Ik beloof dat ik… ik niet zal tegenwerken bij… bij het wassen… en… en de luier.” Zei ik haperend.

“Goed zo, ik ben trots op je.” Zei ze glimmend, en ze kuste me terug. Ze leek zeer tevreden over mijn overgave en mijn medewerking. Alsof ze het als een triomf beschouwde. “Ga maar weer snel op het matrasje staan.” Zei ze. Ik gleed van haar af en kroop over het bed heen naar de andere kant en stapte van het bed en op het matje. Joyce had geen haast. Ze legde de luier aan de kant en ook de tas, en pas daarna pakte ze de handdoeken en de washandjes weer op die ze in haar hand had gehad toen Susanne was binnengekomen.

Joyce legde handdoeken apart en gooide een washandje in de wastafel. Ze kwam naast me staan en draaide de kraan open. Ze mengde het water tot het lauw was en drukte toen de ouderwetse rubberen stop in de afvoer. Er ging een klodder vloeibare zeep, of shampoo of iets dergelijks, in de wastafel en er kwam een klein laagje schuim op het water te staan.

“Oogjes dicht.” Zei Joyce speels, en zodra ik mijn ogen had gesloten voelde ik hoe een washandje gedrenkt in lauw water op mijn gezicht gedrukt werd. Ze ging zorgvuldig te werk en sloeg niets over. Eerst mijn gezicht en nek, toen langs mijn armen naar beneden. Ik voelde het washandje achter en in mijn oren, onder mijn oksels en tussen mijn vingers door. Na mijn borst, buik en rug sloeg Joyce een stuk over en werden mijn benen en voeten een voor een gewassen.

“Je doet het geweldig, lieverd. Buk maar iets voorover.” Zei ze, en ik wist wat dat betekende. Het washandje werd nog eens in het lauwe water gedompeld en toen voelde ik het in mijn bilnaad. Ik kermde en verkrampte. “Ontspannen, Peter. Ontspannen. Het geeft niets, ik ben niet boos.” Hoorde ik van achteren. Ik huiverde en een paar seconden later ontspanden mijn billen zich weer. Meteen bewoog het washandje zich weer en werden mijn billen stevig gewassen.

“Zo, dan zijn we bijna klaar. We moeten nog een klein stukje.” Lachte ze. “Draai je maar om, en laat maar eens even zien wat je daar hebt.” Schuifelend draaide ik me naar haar toe, terwijl ondertussen het washandje nog eens uitgespoeld werd. Schoorvoetend toonde ik haar mijn piemeltje, maar terwijl Joyce nog toekeek en het washandje nog niet eens in de buurt was, voelde ik mijn piemeltje groter en harder worden.

Ik snikte en vouwde snel mijn handen ervoor. “Ik… Nee… Alsjeblieft.” Stamelde ik ineens onzeker. Ik had nog niet zo heel veel verstand van seks en erecties, maar dat mijn plasser juist op dit moment groter werd, vond ik helemaal geen goed teken. Ik voelde een kus op mijn voorhoofd gedrukt worden, en daarna werden mijn handen heel voorzichtig opzij getrokken.

“Geeft niets. Het geeft aan dat je een grote jongen begint te worden, toch?” Zei Joyce geruststellend, maar natuurlijk hielp dat niet. “En ik vind het prettig om te merken dat je me aardig vindt.” Lachte ze, maar ik vond dat ook niet leuk. Joyce’s hand gleed weer in het washandje en plots voelde ik mijn plasser door het washandje omgeven worden. Ze wreef zachtjes heen en weer, en liet mijn plasser toen weer los. Ook de rest van mij haarloze schaamstreek kwam aan de beurt.

Gelukkig werd er geen aandacht meer besteed aan mijn plasser, behalve dan nog een keer om het zeep er vanaf te spelen en hem af te drogen. Een paar minuutjes later was ik helemaal droog. Ik kreeg een omhelzing en een paar kusjes op mijn hoofd als beloning. Mijn naakte lichaam drukte dus alweer tegen de zijne.

“Kom, klim maar op bed.” Zei ze, en ik was blij dat ik eindelijk van het matje af mocht. Er was echter nog een vreselijke horde die genomen moest worden. Mijn luier lag al klaar op het bed, en met afgrijzen keek ik er naar. Ik kon me niet herinneren ooit in bed geplast te hebben, maar toch moest ik nu een luier om. Het was eigenlijk helemaal niet eerlijk, en ik snapte ook nog niet helemaal waarom ik hier zo gemakkelijk mee instemde.

Ik zag Joyce knielen bij het matje en het schoonvegen, en daarna nam ze het matje mee naar het bed. Ze legde het in de lengte op het bed, daar waar ik een paar minuten geleden nog over de knie had gelegen. Het matje was ruim anderhalve meter lang en ik was misschien net wat groter.

“Kom je?” Vroeg Joyce. Ik had vanaf de andere kant van het bed toegekeken hoe de plek waar ik die vernederende luier om zou krijgen werd geprepareerd, maar nu kon ik het niet langer uitstellen. Ik had een belofte gedaan en die moest ik nakomen. Als ik dat niet zou doen zou ik zeker weten een nieuw pak voor mijn billen krijgen. Ik kroop over het bed totdat mijn knieën de stevige stof van het matrasje voelden, daar liet ik me zakken en draaide ik me op mijn rug.

Joyce had de luier al in haar handen en ze had hem nu al helemaal opgevouwen. Met een hand pakte ze mijn beide enkels beet en trok ze zover terug dat mijn rug zich kromde en de luier onder me geschoven kan worden. De luier werd gepositioneerd en toen pakte Joyce een geel busje talkpoeder. Ze besprenkelde mijn billen, zette het busje neer en wreef het witte poeder over mijn huid. Ik rook de specifieke geur die me aan kleine kinderen deed denken. Dat klopte dan ook, want ik was nu ook een klein kind.

Ik mocht mijn benen weer strekken en de luier werd tussen mijn benen omhoog getrokken en nogmaals gepositioneerd. Toen werd de luier nog even opengevouwen en zag ik dat er een paar flinke wolkjes talkpoeder op mijn schaamstreek neer dwarrelde. Ik voelde haar vingers door mijn liezen glijden, langs mijn plassertje en op mijn onderbuik. Toen werd de voorkant van de luier op mijn onderbuik gedrukt, en heel even gleed haar andere hand onder de luier. Ik voelde haar hand op mijn plasser, die ze naar beneden richtte.

En door de simpele beweging van het sluiten van twee plakstrips was ik plotsklaps veranderd in een klein, weerloos kind.

 

[jonremillard]

Mooi, verhaal. Heb m ook op wattpad gelezen dus weet wat er nog komt.
Vooral de eerste hoofdstukken met de uitgebreide beschrijvingen en dialogen vond ik erg goed. Mooie spanningsopbouw.
Misschien dat ik daarom de laatste 2,3 hoofdstukken wat vond tegenvallen; ze kwamen wat te gehaast over.
maar hee, wie ben ik..........................
Jon

 

[speentje]

Schitterend verhaal

 

[LV]

Hoofdstuk 3 – Een eerste poging tot verzoening

Joyce zat op de rand van het bed en keek op me neer. Ze pakte mijn beide polsen vast en legde ze boven mijn hoofd neer. Ze bukte naar me toe en drukte een kus op mijn voorhoofd. Toen haar gezicht weer iets omhoog kwam, keken we elkaar recht in de ogen.

“De regeltjes voor kleine jongetjes met een luier om zijn heel simpel.” Begon Joyce en ik vreesde het ergste. “Iedereen mag met zijn vingertjes aan jouw luier komen, iedereen mag zijn vinger er in steken, en iedereen mag de luier om of af doen, behalve het kleine jongetje zelf. Dat is een hele belangrijke eerste regel. Snap je die?” Vroeg Joyce. Blozend knikte ik. Ik had eigenlijk ook niets anders verwacht, alhoewel ‘iedereen’ natuurlijk een wel heel erg breed begrip was.

“Kleine jongetjes met een luier om, hoeven niet naar de wc.” Zei Joyce met een ietwat gemene glimlach.

“Wat? Nee…” Hakkelde ik. “Dat… Dat is niet eerlijk. Je…” Riep ik boos. Het leek alsof ik in een drijfzand van vernederingen was gestapt, en dat ik bij elke stap verder wegzakte met nieuwe vernederingen.

“Lieve, kleine jongetjes doen hun plasje gewoon in hun luier, zonder te klagen. Dat is helemaal niet erg. Niemand is dan boos of teleurgesteld. Daar zijn luiertjes nu eenmaal voor bedoeld, en het is zelfs zonde als luiertjes schoon weggegooid moeten worden, toch?” Lachte Joyce. Ik lachte helemaal niet, zeker niet omdat ik al een tijdje voelde dat ik een behoorlijk volle blaas had. Ik had daar niets van durven zeggen, maar nu was het te laat.

“Nee.” Herhaalde ik hoofdschuddend. Dit lange weekend weg beloofde heel anders te gaan worden dan verwacht. Ik had er vooraf al geen hoge verwachtingen van gehad, maar het leek allemaal nog erger te gaan worden. Joyce negeerde mijn protest.

“Kom maar van het verschoonkussen af. Ik heb een pyjama voor je.” Zei Joyce. Verschoonkussen? Dat deed me een beetje huiveren. Dat was al helemaal geen woord die je in combinatie bracht met een elfjarige jongen. Ik kwam voorzichtig overeind en voelde het strakke plastic om me heen zitten. Het elastiek hield de luier stevig gesloten en op zijn plaats en de bolling tussen mijn benen zorgde dat mijn plassertje zich zelfs vrij voelde.

Heel voorzichtig stond ik op en Joyce stond al klaar met mijn pyjamabroekje. Ze hield hem voor me open en ik stapte er in. Het lichtblauwe katoen was dun en toen mijn beide voeten aan de onderkant van de broek staken werd het broekje omhoog getild. Het bedekte de luier niet volledig, maar al wel grotendeels. Toen ik daarna mijn armen en mijn hoofd in het bovenstuk van de pyjama drukte, bedekte het katoen de luier uit het zicht.

“Peter?” Hoorde ik. Ik was in gedachten bij de luier en de vormen die door de pyjama heen staken, maar de stem van Joyce bracht me terug naar de realiteit. “Ik overdrijf niet en misschien is het wat klef, maar…” Begon ze, en ze stak beide armen naar me uit. “… Ik ben vreselijk trots op je.” Ik liet me met lichte tegenzin omhelzen. Ik had inmiddels flink wat bedenkingen gekregen bij haar schijnbare genegenheid voor mij. Haar armen vouwden zich weer om me heen en ik drukte me tegen haar warme lichaam.

“Ik had zoveel vreselijke verhalen over je gehoord van Susanne, maar om eerlijk te zijn valt het allemaal heel erg mee. Volgens mij zit er onder dat dunne laagje brutaliteit en gemeenheid, een heel lief jongetje. Je hebt alleen een klein beetje aanmoediging nodig.” Zei Joyce. Ik liet haar praten, want ik had hier niets op te zeggen. Joyce bleef me even omhelzen en pas na een minuutje was het afgelopen. “Zullen we eens kijken wat je grote zus hiervan vindt?” Vroeg Joyce. Blozend schudde ik van nee.

“Mag… Kan… Ik wil liever naar bed.” Stamelde ik. Joyce lachte. Natuurlijk wilde ik niet dat zowel Karin als Susanne mij zagen in mijn meest kinderachtige outfit ooit. De vernedering om een luier te moeten dragen was al groot genoeg in een afgesloten ruimte, laat staan om het bekend te maken aan nog meer mensen. En zeker niet aan mijn zus.

“Kom, geef me je handje maar. Je hoeft niet verlegen te zijn.” Zei Joyce aanmoedigend, en heel langzaam zocht mijn hand de hare. Toen haar hand zich uiteindelijk om de mijne sloot, kneep ze er even zachtjes in. Toen opende ze de slaapkamerdeur en werd ik langzaam maar zeker de woonkamer in geleid.

Met een flinke blos op mijn wangen keek ik de kamer rond. Susanne zat op de bank, met haar voeten op de tafel. Karin was een nergens te zien. Op een meter of drie afstand bleven Joyce en ik van Susanne staan. Susanne keek naar mij, natuurlijk keek ze naar mij. Ik stond in een kinderachtige pyjama en op blote voeten voor haar in de kamer en ik hield nog steeds de hand van Joyce vast. En ondanks dat mijn luier niet zichtbaar was, wist iedereen hier in de kamer dat ik een luier droeg. Ook Susanne.

Susanne keek me aan en glimlachte. Haar glimlach maakte me onzeker, maar ook een beetje boos. Ik voelde Susanne’s blik op me gericht en haar ogen deden me pijn. Haar minachtende blik maakte mijn vernedering nog wat groter. Onzeker keek ik naar Joyce op. Joyce glimlachte ook, maar haar glimlach deed minder pijn. Ondanks dat Joyce al die gemene dingen met me deed, begreep ik dat ze het goed bedoelde. Ik leek Joyce dit alles wel te kunnen vergeven, zeker als het ook nog lukte om een betere relatie met mijn zus te kunnen krijgen. Joyce legde haar armen om mijn nek heen en bracht haar mond vlak bij mijn rechteroor.

“Ga maar naar je grote zus toe en vraag of je naast haar mag zitten. Dan zeg je dat het je spijt dat je niet altijd een lief broertje bent geweest en dat je vanaf nu daar beter je best voor gaat doen. En dan zeg je dat je van haar houdt, natuurlijk.” Fluisterde ze in mijn oor. Toen Joyce haar armen weer terugtrok keek ik even ongemakkelijk naar haar op. Ze had me geen gemakkelijke opdracht gegeven, want het was niet makkelijk om eerst altijd ruzie te maken met iemand en dan ineens te zeggen dat jij beter je best zal gaan doen en dat je van haar houdt. Dat was wel wat mij te wachten stond.

Joyce tikte me echter op mijn billen en moedigde me aan om de eerste stap te zetten. Ik draaide mijn hoofd weer naar voren en toen Susanne en ik elkaar weer even recht aankeken, boog ik snel mijn hoofd en keek ik naar de vloer tussen ons in. Ik voelde mijn gezicht weer wat roder worden.

“Ze bijt niet, hoor.” Hoorde ik Joyce van achter me zeggen. Noodgedwongen begon ik dan ook maar langzaam om de salontafel heen te lopen, naar de bank waar Susanne zat. Eerst met mijn blote voeten op de koude tegels, en de laatste paar stapjes op het kleedje. Vlak voor Susanne stopte ik. Ze zat nog steeds op het midden van de bank met haar benen gestrekt voor zich. Ze leunde relaxed achterover en hoefde alleen maar te wachten op wat er ging gebeuren. Ik moest de eerste stap zetten.

Het leek alsof alle hordes om de relatie tussen mij en mijn zus te verbeteren door mij genomen moesten worden. Ik had me moeten laten uitkleden, en ik had me moeten laten wassen. Toen had ik me een luier moeten laten omdoen en een pyjama. Nu moest ik mijn excuses aan haar gaan aanbieden. Het was toch niet allemaal mijn schuld? Waar twee vechten hebben er toch altijd twee schuld?

“M… Mag ik naast… naast je komen zitten?” Vroeg ik verlegen. Ik was nooit verlegen geweest tegen mijn zus, juist het omgekeerde. Susanne riep heel vaak dat ik zo vreselijk brutaal was, maar die brutaliteit was nu voorlopig wel even verdwenen.

Susanne knikte en ik liet me naast haar op de bank zakken. Toen mijn billen het kussen van het bankstel raakten voelde ik mijn luier nog wat meer dan tijdens de kleine pasjes die ik had gemaakt. Ik voelde de ongelijkmatige verdikkingen onder mijn billen en het elastiek in mijn liezen. Het voelde ongemakkelijk, maar de hele situatie was nog veel ongemakkelijker. Susanne en ik zaten zo’n tien centimeter naast elkaar, en die tien centimeter voelden aan als een enorm ravijn. Er was te weinig liefde en genegenheid om dat ravijn gemakkelijk te kunnen overbruggen. Blozend keek ik opzij en heel voorzichtig zocht mijn blik de ogen van mijn zus op.

“Kom op, Susanne. Liefde moet van twee kanten komen!” Hoorde ik Joyce ineens zeggen met wat irritatie in haar stem. “Je broertje doet vreselijk zijn best om dit tot een goed eind te brengen en hij verdient wel een beetje hulp, toch?” Ik ontweek inmiddels alweer de ogen van Susanne, en nu rustte mijn blik op haar buik. Ik hoorde Joyce wel praten, maar wendde mijn blik niet naar haar toe.

Ik wist niet precies hoe Susanne reageerde, maar wel voelde ik haar arm ineens om mijn schouder geslagen worden. Ze trok me zelfs wat dichter naar haar toe en ik schoof met mijn geluierde billen dwars over de bank, tot zelfs tegen mijn zus aan. Het was een ongemakkelijke genegenheid, maar het was tenminste een begin. Ik begreep dat het nu weer mijn beurt was en een paar seconden zocht ik nog naar de juiste woorden, maar ook vooral naar moed.

“Het… Ik ben niet altij… altijd lief… en… en ik… het spijt me, dat…” Stamelde ik onhandig. Joyce had nog wel de woorden in mijn oren gefluisterd, maar die was ik alweer grotendeels vergeten. Mijn eigen woorden kwamen er veel minder vloeiend en eloquent uit. Ik durfde Susanne niet aan te kijken, want ik was bang voor haar reactie. Misschien zou ze me wel uitlachen, of misschien zou ze mijn woorden niet geloven.

“Ik laat jullie even alleen.” Hoorde ik Joyce zeggen, en daarna liep ze onze slaapkamer weer in. Zodra de slaapkamerdeur gesloten was en Susanne en ik alleen in de woonkamer waren, stelde Susanne een korte vraag. Kortaf en onpersoonlijk.

“Heb je een luier om?” Haar stem klonk helemaal niet zoals ik had gehoopt. Zelfs de stem van Joyce had aardiger geklonken op het moment dat ik over haar knie had gelegen. Nu hoorde ik nog steeds de stem van mijn grote zus met wie ik altijd ruzie had. Ik keek naar mijn zus opzij en met grote schaamte knikte ik instemmend.

“J… Ja.” Hakkelde ik. Ineens twijfelde ik aan de goede bedoelingen van dit alles. Was Susanne echt wel van plan om dit te laten werken, of stond ik hier echt voor gek met een luier om voor een onnozel plan?

“Wil je mij je luier laten zien?” Vroeg Susanne, en haar stem was gelukkig al wel wat minder onpersoonlijk geworden. Ik voelde een rilling door mijn lichaam trekken bij haar verzoek, maar wist al meteen dat ik het verzoek niet zou weigeren. Mijn beide handen gleden onder de onderkant van het pyjamatruitje en daarna trok een hand het pyjamatruitje omhoog en zocht mijn andere hand de elastische bovenband van het broekje op. Mijn vingers gleden tussen mijn broek en mijn luier en ik trok het elastiek van het broekje strak door het zo ver mogelijk naar voren te trekken. Ik liet mezelf ook wat achterover tegen de leuning van de bank zakken en zo gaf ik mijn zus een inkijkje in wat er onder mijn pyjama verborgen zat.

Susanne keek aandachtig naar het witte, glimmende plastic waaronder een dikke laag absorberend materiaal zat, en waaronder ook mijn plasser verborgen zat. Het duurde mij allemaal veel te lang, maar ik liet Susanne toch zo lang kijken als ze maar wilde. De luier was tenslotte ook voor haar bedoeld, hoe gek dat ook klonk.

“Doe je dat speciaal voor mij?” Vroeg Susanne met een glimlach. Blozend knikte ik.

“San… Ik… Ik moet… moet plassen, en… en ik…” Begon ik. Ik wist niet precies wat er allemaal al was besproken tussen Joyce en Susanne en ondanks dat ik eigenlijk van Susanne nu geen hulp verwachtte was ik toch maar over mijn volle blaas begonnen. Susanne’s blik gleed van mijn luier af, dat was tenminste al winst en daardoor liet ik ook meteen langzaamaan maar mijn pyjama weer wat los, maar Susanne keek mij nu recht in mijn ogen.

“Dan weten me meteen of je een grote vent of een klein jongetje bent.” Zei Susanne streng, en ik besefte meteen wat dat betekende. Ze wilde dat ik in mijn luier zou plassen, als een ultieme vernedering en om te bewijzen dat het ernst was met mijn belofte om te bewijzen dat ik een lief, klein broertje was.

“Nee, alsjeblieft…” Zeurde ik huilerig en ik voelde ook meteen al de tranen in mijn ooghoeken opwellen. De arm van mijn zus die nog om me heen zat, voelde nu helemaal niet meer als vriendschappelijk. Het voelde nu alsof me op mijn plaats hield, alsof ze me gevangen hield totdat ik datgene had gedaan wat ik moest doen.

“Denk je dat dit de eerste keer is dat je dan met een natte Pamper om tegen me aan zit?” Vroeg ze, en aan haar stem hoorde ik dat ze lachte. Ze lachte me uit, maar dat maakte niet uit. Ik had geen keus en ik kon ook niet meer terug. Als ik mijn luier nu zou uittrekken en naar het toilet zou gaan, zouden de gevolgen waarschijnlijk nog minder prettig zijn. Binnen de kortste keren zou ik over de knie liggen bij Joyce en waarschijnlijk zou ze deze keer veel minder lief voor me zijn. Ik vermoedde dat ik meer dan twee petsen op mijn billen zou krijgen, en daarna zouden mijn pijnlijke billen gewoonweg nogmaals in een luier verstopt worden.

Het was niet moeilijk om mijn plas te laten lopen. Niets hield het meer tegen en al snel voelde ik een enorme golf van nattigheid rond mijn kruis. Ik wist bijna wel zeker dat die vochtigheid niet tot mijn luier beperkt zou blijven en met ingehouden adem keek ik naar mijn pyjamabroek en wachtte ik op het moment dat ik daar een grote natte plek in zou zien verschijnen. Ik voelde mijn plas tussen mijn benen naar beneden lopen, tot in mijn bilnaad, en ik huiverde.

“Getverderrie. Je zit te pissen.” Hoorde ik Susanne uitroepen. Blijkbaar had ze niet verwacht dat ik het echt zou doen, of anders op een later moment. Bewegingloos wachtte ik tot ik uit geplast was en voelde ik mijn luier natter en natter worden. Ook mijn wangen waren nat, maar van de tranen, en de arm van Susanne gaf me geen troost. Die arm voelde kil en meedogenloos aan, en was niet vol genegenheid zoals ik had gehoopt. Ik deed toch alles wat er van me verwacht werd? Waarom vond Susanne me dan niet aardig? Ik deed dit alles toch voor haar?

“Heeft hij echt voor je in zijn luier geplast?” Hoorde ik ineens de stem van Joyce vragen. Ik had de slaapkamerdeur niet open horen gaan, maar Joyce stond misschien al een tijdje in de deuropening naar ons te kijken. Susanne’s linkerhand gleed naar mijn pyjamabroek en trok die op dezelfde manier open als ik zojuist had gedaan. Zowel Susanne als ik zagen meteen dat het fonkelwitte plastic van de luier, niet meer zo fonkelwit was.

“Yek.” Susanne slaakte een kreet van afschuw en liet snel mijn pyjamabroek weer los. Ondanks mijn opluchting dat mijn vieze luier weer uit het zicht was, deed dat het smerige gevoel van de natte luier niet verdwijnen.

“Nee, Susanne. Dat is niet eerlijk.” Riep Joyce meteen. “Een natte luier is niet vies.” Joyce kwam naar ons toe lopen maar ze bleef op twee meter afstand van ons staan. Ze keek op me neer en ik voelde me nog kleiner en kinderachtiger dan net. Nu stonden er twee jonge vrouwen op me neer te kijken en allebei wisten ze dat ik mezelf had gedegradeerd tot een kleuter die nodig verschoond moest worden.

