de Wraak (B)

[Augur_DL]

geschreven door: Pieter

Inhoudsopgave

Proloog
Hoofdstuk 1 - De dag ervoor
Hoofdstuk 2 - De dag van de waarheid
Hoofdstuk 3 - De douche
Hoofdstuk 4 - Een luier en een zuigfles
Hoofdstuk 5 - Toch nog meer straf
Hoofdstuk 6 - Naar het strand
Hoofdstuk 7 - Op het strand
Hoofdstuk 8 - Veel bekijks
Hoofdstuk 9 - Het restaurant
Hoofdstuk 10 - Verschoning
Hoofdstuk 11 - De thuiskomst
Hoofdstuk 12 - Het einde
Epiloog


Proloog

Languit lag ik op mijn bed. Ik had mijn handen onder mijn hoofd gevouwen en wachtte. De zon kwam steeds verder boven de daken uit en de temperatuur steeg. Mijn wekker sprong naar acht uur en het alarm ging af. Geschrokken schakelde ik het alarm uit. Vandaag had ik geen alarm nodig om wakker te worden.

Een half uur geleden hoorde ik al gestommel. Mijn ouders waren allang op, dat wist ik. En ook Mark, mijn jongere broertje, was wakker. Ik had hem horen schreeuwen, en ook mijn vader had zich alweer kwaad lopen maken. Ik wist niet wat er gebeurd was, maar Mark had waarschijnlijk weer iets gedaan wat mijn vader slecht kon waarderen. Iedereen was dus wakker, maar ik moest blijven wachten op wat er komen zou. Gisteravond had mijn vader me dat goed duidelijk gemaakt. Ik moest in mijn kamer blijven, totdat mijn ouders hadden beslist wat voor een straf ik zou krijgen.

Weer kon ik Mark horen schreeuwen. Ik vroeg me af wat er gebeurde. Het schreeuwen hield aan en ging langzaam over in hardop huilen. Ik hoorde mijn vader roepen dat hij zich rustig moest houden en even later hield het lawaai op. Daarna hoorde ik iemand, waarschijnlijk mijn vader, de trap af lopen. Nog steeds werd ik dus niet 'bevrijd'.

Weer even later hoorde ik dezelfde voetstappen de trap weer oplopen. Ditmaal niet naar Mark zijn kamer, maar regelrecht naar die van mij. In spanning hoorde ik hoe de deurkruk naar beneden geduwd werd en de deur naar binnen open draaide. In de deuropening stond mijn vader. Hij keek me even aan, draaide zich toen om en sloot de deur achter zich. Toen keek hij mij weer aan.

Ineens kreeg ik de schrik van mijn leven. Tot nu toe had ik naar het gezicht van mijn vader gekeken. Die woedende blik in zijn ogen was beangstigend. Nu pas zag ik wat hij in zijn hand had. Een luier. Geen babyluier, maar een luier voor volwassenen. Ineens voelde ik de hitte om me heen en zweet droop van mijn voorhoofd af. Ik vroeg me een ogenblik af of mijn gezicht rood van schaamte was, of lijkbleek van verbijstering en ongeloof. Ik zag de blik van mijn vader en wist dat de luier voor mij bedoeld was, als straf. Ik was veel te ver gegaan met het straffen van mijn broertje, en dit was dus mijn straf.

Mark, mijn broertje dus, was veertien jaar, maar geen gewoon kind. Ik veel opzichten was hij nog veel kinderlijker dan zijn leeftijd deed vermoeden. Hij was bijvoorbeeld veel drukker dan andere kinderen van zijn leeftijd en discipline was iets waar hij weinig van af wist. Dagelijks bracht hij zichzelf wel in moeilijkheden als hij weer eens wat uithaalde wat niet door de beugel kon. Mark was gewoonweg irritant en mijn ouders hadden het, geloof ik, allang opgegeven om hem normaal op te voeden. Ze lieten hem maar een beetje zijn gang gaan en als hij zich niet teveel problemen op de hals haalde dan zagen ze zijn slechte gedrag door de vingers.

Ik had vaak ruzie met hem. Ik was zelf achttien jaar, zat nog op school, en had dringend behoefte aan wat rust om me heen. Niet alleen moest ik veel leren voor tentamens en examens, ook wilde ik gewoon wat privacy. Die dingen kreeg je echter niet wanneer Mark in de buurt was. Regelmatig was ik Mark behoorlijk zat en schold hem dan uit voor alles wat jonger was dan drie jaar.

Pikant detail daarbij was dat Mark ook nog regelmatig in bed plaste. Een aantal keren per week werd Mark 's morgens wakker in een nat bed. Een aantal jaren geleden was dat begonnen en het had behoorlijke gevechten opgeleverd om Mark in een speciaal incontinentiebroekje te krijgen. Hij vertikte dat pertinent en werd liever wakker in een nat bed. Mijn ouders waren het vechten beu en berustten in het feit dat Mark in nat bed wakker wilde worden, en dat gebeurde dus ook regelmatig. Daarmee pestte ik hem tot huilens toe, waarna ik weer op mijn donder kreeg van mijn ouders omdat ik de oudste was. Ik zou beter moeten weten, zeiden ze dan.

Verder had ik geen broertjes of zusjes meer, dus ik was de oudste thuis. Ik had zelf het idee dat mijn ouders mij behoorlijk kritisch behandelden. Als ik een keer een wat lager cijfer had gehaald, moest ik dat wekenlang aanhoren, terwijl het gedrag van Mark maar werd toegelaten. Over zijn veel lagere cijfers hoorde je nooit wat. Mijn ouders beschermden Mark, terwijl ik vond dat juist een harde hand veel doeltreffender zou werken.

Mark gedroeg zich dus als een kind en door zijn kinderlijk gezicht en kleine lengte, leek hij ook veel jonger dan hij was. Dat kinderlijke gedrag leverde een behoorlijk spanningsveld op en ik vond dat dat de sfeer in huis verpestte. En aangezien mijn ouders vaak samen weggingen en ze Mark niet alleen achter wilden laten, moest ik dus voor oppas spelen. Dat babysitten verpestte hele weekenden en mijn ouders reageerden totaal niet op mijn smeekbeden om mij m'n eigen gang te laten gaan.

Al die spanningen moesten bij mij een keer tot een uitbarsting komen en uiteindelijk was die uitbarsting dus gekomen. Ik had me vreselijk misdragen en Mark gestraft voor al die rotte jaren, waar hij, min of meer, verantwoordelijk voor was. Een uitbarsting die niet ongestraft voorbij kon gaan en nu stond mijn vader dus in mijn kamer. Kwaad keek hij op me neer en een vreselijke luier hield hij omhoog.

Mijn gezicht werd rood van schaamte. Nog steeds lag ik languit op bed. Ik keek bang omhoog naar mijn vader en voelde me klein worden. Hij torende hoog boven het bed uit. Ik wilde geen luier dragen. Ik wist dat ik me misdragen had, en ik wist ook dat ik daarvoor flink gestraft zou worden. Maar alstublieft....... geen luier. Ik wist ook dat het tevergeefs was, maar langzaam trok ik toch het dunne laken als bescherming over me heen.

"Nee papa. Alsjeblieft. Doe me geen luier om." Ik huilde van schaamte.

Hoofdstuk 1 - De dag ervoor

"Mark, schiet op! Wegwezen! Ik ben aan het leren" Riep ik geirriteerd uit. Voor de vierde keer had hij heel zachtjes de deur geopend en was hij mijn kamer binnen geslopen. Ik had de radio aan staan en was geconcentreerd bezig met een proeftentamen economie, totdat ik ineens een straal water in mijn nek voelde. Mark had duidelijk veel plezier met zijn nieuwe speeltje, een waterpistool, maar ik ergerde me groen en geel en kon me niet concentreren.

Nogmaals spoot Mark mijn kant op en afwerend stak ik mijn handen in de lucht. Een groot gedeelte van het water kwam op mijn bureau terecht en maakte al mijn aantekeningen en uittreksels doornat.

Kwaad stond ik op, maar voordat ik ook maar bij Mark in de buurt kon komen, was hij al weggerend en had snel mijn kamerdeur dichtgetrokken. Waarschijnlijk had hij beschutting gezocht in de woonkamer, waar hij met een onschuldig gezicht een heilige nadeed.

Zuchtend keek ik naar de puinhoop die Mark had achtergelaten. In de badkamer haalde ik een handdoek en ik droogde mijn buro zo goed als het ging af. Heel voorzichtig pakte ik de doorweekte velletjes papier bij elkaar en constateerde berustend dat alle woorden in elkaar begonnen door te lopen. Grote stukken waren onleesbaar geworden en nogmaals zuchtte ik diep. Ik nam me voor om volgende week alle aantekeningen van Joyce te kopieren.

Kwaad worden had geen zin, dus ik probeerde mezelf wat te kalmeren en me weer te concentreren op mijn werk. Eind volgende week had ik mijn eerste tentamen en ik moest voor economie een goed cijfer halen. Mijn vorige cijfers waren voor dit vak niet optimaal geweest en wilde ik een voldoende op mijn eindlijst hebben, dan mocht ik dit tentamen zeker niet verpesten.

Ik legde een wit vel over het opengeslagen economieboek en herhaalde voor mezelf de belangrijkste regels. Door al de commotie om me heen lukte het nog niet om drie van de zeven regels uit de samenvatting op te zeggen. Ik vloekte en zakte achterover in mijn bureaustoel. Ik zuchtte en baalde van het feit dat ik voor vandaag nog lang niet aan mijn eigen planning was toegekomen. Ik had geen rust.

Door het open raam kwam een fris windje naar binnen en ik hoorde hoe de vogels opgewekt zongen. Mijn dichtgetrokken gordijn, dat me vanmiddag had beschut voor de zon, waaide naar binnen en een paar bladzijden van het boek waaiden om.

Nu ergerde ik me overal aan en kwaad stond ik op. Terwijl ik door mijn kleine kamer heen en weer liep vervloekte ik alles en iedereen. Nooit kreeg ik ook maar enige rust in dit huis. Altijd zorgde Mark voor zoveel onrust dat gewoon leren onmogelijk was. Ondertussen werd er wel van me verwacht dat ik goede cijfers voor school haalde.

Ik hoorde Mark aan de andere kant van mijn slaapkamerdeur lopen en ik bleef stil staan. Zonder een geluidje te maken luisterde ik naar wat hij van plan was. Als hij weer mijn deur zou openen zou ik hem pakken en laten merken wat ik van hem vond. Ik zou hem wel krijgen.

Heel zachtjes sloop ik naar de deur toe en wachtte. Mark hield zich aan de andere kant van de deur ook stil en dat deed me alleen maar sterker vermoeden dat hij weer wat van plan was. Inderdaad hoorde ik hoe hij heel zachtjes de deurkruk beet pakte en naar beneden drukte. Net op het moment dat de deurkruk helemaal ingedrukt was en Mark de deur wilde openen, trok ik de deur hard open.

Mark gaf een schreeuw van schrik toen hij mijn kamer binnen struikelde. Zijn weer gevulde waterpistool viel uit zijn hand en snel pakte ik het op.

"Geef hier. Dat is van mij, trut!" riep Mark uit, terwijl hij naar het pistool graaide. Ik hield het echter stevig beet en duwde Mark met zijn rug tegen de muur. Snel duwde ik de loop van het pistool in zijn broek en haalde de trekker over. Mark spartelde wild, maar ondertussen liet ik zoveel mogelijk water uit het reservoir weglopen. Al snel vormde zich een grote donkere plek in zijn kruis. Mark schreeuwde en rukte zich los en ik lachte. Ik liet hem los.

"Baby!" riep ik "Laat je me nu met rust?" Ik duwde hem mijn kamer uit, onder luid protest. Mark schreeuwde en stampte op de vloer als een klein kind. Ik negeerde hem en sloot snel mijn deur. Ik wilde verder leren, maar begreep dat er hier weinig van terecht zou komen, dus pakte ik al mijn spullen bij elkaar.

Ik liep naar de woonkamer en zag hoe Mark schijnheilig zijn verhaal deed bij papa en mama. Ik haatte dat kinderachtige geklik.

"Ik ga naar Joyce. Hier kan ik niet leren met dat kind om me heen." Zei ik door het huilerigere stemmetje van Mark heen. Mijn moeder keek kwaad naar me op.

"Kon je het weer niet laten!" zei ze streng. "Laat hem toch eens met rust! Wees toch eens de wijste van de twee. Laat merken dat je volwassen bent." Kwaad keek ik terug naar haar, maar ik slikte de verwijten maar in. Ik kon er toch niets aan veranderen: het was toch altijd mijn schuld.

"Ja, ja. Ik weet het." Zei ik, zogenaamd schuldbewust. "Maar ik ga weg. Ik ben om half elf wel weer thuis." Ik draaide me om en wilde weglopen toen mijn vaders stem me tegenhield.

"Nee. Je kunt niet weg. Wij hebben vanavond een afspraak bij je opa en oma." Ik keek hem verbaasd aan. Ik wist heel goed wat dat betekende. Ik moest vanavond dus op Mark passen en van leren zou wel weer weinig terecht komen.

"En morgen gaan we ook weg. Wil jij morgen op Mark letten?" vroeg mijn vader, maar het was geen vraag. Ik werd gewoon met Mark opgezadeld.

"Nee! Ik zou naar het strand gaan, met Joyce en een stel vrienden!" sputterde ik tegen, maar natuurlijk had dat geen zin.

"Dan neem je Mark toch gewoon mee." Zei mijn moeder, die de oplossing gevonden dacht te hebben. Maar natuurlijk was dat geen oplossing. Teleurgesteld en kwaad liep ik weer terug naar boven en ik kreeg nog een uitgestoken tong van Mark mee.

Morgen was dus weer een dag die verloren zou gaan. Weer kon ik niet met mijn vrienden uit en moest ik op die eikel van een broertje passen. Ik liep terug naar mijn kamer, ging op mijn bed liggen en pakte de telefoon. Zoals ik zo vaak deed als ik er de balen van inhad, belde ik mijn beste vriendin, Joyce. We vertelden elkaar alles en beiden hadden we een beetje een hekel aan Mark. Ook zij vond mijn broertje maar een lastpak en ook zij zag vaak leuke middagen en avonden in het water vallen, doordat ik weer op Mark moest passen. Vaak hadden we uit gekkigheid allerlei plannetjes lopen te bedenken om Mark eens flink te pakken te nemen. We wilden hem een keer flink vernederen. Die plannen werden nooit ten uitvoer gebracht, maar we hadden een heleboel plezier aan het bedenken alleen al. De plannen werden echter steeds fantastischer en realistischer en op een dag trokken we onze stoute schoenen aan en begonnen, meer uit baldadigheid dan uit realisme, aan de voorbereidingen om een plan echt uit te voeren.

Ik denk dat we minimaal een kwartier over de telefoon hadden gepraat. Ik had mijn hart gelucht en Joyce kon maar al te goed begrijpen dat ik Mark moest haatten. Hoe langer we met elkaar praatten, hoe meer het idee begon te spelen om een van die plannen eens echt uit te voeren. Alle voorbereidingen waren immers al getrokken en morgen zou het een perfecte dag worden om ons plan uit te voeren.

"Joyce?........ Ja, we doen het. Morgen!" zei ik zenuwachtig en lacherig. Ik was best een beetje bang en twijfelde. Joyce stemde natuurlijk toe. Nu we, ik eigenlijk, eindelijk de beslissing hadden genomen was mijn humeur ineens een stuk beter. Ik verheugde me op morgen en verdreef de gedachten aan de consequenties, want natuurlijk had ons plan die. Ik zou behoorlijk gestraft worden, maar dat was een probleem voor later.

Fluitend liep ik naar beneden en schonk voor mezelf een glas fris in. Ik kwam Mark onderweg tegen en ik moest glimlachen toen ik hem zag. Hij keek me verbaasd aan en hij vroeg wat er zo leuk was. Ik lachte alleen maar en gaf geen antwoord. Ik sloot mezelf op in mijn kamer totdat mijn ouders een uurtje later weggingen. Daarna ging ik in de kamer zitten en verplaatste al mijn studieboeken naar de eettafel in de woonkamer. Ik schold Mark nog een keer uit en maakte hem duidelijk dat nu onze ouders wegwaren hij zich beter rustig kon houden, omdat ik nu de baas was. Mark hield zich inderdaad de rest van de avond redelijk rustig en ik kreeg nog de kans om wat te leren, alhoewel mijn gedachten regelmatig weg dwaalden naar wat we morgen allemaal van plan waren.

Hoofdstuk 2 - De dag van de waarheid

De ochtend verliep veel te langzaam. Ik stond vrij vroeg naast mijn bed, voor een zaterdag tenminste, en was behoorlijk nerveus. Het ogenblik naderde dat we Mark eens behoorlijk zouden pakken en ik had behoorlijk de kriebels. Ook was ik eigenlijk niet helemaal zeker of we wel door moesten gaan, maar ik wilde niet meer terug. Ik had Joyce nog een keer gebeld en nogmaals gecontroleerd of alles wel goed was bij haar. Zij moest voor bepaalde attributen zorgen en die waren behoorlijk belangrijk. Alles was echter geregeld en nu was alleen nog het wachten op het vertrek van mijn ouders.

Languit zittend op de bank in de woonkamer las ik de dikke zaterdagkrant. Af en toe las ik een artikel, maar de meeste pagina's sloeg ik over. Na een half uurtje had ik de krant wel gezien en legde ik hem weg. Ik liep de trap op naar mijn kamer en hoorde halverwege ineens flink gestommel. Meteen begreep ik dat Mark weer iets deed wat hij niet mocht doen en snel sprong ik de laatste treden omhoog. Bovengekomen zag ik nog net een glimp van Mark, die zijn kamer in rende en snel de deur achter zich dichttrok.

Bovenaan de trap keek ik om me heen of ik kon ontdekken waar Mark in had gezeten, maar kon niets vreemds of verdachts zien. Zodra ik de deur naar mijn eigen kamer opendeed, begreep ik dat hij in mijn kamer was geweest. Vanmorgen had ik mijn bed rechtgetrokken, maar nu was duidelijk te zien dat er iemand op had gezeten of misschien op had gestaan. Met een beginnende kwaadheid keek ik om me heen waar Mark aangezeten zou kunnen hebben, maar nog zag ik niets. Toch was Mark met een behoorlijke snelheid weggerend dus hij moest iets gedaan hadden wat absoluut niet mocht.

Ineens begreep ik wat hij gedaan zou kunnen hebben. Ik sprong op het bed, zoals Mark waarschijnlijk ook had gedaan, en ging op het voeteneind staan. Daarvandaan kon je makkelijk op de linnenkast kijken, alhoewel Mark daarvoor op de rand van het ledikant gestaan moest hebben. Mark is namelijk een stuk kleiner. Op de linnenkast lagen een stel niet zo interessante spulletjes die ik alleen maar uit de weg wilde hebben. Er lag echter ook iets heel belangrijks, namelijk een klein geldkistje. Daarin bewaarde ik alle dingen waar niemand iets mee te maken had, zoals brieven en bepaalde foto's. Het kistje was altijd goed afgesloten geweest en het enige sleuteltje zat om mijn sleutelbos die ik altijd bij me had.

Ik keek op de kast en mijn hart sloeg een paar slagen over. Het geldkistje stond niet meer achteraan, verborgen onder wat boeken, maar vooraan. Dat was niet het ergste, het kistje was ook nog open. Waarschijnlijk zelfs opengebroken.

Toen ik dat zag werd ik woedend op Mark. Blijkbaar kon ik niets meer onbeheerd achter laten. Die brieven waren mijn grootste geheimen. Zonder na te denken sprong ik van het bed af en liep ik naar Mark zijn kamer. Ik wist dat hij aan de binnenkant zou proberen de deurkruk omhoog te houden, zodat ik de deur niet kon openen, maar dat hinderde me niets. Mijn woede had al mijn krachten in me omhoog gehaald en woedend trok ik de deur open.

Mark sprong angstig weg en ik beende zijn kamer in. Even dacht ik eraan om hem te slaan, om hem eens een flink pak voor zijn billen te geven, maar ik hield me in. Ik liep zo dicht mogelijk naar hem toe en pakte hem bij zijn kin beet. Ik duwde zijn gezicht omhoog en kneep net zolang totdat hij me aankeek, wat maar een seconde duurde.

"Vanmiddag, Mark. Bereid je maar vast voor. Ik ben je zo verschrikkelijk zat, en nu heb je me echt boos gemaakt!" riep ik en mijn ogen moeten vuur gespuwd hebben en Mark kon niets uitbrengen, nog geen verontschuldiging. Ik duwde hem verachtend van me af en beende even hard de kamer uit. In mijn eigen kamer trok ik de deur achter me dicht en ging languit om mijn bed liggen. Daarna kwamen de tranen. Toen ik weer wat bijgekomen was, belde ik Joyce. Natuurlijk belde ik Joyce en ze begreep mijn woede en kwaadheid, alhoewel ze niets wist van de brieven of de inhoud ervan.

