Nog niet klaar Diaperlovers.nl

dikkeluier1975

Gewaardeerd Lid
Een luier fantasie voor het slapen gaan...
Diaperlovers.nl
Dolfje zat bij de dokter en keek nerveus om zich heen. Hij zag al die enge dingen die een arts gebruiken om je pijn te doen. De onderzoekstafel, als een moderne pijnbank tegen de muur. Instrumenten, stokjes en staafjes om mee in al je lichaamsholtes te poeren en nog veel engere dingen, zoals spuiten, met naalden. De arme jongen rilde bij de gedacht…
Hij was hier vandaag om de uitslag te krijgen van de onderzoeken die hij net had ondergaan. Dolf was een stoere jongen maar had een hekel aan de dokter. Zeker nu, na een miljoen vervelende onderzoeken. Ze waren zelfs met een heel klein cameraatje zeen plasser in gegaan om zijn blaas van binnen te kunnen bekijken. Dat deed pijn joh! En ze zeiden dat ik na de zeer pijnlijke prik niets meer zou voelen. Ik heb natuurlijk de uroloog (Plas dokter) flink de huid vol gescholden, zo behandelen mannen onder elkaar elkaar niet.
Eindelijk kwam de doktersassistente de spreekkamer binnen met een grote map. “Hier is de uitslag van het onderzoek” zei ze tegen de arts en legde de map voor haar op het bureau. Dokter Paardenslager (wie wilt nu dokter worden als je zo heet? Dat wekt toch geen vertrouwen?) pakte de map op en bekeek de inhoud. Haar gezicht verbleekte. Met een somber gezicht legde ze de map neer. “Ik heb helaas slecht nieuw Dolf. Dat was een van haar sterke kanten van de dokter, ze noemde hem Dolf en niet Dolfje, zoals de leerkrachten op school, zijn ouders en sommige, nu ex- vrienden deden.
Ze keek Dolf met een blik vol medelijden aan. “De uitslagen van die vervelende tests wijzen bijna allemaal op een aandoening aan de zenuwen rond je blaas. Eigenlijk ben ik nog verbaasd dat je niet overdag in je broek plast. Het ergste is dat je kwaal alleen maar erger zal worden. We kunnen de aandoening niet stoppen, alleen hopen dat het niet al te snel verloopt.
Dofje werd kwaad op de arts en begon te schreeuwen: :Heb je daarvoor zo hard gestudeerd, je kan me niet eens van het bedplassen af helpen? Betalen we daar onze belastingcenten voor TRUT!” Direct na die laatste woorden voelde Dolfje een felle pijn bij zijn rechter oor. Zijn moeder had hem een oorvijg gegeven. “Zo praat je niet tegen de dokter jongeman. Je mag dan wel dertien zijn, maar je gedraagt je bij volwassenen. Bied de dokter je excuses aan!”
“Waarom zou ik? Dat kutwijf kan mij niet eens helpen!” Nu werd ook de wang bij zijn andere oor rood als gevolg van de muilpeer die hem daar raakte. Dolf was geen domme jongen en begreep dat hij snel een complete fruitmand op zijn gezicht had als hij zijn excuses niet zou maken. Stamelend mompelde hij: “sorry”.
“Wat zei je?” vroeg zijn moeder. “Ik zei Sorry dokter, ik zal u niet meer uitschelden. U kunt er ook niets aan doen dat die bacterie mijn zenuwen heeft aangetast.” “Dat is beter” vond zijn moeder. “Dokter, kunnen we wel iets doen dat ik beter slaap, ik wordt nu telkens midden in de nacht wakker in een nat bed, dat stinkt, is koud en ik krijg te weinig slaap waardoor ik steeds kribbiger wordt.
Het beste lijkt me dat je opvang materiaal gaat gebruiken tijdens de nacht.” Dolfje werd weer erg nerveus, ze bedoelde toch geen… De dokter zag de vraagtekens in de ogen van de knul voor zich. “Ik bedoel dus luiers.” Inderdaad toch luiers! Dolfje begon te huilen. “Ik wil geen luiers, ik ben te oud voor luiers, luiers zijn veel te klein voor mij.”
De dokter pakte een recepten boekje en terwijl zij het een en ander op schreef vertelde ze dat er veel meer kinderen een luier droegen. “OK noem mij er eens één!” “Dat mag ik niet Dolf, jij zou het ook niet leuk vinden als ik tegen een andere jongen zou vertellen dat je een luier nodig hebt.” Grote mensen hebben altijd de beste smoesjes om maar je vragen ontwijkend te beantwoorden!