“Je moet juist trots op hem zijn. Hij is elf jaar oud, Susanne. Elf jaar.” Zei Joyce, en ze sprak mijn leeftijd met extra nadruk uit. “En hij heeft zich niet alleen laten wassen en luieren als een klein jongetje, hij heeft ook het ultieme gedaan om te bewijzen dat hij een lief, klein jongetje is. En dat doet hij voor jou. Hij wil jouw liefde en genegenheid, en daar heeft hij dit alles voor over.” Ik luisterde met gesloten ogen, en nu sloeg ik ook mijn handen maar voor mijn ogen.

“Peter wil dolgraag jouw kleine broertje zijn, en ik weet dat jij dat ook wilt, dus dan moet je nu niet ineens terugkrabbelen.” Ging Joyce verder. “Die natte luier is een cadeautje aan jou. Elf jaar oud, en speciaal voor jou plast hij in een luier alsof hij een baby is. Lopen, praten en zindelijkheid zijn de eerste drie grote ontwikkelingen die een klein kind doormaakt, en een daarvan doet hij vanavond voor je teniet. Dat is een heel belangrijk cadeau dat je krijgt, Susanne.” Preekte Joyce heel serieus. Susanne zweeg even. Joyce sprak dan wel over een belangrijke stap, ik vond het zelf vooral kinderachtig. Ik had mezelf in een half uurtje laten omtoveren in een kleuter, en nu zat ik in mijn eigen pis. Dat was vooral vernederend.

“Een vies cadeau.” Antwoordde Susanne, maar wel zachtjes. Het klonk als een eigenwijze opmerking, zoals ik die ook altijd maakte. Alsof je wist dat de andere persoon gelijk had, maar je wilde het niet geven.

“Ach vies.” Lachte Joyce. “Ik zal Peter straks wel verschonen, maar jij moet Peter nu een hele dikke knuffel geven. Laat merken dat jij een echte, grote zus bent. Je kleine broertje zit naast je en er biggelen dikke tranen over zijn wang. Hij verdient een beetje troost van zijn grote zus.” Zei Joyce aanmoedigend. Susanne leek schoorvoetend akkoord te gaan en het ging zeker nog niet van harte.

“Nou, kom maar.” Zei ze, met een voorzichtige glimlach. Ze stak ook haar andere arm naar me uit en ik nam die uiteraard aan. Ik wist niet zeker of ze me met die arm wel troost zou gaan bieden, want met een enkele arm om mijn schouder was er nog geen enkele vorm van troost of genegenheid geweest.

Ik draaide me aan kwartslag en gooide mijn benen dwars voor Susanne langs, en net zoals ik al eerder bij Joyce in de armen had gelegen, kwam ik nu bij Susanne in de armen te liggen.

“Kom, niet huilen.” Zei Susanne, maar alhoewel ze het misschien meende, kwam het bij mij nog niet echt geloofwaardig over. Tot nu toe had ze me altijd gepest en uitgelachen, en dat ze nu ineens lief en aardig voor me was, was moeilijk voor te stellen.

“Een natte luier maakt niet alles in een keer goed, Peter. Dat snap je toch?” Zei Susanne zachtjes. “Ik moet nog een beetje wennen aan de nieuwe Peter. Jij toch ook?” Natuurlijk had Susanne gelijk. Ik kon niet verwachten dat alles in een keer goed zou zijn. Jarenlang waren we geen vrienden van elkaar geweest en een enkele natte luier maakte dat inderdaad niet goed.

 

[LV]

Hoofdstuk 4 – Bedtijd voor kleine kindjes

Ik drukte mijn hoofd in de holte tussen haar nek en schouder en probeerde mijn gezicht uit het zicht van de camera te houden. Ik lag nog steeds in de armen van mijn grote zus en ik drukte me stevig tegen haar aan. Mijn pyjama was inmiddels uit en ik droeg alleen nog maar mijn natte luier. Ik kneep mijn bovenbenen bij elkaar en legde mijn rechterhand plat op mijn luier om ook de luier uit beeld te houden. De foto’s van een geluierde tiener in de armen van zijn grote zus deden me bij voorbaat al huiveren.

“Kom op, niet zo verlegen.” Hoorde ik mijn zus zeggen. Ze lachte erbij en trok mijn bovenbenen wat uit elkaar. “Laat je luiertje maar zien.” Grinnikte ze gemeen. Ik wist dat Joyce in de buurt was en om ons heen liep om het beste uitzicht te vinden voor haar foto’s. Ik zorgde ervoor dat ze mijn gezicht niet kon zien, en ik drukte mijn gezicht tegen de hals van Susanne. Ondertussen stoeiden we met elkaar. Zij greep mijn hand beet en trok me weg en probeerde mijn luier zo goed mogelijk zichtbaar te krijgen. Ik probeerde me te verdedigen, maar was duidelijk in het nadeel. Zodra ik mijn gezicht liet zien, of uit de armen van mijn zus zou ontsnappen, zou de camera feilloos mijn schaamte en mijn volle luier vastleggen.

Uiteindelijk had ze me zover. Ik had het opgegeven en voelde hoe haar hand mijn beide polsen bij elkaar hield. Tegelijkertijd moest ik mijn bovenbenen wat spreiden en voelde ik haar andere hand op mijn luier. Ik huiverde weer en er gleed een traan uit mijn ooghoek langs haar hals naar beneden.

“Niet huilen, schatje.” Lachte ze. “Het is voorbij. Er worden nu geen foto’s meer gemaakt.” Zei ze, en heel voorzichtig keek ik op en door mijn betraande ogen zag ik dat we inderdaad weer alleen waren in de kamer. Ik voelde ook hoe mijn polsen weer werden losgelaten, maar Susanne’s hand op mijn luier bleef liggen waar hij lag. De platte hand lag precies op mijn plasser en ze drukte haar hand nog wat steviger op de luier.

“Joyce is nog even een flesje voor je aan het klaarmaken, daarna nog even snel een schone luier en dan ga je lekker slapen. Zullen we dat afspreken?” Zei Susanne. Ik veegde nog snel de tranen uit mijn ogen en keek haar met lichtelijk afgrijzen aan.

“Wat? Je wilt toch niet met een vieze luier naar bed?” Vroeg ze lachend. Ze begon met haar hand over de luier te wrijven en begon de stinkende inhoud een beetje te kneden. Ik voelde hoe mijn piemel heen en weer gedrukt werd onder de druk van haar vingers.

“Maar…” Begon ik stamelend, maar mijn stem stokte toen ik voelde hoe Susanne door de luier heen mijn piemel begon te masseren. “Nee, stop. Wat…” Stamelde ik, maar Susanne lachte alleen maar. Haar vingers bleven op de luier liggen en ik voelde ze er doorheen prikken.

“Kijk eens wat ik voor je heb?” Hoorde ik ineens vanuit de kamer. Joyce kwam aanlopen en had een flinke fles in haar hand. De inhoud was wit en er zat een speen op de bovenkant van de fles. Ik was Susanne’s hand even vergeten en schudde verwoed mijn hoofd.

“Nee, dat ga ik niet… Ah, niet doen.” Riep ik. Susanne’s vingers hadden me een ogenblik pijn gedaan en nu was ik de fles weer vergeten en keek ik naar mijn kruis en de hand van Susanne. Ik probeerde mijn knieën bij elkaar te drukken, maar de hand ging niet weg.

“Nee, nee. Beentjes uit elkaar.” Zei Susanne corrigerend. Terwijl haar hand een beetje klem zat tussen mijn benen, wist ze toch nogmaals in mijn plasser te knijpen. Ik kermde en moest mijn poging om haar hand te laten stoppen opgeven. Toen voelde ik hoe plotseling de speen van de fles in mijn mond geduwd werd door Joyce, en terwijl Susanne de fles beetpakte voelde ik hoe er een klein straaltje lauwe melk mijn mond begon in te stromen. Ik hoefde er niet voor te sabbelen, het ging vanzelf. De fles werd vastgehouden door de hand van de arm die achter mijn rug om liep, en daardoor had ze nog steeds een hand vrij om haast achteloos op de voorkant van mijn luier te laten rusten.

Ik slikte de eerste lauwe melk vol walging door, ik hield niet van melk en al helemaal niet van lauwe melk. Susanne keek met een minzame glimlach op me neer. Ze wist dat ik niet van melk hield, maar de melk bleef onophoudelijk in mijn mond stromen en met kleine slokjes slikte ik het weg. Ik zag het peil in de fles maar heel langzaam zakken en ik besefte heel goed dat deze driekwart liter vannacht nog in mijn luier zou gaan terechtkomen.

Susanne’s linkerhand bleef op de luier liggen en ik voelde haar vingertoppen beurtelings zachtjes in de dikke luier prikken. Die hand deed me alleen maar meer aan herinneren dat ik niet meer de baas was, over geen enkel lichaamsdeel. Ook niet over mijn intieme plekjes. Susanne voelde dat ik onder haar hand uit probeerde te komen, maar haar glimlach werd alleen maar groter.

“Wat heb jij in de luiertje?” Vroeg ze. “Wat is dat?” Plaagde ze, en haar vingers porden en prikten in de luier rond mijn plasser. Met een blos op mijn voorhoofd wendde ik mijn blik af. Het was onmogelijk om te antwoorden, want mijn mond was continu gevuld met een beetje melk. Terwijl ik telkens weer achteloos de vieze melk inslikte, voelde ik hoe ik me steeds meer op haar indringende hand begon te concentreren. Ik schaamde met ervoor dat zij zo gemakkelijk mij op die manier kon betasten, ondanks dat er een dikke luier tussen zat.

Ze porde nogmaals, en ditmaal drukte haar vingertop precies op mijn piemel. Ik schrok en ze deed me zelfs een beetje pijn. Mijn drinkreflex haperde, ik verslikte me en ik proestte mijn melk op. Susanne trok meteen de fles uit mijn mond en trok meteen haar vinger weg, alhoewel de hand nog steeds op mijn luier bleef liggen. Ondertussen droop de melk van mijn gezicht af en ook over mijn borst. Ik kuchte en voelde me ineens heel erg miserabel. Het leek een bewuste actie van Susanne geweest te zijn, puur en alleen om me te plagen

“Joyce? Karin? Willen jullie even een doekje pakken. Peter heeft geknoeid.” Hoorde ik Susanne roepen. Ik voelde hoe druppels melk langs mijn borst een weg naar beneden zochten en mijn gezicht was ook nat. Het gebied rond mijn mond zat onder de melk, maar Susanne had er blijkbaar geen boodschap aan. Met een brede glimlach keek ze op me neer.

“Geeft niets hoor. Drink maar lekker je melk op.” Zei ze. Ik wilde de melk van mijn gezicht vegen, maar Susanne hield me tegen. “Nee, niet doen. Ik zie Karin al aankomen met een doekje.” Zei ze streng, en terwijl ik de laatste drie centimeter uit de fles dronk, werd ik met een theedoek weer schoongeveegd.

“Wat is er gebeurd?” Vroeg Karin nieuwsgierig.

“Ach, ik plaagde hem een beetje.” Lachte Susanne. De laatste melk droop uit de fles, maar Susanne leek het niet door te hebben. Nu hield ze een lege fles voor me omhoog en bleef de speen in mijn mond duwen. Eindelijk tilde Susanne de fles uit mijn mond en veegde daarna mijn mond nogmaals af.

“Goed zo. Je bent braaf geweest.” Lachte Susanne en ik voelde me net een hond. Ze knuffelde me nog eens en ditmaal was het al met meer vriendelijkheid dat zojuist. De knuffel duurde echter maar even. “Hup, ga maar staan.” Zei Susanne en ze duwde me bijna uit haar armen. Ik schoof mijn voeten op de grond en ging staan.

“Zul je vannacht ook mijn lieve, kleine broertje zijn, en zul je nu lief gaan slapen?” Vroeg ze. Ze keek me recht in mijn ogen en ik wendde mijn blik af. Ik knikte omdat dat nu eenmaal van me verwacht werd en het de indringende blik deed ophouden. “Goed zo.” Zei ze, en ze tikte me op mijn geluierde billen.

Ik zag uit mijn ooghoek Joyce door de kamer lopen en ze had het matje opgerold onder haar arm. Ze liep er mee naar de grote eettafel en spreidde het erop uit. Vervolgens liep ze weer weg en kwam ze terug met een sporttas die ze naast het matje op de tafel zette. Ik zag hoe een schone luier uit de tas gehaald werd en ook een geel busje.

“Nee, ik…” Stamelde ik terwijl ik naar de voorbereidingen van Joyce staarde. Susanne was alweer gaan zitten, keek even naar mij en volgde toen mijn blik naar de eettafel. Ze begreep waar ik tegen protesteerde, glimlachte en keek weer naar mij. Ik stond nog voor de bank en ik voelde me uiterst ongemakkelijk.

“Kom op, Peter!” Riep Joyce. “Je hebt beloofd een lieve jongen te zijn. Laat me je snel even verschonen, dan kun je naar bed.” Riep ze, alsof ik een kleuter was. Ik voelde me ook een kleuter maar dat was iets wat ik niet wilde toegeven. Ik schudde mijn hoofd, onzeker en bang.

“Er zijn maar twee varianten mogelijk, en bij beide varianten lig je uiteindelijk vrijwillig op je rug op dit matras.” Zei Joyce daarna streng. “Bij de eerste variant zal je echter eerst op je buik liggen en zal ik je op je billen moeten slaan.”

“Nee, nee… Nee!” Riep ik wanhopig, want ik stond zwaar in de minderheid. Als ik het gevecht zou aangaan, zou ik pijn lijden en verliezen. Als ik vrijwillig op de tafel zou gaan liggen, zou ik aan iedereen bewijzen dat ik echt nog een klein kind was. En dat zou me nog heel lang achtervolgen. En het weekend was nog lang.

“Peter!” Snauwde Susanne me toe. Ik keek op haar neer. “Luister naar Joyce en laat je luier verschonen.” Commandeerde ze, maar ik bleef mijn hoofd schudden. Susanne keek me een ogenblik aan en stond toen abrupt op. Ze greep me bij mijn bovenarm en sloeg met haar platte hand op de achterkant van mijn luier. De luier absorbeerde de klap volledig, maar de handeling was toch pijnlijk, vooral mentaal.

“Luisteren, Peter.” Snauwde ze en ze trok me mee, rond de bank naar de eettafel. Ik worstelde tegen maar mijn blote voeten gleden uit over het vloerkleed. Ik werd overgedragen aan Joyce en zij pakte mijn andere arm beet. Susanne liet me los en liep weer terug naar de bank. Ik voelde ook een hand onder mijn kin en mijn hoofd werd achterover gedrukt.

“Kijk me aan, Peter.” Zei ze streng. Zij was volledig gekleed en stak met kop en schouders boven me uit. Ik droeg alleen een luier en die was nog vies ook, en ik stond met mijn rug tegen de korte kant van de tafel gedrukt. “Geef je me een knuffel? Dan een kus? En ga je dan netjes op de tafel liggen?” Vroeg ze me, en ze gaf me de kans om te gehoorzamen. Ik wist dat ik er spijt van zou krijgen, maar ik greep die kans niet.

Ik schudde resoluut mijn hoofd, probeerde haar handen van me af te trekken en deed alvast een stap opzij om bij de tafel vandaan te komen. “Nee, nee. Blijf van me af.” Riep ik, maar ik was al bij voorbaat kansloos. Ik werd ruw omgedraaid en mijn arm werd op mijn rug gedraaid. Ik werd over de rand van de tafel heen gebogen en vanaf mijn navel kwam ik voorover op het matras te liggen. De scherpe rand van de tafel drukte gelukkig in de luier.

“Nee!” Riep ik weer, maar ook mijn andere arm wed op mijn rug gedraaid en ik kermde van de pijn toen de arm nog net even wat verder gedraaid werd. Ik werd ook wat verder op de tafel geschoven en mijn lichaam gleed met matras en al verder de houten tafel op, mijn voeten kwamen van de vloer en mijn benen bungelden hulpeloos in de lucht. Alleen mijn tenen raakten af en toe de vloer, maar ik kon er geen kracht mee zetten.

“Stommerd. Je weet dat je gaat verliezen, waarom ga je het gevecht dan aan.” Zei Joyce toen ze besefte dat ik volledig hulpeloos voorover op tafel lag. Ik voelde hoe ze mijn beide polsen bij elkaar greep en weer wat naar boven drukte. Ik kermde en smeekte om genade. De spieren in mijn bovenarm en schouders rekten iets verder uit dan normaal was. Ik schopte nog met mijn voeten in het wilde weg, maar daar stopte ik abrupt mee toen mijn teen de tafelpoot raakte en ik het uitschreeuwde van de pijn.

“Ik wil je niet slaan, Peter, maar je moet nog leren hoe kleine jongetjes zich horen te gedragen.” Hoorde ik, en ik voelde ene hand op de achterkant van mijn luier. Met een scheurend geluid werd de luier losgetrokken en ik voelde hoe mijn billen ontbloot werden. Ik rilde van anticipatie. De vochtige warmte in de luier verdween en een frisse wind deed mijn billen rillen.

Zonder pardon begon sloeg Joyce me op mijn billen. Ik snikte en huilde al bij de eerste klap, en kermde steeds luider bij elke volgende slag. Na vier slagen stopte ze alweer. Haar greep werd iets minder stevig, maar ze hield me nog wel op mijn plaats.

“Je kunt geen part-time kleine jongen zijn, Peter. Het is alles of niets. Het spijt me, maar het is niet anders.” Hoorde ik Joyce zeggen, maar ik drukte mijn kin in het matras en keek met dichtgeknepen ogen naar voren. Ik voelde haar greep weer steviger worden en ik wist dat ik nogmaals geslagen zou worden. Ik kermde en kneep mijn billen samen.

“Nee, nee, alsjeblieft. Ik… Au.” Smeekte ik, maar haar hand kwam weer ongenadig hard naar beneden. Al bij de eerste slag had ik mijn verzet opgegeven, en waarschijnlijk had ik al vrijwillig op mijn rug gaan liggen toen ze haar hand voor de eerste keer naar achteren had getrokken. Haar klappen deden me pijn, maar het ergste was dat ik besefte dat ik echt helemaal geen controle meer had over mijn leven. Joyce, Susanne en Karin hadden de touwtjes stevig in handen en ik kon huilen, smeken en tegensputteren wat ik wilde, maar hun wil was wet.

Ik voelde nog een klap op mijn bil. Ik draaide mijn hoofd naar rechts en drukte mijn natte wang op het matje. Ik keek naar de luier door mijn tot spleetjes samengeknepen oogleden. De wil van mijn zus en haar vriendinnen was dat ik een klein kind was, en dus was ik een klein kind. Ik was volkomen hulpeloos en het feit dat ik zo gemakkelijk door een jonge vrouw in bedwang gehouden werd terwijl ze me ongehinderd een pak slaag kon geven, deed mijn zelfvertrouwen geen goed. En natuurlijk zag ik ook de schone luier liggen die naast me op de tafel lag. De luier lag al klaar voor me, en het was onvermijdelijk dat ik straks opnieuw geluierd zou worden. Ik mocht dan elf jaar oud zijn en al een flink aantal jaren volledig zindelijk, dan maakte nu helemaal niets uit. Er was besloten dat ik dit weekend weer een klein kind zou zijn, en ik kon er niets tegen in brengen.

“Houd maar op, Joyce. Hij heeft genoeg gehad.” Hoorde ik iemand zeggen. Door de vele tranen in mijn ogen had ik mijn eigen zus nog niet herkend, maar het was haar stem die sprak. Ineens stopten de klappen op mijn billen.

“Ik heb hem maar zes maal geslagen? Als we nu even goed duidelijk maken wie hier de baas is, dan luistert hij de rest van het weekend een stuk beter.” Opperde Joyce, maar Susanne schudde haar hoofd.

“Het is genoeg.” Zei mijn zus, Ze schoof naar het hoofdeind van de tafel, greep de kapot gescheurde luier tussen mijn benen en duwde Joyce zelfs wat opzij. Ik voelde een zachte hand op mijn dijbeen en hoorde de vriendelijke stem van mijn zus.

“Kruip maar verder op de tafel. We zullen je geen pijn meer doen.” Zei ze geruststellend. Natuurlijk gehoorzaamde ik. Mijn zus had me gered van een nog groter pak slaag, alhoewel ze me ook eerder had kunnen redden natuurlijk. Ik kroop verder op de tafel en liet me op mijn zij zakken. Ik legde een hand op mijn billen, en keek door de tranen heen naar mijn zus die de kapotte en stinkende luier op de tafel legde.

“Op je rug, Peter.” Zei Susanne vriendelijk, maar het voelde als een bevel. Ik draaide me heel voorzichtig op mijn rug en trok mijn handen tot naast mijn hoofd. Ik liet mijn billen op het matras zakken en trok mijn voeten alvast wat verder naar me toe. Mijn knieën hingen al wat naar buiten, maar het kon me helemaal niets meer schelen dat mijn piemel zo open en bloot lag. Heel even lag ik alleen. Joyce keek van een paar meter afstand toe en Susanne was even weggelopen. Toen ze terugkwam keek ik haar met betraande wangen aan.

“Knietjes intrekken.” Vroeg ze weer op vriendelijk toon, en ik gehoorzaamde het bevel. Een koud washandje werd op mijn billen gedrukt en huiverend voelde ik hoe het koude water verkoeling bracht op mijn roze billen. Heel zachtjes gleed het washandje heen en weer, maar na een paar slagen werd het washandje gedraaid en werd het op mijn plasser gedrukt. Het gleed door mijn liezen heen en liet het allemaal toe.

Het kon nauwelijks een wasbeurt genoemd worden en ik was waarschijnlijk ook nog lang niet schoon, maar het kon me niets schelen. Hoe sneller dit allemaal afgelopen was, hoe beter. De handdoek op mijn billen voelde ruw aan ik kermde zachtjes. Ze droogde me net zo provisorisch af, als dat ik gewassen was en schoof toen de handdoek onder mijn billen.

Joyce was niet ver weg en gaf de luier opengevouwen aan mijn zus. Zij schoof hem onder mijn billen en pakte toen het gele busje. Weer moest ik mijn knieën intrekken en werden mijn billen besprenkeld, toen liet ze me zakken op de luier en besprenkelde ze mijn schaamstreek met een weldadige hoeveelheid poeder. Ze glimlachte lief terwijl ze met haar hand het poeder begon in te wrijven. Haar hand gleed door mijn liezen, maar ik voelde haar ook op mijn piemel en rond mijn balzakjes.

Eindelijk ging de luier dicht. Met twee grote plakstrips werd hij gesloten. Haar hand gleed nog naar binnen en duwde mijn plasser naar beneden. Haar aanraking deed me weer huiveren, maar leverde vreemd genoeg niet het genot van een half uurtje geleden.

Ik voelde een kus op mijn voorhoofd. “Zo, weer lekker schoon en fris.” Zei Susanne, en wendde daarna haar blik af. “Ik denk dat Joyce nu graag een knuffel, een kus en een excuus van je wil hebben. Doe het maar snel.” Zei Susanne met een knipoog en een glimlach. Joyce had me net een pak slaag gegeven en ik wilde haar helemaal niet knuffelen. Toch kwam ik langzaam overeind en schoof ik voorzichtig naar de rand van de tafel. Ik liet me van de tafel glijden en ik liep ongemakkelijk naar Joyce toe. Mijn luier kraakte terwijl ik liep, en ondanks mijn afkeer omhelsde ik haar toch. De omhelzing duurde een twintigtal seconden, toen kwamen we weer iets los en kuste ik haar op de wang. Ik keek haar schuldbewust aan.

“Het spijt me dat ik... ik geen luier om wilde. Ik... Ik zal beter gehoorzamen.” Beloofde ik plechtig, maar ik wist dat dit een loze belofte was. Onder dreiging van een nieuw pak slaag zou ik alles beloven, maar dat maakte nog niet dat ik dat ook echt meende.

“Ga maar naar bed. De linkerkant is voor jou, daar ligt een plastic zeiltje voor de zekerheid. En het is een tweepersoonsbed, dus ik kom vanavond lekker bij je liggen.” Lachte ze. “En handjes thuis houden.” Riep ze me nog na.