Twee uur later stonden onze ouders op het punt om weg te gaan. Ze hadden niets gemerkt van ons onderling akkefietje, maar Mark was blijkbaar toch wel onder de indruk geraakt van mijn woede-uitbarsting. Ik had hem al een paar keer geniepig naar me zien kijken, om erachter te komen wat ik van plan was. Mark wist dat ik iets in mijn schild voerde anders was hij er vanmorgen niet zo goed vanaf gekomen. Ook hoorde ik hem vragen, en later smeken, of hij niet met onze ouders mee mocht. Hij zei dat hij bang voor me was en dat ik hem te pakken zou nemen. Mijn moeder lachte en zei dat hij zich niet zo moest aanstellen, maar Mark bleef doorgaan en dat leverde hem zelfs een uithaal van mijn vader op. Hij moest opsodemieteren, zei mijn vader. Mark droop teleurgesteld en een beetje bang af en ik liep snel even langs hem heen. Uit het zicht van mijn ouders trok ik hem naar me toe en fluisterde lachend iets in zijn oor.

"Weet jij toevallig waar die brede leren riem is van papa? Ik kan hem niet vinden en ik wilde je er eigenlijk eens flink mee afranselen." Mark keek me onthutst aan en ik geloof zelfs dat hij me geloofde. Hij trok zich los en rende weg, terwijl het zweet hem aan alle kanten uitbrak.

Toen mijn ouders eindelijk weg waren belde ik Joyce. We praten even kort met elkaar en ze zou meteen mijn kant op komen. Toen ik de hoorn neerlegde stond Mark ineens achter me. Hij had blijkbaar meegeluisterd.

"Wat ga je doen?" vroeg hij.

"Gaat je niks aan." Riep ik vrolijk en glimlachte al bij de gedachte van een huilende Mark. En huilen zou hij, daar was ik heel zeker van.

"Je kunt niet met Joyce weg! Je kunt me niet alleen laten. Dat weet je!" riep Mark nu. Hij wilde wel graag alleen thuis zijn, maar gunde tegelijkertijd mij het plezier niet om weg te gaan.

"En ik blijf hier dus jij blijft ook hier!" riep hij me nog achterna. Ik liep naar mijn kamer en wachtte ongeduldig tot Joyce kwam. Het leek wel een uur te duren, maar ik werkelijkheid stond ze binnen vijf minuten voor onze deur. Ze had de auto van haar vader meegenomen met in de kofferbak de spullen die we nodig hadden. Ze pakte een sporttas uit de kofferbak en net toen ze op de bel wilde drukken trok ik de deur open. Lachend begroetten we elkaar en samen liepen we snel naar mijn kamer.

Mark stond ons weer vanuit een deuropening gade te slaan en begreep dat er wat ging gebeuren, maar had nog geen idee wat. Hij voelde zich zelfverzekerd en dacht dat we hem niets konden maken, maar daar vergiste hij zich behoorlijk in. Hij keek ons na, hoe we snel de trap op liepen. Eenmaal in mijn kamer deed ik mijn deur dicht en rukte de weekendtas uit haar handen. Ik was vreselijk nieuwsgierig. Ik trok de rits open en graaide naar de inhoud.

Het eerste wat mijn handen raakten was van plastic. Ik haalde het uit de tas en herkende het meteen. Ik lachte en bekeek het witte, koele plastic. Het was een grote wegwerpluier. Ik bracht hem naar mijn gezicht en rook de frisse geur. Joyce zat op het bed en zat mij te observeren. Ze lachte om mijn nieuwsgierigheid en raakte zelf ook opgewonden. We waren als kinderen zo blij.

"Hoe kom je aan die luiers?" vroeg ik.

"Gewoon, bij de apotheek. Alhoewel ik me wel behoorlijk opgelaten voelde toen ik ze ging halen. Ik schaamde me vreselijk." Giechelde Joyce.

In de tas zaten nog veel meer luiers, maar ik graaide nog dieper en voelde een leren riem. Ik trok het naar boven en zag dat het een soort harnas was. Ik had ze wel eens bij kleine kinderen gezien, maar nooit in deze maat. Ze werden vaak gebruikt bij kinderen die net konden lopen en overal heen liepen, zonder het gevaar in te zien. Via een lange leren riem kon het kind dat in toom gehouden worden. Deze hier was perfect voor Mark. De riempjes liepen over de schouder heen, tussen de armen door, over de borst en konden op de rug met een slotje worden gesloten, zodat hij er zelf niet uit zou kunnen ontsnappen. De riemen waren ook te sterk om kapot getrokken te worden. Met een aparte riem konden we Mark aan alles vastbinden wat we maar wilden, zonder dat hij kon ontsnappen en met maar een beperkte ruimte om rond te lopen.

In de tas zat verder ook nog een flesje babypoeder en een doosje vochtige doekjes om een luier mee te verschonen. Als laatste vond ik ook nog een flesje met een zuigdop. Ideaal om Mark mee te voeren. We keken elkaar nogmaals aan en lachten.

"En de kinderstoel?" vroeg ik.

"In de auto. Die zit al vast op de achterbank. Mark kan er zo in." Zei ze met een gemene glimlach. We keken elkaar even zwijgend aan en toen stond ik op.

"We doen het!" zei ik ineens heel zelfverzekerd. Nu wilde ik niet meer terug en ik verdrong alle repercussies van mijn ouders of van Mark. Met zijn tweeen konden we Mark goed de baas dus er was geen probleem.

Hoofdstuk 3 - De douche

"Mark, kom hier!" riep ik van bovenaan de trap. Joyce stond naast me voor de deur naar mijn kamer. Ik veronderstelde dat hij beneden was, maar de deur van zijn eigen kamer ging open en ik vroeg me af of hij ons weer aan het afluisteren was. Hij kwam met een rood hoofd naar buiten, dus mijn vermoeden was waarschijnlijk juist. Ik vroeg me af wat hij gehoord kon hebben, maar dat kon nooit veel zijn.

Mark keek ons onderzoekend aan en zag mijn strenge blik.

"Nee! Niet slaan! Jullie blijven van me af hoeren!" riep hij ineens en rende terug zijn kamer in. Ik lachte en zag hoe Joyce me vragend aankeek. Met zijn tweeen liepen we Mark zijn kamer in en zagen hem met een paraplu klaar staan op zin bed. Hij was niet van plan zich zomaar over te geven.

"Mark, luisteren! Wij zijn nu de baas en als je meewerkt hoeven we je niet te slaan." Mark bleef ons strijdlustig, maar ook een beetje bang, aankijken.

"Dus geef die paraplu hier en kom van dat bed af." Zei Joyce streng, maar natuurlijk luisterde Mark niet.

"Kom me maar halen!" Riep hij en zwaaide met de paraplu. Joyce en ik keken elkaar lachend aan. Tegelijkertijd sprongen we naar hem toe. Joyce greep naar de hand met de paraplu en ik probeerde zijn andere arm in bedwang te krijgen.

Mark spartelde behoorlijk tegen, maar zonder echt hard geraakt te worden hadden we de paraplu uit zijn handen getrokken. We trokken hem samen naar beneden, op het bed, zodat we hem goed in bedwang konden houden

Eindelijk hield Mark zich nu rustig. Noodgedwongen, want tegen twee meiden kon hij niet op. Hij keek uitdagend naar ons op, niet wetend wat wij konden doen. Hij dacht niet dat we hem iets aan durfde te doen, omdat ik dan weer van mijn ouders op mijn donder zou krijgen. Hij vergistte zich echter lelijk.

Toneelspelend haalde ik mijn neus op.

"Mark, je stinkt." Zei ik en ik bukte naar hem voorover en rook nogmaals. Joyce knikte en zei dat ze het ook rook. Alsof ik een vreselijke stank rook, draaide ik mijn hoofd af.

"Wat!" riep Mark uit, en begreep niet wat er precies gebeurde.

"Ga jij je eerst maar eens wassen, je bent vies." Mark keek verbaasd. Eerst naar mij, dan naar Joyce en daarna weer naar mij.

"Waar slaat dat op?" vroeg hij stotterend en bloosde. Hij wist dat ik Joyce verteld had van zijn bedplassen en hij vroeg zich af of dit daar iets mee te maken had. Joyce pakte hem stevig bij zijn bovenarm en sleurde hem mee naar de badkamer. Ik opende de deur naar de badkamer en Joyce duwde hem naar binnen. Hij spartelde wild tegen, maar samen kregen we hem wel de badkamer in.

"Wij gaan je wassen, Mark. Als je meewerkt is het zo voorbij." Zei Joyce en de verbazing op Mark zijn gezicht werd alleen maar groter. Hij vroeg zich af hoe hij zich hieruit kon redden. Hij kon geen kant op. De enige uitgang was via de deur en daar stonden twee grotere en oudere meiden voor.

"Wat! Nee. Stelletje gekken. Blijf van me af." Gilde Mark en hij liep zo ver mogelijk tegen de achterwand van de badkamer, zo ver mogelijk bij ons vandaan.

"Luister, Mark...."

"Nee! Nee! Nee! Nee!" bleef Mark roepen en hij wilde ons niet horen. Hij bleef door ons heen schreeuwen en belette ons onze plannen bekend te maken. Ik liep op hem af, trok zijn afwerende handen weg en sloeg hem hard in het gezicht, met mijn platte hand.

De schrik maakte Mark stil. De pijn en de schaamte kleurden zijn wang rood.

"Wil je luisteren?" vroeg ik. "We gaan je wassen en je kunt meehelpen of niet. Wij zijn nu de baas. Je kunt niet naar pappie en mammie rennen want die zijn er niet." Ik maakte gebruik van de stilte die er nu was, nu het nog kon. Ik wist niet of hij weer wilde gaan schreeuwen. Mark kwam weer wat bij van de schrik en hij hervond zich.

"Jullie blijven van me af. Ik ga alles tegen papa zeggen en dan zwaait er wat voor jullie, dus laat me nu alleen. Wegwezen!" riep hij. We keken hem lachend aan.

"Jullie papa kan mij even geen donder schelen." Zei Joyce, "dat zien we vanavond wel weer. Nu ben jij eerst aan de beurt. Schiet op, kleed je uit. Of moeten wij je uitkleden! Wil je dat?" We deden beiden een stap naar voren. Mark sloeg afwerend met zijn handen om zich heen.

"Nee! Klootzakken. Vuile vieze hoeren." Schreeuwde hij. Joyce en ik keken elkaar even aan en ik knikte. Dit was het sein en Joyce stapte naar hem toe en greep zijn beide armen beet. Ik trok hem snel bij de muur vandaan en rukte zijn broek naar beneden. Gierend en vloekend vocht hij uit alle macht, maar we waren te sterk. Zijn onderbroek zakte nu ook naar beneden en we trokken hem naar de rand van de badkuip. We duwde hem met zijn hoofd in de badkuip en hielden zijn benen stevig tegen de buitenrand geduwd. Hij stond nu als het ware gebukt over de rand van het bad. En met zijn billen bloot. Joyce hield zijn bovenlichaam stevig naar beneden geduwd en Mark was machteloos. Ik pakte de liniaal die ik had meegenomen en begon heel hard op zijn billen te slaan, rode plekken achterlatend daar waar ik hem geraakt had.

Mark zijn eerste reactie was nog harder schreeuwen en vloeken, maar al snel werd dat minder en ging het vloeken over in hardop huilen. Het moest behoorlijk pijn doen, want binnen een paar slagen voelden we zijn lichaam slap worden. Hij verzette zich niet meer. Hij was voor dit moment gebroken. Ik stopte daarna meteen, want ik wilde hem ook weer niet teveel pijn doen. We lieten hem los en Mark bleef liggen zoals wij hem net vasthielden.

"Sta op, Mark." Zei ik en meteen bevrijdde hij zich uit de vreemde houding. Hij ging in het bad rechtop staan en trok meteen zijn broek weer omhoog, zijn licht behaarde plasser proberend verborgen te houden. Zijn gezicht was rood en zijn wangen nat van de tranen.

"Vuile klootzakken." Zei hij, maar nu heel zachtjes en zonder enige overtuigingskracht. Joyce stapte naar hem toe en trok zijn T-shirt omhoog. Zijn borst kwam bloot en even bood Mark tegenstand doordat hij zijn broek nu even niet meer kon vasthouden. Hij liet Joyce haar gang gaan en liet zijn broek toch los. Het T-shirt werd uitgetrokken en Mark voelde ook dat zijn broek afzakte. Hij kneep zijn knieen samen en probeerde zijn broek te stappen. Het werkte maar half.

Toen het T-shirt uit was keek Mark mij aan, met een smekende blik. Hij zag mijn strengheid en volhardendheid en ik wees naar zijn knieen. Hij begreep het en liet de broek naar de grond zakken.

Nu stond hij naakt, zijn broek en onderbroek nog om zijn enkels heen gedrapeerd. Vol schaamte hield hij zijn handen voor zijn kruis. Joyce stapte achteruit en bekeek het resultaat. We keken elkaar aan en zagen elkaars goedkeuring en plezier. Daarna draaide ik me om en opende de kraan van de douche. Met mijn ene hand onder de douchekop en de andere hand aan de kraan stelde ik de temperatuur in. Ik zorgde dat het water lauw was, net niet koud meer, maar zeker niet warm. Daarna pakte ik de douchekop van de haak en hield hem naar de muur gericht.

"Hup. In de douchecel." Zei ik en langzaam gehoorzaamde hij. We voelden beiden dat de uitwerking van het pak voor zijn billen begon te verminderen, maar konden er nu even niets aan doen. Mark gehoorzaamde nog en ging met zijn rug tegen de achterwand van de douchecel staan. De douchecel was in de hoek van de badkamer geplaatst en kon met een gordijn worden omsloten. Het gordijn bleef echter open.

"Handen op je hoofd." Zei Joyce en tikte met de liniaal op Mark zijn wang. Mark bleef stil staan. Zijn hoofd gebogen en zijn handen beschermend voor zijn kruis. Hij gehoorzaamde niet. Ik richtte de douchekop op zij kruis en zag hem huiveren. Intussen sloeg Joyce hem zachtjes met de liniaal in het gezicht. De aanraking met de liniaal bracht blijkbaar pijnlijke herinneringen boven, want nu haalde hij zijn handen weg en de waterstraal deed zijn dunne schaamhaar tegen zijn lichaam plakken. Mark legde zijn handen op zijn hoofd en nu sproeide ik hem helemaal nat. Zijn hele lichaam was open en bloot te zien. Joyce en ik giechelden wat en Mark barstte in tranen uit.

Heel langzaam bewerkte ik elk stukje van zijn lichaam met de straal water. Daarna moest Mark zich omdraaien en deed ik hetzelfde met zijn achterkant. Joyce had inmiddels een washandje gepakt en toen ik klaar was en Mark goed nat was duwde ik hem met mijn vrije hand tegen de muur aan. Hij draaide zijn gezicht zo ver mogelijk naar me toe en wachtte af wat we nu van plan waren. Ineens voelde hij een washandje tussen zijn billen en hij kneep zijn billen stevig bij elkaar. Joyce duwde de punt van de liniaal even tussen zijn bilnaad en meteen ontspande hij weer. Daarna duwde ze het natte washandje stevig tussen zijn billen en Mark kroop dichter tegen de muur aan. Hij ging zelfs op zijn tenen staan om het washandje te ontwijken. Tevergeefs. Het washandje drong door tot tussen zijn benen en Mark spreidde zijn benen iets.

Nogmaals maakte Joyce het washandje nat en weer duwde het tussen zijn billen. Heel langzaam bewoog ze het washandje heen en weer, alsof ze zijn billen schoonveegde met wc-papier. Nu liet Joyce zijn billen met rust, maar Mark wist dat het leed nog niet geleden was. Het ergste kwam nog. Mark dacht erover na om uit zichzelf zich om te draaien, want dat moest toch gebeuren. Hij wist het zeker. Hij kreeg echter niet de tijd om tot een keuze te komen en hoorde de strenge stem van zijn vier jaar oudere zus. Haar stem had nog nooit zo streng en gebiedend geklonken als vandaag. Misschien was dat maar verbeelding, maar hij durfde nu niet ongehoorzaam te zijn. Mark vroeg zich af waar al zijn stoutmoedigheid en durf was gebleven.

"Omdraaien en spreiden!" Mark deed het. Zijn voeten langzaam naar buiten schuifelend over de natte en gladde tegels. Joyce stond al klaar met haar washandje, maar dit liet Mark niet zomaar toe. Zijn billen wassen kon hij nog verdragen, maar dit ging te ver. Hij haalde zijn handen van zijn hoofd en hield ze voor zijn kruis. Ik lachte om het zielige verweer en nam de liniaal van haar over. Ik zag Mark bang naar me kijken, maar ik stoorde me daar niet aan. Ik bracht de liniaal naar zijn gezicht toe en wilde hem slaan.

"Nee, alsjeblieft." Riep hij en meteen beschermde hij zijn gezicht. Meteen greep Joyce met het washandje Mark zijn plasser beet en kneep zachtjes. Mark kromp ineen van de pijn en Joyce verminderde haar druk, maar bleef vasthouden.

"Zul je gehoorzamen Mark?" vroeg Joyce en ze kneep weer even heel zachtjes. Mark kromp weer in elkaar en knikte heftig. Daarna liet Joyce los en waste zijn kruis zonder verdere tegenstand. Toen ze klaar was liet ze het washandje op de grond vallen en wreef ze met haar blote hand langs de binnenkant van zijn dijen. Nog steeds stond Mark wijdbeens en hij huiverde bij haar aanraking.

"Wat doe je?" vroeg ik. Dit was nooit afgesproken geweest, maar al snel begreep ik het.

"Hij heeft wel een beloning verdiend. Vind je hem ook geen lief klein jongetje?" Haar andere hand bracht ze naar zijn gezicht en wreef teder over zijn wang, terwijl ze met haar andere hand richting zijn plasser kwam. Ze bracht haar gezicht heel dicht bij de zijne en terwijl ze zijn plasser heel teder vastpakte en het met haar duim licht masseerde, kuste ze hem op zijn voorhoofd.

Mark wilde het uitschreeuwen. Hij voelde hoe zijn hormonen begonnen op te spelen en hij haatte zichzelf. Hoe kon hij juist nu opgewonden raken. Net na de ergste vernedering die hij ooit had meegemaakt. Zijn gezicht werd rood van schaamte en hij trilde onder haar aanraking in zijn kruis. Binnen vijf seconden voelde hij het bloed naar zijn kruis lopen en begon zijn lid te zwellen. Joyce stapte achteruit en samen bekeken ze Mark. Nog steeds met zijn handen boven zijn hoofd en benen gespreid. Zijn plasser werd stijver en stijver en kwam omhoog. Als in een roes hoorde hij hoe hij uitgelachen werd, maar dat interesseerde hem niet meer. De vernedering was te groot. Hij kneep zijn ogen dicht en sloot zich af van de buitenwereld. Hij hoopte dat hij zo snel tot rust zou komen.

"Ga weg. Alsjeblieft." Huilde hij, maar niemand lette op hem. Joyce en ik hadden hem voor nu even genoeg 'geplaagd'. Beiden pakten we een handdoek en we trokken hem uit de douchecel vandaan. Van twee kanten droogden we hem snel af en tegen de tijd dat we bij zijn kruis aankwamen was de opwinding gezakt. Ik liet hem op me steunen toen we een voor een zijn voeten droogden. Toen was hij droog en stonden we beiden op.

Mark voelde zijn naaktheid zwaar op hem drukken en voelde zich kleiner dan ooit. Zijn armen hingen gespannen langs zijn lichaam. Hij durfde zichzelf niet te beschermen tegen de doordringende blikken. Een enkele traan stroomde over zijn net afgedroogde wangen en liet een nat spoortje achter.

 

[Augur_DL]

Hoofdstuk 4 - Een luier en een zuigfles

"Ga maar naar je kamer en ga op je bed liggen. Op je rug." Zei ik en liep voor Mark de badkamer uit. Daarna liep Mark met blote voeten over de koude tegels en Joyce sloot de rij. Ze sloot de badkamerdeur. Ik deed de deur van zijn kamer open en Mark liep langs me heen, mij intussen heel vuil aankijkend. Ik lachte hem in zijn gezicht uit. Vandaag was het mijn dag, ik was de baas. Vanavond zou ik op mijn donder krijgen en zou hij bij onze vader kunnen uithuilen, maar voorlopig ging alles zoals ik het wilde.

Eenmaal in zijn kamer draaide hij zich naar me toe. Hij ging niet zoals ik bevolen had op zijn bed liggen, maar keek me aan. Hij kreeg weer iets van zijn eigenwaarde terug. Hij protesteerde zelfs. Hij wist dat hij met vloeken niets kon bereiken, dus nu probeerde hij me te overreden.

"Waarom doe je dit?" vroeg hij, "Je hebt me nu wel genoeg gepest. Hou er nu maar mee op." Ik keek hem vanuit een bepaalde hoogte aan, alsof ik op een verhoging stond. Ik stond er met een air van superioriteit, onaantastbaar. Ik antwoordde hem niet.

