Verhaal Klaar De Verzoening

LV

Toplid
Hoofdstuk 11 – Bellen met mama

Ik had geen idee hoe lang ik in bed had moeten liggen, maar ik had me stierlijk verveeld. Ik had nogmaals rustig kunnen overdenken wat ik aan moest met deze hele situatie. Mijn opties waren beperkt, maar ik kon genoeg schade aanrichten om het hele plannetje van mijn grote zus door de war te gooien.

Ik kon mijn moeder bellen en zeggen wat er allemaal gebeurd was. Ik had geen idee hoe ze zou reageren, maar ik vermoedde dat ze in ieder geval heel boos op Susanne zou worden. Ik was deze keer in ieder geval niet de aanstichter geweest, niet direct in ieder geval. Wat Susanne daarna ging doen wist ik ook niet, maar ik kon me niet voorstellen dat ze me dan nog verder ging met mij als een baby te behandelen. De sfeer zou er dan niet beter op worden, maar dat was niet echt mijn probleem.

Ik kon ook op elke manier tegenwerken die ik maar kon bedenken, en dat kon op meerdere manieren. Natuurlijk kon ik weigeren nog verder mee te werken aan deze poppenkast, en alhoewel ik dan vast nog wel een aantal keer een pak op mijn billen zou krijgen, zouden ze het eindelijk misschien wel opgeven. Susanne had al gezegd dat ze er met zijn drieën over hadden gepraat als ik niet mee zou werken en zou gaan schreeuwen, gillen, schoppen en schelden. Ook dat zou de sfeer er niet beter van maken.

Ik kon ook meewerken en mezelf de komende paar dagen laten reduceren tot een grote kleuter. Het was de makkelijkste oplossing, maar wel een waar een prijskaartje aan hing. Ik moest maar afwachten was de meiden allemaal nog voor me in petto hadden. De prijs om de lieve vrede de bewaren was hoog, en de komende dagen in mijn luier moeten plassen en poepen was niet wat ik wilde. En daarbij kwam ook nog de vernederende verschoningen en wasbeurten.

Ik wist niet wat ik moest doen. Natuurlijk wilde ik geen ruzie, maar niet tegen elke prijs. Niets doen betekende in feite dat ik mijn beslissing uitstelde. Ik zou vooralsnog wel zien wat er op me af ging komen, en dan maar zien of ik het te ver vond gaan. Ik besefte dat ik mijn grenzen al behoorlijk had verruimd, want tot voor gisteren had een luier moeten dragen al een grens geweest waar ik niet overheen had willen gaan.

En toch lag ik met een luier om in een kinderbedje. De plastic matrasbeschermer kraakte onder me, en de speelgoedberen keken me aan vanaf het kastje naast het bed. Ik was een grens gepasseerd, en ik wist niet eens meer waar mijn eigen grenzen lagen. Ik had me er allang bij neergelegd dat ik vandaag nog minstens een keer, en misschien wel twee keer, bewust mijn plas zou laten lopen in mijn luier, en dat ik dus ook evenzoveel keer verschoond zou gaan worden.

Eigenlijk wist ik het gewoon niet. Ik was een beetje de weg kwijt. Ik was in de war, en dat alles was zo plotseling gebeurd dat ik tijd nodig had om weer een nieuw evenwicht te vinden. Het voelde alsof het een droom was. Een droom waarin bekende mensen voorkwamen, maar mensen die zich anders gedroegen als normaal. En mijn akelige zus kwam ook in de droom voor.

Maar ik sliep niet, en toen de deur open ging hoopte ik dat het mijn zus was die de deur had opengedaan. Maar het was mijn zus niet. Joyce kwam de kamer binnenlopen en kwam naast mijn bed staan. Ze keek met haar handen in haar zij op me neer.

“Heb je lekker geslapen?” Vroeg ze. Ik knikte, alhoewel ik natuurlijk helemaal niet geslapen had.

“Ben je lief geweest?” Vroeg ze meteen daarna. Ze bukte en trok het dekbed van me af. Ze keek naar mijn luier en het leek alsof ze teleurgesteld was. Misschien had ze gehoopt dat ik mijn luier had afgedaan, zodat ze me had kunnen straffen. Of misschien had ze gehoopt dat mijn luier nat was zodat ze me op de commode had kunnen verschonen. Ik probeerde mijn glimlach te verbergen, want ik besefte dat ik vanaf nu het liefst door mijn zus verschoond wilde worden, of desnoods gestraft als dat nodig zou zijn.

“Kom je bedje maar uit.” Zei ze, en snel klom ik uit bed. Ik volgde haar zwijgend naar de woonkamer met open keuken. De grote schuifdeuren naar het terras stonden open, en Karin en Susanne zaten in bikini in de zon. Volgens mij dronken ze wijn en hadden ze wat lekkere hapjes op een tafeltje tussen hun in staan.

Op mijn blote voetjes en met alleen mijn luier om liep ik over de koele tegels door de kamer heen naar het terras. Twee paar ogen draaien naar me om en keken me aan. Ik bloosde, want ik zag er natuurlijk belachelijk uit. Alhoewel ik moest toegeven dat het misschien toch een klein beetje begon te wennen.

Ik liep het terras op en keek even om me heen om te zien of er misschien buren waren die me zo konden zien, maar dat was gelukkig niet zo. Alleen vanaf het strand waren we zichtbaar, maar dat was nog een stukje weg. Ik keek naar het strand, en naar de zee. Ik zag bootjes varen en een paar mensen zwemmen. Het was niet erg druk en het strandseizoen was dan ook nog niet begonnen.

Ik zag de hapjes en de borrelnootjes en voelde mijn eigen maag eigenlijk ook wel rommelen. Ik wilde er naar toe lopen en een handje borrelnootjes pakken, maar Joyce stond plots achter me en legde haar hand op mijn schouder. Ze hoefde me niet terug te trekken om mijn beweging te stoppen, want ik begreep meteen dat dit beschouwd werd als grote-mensen-hapjes, en dat luierdragende kindjes er vanaf moesten blijven.

“Kom maar mee.” Zei ze, en ze begeleidde me de kamer weer in. Ik zag meteen wat onze bestemming zou gaan worden en terwijl ik de laatste passen naar de vierkante box deed, keek ik vol afschuw naar Joyce om. “Niet zeuren. Stap er maar in.”

“Nee. Alsjeblieft?” Smeekte ik, maar de platte hand van Joyce landde op mijn geluierde billen. Ik had nog de hoop dat Susanne in zou grijpen, maar ze was uit het zicht en kon me niet helpen. Misschien was dit ook wat Susanne wilde, maar ik kon dat niet weten. Wel wist ik dat de meiden niet alle drie dezelfde opvattingen hadden over mijn behandeling. Ik keek nog even naar Joyce en zag aan haar blik dat tegenstribbelen geen zin had. Ik klom over de een meter hoogte spijlen heen en stapte in de box. Nu ik iets van de grond stond keek ik Joyce bijna recht in haar ogen aan.

Joyce keek met een gemene glimlach terug. “Blijf je staan?” Lachte ze. “Staan of zitten maakt me niet uit, maar je blijft in de box tot we je er uit komen halen. Begrepen?” Zei ze streng. Ik knikte. En ik ging toch maar zitten. Ik schoof met mijn voeten twee teddyberen en een grote, plastic dobbelsteen aan de kant en ging op het koele plastic van het boxkleed zitten.

Joyce liep weg en liet me alleen, maar ze kwam al snel terug met de mij al bekende speenfles gevuld met melk. Ze hoefde er niets bij te zeggen en ik pakte hem uit mezelf al aan. Ik zat met mijn benen gekruist en leunde met mijn rug tegen de spijlen. Het zat niet lekker, maar ik had geen ruimte om mijn benen te strekken zonder mij voeten door de spijlen naar buiten de duwen.

Ik hield de fles met koude melk omhoog en duwde de speen in mijn mond. Ik dronk er langzaam uit en voelde het koude vocht mijn maag vullen. Terwijl ik aan het drinken was zag ik mijn zus uit mijn ooghoek de kamer in komen lopen. Ze zag me en veranderde haar looprichting naar mij toe. Ze boog snel even over me heen, drukte een kus op mijn hoofd, en gaf me haar mobiele telefoon. Die nam ik maar al te graag aan, want dan had ik in ieder geval wat te doen.

“Als je mama wilt bellen mag dat.” Fluisterde ze. “We moeten toch een keer gaan vertellen wat we met je gedaan hebben, maar ik hoopte dat we dat nog even uit konden stellen.” Ze knipoogde naar me, en draaide zich zonder op antwoord te wachten weer om. Ik zag haar weglopen, terwijl ik verder ging met drinken. Ik kon inderdaad mijn mama bellen, maar daar had ik in eerste instantie niet eens aan gedacht toen ik de telefoon overhandigd had gekregen. Ik had meer gedacht aan de spelletjes die er op stonden, en aan YouTube en dergelijke.

Ik legde de telefoon eerst maar even naast me neer, want ik wilde eerst de fles met melk leegdrinken. Ondertussen kon ik nadenken over het feit of dit een test was van Susanne, of dat ze me gewoon wat te doen wilde geven. Als ze het tweede had bedoeld dan was ik haar dankbaar, over het eerste wilde ik niet teveel nadenken.

De fles met melk was eindelijk leeg en ik legde hem weg. Nu kon ik de telefoon pakken. Natuurlijk kende ik de code om de telefoon te ontgrendelen, en daarna keek ik even een paar seconden naar het icoontje van hoorn. Zou ik mijn moeder bellen? Zou ik alles vertellen? En wat zou er dan gebeuren? Ik wist eigenlijk al dat ik dat niet ging doen. Ik zocht naar een spelletje en begon te spelen.