Ik lachte niet, maar draaide me snel om. Heel even dacht ik erover na om mijn zus nog te bedanken, of om haar een kus en een knuffel te geven, maar ik was helemaal niet in de stemming om te knuffelen. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit deze kamer en in de slaapkamer zou ik weer alleen zijn. Waarschijnlijk zouden de tranen dan ook wel weer komen. Mijn wangen zouden nat worden van de tranen, maar lang niet zo nat als mijn luier morgenochtend zou zijn.

 

[speentje]

Schitterend vervolg

 

[jonremillard]

Sluit ik me helemaal bij aan. Een ietsiepietse kleine vraag: Waar komt die camera aan t begin van hfst. 4 plots vandaan?

 

[LV]

Hoofdstuk 5 – De nachtmerrie is nog lang niet voorbij

“Hé, slaapkop. Wordt eens wakker.” Hoorde ik, terwijl ik een zachte por kreeg. Langzaam werd ik wakker en voelde ik de slaap verdwijnen. Heel even voelde ik me vredig en ontspannen, maar toen drong de realiteit alweer tot me door. De herinneringen aan gisteren kwamen snel terug en ik voelde de zware, klamme luier om me heen. Gisteravond had ik niet in slaap kunnen komen en halverwege de nacht was ik ook alweer wakker geworden met een volle blaas. Ik had er heel even over nagedacht om mijn luier zelf uit te doen en naar het toilet te gaan maar de herinnering aan het gemak waarmee ik een pak voor mijn billen had gekregen, deed me er aan herinneren dat ik me als een klein kind moest gedragen. Dat betekende dat ik als een klein kind mijn luier behoorde te plassen en dat ik de rest van de nacht in een natte luier had moeten slapen.

“Je bent lief geweest.” Zei Joyce. Ik had mijn ogen nog gesloten, maar voelde dat haar hand naar mijn luier gleed. Ik lag op mijn rug en voelde hoe haar hand op mijn luier kwam te liggen met haar vingers naar beneden, tussen mijn benen door, wijzend. Ze wist blijkbaar allang dat ik in mijn luier geplast had, alhoewel ik er vannacht zeker van was geweest dat ze toen sliep. Toen ik had besloten mijn plas in mijn luier te doen, had ik me ervan vergewist dat Joyce sliep.

“Ga je vandaag weer lief zijn? Alsjeblieft?” Vroeg ze zachtjes. Haar hand gleed van mijn luier af, naar boven en lag op mijn blote buik. Ik was nog te slaperig om te antwoorden en ik dacht nog na over hoe ik mijn dag zou gaan beginnen. Ik wilde geen ruzie maken. Ik moest het weekend met mijn oudere zus en haar vriendinnen doorbrengen en dat weekend duurde nog heel lang. Ik wilde niet met hun vechten, want dat gevecht zou ik verliezen. Niet alleen was het drie tegen een, ook was mijn zus mij in haar eentje al de baas.

Maar geen ruzie maken, betekende dat ik een klein, lief jongetje moest zijn. En dat kleine, lieve jongetje had nu een luier om, zelfs een natte luier, en wie weet wat ze nog meer zouden bedenken om mij een klein jongetje te laten zijn. Misschien was het doel wel nobel – een betere relatie tussen mij en mijn zus – maar het doel heiligde niet altijd alle middelen. In dit geval werd het probleem wel heel erg in mijn schoenen geschoven, alsof het allemaal mijn schuld was. Hoe kon het allemaal mijn schuld zijn? Susanne was toch ouder, en zou wijzer moeten zijn? Waarom werd ik dan gestraft?

“Blijf nog maar even liggen, je hebt nog niet heel veel geslapen, of wel?” Zei ze lachend, en ze wreef over mijn buik. Ze kriebelde me een beetje. Het voelde lekker. “Wij gaan alvast weer een beetje klaarmaken voor de rest van de reis. We houden wel wat te eten voor je apart.” Zei ze. Vanuit mijn ooghoeken keek ik toe hoe Joyce uit bed stapte. Ze droeg alleen maar een klein slipje en een bh, en ik had een goed uitzicht op haar lichaam voordat ze een badjas om haar heen sloeg. Toen ze nog even naar me omkeek deed ik net alsof ik net pas mijn ogen opendeed.

Joyce lachte vriendelijk naar me, bijna vriendschappelijk. Hoe kon het dat ze zo gemeen tegen me was? Haar vriendelijke blik gaf me de moed om de vraag te stellen die op mijn lippen brandde. Natuurlijk wist ik het antwoord al, maar ik stelde de vraag toch. Misschien had ze genade met me, of medelijden.

“Joyce, alsjeblieft. Mag... Mag mijn... mijn luier af?” Smeekte ik. Joyce keek me nu onderzoekend aan en glimlachte weer breeduit.

“Natuurlijk mag je luier af, stommerd.” Riep ze lachend. “Als de badkamer vrij is mag je je luier afdoen en je gaan douchen. Ik zal je wel roepen.” Ik keek verbaasd naar Joyce op, maar ze had zich al omgedraaid en liep de kamer uit. Dit had ik niet verwacht. Zou ze dan toch medelijden met me hebben? Zouden ze vinden dat ik mijn lesje wel geleerd had? Of was dit misschien weer een gemeen spelletje van ze. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik de woorden van Joyce goed begrepen had. Ik hield me vast aan wat ze gezegd had, en ik viel weer in slaap.

Een tijdje later werd ik wakker gemaakt. Ik hoorde de vriendelijke stem van Joyce, en voelde haar hand op mijn bovenlichaam. Ze schudde me zachtjes door elkaar. “Wakker worden. Je kunt straks in de auto wel weer verder slapen.” Hoorde ik. Slaperig en nog steeds vermoeid opende ik mijn ogen.

“Wil je nog douchen voordat we weggaan?” Vroeg ze, en natuurlijk knikte ik. “Oké.” Zei ze, en ze trok het dekbed van me af. Ik verstijfde en wilde protesteren, maar het ging zo snel. De handen van Joyce gleden al naar mijn luier en met een ferme beweging toch ze de plakstrips open. Het plastic onder de luier scheurde er zelfs een beetje kapot van. Ik kermde hardop toen mijn luier werd geopend.

“Hup, schiet op.” Zei ze en hele snel kwam ik overeind. Ik was nu ineens klaarwakker en helemaal naakt kwam ik omhoog. De vieze luier bleef op het bed achter, terwijl ik de kamer uitrende. Ik moest een stukje door de woonkamer heen naar de andere slaapkamer, maar in die paar seconden waren de blikken van Susanne en Karin natuurlijk op me gericht. Heel even zag ik ze Susanne met een grote tas in haar hand staan, en Karin ruimde de tafel met het ontbijt op.

Ik voelde mijn maag knorren, maar eten was nu niet belangrijk. Eerst moest ik veilig de badkamer zien te bereiken om mijn naaktheid voor de vrouwen te verbergen. Daarna wilde ik me weer schoon en droog voelen. Mijn natte luier had klam en vies aangevoeld en die viezigheid zat nog op mijn lichaam. Pas daarna zou ik weer aan eten kunnen denken.

De badkamer was leeg en ik deed snel de deur achter me op slot. Ik controleerde nog of de deur echt op slot zat en ik dan toch echt met rust gelaten werd. Pas toen ik dat gecontroleerd had, voelde ik me ineens weer veilig. Even kon niemand me wat aan doen, en even zou niemand me pesten en vernederen. Ik besefte dat dit waarschijnlijk maar heel even was, want dit vreselijke weekend was nog lang niet voorbij.

Staand voor het toilet deed ik een plas en opgelucht hoorde ik de straal urine in het toilet klateren. Daarna douchte ik me en waste ik alle viezigheid van me af. Ik douchte lekker lang, wetend dat de deur toch op slot zat, en daarna pakte ik een grote badhanddoek om me af te drogen. Voor een paar minuten was mijn humeur wat beter geweest, maar nu ik mezelf aan het afdrogen was, wist ik dat ik straks weer naar buiten moest. En buiten deze badkamer waren drie vrouwen die mij het leven zuur maakten.

Ik keek naar de badkamerdeur en slikte. Ik wist dat ik al behoorlijk lang binnen was en ik vermoedde dat er inmiddels wel op me gewacht werd. Ik wist dus dat ik beter wat haast zou kunnen gaan maken. Ik liet mijn natte handdoek op de grond vallen en wikkelde een droge om mijn middel heen. Ik vermoedde dat mijn eigen tas met kleren nog wel in de auto zou staan, maar de kleren die ik gisteren had gedragen lagen hopelijk nog in de slaapkamer.

Ik opende de badkamerdeur en liep snel naar de slaapkamer. De deur stond open en Karin was de bedden aan het opmaken. Er lagen schone lakens op en Karin stond nog gebogen over het bed. Ik keek snel de kamer rond en zag mijn kleren niet meer liggen. De kamer was zelfs al helemaal leeg geruimd en was alweer bijna klaar om zo achtergelaten te worden.

“Waar... Waar zijn mijn kleren?” Vroeg ik stamelend. Karin keek op en zag me nu pas staan. Ze keek me onderzoekend aan en toen verscheen er een glimlach op haar gezicht.

“Beneden, op de tafel.” Zei ze. Ik draaide me een kwartslag, ineens weer wat onzeker. Vertwijfeld keek ik over mijn schouder de woonkamer in. Ik zag Joyce en Susanne staan, maar die hadden mij nog niet gezien. Moest ik me midden in de kamer aankleden?

Karin trok nog even de lakens van het bed strak en bekeek het resultaat. Ze leek tevreden en kwam nu richting mij, richting de deur lopen. Ze had de lakens waar ik onder geslapen had in haar handen en al lopend griste ze ook de handdoek van me af.

“Die zal ik meteen maar meenemen en in de was doen.” Lachte ze. Ze gaf me ook nog een duwtje de kamer uit en ineens stond ik weer vol in het zicht, naakt. Karin sloot de slaapkamerdeur en liep met de lakens en de handdoek naar de bijkeuken. Susanne en Joyce keken naar me en merkten mij nu pas op. Joyce stond naast de eettafel waar zojuist nog de ontbijtspullen op hadden gestaan. Het ontbijt was echter afgeruimd en nu lag er heel wat anders.

“Nee. Niet... Alsjeblieft...” Riep ik smekend. Zowel Susanne als Joyce lachten me uit. Joyce klopte met haar platte hand op de tafel, midden op het matrasje dat ze erop had gelegd. Nu pas zag ik dat mijn kleren inderdaad op tafel lagen, zoals Karin al had gezegd. Ik zag een korte broek en een T-shirt, nog netjes opgevouwen, maar ik zag ook een schone luier voor me klaarliggen.

Nu pas besefte ik dat Joyce niet tegen me gelogen had, maar dat ze ook niet de hele waarheid had gezegd. Mijn luier had inderdaad af gemogen, maar ze had er niet bij gezegd dat dit maar voor eventjes zou zijn. Ze had allang geweten dat ik na het douchen gewoon weer een luier om zou krijgen, en eigenlijk had ik dat zelf ook moeten weten. Ik had me laten beetnemen door een simpele woordspeling.

“Niet zeuren, Peter. Je bent toch mijn lieve, kleine broertje?” Vroeg mijn zus, en daarna keek ze naar Joyce. “Ik zal de badkamer even snel schoonmaken, dan kunnen we zo gaan.” Joyce knikte. “Heb je hulp nodig met Peter?” Vroeg ze ook nog, maar Joyce schudde haar hoofd.

“Kom maar snel liggen, Peter. Straks vat je nog kou.” Lachte ze me hardop toe. Ze klopte nogmaals met haar hand op het matrasje, op het vernederende verschoonkussen. Het was een uitnodigend gebaar, maar ik wilde helemaal niet op die uitnodiging ingaan. Susanne kwam vlak langs me heen lopen en ik deinsde wat achteruit.

“Kom op! Als je lief bent hebben we een leuke verrassing voor je in de auto.” Zei Susanne en ze legde haar hand op mijn schouder. Ik keek ongemakkelijk naar mijn zus op, ik was tenslotte nog steeds naakt. Instinctief voelde ik dat ik helemaal niet zo blij hoefde te zijn met die verrassingen, en de vraag was voor wie de verrassing leuk was: voor hun of voor mij. Ik vermoedde al dat zij het een leuk verrassing vonden, maar dat ik het daar niet mee eens zou zijn.

Susanne liet me achter en liep door naar de badkamer. Blijkbaar had ze er vertrouwen in dat ik uit mezelf op de tafel zou gaan liggen om me een luier te laten omdoen. Of dacht ze dat Joyce het wel alleen af zou kunnen als ik onverhoopt toch niet zou gehoorzamen. Ik keek naar de tafel en naar het matrasje dat er op lag, ook dacht ik aan het pak slag dat ik gisteravond had gekregen, en ik zag ook hoe Joyce naar me keek. Ze glimlachte nog wel naar me, maar ook glimlachend zou me een pak slaag kunnen geven. De moed zakte me eigenlijk meteen alweer in de schoenen, en schoorvoetend schuifelde ik richting de eettafel: hoofd gebogen en met mijn blik op de vloer gericht.

Ik wist dat het onvermijdelijk was en dat ik hoe dan ook een luier om zou krijgen, dus dan kon ik dat maar beter accepteren. Het was vreselijk oneerlijk en het liefst zou ik weer heel hard terugrennen naar mijn ouders, en dan maar geen goed relatie met mijn zus. Het alternatief was nog een pak slaag en dan zou ik toch alsnog op mijn rug op de tafel komen te liggen. Alleen dan met pijn in mijn billen en betraande wangen.

Toen ik bij die vreselijke tafel aankwam voelde ik een hand op mijn rug. Joyce hielp me op de tafel en met een klein sprongetje zat ik met mijn billen op het koele, plasticachtige stof van het matrasje. Met waterige ogen keek ik haar aan. Ik voelde me vreselijk klein en laf. Joyce legde haar vinger onder mijn kin en keek me troostend, maar met een glimlach, aan.

“Je hoeft niet te huilen, kleintje.” Zei ze en ze liet me haar aankijken. Natuurlijk zag ik niet alleen troost in haar ogen, ik zag ook een vleugje gemeenheid en leedvermaak. Ze wist heel goed dat ze me volledig onder controle had. Ze kon alles met me doen wat ze wilde, en als ik niet meteen gehoorzaamde zou ik dat even later alsnog doen na een flink pak slaag.

“Dacht je echt dat je vandaag geen luier om hoefde?” Vroeg ze gemeen. Ze wist het antwoord al allang, maar toch antwoordde ik maar met een korte knik. “Waarom? Je weet toch dat kleine jongetjes luiertjes moeten dragen? En we hebben toch afgesproken dat jij dit weekend een klein jongetje bent?” Joyce keek me indringend aan en ik voelde me nu ook echt een klein jongetje. “En je hebt zelfs beloofd dat je een lief, klein jongetje zult zijn.” Zei Joyce ook nog.

“Nee, ik...” Stamelde ik. “Dat...” Blozend keek ik Joyce aan. Natuurlijk had ik dat beloofd. Na dat pak slaag zou ik alles hebben beloof wat ze me hadden gevraagd.

“Wat is er? Zeg het maar. Niet bang zijn.” Zei Joyce aanmoedigend.

“Dat... Dat was niet eerlijk, want... want dat was... was afgedwongen. Dat... Dat telt niet.” Stamelde ik onzeker. Ik was bang dat Joyce boos zou worden, maar ze begon te lachen.

“Is dat zo?” Vroeg ze met een hele grote glimlach. Ik was behoorlijk opgelucht dat ze niet boos was geworden. Ze keek me geamuseerd aankijken en dat maakte me nog ongemakkelijker. Ik zat volledig naakt op de tafel met mijn onderbenen over de rand bungelend. Mijn plassertje was open en bloot zichtbaar en naast me lag al een schone luier voor me klaar. Joyce was groter en ouder en ze torende boven me uit. Ik was machteloos en mijn futiele pogingen om onder mijn aanstaande vernedering uit te komen leken haar alleen maar te amuseren.

“Gedwongen, of niet, toch ga ik je maar een luiertje omdoen. Ga maar liggen.” Lachte ze. Ze legde haar hand op mijn borst en duwde me zachtjes achterover. Ik kermde een ontkenning, maar dat was voor niets. Ik kwam met mijn rug op het matras te liggen en alleen mijn armen haperden wat. Ik twijfelde nog een ogenblik of ik mijn handen zou gebruiken om mijn piemel te bedekken, maar dat deed ik toch maar niet. Met een paar seconden vertraging gleden mijn handen naar achteren, totdat ze naast mijn hoofd lagen. Ik haatte mezelf om deze laffe daad, maar ik haatte mijn zus en haar vriendinnen net zoveel.

“Knietjes intrekken.” Commandeerde ze op vriendelijke toon. Ik gehoorzaamde, trok mijn knieën in totdat mijn rug kromde. Joyce pakte de luier en vouwde hem open. Ik hoefde niet te kijken om te weten wat er gebeurde. Het kraken van het plastic van de luier vertelde het hele verhaal en toen ik een platte hand onder mijn billen geschoven voelde, wist ik dat ik iets opgetild zou gaan worden en dat ik bij neerkomst een luier onder mijn billen zou voelen.

Dat was inderdaad zo en ik wilde mijn benen alweer laten zakken. “Ho ho. Even wachten nog.” Hoorde ik. Nu keek ik wel naar Joyce en zag ik dat ze een potje zalf uit de tas haalde. Dit was dezelfde tas van waaruit gisteren mijn luier gehaald werd, dit was blijkbaar mijn eigen luiertas geworden. Ik hoorde hoe het deksel van het potje gedraaid werd.

“Wat... Wat is dit?” Vroeg ik voorzichtig. Ik zag een vinger het potje in gaan en met een flinke klodder witte zalf er weer uit komen. Joyce keek me aan en negeerde mijn vraag.

“Nu moet je je knietjes even heel goed intrekken.” Zei ze en ik trok mijn knieën op bijna tot aan mijn kin. De vinger met de zalf bleef voor mijn billen hangen, maar haar andere hand kwam omhoog richting mijn enkels. “Kruis je enkels maar, dan help ik je een beetje.” Vroeg ze en ik legde mijn enkels kruislings op elkaar. Mijn knieën draaiden naar buiten. Joyce probeerde mijn beide enkels bij elkaar te pakken en dat lukte goed genoeg om ze nog een stukje terug te duwen. Mijn rug kromde zich nog wat meer en mijn billen kwamen nu volledig vrij van de luier.

Nu pas voelde ik haar vinger met de zalf op mijn billen. Ze smeerde de klodder zalf midden op mijn rechterbil en draaide haar vinger daarbij wat rond om zoveel mogelijk zalf van haar vinger op mijn tere huid te krijgen. Toen werd haar vinger teruggetrokken en voelde ik even later een nieuwe klodder zalf op mijn linker bil.

“We moeten je billetjes een beetje extra aandacht geven.” Zei Joyce. Ze begon de zalf met haar platte hand over mijn linker bil uit te smeren. “Doen je billetjes nog een beetje zeer van gisteren?” Vroeg ze. Ik knikte, alhoewel dat helemaal niet waar was, maar als ik Joyce wat schuldgevoel kon aanpraten, dan zou ik dat niet nalaten.

“Je billetjes waren gisteren een beetje roze, en je mag je grote zus wel dankbaar zijn dat ze niet zo rood werden als een biet.” Lachte Joyce. “En daarna ook nog de halve nacht met een natte luier om. Daar kunnen de billetjes van lieve, kleine jongetjes eigenlijk niet zo goed tegen.”

Ik zweeg en keek opzij. Haar hand gleed naar mijn andere bil en begon ook daar de zelf te verdelen over mijn huid. De hand gleed vanaf mijn onderrug, langs mijn bilnaad en tot aan mijn bovenbeen. Haar bewegingen waren zacht en voorzichtig en zouden niet onprettig zijn geweest als ik niet in zo’n vernederende positie had gelegen.

Toen de zalf goed ingewreven was, veegde Joyce haar hand ongemakkelijk af aan een doekje dat klaarlag. Mijn enkels werden nog steeds beetgehouden en mijn rug was nog steeds gekromd in een ongemakkelijke positie.

“Nu moeten we eventjes geduld hebben tot het zalfje ingetrokken is.” Zei Joyce. Ze bleef glimlachen en het plezier in deze kinderachtige behandeling was duidelijk te zien. Ze bleef me even zwijgend aankijken, terwijl ik verveeld opzij keek. Ik voelde haar hand op mijn onderbuik gelegd worden, over mijn navel heen. Ze had haar arm tussen mijn benen door gestoken.

“Heb je al honger?” Vroeg ze. Ik knikte en voelde hoe ze mijn buik aaide. “We hebben je ontbijt al klaar gemaakt. Straks in de auto mag je eten. Dan kunnen we snel weer onderweg zijn, en zijn we ook sneller op onze eindbestemming.” Zei Joyce en daarna was het weer even stil.

“Weet je al dat we een verrassing voor je hebben in de auto?” Vroeg Joyce. Ik bloosde en keek Joyce aan. Susanne had me inderdaad al verteld dat me een verrassing stond te wachten in de auto. Susanne had gezegd dat het een leuke verrassing was, maar dat betwijfelde ik sterk.

“Wat dan?” Vroeg ik, maar natuurlijk schudde Joyce lachend haar hoofd.

“Dan is het geen verrassing meer, gekkerd.” Ze kriebelde me op mijn buik en ik worstelde even om onder haar vingers uit te komen. Ze hield echter alweer snel op. “Als je aangekleed bent mag je gaan kijken.” Lachte ze. Ik draaide mijn hoofd weer opzij en keek de kamer in. Ik zag Karin terugkomen uit de bijkeuken. Ze keek even naar ons, glimlachte, en ging toen op de bank zitten.

“De wasmachine draait. De buurvrouw zal de was vanmiddag ophangen en weer binnenhalen.” Zei Karin. Ze liet zich in een stoel zakken waarbij ze met een schuin oog naar mij kon blijven kijken. “Hoever ben jij?” Vroeg Karin nog.

“Ik heb zijn billetjes ingesmeerd, dat is bijna ingetrokken. Ik ben ook bijna klaar.” Hoorde ik Joyce zeggen. Ik draaide mijn hoofd de andere kant op om niet in de ogen van Karin te hoeven kijken. Ik kon door het raam naar buiten kijken, maar ik zag alleen maar blauwe lucht en bomen. Ik kon de auto met de verrassing in ieder geval niet zien.

“Maar eerst... Wat gaan we eerst doen, Petertje?” Vroeg Joyce lachend en ze prikte weer speels in mijn buik. Ik zweeg en voelde de blikken van Joyce en Karin op me gericht. Joyce wachtte even en merkte dat ik niet ging antwoorden. “We gaan je eerst weer een luiertje omdoen. Of niet?” Zei ze plagerig. Ze trok haar hand terug van mijn buik, maar vanuit mijn ooghoek zag ik dat die in de tas verdween. De hand kwam met een geel busje tevoorschijn.

“Want je bent nog een klein jongetje, toch? Peter?” Ging Joyce verder. Joyce opende met haar duim het klepje van het busje, drukte met haar andere hand mijn enkels weer wat naar achteren, en begon mijn billen te besprenkelen met een wit poeder. Het busje werd even aan de kant gezet en het poeder werd lichtjes ingewreven.

“En wat voor ondergoed moeten kleine jongetjes dragen?” Vroeg ze. Natuurlijk antwoordde ik niet, alhoewel we allemaal het antwoord wisten. Ik bloosde alleen maar, en dat was waarschijnlijk antwoord genoeg. Joyce wachtte ook niet op een antwoord, maar ging verder met waar ze mee bezig was. Ze liet nu eindelijk mijn enkels zakken en begeleidde ze naar beneden. De rand van de tafel drukte nu weer scherp onder in mijn bovenbenen. Met haar hand op mijn linkerknie drukte Joyce mijn knie naar buiten. Mijn andere knie deed hetzelfde in spiegelbeeld.

