Hoofdstuk 13 – Een avondje alleen met Susanne
Door het raam keek ik mama in de auto stappen. Het was al donker buiten, het regende en de wind waaide rond het huis. Het was inmiddels ruim anderhalve maand geleden dat ik met Susanne en haar vriendinnen een weekend weg was geweest. De gebeurtenissen hadden een hoop emotie en gevoelens bij me opgeworpen die ik de afgelopen weken had proberen te verwerken. Ik snapte nog steeds niet precies wat mijn gevoelens allemaal betekenden, maar ik begreep wel dat ik anders was dan alle andere kinderen. En dat maakte me ook een beetje bang.
Dit was eigenlijk de eerste keer sinds het weekend dat ik alleen met Susanne thuis zou zijn, voor een hele avond althans. We hadden net gegeten en met zijn drieën hadden we nog de tafel afgeruimd en de wasmachine ingeruimd. Over de gebeurtenissen van dat weekend hadden we eigenlijk niet meer gepraat, en wat er allemaal gebeurd was hadden we voor mama verborgen gehouden. Zelfs de knuffels die ik af en toe kreeg van Susanne deden we buiten het zicht van mama om. Het voelde vreemd om nu ineens zoveel genegenheid naar elkaar toe te tonen, terwijl dat in de jaren voor het weekend nooit gebeurde. Als mama het merkte zou ze misschien vraagtekens gaan zetten bij wat er dat weekend was gebeurd.
Natuurlijk zou mama wel gemerkt moeten hebben dat er minder ruzie in huis was tussen mij en Susanne, maar als mama dat gemerkt zou hebben had ze er in ieder geval niets over gezegd. Nu zag ik mama wegrijden en voelde ik een bepaalde spanning bij het feit dat Susanne en ik de hele avond alleen zouden zijn. Mama zou pas rond twaalf uur terugkomen. De hele avond zou voor mij normaal gesproken maar twee uurtjes zijn, want om halfnegen behoorde ik in bed te liggen. Het was tenslotte woensdag en morgenochtend moest ik gewoon naar school.
De spanning die ik voelde was iets wat ik niet helemaal thuis kon brengen, maar Susanne had hints gegeven dat er vanavond wat stond te gebeuren. Ze had al een paar keer geknipoogd naar me op momenten dan mama had gezegd dat ze vanavond niet thuis zou zijn, en ook had Susanne me al eens een knuffel gegeven toen ik langs haar was gelopen in de gang. Ze had in mijn oor gefluisterd of ik een lief jongetje was. Dat moest een betekenis hebben, want dat zei ze anders nooit.
Ik hoorde Susanne aan komen lopen en keek naar haar om. Ze kwam achter me staan en sloeg haar armen om me heen. Ze gaf me een kus op mijn achterhoofd. Ik voelde weer de opwinding in me die ik ook had toen Susanne op de laatste dag van de weekendtrip mijn luier wilde verschonen bij de benzinepomp. Toen had ik iets gedaan in een opwelling, en nu deed ik het weer. Dit was geen plannetje van me geweest, want ik zou dit nooit gedurfd hebben. Maar nu in een opwelling deed ik het toch. Ik plaste in mijn broek.
Eigenlijk schrok ik van mezelf. Waarom deed ik dit? Ik voelde een huivering door me heen trekken en keek schuin achterom naar boven, naar Susanne.
“Ik… het spijt me… Ik…” Ik bloosde en voelde me weer net zo klein en kinderachtig als ik me tijdens dat weekend zo vaak had gevoeld. Toen had ik het niet gewild, en nu leek ik dat gevoel juist op te zoeken. Ik voelde me vies en ik had al spijt van dit nog voordat ik uitgeplast was. Ik keek naar beneden, naar mijn broek die ik natter en natter zag worden, Ik voelde mijn plas langs de binnenkant van mijn benen naar beneden lopen, tot in mijn sokken.
“Wat doe je?” Klonk het verbaasd. Haar omhelzing eindigde en ze pakte me bij mijn bovenarm beet en draaide me ruw om. Terwijl ze me met haar ene hand aan mijn arm vast bleef houden, pakte ze met haar andere hand mijn kin beet. Ze duwde mijn hoofd achterover en dwong me haar aan te kijken. “Vies kind!” Snauwde ze.
“Nee, het spijt me. Ik zal…” Stamelde ik. “Ik weet niet… het… Ik zal me douchen… en het opruimen.” Ik wilde me uit haar greep losrukken en uit haar blikveld geraken. Ik voelde tranen in me opkomen en het voelde alsof ik mijn grote zus had teleurgesteld. Alsof ik iedereen had teleurgesteld. Ik was bijna twaalf jaar oud en ik had expres in mijn broek geplast. Dit was nog erger dan tijdens het weekend, want toen hadden ze me gedwongen in mijn luier te plassen. Nu had ik het vrijwillig gedaan.
“Je gaat helemaal niets doen.” Ik voelde Susanne’s blik op me gericht, maar ik durfde haar niet meer aan te kijken. “Ik ga je in bad doen en je eens goed wassen, vies kind. En dan, als je weer helemaal schoon bent, ga ik je een pak voor je billen geven.” Ik huiverde. “En als je vanavond niet heel erg lief tegen me doet, zal ik toch echt mama moeten vertellen wat je nu zojuist gedaan hebt.”
Susanne zweeg, en de stilte maakte me nerveuzer. Ze liet haar plannetje bezinken en ik vreesde het feit dat ik over haar knie gelegd ging worden. Ze zou me slaan en ik zou misschien wel huilen van de pijn. En ik zou het verdiend hebben. Waarom deed ik dit soort dingen toch?
“Ga je nu lief zijn? Ga je me als een lief, klein kind in bad laten doen? Ga je lief blijven staan als ik je vieze billen ga wassen?”
“Ja… Ja, Susanne.” Zei ik schor.
“En ga je daarna ook lief over mijn knieën liggen? Met je billetjes omhoog, open en bloot? Zodat ik je dit kinderachtige gedrag kan afleren?”
“Ja, Susanne.” Ik keek nog steeds naar de grond, en het voelde inmiddels alsof ik met mijn sokken in een plas water stond.
“Kijk me aan!” Commandeerde mijn grote zus. Heel langzaam bracht ik mijn hoofd omhoog en keek ik even later haar recht in haar ogen. “En wat voor ondergoed moeten ondeugende, broekplassende jongetjes dan aan?” Blozend draaide ik mijn blik weg. Ik huiverde bij de gedachte, maar tegelijkertijd leek ik het ook juist te willen.
“Een… Een luier.”
“Ja. Als een baby!” Riep ze hardop en ik schrok van haar uithaal. Ik kromp een beetje in elkaar, niet alleen omdat ik schrok van haar toon, ook vanwege wat ze me toegeroepen had. Ineens liep ze mijn arm los en trok ze zonder pardon mijn shirt en trui omhoog. Voor het raam en in het volle licht werd ik uitgekleed. Iedereen buiten zou het kunnen zien, als er zich tenminste mensen buiten bevonden in dit gure weer.
“Nee, niet… niet voor het raam. Alsjeblieft, Susanne?” Smeekte ik. Ik voelde hoe mijn hoofd uit mijn shirt en trui gleed en nu mijn armen er langzaam uitkwamen.
“Je hebt ook voor het raam in je broek geplast, dus dit is jouw keuze. En ik laat je echt niet in die vieze kleren door het huis lopen.” Ik keek omlaag en zag mijn shirt en trui naast me op de grond vallen. Haar handen kwamen in het zicht en zonder pardon werd mijn broek geopend. Mijn gulp werd geopend en mijn broek kwam al snel naar beneden. Ik wilde dit zo snel mogelijk voorbij hebben. Ik wilde zo snel mogelijk voor het raam weg, en ik werkte mee om mijn voeten uit de broekspijpen te trekken.
Toen mijn onderbroek naar beneden getrokken werd stond ik in mijn blote billen voor het raam. Binnen was het licht en buiten donker, dus ik kon weinig zien wat er buiten voorbij kwam, maar gelukkig duurde het niet lang. Susanne knielde voor me en liet me uit mijn onderbroek stappen. Daarna hielp ze me uit mijn sokken.
“En nu héél snel naar boven, viezerik!” Zei ze, en de verwachte pets op mijn billen kwam inderdaad. Ik rende de kamer uit om zo snel mogelijk uit het zicht te komen van wie dan ook buiten langs liep. Susanne liep achter me aan, op een rustiger tempo. Terwijl ik er stilletjes bij stond vulde Susanne het bad met een laagje water van nog geen twintig centimeter. Dat vond ze blijkbaar meer dan genoeg en ik werd het bad in gedirigeerd.
