A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
(deel 1)
Proloog
"Lekker kontje." Twee andere meiden lachten, en met zijn drieën keken ze naar de jongen die schuchter voorbij kwam lopen. De jongen gunde de meisjes geen enkele blik, en dat terwijl de meisjes eigenlijk wel gewend waren dat iedere puberende jongen naar hen keek. Zeker nu de zon scheen en de nazomer zorgde voor een drukkende warmte gleden de ogen van de jongens nog vaker langs de korte rokjes en de nauwelijks verhullende topjes. De jongen had de meiden wel degelijk gezien leek er met een boogje omheen te lopen, hij bloosde en keek gegeneerd de andere kant op.
"Ik zou zijn luier wel eens willen verschonen." Mijmerde één van de meiden lachend, de andere twee keken haar glimlachend aan. "Nee, serieus." Zei ze, de andere twee proberend te overtuigen van haar oprechtheid.
"Je bent gek, Miranda." Zei de meest linkse van het stel.
"Waarom zou je dat willen?" Vroeg een andere. Miranda haalde haar schouders op en haar lippen vormden een speels glimlachje.
"Gewoon zomaar..." Bekende Miranda, maar natuurlijk sprak ze niet de hele waarheid.
"Dat lukt je toch niet. Hij rent al weg zodra iemand naar hem kijkt." Lachte de derde. De blikken gleden weer naar de jongen in zijn korte broek. De broek kon de vormen van zijn dikke luier niet verbergen.
"Wedden dat het me lukt? Om hem een keer te verschonen, bedoel ik." Zei de middelste. Ze keek haar klasgenoten één voor één aan en stond toen op.
Hoofdstuk 1 - Verliefd
Ik hoorde drie meiden giechelen, maar ik durfde niet naar ze om te kijken. Ik wist precies wie het waren, ze volgden dezelfde colleges als ik. De drie meiden trokken vaak met elkaar op en zaten nu op het grasveld en genoten van het herfstzonnetje. Ze becommentarieerden de mannelijke studenten, bekritiseerden de kleding van hun collega-studentes en lachten om hun eigen grapjes. Ze vermaakten zich opperbest en nu keken ze gedrieën naar mij. Ik voelde me opgelaten. Ik wist precies waar ze naar keken en waarom ze lachten. Ik stond stil en aarzelde. Misschien kon ik beter maar weer naar binnen gaan? Ik keek op mijn horloge. Over een half uur zouden de colleges pas beginnen. Misschien kon ik een leeg lokaal vinden waar ik wat aantekeningen kon maken, of een studieboek kon doornemen.
Ik zuchtte. Even hield het giechelen op, alsof ze iets tegen elkaar fluisterden, maar daarna barstte het lachen weer los. Ditmaal nog luider en uitbundiger. Ik keek naar ze om en zag dat ik gelijk had. Drie meiden keken me aan, met vrolijke gezichten en met door de zon blozende wangen, zelfs met glinsterende ogen: Miranda, Angela en Madelon. Een ogenblik rustte mijn blik op Miranda, zij was de knapste van het stel. Ze was lang en slank, verborg haar vrouwelijke vormen maar nauwelijks in strak zittende katoenen broeken en doorzichtige bloesjes. Ze had een blank gezichtje met sproetjes op haar wangen, en haar goudkleurige haren schitterden in het zonlicht. Ze was altijd spontaan en vrolijk. Haar ogen waren betoverend mooi en haar blik deed me blozend wegdraaien.
Ik twijfelde nog steeds. Binnen was het benauwd en muf, maar hier buiten waren alle blikken op me gericht. Ik kon er moeilijk aan wennen. Ik was de curiositeit van de universiteit, iedereen kende me en keek me na. Ik keek het grasveld voor het universiteitsgebouw rond. Hier en daar lagen studenten verspreid over het grasveld in de zon. Een hoge boom zorgde voor wat schaduw, en in de schaduw van de boom zag ik een leeg plekje, niet al te dicht bij de andere studenten. Ik liep naar de stam toe en onder het toeziend oog van vele studenten zette ik mijn tas op de grond en ging ik zitten. Ik hoorde mijn luier kraken en voelde het elastiek tegen mijn lichaam drukken.
Mijn korte broek kon de contouren van mijn luier niet verbergen en iedereen die me zag wist dat ik een luier droeg. De eerste collegeweek had iedereen verbaasd opgekeken, en waren ze me aan blijven staren. Openvallende monden en afgebroken gesprekken waren normaal wanneer ik door de gang liep. Iedereen had me aangestaard, had gekeken naar mijn middel, naar de dikte van mijn luier, en had geluisterd naar het kraken van het plastic.
Nu, een maand later, was de rust al aardig weergekeerd. Mensen bleven me nog steeds aanstaren, maar minder vaak dan voorheen. Het nieuwtje was eraf en de aandacht was weggeëbd. Af en toe hoorde ik nog wel een opmerking over mijn luier, of een snerende uitspraak, maar het merendeel van de tijd werd ik genegeerd. Ik had geen contact met medestudenten, had daar ook weinig behoefte aan, en ik zocht vooral naar de rustige plekken om me af te zonderen. Hoe minder mensen ik om me heen had, hoe minder mensen naar me konden kijken, en hoe minder mensen naar me staarden, hoe meer ik me op mijn gemak voelde.
Ik leunde met mijn rug tegen de boomstam en legde mijn hoofd achterover tegen de ruwe bast. De zon verwarmde mijn gezicht en ik sloot mijn ogen. Het was eind september en de kracht van de zon was al aan het afnemen. Toch zorgde het nog voor wat aangename herfstdagen. Stiekem verlangde ik naar de winter. Dikkere kleren zouden mijn luier minder zichtbaar maken. Een lange sweater of trui zou het grootste gedeelte van mijn luier aan het zicht onttrekken en misschien dat ik me dan wat meer op mijn gemak zou voelen.
Nu droeg ik een korte broek en een T-shirt, en er was geen enkele twijfel mogelijk over het soort ondergoed dat ik droeg. Iedereen die hier studeerde kende mij inmiddels wel, of had de verhalen over mij gehoord. Wijzende vingers en gefluister achter mijn rug waren vooral in het begin meer regel dan uitzondering geweest. En niet alleen de dikte van de luier had mijn soort ondergoed verraden. Bijna dagelijks plaste ik overdag in mijn luier en de geur van mijn urine hing soms als een walm om me heen. En heel soms had ik een poepluier, en die stank was al helemaal niet te verbergen.
Ik opende mijn ogen een klein stukje, kneep ze tot spleetjes samen, en keek vanuit mijn ooghoeken naar Miranda, Angela en Madelon. Mijn blik rustte op Miranda. Ze zat vijftien meter bij me vandaan, en ik kon haar zachtjes horen praten met haar vriendinnen. Ik kon haar helaas net niet verstaan. Heel af en toe kwam een enkel woord of de wind naar me toe drijven. Ik hoorde het woord luier en mijn wangen kleurden roze van schaamte. Natuurlijk praatten ze over mij. Ook hoorde ik iets over een weddenschap. Ik draaide mijn gezicht af en luisterde niet meer.