“Een luiertje, Peter. Kleine jongetjes moeten luiertjes dragen.” Joyce beef doorgaan met plagen en ze sprak op kinderachtige toon. Ze deed alsof ze sprak tegen een kleuter. Maar waar een kleuter waarschijnlijk het waarschijnlijk leuk vond om zo toegesproken te worden en zoveel aandacht te krijgen, vond ik het maar niets. Ik schaamde me alleen maar diep, vooral voor het feit dat ik me dit allemaal zomaar liet gebeuren.

Ik voelde hoe ook mijn plasser en onderbuik werd besprenkeld met het witte poeder. Voordat het werd ingewreven verdween het busje van Zwitsal alvast in de tas. Ik kermde zachtjes toen ik haar hand op mijn plasser voelde. Ze wreef ook hier het poeder in, en haar vingers gleden nog eens extra door mijn liezen.

“Want kleine jongetjes doen hun plasje nog in hun luier.” Hoorde ik gezegd worden, terwijl ik voelde hoe de luier tussen mijn benen door omhoog getrokken werd. Ik voelde de voorkant van de luier op mijn onderbuik gedrukt worden. Er werd ook nog even aan de voorkant getrokken om de luier nog wat beter te positioneren.

“Kijk me eens aan, Peter?” Hoorde ik Joyce vragen. Met een rood voorhoofd en met net zo rode wangetjes keek ik Joyce aan. Joyce keek echter eerst nog even naar mijn luier en plakte de linker plakstrip dicht. Ze drukte de grote plakstrip nog wat stevig aan.

“Wat doen kleine jongetjes nog meer in hun luier?” Vroeg Joyce, en nu keek ze me wel aan. Haar blik was strak en streng, en drong diep in me door. Ik dacht even na over de vraag en keek Joyce met een vragende blik aan. Joyce leek ondertussen de andere plakstrip zonder te kijken ook dicht te plakken, alsof ze het op gevoel kon. Net voordat de plakstrip echt op het plastic van de luier gedrukt werd, keek ze even snel naar beneden. De luier zat nu echt dicht en Joyce keek me meteen weer recht aan.

“Behalve hun plasje, wat doen kleine jongetjes nog meer in hun luiertje?” Vroeg Joyce, en nu klonk haar stem wat strenger. Ineens begreep ik het en een golf van afschuw gleed door mijn lichaam. Ik huiverde en bloosde nog dieper. Natuurlijk had ze dat bedoeld en ik snapte niet waarom ik de vraag eerst niet begrepen had.

“Nee... Nee... Nee...” Stamelde ik. Maar Joyce glimlachte gemeen.

“Ja, Peter. Kleine jongetjes doen niet alleen hun plasje in hun luier. Dit kleine, lieve jongetje gaat vanmorgen ook zijn ‘grote bah’ in zijn luiertje doen.” Zei Joyce hardop. Ik kermde en veegde snel een traan uit mijn ooghoek weg. Liggend om mijn rug voelde ik me nog machtelozer en de ogen die op me gericht waren drukten me nog steviger op mijn rug.

 

[LV]

Hoofdstuk 6 – Ontbijt voor kleine kinderen

“Nee!” Riep ik resoluut. “Ik poep echt niet in mijn luier!” Riep ik woedend, maar Joyce negeerde mijn woede, stak haar handen naar me uit en hielp me van de tafel af. Rood van ingehouden woede keek ik naar Joyce op. Ze was totaal niet onder de indruk van mijn woede en ze knielde voor me neer. Ze hield mijn korte broek voor me open en ondanks mijn kwaadheid, stapte ik toch voetje voor voetje in de broek. Joyce trok de ruim zittende, korte broek omhoog en sloot hem. Mijn luier kwam nog een flink stuk boven de broek uit. Het feit dat ze me nu gewoonweg negeerde maakte me nog bozer.

Ondanks dat ik zo kwaad was kon ik geen echt uitweg vinden voor die woede. Ik kon roepen wat ik wilde, maar eigenlijk was dat het enige dat ik durfde te doen. En toen Joyce me een T-shirt voor hield stak ik ook gewoon mijn handen erin, zodat het over mijn hoofd getrokken werd. Toen mijn gezicht uit het T-shirt naar boven kwam keken Joyce en ik elkaar even recht in de ogen. Ze glimlachte.

“Verpest het nu niet: je was juist weer zo lief. Ik ben trots op je dat je zo netjes bent blijven liggen op tafel.” Zei Joyce, en ze sloeg haar armen om me heen en trok me tegen zich aan. Mijn kin lag tegen haar borsten aan en ik voelde haar handen tussen mijn schouderbladen en op mijn onderrug.

“Nee… Niet… Ik wil niet…” Stamelde ik nog hulpeloos. De hand tussen mijn schouderbladen gleed omhoog en aaide me nu door mijn haren.

“Je kunt het leuk vinden of niet, maar ik denk dat het toch gaat gebeuren. Dus het heeft geen zin om er boos over te worden.” Zei Joyce troostend. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd en hield me nog een paar seconden in haar armen. Ik voelde mijn woede wel een beetje zakken, maar belangrijker was dat ik mezelf weer wat meer onder controle had. De schrik van de ontdekking dat ik mezelf nog erger zou moeten bevuilen was me even teveel geworden. Ik had gehoopt dat het alleen bij natte luiers zou blijven en om eerlijk te zijn had ik nog helemaal niet aan poepen gedacht. Natuurlijk besefte ik dat als ze wilden dat ik in mijn luier zou poepen, dat uiteindelijk ook zou gebeuren, maar de gedachte eraan deed me al huiveren van afschuw.

“Kom, trek je schoenen maar aan en ga maar kijken naar je verrassing in de auto.” Zei Joyce, en ze staakte de omhelzing. Ze wees me naar mijn gympen die naast de voordeur stonden. Ik had helemaal niet zo’n zin om te gaan ontdekken wat die verrassing nu precies was, maar het werd blijkbaar wel van me verwacht. Ik liep dus maar naar de deur, wurmde mijn voeten in mijn gymschoenen en opende de buitendeur.

Het was nog best fris buiten en ik liep maar snel naar de auto toe. Ik wist niet precies waar ik naar moest kijken, maar toen ik naast de rechter achterportier stond en door het raampje naar binnen keek, zag ik het meteen. Ik huiverde en vloekte.

Op de plek waar ik gisteren in de auto gezeten had, zat nu een kinderzitje. Een heel groot kinderzitje. Het had een beetje een kuipvormige vorm met opstaande randen. De zithouding werd door de vorm afgedwongen waarbij er midden uit het zitvlak een stuk riem naar boven kwam met een zilveren sluiting. Twee brede schouderbanden hingen losjes naar beneden en verdwenen onderaan in de zitting.

“En?” Hoorde ik van achteren vragen. Ik keek geschrokken om en zag Joyce in de deuropening staan. “Die hebben we speciaal voor jou gehuurd. Het was nog best moeilijk om een kinderzitje in jouw maat te vinden.” Zei Joyce en langzaam kwam ze naar me toe lopen.

“W... Waarom?” Stamelde ik. Joyce lachte.

“We doen dit allemaal voor jou. We willen je alleen maar helpen.” Zei Joyce en ze sloeg een arm over mijn schouder.

“Helpen?” Riep ik verbaasd. Joyce knikte.

“Natuurlijk!” Riep Joyce alsof het vreemd was dat ik het niet begreep. “De luiers, de verschoningen, het kinderzitje. Het is allemaal bedoeld om je te helpen om weer een lief, klein jongetje te zijn.”

“Maar...” Begon ik, maar Joyce ging door.

“Ik heb je gisteren al gezegd dat jij jezelf veel volwassener vindt dan je eigenlijk bent. Wij helpen je met de waarheid, en die kan soms best hard zijn. Dit weekend hoef jij je niet groot te houden, je hoeft niet te doen alsof je zo volwassen bent. Dit weekend ben je Susanne’s lieve, kleine broertje en niets meer dan dat.” Zei ze.

Ik schudde resoluut mijn hoofd. “Nee, nee!” Riep ik verontwaardigd. Joyce boog langs me heen en trok het portier alvast voor me open.

“Jawel.” Zei ze. Ze knipoogde naar me. “En natuurlijk overdrijven we een beetje. De waarheid ligt ergens in het midden. Hup, ga maar zitten.” Zei ze. Ze gaf me een zetje de auto in. Ik pakte de rand van het kinderzitje beet en hield me schrap. Ik keek wanhopig om.

“Nee, alsjeblieft. Ik zal... Ik zal...” Smeekte ik, maar ik wist al dat ik niet op clementie hoefde te rekenen.

“Nee, Peter. Ga maar zitten. We hebben tenslotte niet voor niets al die moeite gedaan om dit kinderzitje te regelen.” Zei Joyce streng en ze tikte me op mijn billen. Ik wist dat het hopeloos was en passend bij mijn laffe houding, gaf ik mezelf over en liet ik me in het grote kinderzitje zakken.

“Goed zo. Zie je wel dat he best lekker zit. Het is dat ik er zelf niet in pas, anders had ik het wel geweten.” Zei Joyce en ze loog heel overtuigend. Ze boog de auto in en begon de riemen van achter mijn rug vandaan te graaien. Ik moest mijn armen er doorheen steken en daarna liet ze de riemen nog even hangen. Toen drukte ze mijn bovenbenen uit elkaar en trok ze een kortere riem naar boven. Deze riem liep door een stuk brede stof heen die ervoor zorgde dat de riem niet in mijn benen sneed. Het drukte mijn benen echter wel wat uit elkaar.

Nu werden de metalen pennen onderaan de schouderbanden in de sluiting gedrukt. De schouderbanden werden ook ter hoogte van mijn borstkas nog naar elkaar toe getrokken en met een dun tussenriempje gesloten. Als laatste werden de schouderbanden strakker getrokken en werd mijn bewegingsruimte nog wat meer beperkt.

“Zo, het ziet er misschien wat kinderachtig uit, maar het zit best lekker. Toch?” Vroeg Joyce. Haar gezicht was heel dicht bij de mijne. Ik schudde mijn hoofd. Ik loog. De kuipvormige zitting was perfect voor me op maar en ondersteunde mijn rug en bovenbenen aan alle kanten. De zitting en rugleuning was zacht en comfortabel, en de riemen over me heen waren gevoerd en soepel. Alleen de riem die tussen mijn benen omhoog kwam voelde ik zitten. De brede riem drukte op mijn luier en zorgde er ook voor dat ik mijn benen niet kon sluiten. Ter hoogte van mijn hoofd zat aan beide kanten een uitsteeksel zodat mijn hoofd zijdelings niet veel kon bewegen. Ik kon mijn hoofd er zelfs tegen aan leggen om bijvoorbeeld wat te slapen.

Joyce had wel gelijk dat het er kinderachtig uitzag. Behalve de grootte was het kinderzitje net een zitje voor kleuters en peuters. Waarschijnlijk zou een toevallige toeschouwer denken dat ik gehandicapt was, maar ik voelde me wel degelijk nog wat kinderachtiger dan voorheen. Zeker ook in combinatie met de luier die ik omhad.

“Kijk.” Zei Joyce. Ze pakte een riempje beet die aan de buitenkant onderaan het kinderzitje vast zat. Het was een grote lus, met een schuifknopje dat de lus kleiner en groter kon maken. “Wees niet bang, ik wil je alleen maar even laten zien hoe dit werkt.” Zei Joyce geruststellen. Ze had mijn pols al vastgegrepen en ze duwde mijn hand door de lus heen. Ze schoof het knopje richting mijn pols en het riempje kwam strak te zitten.

Zodra Joyce mijn hand losliet, probeerde ik me automatisch los te trekken. Ik besefte ineens dat mijn hand geen kant meer op kon. Ik had een speelruimte van een centimeter of vijftien, gerekend vanaf de hoek van de zitting en rugleuning, en daarmee was mijn hand vakkundig geneutraliseerd. Ik boog mijn vingers en pols zo ver mogelijk, maar het sluitinkje was buiten bereik van mijn vingers. Wat ik ook deed, ik kreeg mijn hand niet meer los.

Gelukkig was mijn andere hand nog vrij, dus toen ik me realiseerde dat het mijn rechterhand niet alleen lukte, hielp ik mezelf met mijn linkerhand. Ik kon het knopje heel gemakkelijk terugtrekken en de lus weer groter maken. Ik besefte dat dit een heel simpele, maar uiterst effectieve, manier was om mij in het zitje te houden.

“Ik wil die riempjes niet gebruiken, Peter, maar als het moet zal ik niet aarzelen. Blijf jij dan netjes in je autostoeltje zitten, totdat je wordt losgemaakt? Zullen we dat afspreken?” Vroeg Joyce. Ik was opgelucht dat mijn rechterpols weer los was en dat was waarschijnlijk zichtbaar in de manier waarop ik knikte. Ik kreeg meteen een goedkeurende kus op mijn voorhoofd.

“Goed zo. Blijf maar even zitten, over een paar minuutjes gaan we al rijden.” Zei Joyce en ze haalde haar hand nog even liefkozend langs mijn wang. Ze liet het portier open en liep terug naar het huis. Ik bleef alleen achter en voelde me nog hulpelozer dan voorheen. Niet alleen mocht ik niet meer naar de wc en droeg ik luiers, maar nu werd ik ook al opgesloten in een kinderzitje en mocht ik we ook niet meer vrij bewegen. Natuurlijk kon ik mezelf gemakkelijk bevrijden uit dit zitje, maar de consequenties zouden ongetwijfeld pijnlijk zijn.

Ik probeerde me te ontspannen en voelde hoe het zitje me comfortabel ondersteunde. Alleen de riem die tussen mijn benen door omhoog kwam en strak tegen mijn luier drukte, voelde minder prettig aan. Ik voelde hoe mijn plasser klem in mijn luier zat en tegen mijn lichaam gedrukt werd. De riem voorkwam dat ik onderuitgezakt kon gaan zitten, en het hield me op mijn plaats.

Ik hoorde voetstappen achter me en de achterklep van de auto ging open. Ik probeerde me om te draaien, maar dat lukte natuurlijk niet. Ook had het geen zin om mijn hoofd te draaien, want dan keek ik tegen de bovenkant van het zitje aan, dat flink boven de achterbank uitstak. Ik constateerde dat ik eigenlijk alleen maar vooruit en schuin naar voren kon kijken, en als ik mijn hoofd naar voren boog, kon ik opzij langs de hoofdsteunen van het zitje opzij kijken. Mijn zicht was flink beperkt, en ik moest het met de geluiden doen om te bepalen wat er precies gebeurde.

Er werden tassen achterin de auto gezet en ik hoorde Karin opmerken dat er ineens veel meer ruimte achterin overbleef. Dit autostoeltje had veel ruimte ingenomen terwijl het uit het zicht werd gehouden voor mij, of voor onze ouders. Ik vroeg me af in hoeverre zij afwisten van wat er dit weekend allemaal met mij gebeurde, en wat ze ervan zouden zeggen. Ik kon me niet voorstellen dat ze dit zouden goedkeuren en het kon bijna niet anders dan dat Susanne hiervoor gestraft zou gaan worden. En dat was natuurlijk niet meer dan terecht.

Joyce opende de rechter achterportier, schoof een koeltas naar binnen over de achterbank en ging toen zelf ook zitten. De koeltas stond tussen ons in. Binnen een paar seconden stapten Susanne en Karin ook in de auto en na een korte check of alles gereed was, waren we dan eindelijk weer op weg. We reden zachtjes over het grind van het pad, de weg op en zonder nog naar het huis te kunnen kijken, lieten we het achter ons.

Joyce had haar gordel nog niet vast gemaakt en pakte de koeltas op en schoof dichter naar mij toe. Terwijl ik toekeek werd de tas geopend en kwam er een fles uit tevoorschijn. Ik keek er met een lichte blos naar, maar ik had eigenlijk niet anders verwacht. Dit was dezelfde fles als waaruit ik gisteravond te drinken had gekregen en ook nu weer was hij gevuld met melk, alleen was de melk nu gekoeld.

“Kun je drinken zonder te knoeien? Of zal ik je even een slabbetje omdoen?” Vroeg Joyce en blozend schudde ik mijn hoofd.

“Nee, geen... Ik kan...” Stamelde ik, en vervloekte mezelf dat ik me weer zo gemakkelijk van mijn stuk liet brengen. Ik had toch kunnen weten dat ze dit soort opmerkingen zou maken en dat ze me dit soort vragen nog meer zouden proberen te vernederen. Joyce keek me lachend aan en deed precies dat wat ik natuurlijk juist niet wilde: ze graaide in de tas en haalde er een opgevouwen doek uit. Toen ze het openvouwde zag ik dat het een slabbetje was, helemaal wit met een blauwe rand en blauwe touwtjes waarmee het om mijn nek gebonden kon worden.

“Buig je hoofd maar even voorover.” Zei Joyce streng en ik wist wel beter dan niet te gehoorzamen. Joyce hield het slabbetje voor mijn borst en ik drukte mijn kin er bijna tegenaan. Joyce draaide wat naar me toe en wat onhandig legde ze een knoopje en een lusje in de touwtje achterin mijn nek. Toen ik mijn hoofd weer rechtop deed, kreeg ik meteen de speen van de fles in mijn mond geduwd. Onmiddellijk begon de koele melk in mijn mond te stromen.

Vanuit mijn ooghoek keek ik naar Joyce en de glimlach op haar gezicht was niet te missen. Ook keek ik naar de koeltas en zag dat er nog meer in zat. Ik snapte ook wel dat mijn ontbijt niet alleen uit een fles melk zou bestaan. Voorlopig was ik echter nog wel even bezig met de melk die maar langzaam uit de speen ontsnapte. Ik sloot mijn ogen maar en liet mijn hoofd tegen de zijkant van de hoofdsteun leunen. Ik dronk de melk en was allang blij dat de melk deze keer niet opgewarmd was zoals gisteravond.

Joyce bleef de fles voor me vasthouden totdat hij leeg was. Met een compliment dat ik de fles netjes leeggedronken had, werd de speen uit mijn mond getrokken. De fles werd aan de kant gelegd en Joyce schoof weer terug naar haar eigen plek. Ze deed haar gordel vast en trok de koeltas naar haar toe. Ik deed alsof ik ongeïnteresseerd om me heen zat te kijken, maar eigenlijk hield ik Joyce in de gaten.

Ik zag hoe Joyce een grote kom tussen haar benen klemde en vervolgens een banaan begon te pellen. De banaan werd in kleine plakjes gesneden die in de kom vielen. Toen was er een appel aan de beurt. De appel werd niet geschild, maar met schil en al in kleine stukjes gesneden. Het klokhuis ging samen met de bananenschil in een afvalzakje. Terwijl de auto vanaf het landweggetje waar het huis aan lag, de provinciale weg opdraaide, ging Joyce verder met haar werk. Het werd gemakkelijker nu er minder bochten in de weg zaten en we minder heen en weer geschud werden.

Ik zag ook hoe een aantal aardbeien in stukjes gesneden werd en daarna werd het afvalzakje gesloten en weggeborgen. Het mesje verdween ook weer in de koeltas. Joyce haalde een kleiner gesloten bakje uit de koeltas en goot een deel van de stroperige, witte inhoud ervan in de kom. Bij elkaar was het een flinke hoeveelheid geworden. Joyce pakte een lepel en begon het fruit en de yoghurtachtige substantie door elkaar heen te husselen. Er zat meer fruit dan yoghurt in de kom, maar de yoghurt maakte er een geheel van.

“Kijk eens wat lekker?” Zei Joyce en ze liet me de inhoud van de kom zien. Joyce maakte haar gordel weer los en schoof naar me toe. De koeltas werd weer naar de andere kant geschoven en toen Joyce weer vlak naast me zat kon ik goed de hoeveelheid in de kom zien.

“Joyce, alsjeblieft. Ik heb... heb niet zo’n... zoveel honger.” Stamelde ik blozend, maar ik zag dat de lepel al in mijn ontbijt werd gestoken. Niet alleen had ik al een flinke hoeveelheid melk in mijn maag, ook dacht ik aan het feit dat een volle maag ook een volle luier betekende.

“Kom, kom. Kleine jongetjes moeten goed eten. Ze moeten er tenslotte nog van groeien. Je wilt toch groot en sterk worden?” Lachte Joyce. Karin zat achter het stuur en keek me via de binnenspiegel aan. Susanne zat voor me en zat nu ook bijna een kwartslag gedraaid op haar stoel. Ze keek over haar schouder naar mij en knipoogde.

“Weet je het zeker, Joyce?” Vroeg Susanne. “Alles wat je in zijn mondje stopt, komt er aan de andere kant ook weer uit.” Joyce haalde glimlachend haar schouders op.

“Ach, het is misschien een vies werkje, maar ik vind het ook altijd veel voldoening geven om een kindje met vieze billetjes weer om te toveren in een schoon en fris kindje. Ik heb altijd het gevoel dat de glimlach na een verschoning zoveel dankbaarheid uitspreekt.” Antwoordde Joyce serieus. Ze bracht de lepel met de eerste hap van mijn ontbijt naar mijn mond en keek me even recht in de ogen.

“Ik weet zeker dat ik straks dezelfde glimlach van deze jongen krijg als ik zijn poepluier heb verschoont. Kom, open je mondje maar.” Lachte Joyce me toe. Ik wilde protesteren, maar toen mijn mond openging om wat te zeggen, werd ogenblikkelijk de lepel naar binnen geduwd. Ik verslikte me bijna omdat ik de lepel niet had verwacht. Ik werd met een gewone eetlepel gevoerd dus ik kreeg een behoorlijke hap binnen, en zodra ik de yoghurt op mijn tong voelde, vertrok mijn gezicht. De yoghurt was vreselijk zuur.

Joyce lachte. “Vind je het niet lekker?” Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en veegde met mijn tong mijn lippen schoon. De lepel had mijn onderlip geschampt en een klodder yoghurt achter gelaten. Ik kon er met mijn tong net niet helemaal bij en de klodder gleed ook nog wat naar beneden. Ik wilde mijn vinger gebruiken, maar Joyce keek me meteen corrigerend aan.

“Niet doen! Handjes laag houden.” Zei Joyce streng en mijn hand zakte onmiddellijk weer naar beneden. Joyce gebruikte de lepel om de klodder weg te halen, maar ik voelde dat er nog steeds wat van de yoghurt achter bleef. Ik bleef de neiging houden om met mijn vinger het weg te vegen, maar gelukkig kon ik me beheersen.

Een nieuwe hap werd me voorgehouden en ik opende mijn mond. Ditmaal gleed de lepel mijn mond binnen zonder mijn lippen te raken. Ik hapte de lepel leeg en slikte de zure yoghurt met een stukje banaan door. Hapje voor hapje zag ik de kom langzaam leger worden, maar hapje voor hapje voelde ik mijn maag veel sneller vol raken. Mijn smekende blik hielp niet en zodra ik de ene hap had doorgeslikt, hing de lepel alweer voor mijn mond. Mijn lippen en mondhoeken voelden vies en plakkerig aan, maar Joyce bleef simpelweg doorgaan met voeren.

Ik wende aan de zurigheid van de yoghurt en de stukjes fruit waren best lekker, maar het voelde niet prettig om zo gevoerd te worden. Joyce bepaalde het tempo en de grootte van de happen, en ook de hoeveelheid. Ik durfde niet te weigeren en opende elke keer maar weer braaf mijn mond.

Eindelijk hoorde ik de lepel over de bodem van de kom schrapen. De laatste restjes yoghurt werden bij elkaar geveegd en de lepel werd me nog een laatste keer voor gehouden. Opgelucht dat het voorbij was, maar met een opgeblazen gevoel in mijn maag, at ik het laatste hapje op.