“Netjes in bad blijven; ik kom je zo wassen. Ik moet eerst de troep opruimen die je beneden hebt achtergelaten.” Ze keek me streng aan, en ik knikte. Susanne verdween uit de badkamer en liet me achter. Ik zat nooit in bad, en ik geloof zelfs dat niemand hier in huis vaak in bad zat. Nu liet ik me zakken tot ik in het bad lag, met mijn knieën omhoog omdat het anders niet paste. Ik woelde met mijn handen door het water om meer schuim te creëren.
Tien minuten later kwam Susanne terug. Ze praatte weinig, en gaf me eigenlijk alleen aanwijzingen terwijl ze me waste. Ik voelde me bij lange na niet zo prettig als ik vooraf had gehoopt. Susanne deed een wat afstandelijk en het leek alsof ze echt een beetje boos op me was. Na het afspoelen en afdrogen moet ik met haar meelopen naar haar kamer. Ik zag meteen de uitgespreide handdoek op haar bed liggen met daarnaast de luier die op me wachtte. Het was echter Susanne die op de rand van het bed ging zitten en me bij mijn handen pakte. Ik moest recht voor haar gaan staan en torende zo hoog boven uit, maar ik was naakt en voelde me helemaal niet groter.
“Ik moet je straffen, Peter. Sorry daarvoor.” Zei ze, en ze trok me naar zich toe en positioneerde me over haar knieën en bovenbenen heen. “Ik weet dat je soms weer even een klein jongetje wilt zijn, en dat is helemaal niet erg.” Ik luisterde stilletjes terwijl mijn handen op mijn rug getrokken werden en mijn beide polsen bij elkaar gepakt werden. “En ik vind het ook niet erg om je daarbij te helpen. Ik vind het zelfs leuk om weer een lief, klein broertje te hebben.” Ik voelde haar hand op mijn billen, met haar vingers gespreid.
Even was het stil. Ik lag te wachten op wat er komen ging en de spanning bouwde op. Zou Susanne echt boos zijn? Zou ze me echt straffen in plaats van een paar gemene petsen op mijn billen. Ik huiverde. Het was niet zo warm in de kamer en ik was volkomen naakt. Ik hoopte maar dat Susanne snel verder ging en me niet te lang in spanning hield. Ik wilde dat het voorbij was, en ik wilde zo snel mogelijk met een luier om een lange, warme omhelzing van Susanne.
“Je kunt niet zomaar in je broek plassen, Peter.” En ineens sloeg ze, en ze sloeg hard. Haar platte hand raakte vol mijn rechterbil en ik kermde terwijl het geluid in mijn oren echode. “Het is alleen een spelletje als er twee mensen willen spelen.” Weer sloeg ze me op mijn billen, en ze hield zich niet in. Ze sloeg me meerdere keren vlak achter elkaar voordat ze haar hand even op mijn billen liet liggen.
Ik kermde, en voelde hoe de tranen van pijn uit mijn ooghoeken stroomden. Ik voelde hoe haar hand over mijn naakte huid wreef, maar daarna tilde ze hem weer op. “We kunnen samen spelen dat je een klein jongetje bent, en doe ik je een luiertje om en kunnen we samen dingen doen die je leuk vindt. Dan vertel je me wat je leuk vind, en dat is het gezellig samen.” Weer sloeg ze me, drie keer achter elkaar. “Of jij kunt stout zijn en doen wat jij wilt, maar dan doe ik ook wat ik wil. Dan is er geen overleg, en dan ben ik de baas.”
Weer sloeg ze me, en ze had me nu al vaker geslagen dan tijdens het hele weekend bij elkaar. Mijn billen begonnen te gloeien en de pijn werd erger. Ik huilde en kermde, maar ik bleef wel stilletjes liggen. Ik wist dat ze gelijk had en dat ik eigenwijs was geweest en dus straf had verdiend. Ondanks de pijn voelde ik me lang niet zo beroerd als ik had verwacht. Ik huilde en snikte, maar ik wist dat Susanne van me hield en dat ik dit had verdiend. Het voelde alsof ik de straf wilde ondergaan, als een soort van teken dat ik ook van haar hield.