Ik dacht aan Miranda. Ze was zo dichtbij, maar toch ook zo ver weg. Ik had van haar gedroomd, dat ze mijn vriendin was en dat ik met haar op een terrasje zat. Iedereen had naar me gekeken, zoals altijd, maar ditmaal was ik niet bang of beschaamd geweest. Ik was trots, trots dat Miranda bij mij aan het tafeltje zat, dat ze met mij praatte en dat ze lachte om mijn grapjes. In mijn droom plaste ik juist op dat moment in mijn luier. Miranda had me aangekeken en was begonnen te lachen. Ze lachte me uit. Zwetend was ik wakker geworden en het klamme gevoel van mijn natte luier had me meteen met de neus op de feiten gedrukt. Natuurlijk was Miranda onbereikbaar voor me. Ze was de mooiste vrouw van de universiteit, en ik... ik droeg luiers.
Ik wendde mijn blik van haar af en pakte mijn tas. Ik haalde het dikste boek naar boven. Theoretische wiskunde was het moeilijkste vak van het semester, maar gelukkig leek ik alles redelijk te kunnen begrijpen. Zolang ik maar netjes de lesstof na het college nog eens doornam, consequent aantekeningen maakte en veel tijd besteedde aan de oefeningen dan haalde ik het wel. Ik zakte iets onderuit, leunde tegen de ruwe bast van de boom en trok mijn knieën op. Ik legde mijn boek tegen mijn bovenbenen en begon aan hoofdstuk 13.
Ik kon me moeilijk concentreren. Ik zuchtte en voelde een plasje in mijn luier stromen. Mijn luier was al nat, en de warmte zorgde voor een klam en benauwd gevoel in mijn kruis. Het elastiek drukte in mijn vochtige liezen en het irriteerde. Over twee uur zou ik vrij zijn en dan kon ik naar huis. Thuis wachtte er een schone luier op me.
Een schaduw gleed over me heen en geschrokken keek ik op. Miranda hurkte naast me neer, en ze glimlachte naar me. De zon had haar gezicht nog weldadiger bedekt met sproetjes, het stond haar schattig. Ik bloosde, en voelde hoe ik nog steeds in mijn luier plaste. Ik schaamde me en mijn gezicht werd rood.
"Hoi Mark." Ik was nog nooit door haar aangesproken, en ondanks dat ik op dit moment had gewacht, voelde het helemaal niet prettig. Natuurlijk wilde ik met haar praten, maar niet nu: nu was ik nat.
"Mi... Miranda?" Stamelde ik, en ik vervloekte mezelf om mijn kinderlijke gestotter. Mijn hart bonsde in mijn keel en het zweet brak me aan alle kanten uit. Dit was het meisje waar ik van droomde en ze sprak mij aan, en alles wat ik deed was stamelen en stotteren.
"Begrijp je het een beetje?" Vroeg ze, wijzend naar het boek. Ik durfde niets te zeggen, bang als ik was om weer te stotteren. Ik knikte, en probeerde mezelf een beetje onder controle te krijgen. Ik haalde diep adem.
"Misschien kun je me een keer wat uitleggen, want ik heb nog wel wat vraagjes?" Lachte ze. "Je weet wel: vrouwen en wiskunde..." Ze lachte hartelijk. Ik keek haar aan. Ze zat zo dicht bij me dat ik haar kon ruiken. Er kwam een zoete geur bij haar vandaan, maar ineens vermengde die geur zich met de stank uit mijn luier. Ik draaide mijn hoofd af en voelde me nog roder worden. Ik wist zeker dat Miranda het ook geroken moest hebben, alhoewel ik haar uitdrukking niet kon zien.
"Ik... Het spijt me... Ik... Ik moet weg..." Stamelde ik, en ik stond snel op. Ik graaide mijn tas van de grond, veegde snel het gras van mijn broek en T-shirt, en keek Miranda nog eenmaal aan. Ze zat nog steeds op haar hurken en keek verbaasd naar me op. Ik draaide me om en liep bij haar vandaan. Mijn luier kraakte en ik voelde hoe de vochtige inhoud tussen mijn benen samenklonterde. Ik wist dat mijn luier aan zijn maximum zat, en dat een volgende plas lekkages zou veroorzaken. Lekkages die op mijn crèmekleurige broek goed zichtbaar zouden zijn. Ik probeerde daar niet aan te denken en probeerde zo snel mogelijk uit haar gezichtsveld te geraken. Ik durfde niet om te kijken en pas uit het zicht van het grasveld stopte ik met lopen en leunde ik hijgend tegen de muur. Ik vervloekte mezelf.
Mijn laatste college verliep veel te traag. Zoals altijd zat ik achterin het lokaal, zover mogelijk bij iedereen vandaan. Ik ontweek de blikken van Miranda die me al een paar keer van links voorin had aangekeken. Ondanks dat ik geen enkele vorm van leedvermaak zag, alleen maar vriendelijke verontrusting, wilde ik haar niet in de buurt hebben. Ik had me zolang mogelijk verstopt in de toiletten, was als laatste het lokaal binnengekomen, en zou straks als eerste weer weg zijn. Ongemakkelijk maakte ik aantekeningen. Mijn billen jeukten, en het voelde alsof ik op een natte spons zat. Misschien was het door de warmte, maar ik had vandaag meer gedronken dan anders.
Weer zag ik hoe Miranda zich half op haar stoel omdraaide en naar me keek. Ik deed alsof ik het niet zag en keek naar het bord. Ik negeerde haar en hoopte dat ze zich zo snel mogelijk terug zou draaien. Angela zat naast Miranda en stootte Miranda aan. Ik zag Miranda schrikken en weer voor zich uit kijken. Ze speelde met haar pen, en net als ik, was ze met haar gedachten niet bij het college.
Al voordat de docent klaar was had ik mijn tas al op mijn tafeltje liggen. Mijn boek zat al in de tas en alleen mijn blocnote en mijn pen lagen nog op het bureau. De docent besloot zijn betoog en wees op een aantal belangrijke hoofdstukken in het boek. Ik krabbelde ze snel neer, haast onleesbaar, en pakte mijn spullen op. Al lopend duwde ik mijn blocnote en pen in mijn tas en als eerste was ik het lokaal uit. Vijf minuten later zat ik in de stadsbus naar huis, zonder Miranda nog gezien te hebben.
Alle zitplaatsen in de bus waren natuurlijk bezet en ik had een plekje dicht bij de achterste deur gezocht. Ik wist dat de mensen om me heen mijn luier moesten kunnen ruiken, en waarschijnlijk hadden ze de vormen in mijn broek als zodanig herkend. Ik voelde me opgelaten, maar was er inmiddels al een beetje aan gewend. Al een aantal weken droeg ik luiers, afgewisseld met kortere perioden zonder luiers. Helaas duurden die luierloze perioden nooit lang. Ik schaamde me, voelde me klein en onvolwassen. Ik haatte mijn luiers, maar was ertoe veroordeeld. Ik had geen keus.
