geschreven door: Peuter Klein
Het was een mooie lente dag. Jeroen was een invalide man, incontinent en liep moeilijk. Hij had altijd alles uit de kast gehaald om zo zelfstandig mogelijk te zijn. Eten in het openbaar deed hij niet, de kans was erg groot dat hij morste. Hem was geleerd dat hij maar niet moest eten in het bijzijn van anderen, dus hij had nooit trek als men iets aanbood. Heel diep van binnen had hij fantasieën om als klein kind behandeld te worden, maar niemand mocht dit weten, immers hij was een volwassen vent die iedere dag vocht om respect af te dwingen. Het feit dat hij een spraakgebrek had was voor vele een teken dat hij verstandelijk niet goed was. Op die mooie lente dag had hij afgesproken met een nieuwe bekende naar de Efteling te gaan. Ze zou hem helpen met zijn beperkingen.
Ze spraken af bij hem thuis, hij had zijn spullen al in een tas klaar staan. Ik moet nog even naar het toilet en dan gaan we. Kan dit nog in je tas vroeg ze. Als het niet te veel is, maakte Jeroen er een grapje van. Ze liepen naar het station en kochten kaartjes. Kan jij mijn geld uit mijn portemonnee pakken vroeg Jeroen. Natuurlijk zei ze, ik hou je portemonnee wel vandaag bij me, vind je dat goed. Jeroen vertrouwde haar.
Ze gingen naar de Efteling. Toen ze uit de trein stapte en Jeroen in zijn rolstoel ging zitten, pakte ze een grote riem tevoorschijn. Ik zet je vast zodat je niet valt, vind je dat goed, vroeg ze. Jeroen merkte een vreemde toon maar vond het zelf wel zo verstandig. Zo nu je vast zit moet ik je iets vertellen, je moet me vertrouwen, ik maak geen misbruik van je maar ik weet je fantasie, vanaf dit moment behandel ik je als een klein kind. Geef je er maar aan over.
Dat kun je niet maken, doe alsjeblieft normaal. Ssst, stil maar, we maken er een leuke dag van. Ze liepen door de ingang van de Efteling, zullen we je eerst verschonen, even kijken waar dat kan. Ze liepen naar de info Jeroen werd even aan de kant gezet. Ik kom zo terug, even vragen. Al snel waren we weer op pad. Daar waren de toiletten; langs de dames, heren, maar ook voorbij het invalidentoilet. Zo hier zijn nu geen andere baby’s. Ze reed Jeroen naar binnen. Doe normaal zei Jeroen een beetje boos. Ze hurkte zich voor Jeroen, keek hem strak aan. Vandaag ben je mijn baby, ik weet dat je dat al heel lang wenst. Als je vervelend doe krijg je net als kleine kindjes een pak op je broek en het maakt mij niet uit of daar mensen bij zijn of niet. Laat me nu maar eens kijken of je nat bent.
Jeroen moest op de tafel gaan liggen. Zijn broek werd omlaag gedaan, zijn benen werden opgetild en de natte luier werd vervangen door een droge. Een plasticbroek en hemd met drukkers werd aangetrokken. Ruikend naar babypoeder mocht Jeroen in zijn rolstoel gaan zitten. Er lag iets van een band op de zitting. Zo dat zit toch fijner, een droge luier. Jeroen keek niet vrolijk. Wat is er dan, ben je nog steeds boos. Toen Jeroen zijn beklag wilde doen werd hij uit zijn stoel getrokken. Er volgde een flink pak op zijn broek. Baby’s hebben geen weerwoord, gedraag je als een baby.
Behoorlijk geschrokken zei Jeroen; ja mama. Nam weer plaats in zijn stoel, de band die op de zitting lag werd aan de riem waarmee hij vast zat bevestigt en werd naar buiten gereden. Ik heb wel trek in een kopje koffie en jij. Jeroen fleurde op, ja ik ook zei hij. Ze zochten een beetje beschut plekje. Voordat ze koffie ging halen haalde ze wat uit de tas. Ze kwam terug met lege handen, ze keek Jeroentje aan en zei dat het haar niks kon schelen als Jeroen vervelend deed zou ze hem weer een pak op zijn broek geven waar iedereen bij is.