“Goed gedaan.” Zei Joyce. “Ik ben trots op je.” De kom werd apart gezet en mijn mond werd schoongeveegd met de onderkant van mijn slabbetje. Het slabbetje werd gelukkig weer afgedaan en alle ontbijtspullen werden opgeruimd. Joyce schoof weer naar haar eigen plek en deed haar gordel weer om. Nog voordat we weer op de snelweg reden, was mijn buikje gevuld. Mijn stevige ontbijt leek al het vocht uit mijn darmen te drukken en ik voelde mijn blaas snel voller raken. Ik wist dat ik binnen niet al te lange tijd alweer in mijn luier zou moeten gaan plassen

Dat was echter nog maar het minste probleem. Mijn darmen roerden zich ook. Binnen niet al te lange tijd zou ik ontdekken of de meiden het echt meenden dat ik in mijn luier zou moeten poepen. Zouden ze echt willen dat ik mezelf op die manier bevuilde? En zouden ze mij dan ook verschonen zoals Joyce daarop had gehint?

Ik wilde er niet aan denken, maar door de signalen die mijn darmen naar mijn hersenen stuurden, kon ik niet anders dan er juist wel aan te denken.

 

[speentje]

 

[pammpammpamm]

Waaner weer het volgende vervolg?

 

[daiperke1]

Top verhaal, hopelijk snel een vervolg

 

[LV]

Hoofdstuk 7 – Een grote bah in mijn luier

Natuurlijk merkte Joyce dat ik me steeds oncomfortabeler begon te voelen in het autostoeltje. Een half uur geleden had ik mijn plas al laten lopen en was mijn luier veranderd van droog en comfortabel, naar klam en zweterig. En ik voelde het elastiek jeuken in mijn liezen. Door de grootte van mijn plas voelde het alsof de luier een beetje gelekt had en dat maakte het er niet beter op.

Maar dat was niet het ergste. Ik moest nu echt heel nodig naar het toilet voor mijn grote boodschap. Ik probeerde het al een tijdje op te houden, maar nu werd het langzamerhand heel penibel. Ik voelde dat Joyce nu weer naar me keek en ik voelde dat ik begon te blozen. Natuurlijk wist zij dat ik bijna op het punt stond om het gevecht op te geven.

“Moet je een grote bah doen, Peter?” Vroeg Joyce. Ik knikte. Susanne keek vanaf haar voorstoel naar me om. Ik zag de afschuw op haar gezicht. Alleen Joyce leek het helemaal niet erg te vinden dat ik straks iets vreselijks vies zou moeten gaan doen. Joyce opende haar gordel en schoof weer dichter naar me toe. Ze schoof wat naar voren om me aan te kunnen kijken, maar ik ontweek haar blik. Haar hand gleed naar mijn wang.

“Kom, laat je grote zus eens zien wat voor lieve en gehoorzame jongen je bent.” Zei Joyce aanmoedigend en ze aaide me over mijn wang. “Ik zal je riempjes even wat losser maken, dan gaat het misschien wat gemakkelijker.” Zei ze ook nog, en ze maakte de schouderbanden was losser, zodat ik mezelf wat uit het zitje kon tillen.

“Nee, Joyce... Susanne... Alsjeblieft. Ik wil niet...” Stamelde ik. Ik voelde hun ogen op me gericht en probeerde me voor te bereiden op het onvermijdelijke. Zolang ik maar in het zitje bleef zitten zou ik niet kunnen poepen, maar als ik me met mijn handen wat op zou drukken dan zouden mijn billen wat los komen. Alleen op die manier zou ik kunnen poepen.

De ogen van Susanne en Joyce bleven op met gericht, terwijl Karin me af en toe via de binnenspiegel aankeek. Ik keek angstig en vooral met een smekende blik rond, in hoop op clementie. Ik hoopte dat er meer mensen waren die het gewoon vreselijk smerig vonden om in een luier te moeten poepen, en dat alleen maar om me als een klein kind te laten voelen. Ik keek wel rond, maar niemand zei wat, en niemand leek ook te willen toegeven.

“Ik zie een afrit voor een benzinepomp.” Zei Karin plots. “Zullen we even stoppen? ik moet ook eigenlijk wel even naar het toilet.” Lachte Karin. “En ik heb geen luier om.” Dat brak de spanning in de auto een beetje en het gaf mij nog een beetje hoop ook. Susanne en Joyce knikte en vonden het prima, en na een paar honderd meter stuurde Karin de auto al de afrit op. We hoefden niet te tanken dus ze reed tot net voorbij de benzinepomp en parkeerde hem langs het naastliggende parkje.

Karin stapte uit en liep naar het toiletgebouw en Joyce en Susanne keken elkaar aan en leken elkaar te begrijpen. Beide jonge vrouwen stapten uit, maar Joyce liet haar achterportier open en Susanne gleed erdoor naar binnen. Ze ging op de rand van de achterbank zitten, half gedraaid zodat ze me recht aan kon kijken. Ze legde haar hand op mijn bovenbeen.

“Is je luier al nat?” Vroeg ze, en haar stem klonk belangstellend en vriendelijk. Ik knikte blozend. Joyce leek ook weg te zijn gelopen, dus mijn zus en ik bleven alleen achter. Susanne bleef me aankijken en leek naar de juiste woorden te zoeken. Het duurde langer dan ik had gehoopt en ondertussen kneep ik met veel pijn en moeite mijn billen samen.

“Wat is er gebeurd tussen ons, Peter?” Vroeg ze. “Tot een jaartje geleden konden we het zo goed met elkaar vinden. We speelden samen, we deden spelletjes, en… en je was gewoon mijn lieve, kleine broertje. Waarom is dat veranderd?” Vroeg ze en er klonk spijt in haar stem. Ze had natuurlijk gelijk en eigenlijk waren we altijd goede vriendjes geweest. Onze relatie was inderdaad veranderd, en we maakten de laatste tijd veel meer ruzie dan voorheen.

“Wat is er veranderd? Je bent nog steeds mijn kleine broertje, en je zult altijd mijn kleine broertje zijn.” Zei Susanne zachtjes. “Ons leeftijdsverschil is best groot voor een broer en een zus, en dat verschil zal altijd zo blijven, Peter. Je kunt me niet inhalen.” Zei Susanne, en ze toonde me een klein glimlachje.

“Ik… Ik ben geen klein kind meer. Ik…” Stamelde ik.

“Natuurlijk ben je geen kleuter meer, maar je bent nog wel een kind. Joyce heeft volgens mij wel gelijk. Jij denkt dat je volwassener bent dan je in werkelijk bent. Jij bent veranderd, Peter. Niet ik. We zijn geen vriendjes meer omdat jij dat saboteert. Misschien doe je dat niet bewust, en ik denk eigenlijk ook wel dat je dat niet expres doet, maar jij bent het probleem, Peter.” Zei Susanne, en langzamerhand werd haar stem harder en klonk er meer stelligheid in door. Ik schudde mijn hoofd, en ontkende het.

“Nee, Susanne. Ik…” Begon ik, maar Susanne legde haar vinger op mijn lippen om me tot zwijgen te brengen.

“Jij zult je moeten realiseren dat je nog niet volwassen bent. En om je daarbij te helpen heb je sinds gisteravond al een luier om en wordt er voor je gezorgd alsof je een kleutertje bent.”

“Nee, Susanne. Alsjeblieft.”

“Je wordt gewassen als je vies bent, je wordt naar bed gebracht als het tijd is, je wordt gevoerd als je honger hebt en je mag drinken uit een flesje, en als je luiertje vies is dan wordt je verschoond. Dat is wat er dit weekend gebeurt, Peter. Het hele weekend.” Zei Susanne en ze somde alle vernederende situaties op die me overkwamen. Ik slikte en voelde me vreselijk bewust van de riemen die me nu in het zitje hielden. Natuurlijk kon ik mezelf bevrijden, maar waar kon ik naar toe?

“En wat gebeurt er als je stout bent?” Susanne eindigde met een vraag die ik niet wilde beantwoorden. Ik boog mijn hoofd in schaamte en probeerde mijn tranen voor haar te verbergen. “Kijk me eens aan, Peter.” Zei Susanne streng. “Wat gebeurt er als je stout bent?” Vroeg ze nogmaals, ditmaal harder en nog strenger.

“Dan… dan krijg ik… voor… voor mijn billen.“

“Goed zo, Peter.” Zei ze. Toen glimlachte ze weer voorzichtig. “Ik weet zeker dat we na dit weekend weer vriendjes zullen zijn. Misschien ben je nog even een paar dagen boos op me, maar dan zullen we weer leuk samen kunnen spelen. En samen lachen. Ik weet zeker dat jij dat ook graag wilt, toch?” Ze prikte me in mijn buik en probeerde me te kriebelen. Ik duwde haar handen verontwaardigd weg en gelukkig staakte ze haar poging.

“Ben je mijn lieve, kleine broertje, Peter?” Vroeg ze na een paar seconden stilte. Ik huiverde, maar knikte toch. Ik had geen keus.

“Goed zo.” Zei Susanne vrolijk. “Ik ben trots op je.” Ze bukte naar me toe en drukte een kus op mijn bezweette voorhoofd. Ik kon mijn hoofd niet afwenden, want mijn hoofd kon geen kant op. Net als mijn hoofd zat ik zelf ook in een positie waarin ik geen kant op kon. Susanne had me nogmaals duidelijk gemaakt wat ze wilde, en ik moest gehoorzamen.

Susanne kroop uit de auto en liet me alleen. Ik boog mijn hoofd naar voren en keek om me heen om te zien of ik haar nog kon zien staan. Blijkbaar stonden ze achter de auto, of anders waren ze naar het toilet gelopen, want ik kon niemand meer zien staan. Ik zuchtte diep en keek naar voren. Ik wist dat ze me alleen gelaten hadden om me in alle rust in mijn luier te laten poepen. Nu keek er niemand toe en ze hoopte waarschijnlijk dat dit het me wat gemakkelijker zou maken.

Ik boog mijn hoofd en keek voorover. Ik keek naar de gordels van het kinderzitje. De gordels waren gesloten, maar ik kon ze gemakkelijk open maken. Ik zou waarschijnlijk wel uit de auto kunnen ontsnappen en snel naar de toiletten kunnen rennen. Ik overwoog de consequenties en probeerde af te wegen of het de moeite waard was om te ontsnappen. Zou de straf voor een ontsnapping en mijn ongehoorzaamheid afwegen tegen een poepluier en een verschoning? Ik vermoedde dat mijn straf enorm zou zijn. Ik was bang dat ik ditmaal niet al na zes klappen op mijn billen gered zou gaan worden. Er zou geen genade zijn en mijn billen zouden rood worden en nagloeien.

Ik had mijn vingers al bij de sluiting van de gordels, maar ik durfde het niet. Ik was te bang voor de straf die ik zou krijgen, en aangezien het weekend nog maar net begonnen was zou een kortstondige ontsnapping het komende weekend alleen maar erger maken. Alhoewel ik mezelf weer ontzettend laf vond en mezelf nu nog kinderachtiger vond, besloot ik het kind te zijn zoals ze dat wilde hebben. Ik zou mezelf nog verder vernederen en laten kleineren. Ik zou hun baby zijn en doen wat ze me dwongen te doen.

Ik haatte mezelf, en mijn zus, en Joyce. Ik haatte iedereen, maar ik haatte vooral wat ik deed. Ik drukte mezelf wat omhoog uit het kinderzitje en ik voelde mijn gezicht vuurrood worden van schaamte. Er ontwikkelden zich tranen in mijn ooghoeken en ik voelde een huivering door mijn lichaam trekken. Toch was het niet moeilijk om te voldoen aan de wens van mijn grote zus. Zodra mijn billen los kwamen van de zitting, begonnen mijn darmen zich te legen en ik hield het niet tegen.

Er gleed een warme, halfzachte drol mijn luier in. Ik voelde mijn luier opbollen en ik voelde de tegendruk van de kleine ruimte die allengs voller en voller werd. Ik hield me niet in en aangezien ik later vandaag niet nogmaals in mijn luier wilde poepen, drukte ik mijn hele darminhoud in mijn luier. Ik snikte hardop en voelde een traan over mijn wang lopen. Ik kon hem niet wegvegen, want ik had mijn handen nodig om me uit het zitje te blijven tillen. Ik wilde nu niet gaan zitten, want zou ik mijn billen in de lading poep drukken.

Gespannen bleef ik mezelf uit het zitje omhoog tillen. Ik drukte mijn schouders tegen de schouderbanden, zo hoog als ik mijn schouders maar kon krijgen. Ik voelde een nieuwe traan over mijn wang stromen en ik haatte mezelf voor die tranen. Ik werd tenslotte gedwongen om dit vreselijks te doen, ik hoefde me daar toch niet voor te schamen. Ik kon er niets aan doen en het was ook niet mijn schuld. Waarom voelde ik me dan toch zo beroerd? Waarom voelde ik me dan een klein kind?

Het duurde een paar minuten en die paar minuten huilde ik in stilte. Tranen vloeiden af en toe over mijn wang en ik kreeg pijn in mijn armen van mijn ongemakkelijke positie. Toen kwam eindelijk het gezicht van Joyce weer in beeld. Ik had haar niet aan horen komen, maar ineens kwam haar hoofd van rechts door de portieropening heen. Ze keek me misschien een halve tel onderzoekend aan, en toen keek ze me vol medelijden aan.

“Je bent een brave jongen, Peter.” Zei ze. “Kom de auto maar uit.” Ze maakte snel de sluiting van de gordels open en trok het verbindingsriempje los. Ik wurmde me onhandig uit de auto om de vulling van mijn luier niet teveel te laten bewegen. Eenmaal uit de auto kwam ik voorzichtig overeind en tot mijn schrik zag ik dat zowel Joyce als Karin en Susanne naar me keken.

Joyce reageerde het eerste. Ze trok me naar zich toe en omhelsde me. Ze sloeg haar armen om me heen en trok me tegen haar aan. Haar linkerarm gleed achter mijn hoofd en drukte mijn gezicht tegen haar schouder en in haar nek. Ik voelde een dikke kus bovenop mijn hoofd. Haar andere hand gleed over mijn rug, maar lag niet stil. De hand gleed naar beneden, langzaam maar zeker. Ik huiverde en verstijfde daarna, maar ik liet Joyce wel haar gang gaan. Haar hand gleed verder naar beneden, maar ze kwam gelukkig maar tot de bovenkant van mijn luier.

“Ik ben trots op je, kleintje.” Lachte ze. De omhelzing stopte en Joyce stapte een half metertje achteruit. “Laat maar eens zien wat voor een brave, kleine jongen je bent.” Zei ze plots, en toen knielde ze voor me neer. Ze trok zonder pardon mijn korte broek naar beneden, tot op mijn enkels. Ik kermde en schudde paniekerig mijn hoofd. Ik wilde wel achteruit stappen, maar voelde de auto dicht tegen mijn rug aan.

“Til je T-shirt eens op, Peter.” Hoorde ik Joyce vragen. Ik huiverde en schudde nogmaals mijn hoofd. Joyce keek me streng aan en haar blik deed me al smelten. Heel langzaam pakte ik de onderkant van mijn T-shirt beet en trok hem nog langzamer omhoog. Mijn hele luier kwam in het zicht, maar zelf durfde ik er niet naar te kijken. Ik keek naar drie jonge vrouwen die naar mij keken, maar ze keken me niet aan; ze keken naar mijn luier.

“Kijk me eens aan, Peter.” Hoorde ik, maar dit was niet de stem van Joyce. Nu sprak mijn zus me aan en haar stem klonk minder streng. Er leek zelfs was geamuseerdheid in door te klinken. Ik keek mijn grote zus timide aan. “Heb je een grote bah in je luier gedaan?” Vroeg ze. Natuurlijk wist ze het antwoord al, maar toch antwoordde ik door met mijn hoofd te knikken. Natuurlijk bloosde ik. Ik rook mijn eigen stront die tussen mijn billen zat. Ik rook de smerige, plakkerige inhoud van mijn luier, en ik walgde ervan.

Mijn zus bleef me aankijken, maar ze zei een paar seconden niets. “Ik moet hier wel een beetje aan wennen, hoor.” Lachte ze voorzichtig. “Ik vind het dapper dat je dit doet. Je doet echt je best om te laten zien dat je nog een klein jongetje bent. En dat doe je heel overtuigend.” Zei ze met een lach, en natuurlijk waren haar woorden pijnlijk, maar dat was niets vergeleken met het gevoel van de viezigheid in mijn luier en vernedering om zo publiekelijk mijn luier aan iedereen te moeten tonen.

“Vroeger vond ik je altijd zo schattig als mama je na het eten in bad had gedaan en je alleen met een dikke Pamper om je billen naar beneden kwam rennen. Dan kroop je bij me op de bank en drukte jij je naakte lichaampje tegen me aan. Toen was je zo schattig.” Zei mijn grote zus met een glimlach. “Vaak deed je dan nog een flinke plas in je luier terwijl je bij mij in mijn armen lag. En altijd deed je dat met een grote glimlach, alsof je het toen al expres deed.” Zei ze met een grotere glimlach.

De andere meiden keken toe, maar ik keek alleen naar Susanne. En zij keek naar mij. Ik voelde me klein en vies, en nog steeds hield ik mijn T-shirt omhoog. We stonden aan de zijkant van het parkeerterrein dus gelukkig keken er geen andere mensen mee, maar natuurlijk was de kans groot dat mijn vernederende pose door iemand anders opgemerkt werd.

“Soms mocht ik je luiertje verschonen en naar bed brengen. Dan legde ik je op je rug op het verschoonkussen en lag je met je beentjes in de lucht en je piemeltje naar voren voor me klaar. Je kirde dan van plezier als ik je met van die vochtige doekjes schoon veegde of je kietelde op je buikje.” Zei Susanne, en natuurlijk kon ik me dat allemaal niet herinneren.

“Wist je trouwens dat je tot ruim in je derde jaar ook overdag luiers hebt gedragen? Je was heel laat met zindelijk worden. Je leek het wel prima te vinden om alles lekker in je luiertje te doen en dan lekker verschoont te worden.” Zei Susanne. “Mama liet je toen op een dag ineens katoenen luiers dragen en drie weken lang heb je heel veel gehuild. En toen was je ineens zindelijk.” Susanne keek me geamuseerd aan en ik bloosde. Ik schudde mijn hoofd.

“Nee, dat is niet waar.” Zei ik, maar dat kon ik helemaal niet weten. Susanne knikte echter en het leek alsof ze niet loog.

“Dat is echt gebeurd, Peter. Je vond het toen ook al lekker om Pampers te dragen en je vond het helemaal niet erg om er in te plassen.” Susanne lachte me toe, maar ik voelde dat ze niet loog. Ik kon het me niet herinneren en normaal gesproken had ik leugens van mijn zus wel door, dus ik voelde bijna instinctief aan dat ze de waarheid sprak. Toch schudde ik mijn hoofd.

“Nee, ik…” Probeerde ik. Susanne lachte hardop.

“Poepluiers had je toen ook al een hekel aan. Je gilde en schreeuwde net zo lang tot je weer een schone Pamper om had.” Zei ze, en nog steeds blozend keek ik voor me naar de grond. Deze geschiedenisles was niet de meest plezierige en daarnaast stond ik nog steeds met mijn poepluier open en bloot. Susanne staarde even een paar ogenblikken voor zich uit. Ze leek na te denken en

“Ik weet niet of het ooit weer wordt zoals vroeger, Peter. In je luier poepen en af en toe een pak voor je billen, is niet genoeg. De liefde zoals toen zal weer moeten groeien, en daar is veel meer voor nodig.” Zei Susanne ineens serieus. “En misschien nog wel een flink aantal poepluiers.”

Ik voelde een enorme teleurstelling in me opkomen. Natuurlijk wilde ik weer een goede relatie met mijn zus, en misschien zou ik niet meer met alleen een luier in haar armen willen liggen, wel zou ik haar genegenheid willen voelen. En ik zou willen dat ze me hielp. Nu stond op een vreselijke manier voor haar, met alleen een luier om die publiekelijk zichtbaar was. De voorkant van de luier toonde dat ik er flink in had geplast, en de geur die om me heen hing vertelde alles over wat er nog meer in mijn luier zat. Ik wilde troost van haar, maar ik zag haar alleen maar op me neerkijken.

“Maar één poepluier is in ieder geval een begin, en daarvoor moet je beloond worden.” Zei Susanne. Ze boog voor me en trok mijn korte broek weer omhoog. Ze maakte hem dicht en trok mijn T-shirt weer naar beneden. Toen drukte ze een kus op mijn wang en stak ze haar hand naar me uit.

“Kom, je hebt een ijsje verdiend. Je mag er een uitzoeken in het pompstation.” Lachte ze gemeen.

 

[LV]

Hoofdstuk 8 – De grote schoonmaak

“Nee.” Riep ik. Het was een langgerekte ‘nee’, op zeurende toon. De gedachte om met mijn poepluier te moeten gaan lopen was al afschuwelijk, maar dan ook nog naar een plek waar heel veel mensen konden ruiken wat ik had gedaan, was nog erger. Bij elke stap zou ik de poep in mijn luier voelen bewegen en waarschijnlijk zou het zich dan ook langzaam gaan verspreiden. Nu voelde het nog als een blok smerige klei achterin mijn luier, redelijk compact en als een geheel. Ik moest er niet aan denken als die poep zich ging verspreiden, of als het samengedrukt zou worden doordat ik ergens op moest gaan zitten.

“Wat is er?” Vroeg Joyce. “Wil je geen ijsje?” Ik keek Joyce verschrikt en vol afgrijzen aan.

“Ik… Mag ik… Alsjeblieft… Ik…” Stamelde ik met vuurrood hoofd en trillende knieën. Susanne, Karin en Joyce keken me aan. Natuurlijk wisten ze wat ik bedoelde, en ik wist ook dat zij dat wisten. Toch bleven ze me geamuseerd met een vragende blik aankijken.

“Zeg het maar, Peter. Wat is er?” Vroeg Susanne. Een beetje kwaad was ik wel, maar tegelijkertijd durfde ik dat ook niet te laten blijken.

“Nou, niet doen. Jullie weten best wat…” Zei ik zachtjes, maar Susanne onderbrak me.

“Peter! Wat is er aan de hand? Wat wil je?” Vroeg Susanne nu, strenger. Ik slikte mijn woede weer in en drukte die woede zover mogelijk weg. Dit was niet het moment om boos te worden, en ik wist ook wel dat mijn beste optie was om gewoon mee te werken en te doen wat ze van me verlangden.

“Ik… Mag ik… een… een schone luier?” Vroeg ik, en ik keek Susanne smekend aan. Ik hoorde dat er wat teveel chagrijn in mijn stem verscholen ging, en ik hoopte maar dat Susanne niet boos zou worden. Toen gleed mijn blik naar Joyce, want zij had in de auto al gezegd dat ze me zou gaan verschonen. Susanne begon te grinniken.

“Zo ken ik je weer. Vroeger was je al net zo chagrijnig met een poepluier.” Zei ze met een glimlach, maar toen keek ze even demonstratief om zich heen. Toen keek ze mij weer aan. “Natuurlijk mag je een schone luier, maar waar zou je dan verschoond willen worden?” Vroeg ze. Met een diepe blos beantwoordde ik haar blik, want ik besefte ineens dat mijn verschoning hier minder privé zou gaan worden als in het huisje. Toen Susanne zag dat ik me dat begon te realiseren, lachte ze hardop.

“Laten we eerst maar eens een ijsje gaan halen, dan gaan we straks wel eens nadenken over hoe en waar we je gaan verschonen.” Zei Susanne, en daarna stak ze haar hand weer naar me uit. Ik keek naar de hand en daarna naar de gezichtsuitdrukking van Susanne. Het werd me duidelijk dat het echt de bedoeling was dat ik met een poepluier om de winkel van het pompstation in zou moeten gaan. Ongemakkelijk en met behoorlijk wat gêne, pakte ik de hand van Susanne vast.

Karin en Joyce bleven achter, en hand in hand met mijn grote zus liep ik naar het pompstation. Ik liep wat wijdbeens en zelfs wat voorover gebogen, om zo min mogelijk contact te maken met de inhoud van de luier. Susanne merkte het en kneep in mijn hand.

“Hup, normaal lopen.” Zei ze streng. “Ga eens rechtop lopen!” Ik gehoorzaamde bij elke stap een beetje meer en terwijl ik de poep in mijn luier steeds meer langs mijn billen voelde verspreiden, kwam in langzaam wat meer overeind. We liepen langs de ingang van het toiletgebouw, langs wat geparkeerde auto’s. Er stonden mensen naast de auto’s en sommige mensen liepen langs ons heen. Elke persoon keek ik angstvallig aan om te zien of ze merkten dat ik een luier om had en wat ik in die luier had gedaan.

We kwamen bij de deur aan en Susanne liep voor me uit door de deur heen. Ze bleef me bij mijn handje vasthouden en waarschijnlijk had ik anders ook niet naar binnen gegaan. Susanne’s greep was niet stevig en ik zou me gemakkelijk uit haar hand kunnen losmaken, maar op een vreemde manier voelde haar hand ook wel weer geruststellend. De hand leidde me precies daarheen waar Susanne me heen wilde, en als ik die hand maar vast bleef houden dan zou alles uiteindelijk wel weer goedkomen.

Het was drukker in de winkel dat ik had gehoopt en verwacht. Er waren twee kassa’s open en voor beiden stonden drie mensen te wachten. Verder liepen er nog een aantal mensen door de gangetjes met snoepgoed, souvenirs en tijdschriften. Susanne leidde me door zo’n smal gangetje schuin naar voren en we kwamen bij de diepvrieskist aan met daarin de vakken met ijsjes. Ik wist allang welk ijsje wilde hebben – een witte Magnum – en ik zag hem ook vrijwel direct liggen. Ik wilde de schuifdeksel al open trekken, maar Susanne kneep me alweer in mijn hand.

“Niet doen, Peter!” Zei ze harder dan ik wenste. “Jij moet overal van afblijven. Je mag aanwijzen welke je wil hebben.” Ik bloosde en voelde dat er mensen naar ons begonnen te kijken, en aandacht was nu precies wat ik niet wilde hebben. Gelukkig waren we in Frankrijk en waren we waarschijnlijk de enige Nederlanders hier, maar toch trok ik liever niet zoveel aandacht.

“Auw, Susanne.” Kermde ik, want Susanne had me ook wat harder geknepen dan voorheen. De druk op mijn hand verdween ook pas weer toen ik mijn andere hand van de schuifdeksel wegtrok. De niet zo subtiele hint: als kleine jongen moest ik overal toestemming voor vragen. Ik slikte mijn trots in, voor zover ik die nog had, en keek mijn grote zus vragend aan.

“Mag ik een Magnum? Een witte? Alsjeblieft?” Vroeg ik. Joyce leek tevreden dat ik zo snel begrepen had wat er van we verwacht werd en ze knikte. Ze boog iets naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

“Natuurlijk. Die heb je verdiend. Ik ben trots op je.” Zei Susanne, en ze trok nu zelf de schuif open en pakte het ijsje wat ik wilde hebben. Hand in hand liepen we ermee naar de kassa’s, en het was nog niet echt rustiger geworden. Toen we achterin de rij aansloten kwam er een vlaag van de stank uit mijn luier langs, en ik snoof. Ik bloosde en hoopte maar dat ik de enige was die dat had geroken. Helaas.

Een oudere man die voor ons in de rij stond, keek om en keek ons even onderzoekend aan. Ik nam aan dat hij dezelfde stank had geroken en nu de oorsprong ervan zocht. Ik hoopte maar dat hij niet zou vermoedden dat ik degene was die de stank verspreidde. Ik voelde mezelf echter wel weer licht blozen, en toen de man mij recht aankeek, zag ik in zijn ogen dat hij wist dat ik de dader was. Gelukkig zou de man denken dat ik een scheet had gelaten, want hij zou vast niet verzinnen dat ik een luier droeg die ik een tijdje geleden vol gepoept had.

De vrouw vooraan de rij had betaald en we schoven allemaal wat naar voren. Achter ons sloten echter twee nieuwe mensen aan en ze kwamen wat mij betreft veel te dicht achter mij staan. Ik schoof van dichter naar mijn zus toe, en die keek met een knipoog naar me opzij. Ze moest beseffen dat ik hier niet erg op mijn gemak stond, maar ze hielp me niet om me daarbij te helpen. Het was zelfs haar bedoeling geweest om me naar een drukke plek mee te nemen.

De mensen achter me moesten mijn luier wel ruiken en misschien zouden ze de vorm van mijn luier ook wel door de korte broek heen kunnen zien. Ik durfde niet achterom te kijken, bang om recht in de ogen van die persoon te kijken. En ik was bang dat als ik iemand recht in de ogen zou kijken, die andere persoon precies zou weten wat ik te verbergen had.

Het leek wel uren te duren, en elke seconde van die uren voelde ik de viezigheid in mijn luier. Ik voelde hoe het plakte tegen mijn huid, en hoe het heen en weer schoof wanneer ik voorzichtig weer wat naar voren schuifelde. Ik rook nu continu de vieze stank van mijn poep, en anderen om me heen moesten dat toch ook ruiken.

“Je stinkt.” Lachte Susanne ineens, en ze kneep me vriendelijk in mijn hand. Ze keek me met een knipoog aan en ik keek meteen weg, naar de grond. Ik bloosde en schuifelde nog wat naar voren. Nog maar een persoon stond er voor ons in de rij. Achter me hoorde ik een gesprek in het Nederlands gevoerd worden tussen een vrouw en man. De kans dat we hier midden in Frankrijk bekenden zouden tegen komen uit Nederland was niet heel erg groot, maar toch werd ik er wel wat nerveuzer van.

Eindelijk waren we aan de beurt. Susanne betaalde mijn ijsje en ik keek ondertussen alweer naar buiten. Ik wilde zo snel mogelijk weer naar buiten, want hier stonden de andere mensen veel te dicht bij me in de buurt. Susanne was echter nog wat meer van plan dan alleen maar te betalen voor mijn ijsje. Geschokt keek ik haar aan, ik verstond er niet heel veel van, maar ik begreep precies wat ze bedoelde. Ze vroeg of er ergens een plek was waar ze mijn luier kon verschonen. Ze vroeg het in het Engels, en het woord diaper klonk wat mij betreft veel te hard door de hele winkel heen.

De man achter de balie keek eerst een beetje vragend terug, pas een paar seconden later leek hij te begrijpen dat ik degene was die verschoond moest worden. Misschien kwam dat ook doordat hij ineens rook dat er een klein kind in een vuile luier in de buurt was. Ik voelde zijn blik op me gericht, en hij keek naar mijn middel. Het voelde alsof hij mijn luier door mijn kleren heen kon zien. Hij keek me onderzoekend aan, met een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht.

Ineens keek de man weer net zo ongeïnteresseerd als voorheen, alsof dit zijn probleem niet was. De man haalde zijn schouders op, en zei maar een enkel woord: “outside?”. Hij zwaaide er joviaal met zijn arm bij, alsof het hem niet uitmaakte waar ik op de parkeerplaats verschoond zou gaan worden. De man keek me nog even aan en lachte me op een vreemde, maar niet zo vriendelijke manier, toe. Ik ontweek zijn blik en keek ongemakkelijk naar Susanne. Susanne begreep dat ze verder niet geholpen zou gaan worden en met een aanmoedigend kneepje in mijn hand draaiden we ons om en liepen langs de rij de winkel weer uit. Ik voelde alle blikken van de mensen in de rij op me gericht, en ik wist zeker dat ze precies hadden gehoord wat Susanne had gevraagd.

Eindelijk stonden we weer buiten. Het ijsje kon me inmiddels niets meer schelen. Als ik van te voren had geweten dat ik dit had moeten doorstaan voor een ijsje, dan had ik gezegd dat ik helemaal geen ijsje wilde. Ik besefte ook wel dat ik wat dat betreft waarschijnlijk helemaal geen stem in had gehad, en dat ik dan wel voor iets anders naar deze winkel meegenomen zou worden.

Susanne haalde het papiertje van het ijsje af en gaf het aan mij. Ze gooide het papiertje in de afvalemmer en daarna zocht haar hand weer naar de mijne. Terwijl ik met mijn ene hand het ijsje vasthield, vouwde ik mijn andere hand weer in die van mijn grote zus. Ik wist dat ze me terugleidde naar de auto, of naar een plek waar mijn luier verschoond zou gaan worden. Ik huiverde al een beetje bij die gedachte, maar aangezien ik er toch niets meer aan kon veranderen, en aangezien de luierverschoning er onvermijdelijk aan zat te komen, voelde ik ook wel weer een soort van berusting. Ook wilde ik eigenlijk wel zo snel mogelijk van mijn poepluier af, en ik verlangde eigenlijk wel erg naar het schone en droge gevoel van een nieuwe luier. Ik moest alleen nog die verschrikkelijke verschoning zien te doorstaan, en ik hoopte maar dat dit op een niet al te publieke plaats zou gaan gebeuren.

Toen we bij de auto terugkwamen vonden we die afgesloten en Karin en Joyce waren niet te zien. We hoorden Karin roepen en toen zagen we dat ze een grote picknicktafel in gebruik hadden genomen. Van deze afstand zag ik al dat mijn verschoonmatrasje op tafel lag. Het was nog steeds opgerold, maar ik wist nu zeker dat ik op korte termijn verschoond zou gaan worden. Susanne en ik liepen naar de tafel toe, en ik keek naar het matrasje. Er lag een schone luier naast, een potje zalf en een busje babypoeder. De luier lag open en bloot op tafel en was zo groot dat hij ook moeilijk te missen was. Ik huiverde weer.

Er stond nog veel meer op tafel. Karin en Joyce waren blijkbaar van plan om hier te gaan lunchen. Er lag een zak met broodjes op tafel en verschillende soorten beleg. Karin en Joyce zaten al aan een kant van de tafel, en Susanne liet mijn hand los en schoof meteen op de bank tegenover Karin. Ik keek een beetje beteuterd toe. Ik wilde helemaal niet gaan zitten, want dan zou ik mijn billen stevig in mijn eigen poep drukken. Ik moest daar niet aan denken en walgde al bij de gedachte daaraan, maar tegelijkertijd wist ik ook dat het waarschijnlijk wel van me verwacht zou gaan worden.

“Kom je ook zitten?” Vroeg Joyce. Ze keek me aan van de andere kant van de tafel. Ik twijfelde en treuzelde wat te lang volgens haar, en ik zag haar lichtelijk geïrriteerd opstaan. “Ik zal je in je autostoeltje zetten, dan mag je straks weer uit de fles drinken als we gaan rijden.” Zei Joyce streng. Ik keek blozend naar Joyce en schudde voorzichtig mijn hoofd. Ik vond Joyce nu wel heel erg streng ineens en zolang had ik nu ook weer niet getreuzeld. Ik wist echter wel beter dan om nu te gaan protesteren, en ik legde me al neer bij het feit dat ik straks weer stevig ingesnoerd zou zitten in het autostoeltje, en dat ik ook nog geen schone luier om zou krijgen.

Ineens voelde ik de hand van Susanne weer op de mijne. Ze was naar me toe gebogen en had haar hand naar me uitgestoken. Zodra ik haar vingers voelde, gleden onze handen in elkaar. Ik keek schuldbewust naar mijn zus en zijn knipoogde en trok me iets naar zich toe. Haar gezicht toonde veel meer vriendelijkheid dat die van Joyce.

“Nee hoor, dat is niet nodig.” Zei Susanne tegen Joyce, en daarna keek ze weer naar mij. “Kom maar bij me zitten. Ga maar heel voorzichtig zitten en dan krijg je een broodje van me. Ik vind dat je heel lief bent geweest en ik zie geen enkele noodzaak om gemeen tegen je te doen.” Zei Susanne. Ze trok me nog iets dichterbij en ik schoof ook mijn voeten maar onder de picknicktafel. Heel langzaam liet ik me zakken en toen mijn volle luier de houten zitting raakte, haperde ik.

“Kom, ga maar zitten. Joyce zal je straks verschonen.” Fluisterde Susanne in mijn oor en toen ik mijn billen het laatste stukje op de bank liet zakken, voelde ik een dikke kus op mijn voorhoofd. Susanne’s arm gleed om me heen en ze trok me even liefkozend tegen zich aan. Ik kermde zachtjes en voelde hoe de poep zich een weg zocht. Het kon niet opzij door het strakke elastiek en ik voelde hoe het zich zowel aan de voorkant als aan de achterkant naar boven verspreidde. Ik wist nu zeker dat mijn hele billen onder de stront zaten, maar ook voelde ik hoe de poep aan de voorkant tot aan mijn balzakjes gekomen was. Het duurde ook weer een aantal seconden voordat de ergste stank om me heen verdwenen was, of anders duurde het zolang voordat ik weer aan de stank gewend was.

Ik kon me bijna niet voorstellen dat de anderen met deze stank konden eten, maar toch gebeurde het. De meiden praatten en aten, en ik kreeg een wit bolletje met pindakaas toegeschoven van Susanne. Ik bemoeide met niet met het gesprek en at mijn broodje in stilte op. Ik bleef zo stilletjes mogelijk zitten en vermeed elke beweging van mijn billen. Ik voelde de luier aan mijn huid plakken met de dikke laag, bruine poep.

De lunch was saai en langdradig, en ik kon niets doen. Mijn broodje was op en meer honger had ik ook niet. Zeker niet na het grote ontbijt van vanmorgen. Ik vermoedde dat de lunch wel zo’n beetje voorbij was en ik voelde de blik van Joyce ook steeds vaker op me gericht. Ik ontweek haar blik, maar steeds vaker gleed mijn blik al naar de schone luier die links naast me klaar lag. Ik zag erg op tegen de verschoning, maar het idee dat ik straks weer droog en comfortabel zou zijn maakte toch dat ik hoopte dat ik op korte termijn van mijn poepluier verlost zou gaan worden.

Het gesprek aan tafel viel even stil en Joyce sprak: “Als we de tafel zo even leegruimen, dan kan ik Peter hier zijn luier verschonen.” Ik keek Joyce geschrokken aan. Bedoelde ze echt hier op tafel? De afgelopen minuten liepen er regelmatig mensen voorbij en die kwamen dan op een paar meter afstand langs de picknicktafel gelopen, en als ik hier op tafel verschoond zou worden, zou ik zeker weten veel bekijks trekken.

“Hier op tafel?” Vroeg Susanne, en ik zag dat ze hetzelfde dacht als ik. Joyce knikte haast achteloos en ik keek hoopvol naar mijn zus. Ikzelf was machteloos om te zorgen dat ik op een wat minder opzichtige plek met mijn billen bloot zou komen te liggen, maar mijn grote zus had daarin juist wel weer een grote stem.

“Natuurlijk. Waarom niet? Wil je het dan op het gras doen? Dat is nog best wel drassig van de regen.” Zei Joyce. Ik bleef mijn zus aankijken en tot mijn grote verdriet zag ik dat ze de argumenten van Joyce plausibel vond. Net op het moment dat Susanne om zich heen keek en het gras bestudeerde, zag ik dat Joyce met een glimlach naar me knipoogde. Ik wierp haar een boze blik toe en vroeg hoe het kwam dat ze gisteren en vanochtend steeds probeerde aardig tegen me te doen, ondanks alles, maar dat ze nu langzamerhand de gemeenste van de vrouwen begon te worden.

Karin hield zich er buiten en begon de tafel leeg te ruimen. De meeste spulletjes verdwenen in een tas, en de tafel werd al heel snel leger. Huiverig keek ik rond en zag ik dat er nog een stuk of zes picknicktafels om ons heen stonden en sommigen daarvan waren in gebruik. De picknicktafels stonden in een nette rij ongeveer een meter of drie van de stoep, op een breed grasveld dat langs de hele parkeerplaats liep. Er stonden een vijftiental auto’s dwars tegen het grasveld geparkeerd, en aan de andere kant van de weg stonden een flink aantal vrachtwagens op schuine parkeerplaatsen.

Joyce nam van de besluiteloosheid van Susanne gebruik door het opgerolde matje naar zich toe te trekken. Ze opende de riem die het matje opgerold hield en spreidde het matje in de lengte over de picknicktafel uit. Ik wist niet meer of mijn gezicht nu rood werd van schaamte of juist wit wegtrok van afschuw, maar ik voelde me bovenal wanhopig. Zou ik echt zo open en bloot verschoond worden? Zou echt iedereen die langsliep kunnen zien dat ik een luier omhad en hoe die geopend werd? En zou iedereen kunnen zien dat ik in mijn luier gepoept had?

Ik snikte en voelde me kleiner dan ooit. Ik vroeg me af wat de mensen zouden denken die langsliepen en mij zouden zien liggen. Zouden ze denken dat ik gehandicapt was? Of ziek? Of dat ik gewoonweg nog niet zindelijk was. Ik wist in ieder geval wel dat ze niet zouden raden dat ik door mijn zus en haar vriendinnen gedwongen luiers moest dragen en dat ik onvrijwillig mijn behoefte in mijn luier had moeten doen.

Joyce stond op en trok de schone luier naar zich toe. Ook pakte ze het busje babypoeder en het doosje met vochtige billendoekjes. “Kom maar liggen, Peter.” Zei ze en ze klopte demonstratief met haar platte hand op het matje. Nu bloosde ik wel, en heel diep. Ik aarzelde, maar daar leek Joyce niet van gediend. “Schiet op, Peter! Als je geen schone luier wil, dan vind ik dat ook prima. Dan zet ik je gewoon weer in het stoeltje vast en zal ik je luier wel verschonen over een uurtje of vijf, als we aankomen bij ons appartement.” Zei Joyce lichtelijk geïrriteerd. Ik doorzag dat haar irritatie gespeeld was, maar haar dreigement was wel degelijk echt.

“Wil je dat, Peter?” Vroeg Joyce. Ik boog mijn hoofd voren en schudde mijn hoofd.

“Nee, alsjeblieft.” Zei ik smekend.

“Wil je een schone luier om?” Ging Joyce verder. Ze praatte met luide stem en als er Nederlanders in de buurt waren dan hadden ze ongetwijfeld al hun hoofden onze kant op gedraaid. Misschien keken de mensen ook wel als ze niet precies verstonden wat er gezegd werd.

“Ja.” Zei ik, heel zachtjes. Met een enorme tegenzin kwam ik overeind, en ik voelde hoe mijn luier tegen mijn billen bleef plakken. Ik huiverde en schoof mezelf tussen het bankje en de tafel uit. Bij de korte kant van de tafel stond Joyce op me te wachten en ze pakte me bij mijn bovenarm beet. Ik durfde niet meer naar Susanne te kijken, want ik was bang dat ze me stond uit te lachen, en als dat echt zo was dan wilde ik dat niet weten. Susanne had in ieder geval niet ingegrepen en dat was eigenlijk al een teken aan de wand.

Toch greep Susanne ineens in. Mijn grote zus pakte het matje beet en trok het naar zich toe. Ze stond zelf ook op en stapte van het bankje weg. Ze legde het matje op het houten bankje neer, en dat was de bank die grotendeels werd afgeschermd van de weg door de picknicktafel. De bankjes bestonden eigenlijk uit niets meer dan twee brede planken met een smalle spleet ertussen op twee betonnen poten, en de banken hadden geen rugleuning.

“Dat is veel te smal.” Zei Joyce en ze keek naar het verschoonmatje dat aan beide lange kanten over het bankje uitstak. Ik keek weer hoopvol naar mijn grote zus en zag dat ze haar hoofd schudde.

“Nee, dit kan prima. Ik zal hem vasthouden en zorgen dat hij er niet vanaf rolt.” Zei Susanne resoluut, en daarna keek ze mij aan. “En Peter zal beloven dat hij heel stilletjes blijft liggen en dat hij zich als een braaf jongetje laat verschonen. Toch, Peter?” Zei mijn zus, en ik knikte uiteraard instemmend. Alles was beter dan boven op de tafel verschoond te worden. Op deze manier zou ik heel wat meer uit het zicht liggen

Ik keek nu angstvallig naar Joyce en ik hoopte vurig dat ze zou instemmen met dit voorstel. Het was duidelijk te zien dat Joyce het hier niet mee eens was, en als het aan haar lag dan zou ik gewoon boven op de tafel verschoond worden. Joyce dacht er over na en ik hield mijn adem in.

Eindelijk leek ze met tegenzin in te stemmen. Ze schoof alle benodigde spullen naar onze kant van de tafel en kwam toen om de picknicktafel heen lopen. “Nou hup, ga maar snel liggen.” Zei Joyce. Het goede gevoel van de overwinning zakte meteen weg want ik besefte dat ik nu echt hele snel met mijn billen bloot zou liggen. Huiverend keek ik naar Susanne en ze knikte alsof ze instemde met wat Joyce wilde.

De bank was langer dan het matje dat als verschoonkussen werd gebruikt en Susanne ging aan het uiterste einde van het bankje zitten, daar waar het matje eindigde. Ik stond er even wat beduusd bij, maar een tik op mijn geluierde billen deed me in beweging komen.

“Hoofd naar rechts.” Sprak Joyce commanderend. Ik schoof iets opzij en liet me achterover zakken op het bankje. Susanne was dwars op het bankje gaan zitten en mijn hoofd kwam precies tussen haar bovenbenen te liggen. Ik voelde meteen haar hand over mijn voorhoofd glijden en mijn grote zus keek geruststellen op me neer.

“Het is zo voorbij, en dan ben je weer droog en schoon.” Zei ze zachtjes. Ik wist dat ze gelijk had en dat ik even door deze spreekwoordelijke zure appel heen moest bijten. Ik draaide mijn hoofd wat opzij en liet mijn wang rusten tegen het linker bovenbeen van Susanne. Mijn voeten stonden inmiddels al op de rand van het matje en dat was nog ruim voor het eind van het bankje, en mijn knieën staken al wat in de lucht. Mijn knieën hingen al wat naar buiten en ik voelde de rand van de tafel tegen mijn rechter knie.

Joyce had een plastic zak in haar handen en ik moest mijn billen van het matje tillen zodat ze het plastic onder me kon schuiven. Ik voelde mijn lichaam wat trillen van de spanning en ik huiverde toen ik de vingers van Joyce op mijn buik voelde. Ze schoof mijn T-shirt zover mogelijk naar boven en mijn buik kwam bloot. De luier stak aan de bovenkant flink onder mijn korte broek uit maar aan dat gedeelte was nog niet te zien dat mijn luier vies en nat was.

De handen van Joyce gleden naar mijn korte broek en ik moest mijn billen weer wat optillen zodat Joyce mijn broek naar beneden kon trokken. Zodra mijn luier helemaal vrij was en mijn korte broek halverwege mijn bovenbenen hing, haperde de beweging van Joyce. Ze lachte

“Ja, dat dacht ik al. Dit broekje kun je niet meer aan, het is vies.” Zei Joyce en ze klonk verwijtend. Dat was niet eerlijk want het was niet mijn schuld dat ik in mijn luier had moeten poepen. Zij hadden me gedwongen dit te doen, maar toch voelde het verwijt alsof het mijn schuld was. Mijn korte broek werd nu met grotere voorzichtigheid uitgetrokken en daarna werd het als een vodje op de picknicktafel gegooid.

Susanne knipoogde naar me en lachte, maar haar lach was vriendelijker. Ik zag aan haar blik dat ze mij dit niet aanrekende. Weer voelde ik haar hand over mijn voorhoofd glijden en aaide ze me. Ik keek naar Susanne’s gezicht op, maar zij keek nu wat meer naar voren. Ik schrok toen ik ineens voelde hoe de twee plakstrips van mijn luier zonder pardon werden opengetrokken. Ik kermde en voelde een frisse wind de voorkant van mijn luier instromen. Ik huiverde en voelde een traan uit mijn ooghoeken ontspringen.

“Beentjes intrekken. Laat mij die vieze billetjes van je maar eens zien.” Zei Joyce met een speelse glimlach om haar mond. Ik deed wat er van me verwacht werd en zodra ik mijn enkels boven me had, voelde ik hoe Susanne mijn enkels bij elkaar pakte, ze kruislings over elkaar legde en ze met een hand vast nam. Mijn knieën drukten weer naar buiten en ik zag dat ook Joyce op de bank ging zitten.