Toch was ik blij dat ze ophield. Ze hielp me overeind en nam me op schoot. Ik geloof dat ze wel een beetje schrok van mijn tranen, maar ik liet me gewillig door haar in haar armen nemen. Ik drukte mijn gezicht in haar nek.
“Het spijt me, Susanne.” Snikte ik zachtjes. “Je hebt gelijk. Ik zal het niet meer doen. Ik… Ik heb de straf verdiend.” Het voelde alsof ik Susanne gerust moest stellen, want ik voelde ook de spanning in haar lichaam. Nu ontspande ze wat. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd, aaide me waar ze kon, en trok me nog steviger tegen haar aan.
“Het is al goed. Ik ben niet meer boos op je.” Fluisterde ze. Ze wiegde me wat heen en weer en voelde mijn verdriet en pijn wegzakken. Toen ik weer wat gekalmeerd was, onttrok ik me voorzichtig uit haar omhelzing en kwam ik overeind. Ik ging op de gespreide handdoek zitten en liet me achterover zakken. Ik was klaar voor de luier en als ik opzij keek zag ik hem al klaarliggen.
“Ja ja.” Glimlachte Susanne. Ze luierde me en plaagde me. “Ik zal je maar snel een luiertje omdoen, want ik denk dat er nog wel een plasje per ongeluk zal ontsnappen vanavond.” Ze lachte en speelde met me. Ze prikte me op mijn buik, en kriebelde me. Ze deed me snel en vakkundig een luier om. Eindelijk.
Met alleen een luier om klom ik in haar bed, onder het dekbed. Susanne vroeg of ik nog huiswerk had en ik antwoordde dat ik nog aardrijkskunde moest leren. Volledig ontspannen zat ik even later met het boek naast me alle Europese hoofdsteden en de grote rivieren te leren. Susanne zat aan haar bureau, en had wat muziek zachtjes aan gezet. Ze had ook een boek voor zich, maar was vooral met haar telefoon bezig.
Ik was volkomen gelukkig. De luier voelde heerlijk aan, en ik voelde me weer heel klein. Het pak slag had ik verdiend en dat had me alleen maar meer het gevoel gegeven dat ik weer een klein jongetje was. Het had me een hulpeloos en machteloos gevoel gegeven, en dat gaf me een vreemd, maar prettig, gevoel.
Na een uurtje leren deed ik een klein plasje in mijn luier, en ik hoopte maar dat Susanne dat niet erg zou vinden, en weer een half uurtje later viel ik in slaap. Ik sliep heerlijk, maar mijn slaap werd ruw verstoord.
“Waar is Peter?” Ineens zwaaide de slaapkamerdeur open en stond mama in de kamer. Ik schrok wakker en kwam van schrik overeind. Snel ging ik weer liggen en trok ik het dekbed weer over me heen. Ik droeg nog steeds de luier, en mama wist van niets. En mijn luier was nog nat ook.
“O? Waarom ligt Peter niet in zijn eigen bed?” Natuurlijk was mama verbaasd. Ik had allang in bed moeten liggen, mijn eigen bed dan natuurlijk, en daarnaast wist ze niet dat Susanne en ik inmiddels een heel andere verhouding hadden dan voor het weekendje weg.
Ik zag Susanne verbaasd omkijken. De muziek stond nog steeds zachtjes aan, maar blijkbaar hard genoeg om niet op te merken dat mama thuis was gekomen. Susanne’s gezicht betrok toen ze zich leek te realiseren dat ik in haar bed lag, met een luier om. Mama leek wat geïrriteerd te zijn doordat ik niet gewoon in mijn eigen bed lag en keek me boos aan. Dat was een blik die ik herkende en waarmee niet te spotten viel.
“Ik heb hem geholpen met zijn huiswerk, en toen is hij in slaap gevallen. Ik heb het dekbed maar over hem heen getrokken.” Verklaarde Susanne en mama leek wat gerust gesteld. Nu keek mama mij aan.
“Oké, hup! Naar je eigen bed.” Commandeerde ze nu. Ik bloosde en wist dat ik niet kon gehoorzamen. Ik had alleen maar een luier om, en dit was niet het moment om mama alles te gaan vertellen. Susanne en ik hadden min of meer afgesproken daar een goed moment voor te gaan vinden, waarschijnlijk een keer op een zondagmiddag als we alle tijd hadden.