Eindelijk was ik bij de bushalte aangekomen die maar honderd meter bij mijn ouderlijk huis vandaan lag. Vorig jaar had ik nog een eigen kamer gehad in Utrecht, maar mijn studie verliep daar behoorlijk moeizaam. Nu woonde ik weer thuis, studeerde ik gewoon in mijn woonplaats Amsterdam. Mijn studie verliep nu een stuk beter. Ik opende de voordeur en stapte naar binnen.
"Mam, ik ben thuis!" Riep ik, terwijl ik knielde en mijn schoenen uitdeed. Ik zette mijn schoenen netjes naast elkaar onder de kapstok, en toen ik weer overeind kwam zag ik mijn moeder in de deuropening van de keuken staan. Ze kwam op me af, legde een hand in mijn nek en trok mijn gezicht naar de hare. Ze drukte een kus op mijn wang en liet haar hand toen weer uit mijn nek glijden. Ik vond het maar een nare gewoonte van mijn moeder, het voelde zo kinderachtig.
"En? Hoe ging het vandaag?" Vroeg zo, zoals ze me elke dag vroeg. Ik haalde mijn schouders op en wachtte ongemakkelijk. Ik zag mijn moeder fronsen, en ze keek me onderzoekend aan. Normaal was ik veel spraakzamer, maar vandaag was ik daar absoluut niet voor in de stemming.
"Slecht gehumeurd?" Vroeg mijn moeder, maar ik ontweek haar blik. "Kom, ga maar naar boven." Zei ze. Ik draaide me om en liep voor mijn moeder uit de trap op. Ze volgde me op de voet en ik voelde zelfs even haar hand op mijn broek.
"Je luier heeft gelekt." Zei ze. Ik negeerde het en liep de volgende trap op, naar de zolder. Dit was mijn zolderkamer. Mijn vader had de kamer deze zomer speciaal voor me verbouwd, aangezien mijn oude kamer inmiddels als washok was ingericht. Hij had een nieuw, groot dakraam laten plaatsen, de schuine wanden opnieuw betimmerd en geverfd, en nieuwe meubels voor me gemaakt, waaronder een groot bureau, aangezien ik veel tijd aan mijn studie moest besteden. Ik legde mijn boekentas op mijn bureau en liep terug naar de lange kast onder het nieuwe dakraam. Het was ruim een meter hoog en bijna twee meter lang. De bovenkant van de kast was bekleed met een zachte, schuimrubberen laag, dat waterdicht was bekleed met groen plastic. Dit was een speciaal voor mij gemaakte commode en aangezien mijn vader geen aankleedkussen voor me had kunnen vinden, had hij zelf maar een soort van aankleedkussen gemaakt.
Het was een gewoonte waar ik niet aan kon wennen. Ik keek mijn moeder aan, tegensputteren had geen zin, maar toch stokte mijn beweging. Ik wilde niet, ik was hier veel te oud voor. Het was een absurde situatie. Mijn moeder bleef me aankijken, en ik ontweek haar strenge blik. Meerdere malen per dag kreeg ik hier op deze commode een schone luier, en dat al een aantal weken lang. Ik kon er niet aan wennen, maar had het tot op zekere hoogte geaccepteerd. Die acceptatie en de strengheid waarmee ongehoorzaamheid werd bestraft deed me de laatste tijd gedwee gehoorzamen. Vandaag aarzelde ik.
"Mark?" Hoorde ik mijn moeder zeggen. Ze leek verbaasd dat ik niet gehoorzaamde. Even keek ik haar aan en haar strenge blik deed me toch smelten. Langzaam ging ik op de commode zitten en liet ik me languit achterover op het plastic matras zakken. Mijn moeder wachtte tot ik klaar lag en kwam toen naar me toe. Mijn handen lagen langs mijn lichaam op het plastic en beschaamd keek ik naar mijn moeder op.
"Nee, mam... Alsjeblieft..." Ze keek me streng aan, en schudde haast demonstratief haar hoofd.
"Wat heb jij vandaag? Is er wat gebeurd op school?" Mijn moeder keek op me neer. Ik ergerde me nu aan alles: mijn luier, mijn kinderlijke behandeling, mijn studie die ‘school’ werd genoemd. Mijn moeder torende echter boven me uit, en ik wist dat ook mijn vader me nog eens flink zou toespreken als ik me niet gedroeg zoals van me verwacht werd. Ik was een volwassen jongen van twintig, maar in niets leek ik meer op de student die ik een jaar geleden was.
"Kom, vertel maar. Ben je gepest vandaag? Is dat de reden?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd en gaf mijn voorzichtige protest op. Ik wist waar mijn moeder op wachtte. Gedwee gleden mijn handen langs mijn lichaam omhoog, en hand voor hand gleden ze in de lussen die aan het hoofdeinde van de tafel waren vastgemaakt. Mijn moeder trok een voor een de lussen strak en sloot ze met klittenband. Mijn polsen zaten nu stevig aan de tafel vast en volkomen machteloos lag ik op de commode.
"Het lijkt me beter als je eerst maar een uurtje naar bed gaat." Zei mijn moeder en draaide zich van me af. Ze liet me vastgebonden liggen en liep naar mijn bed aan de andere kant van de kamer. Ze trok het dekbed van het bed af en vouwde het op. Ze legde het op mijn bureau neer, en pakte daarna ook het kussen van mijn bed af en legde het op bovenop het dekbed. Daarna liet ze zich op haar knieën op het bed zakken en haar hand gleed achter het matras. Ze trok een metalen rek omhoog en ik hoorde het op zijn plaats klikken. Hetzelfde deed ze aan het hoofdeinde en het voeteneinde. Stevige metalen tralies staken nu zo’n dertig centimeter boven het matras uit, en alleen aan de voorkant bleven de tralies nog naar beneden. Ik wist dat ook die railing straks omhoog getrokken werd.
"Mama, alstublieft..." Smeekte ik toen mijn moeder weer naar me toe kwam lopen. Ik wist wat me te wachten stond. Ze keek me een ogenblik aan en ik wist dat ik geen genade zou krijgen. Mijn moeder knielde voor de commode en opende het meest linker kastdeurtje. Ik wist wat ze ging pakken en toen ik de kettingen hoorde rinkelen, kermde ik. Ik keek toe hoe vier kettingen aan de vier punten van het bed werden vastgemaakt, elke ketting eindigde in een stevige boei die gesloten kon worden door een brede strip klittenband. Mijn moeder was klaar met haar voorbereidingen en kwam weer naar de commode toe. Ze keek op me neer en legde een hand op mijn bezwete wang.
