geschreven door: Pieter
In de stromende regen stond ze voor mij deur, ze was doorweekt. Haar haren zaten tegen haar hoofd aangeplakt, een enkele sliert zelfs over haar wang. De regen druppelde van haar winterjas af, op de tegels voor mijn deur. Haar spijkerbroek was eveneens doorweekt en ik kon geen enkel droog plekje op haar kleren ontdekken. Ze moest een hele tijd in de regen hebben gelopen om hier te komen. Onder het afdakje stond ze in ieder geval droog. Ik zag een grote druppel over haar wang naar beneden lopen, langs haar mondhoek, tot op het puntje van haar kin. Daar bleef het een ogenblik hangen, werd nog iets groter, en viel toen naar beneden, waar het uit elkaar spatte op haar jas. Huilde ze, of was het een regendruppel?
"Joyce, je..." Begon ik verbaasd. Ze huilde. Ze probeerde met haar natte hand de tranen uit haar ogen te vegen. Een spoor modder bleef op haar wang achter. Ze stond er verslagen bij met haar afgezakte schouders, treurige ogen en vuile gezicht. Ook haar jas en broek zaten onder de modder: er was meer aan de hand dan alleen een wandeling in de regen.
Een beetje sprakeloos was ik wel. Het was half elf geweest en ik had op het punt gestaan om naar bed te gaan. De film die ik aan het kijken was, was bijna afgelopen en Joyce had me uit het spannendste gedeelte weggetrokken. Ze staarde me een ogenblik aan en zweeg, toen boog ze haar hoofd en schuifelde onzeker op haar voeten heen en weer. Ze stopte haar handen in haar zakken.
"Kom binnen, je... je bent doorweekt." Stamelde ik, maar Joyce schudde haar hoofd en deed snel een stapje achteruit. Ze leek bang voor me, we waren inderdaad nooit echt goede vrienden geweest, daarvoor waren de verschillen tussen ons te groot, maar ik had ook nooit echt ruzie met haar gehad. We wisten wat we van elkaar vonden: zij vond mij bekakt en studentikoos en ik vond haar brutaal, nonchalant, soms zelfs onbeschoft.
Voor een ogenblik zocht ze weer oogcontact, en keek ze me onderzoekend aan. Ik zag dat de twijfel haar beheerste. Ze wendde haar blik af en een rilling leek door haar heen te gaan, ze nieste. Nog een half uur in deze doorweekte kleren en ze zou vreselijk ziek worden, en Joyce leek zich dat ook te realiseren.
"Ik... ik zoek een... een slaapplaats." Stotterde Joyce zonder me aan te kijken. Ik luisterde verbaasd en zag hoe Joyce me nogmaals een enkele tel aankeek. Haar blik toonde schaamte, verslagenheid, en haar stem klonk smekend. Ik had een logeerbed vrij, maar toch twijfelde ik een moment. Ze overviel me met haar vraag, en in deze omstandigheid kon ik natuurlijk niet weigeren. Waar zou ze heen moeten als ik de deur voor haar dicht zou gooien?
"Alsjeblieft..." Smeekte ze. Ik vroeg me af waarom ze naar mij gekomen was. Ik kon niet haar eerste keus zijn. Was ik misschien de laatste in de rij en was ze overal al afgewezen? Ik liet mijn blik langs haar lichaam glijden. Haar hele houding leek niet op een jonge vrouw van zeventien jaar, meer op een meisje van een jaar of zeven. Bij die gedachte moest ik glimlachen. Smekend, hulpeloos en doorweekt, ik zag nu dat ze weer huilde. Natuurlijk zou ik haar binnen laten.
"Je bent vies, Joyce... Je stinkt..." Zei ik, terwijl ik een vinger onder haar kind legde en haar dwong me aan te kijken. Ik wilde haar ogen zien, misschien konden die me vertellen wat hier aan de hand was. Ze was kleiner dan ik, en ik stond nog een stukje hoger ook dus ik duwde haar hoofd tot bijna in haar nek. Voor een ogenblik keek ze weer aan, mar meteen wendde ze beschaamd haar gezicht af. Haar ogen gaven we dus ook al geen antwoord. Ik ging opzij en Joyce stapte snel de deuropening binnen. Ze draaide zich om en sloot de deur. Het leek alsof ze de deur zo snel mogelijk dicht wilde hebben, alsof ik dan niet meer op mijn besluit zou kunnen terugkomen. De regen druppelde van haar af, terwijl ze afwachtend op de deurmat bleef staan.
"Wat is er aan de hand, Joyce? Hoe..." Vroeg ik, maar Joyce haalde haar schouders op. Besluiteloos en afwachtend stond ze in mijn hal. Ze leek niet te durven bewegen, en ze leek al helemaal niet te willen praten. Ze moest in ieder geval op korte termijn uit haar natte kleren en onder een warme douche. Ik opende de rits van haar jas, aangezien ze zelf geen aanstalten maakte om zichzelf van haar doorweekte kleren te ontdoen. Ik trok de rits helemaal open en een redelijk droge sweater kwam tevoorschijn. Alleen haar hals en de onderste rand was nat. Ik hielp Joyce uit haar jas en liet hem op de grond vallen.
"Je moet die natte kleren uitdoen, Joyce. Je wordt hartstikke ziek zo." Moedigde ik haar verbaasd aan. Ze reageerde nergens meer op, staarde bewegingsloos voor haar uit.
"Trek je schoenen even uit." Vroeg ik met een beetje meer drang, verbaasd door haar afwachtende houding. Ze zakte meteen gehoorzaam door haar knieën en ging op de grond zitten. Zwijgend knoopte ze haar veters los en trok ze haar schoenen uit. Meteen daarna keek ze weer afwachtend naar boven. Ze had haar opdracht uitgevoerd en leek op en nieuwe opdracht te wachten. Weer toonde ze me die hulpeloze blik. Het verbaasde me, maar ik was er niet bang voor. Als zij het initiatief niet nam, dan moest ik het wel nemen. En ik verwachtte dat ze al snel uit haar apathische houding zou komen.
Ik bukte bij haar neer en hielp haar uit haar sokken. Haar sokken waren nog wit tot daar waar ze in de schoenen hadden gezeten, alles boven haar enkel was grauw en modderig. Toen haar sokken uit waren, hielp ik haar overeind door mijn handen onder haar oksels te zetten en haar omhoog te trekken. Nu kwam het moment dat haar apathie zou verdwijnen, dat kon niet anders.
Ik opende haar gulp en knoop en trok haar spijkerbroek een stuk naar beneden. Het was een provocatie, maar als dit de enige manier was om Joyce in beweging te krijgen, dan moest het maar op deze manier. Tot mijn verbazing liet Joyce me mijn gang gaan. Haar enige reactie was een bijna geluidloze snik en een enkele traan die ze snel weer wegveegde. Ik trok haar broek tot net boven haar knieën naar beneden, maar ik wachtte tevergeefs op een reactie. Haar grijze slipje was al net zo doorweekt als haar spijkerbroek, maar een echt goed uitzicht kreeg ik er niet op doordat haar hemdje eroverheen zakte.
Ik pakte de onderkant van de sweater en het hemdje beet en trok het omhoog. Blijkbaar wilde ze dat ik haar verder uitkleedde, ze werkte me immers niet tegen. En aangezien ze zich uit zichzelf niet uitkleedde, moest iemand anders het maar doen. Haar armen hield ze omhoog en ik kon haar kleren tot over haar hoofd trekken. Haar hemdje bleef steken onder haar kin, en ik bevrijdde haar hoofd uit haar hemdje en sweater.