“Nou, schiet op. Je moet morgen gewoon naar school. Het is al veel te laat!” Snauwde ze toen ze zag dat ik niet deed wat ze wilde.
“Mams, ik zal…” Begon Susanne die me wilde helpen, maar mama keek haar nu boos aan.
“Wat is hier aan de hand? Sinds wanneer zijn jullie van die goede vriendjes?” Snauwde ze. Met grote stappen kwam ze de kamer in en met een ruk trok ze het dekbed van me af.
“En nu heel… Wat?” Ineens was alles zichtbaar. Zowel mijn luier, als de plas die ik er in gedaan had was zichtbaar voor mama. En mama zag het natuurlijk. Ik trok wit weg, klom razendsnel uit bed en zocht dekking achter Susanne.
“Mams, we… we moeten wat uitleggen. Ik…” Susanne probeerde te helpen, en ik drukte me tegen haar aan. Mama was echter te verbaasd om te luisteren naar Susanne en kwam naar me toe. Ze greep me bij mijn bovenarm, trok me naar zich toe en keek verbijsterd naar mijn natte luier.
“Wat is dit voor onzin? Trek uit! Onmiddellijk!” Riep ze kwaad, maar volgens mij was ze vooral verbaasd. Weer probeerde Susanne tussenbeide te komen en terwijl er tranen over mijn wang naar beneden liepen keek ik hoopvol naar Susanne op. Zij leek nu eindelijk van haar verbazing bekomen.
“Nee!” Riep Susanne ineens hardop. Mama’s blik verplaatste zich in haar richting. “Niet boos worden op Peter. Dit is mijn schuld, en van mij alleen.” Riep ze. Ze pakte mijn andere arm en trok me naar zich toe. Mama liet me gaan, maar ik was nog lang niet veilig voor haar boosheid.
“Wat is dit, Susanne?” Vroeg ze nu serieus.
“Ik ga het allemaal vertellen, maar eerst brengen we Peter naar bed. Dit is echt niet zijn schuld, en ik wil niet dat je boos op hem bent.” Zei Susanne schuldbewust. “Dit is mijn schuld. Wees alsjeblieft niet boos op hem.” Susanne knuffelde me nog eens en ik zag haar naar mama kijken om te zien wat mama ging doen. Ik hoopte echt dat mama niet boos op me zou blijven, maar misschien had ze daar wel alle recht op.
“Is hij de laatste tijd juist niet heel lief geweest?” Vroeg Susanne. “En volgens mij ging het ook beter op school, toch?” Ze sprak over mij alsof ik er niet bij was, en dat voelde ongemakkelijk, maar gelukkig had ze haar arm om me heen geslagen en voelde ik haar warmte tegen me aan.
Mama was duidelijk ik verwarring. Ik snapte wel dat zij er niets meer van begreep. Haar bijna twaalfjarige zoon had ineens weer een luier om en blijkbaar was het hem ook niet gelukt die luier droog te houden. Mama’s initiële boosheid leek gelukkig al wel wat gezakt.
“Kom, geef mama maar een knuffel en een kus, en ga dan maar naar bed. We zijn niet boos op je, en ik zal mama alles vertellen. Oké?” Zei Susanne. Ik was er niet helemaal gerust op, maar ik kreeg nog een laatste knuffel van Susanne, en een dikke kus op mijn voorhoofd. Toen liet ze me los en gaf ze me een aanmoedigend duwtje in mijn rug richting mama.
Voorzichtig keek ik naar mama op. Ik stond heel dicht voor haar en ze keek me aan. Ze voelde zich er niet helemaal prettig bij, maar toch gaf ze me ook een knuffel.
“Snel naar bed, en morgen praten we verder.” Zei ze, en ik hoorde nog een lichte irritatie in haar stem. “En doe die vieze luier uit.” Zei ze ook nog. Toen kuste mama me op mijn wang.
“Hij mag zijn luier helemaal niet zelf uittrekken. Dat doe ik morgenochtend wel.” Zei Susanne scherp, en dat leverde haar een boze blik van mama op. “Hup, snel naar bed!” Commandeerde Susanne, en zonder naar de reactie van mama te kijken rende ik de kamer uit. Mijn luier kraakte vervaarlijk, maar al snel lag ik veilig in mijn eigen koude bedje. Ik maakte mezelf zo klein mogelijk, trok mijn knieën in, en verborg me helemaal onder het dekbed. Ik probeerde niet te huilen, maar dat lukte niet helemaal.