"Mam, het spijt me, ik... ik zal lief zijn." Zei ik, en ik probeerde te zeggen wat ze wilde horen. Natuurlijk was het niet genoeg.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg mijn moeder nogmaals. Ik draaide mijn gezicht van haar af en schaamte kleurde mijn gezicht. Ik voelde hoe mijn moeder mijn leren broekriem vastgreep. Ze draaide het hangslotje naar boven en viste met haar andere hand gelijktijdig het sleuteltje uit haar broekzak. Het hangslotje was overdag goed verborgen achter de riem, maar het verhinderde dat ik mijn broek open kon maken. Het was de perfecte methode om af te dwingen dat ik overdag mijn behoeften in mijn luier deed. Het slotje werd geopend en verdween met sleuteltje in een laatje van de commode.
"Mi... Miranda kwam naar me toe, buiten op het grasveld." Stamelde ik. Mijn moeder luisterde, maar ging ondertussen gewoon door met haar handelingen. Ze trok mijn T-shirt omhoog en mijn hemdje eronder werd zichtbaar. Het hemdje zat strak om mijn lichaam en werd tussen mijn benen gesloten. Ook dit was een extra maatregel om te voorkomen dat ik met mijn vingers aan mijn luier kon komen. Natuurlijk was dat niet helemaal te voorkomen, maar het was in ieder geval genoeg om zeker te zijn dat ik mijn luier niet ongemerkt af en om kon doen.
"Miranda? Lachte ze je uit?" Vroeg mijn moeder lachend. Mijn moeder wist dat ik haar aardig vond, en aangezien ik altijd mijn belevenissen op school moest vertellen was ze goed op de hoogte van de verhoudingen. Liggend op de commode vroeg mijn moeder altijd naar mijn belevenissen en moest ik haar vertellen wat ik had meegemaakt. Mijn korte broek werd geopend en werd helemaal naar beneden getrokken. Mijn voeten gleden door de broek heen en de korte broek verdween in de wasmand naast de commode.
Mijn moeder opende nu de drukknoopjes van mijn hemdje, en zodra het hemdje was geopend verdween de druk op mijn luier. De hele dag werd de luier strak tegen me aan geduwd door het hemdje, het was een oncomfortabel gevoel, zeker als mijn luier nat was, maar mijn moeder wilde me daar niet over horen klagen. Mijn luierhemdje werd ook omhoog getrokken en mijn doorweekte wegwerpluier werd zichtbaar. Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn schouders op.
"Ik zat buiten, alleen, en... en ze kwam even naast me zitten. Ze wees naar mijn wiskundeboek dat ik doorlas en... en vroeg of ik haar eens kon helpen." Stamelde ik, terwijl ik precies probeerde te herinneren wat Miranda tegen me gezegd had. Nog steeds was ik kwaad om mijn reactie, natuurlijk had ik niet weg moeten lopen. Ik had me glimlachend moeten verontschuldigen voor mijn luier en haar moeten aanbieden om te helpen. Mijn moeder duwde mijn bovenbenen uit elkaar en opende de plakstrips. Zonder omwegen trok ze de luier tussen mijn benen vandaan, vouwde de luier dicht en gebruikte de plakstrips om het pakketje dicht te plakken. Mijn luier verdween in een pedaalemmer, en terwijl mijn moeder naar de wastafel liep trok ik automatisch mijn knieën op. Als een baby kromde ik mijn rug en toonde ik mijn moeder mijn klamme billen.
"O? En wat zei jij?" Vroeg mijn moeder. Ik keek opzij, naar mijn bed, en voelde hoe ik snel even gewassen werd. Het was geen grondige wasbeurt, maar het koele water verfriste wel. Ik keek naar de boeien die op het bed op me lagen te wachten. Het was niet de eerste keer dat ik voor straf een tijdje op bed vastgebonden zou worden, maar het was gelukkig alweer een paar weken geleden. Nu zou het weer gebeuren, en ik wist uit ervaring dat als mijn moeder eenmaal die beslissing gemaakt had, ze er niet meer vanaf was te brengen. Ik beruste in mijn lot. Ervaring had me geleerd dat berusting het enige was wat leidde tot een snel einde van mijn straf. Inwendig voelde ik me kwaad, ik had niets gedaan, maar ik liet niets van die woede merken.
"En? Wat zei jij toen?" Drong mijn moeder aan en tikte me even op mijn dijbeen om me uit mijn gedachten te halen. Ik haalde mijn schouders weer op.
"Ik... Ik zei niets. Ik... Ik ben weggelopen." Stamelde ik. Ik voelde een handdoek op mijn billen en in mijn kruis, en zachtjes wrijvend werd ik droog geveegd. Vlak daarna hoorde ik kraken van een schone luier die opengevouwen werd.
"Je bent zomaar weggelopen? Waarom dan? Dat is niet zo netjes van je. Eigenlijk zou je morgen je excuses moeten aanbieden, anders komt ze nooit meer een praatje met je maken. Dat wil je juist toch zo graag?" Mijn moeder lachte. Natuurlijk wist ze dat ik me schaamde voor mijn luier. Een schone luier werd onder mijn billen geduwd en zonder pardon werd de luier om me heen gevouwen en werden de plakstrips dicht geduwd. Ik voelde hoe een hand onder mijn billen en de luier werd geschoven. De achterkant van het hemdje werd tussen mijn benen door van onder me weggetrokken, en even later werd het hemdje strak getrokken en hoorde ik hoe de drukknoopjes gesloten worden.
Eindelijk werden mijn polsboeien losgemaakt, maar mijn vrijheid zou maar een ogenblik duren. Ik moest overeind komen en mijn moeder trok mijn T-shirt over mijn hoofd uit. Het T-shirt verdween bij mijn korte broek in de wasmand en met een strenge blik wees mijn moeder naar mijn bed. Ik zuchtte en liet me van de commode zakken. Met afgezakte schouders liep ik naar het bed en ging ik liggen. Mijn moeder was meegelopen en ging op de rand van het bed zitten. Ik moest me op mijn buik draaien en ik voelde mijn enkels één voor één naar de boeien getrokken worden. Een leren band sloot zich strak om mijn rechter enkel, en daarna werd mijn andere enkel naar het andere eind van het bed getrokken. Gedwee bracht ik mijn handen naar de hoeken van het bed en ik liet me vastbinden.
Met niets meer dan een luier en een hemdje lag ik vastgeketend op bed. Mijn moeder drukte een kus op mijn wang en ik draaide mijn gezicht niet weg. Ik keek toe hoe de rand van het bed omhoog getrokken werd, en door de tralies door keek ik naar mijn moeder. Ze veegde met een doekje de commode schoon en waste toen haar handen bij de wastafel. Daarna liep ze de kamer rond, trok de rolgordijnen van de twee dakramen naar beneden.
"Slaap lekker, Mark." Zei ze, en de deur werd gesloten. Hulpeloos vastgebonden bleef ik achter. Ik kon niets anders doen dan wachten tot ik losgemaakt werd, en ondertussen mijn luier bevuilen.
