Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Note: ik heb dit verhaal NIET geschreven!!! Ik heb het hier alleen gepost omdat het wel een leuk verhaal voor het forum vond....
DE VRIENDIN
"Hoi, kom binnen!" Zei ik, terwijl ik uitnodigend een stapje opzij deed. Sandra,
een meisje van net zeventien jaar, glimlachte en liep langs me heen de gang in.
Ik sloot de deur en draaide me naar haar toe.
"Leuk je weer eens te zien." Zei ik en pakte daarna haar jas aan. Sandra keek me
ietwat verontschuldigend aan.
"Je vindt het toch niet erg. Als het niet uitkomt moet je het zeggen, hoor." Ik
glimlachte naar haar.
"Natuurlijk vind ik het niet erg. Ik vind het juist leuk, we hebben elkaar al
zolang niet gezien. Hoe lang is het geleden? Anderhalf jaar?" Sandra knikte
bevestigend. We hadden jarenlang bij elkaar op school gezeten en zelfs een
tijdje bij elkaar in de klas, maar op een gegeven moment gingen we ieder ons
eigen weg. Zij ging Psychologie studeren in Amsterdam, en ik Informatica in
Utrecht. In het begin belden we elkaar regelmatig, maar na een tijdje verwaterde
dat.
Toch hielden we nog contact. We vonden elkaar best aardig en in de tijd dat we
bij elkaar in de klas zaten trokken we veel met elkaar op. Nu stuurden we elkaar
een kaartje met vakanties en met Kerst, en belden we elkaar op verjaardagen.
Eigenlijk vond ik het best jammer dat we elkaar niet vaker zagen. Ze was een
aantrekkelijke jonge vrouw met een goed figuur. Ze was een beetje verlegen en
introvert, maar wanneer ze in gezelschap was van bekenden dan kwam ze 'los'.
Misschien was ik twee jaar geleden wel een beetje verliefd op haar geweest, ik
was tenslotte zestien, maar ik had dat waarschijnlijk nooit echt laten merken,
onervaren in de liefde zoals ik toen was. En juist op het moment dat onze
relatie uit het vriendje/vriendinnetje stadium kwam verhuisden we bij elkaar
vandaan.
Om eerlijk te zijn ben ik nog steeds erg onervaren met vrouwen en voel ik vaak
ongemakkelijk met hen. Ik heb nog nooit een relatie met een vrouw gehad, en daar
kwam ook nog bij dat ik een soort van seksuele afwijking had. Ik ben namelijk
geobsedeerd door luiers. Het zal misschien gek klinken, maar een mooie vrouw in
een luier windt me meer op dan een vrouw in sexy lingerie. Waarom dat zo is,
weet ik eigenlijk niet, maar het vernederende, kleinerende gevoel van een luier
dragen speelde daar in ieder geval een grote rol in.
Vanmiddag belde Sandra me ineens. Ze was in Utrecht en vroeg of ze kon blijven
slapen. Ze vertelde dat haar kamer werd verbouwd en dat ze daar een paar nachten
niet kon wonen. Haar ouders waren twee maanden geleden naar Maastricht verhuisd
en aangezien ze morgen aan het eind van de ochtend in Amsterdam moest zijn, was
het onhandig om dat hele eind heen en weer te reizen.
Natuurlijk had ik meteen ja gezegd. Ik had een klein rommelkamertje dat ik wel
tot logeerkamer kon ombouwen en verder zou een vrouw in huis wel prettig zijn.
Stiekem droomde ik ervan om haar een luier om te doen, maar ik wist dat dat maar
fantasie was. Ik zou het haar nooit durven vragen en ik had al helemaal niet het
lef om haar te dwingen. Maar het idee alleen al wond me op.
Nu stond ze dus bij mij in de gang en nodigde ik haar uit verder te komen. Ze
was nog nooit in mijn appartementje geweest, want ik woonde hier nog maar een
jaar. Nadat ze me had gebeld was ik razendsnel aan het schoonmaken gegaan, want
ik wilde dat alles netjes en schoon zou zijn.
"Wil je wat drinken?" Vroeg ik. Het was net halfnegen geweest en zelf had ik wel
zin in een biertje. Sandra schudde haar hoofd.
"Als je het niet erg vindt, wil ik me eigenlijk eerst even douchen. Ik voel me
vies!" zei ze.
"Oke. Ik zal je even je een kleine rondleiding geven door mijn enorme
appartement." Zei ik lachend en Sandra lachte mee. Op een bepaalde manier voelde
ik me bij Sandra op mijn gemak, iets wat ik nog niet zo vaak had meegemaakt bij
vrouwen. Het leek alsof het klikte, alsof we elkaar aanvoelden. We kenden elkaar
ook door en door en we hadden dan ook weinig geheimen voor elkaar, alleen mijn
seksuele fantasieen had ik haar natuurlijk nooit verteld.
Ik deed de deur naar mijn voormalig rommelkamertje open en Sandra keek naar
binnen. Ik pakte haar weekendtas met kleren en zette die voor haar op het bed.
Daarna liet ik haar mijn badkamer zien en liet haar alleen. Ik ging terug naar
mijn woonkamer, pakte een flesje Grolsch uit de koelkast en ging voor de
televisie zitten.
Een kwartier later hoorde ik haar uit de badkamer komen en naar haar slaapkamer
lopen. Daar bleef ze een tijdje en ik besloot te vragen of ik haar ergens mee
kon helpen. Ik liep naar mijn rommelkamertje en zag haar in een lichtgroen
joggingpak over het bed gebogen staan. Zodra ze mijn zag keek ze verschrikt op.
"Wat doe je?" Vroeg ik, terwijl ik naar het bed keek dat ik vanmiddag voor haar
had opgemaakt. Ze had het dekbed er vanaf getrokken en had ook het onderlaken
van het matras afgehaald.
"Ik... Ik..." Stamelde ze met een rood hoofd. Even keek ze me aan, daarna gleed
haar blik over het bed, en tenslotte keek ze mij weer aan. Ze zuchtte diep.
"Ik moet je wat vertellen." Zei ze en ik keek haar verbaasd aan.
"Ik plas wel eens in bed. Ik heb een plastic matrasbeschermer bij me. Als ik
dan... Dan blijft in ieder geval je matras droog."
Ik schrok, de verbijstering was enorm. Het leek alsof ik droomde, alsof een
fantasie waarheid werd. In mijn fantasie zou ik haar nu op bed laten liggen en
haar een luier omdoen. Maar ik realiseerde me ook dat deze tweede helft van mijn
fantasie een stuk moeilijker zou zijn om te realiseren.
