A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
Inhoudsopgave
Proloog
Hoofdstuk 1 - De dag ervoor
Hoofdstuk 2 - De dag van de waarheid
Hoofdstuk 3 - De douche
Hoofdstuk 4 - Een luier en een zuigfles
Hoofdstuk 5 - Toch nog meer straf
Hoofdstuk 6 - Naar het strand
Hoofdstuk 7 - Op het strand
Hoofdstuk 8 - Veel bekijks
Hoofdstuk 9 - Het restaurant
Hoofdstuk 10 - Verschoning
Hoofdstuk 11 - De thuiskomst
Hoofdstuk 12 - Het einde
Epiloog
Proloog
Languit lag ik op mijn bed. Ik had mijn handen onder mijn hoofd gevouwen en wachtte. De zon kwam steeds verder boven de daken uit en de temperatuur steeg. Mijn wekker sprong naar acht uur en het alarm ging af. Geschrokken schakelde ik het alarm uit. Vandaag had ik geen alarm nodig om wakker te worden.
Een half uur geleden hoorde ik al gestommel. Mijn ouders waren allang op, dat wist ik. En ook Mark, mijn jongere broertje, was wakker. Ik had hem horen schreeuwen, en ook mijn vader had zich alweer kwaad lopen maken. Ik wist niet wat er gebeurd was, maar Mark had waarschijnlijk weer iets gedaan wat mijn vader slecht kon waarderen. Iedereen was dus wakker, maar ik moest blijven wachten op wat er komen zou. Gisteravond had mijn vader me dat goed duidelijk gemaakt. Ik moest in mijn kamer blijven, totdat mijn ouders hadden beslist wat voor een straf ik zou krijgen.
Weer kon ik Mark horen schreeuwen. Ik vroeg me af wat er gebeurde. Het schreeuwen hield aan en ging langzaam over in hardop huilen. Ik hoorde mijn vader roepen dat hij zich rustig moest houden en even later hield het lawaai op. Daarna hoorde ik iemand, waarschijnlijk mijn vader, de trap af lopen. Nog steeds werd ik dus niet 'bevrijd'.
Weer even later hoorde ik dezelfde voetstappen de trap weer oplopen. Ditmaal niet naar Mark zijn kamer, maar regelrecht naar die van mij. In spanning hoorde ik hoe de deurkruk naar beneden geduwd werd en de deur naar binnen open draaide. In de deuropening stond mijn vader. Hij keek me even aan, draaide zich toen om en sloot de deur achter zich. Toen keek hij mij weer aan.
Ineens kreeg ik de schrik van mijn leven. Tot nu toe had ik naar het gezicht van mijn vader gekeken. Die woedende blik in zijn ogen was beangstigend. Nu pas zag ik wat hij in zijn hand had. Een luier. Geen babyluier, maar een luier voor volwassenen. Ineens voelde ik de hitte om me heen en zweet droop van mijn voorhoofd af. Ik vroeg me een ogenblik af of mijn gezicht rood van schaamte was, of lijkbleek van verbijstering en ongeloof. Ik zag de blik van mijn vader en wist dat de luier voor mij bedoeld was, als straf. Ik was veel te ver gegaan met het straffen van mijn broertje, en dit was dus mijn straf.
Mark, mijn broertje dus, was veertien jaar, maar geen gewoon kind. Ik veel opzichten was hij nog veel kinderlijker dan zijn leeftijd deed vermoeden. Hij was bijvoorbeeld veel drukker dan andere kinderen van zijn leeftijd en discipline was iets waar hij weinig van af wist. Dagelijks bracht hij zichzelf wel in moeilijkheden als hij weer eens wat uithaalde wat niet door de beugel kon. Mark was gewoonweg irritant en mijn ouders hadden het, geloof ik, allang opgegeven om hem normaal op te voeden. Ze lieten hem maar een beetje zijn gang gaan en als hij zich niet teveel problemen op de hals haalde dan zagen ze zijn slechte gedrag door de vingers.
Ik had vaak ruzie met hem. Ik was zelf achttien jaar, zat nog op school, en had dringend behoefte aan wat rust om me heen. Niet alleen moest ik veel leren voor tentamens en examens, ook wilde ik gewoon wat privacy. Die dingen kreeg je echter niet wanneer Mark in de buurt was. Regelmatig was ik Mark behoorlijk zat en schold hem dan uit voor alles wat jonger was dan drie jaar.
Pikant detail daarbij was dat Mark ook nog regelmatig in bed plaste. Een aantal keren per week werd Mark 's morgens wakker in een nat bed. Een aantal jaren geleden was dat begonnen en het had behoorlijke gevechten opgeleverd om Mark in een speciaal incontinentiebroekje te krijgen. Hij vertikte dat pertinent en werd liever wakker in een nat bed. Mijn ouders waren het vechten beu en berustten in het feit dat Mark in nat bed wakker wilde worden, en dat gebeurde dus ook regelmatig. Daarmee pestte ik hem tot huilens toe, waarna ik weer op mijn donder kreeg van mijn ouders omdat ik de oudste was. Ik zou beter moeten weten, zeiden ze dan.
Verder had ik geen broertjes of zusjes meer, dus ik was de oudste thuis. Ik had zelf het idee dat mijn ouders mij behoorlijk kritisch behandelden. Als ik een keer een wat lager cijfer had gehaald, moest ik dat wekenlang aanhoren, terwijl het gedrag van Mark maar werd toegelaten. Over zijn veel lagere cijfers hoorde je nooit wat. Mijn ouders beschermden Mark, terwijl ik vond dat juist een harde hand veel doeltreffender zou werken.
Mark gedroeg zich dus als een kind en door zijn kinderlijk gezicht en kleine lengte, leek hij ook veel jonger dan hij was. Dat kinderlijke gedrag leverde een behoorlijk spanningsveld op en ik vond dat dat de sfeer in huis verpestte. En aangezien mijn ouders vaak samen weggingen en ze Mark niet alleen achter wilden laten, moest ik dus voor oppas spelen. Dat babysitten verpestte hele weekenden en mijn ouders reageerden totaal niet op mijn smeekbeden om mij m'n eigen gang te laten gaan.
Al die spanningen moesten bij mij een keer tot een uitbarsting komen en uiteindelijk was die uitbarsting dus gekomen. Ik had me vreselijk misdragen en Mark gestraft voor al die rotte jaren, waar hij, min of meer, verantwoordelijk voor was. Een uitbarsting die niet ongestraft voorbij kon gaan en nu stond mijn vader dus in mijn kamer. Kwaad keek hij op me neer en een vreselijke luier hield hij omhoog.
Mijn gezicht werd rood van schaamte. Nog steeds lag ik languit op bed. Ik keek bang omhoog naar mijn vader en voelde me klein worden. Hij torende hoog boven het bed uit. Ik wilde geen luier dragen. Ik wist dat ik me misdragen had, en ik wist ook dat ik daarvoor flink gestraft zou worden. Maar alstublieft....... geen luier. Ik wist ook dat het tevergeefs was, maar langzaam trok ik toch het dunne laken als bescherming over me heen.
"Nee papa. Alsjeblieft. Doe me geen luier om." Ik huilde van schaamte.
Hoofdstuk 1 - De dag ervoor
"Mark, schiet op! Wegwezen! Ik ben aan het leren" Riep ik geirriteerd uit. Voor de vierde keer had hij heel zachtjes de deur geopend en was hij mijn kamer binnen geslopen. Ik had de radio aan staan en was geconcentreerd bezig met een proeftentamen economie, totdat ik ineens een straal water in mijn nek voelde. Mark had duidelijk veel plezier met zijn nieuwe speeltje, een waterpistool, maar ik ergerde me groen en geel en kon me niet concentreren.
Nogmaals spoot Mark mijn kant op en afwerend stak ik mijn handen in de lucht. Een groot gedeelte van het water kwam op mijn bureau terecht en maakte al mijn aantekeningen en uittreksels doornat.
Kwaad stond ik op, maar voordat ik ook maar bij Mark in de buurt kon komen, was hij al weggerend en had snel mijn kamerdeur dichtgetrokken. Waarschijnlijk had hij beschutting gezocht in de woonkamer, waar hij met een onschuldig gezicht een heilige nadeed.
Zuchtend keek ik naar de puinhoop die Mark had achtergelaten. In de badkamer haalde ik een handdoek en ik droogde mijn buro zo goed als het ging af. Heel voorzichtig pakte ik de doorweekte velletjes papier bij elkaar en constateerde berustend dat alle woorden in elkaar begonnen door te lopen. Grote stukken waren onleesbaar geworden en nogmaals zuchtte ik diep. Ik nam me voor om volgende week alle aantekeningen van Joyce te kopieren.
Kwaad worden had geen zin, dus ik probeerde mezelf wat te kalmeren en me weer te concentreren op mijn werk. Eind volgende week had ik mijn eerste tentamen en ik moest voor economie een goed cijfer halen. Mijn vorige cijfers waren voor dit vak niet optimaal geweest en wilde ik een voldoende op mijn eindlijst hebben, dan mocht ik dit tentamen zeker niet verpesten.
Ik legde een wit vel over het opengeslagen economieboek en herhaalde voor mezelf de belangrijkste regels. Door al de commotie om me heen lukte het nog niet om drie van de zeven regels uit de samenvatting op te zeggen. Ik vloekte en zakte achterover in mijn bureaustoel. Ik zuchtte en baalde van het feit dat ik voor vandaag nog lang niet aan mijn eigen planning was toegekomen. Ik had geen rust.
Door het open raam kwam een fris windje naar binnen en ik hoorde hoe de vogels opgewekt zongen. Mijn dichtgetrokken gordijn, dat me vanmiddag had beschut voor de zon, waaide naar binnen en een paar bladzijden van het boek waaiden om.
Nu ergerde ik me overal aan en kwaad stond ik op. Terwijl ik door mijn kleine kamer heen en weer liep vervloekte ik alles en iedereen. Nooit kreeg ik ook maar enige rust in dit huis. Altijd zorgde Mark voor zoveel onrust dat gewoon leren onmogelijk was. Ondertussen werd er wel van me verwacht dat ik goede cijfers voor school haalde.