Ook nu bleef ze volharden in haar afwachtende houding, ondanks dat haar spijkerbroek nu op haar knieën hing en haar slipje en bh open en blootlagen. Haar blik dwaalde over de grond en over haar eigen lichaam. Onze beide blikken vonden haar slipje en ik zag dat het niet alleen de regen was die het slipje hadden doorweekt. Ze had in haar broek geplast! Joyce begreep dat ik het ook herkende en beschaamd vouwde ze haar handen voor haar kruis. Ik liep om haar heen en opende achter haar de bh, meteen daarna trok ik haar slipje van naar beneden. Ik zag haar van schrik iets opspringen.
"Kom, trek het uit, Joyce." Zei ik, en al steunend tegen de muur, trok ze met haar andere hand allereerst haar spijkerbroek verder uit. Toen vervolgens ook haar slipje over haar voeten gleed en op de deurmat belandde was ze helemaal naakt. Nog steeds bleef ze haar afwachtende houding aanhouden, ondanks deze ongewone situatie. Een ogenblik nam ik de tijd om haar te bekijken, ze liet mijn spiedende blik over haar lichaam glijden, terwijl ze zelf naar de grond keek. Haar handen bedekten haar kruis, maar haar puntige borsten, slanke middel, stevige ronde billen en haar smalle, tengere benen waren open en bloot zichtbaar.
Met een hand op haar schouder begeleidde ik haar naar de badkamer. Ik draaide de douchekraan voor haar open en controleerde de temperatuur. Zelf was ik gewend aan een hete douche en de thermostaatkraan stond daar op ingesteld. Ik draaide aan de kraan tot er een comfortabelere straal water uitkwam. Ik draaide me terug naar Joyce en duwde haar het bad in. Voorzichtig stapte ze onder de douche en ik trok het douchegordijn dicht.
Voor een paar minuutjes liet ik haar alleen. Mijn verbazing was groot, Joyce had nog geen vraag beantwoord en haar gedrag was ronduit apart te noemen. Ze leek zich neer te leggen bij haar ondergeschikte rol. De vergelijking met een klein meisje dat eerder bij me was opgekomen was accurater dan ik toen had kunnen vermoeden. Ik had toen nog niet geweten hoe haar onderbroek er aan toe was. Ik vroeg me af of Joyce zich nu wel waste, of dat ze stilletjes onder de douche stond, net zo apathisch als net inde gang. Ik ging op zoek naar kleding voor haar, want van haar eigen kleding was niets meer bruikbaar.
Ik mijn eigen kledingkast zocht ik naar een groot, lang T-shirt dat als nachtpon kon dienen, maar als ondergoed had ik een heel ander idee. Ik glimlachte bij het idee dat het enige juiste kledingstuk voor een meisje dat in haar broek had geplast, een luier was. En niet geheel toevallig had ik een stapel luiers in een doos in mijn voorraadkamer verstopt. Ik glimlachte breed bij het vooruitzicht om een jonge vrouw van mijn eigen leeftijd in een luier te zien, dat was en droom die eindelijk op uitkomen stond. Beide kledingstukken, het T-shirt en de luier, nam ik mee naar de badkamer en legde ik op de rand van de wastafel.
Toen ik de badkamer weer in kwam lopen zag ik dat Joyce zich inderdaad aan het wassen was. Door het douchegordijn heen zag ik dat ze met haar rug tegen de muur leunde en voorovergebogen haar voeten waste. Ik zag haar bewegingen haperen toen ze mij weer in de badkamer hoorde. Vrijwel meteen daarna stond ze weer rechtovereind en wreef ze met haar handen door haar haren heen, schijnbaar genietend van het water. Ik liep op haar af en opende zachtjes het douchegordijn.
"Heb je je gewassen?" Vroeg ik en ze knikte beschaamd. Ze had zich met haar zij naar me toegedraaid, en keek me onzeker aan. Ik glimlachte en haar gezicht betrok, ik schudde afwijzend mijn hoofd. De donkere zwarte streep was nog steeds zichtbaar op haar gezicht, en ook de hand die in mijn gezichtsveld zat was nog niet helemaal schoon. Ik pakte haar bij haar hand en liet haar uit de badkuip stappen. Al druipend liet ik haar voor de spiegel boven de wastafel gaan staan. Ik hield mijn hand onder haar kin en dwong haar voorzichtig in de spiegel te kijken. Langzaam haalde ze haar vrije hand naar haar gezicht toe en wreef over haar wang, proberend de zwarte veeg te verwijderen. Ik stond achter haar en glimlachte haar toe.
"Ik zal je helpen." Zei ik en duwde haar weer richting de badkuip. Ze stapte er weer in, een natte plas achterlatend voor de spiegel. Ik pakte een schoon washandje, hield het onder de kraan en spoot er een flinke dot douchegel op. Weer pakte ik haar kin beet en trok haar gezicht iets naar me toe. Een beetje voorover gebogen stond ze voor me en toen ik het washandje naar haar gezicht bracht, sloot ze haar ogen. Ik begon met haar voorhoofd en wreef het schuimende douchegel zachtjes, maar gedecideerd uit over haar gezicht. Haar armen zweefden onsamenhangend in de lucht, zichzelf in evenwicht proberend te houden. Ik waste haar gezicht en wreef net zo lang totdat de zwarte veeg helemaal verdwenen was, haar kin gebruikend om haar gezicht die kanten op te duwen die ik wilde.
Eindelijk liet ik haar kin los, meteen ging ze weer rechtop staan. Ze hield haar ogen nog gesloten, voelde het schuim nog op haar oogleden. Met haar rechterhand probeerde ze haar ogen zeepvrij te wrijven, maar met mijn hand met het washandje greep ik haar pols beet en trok haar hand weg. Met de douchekop spoelde ik haar gezicht schoon. Toen ze eindelijk haar ogen weer opende zag ik een kleine glimlach op haar gezicht, een glimlach die meteen weer vertrok toen ik een nieuwe scheut douchegel op het washandje spoot. Vragend keek ze me aan, angstig zelfs. Met mijn vrije hand liet ik haar met haar gezicht naar de muur draaien, en toen ik haar bovenbenen iets uit elkaar drukte voelde ik haar lichaam verkrampen.
"Het spijt me, Joyce, maar als je gezicht al niet goed schoon is..." Zei ik streng, proberend mijn brutale handelingen te rechtvaardigen. Ik wist dat als er eens de kans was om dit te doen, dat het nu was. Ik wilde van dit moment gebruik maken, en voor mezelf klonk mijn verdediging in ieder geval logisch. Ik trok me niets van haar lichamelijke afwijzing aan en drukte het schuimende washandje tussen haar billen en wreef het schuim uit. Haar lichaam schokte en elke beweging van mijn hand met het washandje lokte een kleine ontwijkende beweging op. Eindelijk leek het alsof haar apathie aan het verdwijnen was, dat ze haar afwachtende houding kwijt raakte, en dat ze zich niet zomaar liet wassen. Haar tegenwerking bleef echter beperkt tot het zachtjes wegdraaien van haar billen, maar lang niet ver genoeg om het me echt moeilijk te maken.
