Andy Adult Baby
André Adult baby zoekt contact met mede AB,ers
Hoofdstuk 1 – Bezoek aan de dokter
“Hallo slaapkop, ben je al wakker? We moeten zo naar de dokter.”
“Oké, ik kom er zo aan,” mompelde ik terwijl ik langzaam mijn ogen opendeed.
Een paar minuten later was ik beneden.
“Kom eerst maar even op de tafel liggen. Dan doe ik je een schone luier om,” zei mama.
“Maar… ik wil helemaal geen luier om!” protesteerde ik.
“Precies daarom gaan we nu juist naar de dokter,” antwoordde ze rustig. Ze maakte de luier vast en trok daarna mijn zachte badstof broekje aan.
“Zo, klaar. Loop maar vast naar de auto. Ik kom er zo aan, ik moet alleen nog wat spullen pakken. Het kan even duren voordat we weer thuis zijn.”
Buiten stond de auto al klaar. Ik stapte aarzelend in. Nog voor ik goed zat, kwam mama erbij.
“Ga maar netjes in de stoel zitten, anders val je eruit.” Ze klikte de riem vast en startte de motor.
Onderweg keek ik stil voor me uit. In mijn hoofd bleef maar de vraag rondspoken wat er allemaal ging gebeuren.
Bij de dokter aangekomen liepen we de wachtkamer in. Ik voelde me ongemakkelijk in mijn luier en badstof broekje. Mensen keken naar me. Na een paar minuten werden we binnen geroepen.
“Hallo Andy, wat is er met jou aan de hand?” vroeg de dokter.
Ik mompelde iets onverstaanbaars.
“Wat zeg je?”
Mama nam het woord. “Hij plast ’s nachts in bed, en soms ook overdag.”
“Zo, dat is niet best Andy. Kom maar op de onderzoekstafel liggen.”
Ik wilde wegrennen, maar mama hield me tegen. Ze tilde me op en legde me neer.
“Zo, babytje… waarom plas jij nog in bed en in je broek? Daar ben je toch veel te groot voor?”
De dokter knikte. “Ik moet even je luier uitdoen om je te onderzoeken.”
Hij maakte de luier los. “Hm, die is al aardig nat. En je moeder zegt dat je nog maar net een schone om had. Dat is toch niet normaal meer.”
De dokter schoof zijn bril wat hoger op zijn neus en keek me onderzoekend aan.
“Voorlopig kan ik geen duidelijke oorzaak vinden,” zei hij. “Ik verwijs je door naar de uroloog. Voor de tussentijd schrijf ik je luiers en extra inleggers voor. Die zouden voldoende moeten zijn.”
Zijn vingers tikten snel over het toetsenbord, waarna hij met een printje in de hand opstond. “Hier is de verwijsbrief. Ik bel meteen even om te kijken of je vanmiddag nog terecht kunt.”
Ik keek gespannen toe terwijl hij het telefoongesprek voerde. “Hallo, ik bel over Andy. Hij plast ’s nachts en overdag nog regelmatig, en vertoont wat kinderlijk gedrag. Kunt u hem er tussendoor plannen?”
Nog geen kwartier later zaten mijn moeder en ik in de auto, onderweg naar het ziekenhuis. Mijn maag draaide om. Bij de balie begroette de assistente ons vriendelijk, maar ik voelde hoe mijn wangen rood kleurden toen ze mijn naam in verband bracht met mijn probleem.
“Geen zorgen, jongen,” zei ze zacht. “Er zijn meer mensen die dit hebben.”
De uroloog liet ons al snel binnen. Zijn blik was scherp, maar niet onvriendelijk. “Zo, Andy. Jij hebt nog wat moeite om je plas op te houden, begrijp ik. Kom maar even liggen.”
Hij deed een reeks kleine onderzoeken en knikte toen. “Ik wil dat je een paar nachten blijft, voor verder onderzoek. Er staat een bed voor je klaar op de kinderafdeling.”
Mijn hart sloeg over. “Maar… ik ben vijfentwintig.”
De arts keek me ernstig aan. “Je klachten zijn er niet minder om. Daar krijg je de juiste begeleiding en observatie.”
Even later liepen we achter een verpleegkundige aan. De kinderafdeling was licht en vriendelijk ingericht, maar in mijn ogen werd alles overschaduwd door het bed dat al op me wachtte: hoog, met spijlen als een kooi.
“Dit is je plek voor de komende dagen,” zei de zuster opgewekt.
Ik voelde mijn keel dichtknijpen. Mijn moeder knikte bemoedigend, maar mijn schaamte werd er niet minder om. Ik moest me neerleggen bij de situatie, hoe vernederend het ook voelde. De zachte stem van de zuster klonk geruststellend:
“Het komt goed, Andy. Zie dit maar als een nieuwe start. Wij zorgen hier voor je.”
Terwijl ik in bed ging liggen, besefte ik dat ik de controle volledig had moeten loslaten. Niet alleen over mijn lichaam, maar ook over mijn trots.
Even later kwam de zuster binnen. “Mijn naam is Charlotte,” zei ze vriendelijk. “Ik zal voor jou zorgen.” Ze hield een flesje omhoog en gaf het aan me. “Hier, drink dit maar helemaal leeg.”
Wat ik niet wist, was dat zuster Charlotte er een laxerend middel in had gedaan.
Ik besloot het maar over me heen te laten komen en dronk het flesje leeg. Na een paar minuten begon het zachtjes te borrelen in mijn buik. De drang werd al snel te sterk om te negeren, en voordat ik het wist, liet ik een grote druk in mijn luier. De lucht die vrijkwam, was niet te missen.
De moeder van de jongen die naast me lag, belde meteen de zusters. “Deze baby heeft het in zijn luier gedaan, we moeten even komen kijken.”
Charlotte kwam binnen. “Zo, dat is niet mis! Heb jij een poepje in je pampertje gedaan?” Ik draaide me beschaamd om.
“Ik dacht dat je alleen in je bedje of broekje plaste,” zei ze zachtjes. “Eigenlijk ben je nog maar een echte baby… ooo, wat ben jij nog klein.”
“De verschoonronde is pas over een kwartier,” voegde ze eraan toe. “Nog even geduld voordat je een schone luier krijgt.”
Daar lag ik dan, gevangen in een bed waar ik niet uit kon, met een vieze poepluier om me heen. Kon het nog erger worden?
Ongeveer een kwartier later kwam de zuster binnen. “Zo, kleintjes, jullie krijgen een schone luier, daarna gaan we slaappie doen. Andy, laten we eerst maar met jou beginnen. De hele afdeling ruikt naar jouw vieze broek.”
“Kom maar, ik haal je wel uit bed. Loop even mee,” zei Charlotte. Ik ging liggen op een grote commode. “Deze is speciaal voor kleine én grote kinderen,” voegde ze eraan toe.
“Zo, Andy, je hebt goed je best gedaan.” Voordat ik het wist, was de vieze luier onder me vandaan gehaald. Ze maakte mijn billen schoon en gaf me een klein tikje, terwijl ze de nieuwe luier onder me schoof.