"Ik... Het geeft niets." Ik stamelde van nervositeit en glimlachte naar haar. Ik
realiseerde me wat ze van plan was geweest. Wanneer ze morgenochtend wakker zou
zijn geworden in een droog bed, zou ze de matrasbeschermer weer hebben
weggehaald en me niets hebben verteld. Als ze wel in bed zou hebben geplast zou
ze het me hebben moeten vertellen, maar dat was dan een probleem voor later
geweest.
"Je had het me ook gewoon mogen vertellen, hoor! Je hoeft je niet te schamen
voor me." Ik liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. Ik voelde dat het
huilen haar nader stond dan het lachen en probeerde haar te troostten.
Sandra probeerde zich te vermannen en duwde me van zich af.
"Al vanaf mijn zevende plas ik regelmatig in bed. De laatste jaren wordt het wel
minder, maar..." Vertelde ze verontschuldigend.
Ik voelde hoe onzeker Sandra was en haar onzekerheid versterkte mijn eigen
zelfvertrouwen. Sandra voelde zich klein en kinderachtig vanwege haar bedplassen
en met haar nederigheid keek ze tegen me op. Ze keek naar me omhoog, alsof ik
een meerdere was. Als een soort vader/dochter relatie.
Sandra keek weer even naar me op, mijn gezichtsuitdrukking inschattend. Haar
wangen waren roze gekleurd, haar voorhoofd vochtig, en haar schouders afgezakt.
"Alsjeblieft, je stuurt me toch niet weg? Het spijt me dat ik dit niet eerder
heb verteld. Ik had het je moeten zeggen vanmiddag over de telefoon. Ik wilde je
het ook vertellen, maar ik durfde niet." Ik glimlachte weer. Natuurlijk zou ik
haar niet wegsturen, maar dat hoefde ik Sandra natuurlijk niet te laten weten.
Mijn liefde voor haar werd alleen maar groter en mijn fantasie leek steeds meer
uit te komen.
"Waarom draag je geen speciale broekjes, of luiers? Dat is toch een stuk
gemakkelijker?" Vroeg ik, mijn eigen onzekerheid wat betreft mijn
luierfetisjisme overwinnend.
"Luiers! Ik ben geen baby?" Riep ze verontwaardigd, maar meteen daarna daalde
haar stem en klonk ze onzeker.
"Ik... Ik weet niet. Als kind heb ik een aantal jaren luiers moeten dragen, tot
mijn tiende ongeveer. Ik haatte het, maar mijn moeder dwong me. Later
verschoonde ik zelf mijn bed als het nodig was en hoefde ik geen luiers meer te
dragen."
Ik geloof dat ze dacht dat ik haar weg zou sturen, maar mijn stoutmoedigheid nam
toe. Misschien was het dat ene flesje bier dat ik op had, of anders was het
gewoon magie, maar op dat moment besloot ik dat ze vannacht een luier zou
dragen.
"Moet ik weg? Ik kan nu toch geen andere slaapplaats meer vinden? Aks ik nu nog
met de trein naar Maastricht moet, dan kom ik pas na twaalven aan." Stotterde ze
en keek me met betraande ogen aan. Ik glimlachte weer naar haar.
"Natuurlijk mag je blijven." Zei ik, en van opluchting sprong ze me om de hals.
Ze sloeg beide armen om me heen en kuste me op mijn beide wangen.
"Bedankt!" Zei ze, maar ik was bang dat ze daar nog wel een beetje van terug zou
komen.
"Maak je bed maar verder op." Zei ik en liet haar daarna even alleen. Ik liet
naar mijn eigen slaapkamer en knielde voor mijn bed neer. Ik pakte een van de
drie dozen van onder mijn bed vandaan en tilde hem op mijn bed. De doos zat tot
het randje vol, maar woog niet zoveel. In deze doos zat namelijk mijn
persoonlijke voorraad luiers. Ik speelde regelmatig met luiers en droeg ze zelf
ook zo af en toe, bij gebrek aan vrouwen op wie ik mijn fantasie kon uitleven.
Ik opende de doos en zocht een dikke, maar niet al te grote luier plastic
wegwerpluier uit en schoof daarna de doos weer onder mijn bed. Normaal gesproken
stonden deze dozen onder in een kast in mijn rommelkamertje, maar aangezien ik
mijn fantasieen voor mijn gast had willen verbergen had ik ze maar tijdelijk
verhuisd naar mijn eigen slaapkamer.
Met de luier in mijn hand liep ik terug naar mijn rommelkamer annex logeerkamer.
Ik zag dat Sandra net klaar was met bed opmaken. Toen ze me zag glimlachte ze
naar me en probeerde haar ongemakkelijkheid te verbergen.
"Het spijt me echt dat ik het je niet..." Begon Sandra maar ineens zag ze de
luier die ik in mijn hand had. Ze schrok en keek me verbaasd aan. Ze moet zich
ongetwijfeld hebben afgevraagd waarom ik een luier in haar maat in huis had,
maar dat wilde ik haar nog niet uitleggen.
"Het lijkt me beter als je dit draagt vannacht!" Zei ik en hield de luier
omhoog. Ze keek met afschuw naar het witte plastic en schudde haar hoofd.
Eigenlijk hoopte ik dat ze zou weigeren, want dat kon ik haar dwingen. Als ze
meteen zou toestemmen dan was er voor mij weinig plezier aan te beleven.
"Ik... Nee..." stamelde ze. Ik keek haar streng aan.
"Jawel, Sandra. Het spijt me, maar dit lijkt me een veel betere oplossing. Je
bent tenslotte in mijn huis." Nog steeds keek ze met grote ogen naar de luier en
daarna vonden haar ogen de mijne. We keken elkaar recht aan. Ik las angst en
schaamte van haar gezicht, zij vastberadenheid op de mijne.
Toen ze na enkele seconden haar hoofd boog wist ik dat ik gewonnen had. Zij had
mijn overwicht erkend en een enkele traan begeleidde haar nederlaag.
"Doe jij jezelf de luier om, of...?" Vroeg ik terwijl ik haar de luier wilde
aangeven. Maar Sandra deed een stap achteruit en schudde nogmaals haar hoofd. Ze
sputterde tegen, maar uit haar hele lichaamshouding wist ik dat ik haar in haar
macht had.
Nu stond ik voor een moeilijke keuze. Ik wist niet of ik haar straffeloos zomaar
een luier kon omdoen. Ik vroeg me af of ik onze vriendschap verspeelde wanneer
ik haar joggingbroek en slipje naar beneden zou trekken en een luier onder haar
naakte billen zou duwen. Zou ze me gaan haatten als ik mijzelf visueel toegang
verschafte tot haar meest bedekte lichaamsdelen.