(deel 1)
Proloog
"Lekker kontje." Twee andere meiden lachten, en met zijn drieën keken ze naar de jongen die schuchter voorbij kwam lopen. De jongen gunde de meisjes geen enkele blik, en dat terwijl de meisjes eigenlijk wel gewend waren dat iedere puberende jongen naar hen keek. Zeker nu de zon scheen en de nazomer zorgde voor een drukkende warmte gleden de ogen van de jongens nog vaker langs de korte rokjes en de nauwelijks verhullende topjes. De jongen had de meiden wel degelijk gezien leek er met een boogje omheen te lopen, hij bloosde en keek gegeneerd de andere kant op.
"Ik zou zijn luier wel eens willen verschonen." Mijmerde één van de meiden lachend, de andere twee keken haar glimlachend aan. "Nee, serieus." Zei ze, de andere twee proberend te overtuigen van haar oprechtheid.
"Je bent gek, Miranda." Zei de meest linkse van het stel.
"Waarom zou je dat willen?" Vroeg een andere. Miranda haalde haar schouders op en haar lippen vormden een speels glimlachje.
"Gewoon zomaar..." Bekende Miranda, maar natuurlijk sprak ze niet de hele waarheid.
"Dat lukt je toch niet. Hij rent al weg zodra iemand naar hem kijkt." Lachte de derde. De blikken gleden weer naar de jongen in zijn korte broek. De broek kon de vormen van zijn dikke luier niet verbergen.
"Wedden dat het me lukt? Om hem een keer te verschonen, bedoel ik." Zei de middelste. Ze keek haar klasgenoten één voor één aan en stond toen op.
Hoofdstuk 1 - Verliefd
Ik hoorde drie meiden giechelen, maar ik durfde niet naar ze om te kijken. Ik wist precies wie het waren, ze volgden dezelfde colleges als ik. De drie meiden trokken vaak met elkaar op en zaten nu op het grasveld en genoten van het herfstzonnetje. Ze becommentarieerden de mannelijke studenten, bekritiseerden de kleding van hun collega-studentes en lachten om hun eigen grapjes. Ze vermaakten zich opperbest en nu keken ze gedrieën naar mij. Ik voelde me opgelaten. Ik wist precies waar ze naar keken en waarom ze lachten. Ik stond stil en aarzelde. Misschien kon ik beter maar weer naar binnen gaan? Ik keek op mijn horloge. Over een half uur zouden de colleges pas beginnen. Misschien kon ik een leeg lokaal vinden waar ik wat aantekeningen kon maken, of een studieboek kon doornemen.
Ik zuchtte. Even hield het giechelen op, alsof ze iets tegen elkaar fluisterden, maar daarna barstte het lachen weer los. Ditmaal nog luider en uitbundiger. Ik keek naar ze om en zag dat ik gelijk had. Drie meiden keken me aan, met vrolijke gezichten en met door de zon blozende wangen, zelfs met glinsterende ogen: Miranda, Angela en Madelon. Een ogenblik rustte mijn blik op Miranda, zij was de knapste van het stel. Ze was lang en slank, verborg haar vrouwelijke vormen maar nauwelijks in strak zittende katoenen broeken en doorzichtige bloesjes. Ze had een blank gezichtje met sproetjes op haar wangen, en haar goudkleurige haren schitterden in het zonlicht. Ze was altijd spontaan en vrolijk. Haar ogen waren betoverend mooi en haar blik deed me blozend wegdraaien.
Ik twijfelde nog steeds. Binnen was het benauwd en muf, maar hier buiten waren alle blikken op me gericht. Ik kon er moeilijk aan wennen. Ik was de curiositeit van de universiteit, iedereen kende me en keek me na. Ik keek het grasveld voor het universiteitsgebouw rond. Hier en daar lagen studenten verspreid over het grasveld in de zon. Een hoge boom zorgde voor wat schaduw, en in de schaduw van de boom zag ik een leeg plekje, niet al te dicht bij de andere studenten. Ik liep naar de stam toe en onder het toeziend oog van vele studenten zette ik mijn tas op de grond en ging ik zitten. Ik hoorde mijn luier kraken en voelde het elastiek tegen mijn lichaam drukken.
Mijn korte broek kon de contouren van mijn luier niet verbergen en iedereen die me zag wist dat ik een luier droeg. De eerste collegeweek had iedereen verbaasd opgekeken, en waren ze me aan blijven staren. Openvallende monden en afgebroken gesprekken waren normaal wanneer ik door de gang liep. Iedereen had me aangestaard, had gekeken naar mijn middel, naar de dikte van mijn luier, en had geluisterd naar het kraken van het plastic.
Nu, een maand later, was de rust al aardig weergekeerd. Mensen bleven me nog steeds aanstaren, maar minder vaak dan voorheen. Het nieuwtje was eraf en de aandacht was weggeëbd. Af en toe hoorde ik nog wel een opmerking over mijn luier, of een snerende uitspraak, maar het merendeel van de tijd werd ik genegeerd. Ik had geen contact met medestudenten, had daar ook weinig behoefte aan, en ik zocht vooral naar de rustige plekken om me af te zonderen. Hoe minder mensen ik om me heen had, hoe minder mensen naar me konden kijken, en hoe minder mensen naar me staarden, hoe meer ik me op mijn gemak voelde.
Ik leunde met mijn rug tegen de boomstam en legde mijn hoofd achterover tegen de ruwe bast. De zon verwarmde mijn gezicht en ik sloot mijn ogen. Het was eind september en de kracht van de zon was al aan het afnemen. Toch zorgde het nog voor wat aangename herfstdagen. Stiekem verlangde ik naar de winter. Dikkere kleren zouden mijn luier minder zichtbaar maken. Een lange sweater of trui zou het grootste gedeelte van mijn luier aan het zicht onttrekken en misschien dat ik me dan wat meer op mijn gemak zou voelen.
Nu droeg ik een korte broek en een T-shirt, en er was geen enkele twijfel mogelijk over het soort ondergoed dat ik droeg. Iedereen die hier studeerde kende mij inmiddels wel, of had de verhalen over mij gehoord. Wijzende vingers en gefluister achter mijn rug waren vooral in het begin meer regel dan uitzondering geweest. En niet alleen de dikte van de luier had mijn soort ondergoed verraden. Bijna dagelijks plaste ik overdag in mijn luier en de geur van mijn urine hing soms als een walm om me heen. En heel soms had ik een poepluier, en die stank was al helemaal niet te verbergen.
Ik opende mijn ogen een klein stukje, kneep ze tot spleetjes samen, en keek vanuit mijn ooghoeken naar Miranda, Angela en Madelon. Mijn blik rustte op Miranda. Ze zat vijftien meter bij me vandaan, en ik kon haar zachtjes horen praten met haar vriendinnen. Ik kon haar helaas net niet verstaan. Heel af en toe kwam een enkel woord of de wind naar me toe drijven. Ik hoorde het woord luier en mijn wangen kleurden roze van schaamte. Natuurlijk praatten ze over mij. Ook hoorde ik iets over een weddenschap. Ik draaide mijn gezicht af en luisterde niet meer.
Ik dacht aan Miranda. Ze was zo dichtbij, maar toch ook zo ver weg. Ik had van haar gedroomd, dat ze mijn vriendin was en dat ik met haar op een terrasje zat. Iedereen had naar me gekeken, zoals altijd, maar ditmaal was ik niet bang of beschaamd geweest. Ik was trots, trots dat Miranda bij mij aan het tafeltje zat, dat ze met mij praatte en dat ze lachte om mijn grapjes. In mijn droom plaste ik juist op dat moment in mijn luier. Miranda had me aangekeken en was begonnen te lachen. Ze lachte me uit. Zwetend was ik wakker geworden en het klamme gevoel van mijn natte luier had me meteen met de neus op de feiten gedrukt. Natuurlijk was Miranda onbereikbaar voor me. Ze was de mooiste vrouw van de universiteit, en ik... ik droeg luiers.
Ik wendde mijn blik van haar af en pakte mijn tas. Ik haalde het dikste boek naar boven. Theoretische wiskunde was het moeilijkste vak van het semester, maar gelukkig leek ik alles redelijk te kunnen begrijpen. Zolang ik maar netjes de lesstof na het college nog eens doornam, consequent aantekeningen maakte en veel tijd besteedde aan de oefeningen dan haalde ik het wel. Ik zakte iets onderuit, leunde tegen de ruwe bast van de boom en trok mijn knieën op. Ik legde mijn boek tegen mijn bovenbenen en begon aan hoofdstuk 13.
Ik kon me moeilijk concentreren. Ik zuchtte en voelde een plasje in mijn luier stromen. Mijn luier was al nat, en de warmte zorgde voor een klam en benauwd gevoel in mijn kruis. Het elastiek drukte in mijn vochtige liezen en het irriteerde. Over twee uur zou ik vrij zijn en dan kon ik naar huis. Thuis wachtte er een schone luier op me.
Een schaduw gleed over me heen en geschrokken keek ik op. Miranda hurkte naast me neer, en ze glimlachte naar me. De zon had haar gezicht nog weldadiger bedekt met sproetjes, het stond haar schattig. Ik bloosde, en voelde hoe ik nog steeds in mijn luier plaste. Ik schaamde me en mijn gezicht werd rood.
"Hoi Mark." Ik was nog nooit door haar aangesproken, en ondanks dat ik op dit moment had gewacht, voelde het helemaal niet prettig. Natuurlijk wilde ik met haar praten, maar niet nu: nu was ik nat.
"Mi... Miranda?" Stamelde ik, en ik vervloekte mezelf om mijn kinderlijke gestotter. Mijn hart bonsde in mijn keel en het zweet brak me aan alle kanten uit. Dit was het meisje waar ik van droomde en ze sprak mij aan, en alles wat ik deed was stamelen en stotteren.
"Begrijp je het een beetje?" Vroeg ze, wijzend naar het boek. Ik durfde niets te zeggen, bang als ik was om weer te stotteren. Ik knikte, en probeerde mezelf een beetje onder controle te krijgen. Ik haalde diep adem.
"Misschien kun je me een keer wat uitleggen, want ik heb nog wel wat vraagjes?" Lachte ze. "Je weet wel: vrouwen en wiskunde..." Ze lachte hartelijk. Ik keek haar aan. Ze zat zo dicht bij me dat ik haar kon ruiken. Er kwam een zoete geur bij haar vandaan, maar ineens vermengde die geur zich met de stank uit mijn luier. Ik draaide mijn hoofd af en voelde me nog roder worden. Ik wist zeker dat Miranda het ook geroken moest hebben, alhoewel ik haar uitdrukking niet kon zien.
"Ik... Het spijt me... Ik... Ik moet weg..." Stamelde ik, en ik stond snel op. Ik graaide mijn tas van de grond, veegde snel het gras van mijn broek en T-shirt, en keek Miranda nog eenmaal aan. Ze zat nog steeds op haar hurken en keek verbaasd naar me op. Ik draaide me om en liep bij haar vandaan. Mijn luier kraakte en ik voelde hoe de vochtige inhoud tussen mijn benen samenklonterde. Ik wist dat mijn luier aan zijn maximum zat, en dat een volgende plas lekkages zou veroorzaken. Lekkages die op mijn crèmekleurige broek goed zichtbaar zouden zijn. Ik probeerde daar niet aan te denken en probeerde zo snel mogelijk uit haar gezichtsveld te geraken. Ik durfde niet om te kijken en pas uit het zicht van het grasveld stopte ik met lopen en leunde ik hijgend tegen de muur. Ik vervloekte mezelf.
Mijn laatste college verliep veel te traag. Zoals altijd zat ik achterin het lokaal, zover mogelijk bij iedereen vandaan. Ik ontweek de blikken van Miranda die me al een paar keer van links voorin had aangekeken. Ondanks dat ik geen enkele vorm van leedvermaak zag, alleen maar vriendelijke verontrusting, wilde ik haar niet in de buurt hebben. Ik had me zolang mogelijk verstopt in de toiletten, was als laatste het lokaal binnengekomen, en zou straks als eerste weer weg zijn. Ongemakkelijk maakte ik aantekeningen. Mijn billen jeukten, en het voelde alsof ik op een natte spons zat. Misschien was het door de warmte, maar ik had vandaag meer gedronken dan anders.
Weer zag ik hoe Miranda zich half op haar stoel omdraaide en naar me keek. Ik deed alsof ik het niet zag en keek naar het bord. Ik negeerde haar en hoopte dat ze zich zo snel mogelijk terug zou draaien. Angela zat naast Miranda en stootte Miranda aan. Ik zag Miranda schrikken en weer voor zich uit kijken. Ze speelde met haar pen, en net als ik, was ze met haar gedachten niet bij het college.
Al voordat de docent klaar was had ik mijn tas al op mijn tafeltje liggen. Mijn boek zat al in de tas en alleen mijn blocnote en mijn pen lagen nog op het bureau. De docent besloot zijn betoog en wees op een aantal belangrijke hoofdstukken in het boek. Ik krabbelde ze snel neer, haast onleesbaar, en pakte mijn spullen op. Al lopend duwde ik mijn blocnote en pen in mijn tas en als eerste was ik het lokaal uit. Vijf minuten later zat ik in de stadsbus naar huis, zonder Miranda nog gezien te hebben.
Alle zitplaatsen in de bus waren natuurlijk bezet en ik had een plekje dicht bij de achterste deur gezocht. Ik wist dat de mensen om me heen mijn luier moesten kunnen ruiken, en waarschijnlijk hadden ze de vormen in mijn broek als zodanig herkend. Ik voelde me opgelaten, maar was er inmiddels al een beetje aan gewend. Al een aantal weken droeg ik luiers, afgewisseld met kortere perioden zonder luiers. Helaas duurden die luierloze perioden nooit lang. Ik schaamde me, voelde me klein en onvolwassen. Ik haatte mijn luiers, maar was ertoe veroordeeld. Ik had geen keus.