"Alsjeblieft, dan zal ik niets tegen papa en mama zeggen. Ik beloof het." Zei hij, zonder echt te smeken. Hij voelde zich klein en nietig en wist dat onderhandelen vanuit zijn positie geen zin had, maar hij moest toch wat proberen. Hij had zich inmiddels neergelegd bij zijn nederlaag. Hij was niet in staat om weerstand te bieden.

"Sorry Mark." Zei ik, "Vandaag straf ik je voor alle pesterijen die je ooit hebt uitgehaald. Ik hoop dat je er wat van leert." Hij boog zijn hoofd weer naar de grond en hij had spijt. Hij dacht dat hij zijn zusje in zijn zak had en haar altijd kon tegenhouden met de dreiging naar papa te lopen voor bescherming. Van binnen wist hij dat dat niet eeuwig kon doorgaan, en nu was dat punt. Hij was jonger, minder sterk en in de minderheid. Hij legde het af.

"Wat ga je dan nog meer doen?" vroeg hij heel nederig. Intussen was Joyce alweer achter me komen staan. Zij had de luier en een T-shirt meegenomen en dat zou hij aankrijgen, meer niet.

"Je krijgt een luier om, Mark. Je bent nog een kind en we zullen je als zodanig behandelen." Ik keek hem strak aan en Mark durfde me niet meer aan te kijken. Hij schrok en trilde van schaamte.

"Nee, Sandra, alsjeblieft niet. Ik been geen baby." Sputterde hij tegen en ging op het bed zitten, verslagen. Joyce stapte achter me vandaan en liep naar Mark toe.

"Wil hij niet? Zal ik hem slaan?" vroeg ze en hief de liniaal alweer omhoog. Ik stopte haar en begreep dat dat niet meer nodig was. Mark zou gehoorzamen.

"Mark, ik weet dat je mee wilt werken. Laat mij je die luier omdoen." Zei ik en pakte de luier over van Joyce. Ondanks alles bleef het toch mijn broertje en ik wilde hem op dit moment ook weer niet teveel straffen. Ik had echter gelijk. Met rode wangen van schaamte ging hij achterover op het bed liggen en trok zijn handen tot naast zijn hoofd, zijn hulpeloosheid accentuerend. Ik ging naast hem op het bed zitten en vouwde de luier open. Ik trok zijn benen in de lucht en duwde de luier onder hem. Ik kreeg van Joyce de babypoeder aangegeven en poederde zijn billen en kruis. Mark bleef stilletjes liggen en voelde hoe de luier daarna werd gesloten en strak werd dichtgeplakt. Daarna bukte ik voorover en kuste Mark op zijn wang.

"Goed zo Mark, grote jongen." Zei ik en maakte de vernedering nog een beetje erger. "Je mag voorlopig doen wat je wilt, maar je houdt de luier om. Begrepen?" zei ik en keek Mark streng aan. Zijn ogen vonden even de mijne en hij knikte. Ik wist dat hij de luier voorlopig niet uit zou trekken.

Mark kwam overeind van het bed en ik gaf hem het T-shirt. Hij trok het over zijn hoofd en zag dat het nog net tot zijn navel reikte. Zijn luier werd in het geheel niet door verborgen en dat was natuurlijk onze bedoeling. Op de voorkant van het T-shirt stond een mooi, kinderlijk teddy-beertje afgebeeld. Op de achterkant van de T-shirt stond met groot het woord BABY gedrukt.

Joyce en ik lachten en bekeken het resultaat. Mark hield wijselijk zijn mond en was blij dat hij nu even alleen gelaten werd. Hij wist niet dat dat echt maar voor even was en dat er nog veel neer vernederingen op het programma stonden. Vernederingen die hij niet zo snel zou vergeten. We lieten hem alleen in zijn kamer en liepen naar de woonkamer. Ik haalde in de keuken twee glazen frisdrank en tijdens het drinken genoten we nog eens na van de mooie herinneringen, die nu nog ze vers waren. Mark was niet in de buurt, dus bespraken we zachtjes onze verder plannen. Joyce haalde de zuigfles tevoorschijn

"Zal ik hem vullen?" vroeg ze.

"Ja, zullen we er warme melk in doen?"

"Getsie, ja. Goed idee." Ik liep naar de keuken en maakte wat melk warm. Ik vulde de fles en zette hem op de salontafel neer. We riepen Mark en hij kwam even later schuchter naar beneden. Hij keek vanuit de gang voorzichtig de woonkamer in, bang om de volgende vernedering. De zuigfles viel meteen op. Mark zuchtte diep, maar als dat de enige vernedering was dan viel het nog wel mee.

"Mark. Ik heb drinken voor je." Zei ik en Mark kwam zijgend naar ons toegelopen.

"Wat denk je? Kun je het zonder knoeien?" Vroeg Joyce gemeen. Mark antwoordde niet en pakte de fles op. Ik bedacht me ineens.

"Geef die fles maar hier." Mark keek me verbaasd aan, maar gaf toch vrij snel de fles aan mij.

"Kom maar naast me op de bank zitten." Zei ik en nadat hij dat gedaan had gebood ik hem te gaan liggen. Even later lag hij languit op de bank, op zijn rug, met zijn hoofd rustend op mijn knieen. Nu duwde ik de speen in zijn mond. Met een mesje hadden we de opening wat groter gemaakt, zodat hij wat sneller kon drinken.

Mark sloot zijn lippen om de speen en begon te drinken. Zijn ogen keken rusteloos in het rond en even vonden ze mijn ogen. Hij zag er bang en beschaamd uit en ik was bang dat we misschien te ver gingen. Misschien hadden we hem nu wel genoeg aangepakt. Mijn blik werd milder en Joyce merkte het. Ze zag dat ik niet meer zo kwaad was op Mark en vond dat wel jammer.

Langzaam zakte het niveau in de fles en Mark dronk door. Ik wist dat de fles behoorlijk vol zat, maar dat deerde me niet. Hoe meer hij dronk, hoe meer hij straks moest plassen. Toen de fles leeg was veegde ik zijn mond droog met zijn eigen T-shirt. Ik aaide hem nog een keer en liet hem daarna opstaan. Mark stond nu een beetje besluiteloos te wachten, of we nog meer opdrachten voor hem hadden.

Hoofdstuk 5 - Toch nog meer straf

Ik keek Joyce aan en wilde haar zeggen dat we misschien maar niet verder moesten gaan, maar Joyce was me voor. Ik zag haar naar me kijken en daarna riep ze Mark naar zich toe. Ze liet hem voor haar knielen en drukte met een vinger zijn kin omhoog en gebood hem haar aan te kijken. Ik keek toe, wachtend op wat Joyce van plan was.

"Je hebt vanmorgen door Sandra's spullen lopen snuffelen. Is dat waar?" vroeg ze streng. Mark boog zijn hoofd, maar Joyce maakte meteen duidelijk dat dat niet de bedoeling was. Ze duwde zijn kin weer omhoog, zodat hun ogen elkaar weer vonden.

"Is dat waar, Mark?" vroeg ze nu. Haar stem was luider en nog strenger. Haar ogen drongen diep door en Mark durfde niet te liegen. Hij was bang en kon niet eens liegen. Hij moest gehoorzamen, zijn lichaam wilde het, alhoewel een klein gedeelte in zijn hersenen hem zei dat hij misschien beter wel kon liegen.

"Ja." Antwoordde Mark zachtjes.

"Waarom?"

"Ik........ Alsjeblieft..........Ik weet niet....." Stotterde Mark. Joyce liet hem stotteren, maar er kwam geen goed antwoord uit.

"Vind je dat leuk? Door iemand's anders spullen snuffelen?" Weer boog Mark zijn hoofd en draaide zijn gezicht weg, maar meteen herstelde hij dat. Het had toch geen zin.

"Nee........ Ja......... Het spijt me." Ik keek toe en wachtte. Ik begreep wat Joyce van plan was. Ze wilde mijn woede weer opwekken en doorgaan met de vernederingen.

"Wat heb je gevonden, Mark?" zei ze en Mark keek even verbaasd.

"Ik....... Maar......"

"Geen gemaar. Vertel!" riep ze. Mark durfde het niet te vertellen, maar hij deed het toch. Hij moest wel.

"Brieven" stamelde hij zachtjes met een rood hoofd. Ik verstond het maar nauwelijks, maar mijn woede was terug. Toch niet die brieven! Ik wist dat hij het kistje had opengebroken, maar ik dacht dat hij niet genoeg tijd had gekregen om alles te onderzoeken, of zelfs te lezen.

"Welke brieven?" riep ik kwaad uit en nam de ondervraging over. Joyce zakte opgelucht achterover in de stoel. Het was haar gelukt. Mark zakte bijna ineen van angst, hij voelde mijn kwaadheid. Op het moment dat hij die brieven had gevonden, wist hij instinctief dat ik daar maar beter niet achter kon komen, maar nu had hij het verteld. Hij wist dat de straffen nu nog lang niet over waren.

"Welke brieven, minder leuk persoon?" riep ik nog een keer en greep hem bij zijn haar en rukte zijn hoofd zo ver mogelijk achterover. Nu keek hij mij aan met een van pijn vertrokken gezicht. Hij huilde van de pijn en wilde smeken om losgelaten te worden.

"Van Stefan." Zei Mark heel zachtjes, maar voor iedereen hoorbaar. Meteen liet ik hem los en sloeg hem zo hard mogelijk in het gezicht. Mark gilde en viel opzij, tegen Joyce aan. Zonder te beseffen wat hij het deed kroop hij heel dicht tegen Joyce aan en zocht, ironisch genoeg, bescherming bij haar. Ik sloeg hem echter niet vaker en zag hoe Joyce heel zachtjes langs zijn gezicht wreef om hem te troosten. De rollen waren in een klap, letterlijk en figuurlijk, omgedraaid. Ik was boos en zij wilde me temperen.

Ik draaide me woedend van hem af en stond te trillen op mijn benen. Die brieven waren nooit voor hem bedoeld om te lezen. Dat waren mijn diepst bewaarde geheimen. Er stonden dingen in die Mark helemaal niet mocht weten. Nooit!

"Ga naar buiten, Mark. De tuin in. Ik wil je kunnen zien, maar we moeten even alleen praten, Joyce en ik." Zei ik zo beheerst mogelijk. Het lukte maar gedeeltelijk, maar Mark gehoorzaamde wel meteen. Toch durfde hij eigenlijk niet naar buiten. Iedereen zou hem kunnen zien, alhoewel de tuin behoorlijk afgeschermd was.

Voorzichtig schoof hij de schuifdeur naar de tuin open en trok hem even zachtjes weer achter hem dicht. Op blote voeten liep hij over de grindtegels en ging in een tuinstoel zitten op ongeveer drie meter van het huis. De stoel stond schuin van het huis af en Mark kon wel de woonkamer inkijken als hij durfde, maar deed het niet. Hij trok zijn knieen op en maakte zich zo klein mogelijk. De luier was hij inmiddels vergeten, maar nu kwamen de tranen bij hem. Voor het eerst sinds Joyce binnen was had hij even de tijd om tot rust te komen en zich te realiseren wat er allemaal met hem gebeurde. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en liet zijn tranen de vrije loop.

Meteen toen Mark de deur achter zich dichtgeschoven had zakte ik op een stoel ineen. Met mijn rug naar de tuin barstte ik in huilen uit. Ik was diep verontwaardigt en ontzettend kwaad en ik kon mijn emoties niet meer de baas. Ook bij mij liepen de tranen nu over mijn wangen en Joyce ging naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Ook zij voelde zich niet zo op haar gemak. Ze had niet kunnen weten dat ik zo heftig zou reageren. Ze voelde zich behoorlijk schuldig. Het duurde een minuutje voordat ik weer enigszins bij mijn positieven kwam. Ik veegde mijn tranen weg en haalde een paar keer diep adem.

"Het spijt me, Sandra. Ik wist niet dat je zo erg ........ Ik...... Sorry."

"Het geeft niet. Ik ben blij dat ik het nu weet. Dit vergeef ik hem nooit." Ik veegde nog een nieuwe traan weg.

"Stefan?" vroeg Joyce heel voorzichtig. Ze wist niet zeker of ze er wel over kon beginnen. Ik zag haar twijfels en bezorgdheid en lachte.

"Ik ken Stefan al van jongs af aan. En........ Er zijn wat problemen geweest........ Hij heeft een moeilijke tijd achter de rug en is in zijn brieven nogal openhartig geweest. Hij heeft het me in vertrouwen geschreven en ik wilde niet dat iemand anders het te weten zou komen. Het spijt me dat ik je er niets over verteld hebt."

"Nee, dat geeft niets. Daar heb ik niets mee te maken." Daarna was het even stil tussen ons. Beiden keken we naar buiten en zagen Mark stil in de stoel zitten. Even rust, stilte voor de (volgende) storm

Hoofdstuk 6 - Naar het strand

Ik stond op. Het was tijd om weer wat te gaan doen. We hadden nu lang genoeg de tijd gehad om bij te komen.

"Pak jij de spullen uit mijn kamer, dan zet ik Mark in de auto." Joyce knikte instemmend en liep de trap op naar mijn kamer. Ik liep naar buiten en ik zag Mark schrikken toen de schuifdeur open gleed. Hij draaide zich meteen naar me om.

"Sandra...... Het spijt..." Ik brak hem af..

"Kom mee!" zei ik en pakte hem bij zijn bovenarm. Ik wachtte geduldig tot hij zijn benen strekte en zijn voeten weer de grond raakten. Samen liepen we zwijgend langs het huis naar de voorkant. Ik voelde de steeds sterker worden tegenzin van Mark, maar ik trok hem zonder pardon mee. De auto van Joyce stond op onze oprijlaan, dus Mark had wat dat betreft wel geluk. We hoefden niet helemaal naar de straat te lopen.

Ik opende de portier voor hem en gebaarde hem de auto in te gaan. In het midden van de achterbank was een kinderzitje aangebracht. Joyce had hem aangepast, zodat nu ook Mark er in paste. Een klein kind zou normaal gesproken op een verhoging zitten, maar die was weggehaald. Alleen de rugleuning en de riemen waren er nog en zaten stevig aan de achterbank vastgemaakt. De rugleuning van het kinderzitje was hol en omsloot de rug en met de riemen konden we Mark zo vastmaken dat hij zich maar amper kon bewegen.

Mark had het kinderzitje wel gezien, maar had er niet bij nagedacht dat dat wel eens voor hem kon zijn. Hij ging op de achterbank net naast de portier zitten. Ik boog echter over hem heen en gebaarde hem op te schuiven. Toen pas realiseerde hij zich dat hij in het kinderzitje moest.

"Sandra, alsjeblieft. Dat is niet nodig. Ik zal gehoorzamen." Sputterde hij, maar natuurlijk was dat tevergeefs. Ik duwde hem verder en met tegenzin schoof hij door. Ik ging naast hem zitten en draaide me naar hem toe. Hij zat nu met zijn rug in het zitje en het hield hem stevig op zijn plaats. Een rode blos verscheen op zijn wangen en hij voelde de riemen in zijn rug en begreep dat hij vastgegespt zou worden.

Allereerst spreidde ik zijn benen en graaide naar de eerste riem. Aan het eind zat een groot zwart blok waarin de vier andere uiteinden gestoken konden worden. Met een druk op het middengedeelte van het blok schoten de vier gespen dan weer los, maar door middel van een klein sleuteltje kon je ook het openen blokkeren. Nu zocht ik de beide riemen die over de schouders liepen. Mark boog gewillig iets naar voren en ik gespte de riemen vast, die nu nog losjes hingen. De laatste twee riemen liepen langs het smalste gedeelte van de middel en werden ook vastgemaakt. Nu trok ik beide laatste riemen strak en Mark werd dieper in de rugleuning gedrukt. Ik hoorde hem kreunen. Ook de twee schouderriemen werden strak getrokken en ik zag hoe Mark weerloos vast zat. Zijn T-shirt werd tegen zijn lichaam getrokken en de riem tussen zijn benen door drukte de luier stevig op zijn plaats. De luier was trouwens nog steeds goed te zien en Mark kon nu niets doen om het te verbergen. Alhoewel Mark zijn armen en benen vrij kon bewegen was hij volkomen hulpeloos. Zijn bovenlichaam zat zonder bewegingsruimte tegen de rugleuning aangeplakt.

Intussen was ook Joyce naar buiten gelopen en zette de weekendtas weer achterin de auto. Ik ging terug naar het huis en sloot alles af. Daarna stapten we in en Joyce startte te auto. Vanaf de passagiersstoel voorin keek ik even achterom en genoot van de hulpeloosheid die van Mark zijn gezicht was af te lezen. Zijn hoofd was iets gebogen en zijn benen gespreid door de luier die als een wig zijn benen uit elkaar dreef.

We reden langzaam door onze straat heen, maar niemand die ik kende zag ons rijden en besteedde aandacht aan de persoon achterin. Pas halverwege de volgende wijk stonden we stil voor een stoplicht. Mark keek angstig om zich heen of iemand hem toevallig zag. Mark probeerde zich zo onopvallend mogelijk te gedragen, maar bleef het gevoel houden dat hij door honderden mensen werd herkend en dat iedereen alleen al aan zijn gezicht kon zien dat hij een luier droeg en ik een kinderstoel zat gegespt. Even stopte er een auto naast ons en ook ik hield in de gaten of er iemand zag hoe wij een bijna volwassen baby achterin vervoerden. We stonden misschien drie seconden naast elkaar voordat het stoplicht op groen sprong en we beiden een andere kant opreden. Mark haalde opgelucht adem, maar bleef zich wel heel erg ongemakkelijk voelen.

"Waar gaan we heen?" vroeg hij en ik keek naar hem om.

"We gaan gezellig een middagje naar het strand. Leuk he?" zei ik en ik zag Mark naar adem happen.

"Moet ik zo....... Nee, dat doe je niet!" riep hij, maar het klonk niet zelfverzekerd en van binnen wist hij al dat het wel waar was. Waarom zouden ze hem voor de gek houden? Zijn zusje en haar vriendin hadden de macht en ze hadden inmiddels bewezen niet bang te zijn.

"Alsjeblieft. Niet doen." Smeekte Mark en wanhopig probeerde hij zich los te rukken uit de riemen. Ondertussen reden we de snelweg op en werden we regelmatig ingehaald door auto's en haalden we zelf ook regelmatig bussen en vrachtauto's in. Niemand scheen echter te zien dat Mark een luier droeg en stevig in de gordels zat. Als we al bekeken werden, dan keken ze naar de twee meiden die voorin zaten. Misschien benijdden de anderen Mark wel, omdat hij bij ons in de auto zat. Ironisch.

Intussen werd het voor Mark alleen maar erger. De warme melk had zijn werk gedaan en inmiddels een weg gezocht door zijn lichaam en zocht dringend een weg naar buiten. Mark voelde de druk op zijn blaas en zou er alles voor over hebben even naar het toilet te mogen. Hij wist dat hij het in zijn luier zou moeten doen, tot grote hilariteit van Joyce en mij. Hij probeerde het zolang mogelijk op te houden, maar het had weinig zin.

Hij twijfelde of hij het zou vragen, maar de wetenschap dat hij gewoon uitgelachen zou worden was hem te veel. Hij zou het niet vertellen en maar gewoon laten lopen. Natuurlijk zouden ze er achter komen. Natuurlijk was het de bedoeling dat hij in zijn luier zou plassen. Mark probeerde zich gerust te stellen met het feit dat het toch onontkoombaar zou zijn. Hij zou worden verschoond en vier ogen zouden gericht zijn op zijn natte luier. Hij zou worden uitgemaakt voor baby en ze zouden veel plezier hebben aan het verschonen.

Uiteindelijk liet hij het gaan. De druk op zijn blaas werd steeds groter en het had geen zin om pijn te lijden. We reden nu al een half uur en het kon nog wel een kwartier duren voordat we bij het strand zouden aankomen. Hij probeerde zo nonchalant mogelijk te blijven kijken, maar terwijl het warme vocht zich in zijn kruis verspreidde voelde hij zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verschijnen. Het leek ineens wel tien graden warmer in de auto en zijn gezicht werd rood. Hij veegde het zweet weg en probeerde niet te huilen. Het was een vreselijk gevoel om je eigen urine tegen je aan te voelen. De luier nam maar langzaam de hoeveelheid urine op en hij kreeg jeuk op de plaatsen waar de luier zich afsloot en strak tegen zijn lichaam zat. Hij zag ook hoe goed het zichtbaar was wat hij had gedaan en vroeg zich af hoelang het nog ging duren voordat we het zouden ontdekken.

Joyce en ik praatten inmiddels over van alles en nogwat, voornamelijk over jongens van onze eigen leeftijd en ouder. Via de binnenspiegel hield Joyce Mark een beetje in de gaten en merkte al een tijdje dat Mark op hete kolen zat. Ze kon precies het moment zien waarop Mark begon te plassen en de verborgen opluchting op zijn gezicht te lezen was.