Ik hoorde Mark aan de andere kant van mijn slaapkamerdeur lopen en ik bleef stil staan. Zonder een geluidje te maken luisterde ik naar wat hij van plan was. Als hij weer mijn deur zou openen zou ik hem pakken en laten merken wat ik van hem vond. Ik zou hem wel krijgen.
Heel zachtjes sloop ik naar de deur toe en wachtte. Mark hield zich aan de andere kant van de deur ook stil en dat deed me alleen maar sterker vermoeden dat hij weer wat van plan was. Inderdaad hoorde ik hoe hij heel zachtjes de deurkruk beet pakte en naar beneden drukte. Net op het moment dat de deurkruk helemaal ingedrukt was en Mark de deur wilde openen, trok ik de deur hard open.
Mark gaf een schreeuw van schrik toen hij mijn kamer binnen struikelde. Zijn weer gevulde waterpistool viel uit zijn hand en snel pakte ik het op.
"Geef hier. Dat is van mij, trut!" riep Mark uit, terwijl hij naar het pistool graaide. Ik hield het echter stevig beet en duwde Mark met zijn rug tegen de muur. Snel duwde ik de loop van het pistool in zijn broek en haalde de trekker over. Mark spartelde wild, maar ondertussen liet ik zoveel mogelijk water uit het reservoir weglopen. Al snel vormde zich een grote donkere plek in zijn kruis. Mark schreeuwde en rukte zich los en ik lachte. Ik liet hem los.
"Baby!" riep ik "Laat je me nu met rust?" Ik duwde hem mijn kamer uit, onder luid protest. Mark schreeuwde en stampte op de vloer als een klein kind. Ik negeerde hem en sloot snel mijn deur. Ik wilde verder leren, maar begreep dat er hier weinig van terecht zou komen, dus pakte ik al mijn spullen bij elkaar.
Ik liep naar de woonkamer en zag hoe Mark schijnheilig zijn verhaal deed bij papa en mama. Ik haatte dat kinderachtige geklik.
"Ik ga naar Joyce. Hier kan ik niet leren met dat kind om me heen." Zei ik door het huilerigere stemmetje van Mark heen. Mijn moeder keek kwaad naar me op.
"Kon je het weer niet laten!" zei ze streng. "Laat hem toch eens met rust! Wees toch eens de wijste van de twee. Laat merken dat je volwassen bent." Kwaad keek ik terug naar haar, maar ik slikte de verwijten maar in. Ik kon er toch niets aan veranderen: het was toch altijd mijn schuld.
"Ja, ja. Ik weet het." Zei ik, zogenaamd schuldbewust. "Maar ik ga weg. Ik ben om half elf wel weer thuis." Ik draaide me om en wilde weglopen toen mijn vaders stem me tegenhield.
"Nee. Je kunt niet weg. Wij hebben vanavond een afspraak bij je opa en oma." Ik keek hem verbaasd aan. Ik wist heel goed wat dat betekende. Ik moest vanavond dus op Mark passen en van leren zou wel weer weinig terecht komen.
"En morgen gaan we ook weg. Wil jij morgen op Mark letten?" vroeg mijn vader, maar het was geen vraag. Ik werd gewoon met Mark opgezadeld.
"Nee! Ik zou naar het strand gaan, met Joyce en een stel vrienden!" sputterde ik tegen, maar natuurlijk had dat geen zin.
"Dan neem je Mark toch gewoon mee." Zei mijn moeder, die de oplossing gevonden dacht te hebben. Maar natuurlijk was dat geen oplossing. Teleurgesteld en kwaad liep ik weer terug naar boven en ik kreeg nog een uitgestoken tong van Mark mee.
Morgen was dus weer een dag die verloren zou gaan. Weer kon ik niet met mijn vrienden uit en moest ik op die eikel van een broertje passen. Ik liep terug naar mijn kamer, ging op mijn bed liggen en pakte de telefoon. Zoals ik zo vaak deed als ik er de balen van inhad, belde ik mijn beste vriendin, Joyce. We vertelden elkaar alles en beiden hadden we een beetje een hekel aan Mark. Ook zij vond mijn broertje maar een lastpak en ook zij zag vaak leuke middagen en avonden in het water vallen, doordat ik weer op Mark moest passen. Vaak hadden we uit gekkigheid allerlei plannetjes lopen te bedenken om Mark eens flink te pakken te nemen. We wilden hem een keer flink vernederen. Die plannen werden nooit ten uitvoer gebracht, maar we hadden een heleboel plezier aan het bedenken alleen al. De plannen werden echter steeds fantastischer en realistischer en op een dag trokken we onze stoute schoenen aan en begonnen, meer uit baldadigheid dan uit realisme, aan de voorbereidingen om een plan echt uit te voeren.
Ik denk dat we minimaal een kwartier over de telefoon hadden gepraat. Ik had mijn hart gelucht en Joyce kon maar al te goed begrijpen dat ik Mark moest haatten. Hoe langer we met elkaar praatten, hoe meer het idee begon te spelen om een van die plannen eens echt uit te voeren. Alle voorbereidingen waren immers al getrokken en morgen zou het een perfecte dag worden om ons plan uit te voeren.
"Joyce?........ Ja, we doen het. Morgen!" zei ik zenuwachtig en lacherig. Ik was best een beetje bang en twijfelde. Joyce stemde natuurlijk toe. Nu we, ik eigenlijk, eindelijk de beslissing hadden genomen was mijn humeur ineens een stuk beter. Ik verheugde me op morgen en verdreef de gedachten aan de consequenties, want natuurlijk had ons plan die. Ik zou behoorlijk gestraft worden, maar dat was een probleem voor later.
Fluitend liep ik naar beneden en schonk voor mezelf een glas fris in. Ik kwam Mark onderweg tegen en ik moest glimlachen toen ik hem zag. Hij keek me verbaasd aan en hij vroeg wat er zo leuk was. Ik lachte alleen maar en gaf geen antwoord. Ik sloot mezelf op in mijn kamer totdat mijn ouders een uurtje later weggingen. Daarna ging ik in de kamer zitten en verplaatste al mijn studieboeken naar de eettafel in de woonkamer. Ik schold Mark nog een keer uit en maakte hem duidelijk dat nu onze ouders wegwaren hij zich beter rustig kon houden, omdat ik nu de baas was. Mark hield zich inderdaad de rest van de avond redelijk rustig en ik kreeg nog de kans om wat te leren, alhoewel mijn gedachten regelmatig weg dwaalden naar wat we morgen allemaal van plan waren.
Hoofdstuk 2 - De dag van de waarheid
De ochtend verliep veel te langzaam. Ik stond vrij vroeg naast mijn bed, voor een zaterdag tenminste, en was behoorlijk nerveus. Het ogenblik naderde dat we Mark eens behoorlijk zouden pakken en ik had behoorlijk de kriebels. Ook was ik eigenlijk niet helemaal zeker of we wel door moesten gaan, maar ik wilde niet meer terug. Ik had Joyce nog een keer gebeld en nogmaals gecontroleerd of alles wel goed was bij haar. Zij moest voor bepaalde attributen zorgen en die waren behoorlijk belangrijk. Alles was echter geregeld en nu was alleen nog het wachten op het vertrek van mijn ouders.
Languit zittend op de bank in de woonkamer las ik de dikke zaterdagkrant. Af en toe las ik een artikel, maar de meeste pagina's sloeg ik over. Na een half uurtje had ik de krant wel gezien en legde ik hem weg. Ik liep de trap op naar mijn kamer en hoorde halverwege ineens flink gestommel. Meteen begreep ik dat Mark weer iets deed wat hij niet mocht doen en snel sprong ik de laatste treden omhoog. Bovengekomen zag ik nog net een glimp van Mark, die zijn kamer in rende en snel de deur achter zich dichttrok.
Bovenaan de trap keek ik om me heen of ik kon ontdekken waar Mark in had gezeten, maar kon niets vreemds of verdachts zien. Zodra ik de deur naar mijn eigen kamer opendeed, begreep ik dat hij in mijn kamer was geweest. Vanmorgen had ik mijn bed rechtgetrokken, maar nu was duidelijk te zien dat er iemand op had gezeten of misschien op had gestaan. Met een beginnende kwaadheid keek ik om me heen waar Mark aangezeten zou kunnen hebben, maar nog zag ik niets. Toch was Mark met een behoorlijke snelheid weggerend dus hij moest iets gedaan hadden wat absoluut niet mocht.
Ineens begreep ik wat hij gedaan zou kunnen hebben. Ik sprong op het bed, zoals Mark waarschijnlijk ook had gedaan, en ging op het voeteneind staan. Daarvandaan kon je makkelijk op de linnenkast kijken, alhoewel Mark daarvoor op de rand van het ledikant gestaan moest hebben. Mark is namelijk een stuk kleiner. Op de linnenkast lagen een stel niet zo interessante spulletjes die ik alleen maar uit de weg wilde hebben. Er lag echter ook iets heel belangrijks, namelijk een klein geldkistje. Daarin bewaarde ik alle dingen waar niemand iets mee te maken had, zoals brieven en bepaalde foto's. Het kistje was altijd goed afgesloten geweest en het enige sleuteltje zat om mijn sleutelbos die ik altijd bij me had.
Ik keek op de kast en mijn hart sloeg een paar slagen over. Het geldkistje stond niet meer achteraan, verborgen onder wat boeken, maar vooraan. Dat was niet het ergste, het kistje was ook nog open. Waarschijnlijk zelfs opengebroken.
Toen ik dat zag werd ik woedend op Mark. Blijkbaar kon ik niets meer onbeheerd achter laten. Die brieven waren mijn grootste geheimen. Zonder na te denken sprong ik van het bed af en liep ik naar Mark zijn kamer. Ik wist dat hij aan de binnenkant zou proberen de deurkruk omhoog te houden, zodat ik de deur niet kon openen, maar dat hinderde me niets. Mijn woede had al mijn krachten in me omhoog gehaald en woedend trok ik de deur open.
Mark sprong angstig weg en ik beende zijn kamer in. Even dacht ik eraan om hem te slaan, om hem eens een flink pak voor zijn billen te geven, maar ik hield me in. Ik liep zo dicht mogelijk naar hem toe en pakte hem bij zijn kin beet. Ik duwde zijn gezicht omhoog en kneep net zolang totdat hij me aankeek, wat maar een seconde duurde.