Terwijl ze het receptje van het blokje afscheurde zei ze tegen mevrouw Lither: Met dit receptje kunt u bij de apotheek luiers halen en een mild slaapmiddel voor uw zoon.
Mevrouw Lither liep met haar zoon de spreek kamer uit en liep naar de Apotheek die in het zelfde pand gevestigd was. Bij de Apotheker werd Dolf nog meer vernederd. “Welk merk luiers en welke maat heeft u nodig? Is het voor uw zoon?” Dolf wilde wel door de grond zakken toen de apothekers assistente dit gewoon hardop in de zaak zei. Gelukkig was er alleen een oud mannetje (vast wel veertig of vijftig, schatte Dolf) die naar de arme jonge toe liep en in zijn oor fluisterde: “Geeft niets knul, ik draag ook nog een luier.”
Dolf werd met zijn moeder naar een aparte kamer gebracht waar de assistente snel een aantal luiers liet zien. En weer werden er allerlei gênante vragen gesteld, zoals: “Hoe vaak plast u zoon per nacht in zijn bed?” en “Hoeveel plast hij per keer?” Zijn moeder bevestigde dat hij meestal niet vaker dan een keer per nacht in zijn bed plaste, maar dat het altijd wel een grote plas was, zijn pyjama was altijd vanaf borst hoogte tot aan zijn tenen drijf nat, en het laken was ook altijd helemaal doorweekt.
“OK, dan zijn luierbroekjes geen oplossing voor uw zoon, en kunt u het beste deze slips gebruiken. Ze pakte een grote luier uit een lade. Dolf keek zijn ogen uit. Het zag er uit als de Pampers die zijn baby broertje (ook al zes) iedere nacht droeg, alleen veel groter en dikker. Verschillende merken en modellen werden getoond en door de moeder bekeken en betast. Uiteindelijk wees ze op een exemplaar, Deze moest het maar worden, zei ze vrolijk. Dolf stond er bij maar er werd niets aan de jongen gevraagd. “Waarom mag ik niet kiezen?” Vroeg Dolf kwaad. “Ik moet ze toch ook dragen?”
De twee vrouwen keken hem verbaasd aan, alsof Dolf net uit de lucht was komen vallen. Voordat de assistente ook maar iets kon zeggen sprak zijn moeder: ”Maar ik moet ze betalen, dus zolang jij geen centen binnen brengt houd je je mond maar.” Dolfje hield zijn mond, tegen deze volwassenen dwaasheid kon hij niet op!
Met een groot pak luiers (gelukkig in bruin pakpapier ingepakt en een doosje met milde slaappillen verlieten de twee mensen het pand van de dokterspost. Thuis gekomen moest Dolfje de luiers naar zijn kamer brengen en in zijn klerenkast neer zetten.
Die avond toen het bedtijd was ging Dolf naar zijn kamer om zich uit te kleden. Stilletjes hoopte hij dat zijn moeder zou vergeten dat er luiers in zijn kast stonden. Ook hoopte hij dat als hij morgen wakker zou worden alles maar een kwade droom was geweest.
Helaas hoorde hij zijn moeder al naar boven komen en zijn kamerdeur ging open. Niet zijn moeder, maar zijn vader kwam de kamer binnen. “Mama is bij Otto die moet natuurlijk ook geholpen worden.” “Waarom moet ik gelijk met Otto mijn luier om? Ik ga toch veel later naar bed?” Zijn vader moest lachen. “Hoe vaak val jij ’s avonds in slaap voor de TV?” Vroeg hij fijntjes. Daar had zijn vader een punt, stel je voor dat hij op de bank in zijn broek zou plassen?
Dolf deed zijn onderbroek uit, in huize Lither werd er niet preuts gedaan, de gezinsleden liepen vaak naakt door het huis. Hij keek met grote angst ogen naar zijn bed. Daar lag hij dan, de nacht luier. Bevend ging hij op het ding liggen. Met een paar snelle handelingen, die jaren van ervaring verrieden, werd de luier om gedaan en in no time werd de laatste plakker bevestigd.. Met een vinger controleerde zijn vader of de lek randjes en de elastiekjes goed zaten en mocht Dolf zijn pyjama aan doen.
De luier voelde vreemd dik tussen zijn benen en het was moeilijk om zijn benen bij elkaar te krijgen. Ook moest Dolf op een andere manier lopen. Bij iedere stap die hij deed schuurde de luier tegen zijn kruis en maakte een duidelijk krakend geluid. Die avond viel Dolf niet voor de TV inslaap! Wie kan er slapen tijdens een James Bond film?
 