"Heeft onze lieve Mark lekker in zijn luier geplast?" zei Joyce opeens op een heel plagerige toon en ik draaide me zover mogelijk om. Ik keek naar zijn huilerigere gezicht en lachte. Ik bracht mijn hand naar zijn gezicht en wilde hem op een plagerige manier troosten, maar kwaad duwde hij zijn hoofd weg.

"Laat me met rust." Riep hij gefrustreerd en negeerde onze verdere plagerijen.

"Met rust laten? Wil je dan geen schone luier om?" vroeg ik, maar ik kreeg geen antwoord.

Hoofdstuk 7 - Op het strand

Tien minuten later zochten we een parkeerplaats langs de drukke strandweg. Links en rechts stonden auto's kriskras in de berm geparkeerd om maar niet te ver te hoeven lopen. We reden een stuk door, zodat we op een wat minder druk gedeelte van het strand zouden komen. We wilden Mark ook weer niet aan te veel mensen tentoonstellen, en helemaal niet aan bekende mensen. We vroegen ons beiden eigenlijk wel af wat er zou gebeuren als we bekende mensen zou tegenkomen. Zouden ze Mark redden of misschien net doen alsof ze ons niet zagen. Ik hoopte niet dat zoiets zou gebeuren. We vonden een plekje vlak bij een doorgang door de duinen en parkeerden de auto.

Joyce en ik stapten uit en openden de kofferbak, Mark nog even alleen latend en de spanning voor wat er met hem zou gebeuren nog wat opvoerend. Mark had zich ineens bedacht dat hij misschien maar beter weg kon lopen om zich ergens verborgen te houden totdat hij vanavond naar huis kon bellen. Dan kon hij meteen die vieze, plakkerige, stinkende en jeukende luier weggooien. Mark wist niet of hij dat durfde maar het leek hem in ieder geval beter dan zich te laten blijven vernederen door twee meiden. Hij moest alleen op het goede moment wachten en misschien....... misschien zou hij het dan proberen.

Achterin lagen twee tassen. De eerste tas was maar half vol en bevatte de spullen voor Mark, terwijl in de andere tas drie grote handdoeken zaten. Ik tilde de laatste tas uit de kofferbak en zette hem naast ons neer op de grond. Joyce opende de andere tas en haalde het tuigje en de lange riem naar boven. Daarna sloot ze de tas en tilde hem ook uit de kofferbak. De kofferbak ging dicht en we gingen beiden aan een kant op de achterbank zitten. We hadden afgesproken dat we hem eerst het tuigje om zouden doen, voordat we hem uit de auto zouden laten. We waren beiden bang dat hij weg zou lopen en dat zou een hoop pret verpesten.

Mark zag de riempjes in mijn handen toen we op de achterbank ging zitten en begreep dat hij geen kans zou krijgen er snel tussenuit te rennen. Joyce opende met het sleuteltje de gespen en Mark kreeg weer wat meer bewegingsruimte. Hij voelde zich echter nog steeds opgesloten, zonder enige vorm van beslissingsrecht.

Zonder tegenspartelen kregen we hem het tuigje om en sloten het stevig af op zijn rug. Ook hier zorgde een slotje ervoor dat Mark zichzelf niet kon bevrijden. Toen trokken we hem uit de auto. Mark had geen keus en eenmaal uit de auto keek hij schichtig om zich heen om te zien of er iemand in de buurt was. Even probeerde hij zijn T-shirt zover naar beneden te trekken zodat zijn natte luier verborgen bleef, maar dat mislukte. De T-shirt was veel te kort. De natte luier was zichtbaar, heel goed zichtbaar.

Ik sloot de auto af en samen liepen we richting het pad dat ons over de duinen zou brengen. We trokken Mark met ons mee en heel schuchter bleef hij dicht achter ons lopen, zodat hij een beetje uit zicht bleef. Hij besloot zich voorlopig maar rustig te houden om zelf maar zo weinig mogelijk aandacht te trekken.

Het pad door de duinen was lang en moeizaam. Niemand had ons nog gezien en Mark hoopte dat dat zo zou blijven, maar tevergeefs. Ze waren net over de eerste duintop heen en liepen door het hete zand naar beneden toen er drie mensen vanaf de zee ons tegemoet liepen. Mark zag ze en schrok en meteen verborg hij zich nog dichter achter ons. Zichzelf bijna geheel uit het gezicht onttrekkend. Ik glimlachte naar Joyce en we begrepen elkaar meteen. We bleven zo dicht naast elkaar lopen totdat de tegenliggers op nog geen tien meter afstand waren. Joyce stapte naar rechts en ik naar links en trok de riem, die mij met Mark verbond, strak. Van de beperkte veiligheid die hij voelde naar de volkomen openheid was een behoorlijk grote overgang. Mark zijn adem stokte en ik hoorde hoe hij ons binnensmonds vervloekte.

Drie paar ogen waren op ons gericht, meer specifiek, op Mark gericht. Drie monden leken iets open te vallen toen ze de luier ontdekten die ze onmogelijk over het hoofd konden zien. Twee oudere mensen, een vader en een moeder, schrokken van het aanzicht. Dit kon toch niet waar zijn en hun gezichten betrokken, terwijl ze langs liepen en ze ook nog de riem duidelijk zagen. De derde, een meisje van twaalf, sloeg haar hand voor haar mond en begon te giechelen. Ze bleef staan en keek ons na. Toen ze het woord "BABY" op de achterkant van het T-shirt ontdekte konden we haar horen proesten van het lachen, terwijl ze genrriteerd werd mee geroepen door haar moeder.

Mark stond dus ineens in het volle zonlicht en begreep ons vuile spelletje. Nergens kon hij zich verstoppen. Niemand om achter te verschuilen. Met vuurrode wangen boog hij zijn gezicht, de eerste tranen proberend te bedwingen. Zijn handen bedekten het natte gedeelte van het kruis, maar ongetwijfeld hadden ze ook dat gezien. Mark had een klein voorproefje gehad van wat hem straks op het strand zou overkomen. Hij wilde het liefst door de grond zakken, wegrennen de duinen in, of desnoods ter plekke doodgaan, maar de riem trok hem abrupt uit zijn gedachten en struikelend liep hij voort.

Tot het strand kwamen we verder geen mensen tegen. Bovenaan de laatste trap bleven we staan en keken over het strand. Een frisse wind blies ons tegemoet en we veegden het zweet van ons gezicht. Zoals we hadden verwacht was het niet zo heel erg druk op dit gedeelte van het strand. Links zagen we in de verte de grote stad liggen en daar lag het strand vol met mensen. Daar stonden ook de meeste strandtenten en reden ijskarretjes over het harde gedeelte van het strand. Hier voor ons lagen hier en daar wat mensen en van bovenaf zochten we een goed plekje uit. We overlegden en besloten een plekje rechts van de trap te nemen, tegen het hek voor de duinen aan. Er lagen daar maar een paar mensen te zonnen en het leek er wel rustig. Hoe meer je richting stad kwam hoe drukker het werd.

We liepen de trap af en Mark voelde vele ogen op zich gericht worden. Ik denk dat het wat dat betreft wel mee viel, maar bekijks hadden we in ieder geval. Joyce en ik trokken ons nergens iets van aan en op blote voeten sjouwden we door het mulle zand. Na honderdvijftig meter stopten we en konden eindelijk die tassen neer gooien.

"Is dit geen mooi plekje?" zei Joyce op kinderlijke toon en keek Mark even aan. Hij had het zwaar te verduren. Tien meter verderop zat een jongen en een meisje en ze keken openlijk naar ons. Ze zaten rechtop op hun strandhanddoeken en keken, onderwijl zachtjes met elkaar pratend. Ook van de andere kant keken ze naar ons, maar meer geniepig. Ik zag een oudere vrouw liggend met samengeknepen ogen onze kant op kijken. Ze deed alsof ze haar ogen dicht had en sliep, maar dat was niet zo. Haar man die naast haar lag keek niet en negeerde ons. Waarschijnlijk sliep hij wel. Een beetje schuin voor ons, dichter bij de zee, lag een gezin met twee kinderen. Vader lag op zijn buik en keek over zijn boek heen naar ons, moeder graaide in een tas en de twee kinderen, van vier en zeven, stonden ons ongegeneerd aan te gapen.

Ik legde een grote handdoek op het strand uit met de korte kant naar het hek toe. Een paar centimeter achter het hek stond een ijzeren paal met een 'verboden toegang' bordje. Daar zouden we Mark aan vast maken, maar eerst wilde ik hem uit zijn T-shirt hebben.

"Het is mooi zonnig weer, dus alleen de luier is wel voldoende." Dacht ik bij mezelf en trok Mark op de handdoek. Hij ging liggen en samen maakten we het tuigje los. Ik zat links en Joyce zat rechts van hem. We verwachten geen van beiden een probleem, omdat Mark zich de afgelopen minuten behoorlijk rustig had gedragen. Binnen een minuutje lag het tuigje los op de handdoek en trokken we Mark zijn T-shirt uit.

Ineens sprong Mark op, althans dat wilde hij. Ik viel achterover in het zand, maar Joyce greep hem bij zijn arm en trok hem terug. Ze kon hem lang genoeg bezig houden, totdat ik weer overeind zat en haar kon helpen. We duwden hem op zijn rug op de handdoek en ik zette mijn knie op zijn buik en bracht al mijn gewicht naar voren.

"Auw, klootzakken. Laat me gaan" riep Mark uit en ik wist dat onze "buren" ons konden horen. Joyce worstelde met het tuigje en ik keek Mark kwaad en strak aan.

"Ondeugend, Mark?" vroeg ik en hij draaide zijn hoofd weg. Ik sloeg hem hard in het gezicht en met een van pijn vertrokken gezicht vonden zijn ogen de mijne. Hij keek me angstig aan.

"Doe dat nu niet, Mark. Het heeft geen enkele zin. Vanavond bij papa en mama, mag je uithuilen. Nu moet je gehoorzamen. Begrepen!" zei ik hard, hard genoeg voor omstanders om mee te kunnen luisteren.

Joyce klikte het slotje van het tuigje dicht en maakte de andere kant van de riem door het hek heen, aan de stevige paal vast. Mark lag op zijn rug op de handdoek, witte riempjes liepen over zijn borst, schouders en rug en een grote, natte luier bedekte zijn kruis. Hij liet zijn hoofd berustend achterover zakken, vloekend op zichzelf dat de schlemielige ontsnappingspoging mislukt was.

 

[Augur_DL]

Hoofdstuk 8 - Veel bekijks

Een paar minuten later lagen we met zijn drieen languit in de zon. Mark had zich op zijn buik gedraaid om zijn gezicht te kunnen verbergen en hij hield zich rustig. Het was ook rustig om ons heen. Het geluid van de golven was op de achtergrond aanwezig en zeemeeuwen gilden, maar de twee kinderen van het stelletje voor ons speelden zonder lawaai. Ook geen geluiden van radio's en luidruchtige jongeren kon ons storen. Het was een prettig middagje.

"Laten we maar apart gaan zwemmen. We kunnen Mark niet alleen laten." zei Joyce en ik knikte. We konden hem inderdaad niet alleen laten.

"Ga jij maar eerst." zei ik met in het achterhoofd dat ik wel eventjes met Mark alleen wilde zijn. Ik wilde met hem praten, controleren of hij al spijt had van zijn acties van vanmorgen.

Joyce glimlachte en veegde het zweet van haar voorhoofd. Haar haren zaten tegen haar gezicht geplakt en haar voorhoofd was rood van de hitte. Ze stond op, veegde het zand van haar benen en liep snel richting de zee. Het koele, eigenlijk gewoon koude, zeewater zou verfrissend werken. Ik keek Joyce na en zag nu ook dat de oudste van de twee kinderen naar ons stond te kijken. Het was een leuk meisje om te zien, met een lachend gezichtje en lange, donkere haren. Haar oogjes twinkelden en haar gezicht las verbazing. Ik schatte haar op ongeveer zeven jaar en ze stond op een paar meter afstand met haar armpjes voor zich gekruist. Haar ouders en broertje waren in de zee aan het spelen en lette even niet op hun dochter/zusje.

"Hoi" riep ik lachend naar haar. Mark bewoog zich naast me en keek verbaasd om zich heen. Even was hij bang voor een bekend gezicht, maar toen hij het kind zag haalde hij ietwat opgelucht adem.

"Stefan draagt ook luiers" zei het meisje, terwijl ze nog iets dichterbij kwam. Ze bleef op twee meter afstand staan, misschien toch wel een beetje bang voor ons.

"Is Stefan jouw broertje?" vroeg ik en het meisje knikte

"Hou oud is hij?" Als antwoord stak ze vier vingers in de lucht.

"Ik weet zeker dat jij al jaren niet meer in je broek plast, toch?" vroeg ik weer en verwoed schudde het meisje haar hoofd.

"Ik ben al zeven, bijna acht!" riep ze trots.

"Dit jongetje is stout geweest en voor straf moet hij een luier dragen." Zei ik en legde mijn hand op Mark zijn billen, die natuurlijk bedekt waren door de luier. Het plastic was behoorlijk warm geworden onder de zon en ik begreep dat Mark behoorlijk moest zweten in die luier, die toch al zo nat en klef was omdat hij er in had geplast.

Op dat moment werd het meisje teruggeroepen door haar ouders. Blijkbaar vonden ze het niet zo prettig dat ze met mij aan het praten was, en eigenlijk kon ik ze geen ongelijk geven. We waren inderdaad een beetje een vreemd stelletje.

"En Mark. Wat vindt je van je straf, tot nu toe" zei ik, terwijl ik dichter naar hem toe kroop. Zijn gezicht draaide zich mijn kant op, maar hij bleef op zijn buik liggen. Hij murmelde een antwoord.

"Kom, draai je eens op je rug. Dat praat gemakkelijker" zei ik streng en Mark gehoorzaamde. Hij liet zijn schaamte achter en ging zelfs op zijn handdoek zitten. Hij kruiste zijn benen voor zich en voor het eerst liet hij op ze manier zijn gezicht zien aan de omgeving. Ik lachte toen ik zag hoe er zand achter de elastische rand van de luier bij zijn buik zat en vroeg me af hoeveel zand er inmiddels in zijn luier zat. Zou dat kriebelen, of schuren?

Op de een of andere manier wilde ik me toch verontschuldigen tegenover Mark over deze straf. Ik had nog lang geen genoeg van het straffen en we zouden ook nog wel even door gaan, maar diep van binnen wist ik dat mijn woede niet alleen tegen Mark gericht was, maar zeker ook tegen mijn ouders. Mark was gewoon een lastig en irritant kind en zou dat wel ook altijd blijven, maar het waren altijd mijn ouders die mij steeds weer met hem opscheepten. En dat was een belangrijk deel van mijn woede.

"Waarom straf ik jou, Mark?" vroeg ik en Mark keek me niet begrijpend aan.

"Waarom denk je dat ik jou straf?" vroeg ik nogmaals. Mark begreep de vraag nu wel en boog zijn hoofd. Hij was nog steeds kwaad op zichzelf, dat hij zich vanmorgen had laten pakken bij zijn speurtocht door mijn kamer. Het was niet zijn eerste keer geweest dat hij 'op onderzoek' was uitgeweest en hij had zich vanmorgen ook niet in kunnen houden. Hij verveelde zich en de spanning was een leuke afleiding. Totdat hij werd gesnapt.

"Het spijt me, Sandra." Zei hij berouwvol, maar ik wist niet of hij het wel meende. Ik vertrouwde er niet op, dat hij het nooit meer zou doen.

"Dat is geen antwoord op mijn vraag, Mark!" zei ik en ditmaal streng hardop. Mark keek me aan en hoopte op mededogen, maar kreeg die niet.

"Omdat ik je kamer doorzocht............... En die brieven vond." Zei hij zachtjes. "En ik heb ze niet eens gelezen. Echt niet. Ik zweer het." Riep hij uit, terwijl hij me recht aankeek. Voor het eerst geloofde ik hem. Ik wist dat hij dit niet gelogen had. Hij had me recht aangekeken terwijl hij het zei en zijn ogen vertelden mij dat het de waarheid was.

"Nee, Mark. Niet daarom." Zei ik, opgelucht vanwege die waarheid, maar teleurgesteld omdat Mark het voor de zoveelste keer niet begrepen had.

"Nee, Mark, omdat je zo'n vreselijk kind bent. Je bent godverdomme veertien en je gedraagt je als een kind. Daarom!!!" zei ik en alweer voelde ik tranen in me opkomen.

"Je gedraagt je als een baby. En eigenlijk dat kan me helemaal geen reet schelen. Als jij je je hele leven als een kleuter wilt gedragen, dan mag dat. Je mag van mij tien keer per dag in je broek zeiken! Je haalt je hele kamer maar overhoop! Smijt al het eten maar door de kamer heen! Dat maakt mij niet uit." Riep ik nu uit en iedereen moest het kunnen horen, het kon me allemaal niets meer schelen. De omgeving was ik nu totaal vergeten. Ik wilde het hem zeggen, en wel nu. Ik wilde alles eruit gooien en ik hoopte dat het me op zou luchten.

Mark zat er bedeesd en ineengedoken bij. Hij schaamde zich en wilde dat niemand hen kon horen of zien, maar hij wist dat ze allemaal naar hem keken. Hij was het middelpunt. De woorden van mij drongen diep door. Nooit zou hij het meer vergeten en dat was wat ik hoopte. Hij zou het niet vergeten, maar zou hij er ook wat van leren? Ik hoopte het. Ik hoopte het met alles wat ik had.

Tranen stroomden weer over mijn wangen. Weer was ik aan het huilen. Voor de zoveelste keer die dag.

"Je mag tienduizend keer jezelf voor schut zetten door je als een kind te gedragen, maar je verpest er mijn leven mee. Ik moet continue voor babysitter spelen. Elke keer als ik iets leuks wil gaan doen, moet ik thuis blijven omdat pa en ma jou niet thuis alleen kunnen laten. Daarom, Mark, daarom haat ik je!" Eindelijk was het eruit. Eindelijk had ik het gezegd.

Even keek ik Mark aan. Hij keek naar beneden, naar het zand. Zijn hoofd was gebogen en zijn wangen rood van schaamte. Ook bij hem zag ik een enkele traan, terwijl de mijne met een T-shirt wegveegde. Ik draaide me van hem af en snotterde nogmaals.

Joyce kwam terug uit de zee. Haar haren waren nat en nog druipend kwam ze teruglopen. Toen ze dichtbij was zag ze dat ik weer overstuur was en had gehuild. Daarna keek ze naar Mark en zag dat ook hij niet in zijn normale doen was.

"Wat is er gebeurd?" vroeg ze en pakte een handdoek uit de tas. Ze droogde haar haren af en ging naast me zitten.

"Het spijt me, Sandra." Zei Mark heel zachtjes. Ook ik negeerde Joyce's vraag.

"Als het aan mij ligt, sluiten ze je op in een tehuis." Dat was het laatste wat ik er over wilde zeggen. Nog steeds niet helemaal bijgekomen zei ik tegen Joyce dat ik nu even ging zwemmen en snel liep ik naar de zee toe. Ik had even tijd nodig om bij te komen.

Hoofdstuk 9 - Het restaurant

Een half uurtje later liepen we terug naar de auto. Na mijn emotionele toespraak hadden we geen last meer gehad van Mark. De riem hing losjes in mijn hand en gedwee liep hij mee, tussen ons in. Hij droeg een van de twee tassen met daarin de handdoeken. Zijn hoofd bleef gebogen en nog steeds jeukte het in zijn kruis. Nog steeds had hij dezelfde natte luier om en eigenlijk hoopte hij binnenkort op een schone, alhoewel hij natuurlijk niet verschoont wenste te worden. Zijn gevoelens waren daarover in tweestrijd.

Het was nog vroeg in de middag en bijna niemand dacht er op dit tijdstip blijkbaar aan om weg te gaan of nog even naar het strand te gaan, want we kwamen niemand tegen op het lange zandpad. Aan het begin van het pad, bij de parkeerplaats was een speciale douche aangebracht. Door een gulden in de automaat te werpen kreeg je een aantal minuten koud water uit de kraan.

In het openbaar trokken we Mark zijn luier uit en helemaal naakt spoelden we hem goed af. Het eerste koude water leverde een paar huiveringen op, maar al snel liet hij het water verkoelend over zijn lichaam stromen. Snel was al het zand van zijn lichaam af en was ook zijn kruis weer redelijk schoon en met een nog droge handdoek droogden we hem af. Een houten picknicktafel deed dienst als commode en gewillig ging Mark liggen. Joyce deed hem bijna vakkundig een schone luier om en liet hem daarna opstaan. Zonder enige moeite konden we hem het tuigje afdoen, een schoon T-shirt (met minder opvallend motief) aantrekken, en het tuigje weer omdoen. Mark liet zich op dit moment van zijn goede kant zien, maar we bleven toch op onze hoede. Ik wist dat dat van het ene op het andere moment kon omslaan, en zonder waarschuwing.