Ik nam een besluit, maar was niet helemaal zeker van mijn zaak. Het bleef
riskant, maar mijn gevoel zei dat ik het moest proberen. Dit was de grootste
kans die ik waarschijnlijk ooit zou krijgen om mijn dromen bewaarheid te zien
worden. r
"Alsjeblieft, pak aan!" Drong ik voor de laatste keer aan. Ik gaf haar nog een
laatste kans, maar ze greep hem niet. Ze weigerde en schudde haar hoofd, maar
leek ook te begrijpen dat ze er niet onderuit kwam. Ik wist ook dat ze zich
inwendig al had neergelegd bij het dragen van een luier, maar vroeg me af waarom
ze niet van de gelegenheid gebruik maakte om de luier zelf om te doen.
Waarschijnlijk dacht ze dat ik het niet aandurfde om haar persoonlijk de luier
om te doen. Daarin vergiste ze zich.
"Het spijt me, Sandra. Ik vind het kinderachtig, dus zal ik je ook daarnaar
behandelen." Ik keek haar streng aan en liep naar haar toe. Sandra deed nog een
stapje achteruit, maar ik greep haar stevig bij haar arm. Ik trok haar naar het
bed toe en dwong haar te gaan liggen. Onhandig viel ze op het bed neer.
"Nee!" Riep ze, terwijl ze probeerde mijn handen van haar af te duwen. Ik pakte
haar kin beet en liet haar me recht aankijken. Ik kneep waarschijnlijk net iets
te hard, want tranen sprongen in haar ogen. Angstig keek ze me aan.
"Luister naar me. Je blijft stil liggen of ik sluit je op in mijn kelderbox. Dan
blijf je daar maar slapen. Begrepen?" Riep ik.
"Ja, auw. Laat alsjeblieft los, je doet me pijn!" Kermde Sandra en ik liet los.
Meteen daarna trok ik haar joggingbroek tot op haar enkels. Ik schoof ook haar
joggingtrui omhoog tot haar schokkende, blanke buik zichtbaar was. Haar
smetteloos witte slipje, met daaronder vandaan stekende donkere schaamhaar werd
het middelpunt van mijn blik. Ik had moeite om me te concentreren, maar wist dat
ik moest opschieten, omdat Sandra niet voor eeuwig stilletjes en hulpeloos op
bed bleef liggen.
Twee vingers, van elke hand een, schoven onder de elastische rand van het slipje
en trokken het zo ver mogelijk naar beneden.
"Knieen intrekken!" Commandeerde ik en Sandra gehoorzaamde verbazingwekkend. Ik
kon mijn ogen niet geloven, maar Sandra leek zich nu helemaal te schikken in
haar kinderlijke rol. Zonder een vorm van protest, met alleen schaamte en tranen
op haar gezicht, deed ze wat er van haar verwacht werd.
In haar gezichtsveld vouwde ik de luier helemaal open. Uit mijn ooghoeken hield
ik Sandra's gezichtsuitdrukking in de gaten. Ik genoot van haar afgrijzen en
schaamte. Haar vernedering wond me vreselijk op en mijn onderbroek stond strak
gespannen in mijn strakke spijkerbroek. Het deed bijna zeer, vanwege de geringe
bewegingsruimte die mijn broek overliet.
Nu ik zag dat Sandra helemaal in mijn macht was, hoefde ik me niet meer te
haasten. Ik legde mijn ene hand op haar billen en tilde ze nog iets meer van het
bed af, zodat ik met mijn andere hand de achterkant van de luier onder haar
billen kon duwen.
Toen Sandra haar achterwerk liet terugzakken op het bed, voelde ze voor het
eerst de zachte binnenkant van de luier. Een trilling liep door haar lichaam en
snotterend haalde ze haar neus op.
Met mijn hand op de binnenkant van haar dijbeen duwde ik haar bovenbenen uit
elkaar en trok daarna de voorkant van de luier tussen haar benen door omhoog. Ik
duwde het bovenste gedeelte strak op haar buik en verschoof het achterste
gedeelte van de luier nog iets. Daarna opende ik de eerste plakstrip en
bevestigde het stevig op het witte plastic van de luier. Ik deed hetzelfde aan
de andere kant en sloot daarna pas de bovenste twee plakstrips.
Als laatste gleden mijn vingers nog even langs de randen van het plastic tussen
haar benen en controleerde of de luier niet te los of te strak zat. Ik knikte
tevreden en legde mijn hand boven op haar buik, die gedeeltelijk was afgedekte
door de luier. Ik voelde haar buik trillen onder me en keek naar het huilende
gezicht.
Ik boog naar haar voorover en kuste haar op haar voorhoofd. Kwaad trok ze haar
hoofd weg en probeerde daarna haar wangen droog te vegen met de rug van haar
hand.
Ik stond op en liet haar alleen. In de woonkamer pakte ik snel nog een biertje
uit de koelkast, terwijl ik met mijn vrije hand snel even onder de bobbel van
mijn spijkerbroek heen wreef. Triomfantelijk wilde ik juichen en hardop lachen,
maar ik hield me in.
Ik ging terug naar de woonkamer en liet me achterover zakken in mijn luier
stoel. Tevergeefs probeerde ik wat tot rust te komen en probeerde me te
realiseren wat ik gedaan had. Met een flinke slok bier in mijn mond dacht ik dat
ik iemand tegen haar wil had ontkleed en betast. In technische zin was dat
aanranding en kon ze daarmee naar de politie stappen. Ik geloofde niet dat ze
dat zou doen, maar toch was ik een klein beetje geschrokken van mijn eigen
daden.
Ik nam nog een flinke slok van het bier en wachtte totdat ik weer iets van
Sandra zou horen. Het duurde tien minuten voordat ze heel zachtjes de deur naar
de woonkamer open duwde. Bedeesd en timide stond ze in de deuropening.
"Als je hierheen komt om me kwaad aan te kijken of chagrijnig te doen, ga je
maar meteen naar bed. Dan wil ik niet zien!" Zei ik streng. "Ik wil je eerst
zien lachen, anders mag je niet binnenkomen!"
Sandra keek me even besluiteloos aan en toverde toen een voorzichtig glimlachje
om haar mond. Haar humeur leek verbeterd en van de tranen van een paar minuten
geleden was niets meer te zien.
"Waarom?" Vroeg ze me alleen. Het klonk niet als verwijt, maar gewoon als
nieuwsgierigheid.
"Je gedroeg je kinderachtig, en bedplassende kinderen horen luiers te dragen."
Zei ik uitdagend, haar een beetje spottend aankijkend. Ze reageerde er echter
niet op en bleef me vragend aankijken.
"Hoe wist je.... Waarom heb je.... Hoe kom je aan die luiers?" Stotterde ze,
proberend op al haar vragen tegelijk antwoord te krijgen.