Even temperaturen. Ze plaatste het thermometertje, drie piepjes klonken. “Ja, je temperatuur is goed.”
“Doe je beentjes omhoog,” zei ze, terwijl ze poederde en zalfde. Ik voelde iets in mijn kont worden gespoten. “Zo, beentjes weer naar beneden, dan kunnen we snel de luier dichtdoen.”
“Je darmen moeten morgen helemaal leeg zijn, daarom kreeg je dit middel,” legde ze uit. Ik begon te huilen, bang voor wat komen ging. De vernedering voelde overweldigend.
Ik werd weer teruggelegd in bed, alleen in een luier. Charlotte kwam binnen en ik vroeg me af wat ze nu bij zich had: een infuuspaal en van die grote wanten. Wat stond me te wachten?
Ze liet het bedhek zakken en gebood me mijn handen te geven. Toen kreeg ik de wand om en mijn arm werd voorzichtig maar stevig vastgelegd aan het bed met Segufix. Vakbekwaam pakte ze mijn tweede arm en legde ook deze vast. “Zo, nu weten we zeker dat je niet weg kunt lopen,” zei ze kalm.
Daarna deed ze een band om mijn arm en trok deze strak aan. Ze tikte zachtjes met twee vingers op mijn arm. “Even kijken… ah, hier zie ik je ader,” zei ze, en stak de infuusnaald zorgvuldig in. Ze plakte alles stevig af.
Ik zag de vloeistof langzaam druppelen. Toen pakte ze een spuit met een vloeistof en zei: “Hiervan ga je een beetje slapen. Maak je geen zorgen, je hebt een dikke luier aan.”
Langzaam voelde ik mezelf wegdommelen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, lag ik nog in bed. Ik werd weggevoerd naar een andere afdeling. Waar zou ik heen gaan?
We stopten voor de deur. Op het bordje stond één woord dat mijn hart sneller deed kloppen: Kaakchirurg.
Je moeder had gezegd dat je vandaag naar de tandarts moest, maar dat bleek dus hier te zijn. De kaakchirurg zou jouw controle doen.
Mijn keel kneep dicht. Ik ben doodsbang voor de tandarts, en alleen al die steriele geur in de gang maakte mijn ogen waterig. Tranen welden op, en ik begon te huilen.
Charlotte keek me spottend aan. “Huil maar niet,” zei ze met een glimlach die me kippenvel bezorgde. “Je lijkt steeds meer op een baby.”
Ik moest uit mijn bed komen, maar ik weigerde. Mijn handen klemden zich vast aan de spijlen, alsof ik mezelf kon verankeren. Charlotte’s stem sloeg om in boosheid. Voor ik het wist, voelde ik een paar harde tikken op mijn luier. De pijn brandde na en dwong me uiteindelijk mijn greep te lossen.
Met tegenzin stapte ik uit bed, alleen gekleed in mijn luier. “Zo, Andy,” zei ze kil. “Kom maar even op de stoel liggen. Dan kunnen we met de controle beginnen.”
Mijn lippen bleven stijf op elkaar gedrukt. Geen kracht ter wereld zou me dwingen mee te werken. De chirurg boog zich langzaam naar me toe. Zijn ogen priemden in de mijne, zijn stem laag en dreigend:
“Je kunt luisteren… of je ondergaat de consequenties.”
Een koude rilling trok door mijn lijf. Mijn maag kromp samen en tot mijn afschuw voelde ik mijn luier warm worden.
“Wat ruik ik nou?” hoorde ik Charlotte spottend zeggen. “Heb je al in je luiertje gedaan?” Ze boog zich voorover, haar blik venijnig. “Ja, ik zie het… donker aan de achterkant.”
De chirurg schonk haar een korte, kille glimlach.
“Na de behandeling verschonen we hem wel,” zei ze zacht maar venijnig. “Er komt vast nog meer bij. Stoute jongen.”
De stoel kantelde langzaam naar achteren. Het metaal piepte zachtjes, alsof zelfs de stoel wist wat er ging gebeuren. De kaakchirurg pakte zijn instrumenten: een dun haakje en een klein spiegeltje dat sinister in het licht glinsterde.
“Zo,” zei hij koel. “Tijd om te beginnen. Mondje open.”
Ik klemde mijn kaken dicht. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Zijn ogen knepen samen. Zonder een woord pakte hij een mondopener.
Ik schudde mijn hoofd heftig heen en weer. “Nee! Ik wil niet!”
Zijn stem werd ijzig. “Hoe langer je tegenwerkt, hoe erger het voor je wordt.”
Plots voelde ik de handen van Charlotte. Ze klikte een segufix vast en drukte mijn hoofd onverbiddelijk tegen de leuning. Ik zat gevangen.
De chirurg bracht zijn gezicht vlakbij het mijne. “Open je mond,” siste hij. Hij kneep hard in mijn kaak, zo pijnlijk dat ik ongewild mijn lippen van elkaar liet glijden. Meteen schoof hij het ijzeren instrument tussen mijn tanden.
Een droge, steriele geur hing in de ruimte. Het apparaat in mijn mondhoek zoemde monotoon, als een mechanische ademhaling.
“Even kijken…” Het metalen haakje gleed langs mijn kiezen. “37… 34…” De chirurg knikte, zonder emotie. “42 moet eruit. De verstandskies.”
De woorden vielen neutraal, zakelijk, maar mijn hart begon te bonzen alsof hij zojuist mijn doodvonnis had uitgesproken. Ik wilde iets zeggen, maar de klem spreidde mijn mond wijd open en maakte van mijn stem enkel een schor geluid.
“Charlotte,” vroeg hij met een rustige vanzelfsprekendheid, “kun jij mijn assistente zijn?”
“Ja, dat kan,” antwoordde ze.
Geen van beiden keek naar mij. Het was alsof ik al niet meer bestond, slechts een lichaam dat behandeld moest worden. De spreider werd verder opgedraaid, mijn kaak kraakte onder de druk.
“Leg hem even vast,” zei hij. Alsof het een standaardprocedure was. De banden sloten zich om mijn armen en benen. Koude, functionele handelingen.
Op het metalen blad lagen de instrumenten keurig gerangschikt: spuiten, tangen, boren. Het licht erboven brandde fel, klinisch wit, zonder warmte of emotie.
“Goed,” zei de chirurg zacht, zonder enige hint van spanning. “Dan kunnen we nu beginnen.”
De boor werd opgepakt. Het gezoem vulde mijn mond en mijn oren, monotoon en meedogenloos.
“Eén tand tegelijk,” zei hij kalm, “we moeten droogleggen met de rubberen lapjes. De andere tand is nog niet verdoofd.” Zijn stem was vlak, neutraal, en toch leek elk woord mijn paniek te vergroten.
Het rubber lapje werd geplaatst, de boor begon zijn werk. De chirurg werkte methodisch, zonder haast, zonder rekening te houden met mijn tranen of het verzet van mijn lichaam.