Tot zijn grote opluchting trokken we hem ook een korte broek aan, die de luier voor het zicht bedekte, maar de vormen duidelijk zichtbaar lieten door de dunne stof. Ook het gekraak bij het lopen werd niet door de korte broek weggenomen. Mark was echter al behoorlijk blij met deze 'geste'.

Na Mark spoelden we ons beiden om de beurt af en kleedden ons om achter een bestelbusje. Tien minuten later zagen we er weer behoorlijk toonbaar uit. We kamden onze haren terwijl we de auto opzochten en we voelden ons alle drie behoorlijk opgefrist toen we bij de auto aankwamen, maar ook dorstig. Het drinken dat we zelf hadden meegenomen was warm en we wilden graag iets koels.

We plaatsten Mark weer in het kinderstoeltje en gespten hem vast. Met de ramen wijd open reden we snel de broeierige duinen uit. Via de snelweg kwamen we binnen een kwartier bij een restaurant dat aan de rand van een bos lag. Het was hier lang niet zo druk als aan het strand, maar toch zochten een behoorlijk aantal mensen verkoeling in het bos. We hadden dit restaurant speciaal vooraf uitgekozen. Beiden kenden we het vrij goed, terwijl we er de laatste jaren eigenlijk nooit meer kwamen. Een aantal weken geleden waren we hier toevallig, en dat viel samen met onze fantasieen over het straffen van Mark. We waren het er toen beide over eens dat dit hier perfect voor ons doel gebruikt kon worden. Toen wisten we natuurlijk nog niet dat we het echt uit zouden gaan voeren.

We parkeerden de auto vlak voor het restaurant en liepen langs het restaurant, langs de bosrand, naar het terras. Hier waren misschien twintig tafels met elke vier stoelen en de helft was ongeveer bezet. We zochten een leeg tafeltje in het midden op en duwden Mark in een stoel. Natuurlijk werd er wel een beetje vreemd naar ons gekeken, want Mark had nog steeds het tuigje om en werd door middel van de riem op korte afstand gehouden. De luier van Mark was niet meer zo opvallend als eerst en ik geloof niet dat die door omstanders werd opgemerkt.

Toch voelde Mark zich behoorlijk opgelaten, want Joyce en ik spraken met elkaar en Mark werd volkomen genegeerd. Ook voelde hij nog steeds alle ogen op hem gericht. Zijn opgelatenheid sloeg echter alweer snel door naar schaamte, want hij merkte dat hij nog lang niet door alle pesterijen heen was.

Een zwart-wit geklede serveerster kwam naar ons tafeltje toe, keek eerste even verbaasd naar Mark en keek toen een voor een naar mij en Joyce.

"Waarmee kan ik u van dienst zijn?" vroeg ze netjes. Joyce en ik hadden allebei al besloten wat we wilden hebben en Joyce bestelde.

"Doe maar twee sorbets, zo groot mogelijk." Zei ze lachend. "En wilt u deze vullen met warme melk?" ging Joyce verder en haalde een grote zuigfles, met speen, uit haar tas vandaan en hield die voor de serveerster omhoog. Mark keek verbijsterd naar de fles en zijn gezicht liep rood aan. Joyce en ik keken naar het verbaasde gezicht van de serveerster en vroegen af wat haar reactie zou worden.

Eerst keek ze verbaasd naar de fles en met een trage beweging pakte ze hem aan. Daarna keek ze naar Mark en langzaam verscheen er een kleine, misschien wel een beetje gemene, glimlach op haar gezicht. Dat was voor ons het teken dat ze mee wilde werken. De serveerster bleef nog even Mark aankijken, die van gekkigheid niet wist waar hij heen moest kijken. Ik geloof dat ze ook had gezien dat Mark een luier omhad.

"Natuurlijk. Lauwe melk?" Zei ze nu met een lachend gezicht. Joyce en ik knikten allebei en we lachten mee. Mark wachtte tot de serveerster weg was en reageerde toen pas kwaad.

"Nee, dat kun je niet maken." smeekte hij bijna, maar hij wist dat het tevergeefs was. We negeerden hem trouwens meteen en lieten hem, zichzelf verbijtend, met rust. Ik zag Sandra op haar horloge kijken en ik deed hetzelfde. We moesten hier blijven wachten, totdat we naar huis konden. Het laatste gedeelte van onze straf zou zich hier afspelen, maar dan moesten we wachten totdat Mark zichzelf weer had bevuild. We zouden hen genoeg te drinken geven, net zolang totdat hij zou moeten plassen. We wisten dat Mark zou laten merken wanneer hij in zijn luier zou plassen. Eerst zou hij vragen of hij naar de wc mocht, en dat terwijl hij wist dat we hem toch niet lieten gaan. Mark wilde echter laten merken dat het plassen in de luier gedwongen was en niet per ongeluk, zoals hij wel vaker 'per ongeluk' in zijn broek plaste. Daarom moest hij van te voren vertellen dat hij in zijn luier ging plassen.

Het moment waarop hij zou gaan plassen, zouden we merken aan zijn gezichtsuitdrukking. Hij zou niet alleen eerst wat ongemakkelijk in zijn stoel gaan schuiven, maar ook een vuurrood hoofd krijgen. En daar moesten we op wachten.

Een paar minuutjes later kwam de serveerster terug. Ze zette een groot dienblad op tafel met daarop de twee sorbets en onze eigen fles, nu gevuld met lauwe melk. Ze zette de sorbets voor ons neer en daarna pakte ze zuigfles. Zie hield hem naar me toe.

"Is de temperatuur goed, mevrouw?" vroeg ze en met haar overdreven netheid gaf ze min of meer aan dat wij de baas waren over Mark. Ze had de hints begrepen en handelde daar naar. Ik voelde even aan de fles en keurde het goed, daarna zette ze hem voor Mark neer.

"Wees een grote jongen en drink hem snel leeg!" zei de serveerster hardop. Ik zag hoe Mark zich moest inhouden om zijn woede te verbergen. Zijn schaamte was wel duidelijk zichtbaar. Verschillende mensen keken nu naar ons en gniffelden. Ik vroeg me af wat zij er van dachten. Was het misschien een grap? Of een vreemd soort sex-spelletje?

Mark pakte de fles beet en bracht hem naar zijn mond. Ik corrigeerde hem hardop door te zeggen dat hij hem met twee handjes moest vastpakken en Mark reageerde met een nog roder gezicht. We zagen hem diep in de stoel wegzakken, om zichzelf zo min mogelijk te laten opvallen.

Joyce en ik genoten van de sorbet en onderwijl moedigden we Mark aan om door te drinken. Wij waren nog maar halverwege de sorbet, toen Mark de fles alweer leeg had. Ik knikte naar de serveerster die net even onze kant uitkeek en ze kwam naar ons toelopen.

"Wilt u de fles nog een keer bijvullen?" vroeg ik en de serveerster pakte de fles en liep weg.

"Nee, ik hoef niet meer. Ik heb geen dorst." Stamelde Mark zachtjes, zonder dat omstanders het konden horen.

"Niet zeuren, Mark. Je drinkt straks gewoon je fles leeg. Gedraag je alsjeblieft als een grote jongen. Je bent verdorie al veertien." Zei ik hardop en liet expres zoveel mogelijk mensen mee genieten. Mark gromde wat en legde zich erbij neer.

Joyce en ik kletsten door en hadden het over koetjes en kalfjes, terwijl de serveerster de zuigfles weer terug bracht. De procedure verliep weer precies hetzelfde. Ik mocht eerst voelen of de zuigfles wel op de juiste temperatuur was. Pas daarna werd hij aan Mark gegeven en ook nu gaf de serveerster een opmerking over onze 'grote jongen'.

Mark dronk deze fles veel minder snel leeg dan de vorige en af en toe moedigden we hem wat aan. Het duurde ons te lang. Sommige mensen om ons heen vertrokken inmiddels en anderen kwamen ervoor in de plaats en steeds zag je weer de verbazing van de mensen. Het meest duidelijk zichtbaar was de zuigfles, die hij of in zijn hand of aan zijn mond had gebracht. Drinken uit de zuigfles ging maar met kleine slokjes, dus hij had de fles behoorlijk lang aan zijn mond.

We zaten ongeveer al een uur te praten en Mark was al sputterend bezig aan zijn derde fles met lauwe melk. We dachten dat het niet meer lang kon duren en inderdaad begon Mark inmiddels wat ongemakkelijk over zijn stoel heen en weer te schuiven. Zijn blaas raakte steeds voller en tot overmaat van ramp werd hij ook nog gedwongen door te drinken. In de zuigfles paste een halve liter melk, dus hij had nu in korte tijd al bijna anderhalve liter moeten drinken.

Zijn blaas deed hem meer en meer pijn en hij wist dat hij binnenkort in zijn luier zou moeten plassen. Hij baalde verschrikkelijk, alhoewel balen wat zwak uitgedrukt was. Hij wist dat hij weer een nieuwe vernedering zou moeten verwerken en hij wist niet precies of hij dat wel kon. Hij was bang dat hij straks heel kwaad zou worden en behoorlijk zou gaan tegenwerken en dat zou hem alleen nog maar meer in de problemen werken. Hij moest zich proberen in te houden, beheersing was noodzakelijk.

Wij meiden hadden allang de voortekenen gezien en verheugden ons op het feit dat hij zichzelf straks weer zou gaan bevuilen. We keken elkaar al regelmatig lachend aan en Mark voelde zich steeds minder op zijn gemak. De enige vraag was hoe de serveerster straks zou gaan reageren. Zou ze ons wegsturen, of ons onze gang laten gaan?

Mark kroop even zichtbaar ineen toen een pijnschuit uit zijn blaas omhoog schoot. Hij wilde graag plassen, maar durfde het toch ook weer niet. Allereerst zoog hij het laatste beetje melk uit de fles en zette hem opgelucht weer op tafel. Hij hoopte dat hij niet nog een fles hoefde leeg te drinken. Zijn maag zat al behoorlijk vol en bij een volgende fles zou hij niet alleen beginnen te plassen, maar ook zeker gaan overgeven.

De pijn had een traan in zijn ooghoek doen opwellen en zo nonchalant mogelijk veegde hij die weg. Hij voelde echter nog een pijnscheut opkomen en met het idee een klein beetje zijn blaas te legen, zodat de pijn minder werd, verminderde hij de druk op zijn blaas. Zodra de urine echter door zijn plasser liep was er geen stoppen meer aan. Zonder het te willen liet hij nu alles gaan. Hij haalde diep adem en hij voelde hoe een enorme stroom urine zich een weg zocht door zijn plasser de luier in, waar het binnen niet al te lange tijd zou worden opgenomen door de absorberende stof. Mark had eens gelezen dat het legen van een volle blaas het tweede grote genot van de mens was. Het eerste begreep hij al heel goed, maar nu begreep hij ook waarom ze dit 'het tweede grote genot' noemden.

Met de urine stroomde ook alle pijn weg uit zijn onderbuik en een prettig, leeg gevoel bleef over. Mark voelde hoe hij tijdelijk letterlijk in de urine zat, en hoe het een weg zocht tot zelfs tussen zijn billen. Pas na een lange tijd hield hij op met plassen. Al die tijd probeerde hij niet te laten merken wat hij deed, maar de opluchting moest van zijn gezicht af te lezen zijn, wist hij. Hij keek even naar Joyce en mij en zag tot zijn opluchting dat ze hem even geen aandacht schonken. Misschien hadden ze het niet gezien?

Maar natuurlijk hadden Joyce en ik het gezien. Uit een ooghoek konden we alles precies in de gaten houden. De opluchting was inderdaad van zijn gezicht af te lezen. Even zagen we Mark bezorgd naar zijn kruis kijken, bang als hij was voor lekken. Hij had zoveel geplast dat hij niet voor kon stellen dat de luier zoveel in een keer op kon nemen. Het leek er echter op dat alles droog bleef en er niets zichtbaar was. Gelukkig.

 

[Augur_DL]

Hoofdstuk 10 - Verschoning

"Mark!" zei ik ineens luid, terwijl ik hem recht aankeek. Mark keek geschrokken mijn kant op. Was hij toch gesnapt?

"Je loopt toch verdomme niet in je luier te zeiken. Of wel?" Ik keek hem streng aan en meerdere mensen keken nu allemaal naar Mark. Mark voelde zich het centrum van de wereld. Ik lachte in mezelf, alhoewel ik die pret wel verborgen wilde houden en een streng gezicht bleef trekken. Ik wilde zoveel mogelijk profijt trekken uit het feit dat Mark niet had gevraagd of hij naar de wc mocht.

"Kijk me aan, Mark." Zei ik weer streng en met moeite kon ik een glimlach onderdrukken. Mark keek alle kanten op behalve mijn kant en wist zich helemaal geen houding te geven. Uiteindelijk keek hij me aan. Zijn gezicht bevestigde mijn vermoeden.

"Kom maar even hier. Ik wil je even controleren." Zei ik met een beduidend vriendelijker stem. Misschien dat dat hem uit zijn evenwicht bracht, want hij stond vrijwel meteen op en liep naar me toe. Met de riem trok ik nog een stukje dichterbij en Mark keek nu vragend op me neer.

Ik bleef zitten en tot Mark zijn afschuw trok ik zonder pardon zijn korte broek naar beneden. Ik voelde hoe Mark trilde onder deze nieuwe publiekelijke blootstelling, maar toch liet hij me begaan. Iedereen keek nu naar Mark en iedereen zag de enorme luier die Mark om had. Mark begon zachtjes te huilen en hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht.

"Wat ben je toch een vreselijke baby. Kun je nu niet even een paar uurtjes je luier droog houden. Waarom doe je dit Mark?" riep ik uit, alsof ik ten einde raad was. Intussen hing de korte broek op zijn knieen en bleven de mensen kijken en luisteren.

"Niet te geloven. Veertien jaar en nog niet zindelijk." Zei ik nu tegen Joyce, maar meer om de mensen om ons heen te laten gniffelen. Joyce speelde me een deed alsof ze ook verbaasd was.

"Dat kan toch niet, Mark." Zei ze verwijtend. Intussen riep ik de serveerster naar me toe en die had van een afstandje staan toekijken, en vooral staan meeluisteren. Nu kwam ze aanlopen.

"Het spijt me verschrikkelijk, maar mijn broertje is nog niet helemaal zindelijk. Kan ik hem ergens verschonen. Hij heeft namelijk vrij snel last van luieruitslag." Zei ik en liet de serveerster nu met de mond vol tanden staan. Joyce pakte intussen de tas waarin we de schone luier hadden gedaan, tegelijk met een washandje, twee handdoeken en wat andere spulletjes.

Ik trok snel de broek van Mark omhoog en stond op. Ik pakte de tas op en staand keek ik de serveerster vragend aan, om op deze manier de zwijgende en vooral verbaasd serveerster te dwingen een positieve beslissing te nemen. Ik greep naar de riem, maar Mark nog steeds aan vast zat en trok hem uit de stoel.

"Natuurlijk........ U......... U kunt gebruik maken van de commode in het damestoilet, alhoewel ik ............." stamelde ze. Ik wist wat ze wilde zeggen. Natuurlijk was de commode niet gebouwd om mensen van Mark zijn leeftijd te verschonen, maar in ons zogenaamde 'vooronderzoek' hadden we gezien dat het in ieder geval lang en breed genoeg was. Als we de te kleine aankleedkussens aan de kant schoven paste Mark met gemak op de grote commode.

Joyce bleef zitten en voelde zich ook een beetje opgelaten. We hadden dit van te voren zo afgesproken en ik wilde dit alleen doen. Er moest toch iemand blijven zitten en met zijn tweeen Mark verschonen was waarschijnlijk toch niet nodig. Ik trok de verbouwereerde Mark met me mee en liet de verbijsterde serveerster achter. In ieder geval zou er hier nog lang, heel lang, over ons gesproken worden.

Mark liep mee, maar zeker niet van harte. Zonder pardon trok ik hem echter door het restaurant heen, richting toiletten. Ik opende de deur naar het damestoilet en zag dat er niets veranderd was sinds Joyce en ik hier de vorige keer waren geweest. Mark stond buiten en durfde in eerste instantie niet naar binnen te gaan. Misschien kwam het doordat ik hem het damestoilet in wilde hebben, of misschien was de gedachte aan een nieuwe vernedering hem teveel.

Ik trok en riep nog een keer en heel langzaam stapte Mark over de drempel heen. Het damestoilet was veel groter dan het herentoilet, waar alleen een aantal wc's en urinoirs waren geplaatst. In het damestoilet was een behoorlijk grote ruimte ingericht om kinderen te verschonen. Na binnenkomst had je aan de rechterkant zes toiletten naast elkaar met aan de tegenover liggende wand ongeveer evenveel wastafels. Langs de wand boven de wastafels waren grote spiegels direct naast elkaar geplaatst, zodat de hele wand vanaf de wastafels tot aan het plafond een grote spiegel was. Deze spiegel liep ook door tegen de achterwand, wat de hele ruimte een grotere indruk gaf. Tegen deze achterwand was op dezelfde hoogte als de wastafels zaten een brede plank geplaatst. Op deze plank lagen drie aankleedkussens. Boven deze plank hingen verschillende fel brandende TL-buizen.

Ik trok Mark verder naar binnen en toen de deur eenmaal achter ons dicht viel, waren we alleen. Mark stond er een beetje beduusd bij en bekeek zichzelf in de spiegels. Hij haatte wat hij zag. Ik vroeg me nu ineens af of ik Mark wel alleen de baas kon. Ik wilde daar nu even niet aan denken en merkte dat vanzelf wel. Ik hield me in ieder geval sterk en zolang ik niet twijfelde zou Mark minder snel geneigd zijn om te denken dat hij niet meer hoefde te gehoorzamen.

Ik liep naar de plank toe en pakte de drie aankleedkussens en legde ze onder de plank neer. Daarna draaide ik me naar Mark om.

"Ga hier liggen, Mark" zei ik streng en ik keek hem strak in de ogen aan. Er lag angst te lezen in de ogen en ik wist dat ik hem nog steeds de baas was. Het zou niet makkelijk zijn, maar ik kon met hem doen wat ik wilde, terwijl hij misschien wel even sterk, of zelfs wel sterker, was. Ik was de baas en dat straalde ik uit. Mark was het kind en hij gehoorzaamde.

Hij liep heel langzaam naar de plank toe en draaide zich met zijn rug naar de muur. Hij plaatste zijn handen naast zich op de plank en wilde achteruit springend op de plank gaan zitten. Zodra hij zat duwde ik zijn bovenlichaam naar links en naar beneden en dwong hem zo te gaan liggen. Het lukte en Mark tilde zijn benen over de rand op de plank en ging languit liggen.

Het huilen stond hem nader dan het lachen en hij wilde het uitschreeuwen van kwaadheid. Zijn lichaam lag ongemakkelijk op de harde plank en werd beschenen door het klinisch witte TL-licht. Wanneer Mark naar links keek kon hij zichzelf in de spiegel zien liggen en om maar niet te hoeven kijken, sloot hij zijn ogen maar.

Ik liet de riem los en het handvat viel met een dof geluid op de vloer. Ik concentreerde me op Mark en schoof zijn T-shirt een stukje omhoog. De luier kwam al van onder de korte broek vandaan en ik zag hoe Mark zijn maag trilde. Ik trok het knoopje uit het koord van de korte broek en schoof die onhandig naar beneden. Mark werkte hierin niet mee, maar zonder heel veel problemen hing de korte broek al snel ter hoogte van zijn onderbenen. De luier was nu open en bloot zichtbaar en gaf mij een oppermachtig gevoel. Deze luier gaf mij voortaan de macht over Mark. Niet het tuigje of het leeftijdsverschil, maar de luier. Vanaf nu kon ik hem dreigen met deze luier. Misschien zou ik vanavond een behoorlijke zware straf opgelegd krijgen door mijn ouders, maar daarna zou de dreiging van een luier en een flinke vernedering Mark wel rustig krijgen.

Ik keek met een goed gevoel op hem neer en liet Mark wachten. Hij had zijn ogen gesloten en wachtte totdat hij mijn handen op zijn luier zou voelen. Hij wachtte tot de luier open zou gaan en frisse, koude lucht zijn kruis in zou stromen en hem zou doen huiveren.

Ik boog en haalde een van de handdoeken uit mijn tas en vouwde die open. Ik duwde mijn arm onder Mark zijn knieen en duwde zijn knieen omhoog en richting zijn hoofd, zodat ik de handdoek gemakkelijk onder de luier kon schuiven. Als de luier straks uit was zouden zijn vieze natte billen niet het hout, maar het badstof raken.

Plotseling merkte ik een verandering in Mark. Ineens was hij veel minder onderdanig. Op de een op andere manier had hij de kracht en de moed gevonden om tegen mij in opstand te komen. Mark kwam overeind op de tafel en met tranen in zijn ogen keek hij me aan. Nog steeds was hij bang, maar ik was de absolute macht kwijt.

"Nee. Je blijft van me af. minder leuk persoon" riep hij huilend uit en sloeg mijn handen van zijn middel weg. Blijkbaar was hij nog steeds niet helemaal overtuigd en twijfelde hij van binnen nog. Mark verweerde zich wel, maar durfde blijkbaar ook nog niet meteen van de plank af te klimmen, om zodoende het heft helemaal in eigen hand te nemen.

"Mark, ga liggen! Laat me je verschonen!" riep ik nu kwaad. Kwaad omdat hij niet luisterde, maar ook omdat ik hem niet meer helemaal in de hand had. Ik wilde hem weer naar beneden duwen, maar met zijn eigen handen ondersteunde hij zich, zodat het niet ging. Ik dacht razendsnel na hoe ik de macht weer over hem terug kon krijgen. Hoe kon ik hem alsnog zover krijgen dat hij zich liet wassen en verschonen. Even dacht ik er zelfs aan om alles maar op te geven, maar ik wist dat als ik hem zo thuis zou brengen, ik echt in de problemen zou zijn. Ik moest hem echt helemaal in de hand hebben totdat onze ouders zouden terugkomen. Pas op het moment dat zij door onze voordeur zouden stappen mocht Mark zich veilig voelen. Dit moment was behoorlijk kritisch en ik wist niet precies hoe ik het op moest lossen.

Juist op dat moment ging de deur van ingang van de damestoiletten open. Ik stond met de rug naar de deur en draaide me geschrokken om. Ook Mark keek snel in de richting van de deur en een ogenblik wachten we af wie er binnen zou komen. Ik wist dat Joyce het in ieder geval niet zou zijn. Zij zou me als enige redding kunnen brengen, elk ander persoon zou alleen als katalysator werken en Mark sterker in het zadel helpen.

De deur ging verder open en een in het wart en wit gekleed meisje kwam binnenlopen. Ik keek even verbaasd naar haar en voelde hoe Mark zuchtend zijn verzet opgaf. Als een wonder zakte Mark achterover en sloeg huilend zijn handen voor zijn gezicht. De serveerster kwam naar me toe lopen en keek me aan.

"Kan ik u ergens mee van dienst zijn? Heeft u misschien nog iets nodig?" vroeg ze op dezelfde nette toon. Op dat moment wilde ik haar wel om haar hals vliegen. Zij had me gered uit mijn hachelijke situatie. Mark had het opgegeven en zijn verlies ingezien.

"Nee, dank je." Zei ik en probeerde niet te laten merken dat ik vreselijk blij was met haar binnenkomst. Ik draaide me weer om naar Mark en zag nu het slappe en hulpeloze lichaam voor me liggen. Ik kon me niet indenken dat het net nog zo sterk en doorzettend was geweest.

Ik bewoog mijn handen naar de luier en voelde het warme plastic. Met een luid gekraak trok ik een voor een de plakstrips los en vouwde de luier open. Nu ik Mark toch weer helemaal in mijn macht had, dat voelde ik tenminste, liet ik Mark wat langer met de open luier liggen dan noodzakelijk was. De absorberende stof in de luier had zijn best gedaan en al het urine van Mark opgenomen. Daardoor was de stof wel stijf en dik geworden en de luier was hierdoor een stuk zwaarder geworden. De voorkant van de luier zakte langzaam helemaal open en Mark zijn geslachtsdeel werd zichtbaar, omringd door tegen zijn lichaam plakkend schaamhaar.

De serveerster gaf geen aanstalten om weg te gaan en ik draaide me naar haar toe. Ik begreep haar verbazing wel een beetje.

"Het moet wel een vreemd gezicht zijn, een jongen van veertien die verschoont wordt?" vroeg ik, niet om een antwoord te krijgen want dat wist ik wel, maar om een gesprek aan te knopen en om de pijnlijke stilte tussen ons te doorbreken.

De serveerster was niet eens zo heel veel ouder dan mij, zag ik nu. Ze had halflang zwart haar en was slank gebouwd. De roze wangen gaven haar gezicht kleur, evenals de groene ogen. Haar kleding was perfect in orde. Er was geen vlek in haar witte blouse te ontdekken en er waren maar een paar kleine kreuken zichtbaar in haar jurk.

"Het is inderdaad een niet alledaags gezicht." Ik verbaasde me over haar zelf niet 'alledaagse' taalgebruik, terwijl Mark onrustig over de tafel schoof. Ik zag hoe kippevel zijn lichaam bedekte en hoe hij aanstalten maakten om te gaan krabben in zijn kruis.

"Niet doen Mark!" zei ik scherp en meteen trok hij zijn hand terug. "Ik zal je niet langer laten wachten en je even snel wassen." Zei ik daarna op een vriendelijkere en meer begripvolle toon. Tegen de serveerster zei ik:

"Je mag wel blijven kijken." Ze knikte naar me ten teken dat ze inderdaad bleef staan. Ze liep naar het 'hoofdeind' van de plank en ging dicht bij Mark zijn gezicht staan. Tegelijkertijd trok Mark zijn knieen in, zoals dat van hem verwacht werd en ik trok de luier onder hem vandaan en legde hem aan de kant. Ik zou hem straks wel in een afvalbak gooien. Daarna pakte ik het washandje uit de tas, drenkte hem in koud water en begon Mark te wassen.

Allereerst duwde ik het washandje onder zijn billen en waste zonder zeep zijn ene bil en dijbeen. Daarna drenkte ik het washandje nogmaals onder de kraan en waste ik de andere bil en dijbeen. Met schoon water ging ik verder en al snel hield ik zijn plasser met het washandje beet. Ik hield het wat langer dan gewoonlijk vast en ik voelde Mark schuifelen onder me. Nogmaals drenkte ik het washandje in het koude water en zachtjes kneep ik ermee in zijn ballen. Ik voelde hoe hij ineen kroop van pijn en liet hem nogmaals zachtjes kermen.

De serveerster keek plots op haar horloge en begreep dat ze niet langer gemist kon worden. Ze draaide zich snel om en liep weg. Op het moment dat ze de deur van de uitgang wilde opendoen werd de deur ineens van de andere kant opengeduwd. Een oudere vrouw kwam binnenlopen en de serveerster schoot snel langs haar heen.

De vrouw keek even verbaasd naar het tafereel achter in de ruimte en kon via de spiegel het gezicht van Mark afgewende hoofd zien. Door de spiegel zag ik ook het gezicht van de oudere vrouw, die ik niet kende, en zag ineens een uitdrukking van herkenning. Mijn bewegingen haperden en Mark hoorde ook dat er iets aan de hand was. Hij begreep dat er iemand anders naar binnen gekomen was en met een beschaamd gezicht keek hij op.

Ik zag tot mijn verbijstering dat Mark eerst even verbaasd keek, maar dat daarna zijn gezicht veranderde in dat van afgrijzen. Zijn gezicht werd helemaal bleek en wit. Ik wist niet precies wat er aan de hand was en realiseerde me dat pas een paar seconden later.

"Mark?" zei de vrouw verbaasd en kwam langzaam naar ons toelopen. Ik vroeg me af hoe ze de naam van Mark wist en begreep toen pas dat ze Mark herkende. Toen trok ik ook even wit weg en stond met een mond vol tanden.

De vrouw, die een beetje groter was dan mij dus veel groter dan Mark, stond nu vlakbij en overzag de hele situatie. Ik keek een beetje zenuwachtig naar haar op. Ze had een streng uiterlijk en haar ogen leken wel vuur te spuwen. Ook Mark had duidelijk respect voor haar en was misschien wel een beetje bang voor haar. Ik vroeg me af waarvan ze elkaar konden.

De ogen van de vrouw gleden over het lichaam van Mark en hielden even stil bij zijn naakte en natte kruis. Daarna keken ze verder en werd de natte luier opgemerkt. Ik zag een ogenblik een teken van herkenning en even dacht ik ook een glimlach te herkennen, maar meteen trok haar gezicht weer strak.

Nu keek de vrouw mij aan en ik keek nog steeds nerveus naar haar. De ogen leken wel dwars door me heen te schieten. Haar blik duurde maar een paar tellen, daarna richtte ze haar blik weer op Mark. Ik haalde opgelucht adem. Het leek alsof ze mij erkende als meerdere, als baas in ieder geval, van Mark.

"Jongedame, mag ik vragen wat hier gebeurt?" Ik slikte en probeerde mijn keel te smeren die behoorlijk was uitgedroogd tijdens de inspectie van de vrouw.

"Ik doe Mark een schone luier om. Hij....." zei ik zo simpel mogelijk en probeerde tegelijkertijd zo neutraal mogelijk te klinken.

"Dat zie ik. Maar waarom wordt hij als een baby behandeld?" vroeg ze en nogmaals keek ze me aan. Ditmaal was ik beter bestand tegen haar indringende blik en met een zelfverzekerde houding antwoordde ik.

"Hij heeft zich misdragen, dit is zijn straf." De vrouw keek me nu geringschattend aan en leek me te keuren. Ik besefte dat ik niet tegen haar had kunnen liegen, ook niet als ik zou willen. Ze zou het meteen door gehad hebben.

Al die tijd had Mark gehuild, het luidkeels snikken had de stilte doorbroken op de momenten dat het stil was tussen mij en de vrouw, van wie ik trouwens nog steeds niet wist wie ze was. Blijkbaar werd ik goedgekeurd, want haar blik veranderde weer naar Mark.

"Ik hoop dat je hier iets van leert, Mark. Het blijkt in ieder geval dat niet al je pesterijen ongestraft blijven." Abrupt keerde de vrouw ons de rug toe en verdween in een toiletcabine. Intussen ging ik snel door met wassen. Ik was nu bijna klaar met wassen en de vraag wie de vrouw nu precies was knaagde in mijn hoofd.

Ik legde het washandje weg en pakte de tweede handdoek uit mijn tas. Mark huilde nog steeds en ik duwde de handdoek ruw tussen zijn benen en droogde hem snel af. Mark zijn benen kon ik nu willekeurig alle kanten opduwen, zonder enige tegenwerking en zijn benen bleven nu ook staan zoals ik het wilde.

Terwijl ik bukte om de schone luier te pakken hoorde ik dat een wc werd doorgetrokken en drie seconden later ging de deur van de cabine open. Ik lette nu niet op haar en vouwde de luier open. Ik schoof de luier onder zijn billen en vouwde hem dicht. Ik duwde de plakstrips stevig op zijn plaats, zodat de luier strak afsloot. Ik wist dat vanavond, wanneer onze ouders thuiskwamen, en Mark zijn luier mocht uittrekken, de afdrukken van de luier nog een nacht zichtbaar zouden zijn.

Nadat de vrouw haar handen had gewassen kwam ze nog eenmaal naast me staan, terwijl ik controleerde of de luier wel goed dicht zat. De vrouw knikte genoegzaam.

"Goed gedaan, jongedame." Zei ze goedkeurend en draaide zich daarna om en liep de toiletruimte uit. De deur draaide langzaam achter haar dicht en ik trok snel Mark zijn korte broek weer omhoog. Mijn nieuwsgierigheid bleef aanhouden en ik wilde perse nu weten wie het geweest was.

"Wie was dat, Mark?" vroeg ik, terwijl ik de handen voor Mark zijn gezicht wegtrok. Een betraand gezicht kwam tevoorschijn, met rode ogen. Hij snikte nog na en haalde zijn neus op.

Ik liet hem overeind komen en Mark veegde zijn natte gezicht af met de mouw van zijn T-shirt. Hij wilde nog niet meteen antwoorden en ik gaf hem even de tijd om bij te komen. Zijn benen bungelden inmiddels weer over de rand en ik ruimde snel even de rommel op. Ik gooide de luier weg en deed de handdoeken en het washandje in een plastic tas, die weer in de weekendtas ging. Ik tilde de tas op de plank en ritste hem dicht, daarna pakte ik het handvat van de riem van de grond en hield hem losjes vast.

"Dat was mevrouw Van Putten." Snotterde Mark, die zichzelf weer langzaam in de hand kreeg. Ik keek hem verbaasd aan. Die naam kwam me inderdaad vaag bekend voor en ineens schoot het me te binnen.

"Dat was de directrice van jouw school?" vroeg ik lachend, maar ik had eigenlijk wel medelijden met hem. Ik wist dat ze vaak ruzie hadden gehad en regelmatig waren onze ouders naar haar toe gegaan om over Mark te praten. Nu begreep ik ook de opmerkingen die de vrouw over Mark had gedaan. Het was wel een enorme toeval dat juist die vrouw hier het toilet binnen kwam lopen op het moment dat ik Mark daar verschoonde.

Mark knikte en keek mij met een meewarige blik aan. Als troostend gebaar legde ik mijn hand even op zijn wang. Daarna liet ik hem van de tafel komen, liet hem de tas pakken en voor me uit de toiletruimte uit lopen. Zonder om zijn luier en het tuigje te bekommeren liep hij voor me uit naar het terras, waar Joyce nerveus was blijven wachten. Mark had ineens wel wat andere dingen aan zijn hoofd dan alleen de luier die misschien wel of niet zichtbaar was en het tuigje dat hem nu niets meer kon schelen. Wat belangrijk was, was wat er maandag op school ging gebeuren. Zou hij meteen bij de directrice worden geroepen? Zou zij het aan iedereen vertellen? Mark tekende voor zichzelf alle doemscenario's uit en vreesde het ergste.

Ik liet Mark weer zitten in de stoel waar hij al eerder had gezeten. Zelf ging ik weer naast Joyce zitten en wilde haar alles vertellen, maar nu nog niet. Ik wilde daarmee wachten tot we weer in de auto zaten. Eerst moesten we betalen en tegelijkertijd bedankte ik de serveerster voor haar hulp, alhoewel onbedoeld.

Even later zaten we weer in de auto. Mark zat weer vastgegespt, alleen voor de vernedering want weglopen zou hij nu toch niet meer. Hij was blij dat hij eindelijk weer naar huis kon. In de auto vertelde ik Joyce alles wat er gebeurt was en met veel plezier vertelde ik over de ontmoeting met mevrouw van Putten.

Hoofdstuk 11 - De thuiskomst

We waren om half vijf thuis en we lieten Mark verder met rust. Hij moest de luier omhouden, en omdat hij verder met rust gelaten werd gehoorzaamde hij daarin. Om zes uur maakten we twee pizza's warm in de magnetron en met zijn drieen zaten we aan tafel. Ik verdeelde de pizza's over de borden en schoof die naar Joyce en Mark toe. Om Mark toch nog even te vernederen bonden we een theedoek om zijn nek als slabbetje en lieten hem daarna zelf eten. Joyce en ik moesten toen nog behoorlijk lachen toen Mark inderdaad behoorlijk knoeide met zijn eten. Een stuk pizza viel van zijn vork en belandde op zijn kop op het slabbetje. Mark zijn ogen spuwden vuur, maar we bleven hem uitlachen.

Na het eten lieten we Mark nog even alleen. Mijn moeder belde dat ze om ongeveer acht uur thuis zouden komen. Ik vertelde haar nog niets van wat we gedaan hadden, dat kwam straks wel.

Om kwart over zes brachten we Mark naar zijn kamer. De luier was nog schoon en we lieten hem zichzelf uitkleden in de badkamer. Natuurlijk moest hij de luier omhouden. Hij poetste zijn tanden en we hielpen hem daarna in zijn pyjamapak. We stuurden hem naar bed en sloten de gordijnen op zijn kamer. Mark trok een laken over zich heen en ik ging nog even naast hem zitten.

"Misschien hebben we je te hard aangepakt. Ik weet dat ik in ieder geval geen spijt heb. Ik vind je best aardig, maar je gedraagt je als een klein kind. Als je dat gedrag weet te veranderen, ben je best lief." Ik kuste hem op zijn voorhoofd en aaide hem even door zijn haar. Zoals hij nu in bed lag was hij best aardig. Met waterige ogen keek hij naar me op. Even dacht ik dat hij wat wilde gaan zeggen, maar hij deed het toch niet.

"Welterusten, Mark." Zei ik en liep daarna de kamer uit. Ik sloot de deur achter hem en ging terug naar Joyce. Nog een maal praatten we over wat er allemaal gebeurd was. Ik besloot dat ik mijn ouders alleen te woord zou staan. Ik zou ze zelf allemaal vertellen wat er was gebeurd. Daar wilde ik Joyce niet bij hebben.

Joyce vertrok na wat tegensputteren. We vlogen elkaar nog even om de hals en wensten elkaar veel sterkte. We zouden het allebei aan onze ouders vertellen en allebei zouden we onze straf tegemoet zien. Ik had geen spijt en ik zou ook nooit spijt krijgen, hoe pijnlijk en erg de straf ook mocht zijn.

Om kwart over acht liepen mijn ouders de woonkamer binnen. Ik had de auto van verre aan horen komen en had het geluid gevolgd totdat het bij ons de oprijlaan opreed. Zo had ik een half uur lang alle auto's gevolgd die langs waren gereden en elke keer had ik weer opgelucht adem gehaald, en elke keer was de spanning groter geworden.

Nu stonden ze in de woonkamer. Mijn moeder gaf me een kus op de wang en ik vroeg hoe het was geweest. Ze antwoordden vrolijk en vertelden dat het leuk was geweest. Mijn vader had inmiddels een biertje uit de ijskast gehaald en ging op de bank zitten.

"Waar is Mark?" vroeg mijn moeder ineens. Ze vermoedde nog niets, maar toen ze mij terloops aankeek, zag er dat er iets mis was. Ze begrepen dat er wat was gebeurd.

"Mam. Ik moet je wat vertellen. Ga even zitten." Zei ik.

"Waar is Mark?" vroeg mijn vader nu ineens bezorgd.

"Op bed." Mijn moeder ging naast mijn vader op de bank zitten, want ze begreep dat ik iets belangrijks moest vertellen. Ik ging op de stoel tegenover hun zitten, zodat ik ze goed kon zien en er toch iets tussen ons in stond, de salontafel. Mijn vader en moeder zaten allebei rechtop op de bank en wachten rustig tot ik zou beginnen met praten.

"Pap, mam. Ik heb iets gedaan waar ik absoluut geen spijt van heb, maar waar jullie wel heel boos over zullen worden." Zei ik inleidend. "Voordat ik dat vertel wil ik eerst dat jullie weten dat Mark mijn hele leven verpest. Altijd bemoeit hij zich overal mee, hij zorgt dat er vreselijke sfeer hier in huis hangt, voortdurend treitert hij iedereen en altijd wordt ik met hen opgescheept als jullie eens weggaan. Altijd als ik iets leuks wil gaan doen, dan kan dat niet omdat ik op Mark moet passen. Daar baal ik van." Ik had tranen in mijn ogen gekregen en barstte bijna in huilen uit. Ik probeerde mezelf een beetje in toom te houden en dat lukte maar nauwelijks.

Mijn ouders keken verbaasd toe, ze hadden me niet vaak zo emotioneel gezien en ik huilde eigenlijk nooit in het bijzijn van hen. Instinctief wisten ze dat dit van diep van binnen kwam en erg belangrijk voor me was. Alhoewel ze beiden wilden weten wat er was gebeurt, lieten we me even op adem komen en lieten ze me rustig uitpraten.

Toen ik eenmaal mijn redenen had verteld en daarna mezelf weer in de hand had, was de rest niet zo moeilijk meer om te vertellen. Van begin af aan vertelde ik alles wat er gebeurt was. Ik begon bij de voorbereidingen en liet helemaal niets weg. Ook niet dat we de directrice van Mark zijn school waren tegengekomen. Ik zag dat de mond van mijn vader wijd open stond van verbazing en dat mijn moeder een traan uit haar ooghoek veegde. Toen ik klaar was met mijn verhaal zakte ik achterover in de stoel en viel er een diepe stilte. Nu was mijn beurt geweest. Ik was niet meer aan zet.

"En Mark?" vroeg mijn vader.

"Op bed, met een luier om." Vertelde ik nogmaals, want dat had ik al eens verteld. Blijkbaar konden ze het nog niet helemaal geloven. Mijn vader en moeder keken elkaar ongeloofwaardig aan, maar bleven stil zitten op de bank. Toen stonden mijn vader en moeder gelijktijdig op en liepen achter elkaar naar de trap. Ik liep achter ze aan en volgde ze naar de slaapkamer van Mark. Toen de deur geopend werd en Mark niet reageerde dacht ik eerst nog dat hij te bang was en dacht dat ik de kamer binnen kwam. Ik was verbaasd toen ik merkte dat hij sliep, het was nog zo vroeg..

Mijn moeder ging naast hem op het bed zitten, precies op de plek waar ik anderhalf uur eerder ook had gezeten. Mijn vader liep ook de kamer in en ik bleef in de deuropening staan.

Voorzichtig trok mijn moeder het laken terug. De luier was door het pyjamapak, dat trouwens wel behoorlijk warm moest zijn, niet zichtbaar en blijkbaar was dat toch wel het doel. Mark werd door dit alles toch wakker en draaide op zijn rug.

Hij gaapte en keek verbaasd naar wat er om hem heen gebeurde. Mijn moeder tilde snel even zijn pyjamabroek omhoog en de luier werd zichtbaar. Mijn moeder liet daarna de pyjamabroek los. Mark begon intussen weer een beetje te huilen en kwam overeind in zijn bed. Mark zocht troost bij zijn moeder en kreeg die ook. Ze sloot zijn armen om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan. Mijn vader had dit alles aangekeken en draaide zich om naar mij.

"Jij gaat naar je kamer en je blijft daar." Zei hij streng. Ik keek hem aan en zag de kwaadheid op zijn gezicht.

"Je moeder en ik zullen hier eens goed over praten. Je bent over de schreef gegaan, Sandra. Dit kan natuurlijk niet. Je blijft op je kamer totdat ik zeg dat jij je kamer uit mag komen." Beduusd en opgelucht vertrok ik naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me dicht, zette zachtjes de radio aan en ging languit op bed liggen. De komende minuten, misschien wel uren, zouden behoorlijk spannend zijn. Wat voor een straf zou ik krijgen, vroeg ik me af. Zou ik heel streng gestraft worden? Ik verwachte van wel en hoopte maar dat ze het me zo snel mogelijk zouden vertellen.

Hoofdstuk 12 - Het einde

Zo moest Mark zich gisteren dus ook gevoeld hebben. Zo enorm hulpeloos. Mijn rol was nu honderd procent omgekeerd. Nu lag ik hier en stond mijn vader op me neer te kijken met een luier in zijn hand. Ik lag hulpeloos op bed, wachtend op zijn reactie.

Wat zou precies mijn straf zijn? Zouden de rollen voor een paar uur omgedraaid worden. Zou ik nu als een baby behandeld worden? Of misschien wel voor een paar dagen? Een week?

Tranen sprongen in mijn ogen en liepen over mijn wangen naar beneden, terwijl mijn vader naast het bed bleef staan. Hij zweeg. Hij deed niets en keek alleen maar op me neer. Zijn blik was er eentje van verbazing en woede door elkaar. De pure woede was verdwenen. Waarom?

Nog eenmaal vroeg ik me af of ik spijt had van wat ik had gedaan. Ik begreep nu dat niet alleen Mark de boosdoener was, maar ook mijn ouders niet helemaal vrijuit gingen. Ik kon nauwelijks geloven dat ik nu een luier om zou krijgen. Het zou wel ironisch zijn en een groot deel van Mark zijn verontwaardiging wegnemen. Diep van binnen wist ik dat dit had kunnen gebeuren en ik realiseerde me dat ik er eigenlijk al een beetje rekening mee gehouden had.

"Pap. Ik wil geen luier om!" zei ik weer. Nu een stuk rustiger als eerst. De woede in mijn vaders ogen verdween steeds verder en daarmee ook mijn angst. Tegelijkertijd nam de twijfel bij mij met de seconde toe.

Mijn vader keek me met grote ogen aan. Heel even zag ik een glimlach op zijn gezicht, maar het was niet meer dan een samentrekken van zijn lippen. Vreugde was er in zijn ogen niet te zien.

"Natuurlijk hoef je geen luier om. Doe niet zo absurd!" Zei mijn vader resoluut. Mijn opluchting bleef echter achterwege, want nog steeds wist ik niet wat er ging gebeuren. Mijn vader gooide de luier naar me toe en alsof het gloeiend heet was, sprong ik ervoor opzij. Met een zacht gekraak landde de luier naast me op het bed.

"Doe Mark die luier om en kom daarna beneden. We willen met je praten!" was het enige wat mijn vader verder nog zei. Hij draaide zich om en liep naar beneden. Ik bleef redelijk opgelucht achter. En mijn straf dan? Ik wilde het wel uitroepen, want het wachten was net zo erg als de straf zelf.

Ook was ik verontwaardigd. Hadden ze het dan nog niet begrepen? Waarom moest ik dat nu weer doen? Altijd werd ik met Mark opgezadeld, maar blijkbaar hadden mijn ouders nog steeds niet begrepen dat ik dat juist niet wilde. Het leek wel alsof er niets veranderd was.

Ik stond op en kleedde me aan. Met de luier in mijn hand liep ik daarna naar Mark zijn kamer. De deur stond open en nietsvermoedend liep ik naar binnen. Ik hoorde Mark zachtjes huilen en hij bleef stil liggen toen ik binnen kwam.

Ik schrok van het aanblik. Dit was iets wat nog nooit gebeurd was. In een oogopslag begreep ik precies wat er gebeurd was. Nu pas was ik echt opgelucht. Ik begreep dat ik niet gestraft zou worden. Tenminste geen zware straf. Wat ik gedaan had kon niet door de beugel, en dat wist ik ook. Maar dat ik juist door Mark gered zou worden had ik me van te voren ook niet kunnen bedenken. Zonder het te weten had Mark mij gered van een zware straf.

In het bed van Mark bevond zich in het midden een enorme natte plek. Mark had dus weer in bed geplast. Anderhalve meter voor het bed lag de luier die ik hem gisteren om gedaan had. De luier was droog, maar helemaal aan stukken gescheurd. Zeer waarschijnlijk hadden mijn ouders Mark de luier om laten houden gisteravond. Mark had zich daar tegen verzet en zodra hij alleen in bed lag, had hij de luier uitgetrokken en verscheurd. Dit alles natuurlijk tegen de wil van onze ouders in. Toen Mark vannacht toch in bed plaste en mijn vader daar vanmorgen achter was gekomen, werd hij vader woest. Nu begreep ik ook wat ik vanmorgen allemaal voor rumoer gehoord had.

Mark zat op zijn knieen voor het midden van het bed. Zijn bovenlichaam was voorover gebogen en zijn gezicht drukte precies midden in de natte plek. Mark was helemaal naakt en zijn billen waren rood. Mark had een ouderwets pak slaag gehad en daarom had Mark zo had geschreeuwd.

Mark zijn lichaam trilde nog helemaal, waarschijnlijk van angst en pijn. Ik hoorde hem snikken en voor het eerst in mijn leven had ik echt medelijden met hem. Ik voelde me schuldig en dat terwijl ik zelf met het straffen was begonnen.

Ik rook de indringende geur van de urine en dat terwijl ik nog twee meter van het bed stond. Mark lag er met zijn neus middenin en moest bijna over zijn nek gaan van de stank. Ik liep verder naar hem toe en ging naast hem op het bed zitten, er voor oppassend dat ik niet op een nat gedeelte ging zitten. Ik zag de striemen over Mark zijn billen en wist dat dat behoorlijk pijn gedaan moest hebben. Pijn die hij nu nog zou voelen.

Ik legde mijn handen op zijn schouders en trok hem uit de natte plek vandaan. Nu pas keek Mark naar me op. Zijn ogen waren rood betraand en zijn ogen waren dof.

"Ga weg!" zei hij zonder ook maar enige overtuiging. Mark wilde weer voorover gaan liggen, met zijn neus in de urine, maar ik hield hem tegen.

"Nee, Mark. Dat hoeft niet meer." zei ik en medelijden drong door in mijn stem. Ik trok Mark naar me toe en drukte hem tegen me aan. Tranen drupten op mijn blote benen en ik voelde de warmte die van zijn wang straalde toen hij zijn gezicht op mijn been legde. Mark zocht troost en ironisch genoeg vond hij die bij mij.

Heel langzaam kalmeerde Mark wat en ik kreeg hem zover dat hij zich ging douchen, Ondertussen verschoonde ik zijn bed en ruimde de overblijfselen van de luier op. Toen dat gedaan was controleerde ik Mark even in de badkamer. De deur was niet op slot en ik hoorde hoe het water naar beneden gutste. Mark stond echter niet onder de douche, hij zat ineengezakt in de hoek van de douchecel, zichzelf zo klein mogelijk makend. Nog steeds huilde hij en snikkend keek hij naar me op, toen ik het douchegordijn open trok.

Ik draaide de kranen dicht en trok Mark toen voorzichtig overeind. Mark werkte niet tegen, maar werkte ook niet mee. Hij stond nog stilletjes druipend in de douchecel toen ik een handdoek om hem heen sloeg. Eindelijk kwam hij in beweging en droogde hij zichzelf af. Zonder ook maar enige schaamte toonde hij zijn hele lichaam aan me, zich niet realiserend dat nog geen dag geleden hij hier, eveneens huilend, zichzelf ondanks alles wilde beschermen tegen mijn blikken. Toen Mark droog was, stapte hij de douchecel uit.

"Het is allemaal jou schuld" zei hij nog nasnikkend, maar langzamerhand kreeg hij zichzelf weer in de hand.

"Ja, Mark. Het spijt me. Maar het is ook een beetje je eigen schuld." Antwoordde ik. Mark bleef stil staan en leek in gedachten. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij durfde niets meer, bang als hij was voor nog meer straf.

"Je gaat me een luier omdoen, toch?" zei hij heel schuchter en ik knikte. Mark boog zijn hoofd en liep voor me uit naar zijn slaapkamer. Onderwijl aaide ik hem nog even door zijn natte haar. Ik wist niet hoe ik kon tonen dat ik medelijden met hem had. Hij zou het waarschijnlijk toch niet begrijpen.

Zonder dat we nog een woord spraken ging hij languit op het bed liggen. Ik pakte de luier en Mark trok zijn knieen in. Met volmaakt samenspel plakte ik binnen een paar seconden al de laatste plakstrip vast. Ik controleerde nog even of de luier niet te strak zat en daarna kwam Mark overeind. Hij keek me vragend aan.

"En nu?" Ik keek naar hem en haalde mijn schouders op.

"Ik weet het echt niet." Ik kuste hem snel op zijn voorhoofd, voordat hij zijn gezicht kon wegdraaien. Ik geloof dat hij wist dat ik met hem meevoelde, maar hij wilde dat niet tonen. Hij zat in een moeilijk parket. Gisteren was ik de grote beul en vandaag leek het wel of ik zijn enige vriend was.

Zwijgend liet ik hem achter. Ik liep naar beneden en met elke trede werd ik nerveuzer. Wat zouden mijn ouders me te vertellen hebben? Ik trof ze in de woonkamer. Ze zaten op precies dezelfde manier als ze gisteren zaten toen ik vertelde wat ik had uitgespookt. Nu vertelden ze mij dat ik moest gaan zitten. Zouden me dan toch gaan straffen?

"Sandra. We hebben er vannacht langdurig over gepraat, en na wat er vanmorgen is gebeurd, is onze beslissing definitief. Het bevestigde nogmaals dat we de juiste beslissing hebben genomen." Mijn vader en moeder keken me strak aan en ik voelde me niet op mijn gemak.

"We willen dat jij voor Mark gaat zorgen." Vulde mijn vader mijn moeder aan, die de eerste zin had gesproken. Ik keek hun verbaasd aan. Was dit soms mijn straf? Moest ik voor Mark zorgen? Dit was belachelijk.

"Maar....." riep ik uit, maar ik werd meteen onderbroken.

"Nee. Eerst luisteren. We weten dat het gek klinkt, maar wij, je moeder en ik, willen dat jij Mark onder je hoede neemt. We realiseren ons dat wij daarin behoorlijk tekort zijn geschoten. Wat je met Mark gedaan hebt wil ik absoluut niet goed praten, maar we begrijpen waardoor het gekomen is. Je hebt gelijk als je zegt dat de sfeer hier in huis verpest is. Je moeder en ik zijn beiden vaak weg en laten jou met Mark achter. Misschien is het feit dat de sfeer hier zo slecht is wel een reden waarom we zo vaak weg zijn." Mijn vader toonde weer heel even zijn minieme glimlachje.

"Het is ons niet gelukt om Mark goed op te voeden en nu zadelen we jou op met het resultaat. We realiseren ons dat dat niet de beste manier is. We weten dat jij je het liefst niet met Mark bemoeit, maar ik denk dat juist jij wat meer invloed op hem hebt. Misschien kun jij hem wat beter in de hand houden." Mijn vader hield op met vertellen en ik was verbijsterd. Dit konden ze niet menen. Moest ik Mark gaan opvoeden? Belachelijk. Ik had mijn eigen leven en, inderdaad, ik wilde me helemaal niet met Mark bemoeien.

Natuurlijk wisten mijn vader en moeder hoe ik erover dacht en ik kon me niet voorstellen dat ze het hier bij zouden laten. En inderdaad, er kwam nog meer. Ditmaal sprak mijn moeder.

"We willen je inhuren, Sandra. We weten dat het heel veel tijd gaat kosten. En je zit ook nog met je studie. We gaan je daarom zoveel mogelijk helpen. Je wordt gewoon een soort betaalde oppas, die bij ons in huis woont." Nog steeds keek ik verbaasd.

"We zullen in eerste instantie al je rijlessen betalen. We willen dat je zo snel mogelijk je rijbewijs haalt, want dat scheelt heel veel tijd. We zullen een klein auto'tje voor je kopen en onderhouden. Ook krijg je een maandelijkse vergoeding van ons. We zullen je betalen voor de tijd die je aan Mark besteed. Je kunt je vakantiebaantje opzeggen, want dat hoeft dan niet meer." Even viel er een stilte.

"Maar....." begon ik, maar wist eigenlijk zelf ook niet wat ik moest zeggen.

"In het weekend zullen we je proberen te helpen, zodat je ook tijd hebt om met vrienden te gaan stappen. Dat is ook belangrijk." Zei mij moeder.

"En misschien kun je zelf ook wel voor een enkele keer een oppas regelen, maar dat moet je dan betalen van je eigen vergoeding. Wij betalen jou tenslotte om op Mark te passen." Nu sprak mijn vader weer.

Verbaasd keek ik heen en weer van mijn vader naar mijn moeder en weer terug. Ik stond met mijn mond vol tanden. Het aanbod van een eigen auto en mijn rijbewijs halen klonk wel heel erg goed. De tegenprestatie die van mij verlangt werd was daarentegen ook niet mis. Ik dacht goed over het aanbod na en kwam tot de conclusie dat het voor mij best wel ideaal zou zijn. Ook realiseerde ik dat het voor Mark misschien ook wel het beste zou zijn. Ik was tenminste veel vaker thuis dan mijn ouders en ik kon hem veel meer aandacht geven. Misschien zou hij het zichzelf niet realiseren, maar het leek er toch duidelijk op dat alle misdragingen bedoeld waren om aandacht te vragen. Mijn beslissing was dus heel snel genomen.

Ik begon te lachen, voor het eerst sinds gisteravond, en nu zag ik ook mijn ouders steeds vrolijker kijken. Ik vloog over de tafel heen en omhelsde mijn moeder.

"Natuurlijk wil ik dat!"

Anderhalf uur later liep ik Mark zijn slaapkamer in. Mark zat stilletjes op zijn bed. Nog steeds had hij niets anders aan dan alleen de luier. Met zijn knieen ingetrokken keek hij wezenloos naar buiten. Een enkele traan rolde over zijn wang.

Weer ging ik naast hem op het bed zitten. Ik raakte hem niet aan en zei ook niets. Een ogenblik lang keken we samen naar buiten. Toen keek hij me aan.

"Ik ben bang." Fluisterde hij. Nu keek ik ook naar hem. Ik begreep zijn angst wel. Hij was bang dat ik hem nog meer en nog vaker zou gaan vernederen en pesten. Natuurlijk was hij bang, na wat er gisteren gebeurd was.

"Hoeft niet." Zei ik en alhoewel het niet veel was, stelde het hem toch een klein beetje gerust. Hij leunde naar me opzij en ik sloeg een arm om hem heen. Hij schoof voorzichtig naar me toe en kermde nog even om zijn pijnlijke billen. Nogmaals kuste ik hem en ditmaal trok hij zijn gezicht niet weg.

Epiloog

"Sandra! Er zijn problemen met Mark op school" riep mijn moeder onthutst naar boven. Ik had de telefoon al horen gaan en lag languit op mijn bed een boek te lezen. Ik hoorde het en stond meteen op. Ik vroeg me af wat voor een problemen het waren.

"Ik kom!" riep ik naar beneden en trok snel even wat andere kleren aan. Daarna liep ik de trap af en zag mijn moeder onderaan de trap wachten.

"Wat is er gebeurd?" vroeg ik.

"Ik weet het niet precies. Mark heeft ruzie gemaakt en ook nog in zijn broek geplast. De directrice van de school belde mij. Ik heb uitgelegd dat jij je met Mark bezighield en gezegd dat je wel even langs zou gaan." Mijn moeder bleef ongerust kijken, en ik was eigenlijk alleen nieuwsgierig. Natuurlijk zou Mark zich wel weer eens in de problemen helpen, dat waren we toch van hem gewend.

"Zal ik je even brengen?" vroeg mijn moeder, maar ik schudde mijn hoofd. De school was niet zo heel ver weg en ik zou wel gaan fietsen, maar eerst moest ik wat schone kleren voor Mark pakken en uiteraard nam ik een luier mee. Normaal droeg hij overdag geen luiers, maar wat ik begreep was dit geen normale dag. Met een flinke tas onder de snelbinders reed ik op mijn gemak naar de school van Mark.

De achterliggende weken, waren voor mij geen makkelijke weken geweest. Sinds mijn wraak op Mark en de afspraken met mijn ouders waren mijn studieresultaten over het algemeen wat terug gelopen, maar dat was natuurlijk niet zo verwonderlijk. De afgelopen weken waren drukker geweest dan ooit tevoren. Drie keer in de week nam ik autorijles, om maar zo snel mogelijk mijn rijbewijs te halen. Ook met Mark was ik veel tijd kwijt. Het kostte veel tijd en moeite om Mark enigszins in toom te houden. Zodra Mark thuis was, was ik ook thuis. Gelukkig kon ik mijn eigen colleges zo plannen dat dat geen probleem was. Studeren gebeurde in de vrije uurtjes wanneer Mark op bed lag, of zich voor de verandering eens rustig hield.

Gelukkig was alles niet voor niets. Mijn rijvaardigheden namen snel toe en zelfs mijn instructeur vond, dat ik het rijbewijs zou moeten kunnen halen. Binnen een paar weken verwachtte ik dat ik moest afrijden.

Ook Mark ging zich langzaam beter gedragen. Hij was nog steeds ontzettend druk en deed veel dingen die niet mochten. Het aantal 'overtredingen' werd maar heel weinig minder, maar hij ging nu minder vaak heel erg over de schreef. Het lukte hem nog steeds om me elke dag boos te krijgen, en ook mijn ouders moesten zich af en toe vreselijk inhouden, maar ik had bijna nooit de neiging om hem eens flink af te ranselen. Neigingen die ik vroeger dus wel had en waaraan mijn vader kort geleden nog had toegegeven. Een toegave die mede leidde tot de afspraken die nu golden tussen mijn ouders en mij.

Ik had ook de indruk dat Mark zich nu prettiger voelde. De eerste week was hij bang geweest voor grote vernederingen en strenge straffen, maar dat bleek allemaal wel mee te vallen. Mark wist wanneer hij straf verdiende en blijkbaar nam hij bewust dat risico. Mark had zich ook neergelegd bij het feit dat hij 's nachts een luier moest dragen. De eerste nachten ging het nog wel eens fout, maar inmiddels werd hij iedere morgen wakker in een droog bed. Iets waar in ieder geval mijn ouders behoorlijk blij mee waren en dat lieten ze ook aan Mark merken. Het leverde Mark in ieder geval weer positieve aandacht op en kado's. Ik had het gevoel dat Mark nu zelf ook liever een luier droeg, alhoewel hij de vernedering natuurlijk haatte. Heel af en toe, als hij in een slechte bui was, dan trok hij zijn luier zelf uit, maar kreeg daar vaak al snel spijt van, waarna hij zich bij mij kwam verontschuldigen en om een schone luier vroeg.

De sfeer in huis was nu een stuk beter. Mijn ouders waren in het weekend veel vaker thuis en soms speelden we zelfs met zijn vieren een spelletje. Het leek wel alsof we een totaal ander gezin vormden. Een gezin waar het gezellig was thuis en waar je echt kon praten met je ouders. Dat was de afgelopen jaren wel anders geweest. Natuurlijk zorgde Mark nog steeds voor veel herrie in huis, maar de onderlinge verhoudingen waren een stuk beter geworden.

Binnen een kwartier na het telefoontje stond ik op de stoep voor de school. Ik parkeerde mijn fiets tegen een lantaarnpaal en legde er een dikke ketting omheen. De school was een nieuw stenen gebouw van twee verdiepingen. Ik stond nu voor de hoofdingang en aan de linkerkant bevonden zich de kantoren en de kantine. Rechts van me waren alle klaslokalen. Achter de school lag een sportzaal waar alle gymlessen werden gegeven. Achter de school, naast de gymzaal was het schoolplein dat zoals bij alle middelbare scholen, bezaaid lag met peuken en lege blikjes. Daar lag ook de ingang voor de leerlingen, maar ik stapte natuurlijk door de hoofdingang naar binnen.

In de grote hal was het rustig. De lessen waren bezig en er was geen leerling te zien. Ik wist niet precies waar ik heen moest, maar een concidrge stapte op me af.

"Goedemiddag" zei hij. Ik vond het maar een apart mannetje en ik geloofde niet dat hij populair was bij de scholieren. Het leek me een kleine tiran. Ik zag al voor me hoe hij met ijzeren hand de leerlingen tijdens de pauzes regeerde en ervoor zorgde dat er niet een stukje papier op de grond terecht kwam. De man was klein en stevig gebouwd, met een kalend hoofd en dikke wenkbrauwen. Een uitpuilende buik bungelde over zijn leren broekriem en de knoopjes van zijn overhemd stonden strak gespannen en leken het ieder moment te kunnen begeven.

"Ik kom voor mevrouw Van Putten." Mijn moeder had met haar gesproken, dus ik kon daar maar ook het beste langs gaan. Misschien kon ik Mark daar wel vinden.

De concidrge keek me even schattend aan en vroeg zich waarschijnlijk af wat ik bij de directrice te zoeken had. Hij besloot me toch de weg te wijzen en korte tijd later had ik haar kantoor gevonden. Ik klopte netjes op de deur en de deur werd voor me opengedaan.

"Ah, jongedame. Ik hoorde al van uw moeder dat u zou komen." De vrouw was nog precies zo als dat ik haar kon herinneren van onze korte, maar heftige, ontmoeting in het damestoilet. Een streng uiterlijk en een felle, scherpe stem zorgden voor haar natuurlijke overwicht.

Ze liep terug naar haar buro en ging zitten. Ze gebaarde naar mij en een stoel tegenover haar. Ik zette de tas met kleren neer en ging zitten. Weer kreeg ik die schattende blik. Dezelfde als die van de concidrge, maar ook dezelfde als die van een aantal weken geleden.

"Mark heeft zich behoorlijk misdragen." Begon ze ineens. "Na een vechtpartij en een reprimande van de concidrge, bleef hij zich misdragen. Mark was duidelijk niet zichzelf en bleef zich verzetten. Daarbij heeft hij zijn handjes trouwens niet thuisgelaten." Ging ze verder. Ik kon me precies voorstellen wat er was gebeurd. Als Mark eenmaal in een bepaalde bui was, dan was hij niet meer te stoppen. Dan ging hij zich alleen nog maar gekker gedragen en was er geen houden meer aan.

"Uiteindelijk heeft hij zichzelf bevuild We hebben hem overgebracht naar een ruimte waar hij momenteel in de gaten wordt gehouden door een van onze schoonmakers." Nu zweeg ze en keek ze mij aan. Blijkbaar verwachtte ze van mij nu de oplossing. Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op.

"Ik heb in ieder geval schone kleren voor hem bij me, maar ik weet niet wat u verder met hem van plan bent?"

"Ik kan daar zonder toestemming van ouders of verzorgers niet zomaar een beslissing in nemen, jongedame." Zei ze, maar zonder enige toon van opwinding of verwijt. "Een afdoende straf lijkt me hier in ieder geval wel op zijn plaats." Even dacht ik na. Ik vroeg me af of ik het kon maken om Mark te laten straffen door de directrice. Ze had Mark natuurlijk al eens in een hachelijke situatie gezien en ze wist dus wel wat af van hoe wij Mark thuis behandelden.

"Ik neem aan dat u weet dat Mark thuis regelmatig kinderlijk gedrag door een kinderlijke behandeling ziet beloont." Ik hoopte dat de directrice zichzelf nu als vrijwilliger aan zou melden. Ze leek me daar het juiste type voor en ik kreeg daarin gelijk.

"Als u mij daar als directrice een rol in ziet vervullen, wil ik u graag van dienst zijn." Was haar antwoord. Kort spraken we daarna af wat we zouden doen en ik zou daarin een passieve rol spelen. Het leek me leuk om te zien hoe Mark zou reageren op mijn aanwezigheid en tegelijkertijd op mijn toeschouwersrol.

Even later liepen we samen door het schoolgebouw heen. Ik zag tientalle volle en lege klaslokalen, voordat we in een ruimte achterin het gebouw aankwamen. Een niet al te grote ruimte was geheel betegeld met witte tegels. De muren waren voorzien met verschillende planken, waarop allerlei soorten schoonmaakmiddelen en attributen lagen. Ook stond er zo'n karretje voor het automatisch reinigen van de vloeren. In de verre hoek stond een grote wasmachine met daarnaast een droger. Meteen rechts na binnenkomst stond een bureau, waarop slordig een hoop papier lag verspreid. Aan dat bureau zat een vrouw van misschien dertig jaar, beslist niet ouder. Ze was bezig met wat papierwerk en ondertussen hield ze vanuit een ooghoek Mark in de gaten.

Mark zat op een laag, houten krukje voor de wasdroger. Hij had zijn natte kleren nog aan en was inmiddels flink gekalmeerd. Zwarte vegen op zijn wangen vertelden dat hij flink had gehuild. Nu had hij zijn hoofd gebogen en keek naar de vloer. Met zijn linkervoet veegde hij nerveus over de voegen van de tegels, langzaam het vierkant van de tegels volgend. Toen we binnenkwamen keek hij even op en meteen draaide hij zich weg. Hij schaamde zich enorm en had inmiddels flink spijt van wat er gebeurd was.

"Kom maar mee, Mark" zei ik en stak mijn hand naar hem uit. Hij keek me opgelucht aan en stond op.

"Naar huis?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en zag hoe hij langzaam angstiger ging kijken. Hij vloekte binnensmonds op zichzelf, omdat hij zichzelf weer zo in de nesten had gewerkt. Toch stond Mark op en liep naar me toe.

Zwijgend liepen me met zijn drieen door de gangen heen. Mark keek angstig om zich heen of hij niet opgemerkt werd. Al snel merkte hij dat we inderdaad niet naar de uitgang gingen, maar richting de kantoren. Mark zuchtte en volgde gehoorzaam. Mark was bang voor wat er ging gebeuren, maar mijn aanwezigheid gaf hem ook wel weer vertrouwen.

Even later stonden we met zijn drieen in het kantoor van de directrice. Mark keek zenuwachtig om zich heen en keek toe hoe de directrice een stuk plastic voor de wastafel op de grond legde. De wastafel bevond zich in een hoek van het kantoor, en was half ingebouwd door een grote boekenkast. Mark keek naar mij en vroeg angstig:

"Sandra, wat gaat er gebeuren?" Ik legde mijn hand op zijn schouder en keek hem recht aan.

"Mark, wat je vandaag gedaan hebt, kan echt niet. Ik heb je gewaarschuwd voor dat kinderlijke gedrag van je. Het is je eigen schuld." Meer vertelde ik niet, hij moest er zelf maar achter zien te komen. Mark werd ondertussen naar de wastafel getrokken en moest op het plastic gaan staan. Zonder een woord te zeggen pakte de directrice het T-shirt van Mark beet en trok het uit zijn broek. De directrice ging verder en trok het T-shirt over het hoofd van Mark heen. Mark spartelde tegen en het was niet gemakkelijk om het T-shirt van de armen af te krijgen. Toen dat eenmaal toch gelukt was, keek de directrice Mark strak aan. Ze pakte zijn kin beet en liet hem haar aankijken.

"Tegenwerken zal je niet helpen, jongeman!" zei ze hardop en liet daarna zijn kin weer los. Hulpeloos draaide Mark zijn gezicht mijn kant op en zocht steun. Betraande ogen keken me triest aan, maar ik hielp hem niet.

De directrice bukte voor Mark neer en trok de veters van zijn sportschoenen los. Mark leunde op de wastafel, terwijl een voor een zijn schoenen en sokken werden uitgetrokken. Zelfs nu Mark hoog boven de geknielde vrouw uittorende durfde hij niets te ondernemen. Ik denk dat hij bang was voor verdere straffen, of gewoon niet mans genoeg was.

Mark keek verbijsterd en versteend toe hoe uiteindelijk zijn broekriem werd losgemaakt, daarna de rits van zijn spijkerbroek en als laatste het knoopje. Het leek wel alsof alles in slow-motion ging en Mark voelde zich toeschouwer. De broek werd heel langzaam naar beneden getrokken en automatisch tilde hij een voor een zijn voeten op.

Nu stond hij alleen nog maar in zijn natte onderbroek. De directrice deed even een stap achteruit en keek op Mark neer. Hij huilde snikkend en trilde van onzekerheid. Ik zag dat de directrice genoot van de overmacht die ze nu had op een van haar meest lastige leerlingen. Vaak had ze hem hier op kantoor gehad en vaak wist ze dat de straffen die ze voorhanden had, niet afdoende zouden zijn. Tot vandaag, want vandaag zou ze Mark een lesje leren waar hij voorlopig niet overheen zou komen. Ze verwachte dat ze de eerste week geen kind meer aan Mark zouden hebben.

Ze stapte weer op hem toe en nu gleed ook de onderbroek naar beneden. Eenmaal over het dikke gedeelte van zijn bovenbenen heen, viel het broekje ongehinderd naar de grond. Mark stapte eruit en voelde zich nietig. Hij wist niet hoe hij moest gaan staan, of waar hij zijn handen moest houden. Onwennig schuifelde hij over het plastic, waar zijn voeten door het zweet bleven plakken. Gelukkig ging de directrice snel verder. Ze draaide van Mark weg en liet hem even alleen.

Weer keek Mark naar mij. Zijn naakte lichaam vertelde het verhaal van volmaakte onderdanigheid. Niets durfde hij in te brengen tegen de wensen van de directrice. Ik lachte even en dat maakte zijn situatie nog beroerder. Hij voelde zich nu nog meer alleen en vogelvrij.

De directrice liep weer op hem af en had een washandje in haar hand. Mark wist al dat hij gewassen ging worden, maar toch leverde dit een nieuwe schok op. Een volgende golf van tranen welde op, maar werd volkomen genegeerd. Het washandje werd gedompeld onder een koude straal water en flink doorweekt. De directrice legde haar vrije hand in de nek van mark en duwde met haar andere het druipende washandje in zijn gezicht. Zijn tranen vermengde zich met het water en druppelden langs zijn kin en over zijn borst naar beneden.

Met snelle halen werden alle zwarte vegen van Mark zijn gezicht gewist. Het washandje werd weer onder de kraan gehouden en ik zag hoe rood omrande ogen stilletjes ronddoolden. Zijn blik dwarrelde door de kamer en opnieuw werd het washandje in zijn gezicht geduwd. Mark haalde weer geschrokken adem en huiverde van het koude water. Mark's rillen werd alleen maar erger en met zijn hoofd schuddend probeerde hij het washandje te ontwijken.

Eindelijk werd zijn gezicht met rust gelaten, maar toen kwam het ergst gedeelte. Dat was veel erger dan zijn gezicht. Mark kermde al voordat hij ook maar werd aangeraakt. Hij hoorde hoe het washandje werd schoongespoeld en uitgeknepen. Mark wilde niet toekijken en kneep zijn ogen dicht. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en hij schreeuwde toen het koude washandje op zijn onderbuik werd geduwd. Hij voelde hoe er water naar beneden droop en hoorde hoe het op het plastic viel. Heel langzaam werd elk gedeelte tussen zijn navel en halverwege zijn bovenbenen gewassen. Weer werd het washandje onder de lopende kraan gehouden en weer ging er een huivering door hem heen toen het water zijn lichaam raakte.

Haar hand met het washandje omsloot zijn ballen en de kou drong diep in hem door. Hij voelde de drang om te plassen opkomen, maar kon zich met moeite inhouden. Als hij nu zou plassen, zou hij nog veel erger en langer gestraft worden. Hij moest het nog even ophouden. Over een paar minuten zou hij zeer waarschijnlijk weer een luier dragen en kon hij het laten gaan, nu nog niet.

Hij voelde hoe zijn bovenbenen uit elkaar geduwd worden. Druppels koud water liepen langs zijn benen heen, naar de grond. Een klein plasje water vormde zich op de plaats waar hij stond. Hij voelde het water zich een weg zoeken tussen zijn tenen door.

Nog eens werd het washandje gedrenkt en nu voelde hij het achterlangs op zijn billen. Opgelucht dat zijn plasser nu met rust gelaten werd voelde hij het washandje tussen zijn billen. Mark haalde diep adem en bleef stilletjes staan. Voor de laatste maal werd het washandje onder de kraan gehouden en hij hoorde hoe de straal water uit de kraan dichtgedraaid werd. Het washandje drong door tot diep tussen zijn benen, maar de opluchting overheerste. De vernedering was bijna voorbij.

Eindelijk gooide de directrice het washandje in de wastafel en draaide zich van Mark weg. Druipend bleef hij achter, luisterend naar het gestage tikken van de druppels op het plastic. De vrouw kwam terug in het zicht met een handdoek. Eerst werd de handdoek in zijn gezicht geduwd en ruw voelde hij hoe hij heen en weer geschud werd. Toen de handdoek weggetrokken werd bleven alleen de natte haartjes op zijn voorhoofd achter als bewijs van het wassen van zijn gezicht.

De handdoek bewoog snel; over zijn bovenlichaam om alle druppels weg te vegen en werd daarna tussen zijn benen door getrokken. Een hand met een helft van de handdoek droogde de voorkant af, terwijl de andere hand met een helft van de handdoek tegelijkertijd zijn billen droogde. Toen daarna ook zijn benen aan de beurt waren werd de handdoek naast het plastic op de grond gelegd. Mark mocht eindelijk van het denigrerende plastic af en op het zachte, warme handdoek stappen.

De directrice liet Mark weer even alleen en liep naar haar bureau toe. Mark bleef achter en wachtte. Hij keek een beetje verbaasd toe hoe de directrice voor haar bureau op een houten stoeltje ging zitten, haar knieen uit elkaar duwde en een droge handdoek over haar schoot spreidde. Toen keek ze Mark aan.

"Kom Mark. Over de knie." Mark bleef stil staan en begreep de opdracht niet helemaal. Het duurde even voordat hij realiseerde wat hij moest doen. Toen pas trok zijn gezicht wit weg en keek hij weer vragend mijn kant op. Ik stond echter alleen maar toe te kijken en probeerde te zien hoe de directrice Mark domineerde. Misschien kon ik nog wat van haar leren.

"Ik........ Nee....... Alstublieft!" Riep Mark uit. Alweer huilende hij en tranen maakten zijn pas gedroogde wangen weer nat. De verbijsterende ontdekking dat hij een pak voor zijn blote billen ging krijgen werd hem te veel.

"Kom hier, jongeman. En schiet op!" Riep de directrice nu streng. Mark aarzelde nog steeds, maar kwam toch een beetje in beweging. Hij wilde niet over haar knieen bukken, maar hij zag geen uitweg. Terwijl hij twijfelde liep hij langzaam haar kant op. Enerzijds kon hij zo nog tijdrekken, anderzijds kon hij altijd nog weglopen als hij toch weigerde.

Maar hoe dichter Mark de directrice naderde, hoe groter haar mentale greep op Mark werd. Als een magneet werd hij aangetrokken en werd hij geleid naar haar knieen. Toen hij eenmaal voor haar stond was het niet meer in zijn hand. Hij werd beetgepakt en naar de juiste positie getrokken. Toen werd hij weer losgelaten.

"Kom, Mark. Voorover." Zei ze streng en Mark voelde haar strenge blik op hem gericht. Een blik die diep doordrong tot in het binnenste van zijn wil, en daar alle zelfbeschikking wegbrandde. Even stond Mark stil, nog een maal keek hij naar mij. Hij hoopte op medelijden, of afkeuring van deze straf. Alleen dan kon hij hieraan ontlopen, maar helaas.

Alleen zijn stem protesteerde en haperend vroeg hij om genade. Mark boog voorover en de directrice strekte haar armen om hem te ondersteunen. Mark boog verder door en zijn buik raakte uiteindelijk de handdoek. Alleen zijn tenen en zijn handen raakten nu nog de vloer. Steunend op de twee bovenbenen van de vrouw waren zijn billen het hoogst gelegen lichaamsdeel. Zijn plasser hing vrij tussen de benen van de vrouw, terwijl haar rok beschermd was door de handdoek.

Eenmaal liggend liet de directrice geen tijd voorbij gaan. Met haar platte hand begon ze te slaan op de weerloze billen. Mark kermde en huilde hardop. De pijn viel misschien nog wel mee, maar de vernedering was ontzettend groot.

De vrouw trok haar gezicht in een grimas en bleef maar door slaan. Mark huilde in een stuk door bij de regelmatige slagen. Langzaam werden zijn billen vuurrood en waar het in het begin geen pijn deed, begon het nu wel pijn te doen. Plaatsen die al zo vaak geraakt waren, werden steeds gevoeliger. En ook zijn voller wordende blaas begon pijn te doen. Bij elke pijnscheut verloor hij een klein beetje urine. Hij moest al zijn concentratie richten op zijn blaas om maar niet al zijn urine kwijt te raken. Toch werd de plek op de handdoek precies onder zijn plasser steeds een beetje groter.

Eindelijk hield ze op met slaan. De pijn bleef. Mark mocht opstaan en de directrice zag de natte plek op de handdoek. Ze zuchtte wanhopig en hield de handdoek omhoog zodat ik het ook kon zien. De directrice vond de straf voor Mar

 

[bosma22]

leuk verhaal en één van de weinige verhalen op het forum dat af is alleen wel veel spelfouten en jammer dat de laatste zin niet af is

 

[LV]

Tja, da's nie mij fout (die spelfouten wel dan natuurlijk)

Hier de rest:

Eindelijk hield ze op met slaan. De pijn bleef. Mark mocht opstaan en de directrice zag de natte plek op de handdoek. Ze zuchtte wanhopig en hield de handdoek omhoog zodat ik het ook kon zien. De directrice vond de straf voor Mark echter al groot genoeg en zag dit door de vingers.
"Doe hem maar snel een luier om, jongedame, voordat hij zichzelf weer bevuild." Mark keek toe hoe de directrice aan de kant stapte. Ik liep naar Mark toe en troostte hem. Ik legde mijn arm om zijn schouders en hij drukte zich stevig tegen me aan. Ik voelde zijn warme lichaam tegen me aan plakken, zijn hoofd tegen mijn borst. Normaal zou ik dit nooit toestaan, maar aangezien het in het geheel niet seksueel bedoeld was, en Mark alleen troost zocht, liet ik het even toe.
"Ga maar liggen, Mark." Mark gehoorzaamde en hij verwijderde zich van mijn lichaam. Voor mijn voeten ging hij op de grond liggen en uit de tas pakte ik de schone luier. Toen zijn billen de grond raakten kreunde hij even zachtjes van de pijn, pijn die nog wel een dagje voelbaar zou zijn. Zonder tegenspartelen duwde ik de luier onder zijn billen en plakte de luier stevig dicht. Daarna gaf ik hem de rest van de kleren en liet ik hem zichzelf aankleden. Ik zocht de vuile kleren bij elkaar en deed die in de tas. De directrice waste intussen haar handen en kwam daarna weer naar me toe gelopen. Ze wachtte tot Mark helemaal aangekleed was en duwde toen haar vingertje onder zijn kin. Toen hij haar aankeek zei ze:
"Laat dit een les voor je zijn, jongeman." Mark knikte en boog daarna beschaamd zijn hoofd. "Mejuffrouw Sandra. Als u ooit een oppas nodig heeft voor een dag of nacht, kunt u zich bij mij melden. Ik doe het met genoegen." Ik bedankte haar voor het aanbod en pakte de tas op. Mark keek me vragend aan.
"Moet ik terug naar de klas?" Hij pauzeerde een ogenblik. "Ik heb straks gym." Met een smekende blik in zijn ogen stond hij te wachten. Hij wilde niet uitgelachen worden met zijn luier om, maar wist ook dat hij het over zich heen zou moeten laten komen, wanneer het niet anders kon. Dat wilde ik hem echter niet aan doen, want dan zou zijn hele verblijf hier op school verpest zijn. Ook het broekplassen van Mark was geheimgehouden en was maar een paar leraren bekend op school.
"Nee hoor, Mark. Wees maar niet bang. We gaan naar huis." Mark haalde opgelucht adem. Ik gaf hem de tas met vuile kleren en nam afscheid van de directrice. Ik bedankte haar nogmaals voor het aanbod van de oppas. Daarna liepen Mark en ik samen het kantoor uit. Toen ik de deur achter me dicht trok en Mark eindelijk verlost was van de directrice werd het hem nogmaals te veel. In de lege gang tussen de kantoren liet Mark de tas vallen en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Tranen stroomden vrijelijk over zijn wang.
Nogmaals trok ik hem tegen me aan. Ik aaide hem stevig door zijn haar en nogmaals duwde Mark zich stevig tegen me aan. Misschien stonden we zo wel twee minuten zonder iets te zeggen. Alleen het snikken van Mark was hoorbaar. Daarna was het over. Mark zou zich voorlopig wel weer even rustig houden, maar voor hoelang?