Pas toen ik het washandje van haar billen haalde voelde ik haar nog angstiger worden. Ik draaide haar voorzichtig weer met haar gezicht naar me toe en Joyce wist instinctief wat er ging gebeuren. Afwerend sloeg ze beide handen voor haar kruis ineen, en drukte zich met haar rug tegen de muur. Ik draaide me eerst even van haar weg om een nieuwe scheut douchegel op het washandje te spuiten.
Toen ik me naar haar toe draaide zag ik de angst op haar gezicht. Ik negeerde dat en stapte tot aan de badrand naar haar toe. Gedecideerd greep ik beide polsen in een hand en bracht ik het washandje naar haar kruis toe. Joyce snakte naar adem en trok een been iets op. Ze draaide haar knie voor haar andere been langs en kneep haar bovenbenen stevig tegen elkaar. Natuurlijk had ik niet verwacht gemakkelijk toegang te krijgen tot haar schaamstreek, maar tot nu toe was alles erg gemakkelijk gegaan. Ondanks haar tegenwerking was ik niet van plan mijn doel op te geven. Mijn blik verschoof van haar kruis naar haar gezicht en ik keek haar boos aan.
"Joyce... Laat me je wassen! Jij hebt je kans gehad" Zei ik met vaste, gedecideerde stem en Joyce leek bijna te smelten onder mijn blik. Misschien begreep ze dat ik de schuld van het wassen op haar wilde afschuiven, maar het werkte in ieder geval wel. Ze kermde en haar krampachtige houding verdween langzaam.
"Nee, alsjeblieft!" Huilde ze, maar haar lichaam ontspande zich verder en haar bovenbenen spreidden zich. Trillend stond ze in de badkuip, wachtend tot het washandje haar lichaam zou betasten. Ik liet haar niet wachten en duwde het washandje tussen haar benen en wreef het zachtjes, maar ongenadig heen en weer. Haar donkere schaamhaar deed de douchegel schuimen. Joyce snikte hardop en haar lichaam verkrampte weer, ze greep met twee handen mijn pols beet die haar zoveel pijn deed.
"Nee, alsjeblieft... Ik was mezelf wel." Huilde ze, terwijl ze mijn hand tussen haar benen vandaan trok. Ze keek me smekend aan, met angst in haar ogen. Ik schudde mijn hoofd. Joyce reageerde eindelijk zoals ik had verwacht, het was absurd dat ik haar al zover had gekregen. Ze stond naakt voor me, ik had haar billen al gewassen, en dat had ze allemaal toegestaan. Waarom? Natuurlijk genoot ik van de rol die ik hier kon spelen, maar het voelde alsof ik misbruik van haar maakte. Zolang ze mij mijn gang liet gaan, zou ik doorgaan, haar psychische toestand min of meer misbruikend. Ik wilde haar echter niet ten koste van alles tegen haar wil wassen. Ik zou nog een enkele keer aandringen, ik was niet helemaal zeker of ze haar protest wel vol durfde houden.
"Laat me je wassen Joyce, het duurt nu niet lang meer." zei ik zonder echt aan te dringen, meer vragend dan gebiedend. Ik voelde na een ogenblik haar greep op mijn pols verzwakken, en langzaam liet ze mijn hand los. Haar handen gleden zijdelings naar de muur, alsof ze steun zocht. Haar lichaam ontspande niet, maar ditmaal in een houding die mij weer toegang gaf tot haar intieme delen. Ik wreef het washandje weer door haar liezen, over haar onderbuik, en door haar schaamharen.
Ik probeerde het niet te overdrijven, maar ik moest me inhouden. Het klinkt inmiddels afgezaagd, maar ik bleef dit niet verwachten. Ondanks dat ik het prettig vond om haar zo te behandelen, stopte ik met wassen. Joyce zuchtte hoorbaar toen ik het washandje wegtrok en ik zeker was dat ze schoon was. De douchekop spoelde al het schuim van zowel haar billen als haar kruis. Joyce begreep dat ik haar nu wel schoon genoeg vond. Ze dompelde zich nog eenmaal onder de brede straal water van de douchekop die ik weer aan het haakje had gehangen. Ik draaide me van haar weg en glimlachend pakte ik een grote handdoek. Joyce draaide de douchekraan dicht en stapte het bad uit. Ze wilde de handdoek van me overnemen, maar ik schudde mijn hoofd. Ik had plezier gekregen in dit ongewone rollenspel, en ik wilde Joyce nog zo lang mogelijk in de rol van het kleine meisje hebben.
Joyce accepteerde haar rol en met de handdoek over haar hoofd begon ik haar lange haren droog te wrijven. Daarna droogde ik haar gezicht af. Joyce liet mijn handen met de handdoek haar hele lichaam droogwrijven. Zonder aarzeling gleed de handdoek over haar borsten, haar heupen, haar rug. Haar billen en kruis sloeg ik over, eerst droogde al knielend haar benen en voeten. Joyce zakte iets door haar knieën, opende haar bovenbenen en accepteerde gewillig de handdoek tussen haar benen. Zonder problemen mocht ik haar billen en schaamstreek afdrogen, terwijl Joyce alleen schokkerig bewoog, maar verder geen enkele poging deed om zichzelf te beschermen of mijn handen af te weren.
Toen ze helemaal droog was zette ik haar voor de wastafel en de spiegel. Ik stond vlak achter haar en via de spiegel kon ik de voorkant van haar naakte lichaam bekijken. Ze was absoluut niet lelijk en had een mooi slank lichaam. Pas nu zag Joyce de luier liggen en haar gezicht betrok. Ze keek geschokt mijn kant op, leek haar naakte lichaam voor een ogenblik te vergeten. Ik negeerde haar en pakte haar T-shirt op. Ik hield het T-shirt voor haar open en ze stak gewillig haar handen in de mouwen. Ik tilde het T-shirt over haar hoofd en het zakte over haar lichaam naar beneden, tot net boven haar knieën.
"Nee... Alsjeblieft..." Stamelde ze met een rood gezicht van schaamte. Ik pakte de borstel van de wastafel en gaf het haar. Ze pakte hem afwezig aan, maar haar gedachten waren volledig bij de luier. Ik glimlachte.
"Zal ik je slipje weer uit de wasmand halen, wil je die aan?" Het was een gemene opmerking, en Joyce draaide meteen beschaamd haar gezicht af. Het was een loos dreigement, dat begreep ze, maar het herinnerde haar er aan dat haar slipje niet zo heel prettig zou ruiken. Joyce boog berustend haar hoofd en bracht langzaam haar borstel naar haar haren. Ik draaide me van haar af en wachtte een ogenblik tot haar haren weer netjes geborsteld waren en ze nog vochtig over haar schouders naar beneden hingen.
Ze legde de borstel neer en draaide zich naar me toe. Langzaam leek ze zich te realiseren dat ik haar stond te bekijken. Ze begreep dat het T-shirt haar lichaam wel bedekte, maar dat het niet geheel ondoorzichtig was. Ze draaide zich weer met haar zij naar me toe, me een mooi profiel van haar lichaam tonend. Ze leek een ogenblik naar me te glimlachen, haar onschuld en schaamte vergetend. Maar die blik verdween toen ik naar de luier wees.