dikkeluier1975

Gewaardeerd Lid
Deel twee
De volgende ochtend werd Dolf wakker. Heerlijk! Zijn bed en pyjama waren droog en hij had de hele nacht aan een stuk door geslapen. De luier was natuurlijk wel nat, wat Dolf somber stemde. Hij stond op, trok zijn pyjama uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Een licht gebronsde stoere knaap keek hem aan. De luier was duidelijk opgezwollen en voelde zwaar aan door de grote hoeveelheid urine die het had opgenomen. \Snel deed hij het vreselijke ondergoed uit en gooide het in de emmer met deksel die zijn ouders de vorige avond voor dat doel op zijn kamer hadden gezet.
Na zijn ochtend douche kleedde hij zich aan voor school. Zijn favoriete spijkerbroek en hoody gaven hem een beetje het uiterlijk van een rapper, alhoewel hij het ritmegevoel van een hardgekookt ei had. Tevreden liep hij naar beneden. In de keuken vroeg zijn moeder of hij goed geslapen had. Met een brom liet de knul merken dat het wel redelijk was. “En je luier, werkte hij goed?” Met een rood hoofd knikte Dolfje. Wat konden ouders toch domme vragen stellen, begrijpen ze dan niet dat dat dat soort vragen not done zijn?
Op school gingen de eerste lessen goed, Aardrijkskunde en Biologie. De derde les, sport, liep echter uit op een drama. Dolf kleedde zich met de andere jongens uit zijn klas om in zijn gym kleren en rende de zaal in. De jongens werden door de leerkracht flink afgebeuld. Tien rondjes hard lopen in de zaal, had die klungel geen fantasie? En als je hard wil gaan pak je toch de fiets?
Tijdens rondje 6 voelde Dolfje plotseling dat hij moest plassen, heel hard nodig! Hij rende zonder een woord te zeggen de zaal uit naar de toiletten. Helaas voor onze jonge held redde hij het net niet en toen hij het toilet in stapte leegde zijn blaas zich in het sport broekje. Verbaasd keek de jongen hoe de urine een gele vlek op zijn witte broekje maakte en langs zijn benen op de grond liep. Snel dweilde hij het bewijsmateriaal op met toilet papier en trok zijn natte kleren uit, ging onder de douche en trok zijn spijkerbroek aan, dit keer zonder onderbroek, die was immers onbruikbaar geworden. Kwaad vloog Dolf naar huis.
Zijn moeder was verbaasd dat haar zoon zo vroeg thuis kwam en volgde hem naar zijn slaapkamer. De arme knul lag huilend op zijn bed. Tussen de snikken door begreep zij wat er gebeurd was en troostte haar zoon met de wijze worden dat dit was wat de doctor voorspeld had. Natuurlijk hielp dat niet echt om onze vriend te kalmeren, “Blijf ik mijn hele leven nu als een baby in mijn broek plassen?” En weer volgde een hartverscheurende huilbui.
Zijn moeder kon weinig meer doen dan hem omhelzen en zeggen dat het niet al te erg was. Er waren wel meer kinderen vvan zijn leeftijd die een luier droegen. En hij hoefde niet bang te zijn.
Toen Dolf gekalmeerd was liepen ze samen naar beneden en belde zijn moeder de school op om Dolfs afwezigheid te verklaren. Toen hij hoorde dat zijn moeder vertelde dat hij in zijn broek geplast had, kon hij wel door de grond zakken.
Die middag plaste hij nog een keer in zijn broek en kreeg toen definitief een luier om. Hij bekeek zich in zijn spiegel, onder de schone spijkerbroek waren duidelijk de contouren van de luier zichtbaar. Het zou onmogelijk zijn om zijn nieuwe ondergoed geheim te houden dacht hij somber.
Tijdens het avond eten werd de nieuwe medische toestand van Dolf tussen zijn ouders besproken. Ook werd duidelijk dat Dolf gewoon op school kon blijven, in het schoolgebouw was een gezondheidscentrum gevestigd en er was constant een verpleegkundige aanwezig die kinderen met handicaps kon helpen. Zij zou Dolf helpen met verschonen als hij nat was.
De volgende dag nam onze getormenteerde vriend extra de tijd om de juiste broek te kiezen. Onder de ruim zittende bandplooi broek viel de luier het minste op en dus werd deze gekozen als zijn nieuwe favoriete broek. Een niet zo’n slimme keus als later zou blijken.
Dolf ging die ochtend snel naar de klas en zat als een van der eerste leerlingen. Niemand had tot nu toe door dat hij geen gewone onderbroek aan had en Dolf was tevreden. Tijdens de les moesten de kinderen zelfstandig natuurkunde opgaven maken en, als ze een vraag hadden, mochten ze naar voren komen. Dof had na tien minuten inderdaad een vraag en stond in de doodstille klas op om naar voren te lopen. Onmiddellijk hoorde hij het kraken van zijn luier. En ging snel weer zitten. Helaas had mijnheer Tebraak het geluid ook gehoord en dacht dat iemand een snoepje probeerde open te maken. Met een rood hoofd keek hij rond. Paul keek hem met zijn grote blauwe ogen aan en glimlachte naar hem. Zou hij wat door hebben?