“Deze is klaar. Charlotte, verdoof de volgende,” zei hij, alsof het een routineprocedure betrof.
Toen de verdoving werd gezet, voelde ik de spanning als een koude golf door mijn hele lichaam trekken. Mijn adem versnelde, mijn handen trilden ondanks het klemmetje dat mijn mond wijd hield. Het mesje gleed langs mijn tandvlees, de tang greep keer op keer mis. Alles gebeurde klinisch, methodisch, efficiënt — en toch voelde elke beweging als een machteloos gevecht dat ik niet kon winnen.
Mijn luier vulde zich ongemerkt verder. Mijn controle verdween stukje bij beetje, terwijl Charlotte koel en nauwkeurig handelde.
“Laten we hem maar behandelen zoals een baby,” zei ze zacht, haar stem kalm en afstandelijk, alsof mijn waardigheid er niet toe deed.
Enkele minuten later was de kies verwijderd. Het hechten volgde, langzaam, systematisch, zonder emotie. Pas daarna mocht ik eindelijk bewegen, maar het besef van volledige machteloosheid bleef zwaar op mijn borst drukken.
“Charlotte, je mag hem nu verschonen.” De stoel werd omhoog gezet, mechanisch, zonder een spoor van zachtheid. Charlotte pakte de benodigdheden en werkte vakbekwaam en methodisch. Elke beweging van haar handen, het geritsel van plastic, het schuiven van materialen, versterkte mijn gevoel van afhankelijkheid.
“Zo, Andy, je hebt je best gedaan,” zei ze kalm, terwijl ze mijn luier verschoonde. “Zo’n volle luier heb ik nog niet eerder meegemaakt.” Ik lag nog steeds vastgebonden, volledig overgeleverd aan hun routine.
“De stoel is ook vervuild,” zei de chirurg vlak. “Daar zul je nog een straf voor krijgen.” Zijn woorden hingen in de lucht als een dreiging, koeltjes, klinisch, een herinnering aan mijn totale machteloosheid.
Toen de stoel weer naar achteren werd gezet, greep hij een grote injectienaald.
“Zo, ben je er klaar voor?” vroeg hij, terwijl hij mijn tong met een tang vastpakte. Drie scherpe prikken volgden: direct, pijnlijk, onontkoombaar. Mijn lichaam was gevangen, mijn wil irrelevant.
“Geef hem ook maar een slap,” voegde hij droog toe. “Hij kan behoorlijk gaan kwijlen. Met deze injecties kunnen we het volhouden en een verder plan maken.”
Alles verliep klinisch, efficiënt, en griezelig onpersoonlijk. Elke seconde strekte zich eindeloos uit, elke handeling voelde als een herinnering dat mijn lichaam en mijn angst volledig buiten mijn controle waren.
De stoel schoof omhoog en werd losgemaakt. Ik wilde weg, weg van alles, maar Charlotte hield me stevig vast. “Waar gaan we heen?” vroeg ik, mijn stem trillend.
“Je gaat terug in je bed,” zei ze, terwijl mijn armen opnieuw werden vastgesnoerd. Een licht tikje op mijn luierkontje deed me bijna verschrikken, een klein, wreed ritueel dat mijn angst alleen maar groter maakte.
Alles werd weer vastgezet en ik werd teruggereden naar de afdeling. “Dag jongen,” zei de chirurg met een glimlach die niets warmte had. “Het was een hele moeizame behandeling. Charlotte zal je verder begeleiden.”
Voor ik het doorhad, zat ik alweer op de kinderafdeling. Charlotte draaide zich naar de andere kinderen: “Deze baby heeft net iets moeilijks meegemaakt. Willen jullie een beetje lief voor hem zijn?”
De kamer leek ineens te groot, te stil, en te vol met ogen die me nauwlettend volgden. Mijn hart bonsde in mijn borst en een koude rilling liep over mijn rug. Alles wat ik wilde, was verdwijnen, maar ik zat gevangen in een wereld die niet van mij was.
“Zo, even een paar uur slapen,” zei Charlotte met haar gebruikelijke zachte stem, maar er klonk een vastberadenheid die geen tegenspraak toeliet. “Na het eten maken we je klaar voor morgen.”
Toen ik wakker werd, voelde ik haar handen voorzichtig mijn armen losmaken. Ze begeleidde me naar de commode, mijn voeten op het kleine opstapje wankelend. Mijn adem stokte telkens als ze dichtbij kwam.
Ze werkte snel en deskundig, terwijl ik voelde hoe mijn lichaam zich tegen elke beweging verzette. Mijn hart bonsde, mijn ademhaling versnelde. Elke aanraking leek onnodig intiem en tegelijk volledig klinisch. Ze sprak rustig, legde alles uit: wat ze deed, waarom, wat er zou komen.
Een koud instrument werd aangeraakt, een gel werd aangebracht. Het voelde vreemd, onbekend, en ik kon niets doen. Mijn lichaam reageerde op de stress: mijn handen trilden, mijn hart bonsde. Charlotte bleef kalm, alles netjes en efficiënt, maar voor mij leek de tijd te stagneren.
Toen alles voorbereid was, hielp ze me in een nieuwe luier en plastic broekje. Het voelde zwaar en beperkend, alsof ik elk moment kon instorten. “Zo, daar kun je tegenaan tot morgen,” zei ze, terwijl ik probeerde mijn ademhaling te kalmeren.
Elke stap, elk geluid van de kamer, voelde overdreven. Mijn gedachten draaiden in cirkels: wat ging er nog gebeuren? Hoe lang zou dit duren? De controle over mijn eigen lichaam was volledig weg, en de intensiteit van de medische procedures liet me machteloos achter, gevangen in een wereld die volledig buiten mijn macht lag.
Charlotte kwam binnen. “Hallo kinderen, we gaan eten,” zei ze.
Ik werd uit mijn bed gehaald en in een kinderstoel gezet. Mijn handen en benen werden vastgemaakt. Mijn hart bonsde. Alles aan deze situatie voelde onnatuurlijk en oncomfortabel.
“Even je eten pakken,” zei ze terwijl ze een bakje voor me zette. Vandaag waren het worteltjes van Olvarit. Ze hield mijn mond open. “Tsoeketsjorke tsjoek,” zei ze rustig.
Ik spuugde het uit. Mijn hele slab zat onder de worteltjes. Een gevoel van frustratie en machteloosheid overspoelde me.
Charlotte zuchtte zacht. “We proberen het nog één keer. Luister je niet, dan ga je naar bed met een papfles.”
Voor een moment leek het alsof ik een keuze had – de gedachte dat een papfles misschien beter zou smaken – maar ik wist dat ik niets te zeggen had. Toen ze terugkwam met een lepel, spuugde ik weer uit.
“Zo, ik ben er klaar mee. Meer zegt Charlotte niet.”
Ze hielp me uit de stoel en legde me terug in bed. “Dan krijg je een pyjama aan. Na het drinken van de papfles zorgen we dat alles weer netjes wordt vastgelegd,” zei ze terwijl ze alles voorbereid hield.