Toen de serveerster er aan kwam werd een slap bij Jeroen om gedaan. De serveerster zette een blad op tafel met een kop koffie, twee gebakjes en een zuigfles met melk. Voordat Jeroen iets kon zeggen zat de fles in zijn mond. Toen die half leeg was werd de fles op tafel gezet. Ssst, nu neemt mama een slokje. Jeroen mopperde nog wat waarop ze zei, als je doorgaat krijg je hier een pak op je billen. Wees nu eens een lieve baby. Vanaf dat moment brak Jeroen. Er kwamen tranen in zijn ogen. Ze drukte Jeroen tegen haar aan, stil maar Jeroentje. Na het gebakje en de rest van de fles werd de slap afgedaan en gingen ze er vandoor. Ze bezochten een paar attracties, ze versierde een beer voor Jeroentje. Toen was het weer tijd voor een verschoning.
Deze keer waren er meer baby’s die verschoond werden. Jeroen werd op een tafel gelegd waar het ritueel van de verschoning begon. Is mama de doekjes vergeten uit de tas te pakken. Mama stopte de speen in de mond van Jeroen, even stil blijven liggen hé, mama komt zo weer. De vrouw die haar kindje weer in het wagentje zetten schoot te hulp, zal ik opletten dat hij niet valt? bood ze aan. Wat een grote baby ben jij zei ze toen ze haar hand op de buik van Jeroen liet rusten. O kijk daar is mama weer. De vrouw werd verteld dat Jeroen een baby in een groot lichaam was en dat dit zijn eerste uitje was.
Toen Jeroen weer schoon naar buiten gereden werd zochten ze een rustig plekje in een grasveldje, een beetje beschut uit de wind. Er werd een kleed uitgerold, Jeroen werd uit de stoel gehaald. Ze pakte de fles en deed sap erin, haalde een boek tevoorschijn en kwam op het kleed zitten. Ze gaf de fles, stopte halverwege en zei dat Jeroen moest gaan slapen. Ze zat tegen een boom met een boek en Jeroen lag tegen haar aan. Het duurden niet lang voordat Jeroen in dromenland was.
Na een poosje werd hij weer wakker, hij hoorde mensen praten, hij voelde mama tegen hem aan en merkte de speen in zijn mond. O kijk hij wordt wakker, hoorde hij in de verte. Schamend draaide hij zich om in de armen van mama. Heb je lekker geslapen vroeg ze. Een traan van schaamte en geluk rolde uit zijn ogen. Hier, drink je fles op dan maken we nog een rondje. Kijk we staan op de foto, ze liet een foto zien van haar met een grote baby Jeroentje tegen haar aan. Weer kwam een groot schaamtegevoel bij Jeroen opzetten, maar gelijkertijd een tevreden goed. Eindelijk was zijn verlangen uitgekomen. Ze liepen nog langs een paar attracties. Over een uurtje gaat de trein, zullen we je nog een keer verschonen he, zei ze glimlachen terwijl ze over zijn bol aaide.
Die rode billetjes moeten maar extra ingesmeerd worden, want we gaat een heeele lange reis maken met de... Trein en wat doet de trein... tjoeke, sjoeke. Terwijl ze aan het smeren was, stopte ze ongemerkt een zetpil naar binnen. De luier werd onder zijn bips geschoven, de plasticbroek ging weer aan, de kleren werden weer in orde gebracht en ze gingen naar het station. Op het station duurde het nog een poosje voordat de trein kwam. Het is bijna etenstijd zei ze. Ze haalde een potje babyvoeding te voorschijn en deed een slap om. Alsjeblieft niet hier zei Jeroen, wil je dan billekoek, zei ze toen ze recht in zijn ogen keek. Machtloos onderging Jeroen het gevoer.
Daar kwam de trein aan. Snel deed ze het potje babyvoer dicht en ging met Jeroen richting trein. Wilt u de slab af doen vroeg Jeroen bijna smekend. Je krijgt in de trein de rest van je eten de laat je slabbertje maar om. zei ze. Bij de trein werd Jeroentje los gemaakt en uit zijn stoel geholpen. Een conducteur kwam te hulp. Jeroen stapte zich vasthoudend aan de stangen in de trein. Grote jongen riep mama, even wachten he. Met de conducteur werd de rolstoel de trein in gezet. Mama vroeg een stil plekje. Ze gaf jeroen een hand gaf hem een tikje op zijn broek en zij dat ze hem een grote jonge vond.
Ze namen plaats en Jeroen mocht bij het raam zitten. Gelukkig, we zitten aan de linkerkant, dacht hij, minder kans dat mensen hem konden zien. De trein reed al, de conducteur kwam kaartje knippen en glimlachten naar Jeroen. Ik wil hem zo de fles geven, verwacht U veel passagiers, vroeg ze aan de conducteur. Nog een stop en dan duurt het een tijdje voor de volgende stop. Dan wachten we nog even he Jeroentje en drukte Jeroen tegen zich aan.
Jeroen ging scheef zitten, zogenaamd aandachtig naar buiten kijken. De volgende stop was net voorbij, de trein kwam in beweging. Ze trok Jeroen naar achteren en zette de fles op zijn mond. Jeroen had totaal geeft verzet meer en liet het gebeuren. Een stel op leeftijd was naast hun komen zitten. De vrouw lacht vriendelijk en raakte in gesprek met mama. De fles was op en Jeroen dommelde tegen mama in slaap.
De trein was gestopt, we moeten eruit, wakker worden. Moeizaam maakte Jeroen zijn ogen open, e.h.b.o. over een uur perron 7, ving Jeroen nog op. Lachen zei mama, heeft mijn baby een grote bah gedaan en kneep in haar neus. Toen Jeroen vast in z’n rolstoel zat reden ze met een vaart naar de e.h.b.o. brrroemm, maakte ze het geluid. De mensen van de e.h.b.o. waren erg behulpzaam waardoor ze ruim op tijd voor de volgende trein waren.
Dit was de trein naar huis, heb je het naar je zin gehad, vroeg ze. Dit is de laatste trein en hoewel sprookjes niet bestaan is het toch zo dat baby Jeroentje verdwenen moet zijn voordat we stil staan. De speen en slab verdwenen weer in de tas, de beer was het enigste zichtbare van de beleving. En voordat ik je portemonnee vergeet terug te geven. Ze liepen naar het huis van Jeroen waar ze nog wat dronken. Dank je voor deze geweldige dag zei Jeroen. Lachend gaf ze een aai over zijn hoofd en jij bedankt dat je mijn baby wilde zijn.
Ze trok de jas aan, namen afscheid, maar spraken af contact te houden.
Het was een mooie lente dag. Jeroen was een invalide man, incontinent en liep moeilijk. Hij had altijd alles uit de kast gehaald om zo zelfstandig mogelijk te zijn. Eten in het openbaar deed hij niet, de kans was erg groot dat hij morste. Hem was geleerd dat hij maar niet moest eten in het bijzijn van anderen, dus hij had nooit trek als men iets aanbood. Heel diep van binnen had hij fantasieën om als klein kind behandeld te worden, maar niemand mocht dit weten, immers hij was een volwassen vent die iedere dag vocht om respect af te dwingen. Het feit dat hij een spraakgebrek had was voor vele een teken dat hij verstandelijk niet goed was. Op die mooie lente dag had hij afgesproken met een nieuwe bekende naar de Efteling te gaan. Ze zou hem helpen met zijn beperkingen.
Ze spraken af bij hem thuis, hij had zijn spullen al in een tas klaar staan. Ik moet nog even naar het toilet en dan gaan we. Kan dit nog in je tas vroeg ze. Als het niet te veel is, maakte Jeroen er een grapje van. Ze liepen naar het station en kochten kaartjes. Kan jij mijn geld uit mijn portemonnee pakken vroeg Jeroen. Natuurlijk zei ze, ik hou je portemonnee wel vandaag bij me, vind je dat goed. Jeroen vertrouwde haar.
Ze gingen naar de Efteling. Toen ze uit de trein stapte en Jeroen in zijn rolstoel ging zitten, pakte ze een grote riem tevoorschijn. Ik zet je vast zodat je niet valt, vind je dat goed, vroeg ze. Jeroen merkte een vreemde toon maar vond het zelf wel zo verstandig. Zo nu je vast zit moet ik je iets vertellen, je moet me vertrouwen, ik maak geen misbruik van je maar ik weet je fantasie, vanaf dit moment behandel ik je als een klein kind. Geef je er maar aan over.
Dat kun je niet maken, doe alsjeblieft normaal. Ssst, stil maar, we maken er een leuke dag van. Ze liepen door de ingang van de Efteling, zullen we je eerst verschonen, even kijken waar dat kan. Ze liepen naar de info Jeroen werd even aan de kant gezet. Ik kom zo terug, even vragen. Al snel waren we weer op pad. Daar waren de toiletten; langs de dames, heren, maar ook voorbij het invalidentoilet. Zo hier zijn nu geen andere baby’s. Ze reed Jeroen naar binnen. Doe normaal zei Jeroen een beetje boos. Ze hurkte zich voor Jeroen, keek hem strak aan. Vandaag ben je mijn baby, ik weet dat je dat al heel lang wenst. Als je vervelend doe krijg je net als kleine kindjes een pak op je broek en het maakt mij niet uit of daar mensen bij zijn of niet. Laat me nu maar eens kijken of je nat bent.
Jeroen moest op de tafel gaan liggen. Zijn broek werd omlaag gedaan, zijn benen werden opgetild en de natte luier werd vervangen door een droge. Een plasticbroek en hemd met drukkers werd aangetrokken. Ruikend naar babypoeder mocht Jeroen in zijn rolstoel gaan zitten. Er lag iets van een band op de zitting. Zo dat zit toch fijner, een droge luier. Jeroen keek niet vrolijk. Wat is er dan, ben je nog steeds boos. Toen Jeroen zijn beklag wilde doen werd hij uit zijn stoel getrokken. Er volgde een flink pak op zijn broek. Baby’s hebben geen weerwoord, gedraag je als een baby.
Behoorlijk geschrokken zei Jeroen; ja mama. Nam weer plaats in zijn stoel, de band die op de zitting lag werd aan de riem waarmee hij vast zat bevestigt en werd naar buiten gereden. Ik heb wel trek in een kopje koffie en jij. Jeroen fleurde op, ja ik ook zei hij. Ze zochten een beetje beschut plekje. Voordat ze koffie ging halen haalde ze wat uit de tas. Ze kwam terug met lege handen, ze keek Jeroentje aan en zei dat het haar niks kon schelen als Jeroen vervelend deed zou ze hem weer een pak op zijn broek geven waar iedereen bij is.
Toen de serveerster er aan kwam werd een slap bij Jeroen om gedaan. De serveerster zette een blad op tafel met een kop koffie, twee gebakjes en een zuigfles met melk. Voordat Jeroen iets kon zeggen zat de fles in zijn mond. Toen die half leeg was werd de fles op tafel gezet. Ssst, nu neemt mama een slokje. Jeroen mopperde nog wat waarop ze zei, als je doorgaat krijg je hier een pak op je billen. Wees nu eens een lieve baby. Vanaf dat moment brak Jeroen. Er kwamen tranen in zijn ogen. Ze drukte Jeroen tegen haar aan, stil maar Jeroentje. Na het gebakje en de rest van de fles werd de slap afgedaan en gingen ze er vandoor. Ze bezochten een paar attracties, ze versierde een beer voor Jeroentje. Toen was het weer tijd voor een verschoning.
Deze keer waren er meer baby’s die verschoond werden. Jeroen werd op een tafel gelegd waar het ritueel van de verschoning begon. Is mama de doekjes vergeten uit de tas te pakken. Mama stopte de speen in de mond van Jeroen, even stil blijven liggen hé, mama komt zo weer. De vrouw die haar kindje weer in het wagentje zetten schoot te hulp, zal ik opletten dat hij niet valt? bood ze aan. Wat een grote baby ben jij zei ze toen ze haar hand op de buik van Jeroen liet rusten. O kijk daar is mama weer. De vrouw werd verteld dat Jeroen een baby in een groot lichaam was en dat dit zijn eerste uitje was.
Toen Jeroen weer schoon naar buiten gereden werd zochten ze een rustig plekje in een grasveldje, een beetje beschut uit de wind. Er werd een kleed uitgerold, Jeroen werd uit de stoel gehaald. Ze pakte de fles en deed sap erin, haalde een boek tevoorschijn en kwam op het kleed zitten. Ze gaf de fles, stopte halverwege en zei dat Jeroen moest gaan slapen. Ze zat tegen een boom met een boek en Jeroen lag tegen haar aan. Het duurden niet lang voordat Jeroen in dromenland was.
Na een poosje werd hij weer wakker, hij hoorde mensen praten, hij voelde mama tegen hem aan en merkte de speen in zijn mond. O kijk hij wordt wakker, hoorde hij in de verte. Schamend draaide hij zich om in de armen van mama. Heb je lekker geslapen vroeg ze. Een traan van schaamte en geluk rolde uit zijn ogen. Hier, drink je fles op dan maken we nog een rondje. Kijk we staan op de foto, ze liet een foto zien van haar met een grote baby Jeroentje tegen haar aan. Weer kwam een groot schaamtegevoel bij Jeroen opzetten, maar gelijkertijd een tevreden goed. Eindelijk was zijn verlangen uitgekomen. Ze liepen nog langs een paar attracties. Over een uurtje gaat de trein, zullen we je nog een keer verschonen he, zei ze glimlachen terwijl ze over zijn bol aaide.
Die rode billetjes moeten maar extra ingesmeerd worden, want we gaat een heeele lange reis maken met de... Trein en wat doet de trein... tjoeke, sjoeke. Terwijl ze aan het smeren was, stopte ze ongemerkt een zetpil naar binnen. De luier werd onder zijn bips geschoven, de plasticbroek ging weer aan, de kleren werden weer in orde gebracht en ze gingen naar het station. Op het station duurde het nog een poosje voordat de trein kwam. Het is bijna etenstijd zei ze. Ze haalde een potje babyvoeding te voorschijn en deed een slap om. Alsjeblieft niet hier zei Jeroen, wil je dan billekoek, zei ze toen ze recht in zijn ogen keek. Machtloos onderging Jeroen het gevoer.
Daar kwam de trein aan. Snel deed ze het potje babyvoer dicht en ging met Jeroen richting trein. Wilt u de slab af doen vroeg Jeroen bijna smekend. Je krijgt in de trein de rest van je eten de laat je slabbertje maar om. zei ze. Bij de trein werd Jeroentje los gemaakt en uit zijn stoel geholpen. Een conducteur kwam te hulp. Jeroen stapte zich vasthoudend aan de stangen in de trein. Grote jongen riep mama, even wachten he. Met de conducteur werd de rolstoel de trein in gezet. Mama vroeg een stil plekje. Ze gaf jeroen een hand gaf hem een tikje op zijn broek en zij dat ze hem een grote jonge vond.
Ze namen plaats en Jeroen mocht bij het raam zitten. Gelukkig, we zitten aan de linkerkant, dacht hij, minder kans dat mensen hem konden zien. De trein reed al, de conducteur kwam kaartje knippen en glimlachten naar Jeroen. Ik wil hem zo de fles geven, verwacht U veel passagiers, vroeg ze aan de conducteur. Nog een stop en dan duurt het een tijdje voor de volgende stop. Dan wachten we nog even he Jeroentje en drukte Jeroen tegen zich aan.
Jeroen ging scheef zitten, zogenaamd aandachtig naar buiten kijken. De volgende stop was net voorbij, de trein kwam in beweging. Ze trok Jeroen naar achteren en zette de fles op zijn mond. Jeroen had totaal geeft verzet meer en liet het gebeuren. Een stel op leeftijd was naast hun komen zitten. De vrouw lacht vriendelijk en raakte in gesprek met mama. De fles was op en Jeroen dommelde tegen mama in slaap.
De trein was gestopt, we moeten eruit, wakker worden. Moeizaam maakte Jeroen zijn ogen open, e.h.b.o. over een uur perron 7, ving Jeroen nog op. Lachen zei mama, heeft mijn baby een grote bah gedaan en kneep in haar neus. Toen Jeroen vast in z’n rolstoel zat reden ze met een vaart naar de e.h.b.o. brrroemm, maakte ze het geluid. De mensen van de e.h.b.o. waren erg behulpzaam waardoor ze ruim op tijd voor de volgende trein waren.
Dit was de trein naar huis, heb je het naar je zin gehad, vroeg ze. Dit is de laatste trein en hoewel sprookjes niet bestaan is het toch zo dat baby Jeroentje verdwenen moet zijn voordat we stil staan. De speen en slab verdwenen weer in de tas, de beer was het enigste zichtbare van de beleving. En voordat ik je portemonnee vergeet terug te geven. Ze liepen naar het huis van Jeroen waar ze nog wat dronken. Dank je voor deze geweldige dag zei Jeroen. Lachend gaf ze een aai over zijn hoofd en jij bedankt dat je mijn baby wilde zijn.
Ze trok de jas aan, namen afscheid, maar spraken af contact te houden.