"Vanmiddag, Mark. Bereid je maar vast voor. Ik ben je zo verschrikkelijk zat, en nu heb je me echt boos gemaakt!" riep ik en mijn ogen moeten vuur gespuwd hebben en Mark kon niets uitbrengen, nog geen verontschuldiging. Ik duwde hem verachtend van me af en beende even hard de kamer uit. In mijn eigen kamer trok ik de deur achter me dicht en ging languit om mijn bed liggen. Daarna kwamen de tranen. Toen ik weer wat bijgekomen was, belde ik Joyce. Natuurlijk belde ik Joyce en ze begreep mijn woede en kwaadheid, alhoewel ze niets wist van de brieven of de inhoud ervan.
Twee uur later stonden onze ouders op het punt om weg te gaan. Ze hadden niets gemerkt van ons onderling akkefietje, maar Mark was blijkbaar toch wel onder de indruk geraakt van mijn woede-uitbarsting. Ik had hem al een paar keer geniepig naar me zien kijken, om erachter te komen wat ik van plan was. Mark wist dat ik iets in mijn schild voerde anders was hij er vanmorgen niet zo goed vanaf gekomen. Ook hoorde ik hem vragen, en later smeken, of hij niet met onze ouders mee mocht. Hij zei dat hij bang voor me was en dat ik hem te pakken zou nemen. Mijn moeder lachte en zei dat hij zich niet zo moest aanstellen, maar Mark bleef doorgaan en dat leverde hem zelfs een uithaal van mijn vader op. Hij moest opsodemieteren, zei mijn vader. Mark droop teleurgesteld en een beetje bang af en ik liep snel even langs hem heen. Uit het zicht van mijn ouders trok ik hem naar me toe en fluisterde lachend iets in zijn oor.
"Weet jij toevallig waar die brede leren riem is van papa? Ik kan hem niet vinden en ik wilde je er eigenlijk eens flink mee afranselen." Mark keek me onthutst aan en ik geloof zelfs dat hij me geloofde. Hij trok zich los en rende weg, terwijl het zweet hem aan alle kanten uitbrak.
Toen mijn ouders eindelijk weg waren belde ik Joyce. We praten even kort met elkaar en ze zou meteen mijn kant op komen. Toen ik de hoorn neerlegde stond Mark ineens achter me. Hij had blijkbaar meegeluisterd.
"Wat ga je doen?" vroeg hij.
"Gaat je niks aan." Riep ik vrolijk en glimlachte al bij de gedachte van een huilende Mark. En huilen zou hij, daar was ik heel zeker van.
"Je kunt niet met Joyce weg! Je kunt me niet alleen laten. Dat weet je!" riep Mark nu. Hij wilde wel graag alleen thuis zijn, maar gunde tegelijkertijd mij het plezier niet om weg te gaan.
"En ik blijf hier dus jij blijft ook hier!" riep hij me nog achterna. Ik liep naar mijn kamer en wachtte ongeduldig tot Joyce kwam. Het leek wel een uur te duren, maar ik werkelijkheid stond ze binnen vijf minuten voor onze deur. Ze had de auto van haar vader meegenomen met in de kofferbak de spullen die we nodig hadden. Ze pakte een sporttas uit de kofferbak en net toen ze op de bel wilde drukken trok ik de deur open. Lachend begroetten we elkaar en samen liepen we snel naar mijn kamer.
Mark stond ons weer vanuit een deuropening gade te slaan en begreep dat er wat ging gebeuren, maar had nog geen idee wat. Hij voelde zich zelfverzekerd en dacht dat we hem niets konden maken, maar daar vergiste hij zich behoorlijk in. Hij keek ons na, hoe we snel de trap op liepen. Eenmaal in mijn kamer deed ik mijn deur dicht en rukte de weekendtas uit haar handen. Ik was vreselijk nieuwsgierig. Ik trok de rits open en graaide naar de inhoud.
Het eerste wat mijn handen raakten was van plastic. Ik haalde het uit de tas en herkende het meteen. Ik lachte en bekeek het witte, koele plastic. Het was een grote wegwerpluier. Ik bracht hem naar mijn gezicht en rook de frisse geur. Joyce zat op het bed en zat mij te observeren. Ze lachte om mijn nieuwsgierigheid en raakte zelf ook opgewonden. We waren als kinderen zo blij.
"Hoe kom je aan die luiers?" vroeg ik.
"Gewoon, bij de apotheek. Alhoewel ik me wel behoorlijk opgelaten voelde toen ik ze ging halen. Ik schaamde me vreselijk." Giechelde Joyce.
In de tas zaten nog veel meer luiers, maar ik graaide nog dieper en voelde een leren riem. Ik trok het naar boven en zag dat het een soort harnas was. Ik had ze wel eens bij kleine kinderen gezien, maar nooit in deze maat. Ze werden vaak gebruikt bij kinderen die net konden lopen en overal heen liepen, zonder het gevaar in te zien. Via een lange leren riem kon het kind dat in toom gehouden worden. Deze hier was perfect voor Mark. De riempjes liepen over de schouder heen, tussen de armen door, over de borst en konden op de rug met een slotje worden gesloten, zodat hij er zelf niet uit zou kunnen ontsnappen. De riemen waren ook te sterk om kapot getrokken te worden. Met een aparte riem konden we Mark aan alles vastbinden wat we maar wilden, zonder dat hij kon ontsnappen en met maar een beperkte ruimte om rond te lopen.
In de tas zat verder ook nog een flesje babypoeder en een doosje vochtige doekjes om een luier mee te verschonen. Als laatste vond ik ook nog een flesje met een zuigdop. Ideaal om Mark mee te voeren. We keken elkaar nogmaals aan en lachten.
"En de kinderstoel?" vroeg ik.
"In de auto. Die zit al vast op de achterbank. Mark kan er zo in." Zei ze met een gemene glimlach. We keken elkaar even zwijgend aan en toen stond ik op.
"We doen het!" zei ik ineens heel zelfverzekerd. Nu wilde ik niet meer terug en ik verdrong alle repercussies van mijn ouders of van Mark. Met zijn tweeen konden we Mark goed de baas dus er was geen probleem.
Hoofdstuk 3 - De douche
"Mark, kom hier!" riep ik van bovenaan de trap. Joyce stond naast me voor de deur naar mijn kamer. Ik veronderstelde dat hij beneden was, maar de deur van zijn eigen kamer ging open en ik vroeg me af of hij ons weer aan het afluisteren was. Hij kwam met een rood hoofd naar buiten, dus mijn vermoeden was waarschijnlijk juist. Ik vroeg me af wat hij gehoord kon hebben, maar dat kon nooit veel zijn.
Mark keek ons onderzoekend aan en zag mijn strenge blik.
"Nee! Niet slaan! Jullie blijven van me af hoeren!" riep hij ineens en rende terug zijn kamer in. Ik lachte en zag hoe Joyce me vragend aankeek. Met zijn tweeen liepen we Mark zijn kamer in en zagen hem met een paraplu klaar staan op zin bed. Hij was niet van plan zich zomaar over te geven.
"Mark, luisteren! Wij zijn nu de baas en als je meewerkt hoeven we je niet te slaan." Mark bleef ons strijdlustig, maar ook een beetje bang, aankijken.
"Dus geef die paraplu hier en kom van dat bed af." Zei Joyce streng, maar natuurlijk luisterde Mark niet.
"Kom me maar halen!" Riep hij en zwaaide met de paraplu. Joyce en ik keken elkaar lachend aan. Tegelijkertijd sprongen we naar hem toe. Joyce greep naar de hand met de paraplu en ik probeerde zijn andere arm in bedwang te krijgen.
Mark spartelde behoorlijk tegen, maar zonder echt hard geraakt te worden hadden we de paraplu uit zijn handen getrokken. We trokken hem samen naar beneden, op het bed, zodat we hem goed in bedwang konden houden
Eindelijk hield Mark zich nu rustig. Noodgedwongen, want tegen twee meiden kon hij niet op. Hij keek uitdagend naar ons op, niet wetend wat wij konden doen. Hij dacht niet dat we hem iets aan durfde te doen, omdat ik dan weer van mijn ouders op mijn donder zou krijgen. Hij vergistte zich echter lelijk.
Toneelspelend haalde ik mijn neus op.
"Mark, je stinkt." Zei ik en ik bukte naar hem voorover en rook nogmaals. Joyce knikte en zei dat ze het ook rook. Alsof ik een vreselijke stank rook, draaide ik mijn hoofd af.
"Wat!" riep Mark uit, en begreep niet wat er precies gebeurde.
"Ga jij je eerst maar eens wassen, je bent vies." Mark keek verbaasd. Eerst naar mij, dan naar Joyce en daarna weer naar mij.
"Waar slaat dat op?" vroeg hij stotterend en bloosde. Hij wist dat ik Joyce verteld had van zijn bedplassen en hij vroeg zich af of dit daar iets mee te maken had. Joyce pakte hem stevig bij zijn bovenarm en sleurde hem mee naar de badkamer. Ik opende de deur naar de badkamer en Joyce duwde hem naar binnen. Hij spartelde wild tegen, maar samen kregen we hem wel de badkamer in.
"Wij gaan je wassen, Mark. Als je meewerkt is het zo voorbij." Zei Joyce en de verbazing op Mark zijn gezicht werd alleen maar groter. Hij vroeg zich af hoe hij zich hieruit kon redden. Hij kon geen kant op. De enige uitgang was via de deur en daar stonden twee grotere en oudere meiden voor.
"Wat! Nee. Stelletje gekken. Blijf van me af." Gilde Mark en hij liep zo ver mogelijk tegen de achterwand van de badkamer, zo ver mogelijk bij ons vandaan.
"Luister, Mark...."
"Nee! Nee! Nee! Nee!" bleef Mark roepen en hij wilde ons niet horen. Hij bleef door ons heen schreeuwen en belette ons onze plannen bekend te maken. Ik liep op hem af, trok zijn afwerende handen weg en sloeg hem hard in het gezicht, met mijn platte hand.
De schrik maakte Mark stil. De pijn en de schaamte kleurden zijn wang rood.
"Wil je luisteren?" vroeg ik. "We gaan je wassen en je kunt meehelpen of niet. Wij zijn nu de baas. Je kunt niet naar pappie en mammie rennen want die zijn er niet." Ik maakte gebruik van de stilte die er nu was, nu het nog kon. Ik wist niet of hij weer wilde gaan schreeuwen. Mark kwam weer wat bij van de schrik en hij hervond zich.
