de vondeling

[tb-verhalen]

De vondeling.

Een verhaal dat NIET door mijzelf geschreven is. Het is een verhaal afkomstig van de oude website van Pieter die inmiddels al een tijd uit de lucht is. Vele van de oude verhalen zijn hier naartoe verhuisd maar 'de vondeling' niet. En dat vond ik nu juist het beste verhaal op die site!

Ik geloof dat het verhaal door Pieter zelf geschreven is. En ik vond het gewoon eeuwig zonde dat dit verhaal niet meer online stond.
Vanzelfsprekend haal ik het er af als iemand er problemen mee heeft dat ik dit verhaal wat niet van mij is hier online zet. Maar op Pieters site was het ook voor iedereen te lezen dus ik denk niet dat dit een echt probleem zal zijn hier.

Groetjes

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 1
Een waterig zonnetje scheen de kamer in en verwarmde mijn gezicht. Ik opende voorzichtig mijn ogen, maar het licht was veel te scherp. De vers gevallen sneeuw glinsterde in de koude lucht. Ik draaide me op mijn andere zij, mijn gezicht van het raam af en opende nogmaals mijn ogen. Mijn stijve lichaam rekte zich uit en mijn voeten schoven onder het dekbed door richting het eind van het bed. Het was zo lekker warm onder de dekens en dat voelde vreemd aan.
Mijn hersens leken maar langzaam te ontwaken, want ik was volledig gedesoriënteerd. Ik had geen idee waar ik was, en verbaasd keek ik de slaapkamer rond. De kamer was redelijk groot, een grote glaswand gaf uitzicht op een enorme tuin geheel bedekt met een dikke laag sneeuw. Buiten gierde de wind, maar het was hier binnen heerlijk warm. Ik had het vreemde gevoel dat ik eigenlijk buiten had moeten zijn.
Ineens ging ik recht overeind zitten. Ik hoorde hier niet! De afgelopen weken had ik in opvangtehuizen voor zwervers geslapen, of in schuren, zelfs een keer in een hooiberg. Ik zwierf op straat nadat ik een tijd geleden van huis was weggelopen. Het laatste wat ik me kon herinneren was, dat ik het vreselijk koud had en een slaapplaats zocht.
Nu werd ik hier wakker, in een warm en comfortabel bed. Ik keek naar beneden en zag dat ik een hemdje aan had, en het was niet mijn hemdje. Het was van een zacht, elastisch materiaal en zat comfortabel om mijn lichaam heen. Ook was ik schoon, geen vlekken op mijn armen, of vuil onder mijn nagels. Ik huiverde toen ik me realiseerde dat ik gewassen moest zijn terwijl ik sliep.
Ik krabde uit gewoonte op mijn hoofd, en waar ik een lange bos haar verwachtte, merkte ik dat mijn haren afgeknipt waren. Ik was ontzet, terwijl ik nu met beide handen door mijn haar woelde. Al mijn lange haren die tot over mijn schouders hadden gehangen, waren verdwenen, kortgeknipt tot een lengte van misschien een paar centimeter. Uiteraard was ik verontwaardigd, en het droeg bij aan mijn algehele verbazing.
Ik schoof richting rand van het bed, ik had lang genoeg in bed gelegen, en was nieuwsgierig naar waar ik was. Mijn ondergoed voelde vreemd, strak aan, zelfs een beetje vochtig. Een licht gekraak bereikte mijn oren en terwijl ik mijn bovenbenen spreidde trok ik het dekbed van me af. Mijn mond viel open van verbazing.
Mijn hemdje leek tussen mijn benen door te lopen, drukknoopjes waren zichtbaar op het smalste gedeelte van het hemdje. Aan weerszijden van het hemdje stak mijn ondergoed uit: wit plastic. Ik droeg een luier!
Mijn verbazing steeg en voorzichtig gleed ik met mijn hand door mijn lies, daar waar de luier strak tegen mijn lichaam drukte. Het was er vochtig, maar of het zweet was, wist ik niet. Ik begreep nu ineens heel goed dat mijn luier nat was: ik had in mijn luier geplast!
Ik slikte en schaamde me. Heel voorzichtig stond ik op, de luier kraakte. Nu ik het wist, was mijn luier duidelijk voelbaar. Scherpe randjes op mijn buik waar het door mijn hemdje tegenaan gedrukt werd, strak elastiek in mijn liezen, en een dikke prop tussen mijn benen. Ik legde mijn hand in mijn kruis en drukte op de luier, ik voelde de dikke, prop en wist dat ik een flinke plas in mijn luier gedaan had.
Met een rood uitgeslagen gezicht stond ik in dubio. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit een luier omgehad had, alhoewel dat heel vroeger natuurlijk wel zo was geweest. Nu stond ik ineens met een natte luier om, bedekt door een luierhemdje. Het huilen stond me nader dan het lachen, maar op een vreemde manier durfde ik mijn luier niet uit te doen. Wel zag ik een pyjamapak klaarliggen en snel trok ik het aan. Ik probeerde niet aan mijn luier te denken, terwijl ik mijn voeten in de sloffen duwde.
Ik keek nog eenmaal om naar het bed, dat als een veilige schuilplaats voelde, en stapte toen heel voorzichtig op de slaapkamerdeur af. Ik pakte de deurklink beet en even verwachtte ik dat de deur op slot zou zijn. Ik duwde de klink helemaal naar beneden en trok daarna aan de deur.
De deur ging open en ik deed een klein stapje de gang in, ik keek schichtig om de hoek en probeerde te bedenken welke kant ik op moest. Links leek echter dood te lopen, dus ik liep naar rechts. Er waren nog meer deuren links en rechts, maar ik volgde de gang. Ik kwam uit in een grote hal, links was een grote deur, rechts een trap naar boven. Ik twijfelde een ogenblik of ik naar buiten zou gaan, terug naar een meer vertrouwde omgeving. Zonder mijn kleren was ik echter kansloos en ik was ook nieuwsgierig genoeg om te weten te willen komen hoe ik hier was beland.
"Ah, je bent wakker." Hoorde ik ineens achter me. Geschrokken draaide ik me om en keek recht in de ogen van een jongeman. Hij was misschien onderin de twintig, een jaar of vijf of zes ouder dan ik. Zijn gezicht lachte me toe, terwijl zijn houding alleen maar vriendelijkheid uitstraalde. Toch voelde ik me klein tegenover hem, en of dat door de luier kwam wist ik eigenlijk niet. Ik had ontzag voor hem, alsof hij een soort natuurlijk overwicht op me had.
Zijn gezicht verstrakte een ogenblik, terwijl hij me onderzoekend aankeek.
"Heb je je luier nog om?" Vroeg hij, en met een beschaamde blik moest ik toegeven. Ik knikte, en zag meteen zijn blik weer opvrolijken. Hij bleef me echter onderzoekend aankijken en zijn ogen priemden bijna door me heen
"Goed zo, lieve meid. Kom maar even mee. Ik begrijp dat het pijnlijk is, maar je zult merken dat een schone luier een stuk prettiger zit." Zei hij en sloeg een arm om mijn schouder heen. We liepen samen weer terug naar mijn kamer, maar hij opende een deur eerder. We stonden nu in een grote, luxueuze badkamer, die gedomineerd werd door een groot bad.
"Ik... Hoe..." Stamelde ik, maar hij legde een vinger op mijn lippen.
"Ssst, ik zal je alles vertellen. Ga maar snel liggen." Zei hij, terwijl hij naar een tafel liep die tegen de wand tegenover het bad stond. Er lag een lang, plastic matras op en een paar tranen sprongen uit mijn ooghoek toen ik realiseerde dat ik gewoon een grote baby was.
"Kom, niet huilen." Zei hij, terwijl hij recht voor me ging staan. Hij legde zijn handen in mijn zij en tilde me met gemak op de tafel. Mijn billen zakten op het aankleedkussen en drukte de opstaande rand in. Ook voelde ik nu weer de vochtige luier strak tegen mijn billen, en realiseerde me dat mijn natte luier inderdaad niet prettig aanvoelde. Maar aangezien ik er mee wakker was geworden, had ik nog geen vergelijking kunnen trekken met een schone luier, en was het me dan ook niet echt opgevallen.
Hij legde zijn hand op mijn wang en veegde met zijn duim een traan weg.
"Ik heb je gevonden in een bushokje hier vlakbij. Je helemaal was verkleumd en je sliep, of misschien was je wel bewusteloos. Ik heb je mee naar huis genomen en een dokter heeft je onderzocht. Daarna heb ik wat gemene dingen met je gedaan..." Zei hij en hij streelde me. Zijn hand voelde zo lief en zacht aan, dat ik het helemaal niet erg vond om zo gestreeld te worden. Iets wat anderen nooit bij me gedaan hadden. Ik haalde nogmaals mijn hand door mijn haar en hij knikte.
"Ik heb je haren laten knippen, ze waren zo vies en beschadigd! Maar ook onder je oksels en... en je schaamhaar." Zei hij berouwvol. Ik schrok en keek verontwaardigd naar beneden naar mijn luier. Nu begreep ik waar dat vreemde gevoel vandaan kwam, dat werd dus niet alleen veroorzaakt door de luier.
"Daarna heb ik je een luier omgedaan en naar bed gebracht. Je hebt bijna twintig uur geslapen." Ik lette niet meer op wat hij zei, maar mijn aandacht ging geheel uit naar wat hij me aangedaan had. Het was vreselijk om te beseffen dat ik gewassen was, maar dat hij zelfs mijn schaamhaar had weggehaald, was nog veel erger. Verward en ontzet keek ik naar hem op, boos om de ontering van mijn meest intieme lichaamsdeel.
"Nee, niet boos worden. Je had luizen, en aangezien ik je een luier laat dragen is het zo veel hygiënischer." Zei hij en drukte nogmaals zijn vinger op mijn lippen, om mij te beletten wat te zeggen. Ik voelde me verslagen en vernederd, alsof ik volledig onteerd was, als een... als een baby.
Nu had ik een natte luier om, zat ik op een groot aankleedkussen en zou ik straks als een klein kind verschoond worden. Dit was teveel en ik kwam in opstand. Ik probeerde van de tafel af te springen, maar werd tegengehouden. Zijn hand, die net nog liefkozend op mijn wang had gelegen, had zich om mijn kin geslagen en hield me stevig beet. Zijn gezicht verstrakte en hij keek me recht en doordringend in de ogen.
"Ik weet dat je geen baby bent, maar je zult je eigenwaarde even moeten inslikken. Als je meewerkt heb ik je binnen drie minuutjes verschoond, en zul je merken dat een schone, droge luier een stuk prettiger aanvoelt. OK?" Zei hij en mijn verzet zakte diep weg. Ik voelde me onderdanig en machteloos, zijn ogen hadden me zonder moeite doen beseffen dat ik wel een baby was, en dat ik wel een schone luier nodig had. Zonder tegenstribbelen liet ik me achterover duwen, terwijl hij me een kwartslag draaide.
Ik lag languit op de tafel, mijn knieën iets van het matras af. Hij verspilde geen tijd en trok meteen mijn pyjamabroek tot op mijn knieën. Daarna opende hij de drukknoopjes en trok het hemdje omhoog tot onder mijn borsten. Ik zag mijn luier nu voor het eerst volledig, en ook de vieze, gele klont in mijn kruis. De plakstrips werden geopend en koele lucht drong mijn kruis binnen. Ik huiverde. De luier viel open, tussen mijn benen door, terwijl een plakstrip zich probeerde te hechten aan mijn heup.
Hij liet me een ogenblik op de vieze luier liggen en pakte een washandje dat hij dompelde in lauw water. Al druppend kwam hij teruglopen. Ik moest mijn knieën helemaal intrekken, en hij trok de luier onder me vandaan. Meteen voelde ik het washandje op mijn billen. Hij waste me grondig, even leek zijn vinger zich zelfs in mijn anus te willen doordringen, maar dat was maar eenmalig.
Mijn blik was gericht op mijn kruis. Ik keek met afschuw naar het kale gedeelte, mijn vagina lag open en bloot in het zicht. Het was een vreemd gezicht en ik huiverde. De jongeman kwam terug en ditmaal duwde hij het washandje op mijn vagina. Hij wreef zachtjes heen en weer, terwijl ik stilletjes bleef liggen. Het was een vreemde sensatie, die niet eens zo onprettig aanvoelde. Het lauwe water verfriste en verwarmde, terwijl de bewegingen zacht en voorzichtig waren.
Hij liep van me weg en kwam terug met een handdoek. Hij keek toe en glimlachte, terwijl ik heel zachtjes met mijn vingers mijn kale schaamheuvel inspecteerde. Hij liet me begaan en wachtte netjes tot ik mijn vingers wegtrok. Daarna droogde hij me zonder plichtplegingen af, en daarna droogde hij ook het aankleedkussen onder me.
Uit de kast onder me verscheen eenzelfde luier als ik vannacht had bevuild en handig vouwde hij hem open. Als een ervaren verpleger vouwde hij de luier om me heen en duwde de plakstrips dicht. Ik probeerde niet te huilen, terwijl ik toekeek hoe hij het hemdje weer naar beneden trok. Hij drukte de uiteinden met de drukknoopjes aan elkaar en het hemdje zat weer strak, maar op een aparte manier comfortabel, om me heen.
Toen ook mijn pyjamabroek weer omhoog getrokken was stak hij een hand naar me uit. Ik pakte hem beet en hij trok me omhoog. Mijn benen bungelden nu weer over de rand en onze ogen waren op dezelfde hoogte. Hij kuste me op mijn wang.
"Ik ben trots op je. Je hebt prima meegewerkt en je hebt ook niet gehuild, dat vind ik heel erg dapper." Zei hij en ik mocht van de tafel af springen. Ik voelde de luier, strakker dan net, maar een stuk droger, en inderdaad een heel stuk comfortabeler. Ik stond een ogenblik stil en probeerde te wennen aan deze kleding.
"Kom je mee, dan krijg je wat te eten. Je zult wel flink honger hebben." Ik werd meegenomen naar een enorme woonkamer. Er brandde een groot vuur in de open haard en er lag een groot, warm kleed voor. Hij leidde me zonder dwang, maar met lichte aanwijzingen, naar het kleed toe.
"Ga maar zitten. Ik ga weer even een beetje gemeen zijn, want ik ga je verbieden van dit kleed af te komen. Ik ga even naar de keuken wat eten voor je klaar maken, en ik wil niet dat je ondertussen zonder toezicht door het huis heen wandelt. OK?" Zei hij streng en ik knikte. Zijn strengheid verbaasde me een beetje, maar ik warmde me lekker bij het vuur. Ik keek hoe vlammende tongetjes zich tegoed deden aan een aantal blokken hout, veilig achter een ijzeren rooster.
Het vuur intrigeerde me en voordat ik het wist stond de jongeman alweer achter me. Hij had een flink bord pasta bij zich, bedekt door een dikke laag rode saus. Bovenop zag ik de kaas nog smelten. Mijn maag knorde en verlangend keek ik naar het bord op. Hij zette het op de salontafel neer en gretig kwam ik dichterbij. Zittend op de grond wilde ik de vork pakken, maar ik werd tegengehouden.
"Ik wil je kleren graag schoon houden, lieve schat." Zei hij en bond een slabbetje voor mijn borst. Ik weerde hem af, maar ik voelde hoe de touwtjes in mijn nek dichtgeknoopt werden. Een grote lap stof, versierd met beertjes, hing tot over mijn navel. De jongeman trok het tafeltje nog iets naar me toe en gaf me nu eindelijk mijn vork.
"Laat maar zien hoe netjes je kunt eten, als het niet lukt zal ik je wel even helpen." Zei hij vriendelijk. Zijn kinderachtige behandeling werd blijkbaar verder gevoerd dan alleen de luier. Machteloos gehoorzaamde ik maar en staakte mijn verzet tegen het slabbetje. Ik boog over het bord heen en vulde mijn maag. De pasta was heerlijk, beter eten had ik in tijden niet gehad. En met een gevulde maag legde ik even later voldaan mijn vork neer.
De jongeman zat even verderop. Hij had een magazine in zijn hand, maar ik had gemerkt dat hij me bijna continu zat te observeren. Nu ik klaar was met eten keek ik vragend naar hem op, hopend dat ik mijn slabbetje af mocht doen. Hij schudde zijn hoofd en stond op. Hij pakte het bord voor me vandaan, en liep ermee naar de keuken. Toen hij terug kwam, had hij een schaaltje vla bij zich.
Ik keek naar hem op, want hij leek de lepel zelf vast te houden. Hij hield nog meer in zijn hand, en toen hij zijn hand opende, zag ik drie verschillende pillen liggen. Hij duwde de lepel in de vla, en toen hij de lepel uit de vla haalde, schoof hij eerst met de onderkant van de lepel langs de rand van het schaaltje. Daarna legde hij een pil midden op de lepel en bracht de vla, met pil, naar mijn mond.
Ik draaide mijn hoofd weg en keek hem verontwaardigd aan. Ik kon toch zelf wel eten, waarom deed hij dit. Hij keek me echter boos aan en met zijn vrije hand duwde hij mijn hoofd weer in de juiste richting.
"Mond open." Zijn stem klonk dreigend en ik opende langzaam mijn mond. De lepel kwam meteen in beweging. Moedeloos hapte ik de vla van de lepel en slikte ik de vla en de pil door. Meteen daarna bracht hij een nieuwe hap vla met een andere pil naar mijn mond en als een brave kleuter werd ik gevoerd. Ik voelde me klein, vernederd en volkomen hulpeloos. Ik wist niet waar dat hulpeloze gevoel vandaan kwam, want het was niets voor mij om me zo gedwee te laten vernederen.
Ook de derde en laatste pil slikte ik met een hap vla door en daarna mocht ik eindelijk de lepel van hem overpakken. Uit protest legde ik de lepel naast het schaaltje vla neer en weigerde ik om verder te eten.
"Waarom behandel je me als een klein kind!" Huilde ik, en de jongeman hurkte achter me neer. Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte me tegen hem aan. Ik verzette me door me stijf te houden, maar de warmte die hij uitstraalde deed me verslappen.
"Je krijgt wat extra verzorging van me, en het spijt me als dat wat kinderachtig overkomt. Het is niet mijn bedoeling om je als een klein kind te behandelen, maar ik neem je inderdaad wel een beetje in bescherming tegen jezelf. Ik begrijp best dat het een beetje vernederend is, maar je hoeft je voor mij echt niet te schamen. Ik zal je niet uitlachen, of pesten." Zei hij en aaiend gleed hij met zijn hand over mijn wang. Ik had inderdaad gevoeld dat de luier, het verschonen, het slabbetje en het voeren niet bedoeld was om me te vernederen. Hij leek het normaal te vinden, en deed het uit gewoonte, of uit liefde, of hij wilde me gewoon goed verzorgen. Ik wist zijn redenen niet, maar het voelde op een vreemde manier wel prettig aan.
Hij pakte de lepel op en zorgde dat er geen vla vanonder de lepel kon afdruppelen, hij bracht hem weer richting mijn gezicht, maar leek geen aanstalten te maken om hem in mijn mond te steken. Ik steunde met mijn rug tegen zijn brede borstkas en begreep niet waarom hij wachtte.
"Pak de lepel maar, of zal ik je voeren?" Vroeg hij en toen ik aarzelde bracht hij de lepel alsnog naar mijn mond. Mijn hand was halverwege geweest en hing nu bewegingsloos in de lucht. Mijn mond had zich al geopend en had zonder morren de lepel ontvangen. Ik slikte de pap weg en toen ik mijn hoofd iets draaide zag ik hoe de jongeman achter me glimlachte. Hij leek me prefect aan te voelen.
"Zie je wel, je vindt het niet zo erg. Je bent zelfs een beetje lui, of niet soms? Zal ik dan maar doorgaan met voeren?" Zei hij en schepte nog een hap vla op de lepel. Ik vond het inderdaad niet erg, mijn hand zakte weer in mijn schoot terug en ik liet me voeren. Het voelde eigenlijk helemaal niet vernederend meer, de aandacht voelde juist prettig.
Ik leunde achterover tegen zijn borstkas, voelde zijn rustige ademhaling en opende regelmatig mijn mond om een nieuwe hap vla te ontvangen. Het was bijna jammer dat het schaaltje leeg was, een laatste hap kwam richting mijn mond. Ik treuzelde met mijn mond opendoen en ik voelde hoe het puntje van de lepel tegen mijn lippen drukte. Eindelijk opende ik mijn mond en ik slikte het laatste hapje door.
Hij legde de lepel naast het schaaltje neer en duwde me daarna iets voorover, zodat hij het lusje in mijn nek kon losmaken. Met nog een laatste veeg over mijn mond, duwde hij daarna het slabbetje op de tafel.
"Heb je lekker gegeten?" Vroeg hij en duwde zijn handen onder mijn pyjamatruitje. Hij wreef over mijn buik heen en kietelde me. Ik lachte en duwde zijn handen weg. Hij trok me achterover terwijl hij zelf opzij schoof. Ik kwam op mijn rug voor de openhaard te liggen, het hoogpolige tapijt kriebelde in mijn nek. Een ogenblik vergeleek ik mezelf toch weer met een baby, op haar rug liggend, terwijl papa met haar speelde. Ik zette dat beeld van me af en liet de jongeman met me spelen. Zijn zachte handen probeerden me te kriebelen, terwijl ik hem van me af probeerde te slaan.
We lachten beiden en ik genoot van dit spelletje. Lange tijd had niemand me aangeraakt, behalve dan die vervelende dronken zwerver, en had niemand me liefdevol behandeld. Nu lag ik op mijn rug voor de openhaard en kirde ik van plezier. Zijn vingers kriebelden me in mijn nek, onder mijn armen. Hij aaide me liefkozend over mijn wang en door mijn haar. Toen hij ophield keek ik hem bijna boos aan.
Hij schoof zijn armen onder me en tilde me op. Ik gaapte en legde mijn hoofd op zijn schouder neer.
"Ik breng je weer naar bed, je moet goed uitrusten." Zei hij en had mijn ogen alweer bijna gesloten. Ik was inderdaad slaperig. Zijn sterke armen tilden me naar mijn slaapkamer waar hij me op het bed neerlegde. Hij trok mijn pyjama uit en stopte me daarna diep onder de dekens.
"Ik wil dat je in bed blijft liggen totdat ik je er weer uit haal. Als ik merk dat je toch stiekem je bed uitgeklommen bent, zal ik gemeen moeten doen. OK?" Ik knikte en vroeg me af wat hij met gemeen bedoelde. Juiste op dat moment voelde ik hoe mijn blaas zich begon te legen. Een warme stroom urine, verspreidde zich in mijn luier en mijn gezicht werd plots vuurrood van schaamte. Ik slikte en keek angstig naar mijn verzorger op, maar hij leek me weer perfect aan te voelen. Hij bukte voorover en kuste me op mijn voorhoofd.
"Slaap zacht, lieve schat. Als je vanmiddag weer wakker bent krijg je een schone luier van me." Hij draaide zich om en liep de kamer uit. Ik bleef verbouwereerd achter, langzaam voelde ik hoe de luier het vocht in zich opnam. Ik vroeg me af hoe het kon dat ik niet had gevoeld dat ik moest plassen. Ik had mijn plas ook niet kunnen ophouden, en een beetje gefrustreerd draaide ik me op mijn buik. Ik probeerde de luier te vergeten en sloot mijn ogen.
De slaap overviel me en redde me uit mijn beschamende gedachten.