Het gevoel van controleverlies drukte zwaar op me. Mijn lichaam was gevangen, mijn geest alert en gespannen. Alles wat ik kon doen, was wachten.
“Goed zo,” zei Charlotte, terwijl ze me zachtjes aaide. “Je hebt netjes je fles leeggedronken. Nu gaan we lekker slapen. Morgen is de grote dag.”
Mijn hart bonsde nog steeds in mijn borst. Alles in mij wilde opstaan en wegrennen, maar ik zat gevangen. Mijn armen en benen voelden zwaar, mijn hele lichaam reageerde op de vermoeidheid en de spanning van de dag.
Charlotte hielp me rustig in bed. De deken voelde koud en zwaar over me heen, alsof hij mijn hele lichaam vastpakte. Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, maar elke seconde leek uitgerekt, elke ademhaling te luid.
“Sluit maar je ogen,” fluisterde ze. Haar stem klonk geruststellend, maar de onderliggende autoriteit maakte duidelijk dat ik geen keuze had. Morgen zou alles anders zijn, groter, intenser – en ik moest hier klaar voor zijn, of ik het nu wilde of niet.
Ik legde mijn hoofd neer en voelde de spanning langzaam in mijn ledematen trekken. Alles om me heen was stil, maar mijn hart bleef bonzen, alsof het wist dat de volgende dag alles zou veranderen.
je heb netjes je fles leeggedronken, dan gaan we lekker slapen, morgen is de grote dag.
Hoofdstuk 2 – Op naar de crèche
De ochtend brak te vroeg. Het licht dat door de gordijnen viel prikte fel in mijn ogen. Mijn hoofd bonsde en mijn armen voelden loom, alsof ze niet meer van mij waren. Nog voor ik me kon verzetten, stond Charlotte al naast het bed. Haar parfum – kruidig en onmiskenbaar – vulde de kamer, een geur die zich vastzette in mijn keel.
“Opstaan, we gaan naar de crèche,” zei ze. Haar stem klonk beheerst, zacht bijna, maar ik hoorde er geen ruimte in. Het was geen verzoek. Het was een bevel.
Mijn benen voelden zwaar terwijl ze me overeind hielp. Elke aanraking van haar vingers brandde op mijn huid, een constante herinnering dat ik niet vrij was. Mijn hart klopte hoog in mijn keel, snel en onregelmatig, alsof het mijn paniek probeerde uit te schreeuwen.
De gang leek eindeloos. Elk tikje van haar hakken op de vloer galmde door mijn hoofd. Ik wilde stoppen, me omdraaien, wegrennen. Maar mijn lichaam gehoorzaamde niet – mijn armen werden geleid, mijn stappen gestuurd. Ik voelde me als een marionet, het touw strak in haar handen.
Toen we bij de crèche aankwamen, werd ik in een kinderstoel gezet. Het koele plastic onder mijn benen, de riemen die langs mijn huid schuurden – alles voelde vijandig. De klik van de gespen sloot zich als een slot om me heen. Mijn adem stokte. Ik probeerde te slikken, maar mijn keel was droog, alsof mijn eigen lichaam me verried.
Om me heen klonken kinderstemmen: lachen, gillen, huilen. Het geluid golfde over me heen, scherp en schel, tot mijn oren suisden. De geur van pap en gekookte groenten hing zwaar in de lucht, misselijkmakend zoet. Alles in me wilde weg, maar ik zat vast.
Charlotte knielde naast me, haar gezicht vlak bij het mijne. “Rustig maar, we doen het stap voor stap.” Haar woorden waren bedoeld als geruststelling, maar mijn maag trok samen. Elk “stapje” was er één verder van mijn eigen wil.
Toen ze het bakje met worteltjes voor mijn neus zette, trok de weeïge geur meteen omhoog naar mijn neus. De lepel blonk in het licht. Mijn handen trilden – niet van honger, maar van weerstand. Alles in mij riep dat ik mijn mond dicht moest houden, dat ik moest weigeren. Toch voelde ik hoe mijn lippen langzaam meegaven, hoe mijn lichaam zich liet dwingen.
Elke hap was een gevecht. Mijn hoofd schreeuwde “stop”, maar mijn spieren gehoorzaamden niet. Het contrast tussen de kinderlijke onschuld van de maaltijd en de kille strakheid van de riemen maakte de machteloosheid ondraaglijk.
De crèche was groot, maar voor mij voelde ze als een val, een plek waar elk geluid te hard, elke geur te sterk, elke blik te dichtbij kwam. De spanning drukte zwaar op mijn borst. Ik wist dat dit pas het begin was.
Elke stap naar de commode voelde alsof ik een stukje van mijn eigenwaarde verloor. Het dikke luier dwong me te schuifelen in plaats van te lopen, en elke beweging herinnerde me eraan hoe weinig ik zelf nog in de hand had. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar het besef dat ik die hulp niet kon weigeren, maakte me nerveus.
Toen ik neerlag, werd ik overvallen door een mix van gedachten: Waarom ik? Waarom kan ik dit niet alleen? Het scheuren van de sluitingen klonk als een harde bevestiging van mijn afhankelijkheid. Ik voelde mijn wangen warm worden, niet van inspanning, maar van schaamte. Zij deed haar werk kalm en professioneel, en juist dat maakte het confronterend. Voor haar was dit routine. Voor mij was het een grens die opnieuw werd overschreden.
Toen ze het klemmetje op mijn katheter zette, ging er een rilling door me heen. Het was een klein gebaar, maar voor mij voelde het alsof ze symbolisch al mijn regie wegnam. Ik kon niet eens meer vertrouwen op mijn eigen lichaam; zelfs mijn meest basale functies waren uitbesteed.
In mijn hoofd vocht ik tegen die gedachte. Ik wil sterk zijn, ik wil zelfstandig zijn. Maar mijn lichaam werkte niet mee, en zij deed wat nodig was. Die tegenstelling vrat aan me: het verlangen naar controle en het besef dat ik die kwijt was.
Toen ze de nieuwe bescherming zorgvuldig en strak aanbracht, ervoer ik iets dubbelzinnigs. Het voelde zwaar en beperkend, maar ook veilig. Alsof mijn machteloosheid werd ingepakt. Toen ze de romper dichtmaakte, voelde het als een onzichtbare stempel: ik was niet meer de regisseur, ik was de patiënt.
Haar woorden — “Zo, je bent weer helemaal verzorgd” — klonken vriendelijk, bijna geruststellend. Toch bleven mijn gedachten malen. Het was niet alleen lichamelijk dat ik afhankelijk was, maar vooral mentaal. Elke keer opnieuw moest ik mezelf overhalen om los te laten, om mijn trots even te parkeren. Dat loslaten voelde pijnlijk, maar ook onvermijdelijk.
In die spanning tussen schaamte en berusting, vond ik iets wat ik niet had verwacht: een soort kalme leegte. Alsof mijn strijd even stopte, juist omdat ik niets meer hoefde te beslissen.