"Jullie blijven van me af. Ik ga alles tegen papa zeggen en dan zwaait er wat voor jullie, dus laat me nu alleen. Wegwezen!" riep hij. We keken hem lachend aan.
"Jullie papa kan mij even geen donder schelen." Zei Joyce, "dat zien we vanavond wel weer. Nu ben jij eerst aan de beurt. Schiet op, kleed je uit. Of moeten wij je uitkleden! Wil je dat?" We deden beiden een stap naar voren. Mark sloeg afwerend met zijn handen om zich heen.
"Nee! Klootzakken. Vuile vieze hoeren." Schreeuwde hij. Joyce en ik keken elkaar even aan en ik knikte. Dit was het sein en Joyce stapte naar hem toe en greep zijn beide armen beet. Ik trok hem snel bij de muur vandaan en rukte zijn broek naar beneden. Gierend en vloekend vocht hij uit alle macht, maar we waren te sterk. Zijn onderbroek zakte nu ook naar beneden en we trokken hem naar de rand van de badkuip. We duwde hem met zijn hoofd in de badkuip en hielden zijn benen stevig tegen de buitenrand geduwd. Hij stond nu als het ware gebukt over de rand van het bad. En met zijn billen bloot. Joyce hield zijn bovenlichaam stevig naar beneden geduwd en Mark was machteloos. Ik pakte de liniaal die ik had meegenomen en begon heel hard op zijn billen te slaan, rode plekken achterlatend daar waar ik hem geraakt had.
Mark zijn eerste reactie was nog harder schreeuwen en vloeken, maar al snel werd dat minder en ging het vloeken over in hardop huilen. Het moest behoorlijk pijn doen, want binnen een paar slagen voelden we zijn lichaam slap worden. Hij verzette zich niet meer. Hij was voor dit moment gebroken. Ik stopte daarna meteen, want ik wilde hem ook weer niet teveel pijn doen. We lieten hem los en Mark bleef liggen zoals wij hem net vasthielden.
"Sta op, Mark." Zei ik en meteen bevrijdde hij zich uit de vreemde houding. Hij ging in het bad rechtop staan en trok meteen zijn broek weer omhoog, zijn licht behaarde plasser proberend verborgen te houden. Zijn gezicht was rood en zijn wangen nat van de tranen.
"Vuile klootzakken." Zei hij, maar nu heel zachtjes en zonder enige overtuigingskracht. Joyce stapte naar hem toe en trok zijn T-shirt omhoog. Zijn borst kwam bloot en even bood Mark tegenstand doordat hij zijn broek nu even niet meer kon vasthouden. Hij liet Joyce haar gang gaan en liet zijn broek toch los. Het T-shirt werd uitgetrokken en Mark voelde ook dat zijn broek afzakte. Hij kneep zijn knieen samen en probeerde zijn broek te stappen. Het werkte maar half.
Toen het T-shirt uit was keek Mark mij aan, met een smekende blik. Hij zag mijn strengheid en volhardendheid en ik wees naar zijn knieen. Hij begreep het en liet de broek naar de grond zakken.
Nu stond hij naakt, zijn broek en onderbroek nog om zijn enkels heen gedrapeerd. Vol schaamte hield hij zijn handen voor zijn kruis. Joyce stapte achteruit en bekeek het resultaat. We keken elkaar aan en zagen elkaars goedkeuring en plezier. Daarna draaide ik me om en opende de kraan van de douche. Met mijn ene hand onder de douchekop en de andere hand aan de kraan stelde ik de temperatuur in. Ik zorgde dat het water lauw was, net niet koud meer, maar zeker niet warm. Daarna pakte ik de douchekop van de haak en hield hem naar de muur gericht.
"Hup. In de douchecel." Zei ik en langzaam gehoorzaamde hij. We voelden beiden dat de uitwerking van het pak voor zijn billen begon te verminderen, maar konden er nu even niets aan doen. Mark gehoorzaamde nog en ging met zijn rug tegen de achterwand van de douchecel staan. De douchecel was in de hoek van de badkamer geplaatst en kon met een gordijn worden omsloten. Het gordijn bleef echter open.
"Handen op je hoofd." Zei Joyce en tikte met de liniaal op Mark zijn wang. Mark bleef stil staan. Zijn hoofd gebogen en zijn handen beschermend voor zijn kruis. Hij gehoorzaamde niet. Ik richtte de douchekop op zij kruis en zag hem huiveren. Intussen sloeg Joyce hem zachtjes met de liniaal in het gezicht. De aanraking met de liniaal bracht blijkbaar pijnlijke herinneringen boven, want nu haalde hij zijn handen weg en de waterstraal deed zijn dunne schaamhaar tegen zijn lichaam plakken. Mark legde zijn handen op zijn hoofd en nu sproeide ik hem helemaal nat. Zijn hele lichaam was open en bloot te zien. Joyce en ik giechelden wat en Mark barstte in tranen uit.
Heel langzaam bewerkte ik elk stukje van zijn lichaam met de straal water. Daarna moest Mark zich omdraaien en deed ik hetzelfde met zijn achterkant. Joyce had inmiddels een washandje gepakt en toen ik klaar was en Mark goed nat was duwde ik hem met mijn vrije hand tegen de muur aan. Hij draaide zijn gezicht zo ver mogelijk naar me toe en wachtte af wat we nu van plan waren. Ineens voelde hij een washandje tussen zijn billen en hij kneep zijn billen stevig bij elkaar. Joyce duwde de punt van de liniaal even tussen zijn bilnaad en meteen ontspande hij weer. Daarna duwde ze het natte washandje stevig tussen zijn billen en Mark kroop dichter tegen de muur aan. Hij ging zelfs op zijn tenen staan om het washandje te ontwijken. Tevergeefs. Het washandje drong door tot tussen zijn benen en Mark spreidde zijn benen iets.
Nogmaals maakte Joyce het washandje nat en weer duwde het tussen zijn billen. Heel langzaam bewoog ze het washandje heen en weer, alsof ze zijn billen schoonveegde met wc-papier. Nu liet Joyce zijn billen met rust, maar Mark wist dat het leed nog niet geleden was. Het ergste kwam nog. Mark dacht erover na om uit zichzelf zich om te draaien, want dat moest toch gebeuren. Hij wist het zeker. Hij kreeg echter niet de tijd om tot een keuze te komen en hoorde de strenge stem van zijn vier jaar oudere zus. Haar stem had nog nooit zo streng en gebiedend geklonken als vandaag. Misschien was dat maar verbeelding, maar hij durfde nu niet ongehoorzaam te zijn. Mark vroeg zich af waar al zijn stoutmoedigheid en durf was gebleven.
"Omdraaien en spreiden!" Mark deed het. Zijn voeten langzaam naar buiten schuifelend over de natte en gladde tegels. Joyce stond al klaar met haar washandje, maar dit liet Mark niet zomaar toe. Zijn billen wassen kon hij nog verdragen, maar dit ging te ver. Hij haalde zijn handen van zijn hoofd en hield ze voor zijn kruis. Ik lachte om het zielige verweer en nam de liniaal van haar over. Ik zag Mark bang naar me kijken, maar ik stoorde me daar niet aan. Ik bracht de liniaal naar zijn gezicht toe en wilde hem slaan.
"Nee, alsjeblieft." Riep hij en meteen beschermde hij zijn gezicht. Meteen greep Joyce met het washandje Mark zijn plasser beet en kneep zachtjes. Mark kromp ineen van de pijn en Joyce verminderde haar druk, maar bleef vasthouden.
"Zul je gehoorzamen Mark?" vroeg Joyce en ze kneep weer even heel zachtjes. Mark kromp weer in elkaar en knikte heftig. Daarna liet Joyce los en waste zijn kruis zonder verdere tegenstand. Toen ze klaar was liet ze het washandje op de grond vallen en wreef ze met haar blote hand langs de binnenkant van zijn dijen. Nog steeds stond Mark wijdbeens en hij huiverde bij haar aanraking.
"Wat doe je?" vroeg ik. Dit was nooit afgesproken geweest, maar al snel begreep ik het.
"Hij heeft wel een beloning verdiend. Vind je hem ook geen lief klein jongetje?" Haar andere hand bracht ze naar zijn gezicht en wreef teder over zijn wang, terwijl ze met haar andere hand richting zijn plasser kwam. Ze bracht haar gezicht heel dicht bij de zijne en terwijl ze zijn plasser heel teder vastpakte en het met haar duim licht masseerde, kuste ze hem op zijn voorhoofd.
Mark wilde het uitschreeuwen. Hij voelde hoe zijn hormonen begonnen op te spelen en hij haatte zichzelf. Hoe kon hij juist nu opgewonden raken. Net na de ergste vernedering die hij ooit had meegemaakt. Zijn gezicht werd rood van schaamte en hij trilde onder haar aanraking in zijn kruis. Binnen vijf seconden voelde hij het bloed naar zijn kruis lopen en begon zijn lid te zwellen. Joyce stapte achteruit en samen bekeken ze Mark. Nog steeds met zijn handen boven zijn hoofd en benen gespreid. Zijn plasser werd stijver en stijver en kwam omhoog. Als in een roes hoorde hij hoe hij uitgelachen werd, maar dat interesseerde hem niet meer. De vernedering was te groot. Hij kneep zijn ogen dicht en sloot zich af van de buitenwereld. Hij hoopte dat hij zo snel tot rust zou komen.
"Ga weg. Alsjeblieft." Huilde hij, maar niemand lette op hem. Joyce en ik hadden hem voor nu even genoeg 'geplaagd'. Beiden pakten we een handdoek en we trokken hem uit de douchecel vandaan. Van twee kanten droogden we hem snel af en tegen de tijd dat we bij zijn kruis aankwamen was de opwinding gezakt. Ik liet hem op me steunen toen we een voor een zijn voeten droogden. Toen was hij droog en stonden we beiden op.
Mark voelde zijn naaktheid zwaar op hem drukken en voelde zich kleiner dan ooit. Zijn armen hingen gespannen langs zijn lichaam. Hij durfde zichzelf niet te beschermen tegen de doordringende blikken. Een enkele traan stroomde over zijn net afgedroogde wangen en liet een nat spoortje achter.