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 2
Een paar uurtjes later werd ik weer wakker. De jongeman zat op de rand van het bed en keek me weer aan met die lieve glimlach. Ik rekte me gapend uit en keek naar buiten. De zon was verdwenen en buiten was het al donker, dikke vlokken sneeuw dwarrelden naar beneden en bedekten de voetstappen in de oude laag sneeuw. Ik moest er niet aan denken om weer naar buiten gestuurd te worden, terug naar waar ik de afgelopen weken had doorgebracht. Warmte om me heen, zowel lichamelijke als geestelijke warmte, had ik lang niet meegemaakt.
Ik lag op mijn rug, trok mijn knieën omhoog, en voelde hoe mijn luier zich bewoog. Het voelde niet prettig, maar plakkerig en vies. Een vleugje poeplucht drong in mijn neusgaten door en mijn gezicht sloeg meteen rood uit. Met afschuw keek ik naar de jongeman omhoog, hopend op een ontkenning maar die kwam niet. Nu ik me realiseerde dat mijn luier vol zat met mijn eigen poep, strekte ik mijn benen en tilde mijn billen van het bed. Het voelde vreselijk vies en de schaamte was overweldigend.
"Geeft niets, lieve schat." Zei hij, terwijl hij het dekbed van me aftrok. Hij tilde me weer met gemak op en liep met me naar de badkamer. Hij legde me op het aankleedkussen en begon mijn pyjamapak uit te trekken. Weer overviel me dat passieve, gelaten gevoel. Alsof het gewoon was dat ik op een commode uitgekleed werd, alsof ik het prettig vond om gewoon stilletjes te liggen en toe te kijken.
Ditmaal liet hij mijn pyjamabroek niet rond mijn enkels hangen, maar trok hij het helemaal uit. Ook het bovenste gedeelte van mijn pyjama werd uitgetrokken. Toen hij de drukknoopjes los trok keek hij even naar me. Hij zag mijn gespannen, en beschaamde, gezicht, en hij glimlachte. Terwijl hij het hemdje over mijn hoofd uittrok, aaide hij terloops even mijn wangen.
Ik keek vol afschuw naar mijn luier, het zag er vreselijk uit. Angstig wachtte ik op het moment dat mijn luier geopend zou worden. Ik hoopte dat dat moment nooit zou komen, maar tegelijkertijd zou ik er alles voor doen om meer schoon te zijn, en lekker te ruiken. Ik keek naar de jongeman op en zag dat, hoewel ik nu verder helemaal naakt voor hem lag, geen aanstalten maakte om mijn luier te openen.
Hij duwde zijn armen onder me en tilde me van de commode af. Hij liep met me naar de badkuip en liet zijn rechterarm zakken, zodat ik in de badkuip kon gaan staan. Daarna pakte hij de douchekop en stelde de warmwaterkraan zo in dat het water op de juiste temperatuur was. Ik voelde het water al tussen mijn voeten doorstromen, terwijl ik toekeek hoe hij de douchekop aan de haak vastmaakte, maar zorgde dat ik nog droog bleef.
Nu pas knielde hij voor me neer en maakte voorzichtig de plakstrips los. Terwijl hij de luier vasthield, moest ik me omdraaiden, met mijn rug naar hem toe. Ik moest een stukje door mijn knieën zakken. Hij haalde de luier nu tussen mijn benen vandaan en een enorme stank kwam omhoog, ik begon er bijna van te huilen. Met de voorkant van de luier, die niet onder de poep zat, veegde hij even over mijn billen heen, de meeste vuiligheid van mijn lichaam vegend.
Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde zachtjes. Ik voelde me zo vreselijk vies, en ontzettend nietig. Ik stond nog steeds met mijn rug naar hem toe, mijn knieën naar buiten gebogen. Ik was helemaal naakt, de poep nog tussen mijn billen, wachtend totdat ik gewassen zou worden.
Eindelijk voelde ik een warme straal water over mijn lichaam. Warm water stroomde vanaf mijn schouders naar beneden, langs mijn billen en dijen, alle viezigheid van me af spoelend. Ik verwarmde me in het water, dat ook alle slechte gevoelens van me af spoelde. De straal richtte zich nu lager, direct op mijn billen, de straal verhardde zich en ik voelde hoe de krachtige straal me schoon boende.
Ik voelde hoe een washandje zich tussen mijn billen duwde en langzaam heen en weer wreef. Bijna automatisch boog ik licht voorover en gaf het washandje toegang tot de ruimte tussen mijn benen. Ik voelde hoe een vinger zich door het washandje heen in mijn anus probeerde te duwen. Ik ontspande me en het washandje kwam een klein beetje naar binnen. Ik liet hem begaan.
Met een hand op mijn zij, maakte hij duidelijk dat ik me om moest draaien. Ik deed het en de warme straal water, richtte zich op mijn kruis. Met een schoon washandje wreef hij over mijn schaamheuvel en mijn vagina, daar waar een paar dagen geleden nog een laag donker krullend haar had gezeten.
Weer bedacht ik me dat ik me bijna willoos liet betasten. Zonder enige vorm van protest, lichamelijk of geestelijk, mocht hij me wassen. Een paar dagen geleden zou ik dit nooit voor mogelijk hebben gehouden, dat realiseerde ik me heel goed, maar het feit bleef dat ik me nu eerder prettig voelde, dan vernederd en betast. Het washandje en het warme water voelden zo heerlijk aan, warm en zacht.
De jongeman, van wie ik nog steeds geen naam wist, maar dat leek ook helemaal niet belangrijk, maakte de douchekop weer aan de haak boven me vast. Hij draaide hem zo dat het water over me heen stroomde, kleine stroompjes water liepen langs alle kanten van mijn lichaam naar beneden, het laatste restje vuiligheid van me af spoelend.
Met een nieuw washandje en een tube douchegel, begon hij me nu van boven af helemaal te wassen. Het washandje wreef over mijn gezicht, een laagje schuim en een zoete geur bleven achter. Ik draaide mijn gezicht omhoog en spoelde het schuim onder de brede straal water weg, de zoete geur bleef.
Het washandje wreef mijn hele lichaam schoon, ik stond stil en werkte mee. Draaide als ik moest draaien, bukte als het nodig was, en tilde ledematen op als hij daarom vroeg. Overal liet hij een zachte huid en een lekkere, zoete geur achter. Als laatste waste hij met een dikke klodder shampoo mijn korte haren. Daarna spoelde hij me goed af en draaide de kraan dicht.
Druipend keek ik hem aan, wachtend op de handdoek die hij ongetwijfeld ook beet zou houden. Ik hoefde me vast niet zelf af te drogen, en ik kreeg gelijk. De jongeman kwam met een grote handdoek terug, en tot mijn verbazing zag ik dat er een capuchon aan zat. Hij zette de capuchon op mijn hoofd en vouwde toen de handdoek om me heen, als een badjas. Toen nam hij me in zijn armen en droeg me naar de commode.
Al liggend droogde hij me af, terwijl ik vol bewondering naar hem omhoog keek. Hij leek zo sterk en was zo knap. Als ik niet een stuk jonger was dan hem zou ik zeer waarschijnlijk verliefd op hem zijn, nu wist ik dat mijn liefde voor hem niet beantwoord zou worden. Hij leek van me te houden als een dochter, niet als vrouw, terwijl ik toch zeventien jaar oud was.
De handdoek werd onder me vandaan gehaald, en geheel naakt lag ik op mijn rug op hem te wachten, ik voelde geen schaamte en geen enkele aandrang om mijn borsten of vagina voor hem te verbergen. Mijn handen lagen langs mijn lichaam, ik had ze niet nodig. Ik moest mijn knieën intrekken, terwijl hij een rond potje uit de kast pakte. Hij draaide de dop eraf en met een dikke klodder, vettig spul bracht hij zijn vinger naar mijn anus toe. Ik keek toe en voelde de vinger bij me naar binnen gaan, het was geen onprettig gevoel. Hij smeerde het vettige spul rond en in mijn anus uit en veegde daarna zijn hand af.
Nu pakte hij een schone luier en vouwde hem open. Hij legde hem onder mijn billen, maar toen ik mijn billen wilde laten zakken hield hij me tegen. Hij pakte een geel busje, ik las de grote witte letters: babypoeder, en hij besprenkelde mijn billen ermee. Hij wreef het witte poeder in en toen mocht ik mijn billen laten zakken, het gaf een vreemd verkoelend gevoel. Hij sprenkelde nog meer tussen mijn benen en wreef het ook hier in. Pas daarna maakte hij mijn luier dicht, net zo strak als de vorige keer.
Hij keek me aan, weer met die inmiddels bekende glimlach.
"Hoe voelt dat, helemaal schoon en fris?" Vroeg hij en ik knikte met een lach, het voelde meer dan prettig. Ik ging overeind zitten en stak mijn armen uit, zodat hij me mijn luierhemdje weer kon aantrekken. Toen hij het over mijn hoofd had getrokken, moest ik weer gaan liggen. Hij reikte naar het uiteinde onder mijn rug en trok het tussen mijn benen, daarna drukte hij de knoopjes dicht.
"Blijf je even liggen, ik kom zo terug." Zei hij, ik knikte, en hij liep de badkamer uit. Ik bleef netjes liggen zoals hij me opgedragen had, maar mijn handen gleden over mijn luier heen. Het bleef een vreemd gevoel om een luier te dragen, maar het was al gebleken dat het echt nodig was. Ik duwde mijn vinger in mijn lies, onder het elastiek. Ik probeerde de druk op mijn liezen te verminderen, maar zodra ik het elastiek weer losliet, voelde het weer net zo strak aan.
"Blijf af!" Zei de jongeman streng. Hij keek boos naar me, met een soort van slaapzak in zijn armen. Hij liep op me toe en keek me strak aan. Hij pakte de hand beet die de overtreding had begaan en kneep.
"Je moet van je luier afblijven, begrepen?" Zei hij, en ik knikte. Ik had hem nog niet zo streng gezien, zijn vrolijke, ontspannen gezicht was voor een ogenblik verdwenen.
"Ik... Het spijt me." Stamelde ik met het schaamrood op mijn gezicht. De boosheid verdween echter meteen weer en zijn gezicht ontspande. Hij liet mijn hand los en concentreerde zich op de vreemde slaapzak. Hij legde hem over me heen, het was net iets langer dan ik. Ik voelde hoe hij mijn rechterhand pakte en door een gat in de slaapzak duwde. Ook mijn andere hand werd door een armsgat geduwd.
Daarna voelde ik hoe mijn voeten in de slaapzak werden geschoven, waarna ik op mijn buik werd gedraaid. Ik voelde en hoorde hoe de slaapzak met een rits werd gesloten, en daarna voelde ik nog wat gefriemel aan het uiteinde van de rits, in mijn nek. Ik werd weer voorzichtig op mijn rug gedraaid. Ik tilde mijn hoofd op en keek naar mezelf. Ik lag in een vreemd soort slaapzak, met korte mouwen en een niet al te groot halsgat.
"Lekker warm, schatje?" Vroeg de jongeman en ik knikte. De binnenkant van de slaapzak was zacht en comfortabel, terwijl de stof stevig en dik was. De buitenkant was in ruitjes gestikt, en de zachte pasteltinten gaven het een warm gezicht. Het elastiek van de luier jeukte in mijn lies, en tevergeefs probeerde ik mijn vinger er naar toe te brengen. De dikke stof van de slaapzak gaven me geen ruimte om tussen mijn benen te rijken. Bezorgd keek ik naar de jongeman op, die me lachend aankeek.
"Nee, je kunt niet meer aan je luier zitten. Het spijt me, maar je weet dat dat verboden gebied voor je is." Zei hij en kuste me op mijn voorhoofd. Mijn wangen bloosden en nu begreep ik precies waar de slaapzak voor bedoeld was. En aangezien ik mijn voeten nu ook nog maar tien centimeter uit elkaar kon bewegen, kon ik ook al niet meer lopen.
Instinctief wist ik dat de slaapzak afgesloten was, ik zou hem zelf niet open kunnen maken. Toen ik me dat realiseerde begreep ik dat ik nu helemaal in zijn greep was, dat ik niets meer had in te brengen. Ik liet mijn hoofd achterover zakken en met dezelfde lichte blos op mijn wangen berustte ik in mijn lot. Het leek allemaal niet zo erg te zijn, aangezien ik goed verzorgd werd en ik zelf geen enkele verantwoordelijk hoefde te dragen. Ik hoefde zelfs niet te beslissen of en wanneer ik naar het toilet zou gaan.
De jongeman duwde zijn armen onder me en tilde me van de commode. Met gemak droeg hij me naar de woonkamer. Het haardvuur brandde nog steeds, terwijl er verder alleen wat kleine lampjes brandden. De hele kamer lag in het schemerlicht en het flikkeren van de vlammen gaven de kamer een warm uiterlijk. Ik werd neergelegd op de bank, waarna de jongeman de televisie voor me aandeed. Hij startte een videoband en half liggend, half zittend keek ik nu naar een kinderachtige tekenfilm.
Ik kreeg een aai over mijn bol en werd een ogenblik alleen gelaten. Mijn maag rommelde en ik vroeg me af hoelang ik ditmaal geslapen had, want het leek alsof ik nog geen twee uur geleden een flink bord pasta en een bord pap had gegeten. Mijn maag vertelde echter een heel ander verhaal. Ik was volkomen de tijd kwijt en kon om me heen ook geen klok vinden.
De tekenfilm, hoe kinderachtig ook, boeide me toch wel een beetje. Zo vaak had ik de afgelopen weken geen televisie gekeken. De verhaallijn was kinderlijk en voorspelbaar, maar de woordspelingen die de ware doelgroep, kleuters, niet zouden begrijpen maar die er voor de meekijkende volwassenen in gemaakt waren, deden me toch regelmatig glimlachen.
Ineens voelde ik een hand op mijn schouder, ik schrok en keek om. De jongeman stond achter me met een diep bord in zijn hand. Ik had hem niet aan horen lopen en hij leek geamuseerd dat ik zo geschrokken was.
"Ben je bang voor me?" Vroeg hij glimlachend, maar ik bloosde alleen maar. Hij liep om de bank heen en kwam voor me op zijn knieën zitten. Hij gaf me het bordje in mijn handen.
"Wil je dit even vasthouden, terwijl ik je even je slabbetje om doe?" Vroeg hij overbodig want ik had het bordje inmiddels allang in mijn handen. Hij boog naar me toe en knoopte het slabbetje om mijn nek. Hij trok het slabbetje recht over mijn borst en pakte toen het bordje weer van me over.
Ik had inmiddels de inhoud van het bordje kunnen bestuderen, en ondanks het weinige licht had de aanblik me lichtelijk verontwaardigd. Er lagen drie boterhammen in, zonder korstjes en in stukjes gesneden. De kleine stukjes brood, misschien drie centimeter breed en lang, lagen slordig verspreid, over elkaar heen en sommige zelfs op zijn kop. Een deel van de kleine hapjes brood was besmeerd met pindakaas, een ander deel met chocoladepasta, en op een derde lag gekleurde hagelslag gedrukt in een dikke laag boter. Aan de vork zat al een stukje brood met pindakaas geprikt, en leek klaar te liggen om me mee te voeren.
En inderdaad pakte de jongeman de vork beet en bracht hem naar mijn mond toe. Verontwaardigd kneep ik mijn lippen op elkaar en tranen sprongen in mijn ogen. Ik keek snel de andere kant uit en veegde mijn tranen weg, maar tevergeefs.
"Nee, ik ben geen baby!" Huilde ik hardop en met al mijn moed probeerde ik me te verzetten, alhoewel ik wist dat het zinloos was. Natuurlijk zou ik dit verliezen, maar ik wilde, voor de geruststelling van mijn eigen geweten, toch een daad van verzet plegen.
"Kom! Wees braaf en doe je mond open. Laat me je voeren!" Hoorde ik streng en ik voelde hoe hij zachtjes het brood tegen mijn lippen duwde. Ik schudde verwoed mijn hoofd en bleef weigeren. Ik was te trots om toe te geven aan deze kinderlijke behandeling, ik werd al kinderachtig genoeg behandeld, en dit ging me net iets te ver.
"Doe open, ik waarschuw niet nog een keer!" Hoorde ik, maar ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht, en draaide mijn hoofd nog verder af. Ik trilde over mijn hele lichaam, ik was bang en kwaad tegelijk. Ik wilde zo graag gehoorzamen, mezelf tegen zijn sterke armen drukken, me door hem laten vertroetelen, maar ik kon niet meer terug. Ik kon mijn verzet nu niet meer staken, niet zonder een enorm gezichtsverlies, ondanks dat ik vreselijk bang was.
Huiverend wachtte ik op wat er ging gebeuren. Het leek alsof de jongeman niet meer aandrong met zijn vork, en heel even voelde ik een beetje hoop. Had ik dan toch gewonnen? Ineens werd ik weer opgetild, en zonder pardon droeg hij me de kamer uit. Net buiten de woonkamer, achter de deur naar de gang, zette hij me op de grond neer. Ik voelde hoe het hier minimaal vijf graden koeler was, maar alleen mijn armen hadden daar last van, aangezien de rest van mijn lichaam dik weggepakt zat in de slaapzak. Of was het een trappelzak?
Ik voelde een vinger onder mijn kin en mijn hoofd werd achterover geduwd. Uiteindelijk keek ik hem aan, ik trilde van angst.
"Ongehoorzame kinderen worden op de gang gezet, en blijven daar net zolang totdat ze hun verontschuldigingen aanbieden en beloven dat ze voortaan precies doen wat ze opgedragen wordt. Is dat begrepen?" Hij keek me streng aan. Zijn ogen drongen diep in me door en deden me pijn. Ik haatte mezelf want ik wilde zo graag lief zijn, en gehoorzaam, zijn complimentjes ontvangen en zwijmelen bij zijn lieflijke glimlachjes.
Nu keek hij me boos en teleurgesteld aan, en ik voelde de pijn door mijn hele lichaam. Hij liet mijn kin los, draaide zich om en trok de kamerdeur achter zich dicht. Ik bleef in het donker achter, huilend als een peuter die een standje had gekregen.
Ik zakte door mijn knieën heen, ging op de harde tegelvloer zitten. Waarom was ik toch zo'n baby geworden? Ik trok mijn knieën in en legde mijn hoofd in de holte tussen mijn knieën. Mijn voorhoofd rustte op de zachte stof van mijn gevangenis, en tranen druppelden naar beneden. Ik voelde me miserabel en gepijnigd en tot overmaat van ramp voelde ik ineens ook mijn overvolle blaas. Vrijwel meteen daarna begon ik te plassen en voelde ik het warme vocht tussen mijn benen stromen.
Ik huilde nu hardop en ik was verslagen. Mijn trots was verdwenen en ik voelde me even oud als dat ik behandeld werd. Ik verlangde naar de lieve stem van de jongeman, zijn zoete aftershave geur en de vertrouwde glimlach. Terwijl het vocht tussen mijn benen nog moest worden opgenomen stond ik weer op en met betraande wangen deed ik heel voorzichtig de kamerdeur open. Ik was misschien twintig seconden op de gang geweest maar het leek een eeuwigheid.
De jongeman keek me streng en onderzoekend aan. Het leek alsof hij voelde dat mijn luier nat was, alsof hij het van mijn voorhoofd af kon lezen.
"Ik... Het spijt me... Ik zal... gehoorzamen." Stamelde ik. Hij zweeg en bleef me aankijken. Ik richtte mijn blik nu op de vloer, durfde hem niet meer aan te kijken.
"Zul je me ook gehoorzamen als ik je nog meer als een kleuter zou behandelen?" Vroeg hij, en ik was geschokt. Wat bedoelde hij? Ik werd toch al als een kleuter behandeld, wat wilde hij dan nog meer doen? Toch knikte ik en heel zachtjes stemde ik toe.
"Ik heb gemerkt dat je eigenlijk nog maar een klein kind bent, en ik denk dat het het beste is als ik je dan ook maar zo behandel." Hoorde ik hem zeggen, en ik huiverde weer. Ik kon niets anders doen dan te wachten en hopen dat ik weer naar binnen mocht, ik wilde mijn ongehoorzaamheid zo snel mogelijk goed maken, zodat de jongeman niet meer boos op me zou zijn. Dit was een goede les voor me om hem niet meer boos te maken.
"Ga maar weer op de bank zitten, dan zal ik je voeren." Zei hij ineens een stuk milder. Ik wilde hem bedanken en een paar kleine stapjes zetten, maar het lopen ging echt niet. Ik struikelde bijna, maar met een sprongetje kon ik me nog net in balans houden. Vertwijfeld keek ik naar de jongeman, maar hij had zich alweer van me af gedraaid. Noodgedwongen slikte ik mijn trots in en liet me op mijn knieën zakken. Onhandig kroop ik over de vloer naar de bank en toen ik er eindelijk was liet ik mezelf met en diepe zucht achterover op de bank zakken.
Meteen stapte de jongeman op me af en ging naast me op het randje van de bank zitten. Hij trok mijn slabbetje recht en pakte het bordje van de salontafel. Hij pakte de vork en bracht het hapklare stukje brood naar mijn mond. Ik opende mijn mond en gaf de vork toegang. Ik sloot mijn mond en de vork werd teruggetrokken. Ik kauwde een ogenblik op het zachte, bijna vormloze, brood en slikte het door. Het was niet bijzonder lekker, maar erg zoet.
De volgende hap kwam er echter al weer aan en snel opende ik mijn mond. Binnen twee minuutjes was het bordje leeg en werd het op de salontafel gezet. Daarna draaide hij zich weer naar mij toe.
"Was dat nu zo moeilijk?" Vroeg hij, me weer herinnerend aan mijn ongehoorzaamheid. Ik bloosde en draaide mijn gezicht af, maar meteen drukte hij mijn gezicht weer terug. Ik moest hem wel recht in die gebiedende, strenge ogen kijken. Hij zag mijn nederigheid en mijn angst, en zijn blik verzachtte. Hij trok me tegen zijn borstkas een en sloot zijn armen om me heen.
"Ik snap best dat dit moeilijk voor je is, maar geloof me, ik beloof dat je gelukkiger wordt dat je ooit geweest bent." Terwijl ik me koesterde in zijn warmte, zijn sterke armen om me heen voelde, en de liefde in zijn stem hoorde, geloofde ik hem onvoorwaardelijk. Ik voelde dat hij me niet opzettelijk pijn zou doen, maar me desondanks wel hard zou straffen als ik ongehoorzaam was.
"Je bent een lieve kleine meid, wist je dat?" Zei hij bijna liefkozend, terwijl hij me over mijn wang aaide. Nogmaals hoorde ik de bevestiging dat hij me als een klein kind zag, maar het deerde me niet. Zijn liefde en genegenheid compenseerden alle minder leuke gevoelens.
"Ga je nu weer een poosje lief naar de televisie kijken?" Vroeg hij en ik knikte. Hij trok het lusje uit de koortjes van het slabbetje en haalde daarna het slabbetje van mijn borst. Hij zette de videorecorder en de televisie weer aan en onderuit gezakt concentreerde ik me weer op de tekenfilm. Het slabbetje werd opgevouwen en op de tafel gelegd, waar het bleef liggen, terwijl het lege bordje en de vork wel naar de keuken werden gebracht.
De jongeman kwam terug met een glas melk. Ik wilde het glas van hem aanpakken, maar hij negeerde mijn hand. Hij pakte het opgevouwen slabbetje en duwde het onder mijn kin. Hij duwde mijn hoofd iets achterover en bracht daarna het glas naar mijn lippen. Hij goot kleine scheutjes melk in mijn mond. Het duurde een ogenblik voordat ik mijn verzet hiertegen staakte, mijn lichaam ontspande en ik de melk doorslikte.
Toen het glas leeg was, veegde hij mijn mond en lippen met het slabbetje droog en liet me daarna weer een ogenblik alleen. Ik probeerde te bedenken waarom ik op deze manier werd behandeld, maar kon er geen antwoord op vinden. De beperkingen die me werden opgelegd: de luier, de trappelzak, het voeren; leken voor de hand liggend voor kleinere kinderen, maar niet voor een zeventienjarige. Aan de andere kant leek mijn gedrag zich ook aan te passen: ik was niet meer zindelijk, liet me wassen en verschonen, liet me voeren en naar bed brengen. Het leek alsof we er beiden over eens waren dat ik nog een kleuter was, en alleen mijn trots en ongehoorzaamheid werkten een beetje tegen.
Ik wist dat ik niet groot was, en vooral mager, maar ik kon lichamelijk onmogelijk doorgaan voor een peuter. Mijn lengte was die van minimaal een tiener, en ik had ook borsten en schaamhaar, tot voor kort tenminste. Waarom voelde ik me dan net een kleuter en werd ik ook als een kleuter behandeld?
De tekenfilm sleepte zich voort, het vrolijke muziekje op de achtergrond en de schelle nagesynchroniseerde stemmetjes begonnen me te vervelen. Op al mijn vragen kon ik toch geen antwoord vinden, dus dat had ik voorlopig maar opgegeven. Mijn ogen vielen alweer dicht van de slaap, alsof ik de afgelopen vierentwintig uur nog niet genoeg geslapen had. Nog net voordat ik helemaal in slaap viel, voelde ik hoe mijn blaas zich weer, geheel onaangekondigd, in mijn luier ledigde. Ik lette er niet op en zakte verder in een diepe slaap.