Met de telefoon van mijn zus ging de tijd een stuk sneller. Ik speelde en luisterde muziek. De telefoon zat op de wifi dus ik hoefde me ook geen zorgen te maken over het internetverbruik, we waren tenslotte wel in het buitenland. Zittend in de box maakte ik me druk om stomme fouten die ik maakte bij de spelletjes, lachte ik om de gekke filmpjes op YouTube en deed ik een plasje in mijn luier. Ik deed precies wat er van me verwacht werd, ik hield me rustig en bleef netjes in de box zitten zoals me opgedragen was. En ik had zelfs weer een natte luier en daar waren de meiden vast ook wel tevreden over. Ondanks alles hoefde ik me even nergens zorgen over te maken.

Totdat de telefoon in mijn hand begon te trillen. De muziek ging automatisch uit en een foto van mama kwam in beeld. Ineens was mijn kalmte voorbij. Mijn hart ging sneller kloppen en ik voelde ineens het zweet op mijn voorhoofd staan. Verstijfd keek ik naar de telefoon die nogmaals overging. En nog een keer. En nog een keer.

Met bezweette handen drukte ik op het groene hoorntje. “Hi mama.” Zei ik, en ik probeerde zo normaal mogelijk te doen. Uit mijn ooghoek zag ik ineens Susanne de kamer in komen rennen en ze keek me met geschrokken gezicht aan. Ze had me op horen nemen en Susanne en ik keken elkaar een kort ogenblik recht in de ogen.

Mama had wat gezegd maar ik had niet geluisterd. “Mama?”

“Ja? Hoor je me?” Hoorde ik de stem van mama.

“Ja, prima.” Zei ik, maar terwijl ik met mama sprak keek ik naar Susanne. Ze had met haar hand naar voren gestaan alsof ze de telefoon van me over had willen nemen, maar nu ik eenmaal mama aan de lijn had zakte haar hand naar beneden.

“Zijn jullie goed aangekomen? Hebben jullie een goede reis gehad? Ik dacht dat Susanne me wel even zou bellen. Ze weet toch dat ik wat nerveus was om jullie met zijn vieren zo ver weg te sturen. Ik dacht: ‘als dat maar goed gaat.’. Jij en je zus zijn tenslotte ook weer niet de beste vrienden, maar ik hoopte dat dit misschien wat zou helpen. Misschien moeten jullie gewoon weer wat meer samen gaan doen, zoals jullie vroeger altijd deden. Voordat… Voordat papa overleed.”

Mama praatte en zoals altijd viel er weinig te zeggen als mama praatte. Dat vond ik altijd zwaar irritant, maar nu gaf het me nu even de gelegenheid om wat van de eerste schrik te bekomen. Langzaam nam mijn hartslag weer wat af en voelde ik me weer wat op mijn gemak. Eindelijk hield mama op met praten. Of eigenlijk nam ik gewoon het woord toen mama even haar mond hield.

“Ze zijn gemeen tegen me, mama.” Zei ik, en ondertussen keek ik naar Susanne. Haar gezicht betrok en ik zag aan haar houding dat ze bezorgd was. Karin en Joyce kwamen net op dat moment ook binnen, blijkbaar hadden ze door dat er wat aan de hand was. Ik zag ze net zo bezorgd kijken als Susanne.

“Ik moet in het kinderbedje slapen, en ik mag niet opblijven, en…” Ik wist dat mama mij weer zou onderbreken en dat ik geen lang verhaal hoefde te houden. Mama wist hoeveel slaapkamers er in dit huis zaten en ik wist dat er allang over gepraat was dat dit mijn kamer zou worden.

De reactie van mama was precies zoals ik verwachtte. Ik kreeg een preek over dat ik wel moest luisteren naar mijn grote zus, en dat zij de oudste was van ons. Ik prikte nog snel een “ik ben geen klein kind meer” tussen haar woorden door, waarna ze gewoon verder ging met haar preek. Ik deed eigenlijk precies wat ze mij had verwacht, en juist als ik poeslief was geweest had ze misschien wel geraden dat er wat aan de hand was geweest.

Langzaam zag ik het gezicht van Susanne ontspannen, en uiteindelijk zag ik haar breeduit lachen. Dit was mijn kans geweest om tegen mama te zeggen dat ik werd mishandeld. Dat ik was geslagen en vernederd, en dat ik als een klein kind werd behandeld. Ik had het niet gedaan, en Susanne besefte dat.

Ik liet mama uitpraten, antwoorde nog een paar keer met ‘ja mama’ tussendoor, en beloofde daarna dat ik lief zou zijn, en naar mijn grote zus zou luisteren. Toen ik daarna de telefoon aan Susanne overdroeg kreeg ik eerst een kus op mijn hoofd.

Ik boog mijn hoofd en keek neer. Ik zag ook mijn luier, mijn natte luier. Ik wist dat ik mijn eigen lot had bezegeld en dat ik nu echt de komende dagen volledig geluierd door zou brengen. Mijn drinken zou uit een flesje komen, en mijn eten zou me gevoerd worden. Ik had dit geweten, had de kans om het anders te laten lopen, maar ik had die kans niet gegrepen.

Ik keek naar mijn grote zus op die naast me bleef staan. Ze praatte met mama, en deels ging het over mij. Ik zag dat ze vertelde dat het goed ging en dat ze weinig last van me hadden. Susanne legde haar vrije hand op mijn hoofd en aaide me. Haast achteloos kreeg ik haar genegenheid.

Eindelijk was het gesprek afgelopen. Susanne legde de telefoon aan de kant en heel even voelde ik teleurstelling dat ik niet verder mocht spelen met haar telefoon. Ze keek nu op me neer en probeerde een serieuze blik te tonen.

“Je liet me schrikken, gemenerik. Wil je dat nooit meer doen?” Zei ze, maar daarna lachte ze breeduit. “Kom er maar uit. Je bent lief geweest, dus je mag uit de box.” Zei ze, en terwijl ze opstond keek ze naar mijn luier. Ze zag dat ik er in geplast had, maar dat zagen de anderen ook.

“Ik zal hem wel verschonen, dan kunnen we zo naar de buolevard gaan om wat te eten.” Zei Joyce, en ze stak haar hand al naar me uit. Ze was klaar om me beet te pakken en me met lichte dwang naar de kinderkamer te begeleiden. Susanne schudde haar hoofd.

“Nee hoor, laat maar. Het is mijn kleine broertje, en ik zal vanaf nu wel voor hem zorgen.” Zei ze, en ik zag de ingehouden teleurstelling van Joyce. Susanne kuste me nogmaals, ditmaal op mijn voorhoofd. “Mijn lieve, kleine broertje.” Fluisterde ze me toe. Ik klom uit de box en liep met haar mee naar de kinderkamer. Ik liet me graag verschonen en ze leek het ook graag te doen. En ze zou het de komende dagen nog veel vaker mogen doen.
 

LV

Toplid
Hoofdstuk 12 – De terugreis

“Kom, wakker worden.” Hoorde ik, terwijl ik zachtjes door elkaar geschud werd. Het was nog donker en er scheen een beetje licht vanuit de gang de slaapkamer in. Ik opende moeizaam mijn ogen en zag dat Susanne op de rand van mijn bed zat. Ze aaide me en veegde mijn haar op mijn voorhoofd aan de kant.

“Ja, ik weet het. Het is nog vroeg, maar we gaan zo rijden. Je mag in de auto weer verder slapen.” Zei ze. Ik knikte, gaapte en rekte me uit. Susanne begon het Sesamstraat dekbed van me af te trekken totdat mijn luier zichtbaar werd. Ik was nog droog, aangezien ik gisteren net voor het slapengaan nog een schone luier om had gekregen van Susanne.

“Goed zo, ik was al bang dat je echt een bedplasser was geworden.” Ze glimlachte, en ik bloosde. Haar handen gingen naar mijn luier en ze maakte beide plakstrips los. Ze liet mijn luier echter dichtgevouwen. “Ga je maar snel even douchen, daarna ga ik je nog even een luier omdoen. Op de terugweg mag je nog mijn kleine, lieve broertje zijn met een luiertje om en in je eigen autostoeltje, maar vanaf vanavond moet je je weer als een grote jongen gaan gedragen. Mama zal wel verbaasd zijn nu we ineens weer dikke vriendjes zijn.”

Ik lag er nog wat ongemakkelijk bij met Susanne’s handen op mijn voorhoofd en op mijn luier, maar het was niet onprettig. Ik voelde me vooral ongemakkelijk omdat ik heel nodig moest plassen en aangezien mijn luier al los was kon ik niet nog snel even in mijn luier plassen voordat ik een schone zou omkrijgen. En het hele weekend had ik niet de kans gekregen om naar de wc te gaan of op een andere manier te plassen zonder dat ik een luier om had. Ik wist niet meer zeker of ik nu wel mocht plassen op het toilet, of dat ik het stiekem onder de douche zou moeten doen.

“Susanne, ik… ik moet plassen. Heel… erg…” Zei ik stamelend, terwijl Susanne zich eigenlijk net wilde omdraaien om me alleen te laten. Ze keek me onderzoekend aan, een beetje verbaasd zelfs. Misschien was ze verbaasd om het feit dat ik me nu nog steeds zo precies aan de regeltjes wilde houden die voor me opgesteld waren. Er was me een paar dagen geleden tenslotte flink ingepeperd dat ik het hele weekend niet naar de wc mocht en dat ik alles in mijn luier moest doen. Als een echte baby.

“Nou, hup. Snel naar de wc dan.” Lachte ze. Susanne trok haar handen terug en hielp me overeind. Naakt kwam ik van het bed af, terwijl Susanne de tussen mijn benen uit vallende luier pakte. Ze sloeg me nog speels op mijn naakte bil, maar ik rende snel naar de badkamer.