Na school reed Dolf op zijn fiets naar huis, toen Paul naast hem kwam rijden. “We moeten praten Dolf.” Verschikt keek Dolfje naar Paul. “Ik kan zelfs nu op de fiets je luier horen, ik heb de oplossing!” Dolf zette een sprint in, hij vertrouwde Paul niet, iets zei hem dat hij hem kwaad wilde doen.
Thuis wachtte zijn moeder hem, zoals gebruikelijk na een schooldag, op met koekjes en een kopje slappe thee. Aan tafel vertelde Dolf hoe hij die dag zijn luier twee keer moest verschonen, hij had besloten niet naar de verpleegster te gaan omdat dat te opvallend zou zijn, hij deed het zelf wel op het toilet. Hij vertelde niet van hoe Paul had gereageerd en ook niet hoe, toen hij zijn luier op het toilet verschoond had, bijna door Paul betrapt was met de natte luier nog in zijn hand.
Terwijl ze aan de thee zaten ging de telefoon. Dolfje kon niet precies verstaan waar het gesprek over ging, maar schok zich rot toen zijn moeder zei: “Dolfje, waarom heb je niet verteld dat een van jou vriendjes je wilt helpen met je luiers. Je gaat nu direct naar Paul en laat je helpen!”
Verslagen stond Dolf op en liep naar de deur. Paul woonde maar een straat verder en Dolf liep met lood in zijn schoenen naar dat vervloekte huis toe. Toen hij aanbelde plaste hij in zijn broek van de zenuwen, gelukkig had hij een luier om.
De deur werd open gemaakt door een vriendelijke vrouw, de moeder van Paul. “Ga maar naar boven, Paul’s kamer is recht tegen over de trap, hij is zich net aan het verschonen.” Dof was verbaasd, hoorde hij het goed? Paul was zich aan het verschonen?
Toen hij de kamer van zijn klasgenoot binnenkwam zag hij net hoe Paul zijn broek aan trok over een… Wat? Was dat een ouderwetse plastic broek?
“Wat doe jij nu, probeer je mij voor schut te zetten of zo?” Dolf kon zijn ogen niet geloven, dat iemand zo ver wilde gaan om een klasgenootje te vernederen,
“Ik heb gewoon een schone luier omgedaan, en volgens mij ben je ook wel aan een verschoning toe!” Dolf’s hoofd kleurde diep rood, inderdaad hij kon wel een schone luier gebruiken.
“Je moet niet boos worden Dolf, maar ik kan jouw luier horen op 10 meter afstand. Daar moet je echt iets aan doen als je niet wilt dat de hele klas weet dat je een luier draagt.”
“En wat kan ik er aan doen volgens jou?” Terwijl hij de vraag stelde had hij al een idee wat het antwoord zou zijn. En inderdaad zijn nieuw “vriend” kwam met de voor de hand liggende oplossing: Draag katoenen luiers en plastic broekjes, ze kraken bijna niet, zitten prettiger en vervuilen het milieu niet!
Terwijl Paul dat zei liet hij zijn broek zakken en toonde zijn plastic broek. Ik draag al sinds ik zes ben dag en nacht luiers. Een dronken automobiel reed tegen de auto van mijn moeders op terwijl ik achterin zat. Mijn moeders hadden niets, ik werd in het ziekenhuis wakker en plas sinds dien in mijn broek.”
“Moeders? Heb jij twee moeders?” “Ja mijn ouders zijn lesbisch en hebben mij gekregen door kunstmatige inseminatie. Mijn biologische vader is niet bekend.”
Dolf was verbaasd, daar had hij nog nooit van gehoord, dat twee vrouwen een kind konden krijgen. Eigenlijk vond hij het maar niets, een kind had een vader EN een moeder nodig, niet twee moeders, Paul dacht er anders over.
“Maar heb je een schone luier nodig, of heb ik het helemaal verkeerd?” Dolf’s gezicht werd weer rood. Hij knikte en fluisterde dat hij geen schone luier bij zich had, hij dacht dat het maar een kort bezoekje zou worden, waarbij Paul zou dreigen om aan iedereen te vertellen dat hij luiers droeg als hij niet zou betalen of zo.
“Mooi, dan kan je meteen je nieuwe luiers proberen en kijken hoe ze bevallen.” Paul pakte uit een lade een grote witte doek, een plastic broek en een stel veiligheidsspelden.
“Vind je moeder het goed dat je mij een luier om doet?” “Tuurlijk ik heb eerst met hun overlegd voordat ik je belde, zijn staan helemaal achter deze oplossing.”
Langzaam deed Dolf zijn broek uit en daar stond hij voor zijn nieuwe vriend in een duidelijk drijf natte pamper. Snel deed hij de kleefbandjes los en rolde de natte luier op. Daarna maakte hij met een doekje zijn billen schoon en ging op de grote luier liggen die Paul op zijn bed had gevouwen in de vorm van een vlieger. Terwijl de luier werd omgespeld vertelde Paul dat dit de luiers zijn die Dolfje thuis zou dragen. “Ze zijn wat dikker dan de school luiers, zodat ik ze niet zo vaak hoef te verschonen, en ik houd van dikkere luiers.”
De gevouwen doek voelde dik tussen zijn benen, maar ook lekker zacht. De plastic broek werd over de luier gedaan en terwijl Paul controleerde of de luier helemaal in het broekje zat vertelde hij dat het belangrijk was dat de luier helemaal onder het plastic zat, anders zou je broek toch nog nat worden.
Dolf stond op en liep naar de spiegel. Het plastic broekje zat als een ballon om zijn billen maar maakte bij het lopen bijna geen geluid, hooguit een zacht ruizen verraadde de aard van zijn broekje.
 