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 3
Ik heb geen idee hoe laat het was, maar het was volledig donker om me heen. Ik lag in bed, maar voelde geen lakens of een dekbed over me heen. Toch had ik het niet koud. Ik zocht naar de lakens, maar kon ze niet vinden, mijn handen stuiten aan alle zijden van het bed op een decimeters hoog metalen hek. Het was een ander bed dan waar ik de vorige keren in geslapen had.
Ik bewoog mijn voeten en voelde de beperking van de slaapzak annex trappelzak. Ik merkte dat ook mijn armen waren bedekt en besefte dat ik in een andere trappelzak sliep dan dat ik eerder aan had gehad. Ook mijn luier was droog, dus ik moest in mijn slaap zijn verschoond. Ik liep me op mijn buik zakken en legde mijn rechterwang op het matras. Ik voelde een harig knuffelbeestje tegen mijn neus kriebelen. Ik pakte het en voelde de contouren, het was een leeuwtje met lange manen en een staart. Ik schoof het aan de kant.
Ik betastte de railing en merkte dat het niet zo heel erg hoog was, en dat er gemakkelijk zelf uit zou kunnen klimmen, als ik dat wilde tenminste. De spijlen waren koel en hard, en het matras lag er tussenin geklemd. Een zacht gekraak verraadde een plastic laagje tussen mij en het matras. Ik slikte, de vernederingen hielden niet op, maar ik realiseerde me ook meteen dat ik zonder luier het plastic wel degelijk nodig zou hebben.
Mijn luier voelde zelf ook een stuk dikker aan. Er zat een dikke prop tussen mijn benen en ik lag met mijn knieën iets naar buiten gedrukt. Ik probeerde door de dikke stof van mijn trappelzak mijn luier te bevoelen, maar meer dan dat hij een stuk dikker was kon ik niet constateren.
Ik draaide mijn gezicht en nu zakte mijn linkerwang op het matras. Ik strekte mijn linkerarm langs mijn lichaam, schoof het er zelfs een beetje onder, en trok mijn rechterhand naar mijn gezicht toe. Mijn vingers stootten ergens tegenaan en onderzoekend pakte ik het beet. Al snel wist ik wat het was, een fopspeen. Ik stond op het punt om het weg te gooien, maar mijn nieuwsgierigheid won het van de schaamte.
Ik vroeg me af hoe het voelde, zo'n stuk plastic in mijn mond, en aangezien er niemand in de buurt was, stopte ik hem in mijn mond. Ik was verbaasd, het leek als gegoten te zitten en sloot perfect aan op de holtes in mijn mond. Mijn lippen sloten zich en ik moest glimlachen om het gekke gezicht dat dit moest zijn. Een stuk fopspeen met ring hing uit mijn mond, terwijl ik voorzichtig sabbelde. Een zachte, zoetige smaak leek van de speen af te komen, en ik besloot hem nog een paar minuutjes in te houden. Al sabbelend viel ik even later in slaap.
Ik schrok wakker, de gordijnen werden opengetrokken en een waterig zonnetje scheen de kamer in. De jongeman liep naar me toe en keek me lief lachend toe. Hij aaide me zachtjes over mijn wang. Ik kon nu voor het eerst mijn nieuwe kamer zien, het maakte me er niet vrolijker op. Het was een echte kinderkamer, het speelgoed stond klaar in de hoek, posters van clowns hingen aan de muur, en een groot speelkleed lag centraal in de kamer.
Mijn bed was een soort ziekenhuisbed, alleen in felle kleuren geschilderd. Elke spijl had weer een andere kleur, nog feller dan de vorige. Ik lag in ieder geval een stuk hoger boven de grond dan in een normaal bed. De jongeman klikte met een handigheidje de spijlen langs een lange zijden los en liet ze naar beneden zakken. Daarna bukte hij zich naar me voorover en kuste me op mijn voorhoofd.
"Goedemorgen. Lekker geslapen, lieverd?" Zei hij en krulde zijn vinger om de ring van de fopspeen. Heel voorzichtig trok hij hem uit mijn mond. Ik bloosde toen ik me realiseerde dat ik de fopspeen nog steeds in mijn mond had, en opende snel mijn mond zodat hij hem eruit kon trekken.
Nog slaperig draaide ik mijn hoofd weg en sloot mijn ogen. Natuurlijk droomde ik niet, maar ik wenste dat het wel zo was. Ik werd zachtjes op mijn buik gedraaid en ik voelde hoe de trappelzak werd geopend. Koele lucht stroomde over mijn blote rug en benen, totdat de rits tot aan het voeteneind open was. Daarna draaide hij me weer op mijn buik. Hij hielp me mijn armen uit de trappelzak te halen en trok hem daarna helemaal weg. Dubbelgevouwen werd de vreemde slaapzak over het voeteneind gehangen.
Ik keek naar mijn luier, mijn enige kledingstuk. Het leek een gewone luier, maar was minstens twee keer zo dik. Het vreemde was dat ik voelde dat ik nat was, maar dat de luier droog leek te zijn.
"Wat is er? Je kijkt zo bedroefd." Vroeg hij, terwijl zijn hand over mijn luier gleed. Ik keek hem verontwaardigd aan, want hij begreep best wel wat er aan de hand was. Toch deed hij alsof hij het niet wist en bracht hij beide handen naar mijn buik. Voorzichtig kriebelde hij me.
"Kom, laat eens een lieve glimlach zien? Toe maar, geeft niets." Zei hij speels en kleinerend. Hij praatte tegen me alsof ik een klein kind was, en ondanks dat een groot deel me probeerde tegen te houden, werd ik toch weer opstandig. Ik trok zijn irritante handen weg en probeerde overeind te komen.
"Nou! Behandel me niet als een klein kind." Riep ik kwaad. Meteen greep hij mijn kin beet en bracht hij onze gezichten dichter bij elkaar.
"Je bent een nog een klein kind, zolang jij je dat niet realiseert zal ik je als een klein kind moeten straffen." Zei hij streng en duwde me weer achterover terug op het bed. Zijn vingers openden razendsnel mijn luier, zonder de plakstrips te vernielen. Zodra de luier openviel, zag ik wat de extra dikte had veroorzaakt. Een dikke, doorweekte inlegluier lag tussen mijn benen in, die even later tegelijk met mijn luier weggetrokken werd. Nog in elkaar gevouwen werden ze aan de kant gelegd.
Helemaal naakt lag ik overdonderd op het bed. Mijn vochtige billen plakten tegen de lakens, maar dat was maar voor een ogenblik. Mijn oor werd beet gegrepen en hij dwong me van het bed af. Daarna duwde hij me weer richting het bed en liet me voorover bukken. Ik huiverde en begon hardop te huilen en te smeken, want ik wist wat er ging gebeuren.
Terwijl ik met mijn hele bovenlichaam dwars over het bed lag, en mijn voeten gewoon op de grond stonden, voelde ik hoe mijn beide polsen bij elkaar getrokken werden, waarna ze op mijn rug door een enkele had beetgepakt werden.
De eerste slag kwam onverwacht en deed me gillen. Niet zozeer van de pijn maar meer door de vernedering, de angst en de woede. Zonder genade sloeg hij me vijf keer met zijn platte hand, plat op mijn billen. Elke klap dreunde door tot diep in mijn zelfvertrouwen, slagen die ik niet zo makkelijk te boven zou komen.
Na vijf slagen hielp hij al op, trok me overeind en keek me recht in de ogen.
"Ik hoop dat vijf slagen voldoende is, maar als later blijkt dat je hardleers bent, zal ik je strenger moeten aanpakken." Zei hij resoluut. "En nu op de commode, en snel!" Maande hij, en ik stak razendsnel de kamer over en klom om de lange tafel, waar een plastic aankleedkussen van ruim anderhalve meter lang op lag. Met een hand op mijn geplaagde billen, echt pijn deed het niet, klom ik op de tafel en ging op mijn rug liggen. Mijn blik voorzichtig gericht op het boze uiterlijk van mijn verzorger.
Hij pakte de luier en inlegluier weer, die ik nog geen vijf minuten geleden om had gehad, en liep er mee naar mij toe. Ik trok automatisch mijn knieën in, maar huiverde toen ik de natte, afgekoelde inlegluier onder mijn billen voelde. Ik snikte luid, keek smekend omhoog, maar durfde niet nogmaals te protesteren. De luier voelde vreselijk vies en klam aan, maar ik had geen andere keus dan mijn benen te spreiden en de luier in ontvangst te nemen. Strakker dan voorheen werd de luier dichtgeplakt.
Ik werd weer opgetild en teruggebracht naar mijn bed. Ditmaal lag ik zonder trappelzak, en het was een stuk minder comfortabel. Met een luide klik sloot de railing zich weer.
"Blijf nog maar een tijdje liggen, kijk even rustig om je heen, dan kun je wennen aan je nieuwe kamer." Hij beende de kamer uit en sloot de deur achter zich. Op mijn luier na, bleef ik naakt achter. Huilend, en trillend van de kou. Dikke tranen rolden over mijn wang, mijn handen dreven op mijn gezicht, die ik probeerde te bedekken. Ik draaide me op mijn buik en drukte mijn wang diep in het matras, het krakende plastic negerend.
Het duurde een paar minuten voordat ik weer gekalmeerd was, langzaam overviel het lome en kalmerende gevoel me weer. Het gevoel dat ik gisteren bijna de gehele dag had gehad. Het gevoel dat het allemaal wel meeviel, dat ik het prettig vond om vertroeteld te worden, verlangde naar de veiligheid en geborgenheid die ik had gevoeld op de momenten dat de jongeman dicht bij was geweest. Langzaam ook werd ik van binnen weer bozer op mezelf dat ik mezelf zo had kunnen laten gaan, dat ik mijn onderdak bijna had verspeeld, dat ik misschien wel weer in de kou zou worden gezet, of worden teruggebracht naar het gesloten opvangtehuis, waar iedereen zo koel en afstandelijk was, waar ze zeiden dat ze het beste met me voor hadden, maar waar ze alleen aan geld dachten, en ze eigenlijk zo min mogelijk tijd aan je wilden besteden omdat er twintig anderen op hun beurt stonden te wachten.
Ik heb niet geslapen, maar huilde zachtjes, terwijl ik wachtte totdat de jongeman terugkeerde. Ik zou hem niet meer tegenspreken, ik zou mijn excuses aanbieden en zeggen dat ik inderdaad nog een kind was. Ik zou vragen, zelfs smeken, om gewassen te worden en een schone luier om te krijgen. Ik zou alles doen om weer hetzelfde gevoel terug te krijgen die ik gisteren ook had.
Eindelijk werd de deur weer opengedaan. De jongeman kwam binnenlopen, zijn gezicht zag er alweer een stuk vriendelijker uit. Hij kwam naast het bed staan en keek op me neer. Ik draaide me op mijn rug en wilde mijn geoefende excuses voordragen, maar hij legde een vinger op mijn mond. Ik geloof dat hij in mijn ogen precies datgene kon lezen wat ik wilde zeggen. Mijn woorden waren overbodig en dat was een prettig gevoel.
Ik werd naar de commode getild en met een glimlach op mijn gezicht voelde ik hoe de vies natte luier opengemaakt werd en daarna onder me vandaan getrokken werd. Zonder schaamte trok ik mijn knieën in, en zelfs met plezier voelde ik hoe ik van onderen gewassen werd. Het was geen seksueel plezier, maar een veel dieper geworteld gevoel. Een tedere verzorging, de liefde en genegenheid, het intense geluk om bevrijd te zijn van de vieze luier, en de rozige geur van de zeep. Ik sloot mijn ogen en liet hem zijn gang gaan.
Na mijn kruis en billen werd met een ander washandje ook de rest van mijn lichaam gewassen. Gedwee draaide ik me in alle standjes die hij me wilde hebben. Zijn hand met het washandje raakte me overal, wreef zachtjes over mijn huid en liet een zacht prikkelende geur achter. De handdoek was zacht en teder en met geduld en zonder dwang wreef hij me voorzichtig droog.
Nu lag ik naakt en schoon voor hem op de commode. Een meisje van zeventien, intens gelukkig omdat ze schoon en gewassen is, wachtend op de noodzakelijke luier die ze tot een paar dagen geleden helemaal niet nodig had, maar waar ze nu niet meer zonder kon. Ik spreidde mijn benen en de luier werd opengevouwen en onder mijn benen geduwd. Met mijn knieën bijna bij mijn kin, sprenkelde hij een dikke laag babypoeder over mijn billen en wreef het in. Daarna sprenkelde hij het ook tussen mijn benen, daar waar mijn schaamhaar had gezeten, en ook daar wreef hij het in.
Ik trok mijn knieën nog iets verder in, mijn witte billen aan hem tonend, wachtend op de vinger die zich heel voorzichtig in mijn anus zou duwen, en een vette substantie zou achterlaten. Het was een vreemd gevoel, vernederend maar toch ook weer prettig. Ik hoorde hoe het dekseltje van de pot zalf werd gedraaid. Ik probeerde me te ontspannen, wilde het zo makkelijk open maken. Toch schrok ik weer een beetje toen de vinger, in een dun laagje plastic, me aanraakte. Mijn lichaam spande zich een ogenblik, terwijl de vinger een klein rondje rond mijn anus bewoog. Het kriebelde, en de ontspanning was er ineens. Meteen duwde de vinger zich naar binnen. Ditmaal dieper dan de andere keren, voorzichtig heen en weer halend.
De vinger trok zich eindelijk terug, de vette substantie achterlatend. Ik hoorde hoe het plastic werd weggegooid en ik liet mijn billen zakken. De luier werd tussen mijn benen door getrokken en stevig dichtgeplakt. Een ogenblik leek de jongeman te genieten van het uitzicht, maar daarna boog hij naar me voorover en kuste me op mijn wang.
"Zo ken ik je weer, lieve schat. Ik zal je maar snel aankleden, dan kunnen we ontbijten. Je zult wel honger hebben. En je kunt best wel wat kilootjes extra gebruiken." Zei hij liefkozend, terwijl hij zijn hand in mijn zij legde. Er zat inderdaad weinig vet op mijn lichaam, en een paar extra pondjes erbij zouden me inderdaad geen kwaad doen.
Ik werd overeind geholpen op de commode, waarna ik mijn armen in een luierhemdje moest steken. Het hemdje sloot weer strak om mijn lichaam heen, terwijl de uiteinden nog tussen mijn benen en op mijn billen loshingen. Ik moest weer gaan liggen, terwijl de jongeman het hemdje tussen mijn benen sloot. Het drukte mijn luier stevig tegen me aan, maar dat gaf me op de een of andere manier toch een veiliger gevoel. Ik wist dat ik het niet droog zou houden, en het gevoel van de luier deed me beseffen dat ik het ook niet droog hoefde te houden, alsof het een excuus was om niet zindelijk te hoeven zijn.
Liggend werd ik in een eendelig kledingstuk geholpen. De stof was redelijk dik, maar ook elastisch. De jongeman had het opgerold in zijn handen en stak mijn voeten er een voor een in. Daarna trok hij het omhoog, terwijl het soepel om mijn benen sloot. Hij trok het nog verder omhoog en nu bedekte het zelfs mijn luier, alhoewel het de vorm juist leek te accentueren.
Hij had het nu tot aan mijn borst omhoog getrokken en ik moest mijn hand in een mouw steken, daarna de andere hand. Bijna tegelijkertijd kwamen ze weer tevoorschijn uit de oudroze stof. Daarna mocht ik van de commode afkomen en werd een rits om mijn rug gesloten. Het hele pak zat nu strak, maar comfortabel om me heen. Het was wel een vreemd gezicht want mijn luier was nu wel erg goed zichtbaar.
Ik werd meegenomen naar de keuken waar al een flink bord pap voor me klaar stond. Er naast lagen het onvermijdelijke slabbetje en de lepel al op me te wachten. Ik ging op de stoel voor het bord zitten en bleef rustig wachten totdat ik gevoerd zou worden. Het duurde nog een ogenblik, want de jongeman moest eerst nog even wat halen, en toe hij terug kwam zag ik dat hij weer drie pillen in zijn hand had. Hij gooide ze in mijn bord met pap en pakte daarna het slabbetje beet. Hij bond het om me nek en ging toen naast me zitten.
Zonder dat ik opstandig wilde zijn, was ik toch nieuwsgierig naar de pillen. Waren mijn vreemde gevoelens en gedragingen, misschien zelfs wel mijn onzindelijkheid, het resultaat van de pillen? De jongeman zag mijn vragende blik en glimlachte.
"Je bent ziek, lieve schat. Deze pillen zijn ervoor om je weer beter te maken. Je kunt de vitamientjes en de extra voedingsstoffen goed gebruiken, en je gaat er ook beter van slapen." Zei hij en kuste me op mijn wang, daarna pakte hij de lepel beet en begon me te voeren. Ik was gerustgesteld, en met een rommelende maag terwijl de lepel in aantocht was stelde je ook geen vragen meer, toch?
Hapje voor hapje verdween de pap in mijn mond. Ik slikte alles netjes door en zonder te knoeien was het bord al snel leeg. Ik kreeg weer een kus en een compliment. Mijn mond werd afgeveegd en ik mocht mee naar de woonkamer, waar ik aan de grote tafel werd geposteerd. Er lagen kleurboeken, stiften en potloden voor me klaar, maar ook stripboekjes zoals Donald Duck, etc. Vragend keek ik omhoog, maar zijn hand op mijn schouder was voldoende aanmoediging. Ik moest me voorlopig even zelf bezig houden, en dat zou ik dan maar doen.
Ik werd alleen gelaten met mijn kleurtjes en papier. Ik voelde me opgelaten, wist niet precies wat ik moest gaan doen. Het meest leuke leek me nog de stripboekjes, maar daar kon ik me geen hele ochtend mee zoet houden.

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 4
Gelukkig hoefde dat ook niet, want een uurtje later stond hij alweer naast me. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en met een hand op mijn schouder keek hij naar wat ik aan het doen was. Aangezien ik het altijd wel leuk had gevonden om te tekenen, had ik een leeg vel papier uitgezocht en was ik gaan tekenen. Ik kreeg nogmaals een complimentje en ik glom bijna van trots. Het feit dat hij leuk vond wat ik had gedaan, dat hij me waardeerde, verwarmde me en maakte me gelukkig.
"Kom, we gaan naar buiten, de frisse lucht in." Zei hij en tien minuten later liepen we in de kou, door een centimeters dikke laag maagdelijke sneeuw. De jongeman had me in een skipak gehesen, over mijn eendelige kledingstuk. Een dikke skibroek, ski-jas, snowboots, een muts en een paar handschoenen beschermden me tegen de kou, alleen mijn neus en wangen waren koud, maar het gaf mijn gezicht een gezonde kleur, had de jongeman gezegd.
We liepen door het bos heen, onder een stralende zon die maar weinig warmte gaf. Twee grote herdershonden dartelden om ons heen, terwijl we zwijgend voor ons uit keken. We lieten diepe voetstappen achter in het bos, maar de jongeman wist blijkbaar goed de weg, want paden kon ik hier in het bos niet onderscheiden.
Ik liep een paar meter achter hem aan, een beetje ongemakkelijk. Mijn ogen waren gericht op de rugzak van de jongeman. Ik had in de deuropening toekeken, terwijl ik hem schone luiers, kleren en verschillende andere spulletjes had zien inpakken. Het feit dat ik blijkbaar ergens anders dan hier in huis verschoond zou gaan worden voelde vreemd aan. Ik durfde er niets van te zeggen, maar toen de rugzak gevuld was, en de jongeman langs me heen was gelopen, had hij mijn mistroostige blik gezien. Met een snelle aai over mijn bol, en een opbeurende glimlach had hij geprobeerd me gerust te stellen.
We liepen dwars door het bos heen, leek het wel. Er waren geen wegen en paden te zien. De kale bomen waren bedekt met een dikke laag sneeuw. Takken hingen zwaar krakend omlaag onder het grote gewicht. Ik had het vreemde gevoel dat ik het eigenlijk koud zou moeten hebben, terwijl ik dat niet had. De laatste tijd had ik in veel minder dikke kleren op straat geleefd en de temperaturen onder nul waren een hel geweest. Nu was het misschien nog wel kouder, maar het deerde me niet.
Ik voelde de luier tussen mijn benen tijdens het lopen. Een vreemd gevoel dat ik niet prettig vond. Het plastic schuurde een beetje tegen mijn liezen. Het plastic van de luier, en de inspanning van het wandelen, deden me zweten en mijn billen en liezen voelden klam aan. Tot overmaat van ramp voelde ik ook nog een flinke scheut urine in mijn luier lopen. Mijn blozende wangen vielen gelukkig niet op door mijn door de inspanning verkleurde gezicht.
Ik liep langzaam naar de jongeman toe, mezelf schamend voor het natte gevoel tussen mijn benen, en ging naast hem lopen. Hij keek me een ogenblik aan en sloeg een arm om me heen.
"Ik... Ik heb geplast... in mijn luier..." Stamelde ik, en de jongeman bleef stilstaan. Hij draaide zich naar me toe en keek me aan.
"Geeft niets, lieve schat. Daar zijn luiers voor." Hij aaide me even vluchtig over mijn wang, maar bleef staan alsof hij nog iets wilde zeggen. Inderdaad ging hij door, en liet hij me nog meer blozen.
"Zullen we afspreken dat ik je regelmatig zal controleren of je verschoond moet worden, zodat jij niet meer hoeft aan te geven dat je een schone luier nodig hebt?" Hij legde zijn hand op mijn schouder, en ik keek hem met een schuldige blik aan. De tranen stonden een ogenblik op het punt om uit te breken, terwijl ik me bedacht dat ik hiermee weer een stapje op weg was naar een echte baby. De jongeman trok me ineens tegen zich aan, en aangezien hij een kop groter dan ik was, duwde ik mijn gezicht tegen zijn schouder. Hij wreef liefkozend over mijn rug en troostte me.
"Kom, niet huilen. Ik beloof dat ik goed voor je zal zorgen." Zei hij en zijn warmte en geruststellende woorden deden mijn bedenkingen veel sneller smelten dan de sneeuw waar we in stonden. Hij liet me los en kuste me nog snel even op mijn voorhoofd, op het kleine randje boven mijn neus dat niet bedekt was door de muts. Hij zag dat mijn stemming nog steeds niet uitbundig te noemen was. Hij lachte en stapte snel een paar passen achteruit.
"Kom, wees een beetje vrolijker." Lachte hij, terwijl hij bukte en een hand sneeuw pakte. Met een grote boog gooide hij de sneeuwbal naar me toe, ik stapte onwennig opzij, de volgende sneeuwbal kwam met een minder grote boog naar me toe. Met een klein gilletje stapte ik verder achteruit, maar ik werd toch geraakt. De sneeuwbal was zacht en onderhands gegooid, maar de volgende sneeuwbal kwam alweer naar me toe, ditmaal veel sneller.
Hij daagde me uit, en nadat ik een paar seconden beteuterd als schietschijf had gediend, stapte ik toch maar met een doorbrekende glimlach snel achter een boom. Met enige terughoudendheid begon ik terug te gooien, pas de vierde sneeuwbal was zo hard mogelijk. Voor een ogenblik was ik mijn onderdanigheid van de afgelopen dagen kwijt, mijn ontzag voor hem was naar de achtergrond gedrukt, en onder luid gejuich kon de jongeman een ogenblik later de sneeuw van zijn gezicht vegen.
De jongeman lachte en nam zijn nederlaag goed op, maar ineens stormde hij op me af en met een paar grote passen was hij bij me. Hij greep me bij mijn middel en met zijn vrije hand wreef hij een flinke hand sneeuw in mijn gezicht. Wild, maar ingehouden, trappelend probeerde ik los te komen, maar het resultaat was dat we nu beide door de sneeuw rolden.
Ook de twee honden hadden zich nu ineens bij het spel betrokken en dartel blaffend sprongen ze om ons heen. Speels hapten ze naar uitstekende ledematen, maar geen enkele beet deed pijn. De honden waren goed afgericht, en het speelse karakter van het spel begrepen ze heel goed.
Tien minuten speelden we in de sneeuw, voordat we allemaal, de honden ook, hijgend de sneeuw van ons af schudden. Mijn gezicht was vuurrood van inspanning en ik hijgde zwaar. Het spelen had mijn gedachten afgeleid van het feit dat mijn luier nu alweer een stuk natter was, maar de gedachte dat ik niet te lang op een schone luier zou hoeven te wachten, maakte het geheel draaglijker.
We liepen verder en nog geen driehonderd meter verder kwam we bij een huis. Het lag even afgelegen als het huis waar ik nu in woonde, en het was misschien nog wel iets groter. We kwamen vanuit het bos van achteren de tuin in, en we liepen zelfs langs een zwembad, alhoewel dat nu natuurlijk leeg en afgedekt was. Ik zou er graag eens zwemmen in de zomer, maar vroeg me af waar ik de komende zomer zou wonen. De toekomst leek zo vreselijk veel weg, en ik wist nog niet eens wat er morgen zou gebeuren.
Op een vreemde manier leek het me ook niet echt uit te maken wat er morgen ging gebeuren, ik was meer met het nu bezig. Ik hield me meer bezig met waar en wanneer ik een schone luier zou krijgen dan waar ik volgende week zou slapen. Te weten dat ik vanavond weer in een warm bed kwam te liggen en dat ik vandaag te eten zou krijgen, was veel belangrijker dan wat er morgen ging gebeuren. Mijn toekomst reikte niet verder dan een paar uur en de wereld was niet groter dan mijn directe omgeving.
We liepen naar een zij-ingang, waar we hartelijk begroet werden door een man en een vrouw van rond de vijfendertig jaar. Nadat de jongeman de andere man zijn hand had geschud, en de vrouw had gekust, duwde hij mij naar voren. Vier ogen waren op me gericht, bekeken me van top tot teen en lachten me vriendelijk toe.
"Deze lieve, kleine meid logeert een poosje bij me." Zei mijn verzorger, terwijl hij achter me stond en een hand op mijn schouder legde. De vrouw boog naar me en kuste me, ze trok de muts van mijn hoofd af. Ze bewoog haar hand door mijn korte haren en glimlachte.
"Hoi, ik ben Karin. Ik zal je even helpen je skipak uit te trekken, het is binnen warm genoeg." Zei ze hartelijk. Ze bukte voor me en hielp me uit mijn laarzen, terwijl ik wankel steun zocht op haar schouder. Stilletjes keek ik toe en verbaasde me over de hartelijkheid van deze onbekende mensen. Dat was me nog nooit overkomen, maar er gebeurde nu veel meer dingen die me nog nooit overkomen waren, dus het verbaasde me niet meer zo heel erg veel.
"Ik ben Stefan. Geef mij je jas maar, dan hang ik hem aan de kapstok." Ook hij lachte me hartelijk toe. Hij hielp me uit mijn jas en pakte hem aan. Onzeker keek ik even naar mijn verzorger die ook zijn skipak aan het uittrekken was. Zodra hij klaar was lachte hij naar me.
"Ben je een beetje verlegen?" Zei hij en ik knikte. Ik voelde hoe mijn skibroek naar beneden getrokken werd en voetje voor voetje mocht ik er uitstappen. Even was ik bang dat ze wat zouden zeggen van mijn vreemde kleding, maar ze deden alsof ze niets vreemds zagen.
"Kom, gaan we naar de woonkamer. De open haard brandt en een kop warme chocolademelk gaat er best wel in, toch?" Zei Karin en met een hand op mijn schouder leidde ze me richting de woonkamer. De honden bleven achter in de bijkeuken, terwijl wij verder liepen naar de woonkamer. Daar was het knus en gezellig. Met zijn vieren gingen we bij de open haard zitten, ik zocht een plaatsje direct naast de man die het meest vertrouwd was. Ik trok mijn voeten van de vloer en schoof ze onder me, leunend tegen zijn schouder.
"Hebben jullie lekker gewandeld?" Vroeg Stefan, terwijl hij mij aankeek. Ik knikte, maar durfde verder niets te zeggen. Mijn verzorger lachte en sloeg een arm om me heen.
"Ze is echt een beetje verlegen." Leek hij verbaasd te zeggen. "We zijn recht door het bos gelopen, het is bijna windstil dus met de kou valt het ook wel mee." Vijf minuutjes lang praatten Stefan en mijn verzorger met elkaar. Ze hadden het over het weer, over sport en over werk. Ik zat er wel bij, maar hield me er buiten. Gelukkig werd ik ook niet echt in het gesprek betrokken.
"Kijk eens wat ik heb?" Zei Karin terwijl ze de kamer binnen kwam lopen met een dienblad met daarop vier dampende koppen chocolademelk. Karin zette de kop voor me op de tafel neer, maar ik vroeg me af hoe ik dit moest drinken. Ik mocht het vast niet zelf opdrinken, en ervaring had geleerd dat ik toch ook een slabbetje voor zou krijgen.
Het dienblad was leeg, vier koppen chocolademelk stonden klaar op tafel. Karin zette het dienblad op zijn kant tegen de zijkant van de bank aan, maar pakte er eerst nog een doek af en gaf die aan mijn verzorger. Ik bloosde, want uit het opgevouwen stukje stof hing een dun, wit koordje. Het was mijn slabbetje.
Terwijl mijn verzorger gewoon door praatte over voetbal, draaide hij zich naar me toe. Ik zat nog steeds tegen hem aan geleund en hij duwde me iets overeind. Hij hing het slabbetje voor mijn borst en legde behendig een knoopje in de koordjes achter mijn nek. Daarna pakte hij zijn kop met chocolademelk en leunde weer achterover tegen de rugleuning van de bank.
"Voorzichtig." Zei hij, terwijl hij een arm om me heen sloeg en ik weer tegen hem aan moest gaan leunen. Met zijn hand van de arm die achter me langs liep, trok hij nog even het slabbetje recht, terwijl hij met zijn andere hand de kop beet hield. Hij blies zachtjes in de kop, terwijl de damp er nog uitkringelde. Voorzichtig nam hij een slokje.
"Lekker, Karin. Daar knapt een mens van op." Zei hij lachend en blies nog eens in de kop om de melk wat af te koelen. Hij nam nog een slokje en bracht toen dezelfde mok naar mijn lippen. Heel voorzichtig liet hij me een klein slokje nemen.
"Vind je het lekker?" Vroeg hij. Ik keek hem een ogenblik aan, terwijl ik de warmte van de chocolademelk door mijn lichaam naar beneden voelde stromen. Ik knikte, vond het echt lekker. Gretig opende ik mijn lippen toen de beker nogmaals mijn kant op kwam. Weer kreeg ik maar een klein slokje naar binnen, voordat de beker weer recht gehouden werd.
Tussendoor nam hij zelf ook af en toe een slokje, maar het meeste van de chocolademelk dronk ik op. En ook van de tweede beker mocht ik het grootste gedeelte opdrinken, slokje voor slokje.
"Kijk, daar wordt je weer lekker warm van, toch?" Zei mijn verzorger, terwijl hij over mijn buik wreef. Ik knikte en keek met enige teleurstelling naar het feit dat de laatste grote slok van de chocolademelk niet mijn mond in ging. Hij zette de lege beker weer op tafel en veegde daarna met mijn slabbetje mijn mond schoon. Hij deed mijn slabbetje echter niet af en liet het voor mijn borst hangen.
"Zal ik wat te eten voor haar klaar maken?" Vroeg Karin. "Ze zal wel honger hebben."
"Ja graag, dank je. Kan ik haar hier daarna een uurtje op bed leggen?" Zei mijn verzorger.
"Natuurlijk, geen probleem." Zei Stefan en Karin verdween naar de keuken. Tot mijn verrassing kwam ze vijf minuten later terug met een bordje met in stukjes gesneden boterhammen. Aangezien dit hetzelfde was als ik gisteren te eten had gekregen, moest dit vooraf zijn afgesproken. Ik dacht er verder maar niet meer over na, want het eerste stukje brood hing al voor mijn mond te wachten.
Braaf, zoals van me verwacht werd, hapte ik de boterhammen snel weg. Daarna knikte ik op de vraag of ik nog een beker melk wilde en mijn verzorger hielp me daarna ook de melk opdrinken. Tevreden keek hij me daarna aan. Hij wreef over mijn lekker gevulde maag en kuste me op mijn wang.
"Goed gedaan, lieve meid. Ik ben trots op je. En nu gaan we even een bed voor je opzoeken." Hij stond op en tilde me van de bank af. Ook Karin en Stefan stonden op en liepen voor ons uit naar een slaapkamer. Ik hoopte dat ik nog een schone luier zou krijgen voordat ik moest gaan slapen, maar ik wist bijna zeker dat mijn verzorger dat zou regelen. Ik vertrouwde hem volledig en wist dat hij me niet expres in een natte luier naar bed zou brengen.
We liepen een klein slaapkamertje in aan de voorkant van het huis. Stefan bleef in de deuropening staan en bleef op de achtergrond staan kijken. Karin trok het dekbed terug en ik werd op het bed neergelegd. Mijn oog viel op de rugzak die al in de slaapkamer voor me klaar stond. In de rugzak zat een schone luier op me te wachten en met enige opluchting zak ik dat Karin de tas naar het bed toe bracht.
Mijn verzorger knielde voor het bed neer en draaide me zachtjes op mijn buik. Hij maakte de rits op mijn rug los en trok hem open tot mijn onderrug, waar mijn luier al zichtbaar werd. Daarna draaide hij me weer even voorzichtig op mijn rug en trok me het pakje helemaal uit. Hij legde het naast het bed neer.
Ik droeg nu alleen nog maar mijn luierhemdje en de luier, en zijn vingers bewogen al naar mijn kruis, waar het luierhemdje met vier drukknoopjes zat gesloten. Mijn gezicht kleurde dieproze, toen het luierhemdje omhoog getrokken werd en mijn natte luier zichtbaar was. Stefan keek toe vanuit de deuropening, terwijl Karin achter mijn verzorger klaar stond.
Mijn verzorger opende de rugzak en pakte er een handdoek uit en terwijl ik mijn knieën introk schoof hij de handdoek onder mijn billen op het bed. Daarna werd er een schone luier naast me op het bed klaar gelegd, waar vervolgens een geel doosje met vochtig doekjes naast werd klaargezet.
"Zal ik haar maar even verschonen, dat is tenslotte ook een vrouwenbaan, dan kun jij je honden even wat te eten geven." Zei Karin en ze stond al klaar om de positie van mijn verzorger over te nemen. Die keek eerst naar Karin en daarna naar mij. Ik lag heel gedwee met mijn beentjes iets gespreid en mijn handen naast mijn hoofd klaar, en ik bloosde weer.
"Als je het niet erg vindt." Zei mijn verzorger en tot mijn schrik stond hij op en kwam op de rand van het bed zitten, vlak naast mijn gezicht. Karin schudde het hoofd en bukte bij het bed neer.
"Nee hoor, geen enkel probleem." Zei ze en de eerste plakstrips van mijn luier werden al opengetrokken. Mijn verzorger pakte mijn hand beet en mijn vingers vouwden zich om zijn hand en knepen zachtjes, zoekend naar steun, mentale steun vooral. Zijn andere hand wreef zachtjes langs mijn wang, terwijl ik beschaamd naar hem omhoog keek. Ik lag inmiddels met mijn knieën in de lucht, terwijl de natte luier onder mijn billen vandaan getrokken werd. Mijn billen glansden van het vocht, terwijl de geur van urine de kamer doordrenkte.
Ik voelde hoe de hand teruggetrokken werd en ook de strelingen hielden op. Hij knipoogde nog een keer naar me en liep toen de kamer uit. Ik huilde zachtjes toen ik voelde hoe mijn billen met een vochtig doekje werden schoongemaakt. Karin begon me met lieve woordjes aan te spreken, vertelde me dat het niet erg was en dat het zo weer voorbij was. Dat ik snel weer een warme, droge luier om zou hebben.
Haar bewegingen waren zacht en behendig, en met mijn ogen dicht liet ik haar haar gang gaan. Ik probeerde niet na te denken over wat er gebeurde, maar concentreerde me op de schone luier die klaar voor me lag, en vreemd genoeg kalmeerde ik wat. Ook de woorden van Karin drongen tot me door en ik luisterde naar haar monotone stem, die me op kinderlijke wijze vertelde wat ze ging doen, en wat ze nu ging aanraken. Met mijn ogen dicht haalde ze met haar uitleg mijn onzekerheid weg, ik wist precies waar haar vingers me nu zouden gaan aanraken.
Ze was klaar, legde het laatst gebruikte vochtige doekje op mijn natte luier naast het bed. Ik was voldoende gekalmeerd om met mijn ogen open haar verrichtingen te kunnen volgen. Ik zag haar hoe ze de schone luier openvouwde, ontdekte wat de voorkant en wat de achterkant was, en daarna de achterkant van de luier onder mijn billen schoof.
Ze vouwde de luier dicht en plakte hem niet al te strak dicht. Daarna trok ze het luierhemdje omlaag en sloot het tussen mijn benen met de drukknoopjes. Ze ging naast me op het bed zitten en legde haar hand op mijn buik.
"Zorgt hij wel een beetje goed voor je?" Vroeg ze, zachtjes wrijvend over mijn buik. Ik knikte en observeerde haar zachte gelaatstrekken. Halflang blond haar hing achter haar oren en ze was lichtjes opgemaakt. Niet overdreven, maar genoeg om er niet onverzorgd uit te zien. Ik zag gouden oorbellen in haar oren, maar haar ogen glinsterden feller, ze glimlachte me even lief toe. Ze leek me een aardige vrouw, en haar bewegingen met haar hand over mijn buik voelden lekker aan.
Ik knikte bevestigend, ik had geen reden tot klagen. Ik voelde me prettig en veilig bij hem, en verwarmde me in zijn liefde en verzorging.
"Is hij dan die uitzondering die de regel bevestigt dat mannen niet voor kinderen kunnen zorgen?" Ze lachte en ik glimlachte. Ze was lief en aardig tegen me, het verschil met een paar dagen geleden, toen ik nog op straat leefde, was enorm.
"Word ik uitgelachen? Als ik jullie zo zachtjes hoor praten, kan dat alleen maar over mij gaan, toch?" Mijn verzorger liep langs Stefan, die nog steeds in de deuropening stond, de kamer in. Met zijn handen in zijn zij stond hij uitdagend naar beneden te kijken, met een brede lach op zijn gezicht.
"Nee hoor, hoe kom je daar nu bij?" Lachte Karin, en trok daarna het dekbed over me heen. Ze kuste me op mijn voorhoofd. "Slaap lekker." Zei ze. Daarna knielde mijn verzorger naast het bed neer en ook van hem kreeg ik een kus.
"Welterusten, lieve schat, ik kom je straks wel weer uit bed halen. Of eehhh... heb je liever dat Karin dat doet?" Fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Ik haalde mijn schouders op en drukte snel een kusje op zijn wang. Ik realiseerde me dat dit de eerste keer was dat ik hem kuste. Alle andere keren werd ik steeds gekust, maar dit was de eerste keer dat ik mijn gevoelens tegenover hem had getoond.
Met een hele, brede glimlach, en zelfs een soort van trots op zijn gezicht, drukte hij zijn wang tegen de mijne. Hij aaide me over mijn hoofd en fluisterde me nog wat lieve woordjes toe. Met een gelukkig gevoel draaide ik me op mijn zij en viel binnen een minuut in slaap.
En terwijl ik sliep werd er in de woonkamer druk over mij gepraat, en over mijn toekomst. Een toekomst die door anderen voor me werd gepland, waar ik voorlopig geen enkele invloed op uit kon oefenen. Het deerde me niet, ik voelde me gelukkig. Mensen om me heen leken van me te houden, zorgden goed voor me, en hadden het beste met me voor.
Karin kwam de woonkamer binnen lopen, ze leek te glunderen van geluk. Ze liet zich naast Stefan op de bank zakken en leunde tegen hem aan. Ze keek hem recht in de ogen. Stefan beantwoordde de blik en zijn liefde voor Karin was duidelijk af te lezen van zijn gezicht.
"Ze is zo vreselijk lief. Wat zou ik haar graag in huis nemen, jij toch ook Stefan?" Zei Karin, aan het eind ineens onzeker, maar Stefan knikte en de onzekerheid verdween van Karin's gezicht.
"Het is nu nog te vroeg, als we dit overhaasten kan het plan nog helemaal mislukken. Maar ik geef toe dat het er heel goed begint uit te zien." Zei Stefan en keek daarna naar mijn verzorger. Hij knikte bevestigend.
"De slaappillen werken geweldig, ze slaapt er prima op, en het maakt haar bovendien wat suf en meegaander. Zonder die slaappillen had ik haar nooit zo gemakkelijk en vrijwel vrijwillig kunnen opnemen in huis. Ik denk echter dat ik morgen al kan gaan minderen met die slaappillen om haar haar nieuwe levensstijl te kunnen laten accepteren."
"Ik begrijp er allemaal niets van, al dat vage psychologische gedoe laat ik maar aan jullie over. Ik hoop alleen van harte dat die arme meid haar leven als baby zal accepteren, zodat wij haar een nieuwe kans kunnen geven. Ze heeft zoveel verschrikkelijke dingen in haar leven meegemaakt, en alleen op deze manier kunnen we haar helemaal opnieuw laten beginnen." Zei Karin, die zich al helemaal had voorbereid op de rol van moeder.
Als alles volgens plan verliep zou ze binnen een paar dagen een baby krijgen, een baby van zeventien jaar oud. Een baby die lichamelijk dan wel een stuk ouder was, maar die tegen die tijd zo gewend zou zijn aan haar kinderlijke behandeling, dat ze haar jeugd opnieuw zou kunnen beleven, in een versneld tempo natuurlijk, maar ditmaal wel met de liefde en verzorging die een kind nodig had.
"Ik begrijp ook niet alles, Karin, maar ik kan wel zien dat het meisje dat nu bij ons op het logeerbed ligt, zich voelt en gedraagt als een kleuter. Ze lijkt geen enkele aandrang te hebben om terug te gaan naar haar, min of meer, volwassen wereld. De liefde en genegenheid en de verzorging doen al haar andere genoegens vergeten, en haar vrijwillige onzindelijkheid is een plus waar we niet op hadden durven te hopen. Ze lijkt dit alles te accepteren, evenals de verzorging, zoals het voeren en het verschonen." Zei Stefan, die zich ook verheugde op zijn rol als vader, wat op natuurlijke wijze niet was gelukt omdat Karin geen kinderen kon krijgen.
"Ik had inderdaad ook niet verwacht dat ze zo gemakkelijk, en met een klein duwtje in haar rug, vrijwillig terug zou keren naar haar kindertijd. Het feit dat ze vroeger mishandeld is, van tehuis naar tehuis gestuurd werd wegens haar onhandelbaarheid, en haar omzwervingen over straat, hebben haar blijkbaar zo naar liefde en genegenheid doen verlangen dat ze alles zou doen om in een liefdevol gezin opgenomen te worden.
De schaamte van haar onzindelijkheid is ze bijvoorbeeld al grotendeels kwijt, en de wens om weer schoon en droog te zijn is zo groot, dat ze zich zonder morren laat wassen en verschonen. Ze heeft geen behoefte meer aan seks en alle andere volwassen verworvenheden, ze wil warmte en liefde voelen, worden gestreeld en aandacht krijgen." Zei mijn verzorger ernstig.
"Maar komen haar trauma's en mishandelingen dan niet meer naar boven als we haar weer laten opgroeien?" Vroeg Karin.
"Natuurlijk zal ze het zich herinneren, maar als jullie haar alle liefde en aandacht geven die ze nodig heeft, zal haar 'nieuwe kindertijd' het haar helpen verwerken. Geef haar een beetje de tijd om als baby tot rust te komen, en laat haar dan langzaam 'opgroeien'. Leer haar eten zonder te knoeien, train haar zindelijkheid, speel met haar alsof ze echt nog een kind is, maar geef haar steeds nieuwe uitdagingen. Laat haar groeien naar de bijna volwassen tiener die ze eigenlijk is, maar neem de tijd. Overhaast niet, en doe het stapje voor stapje."
"Ik weet zeker dat ze hier niets te kort zal komen. Maak haar klaar voor ons, en wij doen de rest." Zei Stefan, en Karin knikte instemmend, en mijn verzorger beloofde dat hij zijn best zou doen.

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 5
Om drie uur 's nachts werd de deur van mijn slaapkamer zachtjes geopend. In het licht van de gang zag ik door de tranen heen het silhouet van de jongeman die me verzorgde. Hij droeg niet meer dan een onderbroek en een T-shirt, terwijl zijn voeten in een paar pantoffels waren gestoken. Met een betraand gezicht keek ik hem aan, ik wist niet precies waarom ik huilde, maar toen ik een kwartiertje geleden wakker werd had ik me beroerd gevoeld, niet lichamelijk, maar geestelijk. Het was beangstigend donker om me heen, ik had helemaal niets kunnen zien. Even was ik gedesoriënteerd geweest, en had ik gedacht dat ik weer terug op straat was; terug in de kou en de eenzaamheid.
Gelukkig had ik me snel weer gerealiseerd dat ik in een warm bed lag, met en paar kamers verderop een jongeman die voor me zorgde. Toch was ik niet helemaal gerustgesteld. Mijn emoties speelden een vreemd spelletje met me. Stilletjes lag ik op mijn rug in bed. Ik kon alleen de wind horen gieren om het huis. Mijn luier was ook al nat en voelde klam en vies aan. Ik was bang, misschien omdat ik me alleen gelaten voelde, of omdat het zo donker was. Ik wist het niet, maar ik was begonnen te huilen en kon niet meer ophouden.
"Wat is er lieverd? Waarom moet je huilen?" Bezorgd kwam hij op me af lopen, en deed een klein lampje boven mijn bed aan. Met een blik van diepe medelijden zag ik hem op me neer kijken. Ik lag in mijn trappelzak op mijn rug op bed, twee knuffelbeesten aan het hoofdeinde in de hoeken, en de railing van het bed dat omhoog stond en mijn uitzicht op mijn slaapkamer in kleine vakjes indeelde.
Met een simpele beweging werd een deel van de railing naar beneden gehaald en twee handen reikten naar me. Hij ging op het bed zitten en trok me stevig tegen hem aan. Mijn gezicht rustte tegen zijn schouder, terwijl mijn billen aan de ene kant en mijn voeten aan de andere kant van zijn benen het bed raakten.
Hij wreef over mijn rug en over mijn hoofd en van het nachtkastje pakte hij de fopspeen die voor me klaar lag. Toen hij hem naar mijn mond bracht en zachtjes tegen mijn lippen duwde, opende ik mijn mond en liet de fopspeen toe. Mijn mond sloot zich weer en zachtjes sabbelde ik op het speen die een heel licht, zoetige smaak afscheidde.
"Wat is er aan de hand, lieverd? Ben je een beetje bang in het donker? Of ben je verdrietig omdat je luier nat is?" Zei hij, maar mijn lichaam drukte zich tegen de zijne aan, en de woorden gingen langs me heen. Zijn lichaam en liefdevolle stem, kalmeerde me en een paar minuten liet hij me tegen hem aan leunen.
Mijn ogen traanden niet meer, en mijn adem kwam tot rust, terwijl ik voelde hoe de rits van de trappelzak op mijn rug werd geopend. Zijn hand gleed naar binnen en zocht zijn weg naar mijn kruis. Zachtjes ademend voelde ik hoe zijn vingers onder mijn luierhemdje verdwenen en voorzichtig in de luier knepen. Hij voelde dat ik nat was en kuste me op mijn hoofd, terwijl hij zijn hand terugtrok.
Zonder een woord te zeggen hielp hij me uit de speciale slaapzak en tilde me daarna naar de commode aan de andere kant van de kamer. Het plastic was koel en ik rilde een ogenblik. Ik hoorde de knoopjes van mijn luierhemdje openspringen en het hemdje werd omhoog geschoven. Zonder verdere poespas werd mijn luier uitgetrokken en een ogenblik lag ik met mijn knieën in de lucht, en mijn billen open en bloot, te wachten. Een washandje met lauwwarm water werd tussen mijn benen gedrukt en zachtjes werd ik gewassen.
Met een zachte, wollige handdoek werd ik drooggewreven en een minuutje later lag ik alweer met een dikke, schone luier om. Met de speen nog in mijn mond glimlachte ik naar mijn verzorger die me een aai over mijn bol gaf. Mijn luierhemdje werd weer omlaag getrokken en dichtgemaakt en weer werd ik opgetild.
Zijn sterke armen hadden geen enkele moeite met me, en zelfs zijn ademhaling leek niet zwaarder te worden. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en wilde hem nooit meer loslaten. Mijn hoofd ruste op zijn schouder en de ring van mijn fopspeen drukte zachtjes in zijn hals. Ook toen hij me weer op mijn slaapzak liet zakken wilde ik nog niet loslaten, maar zijn handen trokken me voorzichtig, maar zonder pardon los.
Ik kroop in mijn trappelzak en stak mijn armen in de mouwen. De sluiting werd weer dicht geritst. Ik wilde overeind komen, maar zijn handen drukten me neer.
"Nee, je moet gaan slapen, het is midden in de nacht." Zei hij, maar mijn ogen begonnen alweer te tranen. Ik lag op mijn rug en keek hoopvol omhoog, hopend op troost en bescherming. Hij zag dat ik niet alleen gelaten wilde worden, maar toen hij de railing van het bed omhoog trok wist ik dat ik toch alleen gelaten zou worden.
"Niet huilen, lieverd. Ik zal een lampje laten branden, en de babyfoon staat aan. Je hoeft nergens bang voor te zijn, ik ben in de buurt." Probeerde hij me gerust te stellen en wees naar het telefoonachtige apparaat dat op het nachtkastje stond. Hij kuste me nog een keer op mijn wang en liet me toen toch alleen.
Lang lag ik nog te woelen in mijn trappelzak, het brandende lampje in mijn kamer en het gevoel dat er iemand mee luisterde stelde me toch wel gerust. Uiteindelijk viel ik met het speentje nog in mijn mond, in slaap.
Rond halfnegen werd ik weer wakker. Ik keek door het raam naar buiten en zag dat het weer sneeuwde. In mijn blikveld zag ik ook mijn speentje tegen de rand van het bed liggen en snel pakte ik hem en duwde hem weer in mijn mond. Ik lag op mijn buik, mijn gezicht opzij en duwde mijn handen onder me, genietend van de warmte die de trappelzak af gaf.
Ik herinnerde me mijn huilbui vannacht en probeerde me te bedenken waarom ik ook alweer huilde. Was het de duisternis, of de eenzaamheid? Of toch gewoon mijn natte luier? Ook nu was mijn luier nat, maar niet zo heel erg. Ook was ik weer alleen, maar mijn ogen richtten zich op de babyfoon, zou hij nu ook meeluisteren? Ik stak mijn hand door de spijlen heen en reikte naar de babyfoon. De noodzaak om hem even aan te raken was er niet, maar toch gaf de babyfoon me een veiliger gevoel.
De deur ging open en ik trok mijn hand terug. Met een klein beetje schuldgevoel keek ik naar het lachende gezicht dat boven me kwam hangen. Hij droeg nog hetzelfde T-shirt als vannacht, maar nu liep hij op blote voeten. Hij liet de railing van het bed zakken en tilde me er uit.
"Goedemorgen, lieve schat. Lekker geslapen?" Vroeg hij en ik knikte en liet me door hem de kamer uitdragen. We liepen niet naar de woonkamer, en ook niet naar de badkamer, maar tot mijn verbazing kwamen we een grote slaapkamer binnen. In het midden stond een tweepersoons bed, en hij legde me op de onbeslapen helft.
Ook hij kroop weer zijn bed in en trok me dicht tegen hem aan. Ik legde mijn hoofd op zijn brede borst en liet mijn hoofd stijgen en dalen met zijn ademhaling. Zijn vinger draaide zich om de ring van mijn fopspeen en met een lichte druk maakte hij duidelijk dat hij hem uit mijn mond wilde hebben. Ik opende mijn mond en liet hem de speen weghalen. Hij legde hem op het nachtkastje en nu zag ik voor het eerst de zuigfles met melk.
Hij pakte de fles en bracht de speen naar mijn mond. Ik moest iets meer op mijn rug gaan liggen, terwijl hij de speen tussen mijn lippen duwde. Ik keek er met grote ogen naar, had het nog niet eerder gezien, maar zodra ik erop begon te sabbelen, druppelde de lauwe melk in mijn mond. Het was niet zo heel lekker, maar ik verweerde me niet. Mijn maag rommelde van de trek en de melk vulde op een comfortabele manier de leegte.
Heel langzaam zakte het peil in de fles, en heel langzaam voelde ik hoe mijn maag zich vulde. De warme melk stroomde door mijn mond en met tussenpozen slikte ik de melk door. Ik draaide mijn hoofd iets terug en keek naar de man die me verzorgde. Ik lag tegen hem aan op het dekbed in mijn slaapzak, terwijl hij onder het dekbed lag. Hij glimlachte naar me en wreef met zijn vrije hand over mijn maagstreek.
De fles was leeg en werd voorzichtig tussen mijn lippen vandaan getrokken. Met een doekje veegde hij mijn mond af en daarna zag ik hoe de fopspeen weer werd gepakt. Ik voelde het zachte uitstekende gedeelte tegen mijn lippen duwen, en ik opende mijn mond om de speen toe te laten. Het vertrouwde gevoel van het zachte plastic in mijn mond deed me automatisch zachtjes gaan sabbelen.
"Je begrijpt toch dat je hier niet voor altijd kunt blijven?" Zei de man en ik keek hem geschrokken aan. Natuurlijk had ik dit altijd al geweten, maar de schok was enorm. Ik voelde me hier zo vreselijk thuis, en veilig, dat ik nooit meer weg wilde. Het idee om weer de straat op te moeten, beangstigde me.
"Ik heb Instituut Gouwesteate gebeld, een tehuis voor weggelopen kinderen en jongeren. Je kunt daar vanmiddag al terecht." De jongeman keek me met een serieuze blik aan, en ik begon zachtjes te huilen. Ik was inmiddels al zo gewend aan dit vreemde leven, dat ik wist dat ik me nooit in dat tehuis zou thuis voelen. Ze zouden me niet begrijpen, vooral niet de liefde en geborgenheid die ik verlangde.
"Niet huilen, lieve schat. Je zult zien dat het allemaal wel meevalt, ik weet zeker dat je gelukkig gaat worden." Zei de jongeman, terwijl hij de traantjes van mijn wang veegde. En terwijl ik voelde hoe ik in mijn al natte luier begon te plassen, kuste hij me op mijn voorhoofd. Zowel in mijn luier als op mijn voorhoofd voelde ik me warm worden, maar door twee heel verschillende oorzaken.
"Ik kan toch ook niet mijn hele leven voor je zorgen. En natuurlijk kom ik je nog wel eens opzoeken." Mijn verzorger boog naar mij toe en drukte een dikke kus op mijn voorhoofd. Ik voelde me verdrietig bij het vooruitzicht van het afscheid. Het waren hele vreemde dagen geweest, mijn gevoelens waren totaal van slag, en ik begreep helemaal niet wat er aan de hand was. Verdriet was toch datgene wat overheerste, en met natte wangen keek ik naar de jongeman op, voelde zijn warmte en genoot van zijn aanraking. Ik moest hier nog zo lang mogelijk van genieten en ik schoof nog iets dichter tegen hem aan. Zachtjes begon ik te huilen.
Een kwartiertje lang liet hij me huilen, en zocht ik naar warmte en geborgenheid tegen zijn lichaam aan. Zijn witte T-shirt dat hij droeg bevatte een kleine natte plek op zijn borst, daar waar mijn tranen waren neergekomen. Nu legde hij voorzichtig mijn hoofd weer op het kussen en kwam hij overeind. Hij ging op zijn knieën naast me zitten en keek met een ernstige blik op me neer.
"Het is tijd, tijd om terug te keren naar de werkelijkheid." Zei hij cryptisch en zijn woorden bevielen me absoluut niet. Ik keek vragend en zelfs met een smekende blik naar boven, maar zijn handen draaiden me op mijn buik. Ik voelde hoe hij de rits van mijn trappelzak opende en koele lucht stroomde naar binnen. Ik huiverde terwijl ik voelde hoe mijn armen uit de mouwen werden getrokken. Daarna draaide hij me weer op mijn rug.
"Ben je er klaar voor?" Vroeg hij en met betraande ogen schudde ik mijn hoofd. Ik had geen idee wat hij bedoelde maar ik wilde niet. Alles voelde de afgelopen dagen zo vertrouwd en knus aan, en nu leek alles weer in te storten. Ik wilde smeken om ermee op te houden, op mijn knieën vallen en vragen of ik niet toch mocht blijven. Ik zou er alles voor over hebben om nog een paar dagen hier te mogen doorbrengen. Het enige dat ik deed was huilen, meer kon en durfde ik niet.
Mijn verzorger ging door, ondanks mijn, vooral geestelijke, tegenstand. Hij boog iets naar me toe, duwde mijn bovenbenen uit elkaar, en trok de knoopjes van mijn luierhemdje los. Hij leek niet te letten op mijn natte luier die als een prop tussen mijn benen hing, maar hij trok het luierhemdje naar boven, zover zelfs dat ik mijn armen naar achteren moest houden omdat mijn verzorger mij het hemdje uit wilde trekken.
Nu had ik alleen nog maar een luier aan, en ik was heel nodig toe aan een schone. De handen van mijn verzorger gingen inderdaad richting de luier toe, en zonder poespas trok hij de plakstrips los. Hij trok de luier onder me vandaan en mijn klamme billen rustten nu op de trappelzak. Ik keek toe hoe mijn verzorger de luier oprolde en met de plakstrips tot een klein pakketje vouwde. Hij gooide de luier richting de deur en keek toen op me neer. Ik keek hulpeloos naar hem op, mijn bovenbenen nog iets gespreid, mijn handen naast mijn hoofd rustend op het kussen, en mijn kleine, stevige borsten die onbedekt naar boven wezen.
"Kom, ga je mee naar de badkamer?" Zei hij, terwijl hij geen enkele aandacht aan mijn naakte lichaam leek te schenken. Hij draaide zich zelfs van me af en liep voor me uit een zijdeur van de slaapkamer in. Ik keek hem liggend na, en toen hij uit het zicht was, veegde ik mijn tranen weg. Ik voelde me alleen gelaten. Humeurig stond ik op en liep naar de badkamer toe.
Mijn verzorger stond bij de douchecel en draaide de kraan open. Een brede straal water kletterde op de grond en mijn verzorger deed snel de doorzichtige glazen deur dicht om zelf niet nat te worden. Hij draaide zich naar me om en ik voelde me mistroostig en ziek. Zijn blik was veranderd, hij keek anders naar me dan eerst, alsof zijn liefde en meelevendheid waren verdwenen. Ik voelde me vies en klam in mijn kruis en op mijn billen, en ik voelde dat ik ditmaal niet gewassen zou worden. Alles leek anders.
"Plasje?" Vroeg hij, en met zijn blik wees hij naar het toilet. Verbaasd en angstig keek ik hem aan, maar zijn gebiedende blik deed me gehoorzamen. Ik ging op het toilet zitten en keek naar mijn verzorger, probeerde te ontdekken wat er veranderd was. Had ik zelf iets verkeerds gedaan? Was dit een straf? Langzaam zag ik hoe het stoom zich in de douchecabine verzamelde. Het water had al de juiste temperatuur bereikt, maar ik zat plichtmatig op het toilet. Het was een vreemd gevoel, maar ik leek helemaal niet op het toilet te willen plassen. Ik wilde een luier om, en verschoond worden als dat nodig was.
"Kom, wees een grote meid!" Ik werd streng toegesproken en zijn bedoeling was me maar al te duidelijkheid. Mijn ellebogen rustten op mijn knieën en ik legde mijn hoofd in mijn handen. Ik probeerde te plassen, en inderdaad klaterde even later een klein straaltje urine de toiletpot in. Met een beschaamde blik keek ik daarna naar mijn verzorger, hij glimlachte naar me en gebaarde dat ik me nu moest gaan douchen. Hij trok de deur van de douchecabine open, een stoomwolk ontsnapte.
Gedwee gehoorzaamde ik, stond op en liep naar de douchecabine. Ik liep vlak langs mijn verzorger heen, durfde hem niet aan te kijken. Ik zou zo vreselijk graag door hem gewassen willen worden, maar nu moest ik het zelf doen. Ik stapte de douchecabine in en de deur werd achter me gesloten. Het voelde als een straf.
Vijf minuten later stapte ik druipend de douchecabine weer uit. Ik was weer helemaal schoon, maar het gaf me niet hetzelfde opgeluchte gevoel als anders. Ik pakte de handdoek aan die me werd aangegeven en droogde me in het bijzijn van mijn verzorger af. Langzaam leek de schaamte weer terug te komen. Ik bedekte mijn borsten en draaide me met mijn rug naar hem toe. Ik begreep niet hoe dat kwam, want een aantal dagen lang had ik die schaamte bijna niet gehad.
Mijn verzorger verliet de badkamer en liet me alleen achter. Een paar tellen later kwam hij weer terug met een stapeltje kleren. Vol ongeloof keek ik naar de kleren die hij voor me klaarlegde. Een donkerblauwe spijkerbroek vormde de basis van de stapel, daar bovenop lag een T-shirt en een bloesje, bovenop lag een wit katoenen onderbroekje. Ik keek er met geopende mond naar. Een paar dagen lang had ik alleen maar luiers gedragen, en dat was nodig geweest ook.
"Ik... Maar..." Stamelde ik, de handdoek voor mijn lichaam houdend. Mijn verzorger draaide zich echter meteen weer om, en liet me achter met mijn nieuwe kleren. Ik droogde als laatste nog snel even mijn voeten af, gooide de handdoek op de grond en liep op het stapeltje kleren af. Mijn vingers vonden het zachte, dunne katoen van het slipje. Ik wreef er met mijn vingers overheen, het voelde lekker zacht aan. Ik stapte in het slipje en trok het omhoog.
Het was een heerlijk gevoel, geen elastieken randjes in mijn lies of op mijn middel, geen dikke bulk tussen mijn benen. De spiegel toonde mij een bijna volwassen meid van zeventien jaar, iets wat ik me de afgelopen dagen niet had gevoeld. Even glimlachte ik naar mezelf, maar de onzekerheid sloeg genadeloos toe. Ik drukte mijn hand in mijn kruis en wist ineens bijna zeker dat ik dit broekje niet langer dan een uurtje droog kon houden. Ik mocht er dan wel uitzien als zeventien, maar was ik dat ook wel?
Ik had geen andere keus en trok de rest van de kleren ook aan. Er stonden zelfs een paar schoenen op me te wachten. Dit waren niet de kleren waarin mijn verzorger me had gevonden. Deze kleren waren nieuw en zaten als gegoten. Nogmaals keek ik in de spiegel, ik zag er beter uit dan ooit, alleen mijn haren waren onnatuurlijk kort.
Mijn spiegelbeeld gaf me hoop, ik realiseerde me dat ik echt zeventien jaar was. Hoe langer ik naar mezelf keek hoe groter mijn zelfvertrouwen werd. Alhoewel ik een paar heerlijke dagen achter de rug had, wist ik natuurlijk ook wel dat de afgelopen dagen geen gewone dagen waren geweest. Ik begon me zelfs af te vragen hoe het kwam dat ik het zo prima naar mijn zin had gehad. Blijkbaar had mijn verzorger toch gelijk gehad en was ik echt ziek geweest. Een paar dagen veel slapen en goed eten hadden wonderen gedaan. En waarom zou ik mijn plas ook niet op kunnen houden, ik had er tenslotte nooit moeite mee gehad!
Als een heel ander mens stapte ik de badkamer uit.