Ik ging naar de wc, douchte me snel en droogde me af. Susanne kwam de badkamer al in lopen, en waar ik tot voor dit weekend nog tegen haar had geschreeuwd dat ze weg moest gaan liet ik haar nu toe. Ik had net mijn haren en gezicht afgedroogd toen Susanne de handdoek van me overnam. Ze begon me met zachte hand af te drogen en ik liet het toe. Het voelde maar een klein beetje beschamend, maar eigenlijk voelde het al heel normaal. Ze was tenslotte mijn grote zus en ze zorgde goed voor me.

Susanne knielde voor me neer en ik wachtte totdat ze mijn beiden benen had afgedroogd. Toen voelde ik de handdoek op mijn billen en ik boog iets voor haar naar voren om het haar gemakkelijker te maken. Toen moest ik me omdraaien en voelde ik hoe ze mijn piemeltje met de handdoek onder handen nam. Het duurde niet lang, maar dit voelde niet zo prettig aan. Gelukkig was het zo voorbij en werden als laatste nog even mijn voeten een voor een afgedroogd.

“Zo, en nu snel op de commode. Hup.” Riep ze, en weer kletste haar hand speels op mijn billen.

“Nou, niet doen.”

“Ach kom, beetje last van ochtendhumeur? Het is nog vroeg, hè?” Ze tikte me nogmaals op mijn achterwerk, maar ditmaal zachter. Snel liep ik voor haar uit om voor de laatste keer op de commode te gaan liggen. Met de lange autorit voor de boeg wist ik wel dat het waarschijnlijk niet mijn laatste verschoning zou zijn, maar wel de laatste keer in deze kinderkamer op deze commode.

Ik wist nog steeds niet wat ik er nu precies van moet vinden, maar ik klom gelaten op het zachte, plastic matras. Ik vouwde mijn handen onder mijn hoofd en keek toe hoe Susanne een luier van mijn stapeltje luiers pakte en de luier openvouwde. Ik trok mijn knieën in en liet de luier onder me schuiven. Ik werd nog uitgebreid besprenkeld met het witte poeder dat daarna nog met zachte handen werd ingewreven voordat mijn luier werd dichtgevouwen en stevig werd dichtgeplakt.

Ik voelde me nog steeds slaperig en vroeg me af hoe vroeg het eigenlijk nu was. Liggend op de commode was ik al bijna weer in slaap gevallen. Het deed me beseffen dat het omkrijgen van een luier me niet meer deed opwinden, ik kon er zelfs bij in slaap vallen. Ik glimlachte in mezelf bij deze realisatie.

Susanne hielp me van de commode af en hielp me daarna mijn pyjama aantrekken en ook nog een paar sokken. Twee minuutjes later liep ik met Susanne naar de auto, op een paar geleende slippers. Karin en Joyce hoorde ik nog in het huis rommelen en de achterklep van de auto stond open. Het was nog helemaal donker buiten toen ik achterin de auto stapte. Ik gleed in het stoeltje en Susanne hielp me om de riemen vast te klikken. Het stoeltje zat weer als gegoten om me heen en de riemen zaten strak genoeg om me stevig om mijn plaats te houden zonder dat de riemen irritant knelden.

“Ga maar weer lekker slapen, wij moeten nog wat inpakken en opruimen. Ik denk dat je nog wel wat achterover kan.” Zei Susanne, en haar hand gleed tussen mijn benen door naar beneden. Daar was genoeg ruimte , want er zat een uitstulping in het zitvlak die me belette mijn bovenbenen tegen elkaar te drukken. Ook kwam daar een riem met een aan het uiteinde een metalen blok waar de andere vier riemen in gestoken konden worden. De twee banden die over mijn schouders naar beneden liepen werden halverwege mijn borstkas ook nog aan elkaar verbonden. Het maakte dat ik vakkundig in het zitje vast zat, alhoewel ik mezelf natuurlijk wel gemakkelijk kon bevrijden als ik dat zou willen.

Met een ruk kwam het zitvlak nog iets naar voren en zat ik in een wat meer onderuitgezakte positie. Ik liet mijn hoofd achterover en zijwaarts zakken tegen de hoofdsteun en sloot mijn ogen. Ik zat best comfortabel en voelde me meteen weer slaperiger worden.

“Slaap lekker, kleintje. Nog even en je bent weer een grote jongen.” Fluisterde Susanne waarna ze me op mijn wang kuste. Het duurde niet lang voordat ik slaap viel, en ik werd pas weer wakker toen het al licht was en de auto lichtjes heen en weer schudde op de snelweg.

Ik deed mijn ogen open en zag dat Karin achter het stuur zat en dat Joyce naast haar zat. Ik boog mijn hoofd wat voorover en keek opzij. Ik zag Susanne onderuitgezakt tegen het andere portier slapen. Er stond zachtjes was muziek aan, maar Susanne leek daar dwars door heen te slapen, net zoals ik had gedaan trouwens.

Ik probeerde nog wat te slapen, en dommelde misschien nog een paar keer wat weg. Het was dan ook misschien maar een kwartiertje later dat ik wakker werd van het speentje van een de drinkfles die zachtjes tegen mijn lippen drukte. Ik opende mijn ogen en zag dat Susanne rechtop naast me zat en de fles vasthield.

“Slaapkop!” Zei ze met een knipoog.

“Jij ook!” Wilde ik terugkaatsen, maar de speen gleed mijn mond in en in plaats daarvan begon ik dan maar te drinken. Ik wilde de fles zelf vast gaan houden, maar Susanne duwde mijn hand weer omlaag. Ze leek het niet erg te vinden om de fles zelf vast te houden en ik liet haar haar gang gaan. De koele melk gleed gemakkelijk naar binnen in de kleine scheutjes die ik uit de fles kreeg, maar uiteindelijk had ik de fles leeg. Met een doekje werd mijn mond afgedroogd.

Lang werd ik niet met rust gelaten. Er was nog meer voor me geprepareerd. Blijkbaar werd het slabbetje ditmaal vergeten of niet nodig geacht, want zonder slabbetjes kreeg ik lepeltje voor lepeltje een bakje met yoghurt en vruchtjes gevoerd. De twee klodders die van de lepel afvielen en op mijn pyjama landen konden mij in ieder geval niet aangerekend worden.

Een paar minuten later was mijn maag vol, en mijn blaas trouwens ook. Ik vroeg me af hoe lang we nu eigenlijk al in de auto zaten en hoe lang het nog zou duren voordat we thuis zouden zijn. Ik vermoedde dat jet nu ongeveer een uur of tien of elf was, maar ik kon het klokje op het dashboard niet goed lezen. Ik sloot mijn ogen maar weer en probeerde nog wat te slapen.

“Doe je zo nog even een plasje in je luier voor me?” Hoorde ik de fluisterende stem van Susanne. Ik opende mijn ogen en zag haar gezicht vlak voor me. Ik knikte en bloosde een beetje. Misschien dat ik nog wel wat meer in mijn luier ging doen als de reis nog lang ging duren. Susanne leek mijn gedachten te raden. Ze glimlachte.

“Als we dan over een uurtje of zo even stoppen, mag jij je grote bah op het grote-mensen-toilet doen. Oké?” Zei ze en ik knikte opgelucht. Ik had gemerkt dat ik het helemaal niet erg vond om in mijn luier te moeten plassen, maar poepen was weer heel wat anders. Een flinke plas maakte een luier alleen maar wat dikker en voelde al snel wel weer redelijk droog aan, maar een poepluier vind ik daarentegen gewoon smerig.

Susanne hield haar woord. Een uurtje later zat ik al een flink tijdje in een natte luier in mijn stoeltje toen Karin de auto een afrit opstuurde van een grote benzinepomp. Karin parkeerde de auto naast een pomp en de drie meiden stapten vrijwel meteen uit. Ik bleef zitten en wachtte tot ik uit de auto gehaald zou gaan worden. Karin liep meteen naar het toilet en Joyce bekeek de labels op de slangen en leek aan Susanne te vragen welke van de vier ze moest hebben. Susanne opende de achterklep en ik hoorde haar rommelen in een van de vele weekendtassen.

De achterklep ging dicht en ik zag Susanne aan de andere kant van de portier waar ik naast zat. Ik zag nog hoe ze een schone luier op het dak van de auto legde en toen pas het portier voor me opende. Ze maakte de riemen van het autostoeltje los en gaf me daarmee toestemming om uit het stoeltje te komen. Ik schoof mijn voeten weer in de te grote slippers en klom uit de auto.

Ik huiverde. Mijn dunne pyjama bood lang niet genoeg weerstand tegen de kou van Noord-Frankrijk. Ik voelde me toch al ongemakkelijk door alle mensen om me heen die ongetwijfeld de dikke luier door mijn pyjama zouden kunnen zien, of in ieder geval konden herkennen dat ik een luier aanhad door de dikte. Susanne herkende mijn ongemakkelijkheid en trok me even tegen zich aan.

“Niemand kent je hier. Wat maakt het uit?”

“Ze lachen me uit.”

“Nou en?” Zei Susanne met een houding alsof het haar niet uitmaakte. “Laat je niet gek maken door anderen. Wij doen wat wij willen; we doen niets verkeerds; we vallen er niemand mee lastig, en… en ik ben juist heel erg trots op je. Je bent het allerliefste broertje van de hele wereld.” Zei ze, en ze omhelsde me even. “En nu snel naar binnen, want het is koud hier.”