Inhoudsopgave
Proloog
Hoofdstuk 1 - De dag ervoor
Hoofdstuk 2 - De dag van de waarheid
Hoofdstuk 3 - De douche
Hoofdstuk 4 - Een luier en een zuigfles
Hoofdstuk 5 - Toch nog meer straf
Hoofdstuk 6 - Naar het strand
Hoofdstuk 7 - Op het strand
Hoofdstuk 8 - Veel bekijks
Hoofdstuk 9 - Het restaurant
Hoofdstuk 10 - Verschoning
Hoofdstuk 11 - De thuiskomst
Hoofdstuk 12 - Het einde
Epiloog
Proloog
Languit lag ik op mijn bed. Ik had mijn handen onder mijn hoofd gevouwen en wachtte. De zon kwam steeds verder boven de daken uit en de temperatuur steeg. Mijn wekker sprong naar acht uur en het alarm ging af. Geschrokken schakelde ik het alarm uit. Vandaag had ik geen alarm nodig om wakker te worden.
Een half uur geleden hoorde ik al gestommel. Mijn ouders waren allang op, dat wist ik. En ook Mark, mijn jongere broertje, was wakker. Ik had hem horen schreeuwen, en ook mijn vader had zich alweer kwaad lopen maken. Ik wist niet wat er gebeurd was, maar Mark had waarschijnlijk weer iets gedaan wat mijn vader slecht kon waarderen. Iedereen was dus wakker, maar ik moest blijven wachten op wat er komen zou. Gisteravond had mijn vader me dat goed duidelijk gemaakt. Ik moest in mijn kamer blijven, totdat mijn ouders hadden beslist wat voor een straf ik zou krijgen.
Weer kon ik Mark horen schreeuwen. Ik vroeg me af wat er gebeurde. Het schreeuwen hield aan en ging langzaam over in hardop huilen. Ik hoorde mijn vader roepen dat hij zich rustig moest houden en even later hield het lawaai op. Daarna hoorde ik iemand, waarschijnlijk mijn vader, de trap af lopen. Nog steeds werd ik dus niet 'bevrijd'.
Weer even later hoorde ik dezelfde voetstappen de trap weer oplopen. Ditmaal niet naar Mark zijn kamer, maar regelrecht naar die van mij. In spanning hoorde ik hoe de deurkruk naar beneden geduwd werd en de deur naar binnen open draaide. In de deuropening stond mijn vader. Hij keek me even aan, draaide zich toen om en sloot de deur achter zich. Toen keek hij mij weer aan.
Ineens kreeg ik de schrik van mijn leven. Tot nu toe had ik naar het gezicht van mijn vader gekeken. Die woedende blik in zijn ogen was beangstigend. Nu pas zag ik wat hij in zijn hand had. Een luier. Geen babyluier, maar een luier voor volwassenen. Ineens voelde ik de hitte om me heen en zweet droop van mijn voorhoofd af. Ik vroeg me een ogenblik af of mijn gezicht rood van schaamte was, of lijkbleek van verbijstering en ongeloof. Ik zag de blik van mijn vader en wist dat de luier voor mij bedoeld was, als straf. Ik was veel te ver gegaan met het straffen van mijn broertje, en dit was dus mijn straf.
Mark, mijn broertje dus, was veertien jaar, maar geen gewoon kind. Ik veel opzichten was hij nog veel kinderlijker dan zijn leeftijd deed vermoeden. Hij was bijvoorbeeld veel drukker dan andere kinderen van zijn leeftijd en discipline was iets waar hij weinig van af wist. Dagelijks bracht hij zichzelf wel in moeilijkheden als hij weer eens wat uithaalde wat niet door de beugel kon. Mark was gewoonweg irritant en mijn ouders hadden het, geloof ik, allang opgegeven om hem normaal op te voeden. Ze lieten hem maar een beetje zijn gang gaan en als hij zich niet teveel problemen op de hals haalde dan zagen ze zijn slechte gedrag door de vingers.
Ik had vaak ruzie met hem. Ik was zelf achttien jaar, zat nog op school, en had dringend behoefte aan wat rust om me heen. Niet alleen moest ik veel leren voor tentamens en examens, ook wilde ik gewoon wat privacy. Die dingen kreeg je echter niet wanneer Mark in de buurt was. Regelmatig was ik Mark behoorlijk zat en schold hem dan uit voor alles wat jonger was dan drie jaar.
Pikant detail daarbij was dat Mark ook nog regelmatig in bed plaste. Een aantal keren per week werd Mark 's morgens wakker in een nat bed. Een aantal jaren geleden was dat begonnen en het had behoorlijke gevechten opgeleverd om Mark in een speciaal incontinentiebroekje te krijgen. Hij vertikte dat pertinent en werd liever wakker in een nat bed. Mijn ouders waren het vechten beu en berustten in het feit dat Mark in nat bed wakker wilde worden, en dat gebeurde dus ook regelmatig. Daarmee pestte ik hem tot huilens toe, waarna ik weer op mijn donder kreeg van mijn ouders omdat ik de oudste was. Ik zou beter moeten weten, zeiden ze dan.
Verder had ik geen broertjes of zusjes meer, dus ik was de oudste thuis. Ik had zelf het idee dat mijn ouders mij behoorlijk kritisch behandelden. Als ik een keer een wat lager cijfer had gehaald, moest ik dat wekenlang aanhoren, terwijl het gedrag van Mark maar werd toegelaten. Over zijn veel lagere cijfers hoorde je nooit wat. Mijn ouders beschermden Mark, terwijl ik vond dat juist een harde hand veel doeltreffender zou werken.
Mark gedroeg zich dus als een kind en door zijn kinderlijk gezicht en kleine lengte, leek hij ook veel jonger dan hij was. Dat kinderlijke gedrag leverde een behoorlijk spanningsveld op en ik vond dat dat de sfeer in huis verpestte. En aangezien mijn ouders vaak samen weggingen en ze Mark niet alleen achter wilden laten, moest ik dus voor oppas spelen. Dat babysitten verpestte hele weekenden en mijn ouders reageerden totaal niet op mijn smeekbeden om mij m'n eigen gang te laten gaan.
Al die spanningen moesten bij mij een keer tot een uitbarsting komen en uiteindelijk was die uitbarsting dus gekomen. Ik had me vreselijk misdragen en Mark gestraft voor al die rotte jaren, waar hij, min of meer, verantwoordelijk voor was. Een uitbarsting die niet ongestraft voorbij kon gaan en nu stond mijn vader dus in mijn kamer. Kwaad keek hij op me neer en een vreselijke luier hield hij omhoog.
Mijn gezicht werd rood van schaamte. Nog steeds lag ik languit op bed. Ik keek bang omhoog naar mijn vader en voelde me klein worden. Hij torende hoog boven het bed uit. Ik wilde geen luier dragen. Ik wist dat ik me misdragen had, en ik wist ook dat ik daarvoor flink gestraft zou worden. Maar alstublieft....... geen luier. Ik wist ook dat het tevergeefs was, maar langzaam trok ik toch het dunne laken als bescherming over me heen.
"Nee papa. Alsjeblieft. Doe me geen luier om." Ik huilde van schaamte.
Hoofdstuk 1 - De dag ervoor
"Mark, schiet op! Wegwezen! Ik ben aan het leren" Riep ik geirriteerd uit. Voor de vierde keer had hij heel zachtjes de deur geopend en was hij mijn kamer binnen geslopen. Ik had de radio aan staan en was geconcentreerd bezig met een proeftentamen economie, totdat ik ineens een straal water in mijn nek voelde. Mark had duidelijk veel plezier met zijn nieuwe speeltje, een waterpistool, maar ik ergerde me groen en geel en kon me niet concentreren.
Nogmaals spoot Mark mijn kant op en afwerend stak ik mijn handen in de lucht. Een groot gedeelte van het water kwam op mijn bureau terecht en maakte al mijn aantekeningen en uittreksels doornat.
Kwaad stond ik op, maar voordat ik ook maar bij Mark in de buurt kon komen, was hij al weggerend en had snel mijn kamerdeur dichtgetrokken. Waarschijnlijk had hij beschutting gezocht in de woonkamer, waar hij met een onschuldig gezicht een heilige nadeed.
Zuchtend keek ik naar de puinhoop die Mark had achtergelaten. In de badkamer haalde ik een handdoek en ik droogde mijn buro zo goed als het ging af. Heel voorzichtig pakte ik de doorweekte velletjes papier bij elkaar en constateerde berustend dat alle woorden in elkaar begonnen door te lopen. Grote stukken waren onleesbaar geworden en nogmaals zuchtte ik diep. Ik nam me voor om volgende week alle aantekeningen van Joyce te kopieren.
Kwaad worden had geen zin, dus ik probeerde mezelf wat te kalmeren en me weer te concentreren op mijn werk. Eind volgende week had ik mijn eerste tentamen en ik moest voor economie een goed cijfer halen. Mijn vorige cijfers waren voor dit vak niet optimaal geweest en wilde ik een voldoende op mijn eindlijst hebben, dan mocht ik dit tentamen zeker niet verpesten.
Ik legde een wit vel over het opengeslagen economieboek en herhaalde voor mezelf de belangrijkste regels. Door al de commotie om me heen lukte het nog niet om drie van de zeven regels uit de samenvatting op te zeggen. Ik vloekte en zakte achterover in mijn bureaustoel. Ik zuchtte en baalde van het feit dat ik voor vandaag nog lang niet aan mijn eigen planning was toegekomen. Ik had geen rust.
Door het open raam kwam een fris windje naar binnen en ik hoorde hoe de vogels opgewekt zongen. Mijn dichtgetrokken gordijn, dat me vanmiddag had beschut voor de zon, waaide naar binnen en een paar bladzijden van het boek waaiden om.
Nu ergerde ik me overal aan en kwaad stond ik op. Terwijl ik door mijn kleine kamer heen en weer liep vervloekte ik alles en iedereen. Nooit kreeg ik ook maar enige rust in dit huis. Altijd zorgde Mark voor zoveel onrust dat gewoon leren onmogelijk was. Ondertussen werd er wel van me verwacht dat ik goede cijfers voor school haalde.
Ik hoorde Mark aan de andere kant van mijn slaapkamerdeur lopen en ik bleef stil staan. Zonder een geluidje te maken luisterde ik naar wat hij van plan was. Als hij weer mijn deur zou openen zou ik hem pakken en laten merken wat ik van hem vond. Ik zou hem wel krijgen.
Heel zachtjes sloop ik naar de deur toe en wachtte. Mark hield zich aan de andere kant van de deur ook stil en dat deed me alleen maar sterker vermoeden dat hij weer wat van plan was. Inderdaad hoorde ik hoe hij heel zachtjes de deurkruk beet pakte en naar beneden drukte. Net op het moment dat de deurkruk helemaal ingedrukt was en Mark de deur wilde openen, trok ik de deur hard open.
Mark gaf een schreeuw van schrik toen hij mijn kamer binnen struikelde. Zijn weer gevulde waterpistool viel uit zijn hand en snel pakte ik het op.
"Geef hier. Dat is van mij, trut!" riep Mark uit, terwijl hij naar het pistool graaide. Ik hield het echter stevig beet en duwde Mark met zijn rug tegen de muur. Snel duwde ik de loop van het pistool in zijn broek en haalde de trekker over. Mark spartelde wild, maar ondertussen liet ik zoveel mogelijk water uit het reservoir weglopen. Al snel vormde zich een grote donkere plek in zijn kruis. Mark schreeuwde en rukte zich los en ik lachte. Ik liet hem los.
"Baby!" riep ik "Laat je me nu met rust?" Ik duwde hem mijn kamer uit, onder luid protest. Mark schreeuwde en stampte op de vloer als een klein kind. Ik negeerde hem en sloot snel mijn deur. Ik wilde verder leren, maar begreep dat er hier weinig van terecht zou komen, dus pakte ik al mijn spullen bij elkaar.
Ik liep naar de woonkamer en zag hoe Mark schijnheilig zijn verhaal deed bij papa en mama. Ik haatte dat kinderachtige geklik.
"Ik ga naar Joyce. Hier kan ik niet leren met dat kind om me heen." Zei ik door het huilerigere stemmetje van Mark heen. Mijn moeder keek kwaad naar me op.
"Kon je het weer niet laten!" zei ze streng. "Laat hem toch eens met rust! Wees toch eens de wijste van de twee. Laat merken dat je volwassen bent." Kwaad keek ik terug naar haar, maar ik slikte de verwijten maar in. Ik kon er toch niets aan veranderen: het was toch altijd mijn schuld.
"Ja, ja. Ik weet het." Zei ik, zogenaamd schuldbewust. "Maar ik ga weg. Ik ben om half elf wel weer thuis." Ik draaide me om en wilde weglopen toen mijn vaders stem me tegenhield.
"Nee. Je kunt niet weg. Wij hebben vanavond een afspraak bij je opa en oma." Ik keek hem verbaasd aan. Ik wist heel goed wat dat betekende. Ik moest vanavond dus op Mark passen en van leren zou wel weer weinig terecht komen.
"En morgen gaan we ook weg. Wil jij morgen op Mark letten?" vroeg mijn vader, maar het was geen vraag. Ik werd gewoon met Mark opgezadeld.
"Nee! Ik zou naar het strand gaan, met Joyce en een stel vrienden!" sputterde ik tegen, maar natuurlijk had dat geen zin.
"Dan neem je Mark toch gewoon mee." Zei mijn moeder, die de oplossing gevonden dacht te hebben. Maar natuurlijk was dat geen oplossing. Teleurgesteld en kwaad liep ik weer terug naar boven en ik kreeg nog een uitgestoken tong van Mark mee.
Morgen was dus weer een dag die verloren zou gaan. Weer kon ik niet met mijn vrienden uit en moest ik op die eikel van een broertje passen. Ik liep terug naar mijn kamer, ging op mijn bed liggen en pakte de telefoon. Zoals ik zo vaak deed als ik er de balen van inhad, belde ik mijn beste vriendin, Joyce. We vertelden elkaar alles en beiden hadden we een beetje een hekel aan Mark. Ook zij vond mijn broertje maar een lastpak en ook zij zag vaak leuke middagen en avonden in het water vallen, doordat ik weer op Mark moest passen. Vaak hadden we uit gekkigheid allerlei plannetjes lopen te bedenken om Mark eens flink te pakken te nemen. We wilden hem een keer flink vernederen. Die plannen werden nooit ten uitvoer gebracht, maar we hadden een heleboel plezier aan het bedenken alleen al. De plannen werden echter steeds fantastischer en realistischer en op een dag trokken we onze stoute schoenen aan en begonnen, meer uit baldadigheid dan uit realisme, aan de voorbereidingen om een plan echt uit te voeren.
Ik denk dat we minimaal een kwartier over de telefoon hadden gepraat. Ik had mijn hart gelucht en Joyce kon maar al te goed begrijpen dat ik Mark moest haatten. Hoe langer we met elkaar praatten, hoe meer het idee begon te spelen om een van die plannen eens echt uit te voeren. Alle voorbereidingen waren immers al getrokken en morgen zou het een perfecte dag worden om ons plan uit te voeren.
"Joyce?........ Ja, we doen het. Morgen!" zei ik zenuwachtig en lacherig. Ik was best een beetje bang en twijfelde. Joyce stemde natuurlijk toe. Nu we, ik eigenlijk, eindelijk de beslissing hadden genomen was mijn humeur ineens een stuk beter. Ik verheugde me op morgen en verdreef de gedachten aan de consequenties, want natuurlijk had ons plan die. Ik zou behoorlijk gestraft worden, maar dat was een probleem voor later.
Fluitend liep ik naar beneden en schonk voor mezelf een glas fris in. Ik kwam Mark onderweg tegen en ik moest glimlachen toen ik hem zag. Hij keek me verbaasd aan en hij vroeg wat er zo leuk was. Ik lachte alleen maar en gaf geen antwoord. Ik sloot mezelf op in mijn kamer totdat mijn ouders een uurtje later weggingen. Daarna ging ik in de kamer zitten en verplaatste al mijn studieboeken naar de eettafel in de woonkamer. Ik schold Mark nog een keer uit en maakte hem duidelijk dat nu onze ouders wegwaren hij zich beter rustig kon houden, omdat ik nu de baas was. Mark hield zich inderdaad de rest van de avond redelijk rustig en ik kreeg nog de kans om wat te leren, alhoewel mijn gedachten regelmatig weg dwaalden naar wat we morgen allemaal van plan waren.
Hoofdstuk 2 - De dag van de waarheid
De ochtend verliep veel te langzaam. Ik stond vrij vroeg naast mijn bed, voor een zaterdag tenminste, en was behoorlijk nerveus. Het ogenblik naderde dat we Mark eens behoorlijk zouden pakken en ik had behoorlijk de kriebels. Ook was ik eigenlijk niet helemaal zeker of we wel door moesten gaan, maar ik wilde niet meer terug. Ik had Joyce nog een keer gebeld en nogmaals gecontroleerd of alles wel goed was bij haar. Zij moest voor bepaalde attributen zorgen en die waren behoorlijk belangrijk. Alles was echter geregeld en nu was alleen nog het wachten op het vertrek van mijn ouders.
Languit zittend op de bank in de woonkamer las ik de dikke zaterdagkrant. Af en toe las ik een artikel, maar de meeste pagina's sloeg ik over. Na een half uurtje had ik de krant wel gezien en legde ik hem weg. Ik liep de trap op naar mijn kamer en hoorde halverwege ineens flink gestommel. Meteen begreep ik dat Mark weer iets deed wat hij niet mocht doen en snel sprong ik de laatste treden omhoog. Bovengekomen zag ik nog net een glimp van Mark, die zijn kamer in rende en snel de deur achter zich dichttrok.
Bovenaan de trap keek ik om me heen of ik kon ontdekken waar Mark in had gezeten, maar kon niets vreemds of verdachts zien. Zodra ik de deur naar mijn eigen kamer opendeed, begreep ik dat hij in mijn kamer was geweest. Vanmorgen had ik mijn bed rechtgetrokken, maar nu was duidelijk te zien dat er iemand op had gezeten of misschien op had gestaan. Met een beginnende kwaadheid keek ik om me heen waar Mark aangezeten zou kunnen hebben, maar nog zag ik niets. Toch was Mark met een behoorlijke snelheid weggerend dus hij moest iets gedaan hadden wat absoluut niet mocht.
Ineens begreep ik wat hij gedaan zou kunnen hebben. Ik sprong op het bed, zoals Mark waarschijnlijk ook had gedaan, en ging op het voeteneind staan. Daarvandaan kon je makkelijk op de linnenkast kijken, alhoewel Mark daarvoor op de rand van het ledikant gestaan moest hebben. Mark is namelijk een stuk kleiner. Op de linnenkast lagen een stel niet zo interessante spulletjes die ik alleen maar uit de weg wilde hebben. Er lag echter ook iets heel belangrijks, namelijk een klein geldkistje. Daarin bewaarde ik alle dingen waar niemand iets mee te maken had, zoals brieven en bepaalde foto's. Het kistje was altijd goed afgesloten geweest en het enige sleuteltje zat om mijn sleutelbos die ik altijd bij me had.
Ik keek op de kast en mijn hart sloeg een paar slagen over. Het geldkistje stond niet meer achteraan, verborgen onder wat boeken, maar vooraan. Dat was niet het ergste, het kistje was ook nog open. Waarschijnlijk zelfs opengebroken.
Toen ik dat zag werd ik woedend op Mark. Blijkbaar kon ik niets meer onbeheerd achter laten. Die brieven waren mijn grootste geheimen. Zonder na te denken sprong ik van het bed af en liep ik naar Mark zijn kamer. Ik wist dat hij aan de binnenkant zou proberen de deurkruk omhoog te houden, zodat ik de deur niet kon openen, maar dat hinderde me niets. Mijn woede had al mijn krachten in me omhoog gehaald en woedend trok ik de deur open.
Mark sprong angstig weg en ik beende zijn kamer in. Even dacht ik eraan om hem te slaan, om hem eens een flink pak voor zijn billen te geven, maar ik hield me in. Ik liep zo dicht mogelijk naar hem toe en pakte hem bij zijn kin beet. Ik duwde zijn gezicht omhoog en kneep net zolang totdat hij me aankeek, wat maar een seconde duurde.