Eindelijk was ik bij de bushalte aangekomen die maar honderd meter bij mijn ouderlijk huis vandaan lag. Vorig jaar had ik nog een eigen kamer gehad in Utrecht, maar mijn studie verliep daar behoorlijk moeizaam. Nu woonde ik weer thuis, studeerde ik gewoon in mijn woonplaats Amsterdam. Mijn studie verliep nu een stuk beter. Ik opende de voordeur en stapte naar binnen.
"Mam, ik ben thuis!" Riep ik, terwijl ik knielde en mijn schoenen uitdeed. Ik zette mijn schoenen netjes naast elkaar onder de kapstok, en toen ik weer overeind kwam zag ik mijn moeder in de deuropening van de keuken staan. Ze kwam op me af, legde een hand in mijn nek en trok mijn gezicht naar de hare. Ze drukte een kus op mijn wang en liet haar hand toen weer uit mijn nek glijden. Ik vond het maar een nare gewoonte van mijn moeder, het voelde zo kinderachtig.
"En? Hoe ging het vandaag?" Vroeg zo, zoals ze me elke dag vroeg. Ik haalde mijn schouders op en wachtte ongemakkelijk. Ik zag mijn moeder fronsen, en ze keek me onderzoekend aan. Normaal was ik veel spraakzamer, maar vandaag was ik daar absoluut niet voor in de stemming.
"Slecht gehumeurd?" Vroeg mijn moeder, maar ik ontweek haar blik. "Kom, ga maar naar boven." Zei ze. Ik draaide me om en liep voor mijn moeder uit de trap op. Ze volgde me op de voet en ik voelde zelfs even haar hand op mijn broek.
"Je luier heeft gelekt." Zei ze. Ik negeerde het en liep de volgende trap op, naar de zolder. Dit was mijn zolderkamer. Mijn vader had de kamer deze zomer speciaal voor me verbouwd, aangezien mijn oude kamer inmiddels als washok was ingericht. Hij had een nieuw, groot dakraam laten plaatsen, de schuine wanden opnieuw betimmerd en geverfd, en nieuwe meubels voor me gemaakt, waaronder een groot bureau, aangezien ik veel tijd aan mijn studie moest besteden. Ik legde mijn boekentas op mijn bureau en liep terug naar de lange kast onder het nieuwe dakraam. Het was ruim een meter hoog en bijna twee meter lang. De bovenkant van de kast was bekleed met een zachte, schuimrubberen laag, dat waterdicht was bekleed met groen plastic. Dit was een speciaal voor mij gemaakte commode en aangezien mijn vader geen aankleedkussen voor me had kunnen vinden, had hij zelf maar een soort van aankleedkussen gemaakt.
Het was een gewoonte waar ik niet aan kon wennen. Ik keek mijn moeder aan, tegensputteren had geen zin, maar toch stokte mijn beweging. Ik wilde niet, ik was hier veel te oud voor. Het was een absurde situatie. Mijn moeder bleef me aankijken, en ik ontweek haar strenge blik. Meerdere malen per dag kreeg ik hier op deze commode een schone luier, en dat al een aantal weken lang. Ik kon er niet aan wennen, maar had het tot op zekere hoogte geaccepteerd. Die acceptatie en de strengheid waarmee ongehoorzaamheid werd bestraft deed me de laatste tijd gedwee gehoorzamen. Vandaag aarzelde ik.
"Mark?" Hoorde ik mijn moeder zeggen. Ze leek verbaasd dat ik niet gehoorzaamde. Even keek ik haar aan en haar strenge blik deed me toch smelten. Langzaam ging ik op de commode zitten en liet ik me languit achterover op het plastic matras zakken. Mijn moeder wachtte tot ik klaar lag en kwam toen naar me toe. Mijn handen lagen langs mijn lichaam op het plastic en beschaamd keek ik naar mijn moeder op.
"Nee, mam... Alsjeblieft..." Ze keek me streng aan, en schudde haast demonstratief haar hoofd.
"Wat heb jij vandaag? Is er wat gebeurd op school?" Mijn moeder keek op me neer. Ik ergerde me nu aan alles: mijn luier, mijn kinderlijke behandeling, mijn studie die ‘school’ werd genoemd. Mijn moeder torende echter boven me uit, en ik wist dat ook mijn vader me nog eens flink zou toespreken als ik me niet gedroeg zoals van me verwacht werd. Ik was een volwassen jongen van twintig, maar in niets leek ik meer op de student die ik een jaar geleden was.
"Kom, vertel maar. Ben je gepest vandaag? Is dat de reden?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd en gaf mijn voorzichtige protest op. Ik wist waar mijn moeder op wachtte. Gedwee gleden mijn handen langs mijn lichaam omhoog, en hand voor hand gleden ze in de lussen die aan het hoofdeinde van de tafel waren vastgemaakt. Mijn moeder trok een voor een de lussen strak en sloot ze met klittenband. Mijn polsen zaten nu stevig aan de tafel vast en volkomen machteloos lag ik op de commode.
"Het lijkt me beter als je eerst maar een uurtje naar bed gaat." Zei mijn moeder en draaide zich van me af. Ze liet me vastgebonden liggen en liep naar mijn bed aan de andere kant van de kamer. Ze trok het dekbed van het bed af en vouwde het op. Ze legde het op mijn bureau neer, en pakte daarna ook het kussen van mijn bed af en legde het op bovenop het dekbed. Daarna liet ze zich op haar knieën op het bed zakken en haar hand gleed achter het matras. Ze trok een metalen rek omhoog en ik hoorde het op zijn plaats klikken. Hetzelfde deed ze aan het hoofdeinde en het voeteneinde. Stevige metalen tralies staken nu zo’n dertig centimeter boven het matras uit, en alleen aan de voorkant bleven de tralies nog naar beneden. Ik wist dat ook die railing straks omhoog getrokken werd.
"Mama, alstublieft..." Smeekte ik toen mijn moeder weer naar me toe kwam lopen. Ik wist wat me te wachten stond. Ze keek me een ogenblik aan en ik wist dat ik geen genade zou krijgen. Mijn moeder knielde voor de commode en opende het meest linker kastdeurtje. Ik wist wat ze ging pakken en toen ik de kettingen hoorde rinkelen, kermde ik. Ik keek toe hoe vier kettingen aan de vier punten van het bed werden vastgemaakt, elke ketting eindigde in een stevige boei die gesloten kon worden door een brede strip klittenband. Mijn moeder was klaar met haar voorbereidingen en kwam weer naar de commode toe. Ze keek op me neer en legde een hand op mijn bezwete wang.
"Mam, het spijt me, ik... ik zal lief zijn." Zei ik, en ik probeerde te zeggen wat ze wilde horen. Natuurlijk was het niet genoeg.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg mijn moeder nogmaals. Ik draaide mijn gezicht van haar af en schaamte kleurde mijn gezicht. Ik voelde hoe mijn moeder mijn leren broekriem vastgreep. Ze draaide het hangslotje naar boven en viste met haar andere hand gelijktijdig het sleuteltje uit haar broekzak. Het hangslotje was overdag goed verborgen achter de riem, maar het verhinderde dat ik mijn broek open kon maken. Het was de perfecte methode om af te dwingen dat ik overdag mijn behoeften in mijn luier deed. Het slotje werd geopend en verdween met sleuteltje in een laatje van de commode.
"Mi... Miranda kwam naar me toe, buiten op het grasveld." Stamelde ik. Mijn moeder luisterde, maar ging ondertussen gewoon door met haar handelingen. Ze trok mijn T-shirt omhoog en mijn hemdje eronder werd zichtbaar. Het hemdje zat strak om mijn lichaam en werd tussen mijn benen gesloten. Ook dit was een extra maatregel om te voorkomen dat ik met mijn vingers aan mijn luier kon komen. Natuurlijk was dat niet helemaal te voorkomen, maar het was in ieder geval genoeg om zeker te zijn dat ik mijn luier niet ongemerkt af en om kon doen.
"Miranda? Lachte ze je uit?" Vroeg mijn moeder lachend. Mijn moeder wist dat ik haar aardig vond, en aangezien ik altijd mijn belevenissen op school moest vertellen was ze goed op de hoogte van de verhoudingen. Liggend op de commode vroeg mijn moeder altijd naar mijn belevenissen en moest ik haar vertellen wat ik had meegemaakt. Mijn korte broek werd geopend en werd helemaal naar beneden getrokken. Mijn voeten gleden door de broek heen en de korte broek verdween in de wasmand naast de commode.
Mijn moeder opende nu de drukknoopjes van mijn hemdje, en zodra het hemdje was geopend verdween de druk op mijn luier. De hele dag werd de luier strak tegen me aan geduwd door het hemdje, het was een oncomfortabel gevoel, zeker als mijn luier nat was, maar mijn moeder wilde me daar niet over horen klagen. Mijn luierhemdje werd ook omhoog getrokken en mijn doorweekte wegwerpluier werd zichtbaar. Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn schouders op.
"Ik zat buiten, alleen, en... en ze kwam even naast me zitten. Ze wees naar mijn wiskundeboek dat ik doorlas en... en vroeg of ik haar eens kon helpen." Stamelde ik, terwijl ik precies probeerde te herinneren wat Miranda tegen me gezegd had. Nog steeds was ik kwaad om mijn reactie, natuurlijk had ik niet weg moeten lopen. Ik had me glimlachend moeten verontschuldigen voor mijn luier en haar moeten aanbieden om te helpen. Mijn moeder duwde mijn bovenbenen uit elkaar en opende de plakstrips. Zonder omwegen trok ze de luier tussen mijn benen vandaan, vouwde de luier dicht en gebruikte de plakstrips om het pakketje dicht te plakken. Mijn luier verdween in een pedaalemmer, en terwijl mijn moeder naar de wastafel liep trok ik automatisch mijn knieën op. Als een baby kromde ik mijn rug en toonde ik mijn moeder mijn klamme billen.
"O? En wat zei jij?" Vroeg mijn moeder. Ik keek opzij, naar mijn bed, en voelde hoe ik snel even gewassen werd. Het was geen grondige wasbeurt, maar het koele water verfriste wel. Ik keek naar de boeien die op het bed op me lagen te wachten. Het was niet de eerste keer dat ik voor straf een tijdje op bed vastgebonden zou worden, maar het was gelukkig alweer een paar weken geleden. Nu zou het weer gebeuren, en ik wist uit ervaring dat als mijn moeder eenmaal die beslissing gemaakt had, ze er niet meer vanaf was te brengen. Ik beruste in mijn lot. Ervaring had me geleerd dat berusting het enige was wat leidde tot een snel einde van mijn straf. Inwendig voelde ik me kwaad, ik had niets gedaan, maar ik liet niets van die woede merken.
"En? Wat zei jij toen?" Drong mijn moeder aan en tikte me even op mijn dijbeen om me uit mijn gedachten te halen. Ik haalde mijn schouders weer op.
"Ik... Ik zei niets. Ik... Ik ben weggelopen." Stamelde ik. Ik voelde een handdoek op mijn billen en in mijn kruis, en zachtjes wrijvend werd ik droog geveegd. Vlak daarna hoorde ik kraken van een schone luier die opengevouwen werd.
"Je bent zomaar weggelopen? Waarom dan? Dat is niet zo netjes van je. Eigenlijk zou je morgen je excuses moeten aanbieden, anders komt ze nooit meer een praatje met je maken. Dat wil je juist toch zo graag?" Mijn moeder lachte. Natuurlijk wist ze dat ik me schaamde voor mijn luier. Een schone luier werd onder mijn billen geduwd en zonder pardon werd de luier om me heen gevouwen en werden de plakstrips dicht geduwd. Ik voelde hoe een hand onder mijn billen en de luier werd geschoven. De achterkant van het hemdje werd tussen mijn benen door van onder me weggetrokken, en even later werd het hemdje strak getrokken en hoorde ik hoe de drukknoopjes gesloten worden.
Eindelijk werden mijn polsboeien losgemaakt, maar mijn vrijheid zou maar een ogenblik duren. Ik moest overeind komen en mijn moeder trok mijn T-shirt over mijn hoofd uit. Het T-shirt verdween bij mijn korte broek in de wasmand en met een strenge blik wees mijn moeder naar mijn bed. Ik zuchtte en liet me van de commode zakken. Met afgezakte schouders liep ik naar het bed en ging ik liggen. Mijn moeder was meegelopen en ging op de rand van het bed zitten. Ik moest me op mijn buik draaien en ik voelde mijn enkels één voor één naar de boeien getrokken worden. Een leren band sloot zich strak om mijn rechter enkel, en daarna werd mijn andere enkel naar het andere eind van het bed getrokken. Gedwee bracht ik mijn handen naar de hoeken van het bed en ik liet me vastbinden.
Met niets meer dan een luier en een hemdje lag ik vastgeketend op bed. Mijn moeder drukte een kus op mijn wang en ik draaide mijn gezicht niet weg. Ik keek toe hoe de rand van het bed omhoog getrokken werd, en door de tralies door keek ik naar mijn moeder. Ze veegde met een doekje de commode schoon en waste toen haar handen bij de wastafel. Daarna liep ze de kamer rond, trok de rolgordijnen van de twee dakramen naar beneden.
"Slaap lekker, Mark." Zei ze, en de deur werd gesloten. Hulpeloos vastgebonden bleef ik achter. Ik kon niets anders doen dan wachten tot ik losgemaakt werd, en ondertussen mijn luier bevuilen.