dikkeluier1975

Gewaardeerd Lid
Deel drie
Met zijn hand wreef hij over de voorkant van het plastic broekje. Het voelde goed aan, zacht en glad. Paul keek hem vol verwachting aan: “En wat vind je er van?”
Dolfje keek met een grote grijns op zijn gezicht naar de jongen. “Het is geweldig, de luier is heerlijk zacht en dik, en je hoort het broekje bijna niet, dit is super!”
“Dus je gaat ook katoenen luiers dragen?” Even wist hij niet hoe te reageren, Natuurlijk wilde hij gebruik maken van deze geweldige oplossing, maar tegelijkertijd wist hij niet hoe zijn ouders hier over dachten. Hij deelde zijn twijfels met Paul.
“Jouw ouders vinden het OK, als jij het wilt, krijg je deze luiers. Mijn moeder heeft met jouw moeder gesproken toen je hier naartoe gestuurd werd. Kom dan gaan we een voorradje luiers voor je regelen, dan kan je meteen met deze luiers beginnen!”
Heb jij nu nog wel genoeg?” Wilde Dolfje weten toen hij de grote stapel luiers en plastic broekjes zag, er waren dikke nacht luiers, die het meeste op handdoeken leken, dunnere oogjes luiers, met een soort stipjes over de hele luiers, voor thuis en flanellen luiers voor op school.
“Oh ja, zat, en anders haal ik er een stel bij mijn oma, bij Tante Margo of bij de school, ik heb luiers verspreid over de hele stad, dan hoef ik niet steeds een volle luiertas mee te nemen. Draag je trouwens ook pyjama’s?”
Dolf keek zijn nieuwe vriend verbaasd aan, natuurlijk droeg hij ’s nachts een pyjama, zijn moeder zou niet accepteren als hij in alleen een onderbroek zou slapen.
“OK, dan kan je het beste ook een paar pyjama’s meenemen. Met een plasticbroekje glijd je pyjamabroek steeds uit, deze pyjama’s zijn een stuk handiger.” Terwijl hij dat zei pakte hij een opgevouwen pyjama bij de schouders en liet de zwaartekracht het nacht goed ontvouwen.
Tot Dolfs grote verbazing zag hij dat het een pyjama uit een stuk was, zoals zijn kleine neefje nog droeg, maar gelukkig zonder voetjes. Paul had ook pyjama’s met voetjes voor de winter, maar dat vertelde hij nog maar even niet.
De verzameling luiers, plastic broekjes en pyjama’s werd in een doos gedaan en samen gingen ze naar beneden om het grote nieuws bekend te maken. Dolfje zou ook katoenen luiers gaan dragen naar school en thuis.
De jongens zaten bij elkaar op de bank, beide een dikke luier onder hun broek. Ze bespraken hun avonturen van die dag. Bedroeft zei Dolf dat hij logeer partijtjes met zijn vrienden vanaf die dag wel kon vergeten. Maar daar was Marianne, een van de moeders van Paul, het niet mee eens.
“Mam, dat is toch onzin, iedereen zal ons uitlachen als we bij een logeerpartijtje onze luiers laten zien.”
“Is dat zo?” Vroeg Christien, de andere moeder van Paul, “Ik denk dat het nog wel eens reuze mee kon vallen, maar dat is niet wat ik bedoel! Ik zie dat jullie gezellig met elkaar zitten te kletsen en toch weten jullie van elkaars plas probleempje, jullie pesten elkaar niet, maken geen grappen over jullie toestand.”
“Ja, maar Dolf heeft het zelfde probleem, de andere jongens in de klas dragen geen luiers!”
“Dat is wel zo, maar jullie kunnen toch bij elkaar logeren? Ik zie geen problemen daar!”
“Ja, kan Dolf vannacht blijven slapen?” Enthousiast als een klein kind danste Paul om zijn ouders.
“Ho, ho, spring in het veld, denk je niet dat de ouders van Dolf niet het een en het ander te bespreken hebben vanavond, en trouwens, morgen moeten jullie naar school, dus laten we Dolf thuis brengen. “
Paul en Dolf droegen de dozen naar de auto en samen reden ze naar Dolf’s huis. Zijn ouders stonden hem al op te wachten en verwelkomde de nieuwe vriend van hun zoon en zijn ouders.
Hert werd een gezellige avond samen en toen het bedtijd was Ging Dolf snel naar zijn kamer en trok zijn kleren uit. Zijn vader kwam met Paul en Marianne boven. Met een grote smile op zijn gezicht stond de jongen daar, in alleen zijn luier en plastic broek. Zijn vader was verbaasd dat zijn zoon, voor vreemden, in zijn luier stond. “Marianne heeft belooft mij te helpen bij het omdoen van jouw luier, ik heb nog nooit een katoenen luier omgedaan.”
Het was geen vraag, maar een bekendmaking. Een verschoon matje werd op het bed gelegd en Dolf ging op zijn bed liggen. Marianne liet zien dat je het best eerst de veiligheidsspelden los kan dan en dan de luier en plastic broek kan verwijderen. Daarna werden de billen van Dof gereinigd en een dikke nachtluier werd gevouwen in de vorm van een driehoek en onder Dolf gelegd. Daarna ging de luier tussen zijn benen omhoog, het dikke materiaal voelde zacht aan, maar het werd onmogelijk om zijn benen weer bij elkaar te doen
“Nu komt het gevaarlijkste deel van de actie, de spelden!” Marianne pakte een veiligheidsspeld. Paul riep meteen: “Ja die spelden kunnen gemeen prikken als ze niet uitkijken bij het vast zetten van de luier!”
“Je doet net alsof wij je iedere avond als een speldenkussen behandelen.: Lachte Marianne.
Dolf stond op en deed de pyjama aan die hij mee genomen had uit het huis van Paul. Het was een rode pyjama met één blauwe mouw en een blauwe broekspijp. Het was best een coole pyjama vond Paul.
Samen liepen de mensen naar beneden, Dolf moest even wennen aan zijn nieuwe luier, die het lopen wat lastiger maakte. “Dat went snel,” verzekerde Paul, de ervaringsdeskundige!
“Vraag je je ouders nu of je bij ons kunt logeren?” Drong Paul aan bij zijn nieuwe vriend. Maar Dolfje wilde zijn ouders niet onder druk zetten. “Als ik te veel push dan doen ze het nooit, ik moet even wachten, maar ik beloof je dat ik het zal vragen zodra ik kan.
Dolf bedankte de ouders van Paul voor de hulp en ging naar bed. De visite bleef nog een paar minuten, waarin de vader van Dolf opmerkte hoe vrolijk zijn zoon was en hoe verbaast hij was over het gemak waarmee Dolf zijn lot accepteerde. “heel hartelijk bedankt voor deze hulp, we waren eigenlijk al bang dat we met Dolfje naar een psychiater zouden moeten gaan, Maar u heeft hem geweldig geholpen!”
Bedank niet ons, bedank Paul. Hij is het die zag dat Dolf in de problemen zat en hij wilde hem helpen. Hij heeft dit alles bedacht! En het is ook nog eens twee richtingsverkeer moet u weten, Paul is ook veel vrolijker nu hij een lotgenootje heeft ontdekt.
Die nacht sliep Dolf als een baby, en de volgende ochtend werd hij wakker in een natte luier, maar een droog bed. Zoals gebruikelijk ging hij onder de douche, dit keer gooide hij de natte luier en plastic broek op de grond in de badkamer en ging aan het ontbijt zitten.
“Mam, Paul vroeg mij of ik van het weekend bij hem mag logeren, zijn ouders vinden het OK.”
“Ik zal met ze bellen en zien of er geen problemen zijn, als alles goed is heb ik er geen problemen mee.” In feite waren de ouders van Dolf blij verrast dat hun zoon nu al bij een nieuw vriendje wilde logeren, normaal had hij maanden nodig voordat hij iemand voldoende vertrouwde om dat te doen.
 

Babydre

24/7 luier discipline met plastic broek
Leuk verhaal en een mooie wending wbt de luierkeuze betreft. Ik kijk uit naar het vervolg!
 

dikkeluier1975

Gewaardeerd Lid
Door privé omstandigheden iets later dan oorspronkelijk gepland het vervolg op mijn verhaal. Veel leesplezier!

Deel vier
De ouders van Dolfje bestelde via het internet de nodige luiers voor hun puber zoon. Donderdags kwam de bestelling binnen. Het leek wel Sinterklaas! Dolfje pakte snel de luiers uit en bekeek de dikke nachtluiers, en daarna de dunnere “thuis” luiers en uiteindelijk de dunnen “school” luiers. Tevreden wreef hij met zijn handen over de zachte plastic broekjes. Het voelde fijn.

Tot zijn grote chagrijn gooide zijn moeder de luiers in de wasmachine. “Waarom doe je dat trut? Ik wil ze nog even vast houden en voelen, waarom moeten ze trouwens gewassen worden, ze zijn toch schoon?”

Dolfje was nog niet uitgesproken of hij voelde de harde hand van zijn moeder op zijn wang. “Naar je kamer, en tot het eten wil ik je niet meer zien jij misbaksel!” Dolfje liet zijn hoofd hangen en liep naar zijn kamer. Zijn luier voelde nat aan en hij wist dat hij snel een schone broek nodig had.