"Vanmiddag, Mark. Bereid je maar vast voor. Ik ben je zo verschrikkelijk zat, en nu heb je me echt boos gemaakt!" riep ik en mijn ogen moeten vuur gespuwd hebben en Mark kon niets uitbrengen, nog geen verontschuldiging. Ik duwde hem verachtend van me af en beende even hard de kamer uit. In mijn eigen kamer trok ik de deur achter me dicht en ging languit om mijn bed liggen. Daarna kwamen de tranen. Toen ik weer wat bijgekomen was, belde ik Joyce. Natuurlijk belde ik Joyce en ze begreep mijn woede en kwaadheid, alhoewel ze niets wist van de brieven of de inhoud ervan.
Twee uur later stonden onze ouders op het punt om weg te gaan. Ze hadden niets gemerkt van ons onderling akkefietje, maar Mark was blijkbaar toch wel onder de indruk geraakt van mijn woede-uitbarsting. Ik had hem al een paar keer geniepig naar me zien kijken, om erachter te komen wat ik van plan was. Mark wist dat ik iets in mijn schild voerde anders was hij er vanmorgen niet zo goed vanaf gekomen. Ook hoorde ik hem vragen, en later smeken, of hij niet met onze ouders mee mocht. Hij zei dat hij bang voor me was en dat ik hem te pakken zou nemen. Mijn moeder lachte en zei dat hij zich niet zo moest aanstellen, maar Mark bleef doorgaan en dat leverde hem zelfs een uithaal van mijn vader op. Hij moest opsodemieteren, zei mijn vader. Mark droop teleurgesteld en een beetje bang af en ik liep snel even langs hem heen. Uit het zicht van mijn ouders trok ik hem naar me toe en fluisterde lachend iets in zijn oor.
"Weet jij toevallig waar die brede leren riem is van papa? Ik kan hem niet vinden en ik wilde je er eigenlijk eens flink mee afranselen." Mark keek me onthutst aan en ik geloof zelfs dat hij me geloofde. Hij trok zich los en rende weg, terwijl het zweet hem aan alle kanten uitbrak.
Toen mijn ouders eindelijk weg waren belde ik Joyce. We praten even kort met elkaar en ze zou meteen mijn kant op komen. Toen ik de hoorn neerlegde stond Mark ineens achter me. Hij had blijkbaar meegeluisterd.
"Wat ga je doen?" vroeg hij.
"Gaat je niks aan." Riep ik vrolijk en glimlachte al bij de gedachte van een huilende Mark. En huilen zou hij, daar was ik heel zeker van.
"Je kunt niet met Joyce weg! Je kunt me niet alleen laten. Dat weet je!" riep Mark nu. Hij wilde wel graag alleen thuis zijn, maar gunde tegelijkertijd mij het plezier niet om weg te gaan.
"En ik blijf hier dus jij blijft ook hier!" riep hij me nog achterna. Ik liep naar mijn kamer en wachtte ongeduldig tot Joyce kwam. Het leek wel een uur te duren, maar ik werkelijkheid stond ze binnen vijf minuten voor onze deur. Ze had de auto van haar vader meegenomen met in de kofferbak de spullen die we nodig hadden. Ze pakte een sporttas uit de kofferbak en net toen ze op de bel wilde drukken trok ik de deur open. Lachend begroetten we elkaar en samen liepen we snel naar mijn kamer.
Mark stond ons weer vanuit een deuropening gade te slaan en begreep dat er wat ging gebeuren, maar had nog geen idee wat. Hij voelde zich zelfverzekerd en dacht dat we hem niets konden maken, maar daar vergiste hij zich behoorlijk in. Hij keek ons na, hoe we snel de trap op liepen. Eenmaal in mijn kamer deed ik mijn deur dicht en rukte de weekendtas uit haar handen. Ik was vreselijk nieuwsgierig. Ik trok de rits open en graaide naar de inhoud.
Het eerste wat mijn handen raakten was van plastic. Ik haalde het uit de tas en herkende het meteen. Ik lachte en bekeek het witte, koele plastic. Het was een grote wegwerpluier. Ik bracht hem naar mijn gezicht en rook de frisse geur. Joyce zat op het bed en zat mij te observeren. Ze lachte om mijn nieuwsgierigheid en raakte zelf ook opgewonden. We waren als kinderen zo blij.
"Hoe kom je aan die luiers?" vroeg ik.
"Gewoon, bij de apotheek. Alhoewel ik me wel behoorlijk opgelaten voelde toen ik ze ging halen. Ik schaamde me vreselijk." Giechelde Joyce.
In de tas zaten nog veel meer luiers, maar ik graaide nog dieper en voelde een leren riem. Ik trok het naar boven en zag dat het een soort harnas was. Ik had ze wel eens bij kleine kinderen gezien, maar nooit in deze maat. Ze werden vaak gebruikt bij kinderen die net konden lopen en overal heen liepen, zonder het gevaar in te zien. Via een lange leren riem kon het kind dat in toom gehouden worden. Deze hier was perfect voor Mark. De riempjes liepen over de schouder heen, tussen de armen door, over de borst en konden op de rug met een slotje worden gesloten, zodat hij er zelf niet uit zou kunnen ontsnappen. De riemen waren ook te sterk om kapot getrokken te worden. Met een aparte riem konden we Mark aan alles vastbinden wat we maar wilden, zonder dat hij kon ontsnappen en met maar een beperkte ruimte om rond te lopen.
In de tas zat verder ook nog een flesje babypoeder en een doosje vochtige doekjes om een luier mee te verschonen. Als laatste vond ik ook nog een flesje met een zuigdop. Ideaal om Mark mee te voeren. We keken elkaar nogmaals aan en lachten.
"En de kinderstoel?" vroeg ik.
"In de auto. Die zit al vast op de achterbank. Mark kan er zo in." Zei ze met een gemene glimlach. We keken elkaar even zwijgend aan en toen stond ik op.
"We doen het!" zei ik ineens heel zelfverzekerd. Nu wilde ik niet meer terug en ik verdrong alle repercussies van mijn ouders of van Mark. Met zijn tweeen konden we Mark goed de baas dus er was geen probleem.
Hoofdstuk 3 - De douche
"Mark, kom hier!" riep ik van bovenaan de trap. Joyce stond naast me voor de deur naar mijn kamer. Ik veronderstelde dat hij beneden was, maar de deur van zijn eigen kamer ging open en ik vroeg me af of hij ons weer aan het afluisteren was. Hij kwam met een rood hoofd naar buiten, dus mijn vermoeden was waarschijnlijk juist. Ik vroeg me af wat hij gehoord kon hebben, maar dat kon nooit veel zijn.
Mark keek ons onderzoekend aan en zag mijn strenge blik.
"Nee! Niet slaan! Jullie blijven van me af hoeren!" riep hij ineens en rende terug zijn kamer in. Ik lachte en zag hoe Joyce me vragend aankeek. Met zijn tweeen liepen we Mark zijn kamer in en zagen hem met een paraplu klaar staan op zin bed. Hij was niet van plan zich zomaar over te geven.
"Mark, luisteren! Wij zijn nu de baas en als je meewerkt hoeven we je niet te slaan." Mark bleef ons strijdlustig, maar ook een beetje bang, aankijken.
"Dus geef die paraplu hier en kom van dat bed af." Zei Joyce streng, maar natuurlijk luisterde Mark niet.
"Kom me maar halen!" Riep hij en zwaaide met de paraplu. Joyce en ik keken elkaar lachend aan. Tegelijkertijd sprongen we naar hem toe. Joyce greep naar de hand met de paraplu en ik probeerde zijn andere arm in bedwang te krijgen.
Mark spartelde behoorlijk tegen, maar zonder echt hard geraakt te worden hadden we de paraplu uit zijn handen getrokken. We trokken hem samen naar beneden, op het bed, zodat we hem goed in bedwang konden houden
Eindelijk hield Mark zich nu rustig. Noodgedwongen, want tegen twee meiden kon hij niet op. Hij keek uitdagend naar ons op, niet wetend wat wij konden doen. Hij dacht niet dat we hem iets aan durfde te doen, omdat ik dan weer van mijn ouders op mijn donder zou krijgen. Hij vergistte zich echter lelijk.
Toneelspelend haalde ik mijn neus op.
"Mark, je stinkt." Zei ik en ik bukte naar hem voorover en rook nogmaals. Joyce knikte en zei dat ze het ook rook. Alsof ik een vreselijke stank rook, draaide ik mijn hoofd af.
"Wat!" riep Mark uit, en begreep niet wat er precies gebeurde.
"Ga jij je eerst maar eens wassen, je bent vies." Mark keek verbaasd. Eerst naar mij, dan naar Joyce en daarna weer naar mij.
"Waar slaat dat op?" vroeg hij stotterend en bloosde. Hij wist dat ik Joyce verteld had van zijn bedplassen en hij vroeg zich af of dit daar iets mee te maken had. Joyce pakte hem stevig bij zijn bovenarm en sleurde hem mee naar de badkamer. Ik opende de deur naar de badkamer en Joyce duwde hem naar binnen. Hij spartelde wild tegen, maar samen kregen we hem wel de badkamer in.
"Wij gaan je wassen, Mark. Als je meewerkt is het zo voorbij." Zei Joyce en de verbazing op Mark zijn gezicht werd alleen maar groter. Hij vroeg zich af hoe hij zich hieruit kon redden. Hij kon geen kant op. De enige uitgang was via de deur en daar stonden twee grotere en oudere meiden voor.
"Wat! Nee. Stelletje gekken. Blijf van me af." Gilde Mark en hij liep zo ver mogelijk tegen de achterwand van de badkamer, zo ver mogelijk bij ons vandaan.
"Luister, Mark...."
"Nee! Nee! Nee! Nee!" bleef Mark roepen en hij wilde ons niet horen. Hij bleef door ons heen schreeuwen en belette ons onze plannen bekend te maken. Ik liep op hem af, trok zijn afwerende handen weg en sloeg hem hard in het gezicht, met mijn platte hand.
De schrik maakte Mark stil. De pijn en de schaamte kleurden zijn wang rood.
"Wil je luisteren?" vroeg ik. "We gaan je wassen en je kunt meehelpen of niet. Wij zijn nu de baas. Je kunt niet naar pappie en mammie rennen want die zijn er niet." Ik maakte gebruik van de stilte die er nu was, nu het nog kon. Ik wist niet of hij weer wilde gaan schreeuwen. Mark kwam weer wat bij van de schrik en hij hervond zich.
