geschreven door: Jesper
Verschoond worden
Het is bijna 3 uur in de nacht. Waarschijnlijk ben ik wakker geworden, omdat mijn blaas vol zit. Ik draai me op mijn rug, ontspan me en laat m´n plas rustig lopen. Een minuut later is mijn blaas leeg en mijn luier nat en warm. Nu ik geplast heb kan ik verder slapen.
Om 7 uur word ik weer wakker. Omdat ik opnieuw moet plassen, doe ik het weer in mijn luier. Tijdens het plassen merk ik dat ik ook moet poepen. Ik begin te persen en even later is mijn luier vol. Ik draai me eens lekker om in bed en lig nog wat te soezen. Het is gelukkig zaterdag, ik hoef niet naar school. Ik kan vandaag uitslapen.
Een half uur later vind ik dat het langzamerhand tijd wordt voor een schone luier.
Ik stap uit bed en kijk even in de grote spiegel die in mijn slaapkamer hangt. Daarin zie ik mezelf staan: een jongen van 15 jaar, 1.80 m. lang, met donker blond haar. Ik heb een kort t-shirtje aan met een beertje er op. Daaronder draag ik een grote katoenen luier, die met 4 veiligheidsspelden is vastgemaakt en daar overheen een plasticbroek van het merk SGA.
Een beetje met mijn benen wijd, door de volle luier, loop ik naar de slaapkamer van mijn ouders.
Ik ga naar binnen. Vader is er niet, want die heeft een drie-daagse vergadering in Engeland en zal in de loop van deze dag terugkomen.
Moeder is wakker en gaat juist overeind in bed zitten. Ze hoorde me zeker al aankomen.
Moeder lacht naar me. “Goede morgen Johan, heeft mijn grote baby het weer in zijn luier gedaan? Kom eens bij me, dan zal ik je eerst eens controleren”. Ik ga naar haar toe. Moeder trekt het beenelastiek van mijn plasticbroek iets naar beneden en voelt aan mijn luier. “Je bent drijfnat”, stelt ze vast. Vervolgens duwen haar vingers mijn luier iets omlaag, zodat ze er in kan kijken. “Ik zie en ruik dat je een grote bah hebt gedaan, dus ik zal je eens lekker verschonen”.
In de slaapkamer van mijn ouders staat een lange, lage ladenkast, die als commode dienst doet. Bovenop ligt een groot aankleedkussen, dat moeder voor mij gemaakt heeft. Ik ga er op liggen en moeder trekt mijn plasticbroek uit. Dan begint ze de veiligheidsspelden los te maken. Als dat gebeurd is slaat ze de voorkant van de luier terug en lig ik als een grote baby piemelnaakt te kijk. Moeder pakt me bij m’n enkels en tilt mijn benen omhoog. “Wat heb jij liggen poepen, joh”, zegt ze, “ je zit er helemaal onder!”. Langzaam trekt ze de vieze luier onder me vandaan. Ze veegt vervolgens mijn billen min of meer schoon met de natte voorkant van de luier. Moeder stopt m’n vieze luier in de luieremmer, dat is een emmer met een deksel erop. Terwijl ik in mijn blote billen op de commode blijf liggen haalt ze een teiltje water, een washandje en een flacon babyzeep en wast mijn onderlichaam schoon.
Als ze me afgedroogd heeft, neemt ze Zwitsal zalf en smeert mijn billen in. Tijdens deze “babyverzorging” lig ik met opgetrokken knieen, zoals kleine kinderen dat ook doen.
Moeder pakt nu een pamper (zo noemen wij de Tena wegwerpluiers) en een paar katoenen babyluiers uit de commode. Ze vouwt de babyluiers zo dat ze als inleggers in de pamper passen. Deze combinatie van luiers zal ervoor zorgen dat ik voorlopig niet bang hoef te zijn voor lekkage.
Moeder schuift de pamper onder mijn billen. “Je kunt je benen weer naar beneden doen”, zegt ze. Wanneer ik dat gedaan heb, neemt moeder een bus met talkpoeder en poedert mijn plasser. Daarna vouwt ze de pamper over mijn buik en maakt de plakstrips vast. “Kom maar van de commode”, zegt ze, “je kunt er weer een poosje tegen”.