Omdat zijn vader of moeder, of de verpleegkundige op school altijd zijn verschoningen had geregeld wist hij niet hoe een schone luier om te doen. Half huilend riep hij naar beneden dat hij een schone broek nodig had. Gelukkig kwam zijn moeder snel naar boven en hielp haar zoon zonder een woord te spreken in een droge luier. Ze gaf de sprake loze jongen zijn plastic broek en verliet de kamer.

Met trillende handen van woede trok onze vriend het broekje over zijn luier en ging weer op zijn bed zitten. Hij hoorde hoe de wasmachine beneden zijn luiers nog schoner probeerde te wassen. Wat een dom idee dacht Dolfje!

Langzaam verplaatste de klok de tijd en werd het zes uur. Aan tafel begon zijn moeder meteen met de preek die zij die middag had voorbereid:

“Dolfje, nee houd je mond, ik praat en dan luister jij! Dolfje ik wil niet meer dat je je zo misdraagt, ik ben je moeder en je behandelt mij met respect. Als je nog een keer mij trut noemt, of op een andere manier uitscheldt dan gaat het weekend met Paul niet door, is dat begrepen?”

“Ja mam,” Dolfje keek naar Hendrik, zijn brave broertje, die nooit iets fout deed volgens zijn ouders. Behalve dat hij in zijn bed plaste, maar daar had Dolfje niets aan…

“OK dan is dat afgehandeld. De luiers moeten gewassen worden voor gebruik, omdat er op katoen tijdens de productie een waterafstotend laagje komt. Dat moet er natuurlijk af voordat je de luiers kan gebruiken, begrijp je dat?” Weer antwoordde Dolfje bevestigend. “En omdat je vanmiddag zo brutaal tegen mij bent geweest ga je gelijk met Hendrik naar bed!”

Dolfje wilde protesteren, maar voordat hij het eerste woord had uitgesproken zei zijn vader: “Natuurlijk mag je protesteren, maar houdt er rekening mee dat voor elk woord van protest dat je zegt er een dag vroeg naar bed bijkomt.” Het was voor Dolfje duidelijk dat het menens was en dat hij beter stil kon zijn, hij was geen domme jongen!

Die avond lag de arme jongen vroeg op bed. Hij hoorde hoe zijn broertje in zijn kamertje voorgelezen werd. Stiekem luisterde hij mee naar het kinderachtige verhaaltje. Het ging over een meisje dat rode laarsjes wilde hebben dat ze in de etalage van een winkel zag, maar haar ouders waren niet rijk genoeg om die te kopen. Als ze op een avond vuur in de winkel zag alarmeerde zij de brandweer en als dank kreeg ze de laarsjes en een bijpassend regenjasje. Hij had het verhaal al duizendkeer gehoord. Iedere avond koos zijn broertje dat verhaaltje uit het boek met tweeminuten verhaaltjes.

Deze avond kreeg Hendrik een tweede verhaaltje, omdat hij de nacht er voor droog was gebleven, dat was zijn beloning. Tijdens dat verhaaltje viel Dolfje inslaap.

De lessen op vrijdag leken wel dagen te duren. Telkens keken Dolfje en Paul op de klok of het nog geen tijd was om naar huis te gaan. Eindelijk was het zo ver. Voor het laatst die week ging de bel en voor het laatst die week renden de jongen het huis uit en gingen op hun fiets naar het huis van Paul.

De moeder van Dolf had zijn spullen voor het weekend langs gebracht. In de oude duffelzak van zijn vader zaten genoeg luiers en plastic broeken om een weeshuis te verschonen en ook twee nieuwe pyjama’s. In een aparte doos waren de luiers die van Paul geleend waren terug gebracht.

De jongens renden samen naar de slaapkamer, waar een kampeerbedje voor Dolfje klaar stond. De geleende luiers werden in een kast gepropt en de jongens begonnen met elkaar te stoeien. Toen Dolfje twee keer onderop eindigde besloten ze het internet onveilig te maken. Eerst werden de facebook pagina’s van beide jongens bekeken en maakten ze elkaar vriendjes op de socialmedia site.

“Ik heb een schone luier nodig,” fluisterde Dolfje zijn vriendje in het oor. Deze voorzichtige mededeling zorgde er voor dat Paul in een niet te stoppen lachbui uitbarstte. Eindelijk bedaarde hij en zei tegen Dolfje: “Nou dat is fijn, nu kan ik ook wel een schone luier gebruiken.

Lachend werd een plastic matje op het bed gelegd en Paul zei dat Dolfje zijn broek moest uittrekken. In de kortste keren stond de jongen in alleen zijn plastic broekje en legde zijn tiener lichaam op het matje. Behendig deed Paul de plastic broek uit. De veiligheidsspelden werden een voor een uit de natte luier gehaald en de natte doek werd verwijderd. Een schone luier werd gevouwen en klaar gelegd. Het luiergebied werd gereinigd en de nieuwe luier (nog sneeuw wit) om gespeld. Dolfje had moeite om te voorkomen dat hij een erectie kreeg.

Als wederdienst hielp Dolfje zijn vriend in zijn schone luier (die een stuk grauwer was). De beide knapen keken elkaar aan terwijl ze daar in alleen luier en plastic broek stonden. Ze begonnen beide vreselijk te giechelen.

Daarna gingen de jongens verder op pad en vonden de gekste sites. Plotseling tikte Paul “luiers” in in de zoekmachine. Tot Dolfjes grote verbazing verschenen er honderden sites, de meeste natuurlijk voor baby luiers, maar ook voor luiers voor volwassenen en pubers zoals hij. Een site viel hem meteen op, het was geen verkoopsite, of site met inlichtingen, maar een site voor mensen die het fijn vonden om luiers te dragen. Het was een Engelstalige site, maar de knul had geen moeite te begrijpen wat er stond.

Paul was niet verbaast, hij had de site al vaak bezocht. “Moet je kijken er zijn mensen die voor de lol luiers dragen, wat een freaks!” Paul vertelde dat hij het eerst, net als Dolfje erg naar vond dat hij weer luiers moest dragen, maar dat hij na verloop van tijd het juist fijn vond. Één voor een begon hij de voordelen van het dragen van luiers op te noemen. Dolfje ontdekte dat hij zijn nieuwe vriend geen ongelijk kon geven, luiers waren niet alleen noodzakelijk, maar ook prettig.

Als ware pubers waren ze snel afgeleid en Paul vroeg wat ze verder zouden kunnen doen. Hoewel Dolfje graag een videospelletje had gespeeld werden ze door Christien de tuin in gebonjourd. Ze wilde dat de jongens enigsinds uitgeput aan tafel zouden gaan, zodat ze na het eten niet al te lang zouden keten voor ze zouden gaan slapen.
De jongens wisten niet precies wat te doen en gooide verveeld een balletje over en weer. Al snel ontaarde dit saaie spel in een wedstrijd wie de snelste bal kon vangen. Steeds harder werden de ballen overgegooid. Uiteindelijk gooide Paul die een beetje uit koers raakte en in de buik van Dolfje terecht kwam. Kwaad keek Dolfje zijn vriend aan en begon achter hem aan te rennen.

Tevreden keken Marianne en Christien hoe de jongens hun energie verspilde aan een hopeloze stoeipartij, die weer gewonnen werd door Paul. Dolfje zocht allerlei uitvluchten om zijn verlies te verklaren, maar feit bleef dat hij verloren had. Daarna gingen ze in het gras liggen en keken naar de wolken. Een van de wolken leek sprekend op hun leraar Frans en de jongens begonnen weer te giechelen.

Plotseling vroeg Dolfje aan Paul of hij wel eens kwaad was dat hij luiers moest dragen. “Kwaad, waar moet ik kwaad over zijn, het is gewoon gebeurd. Ik kan me nog herinneren dat ik in het ziekenhuis wakker werd en te horen kreeg dat ik incontinent was. Ik was toen wel boos op die automobilist die ons aangereden had, maar boos omdat ik luiers moet dragen? Ik denk dat ik mijn energie liever in dingen steek waar ik wel wat aan kan doen.”

“En jij ben jij wel eens kwaad dat je luiers moet dragen?”

“Kwaad is niet het juiste woord, ik weet niet. Ik vind het oneerlijk dat ik door een stomme bacterie dit heb opgelopen en het wordt alleen erger. Ik weet niet waar het zal eindigen. Soms wil ik van woede het uitgillen. Gewoon tegen niemand speciaal, maar tegen de hele wereld.”

Paul kreeg een satanische lach op zijn gezicht. “Laten we het uitschreeuwen tegen de hele wereld!” Hij stond op en rende in het rond gillend als een politiek niet erg correcte indiaan rond de totempaal. Al snel deed Dolfje mee.

Hoofd schuddend keken Marianne en Christien toe hoe beide kinderen de longen uit het lijf schreeuwden. “Laten we die twee clowns maar binnen roepen, voordat we nog beschuldigd worden van buren gerucht,” vond Christien, en samen riepen ze de jongens binnen voor hat avondeten.

Marianne mopperde over de grasvlekken op de kleren van de jongens en gebood ze hun kleren uit te trekken zodat ze direct in de was konden. De jongens keken elkaar begripvol aan: Ouders waren vreemde wezens, eerst sturen ze je naar buiten, en dan klagen ze over een paar stomme vlekjes…

Dolfje verwonderde zich dat de twee moeders van Paul precies als zijn eigen moeder reageerden, zoveel verschil was er toch blijkbaar niet.
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
adidaslover Zijn er diaperlovers met twitter account??? 16+ Board 2
Similar threads

Bovenaan