"Jullie blijven van me af. Ik ga alles tegen papa zeggen en dan zwaait er wat voor jullie, dus laat me nu alleen. Wegwezen!" riep hij. We keken hem lachend aan.
"Jullie papa kan mij even geen donder schelen." Zei Joyce, "dat zien we vanavond wel weer. Nu ben jij eerst aan de beurt. Schiet op, kleed je uit. Of moeten wij je uitkleden! Wil je dat?" We deden beiden een stap naar voren. Mark sloeg afwerend met zijn handen om zich heen.
"Nee! Klootzakken. Vuile vieze hoeren." Schreeuwde hij. Joyce en ik keken elkaar even aan en ik knikte. Dit was het sein en Joyce stapte naar hem toe en greep zijn beide armen beet. Ik trok hem snel bij de muur vandaan en rukte zijn broek naar beneden. Gierend en vloekend vocht hij uit alle macht, maar we waren te sterk. Zijn onderbroek zakte nu ook naar beneden en we trokken hem naar de rand van de badkuip. We duwde hem met zijn hoofd in de badkuip en hielden zijn benen stevig tegen de buitenrand geduwd. Hij stond nu als het ware gebukt over de rand van het bad. En met zijn billen bloot. Joyce hield zijn bovenlichaam stevig naar beneden geduwd en Mark was machteloos. Ik pakte de liniaal die ik had meegenomen en begon heel hard op zijn billen te slaan, rode plekken achterlatend daar waar ik hem geraakt had.
Mark zijn eerste reactie was nog harder schreeuwen en vloeken, maar al snel werd dat minder en ging het vloeken over in hardop huilen. Het moest behoorlijk pijn doen, want binnen een paar slagen voelden we zijn lichaam slap worden. Hij verzette zich niet meer. Hij was voor dit moment gebroken. Ik stopte daarna meteen, want ik wilde hem ook weer niet teveel pijn doen. We lieten hem los en Mark bleef liggen zoals wij hem net vasthielden.
"Sta op, Mark." Zei ik en meteen bevrijdde hij zich uit de vreemde houding. Hij ging in het bad rechtop staan en trok meteen zijn broek weer omhoog, zijn licht behaarde plasser proberend verborgen te houden. Zijn gezicht was rood en zijn wangen nat van de tranen.
"Vuile klootzakken." Zei hij, maar nu heel zachtjes en zonder enige overtuigingskracht. Joyce stapte naar hem toe en trok zijn T-shirt omhoog. Zijn borst kwam bloot en even bood Mark tegenstand doordat hij zijn broek nu even niet meer kon vasthouden. Hij liet Joyce haar gang gaan en liet zijn broek toch los. Het T-shirt werd uitgetrokken en Mark voelde ook dat zijn broek afzakte. Hij kneep zijn knieen samen en probeerde zijn broek te stappen. Het werkte maar half.
Toen het T-shirt uit was keek Mark mij aan, met een smekende blik. Hij zag mijn strengheid en volhardendheid en ik wees naar zijn knieen. Hij begreep het en liet de broek naar de grond zakken.
Nu stond hij naakt, zijn broek en onderbroek nog om zijn enkels heen gedrapeerd. Vol schaamte hield hij zijn handen voor zijn kruis. Joyce stapte achteruit en bekeek het resultaat. We keken elkaar aan en zagen elkaars goedkeuring en plezier. Daarna draaide ik me om en opende de kraan van de douche. Met mijn ene hand onder de douchekop en de andere hand aan de kraan stelde ik de temperatuur in. Ik zorgde dat het water lauw was, net niet koud meer, maar zeker niet warm. Daarna pakte ik de douchekop van de haak en hield hem naar de muur gericht.
"Hup. In de douchecel." Zei ik en langzaam gehoorzaamde hij. We voelden beiden dat de uitwerking van het pak voor zijn billen begon te verminderen, maar konden er nu even niets aan doen. Mark gehoorzaamde nog en ging met zijn rug tegen de achterwand van de douchecel staan. De douchecel was in de hoek van de badkamer geplaatst en kon met een gordijn worden omsloten. Het gordijn bleef echter open.
"Handen op je hoofd." Zei Joyce en tikte met de liniaal op Mark zijn wang. Mark bleef stil staan. Zijn hoofd gebogen en zijn handen beschermend voor zijn kruis. Hij gehoorzaamde niet. Ik richtte de douchekop op zij kruis en zag hem huiveren. Intussen sloeg Joyce hem zachtjes met de liniaal in het gezicht. De aanraking met de liniaal bracht blijkbaar pijnlijke herinneringen boven, want nu haalde hij zijn handen weg en de waterstraal deed zijn dunne schaamhaar tegen zijn lichaam plakken. Mark legde zijn handen op zijn hoofd en nu sproeide ik hem helemaal nat. Zijn hele lichaam was open en bloot te zien. Joyce en ik giechelden wat en Mark barstte in tranen uit.
Heel langzaam bewerkte ik elk stukje van zijn lichaam met de straal water. Daarna moest Mark zich omdraaien en deed ik hetzelfde met zijn achterkant. Joyce had inmiddels een washandje gepakt en toen ik klaar was en Mark goed nat was duwde ik hem met mijn vrije hand tegen de muur aan. Hij draaide zijn gezicht zo ver mogelijk naar me toe en wachtte af wat we nu van plan waren. Ineens voelde hij een washandje tussen zijn billen en hij kneep zijn billen stevig bij elkaar. Joyce duwde de punt van de liniaal even tussen zijn bilnaad en meteen ontspande hij weer. Daarna duwde ze het natte washandje stevig tussen zijn billen en Mark kroop dichter tegen de muur aan. Hij ging zelfs op zijn tenen staan om het washandje te ontwijken. Tevergeefs. Het washandje drong door tot tussen zijn benen en Mark spreidde zijn benen iets.
Nogmaals maakte Joyce het washandje nat en weer duwde het tussen zijn billen. Heel langzaam bewoog ze het washandje heen en weer, alsof ze zijn billen schoonveegde met wc-papier. Nu liet Joyce zijn billen met rust, maar Mark wist dat het leed nog niet geleden was. Het ergste kwam nog. Mark dacht erover na om uit zichzelf zich om te draaien, want dat moest toch gebeuren. Hij wist het zeker. Hij kreeg echter niet de tijd om tot een keuze te komen en hoorde de strenge stem van zijn vier jaar oudere zus. Haar stem had nog nooit zo streng en gebiedend geklonken als vandaag. Misschien was dat maar verbeelding, maar hij durfde nu niet ongehoorzaam te zijn. Mark vroeg zich af waar al zijn stoutmoedigheid en durf was gebleven.
"Omdraaien en spreiden!" Mark deed het. Zijn voeten langzaam naar buiten schuifelend over de natte en gladde tegels. Joyce stond al klaar met haar washandje, maar dit liet Mark niet zomaar toe. Zijn billen wassen kon hij nog verdragen, maar dit ging te ver. Hij haalde zijn handen van zijn hoofd en hield ze voor zijn kruis. Ik lachte om het zielige verweer en nam de liniaal van haar over. Ik zag Mark bang naar me kijken, maar ik stoorde me daar niet aan. Ik bracht de liniaal naar zijn gezicht toe en wilde hem slaan.
"Nee, alsjeblieft." Riep hij en meteen beschermde hij zijn gezicht. Meteen greep Joyce met het washandje Mark zijn plasser beet en kneep zachtjes. Mark kromp ineen van de pijn en Joyce verminderde haar druk, maar bleef vasthouden.
"Zul je gehoorzamen Mark?" vroeg Joyce en ze kneep weer even heel zachtjes. Mark kromp weer in elkaar en knikte heftig. Daarna liet Joyce los en waste zijn kruis zonder verdere tegenstand. Toen ze klaar was liet ze het washandje op de grond vallen en wreef ze met haar blote hand langs de binnenkant van zijn dijen. Nog steeds stond Mark wijdbeens en hij huiverde bij haar aanraking.
"Wat doe je?" vroeg ik. Dit was nooit afgesproken geweest, maar al snel begreep ik het.
"Hij heeft wel een beloning verdiend. Vind je hem ook geen lief klein jongetje?" Haar andere hand bracht ze naar zijn gezicht en wreef teder over zijn wang, terwijl ze met haar andere hand richting zijn plasser kwam. Ze bracht haar gezicht heel dicht bij de zijne en terwijl ze zijn plasser heel teder vastpakte en het met haar duim licht masseerde, kuste ze hem op zijn voorhoofd.
Mark wilde het uitschreeuwen. Hij voelde hoe zijn hormonen begonnen op te spelen en hij haatte zichzelf. Hoe kon hij juist nu opgewonden raken. Net na de ergste vernedering die hij ooit had meegemaakt. Zijn gezicht werd rood van schaamte en hij trilde onder haar aanraking in zijn kruis. Binnen vijf seconden voelde hij het bloed naar zijn kruis lopen en begon zijn lid te zwellen. Joyce stapte achteruit en samen bekeken ze Mark. Nog steeds met zijn handen boven zijn hoofd en benen gespreid. Zijn plasser werd stijver en stijver en kwam omhoog. Als in een roes hoorde hij hoe hij uitgelachen werd, maar dat interesseerde hem niet meer. De vernedering was te groot. Hij kneep zijn ogen dicht en sloot zich af van de buitenwereld. Hij hoopte dat hij zo snel tot rust zou komen.
"Ga weg. Alsjeblieft." Huilde hij, maar niemand lette op hem. Joyce en ik hadden hem voor nu even genoeg 'geplaagd'. Beiden pakten we een handdoek en we trokken hem uit de douchecel vandaan. Van twee kanten droogden we hem snel af en tegen de tijd dat we bij zijn kruis aankwamen was de opwinding gezakt. Ik liet hem op me steunen toen we een voor een zijn voeten droogden. Toen was hij droog en stonden we beiden op.
Mark voelde zijn naaktheid zwaar op hem drukken en voelde zich kleiner dan ooit. Zijn armen hingen gespannen langs zijn lichaam. Hij durfde zichzelf niet te beschermen tegen de doordringende blikken. Een enkele traan stroomde over zijn net afgedroogde wangen en liet een nat spoortje achter.