"Ik heb je altijd al net een klein kind gevonden, en ik had gelijk." Zei ik,
haar nog verder uitdagend. Met haar hoofd iets scheef keek ze me onderzoekend
aan. Ze leek eindelijk de absurditeit van dit alles in te zien en glimlachte.
"Nee, zo makkelijk kom je er niet van af. Waar haal jij ineens je
overtuigingskracht vandaan om mij zo te domineren? En hoe kwam jij zo snel aan
een luier? Die had je zeker toevallig nog liggen van een gehandicapt
achterneefje?" Vroeg ze terwijl ze voor me ging staan en op me neer keek. Ze
leek zich te herpakken en ik was bang dat ze echt kwaad zou worden. Al mijn
gedachten werden echter verdrongen doordat Sandra nog dichter bij me ging staan.
Vanuit mijn zittende positie keek ik recht op haar kruis, die bedekt was door
haar joggingpak, waar waarvan ik wist dat er een dikke luier onder zat, Die
gedachte maakte me bijna gek. De pijn in mijn kruis leek zich te
vermenigvuldigen en het voelde aan alsof alle naden in mijn kruis zouden
openspringen.
Ineens bukte Sandra en legde haar hand op mijn kruis. Ze voelde mijn hardheid en
kneep zachtjes. Ik kermde hardop en bloosde.
"Je vindt het leuk, toch? Je vindt het leuk om me te vernederen, je geniet van
de aanblik van een hulpeloze meisje op dat bed. De dominantie, de overmacht, dat
is een spelletje voor je, toch? Kom op, wees eerlijk. Wees voor een keer een
vent!" Drong ze aan, maar langzamerhand was ik van de eerste schrik bekomen en
zag ik in de ogen van Sandra dat ze niet echt kwaad was, ook zij leek te spelen,
alhoewel ik nog een klein beetje twijfelde.
"En jij dan? Waarom verzette jij je niet. Je liet mij mijn gang aan, bleef heel
lief stilletjes liggen, trok netjes en op tijd je knieen in, en liet je als een
peuter een schone luier om doen. Daar klopt ook iets niet. Vond jij het
misschien ook niet een klein beetje leuk? Waarom verzette je je niet?" riep ik
uit.
"Nee, het was verschrikkelijk!" Riep Sandra. "Ik was bang, kwaad,
verontwaardigd, alles....!" Even keek ze me met een treurig gezicht aan, maar
daarna glimlachte ze als een boer naar kiespijn, boog voorover en drukte haar
lippen recht op die van mij. Verbaasd reageerde ik pas laat, maar gaf me weldra
over aan haar opdringerige intimiteit.
"Maar je hebt wel een beetje gelijk. Dit ondeugende meisje was inderdaad hard
toe aan een stevige vadershand. Bedankt." Ze greep met haar hand nogmaals in
mijn kruis en voelde mijn staat van opwinding.
"Maar je begrijpt natuurlijk ook dat ik nu die beschermende matrashoes niet meer
nodig heb, en jouw bed is groot genoeg voor twee." Zei ze lachend. "Ik kan
echter niet beloven dat ik niet heel erg ondeugend zal zijn." Zei ze terwijl ze
mijn flesje bier, dat nog half vol zat, uit mijn hand trok en het in een teug
leeg goot in haar eigen mond.
Ik besloot het spelletje nog een stukje door te voeren en trok haar hand uit
mijn kruis, en daarna het bijna lege bierflesje uit haar hand. Ik stond op en
probeerde haar met een verontwaardigde blik aan te kijken.
"Ik ben boos, Sandra. Hoelang zijn we al vrienden? En je hebt het me nooit
verteld! Ik dacht dat we geen geheimen voor elkaar hadden? Wat heb je me nog
meer niet verteld? Heb je soms nog meer geheimen?" Riep ik en Sandra stapte
overdonderd achteruit. Ik probeerde haar zo boos mogelijk aan te kijken,
inwendig glimlachend.
Nu zag ik Sandra twijfelen, ze wist niet precies wat er nu gespeeld was en wat
echt. Ze voelde natuurlijk zelf ook aan dat ze dit inderdaad niet geheim had
hoeven houden, niet wetend dat mijn geheim misschien nog wel groter was.
"Ik... Maar... Het sp..." stamelde ze, maar ik onderbrak haar.
"Ik ben diep teleurgesteld in je." zei ik ernstig, maar ik kon mijn lach toch
niet langer inhouden. Met een hele brede lach op mijn gezicht liep ik naar haar
toe en omhelsde haar.
"Ik houd van je." zei ik en kustte haar daarna langdurig. Sandra verzette zich
een ogenblik, vanwege haar schrik denk ik, maar daarna gaf zi zich volledig aan
me over en sloeg ze haar armen ook om mij heen.
Na anderhalve minuut liet ik haar een ogenblik los.
"Sandra, ik moet je wat vertellen. Ook ik heb een geheim. Die luiers waren niet
voor jou, maar voor mij. Ik vind het leuk om met luiers te spelen, ik heb mijn
hele leven lang gedroomd van een vrouwen in luiers. Jij bent mijn droom,
Sandra." Zei ik en kustte haar nogmaals. Mijn handen gleden onder het elastiek
van haar joggingbroek en heel voorzichtig legde ik mijn handen op haar met
plastic bedekte billen. Dit gevoel deed mijn stoutste dromen verbleken.
Sandra keek me verbaasd aan en liet me beteuterd mijn gang gaan. Langzaam
realiseerde ze zich wat er de afgelopen minuten was gebeurd. Op de een of andere
manier voelde ze zich thuis en op haar gemak. Ze voelde zich veilig en
opgewonden tegelijkertijd. Haar zo gehate luier werd ineens lustobject. De
vernederingen in haar jeugd waren onderdeel geworden van haar volwassen
seksleven. De cirkel was rond.
Heel voorzichtig volgden mijn handen de rondingen van haar lichaam, glijdend
over het koele plastic dat steeds meer de temperatuur van heer lichaam begon aan
te nemen. Mijn rechterhand gleed uitdagend langs haar zij en daarna gleed mijn
hand over haar kruis. Ik drukte het dikke absorberende gedeelte tegen haar
geslachtsdelen aan. Mijn opwinding steeg en langzaam wreef ik over haar kruis.
Sandra duwde haar hand ook in haar joggingbroek en legde haar hand op de mijne.
Even keek ze op een vreemde manier uitdagend aan. Een blik die ik op dat moment
niet begreep, maar ze drukte haar lippen tegen de mijne en kuste me innig.
Tegelijkertijd voelde ik hoe een warme gloed zich in haar luier verspreidde.
Terwijl een steeds grotere hoeveelheid urine zich een weg zocht in de luier
drukte ze mijn hand nog steviger in haar kruis.
Een beter bewijs van haar overgave kon ik niet wensen. Ik hoef je niet te
vertellen dat dit het begin was van een lange, en spetterende, relatie.