"Neem je luier mee, Joyce." Gebood ik. Haar hand gleed naar de wastafel toe, en alsof het iets vies was, pakte ze de luier op. Ik glimlachte weer, voornamelijk om de trage bewegingen. Ik legde een arm over haar schouders en liep met haar de woonkamer in. De brandende openhaard gaf de kamer in een weldadige warmte, en het flakkerende oranje licht gaf de kamer bijna een romantische uitstraling. Ik dirigeerde haar naar de openhaard
"Ga hier maar liggen." Zei ik en wees naar het hoogpolige tapijt voor de openhaard. Ze schudde haar hoofd, begreep heel goed dat ze nu de luier om zou krijgen. Ik bleef haar echter streng aankijken en met de luier in haar hand ging ze uiteindelijk op het kleed zitten. Haar vingers speelden met haast onwillekeurig met de luier, betastten het gladde oppervlak aan de buitenkant, knepen in de luier en voelde de dikte ervan.
Ik stak mijn hand uit en gebaarde dat ik de luier wilde hebben. Joyce gaf het met grote tegenin aan me. Ze leek op het punt te staan in huilen uit te barsten, maar met de gedachte aan haar doorweekte slipje, voelde ik geen enkele wroeging. Ik duwde haar zachtjes, maar ongenadig achterover naar de grond, en ze kwam languit op het kleed voor de openhaard te liggen. Ik trok haar T-shirt tot net onder haar borsten omhoog en haar schaamstreek lag open en bloot voor me. Ik vouwde de luier open, terwijl twee ogen angstvallig mijn bewegingen volgden. Ik duwde de achterkant onder haar billen en met mijn handen duwde ik daarna haar bovenbenen in de positie die ik wilde hebben. Ik trok de voorkant van de luier tussen haar benen door en drukte hem stevig op haar buik.
Ik hoorde Joyce snikken en ik zag zelfs weer een enkele traan uit haar ooghoek ontspringen, maar snel en behendig plakte ik de luier dicht. Ik controleerde nog even of de luier strak genoeg zat, of niet veel te strak, maar ik was tevreden met mijn werk. Ik boog voorover naar het gezicht van Joyce en drukte een kus op haar wang. Terwijl ik weer overeind kwam keek ik tevreden op mijn werk neer. Haar luier was nog zichtbaar totdat Joyce haar T-shirt al liggend over de luier heen trok. Ze maakte geen aanstalten om de luier uit te trekken, maar bedekte hem alleen maar. Ook dat was weer een teken dat ze in haar ondergeschikte rol bleef volharden. Pas toen ik op de bank zat en speels naar Joyce knipoogde kwam ze in beweging.
Heel voorzichtig ging ze rechtovereind zitten. De luier kraakte protesterend, maar de elastische banden om haar middel en in haar liezen hielden de luier stevig gesloten. Ze keek onderzoekend naar haar eigen kruis, en betastte met een vinger voorzichtig haar luier. Ineens leek ze wakker te schrikken en ze trok haar T-shirt weer zo ver mogelijk naar beneden, haar luier verbergend onder het dunne, witte katoen van het T-shirt. Onzeker keek ze naar mij, terwijl mijn ogen zich nog niet van haar hadden afgewend.
"Mag... mag ik bij je komen zitten?" Vroeg ze zachtjes en ik knikte. Langzaam stond ze opgelucht op met kleine stapjes kwam ze naar me toe. Ze ging dicht naast me zitten, draaide zich naar me toe en tilde haar voeten naar de andere kant van mijn benen. Ze legde haar gezicht tegen mijn schouder. Haar lichaam drukte zich tegen de mijne en mijn verbazing werd er niet minder om. Ik besloot maar niets te vragen, en hoopte dat ze uit zichzelf zou beginnen te praten. Ze leek het me nu allemaal al vergeven te hebben, alsof ze niet kwaad op me was.
Een paar minuten lang leek ze te slapen. Ze had haar ogen gesloten en haar ademhaling was rustig en regelmatig. Ze drukte zich nog steeds stevig tegen me aan en ik wreef troostend over haar rug. Ineens deed ze haar ogen open en keek ze naar me op.
"Hij heeft me geslagen, mijn vriend, ik ben weggelopen..." Verklaarde ze kort. Ik herinnerde me ineens dat ze verkering had gehad met een klasgenoot en ik wist dat ze plannen hadden gehad om samen te gaan wonen. Blijkbaar was dat samenwonen niet helemaal geworden wat ze ervan hadden verwacht. Een beetje geschokt was ik wel, ondanks dat ik zelf ook niet helemaal aardig voor haar was geweest, was ik kwaad op degene die het lef had om haar te mishandelen. Weer zweeg ze enkele minuten en had ze haar ogen weer gesloten. Ik wreef haar nog natte haren van haar voorhoofd.
"Waarom ben je naar mij gekomen?" Vroeg ik uiteindelijk, want dat was een vraag die me al een tijdje op mijn lippen brandde. Ik kende Joyce eigenlijk maar amper, en juist nu ze hulp zocht was ze naar mij toe gekomen.
"Ik... ik vind je aardig, en... en hier kan hij me niet vinden." Antwoordde Joyce stotterend. Haar bekentenis ging gepaard met een voorzichtige glimlach. Ik beantwoordde die met een grotere glimlach en kuste haar op haar voorhoofd. Joyce leek gerustgesteld en voelde dat ik haar niet haatte zoals ze eigenlijk een beetje had verwacht.
Ineens draaide ze haar gezicht weg en begon ze te huilen. Ze sloeg een hand voor haar gezicht en bedekte haar tranen. Ik hoorde haar snikken en voelde haar lichaam schokken. Ik wreef troostend door haar haren en trok haar nog iets dichter tegen me aan.
"Ik ben gemeen geweest!" Zei ik onzeker. Het voelde nu ineens alsof ik misbruik had gemaakt van haar. Ik had haar uitgekleed, gewassen en zelfs een luier omgedaan, en dat terwijl ze geestelijk overhoop lag. Ik voelde me schuldig, had spijt van mijn egoïstische handelingen. Gelukkig schudde Joyce haar hoofd, ze trok haar hand voor haar gezicht weg en keek me met een beschaamd gezicht aan.
"Ik... Ik heb geplast." Bekende Joyce en mijn mond viel open van verbazing. Ik wist niet wat ik moest doen, of wat ik moest zeggen. Mijn enige reactie was een gemene: ik tilde haar T-shirt omhoog en bekeek haar luier. Mijn hand gleed tussen haar benen en drukte op de luier. Het moest een klein plasje zijn geweest, misschien maar enkel scheutje, want de luier was nog maar nauwelijks zichtbaar nat. Ik liet haar T-shirt weer zakken, en om eerlijk te zijn was ik opgelucht. Haar luier leek niet voor niets te zijn, en Joyce leek het te zelfs accepteren. Ik drukte een langdurige zoen op haar voorhoofd, en veegde tegelijkertijd haar tranen van haar wang.
"Een klein ongelukje, dat geeft niets! Ik kan straks vast nog wel een schone luier voor je vinden." Lachte ik onzeker, maar toen Joyce haar schaamte overwon en een glimlach op haar gezicht toverde, was alle onzekerheid verdwenen. Ik begreep niet waarom, maar ik zag wel dat ik juist had gehandeld door haar op deze manier te behandelen. Misschien zocht ze liefde en aandacht, en zelfs de verzorging, die ze bij haar vriend niet had gekregen. Nogmaals bedacht ik me dat mijn vergelijking met een klein meisje wel heel erg goed bedacht was.
Ik kuste haar nogmaals, en haar glimlach verdween toen ze gewillig haar lippen op de mijne duwde. Ik trok haar nog dichter tegen me aan en de omhelzing werd steeds inniger.
In de stromende regen stond ze voor mij deur, ze was doorweekt. Haar haren zaten tegen haar hoofd aangeplakt, een enkele sliert zelfs over haar wang. De regen druppelde van haar winterjas af, op de tegels voor mijn deur. Haar spijkerbroek was eveneens doorweekt en ik kon geen enkel droog plekje op haar kleren ontdekken. Ze moest een hele tijd in de regen hebben gelopen om hier te komen. Onder het afdakje stond ze in ieder geval droog. Ik zag een grote druppel over haar wang naar beneden lopen, langs haar mondhoek, tot op het puntje van haar kin. Daar bleef het een ogenblik hangen, werd nog iets groter, en viel toen naar beneden, waar het uit elkaar spatte op haar jas. Huilde ze, of was het een regendruppel?
"Joyce, je..." Begon ik verbaasd. Ze huilde. Ze probeerde met haar natte hand de tranen uit haar ogen te vegen. Een spoor modder bleef op haar wang achter. Ze stond er verslagen bij met haar afgezakte schouders, treurige ogen en vuile gezicht. Ook haar jas en broek zaten onder de modder: er was meer aan de hand dan alleen een wandeling in de regen.
Een beetje sprakeloos was ik wel. Het was half elf geweest en ik had op het punt gestaan om naar bed te gaan. De film die ik aan het kijken was, was bijna afgelopen en Joyce had me uit het spannendste gedeelte weggetrokken. Ze staarde me een ogenblik aan en zweeg, toen boog ze haar hoofd en schuifelde onzeker op haar voeten heen en weer. Ze stopte haar handen in haar zakken.
"Kom binnen, je... je bent doorweekt." Stamelde ik, maar Joyce schudde haar hoofd en deed snel een stapje achteruit. Ze leek bang voor me, we waren inderdaad nooit echt goede vrienden geweest, daarvoor waren de verschillen tussen ons te groot, maar ik had ook nooit echt ruzie met haar gehad. We wisten wat we van elkaar vonden: zij vond mij bekakt en studentikoos en ik vond haar brutaal, nonchalant, soms zelfs onbeschoft.
Voor een ogenblik zocht ze weer oogcontact, en keek ze me onderzoekend aan. Ik zag dat de twijfel haar beheerste. Ze wendde haar blik af en een rilling leek door haar heen te gaan, ze nieste. Nog een half uur in deze doorweekte kleren en ze zou vreselijk ziek worden, en Joyce leek zich dat ook te realiseren.
"Ik... ik zoek een... een slaapplaats." Stotterde Joyce zonder me aan te kijken. Ik luisterde verbaasd en zag hoe Joyce me nogmaals een enkele tel aankeek. Haar blik toonde schaamte, verslagenheid, en haar stem klonk smekend. Ik had een logeerbed vrij, maar toch twijfelde ik een moment. Ze overviel me met haar vraag, en in deze omstandigheid kon ik natuurlijk niet weigeren. Waar zou ze heen moeten als ik de deur voor haar dicht zou gooien?
"Alsjeblieft..." Smeekte ze. Ik vroeg me af waarom ze naar mij gekomen was. Ik kon niet haar eerste keus zijn. Was ik misschien de laatste in de rij en was ze overal al afgewezen? Ik liet mijn blik langs haar lichaam glijden. Haar hele houding leek niet op een jonge vrouw van zeventien jaar, meer op een meisje van een jaar of zeven. Bij die gedachte moest ik glimlachen. Smekend, hulpeloos en doorweekt, ik zag nu dat ze weer huilde. Natuurlijk zou ik haar binnen laten.
"Je bent vies, Joyce... Je stinkt..." Zei ik, terwijl ik een vinger onder haar kind legde en haar dwong me aan te kijken. Ik wilde haar ogen zien, misschien konden die me vertellen wat hier aan de hand was. Ze was kleiner dan ik, en ik stond nog een stukje hoger ook dus ik duwde haar hoofd tot bijna in haar nek. Voor een ogenblik keek ze weer aan, mar meteen wendde ze beschaamd haar gezicht af. Haar ogen gaven we dus ook al geen antwoord. Ik ging opzij en Joyce stapte snel de deuropening binnen. Ze draaide zich om en sloot de deur. Het leek alsof ze de deur zo snel mogelijk dicht wilde hebben, alsof ik dan niet meer op mijn besluit zou kunnen terugkomen. De regen druppelde van haar af, terwijl ze afwachtend op de deurmat bleef staan.
"Wat is er aan de hand, Joyce? Hoe..." Vroeg ik, maar Joyce haalde haar schouders op. Besluiteloos en afwachtend stond ze in mijn hal. Ze leek niet te durven bewegen, en ze leek al helemaal niet te willen praten. Ze moest in ieder geval op korte termijn uit haar natte kleren en onder een warme douche. Ik opende de rits van haar jas, aangezien ze zelf geen aanstalten maakte om zichzelf van haar doorweekte kleren te ontdoen. Ik trok de rits helemaal open en een redelijk droge sweater kwam tevoorschijn. Alleen haar hals en de onderste rand was nat. Ik hielp Joyce uit haar jas en liet hem op de grond vallen.
"Je moet die natte kleren uitdoen, Joyce. Je wordt hartstikke ziek zo." Moedigde ik haar verbaasd aan. Ze reageerde nergens meer op, staarde bewegingsloos voor haar uit.
"Trek je schoenen even uit." Vroeg ik met een beetje meer drang, verbaasd door haar afwachtende houding. Ze zakte meteen gehoorzaam door haar knieën en ging op de grond zitten. Zwijgend knoopte ze haar veters los en trok ze haar schoenen uit. Meteen daarna keek ze weer afwachtend naar boven. Ze had haar opdracht uitgevoerd en leek op en nieuwe opdracht te wachten. Weer toonde ze me die hulpeloze blik. Het verbaasde me, maar ik was er niet bang voor. Als zij het initiatief niet nam, dan moest ik het wel nemen. En ik verwachtte dat ze al snel uit haar apathische houding zou komen.
Ik bukte bij haar neer en hielp haar uit haar sokken. Haar sokken waren nog wit tot daar waar ze in de schoenen hadden gezeten, alles boven haar enkel was grauw en modderig. Toen haar sokken uit waren, hielp ik haar overeind door mijn handen onder haar oksels te zetten en haar omhoog te trekken. Nu kwam het moment dat haar apathie zou verdwijnen, dat kon niet anders.
Ik opende haar gulp en knoop en trok haar spijkerbroek een stuk naar beneden. Het was een provocatie, maar als dit de enige manier was om Joyce in beweging te krijgen, dan moest het maar op deze manier. Tot mijn verbazing liet Joyce me mijn gang gaan. Haar enige reactie was een bijna geluidloze snik en een enkele traan die ze snel weer wegveegde. Ik trok haar broek tot net boven haar knieën naar beneden, maar ik wachtte tevergeefs op een reactie. Haar grijze slipje was al net zo doorweekt als haar spijkerbroek, maar een echt goed uitzicht kreeg ik er niet op doordat haar hemdje eroverheen zakte.
Ik pakte de onderkant van de sweater en het hemdje beet en trok het omhoog. Blijkbaar wilde ze dat ik haar verder uitkleedde, ze werkte me immers niet tegen. En aangezien ze zich uit zichzelf niet uitkleedde, moest iemand anders het maar doen. Haar armen hield ze omhoog en ik kon haar kleren tot over haar hoofd trekken. Haar hemdje bleef steken onder haar kin, en ik bevrijdde haar hoofd uit haar hemdje en sweater.
Ook nu bleef ze volharden in haar afwachtende houding, ondanks dat haar spijkerbroek nu op haar knieën hing en haar slipje en bh open en blootlagen. Haar blik dwaalde over de grond en over haar eigen lichaam. Onze beide blikken vonden haar slipje en ik zag dat het niet alleen de regen was die het slipje hadden doorweekt. Ze had in haar broek geplast! Joyce begreep dat ik het ook herkende en beschaamd vouwde ze haar handen voor haar kruis. Ik liep om haar heen en opende achter haar de bh, meteen daarna trok ik haar slipje van naar beneden. Ik zag haar van schrik iets opspringen.
"Kom, trek het uit, Joyce." Zei ik, en al steunend tegen de muur, trok ze met haar andere hand allereerst haar spijkerbroek verder uit. Toen vervolgens ook haar slipje over haar voeten gleed en op de deurmat belandde was ze helemaal naakt. Nog steeds bleef ze haar afwachtende houding aanhouden, ondanks deze ongewone situatie. Een ogenblik nam ik de tijd om haar te bekijken, ze liet mijn spiedende blik over haar lichaam glijden, terwijl ze zelf naar de grond keek. Haar handen bedekten haar kruis, maar haar puntige borsten, slanke middel, stevige ronde billen en haar smalle, tengere benen waren open en bloot zichtbaar.
Met een hand op haar schouder begeleidde ik haar naar de badkamer. Ik draaide de douchekraan voor haar open en controleerde de temperatuur. Zelf was ik gewend aan een hete douche en de thermostaatkraan stond daar op ingesteld. Ik draaide aan de kraan tot er een comfortabelere straal water uitkwam. Ik draaide me terug naar Joyce en duwde haar het bad in. Voorzichtig stapte ze onder de douche en ik trok het douchegordijn dicht.
Voor een paar minuutjes liet ik haar alleen. Mijn verbazing was groot, Joyce had nog geen vraag beantwoord en haar gedrag was ronduit apart te noemen. Ze leek zich neer te leggen bij haar ondergeschikte rol. De vergelijking met een klein meisje dat eerder bij me was opgekomen was accurater dan ik toen had kunnen vermoeden. Ik had toen nog niet geweten hoe haar onderbroek er aan toe was. Ik vroeg me af of Joyce zich nu wel waste, of dat ze stilletjes onder de douche stond, net zo apathisch als net inde gang. Ik ging op zoek naar kleding voor haar, want van haar eigen kleding was niets meer bruikbaar.
Ik mijn eigen kledingkast zocht ik naar een groot, lang T-shirt dat als nachtpon kon dienen, maar als ondergoed had ik een heel ander idee. Ik glimlachte bij het idee dat het enige juiste kledingstuk voor een meisje dat in haar broek had geplast, een luier was. En niet geheel toevallig had ik een stapel luiers in een doos in mijn voorraadkamer verstopt. Ik glimlachte breed bij het vooruitzicht om een jonge vrouw van mijn eigen leeftijd in een luier te zien, dat was en droom die eindelijk op uitkomen stond. Beide kledingstukken, het T-shirt en de luier, nam ik mee naar de badkamer en legde ik op de rand van de wastafel.
Toen ik de badkamer weer in kwam lopen zag ik dat Joyce zich inderdaad aan het wassen was. Door het douchegordijn heen zag ik dat ze met haar rug tegen de muur leunde en voorovergebogen haar voeten waste. Ik zag haar bewegingen haperen toen ze mij weer in de badkamer hoorde. Vrijwel meteen daarna stond ze weer rechtovereind en wreef ze met haar handen door haar haren heen, schijnbaar genietend van het water. Ik liep op haar af en opende zachtjes het douchegordijn.
"Heb je je gewassen?" Vroeg ik en ze knikte beschaamd. Ze had zich met haar zij naar me toegedraaid, en keek me onzeker aan. Ik glimlachte en haar gezicht betrok, ik schudde afwijzend mijn hoofd. De donkere zwarte streep was nog steeds zichtbaar op haar gezicht, en ook de hand die in mijn gezichtsveld zat was nog niet helemaal schoon. Ik pakte haar bij haar hand en liet haar uit de badkuip stappen. Al druipend liet ik haar voor de spiegel boven de wastafel gaan staan. Ik hield mijn hand onder haar kin en dwong haar voorzichtig in de spiegel te kijken. Langzaam haalde ze haar vrije hand naar haar gezicht toe en wreef over haar wang, proberend de zwarte veeg te verwijderen. Ik stond achter haar en glimlachte haar toe.
"Ik zal je helpen." Zei ik en duwde haar weer richting de badkuip. Ze stapte er weer in, een natte plas achterlatend voor de spiegel. Ik pakte een schoon washandje, hield het onder de kraan en spoot er een flinke dot douchegel op. Weer pakte ik haar kin beet en trok haar gezicht iets naar me toe. Een beetje voorover gebogen stond ze voor me en toen ik het washandje naar haar gezicht bracht, sloot ze haar ogen. Ik begon met haar voorhoofd en wreef het schuimende douchegel zachtjes, maar gedecideerd uit over haar gezicht. Haar armen zweefden onsamenhangend in de lucht, zichzelf in evenwicht proberend te houden. Ik waste haar gezicht en wreef net zo lang totdat de zwarte veeg helemaal verdwenen was, haar kin gebruikend om haar gezicht die kanten op te duwen die ik wilde.
Eindelijk liet ik haar kin los, meteen ging ze weer rechtop staan. Ze hield haar ogen nog gesloten, voelde het schuim nog op haar oogleden. Met haar rechterhand probeerde ze haar ogen zeepvrij te wrijven, maar met mijn hand met het washandje greep ik haar pols beet en trok haar hand weg. Met de douchekop spoelde ik haar gezicht schoon. Toen ze eindelijk haar ogen weer opende zag ik een kleine glimlach op haar gezicht, een glimlach die meteen weer vertrok toen ik een nieuwe scheut douchegel op het washandje spoot. Vragend keek ze me aan, angstig zelfs. Met mijn vrije hand liet ik haar met haar gezicht naar de muur draaien, en toen ik haar bovenbenen iets uit elkaar drukte voelde ik haar lichaam verkrampen.
"Het spijt me, Joyce, maar als je gezicht al niet goed schoon is..." Zei ik streng, proberend mijn brutale handelingen te rechtvaardigen. Ik wist dat als er eens de kans was om dit te doen, dat het nu was. Ik wilde van dit moment gebruik maken, en voor mezelf klonk mijn verdediging in ieder geval logisch. Ik trok me niets van haar lichamelijke afwijzing aan en drukte het schuimende washandje tussen haar billen en wreef het schuim uit. Haar lichaam schokte en elke beweging van mijn hand met het washandje lokte een kleine ontwijkende beweging op. Eindelijk leek het alsof haar apathie aan het verdwijnen was, dat ze haar afwachtende houding kwijt raakte, en dat ze zich niet zomaar liet wassen. Haar tegenwerking bleef echter beperkt tot het zachtjes wegdraaien van haar billen, maar lang niet ver genoeg om het me echt moeilijk te maken.
Pas toen ik het washandje van haar billen haalde voelde ik haar nog angstiger worden. Ik draaide haar voorzichtig weer met haar gezicht naar me toe en Joyce wist instinctief wat er ging gebeuren. Afwerend sloeg ze beide handen voor haar kruis ineen, en drukte zich met haar rug tegen de muur. Ik draaide me eerst even van haar weg om een nieuwe scheut douchegel op het washandje te spuiten.
Toen ik me naar haar toe draaide zag ik de angst op haar gezicht. Ik negeerde dat en stapte tot aan de badrand naar haar toe. Gedecideerd greep ik beide polsen in een hand en bracht ik het washandje naar haar kruis toe. Joyce snakte naar adem en trok een been iets op. Ze draaide haar knie voor haar andere been langs en kneep haar bovenbenen stevig tegen elkaar. Natuurlijk had ik niet verwacht gemakkelijk toegang te krijgen tot haar schaamstreek, maar tot nu toe was alles erg gemakkelijk gegaan. Ondanks haar tegenwerking was ik niet van plan mijn doel op te geven. Mijn blik verschoof van haar kruis naar haar gezicht en ik keek haar boos aan.
"Joyce... Laat me je wassen! Jij hebt je kans gehad" Zei ik met vaste, gedecideerde stem en Joyce leek bijna te smelten onder mijn blik. Misschien begreep ze dat ik de schuld van het wassen op haar wilde afschuiven, maar het werkte in ieder geval wel. Ze kermde en haar krampachtige houding verdween langzaam.
"Nee, alsjeblieft!" Huilde ze, maar haar lichaam ontspande zich verder en haar bovenbenen spreidden zich. Trillend stond ze in de badkuip, wachtend tot het washandje haar lichaam zou betasten. Ik liet haar niet wachten en duwde het washandje tussen haar benen en wreef het zachtjes, maar ongenadig heen en weer. Haar donkere schaamhaar deed de douchegel schuimen. Joyce snikte hardop en haar lichaam verkrampte weer, ze greep met twee handen mijn pols beet die haar zoveel pijn deed.
"Nee, alsjeblieft... Ik was mezelf wel." Huilde ze, terwijl ze mijn hand tussen haar benen vandaan trok. Ze keek me smekend aan, met angst in haar ogen. Ik schudde mijn hoofd. Joyce reageerde eindelijk zoals ik had verwacht, het was absurd dat ik haar al zover had gekregen. Ze stond naakt voor me, ik had haar billen al gewassen, en dat had ze allemaal toegestaan. Waarom? Natuurlijk genoot ik van de rol die ik hier kon spelen, maar het voelde alsof ik misbruik van haar maakte. Zolang ze mij mijn gang liet gaan, zou ik doorgaan, haar psychische toestand min of meer misbruikend. Ik wilde haar echter niet ten koste van alles tegen haar wil wassen. Ik zou nog een enkele keer aandringen, ik was niet helemaal zeker of ze haar protest wel vol durfde houden.
"Laat me je wassen Joyce, het duurt nu niet lang meer." zei ik zonder echt aan te dringen, meer vragend dan gebiedend. Ik voelde na een ogenblik haar greep op mijn pols verzwakken, en langzaam liet ze mijn hand los. Haar handen gleden zijdelings naar de muur, alsof ze steun zocht. Haar lichaam ontspande niet, maar ditmaal in een houding die mij weer toegang gaf tot haar intieme delen. Ik wreef het washandje weer door haar liezen, over haar onderbuik, en door haar schaamharen.
Ik probeerde het niet te overdrijven, maar ik moest me inhouden. Het klinkt inmiddels afgezaagd, maar ik bleef dit niet verwachten. Ondanks dat ik het prettig vond om haar zo te behandelen, stopte ik met wassen. Joyce zuchtte hoorbaar toen ik het washandje wegtrok en ik zeker was dat ze schoon was. De douchekop spoelde al het schuim van zowel haar billen als haar kruis. Joyce begreep dat ik haar nu wel schoon genoeg vond. Ze dompelde zich nog eenmaal onder de brede straal water van de douchekop die ik weer aan het haakje had gehangen. Ik draaide me van haar weg en glimlachend pakte ik een grote handdoek. Joyce draaide de douchekraan dicht en stapte het bad uit. Ze wilde de handdoek van me overnemen, maar ik schudde mijn hoofd. Ik had plezier gekregen in dit ongewone rollenspel, en ik wilde Joyce nog zo lang mogelijk in de rol van het kleine meisje hebben.
Joyce accepteerde haar rol en met de handdoek over haar hoofd begon ik haar lange haren droog te wrijven. Daarna droogde ik haar gezicht af. Joyce liet mijn handen met de handdoek haar hele lichaam droogwrijven. Zonder aarzeling gleed de handdoek over haar borsten, haar heupen, haar rug. Haar billen en kruis sloeg ik over, eerst droogde al knielend haar benen en voeten. Joyce zakte iets door haar knieën, opende haar bovenbenen en accepteerde gewillig de handdoek tussen haar benen. Zonder problemen mocht ik haar billen en schaamstreek afdrogen, terwijl Joyce alleen schokkerig bewoog, maar verder geen enkele poging deed om zichzelf te beschermen of mijn handen af te weren.
Toen ze helemaal droog was zette ik haar voor de wastafel en de spiegel. Ik stond vlak achter haar en via de spiegel kon ik de voorkant van haar naakte lichaam bekijken. Ze was absoluut niet lelijk en had een mooi slank lichaam. Pas nu zag Joyce de luier liggen en haar gezicht betrok. Ze keek geschokt mijn kant op, leek haar naakte lichaam voor een ogenblik te vergeten. Ik negeerde haar en pakte haar T-shirt op. Ik hield het T-shirt voor haar open en ze stak gewillig haar handen in de mouwen. Ik tilde het T-shirt over haar hoofd en het zakte over haar lichaam naar beneden, tot net boven haar knieën.
"Nee... Alsjeblieft..." Stamelde ze met een rood gezicht van schaamte. Ik pakte de borstel van de wastafel en gaf het haar. Ze pakte hem afwezig aan, maar haar gedachten waren volledig bij de luier. Ik glimlachte.
"Zal ik je slipje weer uit de wasmand halen, wil je die aan?" Het was een gemene opmerking, en Joyce draaide meteen beschaamd haar gezicht af. Het was een loos dreigement, dat begreep ze, maar het herinnerde haar er aan dat haar slipje niet zo heel prettig zou ruiken. Joyce boog berustend haar hoofd en bracht langzaam haar borstel naar haar haren. Ik draaide me van haar af en wachtte een ogenblik tot haar haren weer netjes geborsteld waren en ze nog vochtig over haar schouders naar beneden hingen.
Ze legde de borstel neer en draaide zich naar me toe. Langzaam leek ze zich te realiseren dat ik haar stond te bekijken. Ze begreep dat het T-shirt haar lichaam wel bedekte, maar dat het niet geheel ondoorzichtig was. Ze draaide zich weer met haar zij naar me toe, me een mooi profiel van haar lichaam tonend. Ze leek een ogenblik naar me te glimlachen, haar onschuld en schaamte vergetend. Maar die blik verdween toen ik naar de luier wees.