“Hallo slaapkop, ben je al wakker? We moeten zo naar de dokter.”
“Oké, ik kom er zo aan,” mompelde ik terwijl ik langzaam mijn ogen opendeed.
Een paar minuten later was ik beneden.
“Kom eerst maar even op de tafel liggen. Dan doe ik je een schone luier om,” zei mama.
“Maar… ik wil helemaal geen luier om!” protesteerde ik.
“Precies daarom gaan we nu juist naar de dokter,” antwoordde ze rustig. Ze maakte de luier vast en trok daarna mijn zachte badstof broekje aan.
“Zo, klaar. Loop maar vast naar de auto. Ik kom er zo aan, ik moet alleen nog wat spullen pakken. Het kan even duren voordat we weer thuis zijn.”
Buiten stond de auto al klaar. Ik stapte aarzelend in. Nog voor ik goed zat, kwam mama erbij.
“Ga maar netjes in de stoel zitten, anders val je eruit.” Ze klikte de riem vast en startte de motor.
Onderweg keek ik stil voor me uit. In mijn hoofd bleef maar de vraag rondspoken wat er allemaal ging gebeuren.
Bij de dokter aangekomen liepen we de wachtkamer in. Ik voelde me ongemakkelijk in mijn luier en badstof broekje. Mensen keken naar me. Na een paar minuten werden we binnen geroepen.
“Hallo Andy, wat is er met jou aan de hand?” vroeg de dokter.
Ik mompelde iets onverstaanbaars.
“Wat zeg je?”
Mama nam het woord. “Hij plast ’s nachts in bed, en soms ook overdag.”
“Zo, dat is niet best Andy. Kom maar op de onderzoekstafel liggen.”
Ik wilde wegrennen, maar mama hield me tegen. Ze tilde me op en legde me neer.
“Zo, babytje… waarom plas jij nog in bed en in je broek? Daar ben je toch veel te groot voor?”
De dokter knikte. “Ik moet even je luier uitdoen om je te onderzoeken.”
Hij maakte de luier los. “Hm, die is al aardig nat. En je moeder zegt dat je nog maar net een schone om had. Dat is toch niet normaal meer.”
De dokter schoof zijn bril wat hoger op zijn neus en keek me onderzoekend aan.
“Voorlopig kan ik geen duidelijke oorzaak vinden,” zei hij. “Ik verwijs je door naar de uroloog. Voor de tussentijd schrijf ik je luiers en extra inleggers voor. Die zouden voldoende moeten zijn.”
Zijn vingers tikten snel over het toetsenbord, waarna hij met een printje in de hand opstond. “Hier is de verwijsbrief. Ik bel meteen even om te kijken of je vanmiddag nog terecht kunt.”
Ik keek gespannen toe terwijl hij het telefoongesprek voerde. “Hallo, ik bel over Andy. Hij plast ’s nachts en overdag nog regelmatig, en vertoont wat kinderlijk gedrag. Kunt u hem er tussendoor plannen?”
Nog geen kwartier later zaten mijn moeder en ik in de auto, onderweg naar het ziekenhuis. Mijn maag draaide om. Bij de balie begroette de assistente ons vriendelijk, maar ik voelde hoe mijn wangen rood kleurden toen ze mijn naam in verband bracht met mijn probleem.
“Geen zorgen, jongen,” zei ze zacht. “Er zijn meer mensen die dit hebben.”
De uroloog liet ons al snel binnen. Zijn blik was scherp, maar niet onvriendelijk. “Zo, Andy. Jij hebt nog wat moeite om je plas op te houden, begrijp ik. Kom maar even liggen.”
Hij deed een reeks kleine onderzoeken en knikte toen. “Ik wil dat je een paar nachten blijft, voor verder onderzoek. Er staat een bed voor je klaar op de kinderafdeling.”
Mijn hart sloeg over. “Maar… ik ben vijfentwintig.”
De arts keek me ernstig aan. “Je klachten zijn er niet minder om. Daar krijg je de juiste begeleiding en observatie.”
Even later liepen we achter een verpleegkundige aan. De kinderafdeling was licht en vriendelijk ingericht, maar in mijn ogen werd alles overschaduwd door het bed dat al op me wachtte: hoog, met spijlen als een kooi.
“Dit is je plek voor de komende dagen,” zei de zuster opgewekt.
Ik voelde mijn keel dichtknijpen. Mijn moeder knikte bemoedigend, maar mijn schaamte werd er niet minder om. Ik moest me neerleggen bij de situatie, hoe vernederend het ook voelde. De zachte stem van de zuster klonk geruststellend:
“Het komt goed, Andy. Zie dit maar als een nieuwe start. Wij zorgen hier voor je.”
Terwijl ik in bed ging liggen, besefte ik dat ik de controle volledig had moeten loslaten. Niet alleen over mijn lichaam, maar ook over mijn trots.
Even later kwam de zuster binnen. “Mijn naam is Charlotte,” zei ze vriendelijk. “Ik zal voor jou zorgen.” Ze hield een flesje omhoog en gaf het aan me. “Hier, drink dit maar helemaal leeg.”
Wat ik niet wist, was dat zuster Charlotte er een laxerend middel in had gedaan.
Ik besloot het maar over me heen te laten komen en dronk het flesje leeg. Na een paar minuten begon het zachtjes te borrelen in mijn buik. De drang werd al snel te sterk om te negeren, en voordat ik het wist, liet ik een grote druk in mijn luier. De lucht die vrijkwam, was niet te missen.
De moeder van de jongen die naast me lag, belde meteen de zusters. “Deze baby heeft het in zijn luier gedaan, we moeten even komen kijken.”
Charlotte kwam binnen. “Zo, dat is niet mis! Heb jij een poepje in je pampertje gedaan?” Ik draaide me beschaamd om.
“Ik dacht dat je alleen in je bedje of broekje plaste,” zei ze zachtjes. “Eigenlijk ben je nog maar een echte baby… ooo, wat ben jij nog klein.”
“De verschoonronde is pas over een kwartier,” voegde ze eraan toe. “Nog even geduld voordat je een schone luier krijgt.”
Daar lag ik dan, gevangen in een bed waar ik niet uit kon, met een vieze poepluier om me heen. Kon het nog erger worden?
Ongeveer een kwartier later kwam de zuster binnen. “Zo, kleintjes, jullie krijgen een schone luier, daarna gaan we slaappie doen. Andy, laten we eerst maar met jou beginnen. De hele afdeling ruikt naar jouw vieze broek.”
“Kom maar, ik haal je wel uit bed. Loop even mee,” zei Charlotte. Ik ging liggen op een grote commode. “Deze is speciaal voor kleine én grote kinderen,” voegde ze eraan toe.
“Zo, Andy, je hebt goed je best gedaan.” Voordat ik het wist, was de vieze luier onder me vandaan gehaald. Ze maakte mijn billen schoon en gaf me een klein tikje, terwijl ze de nieuwe luier onder me schoof.