Als ik naast de commode sta, geeft ze me een klapje op m’n dikke kontje (dat schijnen moeders dikwijls bij hun geluierde kinderen te doen) en ik geef haar een kus. “Bedankt mamma, dat je me verschoond hebt”.
Herinneringen
Vaak heb ik me afgevraagd waarom ik het dragen van luiers zo fijn vind. Misschien door het volgende:
Ik kan me nog heel goed herinneren hoe moeder mij , toen ik nog klein was, ’s avonds een luier omdeed en me een plastic broek aantrok.
Ik moest, vanaf een jaar of 6, altijd mezelf uitkleden, op m’n onderbroek na. Daarna ging ik op tafel liggen in de woonkamer. Moeder trok dan mijn onderbroek uit en deed me een katoenen luier om met een paar babyluiers als inlegger. Ze speldde die met veiligheidsspelden vast. Vervolgens hielp ze me van de tafel af en moest ik in een plastic broek stappen. Daarna trok moeder me een pyjamajasje aan en ik was klaar voor de nacht. Ik gaf vader en mijn oudere zus een nachtzoentje en ging naar bed. Moeder stopte me onder en wenste me welterusten.
In het weekend mocht ik, nadat ik geluierd was, meestal nog een poosje opblijven. Heerlijk vond ik dat om nog een uurtje televisie te kijken, of een spelletje te doen met m’n ouders of m’n zus.
Ik herinner me dat toen ik een jaar of 5 was, ik een keer extra lang mocht opblijven. Er was een of ander grappig programma op de televisie. Ik moest ineens nodig plassen. Ik zei dat tegen m’n ouders Mijn moeder, die ook zat te kijken en kennelijk geen zin had mijn luier eerst af en daarna weer om te doen, antwoordde: “Doe het maar in je luier, die heb je tenslotte niet voor niets om”. En dus plaste ik, al televisiekijkend, in mijn luier. Ik vond dat zo heerlijk en zo spannend! Mijn ouders en zus wisten wat ik zat te doen en toen kreeg ik direct na het plassen een ontzettend stijve piemel. Vanaf dat moment zijn mijn luiergevoelens, denk ik, ontstaan.
Later die avond ging ik met een natte luier om naar bed Voordat moeder me instopte controleerde ze nog wel mijn luier via het beenelastiek van mijn plastic broek. Waarschijnlijk was ik nog niet nat genoeg. In elk geval werd ik niet verschoond.
Acceptatie
Zolang ik mij kan herinneren heb ik het dragen van luiers nooit vervelend gevonden. Vanaf mijn vijfde wond het me op om alles in mijn luier te doen. Meestal lag ik ’s nachts bewust in mijn luier te plassen en te poepen. Mijn moeder wist dat natuurlijk niet, ze dacht dat ik een van die kinderen was die er heel lang over deed om zindelijk te worden. Er werd niet veel aan gedaan om mij uit de luiers te krijgen. Op een keer na:
Toen ik een jaar of elf was vonden mijn ouders dat ik het ’s nachts eens zonder luier moest proberen. “Als je geen luier meer om hebt in bed let je er misschien beter op als je moet plassen”, zei moeder. Vader voegde er aan toe: “Beter een nat bed riskeren, dan levenslang onzindelijk zijn”. Ik protesteerde, want ik wilde mijn luiers niet missen, maar mijn ouders zetten door “voor mijn eigen bestwil”.
Een paar weken heb ik toen ’s nachts geen luier om gehad. Het bed bleef droog. “Zie je wel dat je geen luier meer nodig hebt”, zei moeder. Ik sliep echter totaal niet prettig zonder luier.
Wat heb ik die weken de luiers gemist! Maar dat niet alleen. Ook het hele ritueel van: op tafel gaan liggen, onderbroek (laten) uittrekken, in m’n blote plasser te kijk liggen, gezalfd en gepoederd worden, een luier omgespeld krijgen en een plastic broek aangetrokken te worden. Ook het vertrouwde klapje op mijn luierkontje en de woorden: “Jij kunt er vannacht weer tegen”, miste ik vreselijk.
Maar ook het ochtendritueel was voorbij: opstaan in een natte en volle luier, die door de zwaarte soms bijna tot op mijn knieen hing (niet werkelijk, maar voor mijn gevoel), moeder die eerst aan mijn luier voelde en vervolgens keek wat ik er die nacht in gedaan had, uit de plastic broek stappen, het losspelden van de luier, m’n billen die afgeveegd werden en dan de wasbeurt. Heerlijk vond ik dat allemaal. Daarbij miste ik die typische luiergeur, een mix van poep, plas zalf, poeder, plastic en babyzeep.
Ik voelde me zo ellendig bij het idee dat luiers voor mij verleden tijd waren, dat ik besloot mijn moeder eerlijk alles te vertellen over mijn luiergevoelens.
Echt verbaasd was ze niet toen ik het opbiechtte. Op de een of andere manier had ze altijd geweten dat luiers op mij een grote aantrekkingskracht uitoefenden. Ze wilde me eigenlijk wel weer luiers omdoen als ik dat zo fijn vond, maar eerst wilde ze er met vader over praten. Ik moest daar natuurlijk wel in toestemmen, maar leuk vond ik dat niet. Met moeder over luiers praten was al moeilijk, maar met vader…..!
Hoe het gesprek tussen moeder en vader is gegaan weet ik niet. Ik heb er nooit naar durven vragen. Tot mijn grote verrassing zei moeder diezelfde avond: Kleed je maar uit en ga op tafel liggen, want ik zal je weer een luier omdoen”.
Ik wist niet wat ik hoorde, wat was ik opgelucht! Toch schaamde ik me ook wel toen moeder met me bezig was in het bijzijn van mijn vader en mijn zus. Voortaan kreeg ik geen luier om, omdat ze dachten dat ik nog onzindelijk was, maar omdat ze wisten dat ik het fijn vond.
Toen ik even later met een dikke luier en plastic broek nog even in de kamer zat, wenkte vader me. “Kom eens op m’n schoot zitten”, zei hij. Twee seconden later zat ik, jongen van elf jaar, als een baby op vaders’ schoot. Ik wist niet waar ik kijken moest van schaamte. Dit duurde gelukkig niet lang. “Mamma en ik vinden het heel dapper van je dat je ons dit hebt verteld”. Bij het woordje “dit” wees hij op mijn luier en plastic broek. “Door dit te durven vertellen laat je zien dat je ons vertrouwt. Daar is moed voor nodig. Mamma en ik hebben besloten je luiers te laten dragen zolang je wilt. Natuurlijk is het eigenlijk wel vreemd dat je in een luier wilt slapen, maar elk mens zal ongetwijfeld iets aparts hebben. Dit is iets van jou en wij accepteren je zoals je bent”.
Ik wist op dat moment niets terug te zeggen, maar gaf als antwoord vader een zoen. Wat een fijne vader heb ik!
Ella, mijn zus, met wie ik het altijd heel goed kon vinden, keek me lachend aan. “Ik heb vandaag een babybroertje gekregen”, zei ze. “Best lachen joh, dat je luiers fijn vindt. Ik beloof je dat ik het nooit aan iemand zal vertellen dat je het met opzet nog in je broek doet”. Ik lachte wat schaapachtig, maar wat was ik opgelucht! Voortaan kon ik altijd in een luier lopen en was mijn geheim veilig in ons gezin.
Vanaf dat moment, nu 4 jaar geleden, slaap ik dus weer in een luier en plas en poep er vrijwel elke nacht in. In het weekend loop ik meestal geluierd door het huis. Iedereen in het gezin doet of dit de gewoonste zaak van de wereld is. Ze vinden dat luiers bij me horen en ikzelf vind dat ook.
En wat zo fijn is: moeder vindt het kennelijk leuk om mij als een baby te verzorgen. Als ze me verschoont praat ze vaak tegen me alsof ik nog een baby of een peuter ben. Ze wast al mijn plas- en poepluiers en vervangt tijdig mijn plastic broeken. Er zijn ook altijd genoeg wegwerpluiers voorradig, die ze bij de apotheek koopt.
Baby
Hoewel ik vooral een luierliefhebber ben, vind ik het ook fijn om soms als een echte baby behandeld te worden. Moeder weet dat, we praten er bij ons thuis gewoon over.
Toen ik een paar maanden geleden bijna jarig was, vroegen mijn moeder en zus op een avond wat ik wilde hebben. Natuurlijk wist ik wel wat dingen te noemen, maar toen zei mijn zus(!): “Je draagt zo graag luiers, zou je ook niet wat babyspulletjes willen hebben?”
Ik was erg verrast door deze directe vraag. Meteen begon mijn piemel te groeien! “Ja, ik zou best babyspulletjes willen hebben”, antwoordde ik. “Maar waaraan had je zelf gedacht?”, kaatste ik wat onzeker de vraag terug. Ondanks alle openheid in ons gezin, vond ik het toch wel gênant op deze vraag antwoord te geven. “Nou ik dacht aan een paar fopspenen en een zuigfles. Ook weet ik dat er op internet plastic broeken met kinderfiguurtjes te koop zijn”, zei ze. “Die zou ik graag willen krijgen voor mijn verjaardag, dat lijkt me reuzeleuk”, antwoordde ik.
“Op internet heb ik ook babytuigjes voor volwassenen gezien”, viel moeder mijn zus bij. “Zou je het leuk vinden om af en toe met een tuigje op bed vastgebonden te worden? Je bent dan net een klein stout jongetje dat niet uit bed mag komen”.
Het duizelde me! Mijn piemel was stijf geworden! Ik schoof wat ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer. Omdat ik al was geluierd voor de nacht, was de stijfheid van mijn plasser in mijn luier en plastic broek goed te zien. Mijn zus keek er naar: “Volgens mij wil hij deze spulletjes graag hebben voor zijn verjaardag”, grinnikte ze tegen moeder.
Mijn vijftiende verjaardag zal ik nooit vergeten. Wat een feest is dat geworden!
’s Morgens kreeg ik mijn cadeautjes, de babyspulletjes: een paar plastic broeken met beertjes en eendjes, een flessenwarmer met zuigfles, twee fopspenen, nieuwe katoenen luiers, een slabbetje, een bedzeil van echt rubber, twee rompers en een paar witte panty’s (die ik over mijn luier kan dragen als het koud is) en een tuigje, waarmee ik kon worden vastgebonden op een stoel of in bed. Nooit ben ik zo blij geweest met cadeautjes!
Die dag kwamen familieleden en mijn vrienden me feliciteren, maar ik kon bijna niet wachten tot ze weg waren.
’s Avonds laat, toen iedereen vertrokken was, werd ik door moeder geluierd. Liggend op de commode in de slaapkamer van mijn ouders, kreeg ik een fopspeen in mijn mond geduwd. Daar lag ik heerlijk op te zuigen terwijl moeder mij verzorgde. Toen ik “klaar voor de nacht” was, moest ik op de commode rechtop gaan zitten. Moeder zei dat ik mijn armen wat omhoog moest houden, want dan kon ze me het tuigje beter om doen. Op mijn rug werden wat gespjes vastgemaakt en toen had ik mijn tuigje om. Ik ging nog even naar beneden om mijn vader en zus welterusten te zeggen en ze te bedanken voor deze fantastische dag. Vader grapte:” En nou lekker slapen en niet uit je bed komen vannacht!”.
Boven gekomen liep ik naar mijn slaapkamer. Moeder stond al op me te wachten. Ik gaf haar een stevige zoen. “Bedankt mamma, het was super vandaag”. Moeder lachte. “En nu heerlijk slapen. Morgen is het zondag, we slapen lekker uit. Ik ga je tuigje nu aan het bed vastmaken. Mocht je een erg natte en vieze luier maken vannacht, dan moet je me maar even roepen, want je kunt nu natuurlijk niet zelf je bed uitkomen. Je moet me alleen roepen als je voelt dat je luier begint door te lekken, anders niet. Ik ben ook moe en ik wil graag slapen. Morgenochtend kom ik je wel verschonen”. Ze gaf me een nachtzoen en ging de kamer uit.
Daar lag ik voldaan in bed: lekker geluierd, in een tuigje en met een fopspeen in mijn mond. Ik, een jongen van 15 jaar, ging lekker slapen en ik voelde me een echte baby.
Verschoond worden
Het is bijna 3 uur in de nacht. Waarschijnlijk ben ik wakker geworden, omdat mijn blaas vol zit. Ik draai me op mijn rug, ontspan me en laat m´n plas rustig lopen. Een minuut later is mijn blaas leeg en mijn luier nat en warm. Nu ik geplast heb kan ik verder slapen.
Om 7 uur word ik weer wakker. Omdat ik opnieuw moet plassen, doe ik het weer in mijn luier. Tijdens het plassen merk ik dat ik ook moet poepen. Ik begin te persen en even later is mijn luier vol. Ik draai me eens lekker om in bed en lig nog wat te soezen. Het is gelukkig zaterdag, ik hoef niet naar school. Ik kan vandaag uitslapen.
Een half uur later vind ik dat het langzamerhand tijd wordt voor een schone luier.
Ik stap uit bed en kijk even in de grote spiegel die in mijn slaapkamer hangt. Daarin zie ik mezelf staan: een jongen van 15 jaar, 1.80 m. lang, met donker blond haar. Ik heb een kort t-shirtje aan met een beertje er op. Daaronder draag ik een grote katoenen luier, die met 4 veiligheidsspelden is vastgemaakt en daar overheen een plasticbroek van het merk SGA.
Een beetje met mijn benen wijd, door de volle luier, loop ik naar de slaapkamer van mijn ouders.
Ik ga naar binnen. Vader is er niet, want die heeft een drie-daagse vergadering in Engeland en zal in de loop van deze dag terugkomen.
Moeder is wakker en gaat juist overeind in bed zitten. Ze hoorde me zeker al aankomen.
Moeder lacht naar me. “Goede morgen Johan, heeft mijn grote baby het weer in zijn luier gedaan? Kom eens bij me, dan zal ik je eerst eens controleren”. Ik ga naar haar toe. Moeder trekt het beenelastiek van mijn plasticbroek iets naar beneden en voelt aan mijn luier. “Je bent drijfnat”, stelt ze vast. Vervolgens duwen haar vingers mijn luier iets omlaag, zodat ze er in kan kijken. “Ik zie en ruik dat je een grote bah hebt gedaan, dus ik zal je eens lekker verschonen”.
In de slaapkamer van mijn ouders staat een lange, lage ladenkast, die als commode dienst doet. Bovenop ligt een groot aankleedkussen, dat moeder voor mij gemaakt heeft. Ik ga er op liggen en moeder trekt mijn plasticbroek uit. Dan begint ze de veiligheidsspelden los te maken. Als dat gebeurd is slaat ze de voorkant van de luier terug en lig ik als een grote baby piemelnaakt te kijk. Moeder pakt me bij m’n enkels en tilt mijn benen omhoog. “Wat heb jij liggen poepen, joh”, zegt ze, “ je zit er helemaal onder!”. Langzaam trekt ze de vieze luier onder me vandaan. Ze veegt vervolgens mijn billen min of meer schoon met de natte voorkant van de luier. Moeder stopt m’n vieze luier in de luieremmer, dat is een emmer met een deksel erop. Terwijl ik in mijn blote billen op de commode blijf liggen haalt ze een teiltje water, een washandje en een flacon babyzeep en wast mijn onderlichaam schoon.
Als ze me afgedroogd heeft, neemt ze Zwitsal zalf en smeert mijn billen in. Tijdens deze “babyverzorging” lig ik met opgetrokken knieen, zoals kleine kinderen dat ook doen.
Moeder pakt nu een pamper (zo noemen wij de Tena wegwerpluiers) en een paar katoenen babyluiers uit de commode. Ze vouwt de babyluiers zo dat ze als inleggers in de pamper passen. Deze combinatie van luiers zal ervoor zorgen dat ik voorlopig niet bang hoef te zijn voor lekkage.
Moeder schuift de pamper onder mijn billen. “Je kunt je benen weer naar beneden doen”, zegt ze. Wanneer ik dat gedaan heb, neemt moeder een bus met talkpoeder en poedert mijn plasser. Daarna vouwt ze de pamper over mijn buik en maakt de plakstrips vast. “Kom maar van de commode”, zegt ze, “je kunt er weer een poosje tegen”.
Als ik naast de commode sta, geeft ze me een klapje op m’n dikke kontje (dat schijnen moeders dikwijls bij hun geluierde kinderen te doen) en ik geef haar een kus. “Bedankt mamma, dat je me verschoond hebt”.
Herinneringen
Vaak heb ik me afgevraagd waarom ik het dragen van luiers zo fijn vind. Misschien door het volgende:
Ik kan me nog heel goed herinneren hoe moeder mij , toen ik nog klein was, ’s avonds een luier omdeed en me een plastic broek aantrok.
Ik moest, vanaf een jaar of 6, altijd mezelf uitkleden, op m’n onderbroek na. Daarna ging ik op tafel liggen in de woonkamer. Moeder trok dan mijn onderbroek uit en deed me een katoenen luier om met een paar babyluiers als inlegger. Ze speldde die met veiligheidsspelden vast. Vervolgens hielp ze me van de tafel af en moest ik in een plastic broek stappen. Daarna trok moeder me een pyjamajasje aan en ik was klaar voor de nacht. Ik gaf vader en mijn oudere zus een nachtzoentje en ging naar bed. Moeder stopte me onder en wenste me welterusten.
In het weekend mocht ik, nadat ik geluierd was, meestal nog een poosje opblijven. Heerlijk vond ik dat om nog een uurtje televisie te kijken, of een spelletje te doen met m’n ouders of m’n zus.
Ik herinner me dat toen ik een jaar of 5 was, ik een keer extra lang mocht opblijven. Er was een of ander grappig programma op de televisie. Ik moest ineens nodig plassen. Ik zei dat tegen m’n ouders Mijn moeder, die ook zat te kijken en kennelijk geen zin had mijn luier eerst af en daarna weer om te doen, antwoordde: “Doe het maar in je luier, die heb je tenslotte niet voor niets om”. En dus plaste ik, al televisiekijkend, in mijn luier. Ik vond dat zo heerlijk en zo spannend! Mijn ouders en zus wisten wat ik zat te doen en toen kreeg ik direct na het plassen een ontzettend stijve piemel. Vanaf dat moment zijn mijn luiergevoelens, denk ik, ontstaan.
Later die avond ging ik met een natte luier om naar bed Voordat moeder me instopte controleerde ze nog wel mijn luier via het beenelastiek van mijn plastic broek. Waarschijnlijk was ik nog niet nat genoeg. In elk geval werd ik niet verschoond.
Acceptatie
Zolang ik mij kan herinneren heb ik het dragen van luiers nooit vervelend gevonden. Vanaf mijn vijfde wond het me op om alles in mijn luier te doen. Meestal lag ik ’s nachts bewust in mijn luier te plassen en te poepen. Mijn moeder wist dat natuurlijk niet, ze dacht dat ik een van die kinderen was die er heel lang over deed om zindelijk te worden. Er werd niet veel aan gedaan om mij uit de luiers te krijgen. Op een keer na:
Toen ik een jaar of elf was vonden mijn ouders dat ik het ’s nachts eens zonder luier moest proberen. “Als je geen luier meer om hebt in bed let je er misschien beter op als je moet plassen”, zei moeder. Vader voegde er aan toe: “Beter een nat bed riskeren, dan levenslang onzindelijk zijn”. Ik protesteerde, want ik wilde mijn luiers niet missen, maar mijn ouders zetten door “voor mijn eigen bestwil”.
Een paar weken heb ik toen ’s nachts geen luier om gehad. Het bed bleef droog. “Zie je wel dat je geen luier meer nodig hebt”, zei moeder. Ik sliep echter totaal niet prettig zonder luier.
Wat heb ik die weken de luiers gemist! Maar dat niet alleen. Ook het hele ritueel van: op tafel gaan liggen, onderbroek (laten) uittrekken, in m’n blote plasser te kijk liggen, gezalfd en gepoederd worden, een luier omgespeld krijgen en een plastic broek aangetrokken te worden. Ook het vertrouwde klapje op mijn luierkontje en de woorden: “Jij kunt er vannacht weer tegen”, miste ik vreselijk.
Maar ook het ochtendritueel was voorbij: opstaan in een natte en volle luier, die door de zwaarte soms bijna tot op mijn knieen hing (niet werkelijk, maar voor mijn gevoel), moeder die eerst aan mijn luier voelde en vervolgens keek wat ik er die nacht in gedaan had, uit de plastic broek stappen, het losspelden van de luier, m’n billen die afgeveegd werden en dan de wasbeurt. Heerlijk vond ik dat allemaal. Daarbij miste ik die typische luiergeur, een mix van poep, plas zalf, poeder, plastic en babyzeep.
Ik voelde me zo ellendig bij het idee dat luiers voor mij verleden tijd waren, dat ik besloot mijn moeder eerlijk alles te vertellen over mijn luiergevoelens.
Echt verbaasd was ze niet toen ik het opbiechtte. Op de een of andere manier had ze altijd geweten dat luiers op mij een grote aantrekkingskracht uitoefenden. Ze wilde me eigenlijk wel weer luiers omdoen als ik dat zo fijn vond, maar eerst wilde ze er met vader over praten. Ik moest daar natuurlijk wel in toestemmen, maar leuk vond ik dat niet. Met moeder over luiers praten was al moeilijk, maar met vader…..!
Hoe het gesprek tussen moeder en vader is gegaan weet ik niet. Ik heb er nooit naar durven vragen. Tot mijn grote verrassing zei moeder diezelfde avond: Kleed je maar uit en ga op tafel liggen, want ik zal je weer een luier omdoen”.
Ik wist niet wat ik hoorde, wat was ik opgelucht! Toch schaamde ik me ook wel toen moeder met me bezig was in het bijzijn van mijn vader en mijn zus. Voortaan kreeg ik geen luier om, omdat ze dachten dat ik nog onzindelijk was, maar omdat ze wisten dat ik het fijn vond.
Toen ik even later met een dikke luier en plastic broek nog even in de kamer zat, wenkte vader me. “Kom eens op m’n schoot zitten”, zei hij. Twee seconden later zat ik, jongen van elf jaar, als een baby op vaders’ schoot. Ik wist niet waar ik kijken moest van schaamte. Dit duurde gelukkig niet lang. “Mamma en ik vinden het heel dapper van je dat je ons dit hebt verteld”. Bij het woordje “dit” wees hij op mijn luier en plastic broek. “Door dit te durven vertellen laat je zien dat je ons vertrouwt. Daar is moed voor nodig. Mamma en ik hebben besloten je luiers te laten dragen zolang je wilt. Natuurlijk is het eigenlijk wel vreemd dat je in een luier wilt slapen, maar elk mens zal ongetwijfeld iets aparts hebben. Dit is iets van jou en wij accepteren je zoals je bent”.
Ik wist op dat moment niets terug te zeggen, maar gaf als antwoord vader een zoen. Wat een fijne vader heb ik!
Ella, mijn zus, met wie ik het altijd heel goed kon vinden, keek me lachend aan. “Ik heb vandaag een babybroertje gekregen”, zei ze. “Best lachen joh, dat je luiers fijn vindt. Ik beloof je dat ik het nooit aan iemand zal vertellen dat je het met opzet nog in je broek doet”. Ik lachte wat schaapachtig, maar wat was ik opgelucht! Voortaan kon ik altijd in een luier lopen en was mijn geheim veilig in ons gezin.
Vanaf dat moment, nu 4 jaar geleden, slaap ik dus weer in een luier en plas en poep er vrijwel elke nacht in. In het weekend loop ik meestal geluierd door het huis. Iedereen in het gezin doet of dit de gewoonste zaak van de wereld is. Ze vinden dat luiers bij me horen en ikzelf vind dat ook.
En wat zo fijn is: moeder vindt het kennelijk leuk om mij als een baby te verzorgen. Als ze me verschoont praat ze vaak tegen me alsof ik nog een baby of een peuter ben. Ze wast al mijn plas- en poepluiers en vervangt tijdig mijn plastic broeken. Er zijn ook altijd genoeg wegwerpluiers voorradig, die ze bij de apotheek koopt.
Baby
Hoewel ik vooral een luierliefhebber ben, vind ik het ook fijn om soms als een echte baby behandeld te worden. Moeder weet dat, we praten er bij ons thuis gewoon over.
Toen ik een paar maanden geleden bijna jarig was, vroegen mijn moeder en zus op een avond wat ik wilde hebben. Natuurlijk wist ik wel wat dingen te noemen, maar toen zei mijn zus(!): “Je draagt zo graag luiers, zou je ook niet wat babyspulletjes willen hebben?”
Ik was erg verrast door deze directe vraag. Meteen begon mijn piemel te groeien! “Ja, ik zou best babyspulletjes willen hebben”, antwoordde ik. “Maar waaraan had je zelf gedacht?”, kaatste ik wat onzeker de vraag terug. Ondanks alle openheid in ons gezin, vond ik het toch wel gênant op deze vraag antwoord te geven. “Nou ik dacht aan een paar fopspenen en een zuigfles. Ook weet ik dat er op internet plastic broeken met kinderfiguurtjes te koop zijn”, zei ze. “Die zou ik graag willen krijgen voor mijn verjaardag, dat lijkt me reuzeleuk”, antwoordde ik.
“Op internet heb ik ook babytuigjes voor volwassenen gezien”, viel moeder mijn zus bij. “Zou je het leuk vinden om af en toe met een tuigje op bed vastgebonden te worden? Je bent dan net een klein stout jongetje dat niet uit bed mag komen”.
Het duizelde me! Mijn piemel was stijf geworden! Ik schoof wat ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer. Omdat ik al was geluierd voor de nacht, was de stijfheid van mijn plasser in mijn luier en plastic broek goed te zien. Mijn zus keek er naar: “Volgens mij wil hij deze spulletjes graag hebben voor zijn verjaardag”, grinnikte ze tegen moeder.
Mijn vijftiende verjaardag zal ik nooit vergeten. Wat een feest is dat geworden!
’s Morgens kreeg ik mijn cadeautjes, de babyspulletjes: een paar plastic broeken met beertjes en eendjes, een flessenwarmer met zuigfles, twee fopspenen, nieuwe katoenen luiers, een slabbetje, een bedzeil van echt rubber, twee rompers en een paar witte panty’s (die ik over mijn luier kan dragen als het koud is) en een tuigje, waarmee ik kon worden vastgebonden op een stoel of in bed. Nooit ben ik zo blij geweest met cadeautjes!
Die dag kwamen familieleden en mijn vrienden me feliciteren, maar ik kon bijna niet wachten tot ze weg waren.
’s Avonds laat, toen iedereen vertrokken was, werd ik door moeder geluierd. Liggend op de commode in de slaapkamer van mijn ouders, kreeg ik een fopspeen in mijn mond geduwd. Daar lag ik heerlijk op te zuigen terwijl moeder mij verzorgde. Toen ik “klaar voor de nacht” was, moest ik op de commode rechtop gaan zitten. Moeder zei dat ik mijn armen wat omhoog moest houden, want dan kon ze me het tuigje beter om doen. Op mijn rug werden wat gespjes vastgemaakt en toen had ik mijn tuigje om. Ik ging nog even naar beneden om mijn vader en zus welterusten te zeggen en ze te bedanken voor deze fantastische dag. Vader grapte:” En nou lekker slapen en niet uit je bed komen vannacht!”.
Boven gekomen liep ik naar mijn slaapkamer. Moeder stond al op me te wachten. Ik gaf haar een stevige zoen. “Bedankt mamma, het was super vandaag”. Moeder lachte. “En nu heerlijk slapen. Morgen is het zondag, we slapen lekker uit. Ik ga je tuigje nu aan het bed vastmaken. Mocht je een erg natte en vieze luier maken vannacht, dan moet je me maar even roepen, want je kunt nu natuurlijk niet zelf je bed uitkomen. Je moet me alleen roepen als je voelt dat je luier begint door te lekken, anders niet. Ik ben ook moe en ik wil graag slapen. Morgenochtend kom ik je wel verschonen”. Ze gaf me een nachtzoen en ging de kamer uit.
Daar lag ik voldaan in bed: lekker geluierd, in een tuigje en met een fopspeen in mijn mond. Ik, een jongen van 15 jaar, ging lekker slapen en ik voelde me een echte baby.