Ik zag dat ze met haar rechterhand mijn luier van de auto pakte, maar tegelijkertijd ook een geel pakje vochtige schoonmaakdoekjes. Ze zou ermee open en bloot mee naar de toiletten lopen. Ze stak haar andere hand naar me uit en ik twijfelde maar een paar seconden. Susanne had gelijk: wat maakte het uit. Ik pakte haar hand en ze vouwde haar hand om de mijn heen.

Als een grote zus en een klein broertje liepen we tussen de andere auto’s door naar het pompgebouw. Als mensen mijn luier niet zouden herkennen onder mijn pyjama, zouden de dingen in Susanne’s hand niets te raden over laten wat we gingen doen: mijn luier zou worden verschoond. Natuurlijk schaamde ik en keek ik rond om te zien of er mensen naar ons keken. Er hingen best wat mensen rond bij de ingang van de toiletten, en ik zag er natuurlijk het vreemdst uit in mijn pyjama. Het was tenslotte midden op de dag.

Er stonden hier en daar wat mensen te wachten op familieleden die nog in de toiletten waren en hand in hand met mijn grote zus manoeuvreerden we ons er tussendoor naar de deur van de toiletruimten. In eerste instantie keek niemand naar ons, of gunde ons meer dan een enkele blik waardig, maar toen we eenmaal door de deur waren en het gangetje wat smaller werd voelde ik toch wat ogen op me gericht. Een aantal stonden echt te wachten, en deden dat liever binnen dan buiten in de kou, en hadden de tijd om rond te kijken.

Mijn pyjama viel op en ik zag twee oudere mensen naar me kijken. Ik keek ze niet aan, maar bestudeerde vanuit mijn ooghoeken wel hun gezichtsuitdrukking. Natuurlijk schaamde ik me, en dat terwijl ze waarschijnlijk niet eens door hadden dat ik een luier om had. Ik probeerde niet te blozen, maar dat lukte niet, en het gevoel van mijn klamme billen en liezen, en de dikte van de verzadigde luier tussen mijn benen voelde ineens een stuk minder prettig.

We stopten recht voor de toegangspoortjes waar we eerst een muntje in moesten gooien om naar binnen te mogen, en Susanne keek even rond. Ik weet niet precies wat ze zicht, maar ineens stonden we stil en blokkeerden zelfs een beetje de toegang. Een oudere man en een meisje kwam door de poortjes naar buiten en wurmden zich langs ons heen. Ineens draaide Susanne zich naar mij toe. Ze drukte de luier en het pakje vochtige doekjes in mijn handen.

“Blijf je hier even wachten? Ik ga even vragen of er een invalidentoilet is en of we daar in mogen.” Vroeg ze. Ik knikte met nog steeds de rode blos op mijn wangen.

“Schiet je op? Ik moet… nodig.” Zei ik stamelend, en met mijn vrije hand drukte ik op de achterkant van mijn billen alsof ik mijn drol binnen probeerde te houden. Ik moest inmiddels echt wel nodig naar het toilet, en niet om te plassen.

“Natuurlijk schatje, maar we hebben wel wat ruimte nodig zodat ik je luier kan verschonen. Het liefst ergens waar je kunt liggen.” Ze zei het hardop en we mochten dan misschien wel in Frankrijk zijn, toch bloosde ik nu nog dieper vanwege alle mensen om me heen. Susanne deed het om me te plagen, dat snapte ik ook wel, en ondanks dat ik een enorme schaamte voelde, vond ik het eigenlijk ook wel een beetje grappig. Het was tenslotte een soort toneelspel.

“En je mag best nog wel even op de wc gaan zitten voor je grote boodschap als ik je luier heb afgedaan, maar je bent te oud om mee te nemen naar de damestoiletten. En ik wil niet zomaar bij de mannen naar binnen lopen.” Susanne knipoogde naar me en ze kuste me nog even demonstratief op mijn voorhoofd voordat ze op zoek ging naar iemand van het personeel. Ik bleef in mijn pyjama achter, met een schone luier in mijn hand. En als je goed keek moest de luier die ik aanhad toch echt wel herkenbaar zijn onder mijn wat te strakke pyjamabroek. Ik keek voorzichtig om me heen en probeerde voor mezelf uit te vogelen wat ik hier nu precies bij voelde. In ieder geval voelde ik schaamte, maar het leek alsof ik me wilde schamen. Alsof ik dat een lekker gevoel vond.

“Ben je ziek, ofzo?” Hoorde ik. Geschrokken keek ik om. Het was gek om in Frankrijk ineens een Nederlandse stem te horen op een plek waar ik nog nooit eerder geweest was. Naast me stond een meisje van mijn eigen leeftijd dat ik net door het poortje naar buiten had zien komen. Waarschijnlijk stond ze te wachten op haar moeder. Nu stond ik dus met de luier in mijn handen voor iemand die ik niet kende en ze keek me recht in mijn ogen.

Mijn schaamte werd ineens nog veel erger en ik wilde eigenlijk wegrennen. Ik voelde mijn mond opdrogen en mijn hart sneller gaan kloppen. Wat moest ik doen? Ik wist me even geen raad maar ondertussen keken de ogen van het meisje me wel indringend aan. Ik snapte haar nieuwsgierigheid wel en dat ze graag een antwoord wilde, maar ik wist niet wat ik moest zeggen.

Ik schudde mijn hoofd. Haar priemende ogen hadden me genoodzaakt in ieder geval een soort van antwoord te geven. Terwijl het zweet me uitbrak leek het meisje haar eigen conclusie te trekken. Ze haalde verwaand haar neus op. “Je bent een bedplasser.” Ze lachte erbij. Ze lachte me uit. Blijkbaar was elke andere reden dan een ziekte om een luier om te hebben, reden om me uit te mogen lachen.

“Nee, ik…” Stamelde ik. Eigenlijk hoopte ik dat haar moeder nu door het poortje naar buiten zou komen en haar dochter mee zou nemen naar buiten, maar tegelijkertijd voelde ik ook weer die vreemde opwinding in me vanwege mijn schaamte. “Ik… Ik heb straf.” Ik kreeg het met moeite over mijn lippen, maar het meisje hoorde het. Ik zag haar gezicht vertrekken. Haar lach verdween en een soort van verbazing kwam ervoor terug.

“Kim? Kom je?” Hoorde ik, en het meisje keek om. Ze had niet gezien dat haar moeder nu juist door de poortjes naar buiten was gekomen. Het meisje keek me nog even beduusd aan en liep toen weg, met haar moeder mee.

Ik huiverde en keek het meisje met een spijtig gevoel aan. Ik had te lang getreuzeld om wat te zeggen en nu was het moment voorbij. Ik had deze vernederende ontmoeting nog veel verder kunnen uitmelken en nu was die kans voorbij. Terwijl ik het meisje nam ik in een opwelling een besluit.

Susanne kwam terug en er liep een man in een grijs uniform met een geel hesje mee. De man had een sleutel in zijn hand. “We kunnen…” Begon Susanne, maar toen ze me zag wist ze al precies wat ik gedaan had. “Getver, je hebt toch niet…?” Ik boog mijn hoofd en knikte. Even was ik bang dat ze boos zou worden, maar dat werd ze niet. Kwaad was ze niet, maar vrolijk was ze ook niet. Een poepluier verschonen was iets wat ze niet graag deed, maar nu mijn luier vol zat, vond ik het zelf eigenlijk ook niet fijn. Ik kreeg er zelfs al spijt van toen we door de manier in het schoonmaakuniform naar een aparte ruimte werden begeleid.

“Het spijt me, Susanne. Ik…” Susanne had me al bij de hand genomen en ik liep schuin achter haar aan. Ik liep met o-benen en een beetje voorover en voelde de poep tegen mijn billen drukken. Het was een vreselijk gevoel.

“Het is al goed. Dit is mijn eigen schuld.” Zei ze, en ze probeerde er een beetje bij te lachen. Eenmaal in de aparte ruimte bleek een grote tafel de enige mogelijkheid om languit op te kunnen liggen, en even later lag ik daar dan ook op mijn rug op. Zwijgend deed Susanne haar taak en ze had de vochtige doekjes in ieder geval niet voor niets meegenomen.

Ik wilde Susanne vertellen wat er was gebeurd toen ik moest wachten. Over het Nederlandse meisje, en over de vragen die ze gesteld had, maar dit leek me niet het juiste moment. Hoe schoner mijn billen werden, hoe meer het humeur van Susanne ook weer wat leek te verbeteren. Toen ik weer helemaal schoon was, en ik nog naakt op een handdoek op de houten tafel lag met mijn pyjamajasje tot boven mijn tepels naar boven geschoven en mijn pyjamabroekje naast me op tafel liggend, werd eerst de vieze stinkende luier opgeruimd en waste Susanne haar handen. De stank bleef nog wel in de ruimte hangen, maar die werd ook al langzaam minder. Of ik raakte er aan gewend.

Susanne kwam terug en keek op mijn grotendeels naakte lichaam neer. Ze was niet boos meer en glimlachte me toe. Ik lag met ontbloot piemeltje te wachten op een schone luier, maar Susanne deed wat onverwachts. Ze stak haar hand naar me uit.

“Kom maar van de tafel af.” Zei ze. Ik keek een beetje beduusd. We waren nog lang niet thuis, dus ik kon nog wel een paar uur een luier om hebben zonder dat mama er thuis achter zou komen. Susanne leek andere plannen te hebben. Ze nam me weer bij de hand, maar niet naar de uitgang van de ruimte. Ze bleef mijn hand vasthouden terwijl ze op een houten krukje in de hoek van de kamer ging zitten en ze trok me naar zich toe. Ineens besefte ik wat ze van plan was.