DE VRIENDIN
"Hoi, kom binnen!" Zei ik, terwijl ik uitnodigend een stapje opzij deed. Sandra,
een meisje van net zeventien jaar, glimlachte en liep langs me heen de gang in.
Ik sloot de deur en draaide me naar haar toe.
"Leuk je weer eens te zien." Zei ik en pakte daarna haar jas aan. Sandra keek me
ietwat verontschuldigend aan.
"Je vindt het toch niet erg. Als het niet uitkomt moet je het zeggen, hoor." Ik
glimlachte naar haar.
"Natuurlijk vind ik het niet erg. Ik vind het juist leuk, we hebben elkaar al
zolang niet gezien. Hoe lang is het geleden? Anderhalf jaar?" Sandra knikte
bevestigend. We hadden jarenlang bij elkaar op school gezeten en zelfs een
tijdje bij elkaar in de klas, maar op een gegeven moment gingen we ieder ons
eigen weg. Zij ging Psychologie studeren in Amsterdam, en ik Informatica in
Utrecht. In het begin belden we elkaar regelmatig, maar na een tijdje verwaterde
dat.
Toch hielden we nog contact. We vonden elkaar best aardig en in de tijd dat we
bij elkaar in de klas zaten trokken we veel met elkaar op. Nu stuurden we elkaar
een kaartje met vakanties en met Kerst, en belden we elkaar op verjaardagen.
Eigenlijk vond ik het best jammer dat we elkaar niet vaker zagen. Ze was een
aantrekkelijke jonge vrouw met een goed figuur. Ze was een beetje verlegen en
introvert, maar wanneer ze in gezelschap was van bekenden dan kwam ze 'los'.
Misschien was ik twee jaar geleden wel een beetje verliefd op haar geweest, ik
was tenslotte zestien, maar ik had dat waarschijnlijk nooit echt laten merken,
onervaren in de liefde zoals ik toen was. En juist op het moment dat onze
relatie uit het vriendje/vriendinnetje stadium kwam verhuisden we bij elkaar
vandaan.
Om eerlijk te zijn ben ik nog steeds erg onervaren met vrouwen en voel ik vaak
ongemakkelijk met hen. Ik heb nog nooit een relatie met een vrouw gehad, en daar
kwam ook nog bij dat ik een soort van seksuele afwijking had. Ik ben namelijk
geobsedeerd door luiers. Het zal misschien gek klinken, maar een mooie vrouw in
een luier windt me meer op dan een vrouw in sexy lingerie. Waarom dat zo is,
weet ik eigenlijk niet, maar het vernederende, kleinerende gevoel van een luier
dragen speelde daar in ieder geval een grote rol in.
Vanmiddag belde Sandra me ineens. Ze was in Utrecht en vroeg of ze kon blijven
slapen. Ze vertelde dat haar kamer werd verbouwd en dat ze daar een paar nachten
niet kon wonen. Haar ouders waren twee maanden geleden naar Maastricht verhuisd
en aangezien ze morgen aan het eind van de ochtend in Amsterdam moest zijn, was
het onhandig om dat hele eind heen en weer te reizen.
Natuurlijk had ik meteen ja gezegd. Ik had een klein rommelkamertje dat ik wel
tot logeerkamer kon ombouwen en verder zou een vrouw in huis wel prettig zijn.
Stiekem droomde ik ervan om haar een luier om te doen, maar ik wist dat dat maar
fantasie was. Ik zou het haar nooit durven vragen en ik had al helemaal niet het
lef om haar te dwingen. Maar het idee alleen al wond me op.
Nu stond ze dus bij mij in de gang en nodigde ik haar uit verder te komen. Ze
was nog nooit in mijn appartementje geweest, want ik woonde hier nog maar een
jaar. Nadat ze me had gebeld was ik razendsnel aan het schoonmaken gegaan, want
ik wilde dat alles netjes en schoon zou zijn.
"Wil je wat drinken?" Vroeg ik. Het was net halfnegen geweest en zelf had ik wel
zin in een biertje. Sandra schudde haar hoofd.
"Als je het niet erg vindt, wil ik me eigenlijk eerst even douchen. Ik voel me
vies!" zei ze.
"Oke. Ik zal je even je een kleine rondleiding geven door mijn enorme
appartement." Zei ik lachend en Sandra lachte mee. Op een bepaalde manier voelde
ik me bij Sandra op mijn gemak, iets wat ik nog niet zo vaak had meegemaakt bij
vrouwen. Het leek alsof het klikte, alsof we elkaar aanvoelden. We kenden elkaar
ook door en door en we hadden dan ook weinig geheimen voor elkaar, alleen mijn
seksuele fantasieen had ik haar natuurlijk nooit verteld.
Ik deed de deur naar mijn voormalig rommelkamertje open en Sandra keek naar
binnen. Ik pakte haar weekendtas met kleren en zette die voor haar op het bed.
Daarna liet ik haar mijn badkamer zien en liet haar alleen. Ik ging terug naar
mijn woonkamer, pakte een flesje Grolsch uit de koelkast en ging voor de
televisie zitten.
Een kwartier later hoorde ik haar uit de badkamer komen en naar haar slaapkamer
lopen. Daar bleef ze een tijdje en ik besloot te vragen of ik haar ergens mee
kon helpen. Ik liep naar mijn rommelkamertje en zag haar in een lichtgroen
joggingpak over het bed gebogen staan. Zodra ze mijn zag keek ze verschrikt op.
"Wat doe je?" Vroeg ik, terwijl ik naar het bed keek dat ik vanmiddag voor haar
had opgemaakt. Ze had het dekbed er vanaf getrokken en had ook het onderlaken
van het matras afgehaald.
"Ik... Ik..." Stamelde ze met een rood hoofd. Even keek ze me aan, daarna gleed
haar blik over het bed, en tenslotte keek ze mij weer aan. Ze zuchtte diep.
"Ik moet je wat vertellen." Zei ze en ik keek haar verbaasd aan.
"Ik plas wel eens in bed. Ik heb een plastic matrasbeschermer bij me. Als ik
dan... Dan blijft in ieder geval je matras droog."
Ik schrok, de verbijstering was enorm. Het leek alsof ik droomde, alsof een
fantasie waarheid werd. In mijn fantasie zou ik haar nu op bed laten liggen en
haar een luier omdoen. Maar ik realiseerde me ook dat deze tweede helft van mijn
fantasie een stuk moeilijker zou zijn om te realiseren.