De stank was overweldigend, maar dat ongemak viel volledig in het niet bij de schaamte toen Joyce de voorkant van mijn luier pakte en hem terugvouwde. Ze keek van boven in de luier en toen ik voelde hoe Susanne de voorkant van de luier, die ook behoorlijk nat was, van boven naar beneden door mijn bilnaad liet glijden, huilde ik dikke tranen. Ik voelde hoe een dikke laag smurrie uit mijn bilnaad werd gehaald, maar ik voelde ook hoe er nog heel veel meer achterbleef.

Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde mijn armen weg te houden. Mijn handen hadden instinctief de neiging om naar mijn kruis te gaan, om mezelf te beschermen of om mezelf af te dekken tegen ongewenste kijkers, maar ik wist dat ik mijn handen uit de buurt moest houden. Ik drukte ze naar achteren, maar aangezien mijn zus daar zat, bleef het ongemakkelijk toen ik mijn zus bij haar middel pakte. Susanne leek het niet erg te vinden.

Ik huilde dikke tranen terwijl ik voelde hoe mijn billen met vochtige doekjes systematisch werden schoongeveegd. De stank bleef, maar mijn billen voelden al snel weer schoon en fris aan. De doekjes lieten een frisse geur achter die zich mengde met de stank van mijn ontlasting, maar ook lieten de doekjes een vochtig laagje achter dat snel verdampte. Ik voelde de doekjes ook op plekken waar mijn huid niet in aanraking was geweest met mijn poep, zoals op mijn onderbuik, maar haar zachte, wrijvende aanraking was niet vernederend, maar niet onprettig.

“Het is bijna klaar.” Hoorde ik Susanne fluisteren. “Niet huilen, je doet het geweldig. Je bent een lief jongetje en je billetjes zijn bijna weer helemaal schoon.” Haar troostende woorden hielpen wel een beetje, maar diep van binnen deden ze toch ook nog een beetje pijn. Ik was elf haar oud, bijna twaalf, en als een kleuter werd ik in de buitenlucht verschoond. Liggend met mijn billen bloot moest ik toestaan hoe een vinger met een vochtig doekje zich in mijn poepgaatje probeerde te drukken. Ik probeerde me te ontspannen en al snel voelde ik haar vinger een centimetertje naar binnen glijden.

Ik kermde alsof het pijn deed, maar dat viel wel mee. Joyce lachte hardop en door mijn tranen heen keek ik haar woedend aan. Ze was me gewoon weer aan het plagen. Tot mijn schrik zag ik Karin achter haar staan en ze had een fotocamera in haar hand. Ik had geen idee hoelang ze er al had gestaan, maar ik vermoedde dat mijn luierverschoning tot in de smerigste details vereeuwigd was. De vingers van Susanne die de tranen van mijn wang veegden, konden me weinig troost bieden.

Toch was ik blij dat Susanne in de buurt was. Ze had me in ieder geval behoed voor een nog grotere vernedering. Ik lag gelukkig niet bovenop de picknicktafel en nu mijn billen ook weer schoon waren en langzaam opdroogden, voelde ik me toch langzamerhand wat minder ongelukkig.

 

[luieraapje145]

super mooi verhaal

 

[pammpammpamm]

Heb al zin in het vervolg

 

[LV]

Hoofdstuk 9 – Schoon, fris en opgewekt

Eindelijk was ik verlost van alle viezigheid. De opluchting won het van het feit dat ik nu nog naakt op het bankje lag. Susanne hield mijn enkels vast, maar ze had ze wat minder ver naar zich toe getrokken. Mijn knieën staken naar buiten en mijn piemeltje lag te drogen in de open lucht.

“Eerst maar eens die stinkende luier opruimen.” Zei Joyce met en glimlach. Ze stond op en vouwde de vieze luier dicht. Die had tot dan toe open en bloot bovenop de picknicktafel gelegen, en alle gebruikte vochtige doekjes waren daarop gedeponeerd. Joyce hield de luier opzichtig voor zich uit en liep ermee naar de dichtstbijzijnde afvalcontainer. Al snel verdween Joyce voor mij uit zicht en ik keek blozend naar mijn zus omhoog.

“Je doet het hartstikke goed. Ik ben trots op je.” Zei ze. Ik bleef blozen, want een compliment krijgen omdat je zo lief blijft liggen terwijl je poepluier publiekelijk verschoont wordt vond ik voor niets. Nu lag ik ook alweer doelloos te wachten en werd er totaal geen rekening met mij gehouden. Dat mijn billen en piemeltje nu zo publiekelijk tentoongespreid werden, was blijkbaar van geen belang. Ze deden allemaal net alsof ik echt een kleuter was zonder schaamte. Een kleuter voor wie het normaal was om uitgekleed te worden en publiekelijk verschoont te worden.

Eindelijk kwam Joyce terug en ze pakte de schone luier van de picknicktafel af. Ik voelde hoe Susanne mijn enkels weer wat naar haar toe trok en hoe mijn billen weer wat verder van het matje omhoog kwamen. Joyce vouwde de luier open en hield hem voor mij omhoog.

“Wie wil er een schone luier om?” Vroeg Joyce hardop. Ze keek demonstratief in het ronden hield de luier omhoog. Joyce riep het zo hard dat ik wist dat er weer gezichten onze kant op gedraaid zouden worden. Het was een spelletje waar ik niet aan mee wilde werken, en ik draaide mijn hoofd opzij.

“Niemand?” Vroeg Joyce, ditmaal gelukkig wat zachter. Ook nu reageerde ik niet op haar kinderachtige poging om mij om een luier te laten vragen. Ik wist dat ik ook zonder het te vragen die luier wel om zou krijgen. Ineens lachte Joyce hardop.

“Ik zie het al. Er steekt hier iemand zijn vingertje op.” Zei ze, en ze legde haar hand op mijn piemeltje. Het was een korte aanraking en daarna voelde ik hoe de luier onder mijn billen geschoven werd. Ik voelde het plastic van de bovenrand op mijn onderrug en door aan beide zijkanten wat te trekken, schoof de luier nog iets verder onder me.

“Nog eventjes wachten, hoor. Straks heb je het weer lekker warm en droog.” Zei Joyce op kinderachtige toon en weer raakte ze kort mijn piemeltje aan. Daarna werd ik besprenkeld met babypoeder en voelde ik hoe het ingewreven werd. Haar hand gleed vooral door mijn liezen, maar mijn billen en onderbuik werden ook niet vergeten. Toen pas werd de luier dichtgevouwen en voelde ik nog een laatste maal haar hand op mijn piemel. Ze duwde hem wat naar beneden en drukte daarna de luier op mijn buik. De twee grote plakstrips werden gesloten.

Joyce legde haar hand nog even op de voorkant van mijn luier en ze keek me speels lachend aan. “Zul je beloven je luiertje NIET droog te houden, Peter?” Vroeg ze en ik keek blozend opzij. “Kom maar overeind.” Zei Joyce nog en ze stak haar hand naar me uit. Het was de hand die bedekt was met vegen babypoeder. Ik pakte hem toch maar vast en ging rechtop op het matje zitten.

“Ik denk dat Joyce wel een bedankje verdiend heeft na dit nare karweitje.” Zei Susanne en ik keek vragend naar haar om. Ik wilde Joyce helemaal niet bedanken, want zo aardig was ze niet meer voor me. Wel was ik natuurlijk hartstikke blij dat ik weer een fris en schoon gevoel had in mijn luier. Susanne wilde echter dat ik Joyce zou bedanken, dus dat deed ik dan ook maar. Ik stak mijn handen naar haar uit en zij boog ook iets naar mij toe. We omhelsden elkaar kort en ongemakkelijk en daarna drukte ik een kus op haar wang.

“Dankjewel, voor… voor het verschonen van mijn… mijn luier.” Zei ik netjes, maar de toon was vast niet erg overtuigend. Joyce lachte en leek er genoegen mee te nemen. Ze aaide me even over mijn wang, weer met de hand met babypoeder, en ik voelde hoe er wat babypoeder op mijn wang achterbleef.

“Geen dank, hoor.” Zei ze en daarna knipoogde ze naar me. “Ik denk alleen niet dat dit je laatste poepluier is dit weekend.” Zei ze lachend en daarna stond ze op. Ze keek naar Susanne. “Ik ga nog even mijn handen wassen.” Joyce liep weg en ik stond nu ook maar voorzichtig op. Bij elke nieuwe luier voelde ik weer hoe strak de plakstrips zaten en was ik bang dat bij elke beweging de plakstrips los konden schieten. Dat gevoel verdween altijd vanzelf en langzamerhand kwam de luier dan ook wat losser te zitten.

Susanne was ook gaan staan en pakte het plastic van het matje af en gooide dat op tafel. Ze rolde het matje op en maakte het weer vast met het riempje. Ongemakkelijk keek ik om me heen. Mijn korte broek lag op tafel en ik zag dat er wat poep uit mijn luier gelekt was. Zonder korte broek en met een T-shirt die niet zo heel lang was, stond ik beteuterd naar het broekje te kijken. Moest ik nu zonder korte broek naar de auto lopen. Het antwoord kwam al snel.

“Die kun je inderdaad niet meer aan, Peter. Die moet in de was.” Zei Susanne. “Loop maar snel naar de auto, dan kun je weer in je stoeltje gaan zitten.” Susanne zag dat ik niet zomaar in beweging kwam, en ze zag waarschijnlijk ook mijn beteuterde gezicht. “Kom, kom, niet zo preuts ineens. Je hebt net tien minuten met je billen bloot gelegen.” Lachte ze vriendelijk. “En nu durf je niet naar de auto te lopen?” Susanne stapte op me af en nam me in haar armen. Ze knuffelde me op een manier die ze lang niet gedaan had. Haar handen gleden over mijn rug en over mijn achterhoofd. Ze drukte mijn gezicht tegen haar schouder en borst aan.

“Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel wat bedenkingen had toen Joyce voorstelde om jou dit weekend in een klein kindje om te toveren.” Zei mijn grote zus zachtjes. Ze leek even naar de juiste woorden te zoeken. “Maar na weer een nieuwe ruzie was ik je zo zat dat ik wenste dat ik geen broertje had. Ik heb toen mijn laptop opgestart en meteen twee pakken luiers voor je besteld. Ik had toen al zin om je broek naar beneden te rukken en je een ouderwets pak voor je billen te geven.” Tijdens haar biecht bleef ze me omhelzen. Ik probeerde te bedenken over welke ruzie ze het had gehad, maar ik besefte dat we zo vaak ruzie maakten dat het onmogelijk te raden was om welke ruzie het precies ging.

“En nu heb je een luier om en nu ben je ineens een hele andere jongen. Om eerlijk te zijn weet ik nog niet of het liefde is, of gewoon medelijden, maar ik vind het leuk om weer eens met je te knuffelen. Gisteravond was het nog een beetje onwennig, ik moest nog een beetje wennen aan dat gekke kereltje met alleen een luier om.” Zei ze.

“Nu lijk je weer op dat lieve kereltje dat ik van vroeger ken.” Ze duwde me zachtjes uit de omhelzing en keek me recht aan. Ze glimlachte naar me. “Ga maar snel in de auto zitten, we trekken steeds meer aandacht.” Zei ze, en ze sloeg me vriendelijk op mijn luier. Ze kuste me nog snel even op mijn voorhoofd en stuurde me daarna op weg.

Ik keek ongerust naar de auto en naar de afstand die ik moest overbruggen. Ook keek ik snel even rond en zag ik mensen staan. Sommigen stonden bij hun eigen auto en strekten hun benen voor ze verder gingen op hun weg. Anderen hadden ook een picknicktafel in gebruik genomen en namen ruimer de tijd om uit te rusten. Er liepen ook nog wat mensen op de stoep langs de parkeerplekken. De meesten letten niet op ons, maar bij een aantal mensen zag ik duidelijk dat ze mij in de gaten hielden. Ze leken gezien te hebben dat mijn luier verschoond was en dat mijn luier nu niet meer bedekt was. Ik zag aan hun blikken dat ze nieuwsgierig waren en ik wist zeker dat ze met veel vragen zaten.

Ik negeerde hun blikken en liep snel naar de auto. Het was misschien een meter of tien, maar het waren de langste tien meter die ik ooit gelopen had. Ik probeerde mijn T-shirt nog wat naar beneden te trekken, maar dat was hopeloos. Mijn T-shirt was veel te kort om mijn luier te kunnen bedekken. Ik moest vlak langs twee mensen die voorbij kwamen lopen, maar zij hadden niets in de gaten. Drie anderen die bij een auto stonden die vlakbij de onze was geparkeerd keken mij wel bijna gebiologeerd aan. Snel glipte ik tussen twee auto’s in en was ik gelukkig weer grotendeels uit het zicht verdwenen.

Ik greep snel de greep van mijn portier beet, maar tot mijn schrik ging het portier niet open: de auto was op slot. Daar stond ik dan, mijn luier bulkte onder mijn T-shirt uit en vlakbij liepen mensen langs. Paniekerig keek ik terug naar Susanne, maar zij was bezig de spullen bij elkaar te rapen. Als ik zou roepen zou ik de aandacht op me vestigen en dat wilde ik al helemaal niet. Besluiteloos trok ik nog eenmaal aan het portier, maar natuurlijk ging die niet open. In de auto, achter de licht getinte ruiten, zag ik mijn autostoeltje. Het zag er absurd groot uit, maar het paste mij precies. Ik paste erin alsof het voor mij gemaakt was. De brede riemen die over mijn borst naar beneden liepen, hingen losjes naar beneden en zouden mij straks weer stevig in het zitje vergrendelen. Alhoewel ik het kinderachtige zitje verafschuwde, zag het er op dit moment comfortabeler en veiliger uit dan waar ik nu was. In het stoeltje zou ik weer grotendeels afgeschermd zijn van nieuwsgierige blikken, mijn luier zou in ieder geval nauwelijks meer zichtbaar zijn.

Ineens flikkerden de knipperlichten van de auto twee maal vlak achter elkaar. Ik wist wat dat betekende en snel trok in het portier open. Ik klom de auto in, voorover gebogen, en toonde de wereld daarmee de achterkant van mijn luier. Het deerde me niets, want nog even en ik was weer veilig in de auto. Ik besefte wel ineens dat ik gewillig in het kinderzitje klom. Ik voelde een hand op mijn arm en zag dat Joyce naast me stond. Zij had de autosleutels in haar hand en begeleidde me verder het autostoeltje in. Ze hielp me met het sluiten van de riemen en trok ze weer wat strakker aan. Toen keek Joyce me met een onderzoekende blik aan. Ze glimlachte plots

“Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat je dit alles leuk vindt.” Lachte Joyce. “Je ziet eruit als een gelukkige peuter met een verse luier om een vol buikje omdat hij een tijdje aan een tiet heeft mogen zuigen.” Ze legde haar hand op mijn buik en wreef er overheen. “Heb je een dikke knuffel gehad van je zus, ben je daarom zo gelukkig?” Lachte Joyce nog, maar ze wachtte het antwoord niet af. Ze trok zich terug uit de auto en sloot het portier. Blozend keek ik haar na. Had ze gelijk? Ik wist zeker van niet.

Ik ontspande me. Ik zat helemaal alleen in de auto en alle portieren waren gesloten. Ik kon zonder moeite alle mensen buiten de auto negeren. Ik liet mijn hoofd opzij zakken tegen de hoofdsteun. Het kinderzitje zat inderdaad weer als gegoten om me heen. Alhoewel de gordels stevig om me heen zaten, voelde ik alleen het riempje dat over mijn luier liep, en als ik niet te ver onderuit zakte viel dat ook wel mee. De riem bedekte in ieder geval ook deels mijn luier. De luier voelde fris en comfortabel aan. De luier zat niet eens zo heel strak en ik wendde snel aan het gekriebel van het elastiek op mijn buik.

Ik constateerde dat ik de luier niet eens zo heel erg vond. Ik moest aan mezelf toegeven dat het op een vreemde manier wel comfortabel zat. Ik herinnerde me het verhaal van Susanne dat ik vroeger ook zo graag luiers droeg. Ik wist niet helemaal zeker of dat wel waar was, maar nu ik weer een luier droeg kon ik het me eigenlijk wel goed voorstellen. Ik begreep niet precies wat ik zo prettig aan de luier vond, maar het voelde gewoon goed aan.

De vernederingen echter waren vreselijk, en zeker de luierverschoningen. Ik vond het vreselijk om hulpeloos op mijn rug te moeten liggen met mijn private delen ontbloot. Het feit dat ik zelf geen enkele zeggenschap meer had en dat anderen alles voor mij beslisten was ook vreselijk. Zelfs een basisbehoefte als naar het toilet gaan was me ontnomen. Ik voelde me vreselijk klein en kinderachtig en dat botste met het gevoel dat ik al een grote en zelfstandige jongen was.

Wat ik wel weer prettig vond was de genegenheid die ik kreeg van Joyce en Susanne. Gisteren was het vooral Joyce die me zo fijn knuffelde. Dat knuffelen was ik niet meer zo gewend, want dat deed ik nooit meer met mijn moeder en ook met Susanne had ik eigenlijk alleen maar ruzie. Vandaag was juist Joyce weer wat gemener en voelde ik me juist meer getroost in de armen van mijn grote zus. Natuurlijk kon ik me nog goed herinneren dat ik tot een tijdje terug juist hele veel met Susanne had geknuffeld en gespeeld. En ik hoopte dat dit nu weer terug zou komen. Ik was alleen bang dat Susanne alleen wilde knuffelen omdat ik nu een klein jongetje was en weer een luier droeg. Susanne had tenslotte zelf gezegd dat ze misschien alleen maar medelijden met me had.

Ik had ineens veel tegenstrijdige gevoelens en ik wist niet precies wat ik er allemaal mee aan moest. Omdat op dat moment de portieren weer opengingen en Susanne, Karin en Joyce weer instapten werd ik echter genoeg afgeleid om er nog verder over na te kunnen denken. Ik zag dat Joyce nu achter het stuur ging zitten en voor me zag ik de donkere haren van Karin, dus concludeerde ik blij dat Susanne nu naast me kwam zitten. Ik kon haar niet zo goed zien, maar ik zag haar hand verschijnen en die legde ze geruststellen op mijn blote bovenbeen.

“Zit je lekker?” Vroeg Susanne, terwijl ze voorover boog en met haar gezicht in mijn gezichtsveld kwam. Met een lichte blos knikte ik. Ik voelde hoe Susanne’s hand zachtjes over mijn bovenbeen wreef en dat voelde liefkozend aan. “Wil je nog wat drinken?” Vroeg ze en ik slikte en boog mijn hoofd. Ik dacht aan de fles van vanmorgen en aan het slabbetje dat ik om gekregen had. Ik had wel dorst, maar dat wilde ik liever niet.

“Ik heb een tuimelbeker voor je. Daar mag je uit drinken zonder slabbetje.” Zei Susanne met een knipoog. “Volgens mij heb je wel een beetje dorst, of niet?” Vroeg ze daarna verder en haar vriendelijke ogen bleven me aankijken. Ik vond het vreemd om te merken dat Susanne en ik tot gisteren zo vaak ruzie maakten en dat ik nu een heel ander gevoel bij haar kreeg. Het voelde alsof Susanne een heel andere invloed op me had dan Joyce en Karin. Het leek een beetje op wat er gisteravond tussen mij en Joyce was gebeurd, toen Joyce bij mij een bepaald gevoel had opgewekt waardoor ik precies deed wat er van me verwacht werd terwijl ik die dingen helemaal niet wilde doen.

“Oké.” Zei ik zachtjes. Ik wist niet precies wat een tuimelbeker was, maar het was vast geen gewoon glas drinken. En als Susanne me had gevraagd nogmaals uit een speenfles te drinken, dan had ik dat waarschijnlijk ook wel gedaan. Ik zag dat Susanne iets uit een tas haalde en ze hield me nu een grote, doorzichtige beker voor. Er zat waarschijnlijk iets als appelsap in en de beker zat helemaal vol. Aan de bovenkant was de beker afgesloten en uit het deksel kwam een drinktuitje omhoog. Aan beide zijden van de beker zat een handvat en er stonden kleine beertjes op het glas gedrukt. De onderkant van de beker was een beetje rond en ik snapte dat als je hem neerzette, dat hij dan automatisch recht overeind kwam te staan. Dit was dus een tuimelbeker.

“Kom, pak hem maar beet. Eigenlijk moet je zo’n beker met twee handjes vastpakken, maar je bent al een grote jongen dus dat hoeft van mij niet. En hij hoeft ook niet in een keer leeg, dus je mag af en toe een slokje nemen.” Zei Susanne en ik pakte de tuimelbeker van haar aan. Ik bracht het drinktuitje meteen naar mijn mond en voelde wat appelsap mijn mond in stromen. Net zoals bij de speenfles zou het drinken hier dus ook erg langzaam gaan.

Ik hield de tuimelbeker omhoog totdat ik een paar flinke slokken had kunnen nemen en liet hem toen zakken. Ik bleef de tuimelbeker bij het handvat vasthouden, maar liet de fles in mijn kruis, op mijn luier rusten. Susanne was alweer rechtop gaan zitten, dus ik kon haar niet meer zien, behalve dat haar hand nog steeds op mijn bovenbeen rustte. Ik sloot mijn ogen en bleef de aanraking van Susanne voelen en dat gaf eigenlijk wel een goed gevoel.

De rit duurde me eigenlijk nog veel te lang. Ik dronk af en toe uit de tuimelbeker tot hij bijna leeg was en ik liet me wegdoezelen door de wiegende bewegingen van de auto. Ik sliep niet echt, maar misschien af en toe een paar minuutjes, maar het brak de sleur een beetje. De meiden praatten niet zoveel meer en de radio stond ook niet al te hard. Susanne bleef contact met me houden met haar hand en ik was me er constant van bewust dat ze naast me zat, ondanks dat ik haar niet kon zien.

Na twee uurtjes deed ik stiekem een plasje in mijn luier, maar Susanne had het snel door en dat voelde ik doordat ze me even bemoedigend een klopje gaf. Weer was het nat en vochtig in mijn luier, maar de nattigheid verdween snel en ik besefte dat de luier niet minder comfortabel zat na een enkel plasje. De zachtheid verdween wel doordat het gedeelte dat mijn plan had opgenomen waren steviger en als een geheel begon te voelen, maar ook dat voelde niet vervelend aan.

 

[LV]

Hoofdstuk 10 – De grote zus en het kleine broertje

Eindelijk waren we aangekomen op onze bestemming en de reis was heel anders verlopen dan ik vooraf had gedacht. Nu stond ik dus met een natte luier om mijn billen tussen drie jonge vrouwen in op het terras van het uitzicht te genieten. Het terras hoorde bij een penthouse bovenop een appartementencomplex en we keken over de zee uit. Ik wist niet dat de familie van Joyce zoveel geld had.

Susanne was de eerste die weer in beweging kwam. Ze legde een arm om mijn schouders heen. “Kom, dan zal ik je luier verschonen.” Zei ze, en het klonk alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

“De tweede kamer aan de linkerkant is van Ronald, neem die maar als slaapkamer van Peter.” Zei Joyce en ze wees ons de weg naar de gang. Met Susanne’s hand op mijn rug werd ik door de grote woonkamer geleid, de gang in en daarna deed Susanne de slaapkamer van Ronald open. Eigenlijk was ik niet eens meer verbaasd dat dit een kinderkamer was, en dat Ronald jonger was dan mij.

De kamer was redelijk groot en met veel kleur ingericht. Gelukkig was Ronald geen kleuter meer, want er stond een groot bed in de hoek van de kamer, maar er lag wel een dekbed van Sesamstraat op. Ook aan de posters en het speelgoed was te merken dat Ronald niet ouder kon zijn dan zes jaar. Susanne keek lachend rond en kuste me daarna op mijn voorhoofd.