“Nee, Susanne. Alsjeblieft? Het spijt me. Ik…” Smeekte ik, maar ze trok me over haar knie en ik werkte niet eens al te veel tegen. Ze pakte mijn polsen bij elkaar en drukte ze samen met een hand in de holte van mijn rug. Ze had haar rechterhand vrij om me op mijn billen te slaan, en ze legde haar hand al dwars over mijn billen heen.

“Ik moet je straffen, lieverd. Dat snap je, toch? Dit was namelijk niet de afspraak.” Zei ze streng. Ik huiverde toen ze haar hand bewoog, maar ik wist dat Susanne me misschien wel zou slaan maar het niet hard en lang ging doen. Susanne zou me niet zou hard slaan als Joyce de eerste avond had gedaan. Ik vertrouwde Susanne meer dan Joyce, maar besefte ook wel dat het geen straf zou zijn als het niet een beetje pijn zou doen.

“Ja, Susanne. Het… Het spijt me. Au!” Haar hand kwam al naar beneden, maar ze had toch harder geslagen dan ik had verwacht. En ze sloeg meteen nog een keer, en nog een derde keer. Toen trok ze me alweer overeind en keken we elkaar recht in de ogen. Mijn ogen waren betraand.

“Als we niet bijna thuis waren geweest had ik je billen vuurrood geslagen. Je weet dat ik een hekel aan poepluiers heb, en dit wens in niet nogmaals mee te maken. Is dat begrepen?” Zei ze streng. Ik knikte en voelde ook wel dat haar boosheid grotendeels gespeeld was, maar er wel een kern van waarheid in zat. Ik wist in ieder geval heel zeker dan Susanne me nooit zo lang en hard zou slaan dat mijn billen echt rood zouden zijn geworden.

“En nu snel weer liggen, dan kan ik je nog een laatste keer een luier omdoen.” Ze stuurde me richting de tafel en ik ging weer op de handdoek liggen. Susanne deed me snel weer een luier om en hielp me in mijn pyjama. Toen ik van de tafel klom kuste Susanne me op mijn voorhoofd en ik kuste haar terug op haar wang. Ik was niet boos op haar vanwege de paar klappen die ik op mijn billen had moeten incasseren.

Toen we de ruimte uitliepen, natuurlijk weer hand in hand, stond de man in dat uniform op ons te wachten. Hij toverde een lolly van achter zijn rug vandaan en bood mij die aan. Blozend nam ik hem aan en ik vroeg me af wat hij allemaal had gehoord.

De rest van de thuisreis dommelde ik wat in mijn autostoeltje, nog even genietend van mijn laatste uren als klein jongetje.
 

LV

Toplid
Hoofdstuk 13 – Een avondje alleen met Susanne

Door het raam keek ik mama in de auto stappen. Het was al donker buiten, het regende en de wind waaide rond het huis. Het was inmiddels ruim anderhalve maand geleden dat ik met Susanne en haar vriendinnen een weekend weg was geweest. De gebeurtenissen hadden een hoop emotie en gevoelens bij me opgeworpen die ik de afgelopen weken had proberen te verwerken. Ik snapte nog steeds niet precies wat mijn gevoelens allemaal betekenden, maar ik begreep wel dat ik anders was dan alle andere kinderen. En dat maakte me ook een beetje bang.

Dit was eigenlijk de eerste keer sinds het weekend dat ik alleen met Susanne thuis zou zijn, voor een hele avond althans. We hadden net gegeten en met zijn drieën hadden we nog de tafel afgeruimd en de wasmachine ingeruimd. Over de gebeurtenissen van dat weekend hadden we eigenlijk niet meer gepraat, en wat er allemaal gebeurd was hadden we voor mama verborgen gehouden. Zelfs de knuffels die ik af en toe kreeg van Susanne deden we buiten het zicht van mama om. Het voelde vreemd om nu ineens zoveel genegenheid naar elkaar toe te tonen, terwijl dat in de jaren voor het weekend nooit gebeurde. Als mama het merkte zou ze misschien vraagtekens gaan zetten bij wat er dat weekend was gebeurd.

Natuurlijk zou mama wel gemerkt moeten hebben dat er minder ruzie in huis was tussen mij en Susanne, maar als mama dat gemerkt zou hebben had ze er in ieder geval niets over gezegd. Nu zag ik mama wegrijden en voelde ik een bepaalde spanning bij het feit dat Susanne en ik de hele avond alleen zouden zijn. Mama zou pas rond twaalf uur terugkomen. De hele avond zou voor mij normaal gesproken maar twee uurtjes zijn, want om halfnegen behoorde ik in bed te liggen. Het was tenslotte woensdag en morgenochtend moest ik gewoon naar school.

De spanning die ik voelde was iets wat ik niet helemaal thuis kon brengen, maar Susanne had hints gegeven dat er vanavond wat stond te gebeuren. Ze had al een paar keer geknipoogd naar me op momenten dan mama had gezegd dat ze vanavond niet thuis zou zijn, en ook had Susanne me al eens een knuffel gegeven toen ik langs haar was gelopen in de gang. Ze had in mijn oor gefluisterd of ik een lief jongetje was. Dat moest een betekenis hebben, want dat zei ze anders nooit.

Ik hoorde Susanne aan komen lopen en keek naar haar om. Ze kwam achter me staan en sloeg haar armen om me heen. Ze gaf me een kus op mijn achterhoofd. Ik voelde weer de opwinding in me die ik ook had toen Susanne op de laatste dag van de weekendtrip mijn luier wilde verschonen bij de benzinepomp. Toen had ik iets gedaan in een opwelling, en nu deed ik het weer. Dit was geen plannetje van me geweest, want ik zou dit nooit gedurfd hebben. Maar nu in een opwelling deed ik het toch. Ik plaste in mijn broek.

Eigenlijk schrok ik van mezelf. Waarom deed ik dit? Ik voelde een huivering door me heen trekken en keek schuin achterom naar boven, naar Susanne.

“Ik… het spijt me… Ik…” Ik bloosde en voelde me weer net zo klein en kinderachtig als ik me tijdens dat weekend zo vaak had gevoeld. Toen had ik het niet gewild, en nu leek ik dat gevoel juist op te zoeken. Ik voelde me vies en ik had al spijt van dit nog voordat ik uitgeplast was. Ik keek naar beneden, naar mijn broek die ik natter en natter zag worden, Ik voelde mijn plas langs de binnenkant van mijn benen naar beneden lopen, tot in mijn sokken.

“Wat doe je?” Klonk het verbaasd. Haar omhelzing eindigde en ze pakte me bij mijn bovenarm beet en draaide me ruw om. Terwijl ze me met haar ene hand aan mijn arm vast bleef houden, pakte ze met haar andere hand mijn kin beet. Ze duwde mijn hoofd achterover en dwong me haar aan te kijken. “Vies kind!” Snauwde ze.

“Nee, het spijt me. Ik zal…” Stamelde ik. “Ik weet niet… het… Ik zal me douchen… en het opruimen.” Ik wilde me uit haar greep losrukken en uit haar blikveld geraken. Ik voelde tranen in me opkomen en het voelde alsof ik mijn grote zus had teleurgesteld. Alsof ik iedereen had teleurgesteld. Ik was bijna twaalf jaar oud en ik had expres in mijn broek geplast. Dit was nog erger dan tijdens het weekend, want toen hadden ze me gedwongen in mijn luier te plassen. Nu had ik het vrijwillig gedaan.

“Je gaat helemaal niets doen.” Ik voelde Susanne’s blik op me gericht, maar ik durfde haar niet meer aan te kijken. “Ik ga je in bad doen en je eens goed wassen, vies kind. En dan, als je weer helemaal schoon bent, ga ik je een pak voor je billen geven.” Ik huiverde. “En als je vanavond niet heel erg lief tegen me doet, zal ik toch echt mama moeten vertellen wat je nu zojuist gedaan hebt.”

Susanne zweeg, en de stilte maakte me nerveuzer. Ze liet haar plannetje bezinken en ik vreesde het feit dat ik over haar knie gelegd ging worden. Ze zou me slaan en ik zou misschien wel huilen van de pijn. En ik zou het verdiend hebben. Waarom deed ik dit soort dingen toch?

“Ga je nu lief zijn? Ga je me als een lief, klein kind in bad laten doen? Ga je lief blijven staan als ik je vieze billen ga wassen?”

“Ja… Ja, Susanne.” Zei ik schor.

“En ga je daarna ook lief over mijn knieën liggen? Met je billetjes omhoog, open en bloot? Zodat ik je dit kinderachtige gedrag kan afleren?”

“Ja, Susanne.” Ik keek nog steeds naar de grond, en het voelde inmiddels alsof ik met mijn sokken in een plas water stond.

“Kijk me aan!” Commandeerde mijn grote zus. Heel langzaam bracht ik mijn hoofd omhoog en keek ik even later haar recht in haar ogen. “En wat voor ondergoed moeten ondeugende, broekplassende jongetjes dan aan?” Blozend draaide ik mijn blik weg. Ik huiverde bij de gedachte, maar tegelijkertijd leek ik het ook juist te willen.

“Een… Een luier.”

“Ja. Als een baby!” Riep ze hardop en ik schrok van haar uithaal. Ik kromp een beetje in elkaar, niet alleen omdat ik schrok van haar toon, ook vanwege wat ze me toegeroepen had. Ineens liep ze mijn arm los en trok ze zonder pardon mijn shirt en trui omhoog. Voor het raam en in het volle licht werd ik uitgekleed. Iedereen buiten zou het kunnen zien, als er zich tenminste mensen buiten bevonden in dit gure weer.

“Nee, niet… niet voor het raam. Alsjeblieft, Susanne?” Smeekte ik. Ik voelde hoe mijn hoofd uit mijn shirt en trui gleed en nu mijn armen er langzaam uitkwamen.