"Neem je luier mee, Joyce." Gebood ik. Haar hand gleed naar de wastafel toe, en alsof het iets vies was, pakte ze de luier op. Ik glimlachte weer, voornamelijk om de trage bewegingen. Ik legde een arm over haar schouders en liep met haar de woonkamer in. De brandende openhaard gaf de kamer in een weldadige warmte, en het flakkerende oranje licht gaf de kamer bijna een romantische uitstraling. Ik dirigeerde haar naar de openhaard
"Ga hier maar liggen." Zei ik en wees naar het hoogpolige tapijt voor de openhaard. Ze schudde haar hoofd, begreep heel goed dat ze nu de luier om zou krijgen. Ik bleef haar echter streng aankijken en met de luier in haar hand ging ze uiteindelijk op het kleed zitten. Haar vingers speelden met haast onwillekeurig met de luier, betastten het gladde oppervlak aan de buitenkant, knepen in de luier en voelde de dikte ervan.
Ik stak mijn hand uit en gebaarde dat ik de luier wilde hebben. Joyce gaf het met grote tegenin aan me. Ze leek op het punt te staan in huilen uit te barsten, maar met de gedachte aan haar doorweekte slipje, voelde ik geen enkele wroeging. Ik duwde haar zachtjes, maar ongenadig achterover naar de grond, en ze kwam languit op het kleed voor de openhaard te liggen. Ik trok haar T-shirt tot net onder haar borsten omhoog en haar schaamstreek lag open en bloot voor me. Ik vouwde de luier open, terwijl twee ogen angstvallig mijn bewegingen volgden. Ik duwde de achterkant onder haar billen en met mijn handen duwde ik daarna haar bovenbenen in de positie die ik wilde hebben. Ik trok de voorkant van de luier tussen haar benen door en drukte hem stevig op haar buik.
Ik hoorde Joyce snikken en ik zag zelfs weer een enkele traan uit haar ooghoek ontspringen, maar snel en behendig plakte ik de luier dicht. Ik controleerde nog even of de luier strak genoeg zat, of niet veel te strak, maar ik was tevreden met mijn werk. Ik boog voorover naar het gezicht van Joyce en drukte een kus op haar wang. Terwijl ik weer overeind kwam keek ik tevreden op mijn werk neer. Haar luier was nog zichtbaar totdat Joyce haar T-shirt al liggend over de luier heen trok. Ze maakte geen aanstalten om de luier uit te trekken, maar bedekte hem alleen maar. Ook dat was weer een teken dat ze in haar ondergeschikte rol bleef volharden. Pas toen ik op de bank zat en speels naar Joyce knipoogde kwam ze in beweging.
Heel voorzichtig ging ze rechtovereind zitten. De luier kraakte protesterend, maar de elastische banden om haar middel en in haar liezen hielden de luier stevig gesloten. Ze keek onderzoekend naar haar eigen kruis, en betastte met een vinger voorzichtig haar luier. Ineens leek ze wakker te schrikken en ze trok haar T-shirt weer zo ver mogelijk naar beneden, haar luier verbergend onder het dunne, witte katoen van het T-shirt. Onzeker keek ze naar mij, terwijl mijn ogen zich nog niet van haar hadden afgewend.
"Mag... mag ik bij je komen zitten?" Vroeg ze zachtjes en ik knikte. Langzaam stond ze opgelucht op met kleine stapjes kwam ze naar me toe. Ze ging dicht naast me zitten, draaide zich naar me toe en tilde haar voeten naar de andere kant van mijn benen. Ze legde haar gezicht tegen mijn schouder. Haar lichaam drukte zich tegen de mijne en mijn verbazing werd er niet minder om. Ik besloot maar niets te vragen, en hoopte dat ze uit zichzelf zou beginnen te praten. Ze leek het me nu allemaal al vergeven te hebben, alsof ze niet kwaad op me was.
Een paar minuten lang leek ze te slapen. Ze had haar ogen gesloten en haar ademhaling was rustig en regelmatig. Ze drukte zich nog steeds stevig tegen me aan en ik wreef troostend over haar rug. Ineens deed ze haar ogen open en keek ze naar me op.
"Hij heeft me geslagen, mijn vriend, ik ben weggelopen..." Verklaarde ze kort. Ik herinnerde me ineens dat ze verkering had gehad met een klasgenoot en ik wist dat ze plannen hadden gehad om samen te gaan wonen. Blijkbaar was dat samenwonen niet helemaal geworden wat ze ervan hadden verwacht. Een beetje geschokt was ik wel, ondanks dat ik zelf ook niet helemaal aardig voor haar was geweest, was ik kwaad op degene die het lef had om haar te mishandelen. Weer zweeg ze enkele minuten en had ze haar ogen weer gesloten. Ik wreef haar nog natte haren van haar voorhoofd.
"Waarom ben je naar mij gekomen?" Vroeg ik uiteindelijk, want dat was een vraag die me al een tijdje op mijn lippen brandde. Ik kende Joyce eigenlijk maar amper, en juist nu ze hulp zocht was ze naar mij toe gekomen.
"Ik... ik vind je aardig, en... en hier kan hij me niet vinden." Antwoordde Joyce stotterend. Haar bekentenis ging gepaard met een voorzichtige glimlach. Ik beantwoordde die met een grotere glimlach en kuste haar op haar voorhoofd. Joyce leek gerustgesteld en voelde dat ik haar niet haatte zoals ze eigenlijk een beetje had verwacht.
Ineens draaide ze haar gezicht weg en begon ze te huilen. Ze sloeg een hand voor haar gezicht en bedekte haar tranen. Ik hoorde haar snikken en voelde haar lichaam schokken. Ik wreef troostend door haar haren en trok haar nog iets dichter tegen me aan.
"Ik ben gemeen geweest!" Zei ik onzeker. Het voelde nu ineens alsof ik misbruik had gemaakt van haar. Ik had haar uitgekleed, gewassen en zelfs een luier omgedaan, en dat terwijl ze geestelijk overhoop lag. Ik voelde me schuldig, had spijt van mijn egoïstische handelingen. Gelukkig schudde Joyce haar hoofd, ze trok haar hand voor haar gezicht weg en keek me met een beschaamd gezicht aan.
"Ik... Ik heb geplast." Bekende Joyce en mijn mond viel open van verbazing. Ik wist niet wat ik moest doen, of wat ik moest zeggen. Mijn enige reactie was een gemene: ik tilde haar T-shirt omhoog en bekeek haar luier. Mijn hand gleed tussen haar benen en drukte op de luier. Het moest een klein plasje zijn geweest, misschien maar enkel scheutje, want de luier was nog maar nauwelijks zichtbaar nat. Ik liet haar T-shirt weer zakken, en om eerlijk te zijn was ik opgelucht. Haar luier leek niet voor niets te zijn, en Joyce leek het te zelfs accepteren. Ik drukte een langdurige zoen op haar voorhoofd, en veegde tegelijkertijd haar tranen van haar wang.
"Een klein ongelukje, dat geeft niets! Ik kan straks vast nog wel een schone luier voor je vinden." Lachte ik onzeker, maar toen Joyce haar schaamte overwon en een glimlach op haar gezicht toverde, was alle onzekerheid verdwenen. Ik begreep niet waarom, maar ik zag wel dat ik juist had gehandeld door haar op deze manier te behandelen. Misschien zocht ze liefde en aandacht, en zelfs de verzorging, die ze bij haar vriend niet had gekregen. Nogmaals bedacht ik me dat mijn vergelijking met een klein meisje wel heel erg goed bedacht was.
Ik kuste haar nogmaals, en haar glimlach verdween toen ze gewillig haar lippen op de mijne duwde. Ik trok haar nog dichter tegen me aan en de omhelzing werd steeds inniger.