"Ik... Het geeft niets." Ik stamelde van nervositeit en glimlachte naar haar. Ik
realiseerde me wat ze van plan was geweest. Wanneer ze morgenochtend wakker zou
zijn geworden in een droog bed, zou ze de matrasbeschermer weer hebben
weggehaald en me niets hebben verteld. Als ze wel in bed zou hebben geplast zou
ze het me hebben moeten vertellen, maar dat was dan een probleem voor later
geweest.
"Je had het me ook gewoon mogen vertellen, hoor! Je hoeft je niet te schamen
voor me." Ik liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. Ik voelde dat het
huilen haar nader stond dan het lachen en probeerde haar te troostten.
Sandra probeerde zich te vermannen en duwde me van zich af.
"Al vanaf mijn zevende plas ik regelmatig in bed. De laatste jaren wordt het wel
minder, maar..." Vertelde ze verontschuldigend.
Ik voelde hoe onzeker Sandra was en haar onzekerheid versterkte mijn eigen
zelfvertrouwen. Sandra voelde zich klein en kinderachtig vanwege haar bedplassen
en met haar nederigheid keek ze tegen me op. Ze keek naar me omhoog, alsof ik
een meerdere was. Als een soort vader/dochter relatie.
Sandra keek weer even naar me op, mijn gezichtsuitdrukking inschattend. Haar
wangen waren roze gekleurd, haar voorhoofd vochtig, en haar schouders afgezakt.
"Alsjeblieft, je stuurt me toch niet weg? Het spijt me dat ik dit niet eerder
heb verteld. Ik had het je moeten zeggen vanmiddag over de telefoon. Ik wilde je
het ook vertellen, maar ik durfde niet." Ik glimlachte weer. Natuurlijk zou ik
haar niet wegsturen, maar dat hoefde ik Sandra natuurlijk niet te laten weten.
Mijn liefde voor haar werd alleen maar groter en mijn fantasie leek steeds meer
uit te komen.
"Waarom draag je geen speciale broekjes, of luiers? Dat is toch een stuk
gemakkelijker?" Vroeg ik, mijn eigen onzekerheid wat betreft mijn
luierfetisjisme overwinnend.
"Luiers! Ik ben geen baby?" Riep ze verontwaardigd, maar meteen daarna daalde
haar stem en klonk ze onzeker.
"Ik... Ik weet niet. Als kind heb ik een aantal jaren luiers moeten dragen, tot
mijn tiende ongeveer. Ik haatte het, maar mijn moeder dwong me. Later
verschoonde ik zelf mijn bed als het nodig was en hoefde ik geen luiers meer te
dragen."
Ik geloof dat ze dacht dat ik haar weg zou sturen, maar mijn stoutmoedigheid nam
toe. Misschien was het dat ene flesje bier dat ik op had, of anders was het
gewoon magie, maar op dat moment besloot ik dat ze vannacht een luier zou
dragen.
"Moet ik weg? Ik kan nu toch geen andere slaapplaats meer vinden? Aks ik nu nog
met de trein naar Maastricht moet, dan kom ik pas na twaalven aan." Stotterde ze
en keek me met betraande ogen aan. Ik glimlachte weer naar haar.
"Natuurlijk mag je blijven." Zei ik, en van opluchting sprong ze me om de hals.
Ze sloeg beide armen om me heen en kuste me op mijn beide wangen.
"Bedankt!" Zei ze, maar ik was bang dat ze daar nog wel een beetje van terug zou
komen.
"Maak je bed maar verder op." Zei ik en liet haar daarna even alleen. Ik liet
naar mijn eigen slaapkamer en knielde voor mijn bed neer. Ik pakte een van de
drie dozen van onder mijn bed vandaan en tilde hem op mijn bed. De doos zat tot
het randje vol, maar woog niet zoveel. In deze doos zat namelijk mijn
persoonlijke voorraad luiers. Ik speelde regelmatig met luiers en droeg ze zelf
ook zo af en toe, bij gebrek aan vrouwen op wie ik mijn fantasie kon uitleven.
Ik opende de doos en zocht een dikke, maar niet al te grote luier plastic
wegwerpluier uit en schoof daarna de doos weer onder mijn bed. Normaal gesproken
stonden deze dozen onder in een kast in mijn rommelkamertje, maar aangezien ik
mijn fantasieen voor mijn gast had willen verbergen had ik ze maar tijdelijk
verhuisd naar mijn eigen slaapkamer.
Met de luier in mijn hand liep ik terug naar mijn rommelkamer annex logeerkamer.
Ik zag dat Sandra net klaar was met bed opmaken. Toen ze me zag glimlachte ze
naar me en probeerde haar ongemakkelijkheid te verbergen.
"Het spijt me echt dat ik het je niet..." Begon Sandra maar ineens zag ze de
luier die ik in mijn hand had. Ze schrok en keek me verbaasd aan. Ze moet zich
ongetwijfeld hebben afgevraagd waarom ik een luier in haar maat in huis had,
maar dat wilde ik haar nog niet uitleggen.
"Het lijkt me beter als je dit draagt vannacht!" Zei ik en hield de luier
omhoog. Ze keek met afschuw naar het witte plastic en schudde haar hoofd.
Eigenlijk hoopte ik dat ze zou weigeren, want dat kon ik haar dwingen. Als ze
meteen zou toestemmen dan was er voor mij weinig plezier aan te beleven.
"Ik... Nee..." stamelde ze. Ik keek haar streng aan.
"Jawel, Sandra. Het spijt me, maar dit lijkt me een veel betere oplossing. Je
bent tenslotte in mijn huis." Nog steeds keek ze met grote ogen naar de luier en
daarna vonden haar ogen de mijne. We keken elkaar recht aan. Ik las angst en
schaamte van haar gezicht, zij vastberadenheid op de mijne.
Toen ze na enkele seconden haar hoofd boog wist ik dat ik gewonnen had. Zij had
mijn overwicht erkend en een enkele traan begeleidde haar nederlaag.
"Doe jij jezelf de luier om, of...?" Vroeg ik terwijl ik haar de luier wilde
aangeven. Maar Sandra deed een stap achteruit en schudde nogmaals haar hoofd. Ze
sputterde tegen, maar uit haar hele lichaamshouding wist ik dat ik haar in haar
macht had.
Nu stond ik voor een moeilijke keuze. Ik wist niet of ik haar straffeloos zomaar
een luier kon omdoen. Ik vroeg me af of ik onze vriendschap verspeelde wanneer
ik haar joggingbroek en slipje naar beneden zou trekken en een luier onder haar
naakte billen zou duwen. Zou ze me gaan haatten als ik mijzelf visueel toegang
verschafte tot haar meest bedekte lichaamsdelen.
Ik nam een besluit, maar was niet helemaal zeker van mijn zaak. Het bleef
riskant, maar mijn gevoel zei dat ik het moest proberen. Dit was de grootste
kans die ik waarschijnlijk ooit zou krijgen om mijn dromen bewaarheid te zien
worden. r
"Alsjeblieft, pak aan!" Drong ik voor de laatste keer aan. Ik gaf haar nog een
laatste kans, maar ze greep hem niet. Ze weigerde en schudde haar hoofd, maar
leek ook te begrijpen dat ze er niet onderuit kwam. Ik wist ook dat ze zich
inwendig al had neergelegd bij het dragen van een luier, maar vroeg me af waarom
ze niet van de gelegenheid gebruik maakte om de luier zelf om te doen.
Waarschijnlijk dacht ze dat ik het niet aandurfde om haar persoonlijk de luier
om te doen. Daarin vergiste ze zich.
"Het spijt me, Sandra. Ik vind het kinderachtig, dus zal ik je ook daarnaar
behandelen." Ik keek haar streng aan en liep naar haar toe. Sandra deed nog een
stapje achteruit, maar ik greep haar stevig bij haar arm. Ik trok haar naar het
bed toe en dwong haar te gaan liggen. Onhandig viel ze op het bed neer.
"Nee!" Riep ze, terwijl ze probeerde mijn handen van haar af te duwen. Ik pakte
haar kin beet en liet haar me recht aankijken. Ik kneep waarschijnlijk net iets
te hard, want tranen sprongen in haar ogen. Angstig keek ze me aan.
"Luister naar me. Je blijft stil liggen of ik sluit je op in mijn kelderbox. Dan
blijf je daar maar slapen. Begrepen?" Riep ik.
"Ja, auw. Laat alsjeblieft los, je doet me pijn!" Kermde Sandra en ik liet los.
Meteen daarna trok ik haar joggingbroek tot op haar enkels. Ik schoof ook haar
joggingtrui omhoog tot haar schokkende, blanke buik zichtbaar was. Haar
smetteloos witte slipje, met daaronder vandaan stekende donkere schaamhaar werd
het middelpunt van mijn blik. Ik had moeite om me te concentreren, maar wist dat
ik moest opschieten, omdat Sandra niet voor eeuwig stilletjes en hulpeloos op
bed bleef liggen.
Twee vingers, van elke hand een, schoven onder de elastische rand van het slipje
en trokken het zo ver mogelijk naar beneden.
"Knieen intrekken!" Commandeerde ik en Sandra gehoorzaamde verbazingwekkend. Ik
kon mijn ogen niet geloven, maar Sandra leek zich nu helemaal te schikken in
haar kinderlijke rol. Zonder een vorm van protest, met alleen schaamte en tranen
op haar gezicht, deed ze wat er van haar verwacht werd.
In haar gezichtsveld vouwde ik de luier helemaal open. Uit mijn ooghoeken hield
ik Sandra's gezichtsuitdrukking in de gaten. Ik genoot van haar afgrijzen en
schaamte. Haar vernedering wond me vreselijk op en mijn onderbroek stond strak
gespannen in mijn strakke spijkerbroek. Het deed bijna zeer, vanwege de geringe
bewegingsruimte die mijn broek overliet.
Nu ik zag dat Sandra helemaal in mijn macht was, hoefde ik me niet meer te
haasten. Ik legde mijn ene hand op haar billen en tilde ze nog iets meer van het
bed af, zodat ik met mijn andere hand de achterkant van de luier onder haar
billen kon duwen.
Toen Sandra haar achterwerk liet terugzakken op het bed, voelde ze voor het
eerst de zachte binnenkant van de luier. Een trilling liep door haar lichaam en
snotterend haalde ze haar neus op.
Met mijn hand op de binnenkant van haar dijbeen duwde ik haar bovenbenen uit
elkaar en trok daarna de voorkant van de luier tussen haar benen door omhoog. Ik
duwde het bovenste gedeelte strak op haar buik en verschoof het achterste
gedeelte van de luier nog iets. Daarna opende ik de eerste plakstrip en
bevestigde het stevig op het witte plastic van de luier. Ik deed hetzelfde aan
de andere kant en sloot daarna pas de bovenste twee plakstrips.
Als laatste gleden mijn vingers nog even langs de randen van het plastic tussen
haar benen en controleerde of de luier niet te los of te strak zat. Ik knikte
tevreden en legde mijn hand boven op haar buik, die gedeeltelijk was afgedekte
door de luier. Ik voelde haar buik trillen onder me en keek naar het huilende
gezicht.
Ik boog naar haar voorover en kuste haar op haar voorhoofd. Kwaad trok ze haar
hoofd weg en probeerde daarna haar wangen droog te vegen met de rug van haar
hand.
Ik stond op en liet haar alleen. In de woonkamer pakte ik snel nog een biertje
uit de koelkast, terwijl ik met mijn vrije hand snel even onder de bobbel van
mijn spijkerbroek heen wreef. Triomfantelijk wilde ik juichen en hardop lachen,
maar ik hield me in.
Ik ging terug naar de woonkamer en liet me achterover zakken in mijn luier
stoel. Tevergeefs probeerde ik wat tot rust te komen en probeerde me te
realiseren wat ik gedaan had. Met een flinke slok bier in mijn mond dacht ik dat
ik iemand tegen haar wil had ontkleed en betast. In technische zin was dat
aanranding en kon ze daarmee naar de politie stappen. Ik geloofde niet dat ze
dat zou doen, maar toch was ik een klein beetje geschrokken van mijn eigen
daden.
Ik nam nog een flinke slok van het bier en wachtte totdat ik weer iets van
Sandra zou horen. Het duurde tien minuten voordat ze heel zachtjes de deur naar
de woonkamer open duwde. Bedeesd en timide stond ze in de deuropening.
"Als je hierheen komt om me kwaad aan te kijken of chagrijnig te doen, ga je
maar meteen naar bed. Dan wil ik niet zien!" Zei ik streng. "Ik wil je eerst
zien lachen, anders mag je niet binnenkomen!"
Sandra keek me even besluiteloos aan en toverde toen een voorzichtig glimlachje
om haar mond. Haar humeur leek verbeterd en van de tranen van een paar minuten
geleden was niets meer te zien.
"Waarom?" Vroeg ze me alleen. Het klonk niet als verwijt, maar gewoon als
nieuwsgierigheid.
"Je gedroeg je kinderachtig, en bedplassende kinderen horen luiers te dragen."
Zei ik uitdagend, haar een beetje spottend aankijkend. Ze reageerde er echter
niet op en bleef me vragend aankijken.
"Hoe wist je.... Waarom heb je.... Hoe kom je aan die luiers?" Stotterde ze,
proberend op al haar vragen tegelijk antwoord te krijgen.
"Ik heb je altijd al net een klein kind gevonden, en ik had gelijk." Zei ik,
haar nog verder uitdagend. Met haar hoofd iets scheef keek ze me onderzoekend
aan. Ze leek eindelijk de absurditeit van dit alles in te zien en glimlachte.
"Nee, zo makkelijk kom je er niet van af. Waar haal jij ineens je
overtuigingskracht vandaan om mij zo te domineren? En hoe kwam jij zo snel aan
een luier? Die had je zeker toevallig nog liggen van een gehandicapt
achterneefje?" Vroeg ze terwijl ze voor me ging staan en op me neer keek. Ze
leek zich te herpakken en ik was bang dat ze echt kwaad zou worden. Al mijn
gedachten werden echter verdrongen doordat Sandra nog dichter bij me ging staan.
Vanuit mijn zittende positie keek ik recht op haar kruis, die bedekt was door
haar joggingpak, waar waarvan ik wist dat er een dikke luier onder zat, Die
gedachte maakte me bijna gek. De pijn in mijn kruis leek zich te
vermenigvuldigen en het voelde aan alsof alle naden in mijn kruis zouden
openspringen.
Ineens bukte Sandra en legde haar hand op mijn kruis. Ze voelde mijn hardheid en
kneep zachtjes. Ik kermde hardop en bloosde.
"Je vindt het leuk, toch? Je vindt het leuk om me te vernederen, je geniet van
de aanblik van een hulpeloze meisje op dat bed. De dominantie, de overmacht, dat
is een spelletje voor je, toch? Kom op, wees eerlijk. Wees voor een keer een
vent!" Drong ze aan, maar langzamerhand was ik van de eerste schrik bekomen en
zag ik in de ogen van Sandra dat ze niet echt kwaad was, ook zij leek te spelen,
alhoewel ik nog een klein beetje twijfelde.
"En jij dan? Waarom verzette jij je niet. Je liet mij mijn gang aan, bleef heel
lief stilletjes liggen, trok netjes en op tijd je knieen in, en liet je als een
peuter een schone luier om doen. Daar klopt ook iets niet. Vond jij het
misschien ook niet een klein beetje leuk? Waarom verzette je je niet?" riep ik
uit.
"Nee, het was verschrikkelijk!" Riep Sandra. "Ik was bang, kwaad,
verontwaardigd, alles....!" Even keek ze me met een treurig gezicht aan, maar
daarna glimlachte ze als een boer naar kiespijn, boog voorover en drukte haar
lippen recht op die van mij. Verbaasd reageerde ik pas laat, maar gaf me weldra
over aan haar opdringerige intimiteit.
"Maar je hebt wel een beetje gelijk. Dit ondeugende meisje was inderdaad hard
toe aan een stevige vadershand. Bedankt." Ze greep met haar hand nogmaals in
mijn kruis en voelde mijn staat van opwinding.
"Maar je begrijpt natuurlijk ook dat ik nu die beschermende matrashoes niet meer
nodig heb, en jouw bed is groot genoeg voor twee." Zei ze lachend. "Ik kan
echter niet beloven dat ik niet heel erg ondeugend zal zijn." Zei ze terwijl ze
mijn flesje bier, dat nog half vol zat, uit mijn hand trok en het in een teug
leeg goot in haar eigen mond.
Ik besloot het spelletje nog een stukje door te voeren en trok haar hand uit
mijn kruis, en daarna het bijna lege bierflesje uit haar hand. Ik stond op en
probeerde haar met een verontwaardigde blik aan te kijken.
"Ik ben boos, Sandra. Hoelang zijn we al vrienden? En je hebt het me nooit
verteld! Ik dacht dat we geen geheimen voor elkaar hadden? Wat heb je me nog
meer niet verteld? Heb je soms nog meer geheimen?" Riep ik en Sandra stapte
overdonderd achteruit. Ik probeerde haar zo boos mogelijk aan te kijken,
inwendig glimlachend.
Nu zag ik Sandra twijfelen, ze wist niet precies wat er nu gespeeld was en wat
echt. Ze voelde natuurlijk zelf ook aan dat ze dit inderdaad niet geheim had
hoeven houden, niet wetend dat mijn geheim misschien nog wel groter was.
"Ik... Maar... Het sp..." stamelde ze, maar ik onderbrak haar.
"Ik ben diep teleurgesteld in je." zei ik ernstig, maar ik kon mijn lach toch
niet langer inhouden. Met een hele brede lach op mijn gezicht liep ik naar haar
toe en omhelsde haar.
"Ik houd van je." zei ik en kustte haar daarna langdurig. Sandra verzette zich
een ogenblik, vanwege haar schrik denk ik, maar daarna gaf zi zich volledig aan
me over en sloeg ze haar armen ook om mij heen.
Na anderhalve minuut liet ik haar een ogenblik los.
"Sandra, ik moet je wat vertellen. Ook ik heb een geheim. Die luiers waren niet
voor jou, maar voor mij. Ik vind het leuk om met luiers te spelen, ik heb mijn
hele leven lang gedroomd van een vrouwen in luiers. Jij bent mijn droom,
Sandra." Zei ik en kustte haar nogmaals. Mijn handen gleden onder het elastiek
van haar joggingbroek en heel voorzichtig legde ik mijn handen op haar met
plastic bedekte billen. Dit gevoel deed mijn stoutste dromen verbleken.
Sandra keek me verbaasd aan en liet me beteuterd mijn gang gaan. Langzaam
realiseerde ze zich wat er de afgelopen minuten was gebeurd. Op de een of andere
manier voelde ze zich thuis en op haar gemak. Ze voelde zich veilig en
opgewonden tegelijkertijd. Haar zo gehate luier werd ineens lustobject. De
vernederingen in haar jeugd waren onderdeel geworden van haar volwassen
seksleven. De cirkel was rond.
Heel voorzichtig volgden mijn handen de rondingen van haar lichaam, glijdend
over het koele plastic dat steeds meer de temperatuur van heer lichaam begon aan
te nemen. Mijn rechterhand gleed uitdagend langs haar zij en daarna gleed mijn
hand over haar kruis. Ik drukte het dikke absorberende gedeelte tegen haar
geslachtsdelen aan. Mijn opwinding steeg en langzaam wreef ik over haar kruis.
Sandra duwde haar hand ook in haar joggingbroek en legde haar hand op de mijne.
Even keek ze op een vreemde manier uitdagend aan. Een blik die ik op dat moment
niet begreep, maar ze drukte haar lippen tegen de mijne en kuste me innig.
Tegelijkertijd voelde ik hoe een warme gloed zich in haar luier verspreidde.
Terwijl een steeds grotere hoeveelheid urine zich een weg zocht in de luier
drukte ze mijn hand nog steviger in haar kruis.
Een beter bewijs van haar overgave kon ik niet wensen. Ik hoef je niet te
vertellen dat dit het begin was van een lange, en spetterende, relatie.