Even temperaturen. Ze plaatste het thermometertje, drie piepjes klonken. “Ja, je temperatuur is goed.”
“Doe je beentjes omhoog,” zei ze, terwijl ze poederde en zalfde. Ik voelde iets in mijn kont worden gespoten. “Zo, beentjes weer naar beneden, dan kunnen we snel de luier dichtdoen.”
“Je darmen moeten morgen helemaal leeg zijn, daarom kreeg je dit middel,” legde ze uit. Ik begon te huilen, bang voor wat komen ging. De vernedering voelde overweldigend.
Ik werd weer teruggelegd in bed, alleen in een luier. Charlotte kwam binnen en ik vroeg me af wat ze nu bij zich had: een infuuspaal en van die grote wanten. Wat stond me te wachten?
Ze liet het bedhek zakken en gebood me mijn handen te geven. Toen kreeg ik de wand om en mijn arm werd voorzichtig maar stevig vastgelegd aan het bed met Segufix. Vakbekwaam pakte ze mijn tweede arm en legde ook deze vast. “Zo, nu weten we zeker dat je niet weg kunt lopen,” zei ze kalm.
Daarna deed ze een band om mijn arm en trok deze strak aan. Ze tikte zachtjes met twee vingers op mijn arm. “Even kijken… ah, hier zie ik je ader,” zei ze, en stak de infuusnaald zorgvuldig in. Ze plakte alles stevig af.
Ik zag de vloeistof langzaam druppelen. Toen pakte ze een spuit met een vloeistof en zei: “Hiervan ga je een beetje slapen. Maak je geen zorgen, je hebt een dikke luier aan.”
Langzaam voelde ik mezelf wegdommelen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, lag ik nog in bed. Ik werd weggevoerd naar een andere afdeling. Waar zou ik heen gaan?
We stopten voor de deur. Op het bordje stond één woord dat mijn hart sneller deed kloppen: Kaakchirurg.
Je moeder had gezegd dat je vandaag naar de tandarts moest, maar dat bleek dus hier te zijn. De kaakchirurg zou jouw controle doen.
Mijn keel kneep dicht. Ik ben doodsbang voor de tandarts, en alleen al die steriele geur in de gang maakte mijn ogen waterig. Tranen welden op, en ik begon te huilen.
Charlotte keek me spottend aan. “Huil maar niet,” zei ze met een glimlach die me kippenvel bezorgde. “Je lijkt steeds meer op een baby.”
Ik moest uit mijn bed komen, maar ik weigerde. Mijn handen klemden zich vast aan de spijlen, alsof ik mezelf kon verankeren. Charlotte’s stem sloeg om in boosheid. Voor ik het wist, voelde ik een paar harde tikken op mijn luier. De pijn brandde na en dwong me uiteindelijk mijn greep te lossen.
Met tegenzin stapte ik uit bed, alleen gekleed in mijn luier. “Zo, Andy,” zei ze kil. “Kom maar even op de stoel liggen. Dan kunnen we met de controle beginnen.”
Mijn lippen bleven stijf op elkaar gedrukt. Geen kracht ter wereld zou me dwingen mee te werken. De chirurg boog zich langzaam naar me toe. Zijn ogen priemden in de mijne, zijn stem laag en dreigend:
“Je kunt luisteren… of je ondergaat de consequenties.”
Een koude rilling trok door mijn lijf. Mijn maag kromp samen en tot mijn afschuw voelde ik mijn luier warm worden.
“Wat ruik ik nou?” hoorde ik Charlotte spottend zeggen. “Heb je al in je luiertje gedaan?” Ze boog zich voorover, haar blik venijnig. “Ja, ik zie het… donker aan de achterkant.”
De chirurg schonk haar een korte, kille glimlach.
“Na de behandeling verschonen we hem wel,” zei ze zacht maar venijnig. “Er komt vast nog meer bij. Stoute jongen.”
De stoel kantelde langzaam naar achteren. Het metaal piepte zachtjes, alsof zelfs de stoel wist wat er ging gebeuren. De kaakchirurg pakte zijn instrumenten: een dun haakje en een klein spiegeltje dat sinister in het licht glinsterde.
“Zo,” zei hij koel. “Tijd om te beginnen. Mondje open.”
Ik klemde mijn kaken dicht. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Zijn ogen knepen samen. Zonder een woord pakte hij een mondopener.
Ik schudde mijn hoofd heftig heen en weer. “Nee! Ik wil niet!”
Zijn stem werd ijzig. “Hoe langer je tegenwerkt, hoe erger het voor je wordt.”
Plots voelde ik de handen van Charlotte. Ze klikte een segufix vast en drukte mijn hoofd onverbiddelijk tegen de leuning. Ik zat gevangen.
De chirurg bracht zijn gezicht vlakbij het mijne. “Open je mond,” siste hij. Hij kneep hard in mijn kaak, zo pijnlijk dat ik ongewild mijn lippen van elkaar liet glijden. Meteen schoof hij het ijzeren instrument tussen mijn tanden.
Een droge, steriele geur hing in de ruimte. Het apparaat in mijn mondhoek zoemde monotoon, als een mechanische ademhaling.
“Even kijken…” Het metalen haakje gleed langs mijn kiezen. “37… 34…” De chirurg knikte, zonder emotie. “42 moet eruit. De verstandskies.”
De woorden vielen neutraal, zakelijk, maar mijn hart begon te bonzen alsof hij zojuist mijn doodvonnis had uitgesproken. Ik wilde iets zeggen, maar de klem spreidde mijn mond wijd open en maakte van mijn stem enkel een schor geluid.
“Charlotte,” vroeg hij met een rustige vanzelfsprekendheid, “kun jij mijn assistente zijn?”
“Ja, dat kan,” antwoordde ze.
Geen van beiden keek naar mij. Het was alsof ik al niet meer bestond, slechts een lichaam dat behandeld moest worden. De spreider werd verder opgedraaid, mijn kaak kraakte onder de druk.
“Leg hem even vast,” zei hij. Alsof het een standaardprocedure was. De banden sloten zich om mijn armen en benen. Koude, functionele handelingen.
Op het metalen blad lagen de instrumenten keurig gerangschikt: spuiten, tangen, boren. Het licht erboven brandde fel, klinisch wit, zonder warmte of emotie.
“Goed,” zei de chirurg zacht, zonder enige hint van spanning. “Dan kunnen we nu beginnen.”
De boor werd opgepakt. Het gezoem vulde mijn mond en mijn oren, monotoon en meedogenloos.
“Eén tand tegelijk,” zei hij kalm, “we moeten droogleggen met de rubberen lapjes. De andere tand is nog niet verdoofd.” Zijn stem was vlak, neutraal, en toch leek elk woord mijn paniek te vergroten.
Het rubber lapje werd geplaatst, de boor begon zijn werk. De chirurg werkte methodisch, zonder haast, zonder rekening te houden met mijn tranen of het verzet van mijn lichaam.