“Je hebt ook voor het raam in je broek geplast, dus dit is jouw keuze. En ik laat je echt niet in die vieze kleren door het huis lopen.” Ik keek omlaag en zag mijn shirt en trui naast me op de grond vallen. Haar handen kwamen in het zicht en zonder pardon werd mijn broek geopend. Mijn gulp werd geopend en mijn broek kwam al snel naar beneden. Ik wilde dit zo snel mogelijk voorbij hebben. Ik wilde zo snel mogelijk voor het raam weg, en ik werkte mee om mijn voeten uit de broekspijpen te trekken.

Toen mijn onderbroek naar beneden getrokken werd stond ik in mijn blote billen voor het raam. Binnen was het licht en buiten donker, dus ik kon weinig zien wat er buiten voorbij kwam, maar gelukkig duurde het niet lang. Susanne knielde voor me en liet me uit mijn onderbroek stappen. Daarna hielp ze me uit mijn sokken.

“En nu héél snel naar boven, viezerik!” Zei ze, en de verwachte pets op mijn billen kwam inderdaad. Ik rende de kamer uit om zo snel mogelijk uit het zicht te komen van wie dan ook buiten langs liep. Susanne liep achter me aan, op een rustiger tempo. Terwijl ik er stilletjes bij stond vulde Susanne het bad met een laagje water van nog geen twintig centimeter. Dat vond ze blijkbaar meer dan genoeg en ik werd het bad in gedirigeerd.

“Netjes in bad blijven; ik kom je zo wassen. Ik moet eerst de troep opruimen die je beneden hebt achtergelaten.” Ze keek me streng aan, en ik knikte. Susanne verdween uit de badkamer en liet me achter. Ik zat nooit in bad, en ik geloof zelfs dat niemand hier in huis vaak in bad zat. Nu liet ik me zakken tot ik in het bad lag, met mijn knieën omhoog omdat het anders niet paste. Ik woelde met mijn handen door het water om meer schuim te creëren.

Tien minuten later kwam Susanne terug. Ze praatte weinig, en gaf me eigenlijk alleen aanwijzingen terwijl ze me waste. Ik voelde me bij lange na niet zo prettig als ik vooraf had gehoopt. Susanne deed een wat afstandelijk en het leek alsof ze echt een beetje boos op me was. Na het afspoelen en afdrogen moet ik met haar meelopen naar haar kamer. Ik zag meteen de uitgespreide handdoek op haar bed liggen met daarnaast de luier die op me wachtte. Het was echter Susanne die op de rand van het bed ging zitten en me bij mijn handen pakte. Ik moest recht voor haar gaan staan en torende zo hoog boven uit, maar ik was naakt en voelde me helemaal niet groter.

“Ik moet je straffen, Peter. Sorry daarvoor.” Zei ze, en ze trok me naar zich toe en positioneerde me over haar knieën en bovenbenen heen. “Ik weet dat je soms weer even een klein jongetje wilt zijn, en dat is helemaal niet erg.” Ik luisterde stilletjes terwijl mijn handen op mijn rug getrokken werden en mijn beide polsen bij elkaar gepakt werden. “En ik vind het ook niet erg om je daarbij te helpen. Ik vind het zelfs leuk om weer een lief, klein broertje te hebben.” Ik voelde haar hand op mijn billen, met haar vingers gespreid.

Even was het stil. Ik lag te wachten op wat er komen ging en de spanning bouwde op. Zou Susanne echt boos zijn? Zou ze me echt straffen in plaats van een paar gemene petsen op mijn billen. Ik huiverde. Het was niet zo warm in de kamer en ik was volkomen naakt. Ik hoopte maar dat Susanne snel verder ging en me niet te lang in spanning hield. Ik wilde dat het voorbij was, en ik wilde zo snel mogelijk met een luier om een lange, warme omhelzing van Susanne.

“Je kunt niet zomaar in je broek plassen, Peter.” En ineens sloeg ze, en ze sloeg hard. Haar platte hand raakte vol mijn rechterbil en ik kermde terwijl het geluid in mijn oren echode. “Het is alleen een spelletje als er twee mensen willen spelen.” Weer sloeg ze me op mijn billen, en ze hield zich niet in. Ze sloeg me meerdere keren vlak achter elkaar voordat ze haar hand even op mijn billen liet liggen.

Ik kermde, en voelde hoe de tranen van pijn uit mijn ooghoeken stroomden. Ik voelde hoe haar hand over mijn naakte huid wreef, maar daarna tilde ze hem weer op. “We kunnen samen spelen dat je een klein jongetje bent, en doe ik je een luiertje om en kunnen we samen dingen doen die je leuk vindt. Dan vertel je me wat je leuk vind, en dat is het gezellig samen.” Weer sloeg ze me, drie keer achter elkaar. “Of jij kunt stout zijn en doen wat jij wilt, maar dan doe ik ook wat ik wil. Dan is er geen overleg, en dan ben ik de baas.”

Weer sloeg ze me, en ze had me nu al vaker geslagen dan tijdens het hele weekend bij elkaar. Mijn billen begonnen te gloeien en de pijn werd erger. Ik huilde en kermde, maar ik bleef wel stilletjes liggen. Ik wist dat ze gelijk had en dat ik eigenwijs was geweest en dus straf had verdiend. Ondanks de pijn voelde ik me lang niet zo beroerd als ik had verwacht. Ik huilde en snikte, maar ik wist dat Susanne van me hield en dat ik dit had verdiend. Het voelde alsof ik de straf wilde ondergaan, als een soort van teken dat ik ook van haar hield.

Toch was ik blij dat ze ophield. Ze hielp me overeind en nam me op schoot. Ik geloof dat ze wel een beetje schrok van mijn tranen, maar ik liet me gewillig door haar in haar armen nemen. Ik drukte mijn gezicht in haar nek.

“Het spijt me, Susanne.” Snikte ik zachtjes. “Je hebt gelijk. Ik zal het niet meer doen. Ik… Ik heb de straf verdiend.” Het voelde alsof ik Susanne gerust moest stellen, want ik voelde ook de spanning in haar lichaam. Nu ontspande ze wat. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd, aaide me waar ze kon, en trok me nog steviger tegen haar aan.

“Het is al goed. Ik ben niet meer boos op je.” Fluisterde ze. Ze wiegde me wat heen en weer en voelde mijn verdriet en pijn wegzakken. Toen ik weer wat gekalmeerd was, onttrok ik me voorzichtig uit haar omhelzing en kwam ik overeind. Ik ging op de gespreide handdoek zitten en liet me achterover zakken. Ik was klaar voor de luier en als ik opzij keek zag ik hem al klaarliggen.

“Ja ja.” Glimlachte Susanne. Ze luierde me en plaagde me. “Ik zal je maar snel een luiertje omdoen, want ik denk dat er nog wel een plasje per ongeluk zal ontsnappen vanavond.” Ze lachte en speelde met me. Ze prikte me op mijn buik, en kriebelde me. Ze deed me snel en vakkundig een luier om. Eindelijk.

Met alleen een luier om klom ik in haar bed, onder het dekbed. Susanne vroeg of ik nog huiswerk had en ik antwoordde dat ik nog aardrijkskunde moest leren. Volledig ontspannen zat ik even later met het boek naast me alle Europese hoofdsteden en de grote rivieren te leren. Susanne zat aan haar bureau, en had wat muziek zachtjes aan gezet. Ze had ook een boek voor zich, maar was vooral met haar telefoon bezig.

Ik was volkomen gelukkig. De luier voelde heerlijk aan, en ik voelde me weer heel klein. Het pak slag had ik verdiend en dat had me alleen maar meer het gevoel gegeven dat ik weer een klein jongetje was. Het had me een hulpeloos en machteloos gevoel gegeven, en dat gaf me een vreemd, maar prettig, gevoel.

Na een uurtje leren deed ik een klein plasje in mijn luier, en ik hoopte maar dat Susanne dat niet erg zou vinden, en weer een half uurtje later viel ik in slaap. Ik sliep heerlijk, maar mijn slaap werd ruw verstoord.

“Waar is Peter?” Ineens zwaaide de slaapkamerdeur open en stond mama in de kamer. Ik schrok wakker en kwam van schrik overeind. Snel ging ik weer liggen en trok ik het dekbed weer over me heen. Ik droeg nog steeds de luier, en mama wist van niets. En mijn luier was nog nat ook.

“O? Waarom ligt Peter niet in zijn eigen bed?” Natuurlijk was mama verbaasd. Ik had allang in bed moeten liggen, mijn eigen bed dan natuurlijk, en daarnaast wist ze niet dat Susanne en ik inmiddels een heel andere verhouding hadden dan voor het weekendje weg.

Ik zag Susanne verbaasd omkijken. De muziek stond nog steeds zachtjes aan, maar blijkbaar hard genoeg om niet op te merken dat mama thuis was gekomen. Susanne’s gezicht betrok toen ze zich leek te realiseren dat ik in haar bed lag, met een luier om. Mama leek wat geïrriteerd te zijn doordat ik niet gewoon in mijn eigen bed lag en keek me boos aan. Dat was een blik die ik herkende en waarmee niet te spotten viel.

“Ik heb hem geholpen met zijn huiswerk, en toen is hij in slaap gevallen. Ik heb het dekbed maar over hem heen getrokken.” Verklaarde Susanne en mama leek wat gerust gesteld. Nu keek mama mij aan.

“Oké, hup! Naar je eigen bed.” Commandeerde ze nu. Ik bloosde en wist dat ik niet kon gehoorzamen. Ik had alleen maar een luier om, en dit was niet het moment om mama alles te gaan vertellen. Susanne en ik hadden min of meer afgesproken daar een goed moment voor te gaan vinden, waarschijnlijk een keer op een zondagmiddag als we alle tijd hadden.