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 6
Een dikke traan biggelde over mijn wang en angstig keek ik door het kamertje heen. Het was misschien drie bij drie meter groot. Ik zat op het bed dat onder het raam stond. Ik had uitzicht op een groot grasveld, een brede rechthoekige vijver, en de bosrand verderop. Ik kon niet van het uitzicht genieten en voelde me beroerd. Ik was nog geen twee uur geleden afgezet en bijna hysterisch had ik afscheid genomen van mijn voormalige verzorger.
Nadat ik uit de badkamer was gekomen had hij me toegelachen en me een kus gegeven. Toen waren we in de auto gestapt en op weg gegaan naar het Instituut Gouwesteate. Nog in de auto was mijn humeur alweer naar het nulpunt gezakt. Ik voelde hoe mijn onderbroekje steeds natter werd en ik had me gerealiseerd dat ik een zorgeloos bestaan aan het opgeven was, en dat ik weer terug ging naar die gemene grote mensen wereld. Van het ene op het andere moment was mijn zorgeloze leventje dat ik een paar dagen had gehad, voorbij. Nu zat ik op mijn kamertje in tehuis Gouwesteate. Een man van een jaar of veertig had me rondgeleid, samen met mijn verzorger, maar ik had niet opgelet. Het enige waar ik aan kon denken was hoe ik mee terug kon gaan met mijn verzorger.
Toen kwam het afscheid. We stonden met zijn drieën in het kille halletje. Ik omhelsde mijn verzorger, huilend en smekend en wilde hem nooit meer loslaten, maar fluisterend kreeg ik troostende en opbeurende woordjes in mijn oor. Uiteindelijk voelde ik hoe mijn armen van de hals van mijn verzorger werden losgetrokken. Door de tranen heen zag ik hoe hij me een handkusje toewierp en toen draaide hij zich om en liep door de dubbele deuren naar buiten.
Ik was kapot, huilend en trillend stond ik in het halletje. De man die ons rondgeleid had stond er een beetje verbaasd en beteuterd bij. Hij legde een arm om mijn schouder, maar ik voelde geen liefde. Het was een afstandelijke, plichtmatige liefkozing. Hij leidde me naar mijn kamertje en tijdens het lopen voelde ik al hoe ik mijn slipje nat plaste. Natuurlijk was ik niet meer gewend om zonder luier rond te lopen, en het leek alsof mijn lichaam zich in korte tijd aan de luier had aangepast. En nu stond ik ineens in een gewoon onderbroekje, en de volgende druppels liepen alweer naar buiten. Gelukkig was het niet zo heel veel, en het zou niet zichtbaar zijn aan de buitenkant van mijn spijkerbroek.
Ik werd mijn kamertje ingeleid en de man vertelde me dat ik hier wel even tot rust kon komen. Als ik me beter voelde kon ik wel naar beneden, naar de leefzaal, zoals ze dat noemden komen om met de anderen te ontmoeten.
Nu zat ik in mijn eentje op de rand van het bed, mezelf te verbijten en tevergeefs proberend op te houden met huilen. Ik moest me vermannen en proberen mijn leven weer op te pakken. Ondanks dat ik zo vreselijk graag terug zou gaan naar het leventje dat ik de afgelopen dagen had geleefd, wist ik dat ik dat niet meer terug zou krijgen. Nogmaals zou ik me moeten aanpassen aan mijn nieuwe leefomgeving, en ik hoopte maar dat het deze keer net zo gemakkelijk zou gaan als de vorige keer.
Er werd op de deur geklopt en een ogenblik later kwam dezelfde man weer binnen die me hierheen gebracht had. Hij had gezegd dat ik hem Kees mocht noemen.
"Gaat het weer een beetje?" Vroeg hij, terwijl hij in de deuropening bleef. Hij moest de tranen op mijn gezicht kunnen zien, de rode ogen, en mijn algehele houding, maar toch bleef hij op een afstandje aan. Ik haatte hem meteen, bij hem zou ik niet de genegenheid en liefde krijgen die ik zocht.
"Ga weg, laat me met rust!" Snauwde ik en ik draaide me van me van hem af.
"Kom, kom. De anderen wachten beneden en ze willen graag met je kennis maken." Zei Kees en hij liep op me af en probeerde me bij mijn arm te pakken. Ik voelde zijn greep op mijn arm en ik probeerde me los te trekken, maar de greep verstrakte zich. Ineens liet hij los en snoof hij.
"Heb je in je broek geplast?" Vroeg hij, en zijn blik richtte zich ineens op mijn kruis. Ik schrok en schoof achter uit het bed op, met mijn rug tegen de vensterbank. Ik kruiste mijn handen en duwde ze beschermend in mijn kruis.
"Ga weg!" Riep ik weer, en zag weer die twijfel in zijn ogen, zelfs in zijn hele houding. Hij was gewend met tieners en jonge volwassenen om te gaan, en had blijkbaar nog niet zo vaak een meisje voor zich gehad dat in haar broek plaste.
"Het... het geeft niets, iedereen heeft wel eens een... een ongelukje." Stotterde hij, en uit de tas met kleren die nog onaangeroerd op het bureau stond haalde hij een schone onderbroek en spijkerbroek. Ik vloekte in mezelf en wenste dat ik nog een luier omhad.
"Kom, ik zal je de badkamer wijzen, dan kun je je opfrissen." Zei Kees en hij liep alvast richting de deuropening. Ik volgde niet en dat was weer iets wat Kees blijkbaar niet had verwacht. Ik huilde in stilte en staarde als een blinde naar buiten. Ik wilde mezelf niet opfrissen, en ik liet me daar al helemaal niet toe dwingen.
"Werk een beetje mee! Het wordt ons beiden alleen maar leuk en gezellig hier als je een beetje meewerkt." Zei hij nors terwijl hij op me af liep. Hij greep me bij mijn bovenarm en sleurde me bijna van het bed af. Zonder pardon werd ik de gang ingetrokken naar de badkamer aan het einde van de gang. Elke gang had een eigen badkamer, en een gang bestond meestal uit acht kamers. Ik werd voor de badkamer afgezet en hij deed de badkamerdeur voor me open. Hij legde mijn schone spijkerbroek en onderbroek op het kastje en liet me toen alleen.
"Schiet alsjeblieft een beetje op, ik blijf hier buiten op je wachten." Zei hij. De deur sloot achter me en ik was weer alleen. De badkamer was koel en een kille TL-buis verlichtte de witbetegelde ruimte. Een kleine rechthoekig raampje stond open en een frisse wind kwam naar binnen. De badkamer had een dubbele wastafel en een eigen toilet. Verder was er alleen een douchecel met een vaal witgelig douchegordijn ervoor.
Ik keek de badkamer rond en voelde me moedeloos. Tranen stroomden nog steeds uit mijn ooghoeken en huilend zakte ik door mijn knieën met mijn rug tegen de muur. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en huilde hardop. Ik verlangde zo heftig naar de liefdevolle hand die we zou uitkleden en wassen. De lieve woordjes hadden me gerustgesteld en de geur van de zeep en de shampoo zou langzaam mijn neus binnendringen. Hij zou me hebben gekriebeld en me aan het lachen gemaakt hebben, en hij zou niet gestopt zijn voordat mijn slechte humeur me verlaten had en ik weer helemaal schoon en fris was.
En nu zat ik huilend op de vloer. Mijn kruis voelde nat en klam aan en buiten hoorde ik die vreselijke man op de gang rondlopen, wachtend totdat hij me mee zou nemen naar de grote zaal, waar iedereen me aan zou kijken en waar niemand me kende en aardig tegen me zou doen. Ik begon nog harder te huilen en voelde me alleen gelaten. Ik voelde hoe ik een nieuwe scheut urine verloor en een bijna hysterische huilbui volgde.
Meteen werd de deur opengegooid en Kees kwam binnen. Hij stond een ogenblik besluiteloos toe te kijken en zakte toen naast me neer. Hij legde zijn hand op mijn schouder en fluisterde troostende woorden. Ik voelde meteen dat ze niet gemeend waren. Hij wilde gewoon dat ik normaal zou doen, net zoals 'de anderen', zodat ik niet lastig zou zijn. Ik schreeuwde en schudde zijn hand van me af.
"Blijf me je poten van me af, klootzak." Ik schopte en sloeg en Kees deinsde geschrokken achteruit. Hij kermde toen ik hem raakte op zijn enkel, maar mijn slagen naar zijn gezicht werden gemakkelijk afgeweerd. Plots sloeg hij terug. Ik zag zijn platte hand aankomen, maar had geen tijd om weg te duiken. Met een enorme pets landde hij op mijn wang en ik gilde het uit. Met zijn andere hand greep hij mijn rechterhand en behendig draaide hij me ruw naar de muur toe. Ik voelde zijn knie in mijn onderrug drukken en ik kermde. Mijn arm werd op mijn rug gedraaid en mijn schouder leek bijna af te scheuren.
"Hou je rustig!" Snauwde hij, terwijl hij ook mijn andere arm beetgreep en hem op mijn rug draaide. Natuurlijk kalmeerde ik niet, en deze houdgreep maakte het allemaal niet beter. Langzaam voelde ik zijn greep verslappen en toen liet hij me los. Hij deed snel een stapje achteruit en bleef op een klein afstandje mijn gedrag nauwlettend in de gaten houden.
"Je krijgt nog vijf minuten! Daarna neem ik je mee naar beneden. En het maakt mij niets uit of dat met een natte broek is. Als jij jezelf als een in je broek pissende baby wilt voorstellen, vind ik dat prima!" Ik stond nog met mijn gezicht naar de muur, mijn voorhoofd rustte tegen de witte tegels. Ik hoorde de chagrijnige stem achter me vandaan komen, en mijn haat voor hem werd alleen maar erger. Weer voelde ik de tranen uit mijn ooghoeken stromen, terwijl zijn woorden nog in mijn gedachten echoden. Het woordje baby had me nog meer van mijn stuk gebracht dan ik had verwacht. De associatie met een baby - de onzindelijkheid, de luiers, de hulpeloosheid, de verzorging - waren zo pijnlijk, zo vreselijk vernederend. Tegelijkertijd deed me echter terugdenken aan vanmorgen: vanmorgen werd ik nog wakker in een luier, werd ik gewassen, verschoond en liefdevol verzorgd.
De tegenstrijdigheid werd me teveel. Ik begreep het niet. Wat was er met me aan de hand? Langzaam zakte ik weer door mijn knieën. Ik wilde dit niet, zo wilde ik niet verder. Waarom? Waarom lag ik nu niet in een bed bij mijn verzorger? Veilig met een luier om en de geruststelling dat ik regelmatig verschoond en geliefkoosd zou worden. Waarom zat ik nu op mijn knieën met een stinkende spijkerbroek aan, huilend in een kille badkamer, terwijl een man die mijn absoluut niet aardig vond, mij bevelen gaf?
Ik wilde weg hier! Alles was beter dan dit. Dit simpele besluit gaf me ineens zoveel moed en kracht dat mijn huilen ophield. De beslissing was gemaakt en het luchtte op. Waar ik heen ging maakte niet uit, weg van hier. Ik stond op, keek een ogenblik naar Kees die mij weer met die verbaasde blik aankeek, maar keek daarna naar de deur. Ik stapte gedecideerd langs Kees heen en liep de gang in. Ik kon maar één kant op, dus keuzes hoefden nog niet gemaakt te worden, ik wilde nog niet nadenken over straks. Mijn korte termijnplanning was het enige waar ik me aan vast kon houden.
Ik voelde de hand van Kees op mijn schouder toen ik langs hem liep, maar ik schudde hem gemakkelijk van me af. Met grote stappen liep ik de gang door. Ik dacht niet eens meer aan mijn natte broek, dacht niet eens aan de kou buiten. Ik keek recht voor me uit, aan het andere einde van de gang stond een deur open en dat was mijn doel. Ik hoorde de voetstappen van Kees achter me, ze versnelden en zijn voeten kwamen zwaarder op de vloer neer. Ik begon sneller te lopen, naar de deur toe, maar Kees haalde me in. Ik wilde niet achterom kijken, durfde niet, en begon te rennen. Ik was bijna bij de deur, nog twee stappen... nog een!
"Waar ga je heen?" Vroeg Kees en hij legde zijn hand op mijn schouder. Zijn greep was stevig en ik verloor bijna mijn evenwicht. Ik stond in de deuropening, keek een andere gang in, een bredere met een groot open trappenhuis. Ik zag mensen op de trap, ze keken naar me, wezen zelfs. Kees trok me terug de gang in en schudde moedeloos zijn hoofd.
"Wat er met jou aan de hand is weet ik niet. Blijf voorlopig maar op je kamer!" Zei hij en duwde me hardhandig richting mijn eigen kamertje. Het was de tweede kamer rechts, en de deur stond nog open. Hij duwde me naar binnen en deed de deur achter me dicht. Ik hoorde de deur achter me dichtvallen en daarna hoorde ik wat sleutels rinkelen. Ik schrok en snel draaide ik me naar de deur toe, ik rukte aan de deurklink, maar de deur wilde niet meer open. Ik was opgesloten.
"Nee! Laat me gaan, klootzak. Ik haat je!" Schreeuwde ik, maar ik hoorde voetstappen in de gang en ze werden steeds zwakker. Ik draaide me naar het bed en liet mijn hoofd zakken. Het bed zag er aanlokkelijk uit, maar ik wist dat ik het niet schoon zou kunnen houden. Even twijfelde ik, maar ik wilde slapen. Alleen de slaap zou me nu kunnen verlossen. Met kleren en al kroop ik onder de dekens. Ik draaide me op mijn buik, met mijn gezicht richting de muur onder het raam. Ik sloot mijn ogen en probeerde aan leuke dingen te denken. Ik negeerde mijn zweetlucht en erger, en dacht aan de geur van de zeep, aan het lekkere gevoel om helemaal schoon te zijn. Ik haatte alles om me heen, en mezelf nu nog meer.
Hoe lang ik geslapen heb weet ik niet, maar het was al donker toen er op de deur geklopt werd. Ik schrok wakker en gedesoriënteerd keek ik om me heen. De slaap had me niet de opluchting gebracht die ik had gehoopt, het was een onrustige slaap geweest, vol met nare dromen en gedachten. En natuurlijk was nu niet alleen mijn broek nat.
"Mag ik binnenkomen?" Hoorde ik een vrouwenstem vragen. Ik hoorde nogmaals op de deur geklopt worden. Ik wilde geen aandacht en al helemaal geen mensen om me heen. Ik schoof naar de rand van het bed en zocht een drogere plek. Ik trok het kussen over mijn hoofd en verdrinkend in verdriet en pijn deed ik mijn ogen dicht.
Ik hoorde hoe de deur werd opengedaan en daarna weer werd gesloten. Ik luisterde mee, hopend dat ze snel weer weg zou gaan, maar natuurlijk deed ze dat niet. Ik voelde dat ze dichterbij kwam, maar ik kon haar niet meer horen. Het was doodstil in de kamer en even begon ik zelfs te twijfelen: was ze er nu wel, of toch niet? Toen voelde ik haar op de rand van het bed gaan zitten, en even later werd zelfs het dekbed aan mijn kant omhoog getrokken. Ik haatte haar nu al!
Gelukkig werd het dekbed snel weer naar beneden gelaten, zelfs nog voordat ik het vast kon grijpen om het weer beschermend over me heen te trekken. Ze legde haar hand op het dekbed op mijn heup.
"Je hebt er wel een beetje een rotzootje van gemaakt." Lachte ze en ik probeerde van onder het kussen te ontdekken of ze me uitlachte. De stem klonk vriendelijk en mijn aanvankelijke haat zakte langzaam weg. Mijn lichaam ontspande zich een beetje, terwijl mijn oren zich op haar stem concentreerden.
"Je maakt het ons niet makkelijk, en Kees vindt jou eigenlijk helemaal niet aardig meer. Gelukkig is Kees iemand die snel vergeet." Zei ze vrolijk. Toen was ze een ogenblik stil, misschien dacht ze na. Ik durfde mijn gezicht niet meer onder het kussen vandaan te halen, ik schaamde me voor alles wat ik deed en gedaan had. Ik lag in een vreselijk vies bed, had nog viezere kleren aan, en had een man die het ongetwijfeld goed bedoeld had kwaad weggejaagd.
Ik dacht terug aan de perioden die ik in de tehuizen had doorgebracht, en die gedachten maakten me niet vrolijker. De enige begeleider/verzorger die ooit echt aardig tegen me geweest was, en die me echt leek te begrijpen was na een paar weken vertrokken. Zij had een enorme leegte achtergelaten die nooit kon worden opgevuld door anderen die gewoon hun werk deden en te weinig aandacht voor de kinderen zelf leken te hebben. Nu begon het weer helemaal overnieuw. Ik was terug in een tehuis, en voor de winter voorbij zou zijn kon ik hier moeilijk weglopen. De afgelopen weken had ik het continu koud gehad en soms was ik bang dat ik 's morgens niet meer wakker zou worden, en dat ze me doodgevroren zouden terugvinden.
Ik voelde hoe de hand over mijn schouder wreef, zachtjes en teder.
"Ik geloof niet dat je in een tehuis gelukkig zou zijn, misschien moeten we maar een pleeggezin voor je gaan zoeken." Zei ze en ik schrok. Mijn adem stokte. Een pleeggezin? Vrijwel meteen voelde ik hoe ze opstond en de kamer uitliep. Ze liet me verbijsterd en geschokt achter. Ik kon de consequenties hiervan absoluut niet overzien. Enerzijds was er de hoop dat ik net zo gelukkig zou worden als de afgelopen dagen, maar het ook natuurlijk net zo goed vreselijk mis gaan. De spanning overheerste en ik durfde niet te denken aan de consequenties. Een kwartiertje later viel ik weer in slaap, nog onrustiger dan daarnet, en zeker veel minder rustgevend.
Ik werd wakker door stemmen op de gang, ze werden steeds luider. De deur werd opengedaan en het felle licht van de TL-buis in de kamer sprong knipperend aan. Ik kneep mijn ogen dicht en zocht op de tast naar het kussen om mezelf onder te verbergen.
"Ah, daar is ze." Hoorde ik een vrouwelijke stem zeggen, een stem die me bekend voorkwam. Ze klonk hartelijk, zelfs vriendelijk, en ze liep naar het bed toe en knielde ernaast neer. Ze pakte meteen het kussen uit mijn hand, net op het moment dat ik over mijn hoofd wilde trekken, en trok het weg. Nog twee mensen zag ik de kamer binnenkomen, maar met dichtgeknepen ogen herkende ik alleen een mannelijke en een vrouwelijk figuur.
Langzaam begonnen mijn ogen te wennen aan het felle licht, maar mijn hersenen leken een spelletje met me te spelen. Ik herkende de vrouw, maar waarvan precies schoot me niet te binnen. Ik had ook geen tijd om erover na te denken, want de vrouw naast me pakte het dekbed beet en wilde het van me aftrekken. Ze leek haar neus op te halen en haar vriendelijke gezicht vertrok langzaam. Met een vertrokken grimas trok ze met een ruk het dekbed van me af, de zachte stof gleed uit mijn klauwende vingers, maar ik was machteloos.
Mijn spijkerbroek werd zichtbaar, de enorme natte plek in mijn kruis lag open en bloot en met mijn billen lag ik in het midden in een bijna perfect ronde natte plek op het laken. Ik lag geschrokken op mijn rug en keek angstig naar boven. De drie andere mensen in de kamer keken naar het bed, naar mijn kruis, en naar het resultaat van mijn pijnlijke ongelukjes.
Ineens leek de mist zich in mijn hoofd op te trekken. Natuurlijk kende ik deze vrouw, een paar dagen geleden was ik nog bij haar op bezoek geweest met mijn toenmalige verzorger. Ze had me zelfs nog een schone luier gegeven toen ik tussen de middag een uurtje naar bed had gemoeten. Ze was toen zo vreselijk aardig voor me geweest en ik had me er zo op mijn gemak gevoeld.
Nu keek ze echter met een mengeling van verbazing en boosheid naar beneden. Van haar vriendelijkheid was niets te bekennen. Als verstijfd lag ik in afwachting en tot mijn afschuw zag ik dat Karin, ik kon me nu ineens haar naam weer herinneren, voorover boog en naar de bovenkant van mijn spijkerbroek greep. Ik durfde me niet te bewegen terwijl ik voelde hoe Karin de knoop en de gulp van mijn broek opende. Daarna voelde ik haar priemende vingers om de rand van de broek en met en ferme ruk werd zowel mijn spijkerbroek als mijn onderbroek tot net boven mijn knieën naar beneden getrokken. Mijn kale schaamstreek werd voor iedereen zichtbaar, en mijn billen raakten het natte, kille laken. Ik durfde mezelf niet te bedekken, en bijna uit gewoonte schoven mijn handen juist naar boven, tot naast mijn hoofd. Een paar vuurspuwende ogen leken zich op mij te richten.
"Waar is je luier?" Vroeg ze me hardop verwijtend. Ik was verstijfd, durfde niet te bewegen en niets te zeggen. Ik wilde haar zo graag uitleggen dat ik dit niet gewild had, dat ik me zo vreselijk alleen gelaten had gevoeld, zo enorm onbeschermd. De priemende blik van Karin deed me zwijgen en huiveren. Ik rilde van de kou op mijn natte, onbeschermde kruis. Ik trilde van angst.
"Hoe haal je het in je hoofd om je luier uit te trekken!" Riep ze me kwaad toe, terwijl ze opstond en naast haar man ging staan. De derde persoon was waarschijnlijk de vrouw die me eerder ook was komen opzoeken. Zwijgend keken ze gedrieën op me neer, mijn blote billen op de koude, plakkerige lakens. Open en bloot en huilend van angst. Ik wilde zo graag dat ze aardig tegen me deden, maar weer had ik iedereen om me heen boos gemaakt, en het was niet eens mijn schuld.
"Luier? Voor zover ik weet heeft ze hier nooit een luier omgehad?" Zei de andere vrouw, en ze was inderdaad de vrouw die vanavond op mijn kamer was geweest: ik herkende haar stem. Ik zag hoe Karin zich verbaasd naar haar omdraaide. Ook de man leek sprakeloos van dit feit en een vluchtig oogcontact tussen Karin en haar man deed hun woede van hun gezichten smelten.
"Geen luier? Zijn jullie helemaal gek geworden." Zei de man en hij liep naar het bed toe en ging op de rand zitten, ter hoogte van mijn bovenbenen. Karin zakte echter meteen weer naast me op heer knieën neer en angstig keek ik toe hoe ze haar gezicht dichterbij bracht. Haar gezicht leek echter opgeklaard en ik probeerde wat de ontspannen. Een dikke kus op mijn wang deed alle angst verdwijnen.
"Ach, kindje. Hoe durfde ik je te beschuldigen, dat was niet aardig van me." Zei ze verontschuldigend en ze drukte daarna nog een kus op mijn wang. De man trok het dekbed over me heen en dekte me zachtjes toe. Een klein glimlachje brak door, ondanks dat ik nog steeds niet helemaal gerustgesteld was.
"Misschien heb je haar nu wel bang gemaakt en wil ze ons nu niet meer als pleegouders?" Zei de man met een glimlach tegen Karin. Mijn blik gleed verbaasd heen en weer tussen Karin en Stefan, ook zijn naam kwam ineens weer boven drijven. Karin lachte en keek naar mij, ze legde haar hand op mijn wang en wreef mijn tranen weg.
"Zou je dat willen, bij ons komen wonen?" Vroeg Karin. Ik voelde een intense vreugde in me opkomen. Natuurlijk wilde ik dat! Ondanks de vernederende positie waarin in verkeerde kon ik een glimlach niet onderdrukken. Praten kon ik niet, en dat terwijl ik zoveel wilde zeggen. Het enige wat ik kon was ja knikken.