Ik hoorde mama en Susanne naar beneden lopen en ondanks dat ik graag wilde weten wat Susanne allemaal zou vertellen, wist ik dat ik nu echt moest gaan slapen. Gelukkig had ik mijn luier mogen omhouden en dat gaf me nog een beetje houvast. Het duurde echter een hele tijd voordat ik in slaap viel.
De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door Susanne. Ze zat op de rand van mijn bed en schudde me zachtjes door elkaar. “Wakker worden, kleintje. Tijd om weer een grote jongen te worden.” Fluisterde ze met een glimlach. Ik opende mijn ogen, genoot nog even van de warmte om me heen en het gevoel van de luier om mijn billen. Ik was blij om Susanne weer te zien, maar ik keek zenuwachtig uit naar het moment dat ik mama onder ogen zou komen. Wat zou ze zeggen? Zou ze nog boos zijn?
Dat moment kwam sneller dan gedacht, want ik zag haar ineens in de deuropening staan. Susanne zag dat ik langs haar heen keek naar de deuropening, keek zelf ook om naar mama, en stond toen op. Wel gaf ze me nog een kusje op mijn voorhoofd, maar daarna liep ze een beetje ongemakkelijk langs mama heen mijn slaapkamer uit. Mama kwam naar me toe lopen. Zwijgend keek naar haar, blozend en een beetje nerveus.
Mama ging op de rand van het bed zitten en legde haar hand op mijn voorhoofd. “Mama is niet boos op je.” Zei ze, en ik haalde opgelucht adem. “Ik ben wel een beetje boos op Susanne, maar ik moet nog even nadenken over wat ik met haar aan moet.” Zei ze, en ze knipoogde naar me.
“Ik… Ik ben niet boos op haar, mama.” Zei ik, maar ik denk dat mama dat al wel wist.
“Heb je je luiertje nog om?” Vroeg ze. Ik knikte met een blos op mijn wangen. “Ook daar moet mama nog een beetje aan wennen. Dat snap je toch?” Weer knikte ik. Mama leek even na te denken.
“Nou, ga je maar snel douchen en aankleden. Je moet zo naar school.” Zei mama en ze wilde al opstaan.
“Kleine jongetjes mogen hun eigen luiertje natuurlijk niet af doen, dus misschien moet mama even helpen.” Hoorde ik, en nu pas zag ik dat Susanne weer in de deuropening stond. Mama keek met lichte verbazing naar haar oudste kind, en toen weer naar mij. Ze keek met een serieuze blik naar me en leek even na te denken. Toen brak haar gezicht open en begon ze te glimlachen.
Ze kwam overeind, trok het dekbed van me af en keek op me neer. Daar lag ik dan in niets meer dan een luier. Ik lag op mijn rug en keek vol spanning naar mama op. Zou ze het doen? Zou ze echt mijn luier afdoen, alsof ik een klein jongetje was? Ik hoopte het echt.
Ik had er sinds gisteravond niet meer in geplast. Ik was bang dat mama het zou merken en boos zou worden. Mijn luier was dus maar een klein beetje nat, maar mijn blaas was overvol. Mama ging weer op de rand van het bed zitten. Ze drukte mijn bovenbenen eerst wat uit elkaar en trok toen de plakstrips los.
Mijn enkels werden bij elkaar gepakt en van het bed getild, en mijn luier viel tussen mijn benen door open. Mijn klamme billen en plassertje kwamen zichtbaar. Natuurlijk had mijn mama mij al honderden keren geluierd en verschoond, maar dit was de eerste keer dat ik het bewust meemaakte.
Mama deed mijn knieën buigen en veegde met de voorkant van mijn luier door mijn bilspleet heen. Ik voelde me kleiner dan ooit, en mama en Susanne keken op me neer. Het was een heerlijk gevoel.
“Het is lang geleden dat ik je in een luier gezien heb, maar ik heb het vermoeden dat dit niet de laatste keer zal zijn. Hup, ga je maar snel douchen.” Zei ze. “Kinderspeeltijd is weer voorbij.”
Ik klom van het bed en rende naar de douche. Ik was gelukkig.