“Het is maar voor twee nachtjes.” Zei ze. “En we zijn te gast dus we kunnen niet al te kieskeurig zijn.” Susanne keek ondertussen om haar heen en leek de kamer te bestuderen. Joyce kwam op dat moment de kamer in en ik keek haar angstvallig aan. Joyce keek naar mij en leek mijn reactie op de kamer te peilen. Ik probeerde me niet te laten kennen en ik keek vooral naar Susanne om te zien wat zij van plan was. Joyce liep ondertussen naar het bed en ik zag vanuit mijn ooghoek dat ze het dekbed een stukje terug trok.

“Ronnie hoeft al een tijdje geen luiers meer te dragen, maar voor de zekerheid ligt er nog wel een zeiltje in zijn bed.” Ik zag Joyce op het matras drukken en ik hoorde heel zachtjes wat kraken. Joyce keek me aan en lachte me uit. “Dat betekent trouwens niet dat het bed nat mag worden. Jij hebt een luier om en als die per ongeluk gaat lekken dan neem ik aan dat dit komt doordat jij er met je vingertjes aangezeten hebt. Als je luiertje erg nat is en je bent bang dat die gaat lekken mag je ons altijd wakker maken voor een uitgebreide verschoning.” Zei Joyce streng. “Bij een nat bed ga je met de billen bloot en zullen je wangetjes net zo nat worden als je bedje, en je billen zo rood als je wangetjes nu.” Ze keek me aan en ik bloosde. Ik zag dat ze het meende. Gelukkig stond Susanne naast me, want ik voelde meteen haar hand op mijn schouder.

“Ik weet zeker dat Peter lief zal zijn en niet aan zijn luiertje zal komen.” Zei Susanne, en daarna keek ze mij aan. “Toch, Peter?” Vroeg ze en uiteraard knikte ik. Joyce liep ondertussen naar een lage, brede kast aan de andere kant van de kamer. Er stond wat speelgoed op uitgestald.

“Dit is de oude commode van Ronnie. Laten we hem ook maar weer als commode in gebruik nemen en Peters matje erop leggen.” Zei Joyce en ze klopte op de commode. Susanne knikte. Ik bleef ongemakkelijk toekijken hoe Susanne het speelgoed er vanaf haalde en naar het bureautje verhuisde. Joyce was even de kamer uitgelopen, maar kwam alweer heel snel terug met het opgerolde matje en een grote weekendtas. Het matje werd uitgerold en zou als verschoonkussen gaan dienen en de weekendtas werd er eerst nog bovenop gezet. Joyce haalde het plankje boven de commode ook leeg en de boekjes en twee houten olifantjes die als boekensteun hadden gediend, werden ook naar het bureautje verhuist.

Ik keek van een afstandje toe hoe de inhoud van de tas naar het plankje boven de commode verhuisde. Er kwamen twee stapels luiers te liggen en elke stapel bestond uit minstens vijf luiers. Ook kwamen de busjes met poeder en zalf er te staan, en twee pakken met vochtige doekjes. Ik keek met een steeds groter wordend onbehagen toe. Nu mijn luiers daar zo open en bloot lagen en het duidelijk werd dat ik nog een flink aantal keren verschoond zou gaan worden, voelde ik me veel minder prettig. Ook door de plek die speciaal werd klaargemaakt om mijn luier te kunnen verschonen werd het nog duidelijker dat ik de komende dagen echt als kleuter zou gaan doorbrengen. Het Sesamstraat dekbed was wel degelijk toepasselijk.

Nu alles klaar stond en in gereedheid was gebracht om mijn vernedering verder te continueren, verliet Joyce ons en sloot Susanne de deur achter haar. Susanne en ik bleven alleen achter en ik keek haar een beetje hulpeloos aan. Susanne glimlachte vriendelijk en stak haar armen naar me uit. Weer omhelsde ze me en trok ze me tegen haar aan.

“Kom, klim maar op je commode. Ga eerst maar eens gewoon zitten.” Zei ze en ze duwde me zachtjes uit de omhelzing. Met grote tegenzin draaide ik me naar de commode toe. De bovenkant was best hoog en aangezien ik ook niet heel erg groot was, lag de bovenkant van de commode flink boven mijn navel.

“Ik zal je helpen.” Hoorde ik Susanne zeggen en ze klonk geamuseerd. Ik draaide mijn rug naar de commode toe en met de handen van Susanne in mijn middel, sprong ik omhoog en werd ik op de commode getild. Zodra ik op het matje zat begon Susanne met het uittrekken van mijn schoenen en sokken. Die werden op de grond naast de commode gezet en daarna kwam Susanne recht voor me staan. Ze pakte de onderkant van mijn T-shirt beet, tilde hem iets op en prikte met haar vinger in mijn buik.

“Ga maar liggen. Zo toren je wel heel erg boven me uit.” Lachte ze, en ik liet me naar rechts zakken, zodat mijn hoofd voor Susanne aan de linkerkant lag. Ik schoof mijn handen naar achteren en het voelde alsof ik daarmee de volledige controle aan Susanne overgaf. Susanne had echter geen haast en schoof mijn T-shirt zo ver mogelijk omhoog. Ik voelde het ongemakkelijk onder mijn rug bij elkaar getrokken worden. Ze legde haar rechterhand op mijn onderbuik, daar waar mijn luier eindigde en mijn buik bloot kwam te liggen.

“Twee nachtjes maar, Peter. Dan gaan we weer naar huis.” Zei Susanne en heel even had ik het gevoel alsof ze zich schuldig voelde, maar haar lach toonde me toch weer wat anders. Af en toe wist ik toch niet helemaal zeker wat Susanne nu precies voelde. Mijn grote zus trok de plakstrips van mijn luier open, drukte mijn knieën naar buiten en vouwde voorkant van mijn luier open tussen mijn bovenbenen door. Ik lag weer open en bloot voor haar klaar, ze keek echter niet eens naar mijn piemeltje.

“Als jij een lief jongetje bent, dan zijn die nachtjes zo voorbij. Voordat je het weet zitten we dan weer in de auto en zijn we weer op weg terug naar huis.” Zei Susanne geruststellend. Ik bloosde en keek opzij. Ik voelde hoe mijn enkels bij elkaar gepakt werden en werden opgetild. Ik wist wat er van me verwacht werd en hielp mee. Hoe beter ik meewerkte, hoe sneller ik weer schoon en droog zou zijn. En hoe sneller ik weer schoon en droog was, hoe sneller ik weer van de commode af mocht.

De natte luier werd onder mijn billen vandaan getrokken. Ik hoorde hoe een vochtig doekje uit het pakketje getrokken werd en ik huiverde licht toen ik voelde hoe het doekje door mijn bilnaad gewreven werd, over mijn poepgaatje heen en weer. Een nieuw doekje gleed over de onderkant van mijn billen en daarna door mijn liezen. Langzaam werd het hele gebied afgewerkt dat door mijn luier bedekt was geweest, beginnend aan de achterkant en langzaam naar de voorkant toewerkend.

“Dit is lang geleden.” Zei ze zachtjes. “Maar ik vind het niet erg hoor.” Ik hoorde weer hoe een vers doekje uit het pakketje getrokken werd en ik wist ook waar die terecht zou komen. Ik probeerde me te ontspannen maar dat lukte niet helemaal. Een kort ogenblik lag ik toch gespannen te wachten totdat ik het doekje op mijn plassertje zou voelen. Het doekje kwam inderdaad, maar Susanne deed het zachtjes en voorzichtig en daardoor kon ik me toch ontspannen.

Ik besefte dat dit voor het eerst sinds lange tijd was dat ik weer op deze plek werd betast door mijn grote zus. De dokter had het ooit wel eens gedaan, en mijn moeder had het ook nog wel eens gedaan, maar verder niemand. Gisteren en vandaag had Joyce me daar aangeraakt en nu was het de beurt aan mijn grote zus. De hand van Susanne voelde zacht aan en ik kon me wat meer ontspannen. Ik keek naar mijn zus op en ze zag dat ik naar haar keek.

“Susanne, ik…” Begon ik, maar ik wist eigenlijk niet precies wat ik wilde zeggen. Haar bewegingen stokte en ze keek me aan. Ik bloosde, maar ik besefte dat het niet was omdat ik naakt voor haar lag en ze net mijn natte luier had afgedaan. Ook voelde ik me ook niet beschaamd omdat mijn grote zus me had aangeraakt, en dat ze mijn billen en plassertje had schoongeveegd. Ik bloosde omdat ik dit alles op een vreemde manier ook wel weer vertrouwd voelde.

“Wat is er?” Vroeg ze toen ze merkte dat ik mijn zin niet afmaakte. Even keek ze me nog aan en toen gooide ze snel de gebruikte doekjes weg, maar ondertussen hield ze met haar andere hand wel contact met me. Ik voelde hoe haar linkerhand op mijn been bleef rusten. Heel snel kwam ze weer overeind en stond ze weer vlak voor me. Ze keek me weer recht in mijn ogen. De laatste tijd kreeg ik alleen zoveel aandacht van haar als ze woedend op me was. Ook dan keek ze me recht in mijn ogen, maar dan met een vuurspuwende blik. Dan was ik doodsbang voor haar. Nu niet. Ze keek ze me vriendelijk aan, misschien zelfs liefdevol.

“Wat is er met je aan de hand, Peter?” Vroeg ze na een korte pauze. Ze glimlachte er voorzichtig bij. “Waarom doe je dit?” Vroeg ze.

“W… Wat?” Vroeg ik voorzichtig. Mijn voeten stonden inmiddels alweer op de commode, met mijn knieën vlak naast elkaar in de lucht. Ik voelde hoe een hand zich tussen mijn bovenbenen schoof en een voor een werden mijn knieën wat naar buiten gedrukt. Heel even voelde ik me kwetsbaar nu mijn piemeltje weer zo open en bloot kwam te liggen. De hand van Susanne gleed langs de binnenkant van mijn rechterbeen naar beneden, maar de hand bleef net voor mijn lies liggen.

“Waarom sta je dit toe, Peter?” Vroeg ze, nog steeds met die voorzichtige glimlach. Het leek alsof Susanne zich toch ook niet helemaal op haar gemak voelde. Haar hand bewoog weer even en met haar vingers tikte ze mijn plasser aan. Ze deed het expres en keek me tegelijkertijd onderzoekend aan. “Hoe komt het dat we eerst altijd al ruzie hadden als we alleen maar naast elkaar aan tafel zaten, en dan je nu ineens heel lief voor me blijft liggen op de commode? Poedeltje naakt!”. Weer zag ik haar voorzichtige glimlach.

Ik zweeg. Ik wist het niet. Ik begreep mezelf ook niet. Ik had van die tegenstrijdige gevoelens dat ik nergens meer zeker van was.

“Ben je een beetje ziekjes?” Vroeg Susanne. Ik voelde hoe haar rechterarm onder mijn knieën doorschoof en daarna duwde ze mijn knieën weer richting mijn borst. Ze pakte mijn enkels met haar linkerhand beet en legde haar rechterhand op mijn billen. “Zal ik even een thermometer pakken en tussen je billetjes duwen.” Zei ze en ze legde haar wijsvinger op mijn poepgaatje. Ik huiverde een beetje en blozend keek ik opzij. Ik kermde een zachte ontkenning, maar werkte niet tegen.

Haar vinger bleef daar even liggen, heel rustig en zonder kracht te zetten. Heel kort had ik mijn billen samengeknepen, maar al snel had ik ontspannen liggen wachten op wat er komen ging. Als Susanne een thermometer bij me naar binnen wilde duwen, dan zou ik dat zonder protest of klacht toelaten, ondanks dat het me geen prettig gevoel leek te zijn. Susanne trok haar hand echter terug en liet me mijn rug weer rechten. Ik mocht mijn benen strekken en voelde dat mijn hakken over de rand van het verschoonkussen op het hout van de commode rustten.

“Ik kan me niet voorstellen dat je echt zo geïntimideerd bent door mij en die twee vriendinnen van me dat je zo gemakkelijk met je laat sollen. Joyce had geen enkele moeite om je uit te laten kleden en je had zelfs binnen no-time een luiertje om. We hadden met zijn allen verwacht dat het veel meer moeite zou kosten om je die luier om te krijgen. We hebben er vooraf heel veel over gepraat wat we zouden doen als het niet zou lukken, of als je de hele avond en nacht zou blijven schreeuwen en vechten.” Zei Susanne. Nu voelde in haar linkerhand op mijn voorhoofd en ze hield mijn hoofd terwijl ze een lange kus op mijn voorhoofd drukte.

“En nu? Ik weet echt wel dat je geen klein jongetje meer bent, en dat je al helemaal geen luiers meer om hoeft.” Zei Susanne, maar ondertussen pakte ze wel een luier van de stapel boven me. Ze vouwde hem in mijn blikveld open, maar ik hoede mijn knieën nog niet in te trekken. Ze hield te luier vast.

“Vroeger was je zo’n lief, klein jongetje. En omdat ik zoveel ouder was heb ik mama heel vaak mogen helpen met wassen, en met verschonen. Ik heb met je gespeeld, met je geknuffeld en met je in bad gezeten. En je kroop nog wel eens bij mij in bed ’s morgens, en dan lag je met je natte luiertje heel dicht tegen me aan.”

De meeste dingen kon ik me niet meer herinneren, maar ik wist wel dat ik altijd veel naar mijn zus toetrok. Ik kon me herinneren dat ze me troostte als ik mijn knie bezeerd had bij het buitenspelen, of dat ik in mijn pyjama altijd tegen haar aan kroop op de bank. Maar ik was ouder geworden en dat was verleden tijd. Tot vandaag dan, want nu lag ik op mijn rug op een commode, en mijn grote zus had mijn luier al in haar hand, en ik zou de luier bevuilen zoals ik dat als een kleuter ook deed.

“Ik weet dat alles anders is. En dan het nooit meer wordt zoals het vroeger was, maar je blijft toch altijd mijn jongere broertje. Dus waarom kunnen we dan geen vriendjes zijn?” Vroeg ze. “Waarom moeten we altijd ruzie maken?”

Ik bloosde en wist geen antwoord op haar vraag. Het laatste jaar hadden we inderdaad veel ruzie gemaakt. Susanne keek me aan, zwijgend, en ik wist ook niets te zeggen. Ik had niet de antwoorden die ze wilde hebben. Ik wist het gewoon niet. Vroeger waren we dikke vrienden, nu leek het inderdaad alsof dat niet meer zo was.

Susanne pakte mijn enkels bij elkaar en kruiste ze. Ze tilde ze omhoog en mijn benen bogen en mijn knieën drukten zich naar buiten. Ze nam mijn enkels over van haar rechter naar haar linkerhand, en nu had ze haar rechterhand vrij. Ze duwde mijn enkels nog wat verder boven mijn bovenlichaam en mijn rug kromde zich. Mijn billen kwamen los van het aankleedkussen.

“Daarom heb ik hiermee ingestemd, Peter.” Zei ze, terwijl ze me aankeek met een schuldige blik. “Ik had niets te verliezen.” Haar rechterhand gleed naar een geel potje op de plank boven me, en ze legde ze op de commode vlakbij mijn billen. Het lukte haar om met een hand het dekseltje eraf te draaien, wat een handig trucje was.

“Ik wilde je luiers laten dragen; ik wilde je uitlachen; ik wilde je zien huilen als je luier nat was; ik wilde de pijn op je gezicht zien als je een pak slaag kreeg. En dat allemaal als wraak voor je stomme gedrag, en alle ruzies, en je pesterijen.” Ik voelde hoe een dot zalf op mijn linker bil gesmeerd werd en daarna langzaam werd uitgewreven.

“Joyce zei dat het zou helpen onze relatie weer te repareren. Weet je? Ik geloofde er eigenlijk helemaal niets van.” Bekende mijn grote zus, terwijl ze ondertussen mijn billen verzorgde alsof ik een baby was. Ze deed het heel langzaam en wreef de verkoelende zalf goed in, voordat ze een nieuwe klodder zalf op mijn andere bil drukte. Ik rook de zoete geur van de vettige zalf, en voelde dat ze zalf maar heel langzaam door mijn huid werd opgenomen.

“Ik was bereid om je over de knie te leggen en je langdurig op je billen te slaan, net zolang totdat je huilend om genade zou smeken. Ik… Wekenlang hebben Joyce en ik hierover gepraat, plannen gemaakt, scenario’s besproken. Karin is er uiteindelijk ook bij betrokken geraakt, omdat ik echt dacht dat we je met zijn tweeën misschien niet aan zouden kunnen. Ik had zoveel gemene dingen voor je in petto.” Bekende Susanne.

Ik voelde haar vingers nu in mijn liezen en ook daar werd de zalf zachtjes uitgesmeerd. Ik keek toe hoe haar vinger een nieuwe dot zalf ging halen en ik voelde hoe de vinger het net boven mijn piemel op mijn huid smeerde. Ook hier begon ze de zalf langzaam te verspreiden, met dezelfde rustige bewegingen.

“Ik hield niet meer van je, Peter. Ik denk dat ik je zelfs een beetje haatte.” Zei ze. Ik huiverde toen ik voelde hoe ze de zalf nu ook op mijn plasser en testikels begon te smeren. Ze nam haar tijd en ik liet het toe. Ik liet alles toe. Ik besefte ook wel dat ik nu de volledige babybehandeling leek te krijgen, wat uiteindelijk zou leiden tot een strakke, dikke luier en een middagslaapje in het kleuterbed. Ik wilde niet, maar onderging het klakkeloos.

“En toen… Jouw luiers en het autostoeltje, en… en je natte luier en… En alles. En… En je tranen… Het heeft mij ook veranderd. Ik zag hoe jij veranderde, eigenlijk vanaf het eerste moment dat je weer een luier omhad. Misschien wil je het niet toegeven, maar je bent echt veranderd.” Haar hand omsloot mijn piemeltje haast achteloos, alsof ik nog steeds dat kleutertje was dat ze vroeger af en toe mocht helpen verschonen. Ze wreef de zalf in en ik voelde het verfrissende effect terwijl de zalf introk.

“Ik… Ik houd wel van je, maar… maar jij moet het wel toelaten.” Zei ze zachtjes, overduidelijk emotioneel. “Even blijven liggen, zo.” Zei ze, nu ineens wat harder. Ze liet mijn enkels los en liep naar de wastafel. Ik bleef met ingetrokken knieën liggen en hield mijn billen zo van het plastic van het aankleedkussen af. Susanne waste haar handen en ik geloofde dat het wel goed uitkwam dat ze net even wat afstand kon nemen. Het leek alsof ze bijna in tranen was uitgebarsten.

Ik zag dat Susanne haar handen afdroogde en weer naar mij toe liep. Ze bleef even voor me staan en stond met haar handen in haar zij. Ze keek glimlachend op me neer, maar het was een lieve glimlach. Ze keek op haar broertje neer die zich opgelaten, ongemakkelijk en vreselijk kwetsbaar. Liggend op de commode voelde ik me nog kleiner dan met alleen een luier om, en nu lag ik ook nog met mijn knietjes breeduit in de lucht, waardoor ik Susanne toegang gaf op zowel mijn poepgaatje als mijn piemeltje. En ondanks dat ik geen kleine jongen meer was, voelde ik me hulpeloos.

Het kostte me moeite om mijn ongemakkelijke positie te behouden, en gelukkig pakte Susanne mijn enkels weer bij elkaar en hield ze stevig vast. Ik kon me zo weer wat meer ontspannen, en toen ik zag dat Susanne mijn opengevouwen luier pakte en richting mijn billen schoof, wist ik dat ik deze positie niet meer lang hoefde vol te houden.

Terwijl Susanne zweeg, voelde ik de luier onder mijn billen geschoven worden. Susanne bleef me in de ongemakkelijk positie houden, want eerst zou ik nog gepoederd worden. Ik herkende het gele busje Zwitsal babypoeder en met haar duim opende Susanne het lipje. Ze begon mijn billen royaal te besprenkelen, voordat ze mijn achterwerk op de luier liet zakken. Susanne duwde mijn knieën nog wat naar buiten en sprenkelde ook weer een ruime hoeveelheid over mijn piemeltje. Ze wreef het poeder niet in, zodat het witte poeder als een dun sneeuwlaagje bleef liggen.

“Ik heb geen idee waarom je dit allemaal toelaat, Peter, maar ik ben er blij om. Je bent een schatje, en ik hoop echt dat dit ervoor zorgt dat we weer vriendjes kunnen zijn.” Zei Susanne en ondertussen trok ze de voorkant van mijn luier tussen mijn benen door en drukte het op mijn onderbuik. Ze positioneerde de luier zodat de voorkant en de achterkant even lang waren en vouwde toen eerst de linkerkant dicht. De enkele, grote plakstrip drukte ze goed op zijn plaats, en ze wreef er nog even overheen om hem aan te drukken, voordat ze hetzelfde deed aan de andere kant.

Weer had ik een luier om gekregen, en weer had ik het toegestaan. Weer had ik me vreselijk klein en weerloos gevoeld, maar tegelijkertijd voelde ik wederom een mengeling van opluchting en berusting. Het was een gevoel dat ik niet begreep, maar dat me wel de rust gaf om alle gebeurtenissen vredig te ondergaan.

“Kom maar van de commode af.” Zei Susanne en ze stak haar hand naar me uit. Ik pakte hem en ze trok me overeind. Ik schoof mijn benen over de rand en liep me op de grond zakken. Susanne trok me tegen zich aan en omhelsde me. Ze drukte een kus boven op mijn hoofd.

“Je bent lief geweest. Heel lief, Peter.” Zei ze zachtjes. “Ga je nu even in je bedje liggen. Het is maar voor een uurtje, dan komen we je uit bed halen. Oké?” Vroeg ze. Ik wilde niet, maar ik knikte toch. In deze situatie had het geen enkele zin om te protesteren of te zeuren. Ik zou de discussie niet winnen, en ik zou Susanne er niet vrolijker op maken.

Susanne liet me los uit de omhelzing, en op blote voetjes liet ik naar het bed. Ik voelde nog een speelse pets op mijn billen en ik keek chagrijnig naar Susanne om. Ze lachte alleen maar. “Ach kom, niets is zo verleidelijk als vers ingepakte luierbilletjes.” Ze knipoogde naar me. “En nu is je luiertje nog zo maagdelijk wit.” Plaagde ze me nog.

Ik wierp haar weer een boze blik toe, maar ik was niet echt boos. “Je bent gemeen.” Zei ik zeurend. Ik draaide me van haar af en trok het Sesamstraat dekbed omhoog. Ik kroop er snel onder begeleid door het kraken van het plastic onderlaken dat moest beschermen tegen ongelukjes.

Susanne was me gevolgd en knielde voor het bed neer. Ze legde haar hand nog op mijn voorhoofd en keek me indringend aan. “Ja, Peter. Ik weet dat ik gemeen ben. Ik ben heel gemeen tegen je, en dat spijt me.” Zei ze schuldbewust. “Maar ik hoop dat het voor een goed doel is. En de eerste tekenen zijn zeer positief.” Zei ze met een knipoog. Ze kuste me op mijn wang en liet me toen in de kinderkamer achter. Susanne keek in de deuropening nog even naar me om, maar ik negeerde haar en draaide me om, op zoek naar een comfortabele houding.

De gordijnen waren open en ik kon door het raam de felblauwe lucht zien. Het daglicht verlichtte de kamer en het was alsof het helemaal niet de bedoeling was dat ik echt ging slapen. Het was gelukkig wel lekker koel in de kamer, veel koeler dan buiten en het dunne dekbed was niet te warm. Ik wist niet precies hoe laat het was, maar ik schatte dat het ongeveer drie of vier uur was. Ik vermoedde dat de reden dat ik nu in bed lag alleen bedoeld was om me nog weer eens te laten voelen dat ik niet meer in controle was over mijn leven. Susanne liet merken dat ze met me kon doen wat ze wilde, en ik had dat maar te slikken.

Ik voelde me niet verdrietig of boos. Ik accepteerde de beslissing en maakte er maar het beste van. Ik hoopte maar dat dit niet te lang zou duren, want ik had helemaal geen slaap.