 

[tb-verhalen]

Hoofdstuk 7
Eindelijk was ik thuis. Karin liep voor me uit mijn kamer in, terwijl Stefan de rij sloot. In de kamer gekomen was hij het die me met mijn billen op het grote aankleedkussen tilde. Ik had nog steeds de vieze, stinkende spijkerbroek aan, in de auto hadden ze met een vuilniszak de achterbank moeten beschermen. Ik keek de kamer rond, het was net zo'n kamer als ik bij mijn verzorger had gehad. Ik dacht een ogenblik aan het feit dat het vreemd was dat ik met zo'n kinderachtige kamer gelukkig zou kunnen zijn: de enorme commode waarop ik regelmatig verschoond zou worden, het bed met de opstaande randen, het kleed in het midden van de kamer met de felgekleurde vakken waarin felgekleurde letters stonden, het vele kinderspeelgoed op de grond.
Stefan trok mijn blouse en T-shirt omhoog en voorzichtig trok hij het over mijn hoofd heen. Daarna duwde hij me zachtjes achterover en glimlachend begon hij mijn schoenen en sokken uit te trekken. De kleren liet hij gewoon op de grond vallen, terwijl ik liggend toekeek hoe Karin een bakje met water pakte en een washandje klaarlegde. Ik voelde hoe mijn broek nu eindelijk uitgetrokken werd. Het moment dat in het tehuis mijn natte broek en onderbroek weer omhoog getrokken werd, net voordat ik met Karin en Stefan naar huis mocht, had ik hardop gehuild. De natte, koude stof op mijn lichaam was een vreselijk gevoel geweest.
Mijn broek gleed over mijn voeten heen en nu lag ik naakt op het aankleedkussen. Ik voelde geen enkele schaamte, terwijl Stefan en Karin mij aandachtig bekeken. Hun ogen gleden over mijn lichaam en Stefan legde een hand op mijn buik.
"Ik zal maar alvast wat te eten voor je gaan klaarmaken, want dat kun je wel gebruiken." Lachte hij. "Het wassen laat ik maar aan een professional over." Hij kuste eerst zijn vrouw en fluisterde wat in haar oor, Karin glimlachte. Daarna bukte hij over me heen en kuste ook mij. Zijn lippen zochten mijn voorhoofd en ik voelde een warme gloed vanuit zijn aanraking door mijn lichaam stromen. Ik voelde me gelukkig onder alle aandacht en liefde die ik kreeg, de nare dag was ik bijna alweer vergeten.
Stefan verliet de kamer en Karin drukte het washandje op mijn gezicht. Het lauwe water verfriste en de geur deed me herinneren aan de afgelopen dagen bij mijn verzorger. Ik werd nauwkeurig gewassen. Karin besteedde veel tijd aan ieder plekje van mijn lichaam. Langzaam vorderde ze naar mijn onderlichaam, maar niet voordat ik overeind was gekomen en ze mijn rug had gewassen.
Na mijn benen en voeten was mijn kruis aan de beurt. Dit gedeelte had de wasbeurt het hardste nodig. Ik moest mijn knieën intrekken en met haar hand onder mijn onderrug tilde ze mijn billen nog iets verder van het aankleedkussen af. Ze wreef mijn billen met een extra dot zeep in. Ik liet haar behendige en zachte handen begaan en bleef rustig om mijn rug liggen. Ik draaide mijn hoofd opzij en keek de kamer in. Ik zag mijn bed in de hoek van de kamer staan, drie kleine beertjes stonden naast het hoofdkussen tegen de opstaande railing. Er lag een dekbed op het bed, dus ik vermoedde dat ik niet in een trappelzak hoefde te slapen. Wel hing er een trappelzak klaar over het voeteneind van het bed.
Mijn ogen gleden verder de kamer rond en mijn ogen vonden de openstaande kast tegen de zijwand. Op de onderste schap zag ik drie grote pakken met luiers staan, alledrie waren ze nog gesloten. Daarboven lagen op vier schappen allemaal kleren en handdoeken. Ik kon niet precies zien wat voor kleren er lagen, maar het meeste was in ieder geval wit van kleur.
Mijn bovenbenen werden uit elkaar geduwd, terwijl mijn billen alweer schoon op de tafel rustten. Het washandje gleed tussen mijn benen door over mijn kaalgeschoren schaamheuvel. Er was nog geen spoor van schaamhaar te zien, en ik vroeg me af of ik regelmatig geschoren zou worden, of dat het schaamhaar langzaam weer mocht aangroeien. Ik had geen zin om het te vragen, de tijd zou het leren, het voelde nu ook niet belangrijk.
Karin praatte opgewekt tegen me, terwijl ze me afdroogde. Ik luisterde maar met een half oor, terwijl ik verder de kamer rondkeek. De kamer was verder vrij leeg, misschien zou daar nog verandering in komen, ik was tenslotte nog maar een paar minuten in huis. Karin had zich omgedraaide naar de kast en pakte een luier van een los stapeltje luiers af. Al teruglopend vouwde ze de luier helemaal open en mijn ogen fixeerden zich op de luier. Nogmaals vroeg ik me af waarom ik geen enkele schaamte of terughoudendheid voelde bij een luier, het leek er zelfs op dat ik me verheugde op de luier. Natuurlijk had ik vanmiddag zonder luier om een nare ervaring gehad, maar dat kon toch niet verklaren waarom ik bijna verlangde naar de luier.
Al bijna automatisch trok ik mijn knieën weer in en liet Karin de luier onder mijn billen schuiven. Toen ik mijn billen op de luier wilde laten zakken legde Karin een hand op mijn billen. Met haar vrije hand trok ze een laatje in de commode open en pakte een geel busje. Ze opende de dop en sprenkelde een flinke wolk poeder op mijn billen. Daarna wreef ze het poeder in en sprenkelde ze nog meer in mijn liezen en op mijn schaamheuvel. Ook daar wreef ze met haar hand het poeder zachtjes in. Pas daarna mocht ik mijn billen op de luier laten zakken.
Het poeder gaf een verfrissend gevoel en het rook heel apart. Ik vroeg me af of Karin nog wat van dat geleiachtige spul op en in mijn anus zou smeren, maar Karin trok de luier al tussen mijn benen door. Blijkbaar vond Karin dat niet nodig, terwijl mijn verzorger het wel steeds had gedaan. De luier werd stevig gesloten en ik voelde het elastiek in mijn liezen knellen. Karin liep weer terug naar de kast en kwam met een plastic broekje en een hemdje terug. Ze legde het hemdje even op mijn buik en hielp daarna mijn voeten en voor een in het doorzichtige plastic broekje. Het elastiek van de openingen drukte al meteen op mijn onderbenen, terwijl Karin het elastiek aan de bovenkant nog uitrekte. Karin trok het broekje helemaal over de luier heen, onder mijn billen door. Karin zag mijn vragende blik en merkte dat ik nog niet eerder een plastic broekje had gedragen.
"Het is gewoon voor de zekerheid, lieverd." Zei Karin waarna ze het hemdje van mijn buik af pakte. Ze stroopte het hemdje in haar handen op en hield het boven mijn hoofd klaar. Ik stak gedwee mijn handen door de juiste openingen en ik mocht daarna iets overeind komen om het hemdje helemaal naar beneden te trekken. Karin's hand gleed daarna tussen mijn benen door onder mijn billen en ze graaide naar het uiteinde van het hemdje dat ze tussen mijn benen door omhoog trok. Ik voelde het zachte katoen strak trekken, waarna ze met vier drukknoopjes de voor- en de achterkant aan elkaar knoopte.
"Zo, weer helemaal schoon en droog, en een lekkere dikke luier om. Voelt dat lekker?" Vroeg ze lachend en ze wreef over mijn buik heen. Ze keek met haar vriendelijke ogen om me heen, en ik kon me haar woede van vanavond bijna niet meer voorstellen. Haar uitbarsting toen ze ontdekte dat ik geen luier om had was zo in tegenspraak met haar vriendelijke gelaatsuitdrukking, haar tedere bewegingen en haar bijna onkreukbare goede humeur.
Ik knikte en glimlachte. Ik voelde me zo opgeknapt. De frisheid van de nog na geurende zeep, het warme gevoel van de luier tussen mijn benen en alle vriendelijkheid om me heen, deden me stralen van geluk. Karin zag dat ook en mijn geluk leek besmettelijk te zijn. Karin kuste me nogmaals op mijn voorhoofd, zonder aanwijsbare reden, en draaide zich toen om naar het bed. Ze pakte de trappelzak en liep ermee terug. Ze hielp me er behendig in en al snel lag ik op mijn buik op de commode en trok ze de rits op mijn rug tot bovenaan dicht. Een dikke laag stof bedekte nu heel mijn lichaam op mijn handen en hoofd na.
Karin hielp me overeind komen en mijn benen bungelden nu over de rand van de commode naar beneden. Met haar handen op mijn heupen hielp ze me van de commode af en mijn ingepakte voeten landen op de grond. Karin stond dicht bij me en ik drukte me tegen haar lichaam aan. Mijn hoofd tegen haar borsten en schouder: ze was een stukje groter dan ik.
"Je zult helaas zelf naar de woonkamer moeten huppelen of kruipen, want je bent te groot om te tillen." Lachte Karin, terwijl ze een klein stapje achteruit deed. Ik probeerde voorzichtig een klein stapte te lopen, maar mijn voet bleef haken in de trappelzak en bijna was ik voorover gevallen. Karin stapte snel naar me toe en ving me op. Ze lachte.
"Zie je wel, eigenwijs kind! Kruipen mag je." Plaagde ze me, en met een onzeker lachje liet ik me op mijn knieën zakken. Op handen en knieën kroop ik traag achter Karin aan, maar gelukkig kwam Stefan me redden. Hij boog, schoof zijn hand onder mijn buik en tilde me met gemak van de vloer. Ik legde mijn armen om zijn nek heen en legde mijn hoofd op zijn sterke schouder. Hij droeg me naar de kamer en legde me op de bank neer, dichtbij het knapperende haardvuur.
Vrijwel meteen kreeg ik een slabbetje omgedaan en onderuitgezakt op de bank werd ik gevoerd door Stefan. Ik deed precies wat ik van me verwacht werd, opende mijn mond op tijd, kauwde en slikte door voordat de volgende hap alweer hing te wachten. Ik genoot van de aandacht, de liefdevolle gezichten, de vriendelijke glimlach, maar ook van de overdreven, en ook sturende, aandacht. Alles werd voor me gedaan, ik kreeg te eten, werd op tijd naar bed gebracht, ik werd gewassen en verschoond. De tegenstelling met hoe ik op straat geleefd had kon bijna niet groter zijn. Ik had moeten vechten voor wat eten, mijn slaapplaats boven de ventilatieschachten die warme lucht bliezen moeten verdedigen, mijn behoeften in de bosjes of in steegjes moeten doen. Alles was anders, gemakkelijker.
Het bordje was leeg en met het slabbetje werd mijn mond schoon geveegd. Ik kreeg een kus op mijn wang omdat ik lief en gehoorzaam was geweest. Mijn wang gloeide door de warmte en de liefde die het gekregen had. Ik genoot alle warmte en liefde om me heen en liet me nog verder achterover zakken. Ik gaapte en voelde hoe mijn volle blaas zich roerde. Even voelde ik me onzeker worden, wat moest ik doen? Bijna zonder te aarzelen nam ik het enige juiste besluit.
Ik duwde mijn bovenbenen iets uit elkaar en liet mijn plas in mijn luier lopen. Een beetje schaamte voelde ik wel en mijn gezicht kreeg een rozige kleur, terwijl ik het warme vocht tussen mijn benen voelde stromen. Het verspreidde zich in de luier waar het langzaam in werd opgenomen. Een ogenblik keek ik naar mijn kruis, die verstopt onder de trappelzak, maar al snel keek ik de kamer weer in, het bijzondere was er al bijna af.
Twee paar ogen keken naar me en ik voelde dat ze precies wisten wat ik gedaan had, mijn gezicht kreeg een diepere roze kleur en beschaamd keek ik naar de grond. Plotseling durfde ik ze niet meer recht in de ogen te kijken, en dat verbaasde me. Waarom schaamde ik me? Ik had tenslotte een luier gekregen en naar het toilet zou ik toch niet gemogen hebben. Karin herkende mijn schaamte en stapte snel op me af en ging op de rand van de bank zitten. Ze trok me tegen zich aan en sloeg beide armen om me heen.
Ik werd een beetje kwaad op mezelf. Ik wist toch wat de regels waren? Ik wist wat er van me verwacht werd? Ik vond de aandacht heerlijk, en ook de persoonlijke en intieme aandacht die ik op de commode kreeg. Ik zou voor niets in de wereld terug willen naar mijn oude wereld. Ik voelde me hier zo gelukkig, bemind en zelfs gewild. Waarom voelde ik me dan een ogenblik zo ongelukkig toen ik in mijn luier plaste?
"Ach, lief kind, je hoeft je niet te schamen. Stefan en ik zijn trots op je, je bent zo vreselijk lief en je geeft ons zoveel liefde dat een paar vieze luiers op een dag echt niet erg zijn." Ze wreef met haar hand over mijn hoofd en trok me nog steviger tegen zich aan. Haar liefde voor mij drong diep in me en beurde me op. Toen ze me losliet en nog een kus, de zoveelste al vanavond, op mijn voorhoofd duwde, voelde ik me slaperig worden. Ik liet me weer achterover tegen de leuning van de bank zakken en ik voelde hoe ik langzaam ik slaap begon te vallen.
Een half uurtje later werd ik naar mijn slaapkamer gedragen, maar daar merkte ik al helemaal niets meer van. Op de commode werd ik uit mijn trappelzak geholpen en kreeg ik een schone luier om. Daarna werd ik met alleen mijn luier en een luierhemdje aan door Stefan in mijn bed getild. Hij trok het dekbed over me heen en stopte me in. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, en daarna kreeg ik al slapend ook nog een kus van Karin. Daarna draaide Stefan zich naar Karin toe en nam haar in haar armen. Ze kusten elkaar hartstochtelijk, en Stefan zag hoe Karin een paar tranen niet kon bedwingen.
"Niet huilen, mama." Lachte Stefan. Na de twee miskramen en het slechte nieuws van de arts dat ze geen kinderen meer konden krijgen, had hij zijn vrouw niet meer zo gelukkig gezien.
"Eindelijk een dochter." Huilde Karin.

 

[sissy_Mady]

echt een geweldig verhaal ,./
had veel langer mogen wezen

met vriendelijke groet 70s

 

[Galambok]

Een PRACHTIG verhaal!!!
Hoppend komen er meer??? !1

 

[Alittlesideofme]

Leuk verhaal!