“Nou, schiet op. Je moet morgen gewoon naar school. Het is al veel te laat!” Snauwde ze toen ze zag dat ik niet deed wat ze wilde.

“Mams, ik zal…” Begon Susanne die me wilde helpen, maar mama keek haar nu boos aan.

“Wat is hier aan de hand? Sinds wanneer zijn jullie van die goede vriendjes?” Snauwde ze. Met grote stappen kwam ze de kamer in en met een ruk trok ze het dekbed van me af.

“En nu heel… Wat?” Ineens was alles zichtbaar. Zowel mijn luier, als de plas die ik er in gedaan had was zichtbaar voor mama. En mama zag het natuurlijk. Ik trok wit weg, klom razendsnel uit bed en zocht dekking achter Susanne.

“Mams, we… we moeten wat uitleggen. Ik…” Susanne probeerde te helpen, en ik drukte me tegen haar aan. Mama was echter te verbaasd om te luisteren naar Susanne en kwam naar me toe. Ze greep me bij mijn bovenarm, trok me naar zich toe en keek verbijsterd naar mijn natte luier.

“Wat is dit voor onzin? Trek uit! Onmiddellijk!” Riep ze kwaad, maar volgens mij was ze vooral verbaasd. Weer probeerde Susanne tussenbeide te komen en terwijl er tranen over mijn wang naar beneden liepen keek ik hoopvol naar Susanne op. Zij leek nu eindelijk van haar verbazing bekomen.

“Nee!” Riep Susanne ineens hardop. Mama’s blik verplaatste zich in haar richting. “Niet boos worden op Peter. Dit is mijn schuld, en van mij alleen.” Riep ze. Ze pakte mijn andere arm en trok me naar zich toe. Mama liet me gaan, maar ik was nog lang niet veilig voor haar boosheid.

“Wat is dit, Susanne?” Vroeg ze nu serieus.

“Ik ga het allemaal vertellen, maar eerst brengen we Peter naar bed. Dit is echt niet zijn schuld, en ik wil niet dat je boos op hem bent.” Zei Susanne schuldbewust. “Dit is mijn schuld. Wees alsjeblieft niet boos op hem.” Susanne knuffelde me nog eens en ik zag haar naar mama kijken om te zien wat mama ging doen. Ik hoopte echt dat mama niet boos op me zou blijven, maar misschien had ze daar wel alle recht op.

“Is hij de laatste tijd juist niet heel lief geweest?” Vroeg Susanne. “En volgens mij ging het ook beter op school, toch?” Ze sprak over mij alsof ik er niet bij was, en dat voelde ongemakkelijk, maar gelukkig had ze haar arm om me heen geslagen en voelde ik haar warmte tegen me aan.

Mama was duidelijk ik verwarring. Ik snapte wel dat zij er niets meer van begreep. Haar bijna twaalfjarige zoon had ineens weer een luier om en blijkbaar was het hem ook niet gelukt die luier droog te houden. Mama’s initiële boosheid leek gelukkig al wel wat gezakt.

“Kom, geef mama maar een knuffel en een kus, en ga dan maar naar bed. We zijn niet boos op je, en ik zal mama alles vertellen. Oké?” Zei Susanne. Ik was er niet helemaal gerust op, maar ik kreeg nog een laatste knuffel van Susanne, en een dikke kus op mijn voorhoofd. Toen liet ze me los en gaf ze me een aanmoedigend duwtje in mijn rug richting mama.

Voorzichtig keek ik naar mama op. Ik stond heel dicht voor haar en ze keek me aan. Ze voelde zich er niet helemaal prettig bij, maar toch gaf ze me ook een knuffel.

“Snel naar bed, en morgen praten we verder.” Zei ze, en ik hoorde nog een lichte irritatie in haar stem. “En doe die vieze luier uit.” Zei ze ook nog. Toen kuste mama me op mijn wang.

“Hij mag zijn luier helemaal niet zelf uittrekken. Dat doe ik morgenochtend wel.” Zei Susanne scherp, en dat leverde haar een boze blik van mama op. “Hup, snel naar bed!” Commandeerde Susanne, en zonder naar de reactie van mama te kijken rende ik de kamer uit. Mijn luier kraakte vervaarlijk, maar al snel lag ik veilig in mijn eigen koude bedje. Ik maakte mezelf zo klein mogelijk, trok mijn knieën in, en verborg me helemaal onder het dekbed. Ik probeerde niet te huilen, maar dat lukte niet helemaal.

Ik hoorde mama en Susanne naar beneden lopen en ondanks dat ik graag wilde weten wat Susanne allemaal zou vertellen, wist ik dat ik nu echt moest gaan slapen. Gelukkig had ik mijn luier mogen omhouden en dat gaf me nog een beetje houvast. Het duurde echter een hele tijd voordat ik in slaap viel.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door Susanne. Ze zat op de rand van mijn bed en schudde me zachtjes door elkaar. “Wakker worden, kleintje. Tijd om weer een grote jongen te worden.” Fluisterde ze met een glimlach. Ik opende mijn ogen, genoot nog even van de warmte om me heen en het gevoel van de luier om mijn billen. Ik was blij om Susanne weer te zien, maar ik keek zenuwachtig uit naar het moment dat ik mama onder ogen zou komen. Wat zou ze zeggen? Zou ze nog boos zijn?

Dat moment kwam sneller dan gedacht, want ik zag haar ineens in de deuropening staan. Susanne zag dat ik langs haar heen keek naar de deuropening, keek zelf ook om naar mama, en stond toen op. Wel gaf ze me nog een kusje op mijn voorhoofd, maar daarna liep ze een beetje ongemakkelijk langs mama heen mijn slaapkamer uit. Mama kwam naar me toe lopen. Zwijgend keek naar haar, blozend en een beetje nerveus.

Mama ging op de rand van het bed zitten en legde haar hand op mijn voorhoofd. “Mama is niet boos op je.” Zei ze, en ik haalde opgelucht adem. “Ik ben wel een beetje boos op Susanne, maar ik moet nog even nadenken over wat ik met haar aan moet.” Zei ze, en ze knipoogde naar me.

“Ik… Ik ben niet boos op haar, mama.” Zei ik, maar ik denk dat mama dat al wel wist.

“Heb je je luiertje nog om?” Vroeg ze. Ik knikte met een blos op mijn wangen. “Ook daar moet mama nog een beetje aan wennen. Dat snap je toch?” Weer knikte ik. Mama leek even na te denken.

“Nou, ga je maar snel douchen en aankleden. Je moet zo naar school.” Zei mama en ze wilde al opstaan.

“Kleine jongetjes mogen hun eigen luiertje natuurlijk niet af doen, dus misschien moet mama even helpen.” Hoorde ik, en nu pas zag ik dat Susanne weer in de deuropening stond. Mama keek met lichte verbazing naar haar oudste kind, en toen weer naar mij. Ze keek met een serieuze blik naar me en leek even na te denken. Toen brak haar gezicht open en begon ze te glimlachen.

Ze kwam overeind, trok het dekbed van me af en keek op me neer. Daar lag ik dan in niets meer dan een luier. Ik lag op mijn rug en keek vol spanning naar mama op. Zou ze het doen? Zou ze echt mijn luier afdoen, alsof ik een klein jongetje was? Ik hoopte het echt.

Ik had er sinds gisteravond niet meer in geplast. Ik was bang dat mama het zou merken en boos zou worden. Mijn luier was dus maar een klein beetje nat, maar mijn blaas was overvol. Mama ging weer op de rand van het bed zitten. Ze drukte mijn bovenbenen eerst wat uit elkaar en trok toen de plakstrips los.

Mijn enkels werden bij elkaar gepakt en van het bed getild, en mijn luier viel tussen mijn benen door open. Mijn klamme billen en plassertje kwamen zichtbaar. Natuurlijk had mijn mama mij al honderden keren geluierd en verschoond, maar dit was de eerste keer dat ik het bewust meemaakte.

Mama deed mijn knieën buigen en veegde met de voorkant van mijn luier door mijn bilspleet heen. Ik voelde me kleiner dan ooit, en mama en Susanne keken op me neer. Het was een heerlijk gevoel.

“Het is lang geleden dat ik je in een luier gezien heb, maar ik heb het vermoeden dat dit niet de laatste keer zal zijn. Hup, ga je maar snel douchen.” Zei ze. “Kinderspeeltijd is weer voorbij.”

Ik klom van het bed en rende naar de douche. Ik was gelukkig.
 

LV

Toplid
Toegift

“Wat? Nee!” Riep ik, toen de deksel van de pan ging. Ik was er al een beetje bang voor geweest door de geuren die uit de keuken waren gekomen. Nu stond het avondeten op tafel, zaten we met zijn drieën aan tafel en had mama de deksels van de pannen gehaald. De geur van spruitjes kwam uit de linker pan omhoog, en ik haatte spruitjes. Ik vond ze vreselijk vies, en gelukkig aten we daarom ook bijna nooit spruitjes. Ik was eigenlijk helemaal geen moeilijke eter en mama hield meestal ook wel rekening met me, maar vanavond blijkbaar niet.

Het was niet eerlijk. Het was twee dagen nadat mama had ontdekt dat ik af en toe een klein jongetje wilde zijn, en de weken daarvoor en de dagen daarna was ik toch lief geweest? Ik had met niemand ruzie gemaakt; ik had mijn huiswerk gemaakt; ik was op tijd naar bed gegaan; en ik had de klusjes in huis gedaan die mama me had opgedragen. En mama wist dat ik spruitjes echt niet lustte, en toch stonden er nu spruitjes op tafel.