“Deze is klaar. Charlotte, verdoof de volgende,” zei hij, alsof het een routineprocedure betrof.
Toen de verdoving werd gezet, voelde ik de spanning als een koude golf door mijn hele lichaam trekken. Mijn adem versnelde, mijn handen trilden ondanks het klemmetje dat mijn mond wijd hield. Het mesje gleed langs mijn tandvlees, de tang greep keer op keer mis. Alles gebeurde klinisch, methodisch, efficiënt — en toch voelde elke beweging als een machteloos gevecht dat ik niet kon winnen.
Mijn luier vulde zich ongemerkt verder. Mijn controle verdween stukje bij beetje, terwijl Charlotte koel en nauwkeurig handelde.
“Laten we hem maar behandelen zoals een baby,” zei ze zacht, haar stem kalm en afstandelijk, alsof mijn waardigheid er niet toe deed.
Enkele minuten later was de kies verwijderd. Het hechten volgde, langzaam, systematisch, zonder emotie. Pas daarna mocht ik eindelijk bewegen, maar het besef van volledige machteloosheid bleef zwaar op mijn borst drukken.
“Charlotte, je mag hem nu verschonen.” De stoel werd omhoog gezet, mechanisch, zonder een spoor van zachtheid. Charlotte pakte de benodigdheden en werkte vakbekwaam en methodisch. Elke beweging van haar handen, het geritsel van plastic, het schuiven van materialen, versterkte mijn gevoel van afhankelijkheid.
“Zo, Andy, je hebt je best gedaan,” zei ze kalm, terwijl ze mijn luier verschoonde. “Zo’n volle luier heb ik nog niet eerder meegemaakt.” Ik lag nog steeds vastgebonden, volledig overgeleverd aan hun routine.
“De stoel is ook vervuild,” zei de chirurg vlak. “Daar zul je nog een straf voor krijgen.” Zijn woorden hingen in de lucht als een dreiging, koeltjes, klinisch, een herinnering aan mijn totale machteloosheid.
Toen de stoel weer naar achteren werd gezet, greep hij een grote injectienaald.
“Zo, ben je er klaar voor?” vroeg hij, terwijl hij mijn tong met een tang vastpakte. Drie scherpe prikken volgden: direct, pijnlijk, onontkoombaar. Mijn lichaam was gevangen, mijn wil irrelevant.
“Geef hem ook maar een slap,” voegde hij droog toe. “Hij kan behoorlijk gaan kwijlen. Met deze injecties kunnen we het volhouden en een verder plan maken.”
Alles verliep klinisch, efficiënt, en griezelig onpersoonlijk. Elke seconde strekte zich eindeloos uit, elke handeling voelde als een herinnering dat mijn lichaam en mijn angst volledig buiten mijn controle waren.
De stoel schoof omhoog en werd losgemaakt. Ik wilde weg, weg van alles, maar Charlotte hield me stevig vast. “Waar gaan we heen?” vroeg ik, mijn stem trillend.
“Je gaat terug in je bed,” zei ze, terwijl mijn armen opnieuw werden vastgesnoerd. Een licht tikje op mijn luierkontje deed me bijna verschrikken, een klein, wreed ritueel dat mijn angst alleen maar groter maakte.
Alles werd weer vastgezet en ik werd teruggereden naar de afdeling. “Dag jongen,” zei de chirurg met een glimlach die niets warmte had. “Het was een hele moeizame behandeling. Charlotte zal je verder begeleiden.”
Voor ik het doorhad, zat ik alweer op de kinderafdeling. Charlotte draaide zich naar de andere kinderen: “Deze baby heeft net iets moeilijks meegemaakt. Willen jullie een beetje lief voor hem zijn?”
De kamer leek ineens te groot, te stil, en te vol met ogen die me nauwlettend volgden. Mijn hart bonsde in mijn borst en een koude rilling liep over mijn rug. Alles wat ik wilde, was verdwijnen, maar ik zat gevangen in een wereld die niet van mij was.
“Zo, even een paar uur slapen,” zei Charlotte met haar gebruikelijke zachte stem, maar er klonk een vastberadenheid die geen tegenspraak toeliet. “Na het eten maken we je klaar voor morgen.”
Toen ik wakker werd, voelde ik haar handen voorzichtig mijn armen losmaken. Ze begeleidde me naar de commode, mijn voeten op het kleine opstapje wankelend. Mijn adem stokte telkens als ze dichtbij kwam.
Ze werkte snel en deskundig, terwijl ik voelde hoe mijn lichaam zich tegen elke beweging verzette. Mijn hart bonsde, mijn ademhaling versnelde. Elke aanraking leek onnodig intiem en tegelijk volledig klinisch. Ze sprak rustig, legde alles uit: wat ze deed, waarom, wat er zou komen.
Een koud instrument werd aangeraakt, een gel werd aangebracht. Het voelde vreemd, onbekend, en ik kon niets doen. Mijn lichaam reageerde op de stress: mijn handen trilden, mijn hart bonsde. Charlotte bleef kalm, alles netjes en efficiënt, maar voor mij leek de tijd te stagneren.
Toen alles voorbereid was, hielp ze me in een nieuwe luier en plastic broekje. Het voelde zwaar en beperkend, alsof ik elk moment kon instorten. “Zo, daar kun je tegenaan tot morgen,” zei ze, terwijl ik probeerde mijn ademhaling te kalmeren.
Elke stap, elk geluid van de kamer, voelde overdreven. Mijn gedachten draaiden in cirkels: wat ging er nog gebeuren? Hoe lang zou dit duren? De controle over mijn eigen lichaam was volledig weg, en de intensiteit van de medische procedures liet me machteloos achter, gevangen in een wereld die volledig buiten mijn macht lag.
Charlotte kwam binnen. “Hallo kinderen, we gaan eten,” zei ze.
Ik werd uit mijn bed gehaald en in een kinderstoel gezet. Mijn handen en benen werden vastgemaakt. Mijn hart bonsde. Alles aan deze situatie voelde onnatuurlijk en oncomfortabel.
“Even je eten pakken,” zei ze terwijl ze een bakje voor me zette. Vandaag waren het worteltjes van Olvarit. Ze hield mijn mond open. “Tsoeketsjorke tsjoek,” zei ze rustig.
Ik spuugde het uit. Mijn hele slab zat onder de worteltjes. Een gevoel van frustratie en machteloosheid overspoelde me.
Charlotte zuchtte zacht. “We proberen het nog één keer. Luister je niet, dan ga je naar bed met een papfles.”
Voor een moment leek het alsof ik een keuze had – de gedachte dat een papfles misschien beter zou smaken – maar ik wist dat ik niets te zeggen had. Toen ze terugkwam met een lepel, spuugde ik weer uit.
“Zo, ik ben er klaar mee. Meer zegt Charlotte niet.”
Ze hielp me uit de stoel en legde me terug in bed. “Dan krijg je een pyjama aan. Na het drinken van de papfles zorgen we dat alles weer netjes wordt vastgelegd,” zei ze terwijl ze alles voorbereid hield.
