De Ziekenhuisopname A (18- AB JL VL WL PB DR NL GL VN)

  • Onderwerp starter Augur_DL
  • Startdatum

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 2 14,3%
  • 8

    Stemmen: 2 14,3%
  • 9

    Stemmen: 3 21,4%
  • 10

    Stemmen: 7 50,0%

  • Totaal stemmers
    14
A

Augur_DL

Guest
geschreven door: Sissy AB

NACHT 1


Ik moet even het verhaal kwijt wat zich afgelopen maand heeft afgespeeld. Ik ben 38 jaar jong en werkzaam als leerling-verpleegster in een algemeen ziekenhuis. Ik ben gek op deze baan, het is ook de enige opleiding die ik ooit zal kunnen voltooien. Vroeger werd ik op school altijd erg veel gepest, vooral door de jongens. Eigenlijk noemde iedereen mij het trutje van de klas waardoor mijn schoolprestaties steeds meer terugliepen.

Ondanks dat ik nu toch goed ben terechtgekomen voel ik nog steeds gevoelens van wraak tegen de klasgenootjes uit die tijd. Dit laatste vertel ik omdat ik 1 maand geleden in mijn nachtdienst wraak heb kunnen nemen op Marcel, een van die jongens die me toen altijd pestte. Echt, ik vergeet nooit die dag dat ik een spreekbeurt had. Voor de klas deed ik het uit zenuwen in mijn broek en Marcel heeft me nog jarenlang aan dat incident weten te herinneren. Ik had het nooit kunnen denken maar het toeval werd zijn lot!

Vorige maand kom ik om 23.00 uur op mijn werk, afdeling chirurgie. In de overdracht krijg ik te horen dat er een zekere 38-jaar oude Marcel D. is opgenomen, in eerste instantie dringt één en ander niet tot me door. Hij is vanavond opgenomen i.v.m. plotselinge rode huiduitslag op zijn benen en onderlichaam en in ieder geval 1 week ter observatie. Voor de zekerheid hebben ze hem op een 1-persoons kamer gelegd. Er werd nog gezegd dat zijn moeder de volgende ochtend nog kleding zou brengen, dit omdat hij nogal plotseling was opgenomen. Ze zou vroeg komen omdat ze daarna 2 weken op vakantie ging en Marcel verder helemaal geen contacten had. Hij woonde dus nog steeds bij zijn moeder!

Na de overdracht loop ik mijn eerste ronde op de afdeling, dus ook langs de kamer van Marcel. Ik doe de deur open en zag hem van opzij, hij lag televisie te kijken. Ik herkende hem meteen, dat ettertje! Hij keek me aan en zei stotterend:

"S...Sas... werk jij hier?" Mijn eerste reactie was:

"Blij je te zien Marcel, ik werk hier de komende nachten alleen op de afdeling en moet op jou passen, we komen elkaar zeker nog tegen! Na al die pesterijen van vroeger kan ik me nu eens uitleven." Lachend liep ik de kamer uit en belde meteen mijn vriendin Jeanette op van de andere afdeling om een plannetje te smeden. Ik ken haar al jaren en ze werkt als vast nachthoofd, ze zou me zeker willen helpen om hem terug te pakken. Na een kwartiertje kletsen aan de telefoon waren we er uit en hadden we het een en ander afgesproken!

Ik ben medicijnen gaan delen en had voor Marcel iets speciaals klaargemaakt in de vorm van een drankje. Het was toch zijn eerste nacht en hij wist niet wat hij zou krijgen. Ik kwam binnen en hij zat met een rood hoofd in bed, pareltjes drupten op het smetteloze witte laken. Natuurlijk wist hij niet wat hij zou kunnen verwachten maar ik zei:

"Wees maar gerust, ik kom je alleen even het drankje voor het slapen brengen, dat is o.a. nodig voor het onderzoek van morgenochtend." Hij nam het in en ik wenste Marcel welterusten. Nou, dat zou wel lukken! Naast 2 slaappillen had ik er 3 plastabletten in gedaan, wakker zou hij niet worden!

Verder was het een rustige nacht en had ik samen met Jeanette alle tijd om het plan verder uit te werken. Tegen de ochtend liep ik altijd met haar de temperatuurronde en als laatste gingen we naar de kamer van Marcel.

"Zie je wel Saskia, het is gelukt" zei Jeanette tegen me, en wel, Marcel lag te slapen in een drijfnat bed. Met veel moeite kregen we hem wakker en Jeanette zei:

"Goedemorgen, ik ben nachthoofd en ik zie dat je het hele bed hebt vol geplast, we wisten niet dat je bedplasser bent, dat had je wel moeten doorgeven." Marcel stamelde slaperig:

"maar ik.." Jeanette onderbrak hem meteen en zei:

"Geen smoesjes jij, eigenlijk verdien je een pak voor je billen bedplasser!" Omdat Marcel onder de indruk was van de reactie van het nachthoofd van de afdeling durfde hij niets meer te zeggen. Samen hebben we hem onder de douche gezet en toen hij de kamer weer binnen kwam hadden we net het natte bed afgehaald.

"Zo..." zei ik tegen hem "We maken je bed weer op en je krijgt een extra rubberen bedzeiltje, verder heb ik al luiers en plastic broekjes gepakt, die moet je namelijk van het nachthoofd dragen."

"We zullen onze kleine Marcel maar weer als peutertje behandelen!"

Toen hij begon te tegenstribbelen stelde ik hem voor de keus, of hij zou doen wat we zeggen en anders zou ik nog wat extra collegae roepen om ons te helpen. Hij kon geen kant op en werkte mee. Ik zei dat hij in bed moest gaan liggen en Jeanette ging verder met haar ronde op de andere afdeling. Met een knipoog zei ze me gedag. Nu kon ik mijn gang gaan! Hij lag hulpeloos op zijn rug en ik zei:

"Ga nu op je buikje liggen, meteen!" Ik smeerde zijn rode billetjes in met luierzalf en zei dat hij weer op zijn rug moest gaan liggen. Ik pakte een witte broekluier voor de nacht en het plastic kraakte tussen mijn gladde, smalle handen.

Nadat Marcel al bijna vanzelf zijn rode bips iets omhoog deed schoof ik de luier er onder en vouwde de plastic taillerandjes naar binnen.

"Zo peutertje, hoe voelt dat nou om zo’n lekker dik luiertje om te hebben?" zei ik tegen hem en tussentijds vouwde ik het voorste deel van de luier over zijn plasser naar boven. Hij zei zich dood te schamen en ontzettend veel spijt te hebben van hetgeen hij als jongetje mij had aangedaan.

Helaas, daar was hij te laat mee! Eindelijk had ik de kans om Marcel te behandelen zoals ik al zo lang had gehoopt. Ik was dan wel veel ouder geworden maar hij was nog steeds een peuter! Ik maakte eerst de onderste en daarna de bovenste plakstrips van de luier goed vast. Deze luiers gebruikten we wel vaker in het ziekenhuis maar plastic broekjes al jaren niet meer. Gelukkig had Jeanette in de oude magazijnvoorraden nog een stelletje gevonden!

Terwijl ik met mijn smalle handen het taille-elastiek van het plastic broekje spreidde zei ik tegen Marcel:

"Kom maar met je beentjes, dan zal de zuster je meteen en plastic luierbroekje aantrekken." Ik schoof zijn benen een voor een door het plastic broekje en trok e.e.a. stevig rond zijn luier. Ik heb hem toegedekt en gezegd dat ik e.e.a. zou rapporteren en het dus helemaal geen zin had als hij de luier stiekem zou uittrekken. Hij lag daar zo machteloos, een zalig gezicht! Op het bordje voor op het bed schreef ik wat er was gebeurd en onderstreepte de tekst Marcel moet gedurende 24 uur per dag een luier en plastic broekje dragen.

Zo, dat was dus mijn eerste nacht, er zouden er nog 6 komen! Tegen 6.30 uur ging de bel, het bleek de moeder van Marcel te zijn met een tas kleding. Ze vertelde dat ze het vliegtuig moest halen en haast had.

Wel vond ze het erg vervelend voor Marcel dat zij er niet was maar hij had tegen haar gezegd dat ze haar vakantie niet moest laten schieten. Ik nam de tas met kleding aan en zei dat hij goed had geslapen en ik de groeten zou doen. Ik wenste haar een prettige vakantie!

Het kwam natuurlijk allemaal prachtig uit, snel Jeanette opgebeld en die heeft de tas met kleding in mijn auto gezet, onder in de parkeergarage. Tijdens de overdracht om 7.00 uur vertelde ik mijn collegae van overdag wat er die nacht allemaal was gepasseerd. Van Marcel vertelde ik dat hij in zijn bed had geplast en ik vanochtend van zijn moeder had gehoord dat hij overdag ook in zijn broek plast maar dat niet had durven zeggen. Ze moesten lachen toen ik zei dat er van die ouderwetse plastic broekjes bij zijn kleding zaten en dat hij die altijd droeg. Ik gaf meteen door dat zijn moeder door alle haast i.v.m. haar vakantie de rest van de kleding was vergeten en ik de sleutel van haar huis had gekregen om e.e.a. nog even op te halen.

M’n collegae zei ik dat ik Marcel en zijn moeder nog van de lagere school kende en we in dezelfde flat woonden. Ik zou dan meteen haar plantjes doen en de tas die in de hal bij haar thuis nog klaar stond mee nemen. Ze vonden wel vervelend dat hij nog geen kleding had omdat hij nu was aangewezen op een operatiehemd van het ziekenhuis en zo ook niet uit bed kon. Ik beloofde ze om in de namiddag de tas met spullen alvast langs te brengen, ik woonde toch vlakbij.

Thuis lekker mijn bed ingedoken met een zeer tevreden gevoel en de wekker om 13.00 uur gezet om de nodige inkopen te doen!

12.00 uur werd ik al wakker en heb eerst snel Marcel zijn tas uit mijn auto gehaald, er zaten pyjama’s, ondergoed, een ochtendjas en bovenkleding met schoenen in. Dat laatste natuurlijk voor als hij met ontslag zou gaan. Ik heb alle kleding uit de tas gehaald tot er niets meer in zat en ben toen een boodschappenlijstje gaan maken en heb verschillende speciaalzaken gebeld.

Jeanette stond om 13.30 uur bij me voor de deur en samen zijn we er op uit gegaan, erg goed geslaagd in ieder geval. Waarvoor wil ik nu nog even geheim houden, dat komt nog!

Thuisgekomen alle spullen in de tas gedaan en die meteen naar de portier van het ziekenhuis gebracht, hij zou de afdeling bellen. In het voorvak van de tas hadden we een brief gedaan voor de verpleging, met als afzender ‘zijn moeder’. Jeanette kan ouderwets schuin schrijven dus dat ging prima.

Thuisgekomen samen met Jeanette nog wat zitten na te kletsen en te lachen en nog een paar uurtjes gaan slapen omdat ik ‘s avonds weer naar mijn werk moest.
NACHT 2

Toen ik op mijn werk kwam een paar proestende dolenthousiaste meiden op de afdeling, m’n collegae hadden het niet meer. Ze rafelden het grootste deel van de overdracht af en toen ze bij Marcel waren aangekomen kwam de tas op tafel! Ik deed net alsof ik van niets wist en zei dat het de tas was die bij zijn moeder in de hal klaar stond. Ze pakten de brief die in het voor vak zat en lazen hem voor:

Lieve verpleegsters,

Mijn zoon is nu voor de eerste keer sinds 38 jaar 2 weken zonder mij en ik hoop dat jullie hem goed zullen verzorgen. Alle spullen die hij nodig heeft zitten in de tas. Hij plast nog steeds in zijn broek en in zijn bed. Jarenlang ben ik bezig geweest om hem dit af te leren maar dat is dus nooit gelukt. Hij woont nog steeds bij mij omdat hij veel zorg nodig heeft.

Omdat hij ‘s nachts veel last heeft van slaapwandelen draagt hij dan altijd een tuigje waarvan ik dan de sleutel heb, misschien willen jullie het ook zo doen zodat ik me geen zorgen hoef te maken. Vergeet verder alstublieft niet om hem zijn speen en beertje te geven.

Hartelijke groeten van de moeder van Marcel.

Het was gelukt! Jeanette is een meesteres in handschriften van oudere dames.

Al lachend pakten ze de tas uit, het volgende zat er in: Tuigje in wit leer met een slotje op de voorkant, Disposable Luiers, Katoenen luiers, Veiligheidsspelden, Plastic broekjes, Rubberen broekjes, Fles met speen, Fopspeen, Luierpakjes, Speelpakje, babypakje (met voeten er aan!), blauwe peuter-pofbroekjes, Talkpoeper, Peuterdoekjes, Knuffelbeesten e.d.

Één van mijn collegae vroeg of hij niet naar de kraam- of kinderafdeling moest, ik zei dat wij e.e.a. ook wel aankonden.

"Nou peuter-oppasster, we wensen je een goede nacht!" zeiden mijn collegae en zij gingen naar huis. Toen meteen Jeanette opgebeld en die kwam meteen. Het hele plan was gelukt, ze dachten allemaal dat zijn moeder de brief had geschreven en de tas had ingepakt! Jeanette zei:

"Saskia, ga jij maar naar Marcel toe, dan doe ik de andere patiënten wel."

Ik nam de tas en brief mee en kwam bij Marcel op de kamer. Ik zag dat de dagdienst al een voorraad luiers op de plank boven zijn bed had gelegd, witte voor de nacht en roze voor overdag. Verder lag er nog een stapeltje onderleggers. Het eerste wat ik zei was:

"Zo knul, heb jij wel je luiertje en plastic broekje aan?" en ik keek onder de dekens, ja dus! Hij begon meteen met allemaal spijtbetuigingen maar daar had ik helemaal geen trek in!

Ik zei dan ook resoluut:

"Vanaf nu ben jij een peuter en zal ik je verzorgen als een peuter! Als je nog 1 keer tegenstribbelt breng ik je naar een 6-persoons kamer en zullen alle andere patiënten en het bezoek zien dat je nog luiers en plastic broekjes draagt." Hij durfde niets en dan ook niets meer te zeggen, ik had hem al helemaal onder controle, wat een kick! Terwijl ik zijn tas uit pakte viel hij van de ene in de andere verbazing en zag ik hem steeds kleiner worden. Met een rood hoofd lag hij in bed, dat was zo’n leuk gezicht dat ik de dekens van hem af trok en hem zo in luier en plastic broekje zag liggen.

Tijdens het uitpakken vertelde ik Marcel wat ik die dag allemaal had gedaan en liet hem de brief lezen die zijn moeder zogenaamd had geschreven. Toen ik een traan in de hoek van zijn ogen zag pinkelen had ik toch wel met hem te doen en gaf ik hem een kusje op zijn voorhoofd. Hij leek dat prettig te vinden. Ik zei tegen hem:

"Als je zoet blijft en meewerkt mag je een volgende nacht misschien even op de afdeling spelen." Ik hoorde een zachtjes

"Okay, ik zal zoet zijn." Natuurlijk was ik er 100% van overtuigd dat hij wel zou moeten meewerken en ik kreeg eigenlijk ook het gevoel dat hij er zich helemaal bij neer lag. In mijn hoofd liep ik nog met heel wat plannen voor na zijn ontslag uit het ziekenhuis maar die zou ik later samen met Jeanette uitwerken.

Het was al 00.10 uur en het werd tijd voor hem om te gaan slapen. Ik pakte de fopspeen en deed die in zijn mond, hij begon er zachtjes op te sabbelen nadat ik hem daarom vroeg. Er lag een lichtblauw luierpakje in de tas dat ik hem aantrok. Eerst zijn armen er door, daarna zijn hoofd. Toen wipte hij zijn luierbips op en ik maakte een voor een de drie drukknoopjes aan de onderkant vast, als laatste deed ik het ritsje bij de hals dicht. Daarna pakte ik het tuigje en vroeg hem te gaan zitten. Nadat ik zijn armen, middel en benen met het tuigje had vastgemaakt mocht hij gaan liggen en trok ik de chromen bedrekken omhoog. Met de riempjes vanuit de middel maakte ik hem stevig vast aan de metalen bedrekken en sloot de slotjes, de sleutel stak ik in de linker zak van mijn jurk. Machteloos als hij daar lag zei ik hem welterusten en deed de deur achter me dicht.

Jeanette kwam al snel op me af en ik vertelde dat alles geheel volgens plan verliep! Toen zijn we samen aan een pot koffie gegaan om het verdere plan uit te werken. Ik was wel blij dat Jeanette zo hulpvaardig was. Vroeger had ze van mij al genoeg over al die pesterijen gehoord en eigen lijk had ze ook nog een hekel aan ‘machomannen’. Ze genoot er zichtbaar van en ik had haar hard nodig voor de plannen als Marcel zou worden ontslagen uit het ziekenhuis!

Om 3.00 uur ging de bel, het lampje boven de kamer van Marcel knipperde. Hij zei dat hij nodig naar het toilet moest omdat hij nodig moest plassen. Ik zei:

"Je weet waar je moeten plassen, daarvoor heb je een luier om!" Ik zette zijn bel uit en ging weer naar kantoor. Bij de ronde van 6.00 uur ging ik weer bij hem langs en rook het al, een doordringende urinelucht, ik heb hem zo maar laten liggen. De dagdienst zou hem wel verschonen!
NACHT 3

In de overdracht ging het al snel over Marcel, mijn collegae vonden hen ‘s ochtends in een drijfnatte luier. (hè, wat toevallig, hi.hi!). Nadat de dokter die ochtend ook was geweest had die geconstateerd dat alle rode uitslag waarschijnlijk van de urine kwam! Hij was natuurlijk al aardig bevooroordeeld! Nadat ze Marcel in de vergadering die dag hadden besproken kwamen ze tot de conclusie dat hij deze weken werd opgenomen omdat zijn moeder niet voor hem kon zorgen. Door het één en ander kwamen Jeanette en ik gelukkig niet in de problemen. Voor de zekerheid wilden ze wel een verdere observatie maar hij was wel naar een 4-persoons kamer verhuisd!

Sinds 2 jaar werken we binnen het ziekenhuis waar ik werk met gemengde kamers en hij kwam (heel toevallig, Jeanette was ook bij de vergadering!) op een kamer terecht met drie vrouwen. Het was de kamer van Tanja (31 jaar), Sandra (24 jaar) en Esther (19 jaar). Tanja was opgenomen i.v.m. onderzoek naar ontlastingverlies, Sandra kwam voor een operatie aan haar bekkenbodemspieren i.v.m. incontinentie en Esther was voor onderzoek omdat ze nog steeds in haar bed plaste. Dit bleek dus de ideale kamer te zijn!

Ik was erg blij met deze beslissing. Na de overdracht begon ik meteen de ronde en liep het eerst naar de 4-persoons kamer.

"Goedenavond dames" zei ik en keek toen naar het bed van Marcel. Ik zei:

"Hé Marcel, je bent verhuisd." Tanja sliep al maar ik hoorde Sandra en Esther wat lachen. Ik liep naar Marcel toe en deed de gordijnen rond het bed dicht. Hij lag me gespannen aan te kijken. Ik wilde er voor zorgen dat iedereen me zou horen en begon harder te praten.

"Zo Marcel, ik zie dat je speen op de grond ligt, trouwens wel gezellig voor je om met meer mensen op een kamer te liggen!" Ik trok zijn dekens omhoog en zei:

"ik zie dat je alweer een natte luier hebt en ook nog geen tuigje draagt, ik zal het avondhoofd even vragen om mij te assisteren, straks val je nog uit bed." Terwijl ik wat geroezemoes van de andere dames hoorde liep ik naar Jeanette en we gingen samen terug naar de kamer. Allebei verdwenen we achter de bedgordijnen en Jeanette zei

"Zo, deze knul heeft dus een schone luier nodig", ik zei:

"Ja, en we moeten hem meteen een schone plastic broek aantrekken en zijn tuigje omdoen." Samen verschoonden we Marcel en deden hem meteen een schone plastic broek aan. Plotseling zei Jeanette

"Ventje, niet tegenwerken, je moet je ook een luierpakje dragen!" Nadat Jeanette en ik spraken over het stevig bevestigen van het tuigje maakten we het goed vast en zeiden tegen elkaar dat Marcel zijn schaamhaartjes in de vroege dienst maar eens goed geschoren moesten worden omdat het op deze manier een rode huid veroorzaakte. Toen we de gordijnen weer open schoven gaf ik hem de fopspeen in zijn mond en zijn knuffelbeer in zijn armen met de opmerking:

"Je mag alleen bellen als beer is gevallen, de rest doe je natuurlijk in je luier!" Toen hebben we samen Tanja een schone luier gegeven omdat ze haar ontlasting had laten gaan en Sandra haar katheterzak werd geleegd. Esther vroeg ons waarom die meneer een tuigje droeg en een fopspeen in zijn mond had. Ik vertelde haar dat die meneer nog net zo deed als een kleine peuter en daarvoor in het ziekenhuis was, ze begon te lachen. Dat was voor Marcel erg vervelend!

Ik zei tegen haar:

"Esther, nou moet je eens goed luisteren, je lacht Marcel uit terwijl je hier zelf als 19-jarig meisje bent opgenomen i.v.m. bedplassen" Ik trok haar dekens omlaag en zag dat haar bed nat was.

"Ik ga jou nu ook een luier om doen want eigenlijk ben je net zo als hem, je bed is nat en je plaswekker heb je uit gezet" Ze begon te huilen maar ik heb haar streng aangepakt, trok haar natte gebloemde slipje naar beneden en vroeg Jeanette om ook luiers voor Esther te halen. Jeanette kwam terug met een stapeltje roze luiers en na het verschonen van het bed deed ik Esther een luier om.

"Zo, dan weet je nu waar je aan toe bent, vanaf nu draag jij ook een luier!" zei ik en trok de dekens over haar heen.

‘s Ochtends tijdens onze ronde kwamen we het eerst bij kamer 5. Ik deed de gebloemde gordijnen die voor de ramen hingen open. Ik liep naar het bed van Marcel die al wakker was. Toen ik zijn dekens omlaag trok zag ik hem machteloos liggen, vast in zijn tuigje en met een dikke natte luier om. Ik zei

"Zo, dan maken we jou luierpakje maar eens los, oh wat heb je een natte luier!" Ik trok de plastic broek naar beneden en maakte de plakstrips van de luier één voor één los, waste zijn billetjes en deed hem weer een schone luier om nadat ik wat talkpoeder op zijn plasser had gestrooid.

"Zo, nu nog je plastic broekje aan en een schoon luierpakje" Omdat zijn kleding bijna allemaal vuil was had ik voor de dagdienst nog wat nieuwe spulletjes in zijn kast gelegd. Ik zei zodat de anderen het konden horen:

"Nou Marcel, als je vandaag even uit bed mag kan je je kruippakje met voetjes dragen, daar past zo’n dikke luier prima onder!" Jeanette ging naar het bed van Esther en zei:

"Zo grote meid, geweldig want je bent droog gebleven." Tevreden over deze nacht ging ik naar huis.
 
A

Augur_DL

Guest
Re: de Ziekenhuisopname (A)

1 Re: DE ZIEKENHUISOPNAME (A) by Schoenmaker.
Dit verhaal vind ik echt PERFECT!!!
Ik hoop, dat er nog meer/vele komen???
 
Bovenaan