Met mijn armen over elkaar keek ik mokkend voor me uit. Ik wist dat klagen geen zin had, maar ik wilde het wel uitschreeuwen van kwaadheid. Het was niet eerlijk!

Mama en Susanne keken naar me. Susanne hield ook niet van spruitjes, maar haar haat was wat minder erg dan de mijne. Wie kon spruitjes nu lekker vinden? Mama zag mijn stille protest en keek me met strenge blik aan.

“Stel je niet aan. Je bent geen klein kind meer, en ook dingen die je misschien niet zo lekker vindt, kun je gewoon eten.” Zei ze, en ondertussen schepte ze aardappels uit de andere pan op mijn bord, op die van Susanne en daarna ook op haar eigen bord. Het deksel ging weer op de pan, en met een andere opscheplepel schepte ze een flink aantal spruitjes op mijn bord.

“Nou mam, niet zoveel. Alsjeblieft?” Smeekte ik, maar ze negeerde me en schepte er zelfs nog een paar extra bij. Met afschuw keek ik naar mijn bord. Even later kwam er nog een speklapje overheen en wat jus, maar dat kon het vieze eten er onder bedekken. Met de grootste tegenzin keek ik naar het bord en merkte dat Susanne en mama al waren begonnen met eten. Ik sneed een stuk van het vlees af en stopte het in mijn mond, maar ik meed nog de spruitjes en de aardappels.

“Schiet op, Peter. Je eten wordt koud. Dan wordt het er niet lekkerder op.” Zei mijn moeder met enig chagrijn. Ik treuzelde, natuurlijk treuzelde ik. Ik wilde het helemaal niet eten en ik was nog maar nauwelijks begonnen toen mama en Susanne hun borden al bijna leeg hadden.

“Dit valt me van je tegen. Je gedraagt je als een kind.”

“Nee, niet waar. Ik… Ik vind het gewoon niet lekker.” Zei ik zachtjes, en vanuit mijn ooghoek zag ik dat Susanne nu ook haar bordje leeg had. Zij kon me nu ook niet helpen en natuurlijk zat er niets anders op dan zo af en toe een hapje te nemen en maar te hopen dat mama het op een gegeven moment genoeg vond.

“Laat maar, ik ben er klaar mee.” Zei mama en ze stond boos op. Ik zag de knipoog van mama naar Susanne niet, maar later begreep ik dat dit eigenlijk al helemaal uitgedacht was. Weer werd ik in een toneelspel meegesleept zonder enige controle te hebben over het script.

Mama trok de vork uit mijn vingers en legde die demonstratief naast mijn bord neer. Ik wist niet zeker of dit betekende dat ik niet verder hoefde te eten, maar de boosheid van mama weerhield me ervan om ook maar enig optimisme te voelen. Ik werd bij mijn bovenarm gepakt en uit mijn stoel omhoog getrokken.

“Je gedraagt je als een kind, Peter.” Hoorde ik, maar ik maakte me minder zorgen om haar woorden dan om haar daden. Ze pakte mijn shirt beet en trok het omhoog. Mama begon me uit te kleden.

“Mama? Nee!” Riep ik, maar mijn shirt was al uit en haar vingers maakten de riem van mijn broek los.

“Sta stil.” Snauwde ze streng, en mijn broek werd naar beneden getrokken. Ze hielp me er uit stappen en trok meteen daarna mijn onderbroek naar beneden. Alleen mijn sokken bleven aan.

Susanne had ondertussen ook niet stil gezeten en nu pas zag ik wat ze gedaan had. En ook nu pas begon ik te begrijpen dat dit een vooropgezet plan was geweest. Natuurlijk had mama geweten dat ik moeilijk zou gaan doen bij het eten van de spruitjes, en ik had dus ook precies gedaan wat er van me verwacht werd.

Aangezien we met zijn drieën maar een klein deel van de eettafel gebruikten bij het eten, was een groot deel van de tafel ongebruikt. Mama zat altijd aan het hoofd van de tafel, en Susanne en ik zaten tegenover elkaar. Nu pas zag ik dat het andere eind van de tafel ook gebruikt zou gaan worden. De stoelen waren aan de kant geschoven en dwars over de tafel lag het aankleedkussen dat ik van het weekendje weg herkende.

Ik huiverde, maar liet me gewillig naar die kant van de tafel duwen. “Nee, mama. Alsjeblieft.” Ik huilde bijna, ondanks dat ik eigenlijk wel de luier om wilde die Susanne nu klaarlegde. Maar nu was de situatie heel anders, en mama was boos op me.

“Schiet op, Peter. Je krijgt inderdaad een luier om. Je gedraagt je als en kleuter, dus je hebt er om gevraagd.”

“J… Ja, mama.” Stamelde ik, en ik klom op de tafel en ging er dwars op liggen.

“Susanne, wil jij zijn eten even pureren? Misschien moet je het nog even wat opwarmen. Als hij zelf niet wilt eten, zal ik hem moeten voeren.”

Ik schoof bijna op mijn zij om Susanne in actie te zien komen, maar dat leverde me een pets voor mijn billen op. Ik ging maar snel terug op mijn rug liggen en liet me door mama luieren. Mama plakte mijn luier zonder poespas of lieve woordjes, strak dicht en hielp me daarna weer van de tafel af. Ze hielp me in een pyjama die blijkbaar ook door Susanne was klaargelegd.

Ik hoorde de keukenmachine ratelen en keek angstvallig naar de lichtgroene smurrie die door het glas zichtbaar was. Ik stond er een half minuutje beteuterd bij terwijl ik keek hoe mijn eten in een kommetje werd geschept. Mama had ondertussen een slabbetje voor me gepakt. Deze had ik nog nooit gezien, maar met mijn hoofd voorover kon ik naar de witte stof met het blauwe randje kijken terwijl mama hem in mijn nek vastknoopte.

“Kom maar mee.” Zei ze, en ze stak haar hand naar me uit. Ik pakte hem aarzelend beet. Mama nam me mee naar de woonkamer waar de gordijnen gelukkig al dicht waren. Niemand kon zien wat er in dit huis gebeurde, en daar was ik maar al te blij mee. Mama ging midden op de bank zitten en trok mij nu naast zich op de bank. Ze trok mijn benen dwars over de hare heen en sloeg een arm achter me langs.

Ik rustte mijn hoofd tegen haar schouder en mama trok het slabbetje vrij zodat het ook een deel van haar kleding zou beschermen. Susanne stond voor ons en gaf mama het kommetje met eten aan. Ik zag dat het kommetje tot de rand toe gevuld was. De arm van mama die achter mijn rug langs liep en onder mijn arm weer tevoorschijn kwam pakte het kommetje beet en met haar andere hand trok ze het kleine lepeltje uit de groene brei.

“Nou, laat maar eens zien of jij echt zo’n lief, klein jongetje bent.” Zei mama en ze schepte een eerste hapje met gepureerde aardappel en spruitjes op en bracht het naar mijn mond.

“Ja, mama.” Zei ik gedwee, en daarna opende ik mijn mond om het eerste hapje te ontvangen. Ik zag mijn grote zus toekijken, en ondanks de vreselijke smaak in mijn mond deed ik wat er van me verwacht werd. Gepureerd waren de spruitjes gelukkig wat beter te eten.

Tussen twee hapjes door deed ik een klein plasje in mijn luier. Susanne merkte het meteen en attendeerde mijn moeder er op. De glimlach die ze uitwisselden was veelzeggend. Even trok mijn moeder me nog iets steviger tegen haar aan en kreeg ik een kus bovenop mijn hoofd, maar meteen daarna hing de volle lepel met de vieze, groene smurrie weer voor mijn mond.

Ik voelde me klein, kinderachtig en vernederd, maar ik was gelukkig.
 
Mooi verhaal, een van je beste, vind ik.
Denk dat het vooral komt door de dialogen, ik kan die zo voor me zien alsof ze werkelijk gesproken worden.
Dank voor het delen.
 
  • Like
Waarderingen: LV

FairryNL

Superlid
Heel mooi en gedetailleerd verhaal waardoor ik heel erg kon inleven.
Heb er erg van genoten om het te mogen lezen.
Bedankt voor een mooi verhaal!
 
  • Like
Waarderingen: LV

anoniemer

Superlid
Hey LV,

wat een mooi verhaal. schitterend geschreven heel leuk. Ik vond het een echt mooi verhaal.
wel spijtig dat je met dit verhaal ophoud. want ik lees graag je verhalen. elk hoofdstuk geniet ik van.

"verhaal klaar" zag ik niet zo graag komen. maar eigenlijk voor een verhaal te eindigen heb je het ook mooi gedaan. we dromen nog verder wat er toch zou komen.

ik hoop toch dat je nog verder schrijft of een nieuw verhaal start. weer uitstekend geschreven. ik zat weer helemaal in je verhaal net zoals het was met "de tweeling"

danku voor dit mooi verhaal

grts anoniemer
 

YoloE

Superlid
Hallo LV.

Wat een prachtig verhaal.
Je verhalen lezen altijd zo goed weg maar het mooiste van je verhalen vindt ik altijd het perspectief waaruit je het schrijft.
Een 12-jarige jongen die begint te puberen is natuurlijk enorm herkenbaar voor iedereen.
En een grote zus die zich daaraan ergert en zou willen dat het weer was zoals vroeger kan ik me ook voorstellen.
Zelf heb ik wel eens met de fantasie gespeeld wat er zou gebeuren als ik in mijn broek zou plassen of in bed. Het was leuk om dat eens in een verhaal uitgewerkt te zien.
Ik ben fan van je luierverhalen en zal je volgende verhaal ook weer met veel plezier gaan lezen

Groet
YoloE
 
  • Like
Waarderingen: LV
Bovenaan