Het gevoel van controleverlies drukte zwaar op me. Mijn lichaam was gevangen, mijn geest alert en gespannen. Alles wat ik kon doen, was wachten.
“Goed zo,” zei Charlotte, terwijl ze me zachtjes aaide. “Je hebt netjes je fles leeggedronken. Nu gaan we lekker slapen. Morgen is de grote dag.”
Mijn hart bonsde nog steeds in mijn borst. Alles in mij wilde opstaan en wegrennen, maar ik zat gevangen. Mijn armen en benen voelden zwaar, mijn hele lichaam reageerde op de vermoeidheid en de spanning van de dag.
Charlotte hielp me rustig in bed. De deken voelde koud en zwaar over me heen, alsof hij mijn hele lichaam vastpakte. Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, maar elke seconde leek uitgerekt, elke ademhaling te luid.
“Sluit maar je ogen,” fluisterde ze. Haar stem klonk geruststellend, maar de onderliggende autoriteit maakte duidelijk dat ik geen keuze had. Morgen zou alles anders zijn, groter, intenser – en ik moest hier klaar voor zijn, of ik het nu wilde of niet.
Ik legde mijn hoofd neer en voelde de spanning langzaam in mijn ledematen trekken. Alles om me heen was stil, maar mijn hart bleef bonzen, alsof het wist dat de volgende dag alles zou veranderen.
je heb netjes je fles leeggedronken, dan gaan we lekker slapen, morgen is de grote dag.
Hoofdstuk 2 – Op naar de crèche
De ochtend brak te vroeg. Het licht dat door de gordijnen viel prikte fel in mijn ogen. Mijn hoofd bonsde en mijn armen voelden loom, alsof ze niet meer van mij waren. Nog voor ik me kon verzetten, stond Charlotte al naast het bed. Haar parfum – kruidig en onmiskenbaar – vulde de kamer, een geur die zich vastzette in mijn keel.
“Opstaan, we gaan naar de crèche,” zei ze. Haar stem klonk beheerst, zacht bijna, maar ik hoorde er geen ruimte in. Het was geen verzoek. Het was een bevel.
Mijn benen voelden zwaar terwijl ze me overeind hielp. Elke aanraking van haar vingers brandde op mijn huid, een constante herinnering dat ik niet vrij was. Mijn hart klopte hoog in mijn keel, snel en onregelmatig, alsof het mijn paniek probeerde uit te schreeuwen.
De gang leek eindeloos. Elk tikje van haar hakken op de vloer galmde door mijn hoofd. Ik wilde stoppen, me omdraaien, wegrennen. Maar mijn lichaam gehoorzaamde niet – mijn armen werden geleid, mijn stappen gestuurd. Ik voelde me als een marionet, het touw strak in haar handen.
Toen we bij de crèche aankwamen, werd ik in een kinderstoel gezet. Het koele plastic onder mijn benen, de riemen die langs mijn huid schuurden – alles voelde vijandig. De klik van de gespen sloot zich als een slot om me heen. Mijn adem stokte. Ik probeerde te slikken, maar mijn keel was droog, alsof mijn eigen lichaam me verried.
Om me heen klonken kinderstemmen: lachen, gillen, huilen. Het geluid golfde over me heen, scherp en schel, tot mijn oren suisden. De geur van pap en gekookte groenten hing zwaar in de lucht, misselijkmakend zoet. Alles in me wilde weg, maar ik zat vast.
Charlotte knielde naast me, haar gezicht vlak bij het mijne. “Rustig maar, we doen het stap voor stap.” Haar woorden waren bedoeld als geruststelling, maar mijn maag trok samen. Elk “stapje” was er één verder van mijn eigen wil.
Toen ze het bakje met worteltjes voor mijn neus zette, trok de weeïge geur meteen omhoog naar mijn neus. De lepel blonk in het licht. Mijn handen trilden – niet van honger, maar van weerstand. Alles in mij riep dat ik mijn mond dicht moest houden, dat ik moest weigeren. Toch voelde ik hoe mijn lippen langzaam meegaven, hoe mijn lichaam zich liet dwingen.
Elke hap was een gevecht. Mijn hoofd schreeuwde “stop”, maar mijn spieren gehoorzaamden niet. Het contrast tussen de kinderlijke onschuld van de maaltijd en de kille strakheid van de riemen maakte de machteloosheid ondraaglijk.
De crèche was groot, maar voor mij voelde ze als een val, een plek waar elk geluid te hard, elke geur te sterk, elke blik te dichtbij kwam. De spanning drukte zwaar op mijn borst. Ik wist dat dit pas het begin was.
Elke stap naar de commode voelde alsof ik een stukje van mijn eigenwaarde verloor. Het dikke luier dwong me te schuifelen in plaats van te lopen, en elke beweging herinnerde me eraan hoe weinig ik zelf nog in de hand had. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar het besef dat ik die hulp niet kon weigeren, maakte me nerveus.
Toen ik neerlag, werd ik overvallen door een mix van gedachten: Waarom ik? Waarom kan ik dit niet alleen? Het scheuren van de sluitingen klonk als een harde bevestiging van mijn afhankelijkheid. Ik voelde mijn wangen warm worden, niet van inspanning, maar van schaamte. Zij deed haar werk kalm en professioneel, en juist dat maakte het confronterend. Voor haar was dit routine. Voor mij was het een grens die opnieuw werd overschreden.
Toen ze het klemmetje op mijn katheter zette, ging er een rilling door me heen. Het was een klein gebaar, maar voor mij voelde het alsof ze symbolisch al mijn regie wegnam. Ik kon niet eens meer vertrouwen op mijn eigen lichaam; zelfs mijn meest basale functies waren uitbesteed.
In mijn hoofd vocht ik tegen die gedachte. Ik wil sterk zijn, ik wil zelfstandig zijn. Maar mijn lichaam werkte niet mee, en zij deed wat nodig was. Die tegenstelling vrat aan me: het verlangen naar controle en het besef dat ik die kwijt was.
Toen ze de nieuwe bescherming zorgvuldig en strak aanbracht, ervoer ik iets dubbelzinnigs. Het voelde zwaar en beperkend, maar ook veilig. Alsof mijn machteloosheid werd ingepakt. Toen ze de romper dichtmaakte, voelde het als een onzichtbare stempel: ik was niet meer de regisseur, ik was de patiënt.
Haar woorden — “Zo, je bent weer helemaal verzorgd” — klonken vriendelijk, bijna geruststellend. Toch bleven mijn gedachten malen. Het was niet alleen lichamelijk dat ik afhankelijk was, maar vooral mentaal. Elke keer opnieuw moest ik mezelf overhalen om los te laten, om mijn trots even te parkeren. Dat loslaten voelde pijnlijk, maar ook onvermijdelijk.
In die spanning tussen schaamte en berusting, vond ik iets wat ik niet had verwacht: een soort kalme leegte. Alsof mijn strijd even stopte, juist omdat ik niets meer hoefde te beslissen.
Laatst bewerkt:
